Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό ότι κατά την διάρκεια της ιστορίας, εμφανίστηκαν πολλοί φιλόδοξοι «ηγέτες», οι οποίοι είτε μέσω της δύναμης της πειθούς, είτε μέσω της ωμής βίας, των απειλών και των υποσχέσεων για ένα καλύτερο μέλλον, έπεισαν πολλούς να τους ακολουθήσουν και να γίνουν οπαδοί τους.

Όλοι αυτοί οι «εκκολαπτόμενοι και αυτοανακυρησσώμενοι ηγέτες-σωτήρες», προσπαθούσαν να «εμφυσήσουν στους οπαδούς τους, ένα όραμα για ένα λαμπρό μέλλον τόσο των ιδίων, όσο παράλληλα των οικογενειών και των φυλών ή των εθνών στα οποία αυτοί άνηκαν.

Αυτό συνέβη σχεδόν σε κάθε λαό που όταν ενοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ένα κράτος υπό έναν ισχυρό ηγέτη και αυτός ήθελε να βρει έναν τρόπο, έτσι ώστε να ελέγξει τα πολλά βασίλεια και λαούς που είχαν υποτάξει και κατακτήσει, είτε μέσω βίας, γάμων ή πειθούς.

(Τα ίδια γεγονότα συνέβησαν στην Ελλάδα, όταν αυτή ενώθηκε όταν υπό τον Φίλιππο τον Β’, στην Κίνα υπό τον Σιν Χουανγκ τι, στην Ινδία από τον Σανδρόκοτο, στην Ιαπωνία υπό την δυναστεία Γιαμάτο, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου).  

Φυσικά μέσα σε όλα αυτά δεν παρέλειπαν να υπόσχονται στους οπαδούς τους μεγάλες αμοιβές, τόσο σε υλικό πλούτο (γη, τρόφιμα, πολύτιμα μέταλλα), όσο και στον μεταφυσικό τομέα, πολλές φορές ισχυριζόμενοι πως οι ίδιοι είναι εκλεκτοί των θεών, απόγονοι τους, ή ακόμα και η προσωποποίηση των θεών στην  γη.

Αυτή ήταν και η αιτία που κατασκεύασαν και περίφημα «γενεαλογικά δέντρα υποτιθέμενης θεϊκής καταγωγής», μέσω της οποίας ισχυρίζονταν πως είχαν το δικαίωμα να κυβερνούν τους κοινούς θνητούς, ως συγγενείς των θεών που ήταν.

Για τον λόγο αυτό έδιναν και μεγάλες «οικονομικές χορηγίες» προς ποιητές, βάρδους ή υποταγμένους σε αυτούς ιερείς, προκειμένου αυτοί να τους «βοηθήσουν» να έχουν ένα ισχυρό κίνητρο, ώστε να τους υποστηρίξουν στην «προσπάθεια» τους αυτή. 

Και αυτοί με μεγάλη χαρά, διαλαλούσαν παντού την δόξα τους, όπως και τις μεγάλες «μαγικές και θεϊκές» δυνάμεις, που αυτοί υποτίθεται πως διέθεταν. Και φυσικά δεν παρέλειψαν να κάνουν το ίδιο, σε κάθε ευγενή ή συγγενή του μονάρχη, ο οποίος τους αντάμειβε το ίδιο πρόθυμα.

Όλα αυτά, με σκοπό να υποτάξουν πλήρως σε αυτούς τους οπαδούς τους, γιατί εάν αυτοί πίστευαν ότι όντως ήταν θεοί, τότε θα τους υπάκουγαν τυφλά (και πιστά), φοβούμενοι για τις τιμωρίες που θα τους επέβαλλαν αν δεν πειθαρχούσαν στις εντολές τους, ή για να ανταμειφθούν αδρά από αυτούς στην αντίθετη περίπτωση.

Με τον ίδιο τρόπο δικαιολογούσαν και την κοινωνική τους θέση και τις πράξεις τους. Έτσι, ως «θεοί», μπορούσαν να έχουν περισσότερα αγαθά, ανέσεις, πλούτη ή γυναίκες από τους άλλους, και για τον ίδιο λόγο αυτοί ήταν κατώτεροι τους, μιας και δεν είχαν την υποτιθέμενη «θεϊκή καταγωγή και δυνάμεις» τους και ως εκ τούτου όφειλαν ως κατώτερες τάξεις που ήταν, να είναι μαζί με τις οικογένειες τους για δούλοι τους και να τους υπηρετούν παντοτινά.

Και για να δικαιολογούν και τα προσωπικά διεστραμμένα πάθη τους, δεν δίστασαν να «ιεροποιήσουν» καθετί που οι ίδιοι θεωρούσαν «σωστό ηθικά» για τους ίδιους, προβάλλοντας το ως «ηθικό πρότυπο» και στους υπηκόους τους (π.χ. την βία, τα όργια, τον πόλεμο, την δουλεία), «νομοθετώντας κατάλληλα» προς αυτή την κατεύθυνση.

Έτσι δεν ήταν καθόλου περίεργο που μαζί με την εγκαθίδρυση αυτών των πρώτων «απόλυτων και ενοποιητικών» μοναρχιών, καθιερώθηκε ως συνέπεια και το δουλοκτητικό σύστημα.

(Όποιος, όπως αργότερα οι Χριστιανοί έκαναν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τόνιζαν το γεγονός ότι κανένας άρχοντας ή αυτοκράτορας δεν ήταν Θεός, αλλά ένας άνθρωπος, ενώ παράλληλα καυτηρίαζαν τα ψευδή, τις ανηθικότητες, την ψεύτικη θρησκεία, την καταπίεση, την κοινωνική αδικία, μαζί την βιαιότητα αυτών των  αιματοβαμμένων πολίτικων συστημάτων, κατηγορούνταν ως εχθρός του κράτους και αρχίζαν αμέσως βίαιοι διωγμοί εναντίον του).

Και αν στην αρχή οι μονάρχες ήταν επιεικείς και δίκαιοι με τους υπηκόους τους, σύντομα, όταν πια η δύναμη τους αυξήθηκε υπέρμετρα, άρχισαν να τους καταπιέζουν τόσο αυτούς, όσο ακόμα και τους ευγενείς που τους είχαν βοηθήσει να πάρουν την εξουσία.

Οι άρχοντες αυτοί όντας πιο δυνατοί και πλούσιοι από τον απλό λαό, μπορούσαν με την ισχύ της σωματικής τους δύναμης, αλλά και του πλούτου τους, να αγοράζουν πιο περίτεχνα-ισχυρά όπλα και πανοπλίες από τον απλό λαό και να νικήσουν με αυτά και τις πολεμικές τους τακτικές κάθε αντίπαλο.

Έτσι ήταν περιζήτητοι ως σύμμαχοι σε κάθε επίδοξο βασιλέα, ο οποίος ήθελε να ενοποιήσει πολλούς λαούς και έθνη  υπό την εξουσία του σε ένα βασίλειο, να εισβάλει σε άλλες χώρες ή να καταστείλει επαναστάτες στην ίδια του την χώρα (τόσο πολιτικούς αντιπάλους ή και τον καταπιεζόμενο λαό). 

Όταν όμως αυτοί οι ηγέτες, έγιναν υπέρμετρα τυραννικοί ή διεφθαρμένοι, και το πολίτευμα «μεταλλάχθηκε» από βασιλικό, σε απολύτως τυραννικά μοναρχικό, τότε οι ευγενείς άρχοντες που τους υποστήριζαν, στράφηκαν εναντίον τους και τους έριξαν από την εξουσία.

Σαν δικαιολογία προέβαλαν ότι αυτοί δεν υπάκουαν πια στους θεϊκούς νόμους και έτσι οι Θεοί απέσυραν την εύνοια τους σε αυτούς και υποστήριζαν την άνοδο στην εξουσία, μιας νέας, «θεϊκά καθοδηγούμενης» δυναστείας.

Όπου όμως δεν υπήρχε κάποιος ευγενής που να είναι τόσο ισχυρός, ώστε να γίνει ο νέος βασιλιάς, τότε οι ευγενείς, μοιράζοντας μεταξύ τους την εξουσία, επιβαλλόμενοι με υποσχέσεις (αρχικά), με την υποτιθέμενη «θεϊκή καταγωγή» τους ή ακόμα και με τα όπλα στον απλό λαό. Τότε το πολίτευμα άλλαζε και γινόταν από μοναρχικό, αριστοκρατικό.

Σύντομα όμως ακόμα και μέσα στους ίδιους τους ευγενείς εκδηλωνόταν διαμάχες, οι πιο ισχυροί επικρατούσαν, υποτάσσοντας ή αφανίζοντας τους αντιπάλους τους, γινόμενοι οι πιο ισχυροί οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά.

Παράλληλα καταπίεζαν οικονομικά τον απλό λαό (κυρίως τους πολυπληθείς αγρότες, αλλά και εργάτες) με πολλούς βάναυσους φόρους, ενώ όταν κανείς δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους, τα δάνεια και τα χρέη, του κατάσχανε την γη ως «ενέχυρο» και τον ίδιο, τον πούλαγαν ως δούλο.

Επιπλέον δεν επέτρεπαν στον λαό να έχει μερίδιο στην πολιτική εξουσία, ισχυριζόμενοι ότι αυτοί ήταν οι «άριστοι» και ήξεραν καλυτέρα το τι ήταν συμφέρον για τον ίδιο, τον περιφρονούσαν, και αν αυτός αντιδρούσε, τότε δεν δίσταζαν να στραφούν βίαια εναντίον του και να αρχίσουν τις σφαγές. Τότε το αριστοκρατικό πολίτευμα μεταμορφωνόταν σε ακραία καταπιεστικό ολιγαρχικό.

Στην κατάσταση αυτή απελπισίας που επικρατούσε στον λαό, εμφανίστηκαν κάποιοι φιλόδοξοι ευγενείς (σε απειροελάχιστες περιπτώσεις μέλη του λαού), οι οποίοι όμως, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν την εξουσία εντός των ολιγαρχικών κύκλων, μιας και αυτοί ήταν πιο ισχυροί από τους ίδιους.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, στράφηκαν, προκειμένου να πάρουν περαιτέρω δύναμη στις δυσαρεστημένες λαϊκές τάξεις, στις οποίες υποσχέθηκαν παραγραφή χρεών, αναδασμό γης, και πολύ υλικό πλούτο, εάν ο λαός τους υποστήριζε στην στάση (ή στις εκλογές), κατά των αντίπαλων τους ευγενών.

Και πραγματικά, εκτός από τις λίγες περιοχές, οπού οι πολίτικες, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, γίνονταν «κοινή συναινέση», αναμεσά στον λαό και την αριστοκρατία (π.χ. υπό τον αισυμνήτη Σόλωνα στην Αθήνα ή μέσω των δημαρχών και των υπάτων στην Ρώμη), σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η εξουσία αυτών των φιλόδοξων ανδρών, αποκτήθηκε με πολύ αίμα και φυσικά την αρωγή του λαού.

Τότε πολλοί ολιγαρχικοί, που πριν καταπίεζαν τον λαό σφαγιάστηκαν, οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν από τους νέους ηγέτες, και μεγάλα μέρη τους, δόθηκαν στον λαό που τους υποστήριξε ως ανταμοιβή (βασικά στους αγρότες), ενώ πολλά χρέη παραγράφηκαν.

Ένεκα αυτών των γεγονότων, οι ηγέτες αυτοί όταν πήραν αρχικά την εξουσία, ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στον λαό. Ονομάστηκαν δε τύραννοι και το πολίτευμα που αυτοί ιδρύσαν, τυραννία.

Όμως αυτή η «ειδυλλιακή εικόνα» δεν κράτησε για πολύ. Σύντομα οι ίδιοι οι τύραννοι, πάρα τα αρχικά μεγάλα οικοδομικά έργα που έκαναν για να δίνουν δουλειά στον φτωχό λαό, και τα μετρά που πήραν υπερ. του εμπορίου και των αγροτών, άρχισαν να αλλάζουν γοργά, γοργά συμπεριφορά.

