ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΟΝΕΚΕΡ ΕΠΙ ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΩΦ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ ΕΠΙ ΤΡΑΜΠ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΟΝΕΚΕΡ ΕΠΙ ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΩΦ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ ΕΠΙ ΤΡΑΜΠ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το έτος 1989, υπήρξε ένα από τα κρισιμότερα έτη στην ιστορία της Ευρώπης. Εκείνο το χρονικό διάστημα, ήταν που κατέρρευσαν οριστικά όλα τα κομμουνιστικά κράτη της Ευρώπης, μαζί με το Κόμεκον και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ τότε ξεκίνησε και απαρχή της κατάρρευσης και της ίδιας της ΕΣΣΔ, η οποία τελικά έπεσε και αυτή σχεδόν τρία έτη αργότερα (και μαζί με αυτή κατέρρευσε και όλο το Ανατολικό μπλοκ).

Πως όμως έφτασαν τα πράγματα στο σημείο αυτό; Όλα ξεκίνησαν στα μέσα περίπου της προηγουμένης δεκαετίας. Εκείνη την στιγμή, η τεχνητή πτώση των τιμών του πετρελαίου από μέρους της Δύσης (https://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_15.html), οι οικονομικές κυρώσεις, ο λεγόμενος «πόλεμος των Άστρων», η πολεμική εκστρατεία στο Αφγανιστάν, μαζί με άλλα σχέδια των ΗΠΑ έναντι της ΕΣΣΔ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA/), είχαν καταφέρει να αποδυναμώσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομία και τα έσοδα των  Σοβιετικών.

Χωρίς αυτά, οι Σοβιετικοί δεν μπορούσαν να προμηθευτούν νέα όπλα (οι ίδιοι έδιναν στην άμυνα το 50% του ΑΕΠ τους αντί στην διατροφή του πληθυσμού τους), ούτε να διατηρήσουν το κοινωνικό κράτος που τόσο πολύ προπαγάνδιζαν, ούτε φυσικά και να συντηρούν οικονομικά φιλικά προς τους ιδίους και κρίσιμα γεωπολιτικά κράτη (μαζί με την Κόμεκον και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας).

Εννοείται φυσικά, ότι και οι ίδιοι οι Σοβιετικοί, ήταν πάρα πολύ σκληροί αφέντες, και δεν δίσταζαν να εκμεταλλευτούν απολυτά για το συμφέρον τους τα άλλα κομμουνιστικά κράτη της Ευρώπης, δηλώνοντας ότι για να τους δώσουν οικονομικά δάνεια, αυτά θα έπρεπε να δεχτούν σκληρούς οικονομικούς ορούς (σαν τα μνημόνια σήμερα).

Έτσι, πολλά από αυτά, όπως π.χ. η Ρουμάνια (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_95.html), στράφηκαν προς την Δύση και πήραν δάνεια από το ΔΝΤ. Αυτό στην αρχή φαινόταν ότι θα τους έδινε χρήματα με ορούς καλύτερους από την ΕΣΣΔ, αλλά σύντομα αποδείχθηκε ότι αυτοί ελάχιστα διέφεραν.

Τελικά, από οποίον και να πήραν δάνεια τα κράτη αυτά, σύντομα αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν πολιτικές οικονομικών περικοπών για να ικανοποιήσουν τους ορούς των δανειστών τους.

Έτσι, τα γρήγορα δάνεια, όχι μόνο δεν βοήθησαν στο να γίνει καλύτερη η οικονομία των κρατών αυτών, αλλά σύντομα τους έπνιξε στα χρέη και σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και πείνα από ότι είχαν μέχρι τότε.

Όλα αυτά τα γεγονότα, σε συνδυασμό με την πολιτική καταπίεση, είχαν ως τελικό αποτέλεσμα, οι πληθυσμοί αυτών να αρχίζουν να ξεσηκώνονται, τόσο ενάντια στους τυραννικούς ηγέτες τους, όσο και απέναντι στην ΕΣΣΔ (που ήταν μια δύναμη κατοχής), όσο και ενάντια στην κομμουνιστική ιδεολογία.

Οι κομμουνιστές ηγέτες της Ευρώπης, κατάφερναν να επιβιώνουν πολιτικά μόνο χάρις στα χρήματα και στον στρατό που είχε η ΕΣΣΔ στα εδάφη τους. Έτσι, κύλησε η κατάσταση, μέχρι το έτος 1986, οπότε ο Γκορμπατσώφ πήρε την εξουσία στην Σοβιετική Ένωση.

Αυτός, βλέποντας ότι το οικονομικό μοντέλο της ΕΣΣΔ δεν λειτουργούσε έως τότε, και κατανοώντας ότι η ΕΣΣΔ δεν είχε πια αρκετά έσοδα προκειμένου να συντηρεί οικονομικά, ούτε αυτά τα κράτη, ούτε και τους πολίτικους και στρατιωτικούς οργανισμούς που αυτή έως τότε ηγεμόνευε, αποφάσισε να πιέσει αυτούς τους ηγέτες να προβούν σε αλλαγές, αλλά και να τους εγκαταλείψει διακριτικά «στην τύχη τους».

Οι πιο σκληροπυρηνικοί από αυτούς τους ηγέτες, ήταν το έτος 1989, ο Χόνεκερ στην Γερμανία, καθώς και Τσαουτσέσκου στην Ρουμανία, οι οποίοι δεν αποδεχόταν καμιά δημοκρατική αλλαγή και ήταν σίγουροι ότι η εξουσία τους θα κρατήσει για πάντα.

Ήδη, όμως, στις χώρες αυτές, είχαν αρχίσει να σχηματίζονται αντιπολιτευόμενα κόμματα, αποτελούμενα, τόσο από δημοκρατικούς, φιλελεύθερους, πατριώτες, αλλά και εθνικιστές, οι οποίοι συνεργάστηκαν από κοινού για να ρίξουν τις δικτατορίες στις χώρες τους. Στον στόχο τους αυτό, στηρίζονταν από τους λαούς τους, οι οποίοι πίστευαν ότι αυτοί θα τους ελευθέρωναν.

Στις συγκεντρώσεις που διοργανώθηκαν στα κράτη αυτά (και με υποστήριξη της Δύσης), ακουγόταν συνεχώς συνθήματα (ιδίως στην Ανατολική Γερμανία), όπως: «Εμείς είμαστε ο λαός», «Θα κερδίσουμε», «δημοκρατία» κ.λ.π.

Τελικά, τα περισσότερα από τα κομμουνιστικά ευρωπαϊκά καθεστώτα αυτά, υστέρα από την πίεση και τις εξεγέρσεις των λαών τους (αλλά ταυτόχρονα και των ηγετών των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ), έπεσαν, και υστέρα από δημοκρατικές εκλογές που διενεργήθηκαν, η εξουσία χάθηκε τελικά από αυτά οριστικά.

Σε όσα δεν ακολούθησαν την θέληση των λαών τους, πραγματοποιήθηκαν ολιγοχρόνιοι, είτε μακροχρόνιοι εμφύλιοι, οι οποίοι είχαν σαν αποτέλεσμα, είτε την βίαιη πτώση των κομμουνιστικών δικτατοριών από την ηγεσία (π.χ. στην Ρουμάνια), είτε την διάσπαση αυτών των κρατών σε μικρότερα (π.χ. στην Γιουγκοσλαβία).

Στην συνέχεια, οι οργανισμοί της Κόμεκον και τους Συμφώνου της Βαρσοβίας καταργήθηκαν, αφού όλοι οι νέοι ηγέτες, απέσυραν τις χώρες τους από αυτούς, ενώ το 1991, υστέρα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Γκορμπατσώφ, και η ίδια η ΕΣΣΔ διαλύθηκε.

Πολλά κράτη, τα οποία ήταν έως τότε μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, αποσύρθηκαν από αυτή, και η ΕΣΣΔ, αντικαταστάθηκε στην συνέχεια από την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (λίγο πριν τα γεγονότα αυτά, ο Γκορμπατσώφ είχε παραιτηθεί από την θέση του, γενόμενος με τον τρόπο αυτό, ο τελευταίος πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης).

Στον ιδεολογικό πόλεμο μεταξύ φιλελεύθερων, πατριωτών και εθνικιστών, την μάχη για την πολιτική εξουσία, την κέρδισαν στην περίπτωση αυτή, οι πρώτοι (με την βοήθεια του τότε φιλελευθέρου ηγέτη των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρέιγκαν).

Έτσι, τα μέχρι τότε κομμουνιστικά κράτη, υιοθέτησαν τον πιο ακραίο καπιταλισμό που τους πρότειναν οι δυτικοί μέσω ΔΝΤ, ξεπουλώντας πλήρως την δημοσιά περιουσία των χωρών τους και φτωχοποιώντας τους πλήρως.

Παρεμφερή γεγονότα, φαίνεται ότι συμβαίνουν και στις μέρες μας. Λίγο μετά  τα μέσα περίπου της προηγουμένης δεκαετίας, και συγκεκριμένα το έτος 2008, ξεκίνησε παγκόσμια οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, η οποία επεκτάθηκε σύντομα και στον υπόλοιπο κόσμο.

Εκείνη την στιγμή, η τεχνητή πτώση των τιμών του πετρελαίου (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA/), ο λεγόμενος «πόλεμος των Άστρων», οι πολεμικές εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ (https://alophx.blogspot.com/2017/02/blog-post_41.html), έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομία, τα έσοδα και τις στρατιωτικές δυνατότητες των  ΗΠΑ.

Χωρίς αυτά, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να διεξάγουν μακροχρόνιους πολέμους στο εξωτερικό (αν και δίνουν  για την άμυνα το πιο μεγάλο μέρος του ΑΕΠ τους, αντί για την διατροφή του πληθυσμού τους), ούτε και να συντηρούν οικονομικά φιλικά προς τους ίδιους και κρίσιμα γεωπολιτικά κράτη (μαζί με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ).

Εννοείται φυσικά, ότι και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, είναι πάρα πολύ σκληροί αφέντες, και δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν απολυτά για το συμφέρον τους τα άλλα κράτη της Ευρώπης, δηλώνοντας ότι για να τους δώσουν οικονομικά δάνεια, αυτά θα πρέπει να δεχτούν σκληρούς οικονομικούς ορούς (τα λεγόμενα μνημόνια).

Έτσι, όσα από αυτά, όπως π.χ. η Ελλάδα, στράφηκαν προς την Δύση (ΕΕ-ΔΝΤ) και πήραν δάνεια από το ΔΝΤ. Αυτό στην αρχή φαινόταν ότι θα τους έδινε χρήματα με ορούς καλυτέρους από την ΕΕ της Γερμανίας, αλλά σύντομα αποδείχθηκε ότι αυτοί ελάχιστα διέφεραν.

Τελικά, από οποίον και να πήραν δάνεια τα ευρωπαϊκά κράτη, σύντομα αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν πολιτικές οικονομικών περικοπών για να ικανοποιήσουν τους ορούς των δανειστών τους.

Έτσι, τα γρήγορα δάνεια, όχι μόνο δεν βοήθησαν στο να γίνει καλύτερη η οικονομία των κρατών αυτών, αλλά σύντομα τους έπνιξε στα χρέη και σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και πείνα από ότι είχαν μέχρι τότε.

Όλα αυτά τα γεγονότα, σε συνδυασμό με την πολιτική καταπίεση, είχαν ως τελικό αποτέλεσμα, οι πληθυσμοί αυτών να αρχίζουν να ξεσηκώνονται, τόσο ενάντια στους τυραννικούς ηγέτες τους, όσο και απέναντι στην ΕΕ της Γερμανίας (που είναι μια δύναμη πολιτικής και οικονομικής κατοχής), όσο και ενάντια στην φιλελεύθερη ιδεολογία.

Οι παντελώς διεφθαρμένοι και αδίστακτοι ηγέτες της Ευρώπης, κατάφερναν να επιβιώνουν μέχρι τότε πολιτικά, κυρίως χάρις στα χρήματα που τους παρέχουν οι τράπεζες για να εκλέγουν, καθώς και στον στρατό των ΗΠΑ στα εδάφη τους (καθώς και στην οικονομική υποστήριξη αυτών). Έτσι, κυλούσε η κατάσταση, μέχρι το έτος 2016, οπότε ο Τραμπ πήρε την εξουσία στις ΗΠΑ (λίγο μετά το BREXIT στο Ηνωμένο Βασίλειο).

Αυτός, βλέποντας ότι το οικονομικό μοντέλο της ΕΕ, δεν λειτουργούσε, και κατανοώντας ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν πια αρκετά έσοδα προκειμένου να συντηρούν οικονομικά, ούτε αυτά τα κράτη, ούτε και τους πολίτικους και στρατιωτικούς οργανισμούς που έως τότε ηγεμόνευαν (ΝΑΤΟ-ΕΕ), αποφάσισε να πιέσει αυτούς τους ηγέτες να προβούν σε αλλαγές, αλλά και να τους εγκαταλείψει διακριτικά «στην τύχη τους».

Οι πιο σκληροπυρηνικός από αυτούς τους ηγέτες, είναι το έτος 2018, η Μέρκελ στην Γερμανία, καθώς και Μακρόν στην Γαλλία, οι οποίοι δεν αποδέχονται καμιά δημοκρατική αλλαγή και ήταν σίγουροι ότι η εξουσία τους θα κρατήσει για πάντα.

Ήδη, όμως, στις χώρες αυτές, είχαν αρχίσει να σχηματίζονται αντιπολιτευόμενα κόμματα, αποτελούμενα, τόσο από δημοκρατικούς, φιλελεύθερους, πατριώτες, αλλά και εθνικιστές, οι οποίοι συνεργάζονται από κοινού μέχρις ενός σημείου, με τα αντεθνικά κόμματα που βρίσκονται στις ηγεσίες των χωρών τους. Στον στόχο τους αυτό, στηρίζονται και από τους λαούς τους, οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτοί θα τους ελευθερώσουν.

Στις συγκεντρώσεις που διοργανώνονται στα κράτη αυτά (με υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ρωσίας), ακούγονται συνεχώς συνθήματα (ιδίως στην Γερμανία, π.χ. στο Κέμνιτς), όπως: «Εμείς είμαστε ο λαός», «Θα κερδίσουμε», «δημοκρατία» κ.λ.π.

Τελικά, είναι πολύ πιθανό, τα περισσότερα από τα αντεθνικά ευρωπαϊκά καθεστώτα αυτά, υστέρα από την πίεση και τις εξεγέρσεις των λαών τους (αλλά ταυτόχρονα και των ηγετών των ΗΠΑ και της Ρωσίας), να πέσουν τελικά από την εξουσία, υστέρα από την διενέργεια εκλογών.

Σε όσα δεν ακολουθήσουν την θέληση των λαών τους, μπορεί να πραγματοποιηθούν ολιγοχρόνιοι, είτε μακροχρόνιοι εμφύλιοι, οι οποίοι θα έχουν σαν αποτέλεσμα, είτε την βίαιη πτώση καθεστώτων αυτών από την ηγεσία (π.χ. στην Γαλλία, με μια «νέα Γαλλική Επανάσταση»-https://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_38.html), είτε την διάσπαση αυτών των κρατών σε μικρότερα (π.χ. στα Σκόπια).

Στην συνέχεια, μπορεί να διαλυθούν και οι οργανισμοί της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (κυρίως της πρώτης), ιδίως αν οι νέοι ηγέτες, αποσύρουν τις χώρες τους από αυτούς, όπως έγινε το 1989, με την ΕΣΣΔ, την Κόμεκον και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Έτσι, πολλά κράτη, τα οποία είναι έως τώρα μέλη της ΕΕ, μπορεί να αποσυρθούν από αυτή, και στην συνέχεια η ΕΕ, είτε να διαλυθεί πλήρως, είτε να αντικατασταθεί με μια νέα, μικρότερη ένωση, π.χ. δέκα κρατών, άπλυτα υποταγμένη στις ΗΠΑ (https://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html).

Αλλά ακόμα και οι ίδιες οι ΗΠΑ στην συνέχεια μπορεί να καταρρεύσουν, ιδιαίτερα αν σε αυτές ξεσπάσει η τεράστια κρίση του χρέους που έχουν (https://analyst.gr/2016/10/29/to-isxirotero-oplo-tis-rosias/), με τελικό αποτέλεσμα, αυτές να χρεοκοπήσουν πλήρως οικονομικά.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Τραμπ μπορεί να γίνει ο μοιραίος πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως και ο Γκορμπατσώφ με την ΕΣΣΔ, επί της θητείας του οποίου θα έχει χρεοκοπήσει η μεγάλη αυτή δύναμη (είτε ο Τραμπ διατηρήσει την θέση του, είτε παραιτηθεί από αυτή-https://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_59.html).

[Εννοείται, ότι αυτή την φορά, στον ιδεολογικό πόλεμο μεταξύ φιλελευθέρων, πατριωτών και εθνικιστών, την μάχη για την πολιτική εξουσία, θα την κερδίσουν πιθανότητα στην περίπτωση αυτή, οι εθνικιστές (με την βοήθεια των νυν εθνικιστών ηγετών των ΗΠΑ και της Ρωσίας, Τραμπ και Πούτιν-https://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_93.htm,https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html), ενώ και οι «νεοφιλελεύθεροι Ευρωπαίοι σοσια-ληστές» θα ηττηθούν επίσης συντριπτικά.

[Ουσιαστικά, εδώ θα μπορούσαμε να πούμε, ότι πάντα μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση, αυταρχικά και εθνικιστικά καθεστώτα, κατέλαβαν την εξουσία σε πολλές χώρες της γης, επηρεάζοντας στην συνέχεια με την πολιτική τους και τον υπόλοιπο κόσμο.

Έτσι, προς το τέλος της μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1873-1896 στην Ευρώπη, την ηγεσία της Γερμανίας, ανέλαβε ο αλαζόνας εθνικιστής Κάιζερ ο Β’ ο Γουλιέλμος, ο οποίος το 1914 οδήγησε την Ευρώπη και τον κόσμο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην Ρωσία, το 1917, η οικονομική κρίση και ο πόλεμος, έφεραν μετά από πραξικόπημα (https://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), αλλά «χρωματιστή επανάσταση» τους μπολσεβίκους με την βοήθεια των Γερμανών στην εξουσία, ενώ στην Ιταλία, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση των ετών 1920-1921, συντέλεσε στην άνοδο του φασισμού στην χώρα αυτή.

Η μεγάλη παγκόσμια κρίση του 1929 αντίστοιχα, «έστρωσε το έδαφος» για την άνοδο του ναζισμού στην Γερμανία.

Η πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 80, επέφερε την πτώση της ΕΣΣΔ και του Ανατολικού μπλοκ το 1989, ενώ η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, επέφερε το 2011 την «Αραβική Άνοιξη» στην Μέση Ανατολή, ενώ από το 2016 και μετά, συντέλεσε στην άνοδο εθνικιστικών κομμάτων παγκοσμίως.

(Μετά δε το BREXIT στην Μεγάλη Βρετανία, ακολούθησε η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, η εκλογή Πούτιν στην Ρωσία, του Ορμπάν στην Ουγγαρία, του Μπάμπις στην Τσεχία, του Ζούμα στην Νοτιά Αφρική, του Ντούκε στην Κολομβία, του Νετανιάχου στο Ισραήλ, του Μόντι στην Ινδία, του Άνμπε στην Ιαπωνία, του Ντουέρτε στις Φιλιππίνες, του Ντούντα στην Πολωνία, των Ματέο Σαλβίνι-Ντι Μάιο στην Ιταλία, των Κουρτς-Στράσε στην Αυστρία κ.λ.π.)].

Ουσιαστικά, από όλα τα παραπάνω, γίνεται σαφές ότι αν και η ιστορία «μπορεί να μην περνά από το ίδιο σημείο δυο φορές» όπως δεν περνά και το νερό στο  ποτάμι από το ιδιο σημείο δυο φορές, παρόλα αυτά μπορεί πολλές αυτή φορές να παράγει παρεμφερή ιστορικά γεγονότα, και εμείς ως λαός, μόνο αν αντιληφθούμε σωστά τα νήματα της, θα μπορέσουμε να εισέλθουμε ξανά σε μια νέα εποχή ευημερίας.

 ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Gold Switzerland: Οι ΗΠΑ είναι η νέα Σοβιετική Ένωση, στο τέλος της Ιστορίας καταρρέουν – Ο καπιταλισμός ηττήθηκε. Ο «νικηφόρος» καπιταλισμός για τον οποίο καυχιόταν ο Fukuyama το 1.992 μ.Χ. πέθανε πριν από πολύ καιρό.

Στο κρίσιμο ερώτημα για το αν οι ΗΠΑ χάνουν απαντά σε πρόσφατο report της η Ελβετική εταιρείας Gold Switzerland. Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, το 1.992 μ.Χ. ο γνωστός φιλόσοφος Francis Fukuyama εξέδωσε το πολυσυζητημένο βιβλίο του «The End of History and the Last Man».

Υπενθυμίζεται πως τότε είχε συμβεί η πτώση του Βερολίνου, με τα επιτόκια σε χαμηλά επίπεδα και τις αγορές, εν πολλοίς, να ίπτανται. «Το βιβλίο ήταν μια απαρίθμηση των Σοβιετικών αποτυχιών και ένας έπαινος για τα επιτεύγματα της Δύσης.

Αλλά ακόμη και τότε δεν ήταν σίγουρο αν όσα έγραφε ήταν σωστά» αναφέρει η Gold Switzerland και διερωτάται: Είχε όντως φτάσει η Δύση σε μια νικηφόρα στιγμή «τέλους της ιστορίας»; Στην πραγματικότητα, και όπως θα έπρεπε να γνωρίζει τότε, όπως και τώρα, όποιος καταλαβαίνει την ιστορία, αντιλαμβάνεται πως είναι γεμάτη από σημεία καμπής που επαναλαμβάνονται.

Με άλλα λόγια, το διάσημο βιβλίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κλασικό παράδειγμα του «η ύβρις έρχεται πριν από την πτώση». Mπορεί να ήταν λίγο πολύ νωρίς για να κηρύξουμε τη νίκη για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον καπιταλισμό, καθώς αυτά τα ωραία συστήματα απαιτούν εξαιρετική ηγεσία και ακόμη πιο λεπτές αρχές.

Είναι οι ΗΠΑ η Παλαιά ΕΣΣΔ; Τα στοιχεία γύρω μας δείχνουν τώρα ότι ο «νικηφόρος» καπιταλισμός για τον οποίο καυχιόταν ο Fukuyama το 1.992 μ.Χ. πέθανε πριν από πολύ καιρό - αντικαταστάθηκε από προφανή και μαθηματικά επιβεβαιωμένα παραδείγματα πρωτοφανούς ανισότητας πλούτου και σύγχρονης φεουδαρχίας.

Στην πραγματικότητα, και με ένα ταπεινό νεύμα στην σεμνότητα, η ιστορία από το 1.992 μ.Χ. υποδηλώνει ότι οι σημερινές Διχασμένες Πολιτείες της Αμερικής (για να επιχειρήσουμε μια παράφραση) μοιάζουν πολύ με την ηττημένη ΕΣΣΔ παρά με τον νικητή που παρουσίασε ο κύριος Fukuyama…

Προς απόδειξη αυτού αξίζει μια ματιά στον Luke Gromen που υποστήριξε εν καιρώ το κατά τ’ άλλα «συνταρακτικό» συμπέρασμα ότι η Αμερική μπορεί να κέρδισε την «ψυχρή μάχη» με την ΕΣΣΔ, αλλά τώρα χάνει έναν «Ψυχρό Πόλεμο» με τους Ρώσους και τους Κινέζους. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί…

Για εκείνους των οποίων ο σεβασμός για την ιστορία υπερβαίνει το εύρος προσοχής σε επίπεδο twitter, θα θυμάστε ότι ο επιτυχημένος πόλεμος του Regan κατά της ΕΣΣΔ οφείλεται στο ότι κατάφερε να χρεοκοπήσει τους Σοβιετικούς.

Αλλά όπως μας υπενθυμίζει τόσο εύγλωττα ο Gromen, «κανείς δεν φαίνεται να παρατηρεί ότι είναι ακριβώς αυτό που κάνουν τώρα οι Ρώσοι και οι Κινέζοι»: προσπαθούν να χρεοκοπήσουν τις ΗΠΑ. Η απελπιστικά μυωπική πολιτική τους έδωσε προσέφερε στην Ρωσία και την Κίνα την ευκαιρία που περίμεναν για να ανατρέψουν τα δεδομένα.

Όπως επισημαίνει η Gold Switzerland, ένα κράτος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα χρέη του και αυτά υπερβαίνουν τις αμυντικές του δαπάνες είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Σημειώνεται πως την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το ακαθάριστο επιτόκιο των ΗΠΑ είναι 40% υψηλότερο από τις στρατιωτικές τους δαπάνες.

Το τρέχον σημείο καμπής στο αμερικανικό χρέος γίνεται πλέον όλο και περισσότερο κατανοητό σε παγκόσμιο επίπεδο σε αυτό που ο Ben Hunt αποκαλεί «το παιχνίδι της κοινής γνώσης»: ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η Αμερικανική Αυτοκρατορία ξοδεύει μοιραία περισσότερα από όσα κερδίζει.

Αυτό που είναι πολύ ανατριχιαστικό, ωστόσο, είναι ότι ο θείος Σαμ πληρώνει IOU του με υποτιμημένα δολάρια. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα έχει λοιπόν ως αποτέλεσμα ένα de facto χρεοκοπημένο έθνος που δαπανά περισσότερα σε επιδόματα και όπλα από ότι για τις μεταφορές, τη γεωργία, τα επιδόματα βετεράνων και την εκπαίδευση των πολιτών.

Επιστρέφοντας από τα απλά μαθηματικά στην κατά τα άλλα ξεχασμένη (ή τώρα όλο και πιο «ακυρωμένη) ιστορία, γίνεται δυσκολότερο να αρνηθούμε την παρατήρηση του Gromen «ότι οι ΗΠΑ είναι η νέα ΕΣΣΔ, με βαρύ φορτίο χρέους, μη ανταγωνιστικές και κούφια βιομηχανική βάση, που στηρίζεται σε έναν αντίπαλο του Ψυχρού Πολέμου για εισαγόμενα μεταποιημένα αγαθά και χρειάζεται ολοένα υψηλότερες τιμές πετρελαίου για να εμποδίσει την πτώση της παραγωγής πετρελαίου».

Αυτοκτονία της Δημοκρατίας; Έχουν παρέλθει πολλά χρόνια από τότε που ο Fukuyama κήρυξε τη νίκη της Δύσης το 1.992 μ.Χ. Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου, οι αμαρτίες/λάθη της ολοένα και πιο αυτοκτονικής (ή τρομακτικά αμελούς/ηλίθιας) στρατιωτικής, οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ τις έχουν βυθίσει στην παρακμή, και όχι σε ένα νικηφόρο τέλος της ιστορίας. Δυστυχώς, η μέχρι σήμερα εξαιρετικότητα των ΗΠΑ δεν τους καθιστά εξαίρεση σε αυτό τον κύκλο αποτυχίας.

Ως εκ τούτου, όπως λέει ο Ελβετικός οίκος, η Αμερική θα προσποιηθεί ότι «καταπολεμά τον πληθωρισμό» ενώ ταυτόχρονα θα επιδιώκει τον πληθωρισμό, καθώς όλα τα καθεστώτα που δεν έχουν χρέος (και ως εκ τούτου απέτυχαν) χρειάζονται τα ποσοστά πληθωρισμού να υπερβαίνουν τα επιτόκια.

Ο πληθωρισμός, ωστόσο, δεν είναι μόνο πολιτικά ενοχλητικός, αλλά πέτρινη απόδειξη της αποτυχημένης νομισματικής και δημοσιονομικής ηγεσίας. Για να ξεπεράσουν αυτήν την αμηχανία, οι αξιωματούχοι της Fed και του Λευκού Οίκου θα κάνουν ότι τα παιδιά κάνουν όταν αντιμετωπίζουν ένα λάθος: θα πουν ψέματα.

Φυσικά, μια ηγεσία που λέει ψέματα στον λαό του δεν είναι η καταλληλότερη για να ηγηθεί του λαού του. Όπως προειδοποίησε ο Χέμινγουεϊ, εκείνοι που φταίνε θα δείξουν το δάχτυλο της ευθύνης σε άλλους, π.χ. με πολέμους ή γενικότερα εξάγοντας κρίσεις

Στο ενδιάμεσο, αυτοί οι «άνθρωποι» θα υποφέρουν ολοένα και περισσότερο από τις αμαρτίες της ηγεσίας τους λόγω του αόρατου φόρου της υποτιμημένης αγοραστικής δύναμης των λεγόμενων «χρημάτων» τους. Αυτό επίσης δεν είναι κάτι καινούργιο για όσους παρακολουθούν την Ιστορία (https://www.bankingnews.gr/analyseis-ektheseis/articles/738561/gold-switzerland-oi-ipa-einai-i-nea-sovietiki-enosi-o-kapitalismos-ittithike-sto-telos-tis-istorias-katarreoun)…