ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1830 ΚΑΙ ΤΟΥ 1848 ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1830 ΚΑΙ ΤΟΥ 1848 ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, μετά την οριστική πτώση του Μεγάλου Ναπολέοντα το 1815, εγκαθιδρύθηκε στην Γαλλία, για άλλη μία φορά το παλαιό μοναρχικό καθεστώς, υπό την δυναστεία των Βουρβόνων, με βασιλιά τον αδερφό του καρατομημένου Λουδοβίκου ΙΣΤ’ (16^ου), τον Λουδοβίκο τον ΙΖ (18^ο).

Ο νέος βασιλιάς, παραχώρησε σύνταγμα στον λαό, το οποίο περιέσωσε κάποια από τα επιτεύγματα της Γαλλικής Επανάστασης, ενώ ταυτόχρονα, προσπάθησε να περιορίσει τις αντεκδικήσεις των μοναρχικών στους δημοκρατικούς αντιπάλους τους.

Οι φιλοβασιλικοί οπαδοί του Λουδοβλικου, κατάφεραν να κερδίσουν την πλειοψηφία στις  εκλογές, οι οποίες διενεργήθηκαν στην χώρα, και μέσω αυτής προσπάθησαν να επαναφέρουν το παλαιό κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό καθεστώς, που ίσχυε στην χώρα, πριν την εκδήλωση της Γαλλική Επανάστασης (δηλαδή, της απόλυτης οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των ευγενών).

Αλλά, στην προσπάθεια τους αυτή, συνάντησαν την αντίσταση, τόσο της πλειοψηφίας του Γαλλικού λαού, ακόμα και του ίδιου του βασιλιά, ο οποίος προσπαθούσε να κρατήσει στην μέση οδό, μεταξύ των δημοκρατικών και των βοναπαρτιστών αφενός, και των υπερσυντηρητικών και φιλοβασιλικών, αφετέρου.

Ο Λουδοβίκος, κατά την διάρκεια της βασιλείας του, συνάντησε σφοδρή αντίσταση από τους υπερσυντηρητικούς, οι οποίοι είχαν για ηγέτη, τον ίδιο τον αδερφό του βασιλιά, τον κόμη του Αρτουά, και μελλοντικό βασιλιά, Κάρολο τον Ι’.

Η δολοφονία δε, του δούκα ντε Μπερρύ, τον Φεβρουάριο του 1820, «βοήθησε» στην επικράτηση των ακραίων μοναρχικών  στην εξουσία της Γαλλίας. Αυτοί, επέβαλαν νέα υπερσυντηρητική πολιτική στην χώρα, εισάγοντας μεταξύ άλλων, νέων αυταρχικών νόμων,  «Περί της Γενικής Ασφαλείας και Περί του Τύπου».

Ο Λουδοβίκος ο ΙΖ, πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1824 και τον διαδέχτηκε ο αδελφός του, ο Κάρολος ο Ι΄.

Αυτός, αφού στέφθηκε με μεγάλη επισημότητα στον Καθεδρικό ναό του Ρενς, στις 28 Μαΐου 1825, προχώρησε στην έκδοση διατάξεων, σύμφωνα με τις οποίες, θα δινόταν οικονομικές αποζημιώσεις, για τις περιουσίες που είχαν κατασχεθεί από την Επανάσταση του 1789.

Αυτές, θα έπρεπε να καταβληθούν σε οποιονδήποτε, ευγενή ή μη-ευγενή, που είχε χαρακτηριστεί «εχθρός της Επανάστασης». Η πολιτική αυτή, ήταν μία καθαρή προσπάθεια, του ίδιου και των φιλομοναρχικών οπαδών του, να ανακτήσουν οι αριστοκράτες, όλη τους την περιουσία, η οποία είχε επί Γαλλικής Επανάστασης και Μεγάλου Ναπολέοντα, διαμοιραστεί σε μεγάλο μέρος του Γαλλικού λαού.

Όμως στις 12 Απριλίου, η Βουλή των Αντιπροσώπων, απέρριψε κατηγορηματικά την πρόταση της κυβέρνησης, να αλλάξει τους νόμους κληρονομικότητας των περιουσιών. Η δημοτικότητα της Βουλής των Λόρδων και της Βουλής των Αντιπροσώπων εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η δημοτικότητα του βασιλιά και της κυβέρνησής του Καρόλου, έπεσε.

Σε απάντηση, η κυβέρνηση του Καρόλου Ι΄, εισήγαγε στην Βουλή των Αντιπροσώπων πρόταση νόμου,  για σύσφιξη της λογοκρισίας, ιδίως σε σχέση με τις εφημερίδες. Η Βουλή, από την πλευρά της, αντιτάχθηκε τόσο βίαια που η ταπεινωμένη κυβέρνηση, δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να αποσύρει τις προτάσεις της.

Στις 17 Μαρτίου 1830, η πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, έκανε την Διακήρυξη των 221 (πρόταση μομφής), εναντίον του βασιλιά και της κυβέρνησης του Πολινιάκ. Την επόμενη μέρα, ο Κάρολος διέλυσε το κοινοβούλιο, και στην συνέχεια θορύβησε την αντιπολίτευση των Βουρβόνων, καθυστερώντας τις εκλογές για δύο μήνες.

Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, οι φιλελεύθεροι υπερασπίστηκαν τους «221» ως δημοφιλείς ήρωες, ενώ η κυβέρνηση αγωνίστηκε να κερδίσει υποστήριξη σε όλη την χώρα, καθώς νομάρχες σκορπίζονταν γύρω από τα διαμερίσματα της Γαλλίας.

Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι φιλελεύθεροι απέκτησαν συντριπτική πλειοψηφία, ανατρέποντας έτσι την φιλοβασιλική κυβέρνηση. Τότε, ο βασιλιάς, την Κυριακή 25 Ιουλίου του 1830, διέλυσε την Εθνική Φρουρά του Παρισιού και υπέγραψε τα Ιουλιανά Διατάγματα.

Αυτά, μεταξύ άλλων μέτρων, ανέστειλαν την ελευθερία του Τύπου, διέλυαν τη νεοεκλεγείσα Βουλή των Αντιπροσώπων και απέκλειαν την εμπορική μεσαία τάξη από μελλοντικές εκλογές.

Ως αποτέλεσμα των δράσεων αυτών του Γάλλου μονάρχη, την Τρίτη, 27 Ιουλίου του 1839, ξεκίνησε η επανάσταση, που επέφερε και το οριστικό τέλος της μοναρχίας των Βουρβόνων.

Ο Κάρολος παραιτήθηκε υπέρ του ανήλικου εγγονού του, κόμη του Σαμπόρ, μετά και από την ταυτόχρονη παραίτηση του μεγαλύτερου γιου του και κατέφυγε στην Αγγλία.

Ο εγγονός του βασίλευσε μόνο 7 μέρες και στην συνέχεια το Κοινοβούλιο ανακήρυξε βασιλιά τον μακρινό ξάδελφο του, Λουδοβίκο Φίλιππο, από τον οίκο της Ορλεάνης.

Ο νέος βασιλιάς, ο Λουδοβίκος Φίλιππος, ευρύτερα γνωστός ως δημιουργός του διάσημου μουσείου των Βερσαλλιών (1837), προσπάθησε αρχικά να επιτύχει την συμφιλίωση τον λαό και να σταθεροποιήσει την θέση του.

Κράτησε δε στην αρχή, ένα σχετικά χαμηλό και μετριοπαθές προφίλ, προσπαθώντας να φαίνεται προσιτός στον λαό, ενώ παράλληλα απέφυγε τις μεθόδους μεγαλειωδών εμφανίσεων των προγενεστέρων του.

Στηρίχτηκε στην μεσαία τάξη και έγινε αρχικά πάρα πολύ αγαπητός στον λαό. Σταδιακά όμως, η πίεση της παλαιάς αριστοκρατίας, τον «ανάγκασε» στην συνέχεια, να αλλάξει αυτή του την πολιτική, εγκαταλείποντας παράλληλα και την μεσαία τάξη, στην οποία μέχρι τότε στηριζόταν.

Επιπλέον, άρχισε να εφαρμόζει όλο και πιο αυταρχικές πολιτικές, ενώ ευνόησε ιδιαίτερα, τους πλουσίους, τους ευγενείς, τους μεγαλέμπορους και ιδιαίτερα τους τραπεζίτες.

Το 1847, σημειώθηκε επιπλέον, μία πανευρωπαϊκή και εκτενής οικονομική κρίση, η οποία «χτύπησε» και την Γαλλία (ως αποτέλεσμα και της οικονομικής πολιτικής του ίδιου του Λουδοβίκου Φίλιππου).

Λόγω αυτής, τον επόμενο χρόνο, στο Παρίσι ξέσπασε επαναστατικό κίνημα εναντίον του βασιλιά, ενώ το ίδιο έτος, πολλά επαναστατικά κινήματα εκδηλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη (γνωστά ως η «Άνοιξη των Εθνών», «Άνοιξη των Λαών» ή «Έτος της Επανάστασης»), ενάντια σε όλα σχεδόν τα βασιλικά καθεστώτα της Ηπείρου.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1848, ο ξαφνιασμένος από την επανάσταση Λουδοβίκος, παραιτήθηκε από τον θρόνο και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου και πέθανε δύο χρόνια αργότερα.

Στην Γαλλία, εγκαθιδρύθηκε η Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία. Οι βασιλόφρονες και οι βοναπαρτιστές, οι οποίοι κέρδισαν την πλειοψηφία στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν, εξέλεξαν πρόεδρο της δημοκρατίας, τον πρίγκηπα Λουδοβίκο Ναπολεόντα, ανιψιό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη (γνωστό Βοναπαρτιστή και εθνικιστή), για να εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους.

Η θητεία του ήταν τετραετής, χωρίς την δυνατότητα επανεκλογής. Όμως, λίγο πριν την παρέλευση της τετραετίας το 1852, ο Λουδοβίκος Ναπολέων, ζήτησε από το νομοθετικό σώμα τροποποίηση του ισχύοντος νόμου, ώστε να μπορεί να επανεκλεγεί. 

Με την αρνητική απάντηση όμως του σώματος, το διέλυσε στις 2 Δεκεμβρίου 1851 με πραξικόπημα και αυτοανακυρήχθηκε αυτοκράτορας.

Επίσης, στις 2 Δεκεμβρίου του 1852, με νέα έκκληση στο λαό, πέτυχε να συγκεντρώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ψήφων, σε δημοψήφισμα που διενεγήρθη, όπου και πέτυχε να «πάρει» την έγκριση του Γαλλικού λαού, για την ανασύσταση  της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, γνωστής πια με το όνομα «Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία».

Το ίδιο περίπου σκηνικό, φαίνεται να διενεργείται και στην σύγχρονη Γαλλία. Εκεί, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την οριστική λήξη της προεδρικής θητείας του στρατηγού Ντε Γκωλ και το οριστικό πέρας του Ψυχρού Πολέμου, εγκαθιδρύθηκε στην χώρα δικομματισμός (Σοσιαλιστών και δεξιάς), ο οποίος προσπάθησε να επαναφέρει την χώρα, στο παλαιό, προ του Ψυχρού Πολέμου, κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς.

Όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν το έτος 1989, δεξιές ή αριστερές (π.χ. του Μιτεράν, του Σιράκ, του Σαρκοζί και του Ολάντ), προχώρησαν όπως και σε   πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, στην κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων (π.χ. προωθήσαν τις απολύσεις, την «ελαστικότητα εργασίας, όπως και την μείωση μισθών και συντάξεων).

Παράλληλα,  με έκτακτα διατάγματα, περιόρισαν τα πολιτικά δικαιώματα του Γαλλικού λαού, ενώ πήραν πολλά μετρά υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, στις οποίες μείωσαν τους φόρους, ενώ παράλληλα αύξησαν αυτούς που πλήρωνε, ο απλός λαός.

Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, μιας και όπως είναι ευρύτερα γνωστό, οι τραπεζίτες και μεγαλοβιομήχανοι, είναι αυτοί που με τα χρήματα τους, «προωθούν» και ανεβάζουν στην εξουσία, σχεδόν κάθε πολιτικό στην Γαλλία.

Οι «εξεγέρσεις» ισλαμιστών λαθρομεταναστών στην χώρα το 2005, μαζί με τις τρομοκρατικές ενέργειες που συνέβησαν στην Γαλλία τα επόμενα χρόνια, έδωσαν στους κυβερνώντες την δυνατότητα να «περάσουν» τρομοκρατικούς νόμους, οι οποίοι εισήγαγαν μεταξύ άλλων, νέους αυταρχικούς νόμους, για την Ασφαλείας και για τον Τύπο. Παράλληλα, από το 2016, ισχύει και στρατιωτικός νόμος στην χώρα αυτή.

Όλα τα μέτρα αυτά, οδήγησαν στην πτώση της δημοτικότητας των κυβερνήσεων αυτών (σοσιαλιστών-γκωλικών δεξιών), ενώ αντίθετα, των ακραίων για τους εχθρούς τους, κόμματων της αντιπολίτευσης (π.χ. της ακροδεξιάς Λεπέν και του ακροαριστερού Μέλανσον) εκτινάχθηκε στα ύψη.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, που ξεκίνησε από το 2008 στις ΗΠΑ (με την κατάρρευση της Lehman Brothers), επεκτάθηκε από το 2010, στην Ευρώπη, αλλά και στην Γαλλία.

Αυτή, σε συνδυασμό με την λαθρομεταναστευτική κρίση, που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2015 στην ΕΕ, βοήθησε ακόμα περισσότερο τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στην αύξηση της δημοτικότητας και των ψηφοφόρων τους, σε όλες τις εκλογές που ακολούθησαν (από το 2012 και μετά).

Έτσι, στις πλέον πρόσφατες και πιο αμφιλεγόμενες προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Γαλλία, είχαμε την ανάδειξη στον προεδρικό θώκο, με πλήρη μάλιστα πλειοψηφία (http://www.newsbeast.gr/world/arthro/2736554/to-teliko-apotelesma-ton-eklogon-sti-gallia-με την μεγαλύτερη αποχή σε γαλλικές εκλογές, συνολικά, άνω του 55%), του σχεδόν άγνωστου μέχρι χθες, νεοεμφανιζόμενου υποψήφιου και τραπεζίτη, Εμμανουέλ Μακρόν.

Αυτός, που είναι ο νεότερος πρόεδρος που κατέλαβε την εξουσία στην χώρα (μαζί με τον Μεγάλο Ναπολέοντα), υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει μα να επιτύχει την συμφιλίωση τον λαό, ενώ παράλληλα προσπαθεί να σταθεροποιήσει την θέση του.

Κρατάει για την ώρα, ένα σχετικά χαμηλό και μετριοπαθές προφίλ, προσπαθώντας να φαίνεται προσιτός στον λαό (ως κάτι το καινούργιο), ενώ παράλληλα επέλεξε, αν και ανεξάρτητος σοσιαλιστής θεωρητικά ο ίδιος, δεξιό πρωθυπουργό.

Αυτό το έκανε θέλοντας να δείξει, ότι είναι ένας υποψήφιος για όλους τους ψηφοφόρους, πέρα από το δίπολο του δικομματισμού, δεξιάς και την αριστεράς, χωρίς πολιτικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς.

Φαίνεται, ότι πολλοί Γάλλοι ψηφοφόροι τον πίστεψαν και του έδωσαν την πλειοψηφία, καταποντίζοντας τα παραδοσιακά κόμματα, ειδικά αυτά, της δεξιάς και των σοσιαλιστών (οι οποίοι, έπαθαν μάλιστα, εκλογική πανωλεθρία).

Έτσι, φαίνεται πως κατέρρευσε οριστικά ο παλαιός δικομματισμός στην χώρα αυτή, μέσω μιας νέας «εκλογικής Επανάστασης». Παράλληλα, ο Μακρόν, απέφυγε τις μεθόδους μεγαλειωδών εμφανίσεων των προγενεστέρων του.

Όμως, το γνωστό σχέδιο του, να εφαρμόσει το ακραία νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα του (με μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, άρση μονιμότητας των δημοσίων υπάλληλων, φοροαπαλλαγές στις τράπεζες και τις βιομηχανίες κ.λ.π.), μαζί με την πρόθεση του να «ανοίξει» τις πύλες της χωράς, σε περισσοτέρους λαθρομετανάστες, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις στους Γάλλους πολίτες.

Αν κανείς συνυπολογίσει και την συμμαχία του Μακρόν με την Γερμανία της Μέρκελ, η οποία στρέφεται ανοιχτά πια κατά της Ρωσίας (http://www.liberal.gr/arthro/146190/amyna--diplomatia/2017/giati-i-germania-apofasise-tin-auxisi-ton-amuntikon-tis-dapanon--.html), ακόμα και στον στρατιωτικό τομέα, αυτό δείχνει το τεράστιο μέγεθος του κινδύνου (ακόμα και αφανισμού), που μπορεί να φέρει η εξωτερική πολιτική του στην Γαλλία.

(Την ίδια στιγμή η Γερμανία, δεν διστάζει να κατασκοπεύει, ακόμα και τις ΗΠΑ-http://www.defence-point.gr/news/?p=179918 ).

Όλα αυτά πιθανόν, θα έχουν ως τελική συνέπεια, από «πολύ αγαπητός» πρόεδρος του γαλλικού λαού, ο Μακρόν να χάσει οριστικά την δημοτικότητα σε αυτόν.

Με πιθανό τελικό αποτέλεσμα, εν μέσω της παγκόσμιας και εκτενής οικονομικής κρίσης, η οποία «χτύπα» ακόμα και την Γαλλία (ως αποτέλεσμα και της οικονομικής πολιτικής όλων των μέχρι τώρα Γάλλων προέδρων), στην χώρα αυτή, να  ξεσπάσει επαναστατικό κίνημα εναντίον του, όπως έγινε παλαιότερα με τον όμοιο με αυτόν στους τρόπους και τα μυαλά, βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο.

(Είναι δε πιθανό, πολλά επαναστατικά κινήματα να εκδηλωθούν σε όλη την Ευρώπη, ενάντια στα υπάρχοντα πολιτικά καθεστώτα, μιας και παντού κυριαρχούν παρόμοιες απελπιστικές συνθήκες, όπως ακριβώς έγινε με τις λεγόμενες «Επαναστάσεις του 1848»- https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1848).

Τι θα ακολουθήσει στην χώρα αυτή, μετά από μια τέτοια πιθανή εξέλιξη (αλλά και στην υπόλοιπη ΕΕ); Χάος, εμφύλιος, «επαναστατικό καθεστώς», άνοδος ενός εθνικιστή στην εξουσία της χώρας, σαν τον Λουδοβίκο Ναπολεόντα, κάποια από αυτά, όλα αυτά, ή συνδυασμός όλων των παραπάνω; Ίδωμεν.

Το μόνο βέβαιο είναι, ότι πλησιάζουν σκοτεινοί καιροί στην Ευρώπη και την χώρα μας, και μόνο αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, θα αποφύγουμε όλες τις πιθανές επικίνδυνες για τον τόπο μας, πολιτικές (και όχι μόνο) καταστάσεις, που μπορεί να προκύψουν.