ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑΝ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑΝ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της ιστορίας, πολλές χώρες οι οποίες θαύμαζαν την Αρχαία ιστορία και αυτοαναγορευθήκαν πολλές φορές ως οι νέες «ενσαρκώσεις» παλαιών θαυμαστών πόλεων, όπως η Αρχαία Αθήνα, η Αρχαία Σπάρτη ή η Ρώμη, προσπαθώντας μάλιστα να αυτοανακηρυχθούν ως δήθεν οι μονοί «νομικοί διάδοχοι και συνεχιστές» αυτών.

Έτσι, η μιλιταριστική Πρωσία του Φρειδερίκου του Μέγα των Χοεντσόλερν και του πατέρα του, του Φρειδερίκου Γουλιέλμου, η οποία είχε εξαρχής στρατιωτική και μιλιταριστική οργάνωση, αφού προερχόταν και ήταν διάδοχο κράτος του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου των Τευτόνων Ιπποτών, Αλμπερτ Χοεντσόλερν, ονομάστηκε λόγω του αυταρχισμού και του συνεχούς μιλιταρισμού και της στρατιωτικής οργάνωσης του ως η «Νέα Σπάρτη».

Επίσης, οι Τεύτονες Ιππότες, όπως και Αρχαίοι Σπαρτιάτες άρχισαν αμέσως μετά την ίδρυση του βασιλείου τους να επεκτείνονται εδαφικά και στο τέλος σχημάτισαν συμμαχίες υπό την ηγεσία τους (την Πελοποννησιακή, την Συμμαχία των Γερμανικών κρατών και της Τριπλής Συμμαχίας αντίστοιχα).

Οι οποίες στο τέλος οδήγησαν λόγω του επεκτατισμού των ίδιων και των κυριότερων Συμμάχων τους (Κορίνθιων και Αυστριακών αντίστοιχα), οδήγησε σε αιματηρούς και πολύχρονους πολέμους (τον Πελοποννησιακό-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_37.html και Κορινθιακό Πόλεμο, όπως και τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους αντίστοιχα).

Επίσης, οι Πρώσοι ονομάστηκαν και «Νέοι Θηβαίοι», εξαιτίας της πολύ καλής στρατιωτικής τους εκπαίδευσης, καθώς και επειδή χρησιμοποίησαν όπως και οι Θηβαίοι κατά κόρον επί Μεγάλου Φρειδερίκου την Λοξή Φάλαγγα της Θήβας.

Επίσης, τόσο οι Θηβαίοι, όσο και οι Πρώσοι κατάφεραν με την χρήση της Λοξής Φάλαγγας τους ισχυρότερους στρατούς της Ευρώπης τότε, δηλαδή τους Σπαρτιάτες και τους Γάλλους αντίστοιχα.

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι οι Πρώσοι ονομάστηκαν και «Νέοι Μακεδόνες», επειδή και οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλέξανδρου, όπως και οι διάδοχοι του Φρειδερίκου του Μέγα, δεν φρόντισαν να εξελίξουν τις στρατιωτικές τακτικές αυτών, αλλά επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους, με τελικό αποτέλεσμα, οι ίδιοι να υποταχτούν τελικά από βάρβαρους και βίαιους κατακτητές από την Δύση (τους Ρωμαίους και τους Γάλλους αντίστοιχα)].

Ακριβώς και η Ελβετία ονομάστηκε «Νέα Σπάρτη» εξαιτίας της πολύ καλής και επίπονης στρατιωτικής τους οργάνωσης, της χρήσης της στρατιωτικής τακτικής και της Σπαρτιάτικης Φάλαγγας από τους Ελβετούς μισθοφόρους, την μεγάλη γενναιότητα τους (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_35.html).

Αντίστοιχα, η Γαλλία ονομάστηκε από πολλούς ως η «Νέα Αθήνα», γιατί και αυτή όπως και Αρχαία Αθήνα έδιωξε τους βασιλιάδες της και εγκαθίδρυσε μία βίαιη και επιθετική δημοκρατία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_39.html).

Η οποία οδηγούμενη από λαϊκιστές άρχισε να καταλαμβάνει εδάφη των αντιπάλων της και να διαδώσει επιθετικά την νέα της ιδεολογία, αλλά στο τέλος συσπείρωσε όλους τους εχθρούς της, με αποτέλεσμα αυτή τελικά να συντριβεί από αυτούς (τους Πελοποννήσιους και τους Αυστριακούς, Πρώσους, Ρώσους και Βρετανούς αντίστοιχα).

Όμως, εκτός των Γάλλων «Νέα Αθήνα» ονομάστηκαν και οι ΗΠΑ, οι οποίες έδιωξαν και αυτές την βασίλεια και επαναστάτησαν ενάντια στους μοναρχικούς Βρετανούς, οι οποίες και αυτές εγκαθίδρυσαν μία βίαιη και επιθετική δημοκρατία, η οποία οδηγούμενη από λαϊκιστές άρχισε να καταλαμβάνει εδάφη των αντιπάλων της ως τις μέρες μας.

Αντίστοιχα και Μεγάλη Βρετανία κατά την διάρκεια της πτώσης της βασιλείας και την εγκαθίδρυση της Κοινοπολιτείας από τον Όλιβερ Κρόμβελ και την αρχή ναυπήγησης στόλου από αυτόν και την Ελισάβετ την Α’ της Αγγλίας μετέπειτα, όπως και η εξέγερση της Ολλανδίας από την Ισπανική μοναρχία και την ανεξαρτησία της μετέπειτα μαζί με την αρχή ναυπήγησης στόλου, θυμίζει σε πολλούς τους Αρχαίους Αθηναίους (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%83-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CF%89/, http://alophx.blogspot.com/2019/11/2.html ). 

Και αυτοί, αμέσως μετρά την πτώση της βασιλείας άρχισαν κυρίως επί Θεμιστοκλή να ναυπηγούν στόλο, μέσω του οποίου κατάφεραν και αυτοί να νικήσουν πάρα πολλές φορές τους εχθρούς τους.

Επισης, οι ΗΠΑ ονομάστηκαν από κάποιους «Νέα Ρώμη», επειδή όπως και οι Αρχαίοι Ρωμαίοι αποτίναξαν και αυτοί την μοναρχία, έδιωξαν όπως και οι Ρωμαίοι τους Ετρούσκους, ο ίδιοι τους Βρετανούς, και στην συνέχεια ανέπτυξαν μία δημοκρατία που διοικούταν όπως η Ρώμη από την αριστοκρατική Σύγκλητο από αριστοκρατικές οικογένειες (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/, http://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html).

Στην συνέχεια, οι ΗΠΑ άρχισαν να καταλαμβάνουν επιθετικά εδάφη των γειτόνων τους (π.χ. των Ινδιάνων), όπως και οι Ρωμαίοι (π.χ. των Σαμνιτών), ενώ στην συνέχεια άρχισαν να καταλαμβάνουν και εδάφη στην Αμερικανική Ήπειρο και στην συνέχεια να επεκτείνονται πέρα από αυτήν (όπως και οι Ρωμαίοι στην Ιταλική Χερσόνησο και πέρα από αυτήν).

 Αντίστοιχα και η Μεγάλη Βρετανία, ονομάστηκε και αυτή «Νέα Ρώμη», εξαιτίας της πρωτεύουσας της, του Λοντίνιουμ (το σημερινό Λονδίνο), επειδή και αυτή αποτίναξε για ένα διάστημα όπως και η Ρώμη την βασιλεία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_38.html), την επανέφερε μετέπειτα και δημιούργησε μία μεγάλη Αυτοκρατορία, η οποία επεκτάθηκε και αυτή όπως η Ρώμη πολύ εδαφικά και κατέλαβε στο μέγιστο της ακμής της σχεδόν τον ¼ όλου του πλανήτη μας.

Αντίστοιχα, στην μεσαιωνική Ρώμη, ο  δημαγωγός Κόλα Ντε Ριέντζο τόνιζε ότι μέσω αυτού θα αναβίωνε η Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως ακριβώς διακήρυττέ και ο Μουσολίνι μετέπειτα για την φασιστική Ιταλία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%83/, http://alophx.blogspot.com/2018/07/blog-post.html, https://www.triklopodia.gr/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83/).

Επίσης, ως διάδοχοι της Αρχαίας Ρώμης, εμφανίστηκαν μέσω σφετερισμού και ο Φράγκος Αυτοκράτορας Καρλομάγνος (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), όπως και όλα τα διάδοχα κράτη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (το Β’ Ράιχ, το Βασίλειο της Ισπανίας, το Βασίλειο της Γαλλίας, η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Ναπολέοντα, η Αυτοκρατορία της Αυστρίας, η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, το Γ’ Ράιχ και το Δ’ Ράιχ-ΕΕ). 

Διάδοχοι της Αρχαίας Ρώμης, ονομαστήκαν επιπλέον και οι Δόγηδες της Βενετίας, επειδή οι πρώτοι κάτοικοι που την ιδρύσαν ήταν φυγάδες Ρωμαίοι και αυτών η πόλη αποτίναξε την Βυζαντινη κυριαρχία, στην συνέχεια επεκτάθηκε δυναμικά στην Ιταλική Χερσόνησο, κατέλαβε τους πρώην επικυρίαρχους της, τους Βυζαντινούς (όπως οι Ρωμαίοι τους πρώην επικυρίαρχους τους, τους Ετρούσκους).

Στο τέλος όμως και αυτή κατακτήθηκε από βάρβαρους λαούς γερμανικής καταγωγής (τους Γάλλους-Φράγκους, όπως και η Ρώμη από τους Ερούλους, τους Οστρογότθους και τους Φράγκους μετέπειτα). 

Νόμιμοι διάδοχοι πολικά και θρησκευτικά (δηλαδή Αυτοκρατορικό πολίτευμα και Ορθόδοξη Πίστη), ήταν η Ρωμανία (αλλιώς Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινη Αυτοκρατορία), ενώ μόνο πολιτικά, η Τσαρική Ρωσία.

Διάδοχοι της Ρώμης ανακηρύχθηκαν και τα βασίλεια της Ισπανίας και της Γαλλίας, στα οποία ο Θωμάς Παλαιολόγος ειχε πουλήσει τα κληρονομικά δικαιώματα του στον Βυζαντινό θρόνο, ο πάπας της Ρώμης μέσω της ψευδοκωνσταντίνειας δωρεάς (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), ακόμα και ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, επειδή είχαν υπό την κατοχή τους την Κωνσταντινούπολη, την Νέα ή Δεύτερη Ρώμη.

Επίσης, ιστορικά στην διάρκεια του Μεσαίωνα, και οι Οστρογότθοι σφετερίστηκαν την Ρωμαϊκή κληρονομιά και διαδοχή όταν κατέλαβαν την Ιταλία και την Ρώμη, οι Ελβετοί, επειδή οι ίδιοι πίστευαν ότι πολέμαγαν τόσο γενναία σαν τους Αρχαίους Ρωμαίους και είχαν και σημαντικό ποσοστό Ιταλικού πληθυσμού εντός της χώρας τους.

Παράλληλα, οι Σέρβοι και οι Βουλγάροι κατά την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο προσπάθησαν να σφετεριστούν την Ρωμαϊκή διαδοχή και την κληρονομιά της Ρώμης από την Ρωμανία (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), ονομάζοντας τους ηγέτες τους στις αποτυχημένες απόπειρες κατάληψης της Πόλης από τους ιδίους ως δήθεν «Αυτοκράτορες των Ρωμαίων».

Τέλος και οι Ρουμάνοι στην σύγχρονη ιστορική περίοδο, οι οποίοι κατάγονται όπως ισχυρίζονται από τους Αρχαίους Δάκες και τους Ρωμαίους αποίκους που εγκατέστησαν οι Ρωμαίοι στην περιοχή τους (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_29.html, http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_97.html), προσπάθησαν και αυτοί να σφετεριστούν την Ρωμαϊκή κληρονομιά και διαδοχή.

[Εννοείται, ότι μόνοι νόμιμοι διάδοχοι της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης είναι μόνο οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι Έλληνες, ενώ όσοι άλλοι παριστάνουν τους δήθεν νόμιμους διάδοχους αυτών, δεν είναι πάρα φαντασιόπληκτοι, απατεώνες ή σφετεριστές (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html)].

Ταυτόχρονα, κάποιοι εξαιτίας της επιθετικότητας των Γερμανών, (η οποία οδήγησε σε Δύο Παγκοσμίους Πολέμους, όπως και στην μέρες μας σε έναν Τρίτο, οικονομικό για την ώρα), συσπείρωσε όλους τους εχθρούς τους (Ρώσους, Βρετανούς, Ρώσους, Γάλλους) εναντίον τους, οι οποίοι πάρα τις αρχικές επιτυχίες και κατακτήσεις των Γερμανών νίκησαν τελικά τους Γερμανούς, όπως λένε ότι θα γίνει και στις μέρες μας στους Γερμανούς και πάλι από τους ιδίους ακριβώς εχθρούς, ονομάζουν τους Γερμανούς ως «Νέους Καρχηδονίους».

Και αυτό, γιατί και οι Αρχαίοι Καρχηδόνιοι,  εξαιτίας και της επιθετικότητας τους, οδήγησαν σε τρεις βίαιους πολέμους με την Ρώμη, συσπειρώνοντας τους εχθρούς τους εναντίον τους, οι οποίοι κατάφεραν πάρα τις αρχικές επιτυχίες και κατακτήσεις των Καρχηδονίων, να νικήσουν και να καταστρέψουν τελικά τελείως την Καρχηδόνα (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_73.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83-%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CF%80/). 

[«Μικρή Σπάρτη» («Little Sparta»), είχε χαρακτηρίσει πρώτος (όπως και πολλοί άλλοι Αμερικανοί αξιωματούχοι στην συνέχεια) τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπως ονομάζουν πλέον πολλοί τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ο απόστρατος Αμερικανός στρατηγός Τζέιμς Μάτις, ο μετέπειτα υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το 2014, αναγνωρίζοντας έτσι την στρατιωτική υπεροχή του αραβικού κράτους.

Σύμφωνα με όσα δημοσιεύτηκαν προ ημερών στον ιστότοπο του αμερικανικού περιοδικού Forbes, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προσφέρει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα όπλα, οπλικά συστήματα και πυρομαχικά «αξίας μεγαλύτερης των 27 δισεκατομμυρίων δολαρίων κατά την τελευταία δεκαετία», μεταξύ αυτών αεροσκάφη τύπου F-16, ελικόπτερα Apache, χιλιάδες τεθωρακισμένα οχήματα, δεκάδες χιλιάδες βόμβες κ.ά.

«Παρά το μικρό μέγεθος της χώρας του με τους λιγότερους από ένα εκατομμύριο πολίτες» (όπως και το αντίπαλο με το ίδιο κράτος του Κατάρ), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα «έχουν υπό την επίβλεψή τους περισσότερα από 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κρατικά επενδυτικά ταμεία και διοικούν έναν στρατό που είναι καλύτερα εξοπλισμένος και καλύτερα εκπαιδευμένος από κάθε άλλον στην περιοχή πέρα από εκείνον του Ισραήλ» (https://www.ethnos.gr/kosmos/85111_mohament-mpin-zagent-o-panishyros-seihis-poy-stirizei-ton-haftar-kai-exorgizei-tin).

Για κάποιους αναλυτές, η Νέα Υόρκη και οι ΗΠΑ είναι (δήθεν) η «Τέταρτη Ρώμη» (https://corfiatiko.blogspot.com/2020/07/blog-post_204.html?m=1&fbclid=IwAR2x3qnpU_CChmUkU-0UFFQwzRLIg2NbkJqgYRlg3RrekvOM8zN6ZBs9LdI), μετά την πρώτη και πρεσβύτερη Ρώμη, την Δεύτερη-Νέα Ρώμη (δηλαδή την Κωνσταντινούπολη), καθώς και την Τρίτη Ρώμη (δηλαδή την Μόσχα). 

Οι δε Βρετανοί και οι ΗΠΑ μετά από αυτούς, υποστηρίζουν την «δήθεν νόμιμη Ρωμαϊκή διαδοχή» από τους ίδιους, με τις δύο εξής «θεωρίες»:

Σύμφωνα με την πρώτη, λόγω του ότι οι Ρωμαίοι έκτισαν το Λονδίνο (αρχικά Λοντίνιουμ) το 66 μ.Χ. ως μία καινούργια πόλη που ιδρύθηκε από Ρωμαίους αποκλειστικά κάτοικους, ως μία (κατ’ αυτούς) «Νέα Ρώμη».

Από αυτήν την δήθεν «Νέα Ρώμη» ή «Τέταρτη Ρώμη», δηλαδή την Μεγάλη Βρετανία, η οποία είχε τόσο ως Αυτοκρατορία, όσο και ως κράτος σήμερα πρωτεύουσα το Λονδίνο, ιδρύθηκαν στην συνέχεια οι ΗΠΑ.

Η πρωτεύουσα των οποίων (η Ουάσιγκτον), είναι ένεκα τούτου, (αφού οι ΗΠΑ «κληρονόμησαν» την Βρετανική Αυτοκρατορία) η «Νέα Ρώμη», τέταρτη μετά την πρεσβύτερη ειδωλολατρική Ρώμη, την Χριστιανική Ρώμη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, καθώς και το Λονδίνο, την δήθεν «Τρίτη Ρώμη» στην συνέχεια.

Η δεύτερη θεωρεία λέει ότι αφού ο Μέγας Κωνσταντίνος έκανε όταν ήταν Αυτοκράτορας στην Μεγάλη Βρετανία την Υόρκη (Γιορκ) πρωτεύουσα του, αυτή ήταν δήθεν διάδοχος της πρεσβύτερης Ρώμης ως πρωτεύουσα (και της Χριστιανικής Ρώμης του Μεγάλου Κωνσταντίνου), η «Νέα Ρώμη» και «Τέταρτη Ρώμη», δηλαδή αυτή που διαδέχτηκε την Μεγάλη Βρετανία ως Αυτοκρατορία, είναι η σημερινή Νέα Υόρκη των ΗΠΑ.

Η οποία ως γνωστόν αποτελεί την απολυτή οικονομική πρωτεύουσα (και κατά κάποιον τρόπο συμπρωτεύουσα) των ΗΠΑ, η σημερινή Νέα Υόρκη, η οποία μάλιστα ιδρύθηκε από αποίκους της Υόρκης της Αγγλίας και πήρε μάλιστα και το όνομα της προς τιμήν της.

Όμως καμμία από αυτές τις δύο θεωρίες δεν έχει πραγματική βάση σε σχέση με την Ρωμαϊκή διαδοχή, αφού όπως όλοι ξέρουμε ιστορικά ο Μεγάλος Κωνσταντίνος επέλεξε ως μόνιμη πρωτεύουσα του, αλλά και μόνιμη Νέα-Δεύτερη Ρώμη την Πόλη (δηλαδή την Κωνσταντινούπολη) και όχι φυσικά το Λονδίνο ή την Υόρκη. 

Επίσης, τόσο οι Σελτζούκοι Τούρκοι, όσο και Ομειάδες ήταν σφετεριστές της Ρωμαϊκής διάδοχης από τους νόμιμους διάδοχους της, δηλαδή τους ηγέτες και πολίτες της Ρωμανίας, εκτός των Βενετών, των Ιταλών του Μουσολίνι, των Φράγκων του Καρλομάγνου (Α’ Ράιχ), του δεύτερου Ράιχ του Κάιζερ Γουλιέλμου του Β’, όπως και του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ.

Και επίσης της Αυτοκρατορίας του Κάρολου Κουίντου του Ε’ των παπών της Ρώμης, του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή, του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, των Ελβετών, των Γάλλων, των Ισπανών, των Σταυροφόρων της Δ’ Σταυροφορίας, των Αυστριακών, του Κόλα Ντε Ριέντζο, τους Σέρβους του Νεμάνια τους Βουλγάρους του Συμεών, τους Ρουμάνους, καθώς και την ΕΕ των Σόιμπλε-Μέρκελ στις μέρες μας (http://alophx.blogspot.com/2020/05/3.html).

Το όνομα Τσάρος, χρησιμοποιούνταν εκτός από τους ηγεμόνες της Μόσχας και του Κιέβου, και από τους Χαν του Αστραχάν και του Καζάν.

Ο τίτλος του Τσάρου στην Ρωσία, όπως και του Κάιζερ στους Αψβούργους άρχισε να χάνει την χρήση του όταν ο Πέτρος ο Μέγας της Ρωσίας το 1721 και ο Φραγκίσκος ο Α΄ της Αυστρίας το 1804 ανακήρυξαν τους εαυτούς με τον τίτλο του Αυτοκράτορα.

{Ακόμα και η βασίλισσα της Μεγάλης Βρετάνιας Βικτωρία και οι διάδοχοι της ως τίτλο τους ως Αυτοκράτορες της Ινδίας, χρησιμοποιούσαν τον τίτλο «Kaisar-I-Hind»}.

Ο Ιβάν ο Δ΄ ο Τρομερός ανακηρύχτηκε όπως και ο παππούς του Ιβάν ο Γ’ ο μέγας Τσάρος, με τον πρωτο να παίρνει επισημά τον τίτλο αυτό, ενώ ο παππούς του τον χρησιμοποιούσε ανεπίσημα, κυρίως στην αυλή του.

Ο Ιβάν ο Δ΄ ο Τρομερός επίσης, ανακήρυξε την Μόσχα διάδοχο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και «Τρίτη Ρώμη», όπως και ο Ιβάν ο Μέγας πριν από αυτόν.

Με το σκεπτικό, ότι καταρχάς ο ίδιος προέρχονταν από την γενιά του Βλαδίμηρου του Μέγα, ο οποίος είχε παντρευτεί την Βυζαντινη πριγκίπισσα Άννα, την αδερφή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου, όπως και το γεγονός ότι ο παππούς του ο Ιβάν ο Γ΄ ο Μέγας, είχε παντρευτεί την Βυζαντινη πριγκίπισσα Σοφία-Ζωή Παλαιολογίνα, την ανιψιά του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, άρα ο ίδιος συγγένευε με τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες.  

Επίσης, το γεγονός ότι με την πτώση της Πόλης το 1.453 μ.Χ., ο μονός Ορθόδοξος Αυτοκράτορας που είχε μείνει ήταν αυτός της Ρωσίας.

{Επίσης ο Ιβάν Γ΄ ανακήρυξε τη Μόσχα σε Τρίτη Ρώμη, αφού η Κωνσταντινούπολις, η Νέα (δεύτερη) Ρώμη, όπως είχε χαρακτηρισθεί επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, βρισκόταν ήδη υπό οθωμανική κατοχή.

Διακήρυξε ακόμη, ότι τα πρωτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου περιέρχονται στην αρχιεπισκοπή της Μόσχας, που πολύ αργότερα αναβαθμίσθηκε σε Πατριαρχείο, μέχρις ότου απελευθερωθεί το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και σταματήσει το καθεστώς τού να διορίζεται Οικουμενικός Πατριάρχης από ένα αλλόθρησκο ηγέτη, όπως χαρακτήριζε τον Οθωμανό σουλτάνο. Από τότε ξεκίνησε και η διαμάχη για τα πρωτεία μεταξύ των δύο Πατριαρχείων.

Συγχρόνως, με την προτροπή της συζύγου του Σοφίας Παλαιολογίνας έλαβε τον τίτλο του Καίσαρα (caesar), όπως ανακηρύσσονταν τα άρρενα τέκνα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Τίτλος, που με την ρωσική γλωσσική παραφθορά έγινε Τσάρος.

Από την πλευρά της, η Σοφία Παλαιολογίνα εισήγαγε και καθιέρωσε όλο το Βυζαντινό τυπικό στο παλάτι του συζύγου της, προκαλώντας την μήνη και την αντιπάθεια των Βογιάρων αρχόντων, που είχαν συνηθίσει να συναντούν τον Ιβάν Γ΄ στον δρόμο και να συνομιλούν ελεύθερα μαζί του. Με όλες αυτές τις πρωτοβουλίες μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά το καθεστώς της Μόσχας και των περιχώρων της και από μεγάλο πριγκιπάτο αναβαθμίστηκε σε Βασίλειο.

Ο Ιβάν περιόρισε κατά πολύ τις εξουσίες της αριστοκρατικής τάξης της Ρωσίας, τους επιλεγόμενους Βογιάρους, πότε με διαλλακτική πολιτική και πότε με βίαιες ενέργειες εναντίον τους, ώστε να δυνηθεί να φέρει σε πέρας τα φιλόδοξα σχέδιά του.

Την εξόντωση των Βογιάρων ολοκλήρωσε ο εγγονός του Ιβάν Γ΄ και της Σοφίας Παλαιολογίνας, ο Ιβάν Δ΄ της Ρωσίας ο Τρομερός. Ο χαρακτήρας της κυβέρνησης της Μόσχας υπό τον Ιβάν Γ΄ άλλαξε ουσιαστικά και πήρε δυναμικότερη μορφή.

Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην φυσική συνέπεια της ηγεμονίας της Μόσχας προς τα άλλα Ρωσικά εδάφη, αλλά και στις αξιώσεις του να αναδειχθεί σε Αυτοκρατορία, στα πρότυπα του φίλου του Γερμανού Κάιζερ (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B2%CE%AC%CE%BD_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82)}.

Και αφού για να υπάρχει Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Ρώμη, έπρεπε με βάση το Βυζαντινό δόγμα διοίκησης να υπάρχει πρώτα ένας Ορθόδοξος Αυτοκράτορας στην πρωτεύουσα/Ρώμη και η Ορθοδοξία στο κράτος υπό τον Πατριάρχη, ο Ιβάν υποστήριξε ότι αφού υπήρχε Πατριάρχης στην Πόλη, αυτή συνέχισε να αποτελεί θρησκευτικά την Δεύτερη Ρώμη, αλλά πολιτικά αφού αυτοί είχε καταληφθεί από τους μουσουλμάνους και μη Ορθοδόξους Τούρκους, Τρίτη Ρώμη ήταν πια μόνο η Μόσχα.

 Παράλληλα, ο Ιβάν ο Δ΄ ο Τρομερός χρησιμοποίησε το δόγμα ότι ο Βλαδίμηρος ο Β’ ο Μονομάχος του Κιέβου, εγγονός του Βλαδίμηρου του Μέγα, έλαβε από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μονομάχο ένα στέμμα, όπως και τον τίτλο του Καίσαρα (Τσάρου) από αυτόν.

Και μιας και ο Βλαδίμηρος ο Μονομάχος, οντάς προγονός του Ιβάν του Δ΄ του Τρομερού, συνέδεε και μετέφερε τον τίτλο του Καίσαρα και της Τρίτης Ρώμης από το Κίεβο, την πρώτη πρωτεύουσα των Ρώσων, στην Μόσχα, την νέα, η οποία ήταν πια μετά το Κίεβο η νέα πρωτεύουσα της Ρωσίας, όταν το νίκησε σε μάχη και το κατέλαβε, ενώνοντας υπό την ηγεσία της όλα τα Ρωσικά πριγκιπάτα.

Παράλληλα και ο μύθος που εμφανίστηκε στο Νόβγκοροντ μια περίεργη ρωσική παραλλαγή της Δωρεάς του Κωνσταντίνου, ο θρύλος του λευκού επικαλύμμαυκου, χρησιμοποιήθηκε παράλληλα από τον Ιβάν τον Δ΄ τον Τρομερό.

Σύμφωνα με αυτόν το θρύλο, ένα λευκό επικαλύμμαυκο (ρωσ. κλομπούκ) είχε δωρισθεί από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο στον πάπα Σιλβέστρο, ύστερα από το βάπτισμα του. Ο τελευταίος Ορθόδοξος πάπας, προβλέποντας την πτώση της Ρώμης στην αίρεση, έστειλε το επικαλύμμαυκο για ασφαλή φύλαξη στον πατριάρχη Φιλόθεο Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος τελικά (προβλέποντας με την σειρά του την προδοσία της Φλωρεντίας)  έστειλε το πολύτιμο κειμήλιο στον αρχιεπίσκοπο του Νόβγκοροντ.

Έτσι, όχι μόνο η Μόσχα, αλλά και το Τβερ και το Νόβγκοροντ διεκδικούσαν σε ένα βαθμό το δικαίωμα να είναι κληρονόμοι της «Ρώμης» και κέντρα της αληθινής χριστιανικής πίστης. Αλλά, ασφαλώς, η μοίρα της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας ανήκε στην Μόσχα.

Άλλωστε, ο μοναχός Φιλόθεος του Πσκοφ (γύρω στα 1.510 μ.Χ.-1.540 μ.Χ.) απηύθυνε την περίφημη επιστολή του στον Μεγάλο Πρίγκιπα: «Όλα τα χριστιανικά βασίλεια θα φτάσουν μια ήμερα σε ένα τέλος και θα ενωθούν στο ένα και μοναδικό βασίλειο του δικού μας ηγεμόνα, δηλαδή το Ρωσικό βασίλειο, σύμφωνα με τα βιβλία των προφητών. Και η μία και η άλλη Ρώμη έπεσαν, η τρίτη κρατάει ακόμη, και μια τέταρτη δεν θα υπάρξει» (https://www.imdleo.gr/diaf/2010/01/Meyendorff-3rd_Rome.pdf).

{Εδώ μπορεί να ειπωθεί ότι τόσο οι Βυζαντινοί, όσο και οι Ρώσοι, αλλά και οι Αμερικανοί μετά από αυτούς, πίστευαν πως είναι ο Νέος Περιούσιος Λάος, ο Νέος Ισραήλ, οι πρωτεύουσες τους ή μεγάλες πόλεις αυτών (π.χ. Πόλη, Μόσχα, Γιούτα) οι «Νέες Ιερουσαλήμ», ενώ σαν Θεϊκή Αποστολή είχαν όλοι τους να διαδώσουν τον Χριστιανισμό παγκόσμια και να προστατεύουν τους Χριστιανούς}.

Ο δε Γάλλος ιστορικός Louis Eisenmann  σε ένα άρθρο του 1926 μ.Χ. με τίτλο «Η Αυτοκρατορική Ιδέα στην Ιστορία της Ευρώπης», απεικόνισε την νεοσύστατη ΚΤΕ ως την σύγχρονη έκφραση μιας «Αυτοκρατορικής ιδέας της Ρώμης» (όπως και η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, της Τραπεζούντας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου ή και η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης) που είχε υποβαθμιστεί από την εθνικιστική μετατόπιση των Αυτοκρατοριών των Γερμανών, των Αυστριακών και των Ρώσων.

Ο ίδιος, αλλά και άλλοι ερευνητές αργότερα υποστήριξαν ότι η τελική κατάρρευση των τριών Αυτοκρατοριών και η ίδρυση της ΚΤΕ, των Ηνωμένων Εθνών και της Παγκόσμιας Τράπεζας αντιπροσωπεύουν μια ανανέωση της Αυτοκρατορικής ιδέας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η άποψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μετενσάρκωσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι γνωστή ιδίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου η απόσυρση του Ηνωμένου Βασιλείου το 2020 από την ΈΕ με το Brexit, συγκρίθηκε διαφορετικά με την εξέγερση της Boudica ή με το τέλος της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στην Βρετανία.

{Για άλλους και η Λατινική Νομισματική Ένωση ήταν μία αναγέννηση της Ρώμης όπως και η Βλαχία, αλλά και η ένωση της με την Μολδαβία, η οποία δημιούργησε την Μολδοβλαχία, ή αλλιώς την Ρουμάνια τον 19^ο Αιώνα.

Η οποία και ισχυρίστηκε ότι οι κάτοικοι της αποτελούν απογόνους των παλαιών Δάκων και των Ρωμαίων αποίκων που εγκαταστάθηκαν στην Δακία μετά την κατάκτηση της χώρας αυτής από τους Ρωμαίους.

Για άλλους αναλυτές, η Ευρασιατική Ένωση, η οποία αποτελεί συνέχεια τόσο της ΕΣΣΔ, όσο και της Τσαρικής Ρωσίας, της λεγομένης και «Τρίτης Ρώμης» (Μόσχας), αποτελεί και αυτή μία συνέχεια της Ρώμης}.

Για κάποιους άλλους αναλυτές, η TTIP (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html) ή το Western Imperium (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/, http://alophx.blogspot.com/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_96.html, https://en.wikipedia.org/wiki/Fourth_Reich), αν φυσικά αυτά τα σχέδια υλοποιηθούν τελικά ποτέ, θα είναι και αυτά μία νέα «αναβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».   

Ή ακόμα για άλλους η ενιαία ομοσπονδία δέκα ζωνών στην γη, όπως σχεδιάζει το κλαμπ της Ρώμης (http://alophx.blogspot.com/2020/08/blog-post_10.html), εμπνευσμένη από την ιδεολογία του Καρλομάγνου (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html).

Οι ζώνες αυτές θα είναι η Βόρεια Αμερική, η Λατινική Αμερική, η Ινδία, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Κεντρική Αφρική, η Νότια Αφρική μαζί με την Αυστραλία, μία ισλαμική Ένωση (Βόρειας Αφρικής, Μέσης Ανατολής και Νοτιοκεντρικής Ασίας), η Δυτική Ευρώπη και η Ρωσία μαζί με την Ανατολική Ευρώπη.

Για κάποιους η κόκκινη ασπίδα (Rote Shield) των Ρωμαίων λεγεωνάριων από την οποία πήραν το επώνυμο τους οι Ρότσιλντ (οι οποίοι ελέγχουν την κεντρική Αμερικανική τράπεζα των ΗΠΑ που είναι ιδιωτική με τα κεφάλαια τους, την FED, των παπών της Ρώμης-http://alophx.blogspot.com/2018/01/blog-post_3.html, αλλά και BIS στην Ελβετία-http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_7.html), είναι κατά κάποιο τρόπο μία προσπάθεια από μέρους της οικογένειας αυτής να οικειοποιηθεί μέσω του σήματος αυτού την κληρονομιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 

[Ως διάδοχος της Δεύτερης/Νέας Ρώμης/Κωνσταντινούπολης/Πόλης νομιμοποιήθηκε ο Ιβάν ο Γ΄ ο Μέγας με τον γάμο του με την ανιψιά του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, την Σοφιά/Ζωή Παλαιολογίνα.

Ο Μωάμεθ ο Β΄ ο Πορθητής υποστήριζε ότι κατάγονταν από Ελληνίδα/Βυζαντινή πριγκίπισσα ή ΕλληνοΣέρβα μάνα και είχε στην κατοχή του την Πόλη, οι Φράγκοι και ο πάπας από την κατοχή της πρώτης Ρώμης και το (δήθεν) «θείο δίκαιο» τους, ενώ οι βασιλείς των Γάλλων και των Ισπανών επειδή τους είχε πουλήσει τα δικαιώματα διάδοχης στον Βυζαντινό θρόνο Θωμάς Παλαιολόγος, ο αδερφός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (οι Γάλλοι και για την είχαν αποκτήσει και τα κληροδότριά δικαιώματα του Λατινικού Βασίλειου της Κωνσταντινούπολης)].   

{Μετά την πτώση του Τρίνοβο στους Οθωμανούς Τούρκους το 1393, ορισμένοι Βούλγαροι κληρικοί αναζήτησαν καταφύγιο στα Ρωσικά εδάφη και μετέφεραν την ιδέα της Τρίτης Ρώμης εκεί, η οποία τελικά επανεμφανίστηκε στο Τβερ , κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μπόρις του Τβερ, όταν ο μοναχός Ο Φώμα (Τόμας) του Τβερ είχε γράψει την Ευλογία του ευσεβούς πρίγκιπα Μπόρις Αλεξάντροβιτς το 1.453 μ.Χ.

Κάθε μεσαιωνικός συγγραφέας περιέγραψε το translatio imperii (δηλαδή ως δίαδοχη Αυτοκρατορία της Ρώμης) ως μια διαδοχή αφήνοντας την υπέρτατη δύναμη στα χέρια του μονάρχη που κυβερνά την περιοχή προέλευσης του συγγραφέα:

Ο Adso του Montier-en-Der (γαλλική περιοχή, 10ος αιώνας): Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία → Carolingian Franks → Saxons.

Ο Otto of Freising (γερμανική περιοχή): Ρώμη → Βυζάντιο → Φράγκοι → Longobards → Γερμανοί (= Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Ο Chrétien de Troyes (μεσαιωνική Γαλλία): Ελλάδα → Ρώμη → Γαλλία.

Ο Richard de Bury (Αγγλία, 14ος Αιώνας): "Αθήνα" (Ελλάδα) → Ρώμη → "Παρίσι" (Γαλλία) → Αγγλία.

Ο Snorri Sturluson ( Prose Edda Prologue , Ισλανδία/Νορβηγία, 13ος αι.): "Troy" (Τουρκία) → "Thrúdheim" (Θράκη) → Νορβηγία.

Αργότερα, συνεχίστηκε και ερμηνεύθηκε εκ νέου από σύγχρονα και σύγχρονα κινήματα και συγγραφείς (μερικά γνωστά παραδείγματα):

Οι Πέμπτο-Μοναρχιστές (Αγγλία, 17ος Αιώνας): Caldeans (Βαβυλώνιοι) → Πέρσες → Μακεδονική Αυτοκρατορία → Ρώμη → Αγγλία (και η Βρετανική Αυτοκρατορία αργότερα).

Ο António Vieira (Πορτογαλία, 17ος Αιώνας): Ασσυρο - Caldeans (Βαβυλώνιοι) → Πέρσες → Έλληνες → Ρωμαίοι → Πορτογαλικά Αυτοκρατορία.

Ο Fernando Pessoa (Πορτογαλία, 20ος αιώνας): Ελλάδα → Ρώμη → Χριστιανισμός → Ευρώπη → Πορτογαλία.

Οι μεσαιωνικοί και αναγεννησιακοί συγγραφείς συχνά συνδέουν αυτή την μεταβίβαση εξουσίας συνδέοντας γενεαλογικά μια κυρίαρχη οικογένεια με έναν Αρχαίο Έλληνα ή Τρώα ήρωα. αυτό το σχήμα διαμορφώθηκε στην χρήση του Αινεία (Τρώας ήρωας) ως προγονικού ιδρυτή της πόλης της Ρώμης στο έργο της Αινειάδας.

Συνεχίζοντας αυτήν την παράδοση, οι Αγγλο-Νορμαννοί συγγραφείς του δωδέκατου Αιώνα Geoffrey του Monmouth (στο έργο του Historia Regum Britanniae) και Wace (στο έργο του Brut) συνέδεσαν την ίδρυση της Βρετανίας με την άφιξη του Brutus of Troy, γιου του Aeneas.

Με παρόμοιο τρόπο, ο Γάλλος συγγραφέας της Αναγέννησης Jean Lemaire de Belges (στο έργο τουLes Illustrations de Gaule et Singularités de Troie) συνέδεσε την ίδρυση της Κελτικής Γαλατίας με την άφιξη του Trojan Francus (δηλαδή Astyanax), γιου του Hector.

Η δε Κέλτικη Γερμανία με την άφιξη του Μπάβο, του ξάδελφου του Πριάμου. Με αυτόν τον τρόπο δημιούργησαν μια περίφημη (και ψευδή) γενεαλογία για τους Pepin και Charlemagne (ο δε θρύλος του Francus θα χρησιμεύσει επίσης ως βάση για το επικό ποίημα του Ronsard , "La Franciade").

Υπάρχουν δε ακόμα και πόλεις στην γη με το όνομα Νέα Ρώμη (Nova Roma) στην γη, όπως η Nova Roma, Goiás , μια πόλη στην Βραζιλία, ή πόλη Νέα Ρώμη στην Μινεσότα των ΗΠΑ, η πόλη Νέα Ρώμη στο Οχάιο των ΗΠΑ, η Νέα Ρώμη στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, ενώ ακόμα και το Παρίσι, ονομάζονταν nouvelle Ρώμη σε διάφορα στάδια της ιστορίας του και κυρίως επί βασιλείας του Φίλιππου IV και του Louis XIV}.

Πολλά κράτη που ήταν ή υποστήριξαν ότι ήταν διάδοχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετά αποχωρίστηκαν σε δύο, τρία ή και περισσότερα τμήματα, όπως έγινε με την Δυτική και Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Τέτοια ήταν η Ρωμανία, που χωρίστηκε σε τρία κράτη (Αυτοκρατορία της Νίκαιας, Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, Δεσποτάτο της Ηπείρου) μετά την πτώση της Πόλης στους Σταυροφόρους, η Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου που χωρίστηκε στην συνέχεια σε τρία κράτη (Ανατολική, Κεντρική και Δυτική Φραγκιά), αλλά και η Ρωσία μετά την πτώση του Κίεβου στους Τατάρους (στην Ρωσία, στην Μικρορωσία/Ουκρανία και την Λευκορωσία).

Στα δύο χωρίστηκε ο παπισμός χωρίστηκε με το λεγόμενο «Δυτικό Σχίσμα» στον παπισμό της Αβινιόν και της Ρώμης, η Αυστροουγγαρία σε Αυστρία και Ουγγαρία, οι ΗΠΑ σε Πολιτείες του Βορρά και του Νότου, οι ΗΠΑ αποχωρίστηκαν από την Μεγάλη Βρετανία, η Δύση σε ΗΠΑ και ΕΕ, ενώ η ΕΕ σε κράτη του πλουσίου Βορρά και του φτωχού Νότου.

Και επίσης η Μολδαβία από την Βλαχία (Ρουμανία), οι Ομμειάδες από τους Αβασσίδες, η Ιταλία πριν τον Καβούρ και η Γερμανία πριν από τον Μπίσμαρκ ήταν χωρισμένες σε Νότια και Βόρεια, τα Σκόπια από την Βουλγαρία, η Βενετία από την Ρωμανία (http://alophx.blogspot.com/2020/10/4.html), η Αυτογραφία του Κάρολου του Ε΄ Κουίντου σε Ισπανία και Αυστρία, ή η Ισπανία από την Αυτοκρατορία του Μεξικού.

Άλλα κράτη που υποστήριξαν ότι είναι διάδοχοι της Ρώμης, διαλυθήκαν σε πολλά αλλά κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία, η Ιταλία στον Μεσαίωνα, αλλά και η Γερμανία από την «μεταρρύθμιση» του αιρετικού Λουθήρου και τον Τριακονταετή Πόλεμο.

Υπάρχουν δε και κράτη που σημαία αποτελούν ορθά συνέχεια της Ρωμανίας, όπως η Ελλάδα και η πάντα Ελληνική Κύπρος ή ψευδώς της Ρώμης, σαν την Γερμανία και την Αυστρία, που αν και αποτελούν ουσιαστικά την ίδια εθνότητα μένουν λόγω διεθνών γεωπολιτικών συμφερόντων χωρισμένα.

Μετά δε την διάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επιβίωσαν ως διάδοχα Ρωμαϊκά κράτη, στην Δαλματία αυτό του Ιούλιου Νέπωτα, στην Βρετανία τα Βασίλεια των Πέτραγκον και Αρθούρου και στην Γαλατία του Συάγριου.

Για κάποιους η περίοδος της Τρίτης Ρώμης διήρκησε από τον καιρό μετά την Μογγολική απελευθέρωση της Ρωσίας μέχρι και τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου, ενώ για άλλους μέχρι και το πραξικόπημα των μπολσεβίκων το 1.917 μ.Χ. και την οριστική πτώση της Τσαρικής Αυτοκρατορίας.

Πολλά δε από τα κράτη που ισχυρίστηκαν ότι αποτελούν διάδοχα κράτη της Ρώμης χωρίστηκαν αρχικά σε δύο με τρία και αργότερα σε πολύ περισσότερα κρατίδια.

Έτσι η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε αρχικά σε πολλά τμήματα (Ισπανία, Γαλατία, Βρετανία, Ιταλία), ενώ όταν η Ιταλία και η Ρώμη έπεσε οριστικά στα χεριά των Γερμανών βαρβάρων χωρίστηκε σε πολλά κρατίδια ως την σύγχρονη εποχή, ενώ και η ένδοξη Ρωμανία χωρίστηκε και αυτή λίγο πριν, επί και μετά την Δ’ Σταυροφορία σε πολλά κρατίδια.

Το ίδιο συνέβη και με την Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου, η οποία χωρίστηκε αρχικά σε τρία και μετά σε περισσότερα κρατίδια, ενώ η Αυτοκρατορία των Αψβούργων χωρίστηκε επί Κάρολου Κουίντου σε Ισπανικό και Αυστριακό τμήμα.

Η Αυστροουγγαρία σε Αυστριακό και Ουγγρικό τμήμα πριν διαλυθεί σε πιο πολλά κράτη μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους σε πολλά κράτη μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο, ενώ η σύγχρονη Γερμανία λίγο πριν την ένωση της υπό τον Μπίσμαρκ (στο Β’ Ράιχ) σε Βόρειο και Νότιο τμήμα, αλλά και σε Ανατολικό και Δυτικό μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πτώση του Γ’ Ράιχ.

Η Αυστρία (Ostereich) σημαίνει το Ράιχ της Ανατολής, ενώ η Δυτική Γερμανία αποτελεί το Ράιχ της Δύσης.

Η Γαλλία χωρίστηκε επί Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε κατεχόμενο από τους Γερμανούς τμήμα και στην δωσίλογή κυβέρνηση του Βίσυ, η Ισπανία επί κατοχής του Ναπολέοντα χωρίστηκε από τις αποικίες της στην Αμερική, οι οποίες απελευθερωθήκαν από αυτή και χωρίστηκαν εν συνέχεια σε πιο πολλά κράτη.

Ακόμα και οι ΗΠΑ χωρίστηκαν σε Βόρειο και Νότιο Τμήμα επί του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Με την διάλυση της ΕΣΣΔ και αυτή χωρίστηκε σε δεκαπέντε κράτη με την σειρά της, ενώ και η ΕΕ που για πολλούς αναλυτές αποτελεί το διάδοχο κράτος της Ρώμης πάει και αυτή για διάλυση μετά το ΒΡΕΧΙΤ.                         

Οι Ομμειάδες που έλεγαν πως ήταν τάχα η συνέχεια της Ρώμης έχασαν πολλά εδάφη από Αβασσίδες με συνέπεια πολλά από αυτά να γίνουν ανεξάρτητα κράτη μετέπειτα, ενώ το ίδιο έπαθαν και οι  Σελτζούκοι και οι Οθωμανοί Τούρκοι, των οποίων τα κράτη διαλύθηκαν σε πολύ μικρότερα (ύστερα από την εισβολή των Μογγόλων και τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αντίστοιχα).

Διαχρονικά οι Γερμανοί και το πιόνι τους, η κατάρα της Ασίας, οι τούρκοι, μαζί μάς έσφαξαν. Όλα τα Ράιχ μάς μίσησαν και μας πολέμησαν. Το πρώτο στο Βυζάντιο, το δεύτερο με τις σφαγές στην Μικρασία, το τρίτο με τους ναζί και το τέταρτο σήμερα (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/02/deutsche-bank.html)]. 

Από όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι φανερό ότι πολλά κράτη εμπνεύστηκαν από την Αρχαιότητα και προσπάθησαν να φανούν με διάφορους τρόπους συνεχιστές ή νέες «εκφάνσεις» των πιο ισχυρών κρατών της, κυρίως στην Ευρώπη, κάτι που τα οδήγησε πολλές φορές στην προσπάθεια να τα μιμηθούν, με τα αποτελέσματα τους, να θεωρούνται με βάση τα αποτελέσματα της στην καλύτερη περίπτωση διφορούμενα, αφού το μόνο που πέτυχαν κυρίως ήταν ποτάμια αίματος και σφαγών και πολύ λιγότερη προώθηση του «πολιτισμού της Δύσης».

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Λέσχη της Ρώμης

Η Λέσχη της Ρώμης δημιουργήθηκε το 1968 μ.Χ. από την Ομάδα Morgenthau, ο αρχικός της σκοπός ήταν η δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης μέχρι το 2000 μ.Χ. Η Λέσχη της Ρώμης έχει μια κρυφή ατζέντα για την διαίρεση ολόκληρου του κόσμου σε δέκα περιοχές ή βασίλεια.

Τον Απρίλιο του 1968 μ.Χ., η Λέσχη της Ρώμης ιδρύθηκε από μέλη της αρχικής ομάδας Morgenthau κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης στην ιδιωτική κατοικία του Rockefeller στο Bellagio της Ιταλίας. Η συνάντηση οργανώθηκε από τον Aurelio Peccei, έναν Ιταλό βιομήχανο που είχε στενές σχέσεις με την Olivetti Corporation και τη Fiat. Ισχυριζόταν ότι είχε λύσεις για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία, οι οποίες θα μπορούσαν να επιτευχθούν μέσω μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Η Λέσχη της Ρώμης ιδρύθηκε με 75 επιφανείς βιομηχάνους, οικονομολόγους και επιστήμονες μέλη από 25 έθνη. Η Ομάδα Bilderberg και η Λέσχη της Ρώμης είναι οι σημαντικότεροι βραχίονες εξωτερικής πολιτικής της Στρογγυλής Τράπεζας, της οποίας ηγείται η Επιτροπή των 300.

Πολλά από τα μέλη της Λέσχης της Ρώμης προέρχονται από το ΝΑΤΟ και κατάφεραν να δημιουργήσουν πολλά από αυτά που το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι είναι οι πολιτικές του. Μέσω του Λόρδου Carrington, κατάφεραν να διασπάσουν το ΝΑΤΟ σε δύο ομάδες, μια αριστερή πολιτική παράταξη και την πρώην στρατιωτική του συμμαχία.

Τα 10 βασίλεια

Η Λέσχη της Ρώμης λειτουργεί ως ερευνητικό ινστιτούτο για πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα και ισχυρίζεται ότι: “δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη εναλλακτική λύση για την μελλοντική επιβίωση της ανθρωπότητας από μια νέα παγκόσμια κοινότητα υπό ενιαία μορφή διακυβέρνησης”.

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1973 μ.Χ., η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Regionalized and Adaptive Model of the Global World System” (Περιφερειακό και προσαρμοστικό μοντέλο του παγκόσμιου παγκόσμιου συστήματος), η οποία συντάχθηκε από τους Eduard Pestel και Mihajlo Mesarovic.

Η έκθεση αποκάλυπτε την πρόθεση της Λέσχης να διαιρέσει τον κόσμο σε δέκα οικονομικές/πολιτικές περιοχές, οι οποίες ονομάζονταν “Βασίλεια”, και οι οποίες θα ενοποιούσαν ολόκληρο τον κόσμο κάτω από μια κοινή ηγεσία. Οι περιοχές αυτές είναι οι εξής:

Βόρεια Αμερική

Δυτική Ευρώπη

Ιαπωνία

Αυστραλία και Νότια Αφρική

Ανατολική Ευρώπη

Λατινική Αμερική

Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή

Κύρια Αφρική

Νότια και Νοτιοανατολική Ασία

Κεντρικά σχεδιασμένη Ασία

Ο όρος “βασίλεια” παραλείφθηκε, όταν το σχέδιο κυκλοφόρησε σε ένα βιβλίο με τίτλο:  “Mankind at the Turning Point“ (“Η ανθρωπότητα στο σημείο καμπής“), το οποίο ανέφερε ότι οι λύσεις στα προβλήματα του κόσμου θα μπορούσαν να “αναπτυχθούν μόνο σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο”.

Το 1973 μ.Χ., η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Όρια στην ανάπτυξη“, η οποία ασχολήθηκε με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού.

Στην έκδοση του περιοδικού Fusion τον Αύγουστο του 1980 μ.Χ., ο Howard Odum, θαλάσσιος βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, ο οποίος ήταν μέλος της Λέσχης της Ρώμης, αναφέρθηκε λέγοντας: “Είναι απαραίτητο οι ΗΠΑ να μειώσουν τον πληθυσμό τους κατά 2/3 μέσα στα επόμενα 50 χρόνια”. Δεν ανέφερε πώς θα πρέπει να επιτευχθεί αυτό.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Jimmy Carter, δημιουργήθηκε μια ειδική ομάδα εργασίας για την επέκταση του εγγράφου “Όρια στην ανάπτυξη” και στις 24 Ιουλίου 1980 μ.Χ. κυκλοφόρησε μια δίτομη έκθεση με τίτλο: “Global 2000 Report”, την οποία είχε συντάξει ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Cyrus R. Vance. Η έκθεση, η οποία παρουσιάστηκε στον Πρόεδρο Κάρτερ, επιχειρούσε να προβλέψει τις παγκόσμιες οικονομικές τάσεις για τις επόμενες δύο δεκαετίες και ανέφερε ότι δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι στην γη για να στηρίξουν την αναμενόμενη δραματική αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Το έγγραφο αναφέρει ότι ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να μειωθεί κατά 100 εκατομμύρια άτομα μέχρι το έτος 2050 μ.Χ.

Περίπου μισό χρόνο αργότερα, το Συμβούλιο για την Ποιότητα του Περιβάλλοντος διατύπωσε συστάσεις με βάση το έγγραφο, με τίτλο:  “Global Future: A Time to Act.”(“Παγκόσμιο Μέλλον – Ώρα για δράση”). Πρότειναν ένα επιθετικό σχέδιο για τον έλεγχο του πληθυσμού, το οποίο περιελάμβανε αντισύλληψη, άμβλωση και στείρωση.

Τον Αύγουστο του 1982, η Executive Intelligence Review δημοσίευσε ένα έγγραφο με τίτλο “Global 2000- Blueprint for Genocide” (“Global 2000: Σχέδιο για γενοκτονία”), το οποίο ανέφερε ότι τα 2 προαναφερθέντα προεδρικά έγγραφα “κατανοούνται σωστά ως πολιτικές δηλώσεις πρόθεσης – η πρόθεση εκ μέρους κέντρων πολιτικής όπως το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, η Τριμερής Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, να ακολουθήσουν πολιτικές που θα οδηγήσουν όχι μόνο στο θάνατο των 120 εκατομμυρίων που αναφέρονται στις εκθέσεις, αλλά στο θάνατο πάνω από δύο δισεκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι το 2000 μ.Χ.”. Σε όλο τον κόσμο, η Λέσχη της Ρώμης έχει δηλώσει ότι η γενοκτονία πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την εξάλειψη των ανθρώπων που αναφέρονται ως “άχρηστοι φαγάδες”.

Το 1976 μ.Χ. δημιουργήθηκε η Ένωση των ΗΠΑ της Λέσχης της Ρώμης (USACOR), σκοπός της οποίας είναι να κλείσει σταδιακά η Αμερικανική οικονομία. Ο Χένρι Κίσινγκερ ήταν τότε, και εξακολουθεί να είναι, υψηλόβαθμο μέλος στην υπηρεσία του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων, μέλος της Λέσχης της Ρώμης και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων.

Ο Κίσινγκερ είχε σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης των ΗΠΑ μέσω τριών πολέμων, στην Μέση Ανατολή, στο Βιετνάμ και στην Κορέα. Στον πόλεμο του Κόλπου ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών λειτούργησε ως μισθοφόρος της Επιτροπής των 300 για να επαναφέρει το Κουβέιτ υπό τον έλεγχό της και ταυτόχρονα να παραδειγματίσει το Ιράκ, ώστε άλλες μικρές χώρες να μην επιχειρήσουν κάτι ενάντια στις επιθυμίες της Επιτροπής.

Στις 17 Αυγούστου 1988 μ.Χ., ο Πρόεδρος του Πακιστάν στρατηγός Muhammad Zia-ul-Haq πέθανε κατά τη διάρκεια ύποπτης αεροπορικής συντριβής. Φημολογείται ότι η Λέσχη της Ρώμης έλαβε εντολή από την Επιτροπή των 300 να εξοντώσει τον ουλ-Χακ.

Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες προειδοποίησαν τον ul-Haq να μην ταξιδέψει με αεροπλάνο, καθώς ήταν στόχος βομβιστικής επίθεσης στον αέρα. Έχοντας αυτό κατά νου, ο ul-Haq πήρε μαζί του μια αμερικανική ομάδα ως “ασφαλιστική δικλείδα“, όπως σχολίασε στους στενούς του συμβούλους.

Στην πτήση επέβαιναν αρκετοί αξιωματούχοι των Ηνωμένων Πολιτειών, μεταξύ των οποίων μια ομάδα της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας του αμερικανικού στρατού με επικεφαλής τον ταξίαρχο Herber Wassom και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Πακιστάν Arnold Lewis Raphel.

Λίγο μετά την απογείωση του αεροπλάνου, ο πύργος ελέγχου έχασε την επαφή με το αεροσκάφος. Μάρτυρες που είδαν το αεροπλάνο στον αέρα μετά ισχυρίζονται ότι πετούσε ακανόνιστα, στη συνέχεια έπεσε με τη μύτη και εξερράγη όταν προσέκρουσε στο έδαφος.

Στο περιστατικό έχασαν τη ζωή τους 32 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος της Επιτροπής Κοινών Επιτελείων Στρατηγός Akhtar Abdur Rahman, στενός συνεργάτης του ul-Haq, ταξίαρχος Siddique Salik, ο στρατηγός Herbert M. Wassom, επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής βοήθειας των ΗΠΑ στο Πακιστάν και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Πακιστάν Arnold Lewis Raphel.

Ο θάνατος του ul-Haq δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Η έρευνα της συντριβής οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η πιθανότερη αιτία της συντριβής ήταν σαμποτάζ. Υποστηρίζεται επίσης ότι απελευθερώθηκαν δηλητηριώδη αέρια που εξουδετέρωσαν τα μέλη του πληρώματος και τους επιβάτες, γεγονός που θα εξηγούσε γιατί δεν δόθηκε σήμα Mayday. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πίσω από την συντριβή βρισκόταν μια ομάδα επαγγελματιών.

Το πρόβλημα των δύο Αυτοκρατόρων ως νόμιμων διαδόχων της Αυτοκρατορίας της Ρώμης ή του προβλήματος δύο αυτοκρατόρων (που προέρχεται από τον Γερμανικό όρο Zweikaiserproblem ) είναι ο ιστοριογραφικός όρος για την ιστορική αντίφαση μεταξύ της ιδέας της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας, ότι υπήρξε μόνο ένας αληθινός αυτοκράτορας σε κάθε δεδομένη στιγμή , και την αλήθεια ότι συχνά υπήρχαν δύο (ή μερικές φορές περισσότερα) άτομα που διεκδικούσαν την θέση ταυτόχρονα.

Ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως σε σχέση με τη μεσαιωνική Ευρώπη και χρησιμοποιείται συχνά ιδιαίτερα για τη μακροχρόνια διαμάχη μεταξύ των Βυζαντινών αυτοκρατόρων στην Κωνσταντινούπολη και των Αγίων Ρωμαίων αυτοκρατόρων στην σύγχρονη Γερμανία και Αυστρία ως προς το ποιος Αυτοκράτορας αντιπροσώπευε τον νόμιμο Ρωμαίο Αυτοκράτορα.

Κατά την άποψη των μεσαιωνικών Χριστιανών, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν αδιαίρετη και ο αυτοκράτορας της κατείχε μια κάπως ηγεμονική θέση ακόμη και έναντι των Χριστιανών που δεν ζούσαν εντός των επίσημων συνόρων της Αυτοκρατορίας.

Από την κατάρρευση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (η οποία αντιπροσώπευε τις σωζόμενες επαρχίες της στην Ανατολή) είχε αναγνωριστεί από την ίδια, τον πάπα και τα διάφορα νέα Χριστιανικά βασίλεια σε όλη την Ευρώπη ως νόμιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Αυτό άλλαξε το 797 μ.Χ. όταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΣΤ ' καθαιρέθηκε, τυφλώθηκε και αντικαταστάθηκε ως ηγεμόνας από την μητέρα του, αυτοκράτειρα Ειρήνη ., της οποίας η κυριαρχία τελικά δεν έγινε αποδεκτή στη Δυτική Ευρώπη, ο πιο συχνά αναφερόμενος λόγος ήταν ότι ήταν γυναίκα.

[Για να δικαιολογήσει την παράνομη πράξη τους αυτή ο Καρλομάγνος και ο πάπας επικαλέστηκαν τον Σάλιο νόμο των Φράγκων που έλεγε ότι μόνο ένας άντρας μπορεί να κληρονομήσει τον Αυτοκρατορικό θρόνο και επομένως με την Ειρήνη ως Αυτοκράτειρα της Ρωμανίας αυτή δεν είχε πια Αυτοκράτορα και ο πάπας τάχα «δικαιούνταν με (ψευδές θείο δικαίωμα ως τάχα ο μόνος αρχηγός της Χριστιανικής Εκκλησίας)» να διαλέξει κάποιον άλλο Αυτοκράτορα.

Όμως ο Σάλιος νόμος ήταν νόμος του Γερμανικού βαρβαρικού φύλου των Φράγκων (πριν ακόμα ο Καρλομάγνος δημιουργήσει την Αυτοκρατορία του), δεν ήταν ποτέ, ούτε και ίσχυσε, τόσο στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ούτε και στην Ρωμανία, επομένως ακόμα και έτσι δεν ίσχυε καθόλου ακόμα και νομικά η παντελώς ψευδής αυτή (δήθεν) «αξίωσή και δικαίωμα» του πάπα της Ρώμης και του Καρλομάγνου, οι οποίοι στην πραγματικότητα ήταν και οι δύο σφετεριστές εξουσιών και τίτλων διάδοχης που στην ποτέ δεν τους άνηκαν.

Επίσης ο πάπας της Ρώμης για να υποστηρίξει την πραξικοπηματική του αυτή πράξη επικαλέστηκε μετέπειτα την όπως αποδείχτηκε ήταν πλαστή «δήθεν» δωρεά του Κωνσταντίνο, η οποία ήταν είναι ένα πλαστό Ρωμαϊκό Αυτοκρατορικό διάταγμα με το οποίο ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας  υποτίθεται ότι μεταβίβασε την εξουσία στην Ρώμη και το Δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στον πάπα της Ρώμης.

Συντάχθηκε πιθανώς τον 8^ο αιώνα μ.Χ., και χρησιμοποιήθηκε, ιδιαίτερα τον 13^ο αιώνα μ.Χ. για την υποστήριξη των αξιώσεων πολιτικής εξουσίας από τον παπισμό.  Σε πολλά από τα υπάρχοντα χειρόγραφα (χειρόγραφα αντίγραφα του εγγράφου), συμπεριλαμβανομένου του παλαιότερου, το έγγραφο φέρει τον τίτλοConstitutum domini Constantini imperatoris.

Η Δωρεά του Κωνσταντίνου συμπεριλήφθηκε στην συλλογή Ψευδοϊσιδώρεων Διατάξεων του 9^ου Αιώνα. Ο Λορέντζο Βάγια, ένας Ιταλός καθολικός ιερέας και ανθρωπιστής της Αναγέννησης, πιστώνεται ότι αποκάλυψε για πρώτη φορά την πλαστογραφία με στέρεα φιλολογικά επιχειρήματα το 1439 μ.Χ.–1440 μ.Χ., αν και η αυθεντικότητα του εγγράφου είχε αμφισβητηθεί επανειλημμένα από το 1001 μ.Χ.].

Αντί να αναγνωρίσει την Ειρήνη, ο πάπας Λέων Γ' ανακήρυξε τον βασιλιά των Φράγκων, τον Καρλομάγνο, ως Αυτοκράτορα των Ρωμαίων το 800 μ.Χ. υπό την έννοια της translatio imperii (μεταβίβαση της Αυτοκρατορικής εξουσίας).

Αν και οι δύο Αυτοκρατορίες τελικά υποχώρησαν και αναγνώρισαν η μία τους ηγεμόνες της άλλης ως αυτοκράτορες, ποτέ δεν αναγνώρισαν ρητά την άλλη ως «Ρωμαίο», με τους Βυζαντινούς να αναφέρουν τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως «Αυτοκράτορα (ή βασιλιά) των Φράγκων» και αργότερα ως «βασιλιάς της Γερμανίας» και οι δυτικές πηγές συχνά περιγράφουν τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα ως «Αυτοκράτορα των Ελλήνων» ή «Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης».

Κατά την διάρκεια των αιώνων μετά την στέψη του Καρλομάγνου, η διαμάχη σχετικά με τον Αυτοκρατορικό τίτλο ήταν ένα από τα πιο αμφισβητούμενα ζητήματα στην Ιερά Ρωμαϊκή-Βυζαντινή πολιτική και παρόλο που η στρατιωτική δράση σπάνια προέκυψε εξαιτίας της, η διαμάχη επιδείνωσε σημαντικά τη διπλωματία μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών.

Αυτή η έλλειψη πολέμου πιθανότατα οφείλεται κυρίως στην γεωγραφική απόσταση μεταξύ των δύο Αυτοκρατοριών. Κατά καιρούς τον Αυτοκρατορικό τίτλο διεκδικούσαν γείτονες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως π.χ. η Βουλγαρία και η Σερβία, που συχνά οδηγούσαν σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις με την Ρωμανία. 

Αφού η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανατράπηκε στιγμιαία από τους Καθολικούς σταυροφόρους της Τέταρτης Σταυροφορίας το 1204 μ.Χ. και αντικαταστάθηκε από τη Λατινική Αυτοκρατορία, η διαμάχη συνεχίστηκε παρόλο που και οι δύο Αυτοκράτορες ακολούθησαν τώρα τον ίδιο θρησκευτικό επικεφαλής για πρώτη φορά από την έναρξη της διαμάχης.

Αρκετές από τις πολιτείες που προέκυψαν από αυτόν τον κατακερματισμό ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο νόμιμος διάδοχος της προηγούμενης Αυτοκρατορίας, για διάφορα κίνητρα: Η Λατινική Αυτοκρατορία κατείχε την Αυτοκρατορική πρωτεύουσα. Οι ηγεμόνες της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας προέρχονταν από την πρώην Αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών.

Αυτοί του Δεσποτάτου της Ηπείρου (εν συντομία της Αυτοκρατορίας της Θεσσαλονίκης ) προέρχονταν από την οικογένεια των Αγγέλων, παρόλο που απαρνήθηκαν την αυτοκρατορική αξίωση αποδεχόμενοι την κυριαρχία της Νίκαιας το 1248 μ.Χ. η Αυτοκρατορία της Νίκαιας διεκδίκησε με επιτυχία το πατριαρχείο το 1206 μ.Χ. και τελικά επικράτησε μέσω της επιδέξιας διαχείρισης των συμμαχιών και της ανακατάληψης της Κωνσταντινούπολης το 1261 μ.Χ.

Αν και οι Λατίνοι Αυτοκράτορες αναγνώρισαν τους Αγίους Ρωμαίους Αυτοκράτορες ως νόμιμους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, διεκδίκησαν επίσης τον τίτλο για τον εαυτό τους, ο οποίος δεν αναγνωρίστηκε από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε αντάλλαγμα.

Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας , μια από τις οντότητες που είχε προκύψει από τον κατακερματισμό των αρχών του 13ου αιώνα, επέζησε μέχρι την Οθωμανική κατάκτηση το 1461 μ.Χ. Οι Κομνηνοί ηγεμόνες της διεκδίκησαν τον Αυτοκρατορικό τίτλο για τους εαυτούς τους σε ανταγωνισμό με αυτούς της Κωνσταντινούπολης, παρόλο που δεν το έκαναν λάβει οποιαδήποτε ουσιαστική διεθνή αναγνώριση.

Ένα ξεχωριστό πολίτευμα στις ακτές της Κριμαίας της Μαύρης Θάλασσας, το Πριγκιπάτο των Θεοδώρων , περιήλθε στους Οθωμανούς μόλις το 1475 μ.Χ. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι ηγεμόνες του ισχυρίστηκαν ότι ήταν Ρωμαίοι Αυτοκράτορες.

[Ο Ανδρέας Παλαιολόγος , ανιψιός του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου και επικεφαλής της οικογένειας των Παλαιολόγων, άρχισε να αυτοαποκαλείται Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης το 1483 μ.Χ. και, πιθανώς άτεκνος, πούλησε αυτό που θεωρούσε ως αυτοκρατορικό του τίτλο στον Κάρολο Η' της Γαλλίας. το 1494 μ.Χ.

Οι ακόλουθοι Βασιλείς της Γαλλίας διατήρησαν την αξίωση μέχρι τον Κάρολο Θ ' το 1566 μ.Χ, όταν τέθηκε σε αχρηστία. Ο Κάρολος Θ' έγραψε ότι ο Αυτοκρατορικός Βυζαντινός τίτλος «δεν είναι πιο επιφανής από αυτόν του βασιλιά, που ακούγεται καλύτερα και πιο γλυκός».

Στην τελευταία του διαθήκη το 1502 μ.Χ., ο Ανδρέας Παλαιολόγος παραχώρησε ξανά τον Αυτοκρατορικό του τίτλο, αυτή τη φορά στον Φερδινάνδο Β΄ της Αραγωνίας και στην Ισαβέλλα Α΄ της Καστίλλης. Άλλοι διεκδικητές του Βυζαντινού θρόνου εμφανίστηκαν μετά τον θάνατο του εκείνο το έτος, με ολοένα και πιο αμφίβολους ισχυρισμούς όσο περνούσαν οι Αιώνες.

Ο Κάρολος Α' Γκονζάγκα, δούκας της Μάντοβας , ο οποίος επίσης ισχυριζόταν ότι κατάγεται από την οικογένεια των Παλαιολόγων, δήλωσε το 1612 μ.Χ. την πρόθεσή του να διεκδικήσει εκ νέου την Κωνσταντινούπολη, αλλά πέτυχε μόνο να προκαλέσει εξέγερση στην χερσόνησο της Μάνης, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1619 μ.Χ.].

Το πρόβλημα των δύο Αυτοκρατόρων επανεμφανίστηκε πλήρως μόνο μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ., μετά την οποία ο Οθωμανός Σουλτάνος ​​Μωάμεθ Β' διεκδίκησε την αυτοκρατορική αξιοπρέπεια ως Kayser-i Rûm (Καίσαρας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και φιλοδοξούσε να διεκδικήσει παγκόσμια ηγεμονία (τα ίδια υποστήριζε και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής μετέπειτα).

Οι Οθωμανοί σουλτάνοι αναγνωρίστηκαν ως Αυτοκράτορες από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1533 μ.Χ., αλλά οι Άγιοι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες δεν αναγνωρίστηκαν ως Αυτοκράτορες με την σειρά τους.

[Αλλά τα ίδια υποστήριζαν και οι Σελτζούκοι Τούρκοι πριν από αυτούς με το Σουλτανάτο των Ρουμ (δηλαδή των Ρωμαίων) όπως το ονόμασαν για να σφετεριστούν και αυτοί την Αυτοκρατορική Ρωμαϊκή κληρονομιά].

Οι Οθωμανοί αποκαλούσαν τους ιερούς Ρωμαίους Αυτοκράτορες με τον τίτλο kıral (βασιλιάς) για ενάμιση Αιώνα, έως ότου ο σουλτάνος ​​Αχμέτ Α' αναγνώρισε επίσημα τον Αυτοκράτορα Ροδόλφο Β' ως Αυτοκράτορα στην Ειρήνη του Zsitvatorok το 1606 μ.Χ., αποδοχή του divisio imperii, που θέτει τέλος στην διαμάχη μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Δυτικής Ευρώπης.

Εκτός από τους Οθωμανούς, η Ρωσική Αυτοκρατορία και η μετέπειτα Ρωσική Αυτοκρατορία διεκδίκησαν επίσης την Ρωμαϊκή κληρονομιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με τους ηγεμόνες της να αποκαλούν τους εαυτούς τους τσάρους (που προέρχονται από το «Καίσαρα») και αργότερα Αυτοκράτορα.

Ο Ιβάν Γ' της Ρωσίας το 1472 μ.Χ. παντρεύτηκε την Σοφία (Zoé) Παλαιολογίνα, ανιψιά του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου XI , και αυτοτιτλοφορήθηκε Τσάρος ( Царь , "Καίσαρας") ή Αυτοκράτορας.

Το 1547 μ.Χ., ο Ιβάν Δ' εδραίωσε τον τίτλο ως «Τσάρος Όλων των Ρωσιών» (Царь Всея Руси). Το 1589, η Μητρόπολη Μόσχας έλαβε την αυτοκεφαλία από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και έτσι έγινε Πατριαρχείο Μόσχας, χάρη στις προσπάθειες του Μπορίς Γκοντούνοφ ..

Αυτή η αλληλουχία γεγονότων υποστήριξε την αφήγηση, που ενθαρρύνθηκε από διαδοχικούς ηγεμόνες, ότι η Μοσχοβία ήταν ο νόμιμος διάδοχος του Βυζαντίου ως «Τρίτη Ρώμη», βασισμένη σε ένα μείγμα Θρησκευτικών (Ορθόδοξων), εθνογλωσσικών (Ανατολικών Σλαβικών) και πολιτικών ιδεών (η Αυτοκρατορία του Τσάρου).

Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης υποστήριξαν επίσης ότι η τοπογραφία των επτά λόφων της Μόσχας ταυτίζονταν παράλληλα με τους επτά λόφους της Ρώμης, αλλά και τους επτά λόφους της Κωνσταντινούπολης.

Το 1492 μ.Χ. ο Ζώσιμος, Μητροπολίτης Μόσχας, σε έναν πρόλογο για την Παρουσίαση του Πασχαλίου, αναφέρθηκε στον Ιβάν Γ΄ ως «ο νέος Τσάρος Κωνσταντίνος της νέας πόλης του Κωνσταντίνου — Μόσχας».

Σε μια πανηγυρική επιστολή προς τον Μέγα Δούκα Βασίλειο Γ' που συντάχθηκε το 1510 μ.Χ., ο Ρώσος μοναχός Φιλόθεος (Φιλόφης) του Πσκοφ διακήρυξε, "Δύο Ρώμες έπεσαν. Η τρίτη στέκεται. Και δεν θα υπάρξει τέταρτη. Κανείς δεν θα αντικαταστήσει την Χριστιανική σου ισχύ!

Η αξίωση των Ρώσων για τον Αυτοκρατορικό τίτλο απορρίφθηκε από τους αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1726 μ.Χ., όταν ο Κάρολος ΣΤ' τον αναγνώρισε ως μέρος της διαμεσολάβησης μιας συμμαχίας, αν και αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι οι δύο μονάρχες είχαν ισότιμο καθεστώς. Η Αγία Ρωμαϊκή-Ρωσική διαμάχη έληξε με την διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1806 μ.Χ.

Ο εθνικιστής οραματιστής της Ιταλίας Giuseppe Mazzini προώθησε την έννοια της «Τρίτης Ρώμης» κατά τη διάρκεια του Risorgimento: «Μετά τη Ρώμη των Αυτοκρατόρων, μετά τη Ρώμη των παπών, θα έρθει η Ρώμη του λαού», αναφερόμενος στην ιταλική ενοποίηση και την εγκαθίδρυση του Ρώμη ως πρωτεύουσα.

Μετά την Ιταλική ενοποίηση στο Βασίλειο της Ιταλίας, το κράτος αναφέρθηκε ως η Τρίτη Ρώμη από ορισμένους Ιταλούς. Μετά την ενοποίηση, η Ρώμη επιλέχθηκε ως πρωτεύουσα παρά τη σχετική υστέρησή της, καθώς προκάλεσε το κύρος της πρώην Αυτοκρατορίας.

Ο Mazzini μίλησε για την ανάγκη της Ιταλίας ως Τρίτης Ρώμης να έχει Αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, που θα πραγματοποιηθούν στοΙταλική Αυτοκρατορία. Ο Mazzini είπε ότι η Ιταλία θα έπρεπε να "εισβάλει και να αποικίσει τα Τυνησιακά εδάφη" καθώς ήταν το "κλειδί για την Κεντρική Μεσόγειο" και θεωρούσε ότι η Ιταλία είχε το δικαίωμα να κυριαρχεί στην Μεσόγειο Θάλασσα όπως είχε κάνει η Αρχαία Ρώμη.

[Αλλά και ο Ρωμαίος λαϊκός ηγέτης Cola di Rienzo κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα πίστευε ότι η ανανέωση της αυτοκρατορίας θα γινόταν μέσω της λαϊκής κυριαρχίας και όχι των Αγίων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων].

Στις ομιλίες του, ο Μπενίτο Μουσολίνι απηχούσε την ρητορική του Risorgimento και αναφέρθηκε στο καθεστώς του ως «Τρίτη Ρώμη» ή ως Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Terza Roma (Τρίτη Ρώμη) ήταν επίσης ένα όνομα για το σχέδιο του Μουσολίνι να επεκτείνει την Ρώμη προς την Όστια και την θάλασσα. Η γειτονιά του ευρώ ήταν το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αρκετά πολιτικά καθεστώτα στον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα αυτοπροσδιορίστηκαν με αναφορά στους συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά όχι στην ίδια την (Κλασική) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όλοι υπέθεσαν εθνικιστικές επανερμηνείες αυτών των συνεχιστών και υπονόμευσαν τον βαθμό στον οποίο οι τελευταίοι είχαν απεικονίσει τους εαυτούς τους ως Ρωμαίους.

Ο Ναπολέων Α' της Γαλλίας διεκδίκησε την κληρονομιά της Φραγκικής Αυτοκρατορίας, τόσο οι Μεροβίγγοι, ξεχνώντας βολικά το γεγονός ότι αναγνώρισαν την κυριαρχία της Κωνσταντινούπολης, όσο και οι Καρολίγγειοι , των οποίων η κληρονομιά ήταν εύκολο να οικειοποιηθεί αφού είχε κατακτήσει τις εστίες τους στο σημερινό Βέλγιο και την Δυτική Γερμανία.

Έτσι, από την αυτοκρατορική στέψη του ως Αυτοκράτορα των Γάλλων στις 2 Δεκεμβρίου 1804 μ.Χ., χρησιμοποίησε τόσο τον συμβολισμό των μελισσών από την ταφή του Childeric I (που είχε ανακαλυφθεί το 1653 μ.Χ. στο Tournai) όσο και ένα ψεύτικο καρολίγγειο στέμμα για την στέψη του, το οποίο ονόμασε το Στέμμα του Καρλομάγνου. Ακόμη και μετά την πρώτη του ήττα, ο Ναπολέων δανείστηκε ξανά τις μέλισσες εμπνευσμένες από την Μεροβίγγεια για να συνθέσει την Σημαία της Έλβα

Η Αυστριακή Αυτοκρατορία, και μετά η Αυστριακή Δημοκρατία, δανείστηκαν από τις εικόνες και τους συμβολισμούς της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά τον θάνατο της το 1806 μ.Χ. Μέχρι σήμερα, ο Αυτοκρατορικός Αετός είναι σύμβολο της Αυστριακής κυβέρνησης, όπως συμβαίνει και στην Γερμανία.

Στην Ελλάδα , η Μεγάλη Ιδέα ("Μεγάλη Ιδέα") αναπτύχθηκε λίγο μετά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας για την αναδημιουργία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατανοητή ως εθνοελληνική πολιτεία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.

Η ιδέα πρωτοεμφανίστηκε κατά τις συζητήσεις του πρωθυπουργού Ιωάννη Κωλέττη με τον βασιλιά Όθωνα που προηγήθηκαν της δημοσίευσης του συντάγματος του 1844 μ.Χ. Αυτή η εθνικιστική φιλοδοξία οδήγησε τις Ελληνικές εξωτερικές σχέσεις και σε σημαντικό βαθμό, την εσωτερική πολιτική για μεγάλο μέρος του πρώτου αιώνα μετά την ανεξαρτησία.

Η έκφραση ήταν νέα το 1844 μ.Χ., αλλά η έννοια είχε ρίζες στην Ελληνική λαϊκή ψυχή - την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (Ευρώπη και Ασία, Ιόνιο, Αιγαίο, Μαρμαρά, Μαύρο και Λιβυκό πέλαγος, αντίστοιχα). Η προσπάθεια υλοποίησης της ιδέας μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ωστόσο, κατέληξε σε καταστροφή με τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο που οδήγησε στην ήττα της Ελλάδας και τελικά στην Μικρασιατική Καταστροφή (1919 μ.Χ.–1922 μ.Χ.) .

Η Γερμανική Αυτοκρατορία το 1871 μ.Χ. διεκδίκησε καταγωγή από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία ερμηνεύτηκε εκ νέου ως εθνική (γερμανική) παρά ως οικουμενική προσπάθεια - επομένως το επίμονο ιστοριογραφικό ερώτημα σχετικά με το αν ξεκίνησε με τη στέψη του Γαλλογερμανού Καρλομάγνου το 800 μ.Χ. ή (σύμφωνα με την πιο εθνικιστική εκδοχή) το 962 μ.Χ. με την στέψη του πιο καθαρά Γερμανού Όθωνα του Α’.

Η αφήγηση της συνέχειας από τους Οθωνούς έως τους Hohenzollern εκφράστηκε σε αμέτρητες περιπτώσεις, π.χ. στην δημιουργική αποκατάσταση του Αυτοκρατορικού Παλατιού του Goslar τη δεκαετία του 1870 μ.Χ.

Στην συνέχεια η ναζιστική Γερμανία αυτοαποκλήθηκε Τρίτο Ράιχ ( Drittes Reich), διαδεχόμενος τόσο την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όσο και την Γερμανική Αυτοκρατορία του Μπίσμαρκ. Ωστόσο, η αναφορά στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν άβολη, καθώς δεν ταίριαζε καλά στην ναζιστική ιδεολογία. Το 1939 μ.Χ., μια εγκύκλιος που δεν προοριζόταν για δημοσίευση απαγόρευε την περαιτέρω χρήση της έκφρασης «Τρίτο Ράιχ».

Ο Γάλλος ιστορικός Louis Eisenmann , σε ένα άρθρο του 1926 μ.Χ. με τίτλο The Imperial Idea in the History of Europe, απεικόνισε την νεοσύστατη Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ) ως την σύγχρονη έκφραση μιας «αυτοκρατορικής ιδέας» που είχε υποβαθμιστεί από την εθνικιστική μετατόπιση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, των Αψβούργων και την Ρωσική Αυτοκρατορία.

Υποστήριξε ότι η οριστική κατάρρευση των τριών Αυτοκρατοριών και η ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών αντιπροσωπεύουν μια ανανέωση της Αυτοκρατορικής ιδέας της Pax Romana (τα ίδια λέχθηκαν αργότερα και για τον διάδοχο της ΚΤΕ, τον ΟΗΕ).

Οι μνήμες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνοδεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση από την ίδρυσή της με το Σχέδιο Σούμαν του 1950 μ.Χ.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παρείχε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως πολλές χώρες, ρωμαϊκές νομικές έννοιες και την γλώσσα τους, την λατινική. Ως εκ τούτου, τα λατινικά έχουν χρησιμοποιηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις ως μια μη επίσημη lingua franca στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα από θεσμικά όργανα της ΕΕ που χρησιμοποιούν λατινικές έννοιες σε κείμενα και τίτλους.

Η σύγκριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με αρνητικό ή θετικό πρίσμα, είναι ένα κοινό τροπάριο πολιτικού σχολιασμού.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θεωρηθεί ως μετενσάρκωση μιας ξένης και αυταρχικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε ορισμένες Ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ένωση το 2020 μ.Χ., ή το Brexit , έχει συγκριθεί ποικιλοτρόπως με την εξέγερση της Boudica ή με το τέλος της ρωμαϊκής κυριαρχίας στην Βρετανία.  Μια διαφορετική κριτική άποψη για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχει διατυπωθεί τακτικά στους χριστιανικούς φονταμενταλιστικούς κύκλους, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η ΕΕ, όπως και άλλες υπερεθνικές προσπάθειες όπως τα Ηνωμένα Έθνη, το Κλαμπ της Ρώμης, η Ένωση για την Μεσόγειο και η Παγκόσμια Τράπεζα, επιχειρούν να αναβιώσουν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Περιστασιακά, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζεται ως «Τέταρτο Ράιχ». 

 

ΑΠΟΫΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΗΤΩΝ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ–ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Η κυβέρνηση, κατ’ επιταγή του νέου μνημονίου, έχει συστήσει ειδική ομάδα εργασίας -task force- για τη δραστική διάδοση χρήσης του λεγόμενου πλαστικού χρήματος. Η μελλοντική στόχευση, δεν αποκρύπτεται ότι, στην ουσία, αφορά τη γενίκευση της χρήσης του μέσου αυτού, που μόνο καταχρηστικά μπορεί να ονομάζεται «χρήμα», δηλαδή πράγμα, αφού είναι άυλο, δηλαδή μη-πράγμα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται, είναι η αποϋλοποίηση των μετρητών. Ειδικά ο Ελληνικός λαός, θυμάται καλά τον τραυματικό αυτό όρο και την αποϋλοποίηση των μετοχών που συντελέστηκε στην ιδιωτική οικονομία …

Το θυμάται καλά, γιατί λίγα χρόνια μετά, επακολούθησε η μεγαλύτερη ληστεία ιδιωτικής περιουσίας, που χαρακτηρίστηκε από την απερίγραπτη αδιαφάνεια με την οποία άλλαζαν τότε χέρια τα πακέτα των μετοχών: αρχικά εντός της χώρας, για να φυγαδευτούν τελικά έξω από αυτή.

Άραγε θα είχε συμβεί το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου με τις χάρτινες μετοχές που υπήρχαν πριν; Στην σχεδιαζόμενη αποϋλοποίηση των μετρητών, προβάλλεται σταθερά μόνον η μια όψη, αυτή των επιδιωκόμενων πλεονεκτημάτων, και κυρίως, ο ευρω-αστικός μύθος της «πάταξης της φοροδιαφυγής».

Φοροδιαφυγή. Η πιο χρησιμοποιημένη λέξη στα εκ της Αγγλικής μεταφραζόμενα νομοσχέδια και στα επίσης έξωθεν υπαγορευόμενα δελτία ειδήσεων ή μάλλον δελτία πλύσης εγκεφάλου, αποτελεί έναν ευρω-αστικό μύθο.

Και αυτό γιατί, αναπόδραστα, τα βάρη της πάταξης της φοροδιαφυγής θα πέσουν, για μια ακόμα φορά, στις πλάτες των αδυνάτων, δηλαδή εκείνων που έχουν λίγη ή καθόλου διαπραγματευτική ικανότητα στην εμπορική συναλλαγή:

Ήδη τα φροντιστήρια μετακυλίουν το ΦΠΑ, που πρόσφατα τους επιβλήθηκε, στους εργαζομένους τους (με μικρότερη αμοιβή) και στους πελάτες τους (με ακριβότερη τιμή). Ας μην αμφιβάλλει κανείς, ότι ανάλογα θα πράξουν και οι λοιπές κατηγορίες ελεύθερων επαγγελματιών, που θα υποχρεωθούν να βάλουν μηχανάκια POS, ούτε να διερωτάται από ποια τσέπη θα βγουν τα 7 – 9 δις της φοροδιαφυγής που αναφέρει η ετήσια έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα…

Στο μεγαλύτερο μέρος τους, απλά θα προστεθούν στις επιβαρύνσεις των αδυνάτων μαζί με τους άλλους φόρους, τις υψηλότερες κρατήσεις κλπ., ενώ θα αφαιρούνται από τα διαρκώς συρρικνούμενα εισοδήματά τους. Όμως, υπάρχει και άλλη όψη στην αποϋλοποίηση των μετρητών, και αυτή δεν είναι θετική:

1. Τα επιδιωκόμενα πλεονεκτήματα από την χρήση των καρτών κλπ., αφορούν την ιδιότητα του χρήματος ως μέσου πληρωμών. Αλλά το χαρτονόμισμα, ως υλικό χρήμα, έχει και μια άλλη ιδιότητα που δεν τη διαθέτουν οι κάρτες και γενικά το άυλο «χρήμα»:

Αποτελεί μέσο ενσωμάτωσης – διακράτησης αξίας, δηλαδή ο φέρων ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ έχει στα χέρια του περιουσιακή αξία 50 ευρώ. Την περιουσιακή αυτή αξία μπορεί να τη διαθέσει όπως θέλει: να αγοράσει, να επενδύσει ή να αποθεματοποιήσει.

Και αυτό το πράττει σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση την δική του ή/και του αντισυμβαλλομένου του (π.χ. του πωλητή), συνήθως χωρίς να χρειάζεται συγκατάθεση από κάποιον τρίτο (που εποπτεύει ή παρακολουθεί). Με άλλα λόγια, ο φέρων χαρτονόμισμα έχει εξουσία στα χέρια του και η εξουσία αυτή ενσωματώνεται στο υλικό χρήμα.

Η χρήση κάρτας και, ακόμα περισσότερο, ψηφιακού «χρήματος» αφαιρεί από τον πολύπαθο πολίτη αυτή την εξουσία, καθώς μετατρέπεται σε απλό χρήστη μιας υπηρεσίας, ο οποίος μπορεί μεν να έχει διάφορα προνόμια, για όσο καιρό του επιτρέπονται, αλλά όχι εξουσία.

Ενόψει της σχεδιαζόμενης αποϋλοποίησης των μετρητών (μετάβαση σε μια αχρήματη κοινωνία), θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, τόσο τους ψηφοφόρους, όσο και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, η ουσιώδης διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο χαρτονόμισμα και το πλαστικό ή ψηφιακό «χρήμα»:

Με το υλικό χρήμα, το κράτος (η Ε.Ε. πλέον) εκδίδει και κυκλοφορεί χαρτονόμισμα. Ταυτόχρονα, εκείνος που έχει στην κατοχή του χαρτονόμισμα διακρατεί και ισόποση αξία, την οποία μπορεί να μεταφέρει ή να μεταβιβάσει ελεύθερα. Ο ρόλος της Κεντρικής Τράπεζας (της Ε.Κ.Τ. πλέον) περιορίζεται στο τύπωμα, την κυκλοφορία και την αποθεματοποίηση του χρήματος, για όσο διάστημα χρειάζεται.

Με το άυλο «χρήμα» (πλαστικό-κάρτα ή ψηφιακό), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή μια υπερεθνική τράπεζα ιδιωτικών συμφερόντων, αποκτά απόλυτη εξουσία εποπτείας και παρακολούθησης.

Η διόγκωση του ρόλου της γίνεται εις βάρος του ελληνικού κράτους, που υποβιβάζεται σε απλό διεκπεραιωτή, και κυρίως, εις βάρος του πολίτη, ο οποίος χάνει πλέον την εξουσία να φέρει και να διακρατεί αξία και υποβιβάζεται σε απλό χρήστη «έξυπνων» υπηρεσιών.

Φυσικά, η παροχή των υπηρεσιών αυτών υπόκειται σε πολλές προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρώνει ο χρήστης, με τη λίστα των προϋποθέσεων να μεταβάλλεται διαρκώς και, πιθανά, με έλλειψη διαφάνειας. Ανά πάσα στιγμή, ο εποπτεύων – παρακολουθών (η Ε.Κ.Τ.) που έχει την πλήρη εξουσία, μπορεί να ανακαλέσει το δικαίωμα χρήσης («Μας συγχωρείτε, η κάρτα σας δεν γίνεται αποδεκτή») που θα ισοδυναμεί με τον … ξαφνικό θάνατο του χαζού πλέον χρήστη. Τότε τι γίνεται;

2. Εξάλλου η σχεδιαζόμενη αποϋλοποίηση του χρήματος και η ολική μετάβαση στο πλαστικό – ψηφιακό «χρήμα», χαρακτηρίζεται από μια επιπλέον δυσμενή εξέλιξη: Εμπεριέχει έλλειμμα Δημοκρατίας, καθώς συνιστά επιδείνωση των όρων της Δημοκρατίας και επιστροφή σε όρους φεουδαρχίας – απολυταρχίας.

Κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες περίπου, παρατηρήθηκε μια εξελικτική πορεία στη μορφή του χρήματος, η οποία αντιστοιχεί στις κοινωνικές – πολιτειακές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στο ίδιο διάστημα. Με αδρές γραμμές, μπορούμε να περιγράψουμε την εξέλιξη αυτή σε διαδοχικά βήματα μέσα στο χρόνο, έτσι :

α. Χρυσό νόμισμα (φεουδαρχία).

β. Χαρτονόμισμα ανταλλάξιμο σε χρυσό «επί τη εμφανίσει» (αστικό πολίτευμα).

γ. Χαρτονόμισμα απλό, δηλ. μη ανταλλάξιμο (κοινωνία των πολιτών).

δ. Πλαστικό «χρήμα», δηλ. κάρτα πιστωτική, χρεωστική κλπ. (κοινωνία της πληροφορίας).

ε. Ψηφιακό «χρήμα», δηλ. με χρήση του διαδικτύου (παγκόσμιο χωριό).

Καθώς αφαιρείται μέχρις εξαφανίσεως κάθε εξουσία που βρίσκεται στα χέρια του απλού πολίτη, αυτός ολοένα και περισσότερο μοιάζει με τον δουλοπάροικο, από τον οποίο και προήλθε. Όπως επί φεουδαρχίας – απολυταρχίας, ο άρχοντας έλεγχε ασφυκτικά κάθε δραστηριότητα του δουλοπάροικου, ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς την άδειά του, έτσι και τώρα ό (χαζοχαρούμενος) χρήστης των «έξυπνων» υπηρεσιών, αν παραβιάσει τους όρους της πολιτικής ορθότητας, μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού να διαγραφεί από το προσκήνιο.

3. Το υλικό χρήμα είναι ανώνυμο, όπως ακριβώς και η ψήφος, και επομένως, δημοκρατικό. Η χρήση του υλικού χρήματος, όπως και της ψήφου γίνεται ελεύθερα, και με τον τρόπο αυτό, προστατεύεται ο αδύναμος πολίτης από τον έλεγχο που μπορεί να ασκήσει επάνω του κάποιος με πολύ περισσότερη δύναμη.

Αντίθετα, κάθε συναλλαγή που πραγματοποιείται με το πλαστικό – ψηφιακό «χρήμα», καταγράφεται πλήρως : το όνομα, η τοποθεσία, ο χρόνος, το κατάστημα, αλλά και το ακριβές είδος της δαπάνης είναι στη διάθεση καθενός που έχει την κατάλληλη πρόσβαση, νόμιμα ή παράνομα, και μάλιστα σε βάθος χρόνου.

Συμπερασματικά, ενώ όλα τα γνωστά Συντάγματα προβλέπουν, ότι η εξουσία πηγάζει από το λαό, ο πολύπαθος πολίτης, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δεν βλέπει να επαληθεύεται κάτι τέτοιο στην πράξη. Ολοένα και περισσότερο, αισθάνεται ως υπόδουλος και όχι ως κυρίαρχος.

Η πρόβλεψη του Συντάγματος έχει φαλκιδευτεί σε μεγάλο βαθμό στην πορεία του χρόνου, καθώς με την καταλυτική επίδραση της τεχνολογίας, το προσωπικό στοιχείο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής χάνει έδαφος υπέρ του απρόσωπου στοιχείου… Ποια εξουσία θα έχει ποιος λαός στο παγκόσμιο χωριό; Δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε, ότι το χαρτονόμισμα αναδεικνύεται, ίσως, στο τελευταίο οχυρό λαϊκής εξουσίας!

Κι ακόμα, πρέπει να αναλογιστούμε όλοι μας, ότι αν υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί περί αχρήματης κοινωνίας, θα διαμορφωθεί μια κοινωνική πραγματικότητα χειρότερη από το επί φεουδαρχίας παρελθόν, καθώς τότε μεν ο άρχοντας ήταν γνωστός στους αρχομένους, με τα καλά του και τα κακά του, ενώ τώρα στήνεται μια υποδομή για μεταβίβαση – παράδοση της εξουσίας, στο κοντινό μέλλον, σε κάποιον παγκόσμιο άρχοντα του παγκόσμιου χωριού που ακόμα, κατά το χρόνο λήψης των αποφάσεων, είναι άγνωστος (https://enromiosini.gr/paratiritirio/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8B%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7/).