ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το 1917 πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα των μπολσεβίκων στην Αγία Πετρούπολη έναντι της τότε δημοκρατικής κυβέρνησης της Ρωσίας (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), με την χρηματοδότηση και την στήριξη των του τότε Γερμανού Κάιζερ Γουλιέλμου του Β’, το οποίο μετέπειτα μετονομάστηκε σε δήθεν «κομμουνιστική λαϊκή επανάσταση».

Ύστερα δε από την επικράτηση των κομμουνιστών του Βλάντιμιρ (όνομα το οποίο σημαίνει στα ρωσικά: «Ο Κυρίαρχος του Κόσμου») Λένιν στο πραξικόπημα αυτό, αυτοί υπέγραψαν ένα διάταγμα (μετρά από διαταγές των γερμανίων χρηματοδοτών τους), βάσει του οποίου, όλες οι μη ρωσικές εθνότητες της πρώην Ρωσικής Τσαρικής Αυτοκρατορίας, θα μπορούσαν να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους από αυτή.

[Το διάταγμα αυτό, ήταν μία καθαρή προδοσία των μπολσεβίκων ενάντια στην ίδια τους την πατρίδα, ξεπουλώντας αδίστακτα επαρχίες της Ρωσίας στους Γερμανούς, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία στην Ρωσία.

Όπως ακριβώς δηλαδή και μετέπειτα ο Ζαχαριάδης στον εμφύλιο των ετών 1946-49 στην πατρίδα μας, δεν δίστασε εξίσου προδοτικά να τάξει σε Αλβανούς και Γιουγκοσλάβους τις πάντα Ελληνικές περιοχές της Ηπείρου και της Μακεδονίας, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία στην Ελλάδα].

Με βάση λοιπόν το διάταγμα αυτό, πολλές πρώην επαρχίες της Ρωσίας ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους αυτή, ύστερα και από γερμανική παρακίνηση, και συγκείμενα η Φιλανδία, η Λιθουανία, η Εσθονία, η Λετονία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία και η Αρμενία.

Οι νέες κυβερνήσεις των κρατών αυτών, ήταν αρχικά εθνικιστικές, και αρκετά φιλογερμανικές, αλλά όχι όσο απολυτά οι Γερμανοί θα ήθελαν. Συγκεκριμένα, κάποιες από αυτές, εθνικοποίησαν τα κτήματα των αριστοκρατών, τα οποία έδωσαν σε φτωχούς πληβείους, με στόχο να κερδίσουν την λαϊκή υποστήριξη.

Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να ανεχθούν οι Γερμανοί, οι οποίοι ναι μεν χρηματοδότησαν και στήριξαν την άνοδο στην εξουσία των κυβερνήσεων αυτών, προκειμένου να αποδυναμώσουν την Ρωσία, αποσπώντας από αυτήν εδάφη και πληθυσμούς, τους οποίους ήθελαν να καρπωθούν οι ίδιοι, μαζί με τους ορυκτούς πόρους αυτών, αφού πρώτα τους αφαιρέσουν από την Ρωσία.

[π.χ. τα σιτηρά της Ουκρανίας για τον τότε λιμοκτονούντα Γερμανικό λαό και στρατό ή τα πετρέλαια του Καυκάσου για την ενεργειακή τροφοδοσία του Γερμανικού στρατού].

Για τον λόγο αυτό, οι Γερμανοί χρηματοδότησαν στρατηγούς σε πολλά από αυτά τα κράτη, με στόχο να αναλάβουν πραξικοπήματα την εξουσία σε αυτά και να εγκαθιδρύσουν ένα πλήρως φιλογερμανικό καθεστώς σε αυτά.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, ήταν αυτό της Ουκρανίας. Στο κράτος αυτό, το οποίο είχε ανακηρύξει την ανεξαρτησία του από την πρώην Τσαρική Ρωσία το 1917, οι ηγέτες του ήταν οι Βινιτσένκο και Χρουσέσκι.

Την ίδια στιγμή, οι μπολσεβίκοι του Λένιν, παρά τα συμφωνηθέντα με τους Γερμανούς, ύστερα από παρακίνηση του Τρότσκι (του «Βαρουφάκη» της εποχής), προσπάθησαν να μην τηρήσουν την συμφωνία με τους Γερμανούς, και να ανακαταλάβουν όλες τις επαρχίες στις οποίες έδωσαν αυτοδιάθεση.

