ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΥΑΡΧΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΥΑΡΧΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας από την Αρχαιότητα, στον Μεσαίωνα, αλλα και στην νεότερη ιστορική περίοδο ως στις μέρες μας υπήρξαν πολλά δυαρχικά πολιτεύματα, τα οποία απέτρεπαν την δυνατότητα σε ένα μόνο άτομο και η εξουσια μοιράζονταν μεταξύ περισσοτέρων ατόμων ή και του λαού.

Η δυαρχία ή τανδεοκρατία είναι μια από τις παλαιότερες μορφές διακυβέρνησης. Ιστορικά παραδείγματα περιλαμβάνουν την δυναστεία των Πανδίων των Ταμιλακάμ, την συν-βασιλεία της Σπάρτης, τους υπάτους της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, τους Κριτές της Καρχηδόνας και αρκετές αρχαίες πολυνησιακές κοινωνίες.

Μπορούν επίσης να συμπεριληφθούν τα συστήματα κληρονομιάς στις Γερμανικές και Δακικές μοναρχίες, όπως και οι διπλοί κάτοχοι του Αυτοκρατορικού τίτλου της Αυτοκρατορίας των Ίνκας ή του συστήματος διαδοχής της.

Μία από τις πιο γνωστές ιστορικές δυαρχίες ήταν η μοναρχική και ολιγαρχική Σπαρτή, στην οποία η εξουσία μοιραζόταν μεταξύ δύο βασιλιάδων από ξεχωριστές δυναστείες, με τον καθένα να έχει δικαίωμα αρνησικυρίας στις ενέργειες του άλλου.

Ωστόσο, οι εξουσίες και τα καθήκοντα των Σπαρτιατών βασιλιάδων συνίσταντο κυρίως στην καθοδήγηση του σπαρτιατικού στρατού σε εκστρατείες (κατά τις οποίες μόνο ένας βασιλιάς συνήθως ηγούνταν μιας δεδομένης δύναμης) και σε ορισμένες θρησκευτικές λειτουργίες, καθώς και στην κατοχή θέσεων ex-officio στην Γερουσία (Γερουσία). Η καθημερινή δημόσια διοίκηση στην Σπάρτη διοικούνταν από τους εφόρους.

Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Μετά την ανατροπή της Ρωμαϊκής μοναρχίας, οι Ρωμαίοι εγκαθίδρυσαν μια ολιγαρχική Ρωμαϊκή Δημοκρατία, η οποία μοίραζε την ανώτατη εκτελεστική εξουσία (λατινικά: imperium) σε δύο υπάτους, οι οποίοι εκλέγονταν κάθε χρόνο και ο καθένας είχε δικαίωμα αρνησικυρίας στις ενέργειες του άλλου. Οι ιστορικοί δουουμβίροι δεν ήταν ηγεμόνες αλλά δικαστές, που εκτελούσαν διάφορες δικαστικές, θρησκευτικές ή δημόσιες λειτουργίες.

Στους Κάρτλι υπήρχε διπλή εξουσία στο Κάρτλι την εποχή των βασιλιάδων: Bartom II και Kʽartʽam.  Παρσμάν Α΄ και Καός.  Αζόρκ και Αρμαζέλ. Αμαζάσπας Α΄ και Ντέροκ. Παρσμάν Β΄ και Μιρντάτ Α΄.  Σύμφωνα με τον Κύριλλο Τουμανώφ , οι διάρκειες του Κάρτλι το 370 μ.Χ.-378 μ.Χ. ήταν ο Σαυρομάκης Β΄ και ο Μιχρντάτ Γ΄.

Και οι Ούγγροι αρχικά είχαν ένα σύστημα διπλής βασιλείας, με την θρησκευτική εξουσία να ανήκει στον κέντε και την στρατιωτική εξουσία στον πολέμαρχο (γκιούλα). Πιστεύεται ότι όταν ο κέντε Κούρσαν σκοτώθηκε περίπου το  904 μ.Χ. λίγο μετά την άφιξη των Ούγγρων στην Παννονία, ο ρόλος του σφετερίστηκε από τον πολέμαρχο Άρπαντ, εγκαθιδρύοντας την Ουγγρική μοναρχία. Δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα αν ο Άρπαντ ήταν αρχικά ο κέντε ή ο γιούλα.

