ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την περίοδο της αρχαιότητας στην Ελλάδα, δημιουργήθηκαν «συσσωματώσεις πόλεων» (ομοσπονδίες δηλαδή, αρκετών πόλεων-κρατών μεταξύ τους), οι οποίες, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της χώρας.

Οι σημαντικότερες, ήταν αυτές της Αχαϊκής Συμπολιτείας, της Αιτωλικής Συμπολιτείας, καθώς και το Πανελλήνιο Συνέδριο, γνωστότερο ευρύτερα ως «Συνέδριο της Κορίνθου».

Η Αχαϊκή Συμπολιτεία, ιδρύθηκε το 280 π.Χ. από τις πόλεις της Αχαΐας, και βάση της αποτέλεσε, μια παλαιότερη ομοσπονδία,του 5ου αιώνα π.Χ. Το πρώτο κοινό των αχαϊκών πόλεων, αποτελούνταν από δώδεκα πόλεις και είχε συνομοσπονδιακό χαρακτήρα.

Τα μέλη του, συνεδρίαζαν ανά τακτικά χρονικά διαστήματα, στο ιερό του Διός Ομαγυρίου, όπου έλυναν τις έριδες και ρύθμιζαν τα κοινά συμφέροντά τους.

Το κοινό αυτό, ήταν γενικά ένα αδύναμο κράτος, το οποίο δεν έπαιξε κανένα σπουδαίο ρόλο στις μέχρι τότε Ελληνικές υποθέσεις, ενώ με το τέλος του Λαμιακού πολέμου (323 π.Χ. – 322 π.Χ.), διαλύθηκε οριστικά.

Όμως, το έτος 280 π.Χ., άρχισε σταδιακά να δημιουργείται, μία νέα ομοσπονδία αχαϊκών πόλεων, κατά μίμηση της γειτονικής Αιτωλικής Συμπολιτείας. Αρχικά, είχε λίγα κράτη-μέλη (Δύμη και Πάτραι), αλλά σύντομα, ο αριθμός τους αυξήθηκε σημαντικά (Τριταία, Φαραί, Αίγιο, Βούρα, Κερύνεια, Πελλήνη, Αιγείρα και Λεόντιο).

Στην ομοσπονδία αυτή, πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο, σύνοδος στο Αίγιο, όπου καθορίζονταν τα κοινά ζητήματα.

Η εκτελεστική εξουσία, είχε αρχικά ανατεθεί σε δύο στρατηγούς και έναν γραμματέα, αλλά από το 253 π.Χ., αυτή άλλαξε και αποτελούταν, από έναν στρατηγό, έναν πολιτειακό άρχοντα, τον ίππαρχο καθώς και ένα ναύαρχο.

Ο στρατηγός πλαισιωνόταν από ένα συμβούλιο δέκα ανδρών, των «δημιουργών», που αντιπροσώπευαν τις δέκα αρχικές ομόσπονδες πόλεις. Οι δημιουργοί αποκαλούνταν και «συνάρχοντες» ή «πρόβουλοι».

 

Για κάποιους ιστορικούς το διοικητικό σύστημα της Συμπολιτείας ήταν ένα από τα πρώιμα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα, όπου οι αποφάσεις παίρνονταν δια αντιπροσώπων των πόλεων στην κεντρική συνέλευση.

Το συμβούλιο των δέκα δημιουργών, προέρχονταν σχεδόν πάντα για λόγους παράδοσης και πρωτοκαθεδρίας, από πολίτες των δέκα πρώτων αχαϊκών πόλεων που πρωτοσχημάτισαν το Κοινό.

(Τον σημαντικότερο δε ρόλο στο κοινό, έπαιζε η πόλη της Μεγαλόπολης, ενώ τα νεοεισερχόμενα μέλη σε αυτό, εκπροσωπούνταν μόνο από τους δέκα δημιουργούς των ιδρυτικών πόλεων-κρατών, και δεν είχαν το δικαίωμα να εκλέξουν δικούς τους).

Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί παράλληλα, ότι στο κοινό των Αχαιών, διεξαγόταν συχνά, έντονες οχλοκρατικές συνεδριάσεις, λόγω του μεγάλου αριθμού των παραβρισκόμενων σε αυτό, συνέδρων.

(Γενικά η Αχαϊκή Συμπολιτεία, είχε ένα ολιγαρχικό, μη αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπου την ηγεσία και τον πλούτο του, μονοπωλούσαν οι πλούσιες αριστοκρατικές τάξεις, ενώ δεν υπήρχε καμία απολύτως αντιπροσώπευση ή σύστημα εκλογής αξιωματούχων από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα).

Αρχικά, η Αχαϊκή Συμπολιτεία, ήταν σύμμαχος και μέλος της Πανελλήνιας συμμαχίας που είχε ιδρύσει ο Αντίγονος Γονατάς. Σύντομα όμως, υπό την ηγεσία του Άρατου του Σικυώνιου, ο οποίος  εκθρόνισε τον τύραννο Νικοκλή από την πόλη το 251 π.Χ., και την ενέταξε στην ένωση της Αχαϊκής Συμπολιτείας, η κατάσταση αυτή άλλαξε.

Αυτός, εκμεταλλευόμενος την εξασθένιση των Μακεδόνων, επέκτεινε την Συμπολιτεία, πέρα από την αρχική αχαϊκή ενδοχώρα της (καταλαμβάνοντας διαδοχικά τα Μέγαρα, την Τροιζήνα, την Επίδαυρος τις Κλεωνές), και στο τέλος αυτή κατέληξε να περιλαμβάνει τις περισσότερες από τις βόρειες πολιτείες της Πελοποννήσου.

Στην συνέχεια, εκμεταλλευόμενος ο Άρατος περί το 230 π.Χ., τις συγκρούσεις Μακεδόνων και Αιτωλών και την αποχώρηση των Μακεδόνων από την Πελοπόννησο, εξαναγκάζει τους τυράννους των πόλεων της Ερμιόνης, του Φλιούντος, και του Άργους, να προσχωρήσουν στην Αχαϊκή Συμπολιτεία.

Την ίδια περίοδο η Σπάρτη, υπό τον μεταρρυθμιστή βασιλιά της, τον Κλεομένη τον Γ’, είχε σημειώσει αρκετές νίκες εναντίον της Αχαϊκής Συμπολιτείας, και για άλλη μια φορά, κόντευε να κυριαρχήσει και πάλι σε όλη σχεδόν στην Πελοπόννησο. Παράλληλα, αρκετά από τα μέλη της Αχαϊκής Συμπολιτείας, άρχισαν να την εγκαταλείπουν.

Ο Άρατος αναγκάστηκε να καλέσει σε βοήθεια τον Μακεδόνα βασιλιά, Αντίγονο τον Γ', τον Δώσωνα, υποσχόμενος την εκ νέου παραχώρηση της Ακροκορίνθου και την πληρωμή των εξόδων της εκστρατείας του. 

Αυτός, πραγματικά εισέβαλε στην Πελοπόννησο, και νίκησε οριστικά τον βασιλιά Κλεομένη, στην αποφασιστική μάχη της Σελλασίας, ενώ αποκατέστησε με την νίκη του αυτή, τον μακεδονικό έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής.

Από το 220 π.Χ. έως το 217 π.Χ., η Αχαϊκή Συμπολιτεία ενεπλάκη σε πόλεμο με την Αιτωλική Συμπολιτεία, τον οποίο κέρδισε με την βοήθεια του βασιλιά των Μακεδόνων, Φίλιππου του Ε’.

Ο νέος ηγέτης της Συμπολιτείας, ο Φιλοποίμην ο Μεγαλοπολίτης κατάφερε, μετά από πολλές μάχες και πολέμους, να εντάξει ακόμα και την Σπάρτη στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, κατορθώνοντας προσωρινά, να ενώσει σχεδόν όλη την Πελοπόννησο, υπό την ηγεσία του.

Παράλληλα, αναδιοργάνωσε το στρατό της Αχαϊκής Συμπολιτείας και την μετέτρεψε σε υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη. Πολέμησε σε όλη την διάρκεια της ηγεσίας του, με τους Αιτωλούς, τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους.

Τελικά, αιχμαλωτίσθηκε σε μάχη έναντι των Μεσσηνίων και πέθανε, όταν τον ανάγκασαν να πιει δηλητήριο.

Στην συνέχεια, κατά την διάρκεια του Γ’ Μακεδονικού Πόλεμου (171 - 168 π.Χ.), εκλεκτοί πολίτες της Συμπολιτείας, κρατήθηκαν ως όμηροι στην Ρώμη, με την κατηγορία της συνεργασίας με τον βασιλιά της Μακεδονίας, Περσέα.

Ανάμεσα τους και ο γνωστός ιστορικός Πολύβιος, όπως και οι επίσης Μεγαλοπολίτες μετέπειτα στρατηγοί, Κριτόλαος και Δίαιος. Μόλις μετά από 17 έτη, το 151 π.Χ. επέστρεψαν, οι 300 περίπου εναπομείναντες εν ζωή τότε, Αχαιοί όμηροι, στην πατρίδα τους.

(Το μίσος των πατριωτών στρατηγών, Κριτόλαου και του Διαίου, για τα βασανίστρια που υπέστησαν από την Ρώμη, καθώς και για τον θάνατο των συμπολιτών τους, αλλά και για την βάναυση κατάκτηση των Ελληνικών κρατών, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην τελική σύγκρουση της Αχαϊκής Συμπολιτείας, με τους Ρωμαίους).

Το 150 π.Χ., διαδέχεται τον Δαμόκριτο, ως στρατηγό, ο Δίαιος (ένας των τριακοσίων ομήρων).

Λίγο αργότερα, σε σύνοδο της Συμπολιτείας στην Κόρινθο, προσέρχεται ο Ρωμαίος πρέσβης, Αυρήλιος Ορέστης, που αξιώνει για λογαριασμό της Ρώμης, ότι είναι δίκαιο όχι μόνο η Σπάρτη, αλλά και η Κόρινθος, το Άργος, η Ηράκλεια προς Οίτη και ο αρκαδικός Ορχομενός να αποσπαστούν από την Συμπολιτεία.

Οι Ρωμαίοι πρέσβεις, περιυβρίστηκαν για αυτήν τους την απαίτηση, από τους εξοργισμένους συνέδρους, ενώ άκαρπη απήλθε και μία επόμενη πρεσβεία από την Ρώμη. 

Ταυτόχρονα, ο νέος στρατηγός Κριτόλαος (επίσης ένας των τριακοσίων ομήρων), παρασκευάστηκε εντός του 146 π.Χ. και κήρυξε πόλεμο κατά της Σπάρτης (με συμμάχους της τους Ρωμαίους), με συμμάχους του, τους Βοιωτούς και τους Χαλκιδαίους, πολιορκώντας την Ηράκλεια, που είχε αποστατήσει, αμέσως μετά την διακήρυξη του Ορέστη.

Ο Ρωμαίος στρατηγός Μέτελλος, κατήλθε χωρίς να περιμένει ενισχύσεις και συνέτριψε στην μάχη της Σκάρφειας, τον απροετοίμαστο στρατό του Κριτόλαου, ο οποίος σκοτώθηκε στην μάχη.

Ακολούθησε η ήττα στην Λευκόπετρα της Κορίνθου, του επόμενου στρατηγού, του Δίαιου (που ακολουθούσε, όπως και ο Κριτόλαος πριν από αυτόν, έντονα αντιρωμαϊκή πολιτική), από τον Λεύκιο Μόμμιο, η καταστροφή της Κορίνθου που έμεινε έρημη για εκατό περίπου χρόνια και η οριστική διάλυση της Αχαϊκής Συμπολιτείας.

Ο Δίαιος κατέφυγε στην πατρίδα του, την Μεγαλόπολη, όπου σκότωσε την γυναίκα του και στην συνέχεια αυτοκτόνησε και ο ίδιος.

Η δεύτερη πιο σημαντική ομοσπονδία στην Αρχαία Ελλάδα, ήταν αυτή της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Αυτή, δημιουργήθηκε από την σύναψη πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας των πόλεων-κρατών της Αιτωλίας στην κεντρική Ελλάδα, λίγο πριν το 338 π.Χ. Πρωτεύουσα της, είχε το Θέρμο.

Το 323 π.Χ., μετά το θάνατο το Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Αιτωλοί, εξεγείρονται εναντίον των Μακεδόνων και κερδίζουν ξανά την ανεξαρτησία τους.

Το 300 π.Χ., βγήκαν νικητές στον λεγόμενο «Αμφικτιονικό πόλεμο», όταν οι υπόλοιποι Έλληνες τους κήρυξαν πόλεμο, επειδή κατέλαβαν το πεδίο του Κιρραίου Απόλλωνα στους Δελφούς.

Το 279 π.Χ., κέρδισαν το σεβασμό των υπολοίπων Ελλήνων, μετά τη νίκη τους και την επιτυχημένη υπεράσπιση του Μαντείου των Δελφών απέναντι στην Γαλατική εισβολή (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd/), και σαν ανταμοιβή, απέκτησαν το δικαίωμα να γίνουν μέλη της Δελφικής Αμφικτιονίας.

Κύρια χαρακτηριστικά της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ήταν η Ισοπολιτεία και η ταυτόχρονη Αυτονομία των μελών της. Η δημιουργία της ομοσπονδίας πιστεύεται πως έλαβε χώρα περί το 367 π.Χ. και εδραιώθηκε ως αντίπαλος πόλος, κυρίως απέναντι στη Μακεδονία, καθώς επίσης την Αχαϊκή Συμπολιτεία και τις λοιπές πόλεις-κράτη της ηπειρωτικής Ελλάδας. 

Κατά τον Β' Συμμαχικό πόλεμο (220 π.Χ. - 217 π.Χ.) οι Αιτωλοί επιτέθηκαν εναντίον της Αχαϊκής Συμπολιτείας, έχοντας την υποστήριξη της Σπάρτης και της Κυδωνίας, αλλά στο τέλος ηττήθηκαν, λόγω της συμμαχίας των Αιτωλών με τον βασιλιά της Μακεδονίας, τον Φίλιππο τον Ε'.

Στον Πρώτο Μακεδονικό Πόλεμο (215 - 205 π.Χ.) οι Αιτωλοί συμμαχούν για πρώτη φορά με τους Ρωμαίους εναντίον των Μακεδόνων, αλλά ηττήθηκαν ξανά, από τον Φίλιππο τον Ε'.

Αλλά και στον Δεύτερο Μακεδονικό Πόλεμο (200 - 196 π.Χ.), η Αιτωλική Συμπολιτεία συντάσσεται και πάλι με την Ρώμη εναντίον του Φιλίππου του Ε'. Μετά δε την ήττα του, οι Αιτωλοί έμειναν δυσαρεστημένοι, καθώς δεν έλαβαν περιοχές που διεκδικούσαν από τους ηττημένους, οι οποίες στο παρελθόν, τους ανήκαν.

Μετά και την αποτυχία διπλωματικής αποστολής των Αιτωλών στην Ρώμη, η Συμπολιτεία τους, αποφάσισε να αντιταχθεί στους Ρωμαίους. Έτσι, στράφηκε στον Αντίοχο Γ' τον Μέγα, ηγεμόνα των Σελευκιδών.

Πραγματικά, το 192 π.Χ., ο Αντίοχος έφτασε στην ηπειρωτική Ελλάδα, συμπαρασύροντας στο στρατόπεδό του κι άλλες πόλεις. Την επόμενη χρονιά όμως, οι Ρωμαίοι νικούν τον Αντίοχο στις Θερμοπύλες και εκείνος αναγκάστηκε να καταφύγει στα Ασιατικά εδάφη του και να εγκαταλείψει τους Αιτωλούς, στην τύχη τους.

Οι Αιτωλοί φοβισμένοι αποστέλλουν πρέσβεις στην Ρωμαϊκή Σύγκλητο. Οι Ρωμαίοι δεν έδειξαν επιείκεια: πρότειναν στους Αιτωλούς, την επιλογή ανάμεσα στην ενσωμάτωσή της στο ρωμαϊκό κράτος και στην καταβολή υπέρογκων φόρων υποτελείας, συνοδευμένη από τον όρκο, να συντάσσονται μονάχα με τους συμμάχους της Ρώμης.

Μετά την οριστική ήττα του Αντίοχου, το 189 π.Χ., η Αιτωλική Συμπολιτεία υπέγραψε Συνθήκη Ειρήνης με την Ρώμη, αποτελώντας πλέον μέρος της ρωμαϊκής επικράτειας. Αν και συνέχισε να υφίσταται κατ’ όνομα ποτέ ξανά δεν αποτέλεσε ανεξάρτητη στρατιωτικοπολιτική δύναμη.

Στην κοινωνική πυραμίδα της Αιτωλικής Συμπολιτείας, οι ευγενείς βρίσκονταν στην κορυφή. Τα μέλη της διέθεταν κοινό στρατό, κοινούς νόμους και ασκούσαν κοινή εξωτερική πολιτική. Επίσης συμφωνούσαν για θέματα οικονομικής πολιτικής, φορολογίας, διέθεταν κοινό νόμισμα και χρησιμοποιούσαν κοινά μέτρα και σταθμά.

Η Συμπολιτεία είχε την μορφή κοινοπολιτείας. Διοικούταν από ένα συμβούλιο, στο οποίο οι επιμέρους πόλεις-κράτη αντιπροσωπεύονταν ανάλογα με την συνεισφορά τους, στον κοινό της στρατό κι από ένα μικρότερο εσωτερικό συμβούλιο, αντίστοιχο με το υπουργικό σώμα της κυβέρνησης στην σύγχρονη εποχή.

Ανώτατος άρχων της Συμπολιτείας, ήταν ο Στρατηγός, ο οποίος επέβλεπε τις εσωτερικές και εξωτερικές υποθέσεις, διαθέτοντας πολιτικές και στρατιωτικές αρμοδιότητες. 

Τέλος, η τρίτη πιο σπουδαία ομοσπονδία της Αρχαίας Ελλάδας, ήταν το Πανελλήνιο Συνέδριο, αλλιώς γνωστό και ως «το Συνέδριο της Κορίνθου».

Αυτό, ήταν μια ομοσπονδία από ελληνικά κράτη που δημιουργήθηκε από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας (υπό την κηδεμονία του), κατά την διάρκεια του χειμώνα του 338/337 π.Χ., αμέσως μετά την Μάχη της Χαιρώνειας.

Διοικούταν από τον Ηγεμόνα, ο οποίος παράλληλα κατείχε και τον τίτλο του στρατηγού αυτοκράτορα, στο στρατιωτικό πλαίσιο, το γενικό Συνέδριο και τους Δικαστές. Διατάγματα του Συνεδρίου εκδιδόταν στην Κόρινθο, Αθήνα, Δελφούς, Ολυμπία και Πύδνα.

Το συνέδριο, διατηρούσε ένα στρατό που επιστρατεύονταν από τα κράτη-μέλη, ανάλογα με το μέγεθος τους, ενώ παράλληλα, ο Φίλιππος εγκατέστησε μόνιμες στρατιωτικές φρουρές, σε Κόρινθο, Θήβα και Αμβρακία.

Στο συνέδριο του 337 π.Χ., η πανελλήνια ένωση έγινε πραγματικότητα. Σε αυτό, συμμετείχαν όλες οι πόλεις εκτός από την Σπάρτη και συμφωνήθηκαν τα ακόλουθα:

• Όλες οι πόλεις, θα ενώνονταν σε μία «ομοσπονδία» με το όνομα, «οι Έλληνες».
• Κάθε πόλη θα διατηρούσε την αυτονομία της, αλλά όλες θα απολάμβαναν την «κοινή τοις έλλησιν ειρήνη».
• Θα έπαυαν οριστικά οι συγκρούσεις μεταξύ των ελληνικών πόλεων, καθώς  και η μεταβολή των καθεστώτων τους.
• Προστατεύτηκε η ελεύθερη ναυσιπλοΐα και καταδικάστηκε η πειρατεία.
• Ιδρύθηκε πανελλήνια συμμαχία, με αρχηγό τον Φίλιππο τον Β'.
• Αποφασίστηκε η διάλυση όλων των συνασπισμών, καθώς και η επίλυση όλων των διαφορών μεταξύ των πόλεων, να γίνεται από διαιτητικό δικαστήριο, υπό την προεδρία του Φιλίππου.
• Τέλος, αποφασίστηκε διενέργεια εκστρατείας στην Περσία, υπό την ηγεσία του Φιλίππου.

(Ως γνωστόν, την εκστρατεία κατά των Περσών, πραγματοποίησε μετά την δολοφονία του Φιλίππου, ο γιος του, ο βασιλιάς, Αλέξανδρος ο Μέγας).

Το 331 π.Χ., μετά την μάχη της Μεγαλόπολης, ακόμα και η Σπάρτη υποχρεώθηκε να ενταχθεί στο Συνέδριο της Κορίνθου. Κατά την εκστρατεία δε, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ασία, ο Αντίπατρος διορίσθηκε αναπληρωτής ηγεμών του Συνεδρίου. 

Το Συνέδριο, διαλύθηκε μετά την Μάχη της Λαμίας (322 π.Χ.). Το 302 π.Χ., ο βασιλιάς Αντίγονος και ο γιος του Δημήτριος ο Πολιορκητής προσπάθησαν να αναβιώσουν την ομοσπονδία, εναντίον του Κασσάνδρου, όπως και βασιλιάς Αντίγονος Γονατάς, μετά από αυτούς.

Τέλος, ο Αντίγονος Γ΄, ο Δώσων, αναβίωσε επίσης για μία τελευταία φορά το Συνέδριο, για τον πόλεμο εναντίον της Σπάρτης του βασιλιά Κλεομένη του Γ’, το 224 π.Χ.

Στην εποχή μας, έχουμε για μία ακόμα φορά, την ανάδειξη ομοσπονδιών και ενώσεων, οι οποίες θυμίζουν έντονα αυτές της Αρχαίας Ελλάδας.

Έτσι, το 1957 μ.Χ., είχαμε την ίδρυση της ΕΟΚ, η οποία όπως και Αχαϊκή πριν από αυτή, αποτελούσε, τρόπον τινά, επανίδρυση μια παλαιότερης από αυτήν ένωσης, της Λατινικής (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/06/blog-post_72.html).

Αρχικά, η ΕΟΚ, είχε λίγα μέλη, αλλά σύντομα, ο αριθμός τους αυξήθηκε σημαντικά, ιδιαίτερα, όταν μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση.

(Η ΕΟΚ, ήταν και ανταγωνιστική οικονομική Ένωση, της αντίστοιχης, που είχε δημιουργήσει η Σοβιετική Ένωση στον Ανατολικό Συνασπισμό, γνωστής ως «Κόμεκον»).

Με την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιού και τον μετασχηματισμό, της τότε ΕΟΚ σε ΕΕ-(http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80/),  αυτή κατέληξε να αντιπροσωπεύει σήμερα, περίπου 450 εκατομμύρια πολίτες και να αποτελείται από 751 ευρωβουλευτές.

Οι εκλογές για την ανάδειξη των ευρωβουλευτών, λαμβάνουν χώρα κάθε πέντε χρόνια, με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία που διεξάγεται την ίδια χρονική περίοδο σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η κατανομή των εδρών στα κράτη μέλη, στηρίζεται εν μέρει στην πληθυσμιακή κατάσταση των χωρών, έτσι ώστε μικρότερα σε πληθυσμό κράτη να εκπροσωπούνται από λιγότερους βουλευτές.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αποτελεί το εκλεγμένο κοινοβουλευτικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια με άμεσες, γενικές εκλογές που διεξάγονται την ίδια περίοδο στα κράτη μέλη.

Τωρινός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι ο Ιταλός Αντόνιο Ταγιάνι, ο οποίος εκλέχτηκε τον Ιανουάριο του 2017.

Τα θεσμικά όργανα της ΕΕ περιλαμβάνουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λειτουργεί ως καθοδηγητής της ΕΕ. Καθορίζει την γενική πολιτική και τις στρατηγικές που ακολουθούνται από την ΕΕ ενώ συμμετέχει ενεργά σε οποιεσδήποτε τροποποιήσεις των υφιστάμενων συνθηκών, για τον λόγο αυτό, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, ως η «υπέρτατη πολιτική εξουσία» της Ένωσης.

Συνεδριάζει τέσσερις φορές το χρόνο, αποτελούμενο από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ως επικεφαλής, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τους αντιπροσώπους των κρατών μελών (ένας για κάθε κράτος-μέλος).

Ως επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο Πρόεδρος, είναι υπεύθυνος για την διασφάλιση της εξωτερικής εκπροσώπησης της ΕΕ και την προώθηση της συναίνεσης μεταξύ των μελών της, τόσο κατά την διάρκεια των συνεδριάσεων, όσο και στις χρονικές περιόδους ανάμεσά τους.

Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, έχει θητεία δυόμιση χρόνων, με δικαίωμα ανανέωσης καθηκόντων για μία επιπλέον θητεία.

Ο ρόλος του, κατοχυρώθηκε νομικά και θεσμικά με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβώνας, στις 1 Δεκεμβρίου 2009. Ο πρώτος Πρόεδρος που ανέλαβε καθήκοντα ήταν ο Χέρμαν βαν Ρομπέι το 2009, ενώ σημερινός Πρόεδρος είναι ο Ντόναλντ Τουσκ.

 Τον σημαντικότερο δε ρόλο στην ΕΕ, παίζει η Γερμανία. Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί παράλληλα, ότι Ευρωκοινοβούλιο, διεξάγονται συχνά, έντονες οχλοκρατικές συνεδριάσεις, λόγω του μεγάλου αριθμού των αντιτιθέμενων ιδεολογικά και πολιτικά σε αυτό, κομμάτων των ευρωσκεπτικιστών (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81/, http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CF%84%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB/).

(Γενικά η ΕΕ, έχει ένα ολιγαρχικό, μη αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπου την ηγεσία και τον πλούτο του, μονοπωλούν οι πλούσιες οικονομικά τάξεις, ενώ δεν υπάρχει καμία απολύτως πραγματική αντιπροσώπευση ή σύστημα εκλογής αξιωματούχων από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, όπως ακριβώς γινόταν παλαιότερα στην Αχαϊκή και  στην Αιτωλική Συμπολιτεία).

Αρχικά, η ΕΕ, ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ, όμως στις μέρες μας, υπό την ηγεσία των Μέρκελ-Σόιμπλε, προσπαθεί, εκμεταλλευόμενη την εξασθένιση των ΗΠΑ, να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτές και να καταστεί αυτόνομη οικονομική, πολιτική, ακόμα και στρατιωτική δύναμη (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b1%ce%bc%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%83-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bd/). 

Για τον λόγο αυτό, οι Γερμανοί, δεν δίστασαν, να πάνε πολλές φορές κόντρα, ακόμα και στα (πρώην;) σχέδια των ΗΠΑ, για την δημιουργία της πολιτικο-οικονομικής Ένωσης Διατλαντικού εμπορίου, ευρύτερα γνωστής ως TTIP (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/01/blog-post_70.html).

(Το δε μίσος, των αιώνια εθνικιστών και κρυφοναζιστών Γερμανών πολιτικών- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/06/h-odessa_29.html-http://www.triklopodia.gr/terastio-skandalo-germania-anakalifthike-nazistiko-stratopedo-parastratiotikon-gemato-opla-kikloma-germaniko-strato/, λόγω των ήττων που υπέστησαν στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους, αλλά και για την κατάκτηση της χώρας τους από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση τους, για σύγκρουση με τις χώρες αυτές.

Είναι άλλωστε  ευρύτερα γνωστό, πως ο Σόιπλε, εκτός των άλλων, είναι και ανιψιός του γνωστού υπουργού του Χίτλερ, Χέρμαν Γκέρινγκ).

Φυσικά, η απόφαση τους για σύγκρουση με τις «Ρώμες» της εποχής μας (http://www.triklopodia.gr/%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%b5%cf%83-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81/), μπορεί να κάνει τους Γερμανούς και την ΕΕ, να καταλήξουν στο ίδιο ακριβώς τέλος, που είχε τόσο η Αχαϊκή, όσο και η Αιτωλική Συμπολιτεία, μετρά την τελική σύγκρουση τους, με τους Ρωμαίους.

(Η δε Αιτωλική Συμπολιτεία με ηγέτες ευγενείς, η οποία επιτίθονταν σε γειτονικά κράτη, προκειμένου να εξασφαλίσει λάφυρα, εδάφη, σκλάβους και νέα μέλη στο κοινό της, καθώς και οι συνέχεις εναλλαγές συμμαχιών, προδοσίες και λυκοφιλίες, με όλες τις Μεγάλες δυνάμεις της εποχής της, προσπαθώντας παράλληλα να στρέψει την μια εναντίον της άλλης, προκειμένου να κερδίσει πλεονεκτήματα, θυμίζει τα εξής κράτη:

Την Τουρκιά, το Κατάρ, την Σαουδική Αραβία, τις χώρες μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας των χωρών του Κόλπου, καθώς και το Αραβικό ΝΑΤΟ, το οποίο ετοιμάζεται-  https://www.militaire.gr/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%87%ce%ad%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%84%ce%bf/,https://www.militaire.gr/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%87%ce%ad%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%84%ce%bf/, http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/1544291/h-kontra-sth-mesh-anatolh-kai-to-nayagio-toy-aravi.html, http://lithosfotos.blogspot.gr/2016/04/1831-1839.html..

Αυτές οι χώρες, με ηγέτες, βασιλείς, πρίγκηπες-ευγενείς ή «Σουλτάνους-προέδρους», επιτίθονται μέσω του «χαλιφάτου»- http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%84%ce%b6%ce%b9%cf%87%ce%b1%ce%bd%cf%84-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%87%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%86%ce%b7%ce%b4%cf%89%ce%bd-%cf%84/, http://www.triklopodia.gr/%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b5%cf%83-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b5%cf%83-%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%ba%cf%89%ce%bd-%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%83/, σε γειτονικά κράτη, προκειμένου να εξασφαλίσουν λάφυρα, εδάφη, σκλάβους και τον ορυκτό πλούτο των χωρών αυτών, ενώ επιπλέον θέλουν να επεκτείνουν σε αυτές, αλλά και στην ΕΕ, την ακραία ισλαμιστική ιδεολογία τους. 

Βέβαια, αν συνεχίσουν έτσι, το πιθανότερο είναι να στρέψουν όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις εναντίον τους και στο τέλος, να ηττηθούν και να υποταχτούν οριστικά σε αυτές, όπως ακριβώς έγινε και με τους Αιτωλούς στην Αρχαιότητα).

Τέλος, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και την πιο σπουδαία στρατιωτική συμμαχία της εποχής μας, το ΝΑΤΟ. Αυτή, δημιουργήθηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, το 1949 μ.Χ., σχεδόν αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αντίβαρο στην ΕΣΣΔ (αλλά και στην στρατιωτική συμμαχία του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», που αυτή ίδρυσε αργότερα, το 1955 μ.Χ.).

Σκοπό έχει, την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες.

Το ανώτατο όργανο του ΝΑΤΟ είναι το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (North Atlantic Council), με έδρα τις Βρυξέλλες, στο Βέλγιο. Αποτελεί το κύριο σώμα και αντιπροσωπεύεται από τους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας των κρατών-μελών.

Συνέρχεται δύο φορές το χρόνο, ενώ μία μόνιμη ομάδα είναι το εκτελεστικό του όργανο, το οποίο και συνέρχεται επί εβδομαδιαίας βάσης. Πρόεδρος του συμβουλίου, είναι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ.

Κατά καιρούς, το Συμβούλιο συνεδριάζει επίσης σε συναντήσεις υψηλότερου επίπεδο με την συμμετοχή υπουργών εξωτερικών, υπουργών άμυνας ή αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων (HOSG) και σε αυτές τις συνεδριάσεις, γενικά λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις, σχετικά με τις πολιτικές του ΝΑΤΟ.

Οι συνεδριάσεις του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου, πραγματοποιούνται υπό την προεδρία του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ και όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, η οποιαδήποτε ενέργεια έχει συμφωνηθεί με βάση την ομοφωνία και κοινή συμφωνία των χωρών-μελών.

Δεν υπάρχει καμία ψηφοφορία ή απόφαση με πλειοψηφία. Κάθε έθνος εκπροσωπείται στο τραπέζι του Συμβουλίου ή σε οποιαδήποτε από τις δευτερεύουσες επιτροπές, στις οποίες διατηρεί την πλήρη κυριαρχία.

Το ΝΑΤΟ εδρεύει στις Βρυξέλλες (Βέλγιο) και έχει 28 κράτη μέλη. Στα δώδεκα ιδρυτικά κράτη προστέθηκαν, έπειτα από διαδοχικές διευρύνσεις, τα εξής:

1949 (12 ιδρυτικά κράτη): Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Ισλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Κάτω Χώρες, Πορτογαλία & Ηνωμένο Βασίλειο.

Φεβρουάριος 1952: Ελλάδα & Τουρκία.

Μάιος 1955: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Μάιος 1982: Ισπανία.

Μάρτιος 1999: Ουγγαρία, Πολωνία & Τσεχική Δημοκρατία.

Μάρτιος 2004: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία & Σλοβενία.

1η Απριλίου 2009: Αλβανία & Κροατία.

Για όλες οι χώρες της συμμαχίας, ισχύει η συλλογική άμυνα, και εάν κάποια από αυτές δεχθεί επίθεση από κάποιο κράτος εκτός της συμμαχίας, αυτές θα σπεύσουν όλες μαζί να το βοηθήσουν συλλογικά με στρατό, ως σύμμαχοι.

(Παράλληλα, το πολίτευμα κάθε χωράς-μέλους του γίνεται απόλυτα σεβαστό).

που έχουν  βάσεις σε όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ

Το ΝΑΤΟ, βρίσκεται γενικά υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ, που έχουν  βάσεις σε όλα τα κράτη-μέλη του, αν και τα τελευταία έτη, η συμμαχία αμφισβητείται από την θέληση της Γερμανίας, να αποδεσμευτεί από αυτό, και να ιδρύσει τον ελεγχόμενο από αυτή, ευρωστρατό (http://www.triklopodia.gr/%ce%ba%ce%b1%ce%b6%ce%b1%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%8c-%ce%b1%ce%bc%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b4%cf%8c%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5/).

Θα έχουν άραγε οι ομοσπονδίες και οι στρατιωτικές συμμαχίες του σήμερα, την ίδια κατάληξη με τις όμοιες τους στην αρχαιότητα;

Άγνωστο, αλλά τα γεγονότα μας δείχνουν, πως όταν τα μυαλά και οι πράξεις των ανθρώπων δεν αλλάζουν, ανεξαρτήτως εποχών, το πιθανότερο είναι στο τέλος, να οδηγήσουν και πάλι στα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα, με εκείνα του παρελθόντος.