Η ΕΦΥΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Η ΕΦΥΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος, προχώρησε στην κατάκτηση του Περσικού κράτους, στην συνέχεια, φάνηκε ότι δεν έκανε κάτι (με μια πρώτη ματιά), τόσο για την διοικητική, όσο και την οικονομική οργάνωση της Αυτοκρατορίας που δημιούργησε.

Προέβη κυρίως, σε συμφιλιωτικές κινήσεις με τους ισχυρούς κατακτημένους λαούς (τους Πέρσες), π.χ. με το να φορά την περσική καλύπτρα και να αποδεχτεί την περσική «συνήθεια της προσκύνησης», τους οποίους μετρά την ένταξη στο κράτος του, χρησιμοποίησε και ως στρατιώτες, ενώ παράλληλα προέβη και στην σύναψη γάμων, μεταξύ Περσίδων (λαϊκών ή πριγκιπισσών) και Ελλήνων (Ευγενών ή λαϊκών).

Είναι όμως άραγε έτσι τα πράγματα;

Καταρχάς, θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ως γνωστόν, οι Έλληνες, όταν ενωθήκαν (από τον Φίλιππο και τον γιο του) τον Μεγάλο Αλέξανδρο στο κοινό (σήμερα θα το λέγαμε ομοσπονδία) των Ελλήνων, πιο γνωστό ως το «Συνέδριο της Κορίνθου», από την πόλη οπού έλαβε χώρα αυτό.

Το κοινό αυτό, ήταν σαν μια ομοσπονδία κρατών, υπό την ηγεσία του ίδιου (όπως π.χ. ήταν μέχρι σήμερα η ΕΕ, υπό την διοίκηση των ΗΠΑ, πριν την «επανάσταση» της εναντίον τους, υπό την ηγεσία των Γερμανών», η οποία φαίνεται πως δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως ακριβώς και η εξέγερση των Αθηναίων, υπό τον Δημοσθένη, κατά του Μεγάλου Αλέξανδρου δεν διήρκησε πολύ-http://alophx.blogspot.gr/2017/10/o-i_12.html).

Ταυτόχρονα, ο Μέγας Αλέξανδρος, διέθετε και ένα άριστο σύστημα εφοδιασμού, πληρωμών και επιμελητείας (http://www.triklopodia.gr/%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B5-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82/) του στρατού του.

Επίσης, το κοινό των Ελλήνων, ήταν μια στρατιωτική (αμυντική και επιθετική) συμμαχία, της οποίας κάθε μέλος σεβόταν το πολιτικό καθεστώς του αλλού, όπως και την εδαφική ακεραιότητα και το ελεύθερο εμπόριο, ενώ τυχόν επίθεση ενός ξένου κράτους κατά ενός μέλους της συμμαχίας, σήμαινε επίθεση εναντίον όλων (όπως ακριβώς λειτουργεί το ΝΑΤΟ σήμερα). 

 Ο στρατός του Μεγάλου Αλέξανδρου, ήταν ο καλυτέρα εξοπλισμένος της εποχής (και μπορούσε να διασχίσει μεγάλες αποστάσεις), ενώ η στρατιωτική τακτική του, η οποία είχε σχεδιαστεί αριστοτεχνικά από τον πατερά του Αλέξανδρου, τον Φίλιππο, είχε εμπεδωθεί πλήρως από τον στρατό του, παρόλο που ο ίδιος ήταν μικρότερος αριθμητικά των αντίπαλων του Περσών.

Αυτό συνέβη, και εξαιτίας των πολλών γυμνάσιων, όμως εκτοξεύτηκε κυριολεκτικά στα ύψη, χάρις στον ιδιοφυέστατο γιο του, τον Αλέξανδρο, μαζί το ικανότατο στρατιωτικά επιτελείο του (ότι δηλαδή σε μεταγενέστερα χρόνια, συνέβη μεταξύ του Μεγάλου Φρειδερίκου και του πατερά του, Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Α’).

Εκτός αυτών των πλεονεκτημάτων, ο Μέγας Αλέξανδρος, χρησιμοποίησε τελειά και τις πληροφορίες, οι οποίες προερχόταν από ένα άριστο δίκτυο κατάσκοπων (μεταμφιεσμένων π.χ. σε ντόπιους ή εμπόρους), για όλους τους αντίπαλους λαούς (για τους πολίτικους, οικονομικούς και στρατιωτικούς τομείς).

Ταυτόχρονα, ο ίδιος, προέβαινε και στην πραγματοποίηση προπαγάνδας στα αντίπαλα κράτη, καθώς και στους υποταγμένους λαούς τους, διαδίδοντας πως ερχόταν ως ελευθερωτής τους από τους καταπιεστές τους.

Χρησιμοποιούσε δε, άλλοτε την τακτική του «μαστίγιου» και άλλοτε του «καρότου», μέσω της διπλωματίας:

Κινούταν μαζί με τον στρατό του ταχύτατα, έδινε τις μάχες, όταν έπρεπε και στο σημείο που έπρεπε, φρόντιζε να καταστρέφει πλήρως τον στρατό των αντίπαλων (κυνηγώντας τον κατά την υποχώρηση και μην αφήνοντας τον να πάρει «καμμιά ανάσα» ή να αναδιοργανωθεί), μετά από όλες τις μάχες που έδινε, προελαύνοντας συνέχεια, σε έναν «πόλεμο αστραπή», που διεξήγαγε αριστοτεχνικά ο ίδιος.

Την ιδιά στιγμή, όπου δεν χρειαζόταν να γίνει μάχη, ο Αλέξανδρος προέβαινε σε διαπραγματεύσεις με τους αντίπαλους του, με ορούς μάλιστα ιδιαίτερα επωφελείς για αυτούς και τους λαούς τους.

Για τον λόγο του ότι οι Πέρσες, είχαν μεγαλύτερο στόλο από τον ίδιο, αφού αυτός αποτελούταν ως επιώ το πλείστον από τα πλοία των υποταγμένων σε αυτούς λαών, μιας και οι Πέρσες δεν ήταν κατά βάση ένας ναυτικός λαός, αποφάσισε, αντί να διακινδυνεύσει σε μια μάχη την ύπαρξη του δικού του, να αποφασίσει, μια άλλη τακτική.

[Μέσω του στόλου, γινόταν ο ανεφοδιασμός του χερσαίου στρατού του Μεγάλου Αλέξανδρου, όταν αυτός αποβιβάστηκε στην περσοκρατούμενη Μικρά Ασία, όπως και η μεταφορά στρατιωτικών ενισχύσεων από την Ελλάδα, ενώ με αυτόν, προστατευόταν και η ίδια από ενδεχόμενες περσικές αμφίβιες επιθέσεις.

Αν λοιπόν, γινόταν ναυμαχία με τους Πέρσες και οι Έλληνες ηττούταν, τότε όλοι οι παραπάνω παράγοντες θα έπαυαν να ισχύουν, ο ανεφοδιασμός του στρατού του Μεγάλου Αλέξανδρου στην Μικρά Ασία, θα καθίστατο αδύνατος, όπως και η μεταφορά στρατιωτικών ενισχύσεων από την Ελλάδα.

Επίσης, χωρίς αυτόν, οι Πέρσες θα μπορούσαν να διενεργήσουν ανετά  αμφίβιες επιθέσεις κατά της Ελλάδας, δημιουργώντας παράλληλο μέτωπο στους Έλληνες ή χρηματοδοτώντας τις «πρόθυμες Ελληνικές πόλεις» σε εξέγερση κατά του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Αυτό ήταν κάτι, το οποίο ο Αλέξανδρος σε καμμιά περίπτωση δεν θα επέτρεπε να συμβεί].

Αποφάσισε λοιπόν, να μειώσει τον στόλο του και αυτός να παραπλέει κοντά στα παράλια, διπλά από τον στρατό, έτσι ώστε αν οι Πέρσες επιτίθονταν, αυτός να μπορεί να τον ενίσχυση στην απόκρουση του (κάτι που συνέβη πολλές φορές).

Επίσης, προσδιόρισε και την ναυτική στρατηγική του: Αντί να δώσει ριψοκίνδυνες ναυμαχίες, θα κατακτούσε όλα τα (υπό περσική κατοχή) λιμάνια της Μεσογείου, καθώς και τους υπόδουλους λαούς των Περσών που διέθεταν στόλο, αφού οι λαοί αυτοί, βλέποντας τις πατρίδες τους να υποτάσσονται στον Αλέξανδρο, είτε θα λιποτακτούσαν, είτε θα ενώνονταν με τον Αλέξανδρο (όπως και έγινε).

Έτσι, θα διαλύθηκε πλήρως ο (σε συντριπτική πλειοψηφία μη) περσικός στόλος (μόνο οι διοικητές ήταν Πέρσες και όταν κατακτήθηκαν όλα τα περσοκρατούμενα λιμάνια της Μεσογείου, οι ναύτες εξεγέρθηκαν και εξόντωσαν τους Πέρσες αξιωματικούς).

Όταν δε η κατάληψη της ακτής της Μεσογείου, επιτυγχανόταν, τότε, ο Αλέξανδρος, θα μπορούσε να προχωρήσει ανετά προς το εσωτερικό της Περσικής Αυτοκρατορίας, δίχως να έχει καμμιά έγνοια για ναυτικό πόλεμο πια.

Ο Αλέξανδρος, ο οποίος εκτός από το να κατακτήσει όλο τον κόσμο, ήθελε παράλληλα να εξαπλώσει παντού τον Ελληνικό πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα και να ανακαλύψει νέες περιοχές, λαούς, πολιτισμούς και κουλτούρες.

Έτσι, εκτός των καταπληκτικών και ταχυτήτων εκστρατειών (και των μαχών του) του, οι οποίες κατέστρεφαν τους αντίπαλους τους σε τεράστιο βαθμό, που σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε ως «πόλεμο αστραπή», φρόντισε ταυτόχρονα να «φερθεί με το γάντι» στους κατακτημένους λαούς, σεβόμενος τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και την ζωή τους.

Ταυτόχρονα, δεν δίσταζε να δείχνει και τον σεβασμό του στα ιερατεία των διάφορων λαών που κατακτούσε (Αιγυπτίων, Εβραίων, Βαβυλωνίων), τόσο επειδή ο ίδιος ήταν ανεκτός σε θέματα πίστεως (αλλά είχε και τεράστιο ενδιαφέρον για τις άλλες θρησκείες).

Αλλά επίσης, και για να συμμαχήσει με αυτά και με τον τρόπο αυτό να γίνει ομαλή η διαδοχή της αποδοχής της εξουσίας του ίδιου από τους Πέρσες (για τον ίδιο λόγο, προέβη και στην οικονομική ενίσχυση τους ή στην ανοικοδόμηση ναών τους, τους οποίους είχαν καταστρέψει παλαιοτέρα οι Πέρσες).

Οι δε κατακτήσεις του, συνοδευτήκαν μόνο από την «απαραίτητη ποσότητα αίματος», και ο Αλέξανδρος, ο οποίος δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση «σφαγέας» όπως θέλουν κάποιοι «ξένοι ή εγχώριοι καλοθελητές» να μας παρουσιάσουν.

Αντίθετα, φρόντισε να διατηρήσει πλήρως ανέπαφα όταν μπορούσε τον πληθυσμό, τα κτίρια και τις πόλεις που κατακτούσε, έτσι ώστε να μπορέσει κατευθείαν να τα χρησιμοποιήσει  ο ίδιος, χωρίς να χρειάζονται αποικοδομήσεις πόλεων ή εύρεση νέων πληθυσμών για να τις κατοικήσουν.

Έτσι, όταν ο Αλέξανδρος κατέλαβε την Περσική Αυτοκρατορία, συγκέντρωσε από τα λάφυρα και περσικά θησαυροφυλάκια, το τεράστιο (και αναξιοποίητο από τους Πέρσες βασιλείς) ποσό των τριακοσίων χιλιάδων χρυσών τάλαντων (σχεδόν εκατό δις δολάρια σήμερα), το οποίο αξιοποίησε άμεσα.

Για τον λόγο αυτό, ξεκίνησε μια σειρά κατασκευής νέων (η ανακατασκευής παλαιών) δημοσίων έργων σε όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει (τόσο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες).

Μέσω αυτών, δεν ωφελήθηκαν μόνο οι ντόπιοι λαοί, αλλά και οι άλλοι (π.χ. μέσω των νέων δρόμων επικοινωνίας και εμπορίου που δημιουργήθηκαν ή της διάνοιξης διωρύγων), ενώ μέσω των δημοσίων έργων, πολλοί εργάτες και κατασκευαστές βρήκαν δουλειά (όχι φυσικά οι σκλάβοι).

Ταυτόχρονα, η διάχυση τόσο μεγάλων ποσών στην Μεσόγειο, βοήθησε στην ανάπτυξη του εμπορίου, αλλά και στην κατανάλωση, αφού όσοι διέθεταν μέρος των χρήματων αυτών, μπορούσαν να αγοράσουν πολλά προϊόντα (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/12/blog-post_350.html).

Ο Αλέξανδρος, ήξερε επίσης, ότι δεν θα μπορούσε να καταστήσει μονιμά δούλους τους Πέρσες (αφού σε μια τέτοια περίπτωση,  αυτοί, που ήταν ο πιο πολυάριθμος λαός της πια, θα επαναστατούσαν συνεχώς), και για τον λόγο αυτό, έκρινε, ότι θα έπρεπε να προχωρήσει σε μια «μερική συγκυβέρνηση» μαζί τους, προκειμένου να μπορεί να την διοικήσει.

Αλώστε, οι Έλληνες ήταν και λιγότεροι αριθμητικά και έπρεπε να αφήνουν συνεχώς φρουρές, στα σημεία που κατακτούσαν, οπότε, πάρα τις παροδικές ενισχύσεις από την Ελλάδα, δεν θα ήταν ποτέ εφικτή η μόνιμη ειρήνη.

Οπότε, μονή λύση, φαινόταν να είναι η συνύπαρξη και η συνεργασία (αναγκαστική φυσικά).

Πως όμως θα γινόταν αυτό; Καταρχάς, ο Αλέξανδρος, υιοθέτησε κάποια «οικεία στοιχεία» και έθιμα προς τους Πέρσες (περσική καλύπτρα, προσκύνηση), τα οποία τους ήταν ήδη γνωστά και συνήθη, «δείχνοντας» τάχα ότι άρχιζε να «γίνεται ένας από αυτούς», τόσο πολιτισμικά, όσο και πολιτικά (αυτή η κίνηση του από τους Έλληνες στρατιώτες του, οι οποίοι νόμισαν ότι τον Αλέξανδρο, άρχισε να «τον καταπίνει η Ασία», οπότε υπήρξαν αρκετές βίαιες αντιδράσεις σε αυτή).

Παράλληλα, προχώρησε και στην σύναψη γάμων, μεταξύ Περσίδων (λαϊκών ή πριγκιπισσών) και Ελλήνων (Ευγενών ή λαϊκών στρατιωτών).

Και αυτό το έκανε υπολογισμένα, ξέροντας, ότι όταν θα γεννιόνταν τα μεικτά παιδιά (και μεγάλωναν), θα ένωναν και τα συμφέροντα της «νέας αυτής Ελληνοπερσικής αριστοκρατίας», αφού οι νέοι σύζυγοι δεν θα τολμούσαν (από φόβο ή σεβασμό προς τον ίδιο), να εκδιώξουν τις νύφες τους ή να απομακρύνουν τα νέα τεκνά τους (κάτι που όντως συνέβη μετά από τον θάνατο του, αφού από όλους τους αξιωματούχους του, ο μονός που κράτησε την γυναικά που παντρεύτηκε, ήταν ο Σέλευκος).

Όμως, αν και φαινόταν προς όλους, πως τάχα ο Αλέξανδρος, συνένωνε την Περσική και την Ελληνική αριστοκρατία με ισότητα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει μια «λεπτομέρεια» στο σχέδιο του αυτό:

Ο Αλέξανδρος (σοφά ή πονηρά ποιων) πάντρεψε περσίδες πριγκίπισσες με Έλληνες ευγενείς και όχι το ανάποδο. Και αυτό το έκανε, διότι στον Αρχαίο κόσμο, ως γνωστόν, την είχε ο πατέρας στην οικογένεια και όχι η μητέρα.

 Οπότε, τα παιδιά που θα γεννιόταν, θα λάμβαναν την μόρφωση (την Ελληνική κυρίως) που ήθελε ο πατέρας και όχι η μητέρα, και με τον τρόπο αυτό, δεν θα στρεφόταν ποτέ κατά του Αλέξανδρου ή θα επαναστατούσαν εναντίον του, αφού οι πατεράδες τους, οντάς πιστοί στον ίδιο, θα φρόντιζαν να μεταδώσουν την διοίκηση αυτή και στους γιους τους.

Έτσι, ενώ από την μια φαινόταν ότι ο Αλέξανδρος «προωθούσε την ισότητα» Ελλήνων-Περσών, από την άλλη, την «υπονόμευε» ταυτόχρονα.

[Αν ο Αλέξανδρος, ζούσε περισσότερο, μακροπρόθεσμα (όταν πια μεγάλωναν οι καρποί των γάμων Ελλήνων-Περσίδων), το σχέδιο του ίσως και να πετύχαινε, αλλά ο πρόωρος θάνατος του, είχε ως συνέπεια, την διάλυση όλων των «σχεδίων συνύπαρξης» που είχε σκεφτεί, όπως και του κράτους που είχε δημιουργήσει].

Την ιδιά περίοδο, ο Αλέξανδρος, διατήρησε σε πολλές περιπτώσεις, σε σημαντικές δημοσιές θέσεις της Αυτοκρατορίας, πολλούς Πέρσες διοικητές. Όμως, οι περισσότεροι από αυτούς, στην διάρκεια της απουσίας του στην Περσία, προέβησαν στην κλοπή τεράστιων ποσών από τους συμπατριώτες τους, τους οποίους καταπίεζαν βάναυσα, ενώ δεν δίστασαν να καταστρέψουν ακόμα και τον τάφο του ιδρυτή του κράτους τους, του Κύρου του Μέγα (τον οποίο επανοικοδόμησε μετέπειτα με μεγαλοπρέπεια ο Μέγας Αλέξανδρος).

Έτσι, όταν αυτός γύρισε από την Ινδική Εκστρατεία πίσω στην Βαβυλώνα και τους καθαίρεσε όλους (αντικαθιστώντας τους με Πέρσες ή ακόμα και Έλληνες), οι απηυδησμένοι Πέρσες συμπατριώτες τους, αποκαθιστώντας ταυτόχρονα όλες τις αδικίες, η διοίκηση του (και ο ίδιος) έγινε τόσο αγαπητή στην πλειοψηφία των λαών αυτών, ώστε ο ίδιος να καταστεί θρύλος στις ιστορίες αυτών και από πολλούς από αυτούς, να θεωρείται ακόμα ήρωας τους μέχρι και σήμερα!!!

Η Περσία δε, κατέστη από τότε, η πιο ήσυχη επαρχία της Αυτοκρατορίας του (ίσως και ο Αλέξανδρος να άφησε «επίτηδες» να επέλθει αυτή η κατάσταση, με σκοπό να μπορέσει να αντικαταστήσει λόγω αυτής, τους μη έμπιστους και διεφθαρμένους πρώην κυβερνήτες, με δικούς του).

Ουσιαστικά, ο Μέγας Αλέξανδρος έπραξε, ότι δεν έκαναν οι Αμερικανοί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν: Αν και αυτοί είχαν τεράστια πολεμική τεχνολογία, και στρατιωτικούς, οικονομικούς και πολίτικους συνασπισμούς (όπως και ο Αλέξανδρος) δεν τους χρησιμοποίησαν καθόλου σωστά.

Ούτε και σεβάστηκαν τον πολιτισμό και τους πολίτικους θεσμούς των λαών αυτών (θέλοντας να τους επιβάλλουν την «Δυτική δημοκρατία»), ούτε και διατήρησαν μέρος των προηγουμένων πολίτικων και στρατιωτικών καθεστώτων αυτών, ούτε και τα αντικατέστησαν σταδιακά, αλλά το διέλυσαν τελείως.

Επίσης, δεν φρόντισαν να διατηρήσουν τα κτίρια και τις πλουτοπαραγωγικές (πετρελαιοπηγές) του άθικτες (προς ιδίαν μάλιστα χρήση), δεν προχωρήσαν σε συμμαχίες με τις ντόπιες φυλές, ούτε και «υιοθέτησαν ντόπια πολιτισμικά στοιχεία».

Αντίθετα, τα έκαναν όλα ανάποδα με αποτέλεσμα, οι περιοχές αυτές να πέσουν στο απολυτό χάος, να γιγαντωθεί το ανταρτικό εναντίον τους και οι ίδιοι στο τέλος να αναγκαστούν να αποσυρθούν από τα κράτη αυτά στρατιωτικά.

Αν όμως, είχαν ακολουθήσει το σύστημα (καθώς και το παράδειγμα) του Μεγάλου Αλέξανδρου, ίσως τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί, αλλά ίσως και να μπορούσαν και να καταλάβουν (με όπλα και υιοθετώντας και σε αυτές το «Αλεξανδρινό σύστημα» ή με επανάσταση, χρηματοδοτουμένης από τους ιδίους), ακόμα και το Ιράν και την Συρία, μέσω των οποίων (όπως και της «πολιτικής κατοχής τους» σε Αίγυπτο, Ιορδανία, Ισραήλ και Πακιστάν), οι ΗΠΑ, θα κατόρθωναν, να «επαναδημιουργήσουν» ίσως, το κράτος του Μεγάλου Αλέξανδρου εδαφικά, για άλλη μια φορά.

[Και για όσους υποστηρίζουν στις μέρες μας ότι δεν πρέπει να γίνουν συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας, καλό είναι να τους θυμίσει κανείς, πως και ο ηρωικός Μακεδονικός Αγώνας, όταν ξεκίνησε, δεν είχε (αρχικά) την υποστήριξη των Ελλήνων πολιτικών της τότε εποχής.

Και αυτό, γιατί αυτοί φοβόταν να μην προκαλέσουν την οργή των (και τότε) δυτικών μας συμμάχων και πρότειναν την «συνεννόηση» με τους σφετεριστές (σφαγιαστές κομιτατζήδες) Βουλγάρους για την «λύση του προβλήματος αυτού».

(Όπως ακριβώς στις μέρες μας, οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι φοβούνται να μην προκαλέσουν την οργή των δυτικών μας συμμάχων-ΗΠΑ, Γερμανία, προτείνουν να μην λάβουν οι Έλληνες μέρος στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία και να προβεί η χώρα μας, σε συνεννόηση» με τους σφετεριστές Σκοπιανούς για την «λύση του προβλήματος αυτού»).

Αντίθετα, ο Μακεδονικός Αγώνας, ξεκίνησε από τον Ελληνικό λαό (πρώτα της Μακεδονίας και ύστερα από Έλληνες άλλων περιοχών, οι οποίοι και ήρθαν ως εθελοντές στην Μακεδονία μας, προκειμένου να την απελευθερώσουν από την μάστιγα των αιμοχαρών Βούλγαρων κομιτατζήδων, με ηγέτες τους Παύλο Μελά, Ίωνα Δραγούμη, Γερμανό Καραβαγγέλη, Τέλλο Αγρά και Σπύρο Κορομηλά).

 Για την ενίσχυση δε του σπουδαίου αυτού εθνικού Αγώνα ιδρύθηκαν πατριωτικές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες ενίσχυσαν μόνες τους αυτές (χωρίς κρατική υποστήριξη), τους αγωνιστές Έλληνες πατριώτες στην Μακεδονία.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο (αλλά και η τότε Ελλαδική Εκκλησία), φρόντισε να αποστείλει στην Μακεδονία άξιους ιερείς, όπως τον Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, τον μετέπειτα Σμύρνης Χρυσόστομο, αλλά και πολλούς άλλους που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Μακεδονίας, ενώ ενίσχυσε μαζικά τον Μακεδονικό αγώνα, όχι μόνο ηθικά και υλικά.

(Σε αντίθεση με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος ζητά από τον λαό να μην πάει στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, αλλά να υποταχτεί χωρίς αντίσταση στα άνομα σχέδια της συγκυβέρνησης και των ξένων (σε αντίθση με όλους τους προκατόχους του), για τα «τριάντα χιλιάδες αργύρια των ΕΣΠΑ», τον κρατικά επιχορηγούμενο μισθό του, τις «παλιές φιλοαριστερές του απόψεις» και την οικογενειακή φιλιά του με τον Τσίπρα.

Τα ίδια ακριβώς, ισχύουν και για τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο, όπως και για τον Αναστασιάδη, που και αυτοί υποστηρίζουν προδοτικά για τον Ελληνισμό, πως δεν έχει σημασία αν στο όνομα του κράτους των Σκοπίων, εμπεριέχεται ως όρος η Μακεδονία.

Αλλά και για τους απογόνους των δωσίλογων, των οποίων οι πατέρες ή οι παππούδες στον καιρό της γερμανικής κατοχής, συνεργάστηκαν με αυτούς-Κων/νος Μητσοτάκης, Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος-μαζί με τους συνονόματους δικτάτορες παππούδες σημερινών πολιτικών-Θεόδωρος Πάγκαλος-, οι οποίοι, όπως και τα εγγόνια τους, ήταν έτοιμοι να ξεπουλήσουν την Μακεδονία μας.

[Ο παππούς Θεόδωρος Πάγκαλος, ήθελε να αποδώσει συγκυριαρχία στους Γιουγκοσλάβους στον λιμένα της Θες/νικης, αλλά και να αναγνωρίσει δήθεν Βουλγαρική μειονότητα στην Ελλάδα, όπως και ο εγγονός του στις μέρες μας, πέρα των συχνών παραληρηματικών και αντεθνικών λόγων του, θέλει προδοτικά να ξεπουλήσει το όνομα της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας στους Σκοπιανούς-http://www.pronews.gr/istoria/663459_100-logoi-poy-apodeiknyoyn-oti-oi-makedones-itan-ellines]).

Έτσι λοιπόν, στις μέρες μας, όπως και σε αυτές του Μακεδονικού Αγώνα, και πάλι ο λαός, μπορεί μονός του, να οργανωθεί και να πολεμήσει για την Μακεδονία, και όπως τότε, να αναγκάσει με την πίεση του, τους Έλληνες πολίτικους της εποχής μας να στοιχιθούν (θέλοντας και μη) μαζί του στον ηρωικό αυτό αγώνα, με το τελικό αποτέλεσμα (όπως έγινε με καταπληκτικό και μαζικότατο τρόπο από λαό μας, στο συλλαλητήριο για την Μακεδονία την 21^η Ιανουαρίου 2018, αλλά και όπως αναμένεται να γίνει αντίστοιχα και στο συλλαλητήριο της 4^ης Φεβρουαρίου του 2018), να είναι και πάλι η σωτήρια της (πάντα Ελληνικότατης) Μακεδονίας και της πατρίδας μας.

Γιατί, όπως έλεγε και ο Ιωνας Δραγγουμης: «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από τη βρώμα όπου κυλιόμαστε, θα μας σώσει από τη μετριότητα και την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε». Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα»].