ΠΩΣ Η ΑΝΟΔΟΣ ΙΣΧΥΡΩΝ ΗΓΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΡΙΣΕΩΝ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ

ΠΩΣ Η ΑΝΟΔΟΣ ΙΣΧΥΡΩΝ ΗΓΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΡΙΣΕΩΝ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, καθόλη την διάρκεια της περιόδου της Ρωμαϊκής ιστορίας, έλαβαν χώρα σε αυτή πολλές εισβολές βάρβαρων φυλών, οι οποίες είχαν ως τελικό αποτέλεσμα, ανάλογα με το αν η ρωμαϊκή ηγεσία την εποχή που αυτές επιτίθονταν ήταν ισχυρή ή όχι, άλλοτε την απόκρουση τους από τους Ρωμαίους και άλλοτε την καταστροφή των ρωμαϊκών στρατιών ή ακόμα και την κατάληψη της Ρώμης από αυτές.

Πολλές φορές όμως κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής περιόδου, ακόμα και κατά την στιγμή μεγάλων ηττών και τεράστιας κρίσης στο ρωμαϊκό κράτος και πολίτευμα, πολλές φορές, αναδείχθηκαν στην ηγεσία της Ρώμης, εκμεταλλευόμενες αυτό το καταστροφικό κλίμα, σημαντικές ηγετικές φυσιογνωμίες.

Αυτές, επέδειξαν πολύ σημαντικές πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες (και πυγμή), με τις οποίες κατάφεραν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας και να ενδυναμώσουν εκ νέου την ρωμαϊκή πολιτεία.

Έτσι, το 390 π.Χ., οι Γαλάτες υπό την αρχηγία του Βρέννου, εισέβαλαν στην Ρωμαϊκή επικράτεια, νίκησαν τους Ρωμαίους τη μάχη Αλία το 387 π. Χ και στην συνέχεια κατάφεραν να καταλάβουν όλη σχεδόν την Ρώμη, εκτός από το Καπιτώλιο και την Ακρόπολη, λεηλατώντας την πάρα πολύ άγρια.

Προκειμένου δε να αυτοί αποχωρήσουν από αυτή και να ελευθερώσουν τους αιχμάλωτους που είχαν συλλάβει, απαίτησαν την καταβολή σημαντικών ποσοτήτων λύτρων και χρυσού από τους ηττημένους Ρωμαίους.  

Έτσι, οι Γαλάτες ζήτησαν από τους Ρωμαίους να τους παραδώσουν σχεδόν 330 κιλά χρυσό και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν. Όμως, όταν έφεραν οι Ρωμαίοι τον συμφωνημένο χρυσό, τότε ο Βρέννος άρχισε να τον ζυγίζει με τα δικά του σταθμά, τα οποία δεν συμφωνούσαν με τα ρωμαϊκά, αφού με βάση αυτά η ποσότητα χρυσού ήταν λιγότερη από όση είχε συμφωνηθεί.

Όταν λοιπόν οι Ρωμαίοι άρχισαν να παραπονιούνται αυτό δεν ήταν δίκαιο, τότε ο βλοσυρός Βρέννος πέταξε το σπαθί του πάνω στην ζυγαριά, με αποτέλεσμα την προσθήκη με ωμό και κυνικό τρόπο επιπρόσθετου βάρους εκ μέρους του, δείχνοντας ότι αδιαφορούσε πλήρως και ενέκρινε μάλιστα την αδικία αυτή.

Και τότε είπε την διάσημη φράση του, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία: «Ουαί τοις ηττημένοις» (Vae Victis), που σημαίνει αλίμονο στους ηττημένους, δηλαδή σε αυτούς που είχαν την ατυχία να ηττηθούν και που πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της ήττας τους.

Μετά από τα γεγονότα αυτά, οι Γαλέτες, κατάφορτοι από τον χρυσό, αποχώρησαν με τον αρχηγό τους από την λεηλατημένη Ρώμη. Την στιγμή αυτής της μεγάλης κρίσης, στην ηγεσία της Ρώμης, αναδείχθηκε ο ικανός Ρωμαίος στρατηγός Κάμιλλος, Μάρκος Φούριος.

Αυτός, ως στρατηγός, διεξήγαγε πολυάριθμες στρατιωτικές επιχειρήσεις, καταφέρνοντας το  396 π.Χ., ως δικτάτορας, να κυριεύσει την πόλη των Βίων ύστερα από δεκάχρονη πολιορκία, ενώ κατέλαβε και άλλες πόλεις, αλλά  αργότερα δικάστηκε για κλοπή δημόσιου χρήματος και εξορίστηκε.

Το 390 π.Χ., τον κάλεσαν να σώσει την κατεστραμμένη από τους Γαλάτης Ρώμη και αυτός κατάφερε με έναν επιτυχή ανταρτοπόλεμο να καταστρέψει ένα μικρό μέρος του στρατού τους και να ανακτήσει κάποια από τα ρωμαϊκά λάφυρα των Γαλατών.

Για την επιτυχία του αυτή, καθώς και το ότι κατάφερε να αποτρέψει την επανάσταση των κατακτημένων από την Ρώμη πόλεων μετά την ήττα της Ρώμης από τους Γαλάτες, ο ίδιος τιμητικά ο «δεύτερος ιδρυτής της Ρώμης».

Στην συνέχεια, ο Κάμιλλος ως δικτάτορας κατάφερε να νικήσει  σε μάχες τους Ετρούσκους, τους Βολκούς και τους Αίδουους, καθώς και πολλούς άλλους λαούς, ενώ πέθανε λίγο μετά τις μάχες αυτές.

Η δεύτερη σημαντική εισβολή βάρβαρων που δέχτηκε η Ρώμη, ήταν αυτή του διάσημου Καρχηδονίου στρατηγού Αννίβα, ο οποίος εισέβαλε από την Ισπανία στην Ρωμαϊκή επικράτεια, διάμεσου της Γαλατίας, διαπερνώντας την χώρα αυτή.

Στην πέραν των Άλπειων Γαλατία (σημερινή βόρεια Ιταλία) ο Αννίβας, αφού ενίσχυσε τον αποδυναμωμένο από την πεινά, τις πολεμικές συγκρούσεις, τις αρρώστιες και το κρύο στρατό του, συμμάχησε ή υπέταξε τις ντόπιες γαλατικές φυλές της Βόρειας Ιταλίας.

Στην συνέχεια, συγκρούστηκε άμεσα με τους Ρωμαίους εχθρούς του. Κατάφερε να τους νικήσει σε μια σειρά σημαντικών μαχών (μάχη του Σικίνου ποταμού, μάχη της Τρασσιμένης, μάχη του ποταμού Τρεβία) με σημαντικότερη από όλες τη μάχη των Καννών, η οποία κατέληξε στην πλήρη εκμηδένιση του ρωμαϊκού στρατού.

Με τον πόλεμο όμως να βρίσκεται πλέον εντός της καρδιάς της Ιταλικής χερσονήσου και την ίδια την μοίρα της Ρώμης να κρέμεται από μια κλωστή, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να αντεπιτεθούν ενάντια στους Καρχηδονίους.

Έτσι οι Ρωμαίοι αποφάσισαν, ακολουθώντας τις προτάσεις του Ποπλίου Κορνηλίου Σκιπίωνα (μετέπειτα γνωστού ως «Σκιπίωνα του Αφρικανού»), να εκστρατεύσουν στην Ιβηρική μεταφέροντας με τον τρόπο αυτό τον πόλεμο στα εδάφη του εχθρού τους. Με την απόφαση τους αυτή όμως παράβλεψαν τις αντιρρήσεις του ικανού υπάτου Φάβιου Μάξιμου, του λεγομένου «Ανακλητή».

Ο Σκιπίων ο οποίος είχε και προσωπικές διάφορες με τον Αννίβα αφού τόσο ο θείος όσο και ο πατέρας του είχαν σκοτωθεί σε μια παλαιότερη αποτυχημένη εκστρατεία των Ρωμαίων στην Ιβηρία (το 211 π.Χ.), ήταν αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να τους νικήσει.

Για να επιτύχει τον στόχο  του αυτό κατέστρωσε ένα εντυπωσιακό στρατηγικό σχέδιο, το οποίο συνέλαβε τόσο από τις προσωπικές πολεμικές του εμπειρίες όσο και από τη μελέτη της στρατηγικής του μεγάλου αντιπάλου του του Αννίβα.

Για τον λόγο αυτό αποφάσισε, όπως ακριβώς έκανε και ο Αννίβας με τη Ρώμη, να μεταφέρει τον πόλεμο στα εδάφη του εχθρού του και να αποκόψει και αυτός τους Καρχηδονίους από τις βάσεις ανεφοδιασμού τους είτε μέσω της διπλωματίας (πειθούς) είτε μέσω της χρήσης βίας.

Επιπρόσθετα αποφάσισε να στερήσει τον Αννίβα από τους συμμάχους του στην περιοχή αυτή, αλλά και να του αφαιρέσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της μαζί με τις οποίες ενισχύσεις σε εφόδια, χρήματα και άνδρες θα μπορούσαν να του προσφέρουν οι πόλεις και τα λιμάνια της Ιβηρικής.

Την στρατηγική του αυτή, ο Σκιπίων την έθεσε σε εφαρμογή αμέσως μόλις εξελέγη ύπατος, το 207 π.Χ. και στάλθηκε στην Ισπανία για να πολεμήσει τους Καρχηδονίους. Εκεί αποφάσισε, αντί να αναμετρηθεί άμεσα σε μάχη με τον ισχυρότερο καρχηδονιακό στρατό, να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στην πρωτεύουσα των Καρχηδονίων στην περιοχή, τη «Νέα Καρχηδόνα», την οποία  κατόρθωσε να καταλάβει ύστερα από αιφνιδιαστική επίθεση.

Ουσιαστικά η στρατηγική την οποία ακολούθησε ο Σκιπίων ήταν η ακριβώς ανάποδη από αυτή που εφάρμοσε ο Αννίβας, αμέσως μετά τη μάχη των Καννών, όταν δίστασε να επιτεθεί άμεσα στην αποδυναμωμένη Ρώμη.

Ο Σκιπίων με την κατάληψη της «Νέας Καρχηδόνας», στέρησε τον Αννίβα από τις ενισχύσεις και τα εφόδια αυτής, τα οποία οικειοποιήθηκε ο ίδιος, ενώ στη συνέχεια ξεκίνησε μια σειρά εκστρατειών ενάντια στους Καρχηδονίους.

Αυτές οι μάχες απέβησαν νικηφόρες για τα ρωμαϊκά όπλα, (παρόλο που οι Ρωμαίοι είχαν μικρότερο στρατό σε σχέση με τους αντιπάλους τους), διότι ο Σκιπίων εκμεταλλεύτηκε ορθά τα μειονεκτήματα αυτών, καθώς και τις ικανότητες των στρατιωτών του.

Ο Σκιπίων, επί δυο χρόνια, πολέμησε τους Καρχηδονίους σε μια σειρά σημαντικών μαχών και στην τελική μάχη του πολέμου, γνωστή ως «η μάχη των «Μεγάλων πεδίων», το 206 π.Χ. κατάφερε να τους συντρίψει οριστικά.

Οι νίκες αυτές του Σκιπίωνα, οι οποίες επέφεραν τη κατάκτηση της καρχηδονιακής Ισπανίας από τον στρατό του, είχαν ως άμεση συνέπεια την πλήρη αποδιοργάνωση του οικονομικού και στρατιωτικού οικοδομήματος, καθώς και των συμμαχιών, των Καρχηδονίων στην Ισπανία. Ως ανταμοιβή για την ικανή του διοίκηση ο Σκιπίων, ανακηρύχθηκε από τους στρατιώτες του «Αυτοκράτορας» (Imperator), κάτι που ήταν μια πρωτοφανής τιμή για έναν Ρωμαίο στρατιωτικό ηγέτη.

Στην συνέχεια ο Σκιπίων επέστρεψε στη Ρώμη. Αμέσως μετά αποβιβάστηκε στην Βόρεια Αφρική για να αντιμετωπίσει τον Αννίβα, στην ίδια του την πατρίδα, στην Καρχηδόνα. Η ενέργεια αυτή του Σκιπίωνα, οδήγησε τελικά, στη μάχη της Ζάμα (202 π.Χ.) και στην οριστική ήττα των Καρχηδονίων στον «Β΄ Καρχηδονιακό πόλεμο» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_73.html).

[Εδώ επίσης, μπορεί να αναφερθεί, ότι όπως είναι γνωστό σε όλους μας, το έτος 33 μ.Χ., πραγματοποιήθηκε η Σταύρωση, καθώς και η Ανάσταση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα.

Και στην παρόμοια σε αριθμητικά ψηφία ημερομηνία του έτους 330 μ.Χ., έγινε και πάλι η εκ νέου Ανάσταση της Ελλάδας ως κράτος, με τα εγκαίνια της Νέας Ρώμης (πιο γνωστής ως Κωνσταντινούπολης), καθώς και την μεταφορά σε αυτή (από την παλαιά Ρώμη) της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αυτή ιδρύθηκε, από τον Ελληνικής καταγωγής (από την μητέρα του Αγιά Ελένη) Αυτοκράτορα Μεγάλο Κωνσταντίνο, ο οποίος ίδρυσε με τον τρόπο αυτό, την Ελληνικότατη Ρωμανία (αλλιώς νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία αργότερα  έγινε γνωστή ως Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Όλοι οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας αυτής, ονομάστηκαν Ρωμαίοι, παρόλο που στο σύνολο των 45 περίπου εκατομμυρίων κάτοικων της, τα 25 ήταν Ελληνικής καταγωγής, ενώ οι υπόλοιποι ήταν άλλες εθνικότητες (π.χ. Σύροι, Άραβες, Αιγύπτιοι κ.λ.π.). Αυτό συνέβη για κυρίως δυο λογούς:

Πρώτον, επειδή το 212 μ.Χ., με το διάταγμα του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Καρακάλλα, όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας ονομάστηκαν Ρωμαίοι, ανεξαρτήτως της Εθνικότητας τους, σε μια προσπάθεια τότε του Αυτοκράτορα αυτού, να αυξήσει τους νόμιμους Ρωμαίους πολίτες, έτσι ώστε να αυξήσει την φορολογική βάση του, καθώς και τα έσοδα του κράτους μέσω αυτής.

Και δεύτερον, επειδή όλοι τους λαούς της Αυτοκρατορίας αυτής, τους οποίους συνένωνε τότε η κοινή τους Πίστη, ανεξαρτήτως της εθνικότητας τους, ήταν υπήκοοι της Νέας Ρώμης, δηλαδή της Κωνσταντινούπολης, από την οποία και έλαβαν τον νέο όνομα της.

Για τον λόγο αυτό, όταν μετά τις Αραβικές κατακτήσεις, στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία), παρέμειναν μόνο οι Ελληνικοί πληθυσμοί, οι ίδιοι υιοθέτησαν και αποδέχτηκαν το όνομα Ρωμαίοι (ή Ρωμιοί).

[Και μάλιστα, οι ίδιοι θεωρούσαν ιδιαίτερα τιμητική και ένδοξη την χρήση του ονόματος αυτού, σε αντίθεση με τους Φράγκους του Καρλομάγνου και του Αρχιεπίσκοπου Κρεμόνας Λιουτπράνδου, οι οποίοι το θεωρούσαν υποτιμητικό και βρισιά (http://vizantinaistorika.blogspot.com/2015/07/blog-post_27.htm, l,http://epikaira.gr/article/germanismos-enantion-ellinismou-1500-xronia-misoys http://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/lutprandus_1.htm#7https://www.triklopodia.gr/os-pote-tha-anikomen-is-tin-dieftharmeni-prni-disin/).

Και όλα αυτά,  παρά το γεγονός πως οι ίδιοι προσπάθησαν μετέπειτα να το σφετεριστούν και να παρατήσουν τους εαυτούς τους, ως τους υποτιθέμενους  «μονούς πραγματικούς διάδοχους των Ρωμαίων (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html)».

Αυτό φυσικά δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση αλήθεια, αφού όπως είναι ευρύτερα ιστορικά γνωστό, οι βάρβαρες γερμανικές φυλές, ήταν πάντα εχθροί των Ρωμαίων, και εισέβαλλαν συχνά στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Και για τον λόγο αυτό, τόσο ο Καίσαρας, όσο και ο Αύγουστος και όλοι σχεδόν οι μετέπειτα Ρωμαίοι (άλλα και Βυζαντινοί Αυτοκράτορες) συγκρούστηκαν με αυτές σε πολλές πολεμικές συγκρούσεις (http://alophx.blogspot.com/2018/06/blog-post_1.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_54.html).

Έτσι, όλοι οι Γερμανοί βάρβαροι, εισέβαλαν πάντα σε κάθε Ρώμη, με στόχο την κατάκτηση της, τόσο την παλαιά (και πρώτη Ρώμη-http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html), όπως και την Δεύτερη (η νέα Ρώμη, δηλαδή την Κωνσταντινούπολη-http://alophx.blogspot.com/2018/02/400-2018-update.html), καθώς και στην λεγομένη Τρίτη Ρώμη, την Μόσχα (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html).

Εδώ μπορεί να ειπωθεί, ότι οι Ρωμαίοι, τόσο στην παλαιά Ρώμη, όσο και στην νέα Ρώμη, ήταν δίγλωσσοι, δηλαδή χρησιμοποιούσαν και τις δυο γλώσσες, τόσο στην διοίκηση του κράτους τους, όσο και για την συνεννόηση των κάτοικων του μεταξύ τους.

Η δε χρήση της Ελληνικής γλώσσας, εκτινάχθηκε ιδιαίτερα στην Ρώμη, μετά το 92 π.Χ., όταν το έτος αυτό, έκλεισαν στην Ρώμη όλες οι λατινικές σχολές, οι οποίες δίδασκαν και προωθούσαν την λατινική γλώσσα.

Συγκεκριμένα, τον νομό για την παρεμπόδιση της διδασκαλίας της ρητορείας από τους Λατίνους ρητοροδιδάσκαλους στην Ρώμη το 92 π.Χ., τον ψήφισαν οι Λεύκιος Κορνήλιος Κράσσος, καθώς και ο Δομίτιος Αηνοβάρβος.

Οι ίδιοι παράλληλα, ήταν και αυτοί που στήριξαν το 91 π.Χ., τους νομούς του μεταρρυθμιστή δήμαρχου της Ρώμης Λικίνιου Δρούσου, σύμφωνα με τους οποίους, θα παρεχόταν κρατική γη στους ακτήμονες, θα ανανεώνονταν η ποινική νομοθεσία, και θα παρεχόταν το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη, σε όλους τους ελευθέρους Λατίνους συμμάχους της Ρώμης.

Όμως, οι πλούσιοι συγκλητικοί, αντέδρασαν άμεσα στα μετρά αυτά, τα οποία στην ουσία αποτελούσαν μια συνέχεια των προοδευτικών και φιλολαϊκών νομών των μεταρρυθμιστών αδερφών Γράκχων (http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html), και έπεισαν την Σύγκλητο να τα ακυρώσει.

Η δολοφονία του Δρούσου το τέλος της ιδίας χρονιάς, έδωσε το έναυσμα για την εξέγερση των λάτιν συμμάχων της Ρώμης και την έναρξη του λεγομένου κοινωνικού πολέμου (http://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html), ο οποίος διήρκησε σχεδόν τρία χρονιά.

Στην διάρκεια του πολέμου αυτού, αναδείχθηκε ο ολιγαρχικός Σύλλας, ο οποίος λόγω της μετέπειτα σύγκρουσης του με τον Μάριο, ήταν ο πρώτος, ο οποίος έπεισε τους στρατιώτες του να καταλάβουν με την βία την Ρώμη και αυτοανακηρύχθηκε δικτάτορας.

(Για την επιτυχία του στόχου του αυτού, ο Σύλλας, τόνισε στους στρατιώτες του, ότι εάν ο ίδιος έχανε το αξίωμα του για τον πόλεμο κατά του Μιθριδάτη στην Ανατολή από τον Μάριο, τότε εκείνοι θα μίσθωνε άλλο στρατό στην θέση τους και οι ίδιοι δεν θα είχαν κανένα κέρδος).

Ξεκινώντας με τον τρόπο αυτό, έναν βίαιο ρωμαϊκό εμφύλιο, ο οποίος υπήρξε προπομπός της κατάληψης της Ρώμης από τον Καίσαρα (http://alophx.blogspot.com/2018/06/blog-post_1.html) και της δικτατορίας αυτού το 48 π.Χ., καθώς και της αντίστοιχης κατάληψης της το 43 π.Χ. από τον στρατό του Αυγούστου (https://en.wikipedia.org/wiki/Augustus), της δικτατορίας αυτού μαζί με τα αλλά δυο μέλη της Τριανδρίας (Αντωνίου και Λέπιδου).

Και όλα αυτά, μέχρι την πλήρη νίκη του ιδίου και την επίσημη ανακήρυξη του σε Αύγουστο (Αυτοκράτορα) το 27 π.Χ., η οποία αποτέλεσε τον οριστικό ενταφιασμό της λεγομένης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (ολιγαρχίας στην πραγματικότητα). 

Όμως, η κατάληψη της πόλης αυτής από τον Καρλομάγνο, οδήγησε σταδιακά στην πλήρη κατάργηση της χρήσης της Ελληνικής γλώσσας από τους Ρωμαίους, σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε ο ίδιος, να αποκόψει και γλωσσικά, εκτός από πολιτικά και θρησκευτικά τους Ρωμαίους της Δύσης από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html).

Το δε μίσος των δυτικών απογόνων του Καρλομάγνου κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καθώς και του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν τόσο, ώστε κανένας Αυτοκράτορας, πάπας ή βασιλιάς της Δύσης δεν έλαβε το όνομα του μεγάλου αυτού Αυτοκράτορα.

Στο μέλλον δε, οι ίδιοι, σχεδίαζαν ακόμα και την πλήρη εξολόθρευση και διάλυση του Βυζαντίου, καθώς και ο βίαιος εκλατινισμός των Ελλήνων, με βάση τις «σοφές συμβουλές» του υποτιθέμενου Γερμανού «ιεραποστόλου» Brocardus (https://www.triklopodia.gr/os-pote-tha-anikomen-is-tin-dieftharmeni-prni-disin/).

Αυτές, οι ελάχιστα διέφεραν από τις βάρβαρες γενοκτονικές μεθόδους τις οποίες εφάρμοσε στα μετέπειτα χρόνια στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ελλάδα, οι Γερμανοί απόγονοι του Brocardus, Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’, Αδόλφος Χίτλερ, καθώς και οι Μέρκελ Σόιμπλε (https://www.triklopodia.gr/os-pote-tha-anikomen-is-tin-dieftharmeni-prni-disin/).

Ακόμα και ο έχων το φραγκικό εθνικιστικό πνεύμα δικτάτορας της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι, όταν εισέβαλε στην πατρίδα μας την 28 Οκτωβρίου του 1940, επέλεξε την ημερομηνία αυτή, όχι μόνο επειδή την ημερομηνία αυτή το φασιστικό κόμμα κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία το 1922, αλλά και για έναν ακόμα συμβολικό λόγο:

Αυτός ήταν, το γεγονός, πως στις 28 Οκτωβρίου του 312 μ.Χ., ο Έλληνας (εκ της μητρός του της Αγίας Ελένης) Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας, κέρδισε την ημερομηνία αυτή με μόλις 25.000 στρατό, τον μεγέθους 100.000 στρατό του Μαξέντιου στην Μίλβια Γέφυρα (όπως έκαναν και οι Έλληνες τους υπεράριθμους Ιταλούς εισβολείς το 1940).

Κατά τον Μουσολίνι, η νίκη αυτή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, καθώς και η μετέπειτα μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την παλαιά Ρώμη στην νέα πρωτεύουσα που ίδρυσε ο ίδιος στην Ανατολή την Κωνσταντινούπολη, ήταν τάχα υπεύθυνη για την παρακμή και πτώση της (ήδη παρηκμασμένης στην πραγματικότητα) παλαιάς Ρώμης.

Και με την επίθεση του αυτή στην Ελλάδα, ήθελε να δείξει τον εαυτό του ως έναν «αντι-Μεγάλο Κωνσταντίνο», ο οποίος επιτιθέμενος στην Ελλάδα την ημερομηνία αυτή και καταλαμβάνοντας την, θα εκδικούταν την παλαιά κατάληψη της Ρώμης από τον Έλληνα Μεγάλο Κωνσταντίνο τότε.

Και αυτό πίστευε ότι θα το πετύχαινε, καταλαμβάνοντας την Ελλάδα (ως άλλος Ξέρξης-http://alophx.blogspot.com/2018/07/blog-post.html), η οποία είναι η χωρά των απογόνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου, καθώς και η μόνη νόμιμη διάδοχος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η δε εισβολή των πάνοπλων φασιστών Ιταλών στην Ελλάδα και ο αγώνας των Ελλήνων για την ελευθέρια τους, παρομοιάστηκε με πολλούς ως ένας αγώνας του «Έλληνα Δαβίδ» ενάντια στον «Ιταλό Γολιάθ».

Ενώ η άνανδρη επίθεση των καθολικών Ιταλών του Μουσολίνι, ανήμερα της θρησκευτικής γιορτής της Θεοτόκου Παναγίας στην Τήνο λίγο πριν την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα τις 28 Οκτωβρίου του 1940, σε πολλούς Έλληνες της εποχής φάνηκε και ως ένας θρησκευτικός πόλεμος του καθολικισμού έναντι της Ορθόδοξης Ελλάδας.

Και όλα αυτά, την στιγμή μάλιστα που εκείνη την εποχή οι Ιταλοί προσπαθούσαν να επιβάλλουν με την βία στα τότε κατεχόμενα από αυτούς Δωδεκάνησα, την Ιταλική γλώσσα, τον Ιταλικό πολιτισμό, καθώς και τον καθολικισμό.

