ΤΑ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΑ ΖΗΛΩΤΙΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΟΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΑ ΖΗΛΩΤΙΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΟΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής κατοχής της Παλαιστίνης, εμφανίστηκαν σε αυτή οι Ιουδαίοι Ζηλωτές ( δηλαδή θρησκευτικοί φονταμενταλιστές και εθνικιστές), όπως και ένοπλη πτέρυγα τους, οι σικάρι, οι οποίοι ήταν στην ουσία αντάρτες, που διεξήγαγαν έναν άγριο (και μακροχρόνιο) ανταρτοπόλεμο εναντίον των Ρωμαίων καταπιεστών τους.

Σκοπός τους ήταν, να απελευθερώσουν την περιοχή της Παλαιστίνης από τον Ρωμαϊκό ζυγό και να εγκαθιδρύσουν σε αυτή ξανά ένα ισχυρό βασίλειο σαν αυτό του βασιλιά Δαβίδ (https://alophx.blogspot.gr/2017/04/blog-post_1.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_77.html), υπό έναν απόγονο του, δηλαδή ένα «Μεγάλο Ισραήλ», το οποίο κάποιοι από τον λαό αυτό, σχεδιάζουν να υλοποιήσουν μέχρι σήμερα (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_95.html).

Με την μεγάλη Ιουδαϊκή Εξέγερση του 66-73 μ.Χ., οι Ζηλωτές, κατάφεραν να καταλάβουν με ηγέτες τους τον Ιωάννη της Γισκάλας και τον Σιμών Μπαρ Γκιορά, την Ιερουσαλήμ και να αποκρούσουν για ένα διάστημα τις Ρωμαϊκές προσπάθειες ανακατάληψης της, μέχρι που στο τέλος, κατά την τελική έφοδο των Ρωμαίων υπό τον Τίτο, η Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε και καταστράφηκε συθέμελα.

Οι δε ηγέτες της εξέγερσης αυτής, είτε συνελήφθησαν από τους Ρωμαίους και εκτελέστηκαν (ο Σιμών Μπαρ Γκιορά), είτε φυλακίστηκαν ισόβια (ο Ιωάννης της Γισκάλας, στον οποίο «παρέχοταν» στην φυλακή καθημερινά βασανιστήρια).

Πάνω από ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι πέθαναν στον πόλεμο αυτό με τους Ρωμαίους, ενώ εκατομμύρια άλλοι, αναγκάστηκαν να εξοριστούν στην γνωστή σε όλους μας από τότε, Ιουδαϊκή διασπορά.

Όμως οι Ιουδαίοι ζηλωτές, δεν το έβαλαν κάτω. Δοκίμασαν μία ακόμα (και τελευταία) φορά, να απελευθερώσουν μέσω επανάστασης την Ιουδαία και να εγκαθιδρύσουν σε αυτή ένα ισχυρό Ιουδαϊκό βασίλειο υπό έναν απόγονο του Δαβίδ.

Αυτή την φορά, εξεγέρθηκαν κατά του Αυτοκράτορα Ανδριανού, ο οποίος θέλησε να μετατρέψει την Ιερουσαλήμ σε Ρωμαϊκή αποικία και να χτίσει πάνω στα ερείπια του πρώην ναού του Σολομώντος, έναν ναό αφιερωμένο στον Δία, το 132 μ.Χ.

[Πιο πριν, ο «δήθεν φιλέλληνας» αυτός Αυτοκράτορας, ο οποίος δίωκε λόγω θρησκευτικού φανατισμού τους Χριστιανούς, είχε διατάξει για να τους προσβάλλει, να χτιστεί πάνω από ο μέρος που στεκόταν ο Πανάγιος Τάφος, ένας ειδωλολατρικός ναός αφιερωμένος στην Αφροδίτη.

Και ενώ πίστευε, ότι μέσω του κτισίματος του ναού αυτού, θα ξεχνιόταν το σημείο του Πανάγιου Τάφου, οι Χριστιανοί της πόλης αντίθετα, το συγκράτησαν, βάζοντας τον ναό της Αφροδίτης ως «αναγνωριστικό σημείο», και το υπέδειξαν στην Αγία Ελένη, όταν μετά από πολλά χρόνια, αυτή, ήρθε στα Ιεροσόλυμα για την εύρεση του Πανάγιου Τάφου του Κυρίου].

