ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΥΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΥΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, υπάρχουν στην ιστορία πολλών κρατών μεγάλες ομοιότητες, τόσο όσον αφορά την ιστορική (πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική, οικονομική, θρησκευτική) τους εξέλιξη, όσο και στην ανάπτυξη των ιδεών, των πολιτευμάτων, άλλα και στην ανάδειξη ικανών ηγετών σε αυτά.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατάστασης αυτής, είναι η οι μεγάλες διαχρονικά ομοιότητες της ιστορίας της Ελλάδας από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας, με την αντίστοιχη ιστορία της Κίνας.

Έτσι, η ιστορία της Αρχαίας Κίνας ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, μέσω της εγκατάστασης των πρώτων κινέζικων φυλών κατά μήκος τόσο της κοιλάδας του Κίτρινου Ποταμού, όσο και της κοιλάδας του Ποταμού Γιανγκτσέ.

Η πρώτη δε δυναστεία της χωράς, θεωρείται με βάση τα αρχαία ιστορικά κείμενα των Κινέζων, η δυναστεία των Χία (2100-1700 π.Χ.), την οποία ίδρυσε ο θρυλικός για πολλούς πρώτος Αυτοκράτορας της Κίνας, γνωστός ως «ο Κίτρινος Αυτοκράτορας».

Την δυναστεία αυτή διαδέχτηκε η δυναστεία των Σανγκ (1700-1046 π.Χ.), ενώ αυτή την διαδέχτηκε η δυναστεία των Τσόου (1045-256 π.Χ.).

[Στην διάρκεια της ικανής, ισχυρής στρατιωτικά και επεκτατικής δυναστείας των Σανγκ, αναπτύχθηκαν εμπορικές σχέσεις με άλλα κράτη (π.χ. την Ινδία).

Επίσης, την περίοδο αυτή, με βάση την κοινωνική διάρθρωση του κράτους των Σανγκ,  στην κορυφή του κράτους βρισκόταν ο βασιλιάς (ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός, ανώτατος, αλλά ταυτόχρονα και  ανώτατος κάτοχος όλης της γης) και ακολουθούσαν φεουδαρχικά οι οπλισμένοι με βαριές πανοπλίες αριστοκράτες πολεμιστές (διοικητές διάφορων επαρχιών της Κίνας), οι ιερείς, ο απλός λαός (κυρίως αγρότες) και οι δούλοι].

Όμως, κατά την διάρκεια του 8^ου αιώνα π.Χ., άρχισαν λόγω έντονων πολιτικών προβλημάτων (διάλυση οικονομίας, εξωτερικές εισβολές, εσωτερικές επαναστάσεις), το βασίλειο των Τσόου κατέρρευσε και διασπάστηκε σε πολλά μικρότερα κρατίδια (πάνω από πενήντα συνολικά).

Τα κράτη αυτά, τα οποία μαχόταν μεταξύ τους για την επανένωση της Κίνας υπό την διοίκηση τους για πολλούς αιώνες, και με τον τρόπο αυτό, ξεκίνησε  μια περίοδος που είναι γνωστή στην κινεζική ιστορία ως: «Η περίοδος των Εμπόλεμων Βασιλείων».

Στην διάρκεια της περιόδου αυτής, εμφανίστηκαν στην Κίνα πολλοί φιλόσοφοι και συστήματα, όπως, ο Λάο Τσε (ο ιδρυτής του Ταοϊσμόυ), ο Κομφούκιος, ενώ υπήρξε ταυτόχρονα μεγάλη ανάπτυξη των πόλεων της χώρας αυτής. 

Ύστερα όμως από πολλούς αιώνες άγριων πολεμικών συγκρούσεων, στην Κίνα παρέμειναν τελικά μόνο πέντε ισχυρά βασίλεια (τα οποία ενσωμάτωσαν όλα τα υπόλοιπα), τα οποία διεκδικούσαν να ενοποιήσουν και πάλι την Κίνα.

Τελικά, η χωρά ενοποιήθηκε υπό τον Τσιν Σι Χουάνγκ Τι του βασιλείου των Τσιν, ο οποίος κατόρθωσε το 221 π.Χ., να ενώσει όλα τα εμπόλεμα βασίλεια της Κίνας υπό τον έλεγχο του, σχημάτισε την πρώτη μεγάλη Κινεζική Αυτοκρατορία και επεκτείνοντας παράλληλα σημαντικά τα σύνορα της.

[Αντίστοιχα, η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, μέσω της εγκατάστασης των πρώτων Ελληνικών φυλών στα εδάφη που αποτελούν το σημερινό κράτος της Ελλάδας.

Η πρώτη δε δυναστεία που ένωσε την Ελλάδα, θεωρείται με βάση τα ιστορικά κείμενα των Αρχαίων Ελλήνων, π.χ. του Θουκυδίδη (αλλά συνάμα και των αρχείων άλλων κρατών της εποχής), η δυναστεία των Μυκηναίων (1600-1100 π.Χ.), την οποία ίδρυσε ο θρυλικός για πολλούς Ατρέας.

[Παρόλα αυτά, έχουν βρεθεί αρχαία χετιτικά κείμενα, τα οποία μιλούν για ένα μεγάλο βασίλειο πέρα από την θάλασσα στην Δύση με πολλά νησιά υπό την κατοχή του, αυτό των Αιχιγιάβα (Αχαιών), του οποίου ηγέτης είναι ο Αταρασίγια (Ατρέας) που ελέγχει την Μιλούσα (Μίλητο) και αντιμάχεται την Βιλούσα (το Ήλιον ή αλλιώς την Τροία).

Επίσης, αναφέρεται στα κείμενα αυτά ως αδερφός του Αταρασίγια, ο Ταουγκαλάουα (ο Θυέστης-Τυέστης, ο αδερφός του Ατρέα), καθώς και ότι οι Χετταίοι είχαν συμμαχία με την Τροία, και εμπόλεμες σχέσεις με τους Αιχιγιάβα (Αχαιούς), οι οποίοι είχαν εισβάλει και καταλάβει την Λυκία και την Μίλητο στην Μικρά Ασία.

Σε άλλα κείμενα των Χετταίων, αναφέρεται ένας πρίγκηπας της Τροίας με τον όνομα Αλαξάντου-Παρίζτι (ο Αλέξανδρος-Πάρης της Ιλιάδας), ενώ σε κείμενα της γραμμικής Β, αναφέρεται και το όνομα του Αχιλλέα.

Επίσης, σύμφωνα με τον μύθο, ο Τρωικός πόλεμος έγινε, εκτός της αφορμής της αρπάγης της Ωραίας Ελένης, και λόγω της παράλληλης κλοπής όλων των θησαυρών του κρατικού θησαυροφυλακίου του βασιλιά Μενέλαου από τον Πάρη, ενώ σπουδαίο ρολό για τον πόλεμο αυτό έπαιξε και ο εμπορικός-γεωπολιτικός ανταγωνισμός Αχαιών-Τρώων, καθώς και ο αγώνας για τον έλεγχο του Αιγαίου και των Στενών του Ελλησπόντου-Δαρδανελίων.

Παρόλα αυτά, θα πρέπει εδώ να αναφερθεί, ότι η έναρξη ενός πολέμου μεταξύ κρατών την εποχή του Τρωικού πολέμου για προσωπικές προσβολές δεν είναι και τόσο απίθανη όσο ακούγεται αρχικά.

Και αυτό, γιατί υπάρχουν πολλά ιστορικά κείμενα και κρατικά έγγραφα της εποχής εκείνης, τόσο χετιτικής, αιγυπτιακής, όσο και ασσυριακής προέλευσης, τα οποία εξιστορούν, ότι πολλές φορές ξέσπασαν πόλεμοι στην περιοχή μεταξύ των μεγάλων κρατών για την ικανοποίηση μόνο μιας προσωπικής προσβολής στην τιμή των ηγετών τους, και έληξαν μόνο όταν οι ίδιοι ικανοποιήθηκαν ηθικά χωρίς κανένα άλλο κέρδος.

Στην διάρκεια της ικανής, ισχυρής στρατιωτικά και επεκτατικής δυναστείας των Μυκηναίων, αναπτύχθηκαν εμπορικές σχέσεις με αλλά κράτη (π.χ. την Αίγυπτο).

Επίσης, την περίοδο αυτή, με βάση την κοινωνική διάρθρωση του κράτους των Μυκηνών,  στην κορυφή του κράτους βρισκόταν ο Άναξ-βασιλιάς (ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός, ανώτατος, αλλά ταυτόχρονα και  ανώτατος κάτοχος όλης της γης) και ακολουθούσαν φεουδαρχικά οι οπλισμένοι με βαριές πανοπλίες αριστοκράτες πολεμιστές (διοικητές διάφορων επαρχιών της Ελλάδας), οι ιερείς, ο απλός λαός (κυρίως αγρότες) και οι δούλοι].

Όμως, κατά την διάρκεια του 11^ου  αιώνα π.Χ., άρχισαν λόγω έντονων πολιτικών προβλημάτων (υπερεπέκταση λόγω των πολέμων στο εξωτερικό-https://www.triklopodia.gr/%CE%A3%CE%97%CE%9C%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%97-%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9A%CE%99%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F%CE%A5-%CE%9F%CE%9C%CE%97%CE%A1%CE%9F%CE%A5/, διάλυση οικονομίας, εξωτερικές εισβολές, εσωτερικές επαναστάσεις), το βασίλειο των Μυκηναίων κατέρρευσε και διασπάστηκε σε πολλά μικρότερα κρατίδια (πάνω από πενήντα συνολικά), τα οποία σχημάτισαν τις γνωστές σε όλους μας πόλεις κράτη της Αρχαίας Ελλάδας.

Όλα δε τα κράτη αυτά, τα οποία μαχόταν μεταξύ τους για την επανένωση της Ελλάδας υπό την διοίκηση τους για πολλούς αιώνες, και με τον τρόπο αυτό, ξεκίνησε  μια περίοδος συνεχών εμφυλίων στην Ελλάδα, η οποία κράτησε περίπου ως τον 4^ο π.Χ. αιώνα.

Στην διάρκεια της περιόδου αυτής, εμφανίστηκαν στην Ελλάδα πολλοί φιλόσοφοι και συστήματα, όπως, ο Σωκράτης (ο ιδρυτής της φιλοσοφίας), ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης, ενώ υπήρξε ταυτόχρονα μεγάλη ανάπτυξη των πόλεων της Αρχαίας Ελλάδας. 

Ύστερα όμως από πολλούς αιώνες άγριων πολεμικών συγκρούσεων, στην Ελλάδα παρέμειναν τελικά μόνο πέντε ισχυρά βασίλεια (Μακεδονίας, Θήβας, Αθήνας, Σπάρτης, Θεσσαλίας), τα οποία διεκδικούσαν να ενοποιήσουν και πάλι την Ελλάδα.

Τελικά, η χωρά ενοποιήθηκε υπό τον Φίλιππο τον Β, ηγέτη του βασιλείου της Μακεδονίας (https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%89/), ο οποίος κατόρθωσε το 336 π.Χ., να ενώσει όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας υπό τον έλεγχο του, σχηματίζοντας την πρώτη μεγάλη Ελληνική Αυτοκρατορία (μέσω του Συνεδρίου της Κορίνθου), την οποία επέκτεινε σε τεράστιο βαθμό ο γιος του, ο θρυλικός Μέγας Αλέξανδρος (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5/)].

Στην Κίνα, η δυναστεία των Τσιν, έπεσε με βίαιο τρόπο μετά τον θάνατο του Τσιν Χουάνγκ Τι, ενώ όλοι οι απόγονοι του θανατώθηκαν, με αποτέλεσμα η χώρα να διασπαστεί ξανά σε πολλά βασίλεια, την διαδέχτηκε η ικανή δυναστεία των Χαν υπό τον Λιου Μπανγκ (Γκαόζου), η οποια κατέλαβε και ενοποίησε και πάλι την Κίνα.

Το δε κράτος των Χαν, μέσω των συνεχών εκστρατειών και κατακτήσεων, επέκτεινε σημαντικά τα σύνορα του, αν και από ένα σημείο και μετά η εξωτερική πολιτική του έγινε αμυντική, ενώ η δυναστεία αυτή, ενίσχυσε τον στρατό των συνόρων, και ανέπτυξε περαιτέρω το αμυντικό Σινικό τείχος που είχε κατασκευάσει  ο Τσιν Χουανγκ Τι, με στόχο την απόκρουση των βάρβαρων και κυρίως των  Ούννων.

Παράλληλα, αναπτύχθηκε το εμπόριο, αλλά ταυτόχρονα, σημειώθηκε στην Κίνα, μια μεγάλη την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, αφού αναπτύχθηκε η μεγάλη γαιοκτησία των πλουσίων, εις βάρος της ιδιοκτησίας των μικροκαλλιεργητών.

Στην συνέχεια, σημειώθηκε μεγάλη οικονομική κρίση στην Κίνα, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν εξεγέρσεις, ενώ την ίδια στιγμή, οι βάρβαροι άρχισαν να επιτίθενται στην χώρα αυτή από όλες τις πλευρές.

Η κατάσταση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα, την πτώση για ένα χρονικό διάστημα της δυναστείας των Χαν και την αντικατάσταση της από την δυναστεία των Σιν υπό την διοίκηση του Oυάνγκ Μανγκ.

Αυτός όμως, υπερφορολόγησε και καταπίεσε τον κινεζικό λαό, ενώ τα περισσότερα έσοδα του κράτους δινόταν για την καλοπέραση του ιδίου και της αριστοκρατίας, αλλά επίσης και για την χρηματοδότηση των Ούννων και άλλων βάρβαρων για την διατήρηση της ειρήνης.

Η κατάσταση αυτή, οδήγησε σε πολλές εξεγέρσεις και συνωμοσίες, ενώ στην διάρκεια μιας εξ’ αυτών, ο Oυάνγκ Μανγκ δολοφονήθηκε.

Στην συνέχεια, οι Χαν επανήλθαν και ενοποίησαν ξανά την Κίνα, ενώ ο Κουάνγκ Βου Τι μετέφερε την πρωτεύουσα από το Τσανγνγκάν, προς τα ανατολικά στο Λο-Γιανγκ, ενώ ο ίδιος ήταν ο πρώτος Κινέζος Αυτοκράτορας, ο οποίος  υιοθέτησε τον βουδισμό και φρόντισε να τον διαδώσει στην Κίνα.

Αργότερα όμως, η δυναστεία των Χαν αποδυναμώθηκε πλήρως (λόγω κακής οικονομίας, πολιτικής καταπίεσης, των εξωτερικών εισβολών, αλλά και των εσωτερικών επαναστάσεων-κυρίως λόγω της πολιτικοθρησκευτικής εξέγερσης των «κίτρινων τουρμπανιών»), κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, η χώρα να μοιραστεί σε τρία κράτη, ένα στον Βορρά, ένα στον Νότο και ένα στο κέντρο (Γουέι, οι Σου και οι Γου).

Παράλληλα, άρχισαν οι βάρβαροι να επιτίθενται στα βόρεια σύνορα της Κίνας, ενώ η χώρα ενοποιήθηκε φαινομενικά για λίγο χάρις στην δυναστεία των Τσιν (στην πραγματικότητα τα τρία κράτη των Γουέι, Σου και Γου ήταν ακόμα εντελώς ανεξάρτητα και ο Αυτοκράτορας ασκούσε μόνο μια «ονομαστική κυριαρχία» πάνω σε αυτά).

Όμως, η περίοδος αυτή λήγει, με την πτώση της δυναστείας των Τσιν, όταν ένας αρχηγός των Ούννων, ο Λιου Γουάν, ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας (το 308 μ.Χ.), αφού πρώτα συνέλαβε υστέρα από μάχη τον Αυτοκράτορα των Τσιν, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, η χώρα να διασπαστεί και πάλι επίσημα σε τρία κράτη.

Ο Ούννος αυτός αρχηγός, σύντομα κατέλαβε μεγάλο μέρος του βορείου και κεντρικού τμήματος της Κίνας (καταλύοντας τα βασίλεια Σου και Γου), και έτσι το μόνο ελεύθερο κινεζικό έδαφος ήταν αυτό της Νότιας Κίνας υπό τους Γουέι.

Την ίδια στιγμή, στην Βορειά Κίνα, ιδρύθηκε με την συμμετοχή της τουρκικής φυλής των Ταμπγκάτς το βασίλειο των Σουέι, το οποίο κατάφερε να εξοντώσει όλα τα βαρβαρικά βασίλεια της βόρειας Κίνας, όπως και το βασίλειο Γουέι στον Νότο, καταλαμβάνοντας ξανά μεγάλο μέρος αυτής υπό την ηγεσία του.

Την δυναστεία των Τζιν (265-420 π.Χ.), καθώς και η δυναστεία των Τανγκ (618-907) υπό τον ένδοξο Λιν Σι Μιν, οι οποίοι πολέμησαν με τους μουσουλμάνους Άραβες, ενώ την περίοδο αυτή, το κράτος στρατιωτικοποιήθηκε και οι γαιοκτήμονες ανέλαβαν μεγάλη εξουσία.

Ύστερα δε από έναν μακρό εμφύλιο στην Κίνα (907-959 μ.Χ.), την εξουσία κατέλαβαν οι Σονγκ (960-1280 μ.Χ.), οι οποίοι ενοποίησαν την Κίνα, την έκαναν ξανά ισχυρή, και προσπάθησαν να βοηθήσουν τους μικροκαλλιεργητές και να περιορίσουν την γη και τα προνομία των αριστοκρατών εις βάρος του λαού.

Όμως, σύντομα επήλθε παρακμή και διαφθορά στην δυναστεία αυτή, ενώ στην Κίνα τον 13ο  αιώνα μ.Χ., εισέβαλαν ο Τζένκινς Χαν, επιφέροντας της πολλές καταστροφές. Οι διάδοχοι του συνέχισαν τις εκστρατείες του ενάντια στην Κίνα και σύντομα κατέλαβαν την πρωτεύουσα της και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ιδρύοντας την μογγολική δυναστεία των Γιουάν υπό τον Κουμπλάι Χαν (γνωστό από τις διηγήσεις του Μάρκο Πόλο).   

Η δυναστεία αυτή, κράτησε λίγα μόνο έτη (1280-1360 μ.Χ.), και ύστερα από αυτά, οι Κινέζοι μην αντέχοντας την Μογγολική καταπίεση, τις συνεχείς σφαγές των Κινέζων από τους Μογγόλους, τον υποβιβασμό τους σε πολίτες τρίτης κατηγορίας, καθώς και την υπερφορολόγηση τους, επαναστάτησαν εναντίον τους.

Και στην συνέχεια τους έδιωξαν, υπό την ηγεσία του Τσου Γιουάν Τσανγκ, ο οποίος απελευθέρωσε την Κίνα και την κατεχομένη από τους Μογγόλους πρωτεύουσα της, ιδρύοντας την δυναστεία των Μινγκ (1348-1644 μ.Χ.). 

Χάρις στους Μινγκ, η Κίνα άκμασε και πάλι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά σύντομα, η καταπίεση των Μινγκ (http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_52.html), η οικονομική κρίση λόγω της κόπωσης από πολέμους στο εξωτερικό και του αφανισμού της αρπάγης γης των απλών αγροτών από τους πλούσιους, καθώς και οι εμφύλιοι που ξεκίνησαν στην Κίνα, προκάλεσαν τελικά την πτώση τους.

Αυτή συνέβη, όταν οι βάρβαροι Μάντσου, εισέβαλαν στην διαιρεμένη πολιτικά Κίνα και την κατέλαβαν ύστερα από πολλές μάχες και σφαγές, ιδρύοντας την τελική δυναστεία της Κίνας αυτή των Τσινγκ (1644-1912 μ.Χ.).

[Αντίστοιχα στην Ελλάδα, η δυναστεία του Μεγάλου Αλέξανδρου, έπεσε με βίαιο τρόπο μετά τον θάνατο του, ενώ όλοι οι απόγονοι του θανατώθηκαν, με αποτέλεσμα η Αυτοκρατορία του να διασπαστεί ξανά σε πολλά κράτη, ενώ στην συνέχεια αυτή καταλήφθηκε από την Ρώμη, η οποία κατέλαβε όλη την Ελλάδα και την ενοποίησε με την βία υπό την εξουσία της.

Το δε κράτος των Ρωμαίων, μέσω των συνεχών εκστρατειών και κατακτήσεων, επέκτεινε σημαντικά τα σύνορα του, αν και από ένα σημείο και μετά η εξωτερική πολιτική του έγινε αμυντική, ενώ παράλληλα, οι Ρωμαίοι ενίσχυσε τον στρατό των συνόρων (τους Limitanes).

Ενώ, ανέπτυξαν περαιτέρω το αμυντικά τείχη που είχαν κατασκευαστεί  από τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, τόσο στην Μεγάλη Βρετανία, όσο και στα βόρεια και ανατολικά σύνορα της Ρώμης με στόχο την απόκρουση των βάρβαρων και κυρίως των  Ούννων.

Παράλληλα, αναπτύχθηκε το εμπόριο, αλλά ταυτόχρονα, σημειώθηκε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μια μεγάλη την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, αφού αναπτύχθηκε η μεγάλη γαιοκτησία των πλουσίων, εις βάρος της ιδιοκτησίας των μικροκαλλιεργητών. 

Στην συνέχεια, σημειώθηκε μεγάλη οικονομική κρίση στην Ρώμη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν εξεγέρσεις, ενώ την ίδια στιγμή, οι βάρβαροι άρχισαν να επιτίθενται στην χώρα αυτή από όλες τις πλευρές.

Η κατάσταση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα, για ένα χρονικό διάστημα, τις βίαιες συνεχείς πτώσεις των αυτοκρατορικών δυναστειών της Ρώμης και την αντικατάσταση τους από άλλες, οι οποίες υπερφορολογήσαν και καταπίεσαν τον λαό, ενώ τα περισσότερα έσοδα του κράτους δινόταν για την καλοπέραση του ιδίων και της αριστοκρατίας, αλλά επίσης και για την χρηματοδότηση των Ούννων, των Γερμανών και άλλων βάρβαρων για την διατήρηση της ειρήνης.

Η κατάσταση αυτή, οδήγησε σε πολλές εξεγέρσεις και συνωμοσίες, ενώ στην διάρκεια των οποίων πολλοί Ρωμαίοι Αυτοκράτορες δολοφονήθηκαν, ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διαιρέθηκε με την λεγομένη τετραρχία του Διοκλητιανού σε τέσσερα μέρη, κάτι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα το ξεκίνημα πολέμων για την ενοποίηση της Αυτοκρατορίας μεταξύ των αντιπάλων διεκδικητών του θρόνου.

Τελικά, η Αυτοκρατορία ενοποιήθηκε ξανά, υπό τον Ελληνικής καταγωγής (από την μητέρα του την Αγία Ελένη) Κωνσταντίνο τον Μέγα (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_16.html),  ο οποίος μετέφερε την πρωτεύουσα από την Ρώμη, στην Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη στην Ανατολή το 330 μ.Χ., ιδρύοντας με τον τρόπο αυτό την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Επίσης, ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ήταν ο πρώτος Αυτοκράτορας, ο οποίος  υιοθέτησε τον Χριστιανισμό και φρόντισε να τον διαδώσει στην Αυτοκρατορία.

Αργότερα όμως, υπό άλλες δυναστείες η Αυτοκρατορία αποδυναμώθηκε πλήρως (λόγω κακής οικονομίας, πολιτικής καταπίεσης, των εξωτερικών εισβολών, αλλά και των εσωτερικών επαναστάσεων), κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, αυτή να χωριστεί τελικά σε δυο ανεξάρτητα τμήματα το 395 μ.Χ., την Ανατολική (Βυζαντινή) και την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Παράλληλα,  οι βάρβαροι άρχισαν να επιτίθενται από τα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας και στα δυο τμήματα της, ενώ η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει, όταν ο βάρβαρος αρχηγός των Γερμανών μισθοφόρων, ο Οδάκραος, ανακηρύχθηκε βασιλιάς (το 476 μ.Χ.), αφού πρώτα συνέλαβε ύστερα από μάχη τον Αυτοκράτορα Ρωμύλο Αύγουστο και έτσι το μόνο ελεύθερο «ρωμαϊκό» έδαφος ήταν αυτό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τον Ιουστινιανό, κατάφερε να εξοντώσει πολλά τα βαρβαρικά βασίλεια της Δύσης, καταλαμβάνοντας ξανά μεγάλο μέρος της πρώην Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία του.

Ακολούθησαν πολλές δυναστείες στο Βυζάντιο, όπως η ένδοξη δυναστεία του Ηράκλειου (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2018/01/y.html), η δυναστεία των Ισαύρων, ή του Αμορίου, (στην διάρκεια της οποίας και οι γαιοκτήμονες ανέλαβαν μεγάλη εξουσία), καθώς και η ένδοξη Μακεδονική δυναστεία, οι οποίες πολέμησαν με τους μουσουλμάνους Άραβες, ενώ την περίοδο αυτή, το κράτος στρατιωτικοποιήθηκε πλήρως.

Ύστερα δε από έναν μακρό εμφύλιο μεταξύ του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου και των αντιπάλων του Βάρδα Φωκά και Βάρδα Σκληρού, ο ίδιος ανακατέλαβε την εξουσία, και έκανε το κράτος ξανά ισχυρό, και προσπάθησε να βοηθήσει τους μικροκαλλιεργητές και να περιορίσει την γη και τα προνομία των αριστοκρατών εις βάρος του λαού.

Όμως, σύντομα επήλθε παρακμή και διαφθορά στην δυναστεία αυτή, ενώ στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τον 11^ο ως και τον 13^ο  αιώνα μ.Χ., εισέβαλαν οι Σταυροφόροι, οι οποίοι επέφεραν πολλές καταστροφές σε αυτή.

Με την τέταρτη Σταυροφορία, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν με απίστευτη βαρβαρότητα την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ιδρύοντας την λεγομένη Λατινική Αυτοκρατορία.

Η Αυτοκρατορία αυτή, κράτησε λίγα μόνο έτη (1204-1261 μ.Χ.), και ύστερα από αυτά, οι Βυζαντινοί, μην αντέχοντας την καταπίεση των Σταυροφόρων, καθώς και τις συνεχείς σφαγές που αυτοί διέπρατταν, όπως και τον υποβιβασμό τους σε πολίτες τρίτης κατηγορίας, καθώς και την υπερφορολόγηση τους, επαναστάτησαν εναντίον τους.

Και στην συνέχεια τους έδιωξαν, υπό την ηγεσία του Μιχαήλ Παλαιολόγου, ο οποίος απελευθέρωσε την Κωνσταντινούπολη και μεγάλο μέρος την κατεχόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ιδρύοντας την δυναστεία των Παλαιολόγων (1261-1453 μ.Χ.).

Χάρις στους Παλαιολόγους, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άκμασε και πάλι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά σύντομα, η καταπίεση αυτών έναντι του λαού (θρησκευτική, πολιτική, οικονομική), η οικονομική κρίση λόγω της κόπωσης από τους πολέμους στο εξωτερικό και του αφανισμού της αρπάγης γης των απλών αγροτών από τους πλούσιους, καθώς και οι εμφύλιοι που ξεκίνησαν σε αυτή, προκάλεσαν τελικά την πτώση της.

Αυτή συνέβη, όταν οι βάρβαροι Οθωμανοί Τούρκοι, εισέβαλαν στην διαιρεμένη πολιτικά Κίνα και την κατέλαβαν ύστερα από πολλές μάχες και σφαγές, ιδρύοντας τελικά την δυναστεία των Οθωμανών (1453-1924 μ.Χ.)].

Στην Κίνα, οι Τσινγκ, φέρθηκαν βάρβαρα στον Κινεζικό λαό, οι Κινέζοι ήταν πολίτες τρίτης κατηγορίας και δεν είχαν σχεδόν κανένα δικαίωμα οντάς σκλάβοι των Τσινγκ, ενώ οι Τσινγκ, όσο διατηρούσαν τις πολεμικές τους ικανότητες, επέκτειναν τα σύνορα τους προς όλες τις κατευθύνσεις, πολεμώντας αρχικά επιτυχώς ενάντια στους δυτικούς και τους Ρώσους.

Όταν όμως η καταπίεση αυτών έφτασε στο αποκορύφωμα, και οι ίδιοι διεφθάρησαν από την τρυφηλή ζωή των ανακτόρων, εγκατέλειψαν την πολεμική ζωή και δεν ανανέωσαν την στρατιωτική τεχνική και τεχνολογία τους, πιστεύοντας υπεροπτικά ότι είναι οι ισχυρότεροι όλων των λαών της γης, τότε άρχισαν να χάνουν όλους τους πολέμους, τόσο με τους δυτικούς (π.χ. πόλεμοι του οπίου-https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-isis-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84/, εξέγερση των Μπόξερ), όσο με τους Ρώσους, αλλά και τους Ιάπωνες (ο πόλεμος για την κατοχή της Κορέας).

Αυτό είχε ως συνέπεια, οι Τσινγκ να αναγκαστούν να παραχωρήσουν εδάφη στα κράτη αυτά, καθώς και να δεχτούν την απόδοση πολλών εμπορικών και οικονομικών προνομίων στις χώρες αυτές, όπως και την αυτοτέλεια πολλών μειονοτήτων της Κίνας.

Τελικά, στην Κίνα ξέσπασε το 1912 επανάσταση υπό τον Σου Γιατ Σεν, η οποία έδιωξε τους Τσινγκ και στην χώρα εγκαθιδρύθηκε για ένα μικρό διάστημα δημοκρατία. Όμως, οι αντιζηλίες και η εξουσιομανία, χώρισαν τότε την Κίνα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα (του προέδρου-στρατηγού Γουάν Σικέ και των οπαδών του Σου Γιατ Σεν) και έτσι η Κίνα, εισήλθε διαιρεμένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ακολούθησε ένας άγριος εμφύλιος μεταξύ των εθνικιστών του Κουομιτάνγκ και των κομμουνιστών του Μάο, ενώ η εισβολή των Ιαπώνων στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έληξε για ένα διάστημα την σύγκρουση αυτή, και τόσο οι εθνικιστές, όσο και οι κομμουνιστές, στράφηκαν ενάντια στον ξένο κατακτητή.

Όταν όμως έληξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος στην Κίνα επαναλήφθηκε και σε αυτόν κέρδισαν τελικά οι κομμουνιστές του Μάο.

Στην συνέχεια, ο Μάο, συμμάχησε κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για ένα διάστημα με την Σοβιετική Ένωση, όμως ήρθε γρήγορα σε σύγκρουση μαζί της για εθνικιστικούς λόγους (http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html) και στράφηκε προς τις ΗΠΑ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%88%CF%85/).

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Κίνα, φαίνεται ότι διατηρεί μια «λυκοφιλία» με τους Ρώσους, ενάντια στις ΗΠΑ, την οποία όμως, μπορεί άμεσα να εγκαταλείψει εάν ποτέ δει ότι την συμφέρει (http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html), όπως ακριβώς έκανε και στον Ψυχρό Πόλεμο.

[Οι Οθωμανοί, φέρθηκαν βάρβαρα στον Ελληνικό λαό, οι Έλληνες ήταν πολίτες τρίτης κατηγορίας και δεν είχαν σχεδόν κανένα δικαίωμα οντάς σκλάβοι των Τούρκων, ενώ οι Τ, όσο διατηρούσαν τις πολεμικές τους ικανότητες, επέκτειναν τα σύνορα τους προς όλες τις κατευθύνσεις, πολεμώντας αρχικά επιτυχώς ενάντια στους δυτικούς και τους Ρώσους.

Όταν όμως η καταπίεση αυτών έφτασε στο αποκορύφωμα, και οι ίδιοι διεφθάρησαν από την τρυφηλή ζωή των ανακτόρων, εγκατέλειψαν την πολεμική ζωή και δεν ανανέωσαν την στρατιωτική τεχνική και τεχνολογία τους, πιστεύοντας υπεροπτικά ότι είναι οι ισχυρότεροι όλων των λαών της γης, τότε άρχισαν να χάνουν όλους τους πολέμους, τόσο με τους δυτικούς, όσο με τους Ρώσους (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html).

Αυτό είχε ως συνέπεια, οι Τούρκοι να αναγκαστούν να παραχωρήσουν εδάφη στα κράτη αυτά, καθώς και να δεχτούν την απόδοση πολλών εμπορικών και οικονομικών προνομίων στις χώρες αυτές, όπως και την αυτοτέλεια πολλών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τελικά, στην βάρβαρη Οθωμανική Αυτοκρατορία ξέσπασε το 1821 επανάσταση εναντίον τους από τους Έλληνες. Αυτοί κατάφεραν να εκδιώξουν τους Τούρκους και ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος, στο οποίο εγκαθιδρύθηκε για ένα μικρό διάστημα δημοκρατία (υπό τον Καποδίστρια).

Όμως, τις επόμενες δεκαετίες, οι αντιζηλίες και η εξουσιομανία, χώρισαν τότε την Ελλάδα σε αντίπαλα στρατόπεδα, κυρίως την περίοδο του Α’ Παγκόσμιου (ανάμεσα στον πρωθυπουργό Βενιζέλο και τον βασιλιά Κωνσταντινάτο) και έτσι η Ελλάδα, εισήλθε διαιρεμένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ακολούθησαν άγριες εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία στην Ελλάδα μεταξύ των δυο αυτών αντίπαλων παρατάξεων και πραξικοπήματα, ενώ η εισβολή των Γερμανοιταλών στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έληξε για ένα διάστημα την σύγκρουση αυτή, και τόσο οι εθνικιστές, όσο και οι κομμουνιστές, στράφηκαν ενάντια στον ξένο κατακτητή.

Όταν όμως έληξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος στην Ελλάδα επαναλήφθηκε (https://www.triklopodia.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9/) και σε αυτόν κέρδισαν τελικά οι εθνικιστές υπό τον Παπάγο.

Στην συνέχεια, ο Παπάγος και το παλάτι, συμμάχησαν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με τις ΗΠΑ, ενώ μετά το τέλος του αυτού, η Ελλάδα, συνεχίζει να υπακούει δουλικά τις ΗΠΑ-Γερμανία και είναι ενάντια στους Ρώσους, όπως ακριβώς έκανε και στον Ψυχρό Πόλεμο].

Ουσιαστικά, βλέπουμε από όλα τα παραπάνω, ότι με εξαίρεση την ψυχροπολεμική και μεταψυχροπολεμική εποχή, η ιστορία της Ελλάδας και της Κίνας ταυτίζεται σε πολλά σημεία, κάτι που θα έπρεπε να αποτελέσει έναυσμα για πολιτική ερευνά από τους ιθύνοντες και τους διαμορφωτές της Εξωτερικής πολιτικής στην χώρα μας.