ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ Σαμαρειτών και Ιουδαίων με την Ρωμανία και την Δύση Στον Μεσαίωνα και στην εποχή μας

Γράφει ο αλώπηξ

Όπως είναι γνωστό οι Σαμαρείτες ήταν μία μετεξέλιξη των Ιουδαίων θα μπορούσε να πει κανείς κατά κάποιο τρόπο, όταν στην περιοχή του βασιλείου του Ισραήλ μετά την κατάκτηση από τους Ασσύριους σε αυτό ως άποικοι ήρθαν σε αυτό διάφοροι κάτοικοι από τις περιοχές της Μεσοποταμίας που έφεραν οι κατακτητές.

Τότε οι Ασσύριοι προκειμένου να μην έχουν επαναστάσεις από τους Ιουδαίους φρόντισαν από την πλευρά τους να στείλουν στην εξορία περίπου το 15% του πληθυσμού σχεδόν 40.000 κατοίκους από το βασίλειο του Ισραήλ στην Μεσοποταμία για να μην επαναστατούν τα τμήματα που θεωρούσαν πιο επικίνδυνα και πήραν την πλούσια αριστοκρατική τάξη αιχμάλωτος στα εδάφη τους.

Από την άλλη φρόντισαν να φέρων στα εδάφη του Ισραήλ πληθυσμούς από την Μεσοποταμία με σκοπό αυτοί οι πληθυσμοί που ήταν πιστοί στους ίδιους να μείνουν σαν τοποτηρητές τους συγκεκριμένη περιοχή και να έχουν υπό τον έλεγχο τον συγκεκριμένο λαό.

Παράλληλα φρόντισαν οι νέοι άποικοι που έφεραν στην περιοχή να αναμειχθούν σε μεγάλο βαθμό αν και όχι πλήρως με κάποιους από τους ντόπιους Ισραηλίτες, ενώ άλλοι δεν ήθελαν και είχαν ενδογαμία και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να ενωθούν με τους ξένους να κάνουν επιγαμίες μεταξύ τους.

Οπότε ο νέος μεικτός λαός ο οποίος γεννήθηκε στην περιοχή ήταν να μείγμα Ισραηλινών και των νέων λαών που ήρθαν από την μεσοποτάμια, τους Χουσαίους, όπως τους λέει ο Ιώσηπος και ονομάστηκαν Σαμαρείτες.

Ο νέος αυτός λαός όπως ακριβώς και τον βασίλειο του Ισραήλ πριν γίνει αυτή η ανάμειξη των πληθυσμών ήταν κατά βάση ειδωλολατρικός, όμως είχε κρατήσει και κάποια στοιχεία από την λατρεία του ενός και μόνον Αληθινό Θεού, τα οποία όμως υιοθέτησαν και οι νέοι πληθυσμοί όπως αναφέρεται και στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Είναι όμως γνωστό ότι με βάση την Παλαιά Διαθήκη απαγορεύονταν στους Ιουδαίους όχι μόνο να μην  λατρεύουν άλλους «θεούς» πέρα από τον αληθινό Θεό και να μην γίνουν ειδωλολάτρες, αλλά ακόμη αναμειγνύονται και να κάνουν γάμους με άλλα ξένα έθνη, γιατί φοβόταν και αυτό ήταν αλήθεια, όπως και στην εποχή μας ότι θα υιοθετούσαν σιγά-σιγά και τις συνήθειες τους, οι οποίες εκείνη την περίοδο δεν ήταν καθόλου καλές.

Συγκεκριμένα το βασίλειο του Ισραήλ όταν έχει αναμειχθεί και είχε υιοθετήσει τα έθιμα και την θρησκεία των Χαναναίων της περιοχής πήρε και τις συνήθειες τους, οι οποίες δεν ήταν μόνο τα λατρευτικά δρώμενα τους, αλλά επίσης και όρια ακόμη και ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμός, τα οποία ήταν όπως και τότε όπως και είναι στις μέρες μας τελείως αποκρουστικά και τα οποία είναι μεγάλη καταστροφή στην χώρα αυτή.

Και αυτή η κατάσταση ήταν μία προπαγάνδα όπως νόμισαν κάποιοι γιατί έχουν βρεθεί και αρχαιολογικά ευρήματα που αποδεικνύουν ότι πραγματικά ότι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις πραγματικά συνέβαιναν ανθρωποθυσίες και υπήρχαν πάρα πολλά όργια και κανιβαλισμός και φυσικά αυτοί ήταν φιλοπόλεμοι και με και άλλους λαούς, με τους πολέμους τους.

Οπότε είναι εύκολα κατανοητό ότι το Νότιο βασιλείου του Ιούδα, οι Ισραηλίτες δεν δέχονταν τέτοια έθιμα, ούτε φυσικά και τους Σαμαρείτες μετέπειτα ενώ θεωρούσαν βδελυρά, τόσο αυτά, όσο και  την πίστη και τις ανθρωποθυσίες που έκαναν.

Επίσης από τους παλαιούς Ισραηλίτες πολλοί είχαν μείνει κατά μεγάλο μέρος του στην περιοχή του Ισραήλ που τώρα ονομαζόταν Σαμάρεια από την πρωτεύουσα τους, με το μόνιμο όνομα και κάποιοι από αυτούς μετανάστευσαν στο Νότιο Ισραήλ/Ιούδα αν και πολύ σε πολύ μικρό αριθμό και να μην μείνουν με τους κατοίκους του συγκεκριμένες περιοχής.

Όμως το βασιλείου του Ισραήλ στο Νότιο τμήμα δεν κατάφερε να μακροημερεύσει και είναι πολύ γνωστό ότι το κατέλαβαν οι Βαβυλώνιοι και έφεραν και αυτοί μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτού σε αιχμαλωσία στην Βαβυλώνα και κράτησαν μόνο για λίγο στην περιοχή της Ιουδαίας.

Οπότε όταν αργότερα επέστρεψαν από την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία οι Ιουδαίοι και στην περιοχή του Ισραήλ της Σαμαριάς πια υπήρχε ένας μεικτός πληθυσμός ή και ντόπιες Ισραηλίτες οι οποίοι ήταν ακόμη ειδωλολάτρες, τους αντιπαθούσαν και φυσικά δεν τους έδιναν καμία πρόσβαση να πηγαίνουν στον 2^ο Ναό του Σολομώντα της Ιερουσαλήμ για να μπορούν να λατρεύουν εκεί πέρα τον Θεό όταν αυτός ξανακτίστηκε.

Οπότε υπό ην ηγεσία του Σαμπαναλάτ του τρίτου αποφάσισαν όταν ο μέγας Αλέξανδρος προέλαυνε έναντι του Δαρείου στην Περσία, να συμμαχήσουν μαζί του και ζήτησαν σαν ένα ανταμοιβή να φτιάξουν δικό τους ιερό στην συγκεκριμένη περιοχή.

Βέβαια εδώ πέρα μπορεί κανείς να αναφέρει ότι υπήρχε από τον πέμπτο ένα μετά Χριστόν Αιώνα ένα αντίπαλο σε σχέση με τον Ναό του Σολομώντα καιρός στην περιοχή, αλλά από την άλλη αυτό είχε καταστραφεί με τις εισβολές στην περιοχή άλλων λαών.

Επίσης στην περίοδο εκείνη συνέβη ένα σχίσμα μεταξύ των Εβραίων και των Σαμαρειτών στην περιοχή της Ιερουσαλήμ όταν εκείνη όταν αρχικά ήταν αρχιερέας ο Μανασσής, ο οποίος όμως είχε κάνει μεικτούς γάμους με μη Εβραίους και συγκεκριμένα με την κόρη του Σαμπαναλάτ.

Τότε ζητήθηκε από τον Αρχιερέα να χωρίσει αμέσως αυτή μαζί με τα παιδιά του σύζυγό του, όπως επίσης και όσοι άλλοι ιερείς και μέλη του λαού του Ιούδα είχαν κάνει το ίδιο πράγμα στα έπρεπε να εγκαταλείψει τα καθήκοντά του.

Όμως αυτός ο οποίος δεν ήθελε ούτε την σύζυγό των εγκαταλείψει, ούτε και τα καθήκοντα του σαν Αρχιερέας και συνεννοήθηκε με τον πεθερό του και αυτός του είπε όντας και πολύ πλούσιος ότι θα έκτιζε για αυτόν έναν ναό στο Γαρίζιν ουσιαστικά θα αναπαλαίωνε τον παλαιό ναό του Γαρίζιν, ο οποίος είχε καταστραφεί από τις διάφορες εισβολές και τον έκανε πολύ πιο πολυτελή και όρισε τον γαμπρό του Αρχιερέα του στο έθνος των Σαμαρειτών.

Του είπε επίσης ότι μπορούσε αυτός και όλοι όσοι άλλοι ήθελαν και απλός λαός να έρθουν στη περιοχή του, τους οποίους θα δέχονταν και τους έκανε πολίτες στο κράτους του και παράλληλα θα τους έφτιανε το ναό κάνοντας αρχιερέα τον Μανασσή.

Και πραγματικά αστικό ακριβώς συνέβη και ο ναός κτίστηκε, ο Μανασσής έγινε Αρχιερέας του και από τότε ξεκίνησε το λεγόμενο Σαμαρειτικό σχίσμα μεταξύ ιουδαίων και Σαμαρειτών και ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ τους.

Ο ανταγωνισμός αυτός κράτησε για πολλές δεκαετίες ακόμα και για Αιώνες, ενώ η περιοχή αυτή βρίσκονταν όπως αναφέρθηκε αρχικά και μετά την προέλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου τόσο από τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο όσο και όπως διαδόχους του κυρίως τους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες.

Και οι δύο παραπάνω πλευρές φρόντισαν να κάνουν συμμαχίες πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον αντίπαλο προκειμένου να αποκτήσουν ισχύ, αλλά συνέχισα να παράγει τους πολέμους μεταξύ τους για την πλήρη ισχύ.

Κάποια στιγμή όταν οι Σελευκίδες υπό τον Αντίοχο τον Δ΄ τον Επιφανή καταπίεζαν πάρα πολύ τους Ιουδαίους, αυτοί ξεσηκώθηκαν και τον Ιούδα τον Μακκαβαίο και κατάφεραν  να ανεξαρτητοποιηθούν και να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος.

Σκοπός του ήταν με την ανεξαρτησία του κράτους τους να καταλάβουν και όλα τα εδάφη που είχε αυτό επί βασιλέων Δαβίδ και Σολομώντα πριν χωριστεί σε δύο κράτη το Βασίλειο του Ιούδα και του Ισραήλ και να δημιουργήσουν πάλι μία ενιαία Αυτοκρατορία.

Όμως για να πριν καταλάβουν αλλά εδάφη θα έπρεπε να καταλάβουν και τα εδάφη των Σαμαρειτών και για να γίνει αυτό θα έπρεπε να προελάσουν για να καταλάβουν τις Σαμάρεια. Πραγματικά οι Ασμοναίοι όπως λεγόταν τώρα πια η δυναστεία των Μακκαβαίων κατάφερε να προελάσει και να καταλάβει όλα αυτά τα εδάφη που αναφέρθηκε παραπάνω και σύντομα η Σαμάρεια καταλήφθηκε, όπως και η πρωτεύουσα της, ενώ το ιερό στο Γαρίζιν καταστράφηκε, κάτι το οποίο μεγάλωσε ακόμη περισσότερο το χάσμα και το μίσος μεταξύ των Σαμαρειτών και των Ιουδαίων.

Όμως αυτή η μεγάλη Αυτοκρατορία δεν κράτησε πάρα πολύ και σύντομα στην περιοχή ήλθαν οι Ρωμαίοι από τον Κράσσο, τον Πομπήιο τον Μέγα, τον Καίσαρα, τον Αντώνιο για τον Αύγουστο και αυτή καταλήξτε υποτελείς από Αυτοκρατορία εννοείται και έκαναν μεγάλες επαναστάσεις εναντίον των Ρωμαίων επί Βεσπασιανού, Τίτου και Ανδριανού, απέτυχαν παράγωγός και διασκορπίστηκαν σε όλη την γη.

Χρειάστηκε στην ουσία να περάσουν περίπου 1.900 χρόνια για να μπορέσουν να γυρίσουν οι Εβραίοι πίσω στην γη της γη τους στην οποία όμως κατοικούσαν και άλλοι άνθρωποι που ήταν και δική τους γη οι Άραβες Παλαιστίνιοι και από να ξεκινήσουν μετά την ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ οι Αραβοϊσραηλινοί Πόλεμοι, όπως και ο πόλεμος με τους Παλαιστίνιους, ο οποίος κρατάει μέχρι τις μέρες μας.

Αντίστοιχα πως είναι γνωστό η ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε διαιρέθηκε σε δύο μεγάλα κράτη, την Δυτική ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως και το Ανατολικό τμήμα που ονομάστηκε Ρωμανία και το οποίο ιδρύθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Ο Μεγάλος Κωνσταντίνος όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος όταν κατάφεραν να ενοποιήσουν με πόλεμο τα κράτη τους και να επεκταθούν φρόντισαν την πλήρη εθνική και θρησκευτική ελευθερία όλων των υπηκόων τους και κατάφεραν να ειρηνεύσουν τους λαούς τους αν και η διάδοχή τους δεν τηρήσαν πάντα την πολιτική που αυτοί είχαν ξεκινήσει.

Όταν ο Μεγάλος Κωνσταντίνος έγινε Αυτοκράτορας της ρώμης και είδες του Κωνσταντινούπολη (όπως ο Μέγας Αλέξανδρος την Αλεξάνδρεια) και με τον τρόπο αυτό το 330 μετά Χριστόν ξεκίνησε η ιστορία της Ρωμανίας, οι Χριστιανοί που διώκονταν μέχρι τότε αφέθηκαν να ελεύθεροι και σύντομα όντας το μεγαλύτερο μέρη στο πληθυσμού της Ανατολικής ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σημαντικό της Δυτικής κατάφεραν να γίνουν κυρίαρχη θρησκεία στην Αυτοκρατορία παρά του διωγμούς τεσσάρων ολόκληρο νεών και 11 εκατομμύρια Μαρτύρων.

Όμως παρόλο που το κράτος του Μεγάλου Κωνσταντίνου η Ρωμανία κατάφερε να σταθεί ενιαίο μέχρι και τον Μεγάλο Θεοδόσιο, η αλήθεια είναι ότι σύντομα το Δυτικό κομμάτι της Αυτοκρατορίας καταλήφθηκε από βάρβαρους Γερμανικούς λαούς και παρέμενε μόνο η Ρωμανία τελείως ελεύθερη.

Οι βάρβαροι γερμανικοί λαοί, κυρίως οι Φράγκοι αλλά και άλλοι, δηλαδή όπως οι γότθοι, οι Λομβαρδοί Ερούλοι κ.λπ., είχαν καταφέρει καταλαμβάνοντας τις περιοχές της πρώην ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την Ιταλία και την ρώμη να επιβάλουν σε αυτές πολλά λατρευτικά στοιχεία και να γίνει μια μικρή ανάμειξη πληθυσμών και με την ανάμειξη από την μία του χριστιανισμού και από την άλλη ειδωλολατρικών στοιχείων ιδρύθηκε και για άλλους λόγους του εξαιτίας του Καρλομάγνου, ο γνωστός σε όλους μας καθολικισμός/αιρετικός παπισμός που είναι μία αίρεση στην ουσία του Ορθόδοξου Χριστιανισμού σε πολύ μεγάλο και κακό βαθμό.

Όμως ο Καρλομάγνος δεν ήθελε να υπάρχει ένα θρησκευτικό κέντρο στην Κωνσταντινούπολη ούτε φυσικά και στην ρώμη ο τότε πάπας της ρώμης να ήταν Ορθόδοξος και φιλικός και συμμαχικός στην Ρωμανία, αλλά να υπάρχει ένας Ρωμαίος, αλλά φιλογερμανός πάπας φιλοφράγκος για την ακρίβεια και φυσικά αντί να ακολουθεί την Ορθοδοξία, να ακολουθεί τον καθολικισμό που βοήθησε να ιδρυθεί ο Καρλομάγνος και οι πρόγονοι του και φυσικά να είναι σύμμαχος των Γερμανών και του ίδιου.

Οπότε για τον λόγο αυτό φρόντισε όταν ο πάπας Λέων ο τρίτος είχε προβλήματα στην ρώμη να την καταλάβει και να τον αρθρώσει και αυτός τον έστεψε αυτοκράτορα «ελαίω θεού» της Δυτικής ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αν και αυτός δεν ήταν διάδοχο των Καισάρων, ούτε Ρωμαίος, ούτε η Αυτοκρατορία ήταν του ήταν ρωμαϊκή, ούτε ο πάπας είχε το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο ουσιαστικά σφετεριζόμενος το μόνο νόμιμο διάδοχο ρωμαϊκό κράτος που ήταν φυσικά η Αυτοκρατορία της  Ρωμανίας (όπως κάνουν στις μέρες και τα Σκόπια με την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας).

Ο ίδιος ο Καρλομάγνος φρόντισε με τον πλούτο του να φτιάξει έναν μία ισχυρή βασιλική στην ρώμη και να στεφτεί Αυτοκράτορας και προσπάθησε να έχει τον πάπα του χεριού του για να τους διορίζει αυτός, αλλά δεν του βγήκε και σύντομα επί των διαδόχων του ξέσπασε σύγκρουσή για το ποιος θα έχει την εξουσία και στην εκκλησία και αυτός που κατάφερε να επικρατήσει έστω και με τραυματισμένο γόητρο ήταν στο τέλος ο πάπας της ρώμης.

Βέβαια η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας που ήξερε ότι κατάγονταν από την Ρωμανία είχε στόχο και να απελευθερώσει τα υπόδουλα εδάφη της Δυτικής ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με κυριότερα την Ιταλία και την ρώμη, κάτι που κατάφερε επί Ιουστινιανού του Α’.

Παράλληλα χάρις στον ικανό στρατηγό Βελισάριο και τον Νάρση κατάφερε πέρα από την Ιταλία να απελευθερώσουν και να ενσωματώσουν ξανά στην Αυτοκρατορία όλη την βόρεια Αφρική και την Καρχηδόνα, αλλά επίσης και να τμήμα της Νότιας Ισπανίας.

Δυστυχώς όμως αυτές κατακτήσεις δεν κρατήθηκαν για πολύ μετά τον θάνατο του Ιουστινιανού και σύντομα τα εδάφη στην βόρεια Αφρική χάθηκαν από τους Άραβες, όπως και στην Νότια Ισπανία, ενώ και στην Ιταλία σύντομα εισέβαλαν οι Λομβαρδοί και οι Νορμανδοί, οι οποίοι κατέλαβαν την Ιταλία και την Σικελία και αυτή χάθηκε στο τέλος μετά από Αιώνες μαχών από τους ηγέτες της Ρωμανίας.

Όμως και στην Ρωμανία όπως ακριβώς συνέβη και με την Δυτική ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εισέβαλλαν σε αυτή άγριοι κατακτητές που καταλάβουν μεγάλο μέρος των εδαφών της, π.χ. οι Άραβες παρόλο που αποκρούστηκαν, στο τέλος σας όμως η Ρωμανία κατακτήθηκε από έναν βάρβαρο λαό, τους τούρκους, οι οποίοι κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Κωνσταντινούπολη.

Οι Έλληνες που ήταν διάδοχοι της Ρωμανίας έμεναν Αιώνες υπόδουλοι των τούρκων και έκανα πολλές και ανεπιτυχείς επαναστάσεις εναντίον τους, πολλές από τις οποίες πνίγηκαν στο αίμα και σε κάποιες από αυτούς σκέφτηκαν να τους εκδιώξουν σε εξορία ακόμη και σε περιοχές της Μεσοποταμίας, κάτι που απαγορεύτηκε χάρη στον Πατριάρχη επί  του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Ενώ το ίδιο ακριβώς πράγμα σκέφτηκαν να κάνουν αν είχαν καταφέρει να καταπνίξουν την επανάσταση της Εθνεγερσίας του 1.821 μετά Χριστόν μαζί με τους Αιγυπτίους, διώκοντας πάρα πολλούς Έλληνες στην Μεσοποταμία και φέρνοντας στην περιοχή της Ελλάδος πληθυσμούς τόσο ισλαμικούς από την περιοχή της Μεσοποταμίας (όπως γίνεται στις μέρες μας με την εισδοχή ισλαμικών λάθρο εποίκων στην Ελλάδα μας), όσο επίσης και της Αιγύπτου κάτι που αποφεύχθηκε για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό και τον Ορθοδοξία.

Στο τέλος όμως με τον ηρωικό αγώνα του 1.821 μετά Χριστόν κατάφεραν οι Έλληνες να απελευθερωθούν ένα μικρό κομμάτι της πατρίδας τους, το οποίο χάρη στους πολέμους απελευθέρωσης που έγιναν αργότερα, τους βαλκανικούς, τον Μακεδονικό Αγώνα, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, την Μικρασιατική Εκστρατεία, στὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, να ελευθερώσει ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδος.

Όμως δυστυχώς και μετά την απελευθέρωση τα νέα γερμανικά κράτη που είχαν δημιουργηθεί στην Δυτική Ευρώπη, χάρη στον Καρλομάγνο και τους απογόνους τους συνέχισαν να είναι εχθρικά με την πατρίδα μας και να την πολεμούν, κάτι το οποίο συμβαίνει μέχρι τις μέρες μας, αφού για άλλη μία φορά οι Γερμανοί (και ως γνωστόν ο Καρλομάγνος ήταν Γερμανόφράγκος δηλαδή γαλλογερμανός θα λέγαμε στις μέρες μας-https://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), συνεχίζουν να πολεμούν την πατρίδα μας και να την έχουν κατοχή με μνημόνια και την Ευρωπαϊκή Ένωση του 4^ου Ευρωπαϊκό ράιχ μετά το πρώτο του Καρλομάγνου το δεύτερο του Μπίσμαρκ και το τρίτο του Χίτλερ.

Βέβαια πολλοί αυτή που πιστεύουν ότι όπως ακριβώς συνέβη και με τους Σαμαρείτες, οι οποίοι στο τέλος ηττήθηκα και καταστράφηκε σχεδόν τελείως το κράτος τους και λίγοι από αυτούς παραμένουν στις μέρες μας, εάν γίνει ένας νέος Παγκόσμιος Πόλεμος μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης, Δύσης, Ρωσίας, Κίνας και ΝΑΤΟ, είναι πιθανόν η Δυτική Ευρώπη και οι δυτικές ελίτ (https://alophx.blogspot.com/2023/11/blog-post.html), που ελέγχουν την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την Γερμανία και αιρετικός παπισμός, ο οποίος είναι σύμμαχος με αυτήν να διαλυθεί σε ένα τέτοιο πόλεμο.

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.