Σάββατο 17 Αυγούστου 2019

Η ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ, Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ, Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΤΡΕΜΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ


Η ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ, Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ, Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΤΡΕΜΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, τον 7ο μ.Χ. αιώνα, οι Άραβες, οι οποίοι ενωθήκαν υπό την ηγεσία του Μωάμεθ και των διάδοχων του (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CF%89%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%89%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B8-%CF%84/), ασπαζόμενοι το ισλάμ, ξεκίνησαν έναν ιερό πόλεμο (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html, http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_30.html), την λεγομένη τζιχάντ έναντι όλων των γειτονικών στους ίδιους λαών και Αυτοκρατοριών (π.χ. έναντι των Βυζαντινών και των Περσών), με στόχο την πλήρη κατάκτηση τους.

Στόχος των ίδιων, εκτός από την κατάκτηση αυτών και την επιβολή με την βία σε αυτούς της μουσουλμανικής πίστης, ήταν επίσης η απόκτηση νέων εδαφών, σκλάβων, γυναικών, ο έλεγχος των εμπορικών οδών της περιοχής, καθώς και η απόκτηση νέων υπηκόων (και είσπραξη φόρων από αυτούς).

Όμως, η επιθετική αυτή πολιτική ήταν και ένας τρόπος να εξωτερικευτούν τα εσωτερικά προβλήματα των ίδιων των Αράβων, αφού τόσο οι πόλεμοι ενοποίησης υπό τον Μωάμεθ, όσο οι εμφύλιοι που ακολουθήσαν τον θάνατο του στην Αραβία, είχαν παραλύσει την εμπορική δραστηριότητα, κλείνοντας τους εμπορικούς δρόμους και είχαν καταστρέψει σχεδόν πλήρως την οικονομία των Αραβικών φυλών.

Οπότε οι ηγέτες των Αράβων, οι λεγόμενοι Χαλίφες, προκειμένου να εξωτερικεύσουν την δυσαρέσκεια από αυτή την κατάκτηση, και να εκδιώξουν από το κέντρο εξουσίας τους τα πιο «θερμόαιμα» και αντίθετα στους ίδιους στοιχεία, αλλά και για να αποφύγουν έναν νέο εμφύλιο, αποφάσισαν να «διοχετεύσουν» την «ενέργεια» και δυσαρέσκεια αυτών εκτός Αραβίας.

Έτσι, ξεκίνησαν πολέμους κατά των πλουσίων και γειτονικών (αλλά και αποδυναμωμένων λόγω των μεταξύ τους πολέμων) με τους ίδιους κράτη (Βυζαντινή και Περσική Αυτοκρατορία), υποστηρίζοντας, ότι με τις επιθέσεις τους αυτές θα δημιουργούσαν μία παγκόσμια μουσουλμανική Αυτοκρατορία επί γης (το λεγόμενο Χαλιφάτο), εκτελώντας το «θέλημα του θεού».

Με την ιδεολογία αυτή, και με την υπόσχεση λαφύρων, σκλάβων εδαφών και γυναικών, ένωσαν όλους τους Άραβες, και κατάφεραν, ενώ ως τότε οι Άραβες να είναι διαιρεμένοι, να ενωθούν τελικά υπό την ηγεσία τους.

[Τα ίδια σχεδόν έταξαν στους οπαδούς τους μετέπειτα οι Σταυροφόροι, οι Βίκινγκ (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_1.html), ο Ναπολέοντας, ο Χίτλερ κ.λ.π.].

Παράλληλα, για να κάνουν τους στρατιώτες τους να μάχονται συνεχώς και να μην σκέφτονται να γυρίσουν ποτέ πίσω στην Αραβία, αλλά και για να απομακρύνουν μονιμά όσους από αυτούς τους αντιμάχονταν και απειλούσαν την εξουσία τους, διακήρυξαν ότι η τζιχάντ αυτή δεν θα σταματούσε, πάρα μόνο αν όλη η γη καταλαμβανόταν από τους μουσουλμάνους και επικρατούσε παντού η θρησκεία του ισλάμ.

Οπότε μέχρι τότε, κανένας μουσουλμάνος υπήκοος τους, δεν θα έπρεπε να σταματήσει τον μανιώδη ιερό πόλεμο κατά των απίστων, και δεν θα είχε την δυνατότητα να γυρίσει πίσω στην Αραβία, εάν δεν εκτελούσε πρώτα αυτό το «ιερό καθήκον», αλλιώς θα θεωρούταν «ανόσιος, βλάσφημος και ασεβής» και θα τιμωρούταν αυστηρά.

Συνέπεια αυτής της κατάστασης, ήταν οι Άραβες, μέσω της τζιχάντ, να καταλάβουν με την βία όλη την Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, καθώς και μεγάλο μέρος της Βυζαντινής, κυρίως το Μεσανατολικό τμήμα αυτής και την Βόρεια Αφρική, μέσω της οποίας πέρασαν στην Ισπανία.

Στην συνέχεια, με άγριους και υπέρμετρα βίαιους πολέμους που ξεκίνησαν με τους Βυζαντινούς, οι οποίοι πάλευαν επιώ αιώνες έναν αγώνα ζωής και θανάτου με τους Άραβες για να σώσουν το κράτος τους (κάτι το οποίο τελικά κατάφεραν).

Επιπλέον, απέτυχαν να καταλάβουν σε δυο πολύ κρίσιμες ιστορικά πολιορκίες την Πόλη από τους Βυζαντινούς (τα έτη 674-678 και 717-718), με αποτέλεσμα μέσω αυτών των νικών οι Βυζαντινοί να σώσουν όχι μόνο την Αυτοκρατορία τους, αλλά και όλη την Ευρώπη από την Αραβική κατάκτηση και τον εξισλαμισμό.

Εν συνέχεια, οι Άραβες εισέβαλαν από την Ισπανία και την Πορτογαλία (τότε οι δυο περιοχές αυτές μαζί αποτελούσαν το Βασίλειο των Βησιγότθων της Ισπανίας) που κατάλαβαν στην Γαλλία υπό τον Αμπντ Ραχμάν, προσπαθώντας να καταλάβουν και την χώρα αυτή και από εκεί να ξεχυθούν στην Γαλλία και την Ιταλία.

Και με την κατάκτηση αυτών των περιοχών, σκόπευαν να επιτεθούν (για άλλη μια φορά) ταυτόχρονα στο Βυζάντιο και από την Ανατολή και από την Δύση, περικυκλώνοντας το από παντού και καταλαμβάνοντας το πλήρως με τον τρόπο αυτό, όμως ηττήθηκαν και αυτή την φορά από τους Φράγκους στην μάχη του Πουατιέ και τα σχέδια τους ναυάγησαν για άλλη μια φορά.

Τους επόμενους αιώνες, οι Άραβες συνέχισαν τις επιθέσεις τους σε Γαλλία, Ιταλία, Σικελία και Βυζάντιο, με την χρήση τόσο στρατού, αρά κυρίως στόλου (πειρατικού και μη), καταλαμβάνοντας και λεηλατώντας πολλές πόλεις των Χριστιανών, όπως π.χ. την Ρώμη, την Θεσσαλονίκη κ.λ.π., ενώ μέσω αυτής της «δραστηριότητας» αυτών, παρεμπόδιζαν και το εμπόριο (ναυτικό και χερσαίο) σε όλη την Μεσόγειο.

Την ίδια περίοδο, οι Φράγκοι, οι οποίοι είχαν ενωθεί και ακμάσει υπό τον Καρλομάγνο και τους διάδοχους του σε μία μεγάλη Αυτοκρατορία (την λεγομένη Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους), είχαν διασπαστεί σε πολλά κρατίδια, τα οποία αντιμαχόταν μεταξύ τους και ξεκινούσαν συχνούς πολέμους το ένα κατά του αλλού για την κατάκτηση και την εδαφική επέκταση.

Ταυτόχρονα, ο πληθυσμός της Ευρώπης είχε εκτοξευτεί από τις πολλές γεννήσεις και η γη και τα διαθέσιμα χωράφια δεν έφταναν για όλους (με αποτέλεσμα μαζί με τους πολέμους να υπάρχει φτώχεια και πεινά).

Την ίδια χρονική περίοδο, στην Μέση Ανατολή, είχαν αναλάβει την ηγεσία του ισλαμικού κόσμου φανατικοί ηγέτες (π.χ. οι Φατιμίδες ή οι Σελτζούκοι), οι οποίοι στην Αγία Γη της Παλαιστίνης που είχαν υπό την κατοχή τους, δίωκαν τους Χριστιανούς, ενώ σε μία περίπτωση είχαν καταστρέψει και τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ (επί του Φατιμίδη Χαλίφη Αλ Χακίμ).

[Όλα αυτά τα πολεμικά γεγονότα της τζιχάντ των Αράβων, είχαν ως αποτέλεσμα την άνοδο αντιμουσουλμανικών αισθημάτων από τους πληττόμενους από αυτούς Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, καθώς και την άνοδο μιας τάσης εκδίκησης έναντι αυτών, η οποία εκδηλώθηκε αργότερα στις Σταυροφορίες].

Με τον έλεγχο δε της Μεσογείου, οι Άραβες ελέγχαν και τις εμπορικές οδούς που οδηγούσαν στην Ασία, μαζί με το επικερδές εμπόριο του αλατιού, ενώ οι Ευρωπαίοι έπρεπε να τους πληρώνουν μεγάλους δασμούς για να εισέρχονται στα εδάφη τους και να πηγαινοέρχονται στην Ασία και να διεξάγουν εμπόριο.

Βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση ο τότε πάπας της Ρώμης Ουρβανός, ένας ικανός ρήτορας και παράλληλα αδίστακτος πολιτικός, και ξέροντας ότι η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στην Ευρώπη, η φτώχεια και η έλλειψη καλλιεργήσιμων εδαφών, μαζί με τις συνέχεις εμφύλιες διαμάχες και πολέμους, όπως επίσης και η παύση του εμπορίου στην Μεσόγειο, μαζί με τις διώξεις των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή έπρεπε να σταματήσουν, σκαρφίστηκε το εξής τέχνασμα:

Για να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ευρώπη, κήρυξε καταρχάς πανευρωπαϊκή θρησκευτική εκεχειρία. Στην συνέχεια, ο πάπας, εκμεταλλεύτηκε μια επιστολή που του είχε στείλει ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος ο Α’ ο Κομνηνός.

Τόσο για να διοχετεύσει εκτός Ευρώπης το μένος των φιλοπόλεμων στοιχείων, αλλά και για να βρει νέα εδάφη για τους απόρους, αλλά και «αποικίες» για τον πλεονάζοντα πληθυσμό, και για να σταματήσει την εμπορική εξάρτηση των Ευρωπαίων από τους Άραβες (με την κατάληψη της Παλαιστίνης και την απόκτηση εμπορικού και εδαφικού προγεφυρώματος σε Μέση Ανατολή και Ασία), αλλά και για να σταματήσει την καταπίεση των Χριστιανών στους Αγίους Τόπους, απελευθερώνοντας τους από τους μουσουλμάνους.

Σε αυτή, αφού του εξηγούσε την απειλή που αντιμετώπιζε το κράτος του από τους Τούρκους, ο Βυζαντινός Αυτοκράτοράς ζητούσε από τον πάπα την αποστολή μισθοφόρων από την Δύση για να τον βοηθήσουν στην απόκρουση τους.

Όμως ο πάπας, ο οποίος ήθελε να υποτάξει τόσο το Βυζάντιο, όσο και την Ορθόδοξη Εκκλησιά στην εξουσία του, αντί για μισθοφόρους, συνέστησε τους γνωστούς σε όλους μα ς Σταυροφόρους, οι οποίοι θα βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο του ιδίου, με το σύνθημα: «Ο Θεός το θέλει» (την Σταυροφορία), όπως ακριβώς έλεγαν για παρεμφερείς λογούς και οι Άραβες Χαλίφες στους πολεμιστές τους.

[Φυσικά, μέσα στο πλήθος των Σταυροφόρων, υπήρχαν και πολλοί τυχοδιώκτες (ηγεμόνες, αριστοκράτες ή λαϊκοί), οι οποίοι ήθελαν να κατακτήσουν νέα εδάφη και να αποκτιόσουν ηγεμονίες, καθώς και αρκετοί ιδεαλιστές, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που είχαν θαμπωθεί από τις υποσχέσεις του πάπα, ότι στην γη της Παλαιστίνης υπήρχε κάθε πλούτος και εύφορα εδάφη, και ότι η περιοχή αυτή ήταν «Παράδεισος επί της γης».

Οι δε εμπορικές πόλεις της Βενετίας, Γένοβας και Πίζας, όντας πιο κυνικοί και ρεαλιστές, ήλπιζαν ότι με μία ενδεχομένη επιτυχή κατάκτηση των Αγίων Τόπων, θα άνοιγαν για αυτές νέες εμπορικές οδοί στην Μέση Ανατολή].

Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε η πρώτη Σταυροφορία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη των Αγίων Τόπων από τους δυτικούς Σταυροφόρους, καθώς και την ίδρυση τεσσάρων Σταυροφορικών κρατιδίων σε αυτή (https://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84o%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD/), το πριγκιπάτο της Έδεσσας, την κομητεία της Αντιοχείας, το πριγκιπάτο της Τρίπολης, και το σημαντικότερο το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ (γνωστό και ως «Ούτρεμερ», δηλαδή η γη πέρα από την θάλασσα).

[Στην διάρκεια δε αυτής της κατάκτησης, οι Σταυροφόροι, οι οποίοι ήταν εξίσου φανατισμένοι με τους πρώτους Άραβες μουσουλμάνους κατακτητές, προέβησαν και αυτοί σε σφαγές και καταπίεση, τόσο των μουσουλμάνων στους Αγίους Τόπους (για να τους εκδικηθούν για όσα είχε υποστεί η Ευρώπη από τις εισβολές τους), αλλά και των Ορθοδόξων της περιοχής (επειδή τους θεωρούσαν «αιρετικούς»)].

Μεταξύ του Βασίλειου της Ιερουσαλήμ, και των διαιρεμένων τότε σε πολλά κράτη Αράβων στην Μέση Ανατολή (γεγονός που διευκόλυνε την κατάκτηση των Αγίων Τόπων από τους Σταυροφόρους), διεξήχθησαν πολλοί πόλεμοι, καθώς και νέες Σταυροφορίες (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_12.html), με στρατό που ήρθε από την Δύση με στόχο την προστασία της Ούτρεμερ.

Τελικά, οι Άραβες κατάφεραν να ενωθούν υπό τον Σαλαντίν και με την νίκη τους στο Χαττίν κατακλέβαν την Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, όμως οι διαμάχες μεταξύ αυτών και των κρατών της Ούτρεμερ συνεχίστηκαν, με την διοργάνωση νέων Σταυροφοριών, πριν τελικά μετά από αρκετές δεκαετίες, οι Σταυροφόροι εκδιωχθούν οριστικά από την περιοχή.

Πριν όμως συμβεί αυτό, η περιοχή της Μέσης Ανατολής, αντιμετώπισε την εισβολή και των Μογγόλων, και μόνο χάρις στις ευνοϊκές συγκυρίες της εποχής δεν κατακτήθηκαν όλα τα Αραβικά κράτη και οι Άγιοι Τόποι από αυτούς τότε.

Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη είχε ξεκινήσει η διαδικασία ανάκτησης των υπόδουλων στους Άραβες περιοχές (της Ισπανίας και της Πορτογαλίας), η οποία ολοκληρώθηκε τελικά το έτος 1492, ενώ παράλληλα οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι οποίοι είχαν καταλάβει το Βυζάντιο και τα Βαλκάνια (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%84%CE%B6%CE%B9/), απειλούσαν να καταλάβουν και την Δύση.

Αυτό το γεγονός, είχε ως συνέπεια τελικά την ένωση των δυτικών κρατών υπό τον πάπα της Ρώμης και τελικά μετά από πολλές μάχες την πλήρη εκδίωξη των Τούρκων, τόσο από τα εδάφη τους στην Δύση (http://www.oparlapipas.gr/2017/05/blog-post_7868.html), όσο και από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, με τις εθνεγερσίες επαναστάσεις των λαών της περιοχής στους επόμενους Αιώνες, οι οποίοι ζητούσαν ελευθέρια από την Οθωμανική καταπίεση και τυραννία.

Για κάποιους στις μέρες μας, επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς σκηνικό:

Για άλλη μια φορά, οι Άραβες και γενικότερα οι μουσουλμάνοι υπό την ηγεσία των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Τουρκίας, και με την χρήση τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα και το ISIS, προσπαθούν να «μεταφέρουν», με την βία και μη πολλούς ισλαμιστές λαθρομετανάστες ή μουσουλμάνους πρόσφυγες, από την Μέση Ανατολή στην Ευρώπη και επίσης, να εκδιώξουν τους Χριστιανούς από την περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Και αυτό το κάνουν, όχι μόνο για γεωστρατηγικούς λόγους (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4/), αλλά επίσης για να απομακρύνουν τα «ταραχοποιά στοιχεία» από τις χώρες τους (τρομοκράτες, φανατικοί ισλαμιστές, εγκληματίες).

Και επίσης, και τους φτωχούς μουσουλμάνους, οι οποίοι επειδή γεννάνε πάρα πολύ, ενώ οι Ευρωπαίοι όχι, πιστεύουν ότι σε μερικά χρονιά θα γίνουν λόγω γεννήσεων η πλειοψηφία στην ΕΕ, κατακτώντας την πληθυσμιακά και επιβάλλοντας σε αυτή την μουσουλμανική θρησκεία (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2019/08/blog-post_11.html).

Παράλληλα, οι ίδιοι πληρώνουν δήθεν «φιλανθρωπικές ΜΚΟ» (όπως ακριβώς και ο Σόρος), προκειμένου ως άλλοι δουλέμποροι και πειρατές να μεταφέρουν ομοθρήσκους τους (αποκομίζοντας με τον τρόπο αυτό και πολλά κέρδη παράλληλα, μέσω του νέου αυτού δουλεμπορίου), τόσο λαθρομετανάστες, όσο και πρόσφυγες.

Παράλληλα, οι ίδιοι έχουν φροντίσει όλοι σχεδόν οι ιμάμηδες της ΕΕ να ελέγχονται από τους ίδιους και να βρίσκονται, όπως και τα περισσότερα τζαμιά, υπό τον έλεγχο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία οι ίδιοι πληρούν και ελέγχουν.

Όμως, η συνεχής «εισροή» μουσουλμάνων λαθρομεταναστών και προσφυγών στην ΕΕ, τόσο από την περιοχή της Μέσης Ανατολής τα έτη 2015-2016, όσο και από την Βόρεια Αφρική τα έτη 2011-2019, λόγω της «Αραβικής Άνοιξης», δημιούργησε πολλά προβλήματα στους Ευρωπαϊκούς λαούς, τόσο οικονομικά, όσο και άλλης «φύσεως» (http://alophx.blogspot.com/2019/08/2019.html).

Και αυτό γιατί όπως υποστηρίζουν κάποιοι, οι πληθυσμοί αυτοί δεν δέχονται να ενσωματωθούν στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, ενώ διενεργούν εγκλήματα (κλοπές, φόνους, βιασμούς) ή τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των ντόπιων, και παράλληλα προσπαθούν να επιβάλλουν παντού με την βία την Σαρία, παραβιάζοντας την θέληση των Ευρωπαίων.

[Παράλληλα, η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει το λεγόμενο «μουσουλμανικό Τόξο» στα Βαλκάνια (http://bankingnews.gr/index.php?id=364688), προωθώντας με τον τρόπο αυτό «πολιτισμική και θρησκευτική σύγκρουση», όπως υποστηρίζουν κάποιοι οπαδοί της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» του Σάμιουελ Χάντιγκτον].

