Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΩΝ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΩΝ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η πρώτη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1987 στην περιοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας και διήρκησε μέχρι το 1993 και την υπογραφή των συφωνιών του Όσλο.

Αφορμή για το ξεκίνημα της, στάθηκε η καταπίεσης των Ισραηλινών, που εκδηλώνονταν με συνεχείς φόνους, μαζικές φυλακίσεις, αλλά παράλληλα κατεδαφίσεις σπιτιών, βασανισμούς και εκτοπίσεις των Παλαιστινίων, συνοδευόμενων από τον μαζικό εποικισμό των εδαφών τους από τους Ισραηλινούς.

Οι νεαροί Παλαιστίνιοι που ξεσηκώθηκαν κατά του Ισραήλ, χρησιμοποιούσαν κυρίως πέτρες και άλλα αυτοσχέδια όπλα για να αντιμετωπίσουν τον προηγμένο τεχνολογικά ισραηλινό στρατό.

Περίπου δυόμιση χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια της (καθώς και σχεδόν τετρακόσιοι Ισραηλινοί), ενώ οι σφαγές των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων, προκάλεσαν διεθνή κατακραυγή, η οποία ανάγκασε τους Ισραηλινούς να συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Από αυτές, προήλθαν οι συμφωνίες του Όσλο το 1993, μεταξύ του τότε Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν, καθώς και του τότε εξόριστου στην Τυνησία Παλαιστίνιου ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, σύμφωνα με τις οποίες, αποφασίστηκε η αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευμάτων από την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας, ενώ αναγνωρίστηκε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ελέγχουν τα εδάφη με την ίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής.

[Πιο πριν είχε προηγηθεί ο γνωστός πόλεμος ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948, ή αλλιώς η Νάκπμα (καταστροφή) για τους Παλαιστινίους, κατά την οποία περίπου ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη και κατέφυγαν ως πρόσφυγες στις Αραβικές χώρες.

Στην συνέχεια, ο γνωστός σε όλους μας Αραβοισραηλινός πόλεμος των έξι ημερών το 1967, είχε ως αποτέλεσμα, την κατάληψη όλης της Ιερουσαλήμ της Δυτικής Όχθης και της Γάζας από το Ισραήλ (καθώς και όλων των Ιερών προσκυνημάτων των Χριστιανών και των μουσουλμάνων στην Ιερουσαλήμ).

Αντίστοιχα όμως, είχε και σαν συνέπεια, την εκδίωξη ακόμη τετρακοσίων χιλιάδων Παλαιστινίων από τα εδάφη της Παλαιστίνης και της περαιτέρω εξάπλωσης με τον τρόπο αυτό της Παλαιστινιακής διασποράς.

Ως συνέπεια όλων των παραπάνω ηττών των Αράβων, τα Αραβικά κράτη (και κυρίως η παναραβική Αίγυπτος του Νάσερ), αποφάσισαν να ξεκινήσουν έναν πόλεμο φθοράς κατά του Ισραήλ (ανταρτοπόλεμο), μέχρι να αναδιοργανωθούν στρατιωτικά, χωρίς να εμπλακούν άμεσα τα ίδια.

Για τον λόγο αυτό, χρηματοδότησαν ενθουσιώδεις και χαρισματικούς Παλαιστίνιους, οι οποίοι ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον του Ισραήλ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με πρότυπο τους, τα αντιαποικιακά επαναστατικά κινήματα, τα οποία υπήρχαν τότε στον Τρίτο κόσμο.

Έτσι, το 1967 ιδρύθηκαν οι φενταγίν, οι οποίοι σύντομα συνενώθηκαν υπό την ηγεσία του Γιασέρ Αραφάτ (με την βοήθεια Νάσερ), ο οποίος το 1964 είχε ιδρύσει παράλληλα  και την οργάνωση PLO.

