ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΑΜΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΓΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΑΜΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό κατά την διάρκεια της ιστορίας, αρχικά η Δύση, αλλά και το Ισραήλ σχεδίασε πολλές φορές την διάλυση της Μέσης Ανατολής για να μικρύνουν τα κράτη της, να τα αποδυναμώσουν και στην συνέχεια να τα ελέγχει με την τακτική του «διαιρεί και βασίλευε».

Η πρώτη προσπάθεια των δυτικών και των σιωνιστών Εβραίων για την επίτευξη αυτού του στόχου έγινε με την συμφωνία τοσάκις Πίκο (https://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_6.html), όπως και με την διακήρυξη του Μπαλφούρ για την ίδρυση ενός νέου Εβραϊκού κράτους, χάρις και στην υποστήριξη των Ρότσιλντ (https://alophx.blogspot.com/2023/11/blog-post.html).

Όμως παρόλο που οι συμφωνίες αυτές κατάφεραν όντως να διαλύσουν την Μέση Ανατολή σε πολλά και αντιμαχόμενα μεταξύ τους κρατίδια, αυτά πολλές φορές συμμαχούσαν υπό την διοίκηση δυναμικών ηγετών (π.χ. του Νάσερ και του Πατρός Άσαντ, Καντάφι) κατά της Δύσης και του Ισραήλ, όπως και με την Ρωσία και την Κίνα.

Όλα αυτά συνέβαιναν κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι πόλεμοι που προκλήθηκαν μεταξύ των Αραβικών κρατών και του Ισραήλ (https://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_68.html), κοντέψαν κάποιες φορές να το καταστρέψουν, οπότε αποφασίστηκε να ληφθούν δραστικά μέτρα, τόσο κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, όσο και στην περίοδο που ακολουθήσε αυτόν.

Οπότε το Ισραήλ ετοίμασε κατά τον Ψυχρό Πόλεμο το λεγόμενο «σχέδιο Yinon» που είχε σαν σκοπό την διάλυση όχι μόνο όλων των Αραβικών κρατών που ήταν αντίπαλοι του Ισραήλ (π.χ. Αίγυπτος επί Νάσερ, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Λιβύη, Νότια Υεμένη), αλλά ακόμα και των Αραβικών κρατών που ήταν συμμαχία του Ισραήλ και είχαν μάλιστα κάποια από αυτά υπογράψει και συμφωνίες μαζί του (π.χ. Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος μετά τον Νάσερ, Ιορδανία).

Αλλά δεν θα έμενε μόνο σε αυτά τα Αραβικά κράτη το σχέδιο αυτό, αλλά σχεδίαζε μάλιστα να επεκταθεί και σε ισλαμικά κράτη που ήταν εχθροί ή σύμμαχοι του Ισραήλ, όπως π.χ. το ισλαμικό Ιράν μετά τον Σάχη, το ισλαμικό και πρότερα κομμουνιστικό Αφγανιστάν κ.λ.π.

Και όλα αυτά με σκοπό να δημιουργηθεί άμεσά το λεγόμενο «Μεγάλο Ισραήλ», το οποίο ονειρεύονταν και ήθελαν να δημιουργήσουν όλοι οι σιωνιστές ηγέτες και προσπαθούν σε κάθε περίοδο να υλοποιήσουν.

[Ο ίδιος ο ιδρυτής του σιωνισμού Theodor Herzl είχε δηλώσει: «Συζητήσαμε με τον Bodenheimer τις απαιτήσεις που θα κάνουμε. Περιοχή: από το ρυάκι της Αιγύπτου μέχρι τον Ευφράτη…» και με νεότερες περιπτώσεις αυτής της εδαφικής επέκτασης επιθυμητές, που εκφράστηκαν από το σχέδιο Oded Yinon και τον Saul.

Το 2024 μ.Χ., ο Ισραηλινός Avi Lipkin δήλωσε: «… τελικά, τα σύνορα μας θα εκτείνονται από τον Λίβανο στην Μεγάλη Έρημο, που είναι η Σαουδική Αραβία, και στην συνέχεια από την Μεσόγειο μέχρι τον Ευφράτη. Και ποιος βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ευφράτη; Οι Κούρδοι! Και οι Κούρδοι είναι φίλοι.

Έχουμε λοιπόν πίσω μας την Μεσόγειο, τους Κούρδους μπροστά μας, τον Λίβανο, που πραγματικά χρειάζεται την ομπρέλα προστασίας του Ισραήλ, και μετά θα πάρουμε, πιστεύω ότι θα πάρουμε την Μέκκα, την Μεδίνα και το Όρος Σινά, και να εξαγνίστε αυτά τα μέρη (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/775830/o-benjamin-netanyahu-enekrine-tin-epektasi-ton-oikismon-tou-israil-sta-ypsomata-tou-golan, https://www.konstantakopoulos.gr/26748/%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD%CF%84-oded-%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BD-yinon-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF, https://www.militaire.gr/%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-yinon-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B7%CF%80%CE%B1/).

Συγκεκριμένα, ο ιδρυτής του σιωνισμού Χερτσλ είχε πρότεινε αρχικά την ειρηνική αρχικά αγορά γης στην Παλαιστίνη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία που την είχε αρχικά υπό τον έλεγχο της και συγκεκριμένα όλη την Παλαιστίνη, κάτι που όμως ο τότε Οθωμανός Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ απέρριψε μετά βδελυγμίας.

Όμως όταν αυτός έπεσε, την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ανέλαβαν οι Νεότουρκοι που όπως είναι γνωστό έβαλαν την Τουρκία στον ΑΠΠ στο πλευρό των Γερμανών και αυτή ηττήθηκε και διαμελίστηκε και τα εδάφη της διαμοιράστηκαν μεταξύ των νικητριών Μεγάλης Βρετάνιας και Γαλλίας.

Τότε, οι σιωνιστές, όπως είχαν κάνει σε πολύ μικρό βαθμό επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεκίνησαν να αγοράζουν επί της κατοχής της Παλαιστίνης από την Μεγάλη Βρετανία να αγοράζουν ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια γης και πάλι με χρήματα των Ρότσιλντ (https://alophx.blogspot.com/2023/11/blog-post.html) που υποστηρίζουν ότι αυτοί ιδρύσαν το κράτος του Ισραήλ, ξεγελώντας ή με την βία και φτηνές τιμές από τους αυτόχθονες Παλαιστίνιους, οι οποίοι ποτέ δεν ερωτήθηκαν αν ήθελαν κάτι τέτοιο.

Αυτή η κατάσταση οδήγησε όταν ο Εβραϊκός πληθυσμός στην περιοχή εκτοξεύτηκε ιδιαίτερα στον Μεσοπόλεμο και στον Β΄ΠΠ μετά το Ολοκαύτωμα και πολλοί Εβραίοι κατέφυγαν στην Παλαιστίνη και αρχίσαν άγριες συγκρούσεις με τους Άραβες.

Αυτοί έκαναν το λάθος υπό τον Χουσεΐνι τον φανατικό ισλαμιστή και μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (https://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, https://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html, https://alophx.blogspot.com/2020/06/al-tawqa.html) Χουσεΐνι και Μουφτή της Ιερουσαλήμ να συμμαχήσουν με τον Χίτλερ και τον Άξονα και οι Εβραίο με τους δυτικούς.

Οπότε με το τέλος του Β΄ΠΠ αποφασίστηκε η ίδρυση του Ισραηλινού κράτους και αυτό υποστηρίχτηκε από τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και την Ευρώπη και την υπόλοιπη Δύση και οι καλύτερα οργανωμένοι Ισραηλινοί νίκησαν τους Άραβες στον Πρώτο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο, στον οποίο νίκησε το Ισραήλ που τότε επανιδρύθηκε και έγινε ανεξάρτητο κράτος, καταλαμβάνοντας πολλά Αραβικά εδάφη στην Παλαιστίνη.

Το ίδιο συνέβη και με τον λεγόμενο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1.967 μ.Χ., στον οποίο νίκησαν ξανά οι Ισραηλινοί και κατάφεραν να καταλάβουν πολλά εδάφη στο Σινά, στο Γκολάν και την Γάζα και την Δυτική Όχθη, ενώ παράλληλα κατάφεραν να υπογράψουν ειρήνη με την Αίγυπτο και την Ιορδανία επιστρέφοντας της εδάφη, αν και η σύγκρουση με πολλά αλλά Αραβικά κράτη και των Παλαιστίνιων με το Ισραήλ συνεχίζεται ως τις μέρες μας].

Συγκεκριμένα σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, το Ισραήλ θα καταλάμβανε πολλά εδάφη σε Συρία, Λιβανό, Παλαιστίνη (όλη εκδιώκοντας τους αυτόχθονες Άραβες Παλαιστίνιους), μεγάλο μέρος της Ιορδανίας, το Σινά από την Αίγυπτο και ακόμα και κομμάτια της Σαουδικής Αραβίας.

Για να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω σχέδια, θα έπρεπε αρχικά να καταληφθούν τα εδάφη από όλες τις παραπάνω χώρες, αλλά και επιπλέον στην συνέχεια να εκδιωχθεί και όλος ο Αραβικός πληθυσμός αυτών για να εποικίσουν την περιοχή αυτή στην συνέχεια Εβραίοι έποικοι.

Οπότε έπρεπε μετά την διάλυση της ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όλα τα υπόλοιπα κράτη που δημιουργήθηκαν στην περιοχή αυτή να διαλυθούν με πολέμους, επαναστάσεις και εμφυλίους και οι πληθυσμοί τους να φύγουν ή να γενοκτονηθούν για να μπορούν στην συνέχεια να τα εποικίσουν και να τα προσαρτήσουν τόσο οι δυτικοί αποικιοκράτες, όσο και οι σιωνιστές.

Απλά στην νεότερη ιστορική περίοδο, δεν ενδιέφερε πια μόνο η γη και τα νερά του Ευφράτη τους κατακτητές, αλλά με την ανακάλυψη του πετρελαίου που είναι ευχή και κατάρα για την περιοχή οι ξένοι θέλουν να κατακτήσουν την περιοχή για να αρπάξουν και τα τεράστια αποθέματα πετρέλαιο και φυσικού αεριού της περιοχής.

Και παράλληλα και να δημιουργήσουν νέους ενεργειακούς αγωγούς ή να ελέγξουν τους ήδη υπάρχοντες, αλλά και να ελέγξουν τα γεωστρατηγική σημεία (π.χ. λιμάνια, εμπορικές οδούς) της περιοχής, αλλά και να πουλήσουν όπλα πολλών δις για τους πολέμους αυτούς στα κράτη της περιοχής.

Το σχέδιο Yinon αποκαλύφθηκε το 1.982 μ.Χ από την δημοσιογράφο Oded Yınon και με αυτό αποκαλύφθηκε ότι οι Ισραηλινοί σχεδίαζαν να δημιουργήσουν πολλούς εμφυλίους, εθνικής και θρησκευτικής χροιάς στα Αραβικά κράτη και αυτά να αποδυναμωθούν και να διαλυθούν σε πολλά μικρότερα κρατίδια που αποδυναμωμένα και ανίσχυρα να προσαρτηθούν από το Ισραήλ.

Για τον λόγο αυτό το Ισραήλ ενθάρρυνε αρχικά τον εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο το ίδιο ετος και εισέβαλε στην χωρά αυτή, όμως η ίδρυση της Χεζμπολάχ και η εισβολή των Σύρων απέτρεψε εν μέρει τότε την προσπάθεια των Ισραηλινών για προσάρτηση μέρους της περιοχής και ίδρυσης του Μεγάλου Ισραήλ, αφού χάρις στον ικανό ανταρτοπόλεμο της Χεζμπολάχ οι Ισραηλινοί στο δικό τους «Βιετνάμ» και «Αφγανιστάν» αποχωρήσαν από την χωρά αυτή το 2000 μ.Χ., όπως και στον πόλεμο του Ισραήλ με την Χεζμπολάχ το 2006 μ.Χ.

[Η ύπαρξη και η εφαρμογή του σχεδίου επιβεβαιώνεται από ηλεκτρονικό μήνυμα που διέρρευσε στο  Wilkileaks. Στο μήνυμα που ανταλλάσει η κ.Clinton με τον Sidney Blumenthal, ο οποίος ανήκει στην υπηρεσία ασφαλείας του Ισραήλ, στις 23/7/2012 μ.Χ., αναφέρονται τα εξής:”

Εάν ανατρέψουμε το καθεστώς του Άσαντ, το Ιράν θα χάσει τον καλύτερο σύμμαχο του στην Μέση Ανατολή και θα απομονωθεί. Ταυτόχρονα, η κατάρρευση του Άσαντ θα αποτελέσει την έναρξη πολέμου μεταξύ Σιιτών-Σουνιτών στην Συρία. Αυτό θα είναι καλό για το Ισραήλ και τους δυτικούς συμμάχους του”.

Βέβαια, το σχέδιο δεν λειτούργησε όπως ακριβώς το επιθυμούσαν. Το Ιράν κατάφερε να βγει ενισχυμένο, έληξε το εμπάργκο που εφαρμοζόταν εναντίον του και τώρα ανοίγεται στην διεθνή κοινότητα.

Η προσέγγιση επίσης της Γερμανίας με την Ρωσία δεν ήταν επιθυμητή και χαλούσε τα αρχικά σχέδια.  Αποκαλυπτική είναι η είδηση που δημοσιεύτηκε στο The German Konjunktion.info: “Η Τουρκία με 6 δις που έλαβε από αμερικανικά funds άνοιξε τα σύνορα της σε 2 εκατό. πρόσφυγες. Αυτό είναι ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ” (https://www.militaire.gr/%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-yinon-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B7%CF%80%CE%B1/)].

Όμως δεν ήταν μόνο οι Ισραηλινοί οι μονοί που ήθελαν να διαλύσουν την Μέση Ανατολή σε πολλά μικρότερα κρατίδια για να ελέγχουν την πολύτιμη αυτή γεωστρατηγική περιοχή και τους πολυτίμους ορυκτούς της πόρους.

Οι Αμερικανοί υπό τους Νεοσυντηρητικούς υπό τον Τζορτζ Μπους τον Νεότερο σχεδίασαν την διάλυση της περιοχής σε πολλά μικρότερα κράτη και με τον τρόπο αυτό την υλοποίηση του σχεδίου της λεγομένης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».

Αυτό το σχέδιο αναφέρθηκε για πρώτη φορά τις 6 Νοέμβρη του 2003 μ.Χ. από τον Τζορτζ Μπους τον Νεότερο στο «Εθνικό Ίδρυμα Δημοκρατίας», ενώ πολλοί υποστήριξαν  ότι η υλοποίηση του ξεκίνησε στις 20 Μάρτη 2003 μ.Χ. με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το έτος αυτό.

Οι Αμερικανοί θέλουν την αναμόρφωση όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, με το Ιράν να ακολουθεί και πριν από αυτό ή μετά το ίδιο θα πάθει η Συρία, ο Λίβανος όπως και η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.

Αλλά και άλλες χώρες (32 συνολικά), όπως π.χ. περιλαμβάνονται σε αυτό, όπως π.χ. Αλγερία, Μπαχρέιν, Τζιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζακστάν, Ισραήλ, Κιργιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά.

Στην εποχή μας, μετά την πτώση του καθεστώτος του Άσαντ στην Συρία, πολλοί αναμένουν ότι οι ισλαμιστές θα επεκταθούν και σε αλλά κράτη της Μέσης Ανατολής και θα ρίξουν τα καθεστώτα αυτών, ενώ αυτά θα διαλυθούν σε πολλά κομμάτια από τις μεγάλες εθνικές και θρησκευτικές διαμάχες που θα ακολουθήσουν σε αυτά.

Συγκεκριμένα, είναι πιθανόν οι ισλαμιστές να επεκταθούν στο Ιράκ μετά την κατάληψη της Συρίας, στην Ιορδανία, στον Λίβανο, στην Αίγυπτο, την Σαουδική Αραβία, στην Αλγερία, στην Τυνήσια και στο Μαρόκο, με αποτέλεσμα τα καθεστώτα των κρατών αυτών να πέσουν ή να αποσταθεροποιούν.

Το ίδιο αναμένει και αλλά κράτη που μπορεί να χάσουν τις ηγεσίες τους, αλλά και να διαλυθούν σε πολλά μικρότερα κομμάτια αν αντισταθούν στο Ισραήλ ή να δεχτούν στρατιωτική εισβολή, όπως π.χ. το Ιράν (με μειονότητες Κουρσών, Αζέρων και Αράβων) ή το Πακιστάν και το Αφγανιστάν (με μειονότητές Παστούν, Βελούχων, Τατζίκων, Αράβων ή Χαζάρων), ή η Νιγηρία (που υπάρχουν εκατομμύρια διωκόμενοι Χριστιανοί κ.λ.π.)

Τότε, ειδικά αν αυτά τα κράτη γίνουν ισλαμικά, θα ξεσπάσουν άγριοι εμφύλιοι πόλεμοι στις χώρες αυτές, ενώ τότε το Ισραήλ δήθεν για να «επιβάλει την σταθερότητα» ή και τάχα για να «προστατέψει τις μη μουσουλμανικές και θρησκευτικές μειονότητες» να εισβάλει και να καταλάβει πολλά από τα εδάφη αυτών (δήθεν «προσωρινά» όπως έκανε στις μέρες μας στην Συρία και όπως είναι γνωστό τίποτα δεν είναι μονιμότερο του προσωρινού) και με τον τρόπο αυτό να δημιουργήσει το «Μεγάλο Ισραήλ».

[Ο Γινόν ήλπιζε να δει τον σχηματισμό ενός χριστιανικού κοπτικού κράτους στα Βόρεια σύνορα της Αιγύπτου. Η διάλυση της Ιορδανίας, σκέφτηκε ο Yinon, θα έδινε τέλος στο πρόβλημα της ύπαρξης πυκνών συγκεντρώσεων Παλαιστινίων στα Παλαιστινιακά εδάφη που είχε κατακτήσει το Ισραήλ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 μ.Χ., μαζί με μία αυξημένη Παλαιστινιακή μετανάστευση από την Δυτική Όχθη στην Ανατολική Ιορδανία.

Το έγγραφο του Yinon τροφοδότησε μια παλιά Λιβανέζικη θεωρία συνωμοσίας κατά της εδαφικής της ακεραιότητας από το 1.943 μ.Χ., σύμφωνα με την οποία η χώρα επρόκειτο να καντονιοποιηθεί σύμφωνα με εθνο-εθνικιστικές γραμμές .

Ο Γινόν θεωρούσε το Ιράκ, με τον πετρελαϊκό του πλούτο, την μεγαλύτερη απειλή του Ισραήλ. Πίστευε ότι ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ θα διέλυε το Ιράκ, του οποίου η διάλυση θα έπρεπε να είναι στρατηγικός στόχος του Ισραήλ, και οραματίστηκε την εμφάνιση τριών εθνοτικών κέντρων, των Σιιτών που θα κυβερνούσαν από την Βασόρα, των Σουνιτών από την Βαγδάτη και των Κούρδων με πρωτεύουσα τη Μοσούλη.

Το Ισραήλ πρέπει να συντρίψει την Συρία και την Ιορδανία, να προσαρτήσει τον Νότιο Λίβανο αφήνοντας τα Βόρεια εδάφη της χωράς αυτής στους Μαρωνίτες Χριστιανούς και να βομβαρδίζει την Αίγυπτο αν προβάλει αντίσταση.

Το σχέδιο του Yinon υιοθετήθηκε και βελτιώθηκε σε ένα έγγραφο πολιτικής του 1.996 μ.Χ. με τίτλο A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm, γραμμένο από μια ερευνητική ομάδα που συνδέεται με το Ισραήλ υπό  τον Richard Perle για τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Benjamin Netanyahu, ο οποίος συνέλαβε στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 μ.Χ και πρότεινε μία νέα προσέγγιση για την επίλυση των προβλημάτων ασφάλειας του Ισραήλ.

Υποστήριζε μια νέα επιθετική πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της απομάκρυνσης του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία, αλλά και την αποδυνάμωση της Συρίας με πόλεμο αντιπροσώπων και την ανάδειξη της κατοχής «όπλων μαζικής καταστροφής».

 

Πρότεινε επίσης μια «συνολική ειρήνη» με ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο, την συνεργασία με την Ιορδανία και την Τουρκία για να «περιορίσει, να αποσταθεροποιήσει και να ανατρέψει» εκείνες τις οντότητες που αποτελούν απειλές και τις τρεις, όπως και στην προώθηση εναλλακτικών λύσεων στην ηγεσία του Αραφάτ.

Μια αποτελεσματική προσέγγιση, και με την οποία οι Αμερικανοί μπορούν να συμπάσχουν, θα ήταν εάν το Ισραήλ άρπαζε την στρατηγική πρωτοβουλία κατά μήκος των Βόρειων συνόρων του εμπλέκοντας την Χεζμπολάχ , την Συρία και το Ιράν, ως τους κύριους παράγοντες της επιθετικότητας στον Λίβανο, μεταξύ άλλων και χτυπώντας την υποδομή της Συρίας στον Λίβανο].

Αλλά και ο Ερντογάν, ο οποίος φιλοδοξεί να προσαρτήσει την Συρία, όπως και άλλες χώρες που θέλει να προσαρτήσει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που θέλει να επαναδημιουργήσει (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html), όπως π.χ. το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και την Λιβύη, όπως και την Παλαιστίνη (Δυτική Όχθη και Γάζα), όπως και ακόμα και το ίδιο Ισραήλ.

Μία χώρα με την οποία μπορεί ο Ερντογάν στην Συρία, στον Λίβανο και στην Παλαιστίνη, κάτι που αν συμβεί θα έχει σαν αποτέλεσμα ο Ερντογάν να φάει το κεφάλι του και το καθεστώτος του να πέσει από το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και την Δύση και η χωρά του στο τέλος να διαμελιστεί.

Αυτό θα είναι το ιδανικό σενάριο για το ιμπεριαλιστικό Ισραήλ του γενοκτόνου Νετανιάχου, όπως και για τους δυτικούς νέο-αποικιοκράτες, εκτός και αν οι Άραβες και μουσουλμάνοι καταλάβουν τον κίνδυνο και ενωθούν ενάντια στον κοινό εχθρό σε μία εφαρμογή του «Η ισχύς εν τη ενώσει», κάτι που μπορεί να συμβεί με την πρόκληση ακόμα και ενός Παγκοσμίου Πολέμου αν π.χ. το Ισραήλ προσπαθήσει να καταστρέψει τα τεμένη του Ομάρ και του Αλ Ακσά και να κατασκευάσει ξανά τον Τρίτο Ναό του Σολομώντα (https://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_95.html, https://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_72.html, https://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_17.html).

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Το σιωνιστικό Μεγάλο Ισραήλ του 1.897 μ.Χ. αλλάζει τον χάρτη στην Μέση Ανατολή  - Κατακτά Golan, με το βλέμμα από Συρία έως Ευφράτη

Ο νέος ηγέτης της Συρίας, Ahmad al-Sharah δήλωσε ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί πλασματικά προσχήματα για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις του στην Συρία, ενώ ο ίδιος, δεν ενδιαφέρεται για να εμπλακεί σε νέες διαμάχες, καθώς η Συρία επικεντρώνει την προσοχή της στην προσπάθεια της ανοικοδόμησης της.

Το Ισραήλ αλλάζει δραματικά τον χάρτη της Μέσης Ανατολής κατακτώντας οριστικά τα Υψίπεδα του Golan, με σφραγίδα Netanyahu που θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που ξεκίνησε να υλοποιεί την ιδέα του «Μεγάλου Ισραήλ» η οποία είναι συνδεδεμένη με το σιωνιστικό κίνημα του 19ου αιώνα και την σημερινή συνέχειά του..

Η κυβέρνηση του Benjamin Netanyahu στο Ισραήλ ενέκρινε την Κυριακή 15/12 σχέδιο για την επέκταση των ισραηλινών οικισμών στα Υψώματα του Golan που κατέχει, ενώ αναφέρει ότι έδρασε «υπό το γεγονός του πολέμου και του νέου πολεμικού μετώπου που αντιμετωπίζει από την Συρία», αλλά κι από μία επιθυμία για το διπλασιασμό του πληθυσμού του Ισραήλ στα υψώματα.

«Η ενίσχυση του Golan είναι ενίσχυση του Κράτους του Ισραήλ και είναι ιδιαιτέρως σημαντική την περίοδο αυτή. Θα συνεχίσουμε να είμαστε δεσμευμένοι σε αυτό για την ανάπτυξη και τον εποικισμό τους», ανέφερε σε μία ανακοίνωση του, ο πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu.

Το σχέδιο Μεγάλο Ισραήλ  και η σύγχρονη εκδοχή του. Η πρόσφατη φωτογραφία ενός στρατιώτη των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) με το σήμα του Greater Israel στη στολή προκάλεσε οργή στις αραβικές χώρες (Middle East Monitor, 2024 μ.Χ.).

Η γη της επαγγελίας του Ισραήλ, όπως περιγράφεται στη φωτογραφία του σήματος, περιλαμβάνει περιοχές από τον Νείλο έως τον Ευφράτη, από τη Μεδίνα έως τον Λίβανο, συμπεριλαμβανομένων εδαφών από την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ, την Σαουδική Αραβία, ολόκληρη την Ιορδανία και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

O χάρτης αντικατοπτρίζει τη δήλωση του διανοούμενου σιωνιστή Theodor Herzl, από την οποία έχει περάσει πάνω από έναν αιώνα: Συζητήσαμε με τον Bodenheimer τις απαιτήσεις που θα κάνουμε. Περιοχή: από το ρυάκι της Αιγύπτου μέχρι τον Ευφράτη…»και με νεότερες περιπτώσεις αυτής της εδαφικής επέκτασης επιθυμητές, που εκφράστηκαν από το σχέδιο Oded Yinon και τον Saul

Οι γεωπολιτικές αντιλήψεις αυτές μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν και την επιθετική στάση εναντίον των γειτόνων και των περιφερειακών του Ισραήλ χωρών. Ως εκ τούτου, μάλλον δεν είναι η ύπαρξη του σχεδίου που πυροδότησε οργή, αλλά η εμφάνισή του στον ευρύτερο χώρο των social media. Αυτή η άποψη για το μέλλον της περιοχής δεν είναι ούτε νέα ούτε σπάνια.

Σε μια δήλωσηη του Ιανουαρίου 2024, ο Ισραηλινός Avi Lipkin δήλωσε: «… τελικά, τα σύνορά μας θα εκτείνονται από τον Λίβανο στη Μεγάλη Έρημο, που είναι η Σαουδική Αραβία, και στη συνέχεια από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ευφράτη. Και ποιος βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ευφράτη; Οι Κούρδοι! Και οι Κούρδοι είναι φίλοι.

Έχουμε λοιπόν πίσω μας τη Μεσόγειο, τους Κούρδους μπροστά μας, τον Λίβανο, που πραγματικά χρειάζεται την ομπρέλα προστασίας του Ισραήλ, και μετά θα πάρουμε, πιστεύω ότι θα πάρουμε τη Μέκκα, τη Μεδίνα και το Όρος Σινά, και να εξαγνίστε αυτά τα μέρη» (muslimi.official, 2024 μ.Χ.), (Middle East Monitor 1, 2024 μ.Χ.).

Οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις του Μεγάλου Ισραήλ που εκφράζονται στα ημερολόγια του Theodor Herzl, στο σχέδιο Oded Yinon και σε πιο πρόσφατους γεωπολιτικούς στόχους που διατυπώθηκαν  από τον Saul Cohen, οι οποίοι φαίνεται να δείχνουν σταθερά προς την κατεύθυνση ενός Ισραήλ να καταλάβει περαιτέρω εδάφηαπό τους γείτονές του.

Οι απαιτήσεις σε εδάφη  και η Βίβλος. Ο Theodor Herzl οργάνωσε προσωπικά την πρώτη σιωνιστική διάσκεψη μεταξύ 29^ης και 31^ης Αυγούστου 1.897 μ.Χ. στο Stadtcasino της Βασιλείας (Stein, 2024 μ.Χ.). Είναι μάλλον δύσκολο να προσδιοριστεί ο βαθμός αποδοχής των απαιτήσεων του Herzl για γη.

Υπάρχει μια ευρεία συμφωνία μεταξύ των ερευνητών ότι η Βίβλος δεν αντιπροσωπεύει μια επιστημονική ιστορική πηγή, επομένως η αφήγηση της επιστροφής στο Ισραήλ ή του Μεγάλου Ισραήλ μπορεί να συσχετιστεί με έναν επιχειρηματολογικό λόγο, όχι με μια λεπτομερή ιστορία της περιοχής ή με δημογραφικές πραγματικότητες επί τόπου .

Χωρίς να αρνείται αυτή την πιθανότητα, μπορεί επίσης να παρατηρήσει ότι η ζήτηση μοιάζει με προτάσεις συμφωνίας για ορισμένους λήπτες αποφάσεων σε ορισμένες χρονικές στιγμές της ιστορίας, παρά με σαφή οριοθέτηση εδάφους: μπορεί να είναι μαξιμαλιστική, προκειμένου να επιτευχθούν όσο το δυνατόν περισσότερα μέσω διαπραγματεύσεων , και παρουσιάζεται ως δυναμική όταν απαντάτε στον πρίγκιπα Hohenlohe ότι περισσότεροι μετανάστες θα απαιτήσουν περισσότερη γη.

Μια άλλη σχετική πτυχή της ζήτησης γης είναι η ετοιμότητα αγοράς της γης από Άραβες και Έλληνες ιδιοκτήτες (Herzl, Ed. Patai, & Transl. Zohn, 1.960 μ.Χ., σ. 702). Εάν αυτή η γη ήταν ισραηλινή, γιατί να την αγοράσετε από υπάρχοντες, νόμιμους ιδιοκτήτες; Και πρέπει η θέση της «άγονης» γης, που διαδίδεται στα μέσα ενημέρωσης, ή της «κενής γης» (Herzl, Ed. Patai, & Transl. Zohn, 1.960 μ.Χ., σ. 1363) να ισχύει, πάλι, γιατί να την αγοράσουμε; Κατά συνέπεια, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο χαρακτήρας των απαιτήσεων γης του Herzl δεν είναι καθολικός.

Αν και υπήρχαν λόγοι για το Σιωνιστικό Κίνημα να εξετάσει το ενδεχόμενο να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, η τοποθεσία και ο τρόπος υλοποίησης ενός τέτοιου έργου υπόκεινταν σε μακρύτερες, προηγούμενες διαπραγματεύσεις με εγγυητές της εξουσίας εκείνης της εποχής, δηλαδή τις πρώην αποικιακές δυνάμεις, την Γερμανία και αργότερα την Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτές ήταν υποκειμενικές συμφωνίες. Το 1.948 μ.Χ., το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε σε κατοικημένα παλαιστινιακά εδάφη και παρόλο που έχει αγοραστεί γη, σύμφωνα με πληροφορίες, περισσότεροι από 750.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν βίαια από τα σπίτια τους.

Ο εκτοπισμός Παλαιστινίων και οι συγκρούσεις στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη συνεχίζονται. Το Ισραήλ πολέμησε επίσης πολλές φορές με τις Αραβικές γειτονικές του χώρες και η περιοχή παραμένει σχετικά ασταθής.

Το όραμα του Oded Yinon και το Lebensraum. Οι στόχοι αυτονομίας και αυτοπροστασίας που δηλώθηκαν από τον Herzl επιτεύχθηκαν, αν και ο στόχος αυτοπροστασίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την Αμερικανική και Ευρωπαϊκή στρατιωτική βοήθεια μέχρι σήμερα.

Στο δοκίμιο του 1.982 μ.Χ. «Μια στρατηγική για το Ισραήλ στην δεκαετία του 1.980 μ.Χ.» του Oded Yinon (Yinon & Shahak, 1.982 μ.Χ.), συζητούνται περαιτέρω γεωπολιτικές ιδέες που σχετίζονται με την περιοχή, σύμφωνα με τη θέση του Ισραήλ και τις συγκρούσεις με τους γείτονές του. Αυτό μπορεί να εξισωθεί με ένα εγχειρίδιο για τη διάλυση των αραβικών χωρών.

Ο συγγραφέας (Yinon) ισχυρίζεται ότι ο κόσμος περνά σε μια «νέα εποχή στην ανθρώπινη ιστορία», μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως αληθής: Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα για ολόκληρη την ανθρωπότητα και η καθιέρωση εποχών είναι διαφορετική για διαφορετικούς πολιτισμούς παρά την αύξηση της παγκοσμιοποίησης.

Η εργασία προσδιορίζει το Ισραήλ κατά μήκος του δυτικού κόσμου, αναφέρει την απειλή ενός «πολυδιάστατου παγκόσμιου πολέμου» και «τις διαστάσεις της παγκόσμιας αντιπαράθεσης που θα μας αντιμετωπίσουμε στο μέλλον».

Είναι ένα κείμενο για τον πόλεμο ουσιαστικά. Αφού παρουσίασε εκτενώς διάφορες πτυχές της ποικιλομορφίας των αραβικών κοινωνιών, μερικές από τις οποίες είναι κοσμοπολίτικες για αιώνες ούτως ή άλλως, όπως η Αλγερία, η Αίγυπτος, ο Λίβανος, η Συρία, η Σαουδική Αραβία και το Ιράκ, το «σχέδιο» αρχίζει να παρουσιάζει σενάρια «διάλυσης» για αυτές τις χώρες κατά μήκος θρησκευτικών ή εθνοτικές γραμμές: ένα «χριστιανικό κοπτικό κράτος» στην Αίγυπτο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε «κατάρρευση και διάλυση της Αιγύπτου», η σειρά του πυροδοτεί την πτώση της Λιβύης και του Σουδάν.

Επομένως, πώς αντικατοπτρίζεται ο στόχος του Μεγάλου Ισραήλ στη σύγχρονη βιβλιογραφία και τις αναφορές των μέσων ενημέρωσης που αναλύθηκαν παραπάνω; Πιθανώς η πιο σημαντική πτυχή είναι ότι δεν διαφέρει πολύ από ό,τι ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα, ή τη δεκαετία του 1.980 μ.Χ., από γεωπολιτική άποψη.

Ο Adrian Stein  χρησιμοποιεί τον τίτλο «Από τον Ευφράτη στον Νείλο», ενώ ο Saoul Cohen πιμένει στην ίδια ορολογία που εξυπηρετούσε την προσπέραση της γης με τη βία και ορίζοντας χαρακτηριστικά για τις λεγόμενες «νέες» εποχές.

Οι θέσεις που φαίνεται να οδηγούν την επέκταση του Μεγάλου Ισραήλ φαίνεται να συνδέονται με την έννοια ενός δυναμικού κράτους, με την έννοια της εδαφικής επέκτασης για το Ισραήλ, αν αναλογιστεί κανείς την απειλή για την ασφάλεια που αναφέρθηκε παραπάνω, και τη διάλυση των αραβικών κρατών που συζητήθηκαν στο Oded Yinon σχέδιο. Όλα τα υλικά που αναλύθηκαν φαίνεται να είναι κρατοκεντρικά, ανεξάρτητα από την κατεύθυνσή τους

Η μηχανή προπαγάνδας. Η ανάπτυξη του πολιτικού λόγου ως εργαλείο για την υποστήριξη του ευρύτερου Ισραήλ (Behnam, 2023 μ.Χ.) αντανακλάται από την τελειοποίηση της πολιτικής «hasbara», δηλαδή της Πολιτικής Δημόσιας Διπλωματίας. Αυτό εξισώνεται με τον «έλεγχο της Αφήγησης ως Στοιχείο Στρατηγικής» από τον Πρέσβη Chas W. Freeman (Freeman, 2024 μ.Χ.), με το «Art of Deception» από ένα άρθρο του TRT World (TRT World, 2021 μ.Χ.) και με μια «μηχανη προπαγάνδας » του Sam Hamad (

Η προσέγγιση στο έργο του Μεγάλου Ισραήλ μπορεί να καθορίσει διάφορες περιφερειακές και παγκόσμιες αντιδράσεις. Μέχρι πρόσφατα, η ουσιαστικά γκρίζα προσέγγιση στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα μακροπρόθεσμο έργο διευθέτησης με αργούς ρυθμούς, καθώς είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των οικιστικών μονάδων, μαζί με αυτό που τα μέσα ενημέρωσης αποκαλούν συχνά αιγυπτιακά και λιβανέζικα οικονομικά και οι οικονομικές «δυσκολίες» έχουν εξασφαλίσει μια ορισμένη πρόοδο του Ισραήλ εκτός των συνόρων του του 1.967 μ.Χ.

Ωστόσο, αν και σημειώθηκαν και άλλες επιτυχίες, όπως οι προσφατες Συμφωνία του Αβραάμ, πρέπει επίσης να τονιστεί ότι δεν μπόρεσε να διατηρήσει την κατοχή της χερσονήσου του Σινά ή το κράτος-μαριονέτα που βοήθησε να δημιουργηθεί και να υποστηριχθεί στον Νότιο Λίβανο στην δεκαετία του '80 μ.Χ.

Ομοίως, αν και η Συρία αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες, δεν διαλύθηκε. Ομοίως, η συμφωνία που υπέγραψε η Άγκυρα με την Βαγδάτη πιθανότατα θα αυξήσει την ασφάλεια στην περιοχή του Ιρακινού Κουρδιστάν, αντί να δημιουργήσει περαιτέρω δυνατότητες για ευρύτερες συγκρούσεις.

Από αυτή την άποψη, το χαρακτηριστικό της «κατακερματισμένης ζώνης» αυτής της περιοχής φαίνεται να είναι μια μάλλον σταθερή αστάθεια παρά μια ασταθής: καμία σημαντική γεωπολιτική αλλαγή δεν έχει σημειωθεί μέχρι στιγμής και κανένα σύνορο δεν έχει ξαναχαραχθεί.

Επιπλέον, κράτη όπως το Ιράν, η Τουρκία και η Αίγυπτος έχουν γίνει πολύ προσεκτικά από αυτή την προοπτική και το Ιράκ φαίνεται να επανεμφανίζεται ως περιφερειακή οικονομική δύναμη που μπορεί να καταλύσει τις περιφερειακές σχέσεις ισχύος. Αυτές οι βραχυπρόθεσμες περιφερειακές τάσεις φαίνεται να ενισχύουν την ικανότητα της περιοχής να αντιδρά σε ενδεχόμενη επέκταση των συνόρων του Ισραήλ με τη βία.

«Ζionism 2.0». Tο μοτίβο της «νέας εποχής» του Σιωνισμού συνεχίζει να χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις. Στην σειρά ιστολογίων του Adrian Stein (Stein 2, 2024 μ.Χ.), ο κ. Stein εξηγεί ότι το «Ζionism 2.0» πρόκειται να δημιουργήσει «τα θεμέλια για έναν νέο αναδυόμενο πολιτισμό με κέντρο και βάση το Ισραήλ, ο οποίος προωθείται από τον πολιτισμό, την γλώσσα και τους προικισμένους ανθρώπους του Ισραήλ». Το πεδίο εφαρμογής είναι παγκόσμιο, σύμφωνα με τον συγγραφέα:

«Ο Σιωνισμός 2.0 επιδιώκει να αλλάξει και να μεταμορφώσει την υπάρχουσα υλική και οικονομική βάση του κόσμου και μέσω αυτών των προσπαθειών να οδηγήσει σε μια νέα παγκόσμια δομή ή πολιτισμό, αν μπορείτε». Οραματίζεται τεχνολογική, επιστημονική ανάπτυξη, παράλληλα με την εξάπλωση των νεοφυών επιχειρήσεων.

Επομένως, πώς αντικατοπτρίζεται ο στόχος του Μεγάλου Ισραήλ στην σύγχρονη βιβλιογραφία και τις αναφορές των μέσων ενημέρωσης που αναλύθηκαν παραπάνω; Πιθανώς η πιο σημαντική πτυχή είναι ότι δεν διαφέρει πολύ από ό,τι ήταν στις αρχές του 20^ου Αιώνα μ.Χ., ή την δεκαετία του 1.980 μ.Χ., από γεωπολιτική άποψη. 

Ενώ η υποστήριξη του Ισραήλ στις ΗΠΑ παραμένει ισχυρή σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, το πολιτικό και οικονομικό κόστος ενός πιθανού ευρύτερου πολέμου κοντά στα σύνορα του Ισραήλ μπορεί να αυξηθεί για την παραδοσιακή υπερδύναμη.

Στο ευρύτερο πλαίσιο του παραδείγματος αντιπαράθεσης υπερδυνάμεων, μιας γενικά αυξανόμενης αντιπαράθεσης και μιας πιθανής παγκόσμιας κούρσας εξοπλισμών, της οποίας οι υποτιθέμενοι στόχοι είναι η αυτοάμυνα, ανεξάρτητα από το νόημα, οι αμερικανικές προτεραιότητες μπορεί να γίνουν πιο έντονες σε αυτό το πλαίσιο. Όποια κι αν είναι αυτά.

Ένα πιθανό σχέδιο του Ισραήλ να γίνει εμπορικός κόμβος/διαδρομή που συνδέει την Ευρώπη με την Ασία και να κερδίσει μόχλευση ως προμηθευτής υδρογονανθράκων ειδικά για την Ευρώπη αντιμετωπίζει προκλήσεις από περισσότερες κατευθύνσεις: η Κίνα πιθανότατα θα παραμείνει χρήστης της υπάρχουσας διώρυγας του Σουέζ. Πιθανώς και η Ινδία, εκτός κι αν λάβει περισσότερα οικονομικά και πολιτικά κίνητρα από τους υποστηρικτές των εναλλακτικών λύσεων.

Ομοίως, η Τουρκία είναι ήδη σημαντικός κόμβος για αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου και αναδεικνύεται ως οδός και για την εμπορική οδό του Μεσαίου Διαδρόμου. Ως εκ τούτου, ενώ το Ισραήλ μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές σε παλιούς και νέους εμπορικούς δρόμους, η ίδια περιφερειακότητα και πολυπολικότητα που ανέφερε ο Cohen μπορεί να οδηγήσει σε νέα πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που θα απαιτήσουν από το Ισραήλ να φανταστεί νέες, αποτελεσματικές περιφερειακές πολιτικές, που θα μπορούσαν ή δεν θα μπορούσαν να βασιστούν στην ίδιο επίπεδο υποστήριξης από παραδοσιακούς εταίρους ασφαλείας.

Το εάν αυτά τα πιθανά νέα παραδείγματα είναι συμβατά με τον παραδοσιακό και πραγματικό στόχο του Μεγάλου Ισραήλ μένει να αναλυθεί, πρωτίστως από το Ισραήλ, τους γείτονές του και τους περιφερειακούς εταίρους του σε πρώτη φάση.

Δεν κάνει πίσω ο Netanyahu: Η απειλή από τη Συρία κλιμακώνεται. Οι απειλές της Συρίας απέναντι στο Ισραήλ παραμένουν παρά τον μετριοπαθή τόνο της ηγεσίας των τρομοκρατών πριν από μία εβδομάδα, δήλωσε την Κυριακή (15/12) ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας Israel Katz, με δεδομένες στρατιωτικές κινήσεις της χώρας του για την αποτροπή απειλών ασφάλειας που προέρχονται από την Συρία.

«Οι άμεσοι κίνδυνοι για τη χώρα δεν έχουν εκλείψει και οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία κλιμακώνουν την ένταση της απειλής, παρά τη μετριοπαθή εικόνα που παρουσιάζουν οι ηγέτες των ανταρτών επί του παρόντος», δήλωσε ο Katz απευθυνόμενος σε αξιωματούχους που εξετάζουν τον αμυντικό προϋπολογισμό του Ισραήλ, σύμφωνα με μία ανακοίνωση.

Ο νέος -εκ των πραγμάτων- ηγέτης της Συρίας, Ahmad al-Sharah δήλωσε το Σάββατο 14/12 ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί πλασματικά προσχήματα για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις του στη Συρία, ενώ ο ίδιος, δεν ενδιαφέρεται για να εμπλακεί σε νέες διαμάχες, καθώς η Συρία επικεντρώνει την προσοχή της στην προσπάθεια της ανοικοδόμησης της.

Δικά μας για πάντα είχε διαμηνύσει ο Netanyahu, τονίζοντας πως ανοίγει «νέο κεφάλαιο στην Μέση Ανατολή» Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του Οκτωβρίου 1.973 μ.Χ., το Ισραήλ εισέβαλε στην Νότια Συρία, ακόμα βαθύτερα στην ουδέτερη ζώνη και πέρα από τα κατεχόμενα εδάφη των Υψιπέδων του Golan.

Σε δηλώσεις του ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Benjamin Netanyahu υποστήριξε πως το κατεχόμενο και προσαρτημένο στο Ισραήλ τμήμα του συριακού υψιπέδου του Golan θα συνεχίσει να ανήκει στη χώρα του «για την αιωνιότητα».

«Σήμερα, όλος ο κόσμος κατανοεί την κεφαλαιώδη σημασία της παρουσίας μας πάνω στο Gollan κι όχι στους πρόποδες του Gollan. Το Gollan θα παραμείνει μέρος του κράτους του Ισραήλ για την αιωνιότητα» είπε ο Netanyahu αναφέροντας πως «ο έλεγχος μας στα υψίπεδα του Gollan εγγυάται την ασφάλεια μας και την εθνική μας κυριαρχία».

Μάλιστα ο Netanyahu επικαλέστηκε και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump «διότι ανταποκρινόμενος σε αίτημά μου αναγνώρισε την εθνική κυριαρχία του Ισραήλ στο υψίπεδο του Gollan το 2019 μ.Χ.».

Νέο κεφάλαιο στην Μέση Ανατολή. Όπως είπε ο Netanyahu, ένα νέο κεφάλαιο έχει ανοίξει στην Μέση Ανατολή με την πτώση του καθεστώτος του Assad στην Συρία Σύμφωνα με τον Netanyahu, το Ισραήλ νικά τους εχθρούς του βήμα - βήμα σε έναν «υπαρξιακό πόλεμο που μας επέβαλαν», ενώ υποστήριξε πως ο Assad ήταν βασικό συστατικό του ιρανικού άξονα του Κακού.

Σημειώνεται ότι ο στρατός του Ισραήλ κυρίευσε μέρος του υψιπέδου αυτού της Συρίας το 1.967 μ.Χ. κι απώθησε Συριακή επίθεση με σκοπό να ανακαταληφθούν τα χαμένα εδάφη κατά την διάρκεια του πολέμου του 1.973 μ.Χ.

Το Ισραήλ προσάρτησε το Gollan το 1.981 μ.Χ. O OHE θεωρεί τα εδάφη αυτά κατεχόμενα και παράνομη την προσάρτηση τους βάσει του Διεθνούς Δικαίου, θέσεις πάντως τις οποίες αγνοεί τελείως το Ισραήλ. Σημειώνεται πως σε δηλώσεις του ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας, Gideon Saar, είχε αναφέρει πως η εισβολή του ισραηλινού στρατού είναι ένα προσωρινό μέτρο και ότι το μόνο συμφέρον «είναι η ασφάλεια του Ισραήλ και των πολιτών του» (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/775830/o-benjamin-netanyahu-enekrine-tin-epektasi-ton-oikismon-tou-israil-sta-ypsomata-tou-golan).

 

Οντέντ (Oded) Γινόν (Yinon): Μια στρατηγική για το Ισραήλ στη δεκαετία του ογδόντα. Σχόλιο σε ένα «κλασικό» κείμενο για το Ισραήλ την Μέση Ανατολή, την Βόρειο Αφρική και όχι μόνο… η στρατηγική Γινόν και γιατί μας ενδιαφέρει.

Ας αρχίσουμε με μια εύλογη απορία. Γιατί χρειάζεται η μετάφραση ενός κειμένου γραμμένου ήδη πάνω από 30 χρόνια; Ενός κειμένου γραμμένου στα Εβραϊκά εξ ορισμού γλώσσας μικρής εμβέλειας, που αν δεν μεταφραζόταν στα Αγγλικά από τον Σαχάκ θα παρέμενε παντελώς άγνωστο για την τεράστια πλειοψηφία των εκτός Ισραήλ ενδιαφερομένων;

Το Ισραήλ ίσως πολύ περισσότερο από άλλες χώρες που μοιράζονται μαζί του την δυνατότητα που προσφέρει μια δύσκολη – μη διεθνής – γλώσσα, χρησιμοποιεί ένα διπλό κώδικα επικοινωνίας: έναν εσωτερικό στα Εβραϊκά, όπου τα πράγματα λέγονται λίγο πολύ με το όνομά τους και έναν εξωτερικό σε άλλη διεθνή γλώσσα, όπου εδώ κυριαρχεί η διπλωματική διατύπωση που συχνά πόρρω απέχει από την αλήθεια.

Λοιπόν, στο μεταφραζόμενο κείμενο του Γινόν τα πράγματα λέγονται ξεκάθαρα, με το πραγματικό τους όνομα. Και είναι εδώ ίσως για πρώτη και τελευταία φορά που το ευρύτερο δυνατό όραμα κυριαρχίας αυτού του, μικρού μεγέθους αλλά μεγάλης ισχύος, λαού παρουσιάζεται σφαιρικά. Και τι βλέπουμε; Τίποτα το μικρό, το τοπικό, το περιορισμένο από την ανάγκη.

Κάθε άλλο· βλέπουμε αντίθετα να ξεδιπλώνεται καθαρά το όραμα ενός ισχυρού λαού, γεμάτου εμπιστοσύνη για το μέλλον του, ενός λαού που ενεργητικά το διαμορφώνει σε σφαιρική κλίμακα. Αλλά ποιο είναι αυτό; To παρουσιάζουμε αναλύοντας το σε 3 ή 4 κατευθύνσεις.

1) Κατ’ αρχάς στα αφορώντα το ίδιο το κράτος του Ισραήλ και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Πολύ ξεκάθαρα το κείμενο του Γινόν προτείνει την μαζική μετανάστευση – εμείς θα την λέγαμε εθνοκάθαρση αν χρησιμοποιούσαμε λιγότερο αβρή γλώσσα – των Αράβων ανατολικά του Ιορδάνη, στην Ιορδανία. Προσέξτε την συστηματική διατύπωση του Γινόν: αναφέρεται σχεδόν παντού σε Άραβες, σαν να μην έχει ακούσει τις λέξεις Παλαιστίνη και Παλαιστίνιοι. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι που ακούσατε πρόσφατα; Αν ναι, κερδίσατε. Ο βασικός ρεπουμπλικανός υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα και πρώτης γραμμής στέλεχος για πάνω από 20 χρόνια Νιούτ Γκίγκριτς, πρόσφατα αναφέρθηκε στους Παλαιστίνιους ως επινοημένο έθνος ενώ απλά είναι Άραβες χωρίς δική τους κρατική υπόσταση. Εύλογα ο εγχώριος αλλά και ο διεθνής Τύπος έσπευσαν να αναγνωρίσουν την, πασίγνωστη άλλωστε μετά την δημοσίευση του κειμένου των Μερσχάιμερ και Γουόλτ, επίδραση του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ. Παραποιήθηκε όμως, τουλάχιστον εν μέρει η αλήθεια, μιας και είναι σωστότερο αντί να χαρακτηρίζει κανείς τους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς ως φιλικά προσκείμενους ή ενδίδοντες στο εβραϊκό χρήμα, να τους ονομάσει ως την πέμπτη φάλαγγα του Ισραήλ στις ΗΠΑ.

Γυρνώντας στο θέμα μας αυτό που ενδιαφέρει είναι η καθαρότητα του κειμένου του Γινόν που μετά από 30 χρόνια γίνεται πιο διαυγής: κανένα παλαιστινιακό κράτος στην Παλαιστίνη, εκτοπισμός και εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Τα υπόλοιπα για τα δύο κράτη και την ειρηνική συνύπαρξη είναι για τις ημερίδες του ΕΛΙΑΜΕΠ…

2) Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το σχέδιο Γινόν για τον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής στον οποίο εντοπίζει και τις βασικές στρατηγικές προκλήσεις για το Ισραήλ, με την εξαίρεση της στο μεταξύ εκλείψασας ΕΣΣΔ.

Είναι ίσως το μόνο κείμενο που αποκαλύπτει το στρατηγικό εύρος σε χώρο και χρόνο των ισραηλινών σχεδίων. Ούτε λίγο ούτε πολύ εισηγείται τον κατακερματισμό ή καλύτερα διάλυση του συνόλου των κρατών της περιοχής, αραβικών και όχι μόνο (π.χ. Τουρκία, Ιράν), σε εθνική, φυλετική και θρησκευτική βάση.

Πάνω σ’ αυτό το χαώδες παζλ κρατιδίων, περιοχών και απροσδιόριστων οντοτήτων κυριαρχεί το όραμα του αναδυόμενου σιωνιστικού κράτους-υπερδύναμης που θα ηγεμονεύει «διαιρώντας και βασιλεύοντας»πάνω του. Πρόκειται για ένα όραμα εντυπωσιακό στην σύλληψή του και συνάμα εφιαλτικό.

Ίσως σήμερα να μας προκαλεί λιγότερη εντύπωση από όση του αξίζει. Εξοικειωμένοι πλέον με τον διαχωρισμό του Ιράκ σε σιίτες, σουνίτες και Κούρδους, δεν πρέπει να προσπεράσουμε την διόραση, ή πιο κοντά στην αλήθεια, προετοιμασία του πράγματος για πάνω από 20 χρόνια πριν την πραγματοποίησή του.

Ούτε πρέπει να μας διαφεύγει η ανάλογη τύχη του Σουδάν. Ήδη άλλωστε η Λιβύη, το νέο μέλος της συλλογής διαλυμένων κρατών υποψήφιων για πολυκερματισμό και εξαγωγή ανωμαλίας προς την Αίγυπτο, Αλγερία και ευρύτερη Βόρεια Αφρική, προστέθηκε στην γρήγορα πραγματοποιούμενη ατζέντα του Γινόν.

Σταματήστε λίγο τον χρόνο και γυρίστε 30-40 χρόνια πίσω. Θυμηθείτε τα σχέδια για παναραβική ένωση, που γνώριζαν λίγο πριν λαμπρή αλλά παροδική επιτυχία, την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία … Τώρα αναλογιστείτε την πληροφοριακή αξία του παρόντος κειμένου. Και βέβαια δείτε και την κρυμμένη όψη της σελήνης…

Γιατί αν το κείμενο του Γινόν οραματίζεται με αρκετή ενάργεια την διάλυση των κρατών της περιοχής στις εθνοφυλετικές και θρησκευτικές γραμμές που όντως υπήρχαν, συχνά όμως εν υπνώσει τότε ή και εν αποδρομή, αποκαλύπτεται εντυπωσιακά αλλά και ιδιοτελώς κοντόφθαλμο μπροστά στο σχετικά προφανές πόρισμα: ανασύνθεση της περιοχής πάνω ακριβώς στις πιο πάνω διαχωριστικές γραμμές.

Αν πρέπει να γίνει διαχωρισμός σουνιτών- σιιτών τι θα εμποδίσει π.χ. τους σουνίτες της Αιγύπτου, της Συρίας, της Αλγερίας, της Σαουδικής Αραβίας κ.λπ. να ανασυντεθούν σε ένα πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος; Αν πάλι η διάκριση είναι ανάμεσα σε Άραβες και Βέρβερους τι θα εμπόδιζε την ανάδυση της Μεγα-Αραβίας ή Μέγα-Βερβερίας;

Φυσικά η στρατηγική Γινόν, δεν έχει να κάνει με την επίλυση λογικών προβλημάτων, αλλά με τα οράματα κυριαρχίας του Ισραήλ, που βέβαια αφού αρχικά συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην πολυδιάσπαση της ευρύτερης περιοχής, θα συνεχίσει καταβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερες για να εμποδίσει την ανασύνθεσή της.

Και ας μην μας παρατηρηθεί ότι η ανασύνθεση αυτή θα απαιτούσε ανταλλαγές πληθυσμών, συχνά και εθνοκάθαρση μεγάλης κλίμακας, γιατί δεν νομίζουμε ότι αυτά στάθηκαν ποτέ προβλήματα για το Ισραήλ στην ευόδωση των δικών του στόχων.

Περιττεύει να πούμε τι θα σημάνουν ή καλύτερα τι ήδη σήμαναν για τους πληθυσμούς της περιοχής τα διαχωριστικά αυτά σχέδια. Ας θυμίσουμε το Ιράκ, τον Λίβανο ή ας στρέψουμε την ματιά μας στα συμβαίνοντα στην Λιβύη. Και ας μην θεωρήσουμε ότι τα διασπαστικά σχέδια του Ισραήλ αφορούσαν μόνο τα αραβομουσουλμανικά κράτη της περιοχής.

Το προτεκτοράτο ‘Κύπρος’ που θα εγκαθίδρυε το σχέδιο Ανάν, με ανώτατη εξουσία τους 3 δικαστές που θα διόριζε ο ΟΗΕ σίγουρα δεν θα ελέγχονταν από τους Κυπρίους (Έλληνες και Τούρκους), ούτε και από τις δύο μητέρες-πατρίδες.

Οι τρεις δικαστές θα απηχούσαν τις απόψεις κυρίως των ΗΠΑ που κυριαρχούν στον ΟΗΕ. Αλλά όπως γνωρίζει κάθε καλός παρατηρητής, οι απόψεις των ΗΠΑ τουλάχιστον για την περιοχή που αναφερόμαστε, είναι οι απόψεις του Ισραήλ, αν όχι στο 100% οπωσδήποτε στο 70-80%.

Δεν ήταν τυχαία επομένως η έστω και σιωπηρή υποστήριξη του Ισραήλ στο σχέδιο Ανάν, αφού άλλωστε το πρόγραμμά του, το πρόγραμμα Γινόν, πραγματοποιούσαν Άγγλοι και Αμερικανοί. Ανάλογη διακριτική στάση τήρησε και με τα γεγονότα της Λιβύης και αναλόγως πράττει σήμερα και με την Συρία.

Γιατί να εκτίθεσαι όταν διάφοροι «χρήσιμοι ηλίθιοι»κάνουν την δουλειά σου; Αν η ανάγνωση της «Αραβικής Άνοιξης», ως απλό παράγωγο της στρατηγικής Γινόν, είναι σίγουρα μεγάλη υπερβολή, όμως η προσπάθεια παροχέτευσής της προς τα εκεί, με κατάλληλη υποδαύλιση, εξοπλισμό κ.λπ.

διάφορων επιμέρους ομάδων, είναι προφανής. Κατά δε τον βαθμό που οι προσπάθειες λιγότερο ή περισσότερο ευρύτερης ανασύνθεσης είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς και συχνά υπονομευμένες, η στρατηγική Γινόν τείνει να γίνει κυρίαρχη, ακολουθούμενη από προφανείς καταστροφές για τους λαούς της περιοχής.

3) Το σχέδιο Γινόν για την αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ δεν ήταν λιγότερο εντυπωσιακό, αλλά η στο μεταξύ επισυμβάσα κατάρρευσή της περιορίζει τους λόγους να επιμείνουμε εδώ. Άλλωστε αν και ο Γινόν αναφέρει την ΕΣΣΔ ως την «πρωταρχική μας διεθνή πρόκληση», δύσκολα διαφεύγει από τον προσεκτικό αναγνώστη του μικρού αυτού κειμένου ότι το βάρος του κειμένου πέφτει πάνω στην «δευτερεύουσα πρόκληση», τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.

