ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΚΡΑΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥΣ
Γράφει ο Αλώπηξ
29-1-2015
Πολλές φορές στην ιστορία επαναλήφθηκε το φαινόμενο νεοεγκατεστημένα «επαναστατικά» και μη κινήματα με την άνοδο τους στην εξουσία να επιδείξουν επιθετική πολιτική κατά των ήδη υπαρχόντων και μη ομοίων με αυτά καθεστώτων (μια πολιτική που είχε ως σκοπό την ήττα τους και την αντίστοιχη εδραίωση και σταθεροποίηση των νέων καθεστώτων), αλλά παράλληλα και υιοθέτησαν και μία «σταυροφορική» ιδεολογία που είχε ως σκοπό την επέκταση και επιβολή της ιδεολογίας του σε όλο τον ευρύτερο γειτονικό και μη περίγυρο τους με το επιχείρημα ότι εάν όλα τα γειτονικά κράτη είχαν το ίδιο πολίτευμα δεν θα απειλούσαν τα ίδια (αφού θα είχαν υποτίθεται τις ίδιες αξίες) και το κυριότερο (και πιο αληθοφανές) ότι θα αποτρεπόταν η στρατηγική περικύκλωση του νέου καθεστώτος, ενώ παράλληλα θα κατακτούσαν και νέα εδάφη.
Τα πιο γνωστά καθεστώτα που επέτυχαν ιστορικά κάτι τέτοιο ήταν αυτά της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, της Αρχαίας Δημοκρατικής Θήβας, της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, των ΗΠΑ, της «επαναστατικής» Γαλλίας, της «επαναστατικής» Ρωσίας υπό τους κομμουνιστές και προσεχώς σύντομα φαίνεται και της «Νέας» μετασοβιετικής Ρωσίας υπό τον Πούτιν.
Στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας επιτεύχθηκε από τον Κλεισθένη μετά το τέλος της τυραννίας των Πεισιστρατιδών. Μετά από την πτώση του Ιππία, έγινε διαμάχη για την εξουσία, ανάμεσα στον Κλεισθένη, τον ηγέτη των Αλκμεωνίδων και ελευθερωτή της Αθήνας και τον Ισαγόρα, τον αρχηγό των ευγενών. Όταν ο Ισαγόρας ανέλαβε την αρχηγία και έγινε Άρχων το 508 π.Χ., ο Κλεισθένης αρνήθηκε να υποταχθεί και έκανε έκκληση στον λαό δίνοντας τους υπόσχεση να επαναφέρει τα πολιτικά δικαιώματα τους, εάν τον βοηθούσαν να ανατρέψουν τον Ισαγόρα από την εξουσία.
Ο Ισαγόρας τότε κάλεσε τον Κλεομένη, βασιλιά της Σπάρτης και φίλο του, ο οποίος έστειλε αμέσως έναν πρέσβη απαιτώντας από τους Αθηναίους να εξορίσουν "τους μιασμένους" Αλκμεωνίδες και έτσι ο Κλεισθένης αναγκάστηκε να φύγει στην εξορία. Όταν ο Κλεομένης ήλθε στην Αθήνα, εξόρισε επτακόσιες Αθηναϊκές οικογένειες, τις οποίες ο Ισαγόρας θεωρούσε επικίνδυνες, διέλυσε την βουλή και έβαλε δικούς του ανθρώπους στις δημόσιες θέσεις. Όταν έγινε αυτό, ο λαός ξεσηκώθηκε και ο Κλεομένης, ο Ισαγόρας και οι οπαδοί τους προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στην Ακρόπολη. Οι Αθηναίοι πολιόρκησαν την Ακρόπολη και μετά από δύο μέρες επέτρεψαν στον Κλεομένη και τον Ισαγόρα να φύγουν, αλλά όλους τους άλλους τους σκότωσαν. Μετά από αυτό το γεγονός οι Αθηναίοι ανακάλεσαν τον Κλεισθένη και τις άλλες εφτακόσιες οικογένειες από την εξορία.
