ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΕ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΣΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΕ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΣΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το 1979, ξέσπασε στο Ιράν η γνωστή σε όλους μας Ιρανική Επανάσταση. Ο Ιρανικός λαός, εξοργισμένος με το τυραννικό καθεστώς του Σάχη και υπό την διοίκηση του τότε εξόριστου στην Γαλλία μουσουλμάνου κληρικού, του Χομεϊνί, ξεσηκώθηκε εναντίον του διεφθαρμένου μοναρχικού καθεστώτος και εκδίωξε τον Σάχη από την εξουσία.

Την επανάσταση αυτή, αρχικά χρηματοδοτήσαν και υποστήριξαν επικοινωνιακά οι μεγάλες σουνιτικές πετρομοναρχίες του Κόλπου, αλλά και οι ΗΠΑ.

Οι πρώτες, με το σκεπτικό, ότι αν και το Ιράν ήταν σιιτικό, και όχι σουνιτικής πίστης όπως ιδίες, παρόλα αυτά, πιστεύαν, ότι θα μπορούσαν μέσω των χρήματων να ελέγξουν το νέο καθεστώς.

 Και μέσω του ελέγχου αυτού, σκόπευαν να βάλουν «χέρι» στα πετρέλαια του, με την βοήθεια του ελέγχου των πολιτικών, αλλά και τις τιμές πετρελαίου, μέσω του ανεβοκατεβάσματος της ροής του παραγομένου πετρελαίου στην χωρά αυτή.

Αυτό, θα είχε αντίστοιχα αποτέλεσμα την άνοδο ή πτώση των παγκόσμιων τιμών του και επομένως και των κερδών των μελών του ΟΠΕΚ, μέλη του οποίου ήταν τόσο οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, όσο και το Ιράν.

Οι ΗΠΑ από την άλλη, πίστευαν με την αντικατάσταση του τυραννικού καθεστώτος του Σάχη με ένα φανατικό ισλαμικό, θα μπορούσαν, αν συμμαχούσαν μαζί του, από κοινού με ένα ισλαμικό Αφγανιστάν να αποκόψουν την ΕΣΣΔ οριστικά από τον Περσικό Κόλπο.

Και αυτό, γιατί πίστευαν, ότι ένα ισλαμικό Ιράν, οντάς θεοκρατικό καθεστώς, δεν θα συμμαχούσε ποτέ με την τυραννική και άθεη Σοβιετική Ένωση, η οποία πολεμούσε και δίωκε με μεγάλο μίσος όλες τις υπάρχουσες θρησκείες. 

Όμως, τόσο οι ΗΠΑ, όσο και οι σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου έκαναν τελικά και οι δυο λάθος:

Το ισλαμικό σιιτικό Ιράν, αρνήθηκε να γίνει μαριονέτα των πετρομοναρχιών, τις οποίες θεώρησε μάλιστα και αδυσώπητους εχθρούς του, τόσο λόγω της διαφοράς δόγματος, όσο και γιατί παλιότερα στήριζαν το καθεστώς του Σάχη.

[Μάλιστα και προς έκπληξη της Σαουδικής Αραβίας, σημειώθηκε μια αιματηρή σουνιτική ισλαμική εξέγερσή στο τέμενος της Καάμπα στην Μέκκα την ιδιά χρονιά με την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν, με σκοπό την πτώση της μοναρχίας στην χωρά και την αντικατάσταση της από ένα ισλαμικό καθεστώς.

Στην εξέγερση αυτή, η οποία κατεστάλη με τεράστια αγριότητα από τους Σαουδάραβες μονάρχες, υπήρξαν εκατοντάδες νεκροί μέσα στο ιερό τέμενος των μουσουλμάνων, μια άνευ προηγουμένου βεβήλωση στον τόπο αυτό].

Στην συνέχεια, και προς μεγάλη έκπληξη και ενόχληση των ΗΠΑ, συμμάχησε με την ΕΣΣΔ, πάρα την τεράστια διαφορά των πιστεύω τους, τόσο λόγω της υποστήριξης του Ισραήλ από πλευράς των ΗΠΑ, όσο και του Σάχη.

Εξαγριωμένες τότε οι ΗΠΑ και οι πετρομονάρχες του Κόλπου, παρακίνησαν το Ιράκ, υπό την διοίκηση του Σαντάμ Χουσεΐν, να επιτεθεί στο ισλαμικό Ιράν και να ρίξει το νέο και εχθρικό για τις ιδίες καθεστώς.

Ο πόλεμος αυτός, κράτησε σχεδόν οκτώ χρονιά και κανένα από τα δυο κράτη αυτά δεν βγήκε τελικά νικητής, αντίθετα είχαν και τα δυο πολλά θύματα και χρέη από τον πόλεμο αυτό, τα οποία και «παρακίνησαν» εν μέρει τον Σάντα, να διατάξει την γνωστή του εισβολή στο Κουβέιτ, που είχε ως αποτέλεσμα τον πόλεμο του Κόλπου το 1991.

Όμως, το κύμα του ισλαμισμού, δεν σταμάτησε ως γνωστόν στο Ιράν:

Η ισλαμική εξέγερση του Ιράν, «αποτέλεσε πρότυπο» και για άλλες μουσουλμανικές οργανώσεις στον κόσμο, οι οποίες προϋπήρχαν στην Μέση Ανατολή και ήθελαν να επιβάλουν τον ισλαμικό νομό και στις χώρες τους.

Η πιο  γνωστή, ήταν η ιδρυμένη το 1928 στην Αίγυπτο Μουσουλμανική Αδελφότητα από τον Χασάν αλ Μπάνα (που για κάποιους ήταν πράκτορας της Βρετανικής μυστικής υπηρεσίας Μ-16 και ταυτόχρονα και συνεργάτης των Ναζί), η οποία σύντομα επέκτεινε την δράση της και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες, «κτίζοντας παραρτήματα» σε αυτές.

Μια από τις χώρες που έφτιαξε παράρτημα η μουσουλμανική Αδελφότητα, ήταν η, στην συντριπτική στην πλειοψηφία της, ουνιτική Συρία.

Όμως, παρόλο που οι Σουνίτες είχαν την πληθυσμιακή πλειοψηφία στην χωρά αυτή, την κυριότερη ισχύ στην οικονομία και στην πολιτική θέση της χωράς, την είχε η αλεβιτική μειοψηφία (οι αλεβίτες αποτελούν μία σιιτική αίρεση), η οποία ήταν κοσμική, εθνικιστική-παναραβική και είχε ισχυρά οικονομικά συμφέροντα με την Γαλλία.

Μέλος της οικογένειας αυτής της ισχυρής θρησκευτικής μειονότητας, ήταν και η οικογένεια Άσαντ.

Ο πάππους του σημερινού προέδρου Ασάν, ήταν υπερ. της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου Αλεβίτικου κράτους, όμως ο γιος του και πατέρας του σημερινού προέδρου της Συρίας, Χάφεζ Αλ Άσαντ, έγινε μέλος του παναραβικού κόμματος Μπάαθ και αργότερα, όταν ανέλαβε την εξουσία της Συρίας με πραξικόπημα, εγκράτειές τις αυτονομιστικές ιδέες και έγινε ένθερμος οπαδός του παναραβισμού.

Όμως, το τοπικό παράρτημα της μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Συρία, που ήθελε να καταστήσει την Συρία ισλαμικό κράτος (όπως ακριβώς και το ISIS σήμερα), ξεκίνησε μια αγρία εξέγερση κατά του Άσαντ το 1980.

Ο Χάφεζ αλ Άσαντ, όντας ένας άγριος στρατιωτικός, δεν δίστασε ούτε στιγμή και με αφάνταστη αγριότητα, μέσα σε μόλις μια εβδομάδα, κατέπνιξε ανηλέως την εξέγερση αυτή των ισλαμιστών, εξοντώνοντας 25.000 από αυτούς βιαιότατα.

Η κατάσταση στις δυο αυτές χώρες (Συρία-Ιράν), παρέμεινε πολιτικά σταθερή, μέχρι και το έτος 2009, όταν μετά τις τότε εκλογές, διοργανωθήκαν στο Ιράν, υποκινούμενες από τους δυτικούς διαδηλώσεις κατά του ισλαμικού καθεστώτος, δήθεν λόγω του ότι έγινε νοθεία σε αυτές.

Όμως, αυτές, σύντομα καταπνίγηκαν, και το ισλαμικό καθεστώς στην χωρά διατηρήθηκε και εδραιώθηκε περαιτέρω.

Αντίστοιχα στην Συρία, το 2011 ξεκίνησε εξέγερση, υποκινουμένη και αυτή από τους δυτικούς και τους πετρομονάρχες του Κόλπου, λόγω της άρνησης του σημερινού προέδρου της χωράς, Μπάσαρ αλ Άσαντ, να δεχθεί την υποταγή του σε αυτές, εγκαταλείποντας τον ρωσοιρανικό άξονα.

Αλλά και λόγω της άρνησης του Ασάν να δεχθεί να περάσει από τα εδάφη του, ο σχεδιαζόμενος από τις δυνάμεις αυτές, που θα πέρναγε από Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Ιορδανία-Συρία, που θα ακύρωνε τον ανταγωνιστικό αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρία που είχε συμφωνήσει ο Μπάσας αλ Άσαντ.

Επίσης, ο αγωγός αυτός, θα μείωνε, μεταφέροντας από την Συρία, με πλοία μέσω Μεσογείου, το πετρέλαιο του αγωγού αυτού στην Ευρώπη, και την εξάρτηση της Ηπείρου αυτής (όπως και της Γερμανίας που την εξουσίαζε), από το ρωσικό πετρέλαιο (Η ΕΕ, εξαρτάται ενεργειακά από την Ρωσία σε ποσοστό 60%).

Φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Άσαντ με την βοήθεια του Ιράν και της Συρίας, κατάφερε τελικά το 2017, όπως και ο πατέρας του το 1980, να καταπνίξει την εξέγερση των ισλαμιστών (που όπως και αυτοί το 1980 ήταν μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας), με κόστος 500.000 νεκρούς.

Ενώ  και στο ίδιο το Ιράν, στα τέλη του έτους, και συγκεκριμένα στις 28 Δεκέμβριου του 2017, οργανωθήκαν διαμαρτυρίες, και πάλι (σχεδόν ολοφάνερα) οργανωμένες από την Δύση, όταν εκατοντάδες άτομα διαδήλωσαν σε αρκετές ιρανικές πόλεις με συνθήματα κατά του πολιτικού καθεστώτος της χωράς.

Συγκεκριμένα φωνάζαν τα εξής συνθήματα:

«Δεν θέλουμε Ισλαμική Δημοκρατία», «Εμείς είμαστε Ιρανοί, δεν δεχόμαστε Άραβες», «Τελείωσε ο χρόνος αυτής της Ισλαμικής Δημοκρατίας», «Οι μουλάδες πρέπει να πεθάνουν, θάνατος στον Ανώτατο Ηγέτη, φύγε από τη χώρα, Θάνατος στον Δικτάτορα», «Ανεξαρτησία, ελευθερία, Ιρανική Δημοκρατία».

Και επίσης τα:  «Ούτε Γάζα, ούτε Λίβανος, οι ζωές μας είναι αφιερωμένες στο Ιράν», «Χρησιμοποίησαν το Ισλάμ για να μας εξαθλιώσουν οικονομικά», «Πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για να πάρουμε το Ιράν πίσω από τους Μουλάδες», «Θάνατος στον Χαμενεΐ».

Υπήρξαν ακόμα και συνθήματα υπέρ της μοναρχίας και του εκπτώτου, μακαρίτη πια, Σάχη της Περσίας.

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι οι «ειρηνικοί» κατά τους Αμερικάνους, διαδηλωτές, απαιτούν επίσης, να τελειώσει του Ιράν σε Συρία-Ιράκ-Υεμένη-Χεζμπολάχ-Χαμάς.

Την ίδια στιγμή, οι «ειρηνικοί διαδηλωτές», κατηγορούν την κυβέρνηση Ρουχανί, ότι ξόδεψε εκατομμύρια δολάρια στον Μπασάρ αλ Άσαντ και στις περιφερειακές πολιτοφυλακές σε Συρία-Ιράκ-Υεμένη-Χεζμπολάχ-Παλαιστίνη, εις βάρος του Ιρανικού λαού.

Αυτή η «απαίτηση των διαδηλωτών», δεν είναι καθόλου τυχαία:  Είναι στα μέτωπα, στα οποία το σιιτικό Ιράν, βρίσκεται σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις σουνιτικές  πετρομοναρχίες του Κόλπου, και αν το Ιράν αποχωρίσει από τις περιοχές αυτές, η Αυτοκρατορία που έχτισε στο εξωτερικό θα καταρρεύσει οριστικά.

Ταυτόχρονα, και οι σύμμαχοι του Ιράν (π.χ. Συρία, Χεζμπολάχ), χωρίς την βοήθεια αυτού, θα διαλυθούν ολοσχερώς από τις ισλαμιστές συμμάχους της Δύσεως, ενώ με τον τρόπο αυτό, θα θριαμβεύσουν οριστικά και οι σουνίτες στο αέναο αγώνα τους κατά των σιιτών.

Επομένως, μόνο τυχαίες δεν είναι οι δηλώσεις οι δηλώσεις του πρόεδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ και του Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ, Άβιντγκορ Λίμπερμαν, ότι το Ιράν τροφοδοτεί με οπλισμό τη Χαμάς, την Χεζμπολάχ και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις, ενώ προειδοποίησαν το καθεστώς της Τεχεράνης να μην τολμήσει να αντιμετωπίσει βιαίως τους χιλιάδες διαδηλωτές.

Επίσης, η Αλ-Κάιντα, ανατίναξε αγωγό πετρελαίου στο Ιράν, ενώ το Ισραήλ (όλος τυχαίος φυσικά και αυτό), έχει αρχίσει να δημιουργεί κλίμα, υποστηρίζοντας φανερά με δηλώσεις υπουργών και του πρωθυπουργού του, τους εξεγερμένους στο Ιράν.

Την ιδιά στιγμή, πολλές καταστροφές έχουν προκληθεί από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, σε στρατώνες, αστυνομικά τμήματα, θεολογικές σχολές, δημοσιά κτίρια, δικαστικά μέγαρα κ.λπ., ενώ ένοπλοι διαδηλωτές  προσπάθησαν ακόμα και να καταλάβουν αστυνομικά τμήματα ή στρατιωτικές βάσεις και να κατάσχουν τον οπλισμό τους.

Ο πρόεδρος της χώρας αποδέσμευσε τους κανόνες εμπλοκής, καθώς όπως είπε αριθμός τρομοκρατών του ISIS εισβάλουν στο Ιράν, ενώ ο στρατός του Ιράν βγήκε στους δρόμους κατά των «δήθεν δημοκρατών επαναστατών».

Φαίνεται πως ΗΠΑ-Ισραήλ-Άραβες μονάρχες του Κόλπου, προετοιμάζουν μια «χρωματιστή Επανάσταση» στο Ιράν, τύπου «Αραβικής Άνοιξης», ενώ ταυτόχρονα, παρέχουν ενεργή υποστήριξη στους διαδηλωτές, με σκοπό να τις μετατρέψουν σε ένοπλες εξεγέρσεις, αν αποτύχει η προσπάθεια «χρωματιστής Επανάστασης στο Ιράν».

Αυτόν, ακριβώς το χρονικό διάστημα, ειδικά αν ξεκινήσει εμφύλιος στο Ιράν, μπορεί να πραγματοποιηθεί παράλληλα εισβολή στην χωρά από τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Αράβων μοναρχών του Κόλπου με δήθεν πρόφαση την «προστασία των ειρηνικών δημοκρατών διαδηλωτών».

Ή ακόμα και να πραγματοποιηθεί ξαφνικά βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν από τα παραπάνω κράτη, εν μέσω κατάστασης χάους στην χωρά αυτή, λόγω της παράλυσης της στρατιωτικής δύναμης του Ιράν, αν στην χωρά αυτή επικρατήσει τελικά εμφύλιος πόλεμος.

[Σύμφωνα με τα ιρανικά κρατικά μέσα ενημέρωσης, συνολικά 10 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε διάφορες πόλεις από τις συγκρούσεις των τελευταίων ημερών.

Ταυτόχρονα όπως έγινε γνωστό Κούρδοι, Αραβες και Αζέροι όλοι μέλη της αντιπολίτευσης συναντιούνται στο Παρίσι για να συζητήσουν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Ιράν!

Και όλα αυτά (πάντα τυχαίος) λίγες μάρες πριν την ένταξη του Ιράν στον πασίγνωστο Οργανισμό Συνεργασίας της  Σανγκάης (https://www.pentapostagma.gr/2017/12/%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9.html)].

Όμως ταυτόχρονα, ακολουθήσαν πολλές αντιδιαδηλώσεις χιλιάδων διαδηλωτών, οπαδών του ισλαμικού καθεστώτος του Ιράν, που φωνάζαν συνθήματα κατά των αντίπαλων με αυτούς διαδηλωτών.

Γενικά, φαίνεται ότι τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα, οι ΗΠΑ, προσπαθούν έντονα, μέσω πρακτόρων τους και ισλαμιστών μισθοφόρων (πολλοί από αυτούς ήταν πρώην μουτζαχεντίν από το Αφγανιστάν ή την Βοσνία, οι οποίοι ως τότε, φιλοξενούταν στην Σαουδική Αραβία), να ρίξουν τις κυβερνήσεις του Ιράν και της Συρίας και να τις αντικαταστήσουν με μαριονέτες καθοδηγούμενες από τις ιδίες.

Θα καταφέρουν άραγε οι ΗΠΑ και Αραβικές μοναρχίες του Κόλπου με το Ισραήλ, να καταφέρουν να επιτύχουν με τις εξεγέρσεις στις χώρες αυτές να ρίξουν τα καθεστώτα αυτών και να τα αντικαταστήσουν με φιλικά προς τις ιδίες;

Τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι οι χώρες αυτές δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χεριά  σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά αντίθετα, θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν και να μεταφέρουν τον πόλεμο στους συμμάχους των ΗΠΑ, μειώνοντας με τον τρόπο αυτό, τόσο το γόητρο των ΗΠΑ, όσο και την ισχύ των συμμαχικών καθεστώτων τους.