Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΔΥΟ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ Πακιστάν ΚΑΙ της ΤουρκίαΣ ΔΥΟ βίοι παράλληλοι

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, υπήρξαν στην διάρκεια της ιστορίας πολλές και σημαντικές ομοιότητες μεταξύ διάφορων κρατών σε πολλούς τομείς, όπως π.χ. τον στρατιωτικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό ή τον στρατιωτικό.

Μία τέτοια ενδιαφέρουσα παράλληλη κοινή ιστορία είναι αυτή των δύο συγχρόνων μουσουλμανικών κρατών του Πακιστάν και της Ινδίας.

Καταρχάς και τα δυο αυτά κράτη, γεννήθηκαν μέσα στο αίμα και με γενοκτονίες. Στην δε Τουρκία με την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου (μα στην πραγματικότητα την Μικρασιατική Εκστρατεία, η οποία οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή).

Και φυσικά και στις γενοκτονίες των Αρμένιων, των Ασσυροχαλδαίων και των Κούρδων, στις οποίες μαζί με την γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χάθηκαν συνολικά πέντε εκατομμύρια νεκροί).

Στο δε Πακιστάν με τον λεγόμενο «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας από την Ινδία» του 1947 (γνωστός και ως «ο Πρώτος Ινδοπακιστανικός Πόλεμος»), κατά τον οποίο χάθηκαν συνολικά επτά εκατομμύρια άνθρωποι από τον εθνικιστικό παροξυσμό και το θρησκευτικό μίσος.  

Στην Τουρκία, ο πρώτος ηγέτης», ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ, ο λεγόμενος και Αττατούρκ (δηλαδή «Ο πατέρας των Τούρκων»), ο οποίος με ανελέητη σκληρότητα και επιμονή και την έντονη χρήση βίας και γενοκτονιών, κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση του Σουλτάνου, καθώς και να εκδιώξει τους Έλληνες και της άλλες Χριστιανικές μειονότητες από την Μικρά Ασία.

[Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος έγινε πρόδρομος, πρότυπο και εμπνευστής του Χίτλερ μετέπειτα σε όλες τις γενοκτονίες που αυτός πραγματοποίησε μετέπειτα (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%83/, https://katohika.gr/diethni/o-xitler-latrepse-islam-opos-ki-auto-latrepse-nazismo-polemise-agria-mesa-apo-ta-ss-katasfazontas-stin-europi-simera-oi-europaioi-epigonoi-tou-xitler-eksakolouthoun-na-latreuoun-islam/ )].

Πετυχαίνοντας με τον τρόπο αυτόν την πλήρη εκκαθάριση τους, καθώς  και την εγκαθίδρυση ενός ενιαίου τουρκικού κράτους αποτελούμενο κυρίως από Τούρκους μουσουλμάνους (εκτός από τους Κούρδους και άλλες μουσουλμανικές μειονότητες της περιοχής τους).

Στην συνέχεια ο Κεμάλ εγκαθίδρυσε μονοκομματικό κοσμικό καθεστώς στην Τουρκία, στην ουσία μία δικτατορία, απαγορεύοντας την ύπαρξη άλλων κομμάτων, ενώ παράλληλα έδωσε και τεράστιες εξουσίες στον στρατό, από τον οποίο αλώστε προερχόταν και ο ίδιος.

Διατάσσοντας τον, όποτε υπάρξει κίνδυνος πτώσης του κεφαλικού καθεστώτος και της ιδεολογίας τους στην Τουρκία, είτε από τους ισλαμιστές, είτε από τους κομμουνιστές, τότε αυτός να επέμβει άμεσα και να τους ρίξει από την εξουσία.

Παράλληλα, ο Κεμάλ, όπως και όλοι οι διάδοχοι του, άρχισε να καταπιέζει και να προσπαθεί να επιβάλει με την βία την γλώσσα του, την ιστορία του, καθώς και τον πολιτισμό του σε όλες τις εθνικές και μουσουλμανικές μειονότητες του κράτους αυτού (π.χ. τους Κούρδους ή τους Αλεβίτες), καταπιέζοντας τις άγρια.

