Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΑ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΤΟ 1981 ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΑ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΤΟ 1981 ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το 1981 πραγματοποιήθηκε από το Ισραήλ, η «επιχείρηση Όπερα». Στόχος αυτής, ήταν η καταστροφή του πυρηνικού αντιδραστήρα του Ιράκ, στα περίχωρα της Βαγδάτης. Η στρατιωτική αυτή επιχείρηση, ολοκληρώθηκε μέσα σε τρεις ώρες και συγκεριμένα, το απόγευμα της 7ης Ιουνίου 1981.

Όλα αυτά συνέβησαν, λόγω του πυρηνικού προγράμματος, που είχε εγκαινιάσει το Ιράκ, ήδη από την δεκαετία του 1960. Το πρόγραμμα αυτό, επιταχύνθηκε ιδιαίτερα στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν νέος ηγέτης της χώρας αυτής, έγινε ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Αυτός, αποφάσισε την αγορά ενός πυρηνικού αντιδραστήρα. Ο αντιδραστήρας αυτός, θα τον βοηθούσε να αναπτύξει επαρκή ποσότητα πλουτωνίου, η οποία θα χρησίμευε μελλοντικά για την ανάπτυξη (σε σύντομο διάστημα μετά την παραγωγή της απαιτούμενης ποσότητας), τόσο πυρηνικών οπλών, άλλα παράλληλα και πυρηνικής ενέργειας. 

Οι εργασίες κατασκευής του «Όσιρακ», όπως ονομάσθηκε ο αντιδραστήρας, ξεκίνησαν το 1979, στο πυρηνικό κέντρο Αλ Τουβαϊθά, στα περίχωρα της Βαγδάτης.

(Ταυτόχρονα, ο Σαντάμ έθεσε τον αντιδραστήρα του, υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Επιτροπής Πυρηνικής Ενέργειας).

Οι Ισραηλινοί, μόλις πληροφορήθηκαν τα πυρηνικά σχέδια του Ιράκ, τα θεώρησαν άμεση απειλή για το πυρηνικό μονοπώλιο τους στην περιοχή, το οποίο ήταν και η κύρια ασπίδα προστασία τους από τους Άραβες (μαζί με την συμμαχία των ΗΠΑ και της Δύσης). 

Το Ισραήλ, αποφάσισε να κινηθεί επιθετικά, προκειμένου να εμποδίσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράκ και για τον λόγο αυτό, αποφάσισε τον βομβαρδισμό και την πλήρη καταστροφή του αντιδραστήρα.

Στις 7 Ιουνίου του 1981, οκτώ F-16Α της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας απογειώθηκαν από αεροπορική βάση στην έρημο Νεγκέβ.

Οι δύο μοίρες των μαχητικών, διήλθαν από τον εναέριο χώρο της Σαουδικής Αραβίας, χωρίς να γίνουν αντιληπτά και έφτασαν στα περίχωρα της Βαγδάτης, μιάμιση ώρα αργότερα.

Ανέβηκαν στα 40.000 πόδια και άδειασαν το φορτίο των βομβών τους, στον πυρηνικό αντιδραστήρα Οσιράκ. Ο αντιδραστήρας καταστράφηκε ολοσχερώς, ενώ οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, ανήλθαν σε 10 νεκρούς Ιρακινούς στρατιώτες και σε ένα Γάλλο τεχνικό. 

Σύσσωμη η διεθνής κοινότητα αποδοκίμασε την ισραηλινή επιχείρηση. Το Ισραήλ αντέτεινε, ότι αποτελούσε πράξη αυτοάμυνας, η οποία προβλέπεται από το άρθρο 51, του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Με το ψήφισμα 487, ο ΟΗΕ, καλούσε το Ισραήλ να θέσει το πυρηνικό του πρόγραμμα, υπό την έλεγχο της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενεργείας, ενώ έδινε δικαίωμα πολεμικών επανορθώσεων στο Ιράκ. Το Ισραήλ ουδέποτε συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις του ΟΗΕ.

Στην εποχή μας, το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται. Το Ιράν, όπως έκανε παλαιότερα το Ιράκ, σχεδιάζει (ή έχει ήδη δημιουργήσει) πολλούς νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες παραγωγής ουράνιου και πλουτωνίου σε πολλές περιοχές του.

(Ταυτόχρονα, οι Ιρανοί, έχουν θέσει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες τους, υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Επιτροπής Πυρηνικής Ενέργειας).

Το δε πυρηνικό πρόγραμμα, που έχει εγκαινιάσει το Ιράν, ήδη από την δεκαετία του 1990, έχει επιταχυνθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ενώ σε μερικά έτη  οι αντιδραστήρες αυτοί, θα το βοηθήσουν πιθανότατα, να αναπτύξει επαρκή ποσότητα πλουτωνίου και ουρανίου, η οποία θα χρησιμεύσει για την ανάπτυξη σε σύντομο διάστημα, τόσο πυρηνικών οπλών, άλλα παράλληλα και πυρηνικής ενέργειας. 

Οι Ισραηλινοί, οι οποίοι έχουν πληροφορηθεί τα πυρηνικά σχέδια του Ιράν, τα θεωρούν άμεση απειλή για το πυρηνικό μονοπώλιο τους στην περιοχή, το οποίο είναι και η κύρια ασπίδα προστασία τους, από τους Άραβες και τους Ιρανούς εχθρούς τους. 

Οπότε, πολλοί πιστεύουν, πως είναι πολύ πιθανόν, το Ισραήλ στην εποχή μας, να εκτελέσει μία νέα «επιχείρηση Όπερα», έναντι του Ιράν, με κύριο στόχο, την καταστροφή των πυρηνικών αντιδραστήρων του Ιράν στα περίχωρα της Μπούσερ και αλλού.

Και για να πετύχει τον στόχο του αυτό, το Ισραήλ, μπορεί να συμμαχήσει ακόμα και με την Σαουδική Αραβία (η οποία νιώθει πως απειλείται από το Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα).

Και αυτή, να του δώσει την άδεια να περάσει τα αεροπλάνα του, από τον εναέριο χώρο της, χωρίς να γίνουν αντιληπτά από τους Ιρανούς και έτσι να φτάσουν ταχύτητά στα περίχωρα της Τεχεράνης, και όπου αλλού βρίσκονται διάσπαρτοι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες του Ιράν, προκειμένου να τους βομβαρδίσουν.

Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι βέβαιο, πως αυτή η επιθετική πράξη κατά του Ιράν,  δεν θα αποδοκιμαστεί απλά από σύσσωμη την διεθνή κοινότητα, αλλά θα προκαλέσει την άμεση αντίδραση της Τεχεράνης, έναντι του Ισραήλ (και των Σαουδαράβων), από κάθε μέτωπο (Συρία, Ιράκ, Λίβανο, Παλαιστίνη), αλλά και από τους συμμάχους της (Χεζμπολάχ, Άσαντ).

Κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε περιφερειακή σύγκρουση, που αν μπλεχτούν οι Μεγάλες δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ) και δεν προσεχτεί, μπορεί να μετατραπεί ακόμα και σε παγκόσμια.

Και δεν είναι μόνο το Ιράν, που «απειλεί πυρηνικά» το Ισραήλ στην εποχή μας. Τα πρόσφατα σχέδια του Ερντογάν στην γειτονία μας, και ανακοίνωση του, πως η χώρα του θέλει να γίνει πυρηνική δύναμη, προσθέτουν νέους μπελάδες στο Ισραήλ.

Συγκεκριμένα, έναν ανεξέλεγκτο κατά βάση ηγέτη, που θέλει να αποκτήσει ατομικές βόμβες, και να τις χρησιμοποιεί κατά βούληση κατά των αντιπάλων του, είτε απειλώντας και εκβιάζοντας τες με την χρήση τους εναντίον τους, είτε υλοποιώντας την απειλή αυτή στην πράξη (ακόμα και αν αυτές είναι μεγάλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία).

Ουσιαστικά, ο Ερντογάν (που είναι πρακτικά αυτή την στιγμή δικτάτορας στην Τουρκία), επιθυμεί να γίνει ο «Κιμ Γιονγκ Ουν» της Μέσης Ανατολής.

Κάτι που είναι αμφίβολο, αν θα του επιτρέψουν ποτέ ΗΠΑ και Ρωσία, αφού είναι γνωστό, το τι έπαθαν οι χώρες της περιοχής, που θέλησαν πριν δεκαετίες να γίνουν πυρηνικές δυνάμεις, χωρίς να έχουν την άδεια των υπερδυνάμεων (είτε πραγματοποιήθηκαν πραξικοπήματα, είτε στρατιωτική εισβολή σε αυτές, από τις κυρίως δυτικές χώρες).

Και μπορεί ο Ερντογάν, να γλίτωσε από το (στημένο πιθανότατα από τον ίδιο) πραξικόπημα το 2016, αλλά ο αν συνεχίσει να αντιγράφει τα έργα και ημέρες του Σαντάμ, μπορεί στο τέλος, να έχει το ίδιο τέλος με αυτόν, κάνοντας και αυτός με την σειρά του, «ένα («στυλάτο») άλμα από το ικρίωμα».