ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΣΑΡΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΣΑΡΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στην διάρκεια της ιστορίας, πολλοί φιλόδοξοι δημαγωγοί και πολιτικοί εμφανίστηκαν, οι οποίοι προσπάθησαν με πολλές ενέργειες (νόμιμες ή έκνομες) και με κολακείες, να αποκτήσουν την εύνοια του λαού, με σκοπό να καταφέρουν να εξοντώσουν τους αντιπάλους και να κατακτήσουν οριστικά την εξουσία για λογαριασμό τους.

Το πιο επιτυχημένο παράδειγμα τέτοιου ανθρώπου, ήταν ο Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός, Ιούλιος Καίσαρας.            

Αυτός,   γεννήθηκε σε μία γνωστή και πλούσια αρχικά αριστοκρατική οικογένεια. Μεγάλωσε όμως, λόγω του προώρου θανάτου του πατέρα του, ο οποίος και τον επηρέασε, ο Καίσαρας έζησε με πολλές δυσκολίες (γιατί μαζί με τον πάτερα του, ο Καίσαρας έχασε χάθηκε και την πατρική περιουσία), ανάμεσα στους φτωχούς.  

(Έτσι, όταν μεγάλωσε είχε την άνεση να πάει για προεκλογική εκστρατεία σε αυτές, με άνεση, εκεί που κανένας άλλος πλούσιος αριστοκράτης, υποψήφιος για το υπατικό αξίωμα, δεν τολμούσε και δεν καταδεχόταν να πάει).

Το γεγονός δε, πως ο διάσημος πολιτικός Μάριος, είχε παντρευτεί την αδερφή του πατέρα του, έκανε τον Καίσαρα, μετά τον θανάτου του Μάριου, διάδοχο του στην ηγεσία των κόμματος των φιλολαϊκών.

Ο Καίσαρας, συγκρούστηκε με τον τότε δικτάτορα Σύλλα, και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ρώμη, καταφεύγοντας στην Ανατολή, όπου και ξεκίνησε στρατιωτική καριέρα στα ρωμαϊκά στρατεύματα της Ανατολής και επέδειξε σημαντικές στρατιωτικές αρετές και ικανότητες.

Όταν το 78 π.Χ.,  ο Σύλλας πέθανε, ο Καίσαρας επέστρεψε στην Ρώμη.

Ο Καίσαρας, ενήγαγε τότε άμεσα τον Κορνήλιο Δολαβέλλα, άνθρωπο του Σύλλα, με την κατηγορία της καταπίεσης των πόλεων της Ελλάδος. Δεν πέτυχε την καταδίκη του, κέρδισε όμως μεγάλη λαϊκή υποστήριξη, τόσο για τις πολιτικές του θέσεις, όσο και για την ρητορική του.

Ύστερα, πήγε στην Ρόδο, όπου φοίτησε όπως προηγουμένως και ο Κικέρωνας, δίπλα στον ξακουστό τότε δάσκαλο ρητορικής, Απολλώνιο. Αμέσως μετά, πέρασε στα μικρασιατικά παράλια, τα οποία λεηλατούνταν από τα στρατεύματα του Μιθριδάτη (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%BA/), και τα απώθησε, και κράτησε τις πόλεις που υπέφεραν, στην συμμαχία με την Ρώμη.

Το 68 π.Χ. εξελέγη ταμίας (quaestor) και στάλθηκε στην Ισπανία. Επέστρεψε στην Ρώμη και το 65 μ.Χ. εξελέγη αγορανόμος (aediles).

Καλλώπισε το Forum (Αγορά), έδωσε θεάματα στον λαό και επανέφερε στο Καπιτώλιο τα τρόπαια του Μάριου, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των αριστοκρατών. Την ίδια χρονιά εξελέγη μέγας αρχιερεύς (pontifex maximus).

