ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, πολλές χώρες, πρώην κράτη-μέλη της, διακήρυξαν άμεσα την ανεξαρτησία τους από αυτή. Αμέσως δε μόλις αυτή επετεύχθη, ξεκίνησε παράλληλα μία σειρά βίαιων πολέμων στα εδάφη αυτών (εμφύλιοι ή κινήματα ανεξαρτησίας από μειονότητες) ή ακόμα και διακρατικοί πόλεμοι.

[Ήδη από το 1989, παρατηρούνταν πλέον εντός της επικράτειας της ΕΣΣΔ, τριβές ακόμη και περιορισμένης διάρκειας αψιμαχίες σε περιοχές, όπως το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ενώ η Μολδαβία ενώ οι Βαλτικές Δημοκρατίες (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία) διεκδικούσαν ανοικτά την ανεξαρτητοποίησή τους από τη ΕΣΣΔ].

Στην Γεωργία, αμέσως μετά την ανεξαρτησία της χώρας αυτής το 1991, ξέσπασαν βίαιοι πόλεμοι με τις περιοχές της Νότιας Οσετίας, της Αμπχαζίας, οι οποίες, αν και άνηκαν διοικητικά εντός τους Γεωργιανού κράτους, δεν επιθυμούσαν να παραμείνουν σε αυτό.

Στις βίαιες μάχες που ακολούθησαν, οι λαοί αυτοί, με την βοήθεια και των Ρώσων, κέρδισαν τις Γεωργιανές δυνάμεις, υπό την ηγεσία του εθνικιστή προέδρου Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια και απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από την Γεωργία.

(Μετά την ήττα του, ο Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια, «πέθανε» το 1993, κάτω από αδιευκρίνιστες ακόμα και σήμερα συνθήκες. Άλλοι μιλούν για αυτοκτονία του και άλλοι πως σκοτώθηκε μαχόμενος από άλλους Γεωργιανούς εθνικιστές, που τον κατηγορούσαν για προδοσία, λόγω της ήττας που υπέστη η Γεωργία).

Η Γεωργία εξαναγκάζεται σε κατάπαυση πυρός με την Οσσετία και την Αμπχαζία, με την Ρωσία να αποτελεί μέρος της ειρηνευτικής δύναμης που στάλθηκαν στην περιοχή, με εγγυήσεις εκατέρωθεν για μη χρήση βίας.

Παράλληλα και η επαρχία της Αζαρίας, άρχισε να ανεξαρτητοποιείται από την Γεωργία.

Οι πόλεμοι αυτοί πάγωσαν, με τις τρεις περιοχές να ανακηρύσσονται αυτόνομες. Από τις περιοχές αυτές έφυγαν χιλιάδες πρόσφυγες.

Αυτή η κατάσταση αυτή διήρκησε ως το 2003, όταν ανατράπηκε ο Σεβαρντνάτζε με την «επανάσταση των Ρόδων» (ουσιαστικά υποκινούμενο από το εξωτερικό πραξικόπημα με την χρηματοδότηση της CIA) και την θέση του πήρε ο Μιχαήλ Σαακασβίλι. Ο νέος Πρόεδρος υποσχέθηκε να καταπολεμήσει τις αποσχιστικές τάσεις.

Την άνοιξη του 2004 ξέσπασε μεταξύ της Γεωργιανής κυβέρνησης και της Αζαρίας, μεγάλη πολιτική κρίση, η οποία απείλησε να εξελιχθεί σε ένοπλη σύρραξη. Η κεντρική Γεωργιανή κυβέρνηση θέλησε να επαναφέρει τον κεντρικό έλεγχο στην περιοχή αυτή.

Τα τελεσίγραφα του Σαακασβίλι και η αυταρχική διακυβέρνηση του Αμπασίτζε στην Αζαρία, επέφεραν την παραίτηση του τελευταίου και την αυτοεξορία του στην Ρωσία. Η Αζαρία, επανεντάχθηκε διοικητικά στην Γεωργία, σαν (υποτίθεται) «αυτόνομη δημοκρατία».

Το 2008, οι ΗΠΑ έπεισαν την φιλική προς αυτούς Γεωργία και τον πραξικοπηματικό ουσιαστικά ηγέτη της Σαακασβίλι, να επιτεθεί εναντίον της ειρηνευτικής δύναμης της Ρωσίας στην Οσσετία και την Αμπχαζία, κατά την διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου.

Αποτέλεσμα της πράξης του αυτής, ήταν η πλήρη ήττα και συντριβή  της Γεωργίας, η συνεχής προέλαση σχεδόν ως την Τιφλίδα της Μόσχας, καθώς και η οριστική απώλεια για την Γεωργία των περιοχών της Νότιας Οσσετίας και της Αμπχαζίας.

Οι ΗΠΑ αν και προσπάθησαν να αποσταθεροποιήσουν την σημαντική για την Ρωσία πρώην περιοχή της ΕΣΣΔ, δεν πέτυχαν τελικά τον στόχο τους, αλλά αντίθετα ανάγκασαν την Ρωσία να προβεί σε αναγνώριση των δημοκρατιών της Νότιας Οσσετίας και της Αμπχαζίας, φέροντας και τις δύο αυτές περιοχές υπό την επιρροή της.

Μετά το τέλος των εχθροπραξιών, η Ρωσία αναγνώρισε οριστικά την ανεξαρτησία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας. Λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε και η Νικαράγουα, ενώ την πρόθεσή τους να κάνουν κάτι ανάλογο εξέφρασαν η Λευκορωσία, η Βενεζουέλα, και ο Λίβανος.

Ουσιαστικά, η τυχοδιωκτική πολιτική του Σαακασβίλι, επέφερε την καταστροφή και τον πλήρη διαμελισμό της χώρας του.

(Πολλοί υποστηρίζουν, πως ο πόλεμος αυτός, δεν έγινε μόνο για να μειωθεί περαιτέρω η επιρροή της Μόσχας στις δημοκρατίες αυτές, αλλά και για να επανενώσεις πλήρως η Γεωργία, προκειμένου να μπει στο ΝΑΤΟ, μιας και μόνο πλήρως ενοποιημένες χώρες μπαίνουν σε αυτό, χωρίς προβλήματα πολεμικών συγκρούσεων εντός τους.

Και επίσης, προκειμένου να μπορέσει να περάσει ο σχεδιαζόμενος αγωγός TAP, από πλήρως ελεγχόμενα από την δυτικόφιλη κυβέρνηση της Γεωργίας εδάφη, χωρίς τον κίνδυνο σαμποτάζ του, από εχθρικές αυτονομιστικές δυνάμεις).

Πιο πρόσφατα, στην Ουκρανία, ύστερα από το υποκινούμενο από τους Δυτικούς πραξικόπημα το 2014 και την κατάληψη της εξουσίας από μισθοφόρους, δυτικούς πράκτορες και ναζιστές, οι οποίοι με το που πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο του κράτους, κήρυξαν πόλεμο στους πολιτικούς αντιπάλους τους, στις ρωσικές μειονότητες και στην Ρωσία. 

Σκοπός τους ήταν, με την υποστήριξη της Γερμανίας και των ΗΠΑ, να εγκαθιδρύσει μία φιλογερμανική κυβέρνηση και να υφαρπάξει τον έλεγχο των αγωγών της χώρας αυτής, με την παράλληλη οικειοποίηση των πρώτων υλών και των πλούσιων σιτοβολώνων της, την ενσωμάτωσή της στο δυτικό άρμα και την ΕΕ, μαζί με την παράλληλη αποδυνάμωση της Ρωσίας.

Η απάντηση του Πούτιν ήρθε γρήγορα, αφού φρόντισε να βοηθήσει οικονομικά και στρατιωτικά τον κατά πλειοψηφία ρωσικό πληθυσμό που είχε ξεσηκωθεί στην Χερσόνησο της Κριμαίας, η οποία ως γνωστό φιλοξενεί  και το ναύσταθμο του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας,   στέλνοντας στρατό και καταλαμβάνοντας  όλα την περιοχή.

Έτσι, η Κριμαία έγινε de facto και μετά το δημοψήφισμα που διεξήχθη στην περιοχή και de jure ρωσική. Ύστερα οργισμένοι οι Ναζί του Κιέβου, με την υποκίνηση και πάλι των ΗΠΑ,  επιτεθήκαν και άρχισαν να διαπράττουν γενοκτονία στις φιλορωσικές περιοχές της Νέας Ρωσίας (Ντόνεσκ και Λουγκάνσκ).

Η  Ρωσία όμως, άρχισε να ενισχύει αποφασιστικά τους πατριώτες της Νέας Ρωσίας, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση ικανών ηγετών (όπως ο Συνταγματάρχης Ιγκόρ Ιργκίν Στρέλκοφ) κατάφεραν όχι μόνο να αποκρούσουν την εισβολή των νεοναζιστών του Κιέβου, αλλά και να αντεπιτεθούν, απωθώντας τα στρατεύματα τους και φτάνοντας μέχρι την Μαριούπολη και αναγκάζοντας τους Ουκρανούς να υπογράψουν μία εκεχειρία, η οποία  έσωσε τον ουκρανικό στρατό από την  πλήρη διάλυση και διασυρμό. Έτσι το σχέδιο των ΗΠΑ απέτυχε για άλλη μία φορά.