Για τον λόγο αυτό, παρακίνησαν σε εξέγερση πολλές πρώην ρωσικές επαρχίες στην Ανατολική Ουκρανία με Ρωσόφωνο πληθυσμό (χρησιμοποιώντας φυσικά και τα κομμουνιστικά κόμματα των περιοχών αυτών για τον λόγο αυτό), οι οποίες καταπιεζόταν αγρία από τους Ουκρανούς εθνικιστές και είχαν ήδη ξεσηκωθεί εναντίον τους.

Αμέσως μετά, ο Λένιν έστειλε ένα τελεσίγραφο στους Ουκρανούς να δεχθούν την ανεξαρτησία των περιοχών αυτών, αλλά πριν ακόμη αυτό λήξει και χωρίς να περιμένει καμμία απάντηση εισέβαλε στην Ουκρανία, όπως ακριβώς έκανε μετέπειτα και ο Μουσολίνι με την Ελλάδα το 1940.

Στην συνέχεια, οι Ουκρανοί που ηττήθηκαν από τους μπολσεβίκους στα μέτωπα αυτά, ζήτησαν την βοήθεια των Γερμανών. Αυτοί δέχθηκαν να βοηθήσουν τους Ουκρανούς να εκδιώξουν τους μπολσεβίκους, με αντάλλαγμα την προτεκταροποίηση της Ουκρανίας και την παροχή των σιτηρών της στους ιδίους.

Οι Ουκρανοί δέχθηκαν και υπέγραψαν για τον λόγο αυτό το 1918 την συνθήκη του Μπρετ Λιτόφκ με τους Γερμανούς, ενώ από την πλευρά τους οι Γερμανοί εισέβαλαν στην χώρα, μαζί με τους συμμάχους τους Αυστριακούς (με πάνω από μισό εκατομμύριο στρατό) και εκδίωξαν τους μπολσεβίκους του Λένιν, όμως δεν έδωσαν όλα τα σιτηρά στους Γερμανούς και όπως προαναφέρθηκε έδωσαν μεγάλο μέρος της γης στον λαό, προκειμένου να κερδίσουν την υποστήριξη του.

Αυτό ήταν κάτι που εξόργισε τους Γερμανούς, οι οποίοι χρηματοδότησαν τον Ουκρανό στρατηγό, γερμανικής καταγωγής, τον Πάβλο Σκοροπάφσκι, ο οποίος πραγματοποίησε πραξικόπημα, κατέλαβε την εξουσία, ανακηρύχτηκε δικτάτορας με τον τίτλο του «Κετμάνου», ενώ ονόμασε την Ουκρανία «Κετμανάτο».

Στην συνέχεια, επέστρεψε όλη την μοιρασμένη γη στον λαό στους αριστοκράτες και έδωσε όλα τα σιτηρά στους Γερμανούς, ενώ ταυτόχρονα προχώρησε και σε μία ιδιαίτερα βίαιη προσπάθεια ερωτισμού των Ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας, απαγορεύοντας την ρωσική γλώσσα και ταυτόχρονα απαγορεύοντας όλα τα ρωσόφωνα κόμματα στις περιοχές αυτές, καθώς και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής της Ανατολικής Ουκρανίας.

Όπως είναι φυσικό, η κατάσταση αυτή προκάλεσε την εξέγερση των Ρωσόφωνων σε όλη την Ανατολική Ουκρανία, καθώς και όλων σχεδόν των αγροτών της περιοχής αυτής, ενώ με την υποστήριξη των μπολσεβίκων της κομμουνιστικής Ρωσίας, πολλές επαρχίες της Ανατολικής Ουκρανίας (π.χ. της Οδησσού και του Χάρκοβο), ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, ενώ η Μόσχα έστειλε συγκεκαλυμένα στρατό στις περιοχές αυτές το 1919.

Με την ήττα των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλες τις προσπάθειες του, ο φιλογερμανός Πάβλο Σκοροπάφσκι έπεσε από την εξουσία με ένα πολικό πραξικόπημα και την εξουσία κατέλαβε ένα πενταμελές Διευθυντήριο με επικεφαλής τον Πετλιούρα, ενώ ο Σκοροπάτσι κατέφυγε στην Γερμανία.

Αμέσως μετρά, ο στρατός της νέας εθνικιστικής Ουκρανικής κυβέρνησης, ηττήθηκε από τους Ρωσόφωνους και οι επαρχίες Λβιβ και Κουρσκ ανακήρυξαν επίσης την ανεξαρτησία τους από αυτή, ενώ ο στρατός του Λένιν κατέλαβε το Κίεβο, όπως και όλες σχεδόν τις πρώην ρωσικές επαρχίες (με εξαίρεση αυτών της Φιλανδίας και της Πολωνίας).

Λόγω της κατάστασης αυτής, οι Ουκρανοί απευθύνθηκαν στον Πολωνό Στρατάρχη Πλιδούσκι για βοήθεια, ο οποίος είχε επίσης δεχθεί επίθεση από τον Λένιν, με αντάλλαγμα την παραχώρηση Ουκρανικών εδαφών στην Πολωνία.

Ο Πετλιούρα δέχθηκε και αμέσως μετά ο Πλιδούσκι εισέβαλε στην Ουκρανία, κατέλαβε το Κίεβο, αλλά στην συνέχεια ο κοινός στρατός των Πολωνών και των Ουκρανών ηττήθηκε και ο στρατός του Λένιν αντεπιτέθηκε και έφτασε ως την Βαρσοβία, οπού ηττήθηκε από έναν στρατό Πολωνών και Γάλλων, και έτσι έληξε ο Ρωσοπωλονικός πόλεμος του 1920 (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_82.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html).

Αμέσως μετά, εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ιαπωνία, με στόχο να ρίξουν τους μπολσεβίκους και να βοηθήσουν τους «Λευκούς» να καταλάβουν την εξουσία, αλλά και αυτοί αποκρούστηκαν στο τέλος, και οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν οριστικά την Ουκρανία.

Στην συνέχεια, και συγκεκριμένα το έτος 1922, αμέσως μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ρωσία, αυτοί ανακήρυξαν επίσημα την ίδρυση της ΕΣΣΔ (η οποία είχε στην πράξη ιδρυθεί το 1917), ενώ  οι Αγγλογάλλοι μαζί με τα κράτη της λεγομένης «Μικρής Αντάντ» (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84) δημιούργησαν μία συμμαχία, η οποία θα «φυλάκιζε» τους μπολσεβίκους στα εδάφη τους, προκειμένου αυτοί να μην επιτεθούν ξανά στην Ευρώπη.

Η ίδια σχεδόν ιστορία επαναλήφθηκε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, οι  Γερμανοί υπό τον Χίτλερ, εισέβαλαν στα ίδια σχεδόν εδάφη της ΕΣΣΔ στα οποία εισέβαλαν και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. Ουκρανία, Λευκορωσία), με τρία εκατομμύρια στρατιώτες.

Παράλληλα, προσπάθησαν όπως τότε να καταλάβουν τον Καύκασο (Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Γεωργία), με στόχο την προτεκταροποίηση της παροχών αυτών, καθώς και την χρήση από τους ιδίους των πόρων αυτών (π.χ. των σιτηρών της Ουκρανίας για την διατροφή τους, καθώς και των πετρελαίων του Καυκάσου για να αποκτήσουν ενεργειακά αποθέματα για τον στρατό τους).

Για τον λόγο αυτό, εγκαθίδρυσαν οι ίδιοι στις περιοχές που κατέλαβαν φιλογερμανικές κυβερνήσεις (π.χ. στην Ουκρανία, το καθεστώς του φιλογερμανός Μπαντέρα), οι οποίες καταπίεσαν αγρία τους πληθυσμός της Ρωσόφωνης Ανατολικής Ουκρανίας.

Επίσης, και αυτοί όπως ο Πάβλο Σκοροπάφσκι επέστρεψαν όλη την μοιρασμένη γη στον λαό στους αριστοκράτες και έδωσαν όλα τα σιτηρά στους Γερμανούς, ενώ ταυτόχρονα προχώρησαν και σε μία ιδιαίτερα βίαιη προσπάθεια ερωτισμού των Ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας, απαγορεύοντας την ρωσική γλώσσα και ταυτόχρονα απαγορεύοντας όλα τα Ρωσόφωνα κόμματα στις περιοχές αυτές, καθώς και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής της Ανατολικής Ουκρανίας.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και στην περίπτωση αυτή, η κατάσταση αυτή προκάλεσε την εξέγερση των Ρωσόφωνων σε όλη την Ανατολική Ουκρανία, καθώς και όλων σχεδόν των αγροτών της περιοχής αυτής, ενώ με την υποστήριξη των μπολσεβίκων της κομμουνιστικής Ρωσίας του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ η Μόσχα όταν νίκησε τους Γερμανούς στο Κουρσκ, έστειλε συγκεκαλυμένα στις περιοχές αυτές και τις απελευθέρωσε το 1944.

Με την ήττα των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, οι Δυτικοί μαζί υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ίδρυσαν το 1949 την «Νέα Αντάντ», το ΝΑΤΟ, η οποία θα «φυλάκιζε» τους μπολσεβίκους στα εδάφη τους, προκειμένου αυτοί να μην επιτεθούν ξανά στην Ευρώπη, ενώ η ΕΣΣΔ ίδρυσε σε απάντηση το 1955 το λεγόμενο «Σύμφωνο της Βαρσοβίας».

Η ίδια σχεδόν ιστορία επαναλήφθηκε για τρίτη φορά στις μέρες μας. Έτσι, αμέσως μετά την πτώση της ΕΣΣΔ το 1991, το τότε καθεστώς της Ρωσίας του Μπόρις Γιέλτσιν, αυτός υπέγραψε ένα διάταγμα (μετά από διαταγές των Αμερικανών και Γερμανών χρηματοδοτών τους), βάσει του οποίου, όλες οι πρώην επαρχίες της πρώην ΕΣΣΔ, θα μπορούσαν να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους από αυτή.

[Το διάταγμα αυτό, ήταν μία καθαρή προδοσία του Γιέλτσιν ενάντια στην ίδια του την πατρίδα, ξεπουλώντας αδίστακτα επαρχίες της Ρωσίας στους Γερμανούς, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία στην Ρωσία].

Με βάση λοιπόν το διάταγμα αυτό, πολλές πρώην επαρχίες της Ρωσίας ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους αυτή, με πρώτη μάλιστα την ίδια την Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_13.html)., και ύστερα και από Αμερικανική και Γερμανική παρακίνηση, και συγκεκριμένα, η Λιθουανία, η Εσθονία, η Λετονία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία και η Αρμενία, η Μολδαβία, το Τουρκμενιστάν, το Κυργιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν.

Οι νέες κυβερνήσεις των κρατών αυτών, ήταν αρχικά εθνικιστικές, και αρκετά φιλοαμερικανικές, αλλά όχι όσο απολυτά οι Αμερικανοί θα ήθελαν.

Και αυτό, εξαιτίας του γεγονότος, ότι πολλοί από αυτούς, αν και έκαναν πολέμους ενάντια στην Ρωσία, στην συνέχεια, είτε ηττήθηκαν από τις συμμάχους αυτής (π.χ. η Γεωργία και η Μολδαβία), είτε συμμάχησαν με αυτή (π.χ. η Αρμενία), μιας και οι ίδιοι δεν ήταν στην ουσία πάρα οι πρώην κομμουνιστές κυβερνήτες των περιοχών αυτών, οι οποίοι έγιναν τάχα σε μία ημέρα δήθεν «εθνικιστές».

Για τον λόγο αυτό, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί χρηματοδότησαν τις λεγόμενες «χρωματιστές επαναστάσεις» (στην ουσία πραξικοπήματα) σε πολλές από αυτές (π.χ. σε Ουκρανία, Γεωργία και Κιργιζιστάν) τις φιλορωσικές κυβερνήσεις, προκειμένου να τις ρίξουν από την εξουσία και να καταλάβουν σε αυτές την εξουσία φιλοδυτικοί και ελεγχόμενοι (και Αμερικανοσπουδασμένοι) από τους ίδιους ηγέτες.

Στην συνέχεια, παρακίνησαν κάποιους από αυτούς να ξεκινήσουν πόλεμο με την Ρωσία (π.Χ. Γεωργία), η οποία οδήγησε φυσικά στην ήττα αυτών από τους Ρώσους (http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_13.html).

Παράλληλα, όταν στην Ουκρανία, κατέλαβε την εξουσία ο φιλορώσος Γιανουκόβιτς, οι Γερμανοί (υπό την ηγεσία των Μέρκελ και Σόιμπλε) χρηματοδότησαν εναντίον του το πραξικόπημα, το οποίο πήρε το όνομα της δήθεν «Εξέγερσης του Μαιντάν» το 2014, η οποία εκδίωξε τον νόμιμο Ουκρανό Πρόεδρο από την εξουσία και είχε ως αποτέλεσμα την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας από τους Γιάτσενιουκ, Τουρτσίνοφ, καθώς και την Τιμοσένκο.

[Οι Γερμανοί, χρηματοδότησαν και στήριξαν την άνοδο στην εξουσία των κυβερνήσεων αυτών, προκειμένου να αποδυναμώσουν την Ρωσία, αποσπώντας από αυτήν εδάφη και πληθυσμούς, τους οποίους ήθελαν να καρπωθούν οι ίδιοι, μαζί με τους ορυκτούς πόρους αυτών (σιτηρά, αγωγούς, λιμάνια), αφού πρώτα τους αφαιρέσουν από την Ρωσία, ενώ στην συνέχεια να τα εντάξουν στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ].

Για τον λόγο αυτό, οι Γερμανοί χρηματοδότησαν τους πολιτικούς αυτούς, με στόχο να αναλάβουν πραξικοπήματα την εξουσία σε αυτά και να εγκαθιδρύσουν ένα πλήρως φιλογερμανικό καθεστώς σε αυτά.

Την ίδια στιγμή, οι Ρώσοι του Βλάντιμιρ Πούτιν, παρακίνησαν σε εξέγερση πολλές πρώην ρωσικές επαρχίες στην Ανατολική Ουκρανία με Ρωσόφωνο πληθυσμό (χρησιμοποιώντας φυσικά και τα φιλορωσικά και κομμουνιστικά κόμματα των περιοχών αυτών για τον λόγο αυτό), οι οποίες καταπιεζόταν άγρια από τους Ουκρανούς εθνικιστές και είχαν ήδη ξεσηκωθεί εναντίον τους.

Στην συνέχεια, οι Ουκρανοί που ηττήθηκαν από τους επαναστάτες και τους Ρώσους στα μέτωπα αυτά (π.χ. Κριμαία, Ντόνιεσκ, Λουγκάνσκ), ζήτησαν την βοήθεια των Γερμανών (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html).

[Ο δε ήρωας του Ντονμπάς, Ιγκόρ Γκιρκίν Στρεκλόφ, παρομοίασε τα αποτελέσματα της δράσης του στην περιοχή αυτή (δηλαδή να πάει εκεί ως εθελοντής για να απελευθερώσει τους υπόδουλους αδερφούς του από την γενοκτονία των φιλοδυτικών νεοναζιστών του Κίεβου), με τα αποτελέσματα της δολοφονίας από τον Πρίντσιπ του Αυστριακού Αρχιδούκα Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στο Σεράγεβο.

Και όπως η δολοφονία αυτή είχε ως αποτέλεσμα την εμπλοκή στην περιοχή της Αυστρίας, της Σερβίας, και των συμμάχων τους και τελικά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο τέλος του οποίου η Βοσνία απελευθερώθηκε και ενσωματώθηκε στην Σερβία, κατά αντίστοιχο τρόπο η εμπλοκή του Στρεκλόφ στο Ντονμπάς, «ανάγκασε» κατά τα λεγόμενα του ιδίου τον Πούτιν να επέμβει στην Ανατολική Ουκρανία και να απελευθερώσει πολλές Ρωσικές περιοχές (π.χ. Κριμαία, Ντόνιεσκ, Λουγκάνσκ), οι οποίες απειλούταν με γενοκτονία από το Κίεβο].

Η ήττα αυτή, ήταν κάτι που εξόργισε τους Γερμανούς, οι οποίοι βοήθησαν τον Ουκρανό βιομήχανο Ποροσένκο να καταλάβει την εξουσία. 

Στην συνέχεια, ο ίδιος καταπίεσε όλο τον Ουκρανικό λαό με μνημονικά και δικτατορικά μέτρα, δίνοντας τον πλούτο της χώρας αυτής στους Γερμανούς, ενώ ταυτόχρονα προχώρησε και σε μία ιδιαίτερα βίαιη προσπάθεια ερωτισμού των Ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας, απαγορεύοντας την ρωσική γλώσσα και ταυτόχρονα απαγορεύοντας όλα τα ρωσόφωνα κόμματα στις περιοχές αυτές, καθώς και τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής της Ανατολικής Ουκρανίας.

Όπως είναι φυσικό, η κατάσταση αυτή προκάλεσε την εξέγερση των Ρωσόφωνων στην Ανατολική Ουκρανία, καθώς και όλων σχεδόν των Ρωσόφωνων της περιοχής αυτής, ενώ με την υποστήριξη των Ρωσίας του Πούτιν, πολλές επαρχίες της Ανατολικής Ουκρανίας (π.χ. του Ντόνιεσκ και του Λουγκάνσκ), ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους, ενώ η Μόσχα είχε ήδη στείλει συγκεκαλυμένα στρατό στις περιοχές αυτές ήδη από το 2013.

[Ιδιαίτερη βοήθεια στο πραξικόπημα αυτό έδωσε το νεοναζιστικό κόμμα (και ταυτόχρονα παραστρατιωτική οργάνωση) του λεγομένου «Δεξιού Τομέα», το οποίο θαυμάζει και επαινεί τον συνεργάτη των Ναζί και υποχείριο τους, τον Στέπαν Μπαντέρα].

Με την ήττα του φιλογερμανός Ποροσένκο στον πόλεμο αυτό, παρόλες τις προσπάθειες του, αυτός έπεσε από την εξουσία, την οποία κατέλαβε με νέες εκλογές ένα νέο κόμμα, με επικεφαλής τον πρώην κωμικό Ζιλίνσκι.

Λόγω της κατάστασης αυτής, οι Ουκρανοί απευθύνθηκαν για βοήθεια όπως και στο παρέλθουν στην αντρική Πολωνία των ακραιφνώς αντιρώσων Ντούντα και Καζίνσκι, όπως και στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι οποίες και τις υποσχέθηκαν οικονομική και διπλωματική βοήθεια, καθώς και την παροχή οπλών, ακόμα και μία μελλοντική ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κατά παραπλήσιο τρόπο με το 1919.

Προσπαθώντας με την επέκταση του ΝΑΤΟ στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ (Ουκρανία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Γεωργία), να «μαντρώσουν» τους Ρώσους, όπως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στα εδάφη τους και να περικυκλώσουν την Ρωσία από παντού (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html).

Θα συμβεί άραγε στην συνέχεια ένας νέος Ρωσοουκρανικός πόλεμος σαν αυτόν του 2014 στην περιοχή με κάποια αφορμή (π.χ. την ανακατάληψη των επαρχιών της Κριμαίας, του Ντόνιεσκ και του Λουγκάνσκ από τους Ουκρανούς), καθώς και σε άλλες πρώην Σοβιετικές επαρχίες (π.χ. την Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν ή την Αρμενία), με μία πιο έντονη καμία ενεργή ανάμειξη της Δύσης αυτή την φορά;

Η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα για άλλη μία φορά την ήττα της Ουκρανίας, καθώς και την πλήρη κατάληψη της από την Ρωσία όπως το 1919, ή σε μία τέτοια περίπτωση θα αναμειχτεί στρατιωτικά και η Δύση (ΝΑΤΟ, ΕΕ) σε αυτή, με αποτέλεσμα αυτή να μετατραπεί σε μία μεγάλη περιφερειακή ή και διεθνής-παγκόσμια πολεμική σύγκρουση, με αβέβαια αποτελέσματα (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html), όπως το 1919 (δηλαδή μία «Πύρρειο νίκη» για κάθε πλευρά);

Άγνωστο, αλλά καλό θα ήταν να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα από κάθε πλευρά, έτσι ώστε το παρελθόν να μην ξαναγίνει άλλη μία φορά το μέλλον μας.