Φρόντισαν αρχικά να δημιουργήσουν μια νέα, δική τους τάξη ευνοούμενων, προκειμένου να ασκούν καλύτερα έλεγχο, που σύντομα μετατράπηκε σε μία νέα ολιγαρχική τάξη, που καταπίεζε τον λαό.

Παράλληλα αυξήσαν τους φόρους, για να μπορούν να συντηρούν το ακριβό τρόπο ζωής τους, αλλά και για να πληρώνουν τους μισθοφόρους που είχαν ως στρατιώτες, ενώ αφόπλισαν και τους πολίτες, αρχίζοντας ταυτόχρονα να μειώνουν τις πολίτικες ελευθέριες τους.

Με το που η τυραννία τους κατέστη αβάστακτη, ο λαός και ένα μέρος των ευγενών στράφηκε εναντίον τους και ξεσηκώθηκε, και αυτοί, είτε μέσω των επαναστάσεων αυτών, είτε με εξωτερική βοήθεια (όπως έγινε στην Αθήνα όπου η τυραννία έπεσε με την βοήθεια της Σπάρτης- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/01/blog-post_36.html), έπεσαν από την εξουσία.

Στα μέρη όπου δεν ήταν εφικτό να ιδρυθεί μία νέα τυραννία ή ολιγαρχία, δημιουργήθηκε και πάλι ένα νέο καθεστώς, η δημοκρατία, από φιλόδοξους ευγενείς, που όπως οι τύραννοι παλαιότερα, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν την εξουσία εντός των ολιγαρχικών κύκλων και στράφηκαν προκειμένου να πάρουν περαιτέρω δύναμη στις δυσαρεστημένες λαϊκές τάξεις (όχι φυσικά επειδή ήθελαν να βοηθήσουν τον λαό).

Και αυτοί τους υποσχέθηκαν πολιτικά δικαιώματα, ισονομία, παραγραφή χρεών, αναδασμό γης και πολύ υλικό πλούτο, εάν ο λαός τους υποστήριζαν εναντίον των ολιγαρχικών πολίτικων  αντίπαλων τους. Έτσι ιδρύθηκε το πολίτευμα της δημοκρατίας.

(Ο γνωστότερος είναι ο ιδρυτής της δημοκρατίας στην Αθήνα, ο Κλεισθένης. Αυτός όντως έδωσε πολλές ελευθέριες στον λαό, με αντάλλαγμα την πολιτική υποστήριξη στον ίδιο.

Όμως όταν θέλησε να δώσει «γη και ύδωρ» στους Πέρσες, να εγκαθιδρύσει μία προσωπική τυραννία με την υποστήριξη τους, να εξοντώσει πλήρους τους πολιτικούς αντιπάλους του και πάρει πίσω όσα δικαιώματα είχε δώσει στους Αθηναίους, εκδιώχτηκε για πάντα από την εξουσία. Όμως οι απόγονοι του, με προεξάρχοντες τον Περικλή και τον Αλκιβιάδη, συνέχισαν να διοικούν την Αθηνά για πολλές ακόμα γενιές- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/01/blog-post_22.html).

Σύντομα όμως και η δημοκρατία, κατάντησε από την άνοδο των δημαγωγών, αλλά και τις συνεχείς υπέρμετρες παροχές που αυτοί, είτε έδιναν ή υπόσχονταν στον λαό, οχλοκρατία.

Και για να γίνουν οι ίδιοι, όντας αριστοκράτες ή μέλη της ανερχόμενης εμπορικής τάξης πιο πλούσιοι, να βρουν νέα εδάφη με πλουτοπαραγωγικούς πόρους, εδάφη και πληθυσμούς για να υποτάξουν και να εκμεταλλευτούν, αλλά συνάμα να ικανοποιήσουν την προσωπική τους απληστία (αλλά και την λαϊκή), άρχισαν τις υπερπόντιες εκστρατείες σε άλλες χώρες.

Με την κατάκτηση τους, θα είχαν παράλληλα και την δυνατότητα να αποκτήσουν πολλά πλούτη, με τα οποία πιστεύαν ότι θα μπορούσαν να «ξεπληρώσουν» στον λαό, τον χρυσό, τα εδάφη, τους δούλους και τις οικονομικές παροχές και χορηγίες που του είχαν τάξει.

Φυσικά στο τέλος τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην καταστροφή τους λαούς και τις χώρες που τα ξεκίνησαν, η πιστή στο δημοκρατικό πολίτευμα εξασθένησε, άρχισαν βίαιοι εμφύλιοι, και στο τέλος εγκαθιδρύθηκαν τυραννίες (που έγιναν αργότερα μοναρχίες) ή βασιλικά καθεστώτα, από φιλόδοξους εντοπίους ευγενείς ή λαϊκούς στρατιωτικούς ηγέτες, ή μέσω εξωτερικών επεμβάσεων.

Και έτσι το πολίτευμα έγινε και πάλι απόλυτη μοναρχία (ειδικά μετά την κατάκτηση της Μεσογείου και της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και την εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας από τον «θεοποιημένο» Οκταβιανό Αύγουστο). Και ο κύκλος φάνηκε να έληξε εκεί ακριβώς που είχε ξεκινήσει.

Όμως με την πάροδο των αιώνων και την εισβολή βαρβάρων λαών στα εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με την οριστική πτώση της το 476 μ.Χ., εν αντιθέσει με την Ανατολική  Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (την λεγόμενη και Βυζαντινή) που άκμασε ως το 1453 μ.Χ., ο παραπάνω πολιτικός κύκλος ξανάρχισε.

Στις βάρβαρες αυτές φυλές, εμφανίστηκαν πολλοί φιλόδοξοι φύλαρχοι-«ηγέτες», οι οποίοι είτε μέσω της δύναμης της πειθούς, είτε μέσω της ωμής βίας, των απειλών και των υποσχέσεων για ένα καλύτερο μέλλον, έπεισαν πολλούς να τους ακολουθήσουν και να γίνουν οπαδοί τους (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF-406-%CE%BC%CF%87-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9/, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/04/400-2016-update.html).

Και αυτοί οι «εκκολαπτόμενοι και αυτοανακυρησσώμενοι ηγέτες-σωτήρες», προσπαθούσαν να «εμφυσήσουν στους οπαδούς τους, ένα όραμα για ένα λαμπρό μέλλον τόσο των ιδίων, όσο παράλληλα των οικογενειών και των φυλών ή των εθνών στα οποία αυτοί άνηκαν.

Αυτό συνέβη σχεδόν σε κάθε λαό που όταν ενοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ένα κράτος υπό έναν ισχυρό ηγέτη και αυτός ήθελε να βρει έναν τρόπο, έτσι ώστε να ελέγξει τα πολλά βασίλεια και λαούς που είχαν υποτάξει και κατακτήσει, είτε μέσω βίας, γάμων ή πειθούς.

Φυσικά μέσα σε όλα αυτά δεν παρέλειπαν να υπόσχονται στους οπαδούς τους μεγάλες αμοιβές, τόσο σε υλικό πλούτο (γη, τρόφιμα, πολύτιμα μέταλλα), όσο και στον μεταφυσικό τομέα, πολλές φορές ισχυριζόμενοι πως οι ίδιοι είναι εκλεκτοί των θεών (π.χ. οι Μεροβίγγειοι στην Γαλλία).

Αυτή ήταν και η αιτία που κατασκεύασαν και περίφημα «γενεαλογικά δέντρα υποτιθέμενης θεϊκής καταγωγής», μέσω της οποίας ισχυρίζονταν πως είχαν το δικαίωμα να κυβερνούν τους κοινούς θνητούς (π.χ. οι Μεροβίγγειοι ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από θαλάσσιους «θεϊκούς δαίμονες» και ήταν μακρινοί απόγονοι εξ αίματος των πριγκήπων της Τροίας).

Για τον λόγο αυτό έδιναν και μεγάλες «οικονομικές χορηγίες» προς ποιητές, βάρδους ή υποταγμένους σε αυτούς, αιρετικούς ή ιερείς της Δυτικής Ευρώπης (Αρειανιστές ή Καθολικούς), προκειμένου αυτοί να τους «βοηθήσουν» να έχουν ένα ισχυρό κίνητρο, ώστε να τους υποστηρίξουν στην «προσπάθεια» τους αυτή.

Και αυτοί με μεγάλη χαρά, διαλαλούσαν παντού την δόξα τους, όπως και τις μεγάλες «εγκρινόμενες από τον Θεό» δυνάμεις, που αυτοί υποτίθεται πως διέθεταν. Και φυσικά δεν παρέλειψαν να κάνουν το ίδιο, σε κάθε ευγενή ή συγγενή του μονάρχη, ο οποίος τους αντάμειβε το ίδιο πρόθυμα.

Όλα αυτά, με σκοπό να υποτάξουν πλήρως σε αυτούς τους οπαδούς τους, γιατί εάν αυτοί πίστευαν ότι όντως αυτοί ήταν «εκλεκτοί του Θεού», τότε θα τους υπάκουγαν τυφλά (και πιστά), φοβούμενοι για τις τιμωρίες που θα τους επέβαλλαν αν δεν πειθαρχούσαν στις εντολές τους, ή για να ανταμειφθούν αδρά από αυτούς στην αντίθετη περίπτωση.

Με τον ίδιο τρόπο δικαιολογούσαν και την κοινωνική τους θέση και τις πράξεις τους. Έτσι, ισχυριζόμενοι πως είχαν την τάχα την «θεία έγκριση», «δικαιολογούσαν», γιατί υποτίθεται μπορούσαν να έχουν περισσότερα αγαθά, ανέσεις, ή πλούτη από τους άλλους, και γιατί αυτοί ήταν κατώτεροι τους και ως εκ τούτου όφειλαν ως κατώτερες τάξεις που ήταν, να είναι μαζί με τις οικογένειες τους για δούλοι τους και να τους υπηρετούν παντοτινά.

Και για να δικαιολογούν και τα προσωπικά διεστραμμένα πάθη τους, δεν δίστασαν να «ιεροποιήσουν» καθετί που οι ίδιοι θεωρούσαν «σωστό ηθικά» για τους ίδιους, προβάλλοντας το ως «ηθικό πρότυπο» και στους υπηκόους τους (π.χ. την βία, τα όργια, τον πόλεμο, την δουλεία), «νομοθετώντας κατάλληλα» προς αυτή την κατεύθυνση (πολλές φορές τα ίδια έκαναν και οι αιρετικοί πάπες καταπατώντας όλες τις εντολές του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού).

Έτσι δεν ήταν καθόλου περίεργο που μαζί με την εγκαθίδρυση αυτών των πρώτων «απόλυτων και ενοποιητικών» μοναρχιών, καθιερώθηκε ως συνέπεια και το δουλοπαροικό σύστημα (ελάχιστα διέφερε από το δουλοκτητικό στην αρχαιότητα).

(Όποιος, όπως παλαιότερα, έκαναν οι Χριστιανοί στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τόνιζαν το γεγονός ότι κανένας άρχοντας ή μονάρχης δεν είχε «θεϊκή έγκριση», αλλά ήταν ένας απλός άνθρωπος, ενώ παράλληλα καυτηρίαζαν τα ψευδή, τις ανηθικότητες, την καταπίεση, την κοινωνική αδικία, μαζί την βιαιότητα αυτών των  αιματοβαμμένων πολίτικων συστημάτων, κατηγορούνταν ως εχθρός του κράτους και αρχίζαν αμέσως βίαιοι διωγμοί εναντίον του).

Και αν στην αρχή οι μονάρχες ήταν επιεικείς και δίκαιοι με τους υπηκόους τους, σύντομα, όταν πια η δύναμη τους αυξήθηκε υπέρμετρα, άρχισαν να τους καταπιέζουν τόσο αυτούς, όσο ακόμα και τους ευγενείς που τους είχαν βοηθήσει να πάρουν την εξουσία.

Οι άρχοντες αυτοί όντας πιο δυνατοί και πλούσιοι από τον απλό λαό, μπορούσαν με την ισχύ της σωματικής τους δύναμης, αλλά και του πλούτου τους, να αγοράζουν πιο περίτεχνα-ισχυρά όπλα και πανοπλίες από τον απλό λαό και να νικήσουν με αυτά και τις πολεμικές τους τακτικές κάθε αντίπαλο (οι λεγόμενοι αριστοκράτες ιππότες).

Έτσι ήταν περιζήτητοι ως σύμμαχοι σε κάθε επίδοξο βασιλέα, ο οποίος ήθελε να ενοποιήσει πολλούς λαούς και έθνη  υπό την εξουσία του σε ένα βασίλειο, να εισβάλει σε άλλες χώρες ή να καταστείλει επαναστάτες στην ίδια του την χώρα (τόσο πολιτικούς αντιπάλους ή και τον καταπιεζόμενο λαό). 

Όταν όμως αυτοί οι ηγέτες, έγιναν υπέρμετρα τυραννικοί ή διεφθαρμένοι, και το πολίτευμα «μεταλλάχθηκε» από βασιλικό, σε απολύτως τυραννικά μοναρχικό, τότε οι ευγενείς άρχοντες που τους υποστήριζαν, στράφηκαν εναντίον τους και τους έριξαν από την εξουσία.

Σαν δικαιολογία προέβαλαν ότι αυτοί δεν υπάκουαν πια στον θεϊκό νόμο και έτσι ο Θεός απέσυρε την εύνοια τους σε αυτούς και υποστήριζε την άνοδο στην εξουσία, μιας νέας, «θεϊκά καθοδηγούμενης» δυναστείας.

Όπου όμως δεν υπήρχε κάποιος ευγενής που να είναι τόσο ισχυρός, ώστε να γίνει ο νέος βασιλιάς, τότε οι ευγενείς, μοιράζοντας μεταξύ τους την εξουσία, επιβαλλόμενοι με υποσχέσεις (αρχικά), με την υποτιθέμενη «ευγενική εξ’ αίματος καταγωγής» τους ή ακόμα και με τα όπλα στον απλό λαό. Τότε το πολίτευμα άλλαζε και γινόταν από μοναρχικό, φεουδαρχικό.

Σύντομα όμως ακόμα και μέσα στους ίδιους τους ευγενείς εκδηλωνόταν διαμάχες, οι πιο ισχυροί επικρατούσαν, υποτάσσοντας ή αφανίζοντας τους αντιπάλους τους, γινόμενοι οι πιο ισχυροί οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά.

Παράλληλα καταπίεζαν οικονομικά τον απλό λαό (κυρίως τους πολυπληθείς αγρότες, αλλά και εργάτες) με πολλούς βάναυσους φόρους, ενώ όταν κανείς δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους, τα δάνεια και τα χρέη, του κατάσχανε την γη ως «ενέχυρο» και τον ίδιο, τον πούλαγαν ως δούλο ή τον έκαναν δουλοπάροικο.

Επιπλέον δεν επέτρεπαν στον λαό να έχει μερίδιο στην πολιτική εξουσία, ισχυριζόμενοι ότι αυτοί ήταν οι «άριστοι» και ήξεραν καλυτέρα το τι ήταν συμφέρον για τον ίδιο, τον περιφρονούσαν, και αν αυτός αντιδρούσε, τότε δεν δίσταζαν να στραφούν βίαια εναντίον του και να αρχίσουν τις σφαγές. Τότε το φεουδαρχικό πολίτευμα μεταμορφωνόταν σε ακραία καταπιεστικό και ολιγαρχικό.

Στην κατάσταση αυτή απελπισίας που επικρατούσε στον λαό, εμφανίστηκαν κάποιοι φιλόδοξοι ευγενείς (σε απειροελάχιστες περιπτώσεις μέλη του λαού) ή μέλη των ανερχόμενων εμπόρων της αστικής τάξης, οι οποίοι όμως, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν την εξουσία εντός των αριστοκρατικών κύκλων, μιας και αυτοί ήταν πιο ισχυροί από τους ίδιους.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, στράφηκαν, προκειμένου να πάρουν περαιτέρω δύναμη στις δυσαρεστημένες λαϊκές τάξεις, στις οποίες υποσχέθηκαν παραγραφή χρεών, αναδασμό γης, και πολύ υλικό πλούτο, εάν ο λαός τους υποστήριζε στην στάση (ή στις εκλογές), κατά των αντίπαλων τους ευγενών.

(Ειδικά οι έμποροι-τραπεζίτες-αστοί, ήθελαν με την αλλαγή πολιτεύματος, να πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, που έως τότε δεν επιτρεπόταν να κατέχουν, να δημιουργήσουν νέους νομούς υπέρ τους, αλλά και να καταργήσουν αυτούς που ευνοούσαν τους αριστοκράτες αντιπάλους τους, που ήταν κάτοχοι γης. 

Παράλληλα μέσω γάμων με κόρες αριστοκρατών κέρδιζαν αίγλη, γη, περαιτέρω πλούτο, αλλά και τίτλους ευγενείας, γενόμενοι έτσι οι τραπεζίτες και οι έμποροι-βιομήχανοι, η νέα αριστοκρατία).

Και πραγματικά, εκτός από τις λίγες περιοχές, οπού οι πολίτικες, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, γίνονταν «κοινή συναινέσει», αναμεσά στον λαό και την αριστοκρατία (π.χ. στην Αγγλία και την Ολλανδία), σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η εξουσία αυτών των φιλόδοξων ανδρών, αποκτήθηκε με πολύ αίμα και φυσικά την αρωγή του λαού.

Τότε πολλοί ολιγαρχικοί, που πριν καταπίεζαν τον λαό σφαγιάστηκαν, οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν από τους νέους ηγέτες, και μεγάλα μέρη τους, δόθηκαν στον λαό που τους υποστήριξε ως ανταμοιβή (βασικά στους αγρότες), ενώ πολλά χρέη παραγράφηκαν.

(Στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία το μόνο παρεμφερές παράδειγμα ήτανε οι λεγόμενοι «Ζηλωτές»-http://www.triklopodia.gr/%ce%b5%ce%be%cf%84%cf%81%ce%b1-%ce%b1%cf%81%ce%b8%cf%81%ce%bf-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%83%cf%87%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-sparrows-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85/).

Ένεκα αυτών των γεγονότων, οι ηγέτες αυτοί όταν πήραν αρχικά την εξουσία, ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στον λαό. Ονομάστηκαν δε τύραννοι και το πολίτευμα που αυτοί ιδρύσαν, τυραννία. Αυτά τα γεγονότα επικράτησαν κυρίως κατά την διάρκεια της λεγόμενης Γαλλικής Επανάστασης (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/02/blog-post_99.html).

Όμως αυτή η «ειδυλλιακή εικόνα» δεν κράτησε για πολύ. Σύντομα οι ίδιοι οι τύραννοι, πάρα τα αρχικά μεγάλα οικοδομικά έργα που έκαναν για να δίνουν δουλειά στον φτωχό λαό, και τα μετρά που πήραν υπέρ του εμπορίου και των αγροτών, άρχισαν να αλλάζουν γοργά, γοργά συμπεριφορά.

Φρόντισαν αρχικά να δημιουργήσουν μια νέα, δική τους τάξη ευνοούμενων, προκειμένου να ασκούν καλύτερα έλεγχο, που σύντομα μετατράπηκε σε μία νέα ολιγαρχική τάξη, που καταπίεζε τον λαό.

Παράλληλα αυξήσαν τους φόρους, για να μπορούν να συντηρούν το ακριβό τρόπο ζωής τους, αλλά και για να πληρώνουν τους μισθοφόρους που είχαν ως στρατιώτες, ενώ αφόπλισαν και τους πολίτες, αρχίζοντας ταυτόχρονα να μειώνουν τις πολίτικες ελευθέριες τους.

Με το που η τυραννία τους κατέστη αβάστακτη, ο λαός και ένα μέρος της νέας αριστοκρατίας του χρήματος, στράφηκε εναντίον τους και ξεσηκώθηκε, και αυτοί, είτε μέσω των επαναστάσεων αυτών, (όπως έγινε στην Γαλλία κατά την διάρκεια και μετά την περίοδο της λεγόμενης «εποχής της Τρομοκρατίας»), έπεσαν από την εξουσία.

 

Στα μέρη όπου δεν ήταν εφικτό να ιδρυθεί μία νέα τυραννία, δημιουργήθηκε και πάλι ένα νέο καθεστώς, επονομαζόμενο «ως δημοκρατία» (στην πραγματικότητα ήταν αστική ολιγαρχία), από φιλόδοξους ευγενείς, που όπως οι τύραννοι παλαιότερα, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν την εξουσία εντός των ολιγαρχικών κύκλων και στράφηκαν προκειμένου να πάρουν περαιτέρω δύναμη στις δυσαρεστημένες λαϊκές τάξεις (όχι φυσικά επειδή ήθελαν να βοηθήσουν τον λαό).

Και αυτοί τους υποσχέθηκαν πολιτικά δικαιώματα, ισονομία, παραγραφή χρεών, αναδασμό γης και πολύ υλικό πλούτο, εάν ο λαός τους υποστήριζαν εναντίον των ολιγαρχικών πολίτικων  αντίπαλων τους. Έτσι ιδρύθηκε το πολίτευμα της «δημοκρατίας» (ουσιαστικά το ολιγαρχικό Διευθυντήριο) στην Γαλλία.

(Οι τραπεζίτες αυτού του νέου καθεστώτος, είχαν βρει τα «κεφάλαια» τους, μέσω της τοκογλυφίας, ενώ όπως και οι Άγγλοι συνάδελφοι τους, τα συγκέντρωσαν παράλληλα ασκώντας το δουλεμπόριο ή λεηλατώντας  καράβια και περιοχές που μετέφεραν ή παρήγαγαν χρυσό και άλλους πολυτίμους λίθους Ισπανικής κατά βάση ιδιοκτησίας.

Έτσι, μέσω αυτού του «είδους εμπορίου» γεννήθηκε ο καπιταλισμός, ο οποίος στόλισε στην συνέχεια την οικουμένη με τις «αρετές και τα αποτελέσματα» του.

Δεν είναι δε περίεργο που όλοι αυτοί οι τραπεζίτες υποστήριξαν τις λεγόμενες «νέες ιδέες του διαφωτισμού» ή τις αιρέσεις παλαιότερα, όπως π.χ. του προτεσταντισμού. Μέσω αυτών δικαιολογούνταν και ηθικά οι καταδικαστέες από την Χριστιανική ηθική πράξεις τους (τοκογλυφία, σπάταλος και ανήθικος τρόπος ζωής).

Αντίθετα μέσω των «νέων ιδεών», οι πράξεις τους «εκθειάζονταν και δικαιώνονταν ηθικά». Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε και την υποκρισία πολλών λεγομένων «διαφωτιστών».

Παραδείγματος χάριν, ο Βολταίρος επικροτούσε όλα τα απολυταρχικά γεγονότα όταν τον πλήρωναν, ενώ ως διοικητής μιας επαρχίας του Μεγάλου Φρειδερίκου, έκλεβε χρήματα από τους φόρους, ενώ δεν δίστασε να κλέψει ακόμα και μουσικά έργα του ίδιου του βασιλιά για να τα πουλήσει και να αποκτήσει περαιτέρω χρήματα!!!).

Σύντομα όμως και η δημοκρατία, κατάντησε από την άνοδο των δημαγωγών, αλλά και τις συνεχείς υπέρμετρες παροχές που αυτοί, είτε έδιναν ή υπόσχονταν στον λαό, οχλοκρατία.

Και για να γίνουν οι ίδιοι, όντας αριστοκράτες ή μέλη της ανερχόμενης εμπορικής τάξης πιο πλούσιοι, να βρουν νέα εδάφη με πλουτοπαραγωγικούς πόρους, εδάφη και πληθυσμούς για να υποτάξουν και να εκμεταλλευτούν, αλλά συνάμα να ικανοποιήσουν την προσωπική τους απληστία (αλλά και την λαϊκή), άρχισαν τις υπερπόντιες εκστρατείες σε άλλες χώρες.