Στο Αφγανιστάν η Αυτοκρατορία των Γκουριδών ήταν μια καθιερωμένη διαρχία μεταξύ του Γκιγιάθ αλ-Ντιν Μουχάμαντ και του Μουχάμαντ του Γορ . Η διαρχία διήρκεσε από το 1.173 μ.Χ. έως το 1.203 μ.Χ. μέχρι τον θάνατο του Γκιγιάθ αλ-Ντιν, αφήνοντας τον ηγεμόνα του, τον Μουχάμαντ, μοναδικό ηγέτη της Αυτοκρατορίας των Γκουριδών.

Στην Ιαπωνία κατά την διάρκεια των Σογκούν της Ιαπωνίας, ο Αυτοκράτορας ήταν θεωρητικά ο ανώτατος πνευματικός και κοσμικός άρχοντας που ανέθετε την εξουσία για κοινή διακυβέρνηση στον σογκούν. Στην πράξη, η εξουσία των σογκούν ήταν τόσο πλήρης που συνήθως θεωρούνται de facto μονάρχες και όχι αντιβασιλείς ή συγκυβερνήτες.

Στον μουσουλμανικό κόσμο ακριβώς το ίδιο σύστημα δυαρχίας υπήρχε μεταξύ του χαλίφη και του Σουλτάνου όπως ακριβώς αυτό συνέβαινε με τους Αβασσίδες πρωτα της Βαγδάτης και μετά και του Καΐρου.

Μεσαιωνική Ευρώπη. Η παρεάτζ ήταν μια φεουδαρχική συνθήκη που αναγνώριζε την «ισότητα» (λατινικά: pari passu) δύο κυρίαρχων σε μια περιοχή. Η πιο διάσημη τέτοια συνθήκη ήταν η συνθήκη του 1.278 μ.Χ. που ίδρυσε την σύγχρονη Ανδόρα.

Άλλες περιλαμβάνουν την συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία μοιράζονταν ο Δούκας της Βραβάντης και ο Πρίγκιπας-Επίσκοπος της Λιέγης. Μετά την ίδρυση της Ολλανδικής Δημοκρατίας, έγινε συγκυριαρχία της Λιέγης και των Ηνωμένων Επαρχιών, οι οποίες την διοικούσαν μέσω των Γενικών Κρατών των Κάτω Χωρών μέχρι το 1.794. μ.Χ.

Μεταξύ 1.642 μ.Χ. και 1.751 μ.Χ., η πολιτική εξουσία στο Θιβέτ μοιραζόταν μεταξύ του 5^ου, 6^ου και 7^ου Δαλάι Λάμα, οι οποίοι ήταν επικεφαλής της βουδιστικής κρατικής θρησκείας του Βασιλείου, και διαφόρων κοσμικών ηγεμόνων, γνωστών ως ντεσίς.

Η αυξανόμενη δύναμη του ντεσίς ανάγκασε τον 7^ο Δαλάι Λάμα να καταργήσει την θέση και να την αντικαταστήσει με ένα συμβούλιο γνωστό ως Κασάγκ, επιτρέποντάς του να εδραιώσει την εξουσία του στο Βασίλειο.

Ένα παρόμοιο σύστημα προέκυψε στο Μπουτάν , με τον κυβερνήτη Γουάνγκτσουκ (πένλοπ) του Τρόνγκσα να γίνεται Ντρουκ Ντέσι και τον Ντρουκ Γκιάλπο το 1.907 μ.Χ. Σε αντίθεση με το Θιβέτ, η δυναστεία τελικά εδραίωσε την εξουσία της και τώρα κυβερνά ως βασιλιάδες του Μπουτάν.

Στην Ρωσία από το 1.619 μ.Χ. έως το 1.633 μ.Χ., ο Τσάρος Μιχαήλ της Ρωσίας κυβέρνησε μαζί με τον πατέρα του, τον Πατριάρχη Φιλάρετο της Μόσχας. Και οι δύο αποκαλούνταν Velikiy Gosudar (Μεγάλος Ηγεμόνας), συνεδρίαζαν μαζί και όταν δεν το έκαναν, η τελετή ήταν η ίδια. Ενώ και οι δύο ήταν ίσοι θεωρητικά, στην πράξη ο Πατριάρχης Φιλάρετος κυβερνούσε, με τον Μιχαήλ να υποστηρίζει ό,τι διέταζε ο πατέρας του.

Μεταξύ της Φεβρουαριανής Επανάστασης τον Μάρτιο του 1.917 μ.Χ. και της Οκτωβριανής Επανάστασης τον Νοέμβριο, η πολιτική εξουσία στην Ρωσία μοιράστηκε μεταξύ της Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης και του Σοβιέτ της Πετρούπολης, μια κατάσταση που περιγράφηκε από τον Βλαντιμίρ Λένιν ως «Διπλή Εξουσία». Επεξεργάστηκε την κατάσταση σε ένα δόγμα δυαδικής εξουσίας, σύμφωνα με το οποίο οι κομμουνιστές συνεργάστηκαν με και στην συνέχεια αντικατέστησαν τις υπάρχουσες αστικές μορφές διακυβέρνησης.

Αν και τα Βασίλεια της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας ήταν μοναρχίες, έγιναν de facto διαρχίες σε προσωπική ένωση κατά την διάρκεια της συμβασιλείας του Γουλιέλμου Β΄ και Γ΄ και της Μαρίας Β΄.

Μετά την Ένδοξη Επανάσταση που καθαίρεσε τους Ιάκωβου Ζ΄ και Β΄ , τις βασιλείες του διαδέχτηκαν το 1.689 μ.Χ. η κόρη του Μαίρη και ο γαμπρός και ανιψιός του Γουλιέλμος, οι οποίοι κυβέρνησαν από κοινού την Αγγλία, την Σκωτία και την Ιρλανδία μέχρι τον θάνατο της Μαίρης το 1.694 μ.Χ., τον οποίο διαδέχθηκε ο Γουλιέλμος ως ο μοναδικός μονάρχης.

Καναδάς. Η επαρχία του Καναδά , η οποία υπήρχε από το 1.841 μ.Χ. έως το 1.867 μ.Χ., κυβερνιόταν από δύο συν-πρωθυπουργούς. Συνήθως, ο ένας επιλεγόταν από την αγγλόφωνη Δυτική Επαρχία του Καναδά και ο άλλος από την Γαλλόφωνη Ανατολική Επαρχία του Καναδά.

Ινδία. Ονομασμένος ως Γραμματέας της Ινδίας για το υπουργείο Λόιντ Τζορτζ, ο Έντουιν Σάμιουελ Μόνταγκου έκανε την «Μεγάλη Διακήρυξη » στις 20 Αυγούστου 1.917 μ.Χ. ότι η Βρετανική πολιτική θα ήταν εφεξής «η αυξανόμενη συμμετοχή των Ινδιάνων σε κάθε κλάδο της διοίκησης και η σταδιακή ανάπτυξη αυτοδιοικητικών θεσμών».

Ο Μόνταγκου και ο Υποκόμης Τσέλμσφορντ, Γενικός Κυβερνήτης της Ινδίας , πραγματοποίησαν στην συνέχεια μια εκτενή περιοδεία στην υποήπειρο το 1.917 μ.Χ. και το 1.918 μ.Χ. Οι συστάσεις της Έκθεσης Μόνταγκου-Τσέλμσφορντ αποτέλεσαν την βάση για τον Νόμο περί Κυβέρνησης της Ινδίας του 1.919 μ.Χ., ο οποίος καθιέρωσε την «διαρχία» στην Βρετανική Ινδία .

Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, η εκτελεστική εξουσία θα διοικούνταν από έναν κυβερνήτη διορισμένο από τον Γραμματέα της Επικρατείας, ο οποίος θα μπορούσε να συμβουλεύεται τον Γενικό Κυβερνήτη. Ο κυβερνήτης ήταν υπεύθυνος ενώπιον του Γραμματέα της Επικρατείας για πράξεις παράλειψης και δράσης.

Έπρεπε να διατηρεί τον νόμο και την τάξη στην επαρχία και να διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της επαρχιακής διοίκησης. Όσον αφορά τους μεταβιβαζόμενους υπηκόους, θα επικουρούνταν από τους Υπουργούς του, ενώ οι δεσμευμένοι υπήκοοι θα διοικούνταν από τον Γενικό Κυβερνήτη και το εκτελεστικό του συμβούλιο.

Τα μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου διορίζονταν από τον Γραμματέα της Επικρατείας και ήταν υπεύθυνα απέναντί ​​του για όλα τα θέματα. Υπήρχαν ορισμένα θέματα που έπρεπε να διαχειρίζεται κατά την κρίση του, για τα οποία ήταν υπεύθυνος απέναντι στον Γραμματέα της Επικρατείας.

Κάθε σύμβουλος έπρεπε να παραμείνει στο αξίωμα του για μια περίοδο τεσσάρων ετών. Οι μισθοί και οι όροι υπηρεσίας τους δεν υπόκεινταν στην ψηφοφορία της επαρχιακής νομοθετικής εξουσίας. Όλες οι αποφάσεις στο συμβούλιο έπρεπε να λαμβάνονται με πλειοψηφία, με τον Κυβερνήτη να μπορεί να διακόπτει τους δεσμούς.

Ιστορικά, η δυαρχία αναφερόταν ιδιαίτερα στο σύστημα κοινής διακυβέρνησης στην Βρετανική Ινδία που θεσπίστηκε με τους νόμους της κυβέρνησης της Ινδίας του 1.919 μ.Χ. και του 1.935 μ.Χ., οι οποίοι απέδωσαν ορισμένες εξουσίες στα τοπικά συμβούλια, τα οποία περιελάμβαναν την εκπροσώπηση των ιθαγενών Ινδων βάσει του νόμου περί Ινδικών Συμβουλίων του 1.892 μ.Χ. Ο όρος «Δουουμβίρος» αναφερόταν κυρίως στα αξιώματα των διαφόρων δουουμβίρων που θεσπίστηκαν από την Ρωμαϊκή Δημοκρατία .

Το σύνταγμα του 1.960 μ.Χ. της Δυτικής Σαμόα ανακήρυξε τους πρώτους συνδιοργανωτές της θέσης του Ο λε Άο ο λε Μάλο (αρχηγού κράτους) ως τους αρχηγούς Μαλιετόα Τανουμαφίλι Β' και Τούπουα Ταμασέζε Μεα'όλε , οι οποίοι ανέλαβαν και οι δύο τα καθήκοντά τους όταν η Δυτική Σαμόα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1.962 μ.Χ. Ο Μεα'όλε πέθανε τον επόμενο χρόνο, μετά τον οποίο ο Τανουμαφίλι έγινε ο μοναδικός αρχηγός του κράτους.

Στην Βολιβία μετά από πραξικόπημα το 1.964 μ.Χ., ο πρώην αντιπρόεδρος Ρενέ Μπαριέντος ανήλθε στην εξουσία ως Πρόεδρος της στρατιωτικής χούντας. Το επόμενο έτος, αντιμέτωπος με την δυσαρέσκεια των πιστών στον στρατηγό Αλφρέδο Οβάντο Κάντια, ο Μπαριέντος ψήφισε την συμπροεδρία μεταξύ του ιδίου και του Οβάντο Κάντια. Οι δυο τους κυβέρνησαν ως διπλοί πρόεδροι μέχρι το 1.966 μ.Χ., όταν ο Μπαριέντος παραιτήθηκε για να θέσει υποψηφιότητα στις γενικές εκλογές εκείνου του έτους.

Ισραήλ. Μετά την πολιτική κρίση του Ισραήλ του 2019 μ.Χ.-2021μ.Χ., ο Βασικός Νόμος του Ισραήλ: Η κυβέρνηση υπέστη μια σημαντική αλλαγή. Θεσπίστηκε ένα σύστημα δύο πρωθυπουργών, που διορίζονταν ταυτόχρονα από την Κνεσέτ.

Σύμφωνα με την νέα μέθοδο, υπήρχε ένας Αναπληρωτής πρωθυπουργός του Ισραήλ εκτός από τον τυπικό Πρωθυπουργό του Ισραήλ . Μετά το ήμισυ της θητείας της κυβέρνησης, οι δύο πρωθυπουργοί άλλαζαν θέσεις στο πλαίσιο μιας εκ περιτροπής κυβέρνησης.

Κατά την διάρκεια της θητείας, οι ρόλοι και τα καθήκοντα της κυβέρνησης κατανεμήθηκαν μεταξύ των δύο πρωθυπουργών, με τον καθένα να έχει το δικαίωμα να απομακρύνει υπουργούς χωρίς την παρέμβαση του άλλου.

Ωστόσο, αυτό το σύστημα δεν επιβίωσε ούτε μέχρι την πρώτη προγραμματισμένη εναλλαγή και καταργήθηκε ξανά μετά τον σχηματισμό της τριακοστής έβδομης κυβέρνησης του Ισραήλ στα τέλη του 2022 μ.Χ.

Επιπλεον, στην εποχη μας οι κοινές ρυθμίσεις εξουσίας εντός μιας σύγχρονης γραφειοκρατίας μπορεί επίσης να είναι γνωστές ως «διαρχία» ή «δυοβασίλειο». Παραδείγματα περιλαμβάνουν την κοινή εξουσία του Αρχηγού των Αμυντικών Δυνάμεων και του Γραμματέα του Υπουργείου Άμυνας επί του Αυστραλιανού Οργανισμού Άμυνας .

Επιδραστικοί ξένοι. Το καθεστώς των μοναρχών μερικές φορές αμφισβητείται από κατηγορίες για συμβασιλεία όταν ένας σύμβουλος, μέλος της οικογένειας, εραστής ή φίλος φαίνεται να έχει αναλάβει υπερβολικό ρόλο στην κυβέρνηση.

Ο Lü Buwei στην Κινεζική ιστορία και ο François Leclerc du Tremblay στην Γαλλία είναι διάσημα παραδείγματα «επιφανών» που έλεγχαν μεγάλο μέρος των πολιτικών των χωρών τους. Στην Βρετανική ιστορία, η βασιλεία του Γεωργίου ΣΤ΄ χλευάστηκε ως «μητριαρχία σε δύο επίπεδα» λόγω της υποτιθέμενης επιρροής της μητέρας του, Βασίλισσας Μαίρης, και της συζύγου του Βασίλισσας Ελισάβετ.

Άτυπα μοιρασμένη εξουσία. Λόγω των Κομφουκιανών αντιλήψεων περί υιικής ευσέβειας, οι Κινέζοι και Ιάπωνες αυτοκράτορες ήταν μερικές φορές σε θέση να «συνταξιοδοτηθούν», αλλά συνέχισαν να ασκούν μεγάλη επιρροή στην κρατική πολιτική.

Στην Ινδονησία, ο Σουκάρνο και ο αντιπρόεδρός του, Μοχάμεντ Χάτα, είχαν το παρατσούκλι Ντουουμβίρατο (Dwitunggal), με τον Σουκάρνο να καθορίζει την κυβερνητική πολιτική και να συγκεντρώνει υποστήριξη και τον Χάτα να διαχειρίζεται την καθημερινή διοίκηση.

Πιο πρόσφατα, η μεγάλη επιρροή του Βλαντιμίρ Πούτιν στον διάδοχό του, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, θεωρήθηκε δουουμβίρατο, ή τανδεοκρατία (βλ. επίσης τανδεοκρατία Μεντβέντεφ-Πούτιν), μέχρι που η επανάκτηση του Πούτιν στο αξίωμα του Προέδρου τον καθιέρωσε ως την σημαντικότερη προσωπικότητα. Στο πλαίσιο της εκλογικής πολιτικής, οι κυβερνήσεις, οι συνασπισμοί και τα κόμματα μπορεί μερικές φορές να έχουν δύο αρκετά ισότιμους ηγέτες, όπως συμβαίνει με:

Η προσωρινή Πρώτη Διακονία Γουίτλαμ από τις 5 έως τις 19 Δεκεμβρίου 1972 μ.Χ., αποτελούμενη από τους Γκοφ Γουίτλαμ και Λανς Μπάρναρντ , η οποία ονομάστηκε «δυοβίρατος». Οι Μαράμα Ντέιβιντσον και Τζέιμς Σο ως συν-ηγέτες του Πράσινου Κόμματος της Αοτεαρόα της Νέας Ζηλανδίας.

Θρησκευτικοί ηγέτες. Εκτός από την πραγματική κατανομή της πολιτικής εξουσίας μεταξύ θρησκευτικών και στρατιωτικών ηγετών, όπως συνέβη στο Θιβέτ και το Μπουτάν, η μεγάλη ήπια ισχύς ενός θρησκευτικού ηγέτη, όπως ο πάπας της Καθολικής Εκκλησίας, πάνω σε μια ευσεβή χώρα, μπορεί μερικές φορές να περιγραφεί ως μια μορφή δυαρχίας ή συνδιοίκησης.

Αλλα και στην κοινοβουλευτική (Προεδρική ή μη) δημοκρατία ο Προέδρος και πρωθυπουργός μοιράζονται τις εξουσίες. Αντίστοιχα και στην Συμβασιλεία που είναι η προσωρινή διακυβέρνηση μιας μοναρχίας από δύο ή περισσότερα άτομα μπορούν όλα αυτά να συγκυβερνούν.

Σύγχρονα παραδείγματα διαιρέσεων είναι η Ανδόρα, της οποίας πρίγκιπες είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας και ο επίσκοπος του Ουργκέλ στην Καταλονία,·το Εσουατίνι, του οποίου επικεφαλής είναι από κοινού ένας άνδρας και μια γυναίκα μονάρχης, ο Νγκγουενιάμα (βασιλιάς) και η Ντλοβουκάτι (βασιλομήτωρ) αντίστοιχα, η Νικαράγουα, της οποίας ηγούνται δύο συμπρόεδροι (οι οποίοι είναι επίσης σύζυγοι) από την συνταγματική τροποποίηση του 2025 μ.Χ.· και ο Άγιος Μαρίνος , του οποίου ηγούνται δύο Λοχαγοί Αντιβασιλείς.

Η Ανδόρα είναι κοινοβουλευτική συν- πριγκιπάτο . Οι πρίγκιπές της είναι (ex officio) ο Γάλλος Πρόεδρος και ο επίσκοπος του Ουρζέλ στην Καταλονία της Ισπανίας. Από το 1.962 μ.Χ., ο Γάλλος πρόεδρος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία στην Γαλλία. Ο επίσκοπος της επισκοπής του Ουρζέλ διορίζεται από τον πάπα της Ρώμης.

Εσουατίνι. Η μοναρχία του Εσουατίνι παραδοσιακά διευθύνεται από έναν άνδρα και μια γυναίκα μονάρχη, τον Νγκγουενιάμα (βασιλιάς, κυριολεκτικά «λιοντάρι») και τον Ντλοβουκάτι ( κυριολεκτικά «ελέφαντας», συνήθως η μητέρα του βασιλεύοντος Νγκγουενιάμα) αντίστοιχα. Στην πράξη, ο Νγκγουενιάμα ουσιαστικά κατέχει την εξουσία ως εκτελεστικός και διοικητικός αρχηγός του κράτους.

Ο ρόλος του Ντλοβουκάτι είναι πνευματικός και πιο συμβολικός, αλλά μπορεί να ενεργεί ως βασίλισσα-αντιβασιλέας απουσία βασιλιά. Οι λειτουργίες τόσο του Νγκγουενιάμα όσο και του Ντλοβουκάτι καθορίζονται στο σύνταγμα σύμφωνα με την παράδοση.

Στην Νικαράγουα οι Ντάνιελ Ορτέγκα και Ροζάριο Μουρίγιο τον Σεπτέμβριο του 2024 μ.Χ. Το 2025 μ.Χ., κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ντανιέλ Ορτέγκα, η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε πολλαπλές τροποποιήσεις του Συντάγματος της Νικαράγουας, οι οποίες περιελάμβαναν την ανακήρυξη του Ορτέγκα και της συζύγου του, Αντιπροέδρου Ροζάριο Μουρίγιο, ως συμπροέδρων.

Στην Βόρεια Ιρλανδία σύμφωνα με τους όρους της Συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής του 1.998 μ.Χ., η οποία αποσκοπούσε στον τερματισμό της σύγκρουσης στην Βόρεια Ιρλανδία, ο Πρώτος Υπουργός και ο Αναπληρωτής Πρώτος Υπουργός υπηρετούν ως συν-επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας της περιοχής. Και οι δύο θέσεις ασκούν πανομοιότυπες εκτελεστικές εξουσίες, ωστόσο δεν είναι αρχηγοί κρατών.

Τέλος στο Σον Σαν Μαρίνο οι καπετάνιοι-αντιβασιλείς (Ιταλικά: Capitani Reggenti) του Αγίου Μαρίνου εκλέγονται κάθε έξι μήνες από το κοινοβούλιο της Σαμαρίνας, το Μεγάλο και Γενικό Συμβούλιο . Υπηρετούν ως συν-αρχηγοί κρατών και συνήθως επιλέγονται από τα αντίπαλα κόμματα.

Στην εποχη μας, πέρα από τις παραπάνω δυαρχίες που υπάρχουν στην εποχη μας που αναφέρθηκαν, μπορεί να ειπωθεί ότι το πιο γνωστό σύστημα δυαρχίας είναι το κοινοβουλευτικό αυστηρά, όπου ο Προέδρος και ο πρωθυπουργός/καγκελάριος μοιράζονται την εξουσία (όμως και αυτοί μπορούν να διαφθαρούν μαζί με όλη την πολιτική τάξη και λόγω διαφθοράς και απληστίας και να καταστρέψουν και να χρεωκοπήσουν τον λαό με αποτέλεσμα την άνοδο δικτατορών, φασιστών/ναζιστών ή κομμουνιστών όπως έγινε στον Μεσοπόλεμο).

Φυσικά κάποια στιγμή οι περισσότερες από τις ιστορικές δυαρχίες, λόγω της διαφθοράς των κυβερνώντων και των πλουσίων και της καταπίεσης και τυραννίας τους στον λαό, έγιναν μισητές από τους πολίτες, οι οποίοι τις απέρριψαν και στήριξαν μαζικά την άνοδο φιλολαϊκών τυράννων, δικτατόρων και δημαγωγών (http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_37.html, http://alophx.blogspot.com/2025/02/blog-post_14.html, http://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_35.html, http://alophx.blogspot.com/2021/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2025/02/blog-post_24.html, http://alophx.blogspot.com/2021/09/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_15.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_51.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_31.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2023/05/blog-post_40.html, http://alophx.blogspot.com/2023/03/blog-post_28.html), οι οποίοι έφεραν αυτές της ήμι ή πλήρως δημοκρατικές αρχές στο τέλος τους με την άνοδο στην ηγεσία ενός μονού παντοδυνάμου ηγέτη που προσπαθούσαν εναγωνίως να αποφύγουν.

Θα γίνει άραγε το ίδιο στην εποχη μας και οι δυαρχίες και οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες θα αντισταθούν ξανά από αυταρχικά σχήματα διακυβέρνησης που θα στηρίζονται για άλλη μία φορά από τον λαό;

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.