Όταν ο Κλεομένης έφθασε στην Σπάρτη, αμέσως ετοίμασε στρατό και βάδισε στην Αττική, με σκοπό να επαναφέρει τον Ισαγόρα στην εξουσία. Με την βοήθεια των Κορινθίων και άλλων Πελοποννησιακών πόλεων, ο Κλεομένης στρατοπέδευσε στην πεδιάδα της Ελευσίνας. Εν τω μεταξύ, οι Αθηναίοι ετοίμασαν στρατό και ξεκίνησαν να εμπλακούν μαζί τους, αλλά στο μεταξύ οι Κορίνθιοι έμαθαν τον πραγματικό σκοπό της εκστρατείας και αποσύρθηκαν. Ο δεύτερος βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην εκστρατεία, εναντιώθηκε και αυτός και η εκστρατεία αναβλήθηκε.
Όταν οι Σπαρτιάτες απεχώρησαν, οι Αθηναίοι εστράφησαν εναντίον των Χαλκιδαίων. Στα στενά του Ευρίπου, συνάντησαν και νίκησαν τους Θηβαίους, οι οποίοι έρχονταν προς βοήθεια τους. Την ίδια μέρα, οι Αθηναίοι πέρασαν στην Εύβοια και κατατρόπωσαν τους Χαλκιδείς. Οι κτηματικές περιουσίες των ευγενών κατασχέθηκαν και εδόθηκαν με κλήρο σε 4000 Αθηναίους (κληρούχοι).
Ο Κλεισθένης έχοντας τώρα την εξουσία, άρχισε τις μεταρρυθμίσεις, που οδήγησαν την Αθήνα σε εδραιωμένη δημοκρατία. Αυτός διαχώρισε τους Αθηναίους σε δέκα φυλές με δεκατέσσερις δήμους την καθεμιά και έδωσε όλη την εξουσία στην Εκκλησία του δήμου, από την οποία εκλέγονταν δέκα στρατηγοί που διοικούσαν όχι μόνο το στρατό αλλά και το ίδιο το κράτος. Οι διάδοχοι του (Περικλής, Εφιάλτης, Κλέων, Αλκιβιάδης κλπ) ανάπτυξαν επιθετική εξωτερική πολιτική με σκοπό την επικράτηση τους σε όλη την Ελλάδα και επίσης την καθολική προώθηση και επιβολή του πολιτεύματος τους με τελικό αποτέλεσμα την συσπείρωση όλων των αντιπάλων τους εναντίον τους, την στρατηγική τους περικύκλωση και την τελική τους ήττα τόσο λόγω των ίδιων των λαθών τους, την δύναμη των αντιπάλων τους (Κορίνθου, Σπάρτης, Συρακουσών, Περσίας), όσο και της καταπιεστικής πολιτικής τους έναντι των ίδιων των συμμάχων τους.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι αυτό της Αρχαίας Δημοκρατικής Θήβας. Το 382 π.Χ. τρεις Θηβαίοι ολιγαρχικοί ο Αρχίας, ο Λεοντίδας και ο Φίλιππος ζήτησαν τη βοήθεια της Σπάρτης και οι Σπαρτιάτες με στρατηγό τον Φοιβίδα κατέλαβαν την Καδμεία και τους παρέδωσαν την εξουσία και στην Θήβα εγκαθιδρύθηκε τυραννικό καθεστώς. Η εξουσία τους διήρκεσε μόνο τρία χρόνια καθώς καθαιρέθηκαν μετά από συνωμοσία που οργάνωσε ο Πελοπίδας, οι ολιγαρχικοί τύραννοι εξοντώθηκαν και επανήλθε δημοκρατικό καθεστώς. Οι Θηβαίοι τα επόμενα χρόνια ανέκτησαν την ηγεμονία της Βοιωτίας (με σκοπό και την επέκταση του καθεστώτος της). Το 375 π.Χ. οι Θηβαίοι εισέβαλαν στον Ορχομενό τον οποίο υπερασπίστηκαν οι Σπαρτιάτες. Οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν στη γειτονική πόλη Τεγύρα και στην μάχη που ακολούθησε οι Θηβαίοι επικράτησαν. Επικεφαλής των Θηβαίων σε αυτή τη μάχη ήταν ο Πελοπίδας. Το 372 π.Χ. κατέλαβαν για μία ακόμα φορά τις Πλαταιές και την επόμενη χρονιά τις Θεσπιές ολοκληρώνοντας την ανάκτηση της ηγεμονίας τους σε ολόκληρη τη Βοιωτία.
