ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό κατά τη διάρκεια της Αρχαιότητας του μεσαίωνα αλλά και ως την σύγχρονη εποχή η Ελλάδα προσπάθησε σε πάρα πολλές περιπτώσεις να προσπαθήσει να καταφέρνουνε απελευθερώσει την Μικρά Ασία από διάφορες δυνάμεις που την είχαν καταλάβει, τόσο τους Πέρσες, όσο και τους Άραβες και τους τούρκους.

Βέβαια εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι πρώτη εκστρατεία της Ελλάδος στην Μικρά Ασία δεν συνέβη τότε όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά πολύ παλαιότερα τον καιρό του τρωικού πολέμου όταν πολέμησαν όλοι οι Έλληνες ενωμένοι ενάντια στην Τροία.

Και παρόλο που οι Έλληνες κατάφεραν κάτω μετά από δεκαετία πολιορκία να καταλάβαν και να καταστρέψουν την πόλη αυτή η αντεπίθεση του Χετταίων τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τη συγκεκριμένη περιοχή και να γυρίσουν στην Ηπειρωτική Ελλάδα.

Παρόλα αυτά αργότερα όπως όλοι γνωρίζουν έγιναν οι Ελληνικοί αποικισμοί και όλη η περιοχή της Μικράς Ασίας γέμισε από εκείνη την περίοδο μέχρι τον 20^ο Αιώνα μ.Χ. με πάρα πολλούς Έλληνες και πάρα πολλές Ελληνικές πόλεις των στην περιοχή αυτή, όσο και στην περιοχή του Πόντου.

Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν κατάφεραν σε από την πλευρά τους οι Έλληνες στις περιοχές αυτές να μείνουν ελεύθεροι και σύντομα κατακτήθηκαν από τους Πέρσες υπό την ικανή διοίκηση τότε του πέρσι μονάρχη Κύρου του μέρα.

Παρόλα αυτά έγιναν κάποιες προσπάθειες για να απελευθερωθεί η περιοχή αυτή, οι οποίες όμως ήταν εντελώς αποτυχημένες, με την μεν πρώτη να είναι η βοήθεια που έδωσαν οι Αθηναίοι και οι κάτοικοι της Ερέτριας στους Ίωνες κατά την περίοδος Ιωνικής Επανάστασης, η οποία κατέληξε σε αποτυχία και καταστροφή της Μίλητου στο τέλος της.

Ακολούθησε μετά από αυτή την προσπάθεια μετά το τέλος των Περσικών Πολέμων οι αντεπίθεση της Αθήνας στην περιοχή, η οποία κατάφερε να καταλάβει πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας, σύντομα όμως έκαναν οι Αθηναίοι συνθήκη με τους Πέρσες και άρχισαν να φέρονται τυραννικά σε όλες οι υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις υπό τον έλεγχο τους, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και αυτόν της Μικράς Ασίας.

Κατά τη διάρκεια του Πολεπόνησιακού πολέμου οι Πέρσες συμμάχησαν άλλοτε με τους Αθηναίους και  άλλοτε με τους Σπαρτιάτες και κατάφεραν στο τέλος να κάνουν ξανά φόρου υποτελείς όλες τις Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας.

Αυτή όμως η κατάσταση δεν κράτησε για πάρα πολύ καιρό, αφού σύντομα οι Σπαρτιάτες υπό την διοίκηση του Αγησίλαου του δεύτερου κατάφεραν να προελάσουν στην Μικρά Ασία, όμως οι Πέρσες κατάφεραν να προκαλέσουν έναν εμφύλιο πόλεμο μέσα στην Ελλάδα και οι Σπαρτιάτες αναγκάστηκαν γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα και να φύγουν από την Μικρά Ασία μέχρι την λήξη του πολέμου αυτού.

Η επόμενη προσπάθεια απελευθέρωσης της περιοχής της Μικράς Ασίας που ήταν επιτυχημένη, έγινε αρχικά από το φίλιππο και στη συνέχεια την ολοκλήρωση επιτυχώς ο Αλέξανδρος ο Τρίτος ο Μέγας της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, ο οποίος κατάφερε και την Περσική Αυτοκρατορία να διαλύσει και να απελευθέρωσε όλη την περιοχή της Μικράς Ασίας.

Στην συνέχεια η περιοχή αυτή ήταν μέρος των επικρατειών των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου κυρίως του κράτους της Περγάμου όπως επίσης και των Σελευκιδών και όταν αυτές περιοχές κατακτήθηκαν από την Ρώμη προσαρτήθηκαν σε αυτή μαζί επίσης με τον Πόντο.

Όπως είναι γνωστό σε όλους μας την Αυτοκρατορία της Ρώμης, την διαδέχτηκε η Ορθόδοξη Ελληνική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, η οποία ήταν ουσιαστικά και οι συνέχεια τόσο Ελληνιστικών Βασιλείων, όσο και της Ρώμης στην περιοχή της Ανατολής.

Οι πρώτοι που προσπάθησαν να επιτεθούν στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας να καταλάβουν τα εδάφη της Μικράς Ασίας και την απείλησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό, ήταν οι Πέρσες υπό τον Χοσρόη τον Δεύτερο, ο οποίος κατάφερε όχι μόνο να προελάσει μέσα στην Μικρά Ασία, αλλά να φτάσει και στην Χαλκηδόνα απέναντι στην Κωνσταντινούπολη και να προσπαθήσει να την πολιορκήσει μαζί μου τους Αβάρους και τους Σλάβους οι οποίοι θα ήταν στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας από τα Βαλκάνια.

Φυσικά από όλοι γνωρίζουμε η πολιορκία αυτή της Κωνσταντινούπολης από τους συνδυασμένους στρατών επιτιθέμενων απέτυχε παταγωδώς και στο τέλος καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, τόσο στρατός των Περσών, όσο επίσης και των Αβαρών και των Σλάβων και αυτοί καταστράφηκαν από τον πόλεμο αυτόν με την Ρωμανία.

Αλλά οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν εκεί για την κατάκτηση της Μικράς Ασίας, αφού σύντομα εμφανίστηκαν οι Άραβες, οι οποίοι προσπάθησαν και αυτοί δύο φορές ανεπιτυχώς να πολιορκήσουν την Κωνσταντινούπολη και ο στρατός τους διαλύθηκε στην μάχη στο Ακρόινο της Μικράς Ασίας και άρχισε από τότε υποχώρηση τους στα εδάφη της Μέσης Ανατολής, κυρίως προς την Σύρια και την Μεσοποτάμια.

Το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας απελευθερώθηκε στην συνέχεια από ικανούς Αυτοκράτορας της Ρωμανίας (π.χ. Ρωμανός Λεκαπηνός, Νικηφόρος Φωκάς, Ιωάννης Τσιμισκής, Βασίλειος Βουλγαροκτόνος κ.λ.π., οι οποίοι ήταν παράλληλα εκτός από ικανοί πολιτικοί και πάρα επίσης και στρατιωτικοί) και ενσωματώθηκε στην Αυτοκρατορία ξανά.

Δυστυχώς όμως τόσο διάδοχος του Βασίλειου του Β. του Βουλγαροκτόνου, Κωνσταντίνος ο Θ’ ο Μονομάχος, όπως επίσης και οι Δούκες και ο Μιχαήλ ψελλός, κατάφεραν να καταστρέψουν τον ικανότατο μέχρι τότε και πολυπληθή και αρχικά άριστα οργανωμένο και εξοπλισμένο στρατό της Ρωμανίας, όπως επίσης και τους ακρίδες.

[Είναι άλλωστε γνωστό ότι η Ρωμανία και η Κωνσταντινούπολη έπεσαν στο Σταυροφόρους όταν έχει καταστραφεί τελείως τόσο στρατός όσο και ο στόλος και οικονομία και κοινωνία της από την ανίκανη δυναστεία των Αγγέλων.

Αλλά παρόλα αυτά κατάφερε η Ρωμανία να αναδιοργανωθεί εκτός της κατακτημένης Κωνσταντινούπολης από την ικανή ηγεσία των Λασκαρίδων και τον Ιωάννη τον Βατάτζη στην συνέχεια, οι οποίοι κατάφεραν να απελευθερώσουν το μεγαλύτερο μέρος της Ρωμανίας, όπως επίσης για την Κωνσταντινούπολη.

Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί ακόμα και στην εποχή μας ειδικά εάν πέσει και στην περίπτωση αυτή προσωρινά οι πρωτεύουσα μας και γίνει στην Αθήνα μία εξέγερση αναρχικών και ισλαμιστών πιθανόν Τούρκων πρακτόρων.

Στην περίπτωση αυτή ως πέμπτης φάλαγγας, όμως από το γεγονός αυτό μπορεί να αναδειχτούν ικανές στρατιωτικές, πολιτικές και Εκκλησιαστικές ηγεσίες στην Ελλάδα, οι οποίες να ανακαταλάβουν την πρωτεύουσα, όπως επίσης και της υπόλοιπες Ελληνικές περιοχές από τους Τούρκους πράκτορες και θα αποκρούσουν τους Τούρκους από την Ελλάδα].

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την προώθηση των τότε εισβολέων Τούρκων μέσα στα βαθιά μέσα στα εδάφη της Ρωμανίας και παράδεισος φιλότιμες προσπάθειες του Ρωμανού του Δ’ του Διογένη, όπως επίσης και των διαδόχων του συνέχεια, οι Τούρκοι όχι μόνο δεν αναχαιτίστηκαν, αλλά κατάφεραν με την προδοσία του Ανδρονίκου Δούκα και του Μιχαήλ ψελλού η που οδήγησε στην ήττα του Ρωμανού του Διογένη στο μαντικές, αλλά και στην κατάληψη ακόμη περισσότερα εδαφών της Ρωμανίας στην συγκεκριμένη περιοχή.

Οι Βυζαντινοί δεν ανέκτησαν την Μικρά Ασία, γιατί υπήρχαν τόσο διαμάχες μεταξύ των Βυζαντινών, μέρος των οποίων συμμάχησε με τους Τούρκους κατά της πατρίδας τους, τις επιθέσεις και την εχθρότητα των δυτικών, όπως και ήττες των Ελλήνων από τους Τούρκους που είχαν και την στήριξη των Γερμανών.

Ούτε και η αμυντική γραμμή των Κομνηνών κατάφερε να αποκρούσει τους Τούρκους όταν αυτοί αντεπιτέθηκαν, ενώ το κακό οδικό δίκτυο, όπως και η αδυναμία, ο εφοδιασμός, ο ανταρτοπόλεμος και η κακή οικονομική κατάσταση της Ρωμανίας, όπως και η τακτική της καμένης γης των Τούρκων έναντι της Ρωμανίας που προελαύνε προς το Ικόνιο οδήγησε στην τελική ήττα της Ρωμανίας παρά την καλή διπλωματική πολιτική του Αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού.

Συνέπεια όλων των παραπάνω ηταν παρά την γενναιά αντίσταση των Μεγαλοκομνηνών και των Γαβράδων στον Πόντο, τόσο η περιοχή αυτή, όσο και στην Μικρά Ασία, τόσο ο Πόντος, όσο και η Μικρά Ασία υπέκυψαν και κατακτήθηκαν από τους Τούρκους, ενώ τα ίδια ακριβώς φαινόμενα συνέβησαν και με τους Παλαιολόγους (https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_95.html), υπό τους οποίους κατακτήθηκε οριστικά η Πόλη και η Ρωμανία από τους Τούρκους.

Υπήρχαν δε και ομοιότητες με το 1.922 μ.Χ. όταν οι Έλληνες δεν κατάφεραν να απελευθερώσουν την Μικρά Ασία, γιατί υπήρχαν τόσο διαμάχες μεταξύ των ων, Ελλήνων (Εθνικός Διχασμός), μέρος των οποίων (π.χ. ΚΚΕ και κάποιοι Βενιζελικών και μοναρχικοί) συμμάχησε με τους Τούρκους κατά της πατρίδας τους, τις επιθέσεις και την εχθρότητα των δυτικών, όπως και την ήττα των Ελλήνων από τους Τούρκους που είχαν και την στήριξη των Ιταλών, Γάλλων, Βρετανών, Αμερικάνων και Ρώσων.

Ούτε και η αμυντική γραμμή των Ελλήνων κατάφερε να αποκρούσει τους Τούρκους όταν αυτοί αντεπιτέθηκαν, ενώ το κακό οδικό δίκτυο, όπως και η αδυναμία, ο εφοδιασμός, ο ανταρτοπόλεμος και η κακή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, όπως και η τακτική της καμένης γης των Τούρκων έναντι της Ελλάδας που προελαύνε προς τη Άγκυρα οδήγησε στην τελική ήττα της Ελλάδας παρά την καλή διπλωματική πολιτική του Βενιζέλου.

Συνέπεια όλων των παραπάνω ηταν παρά την γενναιά αντίσταση των Ελλήνων ανταρτών στον Πόντο, τόσο η περιοχή αυτή, όσο και στην Μικρά Ασία, τόσο ο Πόντος, όσο και η Μικρά Ασία υπέκυψαν και κατακτήθηκαν από τους Τούρκους.

Όλα αυτά τα γεγονότα έχουν όμως και κάποια σχέση με την εποχή μας αφού σε περίπτωση που γίνει ένας πόλεμος μεταξύ των Ρώσων των Κινέζων από την μία πλευρά και των Τούρκων των συμμάχων τους από την άλλη και οι δεύτεροι θα διαλυθούν τότε είναι πάρα πολύ πιθανό ότι η Τουρκία χωρίς πια καθόλου στρατό για να κρατάει με την βία ενωμένη αυτή την πολυεθνική χώρα, να διαλυθεί σε πάρα πολλά κράτη, όπως ακριβώς έγινε στην Γιουγκοσλαβία και με την πτώση της ΕΣΣΔ.

Κάποια από αυτά θα είναι σίγουρα το μεγάλο Κουρδιστάν όπως επίσης και η μεγάλη Αρμενία ενώ και ως γειτονική λαϊκή έχουν υποστεί εισβολές από τους Τούρκους, θα εισβάλουν στην Τουρκία για να ανακαταλάβουν τα κατεχόμενα εδάφη τούς, όπως τα κράτη των Γεωργιανών, των Σύρων, των Ιρανών, και των Ιρακινών αλλά ακόμα και των Ελλήνων τόσο τους Hπειρωτικής Ελλάδας, όσο επίσης και της Κύπρου.

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.