Με την κατάκτηση τους, θα είχαν παράλληλα και την δυνατότητα να αποκτήσουν πολλά πλούτη, με τα οποία πιστεύαν ότι θα μπορούσαν να «ξεπληρώσουν» στον λαό, τον χρυσό, τα εδάφη, τους δούλους και τις οικονομικές παροχές και χορηγίες που του είχαν τάξει (π.χ. η εκστρατεία του Διευθυντηρίου κατά της Αίγυπτου).

Φυσικά στο τέλος τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην καταστροφή τους λαούς και τις χώρες που τα ξεκίνησαν, η πιστή στο δημοκρατικό πολίτευμα εξασθένησε, άρχισαν βίαιοι εμφύλιοι, και στο τέλος εγκαθιδρύθηκαν τυραννίες (που έγιναν αργότερα μοναρχίες) ή βασιλικά καθεστώτα, από φιλόδοξους εντοπίους ευγενείς ή λαϊκούς στρατιωτικούς ηγέτες (π.χ. του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Γαλλία). Και έτσι ο κύκλος έκλεισε για άλλη μια φορά εκεί που είχε αρχίσει.

Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά από αυτόν, πολλοί ισχυροί μονάρχες (σε Γερμανία, Αυστρουγγαρία, Ρωσία, Τουρκία), που καταπίεσαν τους λαούς, όσο ακόμα και τους ευγενείς που τους είχαν βοηθήσει να πάρουν την εξουσία, καθαιρέθηκαν.

Όταν όμως αυτοί οι ηγέτες, έγιναν υπέρμετρα τυραννικοί ή διεφθαρμένοι, και το πολίτευμα «μεταλλάχθηκε» από βασιλικό, σε απολύτως τυραννικά μοναρχικό, ενώ κάποιος έπρεπε παράλληλα να πληρώσει για τις καταστροφές του πολέμου, και να πέσει μόνο σε αυτόν η ευθύνη, τότε οι ευγενείς άρχοντες (όπως και οι οικονομικοί κύκλοι) που μέχρι τότε τους υποστήριζαν, στράφηκαν εναντίον τους και τους έριξαν από την εξουσία.

Σαν δικαιολογία προέβαλαν ότι αυτοί δεν υπάκουαν πια στους νόμους και έτσι ο λαός απέσυρε την εύνοια τους σε αυτούς και υποστήριζαν την άνοδο στην εξουσία, ενός νέου λαϊκού  πολιτεύματος, επονομαζόμενου ως «δημοκρατία» (στην πραγματικότητα μιας ολιγαρχίας των τραπεζών).

Επειδή όμως δεν υπήρχε κάποιο πολιτικό κόμμα που να είναι τόσο ισχυρό, ώστε να γίνει πολιτικά κυρίαρχο, τότε οι άρχουσες τάξεις, μοιράζοντας μεταξύ τους την εξουσία, «ενάλλασσαν» τα πολιτικά κόμματα, μέσω «εκλογών» στην διακυβέρνηση των χωρών τους.

Σύντομα όμως ακόμα και μέσα στις ίδιες αυτές τις τάξεις, εκδηλωνόταν διαμάχες, οι πιο ισχυροί επικρατούσαν, υποτάσσοντας ή αφανίζοντας τους αντιπάλους τους, γινόμενοι οι πιο ισχυροί οικονομικά (π.χ. μονοπώλια και μεγάλα τραστ).

Παράλληλα καταπίεζαν οικονομικά τον απλό λαό (κυρίως τους πολυπληθείς αγρότες, αλλά και τους εργάτες) με πολλούς βάναυσους φόρους, ενώ όταν κανείς δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους, τα δάνεια και τα χρέη, του κατάσχανε την γη, τα χρήματα ή το  σπίτι, ως «ενέχυρα».

Επιπλέον δεν επέτρεπαν στον λαό να έχει μερίδιο στην πολιτική εξουσία, ισχυριζόμενοι ότι αυτοί ήταν οι «δημοκρατικά εκλεγμένοι» και ήξεραν καλυτέρα το τι ήταν συμφέρον για τον ίδιο, τον περιφρονούσαν, και αν αυτός αντιδρούσε, τότε δεν δίσταζαν να στραφούν βίαια εναντίον του και να αρχίσουν τις σφαγές. Τότε το πολίτευμα μεταμορφωνόταν σε ακραία καταπιεστικό ολιγαρχικό.

 

Στην κατάσταση αυτή απελπισίας που επικρατούσε στον λαό, εμφανίστηκαν κάποιοι φιλόδοξοι δημαγωγοί των μικρομεσαίων τάξεων  (σε απειροελάχιστες περιπτώσεις μέλη του φτωχότερου λαού), οι οποίοι όμως, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν την εξουσία εντός των ήδη υπαρχόντων πολιτικών κύκλων, μιας και αυτοί ήταν πιο ισχυροί από τους ίδιους.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, στράφηκαν, προκειμένου να πάρουν περαιτέρω δύναμη στις δυσαρεστημένες λαϊκές τάξεις, στις οποίες υποσχέθηκαν παραγραφή χρεών, αναδασμό γης, και πολύ υλικό πλούτο, εάν ο λαός τους υποστήριζε στην στάση (ή στις εκλογές), κατά των αντίπαλων τους ευγενών.

Και πραγματικά, εκτός από τις λίγες περιοχές, οπού οι πολίτικες, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, γίνονταν «κοινή συναινέση», αναμεσά στον λαό και την οικονομική τάξη (π.χ. στην Αγγλία), σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η εξουσία αυτών των φιλόδοξων ανδρών, αποκτήθηκε με πολύ αίμα και φυσικά την αρωγή του λαού.

Τότε πολλοί ολιγαρχικοί, που πριν καταπίεζαν τον λαό σφαγιάστηκαν, οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν από τους νέους ηγέτες, και μεγάλα μέρη τους, δόθηκαν στον λαό που τους υποστήριξε ως ανταμοιβή (βασικά στους αγρότες), ενώ πολλά χρέη παραγράφηκαν.

(Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με πραξικόπημα, πήραν την εξουσία στην Ρωσία οι κομμουνιστές του αστού Λένιν-https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/11/siloviki-1999.html, ενώ και με το ίδιο στυλ κατάφερε να κάνει το ίδιο και στην Ιταλία ο Μουσολίνι).

Ένεκα αυτών των γεγονότων, οι ηγέτες αυτοί όταν πήραν αρχικά την εξουσία, ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στον λαό. Ονομάστηκαν δε οι δικτάτορες αυτοί με διάφορα ονόματα (Φύρερ, Ντούτσε, Πατερούλης).  

Όμως αυτή η «ειδυλλιακή εικόνα» δεν κράτησε για πολύ. Σύντομα, και πάρα τα αρχικά μεγάλα οικοδομικά έργα που έκαναν για να δίνουν δουλειά στον φτωχό λαό, και τα μετρά που πήραν υπέρ του εμπορίου, των αγροτών και των αγροτών, οι δικτάτορες άρχισαν να αλλάζουν γοργά, γοργά συμπεριφορά.

Φρόντισαν αρχικά να δημιουργήσουν μια νέα, δική τους τάξη ευνοούμενων, προκειμένου να ασκούν καλύτερα έλεγχο, που σύντομα μετατράπηκε σε μία νέα ολιγαρχική τάξη, που καταπίεζε τον λαό.

Παράλληλα αυξήσαν τους φόρους, για να μπορούν να συντηρούν το ακριβό τρόπο ζωής τους, αλλά και για να πληρώνουν τους μισθοφόρους που είχαν ως στρατιώτες, ενώ αφόπλισαν και τους πολίτες, αρχίζοντας ταυτόχρονα να μειώνουν τις πολίτικες ελευθέριες τους.

Με το που η δικτατορία τους κατέστη αβάστακτη, ο λαός και ένα μέρος της νέας αριστοκρατίας στράφηκε εναντίον τους και ξεσηκώθηκε, και αυτοί, είτε μέσω των εσωτερικών αυτών επαναστάσεων αυτών (π.χ. η ΕΣΣΔ), είτε με εξωτερική βοήθεια (Β’ Παγκόσμιος και πτώση Χιτλερικού-Μουσολινικού καθεστώτος), έπεσαν από την εξουσία.

Με το πέρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, στα μέρη όπου δεν ήταν εφικτό να ιδρυθεί μία νέα δικτατορία (όπως π.χ. στα εδάφη που είχε καταλάβει η ΕΣΣΔ), δημιουργήθηκε και πάλι ένα νέο καθεστώς, από φιλόδοξους πολιτικούς, που όπως οι δικτάτορες παλαιότερα, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν την εξουσία εντός των ολιγαρχικών κύκλων και στράφηκαν προκειμένου να πάρουν περαιτέρω δύναμη στις δυσαρεστημένες λαϊκές τάξεις (όχι φυσικά επειδή ήθελαν να βοηθήσουν τον λαό).

Και αυτοί τους υποσχέθηκαν πολιτικά δικαιώματα, ισονομία, παραγραφή χρεών, αναδασμό γης και πολύ υλικό πλούτο, εάν ο λαός τους υποστήριζαν εναντίον των ολιγαρχικών πολίτικων  αντίπαλων τους. Έτσι ιδρύθηκαν και πάλι στην  Ευρωπαϊκή Ήπειρο, τα πολιτεύματα της «δημοκρατίας» (στην πραγματικότητα και πάλι ολιγαρχίες, εκτεινόμενες σε όλη την έκταση της Ευρώπης, στηριζόμενες τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από την ΕΣΣΔ).

Σύντομα όμως και η «δημοκρατία» (και κυρίως μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου το 1989), κατάντησε από την άνοδο των δημαγωγών, αλλά και τις συνεχείς υπέρμετρες παροχές που αυτοί, είτε έδιναν ή υπόσχονταν στον λαό, οχλοκρατία (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%b1%cf%83-%ce%b1%cf%80%ce%bf-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b5/). 

Και για να γίνουν οι ίδιοι, όντας μέλη της ανερχόμενης εμπορικής-τραπεζικής τάξης, πιο πλούσιοι, να βρουν νέα εδάφη με πλουτοπαραγωγικούς πόρους, εδάφη και πληθυσμούς για να υποτάξουν και να εκμεταλλευτούν, αλλά συνάμα να ικανοποιήσουν την προσωπική τους απληστία (αλλά και την λαϊκή), άρχισαν τις υπερπόντιες εκστρατείες σε άλλες χώρες (π.χ. οι ΗΠΑ και άλλες συμμαχικές νατοϊκές χώρες).

Με την κατάκτηση τους, θα είχαν παράλληλα και την δυνατότητα να αποκτήσουν πολλά πλούτη, με τα οποία πιστεύαν ότι θα μπορούσαν να «ξεπληρώσουν» στον λαό, τον χρυσό, τα εδάφη, τους δούλους και τις οικονομικές παροχές και χορηγίες που του είχαν τάξει.

Φυσικά στο τέλος τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή (και υψηλό δημόσιο χρέος) τους λαούς και τις χώρες που τα ξεκίνησαν, η πιστή στο δημοκρατικό πολίτευμα εξασθένησε, ενώ άρχισαν και βίαιοι εσωτερικοί πολιτικοί εμφύλιοι.

 Θα έχουν άραγε όλα αυτά σαν αποτέλεσμα στο τέλος την εγκαθίδρυση δικτατοριών και ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων στην ΕΕ (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/11/e.html), ιδιαιτέρα μετά το BREXIT, την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ και το Ιταλικό δημοψήφισμα;

Τίποτε δεν αποκλείεται,    αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα θα υπάρχουν πολλοί φιλόδοξοι δημαγωγοί και λαοπλάνοι, πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τα πάντα για την απόκτηση εξουσίας. Γιατί όπως έλεγε και η αυτοκράτειρα Θεοδώρα στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανό: «Κάλλιστον εντάφιον η βασιλεία».