ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΟΔΟΥ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΣ AfD ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΟΔΟΥ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΣ AfD ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι ομοιότητες που σημειώθηκαν στις εκλογικές προτιμήσεις των Γερμανών στην διάρκεια του Μεσοπολέμου, οι οποίες οδήγησαν τελικά στην άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην ηγεσία της Γερμανίας, παρουσιάζουν τεράστιες ομοιότητες με την εποχή μας.

Έτσι, όπως είναι γνωστό, αμέσως μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και την επιβολή της επονείδιστης συνθήκης των Βερσαλλιών (https://www.mixanitouxronou.gr/ti-proevlepe-i-perifimi-sinthiki-ton-versallion-gia-tous-ittimenous-germanous-sto-a-pagkosmio-polemo-giati-tin-apokalesan-discheri-simvivasmo-ke-anixe-to-dromo-ston-chitler-ke-ton-v-pagko/), στην ηττημένη και υπεύθυνη για τον πόλεμο Γερμανία, στο κράτος αυτό, σχηματίστηκαν νέα (ή αναδιοργανώθηκαν παλαιά) κόμματα.

Το πιο παλιό κόμμα στην Γερμανία τότε, ήταν αυτό των σοσιαλιστών, το οποίο είχε δημιουργηθεί πολύ πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (συγκεκριμένα το έτος 1863), ενώ αμέσως μετά την λήξη του πολέμου αυτού και ύστερα από μια περίοδο διακυβέρνησης της δεξιάς, κατάφερε να αναλάβει την εξουσία της χώρας, υπό την ηγεσία του Φρίντριχ Έμπερτ, ο οποίος και έγινε ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας.

Αυτός ήταν που υπέγραψε και την επονείδιστη για την Γερμανία συνθήκη των Βερσαλλιών, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση του ίδιου και του κόμματος του από τον Γερμανικό λαό, αφού τόσο αυτός, όσο και το σοσιαλιστικό κόμμα, θεωρούνταν προδότες από την συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών, κάτι που θα είχε ιδιαίτερα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα μετέπειτα για το κόμμα αυτό.

Ένα άλλο παλιό κόμμα της Γερμανίας, ήταν το λεγόμενο κεντρώο κόμμα (γνωστό και ως Zentrum), ένα καθολικό κόμμα, που ιδρύθηκε το 1870, και ήταν στενός σύμμαχος του παπά της Ρώμης.

Το κόμμα αυτό, κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ερχόταν πάντα δεύτερο με εκλογικά ποσοστά, τα οποία κυμαινόταν συνήθως, αναμεσά στο 11 και 13%.

Το κόμμα αυτό, έλαβε μέρος σε αρκετές κυβερνήσεις συνασπισμού ή μειοψηφίας με το SPD και το DVP, ενώ ψήφισε τελικά και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που ζήτησε ο Χίτλερ, λόγω του καψίματος του Ράιχσταγκ το 1933, η οποία οδήγησε τότε στην εγκαθίδρυση της ναζιστικής δικτατορίας.

[Συγκεκριμένα, με τον εξουσιοδοτικό νομό της 24^ης Μαρτίου του 1933, ο Χίτλερ απέκτησε την δυνατότητα να μπορεί να νομοθετεί χωρίς να χρειάζεται καθόλου την έγκριση και την επικύρωση του Γερμανικού Ράιχσταγκ.

Έτσι, με βάση τις απεριόριστες εξουσίες που του έδινε ο νομός αυτός, ο Χίτλερ ανακήρυξε το κόμμα των Ναζί, ως το μόνο νόμιμο κόμμα της Γερμανίας, απαγορεύοντας και διαλύοντας όλα τα αλλά, ενώ παράλληλα διέλυσε και όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους προσκόπους και τα θρησκευτικά σωματεία στην Γερμανία.

Παράλληλα, ο ίδιος ανέστειλε τα δημοκρατικά δικαιώματα των Γερμανών, ενώ κατήργησε και το δικαίωμα εκλογής μέσω λαϊκών ψηφοφοριών των κυβερνητών των κρατιδίων της Γερμανίας, ορίζοντας ότι όλοι οι κυβερνήτες των γερμανικών κρατιδίων θα ορίζονται μόνο από τον ίδιο και θα είναι μέλη του ναζιστικού κόμματος.

Παράλληλα, με βάση τον νομό αυτό, δόθηκε η εξουσιοδότηση για την ίδρυση της Γκεστάπο και της Μυστικής Υπηρεσίας της Γερμανίας, ενώ το ίδιο έτος, ο Χίτλερ, εμπνευσμένος από τα βάρβαρα Γκουλάγκ του Στάλιν, δημιούργησε τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Γερμανία.

Με τον τρόπο αυτό, καταλύθηκε ολοκληρωτικά η δημοκρατία στην Γερμανία, και η χώρα αυτή ανακηρύχθηκε ολοκληρωτικό μονοκομματικό δικτατορικό καθεστώς υπό τους Ναζί, το οποίο κυβέρνησε τυραννικά την χώρα αυτή μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945]

Μεταπολεμικά, τα μέλη του Zentrum (του οποίου το πιο διάσημο μέλος ήταν ο «σκληρός δεξιός» Φρανς Φον Πάπεν), μετά την αποτυχία να αναστήσουν το κόμμα τους, έγιναν μέλη του τότε νεοϊδρυόμενου Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU), ενώ ως αυτόνομο κόμμα, υπάρχουν πια μόνο στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας.

Ένα από τα νέα κόμματα που ιδρύθηκαν την  ταραγμένη αυτή περίοδο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν το λεγόμενο κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας, το οποίο μετά τις αποτυχημένες απόπειρες του να καταλάβει την εξουσία στην Γερμανία με την βία, προσπάθησε να ανέλθει στην εξουσία, εκτός από τις βίαιες παραστρατιωτικές τακτικές, και μέσω των εκλογών.

Τα συνηθέστερα εκλογικά ποσοστά του κόμματος αυτού, κυμαινόταν αρχικά αναμεσά στο 9 με 10%, ενώ στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1930, του 1932, αλλά και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 1933, αυτά εκτοξεύτηκαν στο 13, 14, 16 (που ήταν και το μέγιστο ποσοστό που πέτυχαν) και 12% αντίστοιχα, χάρις στην «εισροή» σε αυτό πολλών δυσαρεστημένων πρώην ψηφοφόρων των σοσιαλιστών.

Επίσης, ένα από τα νέα κόμματα που ιδρύθηκε την περίοδο αυτή (1918), ήταν και αυτό του DVP (φιλελεύθεροι), οι οποίοι κέρδισαν σε όλη την διάρκεια της λεγομένης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ποσοστά ανάμεσα σε 8 και 10%.

Αυτοί, έλαβαν μέρος σε κυβερνήσεις συνασπισμού, ή ακόμα στην στήριξη κυβερνήσεων μειοψηφίας, ενώ στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1933, έχασαν μεγάλο μέρος της εκλογικής τους επιρροής, και τελικά συγχωνεύτηκαν με το δεξιό κόμμα του  DNVP, εξαφανιζόμενοι πλήρως πολιτικά.

Στην Βαυαρία στην ίδια εποχή, το ναζιστικό κόμμα (NSDP) και οι εθνικιστές σύμμαχοι του, λάμβαναν πάντα τεράστια εκλογικά ποσοστά, τα οποία κυμαινόταν πάντα πάνω από το 50%, σχεδόν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στο κρατίδιο αυτό, στο οποίο υπήρχαν από τότε αποσχιστικές τάσεις (https://en.wikipedia.org/wiki/Bavaria#Free_State_of_Bavaria).

Όμως, ένα από τα πιο σημαντικά κόμματα που ιδρύθηκαν την περίοδο αυτή (το 1918), ήταν το δεξιό κόμμα, με την ονομασία Εθνικό λαϊκό κόμμα (DNVP). Το κόμμα αυτό, αντιτείθονταν σφοδρά στην συνθήκη των Βερσαλλιών, ενώ σε αυτό υπήρχαν ταυτόχρονα «μετριοπαθείς» και «σκληρά δεξιές» φατρίες.

Ο πιο γνωστός ηγέτης του κόμματος αυτού, ήταν ο Γερμανός επιχειρηματίας Αλφρεντ Χούγκενμπεργκ, ο οποίος έγινε ηγέτης αυτού το 1928, αμέσως μετά την μεγάλη εκλογική πτώση του κόμματος αυτού στις εκλογές της χρονιάς αυτής.

Αυτός, φρόντισε να στρέψει το κόμμα του προς την «σκληρή δεξιά», ενώ ταυτόχρονα φρόντισε να έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους Ναζί, με στόχο να σχηματίσουν από κοινού έναν εκλογικό συνασπισμό.

[Πραγματικά, στις εκλογές του 1932, το ναζιστικό κόμμα προσπέρασε εκλογικά τους σοσιαλιστές, ενώ μαζί με το κομμουνιστικό κόμμα, κατείχαν από κοινού τις περισσότερες έδρες του κοινοβουλίου].

Το DNVP από την πλευρά του, θέλοντας από την μια να διατηρήσει στην εξουσία και από την άλλη να μην αφήσει τους κομμουνιστές να καταλάβουν την εξουσία της Γερμανίας, αποφάσισε να συμμαχήσει με τους Ναζί, των οποίων υιοθέτησε πολλές θέσεις.

[Η τακτική του αυτή, αν και τότε πίστευε ο Χούγκενμπεργκ, ότι όχι μόνο θα επέτρεπε στον ίδιο να μην χάσει ψήφους προς τους Ναζί, αλλά ότι θα μπορούσε να «ελκύσει» και ψηφοφόρους του Χίτλερ, νομιμοποίησε τελικά τις ιδέες των Ναζί, ενώ τελικά ο Γερμανικός λαός προτίμησε να ψηφίσει το πρωτότυπο (τους Ναζί), αντι για την απομίμηση (το DNVP).

Ένας επιπλέον λόγος της εκλογικής υποχώρησης του κόμματος αυτού, ήταν και το γεγονός πως ο ηγέτης του ήταν ένας πλούσιος επιχειρηματίας, ο οποίος στήριζε τα συμφέροντα των πλουσίων, γεγονός που έστρεψε τον γερμανικό λαό εναντίον του, ο οποίος δεν πίστευε ότι θα μπορούσε ποτέ ένας πλούσιος να νοιαστεί για τα συμφέροντα των φτωχών και των ανέργων].

Τελικά, το 1933, το DNVP κατάφερε τελικά να δημιουργήσει έναν εκλογικό συνασπισμό με τους Ναζί (ενώ από κοινού τα δυο κόμματα κατείχαν συνολικά το 52% των εδρών του γερμανικού κοινοβουλιου), με τον Χίτλερ να γίνεται ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας, ενώ ο ίδιος ο Χόγκενμπεργκ, ο νέος Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. 

Τα δε εκλογικά ποσοστά του κόμματος αυτού, έφτασαν την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ως και 21%, ενώ το κόμμα αυτό, έλαβε μέρος και σε εκλογικούς συνασπισμούς και με άλλα κόμματα. 

Το DNVP, ψήφισε τέλος και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ζήτησε ο Χίτλερ, λόγω του καψίματος του Ράιχσταγκ το 1933, ενώ στην συνέχεια, οι περισσότεροι οπαδοί του το εγκατέλειψαν και εντάχτηκαν μαζικά στο ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ.

[Εδώ όμως, θα πρέπει να ειπωθεί, ότι για την δημιουργία της μεγάλης οικονομικής κρίσης στην Γερμανία το 1929, είχε συμβάλει τα μέγιστα και η οικονομική πολιτική του τότε γερμανίου καγκελάριου (προερχομένου από το κεντρώο καθολικό κόμμα), Χέρμαν Μπρύνινγκ.

Αυτός, είχε υιοθετήσει και υλοποιήσει το «μνημονιακού τύπου» και απολυτά καταστροφικό για την γερμανική οικονομία σχέδιο Γιανγκ (https://alophx.blogspot.com/2017/09/kai.html, http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_7.html).

Επίσης, ο ίδιος, όταν η κρίση έφτασε στο αποκορύφωμα της (1930-1932), έλαβε τα χειροτέρα οικονομικά μέτρα για τον γερμανικό λαό. Έτσι, προχώρησε σε μαζικές απολύσεις από το δημόσιο, αλλά και σε «κάθετες» μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι οποίες συντέλεσαν στην μαζική αύξηση των ανέργων στην χωρά, οι οποίοι έφτασαν συνολικά τα 6 εκατομμύρια.

Στα απομνημονεύματα του, ο ίδιος ο Μπρύνινγκ υποστήριξε ότι ήταν οπαδός του Κάιζερ Β’ του Γουλιέλμου (του ανήλεους ηγέτη της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), και πως ήθελε να αποκαταστήσει την μοναρχία στην Γερμανία.

Για τον λόγο αυτό, ο ίδιος φρόντισε επίτηδες να επιτύχει μία «τεχνητή» άνοδο της ανεργίας στην Γερμανία, με στόχο να απελπίσει τους Γερμανούς, οι οποίοι να φτάσουν στο σημείο να ζητήσουν από έναν «Μεσσία» να έρθει να τους σώσει.

Ο ίδιος πίστευε ότι θα τους έπειθε να δεχτούν ως «λυτρωτή και σωτήρα» και πάλι τον Κάιζερ με τον τρόπο αυτό (όπως ακριβώς προσπαθούν στις μέρες μας, μέσω των καταστροφικών μνημονίων κάποιοι στις μέρες μας, να παρουσιάσουν τους Γλύξμπουργκ και την μοναρχία ως τους υποτιθέμενους «σωτήρες» της Ελλάδας).

Όμως, αν και όντως ο γερμανικός λαός απελπίστηκε πράγματι και αναζητούσε έναν «σωτήρα» να τον σώσει, όταν αυτός «εμφανίστηκε», δεν ήταν ο Κάιζερ όπως ήθελε ο Μπρύνινγκ, αλλά αντίθετα ο «Φύρερ» των Ναζί, Αδόλφος Χίτλερ.

Ο ίδιος ο Χίτλερ, πίστευε αρχικά (πριν το 1923) ότι ήταν ο προφήτης του «επερχόμενου για την Γερμανία ηγέτη», όμως σταδιακά, και χάρις στην επιρροή του μυστικιστή Ντίτριχ Έκχαρτ (https://en.wikipedia.org/wiki/Dietrich_Eckart), πίστεψε τελικά ότι ο ίδιος ήταν «ο αναμενόμενος Μεσσίας» της Γερμανίας].

Όλα δε τα κόμματα αυτά, διαλύθηκαν αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του ναζιστικού κόμματος στην Γερμανία και μόνο λίγα από αυτά, κατόρθωσαν να ανασυνταχθούν μετά το 1945, ενώ δημιουργήθηκαν και νέα κόμματα από πολλά πρώην μέλη των κομμάτων που διαλύθηκαν από τους Ναζί.

Μια παρεμφερής κατάσταση, συμβαίνει σήμερα και στην Γερμανία:

Έτσι, το πιο παλιό κόμμα στην Γερμανία σήμερα, είναι ακόμα αυτό των σοσιαλιστών, το οποίο έχει δημιουργηθεί πολύ πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (το 1863), ενώ αμέσως μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και ύστερα από μια περίοδο διακυβέρνησης της δεξιάς υπό τον Χέλμουτ Κολ, κατάφερε να αναλάβει την εξουσία της χώρας αυτής υπό την ηγεσία του Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος και έγινε ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας.

Αυτός ήταν που ξεκίνησε το «μνημονιακού τύπου» πρόγραμμα με την ονομασία «Ατζέντα 2010» για την Γερμανία, που είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση του ίδιου και του κόμματος του από τον Γερμανικό λαό, κάτι που θα είχε ιδιαίτερα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα μετέπειτα για το σοσιαλιστικό κόμμα.

Ένα δε από τα νέα κόμματα που ιδρύθηκαν την  ταραγμένη αυτή περίοδο στην Γερμανία, δηλαδή αμέσως μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, είναι το λεγόμενο κόμμα της Αριστεράς στην Γερμανία (το διάδοχο κόμμα του κομμουνιστικού κόμματος στην Ανατολική Γερμανία), το οποίο προσπαθεί να ανέλθει στην εξουσία, μέσω εκλογών.

Τα συνηθέστερα εκλογικά ποσοστά του κόμματος αυτού, κυμαίνονται ανάμεσα στο 9 με 10% (με βάση τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 2017 και 2018), κυρίως χάρις στην «εισροή» σε αυτό πολλών δυσαρεστημένων πρώην ψηφοφόρων των σοσιαλιστών.

Την θέση όμως, των παρηκμασμένων πια σοσιαλιστών στην Γερμανία, φαίνεται να την παίρνουν πια οι Πράσινοι, οι οποίοι έχουν εκτοξευτεί δημοσκοπικά σε ποσοστά ως και 20%, και αυτοί κυρίως χάρις στην «εισροή» σε αυτούς ψήφους πολλών δυσαρεστημένων πρώην ψηφοφόρων των σοσιαλιστών, αλλά και αρκετών κεντρώων που εγκατέλειψαν το CDU.

Οι δε σημερινοί φιλελεύθεροι στην Γερμανία (FDP), ιδρύθηκαν από τα πρώην μέλη του μεσοπολεμικού DVP, αμέσως μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και των οποίων τα εκλογικά ποσοστά κυμαίνονται στην εποχή μας ανάμεσα σε 8 και 10%.

Στην Βαυαρία, ότι γίνονταν μεσοπολεμικά στις εκλογές με το NSDP στο κρατίδιο αυτό, γινόταν σχεδόν μέχρι το 2018 και το διάδοχο του κόμμα (δηλαδή λήψη στις εκλογές ποσοστών άνω του 50%), το ιδρυμένο από τον ναζιστή Λίο Στράους, Χριστιανοκοιωνικό κόμμα της Βαυαρίας (CSU).

Αυτός  είχε δηλώσει ότι: «Πολιτικά, πιο δεξιά από εμάς, πρέπει να βρίσκεται μόνο ο τείχος», κάτι που φυσικά έπαψε να ισχύει με την μεγάλη εκλογική άνοδο του ακροδεξιού AfD στην Βαυαρία στις εκλογές του 2018, στην οποία έχουν κάνει εκ νέου την εμφάνιση τους αποσχιστικές τάσεις (https://www.defence-point.gr/news/%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B5-%CE%B7-%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%BE%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%B2%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B9%CF%83).

Όμως, ένα από τα πιο σημαντικά κόμματα που ιδρύθηκαν την περίοδο αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Γερμανία (το 1945), ήταν το δεξιό κόμμα, με την ονομασία Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα (CDU). Στο κόμμα αυτό, υπάρχουν ταυτόχρονα «μετριοπαθείς» και «σκληρά δεξιές» φατρίες (όπως π.χ. το CSU στην Βαυαρία).

Νέος ηγέτης του κόμματος του CDU, είναι πια η εκλεκτή της Μέρκελ Ανεγκρετ Κραμπ Καρενμπάουερ (https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/733065_anegkret-kramp-karenmpaoyer-poia-einai-i-56hroni-politikos-poy), ύστερα από δύο γύρους για την ηγεσία του κόμματος αυτού τον Δεκέμβριο του 2018 (https://www.pentapostagma.gr/2018/12/%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF.html).

Η δε πτώση της Μέρκελ από την ηγεσία του CDU, συνέβη αμέσως μετά την μεγάλη εκλογική πτώση του κόμματος αυτού στις εκλογές της χρονιάς αυτής, στις εκλογές στην Βαυαρία και την Έσση, κάτι που είχε τελικά ως συνέπεια την παραίτηση της μέχρι τότε ηγέτιδας του κόμματος αυτού, Άνγκελα Μέρκελ, από την ηγεσία του (http://newpost.gr/kosmos/702308/ti-tha-kanei-o-zeexofer-meta-tis-apofaseis-merkel).

Η Καρενμπάουερ, η οποία στηρίζει την Μέρκελ και την θαυμάζει, δηλώνει ότι θα συνεχίσει την πολιτική της, παρόλο που έχει υποστηρίξει αντίθετα με την Μέρκελ, την παύση της πολιτικής «ανοιχτών θυρών» της Καγκελαρίου στο μεταναστευτικό.

Επιπλέον, η ίδια έχει ταχθεί υπέρ του αυστηρότερου ελέγχου νεαρών μεταναστών οι οποίοι ζητούν άσυλο και ισχυρίζονται ότι είναι κάτω των 18 ετών, ενώ αρνείται την παραμονή στην Γερμανία όσων είναι υπεύθυνοι για βιασμούς.

Αυτό είναι και το πιο δεξιό άκρο που μπορεί να φτάσει η ίδια πολιτικά, αφού η Καρενμπάουερ είναι κατά βάση οπαδός του κέντρου στην πολιτική και διαφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι το κόμμα πρέπει πλήρως να μετακινηθεί προς τα δεξιά, προκειμένου να αντιμετωπίσει την Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD).

Αυτό είναι κάτι που θα διευκολύνει πολύ το έργο του ακροδεξιού κόμματος AfD, αφού η Καρενμπάουερ, δεν είναι στην ουσία παρά μία «μίνι Μέρκελ» (όπως αποκαλείται από πολλούς), και στην ουσία, τίποτε δεν θα αλλάξει στην πολιτική της Μέρκελ στο CDU, εκτός από το πρόσωπο που την εφαρμόζει.

Πιθανότατα δε, με βάση τις εξελίξεις αυτές, στις νέες βουλευτικές εκλογές στην Γερμανία, το ακροδεξιό AfD θα προσπεράσει εκλογικά τους σοσιαλιστές (κάτι που είναι πάρα πολύ πιθανό να συμβεί).

Επίσης, εδώ πρέπει να τονιστεί, ότι στην Γερμανία, ο συνδυασμός της καταστροφικής λαθρομεταναστευτικής πολιτικής της Μέρκελ στην Γερμανία και την Ευρώπη, μαζί με την καταστροφική οικονομική πολιτική της στην ΕΕ, είχαν ως αποτέλεσμα την ραγδαία εκλογική (και συνάμα δημοσκοπική) πτώση των ποσοστών του κόμματος της. 

Η δε Μέρκελ, έγινε για την ΕΕ (εκτός από την Γερμανία), ένας «πανευρωπαϊκός Μπρύνινγκ», ενώ με την καταστροφική για τους ευρωπαϊκούς λαούς (και συμφέρουσα για την Γερμανία) οικονομική πολιτική των μνημονίων, έφερε τους λαούς αυτούς σε τόση απελπισία, ώστε αυτοί να φτάσουν στο σημείο να ζητήσουν από έναν «Μεσσία» να έρθει να τους σώσει.

[Και όπως ο Κάιζερ έπεσε τον Νοέμβριο του 1918, ύστερα από τις κομμουνιστικές εξεγέρσεις και πραξικοπήματα στο Κίελο και την Βαυαρία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_5.html), έτσι και στις μέρες μας και η Μέρκελ, ανακοίνωσε ότι δεν θα ήταν  ξανά υποψήφια για την ηγεσία του CDU, καθώς και την καγκελαρία της Γερμανίας, τον Νοέμβριο του 2018 (http://alophx.blogspot.com/2018/12/2018.html).

Και όπως με τον θάνατο του Χίτλερ, η θρησκευτική του λατρεία ως «Μεσσία» που του είχε στήσει η σέκτα των φανατικών οπαδών του υπό την καθοδήγηση του αρχηγού των SS και της Γκεστάπο, Χάινριχ Χίμλερ έπαυσε να υπάρχει, το ίδιο συνέβη και τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου με την προσωπολατρία ηγετών (π.χ. του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο), έτσι θα γίνει και μετά την πτώση της Μέρκελ.

Αφού, όταν αυτή εξαφανιστεί από το πολιτικό  προσκήνιο, και η δική της «λατρεία ως ικανή ηγέτιδα», η οποία προβαλλόταν και διατηρούταν μέσα από την προπαγάνδα ψυχικής βίας των ΜΜΕ και την δύναμη του τύπου, θα πάψει να υπάρχει].

Και όντως, αυτός «ο σωτήρας εμφανίστηκε», στην μορφή των πολλών ακροδεξιών ή ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων, τα οποία εμφανίστηκαν σε όλες της χώρες της ΕΕ, με την βοήθεια και χρηματοδότηση και πολλών «προθύμων» Μεγάλων δυνάμεων (https://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html).

[Επίσης στις μέρες μας, ο Μπγιορν Χόκε του ακροδεξιού AfD (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%B3/, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%B3-2/), ο οποίος είναι θαυμαστής του Χίτλερ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1/), πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι ο «νέος Μεσσίας» της Γερμανίας, δηλώνοντας παράλληλα, ότι ο ίδιος έχει την υπομονή μέχρι να καταφέρει να γίνει ηγέτης του κόμματος αυτού, φιλοδοξώντας μελλοντικά να γίνει ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας.

Με δε και την εξόντωση όλων των εσωκομματικών πολίτικων αντίπαλων του (Λούκε, Πέτρυ), ο Χόκε συνεχίζει να διευρύνει και να σταθεροποιεί την επιρροή της δεξιάς πτέρυγας στο ακροδεξιό κόμμα της AfD.

Είναι δε γνωστό, ότι το κόμμα των Ναζί, ύστερα από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, εκτοξεύθηκε εκλογικά από τα ποσοστά του 2,8% το 1928, στο 18,5% το 1930 και στα 37 και 43% στις εκλογές του 1933.

Έτσι και στις μέρες μας, το AfD, ύστερα από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, καθώς και την είσοδο ενός εκατομμυρίου λαθρομεταναστών στην Γερμάνια το 2015, εκτοξεύθηκε εκλογικά από τα ποσοστά του 4,7% στα 12,6% το 2017.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Γερμανία, τα ποσοστά αυτά αναμένονται να αυξηθούν ακόμα πιο πολύ, ειδικά εάν μία νέα οικονομική ή λαθρομεταναστευτική κρίση χτυπήσει ξανά την Γερμανία (https://www.triklopodia.gr/%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-38-000-000-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CE%BB/#, http://alophx.blogspot.com/2018/12/2018.html).

Αν δε γίνει στις μέρες μας μια πανευρωπαϊκή χρεοκοπία, τόσο στην Γερμανία, όσο και στα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης, τότε, λόγω ολικής πτώχευσης, θα κοπούν και οι παροχές και τα χρήματα επιδόματα, σε όλους τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες της ΕΕ, με αποτέλεσμα, τότε αυτοί, θα επαναστατήσουν άμεσα εναντίον των χωρών υποδοχής τους, τόσο λόγω του θρησκευτικού φανατισμού τους, όσο και λόγω της πείνας.

Ήδη, η Λίγκα του Σαλβίνι, ο οποίος αναμένεται να γίνει ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην χώρα αυτή, έχει αρχίσει επαφές με στελέχη του AfD, κυρίως στελέχη του Χόκε, στέλνοντας τους τον προσωπικό σύμβουλο του για την εξωτερική πολιτική ως αντιπρόσωπο του σε πολλές εκδηλώσεις του κόμματος αυτού στην Γερμανία.

Έτσι, στην περίπτωση που το AfD, αναλάβει την εξουσία στην Γερμανία, θα μπορέσει να δημιουργηθεί μεταξύ των δυο αυτών κομμάτων ένας «συμμαχικός Άξονας Ρώμης-Βερολίνου», αντίστοιχος με αυτόν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Και για την επιτυχία της συμμαχίας αυτής σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πιθανό η AfD, να κάνει κάποιες υποχωρήσεις σε κάποια θέματα-«αγκάθια» μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, όπως ακριβώς έκανε και ο Χίτλερ στον Μεσοπόλεμο για να επιτύχει την συμμαχία με τον Μουσολίνι, θάβοντας το θέμα της Γερμανικής μειονότητας στο Νότιο Τιρόλο της Ιταλίας.

Άλλωστε, είναι γνωστό, ότι ο Χίτλερ ήταν μεγάλος θαυμαστής του Μουσολίνι πριν αναλάβει την εξουσία της Γερμανίας και τον είχε ως είδωλο και πρότυπο του, όπως ακριβώς και ο Χόκε και τα στελέχη της AfD, έχουν ως είδωλο και πρότυπο τους τον Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία.

Εδώ, μπορεί να ειπωθεί, ότι ο Höcke έχει προωθήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την λατρεία της προσωπικότητας γύρω από το πρόσωπό του στους οπαδούς του.

Και άλλωστε, αντίθετα με την δημοφιλή πεποίθηση στην Δύση, είναι οι εθνικιστικές του ανατολικογερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (και οι Λουθηρανικές εκκλησίες), και όχι οι αντι-κομμουνιστές (και οι προ-ΗΠΑ), οι οποίοι ανέτρεψαν το κομμουνιστικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, καθώς το σύμβολο της σοβιετικής κυριαρχίας, το γνωστό σε όλους μας, Τείχος του Βερολίνου.

Έτσι και στις μέρες μας, τα ίδια και πάλι άτομα, καθώς και οι απόγονοι τους στην Ανατολική Γερμάνια, έγιναν μέλη του ακροδεξιού AfD (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_0.html), καθώς και της PEGIDA (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_83.html), και με τις τιμωτηρικές ψήφους τους στις εκλογές της Έσσης και της Βαυαρίας το 2018 (https://alophx.blogspot.com/2018/12/2018.html), έριξαν αυτή την φορά την πρώην Ανατολικογερμανικά κομμουνίστρια και νυν «διεθνίστρια-Χριστιανοδημοκράτισα» Μέρκελ (https://alophx.blogspot.com/2018/12/2018.html, https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post.html)].

Και όντως στις μέρες μας, συμβαίνει και πάλι μια εκλογική άνοδος του AfD (http://newpost.gr/kosmos/705427/oi-eyrwpa-kes-filodoksies-toy-akrodeksioy-afd), το οποίο έχει ξεπεράσει σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις το SPD, ενώ μελλοντικά δεν αποκλείεται ακόμα και η εκλογική συνεργασία και κυβέρνηση συνασπισμού, ανάμεσα στο AfD  και τους χριστιανοδημοκράτες (με άλλη ηγεσία από αυτή της Καρενμπάουερ) ή τους φιλελεύθερους και το CSU, ιδιαίτερα στην περίπτωση που το AfD, όπως και οι Ναζί παλαιότερα, καταφέρει να γίνει εκλογικά το πρώτο κόμμα στην Γερμανία.

(Ενώ εδώ, θα πρέπει να ειπωθεί, ότι ήδη πολλά ακροδεξιά και «σκληρά δεξιά» κόμματα, συνεργάζονται σε κυβερνήσεις συνασπισμού στην Αυστρία και την Ιταλία, ενώ μελλοντικά ίσως το ίδιο συμβεί στην Γαλλία, καθώς και στην Ισπανία).

Θα συμβεί άραγε και σε μια τέτοια ενδεχομένη μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ ενός «σκληρά δεξιού» CDU  και των ακροδεξιών του AfD στην Γερμανία;

Και στην συνέχεια, μπορεί άραγε να πραγματοποιηθεί ένα «νέο κάψιμο του Ράιχσταγκ» (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%B3-2/#) στην χώρα αυτή, το οποίο θα δώσει το πρόσχημα στην συγκυβέρνηση αυτή να εγκαθιδρύσει εκ νέου δικτατορία στην Γερμανία;

Άγνωστο, αλλά θα πρέπει να είναι κάνεις έτοιμος για όλα στην τόσο επικίνδυνη και απρόβλεπτη εποχή που ζούμε, γιατί όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι Ρωμαίοι: «Ότι έχει συμβεί στο παρελθόν, είναι πάρα πολύ πιθανόν, ότι θα συμβεί και ξανά στο μέλλον».