Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η αρχαιότεροι κάτοικοι της Νότιας Αφρικής, ήταν οι φυλές των Κόσα και των Ζούλου,  οι οποίες αρχικά ήταν δυο αγροτικές και νομαδικές ποιμενικές φυλές κυνηγών, οι οποίες πολλές φορές αντιμάχονταν μεταξύ τους για την κατοχή των λιβαδιών, καθώς επίσης και των ζώων και των υδάτινων πόρων της περιοχής στην οποία κατοικούσαν.

Οι διαμάχες αυτών των δύο λαών, ήταν συνεχείς και μακροχρόνιες και οδήγησαν πολλές φορές σε μακροχρόνιους και αιματηρούς πολέμους, με πολλές δεκάδες θυμάτων και από τις δύο πλευρές.

[Ταυτόχρονα θα πρέπει να αναφερθεί, ότι αυτή η περιοχή ήταν άγνωστη ως τότε στους Ευρωπαίους μέχρι και τον 15ο αιώνα μετά Χριστόν, οπότε Ο Βαρθολομαίος Ντιάζ έφτασε στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και «αποκάλυψε» την περιοχή της Νότιας Αφρικής στους Ευρωπαίους].

Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρις και τον 18^ο αιώνα, οπότε εμφανίστηκε στην περιοχή της Νότιας Αφρικής, ο σπουδαίος πολέμαρχος Σάκκα Ζουλού (https://alophx.blogspot.gr/2017/01/blog-post_64.html), ο οποίος με μεγάλη στρατιωτική και πολιτική δεξιοτεχνία, κατάφερε μετά από πολλούς πολέμους (που στοίχισαν ένα σχεδόν εκατομμύριο νεκρούς) να ενώσει όλη σχεδόν την Νότια Αφρική υπό την ηγεσία του.

Ατυχώς όμως για την χώρα αυτή, σύντομα στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν πολλά κοιτάσματα χρυσού και διαμαντιών, τα οποία και έκαναν τους άπληστους και δυτικοευρωπαίους να κατευθυνθούν προς αυτήν.

Επίσης, εκτός αυτών των πλουσίων ορυκτών πόρων, ένας ακόμη κύριος λόγος για τον οποίον κατέφθασαν οι Ευρωπαίοι στα εδάφη της Νότιας Αφρικής, ήταν λόγω του ότι αυτά ήταν πολύ εύφορα και μπορούσαν εύκολα να χρησιμεύσουν για την εκτροφή ζώων, καθώς και την πραγματοποίηση πολλών αγροτικών εργασιών.

Την χρονική περίοδο του 18^ου αιώνα μ.Χ., οι Ολλανδοί, είχαν ιδρύσει μία αποικία στην περιοχή οποίο ονομάστηκε, η οποία ονομάστηκε Κέιπ Τάουν, που όμως σύντομα καταλήφθηκε από τους Βρετανούς, με αποτέλεσμα πολλοί Ολλανδοί κάτοικοι της (με το όνομα Αφρικάνερς ), να μεταναστεύσουν προς τα εδάφη των Ζουλού (υπό την διοίκηση του Πρετόριους).

Και με την άδεια μάλιστα του ίδιου του Σακκά Ζουλού (υπό τον ορό να είναι σύμμαχοι και υποτελείς του), τους επετράπη να δημιουργήσουν σε αυτή δύο κράτη, εκ των οποίων το ένα ονομαζόταν «Ελεύθερο κράτος της Οράγγης», ενώ το άλλο «Ελεύθερο κράτος του Τράνσβααλ».

Έτσι, οι Ολλανδοί Αφρικάνερς, αρχικά εγκαταστάθηκαν στα εδάφη αυτά ως πρόσφυγες, με σκοπό να μην γίνουν  δούλοι στους Βρετανούς και να έχουν ανεξάρτητα κράτη (καθώς και για να αποκτήσουν εδάφη για αγροτική καλλιέργεια), αλλά σύντομα, όταν ανακαλύφθηκε χρυσός καθώς και διαμάντι στην περιοχή, άρχισαν βίαιους πολεμικούς αγώνες με τους Ζουλού και για την κατοχή αυτών των ορυκτών πόρων.

Συνεπεία των γεγονότων αυτών, ήταν λόγω των πολέμων μεταξύ των Ολλανδών αποίκων καθώς και των Ζουλού, να χάσουν στην συνέχεια οι δεύτεροι πολλά εδάφη μετά τις ήττες τους από πρώτους.

Όμως, ενώ αυτοί οι δύο λαοί που συγκρούονταν μεταξύ τους, την κατάσταση αυτή, προσπάθησε να εκμεταλλευτούν οι Βρετανοί, προσπαθώντας να καταλάβουν τόσο τα δύο ελεύθερα Ολλανδικά κράτη της περιοχής αυτής, όπως επίσης και το κράτος των Ζουλού.

Παρότι όμως οι Βρετανοί, ηττήθηκαν πάρα πολλές φορές, τόσο από τους Ζουλού, όσο και από τους Ολλανδούς αποίκους (στους δύο πολέμους των Μπόερς και ιδίως τον δεύτερο-η δε ήττα τους στον πρώτο, είχε ως συνέπεια να παραιτηθεί από κυβερνήτης των Βρετανικών εδαφών στην περιοχή ο γνωστός Βρετανός επιχειρηματίας Σέσιλ Ρόουντς), τελικά μετά από οι Βρετανοί, κατόρθωσαν καταλάβουν όλη τη Νότια Αφρική και να την ενώσουν υπό την κυριαρχία τους.

Και με τον τρόπο αυτό, κατόρθωσαν επίσης να καταλάβουν εύκολα όλα τα εδάφη αυτής, για τα οποία πολεμούσαν οι Ολλανδοί και οι Ζουλού, όπως επίσης και τους πολύτιμους ορυκτούς πόρους διαμαντιών, ασημιού, χρυσού και ουρανίου, καθώς και τα άλλα πολύτιμα ορυκτά μέταλλα τα οποία υπήρχαν σε πολύ μεγάλες ποσότητες στην περιοχή αυτή (όπως υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας).

Το έτος 1910, οι Βρετανοί συνένωσαν τις αποικίες του Ακρωτηρίου, του Νατάλ, του Τράνσβααλ, καθώς και του Ελεύθερο Κράτους της Οράγγης, σε ένα ενιαίο κράτος με το όνομα: «Ένωση της Νότιας Αφρικής».

Το κράτος αυτό, το έτος 1931 έγινε εντελώς ανεξάρτητο από την Μεγάλη Βρετανία, αλλα παρόλα αυτά παρέμεινε πολύ πιστός σε αυτήν και πολέμησε μαζί και στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους εναντίον των Γερμανών.

Το 1948, αμέσως μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πόλεμου και με την αρχή Ψυχρού, το κράτος της Νότιας Αφρικής, ανακήρυξε την ανεξαρτησία του από την Μεγάλη Βρετανία, ενώ εφάρμοσε τη ρατσιστική πολιτική εναντίον των μαύρων κατοίκων του, η οποία έφερε το όνομα άπαρτχαιντ.

Βάση των νομών της ρατσιστικής αυτής πολιτικής, οι μαύροι κάτοικοι του κράτους (οι οποίοι και αποτελούσαν την πλειοψηφία αυτού), ήταν πολίτες τρίτης κατηγορίας για την λευκή κυβέρνηση, ενώ εννοείται ότι αποτελούσαν κυρίως υπηρέτες στα κτήματα των πλουσίων λευκών, ενώ δεν επιτρεπόταν να έχουν ιδιωτική περιουσία και ανθρώπινα δικαιώματα, όπως επίσης και το δικαίωμα να ψηφίζουν.

[Στις μέρες μας ισχύει στην Δυτική Ευρώπη το αντίστροφο. Οι Ευρωπαίοι, αντί να είναι ρατσιστές με τους μαύρους, έχουν καταφέρει να είναι ρατσιστές με τους εαυτούς τους, κατηγορώντας για τα πάντα τα εγκλήματα των προγονών τους, λες και φταίνε οι ίδιοι για τα όντως αποτρόπαια εγκλήματα που έπραξαν αυτοί ή όσοι έχουν γενικά λευκό χρώμα δέρματος ανεξαίρετες, λες και το δέρμα κάνει κάποιον καλό ή κακό και όχι οι πράξεις του].

Τελικά, το 1994 και αφού πιο πριν είχε προηγηθεί ένα αντάρτικο των μαύρων έναντι των λευκών με ηγέτη τον Νέλσον Μαντέλα, με σκοπό την απελευθέρωση των μαύρων, το οποίο έχει την υποστήριξη των υπερδυνάμεων, οι οποίες εποφθαλμιούσαν το ουράνιο, τον χρυσό, καθώς και τα διαμάντια της χώρας (π.χ. Αμερικανοί και Σοβιετικοί), η κατάσταση στην χωρά αυτή άλλαξε.

Το ίδιο έτος, ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, ο Ντε Κλερκ, υπέγραψε συμφωνία με τον Μαντέλα, η οποία έθεσε οριστικό τέλος στο απαρτχάιντ (και λόγω της πράξης τους αυτής, κέρδισαν και οι δυο το Νόμπελ Ειρήνης), και στην συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην χωρά (με την συμμετοχή όλων των κατοίκων της, μαύρων και λευκών), στις οποίες, τους πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας, αναδείχθηκε ο Νέλσον Μαντέλα.

Τον Μαντέλα, διαδέχθηκε ο Μπέικά, όποιος ήταν ένας μέτριος πρόεδρος, ενώ αυτόν, τον διαδέχθηκε ο Τζέικομπ Ζούμα, ο οποίος προέρχονταν από το κόμμα του Μαντέλα, αλλά ήταν ένας  ρατσιστής πολιτικός ηγέτης από την ανάποδη αυτή την φορά.

Έτσι, αντί να είναι ρατσιστής έναντι των μαύρων (πράγμα αδύνατο αφού ήταν και ο ίδιος μαύρος), ο Ζούμα στράφηκε εναντίον των λευκών της χώρας, των οποίων και έκλεβε χωρίς αποζημίωση τα κτήματα, προκειμένου να τα δώσει στους οπαδούς του και όχι φυσικά στον φτωχό λαό της πλούσιας σε ορυκτούς πόρους Νότιας Αφρικής, που επιώ των ημέρων του, φτώχυνε ακόμα περισσότερο.)

Συνέπεια δε αυτής της βάρβαρης συμπεριφοράς, ο λαός του κράτους αυτού ήταν εντελώς διχασμένος, ενώ ο ίδιος δέχονταν συνεχείς κριτικές για τις οικονομικές ατασθαλίες του, τόσο από τους συμπολίτες του στο εσωτερικό, όπως επίσης και στο εξωτερικό.

Τελικά ο  Ζούμα, λόγω  τη συνέχιση της διαφθοράς από μέρους τους και της καταπίεση όλων των πολιτών της χώρας, ύστερα από τελεσίγραφο του κόμματός του αναγκάστηκε να παραιτηθεί (http://gr.euronews.com/2018/02/15/h-paraitisi-zuma-kai-h-dimokratia-stin-afriki, http://gr.euronews.com/2018/02/15/paraitisi-zouma-proedros-antipoliteus, i http://www.tovima.gr/world/article/?aid=943359, ).

Και να αφήσει τη θέση του στον Σίριλ Ραμαφόσα, τον επιχειρηματία (σαν τον Τραμπ) και αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος του, οποιος ο ανέλαβε την εξουσία ως προσωρινός πρόεδρος, εν αναμονή της εκλογής του με κοινοβουλευτική ψηφοφορία.

Τελικά, ο Ζούμα είχε και αυτός την ίδια μοίρα με τους ηγέτες των κρατών της Νότιας Αμερικής (https://alophx.blogspot.gr/2018/01/blog-post_17.html, http://www.efsyn.gr/arthro/poinikopoiisi-aristeron-kyverniseon).

Φυσικά, εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι πιθανώς πέρα από την όντως διεφθαρμένη και ανηλεή στάση σαν πρόεδρου του Ζούμα, υπό την ηγεσία του, η Νότια Αφρική, ήταν μέλος  του ομίλου BRICS  και συμμάχους τόσο των Βραζιλιάνων, όσο επίσης και των Ρώσων, των Κινέζων και των Ινδών, χώρες εχθρικές προς τους Αμερικανούς, γεγονός το οποίο ίσως να έπαιξε και αυτό, σημαντικά ρόλο στην πτώση του.

[Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε, ότι στις μέρες μας, οι Ζουλού που οι οποίοι αριθμούν σχεδόν εφτά εκατομμύρια στην Νότια Αφρική, αποτελούν μία τουριστική ατραξιόν και να μαστίζονται από πολλά οικονομικά προβλήματα, όπως και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού του κράτους αυτού.

Αυτό, μπορεί να έχει ως συνέπεια μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την πιθανότητα εξεγέρσεων των καταπιεσμένων λευκών ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής, μπορεί να κυλήσει την χώρα αυτή σε εμφύλιο η σπάσιμο σε πολλά κομμάτια, με την συνδρομή πολλών ξένων καλοθελητών.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Νότια Αφρική, μπορεί να παράγει αν θέλει ακόμη και πυρηνικά όπλα, ενώ στον Ψυχρό Πόλεμο  αποτελούσε το μόνον υποστηρικτή στην  καταπιεστική προς τους Παλαιστίνιους πολιτική του Ισραηλινού Κράτους, όπως αυτό αντίστοιχα βοηθούσε την Νότια Αφρική στον αγώνα της κατά των μαύρων επαναστατών].

Ουσιαστικά, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ο διαχωρισμός και η καταπίεση, τα οποία ήταν κύρια στοιχεία της Νότιας Αφρικής, τόσο με λευκή όσο και με μαύρη ηγεσία,  επέφεραν στο τέλος την πτώση των κυβερνητών που εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές, δείχνοντας σε όλους μας, ότι η καταπίεση και ο ρατσισμός, στο τέλος δεν μπορούν ποτέ να επικρατήσουν, ενώ στο τέλος νικάει πάντα το καλό, όσο και αν αυτό αργήσει.

[Η ίδια ακριβώς πολιτική (δηλαδή του απαρτχάιντ), είχε εφαρμοστεί από τους Βρετανούς κυρίαρχους και στο ελεύθερο κράτος της Ζιμπάμπουε, της πρώην Ροδεσίας (τα οποία καταλήφθηκαν στρατιωτικά από τον τότε Βρετανό κυβερνήτη των Βρετανικών αποικιών της Νότιας Αφρικής, Σέσιλ Ρόουντς και από τον οποίο πήρε η χώρα αυτή το όνομα της), όπου μία μειονότητα λευκών, καταπίεζε άγρια των τον ντόπιο μαύρο πληθυσμό.

Το έτος 1965, η χώρα αυτή, υπό την ηγεσία του Ίαν Σμιθ, κήρυξε την ανεξαρτησία της από την Μεγάλη Βρετανία και συμμάχησε με την «ομοϊδεάτισσα» της Νότια Αφρική, εφαρμόζοντας ακριβώς την πολιτική με αυτήν, αλλά κερδίζοντας και την παγκόσμια κατακραυγή, εξαιτίας ακριβώς αυτών των πράξεων της.

Και στην Χώρα αυτή, άρχισε ένα ανταρτικό και πάλι με την υποστήριξη των Σοβιετικών, προκειμένου αυτοί να καταλάβουν τους ορυκτούς πόρους της χώρας αυτής, και τελικά, μερικά έτη αργότερα και συγκεκριμένα το 1980, μετρά από διεθνή συμφωνία, διενεργήθηκαν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην χώρα αυτή.

Τις εκλογές αυτές,  τις κέρδισε ο αρχηγός των μαύρων ανταρτών, Ρόμπερτ Μουγκάμπε, ο οποίος, όπως και το προηγούμενο με αυτόν καθεστώς, μεταμορφώθηκε από ήρωας, σε εάν αιμοχαρή ρατσιστή δικτάτορα και καταπιεστής των λευκών, προκαλώντας εναντίον του την διεθνή κατακραυγή, ενώ με τις βίαιες πράξεις του «προκάλεσε» το έτος 2017 εάν πραξικόπημα εναντίον του, το οποίο τον έδιωξε οριστικά από την εξουσία (http://alophx.blogspot.gr/2017/12/blog-post_1.html)].