ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ ΙΣΧΥΡΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ Διασπάσεις ισχυρών αριστερών κομμάτων ως στις μέρες μας

Γράφει ο αλώπηξ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν διασπάσεις ισχυρών κομμάτων αλλά και οργανισμών, των οποίων των μέλη ενώ στην αρχή ήταν όλα μαζί συντονισμένα με αίτημα των πολεμήσουν για τους κοινούς τους σκοπούς, αργότερα αυτή η κατάσταση άλλαξε.

Η εξέλιξη αυτή συνέβη όχι μόνο τον έντονων πολλές φορές ιδεολογικών διαφορών που υπήρχαν σε αυτές τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι υπήρχαν και πολλά οικονομικά συμφέροντα τα οποία στήριζε πότε η μία και πότε η άλλη παράταξη, τα οποία τα ωθούσαν προς την κατεύθυνση αυτή.

Τα δε κόμματα στα οποία έχουν υπάρξει περισσότερες διασπάσεις ιστορικά και συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας να διασπώνται και να τσακώνονται μεταξύ τους σε περισσότερα κομμάτια κατά παρόμοιο κάποιο τρόπο τους προτεστάντες είναι κατά βάση τα κεντροαριστερά και τα κομμουνιστικά κόμματα, όπως επίσης και των σοσιαλιστών από όταν ήταν όλα αυτά μαζί ενωμένα.

Μία πολύ χαρακτηριστικά παράσταση αυτού του είδους θα μπορούσε να πει κανείς ότι συνέβη από την ίδρυση του κομμουνισμού από τον Μαρξ, ο οποίος όπως όλοι γνωρίζουμε σχημάτισε την λεγόμενη πρώτη διεθνή του κομμουνισμού.

Μέσα σε αυτή την πρώτη διεθνή υπήρχαν πάρα πολλοί θεωρούμενοι κομμουνιστές, μαρξιστές ή γενικότερα αριστεροί και ακροαριστεροί ηγέτες, που εκπροσωπούσε ο καθένας την παράταξή του και δεν υπήρχε μία σταθερή πλειοψηφία για το ποιο από τα κόμματα αυτής της διεθνής θα εκπροσωπούσε τον λεγόμενο τότε παγκόσμιο κομμουνισμό.

Όμως αναδείχτηκε σταδιακά και ένας πάρα πολύ ικανός ηγέτης, ο οποίος όμως δεν συμφωνούσε τόσο πολύ με τις απόψεις και τον τρόπο συμπεριφοράς του Μαρξ που εξυπηρετούσε τα γερμανικά συμφέροντα και δεν έλεγε τίποτα για τους τραπεζίτες της χώρας, του οι οποίοι λέγεται ότι τον στήριζαν πέρα από τον επιχειρηματία φίλο του τον Ένγκελς, κάτι το οποίο έφερε αυτούς τους 2 αυτούς ηγέτες σε σύγκρουση.

Ο ηγέτης αυτός που όπως αναφέρθηκε ήταν ικανός όχι μόνο σε σχέση με τον κομμουνισμό και την πολιτική ιδεολογία που πρέπει αυτός να ακολουθήσει μέσα αυτόν ήταν ο Μπακούνιν, ο οποίος ήταν ιδρυτής ουσιαστικά θα λέγαμε τη σύγχρονης αναρχίας και ο οποίος πίστευε ότι το δικό του μοντέλο και το λογία θα έπρεπε να επιβληθούν στην πρώτη οι διεθνιστές.

Φυσικά αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να συμβεί ότι το Μαρξ (https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_2.html), ούτε ο Ένγκελς γιατί με αυτό τον τρόπο θα έχαναν την πρωτοκαθεδρία στην εξουσία και πιθανόν και τις απολαβές και τις δωρεές από την οργάνωση αυτή, κάτι το οποίο δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να συμβεί, έχοντας ουσιαστικά παγκόσμια εμβέλεια εξουσίας σε πολλούς κομμουνιστές διαφόρων κρατών και χωρών.

Σύντομα συνέβη μία μεγάλη σύγκρουση εντός αυτής της διεθνής για το ποιος θα επικρατήσει και μετά από πολλές συμμαχίες και όπως λέγεται όχι με απόλυτη πλειοψηφία, οριακά στα όρια του συζητήσιμου για το τι είχε συμβεί και νίκησε ο Μαρξ με αποτέλεσμα ο Μπακούνιν να φύγει από την διεθνή αυτή και σε αυτή να γίνει σχίσμα.

Φυσικά αυτή η τάση για διάσπαση και τσακωμό μεταξύ των μελών της 1^ης μεγάλης παράταξης κομμουνιστών δεν συνέβη μόνο με τον ιδρυτή της τον Μαρξ, αλλά προφανώς συνεχίστηκε με τους επιγόνους του, που συνέχισαν την ίδια ακριβώς παράδοση σε αυτό τον τομέα για τους λόγους στο καθένας.

Συγκεκριμένα στην Ρωσία ο Λένιν ήταν μέλος του κοινού τότε κόμματος των κομμουνιστών που λέγονταν μαρξιστές την στιγμή εκείνη, οι οποίοι όμως και αυτοί χωριζόταν σε δύο φράξιες, από την μία τους μπολσεβίκους ου ονομάστηκαν μόνοι τους «πλειοψηφία» δηλαδή  μπολσεβίκοι υπό τον Λένιν και τους μενσεβίκους, οι οποίοι ήταν θα λέγαμε ήταν οι σοσιαλιστές της εποχής και εκ των οποίων εξέχων μέλος με ακραία όμως ρητορική και ιδεολογία ήταν ο Τρόσκι.

Και στην περίπτωση αυτή οι δύο αυτές πολιτικές πτέρυγες του ιδίου κόμματος συγκρούστηκαν άμεσα για την εξουσία και την διαχείριση και σε αυτή την περίπτωση κατάφερε και ο Λένιν να εξασφαλίσει μία ισχνή πλειοψηφία, όταν αποχώρησαν κάποιο τους μενσεβίκους και με λίγα άτομα τα οποία δεν θεωρούνται κανονική πλειοψηφία ο Λένιν έκανε εκλογές θέλοντας να αποδείξει ότι όντως είχε καταφέρει να έχει τους περισσότερους με τους μέρους τους και έδωσε αυτό το ψεύτικο όνομα στους οπαδούς του.

Τα μέλη αυτών των δύο κομμάτων παρέμειναν αντίπαλοι συνεχόμενα από τότε όπως είχε συμβεί και με τον Μαρξ και το Μπακούνιν, παρόλο που και να γίνει το πραξικόπημα των μπολσεβίκων το 1.917 μετά Χριστόν ένας από αυτούς μενσεβίκους συνεργάσθηκε με τον Λένιν και ο οποίος βοήθησε πολύ στην επιτυχία αυτού μαζί φυσικά με το γερμανικό χρήμα και πράκτορες.

Φυσικά εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι και όταν οι κομμουνιστές του Λένιν κατέλαβαν την εξουσία στην Ρωσία δεν κάθισαν και πάρα πολύ ήσυχα μεταξύ τους, ούτε και με τις αντίπαλες στάσεις που υπήρχαν μέσα στο κόμμα.

Ήδη ο ίδιος ο Λένιν είχε καταπνίξει την επανάσταση των ναυτών της Κροστάνδης και όποιου δεν ήταν το συμπαθείς μέσα στο κόμμα του, ενώ όταν ανέλαβε ο Στάλιν η εξέλιξη της διάλυσης οποίων τάσεων μέσα στο κόμμα ξέφυγε.

Συγκεκριμένο ο Στάλιν φρόντισε όχι απλώς να εξοντώσει τους αντίπαλους ηγέτες εντός του κόμματος, αλλά ακόμα και το συντρόφους και τους ομοϊδεάτες του,  τους οποίους φοβόταν πως θα του πάρουν την εξουσία, με «ατυχήματα», καθαρές εκτελέσεις, ψεύτικες κατηγορίες και μαφιόζικους σχεδόν τρόπους, στέλνοντάς τους άλλους μετά από βασανιστήρια και στα γκουλάγκ πριν πεθάνουν από εκτελέσεις βασανιστήρια και πείνα.

Όμως ούτε και τότε ησύχασαν και σταμάτησαν οι εκτελέσεις και εκκαθαρίσεις εντός κομμουνιστών και του κόμματος του, αφού ακόμα και μετά τον θάνατο του Στάλιν ο διάδοχος του Χρουστώφ ουσιαστικά συνέχισε την ίδια πολιτική.

Με την μόνη διαφορά ότι τώρα αυτός που προχώρησε στην αποσταλινοποιήση και φρόντισε όχι μόνο στην Σοβιετική Ένωση αλλά και σε όλο το κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και στην Κόμεκον όλοι όσοι ήτανε οπαδοί του Στάλιν να καθαιρεθούν από αυτό και σύντομα να πάρουν τη, θέση τους άλλοι, οι οποίοι ήταν πιστοί στην ηγεσία του Χρουστώφ (ενώ αυτός συγκρούσθηκε και με την Κίνα του Μάο για ην ηγεσία ου κομμουνισμού παγκόσμια).

Φυσικά αυτή η κατάσταση επαναλήφθηκε όχι μόνο στην Ρωσία, αλλά πολύ αργότερα ακόμα και μέσα σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι οποίες όμως δεν είχαν ποτέ τους κομμουνιστική κυβέρνηση, όπως ακριβώς είναι συνέβη στην Ρωσία, στην Γερμανία και στην Ιταλία (και πριν ην διάσπασή των παραδοσιακών κομμουνιστών και ευρώκομμουνιστών πριν και μετα ην διάλυση της ΕΣΣΔ).

Συγκεκριμένα μετά την διάλυση της πρώτης διεθνής ιδρύθηκε η δεύτερη διεθνής η οποία περιλάμβανε όλα τα μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα εκείνης της περιόδου, που τότε όμως δεν ήταν ανεξάρτητα, αλλά βρίσκω τον εντός των σοσιαλιστικών κομμάτων της συγκεκριμένης εποχής ως θα λέγαμε η ακραία πτέρυγα τους.

Όταν όμως ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος ζητήθηκε και από την κομμουνιστική πτέρυγα, η οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν ποτέ η πλειοψηφία τους, να ψηφίσει εναντίον των πολεμικών παροχών και την έναρξη του πολέμου, ενώ οι σοσιαλιστικές ηγεσίες ήταν η πλειοψηφία του κόμματος.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ αντίθετα όλη η σοσιαλιστές της Ευρώπης ανεξαρτήτως χώρας ψήφισαν υπέρ των πολεμικών δαπανών και της συμμετοχής της χώρας τους στον πόλεμο, κάτι το οποίο οι κομμουνιστές θεώρησαν σαν προδοσία.

Οπότε για τον λόγο αυτό αποφάσισαν όλοι μαζί να αποσχιστούν από τα σοσιαλιστικά κόμματα, τα οποία θεωρούσαν προδοτικά κόμματα και αποφάσισαν να δημιουργήσουν δικά τους ξεκάθαρα κομμουνιστικά και εναντίον του πολέμου και φυσικά υπέρ των μπολσεβίκων, οι οποίοι τα στήριζαν οικονομικά, τόσο στην ίδρυση, όσο και στην μετέπειτα ικανότητα ύπαρξης και συνέχεια αυτά έγιναν πράκτορες τους.

Η κατάσταση αυτή συνέβη τόσο στην Ιταλία, παρόλο που αυτοί άργησε να μπει στον πόλεμο, αλλά όταν μπήκε και πρόδωσε τους Γερμανούς συμμάχους της και πήγε με το συμμάχους της Αντάντ, αλλά το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην Γερμανία, όπου οι σοσιαλιστές ψήφισαν υπέρ του πολέμου και κομμουνιστές αποσχίστηκαν.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι κομμουνιστές όπως και αντίπαλοι τους ακροδεξιοί εθνικιστές και οι φασίστες προσπάθησαν σε Γερμανία και Ιταλία να κάνουν πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης και εμφύλιο πόλεμο, αλλά πέτυχαν να αποδυναμώσουν τις αδύναμες τότε δημοκρατίας της περιόδου και μάλιστα από κόμματα και κυβερνήσεις των οποίων ηγέτες ήταν η πρώην σοσιαλιστές σύντροφοι τους, οι οποίοι ήταν οι μεγάλοι τους εχθροί και αλληλομισούταν θανάσιμα μεταξύ τους.

Η ίδια ακριβώς στάση τσακωμού κομμουνιστικών κομμάτων ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση, αλλά και πριν από αυτήν, συνέβη στην Ισπανία κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου και κυρίως του εμφυλίου πολέμου.

Τότε οι κομμουνιστές που ήταν και τότε ενωμένοι τσακώθηκαν με τους αναρχικούς, οι οποίοι προτιμούσαν ένα δικό τους κράτος εντός της Ισπανίας και πολεμούσαν μετά χωρισμένοι, όχι μόνο τους εθνικιστές του φράνκο, αλλά και μεταξύ τους, κάτι που συνέβαλε ακόμα πιο πολύ στην κατάρρευση τους.

Αλλά ακόμη και με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα στην Γιουγκοσλαβία και στις χώρες που αποτελούνταν αυτή, τα κομμουνιστικά κόμματα πολέμησαν μεταξύ τους και το καθένα υιοθέτησε την ντόπια εθνικιστική πολιτική, με αποτέλεσμα αυτή να διαλυθεί και σύντομα αρχίσουν να τσακώνονται μεταξύ τους και διαλύθηκαν.

Εννοείται ότι και πατρίδα μας Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μην έχει το μερίδιο της σε όλη αυτή την κατάσταση, αφού πως όλοι γνωρίζουμε το πρώτο μεγάλο σχίσμα εντός του κομμουνιστικό κόμματος έγινε την δεκαετία του 1.960 μ.Χ., την αποτέλεσμα την δημιουργία της νέας αριστεράς, την πρόδρομο του συνασπισμού και μετέπειτα του σύριζα, ο οποίος κάποια στιγμή έγινε κυβέρνηση στην πατρίδα μας.

Ήταν τόσο καταστροφική και που στο τέλος έπεσε από την εξουσία, παρόλο που είχε κάνει συμμαχία με τους ακροδεξιούς του Πάνου Καμμένου και στο τέλος κατάφερε και αυτή να διασπαστεί σε πολλά κομμάτια και να το πέσει το ποσοστό της, όπως ακριβώς είχε συμβεί και παλιότερα και με το ΠΑΣΟΚ.

Πολλοί αναμένουν ότι και στην εποχή μας οι σοσιαλιστές, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές, ιδιαίτερα μετά τις προδοσίες που έχουν κάνει όταν ανέλαβαν τις ηγεσίες των κρατών τους και τα μνημονιακά μέτρα και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που εφάρμοσαν, στο τέλος θα καταρρεύσουν και θα διασπαστούν ξανά, όπως ακριβώς συνέβη καθόλη την διάρκεια της ιστορίας τους μέχρι τώρα.

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.

\