Το μίσος αυτό των δυτικών κατά της πατρίδας μας, φαίνεται ξεκάθαρα και στις δηλώσεις που έκανε ο τότε Υπουργός μεταφορών της Γερμανίας, σε μια επίσκεψη του στην Ελλάδα το 2016 στο μέγαρο Μαξίμου.

Τότε αυτός, δεν δίστασε τότε ξεδιάντροπα και παντελώς ρατσιστικά να αποκαλέσει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, με βάση τα ναζιστικά πρότυπα που είχε στο ξερού του το κεφάλι, όλους τους κάτοικους της Ελλάδας ως «τους πάντα βρωμερούς, τρισάθλιους και ελεεινούς τεμπέληδες Έλληνες».

Ο δε αιφνιδιασμός, η ακρίβεια και η ταχύτητα στα σχέδια κάποιου ικανού ηγήτορα, υπήρξαν πάντα πόλη σημαντικά στοιχεία στα χέρια του για την επίτευξη πολλών και σημαντικών νικών εκ μέρους του.

Έτσι λογού χάρη, στην μάχη της Μαντίνειας το 362 π.Χ., ο ικανός στρατηγός των Θηβών Επαμεινώνδας, επιτέθηκε με σχέδιο, αλλά αιφνιδιαστικά και ταχύτητα στους αμέριμνους και ανυποψίαστους αντίπαλους του και τους νίκησε ολοκληρωτικά, αλλά σκοτώθηκε κατά την διάρκεια της μάχης.

Κατά αντίστοιχο τρόπο, ο ικανός στρατηγός των ισραηλινών κομάντο, Γιόναθαν Νετανιάχου (αδερφός του σημερινού Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου), επιτέθηκε με σχέδιο, αλλά αιφνιδιαστικά και ταχύτατα στους αμέριμνους και ανυποψίαστους αντίπαλους του (Άραβες αεροπειρατές και στρατιώτες της Ουγκάντα).

Και στην συνέχεια τους νίκησε ολοκληρωτικά κατά την απελευθέρωση των ομήρων στο αεροδρόμιο Εντέμπε της Ουγκάντας, αλλά σκοτώθηκε και αυτός κατά την διάρκεια της μάχης.

Με αντίστοιχο τρόπο, σκοτώθηκαν και αλλά σημαντικά  ιστορικά πρόσωπα στην διάρκεια της ιστορίας, όπως ο ηρωικός στρατηγός Βελισαρίου, ο μεγάλος Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας, ή ο ικανός Σουηδός βασιλιάς Γουσταύος Αδόλφος].

Ή επόμενη μάχη που έδωσαν οι Ρωμαίοι με βάρβαρες φυλές, ήταν η σύγκρουση τους με τον αιμοσταγή αρχηγό της γερμανικής φυλής των Σουηβών Αριόβιστο, ο οποίος είχε καταφέρει να καταλάβει μεγάλο μέρος της τότε Γερμανίας ανακηρυσσόμενος βασιλιάς της, πραγματοποιώντας για την επίτευξη του στόχου αυτού πολλές μάχες και σφαγές, τόσο στρατιωτών, όσο και γυναικόπαιδων.

Στην συνέχεια, αποφάσισε να επεκτείνει την Αυτοκρατορία του και στην περιοχή της Γαλατίας. Έτσι, αποδέχτηκε την πρόταση των Αρβέρνιων και των Σηκουανών Γαλατών να τους βοηθήσει να νικήσουν τους επίσης Γαλάτες στην καταγωγή αντίπαλους τους, Αιδούους.

Πραγματικά, ο Αριόβιστος εισέβαλε στην Γαλατία και κέρδισε τους Αιδούους στην μάχη της Μακετομπρίγκα το 63 π.Χ., καταλαμβάνοντας και οικειοποιούμενος το ένα τρίτο των εδαφών τους για τον εαυτό του, καθώς και τους 120.000 Γερμανούς αποίκους που εγκατέστησε εκεί (ως έναν «ζωτικό χώρο του»), προς μεγάλη λύπη των συμμάχων του, οι οποίοι ήθελαν να οικειοποιηθούν τα εδάφη αυτά οι ίδιοι.

Στην συνέχεια, ο Αριόβιστος απαίτησε ένα ακόμα τρίτο από την γη των Αιδούων, για τους Γερμανούς συμμάχους του, και όταν οι Γαλάτες σύμμαχοι του αρνήθηκαν εισέβαλε στα εδάφη τους.

Τότε αυτοί, καταλαβαίνοντας το λάθος που έκαναν να καλέσουν τον Αριόβιστο στην Γαλατία, το επανέλαβαν, καλώντας τον Καίσαρα να τους βοηθήσει σε αντάλλαγμα την συμμαχία και υποτέλεια τους σε αυτόν.

Ο Καίσαρας (http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_27.html), που βρήκε αυτή την πρόσκληση ως μια ευκαιρία να αναδειχτεί και να καταλάβει νέα εδάφη για την Ρώμη, απαίτησε την αποχώρηση του Αριόβιστου από τα εδάφη που είχε καταλάβει στην Γαλατία.

Παράλληλα, υποστήριξε με μεγάλη πειθώ στην Ρώμη, ότι αν ο Αριόβιστος εισέβαλε και καταλάμβανε όλη την Γαλατία, στην συνέχεια, θα επιτίθονταν στην  Ρώμη, όπως έγινε με τους Γαλάτες του Βρέννου και τους Γερμανούς επί Μάριου, κάτι που μπορεί να ήταν, αλλά και μπορεί όχι αλήθεια.

[Πραγματικά, πολλές γερμανικές φυλές είχαν εισβάλει και διαλύσει πολλούς ρωμαϊκούς στρατούς στα τέλη του 2^ου αιώνα π.Χ. στην Ρωμαϊκή επικράτεια, αλλά τότε η ανάδειξη του ικανού θείου του Καίσαρα, Μάριου, κατάφερε να τις εκμηδενίσει στρατιωτικά και να σώσει την Ρώμη (http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html).

Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη βαρβαρική κρίση που αντιμετώπισε η Ρώμη μετά την εισβολή των Γαλατών του Βρέννου, ενώ η εισβολή του Αριόβιστου ήταν η τρίτη.

Ο δε Καίσαρας, χρησιμοποίησε την ίδια δικαιολογία και με την επανάσταση του Γαλάτη Βερκικεντορίξ μετέπειτα, υποστηρίζοντας πως αν ελευθέρωνε την Γαλατία και την ένωνε υπό  την ηγεσία του, τότε, στην συνέχεια, θα επιτίθονταν στην  Ρώμη.

Όπως δηλαδή ακριβώς έγινε με τους Γαλάτες του Βρέννου και τους Γερμανούς επί Μάριου, αλλά και τον Αριόβιστο μετέπειτα, κάτι που μπορεί να ήταν, αλλά και μπορεί να μην ήταν αλήθεια.

Οπότε, ο Καίσαρας, μετά τις νίκες του επί αυτών των βάρβαρων ηγετών, προέβαλε τον εαυτό του ως τον σωτήρα της Ρώμης και απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα.

Και εδώ, θα πρέπει να σημειωθεί οι Αρχαίοι Ρωμαίοι κέρδιζαν τα σημαντικότερα αξιώματά του κράτους τους, όπως π.χ. αυτό του υπάτου, τους με πολλούς τρόπους, νόμιμους και μη, ακριβώς όπως δηλαδή γίνεται και σήμερα.

Έτσι, για να μπορέσει κάνεις να εκλεγεί, έπρεπε πρώτα να έχει μορφωθεί κατάλληλα έτσι ώστε να έχει γνώσεις, εκπαίδευση, ρητορικές ικανότητες και δεινότητα, να κατάγεται από ευγενή οικογένεια που να έχει πλούτο για να υποστηρίξει τα σχέδια του, αλλά και να προσέχει την εμφάνιση του έτσι ώστε να είναι προσιτός και ελκυστικός στους ψηφοφόρους.

Επίσης, αυτός θα έπεμπε να υπόσχεται ότι θα κάνει πλούσιους τους φτωχούς, ότι θα δώσει πολλά χρήματα, εδάφη και αμοιβές στους στρατιώτες, όπως και να κάνει δωροδοκίες στους ψηφοφόρους για την παροχή της ψήφου τους (όπως κάνουν οι σημερινοί πολιτικοί με ρουσφέτια για προσλήψεις έναντι ψήφων).

Και αυτό, είτε με άμεση παροχή χρημάτων, είτε έμμεσα μέσω παροχής φαγητού ή πολύ όμορφων θεαμάτων (π.χ. αγώνες αγρίων θηρίων και μονομάχων).

