Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΔΙΕΘΝΩΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΔΙΕΘΝΩΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το έτος 1933 ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία της Γερμανίας.

Το ίδιο έτος, ο υπουργός οικονομικών του Χίτλερ, ο Σαχτ, πρότεινε την ίδρυση στην Ελβετία ενός πιστωτικού ιδρύματος, με την ονομασία Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών-BIS (εκεί έχει την έδρα της η εταιρεία αυτή και σήμερα- https://en.wikipedia.org/wiki/Bank_for_International_Settlements).

Στόχος της οργάνωσης αυτής, θεωρητικά ήταν, η αποπληρωμή όλων των χρωστούμενων από τους Γερμανούς χρεών στις νικητήριες δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, σύμφωνα και με το σχέδιο Γιανγκ για την Γερμανία (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/kai.html).

Στην πραγματικότητα όμως, την  χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί, προκειμένου να μεταφέρουν οικονομικά κεφάλαια στην χώρα τους, έτσι ώστε να την «αναστήσουν» οικονομικά και να την καταστήσουν ξανά ισχυρή δύναμη.

[Επίσης, οι τράπεζες αυτές στόχευαν, προδοτικά προς τις χώρες που εκπροσωπούσαν, να μπορούν να συναλλάσσονται μεταξύ τους, ακόμα και εάν οι κυβερνήσεις που εκπροσωπούσαν, βρισκόταν σε πόλεμο μεταξύ τους].

Στον οργανισμό αυτό, συμμετείχαν οι κεντρικές τράπεζες πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών (κυρίως) δυνάμεων, όπως π.χ. της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετάνιας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, ή της Ιταλίας (η οργάνωση αυτή, ήταν ουσιαστικά κάτι σαν το ΔΝΤ σήμερα, με την διαφορά όμως ότι αυτή ήταν υπό την ηγεσία της Γερμανίας, αντί των ΗΠΑ).

[Ήδη όμως από το 1931, όπου σταμάτησε η πληρωμή των αποζημιώσεων εκ μέρους της Γερμανίας, λόγω της παγκόσμιας τότε χρηματοπιστωτικής κρίσης, έπαψε να υφίσταται ο λόγος, για τον οποίο ιδρύθηκε η τράπεζα. Εν τούτοις, συνέχισε τη λειτουργία της, αφού μετατράπηκε στην κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η οποία συνέβαλλε στην στενότερη συνεργασία των κεντρικών τραπεζών μεταξύ τους – ενώ προσέφερε και δυνατότητες νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων (businesses).

Στην BIS, αντιπροσωπεύονταν κυρίως τα ηγετικά αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (JP Morgan Chase & Co, Morgan Stanley, Chase National Bank of Rockefeller, Dillon-Read Group, Bank house J.Henry Schroeder New York), τα οποία ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για «επιχειρηματικές συνεργασίες» με την Γερμανία. Από γερμανικής πλευράς, συμμετείχε κυρίως ο Kurtvon Schroeder, ένας από τους σημαντικότερους χρηματοδότες του Hitler (http://www.analyst.gr/2010/12/11/1868/2/)].

Προέδρος της BIS, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ο γερμανόφιλος (και εκλεγμένος με την υποστήριξη των Ναζί) Αμερικάνος επιχειρηματίας Τόμας Μάκιτρικ.

Μέσω δε της τράπεζας αυτής, μεταφέρθηκε ο χρυσός της Αυστρίας στην Γερμάνια, αμέσως μετά το Άνσλους (δηλαδή την ένωση της χώρας αυτής) με την Γερμανία.

Αλλά και ο χρυσός της κατεχόμενης Τσεχοσλοβακίας μεταφέρθηκε στην Γερμανία από την τράπεζα αυτή, και παρόλο που η Τσεχοσλοβακική κυβέρνηση τον φυγάδευσε έγκαιρα στην Βρετανία, η κεντρική τράπεζα της χώρας αυτής (μέλος της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών), αποφάσισε να τον αποστείλει στην εχθρική προς αυτή Γερμανία!!!

[Ίσως το γεγονός, πως ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής, ο επιχειρηματίας Νέβιλ Τσάμπερλεν, είχε σημαντικά οικονομικά συμφέροντα στον οργανισμό αυτό, αλλά και στην Γερμανική εταιρεία της IG Farben, εξηγεί, τόσο τα γεγονότα αυτά, αλλά και την γενικότερη πολιτική του «αδυναμίας και κατευνασμού» έναντι των Γερμανών].

Τα ίδια ακριβώς γεγονότα συνέβησαν και στην κατεχομένη Γαλλία, το Βέλγιο, αλλά και στην Πολωνία. 

Η τράπεζα αυτή, χορηγούσε τάχιστα στους Γερμανούς πολεμικά δάνεια, όταν αυτοί τα χρειαζόταν, ενώ έκανε παράλληλα και έντονη προπαγάνδα για «ειρήνη», πάντα με τους όρους των Γερμανών (οι οποίοι θα μπορούσαν να κρατήσουν στην περίπτωση αυτή τις κατακτήσεις τους), ενώ «διενεργούσε» ταυτόχρονα και πάμπολα κερδοσκοπικά παιχνίδια.  

Φυσικά, με το πέρας του πολέμου, κανένα μέλος της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δεν τιμωρήθηκε, ενώ η «μόνη τιμωρία» που της υπεβλήθη, ήταν να πληρώσει ως αποζημίωση στην Αμερικανική κυβέρνηση το ποσό των τεσσάρων εκατομμύριων δολαρίων (ενώ η ίδια είχε κλέψει εκατοντάδες φορές περισσότερα από τους υπόδουλους στους Γερμανούς λαούς της Ευρώπης).

Τα λεηλατημένα πλούτη των κατεκτημένων από τους Ναζί λαούς (π.χ. ο χρυσός τους), απεστάλησαν από τους Γερμανούς, σε ειδικές τραπεζικές θυρίδες στην έδρα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών στην Ελβετία, ενώ την διαχείριση αυτών, ανέλαβε ο Φρανσουά Γκενούντ (https://en.wikipedia.org/wiki/Fran%C3%A7ois_Genoud), ο μετέπειτα  «οικονομικός διαχειριστής» και ουσιαστικός ηγέτης της Οντέσσα (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/h-odessa.html).

Στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «τρόφιμοι» αυτών, όντας ένα «τεράστιο και ευκολά αναλώσιμο εργατικό δυναμικό», δούλευαν παράλληλα ως σκλάβοι, σε συνθήκες συνεχούς θανάτου, στα εργοστάσια των Γερμανικών εταιριών IG Farben και Krupp.

Παρεμφερή ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτός της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, έπαιξε και η αμερικανική Chase National Bank (ή Chase Manhattan Bank) του ομίλου Ροκφέλερ, όπως και η πετρελαϊκή εταιρία της Standar Oil (που άνηκε και αυτή στους Ροκφέλερ, οι οποίοι ως γνωστόν είναι εβραϊκής καταγωγής!!!) .

Η Standar Oil πωλούσε εκτός των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, και στην Ναζιστική Γερμανία καύσιμα (πετρέλαιο), ενώ οι χώρες αυτές βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους (το ίδιο έκανε και με την Ιαπωνία)!!!

Ταυτόχρονα, γινόταν και μεταφορά Γερμανών πρακτόρων-κατασκόπων μέσω των πλοίων (και των αεροπλάνων της εταιρείας αυτής), εκτός των καυσίμων και των εμπορευμάτων.

Επιπλέον, μέρος των καυσίμων της Standar Oil, στάλθηκε στην ΕΣΣΔ, και αυτή το διοχέτευσε, μαζί με το δικό της πετρέλαιο στην Ναζιστική Γερμάνια και μέσω αυτού (http://www.triklopodia.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%84%cf%89%cf%86-%cf%81%ce%b9%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/), αλλά και των καυσίμων της Standar Oil, κατάφεραν οι Γερμανοί να καταλάβουν την Δυτική Ευρώπη. 

Επίσης, με τα καύσιμα της Standar Oil  και της Σοβιετικής Ένωσης, των οποίων η παράδοση στους Γερμανούς συνεχίστηκε μέχρι λίγο πριν την εισβολή αυτών στην ΕΣΣΔ, κατάφερε ο Χίτλερ να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ποσότητες πετρελαίου, έτσι ώστε να καταφέρει να εισβάλει στην χώρα αυτή.

Δεν παρέλειψε φυσικά η Standar Oil,  να μεταφέρει (και να πουλήσει παράνομα) και μεγάλο μέρος του λεηλατημένου χρυσού και διαμαντιών των υπόδουλων στους Ναζί κρατών της Ευρώπης, μέσω της μαύρης αγοράς και των αεροπλάνων της στην Νοτιά Αμερική.

Επίσης, χρησιμοποιούσε μέρος του χρυσού αυτού, προκειμένου να χρηματοδοτεί τα δωσιλογικά στους Γερμανούς καθεστώτα της Ευρώπης (π.χ. του Βίσι του Πεταίν στην Γαλλία), καθώς και τις οργανώσεις αυτών, (με την ευγενική πάντα υποστήριξη και του φιλοναζιστή (και Γερμανικής καταγωγής) Αμερικανού επιχειρηματία, Χένρι Φορντ.

H Standar Oil, μαζί με την IG Farben, χρηματοδότησαν την άνοδο στην εξουσία της Ρουμανίας, της Σιδηράς Φρουράς, καθώς και του στρατάρχη Αντωνέσκου και μέσω αυτών, απέκτησαν τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών της χώρας αυτής.

Το ίδιο ακριβώς έκαναν και στην Ουγγαρία του δικτάτορα Χόρτι, οπού χρηματοδότησαν το καθεστώς του, προκειμένου μέσω αυτού να απεκτήσουν τον έλεγχο και των πετρελαιοπηγών της Ουγγαρίας.

Και η αμερικανική Τράπεζα Μόργκαν έπραξε ακριβώς τα ίδια, όπως και η Daves Oil Company, την οποία έσωσαν από την χρεωκοπία οι Ναζί και την χρηματοδότησαν στην συνέχεια για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η εταιρεία αυτή, η οποία χρηματοδότησε και την Γερμανική προπαγάνδα στις ΗΠΑ, όπως και πολλά ναζιστικά περιοδικά στην Λατινική Αμερική, πωλούσε παράνομα πετρέλαιο στους Ναζί, ενώ δεν δίστασε ούτε στιγμή να χρηματοδοτήσει και τον γερμανόφιλο προεδρικό αντίπαλο του Ρούζβελτ στις εκλογές, τον Μπάρτον Χουίλερ, ο οποίος ήταν υπέρ μιας ευμενούς προς τους Γερμανούς «ουδετερότητας», όπως και υπέρ του πλήρους «απομονωτισμού» των ΗΠΑ.

[Το 50% του ΑΕΠ της Γερμανίας επί Χίτλερ, ξοδευόταν στην κατασκευή όπλων, αλλά και στα δημοσίων έργων, και λόγω αυτού του γεγονότος, συνέβαιναν περιοδικές οικονομικές κρίσεις στην χώρα αυτή.

Συγκεκριμένα, η Γερμανία υπέστη σημαντικές οικονομικές κρίσεις τα έτη 1936 (χρονιά στην οποία πραγματοποιήθηκε το Άνσλους της Αυστρίας), το 1938 (χρονιά στην οποία πραγματοποιήθηκε η κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας) και το 1939 (χρονιά στην οποία πραγματοποιήθηκε η κατάκτηση της Πολωνίας).

Μόνο, η κατάληψη των χωρών αυτών και η «οικειοποίηση» από αυτούς του χρυσού, καθώς και των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών (π.χ. βαριάς βιομηχανίας, εδαφών, ορυχείων χάλυβα, εργατικού δυναμικού), απέτρεψε την απολυτή οικονομική καταστροφή (χρεωκοπία) της Γερμανίας τα χρόνια αυτά.

Εκτός της κατάληψης των κρατών αυτών, οι Γερμανοί κατέλαβαν και πρόσθεσαν ταυτόχρονα και τον πολεμικό εξοπλισμό των χωρών αυτών στον ήδη υπάρχοντα δικό τους, και με τον τρόπο αυτό, απέκτησαν επιπλέον πολλές «εξτρά» εκατοντάδες πολεμικών αεροσκαφών, αρμάτων κ.λ.π.

Γενικά, το ναζιστικό κράτος, λόγω της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε, μόνο με συνεχή επέκταση και κατακτήσεις για απόκτηση συνεχώς νέου πλούτου, θα μπορούσε να διατηρήσει τις κοινωνικές του παροχές προς τους Γερμανούς (και μαζί με αυτές την δημοφιλή του σε αυτούς), αλλά και να τους δώσει συνάμα, νέα εδάφη προς εποικισμό, όπως τους είχε υποσχεθεί.

Για τον λόγο αυτό, οι Ναζί, προσπάθησαν να κλέψουν και τον πλούτο και τις περιουσίες των πλούσιων Εβραίων της Γερμανίας, τόσο για να βρουν χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές κρίσεις στην χώρα τους, όσο και για να δώσουν δημαγωγικά μέρος του πλούτου αυτού στον Γερμανικό λαό, προκειμένου να παραμείνουν δημοφιλείς σε αυτόν.

Και στην πολιτική τους αυτή, τους στήριξαν πολλοί Γερμανοί του απλού λαού, οι οποίοι ήθελαν να πάρουν και αυτοί μέρος της «λείας»].

Φυσικά και στην περίπτωση αυτή, μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καμία από τις εταιρείες αυτές, δεν τιμωρήθηκε ποτέ. (Πηγή: Τα μεγάλα μυστικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της DNM Group).

[Με παρεμφερή τρόπο, έγινε και η αρχή της συνεργασίας της Μαφίας με τις ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετέπειτα στον Ψυχρό Πόλεμο.

Επειδή ο Μουσολίνι, ο οποίος δεν ανεχόταν άλλη εξουσία εκτός της δίκη του στην Ιταλία, είχε σε πολύ μεγάλο βαθμό περιορίσει την δράση της Μαφίας στην χώρα αυτή, πολλά (υπό διωγμόν) μέλη της, εκμεταλλευόμενα την ανάγκη των ΗΠΑ να βρουν ικανούς ντόπιους οδηγούς (για την στρατιωτική προέλαση τους) όταν αποβιβάστηκαν στην Σικελία, αλλά συνάμα και μια έτοιμη «ντόπια δύναμη εξουσίας», στράφηκαν προς αυτή, προκειμένου να αντικαταστήσουν άμεσα τις φασιστικές αρχές, με άλλες πίστες στις ίδιες.

Έτσι, βοηθώντας τις ΗΠΑ, η Μαφία αποκατέστησε την εξουσία της στην Σικελία και την υπόλοιπη Ιταλία, ενώ συνέχισαν να συνεργάζονται με αυτές και στον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε, για την εξόντωση τόσο φιλοκομμουνιστικών αριστερών (κυρίως), αλλά και των μετριοπαθών δεξιών αντιπάλων τους, για διάλυση απεργιών και εργατικών συνδικάτων, στην Gladio (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/freikorps.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/h-odessa.html), αλλά και για τον κοινό διαμοιρασμό των κερδών από την πώληση ναρκωτικών για την χρηματοδότηση «μαύρων επιχειρήσεων».

Φυσικά, τα ναρκωτικά τότε (όπως ακριβώς και σήμερα), διαλύοντας τον ανθρώπινο οργανισμό και υγειά, καταντούν τους ανθρώπους ανίκανους να αντισταθούν σε μια ενδεχόμενη πολιτική τυραννία, ζώντας οι χρήστες τους παράλληλα μονιμά στον «κόσμο τους» (αντί να αντιμετωπίζουν κατάματα την σκληρή πραγματικότητα στην οποία ζουν και να προσπαθούν να βρουν λύσεις για αυτή), μην απασχολούμενοι καθόλου με τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα των χωρών τους.

Για τον λόγο αυτό, εκτός του κέρδους, οι ίδιοι πολιτικοί κύκλοι, νομιμοποιούν και τα προωθούν όλες αυτά σήμερα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν άνθρωποι και κοινωνίες, οι οποίες δεν θα μπορούν να αντισταθούν στα σχέδια τους.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, προωθούν και νομιμοποιούν και «παντελώς εκφυλισμένα και παρακμιακά ανώμαλα πρότυπα» στην κοινωνία, τα οποία ως γνωστόν δεν  μπορούν επ’ ουδέν να αντισταθούν σε αυτούς και τα σκοτεινά σχέδια τους].

Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο τρόπος που φέρθηκαν τότε τράπεζες και πετρελαϊκές εταιρίες, ελάχιστα διαφέρει με όσα γίνονται σήμερα και για αυτόν τον λόγο, δε θα πρέπει να μας ξαφνιάσει, εάν δούμε ξανά στις μέρες μια πιο έντονη «επανάληψη» του έργου «αυτού».