ΦΙΛΟΔΟΞΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ

ΦΙΛΟΔΟΞΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στην διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλοί ικανοί (και μη) και φιλόδοξοι ηγέτες, οι οποίοι είχαν ετοιμάσει πολλά και ενδιαφέροντα σχέδια προς υλοποίηση (κυρίως για στρατιωτικές κατακτήσεις), τα οποία όμως, είτε λόγω αρνητικών συγκυριών, είτε λόγω ήττας ή θανάτου αυτών, τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν.

Στην συνέχεια θα παρατεθούν τα πιο σημαντικά από αυτά.

Τα πιο διάσημα από τα και φιλόδοξα σχέδια στρατιωτικών κατακτήσεων στην ιστορία, ήταν αδιαμφισβήτητα αυτά του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Αυτός σκόπευε αρχικά να περιπλεύσει και να κατακτήσει την Αραβία, αργότερα μέσω της Αίγυπτου να εκστρατεύσει κατά της Καρχηδόνα και να καταλάβει όλη την Βόρεια Αφρική, να κατακτήσει την Ισπανία την Γαλατία.

Στην συνέχεια θα αποβιβαζόταν στην Ιταλία και θα την καταλάμβανε μαζί με την Σικελία, και με τον τρόπο αυτό θα εκδικούταν τον θανάτου του αγαπημένου του θείου, και αδερφού της μητέρας του της Ολυμπιάδας, του ικανού βασιλιά Αλεξάνδρου του Α’ της Ηπείρου.

[Ο δε Αλέξανδρος της Ηπείρου, είχε εκστρατεύσει πριν τον ανιψιό του, τον διάσημο σε όλους μας βασιλιά Πυρρό της Ηπείρου στην Νοτιά Ιταλία κατά των βάρβαρων, με στόχο να ενώσει τους Έλληνες της περιοχής υπό την ηγεσία του.

Πάρα όμως τις πολλές νίκες που πέτυχε, τελικά όταν ο ίδιος δολοφονήθηκε από έναν Γαλάτη μισθοφόρο (όπως ακριβώς έγινε αργότερα και με τον Ασδρούβα τον Ωραίο στην Ισπανία), ο στρατός του ηττήθηκε και διαλύθηκε].

Φυσικά, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πιο πριν δηλώσει, ότι ήθελε να κατακτήσει όλη την Ινδία, να καταλάβει την χωρά των Σήρων (Κίνα), ενώ είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον και για μία εκστρατεία κατά της Σκυθίας.

[Πριν τον Μεγάλο Αλέξανδρο, ο πατέρας του, ο Φίλιππος ο Β’, ετοιμαζόταν και αυτός, όπως έπραξε και ο γιος του μετά τον θάνατο του, να εισβάλει στην Περσία, αλλά δεν πρόλαβε γιατί τελικά δολοφονήθηκε].

Τα σχέδια του Αλέξανδρου που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει. Σύμφωνα με τον Διόδωρο μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου βρέθηκαν ορισμένες σημειώσεις του, τα «Υπομνήματα», όπου φαίνονταν καθαρά τα σχέδια που είχε για το μέλλον. Σκόπευε να κατασκευάσει στόλο από 1.000 πολεμικά πλοία στην Φοινίκη, την Συρία, την Κιλικία και την Κύπρο.

Με αυτά, αφού πραγματοποιούσε την Αραβική εκστρατεία θα προχωρούσε στη βόρεια ακτή της Αφρικής, την Καρχηδόνα και τις Ηράκλειες Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ). Σκόπευε επίσης να ανοίξει ένα μεγάλο δρόμο κατά μήκος των ακτών της Αφρικής, ενώ στα παράλια θα εγκαθιστούσε ναυστάθμους και εμπορεία. Δεν τον άφηνε ασυγκίνητο όμως η τύχη των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδας και της Σικελίας.

Φαίνεται ότι μετά την Ανατολή, ήθελε να κυριαρχήσει και στη Δύση. Στην κυρίως Ελλάδα σκόπευε να ιδρύσει έξι πολυτελείς και μεγαλοπρεπείς ναούς στη Δήλο, στους Δελφούς, στη Δωδώνη, στο Δίο (της Πιερίας), στην Αμφίπολη και στην Κύρνο (πόλη της Μακεδονίας;). Δυστυχώς δεν βρήκαμε σε καμία πηγή περισσότερα στοιχεία για την Κύρνο. Έτσι ονομαζόταν στην αρχαιότητα η Κορσική, ενώ σήμερα Κύρνος ονομάζεται ένας οικισμός του νομού Ξάνθης.

Πριν πεθάνει ο Αλέξανδρος έδωσε εντολή για αναγνώριση του εδάφους στις ακτές του Περσικού Κόλπου. Έτσι οργάνωσε τρεις αποστολές, ανεξάρτητες μεταξύ τους. Η πρώτη, υπό τις διαταγές του Αρχία, υπαρχηγού του Νέαρχου, ανέφερε την ύπαρξη δύο νησιών στις εκβολές του Ευφράτη. Το μικρότερο και πλησιέστερο προς την ακτή «καλυπτόταν από πυκνή βλάστηση και υπήρχε πάνω του ένας ναός αφιερωμένος στην Αρτέμιδα».

Αυτό το νησί που σήμερα λέγεται Φαίλακα και ανήκει στο Κουβέιτ, ονομάστηκε από τον Αλέξανδρο Ίκαρος. Το πιο απομακρυσμένο και μεγαλύτερο από τα δύο νησιά ονομάστηκε Τύλος. Ήταν «αρκετά μεγάλο και το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειάς του δεν καλυπτόταν από ζούγκλα ή πυκνά δάση, αντίθετα προσφερόταν για ποικίλες καλλιέργειες». Πρόκειται για το σημερινό Μπαχρέιν.

Η δεύτερη αποστολή, ηγέτης της οποίας ήταν ο Ανδροσθένης προχώρησε προς τα νότια περιπλέκοντας ένα τμήμα της Αραβικής χερσονήσου, ενώ η τρίτη, υπό τις διαταγές του Ιέρωνα «κατόρθωσε να διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση απ' όλες (τις άλλες)».

Δυστυχώς ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε ξαφνικά το 323 π.Χ. πριν υλοποιήσει τα επόμενα σχέδιά του. Είναι βέβαιο πως αν δεν έφευγε από την ζωή τόσο νέος, τόσο η ιστορία της Ελλάδας όσο και η παγκόσμια ιστορία θα ήταν τελείως διαφορετικές (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/06/blog-post_01.html)...

Ο δε Μέμνωνας, ο Αρχιστράτηγος του τελευταίου βασιλιά της Περσίας των Αχαιμενιδών, Δαρείου του Γ’, είχε ως σχέδιο να εφαρμόσει εις βάρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την τακτική της καμένης γης, προκειμένου να τον εξαντλήσει από την πείνα.

Παράλληλα, σκόπευε με την χρήση του Περσικού στόλου να μεταφέρει τον πόλεμο στην Ελλάδα (τόσο στα νησιά, όσο και στην Ηπειρωτική Ελλάδα, όπως έπραξαν και οι Πέρσες με τον Σπαρτιάτη βασιλιά Αγησίλαο τον Β’), αποστέλλοντας τόσο στρατό, όσο και χρήματα στην Ελλάδα, και χρησιμοποιώντας αυτά για να ξεσηκώσει τις Ελληνικές πόλεις ενάντια στον Μέγα Αλέξανδρο.

Όταν τελικά ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα εξαντλούταν από την πείνα και επέστρεφε πεινασμένος στα Μικρασιατικά παράλια, τότε, οι Πέρσες, μαζί με τον στρατό που θα είχε συγκεντρώσει και ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος ο Γ’, θα επιτίθονταν κατά του εξαντλημένου Ελληνικού στρατού και θα τον διέλυαν.

Ο Μάλχος ο βασιλιάς των Ναβαταίων με αιφνιδιαστική επίθεση διέλυσε τον στόλο της Κλεοπάτρας και της ματαίωσε τα σχέδια για διαφυγή στην Ινδία, όπως και ο Γενζέριχος ο βασιλιάς των Βανδάλων με αιφνιδιαστική εισβολή διέλυσε τον στόλο του Μαζοριανού και του ματαίωσε τα σχέδια για εισβολή στην Καρχηδόνα.

Η Κλεοπάτρα σχεδίαζε την απελευθέρωση της Ισπανίας με στόλο και στρατό που σκόπευε να στείλει εκεί, όπως και ο Αντίοχος ο Γ’ ο Μέγας σκέφτονταν να στείλει τον Αννίβα στην Καρχηδόνα με στρατό και στόλο για να καταλάβει την εξουσία και να ανοίξει νέο μέτωπο κατά των Ρωμαίων. 

Λέγεται επίσης, ότι ο Γρυλάκη (επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) σχεδίαζε με την πτώση της ΕΣΣΔ να αγοράσει πυρηνικά από «προθύμους» Σοβιετικούς στρατηγούς, όπως και να κλείσει το «Ψευδομακεδονικό ζήτημα» του ονόματος, καθως και της εθνικότητας των Σκοπίων, με χρηματισμό του πρώτου Προέδρου τους Κίρο Γκλιγκόροφ. 

Στην διάρκεια των πολέμων των διάδοχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι διέλυσαν το κράτος του σε πολλά ανεξάρτητα και αντιμαχόμενα μεταξύ τους Βασίλεια, οι ισχυρότεροι εξ’ αυτών (Περδίκκας, Αντίγονος, Λυσίμαχος, Δημήτριος ο Πολιορκητής), προσπάθησαν ανεπιτυχώς να τα ενώσουν με μάχες, εισβάλοντας επίσης στην Μικρά Ασία και την Αίγυπτο.

Όμως στο τέλος όλοι τους απέτυχαν και η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου διαλύθηκε οριστικά.

[Αντίστοιχα, ένας ακόμα ισχυρός διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Σέλευκος ο Α’ ο Νικάνωρ, καθώς και οι απόγονοι του, Αντίοχος ο Γ’ ο Μέγας, Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής και Αντίοχος ο Ζ’ ο Σιδήτης, προσπάθησαν να επανενώσουν την Αυτοκρατορία του Μεγάλου Έλληνα Βασιλιά, εισβάλλοντας σε Ινδία, Ιράν, Αίγυπτο και Μικρά Ασία.

Όμως στο τέλος όλοι τους απέτυχαν, είτε λόγω θανάτου σε μάχη ή δολοφονίας, είτε λόγω ήττας και η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου διαλύθηκε οριστικά και δεν επανενώθηκε ποτέ ξανά.

Το ίδιο άδοξα έληξε με τον θάνατο του, και η προσπάθεια του Πτολεμαίο ΣΤ' Φιλομήτορα να ενώσει τους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες σε ένα ενιαίο κράτος].

Οι Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι, είχαν ως σχέδιο, αμέσως μετά την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, καθώς και την κατάληψη της Αθήνας από τον Λύσανδρο, την πλήρη καταστροφή και κάψιμο των Αθηνών, μια κατάσταση που αποφεύχθηκε μόνο χάρις στην άρνηση των Σπαρτιατών.

Ο διάσημος Αννίβας, σκόπευε μετά την κατάκτηση της Ιβηρίας (σημερινής Ισπανίας) και της Ρώμης-Ιταλίας, να καταλάβει και την Γαλατία και την Ελλάδα και να ενώσει όλο τον Μεσογειακό κόσμο υπό την ηγεσία της Καρχηδόνας.

Ο διάσημος Βασιλιάς, ο Πυρρός της Ηπείρου, με την εκστρατεία του στην Νότια Ιταλία και την Σικελία, σκόπευε να ενώσει τις περιοχές αυτές υπό την εξουσία του, υστέρα να καταλάβει την Καρχηδόνα και να ενοποιήσει όλη την Ελλάδα υπό την εξουσία του, και με τον τρόπο αυτό να πραγματοποιήσει το όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Δύση.

Στην Σικελία, οι νίκες του Ιέρωνα, Διονυσίου του Α’, του Γέλωτος, του Ήρωνος και του Αγαθοκλή κατά των Καρχηδονίων, απέτρεψαν την κατάληψη του νησιού από τους Καρχηδόνιους, καθώς και την ολοκληρωτική σφαγή του Ελληνικού πληθυσμού του νησιού από αυτούς. 

Οι Αθηναίοι υπό τον Αλκιβιάδη (πριν την προδοσία αυτού και την διαφυγή του στην Σπάρτη), σκόπευαν αφού καταλάβουν την Σικελία, να κατακτήσουν την Νότια Ιταλία και την Καρχηδόνα.

[Πιο πριν, ο ίδιος ο Αλκιβιάδης, είχε καταφέρει να συνάψει μια συμμαχία με το Άργος για να επιτεθούν από κοινού στην Σπάρτη, να την νικήσουν και αυτή να χάσει οριστικά την κυριαρχία της στην Πελοπόννησο, η οποία τελικά απέτυχε].

Και με τον πλούτο αυτών, να συγκεντρώσουν ισχυρό στρατό για να καταλάβουν και να ενώσουν όλη την Ελλάδα υπό την κυριαρχία τους, νικώντας με τον τρόπο αυτό τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και ύστερα να επιτεθούν κατά της Περσίας.

Οι δε Θεμιστοκλής και Παυσανίας, οι οποίοι δεν ήταν προδότες και συνεργάτες των Περσών, ήθελαν όντως να ενώσουν την Ελλάδα υπό την ηγεσία της πόλης τους και να καταστρέψουν την αντίπαλη πόλη (οι Αθηναίοι τους Σπαρτιάτες και οι Σπαρτιάτες τους Αθηναίους).

[Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Θεμιστοκλής πρότεινε στον Αριστείδη τον Δίκαιο, αμέσως μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνας, να επιτεθούν στον υπόλοιπο αμέριμνο Ελληνικό στόλο και να τον διαλύσουν και να μην έχουν άλλους Έλληνες ανταγωνιστές στο Αιγαίο και μέσω του στόλου να κυριαρχήσουν στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Ο Αριστείδης ο Δίκαιος, ακούγοντας αυτή την παρανοϊκή πρόταση, την απέρριψε αμέσως μετά βδελυγμίας, τόσο γιατί αυτή ήταν παντελώς άθλια και προδοτική, όσο και γιατί ο πόλεμος με τους Πέρσες δεν είχε τελειώσει (δεν είχε γίνει ακόμη η μάχη των Πλαταιών, η οποία εκδίωξε οριστικά τους Πέρσες από την Ελλάδα).

Ο δε Παυσανίας από την πλευρά του, ήξερε ότι η Σπάρτη με τον στρατό που είχε δεν έφτανε για να ενώσει στρατιωτικά την Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό, σκόπευέ να εξεγείρει τους Είλωτες, να ρίξει το καθεστώς, να τους δώσει πολιτικά δικαιώματα και ενισχυμένος με πολλές νέες δάδες χιλιάδες στρατού, να τον εκπαιδεύσει και με αυτόν να καταλάβει και να ενοποιήσει την Ελλάδα υπό την ηγεσία της Σπάρτης.

Αυτή ήταν η προδοσία του Παυσανία που ανακάλυψαν οι Σπαρτιάτες και τον αφήσαν να πεθάνει από πεινά μέσα σε ένα ναό που είχε καταφύγει και όχι η συνεργασία με τους Πέρσες για την οποία αλώστε είχε ήδη αθωωθεί δύο φορές.

Για τα ίδια ακριβώς σχέδια σε σχέση με τους Είλωτες και το πολίτευμα της Σπάρτης, σαν αυτά που είχε ο Παυσανίας παλαιοτέρα, κατηγορήθηκε μετά θάνατον από τον Σπαρτιάτη βασιλιά Αγησίλαο τον Β’ ο διαβόητος Σπαρτιάτης Ναύαρχος και στρατηγός Λύσανδρος].

Ο θάνατος του Κύρου του Νεότερου, απέτρεψε την κατάληψη της ηγεσίας της Αυτοκρατορίας των Περσών από τον ίδιο. 

Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αγησίλαος ο Β’, σκόπευε αν απελευθέρωνε την Μικρά Ασία να προελαύσει προς την Βαβυλώνα και τις άλλες πρωτεύουσες των Περσών.

Το ίδιο ακριβώς σκόπευε να πράξει και ο τύραννος των Φερών, ο ικανός Ιάσων, αν ένωνε πρώτα όλη την Ελλάδα υπό την ηγεσία του, όπως και ο τύραννος Διονύσιος ο Α’ των Συρακουσών. 

Οι ισχυροί Πέρσες βασιλιάδες, Κυρός ο Μέγας, Δαρείος ο Μέγας, Ξέρξης (και Μαρδόνιος), και Αρταξέρξης ο Γ’ ο Ωχός, σκόπευαν μετά την υποταγή της Αιγύπτου, την κατάκτηση της Ελλάδας και μέσω αυτής να εισβάλουν στην Ιταλία και να καταλάβουν και την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ο Περδίκκας σχεδίαζε να εισβάλει στην Ελλάδα και κυρίως στην Μακεδονία και να την καταλάβει, με το πρόσχημα της μεταφοράς σε αυτή της σωρού του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διάδοχων του, σχέδιο που τελικά ματαιώθηκε όταν ο Πτολεμαίος ο Αυτής Αιγύπτου απήγαγε την σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά την διάρκεια του ταξιδιού της στην Πέλλα.

[Όμως, τα σχέδια αυτών, κατέρρευσαν με τις μάχες των Θερμοπυλών, των Πλαταιών, καθώς και την ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι οποίες αν είχαν διαφορετική ιστορική εξέλιξη, ίσως και να τα είχαν επιτύχει].

Ο Φίλλιπος ο Ε, μαζί με τον Αντίοχο τον Γ’ των Σελευκιδών, σκόπευε να μοιραστούν μαζί στις κτήσεις των Πτολεμαίων, με τον Φίλλιπο να καταλαμβάνει τα Μικρασιατικά εδάφη αυτών, ενώ ο Αντίοχος τα Ασιατικά και την Κύπρο. 

Ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Κλεομένης ο Γ’, σχεδίαζε με τον στρατό του να νικήσει την Αχαϊκή Συμπολιτεία, να ανακηρυχτεί βασιλιάς της και να ανασυστάσεις με τον τρόπο αυτό την Πελοποννησιακή Συμμαχία.

Και θα το είχε καταφέρει, εάν υστέρα από μια μεγάλη νίκη κατά των Αχαιών, ύστερα από την οποία αυτή δέχτηκαν να τον ανακηρύξουν ηγέτη τους, δεν είχε αρρωστήσει την μέρα της υπογραφής της συμφωνίας. Λίγο πιο μετά, αυτοί τον προδώσαν και ζήτησαν βοήθεια από τον ικανό αντιβασιλεία της Μακεδονίας, Αντίγονο τον Δάσωνα, ο οποίος και νίκησε τον Κλεομένη και κατέλαβε την Σπάρτη. 

Ο Σπάρτακος, σχεδίαζε αν έφτανε στον Βορρά της Ιταλίας, να περάσει στην γη των Γαλατών με τον στρατό του και να κατευθυνθούν όλοι προς τις πατρίδες τους.

Το ίδιο σχεδίαζε και στην Νότια Ιταλία, όταν διαπραγματευόταν με πειρατές για να περάσει τον στρατό του στην Σικελία (και να προκαλέσει και εκεί μια εξέγερση σκλάβων, να τους ελευθερώσει, και ύστερα να κατευθυνθεί με τον στρατό του στις πατρίδες τους).

Όμως, στην πρώτη περίπτωση δεν τα καταφέρτε λόγω του κακού καιρού και της αντίδρασης κάποιων εκ των ανδρών του, ενώ στην δεύτερη, επειδή οι Ρωμαίοι «λάδωσαν» τους πειρατές με πολύ χρυσό.

Ο Τιγράνης ο Μέγας, όταν κατέλαβε για ένα διάστημα την Συρία των Σελευκιδών τα έτη 83 με 67 π.Χ., ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Ιουδαία, αλλά η επίθεση των Ρωμαίων στην πατρίδα του την Αρμενία υπό τον στρατηγό Λούκουλλο, καθώς και η ήττα του από αυτούς, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τα εδάφη των Σελευκιδών που απελευθερωθήκαν με τον τρόπο αυτό, καθώς και να εγκαταλείψει για πάντα τα σχέδια του για εισβολή στην Ιουδαία.

Ο Καίσαρας πριν πεθάνει, σκόπευε να επιτεθεί στην Δακία και την Πάρθια και να ξεπλύνει την ήττα του Κράσσου.

[Βέβαια, σχέδια για επίθεση στην Παρθία, είχαν και πολλοί μετέπειτα Ρωμαίοι Αυτοκράτορες και είχαν όλα ανεπιτυχή εξέλιξη τελικά (http://alophx.blogspot.com/2019/08/2019.html)].

Λέγεται ότι βάσει της πολιτικής που εφάρμοσε όταν κυβερνούσε την Νότια Ιταλία (και πιθανώς το ίδιο λέγεται ότι θα έκανε εάν περνούσε στην Σικελία), ο ίδιος σκόπευε να δημιουργήσει ένα κράτος σαν το Σπαρτιατικό του Λυκούργου στην περιοχή αυτή, στο οποίο όλοι οι κάτοικοι του θα λάμβαναν στρατιωτική εκπαίδευση.

Στο κράτος αυτό θα απαγορεύονταν η κατοχή χρυσού και αργυρού, το χρήμα, θα υπήρχε περιορισμένο εμπόριο, χαμηλές τιμές, τα βασικά ήδη κατανάλωσης, ένας απλός τρόπος  ζωής, ενώ το κράτος αυτό θα δέχονταν εντός του και φυγάδες από άλλες περιοχές.

(Όπως ακριβώς δηλαδή έκανε και η Ρώμη όταν ιδρύθηκε από τον Ρωμύλο που δέχτηκε φυγάδες και παράνομους από άλλες περιοχές, άλλα και οι ΗΠΑ που δέχτηκαν φυγάδες και παράνομους από την Ευρώπη και αλλού).

Όπως στην Ρώμη σχεδιάστηκε αποτυχημένα ένα βίαιο πραξικόπημα από τον Κατιλίνας και άλλα γνωστά πολιτικά στελέχη της πόλης αυτής (π.χ. τον Καίσαρα) για να αλλάξει βίαια το πολίτευμα της πόλης αυτής και να εγκαθιδρυθεί δικτατορία «υπέρ του λαού» με δημεύσεις περιουσίων των πλουσίων, διαγραφή των χρεών και αναδασμό γης.

Ο Καίσαρας σκέφτονταν κάποια περίοδο να κάνει την Τροία πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 

Αντίστοιχα στις ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, κύκλοι των ΗΠΑ όταν Προέδρος της χώρας ήταν ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/new-deal.html), σχεδίασαν αποτυχημένα ένα βίαιο πραξικόπημα από τον στρατηγό Butler και άλλα γνωστά πολιτικά και οικονομικά στελέχη της χώρας αυτής (π.χ. Πρέσκοτ Μπους) για να αλλάξει βίαια το πολίτευμα του κράτους αυτού, υπέρ των πλουσίων σε αυτή την περίπτωση. 

Η ήττα του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας στο Άκτιο κατέστρεψε τις ελπίδες αυτών για απόβαση στην Ιταλία και κατάληψη της Ρώμης. 

Τόσο ο Αυτοκράτορας Αύγουστος, όπως και ο Μάρκος Αυρήλιος μετά από αυτόν, προσπάθησαν και οι δυο ανεπιτυχώς να καταλάβουν την Γερμανία.  

Ο Αρμίνιος από την πλευρά του, είχε σχέδια όπως και ο Αριόβιστος πριν από αυτόν να ενώσει όλους τους Γερμανούς υπό την ηγεσία του και να ανακηρυχθεί βασιλιάς τους και ύστερα ήθελε να επιτεθεί και να καταλάβει την Γαλατία και ύστερα ίσως και στην ίδια την Ρώμη, όμως δεν πρόλαβε γιατί δολοφονήθηκε τελικά από τους δικούς του.

Αντίστοιχα και ο Βερκικεντορίξ είχε σχέδια να ενώσει όλους τους Γαλάτες υπό την ηγεσία του και να ανακηρυχθεί βασιλιάς τους και ύστερα ήθελε, αφού ελευθέρωνε την Γαλατία, πιθανότατα να επιτεθεί και να καταλάβει στην ίδια την Ρώμη, όμως δεν τα κατάφερε τελικά γιατί ηττήθηκε από τον Καίσαρα.

[Η δε εξέγερση στην Παννονία οπού έλαβαν μέρος 100.000 επαναστάτες, καθώς και άλλοι τόσοι Ρωμαίοι που έλαβαν μέρος για πολλά χρονιά για την καταστολή της, συνέλαβε σημαντικά επίσης εκτός από την ήττα των Ρωμαίων του Βάρρου από τον Αρμίνιο, στην ακύρωση των σχεδίων του Αυγούστου για την πλήρη κατάκτηση της Γερμανίας.

Και αυτό συνέβη, τόσο λόγω της μεγάλης διάθεσης στρατιωτικών δυνάμεων από τους Ρωμαίους στην Παννονία (οι οποίες όμως δεν μπορούσαν πια να διατεθούν για περαιτέρω κατακτήσεις της Ρώμης στην Γερμανία και την Ευρώπη), τόσο για την καταστολή αυτής, όσο και για την διατήρηση της επαρχίας αυτής]. 

Ο Μιθριδάτης ο Μέγας του Πόντου, σκόπευε μέσω του Βασίλειου του Κιμμέριου Βόσπορου, το οποίο είχε υπό την κατοχή του, να προελαύσει προς τα μέρη των Δακών, των Γερμανών και των Γαλατών και να επιτεθεί από τον Βορρά στην Ρώμη.

[Σε πιο παλιές εποχές, μια ήττα του Τούθμωσι του Μέγα στην μάχη της Μεγιδδούς, ή του Ράμσι του Β’ στο Καντές, θα έδινε τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής στον ηγέτη του Καντές και τους Χετταίους αντίστοιχα.

Το ίδιο και αν πραγματοποιούταν τελικά ο γάμος του γιου του Χετταίου πρίγκιπα, του Zananza, με την βασίλισσα της Αιγύπτου (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post_25.html)].

Ο Γερμανικός είχε πριν τον θάνατο του σχέδια για την πλήρη κατάκτηση της Γερμανίας, καθώς και σχέδια για εκστρατείες στην Ανατολή, πριν πεθάνει μυστηριωδώς, κατά κάποιους δηλητηριασμένος από τον Πείσωνα με διαταγή του τότε Ρωμαίου Αυτοκράτορα Τιβέριου και του αρχηγού των Πραιτοριανών του Σηιανού.

Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας, λίγο πριν πεθάνει σχεδίαζε εκστρατεία κατά των Περσών. 

Η βασίλισσα της Παλμύρας, Ζηνοβία, η οποία ισχυριζόταν μάλιστα ότι καταγόταν από την διάσημη Κλεοπάτρα από την κόρη της, την λεγομένη Κλεοπάτρα Σελήνη, μέσω επιγαμιών, χάρις στις πολιτικές ικανότητες της κατάφερε να ιδρύσει ένα ισχυρό κράτος στην Ρωμαϊκή Ανατολή.

Καταλαμβάνοντάς μάλιστα πολλά Ρωμαϊκά εδάφη και την ίδια την Αίγυπτο και πολεμώντας όπως η πρώτη Κλεοπάτρα τους Πάρθους μαζί με τους Ρωμαίους, 

Όμως στο τέλος, όπως και η διάσημη προγονός της, υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της και κήρυξε πόλεμο στην Ρώμη για να καταλάβει όλη την Ρωμαϊκή Ανατολή, θέλοντας να εκπληρώσει το σχέδιο της πρώτης Κλεοπάτρας, όμως ηττήθηκε από τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Αυρηλιανό και αιχμαλωτίστηκε, ενώ η πόλη η Παλμύρας της καταστράφηκε.

Ο Δυτικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μαζοριανός σκόπευε με την επανακατάληψη της Ισπανίας να επιτεθεί και να επανακαταβάλει και την Καρχηδόνα από τους Βανδάλους.

Αντίστοιχα φιλόδοξα σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν για την κατάληψη της Καρχηδόνας είχαν και ο Αέτιος και ο Ανθέμιος.

Ο Καρλομάγνος, ήθελε να καταλάβει όλη την Ισπανία, αλλά δεν τα κατάφερε τελικά. 

Επιπλέον, ο ίδιος ήθελε να καταλάβει κυρίως την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είτε μέσω γάμου με την Αυτοκράτειρα Ειρήνη (ο οποίος τελικά απέτυχε λόγω της αντίδρασης όλων των Βυζαντινών), είτε μέσω των οπλών, κάτι που προσπάθησαν να επιτύχουν στην συνέχεια και οι διάδοχοι του (π.χ. ο Όθων ο Α’ και ο Φρειδερίκος ο Α’ ο Μπαρμπαρόσα, ο οποίος ήθελε επιπλέον και την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ).

Οι δε Άραβες Χαλίφες Σουλεϊμάν και Μοσλεμά, σκόπευαν αν κατάλαβαν την Πόλη να καταλάβουν στην συνεχεία τα Βαλκάνια και από εκεί να ξεχυθούν στην Δυτική Ευρώπη, όπως ακριβώς σχεδίαζε και ο Πέρσης Αυτοκράτορας Χοσρόης ο Β’ πριν από αυτούς.

Το ακριβώς αντίστροφο σχεδίαζε να κάνει από την Δύση αυτή την φορά ο Χαλίφης Hisham ibn Abd al-Malik, ο οποίος ήθελε, μέσω Ισπανίας, υπό την στρατηγεία του Αμπντ Ραχμάν, ο Αραβικός στρατός να νικήσει τους Φράγκους του Κάρολου Μαρτέλου, να καταλάβει εν συνέχεια Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία και να χτυπήσει από τα δυτικά (και τα ανατολικά ταυτόχρονα) τους Βυζαντινούς, περικυκλώνοντας τους από παντού. 

Οι Άραβες έλεγαν ότι αν ο ένδοξος Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Νικηφόρος Φωκάς δεν δολοφονούνταν θα έφτανε σαν τον Μέγα Αλέξανδρο ως την Περσία και την Ινδία. 

Επιστολη του Αυτοκρατορα Νικηφορου Φωκα προς τον Αββασιδη Χαλιφη της Βαγδατης al-Muti’ τον Ιουλιο του 964μ,Χ..!

Στη μάχη της κλεισούρας οι μαχητές σου τράπηκαν σε φυγή σαν κοπάδι ζώων. […] Τα ψηλά κτίρια γκρεμίστηκαν και τα ερείπια τους, κάποτε ακμαία κέντρα, έχουν γίνει ακατοίκητη έρημος. Μόνο η κραυγή της κουκουβάγιας και ο αντίλαλος της στις κολόνες αντηχούν στην ερημιά.

 Η Αντιόχεια δεν είναι μακριά. Σύντομα θα φτάσω εκεί με πολυάριθμο στρατό […]. Εσύ που κατοικείς τις αμμώδεις ερήμους, να’ σαι καταραμένος! Γύρνα στην χώρα Σάνα, την πρώτη σου πατρίδα. Σύντομα θα κατακτήσω την Αίγυπτο με το σπαθί μου κι ο πλούτος της θα γεμίσει το θησαυροφυλάκιο μου […].

Θα οδηγήσω το στρατό μου στην Βαγδάτη και θα την κατακάψω, τα τείχη της θα ρίξω και τα παιδιά της αιχμάλωτα θα πάρω. Από εκεί θα πάω στην Σαίρα και την Ραυύ (Ραγάι/Ευρωπός/Τεχεράνη) γι’ αυτό ενημερώστε το Χορασάν για τις προθέσεις μου.

Η Μέκκα θα γίνει δική μου Αιωνίως, και θα χτυπήσω νοτιά για να καταλάβω την Υεμένη και Βόρεια για να φθάσω στην Ιερουσαλήμ. Θα κατακτήσω Ανατολή και Δύση. και θα προαγάγω την Χριστιανική Θρησκεία και τον Σταυρό παντού…” (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/05/al-muti-964.html).

Τόσο ο Ροβέρτος Γισκάρδος, όσο και ο Βοημούνδος και οι δύο Κάρολοι Ανδεγαυαοί (πατέρας και γιος), οι οποίοι και εξουσίαζαν όλοι την Σικελία, σκόπευαν να αποβιβαστούν μέσω αυτής στην Ήπειρο και από εκεί να προέλθουν και να καταλάβουν την Πόλη και όλη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Οι Σταυροφόροι, στην διάρκεια της Δ’, Ε’ και ΣΤ’ Σταυροφορίας, σκόπευαν να καταλάβουν την Αίγυπτο και από εκεί να προελαύσουν προς την Παλαιστίνη.

[Για τον ίδιο λόγο εισέβαλαν και τον βασιλιά τους Αμαλάριχο στην Αίγυπτο, καθώς και σε παράλληλη συμμαχία με τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Μανουήλ τον Α’ τον Κομνηνό].

Ο δε Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Τσιμισκής, σκόπευε λίγο πριν πεθάνει να απελευθερώσει τα Ιεροσόλυμα. 

Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος, ήθελε πριν τον θάνατο του να εισβάλει και να απελευθερώσει την Σικελία και την Ιταλία, κάτι που προσπάθησε μετέπειτα ανεπιτυχώς και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μανουήλ τον Α’ ο Κομνηνός.

Φιλόδοξα σχέδια για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Βενετούς της Κρήτης είχαν και ο Ιωάννης Βατάτζης, όπως και Μιχαήλ Παλαιολόγος. 

Ο τελευταίος ηρωικός Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, σκόπευε όταν προέλαυσε Βόρεια της Πελοποννήσου, να απελευθερώσει εκτός από την Θεσσαλία, την Ήπειρο και την Μακεδονία και από εκεί να προελαύσει προς την Θράκη (Ανατολική και Δυτική) και να ενώσει όλα τα Ελληνικά εδάφη με την Πόλη.

Ο ηρωικός Ρόμπερτ Μπρους, ο βασιλιάς που απελευθέρωσε την Σκωτία από την Αγγλική κατοχή, σκόπευε όταν εκστράτευσε στην Ιρλανδία μαζί με τον αδερφό του Εδουάρδου, να την ενσωματώσει στο κράτος του, αλλά εγκατάλειψε το σχέδιο του αυτό, μετρά τον θάνατο του αδερφού του.

Τόσο ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, όσο και ο Μαχμούντ ο Δ’, προσπάθησαν και οι δυο ανεπιτυχώς να καταλάβουν την Βιέννη και από εκεί να ξεχυθούν στην Γερμανία, την Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη.

[Ο δε Σουλεϊμάν, απέτυχε και στα σχέδια του για κατάληψη της Μάλτας, όπως και επίσης της Ρωσίας, με την ήττα των συμμάχων του Τάρταρων και του στρατού του, στην μάχη του Μολόντι (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post_25.html).

Πιο πριν από τον Σουλεϊμάν και τον Μαχμούντ, ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, σκόπευε να προελαύσει μέσω της Ιταλικής πόλης του Οτράντο που είχε καταλάβει προς τον Βορρά και να καταλάβει την Ρώμη].

Οι δε Τζένκινς Χαν και ο Ταμερλάνος, πριν τον θάνατο τους, σκόπευαν και οι δύο να επιτεθούν στην Κίνα.

Οι δε διάδοχοι του Τζένκινς, όπως οι Μπατού Χαν, Σουμποτάι, Ογκοντάι και Γκιουγιούκ σκόπευαν να επιτεθούν στην Ευρώπη μαζικά, ενώ άλλοι (π.χ. ο Χουλαγκού) στην Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο. 

Τόσο ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος ο Γ’, όσο και ο Ερρίκος ο Ε, σκόπευαν να καταλάβουν όλη την Γαλλία και να την ενώσουν σε ένα κοινό κράτος με την Αγγλία.

Ο Κάρολος ο Ε’ ο Κουίντος, απέρριψε την ιδέα μιας εκστρατείας στην Κίνα, από κοινού με τους Ιάπωνες του Σογκούν Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, ο οποίος είχε τότε εισβάλει στην Κορέα και στην συνέχεια ήθελε να επιτεθεί και στην Κίνα.

Ο γιος αυτού, ο Φίλιππος ο Β’ της Ισπανίας, ήθελε να καταλάβει την Αγγλία και να την ενσωματώσει στην Αυτοκρατορία του.

[Το ίδιο δοκίμασαν ανεπιτυχώς και άλλοι ηγέτες πριν και μετρά από τον Φίλιππο, όπως ο Φίλλιπος ο ΙΣΤ’ της Γαλλίας τον καιρού του Εκατονταετούς Πολέμου, ο Μέγας Ναπολέοντας, ο Κάιζερ, ο Χίτλερ κ.λ.π.].

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν ο Κινέζος Ναύαρχος Ζενγκ Χε, συνέχιζε τα εξερευνητικά του ταξίδια, θα είχε ανακαλύψει τελικά πρώτος την Αμερική, πριν τον Κολόμβο (αν και μάλλον αυτή η τιμή ανήκει μάλλον στους Βίκινγκ, οι οποίοι ανακάλυψαν πρώτοι την γη της Βίνλαντ, δηλαδή τον σημερινό Καναδά).

Ο Ευγένιος της Σαβοΐας, όπως και ο Δον Χουάν ο Αυστριακός, σκόπευαν να εκστρατεύσουν στον Ελληνικό χώρο κατά των Τούρκων και δεν προέβησαν στα σχέδια τους αυτά, επειδή οι μονάρχες τους τους έστειλαν σε αλλά πολεμικά μέτωπα. 

Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΔ’ της Γαλλίας, σκόπευε αφού καταλάβει την Βιέννη κατά την διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διάδοχης, να διαλύσει πλήρως την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία και με την προσάρτηση των εδαφών αυτής, καθώς και της Ισπανίας και των Κάτω Χωρών, να κυριαρχήσει πλήρως στην Ευρώπη.

Στον Επταετή Πόλεμο, οι αντιπάλοι του Μεγάλου Φρειδερίκου ήθελαν να τον νικήσουν, να τον συλλάβουν, να του μειώσουν δραστικά τα εδάφη και να τον υποβιβάσουν από βασιλιά σε έναν απλό Δούκα της Πομερανίας.

Στην διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, οι Ροβεσπιέρος και Δαύτον, πίστευαν (αφελέστατα) ότι αν καταλάμβαναν την Ολλανδία και αλλά εδάφη των εχθρών τους, θα μπορούσαν να κάνουν όλους τους λαούς της γης να επαναστατήσουν και να «γεμίσει η γη με όμοια με το δικό τους επαναστατικά καθεστώτα».

Το Διευθυντήριο, δηλαδή το διοικητικό σώμα της Γαλλίας που συστάθηκε μετά την Γαλλική Επανάσταση είχε σχέδια για εισβολή στην Μεγάλη Βρετανία. 

Ο Μέγας Ναπολέοντας φιλοδοξούσε εκτός από την κατάκτηση της Ρωσίας και σπάσιμο της σε πολλά κράτη και τον εποικισμό της με Γερμανούς, την κατάληψη των Βαλκάνιων, όπως και για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής.

[Τα ιδιά ακριβώς σχέδια για την Ρωσία είχαν και οι Σουηδοί και οι Πολωνοί (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html)].

Επιπλέον, ο Ναπολέοντας πίστευε ότι αν νικούσε τους Ρώσους το 1812, θα κατάφερνε να τους αναγκάσει να περάσει μέσω του Ρωσικού εδάφους τον στρατό του και να επιταθεί και να καταλάβει την τότε Αγγλοκρατούμενη Ινδία.

Ο Κάρολος ο 12^ος της Σουηδίας εκτός από την κατάληψη της Μόσχας και την καταστροφή της Ρωσίας, σχεδίαζε και την προσάρτηση τα Νορβηγίας, καθώς και την εισβολή και κατάληψη της Σκωτίας.

Ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φερδινάνδος ο Β’ ο Αψβούργος, ο οποίος και ξεκίνησε τον Τριακονταετή Πόλεμο, σχεδίαζε την εξόντωση όλων των προτεσταντών (ηγεμόνων ή υποθηκών) σε αυτή και την πλήρη επανένωση της υπό την ηγεσία του ιδίου και του καθολικισμού (δηλαδή του πάπα της Ρώμης).

Ο δε καιροσκόπος στρατηγός του, ο Βαλενστάιν, σχεδίαζε, πριν εξοντωθεί από τον Αυτοκράτορα, να επαναστάτησες εναντίον του, και να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο κράτος υπό την ηγεσία του στην Βοημία.

Επίσης, ο ίδιος ήθελε να καταλάβει εκτός από την Ελβετία, καθώς και την Μεγάλη Βρετανία και τις αποικίες της, και μέρος της Ασίας ενώ παράλληλα σχεδίαζε ακόμα και στρατιωτική εισβολή στις ΗΠΑ (σχέδιο που εγκαταλείφθηκε τελικά με την ήττα του στρατού του στην Αϊτή).

Παράλληλα, ο Μέγας Ναπολέοντας σκόπευε αρχικά να συμμαχήσει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ύστερα να την διαλύσει σε πολλά ανίσχυρα κρατίδια, ενώ στην κατακτημένη Ευρώπη, θα ίδρυε μια ελεγχόμενη από τον ίδιο οικονομική και πολιτική ένωση.

[Τα σχέδια αυτά, δείχνουν το μέγεθος της σημασίας των ηττών του Ναπολέοντα σε Τραφάλγκαρ, Αμπουκίρ, Ρωσία, Λειψία και Βατερλό].

Στην διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο ηγέτης της Αλέξανδρος Υψηλάντης, σκόπευε αν κέρδιζε στην Μολδοβλαχία (π.χ. στο Δραγατσάνι), να κατέλθει προς τα Βαλκάνια και να ξεσηκώσει όλους τους υπόδουλους λαούς κατά της ανήλεους Οθωμανικής τυραννίας και στην συνέχεια να κατεβεί στην Πελοπόννησο και να ενωθεί και με τους εκεί εξεγερμένους Έλληνες.

Ο Αλή Πασάς την ίδια περίοδο από την πλευρά του, σκόπευε να επαναστατήσει κατά του Σουλτάνου και να προελαύσει προς την Πόλη και να γίνει νέος Σουλτάνος, εκμεταλλευόμενος την εμπλοκή του Σουλτάνου σε δυο μέτωπα (Ελληνική Επανάστασή στην Μολδοβλαχία και Νότια Ελλάδα).

Την ιδιά στιγμή, ακόμα και ο Μεχμέτ Αλή της Αίγυπτου καιροφυλακτούσε για το ποτέ θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να επαναστατήσει κατά των Τούρκων, να καταλάβει την Μέση Ανατολή και την Πόλη, κάτι που όντως προσπάθησε να κάνει όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές (http://alophx.blogspot.com/2017/09/1831-1839.html).

Στην διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί σκόπευαν αν ο Ρόμπερτ Λι νικούσε σε μία αποφασιστική μάχη τον στρατό των Βορείων, να αναγνωρίσουν επισημά τους Νοτίους και να τους προμηθευόσουν με όπλα.

Για τον λόγο αυτό, έστειλαν μοίρες ναυτικού στην Αμερική. Όμως, η τότε φιλία και συμμαχία του Λίνκολν με τον Τσάρο της Ρωσίας Αλέξανδρο τον Β’ (και οι δυο τους ήταν επίσης απελευθερωτές σκλάβων), απέτρεψε τα σχέδια αυτών, αφού ο Τσάρος έστειλε και αυτός στόλο στην Αμερική, ο οποίος από κοινού με τον στόλο των ΗΠΑ, απέτρεψε τα σχέδια των Αγγλογάλλων στην περιοχή.

[Τόσο ο παραπάνω Τσάρος, όσο και ο πατέρας του Νικόλαος ο Α, όπως και ο Νικόλαος ο Β’ και ο Μεγάλος Πέτρος, ήθελαν να προελαύσουν και να καταλάβουν όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Πόλη, την οποία ήθελαν να κάνουν πρωτεύουσα τους.

Η δε Μεγάλη Αικατερίνη, είχε το λεγόμενο «Ελληνικό Σχέδιο», σύμφωνα με το οποίο με την κατάληψη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα επανιδρυόταν η Βυζαντινή, υπό την ηγεσία του εγγόνου της, ο οποίος είχε λάβει Ελληνική μόρφωση και στον οποίο είχε δώσει συμβολικά το όνομα του πρώτου (αλλά και τελευταίου) Βυζαντινού Αυτοκράτορα, δηλαδή το όνομα Κωνσταντίνος)].

Ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’ της Γερμανίας (υπεύθυνος τόσο για τον Πρώτο Παγκόσμιο, όσο και για τις σφαγές των Χριστιανών από τους Τούρκους, αλλά και για το πραξικόπημα του 1917 στην Ρωσία-http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html, http://www.freepen.gr/2016/09/blog-post_991.html, https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2019/07/blog-post_35.html), είχε σχέδια για επίθεση εκτός από την Ρωσία, την κατάληψη της, το σπάσιμο της σε πολλά κράτη και τον εποικισμό της με Γερμανούς, τόσο για την κατάληψη των Βαλκάνιων, όπως και για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής.

Επίσης, ο ίδιος ήθελε να καταλάβει εκτός από την Γαλλία, την Ελβετία και μέρος της Ασίας, καθώς και την Μεγάλη Βρετανία και τις αποικίες της, ενώ παράλληλα σχεδίαζε ακόμα και στρατιωτική εισβολή στις ΗΠΑ, ακόμα και την αιφνιδιαστική ρίψη βομβών στην χώρα αυτή με αεροπλοΐα, χωρίς την επίσημη κήρυξη πολέμου.

Παράλληλα, ο Κάιζερ σκόπευε αρχικά να συμμαχήσει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ύστερα να την διαλύσει σε πολλά ανίσχυρα κρατίδια, ενώ στην κατακτημένη Ευρώπη, θα ίδρυε μια ελεγχόμενη από τον ίδιο οικονομική και πολιτική ένωση, υλοποιώντας με τον τρόπο αυτό το όραμα της Γερμανικής Μεσευρώπης.

[Τα σχέδια αυτά των Γερμανών, δείχνουν ποσό μεγάλη αξία είχαν οι δυο ήττες αυτών στον ποταμό Μάρνη, στα Βαλκάνια στον Σκρα, στην ναυμαχία της Γιουτλάνδης, καθώς και στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής].

Ο Χίτλερ, είχε σχέδια για επίθεση εκτός από την ΕΣΣΔ, την κατάληψη της, το σπάσιμο της σε πολλά κράτη και τον εποικισμό της με Γερμανούς, τόσο για την κατάληψη των Βαλκάνιων, όπως και για την κατάκτηση της Βορείας Αφρικής, διάμεσου της Ισπανίας, όπως επίσης στην συνέχεια και της Μέσης Ανατολής.

Επίσης, ο ίδιος ήθελε να καταλάβει εκτός από την Γαλλία, την Ελβετία, την Μάλτα, την Λατινική Αμερική και μέρος της Ασίας, καθώς και την Μεγάλη Βρετανία και τις αποικίες της, και να τις μοιραστεί μαζί με τους συμμάχους της, τους Ιταλούς και τους Ιάπωνες (https://en.wikipedia.org/wiki/Zweites_Buch, https://en.wikipedia.org/wiki/Mein_Kampf). 

Παράλληλα, ο Χίτλερ σχεδίαζε ακόμα και στρατιωτική εισβολή στις ΗΠΑ (https://en.wikipedia.org/wiki/Zweites_Buch https://en.wikipedia.org/wiki/Mein_Kampf, https://en.wikipedia.org/wiki/New_Order_(Nazism)#Hitler's_plans_for_North_America), ακόμα και ρίψη ατομικών βομβών στην χώρα αυτή, η οποία αν δεν πραγματοποιούταν τελικά από τον ίδιο, θα την πραγματοποίησε ένας διάδοχος του.

Παράλληλα, ο Χίτλερ σκόπευε αρχικά να συμμαχήσει με την Τουρκιά και ύστερα να την διαλύσει σε πολλά ανίσχυρα κρατίδια (https://en.wikipedia.org/wiki/Gertrude_(code_name)), ενώ στην κατακτημένη Ευρώπη, θα ίδρυε μια ελεγχόμενη από τον ίδιο οικονομική και πολιτική ένωση, υλοποιώντας με τον τρόπο αυτό το όραμα της Γερμανικής Μεσευρώπης.

(Ότι δηλαδή προσπαθεί να κάνει και σήμερα η Γερμανία των Μέρκελ-Σόιμπλε στην Ευρώπη, αυτή την φορά με οικονομικά μέσα-μνημόνια, αφού δεν διαθέτουν πια την τεράστια στρατιωτική ισχύ που είχαν επιώ Κάιζερ και Χίτλερ, μέσω του Δ’ Ράιχ της Γερμανικής πια ΕΕ).

[Τα σχέδια αυτά των Γερμανών, δείχνουν ποσό μεγάλη αξία είχαν οι ήττες αυτών και των συμμάχων τους σε Αγγλία, Ελλάδα, Στάλινγκραντ, Μόσχα, Νορμανδία, στις Αρδένες, στο Ελ Αλαμέιν, στα Βαλκάνια, καθώς και στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής].

Ο Μουσολίνι, φιλοδοξούσε να καταλάβει την Ελλάδα, μέρος της Τουρκίας, της Γαλλίας, την Τυνήσια, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Μέση Ανατολή, καθώς και όλη την Γιουγκοσλαβία.

Ο δε Ιάπωνας Αυτοκράτορας Χιροχίτο, είχε σχέδια εκτός από το Περλ Χάρμπορ (όπου το τοι δεν κατάφερε να βρει και να καταστρέψει τα αεροπλανοφόρα και κυρίως τις δεξαμενές καυσίμων αυτών στην περιοχή, χωρίς τις οποίες ο Αμερικάνικος στόλος θα παρέλυε για πάρα πολλούς μήνες), και για την Νοτιοανατολική Ασία, καθώς και την Ρωσική Άπω Ανατολή.

Έτσι, στην πρώτη σκόπευε να επιτεθεί στις αποικίες των Γάλλων και των Βρετανών με πετρέλαιο (στο οποίο είχε έλλειψη και χρειαζόταν για τον στρατό και το κράτος του), χωρίς να κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ.

Για την Σιβηρία, σκόπευε να επιτεθεί διάμεσου της κατεχομένης από τον ίδιο Μαντζουρίας στην Ρωσική Άπω Ανατολή, και με τον τρόπο αυτό να αναγκάσει τον Στάλιν να δεσμεύσει εκεί στρατό και να μην τον στείλει (όπως έγινε κανονικά στην ιστορία) να αντιμετωπίσει τους εισβάλοντες Γερμανούς στην Δύση.

Και με το διπλό αυτό μέτωπο (Γερμανοί-Δύση, Ιάπωνες-Ανατολή), η ΕΣΣΔ να χάσει τον πόλεμο με έναν διμέτωπο αγώνα, όπως ακριβώς δηλαδή τον έχασε η Γερμανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Για τον Στάλιν λέγεται ότι ο ίδιος σκόπευε να επιτεθεί και αυτός στον Χίτλερ, αλλά ο Γερμανός δικτάτορας τον πρόλαβε πρώτος, και για τον λόγο αυτό ο στρατός του βρισκόταν μπροστά από τα Σοβιετικά οχυρωματικά έργα και όχι μπροστά όπως έπρεπε κανονικά, γιατί είχε λάβει θέση για επίθεση και όχι για άμυνα.

Υποστηρίζεται επίσης, ότι με τον πόλεμο στην Κορέα (1950-1953), στον οποίο έστελνε κρυφά «εθελοντές» πιλότους και όπλα στους Βορειοκορεάτες συμμάχους του, κρατούσε εκεί τον στρατό των Δυτικών για να επιτεθεί κατά της Δυτικής Ευρώπης, η οποία είχε τότε ελάχιστο στρατό, αλλά δεν πρόλαβε λόγω του θανάτου του. 

Πιο πριν, οι ομοϊδεάτες του, Λένιν, Τρότσκι, και Τουχασέφσκι πίστευαν (αφελέστατα) ότι αν καταλάμβαναν την Πολωνία του Πλιδούσκι, θα μπορούσαν να εισβάλουν στην Γερμανία και να κάνουν όλους τους λαούς της γης να επαναστατήσουν και να «γεμίσει η γη με κομμουνιστικά καθεστώτα».

Ο μετέπειτα δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, είχε προτείνει στον Βενιζέλο το 1914, όταν η Τουρκία επανεξοπλιζόταν πυρετωδώς για να πολεμήσει ξανά την Ελλάδα, ενισχύοντας υπέρμετρα τον στρατό και το ναυτικό της για να επανακτήσει τα νησιά του Αιγαίου, μια αιφνιδιαστική και ταχύτατη επιχείρηση στην Ανατολική Θράκη.

[Ουσιαστικά, το σχέδιο που πρότεινε ο Μεταξάς, ήταν η εφαρμογή ενός «πολέμου αστραπή», είκοσι σχεδόν χρονιά πριν το εφαρμόσουν οι Γερμανοί.

Και είναι αλώστε φυσικό το γεγονός, πως ο Μεταξάς, ο οποίος σπούδασε στην Ανώτατη Στρατιωτική Σχολή του Βερολίνου, και θαύμαζε τους Γερμανούς να επηρεάστηκε από το πνεύμα τους.

Οι δε Γερμανοί ήταν τόσο ενθουσιασμένοι μαζί του, έτσι ώστε όταν ο Μεταξάς αποφοίτησε πρώτος από την Σχολή αυτή με άριστα, με βαθμολογία μεγαλύτερη από κάθε απόφοιτοί, ακόμα και από τους Γερμανούς, οι ίδιοι για να τον τιμήσουν κρέμασαν στην πόρτα της Ακαδημίας, μια επιγραφή για αυτόν που έλεγε: «Ουδέν πρόβλημα ανεπίλυτο για τον Ιωάννη Μεταξά»].

Με βάση το σχέδιο του, η Ελλάδα, αφού θα έμπαινε σε διαπραγματεύσεις μερικών μηνών, για να «αποκοιμίσει» τους Τούρκους και να τους κάνει να πειστούν ότι θέλει να τα «βρει» μαζί τους, θα απέστειλε κρυφά μέσω του ναυτικού της και παραβιάζοντας ένα άριστα εξοπλισμένο στρατιωτικό σώμα, το οποίο θα αποβιβάζονταν στον Νότο της Ανατολικής Θράκης.

Ταυτόχρονα, ένα ισχυρό στρατιωτικό σώμα θα εισέβαλε αιφνιδιαστικά και αυτό από την Δυτική Θράκη στην Ανατολική και θα την απελευθέρωνε σε συνεργασία με το άλλο, βάζοντας τους Τούρκους μεταξύ μιας σφύρας και άκμονος.

Για τον πόλεμο στην Μικρά Ασία, ο Μεταξάς είχε προτείνει την αρίστη οχύρωση της περιοχής που είχε αποδοθεί στην Ελλάδα με την Συνθήκη των Σέρβων, έτσι ώστε όταν οι Τούρκοι προσπαθούν να εισβάλουν σε αυτή να «τρώνε συνεχώς τα μούτρα τους», πάνω στις οχυρώσεις αυτής, και όχι μία εκστρατεία σε βάθος.

Παράλληλα, ο ίδιος πρότεινε ο Ελληνικός στρατός να επιτεθεί και να απελευθερώσει μέσω Ανατολικής Θράκης την Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους.

[Λέγεται δε ότι ο Μεταξάς πριν πεθάνει το 1941, σκόπευε να επιτύχει ειρήνη με τους Ιταλούς και με αντάλλαγμα την απελευθερωμένη από τον Ελληνικό στρατό Βόρεια Ήπειρο και την ένωση της με την μητέρα Ελλάδα να εξέλθει του πολέμου, όμως δεν πρόλαβε γιατί τον πρόλαβε ο θάνατος].

Επίσης, και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος είχε προτείνει μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο Ελληνικός στρατός να επιτεθεί και να απελευθερώσει μέσω Ανατολικής Θράκης την Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους.

Και από εκεί στην συνέχεια να εισβάλει ο Ελληνικός στρατός για άλλη μια φορά στην Μικρά Ασία, να την απελευθερώσει, και να επαναφέρει τους Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρασιατική Καταστροφή πίσω στις εστίες τους.

Όταν δε ο ίδιος έγινε αργότερα δικτάτορας, αφού προμηθεύτηκε πολεμικό υλικό από την Ιταλία και συμμάχησε με τον ηγέτη αυτής Μουσολίνι, ετοίμαζε έναν νέο πόλεμο για την απελευθέρωση της Μικράς Ασίας, αλλά στο τέλος, δεν κατάφερε να τον πραγματοποιήσει αφού ανατράπηκε τελικά από τον στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη (https://alophx.blogspot.com/2018/12/blog-post_2.html).

Ένα σχέδιο ακόμα που δεν πραγματοποιήθηκε, ήταν η ενίσχυση των ανταρτών του Πόντου, κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, με στόχο να κάνουν σαμποτάζ στις γραμμές επικοινωνίας και ανεφοδιασμού των Τούρκων, καθώς και να δεσμεύσουν μέρος του στρατού της στον Πόντο, όταν οι Έλληνες θα εκδήλωναν την κύρια επίθεση τους κατά των Τούρκων, σχέδιο το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της αντίδρασης των Δυτικών.

Υπήρξαν επίσης σχέδια για την ίδρυση νέων προτύπων πόλεων, τόσο στην Δυτική Θράκη, όπως και σε όλα τα  ακριτικά εδάφη της Ελλάδας από φτωχούς γηγενείς Έλληνες και ενίσχυση του Ελληνικού στοιχείου σε αυτές.

Ο δε Μέγας Πέτρος πρότεινε ως σχέδια στους διάδοχους του, την επέκταση της Ρωσίας σε Περσία, Περσικό Κόλπο, Ινδία και Μεσόγειο για την κυριαρχία στον κόσμο.

Υπήρχαν σχέδια για πόλεμο των Αγγλογάλλων με τον Χίτλερ, όταν αυτός ήταν ακόμα αδύναμος και σίγουρα θα ηττούνταν, τόσο για το ζήτημα του Σάαρ, όσο και για την Τσεχοσλοβακία, τα οποία όμως τελικά δεν υλοποιήθηκαν. 

Αν νίκαγαν οι κομμουνιστές στον Ελληνικό εμφύλιο, σκόπευαν να παραδώσουν παντελώς προδοτικά (όπως π.χ. έγινε στις μέρες μας στις Πρέσπες), τα πάντα Ελληνικά εδάφη της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης, στους Γιουγκοσλάβους, τους Αλβανούς και τους Βουλγάρους αντίστοιχα, για την τάχα «μεγάλη βοήθεια» αυτών προς τους ίδιους.

Αν υλοποιούταν τα τρελά σχέδια κάποιων για προβοκατόρικη εισβολή των ΗΠΑ σε Βιετνάμ και Κούβα (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD/), τότε ο κόσμος θα ερχόταν αντιμέτωπος με έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το ίδιο και στην περίπτωση που υλοποιούταν τα σχέδια του Πάττον (για επίθεση στην ΕΣΣΔ) ή του Μακ Άρθουρ στον Πόλεμο της Κορέας για ρίψη πυρηνικών στην Κίνα.

Αν οι Άραβες νικούσαν τους Ισραηλινούς στους πολέμους μεταξύ τους τα έτη 1948, 1967 και 1973, σκόπευαν να τους εξοντώσουν και να τους πετάξουν στην θάλασσα. Οι δε Ισραηλινοί από την πλευρά τους, στον πόλεμο του 1973, σκόπευαν αν τον έχαναν να έριχναν πυρηνικά στους εχθρούς τους, προκειμένου να τους καταστρέψουν μαζί τους.

Οι δε Άραβες ηγέτες και δικτάτορες Νάσερ, Μάομαρ Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν και Χαφέζ Αλ Άσαντ, σκόπευαν να ενώσουν ούλους τους Άραβες σε ένα ενιαίο κράτος, υλοποιώντας με τον τόπο αυτό πλήρως το όραμα του λεγόμενου «Παναραβισμού».

Ο Σιμών Μπολιβάρ, οραματιζόταν την ένωση ολκών των κέρατων της Νότιας Αμερικής σε ένα ενιαίο κράτος υπό την ηγεσία του. 

Οι Σκύθες, οι Βαβυλώνιοι, οι Αθηναίοι, οι Σελευκίδες, οι Μογγόλοι, οι Γάλλοι και οι Τούρκοι (το 1914), σχεδίαζαν όλοι να καταλάβουν την Αίγυπτο, και μέσω αυτής να επεκταθούν είτε στην Βόρεια Αφρική, είτε προς την Ασία, π.χ. στην Ινδία και παραπέρα. 

Οι ΗΠΑ έχουν σχέδια αντίστοιχα για την πλήρη εδαφική, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική διάλυση όλων των αντιπάλων τους (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%83/), ενώ οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Γερμανοί, οι Ιρανοί, οι Ινδοί, οι Ιάπωνες, οι Τούρκοι, οι Καταριανοί και οι Σαουδάραβες, για την επανασύσταση των παλαιών Αυτοκρατοριών τους (http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html). 

Τα δε φιλόδοξα σχέδια του σπουδαίου Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα, ήταν η ανακατάληψη όλης της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όμως στο τέλος κατέλαβε κυρίως την Βόρεια Αφρική, την Ιταλία και μέρος της Ισπανίας.

Ο δε Θεμιστοκλής, ήθελε να επιτεθεί στον νικητήριο Ελληνικό στόλο μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνας και να τον διαλύσει για να επιτύχει την απολυτή ναυτική υπεροχή της Αθήνας στην Ελλάδα, πράξη από την οποία τον απέτρεψε ο Δίκαιος Αριστείδης.

Ο Τύραννος Ιάσονας των Φέρων, είχε σχέδια για ένωση όλης της Ελλάδας υπό την ηγεσία του και για την κατάκτηση της Περσίας, τα οποία δεν πραγματοποιήθηκαν λογού της δολοφονίας του.

Ο ικανός βασιλιάς Αλέξανδρος ο Α΄ της Ηπείρου σκόπευε να πολεμήσει μετά την νίκη του στην Νότια Ιταλία με τους Καρχηδονίους, αλλά δεν πρόλαβε λόγω της δολοφονίας του.

Τόσο ο Διονύσιος ο Α’ των Συρακουσών, όσο και ο Αγαθοκλής, σκόπευαν να ενώσουν όλη την Σικελία, καθώς και την Μεγάλη Ελλάδα (δηλαδή την Νότια Ιταλία) υπό την ηγεσία τους και μετρά να εκδιώξουν τους Καρχηδονίους από την Σικελία και ύστερα να εισβάλουν στην Αφρική και να καταλάβουν την Καρχηδόνα.

Λέγεται (χωρίς να είναι και πολύ βέβαιο), ότι μέσα στα σχέδια του Κατιλίνα και του Πείσωνα στις γνωστές συνωμοσίες τους ήταν το κάψιμο της Ρώμης με φωτιές που θα έβαζαν οι ίδιοι για να ρίξουν την Σύγκλητο και τον Νέρωνα αντίστοιχα από την κατακραυγή του λαού και του στρατού που θα προκαλούσαν εναντίον τους με αυτές.

Τόσο η διάσημη Ελληνίδα βασίλισσα της Αιγύπτου, η Κλεοπάτρα, όσο και η βασίλισσα της Παλμύρας, η Ζηνοβία, είχαν σχέδια για κατάληψη του Ανατολικού μέρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και διοίκηση από τις ίδιες, κάτι που δεν πέτυχαν τελικά λόγω της ήττας τους από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες Αύγουστο και Αυρηλιανό.

Ο μεγαλομανής Ρωμαίος Αυτοκράτορας Καρακάλας ειχε σχέδια για κατάκτηση όλου του κόσμου.

Οι δε Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, καθώς και ο Μαχμούτ ο Δ’, ήθελαν να καταλάβουν την Ρώμη και την Βιέννη αντίστοιχα, αλλά τελικά απέτυχαν.

Ο δε Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, ήθελε μετά την κατάκτηση της Πόλης και της Ρώμης, να καταλάβει την Βιέννη και όλη την Δυτική Ευρώπη, όπως ο Ξέρξης και οι Άραβες χαλίφες ήθελαν μετά την κατάκτηση της Πόλης να καταλάβουν και αυτοί όλη την Δυτική Ευρώπη.

Ο Χουλαγκού Χαν είχε σχέδια για εισβολή και κατάληψη της Αιγύπτου, τα οποία τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν.

Ο Αττίλας λίγο πριν τον θάνατο του, λέγεται ότι σκόπευε να επιτεθεί στο Βυζάντιο, ένα σχέδιο το οποίο δεν κατάφερε τελικά να πραγματοποιήσει.

Τόσο ο Τζένκινς Χαν, όσο και ο Ταμερλάνος, λίγο πριν τον θάνατο τους, είχαν σχέδια για εισβολή στην Κίνα, τα οποία και δεν πρόλαβαν να πραγματοποιήσουν.

Ο Ιάπωνας Σογκούν Χιντεγιόσι, είχε φιλόδοξα σχέδια να κατακτήσει την Κορέα και ύστερα από αυτή την Κίνα (όπως και το Ιάπωνας Αυτοκράτορας Χιροχίτο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), τα οποία όμως δεν υλοποιήθηκαν λόγω της ήττας του στον πόλεμο που ξεκίνησε στην Κορέα.

Ο Κάρολος ο Η’ της Γαλλίας, φιλοδοξούσε μετά την κατάκτηση της Ιταλίας να περάσει στα Βαλκάνια και να ανασυστήσει την Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, κάτι που τελικά δεν κατάφερε.

Κατά την διάρκεια του Επταετούς Πολέμου, οι Γάλλοι σχεδίαζαν απόβαση στην Μεγάλη Βρετανία, σχέδιο που δεν πραγματοποιήθηκε τελικά, λόγω της βύθισης του στόλου τους από τους Βρετανούς.

Τα σχέδια του Λουδοβίκου του ΙΔ’, του βασιλιά Ήλιου για στρατιωτική εισβολή στην Αγγλία μέσω του στόλου του, ματαιώθηκε εξαιτίας της ήττας του στόλου του από τους Άγγλους τον Ενάρετη Πόλεμο κατά την ναυμαχία της «La Hougue». 

Ο Μέγας Ναπολέοντας είχε πάντα σχέδια να επιτεθεί εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να την καταλάβει με την βία όταν καταλάμβανε την Ευρώπη, όπως ακριβώς και ο Χίτλερ και ο Κάιζερ σκόπευαν όταν καταλαμβάνουν την Ευρώπη να επιτεθούν και να καταλάβουν και την Τουρκία. 

Οι ΗΠΑ είχαν την φιλοδοξία κατά την διάρκεια του πολέμου με την Μεγάλη Βρετανία το 1812, να καταλάβουν τον Καναδά, σχέδιο τελικά που δεν κατάφεραν να φέρουν εις πέρας.

Ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας Όθωνας, μετά την αποτυχία του φιλόδοξου του σχεδίου να απελευθερώσει τα υπόδουλα τότε στους Οθωμανούς Ελληνικά εδάφη με την βοήθεια των Ρώσων στον Κριμαϊκό Πόλεμο (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/o-i_12.html), αποφάσισε να συμμαχήσει κρυφά με τους Ιταλούς και τους Σέρβους και να επιτεθούν από κοινού για τον ίδιο σκοπό στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Όμως, παρόλη την προσπάθεια του το εγχείρημα αυτό να παραμείνει κρυφό, τελικά οι Αγγλογάλλοι τότε «προστάτες» της Ελλάδας (δηλαδή οι «Προστάτιδες Δυνάμεις»), το πληροφορήθηκαν και είδη αυτό δεν ήταν σύμφωνο με τις επιδιώξεις τους (αφού αυτές ήθελαν τότε την διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) προέβησαν στην άμεση απομάκρυνση του Όθωνα από τον θρόνο μέσω της παρακίνησης εξεγέρσεων εναντίον του, οι οποίες τελικά εκδίωξαν και εκθρόνισαν οριστικά τον Όθωνα.

Οι Γερμανοί, χρηματοδότησαν όχι μόνο το (επιτυχές χάρις στην βοήθεια τους) πραξικόπημα του Λένιν στην Ρωσία το 1917 (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), αλλά παράλληλα και την στασιαστική εξέγερση πολλών Γάλλων στρατιωτών τότε (η οποία τελικά κατεστάλη από τον Γάλλο στρατηγό Ζοφρ), όπως και μία αποτυχημένη εξέγερση των Ιρλανδών εθνικιστών τότε κατά της Μεγάλης Βρετανίας.

Όλα αυτά τα έπραξαν με σκοπό να επιτύχουν αποσταθεροποίηση των ισχυρότερων εχθρών τους στην Αντάντ (Ρωσία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία), η οποία είτε θα τους αποδυνάμωνε και θα τους ανάγκαζε να στείλουν εκεί στρατεύματα για την καταστολή της, αποδυναμώνοντας το πολεμικό τους μέτωπο και διευκολύνοντας τις επιθέσεις των Γερμανών ή σε ιδανική περίπτωση (όπως π.χ. της Ρωσίας) θα τους έβγαζε από τον πόλεμο, κάνοντας τους να υπογράψουν ταπεινωτικές συνθήκες «ειρήνης»-ήττας με τους Γερμανούς.

Η Ιαπωνία σχεδίαζε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να καταλάβει όλη την Νοτιοανατολική Ασία, την Κίνα, την Ινδία και μεγάλο μέρος του Ειρηνικού, καθώς και της Σοβιετικής Ρωσίας.

Ο Σαντάμ Χουσεΐν, σκόπευε αρχικά πριν έρθει ο Αμερικάνικος στρατός στο Κουβέιτ, να καταλάβει το κράτος αυτό και εν συνέχεια να προελαύσει προς την Σαουδική Αραβία, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη.

Ο Μιλόσεβιτς λέγεται ότι είχε προτείνει στην Ελληνική κυβέρνηση με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι δυο χώρες να εισβάλουν από κοινού και να μοιραστούν τα Σκόπια.

Αντίστοιχα, με την εξέγερση στην Αλβανία το 1997, ο τότε (κατά τα άλλα Σοσιαλιστής) Ιταλός πρωθυπουργός Μάξιμο Νταλάρα, είχε προτείνει στην Ελλάδα, οι δυο χώρες να εισβάλουν από κοινού και να μοιραστούν την Αλβανία, η δε Ελλάδα να απελευθερώσει την πάντα Ελληνική Βόρειο Ήπειρο, ενώ η Ιταλία να καταλάβει το υπόλοιπο κομμάτι (όπως επί Μουσολίνι).

Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, είχε σχέδια για ένωση όλων των Εκκλησιών στην Ελλάδα (Κρήτης, Δωδεκανήσων, Νέων και Παλαιών Χωρών) στην Ελλάδα υπό την ηγεσία του, οι οποίες δεν θα υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά μόνο στην Ελλαδική Εκκλησία.

Ο Αμερικάνος Προέδρος Τζορτζ Μπους ο Νεότερος, σχεδίαζε να εισβάλει σε Ιράν, Συρία, Λιβύη και Βόρεια Κορέα.

Οι Ιταλοί στην διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, οργάνωναν και ενθάρρυναν τους Τούρκους να κάνουν προβοκάτσιες και δολοφονίες Ελλήνων και Αρμενίων στην Σμύρνη, ενοχοποιώντας ως τάχα υπευθύνους τους Έλληνες, με σκοπό οι ίδιοι να βρουν μία αφορμή για να στείλουν δήθεν στρατό για την αποκατάσταση της τάξης, και να καταλάβουν αυτά τα Ελληνικά εδάφη από την πατρίδα μας.

Παράλληλα, οι ίδιοι προσπάθησαν εξίσου ανεπιτυχώς να καταλάβουν στην διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, καθώς και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου την Ελληνική πόλη της Θεσσαλονίκης.

Στην Μεσαιωνική Ιταλία, η Βενετία και ο πάπας της Ρώμης (κυρίως ο Αλέξανδρος Βοργίας μαζί με τον γιο του Καίσαρα Βοργία), προσπάθησαν να ενοποιήσουν με στρατό την Ιταλία υπό την ηγεσία τους, αλλά τελικά ηττήθηκαν και οι δύο και απέτυχαν στον στόχο τους αυτό.

Ο Κάρολος ο Ε΄ Κουίντος είχε προτείνει στον παπά της Ρώμης Κλήμη τον Η’ των Μέδικων να προσπαθήσει να επουλώσει το σχίσμα με τους λουθηρανούς για να ενωθεί όλη η Ευρώπη ενάντια στον κίνδυνο των Τούρκων, όπως και οι Παλαιολόγοι και ο πάπας της Ρώμης προσπάθησαν με την βία να «πείσουν» την Ορθόδοξη Εκκλησία να προσπαθήσει να επουλώσει το σχίσμα με τους καθολικούς, δήθεν για να ενωθεί όλη η Ευρώπη ενάντια στον κίνδυνο των Τούρκων.

Ο Κάρολος ο Ε’ Κουίντος ανέβηκε στην εξουσία με την χρηματοδότηση των Γερμανών και Φλαμανδών τραπεζιτών, οι οποίοι σκόπευαν μέσω αυτού να επεκτείνουν την οικονομική τους κυριαρχία σε όλη την Ευρώπη.

Ακριβώς ότι δηλαδή έκαναν οι Γερμανοί τραπεζίτες μαζί με την πολεμική βιομηχανία Krupp, χρηματοδοτώντας την ένωση της Γερμανίας, καθώς και τους Κάιζερ Β’ Γουλιέλμο και τον Χίτλερ για να επεκτείνουν μέσω αυτών την οικονομική τους κυριαρχία σε όλη την Ευρώπη, όπως ακριβώς έκαναν και στις μέρες μας οι Γερμανό τραπεζίτες με την Μέρκελ.

Τελικά, τα σχέδια αυτά των Γερμανών δεν υλοποιήθηκαν σε καμμία από τις παραπάνω περιπτώσεις. 

Οι Έλληνες κομμουνιστές, ήταν πάντα προδότες της πατρίδας τους, και για τον λόγο αυτό, οντάς πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης, έλαβαν χρήματα από αυτή, με σκοπό να διαδώσουν ότι τάχα οι Έλληνες έκαναν έναν δήθεν «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» ενάντια των υποτίθεται «αθώων Τούρκων», με σκοπό να βοηθήσουν την Μεγάλη Βρετανία στην κατάληψη των πετρελαίων της Μικράς Ασίας, και όχι βέβαια για τους ιδίους για να απελευθερώσουν τα 3,5 εκατομμύρια των Ελλήνων της Μικράς Ασίας που σφαζόταν από τους Νεότουρκους αρχικά και τον Κεμάλ μετέπειτα.

Στην πραγματικότητα, οι κομμουνιστές δρούσαν ως φερέφωνα των Σοβιετικών και προσπαθούσαν μέσα από την προπαγάνδα να κάνουν πολλούς Έλληνες στρατιώτες να λιποτακτήσουν (κάτι που κατάφεραν εν μέρει), αποδυναμώνοντας την Ελληνική πολεμική προσπάθεια, και βοηθώντας με τον τρόπο αυτό τον Κεμάλ, ο οποίος τότε είχε συμμαχήσει με τους Σοβιετικούς του Λένιν ενάντια στην πατρίδα μας.

Οι κομμουνιστές επομένως, με αυτόν τον τρόπο προδώσαν την πατρίδας τους με στόχο να βοηθήσουν μία ξένη χωρά (την ΕΣΣΔ), η οποία φυσικά κοιτούσε τα δικά της συμφέροντα ως χωρά, προκειμένου να συνεχίσουν να λαμβάνουν από αυτή χρήματα.

[Οι δε Σοβιετικοί παρέδωσαν προδοτικά τα εδάφη που η Τσαρική Ρωσική Αυτοκρατορία είχε καταλάβει στον Πόντο από τους Νεότουρκους στον Κεμάλ, ενώ ταυτόχρονα, τον προμήθευαν με όπλα και δάνεια, υπογράφοντας μαζί του και εμπορικές-οικονομικές συμφωνίες, με στόχο να τον πάρουν από την επιρροή της Δύσης και να τον κάνουν μόνιμο δικό τους σύμμαχο, όπως ακριβώς δηλαδή γίνεται στις μέρες μας με την Τουρκία του Ερντογάν από τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν].

Επίσης, οι ίδιοι ήλπιζαν ότι με μία τόσο μεγάλη οικονομική και πολιτικοοικονομική καταστροφή, ο λαός στην Ελλάδα θα απελπιζόταν εντελώς, θα έχανε την πιστή του σε κάθε αξία του (Πίστη, πατρίδα) και θα ασπαζόταν την ιδεολογία τους, επαναστατώντας κατά του πολιτικού συστήματος και εγκαθιδρύοντας εν συνέχεια κομμουνιστικό πολίτευμα στην Ελλάδα.

Για τις ανοησίες αυτές δεν δίστασαν να προδώσουν την χωρά τους και να συμβάλουν με καμάρι όπως και οι ίδιοι παραδέχονται στην Μικρασιατική Καταστροφή.

Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθήσαν οι ίδιοι και στα θέματα των εδαφών των πάντα Ελληνικών επαρχιών της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης, κυρίως στην περίοδο του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου των ετών 1946-1949 (αλλά και πιο πριν και αργότερα από αυτόν), ακολουθώντας και πάλι τις διαταγές της Μόσχας και προδίδοντας ξανά την χωρά τους, διακηρύσσοντας ότι τα εδάφη αυτά δεν ήταν τάχα Ελληνικά και θα έπρεπε να δοθούν στην Αλβανια, την Γιουγκοσλαβία και την Βουλγαρία αντίστοιχα.

Και όλα αυτά προκειμένου να παίρνουν όπλα και μισθοφόρους (δήθεν «εθελοντές») Σλαβικής και Αλβανικής καταγωγής για να τους βοηθήσουν στον εμφύλιο, αδιαφορώντας για την προδοσία της χωράς τους, αφού αυτούς το μόνο που τους ενδιέφερε πάντα ήταν η εξουσία, και όχι βέβαια τάχα το «καλό του Ελληνικού λαού» που οι ίδιοι διατυμπάνιζαν, κάτι που αποδεικνύεται και από τις συμφορές που προκάλεσαν οι ίδιοι στον Ελληνικό λαό, δήθεν για το καλό του (Μικρασιατική Καταστροφή και Εμφύλιος).

[Εννοείται ότι οι πάντα δήθεν αντι-ιμπεριαλιστές και διεθνιστές κομμουνιστές, τον περίοδο του ηρωικού αγώνα του ΕΟΚΑ για την απελευθέρωση της πάντα Ελληνικής Κύπρου από την στυγνή κατοχή των Βρετανών, οι ίδιοι υποστήριξαν σε αυτόν, όχι βέβαια τους Έλληνες συμπατριώτες τους, αλλά φυσικά τους «κάλους ιμπεριαλιστές της Βρετανίας» και τους Τούρκους εθνικιστές, και πάλι προδίδοντας την πατρίδα τους και φυσικά υστέρα από διαταγές των αφεντικών τους στην Μόσχα].

Στον πρώτο εμφύλιο πόλεμο του Κεμάλ με τον Σουλτάνο για την ηγεσία της Τουρκίας το 1920, αυτός ηττήθηκε σχεδόν ολοσχερώς, όταν ο Σουλτάνος κήρυξε εναντίον του τζιχάντ και πολλές μεραρχίες του Κεμάλ άρχισαν να αυτομολούν στον Σουλτάνο, με συνέπεια ο στρατός του σχεδόν να διαλυθεί.

Οι Βενετοί σχεδίαζαν μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τους Βυζαντινούς το 1261, να την ανακαταλάβουν και να επανιδρύσουν την Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης.

Η δε προσπάθεια του να επιτεθεί με τις εναπομένουσες δυνάμεις του στα Στενά και να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και να ρίξει τον Σουλτάνο, απέτυχε όταν ο στρατός του ηττήθηκε από τον ηρωικό Ελληνικό στρατό στην μάχη της Προύσας, οπού ο Κεμάλ σχεδόν κόντεψε να καταστραφεί ολοσχερώς μαζί με τον στρατό του.

Αν αυτό συνέβαινε, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η εξέλιξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας θα ήταν πάρα πολύ διαφορετική.

Στην Μικρά Ασία το 1922, οργανώθηκε το λεγόμενο «Κίνημα Εθνικής Άμυνας» το 1922, το οποίο σκόπευε να δημιουργήσει ένοπλη πολιτοφυλακή των γηγενών Ελλήνων της Μικράς Ασίας μετά την υποχώρηση του Ελληνικού στρατού από την περιοχή, με στόχο στην περίπτωση αυτή (δηλαδή την ολική υποχώρηση του Ελληνικού στρατού από την περιοχή), εάν το κατόρθωνε να ιδρύσει ακόμα και ένα ανεξάρτητο κράτος στην Μικρά Ασία.

Τόσο ο ένδοξος Πολωνός βασιλιάς Ιωάννης Σομπιέσκι, όσο και ο ικανός Πολωνός Στρατάρχης Πλιδούσκι, με τις νίκες τους στην Β’ Πολιορκία της Βιέννης το 1683 και στην Πολιορκία της Βαρσοβίας το 1920, έσωσαν την Ευρώπη από τα σχέδια κατάκτησης της από τους βάρβαρους εισβολείς Οθωμανούς Τούρκους και Σοβιετικούς αντίστοιχα.

Τόσο ο Μοχάμεντ Αλή, όσο και ο θετός γιος του ο Ιμπραήμ, είχαν σχεδία να δημιουργήσουν μία «Νέα Αραβική Αυτοκρατορία», αποτελούμενη από την Αίγυπτο, την Αραβία, την Συρία, την Μεσοποτάμια, καθώς και την Μικρά Ασία.

Η Αυστρία σχεδίαζε πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους, όπως και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να καταλάβει και να προσαρτήσει την Θεσσαλονίκη.

Ο Αγέλαος πρότεινε στον Φίλιππο τον Ε’ να εκδιώξει τους Ρωμαίους από την Ιλλυρία και στην συνέχεια να εισβάλει στην Ιταλία και αυτός όπως και ο Αννίβας.

Κατά την διάρκεια του Συμμαχικού Πολέμου, οι Λατίνοι εχθροί της Ρώμης κάλεσαν τον Μιθριδάτη τον ΣΤ’ τον Ευπάτωρα τον Μέγα να εισβάλει στην Ιταλία, όπως και κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου, οι Νότιοι κάλεσαν τους Γάλλους και τους Βρετανούς να εισβάλουν στις ΗΠΑ. 

Ο Αύγουστος είχε σαν σχέδιο να κατακτήσει την Υεμένη και έστειλε για τον λόγο αυτό στην περιοχή τον Αίλιο Γάλλο με στρατό, ο οποίος προχώρησε στην περιοχή με στρατό, αλλά στο τέλος η επιχείρηση απέτυχε και οι Ρωμαίοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν για πάντα από την χώρα αυτή ταπεινωμένοι από τον ανταρτοπόλεμο των ντόπιων.

Ο Ρωμαίος Στρατηγός Αγρικόλας, έκανε σχεδία για εισβολή στην Ιρλανδία.

Ο Έλληνας βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΒ' από το στρατηγείο του στο Λιβούνοβο της Βουλγαρίας το 1913, ήθελε να συνεχίσει την προέλαση και να καταλάβει την Σόφια, θέλοντας να υποχρεώσει τους Βούλγαρους σε υπογραφή συνθήκης ειρήνης. 

Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1940 υπείχε σχέδιο για κοινή πολιτική ένωση της Αγγλίας και της Γαλλίας, το οποίο δεν υλοποιήθηκε λόγω της ήττας των Γάλλων από τους Ναζί, όπως δεν έγινε και μία τέτοια ένωση και με τον Εκατονταετή Πόλεμο.

Οι Βενετοί είχαν σχεδία για κατάληψη όλων των Ιταλικών κρατών και την ένωση όλης της Ιταλίας υπό την ηγεσία τους, τα οποία όμως καταστράφηκαν οριστικά με την ήττα τους στο Αναντέλο το 1509.

Η Βενετία, όσο και η Καρχηδόνα είχαν σχεδία για την υποταγή όλης της Μεσογείου, όπως και όλης της Ιταλίας υπό την ηγεσία τους, τα οποία όμως ναυάγησαν οριστικά μετά την ήττα τους από τους Γάλλους και τους Ρωμαίους αντίστοιχα.

Ο Αλή Μπέης στην Αίγυπτο είχε σχέδια για την ανασύσταση του Σουλτανάτου των Μαμελούκων.

Ο βασιλιάς Ερρίκος ο Δ’ της Γαλλίας σχεδίαζε την διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την αντικατάσταση της από μία ομοσπονδία Χριστιανικών Βασιλείων.

Το σχέδιο Φίλμπι που προτάθηκε στον Τσόρτσιλ και τον Ρούζβελτ, αυτοί το αποδέχτηκαν, αλλά το απέρριψε η Σαουδική Αραβία, προέβλεπε την ίδρυση ενός Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, το οποίο θα ήταν μέλος μιας συνομοσπονδίας Αραβικών κρατών, υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας.

Οι Γερμανοί είχαν σχέδια για εξέγερση Αράβων και μουσουλμάνων κατά των Δυτικών εχθρών των Γερμανών (Βρετανών, Γάλλων, Αμερικάνων) και των Ρώσων, τόσο στον Πρώτο, όσο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Κάιζερ σχεδίαζε το 1918 να γυρίσει με τον στρατό του Μετώπου στο Βερολίνο για να το καταλάβει (όπως ο Καίσαρας την Ρώμη παίρνοντας τον Ρουβικώνα) και να καταστείλει με την εξέγερση που είχε ξεσπάσει εναντίον του με την βία.

Τόσο ο Χίτλερ, όσο και ο Στάλιν, σχεδίαζαν μεταπολεμικά να κατασκευάσουν μεγαλοπρεπή και τεράστια σε μέγεθος κτίρια στις πρωτεύουσες τους (το Βερολίνο και την Μόσχα αντίστοιχα).

Παράλληλα, τόσο ο Μουσολίνι, όσο και ο Στάλιν, σχεδίαζαν μεταπολεμικά να κατασκευάσουν τεράστια αγάλματα στις πρωτεύουσες τους (στην Ρώμη και την Μόσχα αντίστοιχα), ο μεν πρώτος του εαυτού του, ενώ ο δεύτερος ένα άγαλμα του Λένιν, με ύψος μεγαλύτερο από το ύψος του Αγάλματος της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη.

Στον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο των ετών 1946-1949, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι και οι Γιουγκοσλάβοι στήριξαν τον ΔΣΕ με όπλα, καταφύγια-βάσεις, μισθοφόρους και χρήματα, με αντάλλαγμα από αυτόν εάν νικούσε στον Εμφύλιο να δώσει στους μεν Αλβανούς την πάντα Ελληνική Ήπειρο και στους Βουλγάρους και Γιουγκοσλάβους την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας για να την μοιραστούν μεταξύ τους.

Επίσης, στην περίπτωση μιας τέτοιας νίκης, ο Τίτο σχεδίαζε να δημιουργήσει μία Βαλκανική Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, καθώς και της Ρουμανίας υπό την ηγεσία του και ανεξάρτητη από τον Στάλιν.

Ο Χίτλερ σχεδίαζε κατά την υποχώρηση του από την Γαλλία να κάψει το Παρίσι, μαζί με τον Πύργο του Άιφελ, διαταγή που δεν εκτελέστηκε και λόγω της έλλειψης χρόνου, καθώς και των απαραίτητων ποσοτήτων πυρομαχικών για τον σκοπό αυτό.

Αντίστοιχα και ο Μοροζίνι,  σχεδίαζε κατά την υποχώρηση του από την Αττική να κάψει την Αθήνα, μαζί με τον Παρθενώνα, διαταγή που δεν εκτελέστηκε και λόγω της έλλειψης χρόνου, όπως και των απαραίτητων ποσοτήτων πυρομαχικών για τον σκοπό αυτό.

Φως σε μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της Αμερικανικής κατασκοπείας, που στόχο είχε την επέλαση των ΗΠΑ στην Ρωσία και την εγκατάσταση «δυτικού» δικτάτορα στην Μόσχα.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα των «Νέων», το βιβλίο αναφέρεται σε μία στιγμή ιστορική, που έχει διαγραφεί από τα επίσημα έγγραφα των ΗΠΑ, ακόμη και από τα βιβλία της στρατιωτικής Ιστορίας τους, γεγονός που καθιστά το «The Lenin Plot» μία ενδιαφέρουσα νέα έρευνα για τον «μεταμεσονύκτιο πόλεμο», όπως τον αποκαλεί ο συγγραφέας.

Τα περισσότερα βιβλία Ιστορίας στη Ρωσία, έστω και σύντομα, περιλαμβάνουν μια αναφορά στην εισβολή αμερικανικών στρατευμάτων, επικουρούμενων από βρετανικά και γαλλικά, στην Βόρεια πλευρά της χώρας το 1918, μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Η επέμβαση αυτή αποτελεί την πιο τολμηρή κατασκοπική συνωμοσία στην αμερικανική Ιστορία. Μια εξαιρετικά επικίνδυνη επιχείρηση για να κάνει η Αμερική επέλαση στη Ρωσία, να νικήσει τον Κόκκινο Στρατό και να πραγματοποιήσει πραξικόπημα εναντίον του δικτάτορα Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν.

Μετά την νίκη τους, οι ηγέτες στην Ουάσιγκτον, το Παρίσι και το Λονδίνο φιλοδοξούσαν να εγκαταστήσουν δικό τους δικτάτορα στην Μόσχα. Στόχος θα ήταν να στρέψουν τη Ρωσία εναντίον της Γερμανίας, προκαλώντας νέα πολεμική σύρραξη.

Το «Lenin Plot» είχε την πλήρη έγκριση του προέδρου Γούντροου Ουίλσον. Καθώς διέταξε μια στρατιωτική εισβολή στην Ρωσία, έδωσε στον Αμερικανό πρεσβευτή, τον γενικό πρόξενο των ΗΠΑ στη Μόσχα και σε άλλους πράκτορες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το ελεύθερο για να συνεχίσουν τις μυστικές τους δράσεις εναντίον του Λένιν. Το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες θάνατοι, τόσο στρατιωτικών όσο και αμάχων, κι από τις δύο πλευρές (600 ήταν μόνο οι Αμερικανοί στρατιώτες που έχασαν την ζωή τους ή εξαφανίστηκαν).

Η επιχείρηση αυτή κατέληξε να είναι μια παταγώδης αποτυχία και ένα εγχείρημα που κινούταν στο πλαίσιο της παρανομίας. Ο δε πρόεδρος Ουίλσον, ο οποίος υποστήριζε πως ήταν πυλώνας ηθικής ορθότητας, και ο Υπουργός Εξωτερικών του Ρόμπερτ Λάνσινγκ είπαν ψέματα για την Αμερικανική συμμετοχή. Και στην συνέχεια συνωμότησαν να την συγκαλύψουν. Για αυτό και σβήστηκε από την επίσημη Ιστορία της χώρας.

Όταν οι Σύμμαχοι τους απέτυχαν να πείσουν τους Μπολσεβίκους να μπουν σε πόλεμο με την Γερμανία, οι Σύμμαχοι άρχισαν να σχεδιάζουν την δολοφονία του Λένιν.

Παρά τα στοιχεία που συνηγορούν προς αυτήν την κατεύθυνση, δεν υπάρχει σοβαρή ένδειξη ότι οι σφαίρες που πλήγωσαν τον σοβιετικό ηγέτη στον λαιμό και τον ώμο, έξω από ένα εργοστάσιο της ρωσικής πρωτεύουσας τον Αύγουστο του 1918, ήταν από το πιστόλι πράκτορα των Συμμάχων.

Στις συνομιλίες μεταξύ τους αναφερόταν διαρκώς ένα σχέδιο για τον βγάλουν εκτός παιχνιδιού, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο το αν το προχώρησαν ποτέ.

Η ύστατη επιλογή τους ήταν η στρατιωτική ανάμειξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωσαν μεγάλα χρηματικά ποσά για να υποστηρίξουν τις δυνάμεις του Λευκού Στρατού στη σύγκρουσή τους με τον Κόκκινο, στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Προκειμένου μάλλον να παρακάμψουν τον νόμο που απαγόρευε στην Αμερικανική κυβέρνηση την χορήγηση δανείων σε ανεξάρτητους στρατούς ή μισθοφόρους, ξέπλυναν χρήματα, πληρώνοντας τους Βρετανούς ή τους Γάλλους για να μεταφέρουν εκείνοι τα ποσά. Ο Ουίλσον το αρνήθηκε επίσημα, αλλά δεν έπεισε κανέναν για την ορθότητα του λόγου του.

Τον Σεπτέμβριο του 1918, όταν οι Σύμμαχοι τελικά άρχισαν να συγκρούονται με τον Κόκκινο Στρατό στο λιμάνι του Αρχάγγελσκ, παρέταξαν 20.000 άνδρες στο μέτωπο της μάχης. Οι 4.500 εξ αυτών ήταν Αμερικανοί πολίτες.

Ωστόσο, το στράτευμα ήταν πολύ μικρότερο σε σχέση με των αντιπάλων τους και κινούταν στον αρκτικό κύκλο σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Δεκάδες στρατιώτες είχαν πεθάνει από την γρίπη εν πλω ακόμα προς το ρωσικό λιμάνι.

Άλλοι σκοτώθηκαν από τους εχθρούς που όχι μόνο ήταν σωστά οπλισμένοι, αλλά γνώριζαν πολύ καλά τόσο το περιβάλλον όσο και τα μονοπάτια της περιοχής. Πληγωμένοι Αμερικανοί πάγωσαν μέχρι θανάτου περιμένοντας να τους σώσουν οι συμπολεμιστές τους στα χιονισμένα δάση.

Τους επόμενους μήνες, οι Αμερικανικά στρατιώτες ένιωσαν εξαπατημένοι από την κυβέρνησή τους, παραπλανημένοι από τους στρατιωτικούς επικεφαλής τους, απομονωμένοι από τους συμμάχους τους και βέβαια κατατροπωμένοι από τους αντιπάλους τους, παλεύοντας σε έναν πόλεμο ο οποίος είχε ήδη τελειώσει.

Πολλοί εξ αυτών έδειξαν γενναιότητα κι επέμειναν τις αντίξοες συνθήκες των παγωμένων περιοχών γύρω από το Αρχάγγελσκ. Άλλοι ενέδωσαν στους πειρασμούς της εξέγερσης.

Δύο μήνες μετά την άφιξη των στρατευμάτων στην Ρωσία, ο Μεγάλος Πόλεμος τελείωσε με την υπογραφή της ανακωχής μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, σε μια αμαξοστοιχία τρένου, σταθμευμένη μέσα σε ένα γαλλικό δάσος.

Λίγες ώρες αργότερα, τα όπλα σίγησαν στο Δυτικό Μέτωπο. Ωστόσο, η συνθηκολόγηση δεν αφορούσε τους Αμερικανούς που βρίσκονταν στο Αρχάγγελσκ, τους οποίους οι επικεφαλής τους κάλεσαν να συνεχίσουν να πολεμάνε.

Την δυσφορία των στρατιωτών για τις απαντήσεις που δεν έπαιρναν από τους ανωτέρους τους ενίσχυσε βέβαια και η προπαγάνδα των Μπολσεβίκων. Εφημερίδες γραμμένες στα αγγλικά κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους στρατιώτες, τους καλούσαν ν' αφήσουν τα όπλα.

«Εργαζόμενοι όλων των χωρών, ενωθείτε! Γκρεμίστε το σάπιο οικοδόμημα του καπιταλιστικού σας κράτους με το συγκλονιστικό χτύπημα των όπλων σας. Απαιτήστε να γυρίσετε σπίτι σας!» έγραφαν μεταξύ άλλων τα έντυπα αυτά.

Οι Αμερικανοί στρατιώτες, ωστόσο, δεν κατάφεραν να επιστρέψουν σπίτια τους νωρίτερα από τις αρχές του 1920, οπότε ολοκληρώθηκε ανεπιτυχώς η εκστρατεία στην Ρωσία. Για πολλούς αντικομμουνιστές το χειρότερο πράγμα στην Αμερικανική παρέμβαση στον ρωσικό εμφύλιο δεν ήταν πως ήταν άδικη ή ακόμα και άτοπη, αλλά πως ήταν εντελώς αναποτελεσματική.

Η επέμβαση σχεδιάστηκε από τον Ουίλσον και τους ανθρώπους του χωρίς σαφείς, καθορισμένους στόχους κι αναπόφευκτα βούλιαξε. Όσο και αν προσπάθησαν αργότερα να ξεπλύνουν την ήττα σβήνοντάς την από την Ιστορία τους, οι Σοβιετικοί δεν ξέχασαν ποτέ. Και για πολλούς ιστορικούς, αυτή ήταν η αρχή του πιο μεγάλου ακήρυχτου πολέμου του 20ού Αιώνα: Του Ψυχρού Πολέμου (https://www.pentapostagma.gr/politismos/istoria/6967916_i-agnosti-istoria-poioi-giati-kai-pos-ithelan-na-dolofonisoyn-ton-lenin).

Ο Έλληνας Αρχιστράτηγος στους Βαλκανικούς Πολέμους και διάδοχος του Ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος είχε προτείνει στους Βούλγαρους και τους Σέρβους συμμάχους του, να επιτεθούν και να καταλάβουν από κοινού την Πόλη το 1913, λίγο πριν το τέλος του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.

Με τον τρόπο αυτό, θα εκδίωκαν πλήρως τους Οθωμανούς από την Ευρώπη και συνδιοικώντας όλοι από κοινού μέχρι να αποφασιστεί η τύχη της (όπως ακριβώς το 1945 οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Ρώσοι συνδιοικούσαν το Βερολίνο), όμως οι Βουλγάροι (οι οποίοι ήθελαν την Πόλη μόνο για τον εαυτό τους) αρνήθηκαν και έτσι το σχέδιο αυτό δεν τελεσφόρησε.

Οι Γερμανοί υπό τον Υπουργό Βιομηχανίας και Οικονομικών Σαχτ, είχαν προτείνει το λεγόμενο και «Σχέδιο Μαγαδασκάρη» για την μεταφορά των Εβραίων της Γερμανίας και της Ευρώπης στην Μαγαδασκάρη και να ιδρύσουν κράτος εκεί και με τον τρόπο αυτό να μην χρειαστεί να εξοντωθούν αυτοί, φτάνει η πλούσια Εβραϊκή διασπορά να πλήρωνε 125 δολάρια το «κεφάλι» για την μεταφορά αυτή.

Στο σχέδιο αυτό, συμφωνούσαν και οι Πολωνοί (προπολεμικά), οι οποίοι επιθυμούσαν να εκδιώξουν και τους Εβραίους της δίκης τους χώρας, ενώ ακόμα οι Βρετανοί προτείναν ως εναλλακτικά κράτη για τον σκοπό αυτό την Ουγκάντα, ή Βρετανική Γουιάνα, ακόμα και την Αλάσκα.

Η πρόταση αυτή δεν έγινε δεκτή από την πλούσια Εβραϊκή διασπορά, το Σιωνιστικό κίνημα και τα ισχυρά Εβραϊκά λόμπι στην Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, τα οποία προτιμούσαν για νέο κράτος την περιοχή της Παλαιστίνης παρά την αντίδραση των Αράβων κατοίκων της και αρνήθηκε να πληρώσει, ενώ παράλληλα, πίεσε οικονομικά και πολιτικά την Βρετανική και Αμερικανική κυβέρνηση να αρνηθούν το σχέδιο αυτό, όπως και έγινε.

[Το παράδοξο είναι ότι ένα παλαβό μέλος της οργάνωσης Λέχι στην Παλαιστίνη, ο ιδρυτής της και λεγόμενος και «Εβραίος Μουσολίνι» Αβραάμ Στερν,  ο οποίος τον θαύμαζε και ήθελε έναν «Μουσολίνι για τους Εβραίους», είχε ζητήσει κρυφά από τον Χίτλερ διαμέσου του Γερμανού πρέσβη στην Τουρκία Φρανς Φον Πάπεν, να ξεκινήσει ανταρτοπόλεμο και κτυπήσει τις βάσεις των Βρετανών στην Παλαιστίνη.

Με αντάλλαγμα από πλευράς Γερμανών να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, αλλά και να απελευθερώσει όλους τους αιχμάλωτους από τους Γερμανούς Εβραίους, συμμαχία που τόσο ο Χίτλερ απέρριψε, ενώ άλλες Εβραϊκές οργανώσεις όπως η Ιγκούρν, η Στερν και η Χαγκάνα την κατήγγειλαν ως προδοτική.

(Η Λέχι ήταν ένας παραστρατιωτικός οργανισμός που ιδρύθηκε από τον Αβραάμ Στερν. Ο Στερν ήταν μέλος της ανώτερης διοίκησης της Ιργκούν ("Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση").

Επιδιωκόμενος στόχος τους ήταν να εκδιώξουν τις βρετανικές αρχές από την Παλαιστίνη με την βία, βοηθώντας έτσι την μαζική μετανάστευση και εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη με σκοπό την δημιουργία ενός νεοσύστατου Εβραϊκού Κράτους, μιας «νέας ολοκληρωτικής Εβραϊκής Δημοκρατίας». 

Αρχικά ονομαζόταν Εθνικός Στρατιωτικός Οργανισμός στο Ισραήλ όταν ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1940, αλλά μετονομάστηκε σε Λέχι ένα μήνα αργότερα.

Η Λέχι χωρίστηκε από την Σιωνιστική τρομοκρατική ομάδα του Ιργκούν το 1940, για να συνεχίσει να πολεμάει τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ζέεβ Γιαμποτίνσκυ, τότε ανώτερος διοικητής της Ιργκούν, είχε αποφασίσει ότι η διπλωματία και η συνεργασία με την Βρετανία θα εξυπηρετούσαν καλύτερα τον Σιωνιστικό σκοπό. Ο Στερν υποστήριξε ότι ο χρόνος για την σιωνιστική διπλωματία είχε τελειώσει και ότι είχε έρθει η ώρα για ένοπλο αγώνα ενάντια στους Βρετανούς.

Όπως και άλλοι Σιωνιστές, αντιτάχθηκε στην Λευκή Βίβλο του 1939 , η οποία περιόριζε τόσο την Εβραϊκή μετανάστευση όσο και την Εβραϊκή αγορά γης στην Παλαιστίνη. Για τον Στερν, «δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ του Χίτλερ και του Τσάμπερλεν». 

Ο Στερν και οι οπαδοί του, έβλεπαν τους Βρετανούς σαν εχθρούς τους, οι οποίοι παρεμπόδιζαν την δημιουργία της γης του Ισραήλ και τους Ναζί σαν τους εχθρούς των εχθρών τους. 

Ο Στερν ήθελε να ανοίξει την Παλαιστίνη σε όλους τους Εβραίους πρόσφυγες από την Ευρώπη και το θεωρούσε ως το πιο σημαντικό ζήτημα για την δημιουργία του Ισραήλ. Ήξερε όμως πως η Βρετανία δεν θα το επέτρεπε ποτέ αυτό. Ως εκ τούτου, κατέληξε πως οι Γισούβ (οι Εβραίοι που ζούσαν στην Παλαιστίνη) έπρεπε να πολεμήσουν τους Βρετανούς αντί να τους υποστηρίξουν στον πόλεμο.

Τον Δεκέμβριο του 1940, η Λέχι ήλθε σε επαφή με την Ναζιστική Γερμανία με πρόταση να βοηθηθεί η γερμανική κατάκτηση στη Μέση Ανατολή με αντάλλαγμα την αναγνώριση ενός Εβραϊκού κράτους, ανοικτού σε απεριόριστη μετανάστευση προς αυτό.

Η Λέχι επιδίωκε αρχικά μια συμμαχία με την φασιστική Ιταλία και την Ναζιστική Γερμανία, προσφέροντας να πολεμήσει μαζί τους εναντίον των Βρετανών, σε αντάλλαγμα για την μεταφορά όλων των Εβραίων από την κατεχόμενη από τους ναζιστές Ευρώπη, στην Παλαιστίνη. 

Το 1940, η ιδέα της «Τελικής Λύσης» ήταν ακόμα "αδιανόητη" και ο Στερν πίστευε ότι ο Χίτλερ ήθελε να κάνει την Γερμανία «judenrein» (καθαρή από Εβραίους) μέσω της μετανάστευσης.

Θεωρώντας ότι η Ναζιστική Γερμανία ήταν μικρότερος εχθρός για τους Εβραίους από ότι η Βρετανία, η Λέχι προσπάθησε δύο φορές να σχηματίσει συμμαχία με τους Ναζί.  Κατά την διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, δήλωσε ότι θα καθιερώσει ένα Εβραϊκό κράτος βασισμένο σε "εθνικιστικές και ολοκληρωτικές αρχές". 

Ένα άρθρο με τίτλο "Τρομοκρατία" στην υπόγεια εφημερίδα Lehi He Khazit (Το Μέτωπο ) ο Αβραάμ Στερν υποστήριξε τα εξής:

“Ούτε η Εβραϊκή ηθική ούτε η Εβραϊκή παράδοση μπορούν να αποκλείσουν την τρομοκρατία ως μέσο μάχης. Είμαστε πολύ μακριά από το να έχουμε οποιεσδήποτε ηθικές προκλήσεις σε ό, τι αφορά τον εθνικό μας πόλεμο. Έχουμε μπροστά μας την εντολή της Τορά, η ηθική της οποίας ξεπερνάει κάθε άλλου σώματος νόμων στον κόσμο: "Θα την αποτυπώσουμε ως τον τελευταίο άνθρωπο".

Η τρομοκρατική δράση της Λέχι ήταν πολύ μεγάλη. Μαζί με την Ιργκούν, ήταν από κοινού υπεύθυνοι για την σφαγή στο Ντέιρ Γιασσίν και τη φονική επίθεση εναντίον παλαιστινίων πολιτών στην πλατεία της αγοράς της Χάιφα. Δολοφόνησε τον Λόρδο Μοινέ, Βρετανό υπουργό που κατοικούσε στη Μέση Ανατολή και έκανε πολλές άλλες επιθέσεις εναντίον των Βρετανών στην Παλαιστίνη. 

Στις 29 Μαΐου 1948, η κυβέρνηση του Ισραήλ, αφού εγκατέστησε τα ακτιβιστικά μέλη της οργάνωσης στις στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ, διέλυσε επισήμως την Λέχι, αν και ορισμένα μέλη της διεξήγαγαν μια ακόμη τρομοκρατική πράξη, την δολοφονία του Φολκ Μπερναντότε μερικούς μήνες αργότερα, μια πράξη καταδίκης της αντικατάστασης του Μπερναντότε ως μεσολαβητή στην θέση του Ράλφ Μπαντς. 

Μετά την δολοφονία, η νέα Ισραηλινή κυβέρνηση κήρυξε την Λέχι τρομοκρατική οργάνωση, συλλαμβάνοντας και καταδικάζοντας περίπου 200 μέλη. Λίγο πριν όμως από τις πρώτες ισραηλινές εκλογές, η κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία στα μέλη της Λέχι, στις 14 Φεβρουαρίου 1949.

Η ομάδα Στερν θεωρήθηκε ως τρομοκρατική οργάνωση από τις Βρετανικές αρχές, οι οποίες έδωσαν εντολή στην Υπηρεσία Άμυνας Ασφαλείας (το αποικιακό υποκατάστημα του MI5 ) να εντοπίσει τους ηγέτες της. Το 1942, ο Στερν, αφού συνελήφθη, πυροβολήθηκε υπό αμφισβητούμενες συνθήκες από τον επιθεωρητή Τζόφρευ Μόρτον του CID. 

Η σύλληψη αρκετών άλλων μελών οδήγησε στιγμιαία στην έκλειψη της ομάδας, μέχρι να αναβιώσει μετά την φυγή του Σεπτεμβρίου του 1942 από δύο ηγέτες του, τον Γιτζάκ Σαμίρ και τον Ελιάχου Τζιλαντι, βοηθούμενο από δύο άλλους δραπέτες.

Γερμανική συνοδευτική επιστολή από τις 11 Ιανουαρίου 1941 που επισυνάπτεται στην περιγραφή μιας προσφοράς για συμμαχία με τη ναζιστική Γερμανία, αποδόθηκε στην Λέχι.

Στα μέσα του 1940, ο Στερν ήταν πεπεισμένος ότι οι Ιταλοί ενδιαφέρονται για την εγκαθίδρυση ενός φασιστικού Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με τους Ιταλούς μέσω του διαμεσολαβητή Μωυσή Ροτστάιν και συνέταξε ένα έγγραφο που έγινε γνωστό ως η «Συμφωνία της Ιερουσαλήμ». 

Αντί για την αναγνώριση και την ενίσχυση της Ιταλικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη, ο Στερν υποσχέθηκε ότι ο Σιωνισμός θα έμενε υπό την αιγίδα του Ιταλικού φασισμού, με την βάση της Χάιφα και την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ κάτω από τον έλεγχο του Βατικανού, εκτός από την Εβραϊκή συνοικία. Σύμφωνα με τα λόγια του Χέλλερ, η πρόταση του Στερν ήθελε να μετατρέψει το « Βασίλειο του Ισραήλ «σε δορυφόρο των δυνάμεων του Άξονα».

Εντούτοις, ο "ενδιάμεσος" Ρότστάιν ήταν στην πραγματικότητα ένας πράκτορας της Ιργκούν, που τελούσε υπό την καθοδήγηση του ηγέτη της Ιργκούν στη Χάιφα, Ισραήλ Πρίτζκερ σε συνεργασία με τους Βρετανούς. Τα μυστικά βρετανικά έγγραφα για την υπόθεση αποκαλύφθηκαν από τον ιστορικό Ελντάν Χαρούβι (τώρα διευθυντή του Archives Palmach) και επιβεβαιώθηκαν από τον πρώην αξιωματικό της υπηρεσίας πληροφοριών της Ιργκούν, Γιτζάκ Μπέρμπαν. 

Όταν ο ρόλος του Ροτστάιν αργότερα κατέστη σαφής, η Λέχι τον καταδίκασε σε θάνατο κάτι που ανέθεσε στον Ιακώβ Ελιάβ να το κάνει, η δολοφονία δεν έγινε ποτέ. Ωστόσο, ο Πρίτζκερ σκοτώθηκε από την Λέχι το 1943.

Αργά το 1940, η Λέχι έχοντας εντοπίσει ένα κοινό ενδιαφέρον μεταξύ των προθέσεων της νέας γερμανικής τάξης και των Εβραϊκών εθνικών φιλοδοξιών, πρότεινε να σχηματιστεί μια συμμαχία στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με την ναζιστική Γερμανία. 

Προσφέρθηκε βοήθεια για τη μεταφορά των Εβραίων της Ευρώπης στην Παλαιστίνη, σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια της Γερμανίας στην απομάκρυνση της Βρετανίας από την Υποχρεωτική Παλαιστίνη. 

Αργότερα το 1940, ο εκπρόσωπος της Λέχι, Ναφταλί Λούμπεντσικ πήγε στην Βηρυτό για να συναντήσει τον Γερμανό αξιωματούχο Βέρνερ Όττο Βον Χέντινγκ (ο οποίος επίσης συμμετείχε στη συμφωνία Χάαβαρα, η συμφωνία από την οποία είχε μεταφέρει τους Γερμανούς Εβραίους και τα χρήματά τους στην Παλαιστίνη από το 1933).  

Ο Λούμπεντσικ αποκάλυψε στον Βον Χέντινγκ ότι η Λέχι δεν είχε αποκαλύψει ακόμη την πλήρη δύναμή της και ότι ήταν σε θέση να οργανώσει μια ολόκληρη σειρά αντι-βρετανικών επιχειρήσεων.

Η οργάνωση προσέφερε συνεργασία με τους ακόλουθους όρους. Η Λέχι θα υποστήριζε επιχειρήσεις δολιοφθοράς και κατασκοπείας στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Ευρώπη, οπουδήποτε είχαν κύτταρα. 

Η Γερμανία θα αναγνώριζε ένα ανεξάρτητο Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και όλοι οι Εβραίοι που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στην Ευρώπη, με δική τους βούληση ή λόγω κυβερνητικών διαταγών, θα μπορούσαν να εισέλθουν στην Παλαιστίνη χωρίς κανέναν περιορισμό.

Ο Στερν πρότεινε επίσης την πρόσληψη περίπου 40.000 Εβραίων από την κατεχόμενη Ευρώπη για να εισβάλει στην Παλαιστίνη με γερμανική υποστήριξη για να εξαφανίσει τους Βρετανούς.  

Στις 11 Ιανουαρίου 1941, ο αντιναύαρχος Ραλφ Βον Ντερ Μάργουιτζ, ο Γερμανός ναυτικός επιστάτης στην Τουρκία, κατέθεσε μια έκθεση (το έγγραφο της Άγκυρας), με την οποία έστειλε την προσφορά της Λέχι που ζητούσε να "συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας" με αντάλλαγμα την γερμανική υποστήριξη για "την εγκαθίδρυση του ιστορικού εβραϊκού κράτους σε εθνική και ολοκληρωτική βάση, δεσμευμένη από μια συνθήκη με το γερμανικό Ράιχ". 

Σύμφωνα με τον Γιόζεφ Χέλλερ, "Το μνημόνιο που προκύπτει από την συνομιλία τους είναι ένα απολύτως αυθεντικό έγγραφο, στο οποίο η σφραγίδα του" IZL στο Ισραήλ "είναι σαφώς ανάγλυφη". 

Ο Βον Ντε Μαργουιτζ παρέδωσε την προσφορά, χαρακτηρισμένη ως απόρρητη, στον Γερμανό πρέσβη στην Τουρκία και στις 21 Ιανουαρίου 1941 στάλθηκε στο Βερολίνο. Δεν υπήρξε ποτέ επίσημη απάντηση. Μια δεύτερη προσπάθεια επικοινωνίας με τους Ναζί έγινε στα τέλη του 1941, αλλά ήταν ακόμη λιγότερο επιτυχημένη.  

Ο απεσταλμένος Γιέλλιν-Μορ συνελήφθη στην Συρία προτού να μπορέσει να εκτελέσει την αποστολή του.

Η δράση της Λέχι έχει χαρακτηριστεί από πολλούς και σωστά ως τρομοκρατική. Αυτός ο χαρακτηρισμός όμως οδήγησε στην οργισμένη αντίδραση του Πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος υπεραμύνθηκε της δράσης της Λέχι αλλά και της Ιργκούν-http://tillthehalt.blogspot.com/2017/12/blog-post.html).

Επίσης, κατά έναν παράδοξο τρόπο στις μέρες μας, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου υποστήριξε ότι ο Χίτλερ δεν ήθελε αρχικά να εξοντώσει τους Εβραίους της Ευρώπης, αλλά να τους απελάσει στην Μαγαδασκάρη.

Και ότι ήταν ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ, τον οποίο συνάντησε το 1941 αυτός ο οποίος τον έπεισε να αλλάξει γνώμμη, όταν ο Χίτλερ τον ρώτησε τι να τους κάνει, και ο Χουσεΐνι του πρότεινε να κάψει όλους τους Εβραίους της Ευρώπης για να μην έρθουν αυτοί στην Παλαιστίνη]. 

Οι τέσσερις Ιρακινοί εθνικιστές αξιωματικοί (γνωστοί ως το «Χρυσό τετράγωνο») που προσπάθησαν με το πραξικόπημα τους στο Ιράκ το 1941 εν μέσω Β’ ΠΠ να στρέψουν την χώρα αυτή από την συμμαχία με την Μεγάλη Βρετανία σε συμμαχία με την Γερμανία, ήταν όλοι τους πρώην Οθωμανοί αξιωματικοί του Α’ ΠΠ, όπως ακριβώς και ο Μέγας Μουφτής της Παλαιστίνης Χουσεΐνι.

Με την αρχική επικράτηση τους, οι γερμανόφιλοι αυτοί αξιωματικοί, προσπάθησαν εκτός από το να συμμαχήσουν με τους Γερμανούς να κόψουν και την πετρελαϊκή τροφοδοσία των Βρετανών από τον αγωγό Κιρκούκ (Ιράκ)-Ιορδανία-Χάιφα (Παλαιστίνη), έτσι ώστε να μην τροφοδοτούνται με πετρέλαιο οι επαρχίες της Υπεριορδανίας (Ιορδανίας) και της Παλαιστίνης που ήταν τότε Βρετανικά προτεκτοράτα.

Στην θέση αυτού τροφοδοτήσαν με πετρέλαιο τον αγωγό Κιρκούκ (Ιράκ)-Συρία-Τρίπολη (Λίβανος), δύο χώρες (Συρία και Λίβανος) που ήταν τότε υπό την κατοχική φιλογερμανική κυβέρνηση του Βίσυ, συμμάχου του Χίτλερ.

Με τον τρόπο αυτό, οι μεν Βρετανοί θα έχαναν την απαραίτητη ροή πετρελαίου προς τον στόλο τους από την Μέση Ανατολή, όπως και σε περίπτωση που οι Γερμανοί προέλαυναν στην Αίγυπτο και καταλαμβάναν την διώρυγα του Σουέζ και την επαφή και τροφοδοσία σε στρατό από τις αποικίες τους στην Ασία, την Ινδία, την Αφρική και την Ωκεάνια.

{Στην περίπτωση που τα κατάφερναν τους στόχους τους αυτούς, οι Γερμανοί σκόπευαν να εισβάλουν και στην Ιορδανία και την Παλαιστίνη θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν και τους υπόδουλους στους Βρετανούς Άραβες της περιοχής, αλλά και να εξοντώσουν τους 400.000 Εβραίους της περιοχής}. 

Αντίθετα οι Γερμανοί και Ιταλοί σύμμαχοι των πραξικοπηματιών εθνικιστών αξιωματικών στο Ιράκ, θα τροφοδοτούσαν με πολύ πετρέλαιο την πολεμική τους μηχανή, ενώ θα μπορούσαν να προελάσουν και στο συμμαχικό σε αυτούς τότε Ιράν και να το θέσουν υπό την εξουσία τους, ενώ στην συνέχεια να κατασκευάσουν και έναν αγωγό πετρελαίου Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος για να ενισχύουν τον στρατό τους.

Στην συνέχεια θα μπορούσαν να προελάσουν στην Σαουδική Αραβία και να την καταλάβουν στερώντας την Δύση και από το πετρέλαιο αυτής, όπως και με τις νίκες τους να πείσουν την φιλογερμανική Τουρκία να μπει επίσημα στον πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών και κατά των Συμμάχων, με συνέπεια οι Βρετανοί στην Μέση Ανατολή να δέχονται επίθεση από όλες τις πλευρές και να καταρρεύσουν άμεσα.

Τελικά όμως, στην κανονική ιστορία, οι Βρετανοί ανακαταλάβαν με μία επίθεση τους το Ιράκ σύντομα πριν το ενισχύσουν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί σύμμαχοι του, αποκατέστησαν την πετρελαϊκή τους τροφοδοσία, στην συνέχεια επιτέθηκαν και κατέλαβαν την Συρία και το Ιράκ, ενώ παράλληλα επιτέθηκαν μαζί με την ΕΣΣΔ στο Ιράν και το κατέλαβαν και αυτό ρίχνοντας την φιλογερμανική του κυβέρνηση.

Εξαιτίας αυτών των εξελίξεων, οι Γερμανοί έχασαν οριστικά τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή και στην συνέχεια αναγκάστηκαν να στραφούν οριστικά στα σχέδια τους για επίθεση στην ΕΣΣΔ (επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα») για να καταλάβουν τα πετρέλαια του Καυκάσου, εισβάλοντας σε αυτή τον Ιούνιο του 1941.

Ο Χίτλερ σχεδίαζε όταν καταλάμβανε την Αίγυπτο να περνούσε στην Παλαιστίνη και να εξόντωνε τα σχεδόν δύο εκατομμύρια Εβραίων της, όπως και Νάσερ λέγεται ότι σκόπευε αν κέρδιζε τον Πόλεμο των Έξι Ημέρων με το Ισραήλ να ρίξει όλους τους Εβραίους στην θάλασσα.

Το 1970 ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Σαντάτ προσπάθησε να ενώσει την χώρα του με την Λιβύη του Καντάφι και το Σουδάν του Νιμείρι υλοποιώντας με τον τρόπο αυτό το Παναραβικό όραμα του Νάσερ, αλλά αυτή η ένωση διαλύθηκε ένα έτος αργότερα.

Αντίστοιχα και ο ίδιος ο Νάσερ προσπάθησε να ενώσει την Αίγυπτο με την Συρία το έτος 1958, και στην συνέχεια αυτά τα κράτη ενώθηκαν με την Βόρεια Υεμένη και ίδρυσαν το ίδιο έτος τα Ηνωμένα Αραβικά Κράτη, αλλά όλες οι ενώσεις αυτές διαλύθηκε τρία έτη αργότερα.

Παράλληλα και το Ιράκ με την Ιορδανία το έτος 1955 ίδρυσαν ίδρυσαν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, αλλά αυτή διαλύθηκε το έτος 1958 με την αποχώρηση του Ιράκ ύστερα από πραξικόπημα στην χώρα αυτή.

{Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι κατά την Συριακή κρίση του 1957, όταν Αιγυπτιακές δυνάμεις του Αιγύπτιου Προέδρου Νάσερ αποβιβάστηκαν στις Συριακές ακτές για να προστατεύσουν την χώρα αυτή από ενδεχόμενη τουρκική επίθεση και τον επόμενο χρόνο η Αίγυπτος και Συρία ίδρυσαν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία}.

Αιφνιδιαστική επίθεση στις ΗΠΑ με αερόστατα σχεδίαζαν οι Γερμανοί στον Πρώτο και οι Ιάπωνες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υπήρχαν σκέψεις για μετατροπή της Γερμανίας σε αγροτική οικονομία μετά από το τέλος των δύο Παγκοσμίων Πολέμων (π.χ. με το σχέδιο Μοργκενάου).

Σχέδια για την απόκτηση πυρηνικών οπλών είχαν παλαιοτέρα η Ινδονησία, η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Αργετινή, η Βραζιλία, η Νότια Αφρική, η Λιβύη, η Υεμένη, η Αίγυπτος, η Νιγηρία, η Σαουδική Αραβία, όπως και η Τουρκία και το Ιράν στις μέρες μας.

Σχέδια για επίθεση στην Ρωσία από τους Αγγλογάλλους από τον Κόλπο της Φιλανδίας έγινε το 1.850 μ.Χ. και από το φρούριο του Ελσίνκι από τους Γάλλους το 1.700 μ.Χ.

Ανεβαίνει επικίνδυνα το "θερμόμετρο" στον Περσικό κόλπο! Οι ΗΠΑ στέλνουν το αεροπλανοφόρο USS Eisenhower στο "κατώφλι" του Ιράν.  Η ύπαρξη μιας ομάδας κρούσης αεροπλανοφόρου σε κοντινή απόσταση από τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και τις τοποθεσίες διοίκησης και ελέγχου θα καταστουσε το ιρανικό καθεστώς ιδιαίτερα προσεκτικό στις κινήσεις και τις επιλογές του.

Καθώς οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ισραηλινών στην Λωρίδα της Γάζας συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα με αποτέλεσμα η ένταση στην περιοχή να ανεβαίνει, το Ιράν προβαίνει στην εκτέλεση χερσαίων στρατιωτικών ασκήσεων μεγάλης κλίμακας εξετάζοντας διάφορα σενάρια.

Τα παραπάνω  σε συγκερασμό με τις  άκρως επιθετικές δηλώσεις της Τεχεράνης κατά Ισραήλ-ΗΠΑ ,τις πρόσφατες επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων στο Ιράκ από φιλοϊρανικές οργανώσεις, τις απόπειρες επίθεσης των φιλοϊρανών ανταρτών Χούτι της Υεμένης κατά του Ισραήλ με drones και της πρόσφατης συνάντησης ηγετικών στελεχών της Χαμάς-ισλαμικής Τζιχάντ και Χεζμπολάχ στο Λίβανο, συνθέτουν ένα πολύ επικίνδυνο εκρηκτικό μείγμα στην περιοχή, το οποίο δύναται να την αποσταθεροποιήσει  πλήρως.

Προ αυτού  του κινδύνου ΗΠΑ-ΝΑΤΟ απέστειλλαν δεκάδες πολεμικά πλοία στην Ανατολική Μεσόγειο και την Ερυθρά θάλασσα, ενώ από την άλλη αποστέλλουν δύναμη κρούσης αεροπλανοφόρου στο "κατώφλι" του Ιράν στον Ινδικό ωκεανό.

ΑΛΛΑΓΗ ΡΟΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟΥ USS EISENHOWER. Σύμφωνα με έγκριτο Διεθνές Αμερικανικό  ΜΜΕ,  ο ΥΠΑΜ των ΗΠΑ δήλωσε ότι «Μετά από λεπτομερείς συζητήσεις με τον Πρόεδρο Μπάιντεν σχετικά με τις πρόσφατες κλιμακώσεις από το Ιράν και τις δυνάμεις πληρεξουσίου του σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, σήμερα διέταξα μια σειρά πρόσθετων βημάτων για την περαιτέρω ενίσχυση της στάσης του Υπουργείου Άμυνας στην περιοχή»

Σε μια σημαντική αλλαγή, το αεροπλανοφόρο USS Eisenhower και η ομάδα κρούσης ενός καταδρομικού και αντιτορπιλικών ανακατευθύνονται προς την Μέση Ανατολή αντί της ανατολικής Μεσογείου,  όπου επρόκειτο να ενταχθεί στην ομάδα κρούσης USS Ford ως πρόσθετο αποτρεπτικό μέσο κατά της  Χεζμπολάχ προκειμένου να μην διευρυνθεί η σύγκρουση μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ.

Όπως επισημαίνει σε σχετικό του άρθρο Διεθνές ΜΜΕ, "η τοποθέτηση μιας ομάδας κρούσης αεροπλανοφόρου των ΗΠΑ στα ανοικτά των ιρανικών ακτών θα αποτελέσει υπενθύμιση στην Τεχεράνη ενάντια στην περαιτέρω κλιμάκωση της τρέχουσας κρίσης στην Μέση Ανατολή που ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου αφού οι τρομοκράτες της Χαμάς που υποστηρίζονται από το Ιράν έσφαξαν 1.400 Ισραηλινούς αμάχους.

Τα F-35 που λειτουργούν επί του παρόντος σε αμερικανικά αεροπλανοφόρα είναι κατά πολύ ανώτερα καλύτερα των  μαχητικών του Ψυχρού Πολέμου του Ιράν, συμπεριλαμβανομένων των F-14, F-4, Mig-29, γαλλικών Mirage F-1 και F-5 Tiger II. Τι θα μπορούσε  όμως να σημαίνει αυτό για την περιοχή και την συνολική ισορροπία δυνάμεων;

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΥΠΑΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ.. Η αποστολή ενός αεροπλανοφόρου στην περιοχή έχει σημασία για πολλούς ζωτικούς λόγους. Πρώτον, θα καθιστούσε ευάλωτο το νότιο  μέρος του Ιράν, εάν η Τεχεράνη αρνηθεί να αποκλιμακώσει, αλλά αυτό απαιτεί από την «κυβέρνηση» Μπάιντεν να είναι πρόθυμη να κάνει περισσότερα από μια απλή μπλόφα.

«Η προειδοποίησή μου προς τον Αγιατολάχ ήταν ότι εάν συνεχίσουν να κινούνται εναντίον των στρατευμάτων μας, θα απαντήσουμε και θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος. Δεν έχει καμία σχέση με το Ισραήλ», είπε ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν στους δημοσιογράφους την Τετάρτη. Η σκληρή διπλωματία απαιτεί και καθιστά αναγκαία την αξιόπιστη απειλή της χρήσης βίας.

Η ύπαρξη μιας ομάδας μάχης αεροπλανοφόρου σε κοντινή απόσταση από τις Ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις και τις τοποθεσίες διοίκησης και ελέγχου θα μπορούσε να αναγκάσει το ιρανικό καθεστώς να παρακολουθεί στενά  την αυλή του.

Εάν ο Λευκός Οίκος και το Πεντάγωνο θέλουν να δείξουν στο Ιράν ότι είναι όντως σοβαροί για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και την αποτροπή της εξάπλωσης του πολέμου σε όλη την περιοχή, είναι απαραίτητο να αναπτύξουν μια ομάδα κρούσης αερομεταφορέων στον Βόρειο Ινδικό Ωκεανό, σταθμεύοντας το αεροπλανοφόρο περίπου 400 μίλια. στα ανοικτά των ακτών του Ιράν.

Ο μεγαλύτερος αποτρεπτικός παράγοντας του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ναυτικό των ΗΠΑ είναι το οπλοστάσιό του από αντιπλοϊκούς πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και ταχύπλοα», έγραψε ο ανώτερος συνεργάτης του AEI Michael Rubin σε μια πρόσφατη στήλη στο 19FortyFive.

Η ΑΝΤΙΠΛΟΪΚΗ ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ. Το Ιράν έχει ξοδέψει σημαντική ενέργεια για να βρει πώς να βυθίσει ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο στον Περσικό Κόλπο. Οι περισσότερες προσπάθειες έχουν καταβληθεί στη στόχευση αμερικανικών πλοίων που επιχειρούν στον Περσικό Κόλπο ή στα Στενά του Ορμούζ.

«Οι δυνατότητες A2/AD του Ιράν μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τέσσερις ευρείες κατηγορίες έγραψε ο Franz-Stefan Gady του Κέντρου Στρατηγικής και Δημοσιονομικής Ανάλυσης σε ένα άρθρο του Απριλίου 2015 μ.Χ. που εμφανίστηκε στο The Diplomat.:

-Βαλλιστικούς πυραύλους, ορισμένοι από τους οποίους θα μπορούσαν να οπλιστούν με κεφαλές WMD.

-Αντισυμβατικός πόλεμος και τρομοκρατία μέσω πληρεξουσίου, που πιθανώς έγιναν πιο θανατηφόροι από τα όπλα G-RAM.,

-Συστήματα θαλάσσιου αποκλεισμού όπως νάρκες.

-ASCM (πύραυλοι κρουζ κατά πλοίων) και σκάφη γρήγορης επίθεσης.

Το Ιράν ανακοίνωσε τον Ιούλιο ότι είχε αναπτύξει και ανέπτυξε έναν πύραυλο κρουζ μεγάλου βεληνεκούς, τον Abu Mahdi, τον οποίο το Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν (IRGC) ισχυρίζεται ότι έχει βεληνεκές πάνω από 600 μίλια.

Ο Διοικητής του Πολεμικού Ναυτικού του IRGC, αντιναύαρχος Alireza Tangsiri, ισχυρίστηκε ότι το βεληνεκές θα εμπόδιζε τα αεροπλανοφόρα αεροσκάφη να πλησιάσουν αρκετά για να στοχεύσουν το Ιράν.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΑ. Επί του παρόντος, το USS Gerald R. Ford βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο ως αποτρεπτικός παράγοντας της Χεζμπολάχ και της πολιτοφυλακής του Ιράν στην Συρία. Το USS Dwight Eisenhower είναι πράγματι καθ' οδόν προς τη Μέση Ανατολή και θα περάσει από την Διώρυγα του Σουέζ.

ΟΙ ΗΠΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1.980 μ.Χ. Η κυβέρνηση Ρέιγκαν αντιμετώπισε το Ιράν υπό την προστασία του θωρηκτού USS Missouri του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για την διέλευση τάνκερ από τον Περσικό κόλπο κατά την διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ.

Αντιμετώπισε επίσης την Χεζμπολάχ στον Λίβανο μετά την ανατίναξη της τρομοκρατικής ομάδας στους στρατώνες των Πεζοναυτών στην Βηρυτό το 1.983 μ.Χ. Αεροσκάφη των αεροπλανοφόρων  USS Independence και John F. Kennedy διεξήγαγαν επιχειρήσεις πάνω από τον Λίβανο που οδήγησαν σε μια αεροπορική επιδρομή σε συριακές θέσεις στην κοιλάδα Bekaa, όπου δύο A-6 Intruders χτυπήθηκαν από αντιαεροπορικά πυρά.

Το περιστατικό προσφέρει μια υπενθύμιση του τι θα μπορούσε να πάει στραβά χωρίς καλό σχεδιασμό και σωστή νοημοσύνη. Η εμπειρία της δεκαετίας του 1.980 μ.Χ. δίνει ένα παράδειγμα για το τι δεν πρέπει να κάνουμε. Το αεροπλανοφόρο είναι το πιο ορατό παράδειγμα Αμερικανικής προβολής ισχύος." (https://corfiatiko.blogspot.com/2023/10/uss-eisenhower.html).

Την δεκαετία του 90, αμέσως μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, όταν την Ρωσία κυβερνούσε ο Μπόρις Γιέλτσιν, η αποτυχημένη διοίκηση της χώρας αυτής από μέρους του, είχε ως συνέπεια αυτός να χάσει την υποστήριξη του λαού του και την αρχικά μεγάλη δημοτικότητα του.

Την ίδια χρονική περίοδο, στην διπλανή Λευκορωσία, οι ιδίες συνθήκες, οδήγησαν στην άνοδο του Αλεξάντερ Λουκασένκο στην ηγεσία της (http://alophx.blogspot.com/2020/08/blog-post_17.html), ο οποίος και αποτέλεσε αργότερα το πρότυπο του ισχυρού και λαοφιλούς ηγέτη, ο οποίος εν μέσω οικονομικής και πολιτικής κρίσης ανεβαίνει στην εξουσία και μάχεται για τα συμφέροντα του λαού, πολεμώντας τους εχθρούς αυτού.

[Πολλοί ηγέτες στην εποχή μας ακολούθησαν αυτό το πρότυπο ηγεσίας στην εποχή μας, με πρώτο τον Βλάντιμιρ Πούτιν  (http://alophx.blogspot.com/2020/08/blog-post_17.html), ενώ ακολούθησαν ο Τραμπ, ο Μπάμπις, ο Ορμπάν, ο Ουρμπάν, ο Καζίνσκι, ο Μπολσονάρο κ.λ.π.].

Εκείνη την περίοδο στην Ρωσία και στην Λευκορωσία, άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα μίας Ένωσης Ρωσίας-Λευκορωσίας, υπό την ηγεσία μίας ισχυρής και κοινά αποδέκτης πολιτικής προσωπικότητας και για τις δύο αυτές χώρες.

Έτσι, εκείνη την εποχή, λέγεται ότι ο Γιέλτσιν, ο Ρωσικός λαός, ακόμα και ένα μέρος της Ρωσικής ολιγαρχίας, υποστήριζε τον Λουκασένκο για τον ρολό αυτό. Όμως, με το πραξικόπημα των σιλοβίκι στην Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), αυτά τα σχέδια άλλαξαν και αυτοί ανάγκασαν τον Γιέλτσιν να προωθήσει ως αντικατάσταση του στην Προεδρεία της Ρωσίας τον σχετικά άγνωστο τότε Βλάντιμιρ Πούτιν.

Αυτό είχε σαν συνέπεια το σχέδιο να «παγώσει» από πλευράς Λουκασένκο, αφού αυτός δεν ήθελε να χάσει την θέση, ούτε και να γίνει σε μία περίπτωση Ένωσης Ρωσίας-Λευκορωσίας ένας απλός κυβερνήτης μίας επαρχίας της Ρωσίας (της Λευκορωσίας δηλαδή).

Την ίδια περίοδο, ο Πούτιν εξόντωσε όσους ολιγαρχίες αντιτίθεντο στην εξουσία του, αναδιοργάνωσε ξανά την κατεστραμμένη από τον Γιέλτσιν Ρωσία οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, ενώ κέρδισε και μεγάλη δημοφιλία στον Ρωσικό λαό, ξεπερνώντας κατά πολύ αυτή του Λουκασένκο σε αυτόν.

Στις μέρες μας, εν έτει 2020, η επεισοδιακή επανεκλογή του Λουκασένκο στην ηγεσία της Λευκορωσίας (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), και η ανάγκη του να ζητήσει την βοήθεια των Ρώσων, λέγεται ότι ίσως ξεπαγώσει το παλιό σχέδιο Ένωσης Ρωσίας-Λευκορωσίας, με τον Λουκασένκο να δέχεται αυτή την φορά τους όρους του Πούτιν που ο ίδιος ο Λουκασένκο είχε αρχικά απορρίψει.

Δηλαδή να είναι ο Λουκασένκο ένας απλός κυβερνήτης της επαρχίας της Λευκορωσίας σε μία τέτοια ένωση, με τον Πούτιν να είναι αυτή την φορά ο ισχυρός άντρας και τον Λουκασένκο ο ακόλουθος (http://alophx.blogspot.com/2020/08/blog-post_17.html).

Τέλος, ο ηγέτης του ISIS, Αμπού Μπακρ Μπαγκάντι (όπως ακριβώς και ο Μπιν Λάντεν πριν από αυτόν), φιλοδοξεί εκτός από την Συρία και το Ιράκ, να ενώσει παράλληλα όλο τον ισλαμικό κόσμο υπό την ηγεσία του, με την βοήθεια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html).

[Αλλά ακόμα και για διάσημες ταινίες υπήρχαν φιλόδοξα σχέδια να γυριστούν νέες συνέχειες τους, τα οποία όμως επίσης δεν πραγματοποιήθηκαν για διάφορους λογούς.

Έτσι λογού χάρη, στον διάσημο Νονό, ο οποίος πήρε το επίθετο του από το χωριό Κορλεόνε της Σικελίας και την ανηλεή μαφία αυτού, της οποίας οι αρχηγοί εξόντωναν μέχρις ενός τους εχθρούς τους (http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_99.html).

Στην δε ταινία Νονός 4, η οποία δεν γυρίστηκε λόγω του θανάτου του Μάρλον Μπράντο, ο ανιψιός του Μιχαήλ Κορλεόνε, Βίτο (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Godfather_Part_III), θα έστρεφε την φαμίλια των Κορλεόνε προς τα ναρκωτικά και θα έφερνε την πτώση της (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%89%CF%83-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B7-%CE%B5%CE%BC/#).

Και ο ίδιος θα σκοτώνονταν μονός, κυνηγημένος και παντελώς κατεστραμμένος, στο τέλος αυτής ταινίας από την σφαίρα ενός ελευθέρου σκοπευτή (όπως έγινε ιστορικά με τον Κολομβιανό μαφιόζο Πάμπλο Εσκομπάρ).

Αντίστοιχα, στην ταινία του Τιτανικού, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο ίδιος είχε προτείνει να γυριστεί ένα δεύτερο μέρος, στο οποίο ο ήρωας της ταινίας που ο ίδιος ενσάρκωνε στην ταινία αυτή, ο Τζακ, δεν θα πέθαινε στην θάλασσα από κρύο, αλλά μέσω μιας χωροχρονικής δίνης θα μεταφερόταν ξανά στον Τιτανικοί λίγη ώρα πριν την βύθιση του.

Και εκεί θα βοηθούσε στο να σωθούν περίπου 710 επιβάτες από το πνίξιμο στην θάλασσα, οι οποίοι είναι με βάση την ιστορία όσοι επιβάτες σώθηκαν εκείνη την τραγική ημέρα.

Οι παραπάνω συνέχειες ταινιών, οι οποίες τελικά δεν υλοποιήθηκαν, βρίσκονται σε σαφή αντίθεση άλλες όμως διάσημες ταινίες, όπως π.χ. το Braveheart, του οποίου η συνέχεια γυρίστηκε μετρά από πολλές δεκαετίες (https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_the_Bruce_(film)), ή το Gladiator, οπού ετοιμάζεται αντίστοιχα το δεύτερο μέρος (https://en.wikipedia.org/wiki/Gladiator_(2000_film)#Possible_sequel)].

Το 1.987 μ.Χ. ο Αντρέας Παπανδρέου πρότεινε σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Εξόρμηση» την αποίκηση πυρηνικών οπλών για την προστασία της Ελλάδας αφού η Τουρκία ήθελε να ξεκινήσει πυρηνικό πρόγραμμα, όπως και ο στρατηγός Γρυλλάκης επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1.992 μ.Χ., αγοράζοντας από «προθύμους» και «ανεξάρτητους» Σοβιετικούς αξιωματικούς πυρηνικά όπλα στην «μαύρη αγορά». 

Συμπερασματικά, από όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, γίνεται φανερό ότι στην διάρκεια της ιστορίας, πολλά ισχυρά άτομα και ηγέτες, κατέστρωσαν πολλά φιλόδοξα στρατιωτικά σχέδια, τα οποία ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υλοποιήθηκαν, και ίσως η πραγματοποίηση τους, να άλλαζε ριζικά τον ρου και την εξέλιξη της ιστορίας, όπως την ξέρουμε σήμερα.

Ηνωμένες Πολιτείες της Ρωμανίας Η Νεορωμαϊκή Αυτοκρατορία ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Ο Ρωμιός ακτήμων πολιτικός και εθνομάρτυρας που αντιτάχθηκε στην προδιαγεγραμμένη σκλάβωση της Ελλαδίτσας στους ξένους τραπεζικούς και πολιτικούς δυνάστες.

«(…) Το 1817 μ.Χ. η Φιλική Εταιρία του πρότεινε ν’ αναλάβει την αρχηγία της επανάστασης στην Ελλάδα. Τον επισκέφτηκε στην Πετρούπολη εκ μέρους της Φιλικής Εταιρίας ένας ύποπτος τυχοδιώκτης, ο Ν. Γαλάτης (μακρινός ανιψιός του Καποδίστρια κι ένας από τους πρώτους που στρατολογήθηκαν από τον Σκουφά) και του ζήτησε ν’ αναλάβει την αρχηγία της. Εκείνος όχι μόνον αρνήθηκε, αλλά και με αυστηρό τρόπο μίλησε στον Γαλάτη, τονίζοντάς του ότι τα σχέδιά τους μπορούν να παρασύρουν το έθνος στην καταστροφή.

Αρνήθηκε, όχι γιατί ήταν φίλος της Οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, αλλά γιατί από τη φύση του αντιπαθούσε τις επαναστατικές μεθόδους πάλης όπως επίσης και γιατί πίστευε πως η επιλογή δεν ήταν κατάλληλη για την έκρηξη της Εθνικής Επανάστασης.

Επιπλέον είχε την γνώμη ότι μια επανάσταση που θα στηριζόταν σε νέες δυνάμεις δεν θα έφερνε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα (…). “(…) Πρέπει να εξωθηθεί σε Επανάσταση κάποιος Τούρκος κι οι Έλληνες να συμμαχήσουν μαζί του, ενώ στην Μάνη να συγκεντρώνονται δυνάμεις σε αναμονή των εξελίξεων (…)”.

«(…) Στην Βιέννη φαίνεται πως ανέλαβε και τυπικά το υψηλό του καθήκον, που τον υπέβαλε στο μοναχικό σχήμα. Λίγο μετά, συναποφασίζει την ίδρυση του «στρατιωτικού βραχίονα». Της Φιλικής Εταιρείας.

Το ότι περιεβλήθη το μοναχικό σχήμα φαίνεται – όχι μόνο φυσικά από τα μαύρα ρούχα που φόραγε μονίμως – αλλά από την αιφνίδια ανακοίνωσή του στην Ρωξάνη Στρούτζα, ότι δεν μπορεί να την παντρευτεί, ενώ όλη η Ρωσική αυλή περίμενε αυτόν τον γάμο.

Όπως γράφει η καθηγήτρια Ελένη Κούκου, της είπε: “Πρέπει να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία στους Αγώνες για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα κι αυτόν τον δρόμο της θυσίας πρέπει να τον βαδίσω μόνος μου” (…)». (Απόσπασμα από το γράμμα του στην Ρωξάνη Στρούτζα με το οποίο ακύρωνε τον γάμο τους τον οποίο περίμενε εναγωνίως όλη η Ρωσική αυλή).

Σε υπόμνημα της 18^ης Απριλίου 1819 μ.Χ., φαίνεται η βούλησή του να θεμελιωθεί η Φιλική Εταιρεία «ουχί επι της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης ορθοδόξου εκκλησίας» (Χρ. Παπαδόπουλου, Η εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και η Μεγάλη επανάστασις του 1821 μ.Χ., ΘΕΟΛΟΓΙΑ, κα΄, 1950, σ. 316).

Είναι δε γεγονός ότι έβλεπε την ιστορική ύπαρξη του Γένους ζυμωμένη με την Ορθόδοξη πίστη. Γράφει σε άλλη περίπτωση: «Η Χριστιανική Θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσα και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα» (Γ. Πρωτοψάλτη, «Ο Καποδίστριας ως θρησκευτική προσωπικότης», ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, αρ 248, Δεκεμβριος 1976 σ. 4).

Με αυτή την άποψη του Καποδίστρια, συμφωνούν και ΜΕΓΑΛΟΙ ΞΕΝΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ, οι οποίοι μας λένε πως είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να αποδεχθεί κάποιος την Ορθοδοξία, χωρίς να προσλάβει, ταυτόχρονα, την Ελληνικότητα: «(..) Ο Eλληνισμός έχει αποκτήσει αιώνιον χαρακτήρα μέσα εις την Εκκλησίαν.

Έχει ενσωματωθεί εις την σάρκα της˙ έχει γίνει αιώνια κατηγορία της Χριστιανικής υπάρξεως. Δεν εννοώ φυσικά τον Ελληνισμόν ως εθνικήν ιδέαν ή τον Ελληνισμόν της συγχρόνου Ελλάδος ή εκείνον τον καθυστερημένον και κάθε άλλο παρά νόμιμον Ελληνικόν “φυλετισμόν”.

Εννοώ την Χριστιανικήν αρχαιότητα, τον ελληνισμό των δογμάτων, τον ελληνισμόν της λατρείας, τον Ελληνισμόν της εικόνος. Η χριστιανική λατρεία έχει σφραγισθεί δια παντός με το ελληνικό ύφος της ευσέβειας των μυστηρίων.

Και αυτό έχει γίνει μέχρι τοιούτου βαθμού, ώστε να μη μπορούμεν να διεισδύσωμεν εις τον ρυθμόν της λειτουργικής μυσταγωγίας, εάν προηγουμένως δεν υποβληθώμεν εις ένα είδος μυστικού “εξελληνισμού” (π. Γ.Φλορόφσκι, «Η πορεία της Ρωσικής Θεολογίας»).

Τον Απρίλιο του 1828 μ.Χ. μία ενέργεια του Καποδίστρια, φανερώνει το ενδιαφέρον του για Ρωμαίικη λύση του ανατολικού ζητήματος. Υποβάλλει στον τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, που προέβλεπε την αναδιοργάνωση της Βαλκανικής σε Ομοσπονδία πέντε επαρχιών (Ελλάδος, Ηπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας και Δακίας) με ελεύθερη πόλη την Κωνσταντινούπολη.

Η προσπάθεια αυτή συνιστά οφθαλμοφανώς παραλλαγή του βαλκανικού σχεδίου του Ρήγα. (δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε την ομοιότητα του σχεδίου αυτού και με την οργάνωση της Ελβετίας σε ομόσπονδα καντόνια).

Το καποδιστριακό σχέδιο, βέβαια, απορρίφθηκε με την συνθήκη της Αδριανουπόλεως (14.9.1829 μ.Χ.) (M.S. Anderson, The Eastern Question, London 1966 μ.Χ. σελ 71), αλλά έγινε το θεμέλιο της Ρωσοευρωπαϊκής και Αμερικανικής πολιτικής της «βαλκανοποιήσεως», ενώ ο Καποδίστριας εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των Ευρωπαϊκών επαρχιών της Αυτοκρατορίας της “Νέας Ρώμης”.

Έτσι κατανοείται και η μαρτυρία του Ν. Σπηλιάδη, για την επιθυμία του Καποδίστρια να επιτύχει την ίδρυση της “Νεορωμαϊκής Αυτοκρατορίας”, δηλαδή ανασύσταση της «Νέας Ρώμης»/«Ρωμανίας» («Ελληνισμός Μαχόμενος», εκδόσεις Τήνος, σελ. 79).

Διαβάζουμε στα “Απομνημονεύματα” του Μακρυγιάννη πως υπήρχε σχέδιο, το οποίο ξεκίνησε από τον Ρήγα και πέρασε στον Καποδίστρια μέσω του Πατριάρχη: “Τον ρώτησα δια τον πατέρα της λευτεριάς μας, τον μακαρίτη Ρήγα Βελεστίνο, πως προδόθη. Μου είπε πολλά. Αφού τον πρόδωσαν και σκοτώθη, τότε ο Σουλτάνος πρόσταξε τον μακαρίτη Πατριάρχη και το’ δωσε ό,τι κατήχησες το ‘χαν δώση, οπού ήταν του Ρήγα, και του είπε ν’ αφορίση αυτόν και τους οπαδούς του.

Τότε ο αγαθός Πατριάρχης περίλαβεν αυτός την Εταιρία δια να μην σβέση και την ξακολούθησε και κατηχούσε κ’ έστειλε και πιστόν άνθρωπον εις την Ρουσσία κ’ εκεί ήταν κι ο Λιονταρίδης, πιστός του φίλος, του Πατριάρχη, και ήταν αξιωματικός της Ρουσσίας. Και του παράγγειλε να πάγη εις το ‘Ορος ο Λιονταρίδης, οπού ήταν κι ο Πατριάρχης εκεί σιργούνι, ν’ ανταμωθούν. ‘Ετζι πήρε την άδεια και πήγε εις ‘Ορος.

Αφού ανταμώθηκαν με τον Πατριάρχη, τον κατήχησε και τον χεροτόνησε και καλόγερο και του είπε να πάγει εις την Ρουσσίαν ν’ απαρατηθή από την δούλεψη και να μιλήση με τον Καποδίστρια και να περάση εις Βλαχιά να πάρη μοναστήρια με νοίκι και να κατηχήση κι όσους μπορέση και να συνάξη κι ό,τι χρήματα μπορέση δια να χρησιμέψουν δια την πατρίδα.

Πήγε εις την Ρουσσία απαρατήθη, μίλησε και με τον Καποδίστρια και εις την Βλαχιά κατήχησε πολλούς και τον Μιχάλβοντα και πήρε και μοναστήρια και σύναξε κι ως τρία μιλλιούνια γρόσια. Του αποκρίθη ο Πατριάρχης να τα ‘χη εκεί όσο να χρειαστούνε.

Ο μακαρίτης ο Ναπολέων ο Αυτοκράτορας της Γαλλίας, το καύκημα του κόσμου, δια μέσον του πρέσβη του τότε Σεμπαστιάνη γράφει του Πατριάρχη εις Κωσταντινόπολη και του λέγει να στείλη να κατηχήση παντού τους χριστιανούς, να είναι ετοιμασμένοι, κι όταν να είναι καιρός οπού θα κινηθή, να χτυπήσουν κι αυτείνοι και είναι δικό τους από Κωσταντινόπολη και κάτου, Γουργαριά, Σερβία, Θεσσαλομακεδονία, Ντουράτζο, Αυλώνα και ολόγυρα αυτά τα μέρη, Ρούμελη, Πελοπόννησο και τα νησιά.

Του αποκρίθη ο Πατριάρχης ότι ξακολουθεί από καιρό ό,τι του γράφει. Κι έστειλε και κατηχούσαν. Η κακή τύχη, απότυχε ο μακαρίτης ο Ναπολέων και νεκρώσανε κι αυτά. Αυτό το σκέδιον το ήξερε κι ο Καποδίστριας από τον Πατριάρχη” (http://www.omhros.com/Makr/Makriyannis9.htm).

Ο Καποδίστριας, όπως και ο Ρήγας, προσπάθησε να δημιουργήσει τις “Ηνωμένες Πολιτείες της Ρωμανίας”. Ένα ομοσπονδιακό ελληνιστικό κράτος, στο οποίο ο Ελληνισμός θα απλωνόταν και δεν θα ασφυκτιούσε.

Γνώριζε ο Καποδίστριας, πως η πατρίδα του μπορούσε να συνεχίσει τον Ελληνιστικό Οικουμενισμό της Ρωμανίας και της Μακεδονίας και πως θα μπορούσε να ξαναγίνει πολιτικός και πολιτισμικός ηγέτης των Βαλκανίων.

Μια Ελληνιστική δύναμη, που σήμερα θα μπορούσε να παίζει τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη. Βεβαίως η δολοφονία του μας λέει πολλά. Η προσπάθεια του αείμνηστου αυτού πολιτικού, θα μείνει στην Ιστορία (https://romioitispolis.gr/inomenes-politeies-tis-romanias-i-neoromaiki-aytokratoria/).

Το σχέδιο Μεταξά για χτύπημα στο ανατολικό Αιγαίο. Οι επιδιώξεις και τα σχέδια των Τούρκων να «πατήσουν πόδι στο Αιγαίο», κρατούν περισσότερο από… ένα Αιώνα!

Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η Ελλάδα χάρις το ένδοξο θωρακισμένο καταδρομικό Αβέρωφ, όχι μόνο είχε κυριαρχήσει πλήρως σε όλο το Αρχιπέλαγος απελευθερώνοντας τα νησιά του από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά είχε κλείσει τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλλια από όπου αυτός όσες φορές προσπάθησε να εκπλεύσει γνώρισε τη συντριβή. Η επανάληψη των ελληνοτουρκικών σχέσεων επισφραγίστηκε με την υπογραφή της συνθήκης των Αθηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδος.

Τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο, εκχωρούνταν στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι θα παρέμειναν ανοχύρωτα, δεν θα χρησιμοποιούνταν για ναυτικό ή στρατιωτικό σκοπό, θα καταπολεμούνταν τα λαθρεμπόριο μεταξύ των νησιών και της Μικράς Ασίας και θα δίνονταν εγγυήσεις προστασίας των μουσουλμανικών μειοψηφιών.

 Η διακοίνωση προέβλεπε ότι τα νησιά θα εντάσσονταν οριστικά στην Ελλάδα. Στις 3/16 Φεβρουαρίου 1.914 μ.Χ. ο μέγας βεζίρης, Σαΐντ Χαλίμ πασάς, απέρριψε τη διπλωματική διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων, θεωρώντας τα νησιά αναπόσπαστο μέρος των ασιατικών κτήσεων της Αυτοκρατορίας.

Ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα σε συζήτηση με τον Άγγλο ομόλογό του τον Ιανουάριο του 1.914 μ.Χ., υπογράμμισε την νομιμότητα των τουρκικών διεκδικήσεων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, δηλώνοντας ότι αν η Ελλάδα δεν παραχωρούσε οικειοθελώς την Χίο και την Μυτιλήνη, η Τουρκία θα τα αποσπούσε διά της βίας. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ. Ο Βενιζέλος ήθελε οπωσδήποτε να αποφύγει έναν νέο πόλεμο για τον λόγο αυτό απέστειλε απεσταλμένο στην Κωνσταντινούπολη με τη μυστική αποστολή να προτείνει στην Τουρκία συγκυριαρχία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

 Ο αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς ως υπαρχηγός του Γενικού επιτελείου στις πολλές συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό, του τόνιζε ότι αν η Τουρκία αποκτούσε την ναυτική υπεροπλία δεν θα περιοριζόταν στα νησιά, αλλά ίσως επεδίωκε μια νέα αναμέτρηση στην Μακεδονία, καθώς λόγω των μη επαρκών συγκοινωνιών, η Ελλάδα δεν θα προλάβαινε να μεταφέρει εγκαίρως στρατεύματα στον Βορρά.

Αναμφίβολα ο Βενιζέλος είχε βρεθεί σε δυσχερή θέση, καθώς ο Βασιλιάς, το Γενικό επιτελείο, η αντιπολίτευση, η κοινή γνώμη, αλλά και οι πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από την Μικρά Ασία απαιτούσαν δυναμική απάντηση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο ίδιος προωθούσε μια πολιτική κατευνασμού και συμβιβασμού.

Σε εκείνη την δύσκολη συγκυρία ο Μεταξάς μελέτησε και συνέταξε από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 1.914 μ.Χ. το περίφημο άκρως απόρρητο σχέδιο εκπόρθησης των Δαρδανελλίων χωρίς προηγούμενη κήρυξη πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το σχέδιο προέβλεπε ένα ταχύ Ελληνικό προληπτικό συντριπτικό χτύπημα εναντίον του εχθρού με αιφνιδιαστική μεταφορά τριών μεραρχιών από την ηπειρωτική Ελλάδα στα στενά των Δαρδανελλίων.

Πιο συγκεκριμένα, τα Α΄, Β΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού θα προετοίμαζαν μια μεραρχία πλήρους σύνθεσης, κατάλληλα εφοδιασμένη και εξοπλισμένη χωρίς να προβούν σε τοπική επιστράτευση ώστε να μην προκαλέσουν υποψίες στον εχθρό. Το σύνολο του εκστρατευτικού Σώματος θα ήταν 27.000 οπλίτες που θα επιβιβάζονταν σε επιταγμένα ατμόπλοια στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη.

Τα ατμόπλοια θα μετέφεραν το Εκστρατευτικό Σώμα στην Λήμνο, όπου θα ενοποιούνταν οι δύο στολίσκοι και ακολούθως θα αποβίβαζαν τις ελληνικές δυνάμεις αιφνιδιαστικά στα Δαρδανέλλια στον μυχό του κόλπου του Ξηρού, όπου θα είχαν μεγάλη αριθμητική υπεροχή έναντι των μικρών δυνάμεων του εχθρού που δεν θα είχε προλάβει να επιστρατευτεί.

Η ΑΠΟΒΑΣΗ. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή απόβαση θα ήταν ότι ο ελληνικός στόλος θα είχε επιτεθεί και θα είχε βυθίσει το σύνολο του τουρκικού στόλου που βρισκόταν ανεπτυγμένος στην περιοχή, κάτι που θα ήταν πολύ πιθανό αφού ο Ελληνικός στόλος θα χτυπούσε πρώτος συντριπτικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου.

Η απόβαση θα ξεκινούσε το μεσονύκτιο θα διαρκούσε 24 ώρες και η επιχείρηση θα έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 5 μέρες. Οι Έλληνες θα υπερείχαν έναντι των Τούρκων 4:1, τα τουρκικά στρατεύματα που δεν ξεπερνούσαν τους 7.000 ενόπλους ήταν διεσπαρμένα στη χερσόνησο και η στρατιωτική συντριβή τους ήταν σχεδόν βέβαιη.

Αφού το εκστρατευτικό σώμα θα καταλάμβανε τα οχυρά των Στενών από τους Τούρκους, ο ελληνικός στόλος θα έπλεε ανενόχλητος προς τον Βόσπορο και θα απειλούσε με τα πυροβόλα του την Κωνσταντινούπολη.

Ταυτόχρονα το εκστρατευτικό σώμα θα προωθούσε τις δυνάμεις του προς την Κωνσταντινούπολη για να καθηλώσει τα τουρκικά στρατεύματα που θα αποστέλλονταν από Βορρά για να επανακαταλάβουν τα πυροβολεία των Στενών.  Καθώς η Τουρκία θα είχε δεχθεί ένα συντριπτικό ναυτικό και κυρίως ηθικό χτύπημα, η Ελλάδα θα πρότεινε εκεχειρία και διαπραγματεύσεις ζητώντας κυρίως να εξασφαλίσει τα κεκτημένα.   

Το σχέδιο ουσιαστικά παραβίαζε κάθε διεθνή νομιμότητα αφού δεν προέβλεπε κήρυξη πολέμου ούτε διακοπή διπλωματικών σχέσεων, αλλά καθιστούσε πολύ πιθανή μια Ελληνική νίκη καθώς και την εξασφάλιση των ελληνικών κεκτημένων.  Η διεθνής καταφορά εναντίον της Ελλάδας θα σιγούσε, αφού η Ελλάδα βρισκόταν ουσιαστικά σε αυτοάμυνα αντιμετωπίζοντας την συνεχή πολεμική απειλή των Τούρκων σε λόγια και σε έργα.

Η ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ Η… ΛΥΣΗ. Υπέρ του προληπτικού συντριπτικού χτυπήματος στα Δαρδανέλια είχαν εκφραστεί ο Βασιλιάς (αν και δεν είχε φτάσει στην τελική έγκρισή του στο σχέδιο), ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Β. Δούσμανης, ο Υπουργός Ναυτικών Κ. Δεμερτζής, αλλά ο Βενιζέλος δίσταζε καθώς θεωρούσε ότι είχε μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Καθώς όμως η κατάσταση με την Τουρκία συνεχώς επιδεινωνόταν και το δημόσιο φρόνημα εκφραζόταν απροκάλυπτα υπέρ μιας νέας ένοπλης αντιπαράθεσης με την γείτονα, ο Βενιζέλος προέτρεπε τον Μεταξά να ολοκληρώσει τη μελέτη του.

Στις 28 Ιουνίου 1.914 μ.Χ. ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάρδος, διάδοχος του θρόνου των Αψβούργων, δολοφονήθηκε από τον Σέρβο εθνικιστή Γαβρίλο Πρίντσιπ στο Σεράγεβο της Βοσνίας.  Η δολοφονία αυτή οδήγησε σε πολεμική ανάφλεξη όλη την Ευρώπη και συνεπακόλουθα η Αγγλία δέσμευσε τα δύο ελλιμενισμένα τουρκικά θωρηκτά, σώζοντας απρόσμενα την Ελλάδα την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή.

Ο Βενιζέλος βρισκόταν ήδη στις Βρυξέλες για να συναντηθεί με τον Μεγάλο Βεζύρη Χαλίμ Πασά με πρόθεση για παραχωρήσεις και μια συμφωνία αμοιβαίας ανταλλαγής πληθυσμών.  Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέστησε τις παραχωρήσεις αυτές περιττές.  Η εκστρατεία των Δαρδανελλίων όμως, έμελλε να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο μόλις ένα έτος μετά (https://www.militaire.gr/to-schedio-metaxa-gia-chtypima-sto-anatoliko-aigaio/)…