Παράλληλα, έπρεπε να χρησιμοποιεί φανατικούς οπαδούς του, τραμπούκους εκμισθωμένες συμμορίες ή ταραχοποιούς για να αναγκάζει με την βία αντιπάλους του να τον ψηφίζουν, να μην ψηφίζουν αντίπαλους του, αποτρέποντας τους με τον τρόπο αυτό να ψηφίσουν ή και να τους δολοφονεί αν χρειαζόταν (όπως π.χ. έκαναν τα τάγματα εφόδου των Ναζί και τα κομμουνιστικά παραστρατιωτικά σώματα στην δημοκρατία της Βαϊμάρης και κυρίως ο Καίσαρας, ο Πομπήιος και ο Κράσσος στην Αρχαία Ρώμη).

Και τέλος, αν ήταν στρατηγός και είχε στρατό να απειλούσε ότι θα εισέβαλε και θα καταλάμβαναν με την βία την Ρώμη αν δεν ικανοποιούταν τα αιτήματα του ή και να την καταλάμβανε κανόνα και να ανακηρυσσόταν δικτάτορας σαν τον Συλλά ή τον Καίσαρα.

Ουσιαστικά, όπως βλέπουμε, οι μεθόδους που χρησιμοποίησαν τότε οι πολιτικοί για να εκλέγουν ελάχιστα διαφέρουν από αυτές που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί σήμερα, κάτι που μας δείχνει καθαρά ότι ελάχιστα πράγματα (ή και κανένα) έχουν αλλάξει στον τομέα αυτό από τότε].

Φυσικά, ο Αριόβιστος αρνήθηκε τις προτάσεις αυτές του Καίσαρα και σύντομα συγκρούστηκε μαζί του στην μάχη της, στην οποία ηττήθηκε και αναγκάστηκε μαζί με τον στρατό του και τους εναπομείναντες Γερμανούς στρατιώτες και αποίκους να εγκαταλείψει την Γαλατία.

Ο Καίσαρας, εισέβαλε στην συνέχεια και στην κυρίως Γερμανία, ενώ ο ηττημένος πια και εντελώς αποδυναμωνόμενος Αριόβιστος, πιθανότατα αυτοκτόνησε αργότερα, αφού ήταν έθιμο οποίος υποχωρούσε σε μάχη να ονομαζόνταν δειλός και ήταν τόσο απόβλητος και περιφρονημένος που αυτοκτονούσε στην συνέχεια από απελπισία.

[Η δε ιστορία του Γερμανού Αριόβιστου, θυμίζει αρκετά την ιστορία του Κάιζερ τον 20^ο αιώνα, αλλά ακόμα περισσότερο του επίσης με αυτούς Γερμανού Αδόλφου Χίτλερ.

Οι δε πρώτοι κάτοικοι της Ρώμης, ήταν εκτός των Λατίνων που ήταν η πλειοψηφία, επίσης και πολλοί Έλληνες, ενώ και ο πρώτος Ετρούσκος βασιλιάς της Ρώμης, ο Ταρκύνιος ο Α΄, είχε από τον πατέρα του Ελληνική καταγωγή, αφού αυτός καταγόταν από την Κόρινθο.

Ενώ, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αποτελούσε την πραγματοποίηση του οράματος του Μεγάλου Αλέξανδρου, για την ένωση των Ελλήνων σε ένα ενοποιημένο κράτος, καθώς και την δύση μιας μεγάλης Ελληνικής Αυτοκρατορίας, η οποία δεν κατέστη δυνατή στην εποχή του.

Αυτό συνέβη, τόσο λόγω του προώρου θανάτου του Μεγάλου Αλέξανδρου, όσο και των πολεμικών διαμαχών των επίγονων του, οι οποίες κατέστρεψαν την Αυτοκρατορία που αυτός είχε δημιουργήσει.

Επίσης, στην Ορθόδοξη (και Ελληνική στην ουσία) Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όλοι οι λαοί που την αποτελούσαν, οι οποίοι ενώνονταν μέσω της Ορθόδοξης Πίστης σε έναν νέο λαό, τον εκλεκτό λαό του Θεού, ο οποίος είχε το συνολικά το κοινό όνομα Ρωμαίοι, πιστεύοντας ότι αποτελούν μέλη ενός κώνου σώματος (της Βυζαντινής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).

Και παρόλο που όλοι τους, ανεξαρτήτως εθνικότητας αποκαλούταν Ρωμαίοι, δεν έχαναν, ούτε και ξεχνούσαν την εθνική καταγωγή τους ο καθένας (όπως σήμερα οι Άγγλοι, οι Ουαλοί, οι Σκωτσέζοι και οι Ιρλανδοί δεν ξεχνούν ότι παρόλο τις εθνικές τους ταυτότητες, παρόλο που όλοι λέγονται Βρετανοί, οι ή Ευρωπαίοι δεν ξεχνούν στην ΕΕ την εθνική τους ταυτότητα, παρόλο που κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι επιδιώκουν ακριβώς αυτό)].

Όμως, με το όνομα αυτό, ταυτίστηκαν και πολλοί Ρωμαϊκής (δηλαδή Ελληνικής) καταγωγής πληθυσμοί, οι οποίοι κατακτήθηκαν στην συνέχεια από τους Άραβες, και παρόλο που στην διάρκεια της Αραβικής κατοχής της Συρίας, του Λίβανου και της Παλαιστίνης.

Αυτοί, μετέπειτα εξαναγκάστηκαν να γίνουν αραβόφωνοι, κράτησαν ατόφια την εθνική συνείδηση και την Ορθόδοξη Πίστη τους σε όλη την διάρκεια των αιώνων που ακολουθήσαν.

Και μάλιστα, οι ίδιοι στις μέρες μας, στις περιοχές αυτές, αυτοαποκαλούνται Ρουμ Όρτοντοξ, ενώ είναι συνολικά πάνω από 200.000 αριθμητικά στα κράτη αυτά, υπαγόμενοι ποιμαντικά στα Ορθόδοξα πατριαρχεία Αντιοχείας και Ιεροσολύμων.

Οι δε Ρουμ Όρτοντοξ στην Μέση Ανατολή, οι οποίοι διατήρησαν την Ελληνική συνείδηση και την Ορθόδοξη πιστή τους εν μέσω βίαιων ισλαμικών διωγμών πάρα τον εξαραβισμό της γλώσσας τους (σε αντίθεση με τους διπλούς προδότες της Πίστης και της πατρίδας τους, τους Γενίτσαρους και τους εξωμότες.

Αυτοί, θυμίζουν πολλοί τους παντελώς Έλληνες Αρβανίτες, τους επίσης Έλληνες σλαβόφωνους στην Μακεδονία, καθώς και τους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς τον καιρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 Όλοι αυτοί, αναγκάστηκαν με την βία να παραλλάξουν την απολυτά Ελληνική γλώσσα τους εν μέρει (οι Αρβανίτες προσθέτοντας αλβανικές λέξεις σε αυτή, οι σλαβόφωνοι Έλληνες της Μακεδονίας σλάβικες, ενώ οι Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας τουρκικές).

Όμως οι ίδιοι, δεν ξέχασαν ποτέ την Ελληνική συνείδηση και την Ορθόδοξη πίστη τους εν μέσω βίαιων ισλαμικών διωγμών και πολέμησαν μάλιστα και έδωσαν το ίδιο το αίμα τους για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, σε κάθε αγώνα του Ελληνικού Έθνους για την Ελευθερία.

Εδώ, μπορεί να ειπωθεί, ότι οι βίαιες εισβολές των Γερμανών στα εδάφη της Ρώμης την εποχή του Μάριου (http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html), καθώς και η βάρβαρη γερμανική εισβολή των Γερμανών του Αριόβιστου στην κατεχομένη τότε από τους Ρωμαίους Γαλατία (https://en.wikipedia.org/wiki/Ariovistus), θυμίζουν κατά πολύ την σημερινή βίαιη εισβολή ισλαμιστών λαθρομεταναστών από την Μέση Ανατολή στην Ευρώπη (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_73.html)].

Σε κάθε περίπτωση, οι νίκες του Καίσαρα επί των Γερμανών, ανέκοψαν τις προσπαθείς των γερμανικών φυλών για πολλούς αιώνες να εισβάλουν στα ρωμαϊκά εδάφη και μόνο με την κρίση του 4^ου μ.Χ. και τις βαρβαρικές εισβολές στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατάφεραν οι Σουηβοί να εισβάλουν σε αυτή και να κατακτήσουν την σημερινή Βόρεια Ισπανία.

Στην συνέχεια, η Ρώμη άρχισε να επεκτείνεται στα γερμανικά εδάφη υπό την ηγεσία του διάδοχου του Καίσαρα, του μικραίνουν του, Οκταβιανού Αύγουστου. Υπό την ηγεσία του, πραγματοποιήθηκαν εκστρατείες στην Γερμανία και οι ρωμαϊκές κατακτήσεις έφτασαν ως τον Έλβα.

