ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΩΝ ΤΥΧΟΔΙΟΚΤΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΚΑΙ Η ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΩΝ ΤΥΧΟΔΙΟΚΤΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΚΑΙ Η ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της ιστορίας, πολλοί αδίστακτοι τυχοδιώκτες ανέλαβαν την εξουσία κρατών, τα οποία με την τυραννία, την μεγαλομανία, καθώς και τις καταστροφικές πολίτικες τους πράξεις, τα φέραν αργότερα στο χείλος του γκρεμού.

Δυο από αυτούς, των οποίων οι ζωές μάλιστα έχουν πολλά κοινά, ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Δημήτριος ο Πολιορκητής στην Αρχαιότητα, καθώς και ο δικτάτορας Πάγκαλος στην νεότερη Ελληνική ιστορία.

(Ο σημερινός  πρώην Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, είναι εγγονός του αμετροεπούς δικτάτορα Πάγκαλου,  ο οποίος κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία στην Ελλάδα το 1925).

Αρχικά θα πρέπει να αναφερθεί, ότι ο μετέπειτα αδίστακτος δικτάτορας Πάγκαλος, ήταν καταρχάς ένας αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, ο οποίος ήταν πάρα πολύ κάλος στα στρατιωτικά ζητήματα.

Παρόλα αυτά, αν και ένθερμος οπαδός της Μεγάλης Ιδέας, ήταν πάρα πολύ αλαζονικός σαν χαρακτήρας και φίλαρχος, πιστεύοντας ότι για να καταφέρει η Ελλάδα να ορθοποδήσει, ήταν απαιτητό να έχει αυτός τον απολυτό έλεγχο της χωράς.

Έτσι, μετά την ήττα του 1897 (http://www.freepen.gr/2016/09/1893-1897.html), ήταν αυτός ο οποίος είχε την ιδέα να ιδρυθεί ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, με τον οποίο υπολόγιζε να αναδιοργανώσει την χώρα, με στόχο την υλοποίηση του οράματος του για την πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας. 

Ο ίδιος, όντας ο ουσιαστικός ιδρυτής του Συνδέσμου, συναίνεσε ώστε να δοθεί η ηγεσία του στον έντιμο Συνταγματάρχη Ζορμπά, τον οποίο πίστευε ότι μπορούσε να ελέγχει, ενώ δέχθηκε μετρά το κίνημα στο Γουδί (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_58.html), να ζητηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο να αναλάβει τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον βασιλιά Γεώργιο και τον Σύνδεσμο.

Ο ακραία αντιβασιλικός Πάγκαλος, ήλπιζε τότε, ότι με την βοήθεια του Βενιζέλου, θα καταργούσε την μοναρχία, κάτι που θα βοηθούσε τον ίδιο να προβληθεί στον Ελληνικό λαό, μέσα στην έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε τότε, ως ο υποτιθέμενος «σωτήρας του».

Και  στην συνέχεια, ο ίδιος να καταφέρει να γίνει ο νέος δικτάτορας της χώρας (παραγκωνίζοντας στην πορεία και τον Βενιζέλο), όπως ακριβώς είχαν το 1908 οι Νεότουρκοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Όμως, ο Βενιζέλος από την πλευρά του, όχι μόνο δεν έριξε την μοναρχία, αλλά συνεννοήθηκε με αυτή και κράτησε τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο ως αρχιστράτηγο του Ελληνικού στρατού (την θέση του οποίου εποφθαλμιούσε ο Πάγκαλος).

Και αντίθετα με τις φιλοδοξίες του Πάγκαλου, διέλυσε τελείως τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, μέσω του οποίου ο Πάγκαλος φιλοδοξούσε να κυβερνήσει στην συνέχεια δικτατορικά την Ελλάδα.

Ο Πάγκαλος τότε, φάνηκε ότι συναίνεσε στις πράξεις αυτές του Βενιζέλου, όμως από τότε είχε μια έντονη οργή και μνησικακία έναντι του Βενιζέλου, τον οποίο σκόπευε, όταν οι περιστάσεις θα ήταν οι κατάλληλες, να τιμωρήσει.

Στην συνέχεια, ο Πάγκαλος πολέμησε γενναία στους Βαλκανικούς Πολέμους, ενώ κατά την διάρκεια του Εθνικού διχασμού, εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, πήρε μέρος μαζί με τον Βενιζέλο στο κίνημα της Θεσσαλονίκης το 1916.