Το 61 π.Χ., ο Καίσαρας διορίστηκε προπραίτωρ στην Ισπανία αλλά είχε δανειστεί υπέρογκα ποσά για τις δωροδοκίες των εκλογέων και για δώρα στις ερωμένες του (λέγεται πως δεν είχε αφήσει θηλυκό, με την οποίο δεν είχε κοιμηθεί μαζί του στην Ρώμη).

Οι δε δανειστές του, ματαίωσαν αρχικά την αναχώρησή του για την Ισπανία. Για τον λόγο αυτό, κατέφυγε για πολλοστή φορά στον Μάρκο Λικίνιο Κράσσο, ο οποίος είχε διαγνώσει τις ικανότητες του Καίσαρα και σκόπευε να τον χρησιμοποιήσει κατά του Πομπήιου.

Έτσι, ο Κράσσος ανέλαβε τα χρέη του Καίσαρα προς τους πιο απαιτητικούς δανειστές, καταβάλλοντας οκτακόσια τριάντα τάλαντα ως εγγύηση κι έτσι ο Καίσαρ μπόρεσε να αναχωρήσει για την Ισπανία.

Εκεί, ο  Καίσαρας, υπέταξε τις εγχώριες φυλές και κέρδισε την ευγνωμοσύνη των κατοίκων μειώνοντας τους τόκους των δανείων που είχαν συνάψει. Παράλληλα πλούτισε κι ο ίδιος, ενώ κέρδισε και την αφοσίωση των στρατιωτών, που ωφελήθηκαν από τις εκστρατείες αυτές.

Μετά από ένα όργιο εξαγοράς ψήφων, ο Καίσαρ εξελέγη ύπατος για το έτος 59 π.Χ. Προ του κινδύνου να εκλεγεί και ο δεύτερος ύπατος από την φιλολαϊκή παράταξη, όπως είχε μεθοδεύσει ο Καίσαρας, οι αριστοκράτες δωροδόκησαν κι αυτοί τους εκλογείς, κι εξέλεξαν τον Μάρκο Βίβουλλο.

(Αυτός, προσπάθησε να εμποδίσει τον Καίσαρα και την Τριανδρία στην εφαρμογή της πολιτικής της, αλλά η βίαιη αντίδραση των οπαδών της Τριανδρίας, τον ανάγκασε να μείνει κλεισμένος στο σπίτι του, μέχρι την λήξη της θητείας του. Έτσι, ο Καίσαρας κυβερνούσε μόνος.

 

Για τον λόγο αυτό οι Ρωμαίοι, έκαναν πλάκα λέγοντας, αντί για το κανονικό, «επί υπατείας Ιούλιου και Βίβουλλου», το αχτύπητο «επί υπατείας του Ιούλιου και Καίσαρα»).

Εν τω μεταξύ, είχε επιστρέψει το 60 από την Ανατολή ο Γναίος Πομπήιος, θριαμβευτής κι αυτός. Η Σύγκλητος έβλεπε με φόβο την δημοτικότητα και τον πλούτο του, με αποτέλεσμα να τον στρέψει -καθώς και τους κεφαλαιούχους που είχαν ευνοηθεί από τις εκστρατείες και τις συμφωνίες του- προς τους φιλολαϊκούς, παρά το ότι ο Πομπήιος υπήρξε συνεργάτης του Σύλλα και υποστηρικτής της συγκλητικής παράταξης.

Έτσι, ο Καίσαρας, ο Κράσσος και Πομπήιος σχημάτισαν την Πρώτη Τριανδρία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Ο Καίσαρας, πρότεινε στην Σύγκλητο, μέτρα που είχε προηγουμένως εισηγηθεί ο Πομπήιος και η Σύγκλητος τα είχε απορρίψει : Διανομή κρατικών γαιών σε 20.000 φτωχούς πολίτες (πολλοί από τους οποίους ήταν στρατιώτες του Πομπήιου) με τρία ή περισσότερα παιδιά, περιορισμό κατά ένα τρίτο της φορολογίας της Ασίας και επικύρωση των συμφωνιών του Πομπήιου στην Ανατολή.

Στο τέλος, παρά τις αντιδράσεις των αριστοκρατών, πέτυχε με την υποστήριξη του Κράσσου, του Πομπήιου και του λαού, την πλήρη εφαρμογή της πολιτικής του.

Περί τα τέλη της υπατείας του, ανετέθη στον Καίσαρα η διοίκηση της Εντεύθεν και της Εκείθεν των Άλπεων Γαλατίας, δηλαδή της Βόρειας Ιταλίας και της Νότιας Γαλλίας. Για να διατηρηθούν οι νομοθετικές ρυθμίσεις, η φιλολαϊκή παράταξη πέτυχε την εκλογή του Αύλου Γαβινίου και του Λεύκιου Καλπούρνιου Πείσωνα ως υπάτων, το 58 π.Χ.

Στην συνέχεια, ο Καίσαρας έδωσε την κόρη του Ιουλία ως σύζυγο στον Πομπήιο, ενώ και ο ίδιος παντρεύτηκε την Καλπουρνία, κόρη του Πείσωνα, για την σύσφιξη και ενίσχυση των πολιτικών συμμαχιών, που ο ίδιος είχε ήδη δημιουργήσει.

Στην Γαλατία, ο Καίσαρας πέτυχε μεγάλες νίκες, κατακτήσεις και δόξα, οι οποίες ενίσχυσαν την δημοτικότητα στον λαό και τον στρατό, ενώ αύξησαν και τον προσωπικό πλούτο του, αποκρούοντας την εισβολή των Γερμανών του Αριόβιστου, που κόντεψαν να καταλάβουν όλη την Γαλατία.

(Σαν γνήσιοι Γερμανοί πραγματοποίησαν τόσες σφαγές και φρικωδίες, που οι απελπισμένοι Γαλάτες, ζήτησαν την βοήθεια του Καίσαρα για να σωθούν. Και φυσικά ο Καίσαρας, εκμεταλλεύτηκε αμέσως την ευκαιρία, να «σώσει» τους Γαλάτες και να τους κάνει υπηκόους-δούλους του, και ταυτόχρονα ο ίδιος να αποκτήσει πλούτη, στρατιωτική δύναμη και αίγλη).

 

Αμέσως μετά, ο Καίσαρας έστειλε άφθονο χρήμα στην Ρώμη, με την βοήθεια του οποίου, ο Πομπήιος και ο Κράσσος, εξελέγησαν από κοινού ύπατοι, το έτος 56 π.Χ.

(Στην Σύγκλητο, ο Καίσαρας υποστήριξε ότι με την νίκη του επί των Γερμανών, απέτρεψε μία νέα Γερμανική εισβολή στην Γαλατία, όπως είχε γίνει, επί της εποχής, του θείου του, του Μάριου, και λόγω αυτού ο Ρωμαϊκός λαός, τον δόξασε σαν σωτήρα της πόλης).

Στην συνέχεια ο Καίσαρας, εισέβαλε στην Βρετανία, ενώ κατέστειλε άγρια και την μεγάλη εξέγερση των Γαλατών, υπό την ηγεσία του Βερκικεντορίξ το 55 π.Χ.

Το 54 π.Χ. η Ιουλία, η δυναμική και έξυπνη κόρη του Καίσαρα και σύζυγος του Πομπήιου, πέθανε στη γέννα, καθώς και το βρέφος που γέννησε. Το επόμενο έτος, ο Κράσσος, σκοτώθηκε πολεμώντας εναντίον των Πάρθων στην Συρία.

Η σύγκλητος πήρε τον Πομπήιο με το μέρος της και η Τριανδρία διαλύθηκε οριστικά, μετά και την άρνηση του Πομπήιου στον Καίσαρα για νέες επιγαμίες.

Την ίδια περίοδο, η Ρώμη είχε καταντήσει πεδίο βίας και διαφθοράς. Όλες οι τάξεις και όλες οι παρατάξεις παρανομούσαν. Η οχλοκρατία βασίλευε παντού.

Ο Πομπήιος αποκατέστησε (με την βία πάντα) την τάξη και η Σύγκλητος, κατά συμβουλή του Κάτωνα, τον ανακήρυξε «ύπατον μόνον», χωρίς δεύτερο ύπατο δηλαδή, για να προλάβει πιθανή δικτατορία του.

 

Το δικαίωμα που είχε παραχωρηθεί στον Καίσαρα, να υποβάλει υποψηφιότητα για το αξίωμα του υπάτου ενώ απουσίαζε (in absentia), ανακλήθηκε. Προτάθηκε η αντικατάστασή του από την διοίκηση της Γαλατίας και μόνο το βέτο των δημάρχων την απέτρεψε.

Μία λεγεώνα που έθεσε στην διάθεση της Συγκλήτου για να αποσταλεί κατά των Πάρθων, κρατήθηκε στην Ιταλία. Ύστερα, η Σύγκλητος διακήρυξε ότι αν ο Καίσαρ δεν παραιτούνταν από τη διοίκηση της Γαλατίας μέχρι την 1η Ιουλίου του 49 π.Χ., θα θεωρούνταν εχθρός του κράτους.

Ο Καίσαρ έκανε αντιπροτάσεις, προσθέτοντας όμως, ότι αν απορρίπτονταν θα το θεωρούσε κήρυξη πολέμου. Τελικά, αν και μάλλον απρόθυμα, η Σύγκλητος διέταξε τον Πομπήιο «να φροντίσει να μην συμβεί κακό στο κράτος», έκφραση που σήμαινε δικτατορία και στρατιωτικό νόμο.

Εκτός νόμου πλέον ο Καίσαρ, με την Σύγκλητο και τον Πομπήιο εναντίον του, ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να προχωρήσει. Οι δυνάμεις του ήταν μικρότερες μεν, αλλά εμπειροπόλεμες, πειθαρχημένες και απόλυτα αφοσιωμένες στον ίδιο.

Στις 10 Ιανουαρίου του 49 π.Χ., ο Καίσαρας πέρασε ένα μικρό ποταμό κοντά στο Ρίμινι, τον Ρουβίκωνα, λέγοντας την φράση «jacta alea est» (ο κύβος ερρίφθη).

Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που έληξε ως γνωστόν με την απόλυτη επικράτηση του Καίσαρα και τον θάνατο όλων των εχθρών του (του Πομπηίου και των λοιπών συγκλητικών).

Ο Καίσαρας ανακηρύχτηκε ισόβιος δικτάτορας, και απέκτησε μία ασυναγώνιστη θέση ισχύος και επιρροής. Αν και πήρε αρκετά φιλολαϊκά μετρά, όταν επικράτησε οριστικά, ο Καίσαρας, κατάργησε ουσιαστικά τόσο την συγκλητική, όσο και την λαϊκή κυριαρχία  και επέβαλε το ηγεμονικό καθεστώς του.

Δολοφονήθηκε από τους οπαδούς της ολιγαρχικής Συγκλήτου, αλλά οι αλλαγές που επέφερε και οι κατακτήσεις που έκανε, διατηρήθηκαν για αιώνες.

 

Το όνομα του, έγινε αυτοκρατορικός τίτλος, για όλους τους μετέπειτα Ρωμαίους και Βυζαντινούς Αυτοκράτορες (και τους Ρώσους Τσάρους, λέξη που σημαίνει Καίσαρας), ενώ πολλοί ηγέτες στις επόμενες εποχές προσπάθησαν να σφετεριστούν τον τίτλο αυτό.

(Όπως π.χ., ο Καρλομάγνος και οι διάδοχοι του στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους-Πρώτο Ράιχ, ο Ναπολέοντας και οι Κάιζερ-οι Καίσαρες δηλαδή του Δεύτερου Γερμανικού Ράιχ).

Ακόμα και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ, προσπάθησαν να «οικειοποιηθούν» παρόμοιους τίτλους (Ντούτσε, Φύρερ).  Ο δε Μουσολίνι,  πίστευε με πάθος, πως ήταν ο νέος Καίσαρας και η Αυτοκρατορία του, η « αναγέννηση της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».

Γεγονός πάντως είναι, πως στο διάβα των αιώνων, πολλοί προσπάθησαν με παρόμοιους τρόπους με τον Καίσαρα (εκλογές, απατές, φιλολαϊκή πολιτική, βία, δημαγωγία, εκμετάλλευση κοινωνικών αναταραχών και φτώχειας, στρατιωτική ισχύ), να γίνουν δικτάτορες σαν και αυτόν (π.χ. Οκταβιανός Αύγουστος, Ναπολέων, Λένιν, Μουσολίνι, Χίτλερ, Στάλιν, Φράνκο κ.λ.π.).

Στην εποχή μας όμως, μόνο δύο άτομα θα μπορούσαν να κερδίσουν, για την ώρα τουλάχιστον, τον τίτλο του «νέου Καίσαρα». Ο Βλάντιμιρ Πούτιν και ο Ντόναλντ Τραμπ. (Για κάποιους και ο Ερντογάν, παρουσιάζει κάποια «Καισαρικά» χαρακτηριστικά, ενώ για άλλους, ακόμα και ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, χαρακτηρίζεται ως ένας «μικρός Καίσαρας»).

Και οι δύο (Πούτιν-Τραμπ) μεγάλωσαν, σαν τον Καίσαρα σε φτωχικές σχετικά συνοικίες (ακόμα και ο Τραμπ).

[Ο ένας από αυτούς μάλιστα (ο Ντόναλντ Τραμπ), όπως και ο Καίσαρας, του αρέσει να περιποιείται την κόμη του και το σώμα του, για να δείχνει ευπαρουσίαστος και ελκυστικός στις γυναίκες και τον λαό, ενώ και οι δυο έκαναν το καθετί για να κερδίσουν δημοσιότητα.

Κατάγεται μάλιστα και αυτός (ο Τραμπ), από «αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια», όπως καταγόταν και ο Καίσαρας, ενώ και αυτόν προσπαθεί η «Σύγκλητος» των ΗΠΑ, το Κογκρέσο, να βρει τρόπους, να τον θέσει εκτός νόμου].

Και οι δύο (Πούτιν και Τραμπ), χρησιμοποιούν φιλολαϊκή ρητορική (εναντίον των πλουσίων) και δημαγωγία (όπως και ο Καίσαρας), και οι δυο είναι μιλιταριστές, «ξενοφοβικοί», ενώ παράλληλα και οι δύο, επικαλεστήκαν εξωτερικούς ή εσωτερικούς κινδύνους για την επιβολή έκτακτων μέτρων στις χώρες τους, π.χ. την ισλαμική τρομοκρατία ή την λαθρομετανάστευση (όπως είχε κάνει ο Καίσαρας επικαλούμενος την Γερμανική εισβολή στην Γαλατία).

 

[Ο δε Πούτιν είχε σπουδάσει, όπως και ο Καίσαρας νομική].

Και οι δύο (Πούτιν και Τραμπ), υποστήριξαν ή υποστηρίχτηκαν από πλούσιους, σε πολλά στάδια της ζωής τους, ο δε Πούτιν από τους Ρώσους ολιγαρχίες και ο Τραμπ από το τραπεζικό λόμπυ των ΗΠΑ (όπως ο Καίσαρας από τον Κράσσο), ενώ αργότερα και οι δύο, στραφήκαν με σφοδρότητα εναντίον τους.

(π.χ. ο Τραμπ, που αρχικά ήταν φίλος και υποστηρικτής των Κλίντον, και μετά σφοδρός αντίπαλος τους για την προεδρία των ΗΠΑ).

Και ο Τραμπ και ο Πούτιν, έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση (ο ένας στην στρατιωτική ακαδημία των ΗΠΑ- http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%89%CF%86-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/ και ο άλλος όταν εκπαιδευόταν σαν μυστικός πράκτορας της KGB).

Ο Πούτιν, πήρε επίσης, όπως και ο Καίσαρας πραξικοπηματικά την εξουσία (με το πραξικόπημα των σιλοβίκι κατά του διεφθαρμένου Γιέλτσιν- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/11/siloviki-1999.html), ενώ ο Τραμπ, χρησιμοποιώντας παρόμοια «γλωσσά και ρητορεία» με του Καίσαρα, κατά των ολιγαρχών και της οικονομικής αριστοκρατίας των ΗΠΑ.

 

Και οι δύο είναι ηγέτες χωρών, που οι Αυτοκρατορίες τους, συγκρίνονται με αυτές της Ρώμης (οι ΗΠΑ θεωρούνται για κάποιους «η Νέα Ρώμη», ενώ η Μόσχα κατέχει τον τίτλο της «Τρίτης Ρώμης»).

Ο δε Τραμπ, είναι γυναικάς, όπως ήταν και ο Καίσαρας (ενώ και οι δύο έκαναν πολλούς γάμους), ενώ ο Πούτιν έχει έναν άβουλο συγκυβερνήτη στην εξουσία, τον Μεντβέντεβ (όπως είχε ο Καίσαρας τον Βίβουλλο).

Ο Τραμπ, επίσης έχει μία δυναμική και έξυπνη κόρη, την Ιβάνκα, όπως είχε ο Καίσαρας την Ιουλία.

(Και ο Τραμπ και ο Πούτιν, πάντρεψαν τις κόρες τους, με πλούσιους επιχειρηματίες, προκειμένου να αποκτήσουν, σαν τον Καίσαρα, τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά ή προσωπικά οφέλη).

Και οι δυο πολεμούν στην Συρία (όπως σχεδίαζε ο Καίσαρας κατά των Πάρθων), ενώ ο Τραμπ, σκάφτεται ακόμα και να επιτεθεί στρατιωτικά κατά των «νέων Πάρθων» (του σημερινού Ιράν). 

Και οι δυο αναδείχτηκαν σε περίοδο φτώχειας και οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, όπως ο Καίσαρας, ενώ τις προηγούμενες δεκαετίες, είχαν πραγματοποιηθεί πόλεμοι με τους Γερμανούς (γερμανικές εισβολές του Αριόβιστου επί Καίσαρα, οι Δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, όπως και ο Τρίτος, οικονομικός αυτή την φορά, των Γερμανών των Μέρκελ-Σόιμπλε στην ΕΕ, επί Πούτιν-Τραμπ).

 

Και οι δύο προσπαθούν να καταστρέψουν την Γερμανική ισχύ (όπως έκανε ο Καίσαρας με τον Αριόβιστο).

[Στην δε ΕΕ σήμερα, υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι «νέοι Καίσαρες», σε πολλές μάλιστα χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία κ.λ.π.). Μένει να φανεί, αν υπό παρόμοιες συνθήκες με αυτές επί Καίσαρος, θα αναδειχτούν καινούργιοι μιμητές στην εξουσία των χωρών αυτών (π.χ. Γρίλο, Σαλβίνι, Γκάουλαντ, Χόκε, Στράσε κ.λ.π.)]. 

 

Ποια θα είναι άραγε η κατάληξη των δύο αυτών «νέων Καισάρων», της Ρωσίας και των ΗΠΑ; Θα επιτύχουν τελικά να υλοποιήσουν τα σχέδια τους ή θα έχουν το ίδιο βιολογικό (π.χ. δολοφονία) ή απλά πολιτικό τέλος σαν αυτό του Καίσαρα;

Άγνωστο, αλλά στο μέλλον δεν αποκλείεται να δούμε πολλές ενδιαφέρουσες εκπλήξεις στην Ευρώπη και τον κόσμο, αφού ως γνωστόν την τύχη, την φτιάχνει καθένας μόνος του και ως γνωστόν, αυτή ευνοεί πάντα μόνο τους τολμηρούς.