Όλα αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με αναλυτές, την άνοδο ενός αισθήματος οργής εναντίον αυτών, όπως ακριβώς είχε συμβεί πριν την άνοδο του Σταυροφορικού κινήματος στην Ευρώπη, γεγονός που εκμεταλλεύονται τα ακροδεξιά, αντιισλαμικά κόμματα, τα οποία ως «Νέοι Σταυροφόροι», και εκμεταλλευόμενοι τα γεγονότα αυτά, ανέρχονται στην εξουσία των κρατών της ΕΕ (και λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης σε αυτή).

[Τα κόμματα δε αυτά, σε αντίθεση με τα προκάτοχα τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι εκτός από αντιισλαμικά, ταυτόχρονα και φιλοισραηλινά, και μάλιστα θέλουν αν αναλάβουν την εξουσία να συμμαχήσουν στρατιωτικά με το Ισραήλ και να το υπερασπίσουν από τους ισλαμιστές, με τον τρόπο που οι Σταυροφόροι υπεράσπιζαν την Ούτρεμερ].
Με την διαφορά, ότι αυτά τα κόμματα, αυτή την φορά δεν εμπνέονται και καθοδηγούνται από τον παπά της Ρώμης, αλλά από ισχυρές αντιισλαμικές πολιτικές φυσιογνωμίες, όπως είναι π.χ. ο πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Στηβ Μπανόν.
Παράλληλα, στην περιοχή των Αγίων Τόπων, λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος, έχει ιδρυθεί από το 1948 το κράτος του Ισραήλ, από Ισραηλινούς πρόσφυγες που ήρθαν από την Ευρώπη, ως ένα δυτικό προπύργιο στην περιοχή και ως ένα «Νέο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ», το οποίο επίσης υποστηρίζεται από την Δύση έναντι των Αραβικών κρατών της Μέσης Ανατολής.
Τα οποία παραμένουν επίσης στην εποχή μας διασπαρμένα, όπως ήταν πριν τον Σαλαντίν, και δεν αναμένεται να επανενωθούν σύντομα σε ένα ενιαίο «Χαλιφάτο-μουσουλμανικό Τόξο», εκτός βέβαια και αν προκύψει ένα εξαιρετικά βίαιο γεγονός που θα τα ενώσει κατά της Δύσης, του Ισραήλ, της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/).
[Ως τώρα, πάρα τις προσπάθειες των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Τουρκίας, η Μουσουλμανική Αδελφότητα που αυτές ελέγχουν, μαζί με το ISIS, απέτυχαν στην προσπάθεια τους να επαναγκαθιδρύσουν το ισλαμικό «Χαλιφάτο», παρά την «παγκόσμια τζιχάντ» που κήρυξαν κατά των «απίστων» (http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html)].
Στην περίπτωση αυτή, είναι πολύ πιθανόν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, να εμπλακούν εκτός των δυτικών, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, ως οι «Νέοι Μογγόλοι» της εποχής (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html).
[Και όπως τότε οι Μογγόλοι, κατά την προέλαση τους κατέστρεψαν πλήρως και τους Σελτζούκους Τούρκους του Σουλτανάτου του Ρουμ, είναι εξίσου πιθανόν στην εποχή μας, οι «Νέοι Μογγόλοι» (Ρώσοι και Κινέζοι), να διαλύσουν το «Νέο Σουλτανάτο του Ρουμ», την σύγχρονη Τουρκία, εάν αυτή τους πάει κόντρα στα σχέδια τους.
Και φυσικά εννοείται, ότι οι Άραβες και οι Ισραηλινοί, όπως και το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και οι Άραβες πριν από αυτούς, έχουν πολεμήσει σε πολλούς πολέμους μεταξύ τους (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/)].

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής αυτής; Τίποτα δεν είναι απίθανο, οπότε καλό θα είναι όλοι να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα που απαιτούνται για την αποτροπή τυχών τέτοιων απευκταίων σχεδίων από κάποιους «καλοθελητές», τα οποία θα συμβάλουν στην ειρήνη και την ευημερία των λαών της περιοχής και θα αποτρέψουν την επανάληψη στην εποχή μας των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν τότε.







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου