ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα το έτος  1947, ο ΟΗΕ ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης.

Στις 29 Νοεμβρίου του έτους 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την απόφαση Αρ. 181 για την διαίρεση της Παλαιστίνης, σε ένα Ισραηλινό και ένα Αραβικό κράτος, και την μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε διεθνή πόλη εκτός συνόρων.

Σύμφωνα δε με την απόφαση αυτή, η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, καθώς και η Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας, ενώ η νέα πόλη ελέγχθηκε από τους Ισραηλινούς.

Οι Άραβες άρχισαν βίαιες διαμαρτυρίες κατά των Εβραίων, την στιγμή μάλιστα που στην περιοχή κατοικούσαν 590.000 Εβραίοι και 1.320.000 Άραβες.

Στις 14 Μαΐου 1948, μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική Εντολή στην περιοχή, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον Σιωνιστή ηγέτη, Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. 

Την επόμενη ημέρα ξέσπασε ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948, όταν πέντε αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ) εισέβαλαν στρατιωτικά, με την αρωγή και άλλων στρατευμάτων από την Υεμένη και την Σαουδική Αραβία.

Η Αίγυπτος και η Ιορδανία προσάρτησαν τότε το Σινά και την Γάζα η πρώτη και την Δυτική Όχθη η δεύτερη. Μετά από ένα χρόνο εχθροπραξιών, υπεγράφη ανακωχή.

Έκτοτε, ακολούθησαν πολλές ακόμα συγκρούσεις που συνεχίζονται μέχρι και τις μέρες μας. Κύριες στιγμές της Αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης ήταν ο πόλεμος του 1956 με την Αίγυπτο, αλλά και αυτός των Έξι Ημερών το 1967, όταν το Ισραήλ επιτέθηκε πρώτο στις δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας που ήταν έτοιμες να του επιτεθούν.

Στην συνέχεια και προέλασε στα εδάφη τους, καταλαμβάνοντας τη χερσόνησο του Σινά, την Λωρίδα της Γάζας, την Δυτική Όχθη, καθώς και τα Υψώματα του Γκολάν.

Επίσης, σημαντικός ήταν και ο πόλεμος του Γιομ Κιππούρ του 1973, όταν και πάλι οι Αγυπτιο-Συριακές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά την ημέρα της ιερότερης θρησκευτικής γιορτής των Εβραίων, αυτή την φορά με επιτυχία (το Ισραήλ σώθηκε με Αμερικανική παρέμβαση).

Εν συνεχεία, ακολούθησε ο πόλεμος του Λιβάνου το 1982, αμέσως μετά την επιχείρηση δολοφονίας του ισραηλινού πρεσβευτή στο Λονδίνο, από μέλη μίας παλαιστινιακής οργάνωσης με έδρα τον Λίβανο, αντιτιθέμενη στην PLO.

(Οι Άραβες είχαν πάντα την υποστήριξη της ΕΣΣΔ στους πολέμους αυτούς).

Ο ισραηλινός στρατός, εισέβαλε στη συνέχεια στον (τότε χαώδη λόγω του συνεχιζόμενου εμφυλίου) Λίβανο με την συνδρομή Λιβανέζων Μαρωνιτών.

Μετά από μάχες με ένοπλους Λιβανέζους και Παλαιστίνιους, οι Ισραηλινοί κατέλαβαν μεγάλο μέρος της χώρας και τελικά περικύκλωσαν και στο τέλος εξεδίωξαν τους Παλαιστίνιους μαχητές από την Δυτική Βηρυτό.

Με την ανοχή του Ισραηλινού στρατού, οι Λιβανέζοι Μαρωνίτες ένοπλοι διέπραξαν την φοβερή σφαγή Παλαιστινίων μουσουλμάνων, στα στρατόπεδο προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα.

Στην συνέχεια, ο ισραηλινός στρατός αυτοπεριορίστηκε στην κατοχή του Νοτίου Λίβανου μέχρι το 2000 οπότε και αποχώρησαν και οι τελευταίες δυνάμεις.

Πρέπει επίσης να αναφερθεί, πως στον πόλεμο του Λιβάνου το 1982, έλαβε μέρος και η Συρία (σχετικά επιτυχώς, στην προσπάθεια της να θέσει την χωρά αυτή υπό την εξουσία της), υπό την ηγεσία του στρατηγού Χαφέζ Αλ Άσαντ (πατέρα του σημερνού Σύρου ηγέτη Μπάσαρ αλ Άσαντ), συγκρουόμενη τόσο με τους Ισραηλινούς, όσο και τους Παλαιστίνιους ή και τους Μαρωνίτες του Λιβάνου, κατά περίσταση.

Η πρώτη Ιντιφάντα, η ένοπλη εξέγερση Παλαιστινίων στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Δυτικής Όχθης, ξεκίνησε το 1987 και συνεχίστηκε ως το 1993. Ακολούθησε η δεύτερη αναμεσά στα έτη 2000-2005.

Το Ισραήλ, αποχώρησε μονομερώς από την Γάζα τον Αύγουστο του 2005, επί πρωθυπουργίας του Αριέλ Σαρόν, μετά από την παράλληλη βίαιη απομάκρυνση Εβραίων εποίκων από τον Ισραηλινό στρατό.

Τέλος, τον Ιούνιο του 2006, πραγματοποιήθηκε νέος πόλεμος στον Λιβάνο, μεταξύ της Σιϊτικής οργάνωσης του Λιβάνου Χεζμπολάχ και του Ισραήλ.  Η σύγκρουση αυτή, έληξε με την αποχώρηση του Ισραήλ από την χώρα αυτή, μετά από τριάντα μέρες μαχών και ήταν πρακτικά μία νίκη της  Χεζμπολάχ.

Ουσιαστικά, από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, αυτό έχει πραγματοποιήσει πέντε πόλεμους με τους Άραβες (τα έτη 1948, 1956, 1967, 1973 και 1982), αρκετές εισβολές (π.χ. το 1976 και το 2006 στον Λίβανο), ακόμα και αεροπορικούς βομβαρδισμούς χωρών (π.χ. των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράκ το 1981).

Επιπλέον, έχουν συμβεί και δύο επαναστάσεις στην κατεχομένη από το Ισραήλ, Παλαιστίνη (η πρώτη και η δεύτερη ιντιφάντα).

Η κατάσταση στην περιοχή στην εποχή μας, θυμίζει μπαρούτι και πολλοί φοβούνται, πως ένας νέος πόλεμος μεταξύ των Ισραηλινών και των Αράβων επίκειται (ή μια νέα ιντιφάντα).

Ειδικά από την στιγμή, που οι ίδιοι οι Ισραηλινοί, φανερά, έχουν εμπλακεί στις διαμάχες στην περιοχή, υπονομεύοντας εχθρικά για τους ίδιους καθεστώτα (π.χ. του Άσαντ στην Συρία) ή υποστηρίζοντας την ίδρυση κρατών, τα οποία θα αποδυναμώσουν τα Αραβικά (π.χ. η ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους σε Συρία, Ιράκ, ακόμα και Τουρκιά).

Παράλληλα, σχεδιάζουν και βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν (όπως ακριβώς έκαναν και με το Ιράκ το 1981), με την υποστήριξη και συμμαχία πάντα των ΗΠΑ.

Είναι όμως άγνωστο, αν θα πετύχουν στο τέλος όλους τους στόχους του ή αν παρόλο που κέρδισαν τις περισσότερες νίκες, στο τέλος, θα χάσουν τον πόλεμο.

Αλλά, δεν είναι μόνο αυτή η χώρα που έχει μία τόσο ταραχώδη ιστορία. Η ιστορία της ίδρυσης της Ινδίας και η μετέπειτα συνέχεια της, είναι κατά πολύ παρόμοια με αυτή του Ισραήλ. 

Και στην χώρα αυτή, όπως και στην Παλαιστίνη, αμέσως μετά την αποχώρηση των Βρετανών, ακολουθήσε και εδώ απόφαση του ΟΗΕ, για διαίρεση της χώρας.

Και εδώ, προκλήθηκαν άγριες συγκρούσεις, μεταξύ Ινδών και Πακιστανών, οι οποίες, είχαν ως συνέπεια τον θάνατο εφτά εκατομμύριων ανθρώπων (και από τις δυο πλευρές), στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1947 (και για την Ινδία και το Πακιστάν, που μάχονταν κυρίως για την κατοχή του Κασμίρ, που τελικά κατακυρώθηκε στην Ινδία).

Η διαμάχη των δύο αυτών χωρών, συνεχίστηκε. Και οι δύο ανέπτυξαν πυρηνικά όπλα (την δεκαετία του ενενήντα) και υπονόμευε η μία την άλλη.

Ειδικά, το ισλαμικό Πακιστάν, χρηματοδοτούσε πολλές ισλαμικές ομάδες και τρομοκράτες μέσα σε Ινδικά εδάφη (όπως τα Αραβικά κράτη χρηματοδοτούσαν την PLO και ισλαμικές ομάδες, π.χ. την Χαμάς, στα κατεχόμενα από το Ισραήλ Παλαιστινιακά εδάφη).

Ακολούθησε ο Ινδο-Πακιστανικός Πόλεμος του 1965. Η πολεμική αυτή σύγκρουση, έγινε γνωστή, ως ο Β' Πόλεμος του Κασμίρ, διότι οι μάχες έλαβαν χώρα στην διεκδικούμενη και από τους δύο εδαφική αυτή περιοχή, και αποτέλεσαν συνέχεια των μαχών που διεξήχθησαν εκεί το 1947.

Ο πόλεμος αυτός, ξεκίνησε με την εισβολή του Πακιστάν στην Ινδία. Διήρκησε δε, πέντε εβδομάδες και προκάλεσε βαριές απώλειες και στις δυο πλευρές. Παρά την αρχική επιτυχή προέλαση των πακιστανικών δυνάμεων, σύντομα η Ινδία αντεπιτέθηκε και εκδίωξε το Πακιστάν από τα εδάφη που είχε καταλάβει.

Στον πόλεμο αυτό, πολλές πόλεις, χωριά αλλά και νοσοκομεία έγιναν στόχος των πιλότων των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα δεκάδες άμαχοι να χάσουν τη ζωή τους.

Το Πακιστάν υποστηρίχτηκε από τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Τουρκία και το Ιράν, ενώ, από την πλευρά της, η Ινδία, από την ΕΣΣΔ. Ο πόλεμος έληξε τον Σεπτέμβριο του 1965, μετά από την παρέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΣΣΔ και της Κίνας.

Ο τρίτος πόλεμος μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, ήταν αυτός του 1971, όταν οι δύο χώρες συγκρουστήκαν στο έδαφος του Μπαγκλαντές. Η χώρα αυτή, ήταν μέχρι τότε ενωμένη με το Πακιστάν, το οποίο την καταπίεζε στυγνά.

Το 1970, ξέσπασε στο Μπαγκλαντές, εξέγερση και ανταρτοπόλεμος, λόγω της βίαιης πακιστανικής καταπίεσης. Οι εξεγερμένοι, κήρυξαν μονομερώς την ανεξαρτησία τους.

Όμως, στις 26 Μαρτίου 1971, η στρατιωτική χούντα του Πακιστάν, ξεκίνησε στρατιωτική επιχείρηση στο ανατολικό Πακιστάν (όπως λέγονταν τότε το Μπαγκλαντές).  Ο πακιστανικός στρατός, με την βοήθεια άλλων οργανώσεων, προχώρησε σε σφαγή Βεγγαλέζων, σε ένα γεγονός που έγινε γνωστό ως γενοκτονία του Μπαγκλαντές.

Από τον πόλεμο αυτό, σχεδόν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι μετανάστευσαν στην Ινδία. Οι νεκροί έφτασαν στα τρία εκατομμύρια. Η παγκόσμια κοινή γνώμη, στράφηκε εναντίον του Πακιστάν, καθώς τα νέα για τις φρικαλεότητες του, σύντομα διαδόθηκαν.

Η Ινδία, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και εισέβαλε στο Μπαγκλαντές, νίκησε τους Πακιστανούς και ελευθέρωσε την χώρα αυτή.

Με τον τρόπο αυτό, πέτυχε την αποδυνάμωση του εχθρού της, αφού αυτός έχασε πολλά εδάφη, πληθυσμό και ορυκτούς πόρους, ενώ παράλληλα κέρδισε την φιλιά, την ευγνωμοσύνη και την συμμαχία του Μπαγκλαντές, έχοντας παράλληλα και την παγκόσμια κοινή γνώμη με το μέρος της.

Ένας τέταρτος, σύντομος συνοριακός πόλεμος μερικών ημερών, ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν, πραγματοποιήθηκε και το 1999 για την ελεγχόμενη από τους Ινδούς περιοχή του Καργκίλ, χωρίς εδαφικά κέρδη για καμία παράταξη.

Νέα πολεμική σύγκρουση μεταξύ των δυο αυτών χωρών, θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνη, ειδικά, αν οι χώρες αυτές χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα, τα οποία μπορούν να φέρουν ολοκληρωτικό όλεθρο στην περιοχή.

(Το Πακιστάν, στήριζε επίσης την Αλ Κάιντα, ενώ ήταν παράλληλα και σε συμμαχία, εκτός από τις ΗΠΑ, με το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, για παροχή στρατού «προστασίας», αλλά και ομπρέλας πυρηνικής προστασίας από το Ιράν, όπως και εισδοχή στο ισλαμικό ΝΑΤΟ που ετοιμάζει η Σαουδική Αραβία.

Σε αντάλλαγμα, θα «έτρεχε» προς την χώρα αυτή, πακτωλός χρημάτων).

Ουσιαστικά, τόσο το Ισραήλ, όσο και η Ινδία, θεωρούταν τα μόνα δημοκρατικά προπύργια στην περιοχή τους, αφού στην Μέση Ανατολή υπήρχαν γύρω από το Ισραήλ μοναρχίες ή δικτατορίες, ενώ στο Πακιστάν, το πάνω χέρι και την εξουσία την είχε ο στρατός και τα πραξικοπήματα στην χώρα αυτή ήταν συχνά (στον τομέα αυτό, το Πακιστάν, μοιάζει καταπληκτικά με την συμμαχική σε αυτό Τουρκιά, όπως και στην διάπραξη γενοκτονιών).

Επίσης, τόσο το Πακιστάν, όσο και πολλές Αραβικές χώρες, στήριξαν ισλαμιστικά κινήματα (π.χ. στο Αφγανιστάν, το Ιράν- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/blog-post_72.html και αλλού), μέσω των μυστικών υπηρεσιών τους, αλλά και με χρήματα και «εθελοντές».

(Είναι γνωστό δε, πως οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, κέρδισαν τον εμφύλιο το 1996 και πήραν την εξουσία με την βοήθεια της ISIL, της φιλο-ισλαμικής μυστικής Πακιστανικής υπηρεσίας, από την οποία στηρίζονται μέχρι και σήμερα.

Επίσης, ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής, είναι ο Ναουάζ Σαρίφ, ένας φιλο-ισλαμιστής ηγέτης, τύπου Ερμπακάν και Ερντογάν).

Όμως υπάρχουν και διαφορές: το Ισραήλ, αντιμετώπιζε πολλά Αραβικά μουσουλμανικά κράτη, ενώ η Ινδία μόνο ένα, το Πακιστάν, ο πληθυσμός του Πακιστάν ήταν μικρότερος της Ινδίας (αντίθετα των Αραβικών κρατών ήταν πάντα μεγαλύτερος του Ισραήλ), ενώ επιπλέον το Ισραήλ το στήριζε η Δύση (ΗΠΑ, ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), ενώ την Ινδία η Ανατολή (η ΕΣΣΔ).

Ποια θα είναι άραγε η συνέχεια; Θα ξεσπάσει άραγε, ένας νέος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος ή ένας νέος Ινδο-Πακιστανικός στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Ασίας;

Άγνωστο, αλλά αν δεν ληφθούν εγκαίρως τα απαραίτητα μέτρα, μπορεί να ακολουθήσει ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα στις περιοχές αυτές, που θα επιφέρει στους λαούς τους την πλήρη καταστροφή, ενώ θα ρίξει συνάμα όλη και την ανθρωπότητα στο απόλυτο χάος.