Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΥΒΕΙΤ, Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ

Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΥΒΕΙΤ, Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, τον Σεπτέμβριο του 1980, το Ιράκ, υπό την ηγεσία του προέδρου (και δικτάτορα) του, Σαντάμ Χουσείν, εισέβαλε στο Ιράν, με σκοπό να ρίξει το νέο-εγκαθιδρυθέν επαναστατικό (θεοκρατικό) καθεστώς, του Αγιατολάχ Χομεινί, και στην θέση του να επιβάλλει ένα νέο κοσμικό-δικτατορικό και φιλικό προς τον ίδιο.

Παράλληλα με τον στόχο του αυτό, ο Σαντάμ, ήθελε να προσαρτήσει και ιρανικά εδάφη στο Ιράκ (κοντά στα σύνορα με το Ιράκ), στα οποία βρίσκονταν τα πετρελαϊκά κοιτάσματα της χώρας αυτής, να λύσει οριστικά υπέρ του το ζήτημα του αμφισβητούμενου θαλάσσιου καθεστώτος του Σαιτ Αλ Αραμπ, αλλά και να σταματήσει την πρόοδο του ισλαμισμού στην περιοχή, λόγω της επιτυχίας της Ιρανικής θεοκρατικής (ισλαμικής) Επανάστασης.

(Επιπλέον, με τον τρόπο αυτό, ο Ιρακινός δικτάτορας, πίστευε πως θα ανάγκαζε το Ιράν, να σταματήσει να υποστηρίζει τις κουρδικές επαναστάσεις στο κράτος του, για να τον πιέζει, όπως  έκανε παλαιότερα το καθεστώς του Σάχη.

Και μαζί με αυτά, ο Σαντάμ φοβόταν επίσης την υποστήριξη από το Ιράν, μιας επανάστασης της καταπιεζόμενης επί δεκαετίες Σιιτικής πλειοψηφίας του Ιράκ, έναντι της Σουνιτικής μειοψηφίας που την καταπίεζε, της οποίας μέλος και ηγέτης, ήταν και ο ίδιος).

Ειδικότερα, το θέμα της επέκτασης της ισλαμικής ιδεολογίας, τρόμαζε τις πετρελαϊκές μοναρχίες του Κόλπου, μήπως γίνουν και σε αυτές επαναστάσεις ισλαμιστών, και οι ίδιοι οι Άραβες μονάρχες, χάσουν οριστικά την εξουσία, τον θρόνο και την ζωή τους.

Και όλα αυτά, παρά το γεγονός του ότι οι ίδιες χρηματοδότησαν την Ιρανική Επανάσταση, με σκοπό να κάνουν τους ηγέτες της υποχείρια τους (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/isis.html), αν και στην πράξη οι Ιρανοί στράφηκαν σύντομα εναντίον τους και μάλιστα απείλησαν όντας Σιίτες, την προσπάθεια της πλήρης ηγεμονίας των Σουνιτικών πετρομοναρχιών (κυρίως Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ) στον μουσουλμανικό κόσμο.

Για τον λόγο αυτό, οι πετρελαϊκές μοναρχίες του Κόλπου, στήριξαν και χρηματοδότησαν το κοσμικό δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν, στον πόλεμο του εναντίον του Ιράν, με κάθε τρόπο, αν και ο Σαντάμ δεν ήταν ισλαμιστής, και αντίθετα μέσω του κόμματος του, του Μπάαθ, εκπροσωπούσε τον κοσμικό Αραβικό Εθνικισμό-Παναραβισμό.

Το ίδιο δε το Ιράκ, ήταν ένα από τα πλουσιότερα πετρελαϊκά κράτη της Μέσης Ανατολής και ένα από τα πιο εξελιγμένα οικονομικά την χρονική αυτή περίοδο.

 

Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ που ακολούθησε, για την ηγεμονία στην περιοχή, κράτησε οκτώ χρόνια, στο τέλος των οποίων, το Ιράκ απέτυχε σε όλους τους στόχους που είχε θέσει, ενώ το Ιράν, αν και οικονομικά πληγωμένο και με πολλές ανθρώπινες και υλικές απώλειες, άρχισε να χτίζει σιγά, σιγά την ηγεμονία του και την ισχύ του στην περιοχή.

(Έτσι, ο στόχος που έθεσαν οι Άραβες εμίρηδες και βασιλιάδες, για την πλήρη καταστροφή του ανταγωνιστού σε αυτούς Ιράν, απέτυχε τότε και οι ίδιοι προσπαθούν μέχρι σήμερα να το καταστρέψουν την επιρροή της χώρας αυτής στην Μέση Ανατολή, μέσω του γνωστού σε όλους μας, ISIS).

Αντίθετα, το Ιράκ, εξήλθε από τον πόλεμο αυτό, οικονομικά χρεωμένο, και μάλιστα τα περισσότερα χρήματα που είχε δανειστεί, τα χρώσταγε στις πετρελαϊκές μοναρχίες του Κόλπου, ιδίως το Κουβέιτ, το οποίο και αρνήθηκε να του χορηγήσει περαιτέρω πιστώσεις, οικονομικές διευκολύνσεις ή να μειώσει σημαντικά το χρέος του προς αυτό.

Για τον λόγο αυτό, ο Σαντάμ, ξέροντας ότι το χρέος της χώρας του (δανείστηκε σχεδόν 65 εκατομμύρια δολάρια για να χτίσει την στρατιωτική του δύναμη) και η αδυναμία πληρωμής του, θα οδηγούσε πιθανώς σε εξέγερση στην (οικονομικά εξαντλημένη) χωρά του, αν ανέβαζε τους φόρους για να το ξεχρεώσει, αποφάσισε να ακολουθήσει άλλη τακτική.

Καταρχάς, κάλεσε τον πρέσβη τον ΗΠΑ στην χώρα του, από τον οποίο έλαβε (πιθανότατα επίτηδες), μια γενική και αόριστη υπόσχεση, πως οι ΗΠΑ δεν θα αναμειχθούν σε έναν πιθανό πόλεμο Ιράκ-Κουβέιτ.

Ύστερα, θυμήθηκε τις επί δεκαετίες διεκδικήσεις των Ιρακινών, που υποστήριζαν, πως το Κουβέιτ ήταν πάντα μέρος του Ιράκ, και δεν έπρεπε να γίνει ποτέ ανεξάρτητο κράτος, με το επιχείρημα ότι επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας το κρατίδιο αυτό, ανήκε διοικητικά στην επαρχία της Βασόρας και ότι με την ιδιότητα αυτή το είχε αναγνωρίσει και η Μεγάλη Βρετανία το 1899.

Έτσι, με τις σκέψεις αυτές, ο Σαντάμ, εισέβαλε στο Κουβέιτ το 1990 και το προσάρτησε στην χώρα του.

(Φυσικά, με την προσάρτηση του Κουβέιτ στο Ιράκ, θα παραγραφόταν τα χρέη του προς αυτό, ενώ ο Σαντάμ θα κέρδιζε εκτός από νέα εδάφη και πληθυσμό, και πολλούς νέους και πλουσίους πετρελαϊκούς πόρους).

Σε απάντηση, οι ΗΠΑ, υπό την διοίκηση του πρόεδρου Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, σχημάτισε συνασπισμό 34 κρατών (υπό την αιγίδα του ΟΗΕ) κατά του Ιράκ και έστειλε 250.000 στρατιώτες στην περιοχή.

(Τα μέλη της αναπτυχθείσης Διεθνούς Συμμαχίας ήταν: Αργεντινή, Αυστραλία, Μπαχρέιν, Μπανγκλαντές, Βέλγιο, Καναδά, Τσεχοσλοβακία, Δανία, Αίγυπτος, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Κουβέιτ, Μαρόκο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Ομάν, Πακιστάν, Πολωνία, Πορτογαλία, Νίγηρας, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Σενεγάλη, Νότιος Κορέα, Ισπανία, Τουρκία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αγγλία και ΗΠΑ.

Γερμανία και Ιαπωνία, προσέφεραν οικονομική υποστήριξη και οπλισμό αντί για απευθείας πολεμική βοήθεια. Οι ΗΠΑ ανάγκασαν το Ισραήλ να μην πάρει μέρος στην συμμαχία, παρόλα τα χτυπήματα των Ιρακινών πυραύλων Scud στο Τελ Αβίβ. Η Ινδία προσέφερε στον ανεφοδιασμό του Αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, προσφέροντας ναυτικές βάσεις).

Αμέσως μετά την εισβολή, υποβλήθηκαν οικονομικές κυρώσεις από τον ΟΗΕ και τελικώς οι εχθροπραξίες άρχισαν τον Ιανουάριο του 1991, οι οποίες και κατέληξαν στην ολοκληρωτική νίκη των συμμαχικών δυνάμεων, όπως και στην πλήρη αποχώρηση των Ιρακινών από το Κουβέιτ το ίδιο έτος.

(Ουσιαστικά, για άλλη μία φορά, το τέρας του Ιράκ, που δημιούργησαν οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, προκειμένου να καταστρέψει το τέρας του Ιράν, που δημιούργησαν επίσης οι ίδιες, στράφηκε και αυτό εναντίον τους).

Στην εποχή μας, είχαμε για άλλη μία φορά, μια επανάληψη του σκηνικού αυτού. Ως γνωστόν, οι μοναρχίες του Κόλπου (κυρίως Σαουδική Αραβίας και Κατάρ), στήριξαν την άνοδο του ISIS και της ισλαμικής ιδεολογίας γενικότερα (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/07/game-of-thrones.html), στην προσπάθεια τους, να δημιουργήσουν ανταγωνιστικούς πετρελαϊκούς αγωγούς στο Ιράν και την Ρωσία (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/07/blog-post.html).

Για τον λόγο αυτό, προσπάθησαν, μέσω των ισλαμιστών και των μισθοφόρων που προσέλαβαν, να ρίξουν τα φιλοιρανικά καθεστώτα της Συρίας και του Ιράκ, και στην θέση τους, προσπάθησαν να επιβάλλουν νέα ισλαμικά και φιλικά προς αυτές καθεστώτα (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/10/blog-post_23.html).

Παράλληλα με τον στόχο του αυτό, ήθελαν να σταματήσουν την πρόοδο του της Ιρανικής επιρροής στην περιοχή (σε Συρία, Ιράκ, Λίβανο, Υεμένη).

Μιας επιρροής, που τρομάζει τις πετρελαϊκές μοναρχίες του Κόλπου, μήπως γίνουν και σε αυτές επαναστάσεις ισλαμιστών (με την υποστήριξη του Ιράν), και οι μονάρχες αυτών, χάσουν την εξουσία, τον θρόνο και την ζωή τους.

Και φυσικά, και στην προσπάθεια τους (των Σουνιτικών πετρομοναρχιών) για πλήρη ηγεμονία (κυρίως Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ) στον μουσουλμανικό κόσμο, έναντι των Σιιτών αντιπάλων τους, των Ιρανών.

Ο πόλεμος που ακολούθησε, για την ηγεμονία στην περιοχή, έχει κρατήσει ως τώρα εφτά χρόνια, στο τέλος των οποίων το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, απέτυχαν σε όλους τους στόχους που είχαν θέσει, ενώ το Ιράν, συνέχισε (με την βοήθεια των Ρώσων) να προωθεί περαιτέρω την ηγεμονία του και την ισχύ του στην περιοχή.

(Έτσι, ο στόχος που έθεσαν οι Άραβες εμίρηδες και βασιλιάδες, για την πλήρη καταστροφή του ανταγωνιστού σε αυτούς Ιράν, απέτυχε για άλλη μία φορά,  όπως όταν οι ίδιοι χρηματοδότησαν το 1980 το Ιράκ για να καταστρέψουν την επιρροή της χώρας αυτής στην Μέση Ανατολή).

Αντίθετα, η Σαουδική Αραβία, εξήλθε από τον πόλεμο αυτό, οικονομικά χρεωμένη (http://www.iefimerida.gr/news/243080/protofanes-i-saoydiki-aravia-ehei-elleimma-kai-epivallei-litotita-stoys-polites).

Ακόμα και ο ISIS που χρηματοδοτούσε, στράφηκε ολοκληρωτικά στην υποστήριξη του ανταγωνιστή της για την ηγεμονία τον ισλαμικό κόσμο, του Κατάρ.

(Ουσιαστικά, για άλλη μία φορά, το τέρας που δημιούργησαν οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, προκειμένου να καταστρέψει το τέρας του Ιράν, που δημιούργησαν επίσης οι ίδιες, στράφηκε και αυτό εναντίον τους).

Ταυτόχρονα, η άνοδος την ίδια περίοδο του αντιισλαμιστή Τραμπ στις ΗΠΑ, οι οποίες άρχισαν υπό την ηγεσία του να ξανακάνουν έρευνες για την εμπλοκή των Σαουδαράβων στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, τρόμαξε περαιτέρω τους Σαουδάραβες, οι οποίοι φαίνεται να αποφάσισαν να κάνουν πολιτική στροφή.

Παράλληλα, φάνηκε καθαρά, πως το όραμα των Σαουδαράβων, ανασύστασης της παλαιάς Αραβικής αυτοκρατορίας, ήταν πια οριστικά και πρακτικά ανέφικτο.

Έτσι, μόλις ο Τραμπ επισκέφτηκε την Σαουδική Αραβία, εκτός από τις τεράστιες στρατιωτικές παραγγελίες που έκανε  αυτή στις ΗΠΑ και την ανακοίνωση για ίδρυση ενός «αραβικού ΝΑΤΟ», αποφάσισε παράλληλα να κόψει και τις χορηγίες της σε πολλές ισλαμικές οργανώσεις που αντιμαχόταν τις ΗΠΑ (π.χ. στο Ιράκ).

Αυτό θα βοηθούσε πολύ και το έργο του Τραμπ στις χώρες αυτές, μιας και οι ισλαμιστές χωρίς χρήματα, προσωπικό και εξοπλισμό, τελικά θα αποσαθρωνόταν και ο στρατός του θα θριάμβευε, ενώ οι εχθροί του θα παράπαιαν και στο τέλος θα διαλυόταν (π.χ. το «ισλαμικό κράτος»).

Την ίδια στιγμή, η Σαουδική Αραβία, θα έδιωχνε από πάνω της όλες τις υποψίες για χρηματοδότηση ισλαμιστών τρομοκρατών ρίχνοντας όλες τις ευθύνες πάνω στο Κατάρ, το οποίο, είτε θα υποτάσσονταν, είτε θα άλλαζε η ηγεσία του με μια πιο φιλική στις ΗΠΑ και την Σαουδική Αραβία, είτε μέσω εισβολής, είτε μέσω πραξικοπήματος.

Και όταν αυτή θα αναλάμβανε την εξουσία, τότε θα έπαυε την χρηματοδότηση στις ισλαμιστικές οργανώσεις και θα ακολουθούσε την αντιισλαμική πολιτική του Τραμπ.

Οι Σαουδάραβες, πιστεύουν, ότι με την επίσκεψη του Τραμπ στην χώρα τους, έχουν λάβει μια (έστω γενική και αόριστη) υπόσχεση, πως οι ΗΠΑ δεν θα αναμειχθούν σε έναν πιθανό πόλεμο (οικονομικών κυρώσεων ή ακόμα και κανονικό), Σαουδικής Αραβίας-Κατάρ.

Ύστερα, έστειλαν στο Κατάρ, ένα τελεσίγραφο, με το οποίο του έθεσαν σκληρούς όρους (http://www.iefimerida.gr/news/346046/aravika-krati-pros-katar-ta-13-pragmata-poy-theloyme-na-kaneis), τους οποίους αν αψηφήσει και δεν συμμορφωθεί, θα υποστεί άμεσες κυρώσεις και συνέπειες.

Επιπλέον, η Σαουδική Αραβία, προέβη και στην σύσταση ενός συνασπισμού με άλλες Αραβικές χώρες, έναντι του Κατάρ, με την πιθανή υποστήριξη των ΗΠΑ.

(Τα μέλη του είναι: Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Λιβύη, Αίγυπτος και το Μπαχρέιν.

Το Κατάρ, το στηρίζει για την ώρα διπλωματικά και στρατιωτικά, μόνο η Τουρκία του Ερντογάν).

Φυσικά, στην επίθεση αυτή των Σαουδαράβων, κατά του Κατάρ, σημαντικό ρόλο, έπαιξε και η πιθανή στροφή του και συμμαχία με τον παλιό κοινό εχθρό τους, το Ιράν (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/07/blog-post_4.html).

Έτσι, εν μέσω μιας τεταμένης κατάστασης, που ίσως οδηγήσει σε πόλεμο, μετά και τις οικονομικές κυρώσεις που υποβλήθηκαν στο Κατάρ από την Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της, η κατάσταση στην περιοχή, θυμίζει την αντίστοιχη που επικρατούσε πριν την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ.

Μόνο που τώρα, τον ρόλο του Ιράκ τον έχει η Σαουδική Αραβία, του Κουβέιτ το Κατάρ, ενώ τον ρόλο της Μεγάλης δύναμης-υποστηρικτή του Κατάρ, αντί των ΗΠΑ, φαίνεται να τον έχουν η Ρωσία και η Κίνα.

Ποια θα είναι άραγε η συνέχεια στην σημαντική αυτή διαμάχη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής; Θα υπάρξει άραγε τελικά εισβολή των Σαουδαράβων και των Συμμάχων τους στο Κατάρ ή η κρίση αυτή θα λυθεί διπλωματικά;

Άγνωστο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι μία πιθανή πολεμική εξέλιξη, θα δημιουργήσει έναν επικίνδυνο περιφερειακό πόλεμο στην περιοχή, που θα επηρεάσει και την χώρα μας και μόνο η λήψη όλων των εκείνων των απαραίτητων και κατάλληλων μέτρων για μια τέτοια περίπτωση, θα σώσει την πατρίδα μας από περιπέτειες.