Οι κινήσεις αυτές των Θηβαίων όμως οδήγησαν σε δημιουργία συνασπισμού εναντίον της που αποτελούταν από τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες. Οι Σπαρτιάτες με επικεφαλής τον Κλεόμβροτο βάδισαν εναντίον της Θήβας και οι δύο αντίπαλοι συγκρούστηκαν στα Λεύκτρα. Στην μάχη των Λεύκτρων οι Θηβαίοι που είχαν επικεφαλής τον Επαμεινώνδα νίκησαν τους Σπαρτιάτες εγκαθιδρύοντας την Θηβαϊκή ηγεμονία στον Ελλαδικό χώρο. Η σημαντική νίκη των Θηβαίων οφειλόταν στη στρατηγική μεγαλοφυΐα του Επαμεινώνδα, που εφάρμοσε με επιτυχία το σύστημα της λοξής φάλαγγας, και την ανδρεία του Ιερού Λόχου που είχε οργανώσει και διοικούσε ο Πελοπίδας. Για εννέα περίπου χρόνια μετά τη μάχη των Λεύκτρων, η Θήβα γίνεται η πρώτη δύναμη στην Ελλάδα. Οι Θηβαίοι ενισχυμένοι μετά την επικράτησή τους στα Λεύκτρα οι Θηβαίοι συμμάχησαν με τους Φωκείς και τους Λοκρούς. Ένα χρόνο μετά το 370 π.Χ. εξασφάλισαν την συμμαχία της Θεσσαλίας. Την περίοδο αυτή ο Μαντίνειος στρατηγός Λυκομίδης ένωσε τις Αρκαδικές πόλεις σε μία συμπολιτεία που ονομάστηκε κοινό των Αρκάδων.
Την ίδια περίοδο ο Επαμεινώνδας ίδρυσε στη νοτιοδυτική Αρκαδία την Μεγαλόπολη, συνενώνοντας πέντε μικρές πόλεις της περιοχής. Η Μεγαλόπολη έγινε έδρα του Αρκαδικού κοινού τα επόμενα χρόνια. Οι Θηβαίοι τα επόμενα χρόνια κλήθηκαν από το Κοινό των Θεσσαλών για να απελευθερώσουν την Θεσσαλία από τον τύραννο των Φερών Αλέξανδρο ο οποίος είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Θεσσαλίας, βοηθούμενος και από τον συνονόματό του Βασιλιά της Μακεδονίας. Οι Θηβαίοι με επικεφαλής τον Πελοπίδα έδιωξαν τους Μακεδόνες και περιόρισαν τον τύραννο των Φερών στις Φέρες.
Το 365 π.Χ. οι Πέρσες που αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο της επέκτασης της Δεύτερης Αθηναϊκής συμμαχίας σε περιοχές που ήλεγχαν ενίσχυσαν την Θήβα χρηματοδοτώντας την ώστε να αποκτήσει ισχυρό στόλο. Με τον στόλο της η Θήβα απέσπασε από την δεύτερη Αθηναϊκή συμμαχία την Κέα, την Νάξο, την Χίο την Λέσβο και άλλα νησιά εξασφαλίζοντας νέους συμμάχους. Μία διαμάχη ανάμεσα στην Μαντίνεια και τους υπόλοιπους Αρκάδες οδήγησε τους Μαντινείς να συμμαχήσουν με την Σπάρτη και την Αθήνα. Εναντίον της κινήθηκε η Θήβα με αποτέλεσμα το 362 π.Χ. να διεξαχθεί η Μάχη της Μαντινείας. Η μάχη αυτή δεν ανέδειξε νικητή και κατέληξε σε συμφωνία ειρήνης μεταξύ των αντιπάλων και διατήρηση της διαμορφωμένης μέχρι τότε κατάστασης. Στην μάχη της Μαντίνειας σκοτώθηκε ο Επαμεινώνδας και η ηγεμονία της Θήβας έληξε οριστικά.
