ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό ότι στην πίστη μας υπάρχουν λαοί που θεωρούταν εκλεκτοί από τον Θεό. Στην αρχαιότητα ο πρώτος αρχικά εκλεκτός λαός θεωρούταν το αρχαίο Ισραήλ (τίτλο που έχασε μετά την σταύρωση του Κυρίου) και στην νεότερη εποχή το γένος των Ορθόδοξων Χριστιανών (γενικότερα) και των Ελλήνων στο άρθρο μας αυτό ειδικότερα (που επιβεβαιώνεται και από τους λόγους του Κυρίου στους Ισραηλίτες ότι με τα έργα τους θα χάσουν τον τίτλο του εκλεκτού από τον Θεό έθνος και αυτός θα πάει σε άλλο έθνος, μαζί με την παράλληλη ρήση του όταν πληροφορήθηκε πως Έλληνες θέλουν να τον επισκεφτούν, λέγοντας «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου», κάτι που επιβεβαιώθηκε και από την ιστορία, αφού μέσω της Ελληνικής μεσαιωνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου ο Χριστιανισμός απλώθηκε και δοξάστηκε στον κόσμο). 

Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε παραλληλισμό των ομοιοτήτων και παραλλήλων διαδρομών της ιστορίας των δύο αυτών εκλεκτών λαών στην πορεία της κοινής τους και όχι μόνο ιστορίας.

Ως γνωστόν η ιστορία της απελευθέρωσης του Ισραήλ ξεκινά από την έξοδο του από την Αίγυπτο, όταν ο εκλεκτός του Κυρίου Μωυσής (ο οποίος κινδύνεψε από τον τότε Φαραώ να θανατωθεί σε νεαρή ηλικία) κατάφερε με Θεϊκή έμπνευση και βοήθεια να απελευθερώσει και να βγάλει τον υπόδουλο επί τέσσερις αιώνες λαό του Ισραήλ από την δουλεία της Αιγύπτου (όσο περίπου κράτησε και η υποδούλωση της χώρας μας στους Τούρκους ως την μερική απελευθέρωση το 1833) και να τον οδηγήσει με ασφάλεια από την Ερυθρά θάλασσα και στην γη της επαγγελίας, γεγονός το οποίο  γιορτάζονταν από τους Ισραηλίτες με την γιορτή του Πάσχα (Πέρασμα).

Αντίστοιχα με την η ιστορία των Χριστιανών ξεκινά με την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου και Θεανθρώπου ημών Ιησού Χριστού (ο οποίος κινδύνεψε από τον Ηρώδη να θανατωθεί σε νεαρή ηλικία), ο όποιος κατάφερε με την Ανάσταση Του να νικήσει τον θάνατο  και να απελευθερώσει τον υπόδουλο επί  αιώνες κόσμο από την δουλεία του και να τον οδηγήσει με ασφάλεια από τον θάνατο στην Ανάσταση γη της επαγγελίας, γεγονός το οποίο  γιορτάζεται  σήμερα από τους Χριστιανούς με την γιορτή του Πάσχα (Πέρασμα).

Όταν έφτασε στην γη της επαγγελίας ο λαός του Ισραήλ είχε να αντιμετωπίσει δυσκολίες, συγκρούσεις και καταπίεση από άλλους λαούς, και για αυτό αναγκάστηκε αρχικά να στραφεί στους εκλεγμένους από τον ίδιο και αποδεκτούς από τον Θεό ηγέτες του, τους Κριτές για να τον καθοδηγούν μέσα στις δύσκολες αυτές εποχές.

Αντίστοιχα και οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν να αντιμετωπίσουν άγριους και βιαιότατους διωγμούς, άπειρες δυσκολίες, συγκρούσεις και καταπίεση από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες (η Αυτοκρατορία των οποίων περιλάμβανε πολλά έθνη), και για αυτό αναγκάστηκαν να στραφούν στους εκλεγμένους  (αρχικά) από τους ίδιους  και αποδεκτούς από τον Θεό ηγέτες τους, τους Επισκόπους για να τους καθοδηγούν μέσα στις δύσκολες αυτές εποχές.

Λόγω των παραπάνω δυσκολιών οι αρχαίοι Ισραηλίτες αποφάσισαν να εκλέξουν ένα βασιλιά για να τους οργανώσει και να τους προστατεύει. Αρχικά εκλέχτηκε ο Σαούλ, ο οποίος αν και αρχικά ήταν επιτυχής, στην συνέχεια έγινε καταπιεστικός, στράφηκε μακριά από την πατρώα του Θρησκεία (και του Δαβίδ προσωπικά αν και τον είχε υπηρετήσει πιστά και είχε αποδειχτεί γενναίος και ικανός στρατιωτικός) και στο τέλος ηττήθηκε και αυτοκτόνησε μετά την ήττα του με τους Φιλισταίους. Στην συνέχεια χρίσθηκε με Θεϊκό χρίσμα από τον προφήτη Σαμουήλ ο Δαβίδ,  ο οποίος είχε παντρευτεί την κόρη του Σαούλ, ήταν γενναίος και πιστός  και χρειάστηκε να αντιπαλέψει επί χρόνια με άλλους διεκδικητές και τον τελευταίο γιο του Σαούλ, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία όλου του βασιλείου. 

Σαν βασιλιάς αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένος, ένωσε το κράτος, το μεγάλωσε κατακόρυφα, αναδιοργάνωσε τον στρατό και την οικονομία, κατέλαβε την πόλη της Ιεβούς, την οποία ανοικοδόμησε, την ονόμασε Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του (είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την εποχή όλη η Μεσόγειος ήταν σε παρακμή, στην Ελλάδα υπήρχε ο «Ελληνικός μεσαίωνας η Σκοτεινοί χρόνοι » και σε όλη την Μεσόγειο μόνο το βασίλειο του Ισραήλ ευημερούσε). Το μόνο αρνητικό ήταν οι μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες και λάθη που έκανε σαν βασιλιάς.

Λόγω των παραπάνω δυσκολιών οι Χριστιανοί παρακαλούσαν να έρθει  ένας βασιλιάς για να τους προστατεύει. Και όντως ήρθε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ο οποίος χρίσθηκε με Θεϊκό χρίσμα από τον ίδιο τον Κύριο (μέσω του γνωστού σε όλους οράματος στον δρόμο του προς την Μίλβια Γέφυρα). 

Ο Μεγάλος Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί την κόρη του Μαξιμιανού (ενός από τους Αυτοκράτορες τότε, και ο οποίος ήταν αρχικά ήταν επιτυχής, στην συνέχεια έγινε καταπιεστικός,  στράφηκε κατά των Χριστιανών (και του Κωνσταντίνου  προσωπικά αν και τον είχε υπηρετήσει πιστά και είχε αποδειχτεί γενναίος και ικανός στρατιωτικός), και στο τέλος ηττήθηκε και αυτοκτόνησε μετά την ήττα του), ήταν γενναίος και πιστός  και χρειάστηκε να αντιπαλέψει επί χρόνια με άλλους διεκδικητές και τον τελευταίο γιο του Μαξιμιανού, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία όλου της Αυτοκρατορίας. 

Σαν Αυτοκράτορας  αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένος, ένωσε το κράτος, το μεγάλωσε κατακόρυφα, αναδιοργάνωσε τον στρατό και την οικονομία, κατέλαβε την πόλη του Βυζαντίου, την οποία ανοικοδόμησε, την ονόμασε Νέα Ρώμη, Νέα Ιερουσαλήμ ή όπως είναι πιο γνωστή σε όλους Κωνσταντινούπολη και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του (είναι χαρακτηριστικό ότι στην εποχή του Μεσαίωνα όλη η Μεσόγειος ήταν σε παρακμή, στην Ευρώπη υπήρχε ο «μεσαίωνας η Σκοτεινοί χρόνοι» και σε όλη την Μεσόγειο η Αυτοκρατορία του Βυζαντίου ευημερούσε). Το μόνο αρνητικό ήταν οι μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες και λάθη που έκανε σαν Αυτοκράτορας.

Τον διαδέχτηκε ο γιος του ο Σολόμωντας, ο οποίος ως γνωστόν έφτιαξε τον περίφημο ναό της Ιερουσαλήμ και του οποίου το κράτος μετά από μερικούς πολέμους στην αρχή της βασιλείας του άκμασε. Με τον θάνατο του το κράτος  χωρίστηκε στα δύο, το βασίλειο του Ιούδα και το βασίλειο του Ισραήλ. 

Το  βασίλειο του Ιούδα κράτησε την πατρώα πίστη και άκμασε για αιώνες και στην συνέχεια, ενώ το βασίλειο του Ισραήλ άρχισε θρησκευτικό συγκρητισμό και εισαγωγή και άλλων παγανιστικών στοιχείων, ενώ έφτιαξε και ανταγωνιστικό ναό στο όρος Γαριζίν (δημιουργώντας  έτσι την αίρεση για τον Ιουδαϊσμό των Σαμαρειτών) και στο τέλος καταλύθηκε από ξένους λαούς και πολλοί κάτοικοι του μεταφέρθηκαν στην εξορία και όσοι έμειναν αναμείχτηκαν με τους νεοφερμένους πληθυσμούς.

 Το βασίλειο του Ιούδα μετά από μία καλή αρχή άρχισε να εκλέγει ή να στηρίζει ως βασιλείς ανάξιους πολιτικούς και στο τέλος υποδουλώθηκε αρχικά στους Βαβυλώνιους και μετέπειτα στους Πέρσες.

Αντίστοιχα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε στα δύο μετά τον θάνατο ενός μεγάλου Αυτοκράτορα (του Μεγάλου Θεοδοσίου).  Στο Βυζάντιο νέος Σολομών θεωρήθηκε ο Ιουστινιανός, ο οποίος κατασκεύασε το Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας και του οποίου το κράτος μετά από μερικούς πολέμους στην περίοδο της βασιλείας του άκμασε.

 Το  Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας  (αλλιώς η Βυζαντινή Αυτοκρατορία) κράτησε την πατρώα πίστη και άκμασε για αιώνες και στην συνέχεια, ενώ το δυτικό  τμήμα της Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας άρχισε την εισαγωγή και άλλων παγανιστικών στοιχείων (όπως η υποτιθέμενη αντίστοιχη εξουσία του Αυτοκράτορα και του επίσκοπου Ρώμης ή αλλιώς πάπα, όπως και η αποδοχή από αυτόν του αρχαίου Ρωμαϊκού παγανιστικού αξιώματος και τίτλου του Μέγιστου Ποντίφικα), ενώ έφτιαξε και ανταγωνιστική Εκκλησία στο λόφο του Βατικανού (τα παπικά κράτη τότε) και στο τέλος καταλύθηκε από βάρβαρους Γερμανικούς  λαούς και πολλοί κάτοικοι του μεταφέρθηκαν στην εξορία και όσοι έμειναν αναμείχτηκαν με τους νεοφερμένους πληθυσμούς.

 Το  Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας μετά από μία καλή αρχή άρχισε να πέφτει ηθικά και να εκλέγει ή να στηρίζει ως Αυτοκράτορες ανάξιους πολιτικούς (όπως γίνεται και στην Ελλάδα σήμερα με την εκλογή ανάξιων πολιτικών) και στο τέλος υποδουλώθηκε αρχικά στους Σταυροφόρους και μετέπειτα στους Τούρκους.

Οι Πέρσες υπό τον βασιλιά Κύρο προσέφεραν Θρησκευτική (αλλά όχι εθνική ή κοινωνική ελευθερία) στους Εβραίους για πολιτικούς λόγους και επέτρεψαν στον αρχιερέα του Ναού της Ιερουσαλήμ να φροντίζει για τα θρησκευτικά και πολιτικά θέματα των Εβραίων ως εθνάρχης και οι Ιουδαίοι τον ακολούθησαν με προθυμία. 

Ύστερα όμως από καιρό (σχεδόν 4 αιώνες όσο και στην χώρα μας η Οθωμανική κατοχή) και την απελευθέρωση των Ιουδαίων από τον όντως πολιτισμένο λαό των Ελλήνων υπό τον Μέγα Αλέξανδρο (ο οποίος όπως ο Αντίοχος ο Μέγας και οι διαδόχοι του ως τον Αντίοχο τον Επιφανή (κατά τον ίδιο, τον Επιμανή κατά τους Έλληνες και το Βδέλυγμα κατά τους Ιουδαίους) φέρθηκαν έξυπνα πολιτικά και πολιτισμένα αναγνωρίζοντας την θρησκευτική ελευθερία και αυτοδιοίκηση των Εβραίων), ο Αντίοχος ο Επιφανής άρχισε λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά και θρησκευτικού φανατισμού διωγμούς κατά των Εβραίων και να προσπαθεί να τους επιβάλλει με την βία την δικιά του πιστή (η οποία όμως τότε δεν ήταν το αρχαίο Ελληνικό 12θεο αλλά ένα κράμα αυτού και ασιατικών παγανιστικών θρησκειών).

 Σαν αποτέλεσμα αυτής του της στάσης οι Ιουδαίοι εξεγέρθηκαν και κατάφεραν μετά από πολλούς αγώνες υπό την ηγεσία των Μακαβαίων να αποκτήσουν θρησκευτική ελευθερία  από τους διαδόχους του Αντιόχου και επίσης και σε μεταγενέστερο διάστημα να αποκτήσουν πλήρη ανεξαρτησία υπό την δυναστεία των Ασμοναίων, υπό τους οποίους έφτασαν σε μεγάλη εδαφική, οικονομική και πολίτικη ακμή.

Οι Τούρκοι αντίστοιχα, υπό τον Μωάμεθ τον πορθητή προσέφεραν Θρησκευτική (αλλά όχι εθνική ή κοινωνική ελευθερία) στους Έλληνες για πολιτικούς λόγους και επέτρεψαν στον Πατριάρχη να φροντίζει για τα θρησκευτικά και πολιτικά θέματα των Ελλήνων (αλλά και των άλλων Ορθόδοξων λαών της Αυτοκρατορίας) ως εθνάρχης και οι Ορθόδοξοι τον ακολούθησαν με προθυμία.

Ύστερα όμως από καιρό (σχεδόν 4 αιώνες με την χώρα μας υπό Οθωμανική κατοχή) και την απελευθέρωση της κυρίως με δικούς  τους αγώνες αλλά και με την «βοήθεια»  των ξένων «πολιτισμένων Ευρωπαίων» στην ναυμαχία του Ναβαρίνου (οι οποίοι δεν φέρθηκαν έξυπνα πολιτικά και πολιτισμένα αναγνωρίζοντας την θρησκευτική ελευθερία και εθνική και πολιτική ανεξαρτησία των Ελλήνων.
Όμως παράλληλα φρόντισαν να επιβάλλουν με την βία δική τους γερμανική (αρχικά) δυναστεία του Όθωνα και κόμματα τότε Αγγλικό, Ρωσικό και Γαλλικό και  άρχισαν με το πρόσχημα των οικονομικών προβλημάτων της χώρας αλλά και θρησκευτικού φανατισμού (όντας προτεστάντες και καθολικοί) διωγμούς κατά των Ορθόδοξων Ελλήνων και να προσπάθησαν να τους επιβάλλουν με την βία την δικιά τους πιστή και έθιμα (τα οποία όμως τότε δεν ήταν η αυθεντική Χριστιανική πίστη αλλά ένα κράμα χριστιανικών και παγανιστικών στοιχείων αλλά και αιρέσεων).

Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται και έως σήμερα από όλα τα κόμματα και τους πολικούς από τότε με τους νόμους και τα διατάγματα τους κατά της εθνικής ανεξαρτησίας και θρησκευτικής πίστης των Ελλήνων (Οι Έλληνες στην ουσία απέκτησαν μόνο μια μερική αυτονομία όπως και οι Ιουδαίοι υπό την ηγεσία των Μακαβαίων και όχι ακόμα πλήρη ανεξαρτησία). 

Σαν αποτέλεσμα αυτής του της στάσης οι Έλληνες εξεγέρθηκαν πολλές φορές αλλά δεν κατάφεραν  (ακόμα) μετά από πολλούς αγώνες, όπως οι Εβραίοι υπό την ηγεσία των Μακαβαίων να αποκτήσουν πλήρη εθνική και θρησκευτική ελευθερία, παρόλο που εμφανίστηκαν και εδώ για ένα διάστημα δικοί μας Μακκαβαίοι (Η φιλική Εταιρία, οι πατριώτες και πιστοί οπλαρχηγοί και ιεράρχες), αν και σχεδόν κόντεψαν (δυστυχώς ανεπιτυχώς) μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να πραγματοποιήσουν το όραμα της Μεγάλης Ιδέας.

Μετά από χρόνια οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και το βασίλειο τους καταλύθηκε και όταν αυτοί μετέπειτα εξεγέρθηκαν οι Ρωμαίοι υπό τον Τίτο ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και επίσης βεβήλωσαν και κατέστρεψαν τον ναό και οι Εβραίοι διασκορπίστηκαν στα τέσσερα άκρα του κόσμου αναπολώντας και αναμένοντας την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ (είναι γνωστή η φράση τους και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ όπως και η δική μας μετά την απελευθέρωση και του χρόνου στην Πόλη), πράγμα που συνέβη μετά από 1900 σχεδόν χρόνια.

Οπότε όπως γίνεται φανερό μένει ακόμα στην χώρα μας να βρεθούν «νέοι Μακκαβαίοι», οι οποίοι θα συνεχίσουν και θα ολοκληρώσουν το όραμα εκείνων (φιλική Εταιρία, οι πατριώτες και πιστοί οπλαρχηγοί και ιεράρχες) για ουσιαστική εθνική-θρησκευτική  απελευθέρωση και ανεξαρτησία και θα μπορέσουν όπως οι Εβραίοι υπό την δυναστεία των Ασμοναίων, να φτάσουν  σε μεγάλη εθνική, οικονομική και πολίτικη ακμή.  Τα μετέπειτα αντίστοιχα γεγονότα (κατάληψη Ιερουσαλήμ και βεβήλωση του ναού υπό έναν «νέο Ρωμαίο Αυτοκράτορα»)  παραπέμπουν στα γεγονότα του τέλους των ημερών και δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ.

Σε κάθε περίπτωση ευελπιστούμε να δει η πατρίδα μας νέους  πατριώτες και πιστούς ηγέτες και ιεράρχες, οι οποίοι θα φέρουν  στο έθνος μας την δόξα, την ανόρθωση, τον δυναμισμό και την ακμή που τόσο ολοφάνερα πια έχει ανάγκη, οδηγώντας το σε μία νέα μεγάλη, πετυχημένη και δοξασμένη  ιστορική πορεία.