Στο Πακιστάν, ο πρώτος ηγέτης και λεγόμενος «πατέρας του Έθνους», ήταν ο Μοχάμεντ Τζίνα, ο οποίος με ανελέητη σκληρότητα και επιμονή και την έντονη χρήση βίας και γενοκτονιών μεθόδων, κατάφερε να χωρίσει το Πακιστάν από την Ινδία και να το κάνει ένα ανεξάρτητο κράτος.

[Ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Μοχάμεντ Τζίνα προέβη σε αυτή την ενέργεια, ήταν ότι εκτός από το ότι ο ίδιος ήταν μέλος της εξτρεμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html), ήταν και επειδή ο ίδιος πέθαινε από τον χρόνιο καρκίνο και πνευμονία και σε λίγο χρονικό διάστημα θα πέθαινε και ήθελε να αφήσει με την ανεξαρτησία του Πακιστάν για πάντα το όνομα του στην ιστορία.].

Πετυχαίνοντας με τον τρόπο αυτόν την πλήρη εκκαθάριση των Ινδών στο έδαφος του, καθώς  και την εγκαθίδρυση ενός ενιαίου πακιστανικού κράτους αποτελούμενο κυρίως από Πακιστανούς μουσουλμάνους. 

Στην συνέχεια, ο Τζίνα εγκαθίδρυσε μονοκομματικό ισλαμικό καθεστώς στο Πακιστάν (την λεγομένη Μουσουλμανική Ένωση), στην ουσία μία δικτατορία, απαγορεύοντας την ύπαρξη άλλων κομμάτων.

Στην διάρκεια δε της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Πακιστάν, η περιοχή του Κασμίρ χωρίστηκε και αυτή μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν, μία περιοχή με μουσουλμανικό πληθυσμό επιώ το πλείστων, η οποία από τότε αποτέλεσε το «Μήλον της Έριδος» μεταξύ των δύο αυτών κρατών, και το οποίο οδήγησε σε πολλούς πολέμους μεταξύ τους.

Ο πρώτος ηγέτης της Τουρκίας μετά τον Αττατούρκ, ήταν ο στρατιωτικός Ινονού, ο οποίος κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ενίσχυσε μυστικά τους Ναζί, κρατώντας την Τουρκία δήθεν «ουδέτερη» στον πόλεμο αυτό.

Στην συνέχεια, ο ίδιος στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έστρεψε την χώρα του προς τις ΗΠΑ, και συμμάχησε με αυτή, εντάσσοντας την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και στρέφοντας την κατά της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και της συμμαχίας της. 

Αργότερα, όταν επιτράπηκε η λειτουργία και άλλων κομμάτων στην Τουρκία, νέος πρωθυπουργός της χωράς αυτής, εκλέχτηκε ο φιλοισλαμιστής Μέντερες, ο οποίος πάρα την μεγάλη δημοτικότητα του, σύντομα έβαλε την Τουρκία σε περιπέτειες (http://alophx.blogspot.com/2017/04/16-2017.html), με τελικό αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί πραξικόπημα εναντίον του και  ο ίδιος να χάσει όχι μόνο την εξουσία, αλλά και την ζωή του. 

Ακολούθησε μία περίοδος έντασης με την εναλλαγή στην εξουσία των κομμάτων του Ντεμιρέλ, της κεντροδεξιάς, του λαϊκού δημοκρατικού και της κεντροαριστεράς του Ετζεβίτ (http://news247.gr/eidiseis/afieromata/ta-pente-praksikophmata-ths-toyrkias-oi-pio-adistaktoi-strathgoi.4173615.html).

Το δε έτος 1971,  στρατιωτικό κίνημα που έμεινε στην ιστορία ως το «στρατιωτικό πραξικόπημα του μνημονίου», έβγαλε τα τανκς στους δρόμους, προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση και να αναλάβει την εξουσία.

Μέχρι το 1973 ίσχυσε ο στρατιωτικός νόμος σε 11 από τις συνολικά 67 τουρκικές περιφέρειες, αλλά και στις κουρδικές περιοχές. Τα αντίποινα του Απελευθερωτικού Στρατού ήταν πολλά. Ο κύκλος της βίας δεν σταματά. Από το 1975 ως το 1980 ο ετήσιος αριθμός νεκρών από πολιτικές διώξεις και συγκρούσεις φτάνει από τους 35 στους 1.500.

Το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 αποτελεί την τρίτη επέμβαση του στρατού στην πολιτική ζωή της Τουρκίας μετά τα πραξικοπήματα του 1960 και 1971. Ο στρατηγός Κενάν Εβρέν ανατρέπει την κυβέρνηση του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Η στρατιωτική επέμβαση του 1980 έθεσε τέρμα στην μακρά σύγκρουση του κράτους με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ταυτόχρονα επιβεβαίωσε τον υπό στρατιωτική κηδεμονία χαρακτήρα του τουρκικού κράτους, αφού οι ένοπλες δυνάμεις απεδείχθη σαν για άλλη μια φορά ο μοναδικός θεσμός που μπορούσε να δώσει «λύση» σε οποιαδήποτε πολιτική κρίση αντιμετώπιζε η χώρα (http://www.reporter.com.cy/international/article/85467/).

Η χούντα του στρατηγού Κενάν Εβρέν εκμεταλλεύτηκε αυτό το γεωπολιτικό πλεονέκτημα που της παρείχε η συγκυρία και κατάφερε να υπερκεράσει τις ελάχιστες εξωτερικές πιέσεις που εδέχθη σχετικά με την κατάλυση των δημοκρατικών αρχών, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταπίεση των Κούρδων, που μετά το πραξικόπημα του 1980 οργανώνουν το δικό τους μαζικό εθνικό κίνημα.

Το καθεστώς Εβρέν, εν τούτοις, υπήρξε ιδιαίτερα σκληρό. Επεβλήθη καθεστώς λογοκρισίας, διαλύθηκαν τα εργατικά συνδικάτα, φυλακίστηκαν πολιτικοί αρχηγοί, ενώ επισήμως κηρύχθηκαν εκτός νόμου τόσο οι οργανώσεις της αριστεράς όσο και (τυπικώς) της άκρας δεξιάς.

Στις επίσημες καταγραφές αναφέρονται περίπου 650.000 συλλήψεις, 230.000 προσαγωγές σε δίκη, 300 θάνατοι στη φυλακή, 171 θάνατοι από βασανιστήρια, 517 καταδίκες σε θάνατο, 50 εκτελέσεις. Οι πραγματικοί όμως αριθμοί δεν έγιναν ποτέ γνωστοί. Η δικτατορία Εβρέν είχε όσο καμία προηγούμενη την πλήρη υποστήριξη των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Ο Εβρέν, ενισχυμένος από το δημοψήφισμα του 1982 (αντίστοιχης «δημοκρατίας» με αυτό του 2017 στην Τουρκία), το οποίο προέβλεπε αυξημένες αρμοδιότητες για τον Πρόεδρο, σε σχέση με άλλα συντάγματα, παρέμεινε στην θέση του Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας και του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ αποχώρησε οικειοθελώς από την θέση του αρχηγού του γενικού επιτελείου στρατού και αποστρατεύτηκε τον Ιούνιο του 1983. Από την θέση του προέδρου αποχώρησε το 1989.

Το 1997,  η ανοικτή δυσαρέσκεια των  στρατιωτικών  κύκλων σε έναν ισλαμικό προσανατολισμό από το τότε κόμμα της «Ευημερίας» του  Ερμπακάν οδήγησε στην πτώση του από την εξουσία (μετά από ένα απειλητικό τελεσίγραφο που δόθηκε στον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό Ερμπακάν).

Αυτό ονομάστηκε «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» ή αλλιώς «Βελούδινο Πραξικόπημα». Σύμφωνα δε με την κ. Τσιλέρ, η όλη αυτή διαδικασία του χωρίς «όπλα και πυρομαχικά», πραξικοπήματος για την ανατροπή της κόστισε στον λαό 251 εκ. λίρες.

Το τελευταίο κεφάλαιο πραξικοπημάτων που γράφτηκε στην  Τουρκία ήταν η αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής με πραξικόπημα του Ερντογάν από τον Μουχαρέμ Κοσέ και τους συνεργάτες του, τον Ιούλιο του 2016.

Το εάν ήταν όντως κανονικό πραξικόπημα που απέτυχε λόγω κακής οργάνωσης, βιασύνης και αναποφασιστικότητας ή είχε στηθεί από τον ίδιο τον Ερντογάν (που απλά το ήξερε και το άφησε επίτηδες να συμβεί έχοντας πάρει από πριν τα μέτρα του), με σκοπό να μπορεί μέσω αυτού, να έχει την δικαιολογία να «αναλάβει» δικτατορικές εξουσίες, να εξοντώσει τους αντιπάλους του, και να κυριαρχήσει πλήρως πολιτικά, είναι θέμα προσωπικής ερμηνείας και εξαρτάται πολύ από την οπτική γωνιά που θα το δει κανείς.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι βοήθησε σημαντικά τον Ερντογάν να εδραιώσει την εξουσία του και να βγάλει από την μέση όσους δεν συμφωνούσαν μαζί του, βαφτίζοντας τους φίλους των πραξικοπηματιών και του Γκιουλέν (είτε πραγματικά ήταν, είτε όχι).

Αντίστοιχα, στο Πακιστάν, οι πρώτοι ηγέτες του κράτους αυτού μετά τον Τζίνα ήταν οι Liaquat Ali Khan και Iskander Mirza αντίστοιχα (ο πρώτος πρωθυπουργός και Προέδρος αντίστοιχα του Πακιστάν), εκ των οποίων ο πρώτος ήταν στρατιωτικός, ενώ ο δεύτερος δολοφονήθηκε από έναν πληρωμένο δολοφόνο.

Στην συνέχεια, οι ίδιοι στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έστρεψαν την χώρα του προς τις ΗΠΑ, και συμμάχησαν με αυτή, εντάσσοντας την στο ΣΕΑΤΟ (το λεγόμενο και ΝΑΤΟ της Ασίας), στρέφοντας την κατά της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και της συμμαχίας της.

Αργότερα, νέος πρωθυπουργός του Πακιστάν, εκλέχτηκε ο φιλοισλαμιστής Iskander Mirza, ο οποίος πάρα την μεγάλη δημοτικότητα του, σύντομα έβαλε το Πακιστάν σε περιπέτειες, με τελικό αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί πραξικόπημα εναντίον του και  ο ίδιος να χάσει την εξουσία από τον Αγιούμπ Χαν, ο οποίος και αυτοανακηρύχθηκε δεύτερος Προέδρος του Πακιστάν.

Ο Αγιούμπ Χαν, «κατάφερε» να οδηγήσει την χώρα του στον Δεύτερο Ινδοπακιστανικό Πόλεμο του 1965, τον οποίο και το Πακιστάν έχασε. Παράλληλα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του, κατέστρεψαν την οικονομία του κράτους αυτού, ενώ το κίνημα ανεξαρτησίας του Ανατολικού Πακιστάν μεγάλωνε ακόμη περισσότερο. 

Αυτό συνέβη επειδή το Δυτικό Πακιστάν άρχισε να καταπιέζει άγρια το Ανατολικό Πακιστάν, προσπαθώντας να του επιβάλει με την βία την γλώσσα του, την ιστορία του, καθώς και τον πολιτισμό του, καταπιέζοντας άγρια τον πληθυσμό του κράτους αυτού.

Συνέπεια των πράξεων αυτών των ηγετών του Δυτικού Πακιστάν, ήταν να δημιουργηθεί ένα κίνημα ανεξαρτησίας του Ανατολικού Πακιστάν από αυτό, το οποίο ενισχύθηκε κρυφά από την Ινδία.

Τον Αγιούμπ Χαν, ο οποίος παραιτήθηκε το 1969, τον διαδέχθηκε ο Yahya Khan,  ο οποίος έχασε τον Πόλεμο Ανεξαρτησίας του Ανατολικού Πακιστάν, το οποίο κέρδισε την ανεξαρτησία του από το Δυτικό με την στρατιωτική επέμβαση της Ινδίας, και για τον λόγο αυτό ο πόλεμος αυτός ονομάστηκε και Τρίτος Ινδοπακιστανικός Πόλεμος (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/).

Ως αποτέλεσμα της ήττας του αυτής, καθώς και της μεγάλης οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε την χώρα, ο Yahya Khan αναγκάστηκε να παραιτηθεί, και να παραδώσει την εξουσία τον διάσημο αντιπολιτευόμενο Zulfikar Ali Bhutto.

Αυτός προώθησε τις σχέσεις της χωράς αυτής με την Σαουδική Αραβία και την Κίνα, ενώ παράλληλα αναγνώρισε ως ανεξάρτητο κράτος το Ανατολικό Πακιστάν (το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Μπαγκλαντές), και ταυτόχρονα ανέπτυξε και το Πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν.

Όμως, οι εθνικοποιήσεις στις οποίες ο ίδιος προέβη για να βελτιώσει την οικονομία του Πακιστάν για να βελτιώσει την οικονομία της χωράς, όπως και το αυτονομιστικό κίνημα στο Βελουχιστάν, με χιλιάδες νεκρούς εκατέρωθεν που ξεκίνησε τότε, οδήγησαν πάρα την νίκη του Μπούτο στις εκλογές του 1977, την εκδίωξη του με πραξικόπημα από τον στρατηγό Ζία Ουλ Χακ και στην εκτέλεση του το έτος 1977.

[Η δε ζωή του Μπούτο, θυμίζει κατά πολύ αυτή του Μέντερες στην Τουρκία, αφού και οι δυο προσπάθησαν να βελτιώσουν τις σχέσεις της χώρας τους με το Ανατολικό μπλοκ και να προβούν σε εθνικοποιήσεις, ενώ παράλληλα και οι δυο στράφηκαν κατά του στρατού και ήταν υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτων και βιαιοπραγιών (π.χ. ο Μέντερες στα Σεπτεμβριανά του 1955 και ο Μπούτο στο Βελουχιστάν).

Ταυτόχρονα και οι δυο προκάλεσαν την οργή των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να πέσουν και οι δυο από στρατιωτικά πραξικοπήματα και να εκτελεστούν στην συνέχεια με την κατηγορία της συνομωσίας και του φόνου αθώων πολιτών].

Αναλαμβάνοντας προεδρικά καθήκοντα το 1978, ο φιλοισλαμιστής Ζία Ουλ Χακ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο της ΕΣΣΔ με το γειτονικό Αφγανιστάν (1979), αλλά και στην επόμενη τοπική σύρραξη, τον πόλεμο του Ιράν με το Ιράκ. 

Συγκεκριμένα, μέσω της στήριξης των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας, ο Ζία στάθηκε αρωγός των Αφγανών φανατικών μαχητών εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, καθόλη σχεδόν την διάρκεια της δεκαετίας του 80, ενώ αυτή η σύρραξη οδήγησε τελικά στην ήττα των Σοβιετικών το 1989.

Παράλληλα, ο Ζία χρηματοδότησε και ενίσχυσε με εθελοντές και όπλα αυτονομιστικές ισλαμικές αντάρτικες ομάδες εντός της Ινδίας, όπως και του Αφγανιστάν, οι οποίες αργότερα συγκροτήσαν το κίνημα των Τα Λίπμαν και κατέλαβαν την εξουσία στο κράτος αυτό (http://alophx.blogspot.com/2017/09/11092001-isis-13112015.html, http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html).