Ακολούθησε η ίδρυση και επέκταση της Αρχαίας Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Η εγκαθίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας έλαβε χώρα περίπου το 509 π.Χ. όταν ο τελευταίος των επτά βασιλέων της Ρώμης, Ταρκήνιος ο Υπερήφανος, ανατράπηκε και στη θέση του εγκαθιδρύθηκε ένα σύστημα βάσει του οποίου κυβερνούσαν αιρετοί άρχοντες που εκλέγονταν κάθε χρόνο, καθώς και διάφορες μορφές συνελεύσεων.
Οι Ρωμαίοι σταδιακά υπέταξαν τους υπόλοιπους πληθυσμούς της ιταλικής χερσονήσου, ανάμεσα στους οποίους και τους Ετρούσκους. Η τελευταία απειλή για τη ρωμαϊκή κυριαρχία εμφανίστηκε όταν ο Τάραντας, μια ισχυρή ελληνική αποικία, ζήτησε τη βοήθεια του βασιλιά της Ηπείρου, του Πύρρου. Εντούτοις, ακόμη κι αυτή η προσπάθεια τελικά απέτυχε. Οι Ρωμαίοι διασφάλισαν την κυριαρχία τους ιδρύοντας αποικίες σε στρατηγικά σημεία, κερδίζοντας σταθερό έλεγχο στα εδάφη αυτά. Κατά το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα π.Χ., η Ρώμη συγκρούστηκε με την Καρχηδόνα στον πρώτο από τους τρεις συνολικά Καρχηδονιακούς Πολέμους. Οι συγκρούσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα τις πρώτες υπερπόντιες κατακτήσεις των Ρωμαίων, της Σικελίας και της Ισπανίας, και την άνοδο της Ρώμης σαν υπολογίσιμη δύναμη. Αφού πέτυχαν καθοριστικές νίκες κατά των Μακεδόνων και των Σελευκιδών, οι Ρωμαίοι έγιναν ο ισχυρότερος λαός στο χώρο της Μεσογείου. Με την πάροδο των αιώνων, το ρωμαϊκό πολίτευμα μετατράπηκε από μοναρχία σε ολιγαρχική δημοκρατία, και κατόπιν σε μια όλο και πιο συγκεντρωτική αυτοκρατορία. Κατέληξε να κυριαρχήσει στο σύνολο της Δυτικής Ευρώπης και της Μεσογείου διαμέσου της κατάκτησης και της αφομοίωσης.
Η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επήλθε τον 5ο αιώνα μ.Χ. Μαστιζόμενη από πολιτική αστάθεια και αφού δέχτηκε πολυάριθμες επιθέσεις από μεταναστεύοντες πληθυσμούς, το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων της Ισπανίας, της Γαλατίας και της Ιταλίας, διαιρέθηκε σε ανεξάρτητα βασίλεια κατά τον 5ο αιώνα. Το ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, του οποίου η κυβέρνηση είχε σαν έδρα την Κωνσταντινούπολη, επιβίωσε της κρίσης και συνέχισε να υφίσταται για μια ακόμη χιλιετηρίδα, μέχρι που τα υπολείμματά του κατακτήθηκαν από την ανερχόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το μεσαιωνικό αυτό κράτος της Ανατολής συνήθως αναφέρεται από τους ιστορικούς ως «Βυζαντινή Αυτοκρατορία».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκαν από τις δεκατρείς Βρετανικές αποικίες οι οποίες βρίσκονταν κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού. Στις 4 Ιουλίου 1776, εξέδωσαν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία διακήρυξε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την εγκαθίδρυση μιας συνεργατικής ένωσης. Οι εξεγερμένες πολιτείες νίκησαν την Βρετανική Αυτοκρατορία στην Αμερικανική Επανάσταση, τον πρώτο επιτυχή αποικιακό πόλεμο ανεξαρτησίας. Το τρέχον Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών υιοθετήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1787· η επικύρωσή του το επόμενο έτος έκανε τις πολιτείες μέρος μιας ενιαίας δημοκρατίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση. Η Χάρτα των Δικαιωμάτων περιλαμβάνει δέκα συνταγματικές τροποποιήσεις που εγγυώνται πολλά θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες και υιοθετήθηκε το 1791.
Κατά τον 19ο αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτόπισαν ιθαγενείς φυλές, απέκτησαν το έδαφος της Λουιζιάνας από τη Γαλλία, την Φλόριντα από την Ισπανία, μέρος της Χώρας του Όρεγκον από το Ηνωμένο Βασίλειο, μέρος της χώρας του Μεξικό, και την Αλάσκα από τη Ρωσία, και προσάρτησαν την Δημοκρατία του Τέξας και την Δημοκρατία της Χαβάης. Οι διαμάχες μεταξύ του αγροτικού Νότου και του βιομηχανικού Βορρά για την επέκταση του θεσμού της δουλείας και τα δικαιώματα των πολιτειών προκάλεσαν τον Εμφύλιο Πόλεμο της δεκαετίας του 1860. Η νίκη του Βορρά απέτρεψε μια μόνιμη διαίρεση της χώρας και οδήγησε στο τέλος της τέλος της νόμιμης δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά την δεκαετία του 1870, η εθνική τους οικονομία ήταν η μεγαλύτερη του κόσμου. Ο Ισπανοαμερικανικός Πόλεμος και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος επιβεβαίωσαν την θέση της χώρας ως στρατιωτικής δύναμης. Αναδύθηκε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως η πρώτη χώρα με πυρηνικά όπλα και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης άφησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τη μόνη υπερδύναμη. Στη χώρα αναλογεί το 41% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών, και είναι μια ηγετική οικονομική, πολιτική, και πολιτισμική δύναμη στον κόσμο (και είναι σήμερα πάρα πολύ γνωστή η τάση των ΗΠΑ για την εγκαθίδρυση παντού στον κόσμο δημοκρατικών καθεστώτων ακόμα και με την βία).
Το 1789 η οικονομία της Γαλλίας είχε εξασθενίσει σημαντικά, εξαιτίας της βοήθειας που πρόσφερε στις επαναστατημένες αμερικανικές αποικίες εναντίον της Αγγλίας και μιας τρομερής παγωνιάς που κατέστρεψε όλη σχεδόν την αγροτική παραγωγή της χώρας και κατέστρεψε πλήρως την οικονομία και το σύστημα τροφοδοσίας. Ο βασιλιάς βρέθηκε σε πολύ άσχημη θέση και για να εξοικονομήσει χρήματα, συγκάλεσε τους αντιπρόσωπους των τριών τάξεων, δηλ. των κληρικών, των ευγενών και των αστών.
Έγινε μια απαγορευμένη συγκέντρωση στην αίθουσα του σφαιριστηρίου, κατά την οποία ορισμένοι αντιπρόσωποι της αστικής τάξης αυτοαναγορεύτηκαν σε Εθνοσυνέλευση και αποφάσισαν να καταρτίσουν το Σύνταγμα της χώρας. Στις 14 Ιουλίου 1789 καταλήφθηκε από το λαό του Παρισιού η Βαστίλη. Τον Αύγουστο εκδόθηκε από την εθνοσυνέλευση η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Με τα γεγονότα αυτά άρχισε επανάσταση, η οποία έπαιρνε όλο και σφοδρότερη μορφή. Το Σεπτέμβριο του 1792 Η Γαλλία ανακηρύχτηκε δημοκρατία, ενώ λίγους μήνες μετά αποκεφαλίστηκε ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ και η γυναίκα του Μαρία Αντουανέτα. Την εξουσία πήραν στα χέρια τους ριζοσπάστες ηγέτες, όπως ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος, οι οποίοι άρχισαν να εξοντώνουν όλους τους πολέμιους της επανάστασης.
Στο μεταξύ η Γαλλία άρχισε εξωτερικούς πολέμους με πέντε δυνάμεις (με σκοπό και την επέκταση του καθεστώτος της), ανάμεσα στις οποίες και η Αγγλία. Το καθεστώς της τρομοκρατίας έπαυσε το 1795 και κατά την επόμενη τετραετία η Γαλλία διακυβερνήθηκε από το Διευθυντήριο. Το 1799 ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Γαλλίας ο Ναπολέοντας Βοναπάρτης, ο οποίος σχημάτισε την Υπατεία. Ήταν τριμελής επιτροπή, στην οποία πρώτος ύπατος ήταν ο ίδιος και επομένως σ’ αυτόν άνηκε η πρωτοβουλία όλων των αποφάσεων. Ύστερα από διαταγή του συντάχτηκε ο γνωστός Ναπολεόντειος Κώδικας, που αποτελεί, ακόμα και σήμερα, το θεμέλιο του γαλλικού αστικού δικαίου. Οι σχέσεις της Γαλλίας με τον πάπα αποκαταστάθηκαν με την υπογραφή του Κονκορδάτου του 1801. Το 1804 ο Ναπολέοντας αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας, νίκησε τους περισσότερους εχθρούς της χώρας του και κατόρθωσε να επεκτείνει το βασίλειο του.
Το 1812, επικεφαλής της Μεγάλης Στρατιάς o Ναπολέων, εισέβαλε στη Ρωσία και κατέλαβε τη Μόσχα. Οι Ρώσοι υποχωρούσαν συνέχεια καταστρέφοντας καθετί που μπορούσε να εξυπηρετήσει τον εισβολέα. Ο Ναπολέοντας αναγκάστηκε να διατάξει την υποχώρηση προς τη Γαλλία, αλλά ο γαλλικός στρατός καταστράφηκε από τα χιόνια, το δυνατό κρύο και τις συνεχείς επιθέσεις των Ρώσων. Οι εχθροί του Ναπολέοντα, παίρνοντας θάρρος από την ήττα του στη Ρωσία, συνασπίστηκαν εναντίον του. Το 1814 παραιτήθηκε και εξορίστηκε στο νησί Έλβα της Μεσογείου. Στο μεταξύ, αυτοκράτορας της Γαλλίας έγινε ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ και χώρα αποτέλεσε συνταγματική μοναρχία. Το Μάρτη του 1815 όμως ο Ναπολέοντας ξαναγύρισε στη Γαλλία και διακυβέρνησε τη χώρα μόνο για ένα διάστημα 100 ημερών. Ο Ναπολέοντας νικήθηκε οριστικά τον Ιούνιο του 1815 στο Βατερλώ του Βελγίου από ένα πολυεθνικό στρατό, με επικεφαλής τον Άγγλο δούκα του Ουέλλινγκτον και τον Πρώσο στρατηγό φον Μπλύχερ. Έτσι οι πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης έληξαν οριστικά.
Η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917 καθοδηγούμενη από τους Σ Μπολσεβίκους και χρηματοδοτούμενη από τους Γερμανούς μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου προσπάθησε με την βία να συνενώσει τα κράτη που κάποτε αποτελούσαν τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Πραγματικά ο Λένιν, αφού κατάφερε με την βία να συνενώσει όλα τα πρώην εδάφη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, στην συνέχεια προσπάθησε να επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη και να επιβάλει σε αυτή και στον υπόλοιπο κόσμο κομμουνιστικό καθεστώς. Η προσπάθεια του αυτή απέτυχε με την ήττα του Σοβιετικού στρατού στην Πολωνία.
Ο διάδοχος του ο Στάλιν τα πήγε καλύτερα από τον Λένιν σε αυτό τον τομέα και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου κατάφερε να καταλάβει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετατρέποντάς τες με την χρήση βίας σε σοβιετικά δορυφορικά κράτη, ίδρυσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας το 1955, αργότερα Comecon, παρείχε ενίσχυση στους τελικά νικηφόρους κομμουνιστές στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, και είδε την επιρροή της ν’ αυξάνεται παγκοσμίως. Εν τω μεταξύ, η αυξανόμενη ένταση του Ψυχρού Πολέμου μετέτρεψε τους συμμάχους της εν καιρώ πολέμου Ηνωμένες Πολιτείες σε εχθρό. Η προσπάθεια για επέκταση του κομμουνισμού παγκοσμίως καθώς και η επιθετική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης είχε σαν αποτέλεσμα την συμμαχία όλων των δυτικών μη κομμουνιστικών κρατών εναντίον της ΕΣΣΔ. Ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ τελικά έληξε το 1989, του Comecon, του Σύμφωνου της Βαρσοβίας και με την η διάλυση της ίδιας της ΕΣΣΔ το 1991.