Στην Μολδαβία, αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τον Αύγουστο του 1991, και την κήρυξη της ανεξαρτησίας της, αναπτύχθηκε το πρώτο διάστημα της ανεξαρτησίας, κινητικότητα για την επανένωση με την Ρουμανία, αλλά το δημοψήφισμα που διενεργήθηκε τον Μάρτιο του 1994, έδειξε πως η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων επιθυμούσαν τη συνέχιση της ανεξαρτησίας.

Το 1990 όμως, η περιοχή της Υπερδνειστερίας, που άνηκε ως τότε διοικητικά στην Μολδαβία, διακήρυξε την ανεξαρτησία της από αυτή. Το κράτος αυτό, βοηθημένο από Ρώσους, Κοζάκους και Ουκρανούς εθελοντές, και την 14η Ρωσική (πρώην Σοβιετική) Στρατιά, νίκησε τις Μολδαβικές δυνάμεις στον Πόλεμο της Υπερδνειστερίας.

Από τότε η Μολδαβία έχασε τον έλεγχο και την επιρροή στην Υπερδνειστερία. Κατάπαυση του πυρός υπογράφηκε στις 21 Ιουλίου 1992 και διαρκεί μέχρι σήμερα.

Σε δημοψήφισμα, στις 17 Σεπτεμβρίου 2006, οι ψηφοφόροι της αυτοανακηρυγμένης Δημοκρατίας της Υπερδνειστερίας, ψήφισαν με ποσοστό 93,1% υπέρ της ανεξαρτητοποίησής τους, από την Μολδαβία και της ένωσης με την Ρωσία. Για την ώρα, η Ρωσία δεν έχει αποδεχτεί την ένωση με την Υπερδνειστερία.

Τέλος, στην περιοχή του Καυκάσου, η Αρμενία πολέμησε νικηφόρα (με την βοήθεια των Ρώσων) με το Αζερμπαϊτζάν, για το Καραμπάχ, κατά τον Πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ ανάμεσα στις δυο αυτές χώρες.

Ο Πόλεμος του Καραμπάχ τελείωσε με την κατάπαυση πυρός που επιβλήθηκε το 1994 μετά από προσπάθειες των Ρώσων. Ο πόλεμος θεωρήθηκε επιτυχημένος για τους Αρμένιους του Καραμπάχ που στο τέλος του έλεγχαν το 14% του διεθνώς αναγνωρισμένου εδάφους του Αζερμπαϊτζάν, έκταση που συμπεριλαμβάνει και τον θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Έτσι, έχει μέχρι τώρα η κατάσταση στις περιοχές αυτές. Οι ΗΠΑ όμως, φαίνεται πως συνεχίζουν την τακτική τους για επανεξοπλισμό των καθεστώτων της Γεωργίας και της Ουκρανίας, ενώ παράλληλα υποκινούν και τους Αζέρους και τους Μολδαβούς κατά των Ρώσων, σχεδιάζοντας μελλοντικά να δοκιμάσουν να τους φέρουν όλους μαζί αντιμέτωπους με την Ρωσία.

Όλα αυτά, προκειμένου να την πιέσουν με τα πολλά μέτωπα και να την δυσκολέψουν να δράσει συγκεντρωτικά λόγω των πολλών απειλών και να την «αναγκάσει» να παραμείνει «απασχολημένη» εντός των Στενών της Μαύρης Θάλασσας, ενώ αυτή θα εισβάλει και θα επιτίθεται πιθανώς σε νέα μέτωπα στην Μέση Ανατολή (http://corfiatiko.blogspot.gr/2017/07/blog-post_195.html).

Φυσικά, το πιθανότερο είναι αυτό το σχέδιο των ΗΠΑ να αποτύχει, αφού η Ρωσία αποκλείεται να εγκαταλείψει τις περιοχές αυτές, στις οποίες υπάρχουν και μεγάλες ρωσικές μειονότητες, αγωγοί ρωσικού ενδιαφέροντος, αλλά και σπουδαίοι ορυκτοί πόροι, όπως πετρέλαιο και φυσικό αέριο (π.χ. σε Ουκρανία και Αζερμπαϊτζάν).

Ποιο θα είναι άραγε το μέλλον των περιοχών αυτών; Άγνωστο, αλλά μόνο η γνώση, η συνεχής εγρήγορση και η διορατικότητα από πλευράς πολιτικών ταγών, θα μπορέσουν να αποτρέψουν τέτοιου είδους πολεμικές τραγωδίες να επαναληφθούν ξανά στις περιοχές αυτές.