ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΠΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΑΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΠΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΑΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό σε όλη την διάρκεια της ιστορίας δημιουργήθηκαν πολλά Χαλιφάτα από τους Άραβες ή άλλους μουσουλμανικούς λαούς, με στόχο την ένωση όλων των μουσουλμάνων υπό την ηγεσία ενός Χαλίφη.

Αυτό το γεγονός, δηλαδή η ίδρυση και η διάλυση ισλαμικών χαλιφάτων συνέβη πολλές φορές και τα πιο «έγκυρα» χαλιφάτα που δημιουργήθηκαν, σουνιτικά ή σιιτικά, θεωρούνται αυτά των 4 Ρασιντούν, των Ομμειαδών, των Αββασιδών, των Φατιμίδων, των Αλμοχάδων, των Σόκολο και των Οθωμανών Τούρκων (http://alophx.blogspot.com/2019/09/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html).

Το τελευταίο χαλιφάτο ήταν αυτό των Οθωμανών, το οποίο όπως είναι γνωστό διαλύθηκε το 1.924 μ.Χ., ενώ από τότε δεν έχουν ξαναενωθεί οι μουσουλμάνοι υπό την ηγεσία ενός ισχυρού ηγέτη μιας ισλαμικής χωράς, αν και έχουν γίνει από τότε πολλές προσπάθειες για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο από διάφορες οργανώσεις και κράτη.

Η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου Χαλιφάτου έγινε το 1.924 μ.Χ., από τους Σαρίφ, που είχαν συμμαχήσει με τον Λόρενς της Αραβίας στον Α΄ΠΠ (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_36.html), αμέσως μετά την κατάργηση του Οθωμανικού Χαλιφάτου από τον Κεμάλ Αττατούρκ στην Τουρκία.

[Οι δε πρώτες Αραβικές προσπάθειες για εξεγέρσεις που αμφισβήτησαν την εγκυρότητα του Οθωμανικού χαλιφάτου και απαιτούσαν να επιλεγεί ένας Άραβας Σαγίντ ως χαλίφης μπορούν να εντοπιστούν στο 1.883 μ.Χ. όταν ο Σεΐχης Χαμάντ-αλ-Ντιν κατέλαβε προσωρινά την Σαναά και κάλεσε το χαλιφάτο ως Σαγίντ].

Όμως αυτή η διακήρυξη των Σάριφα δεν έγινε αποδεκτή από τον ιδρυτή του συγχρόνου κράτους της Σαουδικής Αραβίας, τον Ιμπν Σαούντ (ούτε και από τους Βρετανούς και άλλους δυτικούς αποικιοκράτες), ο οποίος όταν ενοποίησε με εμφύλιο πόλεμο την χωρά του, νικώντας κατά κράτος τους Σάριφα και εκδιώκοντάς τους από την χώρα.

Και όλα αυτά παρόλο που ο Χουσεΐν των Σαρίφ έλαβε υποστήριξη από μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού εκείνη την εποχή, καθώς και από τον τελευταίο Οθωμανό Σουλτάνο Μωάμεθ τον ΣΤ', τελικά έχασε όμως από τους Σαούντ και εξορίστηκε, ενώ στην συνέχεια φυλακίστηκε από τους Βρετανούς στην Κύπρο αν και ο ίδιος συνέχισε να χρησιμοποιεί τον τίτλο μέχρι τον θάνατό του το 1.931 μ.Χ.

Πριν από το κίνημα αυτό, υπήρχε στην Βρετανική Ινδία το 1.920 μ.Χ. που ήταν πολύ ισχυρό στην Βρετανική Ινδία και υποστήριζε την επανίδρυση του ισλαμικού Χαλιφάτου (υπό τους Οθωμανούς ή άλλους απογόνους του Μωάμεθ)].

Όμως αυτό έχασε μέρος της δυναμικής του μετά την κατάργηση του Οθωμανικού Χαλιφάτου το 1.924 μ.Χ., αλλά κυρίως από την Βρετανική καταστολή και τις μαζικές συλλήψεις των ηγετών του από τους Βρετανούς κατακτητές της Ινδίας.

[Όπως ακριβώς τον 19^ο Αιώνα μ.Χ. υπήρχε και Η Αυτοκρατορία Τοκουλέρ/ Τουκουλάρ, που ήταν ένα από τα κράτη τζιχάντ Φουλάνι στην περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής, που τελικά όμως κατακτήθηκε και διαλύθηκε από την αποικιοκρατική Γαλλία Γαλλική Δημοκρατία.

Αντίστοιχη προσπάθεια ίδρυσης Χαλιφάτο έγινε στο Μαρόκο (όπως και στο Σοκκότο) του Μπόρνου, του οποίου οι ηγέτες κράτησαν τον τίτλο του χαλίφη μέχρι το 1893 μ.Χ., όταν το κράτος αυτό κατακτήθηκε από την αποικιοκρατική Μεγάλη Βρετανία, αν και στην συνέχεια οι Βρετανοί τους αναγνώρισαν ως «σουλτάνους του Björn», ενώ μετά την ανεξαρτησία της Νιγηρίας, οι ηγεμόνες της υποβαθμίστηκαν σε «εμίρηδες του Μπόρνου».

Αλλά και στην Ινδονήσια είχε ιδρυθεί το λεγόμενο Χαλιφάτο των Γιογκιακάρτα που διήρκησε από το 1755 μ.Χ. ως το 2015 μ.Χ. από τον Σουλτάνο της Yogyakarta που χρησιμοποίησε ιστορικά τον Khalifatullah (Χαλίφης του Θεού) ως έναν από τους πολλούς τίτλους του μέχρι που το 2015 μ.Χ., ο απόγονος του Σουλτάνος Hamengkubuwono απαρνήθηκε κάθε αξίωση για το χαλιφάτο για να διευκολύνει την κληρονομιά του θρόνου από την κόρη του, καθώς η θεολογική άποψη της εποχής ήταν ότι μια γυναίκα μπορεί να κατέχει το κοσμικό αξίωμα του σουλτάνου αλλά όχι το πνευματικό αξίωμα του χαλίφη.

Αλλά και ο λεγόμενος «Μαχντί» Μοχάμεντ Αχμάντ που δημιούργησε το λεγόμενο «χαλιφάτο του Σουδάν των μαντισσών» και νίκησε και κατέστρεψε τον στρατό του Βρετανού στρατηγού Γκόρντον και των Αιγυπτίων και κατέλαβε το Χαρτούμ στο τέλος καταλήφθηκε και καταστράφηκε από τον Βρετανό στρατηγό Κίτσενερ.

Στην Μογγολική Αυτοκρατορία των Μουγκάλ στην Ινδία, οι ηγέτες τους, των οποίων ο πλούτος μπορούσαν να ανταγωνιστούν με αυτά των Οθωμανών, άρχισαν να παίρνουν τον τίτλο του χαλίφη και να αποκαλούν την πρωτεύουσά τους ως Dar-ul-khilafat («κατοικία του Χαλιφάτου»).

Τον τίτλο αυτό χρησιμοποίησε ο Akbar ο Μέγας που έκοψε κα χρυσό νόμισμα που αποκαλούσε τον εαυτό του «μεγάλο σουλτάνο και εξυψωμένο χαλίφη», ενώ τον ίδιο τίτλο χρησιμοποιούσε και ο Αυτοκράτορας Σαχ Τζαχάν και ο γιος του Aurangzeb, ενώ και αυτό διαλύθηκε μετά την επέμβαση των και την κατάκτηση της χώρας αυτής από τους Βρετανούς.

Μια σύγχρονη προσπάθεια για την επανίδρυση του χαλιφάτου ήταν το Χαλιφάτο του Muhammad bin ʿIssa bin Musa al Rifa'i στα σύνορα Πακιστάν-Αφγανιστάν, όπου μικρός αριθμός οπαδών του Abu Issa των «Αράβων Αφγανών» ορκίστηκαν πίστη σε αυτόν.

Ο Abu Issa, που όπως και οι οπαδοί του είχαν έρθει στο Αφγανιστάν για να κάνουν τζιχάντ εναντίον των Σοβιετικών είχε προγόνους στη φυλή των Κουραΐς, αυτή του Μωάμεθ (που υποστηρίζουν απολυτά οι σιίτες, ενώ οι σουνίτες πιστεύουν ότι όχι μόνο οι απόγονοι του Μωάμεθ, αλλά κάθε ικανός μουσουλμάνος), που είναι εάν απαραίτητο στοιχείο για να βάνει απαίτηση για να γίνει κάνεις χαλίφης.

Οι προσπάθειες του απέτυχαν και οι Αφγανοί τον περιφρονούσαν, ενώ ο ίδιος είχε δημιουργήσει δεσμός μεταξύ της ομάδας του και τοπικών λαθρέμπορων ναρκωτικών, ενώ η περιοχή υπό τον έλεγχό του εκτεινόταν μόνο σε μερικές μικρές πόλεις στο Κουνά του Αφγανιστάν, ενώ ο ίδιος πέθανε το 2014  μ.Χ. στις Βρετανικές φυλακές].

Το 1.928 μ.Χ. ιδρύθηκε η Μουσουλμανική Αδελφότητα με στόχο την επανίδρυση του ισλαμικού Χαλιφάτου από τον Αιγύπτιο Χασάν Αλ Μπάνα, η οποία επεκτάθηκε σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη και προσπάθησε και προσπαθεί μέχρι τις μέρες μας με την δημιουργία πολλών οργανώσεων, πολιτικών, θρησκευτικών, παραστρατιωτικών και κομμάτων να καταλάβει την εξουσία σε αυτές ειρηνικά με εκλογές, ή με την βία, με επαναστάσεις, εξεγέρσεις και πραξικοπήματα και στην συνέχεια να ενώσει όλα τα μουσουλμανικά κράτη σε ένα παγκόσμιο ισλαμικό κράτος/Χαλιφάτο, το οποίο στην συνέχεια θα κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο, έχοντας την εικονική υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και των πετρομοναρχιών του Κόλπου (https://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, https://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html, https://alophx.blogspot.com/2020/06/al-tawqa.html, https://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_2.html, , https://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_73.html, https://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_21.htm, lhttps://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_21.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html , https://alophx.blogspot.com/2020/02/isis.html).

Το 1.979 μ.Χ. έγινε εισβολή στην Μέκκα από τον δήθεν «μαχντί» Juhayman al-Otaybi με στόχο να κάνει τους Σαουδάραβες να ξεσηκωθούν όπως έγινε το ίδιο έτος στο Ιράν και να ρίξουν την μοναρχία, προσπάθεια που απέτυχε και έληξε αιματηρά με την επέμβαση Πακιστανών κομάντος στο τέμενος της Μέκκας που είχαν καταλάβει οι πραξικοπηματίες.

Στην νεότερη ιστορική περίοδο το Ισλαμικό κράτος του Αμπού Μπακρ Μπαγκάντι προσπάθησε με την κατάληψη μεγάλου μέρους του Ιράκ και της Συρίας να επανιδρύσει το Οθωμανικό Χαλιφάτο, προσπάθεια που απέτυχε χάρις στην επέμβαση του Ιράν, της Χεζμπολάχ, όπως και της Ρωσίας και των ΗΠΑ που διέλυσαν το ισλαμικό κράτος και βοήθησαν τον Συριακό και Ιρακινό στρατό να ανακαταλάβει τα εδάφη αυτά.

Όμως και στην εποχή μας, οι ισλαμιστές της Αλ Κάιντα του Γκουλάνι κατάφεραν να εκδιώξουν το καθεστώς του Άσαντ από την εξουσία με χρηματοδότηση από Σαουδική Αραβία και Κατάρ, όπως και την βοήθεια της Τουρκίας, ενώ με την κατάκτηση από τους σουνίτες ισλαμιστές της Συρίας, όπως και τον πόλεμο του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και κατά της Χεζμπολάχ στον Λίβανο αποδυναμώθηκε και ο λεγόμενος Ιρανικός σιτικός «Άξονας της αντίστασης» (Ιράν, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Υεμένη, Παλαιστίνη).

Όμως εκτός από το ισλαμικό κράτος που επανακάμπτει σε Συρία και Ιράκ και την Αλ Κάιντα του Γκολάν που κατέλαβε την Συρία, υπάρχει και ο μέγας υποστηρικτής αυτών των οργανώσεων, αλλά και χρηματοδότης αυτών, όπως και προμηθευτής τους σε όπλα και μισθοφόρους και «εθελοντές», δηλαδή η ισλαμική Τουρκιά του Ερντογάν.

Ο οποίος φιλοδοξεί να προσαρτήσει την Συρία, όπως και άλλες χώρες που θέλει να προσαρτήσει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που θέλει να επαναδημιουργήσει, όπως π.χ. το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και την Λιβύη, όπως και την Παλαιστίνη (Δυτική Όχθη και Γάζα), όπως και ακόμα και το ίδιο Ισραήλ.

Μία χώρα με την οποία μπορεί ο Ερντογάν στην Συρία, στον Λίβανο και στην Παλαιστίνη, κάτι που αν συμβεί θα έχει σαν αποτέλεσμα ο Ερντογάν να φάει το κεφάλι του και το καθεστώτος του να πέσει από το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και την Δύση και η χώρα του στο τέλος να διαμελιστεί, ενώ αντί για την ένωση όλων των μουσουλμάνων σε ένα ενιαίο Χαλιφάτο αυτοί να  διαλυθούν σε πιο μικρά κράτη (https://alophx.blogspot.com/2025/01/blog-post.html).

[Οι ισλαμιστές παρωθούν την «προφητεία του Μωάμεθ» που έλεγε ότι θα υπάρξει ένα Χαλιφάτο που θα παραμείνει μαζί σας για όσο διάστημα ο Αλλάχ θέλει να παραμείνει. Στην συνέχεια, θα το σηκώσει και όποτε θέλει να το υψώσει.

Στην συνέχεια, θα υπάρξει μια βασιλεία βίαιης καταπιεστικής διακυβέρνησης και θα παραμείνει μαζί σας για όσο διάστημα ο Αλλάχ θέλει να παραμείνει. Τότε, θα υπάρξει μια Βασιλεία τυραννικής κυριαρχίας και θα παραμείνει για όσο διάστημα ο Αλλάχ θέλει να παραμείνει. Τότε, ο Αλλάχ θα το σηκώσει όποτε θέλει να το υψώσει. Στην συνέχεια, θα υπάρξει ένα Χαλιφάτο που ακολουθεί την καθοδήγηση της Προφητείας.

Ουσιαστικά η «προφητεία» αυτή μιλά για τους ισλαμιστές για το «Προφητευμένο Χαλιφάτο του Μαχντί», για το οποίο πολλά ισλαμικά κείμενα, συμπεριλαμβανομένων αρκετών χαντίθ, αναφέρουν θα εκλεγεί χαλίφης και θα κυβερνήσει ένα χαλιφάτο. Ορισμένες ισλαμικές προσωπικότητες αυτοτιτλοφορήθηκαν τόσο «χαλίφης» και «αλ-Μάχντι», συμπεριλαμβανομένου του πρώτου χαλίφη των Αβασσίδων As-Saffah, αλλά και των Φατιμίδων, ή Αχμάντ στο Σουδάν τον 19 Αιώνα μ.Χ.

Μελετητές όπως ο Al-Mawardi,  Ibn Hazm, Ahmad al-Qalqashandi, και ο Al-Sha`rani δήλωναν ότι η παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα μπορεί να έχει μόνο έναν ηγέτη ανά πάσα στιγμή. Ο Al-Nawawi και ο Abd al-Jabbar ibn Ahmad δήλωσαν ότι δεν επιτρέπεται να δίνονται όρκοι πίστης σε περισσότερους από έναν ηγέτες.

Αλλά υπήρξαν και μη πολιτικά χαλιφάτα, όπως αυτό τάγματα των Σούφι και το κίνημα Ahmadiyya  Σούφικα χαλιφάτα. Στα χαλιφάτα των Σούφι δεν είναι απαραίτητα κληρονομικά, ενώ η Μουσουλμανική Κοινότητα Ahmadiyya που ιδρύθηκε το 1.889 μ.Χ. από τον Mirza Ghulam Ahmad από το Qadian της Ινδίας, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν ο υποσχόμενος Μεσσίας και ο Mahdi, που περίμεναν οι μουσουλμάνοι. Μετά τον θάνατο του Ahmad το 1.908 μ.Χ., όλοι οι διάδοχοι του μέχρι σήμερα υποστηρίζουν το ίδιο].

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.