ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΣΗΜΟΤΕΡΩΝ-ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΣΗΜΟΤΕΡΩΝ-ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

 

Ως γνωστόν, οι Έλληνες, όταν ενωθήκαν (από τον Φίλιππο και τον γιο του) τον Μεγάλο Αλέξανδρο στο κοινό (σήμερα θα το λέγαμε ομοσπονδία) των Ελλήνων, πιο γνωστό ως το «Συνέδριο της Κορίνθου», από την πόλη οπού έλαβε χώρα αυτό, ξεκίνησαν την γνωστή σε όλους μας εκστρατεία κατά των Περσών του Δαρείου του Γ’ του Κοδομανού, υπό την ηγεσία του.

Ο Αλέξανδρος, ο οποίος εκτός από το να κατακτήσει όλο τον κόσμο, ήθελε παράλληλα να εξαπλώσει παντού τον Ελληνικό πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα και να ανακαλύψει νέες περιοχές, λαούς, πολιτισμούς και κουλτούρες.

Έτσι, εκτός των καταπληκτικών και ταχυτήτων εκστρατειών (και των μαχών του) του, οι οποίες κατέστρεφαν τους αντίπαλους τους σε τεράστιο βαθμό, που σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε ως «πόλεμο αστραπή», φρόντισε ταυτόχρονα να «φερθεί με το γάντι» στους κατακτημένους λαούς, σεβόμενος τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και την ζωή τους.

Ταυτόχρονα, δεν δίσταζε να δείχνει και τον σεβασμό του στα ιερατεία των διάφορων λαών που κατακτούσε (Αιγυπτίων, Εβραίων, Βαβυλωνίων), τόσο επειδή ο ίδιος ήταν ανεκτός σε θέματα πίστεως (αλλά είχε και τεράστιο ενδιαφέρον για τις άλλες θρησκείες), όσο και για να συμμαχήσει με αυτά και με τον τρόπο αυτό να γίνει ομαλή η διαδοχή της αποδοχής της εξουσίας του ίδιου από τους Πέρσες.

Οι δε κατακτήσεις του, συνοδευτήκαν μόνο από την «απαραίτητη ποσότητα αίματος», και ο Αλέξανδρος, ο οποίος δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση «σφαγέας» όπως θέλουν κάποιοι «ξένοι ή εγχώριοι καλοθελητές» να μας παρουσιάσουν.

Αντίθετα, φρόντισε να διατηρήσει πλήρως ανέπαφα όταν μπορούσε τον πληθυσμό, τα κτίρια και τις πόλεις που κατακτούσε, έτσι ώστε να μπορέσει κατευθείαν να τα χρησιμοποιήσει  ο ίδιος, χωρίς να χρειάζονται ανοικοδομήσεις πόλεων ή εύρεση νέων πληθυσμών για να τις κατοικήσουν.

Την ιδιά στιγμή, οπού δεν χρειαζόταν να γίνει μάχη, ο Αλέξανδρος προέβαινε σε διαπραγματεύσεις με τους αντίπαλους του, με ορούς μάλιστα ιδιαίτερα επωφελείς για αυτούς και τους λαούς τους, ενώ ταυτόχρονα, διατηρούσε ένα άριστο σύστημα πληροφοριών και κατασκοπίας (τόσο για στρατιωτικά, όσο πολιτικά και οικονομικά θέματα).

Ο στρατός του Μεγάλου Αλέξανδρου, ήταν ο καλυτέρα εξοπλισμένος της εποχής (και μπορούσε να διασχίσει μεγάλες αποστάσεις), ενώ η στρατιωτική τακτική του, η οποία είχε σχεδιαστεί αριστοτεχνικά από τον πατερά του Αλέξανδρου, τον Φίλιππο, είχε εμπεδωθεί πλήρως από τον στρατό του, από τα πολλά γυμνάσια, αλλά εκτοξεύτηκε στα ύψη χάρις στον ιδιοφυέστατο γιο του, τον Αλέξανδρο, μαζί το ικανότατο στρατιωτικά επιτελείο του.

Η δε διοίκηση του (και ο ίδιος) έγινε τόσο αγαπητή στην πλειοψηφία των λαών αυτών, ώστε ο ίδιος να καταστεί θρύλος στις ιστορίες αυτών και από πολλούς από αυτούς, να θεωρείται ακόμα ήρωας τους μέχρι και σήμερα!!!