Όμως, οι δολοπλοκίες και το μίσος του Γερμανού φυλάρχου των Χερούσκων Αρμίνιου προς την Ρώμη, ο οποίος την είχε υπηρετήσει για ένα χρονικό διάστημα και είχε μάλιστα τιμηθεί με τον τίτλο του ιππότη από  τον Αύγουστο για τις υπηρεσίες του, οδήγησαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες, υπό την διοίκηση του ανίκανου στρατηγού Βάρου στην μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%94%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%8D).

Η απώλεια σχεδόν τριών λεγεώνων, είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί σχεδόν όλος ο ρωμαίικος στρατός των συνόρων στην Βόρεια Γαλατία, και πολλοί φοβόταν ότι ο Αρμίνιος θα εισέβαλε και θα καταλάμβανε όλη την Γαλατία, στην συνέχεια, θα επιτίθονταν στην  Ρώμη, όπως έγινε με τους Γαλάτες του Βρέννου και τους Γερμανούς επί Μάριου.

Για τον λόγο αυτό, ο Αύγουστος έστειλε τον ικανό στρατηγό Γερμανικό για να εξοντώσει τον Αρμίνιος. Στην συνέχεια, η κατάσταση εξελίχθηκε σαν την αμερικανική εισβολή στο Βιετνάμ.

Οι Ρωμαίοι εισέβαλαν στην Γερμανία, κέρδισαν αρκετές νίκες, έκαψαν πάνω από το ένα τέταρτο της χωράς και έσφαξαν σχεδόν τον μισό πληθυσμό της για αντίποινα, αλλά, οι Γερμανοί υπό τον Αρμίνιο, ξεκίνησαν όπως και οι Βιετμίνχ έναν επιτυχή ανταρτοπόλεμο, ο οποίος ανάγκασε τελικά τους Ρωμαίους να υποχωρήσουν από την Γερμανία.

Αργότερα, ο Αρμίνιος δολοφονήθηκε από τους ομοφύλους του, όταν προσπάθησε με την βία να ενώσει τις βάρβαρες και υπερήφανες για την ανεξαρτησία τους γερμανικές φυλές υπό την ηγεσία του, ανακηρυσσόμενος μάλιστα βασιλιάς τους.

Η δολοφονία αυτή, απέτρεψε την ένωση των Γερμανών τότε, αλλά οι φυλές που προήλθαν πιθανότατα από την φυλή του Αρμίνιου τους Ετρούσκους, δηλαδή οι Σάξονες και κυρίως οι Φράγκοι, κατάφεραν τον 4^ο και 5^ο αιώνα μ.Χ., να εισβάλουν και να καταλάβουν πολλά ρωμαϊκά εδάφη και να ιδρύσουν μια μεγάλη γερμανική αυτοκρατορία υπό την ηγεσία του Φράγκου ( και Γαλλογερμανού στην καταγωγή) Αυτοκράτορα Καρλομάγνου (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html).

Αργότερα, στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εισέβαλαν νικηφόρα επί του ανίκανου και αιμοσταγούς Αυτοκράτορα Δομινικανού οι Δάκες υπό τον βασιλιά τους Δεκέβαλο, κάτι που έδωσε μετέπειτα το πρόσχημα στον ικανό Ρωμαίοι Αυτοκράτορα Τραϊανό να εισβάλει στην Δακία και να την καταλάβει, μαζί με τα πλούσια χρυσωρυχεία της (http://alophx.blogspot.com/2018/03/).

Κατά την διάρκεια της μεγάλης κρίσης του 3^ου αιώνα μ.Χ., ιδιαίτερα επικίνδυνη έγινε για την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η γερμανική φυλή των Γότθων (αλλά και των Μαρκομάνων), η οποία εξόντωσε σε μάχη τον Αυτοκράτορα Δέκιο και τον γιο του.

Όμως αυτή αποκρούστηκε στην συνέχεια από τους ικανούς Αυτοκράτορες Μάρκο Αυρήλιο, Γαλλιηνό (τον πρώτα που υπέγραψε διάταγμα για την παύση του διωγμού των Χριστιανών), Κλαύδιο τον Β’ τον Γοτθικό, καθώς και τον Αυτοκράτορα Αυρηλιανό.

[Η μεγάλη κρίση του 3^ου μ.Χ. αιώνα, ήταν συνέπεια της συγκέντρωσης του μεγαλύτερου μέρους της γης στα χεριά λίγων πλουσίων αριστοκρατών, οι οποίοι είχαν φτωχοποιήσει μεγάλο μέρος του ρωμαϊκού λαού.

Οι ίδιοι, ήθελαν να βρίσκουν συνεχώς νέα χρήματα για να αγοράζουν νέες υπηρεσίες και προϊόντα για να καλοπερνούν, όπως και πολλοί διεφθαρμένοι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, οι οποίοι αναδείχθηκαν τότε.

Κάποιοι από αυτούς, όπως ο Καρακάλλας, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αυξήσουν την εκλογική τους βάση για φόρους (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_58.html). Άλλοι, θέλοντας να μην έχουν επαναστατικά κινήματα εναντίον τους από τον στρατό, αποφάσισαν να αυξήσουν τους μισθούς των στρατιωτών και των δημοσίων υπάλληλων ως και δέκα φορές παραπάνω.

Όμως επειδή είχε ταυτόχρονα αυξηθεί ο πληθυσμός της Αυτοκρατορίας πάρα πολύ, ενώ η γη ήταν λίγη, όλο και λιγότερη γη, κληρονομούσαν όλο και λιγότερα άτομα, αφού πια η Αυτοκρατορία είχε πάψει να επεκτείνεται.

Επίσης, χρειάζονταν όλο και περισσότερο ασημί και χρυσός για την παραγωγή νομισμάτων για την πληρωμή του στρατού και το εμπόριο, όμως τα ορυχεία αυτών είχαν αρχίσει να εξαντλούνται.

Αυτό είχε ως συνέπεια, αφενός μεν να αρχίσουν να μειώνουν οι Αυτοκράτορες την περιεκτικότητα των νομισμάτων σε χρυσό και αργυρό (των δηναρίων), μονώνοντας με τον τρόπο αυτό την αξία τους για την παραγωγή νομισμάτων, την στιγμή μάλιστα που οι τιμές των προϊόντων παρέμεναν οι ίδιες ή αυξάνονταν αλματωδώς.

Αυτή η κατάσταση, η οποία οδήγησε σε μεγάλο πληθωρισμό, σε συνδυασμό με τους τεράστιους φόρους που υπεβλήθησαν, μαζί με τους διεφθαρμένους φοροεισπράκτορες που έκλεβαν τον λαό, τον έφεραν σε τόση απελπισία, που άρχισε σε μερικές περιοχές ξανά την ανταλλακτική οικονομία.

Επίσης, τα λύτρα που δίνονταν σε βάρβαρες φυλές για μην επιτίθενται στην Αυτοκρατορία, μαζί με τις καταστροφικές ξηρασίες και θύελλες που ξέσπασαν τότε σε αυτή, μαζί με τις βαρβαρικές εισβολές και τις επαναστάσεις στρατηγών επιδείνωσαν περαιτέρω την κατάσταση.

Μόνο η ανάληψη της ηγεσίας της Αυτοκρατορίας από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, ο οποίος δημιούργησε ένα σταθερό και πλήρους περιεκτικότητας νόμισμα, τον σόλιδο, μαζί με την μείωση εκ μέρους του των τιμών, την πολιτική σταθερότητα που επέφερε, καθώς και την κατασκευή δεκάδων δημοσίων έργων, ναών και κοινωφελών ιδρυμάτων, κατάφερε να αναζωογονήσει την οικονομία και να μειώσει την φτώχεια και την ανεργία.

Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να πούμε με ορούς του 20^ου αιώνα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος παραλαμβάνοντας μια χώρα που είχε υποστεί πολλές καταστροφές από εξωτερικούς πολέμους και εσωτερικές επαναστάσεις, μαζί με ένα οικονομικό κραχ σαν αυτό του 1929, αντιμετώπισε την κρίση με ένα δικού του τύπου «New Deal»].

Στην συνέχεια, οι Φράγκοι και οι Γότθοι νικήθηκαν συντριπτικά από τον ικανότατο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, όπως και από τους διάδοχους του, Βαλεντινιανό και Γρατιανό.

Όμως, η ήττα του ανίκανου Αυτοκράτορα Ουάλλη από τους Γότθους του αιμοσταγούς Φρίντιγκερν στην Ανδριανούπολη, ανάγκασε τον διάδοχο του, τον ικανό στρατηγό και μετέπειτα Αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα, αν και τους κέρδισε στρατιωτικά στις μάχες, να τους εντάξει τελικά στον στρατό του.

Και αυτό, λόγω έλλειψης στρατού από την τεράστια ήττα του Ουάλη (αφού χάθηκαν σχεδόν τα δυο τρίτα του ρωμαϊκού στρατού της Ανατολής) και της άμεσης τότε ανάγκης για αναπλήρωση του, καθώς και την άμεση εισβολή βαρβαρικών φυλών, καθώς και των Περσών στην Αυτοκρατορία (http://alophx.blogspot.com/2018/02/400-2018-update.html).

