Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣΕΝΚΟ ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΩΝ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣΕΝΚΟ ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΩΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, εγκαθιδρυθήκαν σε πολλές χώρες της Ευρώπης, πολλά αυταρχικά και βίαια κινήματα, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία, προσομοίαζε με το πολίτευμα του φασισμού.

Αμέσως μετά όμως, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η πλειοψηφία των καθεστώτων αυτών (ιδιαίτερα στο Ανατολικό, το Νότιο και το Κεντρικό κομμάτι της Ευρώπης), «αντικαταστάθηκε» με εξίσου βίαια και αυταρχικά καθεστώτα, τα οποία ήταν κομμουνιστικά και τα οποία ακολουθούσαν το Σταλινικό μοντέλο.

Με το πέρας δε και του Ψυχρού Πολέμου, και τα καθεστώτα αυτά κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν και αυτά με την σειρά τους με δήθεν «νεοπαγείς δημοκρατίες», οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν αυταρχικά και παντελώς διεφθαρμένα κράτη.

Σε αυτά, ως επιώ το πλείστων τον έλεγχο είχε η μαφία (η οποία αποτελούταν από πρώην κομμουνιστικά στελέχη), ενώ ο πληθυσμός τους, είχε βυθιστεί στην ανείπωτη φτώχεια, τον αλκοολισμό, την πορνεία, την πεινά και την απόγνωση.

Από την Ρωσία στον Βορρά ως την Βουλγαρία στον Νότο και από την Ουκρανία στην Ανατολή ως την Πολωνία (και την πρώην Ανατολική Γερμάνια) στην Δύση, παντού κυριαρχούσε η «δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία», όπως και το τεράστιο χάσμα των διαμορφωμένων «νεόπλουτων» και των «νεόπτωχων».

Μόνο σε ένα κράτος της Ευρώπης, είχε καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία ένα καθεστώς, το οποίο αποτελούσε μια σχεδόν πιστή συνέχεια του προηγουμένου αυταρχικού κομμουνιστικού καθεστώτος:

Και αυτό το κράτος, δεν ήταν η Ρωσία, όπως ίσως ανέμενε κάποιος, αλλά η Λευκορωσία.

Η χώρα αυτή, κήρυξε για πρώτη φορά την ανεξαρτησία της στις 25 Μαρτίου του 1918, αμέσως μετά την Ρωσική Επανάσταση το 1917 (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/siloviki-1999.html), καθώς και το τέλος της Γερμανικής κατοχής κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

 Σύντομα, το κράτος αυτό, κατακτήθηκε από την Σοβιετική Ένωση, της οποίας έγινε «επίσημα μέλος» της το 1922. Η Λευκορωσία, βρέθηκε ξανά υπό στυγνή Γερμανική κατοχή το διάστημα 1941–1944, ενώ έχασε περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της και παραπάνω από τις μισές τις οικονομικές της πηγές.

[Όλη αυτή η τραγική ιστορία της χωράς, δηλαδή ο Ρωσικός εμφύλιος μετρά το κομμουνιστικό πραξικόπημα του 1917 και η ανάμιξη της Δύσης σε αυτονόμως και η στυγνή Γερμανική κατοχή στην χώρα, στην διάρκεια τόσο του πρώτου, όσο και του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, προκάλεσαν στον πληθυσμό μια απέχθεια για την Δύση και την «Εξαγόμενη Δημοκρατία» της, καθώς και την πιστή, πως χωρίς έναν ισχυρό αρχηγό, η χώρα θα κυληθεί ξανά στο χάος.

Αυτό, ίσως εξηγεί και την προτίμηση του λαού αυτού για μια ισχυρή και αυταρχική εξουσία, αντί για την «Δυτική Δημοκρατία»].

Το 1986, συνέβη στην γειτονική Ουκρανία το Ατύχημα του Τσερνομπίλ, οι οικολογικές συνέπειες του οποίου ακόμα βασανίζουν την Λευκορωσία, καθώς το ένα πέμπτο της έκτασής της δέχτηκε ραδιενεργά κατάλοιπα από την έκρηξη στο Τσερνομπίλ. Με βάση τον σημερινό δείκτη πληθωρισμού η ζημιά κυμαίνεται 720 δις δολάρια.

Η Λευκορωσία κήρυξε ανεξαρτησία από τη Σοβιετική Ένωση στις 3 Ιουλίου του 1990. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1991 οι ηγέτες της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας συναντήθηκαν στη Λευκορωσία και υπέγραψαν επίσημη δήλωση με την οποία η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών.

Ηγέτης της χωράς αυτής, είναι από το 1994, ο Αλεξάντερ Λουκασένκο.

Ο Λουκασένκο, εξελέγη αντιπρόσωπος του Ανώτατου Σοβιέτ της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας το 1990, και ήταν ο μόνος βουλευτής στην Λευκορωσία που ψήφισε κατά της επικύρωσης της συμφωνίας που οδήγησε στην διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (κατά μαρτυρία πάντα του ίδιου).

Το 1993, εξελέγη στο τιμόνι της επιτροπής του Κοινοβουλίου της χώρας του για την πάταξη της διαφθοράς και σχεδόν αμέσως κατηγόρησε 70 κρατικούς αξιωματούχους για διασπάθιση δημοσίων πόρων για ίδιον όφελος, όπως π.χ. τον ο πρόεδρος της Βουλής της χώρας, τον Στανισλάβ Σούσκεβιτς, ο οποίος παραιτήθηκε έπειτα από πρόταση μομφής.

Η όλη αυτή («αδιάφθορη») στάση του, τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή στον λαό της Λευκορωσίας.

Στις αρχές του 1994, διενεργήθηκαν οι πρώτες προεδρικές εκλογές στην Λευκορωσία, οπού ο ανεξάρτητος Λουκασένκο στον πρώτο γύρο, έλαβε το 45% των ψήφων, ενώ στον δεύτερο γύρο (10 Ιουλίου) επικράτησε με περισσότερο από 80% των ψήφων.

Με δημοψήφισμα στις 24 Νοεμβρίου του 1996, ο Λουκασένκο, κατάφερε να επιτύχει την αναθεώρηση του Συντάγματος (και στο οποίο η συμμετοχή είχε φτάσει το 84%), την  οποία είχε εγκρίνει το 70,5% των ψηφοφόρων, με βάση την οποία, ο ίδιος, ως αρχηγός της χώρας αποκτούσε σχεδόν απεριόριστες εξουσίες, ενώ  του δόθηκε και η δυνατότητα να προχωρήσει στην αλλαγή των εθνικών συμβόλων της χώρας, αλλά και να διαλύει ο ίδιος το Ανώτατο Σοβιέτ.

Ο Λουκασένκο, κατηγόρησε την Δύση για την ελεύθερη πτώση του ρουβλιού Λευκορωσίας (καθώς και την υποτίμηση του νομίσματος αυτού), όπως και ότι τα κράτη της Δύσης, προσπαθούσαν να υποβιβάσουν τη Λευκορωσία σε όλα τα επίπεδα.

Κατά τον πόλεμο στο Κόσοβο το 1999 ο Λουκασένκο πρότεινε στον πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς να προσχωρήσει η Γιουγκοσλαβία στην Ένωση Ρωσίας και Λευκορωσίας.

 Οι ΗΠΑ, δυσαρεστήθηκαν με το εμπόριο όπλων της Λευκορωσίας με χώρες όπως το Ιράκ και το Ιράν και οι πολιτικοί της ηγέτες συνέχισαν να αποκαλούν την Λευκορωσία ως την «τελευταία δικτατορία της Ευρώπης» (Κοντολίζα Ραις, πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επιώ προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου).

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση, επίσης εξέφρασε την ανησυχία της για την ασφάλεια των παροχών φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς τα κράτη μέλη της, μέσω Λευκορωσίας.

Ο Λουκασένκο, κέρδισε όλες τις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Λευκορωσία, από το 1994 μέχρι και σήμερα, με τεράστια εκλογικά ποσοστά, που αν και άλλοι πιστεύουν ότι ήταν προϊόν νοθείας, άλλοι υποστηρίζουν ότι μιας και ο ίδιος είναι πολύ αγαπητός στον Λευκορωσική λαό (ενώ και ο ίδιος συχνά προβάλλει τον εαυτό του ως «άνθρωπο του λαού» και ανεπίσημα αναφέρεται και ως bat'ka, δηλαδή «πατέρας», σαν το «πατερούλη» Στάλιν), είναι πολύ πιθανόν τα ποσοστά αυτά, να είναι ιδιαίτερα αληθινά.

Η ΕΕ, επέβαλε κυρώσεις και στήριξε με μανία κινήματα εναντίον του Λουκασένκο, σε όλη την διάρκεια της θητείας του (κυρίως την περίοδο του φιλοαμερικανού, προδοτικού και ανίκανου, Ρώσου προέδρου Γιέλτσιν), αντιμετώπιζε όλη την Δύση μονός του (αλλά και κατά την προσπάθεια αποτυχημένης «έγχρωμης Επανάστασης» χρηματοδοτουμένης από την Δύση, τα έτη 2006 και 2011).

Ο Λουκασένκο, είναι επίσης γνωστός για τις πολύκροτες δηλώσεις του υπερ. του Αδόλφου Χίτλερ, ενώ το 2007 κατηγορήθηκε και για αντισημιτικά σχόλια.

Αυτός, ήταν και ο πρώτος αυταρχικός, μα αγαπητός στον λαό του ηγέτης, ο οποίος υπήρξε μόνιμος σύμμαχος της Μόσχας, γιατί από αυτήν, ξεκινούν οι ενεργειακοί αγωγοί οι οποίοι διασχίζουν την Λευκορωσία και καταλήγουν στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, εφοδιάζοντας τες με πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Και μιας και μια σημαντική πηγή εσοδών (αν όχι η πιο σημαντική) στην χώρα αυτή, είναι τα έσοδα από την πώληση του αεριού που έρχεται σε αυτή από την Ρωσία, αλλά και τα τέλη που τις πληρώνουν οι άλλες χώρες για να επιτρέπει να συνεχίζει σε αυτές το Ρωσικό πετρέλαιο που φτάνει στην Λευκορωσία, (όπως και η ηθελημένα τεράστια οικονομική έκπτωση που τους κάνει η Ρωσία για την διέλευση αυτή), είναι φανερό γιατί αυτή η χώρα, δεν μπορεί ποτέ να είναι πολίτικος ή οικονομικός εχθρός της Ρωσίας (αφού εξαρτάται απολυτά οικονομικά από αυτή).

Μάλιστα, ο Λουκασένκο, προώθησε την ένταξη της Λευκορωσίας στον αμυντικό οργανισμό συλλογικής ασφάλειας που δημιούργησε η Ρωσία, στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σανγκάης, αλλά και στην Ευρασιατική Ένωση, οργανισμών ιδιαίτερα εχθρικών προς την Δύση, κάτι που προκάλεσε την μήνιν της εναντίον του, ενώ παράλληλα, αγόραζε και όπλα από τους Ρώσους (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/11/h-4-s-300-mig-29.html).

Και ενώ οι δυτικοί πίστευαν, μετρά το 1994, ότι με το που κατάφερναν να ρίξουν από την εξουσία, τον «τελευταίο δικτάτορα της Ευρώπης» (και ταυτόχρονα και λαϊκίστικη-αυταρχικό ηγέτη), τον Λουκασένκο, θα εγκαθιδρυόταν παντού σε αυτή, «φιλελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα», υποτελή στην ιδιά, η κατάσταση αυτή, άρχιζε ξαφνικά να αντιστρέφεται.

Στην Ρωσία, με το πραξικόπημα των σιλοβίκι (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/siloviki-1999.html), την εξουσία στην χώρα αυτή, πηρέ ο σημαία ιδιαίτερα διάσημος στην χώρα αυτή και το εξωτερικό, Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος, προχώρησε στην αναδιοργάνωση της Ρωσίας, την οποία κατέστησε και πάλι μια Μεγάλη και ισχυρή δύναμη.

Αλλά το νέο αυτό, «αντίστροφο κύμα», δεν σταμάτησε εκεί: στην Ουγγαρία, την εξουσία πηρέ ο «ίδιου κύματος» Ορμπάν, στην Τσεχία ο Μπάμπις, στην Πολωνία ο Καζίνσκι και ο Ντούντα, στην Αυστρία οι Κουρτς-Στράσε, στην Βουλγαρία πρόεδρος έγινε ρωσόφιλος Ράντεφ, στην Μολδαβία ο Ντόντον, ενώ ακόμα και στις ΗΠΑ, σάρωσε τις προεδρικές εκλογές της χώρας αυτής, ο «παρεμφερής στα μυαλά», Ντόναλντ Τραμπ.

Σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, υπάρχει μια τεράστια ανάδειξη στα εκλογικά ποσοστά, κομμάτων με παρόμοιο τρόπο σκέψης (https://www.news.gr/kosmos/article/763115/o-chartis-tis-akrodexias-stin-evropi-olo-ke-megaloni.html), των οποίων οι ηγέτες διεκδίκησαν ή αναμένεται να διεκδικήσουν με αξιώσεις, ακόμα και την ηγεσία των κρατών τους (π.χ. Λεπέν σε Γαλλία, Ουίλντερς στην Ολλανδία, Στράσε και Χόφερ στην Αυστρία, Σαλβίνι και Γκρίλο στην Ιταλία, ή AfD στην Γερμάνια), όλοι χρηματοδοτούμενοι και φιλικοί προς τον Πούτιν (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_72.html, http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/11/blog-post_43.html, http://www.drachmoula.com/2017/11/blog-post_89.html), όπως ο Λουκασένκο.

Ο Λουκασένκο, ήταν το πρότυπο του λαϊκίστικη και αυταρχικού ηγέτη για τους άλλους αυταρχικούς λαϊκιστές ηγέτες της Ευρώπης που εμφανίστηκαν στην συνέχεια (πολύ πριν την εμφάνιση μάλιστα του Πούτιν, του οποίου ίσως να ήταν και για αυτόν «παράδειγμα προς μίμηση»), και με βάση όπως εξελίσσονται τα πράγματα σε αυτή, από ότι φαίνεται τελικά όχι μόνο δεν θα ναι ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης, αλλά πολύ σύντομα, ίσως ακολουθήσουν και άλλοι σαν αυτόν σε αυτή.

(Και μάλιστα σε μια ΕΕ, το  ένα τρίτο των ευρωβουλευτών είναι προσδεμένοι στο «άρμα» του Σόρος κατά την δήλωση του ιδίου-http://www.doureiostupos.gr/2017/11/13.html).

[Η Δύση, ακολούθησε και την ιδιά αποτυχημένη τακτική με τον Λουκασένκο, η οποία της γύρισε μπούμερανγκ και στην διάρκεια της υποκινουμένης από την ιδιά «Αραβικής Άνοιξης» (http://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html), στην οποία βοήθησε στην πτώση αρκετών αυταρχικών, κοσμικών και δικτατορικών Αραβικών καθεστώτων, εκ των οποίων, αρκετά ήταν φιλικά προς αυτήν, και την αντίσταση τους από «εκλεγμένες ισλαμικές δικτατορίες» (Αίγυπτο, Τυνήσια, Λιβύη, Υεμένη).

Και όλα αυτά, με σκοπό, να καταρρεύσουν όλα τα καθεστώτα αυτά και να αντικατασταθούν με ακραία αμερικανόφιλα, τα οποία θα έδιωχναν από τις χώρες τους κάθε Ρωσική ή Κινεζική επιρροή, απομονώνοντας τες πλήρως γεωπολιτικά και οικονομικά (αφού τον ορυκτό πλούτο και την γεωπολιτική θέση των χωρών αυτών στην περίπτωση αυτή, θα «καρπώνονταν» οι δυτικοί), τόσο στην Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη.

Όμως, το κύμα αυτό του «Αραβικού Χειμώνα» (της δήθεν «Αραβικής Άνοιξης»), σταμάτησε μπροστά στην αποτυχία του στην Αλγερία (2011), στο Ουζμπεκιστάν (2005) και κυρίως στην Συρία (2011-2017-http://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_73.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/06/game-of-thrones_7.html), όπως ακριβώς και το κύμα της «δημοκρατίας των χρωματιστών επαναστάσεων της Δύσης» σε Γεωργία (2003), Ουκρανία (2004) και Κιργισία (2005), σταμάτησε στην Λευκορωσία (2006, 2011).

Και όπως ακριβώς μετρά την δυτική αποτυχία «δημοκρατικής εξέγερσης» σε Αλγερία και Συρία, άρχισε η αντιστροφή και στις περισσότερες χώρες της «Αραβικής Άνοιξης», επανήλθαν ή «κράτησαν» τα αυταρχικά καθεστώτα (Αίγυπτο, Λιβύη, Υεμένη, Ιράκ, Συρία-http://alophx.blogspot.gr/2017/06/game-of-thrones_7.html), έτσι και με την αποτυχία των δυτικών για «δημοκρατική εξέγερση» στην Λευκορωσία, άρχισε και εδώ η αντιστροφή και στις περισσότερες χώρες της Κεντρικής-Δυτικής Ευρώπης», επανήλθαν, «κράτησαν» ή αναμένεται να «επανέλθουν» αυταρχικά καθεστώτα].