Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΞΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΞΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η διαφύλαξη και κατοχή των προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων, εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, πραγματοποιείται από την Ελληνική Ορθόδοξη και Χριστιανική Αγιοταφίτικη Αδελφότητα των Ιεροσολύμων.

Και αυτό συνέβη, ύστερα από τις δύο μεγάλες εβραικές εξεγέρσεις κατά της Ρώμης (το 70 και το 132 μ.Χ.), στις οποίες οι επαναστάτες δεν στράφηκαν με βιαιότητα μόνο κατά των Ρωμαίων κατακτητών τους, αλλά και των αθώων Χριστιανών της περιοχής (Ελληνικής ή Εβραικής καταγωγής), αλλά και των αλλοεθνών (Χριστιανικής ή μη θρησκείας).

Μετά δε την βίαιη καταστολή των επαναστάσεων αυτών από τους Ρωμαίους, οι Εβραίοι της Ιουδαίας εξορίστηκαν από αυτούς σε όλη την Μεσόγειο και εκδιώχθηκαν (ως τιμωρία) στην συντιπτική τους πλειοψηφία από την περιοχή αυτή, ενώ τους απαγορεύτηκε και η είσοδος στην Ιερουσαλήμ, εκτός από μία μέρα τον χρόνο.

Αυτή ήταν και η μοναδική ημέρα, στην οποία τους επιτρεπόταν να επισκέφτονται το μοναδικό διασωθέν σημείο του τείχους του δεύτερου Ναού του Σολομώντας και να κλαίνε, θυμώμενοι με την επίσκεψη τους αυτή, πως έχασαν την πρωτεύουσα και την πατρίδα τους για πάντα.

Αυτό το σημείο, είναι το γνωστό σε όλους μας δυτικό τείχος της Ιερουσαλήμ, ή αλλιώς τείχος των δακρύων (λόγω της παραπάνω αναφερόμενης χρήσης του, την οποία επέβαλαν οι Ρωμαίοι στους Εβραίους), και είναι αυτό το τείχος, το οποίο επισκέφτονται κατά καιρούς διάφοροι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες, όταν επισκέφτονται σε επίσημες επισκέψεις το Ισραήλ.

Αμέσως μετά την εκδίωξη όλων των Εβραίων της  Ιουδαίας από τους Ρωμαίους (Εβραίων ή Χριστιανών στο θρήσκευμα), την διαχείριση των Ιερών Χριστιανικών προσκυνημάτων, την οποία ως τότε είχαν στην επιμέλεια τους οι Εβραίοι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ, την ανέλαβαν οι αμέσως μετά πολυπλυθέστερη ομάδα Χριστιανών που υπήρχε στην περιοχή, δηλαδή οι Έλληνες της Ιουδαίας.

Όμως, ούτε και αυτή η περίοδος υπήρξε ειρηνική για την περιοχή και τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης.

Σύντομα άρχισαν οι άγριοι διωγμοί των φανατικών Ρωμαίων ειδωλολατρών Αυτοκρατόρων κατά των Χριστιανών της Αυτοκρατορίας (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_58.html), οι οποίοι περιλάμβαναν και τους Χριστιανούς της Ιουδαίας, και τα Ιερά προσκυνήματα των Χριστιανών δέχτηκαν άγρια επίθεση, ενώ ο ειδωλολάτρης Αυτοκράτορας Ανδριανός, έχτισε πάνω από τον Πανάγιο Τάφο, έναν ναό της οργιαστικής λατρείας της Αφροδίτης για να εξευτελίσει τους Χριστιανούς, κατά την διάρκεια των βάρβαρων διωγμών που ξεκίνησε εναντίον τους.

Όμως, όπως είναι γνωστό, στο τέλος, οι διωγμοί, όχι μόνο δεν εξαφάνισαν τον Χριστιανισμό, αλλά διαμέσου αυτών και της γενναίας ομολογίας πίστης και της άμεμπτου ζωής των Χριστιανών, αυτοί τελικά έγιναν η κυρίαρχη θρησκεία στην Αυτοκρατορία.

Με την άνοδο του Μεγάλου Κωνσταντίνου στον θρόνο της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, επικράτησε ανεξιθρησκεία, οι διωγμοί των Χριστιανών έπαψαν, και ο Χριστιανισμός ελεύθερος πια από περιορισμούς, εξαπλώθηκε ακόμη περισσότερο σε όλη την Ρωμαική Αυτοκρατορία (αλλά και πέραν αυτής).

Κατά την ίδια περίοδο, η μητέρα του Αυτοκράτορα, η γνωστή σε όλους μας Ελληνίδα Αγία Ελένη, κατέβηκε στα Ιεροσόλυμα, και ύστερα από έρευνες, με βάση τα στοιχεία των Χριστιανών της περιοχής που ζούσαν αδιάλειπτα σε αυτή, ανακάλυψε τον Πανάγιο Τάφο κάτω από τον ναό της Αφροδίτης που είχε χτίσει ο Ανδριανός.

Ο ναός της Αφροδίτης στην συνέχεια γκεμίστηκε και στην θέση του χτίστηκε ο πρώτος ναός του Πανάγιου Τάφου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ενώ μετά από πρόσφατες έγκυρες επιστημονικές έρευνες αποδείχθηκε ότι όντως ο πρώτος ναός του Παναγίου Τάφου κτίστηκε τότε (https://www.newsbeast.gr/world/arthro/3041898/epistimones-tou-metsoviou-politechniou-epiveveosan-oti-o-panagios-tafos-ine-afthentikos).

Η κατοχή των Ιερών Χριστιανικών προσκυνημάτων στην Παλαιστίνη, συνεχίστηκε καθόλη την Βυζαντινή περίοδο ελέγχου της περιοχής αυτής, αλλά ακόμα και κατά την διάρκεια της πρώτης Αραβικής κατάκτησης της περιοχής, ύστερα από ειδική συνθήκη μεταξύ του Πατριάρχη Ιεροσολύμων και του τότε Άραβα Χαλίφη Ομάρ.

Στην συνέχεια, συνέβησαν διάφοροι διωγμοί των Χριστιανών της περιοχής από τους Άραβες (όπως και του Πανάγιου Τάφου), ιδίως κατά την διάρκεια της βασιλείας του παρανοϊκού Φατιμίδη Χαλίφη Αλ Χακίμ, γνωστού και ως Νέρωνα των Φατιμίδων, όπως και κατά την σύντομη βίαιη κατοχή της περιοχής από τους Σελτζούκους.

Τα νέα των βιαιοπραγιών αυτών (όπως και οι παρενοχλήσεις ή σφαγές Χριστιανών προσκυνητών στην περιοχή), διαδόθηκαν σύντομα στην Δυτική Ευρώπη, και προκάλεσαν αγανάκτηση, δίνοντας το έναυσμα και την αφορμή για την έναρξη των Σταυροφοριών (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_12.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_14.html).

Στην διάρκεια των Σταυροφοριών και ιδίως μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Λατίνους Σταυροφόρους, τα Ιερά Χριστιανικά προσκυνήματα πέρασαν στον έλεγχο τους (καθώς και του πάπα της Ρώμης).

Η περίοδος δε της κατοχής της Παλαιστίνης από τους Σταυροφόρους, υπήρξε ιδιαίτερα βίαιη για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της περιοχής (όπως και τους μουσουλμάνους).

Μετά το πέρας της μάχης του Χαττίν, η Παλαιστίνη πέρασε ξανά σε Αραβικά χέρια (Β’ Αραβική κατοχή) υπό τον Σαλαντίν (ο οποίος επέστρεψε και πάλι τα Ιερά προσκυνήματα στην Ελληνική Αγιοταφίτικη Αδελφότητα), η οποία και συνεχίστηκε μέχρι και την κατάκτηση της από τους Οθωμανούς Τούρκους υπό τον Οθωμανό Σουλτάνο Σελίμ τον Α’ τον σκληρό.

Η Οθωμανική κατάκτηση της Παλαιστίνης, υπήρξε το ίδιο (αν όχι περισσότερο) σκληρή από την αντίστοιχη Σταυροφορική περίοδο της περιοχής, αλλά οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, αποδέχτηκαν και αυτοί για μεγάλο χρονικό διάστημα των κατοχή των Ιερών Χριστιανικών προσκυνημάτων από Έλληνες.

Αυτή η κατάσταση κράτησε ως το 1851, οπότε και πάπας (μέσω του Γάλλου Αυτοκράτορα Ναπολέοντα του Γ’), ο οποίος έστειλε κατόπιν τον πρέσβη του στην Κωνσταντινούπολη, με την εντολή να αναγκάσει τους Οθωμανούς να αναγνωρίσουν την Γαλλία ως επικυρίαρχη αρχή των Αγίων Τόπων (και φυσικά τον πάπα ως κάτοχο των Ιερών Χριστιανικών προσκυνημάτων στην Παλαιστίνη).

Η επίδειξη αυτή δύναμης της Γαλλίας, συνδυασμένη με επιθετική διπλωματία και χρήματα, ανάγκασε το Σουλτάνο Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ να αποδεχθεί μια νέα συνθήκη, επιβεβαιώνοντας ότι η Γαλλία και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποτελούσαν τις ανώτατες αρχές ελέγχου στους Αγίους Τόπους καθώς και τους κτήτορες των κλειδιών της Εκκλησίας της Γεννήσεως, που πριν ανήκαν στην ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η προσπάθεια αυτή της Γαλλίας (και του πάπα), δηλαδή να αναδειχθεί ως προστάτιδα δύναμη των χριστιανών στην περιοχή, αποκτώντας περαιτέρω προνομιακούς εμπορικούς όρους, προκάλεσε την αντίδραση της Ρωσίας και οδήγησε στον Κριμαϊκό Πόλεμο (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82).

Στο τέλος του πολέμου αυτού, μετά την ήττα των Ρώσων, μέσω και της Βρετανικής παρέμβασης (προκειμένου να μην ισχυροποιηθεί υπερβολικά η Γαλλία), το καθεστώς των Αγίων Τόπων (όπως και τα Ιερά Προσκυνήματα), ξαναπέρασε κατά μεγάλο μέρος και πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων.

Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε και στην διάρκεια της Βρετανικής κατοχής της Παλαιστίνης, αμέσως μετά την κατάκτηση της από τους Βρετανούς αμέσως μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πόλεμου.

Με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, η περιοχή της Παλαιστίνης και της Ιερουσαλήμ «μοιράστηκε» μεταξύ των Ισραηλινών και των Αράβων (Ιορδανών) αντιπάλων τους (οι οποίοι είχαν και τον έλεγχο των Ιερών Χριστιανικών προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων).

Με τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, όλη η περιοχή της Ιερουσαλήμ, η Δυτική Όχθη και η Γάζα (και μαζί τα Χριστιανικά Προσκυνήματα), πέρασαν υπό τον έλεγχο του κράτους του Ισραήλ.

Ο έλεγχος των προσκυνημάτων πέρασε από κοινού ανάμεσα στην Αγιοταφίτικη Αδελφότητα, το κράτος του Ισραήλ και την Ιορδανία και για οποιαδήποτε αλλαγή στην κατάσταση τους θα έπρεπε να έχει την κοινή άδεια και των τριών.

Στην συνέχεια, μετά τους υπόλοιπους Αραβοισραηλινούς πολέμους στην περιοχή καθώς και τις «ιντιφάντα» που ακολούθησαν (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_68.html), άρχισαν και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Αράβων και των Ισραηλινών για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος.

Αμέσως μετά τις συμφωνίες του Όσλο, και οι δύο πλευρές, προσπάθησαν να αποκτήσουν την κατοχή των περισσότερων εδαφών της περιοχής (οι Ισραηλινοί και μέσω μαζικών εποικισμών Παλαιστινιακών εδαφών), και κυρίως της περιοχής της Ιερουσαλήμ.

Για τον λόγο αυτό, οι Ισραηλινοί, προσπάθησαν να επενοικιάσουν ή να αγοράσουν μεγάλα και σημαντικά τμήματα γης της περιοχής (πολλά εκ των οποίων βρίσκονται υπό την κατοχή της Αγιοταφίτικης Αδελφότητας), μέσω απειλών, «πιέσεων» ή κατασχέσεων στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (στο οποίο και υπάγεται η Ελληνική Αγιοταφίτικη Αδελφότητα).

Για αυτό, πριν μερικά χρόνια, χρησιμοποιώντας ως πράκτορας τους τον ψευδομοναχό Βαβύλη, κατάφεραν να πείσουν τον τότε Πατριάρχη Ειρηναίο τον Α’, να προβεί στην πώληση σημαντικών τμημάτων γης του Πατριαρχείου στην Ιερουσαλήμ σε Εβραίους επιχειρηματίες.

Αυτό ήταν που ξεσήκωσε τους Παλαιστίνιους (εθνικιστές και μη) των περιοχών αυτών, οι οποίοι φοβόταν ότι μέσω αυτών των πωλήσεων, το Ισραήλ θα αποκτούσε περισσότερα δικαιώματα γης στην περιοχή.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων, ήταν ο Ειρηναίος να χάσει τον θρόνο του και να αντικατασταθεί από τον Θεόφιλο τον Γ’.

Πιο πρόσφατα, με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Παλαιστινιακού κράτους από τον Τραμπ, το Ισραήλ, φέρεται να «επιταχύνει» τα σχέδια του, για την μαζική εξαγορά ολόκληρης της ιδιοκτησίας του πατριαρχείου Ιεροσολύμων, με σκοπό τον πλήρη εξοβελισμό των Ελλήνων από τους Αγίους Τόπους, καθώς και των Παλαιστινίων από την Ανατολική Ιερουσαλήμ (την οποία αυτοί ευελπιστούν να καταστήσουν πρωτεύουσα του μελλοντικού κράτους τους).

Συγκεκριμένα, πρόσφατα, Ισραηλινό δικαστήριο, εξέδωσε απόφαση, σύμφωνα με την οποία, κρίνεται νομικά ορθή  η πρότερη πώληση γης στην Ανατολική Ιερουσαλήμ από τον τότε Πατριάρχη Ειρηναίο είναι νομικά βάσιμη, οπότε και ο νυν Πατριάρχης Θεόφιλος (ο οποίος διεξάγει εδώ και χρόνια δικαστικό αγώνα για  να ακυρώσει την πώληση αυτή), αναγκάστηκε να κάνει προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ.

[Επίσης, ζήτησε και την παρέμβαση της Ρωσίας του Πούτιν, όπως και του Πατριάρχη Μόσχας, οι οποίοι θέλουν να επεκτείνουν την επιρροή τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, κάτι που διευκολύνεται και από την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τις ΗΠΑ].

Την ίδια δε χρονική περίοδο, οι Ισραηλινοί, ετοιμάζονται να φέρουν στην Κνεσέτ (Εβραϊκό κοινοβούλιο), ένα νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο, θα προτείνεται στην Ισραηλινή κυβέρνηση, να απαλλοτριώσει άμεσα όλα  τα εδάφη της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, εκτός εάν πωληθούν σε ιδιώτες επενδυτές Εβραϊκών πάντα συμφερόντων.

Ουσιαστικά, προτείνεται ένα επαχθέστατο «μνημόνιο» στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, με αφορμή και εδώ κάποια χρέη του, προκειμένου να κλέψουν την γη του (ότι ακριβώς δηλαδή γίνεται δηλαδή με το μνημόνιο στην Ελλάδα).

Φυσικά, από μία τέτοια κατάσταση, αναμένει όπως πάντα να επωφεληθεί ο πάπας, ο οποίος και πιστεύει  ότι μέσω αυτής της κατάστασης, πως είτε οι Ορθόδοξοι Έλληνες θα χάσουν οριστικά τον έλεγχο των Αγίων τόπων και των προσκυνημάτων τους, τα οποία θα αγοράσει (αποκτήσει) αυτός με τον πλούτο του ή θα τους αναγκάσει να τον δεχθούν ως συνδιαχειριστή τους (ότι δηλαδή ακριβώς έπραττε ο παπισμός και στις παραμονές του Κριμαϊκού Πολέμου).

Θα πετύχουν άραγε οι Ισραηλινοί και ο πάπας στα άνομα σχέδια τους κατά του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και των Αγιοφιτών;

Άγνωστο, αλλά αν δεν προσέξουμε, μπορεί στο τέλος ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός να υποστούν μία τεράστια πολιτική, θρησκευτική και πολιτιστική καταστροφή ανάλογη με αυτή που συνέβη στην Σμύρνη το 1922, στην Κων/λη το 1955 ή στην Κύπρο το 1974.

Προσέχουμε για να έχουμε λοιπόν, έτσι ώστε να μην αναγκαστούμε και εμείς να πούμε σαν το γνωστό καβαφικό στίχο: «Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις».

[Γενικά όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι γενικά και οι δήθεν Άραβες (και μουσουλμάνοι) «φίλοι μας», τους οποίους στηρίζουμε συχνά, στηρίζουν μόνιμα τους Τούρκους εναντίον μας (π.χ. στην κατεχόμενη Κύπρο και στην Θράκη), ενώ πολλοί από αυτούς (π.χ. η Αλγερία, το Μπαχρέιν, το Ιράν, Ιράκ, το Κουβέιτ, το Πακιστάν, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, η Συρία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία (όπως ακριβώς έχουν πράξει και οι «Ισραηλινοί φίλοι μας», τους οποίους και στηρίζουμε πιο πρόσφατα περισσότερο)].