[Εδώ μπορεί να σημειωθεί ότι το Πακιστάν ήταν η μόνη χώρα που καταψήφισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., ως μη μόνιμο μέλος του, το 1983, το ψήφισμα 541 (1983), το οποίο προτάθηκε από την Μ. Βρετανία. 

Επρόκειτο για το ψήφισμα με την οποίο αποδοκιμάζεται η ανακήρυξη του ψευδοκράτους στην Κύπρο, θεωρούνταν άκυρη και ζητούταν επείγουσα και αποτελεσματική εφαρμογή των ψηφισμάτων 356 (1974) και 367 (1975), ενώ καλούνταν όλες οι χώρες να μην αναγνωρίσουν κανένα άλλο κράτος εκτός από την Κυπριακή Δημοκρατία. 

Το ψήφισμα υιοθετήθηκε με 13 ψήφους υπέρ (συμπεριλαμβανομένων των ψήφων των πέντε μονίμων μελών του Σ.Α., δηλαδή Η.Π.Α., τέως ΕΣΣΔ, Γαλλία, Κίνα και Μ. Βρετανία), μία αποχή (Ιορδανία) και μία ψήφο εναντίον, του Πακιστάν όπως αναφέρθηκε].

Τελικά, στις 17 Αυγούστου του 1988 σκοτώθηκε μαζί με αρκετά μέλη του στρατιωτικού του επιτελείου και δυο Αμερικανούς διπλωματικούς υπαλλήλους, κατά τη συντριβή του αεροσκάφους στο οποίο επέβαιναν, κοντά στην περιοχή του Μπαχαβαλπούρ (Bahawalpur).

Μετά τον θάνατο του Ζία, επέστρεψε στο Πακιστάν η έως τότε εξόριστη κόρη του Μπούτο, η οποία και κατάφερε να εκλεγεί το 1988 νέα πρωθυπουργός της χώρας αυτής, και κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός Ισλαμικής χώρας στην ιστορία.

Το 1990, ο τότε Πρόεδρος του Πακιστάν, ο στρατιωτικός Ghulam Ishaq Khan  έπαψε την κυβέρνησή της λόγω κατηγοριών για κατάχρηση εξουσίας και διαφθοράς και στις επόμενες εκλογές ηττήθηκε. 

Νέος πρωθυπουργός του Πακιστάν εξελέγη ο ισλαμιστής Ναουάζ Σαρίφ, μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, τον οποίο όμως κατά την διάρκεια της πρώτης του θητείας ο Πακιστανικός Στρατός τον εξανάγκασε σε άμεση παραίτηση.

Έτσι, το 1993 η Μπούτο ξαναεκλέχτηκε πρωθυπουργός, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1996 όταν και αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση πάλι λόγω κατηγοριών για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας από τον σύζυγό της Ασίφ Ζαρντάρι.

Την θέση της κατέλαβε ξανά στην συνέχεια ο ισλαμιστής Ναουάζ Σαρίφ, ο οποίος επανήλθε το 1997 κερδίζοντας την απόλυτη πλειοψηφία και προέβη σε δοκιμές με πυρηνικά όπλα ως ανταπάντηση στην δοκιμή ατομικών όπλων από την γειτονική Ινδία, όμως τελικά το έτος 1999 ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με ηγέτη τον Περβέζ Μουσάραφ τον ανάγκασε ξανά να παραιτηθεί.

Ο Μουσάραφ κράτησε την εξουσία στο Πακιστάν μέχρι το έτος 2008, οπότε και παραιτήθηκε, όταν το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν και ο Μουσουλμανικός Σύνδεσμος συμφώνησαν στις 7 Αυγούστου του 2008 στην αποπομπή του Μουσάραφ από την θέση του Προέδρου της χώρας. 

Νέος πρόεδρος του Πακιστάν εξελέγη μετά την παραίτηση του Περβέζ Μουσάραφ ο Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, ο σύζυγος της Μπούτο (κατηγορούμενος μόνιμα για διαφθορά  και υπεξαίρεση κρατικού χρήματος), η οποία δολοφονήθηκε στην προεκλογική της εκστρατεία το 2007,  ο οποίος και κράτησε την εξουσία ως το 2012, ενώ όλοι οι Πακιστανοί πρωθυπουργοί της περιόδου αυτή ήταν πολιτικά υποχείρια του.

Συνέπεια των πράξεων αυτών του Αλί Ζαρντάρι ήταν στις γενικές εκλογές του 2013, ο Μουσουλμανικός Σύνδεσμος του Σαρίφ να αναδειχθεί για άλλη μια φορά νικητής και να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού ισλαμικών κομμάτων.

Τελικά όμως, αποκαλύφθηκε ότι η οικογένεια του Σαρίφ ενεπλάκη σε μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο μετά τις αποκαλύψεις που έγιναν από λεγόμενα Panama Papers και παραπέμφθηκε σε δίκη.

Αλλά και λόγω της συμμέτοχης του στα σχέδια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για την ένωση όλων των Μουσουλμάνων, μία παγκόσμια απειλή για πολλές Μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες φοβούνται μία τέτοια ένωση των μουσουλμάνων παγκόσμια, καθώς και την απόκτηση από τους ισλαμιστές της ισλαμικής αυτής οργάνωσης των πυρηνικών του Πακιστάν (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html).

Έτσι, στις 28 Ιουλίου 2017 απαγορεύτηκε στον Σαρίφ να κατέχει οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα επί 10 έτη, με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Πακιστάν. Επίσης του δόθηκε χρόνος για να προετοιμάσει την έξοδό του από τη χώρα, εξαιτίας της εμπλοκής των τριών παιδιών του σε σκάνδαλο διαφθοράς. Ο Σαρίφ υπέβαλε την παραίτησή του μετά την δικαστική απόφαση.

Πριν πάντως την παραίτηση του, ο Σαρίφ είχε προλάβει να εκλέξει ως νέο Προέδρο του Πακιστάν τον σημερινό Πρόεδρος του κράτους αυτού, τον Μαμνούν Χουσαΐν, του οποίου η ευγενική του ομιλία και οι επαγγελματικές δυνατότητές του εντυπωσίασαν τον Ναουάζ Σαρίφ, ο οποίος τον διόρισε ως κυβερνήτη του Σιντ».

Ο Μαμνούν Χουσαΐν θεωρείται ως μία λιγότερο γνωστή πολιτική φιγούρα, καθώς και πιστός στον Ναουάζ Σαρίφ. Εξελέγη πρόεδρος του Πακιστάν στις 30 Ιουλίου 2013 ως η επίσημη υποψηφιότητα του Μουσουλμανικού Συνδέσμου του Πακιστάν. 

Ουσιαστικά, από όλα τα παραπάνω, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι και οι παραπάνω δυο χώρες υπέστησαν στον 20^ο αλλά και στον 21^ο Αιώνα πλήθος πραξικοπημάτων, κάθε φορά που στα κράτη αυτά υπήρξε οικονομική κρίση και οι ισλαμιστές ή οι κομμουνιστές απειλούσαν να καταλάβουν την εξουσία στα κράτη αυτά.

Και τα δυο αυτά κράτη ήρθαν σε πολεμικές συγκρούσεις σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τους με τους θεωρουμένους και μεγαλύτερους εχθρούς τους, δηλαδή την Ινδία στην περίπτωση του Πακιστάν, και την Ελλάδα στην περίπτωση της Τουρκίας, άλλοτε κερδίζοντας και άλλοτε χάνοντας. 