Όμως, μετά τον Αραβοισραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_68.html), επήλθε  ειρήνη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, με τις συμφωνίες του Καμπ Ντέβιντ, κάτι που είχε σαν συνέπεια την πλήρη εγκατάλειψη της βοήθειας των Αιγυπτίων προς τους Παλαιστινίους.

Αντίστοιχα αρνητικά αποτελέσματα για τους Παλαιστινίους, επέφεραν ο Μαύρος Σεπτέμβρης των Παλαιστινίων το 1969-1970 στην Ιορδανία, όπως και η μετέπειτα ειρήνη Ιορδανίας με Ισραήλ το 1994.

Η δε εισβολή Ισραήλ (και της Συρίας) το 1982 στον Λίβανο, με σκοπό την εκδίωξη της PLO από την χώρα αυτή, όπως και σφαγές Παλαιστινίων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα (από Λιβανέζους φαλαγγίτες, καθώς και τον στρατό του τότε Ισραηλινού στρατηγού Αριέλ Σαρόν), συντέλεσαν τελικά στην απομάκρυνση των Παλαιστινίων Φενταγίν από τον Λίβανο, με πλοία που τους διέθεσε η Ελλάδα υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου (όπως και η Γαλλία μετά από διεθνή συμφωνία) και την  μεταφορά τους στην Τυνησία.

Επειδή η PLO ήταν κατά βάση φιλοσοβιετική, οι Ισραηλινοί, «σοφά» επέτρεψαν την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού αντιβάρου, το οποίο θα αντιμαχόταν την PLO και θα την αποδυνάμωνε καίρια με τον τρόπο αυτό (καθώς και τον Παλαιστινιακό αγώνα).

Για τον λόγο αυτό, επέτρεψαν την δημιουργία της ισλαμικής Χαμάς (παρακλαδιού της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Παλαιστίνη), με ηγέτη και ιδρυτή της τον Αχμέντ Γιασιν, ο οποίος σύντομα, με χρηματα του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας (που μισούσαν τον φιλοσοβιετικό Αραφάτι και επεδίωκαν την επέκταση της ισλαμικής ιδεολογίας τους), ίδρυσε πολλά ισλαμικά φιλανθρωπικά ιδρύματα και σχολές, και σύντομα η οργάνωση του απέκτησε και ένα ένοπλο σκέλος, το οποίο έπαιξε στην συνέχεια σημαντικό ρόλο στην Παλαιστινιακή ιστορία.

Και σύντομα, το πρώην αντίβαρο των Ισραηλινών (από την δεύτερη Ιντιφάντα και μετά), στράφηκε εναντίον τους, με τον ίδιο τρόπο, που οι πρώην σύμμαχοι των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, οι μουτζαχεντίν (και μετέπειτα οι Ταλιμπάν), στράφηκαν εναντίον των πρώην Αμερικανών συμμάχων τους.

Ως συνέπεια των παραπάνω γεγονότων, για άλλη μία φορά, όπως και στο γνωστό μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλει, το τέρας Φράνκενστάιν, στράφηκε και εδώ κατά δημιουργού του.

Φυσικά, τόσο η PLO, όσο και η Χαμάς, προσπάθησαν να  οικειοποιηθούν έκαστος την πρώτη Ιντιφάντα για λογαριασμό τους, παρόλο που ελάχιστη έως καθόλου συμμετοχή είχαν σε αυτή, μιας και αυτή αποτελούσε κατά βάση, έναν αυθόρμητο ξεσηκωμό των νεαρών Παλαιστινίων].

Ακολούθησε τον Σεπτέμβριο του 2000 η δεύτερη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα.

Αυτή προκλήθηκε, λόγω των συνεχόμενων βίαιων εποικισμών των Παλαιστινιακών εδαφών από τους Ισραηλινούς, όπως και λόγω της βιαιότητας που αυτοί «εφάρμοζαν» στους Παλαιστίνιους.

