ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΣΤΡΑΤOΚΡΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΣΤΡΑΤOΚΡΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, η Μέση Ανατολή κατά την διάρκεια των χιλιετιών, αποτέλεσε πεδίο έντονων συγκρούσεων, πολέμων, αλλά και κατακτήσεων από ποικίλους λαούς. 

Πολλοί από αυτούς διέσχισαν τα εδάφη της, και εγκαταστάθηκαν με την βία, στο διάβα της ιστορίας σε αυτά. Και η πιο γνωστή περιοχή της Μέσης Ανατολής, στην οποία συνέβησαν οι πιο διάσημες-αιματηρές μετακινήσεις και εγκαταστάσεις λαών, ήταν η χώρα της Παλαιστίνης.

Οι πιο γνωστές δε, περιπτώσεις εισβολών στην χώρα αυτή, κατά αρχαιότητα στην Παλαιστίνη ήταν δύο:

Πρώτα αυτή των Φιλισταίων, ενός λαού που αποτελούσε τμήμα των διαβόητων λαών της Θάλασσας, οι οποίοι σάρωσαν όλη σχεδόν την Μέση Ανατολή, καίγοντας, λεηλατώντας  και αφανίζοντας πολλά κράτη της περιοχής, κατά την αιματηρή πορεία εισβολών τους σε αυτά. 

Αυτοί, μετά την ήττα τους από τον Αιγύπτιο Φαραώ τα Τουθμουσι τον Γ’,  εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Γάζας και στα παράλια της Νοτιο-δυτικής Παλαιστίνης και έγιναν τελικά υπόσπονδοι και υποτελείς των Αιγυπτίων.

Το παράδειγμα της εισβολής των Φιλισταίων στα εδάφη της Παλαιστίνης, «ακολούθησαν» λίγο αργότερα οι Ισραηλίτες. Αυτοί, θέλοντας να ξεφύγουν από την καταπίεση της Αιγύπτου, και να βρουν μία νέα πατρίδα να εγκατασταθούν,  εισέβαλαν σύντομα με την σειρά τους στην χώρα αυτή, την επονομαζόμενη και «Γη της Επαγγελίας».

Αυτό είχε σαν τελικό αποτέλεσμα, την κατάκτηση του μεγαλύτερου τμήματος της χώρας από αυτούς, μετά από μία μακρά περίοδο αιματηρών μαχών, βίας και συνεχών συγκρούσεων με πολλούς άλλους λαούς.

Ακολούθησε η ίδρυση της Ισραηλίτικης Αυτοκρατορίας από τους Δαβίδ και τον Σολομώντα (με την παράλληλη οριστική υποταγή των Φιλισταίων), η διαίρεση του κράτους σε Βόρειο (Ισραήλ) και Νότιο (Ιουδαία) τμήμα, η πτώση του Ισραήλ στους Ασσύριους, και τέλος η πλήρης κατάκτηση του βασιλείου του Ιούδα από τους Βαβυλωνίους.

Στην συνέχεια, μετά από 70 έτη αιχμαλωσίας των Εβραίων στην Βαβυλώνα, αυτοί επέστρεψαν επί Κύρου του Μέγα στην Παλαιστίνη. Η χώρα έμεινε υπό την κατοχή των Περσών, ως  την κατάληψη της  από τον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Όμως, η καταπιεστική πολιτική του Αντιόχου του Δ’ του «Επιφανούς» (κατά τον ίδιο, «Επιμανούς» κατά τους Έλληνες και «Βδέλυγμα» κατά τους Εβραίους), είχε σαν αποτέλεσμα, το ξέσπασα μιας επανάστασης (των Μακκαβαίων), στο τέλος της οποίας το ισραηλιτικό κράτος επανιδρύθηκε για μια ακόμα φορά.  

Η περίοδος ύπαρξης του νέου αυτού ιουδαϊκού κράτους, διήρκησε μέχρι την περίοδο της οριστικής κατάκτησης του από τα ρωμαϊκά στρατεύματα του Πομπηίου, τις αιματηρές επαναστάσεις  των Ισραηλιτών που ακολούθησαν (το 66 και 132 μ.Χ.), την πλήρη καταστροφή της πόλης της Ιερουσαλήμ (κατά τον λόγο του Κυρίου) και τέλος την Ιουδαϊκή διασπορά που ήταν συνέπεια αυτών των γεγονότων (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%84/).  

Από τότε, έπαψε η ύπαρξη οποιοδήποτε εβραϊκού κράτος στην Παλαιστίνη, για 1900 περίπου χρόνια. Η περιοχή στην συνέχεια αποτέλεσε τμήμα τόσο της Ρωμαϊκής, όσο και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η όποια και την διαδέχτηκε στην κυριαρχία της περιοχής, ως την κατάκτηση της από τους Άραβες μουσουλμάνους, το 637 μ.Χ.  

Η αραβική κατοχή στην χώρα, υπήρξε μακροχρόνια, υπό πολλές δυναστείες Αράβων ηγετών (Ομεϊάδες, Αβασσίδες, Φατιμίδες), μέχρι που στην περιοχή εισέβαλαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι, οι όποιοι και φερθήκαν στους Χριστιανούς της Παλαιστίνης με ιδιαίτερη σκληρότητα, όταν τελικά την κατέλαβαν.

Το γεγονός αυτό, μαζί με την έκκληση του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλέξιου προς την Δύση και τον πάπα για αποστολή βοήθειας προς απόκρουση των Σελτζούκων (μισθοφόρων και όχι των Σταυροφόρων που ήρθαν), η έλλειψη καλλιεργήσιμης γης πολλών κάτοικων της Δύσης (μικροευγενών ή φτωχών αγροτών) λόγω υπερπληθυσμού, η θέληση πολλών εμπόρων να ανακαλύψουν νέες κερδοφόρες  διαδρομές εμπορίου (και να τις καταλάβουν), οδήγησαν στην συνεχεία στις Σταυροφορίες.

Αν σε όλα αυτά, προστεθούν, ο θρησκευτικός φανατισμός, η διάθεση για περιπέτεια πολλών (ιπποτών κυρίως), η πίστη του πάπα, πως με τους Σταυροφόρους του, θα «μπορούσε να πείσει» τους Ορθόδοξους να ενωθούν υπό την ηγεσία του, το μίσος για τις εισβολές του Ισλάμ που είχαν προηγηθεί ή ήταν ακόμα σε εξέλιξη στην Ευρώπη (π.χ ο Χριστιανομουσουλμανικός πόλεμος στην Ισπανία), καταλαβαίνει κανείς, πως όλα αυτά τα στοιχειά, «βοήθησαν» σημαντικά σε μια τέτοια εξέλιξη.

Ο πάπας Ουρβανός, με τον «εμπνευσμένο» λόγο του, εκτός του ότι υποκίνησε επιτυχώς τα πλήθη να «φορέσουν τον Σταυρό» και να ξεκινήσουν έτσι επίσημα οι Σταυροφορίες, με σκοπό την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ και των Αγίων Τόπων, της «νέας Γης της Επαγγελίας», κατάφερε παράλληλα με ευφυή τρόπο, να μεταφέρει το «πλεονάζων ανθρώπινο δυναμικό» της Δύσης (και τις συγκρούσεις επέφερε σε αυτή, λόγω υπερπληθυσμού), στην Μέση Ανατολή.

Το αποτέλεσμα της εισβολής των Σταυροφόρων στην Μέση Ανατολή, ήταν η δημιουργία τεσσάρων Σταυροφορικών κρατών (της Έδεσσας, της Τρίπολης, της Αντιόχειας, και της Ιερουσαλήμ), προεξάρχοντος του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, μετά την κατάληψη της πόλης αυτής (το 1099 μ.Χ.).

Αυτό αποτέλεσε το «μεσαιωνικό βασίλειο του Ισραήλ», έχοντας συνεχή βοήθεια από την Δύση (όπως και τον πάπα), όντας πάντα σε κατάσταση στρατιωτικής ετοιμότητας.

Ακολούθησε δε, μια μακρά περίοδος αιματηρών συγκρούσεων, βίαιων μαχών, καταλήψεων και απωλειών εδαφών, καθώς και νέων Σταυροφοριών (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/12/blog-post_9.html, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/12/blog-post_86.html), μέχρι την οριστική εκδίωξη των Σταυροφόρων από την Παλαιστίνη το 1291 μ.Χ (από τους Άραβες Μαμελούκους).

Στην συνέχεια, η περιοχή παρέμεινε στα χέρια των Αράβων, μέχρι την κατάκτηση της από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1517 μ.Χ., όποιοι και φερθήκαν στους Χριστιανούς της Παλαιστίνης με ιδιαίτερη σκληρότητα, όταν τελικά την κατέλαβαν.

Το 1917 μ.Χ., η Παλαιστίνη κατελήφθη από τους Βρετανούς, μέχρι και το 1948 μ.Χ., οπότε αυτοί εγκατέλειψαν την χώρα, αφήνοντας πίσω τους, τους Παλαιστινίους να συγκρούονται με τους Ισραηλινούς για την ίδρυση κρατών, εφαρμόζοντας τέλεια την τακτική, του «διαίρει και βασίλευε».

(Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και σε άλλες πρώην αποικίες τους, όπως στην Κύπρο, αλλά και στην πάλαι ποτέ ενωμένη χώρα των σημερινών κρατών  Ινδίας-Πακιστάν).

Στην «επανεγκατάσταση» των Εβραίων στην Παλαιστίνη («την Γη της Επαγγελίας»), βοήθησαν σημαντικά, τόσο οι διώξεις τους από τον Χίτλερ στην Ευρώπη (το γνωστό Ολοκαύτωμα), όποτε πολλοί από αυτούς, μετακινηθήκαν εκεί για να σωθούν, όσο και το κίνημα του Σιωνισμού (ιδρυθέν το 1897 από τον Τίοντορ Χερτσλ), το οποίο πρέσβευε την ίδρυση εβραϊκού κράτους στα εδάφη της Παλαιστίνης και χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, προκειμένου να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα.

Έτσι, το 1948 μ.Χ., με πρωθυπουργό τον Ντέηβιντ Μπεν Γκούριον, και ύστερα από έναν αιματηρό πόλεμο με τα γειτονικά αραβικά κράτη, ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ (με την παράλληλη αναγνώριση από τις ΗΠΑ του Τρούμαν και την ΕΣΣΔ του Στάλιν).

Παράλληλα, πολλοί Παλαιστίνιοι υποδουλώθηκαν βίαια σε αυτό, ενώ άλλοι αναγκάστηκαν να «πάνε εξορία». Το Ισραήλ έγινε κατά κάποιο τρόπο, η «νέα Σπάρτη» της Μέσης Ανατολής-(http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B7/), όντας πάντα σε κατάσταση στρατιωτικής ετοιμότητας.

Ακολούθησαν και άλλοι αραβοισραηλινοί πόλεμοι (το 1956- http://www.triklopodia.gr/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83/, το 1967-με αποτέλεσμα την πλήρη κατάληψη της Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, όπως και την περαιτέρω υποδούλωση και εξορία των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ, το 1973, αλλα και το 1982 με τον Συρο-ισραηλινό πόλεμο στον Λίβανο).

Μετά από τις εξεγέρσεις των Παλαιστινίων (η πρώτη Ιντιφάντα του 1987-1993 μΧ., η δεύτερη του 2000-2005 μ.Χ.) και τον νέο πόλεμο του Λίβανου (2006 μ.Χ.), ακολούθησε μεγάλη ενδυνάμωση των Ισραηλιτών στην Μέση Ανατολή.

Οι Άραβες ήταν διαιρεμένοι, αποδυναμωμένοι από την υποτιθέμενη «Αραβική Άνοιξη» (http://www.triklopodia.gr/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83/, http://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%83/), πολλά αραβικά κράτη ήταν σε εμφύλιο (Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Υεμένη), ενώ ακόμα και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ, θεωρείται μέγας υποστηρικτής του κράτους του Ισραήλ, το οποίο και επισκέφτηκε πρόσφατα (η δε κόρη του, η Ιβάνκα, έχει παντρευτεί Ισραηλινό και έχει ασπαστεί και τον ιουδαϊσμό).

Έτσι, ο μόνος επικίνδυνος πρακτικά εχθρός για το Ισραήλ, είναι πια μόνο το Ιράν, το οποίο υποστηρίζει τους Παλαιστινίους κατά της Ισραηλινής κατοχής, όπως παράλληλα και τους Σιρούς (Άσαντ), και Λιβανέζους (Χεσμπολάχ) εχθρούς του, ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει ξανά την «Περσική Αυτοκρατορία» (http://www.freepen.gr/2016/10/blog-post_5184.html).

Για τον λόγο αυτόν, το Ισραήλ ανέπτυξε πρόσφατα μια «λυκοφιλία» με την Σαουδική Αραβία και αλλά σουνιτικά αραβικά κράτη, με σκοπό να αντιμετωπίσουν και να εξοντώσουν από κοινού το Ιράν.

Αυτή είναι και η αιτία, που η Σαουδική Αραβία προετοιμάζεται τελευταία με μεγάλη δύναμη πυρός-(https://hellasforce.com/2017/05/22/%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-nato-%CE%BC%CE%B5-%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81/, http://www.noiazomai.gr/2016/03/19.html), κατά των Περσών.

Όμως το Ισραήλ γνωρίζει, πως δεν μπορεί να εμπιστεύεται τους Σαουδάραβες (τους χορηγούς όλων των ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων της γης, μαζί με το Κατάρ) και για τον λόγο αυτό, προσπαθεί να εξοπλιστεί παράλληλα περαιτέρω, για να αντισταθμίσει την δύναμη τους, συμπτύσσοντας επιπλέον περαιτέρω συμμαχίες με τις ΗΠΑ (http://www.efsyn.gr/arthro/o-ntonalnt-tramp-anastatonei-kai-ti-mesi-anatoli), το ΝΑΤΟ ή ακόμα και με άλλες, πάρα πολύ πιο  «έξαλλες στον ιδεολογικό τομέα οργανώσεις» (http://www.offtherecord.net.gr/2016/02/18/%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CE%B7-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B8%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9/).

Κατά πολλούς δε, αναμένεται ακόμα και ισραηλινή επίθεση στα πυρηνικά του Ιράν (ή και αμερικανική). Το μόνο σίγουρο είναι, πως έχει μαζευτεί μια τεράστια δύναμη πυρός στην περιοχή, η όποια είναι έτοιμη να «σκάσει» ανά πάσα στιγμή.

Θα έχουν άραγε, όλες αυτές οι ενέργειες των Ισραηλινών και των εχθρών τους (Αράβων-Περσών) την έκρηξη ενός νέου πολέμου (και Ολοκαυτώματος) στην περιοχή της Μέσης Ανατολής;

Άγνωστο, αλλά μόνο η συνεχής επαγρύπνηση από πλευράς της χώρας μας, θα επιτρέψει να μην μας συμπαρασύρει και εμάς μια τέτοια σύγκρουση και να εξέλθουμε από αυτή, εάν αυτή τελικά συμβεί, με το κατά δύναμη τις λιγότερες απώλειες.

[Μιας και ως γνωστόν η Ελλάδα προσπαθεί συνάψει συμμαχία με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Αίγυπτο κατά της επιθετικής Τουρκιάς, για την εξαγωγή του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου (πετρέλαιο-φυσικό αέριο) και την κατασκευή αγωγών διακίνησης του, π.χ. τον East Med, που είναι εχθρικός στα ενεργειακά σχεδία των Τούρκων-Σαουδαράβων-Καταριανών-https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/05/blog-post_13.html].