Ηγέτης των Ιουδαίων αυτή την φορά, ήταν ο Σιμών Μπαρ Κοχμπά, ο οποίος αυτοανακηρύχτηκε δήθεν «μεσσίας» και απόγονος του βασιλιά Δαβίδ και ξεκίνησε και αυτός έναν αγροί ανταρτοπόλεμο κατά των Ρωμαίων (συγχρόνως και αυτός δίωκε τους Χριστιανούς, οι οποίοι αρνούνταν να αποδεχθούν αυτόν για μεσσία, αντί του Χριστού).

Μετά δε από άγριες μάχες τριών χρόνων, το κίνημα του Σιμών Μπαρ Κοχμπά, κατεστάλη ανηλέως, ενώ ο υποτιθέμενος «απελευθερωτής, λυτρωτής, σωτήρας των Ιουδαίων» και ηγέτης τους, σκοτώθηκε στην τελική μάχη με τους Ρωμαίους.

Από τότε η πλειοψηφία του Ρωμαϊκού πληθυσμού της Παλαιστίνης, εξορίστηκε εκτός Ιουδαίας στην Εβραϊκή διασπορά (ενώ μισό εκατομμύριο ιουδαίοι, σκοτωθήκαν στον πόλεμο αυτό), και απαγορεύτηκε η είσοδος των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ, εκτός από μια φορά τον χρόνο, προκειμένου αυτοί να αντικρύζουν το μόνο κατάλοιπο του παλαιού ναού του Σολομώντος, του γνωστού τείχους των δακρύων, προκειμένου να το βλέπουν και να κλαίνε για την χαμένη τους πρωτεύουσα, όπως και για την πατρίδα τους.

Αλλά οι Ιουδαίοι ζηλωτές, δεν ήταν οι μονοί οι οποίοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωτικό θεοκρατικό κράτος στα εδάφη μιας ισχυρής Αυτοκρατορίας, ερχόμενοι σε βίαιη σύγκρουση με αυτήν.

Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι Παυλικιανοί στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αυτοί, αρχικά εγκαθίδρυσαν με την βία ένα ολοκληρωτικά θεοκρατικό κράτος στα εδάφη τα οποία ελέγχαν (εξοντώνοντας τους Ορθοδόξους σε αυτά).

Στην συνέχεια, επαναστάτησαν και συμμάχησαν (προδοτικά οντάς υπήκοοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) με τους Άραβες, προκειμένου αυτοί να τους βοηθήσουν στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά και για να αρπάξουν λάφυρα και να εξοντώσουν λόγω θρησκευτικού φανατισμού τους Βυζαντινούς εχθρούς τους, μέσω την ηγετών  τους (π.χ. του Χρυσόχειρ ή του Καρβέα).

Φυσικά, οι Βυζαντινοί εξεμάνησαν και επιτέθηκαν βίαια εναντίον τους, καταφέρνοντας τελικά μετρά από πολλά έτη αγρίων μαχών, να πλήρως τους Παυλικιανούς και τους ηγέτες τους.

Τα ίδια ακριβώς, έπαθαν για παρομοίους λογούς, και οι Βογομίλοι από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αλέξιο τον Α΄ τον Κομνηνό στην Θράκη, όταν αρνήθηκαν να του παρέχουν την στρατιωτική βοήθεια που οφείλαν σε αυτόν στην μάχη εναντίον των Νορμανδών.

Στην συνέχεια, συμμάχησαν με τους Κουμάνους, τους οποίους βοήθησαν να εισβάλουν στην Αυτοκρατορία, έτσι ώστε  αυτοί να τους βοηθήσουν στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά και για να αρπάξουν λάφυρα και να εξοντώσουν λόγω θρησκευτικού φανατισμού τους Βυζαντινούς εχθρούς τους.

[Ο φανατισμός τους, συγκρινόταν μόνο με τον αντίστοιχο των Ασσασινών- https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_59.html.

Και αυτοί, κατέλαβαν με δόλο και την βία εδάφη στην Περσία και την Συρία, από τα οποία για αιώνες έσπειραν τον τρόμο στους εχθρούς τους μέσω δολοφονιών, αλλά στο τέλος αυτά καταστράφηκαν οριστικά, στην μεν Περσία από τους Μογγόλους και στην Συρία από τους Μαμελούκους του Μπαιμπάρς].

Και στην Γαλλία, στην περιοχή του Λάντελοκ, η αίρεση των Καθαρών, προσπάθησε να δημιουργήσει και αυτή ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή, δολοφονώντας μάλιστα ατιμώρητη και πολλούς καθολικούς σε αυτή, υπό την «ανεκτική ηγεσία» του κόμη Ραιμόνδου της Τολούζης.

Η δε δολοφονία του απεσταλμένου του πάπα της Ρώμης στην περιοχή, έδωσε την ευκαιρία, στον γνωστό από τον άθλιο ρολό του στην Δ’ Σταυροφορία, πάπα Ιννοκέντιο τον Γ’, να κηρύξει εναντίον τους Σταυροφορία (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_12.html), υπό τον Σιμών ντε Μονφόρ, ως και την τελική πλήρη εξόντωση τους).

Στην συνέχεια, στην νοτερή εποχή, οι Άραβες, υπό την ηγεσία του γνωστού «Λώρενς της Αραβίας» (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_36.html), κατόρθωσαν να καταλάβουν προσωρινά την Δαμασκό, και να δημιουργήσουν πρόσκαιρα ένα μεγάλο Αραβικό κράτος, υπό την ηγεσία των Χασεμιτών, πριν εκδιωχθούν στην συνέχεια από τους Αγγλογάλλους, οι οποίοι στην συνέχεια διαμοίρασαν την περιοχή αυτή μεταξύ τους, μέσω των συμφωνιών «Σάικς-Πίκο» (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_6.html).

Τέλος, στην νεότερη εποχή, είχαμε για άλλη μια φορά, την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ισχυρού θεοκρατικού κράτους, στην περιοχή της «Εύφορης Ημισέληνου» και συγκεκριμένα στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ.

Αυτή η «προσπάθεια», έγινε από τον ISIS, υπό την ηγεσία του «χαλίφη Ιμπραήμ» (κανονικό όνομα Αμπού Μπακρ Μπαγκάντι), ο οποίος, όπως ακριβώς και ο Σιμών Μπαρ Κοχμπά πριν από αυτόν, ανακήρυξε τον εαυτό του «μεσσία» (μαχντί), όλου του ισλάμ (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_73.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_52.html), ενώ αυτοαναγορεύθηκε και σε απόγονο του προφήτη Μωάμεθ.

Και όπως ακριβώς και εκείνος, δίωξε άγρια τους Χριστιανούς, αλλά επίσης και όσες εθνότητες και θρησκείες της περιοχής δεν θέλησαν να υποταχτούν σε αυτόν (ακόμα και τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους του, Άραβες και μουσουλμάνους των περιοχών αυτών).

Και στο τέλος, και αυτός, όπως ακριβώς και ο Ιουδαίος «προκάτοχος» του (αλλά και οι Παυλικιανοί, οι Βογομίλοι, οι Καθαροί και οι Ασσασινοί  μετά από αυτόν), επέφεραν την οργή των «νέων Ρωμαίων» (των Ρώσων της «Τρίτης Ρώμης» και της Αμερικάνικης «νέας Ρώμης»), οι οποίοι επέπεσαν με βία έναντι του αιμοχαρούς θεοκρατικού κράτους του και μέχρι σήμερα το έχουν καταστρέψει σχεδόν πλήρως.

Η «μοίρα» του «χαλίφη», αγνοείται για την ώρα, αλλά το πιθανότερο είναι να είναι ακριβώς η ίδια με αυτή των προκάτοχων του: σύλληψη και φυλάκιση, σύλληψη και εκτέλεση, ή θάνατος κατά την μάχη.

Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, ότι για άλλη μια φορά, παρεμφερή γεγονότα λαμβάνουν χωρά στην ίδια περιοχή, και όσο και αν για την ώρα ο επίδοξος «χαλίφης» την έχει «γλιτώσει», αργά ή γρηγορά θα έλθει το τέλος του.

Γιατί όπως λέει και η γνωστή φράση: «μια του κλεφτή, δυο του κλεφτή, τρεις και η κακή του μοίρα». Και όσο νάνε, «αγαπάει ο Θεός τον κλεφτή, αγαπάει και τον νοικοκύρη».

\