Οι δε Γότθοι, εντασσόμενοι στην Αυτοκρατορία, δημιούργησαν πολλά προβλήματα, μην θέλοντας να ενταχτούν σε αυτή και προσπάθησαν να καταλάβουν με την βία τόσο το Ανατολικό, όσο και το δυτικό τμήμα της.

Τελικά στην Ανατολή, αποκρούστηκαν και εκδιώχτηκαν επιτυχώς από την ένδοξη επανάσταση του λαού της Κωνσταντινούπολης το 400 μ.Χ. (http://alophx.blogspot.com/2018/02/400-2018-update.html), χάρις στους ικανούς πολίτικους Αυρηλιανό και Ανθέμιο, καθώς και τον μεγάλο Πατριάρχη Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον επίσκοπο Συνέσιο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να διασωθεί η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και να μην πέσει όπως η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους Γερμανούς το 476 μ.Χ.

Αντίθετα, στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Βησιγότθοι υπό τον αδίστακτο, άπληστο και αρχομανή Αλάριχο, εκμεταλλευομένοι τις βαρβαρικές εισβολές σε αυτή τις αρχές του 4^ου μ.Χ. αιώνα (http://alophx.blogspot.com/2016/12/406.html), κατάφεραν να καταλάβουν και να λεηλατήσουν την Ρώμη το 410 μ.Χ. και στην συνέχεια μετακινήθηκαν και κατέλαβαν την ρωμαϊκή Ισπανία (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2017/10/blog-post_6.html).

Το 455 μ.Χ., οι βάρβαροι Βάνδαλοι του Γεζέριχου λεηλάτησαν επίσης την Ρώμη, ενώ τις επόμενες δεκαετίες, ένας βάρβαρος στρατηγός γερμανικής καταγωγής στην υπηρεσία της Ρώμης, ο λεγόμενος «Αυτοκρατοροποιός» ή «μαριονετίστας» Ρικίμαρος, ανεβοκατέβαζε τους Αυτοκράτορες σε αυτή (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_93.html), πριν την οριστική πτώση και κατάργηση του Αυτοκρατορικού θεσμού σε αυτή το 476 μ.Χ. από τον βάρβαρο Οδάκραο.

Στην συνέχεια, οι Οστρογότθοι υπό τον Θεοδώριχο τον Μέγα, εισέβαλαν και κατέκτησαν το ιταλικό κράτος του Οδάκραου. Τον 6^ο αιώνα, η περιοχή αυτή απελευθερώθηκε από τον στρατό του Ιουστινιανού του Μεγάλου από τους βάρβαρους, όμως σύντομα μετά τον θάνατο του, εισέβαλαν στην περιοχή και κατέλαβαν μεγάλο μέρος της οι Λομβαρδοί.

Στην συνέχεια, η περιοχή της Ιταλίας κατακτήθηκε από τους Φράγκους του Καρλομάγνου και υπό τους διάδοχους του διασπαστικέ σε πολλά κρατίδια (όπως και στην Αρχαιότητα), μια κατάσταση που ίσχυσε ως την εντόπιση της Ιταλίας το 1871 μ.Χ.

[Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι οι όταν οι Γερμανοί ηγέτες στην Δυτική Ευρώπη, μιλούσαν για έθνη από τον 8^ο ως και τον 18^ο αιώνα μ.Χ., εννοούσαν τους εαυτούς τους και τους Φράγκους κατακτητές των λαών της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), αριστοκράτες και όχι τον απλό λαό.

Έτσι και ο Λούθηρος, ο οποίος μιλάει για γερμανικό Έθνος, εννοεί μόνο τους Γερμανούς πρίγκιπες και όχι τον απλό λαό. Ο ορός αυτός επεκτάθηκε στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης, μόνο μετά την Γαλλική Επανάσταση το 1789 (http://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.html).

Αντίθετα με τους Φράγκους, στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όλοι οι λαοί της, ανεξάρτητα από τις επιμέρους σεβαστές εθνικές ομάδες, την κοινωνική τάξη και το φύλο, ενώνονταν από κοινού σε έναν νέο λαό, τους Χριστιανούς-Ρωμαίους, οι οποίοι αποτελούσαν από κοινού έναν λαό μέσω της κοινής Πίστης τους στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, έχοντας έναν κοινό ηγέτη επί γης, τον Αυτοκράτορα.

Αυτή ήταν η Πιστή που ένωνε όλους τους πολίτες της Αυτοκρατορίας τότε, την οποία χρησιμοποίησαν οι Αυτοκράτορες τότε για να ενώσουν όλους τους λαούς της Αυτοκρατορίας σε έναν.

Οπότε, οποίος προσπαθούσε μέσω του φραγκικού εθνικισμού (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html) ή μέσω αιρέσεων να αμφισβητήσει ή να αναιρέσει την Πίστη-ιδεολογία που ένωνε τους λαούς της Αυτοκρατορίας και αρά να αμφισβητήσει την συνοχή της, αντιμετωπίζονταν κυρίως ως κρατικός και υστέρα ως θρησκευτικός κίνδυνος (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_58.html).

Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλοί Αυτοκράτορες πολέμησαν τις αιρέσεις. Και αυτός ήταν και ο λόγος που πολλές ξένες και εχθρικές για το Βυζάντιο δυνάμεις (π.χ. οι Πέρσες), τις υποστήριξαν και έδωσαν «πολιτικό και θρησκευτικό άσυλο» σε πολλά μέλη τους, παριστάνοντας τους τάχα ανεκτικούς.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι ίδιοι οι αιρετικοί έβλεπαν την «ανεκτικότητα» των «προστατών» από κοντά, ζητούσαν οι ίδιοι να επιστρέψουν στο Βυζάντιο. Ενώ στις αιρετικές περιοχές του Βυζαντίου, τις οποίες οι ξένες αυτές δυνάμεις καταλάμβαναν και παρίσταναν τάχα τους ελευθερωτές, σύντομα έριχναν την μάσκα και έσφαζαν ακόμα και τους πρώην αιρετικούς «προστατευμένους» τους (π.χ. οι μουσουλμάνοι Άραβες κατακτητές).

Ο δε εθνικιστικός παροξυσμός κάποιων κρατών, πολλές φορές τους τυφλώνει τόσο, ώστε αυτά μπορούν να παραλλάξουν όντως πνευματικά τυφλωμένα από αυτόν (ή και επίτηδες ακόμα) την κανονική ιστορία.

Έτσι λογού χάρη οι Βούλγαροι, ιδιαίτερα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους από τους Τούρκους το 1908 μ.Χ., νόμισαν ότι μέσω αυτής, επαναλάμβαναν τις δήθεν «ανακηρύξεις ανεξαρτησίας» αυτών από το Βυζάντιο, όπως έκαναν οι τότε βασιλείς τους, Κρούμμο και Σαμουήλ, και ότι θα δημιουργούσαν ξανά την λεγομένη «Μεγάλη Βουλγαρία».

(Στην πραγματικότητα οι δήθεν «ανακηρύξεις ανεξαρτησίας τους» τότε, ήταν μια αποστασία έναντι του Βυζάντιου, αφού τα εδάφη τα οποία διαβιούσαν τότε οι Βούλγαροι, τους τα είχαν παραχωρήσει οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, με τον ορό αυτοί να είναι υπήκοοι τους, σε κάτι που συμφωνήσαν και οι ίδιοι.

Για τον λόγο αυτό, όταν μετά από πολλές σφαγές δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων εκ μέρους τους, καθώς και πολλές άλλες εθνοκτονικές βαρβαρότητες και βιαιότητες τους έναντι των αμάχων, ο Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος, όταν συνέλαβε αυτούς τους (εγκληματίες πολέμου όπως θα λέγαμε σήμερα) Βουλγάρους στρατιώτες, τους επέβαλε την ποινή τότε της πολιτείας για τους στασιαστές και τους προδότες.

Και αυτή η ποινή ήταν τότε η τύφλωση, αφού ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος, θεωρούσε τους Βουλγάρους υπηκόους του και συνάμα προδότες και αποστάτες έναντι του κράτους, οι οποίοι μάλιστα είχαν διαπράξει άπειρες σφαγές και εγκλήματα).

Και δεν δίστασαν μάλιστα οι παντελώς ξεδιάντροποι Βούλγαροι εθνικιστές, να παρομοιάσουν την ομόδοξη με αυτούς Ορθόδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία τους μετέδωσε την Ορθοδοξία και τον πολιτισμό, με τους αλλόδοξους και βάρβαρους ισλαμιστές Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι σχεδόν για πεντακόσια χρονιά τους καταπίεζαν πλήρως σε κάθε τομέα (θρησκευτικό, πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό).

Και μάλιστα, συνέχισαν, κατηγορώντας τόσο τους Μεσαιωνικούς, όσο και τους συγχρόνους Έλληνες ως τάχα, σφαγείς, ξεχνώντας ότι τόσο τον καιρό του Βυζάντιου, όσο και στην νεότερη εποχή, αυτοί που έπρατταν πάντα βιαιότητες και σφαγές έναντι των Ελλήνων, ήταν στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι Βούλγαροι.

Αυτό το γεγονός δεν είναι τόσο περίεργο όσο φαίνεται καταρχάς, αφού ο λαός των Βουλγάρων προήλθε από την κατάκτηση ενός πολύ μεγάλου σλαβικού πληθυσμού από κατακτητές τουρκικής καταγωγής, οι οποίοι αφομοιώθηκαν σταδιακά από αυτόν, δίνοντας του το όνομα τους Βούλγαροι (όπως έγινε με τους Ρως και τους Σλάβους στην Ρωσία),  καθώς και τις βάρβαρες «συνήθειες» αυτών για σφαγές.

«Συνήθειες» μάλιστα, τις οποίες οι μάλιστα οι σύγχρονοι απόγονοι των Βουλγάρων, επέδειξαν έναντι του Ελληνικού πληθυσμού, τόσο στην διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, όσο και κατά την διάρκεια των δυο Βαλκανικών, αλλά και των δυο Παγκοσμίων Πολέμων].

 Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στις μέρες μας με την ΕΕ. Όσο δε αυτή είχε ικανούς ηγέτες (π.χ. Ντε Γκωλ, Χέλμουτ Κολ, Μάργκαρετ Θάτσερ), δεν συνέβη ποτέ σε αυτή καμμιά μαζική εισβολή λαθρομεταναστών.

Όμως, μετά την μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, μαζί με τους πολέμους των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Δύσης σε Μέση Ανατολή και Αφρική και την ενορχηστρωμένη από την Δύση «Αραβική Άνοιξη» (http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_30.html), σε συνδυασμό με τον υπερπληθυσμό στις χώρες αυτές, την μαζική ανεργία, την πολιτική καταπίεση και τις καταστροφικές καιρικές συνθήκες (π.χ. ξηρασία που κατάστρεφε τα σπαρτά και τις καλλιέργειες), πολλοί αποφάσισαν να «μετοικήσουν» παράνομα στην Δύση, χωρίς την άδεια των λαών της.

[Και για τον λόγο αυτό, με το πανάθλιο σχέδιο του ΟΗΕ που είναι να υπογραφεί τον Δεκέμβριο του 2018 στο Μαρόκο από πολλούς δυτικούς ηγέτες και μη (https://www.triklopodia.gr/%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B9%CF%82-10-11-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85/http://corfiatiko.blogspot.com/2018/11/blog-post_724.html #), το οποίο νομιμοποιεί την παράνομη μετάσταση αντί να την αντιμετωπίζει, η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί περαιτέρω].

Βέβαια, πολλοί από αυτούς τους δήθεν «προσφυγές», είναι και εγκληματίες οι οποίοι φέγγουν από τις χώρες τους για να γλιτώσουν την τιμωρία, καθώς και πολλοί φανατικοί ισλαμιστές που θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη το ισλάμ με την βία, όπως και πολλοί τρομοκράτες..

Επίσης, πολλοί μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, έρχονται στην Δύση, με την προοπτική να παίρνουν τζάμπα χρήματα και επιδόματα, χωρίς οι ίδιοι να δουλεύουν και μην θέλοντας να αφομοιωθούν στις κοινωνίες των χωρών αυτής.

Όμως, από την στιγμή που τα έσοδα των κρατών αυτών είναι σταθερά και εξαιτίας των λαθρομεταναστών, αυξάνονται οι «δικαιούχοι» χρημάτων, αναγκαστικά για να φτάσουν αυτά για όλους, θα κοπούν χρήματα από τους «ντόπιους» για να δοθούν στους «νεοφερμένους», με συνέπεια οι πρώτοι να φτωχύνουν και να διαμαρτύρονται, ενώ οι δεύτεροι να ζητούν όλο και πιο πολλά χρήματα ασκί σύντομα να έρθουν σε σύγκρουση οι μεν με τους δε.

[Όμως, αν γίνει στις μέρες μας μια πανευρωπαϊκή χρεοκοπία, τόσο στην Γερμανία, όσο και στα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης, τότε, λόγω ολικής πτώχευσης, θα κοπούν και οι παροχές και τα χρήματα επιδόματα, σε όλους τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες της ΕΕ, με αποτέλεσμα, τότε αυτοί, θα επαναστατήσουν άμεσα εναντίον των χωρών υποδοχής τους, τόσο λόγω του θρησκευτικού φανατισμού τους, όσο και λόγω της πείνας].

Είναι δε απορίας αξιών πως ελάχιστοι μουσουλμάνοι «προσφυγές», προτιμούν να πηγαίνουν για βοήθεια στα ομόθρησκα και πάμπλουτα αραβικά πετρελαϊκά κράτη της Μέσης Ανατολής, αλλά προτιμούν να έρθουν στην μαστιζόμενη από την οικονομική ανεργία Δύση, ενθαρρυμένοι μάλιστα από αυτά.

Και όλα αυτά, στο πλαίσιο ενός σχεδίου που επεξεργάστηκαν από κοινού, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία (https://www.analystsforchange.org/2018/11/blog-post_555.html) και η Τουρκιά, με στόχο, τόσο για να εκδιώξουν προς την Δύση όλους τους εγκληματίες, όσο και τους τρομοκράτες, τους ισλαμιστές,  καθώς και τους αντιφρονούντες στην ΕΕ.

Και παράλληλα, να επιτύχουν και τον σταδιακό εκ μουσουλμανισμό της Δύσης μέσω της υπεργεννητικότητας των μουσουλμάνων και της υπογεννητικότητας των Ευρωπαίων, με στίχο την ίδρυση μιας «νέας Αραβικής Αυτοκρατορίας-Χαλιφάτου» στην Ευρώπη (http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html).

Τον στόχο τους αυτό, για την μαζική εισδοχή μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην ΕΕ, τον πέτυχαν χάρις σε δωσιλογικές και πληρωμένες από τους ιδίους ηγεσίες χωρών-μελών της ΕΕ το 2015, οι οποίες άνοιξαν προδοτικά τα σύνορα τους σε αυτούς (Τσίπρας, Μέρκελ), με στόχο από πλευράς Γερμανών και την απόκτηση «νέου φτηνού εργατικού δυναμικού» για να ρίξουν τους μισθούς στην Γερμανία και την ΕΕ.

Όμως, η εισβολή τόσων λαθρομεταναστών στην ΕΕ, σε μια εποχή που αυτή αντιμετωπίζει μια κρίση ανάλογη αυτής του 3^ου μ.Χ. αιώνα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθώς και την εισβολή των βάρβαρων τον 5^ο αιώνα μ.Χ. σε αυτή, είχε αποτέλεσμα, όπως και στις μέρες της Αρχαίας Ρώμης, την ανάδειξη πολλών δυναμικών ευρωσκεπτικιστών ηγετών για την αντιμετώπιση των κρίσεων αυτών σε πολλές χώρες της ΕΕ (http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_65.html).

Οι ηγέτες αυτοί, όπως και οι Ρωμαίοι προκάτοχοι τους δηλώνουν ότι και σήμερα οι χώρες της ΕΕ αντιμετωπίζουν μια και επικίνδυνη και οργανωμένη εισβολή βάρβαρων (http://alophx.blogspot.com/2018/02/400-2018-update.html, http://alophx.blogspot.com/2016/12/406.html), δηλώντας σαν τον Καίσαρα, ότι μόνο αυτές μπορούν να σώσουν την Ευρώπη, και μάλιστα υποστηρίζονται στους στόχους τους αυτούς και από μεγάλες δυνάμεις εκτός ΕΕ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/).

Και όπως η εισβολή των βάρβαρων στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ανέδειξε τους ντόπιους εθνικισμούς και αποσχιστικά κινήματα σε αυτή, και οδήγησε σταδιακά στην διάλυση της, το ίδιο αναμένατε να συμβεί κατά πολλούς σήμερα στην ΕΕ.

Θα εξελιχθούν άραγε τα πράγματα κατά τον τρόπο αυτό; Είναι πάρα πολύ πιθανό, για αυτό θα είναι καλύτερα να λάβουμε τα μέτρα μας ως λαός, έτσι ώστε όταν φτάσει η ώρα αυτή να μην μας βρει απροετοίμαστους, και να μπορέσουμε από την κρίση, να μπούμε ξανά εκ νέου σε νέες εποχές ακμής και ευημερίας.