Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΑ ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

 Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΑ ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν. η παλαιολιθική περίοδος ξεκίνησε το έτος 45.000 π.Χ.  και τελείωσε το έτος 12.000 προ Χριστού. Την εποχή αυτή η ακολούθησε η νεολιθική περίοδος, η οποία ξεκίνησε από το 12.000 προ Χριστού και έφτασε ως το 3.200 π.Χ.

Κατά την περίοδο αυτή οι άνθρωποι ζούσαν κυρίως ως νομάδες και ζούσαν και μετακινούνταν εποχιακά σε διαφορετικές περιοχές ανάλογα με τον καιρό και το κλίμα και κυρίως ανάλογα με το που μετακινούταν τα διάφορα ζώα τα οποία κυνηγούσαν για να ζήσουν

Την εποχή εκείνη οι άνθρωποι έμεναν κάτω από βράχια και στην ύπαιθρο, κοντά σε λίμνες και ποτάμια, όπου υπήρχαν εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, καθώς και πολλά είδη φυτών και ζωών για την διατροφή τους αλλά και για να βρουν ορυκτά και τα για την κατασκευή εργαλείων

Όταν άρχισε να τελειώνει η περίοδος των παγετώνων οι άνθρωποι άρχισαν να μένουν εκτός των σπηλαίων, τα οποί θερμαίνονταν από τον ήλιο και τους προστάτευαν από τις βροχές και ακραίες καιρικές συνθήκες καθόλη την διάρκεια του έτους.

Στο σπήλαια αυτά οι άνθρωποι και προέβαιναν σε διάφορες θρησκευτικές τελετουργίες και σε αυτά υπάρχουν και πολλές τοιχογραφίες χρονολογούμενες από το 120.000 προ Χριστού που αναπαριστούν σκηνές μάχης, κυνηγιού καθώς και διάφορες θρησκευτικές αναπαραστάσεις, ενώ σε αυτά βρέθηκαν και τελετουργικά  κατασκευασμένοι τάφοι. Αργότερα όταν το κλίμα σταθεροποιήθηκε και το λιώσιμο των πάγων ολοκληρώθηκε, πάγοι υπήρχαν πια μόνο στους Πόλους  ενώ στον υπόλοιπο πλανήτη έλιωσαν τα χιόνια σε πολλές περιοχές του.

Συνέπεια του λιωσίματος των πάγων, ήταν καταρχάς να ανέβει η στάθμη του νερού, κάτι που είχε ως συνέπεια το παγωμένο τμήμα στον Περίγειο Πορθμό από το που είχαν έρθει και μεταναστεύσει πολλοί άνθρωποι από την  Ασία στην Αμερική να καλυφθεί από νερό και ως εκ τούτου η διαδρομή μέσω αυτής της οδού στην Αμερική να χαθεί οριστικά.

{Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Ινδιάνοι οι ερυθρόδερμοι πώς λέγονται στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μία υπεύθυνη της κεντρικής Πύλης της Ασίας από την οποία και προήλθαν}.

Όμως εκτός από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, το λιώσιμο των πάγων, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο στις υπόλοιπες Ηπείρους, είχε συνέπεια περιοχές τότε ήταν καλυμμένες με πάγο να γίνουν εύκολες στην πρόσβαση από τα ζώα και τους ανθρώπους και αυτό έχει σαν συνέπεια την μεγάλη αύξηση του αριθμού των φυτών και των ζώων.

{Φυσικά με το λιώσιμο των πάγων άλλες περιοχές της γης πλημύρισαν τελείως}.

Μία συνέπεια της εξέλιξης αυτής  ήταν οι άνθρωποι και τα ζώα να μένουν σταθερά σε κάποιες περιοχές της γης, ενώ  να αυξηθεί σε μεγάλους αριθμούς τα ζώα και οι άνθρωποι σε σχέση με τον πρότερο  πληθυσμό τους.

Από τότε οι άνθρωποι άρχισαν ουσιαστικά να μένουν μόνιμα σχεδόν σε μία περιοχή κάτι που είχε σαν συνέπεια επίσης να αρχίσουν να εξημερώνουν και διάφορα ζώα, π.χ. τα άλογα, τους χοίρους όπως επίσης και να κατασκευάζουν διάφορες βάρκες

Ειδικά όσοι έμεναν σε παραθαλάσσια μέρη προκειμένου να πηγαίνουν σε άλλες περιοχές για την απόκτηση ορυκτών μέσω του εμπορίου ή για την εύρεση άλλων ανθρώπων και φυσικά για εγκατάστασης τους σε νέες αποικίες για την απόκτηση ορυκτών.

Οι άνθρωποι όταν βρέθηκαν κοντά στις θάλασσες, όπως ήταν φυσικό σε κάποια στιγμή ξεκίνησαν να ψαρεύουν για να τραφούν, ενώ αρχίσαν όταν κατασκεύασαν τις βάρκες να μεταφερθούν και σε γειτονικά νησιά προκειμένου να βρουν ορυκτά, να κάνουν εμπόριο, όπως επίσης και να βρουν άλλους πληθυσμός και να βρουν συζυγούς για ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.

Εκτός όμως όλων αυτών την περίοδο αυτή που ουσιαστικά ξεκινάει σχεδόν την εποχή του Λίθου, την οποία οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν την γη όπως επίσης και να τρέφουν διάφορα ζώα, όπως πρόβατα και κατσίκια, ιδίως σε καλλιεργήσιμες παραποτάμιες περιοχές και λίμνες, όπου υπήρχε ύδρευση και καλό κλίμα και η γη ήταν πιο εύφορη.

Φυσικά και στην περίοδο αυτή συνεχίζονταν το κυνήγι όπως την πριν την Νεολιθική περίοδο εποχή και επίσης οι άνθρωποι όταν άρχισαν να μένουν κάπου μόνιμα αρχίσαν να κατασκευάζουν διάφορες καλύβες στις οποίες εμμέναν και κατασκεύαζαν ρούχα και τεμάχιζαν και μαγείρευαν το φαγητό τους και έφτιαχναν διάφορα έργα λογοτεχνικής.

Στις οικίες, καλύβες στην ουσία, οι οποίες αρχικά ήταν ξύλινες και μετά πέτρινες (και εξελίχθηκαν στα αρχικά σπίτια), έμεναν οικογένειες, οι οποίες στην συνέχεια ενωθήκαν μεταξύ τους, πολλές από αυτές μαζί, δημιούργησαν τις φυλές, ενώ όταν πολλές φυλές ενώθηκαν μεταξύ τους δημιούργησαν τα πρωτα μικρά χωριά, τα οποία μετεξελίχθηκαν με την αύξηση της τεχνολογίας του πληθυσμού σε πόλεις (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_19.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_58.html, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_22.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_50.html).

Στα σπίτια αυτά ουσιαστικά ξεκίνησε η πρώτη συμβίωση των ανθρώπων και μέσω της γεωργίας της κτηνοτροφίας άρχισε επίσης και η συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων, η έννοια της ιδιοκτησίας, ως συνέπεια της κατοχής γης και την περίφραξη αυτών των περιοχών. Τα σπίτια αυτά στην συνέχεια εξελίχθηκαν αρχικά από απλές μονοκατοικίες σε πολυώροφες πολυκατοικίες.

Στην κατασκευή των χωρίων αυτών στο κέντρο βρίσκονταν οι καλύβες των σοφών  και των ικανότερων πολεμιστών, ενώ τα άλλα σπίτια βρίσκονταν κυκλικά από αυτές, ενώ στην συνέχεια, με την εξέλιξη  και πολιτισμού, η μεν πρώτοι αποτελούσαν την αριστοκρατία μαζί με τους δεύτερους, ενώ ο ικανότερος αρχηγός των πολεμιστών εξελίχθηκε σταδιακά στον βασιλιά.

Παράλληλα, οι μικρές βάρκες με την πάροδο των χρονών αντικαταστάθηκαν από μεγάλα πλοία, τόσο για την μεταφορά, για ταξίδια, για το εμπόριο, όπως επίσης και για τον αποικισμό, την εύρεση πρώτων υλών, αλλά και για την ίδρυση αποικιών σε άλλες περιοχές.

Στο τέλος της Νεολιθικής Περιόδου, ξεκίνησε η εποχή των μετάλλων, η οποία διοίκησε από το ετος 3.200 π.Χ., με πρώτη την εποχή του Χαλκού, κατά την οποία οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν  διάφορα μέταλλα για να κατασκευάζουν εργαλεία και όπλα, αρχικά χάλκινα και στην συνέχεια σιδερένια, από ατσάλι και άλλα.

Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι από έτος 2.700 π.Χ. και μετά στους μέχρι τότε 1.000 περίπου νεολιθικούς οικισμούς που βρέθηκαν ότι υπήρχαν μέχρι τότε στην Ελλάδα, προστέθηκαν «από το πουθενά» άλλοι 2000 της εποχής των μετάλλων με ένα πληθυσμό πλήρως διαμορφωμένο, κάτι που κατά κάποιους ερευνητές σημαίνει ότι τότε έγινε ο ερχομός και η εγκατάσταση των πρωτοΕλλήνων στην περιοχή αυτή.

Σε σχέση με τα όπλα, οι άνθρωποι της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής εποχής, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν για την συλλογή της τροφή τους διάφορα όπλα, όπως τα ρόπαλα, το τόξο, ή το ακόντιο και τις πέτρες ενάντια σε αγέλες ζώων.

Όμως εδώ θα πρέπει να επισημανθεί, ότι εκτός από τα θηράματα, έχουν βρεθεί και σκελετοί πολλών ανθρώπων που φέρουν πάνω τους ίχνη από χτυπήματα ροπάλου στο κρανίο τους, κάτι το οποίο σημαίνει ότι τα όπλα αυτά χρησιμοποιούνταν ως όπλα εναντίον αντίπαλων φυλών για την κατοχή βοσκότοπων και ζωών, όπως επίσης για την οικειοποίηση των γυναικών της αντίπαλης φυλής.

Μετά την μόνιμη εγκατάσταση  των ανθρώπων σε ένα μέρος και την δημιουργία των οικογενειών των πόλεων  όπως επίσης των αρχηγών/βασιλέων μέσω της εκλογής των ικανότερων πολεμιστών ως αρχηγών της υφής και της αριστοκρατίας (από σοφούς και πολεμιστές), άρχισε να υπάρχει και κοινωνική διαστρωμάτωση στις διάφορους πόλεις, δηλαδή οι βασιλιάδες, οι αριστοκράτες, οι ιερείς και ο λαός, ο οποίος αποτελούνταν κυρίως αγρότες.

Αρχικά ως βασιλιάδες και αρχηγοί επιλεγόταν οι ικανότεροι πολεμιστές, όμως με την πάροδο των ετών και την συγκέντρωση πλούτου από αυτούς, ύστερα από νικηφόρες μάχες και την επέκταση του εμπορίου εξουσία τους, αυτοί έγιναν πολύ πιο ισχυροί και οι ίδιοι σε πολλές περιπτώσεις δημιουργήσαν θρησκευτικές ιδεολογίες για να θέσουν τους υπόλοιπους ανθρώπους υπό την ηγεσία τους (http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_79.html).

{Λέγεται ότι από την πρωτόγονη ακόμα επική των ανθρώπων, όταν αυτοί ήθελαν να επιλύσουν τις διάφορες τους μεταξύ τους με την βία και να νικήσουν τους εχθρούς τους, έρχονταν οι φυλές, οικογένειες και κοινωνίες αρχικά (και μετέπειτα τα χωριά, οι πόλεις, οι μοναρχίες-Βασίλεια και οι Αυτοκρατορίες) σε συμμαχία με άλλες έναντι κοινών τους εχθρών για να τους αναγκάσουν να υποταχτούν με την ανώτερη τους (κοινή) δύναμη με πόλεμο ή με απειλές}.

Μετά την έλευση των πόλεων κατασκευάστηκαν τα πρώτα παλάτια των ηγεμόνων, ενώ σε αυτά η Ακρόπολη των διαφόρων πόλεων περιφράχτηκε με ένα ισχυρό τείχος για την προστασία αυτών και των υπηκόων τους  μέσω της προσωπικής του φρουράς (και στρατού).

Τα όπλα που χρησιμοποιούνταν ως όπλα κυρίως τα τσεκούρια, το τόξο, τις σφενδόνες, τα ρόπαλα και τα ακόντιο και σε κάποιες περιπτώσεις και κάποια μικρά μαχαίρια.

Οι άνθρωποι στις μάχες αρχικά εκτόξευαν το ακόντιό εναντίον των αντιπάλων στρατών και στην συνέχεια έκαναν επίθεση εναντίον τους, όπως ακριβώς έκαναν αρχικά με τον Αχιλλέα οι Μυρμιδόνες και στην συνέχεια οι Γαλάτες, οι Ζουλού, όπως και πολλοί άλλοι λαοί.

Στην περίπτωση αυτή οι στρατιώτες έπεφταν πάνω στον κύριο του αντίπαλου στρατού με μεγάλη ορμή και με το θάρρος που επεδείκνυαν οι άντρες κατά τιμ διάρκεια του αγώνα, διασπούσαν τους εχθρούς τους καθώς έπεφταν πάνω στους αντιπάλους τους στην μάχη.

Για την αντιμετώπιση αυτού του είδους μάχης, διάφοροι λαοί, κυρίως οι Σουμέριοι και οι Έλληνες, σκέφτηκαν ότι προκειμένου να αποκρουστούν τόσο ισχυρές επιθέσεις από άντρες που έπεφταν πάνω τους με μεγάλη δύναμη και ορμή, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο αυτοί να σταματήσουν και να μην μπορέσουν να ολοκληρώσουν την έφοδο τους.

Επίσης, έπρεπε  να βρεθεί ένας τρόπο, με τον οποίο θα αξιοποιούνταν το μικρό αριθμητικά επίπεδο αντρών μίας πόλης, ώστε ένας μικρότερος αριθμητικά στρατός να γίνει για αυτούς ένα σημαντικό πλεονέκτημα με κάποιο τρόπο που θα βοηθήσει να νικήσουν τους εχθρούς τους στην μάχη.

Συνέπεια της σκέψης τους αυτής, ήταν η δημιουργία της φάλαγγας κατά την οποίο δημιουργήθηκε ένας πυκνός σχηματισμός από άντρες, οι οποίοι έφεραν ασπίδες και μεγάλα δόρατα, έτσι ώστε να μπορούν να σταματάνε και να χτυπούν τους αντιπάλους τους από απόσταση, πριν αυτοί φτάσουν και επιτεθούν κατά πάνω τους.

Εκτός αυτού, την συγκεκριμένη εποχή της ιστορίας, δηλαδή αυτής των Σουμερίων, των Μυκηναίων και των Μινωικών,  δημιουργήθηκαν και τα άρματα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στο πεδίο της μάχης από πολλούς λαούς.

Αυτά, στην αρχή χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά των αριστοκρατών που έφεραν βαριές πανοπλίες από το ένα σημείο της μάχης στο άλλο και στην συνέχεια και ως όργανα κρούσης που έπεφταν πάνω στα αντίπαλα άρματα και πεζικό με την μεγάλη τους ισχύ και ορμή (αλλά και τον τρόμο που προκαλούσαν) και τα με τα όπλα τους τους διέλυαν.

{Εκτός όμως των συμβατικών όπλων σύντομα οι άνθρωποι άρχισαν να πειραματίζονται και να ανακαλύπτουν και τα πρώτα «βιολογικά όπλα» στην Αρχαιότητα (http://greekworldhistory.blogspot.com/2014/08/blog-post_21.html)}.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για να αναπτυχθεί περαιτέρω η φάλαγγα, έγινε επίσης και χρήση των σφενδονών εκείνη την περίοδο, ενώ οι πολεμιστές απέκτησαν πιο βαριές πανοπλίες, κράνη και ασπίδες, αλλά και μακρύτερα δόρατα, για να μπορούν να αντιμετωπίζουν την έξοδο του αντιπάλων  αρμάτων  ύστερα από εντατική εκπαίδευση.

Φυσικά, εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι τα χρήματα για να αποκτήσουν κάποιες πανοπλίες και όπλα, τα είχαν εκείνη την εποχή μόνο οι πλούσιοι, δηλαδή αριστοκράτες και ο βασιλιάς, με συνέπεια ο απλός λαός να χρησιμοποιούνται κυρίως για ελαφρύ πεζικό ή για τοξότες.

{Συνήθως στις μάχες αρχικά πείθονταν οι τοξότες, στην συνέχεια επιτέθηκαν το πεζικό και τέλος γινόταν επίθεση των αρμάτων η οποία και έκρινε τον νικητής στο πεδίο της μάχης, εξαιρούμενη από το ποσό αυτή ήταν επιτυχής ή όχι. Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκαν οι φρυκτωρίες, δηλαδή εντοιχισμένα μικρά φυλάκια πάνω στις κορυφές των βουνών που με φωτιές έδιναν σήμα για την επίθεση ενός αντιπάλου στρατού}.

Μετά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου, έπαψε να υπάρχει η μέχρι τότε ενωμένη Βασιλεία  και το Μυκηναϊκό κράτος διασπάστηκε σε πολλές μικρές πόλεις, που η καθεμιά τους είχε ανεξάρτητη ηγεσία και σε αυτές αρχικά την ηγεσία είχαν οι αριστοκράτης, όταν έδιωξαν και κατέλαβαν την θέση των βασιλέων σε αυτές.

Επίσης, λόγω μεγάλου οικονομικού κόστους εκείνη την περίοδο, άρχισαν να στην Ελλάδα εξαφανίζονται τα άρματα, με την ανακάλυψη του ιππικού, αφού πια έφτανε ένας στρατιώτης και ένας ίππος, στην θέση ενός άρματος που χρειαζόταν δύο με τρία άλογα και τουλάχιστον δύο με τρεις άντρες πάνω σε αυτά,  ενώ και το κόστος συντήρησης τους ήταν μικρότερο.

Παράλληλα, επειδή στις πόλεις εκείνης της περιόδου χρειαζόταν περισσότερος στρατός, αφού λόγω της σταδιακής αύξησης του πληθυσμού, όλες τις πόλεις και όχι πια μόνο η Ακρόπολη περιφράχτηκαν με ένα μεγάλο τοίχος για να προστατεύονται και για την φύλαξη αυτού και της πόλης  χρειαζόταν περισσότεροι άντρες.

Για το έργο αυτό, δεν έφτανε πια σε καμία περίπτωση μόνο οι αριστοκράτες και το ιππικό και για τον ίδιο σκοπό, επιστρατεύτηκαν και άλλοι άντρες, οι οποίοι μπορούσαν να βρεθούν κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι ονομάστηκαν οπλίτες και στους οποίους δόθηκαν πανοπλίες, δόρατα, κράνη και διάφορα όπλα μαζί με την εκπαίδευση του πολεμιστή.

{Σταδιακά, οι άντρες αυτοί μετά την συμμετοχή τους σε νίκες και την κατανόηση της αξίας και της δύναμης τους πίεσαν για την απόκτηση πολίτικων δικαιωμάτων, κάτι που έγινε τελικά εφικτό μετά από συγκρούσεις με τους αριστοκράτες, οι οποίοι ήθελαν να διαφυλάξουν τα «προνομία» τους και να κρατήσουν σκλάβο τον λαό, όπως π.χ. τον Κλεισθένη, τον Περικλή, τον Εφιάλτη, τον Θεμιστοκλή κ.λ.π.}.

Αυτή η φάλαγγα, ήταν στην ουσία μία μετεξέλιξη της φάλαγγας των Μυκηναίων σε νέα μορφή, η οποία ονομάστηκε Ελληνική Φάλαγγα, την οποία ίδρυσε πρώτος ο βασιλιάς και τύραννος Φείδων του Αργούς, ο οποίος ήταν παράλληλα και ο πρώτος που ξεκίνησε την χρήση νομισμάτων στον Ελληνικό χώρο.

Ο Φείδων άρχισε την χρήση ισχυρότερων ασπίδων, τις λεγόμενες Αργολικές ασπίδες, οι οποίες μπορούσαν να καλύψουν, εκτός από έναν πολεμιστή ατομικά ακόμα και τον διπλανό του, ενώ όταν όλοι οι πολεμιστές έφεραν πάνω τους τις ασπίδες αυτές μπορούν να συγκροτήσουν αδιαπέραστο τείχος, το οποίο καλύβες την περιοχή η οποία έφτανε από το στήθος έως και τα πόδια στρατιωτών.

Παράλληλα οι πολεμιστές χτυπούσαν τα δόρατα, τα λεγόμενα και όπλα, τους αντιπάλους τους, ενώ οι πίσω σειρές της Φάλαγγας ωθούσαν με την δύναμη τους και εθισμό τις μπροστινές σειρές της, έτσι ώστε αυτές να πέσουν από το δυνατό αυτό «σπρώξιμο» στην αντίπαλη φάλαγγα ή στρατό (άτακτο ή τακτικό).

Και με την συνεχή τους πίεση να σπάσει την αντίπαλη γραμμή και τότε να «εισέλθουν» σε αυτή οι πολεμιστές της Φάλαγγας, εντός του κέντρου του αντιπάλου στρατού και να αρχίσουν να τον καταστρέφουν  .

Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή έπαιξαν επίσης φυσικά μεγάλο ρολό και τα νέου τύπου Κορινθιακά κράνη, με τα οποία κάνουν πια καλύπτονταν όλο το πρόσωπο του πολεμιστή, ενώ τα  δόρατα την περίοδο αυτή,  έγινε μικρότερο σε μέγεθος, αλλά πιο ανθεκτικό από ότι στο παρελθόν.

Η Φάλαγγα αυτή, μέσω εντατικής εκπαίδευσης εξελίχθηκε στην Σπαρτιατική Φάλαγγα, ενώ αργότερα  ακολούθησε η δημιουργία της Θηβαϊκής Φάλαγγας, η οποία έφερε το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της σε ένα συγκεκριμένο σημείο της αντίπαλης παράταξης, το οποίο και ωθούσε και έριχνε με ορμή τους στρατιώτες για να την διασπάσει, ακόμα και αν ο επιτιθέμενος είχε λιγότερο στρατό από τους αντιπάλους του.

Στο τέλος ακολούθησε και η δημιουργία της Μακεδονικής Φάλαγγα από την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας, που ήταν μία ευφυής έμπνευση  του ικανότατου βασιλιά της  Φιλίππου του Β’, ο οποίος πρόσθεσε σε αυτή την Σάρισα, δηλαδή ένα μεγάλο τριών μέτρων ακόντιά, με το οποίο μπορούσαν οι στρατιώτες της να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους τους, η οποία θύμιζε κατά πολύ το ακόντιο δυο μέτρων των Μυκηναϊκών στρατών.

Επίσης, όπως ο Φίλιππος, έτσι και ο γιος τους, ο Μέγας Αλέξανδρος μπορούσαν μέσω της χρήσης της Σάρισας να χτυπούν με τον στρατό τους από μακριά τους αντιπάλους τους, ενώ παράλληλα αξιοποιήσαν και το ιππικό, με το οποίο επιτίθονταν και διέλυαν αρχικά το αντίπαλο ιππικό (εάν υπήρχε) και στην συνέχεια περικύκλωναν και κατέστρεφαν και το αντίπαλο πεζικό.

Στην συνέχεια, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Περσία και μέρος της Ινδίας,  άρχισε από τους Διάδοχους η ενσωμάτωση στον στρατό τους και ελεφάντων, τους οποίους χρησιμοποίησαν εναντίον των αντιπάλων τους, όπως ο ικανότατος βασιλιάς της Ηπείρου Πυρρός, αλλά και Κατάφρακτοι ιππικού (από Πέρσες και Πάρθους).

Μάλιστα ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σχεδιάσει και την λεγομένη Μεικτή Φάλαγγα, στην οποία, το μεν μπροστινό μέρος της θα αποτελούνταν από αυτούς που κρατούσαν της Σάρισα, ενώ ενδιαμέσως οι Φάλαγγες αυτές θα είχαν ως μέρος τους ενσωματωμένους τοξότες για να χτυπούν τους αντιπάλους τους και από μακριά.

Όμως, λόγω του θανάτου του Μεγάλου Αλέξανδρου, η Μεικτή Φάλαγγα δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ. Οι μεν Ρωμαίοι όταν κατέλαβαν την Ελλάδα και τα Ελληνιστικά Βασίλεια, σταμάτησαν γενικά την χρήση της Φάλαγγας ως τρόπου μάχης  παρόλο που αυτή κόντεψε τους καταστρέψει σε πολλές μάχες στην Ελλάδα (π.χ. στην Πύδνα).

Παρόλα αυτά, η Μεικτή Φάλαγγα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, χρησιμοποιήθηκε κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα από την Ρωμανία, όταν οι Βυζαντινοί όπως αποκαλούσαν επίτηδες και λανθασμένα οι Δυτικοί (Βολφ), κατά το μεγαλύτερο μέρος της χρονικής διάρκειας της Αυτοκρατορίας με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Την Μεικτή Φάλαγγα, την χρησιμοποίησαν και άλλοι λαοί, όπως οι Ελβετοί, τον Μεσαίωνα, οι Γερμανοί Λάνκσχεντ, αλλά και τα Ισπανικά Τέρσιος υπό τον ικανότατο στρατηγό Γκονζάλο Ντε Κόρντομπα, πετυχαίνοντας μέσω της χρήσης της σημαντικές νίκες (εννοείται ότι οι Φάλαγγες αυτές δεν είχαν ως μέρος του τότε τοξότες αλλά άντρες που έφεραν Σάρισες, αρκεβούζια και άλλα «πυροβόλα όπλα», προγόνους των σημερινών τυφεκίων).

Όμως, υπήρχαν και ηγέτες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την Φάλαγγα στις μάχες τους (κυρίως επιτυχώς), όπως λόγου χάρη ο Δαρείος ο Γ’ ο Κοδομανός της Περσίας, ο Αννίβας, ο Ρόμελ, ο Γκουντέριαν, ο Δούκας του Μάλμπορο Τζον Τσόρτσιλ, ο πρίγκιπας Ευγένιος της Σαβοΐας, ο Μαυρίκιος του Νασάου, ο Μέγας Φρειδερίκος, αλλά και ο Μέγας Ναπολέοντας.

Από όλα τα παραπάνω, συνεπάγεται, ότι η ανάπτυξη της πολιτισμικής πορείας της ανθρωπότητας από μικρές οικογενειακές ομάδες στα μοναρχικά κράτη, όπως και της εξέλιξης του τρόπου μάχης στις εκστρατείες με αποκορύφωμα την δημιουργία της Φάλαγγας, υπήρξε σταδιακή και η παραπάνω ανάλυση μας δείχνει ποσό λογική συνέχεια και συνέπεια των έργων ικανών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών υπήρξε τελικά αυτή

 

Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤ

 Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το 1.944 μ.Χ. έγινε μία συνάντηση πολλών Γερμανών βιομηχάνων και τον αξιωματούχων των ναζί, η οποία περιγράφεται στο έγγραφο των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ με την ονομασία Red House Report  στα αρχεία της Ουάσιγκτον στο ξενοδοχείο Maison Rouge στο Στρασβούργο, ιδιοκτησίας του ναζιστή Αλμπερτ Σπέερ και παρουσίας του ίδιου, αμέσως μετά την αποτυχία της επιχείρησης Βαλκυρία εναντίον του Χίτλερ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/h-odessa.html, http://alophx.blogspot.com/2018/10/odessa.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_25.html).

Στην σύσκεψη αυτή τα πολιτικά και οικονομικά στελέχη των ναζί (http://alophx.blogspot.com/2020/12/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2022/03/red-house-report.html), ήθελαν να αποφασίσουν τι θα γίνονταν με τις περιουσίες τους και με το ναζιστικό κόμμα μεταπολεμικά, αφού οι μεν πρώτοι φοβόνταν ότι θα γίνονταν κατάσχεση από τους νικητές Συμμάχους, ενώ οι δεύτεροι φοβόνταν την πλήρη καταστροφή τους.

{Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι την ίδια μέρα, δηλαδή στις 10 Αυγούστου 1944 μ.Χ. γινόταν και μία Σύσκεψη στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι που έλαβαν μέρος, βλέποντας ότι θα ακολουθούσε αντιπαράθεση με τους Σοβιετικούς μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφάσισαν να αξιοποιήσουν πολλά στελέχη των ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Το ίδιο σχεδόν χρονικό διάστημα τα ίδια ακριβώς αποφασίστηκαν και από την ΕΣΣΔ,  δηλαδή η αξιοποίηση στελεχών ναζί ενάντια στους Συμμάχους στην αντιπαράθεση που θα ακολουθούσε με τους στον λεγόμενο Ψυχρό Πόλεμο.

Οι αποφάσεις αυτές των τριών αυτών Μεγάλων Δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Μεγάλης Βρετανίας), βοήθησαν σημαντικά στην διαφυγή και επιβίωση των ναζί μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Ακόμα και ο μεγάλος υπαρξιστής φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ (ο οποίος είχε σημαντικές και καίριες θέσεις επί ναζιστικού καθεστώτος) στις μυστικές σημειώσεις του που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα, γνωστές και ως «Μαύρα Τετράδια», δήλωνε σε αυτές ότι η Γερμάνια ήθελε (δήθεν) να προστατέψει την Δύση (από τον Στάλιν).

Και οι Δυτικοί αντί να την ευγνωμονούν την εμπόδισαν να εκπληρώσει το πεπρωμένο της και αυτό αποτελεί ασυγχώρητο έγκλημα από μέρους των Δυτικών και των Συμμάχων, σε τέτοιο σημείο που οι θάλαμοι αέριων δεν αποτελούν τίποτε σε σχέση με αυτή την αθλιότητα και έγκλημα που διέπραξαν οι Σύμμαχοι.

Στον Μεσοπόλεμο, ο Χίτλερ δημιούργησε έναν πολυεθνικό στρατό την μεραρχία των SS «Καρλομάγνος», έναν πανευρωπαϊκό στρατό για τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, όπως ο Μέγας Ναπολέοντας για τον ίδιο λόγο δημιούργησε με τον ίδιο τρόπο την «Μεγάλη Στρατιά», ενώ στις μέρες μας για παρεμφερείς λογούς θέλει να δημιουργήσει τον λεγόμενο «ευρωστρατό»}.

Στην συνάντηση αυτή, έγινε παραδοχή ότι πολλά μέλη  των ναζί θα καταδικαζόταν μετά το τέλος του πολέμου και για τον λόγο αυτό θα έπρεπε αυτά να τοποθετηθούν σε επιχειρήσεις σε κομβικές θέσεις στο εξωτερικό (αλλά και στην Γερμανία) για να διαφύγουν την σύλληψη και την τιμωρία.

Επίσης, το ναζιστικό κόμμα θα έδινε ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό στους βιομηχάνους που θα συνεισέφεραν στην μεταπολεμική οργάνωση του στο εξωτερικό (έτσι ώστε με αυτά να επιστρέψουν μεταπολεμικά οι ναζί στην Γερμανία και να αναλάβουν ξανά την εξουσία της), ενώ ένα μέρος των χρημάτων αυτών θα κράταγαν οι Γερμανοί επιχειρηματίες Τα υπόλοιπα θα επέστρεφαν στην Γερμανία για να αξιοποιηθούν για την ίδρυση ενός νέου Τέταρτου Ράιχ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/h-odessa.ht, ml http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_1.html).

Για την επιτυχή διαφυγή των ναζί στο εξωτερικό, θα ήταν  ιδιαίτερα χρήσιμες  οι γνωριμίες που είχαν διάφορα υψηλόβαθμα ναζιστικά στελέχη, όπως ο Βίλι Κον με  κυβερνήσεις και αξιωματικούς της Νότιας Αμερικής και άλλων κρατών.

Το συγκεκριμένο άτομο κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου συνέβαλε τα μέγιστα στην οργάνωση του ναζιστικού κόμματος της Αργεντινής  και έγινες προσωπικός φίλος του δικτάτορα της χώρας Χοσέ Φέλιξ Οριμπούμπου, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί στην Γερμανία (όπως και ο Μεταξάς) και θαύμαζε τον Χίτλερ όπως και του έπειτα Προέδρου της και αξιωματικού της χούντας Περόν.

Μάλιστα ο Περόν τα έτη 1939 μ.Χ. και 1941 μ.Χ. είχε επισκεφτεί την Ευρώπη και έχει ακούσει ομιλίες στο Βερολίνο και στη Ρώμη του Χίτλερ και του Μουσολίνι και έτσι όταν ο Κον  το πρότεινε  μεταπολεμικά  να δώσει έγκριση να καταφύγουν πολύ ναζί στην χώρα του, αυτός δέχτηκε με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό.

Για την διαφυγή των χρημάτων της ODESSA, δηλαδή όλων των κλοπιμαίων, του χρυσού, των έργων τέχνης, των χρημάτων και των λαφύρων που είχαν αρπάξει οι ναζί  από τους Ευρωπαϊκούς λαούς που είχαν υπό την κατοχή της  υπεύθυνος ορίστηκε ο Άλμπερτ Σπέερ.

Αυτός φρόντισε για τον λόγο αυτό να ιδρύσει Πολλές εταιρείες στο εξωτερικό, πάνω από 800 συνολικά,  με 112 από αυτές να βρίσκονται στην Ισπανία, 58 στην Πορτογαλία, 38 στην Τουρκία, διακόσιες στην Ελβετία (http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_7.html), 58 στην Αργεντινή, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.

Εδώ καλό είναι να επισημανθεί ότι και πολύ μεγάλες Αμερικανικές εταιρείες επενδύσεων στην Γερμανία  επένδυσαν πολλά χρήματα στην Γερμανία του Χίτλερ και στην συνέχεια το ίδιο έκαναν και οι ναζί σε στις ΗΠΑ όταν οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία.

Κάποιες από αυτές ήταν η ITT, η RCA and Ford (άλλωστε ο Γερμανικής καταγωγής βιομήχανος Χένρι Φορντ ήταν γνωστός φιλοναζιστής και χρηματοδότης του Χίτλερ και βοήθησε στην άνοδο του στην εξουσια), οι εταιρείες του Πρέσκοτ Μπους (πατέρας και παππούς των δύο Προέδρων Μπους των ΗΠΑ αντιστοιχα), των Κένεντι, οι Brown Brothers, η Hariman and Co (του χρηματοδότη του Χίτλερ Άβερελ Χάριμαν)  και των αδερφών Άλεν Ντάλες και Τζον Φόστερ Ντάλες, οι οποίες μάλιστα συνέχισαν εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τις συναλλαγές με τους ναζί (http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_7.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_10.html).

{Ο Κίσινγκερ ήταν και αυτός που διόρισε ως αρχηγό της CIA τον Τζορτζ Μπους τον Πρεσβύτερο, τον μετέπειτα Προέδρο των ΗΠΑ (όπως και γιος του)}.

{Σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε ο δικηγόρος Άλεν Ντάλες  ο οποίος μεταπολεμικά είναι ο αρχηγός της αμερικανικής CIA  ο οποιος ήταν προσωπικός φίλος του Γιάχμαρ Σαχτ  Υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ.

Ο Άλεν Ντάλες ήταν διευθυντής της Consolidated Silesian Steel Company/Silesian American Corporation, την οποία την διαχειρίζονταν ο Πρέσκοτ Μπους και  παράλληλα ο ίδιος ήταν τον καιρό του Μεσοπολέμου και μέλος της τράπεζας Schröder μαζί με τον αδερφό του ο οποίος έγινε μετέπειτα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Φόστερ Ντάλες.

Ο Άλεν Νταλές βοήθησε στον Μεσοπόλεμο στην άνοδο των ναζί στην εξουσια και στον Ψυχρό Πόλεμο στην διαφυγή τους σε πολλές Αραβικές χώρες, στην Μέση Ανατολή, στην Βόρεια Αφρική και στην Νότια Αμερική.

Αλλά και η επιχείρηση  GLADIO (http://alophx.blogspot.com/2017/09/freikorps.html)  ιδρύθηκε από τον Αλεν Νταλες και τον Γκελεν το  1949 μ.Χ. και μέλη της ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία  ναζί.

Πριν από την GLADIO το ΝΑΤΟ είχε ιδρύσει έναν αντίστοιχο οργανισμό στην Ευρώπη με την ονομασία «The Allied Coordination Committee», ενώ προκάτοχοι αυτού ήταν ο οργανισμός των Werewolf που ίδρυσαν στην Γερμανία ο Γκελέν, ο Σκορτσένι και ο James Jesus Angleton.

Στην Γερμανία, η αποκάλυψη για την ύπαρξη της GLADIO έγινε το έτος 1.952 μ.Χ. από τον Χανς Όττο που συνελήφθη για τον λόγο αυτό (αλλά λίγο μετά αφέθηκε ελεύθερος), ενώ για τον ίδιο λόγο συνελήφθη μετέπειτα και η Heidrun Hofer, πράκτορας της BND.

Στην Τουρκία, «ιδρυτής» της τουρκικής GLADIO ήταν ο Τουρκές, ο ιδρυτής των Γκρίζων Λύκων που την γέμισε όπως ήταν φυσικό με μέλη της οργάνωσης του.

Η GLADIO στην Ελλάδα ιδρύθηκε από την μυστική ομάδα στις ένοπλες δυνάμεις ΙΔΕΑ, αλλά κυρίως από την άδεια που έδωσε στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ ο Στρατάρχης και πρωθυπουργός τότε της Ελλάδας Αλέξανδρος Παπάγος. 

Την αποκάλυψη για την ύπαρξη του δικτύου την έκανε το 1.989 μ.Χ. ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, υποκριτικά όμως και για πολίτικους λογούς (αφού ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Αντρεότι το είχε ήδη αποκαλύψει στην Ιταλία), αφού γνώριζε για το δίκτυο αυτό από το 1.981 μ.Χ. που ο ίδιος έγινε πρωθυπουργός και στήριζε απόλυτα μέχρι τότε.

Στην εποχή μας, εν έτει 2005 μ.Χ. αποκαλύφθηκε ένα νέο πανευρωπαϊκό δίκτυο απαγωγών από την CIA (στην ουσία μία νέα «GLADIO») και την άδεια όλων των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, μουσουλμάνων που κατηγορούνταν για συνεργασία με την Αλ Κάιντα από τις ΗΠΑ (με ή χωρίς αποδείξεις) και την μεταφορά τους σε αλλά κράτη (π.χ. Σκόπια, Βουλγαρία, Ρουμανία), όπου σε μυστικά κέντρα κράτησης υποβάλλονταν σε βασανιστήρια για να ομολογήσουν.

Επίσης, την ιδιά περίοδο στην Ιταλία, όπως και επί Αντρεότι, έγινε αποκάλυψη για μία νέας/δεύτερης «ισλαμικής» Gladio αυτή την φορά, η οποία οργάνωνε τρομοκρατικές οργανώσεις που τις απέδιδε τους ισλαμιστές, όπως γίνονταν με την Νατοϊκή GLADIO κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η οποία απέδιδε τις τρομοκρατικές ενέργειες που διεξήγαγε η ίδια στις Ευρωπαϊκές χώρες στην «ερυθρά τρομοκρατία» (http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_8.html).

Η CIA διεξήγαγε μυστικά πειράματα LSD ακόμα και σε ανυποψίαστους Αμερικανούς πολίτες (https://kanenazori.com/2022/06/08/mystika_peiramata_cia/, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post.html)}.

Στην Αργεντινή, ο Περόν Έναντι πολλών χρημάτων (30 δις μάρκα) έδωσε πολλά πλαστά διαβατήρια στους διαφυγόντες ναζί για να καταφύγουν στην χώρα του, ενώ το ίδιο ακριβώς έπραξαν και πολλές άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής της Μέσης Ανατολής της Βόρειας Αφρικής, αλλά και πολλές οι Αραβικές.

Η απόδραση  των ναζί οργανώθηκε  από ένα από το μεγαλύτερο στελέχη τους στην ODESSA,  ένα υπό μία ενιαία διοίκηση και οργάνωση δίκτυο αλληλοβοήθειας  των ναζί,  έτσι ώστε αυτοί να διαφύγουν και  το οποίο  είχε παραρτήματα σε πολλές χώρες, όπως την Παραγουάη, την Αργεντινή, την Βολιβία το Περού και αλλού.

Το όνομα του στελέχους αυτού ήταν Ράινχαρντ Γκελέν ένας από τους αρχηγούς των μυστικών υπηρεσιών του Χίτλερ κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου  στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου ίδρυσε στις μυστικές υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας με το όνομα BND.

Αυτός είχε αναλάβει επίσης να διαπραγματευτεί με τις ΗΠΑ με την ανταλλαγή διαφόρων μυστικών πληροφοριών, όπως και όπλα και την διαφυγή ναζί επιστημόνων σε χώρες της Αμερικής αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις από την πλευρά των ΗΠΑ ήταν ο Άλεν Ντάλες, ο αρχηγός των μυστικών τους υπηρεσιών.

Όμως οι ναζί, οι οποίοι ποτέ δεν άφηναν τίποτε στην τύχη είχαν φροντίσει παράλληλα με τον Γκελέν, ένας άλλος Γερμανός ναζιστής αξιωματικός και μέλος της Γκεστάπο, ο Χάινριχ Μίλερ, να κάνει παράλληλα διαπραγματεύσεις με την Σοβιετική Ένωση και τον στρατηγό της Βίκτωρ Σεμιόνοβιτς Αμπακούμοφ, εάν δεν πετύχαινε η διαφυγή των ναζί στις ΗΠΑ με παρεμφερείς όρους.

Τελικά οι διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ πέτυχαν (http://alophx.blogspot.com/2017/05/1945.html) και οι περισσότεροι ναζί τελικά κατευθύνθηκαν στις ΗΠΑ (με τις επιχειρήσεις Paperclip, Sunrise, Blow Back, Overcast υπό την καθοδήγηση του Ντόνοβαν, ο  λεγόμενος και «Άγριος Μπιλ») και όσοι δεν ήθελαν να  καταφύγουν εκεί πήγαν στην Σοβιετική Ένωση όπου έγιναν πράκτορες της χώρας αυτής, είτε των πρακτόρων κρατών της (όπως π.χ. η Γερμανικής καταγωγής Έρνα η οποία βοήθησε τον Μίλερ στις διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ και έγινε τελικά πράκτορας της Στάζι).

Γυρνώντας ο Γκελέν από την συνάντηση του με την Άλεν Ντάλες και τους Βρετανούς όταν έκλεισαν την συμφωνία κρατούσε πάνω του έναν φάκελο με την ονομασία “Organition der Ehemaligen SS Angehorigen” (ODESSA-http://alophx.blogspot.com/2020/02/odessa_43.html), το οποίο ήταν το όνομα της οργάνωσης αυτής των ναζί (αλλιώς γνωστή και ως “Die Spinne”, δηλαδή “Η Αράχνη”).

[Στην ουσία, η οργάνωση «Die Spinne» ήταν ένα παράρτημα της ODESSA (ή κατά άλλους αυτή η οργάνωση με άλλο όνομα), η οποία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο βοήθησε ναζί εγκληματίες πολέμου να ξεφύγουν από την δικαιοσύνη, συνολικά πάνω από 60.000 συνολικά να διαφύγουν στην Ισπανία, την Αργεντινή, την Παραγουάη, την Χιλή, την Βολιβία, την Μέση Ανατολή και άλλες χώρες.

Παρόμοιες με αυτή οργανώσεις ήταν και η Kameradenwerk, όπως και η «Der Bruderschaft», που και αυτές βοηθούσαν τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου να φύγουν από την Ευρώπη.

{Το 1952 μ.Χ. ιδρύθηκε το Kameradenwerke ("Comrade Workshop"), το οποίο τις επόμενες δεκαετίες προσπάθησε να βοηθήσει πρώην Ναζί στο εξωτερικό να αποφύγουν την σύλληψη και να διατηρήσουν την απόκρυψη. 

Ενώ το έργο της ODESSA επικεντρώθηκε αρχικά στην Γερμανία, οι επιχειρήσεις του Kameradenwerke διεξήχθησαν σε ξένες χώρες, ειδικά εκεί όπου οι κυβερνήσεις ήταν συμπαθείς προς τους ακροδεξιούς σκοπούς, όπως στην Αργεντινή, την Παραγουάη και την Χιλή. Τον ίδιο ρόλο έπαιζε και η οργάνωση «Die Bruderschaft» («Η Αδελφότητα»)}.

Η οργάνωση «Die Spinne» ιδρύθηκε και διευθύνονταν από τον Otto Skorzeny, καθώς και τον αξιωματικό πληροφοριών των Ναζί Reinhard Gehlen. Ο Skorzeny χρησιμοποιούσε τα ψευδώνυμα Robert Steinbacher και Otto Steinbauer, και υποστηριζόταν τόσο από ναζιστικά κεφάλαια, όσο και από  την Αυστριακή υπηρεσία πληροφοριών.

Επιπλέον, ο Skorzeny έγινε και σύμβουλος του Προέδρου Juan Perón της Αργεντινής και σωματοφύλακας της συζύγου Eva Perón, ενώ είχε την φιλοδοξία για την επανίδρυση του «Τέταρτου Ράιχ», αρχικά με κέντρο την Λατινική Αμερική, στην συνέχεια την επέκταση στις άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου (Ασία, Αφρική) και στην Μέση Ανατολή. Και όταν οι συνθήκες θα ήταν κατάλληλες ο ναζισμός και το «Τέταρτο Ράιχ» θα επέστρεφε και θα εγκαθιδρύονταν σε όλη την Ευρώπη και την Γερμανία.

Σύμφωνα με την Infield, η ιδέα για την ίδρυση του δικτύου της Spinne ξεκίνησε το 1944 μ.Χ., όταν ο επικεφαλής των πληροφοριών του Χίτλερ, Reinhard Gehlen, προέβλεψε την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας λόγω των ναζιστικών στρατιωτικών αποτυχιών στην Ρωσία.

Ο TH Tetens , ειδικός στην γερμανική γεωπολιτική και μέλος της Επιτροπής Εγκλημάτων Πολέμου των ΗΠΑ το 1946–47 μ.Χ., αναφέρθηκε σε μια ομάδα που αλληλεπικαλύπτεται με την «Spinne» ως Führungsring («ένα είδος πολιτικής μαφίας, με έδρα στην Μαδρίτη... που εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς».). Τα κεντρικά γραφεία της «Spinne» στην Κεντρική Ευρώπη από το 1948 μ.Χ. ήταν στο Gmunden της Άνω Αυστρίας.

Το γραφείο της Μαδρίτης δημιούργησε αυτό που αναφέρεται στην βιβλιογραφία ως ένα είδος Φασιστικής Διεθνούς κατά τον Tetens. Στην ηγεσία της οργάνωσης περιλαμβάνονταν επίσης ο DrHans Globke, ο οποίος είχε γράψει τους Νόμους της Νυρεμβέργης και ο οποίος κατείχε την σημαντική θέση του Διευθυντή της Γερμανικής Καγκελαρίας από τα έτη 1953 μ.Χ. έως το 1963 μ.Χ., υπηρετώντας ως σύμβουλος του Konrad Adenauer.

Ένα συντονιστικό γραφείο για τις διεθνείς επιχειρήσεις Die Spinne ιδρύθηκε στην Μαδρίτη από τον Skorzeny υπό τον έλεγχο του Francisco Franco, του οποίου η νίκη στον Ισπανικό Εμφύλιο είχε υποστηριχθεί από την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.

Όταν μια ναζιστική αντιπροσωπεία της «Spinne» επισκέφθηκε την Μαδρίτη το 1959 μ.Χ,, ο Φράνκο δήλωσε: «Σας παρακαλώ, θεωρήστε την Ισπανία ως την δεύτερη Πατρίδα σας». Ο Skorzeny χρησιμοποίησε τους πόρους της «Spinne» για να επιτρέψει στον διαβόητο γιατρό του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Joseph Mengele να δραπετεύσει στην Αργεντινή το 1949 μ.Χ.

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι οι ίδιοι οι ιατροί και επιστήμονες που έκαναν παράνομα ιατρικά πειράματα σε αιχμαλώτους και έδιναν ναρκωτικά στους στρατιώτες του Χίτλερ για να αντέχουν στις μάχες, ήταν οι ίδιοι που μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ και έδιναν για τον ίδιο λόγο με τις «ευλογίες» της Αμερικανικής κυβέρνησης ναρκωτικά και στους Αμερικανούς στρατιώτες.

Ενώ παράλληλα, όσοι από αυτούς τους επιστήμονες παρέμειναν στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία παρήγαγαν τα φάρμακα-«ντόπες» που χρησιμοποίησαν πολλοί Ανατολικογερμανοί και Δυτικογερμανοί αθλητές για να κερδίσουν με απάτη μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ως μία νίκη «προπαγάνδας» κατά του αντίπαλου ιδεολογικού συνασπισμού ύστερα από διαταγές των κυβερνήσεων τους].

Ο Skorzeny ζήτησε χρηματική βοήθεια από τον Γερμανό βιομήχανο μεγιστάνα Alfried Krupp, η εταιρεία του οποίου είχε τον έλεγχο 138 ιδιωτικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στην ναζιστική Γερμανία. η βοήθεια του χορηγήθηκε το έτος 1951 μ.Χ.

Ο Skorzeny έγινε ο εκπρόσωπος του Krupp σε βιομηχανικές επιχειρηματικές επιχειρήσεις στην Αργεντινή, μια χώρα που είχε ένα ισχυρό φιλοναζιστικό πολιτικό στοιχείο καθόλη την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, ανεξάρτητα από μια ονομαστική δήλωση πίστης της τους Συμμάχους καθώς τελείωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Με την βοήθεια των ηγετών της «Spinne» στην Ισπανία, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μ.Χ., η οργάνωση αυτή είχε αποκτήσει επιρροή στην Αργεντινή, την Χιλή και την Παραγουάη, συμπεριλαμβανομένων των δεσμών που αυτή είχε με τον δικτάτορα της Παραγουάης Alfredo Stroessner.

Ο ερευνητής εγκλημάτων πολέμου Simon Wiesenthal ισχυρίστηκε ότι ο Joseph Mengele είχε μείνει στην διαβόητη ναζιστική αποικία Colonia Dignidad στην Χιλή το 1979 μ.Χ. και τελικά βρήκε καταφύγιο στην Παραγουάη μέχρι τον θάνατο του.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μ.Χ., ο Mengele και η «Spinne» αναφέρθηκε από τον Infield ότι συμβούλευε την αστυνομία της Παραγουάης του Stroessner σχετικά με το πώς να μειώσουν τους ιθαγενείς Ινδούς της Παραγουάης στην περιοχή του Τσάκο και να τους μετατρέψουν σε εργάτες σκλάβους.

Ένα πλούσιο, ισχυρό υπόγειο πολιτικό σώμα των Ναζί μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κυριαρχούσε στην Αργεντινή από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μ.Χ., το οποίο περιλάμβανε πολλούς Γερμανούς Ναζί μετανάστες και τους απογόνους τους].

Είναι άγνωστο αν ο φάκελος που κρατούσε ο Γκελέν ήταν δικής του έμπνευσης όπως και το όνομα αυτού, ή του Γκελέν που ο ίδιος συνάντησε.

[Κατά τον δημοσιογράφο Χόρχε Καμαράσα η ODESSA ήταν μία “κλειστή οργάνωση”, στην οποία γίνονταν κάθε χρόνο μία ετήσια συνοδός από εάν Συμβούλιο Πρεσβυτέρων, το οποίο αποφάσιζε τα σχέδια που έπρεπε να ακολουθηθούν στην συνέχεια.

Σύμφωνα με αναφορές δημοσιογράφων, η ODESSA και πολλοί ναζί στο εξωτερικό χρηματοδοτούνταν επίσης από μεγάλες Γερμανικές εταιρίες, τράπεζες και βιομηχανίες, όπως π.χ. την Deutsche Bank, τον όμιλο Φλικ, την BAYER, τις εταιρείες που διαδέχτηκαν την IG FARBEN, την BMV, την Mercedes-Benz, τον όμιλο Κρουπ, την Φορντ, την Commercial Bank κ.λ.π.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σαν τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι στις μέρες μας οι μασόνοι, τέκτονες, ο ναζιστής Σβαμπ, οι μεγαλοτραπεζίτες/επιχειρηματίες/βιομήχανοι/πετρελαϊκοί κολοσσοί και τοκογλύφοι (π.χ. Ρότσιλντ, Ροκφέλερ) προσπαθούν να δημιουργήσουν μία παγκόσμια κυβέρνηση με τις οδηγίες του πνεύματος της ερήμου των Πειρασμών του Κυρίου (δηλαδή τον διάβολο).

{Ακόμα και ο δωσίλογος και καταδότης των ίδιων των ομοεθνών του Εβραίων επί Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Τζορτζ Σόρος (για να σώσει το τομάρι του) και νυν «μέγας δημοκράτης» χρηματοδότησε και τις δήθεν «χρωματιστές επαναστάσεις» (πραξικοπήματα στην πραγματικότητα) σε Γεωργία, Ουκρανία και Κιργισία υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ και κατά της Ρωσίας.

Παράλληλα ως διεθνής τοκογλύφος κερδοσκόπος με τις πράξεις και τις πανάθλιες «τραπεζικές δραστηριότητες» του πέτυχε την πλήρη οικονομική χρεοκοπία πολλών κρατών μέσω των κρίσεων που προκάλεσε στα χρηματιστήρια τους ο ίδιος (π.χ. Μεγάλη Βρετανία, Ρωσία, Ελλάδα).

Παράλληλα, προώθησε το δουλεμπόριο, το σωματεμπόριο και είχε πολλά κέρδη μέσω αυτών (εκτός από την δημογραφική αλλοίωση του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πληθυσμού με ισλαμιστές λαθρομετανάστες, τζιχαντιστές τρομοκράτες και μουσουλμάνους πρόσφυγες).

Ουσιαστικά, για τον Σόρος, τον Σβαμπ, τους Ρότσιλντ, τους Ροκφέλερ και τους παρατρεχάμενους τους ισχύει απόλυτα η φράση: «Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα»}

Την κυβέρνηση αυτοί θα έλέγχαν 100.000 δήθεν «εκλεκτοί» (που θυμίζει τους 144.000 των αιρετικών ιεχωβάδων), οι οποίοι θα ελέγχουν όλους τους λαούς, κάνοντας τους σκλάβους, τόσο με τον φόβο και την βία, όσο και εξαπατώντας τους.

Και λέγοντας τους παράλληλα ψέματα ότι αν ακολουθήσουν τις οδηγίες τους και πάρουν τα τεχνολογικά και φαρμακευτικά παρασκευάσματα τους οι ίδιοι θα γίνουν τάχατες «θεοί» και «μετάνθρωποι»/ «υπεράνθρωποι» (όπως ακριβώς έκανε ο διάβολος με τους Πρωτόπλαστους στον Παράδεισο, στον Κύριο στην έρημο με τους Πειρασμούς, ενώ τα ίδια θα υπόσχονται και κατά το Τέλος του Κόσμου τα δύο θηρία της Αποκάλυψης του Ιωάννη).

Οι άνθρωποι θα παραδώσουν στην κυβέρνηση αυτή την ελευθερία τους δήθεν για το καλό τους, με ψεύτικες ελπίδες και υποσχέσεις για γνώση και «θειότητα»  (όπως ο διάβολος στους Πρωτόπλαστους στην Εδέμ), ειρήνη, ευημερία, ασφάλεια, λύτρωση και ανάπτυξη, όμως στην πραγματικότητα θα έρθει μέσω αυτών των ψεμάτων η καταστροφή της ανθρωπότητας (όπως έπαθαν και οι Πρωτόπλαστοι). 

Οι δε Ιησουίτες (όπως και ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής), θέλουν στην ουσία την δημιουργία μίας παγκόσμιας κυβέρνησης με Αυτοκράτορα τον πάπα της Ρώμης. Στον στόχο τους αυτό είχαν παλαιότερα αντίπαλους τους μασόνους/τέκτονες, οι οποίοι και αυτοί επιθυμούν την δημιουργία μίας παγκόσμιας κυβέρνησης με δικό τους Αυτοκράτορα.

Στις μέρες μας όμως το σύνολο των κοινών διαπλεκόμενων συμφερόντων μεταξύ των δύο αυτών οργανισμών είναι τόσο μεγάλο, στενό και δαιδαλώδες που το πιθανότερο είναι πια να έχουν συμμαχήσει μεταξύ τους και να προωθούν μία παγκόσμια συγκυριαρχία τους στην γη.

Τον ίδιο ακριβώς στόχο έχει και το OPUS DEI του Βατικανού, η λεγόμενη και «Λευκή μασονία» γιατί χρησιμοποιεί τις ίδιες ακριβώς μεθόδους με αυτή για διείσδυση σε πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς οργανισμούς και έχει παρεμφερή σχέδια για την επίτευξη παγκόσμιας κυριαρχίας.

Ο ίδιος ο Χίτλερ υποστήριζε ότι ο Χίμλερ ήταν ο δικός του Ιγνάτιος Λογιόλα. Δηλαδή ο Χίμλερ, ο ιδρυτής και αρχηγός των SS ήταν για τον Χίτλερ σαν τον Λογιόλα των ιδρυτή των Ιησουιτών για τον πάπα της Ρώμης, δηλαδή ο αρχηγός του προσωπικού του στρατού με στόχο πάντα την παγκόσμια κυριαρχία του Χίτλερ (και του πάπα για τον Λογιόλα) και τον συνεχή πόλεμο με κάθε μέσο για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Στην ουσία μετά την κατάκτηση της Ευρώπης, ο Χίτλερ ήθελε σταδιακά την δημιουργία μίας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας στην οποία θα κυβερνούσε μία ολιγαρχία μερικών εκατοντάδων Ναζί ηγετών, πολιτικών, στρατιωτικών και βιομήχανων.

[Ο δε Χίμλερ κατάφερε να κάνει τα SS μία μεγάλη οικονομική εταιρεία συνεργαζόμενος με 43 εταιρείες συνολικά, χρησιμοποιώντας τους κρατουμένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης ως σκλαβους-εργάτες με καταναγκαστική εργασία για την παραγωγή χημικών, φαρμάκων, όπλων, την επεξεργασία κλεμμένων πολυτίμων λίθων κ.λ.π.

Πολλές από τις εταιρείες, τις βιομηχανίες και τις τράπεζες με τις οποίες συνεργάζονταν τα SS ήταν αυτές που αναφέρονται στο έγγραφο του Red House Report, IG FARBEN, η BMW, η Escher-Wyss (του πατέρα του Σβαμπ Eugen), η Κρουπ κ.λ.π.].

Το έτος 1.920 μ.Χ. το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (Deutsche Arbeit Partei), το οποίο είχε ιδρυθεί ένα χρόνο πριν, ενσωματώθηκε στο νεοιδρυθέν Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (NSDAP ) υπό την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ.

Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα είχε ιδρυθεί από τον Άντον Ντέξλερ, ο οποίος ήταν μέλος της μυστικιστικής και ακροδεξιάς εθνικιστικής Γερμανικής «Οργάνωσης της Θουλής», της οποίας ο εσωτερικός κύκλος ονομάζονταν «Vrill». Μέλος της οργάνωσης αυτής ήταν για ένα χρονικό διάστημα και ο Αδόλφος Χίτλερ.

Τα μέλη της Θουλής υποστήριζαν ότι οι ίδιοι ήταν απόγονοι των κάτοικων της Θουλής, οι οποίοι με την σειρά τους ήταν προσφυγές και απόγονοι των κατοίκων της Ατλαντίδας.

Ο Χίτλερ και ο ναζισμός έθεσαν σε εφαρμογή στην κοινωνία τις απόψεις του δαρβινισμού για την βίαιη επικράτηση των ικανοτέρων, επικρατέστερων και ισχυρότερων ζωικών, την λεγομένη «Πάλη των Ειδών» (κατά την «Πάλη των Τάξεων») και της επικράτησης του ισχυρότερου με τον αφανισμό των πιο αδυνάτων.

Επιπλέον, οι Ναζί έθεσαν σε εφαρμογή και τις ιδέες του Νίτσε για τον υπεράνθρωπο και τον άγριο Γερμανικό εθνικισμό.

Τα μέλη του ναζιστικού κόμματος και αδέρφια Γκρέγκορ και Όττο Στράσερ θεωρούνταν ως η «αριστερή πλευρά» του ναζιστικού κόμματος, είχαν συμπάθεια προς την ΕΣΣΔ και τον κομμουνισμό και ήθελαν άμεση συμμαχία μαζί της και ήταν οι εθνικομπολσεβίκοι (http://alophx.blogspot.com/2017/09/e.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_65.html, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_66.html, http://alophx.blogspot.com/2020/09/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html) της Γερμανίας, ενώ αντίστοιχα κομμουνιστές αξιωματούχοι που συμπαθούσαν τους Ναζί και ήθελαν συμμαχία με αυτούς υπήρχαν και στην Σοβιετική Ένωση.

Στην ουσία, όπως ο εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει εθνικιστικός σοσιαλισμός και ο Εθνικομπολσεβικισμός σημαίνει εθνικιστικός μπολσεβικισμός (κομμουνισμός), ενώ και οι δύο αυτές ιδεολογίες φέρουν κόκκινη σημαία, με έναν λευκό κύκλο στο κέντρο, με την μεν πρώτη να φέρει έναν μαύρο αγκυλωτό στρατό στο κέντρο του και την δεύτερη ένα μαύρο σφυροδρέπανο].

Ένας επιπλέον στόχος της ODESSA ήταν η διαίσθηση πολιτικά κόμματα της Γερμανίας και τοποθέτηση στελέχη τους σε αυτά η απογόνων του όπως ,έγινε ιστορικά σε πολλές περιπτώσεις ιστορικά με καγκελάριους και Υπουργούς της Γερμανίας, Προέδρους της Αυστρίας, Γραμματείς του ΟΗΕ και Προέδρους της ΕΟΚ και της ΕΕ (http://alophx.blogspot.com/2022/03/red-house-report.html)

Επίσης σκοπός της οργάνωσης αυτής ήταν και η απόκτηση σημαντικών θέσεων ναζιστών στην βιομηχανία και στο εμπόριο στην Γερμανία και στην Ευρώπη  καθώς και σημαντικές επιχειρήσεις

Τα στελέχη αυτά παράλληλα προέβησαν σιγά-σιγά στην αναθεώρηση πρωτοβουλιών της ιστορίας και την “ηρωοποιήσει” πολλών  εγκληματιών ναζί στρατιωτών, όπως και της Γκεστάπο και των SS από τις κυβερνητικές θέσεις που κατείχαν λέγοντας ότι όλοι τα ίδια έκαναν τότε και πως αυτοί ήταν “απλοί στρατιώτες”  που εκτελούσαν απλώς εντολές.

Φυσικά εδώ πρέπει να αναφερθεί η συγκεκριμένη οργάνωση φρόντιζε και για την διαφυγή Γερμανών και Ιταλών ναζί και φασιστών στην Αμερική, αλλά και επίσης και από άλλα κράτη, όπως λόγου χάρη από την Γαλλία, τις Κατω χώρες, τις Βαλτικές χώρες, από την Πολωνία, την Ιαπωνία, την Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία, την Λευκορωσία, την Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Σλοβακία, αλλά και την Ελλάδα στις ΗΠΑ, συνολικά για 60.0000 χιλιάδες ναζί κατέφυγαν στην Αμερική.

Ο Γκελέν είχε προτείνει λιγο πριν από την λήξη του Δευτέρου  Παγκοσμίου Πολέμου στον Χίτλερ την ίδρυση των Λυκανθρώπων (Werewolf),  δηλαδή μιας αντάρτικης ομάδας η οποία θα φρόντιζε κατά τη διάρκεια της κατοχής της Γερμανίας από τους συμμάχους να κάνει σαμποτάζ και ανταρτοπόλεμο στην Γερμανία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης.

Τόσο ο ίδιος ο Γκελέν, όσο  και ο λεγόμενος ως κομάντος του Χίτλερ Σκορτσένι, στρατολογήθηκαν  και οι δύο από την CIA ως μισθοφόροι και πράκτορες και φρόντισαν να ιδρύσουν τις μυστικές υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας τοποθετώντας σε αυτές ομοϊδεάτες τους και φροντίζοντας αυτές να είναι ανεξάρτητες από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και όχι υποχείρια τους.

{Ο κομάντο του Χίτλερ Όττο Σκορτσένι ονομάζονταν και «σημαδεμένος» λόγω ενός σημαδιού στο πρόσωπο του, σαν τους διάσημους Αμερικανούς μαφιόζους Λάκι Λουτσιάνο και Αλ Καπόνε}.

Ο Σκορτσένι διαφεύγοντας στην Αργεντινή φρόντισε να ιδρύσει πολλές επιχειρήσεις από χρήματα που του είχε αναθέσει να διαχειριστεί η ODESSA  ενώ ο ίδιος ήταν γαμπρός του γνωστού Γερμανού βιομήχανου και ναζί Άλφρεντ Κρουπ, Προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας επί Χίτλερ της Reichsbank.

Το 1950 μ.Χ. ο Σκορτσένι  έγινε σύμβουλος του δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο και ίδρυσε πολλές ναζιστικές οργανώσεις των οποίων ο ίδιος ήταν ηγέτης. Μία από αυτές ήταν ο λεγόμενος  αντικομουνιστικός σύνδεσμος των λαών της Ασίας, σε συνεργασία με τον πολέμου Ριότσι Σασακάβα, όπως επίσης και τον Παγκόσμιο Αντικομουνιστικό Σύνδεσμο.

Παράλληλε ο ίδιος φρόντισε  να ιδρύσει τις διεθνείς ταξιαρχίες η οποία πολέμησε στο πλευρό των Αμερικανών κατά την διάρκεια του πολέμου της Κορέας ενώ αναδιοργάνωσε τις μυστικές υπηρεσίες της Ταιβάν υπό τον  Τσανγκ Γκάι Σεκ και εκπαίδευσε τους Πράσινους Μπερέδες στις ΗΠΑ, όταν αυτοί  δημιουργήθηκαν, δηλαδή των Αμερικάνικων Ειδικών Δυνάμεων που πολέμησαν στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Επιπλέον  ο Σκορτσένι στρατολόγησε δεκάδες χιλιάδες ναζί και τους τοποθέτησε στις μυστικές υπηρεσίες και στον στρατό κρατών της Νότιας Αμερικής, της Βόρειας Αφρικής, αλλά και πολλών Αραβικών κρατών.

{Στην Αίγυπτο κατέφυγαν επίσης πάρα πολύ γνωστοί ναζί στο καθεστώς του Νάσερ  προκειμένου να ξεφύγουν από τις δίκες και τις εκτελέσεις για τα εγκλήματα πολέμου στα οποία οι ίδιοι είχαν λάβει μέρος.

Κάποια από τα γνωστά ονόματα αυτών ήταν του Άλοις Μπρούνερ, του Έρνεστ Γκρόνιγκ, του Άριμεφτ Χάιμ, του Ντέκρελ, του Λέοπολντ Γκλαμ, ο Γκέρχαντ Χάρτμουντ Φον Τόνυμπερτ, αλλά και ο Γιόχαν Φον Λεερς που έγινε μουσουλμάνος με το όνομα Ομάρ Αμίν), ο οποίος προσπάθησε όταν έγινε εκφωνητής  στο ράδιο του Καίρου  και είχε την επιμέλεια της εκπομπής «Η Φωνή των Αράβων» να δημιουργήσει ένα δίκτυο ανάμεσα στον ισλαμισμό και τον ναζισμό εκτός της Ευρώπης, έτσι ώστε να μπορέσει να που να πολεμήσει τους Εβραίους εχθρούς του.

Οι ναζί, οι οποίοι κατέφυγαν στην Αίγυπτο βοήθησαν τον Νάσερ  στην αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών και του στρατού του, κάτι που οι ίδιοι έκαναν επίσης και σε άλλες χώρες της περιοχής, όπως την Συρία, την Λιβύη και το Ιράκ.

Στην ίδια την Γερμανία υπήρχε και η μυστική οργάνωση διαφυγής και περίθαλψης ναζί εγκληματιών πολέμου με την ονομασία STILLE HILFE, παράρτημα και αυτό της ODESSA, υπό την ηγεσία της λεγομένης «μαύρης πριγκίπισσας των ναζί» της Γκοντρούν Μπουρβίτς Χίμλερ, η κόρη του Χάινριχ Χίμλερ η οποία ήταν και ηγετικό μέλος της ODESSA, όπως και η Έντα Γκαίρινγκ, η κόρη του Χέρμαν Γκαίρινγκ.

Η δε Δυτική Γερμανία εξαγόραζε πολλούς πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας σαν τους Κελερ και Χοφμαν  έναντι 40.000 μαχών. Και οι δύο αυτοί άντρες δημιούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης του Γερμανικού Στρατού στην Βαυαρία της Γερμανίας ως παράρτημα της επιχείρησης GLADIO, ενώ στην συνέχεια Χόφμαν πήγε στον Λίβανο όπου και δημιούργησε και εκεί ένα αντίστοιχο στρατόπεδο εκπαίδευσης ανδρών με οπλικά συστήματα σαν αυτά που είχε στην Δυτική Γερμανία.

Εδώ μπορεί να τονιστεί ότι και οι αρχές της Ανατολικής κομμουνιστικής Γερμανίας χρηματοδοτούσαν και αυτές τους ναζί στην Δυτική Γερμανία προκειμένου δυσφημίζουν τους αντιπάλους τους εκεί.

Επίσης στην Ανατολική Γερμανία χρησιμοποιούσαν τους ναζί τόσο στον στρατό (όπως ακριβώς και στην Δυτική), όσο επίσης στην αστυνομία, στις μυστικές υπηρεσίες ως πράκτορες (όπως και η Δυτική Γερμανία), για βασανιστήρια, όπως επίσης και ως μισθοφόρους για την καταστολή, φυλάκιση και βασανισμό των πολιτικών αντιπάλων του κομμουνιστικού καθεστώτος της χώρας αυτής}.

Αναλυτικότερα, ο Σκορτσένι μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δραπέτευσε από ένα στρατόπεδο εγκλεισμού το 1948 μ.Χ., με την βοήθεια τριών πρώην αξιωματικών των SS, ντυμένων με στολές της Στρατιωτικής Αστυνομίας των ΗΠΑ, οι οποίοι μπήκαν στο στρατόπεδο και ισχυρίστηκαν ότι είχαν διαταχθεί να μεταφέρουν τον Skorzeny στην Νυρεμβέργη για δικαστική ακρόαση.

{Στην διαφυγή του Σκορτσένι στην Ισπανία βοήθησε και η Ισπανική Φάλαγγα με την άδεια του ιδίου του Φράνκο και κυρίως το υψηλόβαθμο μέλος της Κλαρίτα Στάουφερ, Γερμανικής καταγωγής, με την οποία ο ίδιος ο Σκορτσένι ήρθε σε επαφή (ο ίδιος είχε στενές σχέσεις και με τον Περόν στην Αργετινή και την σύζυγο του Εβίτα).

Ο ίδιος ο Σκορτσένι με την τολμηρή διάσωση του Μουσολίνι ονομάστηκε «λιοντάρι του Γκραν Σάσο», όπως και ο Μασούντ στο Αφγανιστάν για την ηρωική αντίσταση του ενάντια στους Σοβιετικούς ονομάστηκε «λιοντάρι του Παμίρ»}.

Στην συνέχεια, ο Skorzeny υποστήριξε ότι οι αρχές των ΗΠΑ είχαν βοηθήσει να διαφύγει και είχαν προμηθεύσει τις στολές. 

Έμεινε κρυμμένος σε μια Βαυαρική φάρμα που είχε νοικιάσει η κόμισσα Ilse Lüthje, ανιψιά του Hjalmar Schacht (Υπουργού Οικονομικών του Χίτλερ), για περίπου 18 μήνες, κατά την διάρκεια των οποίων ήταν σε επαφή με τον Reinhard Gehlen και μαζί με τον Hartmann Lauterbacher (ο οποίος χάρις στην ODESSA κατέφυγε στην Αίγυπτο με την συνδρομή και της CIA και των Δυτικογερμανικών μυστικών υπηρεσιών για να εκπαιδεύσει αντι-Ισραηλινούς αντάρτες).

Στην συνέχεια ο Σκορτσένι κατέφυγε στο Σάλτσμπουργκ και το Παρίσι, πριν τελικά εγκατασταθεί στην Ισπανία. Μετακόμισε στην Μαδρίτη, όπου ίδρυσε μια μικρή επιχείρηση μηχανικών. Τον Απρίλιο του 1950 μ.Χ. η δημοσίευση των απομνημονευμάτων του Skorzeny από την Γαλλική εφημερίδα Le Figaro προκάλεσε ταραχές 1.500 κομμουνιστών έξω από τα κεντρικά γραφεία του περιοδικού.

Το 1952 μ.Χ. ο Skorzeny στάλθηκε στην Αίγυπτο τον επόμενο χρόνο από τον στρατηγό Reinhard Gehlen (ο οποίος τώρα συνεργαζόταν με την CIA) για να ενεργήσει ως στρατιωτικός σύμβουλος του Αιγύπτιου δικτάτορα Μοχάμεντ Ναγκίμπ.

Ο Skorzeny δημιούργησε στην χώρα αυτή ένα επιτελείο που αποτελούνταν από πρώην αξιωματικούς των SS και της Wehrmacht για να εκπαιδεύσει τον Αιγυπτιακό στρατό. Μεταξύ αυτών των αξιωματικών ήταν οι πρώην στρατηγοί της Wehrmacht Wilhelm Fahrmbacher και Oskar Munzel, ο επικεφαλής του Τμήματος Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο στην κατεχόμενη Πολωνία Leopold Gleim; και ο Joachim Daemling, πρώην αρχηγός της Γκεστάπο στο Ντίσελντορφ.

Εκτός από την εκπαίδευση του στρατού, ο Skorzeny εκπαίδευσε επίσης Άραβες εθελοντές σε τακτικές καταδρομέων για πιθανή χρήση κατά των Βρετανικών στρατευμάτων που σταθμεύουν στην ζώνη της Διώρυγας του Σουέζ.

Αρκετοί Παλαιστίνιοι πρόσφυγες έλαβαν επίσης εκπαίδευση κομάντο και ο Skorzeny σχεδίασε τις επιδρομές τους στο Ισραήλ μέσω της Λωρίδας της Γάζας τα έτη 1953-1954 μ.Χ. Ένας από αυτούς τους Παλαιστίνιους ήταν ο Γιασέρ Αραφάτ. Στην συνέχεια υπηρέτησε και ως σύμβουλος του Αιγύπτιου δικτάτορα Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ.

{Παράλληλα ο ίδιος ο Σκορτσένι έστειλε ναζί αξιωματικούς σε Ιράκ και Συρία, και οργάνωσε τις Μυστικές Υπηρεσίες και τον στρατό του εθνικιστικού και παναραβικού κόμματος Μπάαθ που είχε την εξουσία στα κράτη αυτά (άλλωστε ακόμα και ο θείος του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν φιλοναζιστής παναραβιστής αξιωματικός που είχε συμμετάσχει στην φιλοναζιστική απόπειρα πραξικοπήματος στο Ιράκ το 1.941 μ.Χ. από τον Γκαιλάνι).

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι φιλογερμανοί ηγέτες Φαρούκ της Αιγύπτου, Ρεζά Σάχη του Ιράν, σχεδίαζαν αν το πραξικόπημα του φιλοναζιστή και εθνικιστή πρωθυπουργού του Ιράκ Γκαιλάνι πετύχαινε, τότε και αυτοί θα εξεγείρονταν και θα εκδίωκαν τους Βρετανούς από τα κράτη τους (κάτι που στην Αίγυπτο θα ήταν ευκολότερο αφού οι Γερμανοί τότε προέλαυναν στην χώρα αυτή υπό τον Ρόμελ).

Δηλαδή την εφαρμογή για άλλη μία φορά του σχεδίου των Γερμανών να εφαρμόσουν το σχέδιο που είχαν τότε με την σύμμαχο τους Τουρκία, να εξεγείρουν σε μία παγκόσμια τζιχάντ όλους τους μουσουλμάνους που βρίσκονταν υπό την κατοχή των Συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ, εχθρών των Γερμανών και των Τούρκων.

(Πιο πριν βέβαια από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ανάλογη εκπαίδευση με αυτή που τους έδωσε ο Σκορτσένι ειχαν λάβει και οι Σιωνιστές στης Στερν στην Ιταλία από το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι για να τους χρησιμοποιήσει κατά των Βρετανών εχθρών του στην Παλαιστίνη).

[Πολλοί μαχητές της Λεχί έλαβαν επαγγελματική κατάρτιση. Ορισμένοι παρακολούθησαν την κρατική στρατιωτική ακαδημία στο Civitavecchia, στην φασιστική Ιταλία. Άλλοι έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση από εκπαιδευτές των Πολωνικών Ένοπλων Δυνάμεων το 1938-1939 μ.Χ.-(http://tillthehalt.blogspot.com/2017/12/blog-post.html).

Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι πολλά ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον κόσμο, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ιδίως στις μέρες μας, προκειμένου να αποβάλλουν την «ρετσινιά» του αντισημιτισμού και να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους στα κόμματα τους, καταδίκασαν την γενοκτονία/Ολοκαύτωμα των Εβραίων και επισκέφτηκαν το Ισραήλ, ζητώντας συγνώμη για τις οποίες φραστικές επιθέσεις τους παλαιότερα εναντίον του Ισραήλ.

Μάλιστα, εκτός των παραπάνω προτείναν αν αναλάβουν την διακυβέρνηση των κρατών τους και μία πολιτικοστρατιωτικοί συμμαχία με το Ισραήλ και την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως μίας και κοινής πρωτεύουσας της Ιερουσαλήμ ενάντια στον κοινό εχθρό των Αράβων (που πιέζουν Ισραήλ και Δύση μέσω του πετρελαίου και την κατευθυνόμενη από αυτούς λαθρομετανάστευση ισλαμιστών και μουσουλμάνων προσφυγών στις κοινωνίες της Δύσης), όπως ακριβώς προτείνει και ο Σαλβίνι (https://thepressproject.gr/i-schesi-mousolini-tzabotinski-i-krymmenes-rizes-tou-fasistikou-parelthontos-tou-israil/)].

Κάτι που θα επέφερε νέα πολεμικά μέτωπα εναντίον των Συμμάχων στις αποικίες τους, με συνέπεια την αιμορραγία τους σε αίμα εκεί, αποδυνάμωση του στρατού τους στην Ευρώπη, αφού θα χρειάζονταν οι Σύμμαχοι να στείλουν στρατό από τα Ευρωπαϊκά μέτωπα του πολέμου στις αποικίες, ενώ θα βοηθούσε και την προέλαση των Γερμανών και των συμμάχων τους σε εδάφη της Αντάντ με πλειοψηφικά μουσουλμανικό πληθυσμό, αν γίνονταν ταυτόχρονα μία εσωτερική επανάσταση των μουσουλμάνων εναντίον των Συμμάχων}.

Και στην συνέχεια, θα συμμαχούσαν με τους Γερμανούς, οι οποίοι θα έστελναν σε αυτούς όπλα και πυρομαχικά (όπως έκαναν και στο Ιράκ κατά την διάρκεια της εξέγερσης Γκαιλάνι που έστειλαν και Γερμανικά αεροπλάνα και πιλότους με Ιρακινά διακριτικά), ίσως και αλεξιπτωτιστές (αν δεν καταστρέφονταν αυτοί στην Κρήτη).

Επίσης θα έστελναν και στρατό στα κράτη αυτά μέσω της Συρίας και του Λιβάνου της φιλοναζιστικής κυβέρνησης της Γαλλίας του Βίσυ, με την συνδρομή του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσεΐνι σε μία νέα «τζιχάντ» κατά των Συμμάχων (όπως συνέβη και κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από τον Οθωμανό Σειχοισλάμη κατά των δυνάμεων της Αντάντ), με τελική συνέπεια την πλήρη εκδίωξη των Βρετανών από την Μέση Ανατολή και την πρόσδεση των Αράβων και του ισλάμ στο πλευρό του Άξονα.

{Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πολλοί μουσουλμάνοι στην εποχή αυτή, με την συνδρομή των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, αλλά και του φανατικού ισλαμιστή Χουσεΐνι θεωρούσαν τον Χίτλερ ακόμα και ως τον αναμενόμενο «μαχντί» του ισλάμ (http://alophx.blogspot.com/2020/02/isis.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html, http://alophx.blogspot.com/2020/02/odessa_43.html), ενώ ο ίδιος έλεγε ότι σέβονταν απόλυτα τον Μωάμεθ και έλεγε ότι το ισλάμ θα έπρεπε να ήταν η θρησκεία των Αράβων.

Τα λόγια αυτά τα έλεγε ό ίδιος είτε γιατί τα πίστευε πραγματικά, είτε για πολιτικούς λόγους προσεταιρισμού των μουσουλμάνων για να τους παρασύρει σε εξέγερση και «ιερό πόλεμο» κατά των κατακτητών τους αποικιοκρατών (και εχθρών του Χίτλερ) είτε και τα δύο.

Αλλά και ο Αυτοκράτορας της Γερμανίας Καίζερ Γουλιέλμος ο Β΄ των Χοεντζόλερν κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που δήλωνε ότι αν δεν ήταν Χριστιανός θα ήθελε να ήταν μουσουλμάνος, ενώ τόσο ο ίδιος, όσο και ο Χίτλερ έλεγαν ότι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά του κόσμου ήταν οι Εβραίοι και καταστροφείς της Γερμανίας, της Ευρώπης και του κόσμου}.

Στις μέρες μας την ένωση του ισλάμ κατά των εχθρών του προωθεί αντίστοιχα το Κατάρ (παλαιότερα και η Σαουδική Αραβία) μέσω της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κατά της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ), της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας και του Ισραήλ (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html, http://alophx.blogspot.com/2020/06/al-tawqa.html).

Ένα δε τζαμί για πρώην Ναζί που ιδρύθηκε στο μεταπολεμικό Μόναχο στις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου, έγινε κέντρο του ριζοσπαστικού Ισλάμ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Ουσιαστικά, οι μουσουλμάνοι αυτοί στο Μόναχο αποτελούσαν πρώην μέλη από ισλαμικές χώρες που είχαν ενταχτεί σε αυτά με διαταγές του Χουσεΐνι και πολέμησαν για τον Χίτλερ σε πολλές περιοχές της Ευρώπης (υπήρχε και η Αραβική Λεγεώνα που ίδρυσε ο Χουσεΐνι-http://alophx.blogspot.com/2019/07/blog-post_3.html, http://alophx.blogspot.com/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_0.html) και μεταπολεμικά παρέμειναν στην Γερμανία και έγιναν μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (πιο πριν είχαν λάβει εκπαίδευση στον ανταρτοπόλεμο και την τρομοκρατία από τον Σκορτσένι).

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι το κίτρινο άστρο που φορούσαν οι Εβραίοι στην Βενετία και την Γερμανία του Χίτλερ, για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε σε αυτούς από τον φανατικό ισλαμιστή χαλίφη Αλ Μουταβακίλ στο Ιράκ τον 9^ο μ.Χ. Αιώνα}.

Το 1963 μ.Χ., ο Skorzeny φέρεται να στρατολογήθηκε από την Mossad και διεξήγαγε επιχειρήσεις για την υπηρεσία αυτή. Συγκεκριμένα, το Ισραηλινό περιοδικό ασφαλείας και πληροφοριών Matara δημοσίευσε ένα άρθρο το 1989 μ.Χ. υποστηρίζοντας ότι ο Skorzeny είχε στρατολογηθεί από την Mossad το 1963 μ.Χ. για να λάβει πληροφορίες για Γερμανούς επιστήμονες που εργάζονταν σε ένα Αιγυπτιακό έργο για την ανάπτυξη πυραύλων που θα χρησιμοποιηθούν κατά του Ισραήλ.

Αναφέροντας την ιστορία αυτή η Matara, η μεγάλη Ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronot είπε ότι είχε επιβεβαιώσει την ιστορία από την δική της ανώτερη πηγή της Μοσάντ. Ο πρώην επικεφαλής της Μοσάντ, Ίσερ Χάρελ, επιβεβαίωσε την ιστορία ότι πρώην Ναζί στρατολογήθηκαν για να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τις Αραβικές χώρες.

Μετά από εκπαίδευση και εκπαίδευση στις εγκαταστάσεις της Μοσάντ στο Ισραήλ, το φημολογούμενο έργο του Σκορτσένι για την Μοσάντ περιελάμβανε την δολοφονία του Γερμανού επιστήμονα κατασκευής πυραύλων Heinz Krug που εργαζόταν για την Αιγυπτιακή κυβέρνηση και την αποστολή μιας επιστολικής βόμβας που σκότωσε πέντε Αιγύπτιους στην στρατιωτική τοποθεσία πυραύλων Factory 333.

Επίσης, ο Σκορτσένι φέρεται να παρείχε τα ονόματα και τις διευθύνσεις των Γερμανών επιστημόνων που εργάζονταν για την Αίγυπτο, καθώς και τα ονόματα των Ευρωπαϊκών εταιρειών που προμήθευαν στρατιωτικό υλικό στην Αίγυπτο. 

Καμία η πηγή δεν μπορεί να εξηγήσει τα κίνητρα του Skorzeny να συνεργαστεί με το Ισραήλ, αλλά μπορεί να λαχταρούσε την περιπέτεια και την ίντριγκα και να φοβόταν την δολοφονία του από την Μοσάντ.

Όπως χιλιάδες άλλοι πρώην Ναζί, ο Skorzeny κηρύχτηκε άπατριςbruder ερήμην το 1952 μ.Χ. από την Δυτική Γερμανία, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσε πλέον να ταξιδέψει από την Ισπανία σε άλλες δυτικές χώρες, με ειδικό διαβατήριο Nansen για απάτριδες με την οποία επισκέφτηκε την Ιρλανδία το 1957 μ.Χ. και το 1958 μ.Χ. Στα τέλη του 1958 μ.Χ., ο ίδιος απέκτησε και το Αυστριακό διαβατήριο.

Τη δεκαετία του 1960 μ.Χ., ο Skorzeny ίδρυσε την ομάδα Paladin, την οποία οραματίστηκε ως «μια διεθνή διεύθυνση προσωπικού στρατηγικής επίθεσης, που θα περιελάμβανε παραστρατιωτικές επιχειρήσεις από στρατό, όσο και πολιτικού πολέμου που θα διεξάγονταν από πολιτικούς πράκτορες».

Με έδρα κοντά στο Αλικάντε της Ισπανίας, η Ομάδα Paladin ειδικευόταν στον οπλισμό και την εκπαίδευση ανταρτών. Μερικά από τα μέλη της ομάδας αυτής στρατολογήθηκαν από το Ισπανικό Υπουργείο Εσωτερικών για να διεξαγάγουν έναν μυστικό πόλεμο ενάντια στην αυτονομιστική ομάδα ETA.

Επίσης, ο Σκορτσένι μέσω του Paladin Group που ο ίδιος διεύθυνε ήταν υπεύθυνος για την στρατιωτική εκπαίδευση όλων των μελών του Aginter Press. 

[Το δίκτυο Paladin παρείχε υποστήριξη στο Γραφείο Κρατικής Ασφάλειας της Νότιας Αφρικής. Εργάστηκε επίσης για την Ελληνική στρατιωτική χούντα του 1967-1974 μ.Χ. και την Ισπανική Διεύθυνση Ασφαλείας, η οποία στρατολόγησε μερικούς πράκτορες του Paladin για να διεξαγάγουν μυστικό πόλεμο εναντίον της ETA.

Η Ομάδα βοήθησε επίσης το καθεστώς του Αουγκούστο Πινοσέτ να πολεμήσει ενάντια στους κομμουνιστές αντάρτες και παρείχε προσωπικό για τη διαβόητη Αργεντινή Αντικομμουνιστική Συμμαχία του José López Rega.

Η Ομάδα Παλαντίν φέρεται επίσης να συμμάχησε με μια σειρά από άλλες δεξιές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της Πορτογαλίας του Σαλαζάρ και μερικούς από τους Ιταλούς νεοφασίστες που συμμετείχαν στα χρόνια των επιθέσεων της δεκαετίας του 1970 μ.Χ. και του 1980 μ.Χ. Ο Όμιλος Paladin είχε επίσης γραφεία στην Ζυρίχη της Ελβετίας.

Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του American Heroes Network "Nazi Jihad", μεγάλο μέρος της δουλειάς του ήταν με Άραβες μαχητές, συμπεριλαμβανομένου του Yasser Arafat, οι οποίοι εκπαιδεύονταν για να πραγματοποιήσουν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ.

Το σοβιετικό πρακτορείο προπαγάνδας TASS ισχυρίστηκε ότι το Paladin συμμετείχε στην εκπαίδευση των Πράσινων Μπερέδων των ΗΠΑ για αποστολές στο Βιετνάμ. Ο Φον Σούμπερτ έγινε επικεφαλής του Ομίλου Paladin μετά τον θάνατο του Ότο Σκορτσένυ το 1975 μ.Χ.].

Επίσης, ο Skorzeny ήταν ιδρυτής και διευθυντής και της Ισπανικής νεοναζιστικής ομάδας CEDADE, η οποία ιδρύθηκε το 1966 μ.Χ. Με τον θάνατο του, ο Σκορτσένι κληροδότησε στην σύζυγο του και την κόρη του Waltraut Riess την περιουσία του αξίας τριών εκατομμύριων δολαρίων, τα οποία βρίσκονταν σε τράπεζες της Ελβετίας, της Νοτιάς Αμερικής και της Ισπανίας, ακριβώς δηλαδή στα μέρη οπού βρίσκονταν όλως τυχαίος και τα τραπεζικά παραρτήματα της ODESSA.

Φυσικά, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Σκορτσένι υφάρπαξε και τον κλεμμένο χρυσό από τους ναζί που είχε αποθηκευτεί στις Άλπεις, όταν ο υπεύθυνος για την φύλαξη του Καλτενμπρούνερ εξαφανίστηκε (πολύ βολικά για τον Σκορτσένι) εξαφανίστηκε «μυστηριωδώς» (με ή χωρίς την «βοήθεια» του Σκορτσένι) και ο Σκορτσένι τον «οικειοποιήθηκε», αναλαμβάνοντας άμεσα ο ίδιος την «φύλαξη» του. 

Ο Σκορτσένι αποδείχτηκε ικανός επιχειρηματίας και έκανε μία μεγάλη περιουσία στο εμπόριο, χάρις και στο γεγονός πως η σύζυγος του ήταν κορη του Σαχτ, του Υπουργού Οικονομικών του Χίτλερ, χάρις στην οικονομική πολιτική του οποίου ο Χίτλερ κέρδισε την λαϊκή υποστήριξη, ενώ ο ίδιος ήδη από το 1.945 μ.Χ. συντέλεσε και στην ανάπτυξη εκ νέου της οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας.

Στην συνέχεια, ο Σκορτσένι έκτισε γερές επαφές με την βοήθεια του πεθερού του με μεγάλες εταιρείες, όπως π.χ. την Krupp, την Thyssen, την Schmitt κ.λ.π. και με αυτές βοήθησε παράλληλα στην ένταξη της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ και την εγκατάσταση Νατοϊκών βάσεων σε αυτή (όπως και έγινε τελικά).  

Ο Skorzeny πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 5 Ιουλίου 1975 μ.Χ. στην Μαδρίτη σε ηλικία 67 ετών.

Άλλο ένα πολύ γνωστό μέλος της ODESSA ήταν και ο Φρανσουά Γκενούντ (http://alophx.blogspot.com/2018/10/odessa.html).

Αυτός, κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Μέση Ανατολή ο ίδιος κατάφερε να γνωρίσει το μεγάλο Μουφτή  της Ιερουσαλήμ Χουσεΐνι  και να γίνει ο κύριος διαχειριστής της περιουσίας του, ενώ μόλις γύρισε στην Ελβετία άνοιξε ένα λογαριασμό, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό την τράπεζα του.

Στην συνέχεια ο Γκενούντ το 1940 μ.Χ. έγινε πράκτορας του ίδιου του Χίτλερ και ανέπτυξε στενές σχέσεις με όλους τους ισχυρούς ηγέτες του τρίτου Ράιχ, των οποίων της περιουσίες διαχειρίζονταν ο ίδιος και για τον λόγο αυτό τον επέλεξαν  λίγο πριν την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ως τον οικονομικό διαχειριστή κλοπιμαίων που είχε συγκεντρώσει η ODESSA από την Ευρώπη.

Ο ίδιος ο Γκενούντ  δημιούργησε το τραπεζικό δίκτυο το σε πολλές χώρες όπως λόγου χάρη στο Καιρο όπου ίδρυσε την τράπεζα Arab Africa, ή στην Γενεύη όπου ίδρυσε την Arab Commercial Bank. 

Ο Γκενούντ  κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του χρηματοδοτούσε πολλές Αραβικές τρομοκρατικές οργανώσεις πολεμούσαν το Ισραήλ  (με κυριότερες την GIA, το Μέτωπο Απελευθέρωσης στην Παλαιστίνη και την Χαμάς κ.α.) όπως επίσης και πόνους εγκληματίες πολέμου έτσι ώστε αυτοί να διαφύγουν από τα χέρια των Συμμάχων και τις δικές τους για τα Εγκλήματα τους στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι πιο γνωστοί από αυτούς ήταν ο  Άιχμαν, ο Πρίμπκε, ο Μπάρμπι, ενώ παράλληλα ο Γκενούντ χρηματοδοτησε και το Aginter Press στην Πορτογαλία και σε άλλα μέρη. Παραλάλα ο Γκενούντ χρηματοδότησε και την ίδρυση της Νέας Γερμανίας στην Παραγουάη, της «Αποικίας της Αρετής» στην Χιλή, όπως επίσης και το καθεστώς του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική, αλλά και πολλά πραξικοπήματα σε Ελλάδα, Παραγουάη, Αργεντινή, Χιλή. Βολιβία και αλλού. 

{Το 1966 μ.Χ. ο ακροδεξιός Γκιγιού με την οικονομική υποστήριξη του Γκενούντ ίδρυσε το δίκτυο Aginter Press, το οποίο αν και  παρίστανε το ειδησεογραφικό δίκτυο, που ήταν στην πραγματικότητα ήταν ένα κέντρο εκπαίδευσης και στρατολόγησης μισθοφόρων του οποίου τα μέλη έδιναν όρκο σιωπής με αυστηρές ποινές αν έσπαγαν την σιωπή τους.

Με το δίκτυο αυτό συμμάχησαν με πολλές ακροδεξιές οργανώσεις κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όπως λόγου χάρη η Νέα Τάξη, η  Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη, η CEDADE, το NPD και το Γκρουπ Πάλαντιν, οι οποίες προωθούσαν παγκόσμια την ναζιστική ιδεολογία.

Η οργάνωση αυτή διέπραξε το βομβιστικές επιθέσεις στην Πορτογαλία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπως λόγου χάρη την Ιταλία και έστειλε  ακροδεξιούς και ναζί μισθοφόρους από την Ισπανία και όλη την Ευρώπη να πολεμήσουν και να εξοντώσουν αντάρτες η αντιφρονούντες στην Γουατεμάλα, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.

Το δίκτυο αυτό  συνεργάζονταν επίσης και με την μασονική στοά P2 του Τζέλι (http://alophx.blogspot.com/2022/06/p2.html) και  σχεδίαζαν από κοινού όπως λέγεται πραξικόπημα σε περίπτωση που η Χούντα έχανε την εξουσία στην Πορτογαλία.

Τελικά  μετά την πτώση της χούντας στην Πορτογαλία, η οργάνωση αυτή μετά από παρέμβαση του Πορτογαλικού στρατού, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ισπανία και μετά σε πολλές χώρες της Νότιας Αμερικής όπως δήλωσαν την Βολιβία την Χιλή την Παραγουάη και το Ελ Σαλβαδόρ.

Κατά την διάρκεια της Επανάστασης του Απρίλη του γαρύφαλλου του 1974 μ.Χ. που έβαλε τέλος στο Estado Novo του Salazar, ο Yves Guérin-Sérac, ο João Da Silva και άλλοι συνεργάτες του Aginter Press εγκατέλειψαν την Λισαβόνα για την Albufereta, την Ισπανική τοποθεσία του Ομίλου Paladin (που ιδρύθηκε από τον Otto Skorzeny), κοντά στο Αλικάντε (Νότια Ισπανία). Στην συνέχεια διέφυγαν με πλαστά γαλλικά διαβατήρια στο Καράκας, με την υποτιθέμενη «ευχή των δικτύων Foccart».

O Jacques Foccart ήταν Γάλλος επιχειρηματίας και πολιτικός, περισσότερο γνωστός ως επικεφαλής σύμβουλος των Γάλλων Προέδρων για Αφρικανικές υποθέσεις. Ήταν επίσης συνιδρυτής της Gaullist Service d'Action Civique (SAC) το 1959 μ.Χ. με τον Charles Pasqua , η οποία ειδικευόταν σε μυστικές επιχειρήσεις στην Αφρική.

Από το 1960 μ.Χ. έως το 1974 μ.Χ., ο Foccart ήταν Γενικός Γραμματέας για θέματα Αφρικής και Μαδαγασκάρης υπό τους Προέδρους Charles de Gaulle και Georges Pompidou και ήταν καθοριστικός στη διατήρηση της σφαίρας επιρροής της Γαλλίας στην υποσαχάρια Αφρική (ή Françafrique) υπάρχει μια σειρά συμφωνιών συνεργασίας με μεμονωμένες Αφρικανικές χώρες και οικοδόμηση ενός πυκνού ιστού προσωπικών δικτύων που υποστήριζαν τις άτυπες και οικογενειακές σχέσεις μεταξύ Γάλλων και Αφρικανών ηγετών.

Μετά τον Ντε Γκωλ, ο Φοκκάρ θεωρήθηκε ως ο άνδρας με την μεγαλύτερη επιρροή στην Πέμπτης Δημοκρατίας. Μμέσω της SAC, θεωρήθηκε ότι συμμετείχε σε διάφορα πραξικοπήματα στην Αφρική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 μ.Χ. Ωστόσο, ο Foccart διατήρησε τα καθήκοντα του και κατά την διάρκεια της Προεδρίας του Georges Pompidou.

Το 1974 ο Valéry Giscard d'Estaing αντικατέστησε τον Foccart με τον νεαρό αναπληρωτή τον οποίο είχε εκπαιδεύσει ο ίδιος. Στην συνέχεια αποκαταστάθηκε το 1986 μ.Χ. από τον νέο πρωθυπουργό Ζακ Σιράκ ως σύμβουλος για Αφρικανικά θέματα στα δύο χρόνια «συμβίωσης» με τον σοσιαλιστή πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν . Όταν ο Σιράκ κέρδισε τελικά την Προεδρία το 1995 μ.Χ,, ο 81χρονος Foccart επέστρεψε στο παλάτι των Ηλυσίων ως σύμβουλος. Πέθανε το 1997 μ.Χ.

Σύμφωνα με το περιοδικό διεθνών υποθέσεων The National Interest , «Λέγεται ότι ο Foccart τηλεφωνούσε σε αφρικανικές προσωπικότητες για το θέμα του Ζαΐρμέχρι και την εβδομάδα πριν από το θάνατό του}.

Ο Γκενούντ είχε δηλώσει ότι αν ο Χίτλερ είχε κερδίσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερο μέρος  και κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο.

Στην συνέχεια ο Γκενούντ στρατολόγησε ως βοηθό και διάδοχο του στην ODESSA τον ομοϊδεάτη και ομοεθνή του δημοσιογράφο Αλμπερτ Χούμπερ, ο οποίος ασπάστηκε μετέπειτα το ισλάμ και πήρε το όνομα Αχμέντ Χούμπερ.

Ο Χούμπερ δήλωνε  σε πολλές ομιλίες του ότι ο κόσμος βρίσκεται στο έτος 1931 μ.Χ. και έπρεπε να φροντίσουν να τον φτάσουν ξανά στο έτος 1933 μ.Χ., το οποίο ήταν το έτος το οποίο ανήλθε ο Χίτλερ στην εξουσία της  Γερμανίας. Ο Χούμπερ γνώριζε ότι ο Χίτλερ θαύμαζε τον Μωάμεθ και το ισλάμ και αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους μετέπειτα ο ίδιος ασπάστηκε το ισλάμ.

Ο Χούμπερ ήταν φίλος και χρηματοδότησε τον Χομεϊνί τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html), ενώ παράλληλα δούλευε και ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ με το ψευδώνυμο του Κελχόφερ.

Κατά την διάρκεια του σκανδάλου Ιράν-Κόντρας, ο Χούμπερ  λόγω των διασυνδέσεων που είχε με το Ιρανικό καθεστώς κατάφερε να φροντίσει για την παράνομη προμήθεια όπλων στο Ιράν, όπως επίσης και για το εμπόριο των ναρκωτικών στην Κολομβία.

Επίσης ο ίδιος ήταν μέλος των τραπεζών Potomac Capital, Bluelake World Topaz  Liberty  Al Tawqa Bank, την τράπεζα των Αδελφών Μουσουλμάνων (http://alophx.blogspot.com/2020/06/al-tawqa.html) και σε αυτή διαχειρίζονταν τεράστια χρηματικά πόσα μαζί με τον Γκενούντ, τον Γιούζεφ Νάντα και τον Αλί Γκαλίμπ για λογαριασμό μεγάλων κρατών, όπως η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Κατάρ.

Η τράπεζα αυτή χρηματοδότησε την επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, ενώ ο ίδιος ο Χούμπερ  ήταν υπεύθυνος εκτός όλων αυτών για την διαχείριση του ταμείου των τραπεζών που είχε ιδρύσει οικογένεια Μπους στην Ελβετία και παράλληλα συνεργάστηκε έντονα με τον διαβόητο έμπορο όπλων Ατνάν Κασόγκι.

Στις 30 Μαΐου του 1996 μ.Χ σε ηλικία 81 ο Φρανσουα Γκενουντ ήπιε δηλητήριο αυτός από κατάθλιψη από τον θάνατο της δεύτερης γυναίκας του Ελίζαμπεθ, τα χρόνια προβλήματα υγείας του, όπως και από το γεγονός πως οι αρχές της Ελβετίας σε συνεννόηση με τους Εβραίους που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα αποφάσισαν να ανοίξουν ως κλειδομένους έως τότε λογαριασμούς, οι οποίοι περιείχαν χρήματα αυτών από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, παρά το απόρρητο που ίσχυε μέχρι τότε στις Ελβετικές τράπεζες.

Συνέπεια όλων αυτών ο Γκενούντ θα ήταν αναγκασμένος να καταθέσει ενώπιον του Κογκρέσου των ΗΠΑ για ότι βρισκόταν μέσα στις τραπεζικές αυτές θυρίδες, όπως και για όλες τις κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί έως τότε εναντίον του. Με τον τρόπο αυτό, ο Φρανσουά Γκενούντ αυτοκτόνησε, όπως και το ίνδαλμα του ο Χίτλερ, όταν κόντευε να συλληφθεί και να παραπεμφθεί σε δική.

Οι δύο κόρες του τον βοήθησαν σε αυτή την πράξη του πατέρα τους (δηλαδή την αυτοκτονία του μέσω «ευθανασίας») και με τον τρόπο αυτό κληρονόμησαν την περιουσία και την επιχείρηση του, ενώ όσα μυστικά γνώρισε ο ίδιος χάθηκαν για πάντα μαζί του λόγω του θανάτου του.

Ο Γκελέν πρότεινε επίσης την ίδρυση των Λυκαννθρώπων (Werewolf), οι οποίοι μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα έκαναν ανταρτοπόλεμο και σαμποτάζ στις δυνάμεις κατοχής των Συμμάχων στην Γερμάνια, αλλά και σε άλλες χώρες με τους συμμάχους τους (π.χ. την ΕΣΣΔ).

Ο Γκελέν έστειλε τον Γερμανό εκπαιδευτή των SS  και μέλους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και διαβόητο παιδόφιλο (το 1959 μ.Χ.) Πάουλ Φον Σέφερ  για να αναλάβει την εξουσία της Της αποικίας της αρετής (Colonia Dignidad)  από τον Έρμαν Γκέοργκι Σμιντ, ο οποίος είχε αναλάβει τον έλεγχο της από το έτος 1953 μ.Χ.

Η περιοχή αυτή είχε αγοραστεί από τον Γερμανό πρεσβευτή στην Χιλή Βίλχελμ Φον Σαν, ύστερα από διαταγές  του Γκελέν και δόθηκε στην εξουσία του αξιωματικού της Λούφτβαφε Σμιντ. Στην αποικία αυτή, υπεύθυνος εκπαιδευτής για τα ορφανά που στάλθηκαν από την Γερμανία λίγο μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο Σέφερ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/h-odessa.html, http://alophx.blogspot.com/2018/10/odessa.htm, l https://www.pronews.gr/istoria/576855_poia-einai-i-nazistiki-apoikia-tis-hilis-colonia-dignidad-foto, http://www.in.gr/2016/05/31/plus/features/colonia-dignidad-i-diaboiti-apoikia-basanistiriwn-sti-xili-toy-pinotset/).).

{Ο ίδιος ο Σέφερ επισκέφτηκε πολλές χώρες για να δημιουργήσει την αποικία του με το όνομα Colonia Dignidad (Αποικία της Αρετής) πριν τελικά καταλήξει στην Χιλή. Στην συνέχεια οργάνωσε την αποικία που ίδρυσε σύμφωνα με το πρότυπο των κοινών Ισραηλινών αγροτικών κοινοτήτων των Κιμπούτς, από μία ιδέα που πηρέ επισκεπτόμενος κάποια στιγμή το Ισραήλ}.

Η αποικία αυτή διέθετε ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο, δύο αεροδρόμιο, ένα εστιατόριο, μία μονάδα παραγωγής ενέργειας, ενώ είχε αναπτύξει και την γεωργία, ήταν περιφραγμένη με συρματοπλέγματα, είχε πύργους παρατηρήσεως, αλλά και περιπολίες με σκυλιά-φύλακες, όπως και μεγάλους προβολείς και πολλά όπλα, ακόμη και ένα άρμα μάχης.

Ο Σέφερ γέμισε με συρματοπλέγματα, φυλάκια και σκυλιά φύλαξης την αποικία του, ενώ όπλισε και εκπαίδευσε στα όπλα τα μέλη της, με αφορμή τις επιθέσεις διάφορων κομμουνιστών και υποστηρικτών του Πινοσέτ σε γύρω τους κτήματα, τα οποία προσπάθησαν τότε να καταλάβουν με την βία από τους κάτοχους τους.

Λιγο δε πριν την εκδήλωση του πραξικοπήματος του Πινοσέτ κατά του Αλιέντε, ο Σέφερ άρχισε να έχει επαφές με πολλούς επιχειρηματίες, μεγαλοκτηματίες και στρατιωτικούς από ανωτέρα στρατιωτικά κλιμάκια και κινητοποίησε τους οπαδούς του για να βοηθήσει τους πραξικοπηματίες όταν αυτοί προέβησαν στο σχεδιαζόμενο από τους ίδιους πραξικόπημα.

{Ο Αλιέντε έκανε το λάθος να ορίσει ως αρχιστράτηγο του τον Πινοσέτ, τον οποίο ο ίδιος θεωρούσε απόλυτα πιστό στον ίδιο, ενώ στην πραγματικότητα ο ίδιος ήταν οπορτουνιστής και όταν κατάλαβε ότι η πλειοψηφία του στρατού ήταν ενάντια στον Αλιέντε, αμέσως τον εγκατέλειψε και προσχώρησε σε αυτούς για να μην χάσει την αρχηγία του κινήματος.

Κατά αντίστοιχο τρόπο, και ο Λουμούμπα στο Κονγκό έκανε το λάθος να  ορίσει αρχιστράτηγο του τον Μομπουτού, τον οποίο ο ίδιος θεωρούσε απόλυτα πιστό στον ίδιο, ενώ στην πραγματικότητα ο ίδιος ήταν οπορτουνιστής και όταν κατάλαβε ότι η πλειοψηφία του στρατού ήταν ενάντια στον Λουμούμπα, αμέσως τον εγκατέλειψε και προσχώρησε σε αυτούς για να μην χάσει την αρχηγία του κινήματος}.

Τα βράδια οι άποικοι ήταν ντυμένοι με στολές ναζί και έκαναν λαμπαδηδρομίες, όπως έκαναν οι ναζί όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία της Γερμανίας  και έπαιζαν τα τραγούδια του Βάγκνερ και άλλων ναζιστικά τραγούδια. Βοηθός του Σέφερ σε αυτή ήταν η Γκιζέλα Τιβάλντ.

{Άλλος ένας βοηθός του Σέφερ στην αποικία ήταν και ο Hartmut Hopp, ο οποίος ήταν ο γιατρός της θρησκευτικής αίρεσης και κοινότητας που ονομαζόταν Colonia Dignidad στην Χιλή και το δεξί χέρι του ηγέτη της Paul Schäfer και οπαδός των διδασκαλιών του William Branham.

Ο Hopp καταδικάστηκε από δικαστήριο της Χιλής σε πέντε χρόνια φυλάκιση για συνέργεια σε κακοποίηση παιδιών που διέπραξε ο Paul Schäfer, αλλά έφυγε από την χώρα για την Γερμανία και ως Γερμανός πολίτης, δεν εκδόθηκε στην Χιλή από την Γερμανία}.

Στην αποικία αυτή, τα μέλη της δεν επιτρέπονταν να κάνουν σεξ μεταξύ τους, δεν υπήρχαν και απαγορεύονταν τα τηλέφωνα, οι τηλεοράσεις, τα ημερολόγια και επιβάλλονταν πάντα και σε όλα αυστηρή πειθαρχία, ενώ οι ανώτεροι ασελγούσαν στα μικρά παιδιά.

Όταν ο Πινοσέτ κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία στην Χιλή, τα υπόγεια της αποικίας έγιναν κέντρο βασανιστηρίων πολιτικών αντιφρονούντων, όπως επίσης και εκπαίδευσης μισθοφόρων και μελών της μυστικών υπηρεσιών της Χιλής, της DINA, ενώ εκεί κατέληξαν και πολλά παιδιά εκτελεσθέντων αντιφρονούντων.

Στην «Αποικία της Αρετής», οι κρατούμενοι φέρονταν μέσα σε φορτηγά, πριν τους στείλουν σε βασανιστήρια στα υπόγεια της αποικίας (π.χ. ηλεκτροσόκ), φορώντας μαύρες κουκούλες, όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα οι Αμερικανοί στο Γκουαντάναμο.

Τα βασανιστήρια στην «Αποικία της Αρετής» συνέβαιναν και αλλού στην Χιλή σε κρυφά μέρη, π.χ. στην Βίλα Γκριμάλντι.

{Η βίλα Γκριμάλντι θεωρείται το πιο σημαντικό από τα συγκροτήματα DINA (Dirección de Inteligencia Nacional, η μυστική αστυνομία της Χιλής κατά το καθεστώς Πινοσέτ) που χρησιμοποιήθηκαν για την ανάκριση και το βασανισμό πολιτικών κρατουμένων κατά την διακυβέρνηση του Augusto Pinochet.

Βρίσκεται στην Avenida José Arrieta 8200 (τώρα 8401) στο Peñalolén, στα περίχωρα του Σαντιάγο, και λειτουργούσε από τα μέσα του 1974 μ.Χ. έως τα μέσα του 1978 μ.Χ. Περίπου 4.500 κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στην Villa Grimaldi κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, τουλάχιστον 240 από τους οποίους " εξαφανίστηκαν" ή σκοτώθηκαν από την DINA.

Ήταν επίσης η τοποθεσία της έδρας της Μητροπολιτικής Ταξιαρχίας Πληροφοριών (BIM). Ο επικεφαλής της Villa Grimaldi κατά την διάρκεια της δικτατορίας Πινοσέτ, Marcelo Moren Brito, καταδικάστηκε αργότερα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και καταδικάστηκε σε περισσότερα από 300 χρόνια φυλάκιση}.

Στα δε χωράφια της αποικίας ήταν θαμμένα τα πτώματα των εκτελεσθέντων πολιτικών αντιπάλων, όπως ακριβώς γίνονταν και στην Καμπότζη του κομμουνιστή δικτάτορα Πολ Ποτ, ενώ και αυτός έθαβε στα χωράφια της χώρας του τα πτώματα των πολιτικών αντιπάλων που είχε διατάξει ο ίδιος να εκτελεσθούν.   

{Την ίδια περίοδο, οι άντρες της DINA, της μυστικής υπηρεσίας του Πινοσέτ κυνήγαγαν και δολοφονούσαν πολίτικους του αντιπάλους σε όλο τον κόσμο, όπως ακριβώς έκανε και ο Στάλιν με τους εχθρούς του με την NKVD.

Ο δε αρχηγός και ιδρυτής της DINA Μανουέλ Κοντρέρας όταν η υπηρεσία του διαλύθηκε κατεφυγε και έμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα στην αποικία. Στην αποικία του Σέφερ, γινόταν παράνομο εμπόριο οπλών σε συνεργασία με τον Γερμανό έμπορο οπλών Γκέρχαρντ Μέρντις, συνεργάτη της BND του επίσης ναζιστή Γκελέν, τόσο για τον εξοπλισμό με όπλα της αποικίας, αλλά και τον παράνομο εξοπλισμό του Χιλιανού στρατού.

Ο δε Πινοσέτ, είχε διατάξει να αποθηκευτούν σε κρυφά μέρη της «Αποικίας της Αρετής», αέρια τύπου Σαρίν (σαν αυτά που είχαν χρησιμοποιηθεί από τους Γερμανούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), τα οποία σκόπευε να χρησιμοποιήσει ενάντια στην Αργεντινή όταν ξέσπασε μία σύγκρουση των δύο αυτών κρατών για κάποια διαφιλονικούμενα νησιά.

Πριν όμως η σύγκρουση αυτή καταλήξει σε πόλεμο ο τότε πάπας της Ρώμης Ιωάννης Παύλος ο Β΄, με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ μεσολάβησε και συμφιλίωσε τις δύο αντίπαλες πλευρές (τον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ και τον δικτάτορα της Αργετινής Βιντέλα), έτσι ώστε να κρατηθεί αρραγές το Δυτικό στρατόπεδο εν μέσω Ψυχρού Πολέμου και να μην χωριστούν δύο σύμμαχοι των ΗΠΑ προς μεγάλη χαρά της ΕΣΣΔ και του Ανατολικού μπλοκ.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι και τα δίκτυα απόδρασης των ναζί από την Ευρώπη στην Νότια Αμερική, στην Μέση Ανατολή και την Αφρική, ιδρύθηκαν και οργανωθήκαν αρχικά από τον καθολικό επίσκοπο Αλόις Χουντάλ με την άδεια του πάπα της Ρώμης, ο οποιος συνεργάζονταν με τους ναζί και τους φασίστες και τους προστάτευε.

Επίσης, δεν θα πρέπει να παραληφθεί και το γεγονός πως ο πάπας της Ρώμης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προσπάθησε με την κατάληψη της Ουκρανίας με τους ουνίτες και τους καθολικούς Ουκρανούς να επιβάλει με την βία την Ορθοδοξία στους Ρώσους Ορθοδόξους της χώρας αυτής και συνεργάστηκε με το ναζιστικό δωσιλογικών καθεστώς του Μπαντέρα και έσφαξε πέντε εκατομμύρια από αυτούς.

Τα ιδιά ακριβώς έκανε και στην Σερβία οπού συνεργάστηκε με το φασιστικό δωσιλογικών καθεστώς Πάβελιτς άλλες οπτασίες χιλιάδες Σέρβους, με σκοπό να τους εξαναγκάσει να γίνουν και αυτοί με την βία καθολικοί, με τις ευλογίες του πάπα της Ρώμης και του Επισκόπου Στέπινατς.

(Ακριβώς τα ίδια έκαναν ο πάπας της Ρώμης στην κατεχομένη από τους Πολωνολιθουανούς Ουκρανία από τον Πολωνό βασιλια Σομπιέσκι τον Γ’, τον συνιδρυτή της αιρετικής ουνίας με τον πάπα της Ρώμης Ιννοκέντιο τον Γ΄, προσπαθώντας τόσο με την αίρεση αυτή, αλλά και με σφαγές να εξαναγκάσουν τους Ορθοδόξους Ρώσους της Ουκρανίας να γίνουν με την βία καθολικοί.

Αλλά και στην κατεχομένη από τους Σταυροφόρους Ρωμανία οι καθολικοί και ο πάπας της Ρώμης μετά την Δ΄ Σταυροφορία και την Άλωση της Πόλης από αυτούς, προσπάθησαν με την βία, με αιρέσεις, με απάτες και εκβιασμούς να εξαναγκάσουν τους Ορθοδόξους Έλληνες να γίνουν καθολικοί.

Ο ίδιος ο πάπας της Δ’ Σταυροφορίας Ιννοκέντιος ο Γ’, ο ιδρυτής της ουρίας, είχε λιγο πριν την πραγματοποίηση της συμμαχήσει με τον Γερμανό Αυτοκράτορα και έλεγε επιθετικά στον Αυτοκράτορα της Ρωμανίας να πάψει να λέει ότι το κράτος του ήταν το μόνο διάδοχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να αναγνωρίσει ότι μόνο η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν το «νόμιμο διάδοχο Ρωμαϊκό κράτος» και να υποταχτεί άμεσα στον Γερμανό Αυτοκράτορα)}.

Στην περιοχή αυτή λέγεται ότι έγιναν επίσης και πειράματα της επιχείρησης MACULTRA των ΗΠΑ, ενώ διάσημοι ναζί σαν τον Μένγκελε πέρασαν από αυτή.

{Ακόμα και το ίδρυμα Ροκφέλερ ήδη από την δεκαετία του 1.920 μ.Χ. και μετέπειτα στον 21^ο Αιώνα μ.Χ. (όπως ακριβώς κάνει και τον 21^ο Αιώνα μ.Χ.), υποστήριζε όπως και οι Ναζί (π.χ. ο Μένγκελε) την ευγονική και την ευθανασία}.

Μετά την διαφυγή του από την «Αποικία της Αρετής» στην Χιλή και την μετάβαση του στην Αργεντινή, ο Σέφερ σχεδίαζε στην χώρα αυτή την ίδρυση μίας νέας αποικίας πριν συλληφθεί τελικά από την αστυνομία της χώρας αυτής.

Εκτός όμως από αυτή την γερμανική αποικία στην Χιλή, οι  δηλαδή φρόντισαν να ιδρύσουν και αντίστοιχες αποκριές και σε άλλα μέρη όπως στην Αργεντινή (την Κομοντόρο Ριβαντάβια) ή την Παντανάλ (αλλιώς Νέα Γερμανία) στην Παραγουάη.

Η Παντανάλ Ιδρύθηκε από την αδερφή του Φρίντριχ Νίτσε, την Ελίζαμπεθ και τον σύζυγο της Μπέρναρντ Φόστερ, Ενώ μετά το πέρας του πολέμου πολλοί μαζί κατευθείαν στην αποικία αυτή.

{Οι ΗΠΑ φρόντισαν έτσι ώστε στο κράτος τους να καταφύγουν πολλοί ναζί μετά την λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πόλεμου που είχαν καταγωγή από πολλές χώρες, όπως π.χ. από την Κροατία, την  Λευκορωσία, την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Σλοβακία, όπως επίσης και από τις Βαλτικές χώρες, τις Σκανδιναβικές χώρες, αλλά και από την Γαλλία, την Αυστρία, την Ιταλία την Ελλάδα, την Βουλγαρία, την Ουκρανία και την Σερβία}.

Πολλοί Ουκρανοί φυγάδες ναζί και οι απόγονοι τους (οι οποίοι επέστρεψαν μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου) χρησιμοποιήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την ίδρυση διάφορων ναζιστικών οργανώσεων στην Ουκρανία, όπως του Δεξιού τομέα, του Τάγματος  Μπαντέρα, αλλά και του Τάγματος Αζόφ.

{Ο ίδιος ο Μπαντέρα ήταν ο ηγέτης της ναζιστικής οργάνωσης της Ουκρανίας OUN,  η οποία ιδρύθηκε το έτος 1928 μ.Χ. από φιλοναζιστές Ουκρανούς εκτός Ουκρανίας που τότε ήταν τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης και υποστήριζε την εθνοκάθαρση όλων των ρωσικών μειονοτήτων για μία καθαρή Ουκρανία, όπως ακριβώς και των Εβραίων της χώρας αυτής και των άλλων μειονοτήτων. Ακριβώς τα ίδια υποστηρίζουν όλες οι Ουκρανικές νεοναζιστικές οργανώσεις και στις μέρες μας}.

Οι πρόγονοι αυτών των Ουκρανών νεοναζί κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής προέβησαν στην σφαγή μισού εκατομμυρίου Εβραίων, όπως επίσης και 5 εκατομμυρίων από τους συμπατριώτες τους με την βοήθεια και την οικονομική υποστήριξη τότε της Γερμανίας.

Μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας από την Σοβιετική Ένωση οι πρώτοι Πρόεδροι της χώρας αυτής, Λεονιντ Κραβτσυκ και Λεονιντ Κουτσμα, ξεκίνησαν μία εξελικτική διαδικασία σε σχέση με τους πρώην ναζί και άρχισαν να αναθεωρούν τα βιβλία ιστορίας  και να δείχνουν πολλούς πρώην εγκληματίες ναζί ως δήθεν «ήρωες πολέμου».

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο μετά την «χρωματιστή Επανάσταση» του 2004 μ.Χ., όπως επίσης και με το πραξικόπημα  του 2014 μ.Χ.  κατά τα οποίο, οι Δυτικοί και οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία στην Ουκρανία. Τότε  όλοι οι Ουκρανοί εγκληματίες πολέμου, βαφτίστηκαν μαζικά «ήρωες», ενώ τα Ρωσικά μνημεία και σημαίες άρχισαν να καταστρέφονται.

Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι και η σύζυγος του δυτικόφιλου Προέδρου της Ουκρανίας Γιουσένκο Κατερίνα Τσουμοσένκο ήταν και η ίδια μέλος της πιο γνωστής οργανώσεις των εξόριστων ναζί της Ουκρανίας στις ΗΠΑ  και όταν ο σύζυγος της έγινε Πρόεδρος τον έπεισε εύκολα να προσλάβει πολλούς ομοϊδεάτες της στην κυβέρνηση του. 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά πολλοί Ουκρανοί ναζί μισθοφόροι πολέμησαν το 2008 μ.Χ. ενάντια στην Ρωσία στην Γεωργία, ενώ είχαν λάβει το 2003 μ.Χ. μέρος και στην  «Χρωματιστή επανάσταση» του ίδιου έτους στην χώρα αυτή.

Επίσης υποστηρίζεται ότι κάποιοι από αυτούς έλαβαν μέρος στην Εθνική επανάσταση, στον πόλεμο της Μολδαβίας, της Υπερδνειστερίας, εναντίον της Ρωσίας στην Αμπχαζία, όπως επίσης και στο πραξικόπημα στην Μόσχα το 1991 μ.Χ. υπέρ του Γιέλτσιν με στόχο διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Τόσο ο Γιουσένκο, όσο και ο Ποροσένκο και ο Ζελένσκι ήταν όλοι τους διεφθαρμένοι Πρόεδροι της Ουκρανίας και κατάφεραν με τις πολιτικές τους εκτός από την καταπίεση και τις σφαγές των Ρώσων και των Ρωσόφωνων της χώρας αυτής, να καταστρέψουν τελείως την Ουκρανία, οδηγώντας το στην αγκαλιά του ΔΝΤ  και σε μνημόνιο το οποίο ξεσήκωσε και τους υπόλοιπους Ουκρανούς εναντίον τους.

{Όλες αυτές  οι χρηματιστές επαναστάσεις και τα πραξικοπήματα σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης χρηματοδοτήθηκαν από την NED, μία οργάνωση των ΗΠΑ, η οποία έχει σκοπό την ανατροπή κυβερνήσεων οι οποίες δεν είναι αρεστές στις ΗΠΑ και δεν επιτρέπουν στις πολυεθνικές τους να καταλάβουν την οικονομία  και τον πλούτο των κρατών αυτών και την αντικατάσταση τους με άλλες που θα τους υπακούν σε όλα τους τα κελεύσματα απόλυτα πειθήνια.

Επίσης, σύμφωνα και με την επιχείρηση “Χάος” την οποία σχεδίασαν ο αρχιστράτηγος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ Ουέμστορλαντ και ο Αγκλετον οι ΗΠΑ θα έριχναν με την βία και πραξικοπήματα όσα καθεστώτα δεν ήταν αρεστά στους Αμερικανούς.

Επιπλέον, το έτος 1948 μ.Χ. μετά Χριστόν ο Τζορτζ Κέναν  ίδρυσε το γραφείο συντονισμό πολιτικής (OPC)  μία  μυστική υπηρεσία του στόχου τον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης να γίνει παγκόσμια,  η οποία με την οδηγία 10/2  το συμβούλιο Εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ μπορούσαν να οργανώσουν επιχειρήσεις μεταφραστικές ομάδες σε όλους τους χώρους του κόσμου ήθελα να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας στις ΗΠΑ υπό την ηγεσία του Φρανκ Βιόνερ}.

Ειδικά στην «επανάσταση» το 2014 μ.Χ. στην Ουκρανία (στην πραγματικότητα πραξικόπημα), εκτός από την Κατερίνα, την σύζυγο του Γιουσένκο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο και  ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ Τζέφρεϊ Πάιατ  στην χώρα αυτή, αλλά επίσης και η Εβραϊκής καταγωγής Victoria Nuland, της οποίας ο σύζυγος Robert Κέιγκαν ήταν γνωστός για τις ακροδεξιές του απόψεις.

 Οι ναζί της Ουκρανίας  εμφανίστηκαν στην πλατεία Μαιντάν μετά την νεολαία, τους “δημοκράτες”, τους αριστερούς, τις φεμινίστριες και τους ομοφυλόφιλους, τους οποίους και διέλυσαν με την βία, τους εκδίωξαν και στην συνέχεια εισέβαλαν και κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια εκδιώκοντας την νόμιμη τότε κυβέρνηση του φιλορώσου Γιανουκόβιτς και καταλαμβάνοντας πραξικοπηματικά την εξουσία της Ουκρανίας με τον τρόπο αυτό.

{Ότι ακριβώς συνέβη στην Αίγυπτο κατά την διάρκεια της «Αραβικής Άνοιξης» το 2011 μ.Χ., όπου και εκεί υπήρξε χάος και εμφύλιος πόλεμος όταν οι νέοι και οι δημοκράτες που είχαν έρθει πρώτοι στις κινητοποιήσεις στην κεντρική πλατεία του Καίρου εκδιώχτηκαν βίαια από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που εμφανίστηκαν αργότερα εκεί και κατέλαβαν πραξικοπηματικά και αυτοί την εξουσια, με την υποστήριξη τότε του φιλοισλαμιστή Προέδρου των ΗΠΑ του Μπαράκ  Χουσεΐν Ομπάμα}.

Με την επανάσταση  και την επικράτηση του πραξικοπήματος αυτού  το οποίο έγινε στην ουσία από ακροδεξιούς και Ουκρανούς οπαδούς του Μουσολίνι και του Χίτλερ  με την υποστήριξη των ΗΠΑ οι παραστρατιωτικές οργανώσεις αυτών  εντάχθηκαν στον ουκρανικό στρατό και στην αστυνομία ως ανεξάρτητα όμως τμήματα και αυτοδιοικούμενα.

Στην συνέχεια οι ναζί αυτοί, οι οποίοι είχαν πιο πριν εκπαιδευτεί στις χώρες της Βαλτικής και στην Πολωνία (σε μυστικά στρατόπεδα στις χώρες αυτές), ίδρυσαν ένα στρατόπεδο στην Δυτική Ουκρανία, στο οποίο εκπαιδεύονταν ομοϊδεάτες τους από την Γερμανία, την Βρετανία, το Βέλγιο, την Ιταλία, την Ισπανία, την Αυστραλία, την Νότια Αφρική, την Πολωνία, την Αυστρία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

{Αλλά και στην Βενεζουέλα των Μαδούρο και Τσάβες  προσπάθησαν πολύ ακροδεξιοί και νεοναζί μισθοφόροι των ΗΠΑ να ρίξουν το καθεστώς υπό την ηγεσία του αντιπάλου του Μαδούρο, του Γκουαίδο, όπως ακριβώς έκαναν παλαιότερα στην Κούβα με την λεγόμενη «Απόβαση στον Κόλπο των χοίρων» πολλοί ακροδεξιοί Κουβανοί και πάλι με την βοήθεια και υποστήριξη των ΗΠΑ}.

Στην Νορβηγία, το δίκτυο Nordsik το οποίο παρακολουθούσε επιμελώς ο Μπρέηβικ χρηματοδοτούνταν και αυτό από την ODESSA, μέσω του Mainfranken, του χρηματοδότη της Nordsik.

Ο Τίμοθι Μακ Βέι, όπως και ο Μπρέηβικ ήταν οπαδοί του παμβομβιστή Θίοντορ Τζον Καζίνσκι. Επίσης ο Τίμοθι Μακ Βέι (και ο Ρόμπερτ Μίλερ ο ιδρυτής του κινήματος της Ταυτότητας) υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ ήταν οι πραγματικές δώδεκα φυλές του Ισραήλ, ενώ οι Ισραηλίτες του κράτους του Ισραήλ ήταν ψεύτικοι Εβραίοι και κακοί, ενώ ήταν μέλος και της Κου Κλουξ Κλαν. Ο ίδιος ο Μπρέηβικ ήταν εμπνευσμένος από τον Τίμοθι Μακ Βέι των ΗΠΑ.

Ο Μπρέηβικ  είχε επίσης από ότι φαίνεται μεγάλη αδυναμία στην γνώση της ιστορίας και θεωρούσε ότι ο Χίτλερ είχε εξοντώσει στο κράτος του τους ισλαμιστές, ενώ όπως είναι γνωστό σε όλους ο Χίτλερ θαύμαζε τους μουσουλμάνους  και τον Μωάμεθ και έλεγε το ισλάμ θα έπρεπε να είναι  η θρησκεία της Γερμανίας (http://alophx.blogspot.com/2019/07/blog-post_3.html, http://alophx.blogspot.com/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_0.html).

{Στις ΗΠΑ, Τίμοθι Μακ Βέι, όπως και ο Μπρέηβικ ήταν οπαδοί του παμβομβιστή Θίοντορ Τζον Καζίνσκι. Επίσης, ο Τίμοθι Μακ Βέι (και ο Ρόμπερτ Μίλερ ο ιδρυτής του ακροδεξιού κινήματος της Ταυτότητας) υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ ήταν οι πραγματικές Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ, ενώ οι Ισραηλίτες του κράτους του Ισραήλ ήταν ψεύτικοι Εβραίοι και κακοί, ενώ παράλληλα ο Μακ Βέι ήταν  μέλος και της Κου Κλουξ Κλαν. Ο ίδιος ο Μπρέηβικ ήταν εμπνευσμένος από τον Τίμοθι Μακ Βέι των ΗΠΑ.

Επίσης, στις ΗΠΑ οι ακροδεξιοί, οι νεοναζί και η Κου Κλουξ Κλαν υποστηρίζουν την εξόντωση των μαύρων και άλλων μειονοτήτων για να υπάρχει μία λευκή περιοχή στις ΗΠΑ, ενώ οι αντιπάλοι τους Μαύροι Πάνθηρες, η Μαύρη Δύναμη και το Έθνος του Ισλάμ ( με σημαντικότερο ηγέτη τον Malcolm X, ο οποίος έγινε όπως και ο Χούμπερ μουσουλμάνους και φανατικός ισλαμιστής) υποστηρίζουν το ίδιο τους λευκούς και τις άλλες μειονότητες.

Εδώ μπορεί ειπωθεί ότι μέλος της Κου Κλουξ Κλαν ήταν και ο Γερμανικής καταγωγής πατέρας του  του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ}.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι ο ιδρυτής του κέντρου Σιμόν Βιντεζάλ ήταν ένας ραβίνος, μαζί με τον Σιμόν Βιντεζάλ, από το Κέντρο αυτό πήρε το όνομα του.

Σκοπός του συγκεκριμένου κέντρου ήταν το κυνήγι των ναζί που είχαν ξεφύγει μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από την Ευρώπη και κατέφυγαν σε διάφορες χώρες, όπως επίσης και ο πόλεμος εναντίον των νεοναζί και για τον λόγο αυτό, η συγκεκριμένη οργάνωση λέγεται πως ήρθε πολλές φορές σε αντιπαράθεση με την οργάνωση της ODESSA.

Σύμφωνα με διηγήσεις των μελών της, αυτά διενήργησαν πολλές επιχειρήσεις ενάντιων των νεοναζί, Σε μία από αυτές, ένα μέλος του κέντρου αυτού ο δημοσιογράφος και πράκτορας της οργάνωσης με το όνομα Ρικ Ίτον παρίστανε τον μεγάλο φιλοναζιστή επιχειρηματία και κατάφερε να διεισδύσει σε μία ισχυρή νεοναζιστική οργάνωση στην Γερμανία  παραμένοντας εντός της για ένα έτος και να ανελιχθεί στην ιεραρχία της, λέγοντας ότι ήθελε να την χρηματοδοτήσει με μισό εκατομμύριο δολάρια.

Στο ξενοδοχείο Anabella Sheraton Grand Hotel, συνάντησε πολλούς γνωστούς ναζί, όπως τον σωματοφύλακά του Χίτλερ Καρλ Βίλχελμ Κράουζ, τον Βόλφγκανγκ Γιουχέμ, τον οποίο οι ναζί θεωρούσαν τον νέο Φύρερ, αλλά τον Ρόι Αγισαράνγκ Γκουντενάου. 

Ο τελευταίος ήταν Γερμανός πρεσβευτής στις ΗΠΑ και διηγήθηκε στον πράκτορα Ίτον εν αγνοία του πως ο ίδιος ήταν εξέδιδε ναζιστικά βιβλία για λογαριασμό ενός πρώην αξιωματικού της BND, με πραγματικό όνομα Ράινχαρντ Κοπς που έφερε το ψευδώνυμο Χουάν Μάλερ.

Ο Μάλερ έμενε  στην πόλη Σαν Κάρλος Ντε Μπαριλότσε  στην Χιλή και ήταν γνωστή ως η «Ελβετία της Χιλής» και ιδρύθηκε το 19^ο Αιώνα από Ιταλούς μετανάστες, όμως την δεκαετία του 1930 μ.Χ.  κατέφτασαν σε αυτή πολλοί Γερμανοί, οι οποίοι αυξήθηκαν ακόμα πιο πολύ μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Μάλερ  ήταν ιδιοκτήτης ενός ξενοδοχείο το οποίο το όνομα Campana,  ενώ στα νιάτα του ο ίδιος ήταν και μέλος της Ηπειρωτικής νεολαίας του ναζιστικού κόμματος, όπως και των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου.

Στον πόλεμο αυτό ο Μάλερ ήταν υπεύθυνος για την καταστολή των ανταρτών σε Αλβανία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Ιταλία, ενώ βοήθησε σημαντικά τα SS και την Γκεστάπο με τις πληροφορίες που τους έδινε στην εξόντωση πολλών αμάχων στις περιοχές αυτές.

Μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο ίδιος χρησιμοποίησε κατασκοπευτικό δίκτυο το οποίο είχε δημιουργήσει κατά την διάρκεια του πολέμου και κατέφυγε με την βοήθεια ODESSA με χιλιάδες άλλους ναζί στην Νότια Αμερική.

Νωρίτερα είχε φροντίσει μαζί με τους πράκτορες του δικτύου του να κατασκευάσει χιλιάδες πλαστά έγγραφα για την διαφυγή των μελών των ναζί στην Νότια Αμερική και κυρίως γνωστών εγκληματιών ναζί (π.χ. του Κλάους Μπάρμπι).

Ο Μάλερ έβγαζε πολλά χρήματα με την δουλειά του στο ξενοδοχείο και χρηματοδοτούσε εκδόσεις νεοναζί, ενώ και ο ίδιος  έγραφε σε ναζιστικά περιοδικά και εφημερίδες και παράλληλα διαχειρίζονταν και τα χρηματικά κεφάλαια που είχε στείλει η ODESSA στην Νότια Αμερική.

Ο Γκουντενάου συνομιλώντας με τον πράκτορα Ίτον  παραδέχτηκε ότι οργάνωση του είχε επαφή με τράπεζες στο Λουξεμβούργο και ότι τα χρήματα τα οποία θα τους έδινε ο υποτιθέμενος επιχειρηματίας θα διανέμονταν σε πολλές  νεοναζιστικές ομάδες μέσα στην Γερμανία.

Ανώτερος από τον Μάλερ στην ιεραρχία αυτής της οργάνωσης των νεοναζί ήταν ο Έριχ Πρίμπκε,  ο οποίος στα νιάτα του ήταν μέλος της Γκεστάπο  και εκτέλεσε πολλούς αμάχους. Αυτός έφτασε στην πόλη που Μπαριλότσε  το έτος 1954 μ.Χ. και  έγινε γνωστός  με το όνομα Ντον Ερρίκο.  Εκεί έγινε ιδιοκτήτης της εταιρείας Vienna Delicatessen στην Αργεντινή ενώ στο μαγαζί του έφερε πολλά πορτρέτα του Χίτλερ και για ένα διάστημα  συνεργάζονταν  με την CIA.

(Στην πόλη του Μπαριλότσε οι Γερμανοί ναζί γιόρταζαν κάθε 20 Απριλίου γιορτάζουν τα γενέθλια του Χίτλερ, φέροντας σβάστικες και τραγουδώντας ναζιστικά τραγούδια και κανονίζοντας κρυφές συναντήσεις και παρελάσεις).

{Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ισλαμική τζιχάντ, στην ουσία δημιουργήθηκε από τον Χουσεΐνι και τον Σκορτσένι στην Μέση Ανατολή όταν ο Σκορτσένι (με την βοήθεια του Χουσεΐνι) άρχισε να εκπαιδεύει τους Φενταγίν και στρατιώτες κρατών της Μέσης Ανατολής, αλλά και ισλαμικές πολιτοφυλακές (κυρίως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της μήτρας όλων των ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων),  για έναν νέο θρησκευτικό πόλεμο αυτή την φορά εναντίον της ΕΣΣΔ, της Δύσης και του Ισραήλ.

Ο ίδιος ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ Χουσεΐνι ήταν φιλοναζιστής και συνεργάτης και Χίτλερ κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ κατά τον Ισραηλινό πρώην πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, αυτός ήταν που ενέπνευσε στον Χίτλερ το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

{Ο Χίτλερ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ίδρυσε και τους στρατιωτικούς με τις μαύρες στολές των SS, βασάνιζε και έψηνε σε φούρνους τους αντιπάλους του, όπως ακριβώς και οι δαίμονες στην κόλαση στις εικόνες πάντα σε «φωτιές σε φούρνους» βασανίζουν τους αμαρτωλούς με διαταγές του διάβολου, ενώ αντίστοιχη ήταν και η κατάσταση στην ΕΣΣΔ των Λένιν και Στάλιν με τα γκουλάγκ}.

Λίγο μετά την συνάντηση του αλ-Χουσεΐνι και του Χίτλερ, ο Χίτλερ και ο στενός κύκλος του άρχισαν να σχεδιάζουν στην Διάσκεψη του Βάνζεε πώς θα πραγματοποιούσαν την γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης.

Η συμμαχία μεταξύ al-Husaini και Hitler θα κορυφωθεί τελικά με την μετεγκατάσταση των ηγετών των Ναζί στην Μέση Ανατολή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί θα διέδιδαν τις ναζιστικές και γενοκτονικές ιδεολογίες τους ενώ εκπαίδευαν Άραβες τζιχαντιστές σε τρομοκρατικές τακτικές.

Κατά τους τελευταίους μήνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ είδε τα όνειρά του για ένα Τρίτο Ράιχ να καταρρέουν καθώς οι Συμμαχικές Δυνάμεις ανέτρεψαν την παλίρροια του πολέμου. Ο Χίτλερ γινόταν όλο και πιο απελπισμένος για αποτελέσματα και για νίκες προπαγάνδας για να διατηρήσει το ηθικό των αντρών του.

Ζήτησε συμβουλή από τον Otto Skorzeny, τον αρχηγό της Επιχείρησης Greif , η οποία χρησιμοποίησε Γερμανούς στρατιώτες για να διεισδύσουν στους αντιπάλους τους προσαρμοζόμενοι στις εχθρικές γλώσσες, στολές και έθιμα.

Ο Skorzeny ήταν η ιδιοφυΐα που είχε ντύσει ναζί στρατιώτες με Αμερικανικές στολές σε μια προσπάθεια να διαδώσει φήμες για την δολοφονία του Eisenhower και να αποθαρρύνει τους Συμμάχους. Το 1943 μ.Χ., ο Skorzeny ηγήθηκε της αποστολής διάσωσης που απελευθέρωσε τον Benito Mussolini από την φυλακή. Το 1944 μ.Χ. οργάνωσε μια μυστική μονάδα Γερμανών βομβιστών αυτοκτονίας.

Καθώς η πολεμική προσπάθεια των Ναζί απέτυχε, ο Χίτλερ διέταξε τον Σκόρζενι να δημιουργήσει ένα νέο μυστικό υπόγειο κίνημα αντίστασης - μια τρομοκρατική μονάδα που ονομάζονταν Λυκάνθρωποι. Ο μοναδικός σκοπός των Λυκανθρώπων θα ήταν να επιτεθούν στους Συμμάχους μετά το τέλος του πολέμου. Έπρεπε να εκτελούν τυχαίες πράξεις βίας σε όλη την Ευρώπη, να σαμποτάρουν τις προσπάθειες ανοικοδόμησης και να αποσταθεροποιούν τις κυβερνήσεις σε μια προσπάθεια των ανταρτών να χτίσουν ξανά το Τρίτο Ράιχ.

Πολλοί από τους Λυκάνθρωπους συνελήφθησαν από τις Συμμαχικές Δυνάμεις ή εγκατέλειψαν τις θέσεις τους πριν εξαπολύσουν πολύ τρόμο στην Ευρώπη, αλλά κάποιοι κατέφυγαν στην Μέση Ανατολή.

Ο ίδιος ο Skorzeny πήγε στην Αίγυπτο, όπου στρατολόγησε ένα επιτελείο πρώην αξιωματικών των SS για να καλυφθούν ως προσηλυτισμένοι μουσουλμάνοι και να εκπαιδεύσουν τους νεαρούς Μουτζαχεντίν και τον Αιγυπτιακό Στρατό σε τρομοκρατικές τακτικές. Ο Infield πήρε συνέντευξη από τον Skorzeny, ο οποίος του αποκάλυψε πολλές πληροφορίες σχετικές με την ισλαμική τρομοκρατία.

Ήταν ο Skorzeny που εκπαίδευσε Άραβες εθελοντές σε τακτικές ανταρτοπόλεμου που θα χρησιμοποιούσαν ενάντια στα Βρετανικά στρατεύματα που στάθμευαν στην ζώνη της Διώρυγας του Σουέζ. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες έλαβαν επίσης εκπαίδευση ως κομάντο και ο Skorzeny σχεδίασε τα αρχικά τους χτυπήματα στο Ισραήλ μέσω της Λωρίδας της Γάζας τα έτη 1953-1954 μ.Χ.

Ένας από αυτούς τους νεαρούς Παλαιστίνιους ήταν ο Γιασέρ Αραφάτ, ο οποίος έγινε ο ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). Η PLO ιδρύθηκε από Παλαιστίνιους πρόσφυγες που προσπαθούσαν να διεκδικήσουν δικαιώματα γης.

Ο τρομοκρατικός τους βραχίονας, ο Μαύρος Σεπτέμβρης, πραγματοποίησε την φρικτή απαγωγή και την δολοφονία έντεκα Ισραηλινών αθλητών και προπονητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 μ.Χ. στο Μόναχο.

Ο Skorzeny συμβούλευε την PLO του Arafat και την al-Fatah, την στρατιωτική πτέρυγα της PLO, από την βάση του στο Κάιρο. Ο Skorzeny τελικά στρατολογήθηκε από την Ισραηλινή Μοσάντ και πιστεύεται ότι πραγματοποίησε χτυπήματα σε γερμανικούς στόχους.

{Ο Σκορτσένι δέχτηκε να βοηθήσει την Μοσάντ όταν αυτή απείλησε να εκτελέσει τον ίδιο και την οικογένεια του και βοήθησε την υπηρεσία αυτή να απαγάγει (π.χ. τον Heinz Krugss) ή να εξοντώσει πολλούς ναζί επιστήμονες από την Αίγυπτο του Νάσερ (για ανάπτυξη πυραύλων για την καταστροφή του Ισραήλ), τους οποίους κατά ειρωνικό τρόπο ο ίδιος ο Σκορτσένι είχε φροντίσει να διαφύγουν στην Αίγυπτο}.

Ενώ οι Ναζί εκπαίδευαν επίδοξους τζιχαντιστές στην Μέση Ανατολή, οι μέθοδοί τους πολλαπλασιάζονταν και αλλού σε όλο τον κόσμο. Στην Δυτική Γερμανία, η ομάδα Baader-Meinhof χρησιμοποίησε τις τακτικές απαγωγής πολιτών και πολιτικής αναστάτωσης του Skorzeny για να διαταράξει το Δυτικό γερμανικό κράτος.

Ο Skorzeny έζησε στην Ιρλανδία από τα έτη 1959-1969 μ.Χ. και είναι ύποπτος για εκπαίδευση μαχητών του IRA σε ανταρτοπόλεμο και τακτικές εσωτερικής τρομοκρατίας που περιλαμβάνουν εκρηκτικά, απαγωγές και δολιοφθορές, σύμφωνα με τους Ναζί, τους Ισλαμιστές.

Πρώην Ναζί όχι μόνο εκπαίδευσαν τους ισλαμιστές εξτρεμιστές σε τρομοκρατικές τακτικές, ενθάρρυναν επίσης μια εθνικιστική, σοσιαλιστική και γενοκτονική πολιτική ατζέντα σε αυτούς, όπως στην Μουσουλμανική Αδελφότητα (που ιδρύθηκε στην Αίγυπτο το 1928 μ.Χ.) και του Αραβικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Μπάαθ της Συρίας και του Ιράκ.

Στην ουσία, ο Skorzeny είχε ένα σχέδιο να αναπτύξει μια στρατηγική για ασύμμετρο πόλεμο όπου υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ ενός παραδοσιακού μόνιμου στρατού και μιας μικρής τρομοκρατικής ανταρτικής ομάδας.

Ο πόλεμος, οι στρατηγικές και οι τακτικές επαναπροσδιορίζονταν καθώς ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε. Οι τακτικές για μεγάλα στρατιωτικά στοιχεία επαναπροσδιορίζονταν και τροποποιούνταν προκειμένου να χρησιμοποιηθούν μικρότερες μονάδες.

Αντί για ένστολους, συντάγματα στρατιωτών που πολεμούν μεταξύ τους σε ένα καλά καθορισμένο πεδίο μάχης, η νέα στρατηγική ήταν να υπάρχουν μερικές μικρές περιπλανώμενες μπάντες ανταρτών που επιτίθενται σποραδικά σε διαφορετικούς στόχους προτεραιότητας και στην συνέχεια να εξαφανίζονται στο παρασκήνιο. Όχι μεγάλες μονάδες μάχης, μόνο μικρές μονάδες ή κελιά.

Ο Skorzeny ονόμασε αυτό το Werwolf (γερμανική ορθογραφία του «λυκάνθρωπου») Warfare. Ήταν ο συγγενής παππούς με τα σημερινά τρομοκρατικά κελιά και τις τακτικές του ISIS.

Αυτός ο τύπος πολέμου είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί επειδή οι αντίπαλοι στρατιώτες δεν φορούν παραδοσιακή στρατιωτική στολή ή νοοτροπία. Ούτε εργάζονται σε ένα συμβατικό, δομημένο περιβάλλον. Είναι περισσότερο μια προσέγγιση τύπου κομάντο ή μυστικών επιχειρήσεων στον πόλεμο και εμφανίζεται σε σύγχρονες τρομοκρατικές ομάδες όπως τα κελιά του ISIS.

Όταν ο Skorzeny τελειοποιούσε αυτές τις νέες ιδέες, οι πόροι και το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό μειώνονταν προς το τέλος του πολέμου. Η έλλειψη πλήρους πόρων καθώς και υψηλά εκπαιδευμένου προσωπικού υπαγόρευσε μια νέα προσέγγιση για την διεξαγωγή πολέμου και την δημιουργικότητα με λιγότερο εξοπλισμένους και εκπαιδευμένους αντάρτες.

Το ίχνος εκπαίδευσης ανταρτοπόλεμου και ανατρεπτικών τακτικών μπορεί να ξεκίνησε στην Γερμανία στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά προχώρησε στην Αίγυπτο, την Νότια Αμερική, ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον πόλεμο με τον Skorzeny ως αμειβόμενο σύμβουλο.

Τελικά εξαπλώθηκε στην Αλ Κάιντα με τις προσπάθειες του Skorzeny, των υφισταμένων του και του Yasser Arafat. Ο Skorzeny ήταν, στην πραγματικότητα, ένας σύμβουλος ανταρτοπόλεμου για ενοικίαση, σε όποιον ήθελε τις νέες τακτικές και δημιουργικές του ιδέες, συμπεριλαμβανομένων των Ειδικών Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η βασική εστίαση του Werewolf Warfare είναι μια μικρή, αλλά καλά οργανωμένη, μονάδα ή κελί που προκαλεί όση περισσότερη ζημιά και χάος μπορεί, και στην συνέχεια, γλιστράει πίσω στην κοινωνία. Μια μικρή μονάδα δεν επικεντρώνεται στις παραδοσιακές στρατιωτικές δεξιότητες.

Επικεντρώνεται περισσότερο σε πράγματα όπως η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα, η δημιουργικότητα και οι τεχνολογικές δεξιότητες, προκειμένου να αποκτήσει έναν στόχο, να σχεδιάσει μια καλά συντονισμένη επίθεση και να επιτύχει τον στόχο να προκαλέσει την αντίδραση και την απογοήτευση του εχθρού.

Είναι σχεδόν αδύνατο να αμυνθεί κανείς από τους τύπους καταστροφικών επιθέσεων που μπορεί να προκαλέσει μια μικρή μονάδα. Το όριο της μικρής μονάδας περιορίζεται μόνο από την ποσότητα της δημιουργικότητας μεταξύ των μελών της. Οι μικρές μονάδες μπορούν να προκαλέσουν τεράστια ζημιά.

Στον ανταρτοπόλεμο δεν πρόκειται για την δημιουργία ενός σχεδίου επίθεσης, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εάν αναμένετε από την τρομοκρατική μονάδα να επιτεθεί στον Α αφού έχει ήδη επιτεθεί σε τοποθεσία τύπου Α, η στρατηγική της είναι να επιτεθεί σε έναν Β ή Γ ή ίσως και στα δύο.

Η οργάνωση μιας καλά σχεδιασμένης επίθεσης δεν περιλαμβάνει κινούμενα συντάγματα στρατιωτών και συντονισμό εκατοντάδων οχημάτων. Μια καλά σχεδιασμένη επίθεση από μια αντάρτικη μονάδα ή κελί μπορεί να είναι τόσο μικρή όσο ο συντονισμός δύο ή τριών ατόμων που δημιουργούν ένα γεγονός (επίθεση) ή μια σειρά γεγονότων που συσχετίζουν το ένα με το άλλο. Μπορεί να περιλαμβάνει έναν ή περισσότερους στόχους και να ακολουθείται έτσι ώστε η αρχική αντίδραση των θυμάτων στην επίθεση του πρώτου στόχου να ρέει στο εύρος στόχου της δεύτερης επίθεσης.

Ο στόχος είναι να αναπτυχθούν στρατηγικές πολλαπλών στόχων που εισρέουν στον επόμενο στόχο για να μεγιστοποιηθεί ο αντίκτυπος μιας μικρής μονάδας εξέγερσης σε μια μόνο αποστολή. Πολλές φορές, μπορεί να έχει επιλεγεί μόνο ένας στόχος.

Άλλες φορές, μια πιο περίπλοκη προσέγγιση θα ήταν η αλληλουχία γεγονότων όπου ο βομβαρδισμός ενός κτιρίου στο κέντρο της πόλης θα δημιουργούσε όλεθρο και θα ωθούσε τους επιζώντες να εγκαταλείψουν την περιοχή. Καθώς εισρέουν στον σιδηροδρομικό σταθμό για να φύγουν από την περιοχή, ο σιδηροδρομικός σταθμός γίνεται ο επόμενος στόχος και ανατινάζεται βγάζοντας περισσότερα θύματα}.

Στις μέρες μας, στην Συρία και το Ιράκ ήρθαν στο νέο ισλαμικό κράτος του ISIS (το οποίο αποτέλεσε πρότυπο για την ίδρυση ισλαμικών κρατών παγκόσμια) δεκάδες χιλιάδες ισλαμιστές από πολλά κράτη στον κόσμο για να πολεμήσουν τους Ρώσους και τους Αμερικάνους, με την πιστή ότι μία νίκη τους εκεί θα αποτελέσει εφαλτήριο για την πτώση πολλών Αραβικών καθεστώτων και την αντικατάσταση τους από ισλαμικά.

Αντίστοιχα, στην Ουκρανία την ίδια χρονική περίοδο  ήρθαν στο νέο νεοναζιστικό Ουκρανικό κράτος (το οποίο αποτέλεσε πρότυπο για την ίδρυση ναζιστικών κρατών παγκόσμια) δεκάδες χιλιάδες νεοφασίστες, νεοναζί και ακροδεξιοί από πολλά κράτη στον κόσμο για να πολεμήσουν τους Ρώσους, με την πιστή ότι μία νίκη τους εκεί θα αποτελέσει εφαλτήριο για την πτώση πολλών δημοκρατικών καθεστώτων και την αντικατάσταση τους από ναζιστικά.

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, οι στρατιώτες των ισλαμιστών και των ναζιστών, οι οποίοι ήταν απολυτά φανατικοί υποστηρικτές της ιδεολογίας τους και πολεμούσαν μέχρι θανάτου, οι ίδιοι για να αντέχουν στις μάχες έπαιρναν ναρκωτικά, όπως ακριβώς και οι ναζί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να φτιάξουν «υπερστρατιώτες» που άντεχαν και είχαν πολλές δυνάμεις για μάχες τους χορηγούσαν ναρκωτικά.

Επιπλέον και οι δύο παραπάνω παρατάξεις χρησιμοποιήσαν εκτενώς τις βομβιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις για να αποσταθεροποιήσουν αντίπαλα πολιτικά καθεστώτα και να εξοντώσουν τους εχθρούς τους, όπως και ανταρτοπόλεμο πολλές φορές (όπως και οι κομμουνιστές-http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_8.html).

{Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι Ουκρανοί νεοναζί στις μέρες μας που πολεμούν για του; Ουκρανούς δηλώνουν ανοιχτά τον θαυμασμό τους για τον ISIS και τις τεχνικές του (https://attikanea.info/%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-isis-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CE%B5%CE%BB/), ενώ δεν είναι σίγουρο ότι ισλαμιστές από την Συρία, το Ιράκ κα την Τουρκία και αλλού, πολεμούν υπέρ των Ουκρανών και κατά των Ρώσων στην Νοβορώσια.

Μετά την ήττα των νεοναζί στην Ουκρανία στον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, αυτοί θα επιστρεψουν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης (π.χ. Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Αυστρία, Βαλτικές Χώρες, Κάτω Χώρες, Σκανδιναβικές και Βαλτικές) και των ΗΠΑ από οπού προήλθαν (https://www.pentapostagma.gr/kosmos/enoples-syrraxeis/7105672_epistrefoyn-ekpaideymenoi-kai-etoimoi-meli-perissoteron-apo-35, http://alophx.blogspot.com/2017/09/h-odessa.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/freikorps.html, http://alophx.blogspot.com/2018/10/odessa.html, http://alophx.blogspot.com/2020/12/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2022/03/red-house-report.html, http://alophx.blogspot.com/2022/06/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2020/02/odessa_43.html ).

Ακριβώς δηλαδή ότι έκαναν και πολλοί ισλαμιστές του ISIS όταν ηττήθηκαν από τον στρατό των Ρώσων, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους και έφυγαν είτε για τις χώρες καταγωγής τους, είτε για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ μεταμφιεσμένοι σε δήθεν «πρόσφυγες».

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, τόσο στις χώρες καταγωγής τους, όσο και σε αλλά κράτη της γης που θα βρίσκονται, οι νεοναζί και οι ισλαμιστές όταν έρθουν οι κατάλληλες ευκαιρίες (π.χ. ένα μεγάλο παγκόσμιο οικονομικό, ενεργειακό, επισιτιστικό κραχ π.χ. αν οι Ρώσοι κόψουν πλήρως την ροή της ενέργειας στην ΕΕ και υπάρξει κοινωνική αποσταθεροποίηση, φτώχεια, χάος, συγκρούσεις, ανεργία κόψιμο των επιδομάτων σε γηγενείς ανέργους και σε «μετανάστες»), θα εφαρμόσουν τις «τεχνικές γνώσεις» που έμαθαν σε πολλούς τομείς στην Ουκρανία και την Μεσοποταμία.

[Είναι δε γνωστό ότι όλα σχεδόν τα τζαμιά στην ΕΕ έχουν δημιουργηθεί από την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που όπως είναι γνωστό χρηματοδοτούν την ισλαμική τρομοκρατία σε όλη την γη (http://oimos-athina.blogspot.com/2022/07/blog-post_98.html, http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html,  http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_2.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_21.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_73.html, , http://alophx.blogspot.com/2020/06/al-tawqa.html). και βάζουν σε αυτά φανατικούς ιμάμηδες να μιλούν ενάντια στην Δύση και τον Χριστιανισμό σε αυτά.

Υπάρχουν και πολλοί πυρήνες ισλαμιστών που ήρθαν μεταμφιεσμένοι σε δήθεν «πρόσφυγες» στην ΕΕ και αναμένουν την κατάλληλη στιγμή για να ξεσηκωθούν, να αναλάβουν την εξουσία στις χώρες της ΕΕ με την βία και να επιβάλουν σε αυτές τον ισλαμισμό και την σαρία.

Άλλωστε τα δύο αυτά Αραβικά κράτη μέσω των ΜΚΟ που χρηματοδοτούν μεταφέρουν λαθρομετανάστες και «πρόσφυγες» (που αν και «φτωχοί» είχαν ακόμα και υπολογιστές και τάμπλετ) στην Δύση (ΕΕ και ΗΠΑ) για να αυξήσουν σταδιακά και σε μεγάλο βαθμό τον μουσουλμανικό πληθυσμό σε αυτές και βαθμιαία να τις εξισλαμίσουν πλήρως (όπως και μέσω των πολλών γεννήσεων αυτών και τις ελάχιστες γεννήσεις των δυτικών κρατών)].

Δηλαδή την βίαιη εξόντωση όλων των εχθρών τους, τακτικές ανταρτοπόλεμου και βομβιστικών επιθέσεων, τα βασανιστήρια και την βίαιη και πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας με εμφύλιο πόλεμο στα κράτη αυτά (όπως έκαναν σε Μεσοποταμία και Ουκρανία).

Στα ίδια μάλιστα τα κράτη τους, τα οποία τους επέτρεψαν να πάνε στην Ουκρανία για να πολεμήσουν τους Ρώσους, αλλά στην περίπτωση αυτή θα τους γυρίσει μπούμερανγκ η πράξη τους αυτή και το τέρας που δημιουργήσαν ως άλλος Φράνκενσταιν θα στραφεί ενάντια στον δημιουργό του.

Είναι δε πολύ πιθανόν οι νεοναζί να πολεμήσουν στις χώρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ εκτός από εξίσου φανατικούς ακροαριστερούς, κομμουνιστές και αναρχικούς αντίπαλους τους και τους ισλαμιστές τους για την κυριαρχία σε αυτές. 

[Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Χίμλερ, όπως και ο Μουσολίνι, προσπάθησαν και οι δύο στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να ξεφύγουν από τους συμμάχους μεταμφιεσμένοι σε Γερμανούς λοχίες και οι δύο όμως στο τέλος και οι δύο συνελήφθησαν και ειχαν κακό τέλος (ενώ με τον ίδιο ακριβώς τριπλό και οι ισλαμιστές του ISIS εγκατέλειπαν τις πόλεις που καταλάμβαναν οι Ρώσοι και οι ΗΠΑ σε Συρία και Ιράκ  μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες με μπούργκες).

Ο Χάινριχ Χίμλερ, όπως και ο Μπιν Λάντεν, ο Αμπού Μπακρ Μπαγκάντι, ο Μαομάρ Καντάφι θάφτηκαν σε ανώνυμο τάφο και οι δύο για να μην γίνουν οι τάφοι τους μνημεία «προσκύνησης» από τους εχθρούς τους.

Ακόμη και η επιλογή της 11^ης Σεπτεμβρίου από τον Μπιν Λάντεν και την Αλ Κάιντα δεν ήταν καθόλου τυχαία από πλευράς τους, αφού αυτή ήταν μία συμβολική ημερομηνία για τον ισλαμικό κόσμο, την επέκταση έναντι του Χριστιανισμού και τον ίδιο.

Έτσι, την ημερομηνία αυτή, οι Πολωνοί του ηρωικού βασιλια Σομπιέσκι έσωσαν την Βιέννη νικώντας ολοκληρωτικά τους Τούρκους στην μάχη της Β΄ Πολιορκίας της Βιέννης και σταματώντας την επέκταση του ισλάμ κατά του Χριστιανισμού και αρχίζοντας την απαρχή της οριστικής παρακμής πτώσης και διάλυσης του τότε ισλαμικού Οθωμανικού χαλιφάτου από την Δύση και τέλος στην κατάργηση του.

Την ίδια ημερομηνία ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και η Αλ Κάιντα επιτέθηκε στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και διακήρυξε την «αναγέννηση του ιερού πολέμου» της τζιχάντ δηλαδή των μουσουλμάνων κατά των Χριστιανών και την παύση της παρακμής του ισλάμ και του «ιερού πολέμου», τζιχάντ και την αντεπίθεση και εκ ανανέωση εκ νέου της επίθεσης του κατά της Δύσης.

Τέλος δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί να ειπωθεί ότι και ο ενοποιητές των Αράβων Μωάμεθ αποκεφάλισε προσωπικά ο ίδιος με τον στρατό του 900 Εβραίους της φυλής Κουράιντα που νίκησε και αιχμαλώτισε στην Μεδίνα, όπως κάνουν στις μέρες μας οι ισλαμιστές του ISS στο Ιράκ}.

Θα επαναληφθεί άραγε στις μέρες μας η ιστορία για άλλη μία φορά, με τους ναζί της Γερμανίας να πολεμούν για άλλη μία φορά τους Ρώσους στο πεδίο των μαχών με τους συμμάχους τους και στο τέλος να επέλθει για άλλη μία φορά η πλήρης και ολοκληρωτική αυτή την φορά ήττα τους (http://alophx.blogspot.com/2022/02/blog-post_1.html, http://alophx.blogspot.com/2022/05/blog-post.html);

Κάνεις δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα και μόνο αν λάβουμε ως χωρά και λαός τα καταλληλά μέτρα θα αποφύγουμε τέτοιες κακοτοπιές με ασφάλεια και θα μπορέσουμε να φέρουμε εκ νέου την πατρίδα μας σε ένα νέο επίπεδο ακμής και ευημερίας.

 

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Πλήρες επίσημο αρχείο: Τι είπε ο μουφτής στον Χίτλερ

Οι Άραβες ήταν οι φυσικοί φίλοι της Γερμανίας, είπε ο Haj Amin al-Husseini στον ηγέτη των Ναζί το 1941 μ.Χ., επειδή είχαν τους ίδιους εχθρούς — δηλαδή τους Άγγλους, τους Εβραίους και τους κομμουνιστές.

Το παρακάτω είναι ένα επίσημο γερμανικό αρχείο της συνάντησης μεταξύ του Αδόλφου Χίτλερ και του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί, στις 28 Νοεμβρίου 1941 μ.Χ., στην Καγκελαρία του Ράιχ στο Βερολίνο. (Πηγή: Documents on German Foreign Policy 1918-1945 μ.Χ., Series D, Vol XIII, Λονδίνο, 1964 μ.Χ.)

ΜΕΓΑΣ ΜΟΥΦΤΗΣ:

Ο Μεγάλος Μουφτής ξεκίνησε ευχαριστώντας τον Φύρερ για την μεγάλη τιμή που του είχε κάνει με την υποδοχή του. Ήθελε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να μεταφέρει στον Φύρερ του Μεγάλου Γερμανικού Ράιχ, που θαύμαζε ολόκληρος ο Αραβικός κόσμος, τις ευχαριστίες του για την συμπάθεια που έδειχνε πάντα για τον Αραβικό και ιδιαίτερα τον παλαιστινιακό σκοπό, και στην οποία είχε δώσει ξεκάθαρα έκφραση στις δημόσιες ομιλίες του.

Οι Αραβικές χώρες ήταν ακράδαντα πεπεισμένες ότι η Γερμανία θα κέρδιζε τον πόλεμο και ότι τότε η Αραβική υπόθεση θα ευημερούσε. Οι Άραβες ήταν φυσικοί φίλοι της Γερμανίας γιατί είχαν τους ίδιους εχθρούς με την Γερμανία, δηλαδή τους Άγγλους, τους Εβραίους και τους Κομμουνιστές.

Ως εκ τούτου, ήταν έτοιμοι να συνεργαστούν με την Γερμανία με όλη τους την καρδιά και ήταν έτοιμοι να συμμετάσχουν στον πόλεμο, όχι μόνο αρνητικά με την διάπραξη πράξεων δολιοφθοράς και την υποκίνηση επαναστάσεων, αλλά και θετικά με την συγκρότηση μιας Αραβικής Λεγεώνας.

Οι Άραβες θα μπορούσαν να είναι πιο χρήσιμοι για την Γερμανία ως σύμμαχοι απ' ό,τι θα μπορούσε να είναι εμφανές με την πρώτη ματιά, τόσο για γεωγραφικούς λόγους όσο και λόγω του πόνου που τους υπέστησαν οι Άγγλοι και οι Εβραίοι.

Επιπλέον, είχαν στενές σχέσεις με όλα τα μουσουλμανικά έθνη, τις οποίες μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για λογαριασμό της κοινής υπόθεσης. Η Αραβική Λεγεώνα θα ήταν πολύ εύκολο να αναπτυχθεί.

Μια έκκληση του Μουφτή προς τις Αραβικές χώρες και τους αιχμαλώτους Αραβικής, Αλγερινής, Τυνησιακής και Μαροκινής υπηκοότητας στην Γερμανία θα παρήγαγε μεγάλο αριθμό εθελοντών πρόθυμων να πολεμήσουν.

Για την νίκη της Γερμανίας ο Αραβικός κόσμος ήταν σθεναρά πεπεισμένος, όχι μόνο επειδή το Ράιχ διέθετε μεγάλο στρατό, γενναίους στρατιώτες και στρατιωτικούς ηγέτες ιδιοφυΐας, αλλά και επειδή ο Παντοδύναμος δεν μπορούσε ποτέ να αποδώσει την νίκη σε έναν άδικο σκοπό.

«Οι Άραβες θα μπορούσαν να είναι πιο χρήσιμοι για την Γερμανία ως σύμμαχοι απ' ό,τι θα μπορούσε να είναι εμφανές με την πρώτη ματιά, τόσο για γεωγραφικούς λόγους όσο και λόγω του πόνου που τους υπέστησαν οι Άγγλοι και οι Εβραίοι».

Σε αυτόν τον αγώνα, οι Άραβες προσπαθούσαν για την ανεξαρτησία και την ενότητα της Παλαιστίνης, της Συρίας και του Ιράκ. Είχαν την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Φύρερ και έψαχναν στο χέρι του για το βάλσαμο στις πληγές τους, που τους είχαν προκαλέσει οι εχθροί της Γερμανίας.

Στην συνέχεια, ο Μουφτής ανέφερε την επιστολή που είχε λάβει από την Γερμανία, η οποία ανέφερε ότι η Γερμανία δεν κρατούσε Αραβικά εδάφη και κατανοούσε και αναγνώριζε τις φιλοδοξίες των Αράβων για ανεξαρτησία και ελευθερία, όπως ακριβώς υποστήριζε την εξάλειψη της Εβραϊκής εθνικής εστίας.

Μια δημόσια δήλωση με αυτή την έννοια θα ήταν πολύ χρήσιμη για την προπαγανδιστική της επίδραση στους αραβικούς λαούς αυτή την στιγμή. Θα ξεσήκωσε τους Άραβες από τον στιγμιαίο λήθαργο και θα τους έδινε νέο κουράγιο.

Θα διευκόλυνε επίσης το έργο του Μουφτή να οργανώνει κρυφά τους Άραβες ενάντια στην στιγμή που θα μπορούσαν να χτυπήσουν. Ταυτόχρονα, μπορούσε να δώσει την διαβεβαίωση ότι οι Άραβες με αυστηρή πειθαρχία θα περίμεναν υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή και θα χτυπούσαν μόνο κατόπιν εντολής του Βερολίνου.

Όσον αφορά τα γεγονότα στο Ιράκ, ο Μουφτής παρατήρησε ότι οι Άραβες σε αυτή την χώρα σίγουρα δεν είχαν υποκινηθεί σε καμία περίπτωση από την Γερμανία να επιτεθούν στην Αγγλία, αλλά είχαν ενεργήσει αποκλειστικά ως αντίδραση σε μια άμεση Αγγλική επίθεση κατά της τιμής τους.

Οι Τούρκοι, πίστευε, θα καλωσόριζαν την δημιουργία μιας Αραβικής κυβέρνησης στα γειτονικά εδάφη, επειδή θα προτιμούσαν πιο αδύναμες Αραβικές από ισχυρές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις γειτονικές χώρες και, όντας οι ίδιοι έθνη 7 εκατομμυρίων, δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από την 1.700.000 Άραβες που κατοικούν στην Συρία, την Υπεριορδανία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη.

Ομοίως, η Γαλλία δεν θα είχε αντίρρηση για το σχέδιο ενοποίησης, επειδή είχε παραχωρήσει την ανεξαρτησία της στην Συρία ήδη από το 1936 μ.Χ. και είχε δώσει την έγκρισή της για την ένωση του Ιράκ και της Συρίας υπό τον βασιλιά Φαϊζάλ ήδη από το 1933 μ.Χ.

Υπό αυτές τις συνθήκες ανανέωνε το αίτημά του να κάνει ο Φύρερ μια δημόσια δήλωση, ώστε οι Άραβες να μην χάσουν την ελπίδα τους, η οποία είναι τόσο ισχυρή δύναμη στη ζωή των εθνών. Με τέτοια ελπίδα στην καρδιά τους οι Άραβες, όπως είχε πει, ήταν πρόθυμοι να περιμένουν.

Δεν πίεζαν για άμεση πραγματοποίηση των φιλοδοξιών τους. θα μπορούσαν εύκολα να περιμένουν μισό χρόνο ή έναν ολόκληρο χρόνο. Αλλά αν δεν τους ενέπνεε μια τέτοια ελπίδα από μια τέτοια δήλωση, θα ήταν αναμενόμενο ότι οι Άγγλοι θα ήταν οι κερδισμένοι από αυτήν.

ΧΙΤΛΕΡ:

Ο Φύρερ απάντησε ότι η θεμελιώδης στάση της Γερμανίας σε αυτά τα ζητήματα, όπως είχε ήδη δηλώσει ο ίδιος ο Μουφτής, ήταν σαφής. Η Γερμανία τάχθηκε υπέρ του ασυμβίβαστου πολέμου κατά των Εβραίων.

Αυτό περιελάμβανε φυσικά την ενεργό αντίθεση στο Εβραϊκό εθνικό σπίτι στην Παλαιστίνη, που δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κέντρο, υπό την μορφή κράτους, για την άσκηση καταστροφικής επιρροής από τα Εβραϊκά συμφέροντα.

Η Γερμανία γνώριζε επίσης ότι ο ισχυρισμός ότι οι Εβραίοι εκτελούσαν τα καθήκοντα των οικονομικών πρωτοπόρων στην Παλαιστίνη ήταν ψέμα. Η δουλειά εκεί έγινε μόνο από τους Άραβες, όχι από τους Εβραίους.

Η Γερμανία αποφάσισε, βήμα προς βήμα, να ζητήσει από το ένα Ευρωπαϊκό έθνος μετά το άλλο να λύσει το Εβραϊκό της πρόβλημα και την κατάλληλη στιγμή να απευθύνει παρόμοια έκκληση και σε μη Ευρωπαϊκά έθνη.

Η Γερμανία βρισκόταν αυτή την στιγμή σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου με δύο ακροπόλεις της Εβραϊκής εξουσίας: Την Μεγάλη Βρετανία και την Σοβιετική Ρωσία. Θεωρητικά υπήρχε διαφορά μεταξύ του καπιταλισμού της Αγγλίας και του κομμουνισμού της Σοβιετικής Ρωσίας.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι Εβραίοι και στις δύο χώρες επιδίωκαν έναν κοινό στόχο. Αυτός ήταν ο αποφασιστικός αγώνας. στο πολιτικό επίπεδο, παρουσιάστηκε κυρίως ως σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας, αλλά ιδεολογικά ήταν μια μάχη μεταξύ του εθνικοσοσιαλισμού και των Εβραίων.

Είναι αυτονόητο ότι η Γερμανία θα παρείχε θετική και πρακτική βοήθεια στους Άραβες που συμμετείχαν στον ίδιο αγώνα, επειδή οι πλατωνικές υποσχέσεις ήταν άχρηστες σε έναν πόλεμο επιβίωσης ή καταστροφής στον οποίο οι Εβραίοι ήταν σε θέση να κινητοποιήσουν όλη την δύναμη της Αγγλίας για τους σκοπούς τους.

«Η Γερμανία αποφάσισε, βήμα προς βήμα, να ζητήσει από το ένα ευρωπαϊκό έθνος μετά το άλλο να λύσει το εβραϊκό του πρόβλημα και την κατάλληλη στιγμή να απευθύνει παρόμοια έκκληση και σε μη ευρωπαϊκά έθνη».

Η βοήθεια προς τους Άραβες θα έπρεπε να είναι υλική βοήθεια. Το πόσο λίγη βοήθεια ήταν μόνο οι συμπάθειες σε μια τέτοια μάχη είχε καταδειχθεί ξεκάθαρα από την επιχείρηση στο Ιράκ, όπου οι συνθήκες δεν επέτρεψαν την παροχή πραγματικά αποτελεσματικής, πρακτικής βοήθειας. Παρ' όλες τις συμπάθειες, η γερμανική βοήθεια δεν ήταν επαρκής και το Ιράκ κατακτήθηκε από την δύναμη της Βρετανίας, δηλαδή του φύλακα των Εβραίων.

Ο Μουφτής δεν μπορούσε παρά να γνωρίζει, ωστόσο, ότι η έκβαση του αγώνα που διεξάγεται αυτή την στιγμή θα έκρινε και την τύχη του Αραβικού κόσμου. Ο Φύρερ λοιπόν έπρεπε να σκέφτεται και να μιλά ψύχραιμα και εσκεμμένα, ως λογικός άνθρωπος και πρωτίστως ως στρατιώτης, ως αρχηγός των γερμανικών και των συμμαχικών στρατών.

Θα έπρεπε να γίνουν ό,τι είναι φυσικό για να βοηθήσουμε σε αυτήν την τιτάνια μάχη για τον κοινό σκοπό, και συνεπώς και για τους Άραβες. Οτιδήποτε, ωστόσο, μπορεί να συμβάλει στην αποδυνάμωση της στρατιωτικής κατάστασης πρέπει να παραμεριστεί, όσο αντιδημοφιλής και αν είναι αυτή η κίνηση.

Η Γερμανία είχε πλέον εμπλακεί σε πολύ σκληρές μάχες για να εξαναγκάσει την πύλη προς την περιοχή του Βόρειου Καυκάσου. Οι δυσκολίες αφορούσαν κυρίως την διατήρηση του ανεφοδιασμού, που ήταν πιο δύσκολο ως αποτέλεσμα της καταστροφής των σιδηροδρόμων και των αυτοκινητοδρόμων καθώς και του επερχόμενου χειμώνα.

Εάν σε μια τέτοια στιγμή, ο Φύρερ έθετε το πρόβλημα της Συρίας σε μια δήλωση, εκείνα τα στοιχεία στη Γαλλία που ήταν υπό την επιρροή του Ντε Γκωλ θα λάμβαναν νέα δύναμη. Θα ερμήνευαν την δήλωση του Φύρερ ως πρόθεση να διαλύσουν την αποικιακή Αυτοκρατορία της Γαλλίας και θα απηύθυναν έκκληση στους συμπατριώτες τους ότι θα έπρεπε μάλλον να κάνουν κοινή υπόθεση με τους Άγγλους για να προσπαθήσουν να σώσουν ό,τι ακόμα θα μπορούσε να σωθεί. Μια γερμανική δήλωση σχετικά με την Συρία θα εννοηθεί στην Γαλλία ότι αναφέρεται στις γαλλικές αποικίες γενικά,

Στη συνέχεια, ο Φύρερ έκανε την ακόλουθη δήλωση στον Μουφτή, ζητώντας τον να το κλειδώσει στα απώτατα βάθη της καρδιάς του:

1. Αυτός (ο Φύρερ) θα συνέχιζε την μάχη για την ολοκληρωτική καταστροφή της Ιουδαιοκομμουνιστικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη.

2. Κάποια στιγμή που ήταν αδύνατο να καθοριστεί ακριβώς σήμερα αλλά που σε κάθε περίπτωση δεν ήταν μακρινή, οι γερμανικοί στρατοί θα έφταναν στην πορεία αυτού του αγώνα στην Νότια έξοδο από τον Καύκασο.

3. Μόλις συνέβαινε αυτό, ο Φύρερ από μόνος του θα έδινε στον Αραβικό κόσμο την διαβεβαίωση ότι η ώρα της απελευθέρωσής του είχε φτάσει. Ο στόχος της Γερμανίας θα ήταν τότε αποκλειστικά η καταστροφή του Εβραϊκού στοιχείου που κατοικούσε στην Αραβική σφαίρα υπό την προστασία της βρετανικής ισχύος.

Εκείνη την ώρα ο Μουφτής θα ήταν ο πιο έγκυρος εκπρόσωπος του Αραβικού κόσμου. Τότε θα ήταν καθήκον του να ξεκινήσει τις Αραβικές επιχειρήσεις, τις οποίες είχε προετοιμάσει κρυφά. Όταν έφτασε εκείνη η ώρα, η Γερμανία θα μπορούσε επίσης να αδιαφορήσει για τη γαλλική αντίδραση σε μια τέτοια δήλωση.

Μόλις η Γερμανία είχε αναγκάσει να ανοίξει το δρόμο προς το Ιράν και το Ιράκ μέσω του Ροστόφ. θα ήταν επίσης η αρχή του τέλους της Βρετανικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Αυτός (ο Φύρερ) ήλπιζε ότι το επόμενο έτος θα επιτρέψει στην Γερμανία να ανοίξει την πύλη του Καυκάσου στην Μέση Ανατολή.

Για το καλό του κοινού τους σκοπού, θα ήταν καλύτερα να αναβληθεί η Αραβική διακήρυξη για μερικούς μήνες ακόμη παρά αν η Γερμανία δημιουργούσε δυσκολίες στον εαυτό της χωρίς να μπορεί να βοηθήσει τους Άραβες.

Αυτός (ο Φύρερ) εκτίμησε πλήρως την προθυμία των Αράβων για μια δημόσια δήλωση του είδους που ζητούσε ο Μεγάλος Μουφτής. Θα τον παρακαλούσε όμως να σκεφτεί ότι ο ίδιος (ο Φύρερ) ήταν ο Αρχηγός του Κράτους του Γερμανικού Ράιχ για πέντε ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία δεν μπόρεσε να κάνει στην πατρίδα του την ανακοίνωση της απελευθέρωσης του. Έπρεπε να περιμένει με αυτό μέχρι να γίνει η ανακοίνωση με βάση μια κατάσταση που προκλήθηκε από την δύναμη των όπλων που είχε πραγματοποιηθεί το Anschluss.

Τη στιγμή που οι γερμανικές μεραρχίες αρμάτων μάχης και οι αεροπορικές μοίρες είχαν κάνει την εμφάνισή τους νότια του Καυκάσου, η δημόσια έκκληση που ζήτησε ο Μεγάλος Μουφτής θα μπορούσε να βγει στον Αραβικό κόσμο.

ΜΕΓΑΣ ΜΟΥΦΤΗΣ:

Ο Μεγάλος Μουφτής απάντησε ότι ήταν η άποψή του ότι όλα θα γίνονταν όπως ακριβώς είχε υποδείξει ο Φύρερ. Ήταν πλήρως καθησυχασμένος και ικανοποιημένος από τα λόγια που είχε ακούσει από τον αρχηγό του γερμανικού κράτους. Ρώτησε, ωστόσο, εάν δεν θα ήταν δυνατό, τουλάχιστον κρυφά, να συνάψουμε μια συμφωνία με την Γερμανία όπως αυτή που μόλις είχε περιγράψει για τον Φύρερ.

ΧΙΤΛΕΡ:

Ο Φύρερ απάντησε ότι μόλις τώρα είχε δώσει στον Μεγάλο Μουφτή ακριβώς αυτή την εμπιστευτική δήλωση.

ΜΕΓΑΣ ΜΟΥΦΤΗΣ:

Ο Μεγάλος Μουφτής τον ευχαρίστησε γι' αυτό και δήλωσε εν κατακλείδι ότι έπαιρνε την άδεια του από τον Φύρερ με απόλυτη εμπιστοσύνη και με επανειλημμένες ευχαριστίες για το ενδιαφέρον που έδειξε για την Αραβική υπόθεση (https://www.timesofisrael.com/full-official-record-what-the-mufti-said-to-hitler/).

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας κοινωνιολογικής έρευνας, ένας στους τρεις Αμερικανούς θεωρεί ότι ο πόλεμος στην Συρία είναι σημάδι του τέλους των καιρών, ενώ ένας στους τέσσερις ερωτηθέντες χαρακτήρισε μια πιθανή επίθεση των ΗΠΑ στην Συρία μάχη του Αρμαγεδδώνα. Επίσης, κάθε πέμπτος ερωτώμενος δυνητικά θεωρεί ότι είναι μεταξύ των επιζώντων ενός πιθανού τέλους του κόσμου.

Σύμφωνα με τους συντάκτες της πύλης The Christian Post, η οποία δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας κοινής γνώμης, πληροφορίες σχετικά με την αύξηση των φημών γύρω από την σύγκρουση στην Μέση Ανατολή τράβηξαν την προσοχή των επιστημόνων στο Nashville LifeWay Research Center, οι οποίοι, με τη σειρά τους, πραγματοποίησαν τηλεφωνική έρευνα που κάλυψε 1.001 ερωτηθέντες. Μέσα σε ένα μήνα, οι ειδικοί πραγματοποίησαν έρευνα για τρία θέματα που σχετίζονται με το συριακό πρόβλημα.

Η μελέτη έδειξε ότι το 32% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η σύγκρουση στην Συρία είναι η εκπλήρωση των προφητειών του βιβλικού βιβλίου της Αποκάλυψης και το 26% - ότι η εισαγωγή αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή θα οδηγήσει στον Αρμαγεδδώνα. Την ίδια στιγμή, το 16% των ερωτηθέντων ελπίζει να μείνει ζωντανός πριν από το τέλος του κόσμου.

Οι διοργανωτές του έργου τονίζουν ότι μια τέτοια κατάσταση δεν αναπτύχθηκε γύρω από τις εκστρατείες των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Ο λόγος για την αναφερόμενη δημόσια κατακραυγή μπορεί να είναι η γεωγραφική εγγύτητα της Συρίας με το Ισραήλ, η οποία κάνει τους Χριστιανούς να θυμούνται την Βιβλική Αποκάλυψη για το τέλος της ιστορίας.

Ο Δρ. Charlie Dare, λέκτορας στο Chicago Institute of Biblical Studies, απαντώντας σε ερωτήσεις της Christian Post, επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι η Δαμασκό είχε ήδη καταστραφεί από τους παρεμβατικούς τον 6^ο και 7^ο Αιώνα και την καταστροφή της πόλης από τους Ασσύριους, που περιγράφεται στο βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα , συνέβη το 732 - έτος π.Χ.

Ο Προφήτης Ιερεμίας προέβλεψε επίσης την καταστροφή της Δαμασκού και τα λόγια του έγιναν πραγματικότητα, πιστεύει ο μελετητής, όταν η πόλη κατελήφθη από τον Ναβουχοδονόσορ. Εν τω μεταξύ, η Χριστιανική κοινότητα στην Συρία ανησυχεί επίσης για τις προφητείες για την Δαμασκό, γράφει ο Linga (https://pravoslavie.ru/64139.html).

Απίστευτο… Σαν να μην ήταν αρκετά κακό το ότι υπάρχουν ανοιχτά ναζιστικές ομάδες όπως το «Azov», το «Aydar» ή ο «Δεξιός Τομέας» στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας, τώρα υπάρχουν επίσης εξέχοντα μέλη της κυβέρνησης του προέδρου Zelensky που έχουν δείξει δημόσια εκτίμηση και θαυμασμό για το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (προηγουμένως γνωστό ως ISIS και ISIL) και τους ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥΣ τρόπους επιβολής της πολιτικής τους.

Ένας από τους πιο στενούς φίλους και συνεργάτες του Βλαντιμίρ Ζελένσκι, ο Αλεξέι Αρέστοβιτς είναι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, τουλάχιστον. Συχνά υπερηφανεύεται ότι είναι ένας από τους αρχιτέκτονες της στρατηγικής ψυχολογικού και πληροφοριακού πολέμου της Ουκρανίας.

Κατά την διάρκεια της παρουσίας του σε ένα ουκρανικό πολιτικό talk show (πιθανότατα τα προηγούμενα χρόνια), ο κ. Arestovich δήλωσε ανοιχτά ότι «θαύμαζε και σεβόταν» τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το διαβόητο Ισλαμικό Κράτος, μια παγκόσμια ισλαμική τρομοκρατική ομάδα, ευρέως γνωστή για τα απολύτως φρικτά εγκλήματα κατά χριστιανών και όχι μόνο, και για τις καταστροφές που έχει επιφέρει στους λαούς της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβύης, της Νιγηρίας, ακόμη και των Φιλιππίνων.

«Οι διοικητές του ISIL θεωρούνται από τους πιο σοφούς και επιτυχημένους διοικητές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Όλα εξετάζονται λεπτομερώς, ακόμα και ο βαθμός σκληρότητας, ο οποίος αν και είναι απάνθρωπος, είναι πολύ υψηλού επιπέδου, μια σοφή στρατηγική, λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους».

Σε άλλο talk show, ο κ. Arestovich επανέλαβε τον θαυμασμό του για τους τρομοκράτες για άλλη μια φορά:  «Ενεργούν πολύ σωστά, έχω ένα βιβλιαράκι όπου αναλύω το ISIS με μεγάλη λεπτομέρεια, τις βέλτιστες πρακτικές λειτουργίας της επιχείρησής τους, τον τρόπο που κυβερνούν.

Αυτές τις μεθόδους, ο κόσμος τις χρειάζεται, παρόλο που αυτό σημαίνει τρομοκρατία, μεσαιωνικά επίπεδα σκληρότητας, κάψιμο ζωντανών ανθρώπων, πυροβολισμό ή αποκεφαλισμούς κ.λπ. Αυτός είναι απολύτως ο τρόπος του μέλλοντος» (https://attikanea.info/%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-isis-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CE%B5%CE%BB/).

Η κρίση ηγεσίας της Γερμανίας έρχεται σε μια μοιραία στιγμή για την χώρα και όλη την Ευρώπη. Πολλοί πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να προσαρμοστεί γρήγορα στις τρέχουσες προκλήσεις του κόσμου ή να χάσει την σημασία της.

«Ο μέσος Γερμανός θέλει τώρα η χώρα του να είναι πιο ισχυρή και μιλιταριστική», έγραψε τον περασμένο μήνα ο Gerald Flurry. «Οι άνθρωποι θέλουν το έθνος τους να συμμετέχει περισσότερο στον κόσμο. Και θέλουν έναν ισχυρότερο ηγέτη επικεφαλής. Εκτός Γερμανίας, άλλες φωνές απαιτούν το ίδιο. Λένε ότι ο κόσμος χρειάζεται μια πιο μυώδη Γερμανία».

Ο κόσμος ζητά μια ισχυρότερη Γερμανία, αλλά χωρίς ισχυρότερο ηγέτη, αυτές οι εκκλήσεις θα παραμείνουν αναπάντητα. Με τις κρίσεις και τα σκάνδαλα να πληθαίνουν, οι μέρες του καγκελαρίου Scholz φαίνεται να είναι μετρημένες.

Ο πρώην Υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Karl-Theodor zu Guttenberg δήλωσε σε μια πρόσφατη συζήτηση στην Σύνοδο του Σάλτσμπουργκ: «Θα πρέπει να καταβάλουμε πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να συνειδητοποιήσουμε ξαφνικά την υπάρχουσα πραγματικότητα των ομόκεντρων κύκλων στην ΕΕ και να προσαρμόσουμε στις συνθήκες σε αυτές. … Η αρχή της πλειοψηφίας είναι  που υποστηρίζω πολύ και όχι στην δειλή παραλλαγή».

Ανέφερε ότι εάν η Επιτροπή της ΕΕ έδινε στα μέλη της περισσότερη ελευθερία να λύσουν τις εσωτερικές τους πολιτικές, η ΕΕ θα μπορούσε να επικεντρωθεί σε μεγαλύτερα ζητήματα. Αν και λίγοι περιμένουν ότι ο Γκούτενμπεργκ θα επιδιώξει μια πολιτική επιστροφή, η κρίση ηγεσίας στην Ευρώπη μπορεί να οδηγήσει στην άνοδο του.

Καθώς οι κρίσεις κορυφώνονται, τα μέλη της ΕΕ δεν θα μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Αλλά θα χρειαστεί ένας ηγέτης εξαιρετικής ικανότητας για να τους ενώσει. Οι διαφωνίες της Πολωνίας με την Επιτροπή της ΕΕ μπορεί να είναι ένας από τους παράγοντες που οδηγούν στην κατάρρευση της σημερινής κυβέρνησης της ΕΕ και στην άνοδο αυτού του ισχυρού άνδρα.

Οι δε στρατιωτικές ασκήσεις της Κίνας γύρω από την Ταϊβάν εξακολουθούν να προκαλούν φόβους για επικείμενο πόλεμο. Εάν ξεσπάσει πόλεμος, η Ταϊβάν δεν θα είναι η μόνη χώρα που θα πληγεί σκληρά. «Οι γερμανικές επιχειρήσεις φοβούνται μια περαιτέρω όξυνση της σύγκρουσης μεταξύ του πιο σημαντικού εμπορικού εταίρου της, της Κίνας, και της Ταϊβάν», έγραψε η Γερμανική Handelsblatt στις 8 Αυγούστου.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ifo, ένας εμπορικός πόλεμος με την Κίνα θα κόστιζε στην Γερμανία σχεδόν έξι φορές περισσότερο από το Brexit. Η επιθετικότητα της Κίνας είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης σε μια οικονομία που δεν έχει πάρει το μάθημά της από την Ουκρανία.

Η Γερμανία έχει γίνει πολύ εξαρτημένη από αυταρχικά καθεστώτα. Ακόμη και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Γερμανία δεν είδε την ανάγκη να επανεξετάσει τις οικονομικές της σχέσεις με την Κίνα. Αυτό θα μπορούσε να έχει δραματικές συνέπειες.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ifo, ένας εμπορικός πόλεμος με την Κίνα θα κόστιζε στην μεγαλύτερη βιομηχανία της Γερμανίας, την αυτοκινητοβιομηχανία, περίπου 8,31 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Florian Dorn, συν-συγγραφέας της μελέτης, υποστήριξε μια «στρατηγική εταιρική σχέση και συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου με ομοϊδεάτες χώρες όπως οι ΗΠΑ».

Ενώ η Γερμανία έχει ωφεληθεί πολύ από τις ΗΠΑ ως εταίρος, έχει επίσης συμμαχήσει με έθνη που είναι εχθρικά προς τις δυτικές αξίες για να επιτύχει οικονομική κυριαρχία. Έτσι, ενώ η Γερμανία μπορεί να επιδιώξει στενότερη συνεργασία με τις ΗΠΑ, δεν θα μπορέσει να σώσει την Γερμανία από την οικονομική της δύσκολη θέση.

Η άλλη εναλλακτική που έχει η Γερμανία είναι να αγνοήσει τα εγκλήματα της Κίνας και της Ρωσίας και να συνεχίσει τις εμπορικές σχέσεις. Στην περίπτωση της Ρωσίας, η Γερμανία έχει κάνει πολλά για να προστατεύσει τον εμπορικό της εταίρο εμποδίζοντας τις πρόωρες κυρώσεις και τις εξαγωγές όπλων. Συνέχισε επίσης να αγοράζει Ρωσικό αέριο. Η οικονομία της Γερμανίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα ως εμπορικό εταίρο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι δηλώσεις στις σημερινές ειδήσεις μοιάζουν τόσο πολύ με αυτές που έγιναν πριν από δεκαετίες. Η Γερμανία είναι σήμερα ο αδιαμφισβήτητος και ανεξέλεγκτος ηγέτης της Ευρώπης, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε το 2008 μ.Χ. ενδυνάμωσε το Βερολίνο, το οποίο, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο, είναι σε εύρωστη χρηματοοικονομική και οικονομική υγεία.

Η Γερμανία χρειάστηκε να «σώσει» πολλά Ευρωπαϊκά κράτη από την χρεοκοπία, μια διαδικασία που ενίσχυσε πολιτικά το Βερολίνο και δημιούργησε μια ξεχωριστή σχέση αφέντη-υπηρέτη μεταξύ της Γερμανίας και μεγάλου μέρους της υπόλοιπης Ευρώπης. Η άνοδος της Γερμανίας είναι τόσο προφανής που πολλοί κυρίαρχοι και σεβαστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί σήμερα μιλούν ανοιχτά για το Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας.

Η άνοδος της Γερμανίας είναι τόσο προφανής που πολλοί κυρίαρχοι και σεβαστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί σήμερα μιλούν ανοιχτά για το Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας. Στο τεύχος της 21^ης ​​Μαρτίου 2015 μ.Χ., το γερμανικό Der Spiegel —ένα σεβαστό περιοδικό με κυκλοφορία άνω του 1 εκατομμυρίου— σύγκρινε ρητά την σύγχρονη Γερμανία με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Μίλησε για το πώς ο όρος Ράιχ αναφέρεται απλώς σε «μια κυριαρχία, με μια κεντρική εξουσία που ασκεί έλεγχο σε πολλούς διαφορετικούς λαούς. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, θα ήταν λάθος να μιλάμε για γερμανικό Ράιχ στην οικονομική σφαίρα; …

Μια Αυτοκρατορία παίζει, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Η ευρωζώνη διοικείται σαφώς από τη Γερμανία, αν και το Βερολίνο δεν είναι αδιαμφισβήτητο. Ωστόσο, έχει σημαντικό λόγο για τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων από άλλες χώρες». Το Spiegel απέχει πολύ από το να είναι η μόνη φωνή που υποστηρίζει αυτήν την άποψη. Εξετάστε μερικές μόνο παρατηρήσεις από τα τελευταία χρόνια.

Simon Heffer, Daily Mail, 17 Αυγούστου 2011 μ.Χ.: «Εκεί που ο Χίτλερ απέτυχε με στρατιωτικά μέσα να κατακτήσει την Ευρώπη, οι σύγχρονοι Γερμανοί τα καταφέρνουν μέσω του εμπορίου και της οικονομικής πειθαρχίας. Καλώς ήρθατε στο Τέταρτο Ράιχ.

"29 Μαρτίου 2013 μ.Χ.: «Η ιστορία δείχνει ότι είναι, πάντα, μόνο θέμα χρόνου να καταλήξει η Γερμανία να κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Μετά από χρόνια άρνησης να επιβεβαιωθεί, ήρθε ξανά η ώρα της Γερμανίας. Το Τέταρτο Ράιχ είναι εδώ χωρίς πυροβολισμό: Και η υπόλοιπη Ευρώπη, και ο κόσμος, καλύτερα να το συνηθίσουν».

Stephen Green, Telegraph, 23 Ιουνίου 2015 μ.Χ.: «Η Γερμανία βρίσκεται στο γεωγραφικό και οικονομικό κέντρο —και επομένως όλο και περισσότερο το πολιτικό κέντρο—της νέας Ευρώπης. Δεν οδηγούν πλέον όλοι οι δρόμοι στο Παρίσι, αλλά στο Βερολίνο».

Νάιτζελ Φάρατζ, πρώην ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Νοέμβριος 2011 μ.Χ.: «Τώρα ζούμε σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη—κάτι που το ευρωπαϊκό εγχείρημα έπρεπε στην πραγματικότητα να σταματήσει—κάτι που έκαναν αυτοί που προηγήθηκαν Στην πραγματικότητα πλήρωσε βαρύ τίμημα αίματος για να αποτρέψει».

Peter Oborne, Daily Telegraph, 21 Ιουλίου 2011 μ.Χ.: «Η Γερμανία έχει φτάσει πολύ κοντά στην υλοποίηση του ονείρου του Bismarck για μια οικονομική αυτοκρατορία που εκτείνεται από την Κεντρική Ευρώπη έως την Ανατολική Μεσόγειο».

5 Μαρτίου 2015 μ.Χ.: «Αυτό σηματοδοτεί μια ζωτική καμπή στον μεταπολεμικό κόσμο. Η Γερμανία είναι εδώ και καιρό η κυρίαρχη οικονομική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με την κα Μέρκελ επικεφαλής, μετατρέπει τώρα αυτή την οικονομική δύναμη σε διπλωματική δύναμη».

Martin Wolf, Financial Times, 8 Μαΐου 2012 μ.Χ.: «Αυτή δεν είναι μια νομισματική ένωση. Είναι πολύ περισσότερο σαν Αυτοκρατορία».

Nicholas Kulish, New York Times, 10 Σεπτεμβρίου 2010 μ.Χ.: «Με τρόπους η μεγάλη και η μικρή Γερμανία λυγίζει τους μυς της και επαναβεβαιώνει μια μακροχρόνια καταπιεσμένη εθνική υπερηφάνεια.

Δεκάδες πρόσφατες συνεντεύξεις σε όλη την χώρα, με εργάτες και επιχειρηματίες, πολιτικούς και νοικοκυρές, καλλιτέχνες και διανοούμενους, βρήκαν μια χώρα πιο άνετα με τον εαυτό της και τα σύμβολά της, όπως τη σημαία και τον εθνικό της ύμνο - έναν λαό που εξακολουθεί να γνωρίζει την ιστορία της χώρας του. αλλά λιγότερο πρόθυμοι να το αφήσουν να υπαγορεύσει τις ενέργειές τους».

Είναι αδιαμφισβήτητο: η ΕΕ είναι τώρα μια γερμανοκρατούμενη παγκόσμια δύναμη, υπό την ηγεσία των Γερμανών. Η σύγχρονη Γερμανία είναι, με μεγάλη διαφορά, η κορυφαία οικονομία της ΕΕ. Είναι ο διαμετακομιστικός κόμβος για τις πλωτές και οδικές εμπορευματικές μεταφορές για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Γερμανία είναι επίσης έτοιμη να ελέγξει το ενεργειακό σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Στην Φρανκφούρτη βρίσκεται η πιο ισχυρή τράπεζα στον κόσμο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και η παλιά Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση - την οποία οι Σύμμαχοι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ορκίστηκαν ότι θα παρέμενε για πάντα αποσυναρμολογημένη - συγκεντρώθηκε για άλλη μια φορά φορώντας νέα ρούχα και ένα νέο όνομα:

Το Επιτελείο Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι ο εγκέφαλος πίσω από την ανάπτυξη μιας ισχυρής ευρωπαϊκής αμυντικής δύναμης με πυρηνικά όπλα. Πόσο ακριβής ήταν η πρόβλεψη ότι η Γερμανία είναι η «καρδιά και ο πυρήνας της ενωμένης Ευρώπης»!

 Η οικονομία στην Γερμανία αύξησε την εξάρτησή της από την Κίνα κατά το πρώτο εξάμηνο του 2022 μ.Χ., με τις άμεσες επενδύσεις και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου να φθάνει σε νέα ύψη, παρά την πολιτική πίεση που υφίσταται το Βερολίνο να απομακρυνθεί από το Πεκίνο, σύμφωνα με μελέτη που ήρθε σε γνώση του Reuters.

Την ίδια στιγμή, η αύξηση των γερμανικών εξαγωγών προς την Κίνα περιορίσθηκε σημαντικά, αναφέρεται στην μελέτη του German Economic Institute (IW), μείωση που οι οικονομολόγοι αποδίδουν στην στροφή προς την τοπική παραγωγή στην κινεζική αγορά.

«Η οικονομία στην Γερμανία είναι πολύ περισσότερο εξαρτημένη από την Κίνα από ό,τι το αντίστροφο», δηλώνει ο Juergen Matthes, επικεφαλής της μελέτης, προειδοποιώντας ότι η εξάρτηση αυτή θέτει ένα πολιτικό πρόβλημα, καθώς η στάση του Πεκίνου απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην Ταϊβάν δημιουργεί ζήτημα για τις επιχειρηματικές σχέσεις της Γερμανίας με την δεύτερη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο.

«Ακόμη, παρά τους κινδύνους και τα προβλήματα, οι οικονομικές αλληλεξαρτήσεις με την Κίνα κινήθηκαν προς την λάθος κατεύθυνση με τρομερούς ρυθμούς κατά το πρώτο ήμισυ του 2022 μ.Χ.», σημειώνει ο οικονομολόγος.

Η έρευνα δείχνει ότι οι γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα έφθασαν στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ στο διάστημα ανάμεσα στον Ιανουάριο και τον Ιούνιο, ξεπερνώντας κατά πολύ το προηγούμενο ρεκόρ των 6,2 δισεκατομμυρίων ευρώ κατά το πρώτο εξάμηνο του 2000 μ.Χ. «Η κινεζική αγορά προϊόντων και υπηρεσιών και η βραχυπρόθεσμη κερδοφορία που προκύπτει είναι εξαιρετικά ελκυστική», εξηγεί ο Juergen Matthes.

Οι κινεζικές εισαγωγές γερμανικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 12,4% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2022, έναντι 3,4% το 2000, ενώ οι γερμανικές εισαγωγές Κινεζικών προϊόντων εκτοξεύθηκαν κατά 45,7% σε σχέση με το 2000 κατά την ίδια περίοδο του έτους, διαπιστώνει η μελέτη.

Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Γερμανίας ως προς την Κίνα αυξήθηκε στα σχεδόν 41 δισεκατομμύρια ευρώ κατά την ίδια περίοδο, σύμφωνα με το German Economic Institute, και το χάσμα αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω.

Το Ινστιτούτο ζητεί ριζική αλλαγή πολιτικής στην Γερμανία, με την μείωση των κινήτρων στις επιχειρηματικές δραστηριότητες με την Κίνα και στροφή προς εμπορικές συναλλαγές με άλλες αναδυόμενες οικονομίες, κυρίως στην Ασία.

Ο Juergen Matthes καλεί επίσης τις γερμανικές επιχειρήσεις να μειώσουν την εξάρτησή τους από την Κίνα, προειδοποιώντας ότι τυχόν κυρώσεις της Δύσης κατά του Πεκίνου, σε περίπτωση, για παράδειγμα, εισβολής στην Ταϊβάν, θα απειλήσουν με πτώχευση τις επιχειρήσεις που έχουν μεγάλη έκθεση στην Κίνα.

«Διαφορετικά κινδυνεύουμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση «too big to fail» (υπερβολικά σημαντικές για να καταρρεύσουν), σαν αυτήν που είδαμε με τις τράπεζες» κατά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, λέει (https://www.onalert.gr/kosmos/germania-tromaktiki-ayxisi-tis-exartisis-tis-germanikis-oikonomias-apo-tin-kina/476306/).

Γιατί η Ευρωζώνη είναι ένα αντιδημοκρατικό και καταπιεστικό κατασκεύασμα.

Οι Λαοί της ευρωζώνης βρίσκονται υπό καθεστώς γκεμπελικής προπαγάνδας, ότι αν καταστραφεί το ευρώ, θα έρθει ανάποδα ο κόσμος, λες και αυτό δεν έχει συμβεί. Αυτός ο φόβος αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει την Ευρώπη. Ποια είναι τα κατασκευαστικά λάθη της της ευρωζώνης.

1. Με την αποδοχή του κοινού νομίσματος, ενός ξένου νομίσματος, οι χώρες της ευρωζώνης απώλεσαν οικειοθελώς, το δικαίωμα να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, εμπορική πολιτική, εισοδηματική πολιτική (μισθοί) και συναλλαγματική πολιτική, που την ασκεί, σε κάθε χώρα του κόσμου, η κυβέρνηση της χώρας. Τι σημαίνουν τα παραπάνω.

2. Η άσκηση ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής σημαίνει ότι η κάθε κυβέρνηση να μπορεί να θέτει τα επιτόκια της στο ύψος που αυτή επιθυμεί, χωρίς να γίνεται έρμαιο των αγορών. Αν η χώρα είναι σε ύφεση έχει ανάγκη από χαμηλά επιτόκια και αν είναι σε φάση μεγάλης ανάπτυξης (σε μπουμ) τότε έχει ανάγκη από υψηλά επιτόκια.

Η κυβέρνηση ανάλογα του οικονομικού κύκλου, θέτει τα επιτόκια εκεί που αυτή νομίζει. Στην ευρωζώνη αυτό αποκλείεται. Το κράτος δεν μπορεί να ορίσει τα επιτόκια του στα δάνεια του, που λόγω ευρώ είναι σε ξένο νόμισμα, και ούτε γνωρίζει αν θα έχει την προσφορά χρήματος που έχει ανάγκη από την ΕΚΤ.

3. Η άσκηση ανεξάρτητης δημοσιονομικής πολιτικής σημαίνει ότι η κυβέρνηση ανεξαρτήτως των αγορών, ορίζει αυτή, στο επίπεδο που επιθυμεί τις δαπάνες της, και πόσο χρήμα θα αφαιρέσει από την οικονομία με την φορολογία που θα επιβάλλει.

Όταν η οικονομία είναι σε ύφεση και η χώρα έχει ανεργία, κάθε χώρα, εκτός από τα χαμηλά επιτόκια, έχει ανάγκη από μεγάλες δημόσιες δαπάνες. Εφ’ όσον η κυβέρνηση ασκεί ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, με άλλα λόγια εκδίδει το νόμισμα της, μπορεί να δαπανήσει όσο απαιτείται για να οδηγήσει την χώρα στην ανάπτυξη. Όταν φτάσει σε φάση πλήρους απασχόλησης

Μπορεί να φορολογήσει και να αφαιρέσει χρήμα, για να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό και να προστατεύσει την αξία του νομίσματος. Αυτό στην ευρωζώνη απαγορεύεται ή επιτρέπεται, με την σύμφωνη γνώμη των αγορών που σημαίνει ότι κάθε χώρα θα είναι εσαεί χρεωμένη και σε διαρκή λιτότητα.

4. Η παράδοση της συναλλαγματικής πολιτικής σημαίνει ότι οι χώρες της ευρωζώνης παρέδωσαν το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτει κάθε κυβέρνηση στον κόσμο, να μπορεί να μεταβάλει την ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματός της, με στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων του εξωτερικού τομέα. Λόγω ευρώ αυτό δεν μπορεί να το κάνει και έτσι η λύση είναι η προσφυγή στην λιτότητα.

5. Η δασμολογική πολιτική ασκείται από κάθε κυβέρνηση στον κόσμο για να προστατεύσει την εγχώρια παραγωγή. Αυτό το όπλο δεν είναι διαθέσιμο πιά στην ευρωζώνη, αφού υπάρχει κοινή δασμολογική πολιτική η οποία δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες κάθε ευρωπαϊκής οικονομίας ξεχωριστά.

6. Η εισοδηματική πολιτική ασκείται αναλόγως της ανταγωνιστικότητας της κάθε μιας οικονομίας. Οίκοθεν νοείται ότι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις την Γερμανία, διότι περί αυτού πρόκειται, θα πρέπει οι μισθοί να ισοδυναμούν με μία κούπα ρύζι για να μπορούμε να βρίσκουμε ευρώ.

7. Τέλος η ΕΚΤ που ανέλαβε την έκδοση του ευρώ και την προστασία της αξίας του από τον πληθωρισμό (σήμερα τι κάνει;) απεδείχθη όχι μόνο ανεπαρκής, αλλά μετέτρεψε το τραπεζικό σύστημα σε καζίνο. Η χωρίς κριτήρια παροχής πιστώσεων το έκανε κέντρο κερδοσκοπίας και διαφθοράς που οδήγησε κράτη και πολίτες σε χρέη δυσβάσταχτα, και όταν κατέρρευσε απαίτησε οι Λαοί της Ευρώπης να το σώσουν.

8. Τόνιζε ο Κέϋνς ‘οι κερδοσκόποι δεν δύνανται να βλάψουν ως φυσαλίδες επί σταθερού ρεύματος επιχειρηματικότητας. Η κατάσταση καθίσταται όμως σοβαρά όταν η επιχειρηματικότητα καθίσταται μια φυσαλίδα εις τον κυκεώνα της κερδοσκοπίας. Όταν η κεφαλαιουχική ανάπτυξη μιας χώρας καθίσταται υποπροϊόν της δραστηριότητας μιας χαρτοπαικτικής λέσχης (εννοεί τραπεζικό

σύστημα ), τότε η δουλειά δεν γίνεται καλά’. Με αλλά λόγια, αν οι κερδοσκόποι απωλέσουν την εμπιστοσύνη τους για ένα κερδοφόρο μέλλον ή η πίστη των τραπεζών που δανείζουν εξασθενήσει, τότε η καταστροφή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου είναι αναπόδραστη και ‘ενώ η εξασθένηση της μιας είναι αρκετή για να προκαλέσει κατάρρευσιν, η ανάρρωσης απαιτεί την αναγέννηση αμφοτέρων. Πράγματι η εξασθένηση της πίστεως αρκεί να προκαλέσει κατάρρευσιν, αλλά η ενίσχυση της, αν και αποτελεί αναγκαίον όρον αναρρώσεως δεν αρκεί.’

Τι αρκεί? Μετά από είκοσι χρόνια ευρώ και δώδεκα μνημονίων, με όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες χειρότερους παρά ποτέ σε περίοδο ειρήνης, από ιδρύσεως του Νέου Ελληνικού Κράτους, η επάνοδος στο Εθνικό Νόμισμα αποτελεί αδήριτο γεγονός. Χωρίς αυτό, κανένας στόχος του Έθνους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Όλα τα άλλα έπονται με αποφάσεις δημοκρατικές του Λαού. Οι εθνικές και πατριωτικές δυνάμεις που προβάλλουν άλλα αιτήματα ως προτεραιότητες, ας καταλάβουν μια και καλή, ότι χωρίς Εθνικό Νόμισμα δεν μπορούν να υλοποιήσουν κανένα τους στόχο που έχουν κατά νου, και όταν λέω κανέναν, το εννοώ.

Η επανασύνδεση των κρατικών δαπανών και των τραπεζικών πιστώσεων με την πραγματική οικονομία, επενδύσεις, κατανάλωση, ρευστότητα και την Κεντρική Τράπεζα υπό κοινωνικό έλεγχο, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την απελευθέρωση της χώρας από την οικονομική εξάρτηση. Δεν υπάρχει χειρότερη εξάρτηση. Από την οικονομική ιστορία αυτό μάθαμε.

Οι Τραπεζίτες και οι κεφαλαιούχοι σιχαίνονται την ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική που επιδιώκει επενδυτικές δαπάνες και χαμηλά επιτόκια. Αμφότερες τους αποστερούν την ανεξέλεγκτη εξουσία τους. Αλλά αυτό είναι το δικό τους συμφέρον αλλά όχι δικό μας, των Λαών της Ευρώπης. Κάτι πρέπει να κάνουμε (https://www.triklopodia.gr/%CF%83%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CE%B7-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9/)!

 

Τα πέντε στάδια του ολοκληρωτισμού

Οι φόβοι για μια αυξανόμενη ολοκληρωτική τάση στις ΗΠΑ έχουν διογκωθεί κατά την περίοδο 2020 μ.Χ.–22 μ.Χ. Αλλά πόσο κοντά είμαστε πραγματικά σε ένα ολοκληρωτικό κράτος; Πώς προέκυψαν ιστορικά τέτοια καθεστώτα και ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια; Αυτό το άρθρο θα απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα εξετάζοντας τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τον δέκατο όγδοο και τον εικοστό αιώνα και το μοτίβο με το οποίο ανήλθαν στην εξουσία.

Στάδιο 1: Δυσαρέσκεια και γουργουρητά

Κάθε νέα τάξη υψώνεται πάνω στα ερείπια του παλιού. Εκείνοι που θα εγκαθιδρύσουν ένα νέο καθεστώς πρέπει να αξιοποιήσουν ή να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια με το status quo. Όσο κι αν περιφρονούν την παλιά τάξη όσοι επιθυμούν μια επαναφορά, δεν μπορούν να καταφέρουν πολλά χωρίς να αξιοποιήσουν ή να κατασκευάσουν μια παρόμοια στάση στο κοινό. Τότε ο επαναστατικός ολοκληρωτικός εμφανίζεται ως η λύση σε αυτά τα προβλήματα.

Η Βασιλεία του Τρόμου στην Επαναστατική Γαλλία, για παράδειγμα, δεν ξεκίνησε με αίμα αλλά με ψωμί. Μεταξύ 1715 μ.Χ. και 1800 μ.Χ., ο πληθυσμός της Ευρώπης διπλασιάστηκε, δημιουργώντας ελλείψεις τροφίμων στους Γάλλους. Πολλοί από τους Γάλλους αγανακτούσαν με την αυξανόμενη συγκεντρωτική εξουσία του Βασιλιά.

Επιπλέον, οι ιδέες των στοχαστών του «Διαφωτισμού» προκαλούσαν επαναστατικά συναισθήματα. Τέλος, η γαλλική κυβέρνηση ήταν μαζικά χρεωμένη λόγω των πολλών πολέμων του Δέκατου Όγδοου Αιώνα, και αύξησε την φορολογία ακόμη και στους ευγενείς.

Αυτά τα βάσανα και οι φόβοι, σε συνδυασμό με τις μηχανορραφίες των μυστικών εταιρειών (που παραδέχτηκε ο Μαρκήσιος ντε Ροζάνμπο στην συνεδρίαση της Βουλής των Αντιπροσώπων της 1^ης Ιουλίου 1794 μ.Χ.) ήταν που οδήγησαν την επανάσταση και την ολοκληρωτική κυβέρνηση των Ιακωβίνων.

Η Βασιλεία του Τρόμου ήρθε μετά την πτώση του βασιλιά και του αρχαίου καθεστώτος, το οποίο οι επαναστάτες πέτυχαν εν μέρει λόγω των προβλημάτων και των δεινών στη γαλλική κοινωνία πριν από την επανάσταση.

Η επανάσταση των Μπολσεβίκων στην Ρωσία το 1917 μ.Χ. -η οποία καθιέρωσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς τόσο αιματηρό που θα έκανε την Βασιλεία του Τρόμου να μοιάζει με μια απλή κόκκινη σταγόνα στον κάδο της γκιλοτίνας- ακολούθησε ένα παρόμοιο σχέδιο. Οι μπολσεβίκοι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν τα βάσανα του ρωσικού λαού για επαναστατικούς σκοπούς. Τι βάσανα ήταν αυτά;

Ο ρωσικός λαός είχε χάσει την πίστη του στον Τσάρο Νικόλαο Β’ και την κυβέρνηση του, η Ρωσία περιείχε ανήσυχες εθνοτικές μειονότητες και οι κακώς εξοπλισμένοι και καθοδηγούμενοι ρωσικοί στρατοί έχανε έναντι των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι αποτυχίες της Ρωσίας στον πόλεμο οδήγησαν σε αποθάρρυνση και διατάραξαν την οικονομία. Τον Ιανουάριο του 1917 μ.Χ., οι συγκοινωνίες σε πόλεις όπως η Πετρούπολη χάλασαν, και αυτό προκάλεσε ελλείψεις τροφίμων και καυσίμων και, τελικά, ταραχές.

Λίγο μετά την άνοδο του μπολσεβικισμού στη Ρωσία, ο Αδόλφος Χίτλερ εμπλακεί με το Ναζιστικό Κόμμα κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η μαχόμενη μεταπολεμική Γερμανία πλημμύρισε από δυσαρέσκεια.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν σκληρή: Η Γερμανία αναμενόταν να δεχτεί την πλήρη ευθύνη για τον πόλεμο, να καταβάλει τεράστιες αποζημιώσεις στους Συμμάχους, να παραδώσει μεγάλες ποσότητες εδάφους, να μην κατέχει κανένα στρατιωτικό άξιο αναφοράς και να παρακολουθείται από τα συμμαχικά στρατεύματα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο και την συνθήκη, η γερμανική οικονομία υπέφερε σοβαρά, μεταξύ άλλων λόγω του υπερπληθωρισμού. Όταν η Γερμανία αθέτησε ορισμένες από τις πληρωμές της, τα γαλλικά και τα βελγικά στρατεύματα κατέλαβαν την πλουσιότερη βιομηχανική περιοχή της Γερμανίας, την περιοχή του Ρουρ, κάτι που έκανε την Γερμανία φτωχότερη και τον λαό πιο θυμωμένο.

Στάδιο 2: Ο Ψεύτικος Σωτήρας και η Πρώτη Επανάσταση

Αφού εντόπισε και έκανε έκκληση στη λαϊκή δυσαρέσκεια, ο ολοκληρωτικός παρουσιάζεται ως σωτήρας. Στο στάδιο 2, ο επαναστάτης ολοκληρωτικός επιφέρει μια δραματική αλλαγή για να «λύσει» τα προβλήματα και τη δυσαρέσκεια του σταδίου 1.

Για να βρει μια λύση για την κρίση χρέους της, η γαλλική κυβέρνηση κάλεσε την Γενική Συνέλευση των Κτημάτων για να συμβουλεύσει τον βασιλιά τι να κάνει. Το Τρίτο Κτήμα διεκδίκησε γρήγορα την πλήρη κυβερνητική εξουσία ως «Εθνοσυνέλευση».

Η Εθνοσυνέλευση ήθελε να συντάξει ένα νέο σύνταγμα που θα άλλαζε την φύση της κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει τις αδικίες. Μετά την έφοδο της Βαστίλης, οι αγρότες στις αγροτικές περιοχές επαναστάτησαν εναντίον των κυρίων τους. Η Εθνοσυνέλευση κήρυξε την κατάργηση της φεουδαρχίας και εισήγαγε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη.

Με την εκτέλεση του Λουδοβίκου XVI στις 21 Ιανουαρίου 1793 μ.Χ., το πρώτο στάδιο της επανάστασης είχε τελειώσει. Η ρεγκοκτονία άφησε ένα τεράστιο κενό ισχύος. Διάφορες ομάδες πάλεψαν να γεμίσουν αυτή την τρύπα, αλλά στο τέλος, οι Ιακωβίνοι -οι ριζοσπάστες- κυριάρχησαν στη νέα επαναστατική κυβέρνηση.

Στη Ρωσική Επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι εκμεταλλεύτηκαν τις ταραχές για τα τρόφιμα που ξεκίνησαν στις αρχές του 1917 μ.Χ. Όταν ο στρατός άρχισε να συμπαρατάσσεται με τους εξεγερμένους εργάτες, αντί να αποκαθιστά τον νόμο και την τάξη, ο Τσάρος Νικόλαος ήξερε ότι όλα είχαν χαθεί. Παραιτήθηκε από το θρόνο στις 2 Μαρτίου 1917 μ.Χ. (και αργότερα πυροβολήθηκε).

Το Σοβιέτ της Πετρούπολης που διοικείται από τους Μπολσεβίκους πήρε γρήγορα τον έλεγχο της μετατσαρικής Ρωσίας. Το σύνθημά τους—Ειρήνη, Γη και Ψωμί— προσέλκυσε πολλούς φοβισμένους και οργισμένους ανθρώπους σε αυτούς ως σωτήρα. Στις 6-7 Νοεμβρίου, πραγματοποίησαν πραξικόπημα που τελικά ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση.

Η αρχική άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία ήταν λιγότερο αιματηρή αλλά ομοίως βασίστηκε σε μεσσιανικές υποσχέσεις. Αξιοποιώντας τη δυσαρέσκεια στην Γερμανία λόγω της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης το 1929 μ.Χ., το Ναζιστικό Κόμμα αυξήθηκε σε μέγεθος και επιρροή. Οι Ναζί είχαν επιχειρήσει ένα βίαιο πραξικόπημα τον Νοέμβριο του 1923 μ.Χ. αλλά απέτυχαν και στράφηκαν σε νόμιμα μέσα για να αποκτήσουν τον έλεγχο της κυβέρνησης.

Λόγω της ικανότητας του Χίτλερ στην προπαγάνδα, το Ναζιστικό Κόμμα κέρδισε όλο και περισσότερες ψήφους στις αρχές της δεκαετίας του 1930 μ.Χ. Τελικά, ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στην χώρα.

Σε αυτό το σημείο, ο Χίτλερ ζητήθηκε από τον Πρόεδρο Paul von Hindenburg να τον διορίσει καγκελάριο, κάτι που ο Hindenburg συμφώνησε το 1933 μ.Χ. Αυτή δεν ήταν μια βίαιη επανάσταση, αλλά η αποτυχημένη προσπάθεια του 1923 μ.Χ. δείχνει τις βίαιες τάσεις του κόμματος.

Στάδιο 3: Λογοκρισία, Δίωξη, Προπαγάνδα και Τερματισμός της Αντιπολίτευσης

Στο στάδιο 3, η αρχική ανατροπή του σταδίου 2 έχει περάσει. Η παλιά τάξη έχει αλλάξει ριζικά και τώρα αρχίζουν να αντιδρούν διάφορες δυνάμεις. Η ανερχόμενη ολοκληρωτική κυβέρνηση αντιμετωπίζει πολλούς εχθρούς, που συχνά αποκαλούνται «αντεπαναστάτες» ή «εξτρεμιστές». Εδώ, στα σπάργανά της, η νέα τάξη πραγμάτων πρέπει να αγωνιστεί για να αποκτήσει περισσότερη δύναμη και να διατηρήσει αυτό που έχει αποκτηθεί. Για το λόγο αυτό, ξεκινά την καταπολέμηση των εχθρών της μέσω λογοκρισίας και δίωξης.

Μόλις είχαν αποκτήσει κυριαρχία στις χώρες τους, η πρώτη κίνηση ολοκληρωτικών όπως ο Χίτλερ και ο Βλαντιμίρ Λένιν ήταν να λογοκρίνουν την αντιπολίτευση και να κάνουν προπαγάνδα. Καθένας από αυτούς τους ολοκληρωτικούς ηγέτες απέκτησε επίσης τον έλεγχο της εκπαίδευσης και είχε δυνάμεις της μυστικής αστυνομίας για να παρακολουθεί και ακόμη και να σκοτώνει οποιονδήποτε ορίζεται ως εχθρός.

Μια άλλη στρατηγική ήταν να δημιουργηθούν οργανώσεις νεολαίας για να κατηχήσουν τους πολίτες στην κρατική προπαγάνδα από νεαρή ηλικία και να απομακρύνουν την πίστη τους από την οικογένεια ή τη θρησκεία. Η θρησκεία διώχθηκε σχεδόν καθολικά όταν αυτά τα καθεστώτα ήρθαν στην εξουσία.

Τέλος, ο Χίτλερ και ο Λένιν έθεσαν εκτός νόμου (είτε de jure είτε de facto) όλα τα πολιτικά κόμματα και απόψεις εκτός από τις δικές τους μετά την άνοδό τους στην εξουσία. 1  Οι ολοκληρωτές δημιουργούν ένα μονοκομματικό σύστημα που συχνά διατηρεί μια πρόσοψη δημοκρατίας.

Στάδιο 4: Η κρίση

Το Στάδιο 4 προετοιμάζει τον δρόμο για την ολοκληρωτική κυβέρνηση να καταλάβει τον απόλυτο έλεγχο αυτών που βρίσκονται υπό την κυριαρχία της. Αποτελείται από μια στιγμή κρίσης, η οποία μπορεί να είναι είτε μια πραγματική απειλή είτε μια ψεύτικη σημαία που φαίνεται να απειλεί το έθνος.

Μέχρι το 1793 μ.Χ., η Γαλλική Επανάσταση βρισκόταν σε σημείο κρίσης. Οι υπερασπιστές της παλιάς τάξης ξεσηκώθηκαν από όλες τις πλευρές για να συντρίψουν τη νέα τάξη πραγμάτων. Ο Αυστριακός και ο Πρωσικός στρατός περικύκλωσαν την Γαλλία, ενώ οι χωρικοί της Βανδέας επαναστάτησαν ενάντια στην επαναστατική κυβέρνηση και στρατό.

Και έτσι, στο όνομα της «δημόσιας ασφάλειας», η κυβέρνηση αποφάσισε να λάβει σκληρά μέτρα εναντίον όλων των εχθρών της επανάστασης. Και έτσι, φυσικά, χρειάζονταν περισσότερο έλεγχο. Αυτό ήταν το καθήκον της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας και δεν υπέφερε από ασέβεια στις μεθόδους της.

Στις 3 Αυγούστου 1918 μ.Χ., ο Λένιν πυροβολήθηκε μετά από ομιλία σε ένα εργοστάσιο. Ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο, έγραψε σε έναν υφιστάμενο του: «Είναι απαραίτητο κρυφά  —και επειγόντως— να προετοιμαστεί ο τρόμος».

Αυτό ξεκίνησε μια εκστρατεία μαζικών δολοφονιών και κρατήσεων από την κυβέρνηση, γνωστή στην ιστορία ως Κόκκινος Τρόμος. Όπως πάντα, η δικαιολογία για αυτές τις πράξεις ήταν η «έκτακτη ανάγκη» που υποδείχθηκε από την απόπειρα δολοφονίας.

Οι «ριζοσπάστες» και οι «αντεπαναστάτες» φέρεται να ήταν «προ των πυλών» και ήταν απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν ακραία μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της επικείμενης «απειλής». Έτσι η ρητορική πήγε. Και έτσι πάει πάντα.

Ο Χίτλερ χρησιμοποίησε επίσης μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να δικαιολογήσει την καταστολή του. Στις 27 Φεβρουαρίου 1933 μ.Χ., το Ράιχσταγκ τυλίχτηκε στις φλόγες. Σε απάντηση, ο Χέρμαν Γκόρριν, Υπουργός Εσωτερικών, διέταξε μια επιδρομή στα κεντρικά γραφεία των κομμουνιστών, φερόμενο ως αποδεικτικά στοιχεία για εξέγερση και μια κομμουνιστική συνωμοσία για επίθεση σε δημόσια κτίρια.

Αυτό, στο μυαλό του Χίτλερ, ήταν το σήμα για την κατάληψη του πλήρους ελέγχου. Στις 28 Φεβρουαρίου, το Υπουργικό συμβούλιο κατάργησε την ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι, της ιδιωτικής ζωής και του τύπου. Περίπου τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν εκείνο το βράδυ. Αυτή η «κρίση», με τη συνηθισμένη γλώσσα για την ασφάλεια και την αντιμετώπιση των απειλών, οδήγησε στον ολοκληρωτισμό στην Γερμανία.

Στάδιο 5: Εκκαθαρίσεις, Γενοκτονία και Απόλυτος Έλεγχος

Χρησιμοποιώντας την κρίση του 4ου σταδίου ως δικαιολογία, η ολοκληρωτική κυβέρνηση έχει πλέον καταλάβει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής των πολιτών της. Το καθεστώς υπερνικά τους εχθρούς των σταδίων 3 και 4. Αρχίζει να επιβάλλει βάναυσα την «ουτοπία» και την ιδεολογία του στον λαό. Αυτό το στάδιο βλέπει επίσης τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν κατά του λαού, επειδή η αντίσταση στο ολοκληρωτικό καθεστώς έχει συντριβεί.

Ο λαός είναι ανυπεράσπιστος και αποθαρρυμένος. Τίποτα δεν στέκεται μεταξύ του καθεστώτος και των θυμάτων του. Αυτό το στάδιο περιλαμβάνει μαζικές δολοφονίες, καθώς το καθεστώς εκκαθαρίζει τυχόν εναπομείναντες εχθρούς, ενώ επιδιώκει να ελέγξει κάθε λεπτομέρεια της ζωής των πολιτών.

Κατά τα τελευταία στάδια της Γαλλικής Επανάστασης, η Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας έλαβε δικτατορικές εξουσίες για να νικήσει οποιονδήποτε εναντιωνόταν στην επαναστατική κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια του 1793–94 μ.Χ., το CPS εξάλειψε αντίπαλες επαναστατικές ομάδες προτού ψηφίσει νόμο που ανέστειλε τα δικαιώματα των πολιτών σε δημόσια δίκη ή νομική βοήθεια και έδινε στους ενόρκους μόνο δύο επιλογές, αθώωση ή θάνατο. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό: Σε όλη την Γαλλία, τριακόσιες χιλιάδες ύποπτοι συνελήφθησαν, δεκαεπτά χιλιάδες εκτελέστηκαν και περίπου δέκα χιλιάδες πέθαναν στη φυλακή ή χωρίς δίκη.

Αλλά δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τον Κόκκινο Τρόμο και τις εκκαθαρίσεις του Ιωσήφ Στάλιν. Το κόμμα χρησιμοποίησε την απόπειρα δολοφονίας του Λένιν ως δικαιολογία για την έντονη δίωξη των εχθρών του. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έγιναν θύματα, όπως συζητήθηκε στο  The Russian Revolution του Richard Pipes.

Αλλά το έργο του Λένιν ήταν μόνο ο πρόδρομος των «εκκαθαρίσεων» του Στάλιν από τους πολιτικούς εχθρούς. Οι ιστορικοί διχάζονται για το πόσους ανθρώπους σκότωσε ο Στάλιν, αλλά οι εκτιμήσεις φτάνουν μέχρι και εξήντα εκατομμύρια.

Οι εκτιμήσεις για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από τον Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα του ποικίλλουν επίσης. Σύμφωνα με το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο αριθμός ανέρχεται σε δεκαεπτά εκατομμύρια, αλλά μόνο ο Θεός γνωρίζει με βεβαιότητα.

Εκτός από τη διεξαγωγή μαζικών δολοφονιών, τα καθιερωμένα ολοκληρωτικά καθεστώτα επιδιώκουν να ελέγξουν την καθημερινή ζωή μέσω μέτρων όπως η λογοκρισία, η προπαγάνδα, ο έλεγχος των όπλων και τα εσωτερικά διαβατήρια.

Ηνωμένες Πολιτείες το 2022 μ.Χ.

Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες οδεύουν προς τον ολοκληρωτισμό; Εδώ περνάμε από τα γεγονότα στην εικασία – μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρη. Αν όμως προσέξουμε να αποφύγουμε την υπερβολή, μπορούν να γίνουν κάποιες χρήσιμες συγκρίσεις.

Έχουν εκμεταλλευτεί δυνάμεις στις ΗΠΑ τα πραγματικά ή φανταστικά προβλήματα στην χώρα για να προκαλέσουν δυσαρέσκεια και ακόμη και βία; Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ και οι σχετικοί ισχυρισμοί για συστημικό ρατσισμό το 2020 μ.Χ. προκάλεσαν βίαιες και καταστροφικές ταραχές.

Ευτυχώς, αυτό έχει ηρεμήσει, αλλά, όπως στην προ-σοβιετική Ρωσία, οι συνεχιζόμενες εντάσεις γύρω από τις φυλετικές μειονότητες συνεχίζουν να απειλούν περισσότερες κοινωνικές αναταραχές. Αυτή η αναταραχή θα μπορούσε να ενταθεί εάν οι προβλέψεις για ελλείψεις τροφίμων και αυξανόμενο πληθωρισμό πραγματοποιηθούν τους επόμενους μήνες και χρόνια.

Έχει παρουσιαστεί κάποια προσωπικότητα ή ομάδα ως σωτήρας με την λύση στα προβλήματά μας, μια λύση που θα απαιτεί τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων; Επιτίθεται η ελευθερία του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του λόγου, η δίκαιη διαδικασία ή τα θρησκευτικά δικαιώματα;

Η πανδημία του Covid χρησιμοποιήθηκε από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για να δικαιολογήσουν τεράστιους περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία, συμπεριλαμβανομένων περιορισμών στην ελευθερία του συνέρχεσθαι, κλεισίματος θρησκευτικών κέντρων και λογοκρισίας πληροφοριών ή απόψεων που αντιτίθενται στην επίσημη αφήγηση και επιταγές του Covid.

Πολλοί από αυτούς τους δημόσιους λειτουργούς παρουσιάστηκαν ως «ειδικοί» των οποίων οι δυναμικές πολιτικές ήταν «απαραίτητες» για τη «δημόσια ασφάλεια». Οντότητες όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και πολλοί παγκόσμιοι ηγέτες συνεχίζουν να συζητούν την ανάγκη για μια «Μεγάλη Επαναφορά», εν μέρει ως απάντηση στην «απειλή» του Covid.

Αυτή η επαναφορά περιλαμβάνει τα πάντα, από τον επανασχεδιασμό των συστημάτων υγείας και την εκπαίδευση μέχρι την εφαρμογή των διαβατηρίων εμβολίων. Αυτό μας παρουσιάζεται ως η «σωτηρία» μας από τον Covid και άλλους κινδύνους, συμπεριλαμβανομένου του ρατσισμού.

Βιώνουμε κάποια λογοκρισία στις ΗΠΑ; Είναι οι πηγές των μέσων μας ανεξάρτητες και αντικειμενικές ή εξαναγκασμένες και ελεγχόμενες; Όπως τόνισε η πρόσφατη καταστροφή των Musk/Twitter, η Big Tech φέρει την ευθύνη για την λογοκρισία ορισμένων πληροφοριών και απόψεων με αυξανόμενη κανονικότητα τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα συντηρητικές φωνές.

Οι ΗΠΑ ζουν κάτω από ένα μονοκομματικό σύστημα; Από όσο μπορούμε να πούμε, η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι αρνητική. Ωστόσο, εάν οι ισχυρισμοί για εκλογική νοθεία που αφθονούν από τις εκλογές του 2020 μ.Χ. είναι αληθινοί και η νοθεία παραμένει ανεπανόρθωτη, ζούμε ουσιαστικά σε ένα μονοκομματικό σύστημα, αφού ένα κόμμα μπορεί να διατηρήσει την εξουσία επ’ αόριστον με παράνομα μέσα. Αλλά αυτό είναι ένα σημαντικό  εάν .

Γινόμαστε μάρτυρες μαζικών συλλήψεων ή μαζικών δολοφονιών; Προφανώς δεν έχουμε προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις και δολοφονίες τύπου 5^ου σταδίου αυτή την στιγμή, αν και τα δεδομένα σχετικά με τις ανεπιθύμητες ενέργειες γύρω από το εμβόλιο κατά του Covid είναι ανησυχητικά.

Ωστόσο, αυτά τα δεδομένα, ακόμη και αν είναι ακριβή, δεν δείχνουν οριστικά ότι ο προσχεδιασμός ή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι ο ένοχος πίσω από αυτούς τους τραυματισμούς και τους θανάτους. Ωστόσο, νομίζω ότι το ενδεχόμενο δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς.

Πρέπει να γίνει ένα τελευταίο σημείο. Αν και υπάρχουν ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ της τροχιάς των ΗΠΑ και των ιστορικών παραδειγμάτων ολοκληρωτισμού που σκιαγραφήθηκαν παραπάνω, πρέπει να αποφύγουμε τόσο τα άκρα μιας ανησυχητικής μοιρολατρίας όσο και μια κατάσταση άρνησης με έναστρο μάτια.

Από την μια πλευρά, τα γεγονότα των τελευταίων ετών στην χώρα μας είναι ζοφερά. Από την άλλη, η ιστορία δεν λειτουργεί σαν μηχανή, και πολλοί παράγοντες παίζουν εδώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω το μέλλον και δεν πιστεύω στον ιστορικό ντετερμινισμό. Τελικά, το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες οδεύουν προς τον ολοκληρωτισμό ή όχι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εμάς και το αν θα αντισταθούμε ή όχι σε αυτές τις τάσεις (https://www.triklopodia.gr/zero-hedge-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d/).

 

Η φρίκη των ναζί στη Χιλή! Ανοίγουν τα αρχεία για την Colonia Dignidad

Ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ ανακοίνωσε ότι θα ανοίξουν τα πιο πρόσφατα αρχεία για την Colonia Dignidad στην Χιλή, τόπο βασανιστηρίων και σεξουαλικών κακοποιήσεων που είχε ιδρύσει ένας πρώην ναζί, ενώ τα θύματά του απαιτούν αποζημιώσεις.

«Αποφάσισα να μειώσω κατά δέκα χρόνια την περίοδο προστασίας (σ.σ. του απορρήτου των σχετικών εγγράφων), κι έτσι θέτουμε στην διάθεση των ιστορικών και των μέσων ενημέρωσης τα αρχεία που αφορούν την περίοδο από το 1986 μ.Χ. ως το 1996 μ.Χ.», ανέφερε ο επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας, με αφορμή την προβολή στις αίθουσες μιας ταινίας με θέμα την κοινότητα που είχε ιδρύσει ο πρώην ναζί.

Ο Σταϊνμάιερ υπενθύμισε ότι η περίοδος προστασίας του απορρήτου των διπλωματικών εγγράφων έχει διάρκεια 30 ετών και άρα τα αρχεία που χρονολογούνται πριν από το 1985 μ.Χ. είναι ήδη διαθέσιμα στους μελετητές.

Περίπου 120 πρώην κάτοικοι αυτής της κοινότητας αποφάσισαν να καταθέσουν ομαδική αγωγή και να απαιτήσουν αποζημίωση ύψους 1 εκατομμυρίων δολαρίων ο καθένας από το κράτος της Χιλής, το οποίο κατηγορούν ότι επέτρεψε την ύπαρξη και την δράση «μιας από τις πλέον επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας», σύμφωνα με τον Βίνφριντ Χέμπελ, τον δικηγόρο που τους εκπροσωπεί — είναι και ο ίδιος ένα από τα θύματα.

Η αγωγή αναμένεται επίσης να στραφεί και εναντίον του γερμανικού κράτους, στο οποίο προσάπτεται ότι δεν έκανε απολύτως τίποτε για να διασώσει τους υπηκόους του. Ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ αναγνώρισε ότι η διαχείριση από τις γερμανικές αρχές την εποχή εκείνη της υπόθεσης της Colonia Dignidad κάθε άλλο παρά περιποιεί «τιμή στην ιστορία του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας».

«Για πάρα πολλά χρόνια, από την δεκαετία του 1960 μ.Χ. ως αυτή του 1980 μ.Χ., οι Γερμανοί διπλωμάτες στην καλύτερη περίπτωση απέστρεφαν το βλέμμα» από ότι συνέβαινε στην κοινότητα αυτή, σημείωσε. «Σε κάθε περίπτωση (έκαναν) ελάχιστα για την προστασία των συμπολιτών τους σε αυτή την κοινότητα».

Επίσης ο Γερμανός ΥΠΕΞ παραδέχθηκε ότι ακόμη και μετά τον τερματισμό των ωμοτήτων που διαπράττονταν στην κοινότητα, οι γερμανικές αρχές δεν έδειξαν «την αποφασιστικότητα και την διαφάνεια που ήταν αναγκαίες για να αποδοθούν ευθύνες και να αντληθούν μαθήματα». Η Colonia Dignidad, ή «Αποικία Αξιοπρέπειας», η οποία είχε ιδρυθεί σε μια περιοχή της άγριας φύσης της Νότιας Χιλής το 1961 μ.Χ., αυτοπροβαλλόταν ως ένα ειδυλλιακό χωριό για οικογένειες.

Στην πραγματικότητα, ο ιδρυτής της, πρώην δεκανέας του ναζιστικού στρατού, Πάουλ Σέφερ διοικούσε με ανείπωτη βαρβαρότητα την κοινότητα μερικών εκατοντάδων Γερμανών, υποχρεώνοντάς τους να υπακούν σε ιδιαίτερα αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς που ενίοτε έφθαναν ως την δουλεία.

Επίσης διέπραττε σωρεία σεξουαλικών κακοποιήσεων παιδιών. Μετά τη φυγή του το 1997 μ.Χ., οι Χιλιανοί ανακάλυψαν ότι ο γερμανικός θύλακας αποτελούσε επίσης μυστική φυλακή όπου οδηγούνταν αντιφρονούντες και αντίπαλοι της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοτσέτ, πολλοί εκ των οποίων βασανίστηκαν ή «εξαφανίστηκαν» εκεί (https://www.militaire.gr/%CE%B7-%CF%86%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%B1/).

Στο «ρωσικό Νταβός» τα σχέδια της Ρωσίας και της Κίνας για να δοθεί τέλος στην ηγεμονία των ΗΠΑ - Τι θα αποφασιστεί

Στο «ρωσικό Νταβός» τα σχέδια της Ρωσίας και της Κίνας για να δοθεί τέλος στην ηγεμονία των ΗΠΑ - Τι θα αποφασιστεί. Oι εξελίξεις αναμενόμενες…

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου ξεκίνησε στην Ρωσία το 25^ο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (SPIEF), που χαιρετίστηκε ως το «Ρωσικό Νταβός» και το οποίο είχε θέμα «Νέες ευκαιρίες σε έναν νέο κόσμο».

Αν μη τι άλλο, η θεματολογία του συνεδρίου «απεικονίζει» εύγλωττα την στροφή της Ρωσίας προς την Ανατολή, εν μέσω των εντεινόμενων δυτικών κυρώσεων και πιέσεων λόγω του ρωσοουκρανικού μετώπου.

Σε αυτό το πλαίσιο, ως «άνευ ορίων» εταίρος του Κρεμλίνου, το Πεκίνο επιδιώκει να καλύψει το κενό των δυτικών επιχειρήσεων που απεσύρθησαν από την ρωσική αγορά, στον απόηχο των διαμορφωθεισών γεωπολιτικών εντάσεων. Αναμένονται δε συνομιλίες για την ενίσχυση του εμπορίου, τη διευκόλυνση των logistics και διακανονισμούς σε τοπικά νομίσματα.

Oι εξελίξεις αναμενόμενες… Η ηγεμονία των ΗΠΑ, όπως διεφάνη, από τις μονομερείς κυρώσεις εκ μέρους της Δύσης και τον κατακερματισμό της παγκόσμιας οικονομίας, όχι μόνο ώθησε την Ρωσία να «αναζητήσει διέξοδο», αλλά και πλήγωσε βαθιά την παγκοσμιοποίηση, κάνοντας περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες να συνειδητοποιήσουν τη σημασία οργανισμών όπως οι BRICS και η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAEU) για την ενίσχυση της περιφερειακής συνεργασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, την Πέμπτη 17 Ιουνίου έχει προγραμματιστεί ένας επιχειρηματικός διάλογος μεταξύ Ρωσίας και Κίνας ως παράπλευρη εκδήλωση του «ρωσικού Νταβός», όπου οι ομιλητές αναμένεται να αναφέρουν λεπτομερώς τα βήματα τα οποία πρέπει να γίνουν για την βελτίωση της εμπορικής και οικονομικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.

Η ομιλία θα επικεντρωθεί επίσης στον ρόλο των κεντρικών αρχών, στις περιφερειακές διοικήσεις και τις εταιρείες, καθώς και στις διάφορες ενώσεις, για την επίτευξη του στόχου των 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ό,τι αφορά το διμερές εμπόριο έως το 2024 μ.Χ.

Το SPIEF θεωρείται ευρέως ως αφορμή για την προσέλκυση ξένων επενδυτών στην Ρωσία, με τη Wall Street Journal να απαριθμεί παλαιότερους συμμετέχοντες, όπως ο Jamie Dimon της JPMorgan Chase & Co και ο John Mack της Morgan Stanley.

Ωστόσο, εν μέσω της κρίσης στην Ουκρανία, η φετινή εκδήλωση φάνηκε να είναι λιγότερο ελκυστική για τους δυτικούς επενδυτές.

Για παράδειγμα, από τις αρχές Ιουνίου, αναμενόταν να παρευρεθούν περίπου 2.700 εκπρόσωποι επιχειρήσεων από 90 χώρες - πολύ λιγότεροι από τους 13.500 συμμετέχοντες από 140 χώρες που αναφέρθηκαν το 2021 μ.Χ.

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov φέρεται να είπε ότι οι ξένοι επενδυτές προέρχονται από περιοχές όπως η Κίνα και η Μέση Ανατολή.

Περίπου 40 κινεζικές εταιρείες συμμετέχουν στο φόρουμ καλύπτοντας διάφορους τομείς, για παράδειγμα κατασκευή μηχανημάτων, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, βιομηχανικό εξοπλισμό. Ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping θα πραγματοποιήσει βιντεοκλήση στην ολομέλεια την Παρασκευή, μαζί με τον πρόεδρο του Καζακστάν Tokayev και τον Αιγύπτιο Πρόεδρο El Sisi.

Ο Xi και ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin είχαν τηλεφωνική συνομιλία με τον Κινέζο ηγέτη να χαιρετίζει τη σταθερή πρόοδο που έχουν σημειώσει οι δύο χώρες σε ό,τι αφορά την οικονομική και εμπορική συνεργασία. Με την διασυνοριακή γέφυρα του αυτοκινητόδρομου Heihe-Blagoveshchensk δημιουργήθηκε ένα νέο κανάλι επικοινωνίας που συνδέει τις δύο χώρες.

Καθώς η Ρωσία επιδιώκει ενεργά να σπάσει την δυτική πολιορκία σε σχέση με τους διακανονισμούς νομισμάτων, logistics και εμπόριο, βραχυπρόθεσμα, οι κινεζικές εταιρείες μπορούν να «καλύψουν την κενή θέση»

Μακροπρόθεσμα, οι επενδύσεις της Κίνας στη Ρωσία θα επεκταθούν, ειδικά σε υποδομές, λέει ο Xu Poling, ερευνητής στην Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστήμονες που ειδικεύονται στην οικονομία της Ρωσίας.

«Καθώς οι αγωγοί φυσικού αερίου της που συνδέουν την Ευρώπη περιορίζονται σταδιακά, η Ρωσία σίγουρα θα επεκταθεί προς το Νότο και την Ανατολή», συμπλήρωσε. Ο Putin είπε στο φόρουμ ότι τα πολυάριθμα λάθη των δυτικών χωρών έφεραν ένα κύμα πληθωρισμού, τη διακοπή των παραδοσιακών εφοδιαστικών αλυσίδων, αυξανόμενη φτώχεια και ελλείψεις τροφίμων.

Παρ’ όλα αυτά, η Ρωσία δεν πρόκειται να περιχαρακωθεί, αλλά θα συνεχίσει την πορεία της προς ευρείες οικονομικές συνεργασίες, ανέφερε ο Ρώσος Πρόεδρος. Είτε πρόκειται για τη Ρωσία είτε για την Κίνα ή για οργανισμούς όπως οι BRICS ή η EAEU, διαπιστώνεται ευρύτατη συναίνεση για την ενίσχυση των μηχανισμών συνεργασίας. Για παράδειγμα, οι χώρες θα επιταχύνουν την υιοθέτηση του γιουάν και του ρουβλίου για τους μεταξύ τους διακανονισμούς.

Βασικός στόχος του φόρουμ είναι να δοθούν απαντήσεις στις προκλήσεις των καιρών με την αντιμετώπιση ζητημάτων οικονομικής ανάκαμψης και διεθνούς συνεργασίας εντός του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), των BRICS και της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (EAEU).

Απαντώντας στην προειδοποίηση των ΗΠΑ ότι η Κίνα κινδυνεύει να καταλήξει «στη λάθος πλευρά της ιστορίας» σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία, ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών Wang Wenbin δήλωσε την Πέμπτη ότι το Πεκίνο πάντα αξιολογούσε την κατάσταση με βάση το ιστορικό πλαίσιο.

«Στεκόμασταν πάντα στο πλευρό της ειρήνης και της δικαιοσύνης», είπε. Από την άλλη, ο μηχανισμός των BRICS προσφέρει την ευκαιρία να ληφθούν υπόψη οι αναπτυξιακές ανάγκες των αναπτυσσόμενων χωρών για την αντιμετώπιση του χάσματος οικονομικής ανάπτυξης.

Tέλος, εκτός από τη συνεργασία στην ψηφιακή οικονομία, την επισιτιστική ασφάλεια, τον συντονισμό της μακροοικονομικής πολιτικής και τη συνεργασία για τη δημόσια υγεία, το φορουμ θα επικεντρωθεί σε διακανονισμούς τοπικών νομισμάτων για την αντιμετώπιση της καταχρηστικής ηγεμονίας του δολαρίου από τις ΗΠΑ, πιστεύουν ειδικοί (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/628883/sto-rosiko-davos-ta-sxedia-tis-rosias-kai-tis-kinas-gia-na-dothei-telos-stin-igemonia-ton-ipa-ti-tha-apofasistei).

 

 

Τα χαρτιά του γύρω από την Ουκρανία ανοίγει σταδιακά ο πάπας Φραγκίσκος, δίνοντας μάλιστα ένα στίγμα για τις προσωπικές του βλέψεις. «Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν πρέπει να θεωρείται ως σύγκρουση καλού και κακού ενώ δεν πρέπει να προσεγγιστεί όπως τα παραμύθια για την Κοκκινοσκουφίτσα και τον Λύκο», φέρεται να υπογράμμισε ο ποντίφικας σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η ιταλική εφημερίδα La Stampa.

Πριν από αυτό έσπευσε να καταδικάσει την «αγριότητα και την σκληρότητα των ρωσικών στρατευμάτων», αλλά την ίδια στιγμή προσπάθησε να περιγράψει την ιδέα ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν πρέπει να θεωρείται ως μια στερεότυπη σύγκρουση καλού και κακού.

«Πρέπει να απομακρυνθούμε από το τυπικό μοτίβο της Κοκκινοσκουφίτσας όπου η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν καλή και ο λύκος ήταν κακός. Κάτι παγκόσμιο αναδύεται και τα στοιχεία είναι πολύ συνυφασμένα», φέρεται να είπε ο πάπας Φραγκίσκος. «Δεν υπάρχουν μεταφυσικές αφηρημένες έννοιες του καλού και του κακού εδώ». Δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν:

«Μερικούς μήνες πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, συνάντησα τον αρχηγό του κράτους, έναν σοφό άνθρωπο που μιλάει ελάχιστα. Αφού μίλησε για λίγο, μου είπε ότι ανησυχούσε πολύ για το πώς προχωρούσε το ΝΑΤΟ.

Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε: "Γαβγίζουν στις πύλες της Ρωσίας. Και δεν καταλαβαίνουν ότι οι Ρώσοι είναι αυτοκρατορικοί και δεν επιτρέπουν σε καμία ξένη δύναμη να τους πλησιάσει". Και κατέληξε: «Η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο». Αυτή ήταν η γνώμη του. Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου. Ήταν ο αρχηγός του κράτους που μπόρεσε να διαβάσει τα σημάδια του τι συνέβαινε», είπε ο Πάπας Φραγκίσκος στους δημοσιογράφους.

Παράλληλα ο ποντίφικας επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι, εκτός από την Ουκρανία, οι συγκρούσεις συνεχίζονται και σε άλλες χώρες: Στην Νιγηρία, το Κονγκό, την Μιανμάρ ενώ κατέστησε σαφές ότι ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σε πόλεμο.

Όσοι έχουν εντρυφήσει στη σημειολογία των εκκλησιαστικών ηγετών μπορούν εύκολα να καταλάβουν ότι μόνο τυχαίες δεν είναι οι δηλώσεις του προκαθήμενου της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.  Σύμφωνα με πληροφορίες προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία τόσο στο πολιτικό όσο και στο θρησκευτικό πεδίο.

Ο δεύτερος άξονας φαίνεται από το γεγονός ότι ο ρωμαιοκαθολικός ηγέτης διατηρεί ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας τόσο με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο όσο και με τον Ρώσο Πατριάρχη Κύριλλο.

Όπως αναφέρουν άλλες πληροφορίες, ο πάπας Φραγκίσκος αναμένεται να συναντηθεί με τον Πατριάρχη Κύριλλο στο Καζακστάν τον Σεπτέμβριο του 2022 μ.Χ. Αν αυτό συμβεί, θα σηματοδοτήσει τη δεύτερη συνάντηση τους έξι χρόνια μετά την Κούβα και σχεδόν 1000 χρόνια έπειτα από το Σχίσμα του 1054 μ.Χ. μεταξύ των Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσης.

Πίσω από αυτές τις προσεγγίσεις όμως κρύβεται η φιλοδοξία του για υποταγή των Ορθοδόξων εκκλησιών στο ποίμνιο του. Από την εποχή του σχίσματος, κανένας πάπας δεν έχει μετανοήσει και δεν έχει απωλέσει την έννοια του πρωτείου, ενώ ο συγκεκριμένος είναι από τους πιο σθεναρούς υποστηρικτές της πανθρησκείας.  Οι Κύπριοι το κατάλαβαν πιο γρήγορα από τους Ελλαδίτες και για το λόγο αυτό πραγματοποίησαν μια δυναμική αντίσταση στο ταξίδι του Πάπα στα ελληνικά εδάφη στο τέλος του περασμένου έτους.

«Δεν υποκύπτουμε στην Pax Vaticana», «Ορθοδοξία= Ελευθερία, πάπας= παγκοσμιοποίηση», «Το πάπα να καταράσθε, αυτός θα είναι η αιτία», ήταν μόνο μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν και υψώθηκαν σε πανό στην Κύπρο, σε αντίσταση στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και όσα προσπαθεί να επιβάλλει.  Ο πάπας θέλει πανθρησκεία. Το ερώτημα όμως είναι αν τελικά μπορεί.

 

Συνέντευξη στα Ρωσικά ΜΜΕ έδωσε ο επικεφαλής των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και  γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Νικολάι Πατρούσεφ  στην οποία μίλησε για όλα: Ποιοι είναι οι στόχοι της Δύσης απέναντι στην Ρωσία, την κατάσταση στην Ουκρανία, για τον κορωνοϊό και πολλά ακόμη θέματα.

Διαβάστε  τα κυριότερα αποσπάσματα της συνέντευξης αυτής: Κατά την γνώμη σας τι επιχειρεί να κάνει η Δύση στην Ουκρανία αλλά και γενικότερα; «Η τακτική  των Αγγλοσάξωνων δεν έχει αλλάξει εδώ και Αιώνες. Έτσι και σήμερα συνεχίζουν να υπαγορεύουν τους όρους τους στον κόσμο, καταπατώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών.

Καλύπτοντας τις πράξεις τους με ωραία λόγια για τους αγώνες  για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και τη δημοκρατία, εφαρμόζουν στην πραγματικότητα το δόγμα του «χρυσού δισεκατομμυρίου», που υποδηλώνει ότι ένας περιορισμένος αριθμός ανθρώπων μπορεί να ανθίσει σε αυτόν τον κόσμο. Η μοίρα των υπολοίπων, όπως πιστεύουν, είναι να λυγίσουν την πλάτη στο όνομα του διακηρυγμένου στόχου τους.

Προκειμένου να αυξηθεί η ευημερία μιας χούφτας μεγιστάνων στην πόλη του Λονδίνου και στην Wall Street, οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, που ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο, δημιουργούν μια οικονομική κρίση στον κόσμο, καταδικάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική στην πείνα, περιορίζοντας την πρόσβασή τους σε σιτηρά, λιπάσματα και ενεργειακούς πόρους.

Με τις πράξεις τους προκαλούν ανεργία και μεταναστευτική καταστροφή στην Ευρώπη. Χωρίς να ενδιαφέρονται για την ευημερία των ευρωπαϊκών κρατών, κάνουν τα πάντα για να τα εξαφανίσουν από το βάθρο των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών.

Σήμερα, λέγεται όλο και περισσότερο ότι οι δυτικές φαρμακευτικές εταιρείες ενδιαφέρονται για την εξάπλωση επικίνδυνων ασθενειών και για την καθημερινή εξάρτηση της ανθρωπότητας από τα φάρμακα…

«Ορισμένοι ειδικοί εκφράζουν την άποψη ότι ο κορωνοϊός, θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί στα εργαστήρια του Πενταγώνου με την βοήθεια ορισμένων μεγάλων πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών. Τα κεφάλαια των Κλίντον, Ροκφέλερ, Σόρος και Μπάιντεν συμμετείχαν σε αυτό το έργο με κρατικές εγγυήσεις.

Αντί να φροντίζει για την υγεία της ανθρωπότητας, η Ουάσιγκτον ξοδεύει δισεκατομμύρια για τη μελέτη νέων παθογόνων παραγόντων. Επιπλέον, η δυτική ιατρική ασκεί ολοένα και περισσότερο τη γενετική μηχανική, τις μεθόδους συνθετικής βιολογίας, θολώνοντας έτσι τη γραμμή μεταξύ τεχνητής και φυσικής.»

Η Ουάσιγκτον σχεδιάζει να κατατάξει  την Ρωσία στις χώρες που υποθάλπουν ή υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Ορισμένες μάλλσιτα χώρες όπως η Λιθουανία ήδη εκχωρούν επίσημα ένα τέτοιο καθεστώς στην Ρωσία… «Όπως λένε, το καπέλο του κλέφτη καίγεται. Σήμερα είναι εύκολο  να πούμε ποια από τις μεγαλύτερες διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις προέκυψαν από  την Αμερικανική βοήθεια.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες την  χρησιμοποιούν ευρέως ως εργαλείο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης, συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας. Πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1980 μ.Χ., υπό τον έλεγχο των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, η Αλ Κάιντα δημιουργήθηκε σε Αφγανικό έδαφος για να αντιμετωπίσει τη Σοβιετική Ένωση. Στην δεκαετία του 1990 μ.Χ., οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν το κίνημα των Ταλιμπάν για να επηρεάσουν το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία.

Καθοδηγούμενοι από τα υποτιθέμενα «εθνικά τους συμφέροντα», οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέτρεψαν με την δύναμη των όπλων καθεστώτα στην Λιβύη, στο Ιράκ και προσπάθησαν να το κάνουν και στην Συρία.

Και η κύρια δύναμη κρούσης σε όλες τις περιπτώσεις είναι οι ριζοσπαστικές ομάδες, η περαιτέρω ενοποίηση των οποίων οδήγησε στη δημιουργία ενός τρομοκρατικού τέρατος που ονομάζεται ISIS ακολουθώντας την Αλ Κάιντα και τους Ταλιμπάν, που ξέφυγαν από τον έλεγχο των Αμερικανών. Είναι επίσης γνωστό για τις θερμές σχέσεις της Ουάσιγκτον με κακοποιούς νεοναζί στην Ουκρανία.»

Υπάρχει ακόμη πολλή διαμάχη για τους νεοναζί στην Ουκρανία. Στην Δύση επαναλαμβάνουν ομόφωνα ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι. Ο  Μπάιντεν, ζητώντας από το Κογκρέσο δισεκατομμύρια δολάρια σε προμήθειες όπλων στην Ουκρανία, αποκάλεσε τη χώρα την πρώτη γραμμή του αγώνα για ελευθερία… «Είναι πιθανό οι Δυτικοί να μην βγάλουν τα ροζ γυαλιά τους έως ότου οι βάναυσοι Ουκρανοί τραμπούκοι αρχίσουν να οργίζονται στους δρόμους τους. Παρεμπιπτόντως, όχι μόνο στην Ευρώπη.

Θυμηθείτε τον πρόσφατο πυροβολισμό στην πόλη Μπάφαλο της Αμερικής. Θα ήθελα να ρωτήσω τους Αμερικανούς ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός νεοναζί που πυροβολεί ανθρώπους σε ένα σούπερ μάρκετ και των μαχητών του Αζόφ, που ταπείνωσαν και κατέστρεφαν τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς κάθε μέρα, χρόνο με τον χρόνο;»

Τι περιμένει την Ουκρανία στο μέλλον; Θα συνεχίσει να υπάρχει ως χώρα;

«Η μοίρα της Ουκρανίας θα καθοριστεί από τους ανθρώπους που ζουν στην επικράτειά της. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι η χώρα μας δεν επιχείρησε ποτέ να ελέγξει τη μοίρα άλλων κυρίαρχων κρατών. Αντίθετα, τους βοηθήσαμε να υπερασπιστούν την αυτονομία  τους. Υποστηρίξαμε τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τους πολέμου. Η Γαλλία έλαβε επανειλημμένη βοήθεια.

Στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815 μ.Χ. δεν επέτρεψαν να ταπεινωθεί και κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έσωσαν δύο φορές το Παρίσι. Ήταν η ΕΣΣΔ που δεν επέτρεψε στους Βρετανούς και τους Αμερικανούς το 1945 μ.Χ. να χωρίσουν την Γερμανία σε πολλά κράτη. Είναι γνωστός ο καθοριστικός ρόλος της Μόσχας στην ενοποίηση της Γερμανίας, στον οποίο αντιτάχθηκαν περισσότερο οι Γάλλοι και οι Βρετανοί.

Η Ρωσία έπαιξε εξίσου σημαντικό ρόλο στην ιστορία του πολωνικού κράτους. Σήμερα η Δύση επιχειρεί  με κάθε δυνατό τρόπο να δυσφημίσει τη συμβολή της χώρας μας στο δικαίωμα άλλων  κρατών να καθορίζουν τις τύχες τους.»

Είναι αλήθεια ότι η  Φινλανδία έγινε κράτος προερχόμενη μέσα από την ρωσική Αυτοκρατορίας; «Έχετε δίκιο.  Επιπλέον, η Φινλανδία βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο που συμμετείχε στο πλευρό της Γερμανίας, με ελάχιστη ζημιά της χάρη στη θέση που πήρε η  Μόσχα.

Τώρα, μαζί με την Σουηδία, η Φινλανδία έχει πειστεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, δήθεν για τη δική τους ασφάλεια. Η Τουρκία και η Κροατία, ωστόσο, έχουν αντίρρηση, αλλά, νομίζω, παρόλα αυτά, το Ελσίνκι και η Στοκχόλμη θα γίνουν δεκτά στο μπλοκ, επειδή έτσι αποφάσισε η Ουάσιγκτον, όπως και οι Βρυξέλλες που ελέγχονται από αυτές. Η βούληση άλλων λαών δεν ενδιαφέρει την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και, πιστεύω, πολλοί από τους κατοίκους αυτών των χωρών κατανοούν σε τι είδους περιπέτεια ωθούνται.

Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας αμυντικός, αλλά ένας καθαρά επιθετικός στρατιωτικός οργανισμός και η ένταξη μιας χώρας σε αυτόν συνεπάγεται την αυτόματη μεταφορά σημαντικού μέρους της κυριαρχίας της απευθείας στην Ουάσιγκτον. Εάν η στρατιωτική υποδομή της συμμαχίας επεκταθεί στο έδαφος της Φινλανδίας και της Σουηδίας, η Ρωσία θα το αντιληφθεί ως άμεση απειλή για τη δική της ασφάλεια και θα υποχρεωθεί να απαντήσει».

Τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ επιμένουν όμως στην ένταξη των δύο αυτών χωρών.

«Ήταν η στάση του Κιέβου υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ που οδήγησε στο καταστροφικό αυτό σενάριο. Εάν η Ουκρανία παρέμενε ανεξάρτητη και δεν ελεγχόταν  από το σημερινό καθεστώς μαριονέτας, με εμμονή να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τότε θα είχε προ πολλού εκδιώξει όλα τα απομεινάρια  των Ναζί από την γη της.

Εν τω μεταξύ, αυτή η σύγκρουση θεωρείται ως το ιδανικό σενάριο για ολόκληρη την Βορειοατλαντική συμμαχία υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Δύση χρειάζεται την Ουκρανία ως αντίβαρο στην Ρωσία, αλλά και ως πεδίο δοκιμών για όπλα και χωματερή για την απόρριψη απαρχαιωμένων όπλων.

Τροφοδοτώντας τις εχθροπραξίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες διοχετεύουν χρήματα στο στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα τους, και πάλι, όπως και στους πολέμους του 20^ου Αιώνα, παραμένοντας στην πλευρά των νικητών. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ  θεωρούν τους κατοίκους της Ουκρανίας ως αναλώσιμο υλικό, το οποίο δεν έχει θέση στο «χρυσό» αυτό «δισεκατομμύριο».

Μιλώντας για δισεκατομμύρια. Ο Ζελένσκι λέει ότι η Ρωσία πρέπει να πληρώσει αποζημιώσεις στην Ουκρανία… «Η Ρωσία είναι αυτή που έχει το δικαίωμα να απαιτήσει αποζημιώσεις από τις χώρες που υποστήριξαν τους Ναζί στην Ουκρανία και το εγκληματικό καθεστώς του Κιέβου.

Το DPR και το LPR (σ.σ. οι Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ) θα πρέπει να απαιτήσουν αποζημίωση από αυτούς για όλες τις υλικές ζημιές στα  8 χρόνια επιθετικότητας. Και ο ίδιος ο ουκρανικός λαός αξίζει αποζημιώσεις από τους κύριους υποκινητές της σύγκρουσης, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Βρετανία, που αναγκάζουν τους Ουκρανούς να πολεμούν, που υποστηρίζουν τους νεοναζί, που τους προμηθεύουν όπλα και στέλνουν τους στρατιωτικούς συμβούλους και τους μισθοφόρους τους.

Πολλοί Ουκρανοί, δυστυχώς, εξακολουθούν να πιστεύουν αυτό που τους λέει η Δύση και το καθεστώς του Κιέβου. Η απογοήτευση θα έρθει αργά ή γρήγορα. Πρέπει ακόμη να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι η χώρα τους στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, ότι η γονιδιακή δεξαμενή των ανθρώπων, η πολιτιστική της μνήμη καταστρέφονται από τους Δυτικούς και αντικαθίστανται από λυσσασμένες έννοιες του φύλου και κενές φιλελεύθερες αξίες» (https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/diethnis-asfaleia/epikefalis-ton-rosikon-mystikon-ypiresion-n-patrousef-i-taktiki-ton-agglosaksonon-den-exei-allaksei-edo-kai-aiones-einai-idia-kai-aparallaxti/).

Βερολίνο και Παρίσι ετοιμάζονται να καταργήσουν το βέτο στην ΕΕ: Μία καταστροφική εξέλιξη για Ελλάδα και Κύπρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με γοργούς ρυθμούς μετατρέπεται σε… Σοβιετική Ένωση αφού τα μεγάλα κράτη της θέλουν να προχωρήσουν σε κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας, βάζοντας τέλος στο δικαίωμα στο «βέτο» που διατηρούν όλα τα μέλη. Σύμφωνα μάλιστα με τα όσα μέχρις στιγμής προκύπτουν, το ζήτημα θα συζητηθεί στο Συμβούλιο Κορυφής που θα πραγματοποιηθεί στις 23-24 Ιουνίου στις Βρυξέλλες.

Δηλαδή δεν είναι κάτι το οποίο βρίσκεται υπό σκέψη αλλά κάτι το οποίο θέλουν στις Βρυξέλλες να υλοποιηθεί άμεσα ώστε να μην υπάρχουν πλέον περιθώρια ελιγμών και διαφυγής για τα μικρά κράτη. Ως αφορμή παρουσιάζεται ο Βίκτορ Ορμπάν και το γεγονός ότι τον ενδιαφέρουν πρωτίστως τα ουγγρικά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα κάποιων, κάπου στην… Ουάσιγκτον.

Όπως λένε στην ΕΕ, η Ουγγαρία προκαλεί ζημιά στην «λειτουργικότητα» της Ένωσης και έτσι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι θέλουν την κατάργηση του βέτο κάτι το οποίο θα μετατρέψει τις μικρές χώρες τύπου Ελλάδας σε «επαρχίες» των Βρυξελλών.

Βέβαια κάποιος θα πει ότι ήδη η Ελλάδα είναι «επαρχία». Δεν είναι έτσι όμως, αν από αύριο ο Ελληνικός λαός αποφασίσει να είναι ανεξάρτητος και ως κοινωνία παράγει ανεξάρτητους πολιτικούς, μπορεί να πει «όχι» σε πολιτικές της ΕΕ που διάκεινται ενάντια στα εθνικά συμφέροντα και άρα ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Με ποιο τρόπο θα μπορεί η Ελλάδα να υπερασπίζεται πλέον τα εθνικά της δίκαια ειδικά από την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ασχολείται καθόλου με τις απειλές που δέχεται η Ελλάδα από την Τουρκία. Τι θα εμποδίσει αύριο την ΕΕ, να δεχτεί για παράδειγμα στους κόλπους της την Τουρκία, γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της Δύσης;

Η κατάργηση του βέτο θα αποφέρει καίριο πλήγμα στον Ελληνισμό καθώς πλέον οι ψήφοι των δύο ελληνικών κρατών, της Ελλάδας και της Κύπρου, δεν θα παίζουν κανένα ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής των Βρυξελλών. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Δημήτρης Παπαδημούλης δήλωσε σχετικά με αυτό:

«Η Ευρώπη μπορεί να προχωρήσει μόνο αν δεν είναι όμηρος του κάθε Ορμπάν. Πριν από λίγες ημέρες αναγκάστηκε να κάνει έναν συμβιβασμό της τελευταίας στιγμής στο θέμα του εμπάργκο για το ρωσικό πετρέλαιο, προκειμένου να δώσει αυτά που ζητούσε ο Ορμπάν.

Αν θέλουμε η Ε.Ε. να συνεχίσει να είναι αποτελεσματική στον οικονομικό τομέα, στον κοινωνικό τομέα, στον γεωπολιτικό της ρόλο, χρειάζεται ένας “ρεαλιστικός φεντεραλισμός”, όπως τον αποκάλεσε ο Ντράγκι μιλώντας πριν από λίγες εβδομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Που σημαίνει ότι τα θέματα που αποφασίζονται με αυξημένη πλειοψηφία πρέπει να διευρυνθούν». Δηλαδή εκτός της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ «φλερτάρει» με την ιδέα να επιτρέψει να απεμποληθεί το βασικό αυτό «όπλο» που διαθέτει το Ελληνικό κράτος.

Γιατί για την κατάργηση του βέτο θα απαιτηθεί μία ομοφωνία όλων των κρατών, μόνο που η ομόφωνη αυτή θα είναι για τελευταία φορά. Μετά την κατάργηση του βέτο δεν θα απαιτηθεί ξανά ποτέ καμία ομοφωνία. Θα περνάει αυτό που θέλει το Βερολίνο, το Παρίσι, ίσως και η Ρώμη. Ως γνωστόν όμως, οι  δυνάμεις πάντοτε τα βρίσκουν μεταξύ τους και έχουν κοινή γραμμή σε αυτά που θέλουν.

Μάλιστα στην ΕΕ πολλοί θεωρούν ως πρόσχημα για την κατάργηση του βέτο, ότι κάποιες χώρες ή για την ακρίβεια κάποιες κυβερνήσεις, στερούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση την δυνατότητα να έχει δική της εξωτερική πολιτική. Μα πως θα έχει εξωτερική πολιτική άμα δεν συμφωνούν όλες οι χώρες για αυτή; Τότε θα είναι εξωτερική πολιτική μόνο της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Όλοι ξέρουν την αδυναμία της Γερμανίας προς την Τουρκία. Επίσης, όλοι γνωρίζουν ότι για τους Γερμανούς τα Ελληνικά νησιά έπρεπε να είναι αποστρατιωτικοποιημένα. Δηλαδή το Βερολίνο στηρίζει τις τουρκικές θέσεις για αυτοαφοπλισμό της Ελλάδας. Πώς μπορούμε να επιτρέψουμε στην Γερμανία το δικαίωμα να ορίζει τις τύχες της εθνικής μας ασφαλείας (https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/vrykselles-verolino-kai-parisi-etoimazontai-na-katargisoun-to-veto-stin-ee-mia-katastrofiki-ekseliksi-gia-ellada-kai-kypro/);

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Οι εθνικομπολσεβικές ιδέες που προέκυψαν κατά την διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου , όπως αυτές του καθηγητή Νικολάι Ουστριάλοφ , ο οποίος κατέληξε να πιστεύει ότι ο μπολσεβικισμός θα μπορούσε να τροποποιηθεί για να εξυπηρετήσει εθνικιστικούς σκοπούς.

Οι οπαδοί του, οι Smenovekhovtsy, οι οποίοι στην συνέχεια θεωρούν τους εαυτούς τους εθνικομπολσεβίκους, δανείστηκαν τον όρο από τον Ernst Niekisch, ο οποίος ήταν Γερμανός πολιτικός που αρχικά συνδέθηκε με την αριστερή πολιτική και αργότερα με την εθνικομπολσεβίκικη ιδεολογία.

Σημαντικοί ιστορικοί υποστηρικτές του εθνικομπολσεβικισμού στην Γερμανία ήταν οι Ernst Niekisch (1889–1967 μ.Χ.), Heinrich Laufenberg (1872–1932 μ.Χ.) και Karl Otto Paetel (1906–1975 μ.Χ.). Στην Ρωσία, ο Nikolay Ustryalov (1890–1937 μ.Χ.) και οι οπαδοί του, οι Smenovekhovtsy , χρησιμοποίησαν τον όρο.

Σημαντικοί σύγχρονοι υποστηρικτές του κινήματος περιλαμβάνουν τον Aleksandr Dugin και τον Eduard Limonov, οι οποίοι ηγήθηκαν του μη εγγεγραμμένου και απαγορευμένου Εθνικού Μπολσεβίκικου Κόμματος (NBP) στην Ρωσική Ομοσπονδία.

Ο εθνικομπολσεβικισμός ως όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει ένα ρεύμα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD) και στην συνέχεια στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (KAPD) που ήθελε να συμμαχήσει το εξεγερμένο κομμουνιστικό κίνημα με αντιφρονούντες εθνικιστικές ομάδες του γερμανικού στρατού που απέρριψε την Συνθήκη των Βερσαλλιών.

Επικεφαλής τους ήταν οι Heinrich Laufenberg και Fritz Wolffheim και είχαν έδρα το Αμβούργο. Η αποπομπή τους από το KAPD ήταν ένας από τους όρους που ο Karl Radek εξήγησε ότι ήταν απαραίτητος εάν το KAPD επρόκειτο να καλωσοριστεί στο Τρίτο Συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς.

Ωστόσο, η απαίτηση να αποχωρήσουν από το ΚΑΠΔ μάλλον θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Ο Ράντεκ είχε απορρίψει το ζευγάρι ως εθνικομπολσεβίκους, η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου σε γερμανικό πλαίσιο.

Ο Ράντεκ στην συνέχεια φλέρταρε ορισμένους από τους ριζοσπάστες εθνικιστές που είχε γνωρίσει στην φυλακή για να ενωθεί με τους μπολσεβίκους στο όνομα του εθνικομπολσεβικισμού. Είδε σε μια αναβίωση του εθνικομπολσεβικισμού έναν τρόπο για να «άρει την καπιταλιστική απομόνωση» της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο εθνικομπολσεβικισμός ήταν ένα από τα πρώτα μη ναζιστικά φασιστικά κινήματα στην Γερμανία. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1920 μ.Χ., αρκετοί Γερμανοί διανοούμενοι ξεκίνησαν έναν διάλογο που δημιούργησε μια σύνθεση μεταξύ του ριζοσπαστικού εθνικισμού (συνήθως αναφέρεται στον πρωσιανισμό) και του μπολσεβικισμού όπως υπήρχε στην Σοβιετική Ένωση. Το κύριο πρόσωπο σε αυτό ήταν ο Ernst Niekisch του Παλαιού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας , ο οποίος επιμελήθηκε το περιοδικό Widerstand.

Μια εθνικομπολσεβίκικη τάση υπήρχε επίσης με το Γερμανικό Κίνημα Νεολαίας, με επικεφαλής τον Καρλ Ότο Πάτελ. Ο Paetel ήταν υποστηρικτής του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP), αλλά απογοητεύτηκε μαζί τους καθώς δεν ένιωθε ότι ήταν πραγματικά αφοσιωμένοι στην επαναστατική δραστηριότητα ή στην σοσιαλιστική οικονομία.

Το κίνημά του που δημιουργήθηκε το 1930 μ.Χ., η Ομάδα των Σοσιαλεπαναστατών Εθνικιστών, προσπάθησε να χαράξει έναν τρίτο δρόμο μεταξύ του NSDAP και του KPD, δίνοντας έμφαση τόσο στον εθνικισμό όσο και στην σοσιαλιστική οικονομία. Ήταν ιδιαίτερα ενεργός σε μια εν πολλοίς ανεπιτυχής προσπάθεια να κερδίσει ένα τμήμα της Χιτλερικής Νεολαίας για τον σκοπό του.

Αν και μέλη του NSDAP υπό τον Αδόλφο Χίτλερ δεν συμμετείχαν στο Εθνομπολσεβίκικο σχέδιο του Niekisch και συνήθως παρουσίαζαν τον μπολσεβικισμό με αποκλειστικά αρνητικούς όρους ως Εβραϊκή συνωμοσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 μ.Χ. υπήρχε μια παράλληλη τάση στο NSDAP που υποστήριζε παρόμοιες απόψεις.

Αυτό αντιπροσωπεύτηκε από τους αδερφούς Στράσερ. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Hermann Ehrhardt, τον Otto Strasser και τον Walther Stennes αποσχίστηκε το 1930 μ.Χ. για να ιδρύσει την Combat League των Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών, κοινώς γνωστή ως Μαύρο Μέτωπο.

[Το όνομα Strasserism άρχισε να εφαρμόζεται στην μορφή του ναζισμού που σχετίζεται με τους αδελφούς Strasser. Αν και είχαν εμπλακεί στη δημιουργία του Εθνικοσοσιαλιστικού Προγράμματος του 1920 μ.Χ., και οι δύο άνδρες κάλεσαν το κόμμα να δεσμευτεί να «σπάσει τα δεσμά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου».

Αυτή η αντίθεση σε αυτό που οι Ναζί ονόμασαν Finanzkapitalismus (χρηματοοικονομικός καπιταλισμός) και raffendes Kapital (που μεταφράζεται σε "καπιταλισμός που εκτρέφει χρήματα" και υπονοείται ότι σημαίνει " εβραϊκός καπιταλισμός "), το οποίο αντιπαραβάλλουν με τον παραγωγισμό ή αυτό που ονομάστηκε " παραγωγικός καπιταλισμός», μοιράστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος το δανείστηκε από τον Γκότφριντ Φέντερ.

Αυτή η λαϊκιστική μορφή οικονομικού αντισημιτισμού υποστηρίχθηκε από τον Otto Strasser στο Nationalsozialistische Briefe , που δημοσιεύθηκε το 1925 μ.Χ., το οποίο συζητούσε τις έννοιες της ταξικής σύγκρουσης, της αναδιανομής του πλούτου και μιας πιθανής συμμαχίας με την Σοβιετική Ένωση.

Το 1930 μ.Χ, που ακολούθησε το Ministrysessel oder Revolution (Κάθισμα του Υπουργικού Συμβουλίου ή Επανάσταση) επιτέθηκε στην προδοσία του Χίτλερ της σοσιαλιστικής πτυχής του ναζισμού καθώς και επέκρινε την έννοια του Führerprinzip.

Ενώ ο Γκρέγκορ Στράσερ απηχούσε πολλές από τις εκκλήσεις του αδελφού του, η επιρροή του στην ιδεολογία ήταν μικρότερη, λόγω της παραμονής του στο Ναζιστικό Κόμμα περισσότερο και του πρόωρου θανάτου του.

Εν τω μεταξύ, ο Otto Strasser συνέχισε να επεκτείνει το επιχείρημά του, ζητώντας την διάλυση μεγάλων κτημάτων και την ανάπτυξη κάτι παρόμοιου με έναν συντεχνιακό σοσιαλισμό και την σχετική ίδρυση ενός συνεταιριστικού επιμελητηρίου του Ράιχ για να αναλάβει ηγετικό ρόλο στον οικονομικό σχεδιασμό.  

Ο στρασερισμός έγινε ένα σκέλος του ναζισμού που κρατούσε τα προηγούμενα ναζιστικά ιδεώδη όπως ο αντισημιτισμός και ο παλιγγενετικός υπερεθνικισμός, αλλά προσθέτοντας μια ισχυρή κριτική στον καπιταλισμό σε οικονομικούς αντισημιτικούς λόγους και το πλαισίωσε στο αίτημα για μια πιο εργατική προσέγγιση στα οικονομικά.

Ωστόσο, αμφισβητείται αν ο Στρασερισμός ήταν μια ξεχωριστή μορφή ναζισμού. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ian Kershaw, «οι ηγέτες της SA [που περιλάμβανε τον Gregor Strasser] δεν είχαν άλλο όραμα για το μέλλον της Γερμανίας ή άλλη πολιτική να προτείνουν».

Οι Στρασερίτες υποστήριζαν την ριζοσπαστικοποίηση του ναζιστικού καθεστώτος και την ανατροπή του οι γερμανικές ελίτ , αποκαλώντας την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία μισή επανάσταση που έπρεπε να ολοκληρωθεί.

Κατά τη δεκαετία του 1970 μ.Χ., οι ιδέες του Στρασερισμού άρχισαν να αναφέρονται περισσότερο στις ευρωπαϊκές ακροδεξιές ομάδες καθώς νεότερα μέλη χωρίς δεσμούς με τον Χίτλερ και μια ισχυρότερη αίσθηση οικονομικού αντισημιτισμού εμφανίστηκε στο προσκήνιο.

Η Στρασεριτική σκέψη στη Γερμανία άρχισε να εμφανίζεται ως τάση στο Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (NPD) στα τέλη της δεκαετίας του 1960 μ.Χ.. Αυτοί οι Στρασερίτες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξασφάλιση της απομάκρυνσης του Adolf von Thadden από την ηγεσία και μετά την αποχώρησή του το κόμμα έγινε ισχυρότερο στην καταδίκη του Χίτλερ για την απομάκρυνσή του από τον σοσιαλισμό προκειμένου να φλερτάρει τους ηγέτες των επιχειρήσεων και του στρατού.

Αν και αρχικά υιοθετήθηκε από το NPD, ο Στρασερισμός σύντομα συνδέθηκε με πιο περιφερειακές εξτρεμιστικές φιγούρες, κυρίως με τον Michael Kühnen , ο οποίος δημοσίευσε το 1982 μ.Χ. ένα φυλλάδιο Αντίο στον Χίτλερ, το οποίο περιλάμβανε μια ισχυρή υποστήριξη της ιδέας. Το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κίνημα της Γερμανίας/Εργατικό Κόμμα, ένα μικρό εξτρεμιστικό κίνημα που τέθηκε εκτός νόμου το 1982 μ.Χ., υιοθέτησε την πολιτική.

Το διάδοχό του κίνημα, το Εθνικιστικό Μέτωπο, έκανε το ίδιο, με το πρόγραμμα δέκα σημείων του που καλούσε σε μια «αντι-υλιστική πολιτισμική επανάσταση» και μια «αντικαπιταλιστική κοινωνική επανάσταση» για να υπογραμμίσει την υποστήριξή του στην ιδέα. Το Ελεύθερο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα κινήθηκε επίσης προς αυτές τις ιδέες υπό την ηγεσία του Friedhelm Busse στα τέλη της δεκαετίας του 1980 μ.Χ.

Η σημαία του κινήματος Strasserite Black Front και το σύμβολό του ένα σταυρωμένο σφυρί και ένα σπαθί έχει χρησιμοποιηθεί από Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους νεοναζί στο εξωτερικό ως υποκατάστατο της πιο διαβόητης ναζιστικής σημαίας που απαγορεύεται σε ορισμένες χώρες όπως η Γερμανία].

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ράιχ, το οποίο συνδύαζε την νεοναζιστική ιδεολογία με μια εξωτερική πολιτική που επικρίνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και υποστήριζε την Σοβιετική Ένωση, η οποία χρηματοδότησε το κόμμα.  

Καθώς ο Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος διαρκούσε, αρκετοί επιφανείς Λευκοί μεταπήδησαν στην πλευρά των μπολσεβίκων επειδή την έβλεπαν ως τη μόνη ελπίδα για την αποκατάσταση του μεγαλείου στην Ρωσία.

Μεταξύ αυτών ήταν ο καθηγητής Νικολάι Ουστριάλοφ, αρχικά αντικομμουνιστής, ο οποίος πίστευε ότι ο μπολσεβικισμός μπορούσε να τροποποιηθεί για να εξυπηρετήσει εθνικιστικούς σκοπούς. Οι οπαδοί του, οι Smenovekhovtsy (που ονομάστηκαν από μια σειρά άρθρων που δημοσίευσε το 1921 μ.Χ.) Smena vekh, άρχισαν να θεωρούν τους εαυτούς τους εθνικομπολσεβίκους, δανειζόμενοι τον όρο από τον Niekisch.

Παρόμοιες ιδέες εξέφρασαν το κίνημα των Εβραζιτσί και συγγραφείς όπως ο DS Mirsky και ο φιλομοναρχικός Μλαντορόσι. Η ιδέα του Ιωσήφ Στάλιν για το σοσιαλισμό σε μια χώρα ερμηνεύτηκε ως νίκη από τους εθνικομπολσεβίκους.

Ο Βλαντιμίρ Λένιν, ο οποίος δεν χρησιμοποίησε τον όρο Εθνομπολσεβικισμός, προσδιόρισε τους Σμενόβεχοφτσι ως μια τάση του παλιού Συνταγματικού Δημοκρατικού Κόμματος που έβλεπε τον ρωσικό κομμουνισμό ως απλώς μια εξέλιξη στην διαδικασία της ρωσικής εξύψωσης. Πρόσθεσε επίσης ότι ήταν ταξικός εχθρός και προειδοποίησε να μην πιστεύουν οι κομμουνιστές ότι είναι σύμμαχοι τους.

Ο Ustryalov και άλλοι συμπαθείς στην υπόθεση του Smenovekhovtsy, όπως ο Aleksey Nikolayevich Tolstoy και ο Ilya Ehrenburg, κατάφεραν τελικά να επιστρέψουν στην Σοβιετική Ένωση και μετά από τη συνεκτίμηση πτυχών του εθνικισμού από τον Στάλιν και τον ιδεολόγο του Αντρέι Ζντάνοφ απολάμβαναν μέλος της πνευματικής ελίτ. με τον χαρακτηρισμό μη κομματικοί μπολσεβίκοι.

Ομοίως, η Εθνική Μπολσεβίκικη σχολή ιστοριογραφίας του BD Grekov, συχνός στόχος υπό τον Λένιν, αναγνωρίστηκε επίσημα και μάλιστα προωθήθηκε επί Στάλιν, αν και αποδέχτηκε τις κύριες αρχές του σταλινισμού.

Έχει υποστηριχθεί ότι ο εθνικομπολσεβικισμός ήταν η κύρια ώθηση για την αναβίωση του εθνικισμού ως επίσημο μέρος της κρατικής ιδεολογίας στην δεκαετία του 1930 μ.Χ. Αν και πολλοί από τους αρχικούς υποστηρικτές του εθνικομπολσεβικισμού, όπως ο Ustryalov και τα μέλη του Smenovekhovtsy καταπιέστηκαν και εκτελέστηκαν κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης για «αντισοβιετική κινητοποίηση», κατασκοπεία και άλλες αντεπαναστατικές δραστηριότητες.

Ο όρος Εθνομπολσεβικισμός έχει μερικές φορές εφαρμοστεί στον Aleksandr Solzhenitsyn και τον αντικομμουνισμό του. Ωστόσο, ο Geoffrey Hosking υποστηρίζει στην Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ότι ο Σολζενίτσιν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικομπολσεβίκος, καθώς ήταν απόλυτα αντισταλινικός και επιθυμούσε μια αναβίωση του ρωσικού πολιτισμού που θα έβλεπε μεγαλύτερο ρόλο για την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία . αποχώρηση της Ρωσίας από τον ρόλο της στο εξωτερικό και κατάσταση διεθνούς απομονωτισμού.

Ο Σολζενίτσιν και οι οπαδοί του, γνωστοί ως vozrozhdentsy(αναβιωτές), διέφεραν από τους εθνικομπολσεβίκους, οι οποίοι δεν ήταν θρησκευόμενοι (αν και όχι εντελώς εχθρικοί προς την θρησκεία) και που ένιωθαν ότι η ανάμειξη στο εξωτερικό ήταν σημαντική για το κύρος και την δύναμη της Ρωσίας.

Υπήρχε ανοιχτή εχθρότητα μεταξύ του Σολζενίτσιν και του Έντουαρντ Λιμόνοφ , του επικεφαλής του μη εγγεγραμμένου Εθνικού Μπολσεβίκικου Κόμματος της Ρωσίας. Ο Σολζενίτσιν είχε περιγράψει τον Λιμόνοφ ως «ένα μικρό έντομο που γράφει πορνογραφία» και ο Λιμόνοφ περιέγραψε τον Σολζενίτσιν ως προδότη της πατρίδας του που συνέβαλε στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

Στο The Oak and the Calf, ο Σολζενίτσιν επιτέθηκε ανοιχτά στις αντιλήψεις ότι οι Ρώσοι ήταν «οι ευγενέστεροι στον κόσμο» και ότι «ο τσαρισμός και ο μπολσεβικισμός [...] [ήταν] εξίσου άψογοι», ορίζοντας αυτό ως τον πυρήνα του εθνικομπολσεβικισμού. στην οποία ήταν αντίθετος.

Το σημερινό Εθνικό Μπολσεβίκικο Κόμμα (NBP) ιδρύθηκε το 1992 μ.Χ. ως Εθνικό Μπολσεβίκικο Μέτωπο, μια συνένωση έξι δευτερευουσών ομάδων. Το κόμμα ήταν πάντα υπό την ηγεσία του Eduard Limonov.

Ο Λιμόνοφ και ο Ντούγκιν προσπάθησαν να ενώσουν ακροαριστερούς και ακροδεξιούς ριζοσπάστες στην ίδια πλατφόρμα. Με τον Ντούγκιν να βλέπει τους εθνικο-μπολσεβίκους ως σημείο μεταξύ κομμουνιστών και φασιστών και αναγκασμένος να δράσει στις περιφέρειες κάθε ομάδας.

Οι πρώιμες πολιτικές και ενέργειες της ομάδας δείχνουν κάποια ευθυγράμμιση και συμπάθεια με ριζοσπαστικές εθνικιστικές ομάδες, αν και εξακολουθούν να τηρούν τις αρχές μιας μορφής μαρξισμού που ο Ντούγκιν όρισε ως «Μαρξ μείον Φόιερμπαχ, δηλαδή μείον τον εξελικτικό και μερικές φορές εμφανιζόμενο αδρανειακό ανθρωπισμό.", αλλά μια διάσπαση συνέβη την δεκαετία του 2000 μ.Χ. που το άλλαξε σε ένα βαθμό.

Αυτό οδήγησε το κόμμα να μετακινηθεί πιο αριστερά στο πολιτικό φάσμα της Ρωσίας και οδήγησε τα μέλη του κόμματος να καταγγέλλουν τον Ντούγκιν, ο οποίος ανέπτυξε στην συνέχεια στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο και υπηρέτησε ως σύμβουλος του ανώτερου Ρώσου αξιωματούχου Σεργκέι Ναρίσκιν.

Αρχικά επικριτικός για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Λιμόνοφ στην αρχή φιλελευθεροποίησε κάπως το NBP και ένωσε τις δυνάμεις του με αριστερές και φιλελεύθερες ομάδες στο Ενιαίο Πολιτικό Μέτωπο του Γκάρι Κασπάροφ για να πολεμήσει τον Πούτιν.  Ωστόσο, αργότερα εξέφρασε πιο υποστηρικτικές απόψεις για τον Πούτιν μετά τις φιλορωσικές αναταραχές του 2014 μ.Χ. στην Ουκρανία .

Το NBP έγινε εξέχον μέλος του συνασπισμού κομμάτων της αντιπολίτευσης «Η Άλλη Ρωσία». Τα ρωσικά δικαστήρια απαγόρευσαν την οργάνωση και δεν εγγράφηκε ποτέ επίσημα ως πολιτικό κόμμα. Το 2010 μ.Χ., ο ηγέτης του Έντουαρντ Λιμόνοφ ίδρυσε ένα νέο πολιτικό κόμμα, με την επωνυμία «Η Άλλη Ρωσία».

Το κόμμα αυτό αναδιοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 μ.Χ. και άλλαξε το όνομα του κόμματος σε "Η Άλλη Ρωσία του EV Limonov", για να τιμήσει τον αποθανόντα ιδρυτή τους, ο οποίος είχε πεθάνει την ίδια χρονιά.

[Το έτος 2014 μ.Χ το κόμμα «Η Άλλη Ρωσία» ήταν τρίτο στην Ρωσία στις δημοσκοπήσεις.

Το Εθνικομπολσεβικικό κόμμα απαγορεύτηκε στην Ρωσία αλλά ξαναδημιουργήθηκε με άλλο ονομα το «Η Άλλη Ρωσία» και έλαβε μέρος σε συνασπισμούς με αλλά κόμματα, όπως συνέβη και για ένα χρονικό διάστημα με το Ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ μετά το πραξικόπημα της Μπυραρίας, το οποίο  απαγορεύτηκε στην Ρωσία αλλά ξαναδημιουργήθηκε με άλλο ονομα (Γερμανικό Κόμμα» (Deutsche Partei, DP)) και έλαβε μέρος σε συνασπισμούς με αλλά κόμματα, πριν αρθεί η απαγόρευση και αποκτήσει ξανά το αρχικό του ονομα].

Το Κόμμα Ευρασίας είναι ένα ρωσικό πολιτικό κόμμα. Καταχωρήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης στις 21 Ιουνίου 2002 μ.Χ., περίπου ένα χρόνο μετά την ίδρυση του πανρωσικού κινήματος της Ευρασίας από τον Aleksandr Dugin.

Συχνά θεωρείται ως μια μορφή εθνικομπολσεβικισμού, μια από τις βασικές ιδέες που στηρίζουν τις ευρασιατικές θεωρίες είναι ότι η Μόσχα, το Βερολίνο και το Παρίσι αποτελούν έναν φυσικό γεωπολιτικό άξονα επειδή μια γραμμή ή άξονας από τη Μόσχα στο Βερολίνο θα περάσει από την περιοχή του Παρισιού εάν επεκταθεί.

Ο Ντούγκιν και το κόμμα προβλέπουν μια Αιώνια παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ ξηράς και θάλασσας, μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Πιστεύει: «Καταρχήν, η Ευρασία και ο χώρος μας, η καρδιά (Ρωσία), παραμένουν ο χώρος θεμελίωσης μιας νέας αντι - αστικής , αντιαμερικανικής επανάστασης».

Σύμφωνα με το βιβλίο του Dugin The Basics of Geopolitics (1997 μ.Χ.): «Η νέα ευρασιατική αυτοκρατορία θα οικοδομηθεί με βάση την θεμελιώδη αρχή του κοινού εχθρού: Την απόρριψη του ατλαντισμού, τον στρατηγικό έλεγχο των ΗΠΑ και την άρνηση να επιτρέψουμε στις φιλελεύθερες αξίες να μας κυριαρχήσουν. Αυτή η κοινή πολιτισμική ώθηση θα είναι η βάση μιας πολιτικής και στρατηγικής ένωσης».

Το κόμμα έχει θεωρηθεί νεοφασιστικό από τους κριτικούς, μια ετικέτα που αρνείται ο Ντούγκιν.  Το Κόμμα Ευρασίας ιδρύθηκε από τον Ντούγκιν λίγο πριν από την επίσκεψη του Τζορτζ Μπους στη Ρωσία στα τέλη Μαΐου 2002 μ.Χ.  

Το κόμμα ελπίζει να διαδραματίσει βασικό ρόλο στις προσπάθειες επίλυσης του τσετσενικού προβλήματος, με στόχο να διαμορφώσει την βάση για την ονειρεύονται μια ρωσική στρατηγική συμμαχία με Ευρωπαϊκά και κράτη της Μέσης Ανατολής, κυρίως με το Ιράν.

[Ο ευρασιανισμός (ρωσικά: евразийство, γεβραζίιστβο) είναι πολιτικό κίνημα στην Ρωσία (ενώ παλαιότερα σε αυτό πίστευαν κυρίως Ρώσοι μετανάστες - μέλη του φιλομοναρχικού κινήματος) που πιστεύει ότι ο Ρωσικός πολιτισμός δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή ή Ασιατική κατηγορία αλλά στην γεωπολιτική έννοια της Ευρασίας.

Αναπτύχθηκε στην δεκαετία του 1920 μ.Χ., ενώ το κίνημα του ευρασιανισμού υποστήριζε την Μπολσεβικική Επανάσταση αλλά αντιτιθόταν στην εφαρμογή του κομμουνισμού, θεωρώντας την Σοβιετική Ένωση ως βήμα στην διαδρομή για την δημιουργία μιας νέας εθνικής ταυτότητας που θα αντανακλά τον μοναδικό χαρακτήρα της γεωπολιτικής θέσης της Ρωσίας.

Το κίνημα είδε μια μικρή αναβίωση μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβριο του 1991 μ.Χ. Μια παρόμοια έννοια είναι αυτή του Τουρανισμού στους τουρκικούς λαούς. Ο Ευρασιανισμός είναι ένα πολιτικό κίνημα που έχει τις ρίζες του στην ρωσική κοινότητα μεταναστών στη δεκαετία του 1920 μ.Χ.

Το κίνημα υποστήριξε ότι ο ρωσικός πολιτισμός δεν ανήκει στην κατηγορία του «Ευρωπαϊκού» (κάπως δανειζόμενος από τις σλαβόφιλες ιδέες του Κονσταντίν Λεοντίεφ) και ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων ήταν μια απαραίτητη αντίδραση στον ταχύ εκσυγχρονισμό της Ρωσικής κοινωνίας.

Οι ευρασιανιστές πίστευαν ότι το σοβιετικό καθεστώς ήταν ικανό να εξελιχθεί σε μια νέα εθνική, μη Ευρωπαϊκή Ορθόδοξη Χριστιανική κυβέρνηση, αποβάλλοντας την αρχική μάσκα του προλεταριακού διεθνισμού και του μαχητικού αθεϊσμού(στο οποίο οι Ευρασιανιστές ήταν σθεναρά αντίθετοι).

Μερικοί από τους Ευρασιανιστές επέκριναν τις αντιμπολσεβίκικες δραστηριότητες οργανώσεων όπως οι ROVS, πιστεύοντας ότι οι ενέργειες της μεταναστευτικής κοινότητας θα εστιάζονταν καλύτερα στην προετοιμασία αυτής της ελπιδοφόρου διαδικασίας εξέλιξης.

Με την σειρά τους, οι αντίπαλοί τους μεταξύ των μεταναστών υποστήριξαν ότι οι Ευρασιανιστές ζητούσαν συμβιβασμό με το Σοβιετικό καθεστώς, ακόμη και την υποστήριξη του, ενώ δικαιολογούσαν τις αδίστακτες πολιτικές του (όπως η δίωξη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας) ως απλά «μεταβατικά προβλήματα» που ήταν αναπόφευκτα αποτελέσματα της επαναστατικής διαδικασίας.

Οι βασικοί ηγέτες των Ευρασιανιστών ήταν ο πρίγκιπας Νικολάι Τρουμπέτσκι, ο Πιότρ Σαβίτσκι, ο Πιότρ Σουβτσίνσκι, ο Ντ.Σ. Μίρσκι, ο Κονσταντίν Τσκεΐτζε, ο Πιότρ Αράποφ και ο Σεργκέι Έφρον. Ο φιλόσοφος Georges Florovsky ήταν αρχικά υποστηρικτής, αλλά αποχώρησε από την οργάνωση ισχυριζόμενος ότι "εγείρει τα σωστά ερωτήματα", αλλά "θέτει τις λάθος απαντήσεις".

Ο Νικολάι Μπερντιάεφέγραψε ότι μπορεί να επηρέασε την αποδοχή της Επανάστασης από τους Ευρασιανιστές ως γεγονός, αλλά σημείωσε ότι ορισμένες βασικές ευρασιατικές αρχές ήταν εντελώς ξένες και εχθρικές απέναντί ​​του: Δεν αγαπούσαν την ελευθερία όπως εκείνος, ήταν κρατιστές, ήταν εχθρικός προς τον δυτικό πολιτισμό κατά κάποιο τρόπο δεν ήταν ο Μπερντιάεφ, και αποδέχονταν την Ορθοδοξία με επιπόλαιο τρόπο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 μ.Χ., οι Ευρασιανιστές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, τους αριστερούς Ευρασιανιστές, που γίνονταν όλο και πιο φιλοσοβιετιστές και τους κλασικούς δεξιούς Ευρασιανιστές, που παρέμειναν σθεναρά αντικομμουνιστές και αντισοβιετιστές.  Αρκετές οργανώσεις παρόμοιες σε πνεύμα με τους Ευρασιανιστές ξεπήδησαν στην κοινότητα των μεταναστών περίπου την ίδια εποχή, όπως ο φιλομοναρχικός Μλαντορόσι και ο Σμενοβεκόβτσι .

Πολλά μέλη των Ευρασιανιστών επηρεάστηκαν από την Σοβιετική προκλητική επιχείρηση TREST , η οποία είχε οργανώσει μια ψεύτικη συνάντηση Ευρασιανιστών στη Ρωσία, στην οποία συμμετείχε ο ευρασιανός ηγέτης P.N. Savitsky το 1926 μ.Χ. (μια παλαιότερη σειρά ταξιδιών είχε επίσης πραγματοποιηθεί δύο χρόνια νωρίτερα από την Eurasianist μέλος P. Arapov).

Η αποκάλυψη του TREST ως Σοβιετικής πρόκλησης προκάλεσε σοβαρό ηθικό πλήγμα στους Ευρασιανιστές και απαξίωσε την δημόσια εικόνα τους. Μέχρι το 1929 μ.Χ., οι Ευρασιανιστές είχαν σταματήσει να εκδίδουν το περιοδικό τους και είχαν ξεθωριάσει γρήγορα από την Ρωσική κοινότητα μεταναστών.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 μ.Χ., εκπρόσωποι του Ευρασιατικού κινήματος που είχαν εγκατασταθεί στην Σοβιετική Ένωση καταστάλθηκαν κατά την διάρκεια των σταλινικών εκκαθαρίσεωνκαι οι μετανάστες Ευρασιανιστές είχαν διασκορπιστεί ως επί το πλείστον σε όλη την Ευρώπη. Μέχρι το 1938 μ.Χ., κάθε οργανωμένο Ευρασιατικό κίνημα είχε πάψει να υφίσταται.

Οι πρώτοι υποστηρικτές του Ευρασιανισμού στην Δύση υποστήριξαν ότι ο έλεγχος της Ευρασιατικής καρδιάς ήταν το κλειδί για την γεωπολιτική κυριαρχία. Επηρέασε τον Oswald Spengler , και στην άκρα δεξιά, τον Αμερικανό λευκό εθνικιστή και νεοναζί Francis Parker Yockey, τον Βέλγο συνεργάτη των Ναζί Jean-François Thiriart και τους Γερμανούς Εθνομπολσεβίκους του Μεσοπολέμου.

Η πολιτική-πολιτισμική έννοια που υποστηρίζουν ορισμένοι στην Ρωσία μερικές φορές ονομάζεται «Μεγάλη Ρωσία» και περιγράφεται ως πολιτική φιλοδοξία των παν-ρώσων εθνικιστών και αλυτρωτιστών να ανακαταλάβουν ορισμένα ή όλα τα εδάφη των άλλων δημοκρατιών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και έδαφος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας για να μην αναφέρουμε τη Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν και να τα συγχωνεύσουμε σε ένα ενιαίο ρωσικό κράτος.

Ο Αλεξάντερ Ρούτσκοι, αντιπρόεδρος της Ρωσίας από το 1991 μ.Χ. έως το 1993 μ.Χ., υποστήριξε αλυτρωτικούς ισχυρισμούς στον Νάρβα, στην Εσθονία, την Κριμαία, την Ουκρανία και το Ust-Kamenogorsk στο Καζακστάν, μεταξύ άλλων εδαφών.

Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας το 2008 μ.Χ., ο Aleksandr Dugin επισκέφτηκε την Νότια Οσετία και προέβλεψε: «Τα στρατεύματά μας θα καταλάβουν τη γεωργιανή πρωτεύουσα Τιφλίδα, ολόκληρη την χώρα και ίσως ακόμη και την Ουκρανία και την χερσόνησο της Κριμαίας, που είναι ιστορικά μέρος της Ρωσίας, ούτως ή άλλως. ."

Ο πρώην Πρόεδρος της Νότιας Οσετίας Eduard Kokoity είναι Ευρασιανός και υποστηρίζει ότι η Νότια Οσετία δεν εγκατέλειψε ποτέ την Ρωσική Αυτοκρατορία και θα έπρεπε να είναι μέρος της σύγχρονης Ρωσίας.

Ο Ντούγκιν ήταν λόγω του ότι μεγάλωσε στην ΕΣΣΔ άθεος και πριν γίνει Ορθόδοξος σε μεγάλη ηλικία στα νιάτα του εντάχθηκε στην «ομάδα Yuzhinsky», μιας ομάδας αντιφρονούντων που ασχολήθηκε με τον σατανισμό και άλλες μορφές αποκρυφισμού. Στην ομάδα, ήταν γνωστός για τον εναγκαλισμό του με τον ναζισμό, τον οποίο αποδίδει σε μια εξέγερση ενάντια στην Σοβιετική ανατροφή του, σε αντίθεση με την όποια γνήσια συμπάθεια του για τον Χίτλερ.

Ο Ντούγκιν βαφτίστηκε σε ηλικία έξι ετών στην Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία του Μιτσουρίνσκ από την προγιαγιά του Έλενα Μιχαήλοβνα Καργκάλτσεβα. Από το 1999 μ.Χ., αγκάλιασε επίσημα ένα παρακλάδι των Παλαιών Πιστών , ένα ρωσικό θρησκευτικό κίνημα που απέρριψε τις μεταρρυθμίσεις 1652 μ.Χ.-1666 μ.Χ. της επίσημης Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Ευρασιατική φιλοσοφία του Ντούγκιν έχει απήχηση από στον Νεοπαγανισμό, καθώς επίσης έχει επιρροές από ερμητικές, γνωστικές και ανατολικές παραδόσεις. Καλεί να βασιστούμε στην «Ανατολική θεολογία και τα μυστικιστικά ρεύματα» για την ανάπτυξη της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας.

Η προσκόλληση του Dugin στους Παλαιούς Πιστούς του επιτρέπει να σταθεί ανάμεσα στον παγανισμό και τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό χωρίς να υιοθετήσει επίσημα κανένα από τα δύο. Η επιλογή του δεν είναι παράδοξη, αφού, σύμφωνα με τον ίδιο η Ρωσική Ορθοδοξία και ειδικά οι Παλαιοί Πιστοί έχουν διατηρήσει έναν εσωτερικό και μυητικό χαρακτήρα που χάθηκε εντελώς στον δυτικό χριστιανισμό.

Ως εκ τούτου, η Ρωσική Ορθόδοξη παράδοση μπορεί να συγχωνευθεί με τον νεοπαγανισμό και μπορεί να φιλοξενήσει «την εθνικιστική δύναμη του νεοπαγανισμού, που τον αγκυροβολεί στο ρωσικό έδαφος και τον χωρίζει από τις άλλες δύο χριστιανικές ομολογίες».

Ο Ντούγκιν στο περιοδικό του με τίτλο Elementy, υποστήριξε την ίδρυση μιας «Ευρωσοβιετικής Αυτοκρατορίας που θα εκτεινόταν από το Δουβλίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ και θα έπρεπε επίσης να επεκταθεί στον Νότο. αφού η Ρωσία απαιτεί λιμάνι στον Ινδικό Ωκεανό ."  Δοξάζοντας σταθερά τόσο την Τσαρική όσο και την Σταλινική Ρωσία, έδειξε επίσης τον θαυμασμό του για τον Julius Evola.

Ο Ντούγκιν αποδοκιμάζει τον φιλελευθερισμό και την Δύση, ιδιαίτερα την ηγεμονία των ΗΠΑ. Ισχυρίζεται: «Είμαστε στο πλευρό του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης ». Περιγράφει τον εαυτό του ως συντηρητικό: «Εμείς, οι συντηρητικοί, θέλουμε ένα ισχυρό, σταθερό κράτος, θέλουμε τάξη και υγιή οικογένεια, θετικές αξίες, την ενίσχυση της σημασίας της θρησκείας και της Εκκλησίας στην κοινωνία».

Και προσθέτει: "Θέλουμε πατριωτικό ραδιόφωνο, τηλεόραση, πατριωτικούς ειδικούς, πατριωτικά σωματεία. Θέλουμε ΜΜΕ που εκφράζουν εθνικά συμφέροντα". Σύμφωνα με την πολιτική επιστήμονα Marlène Laruelle , η σκέψη του Dugin, θα μπορούσε να περιγράφει ως μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους, με ακροδεξιές ιδεολογίες που στηρίζονται σε διαφορετικές πολιτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις (Εσωτερικός Ναζισμός, Παραδοσιοκρατία, Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση και η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά).

Ο Ντούγκιν προσαρμόζει την σκέψη του Μάρτιν Χάιντεγκερ) και την μετατρέπει σε μια γεωφιλοσοφική έννοια. Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, οι δυνάμεις του φιλελεύθερου και καπιταλιστικού δυτικού πολιτισμού αντιπροσωπεύουν αυτό που οι Αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν ὕβρις (ύβρις), «την ουσιαστική μορφή του τιτανισμού» (η αντιιδανική μορφή), που αντιτίθεται στον Παράδεισο («η ιδανική μορφή— από άποψη χώρου, χρόνου, ύπαρξης»).

Με άλλα λόγια, η Δύση θα συνόψιζε «την εξέγερση της Γης εναντίον του Ουρανού». Σε αυτό που αποκαλεί «ατομοποιητικό» οικουμενισμό της Δύσης, ο Ντούγκιν αντιπαραθέτει μια αποφατική οικουμενικότητα, που εκφράζεται στην πολιτική ιδέα της «Αυτοκρατορίας». Οι αξίες της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ατομικισμού θεωρούνται από αυτόν ότι δεν είναι οικουμενικές αλλά μοναδικά δυτικές.

Το 2019 μ.Χ., ο Ντούγκιν συμμετείχε σε μια συζήτηση με τον Γάλλο διανοούμενο Bernard-Henri Lévy σχετικά με αυτό που έχει ονομαστεί «η κρίση του καπιταλισμού» και η εξέγερση των εθνικιστικών λαϊκισμών.

Ο Ντούγκιν έχει υποστηρίξει τις φασιστικές απόψεις, και έχει θεωρητικοποιήσει την ίδρυση μιας «Ευρω-ασιατικής αυτοκρατορίας» ικανής να πολεμήσει τον δυτικό κόσμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Από αυτή την άποψη, ήταν ο οργανωτής και ο πρώτος ηγέτης του υπερεθνικιστικού Εθνικού Μπολσεβίκικου Κόμματος από το 1993 μ.Χ. έως το 1998 μ.Χ. (μαζί με τον Eduard Limonov ) και, στην συνέχεια, του Εθνικού Μπολσεβίκικου Μετώπου και της Ευρασίας Κόμμα, το οποίο στην συνέχεια έγινε μη κυβερνητικός σύλλογος.

Η Ευρασιατική ιδεολογία του Ντούγκιν λοιπόν στοχεύει στην ενοποίηση όλων των ρωσόφωνων λαών σε μια ενιαία χώρα μέσω της αναγκαστικής εδαφικής διάλυσης των πρώην δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., το έργο του Ντούγκιν στο Εθνικό Μπολσεβίκικο Μέτωπο περιλάμβανε έρευνα για τις ρίζες των εθνικών κινημάτων και τις δραστηριότητες υποστήριξης εσωτερικών ομάδων στο πρώτο μισό του 20^ου Αιώνα.

Συνεργαζόμενος με τον Christian Bouchet, ένα τότε μέλος του γαλλικού Ordo Templi Orientis και βασιζόμενος στις εθνικοφασιστικές και μεταναστευτικές ομάδες συμφερόντων στην Ασία και την Ευρώπη, συμβάλλουν στο να φέρουν την διεθνή πολιτική πιο κοντά στην Ευρασιατική της Ρωσίας. γεωπολιτική έννοια.

Ο Ντούγκιν πέρασε δύο χρόνια μελετώντας τις γεωπολιτικές, σημειωτικές και εσωτερικές θεωρίες του αμφιλεγόμενου Γερμανού μελετητή Herman Wirth (1885 μ.Χ.–1981 μ.Χ.), ενός από τους ιδρυτές του γερμανικού Ahnenerbe. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το βιβλίο Υπερβόρεια Θεωρία (1993 μ.Χ.), στο οποίο ο Ντούγκιν υποστήριξε σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες του Wirth ως πιθανό θεμέλιο για τον Ευρασιανισμό του.

Σύμφωνα με τον Μολδαβό ανθρωπολόγο Leonid Mosionjnik Wirth, οι απροκάλυπτα άγριες ιδέες του ταίριαξαν τέλεια στο ιδεολογικό κενό μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας.

Ο Ντούγκιν προώθησε επίσης τον θρύλο ότι ο Wirth είχε γράψει ένα σημαντικό βιβλίο για την ιστορία του Εβραϊκού λαού και της Παλαιάς Διαθήκης, το λεγόμενο Palestinabuch , το οποίο θα μπορούσε να είχε αλλάξει τον κόσμο αν δεν είχε κλαπεί.

Οι ιδέες του Ντούγκιν, ιδιαίτερα εκείνες για «μια τουρκο - σλαβική συμμαχία στην Ευρασιατική σφαίρα» έχουν αρχίσει να τραβούν την προσοχή ορισμένων εθνικιστικών κύκλων στην Τουρκία, κυρίως μεταξύ των υποτιθέμενων μελών του δικτύου Ergenekon, το οποίο αποτελεί αντικείμενο δίκης (με την κατηγορία της συνωμοσίας).  Ο Ντούγκιν υποστηρίζει επίσης μια Ρωσοαραβική συμμαχία.

Κατ' αρχήν, η Ευρασία και ο χώρος μας, η καρδιά της Ρωσίας, παραμένουν η περιοχή θεμελίωσης μιας νέας αντιαστικής, αντιαμερικανικής επανάστασης  ... Η νέα ευρασιατική Αυτοκρατορία θα οικοδομηθεί στη θεμελιώδη αρχή του κοινού εχθρού:

Την απόρριψη του ατλαντισμού, τον στρατηγικό έλεγχο των ΗΠΑ και την άρνηση να επιτρέψουμε στις φιλελεύθερες αξίες να μας κυριαρχήσουν. Αυτή η κοινή πολιτισμική παρόρμηση θα αποτελέσει την βάση μιας πολιτικής και στρατηγικής ένωσης.

Η αναγεννημένη Ρωσία, σύμφωνα με την ιδέα του Ντούγκιν, λέγεται από τον Τσαρλς Κλόβερ των Financial Times ότι είναι μια ελαφρώς ανανεωμένη εκδοχή της Σοβιετικής Ένωσης με απόηχο του Δεκαεννέα Ογδόντα Τέσσερα του Τζορτζ Όργουελ , όπου η Ευρασία ήταν ένα από τα τρία σούπερ κράτη σε μέγεθος Ηπείρου. συμπεριλαμβανομένης της Αστασίας και της Ωκεανίας ως τις άλλες δύο και συμμετείχε σε ατελείωτο πόλεμο μεταξύ τους.

Στην σφαίρα του Ευρασιατικού δημόσιου λόγου, η ολοκληρωτική κομμουνιστική πολιτική που αναπτύσσεται σε πάνω από τρεις δεκαετίες έργων από διάφορες διεθνείς ομάδες που αποτελούν μέρος του κινήματος, είναι «μια εκδοχή επανένταξης του μετασοβιετικού χώρου σε μια «Ευρασιατική» σφαίρα. επιρροής για την Ρωσία».

Το Κρεμλίνο κάλεσε τον Ντούγκιν να μιλήσει στο Αντιπορτοκαλί συλλαλητήριο του στην Μόσχα τον Φεβρουάριο του 2012 μ.Χ. Εκεί, ο Ντούγκιν απευθύνθηκε σε δεκάδες χιλιάδες με αυτό το μήνυμα: «Αγαπητέ Ρωσικέ λαέ! Η παγκόσμια Αμερικανική Αυτοκρατορία προσπαθεί να ενώσει όλες τις χώρες του κόσμου υπό τον έλεγχό της. Επεμβαίνουν όπου θέλουν, μη ζητώντας την άδεια κανενός. Μπαίνουν μέσα από την πέμπτη φάλαγγα, η οποία πιστεύουν ότι θα τους επιτρέψει να κατακτήσουν τους φυσικούς πόρους και να κυριαρχήσουν σε χώρες, ανθρώπους και Ηπείρους.

Έχουν εισβάλει στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Λιβύη. Η Συρία και το Ιράν βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Στόχος τους όμως είναι η Ρωσία. Είμαστε το τελευταίο εμπόδιο στο δρόμο τους για την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του κακού.

Οι πράκτορές τους στην πλατεία Μπολότναγια και εντός της κυβέρνησης κάνουν τα πάντα για να αποδυναμώσουν την Ρωσία και να τους επιτρέψουν να μας θέσουν υπό πλήρη εξωτερικό έλεγχο. Για να αντισταθούμε σε αυτή την σοβαρότερη απειλή, πρέπει να είμαστε ενωμένοι και κινητοποιημένοι! Πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε Ρώσοι!

Ότι για χιλιάδες χρόνια προστατεύαμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Έχουμε χύσει θάλασσες αίματος, δικές μας και άλλων ανθρώπων, για να κάνουμε την Ρωσία μεγάλη. Και η Ρωσία θα είναι υπέροχη! Διαφορετικά δεν θα υπάρχει καθόλου. Η Ρωσία είναι τα πάντα! Όλα τα άλλα δεν είναι τίποτα».

Ο Νεοευρασιατισμός, είναι η σύγχρονη ιδεολογία του Ευρασιανισμού που ενσωματώθηκε εν μέρει σε ένα νέο κίνημα νεοευρασιανισμού μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 μ.Χ. Θεωρεί ότι η Ρωσία είναι πολιτιστικά πιο κοντά στην Ασία παρά στην Δυτική Ευρώπη.

Αυτή η ιδεολογία επηρεάστηκε από τον πολιτικό θεωρητικό Aleksandr Dugin για να δημοσιεύσει το 1997 μ.Χ. ένα magnum opus με το όνομα Foundations of Geopolitics. Αργότερα ίδρυσε το Κόμμα Ευρασίας στην Ρωσική πολιτική σκηνή.

Ο πολιτικός επιστήμονας Anton Shekhovtsov ορίζει την εκδοχή του Νεοευρασιανισμού του Dugin ως «μια μορφή φασιστικής ιδεολογίας που επικεντρώνεται στην ιδέα της επανάστασης στην Ρωσική κοινωνία και της οικοδόμησης μιας ολοκληρωτικής, κυριαρχούμενης από την Ρωσία Ευρασιατικής Αυτοκρατορίας που θα αμφισβητούσε και τελικά θα νικούσε τον αιώνιο αντίπαλο της που αντιπροσωπεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι ατλαντικοί σύμμαχοί τους, φέρνοντας έτσι μια νέα «χρυσή εποχή» του παγκόσμιου πολιτικού και πολιτιστικού ανελευθερισμού».

Αυτή η ιδεολογία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τον πόλεμο του Κρεμλίνου στην Ουκρανία.  Ιδεολογικά, η ομιλία του Προέδρου του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ τον Μάρτιο του 1994 μ.Χ. στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας έγινε το σημείο εκκίνησης για την πρακτική εφαρμογή του Ευρασιανισμού.

Πρότεινε ένα πρότυπο ολοκλήρωσης που ήταν θεμελιωδώς νέο εκείνη την εποχή: Να προχωρήσουμε προς μια Ευρασιατική Ένωση βασισμένη στην οικονομική ολοκλήρωση και την κοινή άμυνα.  Αυτό το όραμα υλοποιήθηκε αργότερα στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση και στον Οργανισμό Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας.

Ο Ευρασιανισμός στην ανάγνωση του Ναζαρμπάγιεφ θεωρείται ως ένα σύστημα εξωτερικής πολιτικής, οικονομικών ιδεών και προτεραιοτήτων (σε αντίθεση με μια φιλοσοφία). Αυτός ο τύπος είναι ο Ευρασιανισμός είναι αναμφίβολα ανοιχτός στον έξω κόσμο.

Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2015 μ.Χ., αποτελούμενη από την Αρμενία, την Λευκορωσία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, την Ρωσία και μέλη παρατηρητές την Μολδαβία, το Ουζμπεκιστάν και την Κούβα, όλα (εκτός από την Κούβα) προηγούμενα μέλη της Σοβιετικής Ένωσης. Μέλη περιλαμβάνουν κράτη τόσο από την Ευρώπη όσο και από την Ασία. η ένωση προωθεί την πολιτική και οικονομική συνεργασία μεταξύ των μελών.

Ο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας είναι μια διακυβερνητική στρατιωτική συμμαχία που υπογράφηκε στις 15 Μαΐου 1992 μ.Χ. Το 1992 μ.Χ., έξι μετασοβιετικά κράτη που ανήκουν στην Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών —Ρωσία, Αρμενία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν και Ουζμπεκιστάν — υπέγραψαν την Συλλογική Συνθήκη Ασφαλείας (αναφέρεται επίσης ως «Σύμφωνο της Τασκένδης» ή «Συνθήκη της Τασκένδης»).

Τρία άλλα μετασοβιετικά κράτη— Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία και Γεωργία—υπογράφηκε τον επόμενο χρόνο και η συνθήκη τέθηκε σε ισχύ το 1994 μ.Χ. Πέντε χρόνια αργότερα, έξι από τους εννέα -όλοι εκτός από το Αζερμπαϊτζάν, την Γεωργία και το Ουζμπεκιστάν- συμφώνησαν να ανανεώσουν την συνθήκη για πέντε ακόμη χρόνια.

Το 2002 μ.Χ. οι έξι αυτοί συμφώνησαν να δημιουργήσουν το Ο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας ως στρατιωτική συμμαχία. Το Ουζμπεκιστάν επανεντάχθηκε στον CSTO το 2006 μ.Χ. αλλά αποχώρησε το 2012 μ.Χ.

Στην λογοτεχνία  σε μελλοντικό χρόνο που απεικονίζεται στο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ Δεκαεννέα Ογδόντα Τέσσερα, η Σοβιετική Ένωση έχει μεταλλαχθεί σε Ευρασία, ένα από τα τρία υπερκράτη που κυριαρχούν στον κόσμο, ενώ ομοίως, η ιστορία του Robert Heinlein «Η λύση δεν είναι ικανοποιητική» απεικονίζει ένα μέλλον στο οποίο η Σοβιετική Ένωση θα μεταμορφωνόταν σε «Ευρασιατική Ένωση».

{Ο Ντούγκιν υποστηρίζει στην ουσία τον τραντισιοναλισμό, τον εθνικομπολσεβικισμό/ευρασιανισμό (για την Ευρασία μίλησαν και ο Σεργκέι Γκλαζίεφ, αλλά και ο Λεβ Γκουμπίλεβ) (με σημαντικό εκπρόσωπο τον Ερνστ Νιέκιτς και τον Ισραηλινό Γιάκομπ Μπρόμπεργκ), τον εθνικισμό, τον φασισμό, τον κομμουνισμό, την Νέα Δεξιά (με σημαντικούς εκπροσώπους της τον Άρμιν Γκέλερ) και την Συντηρητική Επανάσταση.

[Ο Γιαν Σαμαρίν πρέσβευε την ιδέα του επαναστατικού συντηρητισμού, ενώ για τον Ντούγκιν την ίδια ιδεολογία υποστήριζαν ο Ντοστογιέφσκι, ο Konstantin Leontiev, ο Danipershki και πολλοί άλλοι Ρώσοι συγγράφεις.

Ο δε Άρμιν Γκέλερ υποστήριζε ότι στον Μεσοπόλεμο υπήρχε και μία «καλή ακροδεξιά» στην Γερμανία εκτός από τους Ναζί. Για τον ίδιο το Α΄ Ράιχ ήταν καθολικό, το Β΄ Ράιχ προτεσταντικό, επομένως το Γ΄ Ράιχ θα έπρεπε να είναι Ορθόδοξο.

Αλλά ακόμα και ο ακροδεξιός Ζαν Τριέρ εν μέρει συμφωνεί με τις ιδέες του ευρωκομουνισμού και του Ντούγκιν. Ο ίδιος ήταν υπέρμαχος της ευρωσοβιετικής συμμαχίας της Ευρώπης και της Μόσχας κατά των ΗΠΑ. Σημαντικό μέρος που γίνονταν οι διαλέξεις των ατόμων αυτώ, ήταν ένα κλαμπ συζητήσεων στην Ρωσία του Πούτιν είναι και το λεγόμενο Serafim Club].

Για τον Ντούγκιν μέλη της τελευταίας ήταν ο Μουσολίνι, η Φάλαγγα στην Ισπανια, η Σιδηρά Φρουρά στην Ρουμανία, ο Χόρτυ στην Ουγγαρία, το σιωνιστικό Ισραήλ (που είναι κατά τον Ντούγκιν ένα αρχέτυπο εθνοφυλετικό κράτος) ή το ισλαμικό Ιράν του Χομεϊνί.

[Για τον Ντούγκιν ο Γερμανικός ναζισμός και ο Εβραϊκός μεσσιανισμός/σιωνισμός είναι και οι δύο εθνικιστικές εσχατολογίες. Κάποιοι δε Τούρκοι υποστηρίζουν ότι οι Ρώσοι αποτελούν την συνέχεια και την ανανέωση της «αποστολής του Τζένκινς Χαν» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_31.html, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_21.html,  http://alophx.blogspot.com/2018/04/19.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B7/, http://iakovosal.blogspot.com/2019/05/vs_15.html, http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html)].

Ο Τραντισιοναλισμός/Παραδοσιοκρατία είναι μία θεωρεία που ίδρυσε αρχικά ο Ρενέ Γκενόν και στην συνέχεια ανέπτυξε περαιτέρω ο Τζούλιους Έβολα, σύμφωνα με την οποία οι λαοί θα πρέπει να μένουν πιστοί στις εθνικές και θρησκευτικές τους αξίες και πεποιθήσεις, μακριά από την εκκοσμίκευση και την επιστροφή στην χρυσή εποχή των εθνών και των θρησκειών.

Το περίεργο είναι ότι αν και οι Ντούγκιν είναι κατά των μασόνων, της Καμπαλά, των σατανιστών και των Ρότσιλντ, από την άλλη υποστηρίζει μία ιδέα του Τραντισιοναλισμού που λέει ότι όλες οι θρησκείες έχουν μία κοινή ριζά και αξίες και ήταν παλιά ενωμένες και πρέπει να ενωθούν πάλι, όπως υποστηρίζουν οι τέκτονες/μασόνοι και οι σούφι.

Επιπλέον ο Ντούγκιν εκθειάζει πολύ τον Ρωσογερμανό Βαρόνο Ούνγκερν Φον Στένμπεργκ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_31.html, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_21.html,  http://alophx.blogspot.com/2018/04/19.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B7/, http://iakovosal.blogspot.com/2019/05/vs_15.html, http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/e.html), ο οποίος πίστευε ότι ήταν η «μετενσάρκωση» του Τζένκινς Χαν και θα ολοκλήρωνε το έργο του για την ενοποιηση της Ευρασίας και την ολοκλήρωση του Ευρασιατικού πεπρωμένου.

Ο Ντούγκιν υποστηρίζει παράλληλα και την ιδεολογία της Νέας Δεξιάς και τους ιδεολόγους, όπως τον Ρουμάνο Γιαν Παρουβέλσκο, ο οποιος υποστήριζε ότι όπως στην Δύση μαίνεται ένας κρυφός υπόγειος πόλεμος αναμεσά σε μυστικά τάγματα των Ατλαντιστών (αμερικανόφιλων) και των Ευρασιανιστών.

Κατά τον ίδιο, ακόμα και μέσα στην ΕΣΣΔ υπήρχαν τέτοιες φατρίες, με την «Ευρασιανικό» να αποτελείται από τους Λένιν και Στάλιν (σε συμμαχία με τον Μάο), την KBG και την GRU (ενάντια στην Δύση σε συμμαχία με την Ασία και μία ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ Ευρώπη) και από την άλλη τους «Ατλαντιστές» (υπέρ της συνεργασίας με ΗΠΑ και Δύση), ενώ αντίστοιχες φατρίες υπήρχαν και στην Ναζιστική Γερμανία (με τους Ερνστ Ρεμ, Χαουσχόφερ, Χάιντεγκερ και τους αδερφούς Γκρέγκορ και Όττο Στράσερ να είναι οι «ευρασιανιστές»).

[Ο δε Χάιντεγκερ υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ αποτελούν την εσχάτη έκφραση του δυτικού πολιτισμού, όμως η Ρωσία θα είναι η «Νέα Αυγή» που θα ανατείλει όταν θα δύσουν οι ΗΠΑ και ο δυτικός πολιτισμός ολοκληρωτικά.

Επιπλέον, ο Ντούγκιν υποστηρίζει ότι η κεντρικότητα και η Ηπειρωτικότητα της Ρωσίας στις μέρες μας θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχα κεντρικότητα και η Ηπειρωτικότητα της Γερμανίας κατά τον Μεσοπόλεμο].

[Ο «μυστικοσύμβουλος του Πούτιν» Αλεξάντερ Ντούγκιν συμπλέει με τον Αμερικανό «μυστικοσύμβουλο του Τραμπ» Στηβ Μπανόν, αφού και οι δύο είναι τραντισιοναλιστές και υπέρ του Ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού.

Όμως ο Μπανόν πρεσβεύει την συμμαχία των Χριστιανών της Δύσης και της Ρωσίας κατά του ισλάμ μαζί με το Ισραήλ σε μία «σταυροφορία» κατά του ισλάμ το οποίο έχει ξεκινήσει ιερό πόλεμο/τζιχάντ κατά του Χριστιανισμού (σε συμμαχία ακόμα και με την Ινδία και την Κίνα για τον σκοπό αυτό), ενώ ο Ντούγκιν είναι υπέρ της συμμαχίας με το ισλάμ.

Ο Μπανόν υποστηρίζει κυρίως τα κινήματα της Νέας Δεξιάς, όπως και ο Ντούγκιν, ενώ κάποια από αυτά υποστηρίζουν την ίδρυση όλων των κρατών της Δύσης που θα έχουν εθνικιστικά χαρακτηριστικά σε μία ενιαία Αυτοκρατορία της Δύσης, το λεγόμενο «Western Imperium».

Ακόμα για την πολιτικοοικονομική ένωση της Ευρώπης ήταν υπέρ τα Waffen SS, μέσω και της παλιάς θεωρίας της Μεσευρώπης].

Η Τέταρτη θεωρεία του Ντούγκιν είναι ο Ευρασιανισμός/Εθνικομπολσεβικισμός με την πρώτη να είναι ο φιλελευθερισμός, η δεύτερη ο κομμουνισμός και η τρίτη φασισμός, ενώ η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη μισούν και πολεμούν την πρώτη, αλλά παράλληλα έχουν συμμαχήσει με αυτή για να αντιμετωπίσουν κάποια από τις άλλες.

Στην Ρωσία έχει κυβερνήσει όπως έχει πει ο Ντούγκιν ο κομμουνισμός, ο φιλελευθερισμός και μένει τώρα να κυβερνήσει ο φασισμός. Επίσης, ο Ντούγκιν πιστεύει την θεωρεία πως υπάρχει η Τρίτη Διεθνής, το Τρίτο Ράιχ και η Τρίτη Ρώμη.

Ο Ντούγκιν υποστηρίζει παράλληλα και την θεωρεία του Άρμιν Γκέλερ, οποίος  υποστήριζε ότι το αφού το Α΄ Ράιχ ήταν καθολικό, το Β΄ Ράιχ ήταν προτεσταντικό, επομένως το ερχόμενο Γ΄ Ράιχ θα έπρεπε είναι Ορθόδοξο.

Για τον Ντούγκιν, την Ρωσία μετά την πτώση της ΕΣΣΔ κυβέρνησε ο φιλελευθερισμός υπό τον Γιέλτσιν, ο φιλελευθερισμός και ο εθνικισμός υπό τον Πούτιν και θα ακολουθήσει στην συνέχεια ο Ευρασιανισμός.

Το ευρασιανικό κίνημα της νεολαίας του Ντούγκιν (Ευρασιατική Ένωση Νέων-ESM) έχει παραρτήματα του και στρατόπεδα εκπαίδευσης σε Ουκρανία, Μολδαβία, Γεωργία, Καζακστάν και Κιργιστάν και θέλουν να δημιουργήσουν εκ νέου και αναβιώσουν μία νέα πολυεθνική Ρωσική Αυτοκρατορία και θα προβεί σε μία μεγάλη εκκαθάριση των εχθρών του.

Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι οι Ευρασιανιστές, όπως και οι φασίστες και οι Ναζί ειχαν και παγανιστικές ιδέες στην ιδεολογία τους, ενώ ειχαν και παράλληλα και την προσωπολατρία, την πίστη στην επιστροφή στην «χρυσή εποχή» και τον επί γης μεσσιανισμό, όπως και ο κομμουνισμός (το «Χιλιετές Ράιχ» ή την εγκαθίδρυση της «αταξικής κοινωνίας» επί γης).

[Στην Θουλή και στο Θιβέτ πίστευαν οι Ναζί ότι βρίσκονταν οι απαρχές των Ναζί, οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν απόγονοι των Υπερβορείων και των Ατλάντων, ενώ οι ευρασιανιστές πιστεύουν ότι κατάγονται από την Αρκτική, την Σιβηρία και τους Άτλαντες.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις πίστευαν οι δημιουργοί τους ότι κατάγονταν από τα «Άρυα Έθνη», τα Τευτονικά και Γερμανικά οι Ναζί, ενώ οι Ευρασιανιστές πιστεύουν ότι έχουν Νορδική καταγωγή από τους Σκανδιναβούς Ρως και ότι οι Ευρασία είναι στην ουσία μία ένωση λευκών και κίτρινων λαών, Σλάβων και Φινοτουρκικών].

Ο Ντούγκιν έχει δηλώσει ότι μετά την Ουκρανία η Ρωσία η επανάσταση θα πρέπει να προχωρήσει και προς όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι υπέρ της δημιουργίας μίας Ευρώπης των Εθνών από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ, όπως και ο ευρωκομουνισμός παλαιοτέρα, ενάντια στις ΗΠΑ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html, http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_65.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html).

Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργηθεί μία Ευρώπη απελευθερωμένη από την επιρροή των ΗΠΑ και των Αλατιστών και η οποία θα είναι μία Ευρώπη των Εθνών, τραντισιοναλιστική, παραδοσιακρατική, συντηρητική, αντιφιλελεύθερη.

Εννοείται ότι οι ηγέτες των κρατών (Χίτλερ, Μουσολίνι, Πούτιν, Τραμπ) κράτησαν μόνο τα ρεαλιστικά και χρήσιμα για αυτούς στοιχεία των ιδεολογιών αυτών και των ιδρυτών/πολιτικών φιλοσόφων (Έκχαρτ, Έβολα, Ντούγκιν, Μπανόν, Χαουσχόφερ, Ντανούντσιο) τους (π.χ. την συμμαχία της Δύσης κατά του ισλάμ ο Τραμπ, της ένωσης/συμμαχίας ευρασιατικών και μη εθνών ο Πούτιν, την γεωπολιτική θεωρεία του Χαουσχόφερ και συμμαχία με την Ρωσία κ.λ.π.), ενώ απέρριψαν τα ιδεολογικά τους.

[Ο Χαουσχόφερ ήταν υπέρ του Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ και της συμμαχίας της Γερμανίας με την Ρωσία, ενώ και οι «αριστεροί Ναζί» Ερνστ Ρεμ, Χαουσχόφερ, Χάιντεγκερ και οι αδερφοί Γκρέγκορ και Όττο Στράσερ ήταν και αυτοί υπέρ της συμμαχίας με την Ρωσία, όπως και ο Μολότοφ ως ΥΠΕΞ της ΕΣΣΔ ήταν υπέρ της συμμαχίας με την Γερμανία]}].

Το Εθνικομπολσεβικικό κόμμα, το Ευρασιανικό κόμμα, αλλά και το νέο κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας, προήλθαν από  το Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας (της Ρωσίας), το οποίο ήταν ένας ευρύς συνασπισμός κομμουνιστικών, σοσιαλιστικών και δεξιών εθνικιστικών κινημάτων ενάντια στην κυβέρνηση του Προέδρου Μπόρις Γιέλτσιν στην Ρωσία.

Το κίνημα αυτό ιδρύθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1992 μ.Χ. και στο οποίο συνήφθη μια συμμαχία μεταξύ περίπου 3.000 κομμουνιστών και εθνικιστών ακτιβιστών ενωμένοι από την αντίθεσή τους στην Προεδρία του Μπόρις Γιέλτσιν και ήταν η πρώτη ομάδα που απαγορεύτηκε στην μετασοβιετική Ρωσία πριν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ρωσική συνταγματική κρίση του 1993 μ.Χ.

[Στην ουσία η ένωση αυτή κομμουνιστών και εθνικιστών στην Ρωσία κατά του Γιέλτσιν ήταν μία πραγμάτωση του Εθνικομπολσεβικισμού (Εθνικισμός και μπολσεβικισμός/κομμουνισμός).

(Και όπως οι Ναζί και οι κομμουνιστές συνεργάστηκαν κοινοβουλευτικά με «άτυπες» συμμαχίες ενάντια στους σοσιαλιστές και τους δεξιούς κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπως έκαναν και οι κομμουνιστές, οι εθνικιστές και οι εθνικομπολσεβίκοι κατά την διάρκεια της λεγομένης «κρίσης του κοινοβουλίου» στην μεταψυχροπολεμική Ρωσία ενάντια στον «δημοκράτη» Γιέλτσιν).

Κατά την διάρκεια της εξέγερσης των Σπαρτακιστών και του πραξικοπήματος της Μπυραρίας, οι εξαερωμένοι διορίσαν προσωρινή κυβέρνηση και προσπάθησαν εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης και εθνικής ταπείνωσης να καταλάβουν βίαια την Βουλή σε Βερολίνο και Μοναχό αντιστοιχα.

Ο Γερμανικός στρατός σκέφτονταν για ένα χρονικό διάστημα αν θα ακολουθήσει την νόμιμη κυβέρνηση, αλλά τελικά στράφηκε εναντίον των στασιαστών και τους νίκησε, όμως στο τέλος ο αρχηγός της Γερμανικής κυβέρνησης Έμπερτ, ο οποιος κατέστρεψε πλήρως την χώρα του, μισήθηκε πλήρως από τους συμπατριώτες του.

Αντίστοιχα κατά την διάρκεια της εξέγερσης του 1.993 μ.Χ. εναντία στο κοινοβούλιο στην Μόσχα, οι εξεγερμένοι διορίσαν προσωρινή κυβέρνηση προσπάθησαν εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης και εθνικής ταπείνωσης να καταλάβουν βίαια την Βουλή στην Μόσχα.

Ο Ρωσικός στρατός σκέφτονταν για ένα χρονικό διάστημα αν θα ακολουθήσει την νόμιμη κυβέρνηση, αλλά τελικά στράφηκε εναντίον των στασιαστών και τους νίκησε, όμως στο τέλος ο αρχηγός της Ρωσικής κυβέρνησης Γιέλτσιν, ο οποιος κατέστρεψε πλήρως την χώρα του, μισήθηκε πλήρως από τους συμπατριώτες του].

Ένα από τα βασικά μέλη του, ο Shafarevich υποστήριξε ότι οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στην Ρωσία θύμιζαν την διευθέτηση που επιβλήθηκε στην Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ένα άλλο μέλος. ο Konstantinov, ο οποίος προήδρευσε της οργανωτικής επιτροπής της ομάδας, δήλωσε ότι οι στόχοι της ομάδας ήταν να εκδιώξει τον Yeltsin από τον Πρόεδρο, να δημιουργήσει έναν νέο συνασπισμό κυβέρνηση που θα έπαιρνε τον έλεγχο των τιμών, θα τερμάτιζε την εξάρθρωση της βιομηχανίας εξοπλισμών και θα σταματούσε την απομάκρυνση των στρατευμάτων από τα κράτη του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.  

Το Dyen, ένα δεξιό εθνικιστικό περιοδικό που εκδόθηκε από αρκετούς εθνικιστές διανοούμενους, συμπεριλαμβανομένου του Aleksandr Dugin (κατηγορούμενος από τον Yeltsin ότι είναι αντισημίτης), έριξε το βάρος του πίσω από το FNS και λειτούργησε ως το αποτελεσματικό φερέφωνο του κόμματος.

Ο σύμμαχος του Ντούγκιν, Έντουαρντ Λιμόνοφ, έκανε επίσης το Εθνικό Μπολσεβίκικο Μέτωπό του συστατικό μέρος του FNS. Ως αποτέλεσμα της εμπλοκής του Ντούγκιν και του Λιμόνοφ, το FNS κέρδισε την υποστήριξη του Βέλγου Τρίτου Θεσιολόγου Jean-François Thiriart, ο οποίος ίδρυσε το Ευρωπαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης ως ένα δίκτυο ομάδων υποστήριξης σε όλη την Δυτική Ευρώπη.

Ωστόσο, ο συνδυασμός της ομάδας του σοβιετικού κομμουνισμού και του μαχητικού ρωσικού εθνικισμού δεν ήταν πάντα ένας άνετος γάμος. Μεταξύ των ιδρυτών ήταν ο Νικολάι Λυσένκο και το Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της Ρωσίας, μια σκληροπυρηνική εθνικιστική ομάδα που ισχυρίστηκε ότι εμπνεύστηκε από τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.

Ωστόσο, ένα φυλλάδιο που παρήγαγε ο Lysenko που περιείχε έντονα αντικαυκάσια συναισθήματα επικρίθηκε από έναν κομμουνιστή ηγέτη του FNS, με αποτέλεσμα το κόμμα του Lysenko να αποχωρήσει από το Μέτωπο τον Ιούλιο του 1993 μ.Χ., με τον Lysenko να απορρίπτει το κίνημα ως υπερβολικά κομμουνιστικό και διεθνιστικό.

Στις 28 Οκτωβρίου 1992 μ.Χ. ο Γιέλτσιν κήρυξε το FNS ως αντισυνταγματικό, καθιστώντας ουσιαστικά την ομάδα την πρώτη που τέθηκε εκτός νόμου μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ρωσία.

Ωστόσο, ο Konstantinov υποστήριξε ότι ο Yeltsin είχε υπερβεί την εξουσία του κάνοντας κάτι τέτοιο και δήλωσε ότι μόνο ένα δικαστήριο θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια δήλωση. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Συνταγματικό Δικαστήριο , το οποίο ανέτρεψε την απαγόρευση στις 12 Φεβρουαρίου 1993 μ.Χ.  

Το FNS ήταν μια από τις κορυφαίες ομάδες που ενεπλάκησαν στην ρωσική συνταγματική κρίση του 1993 μ.Χ. Η ομάδα ανακοίνωσε ακόμη και κατά την διάρκεια της κρίσης ότι είχαν δημιουργήσει μια σκιώδη κυβέρνηση και ετοιμάζονταν να πάρουν τον έλεγχο από τον Γιέλτσιν.

Πολλά ηγετικά μέλη της ομάδας συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στην φυλακή Lefortovo αμέσως μετά τις αναταραχές, ενώ το Μέτωπο, μαζί με το Ρωσικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα και το Κόμμα Ελεύθερης Ρωσίας του Alexander Rutskoy, απαγορεύτηκε να συμμετάσχει στις εκλογές για την Δούμα του 1993 μ.Χ.  

Ως αποτέλεσμα της μη συμμετοχής τους, η εθνικιστική ψήφος κυριαρχήθηκε από το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι, ο οποίος δεν είχε λάβει μέρος στο FNS.  Η ομάδα άρχισε να καταρρέει στα μέσα του 1994 μ.Χ. ως απάντηση στις εθνοτικές αναταραχές στον Βόρειο Καύκασο.

Η ηγεσία του FNS επιτέθηκε στον Γιέλτσιν για αυτό που θεωρούσαν ως σκληρή απάντησή του στον εθνοτικό αποσχισμό, αλλά οι υπερεθνικιστές ηγέτες Limonov και Alexander Barkashov, ο ηγέτης της ακροδεξιάς Ρωσικής Εθνικής Ενότητας και μια αναδυόμενη πολιτική δύναμη εκείνη την εποχή, επαίνεσαν.

Αυτό που έβλεπαν ως αποφασιστικότητα του Γιέλτσιν, με τον Μπαρκασόφ να προσφέρει ακόμη και στον Γιέλτσιν την χρήση του στρατού του δρόμου για χρήση στην Τσετσενία. Το 1994 μ.Χ., ορισμένα πρώην μέλη του μετώπου δημιούργησαν δύο μικρές εθνικιστικές οργανώσεις: μία υπό την ηγεσία του Valeri Smirnov και μία υπό την ηγεσία του Ilya Konstantinov.

Για κάποιους η στρατιωτική εξέγερση εθνικιστών και κομμουνιστών κατά του Γιέλτσιν το 1.993 μ.Χ. στην Ρωσία, εν μέσω οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χάους και εθνικής ταπείνωσης που έληξε με την παρέμβαση του στρατού, θυμίζει τα αντίστοιχα πραξικοπήματα των Γερμανών κομμουνιστών και εθνικιστών κατά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στην Γερμανία.

Και αυτά έγιναν εν μέσω οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χάους και εθνικής ταπείνωσης που έληξε με την παρέμβαση του στρατού (π.χ. το πραξικόπημα των Λίμπκχεντ, Λούξενμπουργκ, το πραξικόπημα Λίτβιτς-Καπ ή το πραξικόπημα της Μπυραρίας).

[Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις με την υποστήριξη του στρατού εθνικιστές πολιτικοί (οι Πρώσοι αριστόκράτες και οι σιλοβίκι) ανέλαβαν την εξουσία, αναδιοργάνωσαν την οικονομία και τον στρατό των κρατών τους και στην συνέχεια προσπάθησαν να ενώσουν τους πληθυσμούς τους που βρίσκονταν εκτός συνόρων των κρατών τους με την «μητέρα-πατρίδα», με διπλωματία ή ακόμα και με πόλεμο.

Οι μπολσεβίκοι περίμεναν μετά την νίκη τους στην Ρωσία, την Μολδαβία, την Ουκρανία, και την Λευκορωσία, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία και την προέλαση τους στην Πολωνία με στόχο την Δυτική Ευρώπη ότι οι λαοί της Ευρώπης θα επαναστατούσαν κατά των κυβερνήσεων τους και θα ενώνονταν μαζί τους (όπως πίστευαν και οι ηγέτες των επαναστατών στην Γαλλική Επανάσταση) εν μέσω μάλιστα μίας μεγάλης Ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και υγειονομικής, κάτι που πιστεύουν ότι θα γίνει και μέσω της Ρωσικής νίκης στον Ρωσοουκρανικό πόλεμο του 2022 μ.Χ.

Οι Ρώσοι αναμένονται να σαρώσουν την Ουκρανία και όλες τις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ που είναι σύμμαχοι των Γερμανών, όπως ακριβώς έκαναν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς και τους συμμάχους τους, αλλά και όπως ακριβώς έκαναν και οι ίδιοι οι Γερμανοί με την Πολωνία και ην Δυτική Ευρώπη στον ίδιο ακριβώς πόλεμο].

Ο δε εθνικιστής Ζιρινόφσκι αν και είχε Εβραϊκή καταγωγή από τον πατέρα του και Ρωσική από την μητέρα του μισούσε το Ισραήλ και τους Εβραίους και δήλωνε αντισιωνιστής και ότι ο ίδιος ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός.

Ρώτησε κάποτε ρητορικά: «Γιατί να απορρίψω το ρωσικό αίμα, την ρωσική κουλτούρα, την ρωσική γη και να ερωτευτώ τον Εβραϊκό λαό μόνο εξαιτίας αυτής της σταγόνας αίματος που άφησε ο πατέρας μου στο σώμα της μητέρας μου»;.

Οι πολιτικές θέσεις του Ζιρινόφσκι είναι ποικίλες.  Κατά την διάρκεια των Προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ το 1996 μ.Χ. εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον υποψήφιο Πατ Μπιούκαναν σχετικά με το σχόλιο του τελευταίου σχετικά με το Αμερικάνικο κογκρέσο, το οποίο είχε χαρακτήρισε ως "επικράτεια κατεχόμενη από το Ισραήλ".

Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι και η Ρωσία και οι ΗΠΑ ήταν "υπό κατοχή" και ότι "για να επιβιώσουμε, θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ειδικές περιοχές και στις δύο χώρες προκειμένου να απελάσουμε αυτή την μικρή αλλά ενοχλητική φυλή"."

Ο Μπιούκαναν αρνήθηκε με σφοδρότητα την υποστήριξη δηλώνοντας ότι θα προσέφερε ασφαλές καταφύγιο στις μειονότητες σε περίπτωση που ο Ζιρινόφσκι εκλεγόταν Ρώσος Πρόεδρος, προκαλώντας την αντίδραση του Ζιρινόφσκι, ο οποίος δήλωσε: "Έβρεξες τα παντελόνια σου μόλις έλαβες τα συγχαρητήρια μου. Ποιον φοβάσαι; τον Σιωνισμό;"

Πέρα από τις δημόσια διατυπωμένες ανησυχίες του για τον κίνδυνο οι Τούρκοι και οι Καυκάσιοι να εκτοπίσουν τον ρωσικό πληθυσμό από τις περιοχές που κατοικούν, o Ζιρινόφσκι είχε υποστηρίξει ότι όλοι οι Κινέζοι και Ιάπωνες έπρεπε να απελαθούν από την Ρωσία.

Κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ το 1992 μ.Χ., είχε απευθύνει δημόσια στην τηλεόραση έκκληση για την "προστασία της λευκής φυλής" και είχε προειδοποιήσει ότι οι λευκοί Αμερικάνοι βρίσκονταν ενώπιον του κινδύνου η χώρα τους θα γεμίσει με Αφροαμερικάνους και Λατίνους.

To 2016 μ.Χ. διατύπωσε απειλές κατά του πρώην Προέδρου της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος είχε διοριστεί κυβερνήτης της Οδησσού, λέγοντας το εξής: "Θα πυροβολήσουμε όλους τους κυβερνήτες, ξεκινώντας από τον Σαακασβίλι...".

Ο Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι είχε προτείνει να εφαρμοστεί η πολυγαμία στην Ρωσία, αφού είδε ότι ο Ραμζάν Καντίροφ υποστήριξε την ιδέα αυτή στην Δημοκρατία της Τσετσενίας. Ζήτησε περιορισμένη πώληση πολεμικών όπλων στο Ιράν και να μην δοθούν τα Νησιά Κύριλλος στην Ιαπωνία και να ριχτούν τα πυρηνικά απόβλητα της Ρωσίας και πυρηνικά όπλα στην χώρα αυτή.

Στο βιβλίο που έγραψε ο Ζιρινόφσκι με τίτλο «The Last Break Southward (1995 μ.Χ.)», ο Ζιρινόφσκι περιέγραψε την κοσμοθεωρία του. «Από την δεκαετία του 1980 μ.Χ., έχω επεξεργαστεί μια γεωπολιτική αντίληψη - την τελευταία εισβολή προς τα Νότια, έτσι ώστε η εμβέλεια της Ρωσίας στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού και της Μεσογείου».

Αυτή είναι "πραγματικά η λύση για τη σωτηρία του ρωσικού έθνους... Λύνει όλα τα προβλήματα και κερδίζουμε ηρεμία". Η Ρωσία θα κυβερνήσει τον χώρο «από την Καμπούλ στην Κωνσταντινούπολη». Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ένιωθαν πιο ασφαλείς με τη ρωσική κυριαρχία στην περιοχή, αφού οι πόλεμοι εκεί θα σταματούσαν υπό την Ρωσική κυριαρχία.

Ίσως, μερικοί άνθρωποι στην Καμπούλ, την Τεχεράνη ή την Άγκυρα να μην το ήθελαν, αλλά πολλοί άνθρωποι θα ένιωθαν καλύτερα. «Οι Πέρσες και οι Τούρκοι θα υπέφεραν λίγο, αλλά όλοι οι υπόλοιποι θα κέρδιζαν».

Οι «καμπάνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας πρέπει να χτυπούν από την Μεσόγειο ως τον Ινδικό Ωκεανό». Και η Ιερουσαλήμ πλησιάζει. Είναι απαραίτητο «ο Χριστιανικός κόσμος να επανενωθεί στην Ιερουσαλήμ».

Το Παλαιστινιακό πρόβλημα μπορεί να λυθεί με μερική μεταφορά του Παλαιστινιακού πληθυσμού σε εδάφη της Τουρκίας και του Ιράν. Η μεγάλη ρωσική γλώσσα και το ρωσικό ρούβλι θα χρησιμοποιούσαν τους λαούς της Εγγύς Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας με ρωσική υπηκοότητα.

Κατά μήκος της Νότιας σφαίρας της Ρωσίας από την Ινδία έως τον Βόσπορο, άλλες σφαίρες επιρροής θα εκτείνονται από τον Βορρά προς τον Νότο στην επικείμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η Λατινική Αμερική θα είναι στην Αμερικανική σφαίρα, η Αφρική στην Ευρωπαϊκή σφαίρα.

Η Ιαπωνία και η Κίνα θα κυβερνήσουν την Νοτιοανατολική Ασία, την Ινδονησία και την Αυστραλία. Παντού «η κατεύθυνση είναι ίδια — Βορράς-Νότος». Γεωπολιτικά, είδε την θέση του λογική: «Επομένως, η κατανομή κατά μήκος μιας τέτοιας γεωπολιτικής φόρμουλας θα ήταν πολύ ευεργετική για ολόκληρη την ανθρωπότητα και σε όλο τον πλανήτη θα δημιουργηθεί ζεστό και ξεκάθαρο πολιτικό κλίμα».

"Σε αυτήν την περίπτωση, χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο με τουλάχιστον πλανητική σκέψη", που θα συνειδητοποιούσε "τη γεωπολιτική φόρμουλα, που εγγυάται τα συμφέροντα της πλειοψηφίας στον πλανήτη…

Αυτή είναι η μοίρα της Ρωσίας. Είναι προορισμός, μοίρα... Πρέπει να κάνουμε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή… Αυτό είναι γεωπολιτική». Θα το κάναμε, διαβεβαίωσε ο Ζιρινόφσκι αναφερόμενος στον εαυτό του, με τις προσπάθειες ενός «έντιμου, επίμονου, πατριωτικά εμπνευσμένου Προέδρου».

Ο Ζιρινόφσκι υποστήριζε την μεγάλη επέκταση του εδάφους της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Αλάσκας και της Φινλανδίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., ένα συχνό σκηνικό που χρησιμοποιούσε για ομιλίες και εκδηλώσεις τύπου ήταν ένας χάρτης της Ρωσίας που επεκτεινόταν ανατολικά μέσω της Αλάσκας και δυτικά μέσω της Φινλανδίας.

Ο Ζιρινόφσκι είχε μια τάση για γεωπολιτική κυριαρχία. Πίστευε ότι ήταν το πεπρωμένο της Ρωσίας να κυριαρχήσει στα κυρίως μουσουλμανικά εδάφη μεταξύ των πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών και του Ινδικού Ωκεανού. Ο Ζιρνόφσκι δήλωσε έντονη επιθυμία να αφαιρέσει την μουσουλμανική επιρροή στον κόσμο.

Το 1994 μ.Χ., ενώ εξέφρασε την επιθυμία του η Ρωσία να κατακτήσει ισλαμικά έθνη όπως το Ιράν, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία για τις προμήθειες πετρελαίου τους, ο Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι «όλος ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί ότι αν η Ρωσία το χρειάζεται, είναι για το καλύτερο».

Ο Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι «η πλειονότητα της ανθρωπότητας ενδιαφέρεται να διαλύσει τον μουσουλμανικό κόσμο. Ο μουσουλμανικός κίνδυνος πρέπει να εξαλειφθεί». Δήλωσε ότι πίστευε ότι η «τελευταία πορεία του ρωσικού στρατού προς τα Νότια θα τον οδηγούσε στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού και στην Μεσόγειο και θα σήμαινε απελευθέρωση για 20 εκατομμύρια Κούρδους, εκατοντάδες χιλιάδες Μπαλούτσι (και) Πουστούν».

Δήλωσε επίσης ότι «το χτύπημα των ρωσικών Ορθοδόξων καμπάνων στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού και της Μεσογείου θα ήταν ο ήχος της ειρήνης για τους ανθρώπους της περιοχής». Το 1994 μ.Χ., ο Ζιρνόφσκι έγραψε ότι «το να φτάσει η Ρωσία στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού και της Μεσογείου είναι ένα έργο που θα είναι η σωτηρία του Ρωσικού έθνους».

Ο Ζιρινόφσκι πιστεύει ότι η κατοχή πυρηνικών όπλων από την Ρωσία (και η απειλή χρήσης τους) θα εμπόδιζε άλλα έθνη να σταματήσουν τις επεκτατικές κινήσεις από την πλευρά τους. Τον Μάρτιο του 2000 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι δήλωσε την σημασία της δημιουργίας ενός στρατιωτικού μπλοκ από την Ρωσία για την αντιμετώπιση του ΝΑΤΟ.

Δήλωσε ότι ένα τέτοιο μπλοκ θα "αποτελείται από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας . Όλοι οι Ορθόδοξοι θα πρέπει να ενωθούν, αφού ο δυτικός πολιτισμός έχει ενωθεί εναντίον τους" όπως και "οι μουσουλμάνοι από την Ανατολή και Νότια».

Πρόσθεσε επίσης και την Ουκρανία και την Βουλγαρία ως έθνη που πίστευε ότι θα ήταν μέρος ενός τέτοιου μπλοκ. Ο Ζιρινόφσκι εξέφρασε την έντονη επιθυμία για επανένωση της Ρωσίας με πρώην Σοβιετικά κράτη στην Βαλτική.

Τον Οκτώβριο του 1991 μ.Χ., ο Zhirinivsky εξέφρασε την προθυμία του να λάβει πολύ πιο ακραία μέτρα, απειλώντας να θάψει πυρηνικά απόβλητα κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας με την Βαλτική και να εκτοξεύσει την ακτινοβολία τους στην Βαλτική χρησιμοποιώντας ανεμιστήρες. Ο Ζιρινόφσκι δήλωσε:

«Η Βαλτική είναι ρωσική γη. Θα σε καταστρέψω. Θα αρχίσω να θάβω πυρηνικά απόβλητα στην συνοριακή ζώνη της περιφέρειας Σμολένσκ. Το Semipalatinsk [χώρος πυρηνικών δοκιμών] θα μεταφερθεί στην περιοχή σας.

Εσείς οι Λιθουανοί θα πεθάνετε από ασθένειες και ακτινοβολία. Θα αφαιρέσω τους Ρώσους και τους Πολωνούς. Είμαι θεός. Είμαι τύραννος. Δεν θα υπάρχουν Λιθουανοί, Λετονοί ή Εσθονοί στην Βαλτική. Θα ενεργήσω όπως ο Χίτλερ το 1932 μ.Χ.

Τον Δεκέμβριο του 1993 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι πίστευε ότι η Εσθονία θα αναγκαζόταν ξανά σε ένωση με την Ρωσία με «οικονομικά μέσα». Αναλυτικά: «Αν δεν συμπεριφέρονται σωστά, θα τους σβήσουμε τα φώτα». Παράλληλα, ο Ζιρινόφσκι εξέφρασε την προθυμία του η χώρα αυτή να επιτρέψει ως ένα ανεξάρτητο κράτος της Βαλτικής, αλλά που «το μέγεθος του να μειώνεται στο μέγεθος του Λιχτενστάιν».

Τον Ιανουάριο του 1994 μ.Χ., η Le Monde δημοσίευσε έναν αυτόματο χάρτη του Ζιρινόφσκι που έδειχνε την πρωτεύουσα της Εσθονίας, το Ταλίν, και την πρώην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το Κάουνας, ως ελεύθερες πόλεις-κράτη, με την υπόλοιπη Βαλτική ως μέρος της Ρωσίας.

Περίπου την περίοδο της εκστρατείας του το 2008 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι ενθάρρυνε τους Ρώσους που ζούσαν στην Βαλτική να επιδιώξουν αυτονομιστικά κινήματα. Τον Αύγουστο του 2014, ο Ζιρινόφσκι απείλησε να βομβαρδίσει με βόμβες διασποράς την Βαλτική.

Τον Ιανουάριο του 1994, ο Ζιρινόφσκι δήλωσε την επιμονή του ότι η Θράκη και του ιστορικό (δήθεν) «μακεδονικό έδαφος» να επιστραφεί από την Ελλάδα στον έλεγχο της Βουλγαρίας, όπως και η Ρουμανικό Βόρειο τμήμα της Dobruja.

Ο Ζιρινόφσκι εξέφρασε την υποστήριξη του για την θέση του ΚΚΚ (κομμουνιστικού κόμματος Κίνας) για το Σιντζιάνγκ και το Θιβέτ, καθώς και για τον σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξη στην Κεντρική Τηλεόραση της Κίνας τον Δεκέμβριο του 2017 μ.Χ.

Το 1994 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι έγραψε, "Η Γεωργία είναι ένα εμπόδιο για εμάς. Πρέπει να αλλάξουμε τα σύνορα μας με το κράτος αυτό".

Ο Ζιρινόφσκι πρότεινε η Ρωσία να επεκτείνει την επικράτειά της προσαρτώντας την Φινλανδία. Ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., πρότεινε συχνά ότι η Φινλανδία (η οποία ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας πριν από το 1917 μ.Χ.) έπρεπε να επιστρέψει στην Ρωσική κυριαρχία.

Σε μια ομιλία του τον Φεβρουάριο του 2015 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι υποστήριξε την καύση του Παρισιού καθώς και των πόλεων άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Στην προεκλογική του εκστρατεία το 1991 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι υποσχέθηκε ότι θα ταΐζε όλη την Ρωσία εντός 72 ωρών από την ανάληψη των καθηκόντων του, χρησιμοποιώντας στρατιωτική βία για να εξαναγκάσει την Γερμανία να τους προμηθεύσει τρόφιμα, λέγοντας: «Θα φέρω στρατεύματα στην πρώην Ανατολική Γερμανία —ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι, θα χτυπήσουν τα όπλα τους, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών, και όλα θα εμφανιστούν».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι εξέπεμψε απειλές για πυρηνική επίθεση στην Γερμανία. Στα τέλη του 1993 μ.Χ., δήλωσε ότι θα εκτόξευε με πυρηνικά την Γερμανία εάν παρέμβαινε ποτέ στις ρωσικές υποθέσεις.

Ο Ζιρινόφσκι έκανε σχόλια δηλώνοντας ότι προτιμούσε να δει μια Γερμανία που ήταν «τόσο μικρή όσο η Αυστρία». Αυτά τα σχόλια πιστεύεται ότι προκάλεσαν τη διάλυση μιας πίστης που υπήρχε κάποτε μεταξύ του LDPR και της ακροδεξιάς της Γερμανίας. Τον Φεβρουάριο του 2015, ο Ζιρινόφσκι υποστήριξε την καταστροφή της Γερμανίας.

Τον Ιανουάριο του 1994, ο Ζιρινόφσκι επέμεινε ότι η Θράκη και το (δήθεν) «ιστορικό μακεδονικό» έδαφος έπρεπε να επιστραφούν από την Ελλάδα στον έλεγχο της Βουλγαρίας. Ο Ζιρινόφσκι ανέφερε κάποτε ότι «Οι Τούρκοι θα τρώνε κεμπάπ στην Άγκυρα και θα δημιουργήσουμε μια Μεγάλη Ελλάδα» και επίσης ότι η Κωνσταντινούπολη σύντομα θα γινόταν ξανά Κωνσταντινούπολη.

Ο Ζιρινόφσκι πρότεινε κάποτε την άρση των περιορισμών στις πωλήσεις όπλων στο Ιράν. Ο Ζιρινόφσκι επίσης, προηγουμένως, έδειξε την επιθυμία της Ρωσίας να καταλάβει το Ιρανικό έδαφος. Το 2019 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι κάλεσε την Ρωσία και το Ιράν να δημιουργήσουν μια κοινή στρατιωτική βάση.

Το 1995, ο Ζιρινόφσκι καταδίκασε την διχοτόμηση της Ινδίας κατά την διάρκεια μιας επίσκεψής του στην χώρα και κάλεσε την Ινδία να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Κάλεσε επίσης για δωρεά ρωσικών όπλων στην Ινδία, μεγαλύτερες εισαγωγές «υψηλής ποιότητας Ινδικών τροφίμων και καταναλωτικών αγαθών» αντί για «αγαθά τρίτης κατηγορίας από μουσουλμανικές χώρες» και εξέφρασε την υποστήριξη για την θέση της Ινδίας για την σύγκρουση της με το Πακιστάν στο Κασμίρ.

Ο Ζιρινόφσκι και το LDPR ήταν αρχικά αντισιωνιστές και συχνά υποστήριζαν αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τις «σιωνιστικές συνωμοσίες» Το LDPR έχει φλερτάρει ενεργά τους αντισημιτικούς ψηφοφόρους. Αρνήθηκε τους ισχυρισμούς ότι ήταν μέλος του Shalom, ενός κλάδου της Αντισιωνιστικής Επιτροπής του Σοβιετικού κοινού.

Ο Ζιρινόφσκι επισκέφθηκε το Ισραήλ για πρώτη φορά το 2003 μ.Χ. Ένα θυγατρικό κόμμα του LDPR ιδρύθηκε επίσης εκείνη την χρονιά στο Ισραήλ για να εκπροσωπήσει Ισραηλινούς ρωσικής καταγωγής. Το 2004 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι ζήτησε ένα «κοινό μέτωπο» μεταξύ Ρωσίας και Ισραήλ ενάντια στον ισλαμικό εξτρεμισμό.

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Ισραήλ το 2006 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι δήλωσε την υποστήριξή του για στενότερους δεσμούς με το Ισραήλ και δήλωσε ότι «η Ρωσία δεν θα επιτρέψει ποτέ κανένα είδος βίας κατά του Ισραήλ».

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι εξέπεμψε απειλές για πυρηνική επίθεση στην Ιαπωνία. Αναφέρθηκε ότι είχε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., παρατήρησε, "Θα βομβάρδιζα τους Ιάπωνες. Θα έπλευα με το μεγάλο ναυτικό μας γύρω από το μικρό νησί τους, και αν έφτιαχναν τόσο πολύ κοντά σε εμάς, θα τους πυροβολούσα."

Στα τέλη του 1993 μ.Χ., δήλωσε ότι θα εκτόξευε πυρηνικά την Ιαπωνία εάν ποτέ παρέμβει στις ρωσικές υποθέσεις.  Ο Ζιρινόφσκι πρότεινε κάποτε την πώληση της διεκδίκησης της Ρωσίας στις αμφισβητούμενες Κουρίλες Νήσους στην Ιαπωνία για 50 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τον Αύγουστο του 2014, ο Ζιρινόφσκι απείλησε να βομβαρδίσει την Πολωνία με βόμβες διασποράς.

Ο Ζιρινόφσκι υποστήριξε την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και τους συμμάχους της κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας. Τον Ιανουάριο του 1994 μ.Χ, ο Ζιρινόφσκι δήλωσε: "Υποστηρίζουμε τους Σέρβους και η άποψη μας είναι ότι τα Σερβικά εδάφη--η Σερβική Δημοκρατία και η Δημοκρατία της Σερβικής Κράινα θα πρέπει να βρίσκονται εντός της Δημοκρατίας της Σερβίας ." [10] Δήλωσε επίσης ότι θα ήταν «ευτυχισμένος αν η Ρωσία και η Σερβία είχαν κοινά σύνορα».

Το 2000 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι υποστήριζε μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας , της Λευκορωσίας και της Γιουγκοσλαβίας , ως αντίθεση στο ΝΑΤΟ.

Ο Ζιρινόφσκι έγραψε κάποτε ότι η Ρωσία πρέπει να προσαρτήσει όλες τις τουρκικές χώρες γιατί ο Ρώσος στρατιώτης «πρέπει να καθαρίσει τις μπότες του στον Ινδικό Ωκεανό».

Μέχρι το 2008 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι υποστήριζε τις προσπάθειες της Ρωσίας να παρασύρει την Τουρκία μακριά από την δυτική συμμαχία. Ο Ζιρινόφσκι συμβούλεψε τον Τούρκο: «Μάθε Ρωσικά, μην κοιτάς προς την Δύση, κοίτα Βόρεια. Δεν σε θέλει η ΕΕ , αλλά εμείς σε θέλουμε. Θα σου δώσουμε αέριο, εσύ δώσε μας καρύδια»!

 Χλευάζοντας το ΝΑΤΟ (του οποίου είναι μέλος η Τουρκία) ως «ιμπεριαλιστική λέσχη», ο Ζιρινβόσκι προέτρεψε την Τουρκία να ξεχάσει την Ευρώπη και να δημιουργήσει μια συμμαχία με την Ρωσία.

Τον Νοέμβριο του 2015, μετά από ένα περιστατικό στο οποίο ένα ρωσικό βομβαρδιστικό καταρρίφθηκε από μαχητικό αεροσκάφος F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας μετά από παραβίαση του εναέριου χώρου, δήλωσε σε μια ομιλία του στην Δούμα ότι η Ρωσία πρέπει να πυροδοτήσει μια πυρηνική βόμβα στον Βόσπορο. να δημιουργήσει ένα κύμα τσουνάμι ύψους 10 μέτρων που θα εξαφάνιζε τουλάχιστον 9 εκατομμύρια κατοίκους της Κωνσταντινούπολης. 

Το 2018 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι παρευρέθηκε στην τελετή ορκωμοσίας του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και επαίνεσε τους βελτιωμένους δεσμούς μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Ο Ζιρινόφσκι στην συνέχεια ισχυρίστηκε ότι ο Ερντογάν είχε εκφράσει ενδιαφέρον για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ.

Στη δεκαετία του 1990 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι απέρριψε την ουκρανική ανεξαρτησία, πιστεύοντας ότι η Ουκρανία ήταν μέρος του ρωσικού κράτους.

Τον Μάιο του 2015 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι ο πρώην Πρόεδρος της Γεωργίας (και τότε κυβερνήτης της Οδησσού της Ουκρανίας) Μιχαήλ Σαακασβίλι, θα έπρεπε να σκοτωθεί: «Θα πυροβολήσουμε όλους τους κυβερνήτες σας, ξεκινώντας από τον Σαακασβίλι, και μετά θα φοβηθούν. Θα είναι μια διαφορετική κατάσταση στην Ευρώπη και την Ουκρανία... Ας στοχεύσουμε στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον»..

Τον Ιούλιο του 2017, ο Ζιρινόφσκι παρατήρησε ότι «το τελικό αποτέλεσμα» της αναταραχής στην Ουκρανία θα ήταν ότι η χώρα θα διχαστεί μετά από πολλούς γύρους διαπραγματεύσεων. Παρατήρησε ότι «η Νοτιοανατολική Ουκρανία και ο Ρωσικός πληθυσμός θα έπρεπε να ενωθούν στην Ρωσία, αλλά η Βορειοδυτική θα γίνει ένα εθνικιστικό κράτος επτά έως οκτώ εκατομμυρίων ανθρώπων… θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Τον Φεβρουάριο του 2018 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι πρότεινε την χρήση πυρηνικής βόμβας στην Ουκρανία για να σκοτώσει τον Πέτρο Ποροσένκο , σημειώνοντας ότι η Ρωσία πρέπει να ρίξει "μια μικροσκοπική βόμβα. Όχι μια μεγάλη Χιροσίμα, αλλά μια μικρή. Ακριβώς εκεί που είναι η κατοικία του Ουκρανού προέδρου Ποροσένκο".

Ο Ζιρινόφσκι δήλωσε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν ο «χειρότερος εχθρός της Ρωσίας των τελευταίων Αιώνων».

Κατά την διάρκεια της εκστρατείας του το 2008 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι πρότεινε την ρίψη πυρηνικών όπλων στον Ατλαντικό προκειμένου να προκληθεί τσουνάμι να πλημμυρίσει την Μεγάλη Βρετανία. Περίπου την ίδια εποχή, ο Ζιρινόφσκι οργάνωσε μια αντιβρετανική συγκέντρωση έξω από την πρεσβεία του Ηνωμένου Βασιλείου στην Μόσχα.

Κατά τη διάρκεια των γενικών εκλογών του Ηνωμένου Βασιλείου το 2019 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι και το LDPR υποστήριξαν τον ηγέτη του Συντηρητικού Κόμματος Μπόρις Τζόνσον προκειμένου να «βγάλουν γρήγορα την Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Ο Ζιρινόφσκι κράτησε μια πολύ εχθρική στάση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατηγορώντας τις για όλους τους πολέμους και τις ασθένειες του κόσμου, ιδιαίτερα για το AIDS.

Το 1991 μ.Χ., απείλησε ότι, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σταματούσαν να υποστηρίζουν τα αυτονομιστικά κινήματα στην Σοβιετική Ένωση, θα ιδρύσει ένα ανεξάρτητο κράτος στην επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών που κατοικείται αποκλειστικά από Αφροαμερικανούς.

Στην εκστρατεία του το 1996 μ.Χ., οι ευρύτεροι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής του Ζιρινόφσκι θα απαιτούσαν την υπονόμευση της θέσης των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο προκειμένου να αναδιαρθρωθεί η υπάρχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Ο Ζιρινόφσκι και το κόμμα του αντιτάχθηκαν στην συνθήκη START II , ​​υποστηρίζοντας ότι έκανε την Ρωσία δευτερεύον κράτος. Σύμφωνα με τον Ζιρινόφσκι, το κόμμα του υποστήριξε μόνο συμφωνίες «που δεν εξευτελίζουν, προσβάλλουν ή περιορίζουν τη Ρωσία ως μεγάλο έθνος».

Ο Ζιρινόφσκι πίστευε ότι υπήρχε πάρα πολλή Αμερικανική κουλτούρα στην Ρωσική τηλεόραση, ιδιαίτερα βίαια προγράμματα και διαφημίσεις. Στην δεκαετία του 1990 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι σκόπευε να διαπραγματευτεί μια συμφωνία για την επιστροφή της Αλάσκας από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνέχισε να ενθαρρύνει την Ρωσία να πάρει πίσω την Αλάσκα.

Ο Ζιρινόφσκι ήταν επίσης φίλος με τον πρώην ηγέτη της Κου Κλουξ Κλαν , Ντέιβιντ Ντιουκ , τον οποίο κάποτε αποκαλούσε τον «αγαπημένο του Αμερικανό πολιτικό».

Κατά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι υποστήριξε ενεργά τον Ντόναλντ Τραμπ ως υποψήφιο. Ο Τραμπ ήταν υποψήφιος και τελικά νίκησε την Χίλαρι Κλίντον, σύζυγο του πρώην προέδρου Μπιλ Κλίντον. Ο Ζιρινόφσκι είχε εκφράσει την προσωπική του περιφρόνηση και για τους δύο Κλίντον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ.

Η υποστήριξη του Τραμπ από τον Ζιρινόφσκι οφειλόταν στο γεγονός ότι, στην Ρωσία, ο Τραμπ συχνά συγκρίθηκε με τον Ζιρινόφσκι, κυρίως λόγω της ομοιότητας του στυλ απόδοσής τους. Ο Ζιρινόφσκι είπε ότι ελπίζει να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας εάν ο Τραμπ γινόταν Πρόεδρος.

Ο Ζιρινόφσκι υποσχέθηκε ότι, σε περίπτωση νίκης του Τραμπ, θα του έπινε σαμπάνια. Μετά την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα διοργάνωσε ένα εορταστικό συμπόσιο για 100 χιλιάδες ρούβλια (1,5 χιλιάδες δολάρια ΗΠΑ).

Ωστόσο, μετά την πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ στην Συρία τον Απρίλιο του 2017 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι είπε ότι η εξωτερική πολιτική του Τραμπ δεν ταιριάζει με αυτή που υποστήριξαν οι ψηφοφόροι του και δήλωσε ότι θα έπινε σαμπάνια για να γιορτάσει την παραπομπή του Τραμπ. Μέχρι το τέλος της Προεδρίας του Τραμπ, ο Ζιρινόφσκι τον είχε πικραθεί μαζί του.

Ο Ζιρινόφσκι ήταν γνωστός για τα σχόλια του σχετικά με άλλες χώρες, έχοντας εκφράσει την επιθυμία να επανενώσει χώρες του πρώην Σοβιετικού «κοντινού εξωτερικού » με την Ρωσία εντός των συνόρων της Ρωσίας του 1900 μ.Χ. (συμπεριλαμβανομένης της Φινλανδίας και της Πολωνίας).

Υποστήριξε την βίαιη ανάκτηση της Αλάσκας από τις Ηνωμένες Πολιτείες (που θα γινόταν στην συνέχεια «ένα εξαιρετικό μέρος για να βάλουν τους Ουκρανούς »), την μετατροπή του Καζακστάν σε «πίσω αυλή της Ρωσίας» και την πρόκληση πολέμων μεταξύ των φυλών και των εθνών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και την κατοχή σε ότι μείνει όταν τελειώσουν οι πόλεμοι αυτοί από την Ρωσία.

Ο Ζιρινόφσκι, ο οποίος ενθάρρυνε τον αυτονομισμό εντός της ρωσικής μειονότητας στις χώρες της Βαλτικής, ενέκρινε την βίαιη εκ νέου κατοχή αυτών των χωρών και είπε ότι τα πυρηνικά απόβλητα της Ρωσίας θα πρέπει να απορρίπτονται εκεί.

Ο Ζιρινόφσκι υποστήριξε τις σχέσεις Ισραήλ-Ρωσίας, αλλά είπε ότι το Ισραήλ έπρεπε να κάνει την Ρωσική επίσημη γλώσσα του. Πίστευε επίσης ότι το Ισραήλ πρέπει να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πίστευε ότι οι Ρώσοι κινδυνεύουν στο Ισραήλ και θα έπρεπε να τεθούν υπό την προστασία της Ρωσικής αστυνομίας. Ο Ζιρινόφσκι ηγήθηκε πολλών επίσημων ρωσικών αντιπροσωπειών στο Ισραήλ, για λογαριασμό της ρωσικής κυβέρνησης. Επισκεπτόμενος το Ισραήλ, είπε ότι ανησυχεί κυρίως για την οικονομική κατάσταση για περισσότερους από ένα εκατομμύριο Ρώσους που ζουν στο Ισραήλ.

Για να εξαλειφθεί η γρίπη των πτηνών, πρότεινε να εξοπλιστεί όλος ο πληθυσμός της Ρωσίας και να διατάξει αυτούς και τα στρατεύματα να καταρρίψουν τα μεταναστευτικά πουλιά που επέστρεφαν στην Ρωσία τον χειμώνα .

Το 1999 μ.Χ., κατά την έναρξη του Δεύτερου Πολέμου της Τσετσενίας, ο Ζιρινόφσκι, ένθερμος υποστηρικτής του πρώτου πολέμου στην Τσετσενία στα μέσα της δεκαετίας του 1990 μ.Χ., υποστήριξε το χτύπημα ορισμένων Τσετσενικών χωριών με τακτικά πυρηνικά όπλα. Υποστήριξε επίσης την χρήση πυρηνικών όπλων και τον ναυτικό αποκλεισμό που θα επιβληθεί από την πείνα σε περίπτωση ρωσικού πολέμου εναντίον της Ιαπωνίας.

Ο Ζιρινόφσκι χαιρέτισε αυτό που περιέγραψε ως "δημοκρατική διαδικασία" στο Ιράκ υπό τον Σαντάμ Χουσεΐν , τον οποίο υποστήριξε σθεναρά. Η φιλία χρονολογήθηκε τουλάχιστον από τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου το 1991 μ.Χ., κατά την διάρκεια της οποίας ο Ζιρινόφσκι έστειλε αρκετούς ένοπλους εθελοντές από την ομάδα "Γεράκια του Ζιρινόφσκι" για να υποστηρίξουν τον Ιρακινό Πρόεδρο. Ήταν επίσης κοντά στον Σέρβο εθνικιστή ηγέτη Vojislav Šešelj.

Ο Ζιρινόφσκι είπε ότι ονειρευόταν την ημέρα «που οι Ρώσοι στρατιώτες θα μπορούν να πλύνουν τις μπότες τους στα ζεστά νερά του Ινδικού Ωκεανού και να μεταβούν σε καλοκαιρινές στολές όλο τον χρόνο» μετά την κατάκτηση του Αφγανιστάν, του Ιράν και της Τουρκίας από την Ρωσία και την κατοχή του Περσικού Κόλπου και της Μεσογείου.

Δήλωσε ότι η Ρουμανία είναι ένα τεχνητό κράτος που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε από Ιταλούς Τσιγγάνους που κατέλαβαν εδάφη από την Ρωσία, την Βουλγαρία και την Ουγγαρία.

Το 2005 μ.Χ., το Καζακστάν κήρυξε τον Ζιρινόφσκι persona non grata στο έδαφος της ιστορικής του πατρίδας, λόγω της αμφιλεγόμενης ομιλίας του σχετικά με την αλλαγή των συνόρων Ρωσίας-Καζακστάν, στην οποία αμφισβήτησε την θέση των Καζάκων στην ιστορία.

Ο Ζιρινόφσκι κατηγόρησε την Μεγάλη Βρετανία (σύμφωνα με αυτόν, «την πιο βάρβαρη χώρα στον πλανήτη») ότι υποδαύλισε τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Μετά το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας το 2008 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι υποστήριξε την ρωσικής αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας. «Θα έπρεπε να είχαμε βάλει υπό έλεγχο ολόκληρη την επικράτεια της Γεωργίας», δήλωσε. 

Στην πρεμιέρα της ταινίας Taras Bulba το 2009 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι δήλωσε: «Όλοι όσοι δουν την ταινία θα καταλάβουν ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ένας λαός – και ότι ο εχθρός είναι από την Δύση».

Γράφοντας για την Μαρίν Λεπέν , η Ζιρινόφσκι το 2011 μ.Χ. είπε ότι θα μπορούσε να κάνει ότι και ο πατέρας της: «Αντί να λέει ότι το Ισλάμ είναι τρομοκρατία, απλώς επιμένει ότι η Γαλλία είναι ένα κοσμικό έθνος που δεν θα αντέξει εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους να ασκούν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις.

Με αυτό το επιχείρημα, ο Μαρίν υπερασπίστηκε έξυπνα το δικαίωμα του γαλλικού λαού σε ένα κοσμικό έθνος». Σε αυτό το πνεύμα, η Ζιρινόφσκι είπε ότι η Λεπέν έχει την «ευκαιρία να εκπροσωπήσει την Γαλλική πλειοψηφία».

Στον απόηχο της πτώσης του μετεωρίτη του Τσελιάμπινσκ τον Φεβρουάριο του 2013 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι αναφέρθηκε από το Ρωσικό Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων να ισχυρίζεται ότι «Δεν είναι μετεωρίτες που πέφτουν, είναι η δοκιμή ενός νέου όπλου από τους Αμερικανούς».

Τον Αύγουστο του 2014 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι απείλησε την Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής με βομβαρδισμούς με βόμβες διασποράς, καταδικάζοντάς τες όλες να εξαφανιστούν. Έτσι δήλωσε:

«Τι θα μείνει από την Βαλτική; Δεν θα μείνει τίποτα από αυτά. Εκεί σταθμεύουν αεροπλάνα του ΝΑΤΟ. Υπάρχει ένα σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας. Στην Πολωνία – την Βαλτική – είναι συνολικά καταδικασμένοι. Θα εξαφανιστούν. Δεν θα μείνει τίποτα. Ας το ξανασκεφτούν αυτό, αυτοί οι ηγέτες αυτών των μικρών νάνων κρατών. Πώς αφήνουν τον εαυτό τους ευάλωτο».

Τίποτα δεν απειλεί την Αμερική, είναι πολύ μακριά. Αλλά οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα τεθούν υπό την απειλή του ολοκληρωτικού αφανισμού. Μόνο οι ίδιοι θα φταίνε. Γιατί δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να στοχεύουν πυραύλους και αεροπλάνα κατά της Ρωσίας από τα εδάφη τους.

Πρέπει να τα καταστρέψουμε μισή ώρα πριν εκτοξευθούν. Και μετά πρέπει να κάνουμε βομβαρδισμό με βόμβες διασποράς για να μην μείνει ούτε μια εξέδρα εκτόξευσης ή έστω ένα αεροπλάνο. Άρα – όχι Βαλτική, ούτε Πολωνία. Ας ζητήσει αμέσως το ΝΑΤΟ διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο Εξωτερικών μας. Τότε θα σταματήσουμε. Διαφορετικά, πρέπει να τους διδάξουμε τα μαθήματα του Μάη του 1945 μ.Χ.

Τον Αύγουστο του 2016 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι Εξέφρασε επίσης την επιθυμία του να δοκιμάσει το DNA του για να διαπιστωθεί αν αυτός και ο Τραμπ είχαν σχέση. Τον Σεπτέμβριο του 2016 μ.Χ., εμπνευσμένος από την πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ για το τείχος στα σύνορα, ο Ζιρινόφσκι πρότεινε την κατασκευή ενός τείχους στα σύνορα και την απαγόρευση εισόδου μουσουλμάνων στην Ρωσία.

Τον Οκτώβριο, ο Ζιρινόφσκι σε μια συνέντευξη είπε ότι μια ψήφος υπέρ της Χίλαρι Κλίντον στις Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ήταν ψήφος για έναν τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που οδηγεί στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι παντού. Αντίθετα, δήλωσε, ο Τραμπ δεν θα νοιαζόταν για την Συρία, την Λιβύη, το Ιράκ και την Ουκρανία, και έτσι αντιπροσώπευε μια πιο ειρηνική εναλλακτική.

Μετά την επίθεση στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών το 2021 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι επαίνεσε τον Τραμπ και έγραψε στο Twitter : "Να είσαι γενναίος Ντόναλντ. Είμαστε μαζί σου, θα λάβεις βοήθεια από το εξωτερικό." Ο Ζιρινόφσκι έλαβε το παράσημο του Αλεξάντερ Νιέφσκι από τον Βλαντιμίρ Πούτιν το 2015 μ.Χ.

Σε μια ομιλία του στις 27 Δεκεμβρίου 2021 μ.Χ., ο Ζιρινόφσκι φάνηκε να προβλέπει σχεδόν την ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 μ.Χ., δηλώνοντας: «Στις 4 το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου, θα νιώσετε [τη νέα μας πολιτική]. Θα ήθελα το 2022 μ.Χ. να είναι μια ειρηνική χρονιά. Αλλά αγαπώ την αλήθεια, εδώ και 70 χρόνια λέω την αλήθεια. Δεν θα είναι ειρηνική. Θα είναι μια χρονιά που η Ρωσία θα γίνει ξανά μεγάλη».

Τέλος και ο ηρωικός Ρώσος στρατιωτικός που πολέμησε ηρωικά σε πολλά μέτωπα (Βοσνία, Α’ και Β’ Πόλεμο της Τσετσενίας, στον πόλεμο της Υπερδνειστερίας, στον πόλεμο της Κριμαίας και του Ντονμπάς) Ιγκορν Γκιρκίν Στρεκλόφ και ανακυρήχθηκε ήρωας από τους Ρώσους για την συμμετοχή του σε αυτά, ίδρυσε τον Μάιο του 2016 μ.Χ., ανακοίνωσε τη δημιουργία του Ρωσικού Εθνικού Κινήματος, ενός νεοϊμπεριαλιστικού πολιτικού κόμματος.

Το κόμμα είναι υπέρ της «ένωσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και άλλων Ρωσικών εδαφών σε ένα ενιαίο πανρωσικό κράτος και της μετατροπής ολόκληρης της επικράτειας της πρώην ΕΣΣΔ σε μια άνευ όρων ζώνη ρωσικής επιρροής».

Ο Γκίρκιν είπε «το Ρωσικό Εθνικό Κίνημα απορρίπτει πλήρως το καθεστώς του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και ζητά να τερματιστεί το σημερινό κλίμα φόβου και εκφοβισμού των πολιτών της Ρωσίας». Το κόμμα ζήτησε «αυστηρό σύστημα ποσοστώσεων για τους μετανάστες εργάτες από τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες στην Κεντρική Ασία και τον Καύκασο» και την ακύρωση των νόμων για τον έλεγχο του Διαδικτύου.

Κατά την διάρκεια της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία το 2022 μ.Χ., ο Γκίρκιν κάλεσε στις 29 Μαρτίου σε γενική κινητοποίηση. Στις 21 Απριλίου ο Γκίρκιν εξέφρασε τη γνώμη ότι «χωρίς τουλάχιστον μερική κινητοποίηση στην Ρωσική Ομοσπονδία, θα είναι αδύνατο και εξαιρετικά επικίνδυνο να ξεκινήσει μια βαθιά στρατηγική επίθεση κατά της λεγόμενης «Ουκρανίας».

Στις 13 Μαΐου ο Γκίρκιν επέκρινε σκληρά τον Ρώσο Υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου , κατηγορώντας τον για «εγκληματική αμέλεια» κατά τη διεξαγωγή της εισβολής. Το ψευδώνυμό του "Strelkov" ("Strelok") μπορεί να μεταφραστεί χονδρικά ως "Τυφεκιστής" ή "Σκοπευτής". Έχει επίσης ονομαστεί Igor Groznyy ("Igor the Terrible").

EKTAKTO Δυτικοί τρομοκράτες, πράκτορες σκότωσαν τη κόρη του νο1 Ρώσου επιστήμονα, διάσημου πολιτικού διανοητή (Ευρασία) και Φιλοσόφου (4^η Πολιτική Θεωρία) Alexander Dugin. Έκρηξη στο αυτοκίνητό της. Ανατινάχθηκε! Νεκρή η Ντάρια! Η Αγγλία είχε βάλει την κοπέλα στην λίστα κυρώσεων! ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΝΤΑΓΚΙΝ. Την τελευταία στιγμή πήγε με άλλο αμάξι!

ΕΚΡΗΞΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΜΟΣΧΑΣ: ΘΥΜΑ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΝΤΟΥΓΚΙΝ. ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ. ΤΟΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΕΚΡΟ. ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ. ΠΙΘΑΝΩΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ.

Στην περιοχή της Μόσχας, στα προάστια ανατινάχθηκε ένα αυτοκίνητο, με την κόρη του διάσημου Ρώσου φιλοσόφου και πολιτικού επιστήμονα Alexander Dugin. Ανατινάχθηκε το αυτοκίνητο της Daria Dugin μετά την έκρηξη. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η έκρηξη στο αυτοκίνητο της Darya Dugina σημειώθηκε ενώ οδηγούσε στον αυτοκινητόδρομο Mozhaisk.

Συντρίμμια από το αυτοκίνητο ήταν σκορπισμένα σε όλο τον δρόμο. Στην αρχή υπήρχε μια εκδοχή ότι μια φιάλη αερίου εξερράγη στο αυτοκίνητο. Επί του παρόντος, η έκδοση προτεραιότητας είναι η έκρηξη ενός αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού. Αυτή που επέβαινε στο αυτοκίνητο πέθανε επί τόπου. Μετά την έκρηξη πλέον η κυκλοφορία στην περιοχή Γκολίτσινο είναι αποκλεισμένη.

Η Ντάρια Ντούγκινα επέστρεφε από το φεστιβάλ «Παράδοση» στο χωριό κτήμα Ζαχάροβο. Η ίδια και ο πατέρας της Alexander Dugin ήταν προσκεκλημένοι εκεί ως επίτιμοι καλεσμένοι. Ο Ντούγκιν σχεδίαζε να πάει με την κόρη του, αλλά την τελευταία στιγμή μπήκε σε άλλο αυτοκίνητο. Τα πρώτα λεπτά μετά την έκρηξη του τζιπ της Ντάρια Ντούγκινα.

Ένα Land Cruiser Prado εξερράγη στην περιοχή της Μόσχας. Η γυναίκα μέσα σε αυτό σκοτώθηκε. Σύμφωνα με προκαταρκτικά στοιχεία, η κόρη του διάσημου Ρώσου φιλοσόφου και πολιτικού επιστήμονα Αλεξάντερ Ντούγκιν οδηγούσε, αλλά δεν υπάρχει ακόμη επίσημη επιβεβαίωση των πληροφοριών.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η έκρηξη σημειώθηκε κοντά στο χωριό Bolshie Vyazyoma. Αν κρίνουμε από τα πλάνα από το σημείο, δεν έμεινε σχεδόν τίποτα από το αυτοκίνητο. Στο σημείο εργάζονται πλέον οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, διαπιστώνονται όλες οι συνθήκες του συμβάντος.

TO XΡONIKO

18.00 Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν δίνει διάλεξη «Παραδόσεις και Ιστορία» στο φεστιβάλ «Παράδοση» στο χωριό Ζαχάροβο. Εκεί ως επίτιμη καλεσμένη βρίσκεται και η κόρη του.

21.25 Η Ντάρια φεύγει από το φεστιβάλ στο Land Cruiser Prado. Προηγουμένως, εκεί, στο πάρκινγκ, είχε τοποθετηθεί εκρηκτικός μηχανισμός στο αυτοκίνητο. Ο Alexander Dugin την τελευταία στιγμή αποφασίζει να μπει σε άλλο αυτοκίνητο και τον ακολουθεί.

21.35 Το αυτοκίνητο φεύγει για την εθνική οδό Mozhayskoe. Μια ισχυρή έκρηξη σημειώνεται κοντά στο χωριό Bolshie Vyazyoma. Το IED εξερράγη ενώ το όχημα κινούνταν. Μετά την έκρηξη το αυτοκίνητο προσέκρουσε σε φράχτη. Η Daria Dugina, η οποία οδηγούσε ένα SUV, πέθανε επί τόπου..

Δεν ήταν της κοπέλας το αυτοκίνητο αυτή είχε ένα Hyundai μπήκε στου πατέρα της. Αυτό ήταν το παγιδευμένο. Ανατινάχθηκε ουσιαστικά το αμάξι του Ντάγκιν αυτόν ήθελαν νεκρό.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η Daria Dugina οδηγούσε για περίπου 10 λεπτά πριν την έκρηξη. Η 30χρονη Ντάρια επέστρεφε από το φεστιβάλ «Παράδοση» (γίνονταν στο κτήμα Ζαχάροβο), που απέχει 10 χλμ. από το σημείο της έκρηξης.

Λίγα λεπτά μετά τον θάνατο του κοριτσιού, ο πατέρας της, ένας από τους ιδεολόγους του «Ρωσικού Κόσμου» και φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντάγκιν, έφτασε στο φλεγόμενο αυτοκίνητο. Σύμφωνα με μια από τις εκδοχές, η απόπειρα σχεδιάστηκε εναντίον του. Οι ερευνητές εξετάζουν τώρα πού βρισκόταν το αυτοκίνητο πρόσφατα και ποιος είχε πρόσβαση σε αυτό (και επίσης αν το αυτοκίνητο ήταν σε γκαράζ).

Είναι απαραίτητο να γίνει έλεγχος, αλλά αν πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση, τότε το ουκρανικό ίχνος είναι πολύ εμφανές. ”Στόχος των δολοφόνων της Daria Dugina ήταν ο πατέρας της”, γράφει ο επικεφαλής του DNR, Denis Pushilin.

“Καθάρματα! Οι τρομοκράτες του ουκρανικού καθεστώτος, προσπαθώντας να εξοντώσουν τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, ανατίναξαν την κόρη του. Στο αυτοκίνητο. Φωτεινή ανάμνηση της Ντάρια, είναι μια πραγματική Ρωσίδα”.

Ο πολιτικός εμπειρογνώμονας Marat Bashirov σχολίασε την κατάσταση. O Alexander Dugin έχει έναν ενήλικο γιο και κόρη. Η τελευταία γεννήθηκε το 1992 μ.Χ. Είναι μουσικός και πολιτικός σχολιαστής του Διεθνούς Ευρασιατικού Κινήματος. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει βάλει το κορίτσι στη λίστα κυρώσεων.

Kαι Ουκρανοί να το έκαναν για τη Δύση δούλεψαν πράκτορές της είναι..RT: Η κόρη του σημαντικού Ρώσου φιλοσόφου Alexander Dugin, γνωστού για την αντιδυτική του στάση, πεθαίνει όταν το αυτοκίνητό της εκρήγνυται στην περιοχή της Μόσχας.

Στην Δύση, έχει επανειλημμένα επισημανθεί ως βασικός ιδεολόγος που επηρεάζει την εξωτερική πολιτική του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, το αμερικανικό κανάλι CBS αποκάλεσε τον Ντούγκιν «τον ακροδεξιό θεωρητικό πίσω από το σχέδιο του Πούτιν» στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στην Ουκρανία. Αυτό ήταν το αφήγημα για να δικαιολογήσουν τη στόχευση.

Η πύλη Baza αναφέρει ότι μια από τις προκαταρκτικές εκδοχές υποδηλώνει ότι οι δράστες της φερόμενης επίθεσης θα ήθελαν να βάλουν τέλος στη ζωή του Duguin, ο οποίος έφτασε στο σημείο της έκρηξης σε κατάσταση σοκ, σύμφωνα με φωτογραφίες και βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Η Daria Douguina έκανε πρόσφατα ένα reportage στο Azovstal χαρακτηρίζοντας τα άτομα που ήταν εκεί ταμπουρωμένα ως neo nazis και τοξικομανείς. Αυτοί είναι οι ναζιστές… Χτύπησαν το μυαλό της Ορθοδοξίας. Χτύπησαν την διανόηση είναι πραγματικοί ναζί (https://dimpenews.com/2022/08/21/ektakto-%ce%b4%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%ac%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8c%cf%84/).

 

Πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Η συνέντευξη που έδωσε αρχές πολέμου 2014 μ.Χ. ο Ντούγκιν στο dimpenews.com! “ΠΟΥΤΙΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΟΥΤΙΝ”: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ALEXANDR DUGIN.

Πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Η συνέντευξη που έδωσε αρχές πολέμου 2014 μ.Χ. ο Ντούγκιν στο dimpenews.com! Αναδημοσίευση την ημέρα απόπειρας δολοφονίας του και δολοφονίας της κόρης του με τρομοκρατική στη Μόσχα και 6 μήνες μετά την έναρξη ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία!

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ /ΣΕ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ / Η ΡΩΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΟΙ  ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ  ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ ALEXANDR DUGIN ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΤΤΟ POUTIN (21/09/14 μ.Χ. αποκλεστική συνέντευξη που παραχώρησε στην Πηνελόπη Σταφυλά για το dimpenews.com).

AD: O κόσμος βρίσκεται στην φάση της λήξης του μονοπολισμού. Οι ΗΠΑ και γενικά η Δύση δεν δύνανται να ηγηθούν  του κόσμου. Έχουν αποτύχει σε αυτήν τους την αποστολή και δημιουργούν μόνο χάος.

Επιχειρούν να διαιωνίσουν  την επικυριαρχία τους χωρίς να είναι σε θέση να θεμελιώσουν ως αξίες τους την αξιοπρέπεια και την τιμή. Αυτό το γεγονός είναι η απαρχή της λήξης του μονοπολισμού. Το θέμα είναι τι θα τον ανατικαταστήσει. Για μένα αυτό που μπορεί να υπάρξει δεν είναι ο πολυπολισμός κι όχι ο μονοπολισμός.

DP: Nαι το καταλαβαίνω δεν μπορούμε να έχουμε μια επιστροφή στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης με δύο κυρίαρχες δυνάμεις.

AD: Ακριβώς. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορούσε να εξισορροπήσει την κατάσταση με  τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν αντίστοιχες υπερδυνάμεις. Στον πολυπολισμό, που τώρα αναδύεται θα υπάρχουν κέντρα εξουσίας, δύναμης:  Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και βέβαια η Ρωσία.

DM: Kαι κάποιοι λαοί στην  Αφρική μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι’ αυτό και ο Ορθόδοξος κόσμος με τις κοινότητές του…

AD: Ακριβώς, βέβαια. Έχουμε πολλούς οπαδούς αλλά λίγες υπερδυνάμεις που θα μπορούσαν να επωμισθούν την εναντίωση  στις ΗΠΑ και η Ρωσία σε αυτό το σημείο είναι διακριτική. Ιστορικά η Ρωσία, είναι αποστασιοποιημένη από την υπεράσπιση του δόγματος του πολυπολισμού κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος Πούτιν  πολλές φορές επιχειρεί να ασκήσει μια πολιτική εξουσίας για να αντισταθεί στην επίθεση των ΗΠΑ.

DP: Kαι όμως εμείς δεν έχουμε αυτό το αίσθηση…Νιώθουμε  ότι η πολιτική της Ρωσίας δεν είναι αρκετά δυναμική και θέλω να σας μεταφέρω το κλίμα ότι σε όλον τον κόσμο κι ακόμη και σε αυτήν την Αφρική οι άνθρωποι περιμένουν μια πολύ δυνατή απάντηση από τον Πούτιν. Αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει ελπίδα γιατί έχουμε την ανάγκη να πρωπορευτεί μια μεγάλη δύναμη  και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουμε…

AD: Θα σας εξηγήσω…Ο Πούτιν μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας και την υποστήριξή του στη Νέα Ρωσία βρέθηκε σε μεγάλη σύγκρουση με την Αμερική και με όλη την Δύση. Την ίδια στιγμή άρχισε να διστάζει. Τώρα είναι κατά το ήμισυ δυνατός ηγέτης και κατά το ήμισυ αδύναμος ηγέτης. Σύντομα, σε λίγες ημέρες θα εκδοθεί στην Ευρώπη και στην αγγλική γλώσσα το βιβλίο μου « Πούτιν εναντίον Πούτιν».

DP: Μα αυτή είναι η καθημερινή εσωτερική πάλη του κάθε ανθρώπου σε καθημερινή βάση…..

AD: Ακριβώς. Η ιδέα μου είναι ότι υπάρχουν 2 Poutin, όχι ένας Poutin. Ο ένας είναι ο ασυμβίβαστος ηγέτης και ο άλλος  είναι αυτός που υποστηρίζεται από τις ολιγαρχικές ελίτ. Αυτός είναι ο Πούτιν που διαπραγματεύεται με την Δύση. Ο πρώτος Πούτιν είναι ο εθνικός ηγέτης, ο δυναμικός ηγέτης της Ρωσίας.

DP: Συγγνώμη, αλλά ο Πούτιν που μεγάλωσε υπό αντίξοες συνθήκες και που το κράτος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης τον γαλούχησε με τόση παιδεία και τον επάνδρωσε με εξουσία και τον έφτασε να αναλάβει αυτό το αξίωμα δύναται να ξεχάσει όλα αυτά που η χώρα  του έδωσε;

AD: Όμως παράλληλα του δόθηκε μια θέση που ήταν  σαν ένα είδος συνομοσίας των ολιγαρχών. Υπήρξε ένα είδος γραμματέα του εβραίου φιλολιγάρχη Δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκε από την KGB αλλά στην πολιτική ήταν αναμεμειγμένος στα deals (διαπραγματεύσεις) των φιλοολιγαρχικών.

Γι’ αυτό κι έχει διπλή προσωπικότητα. Αυτές είναι οι 2 πλευρές του Πούτιν. Υπάρχει ο φωτεινός Πούτιν και ο σκοτεινός Πούτιν. Ο Πούτιν του ήλιου και ο Πούτιν της σελήνης. Για παράδειγμα ο φωτεινός Πούτιν είναι αυτός που πήρε την Κριμαία και ο σκοτεινός Πούτιν είναι αυτός που παζαρεύει τη μοίρα της Νέας Ρωσίας. 

Ο Πούτιν δεν είναι μια ομοιογενής προσωπικότητα. Είναι μισός δυνατός πατριωτικός ηγέτης και μισός φιλελεύθερος, φιλολιγάρχης. Ένας συμβιβασμένος που διστάζει και έχει την τάση να διαπραγματεύεται μαζί τους και με τις ΗΠΑ.

DP: Συγγνώμη κ.καθηγητά αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα που πραγματευόμαστε σχετικά με τον Πούτιν δεν μπορούμε να το εξετάσουμε μόνο με πολιτικούς όρους γιατί πρόκειται για ένα τεράστιο δίλλημα. Αν μπορεί να επωμιστεί τον ρόλο του ιστορικού προσώπου που θα αλλάξει την Ιστορία.

Διότι αν πάρει κάποια απόφαση είναι σίγουρο ότι αυτό το πρόσωπο θα είναι ο πρωτοπόρος που θα θέσει τα θεμέλια που θα αλλάξουν τον κόσμο. Και είναι πολύ λογικό να έχει αυτό το δίλημμα και δεν ξέρω αν είναι αρκετά δυνατός σαν προσωπικότητα γιατί δεν ξέρω και τι ηλικία έχει….

AD: Είναι 60 ετών και δεν μπορεί να αλλάξει σε αυτήν την ηλικία. Έχει διπλή προσωπικότητα και δεν θα μπορούσε τώρα να γίνει σε αυτήν την ηλικία μια ομοιογενή προσωπικότητα. Και αυτήν την στιγμή ή θα λήξει ο μονοπολικός κόσμος ή θα τελειώσει η Ρωσία. Γιατί είναι άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει ούτε την πλήρη προδοσία ούτε να οπισθοχωρήσει.

DP: Συγγνώμη καθηγητά μου αλλά δεν θα είναι μόνο το τέλος της Ρωσίας θα είναι όλου του Ορθόδοξου Κόσμου και όταν λέω Ορθόδοξου δεν το εννοώ μόνο στην θρησκευτική του διάσταση αλλά και στην πολιτική του.

AD: Συμφωνώ.

DP: Υπάρχει μια “Ορθοδοξία” και στα πολιτικά πράγματα.

AD: Αλλά βλέπετε στην Ρωσία είχαμε  Προέδρους σαν τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν οι οποίοι πρόδωσαν τα πάντα....

DP: To νιώσαμε πολύ έντονα αυτό, μην επεκτείνεσθε.

AD: Είναι πολύ σημαντικό να σας πω ότι στην ιστορία της Ρωσίας υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο της προδοσίας του Προέδρου ή του Τσάρου. Δεν μπορούμε να τρέφουμε απόλυτη ελπίδα στον Poutin γιατί η προδοσία είναι πάντα πιθανή.

Άλλωστε συμβαίνει και τώρα στην Νέα Ρωσία. Πολύ γενναίος και πολύ θαρραλέος άνθρωπος για την Κριμαία και πολύ αδύναμος και διστακτικός για την Νέα Ρωσία. Θα έλεγα ότι βρίσκεται στο μεταίχμιο της προδοσίας της Νέας Ρωσίας.

Βλέπουμε αυτήν την ίδια διπλή προσωπικότητα του Πούτιν εναντίον Πούτιν, του φωτεινού –σκοτεινού σε κάθε κίνησή του σε κάθε στιγμή σε κάθε περίοδο της νεότερης Ρωσίας. Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. Είμαι ρεαλιστής: είναι μισός δικός μας και μισός από την πλευρά των εχθρών. 

Ο Ρωσικός λαός ευρέως υποστηρίζει τον Πούτιν στη συντριπτική του πλειοψηφία αλλά οι άνθρωποι θέλουν να δουν σε αυτόν, τον εθνικό πατριωτικό ηγέτη και κατ΄ουσία  τον ηγέτη του κόσμου. Όλα τα άτομα κατά της παγκοσμιοποίησης, οι αντιαμερικάνοι,  οι ορθόδοξοι όπως λέτε. Αλλά την ίδια στιγμή μία πολιτική ελίτ γύρω του είναι ολοκληρωτικά φολοδυτική ,φιλελεύθερη,ολοκληρωτικά ολιγαρχική και αντιρωσική. Μισούν τον λαό μας.

DP: Δεν έχουν πατρίδα αυτοί οι άνθρωποι.

AD: Nαι στο ευαγγέλιο υπάρχει το εξής :”όπου γαρ εστίν ο θησαυρός ημών εκεί έσται και η καρδία υμών” η καρδιά σου βρίσκεται όπου κι ο πλούτος σου. Αυτοί ακριβώς είναι οι κοσμοπολίτες, οι φιλελεύθεροι, η φιλοδυτική ελίτ που μισεί το λαό μας, την χώρα μας, την πατρίδα μας και εργάζονται εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων. 

Έτσι ο Πούτιν έχει πατριώτες ανθρώπους και αντιπατριώτες φιλοδυτικούς εντελώς πουλημένους στους παγκοσμιοκράτες, φιλελεύθερους καπιταλιστές. Ασφαλώς ο Πούτιν είναι καλύτερος από τον Γιέλτσιν. Και αυτό που κάνουμε τώρα είναι να δημιουργήσουμε ανεξάρτητους πόλους παράλληλα σε αυτήν την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε γιατί δεν μπορούμε πια να επαφιόμαστε μόνο στον Πούτιν. Διότι πρόδωσε τις ελπίδες όχι μόνο της Ρωσίας αλλά όλου του κόσμου.

DP: Είναι η Συρία, ο Λίβανος, η Αφρική είναι κάθε δημοκρατικός λαός που φωνάζει και λέει “σε παρακαλούμε κάνε κάτι διότι δεν αντέχουμε άλλο”.

AD: Κάνει πάντα κάτι.  Αλλά το κάνει μισό και όντας άνω των 60 ετών δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε μια αλλαγή. Είναι ένας  ρεαλιστής. Δεν μας μισεί αλλά ούτε μας αγαπάει. Δεν είναι εναντίον μας  αλλά ούτε είναι υπέρ μας.  

Είναι διπλή προσωπικότητα και η Ρωσία τώρα περνάει μια πολύ κρίσιμη καμπή. Ο Πούτιν  αντιδρώντας στην Δύση ως δυνατός ηγέτης πήρε την Κριμαία   και τώρα αντιμετωπίζει σαν ένας πολύ αδύναμος άντρας τα κύματα που τον χτυπάνε. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Το να συμπεριφέρεσαι σαν ένας πολύ δυνατός άντρας όταν δεν είσαι.

DP: Έχουν ταπεινώσει όλη την Ρωσία.

AD: Nαι έχουν ταπεινώσει όλη την εθνική μας αξιοπρέπεια.

DP: Καθηγητά μου θέλω να καταλάβετε ότι αυτή η ταπείνωση δεν αφορά μόνο την Ρωσία αλλά στρέφεται κατά κάθε δημοκράτη. Εσείς οι Ρώσοι αντιπροσωπεύετε κάτι υψηλό για εμάς οπότε αυτήν την ταπείνωση την  υφιστάμεθα κι εμείς για αυτό και μας ενδιαφέρει τι πρόκειται να γίνει.

AD: Εμείς έχουμε αυτήν την στιγμή το δικό μας αγώνα. Υποστηρίζουμε τον Πούτιν όταν κάνει μεγάλα και δυνατά βήματα και του ασκούμε κριτική όταν διστάζει όπως τώρα.

DP: Έχετε την ελευθερία να ασκείται κριτική, έτσι ; όχι όπως άλλοτε. Γιατί κάποια στιγμή είχαμε την εντύπωση ότι γυρίσαμε στην  εποχή του Κρεμλίνου της Σοβιετικής Ένωσης. Βλέπαμε ότι όλα τα ρώσικα ΜΜΕ όπως το RT ,Ria Novosti  δεν έδειχναν τις σφαγές στη Νέα Ρωσία και είχαμε επίσης την αίσθηση ότι οι ρώσικες πρεσβείες ανά τον κόσμο έδιναν εντολές να μην περνούν στα ΜΜΕ αυτό που πραγματικά συνέβαινε στην Νέα Ρωσία. 

Είχαμε κάποια στιγμή την εντύπωση ότι έπρεπε να δώσουμε αγώνα και με την ίδια τη Ρωσία η οποία δεν ήθελε να φαίνεται τι έκανε ο Ποροσένκο. Ακόμα και η ορολογία των ρωσικών ΜΜΕ ήταν σαν να διαβάζεις δυτικά μέσα.

Τώρα αυτό άλλαξε αλλά πρέπει πρώτα να περάσουν 20 δημοσιεύματα σε νεορωσικά ΜΜΕ,  να μεταδοθεί έπειτα από κάποια μικρά ρωσικά ΜΜΕ , μερικές φορές ακόμα και με δημοσιεύσεις από άλλα κράτη και μετά να έρθει και η επίσημη πληροφόρηση από τη Ρωσία.

AD: Nαι έχουμε το site novorossiainfo και προσπαθούμε να στραγγαλίσουμε αυτές τις πολιτικές. Ο Πούτιν δεν είναι κακός αλλά δεν είναι και καλός.

DP: To ξέρουμε, τον αγαπάμε.

AD: H ιδέα μας είναι να υποστηρίξουμε την πατριωτική πλευρά, την φωτεινή πλευρά και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τον Πούτιν του ημίφωτος. Αυτή λίγο πολύ είναι η δική μου στάση και αυτή είναι και η στάση των περισσοτέρων συνειδητοποιημένων σε πατριωτικό επίπεδο. 

Γιατί έχουμε κι ένα τρίτο τμήμα της ρωσικής κοινωνίας το κομφορμιστικό, που προσιδεάζει σε αυτό της Σοβιετικής Ένωσης που υποστηρίζει κάθε βήμα του Πούτιν και την καλή και την κακή του πλευρά και αυτό δημιουργεί μια άσχημη εικόνα στην κοινωνία.

DP: Με συγχωρείτε που σας διακόπτω και πάλι αλλά έχω δει σε Ευρωπαικά γκρουπ κι άλλες οργανώσεις να έχουν ως δόγμα το Κρεμλίνο και να μην αφήνουν να εκφραστεί καμιά προσωπική άποψη.

AD: Απόλυτα. Εγώ απολύθηκα από το Πανεπιστήμιο γιατί έλεγα την άποψή μου για τον Πούτιν και ενώ είμαι πουτινικός ! Αλλά δεν μπορώ να μην πω κάτι που φαίνεται κακό ή προδοτικό στα μάτια μου.

Εγώ βασίζω τις πληροφορίες μου στην γεωπολιτική ανάλυση με  επιστημονική μεθοδολογία και αναδημοσιεύω συμπεράσματα που λαμβάνω και που διεξάγω αποστασιοποιημένα, μέσα από αναλύσεις που βασίζονται σε επιστήμη κι επιχειρηματολογία. Αλλά αντ΄ αυτού εκείνο που τώρα έχει αξία στην κοινωνία είναι ότι έχουμε έναν κομφορμισμό, ένα βόλεμα που πάλι είναι κατάλοιπο  του σοβιετισμού.

DP: Υπάρχει δόγμα….

AD: Απόλυτα. Πρόκειται για μια αυταρχική διακυβέρνηση χωρίς καμιά αυταρχική ατζέντα! Είναι μισός φιλελεύθερος και μισός πατριώτης. Θα έλεγα ότι αυτό άρχισε ήδη να γίνεται πολύ βαρετό, πολύ ενοχλητικό. Έχει αρχίσει να μας ενοχλεί γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει αρχίσει να επιβάλει τον εαυτό του ως την μόνη αυθεντία. Και όταν κάνει τα πολύ ωραία βήματα όλοι τον επικροτούμε, τον επιβραβεύουμε αλλά είναι αφύσικο που μετά  αλλάζει βηματισμό.

DP: Καθηγητά μου συγγνώμη του ρίχνουνε τίποτα φάρμακα ;γιατί ένας ψυχίατρος  βλέποντάς τον να κλαίει με τον εθνικό ύμνο και έπειτα αυτή η λυπημένη έκφραση που παίρνει τόσο συχνά παρουσιάζει την συμπτωματολογία κάποιου που βρίσκεται υπό αντικαταθλιπτική αγωγή.

AD: Ίσως. Δεν είμαι ψυχίατρος, δεν μπορώ να κρίνω. Εγώ κοιτάω γεωπολιτικά και είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι τα μισά του βήματα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση  και τα υπόλοιπα προς την κακή  σε κάθε επίπεδο. 

Είναι ένα είδος ψυχοπαθητικού συνδρόμου. Δεν είμαι ειδικός …είμαι ειδικός στην κοινωνιολογία, πολιτειολογία, γεωπολιτική και σε αυτό το επίπεδο όλες οι ενέργειες του Poutin είναι διπλές, κατά το ήμισυ καλές και κατά το ήμισυ κακές. Και αυτό γινόταν από την αρχή της διακυβέρνησής του αλλά τότε ήταν 50.

Τώρα στα 60 του είναι μάλλον απίθανο να βελτιώσει αυτήν του την τάση   να είναι ημιφιλελεύθερος και συνάμα ημιπατριώτης. Πρόκειται για μια αντιφατική στάση. Αλλά όλα αυτά στην  παρούσα φάση γίνονται καταστροφικά γιατί είναι επικίνδυνα.    Πρέπει να επιτεθούμε στον μονοπολισμό και να επιμείνουμε στον πολυπολισμό. Ή διαφορετικά θα πρέπει να αποδεχθούμε το αμερικανικό χάος. Θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε.

DP: Αν θα έχουμε τον χρόνο να αυτοκτονήσουμε…πριν μας αποκεφαλίσουν…

AD: Ή ξεκινάς να κάνεις κάτι ή αποδέχεσαι την αυτοκτονία. Αλλά ο Poutin μας προτείνει μισή αυτοκτονία και μισό αγώνα για να ζήσουμε. Είναι οξύμορο κι όμως αυτή είναι η πολιτική γραμμή της Ρωσίας.

Μισή κατά και μισή υπέρ των ολιγαρχών, μισή φιλορωσική και μισή φιλελεύθερη που μισεί την Ρωσία. Είναι μισός αντιαμερικάνος αλλά το άλλο μισό του εαυτού του είναι φιλοαμερικανός και προσπαθεί να κάνει διαπραγματεύσεις με αυτούς. Πρόκειται για μια γεωπολιτική σχιζοφρένεια. Έχουμε μια σχιζοφρενική πολιτική και γεωπολιτική κατάσταση.

DP: Μας έχει κάνει κι εμάς σχιζοφρενείς.

AD: Nαι, ναι η κοινωνία είναι σχιζοφρενής. Γιατί οι μάζες πιστεύουν ότι είμαστε εντάξει, όλοι φιλορώσοι, κι όμως ακολουθούμε αντίθετη κατεύθυνση. Οι μάζες βλέπουν την σωστή κατεύθυνση κι αυτός μας οδηγεί στην αντίθετη.

Σχιζοφρένεια. Ο καθένας θα έπρεπε να ζει ειρηνικά. Είναι φυσιολογικός κανόνας οι ελίτ να επιχειρούν να πνίξουν το λαό και ο λαός να πνίξει τις ελίτ. Όμως εμάς  δεν μας απασχολεί  αυτή η διαμάχη  γιατί σε μια τέτοια περίπτωση κινδυνεύουμε να χάσουμε τη χώρα μας. Δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Μας προβληματίζει το σχιζοφρενικό μοντέλο που βάζει σε κίνδυνο  το ίδιο το ρωσικό κράτος.

Αλλά επειδή είμαι πολύ οπτιμιστής πιστεύω ότι τώρα είμαστε σε φάση που θα δημιουργήσουμε μια εθνική συνοχή. Επικεντρώνομαι στον Sterlgov τον εθνικό ήρωα της Νέας Ρωσίας. Είναι έτοιμος να ξεκινήσει ένα πολιτικό κίνημα και είναι ο 2^ος σε δημοφιλία μετά τον Πούτιν. 

Είμαι υποχρεωμένος να επικεντρώσω την προσπάθειά μου στην υποστήρτιξη ενός εναλλακτικού ηγέτη όπως ο Sterlgov που διαθέτει μια προσωπικότητα  συνεκτική. Είναι πραγματικά πολύ δημοφιλής, είναι λαικό ίνδαλμα,ένας εθνικός ήρωας της Νέας Ρωσίας που υπερασπίστηκε το Σλαβιάνσκ.

Ήταν ηρωικός στις πράξεις του και πρόκειται για ακέραιη προσωπικότητα, με ηθική, με αρχές. Είναι Ρώσος πατριώτης και υποστηρίζει τον Πούτιν στην πατριωτική γραμμή του Πούτιν. Δεν είναι κατά του Πούτιν.

DP: Αυτό είναι το καθήκον σας σαν Ρώσοι να υποστηρίξετε τον Πούτιν.

AD: Βεβαίως. Υποστηρίζουμε τον Πούτιν, προσπαθούμε να διαφυλάξουμε το κράτος μας αλλά την ίδια στιγμή κοιτάμε κι εμείς να έχουμε κι έναν άλλον πολιτικό πόλο.

DP: Θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση αλλά θα ήθελα να μου πείτε απόλυτα την αλήθεια.Υπάρχουν Ρώσοι που δεν θέλουν να γίνει αυτή η σύγκρουση με την Δύση επειδή σκέφτονται με την λογική “ας περάσουν ακόμη κάποια χρόνια και βλέπουμε”;

AD: Σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές παρουσιάστηκαν δημοσκοπήσεις σχετικά με τη στάση των Ρώσων απέναντι στην Δύση. Πλέον του 70% ως και 80% είναι έτοιμοι να πολεμήσουν κατά της Δύσης. Αλλά την ίδια στιγμή εξέχοντες πολιτικοί είναι έτοιμοι να διαπραγματευθούν με την Δύση.

DP: O στρατός αποδέχεται τόσες ταπεινώσεις;

AD: O στρατός εκ παραδόσεως δεν έχει πολιτική δύναμη στην χώρα μας όπως σε άλλες χώρες όπως η Toυρκία η Λατινική Αμερική συμπεριλαμβανομένης και της δικής σας χώρας κ.ά..

DP: Δεν έχουμε καλή εμπειρία από το στρατό εξ αιτίας της δικτατορίας…

AD: O στρατός παραμένει εντελώς ουδέτερος στην εξωτερική πολιτική. Στην Ρωσία ποτέ ο στρατός δεν αποτελούσε αυτόνομη δύναμη. Οι στρατηγοί μας θα πολεμήσουν αν πάρουν εντολές και μπορούν σε μια τέτοια περίπτωση να κάνουν τα πάντα.

DP: Δεν υπάρχουν κάποιοι στρατηγοί να του μιλήσουν και να του εξηγήσουν ότι με την πολιτική του όλα μπορούν να εξελιχθούν προς το χειρότερο αφού το ΝΑΤΟ πλησιάζει αν και το καταλαβαίνει κι από μόνος του ως Πρόεδρος….

AD: O στρατός δεν ασχολείται. Τώρα πρέπει να σας αφήσω. Ευχαριστώ.

DP: Εμείς ευχαριστούμε (https://dimpenews.com/2022/08/21/%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%cf%80%ce%af%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad-%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%be%ce%b7-%cf%80%ce%bf/).

 

Ποιος είναι ο πολέμιος της ΝΤΠ Α.Ντούγκιν που ήθελαν νεκρό οι δυτικές Υπηρεσίες. Σκότωσαν τη κόρη του μπροστά στα μάτια του. Η κόρη ενός στενού συμμάχου του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν σκοτώθηκε όταν εξερράγη βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε χθες Σάββατο το βράδυ έξω από την Μόσχα, ανακοίνωσαν οι ρωσικές αρχές σήμερα.

Ο λόγος για την Ντάρια Ντούγκινα, κόρη του φιλοσόφου Αλεξάντερ Ντούγκιν ο οποίος είναι πολέμιος της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η Ν.Ντούγκινα σκοτώθηκε όταν εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός ο οποίος είχε τοποθετηθεί στο Toyota Land Cruiser το οποίο οδηγούσε, σύμφωνα με ρωσική επιτροπή έρευνας.

Όπως μετέδωσε το Ρωσικό ειδησεογραφικό μέσο 112, η Ντούγκινα και ο πατέρας της επρόκειτο να επιστρέψουν στην Μόσχα με το ίδιο αυτοκίνητο. Όμως ο Ντούγκιν, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν ο πραγματικός στόχος της επίθεσης, τελευταία στιγμή αποφάσισε να ταξιδέψει ξεχωριστά. Μάλιστα το αυτοκίνητο, το οποίο οδηγούσε η Ντούγκινα, άνηκε στον φιλόσοφο.

Βίντεο, η αυθεντικότητα του οποίου δεν έχει επιβεβαιωθεί και το οποίο αναρτήθηκε στο Telegram, δείχνει τον Ντούγκιν να παρακολουθεί σοκαρισμένος την ώρα που τα σωστικά συνεργεία φτάνουν στο σημείο όπου βρίσκεται το φλεγόμενο αυτοκίνητο. Η Ρωσική επιτροπή έρευνας ανακοίνωσε ότι ξεκίνησε έρευνα για ανθρωποκτονία, ενώ πρόσθεσε ότι εξετάζει «όλες τις εκδοχές» σχετικά με το συμβάν.

Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν τάσσεται εδώ και χρόνια υπέρ της ένωσης με την Ρωσία των Ρωσόφωνων περιοχών, με σκοπό την δημιουργία μιας νέας Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Σε αυτή θα περιλαμβάνεται και η Ουκρανία.

Η 30χρονη Ντάρια Ντούγκινα, δημοσιογράφος, είχε επίσης ταχθεί υπέρ της επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Τον Μάιο χαρακτήρισε σε συνέντευξη της τον πόλεμο «σύγκρουση πολιτισμών» και δήλωσε περήφανη που τόσο η ίδια όσο και ο πατέρας της είναι στόχος κυρώσεων από την Δύση. Αξίζει να σημειωθεί ότι η νεαρή γυναίκα είχε ταξιδέψει πρόσφατα στο Αζοφστάλ, για να φωτογραφηθεί  στο σημείο γιορτάζοντας την κατάληψη των εγκαταστάσεων από τις ρωσικές δυνάμεις.

Νωρίτερα φέτος οι αμερικανικές και οι βρετανικές αρχές επέβαλαν κυρώσεις στη Ντάρια Ντούγκινα για τη διασπορά «παραπληροφόρησης» σχετικά με τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Ο Νοτύγκιν είναι στόχος κυρώσεων των ΗΠΑ ήδη από το 2015 μ.Χ. για την φερόμενη εμπλοκή του στην προσάρτηση της ουκρανικής χερσονήσου της Κριμαίας στην Ρωσία. Η επιρροή του Ντούγκιν στον Πούτιν αποτελεί αντικείμενο εικασιών, με κάποιους αναλυτές να εκτιμούν ότι είναι μεγάλη ενώ άλλοι να τη χαρακτηρίζουν μηδαμινή.

Σε πρόσφατη συνέντευξη του σε Αραβικά ΜΜΕ ο Αλεξάντερ Ντούγκιν είπε ότι ο πόλεμος είναι ενάντια στην φιλελεύθερη Παγκόσμια Τάξη, ενώ τόνισε ότι μετά την νίκη της Ρωσίας ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος.

«Η Ρωσία έχει προορισμό να νικήσει, δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή. Αυτή είναι μια υπαρξιακή απειλή για μας συνεπώς η νίκη είναι μονόδρομος για εμάς. Μετά τη νίκη μας ο πλανήτης δεν θα είναι ίδιος με σήμερα», είπε αρχικά. Σε ερώτηση του δημοσιογράφου εάν ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ενάντια στις ΗΠΑ είπε:

«Ακριβώς, αυτή είναι μια μάχη απέναντι στην αμερικανική ηγεμονία, αλλά όχι μόνο στην ηγεμονία των Αμερικανών. Φανταστείτε ο Ν.Τραμπ να ήταν ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αν ο Ν.Τραμπ ήταν ακόμη στην εξουσία δεν θα είχε συμβεί αυτό. Εκείνος ήταν ρεαλιστής και απεύφευγε να μας ασκήσει πίεση. Δεν ενδιαφερόταν υπερβολικά για την Ουκρανία και την επέκταση του ΝΑΤΟ.

Συνεπώς αυτή δεν είναι μόνο μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ, αλλά επίσης με τις παγκόσμιες φιλελεύθερες ελίτ που προσπαθούν να καταλάβουν τον πλανήτη. Αυτός είναι ένας πόλεμος ενάντια σε εκείνες τις αρχές, είναι ένας πόλεμος ιδεών.

Πολεμάμε ενάντια στην φιλελεύθερη Παγκόσμια Τάξη και προκειμένου να παράσχουμε σε άλλα κράτη και πολιτισμούς το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αντί να ‘ναι μαριονέτες των Αμερικανών».

Ο ίδιος αναφέρθηκε και στις προκλήσεις του ΝΑΤΟ και στην πιθανότητα να υπάρξει χρήση πυρηνικών όπλων και είπε: «Αν το ΝΑΤΟ παρέμβει τα αντίποινα θα είναι με τον ίδιο τρόπο» (https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/diethnis-asfaleia/poios-einai-o-polemios-tis-ntp-a-ntougkin-pou-ithelan-nekro-oi-dytikes-ypiresies-skotosan-ti-kori-tou-mprosta-sta-matia-tou/). 

“Η Ρωσία δεν είναι σε πόλεμο με την Ουκρανία, εκδιώκει το διάβολο από την Ουκρανία είναι ένας πολιτικός εξορκισμός!”Τέλος φόρμας Ντούγκιν ο θεωρητικός της πολιτικής εσχατολογίας.

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο Ζελένσκι βρίσκεται σε παραλήρημα όπου (ως Εβραίος) θεωρεί τον εαυτό ως έναν «νέο Δαβίδ», που πολεμάει τον Γολιάθ. Παριστάνει το ”Μεσσία” (Αντίχριστο)! Νίκη για την Ρωσία θα είναι πλέον μόνο η κατάληψη όλης της Ουκρανίας.

Η κύρια μάχη είναι ανάμεσα στην Ρωσική Ιδέα, τον Ορθόδοξο Πολιτισμό και τον ”προοδευτικό” κόσμο του Δυτικού Αντίχριστου. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μέρος της μεγάλης εσχατολογικής μάχης.

Νέα παρέμβαση του νο1 πολιτικού επιστήμονα και διανοουμένου της Ρωσίας Alexandr Dugin. Σύμφωνα με αυτόν ο Ζελένσκι βρίσκεται σε παραλήρημα όπου ως Εβραίος θεωρεί τον εαυτό ως έναν «νέο Δαβίδ», που πολεμάει τον Γολιάθ. 

Παριστάνει το ”Μεσσία”! Είναι ο ίδιος που οραματίζεται να κάνει την Ουκρανία το νέο Μεγάλο Ισραήλ κατά δήλωσή του. Νίκη για την Ρωσία θα είναι πλέον μόνο η κατάληψη όλης της Ουκρανίας. Η κύρια μάχη είναι ανάμεσα στην Ρωσική Ιδέα, τον Ορθόδοξο Πολιτισμό και τον ”προοδευτικό” κόσμο του Δυτικού Αντίχριστου. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μέρος της μεγάλης εσχατολογικής μάχης. Το ψυχογράφημα του Ζελένσκι δοσμένο από έναν μετρ…

”Ο Ζελένσκι είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα με την ελπίδα να παρασύρει την ανθρωπότητα σε μια πυρηνική σύγκρουση. Δεν θεωρεί πλέον τον εαυτό του ως Πρόεδρο της Ουκρανίας, η Ουκρανία έχει ηττηθεί. Νομίζω ότι πιστεύει ότι είναι ο «Αντίχριστος» (σσ. ο Μεσσίας που αναμένουν οι Εβραίοι).

Και τον τελευταίο αυτό ρόλο τον συνηθίζει όλο και περισσότερο. Αυτή είναι η κορύφωση της καριέρας του κλόουν, γιατί πολλοί ερευνητές υποστήριξαν ότι από τον Μεσαίωνα, η φιγούρα του διαβόλου κρυβόταν κάτω από την μάσκα ενός γελωτοποιού. Αλλά κάθε νέο βήμα που κάνουμε είναι γεμάτο με ευθύνη για μια ολόκληρη αλυσίδα από τα επόμενα. Μέχρι στιγμής, το επίπεδο αντιπαράθεσης μόνο κλιμακώνεται.

Ίσως υπολογίζαμε σε μια πιο συγκρατημένη αντίδραση τόσο από το Κίεβο όσο και από την Δύση. Όπως, η Δύση επιβάλλει κυρώσεις και περιορίζεται σε αυτό, και το Κίεβο, συνειδητοποιώντας ότι χάνει, πετάει μια λευκή σημαία. Έτσι πρέπει να είναι στο πλαίσιο του ψυχρού πολιτικού ρεαλισμού.
Όλα όμως πήγαν στραβά. 

Η Δύση ενεργεί πιο επιθετικά από όσο μπορούσε και ο Ζελένσκι βρίσκεται σε μια περίεργη εκστατική κατάσταση που κανένα ναρκωτικό δεν μπορεί να εξηγήσει. (σσ Ως Εβραίος που οραματίζεται να κάνει την Ουκρανία το νέο Μεγάλο Ισραήλ) βλέπει τον εαυτό του ως έναν «νέο Δαβίδ», πολεμώντας με τον Γολιάθ, και έχοντας καμία πιθανότητα να κερδίσει, καλεί όλη την δύναμη του ΝΑΤΟ να καταφέρει ένα θανάσιμο πλήγμα στην ανθρωπότητα.

Αυτό δεν είναι πια πολιτική, αυτές είναι Αποκαλυπτικές ιστορίες που γίνονται πραγματικότητα.
Σήμερα φαίνεται στις αρχές μας ότι εξακολουθεί να είναι δυνατή η επιλογή μεταξύ των σεναρίων 1 (Donbass), 2 (Novorossiya) και 3 (όλη η Ουκρανία). Αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον.

Όπως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε -με όλη μας την επιθυμία (αν κάποιος την είχε)- στην κατάσταση πριν από τις 22 Φεβρουαρίου 2022 μ.Χ., οι γέφυρες έχουν ανατιναχθεί, έτσι δεν μπορούμε να σταματήσουμε στις επιλογές 1 (μόνο Donbass) ή 2 (μόνο Novorossia) )... Το διακύβευμα έχει κλιμακωθεί δραματικά. Από εδώ και πέρα, μόνο η επιλογή 3 (μόνο ολόκληρη η Ουκρανία) μπορεί να είναι νίκη για εμάς.

Αυτή δεν είναι η καλοσύνη των αυτοκρατορικών ονειροπόλων, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα του στρατιωτικο-πολιτικού αποκαλυπτικού ρεαλισμού. Η ψυχρή ανάλυση της εποχής του πολέμου μετατρέπεται ανεπαίσθητα όχι απλώς σε σύγκρουση πολιτισμών, αλλά σε αποκαλυπτικό σενάριο.

Εδώ, πάλι, τέτοιοι παράγοντες έρχονται στο προσκήνιο, οι οποίοι, όπως φαίνεται, έχουν μεταφερθεί εδώ και καιρό στην μακρινή περιφέρεια της κοινωνίας – Ορθοδοξία, Ουνιτισμός, σχίσμα, καθολικισμός και ακόμη και σατανισμός. 

Δεν συγκρούονται μόνο ιδεολογίες μεταξύ τους (παρεμπιπτόντως, τι είδους ιδεολογίες συγκρούστηκαν μεταξύ τους, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο και συνειδητό σε όλους), αλλά καθαρά πνευματικές πραγματικότητες. 

Και εισβάλλουν ανεπιτήδευτα στη μετρημένη ζωή των Φιλισταίων, γκρεμίζουν πόλεις ολοσχερώς, καταστρέφουν δισεκατομμυριούχους, καταστρέφουν χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του άμαχου πληθυσμού, ξυπνούν την θηριωδία (ή, αντίθετα, την αγιότητα) που κοιμάται στα βάθη ενός ανθρώπου και δραματικά αλλάζουν την ισορροπία δυνάμεων σε πλανητική κλίμακα.

Ο πρώτος λοιμός, ο δεύτερος πόλεμος. Γίναμε όχι απλώς μάρτυρες, αλλά ενεργοί συμμετέχοντες στην Αποκάλυψη. Όχι μόνο η μοίρα της (Χάρτλαντ);, αλλά και η μοίρα του Πνεύματος εξαρτάται από το ποιος ελέγχει την Ουκρανία.

Είτε αυτή η περιοχή του κόσμου θα περάσει κάτω από το ωμοφόριο του Χριστού και της Παναγίας Μητέρας Του, είτε θα παραμείνει υπό την κυριαρχία του Σατανά, ο οποίος θα ενισχύσει αμέτρητα την κυριαρχία του σε αυτό που στην πραγματικότητα είναι το λίκνο του ρωσικού μας κράτους, την Εκκλησία και τον πολιτισμό, τους ανθρώπους μας.

Ο αγώνας για το Ντονμπάς, για την Οδησσό, για το Κίεβο ακόμα και για το Λβοφ (σσ ή την Μαριούπολη) είναι μέρος της μεγάλης εσχατολογικής μάχης.
Κάποιοι υποψιάζονταν ότι αυτό θα συνέβαινε, αλλά εμείς οι ίδιοι δεν το πιστέψαμε πλήρως, πιστεύοντας ότι όχι τώρα, λίγο αργότερα…

Η πραγματικότητα προπορεύεται από τα όνειρα – συμπεριλαμβανομένων των αυτοκρατορικών εσχατολογικών ονείρων. Η εποχή του υλισμού, της οικονομίας, της ορθολογικής ανάλυσης, των ειδικών, των τεχνοκρατών, των μάνατζερ έχει τελειώσει. Οι ιδέες επιστρέφουν στον κόσμο μας.

Και η κύρια μάχη τώρα εκτυλίσσεται ξανά μεταξύ τους. Ανάμεσα στην Ρωσική Ιδέα, τον Ορθόδοξο Πολιτισμό και τον προοδευτικό κόσμο του Δυτικού Αντίχριστου.
Η Ουκρανία δεν μας χρειάζεται, τους Ρώσους. Χρειάζεται τον Χριστό. Και για αυτό είμαστε εκεί.
Και γι’ αυτό δεν κινάμε από εκεί (https://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%b5-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%85%ce%ba/)”.

Η Ρωσία, από την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων, θα αναγκαστεί να προστατεύσει τους πολίτες της στην Υπερδνειστερία- PMR, να αναγνωρίσει το κράτος της και να διασφαλίσει την ασφάλεια.  Δεδομένου ότι η Ρωσική Ομοσπονδία δεν έχει κοινά σύνορα με το PMR, η αποτελεσματική υλοποίηση αυτών των καθηκόντων είναι δυνατή μόνο εάν η περιοχή της Οδησσού που συνορεύει με το  Υπερδνειστερία, η ίδια η πόλη ήρωας και οι θαλάσσιες προσεγγίσεις σε αυτήν απελευθερωθούν από τους Ναζί, γράφει ο Αλεξάντερ Σαβέλιεφ στο Ρωσικό Regnum.

Η φιλοδυτική ηγεσία της Μολδαβίας, η οποία ανήλθε στην εξουσία στη διάρκεια του 2020 μ.Χ.-2021 μ.Χ., συνεχίζει να αντιγράφει αλόγιστα την αντιρωσική πολιτική των προστατών της.  Η εξάρτηση της δημοκρατίας από τις εξαγωγές προς την Ρωσία των γεωργικών προϊόντων της, τα οποία δεν είναι ανταγωνιστικά στην Δύση, και οι εισαγωγές φυσικού αερίου από την Ρωσική Ομοσπονδία στην Μολδαβία παραμένουν σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.  

Το Κισινάου απαιτεί ασταμάτητα από την Ρωσία εκπτώσεις στο φυσικό αέριο και αναβολή της πληρωμής του, αλλά ταυτόχρονα αποκαλεί την Gazprom αναξιόπιστο προμηθευτή.  Τους τελευταίους έξι μήνες, η Μολδαβία ακύρωσε το επίσημο καθεστώς της ρωσικής γλώσσας ως γλώσσας διεθνικής επικοινωνίας, εισήγαγε απαγόρευση στην κορδέλα του Αγίου Γεωργίου - σύμβολο της Νίκης του σοβιετικού λαού, συμπεριλαμβανομένων των λαών του Μολδαβικού ΣΣΔ, στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. 

Η εναέρια κυκλοφορία έχει διακοπεί, έχουν τεθεί περιορισμοί στις διατραπεζικές συναλλαγές. Σε ένα άρθρο για την αμερικανική έκδοση του The National Interest, ο συγγραφέας του, Ρόμπερτ Ίνγκλις, σημειώνει έξυπνα και αφοριστικά την ομοιότητα της Ευρωπαϊκής πολιτικής με την αντίδραση ενός ηλίθιου που έλαβε ειδοποίηση απόλυσης από τον υπάλληλο του: «Περίμενε, δεν μπορείς να παραιτηθείς, ήθελα να σε απολύσω πρώτα!".

Σε αυτό το πνεύμα ορισμένοι Γερμανοί πολιτικοί ζητούν να ξεκινήσει ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2 για να καλύψει τις επείγουσες ανάγκες τους και στην συνέχεια να κλείσει μονομερώς μόλις ξεπεραστεί η ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη. 

Η αλαζονική και αφελής συνήθεια να αντιλαμβάνονται την Ρωσία αποκλειστικά ως αντικείμενο εκμετάλλευσης χωρίς δικά της συμφέροντα είναι χαρακτηριστικό των ταχέως εξευτελιζόμενων δυτικών πολιτικών που οδηγούν με συνέπεια τις χώρες τους στην καταστροφή. 

Αλλά για το Κισινάου, η τυφλή παρακολούθηση του δυτικού παραδείγματος μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια του κράτους, να μετατραπεί σε ένα περιττό εξάρτημα της Ρουμανίας και στην τελική απώλεια σημαντικών εδαφών - Υπερδνειστερίας και Γκαγκαουζίας.

Μετά τις πρόσφατες μαζικές συγκεντρώσεις στην αυτονομία των Γκαγκαούζων κατά της αντιρωσικής πολιτικής του επίσημου Κισινάου, οι μολδαβικές αρχές, υπό το πρόσχημα ασκήσεων, έστειλαν αστυνομικές δυνάμεις στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων ελαφρά τεθωρακισμένων οχημάτων. 

Αυτή η πράξη εκφοβισμού του ίδιου του πληθυσμού, που ανησυχεί για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και τις συνέπειες της ρωσοφοβικής πορείας του Κισινάου, δεν θα μπορέσει να οδηγήσει στην ενίσχυση της θέσης της προέδρου της Μολδαβίας  Μάγια Σάντου, αλλά θα ζεστάνει μόνο την αντικυβερνητική αισθήματα.

Μια ακόμη πιο οξεία κατάσταση αναπτύσσεται στην (προς το παρόν) μη αναγνωρισμένη από τη Ρωσία Πριντνεστροβιανή Μολδαβική Δημοκρατία (PMR).  Αν και η  Τιρασπόλ έχει επανειλημμένα και δημοσίως δηλώσει την απροθυμία της να παρασυρθεί στη σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και του νεοναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου, είναι γνωστό σε ποια πλευρά βρίσκονται οι συμπάθειες των κατοίκων, της μη αναγνωρισμένης Υπερδνειστερίας. 

Το PMR βρίσκεται σε ευάλωτη γεωστρατηγική θέση: Η περιοχή που εκτείνεται κατά μήκος της αριστερής όχθης του Δνείστερου έχει μέγιστο πλάτος περίπου 40 χιλιομέτρων.  Περιτριγυρισμένη από τα σύνορα μεταξύ Μολδαβίας και Ουκρανίας, η φιλορωσική δημοκρατία δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα, γεγονός που καθιστά αναπόφευκτα τους συμβιβασμούς με την ανοιχτά εχθρική πλέον πρώην Ουκρανική ΣΣΔ και την Μολδαβία. 

Όχι πολύ μακριά από το χωριό Κολμπάσνα και λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα της πρώην Ουκρανικής SSR, η μεγαλύτερη αποθήκη πυρομαχικών βρίσκεται στο έδαφος του PMR από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης.

Περίπου οι μισοί από τους κατοίκους του PMR έχουν ρωσική υπηκοότητα, η επιχειρησιακή ομάδα των ρωσικών στρατευμάτων στην Υπερδνειστερία, η οποία εκτελεί ειρηνευτικές λειτουργίες και καθήκοντα για την προστασία των αποθηκών, σχηματίζεται κυρίως σε βάρος των ντόπιων πολιτών.  Η ομάδα έχει λιγότερους από 2.000 στρατιωτικούς και δεν είναι εξοπλισμένη με συστήματα αντιπυραυλικής ή αεράμυνας.

 Υπό τις συνθήκες μιας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στο έδαφος της πρώην Ουκρανικής ΣΣΔ, η Υπερδνειστερία γίνεται ελκυστικός στόχος τόσο για το επίσημο Κισινάου και την Ρουμανία που στέκονται πίσω από αυτήν, όσο και για το καθεστώς του Κιέβου του Ζελένσκι. 

Η στρατιωτικοπολιτική υποστήριξη της Δύσης στα πρόθυρα μιας άμεσης ένοπλης σύγκρουσης με τη Ρωσική Ομοσπονδία παρέχει στα σημερινά εχθρικά καθεστώτα της Ρωσίας στην Ρουμανία, την πρώην Ουκρανική ΣΣΔ και τη Μολδαβία την άνευ όρων υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στην εκδήλωση μιας προσπάθειας βίαιης καταστολής του φιλορωσικού PMR και της Γκαγκαουζίας. 

Ακόμη και σε περίπτωση εξαιρετικά αρνητικών συνεπειών τέτοιων ενεργειών, συμπεριλαμβανομένης της έκρηξης πυρομαχικών, η Δύση θα κατηγορήσει την Ρωσία για αυτό. Η μοίρα του PMR, της Μολδαβίας, του καθεστώτος του Κιέβου, ακόμη και της συμμάχου του ΝΑΤΟ, της Ρουμανίας, δεν ανησυχεί τη Δύση στην παγκόσμια μάχη για τη μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Τα πολυάριθμα παραδείγματα της μετάβασης του καθεστώτος του Κιέβου σε ανοιχτά τρομοκρατικές τακτικές αυξάνουν τον φόβο μιας τέτοιας εξέλιξης γεγονότων, ειδικά σε περίπτωση λήψης κατάλληλης εντολής από την Ουάσιγκτον. 

Σε αυτή την περίπτωση, η Μόσχα θα αναγκαστεί, όπως το είπε τόσο κομψά ο Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, να «επεκτείνει ριζικά την γεωγραφία» της Ρωσικής εξόρμησης, να προστατεύσει τους πολίτες της που ζουν στην Υπερδνειστερία και το στρατιωτικό προσωπικό που εκτελεί μάχιμες αποστολές εκεί (https://www.echedoros-a.gr/2022/08/blog-post_950.html#more).

 

Στις 31 Ιουλίου ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε το νέο δόγμα του ρωσικού πολεμικού ναυτικού για τα έτη 2022 μ.Χ.-2030 μ.Χ. Ένα νέο δόγμα με σημαντικές αλλαγές σε σχέση με αυτό του 2015 μ.Χ.

Το νέο δόγμα σηματοδοτεί την εκ νέου ιεράρχηση αντικειμενικών σκοπών και προτεραιοτήτων και σημαντικές αλλαγές στον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, την έρευνα και την τεχνολογία. Κυρίως όμως επιβεβαιώνει την αλλαγή στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ρωσίας από την Δύση προς την Ανατολή.

Συγκεκριμένα, το νέο δόγμα του ρωσικού ναυτικού προβλέπει την μεταστροφή της Ρωσικής ναυπηγικής ικανότητας σε πολεμικά πλοία, ικανά να επιχειρήσουν στις μεγάλες θαλάσσιες μάζες του πλανήτη εκεί που έχει σαφώς σημαντικό μειονέκτημα, καθώς το Ρωσικό ναυτικό διαθέτει μόλις ένα αεροπλανοφόρο και μάλιστα πεπαλαιωμένο.

Μετά την βύθιση του Moskva τής έχουν απομείνει μόνο τρία καταδρομικά πλοία μεγάλου μεγέθους, ενώ η παρουσία της περιορίζεται σε υποβρύχια, ικανά μεν να βάλλουν με υπερηχητικούς βαλλιστικούς πυραύλους σε κάθε περιοχή του πλανήτη, λιγότερο ικανά δε, στην διεξαγωγή νηοψιών και ελέγχου περιοχής. Κοντολογίς, αναμένουμε τα ρωσικά ναυπηγεία να διεξάγουν έναν αγώνα δρόμου για την κατασκευή αεροπλανοφόρων και μεγάλων καταδρομικών μονάδων.

Ειδική μνεία γίνεται και στην ανανέωση του εμπορικού της στόλου. Εικάζουμε για την μεταφορά υδρογονανθράκων και σιτηρών. Όπως και το αντίστοιχο δόγμα του 2015 μ.Χ., το νέο Ρωσικό δόγμα χωρίζει τις θάλασσες μάζες του πλανήτη σε 6 «ζώνες» των οποίων η ιεράρχηση έχει αλλάξει.

Η Αρκτική ζώνη και η ζώνη του Ειρηνικού από δεύτερη και τρίτη σε προτεραιότητα έχουν μετακινηθεί σε πρώτη και δεύτερη ενώ η προηγουμένως πρώτη σε προτεραιότητα ζώνη, αυτή του Ατλαντικού, μετακύλησε στην τρίτη θέση.  Αντικειμενικός σκοπός του ρωσικού δόγματος είναι η «διασφάλιση της στρατηγικής σταθερότητας» στις περιοχές ενδιαφέροντος.

Είναι προφανές λοιπόν ότι η Ρωσία θέλει να διασφαλίσει την σταθερότητα στις Βόρειες Αρκτικές εμπορευματικές διαδρομές και μεταθέτει το ενδιαφέρον της από την εναλλακτική διαδρομή του Σουέζ, σε αυτήν του ειρηνικού Ωκεανού για τις εξαγωγές των προϊόντων της.

Το ενδιαφέρον της για την Κασπία θάλασσα παραμένει στην τέταρτη θέση, ο Ινδικός ωκεανός στην πέμπτη και η Ανταρκτική στην έκτη. Σε ότι αφορά στην Μεσόγειο θάλασσα ως υποτομέα της «Ατλαντικής ζώνης», αναλύεται εκτενώς η περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων με την Συρία του Άσαντ, ενώ ειδική μνεία υπάρχει και για την ζώνη Ιράν - Ιράκ - Ινδίας με την αύξηση της παρουσίας του Ρωσικού ναυτικού στον Περσικό κόλπο, γεγονός που αποτελεί έκπληξη για πολλούς αναλυτές.

Στον τομέα της ενέργειας η Ρωσική ομοσπονδία στρέφει το ενδιαφέρον της προς τον Αρκτικό Ωκεανό εκεί που αναμένεται συντομότερα του αναμενόμενου να είναι διαθέσιμα προς εκμετάλλευση τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην περιοχή.

Η Ρωσία έχει συνειδητοποιήσει πως οι σχέσεις της με την Δύση είναι πλέον μη αναστρέψιμες. Ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος οδήγησε στην ανάγκη της Ρωσίας για στροφή σε νέες αγορές, όπως αυτές της Κίνας και της Ινδίας.

Ένας προσανατολισμός ο οποίος λίγο-πολύ βρισκόταν στο μυαλό των Ρώσων επιτελών που βεβαίως επιταχύνθηκε από την ανάγκη εξαγωγών φυσικού αερίου στον κινεζικό οικονομικό κολοσσό ως αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών κυρώσεων. Με άλλα λόγια, η Ρωσία θέλει να τροφοδοτήσει την Ανατολή με φυσικό αέριο και μάλιστα γρήγορα.

Οι νέοι αγωγοί φυσικού αερίου θα χρειαστούν χρόνο (η μάλλον χρόνια) να κατασκευαστούν, τον οποίο η Ρωσία δεν διαθέτει. Αυτό αφήνει την Ρωσία με μία και μόνο επιλογή, τις βόρειες εμπορευματικές διαδρομές και τον Ειρηνικό ωκεανό, ως προσωρινές τουλάχιστον λύσεις στην κάλυψη των αναγκών του αδηφάγου Δράκου της Ανατολής.

Στο μέτωπο της κλιματικής αλλαγής, συμφώνα με άρθρο των ΝΥ Times το οποίο επικαλείται έρευνες από κορυφαία πανεπιστήμια αποκάλυψε ότι η κλιματική αλλαγή επηρεάζει περισσότερο από το αναμενόμενο (κατά 3,8% αντί για 2% όπως υπολογιζόταν) τον βόρειο αρκτικό κύκλο, με αποτέλεσμα οι πάγοι να λιώνουν γρηγορότερα από το αναμενόμενο.

Αυτό το γεγονός αφενός μεν ανοίγει γρηγορότερα τις Βόρειες εμπορευματικές διαδρομές αφ’ ετέρου δε τις προς έρευνα και εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικες πηγές του Αρκτικού ωκεανού. Αυτό με την σειρά του κάνει επιτακτική την ανάγκη για την Ρωσία την δημιουργία σύγχρονου πολεμικού και εμπορικού στόλου προσανατολισμένου στις ανοιχτές θάλασσες προκειμενου να τις υπερασπίσει και τις εμπορευματικές διαδρομές αλλά και τα ερευνητικά της σκάφη τα οποία θα αναγκαστούν να επιχειρήσουν μακριά από τις Παράκτιες Ρωσικές βάσεις στην περιοχή.

Παράλληλα η εισδοχή της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ εκτός από την Βαλτική επιδείνωσε την κατάσταση για την Ρωσία και στον Αρκτικό Ωκεανό. Η Ρωσία χτίζει νέα σχέση με την Κίνα η οποία φυσικά δεν θέλει να είναι ετεροβαρής.

Η Ρωσία αναγνωρίζει την ανάγκη της Κίνας για αναβάθμιση του στόλου της λόγω των γεγονότων στην Ταιβάν και θέλει με την σειρά της να διατηρήσει την παρουσία της σαν «δεύτερη σε δυναμικότητα ναυτική δύναμη του πλανήτη».

Το γεγονός αυτό θα της επιτρέψει να δρέψει και τα αντίστοιχα γεωπολιτικά οφέλη. Στον νέο συσχετισμό δυνάμεων που αναπτύσσεται πλανητικά και με την Ευρασιατική ένωση στα σπάργανα η Ρωσία σπεύδει να παρουσιάσει τον εαυτό της ως επικεφαλής του ναυτικού σκέλους της συμμαχίας διασφαλίζοντας την ασφάλεια και την ομαλότητα των εσωτερικών εμπορευματικών διαδρομών.

Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν η ρωσική πολεμική βιομηχανία έχει την δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο, ειδικότερα εφόσον το ίδιο θα πράξουν παράλληλα και οι Κινεζικοί ναυπηγοεπισκευαστικοί κολοσσοί. Εάν η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική, τότε θα δει τον εαυτό της να γίνεται κράτος δορυφόρος της Κίνας αποτυγχάνοντας να υλοποιήσει το δόγμα Ντούγκιν.

 

H μεγαλύτερη μετακίνηση ανθρώπων στην Ιστορία της Ουκρανίας ξεκίνησε. Φοβούνται πυρηνικό ατύχημα ή πάνε για …. ….σύγκρουση μετωπική σε μεγάλο εύρος ή πάνε για συνθηκολόγηση;

Σύμφωνα με το Politico, ανήμπορη να παράσχει ασφάλεια ή βασικές υπηρεσίες για σχεδόν 750.000 ανθρώπους σε περιοχές όπου οι μάχες είναι πιο σφοδρές, η κυβέρνηση της Ουκρανίας επιμένει τώρα ότι πρέπει να μετακινηθούν. Πάνω από 12 εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν εκτοπιστεί λόγω του πολέμου, οι περισσότεροι από αυτούς εντός της χώρας.

Από τότε που η Ρωσία εισέβαλε για πρώτη φορά στην Ανατολική Ουκρανία το 2014 μ.Χ., οι κάτοικοι των κατεχόμενων ή απειλούμενων περιοχών έλαβαν ελάχιστες οδηγίες ή υποστήριξη για να φύγουν ή υποστήριξη για την παροχή βασικών υπηρεσιών όπως το νερό και οι μεταφορές.

«Οι άνθρωποι έμειναν μόνοι με τα προβλήματά τους», δήλωσε ο Βολοντιμίρ Γιαβόρκι του Κέντρου Πολιτικών Ελευθεριών, μια οργάνωση παρακολούθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά ερμηνεύονται ως εντολή εκκένωσης του Ανατολικού μετώπου. Η υποχώρηση δεν αποκλείεται να συνδέεται με συνθηκολόγηση για τη λήξη του πολέμου με διχοτόμηση της Ουκρανίας.

Όμως αν τα παραπάνω συνδυαστούν με αυτά που ανακοινώθηκαν το πρωί… κάτι άσχημο ετοιμάζεται. Ραγδαίες εξελίξεις: Ο Βρετανικός στρατός βρίσκεται σε ετοιμότητα για πόλεμο με τη Ρωσία – Οι επίσημες οδηγίες

Επιπλέον, στους Βρετανούς στρατιωτικούς συστήθηκε επίσης να αρχίσουν να προετοιμάζουν τους αγαπημένους τους για μια τέτοια εξέλιξη. Ο Βρετανικός στρατός έχει λάβει επίσημες πλέον συμβουλές ώστε να προετοιμαστεί για μια ενδεχόμενη στρατιωτική ανάπτυξη στην Ουκρανία για να συμμετάσχει στην σύγκρουση εναντίον της Ρωσίας, σύμφωνα με την Daily Mirror (https://balsamopsyxhs.gr/2022/08/23/h-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%8e%cf%80%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd/).

 

Α. ΝΤΟΥΓΚΙΝ: «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΔΡΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ, ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ! ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ, ΤΗ ΝΙΚΗ!» 

Τα πρώτα λόγια του Ντούγκιν μετά την εκτέλεση της κόρης του: Ευθύνεται το ναζιστικό Ουκρανικό καθεστώς. ”Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από εκδίκηση, την Νίκη!” Κάλεσμα έκανε ο φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας, ιδεολόγος του Ρωσικού κόσμου, Alexander Dugin, ο οποίος έσπασε τη σιωπή του για πρώτη φορά μετά τη δολοφονία της κόρης του Daria για το αυριανό πολιτικό μνημόσυνο της κόρης του. 

Δήλωσε ευθαρσώς ότι η τρομοκρατική ενέργεια έγινε από το «ναζιστικό ουκρανικό καθεστώς». Η δήλωσή του δημοσιεύθηκε μέσω του Konstantin Malofeev: ««Όπως όλοι γνωρίζετε, ως αποτέλεσμα μιας τρομοκρατικής επίθεσης που πραγματοποίησε το ναζιστικό ουκρανικό καθεστώς, στις 20 Αυγούστου, όταν επέστρεφε από το φεστιβάλ Παράδοσης κοντά στην Μόσχα, η κόρη μου Ντάρια Ντούγκινα σκοτώθηκε βάναυσα από έκρηξη μπροστά στα μάτια μου.

Ήταν ένα υπέροχο Oρθόδοξο κορίτσι, πατριώτισσα, στρατιωτική ανταποκρίτρια, ειδικός στα κεντρικά κανάλια, φιλόσοφος. Οι λόγοι και οι αναφορές της ήταν πάντα βαθιές, τεκμηριωμένες και συγκρατημένες.  Ποτέ δεν έκανε έκκληση για βία και πόλεμο. Ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι στην αρχή του ταξιδιού του. Οι εχθροί της Ρωσίας την σκότωσαν κρυφά…», είπε ο Αλεξάντερ Ντούγκιν.

Ο φιλόσοφος είναι σίγουρος ότι ο ρωσικός λαός δεν μπορεί να σπάσει ούτε από τέτοια «αφόρητα χτυπήματα». Αυτό που συνέβη είναι μια προσπάθεια να σπάσουν την βούληση με «αιματοβαμμένο τρόμο», αλλά οι εχθροί της Ρωσίας δεν θα μπορέσουν να πετύχουν τον στόχο τους.

«Οι καρδιές μας λαχταρούν για κάτι περισσότερο από απλώς εκδίκηση. Είναι πολύ ασήμαντη, δεν είναι Ρωσική. Χρειαζόμαστε μόνο την Νίκη μας. Η κόρη μου άφησε την παρθενική της ζωή στο βωμό. Κερδίστε λοιπόν, παρακαλώ! Θέλαμε να την μεγαλώσουμε ώστε να γίνει έξυπνη και ήρωας. Ας εμπνεύσει τους γιους της Πατρίδας μας στον άθλο ακόμη και τώρα.

Ο αποχαιρετισμός στην Ντάρια Ντούγκινα (Πλατόνοβα) – ένα πολιτικό μνημόσυνο – θα πραγματοποιηθεί στις 23 Αυγούστου στο τηλεοπτικό κέντρο Ostankino (Μόσχα) στις 10 το πρωί.” Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έστειλε συλλυπητήρια στην οικογένεια της νεκρής Ντάρια Ντούγκινα.

«Δημοσιογράφος, επιστήμονας, φιλόσοφος, πολεμικός ανταποκριτής, υπηρέτησε με ειλικρίνεια τον λαό, την Πατρίδα, απέδειξε στην πράξη τι σημαίνει να είσαι πατριώτης της Ρωσίας», αναφέρει το τηλεγράφημα (http://oimos-athina.blogspot.com/2022/08/blog-post_773.html).

Έμεινε Όρθιος Νεκραναστάσιμος ο Ντούγκιν. Μήνυμα Νίκης: έζησε για τη Νίκη πέθανε για τη Νίκη! Νίκη για την Ρωσία μας για την Αλήθεια μας για την Ορθοδοξία μας! Είπε τα τελευταία λόγια της κόρης του προς αυτόν:

Μπαμπά νιώθω σαν πολεμιστής, νιώθω ήρωας. Θέλω να είμαι στο πλευρό των δυνάμεων του Φωτός! Ντάγκιν ερμηνεύοντας την θυσία κόρης του: Μην με θυμάστε, μην με δοξάζετε. Πολεμήστε για την μεγάλη μας χώρα! Ο Alexander Dugin ανακαλεί την τελευταία μέρα της ζωής της κόρης του στην τελετή τ΄αποχαιρετισμού της σήμερα. Έμεινε Όρθιος….Νεκραναστάσιμος,..

“Μπαμπά, νιώθω σαν πολεμιστής, νιώθω ήρωας. Θέλω να είμαι στο πλευρό των δυνάμεων του Φωτός – αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα“, είναι τα τελευταία λόγια της Ντάρια Ντούγκινα, στο φεστιβάλ Παράδοσης εκμυστηρεύθηκε ο Ντούγκιν κατά το πολιτικό μνημόσυνο της κόρης του Ντάρια.

Ο Ντούγκιν ερμηνεύοντας τη θυσία κόρης του: Μην με θυμάστε, μην με δοξάζετε. Πολεμήστε για την μεγάλη μας χώρα! Μήνυμα Νίκης: έζησε για την Νίκη πέθανε για την Νίκη! .. Ο Alexander Dugin στην αποχαιρετιστήρια τελετή σήμερα:

“Ήθελα να μεγαλώσω την κόρη μου με τον τρόπο που θεωρώ το ιδανικό του ανθρώπου. Πρώτα απ ‘όλα, είναι η πίστη – πέρασε όλη της την παιδική ηλικία σε ορθόδοξες κατασκηνώσεις. Ήθελα να είναι και αυτή ένας έξυπνος ορθόδοξος άνθρωπος. Έτσι η μητέρα της και εγώ τη συμβουλέψαμε να γίνει φιλόσοφος.Και έγινε.Έβαλε τα δυνατά της».

Alexander Dugin – στην αποχαιρετιστήρια τελετή για την Daria Dugin: Σχεδόν οι πρώτες της λέξεις, που φυσικά της μάθαμε, ήταν η «Ρωσία», το κράτος μας, ο λαός μας, η Αυτοκρατορία μας …… Και αν κάποιος συγκινήθηκε από τον τραγικό θάνατο της, το μεγαλείο της, την ακεραιότητα της, τότε θα έχει μια επιθυμία

«Μη με θυμάστε, μη με δοξάζετε. Πολεμήστε για τη μεγάλη μας χώρα! Υπερασπιστείτε την πίστη μας, την Ορθοδοξία μας, αγαπήστε τον Ρώσο λαό μας». Επειδή πέθανε για τον λαό, πέθανε για τη Ρωσία στο μέτωπο, και αυτό το μέτωπο είναι εδώ. Στον καθένα μας. Και το μεγαλύτερο τίμημα μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο από το υψηλότερο επίτευγμα

– Νίκη! Έζησε στο όνομα της νίκης και πέθανε στο όνομα της νίκης. Νίκη για τη Ρωσία μας, την Aλήθεια μας, την Ορθοδοξία μας, και του κράτος μας. Konstantin Malofeev διευθυντής καναλιού: «Η Ντάσα ήταν πολεμίστρια και δεν πέθανε μάταια.

Αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται σε πόλεμο μαζί μας δεν καταλαβαίνουν ότι ο ρωσικός λαός δεν αποτελείται μόνο από αυτούς που ζουν τώρα. Αλλά και από αυτούς που έζησαν πριν από εμάς, και αυτούς που θα ζήσουν μετά. Και με το αίμα των μαρτύρων μας δυναμώνουμε.

Χάρη στους Νεομάρτυρες της Ρωσίας και το θυσιαστικό κατόρθωμα τους για τον Χριστό, η σύγχρονη Ρωσία ζει. Ζει και κερδίζει. Και χάρη στον πρόωρο θάνατο της αγαπημένης και αγαπημένης μας Ντάσα, σίγουρα θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο. Το ήθελε, το έζησε, το υπηρέτησε.

Η βασιλεία των ουρανών σε αυτήν, στην οποία είμαι βέβαιος ότι θα είναι και πολεμίστρια του Χριστού. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της». Στην Μόσχα, στο τηλεοπτικό κέντρο Ostankino, τελείται ο αποχαιρετισμός για τη δημοσιογράφο Ντάρια Ντούγκινα, η οποία πέθανε στις 20 Αυγούστου. Περίπου 200 άτομα συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα, αναφέρει ανταποκριτής της Kommersant.

Στην εκδήλωση μίλησε ο πατέρας της θανούσης, διάσημος φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας Alexander Dugin. Είπε ότι «ήθελε να μεγαλώσει την κόρη του με τον τρόπο που έβλεπε ως το ιδανικό ενός ανθρώπου».

12:59. Ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας Έντουαρντ Μπογιάκοφ, κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής μνήμης, διάβασε ένα ποίημα που έγραψε πρόσφατα η Ντάρια.

12:20. Ο κυβερνήτης της περιοχής Khabarovsk, Mikhail Degtyarev, είπε ότι γνώριζε προσωπικά την Dasha.

Συνεργαστήκαμε. Η άθλια δολοφονία της Daria Dugina υποδηλώνει ότι το μέτωπο είναι παντού. Πέθανε για τις ιδέες μας, για τα ιδανικά της Μεγάλης Ρωσίας, για την Ορθοδοξία, για τον Ρωσικό κόσμο. Θα θυμόμαστε πάντα την Ντάρια. Αναπαύσου, Κύριε, η ψυχή της! Χάρισέ της τη Βασιλεία των Ουρανών! Ο συγγραφέας Alexander Pelevin θαύμασε τον τρόπο που ο Alexander Dugin κρατά μετά τον θάνατο της κόρης του:

”Λέει δυνατά και λαμπερά λόγια, ένας άνθρωπος με απίστευτη δύναμη. Το να κοιτάς το πρόσωπο του θανάτου μέσα από τα μάτια της κόρης σου, το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις, και να μην σπάσεις, είναι πραγματικό κατόρθωμα πνεύματος. Αυτό σημαίνει να είσαι Ρώσος φιλόσοφος και Ρώσος πολεμιστής.

Όλη η χώρα είναι μαζί σας τώρα, η Ντάσα έγινες συγγενής σε όλους μέσα σε μια νύχτα. Ήθελες να κερδίσουμε. Θα νικήσουμε.” Στην τελετή αποχαιρετισμού κοντά στο φέρετρο βρίσκονταν οι γονείς και ένας στενός φίλος της οικογένειας Ντούγκιν – ο ιδρυτής του πρώτου ρωσικού τηλεοπτικού καναλιού .. Konstantin Malofeev. Σύμφωνα με την “Izvestia”, υπήρξαν αποχαιρετιστήρια πυρά στον αέρα μετά την τελετή.

Ο Alexander Mikhailov, Αντιστράτηγος του FSB, συνταξιούχος μέλος του Ανώτατου Συμβουλίου του Πανρωσικού Κινήματος “Ισχυρή Ρωσία”, επέστησε την προσοχή στα ναζιστικά ίχνη στη δολοφονία της Darya:

Γνωρίζουμε καλά ότι καταστρέφουν τον τρόπο σκέψης, καταστρέφουν ανθρώπους – φορείς μιας συγκεκριμένης θέσης. Και αυτό ήδη ξεπερνά τα όρια των εχθροπραξιών. Αυτό έχει ήδη έναν απόλυτα ναζιστικό χαρακτήρα, όταν οι διαφωνούντες εξοντώνονταν σε στρατόπεδα, σε θαλάμους αερίων, τους πυροβολούσαν, τους κρεμούσαν μόνο και μόνο επειδή σκέφτονται διαφορετικά. Ως εκ τούτου, αυτή είναι μια άλλη επιβεβαίωση της ναζιστικής ιδεολογίας μεταξύ ενός συγκεκριμένου μέρους των Ουκρανών πολιτών (https://dimpenews.com/2022/08/23/%ce%ad%ce%bc%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%b5-%cf%8c%cf%81%ce%b8%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bd%cf%84%ce%ac%ce%b3%ce%ba%ce%b9%ce%bd-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%83%cf%89/).

Ντούγκιν: "Εμείς (η Ρωσία) είμαστε οι κληρονόμοι του Βυζαντίου, σαν κράτος και σαν Αυτοκρατορία, από την πτώση της Κωνσταντινούπολης"!

 

Ο Ντούγκιν διασαλπίζει συχνά πως «Η Ρωσία είναι η Ελλάδα του Βορρά» αναφέρεται περισσότερο στην Αρχαία Ελλάδα και όχι στην σύγχρονη.

 

Ο Κονσταντίν Λεοντίεφ υποστήριζε αρχικά ως πολιτική άποψη την ιδέα η Ρωσία να γίνει επικεφαλής μίας Ανατολικής Ένωσης (ανεξάρτητης από την Δύση), με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και η πρωτεύουσα της Ρωσίας να μεταφερθεί στο Κίεβο (ενώ μετά υποστήριξε ότι πρωτεύουσα της Ρωσίας θα πρέπει να παραμείνει η Μόσχα), σκέψεις που τον κάνουν για πολλούς πρόδρομο του Ευρασιανισμού και των ιδεών του.

Επίσης, σύμφωνα με τον Κονσταντίν Λεοντίεφ, το «σχίσμα» της «Βουλγάρικης Εξαρχίας» δεν προκλήθηκε με ενέργειες της Μόσχας, αλλά με πρωτοβουλία Βούλγαρων εθνικιστών πολιτικών και διανοουμένων που έριξαν μετά όλο το φταίξιμο στην Ρωσία.

Οι δε Έλληνες τους πίστεψαν και ήρθαν σε πολιτική και θρησκευτική ρήξη με την Ρωσία και διέλυσαν τις οποίες πολίτικες συμμαχίες και δεσμούς τους και εξαιτίας της εξέλιξης αυτής (και απάτης των Βούλγαρων) οι Ρώσοι στράφηκαν στους Βούλγαρους και συμμάχησαν με αυτούς (αφού και οι Σέρβοι βασιλείς και πολιτικοί λοξοδρομούσαν όπως και οι Έλληνες τότε προς την Δύση και κατά της Ρωσίας).

Η σχέση Μουσολίνι-Τζαμποτίνσκυ Οι κρυμμένες ρίζες του φασιστικού παρελθόντος του Ισραήλ

Άρθρο των Ράμζυ Μπαρούντ και Ρομάνα Ρουμπέο για τις ρίζες και τις σχέσεις Ιταλικού Φασισμού και Σιωνισμού, και τον τρόπο που αναγεννώνται χάρη στον Σαλβίνι. Δεν προκαλεί καμμία εντύπωση το γεγονός ότι ο ηγέτης της Ιταλικής Αντιπολίτευσης, Ματτέο Σαλβίνι, ορκίστηκε πως, όταν γίνει πρωθυπουργός της Ιταλίας, θα αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Ο Σαλβίνι ηγείται του κόμματος της Λέγκας, γνωστότερου παλαιότερα ως Λέγκα του Βορρά, κόμμα που εξ αρχής χαρακτηρίζεται ως η σύγχρονη έκδοση της επί μακρόν αποκοιμισμένης φασιστικής ιδεολογίας της Ιταλίας.

Οι φιλοϊσραηλινές τοποθετήσεις του Σαλβίνι και η τυφλή του υποταγή στο Τελ Αβίβ είναι τόσο παλιές όσο κι η πολιτική του καριέρα. Ακόμη και το γεγονός ότι ο Σαλβίνι ξεκίνησε το πολιτικό του ντεμπούτο σε εθνικό επίπεδο με μια ανακοίνωση που δεν έγινε από την Ρώμη αλλά από το Τελ Αβίβ, αρκεί για να καταδείξει τον κεντρικό ρόλο του Ισραήλ στην πολιτική του διαδρομή.

Και, εκτός αυτού, ο Σαλβίνι είναι το αγαπημένο παιδί όλης της Ιταλικής ακροδεξιάς. Αν αναλογιστούμε πως τα πήγε η Λέγκα στις Ευρωεκλογές του Μαϊου 2019 μ.Χ., μπορούμε να πούμε ότι ο Σαλβίνι είναι αυτή την στιγμή είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ακροδεξιούς ηγέτες σε όλη την Ευρώπη.

Δεν αποτελεί μυστικό ότι το Ισραήλ συντάσσεται ανοικτά πολιτικά με τα ανερχόμενα ακροδεξιά κινήματα παντού, και ειδικά στην Δύση. Αυτό είναι εμφανές και στην συμμαχία Ισραήλ- Ινδίας, και στις ενοχλητικές σχέσεις με την κυβέρνηση Τραμπ, και με την Προεδρία Μπολσονάρου στην Βραζιλία και με την κυβέρνηση των Συντηρητικών στην Βρετανία.

Oι σχέσεις του Ισραήλ με την Ιταλία, ωστόσο, αξίζουν περισσότερης διερεύνησης, και δεν πρέπει να θεωρούνται ταυτόσημες με την σύγχρονη αυξανόμενη άνεση του Τελ Αβίβ με την διεθνή ακροδεξιά. Κι ο λόγος είναι πως, η Ιταλία υπήρξε η μητέρα των σύγχρονων φασιστικών ιδεολογιών, οι οποίες συνδέονται απευθείας με την Σιωνιστική ιδεολογία του Ισραήλ.

Στην εποχή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Β’ ΠΠ), η Ιταλία κατόρθωσε επιτυχώς να καταστείλει εσωτερικά τον φασιστικό πολιτικό κλάδο, ξεκινώντας αό τα δύο τελευταία χρόνια του πολέμου, όταν η Ρώμη ενίσχυσε την παγκόσμια πίεση κατά της ναζιστικής-φασιστικής συμμαχίας. Το μεταπολεμικό Σύνταγμα της Ιταλίας προσπάθησε με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει κάθε είδοε φασισμού που υποκρύπτονταν στην Ιταλική κοινωνία.

Ήταν λοιπόν, φυσικό, ακολούθως, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι επαναστατικές δυνάμεις που είχαν τεράστιο αντίκτυπο στην διαμόρφωση του Ιταλικού πολιτικού διαλόγου μετά τον πόλεμο, να βρουν κοινό έδαφος με την Παλαιστινιακή αναζήτηση Ελευθερίας και τον συνεχιζόμενο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού κατά του Σιωνισμού και των αντιδραστικών του συμμάχων όπου γης.

Δυστυχώς, αυτό δε συμβαίνει πια. Ενώ η αληθινά ριζοσπστική αριστερά της Ιταλίας επιμένει να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη – διαδικασία που ξεκίνησε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 – οι ακροδεξιές δυνάμεις έκαναν τεράστια βήματα, επιτρέποντας, τα τελευταία χρόνια, στον Σαλβίνι και άλλα άλλα ακροδεξιά κόμματα, να επιστρέψουν στην πολιτική αρένα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η άνοδος του Σαλβίνι άρχισε να στρώνει το δρόμο για την αποκατάσταση της από παλιά κοιμισμένης συμμαχίας (νεο-)Σιωνιστο-φασιστών.

Ταυτόχρονα, η άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων στην Ιταλία (και των Αδελφών της Ιταλίας της Μελόνι) υποχρεώνει όλα τα πολιτικά, κοινοβουλευτικά κόμματα της χώρας να ξαναδούν τις πολιτικές τους ατζέντες, φέρνοντάς τες προς τα δεξιά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελκύσουν τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους που ξεθάρρεψαν για τα καλά. Σιωνιστικές ομάδες που στηρίζουν το Ισραήλ, τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού, τώρα εκμεταλλεύονται την διασπασμένη πολιτική σκηνή της χώρας, για να προωθήσουν τη διεθνή ατζέντα του Τελ Αβίβ.

Στις 17 Ιανουαρίου η Ιταλική κυβέρνηση υιοθέτησε ομόφωνα τον λανθασμένο και αυτο-εξυπηρετικό (selfserving) ορισμό του αντισημιτισμού, όπως τον θέλει η φιλοϊσραηλινή Διεθνής Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος (International Holocaust Remembrance Alliance), η οποία εξισώνει τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό .

Η προβληματική αυτή «ερμηνεία εργασίας» δεν έχει σε τίποτε να κάνει με το ρατσισμό, κι έχει σε πολλά να κάνει με την πολιτική, καθώς ο Σιωνισμός είναι μια σύγχρονη πολιτική ιδεολογία, και δεν είναι ούτε φυλή ούτε θρησκεία.

Το αντίστοιχο παράδοξο στα της Ιταλίας θα ήταν να εξισωθεί ο αντιφασισμός με τα αντι-Ιταλικά ή αντι-Καθολικά αισθήματα. Αν αυτό μοιάζει παράξενο στο ιταλικό πλαίσιο, θα πρέπει να μοιάζει ομοίως παράξενο και στο Σιωνιστικό- Ισραηλινό πλαίσιο.

Όμως, αυτό το προφανές παράδοξο γίνεται απολύτως κατανοητό όταν αναλυθεί μέσα στα ιστοριογραφικά συμφραζόμενα. Όσοι κρίνουν αρνητικά τον σιωνισμό συχνά περιγράφουν το σιωνιστικό κίνημα ως φασιστικό. Αυτή η φαινομενικά άστοχη αναλογία είναι πλήρως δικαιολογημένη ιστορικά.

Διότι όντως, αυτό που πολλοί δεν ξέρουν είναι ότι, κατά τη διάρκεια του χρόνου σχηματισμού τους, τόσο η σιωνιστική όσο και η φασιστική ιδεολογία, είχαν αντίστοιχες πνευματικές ρίζες και πολλές επικαλύψεις όσον αφορά στις φιλοσοφικές και πολιτικές τους δομές.

Μερικοί από τους ιδρυτές του Σιωνισμού, ειδικά οι αναθεωρητές Σιωνιστές, αυτοχαρακτηρίζονταν φασίστες ως προς την ιδεολογία, και ήταν λογική η πορεία τους από το φασισμό προς τον σιωνισμό, υπαγορευμένη από πολιτικές σκοπιμότητες.

Πριν από την οπορτουνιστική συμμαχία μεταξύ του ηγέτη της Ναζιστικής Γερμανίας,  Αδόλφου Χίτλερ, και του δικτάτορα της Φασιστικής Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι, το 1936 μ.Χ., που οδήγησε στους διαβόητους ρατσιστικούς νόμους της Ιταλίας, υπήρχε στην Ρώμη βαθμός συγγένειας μεταξύ Σιωνιστών και Φασιστών.

Ο Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκυ, ιδρυτής του Αναθεωρητικού Σιωνισμού, τέκνα του οποίου, στο Ισραήλ, είναι το σημερινό κόμμα Λικούντ και άλλες δεξιές και ακροδεξιές ομάδες, έβλεπε την Ιταλία ως την «πνευματική πατρίδα» του.

«Όλες μου οι απόψεις για τον εθνικισμό, το κράτος και την κοινωνία αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια των χρόνων που βρισκόμουν υπό την ιταλική επιρροή», γράφει στην αυτοβιογραφία του, αναφερόμενος στα χρόνια της ιδεολογικής του διαμόρφωσης στην Ιταλία.

Αντιστοίχως, ο Μουσολίνι είχε εκφράσει ρητά τη στήριξη του στο σιωνισμό γενικά και στον Τζαμποτίνσκυ ειδικά: «Για να επιτύχει ο Σιωνισμός, πρέπει να αποκτήσετε ένα Εβραϊκό κράτος με Εβραϊκή σημαία και Εβραϊκή γλώσσα.

Το πρόσωπο που τα καταλαβαίνει όλα αυτά είναι ο φασίστας σας, ο Τζαμποτίνσκυ» είχε πει ο Μουσολίνι το Νοέμβριο του 1934 μ.Χ., σε ιδιωτική συνομιλία του με τον Ναούμ Γκολντμαν, ιδρυτή του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου, το Νοέμβριο του 1934 μ.Χ. (όπως καταγράφεται από το Λένι Μπρένερ στο βιβλίο του «Ο Σιωνισμός στην Εποχή των Δικτατόρων».). Ο Ντούτσε είχε ήδη συμμαχήσει με το κίνημα νεολαίας που είχε ιδρύσει ο Τζαμποτίνσκυ,  το Μπετάρ, το οποίο στηρίχθηκε και διαμορφώθηκε από φασιστικές ιδέες και σύμβολα.

«Ως το 1934 μ.Χ., ο Τζαμποτίνσκυ και το νεανικό κίνημα του, Μπετάρ, είχαν συμμαχήσει με τον Ντούτσε, και το Μπετάρ απόκτησε ναυτική βάση εκπαίδευσης Βόρεια της Ρώμης», αναφέρει ο Στήβεν Μέγιερ,  στο άρθρο του «Θα επιβιώσει πέραν των φασιστών του το Ισραήλ;» [Will Israel outlive its fascists?, δημοσιεύθηκε στο Executive Intelligence Review του 2002 μ.Χ.].

Ο Μέγιερ εξηγεί: «Το Ιταλόφωνο περιοδικό της Μπετάρ, το L’Idea Sionistica, περιέγραφε τις εναρκτήριες τελετές της ακαδημίας: «Η διαταγή -‘Προσοχή!’, το σύνθημα που διέταξε ο διοικητής της ομάδας -«Viva l’Italia, Viva Il Re! Viva Il Duce!» [Ζήτω η Ιταλία, Ζήτω ο Βασιληάς, Ζήτω ο Ντούτσε], να ακούγεται ξανά και ξανά, και μετά να ακολουθεί ευχή από το ραββίνο Άλντο Λάττες, στα Ιταλικά και τα Εβραϊκά, προς τον Θεό, για τον βασιλιά και το Ντούτσε […] και ο ύμνος του φασιστικού κόμματος, η Τζιοβινέζα, τραγουδήθηκε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από τη νεολαία της Μπετάρ».

Η διήγηση αυτή επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές, μεταξύ των οποίων και από τον Ιταλό ιστορικό Φούριο Μπιαγκίνι, στο βιβλίο του «Ο Μουσολίνι και ο Σιωνισμός». Ο Μπιαγκίνι θεωρεί ότι «κατ’ αρχήν, ο Μουσολίνι δεν ήταν αντίθετος στην επιθυμία των Εβραίων να δημιουργήσουν εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη». Επίσης, ο Μπιαγκίνι εξηγεί ότι η τότε ανθούσα φασιστική-σιωνιστική συμμαχία στηριζόταν σε γεωστρατηγική αναγκαιότητα.

«Τα επεκτατικά σχέδια της Φασιστικής Ιταλίας, σε όλη τη Μεσόγειο, έρχονταν σε άμεση σύγκρουση με τη Βρετανική παρουσία. Ο Βρετανικός στόλος κυριαρχούσε στην περιοχή της Μεσογείου, από το Γιβραλτάρ ως την Κύπρο και την Παλαιστίνη.

Προσφέροντας στήριξη στο σιωνιστικό κίνημα εναντίον της Βρετανίας, η Ιταλία ήθελε να αποδυναμώσει την Βρετανική αυτοκρατορία στην Ανατολική Μεσόγειο, αυξάνοντας παράλληλα το ιταλικό κύρος σε διεθνές επίπεδο».

Ο Τζαμποτίνσκυ δεν ήταν ο μοναδικός σύνδεσμος του Μουσολίνι με τον σιωνισμό, αλλά ήταν ένας από μια σειρά πολλών συμμαχιών, που είχαν συνέπειες σε βάθος χρόνου. Ο Γκόλντμαν έγραψε στην αυτοβιογραφία του [Η αυτοβιογραφία του Ναούμ Γκόλντμαν: Εξήντα χρόνια Εβραϊκής ζωής] ότι ο Μουσολίνι ήταν μέγας θαυμαστής του Σιωνισμού.

«Πρέπει να δημιουργήσετε ένα Εβραϊκό κράτος. Είμαι σιωνιστής, όπως είπα και στο Δόκτορα Βάισμαν. Πρέπει να αποκτήσετε αληθινό κράτος, όχι αυτό το γελοίο Εθνικό Σπίτι που σας προσέφεραν οι Βρετανοί. Θα σας βοηθήσω να δημιουργήσετε Εβραϊκό κράτος», μεταφέρει το μήνυμα του Μουσολίνι στην σιωνιστική ηγεσία της εποχής ο Γκόλντμαν.

Ο ενθουσιασμός του Μουσολίνι να δημιουργήσει ένα «Εβραϊκό κράτος» έβρισκε αντίστοιχο στην Βρετανική συνομωσία, ώστε να αλλοιωθεί η Διακήρυξη του Μπαλφούρ του 1917 μ.Χ., η οποία δέσμευε το Βρετανικό στέμμα στην δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Τον Οκτώβριο του 1933 μ.Χ., ο επικεφαλής της Εβραϊκής Υπηρεσίας στην Γενεύη, Βίκτωρ Γιάκομπσον, έγραψε στον Βάισμαν, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού και αργότερα υπηρέτησε ως πρώτος Πρόεδρος του Ισραήλ, ότι «ο Μουσολίνι είναι πρόθυμος να ανοίξει ακόμη πιο διάπλατα τις πόρτες της Παλαιστίνης στην Εβραϊκή μετανάστευση, ιδιαίτερα δε σε όσους πρόσφυγες έρχονται από την Γερμανία».

Στο επιμύθιο του βιβλίο του Κράτος και Ελευθερία (Stato e Libertà)- ο Ιταλός διπλωμάτης Σέρτζιο Μινέρμπι γράφει: «Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ήταν αδύνατο να συμφιλιωθούν Εβραίοι και Άραβες και ότι έπρεπε να είναι πολιτικά χωρισμένοι, έτσι  έριξε και την ιδέα για πλήρη διαχωρισμό της Παλαιστίνης».

Όλα αυτά άλλαξαν το 1936 μ.Χ. όταν ο γαμπρός του Μουσολίνι, ο Τσιάνο, τοποθετήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας. Τότε «η Ιταλία του Μουσολίνι συνέπλευσε πλήρως κι άνευ ενστάσεων με τον Χίτλερ», όπως έγραψε η Σούζαν Ζουκόττι στο βιβλίο της «Οι Ιταλοί και το Ολοκαύτωμα».

Τότε ήταν που το φασιστικό κόμμα της Ιταλίας αναγκάστηκε να πάρει άλλο δρόμο από την ηγεσία των Σιωνιστών, κάνοντας το Μουσολίνι να αρνηθεί, από κει και πέρα, οποιαδήποτε συνάντηση με το Ζαμποτίνσκυ.

Μετά τον θρίαμβο του σιωνιστικού κινήματος, που ολοκληρώθηκε με την ίδρυση του Ισραήλ πάνω στα ερείπια της ιστορικής Παλαιστίνης τον Μάη του 1948 μ.Χ., και πάλι οι σιωνιστές κατόρθωσαν να ανανήψουν, παρουσιαζόμενοι ως προοδευτική δύναμη, αν και ποτέ δεν εγκατέλειψαν πραγματικά την φασιστική ιδεολογία.

Ο νόμος Έθνους-Κράτους του Ιουλίου 2018 μ.Χ., ο οποίος ορίζει το Ισραήλ ως εθνο-φυλετικό κράτος, είναι μία μόνο, από σωρεία αποδείξεων, πως το Ισραήλ παραμένει, μέχρι σήμερα, πλήρως αφοσιωμένο στον Φασισμό.

Όταν υποστηρίζουμε ότι ο Σιωνισμός είναι μια μορφή Φασισμού, ούτε υπερβάλλουμε ούτε λέμε κάτι άσχετο.  Πράγματι, οι κοινές ρίζες των δύο ιδεολογιών οφείλουν να είναι προφανείς σε κάθε προσεκτικό αναγνώστη της ιστορίας.

Το γεγονός ότι τόσο ο Σαλβίνι όσο και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Βενιαμίν Νετανιάχου, ξαναζωντανεύουν, ή, κατ’ ελάχιστον, αποδέχονται με ανοικτές αγκάλες, τους ιστορικούς δεσμούς μεταξύ αυτών των δύο καταστροφικών ιδεολογιών, αντικατοπτρίζει δύο ανησυχητικές πραγματικότητες – αφενός, καταδεικνύει την αποτυχία της Ιταλίας να ξεριζώσει τον φασισμό ως πολιτικό μοντέλο μετά τον Β΄ ΠΠ και, αφετέρου, αποκαλύπτει την αληθινή ιδεολογική βάση του Σιωνισμού, ως αυτό καθ’ αυτό το Κράτος του Ισραήλ (https://thepressproject.gr/i-schesi-mousolini-tzabotinski-i-krymmenes-rizes-tou-fasistikou-parelthontos-tou-israil/).

 

Πολλοί ακροδεξιοί ρεβιζιονιστές Σιωνιστές αντάρτες των οργανώσεων Ιργκούν, Χαγκάνα Β’ και Στερν (π.χ. οι Αχιμέιρ, Μπένγκιν), σχεδίασαν να συναντήσουν και να συνεργαστούν με τους Ιταλούς Φασίστες και τους Γερμανούς Ναζί κατά των Βρετανών εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πάρα το γεγονός ότι αυτοί έσφαζαν συμπατριώτες τους.

(Ο δε Αχιμέιρ ειδικά κατά τον Σουηδό δημοσιογράφο Μπιορν Κουμ, θαύμαζε τον φασισμό και ήθελε πολύ την εμφάνιση στο Ισραήλ ενός «Εβραίου Μουσολίνι», ο οποίος θα δημιουργούσε το λεγόμενο «Μεγάλο Ισραήλ»).

Αυτό (δηλαδή την συμμαχία με τους Ναζί), το έπραξαν διότι οι Τσάμπερλεϊν και Τσόρτσιλ είχαν αποκηρύξει το σχέδιο Μπαλφούρ για την δημιουργία ενός Ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη και τον διαμοιρασμό της, και για τον λόγο αυτό άρχισαν ανταρτοπόλεμο και τρομοκρατικές ενέργειες κατά της Βρετανίας.

Πριν δε την δολοφονία του πρέσβη του ΟΗΕ Μπέρναντοτ (ο οποίος υποστήριζε την απόδοση στο Ισραήλ «μόλις» του 20% της Παλαιστίνης και οι Εβραίοι εθνικιστές τον κατηγορούσαν ως άδικο και συνεργάτη των Ναζί στο παρελθόν), ο Μπεν Γκούριον σκόπευε να εκδιώξει όλους τους Παλαιστίνιους από την Παλαιστίνη, αλλά αυτό το γεγονός ανέτρεψε τα σχέδια του κατά τον Σουηδό δημοσιογράφο Μπιορν Κουμ.

Φυσικά, εννοείται ότι και πολλοί Άραβες ηγέτες συνεργάστηκαν με τους Ναζί και τον φασισμό (όπως λογού χάρη ο διαβόητος Χουσεΐνι, ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ), άλλοι έδωσαν καταφύγιο σε πολλούς Ναζί (π.χ. Νάσερ, Άσαντ, Σαντάμ), ενώ ακόμα και ο Γιάσερ Αραφάτ, του οποίου ο Χουσεΐνι ήταν θείος, εξέφρασε θαυμασμό για τις πράξεις του στους Δύο Παγκόσμιους Πολέμους (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1/).

 

Για άνοδο του φασισμού στο Ισραήλ προειδοποιούσε ο Αϊνστάιν 60 χρόνια πριν. Υπό το πρίσμα της σημερινής επίσκεψης του ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών Άβιγκντορ Λίμπερμαν, δημοσιεύουμε μία επιστολή που εστάλη το 1948 μ.Χ. στους New York Times υπογεγραμμένη από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, την Χάνα Άρεντ κ.ά., με την οποία προειδοποιούσαν και διαμαρτύρονταν για την άνοδο του φασισμού στο Ισραήλ. Η επιστολή είχε ως αφορμή την επίσκεψη του Menachem Begin στις ΗΠΑ.

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή: 2 Δεκεμβρίου, 1948 μ.Χ. Προς τους εκδότες των New York Times: Μεταξύ των πιο ανησυχητικών πολιτικών φαινομένων της εποχής μας βρίσκεται η εμφάνιση του «Κόμματος της Ελευθερίας» (Tnuat Haherut) στο νέο κράτος του Ισραήλ.

Ένα κόμμα με στενή συγγένεια στην οργάνωση, τις μεθόδους, την πολιτική φιλοσοφία και την κοινωνική απήχηση με τα Ναζιστικά και Φασιστικά κόμματα. Σχηματίστηκε από μέλη και οπαδούς της πρώην Irgun Zvai Leumi, μιας τρομοκρατικής, ακροδεξιάς, σοβινιστικής οργάνωσης στην Παλαιστίνη.

Η τωρινή επίσκεψη του Menachem Begin, αρχηγού αυτού του κόμματος, στις ΗΠΑ προφανώς γίνεται ώστε να δώσει την εντύπωση ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν το κόμμα του στις επερχόμενες Ισραηλινές εκλογές και να ενδυναμώσει τους πολιτικούς δεσμούς με τα συντηρητικά Σιωνιστικά στοιχεία στις ΗΠΑ.

Διάφοροι Αμερικανοί εθνικού κύρους υποστήριξαν την επίσκεψη του. Είναι αδιανόητο ότι αυτοί, που αντιτίθενται στο φασισμό σε όλο τον κόσμο -εάν είναι σωστά πληροφορημένοι για την πολιτική πρακτική και προοπτική του κ. Begin- προσυπογράφουν και υποστηρίζουν την κίνηση που εκπροσωπεί.

Πριν συμβεί ανεπανόρθωτη ζημιά, μέσω οικονομικής στήριξης στον Begin, μεσω δημόσιων εκδηλώσεων υπέρ του και μέσω της δημιουργίας εντύπωσης στην Παλαιστίνη ότι μεγάλο μέρος των ΗΠΑ υποστηρίζει φασιστικά στοιχεία στο Ισραήλ, το αμερικανικό κοινό πρέπει να ενημερωθεί για το ιστορικό και τους στόχους του κ. Begin και του κινήματός του.

Οι δημόσιοι ισχυρισμοί του κόμματος του Begin δεν αποκαλύπτουν τον πραγματικό του χαρακτήρα. Σήμερα μιλούν για ελευθερία, δημοκρατία και αντι-ιμπεριαλισμό, ενώ μέχρι προσφάτως κήρυτταν ανοιχτά τα δόγματα του φασιστικού κράτους. Από τις πράξεις του, το τρομοκρατικό του κόμμα δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Από την προηγούμενη δράση του, μπορούμε να κρίνουμε τι αναμένεται να κάνει στο μέλλον.

Ένα σοκαριστικό παράδειγμα ήταν η συμπεριφορά τους στο αραβικό χωριό του Deir Yassin. Αυτό το χωριό, απομονωμένο από κεντρικούς δρόμους και περικυκλωμένο από Εβραϊκά εδάφη, δεν είχε συμμετάσχει στον πόλεμο, είχε μάλιστα αποκρούσει Αραβικές συμμορίες που ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν ως βάση.

Στις 9 Απριλίου (New York Times) τρομοκρατικές ομάδες επιτέθηκαν στο ειρηνικό χωριό το οποίο δεν αποτελούσε στρατιωτικό στόχο στη διαμάχη, σκότωσαν τους περισσότερους από τους κατοίκους του (240 άνδρες, γυναίκες και παιδιά) και κράτησαν μερικούς από αυτούς ζωντανούς για να παρελάσουν ως αιχμάλωτοι στους δρόμους της Ιερουσαλήμ.  Το μεγαλύτερο μέρος της εβραϊκής κοινότητας έφριξε από αυτήν την πράξη και το Εβραϊκό Πρακτορείο έστειλε απολογητικό τηλεγράφημα στον Βασιλιά Abdullah της Ιορδανίας.

Όμως οι τρομοκράτες, χωρίς να ντραπούν για την πράξη τους, ήταν περήφανοι για την σφαγή, την δημοσιοποίησαν ευρέως και κάλεσαν όλους τους ξένους ανταποκριτές που ήταν παρόντες στη χώρα να δουν τα συσσωρευμένα πτώματα και το γενικό χάος στο Deir Yassin. Το περιστατικό του Deir Yassin αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ύφους και των πράξεων του Κόμματος Ελευθερίας.

Μέσα στην εβραϊκή κοινότητα έχουν κηρύξει μία μίξη υπερεθνικισμού, θρησκευτικού μυστικισμού και φυλετικής ανωτερότητας. Όπως και άλλα φασιστικά κόμματα, συνηθίζουν να σπάνε απεργίες και έχουν οι ίδιοι πιέσει για τη διάλυση των συνδικάτων ελεύθερου εμπορίου. Στην θέση τους πρότειναν κορπορατίστικους συνεταιρισμούς όπως στο ιταλικό φασιστικό μοντέλο.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων σποραδικής αντιβρετανικής βίας, οι ομάδες IZL και Stern εγκαινίασαν την κυριαρχία του τρόμου στην Παλαιστινιακή Εβραϊκή κοινότητα. Δάσκαλοι ξυλοκοπήθηκαν επειδή μίλησαν εναντίον τους, ενήλικες πυροβολήθηκαν επειδή δεν άφηναν τα παιδιά τους να προσχωρήσουν σε αυτούς. Με γκανγκστερικές μεθόδους, ξυλοδαρμούς, σπάσιμο παραθύρων και συχνές ληστείες, οι τρομοκράτες εκφόβιζαν τον πληθυσμό και επέβαλαν βαρύ φόρο.

Οι άνθρωποι του Κόμματος της Ελευθερίας δεν έπαιξαν ρόλο στα εποικοδομητικά επιτεύγματα στην Παλαιστίνη. Δεν διεκδίκησαν κανένα έδαφος, δεν πέτυχαν κανένα συμβιβασμό και μονάχα απομακρύνθηκαν από την Εβραϊκή άμυνα. Τα πολυδιαφημισμένα μεταναστευτικά τους εγχειρήματα ήταν ασήμαντα και αφιερωμένα κυρίως στην εισαγωγή φασιστών συμπατριωτών τους.

Οι αντιφάσεις μεταξύ των προκλητικών ισχυρισμών που γίνονται τώρα από τον Begin και το κόμμα του, και του ιστορικού της προηγούμενης δράσης του στην Παλαιστίνη αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για συνηθισμένο πολιτικό κόμμα.

Aποτελούν καταφανή σφραγίδα ενός φασιστικού κόμματος για το οποίο η τρομοκρατία (εναντίον Εβραίων, Αράβων και Βρετανών ανεξαιρέτως) και η διαστρέβλωση είναι τα μέσα, και το «Ηγετικό Κράτος» είναι ο στόχος.

Υπό το πρίσμα των παραπάνω εκτιμήσεων, είναι απαραίτητο η αλήθεια για τον κ. Begin και το κίνημά του να γίνουν γνωστά σε αυτήν την χώρα. Είναι ακόμα πιο τραγικό το γεγονός ότι η ανώτατη ηγεσία του αμερικανικού σιωνισμού αρνήθηκε να καταγγείλει τις προσπάθειες του Begin ή έστω να προβάλλει με δικά του στοιχεία τους κινδύνους για το Ισραήλ από την υποστήριξη στον Begin.

Οι υπογράφοντες, επομένως, χρησιμοποιούν αυτά τα μέσα δημοσιότητας για την παρουσίαση μερικών από τα πιο προφανή στοιχεία σχετικά με το Begin και το κόμμα του, και ενθαρρύνουν όλους όσοι ενδιαφέρονται να μην υποστηρίξουν την τελευταία αυτή εκδήλωση φασισμού.

Οι υπογράφοντες: Isidore Abramowitz, Hannah Arendt, Abraham Brick, Rabbi Jessurun Cardozo, Albert Einstein, Herman Eisen, M.D., Hayim Fineman, M. Gallen, M.D., H.H. Harris, Zelig S. Harris, Sidney Hook, Fred Karush, Bruria Kaufman, Irma L. Lindheim, Nachman Maisel, Symour Melman, Myer D. Mendelson, M.D., Harry M. Orlinsky, Samuel Pitlick, Fritz Rohrlich, Louis P. Rocker, Ruth Sager, Itzhak Sankowsky, I.J. Schoenberg, Samuel Shuman, M. Znger, Irma Wolpe, Stefan Wolpe (https://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BD-60-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD).

 

Στις αρχές Ιανουαρίου του 1941 μ.Χ., μια μικρή αλλά σημαντική Σιωνιστική οργάνωση υπέβαλε επίσημη πρόταση στους Ιταλούς και Γερμανούς διπλωμάτες στην Βηρυτό (φασίστες και Ναζί αντίστοιχα) για μια στρατιωτική-πολιτική συμμαχία με την Γερμανία.

Η προσφορά έγινε από το ριζοσπαστική μυστική οργάνωση «Αγωνιστές για την ελευθερία του Ισραήλ», γνωστότερη ως «Lehi» ή «Stern Gang». Ο ηγέτης της, Αβραάμ Στερν, είχε αποσπαστεί πρόσφατα από τον ριζοσπαστικό εθνικιστικό «Εθνικό Στρατιωτικό Οργανισμό» (Irgun Zvai Leumi) εξαιτίας της στάσης της ομάδας απέναντι στην Βρετανία, η οποία είχε απαγορεύσει αποτελεσματικά τον περαιτέρω Εβραϊκό οικισμό της Παλαιστίνης. Η Στερν θεωρούσε την Βρετανία ως τον κύριο εχθρό του Σιωνισμού.

Η Λεχί ήταν ένας παραστρατιωτικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τον Αβραάμ Στέρν. Ο Στέρν ήταν μέλος της ανώτερης διοίκησης της Ιργκούν ("Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση"). Επιδιωκόμενος στόχος τους ήταν να εκδιώξουν τις βρετανικές αρχές από την Παλαιστίνη με την βία, βοηθώντας έτσι την μαζική μετανάστευση και εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη με σκοπό την δημιουργία ενός νεοσύστατου Εβραϊκού Κράτους, μιας «νέας ολοκληρωτικής Εβραϊκής Δημοκρατίας». Αρχικά ονομαζόταν Εθνικός Στρατιωτικός Οργανισμός στο Ισραήλ όταν ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1940 μ.Χ., αλλά μετονομάστηκε σε Λεχί ένα μήνα αργότερα.

Η Λεχί χωρίστηκε από την Σιωνιστική τρομοκρατική ομάδα του Ιργκούν το 1940 μ.Χ., για να συνεχίσει να πολεμάει τους Βρετανούς κατά την διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ζέεβ Γιαμποτίνσκυ, τότε ανώτερος διοικητής της Ιργκούν, είχε αποφασίσει ότι η διπλωματία και η συνεργασία με την Βρετανία θα εξυπηρετούσαν καλύτερα τον Σιωνιστικό σκοπό. Ο Στερν υποστήριξε ότι ο χρόνος για την σιωνιστική διπλωματία είχε τελειώσει και ότι είχε έρθει η ώρα για ένοπλο αγώνα ενάντια στους Βρετανούς.

Όπως και άλλοι Σιωνιστές, αντιτάχθηκε στη Λευκή Βίβλο του 1939 μ.Χ., η οποία περιόριζε τόσο την εβραϊκή μετανάστευση όσο και την Εβραϊκή αγορά γης στην Παλαιστίνη. Για τον Στερν, «δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ του Χίτλερ και του Τσάμπερλειν».

Ο Στερν και οι οπαδοί του, έβλεπαν τους Βρετανούς σαν εχθρούς τους, οι οποίοι παρεμπόδιζαν την δημιουργία της γης του Ισραήλ και τους Ναζί σαν τους εχθρούς των εχθρών τους. Ο Στερν ήθελε να ανοίξει την Παλαιστίνη σε όλους τους Εβραίους πρόσφυγες από την Ευρώπη και το θεωρούσε ως το πιο σημαντικό ζήτημα για την δημιουργία του Ισραήλ.

Ήξερε όμως πως η Βρετανία δεν θα το επέτρεπε ποτέ αυτό. Ως εκ τούτου, κατέληξε πως οι Γισούβ (οι Εβραίοι που ζούσαν στην Παλαιστίνη) έπρεπε να πολεμήσουν τους Βρετανούς αντί να τους υποστηρίξουν στον πόλεμο.

Τον Δεκέμβριο του 1940 μ.Χ., η Λεχί ήλθε σε επαφή με την Ναζιστική Γερμανία με πρόταση να βοηθηθεί η Γερμανική κατάκτηση στην Μέση Ανατολή με αντάλλαγμα την αναγνώριση ενός Εβραϊκού κράτους, ανοικτού σε απεριόριστη μετανάστευση προς αυτό.

Η Λεχί επιδίωκε αρχικά μια συμμαχία με την φασιστική Ιταλία και την Ναζιστική Γερμανία, προσφέροντας να πολεμήσει μαζί τους εναντίον των Βρετανών, σε αντάλλαγμα για την μεταφορά όλων των Εβραίων από την κατεχόμενη από τους ναζιστές Ευρώπη, στην Παλαιστίνη. Το 1940 μ.Χ., η ιδέα της «Τελικής Λύσης» ήταν ακόμα "αδιανόητη" και ο Στέρν πίστευε ότι ο Χίτλερ ήθελε να κάνει την Γερμανία «judenrein» (καθαρή από Εβραίους) μέσω της μετανάστευσης.

Θεωρώντας ότι η Ναζιστική Γερμανία ήταν μικρότερος εχθρός για τους Εβραίους από ότι η Βρετανία, η Λεχί προσπάθησε δύο φορές να σχηματίσει συμμαχία με τους Ναζί.  Κατά την διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, δήλωσε ότι θα καθιερώσει ένα Εβραϊκό κράτος βασισμένο σε "εθνικιστικές και ολοκληρωτικές αρχές"

Η τρομοκρατική δράση της Λεχί ήταν πολύ μεγάλη. Μαζί με την Ιργκούν, ήταν από κοινού υπεύθυνοι για τη σφαγή στο Ντέιρ Γιασσίν και τη φονική επίθεση εναντίον Παλαιστινίων πολιτών στην πλατεία της αγοράς της Χάιφα.

Δολοφόνησε τον Λόρδο Μοινέ, Βρετανό Υπουργό που κατοικούσε στη Μέση Ανατολή και έκανε πολλές άλλες επιθέσεις εναντίον των Βρετανών στην Παλαιστίνη. Στις 29 Μαΐου 1948 μ.Χ., η κυβέρνηση του Ισραήλ, αφού εγκατέστησε τα ακτιβιστικά μέλη της οργάνωσης στις στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ, διέλυσε επισήμως την Λεχί, αν και ορισμένα μέλη της διεξήγαγαν μια ακόμη τρομοκρατική πράξη, την δολοφονία του Φολκ Μπερναντότε μερικούς μήνες αργότερα, μια πράξη καταδίκης της αντικατάστασης του Μπερναντότε ως μεσολαβητή στην θέση του Ράλφ Μπαντς.

Μετά την δολοφονία, η νέα Ισραηλινή κυβέρνηση κήρυξε την Λεχί τρομοκρατική οργάνωση, συλλαμβάνοντας και καταδικάζοντας περίπου 200 μέλη. Λίγο πριν όμως από τις πρώτες Ισραηλινές εκλογές, η κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία στα μέλη της Λεχί, στις 14 Φεβρουαρίου 1949 μ.Χ.

[«Το 1980, το Ισραήλ προς τιμή της Λεχί, καθιέρωσε σαν στρατιωτικό παράσημο, το "Βραβείο για δράση στον αγώνα για την ίδρυση του Ισραήλ ", ενώ ο πρώην ηγέτης της Λεχί, Γιτζάκ Σαμίρ, έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ το 1983 μ.Χ.»].

Σε αντίθεση με την Χαγκάνα και την Ιργκούν, τα μέλη της Λεχί δεν ήταν μια ομοιογενής συλλογική ομάδα με μια ενιαία πολιτική, θρησκευτική ή οικονομική ιδεολογία. Ήταν ένας συνδυασμός μαχητών ενωμένων από τον στόχο της απελευθέρωσης της γης του Ισραήλ από την Βρετανική κυριαρχία.

Οι περισσότεροι ηγέτες της Λεχί καθόρισαν την οργάνωσή τους ως αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και δήλωσαν ότι η αντίθεσή τους στην Βρετανική αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη δεν βασιζόταν σε μια συγκεκριμένη πολιτική αλλά στην παρουσία μιας ξένης εξουσίας στην πατρίδα του Εβραϊκού λαού.

Ο Αβραάμ Στερν όρισε την Βρετανική εντολή ως «ξένη κυριαρχία» ανεξάρτητα από τις βρετανικές πολιτικές και πήρε μια ριζοσπαστική θέση εναντίον αυτού του ιμπεριαλισμού, έστω και αν ήταν καλοπροαίρετος.

Κάποιοι συγγραφείς δήλωσαν ότι οι πραγματικοί στόχοι της Λεχί ήταν η δημιουργία ενός ολοκληρωτικού κράτους.  Ο Πέρλινγερ και ο Βάιμπεργκ γράφουν ότι η ιδεολογία του οργανισμού έθεσε "την παγκόσμια άποψή του στην φασιστική ριζοσπαστική Δεξιά, η οποία χαρακτηρίζεται από ξενοφοβία, έναν εθνικό εγωισμό που εξαρτάται απόλυτα από το άτομο στις ανάγκες του έθνους, τον αντι-φιλελευθερισμό, την άρνηση της δημοκρατίας και την εξαιρετικά κεντρική κυβέρνηση». Ο Πέρλινγερ και ο Βάιμπεργκ δηλώνουν ότι τα περισσότερα μέλη της Λεχί ήταν θαυμαστές του Ιταλικού φασιστικού κινήματος.

Πολλοί μαχητές της Λεχί έλαβαν επαγγελματική κατάρτιση. Ορισμένοι παρακολούθησαν την κρατική στρατιωτική ακαδημία στο Civitavecchia, στην φασιστική Ιταλία. Άλλοι έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση από εκπαιδευτές των Πολωνικών Ένοπλων Δυνάμεων το 1938-1939 μ.Χ.

Διδάσκονταν πώς να χρησιμοποιούν εκρηκτικά. Ένας από αυτούς δήλωσε αργότερα: "Οι Πολωνοί αντιμετώπισαν την τρομοκρατία ως επιστήμη. Έχουμε κατακτήσει τις μαθηματικές αρχές της κατεδάφισης κατασκευών από σκυρόδεμα, σίδερο, ξύλο, τούβλα και βρωμιά".

Η ομάδα Στερν θεωρήθηκε ως τρομοκρατική οργάνωση από τις βρετανικές αρχές, οι οποίες έδωσαν εντολή στην Υπηρεσία Άμυνας Ασφαλείας (το αποικιακό υποκατάστημα του MI5) να εντοπίσει τους ηγέτες της.

Το 1942 μ.Χ., ο Στερν, αφού συνελήφθη, πυροβολήθηκε υπό αμφισβητούμενες συνθήκες από τον επιθεωρητή Τζόφρευ Μόρτον του CID. Η σύλληψη αρκετών άλλων μελών οδήγησε στιγμιαία στην έκλειψη της ομάδας, μέχρι να αναβιώσει μετά την φυγή του Σεπτεμβρίου του 1942 μ.Χ. από δύο ηγέτες του, τον Γιτζάκ Σαμίρ και τον Ελιάχου Τζιλαντι, βοηθούμενο από δύο άλλους δραπέτες

Η Λέχι υιοθέτησε μια μη σοσιαλιστική πλατφόρμα αντι- ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας. Θεώρησε τη συνεχιζόμενη βρετανική κυριαρχία της Παλαιστίνης ως παραβίαση της διάταξης της εντολής γενικά και οι περιορισμοί της στην Εβραϊκή μετανάστευση αποτελούν απαράδεκτη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Ωστόσο, στόχευαν επίσης τους Εβραίους, τους οποίους θεωρούσαν προδότες, και κατά τη διάρκεια του Αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1948 μ.Χ. εντάχθηκαν σε επιχειρήσεις με τις Χαγκάνα και Ιργκούν εναντίον Αραβικών στόχων, για παράδειγμα στο Ντειρ Γιασσίν.

Σύμφωνα με μια συλλογή από τον Νάχμαν Μπεν-Γιεχούντα, η Λεχί ήταν υπεύθυνη  για 42 δολοφονίες, περισσότερες από τις Ιργκούν και Χαγκάνα, που είχαν συνδυαστεί κατά την ίδια περίοδο. Από τις δολοφονίες της Λεχί, τα μισά θύματα φέρεται να ήταν Εβραίοι.

Γερμανική συνοδευτική επιστολή από τις 11 Ιανουαρίου 1941 μ.Χ. που επισυνάπτεται στην περιγραφή μιας προσφοράς για συμμαχία με την ναζιστική Γερμανία, αποδόθηκε στην Λεχί.

Στα μέσα του 1940 μ.Χ., ο Στερν ήταν πεπεισμένος ότι οι Ιταλοί ενδιαφέρονται για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με τους Ιταλούς μέσω του διαμεσολαβητή Μωυσή Ροτστάιν και συνέταξε ένα έγγραφο που έγινε γνωστό ως η «Συμφωνία της Ιερουσαλήμ».

Αντί για την αναγνώριση και την ενίσχυση της Ιταλικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη, ο Στερν υποσχέθηκε ότι ο Σιωνισμός θα έμενε υπό την αιγίδα του ιταλικού φασισμού, με την βάση της Χάιφα και την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ κάτω από τον έλεγχο του Βατικανού, εκτός από την Εβραϊκή συνοικία. Σύμφωνα με τα λόγια του Χέλλερ, η πρόταση του Στερν ήθελε να μετατρέψει το « Βασίλειο του Ισραήλ» σε δορυφόρο «των δυνάμεων του Άξονα».

Αργά το 1940 μ.Χ., η Λεχί έχοντας εντοπίσει ένα κοινό ενδιαφέρον μεταξύ των προθέσεων της νέας Γερμανικής τάξης και των Εβραϊκών εθνικών φιλοδοξιών, πρότεινε να σχηματιστεί μια συμμαχία στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με την ναζιστική Γερμανία.

Προσφέρθηκε βοήθεια για τη μεταφορά των Εβραίων της Ευρώπης στην Παλαιστίνη, σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια της Γερμανίας στην απομάκρυνση της Βρετανίας από την Υποχρεωτική Παλαιστίνη. Αργότερα το 1940 μ.Χ., ο εκπρόσωπος της Λεχί, Ναφταλί Λούμπεντσικ πήγε στην Βηρυτό για να συναντήσει τον Γερμανό αξιωματούχο Βέρνερ Όττο Βον Χέντινγκ,

(Ο οποίος επίσης συμμετείχε στην συμφωνία Χάαβαρα, η συμφωνία από την οποία είχε μεταφέρει τους Γερμανούς Εβραίους και τα χρήματά τους στην Παλαιστίνη από το 1933 μ.Χ.).  Ο Λούμπεντσικ αποκάλυψε στον Βον Χέντινγκ ότι η Λεχί δεν είχε αποκαλύψει ακόμη την πλήρη δύναμη της και ότι ήταν σε θέση να οργανώσει μια ολόκληρη σειρά αντι-βρετανικών επιχειρήσεων.

Η οργάνωση προσέφερε συνεργασία με τους ακόλουθους όρους. Η Λεχί θα υποστήριζε επιχειρήσεις δολιοφθοράς και κατασκοπείας στην Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Ευρώπη, οπουδήποτε είχαν κύτταρα. Η Γερμανία θα αναγνώριζε ένα ανεξάρτητο Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και όλοι οι Εβραίοι που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στην Ευρώπη, με δική τους βούληση ή λόγω κυβερνητικών διαταγών, θα μπορούσαν να εισέλθουν στην Παλαιστίνη χωρίς κανέναν περιορισμό.

Ο Στερν πρότεινε επίσης την πρόσληψη περίπου 40.000 Εβραίων από την κατεχόμενη Ευρώπη για να εισβάλει στην Παλαιστίνη με γερμανική υποστήριξη για να εξαφανίσει τους Βρετανούς. Στις 11 Ιανουαρίου 1941 μ.Χ., ο αντιναύαρχος Ραλφ Βον Ντερ Μάργουιτζ, ο Γερμανός ναυτικός επιστάτης στην Τουρκία , κατέθεσε μια έκθεση (το έγγραφο της Άγκυρας), με την οποία έστειλε την προσφορά της Λεχί που ζητούσε να "συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας" με αντάλλαγμα τη γερμανική υποστήριξη για "την εγκαθίδρυση του ιστορικού Εβραϊκού κράτους σε εθνική και ολοκληρωτική βάση, δεσμευμένη από μια συνθήκη με το γερμανικό Ράιχ".

Σύμφωνα με τον Γιόζεφ Χέλλερ, "Το μνημόνιο που προκύπτει από τη συνομιλία τους είναι ένα απολύτως αυθεντικό έγγραφο, στο οποίο η σφραγίδα του" IZL στο Ισραήλ "είναι σαφώς ανάγλυφη". Ο Βον Ντε Μαργουιτζ παρέδωσε την προσφορά, χαρακτηρισμένη ως απόρρητη, στον Γερμανό πρέσβη στην Τουρκία και στις 21 Ιανουαρίου 1941 μ.Χ. στάλθηκε στο Βερολίνο.

Δεν υπήρξε ποτέ επίσημη απάντηση. Μια δεύτερη προσπάθεια επικοινωνίας με τους Ναζί έγινε στα τέλη του 1941 μ.Χ., αλλά ήταν ακόμη λιγότερο επιτυχημένη. Ο απεσταλμένος Γιέλλιν-Μορ συνελήφθη στη Συρία προτού να μπορέσει να εκτελέσει την αποστολή του.

Η δράση της Λεχί έχει χαρακτηριστεί από πολλούς και σωστά ως τρομοκρατική. Αυτός ο χαρακτηρισμός όμως οδήγησε στην οργισμένη αντίδραση του πρωθυπουργού Μπένζαμιν Νεντανιάχου, ο οποίος υπεραμύνθηκε της δράσης της Λεχί αλλά και της Ιργκούν.

Η ιστορική αλήθεια για την Λεχί μας δείχνει πως η αλήθεια είναι πολλές φορές διαφορετική από αυτή που πιστεύουμε. Επίσης ο ρόλος της, που ήταν σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις του Άξονα και πάντα στις υπηρεσίες του, μας δείχνει την σκληρή αλήθεια πως μεγάλο μέρος του Σιωνιστικού Κινήματος την ώρα που εξοντώνονταν χιλιάδες Εβραίοι στην Ευρώπη, προχωρούσε σε στρατηγικές συνεργασίες με τους Ναζί, με σκοπό την δημιουργία του Σιωνιστικού Κράτους (http://tillthehalt.blogspot.com/2017/12/blog-post.html).

 

Οι επίγονοι του Τζαμποτίνσκυ

Το 1939 μ.Χ., ο Αβραάμ Στερν εγκαταλείπει τη μάχιμη οργάνωση των Εβραίων της Παλαιστίνης, Ιργκούν, για να ιδρύσει την ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση «Λοχαμέι Χερούτ Γισραέλ» (Μαχητές για την Ελευθερία του Ισραήλ), υπεύθυνη το 1946 μ.Χ. για την βομβιστική επίθεση κατά του ξενοδοχείου Κινγκ Ντέιβιντ της Ιερουσαλήμ, αρχηγείου των Βρετανικών δυνάμεων κατοχής, με 91 νεκρούς.

Ο χαρισματικός Στερν, ηγετική φυσιογνωμία της «Εβραϊκής Εξέγερσης 1945 μ.Χ.-46 μ.Χ.» που προηγήθηκε του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, προσελκύει στην «Συμμορία» του απογοητευμένους νέους, συνήθως πρόσφυγες από την Ευρώπη, που επέζησαν του Ολοκαυτώματος.

Μεταξύ τους, ο Μενάχεμ Μπέγκιν, που ιδρύει το 1949  μ.Χ. το κόμμα «Χερούτ», αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό στην κατά αυτόν προδοτική διαλλακτικότητα του πρώτου πρωθυπουργού του Ισραήλ, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Βασικό σύνθημα του Χερούτ -που πολλά χρόνια αργότερα θα μετονομασθεί σε Λικούντ- είναι το «ιστορικό δικαίωμα του Ισραήλ σε ολόκληρη την Βιβλική γη της Ερέτς Γισραέλ».

Η «πολιτική εξορία» της Ισραηλινής Δεξιάς διαρκεί πολλές δεκαετίες, κυρίως χάρη στην πυγμή που επιδεικνύει η ηγεσία του κυρίαρχου Εργατικού Κόμματος στις σχέσεις της με τους Αραβες, με τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και τους πολιτικούς του διαδόχους, την Γκόλντα Μέιρ και τον πολυνίκη στρατηγό Μόσε Νταγιάν.

Η ώρα του Λικούντ ήλθε στις εκλογές του 1977 μ.Χ., όταν το κόμμα αναδεικνύεται πρώτο και ο Μπέγκιν ορκίζεται πρωθυπουργός του Ισραήλ. Κεντρικό σύνθημα του νέου πρωθυπουργού γίνεται το «σλεμούτ χαμολεντέτ» (ακεραιότητα της πατρίδας), που μεταφράζεται σε τολμηρές και αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις εκτός Ισραήλ, όπως το βομβαρδισμό του Ιρακινού αντιδραστήρα στο Οσιράκ τον Ιούλιο του 1981 μ.Χ., την παράνομη ενσωμάτωση των Υψωμάτων του Γκολάν το ίδιο έτος και την εισβολή στον Λίβανο το 1982 μ.Χ..

Η οξεία οικονομική κρίση που πλήττει το Ισραήλ το 1984 μ.Χ. και εξαπολύει τον πληθωρισμό στο 400% και οδηγεί στην πτώση της κυβέρνησης Λικούντ και στην ανάδειξη κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Η Ισραηλινή Δεξιά πραγματοποιεί, όμως, δυναμική επανεμφάνιση τον Μάιο του 1996 μ.Χ., με την εκλογή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην πρωθυπουργία. Ο πρωθυπουργός σε επίσκεψή του στο Αουσβιτς δηλώνει: «Η Εβραϊκή εθνική κυριαρχία και η Εβραϊκή ισχύς είναι ο μόνος ανασχετικός παράγοντας και η μόνη εγγύηση κατά της ολοσχερούς σφαγής των Εβραίων».

Ιδιαίτερο πολιτικό και ιδεολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θέσεις των ακραίων θρησκευτικών κομμάτων στην πολιτική σκηνή του Ισραήλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των «Χαρεντίμ», των υπερ-ορθόδοξων Εβραίων, που αν και αντιτάχθηκαν στον Σιωνισμό από την πρώτη κιόλας στιγμή, έχουν φθάσει σήμερα να στηρίζουν στην Ισραηλινή εθνοσυνέλευση (Κνεσέτ) τις δεξιές κυβερνήσεις συνασπισμού.

Οι Χαρεντίμ απαρνούνται τον Σιωνισμό, τον οποίο θεωρούν υλιστικό και βλάσφημο. Ο Χερτσλ ζήτησε άλλωστε την ίδρυση κράτους του Ισραήλ, χωρίς να έχει επιστρέψει ο «μεσσίας» στην Γη. Για τους Χαρεντίμ, η επάνοδος του Εβραίου «μεσσία» αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ.

Η αντιπαλότητα των Χαρεντίμ με το Ισραηλινό κράτος τους έχει φέρει πολλές φορές αντιμέτωπους με τη δικαιοσύνη, ενώ η κοινότητα σε μια προσπάθεια να μετριάσει την δημόσια κατακραυγή εναντίον της, συμφώνησε το 2006 μ.Χ. στηβ στράτευση των ανδρών της σε ειδική μονάδα υπερ-ορθόδοξων Εβραίων.

Μέχρι τότε, οι Χαρεντίμ είχαν αποφασίσει να μην στρατεύονται, θεωρώντας ότι η στράτευση σε ψευδεπίγραφο «Ισραηλινό» στρατό αποτελούσε θανάσιμο αμάρτημα. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες όλων των κομμάτων στο Ισραήλ να προσεταιρισθούν τους μονίμως διαμαρτυρόμενους Χαρεντίμ, αποδεικνύουν την πολιτική ισχύ που διαθέτουν (https://www.kathimerini.gr/world/349509/oi-epigonoi-toy-giampotinski/).

[Ο δε πατέρας του «Μπίμπι» Νετανιάχου διετέλεσε και γραμματέας του Ζαμποτίνσκι και ακολούθησε τον Abba Ahimeir όταν αυτός διαφώνησε με τον Ζαμποτίνσκι που απέρριψε την πρόταση του να γίνει κάτι σαν… Εβραίος Μουσολίνι επικεφαλής ενός καθαρά φασιστικού σιωνιστικού κόμματος

Στενός συνεργάτης αυτού του φασίστα ιδεολόγου και θεωρητικού, ο πατέρας του «Μπίμπι» διηύθυνε τα έντυπα της φασιστικής οργάνωσης του Ahimeir, ο οποίος ανάπτυξε αρκετά στενές σχέσεις με την φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το ίδιο με ναζιστική Γερμανία, παρόλο που δεν δίστασε να πλέξει το εγκώμιο του Χίτλερ το 1933 μ.Χ.

Αν και δεν απέκτησε ποτέ σημαντικό λαϊκό έρεισμα, ο Ahimeir επηρέασε άμεσα ή έμμεσα εκείνους που διαμόρφωσαν το σημερινό Ισραήλ. Δεν ήταν μόνο ότι η λατρεία του της πιο ωμής βίας, ο μεγαλοϊδεατισμός του και οι ρατσιστικές του θεωρίες διαπότισαν οργανώσεις σαν την Ιργκούν του Μεναχέμ Μπέγκιν. Είναι και ότι ο ιδρυτής της Στερν ήταν δικό του «πνευματικό τέκνο», όπως ήταν εξάλλου και ο κύριος στρατιωτικός της αρχηγός, ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ Ιτσχάκ Σαμίρ.

Ήταν ότι «μαθητής» και στενός συνεργάτης του διετέλεσε ο… Benzion Netanyahu, που επηρέασε πολιτικά και διαμόρφωσε όσο κανένας άλλος τον πρωθυπουργό γιο του Βενιαμίν Νετανιάχου. Και ίσως όχι μόνο τον γιο του αλλά και τον γιο του γιου του, τον διαβόητο εγγονό του Γιαΐρ που διακρίνεται για τα σκάνδαλα, τα αντισημιτικά σκίτσα που δημοσιεύει και τις νεοφασιστικές συμπάθειες τις οποίες του ανταποδίδουν οι Γερμανοί και Αμερικανοί νεοφασίστες, προβάλλοντάς τον ως… «αδελφό και ίνδαλμά» τους!

Ο διάδοχος του Μπέγκιν στην πρωθυπουργία του Ισραήλ και στην ηγεσία του Λικούντ Ιτσχάκ Σαμίρ διετέλεσε αρχηγός της ακόμα πιο ακροδεξιάς τρομοκρατικής διάσπασης της Ιργκούν, της οργάνωσης Στερν, που, σύμφωνα με την ανοικτή επιστολή των Αϊνστάιν και Άρεντ, από κοινού με την Ιργκούν «με γκανγκστερικές μεθόδους (…) εγκαινίασαν ένα βασίλειο τρόμου μέσα στην Παλαιστινιακή Εβραϊκή κοινότητα»! Ένα «βασίλειο τρόμου» που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες Παλαιστίνιους Άραβες αλλά και Εβραίους…

Και ο μακροβιότερος στην πρωθυπουργία του Ισραήλ ηγέτης του Λικούντ, ο Βενιαμίν «Μπίμπι» Νετανιάχου; Είναι κι αυτός γνήσιο τέκνο της ίδιας «φασιστικής» μήτρας που εξέθρεψε τον Μπέγκιν, τον Σαμίρ και τους άλλους ακροδεξιούς ηγέτες του Ισραήλ;

Αν και πολύ νεότερος, ο Νετανιάχου έχει να επιδείξει μια άμεση, και μάλιστα οικογενειακή σχέση με τις πιο ακραίες και καθαρόαιμα φασιστικές πτέρυγες – και αργότερα, διασπάσεις – του ακροδεξιού «Αναθεωρητικού» σιωνισμού, που ενέπνευσε, ίδρυσε και διηύθυνε ο Ζέεφ Ζαμποτίνσκι πριν από ένα Αιώνα (https://info-war.gr/otan-o-ainstain-apokaloyse-fasistes/).

Ζέεφ Ζαμποτίνσκυ που, ορμώμενος από το παθολογικό μίσος του για την Ρώσικη Επανάσταση, έφτασε το 1922 μ.Χ. να συνάψει συμμαχία με τον Ουκρανό αντικομμουνιστή εθνικιστή πολέμαρχο Πετλιούρα, ο στρατός του οποίου είχε διαπράξει στην περίοδο 1917 μ.Χ.-1922 μ.Χ… 897 αντιεβραϊκα πογκρόμ στα οποία είχαν σφαγιαστεί τουλάχιστον 30.000 Εβραίοι της Ουκρανίας!

Εξάλλου, ο ίδιος παθολογικός αντικομμουνισμός έσπρωξε μαθητές και διαδόχους του Ζαμποτίνσκυ να φλερτάρουν, αν όχι να συμμαχούν κατά καιρούς, με τον Μουσολίνι ή ακόμα και με τον Χίτλερ, με ένα σκεπτικό που επικαιροποιεί σήμερα ο περιβόητος πρωθυπουργικός γιος Γιαΐρ Νετανιάχου, όταν δηλώνει «προτιμώ χίλιες φορές του νεοναζί από τους αριστερούς Antifa και τους Black Lives Matter».

Οι τρομοκρατικές και φασίζουσες Μπετάρ, Ιργκούν και Στερν. Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα: Τότε, οι Ζαμποτίνσκι, Αχιμέιρ, Μπέγκιν και Σαμίρ δεν ήταν διόλου «παρουσιάσιμοι» και το διεθνές πολιτικό κατεστημένο απέφευγε την παρέα τους όταν βέβαια δεν τους αποδοκίμαζε ανοιχτά. Με άλλα λόγια, ήταν κακόφημοι…

Σήμερα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι κακόφημοι «φασίστες» και «τρομοκράτες» του 1948 μ.Χ. έχουν μεταβληθεί όχι απλώς σε εντελώς παρουσιάσιμους «φίλους» και συμμάχους αλλά – όλο και πιο πολύ – σε προνομιακούς στρατηγικούς εταίρους αυτών που κυβερνούν αυτό το κόσμο, σε πυλώνες των αυτοκρατοριών τους!

Και το χειρότερο είναι ότι οι χτεσινοί «φασίστες» και «τρομοκράτες» φτάνουν τώρα να επιβάλλουν τις κάθε λογής ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές επιλογές τους στις περισσότερες κυβερνήσεις και χώρες της Δύσης (https://info-war.gr/otan-o-ainstain-apokaloyse-fasistes/)].

 

Η Εβραία ερωμένη του Μουσολίνι που του δίδαξε τι θα πει εθνικισμός. H «μητέρα του φασισμού», Μαργκερίτα Σαρφάτι, που προίκισε τον Ντούτσε με το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο του υπερπατριωτισμού.

Όλοι στην Ιταλία θέλουν να ξεχάσουν την «άλλη» γυναίκα του Μουσολίνι: οι φασίστες γιατί ήταν εβραία και οι δημοκράτες γιατί ήταν φασίστρια. Η Σαρφάτι ήταν όμως πολλά παραπάνω από άλλη μια εξωσυζυγική σχέση του Ντούτσε:

Ήταν ο ιδεολογικός του δάσκαλος, ο άνθρωπος που έγραφε τους λόγους του και εκείνος που έφτιαξε το προφίλ του μεγάλου ηγέτη. Και πάλι όμως ήταν ακόμα περισσότερα, μιας και η ίδια οργάνωσε την διαβόητη φασιστική «Πορεία στην Ρώμη», αλλά και συνέταξε το καταστατικό του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας!

Ιστορικό βάρος σήμερα για πολλούς και διάφορους, η Σαρφάτι ξεγλίστρησε έτσι από τις χαραμάδες της Ιστορίας, μιας και είναι καλύτερο να μην θυμούνται οι Ιταλοί τον κεντρικό της ρόλο στον εγχώριο φασισμό αλλά και την ίδια τη ζωή του Μπενίτο Μουσολίνι.

Κι έτσι παρά τις δυο δεκάδες βιβλία της αλλά και τα χιλιάδες άρθρα στις εφημερίδες, η Σαρφάτι περιορίζεται σήμερα στον ρόλο της ερωμένης του Ντούτσε, παρά το γεγονός ότι στα χρόνια της ήταν αναμφίβολα η πιο ισχυρή γυναίκεια μορφή της Ιταλικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής!

Χρησιμοποιώντας τον προνομιακό χώρο που της εξασφάλιζε η ερωτική της σχέση με τον Ντούτσε, όχι μόνο διαδραμάτισε επισήμως κεφαλαιώδη ρόλο στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του φασιστικού καθεστώτος, αλλά και υπογείως εκπαίδευε τον Μουσολίνι στις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού δίνοντάς του τα ιδεολογικά όπλα για να παλέψει τους εχθρούς του.  Ο μύθος του πανίσχυρου ηγέτη με τους μαυροφορεμένους πιστούς φέρει την υπογραφή της Σαρφάτι από άκρη σε άκρη, γι’ αυτό και παραμένει μαύρο πρόβατο μιας κοινωνίας που θέλει να ξεχάσει.

Σήμερα, περισσότερα από 70 χρόνια μετά την εκτέλεση του Ιταλού δικτάτορα, όλοι προτιμούν να την βλέπουν ως μια φιλότεχνη δημοσιογράφο και κοσμική που δούλεψε για να απομακρύνει τον ιταλικό φασισμό από τη ναζιστική λαίλαπα και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αργεντινή όταν ο καλός της εγκαινίασε τους ρατσιστικούς του νόμους.

Και αυτό γιατί δεν θέλουν να αποδεχτούν την αλήθεια για τη γυναίκα που μοιράστηκε την ιδεολογία αλλά και το κρεβάτι του Μουσολίνι για δύο σχεδόν δεκαετίες ή τα 1.272 γράμματα που της έγραψε ο Ντούτσε (τα οποία έχουν μαγικά εξαφανιστεί).

Κανείς εξάλλου από τους συγγενείς της δεν ρώτησε τη 81χρονη γιαγιά (έφυγε από τον κόσμο το 1961 μ.Χ.) για το ύποπτο παρελθόν και την ολόψυχη εμπλοκή της στο φασιστικό κίνημα. Αλλά και η ίδια μιλούσε μόνο για την τέχνη παραθέτοντας αποφθέγματα του Δάντη, του Σαίξπηρ και του Έντγκαρ Άλαν Πόε, περνώντας τα στερνά της μέσα στα σταυρόλεξα των εφημερίδων.

Η ερωτική σχέση των δύο συντρόφων καλύπτει πια τα πάντα και η αλήθεια σήμερα δεν λέγεται στην ολότητα της. Για πολλούς, ας πούμε, είναι πολύ βολικό που ήταν εβραία, παρά το γεγονός ότι η ίδια ήταν άθεη από την εφηβεία της και από το 1928 μ.Χ. είχε εξάλλου μεταστραφεί στον καθολικισμό.

 Κατά δεύτερο, το γεγονός ότι ήταν πάμπλουτη (η οικογένεια της ήταν μια από τις πλουσιότερες της Βενετίας) και δεν είχε ποτέ ανάγκη από λεφτά σφράγισε την κριτική εναντίον της, παρά το γεγονός ότι είχε στενούς δεσμούς με το εργατικό κίνημα και ήταν κοινωνικά προοδευτικότατη. Και βέβαια ήταν οπαδός του διεθνισμού, αρνούμενη να αποδεχτεί σύνορα και έθνη στην προσπάθειά της να φτιαχτεί ένα δικαιότερο σοσιαλιστικό σύστημα για όλους.

Όλα άλλαξαν εκεί στον Α’ Παγκόσμιο, όταν πολλά σοσιαλιστικά μορφώματα μεταμορφώθηκαν σε εθνικοσοσιαλιστικά, κοιτώντας πια στο εσωτερικό των κρατών και εντός των συνόρων. Τώρα η Σαρφάτι ήταν τρία πρόσωπα: η χαροκαμένη μάνα (έχασε το ένα από τα τρία της παιδιά στον Μεγάλο Πόλεμο) που μετατράπηκε σε μαχητική δημοσιογράφο του φασισμού και του πατριωτισμού, γράφοντας για λογαριασμό του Ντούτσε όλους τους πολεμικούς του λόγους.

Η παθιασμένη ερωμένη, που τον ακολούθησε πιστά στο κρεβάτι παρά τις αναρίθμητες εφήμερες σχέσεις του Ντούτσε. Και η μεγάλη θαυμάστρια της τέχνης φυσικά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, που προώθησε την αγάπη για τις καλές τέχνες με τρόπο που σήμερα θα τη χαρακτηρίζαμε μαικήνα της τέχνης και προστάτιδα των καλλιτεχνών…

Η Μαργκερίτα Γκρασίνι γεννιέται στις 8 Απριλίου 1880 μ.Χ. ως το τέταρτο παιδί μιας πάμπλουτης και κοινωνικά προβεβλημένης Βενετσιάνικης οικογένειας. Ο ένας της παππούς ήταν ο πρώτος εβραίος δήμαρχος της πόλης και ο άλλος ο γνωστότερος επιχειρηματίας της πόλης, αυτός που μετέτρεψε το Λίντο σε δημοφιλή ευρωπαϊκό τουριστικό προορισμό!

Η μικρή μεγάλωσε σε ένα σπίτι που μαζευόταν η πνευματική και οικονομική ελίτ της πόλης. Οικογενειακός φίλος ήταν εξάλλου ακόμα και ο πάπας Πίος Ι’! Παρά την Εβραϊκή της καταγωγή, η έφηβη Μαργκερίτα μεταστράφηκε στον αθεϊσμό ήδη από την εφηβεία της, όταν ήρθε σε επαφή με τα μαρξιστικά γραπτά και παθιάστηκε με την κοινωνική αλλαγή που ευαγγελίζονταν οι σοσιαλιστές.

Στα 18 της την πάντρεψαν άρον-άρον με έναν γνωστό δικηγόρο της πόλης, τον Τσέσαρε Σαρφάτι, με τον οποίο έκανε σύντομα τρία παιδιά. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Μιλάνο το 1898 μ.Χ. και η Μαργκερίτα ανέλαβε αμέσως δράση: προσχωρεί στο φεμινιστικό κίνημα, κηρύσσει τα σοσιαλιστικά ιδεώδη και γράφει παθιασμένα κείμενα για την τέχνη…

Η Σαρφάτι κρατούσε μια καλλιτεχνική στήλη στην κομματική εφημερίδα «Avanti!» («Εμπρός!»), όπου θα τοποθετηθεί διευθυντής το 1912 μ.Χ. από τους ιθύνοντες του σοσιαλιστικού κόμματος ένας παθιασμένος αριστερός ονόματι Μπενίτο Μουσολίνι.

Οι δυο τους γνωρίζονται, ερωτεύονται και η ίδια ακολουθεί πια πιστά την μετατροπή του κατοπινού ηγέτη (και τρία χρόνια μικρότερο της) από σοσιαλιστή σε υπέρμαχο του εθνικισμού. Παρά το γεγονός ότι ο Ντούτσε ως συνεπής σοσιαλιστής, φιλειρηνιστής, πολέμιος του επεκτατισμού και υποστηρικτής της αρχής της ουδετερότητας, καταδίκασε την κάθοδο της Ιταλίας στα αιματοβαμμένα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου, σύντομα οι απόψεις του θα μεταστραφούν, θεωρώντας πια τον πόλεμο ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μετατραπεί η Ιταλία σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη.

Η δραστική αυτή αλλαγή πλεύσης θα τον έφερνε όπως ήταν φυσικό εκτός σοσιαλιστικού συνασπισμού, με τον ίδιο να απορρίπτει πια τις αριστερές ιδέες που τόσο είχε παλέψει για να δει πράξη.

Η Σαρφάτι ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι στο πλευρό του και οι ιστορικοί συζητούν ακόμα ποιος επηρέασε ποιον, μιας και η παθιασμένη δημοσιογράφος περνά το κατώφλι του εθνικισμού την ίδια ακριβώς εποχή.

Την ώρα που στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου κρατά επισήμως τον ρόλο του καλλιτεχνικού συντάκτη της αντιδραστικής εφημερίδας του εραστή της «Il Popolo d’Italia», στην πραγματικότητα εκπαιδεύει τον τραχύ Μουσολίνι στην «πατριωτική» διανόηση, γράφοντας παράλληλα τις ομιλίες του. Κάνει όμως και κάτι ακόμα: Του παρέχει την συναισθηματική και κυρίως την οικονομική στήριξη στην προσπάθειά του να βρει την θέση του στην Ιταλική πολιτική ζωή.

Όλος ο Ιταλικός φουτουρισμός, το καλλιτεχνικό κίνημα που αποθέωνε την φασιστική αισθητική, είχε τόσο την υπογραφή όσο και την απαραίτητη οικονομική της υποστήριξη. Όταν ο Ντούτσε ιδρύει τον Μάρτιο του 1919 μ.Χ. το Φασιστικό Κόμμα της Ιταλίας, με πρόταγμα την άρση των διακρίσεων της κοινωνικής τάξης και την προώθηση των υπερπατριωτικών αισθημάτων, η Σαρφάτι γράφει τις ομιλίες του και συντάσσει τον καταστατικό χάρτη του κόμματος.

Επισήμως εξάλλου είναι ο τομεάρχης πολιτισμού του κόμματος, ανεπίσημα βέβαια είναι ένα από τα μεγάλα κεφάλια του Ιταλικού φασισμού. Το 1921 μ.Χ., για παράδειγμα, γίνεται διευθύντρια της νέας μουσολινικής εφημερίδας «Gerarchia», του βασικού οργάνου του Partito Nazionale Fascista (Εθνικό Φασιστικό Κόμμα), το οποίο όταν εκλέγεται στην Βουλή το 1921 μ.Χ., εκμεταλλευόμενο το πολιτικό και κοινωνικό χάος που το ίδιο είχε δημιουργήσει, η Μαργκερίτα είναι και πάλι εκεί για να συντάξει τους κοινοβουλευτικούς λόγους του Ντούτσε (και παράλληλα τον χρηματοδοτεί και οικονομικά).

Η μεγαλύτερη της επίδραση θα έρθει ωστόσο στην δεκαετία που θα ακολουθήσει τον σφετερισμό της εξουσίας από κείνη την μαύρη μέρα (31 Οκτωβρίου 1922 μ.Χ.) όπου περισσότεροι από 100.000 φασίστες και Μελανοχίτωνες παρελαύνουν τελετουργικά στην Ρώμη, σε αυτό που θα μείνει στην Ιστορία ως «Πορεία προς την Ρώμη». Μια ιδέα που ήταν εξάλλου δική της!

Το πραξικόπημα αναγκάζει όπως ξέρουμε τον βασιλιά της Ιταλίας, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’, να του παραδώσει την εξουσία για να αποφύγει τα χειρότερα. Ο Μουσολίνι ορκίζεται με συνοπτικές διαδικασίες πρωθυπουργός, αν και σύντομα θα κουτσουρέψει δραστικά τους δημοκρατικούς θεσμούς: μέχρι το 1925 μ.Χ. ήταν ήδη δικτάτορας, αναγκάζοντας άπαντες να τον προσφωνούν «Il Duce» («Ο Ηγέτης»).

Με τον εραστή της στην απόλυτη εξουσία, η Σαρφάτι μετατρέπεται σε μαικήνα του μοντερνισμού και προωθεί ολόψυχα την καλλιτεχνική πρωτοπορία, κάτι που κανείς δεν της αρνήθηκε ποτέ. Αν και η δράση της δεν εξαντλήθηκε στην τέχνη, τη μεγάλη της αγάπη. Μετά τον θάνατο του συζύγου της το 1924 μ.Χ., η 44χρονη Μαργκερίτα μετακομίζει στην Ρώμη και η έπαυλη της γίνεται πόλος έλξης της οικονομικής, πνευματικής, καλλιτεχνικής και κοινωνικής ζωής.

Την ίδια χρονιά συντάσσει τη βιογραφία του Μουσολίνι που γίνεται πανευρωπαϊκή επιτυχία. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες, γνώρισε αναρίθμητες εκδόσεις και ήταν αυτό που έχτισε παγκοσμίως τον μύθο του φασίστα ηγέτη ως σωτήρα του λαού του. Η ερωμένη του τον παρουσιάζει ούτε λίγο ούτε πολύ ως διάδοχο των Αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας!

Το 1929 μ.Χ. εκδίδει το μόνο μυθιστόρημά της («Il Palazzone»), που δεν είναι παρά ύμνος στα φασιστικά ιδεώδη και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της πατρίδας και της οικογένειας. Στον καθολικισμό μεταστράφηκε την προηγούμενη χρονιά (1928 μ.Χ.), αν και ποτέ δεν ήταν θρησκευόμενη, ούτε ως Εβραία ούτε ως Χριστιανή.

Είπε πως περίμενε να πεθάνει ο Εβραίος σύζυγός της για να το κάνει. Μέσα σε όλα αυτά, ο παντρεμένος Μουσολίνι διατηρεί μακροχρόνιο και θυελλώδη δεσμό με την Σαρφάτι, η οποία είναι σύμβουλος του, λογογράφος αλλά και ιδεολογικός δάσκαλος. Ακόμα και ως διπλωμάτης λειτουργεί για λογαριασμό του Ντούτσε, μιας και φαίνεται να τα πηγαίνει καλά με όλους…

Παρά την παντοδυναμία και τα προνόμια που απολάμβανε στο φασιστικό καθεστώς, όλα έμελλε να αλλάξουν για την ίδια εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1930 μ.Χ. Από το 1933 μ.Χ. εξάλλου ο Μουσολίνι δεν μοιραζόταν πια το κρεβάτι του μαζί της, εγκαταλείποντάς τη για χάρη μιας πολύ μικρότερης (σταθερής) ερωμένης.

Ήταν όμως και η Εβραϊκή καταγωγή της που ήταν πια αγκάθι για τον φασισμό. Παρά το γεγονός ότι καθ’ όλη τη μέχρι τώρα πορεία του ο Ιταλικός φασισμός δεν είχε αντισημιτικά αισθήματα και μάλιστα κόμπαζε για την μη διάκριση των πολιτών με βάση τα θρησκευτικά τους πιστεύω (ο Μουσολίνι είχε εξάλλου εχθρικά αισθήματα προς τον Χίτλερ), οι πολιτικές ακροβασίες έφερναν ολοένα και πιο κοντά Ντούτσε και Φύρερ.

Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1930 μ.Χ. οι απιστίες του Μουσολίνι με την Εβραία ερωμένη του δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον, αν και το πράγμα θα άλλαζε ριζικά. Ο Ντούτσε υποστηρίζει στρατιωτικά τους φασίστες του Φράνκο στον Ισπανικό εμφύλιο και βρίσκεται μαγικά σύμμαχος με την Γερμανία, όταν και αρχίζει να εκδηλώνεται ο αντισημιτισμός του Μουσολίνι.

Πλέον διακρίνει τους εβραίους πολίτες και προβαίνει σε μειωτικούς χαρακτηρισμούς. Στις 14 Ιουλίου 1938 μ.Χ. εκδίδει τις πρώτες περιοριστικές διατάξεις του για την Εβραϊκή κοινότητα της Ιταλίας με το ρατσιστικό του μανιφέστο και όλοι στρέφονται κατά της Σαρφάτι.

Και παρά το γεγονός ότι δεν έφτιαξε ποτέ στρατόπεδα συγκέντρωσης ή συμμετείχε στην «Τελική Λύση» του Χίτλερ, η κατάσταση άλλαξε δραστικά για τους Εβραίους της Ιταλίας, πόσο μάλλον του κόμματος. Και το γεγονός ότι η (άθεη) Σαρφάτι είχε μεταστραφεί στον καθολικισμό δεν θα την έσωζε. Τόσο προβεβλημένο στέλεχος του φασισμού να είναι Εβραία είναι τώρα ανήκουστο!

Οι δυο τους δεν έχουν πια ερωτικές σχέσεις, κάτι που έβλαψε και την προσωπική τους επικοινωνία. Η ίδια δεν μπορούσε καν να τον συναντήσει και έβλεπε όλες της τις δράσεις στο φασιστικό κόμμα να κόβονται.

Κανένα κονδύλι δεν μπορούσε να αποσπάσει, ούτε καν για «ακίνδυνες» δράσεις που αφορούσαν στην προώθηση των καλών τεχνών. Ο Ντούτσε είχε βρει άλλον λογογράφο και ξέχασε μαγικά τα χιλιάδες κυριολεκτικά άρθρα που του είχε γράψει η Σαρφάτι με το όνομα του, τόσο στον Ιταλικό όσο και τον ξένο Τύπο.

Και η ίδια είχε όμως αντιρρήσεις για τον δρόμο που είχε πάρει ο εραστής της πολιτικά, κατακεραυνώνοντάς τον για την υποστήριξη στον Φράνκο, την εισβολή στην Αιθιοπία και την συμμαχία του φυσικά με το ναζιστικό καθεστώς.

Ταυτοχρόνως, είδε τους συνεργάτες και όλο τον κυβερνητικό της κύκλο να της γυρνούν την πλάτη, ακόμα και οι καλλιτέχνες που τόσο αθρόα είχε χρηματοδοτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα ανησυχούσε εξάλλου για την ασφάλειά της αλλά και της οικογένειάς της, καθώς είχε δύο πια παιδιά εν ζωή.

Και έτσι οργώνει τις ΗΠΑ και εγκαταλείπει τελικά την Ιταλία τον Δεκέμβριο του 1938 μ.Χ. με τον έναν της γιο και την οικογένειά του (η κόρη της παρέμεινε στην Ιταλία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου). Σε μια άγνωστη ιστορία της ζωής της, όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος και η ίδια διέφυγε από την Ιταλία στην Πορτογαλία, το πλαστό της διαβατήριο της το προμήθευσε ο ίδιος ο Ντούτσε!

Αφού πέρασε και από το Παρίσι, μοίραζε πια τον χρόνο της μεταξύ παιδιών και εγγονιών στο Μοντεβιδέο αλλά και την μεγάλη Ιταλική κοινότητα του Μπουένος Άιρες. Οι καλλιτεχνικοί κύκλοι την ήξεραν εξάλλου ως μαικήνα της τέχνης αλλά και σημαντική κριτικό και θεωρητικό της τέχνης και όλοι εκτιμούσαν την παρουσία της.

Η Σαρφάτι επέστρεψε μεταπολεμικά στην Ιταλία, το 1947 μ.Χ., ζώντας πια σε καθεστώς απομόνωσης. Συνέχισε πάντως να γράφει για την τέχνη και τα νέα αισθητικά κινήματα που ξεπηδούσαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Πέθανε μακριά από την δημόσια σφαίρα στη βίλα της στην Λίμνη Κόμο στις 30 Οκτωβρίου 1961 μ.Χ. (https://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/2438739/i-evrea-eromeni-tou-mousolini-pou-tou-didaxe-ti-tha-pi-ethnikismos).

 

Ο Μουσολίνι λέγεται ότι ανελαβε την διεύθυνση της εφημερίδας Avanti όταν ήταν μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος όπως λέγεται και χάρις στην επιρροή της Αγγέλικα Μπαλαμπάνοβα (το 1917 μ.Χ. όταν ο Λένιν την έστειλε σε προπαγανδιστική αποστολή στην Σουηδία), με την οποία απέκτησε στενές σχάσεις όταν ήταν στην Ελβετία (αλλά και με τους Καρλ Λίμπκνεχτ και την Ρόζα Λούξεμπουργκ) και ήταν και οι δύο στην συντακτική επιτροπή του «Avanti» και στο Προεδρείο του ΙΣΚ.

Μάλιστα ακόμα και σαν σοσιαλιστής ο Μουσολίνι βοήθησε το 1914 μ.Χ. στο ξέσπασμα μαζικών απεργιών και εξεγέρσεων (πριν ακόμα την «Πορεία προς την Ρώμη»). Η γενική απεργία που ακολουθήσε μετατράπηκε σε ένοπλη εξέγερση εργατών στην Αγκόνα, στην Φλωρεντία και στην Νάπολη. Στην Ρώμη μεγάλη διαδήλωση κατευθύνθηκε προς τα ανάκτορα. Στην Αγκόνα Εκκλησίες καίγονταν και κόκκινες σημαίες ανέμιζαν στα δημόσια κτίρια. Ο Μουσολίνι θεωρούσε την «επανάσταση του Ιούνη» προσωπικό έργο του.

Θεωρείτο από πολλούς ότι ο Μουσολίνι ήταν ο ισχυρότερος σοσιαλιστής ηγέτης που γνώρισε ποτέ η Ιταλία Δεν είναι τυχαίο ότι με την φυγή του Μουσολίνι από το σοσιαλιστικό κόμμα και την ίδρυση του φασιστικού ο Λένιν σχολίασε για τους Ιταλούς σοσιαλιστές:

«Άφησαν να φύγει από τα χέρια τους ο μονός άνθρωπος που θα μπορούσε να ξεσηκώσει την Ιταλία», υποδηλώνοντας όχι μόνο την πίστη του Λένιν στις ικανότητες του Μουσολίνι, αλλά και τις ανομολόγητες υπόγειες σχέσεις αυτών μέσω της πράκτορας του Λένιν στην Ευρώπη Αγγέλικα Μπαλαμπάνοβα.

Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Ιταλία χρεοκοπημένη, με χιλιάδες νεκρούς και περίπου ένα εκατομμύριο τραυματίες. Δύο χρόνια μετά η χώρα συγκλονίζεται από επαναστατικές ταραχές.

Οι συγκεντρώσεις των αντιπάλων σοσιαλιστών διαλύονται από τους υπερπατριώτες με φοβερή βία. Ο Ντ’ Ανούτσιο, επικεφαλής ομάδας αξιωματικών και φαντάρων, πραγματοποιεί επίθεση στο Φιούμε και καταλαμβάνει την πόλη. Η νόμιμη (κεντροαριστερή) κυβέρνηση δεν αντιδρά. Ο μηχανισμός είναι διαλυμένος.

Ο Μουσολίνι στηρίζει την προσπάθεια του Ντ’ Ανούτσιο και οι φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες δρουν πλέον ανενόχλητες. Η Ιταλία βυθίζεται στο χάος. Οι κοινωνικές δομές αποσυντίθενται και καταρρέουν. Οι φασίστες κατεβαίνουν το ίδιο έτος για πρώτη φορά στις εκλογές.

Η εικόνα της παράλυσης ενισχύεται από την οικονομική κρίση. Ο Μουσολίνι θεωρεί ότι η Ιταλία χρειάζεται τώρα έναν ισχυρό ηγέτη. Βαφτίζεται Ντούτσε (Duce=Δούκας=Δόγης=αρχηγός). Οι φασίστες του κακοποιούν, δολοφονούν, καίνε γραφεία, συνεταιρισμούς και εργατικά κέντρα.

Ιδρύονται 834 φασιστικές ενώσεις (fasci) του νέου κόμματος πλέον (Fasci Di Combattimento) που αριθμούν περίπου 300.000 οργανωμένα μέλη σε όλη την Ιταλία. Το 1921 μ.Χ. ο Μουσολίνι δεν κρύβει τις προθέσεις του για κατάληψη της εξουσίας και δηλώνει ότι ξεκινά την πορεία προς την Ρώμη. Στις εκλογές της ίδιας χρονιάς έρχεται δεύτερο κόμμα και μπαίνει στην Βουλή.

Στις 3 και 4 Αυγούστου του 1922 μ.Χ. οι Μελανοχίτωνες εισβάλλουν σε Αγκόνα, Γένοβα και Λιβόρνο και εγκαθιδρύουν «τοπικές» φασιστικές δικτατορίες. Οι φασίστες αποκτούν ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό. Οι αντιδράσεις μέσα στον στρατό δεν είναι σθεναρές. Στις 28 Οκτωβρίου οι Φασιστικές Φάλαγγες ξεκινούν την «Πορεία προς την Ρώμη».

Οι καταλήψεις εργοστασίων και οι γενικές απεργίες του ίδιου έτους από κομμουνιστές και ακραίους σοσιαλιστές σε μία προσπάθεια κομμουνιστικού πραξικοπήματος σαν την Ρωσία απέτυχαν και στο τέλος ο ιδρυτής του φασισμού Μουσολίνι με αφορμή αυτές ξεκίνησε την «Πορεία προς την Ρώμη» παίρνει τελικά την εξουσία της χώρας αυτής (https://www.tovima.gr/2008/11/24/archive/i-italia-toy-syntrofoy-fasista/).

 

Με κυνικό τρόπο ο Ρώσος ΥΠΕΞ απάντησε στον Αμερικανό ομόλογo του, ότι στόχος της Ρωσίας είναι η αποσταθεροποίηση της ΕΕ. Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν τηλεφώνησε τις προηγούμενες ημέρες στον Ρώσο ομόλογο του Σεργκέι Λαβρόφ, αναφέρουν απολύτως έγκυρες και ακριβείς διπλωματικές πηγές.

Ο λόγος της τηλεφωνικής επικοινωνίας ήταν η βολιδοσκόπηση της Μόσχας -για λογαριασμό του Ουκρανού Προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι– για το αν θα μπορούσαν να επαναληφθούν οι συνομιλίες Μόσχας – Κιέβου για εδαφικές «διευθετήσεις» και λήξη του πολέμου. Η αντίδραση του Ρώσου ΥΠΕΞ Λαβρόφ στην βολιδοσκόπηση Μπλίνκεν είναι κάτι παραπάνω από απρόσμενη: Ο Σ. Λαβρόφ, επιμένουν οι ίδιες έγκυρες και ακριβείς διπλωματικές πηγές, απάντησε:

Η Ρωσία είναι έτοιμη να σταματήσει την σύγκρουση, όταν η βενζίνη στην Ευρώπη φτάσει τα 3,5 ευρώ και πέσουν όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η απάντηση αυτή αποκαλύπτει τον κυνισμό της Μόσχας, αλλά και τη βεβαιότητά της ότι η Ευρώπη θα λυγίσει κάτω από το βάρος των δικών της κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία.

Ύστερα από 100 και πλέον ημέρες πολέμου, η Μόσχα εξακολουθεί να καταλαμβάνει ουκρανικά εδάφη χωρίς να την εμποδίζει ο πακτωλός οπλικών συστημάτων που φτάνουν στην Πολωνία, αλλά ουδείς ξέρει πόσα, πώς και πότε περνούν στο ουκρανικό έδαφος, ενώ έχει ενεργοποιήσει δύο πολιτικά και οικονομικά υπερόπλα που διαθέτει. Το κλείσιμο, αργά και βασανιστικά, της στρόφιγγας του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη και τα αδιάθετα σιτηρά στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ εξαπλώνεται η επισιτιστική κρίση.

Οι 27 της Ε.Ε. βλέπουν μπροστά τους τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, με την Γερμανία να δηλώνει πλέον ευθέως ανοιχτά και επισήμως την «δύσκολη κατάσταση» στον ενεργειακό τομέα και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την επιδεινούμενη κατάσταση.

Οι Ευρωπαίοι λειτουργούν και κινούνται ως υπνωτισμένοι στην κρίση της Ουκρανίας. Υπερτερούν των ΗΠΑ σε βαριές πολιτικές φρασεολογίες απέναντι στην Ρωσία και τον Πούτιν, συμφωνούν και εφαρμόζουν πληθώρα τιμωρητικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, αλλά οι μόνοι που πληρώνουν «χοντρά το μάρμαρο» είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι πολίτες, που κατά τα άλλα… τιμωρούν τον Πούτιν.

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να φέρουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Οι Ευρωπαίοι όμως μπορούν με τυμπανοκρουσίες να καταστήσουν την Ουκρανία «μακράς διάρκειας» υποψήφια προς ένταξη χώρα. Δηλαδή, να χορηγούν πακτωλό χρημάτων από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, συρρικνώνοντας άλλα κοινοτικά Ταμεία, επί ζημία κυρίως του Νότου, σε μια πολύπαθη χώρα, την Ουκρανία, το χαρακτηριστικό της οποίας και εκτός πολέμου είναι το ασταθές πολίτευμα και η μεγάλη διαφθορά.

Με δυο λόγια, οι Ευρωπαίοι κάνουν ότι μπορούν να συντηρήσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία, επί ζημία τους, εξυπηρετώντας στην πράξη τα αντιτιθέμενα σχέδια της Ουάσινγκτον και της Μόσχας σε βάρος της Ευρώπης (https://www.newsbreak.gr/politiki/346063/tha-stamatisoyme-otan-i-venzini-ftasei-ta-3-5-eyro/).

Επιστρέφουν εκπαιδευμένοι και έτοιμοι! Μέλη περισσότερων από 35 εξτρεμιστικών ομάδων έχουν εντοπιστεί στην Ουκρανία Εκ των έσω τρόμος! Νεοναζί ξένοι μαχητές που επιστρέφουν από την Ουκρανία θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή.

Μερικοί από τους ξένους μαχητές που έχουν πάει στην Ουκρανία για να πολεμήσουν την Ρωσία είναι νεοναζί εξτρεμιστές και επιστρέφουν στις πατρίδες τους με μαχητικές ικανότητες, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή, ανέφερε το Middle East Media Research Institute (MEMRI). 20.000 ξένοι μαχητές πήγαν να υπηρετήσουν στην Ουκρανία στην αρχή της σύγκρουσης, δήλωσε το Γενικό Επιτελείο των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας στις αρχές Μαρτίου.

Αυτοί οι μαχητές έχουν εκπαιδευτεί για μάχη, μαθαίνοντας δεξιότητες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να εκπαιδεύσουν, να στρατολογήσουν και να σχεδιάσουν βία κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα τους, έγραψε ο ειδικός εξωτερικής πολιτικής Tarek Megerisi στο Foreign Policy.

Η Ουκρανία στρατολόγησε στο παρελθόν ξένους, συμπεριλαμβανομένων εξτρεμιστών, το 2014 μ.Χ. για να βοηθήσει την υπεράσπιση της Κριμαίας. Ωστόσο, η MEMRI εξήγησε ότι οι μαχητές ελέγχονται τώρα πριν τους επιτραπεί η είσοδος στη χώρα.

Ωστόσο, ορισμένες ουκρανικές ομάδες στρατολογούν ενεργά «φυλετικά ή εθνοτικά φανατισμένους βίαιους εξτρεμιστές για να συμμετάσχουν σε διάφορα τάγματα εθελοντών νεοναζί στον πόλεμο κατά της Ρωσίας», σύμφωνα με έγγραφο από την Υπηρεσία Τελωνείων και Προστασίας των Συνόρων των ΗΠΑ.

Αμερικανοί αξιωματούχοι του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας εξέφρασαν ανησυχία στο έγγραφο με το γεγονός ότι οι εξτρεμιστές θα μπορούσαν να επιστρέψουν στις ΗΠΑ με περισσότερη στρατιωτική εκπαίδευση. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία και η Γερμανία ανησυχούν παρόμοια με την προοπτική εξτρεμιστών πολιτών τους να πάνε στην Ουκρανία για να πολεμήσουν.

Η Βρετανική αντιτρομοκρατική αστυνομία τοποθετήθηκε στις πύλες αναχώρησης των πτήσεων που κατευθύνονταν προς την Ουκρανία στα μέσα Φεβρουαρίου, προκειμένου να ελέγξει τους επιβάτες από την ανησυχία ότι κάποιοι εξτρεμιστές αναζητούσαν στρατιωτική εμπειρία και εκπαίδευση όπλων, σύμφωνα με το The Guardian.

Οι αυστραλιανές αρχές έλαβαν επίσης προφυλάξεις. «Η αυστραλιανή κυβέρνηση είναι σε εγρήγορση για το ενδεχόμενο οι Αυστραλοί να ταξιδέψουν στην Ουκρανία για να εμπλακούν σε εχθροπραξίες και θα συνεχίσει να παρακολουθεί και να αξιολογεί τις μετακινήσεις ατόμων από την Αυστραλία και να εφαρμόζει πολιτικές και επιχειρησιακούς μετριασμούς όπου χρειάζεται», δήλωσε εκπρόσωπος του Υπουργείου Εσωτερικών, σύμφωνα με το ABC News.

Μεταξύ των ξένων μαχητών που επέστρεψαν στις ΗΠΑ, αρκετοί έχουν αναγνωριστεί ως νεοναζί, ανέφερε το MEMRI. Ένας από τους μαχητές, που είχε δημοσιεύσει ακραίο αντισημιτικό περιεχόμενο στο Διαδίκτυο, καυχιόταν για τις δεξιότητες που είχε μάθει και οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή βομβών και τις επιθέσεις με ελεύθερους σκοπευτές, μεταξύ άλλων. Άλλοι επιστρεφόμενοι συνδέονται με το κίνημα boogaloo.

Το Παρατηρητήριο Εσωτερικών Τρομοκρατικών Απειλών (DTTM) του MEMRI εντόπισε μέλη από περισσότερες από 35 νεοναζιστικές, αντικυβερνητικές και εξτρεμιστικές ομάδες λευκής υπεροχής που πολεμούν στην Ουκρανία. Εκτός από τις ΗΠΑ, προέρχονται από χώρες όπως ο Καναδάς, η Γαλλία και η Ισπανία.

Οι προσκλήσεις για προσλήψεις έχουν κοινοποιηθεί στα κανάλια κοινωνικής δικτύωσης των λευκών υπέρμαχων. Ορισμένοι εξτρεμιστές που δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι βρίσκονται στην Ουκρανία μπορεί κάλλιστα να βρίσκονται εκεί να πολεμούν.

Ορισμένοι ακραίοι νεοναζί που παρακολουθούνται από το DTTM έπαψαν να έχουν διαδικτυακή παρουσία από την αρχή της σύγκρουσης, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσαν να είχαν πάει να πολεμήσουν. Ξένοι μαχητές του ISIS που επέστρεψαν στην πατρίδα τους μετά από μάχες στο εξωτερικό έχουν εμπλακεί σε σχεδιασμένες επιθέσεις στις χώρες καταγωγής τους.

Στις 13 Νοεμβρίου 2015 μ.Χ. στο Παρίσι μια καλά σχεδιασμένη τρομοκρατική επίθεση από ξένους μαχητές του ISIS που επέστρεψαν στην πατρίδα τους είχε ως αποτέλεσμα 137 θανάτους. Οι νεοναζί και οι λευκοί υπέρμαχοι στην Ουκρανία έχουν δημοσιεύσει φωτογραφίες νεκρών θυμάτων πολέμου με τα οποία πολέμησαν δίπλα τους, θυμίζοντας την ισλαμική εξτρεμιστική πρακτική της φωτογράφισης «μαρτύρων» στην κορύφωση του ISIS, σημείωσε η MEMRI.

Οι εξτρεμιστές μαχητές θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους με πολλαπλές δεξιότητες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε πράξεις εγχώριου τρόμου.

«Το να βρεθούν στο έδαφος σε μια πραγματική κατάσταση μάχης θα τους επιτρέψει να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία, καθώς ακονίζουν περαιτέρω τις δεξιότητές τους στα όπλα, τον σχεδιασμό επιθέσεων, την χρήση τεχνολογίας στον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των επικοινωνιών και της κρυπτογράφησης, και την χρήση κρυπτονομισμάτων για λαθραία χρηματοδότηση της δραστηριότητάς τους», δήλωσε η MEMRI.

«Στο έδαφος σε καταστάσεις μάχης πραγματικού κόσμου, οι εξτρεμιστές αποκτούν εμπειρία στην μάχη, τον ανταρτοπόλεμο, τα εκρηκτικά και την δραστηριότητα ελεύθερου σκοπευτή. Αυτές οι δεξιότητες και αυτή η εμπειρία θα μπορούσαν τελικά να στραφούν εναντίον των δυτικών κυβερνήσεων» (https://www.pentapostagma.gr/kosmos/enoples-syrraxeis/7105672_epistrefoyn-ekpaideymenoi-kai-etoimoi-meli-perissoteron-apo-35).

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ "ΣΩΣΤΟ" ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ! ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΩΝ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ, ΚΑΙ ΣΑΤΡΑΠΙΣΤΩΝ ΑΝΑ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ !!! «Ο ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ ΠΡΙΓΚΗΨ» ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ!!!

”Ο Ξυπόλητος Πρίγκηψ” των Αθηνών!!! Η επίσκεψη στην Αθήνα του πρίγκιπα διαδόχου της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν σηματοδοτεί μια κομβική μεταμόρφωση της χώρας αν δεν είναι εθιμοτυπική και δεν είναι.

Ανάλογη διείσδυση υπέστησαν χώρες σαν την Αγγλία, την Γαλλία το Βέλγιο το Λίβανο, την Τουρκία πολύ νωρίτερα. Οι Σαουδάραβες επένδυσαν αγοράζοντας τα φιλέτα τα πιο ακριβά και ιστορικά ακίνητα στο κέντρο του Λονδίνου και του Παρισιού.

Απαλλοτρίωσαν εκτάσεις και τις πιο σικ περιοχές. Ριζοσπαστικοποίησαν τους ισλαμικούς θύλακες κατά τόπους. Ως και το παλάτι στην Αγγλία αγγίχθηκε από την διείσδυση τους γνωστή είναι η περιπέτεια και το τέλος της Νταϊάνα. Η οικονομική τους επιχειρηματικότητα συνοδεύεται πάντα και από πολιτισμική εδραίωση.

Το αποτέλεσμα είναι απτό. Λονδίνο, Παρίσι, Βρυξέλλες (η πίσω αυλή της διεθνούς τρομοκρατίας σύμφωνα με την βιβλιογραφία) γέμισαν τζαμιά επίσημα και ανεπίσημα αλλοιώνοντας ανεξίτηλα την ταυτότητα τους ενώ παράλληλα αποτέλεσαν την μήτρα της τρομοκρατίας. η σύγχρονη εκδυτικοποίηση είναι αυτή.

Και όσο θα ισλαμοποιείται η Δύση και θα ριζοσπαστικοποιείται το ισλάμ τόσο το Ισραήλ θα αποκομίζει την νομιμοποιητική ισχύ για να εδραιώσει τα συμφέροντα του στην διαφιλονικούμενη περιοχή του και γενικότερα.. Το αποτέλεσμα καταγράφεται και από δημοσκοπήσεις αφού πρόσφατα η πλειοψηφία των Γάλλων δηλώνει πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ταυτότητά τους είναι το ισλάμ. Ποιος επωφελείται…

Ο μεγάλος κερδισμένος είναι το Ισραήλ όψιμος σύμμαχος της Σ Αραβίας μέσω της συμφωνίας του αιώνα. Αφού ο κόσμος μπουχτίζει από το ριζοσπαστικό φονταμενταλισμό που προάγει και επιβάλει η Μέκκα της Μέκκας δηλ. η Σ. Αραβία οι ”χριστιανοδημοκρατίες” της Δύσης βλέπουν ως στρατηγικό τους σύμμαχο το Ισραήλ στο οποίο δίνουν και τα κλειδιά της χώρας.

Κι από εκεί αρχίζει η άλλη αλλοίωση η άλλη διείσδυση η προβαλλόμενη ως ελευθεριακή η κοσμικού τύπου η λαϊκ, που κατά κόρον εμπεδώνει η Ευρώπη που ως παγκοσμιοποιητική κουλτούρα αποτελεί και πάλι αλλοτρίωση της ταυτότητας και καθημερινότητας των αυτόχθονων πληθυσμών.

”επιχειρηματικοί όμιλοι από την Ελλάδα και την Σαουδική Αραβία θα υπογράψουν συμφωνίες στους τομείς των θαλάσσιων μεταφορών, της υδατοκαλλιέργειας, της διαχείρισης απορριμμάτων, του πολιτισμού, των τροφίμων και των γεωργικών προϊόντων, των κατασκευών και της αμυντικής τεχνολογίας.”

Ποιά είναι η Σ Αραβία… Μια εις βάθος μελέτη της εξάπλωσης της παγκόσμιας τρομοκρατίας τα τελευταία πενήντα χρόνια δείχνει αναμφίβολα την Σαουδική Αραβία, ιδιαίτερα την ουαχαμπιστική επιρροή αυτού του βασιλείου. Οι Σαουδάραβες δημιούργησαν και εξήγαγαν το «Φρανκενστάιν» και δεν μπορούν να είναι εμπρηστές και πυροσβέστες ταυτόχρονα…

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής των επιθέσεων της 11^ης Σεπτεμβρίου, 7 Ιουλίου στο Λονδίνο, οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, η Αλ Κάιντα στον κόσμο, η Μπόκο Χαράμ στην Νιγηρία, η Αλ Σαμπάμπ στη νΣομαλία, η Αλ Νούσρα στην Συρία, ο Ζαρκουάουι και αργότερα ο Khalifa Abu Baqree του ISIL στο Ιράκ και οι επιθέσεις στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες και το Λονδίνο; Λοιπόν, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος συγγραφέας. Είναι μία και η ίδια πίστη: Ο Ουαχαμπισμός.

Αυτή η ομολογία, που λανθάνει εδώ και 150 χρόνια στην Αραβική Χερσόνησο, έχει ενεργοποιηθεί από τον πετρελαϊκό πλούτο και την πολιτική φιλοδοξία της βασιλικής οικογένειας Αλ Σαούντ. Αυτό το μείγμα έχει ανατρέψει τον κόσμο τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Συρία, Υεμένη, Ιράκ το συνεχές αιματοκύλισμα έχει κυρίαρχο κινητήριο μοχλό την Σ Αραβία. Στο Λίβανο οι διακοινοτικές διαμάχες που γονάτισαν την χώρα έχουν το Ριάντ απόλυτο φόντο.

Τα τζαμιά που χρηματοδοτούν στην Ευρώπη στελεχώνονται από θεολόγους που έχουν θητεύσει στην Μέκκα. Γίνονται άντρο στρατολόγησης της διεθνούς τζιχαντιστικής. Διακινούν εκατομμύρια κοράνια σε όλο το σουνίτικο τόξο με ριζοσπαστικές εξηγήσεις του Κορανίου. Όλοι οι αποκεφαλισμοί στην Συρία έγιναν με ουαχαμπίτικο τελετουργικό.

”Ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν επικύρωσε την επιχείρηση στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία, για την σύλληψη ή την δολοφονία του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι» αναφέρεται στο 4σέλιδο έγγραφο της Δ/ας της CIA.” Έδωσε εντολή για τεμαχισμό ατόμου που μεταφέρθηκε με βαλίτσα.

Ποιοι είναι οι Ουαχαμπίτες; Υποστηρικτές μιας πουριτανικής, μισαλλόδοξης, μεροληπτικής και αντιπλουραλιστικής ερμηνείας του Ισλάμ. οφείλουν το όνομά τους στο θεολόγο Ουαχάμπ. Είναι σαλαφιστές (σαλάφ=πρόγονος) επιστροφή στις ρίζες του ισλάμ στο πατροπαράδοτο, θεματοφύλακες. Σ Αραβία η χώρα όπου οι ποινές ακρωτηριασμού μελών και θανατική καταδίκη διά αποκεφαλισμού με ξίφος εκτελούνται δημοσίως και προβλέπονται από την νομοθεσία. Οι γυναίκες είναι φαντάσματα.

Αυτή η μετάβαση που δρομολογείται στην χώρα θα επιφέρει περισσότερους κινδύνους καθώς είναι στο κρίσιμο σταυροδρόμι της Ανατολής.. Καλά τόσα χρόνια δεν ξέραμε να στραφούμε στην Μέκκα;;;; Όλα έχουν μια τιμή και πολύ περισσότερο ένα τίμημα… Την ατζέντα του Ισραήλ υλοποιούμε… απλά μας έδωσαν ατζέντα με τις επαφές….

Διακόψαμε με Ρωσία για να πάμε Μέκκα στην Μεγάλη Μοναρχία του Κόλπου μέσω Τελ Αβίβ…Είμαστε στο σωστό στρατόπεδο αυτό των αποκεφαλιστών τρομοκρατών σατραπιστών ανά την υφήλιο (http://oimos-athina.blogspot.com/2022/07/blog-post_98.html).

Η δεκαετία του 2030 μ.Χ. θα είναι η περίοδος των τυράννων – Θα τους ζητήσουν οι ίδιες οι δυτικές κοινωνίες

Υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη δεκαετία του ‘10 και σε αυτήν που διανύουμε τώρα του ’20 μ.Χ. που προβλέπουν ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά που θα δούμε στην επόμενη δεκαετία του ’30 μ.Χ.

Μεταξύ 2010 μ.Χ. και 2020 μ.Χ. στην πλειοψηφία του δυτικού κόσμου διαχειρίστηκαν την εξουσία άνθρωποι που επέβαλαν τις λεγόμενες προοδευτικές ατζέντες, δηλαδή πολιτικές οι οποίες επέβαλαν με το έτσι θέλω στις δυτικές κοινωνίες αναθεωρητικές πρακτικές.

Κυρίως επρόκειτο για αλλαγές στον τρόπο που θα βλέπουν το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια ή ακόμα καλύτερα να μην το βλέπουν καν, ώστε αυτό να εξαφανιστεί. Ξαφνικά σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου η έννοια της θρησκείας διαστάλθηκε, ξεθώριασε και εν τέλει κατέληξε ως μία ιδεολογία άνευ ουσίας και πρακτικής εφαρμογής.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο Χριστιανισμός πρέσβευε συγκεκριμένες αξίες και πιστεύω και δεν ανέχονταν κάποιες καταστάσεις. Πλέον περάσαμε σε μία εποχή που σε ονομάζουν Χριστιανό αν ανέχεσαι τα πάντα δε σε ενοχλεί τίποτα και υποβαθμίζεις τα υποτιθέμενα δικά σου πιστεύω.

Συνεπώς, φτάσαμε στο παράδοξο το να είσαι Χριστιανός να μην σημαίνει απολύτως τίποτα ενώ αντιθέτως θρησκείες τύπου Ισλάμ να διατηρούν πλήρως την πνευματική και δογματική τους δύναμη. Άρα η δύναμη της θρησκείας στην Δύση για χάρη του προοδευτισμού έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί.

Φυσικά, μία θρησκεία η οποία δεν εξασκεί, δεν τηρεί και επί της ουσίας δεν πιστεύει τα πιστεύω της δεν έχει καμία πλέον χρησιμότητα. Αυτό είναι κατόρθωμα των προοδευτικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν στην δεκαετία του ’10 μ.Χ. Σε ότι αφορά την έννοια της Πατρίδας αυτή συγκεκριμένα έχει πυροβοληθεί περισσότερο από οτιδήποτε.

Πλέον η έννοια του γηγενούς κατοίκου σε μία χώρα έχει χάσει το νόημα της καθώς αρκεί οποιοσδήποτε με διαφορετική καταγωγή να έχει γεννηθεί ή να έχει μεγαλώσει ή να έχει εργαστεί σε ένα κράτος με το οποίο δεν είχε πρότερα κανέναν εθνικό, θρησκευτικό ή πολιτιστικό δεσμό.

Σε ό,τι αφορά την οικογένεια κάποια κέντρα εξουσίας στην Δύση αποφάσισαν να την εξαλείψουν εντελώς με κάθε τρόπο και μέσο χτυπώντας τα στηρίγματα της που είναι οι παραδοσιακές αξίες και παραδοσιακές σχέσεις με τις οποίες και δημιουργείται.

Όλα αυτά συνέβησαν με «φωτονιακή» ταχύτητα μεταξύ του 2010 μ.Χ. και του 2020 μ.Χ. Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει τηλεοπτικές σειρές από το 2000 μ.Χ. μέχρι το 2010 μ.Χ. και θα συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος άλλαξε πολύ απότομα τα επόμενα 10 χρόνια.

Από το 2020 και μετά ζούμε την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας από επικίνδυνους διανοητικά ανθρώπους όπως δείχνει το παράδειγμα της διακυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής με την προεδρία Τ.Μπάιντεν και όπως φαίνεται θα δούμε και στην διακυβέρνηση της Βρετανίας (καθώς ναι μεν ο Μπόρις Τζόνσον ήταν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενος αλλά η Λιζ Τρας που δεν ξέρει ούτε Γεωγραφία θα αφήσει εποχή) ενώ μία προσεκτική ματιά και στις άλλες χώρες θα δείξει κι άλλα τέτοια ωραία καθεστώτα όπως η καγκελαρία Σολτς που έχει οδηγήσει την Γερμανία στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής και μαζί με αυτήν και την ΕΕ.

Γερμανός οδοντίατρος πρόσφατα μου δήλωσε χαρακτηριστικά για την γερμανική κυβέρνηση ότι «το ποτήρι που πίνουμε νερό αυτή την στιγμή έχει περισσότερη νοημοσύνη από αυτούς». Για την Ελληνική πραγματικότητα τα πράγματα είναι γνωστά δε χρειάζεται να τα αναμοχλεύσουμε και να τα ξαναθυμηθούμε καθώς λόγω της επικαιρότητας έχουν αναλυθεί επαρκώς και έχουν γίνει κοινή συνείδηση.

Πώς όμως θα επηρεαστεί η μελλοντική δεκαετία του ’30 μ.Χ. από την καταστροφή των αξιών  που δημιουργήθηκε στην δεκαετία του ’10 μ.Χ. κι από την καταστροφή που συντελείται σε κάθε τομέα της ιδιωτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής στην δεκαετία του ’20 μ.Χ.

Πολύ απλό, μετά την διάλυση που προκαλούν διανοητικά ανεπαρκείς άνθρωποι και το χάος και την αταξία που θα επιφέρουν ο ίδιος ο κόσμος η ίδια η κοινωνία ζητάει να έρθει κάποιος που θα επιβάλει την τάξη ξανά και θα επαναφέρει τις αξίες που συγκρατούσαν κάποτε την σταθερότητα στις ζωές όλων.

Με άλλα λόγια η δεκαετία του ’30 μ.Χ. θα είναι η δεκαετία των τυράννων. Τυράννων τους οποίους οι ίδιοι θα ζητήσουμε να έρθουν για να επαναφέρουν την ζωές μας πάλι πίσω στις πρότερες ασφαλείς ράγες.

Η δεκαετία αυτή, θα είναι η δεκαετία το απροκάλυπτου ολοκληρωτισμού και όλα αυτά θα συμβούν στο όνομα της ασφάλειας και της ευημερίας που μας στοίχισαν οι ασυδοσίες το φιλελεύθερων προηγούμενων πολιτικών ηγεσιών.

Με άλλα λόγια οι ίδιες οι κοινωνίες θα φέρουν στην εξουσία απολυταρχικά συστήματα τα οποία μέχρι τώρα τα διαβάζαμε σε βιβλία. Αυτό που λίγοι θα έχουν καταλάβει είναι ότι αυτή η κατάληξη θα είναι αποτέλεσμα κινήσεων των ίδιων παγκόσμιων κέντρων εξουσίας. Είναι τα ίδια που δημιούργησαν το πρόβλημα για να προκαλέσουν αντίδραση και να παρουσιάσουν την «λύση» (https://www.pronews.gr/opinion-makers/i-dekaetia-tou-2030-tha-einai-i-periodos-ton-tyrannon-tha-tous-zitisoun-oi-idies-oi-dytikes-koinonies/).

Ξεμπρόστιασμα από τον Ρώσο ΥΠΑΜ: «Αγγλοαμερικάνοι χρηματοδότησαν τους ΝΑΖΙ για να ξεκινήσει ο Β΄Π.Π.» Στην ομιλία του εστίασε στην θέση ότι οι εθνικοσοσιαλιστές ήρθαν στην εξουσία λόγω της χρηματοδότησης τους από το διεθνές κεφάλαιο.

«Είναι προφανές ότι η οικονομική και οικονομική συνεργασία μεταξύ των Αγγλοαμερικανικών και ναζιστικών επιχειρηματικών κύκλων ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες που οδήγησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος στοίχισε στην ανθρωπότητα πρωτοφανή ανθρώπινα θύματα», είπε ο Σόιγκου. Η ιδέα να απαγορευτεί η είσοδος σε όλους τους Ρώσους στην ΕΕ αντανακλά τις εκδηλώσεις της ναζιστικής πολιτικής μεμονωμένων χωρών, δήλωσε ο Υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου.

«Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας άλλης ζωντανής εκδήλωσης της ναζιστικής πολιτικής, όταν η ρωσοφοβική ιδέα προωθείται ενεργά από τις υψηλές Ευρωπαϊκές κερκίδες για απαγόρευση εισόδου σε όλους τους Ρώσους πολίτες στις χώρες της ΕΕ», είπε σε μια ολομέλεια του Πρώτου Διεθνούς Αντιφασιστικού Συνεδρίου. στο πάρκο Patriot κοντά στην Μόσχα.

Σύμφωνα με τον Ρώσο Υπουργό, μεμονωμένες χώρες, ιδίως τα κράτη της Βαλτικής, αγνοούν όλο και περισσότερο «τις θεμελιώδεις αρχές της παγκόσμιας τάξης, τις νομικές και πολιτικές εκτιμήσεις του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης».

“Στην Εσθονία και την Λετονία , οι πορείες των λεγεωνάριων των SS έχουν γίνει παραδοσιακές, μνημεία και οβελίσκοι στήνονται σε εγκληματίες πολέμου. Συνθήματα και εκκλήσεις των Ναζί ακούγονται ανοιχτά στους δρόμους των λιθουανικών πόλεων “, λέει ο Σόιγκου. Στην ομιλία του εστίασε στη θέση ότι οι εθνικοσοσιαλιστές ήρθαν στην εξουσία λόγω της χρηματοδότησής τους από το διεθνές κεφάλαιο.

«Είναι προφανές ότι η οικονομική και οικονομική συνεργασία μεταξύ των αγγλοαμερικανικών και ναζιστικών επιχειρηματικών κύκλων ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες που οδήγησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος στοίχισε στην ανθρωπότητα πρωτοφανή ανθρώπινα θύματα», είπε ο Σόιγκου.

Υπενθύμισε ότι η πιο βάναυση ήταν η επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, όπου υπήρξαν πάνω από 27 εκατομμύρια νεκροί. Σύμφωνα με τον Υπουργό, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει πληρώσει τέτοιο τίμημα. Ο Υπουργός σημείωσε επίσης ότι «τα διδάγματα της ιστορίας ελάχιστα τα μαθαίνουν όσοι, βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, διαπράττουν βία».

«Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν , το Ιράκ και την Λιβύη , η καλλιέργεια τρομοκρατικών δομών στην Συρία. Αυτά και παρόμοια εγκλήματα έχουν πάντα συγκεκριμένους εμπνευστές και δράστες. Η ευθύνη για τέτοιες ενέργειες και τις συνέπειές τους ανήκει εξ ολοκλήρου στην ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και ΝΑΤΟ», κατέληξε (https://attikanea.info/%CE%BE%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BC-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BB/).

 

 Ο Ερντογάν στην Λβιβ. Από τον Ζελένσκι πίσω στον Στέτσκο και στους Ναζί

Τέλος φόρμας

Τα θετικά σχόλια του δυτικού τύπου για την επίσκεψη του Ερντογάν στην Λβιβ και την εκεί συνάντησή του με τον Ζελένσκι αλλά και τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ αναδεικνύουν για άλλη μια φορά το γεγονός ότι η Δύση συνεχίζει να χαϊδεύει τον Ερντογάν αποδεχόμενη μετά βαΐων και κλάδων την πολιτική του «επιτήδειου ουδέτερου» που παγίως ακολουθεί η Άγκυρα. Έτσι όπως και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και τώρα στην περίπτωση του Πολέμου στην Ουκρανία η Τουρκία το παίζει «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».

Λίγες ημέρες λοιπόν μετά την συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν στο Σότσι, όπου για άλλη και φορά επισφραγίστηκε η στενή σχέση Άγκυρας-Μόσχας με την εμβάθυνση της οικονομικής και ενεργειακής συνεργασίας των δύο πλευρών (www.cnn.gr 5/8/2022 μ.Χ.), ο Ερντογάν πήγε στην Ουκρανία όπου συναντήθηκε με τον Ζελένσκι διασφαλίζοντας σημαντικό ρόλο για την Τουρκία στην μελλοντική ανοικοδόμηση της Ουκρανίας όπως άλλωστε καθορίζει και η  σχετική συμφωνία που υπέγραψαν ο τούρκος υπουργός εμπορίου Mehmet Mus και ο ουκρανός υπουργός υποδομών Oleksandr Kubrakov (www.aa.com.tr 18/8/2022 μ.Χ.).

Ταυτόχρονα ο Ακάρ συναντήθηκε με τον Ουκρανό  Υπουργό Άμυνας Reznikov (www.aa.com.tr 18/8/2022 μ.Χ.), ενώ ο  Πολωνός Πρόεδρος Ντούντα συνεχάρη και αυτός με τη σειρά του τον Ερντογάν «για τον εποικοδομητικό ρόλο στην Ρωσο-ουκρανική κρίση» (www.aa.com.tr 18/8/2022 μ.Χ.).

Η συνάντηση Ζελένσκι-Ερντογάν δεν έγινε στο Κίεβο αλλά στην Λβίβ. Ίσως γιατί η ίδια η ΙΣΤΟΡΙΑ  ήθελε να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην συνάντηση αυτή. Και αυτό γιατί η Λβιβ ήταν η πόλη στην οποία στις 30/6/1941 μ.Χ. ιδρύθηκε το φιλοναζιστικό Ουκρανικό Κράτος όπως έχουμε ήδη αναλύσει (www.political.gr 16/4/2022 μ.Χ., σελ.10).

Μια ενέργεια η οποία έγινε λίγες ημέρες μετά την εισβολή του Χίτλερ στην τότε ΕΣΣΔ στις 22/6/1941 μ.Χ., εισβολή η οποία έγινε αφού ο Χίτλερ διασφάλισε τα νώτα του λίγες ημέρες πιο πριν υπογράφοντας στις 18/6/1941 μ.Χ. Σύμφωνο Φιλίας με τον Ινονού και την Τουρκία.

Έτσι η επίσκεψη Ερντογάν στην Λβιβ για όσους από εμάς θέλουν να θυμούνται, σε αντίθεση με τα δυτικά ΜΜΕ συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας των Ελληνικών ΜΜΕ, επιβάλει ένα σύντομο ιστορικό flash back.

Το Σύμφωνο Φιλίας της Τουρκίας με τον Χίτλερ (18/6/1941 μ.Χ.)

Την ώρα λοιπόν  που ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβαζαν την σβάστικα από την Ακρόπολη την νύκτα της 30^ης προς 31^η Μαΐου 1941 μ.Χ., την ώρα που σύσσωμος ο Κρητικός λαός αποδεκάτιζε τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στην μεγαλειώδη μάχη της Κρήτης στο διάστημα 20 Μαΐου -1^η Ιουνίου 1941 μ.Χ., οι Τούρκοι διαπραγματευόταν για να τα βρουν με τον Χίτλερ.

Ειδικότερα στις 4 Μαρτίου 1941 μ.Χ. ο Χίτλερ έστειλε επιστολή προς τον τούρκο πρόεδρο Ισμέτ Ινονού την οποία του παρέδωσε ο πρέσβης της χιτλερικής Γερμανίας στην Άγκυρα φον Πάπεν. Στην επιστολή του ο Χίτλερ έδινε την διαβεβαίωση στην Άγκυρα ότι δεν επρόκειτο να επιτεθεί στην Τουρκία και για τον λόγο αυτόν τα ναζιστικά στρατεύματα που είχαν μπει στην Βουλγαρία θα έμεναν μακριά από τα σύνορα με την Τουρκία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.

Επιπλέον ο Χίτλερ διεμήνυε στον Ινονού ότι ενδιαφερόταν να  φροντίσει τα τουρκικά συμφέροντα  και την ευημερία της Τουρκίας. Μάλιστα σύμφωνα με το τουρκικό ραδιόφωνο ο Ινονού άκουγε με προσοχή το μήνυμα του Χίτλερ καθώς του το διάβαζε ο φον Πάπεν  κατά την επίσκεψή του στο Προεδρικό Μέγαρο στην Άγκυρα.

Στην συνέχεια ο Ινονού ζήτησε από τον φον Πάπεν να ευχαριστήσει εκ μέρους του τον Χίτλερ για αυτήν «την ευγενική του πράξη»!!!  Η επιστολή Χίτλερ αποτέλεσε αντικείμενο 6ωρης συζήτησης στο τουρκικό υπουργικό συμβούλιο (Daily Mail 5/3/1941 μ.Χ.).

Το βέβαιο είναι πάντως ότι όταν στις 6 Απριλίου 1941 μ.Χ. ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πατρίδα μας και ο Ελληνικός λαός έδινε τιτάνιο αγώνα, την ίδια ώρα οι Τούρκοι έκαναν μπίζνες με τους ναζί για να τα κονομήσουν ως συνήθως.

Στην συνέχεια στις 4 Μαΐου 1941 μ.Χ. μιλώντας στο γερμανικό Ράιχσταγκ ο Χίτλερ αφού χαρακτήρισε τον Κεμάλ ως «μέγα και μεγαλοφυή αναδημιουργό της νέας Τουρκίας» επισήμανε ότι από τη στιγμή της ανόδου του στην εξουσία προσπάθησε να επιτύχει στενή συνεργασία με την Τουρκία η οποία να στηρίζεται σε βάσεις οικονομικής ωφέλειας.

Έτσι, όπως έχουμε ήδη αναλύσει (Κυριακάτικη Kontra News 15/3/2020 μ.Χ.),  στις 18 Ιουνίου 1941 μ.Χ., η Τουρκία συνήψε με τη ναζιστική Γερμανία και τον Χίτλερ την Γερμανο-Τουρκική Συνθήκη Φιλίας.

Η Συνθήκη υπογράφτηκε στην Άγκυρα από τον πρέσβη της χιτλερικής Γερμανίας Φραντς φον Πάπεν και τον τούρκο υπουργό εξωτερικών Μεχμέτ Σουκρού Σαράτζογλου (Daily Mail 19/6/1941 μ.Χ.). Επρόκειτο για ένα Σύμφωνο μη επιθέσεως δεκαετούς διάρκειας στο οποίο πέραν των άλλων Χίτλερ και Τουρκία συμφωνούσαν σε αμοιβαίο σεβασμό των συνόρων τους.

Ειδικότερα στο προοίμιο της Συνθήκης αναφερόταν ότι Γερμανία και Τουρκία έχοντας την επιθυμία να αποκαταστήσουν τις μεταξύ τους σχέσεις «επί βάσεως αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ειλικρινούς φιλίας» αποφάσισαν να συνάψουν Συμφωνία υπό την επιφύλαξη του σεβασμού των υποχρεώσεων που είχαν μέχρι τότε οι δύο χώρες.

Στη συνέχεια στο άρθρο 1 της Συνθήκης αναφερόταν ότι Γερμανία και Τουρκία αναλαμβάνουν να σεβαστούν αμοιβαίως την ακεραιότητα και το απαραβίαστον του εθνικού εδάφους τους και να μην λαμβάνουν κανένα μέτρο το οποίο να στρέφεται άμεσα ή έμμεσα εναντίον του άλλου συμβαλλομένου μέρους.

Στο άρθρο 2 της Συνθήκης προβλεπόταν ότι Γερμανία και Τουρκία αναλαμβάνουν την υποχρέωση στο μέλλον να έρχονται φιλικώς εις επαφήν σε σχέση με όλα τα ζητήματα που αφορούν αμοιβαίως τα συμφέροντά τους προκειμένου να καταλήγουν σε συμφωνία ως προς τον τρόπο με τον οποίον θα χειριστούν παρόμοια ζητήματα. Μετά την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας οι δύο πλευρές αντάλλαξαν διακοινώσεις ως προς τις οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών μιας και οι Τούρκοι ως γνωστόν δεν κάνουν τίποτε στο τζάμπα.

Σε δηλώσεις του ο Σαράτσογλου επισήμανε με νόημα ότι κατά την διάρκεια όλων των σοβαρών γεγονότων τους τελευταίους αιώνες η Τουρκία και η Γερμανία δεν ήταν ποτέ αντίπαλοι και οι σχέσεις τους ήταν άμεμπτες.

Μάλιστα με το Σύμφωνο φιλίας έθεσαν σε στερεότερες βάσεις την φιλία τους.  Και συνέχισε λέγοντας ότι τα δύο έθνη παρείχαν αμοιβαία τη διαβεβαίωση ότι και εις το μέλλον ουδέποτε θα έχουν διαφορές. Και κατέληξε χαρακτηρίζοντας το Σύμφωνο «σπουδαίο ιστορικό έγγραφο φιλίας».

Στη συνέχεια στις 5 Ιουλίου 1941 μ.Χ. στο Βερολίνο έγινε η ανταλλαγή των επικυρωτικών εγγράφων όπου από γερμανικής πλευράς συμμετείχε ο γενικός γραμματέας του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών Ernst von Weizsäcker πατέρας του πρώην Προέδρου της Γερμανίας Richard Karl Freiherr von Weizsäcker τη δεκαετία 1984-1994.

Τελικά βλέποντας την κατάρρευση του Χίτλερ, και προκειμένου να πλασαριστεί μαζί με τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου  η Τουρκία  κήρυξε  τον πόλεμο στην Γερμανία στις 23 Φεβρουαρίου 1945 μ.Χ. Η εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία (22/6/1941 μ.Χ.) και η ίδρυση του φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους στη Λβιβ (30/6/1941 μ.Χ.).

Τέσσερις μόλις μέρες μετά την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας της Τουρκίας με την ναζιστική Γερμανία ο Χίτλερ επιτέθηκε κατά της τότε ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου 1941 μ.Χ. Στην συνέχεια οκτώ μόλις μέρες μετά στην πόλη του Λβώφ, σημερινή Λβιβ στις 30 Ιουνίου 1941 μ.Χ. Ουκρανοί εθνικιστές εξέδωσαν την Πράξη Ανακήρυξης φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους ορίζοντας  πρωτεύουσα το Κίεβο.

Όπως μετέδωσε από το Βερολίνο το Ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Στεφανί σύμφωνα με ανακοίνωση του Γενικού Στρατηγείου του Χίτλερ που εκδόθηκε στις 30 Ιουνίου 1941 μ.Χ. η πόλη Λβώφ, άλλως Λεμβέργη κατελήφθη από την Βέρμαχτ στις 4.20 τα ξημερώματα της 30^ης Ιουνίου. Οι Ουκρανοί εθνικιστές δεν έχασαν χρόνο και την ίδια ημέρα ανακοίνωσαν την ανασύσταση του Ουκρανικού Κράτους εκδίδοντας την σχετική Πράξη  Επανίδρυσης του Ουκρανικού Κράτους. 

Και όλα αυτά με πανηγυρικό τρόπο και ειδικότερα  με ομιλία από το μπαλκόνι του κτιρίου του πρώην Lubomirski Palace  στην πλατεία Rynok της σημερινής Λβιβ από τον ηγέτη του OUN-B Γιαροσλάβ Στέτσκο (Yaroslav Stetsko), ομιλία που μάλιστα μεταδόθηκε και ραδιοφωνικά και ενώ πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στο σημείο 3 της Πράξης Επανίδρυσης του Ουκρανικού κράτους αναφέρεται ρητά ότι «το νεοσύστατο Ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από την Μοσχοβιτική κατοχή».

Η Πράξη Διακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους δημοσιεύθηκε σε διάφορες ουκρανικές εφημερίδες της εποχής.

Στην εν λόγω Διακήρυξη αφού επισημαίνεται ότι «με τη θέληση του Ουκρανικού λαού, η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών υπό την διεύθυνση του Στέπαν Μπαντέρα διακηρύσσει τη συγκρότηση του Ουκρανικού Κράτους» στην συνέχεια τονίζεται ότι «η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, υπό την διεύθυνση και τον ιδρυτή και ηγέτη Yevhen Konovalets έχει διεξάγει  τα τελευταία δέκα χρόνια μια αιματηρή μάχη» ενάντια στους «Μοσχοβίτες μπολσεβίκους» καλώντας στη συνέχεια τον Ουκρανικό λαό να μην σταματήσει τον αγώνα «μέχρι να ενωθούν όλα τα ουκρανικά εδάφη για να σχηματίσουν μια κυρίαρχη Ουκρανική κυβέρνηση».

Μάλιστα η εν λόγω «κυρίαρχη Ουκρανική Κυβέρνηση θα εγγυηθεί την τάξη του Ουκρανικού λαού, τη μονομερή ανάπτυξη όλων των ενεργειών του και όλων των αναγκών του». Στο σημείο 2 της Διακήρυξης τονίζεται ότι στα δυτικά εδάφη της Ουκρανίας σχηματίζεται μια ουκρανική Κυβέρνηση  στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας – Κίεβο».

Ακολουθεί το περίφημο φιλοναζιστικό σημείο 3 της Διακήρυξης που έχει ως εξής: «3.Το νεοσύστατο Ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από την Μοσχοβιτική κατοχή.

Ο Ουκρανικός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός που έχει δημιουργηθεί στα ουκρανικά εδάφη, θα συνεχίσει να πολεμά με τον Συμμαχικό Γερμανικό Στρατό ενάντια στην Μοσκοβιτική κατοχή για ένα κυρίαρχο και ενιαίο κράτος και μια νέα τάξη πραγμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο».

Αυτά έλεγε η περίφημη Πράξη Ανακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού κράτους που με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο διακήρυξε τη συνεργασία του με τον Χίτλερ και την συστράτευσή του με την Βέρμαχτ στον αγώνα κατά της τότε ΕΣΣΔ.

Πρωθυπουργός του εν λόγω νεοσύστατου φιλοναζιστικού Ουκρανικού κράτους ορίστηκε ορίστηκε ο Γιαροσλάβ Στέτσκο τα αγάλματα του οποίου κοσμούν την σημερινή Λβιβ στην οποία βρέθηκαν τους τελευταίους μήνες με αφορμή τον Πόλεμο στην Ουκρανία πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι από τους οποίους κανείς δεν έκανε τον κόπο να πει κουβέντα για τον  Γιαροσλάβ Στέτσκο

Πολύ δε περισσότερο καθώς τον  Γιαροσλάβ Στέτσκο  συνάντησε στις ΗΠΑ το 1983 μ.Χ. ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους, ο πρεσβύτερος. Και ο νοών νοείτο. Στην συνέχεια το story είναι γνωστό. Αναγκαίο λοιπόν όσο ποτέ αυτό το σύντομο ιστορικό flashback με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν στην Λβιβ (https://www.triklopodia.gr/%ce%bd%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b1%cf%83-%ce%bf-%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%ac%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%bb%ce%b2%ce%b9%ce%b2-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84/).

Ναζί με λευκά πουκάμισα. Ο Χιτλερισμός επιστρέφει στην Ευρώπη

Αρχή φόρμας

“Η Αετοφωλιά στο Berchtesgaden, στις Βαυαρικές Άλπεις, δώρο στον Φύρερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, έχει γίνει σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο”. Αν ξαφνικά σκεφτήκατε ότι αυτό ήταν ένα απόσπασμα από ένα τεύχος του Γκέμπελς της Die Deutsche Wochenschau στα μέσα της δεκαετίας του ’40, κάνετε μεγάλο λάθος.

Πρόκειται για ένα takeaway (ή, στη δημοσιογραφική αργκό, ένα lead, ή, στην πρωτότυπη γλώσσα, ένα lead) από μια αλληλογραφία στο Γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Le Point. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη Πολιτισμός και Ιστορία αυτής της εβδομάδας.

Έτσι, 76 χρόνια μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης (“δικαστήριο των εθνών”, όπως αποκαλούν αυτό το δικαστήριο) – που έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου διεθνούς ποινικού δικαίου και θεμελίωσε την εθνική νομοθεσία και νομολογία για τα εγκλήματα πολέμου, μετά από βιβλία – ιστορικά και μυθιστορήματα – για τον ναζισμό, μετά από όλα όσα γνωρίζουμε για τις ρίζες της μισανθρωπικής φιλοσοφίας πίσω από τη ναζιστική ατζέντα, μετά από δεκάδες εκατομμύρια δολοφονίες, καταστροφές, πυρκαγιές και βασανιστήρια – είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το ναζιστικό σύστημα σε δράση.

Οι λεπτομέρειες της περιγραφής – για το σύστημα σήραγγας που οδηγεί στην κατοικία (τα επίθετα δεν φείδονται ούτε εδώ), για τον “τεράστιο αστραφτερό ορειχάλκινο ανελκυστήρα που χωράει είκοσι άτομα”, για το “αξέχαστο τοπίο των αλπικών κορυφών” – θα πρέπει να παραλειφθούν, ώστε οι Ρώσοι αναγνώστες, και απλώς όσοι δεν έχουν πεθάνει ακόμη από συνείδηση και δεν έχουν ακόμη διαγράψει τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (που για μας είναι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος) να μην ξεράσουν απευθείας πάνω σε αυτές τις αστραφτερές σελίδες.

Και οι συντάκτες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν: η έκδοση εικονογραφείται με μια φωτογραφία του βασικού ναζιστή δράστη με ένα κοριτσάκι ντυμένο με ένα συγκινητικά όμορφο φόρεμα με μανίκια φανάρι. Θα πρέπει να σας κάνει να ξεράσετε ξανά από αηδία.

Παρεμπιπτόντως, δεν πειράζει αν οι αναγνώστες μπορεί να είναι τόσο απωθημένοι – αυτός ο “δημοφιλής τουριστικός προορισμός” διαθέτει αρκετά “ποιοτικά εστιατόρια παραδοσιακής βαυαρικής κουζίνας που σερβίρουν ποικιλίες της διάσημης βαυαρικής μπύρας”.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην Ευρώπη, ο ναζισμός – με την απολύτως άψογη εκδοχή και μορφή του – σε αυτό το διάστημα, σε αυτές τις επτά περίπου δεκαετίες κατάφερε (και πέτυχε) να ξεπλύνει το αίμα και τα βάσανα, να τα αερίσει από τον καπνό των κρεματορίων, να σκιάσει τις πιο φρικτές λεπτομέρειες της καταπίεσης, των βασανιστηρίων και της μαζικής καταστροφής – και να αρχίσει να τα παρουσιάζει με φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα και σακάκια, με φρεσκοκαθαρισμένα παπούτσια και – για επιπλέον συγκινητικό αποτέλεσμα – με παιδιά ηλικίας δημοτικού.

Το πώς, πότε, γιατί συνέβη, ποιος ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό και, κυρίως, γιατί έγινε ανεκτό από εκείνους τους πανευρωπαϊκούς θεσμούς, οι οποίοι φαινόταν ότι έπρεπε να παρακολουθούν τις απόπειρες ρεβανσισμού σε κάθε επίπεδο, δεν είναι άσκοπα ερωτήματα.

Αν δεν τους απαντήσουμε άμεσα, κινδυνεύουμε να βρούμε τη χώρα μας, τη Σοβιετική Ένωση, σε λίγα χρόνια στο ρόλο του “επιτιθέμενου που επιτίθεται στην ενωμένη Ευρώπη, της οποίας ηγέτης ήταν η Γερμανία, για να καταστρέψει τις αξίες και την πολιτεία εγκαθιστώντας το καθεστώς της “κομμουνιστικής δικτατορίας”.

Λοιπόν. Σε πολιτικό επίπεδο, όταν απαιτείται αλλαγή φορέα, στην μεταπολεμική Ευρώπη – και ιδιαίτερα στην μεταπολεμική Ευρώπη – τα πράγματα ήταν πολύ ήρεμα και εξαιρετικά σταδιακά. Η μνήμη των οποίων οι ζωές και πόσες από αυτές υπήρξαν, που αποτέλεσε την βάση του σύγχρονου ευρωπαϊκού ιδεολογικού οικοδομήματος, έχει ξεπλυθεί με την πάροδο των ετών. Και δεκαετίες. Η ιστορική ύλη τραβήχτηκε από μια κλωστή μέχρι να αραιώσει σχεδόν σε σημείο διαφάνειας.

Και μέχρι οι Ευρωπαίοι να καταλάβουν ότι η Ήπειρός τους είχε “απελευθερωθεί από τους Αμερικανοβρετανούς συμμάχους”. Όλοι αυτοί οι “στρατιώτες Ράιανς”, οι “σύντροφοι στα όπλα”, οι γενναίοι GIs και οι όμορφοι πιλότοι της Βασιλικής Αεροπορίας.

Ο Κόκκινος Στρατός; Τα τρία τέταρτα των ναζιστικών μεραρχιών κατακρεουργήθηκαν από Ρώσους πολεμιστές; Οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες απώλειες κατά την απελευθέρωση της Πολωνίας; Η Τσεχική Δημοκρατία; Αυτοί που πέθαναν διασχίζοντας τον Όντερ;

Ήταν “ορδές αγρίων που δεν είχαν δει ποτέ ζεστό νερό” και “κλέφτες που μετέφεραν με τρένα τα λάφυρα”. Ένα κατόρθωμα του Κόκκινου Στρατού; Ποια από αυτά; Αυτοί που “βίασαν εκατομμύρια Γερμανίδες και κορίτσια”;

Όταν το κατόρθωμα του λαού υποτιμήθηκε, έμειναν μερικά επεισόδια για να διορθωθούν. Για παράδειγμα, με την υπογραφή της πράξης συνθηκολόγησης στο Βερολίνο (επειδή το ήθελε ο Στάλιν, αν και στην πραγματικότητα το έγγραφο είχε υπογραφεί μια μέρα πριν στο αρχηγείο του Αϊζενχάουερ στο Ρεμς), αποκαλώντας το γεγονός “σκηνοθεσία” και κάνοντας στη συνέχεια την 9η Μαΐου Ημέρα της Ευρώπης. Να πετάξουμε και τους Ρώσους έξω από την πόρτα.

Και να μετατρέψει την Ημέρα της Νίκης σε Ημέρα Μνήμης και Θλίψης. Γιατί ήταν απαραίτητο να γίνει η Γερμανία (ειδικά μετά την ενοποίησή της), ή ακριβέστερα η γερμανική κοινωνία, επίσης θύμα του πολέμου. Και να μην θρηνήσουμε επιπλέον. Οι Γερμανοί υπέφεραν επίσης, λένε. Και μάλιστα υπέφερε πολύ.

Στην Σοβιετική Ένωση, έκλειναν τα μάτια σε ότι συνέβαινε, επειδή ήταν πολύ σίγουροι για τη σταθερότητα της μνήμης, και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των διαφόρων κρίσεων, η ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής είχε εντελώς διαφορετικούς στόχους. Η Ρωσία της δεκαετίας του ’90 μ.Χ., η οποία απλώς δεν χόρευε μπροστά στους “συμμάχους” της, επειδή η χώρα έπρεπε να επιβιώσει, δεν έδινε σημασία σε όλα αυτά.

Και όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον νέο κυρίαρχο λόγο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ακόμη και στην δεκαετία του 1990 μ.Χ., μπερδευτήκαμε από τον βαθμό θράσους και αμνησίας: πρακτικά τίποτα δεν απέμεινε από την νίκη επί του ναζισμού (η συμμετοχή των Συμμάχων στη χώρα μας δεν αμφισβητήθηκε ούτε αμφισβητήθηκε ποτέ) και τη συμβολή μας σε αυτήν.

Από τον ίδιο τον πόλεμο και τα θύματά του στην πανευρωπαϊκή μνήμη παρέμειναν το Ολοκαύτωμα και η απόβαση στη Νορμανδία. Και αυτό είναι όλο. Έχουμε διασχίσει την μισή Ευρώπη. Τι λες; Ποιος είσαι εσύ; Πλιατσικολόγοι, βιαστές, καταπατητές της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Φύγετε πια από την πανευρωπαϊκή μας γιορτή! Και τώρα που μας διέγραψαν και μας κατέβασαν από τις νεοϊστορικές πινακίδες παντού, έφτασε το επόμενο στάδιο.

Σήμερα και τώρα είναι απαραίτητο να αποκλειστεί πλήρως η δυνατότητα στροφής προς τον ιστορικό κανόνα και τα γεγονότα. Αυτό που χρειάζεται είναι να μετατραπεί το Ναζιστικό Κακό και η Κόλαση, όλα όσα βασίστηκαν στα εκατομμύρια των θυμάτων που εξοντώθηκαν και καταστράφηκαν, σε ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν θα προκαλούσε φρίκη και αποτροπιασμό από την μια πλευρά, αλλά από την άλλη δεν θα οδηγούσε στην απόγνωση.

Γι’ αυτό προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τον Φύρερ, πώς να το θέσω; Συμπεριλαμβανομένης της ανάδειξης της βαυαρικής κατοικίας του σε τόπο προσκυνήματος (αυτό θα ήταν υπερβολικό για τη σημερινή Ευρώπη), αλλά και σε τουριστικό αξιοθέατο. Και λειτουργεί, όσο τρομακτικό κι αν φαίνεται.

Τα λεωφορεία σχηματίζουν ουρές για αυτό το ίδιο το ασανσέρ. Έτσι, λένε, οι ταξιδιώτες μπορούν να περιηγηθούν στα αξιοθέατα της περιοχής. Και αναζωογονηθείτε με αλπικές σπεσιαλιτέ στο εστιατόριο. Ο καθαρός αέρας διεγείρει την όρεξη, έτσι δεν είναι; Μάλλον θα πρέπει να προσθέσω το εξής.

Κρατούμενοι στρατοπέδων συγκέντρωσης εργάστηκαν για την κατασκευή αυτής και όλων των άλλων δαιμονικών κατοικιών. Αν δεν πέθαιναν από την πείνα, τους ξυλοδαρμούς και τη σκληρή εργασία, τότε εξοντώνονταν. Κατά δεκάδες. Εκατοντάδες. Χιλιάδες. Εκατομμύρια. Η αξία αυτού του ορεινού τοπίου μετριέται καλύτερα στην ζωή τους. Πιθανώς.

Το δεύτερο. Για να λάβει χώρα η εκδίκηση του ναζισμού στη μοντέρνα και μεταπολεμική Ευρώπη δεν είναι απαραίτητο να φορέσεις σβάστικα (απαγορεύεται) ή να φωνάξεις “heil” (αυτός ο χαιρετισμός επίσης απαγορεύεται): μπορείς απλώς να δώσεις στον ναζισμό και στους ιδεολόγους του μια πρόσοψη αίγλης. Η ενέργεια αυτή είναι εντελώς αδικαιολόγητη και νομικά αδύνατο να τιμωρηθεί σε μια παγκόσμια κοινωνία μετά την αλήθεια. Γιατί αυτή η κοινωνία “βλέπει έτσι τον ναζισμό”.

Και τέλος, το τρίτο. Αλλά για να μην συμβεί αυτό, για να μην καταλήξουμε να είμαστε οι “επιτιθέμενοι που επιτέθηκαν στη Γερμανία με σκοπό να προκαλέσουν δεινά στο λαό της, στερώντας του την κρατική του υπόσταση και κυριαρχία”, πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια να επιβληθούν λευκά γάντια και λευκά πουκάμισα στους Ναζί όλων των αποχρώσεων, συνειδητοποιώντας ότι το μόνο που περιμένουν αυτοί, οι Ναζί, είναι ο περαιτέρω θρίαμβος της ρατσιστικής τους θέλησης και ο θρίαμβος της μισάνθρωπης ιδεολογίας τους (https://www.triklopodia.gr/%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%af-%ce%bc%ce%b5-%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%ba%ce%ac-%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%ac%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b1-%ce%bf-%cf%87%ce%b9%cf%84%ce%bb%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82/).

 

Εταιρεία της Θούλης. Ο πυρήνας του Τρίτου Ράιχ. Η Εταιρεία της Θούλης (γερμ. Thule-Gesellschaft) ήταν ακροδεξιά μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε προς το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Μόναχο. Σύμβολο της Εταιρείας της Θούλης ήταν η σβάστικα.

Πήρε το όνομά της από την Ύστατη Θούλη, την τελευταία χώρα του Βορρά, στην οποία είχε αναφερθεί ο αρχαίος Έλληνας εξερευνητής Πυθέας. Προς το τέλος του 1917 μ.Χ. ο Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ ίδρυσε την εταιρεία στην πόλη του Μονάχου, η οποία αποτελούσε ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου σημαντικό κέντρο της εθνικιστικής δραστηριότητας του Παγγερμανικού Συνδέσμου (Alldeutscher Verband).

Στα μέλη της εταιρείας ανήκαν και δικηγόροι, δικαστές, πανεπιστημιακοί καθηγητές, αστυνομικοί, αριστοκράτες, γιατροί, όπως επίσης και πλούσιοι επιχειρηματίες. Εξωτερικά η εταιρεία παρουσιαζόταν ως «ομάδα μελέτης της γερμανικής αρχαιότητας», στην πραγματικότητα όμως ήταν μια βαυαρική οργάνωση του Γερμανικού Τάγματος, εσωτερικά οργανωμένη με μασονικά πρότυπα.

Η Εταιρεία της Θούλης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως συνωμοτικός μυστικός σύνδεσμος ρατσιστικής, και ειδικότερα αντισημιτικής φύσεως. Ο σκοπός του συνδέσμου ήταν η απόκτηση πολιτικής δύναμης και η διάδοση ρατσιστικής προπαγάνδας μέσω της στρατολόγησης όσο το δυνατόν περισσότερων μελών με επιρροή στην κοινωνία. Στην ακμή της η εταιρεία είχε πιθανώς μόνο λίγες εκατοντάδες μέλη, τα οποία όμως είχαν αξιόλογη κοινωνική επιρροή.

Η ιδεολογία

Η ρατσιστική ιδεολογία της Εταιρείας της Θούλης ήταν εμπνευσμένη από την αριοσοφία του Γκουίντο φον Λιστ (μέλος του Γερμανικού Τάγματος). Στην ιδεολογία αυτή βασίστηκε και ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (μέλος της εταιρείας, αργότερα εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός) στο περίφημο βιβλίο του «Μύθος του 20^ου Αιώνα» («Mythus des Zwanzigsten Jahrhunderts»).

Ως έμβλημα της εταιρείας ορίστηκε ο αγκυλωτός σταυρός με φωτοστέφανο, πίσω από σπαθί. Ο αγκυλωτός σταυρός ήταν στην Γερμανία της εποχής εκείνης ήδη χαρακτηριστικό σύμβολο εθνικισμού και αντισημιτισμού.

Η Εταιρεία της Θούλης ως πυρήνας του Τρίτου Ράιχ

Τα μέλη της εταιρείας Άντον Ντρέξλερ και Καρλ Χάρερ ίδρυσαν τον Ιανουάριο του 1919 μ.Χ. το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP, το κατοπινό NSDAP). Μέσω του νέου αυτού κόμματος η εταιρεία είχε σκοπό να βρει οπαδούς και μεταξύ των Γερμανών εργατών.

Τον Σεπτέμβριο του 1919 μ.Χ. ο Αδόλφος Χίτλερ πήγε για πρώτη φορά σε συνεδρίαση του μικρού ακόμη κόμματος, στο οποίο προσχώρησε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Τον Ιούλιο του 1921 μ.Χ. έγινε πρόεδρος του -στο μεταξύ μετονομασμένου σε NSDAP- κόμματος.

Η ιδρυτική ιστορία του DAP και το γεγονός ότι προεξάρχοντα μέλη της Εταιρείας της Θούλης εμφανίστηκαν αργότερα και στο NSDAP δείχνει με ποιον τρόπο πέρασαν βασικά ιδεολογικά στοιχεία της Εταιρείας στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα.

Τα μέλη αυτά ήταν μεταξύ άλλων οι Ντίτριχ Έκαρτ, Ρούντολφ Ες, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, Γιούλιους Στράιχερ και Χανς Φρανκ. Επίσης, ο ιδρυτής του DAP, Άντον Ντρέξλερ, ήταν αυτός που έπεισε τον Χίτλερ να χρησιμοποιήσει τον αγκυλωτό σταυρό (σβάστικα) ως έμβλημα του NSDAP (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2022/08/blog-post_90.html).

Νέα παγκόσμια τάξη Ρωσία και Δύση χωρίζουν τον κόσμο για να τον ΕΝΩΣΕΙ μετά η ΧΟΥΝΤΑ

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως ο δυτικός κόσμος καταστρέφεται, οι πολίτες φτωχαίνουν, ενώ αντιθέτως στην Ανατολή πλουτίζουν. Οι μεν πολίτες της Δύσης θα αποδεχθούν παγκόσμια χούντα επειδή περνάνε από τον πλούτο στην φτώχεια, οι δε της Ανατολής, ίσως δεχθούν να συμμετέχουν σε αυτήν, αλλά από θέση ισχύος, καθώς από την φτώχεια πέρασαν στον πλούτο, έχοντας πλέον εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις τους.

Από θέση ισχύος η Κίνα θα μπορεί να επιβάλλει ευκολότερα την τεχνολογία εξαναγκασμού και παρακολούθησης στην πτωχευμένη Δύση)». Πως θα είναι τα πράγματα στο ορατό μέλλον… Το γερμανόφωνο Russia Today αναφέρεται στην νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, στην οποία, όπως αναφέρει, τα όπλα της Ρωσίας θα είναι στραμμένα προς την Δύση και η οικονομία της στραμμένη προς την Ανατολή!

Τι ακριβώς σημαίνει όμως αυτό;;; Γράφει χαρακτηριστικά το RT: «Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε το 1991 μ.Χ. και η Ρωσία φαινόταν να βρίσκεται σε μη αναστρέψιμη παρακμή καθόλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1990 μ.Χ. Στον μονοπολικό κόσμο, οι ΗΠΑ ακολούθησαν μια στρατηγική ασφαλείας βασισμένη στην ηγεμονική ειρήνη και απαίτησαν την αναθεώρηση των θεσμών και των κανόνων που διέπουν το διεθνές σύστημα.

(Σήμερα που ο Πούτιν έχει κάνει την Ρωσία υπερδύναμη), η Δύση εγκατέλειψε τις πανευρωπαϊκές ρυθμίσεις ασφαλείας που είχε υπογράψει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μ.Χ. και αντ’ αυτού ξεκίνησε μια πρωτοβουλία για την δημιουργία μιας νέας «Ευρώπης» χωρίς την Ρωσία. Η συνεχιζόμενη διεύρυνση του ΝΑΤΟ σήμαινε ότι οι διαχωριστικές γραμμές στην Ευρώπη δεν διαγράφηκαν αλλά απλώς μετατοπίστηκαν σταδιακά προς τα ρωσικά σύνορα (…).

Με το πρόσχημα της προώθησης (δήθεν) φιλελεύθερων αξιών, οι χώρες του ΝΑΤΟ διεκδικούν το προνόμιο της ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών, της ανατροπής κυβερνήσεων, της εισβολής και της αλλαγής συνόρων (…).

Οι κυρώσεις μεγάλης κλίμακας που επιβλήθηκαν στην Ρωσία έπληξαν και τον υπόλοιπο κόσμο, με το πρόσχημα μιας ενεργειακής κρίσης. Υπάρχουν ελλείψεις τροφίμων, πληθωρισμός και διάχυτη οικονομική αστάθεια.

Τα περιουσιακά στοιχεία της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας έχουν παγώσει και η ΕΕ συζητά διαρκώς για την κατάσχεσή τους σε κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία. Η επιθυμία απαγόρευσης κάθε ρωσικής ενέργειας αναγκάζει την Ρωσία να στρέψει το ενδιαφέρον της στις εξαγωγές προς την Ανατολή.

Οι χώρες που δεν προσχωρούν στις μονομερείς κυρώσεις της Δύσης απειλούνται με οικονομικό εξαναγκασμό. Η Κίνα είναι πιθανώς η επόμενη στην σειρά, καθώς η Ουάσιγκτον προωθεί εναγωνίως την ιδέα του τεχνητού διαχωρισμού του κόσμου σε δύο μπλοκ, ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό μπλοκ έναντι ενός υποτιθέμενου αυταρχικού μπλοκ

(σ.σ. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως ο δυτικός κόσμος καταστρέφεται, οι πολίτες φτωχαίνουν, ενώ αντιθέτως στην Ανατολή πλουτίζουν. Οι μεν πολίτες της Δύσης θα αποδεχθούν παγκόσμια χούντα επειδή περνάνε από τον πλούτο στην φτώχεια, οι δε της Ανατολής, ίσως δεχθούν να συμμετέχουν σε αυτήν, αλλά από θέση ισχύος, καθώς από την φτώχεια πέρασαν στον πλούτο, έχοντας πλέον εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις τους. Από θέση ισχύος η Κίνα θα μπορεί να επιβάλλει ευκολότερα την τεχνολογία εξαναγκασμού και παρακολούθησης στην πτωχευμένη Δύση)».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: «Στην Ανατολή υπάρχουν ανερχόμενοι οικονομικοί γίγαντες που είναι πιο σίγουροι και αποφασισμένοι να δημιουργήσουν ένα διεθνές οικονομικό σύστημα άξιο εμπιστοσύνης.

Η Ρωσία δεν επιδιώκει πλέον τον στόχο μιας Μεγάλης Ευρώπης από την Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, στην οποία η Ρωσία τροφοδοτεί την γηραιά ήπειρο και παρέχει πρώτες ύλες για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες με αντάλλαγμα την εισαγωγή δυτικών τεχνολογιών και βιομηχανικών προϊόντων.

Η Ευρύτερη Ευρασιατική Εταιρική Σχέση δεν είναι πλέον απλώς ένα εργαλείο για την απλή διαφοροποίηση των οικονομικών δεσμών, αλλά έχει καταστεί αναγκαιότητα για τον πλήρη οικονομικό διαχωρισμό από την Δύση. Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) συνεχίζει να προσπαθεί να αναπτύξει μεγαλύτερες οικονομικές δεξιότητες και αναμένεται να καλωσορίσει το Ιράν ως νέο μέλος τον Σεπτέμβριο.

Οι BRICS προετοιμάζονται επίσης για μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομική ανάκαμψη και είναι έτοιμες να προσθέσουν την Αργεντινή και το Ιράν ως νέα μέλη.  Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (ΕΑΕΕ) εξελίσσεται (…). Στο ορατό μέλλον, τα όπλα της Ρωσίας θα δείχνουν προς την Δύση και οι οικονομικοί δεσμοί της Ρωσίας θα δείχνουν προς τα Ανατολικά.

(σ.σ. Έτσι θα μοιάζει λοιπόν για την ώρα η νέα παγκόσμια τάξη! Οι πολίτες της Ευρώπης και φυσικά της Ελλάδας, θα φτωχαίνουν υπό τον φόβο της Ρωσικής απειλής, ενώ οι πολίτες της Ανατολής θα πλουτίζουν. Άλλωστε σε περίπτωση που επιβληθεί παντού χούντα, έχει αποδειχθεί πως οι ανατολίτικοι λαοί σκύβουν το κεφάλι εύκολα, ενώ οι δυτικοί και δη οι Έλληνες είναι πιο ανυπότακτοι. Ελπίζουν πως η ΦΤΩΧΕΙΑ θα τους μειώσει τις αντιδράσεις».

Η φασιστική ιστορία του ΝΑΤΟ

Τα τελευταία χρόνια το ΝΑΤΟ – ουσιαστικά οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη – έχει αποκαλύψει τις φασιστικές του ρίζες με πολλαπλές επεμβάσεις σε τέσσερις Ηπείρους. Τα κράτη του ΝΑΤΟ υποστήριξαν φασιστικά πραξικοπήματα στη Βενεζουέλα, την Ονδούρα και την Βολιβία, επέβαλαν αποκλεισμούς σε δεκάδες έθνη, υποδαύλισαν την θρησκευτική τρομοκρατία της Αλ Κάιντα/ISIS/Μπόκο Χαράμ για να αποσταθεροποιήσουν την Λιβύη, το Ιράκ, τη Συρία και τη Νιγηρία και τώρα εξοπλίζουν ανοιχτούς νεοναζί στην Ουκρανία.

Όλα αυτά φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με την έντονα προωθούμενη αυτοεικόνα των κρατών του ΝΑΤΟ: ως πρότυπα φιλελευθερισμού και δημοκρατικών αξιών, κάνοντας μάλιστα διαλέξεις σε άλλες χώρες για το θέμα αυτό. Ισχυρίζονται ότι πολέμησαν τόσο τον φασισμό όσο και τον κομμουνισμό. Ωστόσο, ήταν ο Ευρωπαϊκός και Βορειοαμερικανικός ιμπεριαλισμός και αποικιοκρατία που έθεσαν τα θεμέλια για τον φασισμό του 20^ου Αιώνα.

Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – μια τεράστια σύγκρουση που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερα από 70 εκατομμύρια ανθρώπους – τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι Δυτικοευρωπαίοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να αποκρύψουν την συμβολή και τις θυσίες τόσο της Σοβιετικής Ένωσης (κυρίως της Ρωσίας) όσο και της Κίνας, των εθνών που έχασαν τις περισσότερες ζωές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από οποιοδήποτε άλλο.

Πράγματι, το 2019 μ.Χ. το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τόσο την ΕΣΣΔ υπό τον Ιωσήφ Στάλιν, όσο και την ναζιστική Γερμανία υπό τον Αδόλφο Χίτλερ, ως συνυπεύθυνες για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το εν λόγω ψήφισμα υποστήριζε ότι «ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος … ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της περιβόητης ναζιστικο-σοβιετικής συνθήκης μη επίθεσης της 23^ης Αυγούστου 1939 μ.Χ.».

Αν όχι εντελώς κυνικό, αυτό ήταν μια εξαιρετική αυτοεξαπάτηση και το αποκορύφωμα μιας μακράς εκστρατείας όπου οι σοσιαλιστές ηγέτες Στάλιν και Μάο Τσετούνγκ παρουσιάζονταν, επί δεκαετίες, ως ηθικά ισοδύναμα του δυτικοευρωπαίου φασίστα Αδόλφου Χίτλερ.

Αυτή η παραπλάνηση έκανε χρήση ψευδών ισχυρισμών ότι ο Στάλιν και ο Μάο είχαν υποκινήσει λιμούς που σκότωσαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, οι λιμοί τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Κίνα ήταν οι τελευταίοι σε έναν μακρύ κύκλο λιμών της προ-σοσιαλιστικής εποχής. Ο Αμερικανός ιστορικός Grover Furr έχει καταρρίψει τον μύθο ότι ο λιμός του ουκρανικού «Ολοντόμορ» ήταν μια σκόπιμη πράξη του Στάλιν.

Ομοίως, ο ισχυρισμός ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το «άμεσο αποτέλεσμα» του σοβιετικογερμανικού «συμφώνου μη επίθεσης» είναι ένα απόλυτο ψέμα. Υπήρχαν πολλές παρόμοιες Ευρωπαϊκές συμφωνίες με την ναζιστική Γερμανία πριν από αυτό, και αρκετές ήταν πιο ουσιαστικές.

Η αγγλογερμανική ναυτική συμφωνία του 1935 μ.Χ., για παράδειγμα, βοήθησε την Γερμανία να ανοικοδομήσει τον στόλο της, ενώ η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία παραχώρησαν τις αξιώσεις του Βερολίνου για μέρος της Τσεχοσλοβακίας, στο Σύμφωνο του Μονάχου του 1938 μ.Χ. Στην συνέχεια, υπήρχαν οι ενεργές φασιστικές συνεργασίες μεταξύ Γερμανίας, Ισπανίας και Ιταλίας, συμπεριλαμβανομένου του ιταλογερμανικού συμφώνου του χάλυβα.

Βασικές ευρωπαϊκές συμφωνίες με τη ναζιστική Γερμανία

1933 μ.Χ., 20 Ιουλίου

Κονκορδάτο με το Βατικανό

Αμοιβαία αναγνώριση και μη παρέμβαση

https://www.concordatwatch.eu/reichskonkordat-1933-full-text–k1211

1933 μ.Χ., 25 Αυγούστου

Συμφωνία της Χαβάρα με τους Γερμανοεβραίους σιωνιστές

Συμφωνία για τη μεταφορά κεφαλαίων και ανθρώπων στην Παλαιστίνη

https://www.jewishvirtuallibrary.org/haavara

1934 μ.Χ., 26 Ιανουαρίου

Γερμανοπολωνικό σύμφωνο μη επίθεσης

Για να εξασφαλιστεί ότι η Πολωνία δεν θα υπογράψει στρατιωτική συμμαχία με τη Γαλλία. https://avalon.law.yale.edu/wwii/blbk01.asp

1935 μ.Χ., 18 Ιουνίου

Αγγλογερμανική ναυτική συμφωνία

Η Βρετανία συμφώνησε να επεκτείνει η Γερμανία το ναυτικό της στο 35% του μεγέθους του βρετανικού. https://carolynyeager.net/anglo-german-naval-agreement-june-18-1935

1936 μ.Χ, Ιούλιος

Η ναζιστική Γερμανία βοηθά τους φασίστες στην Ισπανία

Ο Χίτλερ έστειλε αεροπορικές και τεθωρακισμένες μονάδες για να βοηθήσει τον στρατηγό Φράνκο. https://spartacuseducational.com/SPgermany.htm

1936 μ.Χ.

Συμφωνία Ρώμης-Βερολίνου για τον Άξονα

Ιταλογερμανική φασιστική και αντικομμουνιστική συμμαχία. https://www.globalsecurity.org/military/world/int/axis.htm

1936 μ.Χ., Οκτώβριος-Νοέμβριος

Σύμφωνο κατά της Κομιντέρνας

Αντικομμουνιστική συνθήκη, που ξεκίνησε από τη ναζιστική Γερμανία και την Ιαπωνία το 1936 και στην οποία αργότερα προσχώρησαν 9 ευρωπαϊκά κράτη: Ιταλία, Ουγγαρία, Ισπανία, Βουλγαρία, Κροατία, Δανία, Φινλανδία, Ρουμανία και Σλοβακία.

1938 μ.Χ., 30 Σεπτεμβρίου

Σύμφωνο του Μονάχου

Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία παραχωρούν τις διεκδικήσεις της Γερμανίας για τη Σουδητία (Τσεχία). https://www.britannica.com/event/Munich-Agreement

1939 μ.Χ., 22 Μαΐου

Σύμφωνο του χάλυβα

Ενοποιεί την Ιταλογερμανική συμφωνία του 1936 μ.Χ.

https://ww2db.com/battle_spec.php?battle_id=228

1939 μ.Χ., 7 Ιουνίου

Γερμανο-Λατβικό Σύμφωνο μη επίθεσης

Επιδίωκε την ειρήνη με τη ναζιστική Γερμανία.

https://www.jstor.org/stable/43211534

1939 μ.Χ., 24 Ιουλίου

Γερμανο-Εσθονικό Σύμφωνο μη επίθεσης

Επιδίωκε ειρήνη με την ναζιστική Γερμανία.

https://www.jstor.org/stable/43211534

1939 μ.Χ., 23 Αυγούστου

Σύμφωνο μη επίθεσης ΕΣΣΔ (Μολότοφ-Ρίμπεντροπ)

Επιδίωκε ειρήνη με την ναζιστική Γερμανία, πρωτόκολλο που καθόριζε σφαίρες επιρροής.

https://universalium.en-academic.com/239707/German-Soviet_Nonaggression_Pact

Τι είναι ο φασισμός; Ο όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά, αλλά έχει πραγματική σημασία. Δεν μπορούμε να παγιδευτούμε από συγκεκριμένες ιστορίες του φασισμού του 20^ου Αιώνα – πρέπει να προσδιορίσουμε τα εννοιολογικά στοιχεία.

Ο φασισμός είναι ένα έντονα στρατιωτικοποιημένο, αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό-αποικιακό καθεστώς που εμπλέκεται με μια ιδιωτική, καπιταλιστική ολιγαρχία. Ενώ ο πρωτογενής φασισμός είναι ένα Αυτοκρατορικό σχέδιο, υπάρχει επίσης υποδεέστερος φασισμός σε πρώην αποικίες όπως η Βραζιλία και η Χιλή, ο οποίος ενσωματώνεται στην εκάστοτε αυτοκρατορική δύναμη.

Τα φασιστικά καθεστώτα είναι ιδιαίτερα εχθρικά προς τα σοσιαλιστικά και ανεξάρτητα κράτη και λαούς. Διαφέρουν από τα ακροδεξιά καθεστώτα μόνο στο ότι συντρίβουν ανοιχτά κάθε επίφαση κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας.

Οι Αυτοκρατορικές κουλτούρες και επεμβάσεις, οι οποίες πάντα και παντού αναιρούν τη δυνατότητα τοπικής δημοκρατίας ή λογοδοσίας, είναι εγγενώς φασιστικές και παραμένουν στη ρίζα του σύγχρονου φασισμού.

Ο φασισμός του ΝΑΤΟ οικοδομήθηκε από την Αυτοκρατορική και αποικιακή ιστορία πολλών (αλλά όχι όλων) των ευρωπαϊκών κρατών, όπου η συντριβή των τοπικών κοινοτήτων και εθνών δικαιολογούνταν από κατασκευασμένες θεωρίες φυλής και φυλετικής ανωτερότητας.

Η άρνηση αυτής της αποικιοκρατικής-φασιστικής ιστορίας έχει οδηγήσει σε προτάσεις ότι, όπως το έθεσε ένα ρωσικό ντοκιμαντέρ, η άνοδος του Χίτλερ ήταν «κάτι άτυπο για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες- το δόγμα του Φύρερ περί ανώτερων και κατώτερων φυλών μάλλον εμφανίστηκε από το πουθενά στην Ευρώπη λόγω μιας άτυχης τροπής των γεγονότων».

Στην πραγματικότητα, ο φασισμός της ναζιστικής Γερμανίας είχε βαθιές ρίζες στην Ευρωπαϊκή αποικιακή ιστορία και κουλτούρα. Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο του Gerwin Strobl «The Germanic Isle«, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μεγάλος θαυμαστής της «αδίστακτης» Βρετανικής Αυτοκρατορίας και ονειρευόταν τέτοια επιτεύγματα.

Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ οικοδόμησαν μύθους «ελευθερίας», ενώ παράλληλα λειτουργούσαν τη μεγαλύτερη οικονομία δουλείας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όπως είπε ο μεγάλος Λατινοαμερικανός ηγέτης της αντίστασης Σιμόν Μπολίβαρ πριν από δύο αιώνες, «οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται ότι είναι προορισμένες από την Πρόνοια να μαστίζουν την Αμερική με δυστυχία στο όνομα της ελευθερίας».

Πέρα από τον Eυρωπαϊκό «κατευνασμό» της ναζιστικής Γερμανίας υπήρξε ενεργή ευρωπαϊκή και βορειοαμερικανική συνεργασία με τους φασίστες πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πρώτα απ’ όλα η Αγγλογερμανική Ναυτική Συμφωνία του 1935 μ.Χ. βοήθησε στον επανεξοπλισμό της ναζιστικής Γερμανίας, σπάζοντας τα όρια της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 μ.Χ. για τα Γερμανικά πλοία και υποβρύχια, αλλά προσποιούμενη ότι το γερμανικό ναυτικό ήταν ένα κλάσμα του Βρετανικού.

Στην συνέχεια, αρκετές βορειοαμερικανικές εταιρείες, κυρίως η General Motors, η Ford και η IBM, επένδυσαν άμεσα στην οικονομία, τις υποδομές και τον στρατό του ναζιστικού καθεστώτος. Υπήρχαν πολλοί σημαίνοντες Βορειοαμερικανοί και Βρετανοί θαυμαστές των Ναζί. Στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Βρετανοί τραπεζίτες διοχέτευσαν χρυσό τρίτων (Τσέχων) στις ελεγχόμενες από τους Ναζί τράπεζες.

Η Ford βοήθησε τη ναζιστική πολεμική μηχανή πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσω των εργοστασίων αυτοκινήτων της στη Γερμανία και στην κατεχόμενη Γαλλία του Βισύ.

Χρησιμοποίησε την Γερμανική εργασία σκλάβων από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν και η εταιρεία παραπονέθηκε αργότερα ότι δεν είχε κανέναν έλεγχο σε αυτά τα εργασιακά καθεστώτα. Ενώ η εταιρεία Ford αγωνιζόταν να ξεφύγει από αυτούς τους ισχυρισμούς, Πολωνοί αξιωματούχοι και πρώην κρατούμενοι κατονόμασαν την Ford ως «μία από τις 500 εταιρείες που είχαν δεσμούς με [την εργασία σκλάβων από το ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου] το Άουσβιτς».

Η ΙΒΜ, μια εταιρεία του «New Deal» που ήταν κοντά στην διοίκηση Ρούσβελτ, επένδυσε επίσης στην ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 μ.Χ. και μέχρι τα πρώτα χρόνια του πολέμου, βοηθώντας στη δημιουργία ναζιστικών πληροφοριακών συστημάτων.

Οι Ελβετοί πούλησαν εκατομμύρια σε όπλα στους Ναζί, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά τα προσχήματα ουδετερότητας, μεταξύ 1940 μ.Χ. και 1944 μ.Χ., «το 84% των ελβετικών εξαγωγών πυρομαχικών πήγε σε χώρες του Άξονα».

Ωστόσο, σύμφωνα με τον ερευνητή Bradford Snell, «η General Motors ήταν πολύ πιο σημαντική για τη ναζιστική πολεμική μηχανή από ότι η Ελβετία … Η GM ήταν αναπόσπαστο μέρος της Γερμανικής πολεμικής προσπάθειας».

Οι βορειοαμερικανικές και ευρωπαϊκές επενδύσεις και η συνεργασία με τους Ναζί συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια πτυχή αυτού ήταν η επιθυμία να συμμετάσχουν σε αυτό που ήταν, μεταξύ 1940 μ.Χ. και 1942 μ.Χ., «μια θεαματική επενδυτική έκρηξη, που κατευθύνθηκε κυρίως προς την διεύρυνση της βιομηχανικής βάσης για τον πόλεμο». Χωρίς αμφιβολία, αυτό ενθάρρυνε τη Ford και τη GM να συνεχίσουν να συνεργάζονται με τον Χίτλερ.

Μετά το 1939 μ.Χ.-40 μ.Χ., όταν η ναζιστική Γερμανία είχε εισβάλει σε μεγάλο μέρος της δυτικής Ευρώπης, το Βερολίνο βασίστηκε στην υποστήριξη πολλών ευρωπαϊκών φασιστικών και δωσιλογικών κρατών, καθώς και εθελοντών πολιτών.

Παράλληλα με τη συμμαχία της με τη φασιστική Ιταλία, η ναζιστική Γερμανία μπορούσε να υπολογίζει στην υποστήριξη της φασιστικής Ισπανίας, παρά την υποτιθέμενη πολιτική ουδετερότητας του στρατηγού Φράνκο.

Στη συνέχεια, υπήρχαν τα φιλοφασιστικά κρατίδια που δημιούργησαν οι Ναζί, η Γαλλία του Βισύ και το καθεστώς Κουίσλινγκ στην Νορβηγία. Οι Γερμανοί δημιούργησαν πολλαπλά τμήματα των SS, με δεκάδες χιλιάδες πρόθυμους φιλοφασίστες εθελοντές, στην Ολλανδία, την Κροατία και την Αλβανία.

Η Γαλλία του Βισύ υπό τον ήρωα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στρατάρχη Πετέν θέσπισε έναν ρατσιστικό αντιεβραϊκό νόμο (Statut des Juifs), ο οποίος κατέστησε τους Εβραίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην Γαλλία και έτσι πιο εύκολα υποκείμενους στις ναζιστικές αρπαγές. Το φασιστικό καθεστώς του Vidkun Quisling ενθάρρυνε ομοίως τη συμμετοχή στα τοπικά τμήματα των SS, βοήθησε στην απέλαση Εβραίων και εκτέλεσε Νορβηγούς πατριώτες.

Ο Δανός βασιλιάς Κρίστιαν Χ μπορεί να ήταν φιλικός με την εβραϊκή κοινότητα, αλλά δεν αντιστάθηκε στους Ναζί. Συχνά υποστηρίζεται ψευδώς ότι ο βασιλιάς Κρίστιαν «φόρεσε το Αστέρι του Δαβίδ σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους Δανούς Εβραίους».

Αυτό είναι εντελώς ψευδές. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς της Δανίας αντιτάχθηκε στις αντιστασιακές δραστηριότητες και μοιραζόταν πληροφορίες με τους Ναζί. Ένας από τους παράγοντες αυτής της συνεργασίας ήταν ότι η Δανία ήταν «τεχνικά σύμμαχος της Γερμανίας».

Κάτω από πίεση, είχε υπογράψει το Σύμφωνο κατά της Κομιντέρνας. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες να απολυμανθεί αυτή η ιστορία, το 2005 μ.Χ. ο Δανός πρωθυπουργός Ράσμουσεν ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της Δανίας για την έκδοση μειονοτικών και αντιστασιακών στην ναζιστική Γερμανία, πολλοί από τους οποίους στάλθηκαν στο θάνατο.

Σημαντική συνεργασία με τους Ναζί έλαβε χώρα σε όλα τα κράτη της Βαλτικής: Η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία διέθεταν όλα τμήματα των Waffen SS. Αυτά, μαζί με τους υπερεθνικιστές συνεργάτες των Ναζί στην Ουκρανία, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις τοπικές σφαγές κομμουνιστών, Εβραίων και Τσιγγάνων.

Μεταξύ 1941 μ.Χ. και 1944 μ.Χ., εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιάστηκαν στην Ουκρανία, πολλοί από τους τοπικούς υπερεθνικιστές συνεργάτες των Ναζί, όπως ο Stepan Bandera. Ο Ρώσος ιστορικός Λεβ Σίμκιν λέει: «Στην πράξη, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων άρχισε στην Ουκρανία», με την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης τον Ιούνιο του 1941 μ.Χ.

Οι μαζικές δολοφονίες συνδέθηκαν με την παρανοϊκή άποψη του Χίτλερ για τους επικίνδυνους Εβραίους μπολσεβίκους. Οι μαζικές δολοφονίες των Εβραίων στο Κίεβο, το Λβοφ, την Χερσώνα και άλλα μέρη της Ουκρανίας έχουν χαρτογραφηθεί καλά.

Αυτές είναι μερικές από τις τοποθεσίες των σημερινών ρωσικών συγκρούσεων με τους νεοναζί της Ουκρανίας. Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού της Ουκρανίας, περίπου 1,5 εκατομμύριο, «αφανίστηκε».

Ακαδημαϊκές μελέτες έχουν δείξει μια «μαζική συμμετοχή των υπηκόων της Βαλτικής στην δολοφονία των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα». Πολλές δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι δολοφονήθηκαν στην Λετονία, την Λιθουανία και την Εσθονία, μεγάλο μέρος από αυτούς από ντόπια χέρια.

Υπήρξε έντονη αντίδραση στην αποκάλυψη αυτής της άσχημης ιστορίας της φασιστικής συνεργασίας. Η Λιθουανία, για παράδειγμα, λέγεται ότι θέλει να κρύψει την «άσχημη ιστορία της ναζιστικής συνεργασίας» κατηγορώντας Εβραίους αντάρτες για εγκλήματα πολέμου.

Σε όλη την Ευρώπη, υπήρξε μεγάλη συμμετοχή στην φασιστική σφαγή. Στην Ουγγαρία, ο ναζιστής ηγέτης Άντολφ Άιχμαν λέγεται ότι «βασιζόταν στην συνεργασία των ουγγρικών αρχών» για την απέλαση περισσότερων από 400.000 Ούγγρων Εβραίων στα στρατόπεδα θανάτου.

Όλα αυτά υπογραμμίζουν το γεγονός ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, από την Ευρωπαϊκή και την βορειοαμερικανική πλευρά, δεν ήταν κατά βάση ένας αγώνας κατά του φασισμού, παρόλο που τα κράτη αυτά πολέμησαν έναν φασιστικό «Άξονα».

Ο πόλεμος ήταν περισσότερο ένας ανταγωνισμός μεταξύ αυτοκρατορικών μπλοκ, με τον υπό τον Χίτλερ συνασπισμό να είναι αποφασισμένος να αποικίσει τον «ζωτικό χώρο» (lebensraum) στα Ανατολικά.

Ο αγώνας των πατριωτών στην Ανατολική Ευρώπη και την Ρωσία, καθώς και μεγάλο μέρος της δυτικής αντίστασης, ήταν σίγουρα αντιφασιστικός. Αυτοί που ηγούνταν των δυτικών κρατών, ωστόσο, δεν ήταν ιδεαλιστές.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ επεδίωξαν αμέσως να επωφεληθούν από την ναζιστική επιστήμη και τεχνολογία στον επακόλουθο «ψυχρό πόλεμο» εναντίον του αναδυόμενου σοσιαλιστικού μπλοκ. Οι συμμαχικές δυνάμεις συνέτριψαν τις αντιφασιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα και κατέλαβαν στρατιωτικά την Δυτική Γερμανία.

Η Σοβιετική Ένωση, από την πλευρά της, φρόντισε να κυριαρχήσει στους στενούς της γείτονες, οι οποίοι ήταν πιο βαθιά συνυφασμένοι με τους φασιστικούς εχθρούς της: ιδίως τα κράτη της Βαλτικής, την Ουκρανία και την Ανατολική Γερμανία.

Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν ένα σχέδιο μυστικής στρατολόγησης ναζιστών επιστημόνων για την πολεμική τους μηχανή. Η βορειοαμερικανική χρήση του Γερμανού ειδικού στους πυραύλους Βέρνερ φον Μπράουν αναφέρεται συχνά σε σχέση με το ειρηνικό διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων.

Ωστόσο, ο φον Μπράουν ήταν αξιωματικός των Ες Ες που είχε επιλέξει με το χέρι του εργάτες-σκλάβους από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Αμερικανικός στρατός τον ήθελε για την τεχνογνωσία του στους πυραύλους και τους πυραύλους.

Στην μυστική αλλά πλέον διαβόητη «Επιχείρηση συνδετήρας» χιλιάδες ναζιστές επιστήμονες στρατολογήθηκαν και τους δόθηκε ασφαλές καταφύγιο στις ΗΠΑ, για την αξία τους στην οικοδόμηση του αμερικανικού στρατού.

Το Πεντάγωνο ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την ανάπτυξη από τους Ναζί ενός «ολόκληρου οπλοστασίου νευροπαραλυτικών ουσιών» και για τις εργασίες του Χίτλερ για την ανάπτυξη «ενός όπλου κατά της βουβωνικής πανώλης».

Για όλα τα μετέπειτα παράπονά τους για τα άλλα κράτη που κατείχαν όπλα μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ), ο στρατός των ΗΠΑ ήθελε κάθε τύπο ΟΜΚ στην διάθεσή του. Και ήταν διατεθειμένοι να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον αμάχων, όπως έδειξαν οι βιολογικές και χημικές επιθέσεις τους στην Κορέα και στο Βιετνάμ, και όπως έδειξαν οι αχρείαστες και φρικτές πυρηνικές επιθέσεις «επίδειξης» εναντίον των αμάχων Ιαπωνικών πόλεων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Δάσκαλοι της διγλωσσίας, και με το δόγμα της «εύλογης άρνησης«, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ κρύβουν τις δικές τους φρικαλεότητες όσο το δυνατόν περισσότερο.

Αναδυόμενη ως κυρίαρχη δύναμη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ουάσιγκτον, η οποία είχε χρησιμοποιήσει φασιστικές τακτικές – εισβολές, πραξικοπήματα, βρώμικους πολέμους – για να επέμβει στις περισσότερες άλλες χώρες της Αμερικανικής ηπείρου, άρχισε να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους και σε άλλες Ηπείρους.

Έτσι, ο τρομερός πόλεμος στην Κορέα οδήγησε σε μια μόνιμη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ στο νότιο τμήμα της χερσονήσου, η δημοκρατική κυβέρνηση του Ιράν ανατράπηκε και αντικαταστάθηκε από μια δικτατορία το 1953 μ.Χ. και ο επόμενος τρομερός «αντικομμουνιστικός» πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον του λαού του Βιετνάμ απέτυχε, μόνο αφού είχαν σφαγιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι.

Στον 21^ο Αιώνα, η Ουάσινγκτον υποστήριξε πολλαπλές απόπειρες πραξικοπήματος κατά της Βενεζουέλας, του μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου στην αμερικανική ήπειρο και ιστορικά σημαντικού για την τροφοδοσία της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ.

Το 2002 μ.Χ. οι πραξικοπηματίες που υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και την Ισπανία απήγαγαν τον εκλεγμένο πρόεδρο Ούγκο Τσάβες, ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι είχε παραιτηθεί, έσκισαν το σύνταγμα, έδιωξαν την εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση και ανακοίνωσαν τον επικεφαλής του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πέδρο Καρμόνα ως Πρόεδρο.

Ο Καρμόνα άντεξε μόνο δύο ημέρες, αλλά ακολούθησαν πολλαπλές απόπειρες πραξικοπήματος. Αυτό ήταν καθαρός φασισμός. Η Βενεζουέλα αποφάσισε ότι ένα ισχυρό κράτος, με μια μεγάλη πολιτοφυλακή, ήταν απαραίτητο για να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τον αδυσώπητο φασισμό που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα, φοβούμενη την απώλεια του κυρίαρχου ρόλου της στον κόσμο, η Ουάσιγκτον εξαπέλυσε πολλαπλούς πολέμους στην Μέση Ανατολή, σε μάταιες προσπάθειες να περιορίσει την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν, της μετασοβιετικής Ρωσίας και της Κίνας.

Οι πόλεμοι κατά της Παλαιστίνης, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, του Λιβάνου, της Λιβύης, της Συρίας και της Υεμένης δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του άρθρου. Ωστόσο, θα πρέπει να παρατηρήσουμε τη χρήση από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μαζικών στρατών πληρεξουσίων, τύπου Αλ Κάιντα και ISIS, εμποτισμένων με σεχταριστική σαουδαραβική ιδεολογία, σε όλη την περιοχή της Δυτικής Ασίας και στην Αφρική, με την μορφή της «Μπόκο Χαράμ».

Στον πόλεμο αντιποίνων της Ρωσίας το 2022 μ.Χ. κατά της Ουκρανίας -που προκλήθηκε από έναν πόλεμο μετά το 2014 μ.Χ. κατά του Ρωσόφωνου πληθυσμού της ανατολικής Ουκρανίας και από μια στρατιωτική ενίσχυση του ΝΑΤΟ, με σκοπό την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση της Ρωσίας- βλέπουμε έναν συνδυασμό της φασιστικής μεθόδου των ΗΠΑ και της παλαιότερης ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής νοοτροπίας.

Οι ΗΠΑ διατηρούν την διγλωσσία τους περί «ελευθερίας», ενώ οι Ευρωπαίοι μιλούν για κατώτερες ανθρώπινες τάξεις. Στην Ουκρανία, υπερεθνικιστές όπως το Azov και το Right Sektor περιγράφουν τους εαυτούς τους ως ναζί που θέλουν να σκοτώσουν Ρώσους, Εβραίους και Πολωνούς.

Το ΝΑΤΟ και τα ενσωματωμένα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να κρύψουν αυτή την άσχημη πραγματικότητα. Η Γερμανίδα και αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φλόρενς Γκάουμπ, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί ρατσιστική ρητορική για να αποανθρωποποιήσει τους Ρώσους:

«Ακόμα και αν οι Ρώσοι μοιάζουν Ευρωπαίοι, δεν είναι Ευρωπαίοι, με την πολιτιστική έννοια. Σκέφτονται διαφορετικά για την βία ή τον θάνατο. Δεν έχουν καμία αντίληψη για μια φιλελεύθερη, μεταμοντέρνα ζωή, μια αντίληψη για την ζωή που κάθε άτομο μπορεί να επιλέξει. Αντίθετα, η ζωή μπορεί απλώς να τελειώσει νωρίς με τον θάνατο».

Οι επικριτές αποκάλεσαν αυτό μια πολύ γερμανική επιστροφή στη ναζιστική αντίληψη των «Untermenschen» ή κατώτερων φυλών. Ο φασισμός του 21^ου Αιώνα προέκυψε υπό νέες συνθήκες, αλλά φέρει τα βασικά στοιχεία του σχεδίου του 20^ου Αιώνα:

Ένα Αυτοκρατορικό, βαριά στρατιωτικοποιημένο, βαθιά αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό-αποικιακό καθεστώς ενσωματωμένο σε μια ιδιωτική, καπιταλιστική ολιγαρχία. Γεννάει έναν υποδεέστερο φασισμό, εξίσου δηλητηριώδη με τον γονέα του: Ένα παγκόσμιο αυτοκρατορικό σχέδιο που παραμένει ο βασικός εχθρός όλων των δημοκρατικών λαών (https://kanenazori.com/2022/08/31/fasismos_tou_nato/).

Πως έβλεπαν 30 χρόνια πριν την Europa Nostra του 2020 μ.Χ.

Στις 8 Μαρτίου 1990 μ.Χ. ο “Οικονομικός Ταχυδρόμος” αναδημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο των Financial Times (24 Ιανουαρίου 1990 μ.Χ.) με χάρτες του Edward Mortimer, ενός δημοσιογράφου και συγγραφέα που διετέλεσε στη συνέχεια και ανώτατος διπλωμάτης μέχρι το 2007 μ.Χ. δίπλα στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Ήταν η εποχή της Πτώσης του Τείχους, πριν τον πόλεμο και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και πριν την διεύρυνση της ΕΕ προς τις χώρες του ανατολικού μπλοκ.

Ο Mortimer παρουσίασε με χάρτες στο άρθρο την εξέλιξη των συνόρων των ευρωπαϊκών χωρών στον 20ο αιώνα και στο τέλος έφτιαξε ένα φανταστικό χάρτη –με τα δεδομένα εκείνης της φάσης– για το πώς θα μπορούσε να είναι η Ευρώπη μετά από 30 χρόνια, δηλαδή το 2020 μ.Χ.

Αν και ο Mortimer στο άρθρο διαβεβαίωνε πως δεν διαθέτει προφητικές ικανότητες για τον φανταστικό χάρτη, η προβολή του είχε μία εσωτερική λογική που στηριζόταν σε ιστορικά, πολιτισμικά και γεωοικονομικά δεδομένα.

Οι ενοποιήσεις που τότε έβλεπε, περιελάμβαναν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Δυτικής Ευρώπης (Ενοποιημένη Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία), την Κεντροευρωπαϊκή Ένωση (Mitteleuropa-που θυμίζει την παλιά Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία με Κροατία, Σλοβενία, Ρουμανία, Ελβετία, Αυστρία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία), την Σκανδιναβική-Βαλτική Ένωση (με Ισλανδία, Δανία, τις τρεις σκανδιναβικές, τις τρεις Βαλτικές χώρες συν το Καλίνινγκραντ-Καίνισμπεργκ), την Βαλκανική Ένωση με ηγετικό ρόλο της Ελλάδας περιλαμβάνει το υπόλοιπο της Γιουγκοσλαβίας, Αλβανία, Βουλγαρία, και Νότια Κύπρο), την Τουρκική Ένωση (Τουρκία χωρίς Κουρδιστάν, Β. Αζερμπαϊτζάν (σοβιετικό), Ν. Αζερμπαϊτζάν (Ιρανικό), Βόρεια Κύπρος και Τουρκεστάν), την Καυκασιανή Ομοσπονδία (Αρμενία, Γεωργία, Ναγκόρνο Καραμπάχ) και την Σλαβική Ένωση (Ρωσία χωρίς Καλίνινγκραντ, Λευκορωσία, Δυτική και Ανατολική Ουκρανία).

Επαναφέρουμε τον χάρτη για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αναφέρεται στο φετινό 2020 μ.Χ. και έχει σημασία να φανεί κατά πόσο εκτός της πραγματικότητας είναι. Δεύτερον, γιατί είμαστε σε μια φάση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος κατά την οποία το υπαρκτό εποικοδόμημα τρίζει και τα ρήγματα προσλαμβάνουν δομικό χαρακτήρα.

Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μετά το τέλος της τηλεδιάσκεψης του Consilium της Πέμπτης, όπου υποστήριξε ότι οι πόροι που θα διατεθούν για την ανάκαμψη πρέπει να είναι “δημοσιονομικές μεταφορές” και όχι δάνεια, προειδοποίησε πως «η Ευρώπη μας δεν έχει μέλλον αν δεν ξέρουμε πώς να παράσχουμε αυτή τη δημοσιονομική στήριξη.

Η ενιαία αγορά είναι μια ολότητα, ένα μπλοκ. Και η ενιαία αγορά ευνοεί κάποιες περιοχές και χώρες που είναι οι πιο παραγωγικές στην Ευρώπη, διότι παράγουν αγαθά που μπορούν να πουλήσουν σε άλλες περιοχές. Αν εγκαταλείψουμε τις περιοχές αυτές, αν εγκαταλείψουμε ένα μέρος της Ευρώπης, θα καταρρεύσει ολόκληρη η Ευρώπη».

Η προειδοποίηση της Κριστίν Λαγκάρντ προς τους Ευρωπαίους ηγέτες πως «κάνετε πολύ λίγα, πολύ καθυστερημένα» καθώς η ύφεση θα κινηθεί μεταξύ 9-15% αφενός, και αφετέρου η συνειδητοποίηση του πιθανού domino effect, έκανε και το υπό την Γερμανία γκρουπ των 5 (Αυστρία, Δανία, Σουηδία και Ολλανδία) να οπισθοχωρήσει στα λόγια. Όμως, τίποτε ακόμη δεν έχει κριθεί και όλα θα προχωρούν αργά και με κλωτσιές κάτω από το τραπέζι.

Η θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι Ευρωπαίοι έτσι κάνουν, αλλά στο τέλος τα βρίσκουν δεν μοιάζει να αφορά την τρέχουσα περίπτωση, γιατί οι αποφάσεις λαμβάνονται εν καιρώ “πολέμου”, με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι δραματικά κρίσιμες.

Πέρα από την πανδημία, πέρα από τα νομισματικά όρια του παγκόσμιου συστήματος, υπάρχει και μια ισχυρή γεωπολιτική δυναμική που αναζητά νέες διεξόδους. Ενδεικτικά, οι Αμερικάνοι κατέβασαν μεγάλο στόλο στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας!

Η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Είναι σαφές πως ο Μακρόν, ο μόνος ηγέτης που θα μπορούσε να συσπειρώσει δυνάμεις για την αλλαγή των κανόνων του παιγνιδιού, κερδίζει χρόνο γιατί γνωρίζει πως το σενάριο της διάσπασης είναι υπαρκτό.

Γνωρίζει καλά πώς λειτουργεί άτυπα η λεγόμενη Νέα Hansa, γνωρίζει την ιστορία της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης και άλλωστε έχει καταλάβει πως η Γαλλία είναι ο στόχος και όχι η Ιταλία. Η αναβίωση του Club Med των 7 και η διεύρυνσή του σε 9 και κατόπιν 11 αποτελεί μία δυναμική που στην πορεία θα έχει προοπτική.

Το δίλημμα αν οι ηγέτες θα σώσουν τις κοινωνίες ή τις τράπεζες είναι ρητορικό, αλλά και πολιτικό. Η στρέβλωση και οι ανισορροπίες που δημιούργησε ο γερμανικός μηχανισμός του ευρώ είναι επίσης συνειδητοποιημένος. Η Γερμανία παράγει πλεονάσματα πάνω από το όριο του 6% και τα κρατάει για τον εαυτό της.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και για να μην συνεχιστεί πρέπει να αλλάξει το Μάαστριχτ, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει η Ευρώπη, αλλιώς θα διαλυθεί. Υποστηρίξαμε πρόσφατα πως η επίλυση των προβλημάτων που ανέδειξε η κρίση του κορονοϊού μπορούν να επιλυθούν μόνο σε πολιτική βάση με την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. 

Αυτός μοιάζει να είναι ο στόχος του Μακρόν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν οι καταστάσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο δεν έχει άλλα σχέδια. Ο φανταστικός χάρτης του Mortimer είναι καταφανώς εκτός σημερινής πραγματικότητας… αλλά όχι και τόσο.

Η Βρετανία είναι εκτός, η Ουκρανία είναι πια ανεξάρτητη, το Καλίνινγκραντ παραμένει Ρωσικό κ.ο.κ., όμως με μερικές διορθώσεις η βασική δομή του έχει νόημα. Το κεντρικό ζήτημα, το δομικό ζήτημα της Ευρώπης είναι η Γερμανία, η οποία πάσχει από ένα ιδιότυπο σύμπλεγμα ιστορικών τραυμάτων, υπέρμετρων φιλοδοξιών και αθέμιτου –ίσως και ανήθικου- πλουτισμού.

Η Ευρώπη μεταξύ σφύρας και άκμονος – Διαζύγιο από τις ΗΠΑ; Η γερμανική αντίληψη για την ιστορία και η ανόητη στοίχιση του λαού πίσω από τις εκάστοτε φιλοδοξίες της ηγεσίας είναι επίσης ένα άλλο ζήτημα.

Είναι σαφές πως τα γερμανικά προβλήματα, όπως και τα προβλήματα κάθε λαού, δεν λύνονται πραγματικά ποτέ από έξω. Το Γερμανικό πρόβλημα θα λυθεί εντός από τους ίδιους τους Γερμανούς, όπως άλλωστε και η Ελληνική κακοδαιμονία θα νικηθεί μόνο από εμάς τους ίδιους. Η Ιστορία παραμένει ανοιχτή σε όλες τις εκδοχές της, όπως και η ζωή μας (https://slpress.gr/diethni/pos-evlepan-30-chronia-prin-ti-europa-nostra-toy-2020/).

 

Η Ευρώπη μεταξύ σφύρας και άκμονος – Διαζύγιο από τις ΗΠΑ;

Η Ευρώπη ταλανίζεται τις τελευταίες εβδομάδες από μια αλληλουχία κρίσιμων γεγονότων, πέρα από την νέα φάση του πολέμου στην Ουκρανία, τις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων, καθώς και την διογκούμενη κοινωνική δυσφορία.

Τα γεγονότα αυτά, άλλα εμφανή, άλλα αφανή, θα έχουν τις συνέπειές τους και τη συνέχειά τους. Ενδεχομένως δε, να κρύβουν ανατρεπτικές δυναμικές. Είναι βέβαιο πως τα μοτίβα των δεδομένων κρύβουν δυναμικά συστήματα, με την Ευρώπη να είναι μεταξύ σφύρας και άκμονος…

Αναφερθήκαμε στο προηγούμενο κείμενό μας “Τα αμερικάνικα επιτόκια ως πολλαπλασιαστής της κρίσης” και στις επιπτώσεις της συνεχούς αύξησής τους στην αμερικάνικη και κυρίως στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Ορισμένοι βλέπουν να ανεβαίνουν στις πέντε μονάδες κι άλλοι θεωρούν πως για να πολεμήσεις ένα πληθωρισμό του 8% τα επιτόκια πρέπει να είναι στο 9%. Ούτως ή άλλως, η μόχλευση της ανόδου του δολαρίου μέσω των επιτοκίων ενεργοποιεί ένα φαύλο κύκλο που οδηγεί στην ύφεση και σε πολιτικοκοινωνικές κρίσεις, όπως φάνηκε ήδη στην Βρετανία, την Ιταλία και την Γαλλία. Επισημάναμε επίσης τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις σε αυτή την πολιτική των ΗΠΑ που θέτουν σε αθέμιτο ανταγωνισμό το διατλαντικό εμπόριο.

Σε αυτό το περιβάλλον του καλπάζοντος πληθωρισμού και της επερχόμενης ύφεσης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες της ΕΕ ότι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Το nein σε όλα της Γερμανίας και σε κάθε προσπάθεια να υπάρξει μια κοινή λύση για το ενεργειακό και στον έλεγχο του κόστος του από τη Σύνοδο Κορυφής, κατέληξε σε ένα συμβιβασμό.

Ο συμβιβασμός μάλλον μοιάζει με οδικό χάρτη, αφού παρέπεμψε πάλι στην Κομισιόν τις λεπτομέρειες, καθυστερώντας εκ νέου αποφάσεις που ούτως ή άλλως θα εφαρμοστούν το 2024 μ.Χ. Κατά την Φον Ντερ Λάιεν συμφώνησαν σε κοινή αγορά φυσικού αερίου(;), να επιτρέψουν σε εταιρείες να συγκροτούν κονσόρτσιουμ για να αυξήσουν την δύναμη της αγοράς ενέργειας, καθώς και ότι το 15% των αποθεμάτων φυσικού αερίου κάθε χώρας να προέρχεται από κοινές αγορές, ενώ θα δημιουργηθεί νέος δείκτης για τις τιμές του φυσικού αερίου.

Συν 40 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης που δεν ξέρουμε αν θα είναι δάνεια ή επιδοτήσεις και ποιοι θα τα πάρουν για να καταλήξουν στις αγορές. Το πακέτο είναι σαφές πως επιχειρεί να μη βάλει χέρι στις “αγορές”.

Ο γαλλογερμανικός ανταγωνισμός. Κατά τα άλλα εκείνο που παίζει τώρα είναι η κατάργηση του βέτο στις αποφάσεις. Έτσι, οραματίζονται οι ισχυροί το μέλλον της ΕΕ, αλλά θα χρειαστούν πολλοί συμβιβασμοί από την πλευρά των μεγάλων για να αποδεχθούν οι μικροί και οι μεσαίοι την κατάργηση της ομοφωνίας. Το κρατάμε κι αυτό.

Ο Γαλλογερμανικός άξονας που αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη τις τελευταίες δεκαετίες για την ΕΕ έχει εισέλθει σε κρίση. Το πακέτο το 200 δισ. ευρώ για την στήριξη της γερμανικής βιομηχανίας και κατανάλωσης, τα 100 δισ. ευρώ για να δημιουργηθεί ο ισχυρότερος στρατός της Ευρώπης και γενικά η περιφρόνηση του Βερολίνου στην κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων προκαλεί μείζονες ανησυχίες στο Παρίσι και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Η ματαίωση της κοινής συνεδρίασης των Υπουργικών Συμβουλίων των δύο χωρών με την περιπαιχτική δήλωση «θέλουμε να κάνουμε διακοπές με τα παιδιά μας» δεν μπορεί να κρύψει τις βασικές διαφωνίες τους στο ενεργειακό και την άμυνα. Το γεύμα Μακρόν-Σολτς δεν έφερε αποτελέσματα και η αντιπαλότητα συνεχίζεται από τους “διαπραγματευτές” τους κεκλεισμένων θυρών.

Πάντως, φάνηκε για μία ακόμη φορά ότι η Γερμανία τραβάει το δικό της μονοπάτι και προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα της “Γερμανικής Ευρώπης”. Όμως, τόσο η διαχείριση της πανδημίας, όσο και το ενεργειακό έχουν αλλάξει την στάση πολλών χωρών απέναντι στο γερμανικό dictat.

Τόσο η Γαλλία, όσο και πολλές άλλες χώρες θεωρούν ότι ο Γερμανικός ρόλος πρέπει να περιοριστεί αισθητά. Το συνόψισε σε προσωπική συνομιλία διευθυντικό στέλεχος της Κομισιόν: «το οι Γερμανοί μιλάνε και οι άλλοι ακούνε βαίνει προς το τέλος του».

Στο Βερολίνο βέβαια δαγκώνουν τα χείλη τους για να μείνουν ψύχραιμοι απέναντι στην αμερικανική τανάλια που σφίγγει όλο και πιο δυνατά την οικονομική και πολιτική αυτονομία της Γερμανίας, ειδικά μετά το σαμποτάζ στον αγωγό Nord Stream. Το ρήγμα που ενεργοποίησε η Ουάσιγκτον μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, είναι πλέον βαθύ κι αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, θα παραμείνει έτσι για πολύ.

Τώρα, ενεργοποιείται και το ρήγμα μεταξύ Γερμανίας και των υπολοίπων της ΕΕ, με στόχο την απογερμανοποίησή της και την ποδηγέτηση του Βερολίνου μέσα στο κοινοτικό πλαίσιο. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως η γερμανική επικυριαρχία μέσα στην ΕΕ θα μετριασθεί αισθητά.

Έξοδοι φυγής για το Βερολίνο. Το Βερολίνο δεν λέει κουβέντα, αλλά ξέρει σαφώς τι παίζεται. Επιχειρεί τρία πράγματα: Να δείξει υποταγή στην Ουάσιγκτον, “γαυγίζοντας” στην Μόσχα, να ανοίξει κάποια έξοδο ασφαλείας προς την Κίνα και να αρπάξει μέσω του σχεδίου “τύπου Μάρσαλ” ό,τι μπορεί από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ουκρανίας την επόμενη μέρα. Ήδη με απόφαση Σολτς πουλήθηκε το 25% του λιμανιού του Αμβούργου στην κινέζικη Cosco που είναι κίνηση-μήνυμα προς το Πεκίνο για τη συγκρότηση μιας στρατηγικής εμπορικής-οικονομικής σχέσης.

Σε ότι αφορά την Ουκρανία και τον πλούτο της, η Γερμανία έχει επίσης στρατηγική στόχευση από το 2014 μ.Χ., όταν Γερμανικές ΜΚΟ έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, αλλά μετά η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Νούλαντ τους πέταξε έξω από το παιγνίδι.

Η επίσκεψη του προέδρου Σταϊνμάιερ στο Κίεβο και η “μάζωξη” του Βερολίνου για την επόμενη μέρα της Ουκρανίας επιβεβαιώνουν την στρατηγική στόχευση. Αυτές οι δύο κινήσεις θα εκνευρίσουν τους Αμερικανούς που τώρα είναι εστιασμένοι στις ενδιάμεσες εκλογές της 8^ης Νοεμβρίου, αλλά αργά ή γρήγορα θα αντιδράσουν.

Μετά από πολυετή άρνηση της Γερμανίας σε κάθε προσπάθεια διεύρυνσης και εκδημοκρατισμού των κοινοτικών λειτουργιών που θα μπορούσαν να περιορίσουν την επικυριαρχία της σε όλες τις αποφάσεις, επικυριαρχία που πέτυχε μέσω της κατασκευής του ευρώ και του συμφώνου δημοσιονομικής πειθαρχίας, φαίνεται πως το Βερολίνου –έστω και για τακτικούς λόγους0150 βάζει λίγο νερό στο κρασί του.

Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ένωση. Μέσα σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας και καχυποψίας, στην αρχή του Οκτωβρίου στην Πράγα πραγματοποιήθηκε η εναρκτήρια σύνοδος της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας (EPC), πνευματικό τέκνο του προέδρου Μακρόν που συγκέντρωσε 44 ευρωπαϊκές χώρες, τους 27 της ΕΕ, την Βρετανία και 16 άλλες ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας.

Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς εάν πρόκειται για μηχανισμό συντήρησης της ευρωενωσιακής προοπτικής των δυτικών Βαλκανίων, των χωρών του Καυκάσου και λοιπών, ή απλώς για ένα υπό εκκόλαψη σύστημα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων ή ένα φόρουμ αναζήτησης μιας νέας τάξης χωρίς την Ρωσία, όπως είπε ο Μπορέλ.

Σίγουρα είναι μια προσπάθεια του Μακρόν να κρατήσει ζωντανή την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, έστω και με μηχανική υποστήριξη. Σημασία βέβαια έχει τι σκέφτονται οι Αμερικάνοι για το εγχείρημα, αν τους βολεύει και κυρίως πώς τους βολεύει. Όπως επισημάναμε στο προηγούμενο κείμενο, με ούριο άνεμο η νέα ισορροπία στις οικονομίες και στις τιμές (πληθωρισμός) θα χρειαστεί μία δεκαετία, όπως εικάζουν οι περισσότερες σοβαρές μελέτες.

Με αυτό ως δεδομένο, αλλά και με το κεφαλοκλείδωμα που υφίσταται η Ευρώπη από την αμερικάνικη πολιτική (ενεργειακή, οικονομική, αμυντική, γεωπολιτική κλπ) και κυρίως με την απόφαση Μπάιντεν να συντηρήσει με κάθε κόστος την φθορά της Ρωσίας με τεράστιο κόστος για την ΕΕ, μπορεί να υπάρξει Ευρωπαϊκή επιδίωξη για ειρήνη στην Ουκρανία; Δηλαδή, να επιδιωχθεί ένας συμβιβασμός Ουκρανίας-Ρωσίας και μια συμφωνία ασφαλείας ΕΕ-Ρωσίας. Κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι ηθικά θεμιτό, αλλά θα λειτουργούσε και ως μοχλός απογαλακτισμού της Ευρώπης από τις ΗΠΑ.

Απογαλακτισμός από τις ΗΠΑ. Προφανώς, αυτό δεν το θέλουν οι Αμερικάνοι και θα το εμποδίσουν. Όχι μόνο γιατί θα σημάνει τη διάσπαση της Δύσης, αλλά γιατί μια συμφωνία ασφάλειας ΕΕ-Ρωσίας θα άλλαζε ριζικά τη γεωπολιτική σκακιέρα.

Βέβαια, στο αμυντικό επίπεδο οι Αμερικανοί έχουν διαμορφώσει μία ζώνη ασφαλείας από την Ελλάδα μέχρι τις Βαλτικές και την Φινλανδία που αποτελεί ταυτόχρονα και εμπόδιο στην “επαφή” Γερμανίας-Ρωσίας. Πάντως, δεν αποκλείεται υπό όρους κάποιες νέες ομάδες κρατών να επιδιώξουν σχετική αυτονομία στην Ευρώπη.

Οι Αμερικανοί θα προτιμήσουν την διάσπαση της ΕΕ παρά μια σύμπλευση ΕΕ-Ρωσίας. Θυμίζουμε πως έβλεπαν οι Αμερικάνοι την Ευρώπη πριν 32 χρόνια, όταν κατέρρεε το Ανατολικό Μπλοκ και πριν από το ευρώ.

Πρόκειται για ένα χάρτη που είχε φτιάξει ο δημοσιογράφος και διπλωμάτης Edward Mortimer που περιλάμβανε τις ΗΠΑ τη Δυτική Ευρώπη (Ενωμένη Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία), την Κεντροευρωπαϊκή Ένωση (Mitteleuropa που θύμιζε την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία (Κροατία, Σλοβενία, Ρουμανία, Ελβετία, Αυστρία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία).

Στον ίδιο χάρτη βλέπουμε τη Σκανδιναβική-Βαλτική Ένωση (Ισλανδία, Δανία, τις τρεις σκανδιναβικές, τις τρεις Βαλτικές χώρες συν το Καλίνινγκραντ-Καίνισμπεργκ). Νοτιότερα, βλέπουμε τη Βαλκανική Ένωση (με ηγετικό ρόλο της Ελλάδας, το υπόλοιπο της Γιουγκοσλαβίας, Αλβανία, Βουλγαρία, και Νότια Κύπρο), την Τουρκική Ένωση (Τουρκία χωρίς Κουρδιστάν, Αζερμπαϊτζάν, ιρανικό Αζερμπαϊτζάν, Βόρεια Κύπρος και Τουρκεστάν). Τέλος, την Καυκασιανή Ομοσπονδία (Αρμενία, Γεωργία, Ναγκόρνο Καραμπάχ) και την Σλαβική Ένωση (Ρωσία χωρίς Καλίνινγκραντ, Λευκορωσία και Ουκρανία).

Ο εν λόγω χάρτης έχει την γεωπολιτική και γεωοικονομική του εσωτερική λογική. Η Γερμανία χωρίς την Mitteleuropa, η Ρωσία χωρίς Καλίνινγκραντ, η Τουρκία κουτσουρεμένη κλπ. Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης μοιάζει αδύνατη και προφανώς δεν είναι η πρώτη επιλογή των Ευρωπαίων ή μάλλον των ηγεσιών τους. Παρ΄ όλα αυτά, η συγκυρία προσφέρει αρκετές αφορμές, ενδεχομένως και ευκαιρίες, για ένα τέτοιο εγχείρημα. Ο χρόνος θα δείξει (https://slpress.gr/diethni/i-eyropi-metaxy-sfyras-kai-akmonos-diazygio-apo-tis-ipa/).

 

Η Ευρώπη ή θα αλλάξει τώρα ή θα διαλυθεί

Έχουμε πόλεμο, όπως είπαν οι ηγέτες των 27. Μερικοί από αυτούς εφαρμόζουν ήδη “ιατρική του πολέμου”, δηλαδή κάνουν επιλογή ποιους θα σώσουν, ενώ άλλοι επέλεξαν την “ανοσία της αγέλης”… Τι υποβάθμιση της έννοιας της κοινωνίας και του πολιτισμού! Υποβάθμιση, όχι με ηθικούς όρους, αλλά ως πολιτισμικό status.

Η αναφορά της λέξης “αγέλη” μπορεί να διαβαστεί και ως “ζούγκλα”. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ευρωζώνη των ελίτ, των τραπεζών και του Βερολίνου στην καλύτερη των περιπτώσεων θα επιδιώξει να διασφαλίσει την επαναφορά της “προπολεμικής” κατάστασης, το Status quo ante bellum… Αυτό θα είναι όμως αυτοκτονικό.

Ενώ τα πάντα αλλάζουν, η Ευρωζώνη μοιάζει προσκολλημένη σε μια πραγματικότητα που έχει ήδη καταργηθεί. Την Τρίτη 7 Απριλίου συνέρχεται το Eurogroup με προτάσεις που κινούνται μεταξύ της ακραίας διόγκωσης του δανεισμού, έστω και με μηδενικά επιτόκια και του Status quo ante.

Δηλαδή, στην συντήρηση του συστήματος και των μηχανισμών που έφεραν στην Ευρώπη την επικυριαρχία του Βερολίνου, την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους, το Brexit, την δραματική διεύρυνση του ευρωσκεπτικισμού, την άνοδο των ακροδεξιών και την επιστροφή στους εθνικισμούς.

Για όλα αυτά φταίει ο μηχανισμός του ευρώ, όχι το ευρώ. Το ευρώ ήταν το πρώτο ουσιαστικό ενοποιητικό στοιχείο των Ευρωπαίων πολιτών και στα πρώτα χρόνια του έπρεπε να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση.

Αντί γι’ αυτό κατασκευάστηκε ένας μηχανισμός με την Συνθήκη του Μάαστριχτ που ενώ οι τρεις βασικές προβλέψεις του αναφέρονταν στην πραγματική οικονομία (ελεύθερη κίνηση προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών), η τέταρτη της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων δεν είχε από πίσω καμία πραγματική συναλλαγή. Έτσι, έφυγαν μερικά τρισ. ευρώ καταθέσεων από τον Νότο και πήγαν κυρίως στην Γερμανία. Από αυτά, 160 δισ. ευρώ, κατά τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις, έφυγαν από την Ελλάδα.

Το λάθος του 1935 μ.Χ. Συνεπώς, αυτός ο στρεβλός μηχανισμός πρέπει να αλλάξει. Και τώρα, με την υγειονομική-οικονομική κρίση του κορονοϊού είναι μοναδική ευκαιρία. Οτιδήποτε αποδεχθούν οι Γερμανοί θα είναι προς συμφέρον τους. Παρενθετικά, το Εurogroup δεν πρέπει να την πατήσει όπως οι Άγγλοι, που το 1935 μ.Χ. υπέγραψαν Ναυτική Συμφωνία με τον Χίτλερ.

Μια συμφωνία που κατάργησε τις προβλέψεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών (1920 μ.Χ., που είχε αφήσει στη Γερμανία ελάχιστη ναυτική δύναμη) και επέτρεψε στο Βερολίνο να ναυπηγήσει μέχρι το 35% του βρετανικού στόλου σε πλοία επιφανείας και υποβρύχια μέχρι 60%. Αν μάλιστα παρουσιάζονταν εξαιρετικές περιστάσεις μέχρις 100%! Την συνέχεια και τις συνέπειες της συμφωνίας τις ξέρουμε.

Οι Ευρωπαίοι την έπαθαν στο Μάαστριχτ, θα την ξαναπάθουν τώρα; Αν δεν γίνει τώρα μια ριζική ανατροπή του Μάαστριχτ και των κατοπινών προβλέψεων που επέβαλε το Βερολίνο με διακρατικές συμφωνίες, εκτός της συνθήκης της Λισαβόνας, η ευκαιρία θα χαθεί και θα βάλει την Ευρώπη σε ένα ζοφερό μέλλον.

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο της διάσπασης. Η νέα Hansa υπάρχει στα σπάργανα και έχει για βάση τον συσσωρευμένο γερμανικό χρυσό. Το ζήτημα είναι εάν ο Νότος θα αποτινάξει την γερμανική επικυριαρχία ή θα παραδώσει και τη βιομηχανία του σ΄ αυτήν.

Με τις τράπεζες ή τις κοινωνίες. Όλες οι προτάσεις της Ούρσουλα Φον ντερ Λάϊεν και του ασυμμάζευτου Ρέγκλινγκ του ESM είναι υποκριτικές και ύποπτες. Ακόμη και το ευρω-ομόλογο είναι ασπιρίνη.

Τα μέτρα διάσωσης πρέπει να ξεπεράσουν τα 2 τρισ. ευρώ για να έχουν νόημα για όλους κι αυτό σε πρώτη φάση γιατί κανείς δεν ξέρει πόσο θα τραβήξει ο κορονοϊός. Βλέπουμε τώρα στην Κίνα τους ασυμπτωματικούς και τους νεοεισερχόμενους να πυροδοτούν νέο κύμα πανδημίας.

Τι θα κάνει η Ιταλία; Θα ανοίξει τα εργοστάσια στις 12 Απριλίου που ζητάει έντρομος ο Ρέντζι; Θα της βγει της Γερμανίας των δεκάδων χιλιάδων ΜΕΘ; Θα εφαρμοστεί στην Ευρώπη το σύστημα Νότιας Κορέας και Νετανιάχου με την εφαρμογή παρακολούθησης των κινήσεων του πολίτη με το GPS; Τι θα κάνουν όλοι; Θα πιάνουν δουλειά μόνο όσοι έχουν περάσει κορονοϊό; Θα είναι περιζήτητοι στην αγορά εργασίας μόνο όσοι έχουν ανοσία;

Αυτά πρέπει να απαντήσουν οι ηγέτες των 27. Θα σώσουν τις τράπεζες ή τις κοινωνίες; Διότι δεν πρέπει να τους διαφεύγει ότι στην προηγούμενη κρίση του ευρώ αποσαθρώσανε τα μεσαία στρώματα, την εγγύηση της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατίας.

Τι θα κάνουν τώρα; Θα στρατιωτικοποιήσουν τις κοινωνίες; Οι βερμπαλισμοί που εκτοξεύονται από τους ηγέτες και τους αξιωματούχους δεν απαντούν σε τίποτε ουσιαστικό και αυτά που λένε είναι για την διασφάλιση της εξουσίας τους (https://slpress.gr/politiki/i-eyropi-i-tha-allaxei-tora-i-tha-dialythei/).

 

Ο ηγέτης που θα μπορούσε να αναστήσει το Ευρωπαϊκό όραμα

Η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής της 23^ης Απριλίου, μπορούμε να φανταστούμε ότι θα είναι δραματική και πως η Γερμανία θα έχει κάποια γραμμή ενός νέου συμβιβασμού, που όμως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε ουσιαστικό.

Το ρήγμα που είχε φανεί με την χρήση “εργαλείων βασανισμού” (torture tools, κατά Χάικο Μάας, ήτοι ταπείνωση, τρόικα, λιτότητα, εκποίηση δημόσιας περιουσίας κ.λπ.) και το Brexit, έγινε απύθμενο με την κρίση του κορωνοϊού. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Γερμανία δεν μπόρεσε να γίνει Ευρωπαϊκή και πως έχει στόχο τη “γερμανική Ευρώπη”.

Το φιλοσοφικό και ιστορικό υπόβαθρο αυτού του στόχου το σκιαγραφήσαμε στο κείμενο «Το “πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου 1914 μ.Χ.” περιγράφει όσα κάνει σήμερα το Βερολίνο». Η μεταπολεμική Γερμανία χρειάστηκε το μεγάλο άλλοθι του Ευρωπαϊκού οράματος για να θεραπεύσει τα εσωτερικά της τραύματα και κατάφερε να το εκμεταλλευτεί καλύτερα από όλους, με την ανοχή των άλλων που ήλπιζαν στην εξημέρωση του θηρίου. Το θηρίο όμως είναι βουλιμικό, όπως φάνηκε στην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία, στην κρίση του ευρώ.

Όλοι πια γνωρίζουν ότι το ευρωπαϊκό όραμα κακοφόρμισε στο Μάαστριχτ. Το ζήτημα είναι εάν η Ευρώπη θα αποδεχθεί αυτή την κατάσταση πλέον. Η Ιταλία και η Ισπανία είναι σε αδύναμη πολιτική κατάσταση. Ο μόνος ισχυρός πολιτικά είναι ο Μακρόν.

Η διαχείριση που έκανε η Γαλλία στο τελευταίο Eurogroup ήταν τακτική και θα συνεχίσει έτσι μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για κάτι νέο. Ήδη, οι κοινωνικές συνθήκες αποτελούν μία ισχυρή βάση για ριζικές αλλαγές.

Η κρίση του κορωνοϊού έρχεται να τις μετατρέψει σε επιτακτικές. Ένας “νεογκωλισμός” γεννιέται στη Γαλλία. Στην Γαλλία που διατύπωσε μια ολοκληρωμένη πολιτική για την Μεσόγειο και μπλόκαρε η Γερμανία, στην Γαλλία που έκανε τις προτάσεις Μακρόν για την αναδιάρθρωση της ευρωζώνης και της ΕΕ και μπλόκαρε η Γερμανία, στην Γαλλία που είναι η ισχυρότερη στρατιωτικά χώρα της Ευρώπης με μια βιομηχανία που παράγει τα πάντα. Η Γαλλία είναι ο στόχος της Γερμανίας, όχι η Ιταλία (αυτή θεωρεί ότι θα την κάνει μια χαψιά).

Μπορεί να αναστηθεί το ευρωπαϊκό όραμα; Υπό την Γερμανική κηδεμονία σίγουρα όχι. Υπό άλλες συνθήκες, σαφώς ναι, έστω εν μέρει. Τα εγγενή προβλήματα είναι μεγάλα και πολλών ειδών. Πολλές χώρες, ιδιαίτερα του πρώην Ανατολικού μπλοκ δεν έχουν χορτάσει την αυτονομία και την δημοκρατία τους.

Παρόλα αυτά, το ιστορικό momentum είναι κρίσιμο. Αν όχι τώρα, πότε; Η χρόνια και αντιπαραγωγική λιτότητα, αλλά και το μεταναστευτικό οδήγησαν στην συγκρότηση του λεγόμενου Club Med, των εφτά μεσογειακών χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, από την Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μάλτα και Κύπρο.

Ήδη από τον Ιανουάριο, με αφορμή την κρίση στη Λιβύη και τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την Διαδικασία του Βερολίνου, είχαμε προτείνει την πολιτικοποίηση του Club Med. Σήμερα, οι 9 του ευρω-ομολόγου είναι ήδη 11, δηλαδή πλειοψηφούν στους 19. Όμως εδώ δεν πρόκειται μόνο για την ζώνη του ευρώ, αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ιταλία δεν φαίνεται να δέχεται τη λογική του ESM, ούτε η Ισπανία, ούτε ο Μητσοτάκης θέλει να το σκέπτεται παρ’ ότι άφησε την πόρτα ανοιχτή. Τι θα γίνει αν η Ιταλία υποχρεωθεί να φύγει; Ή ακόμη χειρότερα αποφασίσει να πτωχεύσει; Ποια θα είναι η επίπτωση στο Γερμανικό τραπεζικό σύστημα;

Το ευρωομόλογο ειδικού σκοπού, το coronavirus bond, ήταν λάθος γιατί στοχοποιούσε το Νότο. Είναι καιρός να καταργηθεί η έννοια “Νότος”. Το Βέλγιο, η Ιρλανδία δεν είναι “Νότος”, που συντάσσονται με το αντιγερμανικό μέτωπο.

Υπάρχει βέβαια η ιδέα ενός Σχεδίου Μάρσαλ. Αλλά εκείνα ήταν “λεφτά ελικοπτέρου” (helicopter money). Εκεί φαίνεται ότι θα καταλήξουμε, αλλά θα υπάρξει πολύ καταστροφή πριν αυτό συμβεί. Θα φέρει και πολύ πληθωρισμό. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα. Στην ιστορία πάντως δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Η εμπειρία της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης. Υπάρχει άλλωστε και η διάσπαση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε δυο Ενώσεις. Υπάρχει και η ιστορική εμπειρία της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης (ΛΝΕ) που ιδρύθηκε το 1865 μ.Χ. με στόχο την νομισματική σταθερότητα από την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία και την Ελβετία με βάση μια νομισματική μονάδα να ισούται με 4,5 γραμμάρια αργύρου ή 0,290322 γραμμάρια χρυσού (διμεταλλισμός) και τα εθνικά νομίσματα να είναι ελεύθερα ανταλλάξιμα. Το 1868 μ.Χ. προσχωρήσαν η Ισπανία και η Ελλάδα, και το 1889 μ.Χ. η Ρουμανία, η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Βενεζουέλα, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, το Σαν Μαρίνο και το παπικό κράτος.

Η ΛΝΕ βασίστηκε στην κυκλοφορία μεταλλικών νομισμάτων και επέβαλε σταθερές ισοτιμίες, αλλά δεν υπήρχε ένα κοινό νόμισμα που να επιτελεί τις λειτουργίες του χρήματος, ούτε και θεσμικό πλαίσιο πειθαρχίας.

Συναλλαγματικές κρίσεις της εποχής, η εγκατάλειψη του διμεταλλισμού και η στροφή στο χρυσό και κυρίως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησαν το 1927 μ.Χ. σε διάλυση της ΛΝΕ. Η Ελλάδα υιοθέτησε τον διμεταλλισμό το 1833 μ.Χ. με την εισαγωγή της δραχμής του Όθωνα και, με στόχο την πρόσβαση στη χρηματαγορά των Παρισίων, το 1867 μ.Χ. υπέγραψε την ΛΝΣ αποδεχόμενη την αρχή του διμεταλλισμού και την ταύτιση της χρυσής δραχμής με το χρυσό γαλλικό φράγκο (ισοτιμία 1:1).

Όμως, διάφορες καταστάσεις άλλοτε καθυστερούσαν τη συμμετοχή στην πράξη, κι άλλοτε η δραχμή έβγαινε από το σύστημα και μόλις τον Μάρτιο του 1910 μ.Χ. εντάχθηκε πλήρως. Η σύνδεσή της με το γαλλικό φράγκο έγινε στην αρχική ισοτιμία 1:1, εγκαινιάζοντας τη “χρυσή εποχή” της δραχμής, που διακόπηκε όμως βίαια το 1914 μ.Χ. (Σοφία Λαζαρέτου, Το Βήμα, 31 Δεκεμβρίου 2000 μ.Χ.).

Το στοίχημα για πολιτική ενοποίηση. Σήμερα υπάρχει τεράστια εμπειρία και κρίσιμοι κοινωνικοί, πολιτικοί και γεωπολιτικοί λόγοι για να πάμε παραπέρα. Η Γερμανία θα εξωθήσει τις καταστάσεις στα άκρα με στόχο την καθυπόταξη της Ευρώπης.

Δεν θα το πετύχει, γιατί οι εφιάλτες του Μπίσμαρκ για αντισυσπειρώσεις είναι ήδη εδώ. Η διάσπαση όμως θέλει σχέδιο και τέχνη, ώστε η γερμανική επιρροή να περιοριστεί καταλυτικά. Η συγκρότηση μιας πολιτικής και νομισματικής ένωσης της Μεσογείου χωρίς την Γερμανία και τους δορυφόρους της είναι εφικτή, ως αρχική κίνηση για μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία.

Αυτή τη φορά πρέπει να προηγηθεί η πολιτική της οικονομίας, παρ’ ότι οι καιροί μοιάζουν να απαιτείται το αντίστροφο. Η “Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ομοσπονδία” με ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα και ένα κρίσιμο ανθρώπινο δυναμικό, φυσικό πλούτο και βιομηχανία θα εξασφαλίσει εξ αρχής την στήριξη των αγορών.

Τα κράτη-μέλη θα διατηρήσουν ένα ανάλογο καθεστώς με εκείνο των αμερικάνικων πολιτειών. Το εγχείρημα μπορεί να ξεκινήσει από τους 11 και να είναι ανοιχτό σε προσχωρήσεις. Έτσι, έγινε και στις ΗΠΑ. Το ζήτημα είναι ποιος μπορεί να αναλάβει ένα τέτοιο εγχείρημα.

Ο Μακρόν δεν είναι ούτε Ντε Γκώλ, ούτε Μιτεράν. Είναι “Ροθτσάιλντ” και άνθρωπος του τραπεζικού κεφαλαίου; Πιθανότατα. Όμως, τέλειωσε το Λύκειο των Ιησουϊτών της Αμιένης. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ και εργάστηκε ως βοηθός σύνταξης για τον Πολ Ρικέρ, Γάλλο προτεστάντη (“Η μνήμη, η ιστορία, η λήθη”).

Έκανε μεταπτυχιακά στις δημόσιες σχέσεις και αποφοίτησε από την ΕΝΑ, την Εθνική Σχολή Διοίκησης. Παντρεύτηκε την καθηγήτριά του, έχει drive και είναι ριζοσπάστης. Αυτά που πέτυχε πολιτικά στη Γαλλία είναι ανατρεπτικά. Απέτυχε στο κοινωνικό πεδίο, αλλά βάζει νερό στο κρασί του. Είναι μάλλον ο πιο μορφωμένος ηγέτης της Ευρώπης. Μπορεί; Ποιος ξέρει, πάντως τα προσόντα τα έχει (https://slpress.gr/politiki/o-igetis-poy-tha-mporoyse-na-anastisei-to-eyropaiko-orama/).

 

Πολλαπλασιαστής της κρίσης τα Αμερικανικά επιτόκια

Η συνεχής αύξηση των αμερικάνικων επιτοκίων από την Federal Reserve προκειμένου να αναχαιτισθεί ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ (8,2%) έχει οδηγήσει στην ενίσχυση του δολαρίου και στην μαζική φυγή κεφαλαίων από την Ευρώπη προς αυτό.

Αυτό, πολιτικά στη διεθνή σκηνή είναι κρίσιμο για τις ΗΠΑ τώρα, γιατί επιβεβαιώνει ακόμη την παντοκρατορία του δολαρίου πάνω στο οποίο στηρίζεται το αμερικάνικο imperium, καθώς πέρα από διεθνές αποθεματικό νόμισμα, λειτουργεί μαζί με τα επιτόκια ως μηχανισμός αφαίμαξης της υπεραξίας των άλλων.

Η ισχύς του δολαρίου, μετά την αποδέσμευσή του από το χρυσό, στηρίχθηκε εν πολλοίς στη συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία (1974 μ.Χ.) για την τιμολόγηση του πετρελαίου σε δολάρια (πετροδολάρια), την σταθερότητα της τιμής του και τη συμμετοχή των ΗΠΑ στην εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών της έναντι της ασφάλειας της χώρας.

Αυτή η συμφωνία οδεύει προς την συνολική κατάργησή της, μερικά χρόνια μετά την εθνικοποίηση των πηγών. Η δε Σαουδική Αραβία ετοιμάζεται για να μπει στο κλαμπ των BRICS και στην τιμολόγηση του πετρελαίου σε γουάν και άλλα νομίσματα, εξέλιξη που θα πλήξει ευθέως το δολάριο. Ακολουθεί κατά πόδας η Τουρκία.

Είναι πια οφθαλμοφανές ότι περί τους BRICS διαμορφώνεται ένας κύκλος μεσαίων και μικρότερων οικονομικών δυνάμεων που βλέπουν την ανάπτυξή τους έξω από τα αμερικανικά και δυτικά συστήματα πληρωμών, αναπτυξιακών πιστώσεων, εμπορικών συμφωνιών, ενεργειακών συμπράξεων με κοινό παρονομαστή την αποδολαριοποίηση των συναλλαγών.

Προς το παρόν όμως, οι αλλεπάλληλες αυξήσεις των επιτοκίων, που ακολουθούν και οι άλλες Κεντρικές Τράπεζες, έχουν προκαλέσει μείζονα σύγχυση και αβεβαιότητα στα χρηματιστήρια γιατί μπορεί να επιταχύνουν την είσοδο της αμερικάνικης και της ευρωπαϊκής οικονομίας σε ύφεση ή ακόμη χειρότερα, σε στασιμοπληθωρισμό.

Εκτιμάται ότι έχουν χαθεί 30 τρισεκατομμύρια δολάρια από την συνολική κεφαλαιοποίηση των χρηματιστηρίων. Αν η τάξη αυτή δεν αναταχθεί, θα αλλάξουν ριζικά οι όροι δανεισμού των επιχειρήσεων αφού η κεφαλαιοποίησή τους θα έχει μειωθεί σε δομικό επίπεδο.

Ήδη έχουμε πτωχεύσεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, κρατικοποιήσεις για να αποφευχθούν πτωχεύσεις στρατηγικών ομίλων, άμεσες ή έμμεσες ενισχύσεις του ιδιωτικού τομέα με πακτωλό δισεκατομμυρίων, ενώ διαφαίνεται πως ξεκινά ένας νέος γύρος συγκέντρωσης κεφαλαίου.

Πριν δυο βδομάδες, ο γνωστός διαχειριστής κεφαλαίων Mark Mobius προειδοποίησε ότι τα επιτόκια θα χρειαστεί εκτοξευθούν στο 9%, αν η FED θέλει να κάνει πραγματική αντιπληθωριστική πολιτική, δεδομένου ότι ο πληθωρισμός τρέχει με 8%.

Υπό την πίεση των καταστάσεων, πριν λίγες μέρες αξιωματούχοι της FED είπαν ορισμένα μισόλογα για να κατευνάσουν τις αγορές, ότι δηλαδή η αύξηση των επιτοκίων πρέπει να γίνεται πιο ήρεμα έτσι να σταθμίζονται οι επιπτώσεις και να μην τρακάρουν στον τοίχο της ύφεσης. Η αγορά ανέβηκε σαν πύραυλος…

Οι ιδεοληψίες τίναξαν στον αέρα την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ. Δεν μπορούμε να ξέρουμε έστω και μια ήπια περεταίρω αύξηση των αμερικάνικων επιτοκίων πως θα επηρεάσει την οικονομία. Ήδη το 10ετές αμερικάνικο ομόλογο έχει σοβαρά προβλήματα.

Τώρα οι αναλυτές βλέπουν να σταματάνε οι αυξήσεις των επιτοκίων της FED στο 5%. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως οι υπερδανεισμένες αμερικάνικες επιχειρήσεις και οι κατέχοντες στεγαστικά δάνεια με υποθήκη θα κληθούν να πληρώσουν αισθητά αυξημένες δόσεις, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Η ταχύτατη άνοδος του δολαρίου έχει προκαλέσει προβλήματα τόσο στην ρευστότητα, όσο και στην τραπεζική χρηματοδότηση και αναμένεται να επηρεάσει αρνητικά τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων, που ήδη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις εξαγωγές και τις πωλήσεις τους γενικά.

Το ευρωπαϊκό δράμα. Αν τα προβλήματα αυτά πιέζουν την Αμερικάνικη οικονομία, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο αυτά έχουν ακόμη πιο έντονο χαρακτήρα. Η Ευρώπη που πληρώνει πολύ ακριβά τις αντιρωσικές κυρώσεις που επιβάλουν οι Αμερικανοί, πληρώνουν πανάκριβα το αμερικάνικο LNG σε δολάρια (!) ενώ το ευρώ διολισθαίνει συνεχώς. Η αύξηση των επιτοκίων της ΕΚΤ κατά 75 μονάδες βάσης στο 2% φρέναρε την διολίσθηση του ευρώ και αποκατέστησε προσωρινά (;) την ισοτιμία με το δολάριο στο ένα προς ένα.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, πρόσφατα βγήκε ο Μπορέλ και τα έριξε στους Αμερικανούς, που λένε μάλιστα ότι δεν μπορούν να δώσουν άλλες ποσότητες LNG γιατί πρέπει να ξαναγεμίσουν τους αποταμιευτήρες τους (μάλλον γιατί κάτι άγριο ετοιμάζεται στην Ουκρανία). Τις προάλλες ήταν η σειρά του Μακρόν να τα πει πιο χοντρά:

«Η Βόρεια Αμερική κάνει επιλογές στην οικονομία της για χάρη της ελκυστικότητας, την οποία σέβομαι, αλλά δημιουργεί διπλά πρότυπα με χαμηλότερες τιμές ενέργειας στο εσωτερικό, ενώ πουλά φυσικό αέριο στην Ευρώπη σε τιμές ρεκόρ» αλλά και ότι «επιτρέπουν την κρατική επιχορήγηση να φτάσει στο 80% σε κάποιους τομείς, ενώ στην Ευρώπη απαγορεύεται». Και αυτό δημιουργεί διπλό στάνταρ, πρόσθεσε, λέγοντας ότι «όλα σχετίζονται με την ειλικρίνεια του διατλαντικού εμπορίου».

Η οικονομική κρίση (ενέργεια, πληθωρισμός, ισοτιμίες, επιτόκια) προκάλεσαν μείζονα πολιτική κρίση στην Βρετανία. Ο νέος πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ έχει να αντιμετωπίζει αυτή την κρίση που μέσα σε λίγες εβδομάδες “έφαγε” την προκάτοχό του Λιζ Τρας και στο επίκεντρο της οποίας κρύβεται ένα κοινωνικό πρόβλημα, τα συνταξιοδοτικά ταμεία που επλήγησαν καίρια από την κατάρρευση της αγοράς των βρετανικών ομολόγων αλλά και τη μόχλευση των παραγώγων LDI (liability driven investing).

Ταυτόχρονα, η στερλίνα διολισθαίνει, τα επιτόκια ανεβαίνουν με τεράστιο κόστος για όσους έχουν δάνεια με υποθήκες, η παραγωγή αγκομαχά και ο πληθωρισμός που έρχεται να υπογραμμίσει την επικείμενη ύφεση, αποτελούν τα βασικά μέτωπα δοκιμασίας της νέας κυβέρνησης. Οι Τόρις βρέθηκαν στο 14%, οι Εργατικοί  ανεβαίνουν και το 60% των Βρετανών έχει μετανιώσει για το Brexit. Αυτό το κρατάμε.

Χωρίς αμφιβολία η οικονομική κρίση ήταν το εφαλτήριο το οποίο ανέδειξε στην κυβέρνηση της Ιταλίας την Τζόρτζα Μελόνι, μια κυβέρνηση της “Νέας δεξιάς” που θα χειριστεί κρίσιμα ζητήματα εκ των οποίων τα περισσότερα σχετίζονται με τις Βρυξέλλες.

Διαφαίνεται ότι η Ιταλία που διεκδικεί τεράστια κονδύλια από το Ταμείο Ανάπτυξης και Ανθεκτικότητας, θα διαχειριστεί με έντονο χαρακτήρα τις σχέσεις με τις Βρυξέλλες, χωρίς όμως να οδηγήσει τις καταστάσεις σε ρήξη.

Αυτό σημαίνει ότι θα βρεθεί απέναντι το γερμανικό dictat στα Ευρωπαϊκά πράγματα. Κι αυτό θα κρίνει πολλά για τις πολιτικές και τις θέσεις κλειδιά στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε στη Ρώμη ο Μακρόν για μια “τυχαία” επαφή με την Μελόνι… Κι αυτό το κρατάμε.

Δέκα χρόνια δυστοπία; Αλλά πίσω από όλα αυτά κρύβεται η αμηχανία και η αδυναμία ανατροπής αυτής της κατάστασης από τους δυτικούς μηχανισμούς ή τα σκληρά συστήματα ισχύος που, υπό το πρόσχημα να μην θιγούν οι “αγορές” το enfant gâté του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας, οδηγούν τις δυτικές κοινωνίες σε μια δεκαετή τουλάχιστον δυστοπία.

Γιατί όλες οι σοβαρές αναλύσεις βλέπουν αποκατάσταση μιας νέας ισορροπίας τιμών σε μία δεκαετία. Κι αυτό με ούριο άνεμο, κάτι που τα διεθνή γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δελτία φαινομένων δεν προβλέπουν.

Η αναδιάταξη της παγκόσμιας τάξης που είχε ξεκινήσει με το blockchain και την 4η Βιομηχανική Επανάσταση και επιταχύνθηκε με την πανδημία του Covid-19 και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με τα επακόλουθά της, έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα.

Αυτό που επιχειρείται να ανατραπεί είναι ο οικονομικός, πολιτικός και πολιτισμικός ρόλος της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν να αντιμετωπίσουν δομικά εσωτερικά ζητήματα, μείζονα οικονομικά και στρατηγικά γεωπολιτικά.

Ο βασικός ανταγωνιστής τους η Κίνα έχει εισέλθει πλέον σε μια φάση τεχνολογικής αυτονομίας, ενώ η οικονομία της στρέφεται στην εσωτερική ανάπτυξη που θα υποκαταστήσει σε κρίσιμο βαθμό τις εξαγωγές της αν χρειασθεί από τις διεθνείς συνθήκες.

Τα πουτινικά ιδεολογήματα για ολοκλήρωση της αποαποικιοποίησης των οικονομιών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κόσμου από το δολάριο και τις ΗΠΑ δεν πέφτουν στο κενό. Οι Αμερικάνικοι κανόνες, όπως έχουν επιβληθεί μέσα από διεθνείς οργανισμούς και συνθήκες,  δεν ευνοούν την νέα χειραφέτηση των εθνών και αυτό το ξέρουν στην Ουάσιγκτον. Ίσως το δίπολο του περασμένου Αιώνα φιλελεύθερες δημοκρατίες-κομμουνιστικό μπλοκ να μεταλλάσσεται σε ένα νέο, δυτικό-αντιδυτικό ή σε μία αναβαθμισμένη πολυπολικότητα (https://slpress.gr/oikonomia/pollaplasiastis-tis-krisis-ta-amerikanika-epitokia/).