ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΙΕΝΑΜΕΝ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΤΟ 2017

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΙΕΝΑΜΕΝ ΤΟΥ ΠΕΚΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΤΟ 2017

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το 1989, ήταν η χρονιά που σηματοδότησε την αρχή του τέλους του Ανατολικού μπλοκ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, το οποίο είχε ιδρυθεί στην περιοχή αυτή με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου το 1945.

Πρώτα άρχισε η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες του Ανατολικού συνασπισμού στην Ευρώπη, και στην συνέχεια, εν ειδή ντόμινο, η κατάρρευση του κομμουνισμού, έφτασε μετρά από δυο έτη και στην μήτρα αυτού, στην Σοβιετική Ένωση.

Πριν όμως συμβεί η πτώση αυτή, και λίγο μετρά την πτώση του κομμουνισμού και την αρχή της διαλύσεως της Κόμεκον και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1989, μια παρεμφερής κατάσταση, έγινε προσπάθεια να πραγματοποιηθεί και στην Κίνα.

Στις 15 Απριλίου του 1976, στην πλατεία της Τιενανμέν, περίπου 200.000 άνθρωποι, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν φοιτητές, προέβησαν σε διαδήλωση διαμαρτυρίας, έναντι του κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο κυβερνούσε την Κίνα.

Οι φοιτητές, είχαν διαφορά αιτήματα, όπως πολιτικές ελευθερίες, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μείωση της ανεργίας, ελευθέρια έκφρασης, αύξηση μισθών, δημοκρατία, μείωση της φορολογίας, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου κ.α.

Την ιδιά χρονιά (το 1989), το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας, είχε αποφασίσει την μετάβαση από το κομμουνιστικό οικονομικό σύστημα κεντρικής διαχείρισης στο καπιταλιστικό και ηγετική ομάδα αυτού, έδωσε το πράσινο φως στον πρωθυπουργό και Γενικός Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, τον Ζάο Ζιγιάνγκ, να προχωρήσει στις «μεταρρυθμίσεις» αυτές.

Όμως, η προσπάθεια αυτή, δηλαδή της εγκαθίδρυσης του καπιταλισμού σε μια ως τότε οικονομικά συγκεντρωτική χωρά, τελικά δημιούργησε  τεράστιες οικονομικές αντιθέσεις, αλλά και φτώχεια στον Κινεζικό λαό.

Οι δε φοιτητικές διαδηλώσεις, αρχικά ήταν ειρηνικές, και μάλιστα πέρασαν σχεδόν έξι εβδομάδες από την πρώτη μέρα που οι φοιτητές είχαν καταλάβει την πλατεία Τιενανμέν, χωρίς το κομμουνιστικό καθεστώς της χωράς να κάνει οτιδήποτε, δείχνοντας μια πρωτοφανή με βάση τα τότε δεδομένα ανοχή έναντι των διαδηλωτών.

Γρήγορα όμως η κατάσταση αυτή άλλαξε, και στις τρεις Ιουνίου 1989, το κομμουνιστικό κόμμα, ανακοίνωσε ότι «μια ομάδα αντεπαναστατών έχει εξεγερθεί στο κέντρο του Πεκινουά, στην πλατεία Τιενανμεν και ζητείται από τους πολίτες της χωράς να παραμείνουν στα σπίτια τους μέχρις ότου η κατάσταση εξομαλυνθεί».

Την επόμενη ημέρα, στις τέσσερις Ιουνίου 1989, δόθηκε διαταγή στον στρατό της χωράς, να καταστείλει με βία την εξέγερση.

Πραγματικά, ο στρατός επεμβαίνει και προσπαθεί με την δύναμη των οπλών να διαλύσει τους διαδηλωτές. Τότε, οι διαδηλώσεις, που μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή, ήταν ειρηνικές, αρχίσαν σιγά, σιγά να γίνονται βίαιες, στην προσπάθεια των φοιτητών να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από την αστυνομική και στρατιωτική βία.

Για τον λόγο αυτό, στήθηκαν από αυτούς στην πλατεία φλεγόμενα λεωφορεία και αυτοκίνητα που έχουν στηθεί για οδοφράγματα, ενώ οι ίδιοι, μπροστά από αυτά, πιασμένοι σε αλυσίδες, τραγουδούσαν τον ύμνο της «Τρίτης Διεθνούς».

Επίσης, κάποιοι διαδηλωτές οπλισμένοι με ότι έβρισκαν εκείνες τις ώρες, όπως πέτρες, ξύλα, ή σίδερα προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τον στρατό, χωρίς όμως καμμιά απολύτως ελπίδα να τον νικήσουν.

Τελικά, η βίαιη επέμβαση της αστυνομίας και του στρατού του Κομμουνιστικού κόμματος της χωράς, τελικά και διέλυσε τελείως τις συγκεντρώσεις με αφάνταστη αγριότητα, ενώ το πανικόβλητο πλήθος άρχισε γρηγορά να διαλύεται.

Ως συνέπεια της αγρίας καταστολής που  ακολουθήσε, χιλιάδες διαδηλωτές συνελήφθησαν και βασανίστηκαν (και καταδικάστηκαν σε πολυετείς ποινές κάθειρξης), εκατοντάδες μηνύματα καταστράφηκαν, καθώς και μεγάλο μέρος του εξοπλισμού των φοιτητών, ενώ οι νεκροί έφτασαν σχεδόν τους 2.500.

Η εξέγερση αυτή, ξεκίνησε με πρότυπο τις εξεγέρσεις που είχαν προηγηθεί στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ στην Ευρώπη, και οι διαδηλωτές, που «ενθαρρυνόταν» από τις ΗΠΑ και γενικότερα την Δύση, είχαν την λανθασμένη εντύπωση ότι με τις κινητοποιήσεις τους, όπως ακριβώς και οι Ευρωπαίοι ομοϊδεάτες τους, θα επιτύγχαναν να συντελέσουν στην πτώση του κομμουνισμού στην Κίνα.

Όμως, η διαφορετική (και δυναμική) αντιμετώπιση της κατάστασης στην χωρά από την κομμουνιστική ηγετική ομάδα έδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό στην χωρά αυτή.

Αντίθετα, η Κίνα συνέχισε την μετατροπή της σε μια ισχυρή καπιταλιστική χωρά και σήμερα, η πολιτική και οικονομική επιρροή της χωράς αυτής, επεκτείνεται πια από την Ευρασία ως και την Αφρική και την Αμερική (https://alophx.blogspot.gr/2017/12/blog-post_52.html).

Η ιδιά κατάσταση, προσπάθησε στις μέρες μας, να επαναληφθεί (και πάλι με την «ενθάρρυνση» των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης) στο Ιράν.

Στην χωρά αυτή, πριν περίπου ένα δεκαήμερο, αρχίσαν βίαιες διαδηλώσεις (και από φοιτητές), με οικονομικά αιτήματα από την κυβέρνηση της χωράς αυτής (με πρωθυπουργό τον Ρουχανί).

Οι διαδηλωτές ζητούσαν, την μείωση του πληθωρισμού της χωράς, ο οποίος βρίσκεται στο 12%, καθώς επίσης και για τις πρόσφατες ανατιμήσεις στα καύσιμα και τρόφιμα στην χωρά αυτή, αλλά και για την ανεργία στην χωρά αυτή, που φτάνει το 40% (λόγω και των Αμερικάνικων κυρώσεων έναντι του Ιραν-http://www.triklopodia.gr/γιατί-δεν-θα-γίνει-επανάσταση-στο-ιράν/#).

Τα μετρά αυτά, καθώς και οι περικοπές στις επιδοτήσεις για τους φτωχούς, αποτελούν μέρος της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Ρουχανί για το 2018, σε μια προσπάθεια της χωράς αυτής, να αλλάξει το συγκεντρωτικό οικονομικό της σύστημα με ένα καπιταλιστικό σύστημα αγοράς (το Ιράν, πράττει δηλαδή ότι έκανε η Κίνα το 1989 με τα αντίστοιχα αρνητικά για τον λαό του αποτελέσματα).

Όμως και στην περίπτωση αυτή, όπως και στην Κίνα το 1989, οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις, γρηγορά εξετράπησαν σε βίαιες, και οι διαδηλωτές, αρχίσαν, υστέρα από τα οικονομικά αιτήματα, να απαιτούν και αλλαγή του υφιστάμενου πολιτικού καθεστώτος, πάντα με την «ηθική (και όχι μόνο)», υποστήριξη του Ισραήλ και των ΗΠΑ (ότι ακριβώς έγινε και στην Κίνα το 1989).

[Φυσικά, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, ήθελαν, εάν επιτύγχαναν την πτώση του ισλαμικού καθεστώτος του Ιράν, να το αντικαταστήσουν με ένα φιλικό στις ιδίες καθεστώς, το οποίο θα διέλυε την σιτική Αυτοκρατορία που έχει επιτύχει η χωρά στο εξωτερικό (προς μεγάλη χαρά των πετρομοναρχών του Κόλπου), αλλά φυσικά και τις συμμαχίες τις  με την Συρία, την Ρωσία και την Κίνα (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_95.html)].

Και φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το Ιρανικό ισλαμικό καθεστώς, σύντομα έβγαλε και αυτό (όπως οι Κινέζοι το 1989), τον στρατό στους δρόμους (καθώς και δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτών του), ο οποίος και προέβη σε εκτεταμένες συλλήψεις, ενώ οι νεκροί έφτασαν σχεδόν τους 20.

Η εξέγερση αυτή, ξεκίνησε με πρότυπο τις εξεγέρσεις που είχαν προηγηθεί στις χώρες του Αραβικού κόσμου το 2011, την λεγομένη (και θεωρουμένη τάχα ως) «Αραβική Άνοιξη», ενώ και στην περίπτωση αυτά, οι «διαδηλωτές», που «ενθαρρυνόταν» από τις ΗΠΑ, είχαν την λανθασμένη εντύπωση ότι με τις κινητοποιήσεις τους, όπως ακριβώς και οι Άραβες ομοϊδεάτες τους, θα επιτύγχαναν να συντελέσουν στην πτώση του ισλαμισμού στο Ιράν.

Τελικά, και με βάση τα λεγόμενα του ιρανικού καθεστώτος και των συμμάχων του, η κατάσταση στην χωρά, φαίνεται ότι έχει (για την ώρα τουλάχιστον) «ξαναηρεμήσει» (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/01/blog-post_23.html, http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/01/blog-post_60.html).

Θα παραμείνει άραγε η κατάσταση στην χωρά αυτή, όπως έχει μέχρι στιγμής ή στο μέλλον θα υπάρξει μια καινούργια προσπάθεια για την δημιουργία μιας « νέας ιρανικής Τιενανμεν»;

Άγνωστο, αλλά το ιρανικό καθεστώς, αν θέλει να συνεχίσει την ύπαρξη του, θα πρέπει (όπως ακριβώς έκανε και το κινεζικό), να ακολουθήσει την φράση ενός Έλληνα πολιτικού σε σχέση με την Αμερικανική διείσδυση σε αντίπαλες προς τις ΗΠΑ χώρες:

«Αν θέλετε να επιβιώσετε, μην αφήσετε τους Αμερικάνους να μπουν στην χωρά σας, όχι μόνο από την πόρτα, αλλά ούτε καν από τα παράθυρα».