ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚΙΝΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΕ ΑΥΤΟ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚΙΝΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΕ ΑΥΤΟ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, πριν λίγο χρονικό διάστημα, στο Ιρακινό Κουρδιστάν, πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της περιοχής από το Ιράκ και την ανακήρυξη της σε ένα νέο ανεξάρτητο κράτος, υπό την ηγεσία του Μασούντ Μπαρζανί.

Σε αυτό, επικράτησε συντριπτικά το «ναι», αφού οι Κούρδοι ψήφισαν μαζικά υπέρ της ανεξαρτησίας τους, σε ποσοστό άνω του 94% τοις εκατό (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/2017_8.html), ενώ στην ενέργεια του αυτή ο Μπαρζανί, είχε εκτός της φαινομενικής στήριξης των ΗΠΑ και αυτή του Ισραήλ, το οποίο πρόσβλεπε στην ίδρυση ενός «νέου (δεύτερου) Ισραήλ» στην περιοχή (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_66.html), σύμμαχο του στον αγώνα κατά των κοινών εχθρών τους, Αράβων και Περσών.

Η εξέλιξη αυτή, όπως είναι φυσικό, προκάλεσε την άμεση αντίδραση των κρατών της περιοχής (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Τουρκία), τα οποία απειλούταν καίρια από αυτή την κατάσταση στο Ιρακινό Κουρδιστάν (http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/enoples-sygkroyseis/643244_koyrdistan-telos-oi-irakines-dynameis-straggalizoyn).

Και αυτό, λόγω του ότι αυτή, θα «ενθάρρυνε» και τους Κούρδους των δικών τους κρατών, να ξεσηκωθούν και να δημιουργήσουν και αυτοί ανεξάρτητα κουρδικά κράτη σε εδάφη των παραπάνω κρατών, με τελική προοπτική, να ενωθούνε με Ιρακινό Κουρδιστάν του Μπαρζανί, σε ένα ενιαίο και μεγάλο Κουρδιστάν  (σε πολυτιμότατες περιοχές μάλιστα με πετρέλαιο ή που ελέγχουν την ροή των ποταμών του Τίγρη και του Ευφράτη).

Οπότε, όπως και στο παρελθόν (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_8.html), οι «παραπάνω παίκτες» (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Τουρκία), συμμάχησαν από κοινού, προκειμένου να καταστείλουν όλοι από κοινού την όποια προσπάθεια κουρδικής ανεξαρτησίας στις περιοχές τους, με στρατιωτικά μέσα.

Εν τω μεταξύ, ο Μπαρζανί, έχοντας τεράστια αυτοπεποίθηση, ότι έχει την πλήρη, μόνιμη και αδιαμφισβήτητη υποστήριξη των ΗΠΑ «στο τσεπάκι του», έκανε το «λάθος», να προχωρήσει σε ενεργειακές συμφωνίες με την Μόσχα, οι οποίες όμως ήταν αντίθετες με τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

[Οι ΗΠΑ, ήθελαν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο Κουρδιστάν, με σκοπό όχι μόνο να αποκτήσουν έναν πολύτιμο σύμμαχο κατά των εχθρών τους στην Μέση Ανατολή, αλλά και για να δημιουργήσουν έναν ενιαίο χώρο από την  Μοσούλη και το Κιρκούκ ως την Αλεξανδρέττα στην Μεσόγειο, την οποία θα διέσχιζε από την μία άκρη της, ως την άλλη, ένας μεγάλος πετρελαϊκός αγωγός (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_4.html).

(Αυτός ο χώρος, θα ήταν και ένα συνεχόμενο «φράγμα» από την Μεσοποταμία ως την Μεσόγειο, το οποίο αρχικά θα εμπόδιζε και στην συνέχεια θα σταματούσε οριστικά την «ροή λαθρομεταναστών» από τα εδάφη του  ISIS στο Ιράκ και την Συρία (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/11/blog-post_19.html), ειδικά μετά την πλήρη καταστροφή της οργάνωσης αυτής.

Άλλωστε, στην περίπτωση αυτή, δεν θα υπήρχε πια «ελεύθερος χώρος», έτσι ώστε οι λαθρομετανάστες (ή ισλαμιστές και τρομοκράτες) να περάσουν από το βόρεια προς το Ιράκ και την Συρία κουρδικά εδάφη, στην Τουρκία και στην συνέχεια «με την βοήθεια της» (δουλεμπόριο-«άνοιγμα λαθρομεταναστευτικών ροών στο Αιγαίο») στην Ευρώπη).

Αυτός ο αγωγός (μαζί με το κράτος του Κουρδιστάν), θα έφερνε το πετρέλαιο των περιοχών αυτών απευθείας στην Μεσόγειο, ενώ ταυτόχρονα θα εμπόδιζε την δημιουργία του αγωγού Ιράν-Ιράκ-Συρίας, και ταυτόχρονα, θα ήταν μία «ανταγωνιστική εναλλακτική» έναντι των Ρωσικών αγωγών στην Ευρώπη, η οποία μέσω του αγωγού αυτού, θα «ανεξαρτητοποιούταν» πλήρως ενεργειακά (και συνάμα πολιτικά και οικονομικά) από την Μόσχα.

Με την πώληση όμως μέρος του ιρακινού πετρελαϊκού πλούτου στους Ρώσους όμως, ο Μπαρζανί τους έδινε σημαντικό μέρος του ενεργειακού πλούτου του Ιρακινού Κουρδιστάν, οπότε ο σχεδιαζόμενος αγωγός, όχι μόνο δεν θα ανταγωνιζόταν τα Ρωσικά συμφέροντα, αλλά θα μετέφερε και το νέο «κοινό ρωσικό-κουρδικό πετρέλαιο» στην Μεσόγειο και την Ευρώπη, και αυτή θα συνέχιζε να είναι από δύο κατευθύνσεις αυτή την φορά εξαρτώμενη από την Μόσχα.

Και αυτό, ήταν κάτι που οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, του εγγόνου του ιδιοκτήτη πολλών οίκων ανοχής στις ΗΠΑ,  του διαβόητου Φρίντριχ Τραμπ (https://www.pentapostagma.gr/2017/10/%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%cf%8c%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%b2%ce%b1%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%cf%85-16%ce%bf%cf%85-%ce%b1.html), δεν μπορούσαν σε καμμία περίπτωση να άφηναν να συμβεί].

Ταυτόχρονα, ο Μπαρζανί, άρχισε να κλέβει μεγάλες ποσότητες πετρελαίου από το Ιρακινό Κουρδιστάν (του οποίου τις πετρελαιοπηγές ιδιωτικοποίησε και ξεπούλησε σε ξένες εταιρίες), για τον ίδιο και την οικογένεια του, ενώ την ίδια στιγμή, φέρεται να γέμισε τους  τραπεζικούς λογαριασμούς του με κλεμμένα από το Ιρακινό Κουρδιστάν, χρήματα, σε διάφορες περιοχές (στην Τουρκία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καθώς και στην Μεγάλη Βρετανία).

[Τα δε χρήματα που έκλεψε ο Μπαρζανί, κυμαίνονται σύμφωνα με διάφορες πηγές, από το ποσό των εικοσιπέντε ως και πενήντα πέντε δις δολαρίων!!!

Στην διάρκεια δε της προεδρίας στο Ιρακινό Κουρδιστάν, ο Μπαρζανί καταπίεζε (ή εκτελούσε) άγρια, τους μη Κούρδους κατοίκους της περιοχής (κυρίως τους Άραβες), τους οποίους και έδιωχνε από τις περιοχές τους.

Ταυτόχρονα, άρπαζε τα εδάφη (και τα σπίτια) τους, τα οποία είτε έδινε σε οπαδούς, είτε σε Κούρδους εποίκους, τους οποίους μετέφερε από άλλες περιοχές στο Ιρακινό Κουρδιστάν, προκειμένου να πάρουν την θέση τους στην περιοχή και με τον τρόπο αυτό, να αλλοιωθεί η εθνολογική σύσταση της περιοχής].

Στην συνέχεια και ως αντίποινα στην πολιτική του Μπαρζανί, οι Τούρκοι και οι Ιρακινοί του επέβαλλαν πλήρες οικονομικό και πετρελαϊκό εμπάργκο, το οποίο σταδιακά έπληξε σοβαρά την οικονομία του κράτους του. 

Η τιμή του ιρακινού πετρελαίου, έπεσε στα είκοσι δολάρια με συνέπεια τα έσοδα του κράτους να πέσουν κατακόρυφα, ενώ συσσωρεύτηκε σταδιακά (λόγω και της τεράστιας διαφθοράς) στο Ιρακινό Κουρδιστάν, δημόσιο χρέος ύψους είκοσι δις δολαρίων.

Το γεγονός, πως το Ιρακινό Κουρδιστάν, έχει ως κύρια πηγή εσοδών, μόνο το πετρέλαιο, εξηγεί με πολύ ικανοποιητικό τρόπο τον λόγο της πολύ μεγάλης κατάρρευσης της οικονομίας και των εσόδων της περιοχής αυτής.

Αμέσως μετά, οι Τούρκοι, εισέβαλαν στα Κουρδικά εδάφη της Συρίας, ενώ ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές (εκπαιδευμένες από τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης), εισέβαλαν στα εδάφη του Ιρακινού Κουρδιστάν και κατέλαβαν το Κιρκούκ, μαζί με άλλες περιοχές του κράτους αυτού, σχεδόν αναίμακτα.

Στην εξέλιξη αυτή, τους βοήθησε σημαντικά και η προδοσία του γιου του (εκλιπόντος πια) Τζαλάλ Ταλαμπανί, ο οποίος παρέδωσε σε συνεννόηση με τους Ιρακινούς, αμαχητί σε αυτούς τα εδάφη υπό τον έλεγχο του, με αντάλλαγμα την πλήρη διασφάλιση της εξουσίας και των φεουδαρχικών δήθεν «δικαιωμάτων» της οικογένειας του στις περιοχές αυτές, τα οποία απειλούταν από την δύναμη του αντίπαλου του Μπαρζανί.

Δηλαδή, ο υιός Ταλαμπανί, προτίμησε ουσιαστικά να προδώσει όλους τους Κούρδους  συμπατριώτες του, καθώς και την ανεξαρτησία της χώρας του, δείχνοντας το «ποιον» του χαρακτήρα του, αλλά και τον δήθεν «πραγματικά αγνό πατριωτισμό του», ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ανύπαρκτος.

Μετά από την προδοσία αυτή του Ταλαμπανί, η κουρδική άμυνα κατέρρευσε σε μεγάλο βαθμό (μιας και οι κουρδικές πολιτοφυλακές του Ταλαμπανί, αφού πρώτα εγκατέλειψαν τα εδάφη που είχαν υπό την φύλαξη τους, τα παρέδωσαν στην συνέχεια στις ιρακινές σιιτικές πολιτοφύλακες και ενώθηκαν μαζί τους).

Στις δε περιοχές που ανακατέλαβαν οι Ιρακινοί, οι πρώην εκδιωχθέντες από τους Κούρδους Άραβες, επέστρεψαν στα εδάφη τους, ενώ το Ιράκ, το οποίο ποτέ δεν αναγνώρισε την κουρδική ανεξαρτησία, είχε παγώσει όλα τα προνόμια του Μπαρζανί, αμέσως μετά το δημοψήφισμα της 25ης Σεπτεμβρίου.

Οι ΗΠΑ και η Ρωσία, καθεμιά για τους δικούς της λόγους, επέτρεψαν την εισβολή των ιρακινών στρατευμάτων στο Ιρακινό Κουρδιστάν και την κατάληψη  πολλών εδαφών του (οι πρώτες προκειμένου να «συνετίσουν» τον Μπαρζανί για τις ενεργειακές συμμαχίες του με την Μόσχα, οι δεύτεροι για να βοηθήσουν τους «μονίμους συμμάχους», την Συρία και Ιράν, αλλά και τους νέους «παροδικούς συμμάχους» τους, τους Τούρκους).  

Στις 29 Οκτωβρίου του 2017, σχεδόν ένα μήνα μετά το κουρδικό δημοψήφισμα ανεξαρτησίας της 25ης Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος του Ιρακινού Κουρδιστάν, ο Μασούντ Μπαρζανί, ανακοίνωσε τελικά ότι εγκαταλείπει οριστικά την προεδρία της περιοχής από την 1^η Νοεμβρίου του 2017, λόγω της απώλειας όλων σχεδόν των εδαφών, τα οποία διεκδικούσαν οι Κούρδοι από την Βαγδάτη.

Φαίνεται λοιπόν, πως για την ώρα, η τάση διάσπασης των κρατών της περιοχής της Μέσης Ανατολής σε πολλά μικρότερα και αδύναμα, τείνει να ανακοπεί ενώ επιστρέφει η παράδοση των «ισχυρών και δυναμικών» κρατών σε αυτή.

Πιο αναλυτικά, στην Συρία, ο Άσαντ έχει ανακτήσει την αυταρχική εξουσία του σε πολλές περιοχές της χώρας (που πριν τις κατείχαν ο ISIS  ή οι Κούρδοι), όπως και ο εθνικιστής πρόεδρος του Ιράκ Αμπάντι, έχει επιτύχει το ίδιο ακριβώς στην δική του χώρα.

Στην δε Λιβύη, ο στρατηγός Χάφταρ, έχει καταλάβει και ενώσει υπό την ηγεσία του, μεγάλο μέρος της χώρας (https://alophx.blogspot.gr/2017/03/blog-post_23.html), εκδιώκοντας τους ισλαμιστές από αυτή, ενώ στην Υεμένη, οι φιλειρηνικές σιιτικές δυνάμεις των Χούτι, σε συμμαχία με τον πρώην δικτάτορα της χώρας, Αμπντάλα αλ Σάλεχ, ελέγχουν μεγάλο μέρος της, πάρα την στρατιωτική εισβολή των Σαουδαράβων (http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/diethnis-asfaleia/643057_i-s-aravia-paei-gia-pyrinika-tha-xekinisoyme-tin-exoryxi) και των συμμάχων τους σε αυτή.

Γενικά, το χάος που προκλήθηκε λόγω της δήθεν «Αραβικής Άνοιξης» στην περιοχή (https://alophx.blogspot.gr/2017/05/blog-post_39.html), μοιάζει για την ώρα να αντιστρέφεται και να προτιμάται από τις μεγάλες δυνάμεις, η «επανεγκατάσταση» κοσμικών δικτατορικών κρατών «ισχυρών ανδρών» στην Μέση Ανατολή, τα οποία παρά των αυταρχικό χαρακτήρα τους, προσφέρουν πολιτική σταθερότητα και ταυτόχρονα καταπολεμούν τον ισλαμικό εξτρεμισμό.

Όσον αφορά δε την κουρδική ανεξαρτησία, αυτή φαίνεται να μπαίνει από τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία) προσωρινά «στο ψυγείο», οι οποίες όμως, δεν θα διστάσουν να την επαναφέρουν στην επικαιρότητα τάχιστα (σε «χρόνο ντε τε»), όταν θα κρίνουν ότι οι συνθήκες τους ευνοούν.

Όπως επίσης και να ενισχύσουν πλήρως τους Κούρδους σε όλες τις περιοχές που αυτοί βρίσκονται (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Τουρκία), προκειμένου αυτοί να ανακτήσουν την πλήρη ανεξαρτησία τους και να δημιουργήσουν το «μεγάλο Κουρδιστάν», γενόμενοι ταυτόχρονα όμως, δια παντός, «πλήρεις πολιτικοί και οικονομικοί υποτελείς τους».

[Ότι ακριβώς δηλαδή, συνέβη μέσω του άρθρου 155 και στην Καταλονία, αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της περιοχής αυτής από την Ισπανία, όπου ο «γενναίος» ηγέτης της, ο Πουτζντεμόν, το «έσκασε» στο Βέλγιο, προκειμένου να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεων του].