Αφορμή της, στάθηκε η προκλητική επίσκεψη του τότε υποψήφιου ισραηλινού πρωθυπουργού (και βουλευτή), εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου και με μεγάλη συνοδεία αστυνομικών, στον περίβολο του μουσουλμανικού τεμένους Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ, που θεωρείται ο τρίτος πιο ιερός χώρος για το Ισλάμ.

Η ενέργειά του αυτή, που θεωρήθηκε βέβηλη από τους μουσουλμάνους, έδωσε την αφορμή για την έναρξη βίαιων επεισοδίων. Το επόμενο δε έτος, ο Σαρόν εκλέχτηκε πραγματικά πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Οι βίαιες συγκρούσεις που ξέσπασαν μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, κράτησαν ως το 2005, με συνεχείς βομβαρδισμούς των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, αλλά και με συνεχείς επιθέσεις βομβιστών αυτοκτονίας από την Χαμάς, η οποία και αναδείχθηκε από την σύγκρουση αυτή.

Τα θύματα και από τις δύο πλευρές, άγγιξαν τις 4.500 μαχητές και αμάχους (1.000 Ισραηλινοί και 3.500 Παλαιστίνιοι), το δε συνολικό κόστος της σύρραξης αυτής, για τους Ισραηλινούς ανήλθε στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ και για τους Παλαιστινίους γύρω στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια.

Το 2007, η Χαμάς, κατέλαβε πρώτα εκλογικά (κερδίζοντας τις περισσότερες έδρες) και στην συνέχεια με τα όπλα, την ηγεσία της λωρίδας της Γάζας, σε έναν μίνι εμφύλιο Παλαιστινιακό πόλεμο, κατάσταση η οποία διήρκησε ως το φθινόπωρο του 2017, και την συμφωνία της οργάνωσης αυτής με την μέχρι τότε αντίπαλο της για την ηγεσία των Παλαιστινίων, Φατάχ, για την επιστροφή της περιοχής υπό την κυριαρχία PLO.

Σε όλο αυτό το διάστημα φυσικά, συνεχιζόταν οι εποικισμοί και οι σφαγές στην Παλαιστίνη από το Ισραήλ, ενώ οι Ισραηλινοί, κατασκεύασαν και ένα τεράστιο τείχος, το οποίο, «μαντρώνει» και περικυκλώνει πλήρως την Γάζα και την Δυτική όχθη, κλέβοντας παράλληλα και πολλά εδάφη των Παλαιστινίων.

Η κατάσταση στην περιοχή, φαινόταν στάσιμη, μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2017, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, αποφάσισε ξαφνικά να κάνει πράξη την υπόσχεση που είχε δώσει στο Ισραηλινό λόμπι, και να αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ.

[Οι κακές γλώσσες λένε, ότι το έπραξε λόγω των έντονων πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει και από την μια, με αυτή την κίνηση «καλής θέλησης» στο Ισραηλινό λόμπι να καταφέρει να αποσπάσει την πολύτιμη πολιτική στήριξη του και από την άλλη, να αποσπάσει την προσοχή των Αμερικανών πολιτών από τα εσωτερικά προβλήματα στα εξωτερικά].

Φυσικά, αμέσως ξέσπασαν αντιδράσεις στα Παλαιστινιακά εδάφη.

Η Χαμάς κάλεσε σε εξέγερση, μία νέα (Τρίτη) Ιντιφάντα, ο Μαχμούτ Αμπάς καταδίκασε και αποκήρυξε την κίνηση αυτή σημειώνοντας πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μετέχουν πια στην ειρηνευτική διαδικασία, ο Ερντογάν (ο οποίος και εκτελεί χρέη προέδρου του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας) κάλεσε σε Τζιχάντ για την Ιερουσαλήμ εναντίον ΗΠΑ-Ισραήλ, ο ηγέτης των Χούθι κάλεσε για «Παλαιστινιακή αντίσταση», ο ηγέτης της Χεσμπολάχ Νασράλα, καλεί και αυτός σε μία νέα εξέγερση.

Αλλά και οι ηγέτες όλων των άλλων μουσουλμανικών κρατών (σουνιτικών ή σιιτικών, π.χ. του Ιράν, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, του Πακιστάν κ.λ.π.), καταδίκασαν την πράξη αυτή και κάλεσαν στην έκτακτη σύσκεψη του Οργανισμού Ισλαμικής Συνδιάσκεψης (αλλά και του Αραβικού συνδέσμου).  

Τα θύματα και από τις δύο πλευρές, άγγιξαν τις 4.500 μαχητές και αμάχους (1.000 Ισραηλινοί και 3.500 Παλαιστίνιοι), το δε συνολικό κόστος της σύρραξης αυτής, για τους Ισραηλινούς ανήλθε στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ και για τους Παλαιστινίους γύρω στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια.

Το 2007, η Χαμάς, κατέλαβε πρώτα εκλογικά (κερδίζοντας τις περισσότερες έδρες) και στην συνέχεια με τα όπλα, την ηγεσία της λωρίδας της Γάζας, σε έναν μίνι εμφύλιο Παλαιστινιακό πόλεμο, κατάσταση η οποία διήρκησε ως το φθινόπωρο του 2017, και την συμφωνία της οργάνωσης αυτής με την μέχρι τότε αντίπαλο της για την ηγεσία των Παλαιστινίων, Φατάχ, για την επιστροφή της περιοχής υπό την κυριαρχία PLO.

Σε όλο αυτό το διάστημα φυσικά, συνεχιζόταν οι εποικισμοί και οι σφαγές στην Παλαιστίνη από το Ισραήλ, ενώ οι Ισραηλινοί, κατασκεύασαν και ένα τεράστιο τείχος, το οποίο, «μαντρώνει» και περικυκλώνει πλήρως την Γάζα και την Δυτική όχθη, κλέβοντας παράλληλα και πολλά εδάφη των Παλαιστινίων.

Η κατάσταση στην περιοχή, φαινόταν στάσιμη, μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2017, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ, αποφάσισε ξαφνικά να κάνει πράξη την υπόσχεση που είχε δώσει στο Ισραηλινό λόμπι, και να αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ.

[Οι κακές γλώσσες λένε, ότι το έπραξε λόγω των έντονων πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει και από την μια, με αυτή την κίνηση «καλής θέλησης» στο Ισραηλινό λόμπι να καταφέρει να αποσπάσει την πολύτιμη πολιτική στήριξη του και από την άλλη, να αποσπάσει την προσοχή των Αμερικανών πολιτών από τα εσωτερικά προβλήματα στα εξωτερικά].

Φυσικά, αμέσως ξέσπασαν αντιδράσεις στα Παλαιστινιακά εδάφη.

Η Χαμάς κάλεσε σε εξέγερση, μία νέα (Τρίτη) Ιντιφάντα, ο Μαχμούτ Αμπάς καταδίκασε και αποκήρυξε την κίνηση αυτή σημειώνοντας πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μετέχουν πια στην ειρηνευτική διαδικασία, ο Ερντογάν (ο οποίος και εκτελεί χρέη προέδρου του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας) κάλεσε σε Τζιχάντ για την Ιερουσαλήμ εναντίον ΗΠΑ-Ισραήλ, ο ηγέτης των Χούθι κάλεσε για «Παλαιστινιακή αντίσταση», ο ηγέτης της Χεσμπολάχ Νασράλα, καλεί και αυτός σε μία νέα εξέγερση.

Αλλά και οι ηγέτες όλων των άλλων μουσουλμανικών κρατών (σουνιτικών ή σιιτικών, π.χ. του Ιράν, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, του Πακιστάν κ.λ.π.), καταδίκασαν την πράξη αυτή και κάλεσαν στην έκτακτη σύσκεψη του Οργανισμού Ισλαμικής Συνδιάσκεψης (αλλά και του Αραβικού συνδέσμου). 

Ήδη, σημειώνονται συγκρούσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης (ύστερα από έκκληση της Χαμάς βγήκαν στους δρόμους 250.000 Παλαιστίνιοι για να διαμαρτυρηθούν), με μέχρι τώρα 300 τραυματίες, τρεις νεκρούς, συνεχείς συγκρούσεις Παλαιστινίων-Ισραηλινών (στην πόλη της Ιερουσαλήμ και αλλού), ρίψεις ρουκετών από την Χαμάς στο Ισραήλ, αλλά και μαζικούς βομβαρδισμούς της Παλαιστίνης από τους Ισραηλινούς.

[Παράλληλα, διαδηλώσεις ενάντια στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, ξεκίνησαν και σε άλλα μέρη με σημαντικό Παλαιστινιακό πληθυσμό, όπως την Ιορδανία και τον Λίβανο, καθώς και στις υπόλοιπες ισλαμικές χώρες.

Οι δε ΗΠΑ, τόνισαν σε όλες τους διοικητές στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό, όπως και των διπλωματών στις Αμερικάνικες πρεσβείες, να πάρουν όλα τα απαραίτητα μέτρα φύλαξης των στρατιωτικών και των υπαλλήλων τους, γιατί αναμένονται πιθανότατα βίαιες επιθέσεις κατά ποικίλων Αμερικάνικων στόχων στο εξωτερικό, λόγω της αναγνώρισης από πλευράς των ΗΠΑ της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ].

Θα σημάνουν άραγε όλες αυτές οι ενέργειες την έναρξη μιας νέας (τρίτης), ακόμα πιο βίαιης από τις δύο προηγούμενες, η οποία θα έχει και αυτή μακροχρόνια διάρκεια, επιφέροντας στην πορεία της ποταμούς αίματος;

Θα είναι άραγε ο Τραμπ, ο νέος «Σαρόν-προβοκάτορας» έναντι των Παλαιστινίων, χάρις στις ενέργειες του οποίου στην Ιερουσαλήμ, θα οξυνθεί ακόμα περαιτέρω η Αραβοισραηλινή σύγκρουση (όπως οι αντίστοιχες ενέργειες του Σαρόν στην ίδια πόλη επέφεραν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα);

Άγνωστο, αλλά αν επαναληφθούν ξανά παρόμοιες καταστάσεις, το μόνο βέβαιο είναι πως θα ισχύει παραλλαγμένο το πασίγνωστο ρητό του λαού μας: «το τρεις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».

[Ο δε Τραμπ, για να «χρυσώσει το χάπι» για τους Παλαιστινίους, για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, δημιούργησε και ένα δήθεν ειρηνευτικό σχέδιο για αυτούς, σύμφωνα με το οποίο, η Αίγυπτος θα διέθετε σε αυτούς περίπου 450 μίλια γης κοντά στην Ράφα και το Ελ Αρίς, προκειμένου να τριπλασιάσουν το μέγεθος της Γάζας κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου.

Σε αντάλλαγμα, οι Παλαιστίνιοι θα επέτρεπαν στο Ισραήλ να διατηρήσει το 12% της γης στην περιοχή των αμφισβητούμενων εδαφών, συμπεριλαμβανομένων των Εβραϊκών κοινοτήτων όπως η Οφρα, ο Κιράιτ Άρμπα και το μπλοκ Ariel.

Στο πλαίσιο της πρότασης, το Ισραήλ θα έδινε επίσης στην Αίγυπτο, γη στην έρημο του Negev, κοντά στο Ναάαλ Παράν, ενώ θα επέτρεπε στην Αίγυπτο να σκάψει και μια υπόγεια σήραγγα, η οποία θα συνέδεε την επικράτειά της με την Ιορδανία.

Φυσικά, οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν αμέσως τις προτάσεις αυτές, όπως και οι Αιγύπτιοι, που κανείς δεν ζήτησε την γνώμη τους].