[Πολλοί δε Ελληνικοί θρύλοι, μιλούν την επιστροφή του, όπως και του «Μαρμαρωμένου βασιλιά», Κωνσταντίνου του 11^ου του Παλαιολόγου, του Ιωάννη Βατάτζη, του Βασίλειου του Β’ του Βουλγαροκτόνου ή του Μεγάλου Κωνσταντίνου].

Όμως, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, η Αυτοκρατορία του, μετρά από πολλούς εμφυλίους, διασπάστηκε τελικά μετρά από πολλές δεκαετίες μαχών, σε τέσσερα κράτη (Σελευκιδών, Πτολεμαίων, Αντιγονίδων, Ατταλίδων), τα οποία τελικά, κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους.

Στην συνέχεια, στην διάρκεια της ιστορίας, εμφανίστηκε άλλο ένα κράτος, το οποίο είχε πολλά από τα χαρακτηριστικά του κράτους του Αλέξανδρου, αλλά συνάμα διέφερε και σε πάρα πολλά από αυτό.

Το κράτος αυτό, ήταν η ισχυρή ευρασιατική Αυτοκρατορία των Μογγόλων του Τζένκινς Χαν (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_31.html).

Οι Μογγόλοι, ενωθήκαν (από τον Γιεσούγκεϊ και τον γιο του) τον Τεμουτζίν (τον γνωστό σε όλους μας Τζένκινς Χαν), όταν αυτός συγκάλεσε μια γενική συνέλευση όλων των πολέμαρχων με σκοπό να ζητήσει την επίσημη υποταγή τους σε εκείνον. 

Σε αυτή την συνέλευση, ο Τεμουτζίν έλαβε και επίσημα τον τίτλο Τζένγκις Χαν και αυτή ήταν η αρχή της ηγεμονίας και της Αυτοκρατορίας του. Στην συνέχεια, ξεκίνησε την γνωστή σε όλους μας εκστρατεία στην Ασία και την Ευρώπη υπό την ηγεσία του, που έκανε το όνομα του διαβόητο, ως τα περατά της Οικουμένης.

Ο Τζένκινς Χαν (σε αντίθεση με τον Μέγα Αλέξανδρο), δεν ήθελε να εξαπλώσει παντού τον Μογγολικό πολιτισμό (που δεν υπήρχε αλώστε), αλλά ούτε και να ανακαλύψει νέες περιοχές, λαούς, πολιτισμούς και κουλτούρες (αλώστε και ο ίδιος ήταν αγράμματος).

Έτσι, εκτός των καταπληκτικών και ταχυτήτων εκστρατειών (και των μαχών του) του, οι οποίες κατέστρεφαν τους αντίπαλους τους σε τεράστιο βαθμό, που σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε ως «πόλεμο αστραπή», φρόντισε ταυτόχρονα να φερθεί «σαν χασάπης» στους κατεκτημένους λαούς, καταστρέφοντας ολοσχερώς τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και την ζωή τους.

Ταυτόχρονα, δεν έδειχνε κανένα σεβασμό του στα ιερατεία των διάφορων λαών που κατακτούσε, αν και ο ίδιος ήταν αδιάφορος σε θέματα πίστεως (και θεωρούσε τον εαυτό του, τον «εκλεκτό των Θεών του Ουρανού επιώ γης και τον μόνο νόμιμο βασιλιά της»), ούτε καν για να συμμαχήσει με αυτά και με τον τρόπο αυτό να γίνει ομαλή η διαδοχή της αποδοχής της εξουσίας τους νέους του υπηκόους.

Αντίθετα, κατέστρεφε αδιακρίτως πληθυσμούς, ιερείς και ναούς (είτε ειδωλολατρών, είτε Χριστιανών, είτε μουσουλμάνων ή Εβραίων), και μόνο στους «λίγους τυχερούς» που επιζούσαν, επέτρεπε να γίνουν υπήκοοι του (ουσιαστικά δούλοι του).

Οι δε κατακτήσεις του, δεν συνοδευτήκαν μόνο από την «απαραίτητη ποσότητα αίματος», και ο Τζένκινς Χαν, ήταν όντως ένας ανήλεης σφαγέας, όπως ακριβώς η συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών μας παρουσιάζουν (σκότωσε σχεδόν τριάντα εκατομμύρια ανθρώπους).

Ο Τζένκινς Χαν, δεν φρόντισε να διατηρήσει ανέπαφα (ούτε όταν μπορούσε) τον πληθυσμό, τα κτίρια και τις πόλεις που κατακτούσε, έτσι ώστε να μπορέσει κατευθείαν να τα χρησιμοποιήσει  ο ίδιος, χωρίς να χρειάζονται αποικοδομήσεις πόλεων ή εύρεση νέων πληθυσμών για να τις κατοικήσουν.

Την ιδιά στιγμή, οπού δεν χρειαζόταν να γίνει μάχη, ο Τζένκινς Χαν, δεν προέβαινε σε διαπραγματεύσεις με τους αντίπαλους του, (ούτε με ορούς μη επωφελείς για αυτούς και τους λαούς τους), αλλά τους έσφαζε σε κάθε περίπτωση, ενώ ταυτόχρονα, διατηρούσε ένα άριστο σύστημα πληροφοριών και κατασκοπίας (τόσο για στρατιωτικά, όσο πολιτικά και οικονομικά θέματα).

Ο στρατός του Τζένκινς Χαν, ήταν ο καλυτέρα εξοπλισμένος της εποχής (και μπορούσε να διασχίσει μεγάλες αποστάσεις), ενώ η στρατιωτική τακτική του, η οποία είχε σχεδιαστεί αριστοτεχνικά από τον ίδιο, είχε εμπεδωθεί πλήρως από τον στρατό του, από τα πολλά γυμνάσια, και εκτοξεύτηκε στην συνέχεια στα ύψη, τόσο από αυτόν, όσο και από το ικανότατο στρατιωτικά επιτελείο του.

Η δε διοίκηση του (και ο ίδιος) ήταν τόσο τρομερή στην πλειοψηφία των λαών που κατέκτησε, ώστε ο ίδιος να καταστεί η «προσωποποίηση του κακού» στις ιστορίες αυτών και από πολλούς από αυτούς, να θεωρείται «η μάστιγα του Θεού» (όπως ακριβώς και ο Αττίλας πριν από αυτόν) μέχρι και σήμερα!!!

[Μονοί οι Μογγόλοι τον θεωρούν ως τα σήμερα ηρώα τους και αναμένουν την επιστροφή του, όπως και εμείς τον «Μαρμαρωμένο βασιλιά»].

Όμως, μετρά τον θάνατο του Τζένκινς Χαν, η Αυτοκρατορία του, μετά από πολλούς εμφυλίους, διασπάστηκε, σε τέσσερα κράτη (το Χανάτο Τσαγκατάι, το Χανάτο του Κιπτσάκ-Χρυση Ορδη, το Ιλχανατο της Περσίας και το κράτος της Κίνας των Γιουάν), τα οποία τελικά, κατακτήθηκαν από τους Ρώσους, Κινέζους και Πέρσες.

[Όμως ο Τζένκινς Χαν, είχε ομοιότητες και με τον Καίσαρα.

Και οι δυο τους, καταγόταν από πλούσιες και σεβαστές αριστοκρατικές οικογένειες που ξέπεσαν και φτωχύναν, όταν και οι δυο έχασαν τους γονείς τους σε μικρή ηλικία, στην συνέχεια και οι δυο ανέλαβαν τον ρολό του προστάτη και «αναγεννητή» της οικογένειας μέσα από την φτώχεια και την υπέρμετρη φιλοδοξία.

Και οι δυο ξεκίνησαν από τα χαμηλά στρωματά και χάρις στα χαρίσματα τους, τις κατάλληλες πολίτικες συμμαχίες να ανελιχθούν (με τον λαό ή τους αριστοκράτες), ενώ με τις στρατιωτικές ικανότητες τους κατέλαβαν και έσφαξαν πολλούς λαούς και ένωσαν (και να θεμελιώσουν το όραμα τους για) τις Αυτοκρατορίες τους μετρά από εμφυλίους.

Και οι δυο θεωρούσαν τους εαυτούς εκλεκτούς των θεών ή ακόμα και Θεούς, ενώ και οι δυο δεν αφήσαν θύλακο που να μην πλαγιάσουν μαζί του (είτε στην πατρίδα τους, είτε στις κατακτημένες περιοχές)].

Κατά την διάρκεια δε της νεότερης ιστορίας, εμφανίστηκε άλλο ένα κράτος, το οποίο είχε πολλά από τα χαρακτηριστικά, τόσο του κράτους του Αλέξανδρου (αλλά συνάμα διέφερε και σε πάρα πολλά από αυτό), αλλά κυρίως έμοιαζε με αυτό του Τζένκινς Χαν, τόσο στο «πνεύμα σκέψης», όσο και στους τρόπους.

