ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΣΟΜΕΝΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΣΟΜΕΝΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στις ΗΠΑ, υπάρχει η συχνή εναλλαγή στην εξουσία των δύο κυρίαρχων κομμάτων στην χώρα αυτή, των ρεπουμπλικάνων και των δημοκρατικών.

Και οι μεν δημοκρατικοί, θεωρούνται «ήπιοι», «διπλωμάτες» και «προοδευτικοί», ενώ οι αντίπαλοι τους, οι ρεπουμπλικάνοι, «σκληροί», «μιλιταριστές» και «συντηρητικοί».

Όμως είναι άραγε η αλήθεια αυτή; Στην συνέχεια, θα μελετήσουμε μερικά παραδείγματα Αμερικανών προέδρων, οι οποίοι κυβέρνησαν διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλο και δεν άνηκαν στο ίδιο κόμμα.

Θα λεχθούν τα πεπραγμένα τους και θα γίνει μία σύγκριση των πράξεων τους, προκειμένου να φανεί, αν η παραπάνω θεωρεία «στέκει καθόλου» ή όχι.

Θα ξεκινήσουμε με την προεδρία στις ΗΠΑ του δημοκρατικού Γούντροου Ουίλσον, που ήταν γνωστός ως ένας «μεγάλος ιδεαλιστής». 

Αυτός, είχε ήδη εισβάλει στο Μεξικό, ήδη από το 1916, με πρόσχημα τις επιδρομές του Πάντσο Βίλα στην χώρα του, αλλά στην πραγματικότητα για να επιβάλει εκεί ένα καθεστώς-μαριονέτα, πιστό στις ΗΠΑ και να διαφυλάξει επιπλέον τα περιουσιακά στοιχεία Αμερικάνικων επιχειρήσεων της περιοχής.

(Αυτές, τον είχαν στηρίξει προεκλογικά με πολλά χρήματα, και η περιουσία τους στο Μεξικό, κινδύνευε να δημευθεί, λόγω της εξαιρετικά βίαιης και αιμοχαρούς Μεξικάνικης Επανάστασης και Εμφυλίου, που είχε ενσκήψει στην χώρα αυτή).

Επιπλέον, αν και υποστηρίχτηκε από τους περισσότερους Αφροαμερικανούς, στους οποίους είχε υποσχεθεί βελτίωση των δικαιωμάτων τους και ισότητα, υπήρχε κατά την διάρκεια της θητείας του, ένας πλήρης (αν και ανεπίσημος) φυλετικός διαχωρισμός σε όλες τις ομοσπονδιακές θέσεις των δημόσιων υπηρεσιών, θεσπισμένος από τον ίδιο.

Στις Προεδρικές εκλογές του 1916, οι οποίες διεξήχθησαν, ενώ η Ευρώπη καταστρεφόταν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ουίλσον κατάφερε να επικρατήσει ενάντια στον αντίπαλό του Charles Evans Hughes των Ρεπουμπλικανών, με μικρή διαφορά, κυρίως λόγο της ουδετερότητας, που υποστήριζε ότι θα έπρεπε να έχουν οι ΗΠΑ στον πόλεμο.

Όμως ο Ουίλσον δεν μπόρεσε να κρατήσει την υπόσχεση του αυτή. Αυτό συνέβη, λόγω του απεριόριστου υποβρυχιακού πόλεμου που κήρυξε η Γερμανία, της παγκόσμιας παρεμπόδισης του θαλάσσιου εμπορίου των ΗΠΑ, της βύθισης από Γερμανικό υποβρύχιο του Αμερικάνικου υπερωκεάνιου Λουζιτάνια, καθώς και την απερίσκεπτη αποστολή του τηλεγραφήματος Ζήμερμαν στην Μεξικανική κυβέρνηση.

(Σε αυτό, προτεινόταν συμμαχία Μεξικού-Γερμανίας και προσάρτηση στο Μεξικό με την βοήθεια της Γερμανίας Αμερικανικών εδαφών). Κάτι, που είχε ως αποτέλεσμα την κήρυξη πολέμου από τις ΗΠΑ στην Γερμανία, το 1917.  

Ο Ουίλσον, ήταν από τους πρωτεργάτες της Κοινωνίας των Εθνών (προδρόμου του σημερινού ΟΗΕ), αλλά παρόλες τις προσπάθειες του δεν κατάφερε να πείσει το Κογκρέσο να ψηφίσει την ένταξη της χώρας στην ΚτΕ. Ουσιαστικά η άρνηση του Κογκρέσου σήμανε και την διάλυση της Κοινωνίας των Εθνών.

(Φυσικά εννοείται, πως και η Κοινωνία των Εθνών, όπως και ο ΟΗΕ σήμερα, θα χρησιμοποιούταν απλά «ιδεαλιστικά και για την δημοκρατία», για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και της ηγεμονίας που είχαν εγκαθιδρύσει οι ΗΠΑ, αν οι ιδίες γινόταν τελικά μέλη του τότε).

Μετά τον Οουίλσον, ακολούθησε στην προεδρία ο ρεπουμπλικάνος Ουόρεν Χάρντινγκ, στις εκλογές του 1920. Αυτός, υποσχέθηκε στην Αμερική μία «επιστροφή στην ομαλότητα», μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα τέλος στην βία και στον ριζοσπαστισμό, μία ισχυρή οικονομία, καθώς και ανεξαρτησία από τις ευρωπαϊκές ίντριγκες.

Στην προεδρία του, κυριαρχούσαν ο νεποτισμός, τα σκάνδαλα και η διαφθορά, με πιο γνωστό το διαβόητο «Σκάνδαλο του Θόλου Τήποτ», που θεωρείτο (πριν συμβεί το Γουότεργκεϊτ) «το μεγαλύτερο και πλέον πολύκροτο σκάνδαλο στην Αμερικανική πολιτική ιστορία».

Στο εσωτερικό, ο Χάρντινγκ υπέγραψε το πρώτο ομοσπονδιακό πρόγραμμα παιδικής πρόνοιας στην ιστορία των ΗΠΑ, και ήρθε σε συμφωνία με τους απεργούντες εργάτες ορυχείων και σιδηροδρόμων, εν μέρει επειδή υπεστήριξε την οκτάωρη ημερήσια εργασία.

Στα εξωτερικά θέματα, ο Χάρντινγκ περιφρόνησε την Κοινωνία των Εθνών και διαπραγματεύθηκε συνθήκες ειρήνης με την Γερμανία και την Αυστρία.

Το μεγαλύτερο επίτευγμά του στην εξωτερική πολιτική, θεωρείται το Ναυτικό Συνέδριο της Ουάσινγκτον το 1921–1922, στο οποίο οι μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις του κόσμου, συμφώνησαν σε ένα πρόγραμμα περιορισμών των ναυτικών εξοπλισμών που επικράτησε για μία δεκαετία.

Άλλη γνωστή προεδρία, ήταν αυτή του δημοκρατικού Φραγκλίνου Ρούζβελτ, που ήταν και αυτός γνωστός ως ένας «μεγάλος ιδεαλιστής». 

Αν και είναι ευρύτερα γνωστός, κυρίως για το οικονομικό πρόγραμμα «New Deal» (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/new-deal.html), ο ίδιος φρόντιζε να καταστρέφει τα «παραπανίσια» αγροτικά προϊόντα της χώρας του, έτσι ώστε λόγω μικρότερης παραγωγής να αυξηθούν οι τιμές τους, την ίδια περίοδο, που χιλιάδες φτωχοί Αμερικάνοι πέθαιναν από την πείνα, ως συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929. 

Επίσης, αν και «υποστηρικτής της δημοκρατίας» υποστήριξε πολλούς δικτάτορες στην Λατινική Αμερική, όπως τον δικτάτορα της Νικαράγουας, Σομόζα, στενό σύμμαχο της Αμερικής, για τον οποίο είχε πει: «Είναι ένα κάθαρμα, αλλά είναι το δικό μας κάθαρμα».

Τέλος, υποστηρίζεται από πολλούς, πως ο ίδιος γνώριζε και τα σχέδια των Ιαπώνων, για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, και την άφησε επίτηδες να γίνει (διώχνοντας μόνο τα αεροπλανοφόρα από αυτό), προκειμένου να εξαγριωθεί η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ και ο ίδιος να έχει μια δικαιολογία να βγει στον πόλεμο, στο πλευρό των Συμμάχων.

Μετά τον θάνατο του, το 1945, την θέση του πήρε ο ως τότε αντιπρόεδρος του, ο Χάρρυ Τρούμαν, τον οποίο, μετά την λήξη των θητειών του ως πρόεδρος, διαδέχθηκε ο ρεπουμπλικάνος,  Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.

Επί προεδρίας του, τερματίστηκε ο πόλεμος της Κορέας, αυξήθηκαν υπέρμετρα τα κονδύλια του αμυντικού και διαστημικού προϋπολογισμού, πραγματοποιήθηκε περαιτέρω ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων, ενώ υποστηρίχτηκαν και πολλά πραξικοπήματα σε χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως π.χ. στο Ιράκ ή διεφθαρμένοι τύραννοι, όπως π.χ. ο Σάχης του Ιράν ή το διεφθαρμένο νοτιοβιετναμέζικο πολιτικό καθεστώς.

Τον πρόεδρο αυτό, διαδέχτηκε ο «εξιδανικευμένος» δημοκρατικός πρόεδρος, Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ, ο οποίος, όπως και η υπόλοιπη οικογένεια του, ήταν θαυμαστής του Χίτλερ και των Ναζί, είχε άμεσες φιλικές και οικονομικές σχέσεις με την μαφία (τον οποίο βοήθησε οικονομικά στην εκλογή του), ενώ επί της προεδρίας του ξεκίνησε και η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Πιο πριν, είχε προηγηθεί η επιχείρηση της εισβολής στον Κόλπο των χοίρων και η παγκόσμια πυρηνική κρίση της Κουβάς το 1962.

Μετά την δολοφονία του, τον αντικατέστησε στην προεδρία, ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος του, ο Λύντον Τζόνσον, τον οποίο, μετά την λήξη των θητειών του ως πρόεδρος, διαδέχθηκε ο ρεπουμπλικάνος, Ρίτσαρντ Νίξον.

Τα «κατορθώματα» του προέδρου αυτού (αλλά και του υπουργού Εξωτερικών του, Χένρυ Κίσσινγκερ) έμειναν θρυλικά στην ιστορία:

Ενδεικτικά αναφέρονται η (αρχική) επέκταση (και μετέπειτα λήξη) του πολέμου του Βιετνάμ, η διοργάνωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, η διοργάνωση στην Ελλάδα του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών του 1967, το σκάνδαλο Γουότεργκειτ κ.λ.π.

Στην νεότερη εποχή, ο «προοδευτικός» δημοκρατικός πρόεδρος, Μπιλ Κλίντον, εκτός από τα πολλά σεξουαλικά σκάνδαλα για τα οποία έγινε ευρύτατα γνωστός (π.χ. με την Μόνικα Λεβίνσκυ), τις σχέσεις του με την μαφία, και τους πολλούς πολέμους που άρχισαν επί της θητείας του (π.χ. σε Βοσνία, Σερβία), κατάφερε και κάτι ακόμα.

Ήταν ο Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος κατήργησε τον νομό του «New Deal», που απαγόρευε σε τράπεζες καταθέσεων να χρησιμοποιούν τα χρήματα των πελατών τους για κερδοσκοπικά παιχνίδια (ενώ τους επιτρεπόταν να είναι μόνο τράπεζες καταθέσεων ή μόνο Επενδυτικές τράπεζες).

Χάρις, στην πράξη του αυτή, ξεκίνησε το όργιο κερδοσκοπίας των τράπεζων και η μετέπειτα μεγάλη οικονομική κρίση των ΗΠΑ, το 2008.

Ο διάδοχος του, ο ρεπουμπλικάνος, Τζορτζ Ουώκερ Μπους ο νεότερος, ξεκίνησε τους πολέμους στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003, όπως και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ενώ ήρθε σε σύγκρουση σχεδόν με τους πάντες.

Επί της προεδρίας του, επιδεινώθηκαν τα ανθρωπινά δικαιώματα στις ΗΠΑ, με τους τρομονόμους που ψήφισε, άνοιξαν βασανιστικά κέντρα σε Γκουαντάναμο και Αμπού Γκράιμπ, ενώ πραγματοποιηθήκαν επίσης και πολλές παρακολουθήσεις ή απαγωγές «ύποπτων» πολίτων από πολλές χώρες.

Τέλος, η οικονομία της χώρας του, επιδεινώθηκε ραγδαία επί της προεδρίας του, ενώ και πολλές υποτιθέμενες «χρωματιστές επαναστάσεις», ξέσπασαν παγκόσμια, με την υποστήριξη του, όπως και πόλεμοι (π.χ. στην Γεωργία το 2008).

Στην συνέχεια, την θέση του ως πρόεδρος, ανέλαβε, ο δημοκρατικός, Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, ο πρόεδρος που θα έφερνε την «αλλαγή».

(Το παράδειγμα του για «αλλαγή», ακολουθήσε και ο δημοκρατικός Χατογιάμα, στην Ιαπωνία.

Αυτός, κατάφερε να πάρει για πρώτη φορά με το κόμμα του, την εξουσία στην Ιαπωνία, μετά από εβδομήντα χρονιά, αλλά η ανικανότητα του, έκανε τους συμπατριώτες του, μετά από μόλις ένα χρόνο στην εξουσία, να τον απομακρύνουν, και να ξαναφέρουν στην ηγεσία της χώρας αυτής, το συντηρητικό κόμμα, υπό τον Σίνζο Άνμπε, τον «Τραμπ της Ιαπωνίας».

Η αντίστοιχη επιθυμία για αλλαγή, έφερε στην ηγεσία της Ελλάδας τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τις πράξεις του, φαίνεται ότι θα έχει αντίστοιχη μοίρα με τους δημοκρατικούς του Χατογιάμα στην Ιαπωνία, ή του Ομπάμα στις ΗΠΑ).

Αυτός, αν και προσπάθησε να δείξει μία «φιλική και εξευγενισμένη» εικόνα, στην πραγματικότητα, παρά τους «ευγενικούς λόγους και τακτ του», δεν διέφερε καθόλου από τον προκάτοχο του.

Και αυτός, χρησιμοποίησε το Γκουαντάναμο, υποστήριξε την πτώση των Αραβικών δικτατορικών καθεστώτων στην Μέση Ανατολή, για να τα αντικαταστήσουν ισλαμικές δικτατορίες με την υποστήριξη του (μέσω της υποτιθέμενης «Αραβικής Άνοιξης» ή πιο σωστά του «Αραβικού Χειμώνα»), ενώ επιπλέον, υποστήριξε και την άνοδο του ISIS και των ισλαμιστών, σε Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη, Τυνησία και Συρία.

Επίσης, συνέργησε πιθανόν στην προσπάθεια πραξικοπήματος στην Τουρκιά το 2016, επέτρεψε την πλήρη λαθρομετανάστευσή στην χώρα του, και ξεκίνησε πολέμους σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Υεμένη. 

Στην Ευρώπη, ήρθε σε σύγκρουση με τους Ρώσους, λόγω της Ουκρανικής κρίσης το 2014 (όπως και στην Συρία), ενώ στην Ασία αντίστοιχα με τους Κινέζους.

Οι παρακολουθήσεις, όπως και τα βασανιστήρια, συνεχίστηκαν επί της προεδρίας του, ενώ και η οικονομία των ΗΠΑ, επιδεινώθηκε περαιτέρω.

Τέλος, μετά τον Ομπάμα, νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, εκλέχτηκε από το 2016, ο ρεπουμπλικάνος, Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτός, όντας πιο αυταρχικός και κυνικός από όλους τους προκατόχους του, συνέχισε με ακόμα πιο άγριο τρόπο την επιθετική τους συμπεριφορά, τα σκάνδαλα, την διαφθορά, αλλά και στις βίαιες πράξεις τους.

Η προεδρία του, ακόμα γράφεται και φαίνεται, ότι θα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Το μόνο βέβαιο σε αυτή, είναι πως θα αυξηθούν, ραγδαία οι πόλεμοι.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε, πως με βάση όλα όσα προαναφέρθηκαν, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος «κάλος» πρόεδρος των ΗΠΑ (είτε «ήπιος», «έντιμος», «ιδεαλιστής», «ειρηνικός», «ευγενής» ή «φιλόπτωχος»), ανεξαρτήτως κόμματος, αλλά όλοι τους ήταν αδίστακτοι και χρησιμοποίησαν ανάλογα με την περίσταση και την εποχή, ανάλογο προσωπείο:

Άλλοτε, το «φιλειρηνικό», που δείχνει πάντα ετοιμότητα για ειρηνευτικές συνομιλίες, δημοκρατία και ανάπτυξη και άλλοτε το «φιλοπόλεμο», που είναι πάντα έτοιμο για μάχη, συγκρούσεις και πόλεμο.

(Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε όλους τους προέδρους των ΗΠΑ, ότι είναι «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» μαζί).

Σε κάθε περίπτωση, ο λαός μας, ποτέ δεν θα πρέπει να παρασύρεται από τα ψευδή πορτρέτα υποτιθέμενα «καλών και ιδεαλιστών προέδρων των ΗΠΑ», αλλά να φροντίζει μόνο για τα συμφέροντα του, όποιος και εάν κυβερνά ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού.