Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο λεγόμενος «Εκατονταετής Πόλεμος», ο οποίος διαδραματίστηκε μεταξύ των βασιλείων της Αγγλίας και της Γαλλίας (και των συμμάχων τους), διήρκησε σχεδόν εκατό έτη (1337-1453), αν αφαιρέσει κανείς από αυτόν, τα λεγόμενα «κενά χρόνια» ή αυτά στα οποία υποτίθεται πως ίσχυε, «προσωρινή ειρήνη και ανακωχές».

Σε αυτόν τον πόλεμο ακολουθήθηκαν νέα συστήματα τακτικής, στρατιωτικής σύνθεσης και στρατιωτικού εξοπλισμού. Ο αιώνας δε, στον οποίο ξεκίνησε ο πόλεμος αυτός (ο 14^ος αιώνας μ.Χ.), ονομάστηκε από πολλούς ιστορικούς και «Σκοτεινός Αιώνας» (http://www.istoria.gr/apr04/content01.htm).

Η σύγκρουση αυτή, αν και είναι ευρέως γνωστή, ως μία μάχη μέχρις εσχάτων, μεταξύ των Αγγλογάλλων, στην πραγματικότητα, ενέπλεξε πολλά ακόμη από τα σημαντικότερα βασίλεια και αυτοκρατορίες όλης της Δυτικής Ευρώπης, με συνέπεια να λάβει τον χαρακτήρα μιας σχεδόν «παγκόσμιας σύγκρουσης», για την εποχή αυτή. 

Την ίδια περίοδο (14^ος-15^ος αιώνας μ.Χ.), συνέβη παράλληλα το ξέσπασμα της επιδημίας της «Μαύρης Πανώλης» (αλλιώς γνωστής και ως «Μαύρος Θάνατος»), που έπληξε την Ασία και εξαπλώθηκε σε Ευρώπη και Αφρική, αφανίζοντας σχεδόν το ¼ του τότε παγκόσμιου πληθυσμού.

Και σαν μην ήταν όλα αυτά αρκετά, η ίδια ακριβώς περίοδο2, «σήμανε» και την έναρξη των εισβολών του Ταμερλάνου (με συνολικά 20 εκατομμύρια νεκρούς), οι οποίες ερήμωσαν την Ασία (όπως αντίστοιχα και ο «Εκατονταετής Πόλεμος» την Δυτική Ευρώπη), καθώς και την προέλαση των Οθωμανών Τούρκων στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, πάρα τις φιλότιμες προσπάθειες των ηγεμόνων της Βαλκανικής να τους σταματήσουν.

[Συγκεκριμένα, του Λάζαρου Χρεμπελιάνοβιτς της Σερβίας, του Γεώργιου Καστριώτη της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας, του Ιωάννη Ουνιάδη της Ουγγαρίας, του Βλαντ Τσέπες (του γνωστού σε όλους μας ως «Δράκουλα») του III της Ρουμανίας (Βλαχίας τότε), όπως και των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων Μανουήλ και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου].

Αυτό ήταν λοιπόν το διεθνές περιβάλλον, στο οποίο ξεκίνησε η σύγκρουση του «Εκατονταετούς Πολέμου», μεταξύ Άγγλων και Γάλλων.

Συγκεκριμένα, η μάχη αυτή «ξέσπασε», μεταξύ του τότε Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου του IIII (του εγγόνου του κακού-σκληρού βασιλιά της Αγγλίας,  ευρύτερα γνωστού από την ταινία «Braveheart», Εδουάρδου του Α’ του Μακρυπόδη) και του Γάλλου βασιλιά, Φίλιππου του ΣΤ’.  

[Το πώς ξεκίνησε η όλη παραπάνω σύγκρουση, εκφράζεται ρεαλιστικά σε μεγάλο βαθμό, στην τηλεταινία του 2005, «The Accursed kings», η οποία από ένα σημείο και μετά αποτελεί και συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο, της γνωστής κινηματογραφικής ταινίας «Braveheart».

 Ο συγγραφέας της γνωστής σειράς «Game of Thrones», George Martin, αποκάλεσε τα μυθιστορήματα του  Maurice Druon, τα οποία μεταφέρθηκαν στην Μεγάλη Οθόνη, με τον τίτλο «The Accursed kings» (2005), ως το πρωτότυπο «Game of Thrones», επικαλούμενος τα μυθιστορήματα του Druon, ως πηγή έμπνευσης για την δική του σειρά μυθιστορημάτων- http://agameofclothes.eklablog.com/generalites-sur-les-costumes-c26764930/2, https://www.theguardian.com/books/2013/apr/05/maurice-druon-george-rr-martin, http://www.bbc.com/news/magazine-26824993, http://www.timesofisrael.com/the-jewish-legacy-behind-game-of-thrones/].

Αφορμή του πολέμου, ήταν ο ταυτόχρονος ανταγωνισμός δύο διεκδικητών του θρόνου της Γαλλίας. Συγκεκριμένα, το 1328, όταν πέθανε ο Βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Δ΄, άτεκνος αλλά και χωρίς αδελφό, τον γαλλικό θρόνο διεκδίκησαν:

(α) Ο Φίλιππος Βαλουά, ο πλησιέστερος εξάδελφος του θανόντος, ο οποίος και ανακηρύχθηκε αμέσως Βασιλιάς ως Φίλιππος ΣΤ΄ (1328-1350), ο οποίος και ίδρυσε την βασιλική δυναστεία των Βαλουά.

(β) Ο Εδουάρδος Γ΄, ήδη Βασιλιάς της Αγγλίας (1327-1377), ανιψιός εξ’ αδελφής του θανόντος Καρόλου, απαίτησε την διαδοχή του, στηριζόμενος στον Σαλικό Νόμο που ίσχυε στην Γαλλία, αποκλείοντας την διαδοχή σε γυναίκες. Αποκλείοντας έτσι την μητέρα του, κατέστησε εαυτόν ως νόμιμο διάδοχο του Θρόνου.

Για τους ίδιους ακριβώς αυτούς λόγους, η διαμάχη αυτή εξακολούθησε και στους μετέπειτα κατά σειρά Βασιλείς της Αγγλίας Ριχάρδου Β΄, Ερρίκου Δ΄, Ερρίκου Ε΄ και Ερρίκου ΣΤ΄ και στους Βασιλείς της Γαλλίας Ιωάννου Β΄, Καρόλου Ε΄, Καρόλου ΣΤ΄ και Καρόλου Ζ΄.

Η κυριότερη όμως αιτία του πολέμου αυτού, ήταν η αμετακίνητη απόφαση του Εδουάρδου Γ' να διεκδικήσει το στέμμα της Γαλλίας.

Προς την απόφαση του αυτή, συνετέλεσε και το επαναστατικό πνεύμα διαφόρων εκπατρισμένων Γάλλων (π.χ. του μόνιμου εχθρού του Φιλίππου του Στ’ της Γαλλίας, Ροβέρτου του Αρτουά), που η δημοτικότητα μιας εκστρατείας, τους παρείχε την ευκαιρία να λεηλατήσουν μια χώρα, ενώ καίριο ρόλο-κλειδί έπαιξε και το θέμα της Φλάνδρας στις Αγγλογαλλικές σχέσεις.

(Η Φλάνδρα ήταν-και είναι, σημαντικό γεωστρατηγικό σημείο και λιμάνι, κέντρο εμπορίου, εμπορικός κόμβος, αλλά και ένα πάντα επικίνδυνο για τους Άγγλους, σημείο εκκίνησης για την  προετοιμασία μιας ναυτικής εκστρατείας-εισβολής κατά του κράτους τους). 

Επίσης, πολύ σημαντικό ρόλο στον πόλεμο αυτό, έπαιξε η επιθυμία της Γαλλίας να απομακρύνει τους Άγγλους από την Ακουιτανία (σημαντική περιοχή εξαγωγής μαλλιού και κρασιού-και πηγή πολλών εσόδων ένεκα αυτού για την Αγγλία, ενώ παράλληλα ως λιμάνι ήταν ένας καίριος εμπορικός κόμβος στην Ευρώπη).

Η επιδίωξη δε της Αγγλίας, να καταργήσει την υποτέλεια της Γουιένης στην Γαλλία, καθώς και να εξασφαλίσει την επιστροφή της Νορμανδίας, του Ανζού και άλλων περιοχών, συντέλεσε καίρια και αυτή στην έναρξη της πολεμικής αυτής αναμέτρησης.

Και τα δύο κράτη, επιδίωκαν την κυριαρχία στην πλούσια περιοχή της Φλάνδρας. Το βασικό προϊόν της Αγγλίας ήταν το μαλλί, και βασική βιομηχανία της Φλάνδρας ήταν η υφαντουργία.

Ο κόμης της Φλάνδρας, ο Λουδοβίκος του Νεβέρ, υποστηριζόταν από τον επικυρίαρχό του, τον βασιλιά της Γαλλίας, ενώ οι Φλαμανδοί αστοί, ήταν φανατικοί Αγγλόφιλοι.

Η Γαλλία, αν και ήταν μεγαλύτερη σε έκταση και πλούτο, αποδείχθηκε πολύ κατώτερη στην πολεμική τέχνη και αυτό διότι οι βασιλείς της, διεξήγαγαν τον πόλεμο με τα πολιτικά δεδομένα του φεουδαλικού συστήματος της εποχής, δηλαδή με μόνη επικουρία, αυτή των Γάλλων φεουδαρχών ευγενών.

Αντίθετα, ο Εδουάρδος Γ΄, μετέτρεψε επιτήδεια την διαμάχη διαδοχής, σε αγώνα όλου του λαού: με το μέρος του όμως, είχε κυρίως τον εμπορικό κόσμο του Λονδίνου. Μέχρι τότε, οι Γάλλοι βασιλείς δε διέθεταν εθνικό στρατό, όπως και σχεδόν καμία άλλη χώρα τότε.

Αντ' αυτού, διέθεταν μισθοφόρους και ατάκτους, με λίγο εξοπλισμό και εκπαίδευση, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν, να αντιμετωπίσουν τον περισσότερο οργανωμένο και εξοπλισμένο με τα τελειότερα μέσα της εποχής, στρατό των Άγγλων.

Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω γεγονότων,  οι Γάλλοι υπέφεραν βαριές ήττες (Κρεσύ 1346, Πουατιέ 1356, Αζενκούρ 1415), ενώ είχαν σχεδόν πάντα αριθμητικό πλεονέκτημα.

Όταν, όμως, άρχισε να συμμετέχει και ο γαλλικός λαός, τότε και με την παρέλευση του χρόνου, ο πόλεμος είχε ξεφύγει της απλής διαμάχης διαδοχής και είχε μετατραπεί σε προσπάθεια κατάκτησης ηπειρωτικού ευρωπαϊκού εδάφους εκ μέρους των Άγγλων. 

Ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της Ιωάννας της Λωρραίνης, η οποία θεωρήθηκε από τους Γάλλους θεόσταλτη, οι ρόλοι αντιστράφηκαν και σημειώθηκαν αρκετές γαλλικές νίκες (Ορλεάνη 1429, Φορμινύ 1450, Καστιγιόν 1453).

Εκτός από την Αγγλία και την Γαλλία, στην δίνη του πολέμου βρέθηκαν κατά καιρούς και άλλα κρατίδια της εποχής, όπως η Βουργουνδία, η Βρετάνη, η Φλάνδρα, η Καστίλλη και η Πορτογαλία.

Η πρώτη φάση (και αρχή) του πολέμου αυτού, ήταν τα έτη 1337-1360 μ.Χ., στα οποία σημειώθηκαν, συνέχεις νικηφόρες αγγλικές εκστρατείες του Εδουάρδου Γ΄ και του γιου και διαδόχου του Εδουάρδου, γνωστού ως Μαύρου Πρίγκιπα (π.χ. η ναυμαχία του Σλόιζ στις 24 Ιουνίου του 1340, με την οποία ο Εδουάρδος απέκτησε τον έλεγχο των στενών της Μάγχης, όπως και η πασίγνωστη μάχη του Κρέσυ, το 1346).

Με συνεχείς στρατιωτικές νίκες, οι Άγγλοι σάρωσαν τα γαλλικά στρατεύματα και κατέκτησαν ένα μεγάλο τμήμα του Γαλλικού εδάφους. Παράλληλα, προχώρησαν και  στην σύμπτυξη ισχυρών συμμαχιών, όπως π.χ. με τον Λουδοβίκο τον Δ΄ της Βαυαρίας (1338), καθώς και μια συνθήκη, η οποία εξασφάλισε την συμμαχία με την Πορτογαλία (1373).

Κατά την διάρκεια της δεύτερης φάσης του «Εκατονταετούς Πολέμου» (1364-1380 μ.Χ.), σημειώθηκε Γαλλική αντεπίθεση υπό τον Γάλλο βασιλιά, Κάρολο τον Ε΄.

Αυτός, με την βοήθεια και στρατηγική του ικανότατου στρατάρχη του (συνεχής φθορά των αντιπάλων τους), Βερτράνδο του Γκεσλέν, κατάφερε, όχι μόνο να απαλλαγεί από μία επικίνδυνη επανάσταση ευγενών στο Παρίσι και να κερδίσει τον πόλεμο στην Καστίλλη, αλλά παράλληλα, με επιδρομές και δωροδοκίες, να αντεπιτεθεί και να αποσπάσει πολλές από τις Γαλλικές πόλεις, από την Αγγλική επιρροή.

Οι Άγγλοι, ήταν εξασθενημένοι από την απώλεια του αρχηγού τους, του Μαύρου Πρίγκηπα, και ο Κάρολος εκμεταλλευόμενος το γεγονός αυτό, μπόρεσε να ανακτήσει την επιρροή του (καθώς και πολλά εδάφη) σε όλη σχεδόν την Γαλλία, εκτός από το Καλαί και την Ακουιτανία, καταργώντας την Συνθήκη του Μπρετινί.

Στην τρίτη φάση του πολέμου, τα έτη 1381-1428 μ.Χ.,  πραγματοποιήθηκε νέα Αγγλική αντεπίθεση υπό τον ικανότατο βασιλιά και στρατηγό, Ερρίκο Ε΄, καθώς και συμμαχία των Άγγλων με το ατίθασο Δουκάτο της Βουργουνδίας.

Ο Ερρίκος, συνέτριψε για μία ακόμα φορά τους Γάλλους, στην περίφημη μάχη του Αζενκούρ, το έτος 1415, και στην συνέχεια, μετά από μια σειρά θεαματικών νικών, κατάκτησε εύκολα ολόκληρη η βόρεια Νορμανδία. 

Παράλληλα, ο  Ερρίκος, άρχισε να πολιορκεί την Ρουέν, η οποία βρισκόταν στον δρόμο του προς το Παρίσι, κατορθώνοντας να την καταλάβει τον Ιανουάριο του 1419. Στην συνέχεια κατέλαβε το κάστρο του Μοντερώ, το Μελύν και επέστρεψε στην Αγγλία.

Επανήλθε σε νέες εκστρατείες (Ιούνιος 1421) καταλαμβάνοντας εύκολα το Ντρε, και στην συνέχεια το Μω, αλλά στις 31 Αυγούστου 1422, πέθανε ξαφνικά στο Μπουά, μάλλον από δυσεντερία.

Ο πρόωρος θάνατος του απέτρεψε την κατοχή του Γαλλικού στέμματος από την δυναστεία των Πλανταγενετών, κάτι το οποίο θα ήταν σίγουρο αν ζούσε. Μέχρι δε, το έτος του θανάτου του Ερρίκου του Ε’, οι Άγγλοι είχαν κατορθώσει να καταλάβουν, σχεδόν τα 2/3 της Γαλλίας.

Τέλος, στην τέταρτη και τελευταία φάση του «Εκατονταετούς Πολέμου» (1429-1453 μ.Χ.), σημειώθηκε η δεύτερη Γαλλική αντεπίθεση, υπό βασιλιά τον Κάρολο  τον Ζ΄, η οποία οδήγησε στην τελική ήττα της Αγγλίας και στην οριστική λήξη του πολέμου.

Αυτός, με την πολυτιμότατη βοήθεια της Ζαν ντ' Αρκ, γνωστής και ως Ιωάννας της Λωρραίνης, κατόρθωσε να ανασυντάξει τον στρατό του,  καθώς και να ενισχύσει (αλλά και να απελευθερώσει) την Ορλεάνη, μία από τις λίγες πόλεις που είχαν μείνει πιστές στον διάδοχο, την οποία πολιορκούσαν οι Άγγλοι.

Στην συνέχεια, μετά την απελευθέρωση της Ορλεάνης, η Ιωάννα συνόδευσε τον Κάρολο στις κατοπινές επιχειρήσεις του απελευθερωτικού πολέμου (Τουρ, Οσέρ, Τρουά) έως την είσοδο στην Ρενς, όπου ο δελφίνος στέφθηκε επίσημα βασιλιάς (17 Ιουλίου 1429).

Η Ζαν ντ' Αρκ, αφού τραυματίστηκε κάτω από τα τείχη του Παρισιού, αιχμαλωτίστηκε σε μια επιχείρηση κοντά στην Κομπιένη, από στρατιώτες του δούκα Φίλιππου της Βουργουνδίας (Μάιος 1430), ο οποίος την παρέδωσε στους Άγγλους.

Στη Ρουέν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων.

Κατηγορήθηκε για «κοντή κόμη», ότι «ντυνόταν με ανδρικά ρούχα», για «μαγεία» και ως αιρετική επειδή «ισχυριζόταν ότι ήταν απευθείας υπόλογη στον Θεό» και καταδικάστηκε να καεί ζωντανή (auto da fe) ως αιρετική.

Την ώρα που καιγόταν ζήτησε να σηκώσουν το σταυρό για να μπορεί να τον δει μέσα από τις φλόγες. Κατά την εκτέλεσή της μόνο ένας Άγγλος στρατιώτης τόλμησε να φωνάξει: «Είμαστε χαμένοι, κάψαμε μια αγία». 

(Σκηνή από την ταινία «The Accursed kings», στην οποία πρωταγωνιστεί, ως ο Γάλλος εξόριστος, Ροβέρτος του Αρτουά, «ο ξάδερφος του Μαζωνάκη»,  Philippe Torreton).   

[Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, όταν η Γαλλία, υπό τον Κάρολο  τον Ζ΄, είχε πια κερδίσει τον πόλεμο, αυτός αναγνώρισε την συμβολή της Ζαν ντ' Αρκ στους νικηφόρους αγώνες, ενώ ένα νέο εκκλησιαστικό δικαστήριο αποκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις 16 Μαΐου 1920 ανακηρύχθηκε Αγία και προστάτιδα της Γαλλίας από την Καθολική Εκκλησία].

Μέσα σε δύο δεκαετίες μετά τον θάνατο της Ιωάννας της Λωρραίνης,  ο Κάρολος, ανακατέλαβε ολόκληρη την Γαλλία από τους Άγγλους (μετά από μία σειρά νικηφόρων μαχών), εκτός από το βορειότερο σημείο, το ακρωτήρι του Καλαί, λήγοντας οριστικά τον πόλεμο το έτος 1453 (το ίδιο έτος που η έως τότε ελεύθερη Ελληνική Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων).

Σαν συνέπεια του πολέμου αυτού, αμέσως μετά την λήξη του, η Γαλλία μετατράπηκε σε μία από τις ισχυρότερες στρατιωτικές και πολιτικές δυνάμεις της εποχής, ενώ η ηττημένη Αγγλία, βυθίστηκε στην δίνη ενός εμφυλίου πολέμου, ευρύτερα γνωστού ως «Ο Πόλεμος των Ρόδων».

Αλλά και στα νεότερα χρόνια, συνέβη αντίστοιχα ένας «νέος Εκατονταετής Πόλεμος». Ο αιώνας, στον οποίο ξεκίνησε ο πόλεμος αυτός (ο 20ος αιώνας μ.Χ.), ονομάστηκε και «Σκοτεινός Αιώνας».

Αυτός, ο «νέος Εκατονταετής Πόλεμος», διαδραματίστηκε μεταξύ της Γερμανίας (που πήρε την αντίστοιχη θέση του επιτιθέμενου κατακτητή, που είχαν οι Άγγλοι στον «πρωτότυπο Εκατονταετή Πόλεμο») και των Συμμάχων (Γαλλίας, Αγγλίας, Ρωσίας, ΗΠΑ).

Διαρκεί δε, μέχρι σήμερα, σχεδόν εκατό έτη (1914-2017), αν αφαιρέσει κανείς από αυτόν, τα λεγόμενα «κενά χρόνια» ή αυτά στα οποία υποτίθεται πως ίσχυε «προσωρινή ειρήνη και ανακωχές».

Η σύγκρουση αυτή (A’+B’ Παγκόσμιοι Πόλεμοι, Ψυχρός Πόλεμος, Γερμανική κατοχή στην ΕΕ σήμερα), είναι μία μάχη μέχρις εσχάτων, μεταξύ των Γερμανών και των (κατά περιόδους) Συμμάχων (Γαλλίας, Αγγλίας, Ρωσίας, ΗΠΑ).

Στην πραγματικότητα όμως, ενέπλεξε πολλά ακόμη από τα κράτη και τις κυβερνήσεις όλης της γης, με συνέπεια να λάβει τον χαρακτήρα μιας σχεδόν «παγκόσμιας σύγκρουσης». 

Την ίδια περίοδο (20^ος-21^ος αιώνας μ.Χ.) συνέβη παράλληλα, ξέσπασμα πολλών επιδημιών (π.χ. της λεγόμενης «Ισπανικής Γρίπης» τις αρχές του 20^ου αιώνα), η οποία έπληξε την Ασία και εξαπλώθηκε σε Ευρώπη και Αφρική, αφανίζοντας σχεδόν 50 με 100 εκατομμύρια ανθρώπους.

Και σαν μην ήταν όλα αυτά αρκετά, την ίδια ακριβώς περίοδο, συνέβη η γενοκτονία των Χριστιανικών Ορθοδόξων λαών (εν μέσω Α’ Παγκοσμίου Πολέμου-http://agiotokos-kappadokia.gr/%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ae%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%85-to/), πάντα υπό τους Οθωμανούς Τούρκους, τους «πνευματικούς απόγονους»  του Ταμερλάνου (με συνολικά 5 εκατομμύρια νεκρούς), οι οποία ερήμωσε την Μικρά Ασία (όπως αντίστοιχα ερήμωσαν και οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι την Ευρώπη).

Στα μέσα δε της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα,  είχαμε και την προέλαση των ισλαμιστών του ISIS, «μεταμφιεσμένων» ως λαθρομεταναστών (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%84%ce%b6%ce%b9%cf%87%ce%b1%ce%bd%cf%84-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%87%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%86%ce%b7%ce%b4%cf%89%ce%bd-%cf%84/), με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη των Τούρκων (αλλά αντίστοιχα και των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας), στην Συρία, το Ιράκ, την Νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, καθώς και τις «φιλότιμες προσπάθειες» πολλών (διεφθαρμένων ή αυταρχικών) ηγετών της Βαλκανικής να τους σταματήσουν.

(Συγκεκριμένα, του Κρίστιαν Κερν της Αυστρίας, του Αλεξάνταρ Βούτσιτς της Σερβίας, του Μίρο Τσεράρ της Σλοβενίας, του Μπόικο Μπορίσοφ της Βουλγαρίας, του Βίκτορ Πόντα της Ρουμανίας, του Κροάτη Ζόραν Μιλάνοβιτς, του Βίκτωρ Ορμπάν της Ουγγαρίας, του Νικολά Γκρουέφσκι των Σκοπίων, του Εντι Ράμα της Αλβανίας κ.λ.π.- http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/ta_louketa_sta_balkanika_synora_kai_i_amnisia_tis_albanias-64345300/).

Αυτό είναι λοιπόν, το διεθνές περιβάλλον, στο οποίο συνεχίζεται η σύγκρουση του «νέου Εκατονταετούς Πολέμου», μεταξύ Γερμανών και Συμμάχων.

Η πρώτη φάση (και αρχή) του πολέμου αυτού, ήταν τα έτη 1914-1918 μ.Χ. (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος), στα οποία σημειώθηκαν αρχικά, συνέχεις νικηφόρες εκστρατείες του Γερμανού Κάιζερ, κατά των  Γάλλων, καθώς και κατάληψη μεγάλου μέρους των εδαφών των Συμμάχων.

Με συνεχείς στρατιωτικές νίκες, οι Γερμανοί σάρωσαν τα γαλλικά στρατεύματα και κατέκτησαν ένα μεγάλο τμήμα του Γαλλικού εδάφους.

Παράλληλα, προχώρησαν και  στην σύμπτυξη ισχυρών συμμαχιών, όπως π.χ. με τον Φραγκίσκο-Ιωσήφ της Αυστροουγγαρίας, καθώς και σε μια συνθήκη, η οποία εξασφάλισε την συμμαχία με των Νεότουρκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1914).

Όμως, στο τέταρτο έτος της σύγκρουσης αυτής, οι Σύμμαχοι (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ), υπό την ηγεσία του γενικού συμμαχικού διοικητή, του Γάλλου στρατάρχη, Φερντινάν Φος, εξαπέλυσαν μία σαρωτική αντεπίθεση κατά των Γερμανών, η οποία οδήγησε στην ήττα τους, καθώς και στην λήξη του πολέμου αυτού.

Κατά την διάρκεια της δεύτερης φάσης του «Εκατονταετούς Πολέμου», συγκεκριμένα στα  1939-1945 μ.Χ. (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος), σημειώθηκε μία νέα Γερμανική επίθεση στην Ευρώπη (η δεύτερη στην σειρά), υπό την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ.

Αυτός, με την βοήθεια και στρατηγική των ικανότατων στραταρχών του (και την χρήση του στρατηγικού δόγματος του λεγόμενου «πολέμου-αστραπή»), κατάφερε, να καταλάβει όχι μόνο την Γαλλία, αλλά και τεράστιο μέρος της Ευρώπης. 

Οι Σύμμαχοι (Άγγλοι, Γάλλοι), ήταν τότε εξασθενημένοι και ο Χίτλερ, εκμεταλλευόμενος το γεγονός αυτό, μπόρεσε να κατακτήσει πολλά εδάφη, καταργώντας την Συνθήκη του Βερσαλλιών.

Σύντομα όμως οι Σύμμαχοι (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Άγγλοι), αντεπιτέθηκαν και στο τέλος, το έτος 1945, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους (Ιταλία, Ιαπωνία), ηττήθηκαν ολοσχερώς για ακόμα μία φορά.

Στην τρίτη φάση του πολέμου, τα έτη 1947-1989 μ.Χ.,  πραγματοποιήθηκε μία «μη θερμή» πολεμική σύγκρουση των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ), ο γνωστός σε όλους μας «Ψυχρός Πόλεμος», υπό (και) την «ευγενική παρότρυνση» των ηττημένων Γερμανών οι οποίοι είχαν καταφέρει να αποκτήσουν «επιρροή» στους νικητές (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%84/).

Η κατάσταση αυτή διήρκησε ως το έτος 1989, το οποίο σηματοδότησε το τέλος της Σοβιετικής ηγεμονίας στην περιοχή της Ευρώπης, καθώς και του ίδιου του Ψυχρού Πολέμου, μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες πολιτικής, οικονομικής, ιδεολογικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης των δυο τότε μεγάλων δυνάμεων.

Τέλος, στην τέταρτη φάση του «νέου Εκατονταετούς Πολέμου» (2010-… μ.Χ.), η οποία διαρκεί έως και σήμερα, σημειώθηκε η τρίτη Γερμανική (οικονομική αυτή την φορά) επίθεση στην Ευρώπη, υπό τους Μέρκελ-Σόιμπλε, η οποία οδήγησε στην σχεδόν ολοκληρωτική οικονομική και πολιτική υποταγή της ΕΕ στην Γερμανία.

(Παράλληλα συνεργάζονται και με τους Σαουδάραβες για την πτώση του Άσαντ και την κατασκευή του αγωγού Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Συρίας-Τουρκίας, καθώς και σε πιο «φιλόδοξα» σχέδια των ηγετών της χώρας αυτής- https://hellasforce.com/2017/05/22/%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%b5%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-nato-%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%bf%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81/).

Όμως, αν και οι Γερμανοί φαίνεται για μία ακόμα φορά πως κερδίζουν και πάλι πολλές μάχες, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα χάσουν για άλλη μία φορά τον πόλεμο, μιας και οι «νέοι Σύμμαχοι» (ΗΠΑ, Αγγλία και ίσως και η Ρωσία), ετοιμάζουν για άλλη μία φορά την αντεπίθεση τους, η οποία όταν εκδηλωθεί, θα σαρώσει και θα νικήσει ολοσχερώς για άλλη μια φορά τους Γερμανούς (http://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%89/).

Και τελική συνέπεια της οριστικής λήξης της σύγκρουσης αυτής, θα είναι οι Σύμμαχοι (ΗΠΑ, Ρωσία) να μετατραπούν ξανά, στις ισχυρότερες στρατιωτικές και πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης, ενώ η ηττημένη Γερμανία, να βυθιστεί για πάντα, στην οριστική ιστορική απαξίωση και ανυποληψία.