Το κράτος αυτό, ήταν η ισχυρή «Τετραπλή» Γερμανική Αυτοκρατορία (το Α’ Ράιχ, το Β’ Ράιχ, το Γ’ Ράιχ και σήμερα το Δ’ Ράιχ ή αλλιώς Ευρωπαϊκή Ένωση).

Οι Γερμανοί, όταν κατέλαβαν τα εδάφη της παρηκμασμένης Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενωθήκαν (από τον Πεκίνο τον Βραχύ και τον γιο του) τον Κάρολο τον Μέγα (τον γνωστό σε όλους μας Καρλομάγνο), όταν αυτός ανακηρύχτηκε από τον παπά Αυτοκράτορας το 800 μ.Χ. στην Ρώμη, σφετεριζόμενος τον Αυτοκρατορικό τίτλο, από τους νόμιμους διαδόχους των Ρωμαίων Αυτοκράτορων, τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες (http://alophx.blogspot.gr/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_96.html).

Στην συνέχεια, ο (αγράμματος) Καρλομάγνος, ξεκίνησε πολλές αιματηρές εκστρατείες κατά των εχθρών του στην Ευρώπη (Λομβαρδία, Ισπανία) και ιδίως στην Σαξονία, οπού οι σφαγές που έγιναν εκεί υπό την ηγεσία του, έκαναν το όνομα του διαβόητο, ως τα περατά της Οικουμένης.

Ο Καρλομάγνος, όπως ο Τζένκινς Χαν (σε αντίθεση με τον Μέγα Αλέξανδρο), δεν ήθελε παράλληλα να εξαπλώσει παντού τον Γερμανικό πολιτισμό (που δεν υπήρχε άλλωστε, αλλά ήταν στην καλύτερη περίπτωση σε «εμβρυακή κατάσταση» στην αρχή της βασιλείας του), αλλά ούτε και να ανακαλύψει νέες περιοχές, λαούς, πολιτισμούς και κουλτούρες (αντίθετα, ήθελε να επιβάλει την δικιά του κουλτούρα και πολιτισμό σε αυτούς).

Έτσι, εκτός των καταπληκτικών και ταχυτήτων εκστρατειών (και των μαχών του) του, οι οποίες κατέστρεφαν τους αντίπαλους τους σε τεράστιο βαθμό, που σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε ως «πόλεμο αστραπή», φρόντισε ταυτόχρονα να φερθεί «σαν χασάπης» στους κατεκτημένους λαούς, καταστρέφοντας ολοσχερώς τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και την ζωή τους.

Ταυτόχρονα, δεν έδειχνε κανένα σεβασμό του στα ιερατεία των διάφορων λαών που κατακτούσε, αν και ο ίδιος παρίστανε τον μεγαλόψυχο σε θέματα πίστεως (και θεωρούσε τον εαυτό του, τον «εκλεκτό των Θεού επιώ γης και τον μόνο νόμιμο βασιλιά της»), ούτε καν για να συμμαχήσει με αυτά και με τον τρόπο αυτό να γίνει ομαλή η διαδοχή της αποδοχής της εξουσίας τους νέους του υπηκόους.

Αντίθετα, κατάστρεφε αδιακρίτως πληθυσμούς, ιερείς και ναούς (είτε ειδωλολατρών, είτε Χριστιανών, είτε μουσουλμάνων ή Εβραίων), και μόνο στους «λίγους τυχερούς» που επιζούσαν, επέτρεπε να γίνουν υπήκοοι του (ουσιαστικά δούλοι του).

Οι δε κατακτήσεις του, δεν συνοδευτήκαν μόνο από την «απαραίτητη ποσότητα αίματος», και ο Καρλομάγνος, ήταν όντως ένας ανήλεης σφαγέας, όπως ακριβώς η συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών μας παρουσιάζουν (ο ίδιος, σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αλλά οι διάδοχοι του, τα «κατάφεραν πολύ καλυτέρα» στον τομέα αυτό).

Ο Καρλομάγνος, άλλοτε φρόντισε να διατηρήσει ανέπαφα (όταν μπορούσε) τον πληθυσμό, τα κτίρια και τις πόλεις που κατακτούσε, έτσι ώστε να μπορέσει κατευθείαν να τα χρησιμοποιήσει  ο ίδιος, χωρίς να χρειάζονται αποικοδομήσεις πόλεων ή εύρεση νέων πληθυσμών για να τις κατοικήσουν και άλλοτε όχι.