Αξίζει μόνο ως προς την ΕΣΣΔ να αναφερθούμε στις μεγάλες φιλοδοξίες αυτού του μικρού σε πληθυσμού λαού, όταν ο Γινόν θεωρεί ότι «η δύναμη των πυρηνικών όσο και των συμβατικών όπλων, η ποσότητά τους, η ακρίβεια και η αξιοπιστία τους θα φέρουν τα πάνω κάτω στον κόσμο μας μέσα σε λίγα μόλις χρόνια και πρέπει να προσανατολιστούμε εδώ στο Ισραήλ ώστε να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε». Για μια στιγμή μόνο αναλογισθείτε την χώρα μας να επιχειρεί κάτι ανάλογο, ή ακόμα και να το διανοείται…

4) Τέλος, η στρατηγική Γινόν εισέρχεται σε ομιχλώδη μέρη, και τα διατρέχει εξίσου ασαφώς. Παρ’ όλη την ασάφεια αξίζει να ακολουθήσουμε έστω και με κάποια προσπάθεια τον Γινόν στον μελλοντολογικό πλουν του, διότι αφενός αναφέρεται σε θέματα μέγιστης σημασίας και αφετέρου σκιαγραφεί το πώς αντιλαμβάνεται μια κεντρική τάση του Ισραήλ την μελλοντική εξέλιξη του πολιτισμού μας.

Γράφει λοιπόν: «Η κεντρική διαδικασία είναι η διακοπή της ορθολογικής, ουμανιστικής προοπτικής ως ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο θεμελιώνεται η ύπαρξη και τα επιτεύγματα του Δυτικού Πολιτισμού από την Αναγέννηση κι εφεξής» και λίγο παρακάτω: «οι οικονομικοί και ενεργειακοί πόροι δεν ανταποκρίνονται αναλογικά στις ανάγκες του ανθρωπίνου είδους».

Αν και αμέσως μετά ο Γινόν εμπλέκει την ηθική, την απαξίωση των ιδεωδών του Σοσιαλισμού και της Δημοκρατίας και κριτικάρει τον δυτικό καταναλωτισμό, προκαλώντας σύγχυση για το πού ακριβώς επικεντρώνεται το κείμενό του για την εξωτερική πολιτική, οι δυο παραπάνω προτάσεις που παραθέσαμε ξεκαθαρίζουν το θέμα:

Προοπτικά ο κεντρικός άξονας πολιτικής του Ισραήλ θα παίρνει υπ’ όψιν την στενότητα των παγκόσμιων πόρων που διεκδικούνται από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους με αποτέλεσμα η προοπτική για την πρόοδο και ευημερία του κόσμου μας, συστατικό του μετα-αναγεννησιακού κόσμου, της δημοκρατίας μετά την Γαλλική Επανάσταση, και του σοσιαλισμού στον 20ό Αιώνα μ.Χ., να φαντάζουν λόγια κενά περιεχομένου.

Με λίγη προσπάθεια μπορούμε να διαβάσουμε κάτω από τις γραμμές αυτό που δεν τολμά να διατυπώσει ακόμα και σε ένα κείμενο γραμμένο στα Εβραϊκά: λίγοι θα έχουν στην κατοχή τους τους σπάνιους πόρους της γης και απ’ αυτό απορρέει η άρνηση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, ως λογικά ασύμβατους στόχους με μια ολοένα και επεκτεινόμενη στενότητα.

Και επειδή το Ισραήλ και ακόμα περισσότερο η εβραϊκή διασπορά, κατέχουν ένα δυσανάλογο μερίδιο των πόρων, τοπικών (το Ισραήλ) και παγκόσμιων (η διασπορά ιδίως με την χρηματική μορφή τους), εύλογα προκύπτει και η θέση που επιφυλάσσει ο Γινόν για το Ισραήλ: μακάριου κατέχοντος που δρα συντηρητικά ή και αντιδραστικά σε κάθε πρόταση αναδιανομής.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ένα φαινομενικό παράδοξο. Το κατά Γινόν Ισραήλ είναι παράλληλα δύναμη συντηρητική από την άποψη της κατανομής των πόρων του πλανήτη και αναθεωρητική από την άποψη των καθεστώτων της περιοχής (που όπως είδαμε επιθυμεί να διαλύσει, χωρίς να ανασυνθέσει).

Βέβαια, η αναθεωρητική και η συντηρητική στάση συνδυάζονται πολύ καλά αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι μόνο μέσω διάλυσης χωρίς ανασύνθεση είναι δυνατό να εμποδιστούν τα κράτη και οι πληθυσμοί της περιοχής να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μερίδιο από τους σπάνιους πόρους.

Θα κλείσουμε την σύντομη παρουσίαση με μερικές σκέψεις γύρω από την πρόσφατη εξαιρετικά στενή προσέγγιση της χώρας μας με το Ισραήλ, υπό το πρίσμα της διασάφησης που το κείμενο του Γινόν προκαλεί. Στην χώρα επικρατεί μια πολύ ελλιπής γνώση του τι επιδιώκει το Ισραήλ. Ακόμα και οι αποφασισμένοι αντίπαλοί του, επικεντρώνουν την αντίθεσή τους στα συμβαίνοντα στην Παλαιστίνη, έχοντας ελάχιστη αίσθηση του ευρύτερου ρόλου του που το παρόν κείμενο ξεκαθαρίζει. Κόμματα και πολίτες επομένως που προτείνουν στρατηγική σχέση με το Ισραήλ θα πρέπει να υπολογίσουν καλύτερα τις παραμέτρους της πρότασής τους.

Π.χ. θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς έχοντας στρατηγική σχέση με το Ισραήλ θα αποφύγουμε να εμπλακούμε στα αναθεωρητικά σχέδια του, που ως μόνιμη συνιστώσα τους έχουν τον διαρκή πόλεμο, την κατασκοπία, και τις αδιάκοπες συγκεκαλυμμένες δράσεις στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής.

Αν πάλι αποδεχθούν ως τίμημα της στρατηγικής σχέσης με το Ισραήλ την δυνητική εμπλοκή σ’ αυτόν τον «κόσμο του Άρη», θα πρέπει να μας δείξουν ποια ανταλλάγματα αξίζουν αυτή την θυσία. Τι θα μας προσφέρει η εναντίωσή μας σε 300+ εκ. ανθρώπους;

Στην δική μας συλλογιστική η πιθανή διέλευση ενός αγωγού του Ισραήλ προς την Δυτική Ευρώπη με πολύ μικρότερες δυνατότητες παροχής άλλωστε από τα κράτη της Βόρειας Αφρικής και την Ρωσία, δεν αποτελεί σπουδαίο λόγο. Δεν αρνούμαστε την δυνατότητα συνεργασίας για την επίτευξη αυτού του στόχου. Απλά η συνεργασία στον ενεργειακό τομέα δεν πρέπει να μας εμπλέξει επ’ ουδενί στα επικίνδυνα ευρύτερα σχέδια του Ισραήλ.

Το άλλο αντάλλαγμα, η εις βάρος της Τουρκίας συνεργασία είναι ακόμα περισσότερο αμφιλεγόμενο, εφόσον δεν έχουμε δει τίποτα ουσιώδες μέχρι στιγμής, ενώ παράλληλα υπόκειται στο ενδεχόμενο μεταβολής των σχέσεων των δύο χωρών καθώς και στις ενέργειες των ΗΠΑ για επίλυση των μεταξύ τους διαφορών. Κάτι τέτοιο θα μας αφήσει χωρίς κάλυψη έναντι της Τουρκίας, αλλά και εκτεθειμένους έναντι του συνόλου των χωρών και κατοίκων της περιοχής. Τέλος όσο και αν η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν είναι ο κλασικός χώρος ηθικής στάσης και δράσης, δεν πρέπει να είμαστε και εντελώς αδιάφοροι απέναντί τους.

Αν όχι άμεσα, πάντως μεσο-μακροπρόθεσμα, πολιτικές που αναλαμβάνονται χωρίς στοιχειώδες ενδιαφέρον για την ηθική τους διάσταση, κινδυνεύουν με απονομιμοποίηση και κατάρρευση. Πιστεύουμε δε ότι, η στρατηγική Γινόν που σε μεγάλο βαθμό ακολουθεί το Ισραήλ, με την στόχευσή της στην διαρκή πολυδιάσπαση των κρατών της περιοχής μέσω υπονόμευσης ή/και ανοικτού πολέμου και με την προσπάθεια για την ιδιοποίηση όσο το δυνατό περισσότερων σπάνιων πόρων, χωρίς την συμμετοχή των λοιπών κατοίκων της ευρύτερης περιοχής δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί ηθική ακόμα και από τους στενότερους φίλους του… Είναι επομένως καιρός και υπό το φως του κειμένου Γινόν να ανοίξει στην χώρα μας η συζήτηση για το είδος, την έκταση και την ένταση της σχέσης μας με το Ισραήλ.

Η παρούσα έκθεση αντιπροσωπεύει, κατά τη γνώμη μου, το επακριβές και λεπτομερές σχέδιο του παρόντος σιωνιστικού καθεστώτος (των Σαρόν και Εϊτάν) για την Μέση Ανατολή που βασίζεται στην διαίρεση ολόκληρης της περιοχής σε μικρά κράτη και την διάλυση όλων των υπαρχόντων αραβικών κρατών. Θα σχολιάσω τη στρατιωτική πτυχή αυτού του σχεδίου σε ένα επιλογικό σημείωμα. Εδώ θέλω να επιστήσω την προσοχή των αναγνωστών σε διάφορα σημαντικά σημεία:

Η ιδέα ότι όλα τα Αραβικά κράτη θα πρέπει να διαλυθούν, από το Ισραήλ, σε μικρότερες μονάδες επανέρχεται ξανά και ξανά στην ισραηλινή στρατηγική σκέψη. Λόγου χάρη, ο Ζε’εφ Σιφ, ο πολεμικός ανταποκριτής της Χα’αρέτζ (και πιθανώς ο μεγαλύτερος γνώστης του θέματος στο Ισραήλ) περιγράφει το «καλύτερο» που θα μπορούσε να συμβεί στο Ιράκ για τα ισραηλινά συμφέροντα: «Η διάσπαση του Ιράκ σε ένα σιιτικό κράτος, ένα σουνιτικό κράτος και η απόσχιση του κουρδικού τμήματος» (Χα’αρέτζ 2/6/1982). Στην πραγματικότητα, αυτή η πτυχή του σχεδίου είναι πολύ παλιά.

Ο ισχυρός δεσμός με τη νεο-συντηρητική σκέψη στις ΗΠΑ είναι πολύ εμφανής, ιδιαίτερα στις σημειώσεις του συγγραφέα. Όμως, μολονότι γίνεται σεβαστή η ιδέα της «άμυνας της Δύσης» έναντι της σοβιετικής ισχύος, ο πραγματικός σκοπός του συγγραφέα και του παρόντος Ισραηλινού καθεστώτος είναι ξεκάθαρος: Η ανάδειξη ενός ιμπεριαλιστικού Ισραήλ σε παγκόσμια δύναμη. Με άλλα λόγια, ο στόχος του Σαρόν είναι να παραπλανήσει τους Αμερικανούς αφού θα έχει παραπλανήσει όλους τους άλλους.

Είναι προφανές ότι πολλά από τα σχετικά δεδομένα, τόσο στα κείμενα όσο και στις σημειώσεις έχουν είτε παραποιηθεί, είτε παραληφθεί, όπως η οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ στο Ισραήλ. Πολλά από αυτά είναι καθαρή φαντασία. Όμως, το σχέδιο δεν πρέπει να θεωρηθεί ως χωρίς καμιά απήχηση ή ως μη εφαρμόσιμο για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα.

Το σχέδιο ακολουθεί πιστά τις γεωπολιτικές ιδέες της Γερμανίας της Περιόδου 1.890 μ.Χ.-1.933 μ.Χ., που ακολουθήθηκαν κατά γράμμα από τον Χίτλερ και τους Ναζί και που προκαθόρισαν τους στόχους τους στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτοί οι στόχοι ιδιαίτερα η διαίρεση των υπαρχόντων κρατών, υλοποιήθηκαν το 1.939 μ.Χ.-1.941 μ.Χ. και μόνο μια συμμαχία σε παγκόσμιο επίπεδο απέτρεψε την παγίωσή τους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι σημειώσεις του συγγραφέα ακολουθούν το κείμενο. Για να αποφύγω την σύγχυση δεν προσέθεσα δικές μου σημειώσεις, αλλά έβαλα την ουσία τους σε αυτό το σημείωμα και στο επιλογικό σημείωμα του τέλους. Έχω, εντούτοις, υπογραμμίσει σημεία του κειμένου.

Μια στρατηγική για το Ισραήλ στη δεκαετία του ογδόντα. Αυτή η έκθεση δημοσιεύτηκε αρχικά στα Εβραϊκά στο Κιβουνίμ (Κατευθύνσεις), ένα περιοδικό για τον ιουδαϊσμό και τον σιωνισμό· τεύχ. 14, Χειμώνας, 5742, Φεβρουάριος 1.982 μ.Χ., Εκδότης: Γιόραμ Μπεκ. Συντακτική Επιτροπή: Έλι Έγιαλ, Γιόραμ Μπεκ, Αμνόν Χανταρί, Γιοχάναν Μανόρ, Ελιέζερ Σβάιντ. Έκδοση του Τμήματος Δημοσιευμάτων / Παγκόσμιος Σιωνιστικός Οργανισμός, Ιερουσαλήμ.

Στην αυγή της δεκαετίας του ογδόντα το κράτος του Ισραήλ έχει ανάγκη από νέες προοπτικές σχετικά με τη θέση του, τους σκοπούς του και τους εθνικούς στόχους του, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αυτή η ανάγκη έχει γίνει ακόμα πιο ζωτική εξαιτίας ενός πλήθους κομβικών διεργασιών που η χώρα και η περιοχή υφίστανται. Ζούμε σήμερα στα πρώιμα στάδια μιας νέας περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας που δεν ομοιάζει καθόλου με τις προκατόχους της και που τα χαρακτηριστικά της είναι εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Γι’ αυτό και χρειάζεται να κατανοήσουμε αυτές τις κεντρικές διεργασίες οι οποίες τυποποιούν από τη μια μεριά αυτή την ιστορική περίοδο και από την άλλη χρειαζόμαστε μια παγκόσμια προοπτική και μια επιχειρησιακή στρατηγική σε συμφωνία με τις νέες καταστάσεις. Η ύπαρξη, η ευημερία και η συνοχή του εβραϊκού κράτους θα εξαρτηθούν από την ικανότητά του να υιοθετήσει ένα νέο πλαίσιο για τις εγχώριες και διεθνείς του υποθέσεις.

Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από διάφορα γνωρίσματα που ήδη μπορούμε να διαγνώσουμε και που συμβολίζουν μια γνήσια επανάσταση στον παρόντα τρόπο ζωής μας. Η κεντρική διαδικασία είναι η διακοπή της ορθολογικής, ουμανιστικής προοπτικής ως ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο θεμελιώνεται η ύπαρξη και τα επιτεύγματα του Δυτικού Πολιτισμού από την Αναγέννηση κι εφεξής. Ο

ι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές θεωρήσεις που αναδύθηκαν από αυτό το θεμέλιο έχουν τη βάση τους σε πολλές «αλήθειες» που στον καιρό μας εξαφανίζονται – παραδείγματος χάρη η θεώρηση ότι ο άνθρωπος ως άτομο είναι το κέντρο του σύμπαντος και ότι τα πάντα υπάρχουν για να ικανοποιούν τις βασικές υλικές του ανάγκες.

Αυτή η θέση τίθεται υπό αμφισβήτηση πλέον, όπου έχει γίνει πασίδηλο ότι το πλήθος των πόρων στον πλανήτη δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ανθρώπου, τις οικονομικές του ανάγκες ή τoυς δημογραφικούς περιορισμούς.

Σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι και οι οικονομικοί και ενεργειακοί πόροι δεν ανταποκρίνονται αναλογικά στις ανάγκες του ανθρωπίνου είδους είναι μη ρεαλιστικό να περιμένουμε την βασική απαίτηση της Δυτικής Κοινωνίας, π.χ. η επιθυμία και προσδοκία για αλόγιστη κατανάλωση.

Η άποψη ότι η ηθική δεν παίζει κανένα ρόλο στην κατεύθυνση που ακολουθεί ο άνθρωπος, αλλά οι υλικές ου ανάγκες – αυτή η άποψη καθίσταται κυρίαρχη σήμερα, καθώς βλέπουμε έναν κόσμο όπου όλες σχεδόν οι αξίες εξαφανίζονται. Χάνουμε την ικανότητα να εκτιμήσουμε τα πιο απλά πράγματα, ειδικά όταν αφορούν την απλή ερώτηση τι είναι Καλό και Κακό.

Το όραμα των απεριόριστων φιλοδοξιών και ικανοτήτων του ανθρώπου συρρικνώνεται μπροστά στα θλιβερά γεγονότα της ζωής, όταν γινόμαστε μάρτυρες της διάλυσης της παγκόσμιας τάξης γύρω μας. Η άποψη που υπόσχεται ελευθερία και ελευθεροφροσύνη στο ανθρώπινο γένος φαίνεται παράλογη υπό το φως του θλιβερού γεγονότος ότι τα τρία τέταρτα της ανθρώπινης φυλής ζουν υπό ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Οι απόψεις που αφορούν την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη κατάντησαν από τον σοσιαλισμό και ιδιαίτερα από τον κομμουνισμό περίγελως. Δεν υπάρχει αντεπιχειρηματολογία όσον αφορά την αλήθεια αυτών των δύο ιδεών, ωστόσο είναι σαφές ότι δεν υλοποιήθηκαν ορθά και ως εκ τούτου η πλειοψηφία της ανθρωπότητας έχασε την ελευθερία της και την ευκαιρία για ισότητα και δικαιοσύνη.

Σε αυτόν τον πυρηνικό κόσμο που (ακόμα) ζούμε με σχετική ειρήνη για τριάντα χρόνια, η ιδέα της ειρήνης και της συνύπαρξης μεταξύ των εθνών δεν έχει νόημα όταν μια υπερδύναμη όπως η ΕΣΣΔ διατηρεί ένα στρατιωτικό και πολιτικό δόγμα όπως αυτό που διατηρεί: ότι όχι μόνο ένας πυρηνικός πόλεμος είναι πιθανός και αναγκαίος για να επιτευχθούν οι σκοποί του μαρξισμού, αλλά ότι είναι δυνατόν να επιβιώσει ύστερα, για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι κανένας δεν μπορεί να είναι νικητής.

Οι ουσιαστικές αντιλήψεις της ανθρώπινης κοινωνίας, ιδιαίτερα εκείνες της Δύσης, υφίστανται μεταβολές λόγω πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών μετασχηματισμών. Έτσι, η πυρηνική και συμβατική ισχύς της ΕΣΣΔ έχει μετατρέψει την περίοδο που μόλις έληξε στην τελευταία αναβολή προ της μεγάλης περιπέτειας που θα κατεδαφίσει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας με έναν πολυεπίπεδο παγκόσμιο πόλεμο, σε σύγκριση με τον οποίο οι προηγούμενοι πόλεμοι δε θα είναι παρά παιδικά παιχνίδια.

Η δύναμη των πυρηνικών όσο και των συμβατικών όπλων, η ποσότητά τους, η ακρίβεια και η αξιοπιστία τους θα φέρουν τα πάνω κάτω στον κόσμο μας μέσα σε λίγα μόλις χρόνια και πρέπει να προσανατολιστούμε εδώ στο Ισραήλ ώστε να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Αυτή είναι, λοιπόν, η κύρια απειλή για την ύπαρξή μας και για την ύπαρξη του Δυτικού Κόσμου.

Ο πόλεμος για τους φυσικούς πόρους του πλανήτη, το αραβικό μονοπώλιο στο πετρέλαιο και η ανάγκη της Δύσης να εισάγει τις περισσότερες πρώτες ύλες της από τον Τρίτο Κόσμο, μετασχηματίζουν τον κόσμο που γνωρίζουμε, δεδομένου ότι ένας από τους κεντρικούς στόχους της ΕΣΣΔ είναι να νικήσει την Δύση αποκτώντας τον έλεγχο των τεράστιων πόρων του Περσικού Κόλπου και του νοτίου μέρους της Αφρικής, όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος του ορυκτού πλούτου του πλανήτη. Μπορούμε να φανταστούμε τις διαστάσεις της παγκόσμιας σύγκρουσης που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.

Το δόγμα Γκόρσκοφ υποδεικνύει σοβιετικό έλεγχο των ωκεανών και των πλούσιων σε ορυκτά περιοχών του Τρίτου Κόσμου. Αυτό, σε συνάρτηση με το παρόν σοβιετικό πυρηνικό δόγμα που βεβαιώνει ότι είναι δυνατή η διαχείριση, νίκη και επιβίωση ενός πυρηνικού πόλεμου, κατά τη διάρκεια του οποίου η στρατιωτική ισχύς της Δύσης θα καταστραφεί και οι κάτοικοί της θα γίνουν σκλάβοι στην υπηρεσία του μαρξισμού-λενινισμού, είναι ο κύριος κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη και για την ίδια μας την ύπαρξη.

Από το 1.967 μ.Χ. και ύστερα, οι Σοβιετικοί έχουν παραλλάξει τη ρήση του Κλαούζεβιτς ως «Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με πυρηνικά μέσα» και το έχουν αναγάγει στο ρητό που καθορίζει όλες τους τις πολιτικές.

Ήδη σήμερα εκπληρώνουν τους στόχους τους στην περιοχή μας και σε ολόκληρο τον κόσμο και η ανάγκη να τους αντιμετωπίσουμε, αναδεικνύεται ως το κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική ασφαλείας της χώρας μας και φυσικά του υπόλοιπου ελεύθερου κόσμου. Αυτή είναι η πρωταρχική διεθνής μας πρόκληση.

Ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος, ως εκ τούτου, δεν αποτελεί το κυρίαρχο στρατηγικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε τη δεκαετία του ογδόντα, παρά το γεγονός ότι πράγματι αποτελεί την κύρια απειλή για το Ισραήλ, λόγω της αυξανόμενης στρατιωτικής του δύναμης.

Αυτός ο κόσμος, με τις εθνοτικές του μειονότητες, τις φατρίες του και τις εσωτερικές του κρίσεις, που είναι απίστευτα αυτοκαταστροφικός, όπως βλέπουμε στον Λίβανο, στο μη Αραβικό Ιράν και πλέον και στην Συρία, είναι ανίκανος να διαχειριστεί επιτυχώς τα θεμελιώδη προβλήματά του και, ως εκ τούτου, δεν συνιστά πραγματική απειλή για το κράτος του Ισραήλ μακροπρόθεσμα, αλλά μόνο βραχυπρόθεσμα, όπου η άμεση στρατιωτική του ισχύς έχει σημαντική επίπτωση. Μακροπρόθεσμα, αυτός ο κόσμος θα καταστεί ανίκανος να υπάρξει μέσα στο παρόν πλαίσιο, στις περιοχές γύρω μας, χωρίς να χρειαστεί να υποστεί αυθεντικές επαναστατικές αλλαγές.

Ο Αραβο-μουσουλμανικός κόσμος είναι σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, κατασκευασμένος από ξένους (Γαλλία και Βρετανία στη δεκαετία του 1.920 μ.Χ.) χωρίς οι επιθυμίες και οι προσδοκίες των κατοίκων του να έχει ληφθεί υπόψη.

Διαιρέθηκε αυθαίρετα σε 19 κράτη, όλα κατασκευασμένα από συνδυασμούς μειονοτήτων και εθνοτικές ομάδες εχθρικές η μια με την άλλη, έτσι ώστε όλα τα αραβο-μουσουλμανικά κράτη αντιμετωπίζουν την κατάρρευση εκ των έσω και σε κάποια ήδη έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. Οι περισσότεροι Άραβες, 118 από τα 170 εκατ. ζουν στην Αφρική, κυρίως στην Αίγυπτο (45 εκατ σήμερα).

Εκτός από την Αίγυπτο, όλα τα κράτη του Μαγκρέμπ αποτελούνται από ένα μείγμα Αράβων και μη Αράβων Βερβερίνων. Στην Αλγερία ήδη μαίνεται εμφύλιος πόλεμος στα βουνά του Καμπίλ μεταξύ των δύο εθνοτήτων της χώρας. Το Μαρόκο και η Αλγερία βρίσκονται σε πόλεμο για την ισπανική Σαχάρα, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν και η κάθε μια εσωτερικές διαμάχες. Το στρατευμένο Ισλάμ θέτει σε κίνδυνο την Τυνησία και ο Καντάφι οργανώνει πολέμους που είναι καταστροφικοί από τη σκοπιά των Αράβων, από μια χώρα αραιοκατοικημένη και που δεν μπορεί να γίνει δυνατό έθνος.

Γι’ αυτό έχει στο παρελθόν αποπειραθεί ενοποιήσεις με κράτη πιο αυθεντικά, όπως η Αίγυπτος και η Συρία. Το Σουδάν, το πιο διαλυμένο κράτος στον Αραβο-μουσουλμανικό κόσμο σήμερα, στηρίζεται σε τέσσερεις εθνικές ομάδες εχθρικές μεταξύ τους, μια αραβο-μουσουλμανική σουνιτική μειοψηφία που κυβερνά μια πλειοψηφία μη-Αράβων Αφρικανών, παγανιστών και χριστιανών.

Στην Αίγυπτο, υπάρχει μια μουσουλμανική σουνιτική πλειοψηφία που έρχεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη χριστιανική μειονότητα, κυρίαρχη στην Άνω Αίγυπτο: περίπου 7 εκατομμύρια, αριθμός που έκανε μέχρι και τον Σαντάτ, στο λόγο του της 8^ης Μαΐου να εκφράσει τον φόβο ότι θα θελήσουν ένα δικό τους κράτος, κάτι σαν ένα «δεύτερο» χριστιανικό Λίβανο στην Αίγυπτο.

Όλα τα Αραβικά κράτη ανατολικά του Ισραήλ είναι διαλυμένα, κατεστραμμένα και μπλεγμένα σε εμφύλιες διαμάχες ακόμη περισσότερο από εκείνα του Μαγκρέμπ. Η Συρία δε διαφέρει στην πραγματικότητα από τον Λίβανο, εκτός από το ισχυρό στρατιωτικό καθεστώς που την κυβερνά.

 Αλλά ο πραγματικός εμφύλιος που λαμβάνει χώρα στις μέρες μας ανάμεσα στη σουνιτική πλειοψηφία και την κυρίαρχη σιιτική Αλάουι μειοψηφία (ένα 12% του πληθυσμού) καταμαρτυρεί τη σοβαρότητα των εγχώριων προβλημάτων.

Το Ιράκ, επίσης, δεν είναι διαφορετικό κατ’ ουσίαν από τους γείτονές του, αν και η πλειοψηφία είναι σιίτες και η κυρίαρχη μειοψηφία σουνίτες. 65% του πληθυσμού δεν έχει λόγο στην πολιτική, ενώ μια ελίτ της τάξης του 20% κατέχει τη δύναμη.

Επιπλέον, υπάρχει μια ισχυρή κουρδική μειονότητα στον Βορρά και εάν το κυρίαρχο καθεστώς δεν διέθετε την δύναμη, το στρατό και τα εισοδήματα από το πετρέλαιο, το μελλοντικό κράτος του Ιράκ δεν θα διέφερε από εκείνο του Λιβάνου στο παρελθόν ή της Συρίας σήμερα.

Οι σπόροι της εμφύλιας διαμάχης και πολέμου είναι εμφανείς ήδη σήμερα, ιδιαίτερα ύστερα από την άνοδο του Χομεϊνί στην εξουσία στο Ιράν, ένας ηγέτης που οι σιίτες του Ιράκ βλέπουν ως το φυσικό τους ηγέτη.

Όλα τα πριγκιπάτα του Κόλπου και η Σαουδική Αραβία είναι περίτεχνες κατασκευές από άμμο και που μέσα δεν έχουν παρά πετρέλαιο. Στο Κουβέιτ, οι Κουβεϊτιανοί δεν αποτελούν παρά το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Στο Μπαχρέιν, οι σιίτες είναι η πλειοψηφία αλλά έχουν αποκλειστεί από την εξουσία.

Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, οι σιίτες είναι και πάλι η πλειοψηφία, αλλά την εξουσία έχουν οι σουνίτες. Το ίδιο ισχύει και για το Ομάν και την Βόρεια Υεμένη. Ακόμη και στη μαρξιστική Νότια Υεμένη υπάρχει σημαντική σιιτική μειονότητα. Στην Σαουδική Αραβία ο μισός πληθυσμός είναι ξένοι, Αιγύπτιοι και Υεμενίτες, αλλά μια Σαουδική μειοψηφία έχει την εξουσία.

Η Ιορδανία είναι στην πραγματικότητα Παλαιστινιακή, κυβερνώμενη από μια δια-ιορδανική μειοψηφία Βεδουίνων, αλλά ο όγκος του στρατού και σίγουρα η γραφειοκρατία είναι πλέον Παλαιστινιακοί. Γεγονός είναι ότι το Αμάν είναι τόσο Παλαιστινιακό όσο και η Ναμπλούς. Όλες αυτές οι χώρες έχουν ισχυρούς στρατούς, συγκριτικά μιλώντας. Αλλά υπάρχει πρόβλημα και εκεί, επίσης.

Ο Συριακός στρατός είναι στην πλειοψηφία του σουνιτικός με ένα σώμα Αλάουι αξιωματικών, ο Ιρακινός στρατός σιιτικός με σουνίτες διοικητές. Αυτό έχει τεράστια σημασία μακροπρόθεσμα, και είναι ο λόγος που δεν θα καταφέρει να διατηρήσει την πίστη του στρατού για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκτός και αν καταφύγει στον μοναδικό κοινό παρονομαστή: την εχθρότητα απέναντι στο Ισραήλ και σήμερα ακόμα και αυτό είναι ανεπαρκές.

Μαζί με τους Άραβες, διηρημένοι όπως είναι, τα άλλα μουσουλμανικά κράτη μοιράζονται ένα παρόμοιο δυσοίωνο μέλλον. Ο μισός πληθυσμός του Ιράν αποτελείται από μια Περσικά ομιλούσα εθνότητα και το άλλο μισό από μια τουρκική.

Ο πληθυσμός της Τουρκίας αποτελείται από μια τουρκική σουνιτική μουσουλμανική πλειοψηφία της τάξης του 50% και δύο μεγάλες μειοψηφίες 12 εκατομμύρια σιίτες Αλάουι και 6 εκατομμύρια σουνίτες Κούρδους. Στο Αφγανιστάν υπάρχουν 5 εκατομμύρια Σιίτες που αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού. Στο σουνιτικό Πακιστάν υπάρχουν 15 εκατομμύρια σιίτες που υπονομεύουν την ύπαρξη αυτού του κράτους.

Αυτή η εικόνα των εθνοτικών μειονοτήτων που εκτείνεται από το Μαρόκο ως την Ινδία και από την Σομαλία ως την Τουρκία παραπέμπει στην έλλειψη σταθερότητας και σε μια ταχεία αποσάρθρωση ολόκληρης της περιοχής. Όταν αυτή η εικόνα προστεθεί στην εικόνα της οικονομίας, βλέπουμε πως ολόκληρη η περιοχή είναι στημένη σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, ανίκανος να αντέξει τα σημαντικά του προβλήματα.

Σε αυτόν τον γιγαντιαίο και κατακερματισμένο κόσμο υπάρχουν μερικές εύπορες ομάδες και μια τεράστια μάζα φτωχών. Οι περισσότεροι Άραβες έχουν μέσο ετήσιο εισόδημα 300 δολάρια. Αυτή είναι η κατάσταση στην Αίγυπτο, στις περισσότερες χώρες του Μαγκρέμπ εκτός της Λιβύης και του Ιράκ.

Ο Λίβανος είναι διαλυμένος και η οικονομία του καταρρέει. Είναι ένα κράτος που δεν υπάρχει κεντρική εξουσία, αλλά πέντε de facto κυρίαρχες δυνάμεις (χριστιανοί στον Βορρά, υποστηριζόμενοι από τους Σύριους και υπό την ηγεσία της φυλής των Φρανγκιέχ, στα ανατολικά μια περιοχή άμεσης συριακής κατάκτησης, στο κέντρο ένας χριστιανικός θύλακας ελεγχόμενος από φαλαγγίτες, στον Νότο και μέχρι τον ποταμό Λιτανί μια κυρίως παλαιστινιακή περιοχή που την ελέγχει η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το κράτος του ταγματάρχη Χαντάντ, αποτελούμενο από χριστιανούς και μισό εκατομμύριο σιίτες).

Η Συρία είναι σε ακόμη δυσμενέστερη θέση και ακόμα και η βοήθεια που θα εξασφαλίσει στο μέλλον μετά την ενοποίηση με την Λιβύη δεν θα είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει το βασικό πρόβλημά της, τη διατήρηση και συντήρηση ενός μεγάλου στρατού.

Η Αίγυπτος είναι στη χειρότερη θέση: Εκατομμύρια αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας, το μισό εργατικό δυναμικό είναι άνεργο και η στέγαση είναι ελλιπής στην πιο πυκνοκατοικημένη γωνιά του πλανήτη. Εκτός από το στρατό, δεν υπάρχει ούτε μια υπηρεσία που να δουλεύει επαρκώς και το κράτος βρίσκεται υπό καθεστώς μόνιμης πτώχευσης και εξαρτάται εξολοκλήρου από την αμερικανική βοήθεια που παρέχεται μετά την ειρήνευση.

Στα κράτη του Κόλπου, τη Σαουδική Αραβία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο υπάρχει η μεγαλύτερη συσσώρευση χρήματος και πετρελαίου στον πλανήτη, αλλά εκείνοι που την απολαμβάνουν είναι μικροσκοπικές ελίτ που υπολείπονται ευρείας αποδοχής και αυτοπεποίθησης, κάτι που κανένας στρατός δεν μπορεί να εξασφαλίσει.

Ο σαουδαραβικός στρατός με όλο τον εξοπλισμό του δεν μπορεί να υπερασπιστεί το καθεστώς από πραγματικές απειλές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και ό,τι συνέβη στη Μέκκα το 1.980 μ.Χ. είναι απλώς ένα παράδειγμα.

Μια θλιβερή και θυελλώδης κατάσταση περικυκλώνει το Ισραήλ και δημιουργεί προκλήσεις γι’ αυτό, προβλήματα, κινδύνους αλλά επίσης μεγάλες ευκαιρίες για πρώτη φορά από το 1.967 μ.Χ. Είναι πιθανόν ότι οι ευκαιρίες που χάθηκαν τότε θα μπορέσουν να επιτευχθούν μέσα στη δεκαετία του ογδόντα μέχρι ενός σημείου και σε διαστάσεις που ούτε να τις φανταστούμε δεν μπορούμε σήμερα.

Η πολιτική «ειρήνης» και η επιστροφή εδαφών, μέσω μιας εξάρτησης από τις ΗΠΑ, αποκλείει την υλοποίηση της νέας επιλογής που μας έχει ανοίξει. Από το 1967, όλες οι κυβερνήσεις του Ισραήλ διαμόρφωσαν εθνικούς στόχους προσηλωμένους σε στενές πολιτικές ανάγκες από τη μία και από την άλλη σε καταστροφικές απόψεις στο εσωτερικό οι οποίες εκμηδένισαν τις δυνατότητές μας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Η αποτυχία να κάνουμε βήματα προς τον Αραβικό πληθυσμό στις νέες περιοχές που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου που μας επιβλήθηκε, είναι το μέγιστο στρατηγικό σφάλμα που διέπραξε το Ισραήλ το πρωινό μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Θα μπορούσαμε να είχα γλυτώσει από την πικρή και επικίνδυνη διαμάχη έκτοτε εάν είχαμε δώσει την Ιορδανία στους Παλαιστίνιους που ζουν στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη.

Κάνοντας αυτό θα είχαμε εκμηδενίσει το παλαιστινιακό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας και για το οποίο έχουμε βρει λύσεις που δεν αποτελούν καθόλου λύσεις, όπως ο εδαφικός συμβιβασμός ή η αυτονομία, που στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα. Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τεράστιες ευκαιρίες για να μετασχηματίσουμε την κατάσταση άρδην και αυτό πρέπει να πράξουμε την ερχόμενη δεκαετία, ειδάλλως δεν θα επιβιώσουμε ως κράτος.

Στη δεκαετία του ογδόντα, το κράτος του Ισραήλ θα χρειαστεί να υποβληθεί σε ολοσχερείς αλλαγές στο πολιτικό και οικονομικό του καθεστώς εσωτερικά, παράλληλα με ριζικές αλλαγές στην εξωτερική του πολιτική, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις παγκόσμιες και τοπικές προκλήσεις της νέας εποχής.

Η απώλεια των πετρελαιοφόρων εκτάσεων της περιοχής του καναλιού του Σουέζ, της τεράστιας δυνατότητας για πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών στη χερσόνησο του Σινά η οποία είναι δημογραφικά πανομοιότυπη με τις πλούσιες σε πετρελαιοπαραγωγή χώρες της περιοχής θα οδηγήσει σε ενεργειακή ανεπάρκεια στο άμεσο μέλλον και θα καταστρέψει την εγχώρια οικονομία μας: ένα τέταρτο το παρόντος ΑΕΠ, όπως και το ένα τρίτο του προϋπολογισμού χρησιμοποιείται για την αγορά πετρελαίου. Η έρευνα για νέες πρώτες ύλες στο Νεγκέβ και την ακτογραμμή δεν πρόκειται να αλλάξουν στο μέλλον αυτήν την κατάσταση πραγμάτων.

(Η ανάκτηση) της χερσονήσου του Σινά με τους παρόντες και δυνητικούς της πόρους είναι ως εκ τούτου πολιτική προτεραιότητα που παρακωλύεται από τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ και τις ειρηνευτικές συμφωνίες. Αυτό το σφάλμα έγκειται ασφαλώς στις παρούσες ισραηλινές κυβερνήσεις και τις κυβερνήσεις που άνοιξαν το δρόμο στην πολιτική του εδαφικού συμβιβασμού, τις συμμαχικές κυβερνήσεις του 1.967 μ.Χ.

Οι Αιγύπτιοι δεν θα χρειαστεί να διατηρήσουν τη συνθήκη ειρήνης μετά την επιστροφή της χερσονήσου του Σινά και θα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να επιστρέψουν στην αγκάλη του αραβικού κόσμου και της ΕΣΣΔ για να κερδίσουν υποστήριξη και στρατιωτική υποστήριξη. Η αμερικανική βοήθεια είναι εγγυημένες μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα και η αποδυνάμωση των ΗΠΑ τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό θα επιφέρει μείωση της βοήθειας.

Δίχως το πετρέλαιο και το εισόδημα από αυτό, με τις παρούσες δυσθεώρητες δαπάνες δεν θα κατορθώσουμε να βγάλουμε το 1982 υπό τις παρούσες συνθήκες και θα χρειαστεί να ενεργήσουμε ούτως ώστε να επιστρέψουμε στο καθεστώς που προϋπήρχε στο Σινά πριν την επίσκεψη του Σαντάντ και την λανθασμένη συμφωνία ειρήνης που υπεγράφη με αυτόν τον Μάρτιο του 1.979 μ.Χ.

Το Ισραήλ έχει δύο βασικές προσεγγίσεις μέσα από τις οποίες μπορεί να υλοποιήσει αυτόν το στόχο, μια ευθεία και μια πλάγια. Η ευθεία οδός είναι η λιγότερο ρεαλιστική λόγω της φύσης του καθεστώτος και της κυβέρνησης στο Ισραήλ, όπως και της εμπειρίας που απέκτησε ο Σαντάντ από την αποχώρησή μας από το Σινά, η οποία ήταν μαζί με τον πόλεμο του 1.973 μ.Χ. το μεγαλύτερο επίτευγμά του από τότε που ανέλαβε την εξουσία.

Το Ισραήλ δε θα σπάσει τελικά την συμφωνία, ούτε σήμερα, ούτε μέσα στο 1.982 μ.Χ., παρά μόνον εάν πιεστεί δραματικά οικονομικά και πολιτικά και η Αίγυπτος παράσχει στο Ισραήλ την αφορμή να ανακαταλάβει τη χερσόνησο του Σινά για τέταρτη φορά στην νσύντομη ιστορία μας. Αυτό που απομένει, λοιπόν, είναι η πλάγια οδός.

Η οικονομική κατάσταση στην Αίγυπτο, η φύση του καθεστώτος και η παν-αραβική του πολιτική θα αναδείξουν μια κατάσταση μετά τον Απρίλιο του 1.982 μ.Χ. στην οποία το Ισραήλ θα είναι αναγκασμένο να αντιδράσει άμεσα ή έμμεσα ούτως ώστε να ξανακερδίσει τον έλεγχο την χερσονήσου του Σινά ως στρατηγική οικονομική και ενεργειακή εφεδρεία μακροπρόθεσμα. Η Αίγυπτος δεν συνιστά στρατηγικό στρατιωτικό πρόβλημα εξαιτίας των εσωτερικών διαμαχών και θα μπορούσε να οδηγηθεί πίσω στην προ του 1.967 μ.Χ. κατάσταση μέσα σε μία ημέρα.

Ο μύθος της Αιγύπτου ως ο ισχυρός ηγέτης του αραβικού κόσμου κατεδαφίστηκε στο 1.956 μ.Χ. και σίγουρα δεν επεβίωσε το 1967, αλλά η πολιτική μας, όπως στην περίπτωση της επιστροφής στο Σινά εξυπηρέτησαν τη μετατροπή του μύθου σε «γεγονός». Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η ισχύς της Αιγύπτου κατ’ αναλογίαν τόσο ως προς το Ισραήλ καθαυτό όσο και ως προς τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο έχει ελαττωθεί κατά 50% από το 1.967 μ.Χ.

Η Αίγυπτος δεν αποτελεί πλέον την κυρίαρχη πολιτική δύναμη στον αραβικό κόσμο και οικονομικά βρίσκεται στα πρόθυρα της κρίσης. Χωρίς ξένη βοήθεια η κρίση θα επέλθει την επόμενη ημέρα. Βραχυπρόθεσμα, λόγω της επιστροφής στο Σινά, η Αίγυπτος θα κερδίσει πολλά πλεονεκτήματα σε βάρος μας, αλλά μόνο βραχυπρόθεσμα μέχρι το 1.982 μ.Χ. και αυτό δεν θα ανατρέψει τη σχέση ισχύος προς όφελός της, αλλά πιθανώς θα επιφέρει την πτώση της.

Η Αίγυπτος, στην παρούσα εγχώρια πολιτική της εικόνα φαντάζει ήδη ένα πτώμα, ακόμη περισσότερο εάν λάβουμε υπόψη το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Ο κατακερματισμός της Αιγύπτου σε διακριτές γεωγραφικές περιοχές είναι ο πολιτικός στόχος του Ισραήλ τη δεκαετία του ογδόντα στο δυτικό μέτωπο.

Η Αίγυπτος διχάζεται και διαιρείται σε πολλούς θύλακες εξουσίας. Εάν η Αίγυπτος διαλυθεί, χώρες όπως η Λιβύη, το Σουδάν και ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα κράτη δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην παρούσα τους κατάσταση και θα ακολουθήσουν την πτώση και διάλυση της Αιγύπτου.

Το όραμα ενός χριστιανικού κοπτικού κράτους στην Άνω Αίγυπτο, παράλληλα με ένα πλήθος αδύναμων κρατών με πολύ τοπική εξουσία και χωρίς κεντρική κυβέρνηση όπως σήμερα, είναι το κλειδί μιας ιστορικής ανάπτυξης που αναβλήθηκε μόνο και μόνο από τη συνθήκη ειρήνης, αλλά που φαίνεται αναπόφευκτη μακροπρόθεσμα.

Το δυτικό μέτωπο, που επιφανειακά μοιάζει περισσότερο προβληματικό, είναι κατά βάση λιγότερο περίπλοκο από το ανατολικό μέτωπο, στο οποίο τα περισσότερα γεγονότα που εμφανίζονται στα πρωτοσέλιδα έχουν λάβει χώρα πρόσφατα.

Η πλήρης διάλυση του Λιβάνου σε πέντε επαρχίες εξυπηρετεί ως προηγούμενο για ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου και έχει ήδη δρομολογηθεί.

Η διάλυση της Συρίας και αργότερα του Ιράκ σε εθνικά ή θρησκευτικά καθαρές περιοχές όπως στον Λίβανο είναι ο πρωταρχικός στόχος του Ισραήλ στο ανατολικό μέτωπο μακροπρόθεσμα, ενώ η κατάλυση της στρατιωτικής ισχύος αυτών των κρατών αποτελεί τον πρωταρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο.

Η Συρία θα διαλυθεί, σύμφωνα με την εθνική και θρησκευτική δομή της, σε πλήθος κρατών, όπως σήμερα ο Λίβανος, έτσι ώστε θα υπάρχει ένα σιιτικό Αλάουι κράτος προς τη θάλασσα, ένα σουνιτικό κράτος στην περιοχή του Αλέππο, ένα άλλο σουνιτικό κράτος στην Δαμασκό, εχθρικό προς τον Βόρειο γείτονα του και οι Δρούζοι, οι οποίοι θα συστήσουν ένα κράτος ίσως ακόμα και στο δικό μας Γκολάν αλλά σίγουρα στο Χαουράν και στην Βόρεια Ιορδανία. Αυτή η τάξη πραγμάτων θα αποτελέσει την εγγύηση για την ειρήνη κι την ασφάλεια της περιοχής μακροπρόθεσμα και αυτός ο στόχος είναι ήδη εντός των δυνατοτήτων μας σήμερα.

Το Ιράκ, πλούσιο σε πετρέλαιο από τη μια μεριά και ολότελα διαλυμένο από την άλλη είναι εγγυημένα υποψήφιος στόχος του Ισραήλ. Η διάλυσή του είναι ακόμη πιο επιτακτική για μας απ’ ό,τι της Συρίας. Το Ιράκ είναι πιο ισχυρό από την Συρία.

Βραχυπρόθεσμα η δύναμη του Ιράκ συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ. Ένας πόλεμος Ιράν-Ιράκ θα διαλύσει το Ιράκ και θα προξενήσει την πτώση του εσωτερικά πριν ακόμη προλάβει να οργανώσει αντίδραση εναντίον μας σε ευρύ μέτωπο. Κάθε είδους δια-Αραβική σύρραξη θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα μικρύνει τη διαδρομή προς τον πιο σημαντικό στόχο της διάλυσης του Ιράκ σε μικρότερες μετονομασίες του, όπως στην Συρία και τον Λίβανο.

Στο Ιράκ, μια διαίρεση σε επαρχίες σύμφωνες με τις εθνικές-θρησκευτικές γραμμές όπως στη Συρία την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι δυνατή. Έτσι, τρία (ή περισσότερα) κράτη θα υπάρχουν γύρω από τρεις κεντρικές πόλεις: την Μπάσρα, την Βαγδάτη και τη Μοσούλη και οι σιιτικές περιοχές στο νότο θα αποσχιστούν από τον σουνιτικό και κουρδικό βορρά. Είναι πιθανόν ότι η παρούσα Ιρανιανή-Ιρακινή σύγκρουση θα βαθύνει την πόλωση.

Ολόκληρη η Αραβική Χερσόνησος είναι φυσικός υποψήφιος για διάλυση εξαιτίας των εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων και το ζήτημα είναι αναπόφευκτο ιδιαίτερα στην Σαουδική Αραβία. Ανεξάρτητα από το εάν η οικονομική της ισχύς που βασίζεται στο πετρέλαιο παραμένει ακέραιη, ή θα μειωθεί στο μέλλον, τα εσωτερικά χάσματα και οι διαιρέσεις είναι ένα φυσικό επακόλουθο υπό το φως της παρούσης πολιτικής δομής.

Η Ιορδανία συνιστά άμεσο στρατηγικό στόχο βραχυπρόθεσμα, αλλά όχι μακροπρόθεσμα, διότι δεν αποτελεί πραγματική απειλή μακροπρόθεσμα, μετά την διάλυσή της, τον τερματισμό της μακράς βασιλείας του βασιλιά Χουσεΐν και τη μεταβίβαση της εξουσίας στους Παλαιστινίους σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Δεν υπάρχει πιθανότητα η Ιορδανία να συνεχίσει να υφίσταται όπως έχει στο παρόν για μεγάλο χρονικό διάστημα και η πολιτική του Ισραήλ, τόσο εν καιρώ πολέμου όσο και εν καιρώ ειρήνης θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένη στην διάλυση της Ιορδανίας υπό το παρόν καθεστώς και τη μεταβίβαση της εξουσίας στην παλαιστινιακή πλειοψηφία.

Η αλλαγή του καθεστώτος Ανατολικά του ποταμού θα προκαλέσει επίσης τον τερματισμό του προβλήματος των πυκνοκατοικημένων περιοχών από Άραβες δυτικά του Ιορδάνη. Είτε εν καιρώ πολέμου είτε εν καιρώ ειρήνης η μετανάστευση από τις περιοχές και το οικονομικό και δημογραφικό πάγωμά τους, είναι οι εγγυήσεις για την επερχόμενη αλλαγή εκατέρωθεν του Ιορδάνη και θα πρέπει να είμαστε δραστήριοι ούτως ώστε να επιταχύνουμε αυτήν τη διαδικασία στο άμεσο μέλλον.

Το σχέδιο αυτονομίας θα πρέπει επίσης να απορριφθεί όπως και οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή διαίρεση των περιοχών διότι, δεδομένων των σχεδίων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και εκείνων των ίδιων των Ισραηλινών Αράβων με το σχέδιο Σεφα’αμρ του Σεπτεμβρίου 1.980 μ.Χ., δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν να ζουν σε αυτή τη χώρα στην παρούσα κατάσταση χωρίς να διαχωριστούν τα δύο έθνη, οι Άραβες της Ιορδανίας και οι Εβραίοι των περιοχών δυτικά του Ιορδάνη.

Η αυθεντική συνύπαρξη και ειρήνη θα βασιλεύσουν στην περιοχή μόνον όταν οι Άραβες κατανοήσουν ότι χωρίς την εβραϊκή κυριαρχία ανάμεσα στον Ιορδάνη και τη θάλασσα δεν θα έχουν ούτε ύπαρξη ούτε ασφάλεια. Δικό τους έθνος και ασφάλεια θα έχουν μόνο στην Ιορδανία.

Η διασπορά του πληθυσμού είναι ως εκ τούτου εσωτερικός στρατηγικός στόχος υψίστης σημασίας· σε άλλη περίπτωση θα πάψουμε να υπάρχουμε εντός οποιονδήποτε συνόρων. Η Ιουδαία, η Σαμάρεια και η Γαλιλαία είναι οι μόνες μας εγγυήσεις για εθνική επιβίωση και αν δεν αποτελέσουμε την πλειοψηφία στις ορεινές περιοχές δεν θα διατηρήσουμε την κυριαρχία μας στην χώρα και θα καταντήσουμε σαν τους σταυροφόρους, που έχασαν μια χώρα που ούτως ή άλλως δεν ήταν δική τους και στην οποία από την αρχή ήταν ξένοι.

Η δημογραφική, στρατηγική και οικονομική εξισορρόπηση της χώρας είναι ο υψηλότερος και σημαντικότερος στόχος σήμερα. Η κατάληψη του ορεινού υδροκρίτη από την Μπηρσεμπά έως την Άνω Γαλιλαία είναι ο εθνικός στόχος που γεννάται από την μείζονα στρατηγική αντίληψη της αποίκησης του ορεινού μέρους της χώρας, το οποίο δεν έχει σήμερα Εβραίους.

Η υλοποίηση των στόχων μας στο ανατολικό μέτωπο εξαρτάται πρωτίστως από την υλοποίηση αυτού του εσωτερικού στρατηγικού αντικειμενικού σκοπού. Ο μετασχηματισμός της πολιτικής και οικονομικής δομής, έτσι ώστε να οδηγήσουν στην υλοποίηση αυτών των στρατηγικών στόχων, είναι το κλειδί για την επίτευξη μιας καθολικής αλλαγής.

Χρειάζεται να αλλάξουμε, από μια συγκεντροποιημένη οικονομία στην οποία παρεμβαίνει δραστικά το κράτος, σε μια ανοιχτή και ελεύθερη οικονομία, όπως και να μεταπηδήσουμε από την εξάρτησή μας από τους Αμερικανούς φορολογούμενους για την ανάπτυξή μας, με τα δικά μας μέσα, σε μια αυθεντικά παραγωγική οικονομική υποδομή.

Εάν δεν κατορθώσουμε να επιφέρουμε αυτήν την αλλαγή εθελούσια και ελεύθερα, θα μας επιβληθεί από τις διεθνείς εξελίξεις, ιδιαίτερα στους τομείς της οικονομίας, της ενέργειας και της πολιτικής και μέσω της δικής μας αυξανόμενης απομόνωσης.

Από μια στρατιωτική και στρατηγική σκοπιά, η Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, είναι ανίκανη να αντέξει τις πιέσεις της ΕΣΣΔ σε παγκόσμιο επίπεδο και το Ισραήλ θα πρέπει ως εκ τούτου να σταθεί μόνο του στη δεκαετία του ογδόντα, χωρίς ξένη βοήθεια, στρατιωτική ή οικονομική και αυτό είναι σήμερα μέσα στις δυνατότητές μας, χωρίς συμβιβασμούς.

Ραγδαίες αλλαγές στον κόσμο θα επιφέρουν επίσης αλλαγή στην κατάσταση του παγκόσμιου εβραϊσμού, για τον οποίο το Ισραήλ θα γίνει όχι απλά το έσχατο καταφύγιο, αλλά η μόνη υπαρκτή επιλογή. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Εβραίοι των ΗΠΑ και οι κοινότητες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην παρούσα μορφή τους στο μέλλον.

Η ίδια η ύπαρξή μας σε αυτή χώρα είναι βέβαιη και δεν υπάρχει δύναμη που θα μπορούσε να μας μετακινήσει από εδώ είτε με τη δύναμη είτε με δόλο (η μέθοδος του Σαντάντ). Παρά τις δυσκολίες της λανθασμένης πολιτικής «ειρήνης» και το πρόβλημα των Ισραηλινών Αράβων και εκείνων των κατεχομένων, μπορούμε να χειριστούμε αποτελεσματικά αυτά τα προβλήματα στο ορατό μέλλον.

Συμπέρασμα. Τρία σημαντικά σημεία πρέπει να ξεκαθαριστούν ούτως ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις σημαντικές πιθανότητες υλοποίησης αυτού του σιωνιστικού σχεδίου για τη Μέση Ανατολή και επίσης γιατί έπρεπε να δημοσιευτεί.

Το στρατιωτικό υπόβαθρο του σχεδίου. Οι στρατιωτικές προϋποθέσεις αυτού του σχεδίου δεν αναφέθηκαν παραπάνω, αλλά σε πολλές περιπτώσεις όπου κάτι παρόμοιο «αναλύεται» κεκλεισμένων των θυρών σε μέλη του ισραηλινού καθεστώτος, αυτό το σημείο αποσαφηνίζεται.

Εκτιμάται ότι οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, σε κανέναν τομέα δεν είναι επαρκείς για να αναλάβουν την κατοχή τόσο εκτεταμένων περιοχών όπως αυτές που συζητήθηκαν παραπάνω. Στην πραγματικότητα, ακόμα και σε καιρούς έντονης Παλαιστινιακής «αναταραχής» στην Δυτική Όχθη, οι δυνάμεις του ισραηλινού στρατού εκτείνονται πάρα πολύ.

Η απάντηση σε αυτό είναι η μέθοδος της κυριαρχίας με μεθόδους τύπου «δυνάμεις Χαντάντ» ή τύπου «συνασπισμοί χωριών» (επίσης γνωστοί ως λίγκες): τοπικές δυνάμεις υπό την «ηγεσία» ανθρώπων παντελώς αποκομμένων από τους πληθυσμούς, που δεν έχουν ούτε καν κάποια φεουδαρχική ή κομματική δομή (όπως έχουν οι Φαλαγγίτες λ.χ.).

Τα «κράτη» που προτείνονται από τον Γινόν είναι «τύπου Χανταντλάντ» (Haddadland) και «συνασπισμοί χωριών» και οι ένοπλες δυνάμεις τους θα είναι, χωρίς αμφιβολία, αντίστοιχες. Επιπρόσθετα, η ισραηλινή στρατιωτική υπεροχή σε μια τέτοια κατάσταση θα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι ακόμη και τώρα, ώστε κάθε κίνημα εξέγερσης θα «τιμωρείται» είτε με μαζική ταπείνωση, όπως στη δυτική όχθη ή στην λωρίδα της Γάζας, είτε με βομβαρδισμό και ισοπέδωση των πόλεων, όπως τώρα στον Λίβανο (Ιούνιος 1.982 μ.Χ.), είτε και με τα δύο.

Για να το πετύχει αυτό, το σχέδιο, όπως επεξηγείται προφορικά, καλεί για το σχηματισμό ισραηλινών φρουρών σε θέσεις κλειδιά ανάμεσα στα μίνι-κράτη εξοπλισμένων με τις απαραίτητες αυτοκινούμενες καταστροφικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα, είδαμε κάτι παρόμοιο στην Χανταντλάντ και πρόκειται σχεδόν βέβαια να δούμε το πρώτο παράδειγμα αυτού του συστήματος να λειτουργεί είτε στο νότιο Λίβανο, είτε σε ολόκληρο τον Λίβανο.

Είναι προφανές ότι εκτός από στρατιωτικές εικασίες, το ίδιο το σχέδιο επίσης εξαρτάται από το εάν οι Άραβες θα συνεχίσουν να είναι ακόμη περισσότερο διηρημένοι απ’ ό,τι είναι τώρα και από την έλλειψη μαζικού κινήματος ανάμεσά τους. Μπορεί αυτές οι δύο συνθήκες να υπερκεραστούν μόνον όταν το σχέδιο θα έχει σημειώσει πρόοδο, με συνέπειες που δεν μπορούν να προβλεφθούν.

Γιατί είναι σημαντικό να δημοσιευτεί αυτό στο Ισραήλ; Ο λόγος της δημοσίευσης είναι η διττή φύση της ισραηλινής-εβραϊκής κοινωνίας: Υψηλό επίπεδο ελευθερίας και δημοκρατίας, ειδικά για τους Εβραίους, σε συνδυασμό με επεκτατισμό και ρατσιστικές διακρίσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση, η ισραηλινή-εβραϊκή ελίτ (γιατί οι μάζες ακολουθούν την τηλεόραση και τους λόγους του Μπεγκίν) πρέπει να πειστεί.

Τα πρώτα βήματα για την διαδικασία πειθούς είναι προφορικά, όπως επισημάνθηκε παραπάνω, αλλά έρχεται μια στιγμή όπου αυτό δεν εξυπηρετεί. Χρειάζεται να παραχθεί έντυπο υλικό προς όφελος των πιο ανόητων από εκείνους που «πείθουν» ή «εξηγούν» (λόγου χάρη μεσαία στελέχη, που είναι συνήθως απίστευτα ηλίθιοι).

Κατόπιν, εκείνοι το «μαθαίνουν», λίγο-πολύ και το κηρύσσουν στους άλλους. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι το Ισραήλ και ακόμα και η Γισάβ της δεκαετίας του είκοσι, λειτουργούσαν πάντα με αυτόν τον τρόπο. Εγώ ο ίδιος θυμάμαι πως (προτού περάσω στην «αντιπολίτευση») πως η ανάγκη του πολέμου αναλυόταν σε μένα και σε άλλους ένα χρόνο πριν τον πόλεμο του 1.956 μ.Χ. και η ανάγκη της κατάκτησης της «υπόλοιπης δυτικής Παλαιστίνης όταν θα μας δοθεί η ευκαιρία» μας εξηγείτο στα 1.965 μ.Χ.-67 μ.Χ.

Γιατί θεωρείται ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος από το εξωτερικό από τη δημοσίευση τέτοιων σχεδίων;

Τέτοιοι κίνδυνοι μπορεί να προέλθουν από δύο εστίες, όσο η κεντρική αντιπολίτευση στο Ισραήλ παραμένει ανίσχυρη (μια κατάσταση που μπορεί να αλλάξει ως συνέπεια του πολέμου με τον Λίβανο): ο αραβικός κόσμος, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων και οι ΗΠΑ.

Ο Αραβικός κόσμος έχει αποδειχθεί έως τώρα ανίκανος μιας λεπτομερούς και ορθολογικής ανάλυσης της Ισραηλινής-εβραϊκής κοινωνίας και οι Παλαιστίνιοι μέσες-άκρες δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Σε μια τέτοια κατάσταση, ακόμη κι εκείνοι που φωνάζουν για τους κινδύνους του επεκτατισμού του Ισραήλ (οι οποίοι είναι αρκετά ρεαλιστικοί) δεν το κάνουν επειδή κατέχουν συγκεκριμένη και εμπεριστατωμένη γνώση του ζητήματος, αλλά εξαιτίας δοξασιών.

Ένα καλό παράδειγμα είναι η πολύ βαθιά πίστη στην ανύπαρκτη γραφή στο τείχος της Κνεσέτ της βιβλικής φράσης για τον Νείλο και τον Ευφράτη. Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι επίμονες και παντελώς εσφαλμένες δηλώσεις που γίνονται από μερικούς από τους πιο σημαντικούς Άραβες ηγέτες, ότι οι δύο γαλάζιες ρίγες στην ισραηλινή σημαία συμβολίζουν τον Νείλο και τον Ευφράτη, ενώ στην πραγματικότητα είναι παρμένες από τις ρίγες του εβραϊκού ενδύματος προσευχής (Shawl).

Οι Ισραηλινοί ειδήμονες εκτιμούν ότι στο σύνολό τους οι Άραβες δεν θα δώσουν σημασία σε σημαντικές μεταξύ τους συνομιλίες και ο πόλεμος στον Λίβανο τους επιβεβαίωσε. Επομένως, γιατί να μην συνεχίσουν με τις παλιές τους μεθόδους της πειθούς άλλων Ισραηλινών;

Στις ΗΠΑ κυριαρχεί μια πολύ παρόμοια κατάσταση, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Οι γενικά πιο σοβαροί σχολιαστές αποκτούν τις πληροφορίες τους για το Ισραήλ και τις περισσότερες από τις απόψεις τους γι’ αυτό από δύο πηγές.

Η πρώτη είναι από άρθρα στον «φιλελεύθερο» αμερικανικό Τύπο, που γράφονται σχεδόν αποκλειστικά από Εβραίους θαυμαστές του Ισραήλ, οι οποίοι ακόμη και αν είναι κριτικοί σε κάποιες πτυχές του ισραηλινού κράτους, παραμένουν πιστοί σε αυτό που ο Στάλιν αποκάλεσε «δημιουργική κριτική».

(Στην πραγματικότητα, εκείνοι ανάμεσά τους που ισχυρίζονται ότι είναι «αντισταλινικοί» είναι σταλινικότεροι του Στάλιν, με τον Ισραήλ ως θεό τους που δεν τους έχει ακόμη απογοητεύσει). Μέσα στο πλαίσιο μιας τέτοιας ακραίας λατρείας πρέπει να θεωρηθεί ότι το Ισραήλ έχει πάντα «καλές προθέσεις» και απλά «κάνει λάθη» ως εκ τούτου ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα αποτελούσε πεδίο συζήτησης – ακριβώς όπως οι βιβλικές γενοκτονίες που έγιναν από τους Εβραίους δεν αναφέρονται.

Η άλλη πηγή πληροφόρησης, The Jerusalem Post, έχει παρόμοιες πολιτικές. Όσο, λοιπόν, συνεχίζεται η κατάσταση όπου το Ισραήλ παραμένει μια πραγματικά «κλειστή κοινωνία» σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, επειδή ο υπόλοιπος κόσμος θέλει να έχει τα μάτια του κλειστά, η δημοσίευση και ακόμη και η αρχή υλοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου είναι ρεαλιστικές και εφικτές (https://www.konstantakopoulos.gr/26748/%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD%CF%84-oded-%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BD-yinon-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF).

 

Ότι Απέμεινε από την Συρία… ονομασία του παρελθόντος. Δεν υπάρχει πια τέτοιο κράτος. Είναι ένα όνομα που, μόλις χθες, υποδήλωνε ένα κράτος. Σήμερα είναι μόνο μια γεωγραφική περιοχή. Και μια … νοσταλγική ανάμνηση.

Ας δούμε, όσο πιο ψύχραιμα γίνεται, την κατάσταση που διαμορφώνεται. Αυτό που απέμεινε, ουσιαστικά, από αυτό που ήταν κάποτε, για πάνω από πενήντα χρόνια, κάτω από την εξουσία της οικογένειας Αλ-Άσαντ. Και της ελίτ των Αλαουιτών που ήλεγχε την χώρα.

Διεφθαρμένος; Πιθανόν. Ωστόσο, είχε προσπαθήσει να γίνει η Συρία κοσμική, και ουσιαστικά σύγχρονη. Σε αυτή την ταραγμένη & βασανισμένη γωνιά της Μέσης Ανατολής, αν και ήταν ένας άβολος γείτονας για εμάς τους Ευρωπαίους, κι αυτό δεν ήταν μικρό πράγμα.  Τώρα όλα τελείωσαν… Πάει η Συρία όπως την ξέραμε, τελείωσε… Μια κατά βάση σύγχρονη χώρα. Και, πάνω απ’ όλα, ενιαία.

Και τώρα λένε κουβέντες, κουβέντες κούφιες, χωρίς αντίκρισμα. Ότι τάχα θα ξεκινήσει μια Νέα Εποχή στην Συρία. Θα αναδυθεί τάχα μια νέα δημοκρατική Συρία στνη διεθνή σκηνή. Αυτά είναι απλώς φαντασιώσεις. Και μάλιστα φαντασιώσεις ναρκωμένες από ιδεολογικά όνειρα. Ή, κάτι ακόμα χειρότερο.

Η Συρία δεν υπάρχει πια. Στην θέση της, απέμεινε ένα σύνθετο, πολύπλοκο και βίαια αλληλοσυγκρουσιακό, μωσαϊκό. Όπου είναι πολύ δύσκολο, όντως αδύνατο, να επικρατήσει ένα μόνο από τα στοιχεία του εθνικο-θρησκευτικο-πολιτικού αυτού παζλ. Είναι πλέον αδύνατο να ενοποιηθεί ξανά σαν χώρα.

Το Μωσαϊκό των Εθνοτήτων & των Θρησκειών της Συρίας. (χωρίς & τις πολιτικές παρατάξεις). Μουσουλμάνοι (Ισλάμ)   87% του πληθυσμού. Σουνίτες Μουσουλμάνοι        70 – 74% του πληθυσμού. Σουνίτες Άραβες        59–60% του πληθυσμού. Σουνίτες Κούρδοι             8.5% του πληθυσμού

Τουρκομάνοι      3% του πληθυσμού. Σιίτες & Αλαουίτες (Άραβες, Κούρδοι & Τουρκομάνοι 13% & κυριαρχούσαν στις κρατικές θέσεις ως αξιωματούχοι & ως αξιωματικοί στο στρατό & την αστυνομία του Αλ-Άσαντ

Χριστιανοί, η πλειοψηφία τους είναι Ελληνορθόδοξοι (Ρωμιοί), ενώ οι υπόλοιποι είναι Σύρορθόδοξοι, Ελληνοκαθολικοί, της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής, Αρμένιοι Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κ.ά.         10% (περίπου 2,4 εκατομμύρια) & ανήκουν στην υψηλή κοινωνικοοικονομική τάξη . ΕλληνοΟρθόδοξοι Χριστιανοί (Ρωμιοί)              αποτελούν το 45,7% του Χριστιανικού πληθυσμού (περίπου 1.100.000)

Καθολικοί (Μελκίτες, Αρμένιοι Καθολικοί, Συριο-Καθολικοί, Μαρωνίτες, Χαλδαίοι Καθολικοί & Λατίνοι αποτελούν το 16,2% του Χριστιανικού πληθυσμού. Αρμενική Αποστολική Εκκλησία                αποτελούν το 10,9% του Χριστιανικού πληθυσμού. Σύριο-Ορθόδοξοι αποτελούν το                αποτελούν το 22,4% του Χριστιανικού πληθυσμού.

Η Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής & άλλες μικρότερες Χριστιανικές εκκλησίες καταλαμβάνουν το υπόλοιπο ποσοστό.      αποτελούν το 5% περίπου του Χριστιανικού πληθυσμού . Δρούζοι   3% (περίπου 500.000).

Ας κάνουμε, στα γρήγορα, μια επισκόπηση της κατάστασης. Αν και λόγω της πολυπλοκότητάς της, ωστόσο, είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να περιγραψεις με ακρίβεια το τι ακριβώς συμβαίνει. 

Η προσοχή των δυτικών ΜΜΕ επικεντρώνεται, ως επί το πλείστον, στην Hayat Tahrir al-Sham (HTS). Η οποία έχει καταλάβει τη Δαμασκό, με επικεφαλή τον οπλαρχηγό της Αλ-Τζολάνι, που θεωρείται ο νέος κυρίαρχος άρχοντας όλης της Συρίας.

Υπόσχεται ότι θα εγκαθιδρύσει ένα μετριοπαθές καθεστώς, ότι θα κάνει σύντομα εκλογές, ότι θα σεβαστεί τα δικαιώματα των γυναικών, ότι θα υπάρχει ελεύθερη επιλογή στο αν θα ακολουθήσει κανείς ή όχι τη σαρία (τον Ισλαμικό νομο) κλπ…

Λόγια… λόγια… του αέρα, λόγια μεγάλα & ψεύτικα. Διότι, στην περιοχή της Συρίας που έχει καταλάβει η HTS, δεν βλέπουμε τίποτα από όλα αυτά. Αντιθέτως, εκείνο που βλέπουμε είναι ξεκάθαρα ένα κρεσέντο τζιχαντιστικού εξτρεμισμού, από το Συριακό παρακλάδι της Αλ-Κάιντα. 

Και ο Αλ-Τζολάνι ήταν πάντα ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του. Ο οποίος πρόσφατα μετρίασε τους τόνους του, και φόρεσε κουστούμι & γραβάτα. Αλλά η μεταμφίεση αυτή, έγινε μόνο για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, οι οποίοι στην πραγματικότητα τον στήριξαν και τον βοήθησαν με κάθε τρόπο να καταλάβει την Δαμασκό. 

Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Οι τζιχαντιστές της HTS, είναι μια φατρία τζιχαντιστών που προέρχεται από την Αλ Κάιντα & το Isis, και αναρριχήθηκαν στην εξουσία σε ένα μέρος της Συρίας. 

Το ίδιο το ορίζιναλ Ισλαμικό Κράτος (Isis), που παρεμπιπτόντως, εξακολουθεί να υπάρχει, και δεν έχει απορροφηθεί από το HTS, έχει κάποιες ακόμη αξιόμαχες δυνάμεις ειδικά στις ημιερημικές ανατολικές επαρχίες, ανακάμπτει, και όπως φαίνεται θα γίνει και πάλι απειλητικό, αν και οι Αμερικάνοι έχουν κινητοποιήσει περίπου 10.000 στρατιώτες για την καταστολή του.

Όσον αφορά την Τουρκία, ελέγχει άμεσα τον Συριακό Εθνικό Στρατό, καθώς και ένα πολυσύνθετο αρχιπέλαγος μικρών ομάδων, τις οποίες και χρησιμοποιεί στις αντι-κουρδικές επιχειρήσεις της. Και για να επεκτείνει την επιρροή της στο βόρειο τμήμα της Συρίας.

Πρωταρχικός στόχος της Τουρκίας είναι να περιορίσει, και αν είναι δυνατόν, να αφανίσει τους Κούρδους του YPG, τους οποίους θεωρεί στενούς συμμάχους του KKP, που δρα στο Τουρκικό έδαφος. Ωστόσο, είναι επίσης ολοφάνερη η επιθυμία του Ερντογάν να ελέγξει μια μεγάλη περιοχή της Συρίας, προκειμένου να επεκτείνει την Τουρκική επιρροή σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Οι Κούρδοι, ωστόσο δεν το βάζουν κάτω, και δεν σκοπεύουν να υποχωρήσουν. Και αγωνίζονται, ενισχυόμενοι & υποστηριζόμενοι από ορισμένες Αραβοσυριακές ομάδες & τοπικές φυλές, που αντιτίθενται στην Τουρκική επέκταση. Προς το παρόν, φαίνεται ότι ελέγχουν περίπου το 30% της χώρας, ιδίως στα βορειοανατολικά. Αλλά η επίθεση, που έχει εξαπολύσει η Τουρκία εναντίον τους, τους αναγκάζει να περιορίσουν την περιοχή επιρροής τους.

Έπειτα, υπάρχει ο πολύπλοκος, συνασπισμός των ένοπλων ομάδων του λεγόμενου Νοτίου Μετώπου (Southern Front), τον οποίο, εδώ και καιρό, ήταν ανεκτό από τον Άσαντ και ουσιαστικά δεν βρίσκοταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση μαζί τους.

Τώρα, όμως, επανεμφανίστηκαν και επηρεάζουν αποφασιστικά το γενικότερο συριακό σκηνικό της Συρίας. Το Νότιο Μέτωπο είναι, στην πραγματικότητα, ένα βολικό ακρωνύμιο, μια ομπρέλα κάτω από την οποία στεγάζονται περισσότερες από πενήντα διαφορετικές & αυτόνομες ένοπλες ομάδες. 

Μια κατάσταση, παρεμπιπτόντως, παρόμοια με την μετωπική οργάνωση της HTS, του αλ-Τζολάνι. Η οποία ως Μέτωπο-Ομπρέλα συμπεριλαμβάνει, γύρω από έναν ισχυρό πυρήνα τζιχαντιστών, ένα σύμπλεγμα πολλών ένοπλων ομάδων και μικρών φατριών, που είναι, κατά πολλούς τρόπους, αυτόνομες μεταξύ τους.

Και μετά υπάρχουν και οι Δρούζοι, μια μικρή ένοπλη μειονότητα, οι οποίοι, ανοιχτά δηλώνουν, ότι προτιμούν τον Ισραηλινό έλεγχο της περιοχής τους, παρά να υποταχθούν στην τυραννική κυριαρχία των τζιχαντιστών.

Και υπάρχουν και οι Αλαουίτες, που αποτελούν, το 10% του Συριακού πληθυσμού περίπου, που τώρα εξαναγκάζονται, ως επί το πλείστον, να φύγουν από την χώρα, μετά την ανατροπή του Άσαντ. Και είναι σίγουρο ότι είναι έτοιμοι να ξαναπάρουν τα όπλα στο άμεσο μέλλον… ήδη αρχίζουμε να βλέπουμε τα πρώτα σημάδια.

Οι Δρούζοι αποτελούν μια ιδιαίτερη εθνικο-θρησκευτική μειονότητα, που αριθμεί περίπου τα 1.000.000 πληθυσμό και κατοικεί σήμερα στην Ιορδανία, τον Λίβανο, στην Συρία και στην Γαλιλαία (Ισραήλ). Η εθνότητα αυτή είναι αξιοσημείωτη λόγω της ιδιάζουσας θρησκείας, της κοινωνικής οργάνωσης και της έντονης ανυποταξίας τους. Στην Συρία αριθμούν 500.000.

Και όλα αυτά, φυσικά, χωρίς να αναφέρουμε την Ισραηλινή παρουσία, η οποία στην πραγματικότητα εκτείνεται από τα Υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία τα έχει πλέον προσαρτήσει, μέχρι τα περίχωρα της Δαμασκού…  Οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας, απομεινάρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, είναι περίπου 1.100.000

Θα μπορούσα να συνεχίσω… αναφέροντας το αρχιπέλαγος των Χριστιανικών νησίδων, αλλά δεν θα είχε νόημα. Η κατάσταση είναι πολύ ρευστή και ευμετάβλητη για να αποτυπωθεί με ακρίβεια.  Η μόνη βεβαιότητα, για ό,τι αξίζει να θυμόμαστε… Η Συρία δεν είναι πλέον παρά ένας γεωγραφικός όρος του παρελθόντος, αλλά σαν χώρα δεν υπάρχει πια.   Ας το παραδεχτούμε… έστω με νοσταλγία (https://www.triklopodia.gr/%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bc%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%b5-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%cf%83%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b1/).

 

Μέση Ανατολή: Το 20ετές σχέδιο του Ισραήλ για να πλήξει το Ιράν – Τα προηγμένα όπλα και τα εξειδικευμένα πυρομαχικά. Επενδύσεις δισεκατομμυρίων από το αμυντικό κατεστημένο του Ισραήλ για την προετοιμασία ενός χτυπήματος στην Τεχεράνη – Έτοιμο το σχέδιο του Τελ Αβίβ για να απαντήσει στην επίθεση του Ιράν .

Σε ετοιμότητα βρίσκεται το Ισραήλ για να απαντήσει στην επίθεση του Ιράν της 1^ης Οκτωβρίου, την ώρα που αποκαλύπτεται ότι το Τελ Αβίβ, εδώ και 20 χρόνια έχει επενδύσει δισεκατομμύρια για να αναπτύξει εξειδικευμένα πυρομαχικά, για ένα πιθανό χτύπημα στο Ιράν.

Το σχέδιο του Ισραήλ για να απαντήσει στην επίθεση του Ιράν είναι έτοιμο, δήλωσε στο CNN πηγή που γνωρίζει το θέμα, χωρίς να δώσει περαιτέρω πληροφορίες. Αξιωματούχοι του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, διαβεβαίωσαν την Ουάσιγκτον ότι μία απάντηση κατά του Ιράν θα περιοριστεί σε στρατιωτικούς στόχους και δεν θα επεκταθεί σε πετρελαϊκές ή πυρηνικές εγκαταστάσεις, ανέφερε η ίδια πηγή.

Το Ισραήλ ετοιμάζει την επίθεσή του μετά τους δεκάδες πυραύλους που εκτόξευσε το Ιράν, ως αντίποινα για τη δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, του αρχηγού της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε και άλλων.

Το μυστικό 20ετές σχέδιο του Ισραήλ να χτυπήσει το Ιράν. Την ίδια ώρα, η Jerusalem Post αναφέρει ότι το αμυντικό κατεστημένο του Ισραήλ εδώ και 20 χρόνια έχει επενδύσει δισεκατομμύρια για την ανάπτυξη εξειδικευμένων όπλων για ένα πιθανό χτύπημα στο Ιράν. Το οπλοστάσιο περιλαμβάνει από πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς μέχρι βόμβες που διαλύουν καταφύγια.

Εδώ και 20 χρόνια, οι αμυντικές δυνάμεις προετοιμάζονται για τον σκοπό αυτό, αναπτύσσοντας εξειδικευμένα πυρομαχικά, ορισμένα από τα οποία ακόμη κι οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να πουλήσουν στο Ισραήλ, καθώς και καινοτομίες που δεν είναι διαθέσιμες στην Ουάσινγκτον.

Τον περασμένο μήνα, το Ισραήλ πραγματοποίησε χτύπημα στην Yεμένη, αναπτύσσοντας F-15 από μια βάση 1.800 χιλιόμετρα μακριά. Τα αεροσκάφη αρχικά είχαν σχεδιαστεί για αερομαχίες, ωστόσο τροποποιήθηκαν για αποστολές κρούσεις. Η Ισραηλινή πολεμική αεροπορία τα εξόπλισε επίσης για να μεταφέρουν σύγχρονα πυρομαχικά αμερικανικών και ισραηλινών κατασκευαστών.

Βέβαια, μια επίθεση στο Ιράν αποτελεί μια πολύ πιο σύνθετη πρόκληση. Η Τεχεράνη διαθέτει πυρηνικές εγκαταστάσεις και βάσεις βαλλιστικών πυραύλων βαθιά ενσωματωμένες στο υπέδαφος, έναντι των λιγότερο προστατευμένων στόχων, όπως οι τερματικοί σταθμοί πετρελαίου.

Επίσης, διαθέτει ένα προηγμένο σύστημα αεράμυνας. Το σύστημα, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η χώρα, ανταποκρίνεται στις δυνατότητες ρωσικών συστημάτων όπως το S-300, το οποίο μπορεί να αναχαιτίσει πυραύλους που εκτοξεύονται από το Ισραήλ.

Πάντως, το πλήγμα του Ισραήλ τον Απρίλιο δεν αναχαιτίστηκε από το σύστημα αεράμυνας. Παράλληλα, η Τεχεράνη διαθέτει έναν απαρχαιωμένο στόλο, συμπεριλαμβανομένων Ρωσικών MiG-29 και αμερικανικών F-14 από την εποχή του Σάχη, τα οποία συνεχίζουν να επιχειρούν παρά τις διεθνείς κυρώσεις.

Πλήγμα από τα 1.800 μέτρα. Αμερικανικές και ρωσικές δυνάμεις μπορούν να πραγματοποιούν χτυπήματα από απόσταση 2.000 χιλιομέτρων χρησιμοποιώντας πυραύλους κρουζ και βομβαρδιστικά. Ωστόσο το Ισραήλ έχει διαθέσει σημαντικό μέρος της Αμερικανικής βοήθειας για την απόκτηση μαχητικών αεροσκαφών ικανών να πετούν δύο ώρες κάθε φορά - από την προηγμένη μοίρα F-15I μέχρι τέσσερις μοίρες F-16I Sufa.

Η Lockheed Martin ανέπτυξε ειδικά για αυτά τα αεροσκάφη ειδικές δεξαμενές καυσίμου, ενισχύοντας την εμβέλειά τους χωρίς να επηρεάζει σημαντικά την αεροδυναμική ή την υπογραφή των ραντάρ. Σύμφωνα με αναφορές, το Ισραήλ έχει αναπτύξει αποσπώμενες δεξαμενές καυσίμων για τα αεροσκάφη F-35, επιτρέποντάς τους να φτάσουν στο Ιράν διατηρώντας τις ικανότητες stealth. Χωρίς τις αποσπώμενες δεξαμενές, το βεληνεκές τους είναι ανεπαρκές, και οι τυπικές δεξαμενές κάτω από τις πτέρυγες θέτουν σε κίνδυνο μεγάλο μέρος της μη ορατότητάς τους.

Πύραυλοι επίθεσης μεγάλου βεληνεκούς. Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 μ.Χ., οι αμυντικές βιομηχανίες του Ισραήλ παρουσίασαν δύο επιθετικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που εκτοξεύονται από μαχητικά αεροσκάφη. Αν και λεπτομέρειες όπως το ακριβές βεληνεκές τους παραμένουν ασαφείς, είναι γνωστό ότι έχουν εμβέλεια εκατοντάδων χιλιομέτρων, επιτρέποντας πλήγματα εκτός της εμβέλειας της ιρανικής άμυνας.

Οι πύραυλοι αυτοί ταξιδεύουν με υπερηχητικές ταχύτητες, μειώνοντας τους χρόνους συναγερμού του εχθρού και περιπλέκοντας τις προσπάθειες αναχαίτισης, αυξάνοντας τις πιθανότητες να πετύχουν τον στόχο τους.

Πύραυλος Rampage. Ο πύραυλος Rampage αναπτύχθηκε σε συνεργασία μεταξύ της Israel Aerospace Industries (IAI) και της Elbit Systems και βασίζεται στον πύραυλο EXTRA της Elbit. Αρχικά σχεδιάστηκε για επίγεια εκτόξευση.

Στην συνέχεια προσαρμόστηκε για ανάπτυξη στον αέρα, αυξάνοντας την εμβέλεια και την ταχύτητά του όταν εκτοξεύεται από αεροσκάφη. Ο πύραυλος Διαθέτει πολλαπλά συστήματα πλοήγησης, παρέχοντας πλεονασμό για ακριβή στόχευση.

Με μήκος 4,7 μέτρα, διάμετρο 30,6 εκατοστά και βάρος 570 κιλά, ο Rampage φέρει πολεμική κεφαλή 150 κιλών. Έτσι έχει καταστεί αποτελεσματικός κατά πυραυλικών συστοιχιών, κέντρων διοίκησης και άλλων κρίσιμων στόχων.

Ο πύραυλος μπορεί να εκτοξευθεί από τα αεροσκάφη F-15, F-16 και F-35 του Ισραήλ. Η εξάρτησή του από την υπάρχουσα πυραυλική τεχνολογία το καθιστά σχετικά προσιτό, ενώ εκτιμάται ότι κοστίζει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ανά μονάδα.

Πυραύλος Rocks. Ο πύραυλος Rocks, που παρουσιάστηκε από τη Rafael το 2019 μ.Χ., συνδυάζει δυνατότητες υπερηχητικής πλεύσης με δορυφορική και αδρανειακή πλοήγηση, καθώς και οπτική στόχευση. O Rocks βασίζεται στον πύραυλο «Anchor» της Rafael, ο οποίος μιμείται τον ιρανικό πύραυλο Shahab σε ταχύτητα και ευελιξία για σκοπούς δοκιμών.

Ο Rocks μπορεί να εκτοξευθεί από μικρότερα αεροσκάφη F-16 και δυνητικά από το F-35. Σύμφωνα με ξένες εκτιμήσεις, έχει βεληνεκές 300 χλμ. και μπορεί να μεταφέρει πολεμική κεφαλή 500 κιλών. Με αυτόν τον τρόπο είναι ικανός να στοχεύει οχυρωμένες ή υπόγειες δομές.

Πυραυλικό σύστημα επιφάνειας – επιφάνειας. Πηγές εκτός του Ισραήλ αναφέρουν ότι η χώρα διαθέτει πυραυλικό σύστημα επιφάνειας – επιφάνειας, που είναι εξοπλισμένο με συμβατικές και με πυρηνικές κεφαλές, γνωστό ως πύραυλοι «Jericho».

Παρά τους εκατοντάδες βαλλιστικούς πυραύλους που έχει εκτοξεύσει το Ιράν προς το Ισραήλ, η πιθανότητα το Ισραήλ να χρησιμοποιήσει αυτούς τους πυραύλους σε ένα πλήγμα φαίνεται χαμηλή. Οι πύραυλοι αυτοί αναπτύχθηκαν αρχικά από τη γαλλική εταιρεία Dassault, η οποία αργότερα αναβαθμίστηκε από την IAI.

Μέχρι στιγμής, δεν είναι σαφής η πολιτική του Ισραήλ για τις δυνατότητές του στον συγκεκριμένο τομέα. Συχνά έχει ανακοινώσει «δοκιμές προώθησης πυραύλων» κατά τη διάρκεια εκτοξεύσεων από την βάση του Palmachim.

Ωστόσο, η αποκάλυψη του 1.988 μ.Χ. του δορυφορικού εκτοξευτή «Shavit» επιβεβαίωσε τις βαλλιστικές ικανότητες μεγάλου βεληνεκούς του Ισραήλ, καθώς οποιοσδήποτε δορυφορικός εκτοξευτής μπορεί να προσαρμοστεί για στρατιωτική χρήση. Έτσι, οι πύραυλοι αυτοί αναμένεται να παραμείνουν προς το παρόν εκτός διαπραγμάτευσης.

Επιπλέον, η Elbit έχει αναπτύξει βόμβες διάρρηξης καταφυγίων, με την ονομασία 500MPR, ικανές να διαπεράσουν έως και 4 μέτρα σκυρόδεμα. Οι συγκεκριμένες βόμβες που δοκιμάστηκαν σε αεροσκάφη F-15I, έχουν μικρότερο βεληνεκές, που φτάνει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα ανάλογα με την μέθοδο ανάπτυξης.

Ένα άλλο ισραηλινό όπλο, γνωστό μόνο από ξένες αναφορές, είναι ο πύραυλος cruise «PopEye Turbo», που αναπτύχθηκε από τη Rafael με βεληνεκές 1.500 χλμ. Είναι σχεδιασμένος για εκτόξευση από υποβρύχια του Ισραηλινού ναυτικού και μπορεί να μεταφέρει τόσο συμβατικές όσο και πυρηνικές κεφαλές. Αυτό το βεληνεκές επιτρέπει στα Ισραηλινά υποβρύχια να πλήξουν το Ιράν από την Ερυθρά Θάλασσα ή την Αραβική Θάλασσα χωρίς να εισέλθουν στον Περσικό Κόλπο.

Η εξαγωγή των προηγμένων πυρομαχικών σε έμπιστους ξένους πελάτες επιτρέπει στις Ισραηλινές εταιρείες να επανεπενδύσουν στην ανάπτυξη πυραύλων και βομβών, μειώνοντας το κόστος για το Υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ. Είναι πιθανό ότι μη αποκαλυπτόμενα πυρομαχικά αποθηκεύονται σε αποθήκες της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή (https://www.protothema.gr/world/article/1551834/mesi-anatoli-to-20etes-shedio-tou-israil-gia-na-plixei-to-iran-ta-proigmena-opla-kai-ta-exeidikeumena-puromahika/).

 

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΝΑ ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ... «ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ» ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ Η JERUSALEM POST.

Το Ισραήλ προετοιμάζεται για σύγκρουση με την Τουρκία, υποστηρίζει σε ρεπορτάζ της η Ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post. Η εφημερίδα επικαλείται έκθεση της επιτροπής Nagel που έχει να κάνει με τη στρατηγική ασφαλείας και τον προϋπολογισμό για την άμυνα.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι τα μέλη της επιτροπής στην έκθεση τους προειδοποιούν ότι το «νεο-οθωμανικό όραμα» της Τουρκίας του Ερντογάν θα φέρει σε αντιπαράθεση Τουρκία-Ισραήλ. Υπάρχει ο κίνδυνος, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έκθεσης όλες οι «παρατάξεις» της Συρίας να δημιουργήσουν ένα μέτωπο που θα είναι απειλή για το Ισραήλ.

«Η απειλή από την Συρία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο από την ιρανική απειλή», αναφέρει η έκθεση, προειδοποιώντας ότι οι υποστηριζόμενες από την Τουρκία δυνάμεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πληρεξούσιοι, τροφοδοτώντας την περιφερειακή αστάθεια (https://oimos-athina.blogspot.com/2025/01/blog-post_08.html, https://hellenicdefence.net/articles/to-israil-prepei-na-proetoimastei-gia-endexomeno-polemo-me-tin-to, yrki, a https://hellenicdefence.net/articles/toyrkos-ypeks-einai-pithani-mia-koini-epixeirisi-toy-toyrkikoy-kai-toy).

 

Τούρκος ΥΠΕΞ: Είναι πιθανή μια κοινή επιχείρηση του τουρκικού και του Συριακού στρατού κατά των Κούρδων. «ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ» ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ Η JERUSALEM POST. Βγήκε το πρώτο σενάριο πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Είναι πιθανό η Δύση να υποστηρίξει τα αιτήματα του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) για αλλαγή στη συριακή ηγεσία. Και εάν, επιπλέον, το YPG και άλλες κουρδικές ένοπλες ομάδες αρνηθούν να καταθέσουν τα όπλα τους , τότε θα είναι δυνατή μια κοινή επιχείρηση του τουρκικού και του Συριακού στρατού κατά των Κούρδων. Την δήλωση αυτή έκανε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν σε συνέντευξή του στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Hürriyet Αχμέτ Χακάν στο τοπικό τηλεοπτικό κανάλι CNN Turk.

Εάν το PKK δεν καταθέσει τα όπλα, εάν συνεχίσει να επιμένει σε αλλαγή διοίκησης στη Συρία και εάν οι δυτικές χώρες προβάλλουν αιτήματα προς αυτή την κατεύθυνση, τότε μια μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επιχείρηση από κοινού με το συριακό κράτος θα είναι αναπόφευκτη

- Είπε ο Τούρκος διπλωμάτης. Ωστόσο, είναι αδύνατο να πούμε ακριβώς για ποιες πιθανές δυτικές απαιτήσεις μιλούσε ο αξιωματούχος. Αλλά μπορεί να υποτεθεί ότι η Άγκυρα αναζητά έναν λόγο για να ξεκινήσει εχθροπραξίες κατά των Κούρδων σε συμμαχία με τις νέες συριακές αρχές και προετοιμάζεται ενεργά για μια τέτοια εξέλιξη των γεγονότων.

Σύμφωνα με τον υπουργό, η διοίκηση που έχει έρθει στην εξουσία στη Συρία πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Ο Φιντάν είπε επίσης ότι εάν η ηγεσία του PKK και του YPG αρνηθεί να εγκαταλείψει την Συρία, η Άγκυρα θα ξεκινήσει στρατιωτική δράση.

Νωρίτερα, ο επικεφαλής του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών είπε ότι έχει δοθεί τελεσίγραφο σε εκπροσώπους των κουρδικών ενόπλων δυνάμεων. Σύμφωνα με τους όρους της, πρέπει να καταθέσουν τα όπλα και να αρχίσουν να συνεργάζονται με τις νέες συριακές αρχές. Και όσοι δεν συμφωνούν με αυτό θα πρέπει να φύγουν αμέσως από την Συρία.

Σχόλιο Γεωργίου Δικαίου: Ένα ενδιαφέρον χάος αρχίζει να δημιουργείται. Οι νέες (ακόμα φιλοτουρκικές) αρχές της Συρίας χρειάζονται τα κοιτάσματα πετρελαίου της χώρας, τα οποία ελέγχονται από τους Κούρδους (με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών) επειδή το κρατικό ταμείο είναι άδειο.

Εδώ τα συμφέροντα Άγκυρας και Δαμασκού συμπίπτουν. Και αυτή τη στιγμή το Ισραήλ κόβει το έδαφος της χώρας σε κομμάτια από τον Νότο... Κούρδοι αυτή την στιγμή = ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία στην Συρία έχει πάρει την θέση του Ιράν στην αντιπαράθεση με το Ισραήλ και την Δύση.

«ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ» ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ Η JERUSALEM POST, Όλα τα ΜΜΕ στο Ισραήλ αυτό λένε, το ίδιο οι δηλώσεις των υπουργών και των πολιτικών όλων των κομμάτων. Προστατέψτε τους Κούρδους, θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία. «Η απειλή από τη Συρία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο από την Ιρανική απειλή».

Επιστολή στον Τζο Μπάιντεν κατά της Τουρκίας για τις στρατιωτικές δραστηριότητές της στη Συρία απέστειλαν Αμερικανικές οργανώσεις. Πιο συγκεκριμένα, συνασπισμός αμερικανικών οργανώσεων εξέφρασε την ανησυχία του για την συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων υπό την ηγεσία της Τουρκίας στην πόλη Κομπάνι που ελέγχεται από τους Κούρδους της Συρίας.

Οι Αμερικανικές οργανώσεις εκφράζουν την εκτίμηση ότι η Τουρκία θα εντείνει τις επιθετικές ενέργειες κατά των Κούρδων και ζητούν κυρώσεις κατά της Άγκυρας. «Εκπροσωπώντας διαφορετικές ομάδες, είμαστε ενωμένοι από τις κοινές αξίες της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καθοδηγούμαστε από την αντίθεσή μας στην απρόκλητη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στην Συρία», σημειώνεται στην επιστολή.

Ειδικότερα, οι οργανώσεις καλούν τον Λευκό Οίκο να λάβει μέτρα για να σταματήσει την επίθεση του υποστηριζόμενου από την Τουρκία Συριακού Εθνικού Στρατού στην Δημοκρατική Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας (DAANES) και να διαπραγματευτεί μια διαρκή κατάπαυση του πυρός που θα προστατεύει τις θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες της περιοχής.

Όπως αναφέρεται στην επιστολή, ελλείψει ισχυρών αποτρεπτικών δυνάμεων, η Τουρκία θα εντείνει τους εναέριους βομβαρδισμούς της σε περιοχές αμάχων στο Κομπάνι και θα πραγματοποιήσει επιθετικές στρατιωτικές κινήσεις ακόμα βαθύτερα στο συριακό έδαφος.

Υπό αυτό το πρίσμα, εκτιμούν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία εάν προχωρήσει με μια εισβολή στην Βορειοανατολική Συρία και να θεωρήσουν την ‘Αγκυρα υπεύθυνη για τα εγκλήματα πολέμου και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πραγματοποιούνται από τις δυνάμεις που βρίσκονται στην σφαίρα επιρροής της.

«Η Τουρκία εκμεταλλεύεται το χάος και την αβεβαιότητα που προέκυψε από την πρόσφατη ανατροπή του Σύρου δικτάτορα Μπασάρ Αλ ‘Ασαντ για να προχωρήσει σε μια επιθετική αρπαγή γης στην αυτόνομη ζώνη. Οι δυνάμεις του Συριακού Εθνικού Στρατού καταλαμβάνουν εδάφη υπό τη διοίκηση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, ενός απαραίτητου συμμάχου των ΗΠΑ στον αγώνα για την νίκη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στη Συρία και την αποτροπή της επανεμφάνισης του», τονίζεται χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, ο συνασπισμός των οργανώσεων σκοπεύει να στείλει δύο νέες επιστολές που θα έχουν ως παραλήπτη τον επανεκλεγμένο Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και τον νέο σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του Λευκού Οίκου Μάικ Γουόλτς.

H επιστολή υπογράφεται από: Τον Αμερικανικό Συνασπισμό για την Δημοκρατία στην Μέση Ανατολή, τους Αμερικανούς Φίλους του Κουρδιστάν, την Αμερικανική Συριακή Ένωση, την Αρμενική Εθνική Επιτροπή της Αμερικής (ANCA), το Ελληνοαμερικανικό Συμβούλιο Ηγεσίας (HALC), την οργάνωση για την Προστασία των Χριστιανών (In Defense of Christians), το Ισραηλινό Αμερικανικό Δίκτυο Πολιτικής Δράσης και το Φόρουμ Μέσης Ανατολής.

Η Αντισυμμαχική Συμπεριφορά της Τουρκίας στην Συρία. Οι οργανώσεις υπενθυμίζουν στην επιστολή τους ότι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις επιβλέπουν ένα δίκτυο εγκαταστάσεων κράτησης που στεγάζουν περισσότερους από 12.000 κρατούμενους που σχετίζονται με το Ισλαμικό Κράτος.

Παρά το γεγονός ότι έχουν σημειωθεί απόπειρες δραπέτευσης κρατουμένων, οι διοικητές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων έχουν αναγκαστεί να μετακινήσουν σχεδόν τους μισούς φύλακες στην πρώτη γραμμή του μετώπου προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις του Συριακού Εθνικού Στρατού που καθοδηγείται από την Τουρκία.

Επιπλέον, στην επιστολή υποστηρίζεται ότι αυτή η ιμπεριαλιστική συμπεριφορά της Τουρκίας στη Συρία υπονομεύει την αξιοπιστία της ως εταίρου στο ΝΑΤΟ, καθώς εγείρει άμεσα ερωτήματα σχετικά με τη δέσμευσή της στους διεθνείς κανόνες και στις αρχές της συλλογικής άμυνας.

Σε αυτό το πλαίσιο, υπενθυμίζεται ότι ο υποστηριζόμενος από την Τουρκία Συριακός Εθνικός Στρατός κατηγορείται για πολυάριθμες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται αδιάκριτοι βομβαρδισμοί, δολοφονίες με συνοπτικές διαδικασίες, σεξουαλική βία και στρατολόγηση παιδιών. Όπως υπογραμμίζεται, αυτές οι ενέργειες έρχονται σε αντίθεση με τις δηλωμένες αξίες του ΝΑΤΟ για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου.

«Περισσότεροι από 100.000 Σύριοι εκτοπίστηκαν πρόσφατα από τα προάστια που περιβάλλουν το Χαλέπι και τη Μάνμπιτζ, αφού η Τουρκία χτύπησε αυτές τις περιοχές με βομβαρδισμούς και αεροπορικές επιδρομές.

Αποδεικτικά βίντεο τεκμηρίωσαν πιθανά εγκλήματα πολέμου από μαχητές του Συριακού Εθνικού Στρατού, οι οποίοι κατέγραψαν τη σφαγή τραυματισμένων μαχητών των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων που εκτελέστηκαν στα κρεβάτια του νοσοκομείου στην πόλη Μάνμπιτζ. Τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη στοχεύουν αμάχους, συμπεριλαμβανομένων Κούρδων δημοσιογράφων που καλύπτουν τις εχθροπραξίες».

Πολιτικές Πιέσεις στην Τουρκία. Εν μέσω της ταχέως επιδεινούμενης κατάστασης στην Συρία, οι οργανώσεις καλούν την δήθεν «κυβέρνηση» Μπάιντεν να αναλάβει άμεσα μέτρα και να ασκήσει πιέσεις στην Τουρκία. Ειδικότερα προτείνουν:

Την εξασφάλιση μιας κατάπαυσης του πυρός που θα αναγνωρίζει το αυτόνομο καθεστώς και την εδαφική ακεραιότητα της DAANES, τερματίζοντας ταυτόχρονα την στρατιωτική συσσώρευση της Τουρκίας γύρω από το Κομπάνι και τα άλλα προπύργια του Συριακού Εθνικού Στρατού.

Την ενίσχυση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων μέσω της ανταλλαγής πληροφορίων και της παροχής στρατιωτικής και συμβουλευτικής βοήθειας με στόχο την διατήρηση της μακροπρόθεσμης σταθερότητας και ασφάλειας στην Βορειοανατολική Συρία και την αποτροπή της επανεμφάνισης του ISIS.

Την επιβολή επιθετικών κυρώσεων κατά της Τουρκίας εάν επιμείνει να επιτίθεται στο Κομπάνι και σε άλλες περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους αλλά και για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται από πολιτοφυλακές του Συριακού Εθνικού Στρατού και άλλες πληρεξούσιες δυνάμεις.

Την προστασία των εθνικών και θρησκευτικών μειονότητων στην Συρία μέσω της απόσπασης συγκεκριμένων δεσμεύσεων από την Τουρκία και το HTS αλλά και την άσκηση πιέσεων στην ‘Αγκυρα για τη δημιουργία ενός διαδρόμου ασφαλείας για τους Κούρδους και άλλους εκτοπισμένους Σύριους ώστε να μετεγκατασταθούν στη DAANES.

Τη παραμονή της HTS στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων έως ότου αποδείξει ότι η δέσμευσή της στα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων δεν είναι απλώς μια στρατηγική δημοσίων σχέσεων για να κερδίσει διεθνή αναγνώριση και νομιμότητα.

Η επιστολή καταλήγει υποστηρίζοντας ότι μέσω της υποστήριξης των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, της διασφάλισης μιας διαρκούς εκεχειρίας και της επιβολής των κυρώσεων στην Τουρκία, οι ΗΠΑ μπορούν να συμβάλουν στη διασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας σε μια περιοχή που είναι ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντά εθνικής ασφάλειας.

«Αυτές οι ενέργειες είναι απαραίτητες για τον τερματισμό των μαχών και την είσοδο σε μια πολιτική διαδικασία για το μέλλον της Συρίας, διατηρώντας παράλληλα την ενότητα και τη συνοχή της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Σας ευχαριστούμε για την ηγεσία σας σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή και ανυπομονούμε να δούμε ενέργειες που προστατεύουν τους συμμάχους μας και προωθούν ένα σταθερό μέλλον χωρίς αποκλεισμούς για όλους τους Σύριους»

Συρία: Ανησυχία για την Τουρκία από αμερικανικές οργανώσεις- Τι ζητούν από τον Μπάιντεν σε επιστολή τους (naftemporiki.gr) Τις ειδήσεις που μας ενδιαφέρουν σας τις βάζω στο Χ κάθε μέρα.

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, η επιτροπή Nagel, που συγκλήθηκε στο Τελ Αβίβ για να αξιολογήσει τις αμυντικές προτεραιότητες του Ισραήλ υπό το φως της εξελισσόμενης πραγματικότητας της Συρίας, εξέδωσε μια αυστηρή προειδοποίηση. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν σε επίσημο υπόμνημα που διέρρευσε στην The Jerusalem Post, υπογράμμισαν τη σοβαρότητα μιας πιθανής αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Η έκθεση σημειώνει ότι η αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας, ιδιαίτερα στη βόρεια Συρία, αντιπροσωπεύει μια υπαρξιακή απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ. Αυτή η αξιολόγηση σηματοδότησε μια απόκλιση από τις παραδοσιακά επικεντρωμένες στο Ιράν αμυντικές στρατηγικές του Ισραήλ, αντανακλώντας μια ευρύτερη αναβαθμονόμηση των στρατιωτικών και διπλωματικών προτεραιοτήτων του. Η επιτροπή προειδοποίησε ότι οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, που περιγράφονται ως μια προσπάθεια αναζωογόνησης της επιρροής της Οθωμανικής εποχής, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν την ιρανική απειλή όσον αφορά τον στρατηγικό κίνδυνο.

Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας, που υποστηρίζονται από μια εκτεταμένη στρατιωτική υποδομή και ιδεολογικές συμμαχίες, έχουν αυξήσει τις εντάσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Για να αντισταθμίσει αυτές τις εξελίξεις, η επιτροπή Nagel πρότεινε σημαντική αύξηση στον αμυντικό προϋπολογισμό του Ισραήλ, ζητώντας επιπλέον 4 δισεκατομμύρια δολάρια για να ενισχύσει την ετοιμότητα του έθνους για αυτό που περιέγραψε ως πιθανή άμεση αντιπαράθεση με την Τουρκία.

Αύριο θα διαβάσετε περισσότερα νέα για το Ισραήλ και την αντιπαράθεση με την Τουρκία. 4 δις η αύξηση του αμυντικού προυπολογισμού του Ισραήλ το 2025 μ.Χ. λόγο Τουρκίας. Εμείς πόσα παραπάνω θα έπρεπε να βάλουμε στον αμυντικό μας προϋπολογισμό κύριε Υπουργέ Νίκο Δένδια (https://hellenicdefence.net/articles/toyrkos-ypeks-einai-pithani-mia-koini-epixeirisi-toy-toyrkikoy-kai-t, oy https://hellenicdefence.net/articles/o-eythraystos-epakoloythos-tis-ptosis-toy-asant-mia-perioxi-etoimi-gia);

 

Η Τουρκία ετοιμάζεται να εισβάλει στην Συρία και μετά στο Ισραήλ; Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν κάνει καμία προσπάθεια να συγκαλύψει τις φιλοδοξίες του. Σε μια τολμηρή δήλωση μετά την πρώτη συνεδρίαση του Υπουργικού συμβουλίου της Τουρκίας, ο Ερντογάν κατέστησε σαφές ότι σκοπεύει να βάλει στο στόχαστρο τις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF).

Το μήνυμά του προς την Ουάσιγκτον ήταν ξεκάθαρο: “Μια νέα εποχή έχει ξεκινήσει στην Συρία… Η Τουρκία έχει δείξει τι είδους θέληση έχει για να προστατεύσει την επιβίωση και την ασφάλειά της. Αν προκληθεί, “μπορεί να έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα”.

Ο κύκλος στενεύει για τους αυτονομιστές για την εξτρεμιστική οργάνωση και τις προεκτάσεις της στην Συρία. Ως κυβέρνηση και συμμαχία, θα επιτύχουμε τον στόχο μας για μια Τουρκία απαλλαγμένη από τον τρόμο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ελπίζουμε ότι αυτό θα γίνει με ασφάλεια. Αν αποτύχει, τότε δεν θα διστάσουμε να χτυπήσουμε με τη σιδερογροθιά του κράτους τυλιγμένο σε βελούδινα γάντια».

Ενώ η δήθεν «κυβέρνηση» Μπάιντεν πλησιάζει στο τέλος της θητείας της, ο Ερντογάν θέτει τις βάσεις για μια στρατιωτική επίθεση για την εξουδετέρωση των SDF. Οι πρόσφατες συγκρούσεις μεταξύ των SDF και πολιτοφυλακών που υποστηρίζονται από την Τουρκία που λειτουργούν υπό το έμβλημα του «Συριακού Εθνικού Στρατού» υπογραμμίζουν την αποφασιστικότητα του Ερντογάν.

Οι SDF, αναγνωρισμένες παγκοσμίως για τον κεντρικό ρόλο τους στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), αντιμετωπίζουν τώρα μια υπαρξιακή απειλή καθώς αγωνίζονται για να υπερασπιστούν την αυτόνομη ζώνη τους στην Βόρεια Συρία. Για τους Κούρδους της Συρίας και άλλες κοινότητες που αντιτίθενται στην τζιχαντιστική διακυβέρνηση, οι φιλοδοξίες του Ερντογάν σηματοδοτούν ένα ζοφερό μέλλον.

Η προσωρινή κυβέρνηση στην Συρία, στην οποία κυριαρχεί η Hayat Tahrir al-Sham (HTS), εγείρει πρόσθετες ανησυχίες. Παρά το γεγονός ότι παρουσιάζει μια νέα εικόνα, το HTS έχει ιστορικές διασυνδέσεις με εξτρεμιστικές ομάδες όπως το ISIS και η Αλ Κάιντα. Οι ηγέτες της, που τώρα φορούν κοστούμια και προσφέρουν κοινότοπες μετριοπάθειας, δεν μπορούν να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις.

Οι αξιωματούχοι του HTS έχουν αφήσει ένα ανησυχητικό ίχνος αποδεικτικών στοιχείων. Ο μεταβατικός υπουργός Δικαιοσύνης κατηγορείται ότι επέβλεπε δημόσιες εκτελέσεις γυναικών από την Συρία.

Ο Anas Khattab, ο οποίος είναι κατηγορούμενος από τα Ηνωμένα Έθνη ως τρομοκράτης, που είχε στρατολογηθεί στο παρελθόν από την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών MIT, διορίστηκε προσωρινός αρχηγός πληροφοριών της Συρίας. Ο Χάταμπ έχει προηγούμενους δεσμούς με το μέτωπο της Αλ Νούσρα που συνδέεται με το ISIS.

Η προσωρινή επικεφαλής των Γυναικείων Υποθέσεων της Συρίας δήλωσε ότι δεν «θα αφήσει χώρο σε όσους διαφωνούν με τις απόψεις μου” [για τις γυναικείες υποθέσεις]. Υπάρχουν πολλοί άλλοι μεταβατικοί αξιωματούχοι του Υπουργικού συμβουλίου με γνωστούς δεσμούς με την Αλ Κάιντα, την Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα και το HTS. Πολλά από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου πιστεύεται ότι έχουν διπλή συρροτουρκική υπηκοότητα, συμπεριλαμβανομένου του προσωρινού υπουργού Εξωτερικών της Συρίας.

Εν τω μεταξύ, οι ελίτ του HTS έχουν δηλώσει ότι η προσωρινή κυβέρνηση της Συρίας θα λειτουργήσει σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο και θα καθυστερήσει τις δημοκρατικές εκλογές για έως και τέσσερα χρόνια. Μια τέτοια καθυστέρηση εγείρει σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με τη δέσμευσή τους για αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν πιστεύουν στους ισχυρισμούς του HTS περί μετριοπάθειας. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Συρία, η Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Annalena Baerbock επέκρινε την ομάδα και απέρριψε κάθε ρόλο της Γερμανίας ως «χρηματοδότης των ισλαμιστικών δομών». Η άρνηση του αρχηγού του HTS Abu Mohammad al-Jolani να σφίξει το χέρι της γερμανίδας υπουργού ενίσχυσε τον σκεπτικισμό.

Η κρίση στην Συρία ξεδιπλώνεται. Καθώς οι απερχόμενοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν ενημερώνουν σιωπηλά τα βιογραφικά τους, η Ουάσιγκτον πρέπει να αντιμετωπίσει τη δυσάρεστη αλήθεια: ενώ οι τζιχαντιστές που υποστηρίζονται από την Τουρκία μπορεί να βοήθησαν στην απομάκρυνση του καθεστώτος Άσαντ, ανοίγουν το δρόμο για μια άλλη αυταρχική και εξτρεμιστική κυβέρνηση.

Τα κίνητρα του Ερντογάν εκτείνονται πέρα από την ιδεολογία. Η Άγκυρα επιδιώκει να εγκαταστήσει ένα ευέλικτο καθεστώς στη Δαμασκό, ένα καθεστώς που να ευθυγραμμίζεται με τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Η Τουρκία είναι έτοιμη να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια, εκπαίδευση και υποστήριξη ανοικοδόμησης, μαζί με προσοδοφόρες συμβάσεις για τουρκικές εταιρείες. Ο Ερντογάν θέλει επίσης το HTS να βοηθήσει στην εξάλειψη των SDF, ενισχύοντας την εικόνα του σκληρού απέναντι στην τρομοκρατία στο εσωτερικό.

Επί του παρόντος, ο Ερντογάν συγκεντρώνει στρατεύματα κατά μήκος των συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία. Η τουρκική αεροπορική υποστήριξη έχει ήδη βοηθήσει τον Εθνικό Στρατό της Συρίας και μια πλήρους κλίμακας στρατιωτική εισβολή φαίνεται επικείμενη. Εάν η Ουάσιγκτον αποτύχει να ενεργήσει αποφασιστικά, πρέπει να προετοιμαστεί για τις συνέπειες των ανεξέλεγκτων φιλοδοξιών του Ερντογάν.

Το Ισραήλ, επίσης, παρακολουθεί στενά. Μια πρόσφατη έκθεση της Επιτροπής Nagel του Ισραήλ προειδοποίησε για τους κινδύνους που εγκυμονούν οι ισχυρότεροι δεσμοί μεταξύ της Τουρκίας και μιας συριακής κυβέρνησης υπό την ηγεσία των τζιχαντιστών.

Μια τέτοια συμμαχία, προειδοποίησε η έκθεση, θα μπορούσε να επιταχύνει την εμφάνιση μιας συρροτουρκικής απειλής. Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν θα ενεργήσει ο Ερντογάν, αλλά τι θα κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους για να αποτρέψουν μια καταστροφή. Ο χρόνος τελειώνει (https://www.anixneuseis.gr/%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7/).

 

Η Τουρκία βρίσκεται στο κατώφλι του Ισραήλ – Ειδικοί προειδοποιούν για «άμεση ένοπλη αντιπαράθεση». Με την αντι-ισραηλινή στάση του Ερντογάν και τα αντίπαλα συμφέροντα στην Συρία, οι ειδικοί προειδοποιούν για μια πιθανή άνευ προηγουμένου αντιπαράθεση εν μέσω συνεχιζόμενης περιφερειακής αστάθειας.

Η ταραχώδης σχέση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας οδεύει προς περισσότερες αναταράξεις, καθώς οι πρόσφατες εξελίξεις στην Συρία στρέφουν τις δύο χώρες τη μία εναντίον της άλλης σε αυτό που έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε άμεση ένοπλη αντιπαράθεση.

Την Πρωτοχρονιά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν εναντίον του Ισραήλ στην Κωνσταντινούπολη, εκφράζοντας αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους στη Γάζα μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο αιματηρού πολέμου μεταξύ του Ισραήλ και της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς. Ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν ηγείται του τουρκικού αντι-ισραηλινού αισθήματος εδώ και χρόνια.

Ο πόλεμος, ο οποίος ξεκίνησε με μια αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 μ.Χ., εξελίχθηκε σε έναν μεγαλύτερο περιφερειακό πόλεμο που περιλαμβάνει πολλαπλά μέτωπα και αλλάζει το γεωπολιτικό τοπίο της Μέσης Ανατολής.

Η Τουρκία έχει έρθει σε αντίθεση με το Ισραήλ στο παρελθόν, κατά την διάρκεια προηγούμενων αντιπαραθέσεων που είχε με τη Χαμάς. Αυτή την φορά ήταν διαφορετικά. «Ο Ερντογάν νόμιζε ότι αυτός ο πόλεμος ήταν απλώς ένας ακόμη γύρος βίας», δήλωσε στο The Media Line ο Δρ Hay Eytan Cohen Yanarocak, ειδικός για την Τουρκία από το Κέντρο Moshe Dayan στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.

Αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, συνειδητοποίησε ότι το Ισραήλ διεξήγαγε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της Χαμάς. Ο Ερντογάν, ο οποίος επηρεάζεται βαθιά από την ίδια ιδεολογία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με τη Χαμάς, άρχισε να επιδεινώνει την σχέση με το Ισραήλ.

Σε μια από τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις, η πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ Άσαντ τον περασμένο μήνα έθεσε υπό αμφισβήτηση την αυτονομία των κουρδικών ομάδων που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ στην Συρία, καθώς οι ισλαμιστές αντάρτες που ανέτρεψαν τον Άσαντ και υποστηρίζονται από την Τουρκία απειλούν τα εδάφη τους.

Το Ισραήλ έχει διατηρήσει συγκεκαλυμμένες σχέσεις με τους Κούρδους όλα αυτά τα χρόνια, θεωρώντας το ως πιθανό σύμμαχο εναντίον κοινών εχθρών. Η Τουρκία προσπαθεί να εδραιώσει περαιτέρω την επιρροή της στη Συρία, η οποία μοιράζεται σύνορα με το Ισραήλ.

Για χρόνια, παρά το γεγονός ότι ήταν επίσημα σε πόλεμο, τα σύνορα ήταν ένα από τα πιο ήσυχα του Ισραήλ. Τώρα, καθώς η Τουρκία πλησιάζει γεωγραφικά το Ισραήλ, αυτή η ησυχία θα μπορούσε να διακοπεί.

«Υπάρχει πιθανότητα μιας μελλοντικής στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας», δήλωσε στο The Media Line ο καθηγητής Efrat Aviv, ειδικός για την Τουρκία από το Τμήμα Γενικής Ιστορίας του Bar-Ilan και το Κέντρο Στρατηγικών Μελετών Begin-Sadat. «Αυτό είναι άνευ προηγουμένου, όπως και όλα τα γεγονότα που παρατηρήθηκαν πρόσφατα στην περιοχή».

Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας ήταν τεταμένες για πάνω από μια δεκαετία, αν και οι δύο διατήρησαν διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις κατά τη διάρκεια αρκετών κρίσεων. Τώρα, η Τουρκία βρίσκεται στο κατώφλι του Ισραήλ και με μια λιγότερο από εγκάρδια σχέση, οι εντάσεις σχετικά με τη Συρία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε επιδείνωση.

Ο Ερντογάν και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχουν ανταλλάξει σκληρές δηλώσεις όλα αυτά τα χρόνια. Πριν από αυτό, οι δύο χώρες διατηρούσαν μια ισχυρή και φιλική σχέση. Ο Ερντογάν υπήρξε σφοδρός επικριτής του Ισραήλ και υπέρμαχος των Παλαιστινίων.

Ένα από τα χαμηλότερα σημεία των σχέσεων ήταν το 2010, όταν ένας στολίσκος υπό τουρκική ηγεσία με στόχο να σπάσει τον αποκλεισμό του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας κατέληξε σε σύγκρουση με τις Ισραηλινές δυνάμεις και το θάνατο 10 Τούρκων πολιτών.

Ο Ερντογάν έχει κατηγορήσει το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου, υποστηρίζοντας ότι η μεταχείριση των Παλαιστινίων στην Δυτική Όχθη και την Γάζα το καθιστά κράτος απαρτχάιντ. Σύμφωνα με τον Αβίβ, ο Ερντογάν βρίσκεται υπό σημαντική εσωτερική πίεση σχετικά με τις πολιτικές του έναντι του Ισραήλ. «Ο Ερντογάν φοβάται ότι θα χάσει την εξουσία», πρόσθεσε.

«Τόσο τα ισλαμιστικά στοιχεία όσο και η αντιπολίτευση είναι πολύ επικριτικά για τις σχέσεις του με το Ισραήλ και ορισμένες από τις ενέργειές του και τις δηλώσεις του εναντίον του Ισραήλ είναι αποτέλεσμα αυτής της πίεσης».

Ο Νετανιάχου αντέδρασε, κατηγορώντας τον Τούρκο ηγέτη για αντισημιτισμό και υποστήριξη τρομοκρατικών ομάδων όπως η Χαμάς στη Γάζα. Οι σχέσεις ξεπάγωσαν το 2017 μ.Χ., αλλά οι εγκάρδιες σχέσεις δεν κράτησαν πολύ.

Το 2018 μ.Χ., και οι δύο πλευρές ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους όταν οι εντάσεις για την Λωρίδα της Γάζας και την Ιερουσαλήμ προκάλεσαν ρήξη μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Στην συνέχεια, μια άλλη προσπάθεια αποκατάστασης της σχέσης περιελάμβανε την επίσκεψη του Ισραηλινού προέδρου Ισαάκ Χέρτσογκ στην Άγκυρα το 2022 μ.Χ.

Ο πόλεμος του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στην Γάζα οδήγησε τον Ερντογάν να ανακοινώσει ότι διακόπτει όλους τους δεσμούς με το Εβραϊκό κράτος, αφού και οι δύο πλευρές ανακοίνωσαν αμοιβαίους εμπορικούς φραγμούς μεταξύ τους τον Απρίλιο του περασμένου έτους. Η Τουρκία προσχώρησε επίσης στη νοτιοαφρικανική αίτηση που κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία στην Γάζα στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) πέρυσι.

Καθόλη την διάρκεια του πολέμου, η Τουρκία προμήθευε τους Παλαιστίνιους στην Γάζα με τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο τουρισμός, μια σημαντική πτυχή της διμερούς σχέσης μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, έχει επίσης σχεδόν εξαφανιστεί.

Κάποτε κορυφαίος προορισμός για τους Ισραηλινούς, δεν είναι πλέον. Προς το παρόν δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις μεταξύ των χωρών, μια διαδρομή που κάποτε ήταν μία από τις πιο συχνές αναχωρήσεις από το Ισραήλ.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Συρία, οι οποίες έχουν ουσιαστικά αφήσει την χώρα για αρπαγή, έχουν κάνει την Τουρκία και το Ισραήλ να βάζουν μπότες στο έδαφος, η καθεμία σε διαφορετικές περιοχές. «Η Τουρκία είναι πολύ ανένδοτη για τα συμφέροντά της στην Συρία και ο Ερντογάν θέλει να εδραιώσει την επιρροή του εκεί, στοχεύοντας η νέα κυβέρνηση εκεί να είναι υπό την αιγίδα του», δήλωσε ο Αβίβ.

«Αυτό περιλαμβάνει μαζικές επενδύσεις, συμπεριλαμβανομένων των κουρδικών περιοχών, προκειμένου η συριακή κοινωνία να είναι φιλοτουρκική. Η Τουρκία θέλει να συντρίψει εντελώς τις φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των Κούρδων».

Ενώ το Ισραήλ δεν έχει επίσημες σχέσεις με την Κουρδική μειονότητα στην Συρία ή την Τουρκία, έχει διατηρήσει σχέσεις με τους Κούρδους ως μέρος του ενδιαφέροντός του να αντισταθμίσει την ιρανική επιρροή στην περιοχή.

Αυτό έχει συχνά εξοργίσει την Τουρκία και τον Ερντογάν, οι οποίοι έχουν εχθρικές σχέσεις με την [κουρδικη] μειονότητα. Ο Ερντογάν και ο Νετανιάχου φαίνεται να είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να επιδιορθώσουν τη σχέση.

«Όσο ο Ερντογάν είναι στην εξουσία, τίποτα καλό δεν θα συμβεί στη σχέση και θα επιδεινωθεί. Ακόμη και αν αντικατασταθεί από ένα καθεστώς λιγότερο επικριτικό προς το Ισραήλ, θα χρειαστεί χρόνος για να μειωθεί η κριτική προς το Ισραήλ», δήλωσε ο Αβίβ.

«Η τουρκική κοινωνία θα χρειαστεί χρόνο για να αλλάξει την τοξική κοινή γνώμη της προς το Ισραήλ, καθώς το αντι-Ισραηλινό και αντισιωνιστικό συναίσθημα στην Τουρκία είναι πολύ ισχυρό». Οι υποστηρικτές του Νετανιάχου και η ακροδεξιά κυβέρνησή του έχουν επίσης ζητήσει την διακοπή των σχέσεων με την Τουρκία. Αλλά οι διπλωματικές σχέσεις είναι πιθανό να παραμείνουν.

«Για την Τουρκία, οι σχέσεις με το Ισραήλ είναι σημαντικές προκειμένου να διατηρηθεί η πρόσβαση στους Παλαιστίνιους τόσο στην Γάζα όσο και στην Δυτική Όχθη», δήλωσε ο Cohen Yanarocak. «Για το Ισραήλ, το οποίο περιβάλλεται από εχθρούς, δεν χρειάζεται άλλον εχθρό». Μια στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ θα ήταν άνευ προηγουμένου, είτε σκόπιμα είτε όχι.

Το Ισραήλ, το οποίο εξακολουθεί να βρίσκεται στην μέση ενός πολέμου και φρέσκο με το τραύμα μιας συγκλονιστικής συνοριακής επίθεσης από την Χαμάς, έχει γίνει λιγότερο ανεκτικό στην πιθανότητα παρόμοιων εκπλήξεων σε άλλα σύνορα. Ενώ μια τέτοια εξέλιξη θα σόκαρε την περιοχή, δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Η επιλογή της επιστροφής των πληρεξουσίων του Ιράν στα σύνορά του τόσο στον Λίβανο όσο και στην Συρία είναι κάτι που ο Νετανιάχου και άλλοι αξιωματούχοι έχουν αποκλείσει. «Το Ισραήλ δεν μπορεί να επιτρέψει στο Ιράν να βρίσκεται στα βόρεια σύνορά του, ακόμη και με το κόστος μιας αντιπαράθεσης με την Τουρκία», δήλωσε ο Αβίβ.

«Ακριβώς όπως η Τουρκία επέτρεψε στον εαυτό της να εισβάλει στη Συρία, δεν μπορεί να απαιτήσει από το Ισραήλ να αποσύρει τις δυνάμεις του από εκεί και το Ισραήλ πρέπει να προστατεύσει τα συμφέροντά του» (https://www.tribune.gr/world/news/article/906107/i-toyrkia-vrisketai-sto-katofli-toy-israil-eidikoi-proeidopoioyn-gia-amesi-enopli-antiparathesi.html).

 

Oι ...χάρτες του Ισραήλ, ξεσηκώνουν τους Άραβες! Παντού επικρατεί αναβρασμός... Η μία εξέλιξη «σκάει» μετά την άλλη τον τελευταίο καιρό! Το Ισραήλ βλέποντας τις εξελίξεις στην Συρία, αλλά και τις διαθέσεις Τραμπ στην Αμερική ξεκίνησε να γίνει πολύ δραστήριο!

Αυτό δείχνει ανάρτηση που δημοσιεύτηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, η οποία περιείχε έναν βιβλικό χάρτη, με πολλούς στον αραβικό κόσμο να τον αντιμετωπίζουν ως άμεση απειλή για την κυριαρχία των αραβικών χωρών, σύμφωνα με την Jerusalem Post. Μάλιστα ο χάρτης ανέβηκε από τον αραβικό λογαριασμό του Ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών.

Ποιό ήταν αυτό που άναψε «φωτιά»; Η ανάρτηση έδειξε τα Βιβλικά όρια των Βασιλείων του Ισραήλ και της Ιουδαίας, τα οποία εκτείνονταν σύμφωνα με τις Βιβλικές αφηγήσεις σε διάφορες περιοχές ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού. Η πιο πάνω ανάρτηση που έχει και τον χάρτη  αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Γνωρίζατε ότι το Βασίλειο του Ισραήλ υπήρχε πριν από 3.000 χρόνια;Ο πρώτος βασιλιάς που κυβέρνησε για 40 χρόνια ήταν ο βασιλιάς Σαούλ (1050-1010) π.Χ. Μ. Στην συνέχεια τον ακολούθησε ο βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος την κυβέρνησε για περίπου 40 χρόνια (1010-970) π.Χ. Ακολούθησε ο βασιλιάς Σολομών, ο οποίος κυβέρνησε επίσης για 40 χρόνια την περίοδο (970-931) π.Χ.

Η διακυβέρνηση των Τριών Βασιλέων διήρκεσε 120 χρόνια, μια σημαντική χρονική περίοδος στην ιστορία του Ισραήλ. Αυτά τα χρόνια σημειώθηκε ανάπτυξη της εβραϊκής ζωής σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των πολιτιστικών, θρησκευτικών και οικονομικών.

Μετά το θάνατο του βασιλιά Σολομώντα, το βασίλειο διαιρέθηκε το 931 π.Χ. Χωρίστηκε σε δύο μέρη: το Βασίλειο του Ισραήλ στα βόρεια και το Βασίλειο του Ιούδα στον νότο, μετά το ξέσπασμα των εσωτερικών συγκρούσεων λόγω των μεγάλων φορολογικών βαρών και των κεντρικών πολιτικών που επιβλήθηκαν στις φυλές.  Ο βασιλιάς Ιεροβοάμ μπιν Νεμπάτ κάθισε στον βασιλικό θρόνο στο Βασίλειο του Ισραήλ στα βόρεια(απεικονίζεται με κίτρινο χρώμα) .

Στη συνέχεια ίδρυσε δύο κέντρα λατρείας στο Νταν και στο Μπέθελ ​​για να διαιωνίσει μια ταυτότητα ξεχωριστή από το βασίλειο του Ροβοάμ μπιν Σολομών στο νότο, το οποίο επέλεξε να αυξήσει τους φόρους στους ανθρώπους σε μια εποχή που υπέφεραν από αυτούς. Η κυριαρχία του Βασιλείου του Ισραήλ στον Βορρά συνεχίστηκε για περίπου 209 χρόνια μέχρι την πτώση του στα χέρια των Ασσυρίων το 722 π.Χ. Μ.

Όσο για το νότιο Βασίλειο του Ιούδα (με πράσινο),διήρκεσε για περίπου 345 χρόνια μέχρι την πτώση του στα χέρια του Ναβουχοδονόσορα, αυτοκράτορα της Βαβυλώνας, το 568 π.Χ.Αυτός ο διχασμός οδήγησε σε πολιτικές συγκρούσεις σε όλη την ιστορία του λαού του Ισραήλ και τα αποτελέσματά του συνεχίστηκαν για εκατοντάδες χρόνια, ωστόσο, ο εβραϊκός λαός στη διασπορά συνέχισε να προσβλέπει στην αναγέννηση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων του και στην ανοικοδόμηση του κράτους του. που ανακοινώθηκε στο κράτος του Ισραήλ το 1948 για να γίνει η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή».

Αντιδράσεις. Ο χάρτης εμφανίστηκε σε MME σε όλη την Μέση Ανατολή, συνεχίζει η Jerusalem Post, όπως το Σαουδαραβικό κανάλι Al-Arabiya, το Al Jazeera και άλλα, με τα περισσότερα κανάλια να συνδέουν τον χάρτη με φερόμενα ισραηλινά σχέδια. Τέτοια ήταν η περίπτωση του Ιορδανικού Υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο καταδίκασε κατηγορηματικά τα δημοσιεύματα του ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών:

«Το υπουργείο καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο τους χάρτες της περιοχής που δημοσιεύονται από επίσημους ισραηλινούς λογαριασμούς στις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, υποστηρίζοντας ότι είναι ιστορικοί για το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Συρίας».

Ομοίως, ο Ιορδανός Πρόεδρος του κοινοβουλίου Ahmad al-Safadi υποστήριξε ότι οι χάρτες «εκφράζουν μια εγκληματική νοοτροπία και κακόβουλες φιλοδοξίες που δεν μπορούν να αγνοηθούν ή να γίνουν ανεκτές».

Η Παλαιστινιακή Αρχή, από την πλευρά της έκανε λόγο για«υποτιθέμενους χάρτες του ιστορικού Ισραήλ που περιλαμβάνουν Αραβικά εδάφη». Ανεξαρτήτως του τι λέγεται για συμφωνίες Τράμπ και Πούτιν, ο Αρμαγεδδών στην Μέση Ανατολή δεν αποφεύγεται, όσο το Ισραήλ θα βρίσκεται κάτω από το πέπλο του Σιωνισμού.

Η Τουρκία του Ερντογάν οπωσδήποτε θα βρεθεί αντιμέτωπη με το Ισραήλ, ιδίως αν πειραχτούν οι Κούρδοι. Και οι ΗΠΑ, δεν θα μείνουν αμέτοχοι. Οι...Μεγαλοϊδεατισμοί δεν ήταν αρεστοί σε κανέναν ανέκαθεν (https://www.pirinoslogios.com/post/o%CE%B9-%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CE%BE%CE%B5%CF%83%CE%B7%CE%BA%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%82)!

 

Σημεία των καιρών; Το Ισραήλ κατηγορεί την Αίγυπτο για στρατό στο Σινά-Στον ουρανό του Βορονέζ εμφανίστηκαν σύννεφα σε σχήμα τεράστιου Σταυρού. Ξαφνικά και χωρίς καμία προηγούμενη σαφή ένδειξη, το Ισραήλ κατηγόρησε την Αίγυπτο ότι παραβιάζει τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ παρά το γεγονός ότι παραβιάζει τακτικά κάθε είδους νόμους που απορρέουν από την συμφωνία αυτή.

Οι Ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν Αιγυπτιακή στρατιωτική δραστηριότητα στο κέντρο του Σινά, κάτι  που φέρεται να παραβιάζει την ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ.

Οι αρχικές αναφορές αναφέρουν ότι η Αίγυπτος προβαίνει σε υλικοτεχνικές προετοιμασίες και στήνει στρατιωτικά εμπόδια, που θα εμπόδιζαν ταΙισραηλινά στρατεύματα σε περίπτωση πιθανής πολεμικής σύγκρουσης. Η Ισραηλινή κριτική συνοψίζεται στην δυσαρέσκεια για τις στρατιωτικές προετοιμασίες της Αιγύπτου να προστατεύσει το έδαφός της από μια επικείμενη εισβολή των ισραηλινών δυνάμεων.

Οι Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ του 1.979 μ.Χ. προβλέπουν την αποστρατιωτικοποίηση ορισμένων περιοχών στη χερσόνησο του Σινά. Οποιαδήποτε αλλαγή στην στρατιωτική παρουσία σε αυτές τις περιοχές απαιτεί συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, αναφέρουν οι Ισραηλινοί.

Οι δύο χώρες απολαμβάνουν μια μακροχρόνια ειρήνη η οποία έχει φέρει τις δύο χώρες πολύ κοντά. Οποιαδήποτε μεταβολή στις σχέσεις Ισραήλ και Αιγύπτου, αλλά και οι στρατιωτικές προετοιμασίες των Αιγυπτίων, δείχνουν πολύ άσχημες εξελίξεις στην περιοχή.

Η τουρκική εισβολή στην Συρία, η αστάθεια που εξάγει η χώρα αυτή, και οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι που αναζητούν διέξοδο μετά την καταστροφή της Γάζας, αποτελούν προς το παρόν δυσεπίλυτα ζητήματα. Το σενάριο των τεκτονικών αλλαγών στην Μέση Ανατολή πάντως, προλόγισε και ο επερχόμενος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μ.Ρούμπιο, ο οποίος ανέφερε επί του θέματος μιλώντας για αλλαγή συνόρων (https://balsamopsyxhs.gr/2025/01/08/%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%cf%8e%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%b9%cf%83%cf%81%ce%b1%ce%ae%ce%bb-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b7%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af/).

Βρετανός Εθνικιστής προκαλεί σοκ στην Άγκυρα: Να κάνουμε ξανά Χριστιανική την Κωνσταντινούπολη με νέα Σταυροφορία. Δεύτερη βόμβα από Ισραηλινό αμυντικό σύμβουλο που δηλώνει ότι Ελλάδα και Ισραήλ θα σταθούν μαζί στρατιωτικά σε τυχόν διαφωνίες των Τούρκων στην Α.Μεσόγειο συνιστώντας συνεχή επαγρύπνηση.

Μεγάλος εφιάλτης τελικά έχει γίνει για την Τουρκία η μεγάλη  διαδικτυακή εκστρατεία για μια ελεύθερη και Χριστιανική Κωνσταντινούπολη, και όχι (Ιστανμπούλ όπως την λένε οι Τούρκοι), προκαλώντας την αντίδραση κυρίως ξένων που θέλουν να την ξαναδούν χριστιανική και ελληνική ξανά.

Δυστυχώς ο σημερινός Ελληνισμός ξέχασε το μεγαλύτερο όνειρο μετά την πτώση της Βασιλεύουσας το 1.453 μ.Χ., και την προφητεία, ότι πάλι με χρόνια και καιρούς η Κωνσταντινούπολη θα γίνει Χριστιανική και Ελληνική.

Ο Βρετανός Εθνικιστής Πολ Γκόλντινγκ αντιπρόεδρος του κινήματος “Britain First”, το οποίο κατά τον ίδιο είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο πατριωτικό και εθνικιστικό πολιτικό κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, ζητά "χριστιανική Κωνσταντινούπολη με νέα Σταυροφορία αυτήν την φορά".

Δεν ξέρουμε το κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό εν έτει 2024 μ.Χ,., το σίγουρο είναι ότι το μεταναστευτικό και η τουρκική επεκτατική πολιτική στην Μέση Ανατολή και Μεσόγειο, έχει ενοχλήσει πολλούς για πολλά.

Στην Ευρώπη υπάρχει μια αιφνιδιαστική άνοδο του Εθνικισμού λόγω των ακραίων ισλαμιστικών τρομοκρατικών επιθέσεων, και των εκατομμυρίων πλέον μουσουλμάνων μεταναστών, που έχουν κατακλύσει τις πόλεις της Ευρώπης.

Σε αυτό το σκηνικό έχουμε εμβόλιμα την Τουρκία, που απειλεί, κατηγορεί, εκβιάζει παντού, ακόμα και στην Ευρώπη με την περιβόητη τουρκική οργάνωση Milli Gorus, η οποία έχει αποστολή την δημιουργία Τζαμιών και σύνδεσης όλων των Τούρκων στην ΕΕ.       

Παράλληλα είναι πολύ πιθανή μια πολεμική σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας, λόγω εντελώς διαφορετικών συμφερόντων στην Συρία-Μεσόγειο. Για παράδειγμα, ο Ισραηλινός πολιτικός επιστήμονας και Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης, Αβράαμ Σμούλεβιτς (Abraham Shmulevich), δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων News.az, ότι “η πιθανότητα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης Ισραήλ-Τουρκίας έχει συζητηθεί εδώ και αρκετό καιρό. Και τώρα, για πρώτη φορά, εξετάζεται στα υψηλότερα επίπεδα στο Ισραήλ», είπε, σημειώνοντας ότι αυτό δείχνει τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Σε βίντεο ο Αμπού Μουχαμάντ ένας Ουζμπέκος μαχητής στις τάξεις της τουρκόφιλης Hay'at Tahrir al-Sham, είπε στον Χ.Αβέντ ανταποκριτή του πρακτορείου ειδήσεων Rudaw: «Μια λέξη από τον Εμίρη και θα φτάσουμε στο Τελ Αβίβ σε μια μέρα».

Ο Ισραηλινός ειδικός πρόσθεσε στο σοβαρό αυτό θέμα ότι, έχει προειδοποιήσει για αυτό το πιθανό σενάριο και στο παρελθόν. Ο Σμούλεβιτς ενώ πιστεύει ότι η πιθανότητα πολεμικής σύγκρουσης έχει αυξηθεί, τονίζει ότι η συνολική ευθύνη δεν ανήκει αποκλειστικά στο Ισραήλ. Υπενθύμισε ότι η Τουρκία ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ μετά την ίδρυση του.

Για δεκαετίες, οι δύο χώρες διατήρησαν στενούς δεσμούς σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών, της πολιτικής και της στρατιωτικής συνεργασίας. Παρά τις περιστασιακές εντάσεις, η σχέση τους παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό θετική με τα χρόνια.

Σύμφωνα με τον Ισραηλινό ειδικό, το 2010 μ.Χ. ξεχωρίζει ως μια σημαντική στιγμή στην ιστορία των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας: «Το 2010 μ.Χ., όταν η Χαμάς έλεγχε την Λωρίδα της Γάζας και το Ισραήλ είχε επιβάλει αποκλεισμό για να αποτρέψει την προμήθεια όπλων, η Τουρκία ξεκίνησε την λεγόμενη εκστρατείας «Ελευθερίας».

Αυτή η ανθρωπιστική επιχείρηση, που μετέφερε Τούρκους ακτιβιστές με πλοία, προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό του Ισραήλ. Οι ειδικές δυνάμεις του Ισραήλ, που προσπαθούσαν να σταματήσουν τα πλοία, συγκρούστηκαν με αυτούς που επέβαιναν, οδηγώντας στο θάνατο 10 Τούρκους πολίτες».

Αυτό το περιστατικό, συνέβαλε σε μια αξιοσημείωτη ύφεση στις διμερείς σχέσεις. Οι συστάσεις της Επιτροπής Nagel υποδεικνύουν ότι οι Ισραηλινοί αμυντικοί αξιωματούχοι θεωρούν τώρα μια άμεση αντιπαράθεση με την Τουρκία ως πραγματικό σενάριο που απαιτεί προσοχή.

Η έκθεση προτείνει ότι καθώς οι περιφερειακές εντάσεις συνεχίζουν να αυξάνονται, το Ισραήλ θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο για μια σειρά από εξελίξεις. Μεταξύ αυτών των συστάσεων περιλαμβάνονται βήματα για την ενίσχυση της αμυντικής υποδομής και την διατήρηση της ετοιμότητας για διάφορες προκλήσεις ασφαλείας.

Ορισμένοι παρατηρητές σημειώνουν ότι η εμπλοκή της Τουρκίας σε γειτονικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας, θα μπορούσε, υπό ορισμένες συνθήκες, να οδηγήσει σε αυξημένες εντάσεις κοντά στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ.

Αν και καμία άμεση αντιπαράθεση δεν είναι επιθυμητή από κανένα μέρος, το ευρύτερο περιφερειακό τοπίο μπορεί να γίνει πιο περίπλοκο εάν πολλαπλοί παράγοντες λειτουργούν σε αλληλοεπικαλυπτόμενες σφαίρες επιρροής. Ο Σμούλεβιτς επισημαίνει επίσης ότι οι εξελισσόμενες συμμαχίες και συνεργασίες στην περιοχή ενδέχεται να επηρεάσουν τους υπολογισμούς ασφαλείας.

“Για παράδειγμα, η ( στρατιωτική) συνεργασία του Ισραήλ με την Ελλάδα και άλλες γειτονικές χώρες θα μπορούσε να παίξει τεράστιο ρόλο εάν κλιμακωθούν τυχόν διαφωνίες (Τουρκία) στην Ανατολική Μεσόγειο.

Αν και μια στρατιωτική αντιπαράθεση δεν θεωρείται επιθυμητή από καμία πλευρά, η αυξημένη ένταση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, εγείρει ανησυχίες για πιθανές οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις”, τονίζει ο ίδιος.

Οι αναλυτές προτείνουν ότι οποιαδήποτε σημαντική κλιμάκωση θα μπορούσε να επηρεάσει όχι μόνο τους διμερείς δεσμούς αλλά και την ευρύτερη σταθερότητα στην Μέση Ανατολή, δεδομένης της διασύνδεσης των περιφερειακών συμμαχιών, του εμπορίου και των συμφερόντων ασφάλειας.

Ως εκ τούτου, το στρατηγικό δόγμα του Ισραήλ, όπως αντικατοπτρίζεται στην έκθεση της Επιτροπής Nagel, υπογραμμίζει την σημασία της προετοιμασίας για διάφορα απρόβλεπτα. Ενώ η προοπτική μιας Ισραηλινο-τουρκικής σύγκρουσης συζητείται εδώ και αρκετό καιρό, φαίνεται ότι έχει αποκτήσει νέα επείγουσα ανάγκη στους κύκλους ασφαλείας του Ισραήλ.

Εν τω μεταξύ, ο ίδιος συνιστά στο Ισραήλ (πιθανόν και σε υπόλοιπες χώρες σαν την Ελλάδα) να παραμείνει σε επαγρύπνηση, να κατανείμει κατάλληλα τους πόρους και να διατηρήσει διπλωματικούς διαύλους σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τις περιφερειακές αβεβαιότητες και να διατηρήσει τη σταθερότητα (https://www.pentapostagma.gr/ethnika-themata/ellinotoyrkika/7285729_bretanos-ethnikistis-prokalei-sok-stin-agkyra-na-kanoyme#goog_rewarded).

 

«Θα αλλάξουν τα σύνορα 22 χωρών» της ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ και όχι μόνο; Οι Αμερικανοί έχουν επανασχεδιάσει το χάρτη της Μέσης Ανατολής- Αλίμονο.

«Θα αλλάξουν τα σύνορα 22 χωρών». Σε ένα άρθρο που έγραψε η Condoleezza Rice, η οποία υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μεταξύ 26 Ιανουαρίου 2005 μ.Χ. και 20 Ιανουαρίου 2009 μ.Χ., όταν ήταν Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας το 2003 μ.Χ., έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Τα σύνορα 22 χωρών στην Μέση Ανατολή θα αλλάξουν».Τουρκικό δημοσίευμα αναφέρεται σε αναφορά των New York Times για το σχεδιασμό της Μέσης Ανατολής πριν από 12 χρόνια που επισημαίνει «Πώς μπορούν 5 χώρες να γίνουν 14;» Σύμφωνα με το δημοσίευμα, όταν μιλάμε για κρίση στην Μέση Ανατολή, έρχεται στο μυαλό ο χάρτης του έργου Greater Middle East Project.

Το δημοσίευμα επαναφέρει το νέο χάρτης της Μέσης Ανατολής που δημοσιεύτηκε από της παγκοσμίου φήμης εφημερίδας ‘The New York Times’ στις 28 Σεπτεμβρίου 2013 μ.Χ. Ένας αξιοσημείωτος χάρτης που σχεδόν αλλάζει τα σημερινά σύνορα, πριν από 12 χρόνια.

Το Greater Middle East Project, το οποίο επανήλθε στην ημερήσια διάταξη μετά το τέλος της 61χρονης διακυβέρνησης του κόμματος Μπάαθ στην Συρία, συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο σοβαρών συζητήσεων, ειδικά στην Τουρκία. Ο χάρτης που δημοσιεύτηκε σε άρθρο του περιοδικού The New York Times με ημερομηνία 28 Σεπτεμβρίου 2013 μ.Χ., ήρθε ξανά στο προσκήνιο.

«Η Συρία θα είναι το κέντρο της Μέσης Ανατολής». Στο άρθρο με τίτλο «Συλλογιζόμενος την επαναχαρτογραφημένη στη Μέση Ανατολή» που δημοσιεύτηκε από τον Robin Wrigth, λέγεται ότι ειδικά ο αραβικός κόσμος έχει παγιδευτεί από αυταρχικές κυβερνήσεις και ότι με την κατάρρευση αυτών των κυβερνήσεων, η Συρία θα γίνει το κέντρο.

«Η Συρία θα χωριστεί στα 3». Το άρθρο κάνει επίσης μια αξιολόγηση των διεργασιών που θα προκύψουν μετά το τέλος του εμφυλίου στη Συρία. Οι ακόλουθες εκφράσεις χρησιμοποιούνται στις ενότητες όπου γράφεται ότι η Συρία θα χωριστεί σε τρία:

«Η Συρία έχει χωριστεί σε τρεις αναγνωρίσιμες περιοχές, η καθεμία με την δική της σημαία και δυνάμεις ασφαλείας. Ένα διαφορετικό μέλλον διαμορφώνεται: ένα στενό κρατίδιο κατά μήκος ενός διαδρόμου από το νότο μέσω της Δαμασκού, της Χομς και της Χάμα στην Βόρεια ακτή της Μεσογείου που ελέγχεται από τους Άσαντ μειονοτική αίρεση των Αλαουιτών στον Βορρά, ένα μικρό Κουρδιστάν που είναι σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο από τα μέσα του 2012 μ.Χ., με το μεγαλύτερο μέρος να είναι η σουνιτική κεντρική περιοχή.

«Η διάλυση στην Συρία θα έχει αντανάκλαση και στο Ιράκ » Το άρθρο αναφέρει ότι μια διάλυση στην Συρία, η οποία εμπίπτει στο πεδίο της σιιτικής πολιτικής, θα αποτελέσει προηγούμενο για άλλες χώρες της περιοχής:

«Η διάλυση της Συρίας θα δημιουργούσε προηγούμενο για την περιοχή, ξεκινώντας ακριβώς δίπλα της. Μέχρι στιγμής, το Ιράκ αντιστέκεται στην αποσύνθεση λόγω ξένων πιέσεων, του φόβου να δράσει μόνος σε περιφερειακό επίπεδο και του πετρελαϊκού πλούτου, που αγοράζει πίστη, τουλάχιστον στα χαρτιά. Αλλά η Συρία τώρα ανατρέπει το Ιράκ». «Το παρασύρει στην δική του δίνη».

Ο προηγούμενος χάρτης έφερε στο μυαλό τον χάρτη του Greater Middle East Project. Το Project, γνωστό ως Greater Middle East Project, ξεκίνησε στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε κατά τη διακυβέρνηση του Προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους (https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2025/01/blog-post_99.html).

Πιο σιωνιστές από τους σιωνιστές στο επιτελείο Τραμπ.

Οι επιλογές του εκ νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, δείχνουν την πρόθεση του να συγκροτήσει μία διοίκηση “σιωνιστικού μακαρθισμού”, την οποία περιγράψαμε στο προηγούμενο άρθρο, με σκοπό την συκοφάντηση και την ποινικοποίηση κάθε φωνής που ψελλίζει την παραμικρή διαμαρτυρία έναντι του Ισραήλ.

Ο Τραμπ επιλέγει, λοιπόν, τον Μάρκο Ρούμπιο ως υπουργό Εξωτερικών και την Elise Stefanick ως Πρέσβη της χώρα στον ΟΗΕ. Ο πρώτος, θερμός υποστηρικτής του δικαιώματος του Ισραήλ να επιτεθεί με πρώτο συντριπτικό πλήγμα στο Ιράν. Η δεύτερη, πρόσωπο που πιστεύει πολύ στις “θεωρίες συνωμοσίας”, πρωταγωνίστησε στην “ιερά εξέταση” που επιβλήθηκε σε προέδρους γνωστών Πανεπιστημίων, όπου υπήρξαν κινητοποιήσεις.

Αμφότεροι έχουν τοποθετηθεί υπέρ της απέλασης φοιτητών που σπουδάζουν με visa και έχουν φιλοπαλαιστινιακές πεποιθήσεις. Η δε Pam Bondi, την οποίο υποστηρίζει ο Τραμπ για Γενικό Εισαγγελέα, έχει δημόσια υποστηρίξει, ότι όλοι αυτοί οι φοιτητές που διαδηλώνουν κατά της γενοκτονίας, ουσιαστικά δηλώνουν «είμαι με την Χαμάς» και είτε είναι αλλοδαποί είτε γηγενείς «θα πρέπει να ανακριθούν από το FBI, άμεσα».

Δύο ακόμα πολύ ακραία στελέχη επιστρατεύονται για αυτό το μέτωπο. Η Harmeet Dhillon, επιλογή του Τραμπ για να ηγηθεί του Justice Department’s Civil Rights Division, το οποίο θα παίξει κρίσιμο ρόλο στην επιβολή του νόμου κατά του «αντισημιτισμού» σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Στο παρελθόν έχει χαρακτηρίσει τον νόμο των Δημοκρατικών περί “ρητορικής μίσους”, ως άτολμο «σπασμωδικό αντισυνταγματικό σκουπίδι» και τον όρο «ρητορική μίσους» ως «φιλελεύθερη έννοια».

Σχετικά με το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το κίνημα των πανεπιστημιακών κάμπους, έγραψε στον λογαριασμό της στο Χ, τον περασμένο Απρίλιο: «Μηνύστε το Yale. Μηνύστε όποιο πανεπιστήμιο δεν διασφαλίζει την ασφάλεια των φοιτητών, λόγω της θρησκείας τους.

Κάντε τους να μετανιώσουν για τις επιλογές τους. Περικόψτε τις χορηγίες τους. Μηνύστε κάθε έναν ξεχωριστά που πραγματοποιεί και οργανώνει βίαιες διαμαρτυρίες. Αδειάστε τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Καταστρέψτε τα σχέδια καριέρας τους».

Τα σιωνιστικά γεράκια του Τραμπ. Είναι βεβαίως γνωστό, ότι η μόνη “απόδειξη” πως απειλείται η ασφάλεια των Εβραίων φοιτητών (τα υπόλοιπα θρησκεύματα δεν ενοχλεί κανέναν αν απειλούνται) είναι απλώς και μόνον η εκ του πονηρού δήλωση ορισμένων εξ αυτών ότι απλώς “δεν αισθάνονται ασφαλείς επειδή είναι Εβραίοι”! Κάτι που θα έπρεπε να εμπίπτει στην αρμοδιότητα του προσωπικού τους ψυχαναλυτή, καθόσον κυρίως Εβραίοι είναι οι πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων.

Ίσως η πιο ακραία – στα όρια του γελοίου – περίπτωση στελέχους της task force, είναι ο γερουσιαστής της Φλόριντα, Brian Mast που επίλεξε ο Τραμπ για Πρόεδρο της House Foreign Affairs Committee. Θεωρείται το πλέον εχθρικό προς τους Παλαιστίνιους μέλος του νομοθετικού Σώματος. Έκανε αγώνες για την διακοπή κάθε ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους πολίτες της Γάζας και καταπολέμησε φανατικά την έννοια «αθώοι Παλαιστίνιοι πολίτες», θεωρώντας ενόχους τρομοκρατίας όλους τους Παλαιστινίους, ανεξαρτήτων φύλου, ηλικίας και κατάστασης υγείας.

Το ίδιο κάνει και η συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών. Υποστηρίζει την μόνιμη διακοπή της αμερικανικής χρηματοδότησης της UNRWA, υπονομεύει κάθε προσπάθεια κατάπαυσης του πυρός και υποστηρίζει την επίσπευση και αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ.

Ο Mast είναι βεβαίως Ευαγγελικός “Χριστιανός” – δηλαδή πιο σιωνιστής από τους Εβραίους ομοϊδεάτες του – και κάποτε υπηρέτησε μάλιστα στον ισραηλινό στρατό. Είναι ο γνωστός γραφικός που έχουμε δει σε φωτογραφίες, να παρίσταται στο Κογκρέσο των ΗΠΑ φορώντας στολή του ισραηλινού στρατού, μετά την 7^η Οκτωβρίου.

Ο ρόλος του AIPAC. Οι επιλογές αυτές δείχνουν πόσο αποφασισμένος είναι ο νέος Πρόεδρος να βοηθήσει το Ισραήλ “να τελειώσει τη δουλειά”. Κυρίως όμως φαίνεται πως το καινοφανές γεγονός του αντι-ισραηλινού κινήματος και την εκτεινόμενης επίδρασής του στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ έχει ταράξει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, καθώς το κίνημα αυτό μπορεί να αποτελέσει το πρόπλασμα μιας αντιπολεμικής κινητοποίησης τύπου Βιετνάμ. Και αυτό δεν το θέλει μια χώρα, η οποία βρίσκεται ήδη ανεπίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση.

Αυτή η κατάσταση ανοίγει ενδιαφέρουσες δυνατότητες πολιτικών συγκρούσεων. Το AIPAC είναι μοναδική οργάνωση παγκοσμίως, η οποία ενώ υπηρετεί εξωτερική κρατική οντότητα, έχει και επισήμως μάλιστα τρομακτική επίδραση στην εκλογική διαδικασία μιας άλλης χώρας: Mε ελάχιστες εξαιρέσεις, κανείς δεν εκλέγεται στις ΗΠΑ, αν έχει το AIPAC απέναντί του. Αυτά περί “δημοκρατίας” στην Αμερική.

Η εξίσωση του Αμπά Εμπάν. Το AIPAC λοιπόν είναι αποφασισμένο να φτάσει στα άκρα ώστε να μην χαλαρώσει η αρπάγη του επί του πολιτικού προσωπικού της αμερικανικής διοίκησης. Η αρπάγη αυτή σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ, αλλά συγχρόνως επικίνδυνη όσο ποτέ, καθώς όσο μένει ανεξέλεγκτη, οι ΗΠΑ διολισθαίνουν προς αυτό που διακαώς επιθυμεί ο Νετανιάχου:  Την σύγκρουση με το Ιράν. Προβλεπόμενες είναι οι συνέπειες μιας παγκόσμιας πυρηνικής κλιμάκωσης. Θα φανεί φέτος, λοιπόν, εάν η όλη η ανθρωπότητα θα μοιάζει μέχρι το τέλους του έτους με τη Γάζα.

Ή εάν η πολιτική πόλωση στις ΗΠΑ πάρει εμφυλιοπολεμικές διαστάσεις. Πολεμική άλλωστε είναι και η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, ο JD Vance, προλογίζοντας το νέο βιβλίο του Kevin Roberts – που θυμίζουμε πως παραιτήθηκε της προεδρίας του Heritage Foundation, ακριβώς για να κρατηθεί μακριά – προεκλογικά- από τη δημοσιότητα η σχέση του ιδρύματος με τον Τραμπ, όταν γράφει, σε μια γλώσσα western:

«Είναι μια χαρά να προβάλουμε μια φιλελεύθερη laissez-faire προσέγγιση, όταν είμαστε ασφαλείς στη λιακάδα της μέρας. Όταν όμως αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και αρχίζουμε να ακούμε τους λύκους, τότε πρέπει να τοποθετήσουμε κυκλικά τις άμαξες (circle the wagons) και να οπλίσουμε τα μουσκέτα μας».

Ψυχοπαθείς με πυρηνικά όπλα. Αυτή είναι η κατάσταση της “δημοκρατίας”, όχι τώρα με τους Ρεπουμπλικάνους πιστολέρο και όχι μόνον στις ΗΠΑ. Σύντομα θα σπεύσουν, ως συνήθως, να μιμηθούν αυτά τα μέτρα και οι Ευρωπαϊκές μαϊμούδες.

Το σκοτάδι πέφτει, οι λύκοι ακούγονται και δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για πολυτέλειες όπως οι “αξίες”, η “ηθική”, ο “πολιτισμός” και άλλα ηχηρά παρόμοια. Τώρα είναι η ώρα να κάνουν οι άνθρωποι της “μακρινής Δύσης” εκείνο που ξέρουν καλά να κάνουν: να βάλουν κύκλο τα βαγόνια και να οπλίσουν τα μουσκέτα.

Με την διαφορά ότι πλέον τα βαγόνια είναι γεμάτα πυρηνικά και μάλιστα το ένα από αυτά, έξω από την Αμερική και έξω από την Ευρώπη, αλλά ως φαίνεται το πιο “ακριβό” για την “Δύση”, κουβαλάει το και θεϊκό “υπερόπλο”:

Την “χαμένη κιβωτό” που δεν είναι άλλο από την ψυχοπάθεια των επιβατών του. Κανένας Indiana Jones δεν πρόκειται να μας σώσει από αυτούς. Κάπου τελειώνει το Hollywood και αρχίζει το πραγματικό. Μένει να δούμε λοιπόν τι θα κάνουν για όλα αυτά, οι εκτός σκηνοθετικών σχεδιασμών Ινδιάνοι (https://slpress.gr/diethni/pio-sionistes-apo-tous-sionistes-sto-epiteleio-trab/)…

 

Το Ισραήλ πρέπει να είναι έτοιμο για πιθανό πόλεμο με την Τουρκία: Υποδείξεις προς τις ένοπλες δυνάμεις από κρατική επιτροπή * Να ετοιμαστούμε για το απροσδόκητο, λέει ο Νετανιάχου. Το Ισραήλ πρέπει να προετοιμαστεί για μια άμεση σύγκρουση με την Τουρκία , σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Επιτροπής Nagel για τον αμυντικό προϋπολογισμό και την στρατηγική ασφαλείας, μεταδίδει η Jerusalem Post.

Η επιτροπή, η οποία συγκροτήθηκε από την Ισραηλινή κυβέρνηση, προειδοποιεί ότι οι φιλοδοξίες της Τουρκίας να αποκαταστήσει την  επιρροή της Οθωμανικής εποχής θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυξημένες εντάσεις με το Ισραήλ, πιθανώς δε να κλιμακωθεί σε σύρραξη

Η έκθεση υπογραμμίζει τον κίνδυνο ευθυγράμμισης συριακών φατριών με την Τουρκία, δημιουργώντας μια νέα και ισχυρή απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ. «Η απειλή από την Συρία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο από την ιρανική απειλή», αναφέρει η έκθεση, προειδοποιώντας ότι δυνάμεις που υποστηρίζονται από την Τουρκία ενδέχεται να λειτουργήσουν ως πληρεξούσιοι, τροφοδοτώντας την περιφερειακή αστάθεια.

Οι εκτιμήσεις αυτές της επιτροπής έρχονται καθώς ο Τούρκος Πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, αυξάνει ολοένα της διεκδικητικές του πολιτικές στην περιοχή, τις οποίες   ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ως ανταγωνιστικές προς τα συμφέροντα του Ισραήλ, σχολιάζει η Jerusalem Post.

Έκκληση για προετοιμασία. Η επιτροπή Nagel υπέβαλε τις συστάσεις της στον Πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον Υπουργό Άμυνας Ίσραελ Κατς και τον Υπουργό Οικονομικών Μπέζαλελ Σμόρτιτς σήμερα Δευτέρα, περιγράφοντας μια συνολική στρατηγική για την αντιμετώπιση των αναδυόμενων απειλών.

Η επιτροπή προτείνει την αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού έως και 15 δισεκατομμύρια NIS ετησίως τα επόμενα πέντε χρόνια για να διασφαλιστεί ότι οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) είναι εξοπλισμένες για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που θέτει η Τουρκία, παράλληλα με άλλες περιφερειακές απειλές. Ο Νετανιάχου αναφέρθηκε στην έκθεση, δηλώνοντας:

«Βρισκόμαστε μάρτυρες θεμελιωδών αλλαγών στην Μέση Ανατολή. Το Ιράν είναι εδώ και καιρό η μεγαλύτερη απειλή μας, αλλά νέες δυνάμεις εισέρχονται στην αρένα και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το απροσδόκητο. Αυτή η έκθεση μας παρέχει έναν οδικό χάρτη για να διασφαλίσουμε το μέλλον του Ισραήλ».

Ενίσχυση στρατιωτικών δυνατοτήτων. Για την προετοιμασία μιας πιθανής αντιπαράθεσης με την Τουρκία, η επιτροπή συνέστησε τα ακόλουθα μέτρα: Προηγμένα όπλα: Απόκτηση πρόσθετων μαχητικών αεροσκαφών F-15, ανεφοδιασμού αεροσκαφών, μη επανδρωμένων αεροσκαφών και δορυφόρων για την ενίσχυση των δυνατοτήτων μακράς εμβέλειας του Ισραήλ (https://hellasjournal.com/2025/01/to-israil-prepei-na-einai-etoimo-gia-pithano-polemo-me-tin-tourkia-ypodeixeis-pros-tis-enoples-dynameis-apo-kratiki-epitropi-na-etoimastoume-gia-to-aprosdokito-leei-o-netaniachou/).

 

Το Ισραήλ κατέλαβε το μεγαλύτερο φράγμα της Συρίας – Ελέγχει πλέον όλο το νερό. Το Al Arabiya επιβεβαίωσε πως το Ισραήλ ελέγχει την μεγαλύτερη πηγή νερού της Συρίας. Το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι κατέλαβε το φράγμα Μαντάρα, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Κουνέιτρα, που έχει στρατηγική σημασία καθώς είναι το μεγαλύτερο φράγμα της χώρας.

Ο Ισραηλινός στρατός πήρε τον έλεγχο του φράγματος Μαντάρα, της μεγαλύτερης πηγής νερού της Συρίας. Σε αναφορές τοπικών μέσων ενημέρωσης, αναφέρθηκε ότι Ισραηλινοί στρατιώτες εγκαταστάθηκαν γύρω από το φράγμα και περικύκλωσαν την περιοχή. Το Al Arabiya επιβεβαίωσε επίσης ότι το στρατηγικά σημαντικό φράγμα καταλήφθηκε πλήρως από τις Ισραηλινές δυνάμεις (https://www.geostratigika.gr/diethni/to-israil-katelave-to-megalitero-fragma-tis-sirias-elegchi-pleon-olo-to-nero/).

Επιβεβαίωση της "Ορθόδοξης Ελλάδος" από Alexander Dugin: O Αντίχριστος έρχεται!

Το ότι η Ιστοσελίδα αυτή βοά εδώ και χρόνια για το ότι ο Αντίχριστος ήδη βρίσκεται ανάμεσά μας, είναι πολύ εύκολο αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί να επιβεβαιώσετε, κάνοντας μια αναδρομή σε τόσα και τόσα άρθρα μας. 

Είναι αυτός που ευθύνεται για την μεγαλύτερη διαστροφή των αιώνων που ζούμε σήμερα, είναι αυτός που πολεμά μανιωδώς την Ορθοδοξία, καθώς αυτή και μόνον αυτή κηρύττει την Αλήθεια του Χριστού, είναι αυτός που έκλεισε τις εκκλησίες, αυτός που ανάγκασε την Ανθρωπότητα να δεχθεί τα άθλια εμ-φόλια - χάραγμα, είναι αυτός πίσω από την Σατανική ελίτ που καταστρέφει τον πλανήτη με τις Α.Π.Ε. (Άθλιες Πηγές Ενέργειας), και που τώρα ετοιμάζει την εκτίναξη του Γ' παγκοσμίου πολέμου. 

Είναι αυτός που επέλεξε τους πιο γελοίους πολιτικούς-μαριονέτες της παγκόσμιας Ιστορίας, έτσι ώστε πολύ εύκολα πια να τους εξοστρακίσει και να αναλάβει ως "Σωτήρας-Μεσσίας" την εξουσία όλου του πλανήτη.  Είναι αυτός που οσονούπω θα δούμε να στέφεται ως "βασιλέας" στο νέο ναό του Σολομώντα που πολύ γρήγορα θα κτιστεί, αφού πρώτα πέσει το τέμενος του Ομάρ... Βρισκόμαστε μια μόνον ανάσα απ' όλα αυτά τα τεράστια και προφητευμένα γεγονότα.

    Ένα όμως δεν γνωρίζει το βδέλυγμα της ερημώσεως καθώς ο Σατανάς του έχει σκοτεινιάσει πλήρως τη διάνοια.  Δεν γνωρίζει πόσο γρήγορα θα έλθει το τέλος του και πόσο άσχημο θα είναι αυτό, μαζί με το τέλος του πατέρα του Εωσφόρου και όλων των δαιμονικών οντοτήτων που θα δεθούν στην κόλαση έως Δευτέρας Παρουσίας.

Διαβάστε όσα υποστηρίζει ο μεγάλος φιλόσοφος και πνευματικός διδάσκαλος του Βλαδίμηρου Πούτιν, ο Χριστιανός Ορθόδοξος αδελφός Αλεξάντερ Ντούγκιν, τα οποία έρχονται σε πλήρη συμφωνία με τα αναγραφόμενα στην ιστοσελίδα μας:

Alexander Dugin: Ο Νασράλα έφυγε. O Αντίχριστος έρχεται! Alexander Dugin: Η δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ είναι η αρχή του τέλους του κόσμου (σσ Ο Νασράλα έφυγε .. ο Αντίχριστος έρχεται!) Ο επιβεβαιωμένος θάνατος του ηγέτη της Χεζμπολάχ Σεΐχης Σεϊέντ Χασάν Νασράλα είναι ένα κολοσσιαίο πλήγμα για ολόκληρη την δομή της Αντίστασης στην Μέση Ανατολή.

Ως Αντίσταση λογίζονται συνήθως οι πιο ριζοσπαστικές αντι-ισραηλινές δυνάμεις στην Μέση Ανατολή. Πρώτα απ ‘όλα, περιλαμβάνει τους Χούτι της Υεμένης (το κίνημα Ανσάρ Αλλάχ, που ελέγχει το Βόρειο τμήμα της Υεμένης), τις συριακές δυνάμεις υπό την ηγεσία του Μπασάρ αλ Άσαντ, το παλαιστινιακό κίνημα στο σύνολό του (κυρίως τη Χαμάς) και τις πιο ριζοσπαστικές φράξιες, κυρίως σιιτικές δυνάμεις του Ιράκ.

Η Αντίσταση στη Μέση Ανατολή αναπτύχθηκε υπό την σημαντική επιρροή της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, η οποία ήταν το κύριο στήριγμα της. Και ο εκλιπών Hassan Nasrallah, ως ηγέτης της Χεζμπολάχ, αντιπροσώπευε την πρωτοπορία της αντι-ισραηλινής αντίστασης όλου του ισλαμικού (κυρίως σιιτικού) κόσμου. Ως εκ τούτου, τα πλήγματα που έχει καταφέρει το Ισραήλ στη Χεζμπολάχ τις τελευταίες εβδομάδες, καταστρέφοντας τελικά τον ηγέτη της, είναι ένα ισχυρό πλήγμα για ολόκληρη την Αντίσταση στη Μέση Ανατολή.

Δεδομένης της σχετικά πρόσφατης παράξενης συντριβής ελικοπτέρου που σκότωσε τον Ιρανό Πρόεδρο Ibrahim Raisi, ο οποίος ήταν ένθερμος υποστηρικτής της Αντίστασης στην Μέση Ανατολή, η εικόνα του Ισραήλ να επιτίθεται στους περιφερειακούς αντιπάλους του φαίνεται πραγματικά επική.

Το Ισραήλ, χάρη στην υποστήριξη της συλλογικής Δύσης και χρησιμοποιώντας τα τελευταία τεχνολογικά του μέσα (και ήταν και παραμένουν πρωτοπόροι στον τομέα των ψηφιακών τεχνολογιών), δρα πολύ αποτελεσματικά, με ακρίβεια και συντονισμένα. Και είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς να απαντήσει σε αυτό.

Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι πολλοί άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διαδικασιών υψηλής τεχνολογίας, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδειχθούν Ισραηλινοί πολίτες και, μαζί με τους κώδικες και τις τεχνολογίες τους, να κατευθυνθούν στο Ισραήλ.

Δηλαδή, το Ισραήλ βασίζεται σε ένα τεράστιο δίκτυο υποστηρικτών του, ανθρώπων που μοιράζονται τις αρχές του πολιτικού και θρησκευτικού Σιωνισμού σε όλες τις χώρες του κόσμου. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα του Ισραήλ ως δομή δικτύου, και όχι απλώς ως κράτος.

Αυτή η σιωνιστική δομή ήταν που διέπραξε μαζική γενοκτονία κατά του πληθυσμού της Γάζας. Και τώρα έχει πραγματοποιήσει την ίδια τρομοκρατική επίθεση στον Λίβανο, έχοντας πετύχει τον θάνατο του ηγέτη της Χεζμπολάχ, του χαρισματικού πνευματικού και πολιτικού ηγέτη της σιιτικής πρωτοπορίας της Αντίστασης της Μέσης Ανατολής.

Να σας υπενθυμίσω ότι νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 2020 μ.Χ.., ο Ιρανός στρατηγός Qasem Soleimani, επίσης ένας από τους ηγέτες της Αντίστασης στην Μέση Ανατολή, σκοτώθηκε με παρόμοιο τρόπο. Αλλά η καταστροφή αυτού που τώρα θεωρείται μάρτυρας και σάχης από τους Σιίτες σε όλο τον κόσμο –του Σεΐχη Σεγιέντ Χασάν Νασράλα– είναι πραγματικά κάτι άνευ προηγουμένου.

Ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ στοχεύει στην δημιουργία ενός μεγάλου κράτους. Αυτό γίνεται εν αναμονή της έλευσης και της βασιλείας του ”Μεσσία”/Mashiach, ο οποίος θα υποτάξει όλες τις χώρες και τους λαούς του κόσμου στο Ισραήλ (στην χριστιανική και μουσουλμανική αντίληψη είναι ο ψευδής Μεσσίας, ο Αντίχριστος, ο Dajjal). ( σσ οπότε Ο Νασράλα έφυγε ..

Ο Αντίχριστος έρχεται! όσους λαούς δεν μπορούν να τους καθυποτάξουν πνευματικά τους επιβάλλονται με αιματοχυσία) Και μπορεί κανείς να φανταστεί τι συμβαίνει στα κεφάλια των ακροδεξιών σιωνιστών σήμερα, που βλέπουν τις επιτυχίες τους.

Δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν με άλλο τρόπο εκτός από την εγγύτητα του Mashiach, η προετοιμασία για την Βασιλεία του οποίου είναι οι τρέχουσες ενέργειες της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραηλινού πρωθυπουργού Bemyamin Netanyahu.

Σήμερα, σχεδόν όλα τα εμπόδια για την ανατίναξη του τζαμιού Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ έχουν εξαλειφθεί. Και στο πολύ κοντινό μέλλον, η ισραηλινή ακροδεξιά, με θριαμβευτική διάθεση, μπορεί να το κάνει αυτό, μετά από το οποίο θα αρχίσουν να χτίζουν τον Τρίτο Ναό στο Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ.

Και η συλλογική Δύση υποστηρίζει όλα αυτά, επιτρέποντας την μαζική καταστροφή αθώων ανθρώπων που στέκονται εμπόδιο στο «Μεγάλο Ισραήλ», συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης τους με οποιοδήποτε τεχνικό μέσο.

Αυτό είναι σοβαρό. Αυτό δεν είναι πλέον μόνο ένας πόλεμος στην Μέση Ανατολή. Στην πραγματικότητα, αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξη της Αντίστασης στη Μέση Ανατολή. Οι ηγέτες του σιιτικού κόσμου είναι μπερδεμένοι, αλλά οι Σουνίτες είναι ακόμη πιο μπερδεμένοι και δεν μπορούν παρά να αντιδράσουν σε αυτό που συνέβη.

Από τη μία πλευρά, οι Σουνίτες δεν μπορούν να δείξουν αλληλεγγύη στο Ισραήλ, καθώς αυτό θα ήταν πλήρης προδοσία ακόμη και ενδείξεων ισλαμικής αλληλεγγύης. Από την άλλη πλευρά, η στρατιωτική αποτελεσματικότητα και η ακαμψία της δεξιάς σιωνιστικής πολιτικής του Ισραήλ τους φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, καθώς δεν είναι σαφές τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των Ισραηλινών.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι πύραυλοι του Ισραήλ φτάνουν όπου θέλουν, και οι πύραυλοι και τα UAV των αντιπάλων του σταματούν αποτελεσματικά στα σύνορα του «Σιδηρούν Θόλου» της ισραηλινής αεράμυνας.

Ίσως τώρα να υπάρξει επίσης χερσαία εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο και πέρα από αυτήν. Για να δημιουργήσουν ένα «Μεγάλο Ισραήλ» από θάλασσα σε θάλασσα. Ανεξάρτητα από το πόσο ουτοπικά και εξτρεμιστικά μπορεί να φαίνονται τα σχέδια του Νετανιάχου και των ακόμη πιο δεξιών υπουργών του, Σμότριχ και Μπεν-Γκβίρ, υλοποιούνται αμέσως μπροστά στα μάτια μας.

Μόνο μια δύναμη συγκρίσιμη σε δύναμη, εξοπλισμό και αποφασιστικότητα να παραβεί όλους τους πιθανούς νόμους, να περάσει τις κόκκινες γραμμές μπορεί να πολεμήσει έναν τέτοιο σιδερένιο εχθρό. Και αν υπάρχει τέτοια δύναμη, θα το δούμε σύντομα.

Alexander Dugin: Η δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ είναι η αρχή του τέλους του κόσμου (σσ Ο Νασράλα έφυγε .. Ο Αντίχριστος έρχεται!) Σήμερα, σχεδόν όλα τα εμπόδια για την ανατίναξη του τζαμιού Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ έχουν εξαλειφθεί. Και στο πολύ κοντινό μέλλον, μπορεί να γίνει αυτό, και μετά θ’ αρχίσουν να χτίζουν τον Τρίτο Ναό στο Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ.. Το Ισραήλ στοχεύει στην δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ.

Αυτό γίνεται εν αναμονή της έλευσης και της βασιλείας του ”Μεσσία”/Mashiach, ο οποίος θα υποτάξει όλες τις χώρες και τους λαούς του κόσμου στο Ισραήλ (στην χριστιανική και μουσουλμανική εσχατολογική αντίληψη είναι ο ψευδής Μεσσίας, ο Αντίχριστος, ο Dajjal)-(https://orthodoxyellas.blogspot.com/2024/10/alexander-dugin-o.html, https://dimpenews.com/2024/09/29/alexander-dugin-%ce%bf-%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%81%ce%ac%ce%bb%ce%b1-%ce%ad%cf%86%cf%85%ce%b3%ce%b5-%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%81%cf%87%ce%b5/, https://romioitispolis.gr/alexander-dugin-o-nasrala-efyge-o-antichristos-erchetai/)!

Ένα εφιαλτικό σενάριο για την Μέση Ανατολή που καταλήγει στην οικοδόμηση του Γ Ναού! Αυτή η οθωμανική τακφιρίστικη τρομοκρατική εξέγερση που μετέτρεψε την Συρία σε λάκκο θανάτου θα αρχίσει σύντομα να καταπίνει όλες τις Αραβικές χώρες σαν μαύρη τρύπα.

Σύντομα οι Μουσουλμάνοι Αδελφοί θα προκαλέσουν εξέγερση στην Αίγυπτο και θα ξεσπάσει πόλεμος στην Αίγυπτο και μετά η Ιορδανία θα αποσταθεροποιηθεί και οι τρομοκράτες του ISIS από την Συρία θα εισέλθουν στην Ιορδανία και θα προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές και σφαγές στην Ιορδανία και το Ισραήλ θα χρησιμοποιήσει την αστάθεια στην Αίγυπτο και την Ιορδανία για να καταλάβει την χερσόνησο του Σινά και ένα μεγάλο μέρος της Ιορδανίας και μετά το ISIS θα μπει στην Σαουδική Αραβία και θα αρχίσει την κατοχή και θα ξεσπάσει άγριος πόλεμος στην Σαουδική Αραβία και σταδιακά ο Σαουδαραβικός στρατός θα καταστραφεί και το ISIS θα καταλάβει την Χετζάζ και θα προκαλέσει μεγάλες σφαγές στις πόλεις Μέκκα και Μεδίνα.

Το ISIS θα καταστρέψει την ”ιερή” Κάαμπα και το Masjid al-Haram στην Μέκκα και τον τάφο του ”προφήτη” Μωάμεθ στην Μεδίνα. Στον Κόλπο ο πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ-Ιράν θα ξεκινήσει και οι χώρες του Κόλπου θα συντριβούν κάτω από τα πόδια του Ιράν και των ΗΠΑ και μετά τους βίαιους πολέμους που ξέσπασαν στην Αραβική χερσόνησο, το Σαουδαραβικό κράτος θα εξαλειφθεί και το Ισραήλ θα καταλάβει το Βόρειο τμήμα της Αραβικής χερσονήσου χρησιμοποιώντας αυτό ως δικαιολογία και θα ολοκληρωθεί η κατασκευή του Ισραήλ από τον ποταμό Νείλο μέχρι τον ποταμό Ευφράτη και στην συνέχεια θα κατεδαφιστεί το τζαμί Al-Aqsa στην Ιερουσαλήμ και θα χτιστεί ο ναός του Σολομώντα. Η τρίτη περίοδος του ναού ξεκινά για τους Εβραίους (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2025/01/blog-post_4.html).