Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Οκτωβρίου 11, 2014

                                                                                                                                  Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Το 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία και η νεοπαγής κομμουνιστική Ρωσία (που μετέπειτα μετονομάστηκε σε Σοβιετική ένωση) υπέγραψαν στην περιοχή του Μπρεστ-Λιτόφσκ την ομώνυμη συνθήκη. Με βάση τους όρους της συνθήκης αυτής, προβλεπόταν: (α) Η παράδοση στις Κεντρικές Δυνάμεις των περιοχών της Καρελίας, της Λιθουανίας και της Πολωνίας. (β) Η εκκένωση υπό των ρωσικά στρατεύματα των περιοχών της Λετονίας, της Λιθουανίας,  της Εσθονίας, της Φιλανδίας και των νήσων Ώλαντ και τέλος (γ) Η  εκκένωση της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας καθώς και η Παράδοση της Υπερκαυκασίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Αυτό είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα να χάσει το νέο καθεστώς στην Ρωσία που προήλθε από την Οκτωβριανή Επανάσταση (επανάσταση μόνο στο όνομα, αφού ουσιαστικά μία μικρή ένοπλη ομάδα 10.000 ατόμων κατέλαβε με πραξικόπημα μία πόλη 3 εκατομμυρίων σχεδόν αναίμακτα, μέσα στο γενικό χάος και αποδιοργάνωση, ενώ παράλληλα είχε χρηματοδοτηθεί εκτενώς από την Γερμανία μέσω του γερμανού τραπεζίτη Πάρβους, προκειμένου να ρίξει το προηγούμενο καθεστώς, να δεχθεί μία ταπεινωτική και προδοτική για την χώρα αυτή ειρήνη, και να παραδώσει τεράστιες περιοχές εδαφών στην Γερμανία και τους συμμάχους της)  να χάσει το ένα τέταρτο των εδαφών του, μαζί με τον πληθυσμό τους, το ένα τέταρτο της βιομηχανίας της χώρας, καθώς και το ένα δέκατο του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

 Παράλληλα δημιουργήθηκαν νέα κράτη στα εδάφη που παραδόθηκαν από την Σοβιετική Ρωσία στην Γερμανία με ηγεσίες απόλυτα ελεγχόμενες και αφοσιωμένες στο Βερολίνο.   Τα νέα κράτη που δημιουργηθήκαν ήταν αυτά της Λετονίας, της Λιθουανίας,  της Εσθονίας, της Φιλανδίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας καθώς και της Γεωργίας, της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν. Σε όλα αυτά τα κράτη εγκαταστάθηκαν εθνικιστικές φιλογερμανικές κυβερνήσεις, οι οποίες όμως ήταν ασταθείς, ενώ σε μερικά από τα κράτη αυτά (Ουκρανία, Γεωργία, Φιλανδίας) υπήρχαν άνω της μίας κυβερνήσεις που συχνά βρισκόταν σε κατάσταση έντονων πολεμικών συγκρούσεων και βίαιων εμφυλιοπολεμικών συνθηκών μεταξύ τους.

Το ίδιο χρονικό διάστημα το έθνος της Πολωνίας ήταν διαμοιρασμένο μεταξύ των τριών αυτοκρατοριών της Ρωσίας, της Αυστροουγγαρίας και της Γερμανίας. Κάθε μία από αυτές τις αυτοκρατορίες είχε δημιουργήσει στρατιωτικά σώματα από τους πολίτες της που είχαν Πολωνική καταγωγή και τα οποία πολεμούσαν για την πραγματοποίηση των πολεμικών σκοπών των ηγεσιών τους.

Στο Πολωνικό στρατιωτικό σώμα της Αυστροουγγαρίας ηγέτης ήταν ο Πολωνός ηγέτης Ιωσήφ Πλιδούσκι. Αυτός είχε γεννηθεί στα Πολωνικά εδάφη που άνηκαν στην Ρωσία, αλλά είχε εκδιωχθεί από εκεί λόγω της έντονης εθνικιστικής δράσης και των αποσχιστικών πεποιθήσεων του. Έτσι κατέφυγε στην Αυστροουγγαρία όπου βοήθησε στο σχηματισμό Πολωνικού σώματος με σκοπό να πολεμήσει και να νικήσει αρχικά τους Ρώσους και έπειτα να στραφεί κατά των Γερμανών και των Αυστριακών και να ελευθερώσει όλα τα Πολωνικά εδάφη. Όμως τα σχέδια του έγινα αντιληπτά από το Αυστριακό στρατιωτικό επιτελείο κατά την διάρκεια του πολέμου. με αποτέλεσμα αυτός να συλληφθεί, ενώ το σώμα του να λιποτακτήσει από τον Αυστριακό στρατό, να καταφύγει στην Γαλλία και να πολεμήσει στο πλευρό των συμμάχων ως το τέλος του πολέμου.

Ο πόλεμος έληξε ως γνωστόν με την ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της με αποτέλεσμα αυτή να χάσει εκτός από εκτεταμένα εδάφη και πληθυσμό και την ικανότητα ελέγχου των φιλογερμανικών καθεστώτων που αυτή είχε εγκαθιδρύσει στην περιοχή της κεντρικής Ευρώπης. Η συνθήκη των Βερσαλλιών που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα, πέραν των άλλων και την ίδρυση ελεύθερου Πολωνικού κράτους.

Τα στρατεύματα των περιοχών των πρώην αυτοκρατοριών των 3 αυτοκρατοριών (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Ρωσία) έχοντας μείνει ακέφαλα, αφού οι κυβερνήσεις των χωρών που υπηρετούσαν είχαν καταρρεύσει, αφοπλίστηκαν εύκολα από τους Πολωνούς, οι οποίοι ένωσαν τα τρία πρώην κατεχόμενα τμήματα της χώρας τους σε ένα κράτος με ηγέτη τον στρατηγό Ιωσήφ Πλιδούσκι.

 Αυτός επειδή μισούσε τους Ρώσους και φοβόταν ότι παρά τις «φιλειρηνικές» και «διεθνιστικές» διακηρύξεις του Σοβιετικού καθεστώτος, αυτό κατά βάθος επιθυμούσε ακόμα να επανακαταλάβει την Πολωνία, αποφάσισε να προβεί στον σχηματισμό δύο νέων «ψευδο-κρατών», της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, των οποίων οι ηγεσίες θα ήταν φιλοπωλωνικές και θα αποτελούσαν έναν ενδιάμεσο σταθμό «μαξιλάρι», εμπόδιο και ασπίδα ασφαλείας ανάμεσα στην Πολωνία και την Σοβιετική Ένωση. Για τον λόγο αυτό επιτέθηκε στα εδάφη αυτά (τα οποία θεωρητικά ήταν ανεξάρτητα κράτη) και επέβαλλε σε αυτά με την χρήση στρατιωτικής βίας φιλοπωλωνικές εθνικιστικές κυβερνήσεις. 

Η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) που ήθελε να εντάξει αυτά τα κράτη στην σφαίρα επιρροή της (αφού μόνο φαινομενικά είχε αποδεχθεί την απώλεια τους, μέχρι να εδραιωθεί το νέο κομμουνιστικό καθεστώς και να αναδιοργανωθεί στρατιωτικά και πολιτικά) και φοβούμενη την επέκταση των Πολωνών και στα εδάφη που αυτή ήλεγχε, αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Πολωνία.

Πραγματικά οι στρατιές της ΕΣΣΔ άρχισαν να προελαύνουν στα εδάφη αυτά, τα οποία σύντομα κατέλαβαν και άρχισαν υπό την ηγεσία του Στρατάρχη Τουχασέφσκι να εισχωρούν και να προελαύνουν στα εδάφη της κυρίως Πολωνίας. Σύντομα έφτασαν στην Βαρσοβία και ξεκίνησαν την πολιορκία της, έχοντας κυκλώσει αυτήν από 3 πλευρές. Απέμενε μόνο το ιππικό του στρατηγού Μπουντιένυ να περικυκλώσει την Πολωνική πρωτεύουσα από τον νότο για να ολοκληρωθεί η πλήρης περικύκλωση που θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη της.

Όμως αιφνιδίως ο Μπουντιένυ υπό τις διαταγές του επίτροπου (υπουργού) Εθνοτήτων και προσωπικού φίλου του Μπουντιένυ, Ιωσήφ Στάλιν στράφηκε προς τον νότο και συγκεκριμένα κατευθύνθηκε στα σύνορα με την Ρουμανια με το αιτιολογικό ότι υπήρχε κίνδυνος επίθεσης από αυτήν την χώρα. Στην πραγματικότητα ο  Στάλιν ήθελε (και πέτυχε) να υπονομεύσει την προσπάθεια του Στρατάρχη Τουχασέφσκι, που ήταν προσωπικός και εν δυνάμει επικίνδυνος πολιτικός αντίπαλος για την εσωκομματική διαδοχή, όταν αυτή ερχόταν.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την συνεχή ροή εφοδίων που άρχισε να έρχεται από τα δυτικά κράτη, την παλλαϊκή συστράτευση του Πολωνικού λαού για την απόκρουση του εισβολέα και την αιφνιδιαστική επίθεση που εξαπέλυσαν οι στρατηγοί Πλιδούσκι και Σιρκόσκι κατά των Σοβιετικών, την σχεδόν πλήρη,  καταστροφή του εκστρατευτικού τους σώματος και την ακόμα μεγαλύτερη προώθηση και αντεπίθεση των Πολωνών οι οποίοι προέλασαν ως την Λιθουανία και κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Βίλνιους. Αυτό είχε ως άμεση συνέπεια την υπογραφή ανακωχής, στην οποία η Πολωνία ως νικήτρια δύναμη προσάρτησε τις περιοχές της Ποδολίας, της Πολεσίας και της Βολυνίας.

Όμως η προσπάθεια του  Πλιδούσκι για την δημιουργία δύο κρατών αναχωμάτων κατά της ΕΣΣΔ δεν πέτυχε και η προσάρτηση από τους Πολωνούς Σοβιετικών εδαφών είχε ως αποτέλεσμα την έντονη μνησικακία αυτών, παράλληλα με την πρόθεση τους για επαναπροσάρτηση τους και εκδίκηση. Κάτι που πραγματικά κατάφεραν να το πετύχουν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ.

Αντίστοιχα με το 1917, το 1991 η τότε Σοβιετική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και από τα πρώην ενωμένα εδάφη της ξεπήδησαν νέες χώρες, οι οποίες στην περιοχή της κεντρικής Ευρώπης και του Καυκάσου ήταν οι ίδιες που δημιουργήθηκαν από την συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ, δηλαδή  Λετονίας, της Λιθουανίας,  της Εσθονίας, της Φιλανδίας, της Μολδαβίας,  της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας καθώς και της Γεωργίας, της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν.

Στην Πολωνία το δικτατορικό φιλοσοβιετικό καθεστώς του στρατηγού Γιαρουζέλσκι κατέρρευσε και στην ηγεσία της χώρας ανήλθε ο Λεχ Βαλέσα. Στις περιοχές της Γεωργίας, της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι, οι οποίοι είχαν σαν αποτέλεσμα προσωρινά τα εθνικιστικά και αντιρωσικά καθεστώτα των χωρών αυτών να καταρρεύσουν και νέες πιο διαλλακτικές προς την Μόσχα ηγεσίες να πάρουν την ηγεσία. Αργότερα μέσω των δυτικά υποκινούμενων «χρωματιστών» επαναστάσεων νέα αντιρωσικά καθεστώτα πήραν και πάλι πραξικοπηματικά την εξουσία και στράφηκαν κατά της Μόσχας και με βίαιες και γενοκτονικές διαθέσεις  κατά των Ρωσόφωνων πληθυσμών.

 Το 2014, λίγο πριν την υποκινούμενη από την Δύση «εξέγερση» του Μαιντάν, ουκρανικά μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων εισήλθαν στο έδαφος της Πολωνίας και έλαβαν ειδική «εκπαίδευση». Λίγο μετά όταν εκδηλώθηκε η  «εξέγερση» κατά του φιλορώσου προέδρου Γιανουκόβιτς, τα μέλη αυτά ήταν από τους κύριους πρωταγωνιστές στο συμβάν αυτό.

 Όλα αυτά είχαν συμβεί με την σύμφωνη γνώμη του τότε πρωθυπουργού της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ (και τωρινού προέδρου της ΕΕ, του οποίου ο παππούς συνεργάστηκε με τους Γερμανούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), με σκοπό αντίστοιχο με αυτόν που είχε ο Πλιδούσκι σχεδόν πριν έναν αιώνα. Να ρίξει το φιλορωσικό καθεστώς και να εγκαταστήσει στην θέση του ένα νέο φιλοπωλωνικό αντιρωσικό καθεστώς «μαξιλάρι» ανάμεσα στην Πολωνία και την Ρωσία, που θα ήταν εχθρικό προς τους Ρώσους και θα συμμαχούσε πολιτικά και οικονομικά με την Πολωνία, ενώ παράλληλα θα γινόταν και στρατιωτικοί σύμμαχοι μέσω της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Παράλληλα η Ρωσία θα αποδυναμωνόταν σημαντικά, και εκτός από ένα νέο εχθρικό καθεστώς που θα αποκτούσε, θα παγιδευόταν στον Εύξεινο Πόντο, ενώ το Αμερικανικού αντιπυραυλικό σύστημα και Νατοϊκά στρατεύματα θα εισερχόταν στην Ουκρανία και θα έφταναν στα σύνορα με την Ρωσία.

Επίσης με την έντονη πολιτική σύγκρουση που επακολούθησε, η Πολωνία κατάφερε επίσης να φέρει σε δύσκολη θέση και την άλλη αντίπαλο της, την Γερμανία η οποία ενώ βοήθησε στην πτώση του Γιανουκόβιτς με την προοπτική της άμεσης και πλήρης σε όλους τους τομείς κατάληψης της χώρας αυτής με προεξάρχοντες αυτούς των αγωγών και των πρώτων υλών, είδε με τρόμο όλα τα κέρδη που περίμενε να αποκτήσει να τινάσσονται στον αέρα από την άμεση, έγκαιρη και ταχύτατη απάντηση της Ρωσίας του Πούτιν, ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες κατέλαβε και προσάρτησε μέσω δημοψηφίσματος την Κριμαία, ενώ με την υποστήριξη που προσέφερε και στις επαναστατημένες περιοχές της Νέας Ρωσίας κατάφερε να απωθήσει και την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου από τα εδάφη αυτά και να ανακουφίσει τον πληθυσμό τους, ο οποίος επί της ουσίας ανεξαρτητοποιήθηκε και αυτός για το Κίεβο (Αυτό είναι καταστροφική εξέλιξη για τους Γερμανούς, ενόψει και του επικείμενου χειμώνα, αφού από αυτά τα εδάφη περνάνε οι περισσότεροι αγωγοί, ενώ παράλληλα εκεί βρίσκονται και πολλά πολύτιμα ορυκτά, την στιγμή που δεν υπάρχουν άμεσες λύσεις για εναλλακτική παροχή φυσικού αερίου, αφού τα κοιτάσματα της Μεσογείου θα πάρουν κάποια χρόνια για να αξιοποιηθούν, το φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν μέσω του αγωγού TAP δεν φτάνει, ενώ ο σχεδιαζόμενος αγωγός Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Ιορδανία-Συρία-Τουρκία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί λόγω της άρνησης της κυβέρνησης της Συρίας και του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου).

Όλα αυτοί οι σχεδιασμοί όμως δεν φαίνεται ότι θα βγουν σε καλό ούτε για την Πολωνία και τους συμμάχους της. Ο Ντόναλντ Τουσκ όπως και η τωρινή πρωθυπουργός της Πολωνίας Εύα Κοπάσζ δεν είναι, ούτε και έχουν τις ικανότητες του στρατηγού Ιωσήφ Πλιδούσκι, οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες, ενώ τα λιγοστά στρατεύματα και οπλικά συστήματα που έχει αποστείλει το ΝΑΤΟ δεν φαίνονται ικανά να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ των Πολωνών.

Επιπροσθέτως ο εμφύλιος στο έδαφος της Ουκρανίας θα εμποδίζει στους αγωγούς που διαπερνούν τα εδάφη της να προμηθεύουν με αέριο για την θέρμανση των σπιτιών και για καύσιμα των βιομηχανιών και οχημάτων της χώρας.

Παράλληλα ένα οικονομικό Ρωσικό εμπάργκο και μία πλήρης παύση μεταφοράς φυσικού αερίου προς την Ευρώπη θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την Πολωνία, αφού αυτή δεν έχει εναλλακτική λύση τύπου «Nord Stream» σε αντίθεση με την Γερμανία, η οποία στην προσπάθεια της να κερδίσει χρόνο είναι πιθανό να έρθει σε έναν προσωρινό συμβιβασμό με τους Ρώσους και να στραφεί μέχρι ενός σημείου έναντι των υπερφίαλων, επιθετικών και ακραία φιλοαμερικανών Πολωνών εντός της ΕΕ, καταφέροντας έτσι  ένα διπλό και καταστροφικό για αυτούς συντριπτικό πλήγμα ανάλογο, τηρουμένων πάντα των αναλογιών με το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ.

Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι η τωρινή επιθετική στάση των Πολωνών όχι μόνο δεν θα τους βοηθήσει να επικρατήσουν, αλλά το πιθανότερο είναι να τους προξενήσει τις ίδιες συμφορές που τους επέφερε και στο παρελθόν, παράλληλα με την πλήρη οικονομική της καταστροφή και επιπροσθέτως να προκαλέσει σημαντικούς τριγμούς στην οικονομία και την σταθερότητα της ΕΕ, καθώς και στην συνοχή του ΝΑΤΟ.

 ΑΛΩΠΗΞ