Την ιδιά στιγμή, οπού δεν χρειαζόταν να γίνει μάχη, ο Καρλομάγνος, δεν προέβαινε σε πάντοτε διαπραγματεύσεις με τους αντίπαλους του, (ούτε με ορούς μη επωφελείς για αυτούς και τους λαούς τους), αλλά ανάλογα με την περίπτωση, άλλοτε δέχονταν και άλλοτε τους αφάνιζε, ενώ ταυτόχρονα, διατηρούσε ένα άριστο σύστημα πληροφοριών και κατασκοπίας (τόσο για στρατιωτικά, όσο πολιτικά και οικονομικά θέματα).

Ο δε στρατός του Καρλομάγνου, ήταν ο καλυτέρα εξοπλισμένος την εποχής εκείνη στην Δυτική Ευρώπη (και μπορούσε να διασχίσει μεγάλες αποστάσεις), ενώ η στρατιωτική τακτική του, η οποία είχε σχεδιαστεί αριστοτεχνικά από τον ίδιο, είχε εμπεδωθεί πλήρως από τον στρατό του, από τα πολλά γυμνάσια, και εκτοξεύτηκε στην συνέχεια στα ύψη, τόσο από αυτόν, όσο και από το ικανότατο στρατιωτικά επιτελείο του.

Η δε διοίκηση του (και ο ίδιος) του (Γαλλογερμανού στην καταγωγή Καρλομάγνου) ήταν τόσο αγαπητή στην πλειοψηφία των λαών που κατέκτησε και κυβερνούσε (ιδίως στους Φράγκους), ώστε ο ίδιος να καταστεί η «θρύλος» στις ιστορίες αυτών και από πολλούς από αυτούς, να θεωρείται «ήρωας» μέχρι και σήμερα!!!

[Οι Γερμανοί, όπως και οι Γάλλοι τον θεωρούν ως τα σήμερα ηρώα τους και αναμένουν την επιστροφή του, όπως και εμείς τον «Μαρμαρωμένο βασιλιά».

Οι δε Γερμανοί, αναμένουν αντίστοιχα και την επιστροφή του Φρειδερίκου του Α’ του Μπαρμπαρόσα, του γιου του, Φρειδερίκου του Β’ και μερικοί από αυτούς, ακόμα και του Αδόλφου Χίτλερ].

Όμως, μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου, με την συνθηκη του Βερντεν, το 843 μ.Χ., η Αυτοκρατορία του, μετρά από πολλούς εμφυλίους, διασπάστηκε, σε τρία κράτη (την  Μέση Φραγκία-σημερινή άκρα δυτική Γερμάνια και Βορειά Ιταλία υπό τον Αυτοκράτορα Λοθάριο, ο Λουδοβίκος την Ανατολική Φραγκία-σημερινή κεντρική και Ανατολική Γερμάνια-πρόδρομος της σύγχρονης Γερμανίας και ο Κάρολος την Δυτική Φραγκιά (σημερινή Γαλλία).

Στην συνέχεια, όταν ο Λοθάριος πέθανε (το 855), οι χώρες που κυβερνούσε πέρασαν (χωρίστηκαν) στους τρεις γιους του, οπότε σχηματίστηκαν πέντε ουσιαστικά κράτη στην περιοχή.

Όμως δεν ήταν, αυτό το τέλος του Α’ Γερμανικού Ράιχ. Η Αυτοκρατορία, συνεχίστηκε από τους διαδόχους του Καρλομάγνου, του Όθωνα του Μέγα, του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα και τους Αψβούργους ως το 1806 μ.Χ. και την αναγκαστική διάλυση του από τον Ναπολέοντα, ο οποίος ήθελε τον τίτλο του «οικουμενικού Αυτοκράτορα» (και διάδοχου των Αυγούστων-Καισάρων) μόνο για τον εαυτό του.

Πιο πριν, οι Αψβούργοι (τα έτη 1618-1648 μ.Χ.), υπό τον Αυτοκράτορα, Φερδινάνδο τον Β’, είχαν προλάβει να προκαλέσουν τον Τριακονταετή Πόλεμο (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_64.html), του οποίου τα θύματα έφτασαν σχεδόν τα δώδεκα εκατομμύρια νεκρούς.

Το «Ρεκόρ» αυτό, ξεπεράστηκε μετρά την ίδρυση του Β’ Ράιχ το 1871, από τον Κάιζερ Γουλιέλμο τον Β’, ο οποίος όπως όλοι γνωρίζουμε συντέλεσε με τις πράξεις του τα μέγιστα στην κήρυξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και έσπασε το ρεκόρ του Φερδινάνδου, πετυχαίνοντας είκοσι εκατομμύρια νεκρούς!!!

[Όμως και πάλι, οι δυο τους δεν μπορούσαν να «συναγωνιστούν» το άφθαστο ως τότε ρεκόρ του Τζένκινς Χαν των Τριάντα εκατομμύριων νέκρων].

Και τότε, εμφανίστηκε ένας πολύ αγριότερος σφαγέας, ο γνωστός σε όλους μας Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος με τον «πόλεμο αστραπή» που εφάρμοσε και τις γενοκτονίες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, κατάφερε τελικά να σπάσει το ρεκόρ του Τζένκινς Χαν, με εξήντα εκατομμύρια νεκρούς.

[Την μέρα δε της εισβολής των Γερμανών του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ του Στάλιν, συνέβη ένα περίεργο περιστατικό: Σοβιετικοί αρχαιολόγοι είχαν ανοίξει τον τάφο του επίσης Μογγόλου κατακτητή, του Ταμερλάνου, υπευθύνου για τον θάνατο δεκαεφτά εκατομμυρίων ανθρώπων.

Στον τάφο του βρήκαν μια επιγραφή που έγραφε: «σε αυτόν που θα ανοίξει τον τάφο μου, θα έρθει μια κατάρα χειρότερη από μένα, ενώ οι δαίμονες του πολέμου θα επιπέσουν στην χώρα του».

Και όντως, την μέρα που άνοιξε ο τάφος (22 Ιουνίου του 1941), οι Γερμανοί, εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ, στην οποία σκοτωθήκαν από τον Χίτλερ και τους στρατιώτες του είκοσι πέντε εκατομμύρια άνθρωποι (οκτώ περισσότερα από όσα είχε σκοτώσει ο Ταμερλάνος), και πράγματι, στην χώρα αυτή επέπεσε ανήλεης πόλεμος και μια συμφορά χειρότερη του Ταμερλάνου (ο Χίτλερ).

Για τους δεισιδαίμονες χωρικούς της περιοχής, η εξέλιξη αυτή, ήταν η «πραγματοποίηση της προφητείας του Ταμερλάνου»].

Και το Τρίτο Ράιχ, με τη πτώση του χωρίστηκε σε δυο κράτη, την Ανατολική και Δυτική Γερμάνια, η δε πτώση του Τέταρτου (της ΕΕ) αναμένεται στις μέρες μας.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι και οι τρεις παραπάνω Αυτοκρατορίες (του Μεγάλου Αλέξανδρου, των Μογγόλων και των Γερμανών), είχαν σημαντικές ομοιότητες τους (ταχύτατες εκστρατείες στυλ «πολέμου αστραπή», πλήρης νίκη αι τον εχθρών τους, άριστος οπλισμός και στρατιωτική τεχνική και κατασκοπεία, όπως και η διάσπαση τους, λίγο μετά τον θάνατο των ιδρυτών τους).

Είχαν όμως και διάφορες, αφού σε αντίθεση με τον ανθρωπισμό και την μεγαλοσύνη του Μεγάλου Αλέξανδρου που τον έκανε θρύλο στους λαούς που κατέλαβε, των άλλων η κληρονομιά, ήταν κυρίως αυτή του τρόμου.

Οπότε, μπορεί ευκολά να καταλάβει κάνεις, ποια από όλες τις στρατηγικές των παραπάνω κατακτητών, ήταν πραγματικά επιτυχής και ωφέλησε μακροπρόθεσμα τους κατεκτημένους λαούς και ποια όχι, δίνοντας ένα λαμπρό παράδειγμα στον σημερινό κόσμο, με ποιον τρόπο, μπορεί κάνεις να συμβάλλει στην πραγματική συναδέλφωση, κατανόηση και συνύπαρξη των λαών.

Γιατί πάντα σε Αυτοκρατορίες σαν τις παραπάνω, ισχύει το γνωστό βιβλικό ρητό: «Ζυγίστηκες στην πλάστιγγα και βρέθηκες λοιψός. Διαιρέθηκε το βασίλειο σου και δόθηκε (στους εχθρούς σου)».