ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΡΩΣΟΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΡΩΣΟΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό ο Αμερικάνικος εμφύλιος ξεκίνησε αναμεσά στον Αμερικανικό Βορρά και τον Νότο, με τον μεν πρώτο να είναι υπό την διοίκηση του Αμερικανού Προέδρου Αβραάμ Λίνκολν και ο δεύτερος υπό την διοίκηση του Προέδρου των Νότιων Πολιτείων Τζέφερσον Ντέιβις.

Ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ τότε διασπάστηκαν σε δύο κράτη ηταν οι μεγάλες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διάφορες μεταξύ των δύο αυτών κρατών/ενώσεων, αλλά η αφορμή με την οποία αυτές βγήκαν στην επιφάνεια ηταν το ζήτημα της δουλείας.

Η δουλεία υπήρχε σε εκτεταμένο βαθμό στον Αμερικανικό Νότο, αφού οι δούλοι χρησιμοποιούνταν από τους γαιοκτήμονες της περιοχής για να κάνουν τις δουλείες τους στα κτήματα, ενώ στον Βορρά υπήρχαν οι εξαθλιωμένοι εργάτες, λευκοί και μαύροι.

Η ύπαρξη των σκλάβων στον Νότο, ο οποίος παρέμενε πεισματικά αγροτικός και δεν ευνοούσε την βιομηχανία και την ανάπτυξη του τραπεζικού τομέα και την πώληση γης στις μεγάλες επιχειρήσεις του Αμερικανικού Βορρά, απέτρεπε τα σχέδια των Βορείων επιχειρηματιών για επέκταση των επιχειρήσεων και των αγορών των Βορείων στον Νότο και την αγορά της γης του, οπότε αυτό το εμπόδιο έπρεπε να εξαλειφθεί.

Η αντιδημοφιλής Προεδρία του Μπούκαραν, του οποίου η αδύναμη Προεδρία έκανε τις διάφορες μεταξύ του Νότου και του Βορρά να ενταθούν σε πολύ μεγάλο βαθμό, οδήγησε την χώρα αυτή σε μεγάλη διαίρεση, η οποία εντάθηκε με την εκλογή του Αβραάμ Λίνκολν ως διάδοχου του Μπούκαραν (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_72.html, https://alophx.blogspot.com/2021/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_7.html).

Με την εκλογή αυτή, ο Νότος των ΗΠΑ ανακήρυξε άμεσα την ανεξαρτησία του και εξέλεξε ως Προέδρο της λεγομένης Συνομοσπονδίας των Νότιων τον Τζέφερσον Ντέιβις, έχοντας την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, οι οποίοι πολεμούσαν τον Λίνκολν και ήθελαν να αποδυναμώσουν τις ΗΠΑ, χωρίζοντας σε δύο κράτη.

Σύντομα ξέσπασε ένας άγριος εμφύλιος μεταξύ του Αμερικανικού Βορρά και του Νότου (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_72.html, https://alophx.blogspot.com/2021/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_7.html), ο οποίος κατέληξε σε μία τετράχρονη αντιπαράθεση μεταξύ της Ένωσης των Βορείων και της Συνομοσπονδίας των Νότιων.

Οι Αγγλογάλλοι, πέρα από την διπλωματική υποστήριξη που έδιναν στους Νοτίους, ετοιμάζονταν αν οι Νότιοι κατάφερναν να επιτύχουν μία μεγάλη στρατιωτική νίκη κατά των Βορείων, όχι μόνο να αναγνωρίσουν διπλωματικά τους Νοτίους και να τους στέλνουν κρυφά όπλα όπως έκαναν μέχρι τότε, αλλά και να στείλουν στρατό και στόλο για να τους συνδράμουν κατά των Βορείων.

Αυτό όμως τελικά αποφεύχθηκε όχι μόνο γιατί οι Νότιοι δεν κατάφεραν τελικά να επιτύχουν την μεγάλη στρατιωτική νίκη που περίμεναν οι Αγγλογάλλοι, αλλά και γιατί οι Ρώσοι υπό τον Τσάρο Αλέξανδρο τον Β΄ (απελευθερωτής των σκλάβων και αυτός σαν τον Λίνκολν) έστειλαν στόλο στις ΗΠΑ (και για να εκδικηθούν τους Αγγλογάλλους για την ήττα τους στον Κριμαϊκό Πόλεμο-https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html).

Και στην συνέχεια οι Ρώσοι απείλησαν τους Αγγλογάλλους ότι αν έστελναν πλοία και στόλο στον Νότο των ΗΠΑ, θα συμμαχούσαν με τον Λίνκολν και θα τους πολεμούσαν και οι Αγγλογάλλοι αναγκάστηκαν με την απειλή αυτή να υποχωρήσουν και να μην στείλουν στρατό και στόλο όπως απειλούσαν ως τότε.

{Όπως ακριβώς παλαιοτέρα, οι Γάλλοι, μετά την ήττα τους στον Επταετή Πόλεμο από τους Βρετανούς έστειλαν τον στόλο τους στον Πόλεμο της Αμερικάνικης Επανάστασης και νίκησαν τους Βρετανούς στην κρίσιμη ναυμαχία του Τζέσαπικ και κατανίκησαν τον Βρετανικό στόλο και στην συνέχεια ο Γαλλικός στόλος μαζί με το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Λαφαγιέτ νίκησε με τον Ουάσιγκτον τους Βρετανούς στην πολιορκία του  Γιόρκνταουν, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό την Αμερικανική ανεξαρτησία}.

Με την παρέμβαση τους αυτή οι Ρώσοι έσωσαν στην ουσία τις ΗΠΑ από την πλήρη διαίρεση, διάσπαση και ανυποληψία και την εκδίκηση των Βρετανών για την Αμερικανική Επανάσταση, κάτι που όμως οι Αμερικανοί δεν ξεπλήρωσαν ποτέ στους Ρώσους.

Ο Αμερικάνικος Εμφύλιος συνεχίστηκε με τους Βορείους του Λίνκολν που υποστήριζαν την δημοκρατία, την απελευθέρωση των μαύρων σκλάβων του Νότου και την παύση του ρατσισμού, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις όντως είχαν υποστεί τεράστια καταπίεση, βία και κακομεταχείριση από Νότιους γαιοκτήμονες.

Στο τέλος, χάρις στην υποστήριξη των Ρώσων και την εναλλαγή πολλών στρατηγών από τον Λίνκολν, μέχρι να βρει ο κατάλληλος για να νικήσει τους Νότιους, ο Λίνκολν τους βρήκε στο πρόσωπο των Οδυσσέα Γκραντ και Σέρμαν, οι οποίοι με τις στρατιωτικές τους ικανότητες, την ανωτερότητα της στρατιωτικής βιομηχανίας των Βορείων, αλλά και την πλήρη καταστροφή των υποδομών των Νότιων, κατάφεραν στο τέλος να τους νικήσουν ολοκληρωτικά και μετά την ήττα των Νότιων, οι ΗΠΑ επανενώθηκαν σε ένα κράτος ξανά (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_72.html, https://alophx.blogspot.com/2021/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_7.html).

Αντίστοιχα στην εποχή μας, όπως είναι γνωστό ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος (https://alophx.blogspot.com/2023/03/blog-post.html), ένας εμφύλιος στην ουσία μεταξύ Ρωσικών λαών (https://alophx.blogspot.com/2022/02/blog-post.html), ξεκίνησε ανάμεσα στην Μεγαλορωσία/Ρωσία/Λευκορωσία στον Ρωσικό Βορρά και την Ουκρανία/Μικρορωσία/Νοβορώσια στον Ρωσικό Νότο, με τον μεν πρώτο να είναι υπό την διοίκηση του Ρώσου Προέδρου Βλάντιμιρ Πούτιν και ο δεύτερος υπό την διοίκηση του Προέδρου των Νότιων Ρώσων/Ουκρανών Βλάντιμιρ Ζελένσκι.

Ο λόγος για τον οποίο οι Ρώσοι τότε διασπάστηκαν σε δύο κράτη ηταν οι μεγάλες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές διάφορες μεταξύ των δύο αυτών κρατών/ενώσεων, οι οποίες προέκυψαν μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και την δημιουργία τριών ανεξαρτήτων Ρωσικών κρατών (Ρωσίας/Μεγαλορωσίας, Λευκορωσίας, Μικρορωσίας/Νοβορώσιας/Ουκρανίας).

Αλλά η αφορμή με την οποία αυτές βγήκαν στην επιφάνεια ηταν τόσο το πραξικόπημα των νεοναζί στο Μαιντάν το 2014 μ.Χ., αλλά κυρίως η εισβολή των Ουκρανών στο Ντονμπάς και η προσπάθεια γενοκτονίας των Ορθόδοξων Ρώσων στην Ουκρανία, που είναι  η πλειοψηφία του πληθυσμού, όπως και η προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών από την Ουκρανία και εισδοχής της στο ΝΑΤΟ, κάτι που θα έφερνε τις Νατοϊκές βάσεις και πυρηνικά σε απόσταση λίγων λεπτών από τα Ρωσικά σύνορα (https://alophx.blogspot.com/2023/03/blog-post.html).

Με την σκλαβιά, εκδίωξη, ή γενοκτονία των Ρώσων της Ουκρανίας, οι δυτικές ελίτ (https://alophx.blogspot.com/2023/11/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2019/11/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_53.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_82.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/wef.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_26.html) θα κατάφερναν όχι μόνο να αρπάξουν την γη τους (με τους απέραντους σιτοβολώνες), τις σπάνιες γαίες και να ελέγξουν τους αγωγούς, αλλά παράλληλα να αρπάξουν και τις βιομηχανίες της χωράς αυτής, να αποκτήσουν τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσάς, να επιτύχουν τον αποκλεισμό των Ρώσων σε αυτή και την απαγόρευση καθόδου τους στο Αιγαίο και την Μεσόγειο (και την πρόσβαση τους στην Συρία και στο Ιράν και στους υπολοίπους συμμάχους τους στην περιοχή).

Ενώ με Νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία, οι δυτικοί ήθελαν να βάλουν μέσω ΝΑΤΟ στην Ουκρανία θα απειλούσαν την ύπαρξη της Ρωσίας με την ρίψη τους ή στρατιωτική εισβολή, αλλά και με την χρηματοδότηση δήθεν «χρωματιστών επαναστάσεων»/πραξικοπημάτων από τις ΜΚΟ της Δύσης και του Σόρος, με στόχο να επιβάλουν ξεπουλημένους ηγέτες στην ηγεσία της Ρωσίας και της Λευκορωσίας που θα ξεπουλούσαν τον πλούτο των λαών τους στην Δύση (όπως επί Γιέλτσιν στην Ρωσία) και θα διέλυαν τα κράτη τους σε πολλά μικρότερα (https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_24.html).

[Στην διάσπαση της ΕΣΣΔ σε πολλά κράτη οδήγησε η αντιδημοφιλής Προεδρία του Γκορμπατσόφ, του οποίου η αδύναμη Προεδρία έκανε τις διάφορες μεταξύ των κρατών της ΕΣΣΔ να ενταθούν σε πολύ μεγάλο βαθμό, οδήγησε την χώρα αυτή σε μεγάλη διαίρεση, η οποία εντάθηκε με την εκλογή του Μπόρις Γιέλτσιν ως διάδοχου του Γκορμπατσόφ (https://alophx.blogspot.com/2020/12/blog-post_14.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_63.html)].

Σύντομα στον αγροί εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του Ρωσικού Βορρά (Ρωσία/Μεγαλορωσία, Λευκορωσία) και του Ρωσικού Νότου (Μικρορωσία/Νοβορώσια/Ουκρανία), ο οποίος κατέληξε σε μία τρίχρονη αντιπαράθεση μεταξύ τους.

Οι δυτικοί, πέρα από την διπλωματική υποστήριξη που έδιναν στους Ουκρανούς, ετοιμάζονταν αν οι Ουκρανοί κατάφερναν να επιτύχουν μία μεγάλη στρατιωτική νίκη κατά των Ρώσων με την λεγομένη αντεπίθεση τους (https://alophx.blogspot.com/2023/06/blog-post_13.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/wef.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_26.html, https://alophx.blogspot.com/2024/07/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2023/08/blog-post_15.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_9.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_60.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_89.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_62.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_71.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_14.html), όχι μόνο να στηρίζουν διπλωματικά τους Ουκρανούς και να τους στέλνουν κρυφά όπλα, χρήμα και εθελοντές, όπως έκαναν μέχρι τότε, αλλά και να στείλουν στρατό και στόλο για να τους συνδράμουν κατά των Ρώσων.

Αυτό όμως τελικά αποφεύχθηκε όχι μόνο γιατί οι Ουκρανοί δεν κατάφεραν τελικά να επιτύχουν την μεγάλη στρατιωτική νίκη που περίμεναν οι δυτικοί, αλλά και γιατί οι Κινέζοι, οι Ιρανοί, οι Κορεάτες, οι Κουβανέζοι και άλλοι σύμμαχοι των Ρώσων έστειλαν και αυτοί ενίσχυση σε χρήμα, όπλα και εθελοντές υπέρ των Ρώσων (και για να ξεπληρώσουν τους Ρώσους για παλαιές βοήθειας τους, για να μην έρθει μετά η δική τους σειρά αν νικήσουν οι δυτικοί, αλλά και για να εκδικηθούν τους δυτικούς για τις παλαιές εισβολές στα κράτη τους).

Και στην συνέχεια οι Ρώσοι απείλησαν τους δυτικούς ότι αν έστελναν στρατό στην Ουκρανία, οι Ρώσοι θα συμμαχούσαν με χώρες της Λατινικής Αμερική και θα έστελνα πυρηνικά υποβρύχια και πύραυλος στην Κουβά και αλλού με τους συμμάχους τους κατά των ΗΠΑ (https://warnews247.gr/diethnh/rwsia/poutin-sto-sunedrio-tou-sco-yparktos-o-kindunos-epanalhpshs-ths-krishs-twn-puraulwn-ths-koubas/, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_47.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_70.html).

[Αυτό μπορεί να αναγκάσει τους δυτικούς που πολεμούν τους Ρώσους να αναγκαστούν με την απειλή αυτή να υποχωρήσουν και να μην στείλουν στρατό και στόλο όπως απειλούσαν ως τώρα ή αν οι Ουκρανοί συντρίβουν να στείλουν τις 700.000 στρατιώτες που έχουν ετοιμάζει στα σύνορα με την Ουκρανία κατά των Ρώσων στην χώρα αυτή.

Αν δε εκλεγεί ξανά Προέδρος στις ΗΠΑ πιθανότατα ο Τραμπ (https://alophx.blogspot.com/2021/01/1961-2020.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_7.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post.html), ο οποίος έχει διαμηνύσει ότι θα πάψει την χρηματοδότηση και τον οπλισμό των Ουκρανών και θα φέρει το τέλος του πολέμου αυτού με συνομιλίες με τους Ρώσους, αναμένεται η πλήρη νίκη των Ρώσων του Πούτιν, σε συμμαχία ξανά με τους Αμερικάνους του Τραμπ αυτή τη φορά, ενώ είναι γνωστό ότι ο Πούτιν και ο Τραμπ είχαν πολύ καλή σχέση, συνεργασία και θαυμασμό σαν τον Λίνκολν και τον Ρωσο Τσάρο Αλέξανδρο τον Β΄ παλαιοτέρα (https://www.smithsonianmag.com/history/before-lincoln-issued-the-emancipation-proclamation-this-russian-czar-freed-20-million-serfs-180980652/)].

Ο Ρωσοουκρανικός Πόλεμος θα συνεχιστεί με τους Ρώσους του Πούτιν που υποστήριζαν την δημοκρατία στην νεοναζιστική Ουκρανία, την απελευθέρωση των Ρώσων της χωράς αυτής και την παύση του ρατσισμού και της γενοκτονίας εις βάρος τους, οι οποίοι για δέκα ολόκληρα χρόνια όντως είχαν υποστεί τεράστια καταπίεση, βία και κακομεταχείριση από τους Ουκρανούς νεοναζί.

Στο τέλος αναμένεται, χάρις στην υποστήριξη των Ρώσων και την εναλλαγή πολλών στρατηγών από τον Πούτιν (όπως έκανε και στον Β΄ΠΠ ο Στάλιν), μέχρι να βρει ο κατάλληλος για να νικήσει ολοκληρωτικά τους Ουκρανούς, ο Πούτιν τον βρήκε στο πρόσωπο του Σουροβίκιν, ενός νέου Ζουκόφ (https://alophx.blogspot.com/2023/06/blog-post_13.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/wef.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_26.html, https://alophx.blogspot.com/2024/07/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2023/08/blog-post_15.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_9.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_60.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_89.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_62.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_71.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_14.html).

Ο Σουροβίκιν, γνωστός ως ο «Στρατηγός Αρμαγεδδών», με τις μεγάλες στρατιωτικές του ικανότητες, την ανωτερότητα της στρατιωτικής βιομηχανίας των Ρώσων, αλλά και την πλήρη καταστροφή των υποδομών των Ουκρανών, αναμένεται να καταφέρει στο τέλος με την μεγάλη Ρωσική αντεπίθεση που ετοιμάζεται να νικήσει ολοκληρωτικά και μετά την ήττα των Ουκρανών, όλοι οι Ρώσοι (Μεγαλορωσία/Ρώσοι, Λευκορώσοι, Μικρορώσοι. Νοβορώσοι/Ουκρανοί) να επανενωθούν ξανά σε ένα ενιαία και μεγάλο Ρωσικό κράτος ξανά (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/747066/medvedev-o-vladimir-putin-einai-o-neos-abraham-lincoln-geia-sas-amerikanoi-kante-ti-rosia-megali-ksana).

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Οι παραλληλισμοί μεταξύ του προέδρου των ΗΠΑ και του Αλεξάνδρου Β', οι οποίοι και οι δύο πολέμησαν για τον τερματισμό της υποτέλειας στα έθνη τους, είναι εντυπωσιακοί. Πριν ο Λίνκολν εκδώσει την Διακήρυξη της Χειραφέτησης, αυτός ο Ρώσος Τσάρος απελευθέρωσε 20 εκατομμύρια δουλοπάροικους.

Οι σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας δεν ήταν πάντα τόσο παγερές . Πριν από ενάμιση Αιώνα, στην δεκαετία του 1.860 μ.Χ., οι ηγέτες των χωρών—ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν και ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' απολάμβαναν μια θερμή σχέση και έναν κοινό σκοπό: τον τερματισμό της δουλείας στα αντίστοιχα έθνη τους.

Μέχρι τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, οι δύο χώρες βρίσκονταν σε παρόμοια μονοπάτια, με την ορμή για τον τερματισμό της δουλοπαροικίας αυξανόταν στην Ρωσία καθώς οι υποστηρικτές της κατάργησης πολέμησαν για να τερματίσουν την δουλεία στις ΗΠΑ Οι υποστηρικτές και των δύο κινημάτων επεσήμαναν το παράδειγμα Ευρωπαϊκών δυνάμεων όπως η Γαλλία, η Βρετανία και την Δανία , που όλες είχαν καταργήσει την δουλεία μέχρι το 1.848 μ.Χ.

«Τόσο ο Πρόεδρος Λίνκολν όσο και ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' γνώριζαν ότι οι χώρες τους είχαν γίνει ακραίες όσον αφορά τη δουλεία και τη δουλοπαροικία », λέει η Carolyn Harris, συγγραφέας και ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. «Ήξεραν και οι δύο ότι η αλλαγή ήταν στον ορίζοντα και σκέφτονταν πώς να διαχειριστούν αυτήν την αλλαγή».

Ο Αλέξανδρος ανέλαβε πρώτος δράση, απελευθερώνοντας περίπου 20 εκατομμύρια δουλοπάροικους μέσω του Μανιφέστου της Χειραφέτησης στις 3 Μαρτίου 1.861 μ.Χ. Σε μία από τις πολλές εντυπωσιακές ιστορικές σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών, που συνέβη την ημέρα πριν από την πρώτη ορκωμοσία του Λίνκολν .

Αλλά ο νέος Αμερικανός πρόεδρος -ο οποίος έτρεξε σε μια πλατφόρμα εκστρατείας για να σταματήσει την επέκταση της δουλείας σε νέα εδάφη και κράτη, όχι να την καταργήσει- δεν ήταν ακόμα στο ίδιο σημείο με τον Ρώσο ομόλογό του. «Δεν έχω κανένα σκοπό, άμεσα ή έμμεσα, να παρέμβω στον θεσμό της δουλείας στις πολιτείες όπου υπάρχει», δήλωσε στην εναρκτήρια ομιλία του . «Πιστεύω ότι δεν έχω κανένα νόμιμο δικαίωμα να το κάνω και δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω».

Ωστόσο, οι Αμερικανοί σημείωσαν τη διακήρυξη του τσάρου, που έβαλε τέλος σε μια αιωνόβια πρακτική που έδενε τους αγρότες στη γη στην οποία ζούσαν και, κατ' επέκταση, τους ιδιοκτήτες τους . Το μανιφέστο «επιτάχυνε απόλυτα την κατάρρευση της δουλείας» στις Ηνωμένες Πολιτείες, λέει ο Ted Widmer , ιστορικός στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του βιβλίου Lincoln on the Verge: Thirteen Days to Washington . «Έλαβε ευνοϊκή κάλυψη από τον Τύπο στο Βορρά. Θεωρήθηκε θρίαμβος της φωτισμένης ηγεσίας».

Η απόφαση του Αλεξάνδρου να απελευθερώσει τους δουλοπάροικους έκανε τις ΗΠΑ ακόμα πιο ξένο μεταξύ των δυτικών εθνών. Μέχρι τότε, ήταν ένα από τα λίγα που εξακολουθούσαν να επιτρέπουν τη δουλεία, μαζί με την Ολλανδία και πολλά άλλα εξέχοντα καταφύγια.

(Την εποχή του Μανιφέστου της Χειραφέτησης της Ρωσίας, οι περισσότερες χώρες που προηγουμένως ασκούσαν δουλοπαροικία το είχαν ήδη καταργήσει, μεταξύ αυτών η Ουγγαρία, η Δανία και η Κροατία).

 «Είναι ντροπιαστικό αν θεωρείς ότι το έθνος σου είναι σύγχρονο και ηθικό», λέει ο Widmer. «Τόσο μεγάλο μέρος της ιστορίας μας βασίστηκε στην ιδέα ότι δίναμε πολλή ελευθερία στον λαό μας – είναι ακριβώς εκεί στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, την οποία ο Λίνκολν ανέφερε συνεχώς . Η σκλαβιά ήταν μια τόσο κραυγαλέα αντίφαση που ανάγκασε πολλή αυτο-στοχασμό. Ο Λίνκολν ήταν φανταστικός όταν επεσήμανε αυτές τις ασυνέπειες».

Ο Horace Greeley , συντάκτης της New-York Tribune και ένας από τους κορυφαίους υποστηρικτές της κατάργησης της απόφασης στην Αμερική, έσπευσε να αντιπαραβάλει την αποφασιστική χειραφέτηση του τσάρου με την αδράνεια των ΗΠΑ.

«Όλος ο κόσμος και όλες οι επόμενες εποχές θα χειροκροτήσουν τον αυτοκράτορα Αλέξανδρο για την κατάργηση της δουλείας στην Ρωσία», έγραψε τον Απρίλιο του 1.861 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου. «Αλλά τι πιστεύει ο κόσμος, τι θα σκεφτούν οι μελλοντικές γενιές, για την προσπάθεια να γίνει διαρκής η Σκλαβιά στην Αμερική;»

Στην Ρωσία, η μάχη για την δουλοπαροικία ήταν μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης μεταξύ δύο αντίθετων πνευματικών κινημάτων: των δυτικοποιών και των σλαβόφιλων . Όπως εξηγεί ο Χάρις, οι ομάδες αμφισβήτησαν εάν η Ρωσία θα έπρεπε «να κοιτάζει προς τα έξω προς την Δύση και να συγκρίνεται με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Ή μήπως θα έπρεπε η Ρωσία να κοιτάξει τη δική της ιστορία, … να δει τον εαυτό της περισσότερο ως ασιατική δύναμη και να κοιτάξει προς την Ανατολή και να επικεντρωθεί στις δικές της παραδόσεις, αντί να συγκρίνει με την Δύση;

Οι δυτικοποιητές υπέρ του εκσυγχρονισμού αντιτάχθηκαν στη δουλοπαροικία, θεωρώντας την ως ένδειξη ότι η Ρωσία είναι ένα καθυστερημένο έθνος. Για αυτούς, «η ιδέα της δουλοπαροικίας και της δέσμευσης της αγροτιάς με τη γη φαινόταν ιδιαίτερα παρωχημένη.

Η δουλοπαροικία συνδέθηκε με τον Μεσαίωνα», λέει ο Χάρις. Δεν υπερασπίστηκαν όλοι οι σλαβόφιλοι τον θεσμό, προσθέτει, αλλά υποστήριξαν ότι όποια απόφαση έλαβε η Ρωσία πρέπει να προέρχεται από την δική της ιστορία και πολιτισμό.

Η Ρωσική δουλοπαροικία χρονολογείται από έναν νομικό κώδικα του 1.649 μ.Χ. που έδινε στους γαιοκτήμονες απόλυτη εξουσία επί των αγροτών δουλοπάροικων που ζούσαν στην γη τους. Αυτός ο έλεγχος περιλάμβανε εξουσία για την ελευθερία των δουλοπάροικων να μετακινούνται σε άλλα μέρη.

Στις ΗΠΑ, οι υπερασπιστές της δουλείας βασίστηκαν σε αβάσιμους ισχυρισμούς για φυσικές διαφορές μεταξύ των φυλών για να δικαιολογήσουν την δουλεία. στην Ρωσία, οι υποστηρικτές της δουλοπαροικίας ανέφεραν ταξικές διαφορές. Μια βασική διάκριση μεταξύ των δύο πρακτικών ήταν ότι οι Ρώσοι δουλοπάροικοι είχαν την ίδια φυλή και εθνική καταγωγή με τους γαιοκτήμονές τους. Θεωρούνταν επίσης ως μέλη της κοινωνίας , όσο ταπεινοί κι αν ήταν.

Ο Αλέξανδρος ήταν δυτικός και έχασε λίγο χρόνο αποκαλύπτοντας τα σχέδιά του να απελευθερώσει τους δουλοπάροικους όταν έγινε τσάρος το 1.855 μ.Χ. «Αποφάσισα να το κάνω, κύριοι», είπε σε μια συνέλευση ευγενών το 1.856 μ.Χ. «Αν δεν δώσουμε στους αγρότες την ελευθερία από πάνω, θα την πάρουν από κάτω».

Ο τσάρος είχε περιοδεύσει στην Ευρώπη ως νεαρός άνδρας και γνώρισε τη βασίλισσα Βικτώρια, η οποία ανέβηκε στον βρετανικό θρόνο το 1.837 μ.Χ., τέσσερα χρόνια αφότου η Βρετανία κατάργησε την δουλεία.

«Ο Αλέξανδρος Β' είχε μια πολύ ξεκάθαρη ιδέα για το τι συνέβαινε αλλού στην Ευρώπη», λέει ο Χάρις, «και ήθελε να φέρει τη Ρωσία ως Ευρωπαϊκή δύναμη, σε αντίθεση με μια ανατολική δύναμη. Σημειώνει ότι η Ρωσία ήταν προηγουμένως δυτική δύναμη, κυρίως κατά την διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων στις αρχές του 19^ου Αιώνα μ.Χ.

Πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο, οι συζητήσεις που στροβιλίζονταν γύρω από την Αμερικανική σκλαβιά και την Ρωσική δουλοπαροικία επηρέασαν η μία την άλλη πέρα από τον Ατλαντικό. Το Uncle Tom's Cabin, ένα μυθιστόρημα κατά της δουλείας της Harriet Beecher Stowe, είχε σημαντικό αντίκτυπο στην Ρωσία, χτυπώντας μια οικεία χορδή με τους Ρώσους αντιπάλους της δουλοπαροικίας.

«Πολλές από τις σκηνές που περιγράφονται στο βιβλίο φαίνονται σαν μια ακριβής απεικόνιση εξίσου τρομακτικών σκηνών στην Ρωσία», έγραψε ο Ρώσος μυθιστοριογράφος Ιβάν Τουργκένιεφ στην Αμερικανίδα υπέρμαχος της κατάργησης της ανθρωπότητας Maria Weston Chapman αφού έλαβε ένα αντίγραφο του βιβλίου από αυτήν.

«Η καμπίνα του θείου Τομ κυκλοφόρησε ευρέως μετά την δημοσίευσή της το 1.852 μ.Χ.», λέει η Amanda Bellows , ιστορικός στο New School και συγγραφέας του βιβλίου American Slavery and Russian Serfdom in the Post-Emancipation Imagination . «Προκάλεσε μεγάλη συζήτηση παγκοσμίως για τα θέματα της δουλείας και της ελευθερίας».

Και προσθέτει, «Μορφωμένοι Ρώσοι διάβασαν και συζήτησαν το βιβλίο στα τέλη της δεκαετίας του 1850. Ήταν μια εποχή που αξιωματούχοι της Ρωσικής κυβέρνησης, πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη των ευγενών που είχαν δουλοπάροικους, επεξεργάζονταν τους όρους του Μανιφέστου της Χειραφέτησης της Ρωσίας».

Οι υποστηρικτές της δουλείας, εν τω μεταξύ, βρήκαν κοινό σκοπό με τους υπερασπιστές της δουλοπαροικίας. Ο George Fitzhugh, ένας δικηγόρος και συγγραφέας υπέρ της δουλείας της Βιρτζίνια, έγραψε σε ένα δοκίμιο του 1.857 μ.Χ. ότι «εξαιρουμένης της Ρωσίας, ο Νότος είναι το μόνο συντηρητικό τμήμα του πολιτισμένου Χριστιανικού κόσμου». Ανησύχησε ότι στον Βορρά, «ο μαύρος Ρεπουμπλικανισμός βρίσκεται σε ανοδική πορεία, και αυτό είναι ριζοσπαστικό και επαναστατικό στο άκρο».

Έναν αιώνα πριν από το Red Scare του γερουσιαστή Τζόζεφ ΜακΚάρθι , ο Fitzhugh διακήρυξε ότι «όλοι οι οπαδοί της κατάργησης είναι σοσιαλιστές, που προτείνουν να καταστραφούν όλοι οι θεσμοί της κοινωνίας». Λίγο μετά την έναρξη του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου τον Απρίλιο του 1861, η Ρωσία κατέστησε σαφές στις ΗΠΑ πού βρισκόταν η πίστη της.

«Σε κάθε περίπτωση, η Αμερικανική Ένωση μπορεί να βασιστεί στην πιο ειλικρινή συμπάθεια από την πλευρά του [τσάρου] κατά τη διάρκεια της σοβαρής κρίσης που διέρχεται αυτή την στιγμή η Ένωση», έγραψε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας σε μια ανακοίνωση του Ιουλίου 1.861 μ.Χ. στον Ρώσο απεσταλμένο στην Ουάσιγκτον. Ο Αλέξανδρος πρόσθεσε μάλιστα μια χειρόγραφη σημειογραφία: «Έτσι ας είναι».