Ο ίδιος ορίστηκε ως ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής των εδαφών που είχαν πάει το μέρος του Βενιζέλου, και με το αξίωμα αυτό, φέρθηκε με τεράστια αγριότητα στους φιλοβασιλικούς αντίπαλους του, όπως ακριβώς φέρθηκαν και οι βασιλικοί στους Βενιζελικούς στο κομμάτι της Ελλάδας που είχαν υπό τον έλεγχο τους.

Ο Πάγκαλος, συναίνεσε επίσης στο ολικό ναυτικό αποκλεισμό από τους Αγγλογάλλους της Νότιας Ελλάδας, η οποία στήριζε τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, αδιαφορώντας αν με τον αποκλεισμό αυτό πέθαναν χιλιάδες συμπατριώτες του (όπως με τα μνημόνια σήμερα από μεριάς των δυτικών).

Όπως επίσης και στον αφοπλισμό αυτής, υστέρα από τις διαταγές της Αντάντ (όπως αντίστοιχα θέλουν να αφοπλίσουν στις μέρες μας την πατρίδα μας πολλοί δυτικοί δήθεν «σύμμαχοι μας»).

Τότε, στην Νοτιά Ελλάδα, πριν αυτή αφοπλιστεί πλήρως, κάποιοι απόστρατοι και πιστοί στον Κωνσταντίνο στρατιωτικοί, υπό την ηγεσία του μετέπειτα Ιωάννη Μεταξά, ίδρυσαν τις παραστρατιωτικές ομάδες με την ονομασία: «οι επίστρατοι».

Οι «επίστρατοι» δρούσαν στην ουσία σαν εφεδρικός στρατός του βασιλιά. Την ίδια στιγμή, ο Πάγκαλος ίδρυσε στα εδάφη που είχε υπό τον έλεγχο του, τους «επίστρατους» του Βενιζέλου.

Οι δυο αυτές αντίπαλες ομάδες των «επίστρατων», συγκρούστηκαν μεταξύ τους άγρια στον Εθνικό διχασμό (http://alophx.blogspot.com/2017/01/1914-1917.html), με αποτέλεσμα πάρα πολλά έκτροπα και θύματα σε κάθε πλευρά (στρατιωτικούς ή πολίτες), ενώ αυτές, μετρά το 1924, ήταν υπεύθυνες για όλα τα πραξικοπήματα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα μέχρι και στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά.

[Επίσης, ο Πάγκαλος, υποστήριξε και τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής κατά την διάρκεια των Νοεμβριανών στην Ελλάδα το 1916, όταν οι Γάλλοι βομβάρδισαν τότε τον Πειραιά, και αποβίβασαν τότε στρατεύματα στην Αθήνα.

Στην μάχη που ακολούθησε τότε με τους επίστρατους του Μεταξά, οι Γάλλοι ηττήθηκαν, χάνοντας 200 στρατιώτες έναντι 70 των επίστρατων και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και πάλι στα πλοία τους.

Ο τότε γαλλικός τύπος και γενικότερα οι εφημερίδες των συμμάχων της Αντάντ, χαρακτήρισαν την ήττα αυτή, ως έναν «Ελληνικό Εσπερινό», σαν αντιπαραβολή με τον γνωστό από την ιστορία «Σικελικό Εσπερινό».

Κατά την διάρκεια του  «Σικελικού Εσπερινού», τα τότε γαλλικά στρατεύματα κατοχής της Σικελίας, καταπίεζαν βάναυσα τον ντόπιο πληθυσμό (όπως έκαναν αντίστοιχα τα γαλλικά στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα το 1916).

Επίσης, οι Γάλλοι, υπό την ηγεσία του Γάλλου πρίγκηπα Κάρολου του Ανδεγαυού, σχεδίαζαν να εισβάλλουν στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, το οποίο ήταν τότε υπό την ηγεσία του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ του Παλαιολόγου.

Αυτόν, οι Γάλλοι και ο πάπας τον μισούσαν, ενώ είχαν ως στόχο να ανακαταλάβουν την Κωνσταντινούπολη και να επανασυστήσουν την Λατινική Αυτοκρατορία, σκλαβώνοντας τους Έλληνες και παράλληλα εκδιώκοντας τον Μιχαήλ από τον θρόνο του.

[Ο δε πάπας της Ρώμης (https://simeiakairwn.wordpress.com/2018/09/26/%CF%84%CE%B9-%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8E%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-2/), μέσω του μύθου για το «πρωτείου του Αγίου Πέτρου» (https://www.impantokratoros.gr/3CD25104.el.aspx), κατάφερε να δημιουργήσει την ιδεολογία της «θρησκευτικής ανωτερότητας και (υποτιθέμενου) αλάθητου του» στον χώρο της Εκκλησίας, καθώς και όλων των διαδόχων του Αγίου Πέτρου ως προκαθήμενων στον θρόνο της Ρώμης, δηλαδή των παπών.  

Ενώ, μέσω των παντελώς πλαστογραφημένων και ψευδών (υποτιθέμενων) «κωνσταντίνειων δωρεών προς τον πάπα της Ρώμης» (https://www.impantokratoros.gr/7826FABE.el.aspx), οι πάπες της Ρώμης, διακήρυσσαν ότι είχαν λάβει από αυτόν όλη την πολιτική εξουσία σε όλη την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html).

Αυτές οι πλαστογραφίες, δικαιολογούσαν την ίδρυση των παπικών κρατών στον Μεσαίωνα, καθώς και την πλήρη και απολυτή θρησκευτική και κοσμική εξουσία που εξασκούσε σε αυτά, καθώς και σε όλη την καθολική Ευρώπη ο πάπας, υποκύπτοντας με τον τρόπο αυτό και στους τρεις πειρασμούς του διαβόλου που αρνήθηκε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στην έρημο.

Τα κράτη αυτά, καθώς και η κοσμική εξουσία του πάπα της Ρώμης, καταργήθηκαν τέσσερις φορές στα μετέπειτα χρόνια, πρώτα από τον Κάρολο τον Ε’ τον Κουΐντο το 1527, ύστερα από τον Μεγάλο Ναπολέοντα τα έτη 1798 και 1814, και τέλος το 1870 με την ενοποίηση της Ιταλίας.

Αναβίωσαν όμως για άλλη μια φορά το 1929, μέσω της συμφωνίας του τότε πάπα Πίου με τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, για μεγάλη χρηματική αποζημίωση, καθώς και την ίδρυση του κράτους του Βατικανού το ίδιο έτος.

Μέσω του Βατικανού, οι πάπες αναβίωσαν το λεγόμενο παπικό κράτος του Μεσαίωνα, ενώ στις μέρες μας, μέσω της ΕΕ και του Οικουμενισμού, φιλοδοξούν να επανιδρύσουν την Αυτοκρατορία του Βατικανού στον Μεσαίωνα, αυτή την φορά σε παγκόσμια κλίμακα, με την ίδρυση μιας πλανητικής πολιτικοθρησκευτικής κοσμοκρατορίας (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html).

Στον 20^ο αιώνα και συγκεκριμένα το έτος 1919, το επόμενο έτος της λήξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν κάποια στιγμή έγινε πρόταση να δοθεί η Κωνσταντινούπολη, την οποία είχαν καταλάβει οι συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ, στους Έλληνες, ένα από τα κράτη, τα οποία αντέδρασαν και πέτυχαν την μη πραγματοποίηση αυτής της πρότασης, ήταν το Βατικανό του πάπα.

Ο τότε παντελώς ανθέλληνας πάπας Πίος είχε μάλιστα δηλώσει ότι: «Προτιμώ να βλέπω την μουσουλμανική ημισέληνο στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας και τον Τουρκικό στρατό στην πόλη αυτή, πάρα να δω τον Ορθόδοξο Σταυρό στην Αγιά Σοφία και τον Ελληνικό στρατό στην πόλη αυτή».

Και εννοείται, ότι ο πάπας ήταν και ο πρώτος που συνεχάρη τον γενοκτόνο Κεμάλ για την Μικρασιατική Καταστροφή, καθώς και την καταστροφή και την γενοκτονία που έπραξε ο ίδιος με τον στρατό του στην Ελληνική Σμύρνη].

Τότε, όμως με αφορμή τον βιασμό μιας ντόπιας ευγενούς από έναν Γάλλο στρατιώτη μέσα σε μια Εκκλησία κατά την διάρκεια του λειτουργίας του Εσπερινού στο Πάσχα του 1282, ο Σικελικός λαός, εξοργισμένος ξεσηκώθηκε ενάντιων των μισητών Γάλλων, σφαγιάζοντας τον στρατό και καταστρέφοντας τον στόλο τους, και εκδιώκοντας τους από την Σικελία.

Αυτή η εξέγερση, η οποία χρηματοδοτήθηκε και ήταν εν μέρει οργανωμένη και από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα, μαζί με τον Πέτρο Γ΄ της Αραγονίας, κατέστρεψε τελείως όλα τα σχέδια του Κάρολου και έσωσε τον θρόνο του Μιχαήλ Παλαιολόγου.

Αντίστοιχα κατά τους Γάλλους δημοσιογράφους και στην Ελλάδα, οι Γάλλοι, υπό την ηγεσία του Γάλλου στρατηγού Λουί Νταρτίζ ντυ Φουρνέ, σχεδίαζαν να εισβάλλουν στην Ελλάδα, το οποίο ήταν τότε υπό την ηγεσία του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ.

Αυτόν οι Γάλλοι τον οποίο και μισούσαν, ενώ είχαν τότε ως στόχο να καταλάβουν την Ελλάδα και να την κάνουν να εξέλθει ως σύμμαχος τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδιώκοντας παράλληλα τον Κωνσταντίνο από τον θρόνο του.

Όμως τότε, με αφορμή την εισβολή των Γάλλων στον Πειραιά και την Αθήνα, ο εξοργισμένος με την καταπίεση των Γάλλων Ελληνικός λαός, ξεσηκώθηκε, υπό την καθοδήγηση των επίστρατων ενάντια στους μισητών Γάλλους και εκδίωξε τον στρατό τους από την Αθήνα.

Βέβαια, το τελικό αποτέλεσμα στην περίπτωση αυτή, οι Γάλλοι κατάφεραν να εκδιώξουν τον Κωνσταντίνο από τον θρόνο του, καθώς  και να κάνουν την Ελλάδα να εξέλθει ως σύμμαχος τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο].

Τελικά, παρόλο που ο Κωνσταντίνος έφυγε από την Ελλάδα το 1917, αφήνοντας ως διαχειριστή στην θέση του, τον γιο του Αλέξανδρο, και η Ελλάδα ενώθηκε υπό την ηγεσία του Βενιζέλου, ο Πάγκαλος δεν ήταν και πάλι ικανοποιημένος, αφού δεν είχε καταφέρει να ρίξει την μοναρχία, ούτε και να γίνει δικτάτορας της Ελλάδας και πάλι εξαιτίας του Βενιζέλου.

Στην συνέχεια, ο Πάγκαλος πολέμησε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, μέχρι την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές και την επιστροφή του Κωνσταντίνου εκ νέου ως βασιλιά της Ελλάδας.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και το κίνημα του Ναυτικού το 1922 υπό τους Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά, καθώς και την εκτέλεση των έξι, ο Πάγκαλος κατάφερε τελικά να ρίξει την μοναρχία από την Ελλάδα, όταν κατόρθωσε το 1924 να διώξει τον Ελευθέριο Βενιζέλο και να επιβάλει στον θέση του ως πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου.

Μαζί με αυτόν και ύστερα από ένα όργιο βίας εκ μέρους του (δεν επιτράπηκε σε πολλούς εχθρούς του να ψηφίσουν, έκανε νοθεία με ψήφους πιο πολλούς από όσους είχαν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους, απειλούσε συνεχώς ή και φυλάκιζε αντίπαλα μέλη της Βουλής), ο Πάγκαλος κατάφερε τελικά να επιτύχει την πτώση της μοναρχίας στην Ελλάδα και την εγκαθίδρυση της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας (η Α΄ ήταν αυτή του Καποδίστρια).

Την οποία ένα μόλις χρόνο αργότερα, όταν έκρινε ότι οι καταστάσεις ήταν ώριμες, την έριξε με την βία και εγκαθίδρυσε ωμή δικτατορία.

Κατά παρόμοιο τρόπο, δηλαδή με βία και συνωμοσία, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, εξόντωσε πλήρως πολιτικά και βιολογικά τον τότε βασιλιά της Μακεδονίας, Αλέξανδρο του Ε’, με τον οποίο είχαν συμφωνήσει να μοιραστούν την εξουσία στο βασίλειο, καθώς και κάθε άλλο πολιτικό του αντίπαλο.

Ο Πάγκαλος, είχε τόσο πολλές ομοιότητες με τον βασιλιά Δημήτριο τον Πολιορκητή, ώστε θα μπορούσε με πολύ άνεση να χαρακτηριστεί, ως ο «Δημήτριος ο Πολιορκητής» της εποχής του.

Και οι δυο αυτοί χαρακτήρες, ήταν μεγαλομανείς, αλαζόνες, περιφρονούσαν απόλυτα τον λαό (τον οποίο και οι δυο κατέστρεψαν οικονομικά και εθνικά), ενώ συνωμοτούσαν διαρκώς για να ρίχνουν τους αντιπάλους τους από τους «θρόνους τους» (ο Πάγκαλος μονάρχες, προέδρους και πρωθυπουργούς, ο Δημήτριος βασιλιάδες) για να τους καταλάβουν οι ίδιοι.

[Επίσης, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, είχε πολλές σκανδαλώδεις και θυελλώδεις σχέσεις με πολλές εταίρες της εποχής του. Αντίστοιχα, ο παππούς Πάγκαλος, ο οποίος παρίστανε τον τάχα «παραδοσιακό συντηρητικό», είχε και αυτός θυελλώδεις σχέσεις, με πολλές «τσαχπίνες και άτακτες» γυναίκες στην εποχή του].

Ταυτόχρονα και οι δυο είχαν σχέδια για επανασύσταση των μεγάλων κρατών τους (ο Πάγκαλος ήθελε να ξεκινήσει πόλεμο με την Τουρκία για να ανακαταλάβει την Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη, επανασυστήνοντας την Μεγάλη Ελλάδα της Συνθήκης των Σεβρών, ενώ ο Δημήτριος ο Πολιορκητής ήθελε να ανακαταλάβει όλη την Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκθρονίζοντας όλους τους υπολοίπους διάδοχους).

Για τον λόγο ξεκίνησαν και οι δυο πυρετώδεις εξοπλιστικές προετοιμασίες, άνω προσπάθησαν να συνάψουν και ειρήνη με τα κράτη που μπορεί να τους χτυπούσαν πισώπλατα όταν θα ξεκινούσαν την εκστρατεία που σχεδίαζαν (ο Πάγκαλος την Ιταλία του Μουσολίνι, ενώ ο Δημήτριος του ενδόξου βασιλιά Πυρρού της Ηπείρου).

Τελικά, απέτυχαν τα σχέδια και των δυο, όταν ο ίδιος στρατός και οι στρατηγοί τους επαναστάτησαν εναντίον τους (π.χ. στον Πάγκαλο ο Κονδύλης) και τους έδιωξαν από τον θρόνο τους, κάτι που προσέφερε χαρά στον λαό.

Οι ίδιοι προσπάθησαν να το σκάσουν για να προσπαθήσουν να ανακαταλάβουν την εξουσία, αλλά στο τέλος συνελήφθησαν και οι δυο και έμειναν σχεδόν μέχρι τον θάνατο τους στην αφάνεια και την καλοπέραση.

[Φυσικά, πιο πριν, ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος, ήθελε να αποδώσει συγκυριαρχία στους Γιουγκοσλάβους στον λιμένα της Θες/νικης, αλλά και να αναγνωρίσει δήθεν Βουλγαρική μειονότητα στην Ελλάδα, όπως και ο εγγονός του στις μέρες μας, πέρα των συχνών παραληρηματικών και αντεθνικών λόγων του, θέλει προδοτικά να ξεπουλήσει το όνομα της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας στους Σκοπιανούς-http://www.pronews.gr/istoria/663459_100-logoi-poy-apodeiknyoyn-oti-oi-makedones-itan-ellines]).

Βέβαια, ο Πάγκαλος, κατά την διάρκεια της Κατοχής, οντάς φίλος του δωσίλογων κατοχικών δικτατόρων Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, τους πρότεινε την δημιουργία των ταγμάτων κατοχής και των γερμανοτσολιάδων, κάτι που έγινε πραγματικά από αυτούς, ενώ συνεργάστηκε ως δωσίλογος αρμονικά με τους Γερμανούς κατακτητές της πατρίδας μας.

Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά, αυτού του «αξιόλογου δωσίλογου», κληρονόμησε και ο συνονόματος γεγονός του στις μέρες μας, ο οποίος τον συναγωνίζεται επάξια στην προδοσία της χώρας του και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Γερμανίας.