Και τα δυο αυτά κράτη στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου συμμάχησαν με την Δύση, ενάντια στην ΕΣΣΔ, ενώ και οι δυο αυτές χώρες βοήθησαν με χρήμα, όπλα και εθελοντές τους Αφγανούς ισλαμιστές αντάρτες Μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών, ενώ στην συνέχεια βοήθησαν και τους Ταλιμπάν και στην άνοδο τους στην εξουσία του Αφγανιστάν (και αποκοτώντας το Πακιστάν στρατηγικό βάθος με τον τρόπο αυτό).

Το ίδιο ακριβώς έπραξαν βέβαια αυτές οι χώρες και στην περίπτωση του Ιράκ και της Συρίας και στην κατάληψη πολλών εδαφών των κρατών αυτών από την τρομοκρατική ισλαμιστική οργάνωση του ISIS.

Παράλληλα, όπως το Πακιστάν ανέπτυξε πυρηνικά όπλα για να αντιμετωπίσει την Ινδία, έτσι και στις μέρες μας η Τουρκία προσπαθεί να αναπτύξει πυρηνικά όπλα έναντι όλων των εχθρών της (http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_69.html, https://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%80%cf%85%cf%81%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4/). 

[Το δε έτος 1998, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Nawaz Sharif προσέφερε στην Τουρκία μια «πυρηνική συνεργασία» για πυρηνική έρευνα. Επιπλέον, εξακολουθεί να υπάρχει μια στρατηγική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, η οποία χρονολογείται από την υποστήριξη της Τουρκίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν. Τότε, πολλά φορτία υλικών, τα οποία το Πακιστάν δεν μπορούσε να αποκτήσει νόμιμα μεταφέρθηκαν μέσω της Τουρκίας στο Πακιστάν (https://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%80%cf%85%cf%81%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4/)].

Επιπλέον, και στις δυο χώρες υπήρξαν ή υπάρχουν ακόμα πολλά αυτονομιστικά κινήματα (π.χ. το Ανατολικό Πακιστάν παλαιοτέρα στην περίπτωση παλαιοτέρα ή του Βελουχιστάν τώρα, και των κούρδων στην περίπτωση της Τουρκίας), τα οποία ίσως κάποια στιγμή με την στήριξη της Δύσης ίσως και να επιτύχουν κάποια στιγμή τους στόχους τους, αφού τα κράτη αυτά στρέφονται είτε προς την Ρωσία (Τουρκία), είτε προς την Κίνα (το Πακιστάν).

Και φυσικά, εννοείται ότι και τα δυο αυτά κράτη είναι πάντα συμμαχικά μεταξύ τους και το ένα υποστηρίζει πάντα το άλλο τον ΟΗΕ και αλλού, ενώ και τα δύο ψηφίζουν συνεχώς κατά της Ελλάδας και της Ινδίας στον ΟΗΕ, καθώς και παράνομα αυτονομιστικά κινήματα (στην Δυτική Θράκη οι Τούρκοι και στο Κασμίρ το Πακιστάν), χρηματοδοτούμενα από τα ίδια.

Τέλος, όπως προαναφέρθηκε ο τελευταίος ισλαμιστής πρωθυπουργός και ηγέτης του Πακιστάν, ο αντιδυτικός  Ναουάζ Σαρίφ εκδιώχθηκε μέσω «δικαστικού πραξικοπήματος» το 2013.

Θα έχει άραγε αυτή την μοίρα τελικά και ο νυν ισλαμιστής και αντιδυτικός πρωθυπουργός και ηγέτης της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν; Θα πέσει και αυτός μέσω ενός πολιτικού, εσωκομματικού (http://corfiatiko.blogspot.com/2019/08/blog-post_794.html) ή επιτυχημένου αυτή την φορά στρατιωτικού πραξικοπήματος; 

Τίποτε δεν είναι απίθανο, οπότε καλό θα ήταν ως χώρα να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μετρά, προκειμένου να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις του παρελθόντος, και να φέρουμε ξανά την πατρίδα μας σε μία νέα περίοδο ακμής και ευημερίας.