Σε απάντηση, ο Λίνκολν είπε στον πρεσβευτή της Ρωσίας στις ΗΠΑ «παρακαλώ ενημερώστε τον Αυτοκράτορα για την ευγνωμοσύνη μας και διαβεβαιώστε την Αυτού Μεγαλειότητα ότι ολόκληρο το έθνος εκτιμά αυτή την νέα εκδήλωση φιλίας». Οι δύο ηγέτες θα συνέχιζαν να αλληλογραφούν κατά την διάρκεια του πολέμου, υπογράφοντας επιστολές ο ένας στον άλλο « Ο καλός σου φίλος ».

«Φαίνεται ότι προσέγγιζαν μια γνήσια φιλικότητα στις επιστολές τους», λέει ο Widmer, σημειώνοντας ότι ο χαιρετισμός κλεισίματος είναι πιο θερμός από ό,τι απαιτεί το διπλωματικό πρωτόκολλο.  «Υπάρχει αυτή η πολύ ουσιαστική πρώιμη έκφραση υποστήριξης για τον σκοπό της ένωσης από την Ρωσία, η οποία προκαλεί έκπληξη επειδή η Ρωσία είναι τόσο μακριά», προσθέτει ο Widmer. «Η Ρωσία στέλνει ένα γνήσιο και εγκάρδιο μήνυμα υποδοχής υποστήριξης για την υπόθεση της Ένωσης. Έδωσε στον Λίνκολν κάποια ενθάρρυνση από ένα πολύ απροσδόκητο τρίμηνο».

Τον Ιανουάριο του 1.863 μ.Χ.-δύο χρόνια αφότου ο Αλέξανδρος απελευθέρωσε τους δουλοπάροικους- ο Λίνκολν εξέδωσε την Διακήρυξη της Χειραφέτησης, απελευθερώνοντας τους σκλάβους σε επαναστατικές πολιτείες .

Το διάταγμα ήταν περιορισμένο στην εμβέλεια του, διατηρώντας τη δουλεία στα συνοριακά κράτη που είχαν παραμείνει πιστά στην Ένωση. Η δουλεία δεν καταργήθηκε επίσημα στις ΗΠΑ μέχρι την επικύρωση της 13^ης Τροποποίησης τον Δεκέμβριο του 1.865 μ.Χ.

Ο Bellows σημειώνει ότι οι δύο ηγέτες είχαν παρόμοια προσωνύμια: τον Τσάρο-Απελευθέρωση και τον Μεγάλο Απελευθερωτή. Αλλά οι νότιοι επικριτές του Λίνκολν επικαλέστηκαν τη σύγκριση με αρνητικό πρίσμα, αποκαλώντας τη Διακήρυξη της Χειραφέτησης ένα υβριστικό διάταγμα με τον τρόπο του διατάγματος του τσάρου και επιτέθηκαν στον πρόεδρο ως «Αμερικανό τσάρο».

Αργότερα το 1.863 μ.Χ., η Ρωσία ξεπέρασε τις ενθαρρυντικές επιστολές, στέλνοντας πλοία του Πολεμικού Ναυτικού στα λιμάνια της Νέας Υόρκης και του Σαν Φρανσίσκο σε ένδειξη υποστήριξης για την υπόθεση της Ένωσης σε μια εποχή που οι ΗΠΑ ανησυχούσαν ότι η Γαλλία και η Βρετανία θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τη Συνομοσπονδία . Στην Νέα Υόρκη, οι Ρώσοι ναύτες έγιναν δεκτοί σε μια πλούσια χοροεσπερίδα που περιείχε διακοσμήσεις με σημαίες των ΗΠΑ και της Ρωσίας.

«Η παρουσία στα νερά μας μιας μοίρας που ανήκει στο Ναυτικό της Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητας δεν μπορεί παρά να είναι πηγή ευχαρίστησης και ευτυχίας για τους συμπατριώτες μας», έγραψε ο υπουργός Ναυτικού των ΗΠΑ Γκίντεον Γουέλς σε επιστολή του προς τον Ρώσο πρεσβευτή, προσθέτοντας στο ημερολόγιό του, «Θεέ ευλογείτε τους Ρώσους».

Την ίδια περίπου περίοδο, ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας προειδοποίησε έναν Αμερικανό διπλωμάτη στην Αγία Πετρούπολη ότι η Ένωση είχε «λίγους φίλους μεταξύ των δυνάμεων. Η Αγγλία χαίρεται για αυτό που σου συμβαίνει» και η Γαλλία «δεν είναι φίλη σου. … Δεν μπορώ να σας εκφράσω πόσο βαθύ άγχος νιώθουμε – πόσο σοβαροί είναι οι φόβοι μας».

 «Αυτή ήταν μια χρονική περίοδος που οι σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας ήταν αρκετά ισχυρές, επειδή και οι δύο ανησυχούσαν για την Βρετανία», λέει ο Χάρις. «Είδαν ότι είχαν κάποια κοινά ενδιαφέροντα». (Λίγα χρόνια νωρίτερα, η Ρωσία είχε χάσει τον Κριμαϊκό πόλεμο από μια συμμαχία της Βρετανίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας και της Σαρδηνίας-Πιεμόντε.)

Στην Ευρώπη, ορισμένοι παρατηρητές παρατήρησαν αυτή την περίεργη δυναμική. Μια γελοιογραφία του Οκτωβρίου 1.863 μ.Χ. σε ένα περιοδικό του Λονδίνου , για παράδειγμα, έδειξε τον Αλέξανδρο και τον Λίνκολν να δίνουν τα χέρια πέρα από το χάσμα καθώς εκτυλίσσονταν θανατηφόρες μάχες πίσω τους, πάνω από μια λεζάντα που έγραφε «Extremes Meet».

Κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, ο Λίνκολν είδε πολιτικό πλεονέκτημα στην σύγκριση της δουλοπαροικίας και της σκλαβιάς. Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1.863 μ.Χ., ο Πρόεδρος έγραψε μια επιστολή στον πρώην διπλωμάτη του στην Ρωσία, ο οποίος είχε επιστρέψει πρόσφατα στην Ουάσιγκτον, με το εξής αίτημα: «Πιστεύω ότι μια ή δύο καλές διαλέξεις για το «Serfs, Serfdom and Mancipation in Russia» θα ήταν και τα δύο. ενδιαφέρον και πολύτιμο. Δεν θα μπορούσες να σηκωθείς κάτι τέτοιο;»

Υπήρχαν, βέβαια, σημαντικές διαφορές μεταξύ δουλοπαροικίας και δουλείας και του τρόπου κατάργησής τους. «Οι δουλοπάροικοι δεν υποδουλώθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Είχαν ορισμένα περιορισμένα δικαιώματα», σημειώνει ο Widmer. «Οι υπερασπιστές της δουλοπαροικίας στη Ρωσία δεν ήταν ποτέ τόσο ιδεολογικά αφοσιωμένοι όσο οι υπερασπιστές της δουλείας στην Αμερική, και φυσικά η φυλετική πολιτική ήταν πολύ διαφορετική».

Και ενώ η Ρωσία τερμάτισε τη δουλοπαροικία με διάταγμα, χρειάστηκε ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος για να τερματιστεί η σκλαβιά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, οι παραλληλισμοί είναι αξιοσημείωτοι.

«Αυτές οι δύο εξαιρετικά σημαντικές πράξεις χειραφέτησης έχουν λιγότερο από δύο χρόνια διαφορά, σε αυτές τις δύο χώρες που είναι παράξενα παρόμοιες κατά κάποιο τρόπο και πολύ διαφορετικές με άλλους τρόπους», λέει ο Widmer.

Προσθέτει ότι οι άνθρωποι «σκέφτονταν την Αμερική και την Ρωσία στην ίδια σκέψη. Ο Alexis de Tocqueville στο Democracy in America εικάζει για το μέλλον και πιστεύει ότι [αυτό] θα κυριαρχείται από την Ρωσία και την Αμερική. Και είχε δίκιο από πολλές απόψεις».

Ο Λίνκολν και ο Αλέξανδρος είχαν κάτι άλλο κοινό. Και οι δύο θα δολοφονούνταν - ο Λίνκολν από έναν συμπαθή της Συνομοσπονδίας λίγες μέρες μετά την νίκη των ΗΠΑ στον Εμφύλιο Πόλεμο τον Απρίλιο του 1.865 μ.Χ. και ο Αλέξανδρος το 1.881 μ.Χ., περίπου 20 χρόνια μετά το Μανιφέστο του Χειραφέτησης, από μια επαναστατική ομάδα που είχε στόχο να ανατρέψει την Ρωσική αυτοκρατορία.

Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, οι κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Αμερικής μίλησαν για τα κοινά χωνευτήρια των δύο ηγετών τους στα μέσα του 19^ου Αιώνα μ.Χ. ως τρόπο βελτίωσης των διπλωματικών σχέσεων.

«Και οι δύο μάχονταν και εισήγαγαν σεβασμό για τα ανθρώπινα όντα και σεβασμό για την ελευθερία που δεν ήταν γνωστό ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ούτε στη Ρωσία», δήλωσε ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στις ΗΠΑ, Σεργκέι Κίσλιακ, σε εκδήλωση για τον εορτασμό του 2009 μ.Χ. στο Κάνσας Σίτι. Τα 200ά γενέθλια του Λίνκολν και η έκθεση « Ο Τσάρος και ο Πρόεδρος ».

Δύο χρόνια αργότερα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η ρωσική κυβέρνηση βοήθησαν στη χρηματοδότηση μιας παρόμοιας έκθεσης στην Μόσχα, « Ο Τσάρος & Ο Πρόεδρος, Αλέξανδρος ΙΙ & Αβραάμ Λίνκολν: Απελευθερωτής & Απελευθερωτής», στο κτίριο των ομοσπονδιακών αρχείων της Ρωσίας. Μπροστά από το κτίριο στεκόταν ένα νεόκτιστο, μεγαλύτερο από την ζωή γλυπτό των δύο ηγετών να δίνουν τα χέρια. Ορισμένοι παρευρισκόμενοι στα εγκαίνια θεώρησαν την έκθεση ως αντανάκλαση της «επαναφοράς» του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Ένας από τους ομιλητές ήταν ο πρώην βουλευτής των Δημοκρατικών του Μιζούρι James W. Symington, πρόεδρος του Αμερικανο-Ρωσικού Ιδρύματος Πολιτιστικής Συνεργασίας, του οποίου ο προπάππους, Τζον Χέι , ήταν ο προσωπικός γραμματέας και βιογράφος του Λίνκολν. Ο Λίνκολν και ο Αλεξάντερ, είπε ο Σίμινγκτον , ήταν «δύο φίλοι που δεν συναντήθηκαν ποτέ προσωπικά, αλλά ήταν μαζί στο πνεύμα» (https://www.smithsonianmag.com/history/before-lincoln-issued-the-emancipation-proclamation-this-russian-czar-freed-20-million-serfs-180980652/).

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΤΑΤΖΗ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΤΑΤΖΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό αμέσως μετά την επανάσταση του 1821 μετά Χριστόν, στην οποία όλοι οι Έλληνες πολέμησαν για 8 ολόκληρα χρόνια τους Τούρκους μέχρι την λήξη των μαχών, οι καταστροφές στην Ελλάδα ήταν πάρα πολλές.

 Εκτός αυτών των καταστροφών μέσα στην ίδια την Ελλάδα υπήρχε τεράστια προβλήματα που είχαν προηγηθεί σε αυτήν, δηλαδή τόσο μια μεγάλη οικονομική καταστροφή από τα πολλά δάνεια που είχε λάβει από το εξωτερικό χώρα με το τοκογλυφικούς όρους και χωρίς να ερωτηθεί ο λαός της, όσο επίσης και από τους πολλούς εμφυλίους που ξεκίνησαν ανάμεσα στους πρόκριτους, τους πλοιοκτήτες, τους στρατιωτικούς και τον λαό για την εξουσία.

Όλοι αυτοί οι πόλεμοι εκτενούς εμφύλιας κλίμακας αδυνάτισαν πάρα πολύ την Ελληνική Επανάσταση και επέτρεψαν σε ξένους εισβολείς, όπως λόγου χάρη στον Ιμπραήμ (https://alophx.blogspot.com/2017/03/blog-post.html), να εισέλθουν στην χώρα και να καταλάβουν ένα μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου τη Στερεάς Ελλάδας.

Μόνο ο ικανός ανταρτοπόλεμος του Κολοκοτρώνη, όπως επίσης και ο ηρωισμός των Μανιατών που απέκρουσαν όλες τις εισβολές των Τουρκοαιγυπτίων Αράβων του Ιμπραήμ, τόσο στο εδάφους, όσο φυσικά και σε άλλα μέρη της Πελοποννήσου κατάφεραν διατηρήσουν την Ελληνική Επανάσταση.

Η οποία επισφραγίστηκε στο τέλος με την ναυμαχία του Ναβαρίνου, στην οποία διαλύθηκε ο κοινός στόλος των Τούρκων των Αιγυπτίων, αν και πιο πριν από τους 25.000 άντρες του Ιμπραήμ είχαν  χαθεί από τον χαρτοπόλεμο που έκαναν οι Έλληνες και τις αρρώστιες και με την τακτική «φωτιά και τσεκούρι» σχεδόν 18.000 άντρες του και είχε δυσκολευτεί πάρα πολύ ο ανεφοδιασμός των Αιγυπτίων σε όπλα, άντρες και πλοία από την ίδια την Αίγυπτο και τον πατέρας του Ιμπραήμ Μοχάμεντ Άλι.

Παρόλα αυτά, με την μεγάλη καταστροφή που είχε επέλθει στην Ελλάδα από τον πόλεμο αυτό χρειάστηκαν ακόμη 3 έτη διαπραγματεύσεων από το 1.829 μ.Χ. που σταμάτησαν οι στρατιωτικές μάχες, προκειμένου η Ελλάδα να αναγνωριστεί επίσημα όχι ως υποτελές, άλλα ως ανεξάρτητο κράτος από τις Τρεις Μεγάλες (και δήθεν «προστάτιδες») Δυνάμεις και τον σουλτάνο, έστω και σε περιορισμένα στην Πελοπόννησος, την Στερεά και τις Κυκλάδες και πολλά αλλά έπρεπε τότε ακόμα να απελευθερωθούν  (οι πάντα Ελληνικές Θεσσαλία, Μακεδονία, Ήπειρος Νότια και Βόρεια, Ανατολική Ρωμυλία, Μοναστήρι, όλα τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, Κρήτη, Ανατολική Θράκη, Κύπρο, Μικρά Ασία, Πόντος, Κωνσταντινούπολη/Πόλη).

Παράλληλα ο τραγικός και καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος που είχε ξεσπάσει μεταξύ των Ελλήνων, είχε ως αν αποτέλεσμα αυτοί στο τέλος του να αναγκαστούν για να μην καταστραφεί η Επανάσταση και η ανεξαρτησία τους, να παραμερίσουν τις μεταξύ τους διαφορές και να εκλέξουν ένα κοινό ικανό κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος αντικατέστησε όλους τους ανίκανους και διεφθαρμένους ηγέτες που είχαν προηγηθεί πριν από αυτόν.

Και πραγματικά Ιωάννης Καποδίστριας κατάφερε παραλαμβάνοντας μία χώρα απολυτά καταστραμμένη και με υποτυπώδεις στρατό (ανταρκτικό και καθόλου τακτικό), έναν στόλο διαλυμένο, την οικονομία καταστραμμένη, όπως και πολλά μεγάλα μέρη της γης της Ελλάδας να αναδιοργανώσει αυτή την χώρα σε κάθε τομέα.

Έτσι, ο Καποδίστριας κατάφερε σε σύντομα χρονικό διάστημα να δημιουργήσει ένα καινούργιο στρατό με τακτικές μονάδες χάρις την συνεργασία του και τις ικανότητες του τίμιου πατριώτη στρατηγού Δημήτρη Υψηλάντη (και αδερφού του αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρου Υψηλάντη) και στην τελευταία μάχη της Επανάστασης στην Πέτρα, κατάφερε να νικήσει τους Τούρκους και να τους εκδιώξει από τα εδάφη της Στερεάς Ελλάδας.

Εννοείται ότι στον τομέα αυτό, δηλαδή στην αναδιοργάνωση του Ελληνικού στρατού, βοήθησε και σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό επίσης και ίδρυση της Στρατιωτικής Σχολής Ευέλπιδων, που δημιουργήθηκε τότε και λειτουργεί μέχρι τις μέρες μας και εκπαιδεύει όλους τους αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού.

Επίσης ο Καποδίστριας έφερε νέες καλλιέργειες από το εξωτερικό και κατάφερε να εισάγει την πατάτα και άλλους πολύ που μου καρπούς στην Ελλάδα, κάτι το οποίο ωφέλησε σε πάρα πολύ την Ελληνική γεωργία και τις εξαγωγές, όπως και η ίδρυση Γεωργικής Σχολής, που δίδαξε στους Έλληνες νέες τεχνικές καλλιεργειών, ενώ υπήρξε και άνοδος της εκπαίδευσης με την ίδρυση πολλών σχολείων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην χώρα.

Ο ίδιος ο Καποδίστριας δώρισε το πιο μεγάλο μέρος του περιουσίας στο Ελληνικό κράτος, ενώ από δωρεές από πολλούς φιλέλληνες και πλουσίους Έλληνες στο εξωτερικού που είχαν χρήματα, κατάφερε να ανορθώσει σε μεγάλο βαθμό και την Ελληνική οικονομία και να δώσει δουλειές σε πολλούς Έλληνες, π.χ. στους αγωνιστές της Επανάστασης, προσλαμβάνοντας τους στον τακτικό στρατό ή ως αστυνομικούς του Ελληνικού κράτους.

Επιπλέον, ο Καποδίστριας φρόντισε να έρθεις σε σύγκρουση με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των ολιγαρχών της εποχής, δηλαδή των κοτζαμπάσηδων και των πλοιοκτητών και να τους υποτάξει  όσο ζούσε στα συμφέροντα στα συμφέροντα του κράτους και του λαού, προκείμενα δημιουργήσει ένα καινούργιο και ισχυρό κράτος και να μην λυμαίνονται αυτοί τον πλούτο του κράτους και να εξουσιάζουν αυθαίρετά, τυραννικά και διεφθαρμένα τον Ελληνικό λαό, σκλαβώνοντας τον και κοιτάζοντάς να εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα της κοινωνικής τους τάξης.

Προκειμένου δε οι Έλληνες να έχουν την ικανότητα τόσο να επιζούν, όσο και να έχουν δική τους αγροτική παραγωγή, είχε σχεδιάσει ο Καποδίστριας να μοιράσει τις εθνικές γαίες που είχαν  απελευθερωθεί από τους Τούρκους με την Ελληνική επανάσταση (αλλά οι προκάτοχο του τις είχαν δώσει ως εχέγγυά για τα τοκογλυφικά δάνεια που πήραν χωρίς να ρωτήσουν τον Ελληνικό λαό, όπως έγινε με τα δάνεια των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης και των μνημονίων στις μέρες μας) σε πολλούς ακτήμονες.

Έτσι ώστε να αποκτήσει ο κάθε Έλληνας το δικό του χωράφι, όπως επίσης και να μπορεί από τα κτήματα του και το χωράφι του, τόσο να διατρέφει την οικογένεια του, όσο και να πουλάει μέρος της παραγωγής του και να έχει με αυτό ένα σταθερό εισόδημα.

Δυστυχώς για την Ελλάδα το σχέδιο αυτό του Καποδίστρια δεν κατάφερε να γίνει πραγματικότητα, αφού σύντομα οι ξένες δυνάμεις που μισούσαν τον ανορθωτικό του έργο (και ήθελαν όπως και οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες να υφαρπάξουν την γη και τον πλούτο του Ελληνικού λαού οι ίδιοι προς όφελος τους), κυρίως οι Αγγλογάλλοι όπως και η ντόπια ολιγαρχία κατάφεραν να τον δολοφονήσουν στην τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας, το Ναύπλιο.

Με όργανα τους, τους Μαυρομιχαλαιούς, οι οποίοι ήταν μέλος της Ελληνικής ολιγαρχίας των Κοτζαμπάσηδων και των ξένων (εν γνώσει τους ή μη), ενώ δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ένας από τους δύο δολοφόνους του Καποδίστρια, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, αμέσως μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη, κατέφυγε στην Γαλλική πρεσβεία για να σωθεί.

Αυτό βέβαια δεν τον έσωσε και οι σύντομα οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να τον παραδώσουν στο Ελληνικό κράτος και αυτός δικάστηκε και εκτελεστηκε για την δολοφονία του Κυβερνήτη, ενώ ο συνεργός ανιψιός του ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, όχι μόνο δεν πήρε την επιδοκιμασία των Ελλήνων για την δολοφονία του Κυβερνήτη, άλλα πιάστηκε από τον Ελληνικό λαό, που πάνω στην οργή του τον λιντσάρισε άσχημα, όταν τον έπιασε μετά τον τραυματισμό του από τον μονόχειρα σωματοφύλακα του Καποδίστρια Κοζώνη.

{Είχαν δώσει μόνο έναν πιστό μεν στον Κυβερνήτη, αλλά μονόχειρα (σαν τον Αλέξανδρο Υψηλάντη) Κοζώνη την προστασία του, κάτι που διευκόλυνε την δολοφονία του, όπως ακριβώς έγινε μετέπειτα και με τον βασιλιά της Ελλάδας Γεώργιο τον Α΄, ο οποίος δολοφονήθηκε τότε στην Θεσσαλονίκη από τον Αλέξανδρο Σχοινά}

Το έργο αυτό του Καποδίστρια, θυμίζει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό και το βίο του Αγίου Ιωάννη του Βατάτζη, ο οποίος και αυτός στράφηκε εναντίον των αριστοκρατών της εποχής του, που ήθελαν να αρπάξουν την γη του λαού και να υφαρπάξουν με συνομωσία την εξουσία (https://enromiosini.gr/arthrografia/agios-ioannis-vatatzis-kai/, https://o-nekros.blogspot.com/2011/11/blog-post_7072.html).

Ο ικανότατος Ιωάννης Βατάτζης τους νίκησε και κατάφερε να τους υποτάξει όσο ζούσε στο Στέμμα του και παράλληλα μοίρασε μεγάλο μέρος της αγροτικής γης στον λαό της Αυτοκρατορίας της Νικαίας και αναδημιούργησε τους Ακρίτες, κάτι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα την επανα-ισχυροποίηση του κράτους της Νίκαιας όσο ζούσε ο ίδιος, αλλά και της Ρωμανίας, αφού χάρις στις πολιτικές του αυτές κατάφερε μετέπειτά ο Μιχαήλ Παλαιολόγος να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη,  χάρις στο ιδιαίτερα επιταχυμένο έργο του ικανοτάτου αυτού Αυτοκράτορα (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_3.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_23.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_95.html).

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό τι περίπτωση που το έργο των Ιωάννη Καποδίστρια και Ιωάννη Βατάτζη θυμίζει και έχει ουσιαστικά κατά κάποιο τρόπο «αντιγράφει» από έναν άλλον ικανότατο ηγέτη της εποχή μας, ο οποίος βρήκε τον λαό του σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση και κατάφερε με τις αποφάσεις και το έργο του να τον αναδιαμορφώσει.

Έτσι είναι γνωστό σε όλους μας ότι αμέσως μετά την πτώση του Σοβιετικής Ένωσης, επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν (https://alophx.blogspot.com/2020/12/blog-post_14.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_63.html, https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_17.html), η Ρωσία φτώχυνε πάρα πολύ ο λαός της έχασε τις δουλειάς του και πεινούσε υπό έναν ψευδο δήθεν «κυβερνήτη», τον Γιέλτσιν, όπως ακριβώς και ο Μπάιντεν στις μέρες μας, ενώ στην ουσία τον έλεγχο της Ρωσίας τον είχαν τόσο οι ξένοι (οι δυτικές ελίτ-https://alophx.blogspot.com/2023/11/blog-post.html, κυρίως οι Αμερικάνοι), όπως επίσης και οι ντόπιοι Ρώσοι μαφιόζοι ολιγάρχες, οι οποίοι είχαν υποδουλώσει τον λαό της Ρωσίας, τον είχαν φτωχοποιήσει, είχαν αρπάξει την περιουσία του κράτους και έκαναν ότι ήθελαν στην χώρα ξεπουλώντας τον πλούτο της στους ξένους χωρίς να ρωτούν τον λαό της, στον οποίο και ανήκε ο πλούτος αυτών.

Ο στρατός και οικονομία της Ρωσίας είχαν σχεδόν καταστραφεί και μάλιστα στον 2^ο πόλεμο της Τσετσενίας ο διαλυμένος Ρωσικός στρατός υπέστη μία ντροπιαστική ήττα, ενώ ο Γιέλτσιν προσπαθούσε με νοθεία και στημένες εκλογές και πραξικοπήματα, όπως π.χ. το 1.993 μ.Χ. (https://alophx.blogspot.com/2023/09/blog-post_11.html), να κρατηθεί στην εξουσία και να υπηρετεί τα συμφέροντα της Ρωσικής ολιγαρχίας και των ξένων (της Δύσης δηλαδή).

Τότε οι Σιλοβίκι, δηλαδή πολλοί πατριώτες, στρατιωτικοί. πράκτορες ή αστυνομικοί και μέλη των ομάδων ασφαλείας της Ρωσίας, ακόμη και κάποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες, οι οποίοι έβλεπαν την Ρωσία να καταρρέει και να αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και με ένα εσωτερικό πραξικόπημα έκαναν τον Γιέλτσιν να παραιτηθεί και να διορίσει στην θέση του έναν δικό τους τον πρώην πράκτορα της KGB Βλαδίμηρο Πούτιν (https://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html).

Αυτός παρέλαβε το κράτος της Ρωσίας σε μια άθλιά κατάσταση και πολλοί πίστευαν τότε ότι σύντομα η Ρωσία θα διαλυόταν σε πολλά κομμάτια και η κάποτε ισχυρή Ρωσία που διαφέντευε σχεδόν την μισή Ευρώπη και μεγάλος μέρος του κόσμου, σύντομα θα αφανιζόταν από την ιστορία και από τον χάρτη.

Όμως ο ικανός Πούτιν αντέδρασε γρήγορα και πάρα πολύ αποτελεσματικά και κατάφερε καταρχάς με μία συντονισμένες κινήσεις, όπως και ο Καποδίστριας και ο Ιωάννης Βατάτζης, να καταστρέψει τελείως στους Ρώσους ολιγάρχες και άλλους να τους υποτάξεις στο θέλημά του ή να τους αφανίσει και να ανακαταλάβει πάλι για το Ρωσικό κράτος τον έλεγχο του πλούτου και των εσόδων του.

Επίσης ο ίδιος εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι εκείνη την εποχή λόγω του πολέμου στο Ιράκ, είχαν αυξηθεί τιμές του πετρελαίου, κατάφερε να εξοφλήσει όλα τα δάνεια που είχε στο ΔΝΤ (από το οποίο και δυτικές τράπεζες πήραν και οι Ρώσοι ολιγάρχες τα κεφάλαια που χρειάζονταν για να αγοράσουν τις Ρωσικές επιχειρήσεις και τις μετοχές του πλούτου του κράτους που μοίρασε στον απελπισμένο Ρωσικό λαό ο Γιέλτσιν και αυτός από την πεινά του πούλαγε στους ολιγάρχες για λίγο φαγητό, χρήματα και νερό, πέρα από όσες τους χάρισε ο Γιέλτσιν για την υποστήριξη τους), η Ρωσία και να βγει από αυτό και έτσι τα έσοδα του κράτους αντί να δίνονται στους ξένους και τις δυτικές ελίτ και στους τραπεζίτες, δινόταν πια στον Ρωσικό λαό.

Αυτό συνέβαινε μέσω της παροχής στον Ρωσικό λαό πέρα από νέων θέσεων εργασίας και αυξημένων μισθών της συντάξεων, κάτι που έκανε πάρα πολύ δημοφιλή τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν σε όλους τους Ρώσους, οι οποίοι τον ψήφιζαν μαζικά σε πολλές συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις για Πρόεδρο τους.

Ο Πούτιν φρόντισε σε παράλληλα να αναδιοργανώσει την Ρωσική οικονομία και την βιομηχανία, τόσο στο τεχνολογικός και στον επιστημονικό τομέα, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει το ίδιο και σε σχέση με το Ρωσικό στρατό, ο οποίος σύντομα να αναδιοργανώθηκε και έγινε πολύ ισχυρός.

Και κατάφερε σε πολλούς νέους πολέμους, λόγου χάρη στην Γεωργία, στην Συρία και στην Ουκρανία και με τις νέες τεχνολογίες και όπλα που παρέλαβε να νικήσει κατά κράτος τους αντιπάλους του, όχι μόνο αυτούς αλλά και τους δυτικούς μισθοφόρους τους υποστήριξαν, όχι μόνο με όπλα και χρήματα υπογείως, αλλά και με στρατό και να επιβάλει παντού τα συμφέροντα της Ρωσίας.

Με αυτές τις πολιτικές του στον λαό του, όπως είχε συμβεί στην περίπτωση του Ιωάννη Βατάτζη, αλλά επίσης και του Ιωάννη Καποδίστρια, να νικήσει τόσο τους ξένους, όσο και τους ντόπιους ολιγάρχες, οι οποίοι προσπάθησαν όπως την περίπτωση των παραπάνω, με πραξικόπημα ή δολοφονία να τον ρίξουν ανεπιτυχώς από την εξουσία.

Κάτι το οποίο δεν κατέστη εφικτό και αντίθετα όσοι από αυτούς το προσπάθησαν, π.χ. οι αδίστακτοι Χορντοκόφσκι και Μπερεζόφσκι, είτε εξοντώθηκαν, είτε η περιουσία τους δημεύθηκε και οι ίδιοι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν από την Ρωσία ή βρέθηκαν αυτοκτονημένοι σε άλλες χώρες.

Επειδή η εποχή των τριών αυτόν ικανών ηγετών ήταν πάρα πολύ χαοτική και όπως προαναφέρθηκε τόσο ξένοι όσο και το κάποιοι εσωτερικοί εχθροί απειλούσαν πάρα πολύ το κράτος, σε κάποιες περιπτώσεις οι παραπάνω ηγέτες αναγκάστηκαν να επιδείξουν μία πιο αυταρχική ηγεσία.

Γιατί αν δεν το έπρατταν, οι ντόπιοι αριστοκράτες και ολιγάρχες θα επικρατούσαν και το κράτος θα καταστρέφονταν, όπως και η οικονομία και ο στρατός του, όπως αυτοί σχεδίαζαν, αλλά και από την  συμβολή των εχθρών αλλά ακόμη και ντόπιων επαναστατών (ότι ακριβώς συνέβη δηλαδή στην Ελλάδα μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και τον θάνατο του Ιωάννη Βατάτζη).

Ευτυχώς για τον Πούτιν και τον λαό της Ρωσίας, τα σχέδια που είχαν οι δυτικοί για δολοφονία του ή  πραξικόπημα, όπως και είχε προσπαθήσει να γίνει επιτυχώς στην περίπτωση του Ιωάννη Καποδίστρια και ανεπιτυχώς στην περίπτωση του Ιωάννη Βατάτζη, απέτυχαν παταγωδώς και η Ρωσία συνέχισε να γίνεται ακόμη πιο ισχυρή, χρόνο με τον χρόνο, ενώ αντίθετα οι αντίπαλοι της στην Δύση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Αμερική γίνονται όλο και πιο αδύνατοι και αναμένονται ότι σύντομα αυτοί θα καταστραφούν οικονομικά (https://alophx.blogspot.com/2017/09/1873-1929-2008.html).

Στην περίπτωση αυτή υποστηρίζεται ότι οι δυτικοί ετοιμάζονται με το στρατό που έχουν μαζέψει στα πέριξ των συνόρων της Ουκρανίας, κυρίως στα σύνορα με την Πολωνία, την Λιθουανία και την Ρουμανία, σχεδόν 700.000 άντρες, να εισβάλλουν μέσα στην Ουκρανία για να χτυπήσουν τους Ρώσους, προκειμένου να αποτρέψουν την πλήρη διάλυση ήττα και καταστροφή των Ουκρανών, όπως αναμένεται από όλους τους αναλυτές.

Βέβαια, τα σχέδια τους αυτά είναι πάρα πολύ γνωστά στους Ρώσους, οι οποίοι έχουν ετοιμάσει την αντίδραση τους αν συμβεί όντως κάτι τέτοιο για άμεση απάντηση και με μία άμεση αντεπίθεση, τόσο έναντί των Ουκρανών, όσο και των δυτικών να τις νικήσουν, να αντεπιτεθούν και να στην συνέχεια να σαρώσουν όλες τις αντίπαλες στρατιωτικές δυνάμεις

Και στην συνέχεια, να ανακαταλάβουν και να απελευθερώσουν το Κίεβο, το Χάρκοβο, την Οδησσό, την Πολτάβα και πολλές άλλες Ρωσικές πόλεις της Ουκρανίας ως και το Λβιβ και να λήξουν τον πόλεμό αυτό προς όφελος των Ρώσων, με την πλήρη νίκη της Ρωσίας και την επιβολή όλων των όρων της στους εχθρούς της (https://alophx.blogspot.com/2023/06/blog-post_13.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/wef.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_26.html, https://alophx.blogspot.com/2024/07/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2023/08/blog-post_15.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_9.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_60.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_89.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_62.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_71.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_14.html).

Αν αυτή η κατάσταση συνδυαστεί παράλληλα και με μία πιθανή εκλογή με πλειοψηφία της Λεπέν στον δεύτερο γύρο των προώρων βουλευτικών εκλογών στην Γαλλία (https://alophx.blogspot.com/2024/07/blog-post_52.html), αλλά και μία πιθανότατη επάνοδο του Τραμπ στην εξουσία των ΗΠΑ, που είναι πάρα πολύ πιθανή (https://alophx.blogspot.com/2021/01/1961-2020.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_7.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_53.html).

Αν όλα αυτά συμβούν, τότε μιας και αυτοί οι πολιτικοί έχουν δηλώσει δημοσία ότι  οι χώρες τους θα πάψουν να δίνουν νέα όπλα στην Ουκρανία και αντίθετα θα προσπαθήσουν να προάγουν την ειρήνη και να έρθουν σε συνομιλίες για τον λόγο αυτό με την Ρωσία, τότε σίγουρα με την παύση της ενίσχυσης των Ουκρανών από τους δυτικούς πάτρωνες τους σε όπλα, χρήματα και μισθοφόρους, τότε το νεοναζιστικό αυτό κράτος θα καταστραφεί στο τέλος και η Ρωσία θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά.

[Θα εμφανιστεί άραγε κάποια στιγμή και στην πολυαγαπημένη μας πατρίδα ένας Κυβερνήτης όπως οι τρεις παραπάνω (αφού φύγει το υπάρχων διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας) που κατάφεραν με το ανορθωτικό τους έργο να κάνουν ξανά τα κράτη τους ισχυρά και αξιοσέβαστα και τον λαό τους να ευημερεί;].

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Αγ. Ιωάννης Βατάτζης και Ιωάννης Καποδίστριας Ρωμαίικοι “Βίοι Παράλληλοι”.

ΒΑΤΑΤΖΗΣ - ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Κείμενο του (Καστροπολίτη) Ιωάννη Α. Σαρσάκη. Παίρνοντας αφορμή από την εκδήλωση που συνδιοργανώθηκε στο Κάστρο του Διδυμοτείχου, από τον Ιστορικό και πολιτιστικό σύλλογο Διδυμοτείχου «Καστροπολίτες Γνώση και Δράση», την Ενωμένη Ρωμηοσύνη, την Κίνηση Αλληλεγγύης Πολιτών Αλεξανδρούπολης, την Εφημερίδα Αντιφωνιτής και την Αχελώος Τηλεόραση με θέμα: Ιωάννης Καποδίστριας ¨Η ζωή, οι αγώνες και το εγκώμιο του πρώτου Εθνικού Κυβερνήτη της Ελλάδας¨, άδραξα την ευκαιρία κάνοντας έναν χαιρετισμό, να αναφερθώ στα κοινά σημεία δύο μεγάλων ηγετών της Ρωμηοσύνης.

Ο ένας εξ αυτών ήταν φυσικά ο Ιωάννης Καποδίστριας, το τιμώμενο πρόσωπο της εκδήλωσης. Ο δεύτερος ήταν ο ¨οικοδεσπότης¨ της βραδιάς, ο εκ Διδυμοτείχου καταγόμενος, Αυτοκράτορας της Ρωμανίας και Άγιος της Εκκλησίας μας Ιωάννη Γ΄ Δούκας Βατάτζης.

Αν εξετάσουμε το βίο και τα έργα των δύο ανδρών, θα δούμε ότι έχουν πάρα μα πάρα πολλά κοινά σημεία. Για τον λόγο αυτό ερανίστηκα ως επικεφαλίδα του κειμένου μου, τον τίτλο από το έργο του ενάρετου Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι», προσπαθώντας παρακάτω να αποδείξω του λόγου το αληθές.

Τα κοινά τους σημεία τα συναντάμε από το ξεκίνημα της ζωής τους, και οι δύο ήταν γόνοι αρχοντικών οικογενειών, έλαβαν υψηλή μόρφωση και το κυριότερο διδάχθηκαν και βίωσαν την Ορθόδοξη Πίστη. Η ελεημοσύνη και η αγάπη που έδειξαν προς τους συνανθρώπους τους από μικρή ηλικία, αλλά και αργότερα όταν διετέλεσαν κυβερνήτες, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

Υπήρξαν ηγέτες της Ρωμηοσύνης σε δύσκολες και κομβικές εποχές. Ο Ιωάννης Βατάτζης διετέλεσε Αυτοκράτορας της Ρωμανίας από το 1.222 μ.Χ. έως το 1.254 μ.Χ. με έδρα την εξόριστη πρωτεύουσά της, τη Νίκαια της Μικράς Ασίας.

Εξόριστη διότι ως γνωστόν οι Φράγκοι σταυροφόροι είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη το 1.204 μ.Χ., με αποτέλεσμα η πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία να κατακερματιστεί και να μοιραστεί σε Φραγκικά βασίλεια (πλην των περιοχών της Νίκαιας, της Ηπείρου και της Τραπεζούντας).

Ο Ιωάννης Καποδίστριας ανέλαβε να κυβερνήσει το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος από το 1.828 μ.Χ. έως την δολοφονία του το 1.831 μ.Χ. Ο μεν πρώτος ανέλαβε τη διακυβέρνηση του κράτους της Νίκαιας από τον πεθερό του τον Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη (το οποίο δεν ήταν απόλυτα οργανωμένο), αυτός κατάφερε από το 1.204 μ.Χ. έως το 1.222 μ.Χ. να βάλει τις βάσεις ώστε να δημιουργηθεί μία εστία αντίστασης με βασικό στόχο την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας. Ο δε Καποδίστριας ανέλαβε να κυβερνήσει ένα κράτος το οποίο δημιουργήθηκε μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς και 7 χρόνια επαναστατικού αγώνα.

Και οι δύο δηλαδή έπρεπε να οργανώσουν δημόσια διοίκηση, οικονομία, παιδεία και στρατό. Επίσης σε διπλωματικό επίπεδο, απαιτούνταν να κινηθούν με προσεκτικά βήματα στη γεωστρατηγική σκακέρια της εποχής τους.

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του κράτους τους, έδωσαν μεγάλη βαρύτητα στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού. Για να το καταφέρουν αυτό, νομοθέτησαν, πήραν μέτρα και συγκρούστηκαν με τους άρχοντες και το κατεστημένο της εποχής.

Και το πιο βασικό είναι ότι στάθηκαν δίπλα στο λαό με τη φυσική τους παρουσία, δεν είναι τυχαίο που τον μεν Ιωάννη Βατάτζη ο λαός τον αποκαλούσε ¨πατέρα των Ελλήνων¨ και τον δε Ιωάννη Καποδίστρια ¨μπαρμπαγιάννη¨.

Στην οικονομική πολιτική υπήρξαν πρωτοπόροι, ο Βασιλιάς της Νίκαιας κατάφερε με τις ενέργειές του να δημιουργήσει οικονομική αυτάρκεια για το κράτος του. Υπήρξε ο τελευταίος Αυτοκράτωρ της Ρωμανίας που έκοβε καθαρό και ισχυρό νόμισμα. Με νομοθετικά διατάγματα απαγόρεψε τις εισαγωγές και ευνόησε την εγχώρια παραγωγή, διένειμε καλλιεργήσιμη γη στους ακτήμονες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια καλπάζουσα ανάπτυξη στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, βιοτεχνία κλπ).

Το κράτος της Νίκαιας αν και ήταν σε συνεχή εμπόλεμη κατάσταση δεν δοκίμασε ποτέ έλλειψη χρημάτων. Ο Κερκυραίος πολιτικός αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του παρέλαβε άδεια ταμεία, καθώς και την υποχρέωση να αποπληρώσει τα πρώτα δυσβάσταχτα δάνεια της επαναστάσεως. Ο Καποδίστριας επέβαλε άμεσα τάξη στα οικονομικά παρουσιάζοντας ένα οργανωμένο λογιστικό και διοικητικό σύστημα.

Δημιούργησε την πρώτη Ελληνική τράπεζα βάζοντας υποθήκη την προσωπική του περιουσία και καθιέρωσε τον Φοίνικα ως εθνικό νόμισμα. Συγκρούστηκε με τους μεγαλοκτήμονες καθώς προσπάθησε να μοιράσει την εθνική γη και να δημιουργήσει μια τάξη μικροκαλλιεργητών.

Αναβάθμισε την γεωργία εισάγοντας νέα εργαλεία και νέες καλλιέργειες. Επίσης έδωσε βαρύτητα στην επαγγελματική μόρφωση των αγροτών, οι οποίοι υποστηρίζονταν στο έργο τους από γεωπόνους που περιόδευαν σε όλη την επικράτεια. Άνθηση παρουσίασε και το εμπόριον, το οποίο διακινούνταν μέσω της εμπορικής ναυτιλίας. Η Ελληνική σημαία ταξίδευε σε όλη τη Μεσόγειο προκαλώντας το εμπορικό κατεστημένο της εποχής.

Στον τομέα των υποδομών, παροχών και της εσωτερικής διοίκησης οι δύο Ρωμηοί ηγέτες ήταν αποτελεσματικότατοι. Και οι δύο ανοικοδόμησαν δημόσια κτίρια, νοσοκομεία, πτωχοκομεία, λιμενικά έργα, σχολεία, βιβλιοθήκες κλπ.

Στην δημόσια διοίκηση επέλεγαν τους υπαλλήλους με αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με βάση την ταξική τους καταγωγή. Μεγάλη βαρύτητα έδωσαν στην απονομή δικαιοσύνης καθώς και στην πάταξη όλων όσων επεδίωκαν να ζημιώσουν τους κοινωνικά και οικονομικά αδυνάτους.

Επίσης μεγάλη σημασία έδωσαν και στην ανάπτυξη της παιδείας, είναι γνωστό ότι ο Ιωάννης Βατάτζης έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της λεγόμενης «Παλαιολόγιας Αναγέννησης» καθώς κατάφερε να διασώσει πολλά κείμενα από την φραγκική λαίλαπα και να οργανώσει ένα αξιοζήλευτο σύστημα παιδείας. Ο Ιωάννης Καποδίστριας εργάστηκε για την παιδεία των Ελλήνων πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντα του ως κυβερνήτης της Ελλάδος.

Το 1.814 μ.Χ. στο συνέδριο της Βιέννης ζήτησε οικονομική βοήθεια υπέρ των πτωχών Ελλήνων, και κατάφερε να ιδρύσει και να συντηρήσει πολλά σχολεία. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, παρόλα τα πολλά οικονομικά προβλήματα, προέβη σε άμεσες ενέργειες για την ανάπτυξη της παιδείας. Ίδρυσε σχολεία, ορφανοτροφεία, τυπογραφεία και διηύθυνε με μεγάλη προσοχή τη λειτουργία τους.

Στο διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο ο Ιωάννης Βατάτζης και ο Ιωάννης Καποδίστριας ανήκουν στους κορυφαίους της παγκόσμιας ιστορίας. Ο πρώτος με το που ανέλαβε το θρόνο της Νίκαιας πολέμησε και νίκησε του Φράγκους και τους Τούρκους, επεκτείνοντας τα σύνορα του κράτους του.

Στην συνέχεια πολέμησε με τους Βουλγάρους και τους ομοεθνείς ηγεμόνες του Δεσποτάτου της Ηπείρου, επεκτείνοντας την επικράτειά του από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Αδριατική. Κατά τη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων, ο Βατάτζης είχε το πλεονέκτημα λόγω του ότι κινούνταν με καρτερικότητα και διπλωματία.

Όποτε χρειάστηκε συμμάχησε με τους Βουλγάρους, τους Τούρκους (ειδικά την περίοδο των Μογγολικών επιδρομών) και με τον Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄ Χοενστάουφεν. Ο Φρειδερίκος ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός του πάπα και έτσι ο Βατάτζης με τη συμμαχία αυτή έβαζε φρένο σε κάθε απόπειρα του ποντίφικα στο να στείλει ενισχύσεις στους Φράγκους της Κωνσταντινούπολης.

Άξια βεβαίως αναφοράς είναι η επιστολή απάντηση που έστειλε στον πάπα Γρηγόριο Θ΄, από την οποία φαίνεται ότι ο Διδυμοτειχίτης βασιλιάς δεν είχε καμία τάση υποτέλειας προς τον πλανητάρχη της εποχής, στου οποίου τα επιχειρήματα απάντησε με υπερηφάνεια και ειρωνεία.

Επίσης και ο Καποδίστριας υπήρξε κορυφαίος διπλωμάτης και στρατηγικός εγκέφαλος. Πριν ακόμη αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδος ως αξιωματούχος και υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής αυτοκρατορίας, έδειξε την αξία του με την πολιτική διοργάνωση της Βεσσαραβίας, της Ελβετίας και την επιτυχή για τα Ελληνικά θέματα παρουσία του στο συνέδριο της Βιέννης.

Όταν ανέλαβε τις τύχες της Ελλάδος κινήθηκε διπλωματικά με μεγάλη επιτυχία σε δύο άξονες. Τήρησε την πολιτική ίσης φιλίας προς τις τρεις δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) και κατόπιν κινήθηκε με το «δια βαθμών προχωρείν» δηλαδή σύμφωνα με τις κάθε φορά υπάρχουσες συνθήκες. Με αυτές τις πρακτικές κατόρθωσε να υπογραφεί συνθήκη η οποία προέβλεπε την αποχώρηση των Αιγυπτιακών δυνάμεων από την Ελλάδα.

Στον τομέα των στρατιωτικών επιχειρήσεων είχε δείξει τις αρετές του είδη από την εποχή που κυβερνούσε την Ιόνιο Πολιτεία, τότε είχε οργανώσει με στρατηγικό τρόπο την άμυνα της Λευκάδας, αποτρέποντας τον Αλή πασά να επιτεθεί εναντίον της. Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδος το μεγαλύτερο τμήμα της Πελοποννήσου κατείχε ο Ιμπραήμ και τη Στερεά Ελλάδα κατείχε ο Κιουταχής.

Ο Καποδίστριας άμεσα οργάνωσε το στράτευμα ανασυντάσσοντας τις ένοπλες δυνάμεις και κατάφερε αρχικά να προστατεύσει τα είδη υπάρχοντα σύνορα. Ίδρυσε την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και οργάνωσε το πολεμικό ναυτικό. Αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών του ήταν το 1.829 μ.Χ. ο συγκροτημένος Ελληνικός Στρατός να απελευθερώσει ολόκληρη τη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Επακόλουθο αυτής της επιτυχίας, ήταν να ορισθεί στο πρωτόκολλο του Λονδίνου ως σύνορο μεταξύ Ελλάδος και Οθωμανικής αυτοκρατορίας η γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού.

Ένα άλλο βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό (ίσως και το πιο ενδεικτικό) είναι ότι και οι δύο δεν δεχόταν να πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν έπαιρναν δηλαδή μισθό απ΄το δημόσιο ταμείο. Είχαν την κοινή πεποίθηση ότι θα έπρεπε να φροντίζουν πρώτα για τους υπηκόους τους και μετά για τον εαυτό τους και δεν ανεχόταν αυτοί να καλοπερνούν και ο λαός να υποφέρει.

Και αφού αναφέραμε τις τόσες ομοιότητές τους ας μνημονεύσουμε και το γεγονός που διαφοροποιεί τους βίους τους. Το γεγονός αυτό είναι ότι παρόλο που και στους δύο έγιναν απόπειρες δολοφονίας (διότι και οι δύο όπως προαναφέραμε αντιτάχθηκαν στα συμφέροντα των πλουσίων) ο Καποδίστριας ήταν αυτός που έπεσε νεκρός από τη δολοφονική απόπειρα της 27^ης Σεπτεμβρίου του 1.831 μ.Χ., εν αντιθέσει με τον Ιωάννη Βατάτζη τον οποίο οι συνωμότες δε μπόρεσαν να του κάνουν κακό.

Αν και για την οικονομία του χώρου παρατέθηκαν ελάχιστα στοιχεία για το βίο και τα έργα των δύο μεγάλων ηγετών της Ρωμηοσύνης, μπορούμε όμως ως επίλογο του παρόντος κειμένου να συμπεράνουμε πως και οι δύο ήταν οξυδερκέστατοι κυβερνήτες έχοντας μια συνολική αντίληψη για τη διακυβέρνηση του κράτους τους.

Αν και οι δύο ζούσαν για μερικά χρόνια ακόμη τότε σίγουρα η πορεία του Ελληνισμού θα ήταν διαφορετική. Ως γνωστόν το θάνατο του Ιωάννη Βατάτζη εκμεταλλευτικέ ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, ο οποίος σφετερίστηκε το θρόνο της Ρωμανίας από τους διαδόχους του Βατάτζη και ¨κατάφερε¨ μέσα σε λίγα χρόνια να ξαναδώσει εμπορικά προνόμια στις Ιταλικές δημοκρατίες και να αποδυναμώσει οικονομικά το κράτος, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια να χαθεί η Μικρά Ασία και να ισχυροποιηθεί οι παρουσία των Οθωμανών.

Οι οποίοι Οθωμανοί εκμεταλλευόμενοι τα αλλεπάλληλα λάθη των αυτοκρατόρων της Δυναστείας των Παλαιολόγων, το 1.453 μ.Χ. κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Το ίδιο ισχύει και για τον Ιωάννη Καποδίστρια καθώς αν ζούσε μερικά χρόνια ακόμη θα κατάφερνε να ισχυροποιήσει τις δομές που εισήγαγε για την δημιουργία του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους και δε θα υπήρχε η καταστροφική κυβέρνηση των Βαυαρών καθώς και άλλα πολλά κακώς κείμενα τα οποία μας κατατρέχουν μέχρι και σήμερα (https://enromiosini.gr/arthrografia/agios-ioannis-vatatzis-kai/).