Τέλος στην σύγχρονη εποχή στην μετασοβιετική Ρωσία μετά την αποτυχημένη θητεία του Γιέλτσιν οι σιλοβίκι (Ρώσοι πατριώτες και πρώην μέλη της KGB) πραγματοποίησαν σιωπηλό «βελούδινο» πραξικόπημα-«επανάσταση» κατά του διεφθαρμένου και μέθυσου Γιέλτσιν, τον απομάκρυναν από την εξουσία και τον ανάγκασαν να παραιτηθεί και να δώσει την εξουσία στον έμπιστο τους Πούτιν. Αυτός πραγματικά γρήγορα αναδιοργάνωσε την χώρα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά και σύντομα η νέα Ρωσία έδειξε τα δόντια της διαλύοντας εντός λίγων ημερών τον Γεωργιανό στρατό στον πόλεμο του 2008, και ενισχύοντας την κατάλληλη στιγμή την επαναστατημένη Νέα Ρωσία (Νοβορώσια) κατά του πραξικοπηματικού (υπό τις ευλογίες και την ενίσχυση των ΗΠΑ) Ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου, ενώ πιο πριν είχε προσαρτήσει αναίμακτα και την Κριμαία. Παρά τις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, η οικονομική και πολιτική συμμαχία των Ρώσων με την Κίνα, την Ινδία και την Βραζιλία αντιστάθμισαν τις όποιες απώλειες και επέτρεψαν στους Ρώσους ανεξάρτητη πολιτική και πολλά περθώρια ελιγμών.
Τώρα όμως αρκετές χώρες της πρώην ΕΣΣΔ (Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, Αζερμπαϊτζάν) ετοιμάζονται με την υποστήριξη των ΗΠΑ να επιτεθούν κατά της Ρωσίας. Ο Πούτιν τηρεί στάση αναμονής και περιμένει την κατάλληλη στιγμή (να κάνουν το λάθος οι εχθροί του να του επιτεθούν πρώτοι) και τότε φαινόμενος και ο ίδιος ως «επιτιθέμενο θύμα» να τους διαλύσει και να τους καταλάβει πλήρως. Παράλληλα με την χρηματοδότηση των Ευρωσκεπιτικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη, προωθεί την διάλυση της και την περαιτέρω ευρασιατική «επαναστατική» προέλαση στα ανεξάρτητα πλέον κράτη της Ανατολικής, Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης.
Μία επέκταση που όπως και στα προηγούμενα «επαναστατικά» και μη κινήματα αναμένεται να είναι ταχύτατη, επιθετική και θα έχει σαν πιθανό τελικό αποτέλεσμα την συσπείρωση των εναπομεινάντων δυτικών κρατών και των συμμάχων τους κατά των Ρώσων και την πιθανή βολιδοσκόπηση από μέρους των ΗΠΑ των Συμμάχων των Ρώσων (Κίνα, Ινδίας) προκειμένου αυτοί να τους εγκαταλείψουν και να μπορέσουν έτσι οι ΗΠΑ να τους περικυκλώσουν. Αν θα πετύχουν κάτι τέτοιο οι ΗΠΑ μένει να φανεί αφού είναι πιθανό οι Ρώσοι να έχουν λάβει μέτρα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να μπορέσουν να αντιδράσουν άμεσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας περιμένουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις που θα έχουν ένα αβέβαιο και βίαιο τελικό αποτέλεσμα. Οι Άνεμοι του Χειμώνα και του πολέμου πλησιάζουν στην Ήπειρο μας και μόνο αν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για αποκλιμάκωση της έντασης είναι πιθανό να αποφευχθεί μία τεράστια καταστροφή. Αλλιώς αυτό που θα περιμένει όσους βρεθούν απροετοίμαστοι στην ερχόμενη καταιγίδα θα είναι το αιώνιο γνωστό αλλά και μακάβριο γνωμικό του παιχνιδιού του στέμματος: «αίμα (από τα νύχια της μανιασμένης Ρωσικής αρκούδας που θα κατασπαράζει τις σάρκες των εχθρών της) και φωτιά (από το στόμα του κινέζικου δράκου που θα κατακαίει τα αντίπαλα προς αυτόν στρατεύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου