Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στην Αγία Γραφή, αναφέρονται πολλές ιστορίες, οι οποίες για κάποιους αποτελούν την αλήθεια, ενώ άλλοι τις αμφισβητούν πλήρως, δηλώνοντας πως όλες αυτές αποτελούν (τάχα) αποκυήματα φαντασίας κάποιων συγγραφέων. Τα ίδια ισχυριζόταν και πολλοί πρόσφατα για τους Αρχαίους Έλληνες ιστορικούς.

Που βρίσκεται όμως πραγματικά η αλήθεια; Στο άρθρο αυτό θα γίνει μια προσπάθεια να βρεθεί η αλήθεια σε σχέση με αυτές τις απόψεις.

Η αρχή θα γίνει από τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Σε αυτή αναφέρεται ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε εφτά μέρες. Επίσης, αναφέρει κάπου στην Αγία Γραφή, ότι για τον Θεό, χίλια χρονιά είναι σαν μια ημέρα και μια ημέρα σαν χίλια χρόνια.

Οπότε, κάποιοι επιπόλαιοι μεταφραστές της Αγίας Γραφής παλαιότερα, μην προσέχοντας το μεταφορικό της πρότασης αυτής (σαν χίλια χρονιά, όχι κυριολεκτικά χίλια χρόνια), νόμιζαν ότι ο κόσμος μας είχε δημιουργηθεί σε εφτά μέρες (με διάρκεια η καθεμιά χίλια χρόνια με βάση τις απόψεις αυτών), αρά σήμερα ο κόσμος θα πρέπει να είναι σχεδόν 7.500 ετών.

Όμως, όπως είναι εύκολα αντιληπτό σε όσους προσέχουν το πνεύμα των νοημάτων της Αγίας Γραφής, στην παραπάνω φράση, ο συγγραφέας, μιλάει μεταφορικά (αφού ο αριθμός 1.000 στην Αγία Γραφή συμβολίζει επίσης την τελειότητα και την ολότητα του χρόνου), και αυτό που θέλει να πει είναι ότι μια τεράστια χρονική περίοδος (όσα έτη και αν διαρκεί αυτή), στα μάτια του Θεού είναι μόλις σαν να πέρασε μια ημέρα, αφού ο Θεός είναι ανώτερος από τον χρόνο και αιώνιος.

Αρά θα μπορούσαν να ισχύουν με άλλη έννοια οι εφτά ημέρες; Και τι λέει η επιστήμη για αυτό;

Κατά την Αγία Γραφή, ο Θεός, την πρώτη μέρα δημιούργησε το φως, ενώ πιο πριν ενώ η γη ήταν ασχημάτιστη και σκοτεινή.

Την δεύτερη ημέρα, ο Θεός δημιούργησε το στερέωμα, δηλαδή τον Ουρανό.

Την τρίτη ημέρα, ο Θεός, είπε να συγκεντρωθούν τα νερά και να φανεί η στεριά, δηλαδή να ξεχωρίσει το ένα από το άλλο, και να πρασινίσει η γη.

Την τέταρτη μέρα, δημιούργησε ο Θεός τα δυο φωτεινά στρωματά του Ουρανού (το φεγγάρι και τον ήλιο) και χώρισε την μέρα από την νύχτα.

Την Πέμπτη μέρα, ο Θεός είπε να γεμίσουν με η θάλασσα με ψαριά, και να πετούν τα πουλιά στον αέρα.

Την έκτη ημέρα, ο Θεός είπε να γεμίσει η γη με κάθε είδος ζωντανού οργανισμού, όλα τα είδη των ζωών, των ερπετών και των θηρίων, ενώ την ίδια μέρα, ο Θεός έπλασε και τον άνθρωπο,, τον οποίο και τοποθέτησε στον κήπο της Εδέμ.

Την εβδόμη ημέρα, ο Θεός ξεκουράστηκε, βλέποντας ότι η δημιουργία είχε γίνει με πολύ καλό τρόπο.

Η διήγηση αυτή, συμπίπτει σε μεγάλο βαθμό με την επιστήμη και την ιστορία, τόσο αριθμητικά, όσο και χρονολογικά.

Έτσι, με βάση αντιστοιχία των «ημερών» της δημιουργίας με τους γεωλογικούς αιώνες της Επιστήμης:

Έτσι η πρώτη μέρα της δημιουργίας  αντιστοιχεί με τον Κοσμικό και Αζωικό αιώνα, η δεύτερη μέρα της δημιουργίας αντιστοιχεί με τον Αρχαιοζωικό αιώνας, η τρίτη μέρα της δημιουργίας αντιστοιχεί με τον Ηωζωικό αιώνα, η τέταρτη ημέρα αντιστοιχεί με τον Παλαιοζωικό αιώνα, η πέμπτη μέρα της δημιουργίας αντιστοιχεί με τον Μεσοζωικό αιώνα, η έκτη μέρα της δημιουργίας αντιστοιχεί με τον Καινοζωικό αιώνα.

Ο Καινοζωικός αιώνας άρχισε πριν από 60 εκατομμύρια έτη και υποδιαιρείται στην Τριτογενή Περίοδο και στην Τεταρτογενή Περίοδο. Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας την οποία διανύουμε, αντιστοιχεί με την Τεταρτογενή Περίοδο του Καινοζωικού αιώνα.

Αλλά και με βάση την επιστημονική θεωρεία της δημιουργίας, πρώτα έγινε η μεγάλη έκρηξη, και από αυτήν από την ενέργεια που εκλύθηκε και τα φλεγόμενες μάζες αερίων που εκτινάχθηκαν (οι οποίες στην αρχή ήταν σε αέρια καυτή μορφή και μετέπειτα κατέπεσαν και σταθεροποιήθηκαν, σχηματίζοντας τους πλανήτες), δημιουργήθηκε το φως (πρώτη μέρα της δημιουργίας).

Αμέσως μετά, με την κατακάθιση των φλεγομένων μαζών αερίων και την στερεοποίηση τους, σχηματίστηκαν οι πλανήτες, και από τον σχηματισμό αυτό, δημιουργήθηκε στους πλανήτες και τους περίβαλλε η αέρια μάζα, ο λεγόμενος ουρανός (δεύτερη μέρα της δημιουργίας).

Στην συνέχεια, με την κατακάθιση των αερίων μαζών, από αυτές σχηματιστήκαν πρώτα τα ύδατα, και σιγά, σιγά, αυτά αποτραβήχτηκαν, και φάνηκε η στεριά και πάνω σε αυτή άρχισαν να εμφανίζονται οι φυτικοί οργανισμοί (τρίτη μέρα της δημιουργίας).

Ακολούθησε σε κάποιους πλανήτες, λόγω της δημιουργικής έκρηξης, η δημιουργία κάποιων πλανητών πιο φωτεινών από τους άλλους, της Σελήνης και του Ήλιου, τα οποία φωτίζουν τους κοντινούς με αυτούς πλανήτες, με αποτέλεσμα την δημιουργία χάρις αυτών, της μέρας και της νύχτας (τέταρτη μέρα της δημιουργίας).

Ύστερα, εμφανίστηκαν μέσα στην θάλασσά οι πρώτοι ζωντανοί οργανισμοί, και από εκεί βγήκαν χρονολογικά πρώτα τα ερπετά στην ξηρά (και ως γνωστόν, πρώτα εμφανίστηκαν τα ερπετά και οι δεινόσαυροι) και αργότερα και τα πτηνά στον αέρα, μιας και τα πτηνά ήταν η εξέλιξη των ερπετών (πέμπτη μέρα της δημιουργίας).

Από τα ερπετά που βγήκαν στην ξηρά, προήλθαν όλα τα είδη των ζωών, των νεότερων ερπετών (αυτών που ακολούθησαν τον αφανισμό των δεινόσαυρων) και των θηρίων, ενώ μετρά από αυτά, δημιουργήθηκε και άνθρωπος με βάση και την επιστήμη (έκτη μέρα της δημιουργίας).

Τέλος, η εβδόμη μέρα της δημιουργίας την οποία ζούμε σήμερα, είναι η περίοδος από την δημιουργία του ανθρώπου, μέχρι και το τέλος του κόσμου (ο οποίος θα τελειώσει κάποια στιγμή και με βάση την επιστήμη).

[Ο δε συγγραφέας της γένεσης, ο Προφήτης Μωυσής, έγραψε με τον απλό αυτό τρόπο για την δημιουργία του κόσμου, όχι γιατί δεν μπορούσε να τα πει πιο αναλυτικά, αλλά επειδή οι άνθρωποι του καιρού του (1200 π.Χ.), δεν θα μπορούσαν να τον καταλάβουν περαιτέρω με βάση τις γνώσεις της εποχής τους, και αν ο Μωυσής τα έλεγε αναλυτικότερα, πιθανώς θα τους φαινόταν απίστευτα και δεν θα τον πίστευαν.

(Και για τον λόγο αυτό, τους μίλησε για την δημιουργία απλοϊκά μεν για να καταλαβαίνουν αλλά συνάμα πολύ ακριβή με βάση τα νεότερα επιστημονικά ευρήματα, ενώ δεν έγινε επίσης υπεραναλυτικός για την δημιουργία του κόσμου.

Και αυτό, γιατί ο σκοπός της Αγίας Γραφής είναι να γνωρίσει ο άνθρωπος τον Θεό και τον σκοπό του στην γη και όχι να γίνει μια επιστημονική μελέτη για την δημιουργία του κόσμου. Αλώστε, τα στάδια αυτής, μπορεί να την ερευνήσει και ο ίδιος ο άνθρωπος με το μυαλό του και την επιστήμη).

Όσο για το πώς η γη ήταν ασυσκεύαστος και αόρατη που αναφέρεται στην βιβλική εξιστόρηση της δημιουργίας, υπάρχει και η εξής εξήγηση:

Όταν η γη βρισκόταν ακόμα στο στάδιο της δημιουργίας της, ο ήλιος, η σελήνη, και τα αστέρια (http://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/fwstires1.htm http://www.oodegr.com/oode/genesis/earth1.htm http://www.oodegr.com/oode/theos/theos4.htm) δεν ήταν θα ήταν ορατά από οποιονδήποτε βρισκόταν εκείνη την στιγμή στην γη και θα ήταν σαν μην είχαν δημιουργηθεί.

Και αυτό, επειδή τότε η γη καλυπτόταν από πυκνότατα νέφη, αποτελούμενα από ατμούς σε αεριώδη κατάσταση, από την υψηλή θερμοκρασία των επί γης εκφυομένων μεταλλικών στοιχείων, πριν αυτά κατακαθίσουν στην γη και δημιουργηθεί η ξηρά.

Ενώ η γη μετά την δημιουργία της καλυπτόταν από πυκνά νέφη και ύδατα και ήταν στην ουσία μια υδάτινη σφαίρα, το ηλιακό φως δεν μπορούσε να φτάσει σε αυτή, από τα πυκνά στρωματά που υπήρχαν τότε στην ατμόσφαιρα, ενώ το ίδιο συνέβαινε και σε άλλους πλανήτες.

Για την δημιουργία του φωτός από τον Κύριο πρέπει να αναφερθεί και το εξής σε όσους ρωτούν πως μπορεί να δημιουργήθηκε αυτό πριν το ηλιακό φως:

Ο ήλιος δεν ήταν η πρώτη πηγή φωτός και θερμότητας στην γη και στους άλλους πλανήτες, αφού σε αυτούς, υπήρχε φως προερχόμενο από τις χημικές επενέργειες που συν έβαιναν τότε στην επιφάνεια της γης, οι οποίες ήταν ισχυρές και πολυάριθμες (σαν το Βόρειο Σέλας στις μέρες μας).

Ενώ  οι τεράστιες ποσότητες ηλεκτρισμού που παραγόταν τότε, διέλυαν τα σκότη, και ως εκ τούτου, η γη ήταν αυτόφωτη. Το δε αυτόφωτο φως της γης, ήταν αρκετό για να διατηρήσει, αλλά και να αναπτύξει την βλάστηση στην γη, ακόμα και χωρίς την θερμότητα του ηλίου.

Αλλά οι ηλιακές ακτίνες, άρχισαν να φτάνουν στην γη διαπερνώντας τα στρωματά των νεφών που την επικάλυπταν, όταν αυτά άρχισαν να γίνονται λιγότερα και ασθενέστερα με την πάροδο του χρόνου και να φτάνουν στη γήινη επιφάνεια. 

Στο γεγονός αυτό συντέλεσαν και οι ραγδαίες βροχοπτώσεις, οι οποίες βοήθησαν τότε στο να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και οι επιφάνεια της γης, ενώ τα νέφη, τα οποία ως τότε ήταν ενωμένα με την γη (όπως όταν έχει πολύ πυκνή ομίχλη), άρχιζαν να διαχωρίζονται από αυτή, με τελικά αποτέλεσμα να χωριστούν τα ύδατα από την γη (όταν δε η Αγιά Γραφή μιλάει για στερέωμα εννοεί στην ατμόσφαιρα).

(Οι δε φυσικές επιστήμες, έδειξαν επίσης πως τα υλικά άτομα αποσυντίθενται σε ενέργεια, αλλά η ενέργεια αυτή και πάλι καταπίπτει, υποβαθμίζεται και αχρηστεύεται στην συνέχεια. Έτσι, καταρρίπτεται η βάση του υλισμού, πως η ύλη είναι τάχα αιωνία, άφθαρτη και ανωλέθρια)].

Συνεχίζοντας την διήγηση, ο Μωυσής λέει, ότι ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο στον κήπο της Εδέμ, ο οποίος, βρισκόταν εκεί που συναντιόταν οι ποταμοί Φισών, Γεών, Τίγρης και Ευφράτης.

Οι ποταμοί Τίγρης και Ευφράτης είναι γνωστοί. Ποιοι είναι όμως οι ποταμοί Φισών και Γεών; Για κάποιους είναι οι ποταμοί Γάγγης και Νείλος.

Έτσι, κάποιοι σχολιαστές, με βάση την επιστήμη, περιλαμβάνουν στην Εδέμ ένα τμήμα της γης, το οποίο εκτείνεται από την Αφρική ως την Ασία. Και ως γνωστόν, με βάση την επιστήμη, οι άνθρωποι πρώτα ξεκίνησαν από την Αφρική και εξαπλωθήκαν αρχικά προς τις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, και μετέπειτα και προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Όμως, υπάρχει και η άλλη άποψη. Με βάση νεότερες αρχαιολογικές μελέτες, υπήρχε ιστορικά ένα σημείο στο οποίο οι ποταμοί Τίγρης και Ευφράτης, συναντιόταν με άλλους δυο ποταμούς.

Ο ένας, ήταν ένας ποταμός στην περιοχή των Αρχαίων Κασσίτων στο σημερινό Κουβέιτ, με το όνομα Καρούν, ο οποίος πηγάζει από τα βουνά τού Ιράν, Ανατολικά τού Περσικού Κόλπου, και βρισκόταν μεταξύ των βουνών τού Ιράν και της χώρας της Ασσυρίας (μεταξύ τού Τίγρη και τού Ευφράτη), ακριβώς όπως το λέει η Γένεσις.

Ο άλλος, ήταν ένας ποταμός, που δε υπάρχει σήμερα, και στην θέση του σήμερα βρίσκεται μια ξερή κοίτη, που ονομάζεται Βάντι Αλ-Μπατίν και το 2000 π.Χ., ξεράθηκε. Ο ποταμός αυτός, αρχικά εκπήγαζε για από τα βουνά Χιζάζ (στην Σαουδική Αραβία) προς το Κουβέιτ, όπου ενώνονταν με τον Ευφράτη, πριν τελικά ξεραθεί.

Το σημείο δε όπου ενωνόταν αυτοί οι ποταμοί ενωνόταν, δημιουργούσαν στην συνέχεια μια κοιλάδα σε εάν μεγάλο μέρος του Περσικού Κόλπου. Τότε, σε αντίθεση με σήμερα, ο Περσικός Κόλπος δεν όλος ήταν θάλασσα, αλλά ένα μεγάλο μέρος του, ήταν ξηρά.

Η δε κοιλάδα αυτή, ήταν πολύ εύφορη, έχοντας πάμπολα είδη φυτών, και οι άνθρωποι, λόγω και της ομορφιάς  και των υδάτων της  σαν ένας επίγειος παράδεισος.

Με βάση την Αγία Γραφή, μετά την έξωση του Αδάμ από τον παράδεισο λόγω του προπατορικού αμαρτήματος (https://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_57.html), αυτός εξήλθε από τον κήπο της Εδέμ (από το σημείο που βρισκόταν, το δέντρο του καλού και του κακού και το δέντρο της ζωής και όχι βέβαια από όλη την περιοχή της Εδέμ, όπου ήταν περιοχή που βρίσκονταν στην γη), και έμεινε πλησίον αυτής.

Αντίθετα, ο γιος του ο Κάιν, αμέσως μετά τον φόνο του αδελφού του, του Άβελ, έφυγε και έμεινε στην περιοχή της Νωδ (αλλιώς Ναίδ), η οποία βρισκόταν ανατολικά της Εδέμ.

[Άρα, με βάση τα στοιχεία αυτά, και με βάση την ιστορία, ο μεν κήπος της Εδέμ, βρισκόταν στις περιοχές της Αρχαίας Σουμερίας, ενώ τα εδάφη που κατοικούσε ο Κάιν και οι απόγονοι του, στα σημερινά εδάφη του νότιου Ιράν].

Όμως, αργότερα, λίγο πριν τα μέσα της 6ης χιλιετίας π.Χ., οι πάγοι των βουνών που περιέλαβαν αυτήν την περιοχή αυτή, έλιωσαν απότομα, με αποτέλεσμα αυτή, να βυθιστεί κατά μεγάλο μέρος κάτω από την θάλασσα, ενώ με την πάροδο των ετών, η στάθμη της θάλασσας, ανέβηκε κατά 500 μέτρα σε διάστημα.

Η ιστορία αυτή, ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό και με την ιστορία του κατακλυσμού, κατά τον οποίο όλοι οι άνθρωποι στους οποίος αυτός συνέβη (οι οποίοι ήταν οι αμαρτωλοί απόγονοι του Αδάμ-http://www.oodegr.com/oode/genesis/katak1.htm), πνίγηκαν από τα νερά του, και διασώθηκαν μόνο ο Νώε και η οικογένεια του.

Κάποιοι νόμισαν, με τις φράσεις της γραφής, ότι θα «χαθεί πάσα σάρκα κάτω στην γη» και «Ότι βρίσκεται κάτω από την γη θα πεθάνει», σήμαινε ότι ο κατακλυσμός ήταν παγκόσμιος. Όμως, τις περισσότερες φορές, η Αγία Γραφή, όταν μιλά για γη, εννοεί την ξηρά, και όχι όλο τον κόσμο (αυτό συμβαίνει λίγες φορές).

Οπότε, πολύ απλά αυτό σημαίνει, ότι η Αγία Γραφή, μιλάει για έναν κατακλυσμό, ο οποίος έλαβε μέρος στα εδάφη τα οποία εκτεινόταν παραπάνω, γύρω από την Εδέμ (όπου κατοικούσαν οι απόγονοι του Αδάμ), και όχι απαραίτητα σε παγκόσμια κλίμακα, όπως πίστευαν κάποιοι παλαιοτέρα.

Αλώστε, το μέγεθος των νερών του κατακλυσμού που αναφέρει η Αγία Γραφή (δεκαπέντε πήχεις), δεν αρκεί για να καλύψουν ούτε ένα όρος με την σημερινή έννοια του όρου, αλλά μόνο μεγάλους λόφους (και στην Αγία Γραφή, ακόμα και τα λόφοι ονομάζονται επίσης πολλές φορές όρη).

Επομένως, ο κατακλυσμός του Νώε, αντιστοιχεί πιθανώς στην πρώτη πλημμύρα που συνέβη στην περιοχή αυτή και ήταν η μεγαλύτερη.

Σύμφωνα δε με τον Αρχαιολόγο Γούλεϋ, κατά το έτος 4.000 π.Χ., έλαβε μέρος στην Βορειοδυτική περιοχή της Μεσοποτάμιας μία τεράστια πλημύρα σε μια περιοχή έκτασης πλάτους 160 και μήκους 630 χιλιομέτρων, η οποία κατάπιε πόλεις και οικισμούς, όπως π.χ. την Ουρ, την Ερέχ, την Κις, την Ουσαχάρ, ενώ σε βάθος οκτώ ποδιών κάτω από αυτές βρέθηκαν υπολείμματα ανθρώπινων εγκαταστάσεων, καθώς και ανθρώπινα εργαλεία (https://www.oodegr.com/oode/genesis/katak3.htm, https://www.oodegr.com/oode/genesis/katak2.htm, https://www.oodegr.com/oode/genesis/katak1.htm).

Από τον Γούλεϋ σκάφτηκε ένα πελώριο πηγάδι στους λόφους τού Βασιλικού Κοιμητηρίου, βαθύ 64 πόδια ως το τέλος του.

Ουμπαϊντ Ι:

Βρέθηκαν 3 προκατακλυσμιαία επίπεδα κατάληψης, πάχους 1 μέτρου.

Κατακλυσμιαίο στρώμα:

Πάνω από την Ουμπαϊντ Ι, υπήρχε η ιλύς τού Κατακλυσμού πάχους 3 σχεδόν μέτρων, χωρίς ανθρώπινα απομεινάρια, και μέσα σ’ αυτήν, στο πάνω μέρος της σκαμμένοι τάφοι, που ανήκαν στις δύο επόμενες φάσεις (Ουμπαϊντ ΙΙ, και ΙΙΙ).

Σύμφωνα με τον Γούλεϋ, το πάχος τής ιλύος, έδειξε ότι η αφήγηση τής Γενέσεως για το ύψος των νερών τού κατακλυσμού ήταν ακριβέστατη. Δεκαπέντε πήχες, περίπου 9 μέτρα, ήταν αρκετά για να πλημμυρίσει η χαμηλότοπη Μεσοποταμία (https://www.oodegr.com/oode/epistimi/our1.htm).

Παράλληλα, τα Αρχαιολογικά ευρήματα, στην περιοχή της Χαναάν, οι αρχικοί Χαναναίοι κάτοικοι της, όντως προέβαιναν σε ανθρωποθυσίες (και έχουν βρεθεί πολλά δοχεία-τοφέθ με κοκάλα θυσιασμένων παιδιών), δικών τους παιδιών ή αιχμάλωτων πολέμου, οργιαστικές τελετές και κανιβαλισμό, οντάς παράλληλα φιλοπόλεμοι και γενοκτόνοι λαοί, όπως ακριβώς έλεγε και η Σοφία του Σολομώντα και επομένως οι κατηγορίες αυτές δεν ήταν προπαγάνδα των Ισραηλιτών εναντίον τους, αλλά μία πραγματικότητα.

[Βέβαια, υπάρχει και η παραδοσιακή θεωρεία του παγκοσμίου κατακλυσμού, αφού σε όλους τους λαούς της γης υπάρχει μια παράδοση για αυτόν, και είναι για πολλούς η κοινή παράδοση για την πραγματοποίηση του, καθώς και την θαυμαστή διάσωση δυο ανθρώπων από αυτόν].

Υστέρα από την περίοδο αυτή, οι Σουμέριοι και οι άλλοι λαοί που κατοίκησαν στην περιοχή, όπως οι Βαβυλωνίου, κατασκεύασαν στην Βαβυλώνα τα Ζιγκουράτ (https://www.oodegr.com/oode/genesis/babel_2.htm, https://www.oodegr.com/oode/genesis/babel_1.htm), πυραμοειδείς ναούς, οι οποίοι εκτεινόταν προς τον ουρανό, κάτι που θυμίζει πολύ την γνωστή σε όλους μας την ιστορία του πύργου της Βαβέλ.

[Ενώ έχουν βρεθεί και Βαβυλωνιακές επιγραφές, οι οποίες αναφέρουν ότι η πόλη Εριντού (http://www.oodegr.com/oode/istoria/mesopot1/poleis/eridu1.htm), γειτόνευε με έναν υπέροχο κήπο, έναν άγιο τόπο, στον οποίο κάποτε ήταν φυτεμένος ένας ιερός φοίνικας, που θυμίζει πολύ τον κήπο του Παράδεισου της Εδέμ και τα δέντρα της καλού και του κακού και της ζωής (http://www.oodegr.com/oode/genesis/adam4.htm).

(Το δε γεγονός, πως η διήγηση αυτή για τον κήπο της Εδέμ έχει κάποιες ομοιότητες με τα Βαβυλωνιακά κείμενα, καθώς και οι ομοιότητες στις διηγήσεις πολλών λαών για τον Κατακλυσμό, οφείλεται όχι σε αντιγραφή αυτών από μέρους των συγγραφέων της Αγίας Γραφής όπως λανθασμένα υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά στο γεγονός ότι όλοι αυτοί είχαν μια κοινή και αληθινή ριζά, την βιβλική.

Την οποία κρατώντας στο μυαλό τους οι λαοί, τις μετέπλασαν σε μύθους με βάση τις εθνικές τους παραδόσεις, κάτι που αποδεικνύει ότι όντως στο τέλος πολλών μύθων υπάρχει τελικά αλήθεια κατά την γνωστή φράση).

Ενώ από την ιστορία αναφέρεται, πως ήδη από το 4.000 π.Χ., υπήρχε στην Μεσοποταμία ο λεγόμενος Χασσούνιος πολιτισμός, του οποίου οι κάτοικοι ζούσαν σε καλύβες και έκαναν χρήση μεταλλικών εργαλείων, καθώς και μουσικών οργάνων (αυλοί, άρπες) και επεξεργαζόταν τον σίδερο ήδη πριν το 2.700 π.Χ.  όπως ακριβώς αναφέρει η Αγιά Γραφή για τους απογόνους του Κάιν.

Το δε πρώτο Ζιγκουράτ (πυραμοειδής ναός με πολύ μεγάλο ύψος και ορόφους όπως αναφέρει ο ιστορικός Ηρόδοτος), κατασκευάσθηκε στην Βαβυλώνα (κατά την Βαβυλωνιακή παράδοση από τον Γκιλγαμές και κατά την βιβλική που αναφέρει και ο ιστορικός Ιώσηπος από τον Νέμρωδ).

[Αναφέρονται και άλλοι Βαβυλωνιακοί χαρακτήρες ως οι πρώτοι κατασκευαστές των Ζιγκουράτ όπως Σουμέριος βασιλιάς Ουρ-Ναμμού, του οποίου ο ναός ανκατασκεύαστηκε μετέπειτα προς τιμήν από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναμπονίτ].

Αυτός ο ναός (Ζιγκουράτ), λέγεται ότι καταστράφηκε από σεισμό από Βαβυλωνιακές πήγες, πάρα τις προσπάθειες όσων το κατασκεύαζαν, με αποτέλεσμα στο τέλος αυτοί να διαιρεθούν μεταξύ τους (κάτι που θυμίζει πολύ την ιστορία της κτίση του πύργου της Βαβέλ).

Στην συνέχεια, λέγεται ότι πρώτο Ζιγκουράτ της Βαβυλώνας ανακατασκευάστηκε πολλές φορές πάνω στο αρχικό, με πιο γνωστή ανασκευή του να είναι αυτή που έγινε από τον γνωστό Βαβυλώνιο βασιλιά, τον Ναβαχοδονόσωρα τον Μεγάλο.

[Η πρώτη εμφάνιση της Βασιλείας-τυραννίας έγινε στην Βόρεια Μεσοποταμία από τον Αλουλίμ στην Αγία Γραφή στην Βαβέλ από τον Νέμρωδ, ενώ στην Νότια Μεσοποταμία στην Εριντού.

Πύργοι της Βαβέλ, δηλαδή Ζιγκουράτ, υπήρχαν στην Βαβυλώνα, την Ουρούκ, την Ουρ, όπως και στην Εριντού.

Το οικοδόμημα της Eridu, το αρχαιότερο Ζιγκουράτ, χρονολογείται μεταξύ 4.300 και 3.500 π.Χ.

Σύμφωνα δε με τα Σουμεριακά και Βαβυλωνιακά κείμενα και επιγραφές, ο μεγάλος Κατακλυσμός (σύμφωνα με ερευνητές αυτός έλαβε χώρα στην περιοχή ανάμεσα στα έτη 3.300 και 3.200 π.Χ. κατά τους Γούλλευ και Λάγκτον) ήταν υπεύθυνος για την πτώση της εξουσίας της Εριντού στην Αρχαία Μεσοποταμία (όπως έγινε με την έκρηξη του Ηφαιστείου της Σαντορίνης για την Κρήτη), με συνέπεια ηγεμονεύουσα πόλη και δυναστεία να γίνει αρχικά η Κις και μετά η Ουρούκ.

Το δε έτος 2.800 π.Χ., με βάση αρχαιολογικά δεδομένα και ιστορικές μαρτυρίες (π.χ. τον κατάλογο βασιλέων της Σουμερίας), σε πολλές χώρες στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη (π.χ. Ελλάδα, Αίγυπτο, Σουμερία, Ινδία, Κίνα, Μεξικό), έλαβε χώρα μία μεγάλη επανάσταση στον πολιτισμό και την τεχνολογία, κάτι που είχε σαν συνέπεια, να κατασκευάσουν αυτοί οι λαοί άρτια τεχνικά έργα ο καθένας στην περιοχή του, πολλά από τα οποία έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους (π.χ. πυραμίδες).

Μία εξήγηση που δίνεται για αυτό από τον Αρχαιολόγο Διόδωρο Ράμμο στο έργο του «Πολιτιστική Έκρηξη», είναι ότι οι λαοί αυτοί έφτασαν όλοι από την Βαβέλ στα κράτη τους, τα οποία ως τότε κατοικούσαν νεολιθικοί πληθυσμοί.

Οι δε νεοφερμένοι, είτε κατέλαβαν τα κράτη στα οποία κατέφτασαν, είτε ενώθηκαν με τους ντόπιους (π.χ. οι Έλληνες με τους Προέλληνες της κυρίως Ελλάδας και της Κρήτης με βάση μελέτες DNA), είτε τα ένωσαν υπό την εξουσία τους, αφού αυτή την περίοδο υπάρχουν πολλές ενοποιήσεις κρατών (π.χ. στην Αίγυπτο από τον Νάρμερ, στην Σουμερία από τους Λουγγαζίζι και Σαργών τον Μέγα, ενώ στην Κίνα από τον θρυλικό Κίτρινο Αυτοκράτορα Δράκο Χουάνγκ Τι).

Παράλληλα, εκτός από τον κύριο λόγο της σύγχυσης δηλαδή των γλωσσών των εθνών, κάποιοι πιθανώς εξτρά δευτερεύοντες λόγοι για τον διασκορπισμό αυτών στην γη από την περιοχή της Βαβέλ στην Μεσοποταμία, να ήταν πιθανόν και ο υπερπληθυσμός και η αναζήτηση νέας γης για αυτόν, καθώς και πιθανές μεγάλες πλημμύρες ή ακραία καιρικά φαινόμενα.

Για παρεμφερείς λόγους άλλωστε μετανάστευσαν ιστορικά και πολλοί άλλοι λαοί (αλλά αυτοί και για τάση για απόκτηση σκλάβων, λαφύρων, περιπέτεια, αλλά και εξερεύνησης και ελέγχου εμπορικών οδών κάποιοι από αυτούς), όπως π.χ. οι Λαοί της Θάλασσας, οι Γαλάτες, οι Γερμανοί, οι Ελβετοί, οι Βίκινγκς, οι Μογγόλοι κ.λ.π.].

Για κάποιους, οι Γιοι του θεού που παντρεύτηκαν τις κόρες των ανθρώπων ήταν οι ευσεβείς απόγονοι του Σηθ που παντρεύτηκαν συζύγους από την γενιά του Κάιν (πιθανώς τους Σουμέριους), οι οποίες και τους παρέσυραν στην ανηθικότητα και την ειδωλολατρία, όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα οι Μωαβίτισες με τους Ισραηλίτες.

Για άλλους, οι Γιοι του θεού που παντρευτήκαν τις κόρες των ανθρώπων ήταν «αυτοθεποιημένοι» ηγέτες των Σουμερίων που παντρεύτηκαν συζύγους από την γενιά του Σηθ.

Εδέν ή Εδέμ στα Σουμεριακά σημαίνει καλλιεργήσιμη γη, ενώ στα Εβραϊκά αγαλλίαση.

Ο Αυτοκράτορας Οτζίν της Ιαπωνίας θεοποιήθηκε μετά θάνατον όπως και οι βασιλείς Εντάνα και Γιλγαμές στην Σουμερία ή ο Καίσαρας στην Ρώμη.

Σύμφωνα με την Αρχαιολόγο Γκρέτα Χαρτ, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, χρησιμοποίησε ταυτόχρονα και θαυμαστά συνηθισμένα φυσικά φαινόμενα στην Αρχαία Αίγυπτο για να πείσει τον Φαραώ να απελευθερώσει τους Ισραηλίτες με τις λεγόμενες «Δέκα Πληγές του Φαραώ».

Έτσι, κατά την ίδια Αρχαιολόγο, μία μεγάλη πλημμύρα στον Νείλο έφερε τους μικροοργανισμούς Flaggelates, οι οποίοι μετέτρεψαν μέσω των διεργασιών τους τα νερά του Νείλου σε κόκκινα (φυσικό φαινόμενο, προερχόμενο από τα έντομα αυτά), με συνέπεια να ψοφήσουν και να εξοντωθούν πολλά ψαριά του (Α ‘ Πληγή).

Στην συνέχεια, τα ψόφια ψαριά απέπλευσαν στην παράλια, διώχνοντας τα βατράχια αυτής στην ξηρά λόγω της μόλυνσης αυτών με τον μικροοργανισμό Bacillus Avatricasis (Β’ Πληγή), ενώ λόγω αυτής της κατάστασης, εμφανίστηκαν στην περιοχή νύμφες Stromoxys Calcitrans και σκηνόμυγες, εύκολα πολλαπλασιασμένων μέσω ωοθηκών (Δ’-Ε Πληγές).

Αμέσως μετά, από τα νεκρά βατράχια και ψαριά προκλήθηκαν έλκη στους ανθρώπους (ΣΤ’ Πληγή), ενώ το χαλάζι, οι αστραπές και οι κεραυνοί που έπεσαν κατά τον Φλεβάρη, κατέστρεψαν το κριθάρι, αλλά όχι το σιτάρι και το ασπροσίταρο (Ζ’ Πληγή).

Αυτό καταστράφηκε από μία επιδρομή ενός σμήνους ακρίδων, «βοηθουμένων» να έρθουν στην περιοχή από τις Αβυσσηνιακές βροχές, οι οποίες προκάλεσαν την δημιουργία πλημμύρων και μεγάλων ποσοτήτων λάσπης στον Νείλο (Η’ Πληγή). 

(Στα μετέπειτα ο Dr. James Jauncey είδε με τα μάτια του μία επιδρομή ακρίδων να «γονατίζει» μία πόλη 350.000 κατοίκων).

Αυτή η λάσπη όταν στέγνωσε, σε συνδυασμό με την άμμο της ερήμου, σηκώθηκε στον αέρα από ισχυρούς ανέμους και έκρυψε το ήλιο, δημιουργώντας σκοτάδι στην Αίγυπτο (Θ’ Πληγή), ενώ ο ερχομός πανούκλας, αποτελείωσε την θέληση και το πείσμα των Αιγυπτίων και του Φαραώ (Ι’ Πληγή).

Για το γεγονός πως υπήρχαν Φιλισταίοι στην γη της Χαναάν, τόσο στην εποχή του Αβραάμ, όσο και πολλούς αιώνες αργότερα επί Μωυσή, εξηγείται από την εκτενή μετανάστευση πολλών πληθυσμών διαφορετικών λαών στην πλούσια αυτή εμπορική αυτή περιοχή στην οποία διασταυρώνονται πολλοί εμπορικοί δρόμοι.

Και αυτό οι ίδιοι το πραγματοποίησαν για την απόκτηση προσωπικού πλούτου, πριν κάποια από τα έθνη αυτά (π.χ. οι Φιλισταίοι στην περίπτωση αυτή), εισβάλουν μαζικά σε αυτή για την κατάκτηση της όταν ανακάλυψαν την μεγάλη  αξία της.

[Σύμφωνα με τοιχογραφίες στον τάφο του Αιγυπτίου πρίγκιπα Χεμοσχέπ, το έτος 1.900 π.Χ. επισκέφτηκαν 37 Ασιάτες Σημίτες έμποροι την Αίγυπτο, έχοντας επικεφαλής τους τον Αβέρα (όνομα Σημιτικό που θυμίζει αρκετά το όνομα του Αβραάμ), ενώ οι ίδιοι ονομάζονται στα ιερογλυφικά του τάφου «κάτοικοι της άμμου», δηλαδή όπως αποκαλούσαν οι Αιγύπτιοι τους Σημίτες έμπορους και σκηνίτες σαν τον Αβραάμ.

Οι Σημίτες Αραμαίοι, καταγόμενοι από την Μεσοποταμία, κατά τα τέλη της 2^ης π.Χ. χιλιετίας και νωρίτερα κατευθύνθηκαν στα εδάφη της Συρίας, όπου και ιδρύσαν Αραμαϊκά Βασίλεια, τα οποία συνενωθήκαν υπό την ηγεσία της Δαμασκού και έγιναν ισχυρή δύναμη.

Κατά αντίστοιχο τρόπο και οι Αραμαίοι στην καταγωγή Θάρρα και ο γιος του ο Αβραάμ κατευθύνθηκαν από την πατρίδα τους την Ουρ των Χαλδαίων στην Χαρράν της Συρίας, η οποία βρίσκονταν κοντά σε έναν παραπόταμο του Ευφράτη.

 Η πόλη της Χαρράν, ήταν ένα πλούσιο διαμετακομιστικό εμπορικό κεντρο της εποχής, σε απόσταση 400 χλμ. από την Νινευή και λειτουργούσε ως ενδιάμεσος διαμετακομιστικός σταθμός μεταξύ της Νινευή και της Μικράς Ασίας.

Οπότε όποιος είχε ικανότητες, μπορούσε στην πόλη αυτή χάρις στο εμπόριο να πλουτίσει και να αποκτήσει περιουσία χάρις στις ευκαιρίες στο εμπορικές συναλλαγές και αυτός ίσως ήταν και ένας λόγος για τον οποίο ο Θάρρα και η οικογενεια του εγκαταστάθηκαν στην Χαρράν.

Και ίσως έτσι εξηγείται γιατί η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Αβραάμ ήταν πολύ πλούσιος σε αγαθά και ανθρώπους στην Χαρράν.

{Το ότι η περιοχή της Χαρράν ήταν πολύ πλούσια και έδινε ευκαιρίες για πλουτισμό μέσω του εμπορίου το αποδεικνύει το γεγονός, ότι τόσο ο Αβραάμ, όσο και ο Ιακώβ απέκτησαν και οι δύο τις περιουσίες τους στην Χαρράν και μετά κατευθύνθηκαν στην Χαναάν}.

Επίσης, η Χαρράν είχε στενούς πολιτικούς, πολιτισμικούς οικονομικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με την Ουρ (οι κάτοικοι των δύο αυτών πόλεων λάτρευαν τους ίδιους «θεούς» και είχαν και οι δύο κοινή Σημιτική καταγωγή), ενώ πιθανότατα η Χαρράν αποτελούσε και αποικία της Ουρ.

Στην συνέχεια ο Αβραάμ μετά την Κλήση του από τον Θεό μετέβη στην πλούσια Χαναάν (την γη όπου παράγονταν το πανάκριβο εμπόρευμα της πορφύρας και είχε τότε πολλές πλουτοπαραγωγικές πήγες και εύφορα εδάφη), και επέλεξε τις τότε εύφορες περιοχές αυτής για να βοσκήσει τα πολυάριθμα κοπάδια του ιδίου και του ανιψιού του, του Λωτ.

{Εδώ πρέπει να αναφερθεί, ότι τότε η γη της Χαναάν και κυρίως στην περιοχή ανάμεσα στα Σόδομα και τα Γόμορρα ήταν πολύ εύφορη και ιδανική για την βόσκηση κοπαδιών και για τον λωλό αυτό την επέλεξε ο Λωτ όταν αποχωρίστηκε από τον Αβραάμ].

Σύμφωνα δε με αναφορές σε Αρχαίες Αιγυπτιακές επιγραφές και πάπυρους που βρέθηκαν από τον Αρχαιολόγο Φρη, πολλοί Φαραώ σκότωναν τους συζυγούς όμορφων γυναικών για να τις παντρευτούν οι ίδιοι και αρά ο Αβραάμ είχε βάσιμους λογούς να φοβάται ότι ο Φαραώ θα τον σκοτώσει για να πάρει για τον εαυτό του την όμορφη γυναίκα του, την Σάρρα].

Επίσης, σε πολλές επιγραφές που βρέθηκαν στην Μεσοποταμία, αναφέρονται οι συμμαχίες πολλών ηγετών πόλεων κρατών της περιοχής μεταξύ τους έναντι άλλων, όπως π.χ. οι επιγραφές που βρέθηκε στην Μαρί και μιλούν για την σύσταση συμμαχίας μεταξύ 10, 15 και 20 πόλεων έναντι άλλων.

Κάτω από την Νεκρά Θάλασσα, η οποία ήταν ιδιαίτερα σεισμογενής πριν 3.000-4.000 χρονιά, λέγεται πως βρίσκονται μεγάλες ποσότητες θειαφιού, πετρελαίου και φυσικού αεριού (ενώ στην περιοχή υπάρχει και ορυκτό αλάτι).

Από έναν δεν μεγάλο σεισμό εικάζουν κάποιοι πως αυτές απελευθερώθηκαν και ανεφλέγησαν και κατέκαψαν τις πόλεις της Κοιλάδας, τα γνωστά Σόδομα και Γόμορρα (άλλοι μιλούν για την πτώση μετεωρίτη).

[Συγκεκριμένα την περίοδο εκείνη, γύρω από την περιοχή της Νέκρας Θάλασσας, υπήρχαν συσσωρευμένες μεγάλες ποσότητες ορυκτού άλατος, πάχους 45 μέτρων και μήκους εκτάσεως 6 μιλίων, ενώ από πάνω τους υπήρχαν πολύ μεγάλες ποσότητες θειαφιού, οι οποίες μπορούσαν πολύ ευκολά να αναφλέγουν.

Έτσι πιθανότατα, ένας πολύ ισχυρός που συνέβη στην ιστορικά ιδιαίτερα σεισμογενή αυτή περιοχή, θα άνοιξε βίαια ρωγμές στην περιοχή αυτή, και από αυτόν θα ανεφλέγησαν το θειάφι, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο.

Και στην συνέχεια, θα συνέβη μια πολύ βίαιη και ισχυρή έκρηξη, θα εκτόξευσε το καιόμενο πετρέλαιο, θειάφι και άσφαλτο, ανακατεμένα με στρωματά στερεού άλατος πάνω στις πόλεις και τους κάτοικους της περιοχής, κατακαίγοντας τες.

Πιθανότατα δε από την πτώση πάνω της μιας τόσο μεγάλης ποσότητας ορυκτού άλατος, θα εγινε «στήλη άλατος» και η γυναικά του Λωτέ από την γνωστή διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για τα Σόδομα και τα Γόμορρα].

Για τον Φαραώ μετά τον Ιωσήφ και πριν τον Φαραώ της εξόδου, λέγεται πως έφτιαχνε πολλούς ναούς, πόλεις και κτίρια στην Αίγυπτο, και έτσι πολλοί τον ταύτισαν (χωρίς να είναι σίγουρο αν αυτή η ταύτιση είναι σωστή) με τον Φαραώ Ραμσή τον Β’ τον Μέγα, ο οποίος επίσης έφτιαξε πολλούς ναούς, πόλεις και κτίρια στην Αίγυπτο.

Ενώ τον Φαραώ της εξόδου, τον ταύτισαν με τον γιο και διάδοχο του Ράμσή, Μενερφθά, στην στήλη του οποίου αναφέρεται πρώτη φορά ιστορικά το Ισραήλ ως λαός (χωρίς να είναι σίγουρο αν αυτή η ταύτιση είναι σωστή και σε αυτή την περίπτωση).

Για την ιστορία της Ραάβ, όντως έχει βρεθεί ότι πολλοί κάτοικοι της Ιεριχούς εκείνης της εποχής, έκτιζαν τα σπίτια τους πάνω στο τείχος.

Η Διδώ (αλλιώς Ελίσσα), η οποία δημιούργησε την Καρχηδόνα, ήταν μικρανεψιά της γνωστής βιβλικής πανούργας, σκληρής και αδίστακτης Φοινικικής καταγωγής βασίλισσας του Ισραήλ, της Ιεζάβελ.

Υπήρξαν και κάποιες αποτυχημένες ανθρώπινες προσπάθειες να επιβληθεί ο μονοθεϊσμός σε κάποιες περιοχές, όπως στην Αίγυπτο μέσω του θεού Ατόν (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_16.html) ή στην Μεσοποταμία μέσω του θεού του πολέμου Νινουρτά, οι οποίες όμως απέτυχαν παταγωδώς τελικά.

Γιατί ήταν ανθρώπινες προσπάθειες με ιδιοτελείς πολίτικους σκοπούς σε πολλά τους σημεία, εν αντιθέσει με άλλες (π.χ. τον Ιουδαϊσμό και), κυρίως τον Χριστιανισμό, οι οποία έχοντας την Θεϊκή βοήθεια πέτυχε.

Ο δε κύλινδρος του Κυρού, εξηγεί ότι αυτός απελευθέρωσε για πολίτικους λογούς τους εξόριστους από τους Βαβυλωνίους λαούς (όπως την γνωστή απελευθέρωση των Ιουδαίων από την Βαβυλωνία αιχμαλωσία), με σκοπό να έχει ευχαριστημένους υποτελείς, ευγνώμονες και πιστούς στον ίδιο.

Στην δε Βαβυλώνα, τον καιρό της πτώσης της, ήταν συμβασιλείς ο Ναβονίδης και ο γιος του, ο διαβόητος βιβλικός Βαβυλώνιος βασιλιάς Βαλτάσαρ. Στην Βαβυλώνα διοικούσε ο Βαλτάσαρ, ενώ ο Ναβονίδης, βρισκόταν εγκατεστημένος στην πόλη Τέιμα.

(Για τον λόγο αυτό το βιβλικό κείμενο του Δανιήλ αναφέρει πως ο Βαλτάσαρ υποσχέθηκε να κάνει τρίτο άρχοντα στην χώρα, μετά από αυτόν και τον πατέρα του, εάν του εξηγούσε την επιγραφή με το χέρι).

Τελικά, ο τυραννικός Ναβονίδης επέστρεψε στην Βαβυλώνα και κυβέρνησε μαζί με τον εξίσου τυραννικό γιο του, λίγο πριν την εισβολή του Πέρση βασιλιά Κύρου. Λίγες μέρες πριν καταληφθεί η Βαβυλώνα από τους Πέρσες το έσκασε από αυτή, ενώ ο γιος του σκοτώθηκε κατά την κατάληψη της.

Ο ίδιος τελικά συνελήφθη από τους Πέρσες όταν προσπάθησε ανεπιτυχώς να επιστρέψει στην Βαβυλώνα. 

Ο βασιλιάς του βιβλίου της Εσθήρ, είναι κατά πασά πιθανότατα ο Ξέρξης ο Α’. Το συμβούλιο που αναφέρεται στο τρίτο έτος της βασιλείας του, είναι πιθανότατα το συμβούλιο που έκανε για την εισβολή στην Ελλάδα, ενώ τα τέσσερα έτη που μεσολάβησαν μέχρι να γίνει η Εσθήρ βασίλισσα, ταιριάζουν με την απουσία αυτού στην εκστρατεία κατά της Ελλάδας.

Ενώ υπάρχουν επίσης και πολλά καλά άρθρα που δίνουν πολύ καλές εξηγήσεις για τα πολλά έτη που ζούσαν οι αρχικοί άνθρωποι (http://www.oodegr.com/oode/genesis/geneal1.htm, http://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/thara1.htm), την ιστορία του Ιωσήφ στην Αίγυπτο (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF/#), καθώς και τις δήθεν διάφορες στα Ευαγγέλια για την γενεαλογία του Κυρίου (http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/geneal1.htm, http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/geneal2.htm). 

Τέλος, η προφητεία των 70 επταετιών του Δανιήλ, η οποία αρχίζει ιστορικά το 450 π.Χ., πραγματικά όπως αναφέρεται στο τέλος της 69^ης επταετίας (60X7=483, -450 π.Χ.+483=33 μ.Χ.), το 33 μ.Χ., ο Αρχηγός της Διαθήκης (δηλαδή ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός) χωρίς δίκη, όπως και έγινε τελικά (η δε τελευταία επταετία αναφέρεται στο τέλος των ημερών)].

Υπάρχει βέβαια, για κάποιους, το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησιά, θεωρεί το έτος 5508 π.Χ., έτος της δημιουργίας του ανθρώπου. Όμως, στην πραγματικότητα, η Ορθοδοξία, θεωρεί ότι το έτος αυτό, έτος της ολοκλήρωσης της δημιουργίας του ανθρώπου, όχι της ίδιας  της δημιουργίας του ανθρώπου.

Ιστορικά, το έτος αυτό, συμπίπτει με πολύ με την αρχή κατοίκησης της πρώτης πόλης της Σουμερίας (στην πραγματικότητα ένας μικρός οικισμός το πολύ λίγων δεκάδων κάτοικων), της Εριντού (5400 π.Χ.), η οποία συνέβη σχεδόν εκατό έτη μετά την ολοκλήρωσης της δημιουργίας του ανθρώπου (του Αδάμ), καθώς και την απαρχή του πολιτισμού με το κτίσιμο πόλεων (κατά την Αγία Γραφή, οι απόγονοι του Αδάμ ήταν αυτοί που έφτιαξαν πρώτοι πόλεις).

Και στην πόλη αυτή, οι κάτοικοι που της, όπως αποδεικνύεται από τις ανασκαφές των αρχαιολόγων, ήταν κυρίως γεωργοί και βοσκοί, ακριβώς όπως ο Κάιν και ο Άβελ, οι γιοι του Αδάμ.

Μετέπειτα, η Αγία Γραφή λέει, ότι οι Εβραίοι λόγω λιμού, μετανάστευσαν στην Αίγυπτο, και έμειναν εκεί για πολλές εκατονταετίες, πριν εξέλθουν από αυτή με αρχηγό των Μωυσή. Και πραγματικά, οι ίδιοι οι Αιγυπτίου, λένε στα χρονικά τους, ότι Ασιάτες μετανάστες εισήλθαν κατά καιρούς στην χώρα τους και λόγω λιμών (16^ο αιώνα π.Χ.), ακριβώς όπως ήταν οι Εβραίοι.

Για κάποιους, ο μονοθεϊσμός των Εβραίων, εμπνεύστηκε από την μονοθεϊστική θρησκεία του Φαραώ Ακενατόν (https://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_16.html). Όμως, με βάση τις πάρα πολύ μεγάλες διάφορες που αυτές οι θρησκείες έχουν μεταξύ τους, είναι εξίσου πιθανόν, ο Ακενατόν να «εμπνεύστηκε» από τον μονοθεϊσμό των Εβραίων (όπως ο μεγάλος Κωνσταντίνος από τους Χριστιανούς μετέπειτα).

Και ίσως και αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Αιγύπτιοι κυνήγησαν τους Εβραίους τον καιρό του Μωυσή, θεωρώντας τους άδικα, ως τους στη «εμπνευστές» της θρησκείας του Ακενατόν.

Ενώ υπήρχαν και πολλοί που αμφέβαλαν ακόμα και για την ύπαρξη του λαού των Ισραηλιτών, η πρόσφατη ανακάλυψη της στήλης του Φαραώ Μερνεφθά, δείχνει ότι ο Φαραώ, είχε κερδίσει τον λαό του Ισραήλ σε μάχες (Ίσως κατά την πολύχρονη 40χρονη περιπλάνηση των Ισραηλιτών στην έρημο του Σινά).

[Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι οι Φαραώ, πολλές φορές έλεγαν ψέματα για τα πεπραγμένα τους, ακόμα και για τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν, τα οποία πολλές φορές παραποιούσαν, ενώ κατέστρεφαν ακόμα κατά μνημεία και τις στήλες όσων είχαν αντίπαλους.

Έτσι, ο μεν Ραμσής ο Β’ έγραψε ψευδώς ότι πραγματοποίησε έναν άνετο θρίαμβο στο Καντές (ενώ στην πραγματικότητα κόντεψε να διαλυθεί εκεί), ενώ ο Τούθμωσις ο Γ’, κατέστρεψε τις ιστορικές στήλες της προκάτοχου, της Χατσεπσούτ, την οποία μισούσε, προκειμένου να διαγράψει ακόμα την ύπαρξη της από την ιστορία].

Επίσης, η πρόσφατη ανακάλυψη της στήλης της Μωάβ, όπου αναφέρεται ότι οι Μωαβίτες νίκησαν μέλος της δυναστείας του Δαβίδ, αποδεικνύει την ύπαρξη του Δαβίδ και του βασιλείου του (που και αυτών αμφισβητούταν η ύπαρξη τους), ενώ στην περιοχή της Φιλισταίας, βρέθηκε και μια επιγραφική στήλη που γραφεί το όνομα «Γολιάθ».

Οι Σημίτες και οι Αραμαίοι, ήρθαν στην Ουρ, αλλά και στην υπόλοιπη Μεσοποταμία κοντά στο 2.500 και στο 2.000 π.Χ. αντίστοιχα περίπου, και εμμέναν γύρω ή μέσα στις πόλεις της περιοχής. Ο πατέρας του Αβραάμ, ο Θάρρα, ίσως ήταν ένας από αυτούς.

Εν συνέχεια, ο Θάρρα, μαζί με τον γιο του τον Αβραάμ, αλλά και την υπόλοιπη οικογενεια του, κατευθυνθήκαν στην Χαρράν, η οποία είχε πολύ στενές εμπορικές, πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με την Ουρ.

Μερικοί δε Αραμαίοι, πήγαν και εγκαταστάθηκαν στην Συρία (όπου και ίδρυσαν το Βασίλειο της Αράμ), και άλλοι όπως ο επίσης Σημίτης και περιπλανώμενος Σκηνίτης Αραμαίος Αβραάμ στην περιοχή Παλαιστίνης και της Ιορδανίας.

Στα Αιγυπτιακά και Βαβυλωνιακά κείμενα από τον 20^ο ως τον 17^ο π.Χ. Αιώνα υπάρχουν κείμενα των οποίων τα ονόματα θυμίζουν τον Αβραάμ, π.χ. το Αβραμράκα στο Ντιλμπούτ ή του Αμπουραχάνα.

Και άλλα ονόματα την ίδια χρονική περίοδο από τις ίδιες πηγές, θυμίζουν κατά πολύ τα Βιβλικά, όπως π.χ. το Γιακούμπ-Ιλ του Ιακώβ, το Άσρα του Ασήρ, το Ζαβιλανού του Ζαβουλών, του Γιαμίν(α) του Βενιαμίν, ενώ παράλληλα για κάποιους ερευνητές το όνομα του Δαν, σχετίζεται με αυτο του Δαναού.

Στον πρώτο πόλεμο της Αγίας Γραφής, οι τέσσερις βασιλείς, οι οποίοι κατέλαβαν τα Σόδομα και Γόμορρα, στα οποία διέμενε ο Λωτ, ο ανιψιός του Αβραάμ, ταυτίζονται με βασιλείς διάφορων κρατών της εποχής εκείνης.

Έτσι, π.χ. το όνομα του Αριώχ θυμιζει το όνομα Αριγιούκ/Αριγούκ/Αριούκι, Βαβυλωνίων ηγετών των Αιώνων 20^ο έως 18^ο π.Χ., ενώ το όνομα του Θοργάλ με το όνομα Τοαντκαχάλια/Ταντγκλάμ πέντε Χετταίων βασιλέων από τον 18^ο ως τον 13^ο π.Χ. Αιώνα.

Το δε όνομα Χοδολλογομόρ είναι σύνηθες όνομα Ελαμιτών ηγετών των 20^ου-17^ου π.Χ. Αιώνων, ενώ για κάποιους ο  βασιλιάς Αμαρφάλ ταυτίζεται με τον διάσημο Βαβυλώνιο βασιλιά Χαμουραμπί.

Επίσης, σύμφωνα με κείμενα του Μάρι του 18^ου π.Χ. Αιώνα, εκείνη την εποχή διεξάγονταν μακρινές εκστρατείες από τις περιοχές των παραπάνω κρατών ως και την Μεσοποταμία, ενώ την ίδια περίοδο, γινόνταν και πολλοί συνασπισμοί Βασιλείων ή πόλεων-κρατών αποτελούμενες από τέσσερα, δέκα δεκαπέντε, είκοσι ή και περισσότερα κράτη. 

Πολλοί Χαναναίοι ή Σημίτες έλαβαν υψηλά αξιώματα στην Αρχαία Αίγυπτο, όπως ο Χαναναίος Ντουντού, ο επίσης Χαναναίος Μέρι-Ρα, ο οποίος έγινε τελικά υπασπιστής του Φαραώ.

Επίσης ο Χαναναίος Γιανκχαμού,  ο οποίος  έγινε κυβερνήτης σε σιτοβολώνα επαρχία της Αιγύπτου, ή ο Σημίτης Hur (Ουρ), ο οποίος έγινε όπως και Σύρος Ισρού του Ακενατών, άλλα και ο Ιωσήφ ο Δίκαιος στην Παλαιά Διαθήκη πρωθυπουργος του Φαραώ.

[Υπήρξε δε και Χαναναίος πρωθυπουργος του Υξώς Φαραώ της Αιγύπτου με το όνομα Ιακώβ-Ουρ].

Επίσης, στον Ιωσήφ τον Δίκαιο ο Φαραώ έδωσε ένα νέο Αιγυπτιακό όνομα, το «Ψονθομφανήχ» (δηλαδή «Σωτήρας της Αιγύπτου»), ενώ άλλοι υψηλόβαθμοι Χαναναίοι αξιωματούχοι των Αιγυπτίων έλαβαν το Αιγυπτιακό όνομα «Ραμσής στον ναό του Ρε». 

Η Ερυθρά Θάλασσα, λόγω της ανόδου στην επιφάνεια της κόκκινων φυκιών, παίρνει από αυτά κόκκινο χρώμα από το οποίο παίρνει και το όνομα της. Επίσης, η θάλασσα αυτή ονομάζεται και «Θάλασσα των καλαμιών» από τα πολλά έλη που έχει, και ίσως ένα από αυτά τα έλη στο Βόρειο τμήμα της, διάβηκαν αυτή οι Ισραηλίτες, ενώ στα βάθη της έχει βρεθεί και Αρχαίος Αιγυπτιακός οπλισμός.

[Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Εβραίοι ξεκινώντας από την Ραμεσή-Άβαρι, πέρασαν από την λίμνη Τανίς και της λίμνης Ballah, στην οποία δημιουργήθηκε τσουνάμι από ισχυρούς ανέμους, σεισμούς ή ηφαιστιογενή έκρηξη, κάτι που άνοιξε την θάλασσα και επέτρεψε τους Εβραίους να την περάσουν και να διαφύγουν από τους Αιγυπτίους και όταν τα νερά γυρίσαν, οι Αιγύπτιοι αυτοί δεν μπορούσαν πια να ακολουθήσουν τους Ισραηλίτες.

{Επίσης στην ιδιά λίμνη με βάθος πάνω από δύο μετρά πολλές φορές λόγω των ισχυρών ανέμων στην περιοχή τα νερά αποσύρονται και ανοίγει για κάποιες ώρες και όταν γυρνάνε φτάνουν πάνω από τα τρία μετρά βάθος που θα εμπόδιζε να Αιγυπτιακά άρματα να περάσουν από αυτή.

Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι οι Εβραίοι πέρασαν από την περιοχή της Tiran στην μορφή της Άκαμπα, ή από την θάλασσα της Vam Suph}].

Το Μάννα επί Μωυσή που έλαβαν με θαυμαστό τρόπο οι Εβραίοι για κάποιους επιστήμονες ίσως προέρχεται από τον θάμνο Χαμάντα στο Νότιο Σινά, στον οποίο τα έντομα που παρασιτούν πάνω του προκαλούν έκκριση ενός άσπρου γλυκού υγρού.

Στην έρημο επίσης του Σινά, δύο φορές τον χρόνο, πετούν χαμηλά ορτύκια και είναι πολύ εύκολο να πιαστούν, όπως τα ορτύκια που πιάστηκαν με θαυμαστό τρόπο επί Μωυσή στην ίδια ακριβώς έρημο.

Το αρνί, το οποίο βρήκε ο Αβραάμ μπλεγμένο σε ένα θάμνο και το θυσίασε στην θέση του γιου του, του Ισαάκ, ίσως μπλέχτηκε σε αυτόν τον θάμνο στην προσπάθεια να φάει τα κλαράκια του.

Η πόλη Νίμρουντ στο Νότιο Ιράκ λέγεται ότι πήρε το όνομα της από τον διαβόητο Βιβλικό βασιλιά, κυνηγό και πολεμιστή Νέμρωδ.

Μετά δε τον θάνατο του Φαραώ που γνώριζε τον Δίκαιο Ιωσήφ και του ίδιου, σημειώθηκε στην Αίγυπτο μία τεράστια άνοδος της ξενοφοβίας κατά των ξένων και ιδιαίτερα των Σημιτών και των Εβραίων, έναντι των οποίων οι Αιγύπτιοι Φαραώ εφάρμοσαν μετρά σχεδόν γενοκτονίας για να τους αποδεκατίσουν (π.χ. με το ρίξιμο των μωρών των Εβραίων στον ποταμό Νείλο για να πνίγουν).

Αυτό πιθανότατα συνέβη, διότι μάλλον μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, εισέβαλαν πιθανώς οι Σημίτες Υκσώς στην Αίγυπτο (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%89%CF%83-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B7-%CE%B5%CE%BC/#), οι οποίοι κατέλαβαν μεγάλο μέρος της και σκλάβωσαν τους ιθαγενείς Αιγυπτίους κάτοικους, και πιθανότατα προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν για την διοίκηση της Αιγύπτου ομοφύλους τους Σημίτες (π.χ. τους Εβραίους), αντί για τους ντόπιους κάτοικους της χώρας.

Οπότε, όταν οι Αιγύπτιοι κατάφεραν να εκδιώξουν και να απελευθερωθούν από τους Υκσώς, φοβούμενοι να μην ξαναπάθουν τα ίδια και μην θέλοντας να ξαναυποδουλωθούν σε Σημίτες, άρχισαν πιθανότατα να τους κατηγορούν όλους τους Σημίτες, ως εν δυνάμει συνεργάτες των Υκσώς, οι οποίοι θα ενωθούν μαζί τους αν αυτοί ξαναεισέβαλαν στην Αίγυπτο.

Πιο πριν, τόσο οι Αιγύπτιοι, όσο και οι Οθωμανοί Τούρκοι, χρησιμοποίησαν πολλές φορές τους Εβραίους και τους Έλληνες, ακόμα και σε υψηλές θέσεις της διοίκησης των κρατών τους.

Και έτσι, όπως ο Εβραίος Δίκαιος Ιωσήφ έγινε «πρωθυπουργός» του Φαραώ της Αιγύπτου, διοικώντας τόσο τους Αιγύπτιους, όσο και τους άλλους λαούς της Αιγυπτιακής Αυτοκρατορίας, έτσι και στα μετέπειτα χρονιά, και ο Έλληνας στην καταγωγή Ιμπραήμ έγινε Μεγάλος Βεζίρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Και αυτός επίσης, όπως και ο Ιωσήφ παλαιοτέρα στην Αίγυπτο, διοικούσε τόσο τους Τούρκους, όσο και τους άλλους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

[Ο δε Δίκαιος Ιωσήφ, ήταν αλλοεθνής (μη Αιγύπτιος αυτόχθων δηλαδή), οπότε αυτό είχε το πλεονέκτημα για τον Φαραώ, ότι οντάς ξένος, ο Δίκαιος Ιωσήφ δεν θα είχε σχέσεις και συμφέροντα με κανένα άλλο μέλος των αριστοκρατών της Αιγύπτου, οι οποίοι ήθελαν να πάρουν για τον εαυτό τους μεγάλο μέρος των εξουσιών του βασιλιά.

Οπότε από την μία δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτών ως Βεζίρης εις βάρος της Βασιλικής εξουσίας και παράλληλα, θα ήταν ο Δίκαιος Ιωσήφ και η οικογένεια του απολυτά εξαρτημένοι από τον Φαραώ για να επιζήσουν και να διατηρήσουν την θέση και την περιουσία τους και με τον τρόπο αυτόν ο Φαραώ θα ήταν σίγουρος ότι ο Δίκαιος Ιωσήφ δεν θα τον πρόδιδε ποτέ συμμαχώντας με τους Αιγύπτιους ευγενείς].

Επιπλέον, οι Αραμαίοι έφτασαν αναμεσά στο 2.000 και 1.900 π.Χ. και κατέλαβαν την Ουρ των Χαλδαϊκών. Αμέσως μετά, οι διάφορες φατρίες τους αρχίσαν να συγκρούονται μεταξύ τους. Λόγω δε αυτής της εμπόλεμης κατάστασης, πολλοί Αραμαίοι έφυγαν από την πόλη αυτή και μετοίκισαν στις γύρω περιοχές.

Για κάποιους ερευνητές, αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Θάρρα, ο πατέρας του Αβραάμ άφησε την εμπόλεμη Ουρ και κατευθύνθηκε στην τότε πιο ειρηνική, αλλά παράλληλα και πλούσια περιοχή της Χαρράν και της Χαναάν.

Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι οι Υκσώς ήταν λαοί εκδιωγμένοι από τους Χιττίτες γύρω στα 1700 π.Χ., που απλώθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν, δηλαδή, ένας συρφετός πολλών πολεμικών ομάδων από διάφορες φυλές και διάφορες περιοχές, που είχαν υποχωρήσει μπροστά στην δύναμη των Χιττιτών κι είχαν απλωθεί σε άλλες περιοχές, μέχρι την Αίγυπτο.

Οι Υκσώς ήταν όπως και έμποροι Σημιτικής καταγωγής και ποιμένες όπως και Εβραίοι και ήρθαν όπως και αυτοί στην Αίγυπτο, αλλά σε αντίθεση με τους Εβραίους που ήρθαν ειρηνικά και με πρόσκληση των Αιγυπτίων, οι Υκσώς ήρθαν ως κατακτητές και με την βία.

Οι Υκσώς που διέφυγαν από την Αίγυπτο έδρασαν επίσης στην Ανατολική Μεσόγειο, πιθανότατα και στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Λιβύη, απωθήθηκαν από την Παλαιστίνη κι έφθασαν μέχρι τον ποταμό Ευφράτη όπου διαλύθηκαν και προσχώρησαν σε άλλες πολεμικές ομάδες].

Έτσι, για να αποτρέψουν κάτι τέτοιο, αλλά και για να τους κάνουν σκλάβους τους (ίσως και για να «εκδικηθούν» με τον τρόπο αυτό την σκλαβιά των ιδίων από τους Σημίτες Υκσώς), οι Αιγύπτιοι φέρθηκαν σκληρά και στους αθώους για τα καμώματα των Υκσώς επίσης Σημίτες στην καταγωγή Εβραίους.

Και για τον λόγο αυτό, εκτός από ότι τους υποδούλωσαν, τους καταπίεζαν και τους φέρονταν σκληρά, τους έβαζαν άγριους φόρους, τους έβαζαν να κάνουν σκληρές εργασίες, κάποιες φορές τους έπαιρναν τα παιδιά και τα μεγάλωναν ως Αιγύπτιους (π.χ. με τον Μωυσή), ενώ για να τους μειώσουν τον πληθυσμό και να τους έχουν υπό έλεγχο, έπνιγαν πολλά παιδιά των Εβραίων στον ποταμό Νείλο.

Τελικά, όμως οι Εβραίοι ελευθερώθηκαν χάρις στις μεγάλες ικανότητες του μορφωμένου Μωυσή, ενώ ο σκληρός, ύπουλος και ανηλεής Φαραώ που δεν ήθελε την ελευθερία των Εβραίων, ηττήθηκε και κάμφθηκε τελικά χάρις στις Δέκα Πληγές, όπως και στον θαυμαστό καταποντισμό του στρατού στην Ερυθρά Θάλασσα, ύστερα από το γνωστό θαύμα του Μωυσή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%B7/#), μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.

Παράλληλα, βρέθηκε σε πρόσφατες Αρχαιολογικές έρευνες (το 2004) στην Αίγυπτο ένας κενός τάφοςστην πόλη Άβαρι της Κάτω Αιγύπτου, ο οποίος ανήκε σε έναν Σημίτη πρωθυπουργό ενός Φαραώ, κάτι που φαίνεται τόσο από τις επιγραφές στον τάφο αυτό, όσο και τα χαρακτηριστικά του αγάλματος (το εικονιζόμενο πρόσωπο έχει κίτρινο χρώμα, με το οποίο οι Αιγύπτιο συμβόλιζαν τους Σημίτες και τους Χαναναίους στις απεικονίσεις τους).

Αυτό το άγαλμα, στο οποίο οι Αρχαιολόγοι έδωσαν το όνομα «Το άγαλμα του Ιωσήφ στην Αίγυπτο», ανήκε σε έναν Σημιτικής καταγωγής πρωθυπουργό ενός Αιγυπτίου Φαραώ, ο οποίος ανήλθε χάρις στην εμπιστοσύνη του Φαραώ στο σπουδαίο αυτό αξίωμα (όπως ακριβώς και ο Δίκαιος Ιωσήφ στην Βίβλο).

Ο λαός δε αυτού του Σημίτη πρωθυπουργού του Φαραώ, ο οποίος ονομάστηκε από τους Αρχαιολόγους «Πρωτο-Εβραίοι», κατέβηκε στην Αίγυπτο σύμφωνα με τα Αρχαιολογικά δεδομένα αναμεσά στα έτη 1900 και 1800 π.Χ. και εγκαταστάθηκε στο Βόρειο τμήμα της (όπως και άλλοι Ασιάτες, π.χ. Σύροι ή Χαναναίοι), στην περιοχή του Δέλτα (ακριβώς όπως και η οικογενεια του Δίκαιου Ιωσήφ).

Εκεί παρέμειναν ειρηνικά για περίπου εκατό έτη, αλλά κατά το έτος 1.800 π.Χ., έχασαν με τον θάνατο του «Ιωσήφ» την κοινωνική τους θέση και εξέπεσαν σε δούλους, οι οποίοι τρέφονταν λίγο, έκαναν βαρείες δουλείες, και έκτιζαν σε καταναγκαστικά έργα/κτίρια ή  ακόμα και πόλεις για τους Φαραώ, π.χ. την Άβαρι της Αρχαίας Αιγύπτου (ακριβώς όπως και οι Εβραίοι μετά τον θάνατο του Φαραώ στην Βίβλο μετά τον θάνατο του Δίκαιου Ιωσήφ).

Το ενδιαφέρον είναι, ότι η οικία του Σημίτη πρωθυπουργού του Φαραώ, βρέθηκε εντελώς κενός, ενώ δεν υπάρχουν μέσα σε αυτόν τα οστά του, ούτε και η οικία του ήταν λεηλατημένη ή ο τάφος του συλημένος, κάτι που θυμίζει κατά πολύ τον τάφο του Δίκαιου Ιωσήφ στην Αίγυπτο, ο οποίος ήταν κενός, διότι ο Ιωσήφ είχε ζητήσει από τους απογόνους του να πάρουν τα οστά του όταν θα φύγουν από την Αίγυπτο.

Το δε σπίτι αυτό, βρίσκεται στην πόλη Άβαρι, στην περιοχή Γεσέν της Άνω Αιγύπτου, όπου κατά την Βίβλο εγκαταστάθηκαν οι Ισραηλίτες, δηλαδή ο Ιακώβ και με τους γιους του από τον Φαραώ και τον Δίκαιο Ιωσήφ. Μέσα δε στο σπίτι αυτό, υπάρχουν δώδεκα στύλοι που στηρίζουν αυτό (όσοι και οι δώδεκα γιοι του Ιακώβ), ενώ στο άγαλμα του Ιωσήφ, ο μανδύας του φέρει πολλά χρώματα (όπως ακριβώς και ο χιτώνας που χάρισε ο Ιακώβ στον γιο του, τον Δίκαιο Ιωσήφ στην Βίβλο).

Από τα διαφορά χαρακτηριστικά του αγάλματος αυτού, βγαίνουν συμπεράσματα για την καταγωγή του προσώπου που εκπροσωπεί. Έτσι, με βάση την κόμμωση του αγάλματος αυτού, τον τύπο οπλισμού του, αλλά και το κίτρινο χρώμα (βαφής) του δέρματος αυτού (οι Σημίτες και οι Χαναναίοι σε όλες τις τοιχογραφίες των Αιγυπτίων αναπαρίσταντο πάντα με  ελαφρύ κίτρινο χρώμα, ενώ οι Σύροι και οι Μεσοποτάμιοι με σκούρο κίτρινο), συμπεραίνεται ότι αυτό ανήκει σε Σημίτη.

[Ο δε δεύτερος τάφος του Ιωσήφ του Δίκαιου, του οποίου τα οστά πήραν οι Ισραηλίτες όταν έφυγαν από την Αίγυπτο είναι στην Συχέμ, ακριβώς πίσω από τον Ορθόδοξο Χριστιανικό Ναό της Σαμαρείτιδας (δηλαδή της Αγίας Φωτεινής, υπεύθυνος του οποίου είναι ο ηρωικός Γέρων Ιουστίνος), στον οποίο βρίσκεται και το Φρέαρ του Ιακώβ, από το οποίο η Αγία Φωτεινή έπαιρνε νερό και στο οποίο συνάντησε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Επίσης, ο λεγόμενος τάφος του Ιωσήφ στην Αίγυπτο βρέθηκε χωρίς σώμα μέσα του όταν ανοίχτηκε, όπως και ο τάφος  του Ρώσου Τσάρου Αλέξανδρου του Α’ στην Ρωσία].

Η κατοχή των Σημιτών Υκσώς στο ενδιάμεσο διάστημα στην Αίγυπτο, οι οποίοι προώθησαν σε κάποιες περιπτώσεις Σημίτες μερικούς από τους υπολοίπους Σημίτες ομοφύλους τους στα ανώτατα αξιώματα της Αιγύπτου.

(Εννοείται μόνον όσων ήταν ικανοί, δηλαδή μερικών δεκάδων, όσοι δε ήταν Σημίτες δούλοι, δούλοι παρέμειναν και αυτό αποδεικνύει ότι δεν έτρεφαν οι Υκσώς όταν κατέλαβαν την Αίγυπτο καμμία «όρεξη απελευθέρωσης των ομοφύλων τους και υπόδουλων στους Αιγυπτίους Σημιτών»).

Οι Αιγύπτιοι όμως, οι οποίοι αναγκάστηκαν να υποστούν για δύο περίπου αιώνες την δουλειά στους Υκσως, όταν απελευθερωθήκαν και εκδίωξαν τους Υκσώς από την χώρα τους, φοβήθηκαν ότι και οι άλλοι Σημιτικοί λαοί της Αιγύπτου, εάν παρέμεναν πολυάριθμοι, ίσως επαναστατούσαν και τους έκαναν υπόδουλους όπως οι Σημίτες Υκσώς.

Για τον λόγο αυτό ίσως οι Αιγύπτιοι Φαραώ άρχισαν να καταπιέζουν τους ξένους στην Αίγυπτο και κυρίως τους Σημίτες, τους οποίους εκτός από επανάσταση, ίσως φοβούνταν ότι θα ενώνονταν με τους Υκσώς αν αυτοί εισέβαλαν ξανά στην Αίγυπτο και για να μειώσουν ίσως βίαια τον πληθυσμό των Σημιτών της Αιγύπτου ίσως αρχίσαν να σφάζουν τα βρέφη αυτών και των Εβραίων, με γενοκτονικές μεθόδους.

[Ότι δηλαδή έκαναν ακριβώς και οι Σπαρτιάτες με τους Αρχαίους Είλωτες για να μην γίνονται πολυάριθμοι, εξοντώνοντας μέρος του πληθυσμού τους και των ηγετών τους και εμφυσώντας τους τρόμο, έτσι ώστε να μην τολμήσουν ποτέ να επαναστατήσουν μέσω των φόνων Ειλώτων που διενεργούνταν στην διάρκεια της «Κρυπτείας».

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όπως είναι ιστορικά γνωστό, τόσο οι Είλωτες, όσο και οι Εβραίοι (υπό τον Μωυσή) επαναστάτησαν ενάντια στους καταπιεστές τους.

Παράλληλα, εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι είναι πολύ πιθανόν ιστορικά, ο Μονοθεισμός των Εβραίων, να ενέπνευσε ακόμα και τον Αιγύπτιο Φαραώ Ακενατών στον δικό του «μονοθεισμό» (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_16.html)].  

Παράλληλα, στην Άβαρι, το 65% των νεκρών είναι παιδιά κατά των 18 μηνών, κάτι που θυμιζει τον θάνατο των μωρόν των Εβραίων της Βίβλου από τον Φαραώ.

Τα είδη κεραμικής της Άβαρι προέρχονται κατά πλειοψηφία από την Χαναάν.

Υπάρχουν δυσανάλογα μεγάλος αριθμός γυναικών αντί αντρών θαμμένες, κάτι που δείχνει σφάξιμο αντρών, ακόμα και από βρεφική ηλικία όπως προαναφέρθηκε, ως μια μείωση πληθυσμού από τους Αιγύπτιους στους Σημίτες της περιοχής για να μην επαναστατήσουν αυτοί εναντίον τους ίσως (όπως στην Βίβλο).

Υπάρχουν μεγάλοι αριθμοί μαλλιών προβάτων, τόσο στους τάφους των νεκρών όσο και στην γύρω περιοχή, κάτι που δείχνει ότι οι Σημίτες αυτοί ήταν ποιμένες, όπως ακριβώς και οι Εβραίοι στην Αίγυπτο.

Μεγάλες ποσότητες οπλισμού δείχνουν την πολεμοχαρή φύση αυτών (όπως ακριβώς όταν επί Ιησού του Ναυή οι Εβραίοι κατέκτησαν την Χαναάν).

Ένας δε πάπυρος με τον αριθμό Brooklyn 35:1446 που ανακαλύφθηκε απο τον Charles Wilbour, της εποχής του Φαραώ Sobekhotep III, προκάτοχου του Φαραώ Neferhotep I, αναφέρει την μεταφορά 95 σκλάβων, τα ονόματα των οποίων έχουν κατά50% Σημιτική καταγωγή από την Άβαρι.

Μάλιστα στην λίστα αυτή, πρώτα αναφέρονται τα Σημιτικά ονόματα των σκλάβων και μετά τα Αιγυπτιακά τους, όπως ακριβώς και στην Βίβλο, ο Φαραώ έδωσε στον Ιωσήφ νέο όνομα. Τα ονόματα αυτά περιλαμβάνουν ονόματα όπως Menahem, Issachar, Asher και Shiprah.

Το 50% των ονομάτων των σκλάβων, σημαίνει ότι αυτοί πρέπει να ήταν πόλη σε αριθμό στο Αιγυπτιακό Δέλτα του Νείλου την περίοδο αυτή, όπως αναφέρεται στην Έξοδο ότι αυτοί ήταν πολυάριθμοι, ενώ οι γυναίκες σκλάβοι στον πάπυρο αυτό υπερέχουν 3: 1, κάτι που δείχνει ξανά μείωση πληθυσμού των αντρών (προερχομένων ίσως και από μία στρατιωτική εισβολή των Αιγυπτίων στην Παλαιστίνη).  

Η δε Δέκατη πληγή που στέλνεται στην Αίγυπτο, δηλαδή η πανούκλα που αφάνισε τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, στο επίπεδο G/1 στο Tell ed-Daba της Avaris 3, οι αρχαιολόγοι βρήκαν ομαδικές ταφές σε τάφους όπου τα θύματα ρίχτηκαν μαζικά με προσοχή το ένα πάνω στο άλλο, όπως στον Μεσαίωνα με την πανούκλα στην Δυτική Ευρώπη.

Επίσης, μετά την πανούκλα και την μεγάλη αυτή καταστροφή, η πόλη εκκενώθηκε και ερημώθηκε πλήρως από τον πληθυσμό της, δούλους και ελευθέρους, όπως έγινε με τους Ισραηλίτες στον Δέκατή Πληγή του Φαραώ.

{Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι οι Υκσώς ήταν οι Βιβλικοί Αμαληκίτες}.

Ο Γερμανός Αιγυπτιολόγος Karl Richard Lepsius ανακάλυψε στο φρούριο της Stemma and Kumma αρχεία, τα οποία μιλούν για τις πλημύρες του Νείλου επί Φαραώ Amenemhat ,που το μέσο ύψος αυτών έφτασε τα 11 με 12 μέτρα από το κανονιού ύψος, κάτι που σημαίνει ότι τότε η Αίγυπτος είχε καλή σοδειά.

Παρόλα αυτά, στο δωδέκατο έτος της Βασιλείας του, οι πλημύρες έφτασαν τα 17 μέτρα, με συνέπεια την δραματική αύξηση των σοδειών, η οποία διήρκησε επτά έτη, ενώ στην συνέχεια το ύψος των νερών έφτασε στα 21 μέτρα για αλλά επτά έτη, αυξάνοντας την ποσότητα νερού στο Δέλτα του Νείλου, με συνέπεια, να αποτρέπεται το φύτευμα σοδειάς μέχρι να μειωθεί το ύψος των νερών, κάτι που θα είχε ως συνέπεια την πρόκληση λιμού.

Πριν τον λιμό, ο Φαραώ Amenemhat ήταν ένας μέτριος κυβερνήτης, που έπρεπε να ασχοληθεί με έναν αριθμό τοπικών αρχηγών που είχαν τον πραγματικό έλεγχο μεγάλων τμημάτων της Αιγύπτου. Πολλοί από τους τάφους αυτών, χρονολογούνται στην περίοδο πριν από τον Amenemhat και δείχνουν σημάδια του πλούτου που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή τους. Μετά όμως από την περίοδο του λιμού στην Αίγυπτο έπαυσε οριστικά την περίοδο εκείνη η κατασκευή πλουσίων τάφων.

Η ιστορία του πάπυρου αυτού, θυμίζει κατά πολύ την ιστορία της Γένεσης επί Δίκαιου Ιωσήφ, με τα επτά έτη αφθονίας και τα επτά έτη πείνας, κατά στην οποία, λόγω της πείνας ακόμα και οι πλούσιοι αναγκάζονταν να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους, την γη τους, ακόμη και τις ζωές τους στον Φαραώ σε αντάλλαγμα σιτηρών για να επιβιώσουν από την πείνα, η οποία έκανε τον Φαραώ Amenemhat έναν από τους πιο ισχυρούς Φαραώ της Αιγύπτου.

[Ο Φαραώ επί Ιωσήφ, αλλά και ο ίδιος ο Δίκαιος Ιωσήφ, έδωσαν την εύφορη γη και τα κτήματα της στον Ιακώβ και τους γιους του, στην Γη της Γεσέν, την περιοχή Ραμεσή (κατά πάσα πιθανότατα δηλαδή την πόλη Άβαρι) ως ιδιοκτησία τους.

Παρότι τα περισσότερα κτίρια της πόλης της Άβαρι είναι Αιγυπτιακά, υπάρχει μια περιοχή μέσα σε αυτή εντελώς Χαναανιτική (από τη Χαναάν, τη χώρα προέλευσης των πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης).

Σκελετοί που βρέθηκαν δείχνουν ότι οι νεκροί θάβονταν σε πλάγια στάση, σύμφωνα με την Σημιτική παράδοση, ενώ ήταν στολισμένοι με αντικείμενα καταφανώς Σημιτικά, συχνά συνδυασμένα με αιγυπτιακά. Στη περιοχή εκείνη υπάρχει μία μίξη των δύο πολιτισμών. Η παρουσία Σημιτών (δηλαδή της φυλής, στην οποία ανήκουν οι Εβραίοι) ήταν το πρώτο στοιχείο που οδηγούσε στην επιβεβαίωση της διήγησης της Γένεσης.

Όμως το πιο σημαντικό ίσως εύρημα ήταν το δάπεδο μιας πολυτελέστατης έπαυλης, που φαινόταν ότι δεν ανήκε στην βασιλική οικογένεια, αλλά σε κάποιον αξιωματούχο. Και, το ακόμη πιο σημαντικό, στο πίσω μέρος της έπαυλης ανακαλύφθηκε ένας τάφος, με μια μικρή πυραμίδα στην κορυφή του. Περιλάμβανε ένα μικρό ναό, μέσα στον οποίο βρέθηκαν τα απομεινάρια ενός κατεστραμμένου αγάλματος.

Η αποκατάσταση του αγάλματος έδειξε, προς μεγάλη έκπληξη των αρχαιολόγων, ότι το πρόσωπο που παρίστανε δεν ήταν Αιγύπτιος, αλλά Σημίτης!

Το κόκκινο χρώμα που χρησιμοποιήθηκε για τα μαλλιά και το κίτρινο για το μέτωπο είναι στοιχεία που οι Αιγύπτιοι έδιναν σε αναπαραστάσεις ξένων από τον Βορρά, και που επίσης τα συναντάμε στις αιγυπτιακές τοιχογραφίες για την απεικόνιση Χαναανιτών.

Το πολύ ιδιαίτερο όμως στο άγαλμα αυτό είναι πως βαφή δεν υπάρχει μόνο στο πρόσωπο και στα μαλλιά. Βρέθηκαν ίχνη κόκκινης και μαύρης βαφής στην ενδυμασία η οποία είχε επίσης ένα χαρακτηριστικό σχέδιο, που επιβεβαιώνει τις υποψίες ότι ο κάτοχος της έπαυλης και ένοικος του τάφου ήταν Σημίτης.

Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Ιωσήφ πέθανε στην Αίγυπτο σε ηλικία 110 ετών και ενταφιάστηκε στην Αίγυπτο, έχοντας αφήσει παραγγελία στα παιδιά του να πάρουν μαζί τους τα οστά του όταν ο Θεός τους επιστρέψει στην πατρίδα τους (Γένεσις ν/50, 24-26).

{Βρέθηκαν επίσης στην Άβαρι και εννιά (βασιλικές και μη σφραγίδες), οι οποίες είχαν πάνω τους γραμμένο το όνομα Ιακώβ, το οποίο είναι ως γνωστόν Εβραϊκό. Το δε λεγόμενο παλάτι του Ιωσήφ στην Αίγυπτο είχε δώδεκα στύλους, που για κάποιους συμβολίζουν τα δώδεκα παιδιά του Ιακώβ (αλλά και τις φυλές του Ισραήλ).

Το άγαλμα του Ιωσήφ που βρίσκονταν στον τάφο του είχε πολύχρωμο χιτώνα, όπως ακριβώς ήταν ο χιτώνας που είχε δώσει ο πατέρας του Ιωσήφ του Δίκαιου στον ίδιο, ενώ γύρω από τον τάφο αυτό υπήρχαν και έντεκα μικρότεροι τάφοι (που είχαν μέσα και κόκκαλα προβάτων, όπως οι γιοι του Ιακώβ που ήταν βοσκοί), που μαζί του είναι αριθμητικά ίσοι με  τα δώδεκα παιδιά του Ιακώβ}.

Αν και στον τάφο δε βρέθηκε επιγραφή, ωστόσο ο Ντέιβιντ Ρολ, ειδικός στην Βιβλική και Αρχαία ιστορία, ο οποίος μελέτησε προσεχτικά και αξιολόγησε τα ευρήματα, είναι βέβαιος ότι πρόκειται για τον τάφο του Ιωσήφ. Χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Δεν υπάρχει άλλο ανάλογο παράδειγμα. Δεν υπάρχει άλλος παρόμοιος τάφος αξιωματούχου. Δεν υπάρχει άλλη τέτοια έπαυλη. Αυτά τα πράγματα γίνονται συνήθως για τους ηγεμόνες. Δεν υπάρχουν άλλα τέτοια παραδείγματα για ξένο. Αν όμως φανταστούμε την ανταμοιβή του ανθρώπου που έσωσε την Αίγυπτο από το λιμό, θα μπορούσε κάλλιστα να του προσφέρθηκε κάτι τέτοιο».

Υπάρχει όμως ένα στοιχείο ακόμη, που θεωρείται επιβεβαιωτικό της όλης υπόθεσης:

Όπως οι περισσότεροι Αιγυπτιακοί τάφοι, ο τάφος της Ραμεσή ανακαλύφθηκε συλημένος. Όλα τα πιθανά πολύτιμα αντικείμενα είχαν κλαπεί. Σε αυτή την περίπτωση όμως συνέβη κάτι αξιοπερίεργο: Λείπουν και τα λείψανα του ανθρώπου που βρισκόταν μέσα στον τάφο! Τα λείψανα των νεκρών δεν έχουν χρηματική αξία, γι’ αυτό και κατά κανόνα μένουν απείραχτα. Εδώ όμως τα οστά λείπουν, κάτι που επιβεβαιώνει την αφήγηση της Αγίας Γραφής (Έξοδος ιγ/13, 19), σύμφωνα με την οποία ο Μωυσής πήρε μαζί του τα λείψανα του Ιωσήφ κατά την αποχώρηση του Ισραήλ από την Αίγυπτο.

Ολοκληρώνοντας την μελέτη του ο Ντέιβιντ Ρολ γράφει: «Έχω έναν τάφο σε μια σημιτική περιοχή της Αιγύπτου. Ανήκει σε κάποιον ηγεμόνα, που δεν είναι Αιγύπτιος. Φορά πολύχρωμο ένδυμα, και τα οστά του λείπουν. Πρέπει να είναι ο τάφος του Ιωσήφ».

Αναφέρονται περιληπτικά μερικά από τα στοιχεία που ενισχύουν την ιστορικότητα της αφήγησης της Αγίας Γραφής για τον Ιωσήφ:

Η παρουσία Σημιτών δούλων ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αρχαία Αίγυπτο, όπως φαίνεται από παπύρους, τοιχογραφίες και επιγραφές. Ένας αρχαίος πάπυρος στο μουσείο του Μπρούκλιν αναφέρει 79 δούλους ενός Αιγύπτιου άρχοντα, από τους οποίους οι 40 είχαν σημιτικά ονόματα (Ν. Βασιλειάδης, ό.π., σελ. 90). Μάλιστα, η τιμή, στην οποία πούλησαν τον Ιωσήφ τα αδέρφια του, 20 χρυσά νομίσματα (Γένεσις λζ/37, 28), ήταν η τιμή πώλησης ενός δούλου την εποχή εκείνη.

Οι τίτλοι των αξιωματούχων και των υπηρετών που αναφέρονται στην Βίβλο, όπως «αρχιοινοχόος» και «αρχισιτοποιός» (Γέν. μ/40, 1), είναι όντως τίτλοι που δίδονταν στην Αρχαία Αίγυπτο. Το ίδιο και το αξίωμα που έδωσε στον Ιωσήφ ο αφέντης του, ο Πετεφρής: «κατέστησεν αυτόν επί του οίκου αυτού και πάντα όσα ην αυτώ έδωκε διά χειρός Ιωσήφ» (λθ/39, 4).

Η προαγωγή του Ιωσήφ σε αντιβασιλέα της Αιγύπτου, όπως περιγράφεται στο Γένεσις μα/41, 41-43, ακολουθεί σωστά το αιγυπτιακό πρωτόκολλο, όπως απεικονίζεται σε τοιχογραφίες και ανάγλυφα, όπως ένας θαυμάσιος πίνακας που παριστάνει ακριβώς αυτή την τελετή και χρονολογείται στην εποχή του Φαραώ Σέτι Α΄ (1308-1290):

Ο Φαραώ του φόρεσε το δαχτυλίδι με την προσωπική του σφραγίδα, τον έντυσε με βυσσινί στολή και του κρέμασε στο λαιμό χρυσή αλυσίδα. Κατόπιν τον ανέβασε στο δεύτερο άρμα του και προπορευόταν κήρυκας, που σάλπιζε και καλούσε το λαό να γονατίσει μπροστά του.

Χαναναίοι αξιωματούχοι μνημονεύονται στην αρχαία Αίγυπτο, οι οποίοι μετονομάζονταν από τους Αιγύπτιους και λάμβαναν ονόματα αιγυπτιακά, επειδή ίσως η προφορά των χαναανιτικών ονομάτων ήταν δύσκολη για τους Αιγύπτιους.

Ένα παράδειγμα είναι Χαναναίος Μερί-Ρα, υπασπιστής του Φαραώ, ο Σημίτης πρωθυπουργός Hur (Ουρ) του 17ου αιώνα π.Χ., ο Χαναναίος Γιανκχάμου, πληρεξούσιος του Φαραώ στην περιοχή των σιτοβολώνων της Αιγύπτου (αξίωμα που υπενθυμίζει το αξίωμα του Ιωσήφ), αλλά και ο «πρώτος εκφωνητής της Α. Μεγαλειότητος», που έλαβε το Αιγυπτιακό όνομα «Ραμσής στο ναό του Ρε». Ομοίως, ο Ιωσήφ μετονομάστηκε από το Φαραώ σε «Ψονθομφανήχ» (Γέν. μα/41, 45).

Υπάρχει πλήθος μαρτυριών για περιόδους ξηρασίας και λιμού στο Αιγυπτιακό βασίλειο, καθώς και αποδείξεις ότι πληθυσμοί από γύρω λαούς έρχονταν και προμηθεύονταν σιτηρά από τους Αιγύπτιους σε δύσκολες περιόδους. Πάπυρος από την εποχή του Φαραώ Σέτι Β΄ π.χ. (περίπου 1210 π.Χ.) μαρτυρεί για την παροχή άδειας σε μια φυλή της Εδώμ να περάσουν στην Αίγυπτο «για να ζήσουν αυτοί και τα κοπάδια τους στα κτήματα του Φαραώ».

Για την περίπτωση του Μωυσή, γνωρίζουμε ότι όντως στην Αίγυπτο δούλοι κατασκεύαζαν τούβλα με λάσπη και άχυρο, ακριβώς όπως αναφέρει η Αγία Γραφή. Στον λεγόμενο «πάπυρο anastasi» σώζεται η αναφορά του προβλήματος ενός αξιωματούχου, που έπρεπε να κατασκευάσει οικοδομήματα αλλά δε μπορούσε, γιατί «δεν υπάρχουν άνθρωποι να κατασκευάσουν πλίνθους και δεν υπάρχουν άχυρα στην επαρχία» (Ν. Βασιλειάδη, ό.π., σελ. 103).

Επίσης, τα αιγυπτιακά ονόματα που αναφέρει η Αγία Γραφή, όπως τα ονόματα του Πετεφρή, της Ασεννέθ (μστ/46, 20) και του Μωυσή, προέρχονται πράγματι από την αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα (βλ. αναλυτικά στο Ν. Βασιλειάδη, ό.π., σελ. 97 και 102).

Γιατί όμως τα αρχαία αιγυπτιακά αρχεία σιωπούν για τον Ιωσήφ, την παρουσία των Εβραίων στην Αίγυπτο και το Μωυσή;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι ότι η όλη αυτή ιστορία τοποθετείται στα χρόνια των Υξώς. Οι Υξώς κατέκτησαν την χώρα του Νείλου και κυριάρχησαν τα έτη 1720-1580/70 ή 1750-1600/1550 π.Χ. Πρωτεύουσά τους ήταν η Άβαρις (Ραμεσσή).

Την κυριαρχία των Υξώς την γνωρίζουμε από αρχαιολογικά ευρήματα, από τα οποία και φαίνεται ότι ήταν σημιτικός λαός. Τα έτη πριν από το 1750 και μέχρι το 1550 δεν υπάρχουν γραπτές πληροφορίες για την Αίγυπτο. Μετά την απελευθέρωση της πατρίδας τους, οι Αιγύπτιοι έσβησαν κάθε γραπτό στοιχείο που να μνημειώνει στο χρόνο την περίοδο της ξένης κατοχής.

Τα παραπάνω μας βοηθούν να καταλάβουμε:

α) Γιατί ήταν τόσο εύκολο να ανέλθει ένας Σημίτης στο υψηλότερο αξίωμα της Αιγύπτου μετά το Φαραώ (επειδή και οι Υξώς ήταν Σημίτες),

β) Πώς εξηγείται ότι ξαφνικά βασίλεψε ένας Φαραώ «που δε γνώριζε για τον Ιωσήφ» (Έξοδος, 1, 8) και ο οποίος υποβίβασε σε δούλους τους Εβραίους, που τους έβλεπε σαν κατάλοιπο της προηγούμενης κατάστασης!

Η παρουσία τόσων σωστών ιστορικών και πολιτισμικών στοιχείων από το Αιγυπτιακό παρελθόν στην αφήγηση της Γένεσης μαρτυρεί ότι δεν είναι ένας μύθος που κατασκευάστηκε… χίλια χρόνια αργότερα, την εποχή του Έσδρα, σε εντελώς άλλο πολιτισμικό πλαίσιο, αλλά πρόκειται για καταγραφές σύγχρονες των γεγονότων που αφηγούνται, διασωθείσες (έστω και προφορικά) από γενιά σε γενιά – προφανώς μέχρι το Μωυσή, συγγραφέα της Γένεσης, που είναι και ο πιο κατάλληλος από τα γνωστά σε μας πρόσωπα για να τα καταγράψει.

Ας σημειωθεί επίσης ότι ο Άγιος και Δίκαιος Ιωσήφ δεν είναι «Εβραίος». Τον αναφέρουμε συμβατικά έτσι, όμως το πρόσωπό του τοποθετείται στην εποχή που οι «Εβραίοι» δεν ήταν παρά η οικογένεια των απογόνων του Αβραάμ. Είναι ένας Σημίτης χαλδαϊκής καταγωγής, πιστός του αληθινού Θεού, με την καρδιά γεμάτη αγάπη, η οποία του επέτρεπε να λαμβάνει αποκαλύψεις από το Θεό, ή μάλλον να αναγνωρίζει την αποκάλυψη του Θεού, η οποία απευθύνεται προσωπικά στον καθένα μας (https://www.oodegr.com/oode/epistimi/arxaiologika/iwsif_aigyptos_1.htm)].

Με βάση τις δύο χρονολογίες καταστροφής της Ιεριχούς (1.400 π.Χ. και 1.200 π.Χ. αντίστοιχα), θα μπορούσε να έχουν γίνει σε δύο περιπτώσεις η Έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο, η πρώτη περίπου ανάμεσα στο 1.220 και στο 1240 π.Χ. και η δεύτερη ανάμεσα στο 1.460 και το 1.440 π.Χ.

Αν συνέβη η πρώτη περίπτωση, ο καταπιεστής για τους Εβραίους Φαραώ θα μπορούσε να είναι ο Ραμσής ο Β’, ο οποίος έκτισε πολλά κτίσματα και έκανε πολλές εκστρατείες, φτιάχνοντας πολλά μνημεία προπαγάνδας για «δήθεν νίκες του επί των εχθρών του» (π.χ. στο Κάντες), ενώ ο Φαραώ της Εξόδου μάλλον ο γιος του ο Μερενφθά, ο οποίος στην ομώνυμη στήλη του λέει ότι νίκησε το Ισραήλ σε μάχη (όμως αυτό μάλλον αποδεικνύει ότι ο λαός του Ισραήλ ήδη προϋπήρχε πριν την μάχη αυτή σαν κράτος).

Στην δεύτερη περίπτωση, η οποία με βάση τα Αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν παραπάνω είναι και η πιο πιθανή, μάλλον ο καταπιεστής για τους Εβραίους Φαραώ θα μπορούσε να είναι ο ιδιοφυής Τούθμωσις ο Γ’ ο Μέγας της Αιγύπτου.

Και αυτός επέκτεινε με πολλές επιτυχείς εκστρατείες το κράτος του, έκτισε πολλά κτίσματα και έκανε πολλές εκστρατείες, φτιάχνοντας πολλά μνημεία προπαγάνδας, και κατάστρεψε μνημεία των προκατόχων του που μισούσε και δεν ήταν καθαρά Αιγυπτιακά (π.χ. τον Μινωικό τάφο στην Άβαρι-http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_24.html), ενώ ο Φαραώ της Εξόδου μάλλον ο γιος του, ο Αμενόφις ο Β’.

{Η δε πόλη της Άβαρι, αποτελούσε ένα κρίσιμο γεωστρατηγικά και εμπορικό σημείο-πόλη της Αρχαίας Αιγύπτου, ενώ οποίος είχε τον έλεγχο της, μιας και αυτή βρίσκονταν στο Δέλτα του Νείλου, ειδικά αν ήταν εχθρικός για την Αίγυπτο λαός, μπορούσε ευκολά να εισβάλει στην Αίγυπτο και να την καταλάβει, όπως ακριβώς έκαναν ιστορικά και οι Υκσώς στην χώρα αυτή.

Και αυτό ήταν ίσως ένας υπαρκτός κίνδυνος για τους Αιγυπτίους, αφού πάνω από το 50% των κάτοικων ήταν Σημίτες, ενώ από τους υπολοίπους κατοίκους της υπήρχαν και πολλοί άλλοι αλλοεθνείς προς τους Αιγυπτίους λαοί, οι οποίοι ελέγχαν μάλιστα την οικονομία και την γη τους.

[Είναι περίπου σαν στην πατρίδα μας στην Ελλάδα, η Ελληνική κυβέρνηση να επέτρεπε σε τουρκικής καταγωγής πληθυσμούς να εποικίσουν στην Θράκη το κρίσιμο γεωστρατηγικά και εμπορικό σημείο-πόλη της Αλεξανδρούπολης σε ποσοστό πάνω από 50%, αλλά και σε άλλους και να πάρουν υπό την κατοχή τους την γη και την οικονομία της.

Είναι ευκολά κατανοητό, πως σε περίπτωση πολέμου Ελλάδας-Τουρκίας, οι τουρκογενείς πληθυσμοί αυτοί θα παρέδιδαν την πόλη αυτή στους ομοεθνείς τους Τούρκους, ως ένα εφαλτήριο για να καταλάβουν ξανά Ελληνικά εδάφη, όπως ακριβώς έκαναν οι Οθωμανοί με την πρώτη από αυτούς κατάληψη  εδαφών στην Ευρώπη με την κατάληψη στον Μεσαίωνα της Καλλίπολης από τους Παλαιολόγους, από όπου ξεκίνησαν την κατάκτηση της Ρωμανίας και των Βαλκανίων].

Επίσης, δεν πρέπει εδώ κάνεις να ξεχνά, ότι αν και ο πανέξυπνος Ιωσήφ ο Δίκαιος έσωσε τους Αιγυπτίους από την πεινά, με υψηλό κόστος, αφού ήταν και αυτός, ο οποίος με την σύμφωνη γνώμμη και έγκριση του Φαραώ, σαν αντάλλαγμα για να τους δώσει τρόφιμα, πηρέ ως αντάλλαγμα την γη τους, την οποία έδωσαν στον Φαραώ πάνω στην απελπισία τους, όπως και να γίνουν «οικειοθελώς» (από απελπισία στην πραγματικότητα) να γίνουν οι κάτοικοι της Αίγυπτου δούλοι του Φαραώ.

Αυτή η εξέλιξη είχε σαν συνέπεια ο Φαραώ να γίνει κάτοχος όλης της γης της Αίγυπτου, οι κάτοικοι της δούλοι του, ενώ ο ίδιος να γίνει πανίσχυρος και να προωθήσει σε πιο ακραίο ακόμη βαθμό, την αναγνώριση του ως δήθεν «θεού» από τους υπηκόους του.

Πιθανώς να αντάμειψε τον Ιωσήφ τον Δίκαιο, την οικογένεια και την φυλή του με μέρος της γης αυτής, όπως και σημαντικά οικονομικά και πολιτικά προνόμια τα οποία πια δεν απολάμβαναν οι υπόδουλοι στον Φαραώ Αιγύπτιοι.

Επομένως, είναι πιθανόν, όταν πέρασε ο καιρός της πείνας, και οι κάτοικοι της Αιγύπτου είδαν τα αποτελέσματα της νέας τους κατάστασης, να μην τους άρεσε που έχασαν την γη τους και έγιναν δούλοι, και να εξοργίστηκαν με τον Φαραώ και πιθανότατα και τον Ιωσήφ.

Οπότε, όταν ανέβηκε ο γιος του προηγούμενου Φαραώ στην εξουσία, θέλοντας να κατευνάσει τον λαό του, αλλά και να κερδίσει δημοφιλία, να έριξε όλη την ευθύνη για την κατάσταση αυτή στον Ιωσήφ, στην οικογένεια και στην φυλή του και να αφαίρεσε και να ανακάλεσε από αυτούς όλη την γη και τα προνόμια τους.

[Όπως ακριβώς έκαναν και οι βασιλείς της Αγγλίας και της Γαλλίας στον Μεσαίωνα, ο Εδουάρδος ο Α’ και ο Φίλιππος ο Δ’ ο Ωραίος, όταν κατηγορώντας τους πλουσίους Εβραίους των κρατών τους για κερδοσκοπία σε βάρος των λαών τους (και ίσως επειδή οι ίδιοι είχαν οικονομικά προβλήματα και ήθελαν να τα λύσουν αρπάζοντας τον πλούτο των Εβραίων), προσχώρησαν σε δήμευση των περιουσίων τους, ή ακόμα και στην φυλάκιση ή και εξορία αυτών.

Με αντίστοιχο τρόπο, οι Εβραίοι κατηγορήθηκαν στον Μεσαίωνα για δηλητηρίαση των πηγαδιών και ότι προκάλεσαν την πανούκλα, (ενώ πολλοί λαοί και βασιλιάδες στον Μεσαίωνα τους επιτέθηκαν και δήμευσαν τις περιουσίες τους ή τους εξόρισαν) και ίσως να έδωσαν και ένα μέρος της δημευμένης γης των Εβραίων στον Αιγυπτιακό λαό.

Κατά τον Έλληνα ιστορικό Διόδωρο, κατά το έτος 1.510 π.Χ. ξέσπασαν ασθένειες στην Αίγυπτο και κατηγορήθηκαν οι αλλοεθνείς και οι Εβραίοι και εξορίστηκαν από την χώρα αυτή (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_24.html), όπως ακριβώς είχε συμβεί και στον Μεσαίωνα, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι από τον Φαραώ για να μεταφέρει σε άλλους τις ευθύνες, και ίσως και για να αρπάξει και αυτός τις περιουσίες τους].

Με τον τρόπο αυτό, πιθανότατα ο νέος Φαραώ ήθελε πιθανώς να αποδυναμώσει μία νέα πολιτική δυναστεία ανθρώπων μη Αιγυπτιακής καταγωγής, οι οποίοι ανέβηκαν πολύ υψηλά πολιτικά και απέκτησαν μεγάλη πολιτική και οικονομική ισχύ στην Αίγυπτο, ίσως φοβούμενος παράλληλα ότι αυτοί μπορεί να απειλούσαν την εξουσία και τον θρόνο του.

Και θέλοντας ίσως παράλληλα να δείξει ότι αυτός έκανε μόνο «κουμάντο» στην χώρα αυτή, και όχι ξένοι, ακόμα και αν ήταν φίλοι του προηγούμενου Φαραώ και είχαν προωθήσει τις πολίτικες που ο ίδιος ήθελε και επέτρεψε, ενώ για τον κατευνασμό των Αιγυπτίων, να προώθησε φίλους του, εμπίστους του και «γηγενείς» (δηλαδή όχι αλλοεθνείς) Βεζίρηδες στην θέση αυτή.

Πιθανότατα, στην πολιτική του αυτή, «πιέζονταν» και από άλλους «υποψήφιους ανταγωνιστές» για την θέση του Ιωσήφ ως Βεζίρη μετά τον θάνατο αυτού, τόσο από φίλους ή άλλους συγγενείς του, ενώ ήθελε ίσως να δημιουργήσει και ο ίδιος μία ελεγχόμενη από τον ίδιο νέα οικονομική και πολιτική ελίτ στην χώρα.

[Όπως ακριβώς δηλαδή ο Αββασίδης Χαλίφης Χαρούν Αλ Ρασίντ εξόντωσε τον Μεγάλο Βεζίρη και φιλο του Τζαφάρ της οικογένειας των Βαρμακίδων, οι οποίοι κατάγονταν από την Βακτρία και δεν ήταν Άραβες, οι οποίοι είχαν βοηθήσει την οικογένεια του να ανέλθει στην εξουσία του Αραβικού Χαλιφάτου.

Φορτώνοντας σε αυτους όλες τις καταστροφικές πολιτικές που αυτοί εφάρμοσαν στους Άραβες με την σύμφωνη έγκριση του Χαρούν, αλλά και ίσως επειδή φοβόνταν ότι αυτοί ήθελαν να του πάρουν την θέση ως Χαλίφη και θέλοντας να δείξει ότι αυτός έκανε μόνο «κουμάντο» στην Αυτοκρατορία του, για να αρπάξει την μεγάλη περιουσία τους και ίσως και από πίεση άλλων, «αυτοχθόνων υποψήφιων» για την θέση του Μεγάλου Βεζίρη.   

Τα ίδια ακριβώς έπαθε και ο Μεγάλος Βεζίρης και φίλος του Οθωμανού Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Α’ του Μεγαλοπρεπούς, ο Ελληνικής καταγωγής Ιμπραήμ για τους ίδιους ακριβώς με τον Τζαφάρ λογούς, αλλά και από το μίσος της Ορλεάνης, της γυναίκας του Σουλεϊμάν, η οποία ήθελε να γίνει ο γαμπρός της Μεγάλος Βεζίρης στην θέση του Ιμπραήμ.

Υπήρξαν όμως ιστορικά και περιπτώσεις κρατών, των οποίων οι μονάρχες τους αρχικά καλοδέχτηκαν ξένους σε αυτά και τους έδωσαν πολλά οικονομικά, θρησκευτικά και πολιτικά προνόμια.

Όμως, οι απολυταρχικοί, ξενοφοβικού και φανατικοί θρησκευτικά διάδοχοι αυτών τα ανακάλεσαν και προέβησαν σε διωγμό αυτών, κατηγορώντας τους για όλα τα δεινά (οικονομικά και μη) των κρατών τους, κατηγορώντας τους ως δήθεν «άθεους και ασεβείς» (όπως και οι Αιγύπτιοι τους Εβραίους), όπως π.χ. έγινε με την Ραναβαλόνα στην Μαγαδασκάρη και την Τσε Χι στην Κίνα (http://alophx.blogspot.com/2019/03/blog-post_18.html, http://alophx.blogspot.com/2020/05/3.html).

Ίσως ακριβώς το γεγονός ότι οι Εβραίοι υπό τον Ιωσήφ βοήθησαν στην υποδούλωση των Αιγυπτίων στον Φαραώ, το χάσιμο της γης τους, όπως και στην περαιτέρω «αυτοθεοποίηση» του Φαραώ, να ήταν και οι αμαρτίες για τις οποίες λέει η Αγία Γραφή ότι οι Εβραίοι έμειναν για τρεις γενιές μετά τον Δίκαιο Ιωσήφ υπόδουλοι στους Αιγυπτίους, με την ίδια ακριβώς μάλιστα τιμωρία, μιας και οι ίδιοι είχαν βοηθήσει στην υποδούλωση των Αιγυπτίων.

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη άποψη για το ότι ο Ιωσήφ ο Δίκαιος όντως έσωσε πραγματικά τους Αιγυπτίους επανεξετάζοντας τα λόγια της Αγίας Γραφής στο ζήτημα αυτό:

Είπε λοιπόν ο Ιωσήφ σε όλους τους Αιγυπτίους: «Να, είσαστε δικοί μου εσείς και η γη σας σήμερα, εκ μέρους του Φαραώ. Πάρτε λοιπόν για δικούς σας σπόρους, και σπείρετε την γη, 24. και από όσα φυτρώσουν, θα δώσετε το ένα πέμπτο στον Φαραώ, και τα τέσσερα πέμπτα θα είναι δικά σας, για να σπέρνετε την γη, και για να τρώτε, εσείς και όλη σας η οικογένεια». 25. Και είπαν: «Μας έσωσες! Βρήκαμε χάρη μπροστά στον κύριό μας, και θα είμαστε δούλοι του Φαραώ».

Μέσα στα εδάφια όμως αυτά που παραθέτουν, και που διαβάσαμε εδώ, υπάρχουν και τα χωρία 23 - 25. Εκεί είναι εμφανής ο σκοπός τού Ιωσήφ. Με τρόπο ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕ όλη την περιουσία των Αιγυπτίων, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. Χρησιμοποίησε την πείνα, για να εφαρμόσει το πιο ειρηνικό και αποδοτικό Σοσιαλιστικό σύστημα τής ιστορίας.

Όπως διδάσκει η ιστορία, με τα χρόνια σε ένα κράτος δημιουργούνται ανισότητες. Ο Ιωσήφ αυτό ακριβώς είχε σκοπό. Να εξαφανίσει τις ανισότητες από την Αίγυπτο. Στην Αρχαία Αθήνα, είναι γνωστό με πόσες συγκρούσεις επετεύχθη η αναδιανομή της γης, και πόσοι πέθαναν σε αυτές τις συγκρούσεις. Και ας πάρουμε και την νεότερη ιστορία.

Στην Ρωσική επανάσταση, πόσοι πέθαναν; Και πάλι είχε περιορισμένη επιτυχία, και με πολλές εκτελέσεις και διαφωνούντες. Εδώ όμως ο Ιωσήφ, κατάφερε να πετύχει ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.

Τους έδωσε την γη όπως ήθελε εκείνος (αφού όλα ανήκαν στον Φαραώ), και την καλλιεργούσαν, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ 4/5 αυτοί, και ΜΟΝΟ το 1/5 ο Φαραώ. Υπενθυμίζουμε πόσο εύφορη γη είναι η γη τής Αιγύπτου.

Είναι μάλιστα πολύ ενδιαφέρον, ότι το 1/5 που έδιναν στον Φαραώ, είναι περίπου ίσο με το 18% που παίρνουν τα σημερινά κράτη από τους πολίτες τους για Φόρο Προστιθεμένης Αξίας. Έχουμε δηλαδή έναν οικονομικό μεταρρυθμιστή, που βρισκόταν χιλιετίες μπροστά από την εποχή του!

Έτσι η γη όχι μόνο μοιράσθηκε τίμια και σωστά, αλλά και ο λαός ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ όπως φαίνεται στο εδάφιο 25. Οι πλούσιοι δώσανε την γη τους στους φτωχούς, και είπανε και «ευχαριστώ».

Ο  Ιωσήφ ΕΣΩΣΕ ολόκληρο το λαό τής Αιγύπτου και τής Χαναάν (γιατί χωρίς τον Ιωσήφ θα πέθαιναν εκατομμύρια άνθρωποι). Ο Ιωσήφ ήταν ένας ΣΟΦΟΣ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΣ, που έδωσε την ισότητα στον Αιγυπτιακό λαό με απόλυτη ειρήνη και αποδοχή τού λαού.

Πού είναι η γκετοποίηση; Εδώ έχουμε μια δίκαιη και ειρηνική αναδιανομή γης. Και ο Ιωσήφ ήταν ικανότατος και σοφότατος, και εκμεταλλεύθηκε ακόμα και την πείνα για να κάνει το σωστό. Κατάφερε να φέρει (σχεδόν) πλήρη ισότητα. Και λέω "σχεδόν", γιατί φυσικά τους ιερείς τους άφησε απ' έξω, μια και τους έδινε δωρεάν τροφή. Γιατί άραγε; Λες να ήταν άδικος;

Φυσικά όχι! Ο Ιωσήφ ήταν καλός. Δεν ήταν βλάκας. Δεν θα τα έβαζε με το πανίσχυρο ιερατείο. Εδώ ο ίδιος ο Φαραώ Ακενατών, μετά από 500 χρόνια, που τα έβαλε με το ιερατείο, έφαγε το κεφάλι του. Αν ήθελε ο Ιωσήφ να πετύχει την αναδιανομή γης, έπρεπε ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΗΣΥΧΟ.

Μόνο το ιερατείο θα μπορούσε να χαλάσει τα σχέδιά του. Είναι μεγάλη η εξουσία που έχει στον κόσμο, σε κάθε εποχή, (ανεξαρτήτως θρησκείας). Αυτό ο Ιωσήφ το γνώριζε καλά. Και προτίμησε να αφήσει αυτή την μικρή ανισότητα, παρά να αποτύχει όλη του η αναμόρφωση (https://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/iosifpag1.htm)].

Οι δε απελευθερωτές της Αιγύπτου από τους Υκσώς Φαραώ, ίσως φοβήθηκαν και αυτοί, όπως και οι προκάτοχοι τους τον 19^ο Αιώνα π.Χ., ότι μπορεί από την πόλη της Άβαρι, η αποτελούσε ένα κρίσιμο γεωστρατηγικά και εμπορικό σημείο-πόλη της Αρχαίας Αιγύπτου, ενώ οποίος είχε τον έλεγχο της και γενικότερα από την Γη της Γεσέν στο Δέλτα του Νείλου, ειδικά αν ήταν εχθρικός για την Αιγύπτιους λαός, μπορούσε ευκολά να εισβάλει στην Αίγυπτο και να την καταλάβει, όπως ακριβώς έκαναν ιστορικά και οι Υκσώς στην χώρα αυτή.

Οπότε, έχοντας βιώσει μία βίαιη κατοχή από τους αλλοεθνείς σε αυτούς Σημίτες Υκσώς για σχεδόν δύο Αιώνες, και έχοντας αποκτήσει ενάντια σε αυτούς και τους ξένους μίσος (ξενοφοβία), πιθανώς θα έλαβαν τα ίδια μέτρα με τους προκατόχους τους, όπως προαναφέρθηκαν παραπάνω ενάντια των πολυπληθών ξένων στην Άβαρι, αλλά και στις άλλες πόλεις της Γεσέν που βρίσκονταν αυτοί, δούλων και μη.

Με το επιπρόσθετο γενοκτονικό και αποτρόπαιο μετρό της θανάτωσης των αρσενικών παιδιών των αρσενικών παιδιών των Εβραίων, έτσι ώστε να μην υπάρξει αύξηση του πληθυσμού αυτών, αλλά και να τους τρομοκρατήσουν για να μην επαναστατήσουν εναντίον τους ή να καλέσουν αλλοεθνείς προς την Αίγυπτο λαούς να καταλάβουν την Αίγυπτο (Σημιτικής ή μη καταγωγής).

[Για κάποιους ερευνητές, μέρος των Εβραίων της Γεσέν, ήταν εκτός από έμποροι, αγρότες ή βοσκοί και στρατιώτες-μισθοφόροι, όπως οι Χάμπιρου στην Άβαρι, κοντά στα σύνορα της Αιγύπτου με την Ασία, των οποίων την στρατιωτική ισχύ φοβήθηκε ίσως ο Φαραώ μετά τον Δίκαιο Ιωσήφ και τους μετέτρεψε με την βία σε σκλάβους και κατασκευαστές των πόλεων του, επομένως κάποιοι από αυτούς είχαν στρατιωτική εμπειρία.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι οι Αμαληκίτες-Υκσώς αν και Σημιτικής καταγωγής και οι ίδιοι, ήταν πάντα εχθροί των Ισραηλιτών, οπότε όταν κατέλαβαν την Αίγυπτο, είναι απίθανο να προέβησαν σε οποιαδήποτε απελευθέρωση τους.

Όπως ακριβώς δηλαδή στις μέρες μας, οι Εβραίοι και Άραβες, αν και Σημιτικής καταγωγής και οι δύο ως λαοί, σκοτώνονται και σφάζονται άγρια μεταξύ τους για την κατοχή της περιοχής της Παλαιστίνης].

Πιθανώς, οι Ισραηλίτες περιφέρονταν 40 έτη στην έρημο, περιμένοντας και την πλήρη αποδυνάμωση της Αιγυπτιακής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη, ακόμα και υπό την αδύναμη εξουσία σε αυτή του Αμενόφι του Β’.

Και να εισέβαλαν σε αυτή, όταν αυτή κατέρρευσε σχεδόν πλήρως από τους διάδοχους του Αμενόφι τον Γ’ και Δ’ (τον γνωστό σε όλους μας Ακενατών) και για αυτόν τον λόγο να εισέβαλαν και να κατέλαβαν την Ιεριχώ το 1.410 π.Χ. και όχι το 1.450 π.Χ. περίπου που συνέβη η Έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο.

{Το μεγάλο απόθεμα σιταριού καθιστά πιο πειστική την άποψη ότι η πόλη της Ιεριχούς καταστράφηκε μετά από το σύντομο διάστημα των επτά ημερών παρά έπειτα από πολυήμερη πολιορκία. Ακόμα και μια ραδιοχρονολόγηση που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα ξυλοκάρβουνου (https://www.1069.gr/politismos/istoria/i-ptosi-tis-iericho-ke-i-agia-grafi/), έδωσε ενδείξεις ότι η καταστροφή της πόλης συντελέστηκε γύρω στο 1410 π.Χ.}.

Και ίσως με τον τρόπο αυτό να εξηγούνται σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς οι εισβολές των και Σημιτικής καταγωγής Χάμπιρου στην Χαναάν επί Φαραώ Αμενόφι Β’, όπως και επί Αμενόφι Γ’ και Δ’, με την πρώτη να αποτελεί την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια κατάληψης της Χαναάν από τους Ισραηλίτες του Προφήτη Μωϋση, πριν την 40χρονη περιπλάνηση αυτών στην έρημο και τις άλλες τις εισβολές επί Ιησού του Ναυή.

Επιπλέον, κατά την διάρκεια των 40 αυτών ετών, οι Ισραηλίτες θα αυξήθηκαν μέσω των γεννήσεων πληθυσμιακά (και σε στρατό), θα εκπαιδευτήκαν στις στρατιωτικές τακτικές και την στρατηγική των Αιγυπτίων, του πιο ισχυρού τότε στρατού, από τον ίδιο τον Προφήτη Μωϋση, ο οποίος ήταν πρίγκιπας και στρατηγός της Αιγύπτου.

Παράλληλα, τον καιρό της εξορίας του από την Αίγυπτο, ο Προφήτης Μωυσής θα ήξερε πολύ καλά την περιοχή αυτή, αφού σε αυτή έμενε και ο πεθερός του ο Ιοθόρ, όπως και τους λαούς της.

Ένας δε λαός που έμενε στην έρημο του Σινά, ήταν οι Κεντιές και είναι πιθανό, μετά την θαυμαστή παράδοση των Δέκα Εντολών από τον Θεό στον Προφήτη Μωϋση, αυτός να κατευθύνθηκε στα εδάφη των Κεντιών, τόσο για να ξεκουράσει τον λαό του, όσο και για να προμηθευτεί ίσως και όπλα για την κατάκτηση της Χαναάν, μιας και οι Κεννίτες ήταν διασημοι και ικανότατοι σιδεράδες χαλκού και κατασκευαστές όπλων.

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι η Ιεριχώ καταστράφηκε τρεις φορές την Αρχαιότητα σύμφωνα με πρόσφατα Αρχαιολογικά δεδομένα, το 1.550 π.Χ. (οι οποίοι και υποστηρίζουν ότι οι Δέκα Πληγές του Φαραώ έγιναν τότε, λόγω της έκρηξης του Ηφαίστειου της Θήρας- http://troktiko.blogspot.com/2010/07/10_12.html, https://ekkairo.org/2020/04/09/oi-katastrofes-stin-arxaia-aigipto-kai-oi-pliges-tou-farao/, https://www.ekirikas.com/archive_kouzina_kai_taksidi/arthro/oi_10_pliges_tou_farao_kai_to_ifaisteio_tis_santorinis-95468/, https://www.tovima.gr/2008/11/25/science/h-santorini-kai-oi-deka-pliges-toy-faraw/, το 1.560 π.Χ.-https://www.archaiologia.gr/blog/2020/04/01/%CE%B3%CF%8D%CF%81%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%BF-1560-%CF%80-%CF%87-%CE%B7-%CE%AD%CE%BA%CF%81%CE%B7%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B7%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7/), το 1.410 π.Χ., ενώ για το έτος 1.210 π.Χ. υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία.

Για τους υποστηρικτές της θεωρείας ότι η Έξοδος συνέβη το 1.560 π.Χ., ενώ οι Δέκα Πληγές ήταν αποτέλεσμα της έκρηξης του Ηφαίστειου της Θήρας (αν και από άλλους αυτό δεν θεωρείται το πιθανότερο σενάριο), συνδέεται και το γεγονός ότι τότε έπεσε και η Άβαρι των Υκσώς στους Αιγυπτίους του  Φαραώ Καμόσι, του απελευθερωτή της Αίγυπτου.

Τότε, αναφέρουν Αιγυπτιακά κείμενα, ότι ο ουρανός σκοτείνιασε πλήρως, κομμάτια φωτιάς έπεφταν από τον ουρανό (καπνός και κομμάτια τέφρας από το Ηφαίστειο της Θήρας), ενώ ενέκυψε παράλληλα πανούκλα στην πόλη αυτή.

Την πόλη αυτή, την είχαν εγκαταλείψει όλοι οι σκλάβοι της, ακόμα και πριν την πολιορκία, ενώ μετά την πτώση της στους Αιγυπτίους αυτή παρέμεινε ακατοίκητη από κάτοικους για σχεδόν 40 χρονιά (ίσως λόγω πανούκλας, όπως ήταν και η Δέκατη Πληγή του Φαραώ, και στην περίπτωση αυτή, ο Φαραώ της Εξόδου, θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον τελευταίο Φαραώ των Υκσώς στην Αίγυπτο, τον Απώφι-http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_24.html).

Για τους ίδιους ερευνητές, οι σκλάβοι που έφυγαν ήταν οι Εβραίοι (όπως έχει προαναφερθεί πάνω από το 50% των σκλάβων της πόλης αυτής, οι οποίοι ήταν αριθμητικά πολύ περισσότεροι από τους κάτοικους της, ήταν κυρίως Σημιτικής καταγωγής), και κατευθύνθηκαν όλοι τους ή μέρος τους για το Σινά την Χαναάν τότε, ενώ τα σαράντα έτη που έμεινε άδεια η πόλη αυτή ταυτίζονται με τα Σαράντα έτη των Εβραίων στην έρημο.

{Επίσης, στην Άβαρι, βρέθηκαν επίσης και δαχτυλίδια που έγραφαν πάνω τους τα ονόματα "Yakov/Yakub" (από Yaqub-her), παρόμοια με το Εβραϊκό όνομα του Βιβλικού Πατριάρχης Ιακώβ.

Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν η κόρη του Φαραώ που έσωσε τον Μωϋση από πνίξιμο ήταν η Χατσεπσούτ (η μονή επιζών κόρη του Φαραώ Τούθμωσι του Α’), την οποία μισούσε ο Φαραώ Τούθμωσις ο Γ’ ο Μέγας (επειδή βασίλευσε και μετά την ενηλικίωση του ως διάδοχου), αλλά και ο γιος του Αμένωφις ο Β και ίσως και αυτός ήταν ένας λόγος που αυτοί μισούσαν τον Μωϋση.

Στοιχεία από τους τρεις τόπους που καταστράφηκαν από τους Ισραηλίτες κατά την διάρκεια της κατάκτησης, δηλαδή, των πόλεων Ιεριχώ, Αϊ και Χέζωρ, υποστηρίζουν αυτή την Βιβλική χρονολογική βάση.

Και αυτό επιβεβαιώνεται τόσο τις περιγραφές αυτών των καταστροφών, όπως και τα Αρχαιολογικά στοιχεία για το παλάτι του Έγκλον στην Ιεριχώ (Κριτ 3:12 –30), που χρονολογείται περίπου στο 1300 π.Χ., όπως και την καταστροφή του Hazor από τους Deborah και Barak το 1230 π.Χ. (Κρι. 4:24) κατά την περίοδο των Κριτών, οι οποίες υποστηρίζουν επίσης μια ημερομηνία κατάκτησης της Χαναάν στα τέλη του 15ου αιώνα π.Χ.

Ίσως οι Φιλισταίοι που εγκαταστάθηκαν στην Νότια Παλαιστίνη από τους Αιγυπτίους μετά από την ήττα τους από τον ικανό Φαραώ Ραμσή τον Γ΄, είχαν ως σκοπό μετά την μείωση της επιρροής των Αιγυπτίων (από τους Φαραώ Αμενόφι Β’, Τούθμωσι Δ΄, Αμενόφι Γ’ και Ακενατών), είχαν ως σκοπό να τους χρησιμοποιούμουν τόσο ως ένα ανάχωμα για να μην επιτίθονται λαοί από την Ασία στην Αίγυπτο.

Αλλά ίσως και επίσης για να αποκαταστήσουν οι Αιγύπτιοι την τάξη στο χάος που περιγράφεται στην Χαναάν από τις επιγραφές της Αμάρνα, με εισβολές ξένων φυλών και των πολλών πολέμων των πόλεων-κρατών της περιοχής, μέσω της χρήσης των Φιλισταίων ως μισθοφόρων και υποτελών τους, οι οποίοι θα επέβαλαν τα Αιγυπτιακά συμφέροντα και έλεγχο στην περιοχή αυτή}.

Παράλληλα, σύμφωνα με πρόσφατες γενετικές μελέτες που έχουν γίνει στους Ασκενάζι Εβραίους, δε φαίνεται να υποστηρίζουν την θεωρία της χαζάρικης καταγωγής των σύγχρονων Εβραίων της Ευρώπης.

Η πλειοψηφία των γενετικών αναλύσεων έχει αποφανθεί πως η καταγωγή των Ασκενάζι και των λοιπών «φυλών» ανάγεται σε κοινούς προγόνους της Αρχαίας Μέσης Ανατολής (No Evidence from Genome-Wide Data of a Khazar Origin for the Ashkenazi Jews).

Υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες μελέτες που στηρίζουν την θεωρία της χαζάρικης καταγωγής, σύμφωνα με τους επικριτές τους όμως, η αξιοπιστία τους επηρεάζεται από προσωπικές πεποιθήσεις. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε πως οι Ασκενάζι είναι Χάζαροι, δεν είναι όπως προαναφέρθηκε η πλειοψηφία του σημερινού πληθυσμού του Ισραήλ.

Μία καινούρια επιστημονική έρευνα έδειξε ότι οι Εβραίοι είναι γενετικά συγγενείς των Παλαιστινίων, των Συρίων και των Λιβανέζων και ότι όλοι αυτοί οι λαοί μοιράζονται μία κοινή γενετική καταγωγή που χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πίσω.

Σύμφωνα με τον Χάρι Όστρερ, διευθυντή του Προγράμματος Ανθρώπινης Γενετικής από το New York University School of Medicine, ο οποίος μαζί με άλλους επιστήμονες διεξήγαγε την έρευνα, οι Εβραίοι και οι Άραβες είναι στην πραγματικότητα απόγονοι του Αβραάμ και έχουν διατηρήσει την γενετική τους κληρονομιά και τις ρίζες τους εδώ και 4.000 χρόνια.

Οι ειδικοί επιστήμονες μελέτησαν το χρωμόσωμα Y από πολλούς άνδρες, το οποίο θεωρείται το αρσενικό χρωμόσωμα και μεταβιβάζεται σχεδόν απαράλλαχτο από πατέρα σε γιο. Κατά την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξαν, όμως, μεταλλάξεις στην σειρά των χημικών βάσεων που αποτελούν το χρωμόσωμα Y.

Με αυτό τον τρόπο προκύπτουν παραλλαγές του αρχικού χρωμοσώματος που μπορούν να εντοπιστούν με τις μοντέρνες μεθόδους. Έτσι, οι επιστήμονες είναι σε θέση από τους απογόνους να αναζητήσουν την κοινή ρίζα και τον κοινό πρόγονο.

Σε διάφορες περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Βορείου Αφρικής και της Ευρώπης εξετάστηκαν σε 1.371 άνδρες, Εβραίους και Άραβες, συγκεκριμένα τμήματα του χρωμοσώματος Y και αποδείχτηκε ότι οι Εβραίοι έχουν ένα σύνολο από κοινά γενετικά χαρακτηριστικά με Άραβες, όπως με τους Παλαιστίνιους, τους Σύριους και τους Λιβανέζους, ενώ τα συγκεκριμένα γενετικά χαρακτηριστικά δεν συναντώνται σε λαούς εκτός αυτών των περιοχών.

Άραβες και Εβραίοι έχουν από γενετική άποψη έναν κοινό πρόγονο. Η έρευνα μάλιστα κατέδειξε ότι, παρά την πολύπλοκη ιστορία της Διασποράς των Εβραίων, οι Εβραϊκές κοινότητες δεν έχουν ιδιαίτερα αναμειχθεί με μη Εβραϊκούς πληθυσμούς (https://www.in.gr/2000/05/10/tech/genetika-adelfia-twn-palaistiniwn-twn-syriwn-kai-twn-libanezwn-oi-ebraioi/).

Οι Εβραίοι Ευρωπαϊκής προέλευσης, οι Ασκενάζι, αντιπροσωπεύουν περίπου το 90% από τα 13 εκατομμύρια Εβραίους στον κόσμο σήμερα. Σύμφωνα δε με την λεγόμενη «ρηνανική» θεώρηση, οι Ασκεναζί κατάγονται από τους Εβραίους που εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη μετά την μουσουλμανική κατάκτηση το 638 μ.Χ.

Όλες οι Ιουδαϊκές ομάδες, σύμφωνα με τους επιστήμονες, συνδέονται από κοινά στοιχεία που συνιστούν ένα "γενετικό νήμα", το οποίο πάει πίσω στον χρόνο πάνω από 2.000 χρόνια, παρά τις πάμπολλες μεταναστεύσεις και επιμειξίες.

Σύμφωνα με τον Όρστερ, φαίνεται να υπάρχει όντως μια κοινή γενετική βάση μεταξύ των ανά τον κόσμο Ιουδαίων, επιβεβαιώνοντας προηγούμενες μικρότερου εύρους έρευνες που είχαν εστιαστεί σε μικρότερες ομάδες Ιουδαϊκών πληθυσμών.

Η νέα έρευνα φαίνεται να καταρρίπτει την θεωρία (που είχε υποστηρίξει και ο Εβραίος συγγραφέας Άρθουρ Καίσλερ στο βιβλίο του «Η 13η φυλή») ότι πολλοί Εβραίοι της Ευρώπης κατάγονται από την τουρκική φυλή των Χαζάρων της Κεντρικής Ασίας, οι οποίοι είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό τον 8ο αιώνα».

Το 2001, το Hebrew University of Jerusalem διεξήγαγε μια γενετική έρευνα, ώστε να βρεθεί ο λαός στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που συγγενεύει εθνολογικά με το Εβραϊκό έθνος.

Οι καθηγήτριες   Ariella Oppenheim και Dr. Marina Feirman, που πραγματοποίησαν την έρευνα στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, δήλωσαν έκπληκτοι από το αποτέλεσμα στην προσπάθεια να βρουν μια πιο γενετική σύνδεση μεταξύ των Εβραίων και των πληθυσμών της εύφορης ημισελήνου, παρά μεταξύ των Εβραίων και των άμεσων Αραβικών γειτόνων τους.

 Η Oppenheim επεσήμανε ότι η προηγούμενη έρευνα του DNA των Εβραίων, συμπεριλαμβανομένου και του δικού της έργου, είχε αποκαλύψει μεγάλη γενετική ομοιότητα μεταξύ των Εβραίων και των Αράβων, ιδιαίτερα των Παλαιστινίων.

Ωστόσο, η νέα έρευνα περιελάμβανε λεπτομερέστερες και εμπεριστατωμένες εξετάσεις σε σχέση με  την προηγούμενη έρευνα. Επιπλέον, αυτή ήταν η πρώτη σύγκριση του DNA των Εβραίων και των Κούρδων.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το DNA 1.847 Εβραίων ανδρών Ασκενάζι,  Σεφαρδιτών, καθώς  και ανδρών  μουσουλμάνων  και χριστιανών  κουρδικής, τουρκικής και αρμενικής καταγωγής  από  διάφορους Αραβικούς πληθυσμούς.

Έτσι με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι στην περιοχή της Μέσης Ανατολής που βρίσκονται πλησιέστερα όλων στους Εβραίους από γενετική άποψη, φαίνεται τελικά να είναι οι Κούρδοι.

Οι επιστήμονες που συμμετείχαν στην έρευνα ανέφεραν ότι τα ευρήματα δείχνουν ότι και οι δύο λαοί είχαν κοινούς προγόνους που ζούσαν στο βόρειο μισό της εύφορης ημισελήνου, όπου σήμερα είναι το Βόρειο Ιράκ και η ΝΑ Τουρκία!! Έτσι η πρώτη εξήγηση για την Ισραηλινή στήριξη φαίνεται ότι έχει γενετική σχέση, δηλαδή  συγγένεια αίματος (https://www.liberal.gr/diplomacy/oi-kourdoi-oi-ebraioi-to-dna-pou-sundeei-kai-i-geopolitiki/168893)]}.

Με βάση δε τα Αρχαιολογικά ευρήματα και την Βίβλο, οι Ισραηλίτες έμειναν 430 έτη στην Αίγυπτο, αν δε έφτασαν σε αυτή όπως αναφέρει η Αρχαιολογία ως «Πρωτο-Εβραίοι» υπό τον Σημίτη πρωθυπουργό του Ιωσήφ κοντά π.χ. στο 1.880 π.Χ. (ή και νωρίτερα ακόμα και το 1.900 π.Χ. με βάση τα Αρχαιολογικά ευρήματα), τότε θα μπορούσαν μετά από 430 έτη, να φύγουν από την Αίγυπτο το έτος 1450 π.Χ. 

[Πιο αναλυτικά, στην πρώτη περίπτωση, η πόλη της Ιεριχούς καταστράφηκε το έτος 1.210 π.Χ., με εισβολή με βάση τα Αρχαιολογικά ευρήματα και παρέμεινε για σχεδόν 600 χρόνια έρημη και επαναοικοδομήθηκε από τον βασιλιά του Ισραήλ Αμρί όπως ακριβώς λέει και η Αγία Γραφή.

Επομένως, εάν ληφθεί ως χρονολογία η δεύτερη καταστροφή της Ιεριχούς το έτος 1.210 π.Χ., άρα η Έξοδος θα έγινε σαράντα έτη νωρίτερα, με βάση την περιπλάνηση των Εβραίων για Σαράντα Έτη στην Αίγυπτο (το έτος 1.250 π.Χ.), και οι Εβραίοι θα ήρθαν τον καιρό του Ιωσήφ 430 νωρίτερα σύμφωνα με την Βίβλο, δηλαδή το έτος 1.630 π.Χ.. την περίοδο της κυριαρχίας των Υκσώς στην Αίγυπτο. 

Στην δεύτερη περίπτωση, η πόλη της Ιεριχούς, στην οποία η πόλη αυτή καταστράφηκε το έτος 1.410 π.Χ., με φωτιά (το έτος 1.410 ή το έτος 1.446 π.Χ. κατά τον Ντέηβιντ Ροχλ), καταστροφή με εισβολή και κατάρρευση των τειχών της όπως λέει και Βίβλος με βάση τα Αρχαιολογικά ευρήματα και παρέμεινε για σχεδόν 600 χρόνια έρημη και επαναοικοδομήθηκε από τον βασιλιά του Ισραήλ Αμρί όπως ακριβώς λέει και η Αγία Γραφή.

Επομένως, εάν η καταστροφή της Ιεριχούς έγινε το 1.410 π.Χ., άρα η Έξοδος θα έγινε σαράντα έτη νωρίτερα, με βάση την περιπλάνηση των Εβραίων για Σαράντα Έτη στην Αίγυπτο (το έτος 1.450 π.Χ.), και οι Εβραίοι θα ήρθαν τον καιρό του Ιωσήφ 430 νωρίτερα σύμφωνα με την Βίβλο, δηλαδή το έτος 1.830 π.Χ.

Έτσι, εφόσον η θεωρεία αυτή για τις χρονολογίες είναι σωστή, και λαβαίνοντας υπόψιν την στήλη του Φαραώ Μερενφθά ανάμεσα στο έτος 1.209 π.Χ., στην οποία μιλά για την νίκη του επί του Ισραήλ, κάτι το οποίο σημαίνει ότι αυτό ήταν τότε ήδη κράτος, η περίοδος των Κριτών μετά τον Ιησού του Ναυή και την κατάκτηση από αυτόν της Χαναάν, αυτή δεν διήρκησε σύμφωνα με την συμβατική χρονολογία μόνο 200 χρόνια.

Αλλά θα πρέπει αντίθετα να διήρκησε πάνω από τα 200 έτη της αρχαιολογικής συμβατικής χρονολογίας, όχι δηλαδή σύμφωνα με αυτή τα έτη 1.210-1012 π.Χ. και 1004 π.Χ., αλλά σχεδόν 400, τα έτη 1.410-1012 π.Χ. και 1012 π.Χ.,  δηλαδή τα έτη έναρξης της Βασιλείας των Σαούλ και Δαβίδ αντίστοιχα.

[Για κάποιους ερευνητές, τα τείχη της Ιεριχούς έπεσαν από τον ήχο των Σαλπίγγων στην Ιεριχώ, όταν κατάφεραν να επιτύχουν τον ήχο που χρειάζεται το φυσικό φαινόμενο της ταλάντωσης σε αυτά, κάτι που προκάλεσε την έντονη ταλάντωση αυτών (όπως σε έναν έντονο σεισμό δηλαδή) και τελικά την κατάρρευση τους.

Πέρα όμως από την χρονολογική ταύτιση, ο Wood επεσήμανε και αντιστοιχίες μεταξύ των αρχαιολογικών ευρημάτων και της Βιβλικής περιγραφής. Η Βρετανίδα Αρχαιολόγος Kenyon αναφέρεται στο εντυπωσιακό οχυρωματικό σύστημα της Ιεριχούς και στις πλίνθους που ανακάλυψε στους πρόποδες του λόφου, οι οποίες είχαν καταπέσει από τα ψηλότερα σημεία του τείχους.

Ο Αμερικάνος Αρχαιολόγος Β. Wood, πιστεύει πως τα τείχη πραγματικά "σείστηκαν" σύμφωνα με τις Βιβλικές αναφορές. Εξάλλου η Kenyon ανακάλυψε σε όλο τον ανασκαμμένο χώρο ένα στρώμα τέφρας βάθους ενός μέτρου που δηλώνει πως η πόλη καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά πράγμα που ενισχύει την ιστορική αλήθεια των γραφομένων στην Παλαιά Διαθήκη όταν οι Ισραηλίτες απέκτησαν πρόσβαση στην πόλη την έκαψαν μαζί με ότι υπήρχε μέσα σε αυτή.

{Τα ερείπια αυτών των καταγεγραμμένων τειχών ανασκάφηκαν από Αρχαιολόγους και μάλιστα απέδειξαν ότι τουλάχιστον ένας από αυτούς, ο εξωτερικός, έπεσε πραγματικά. Αλλά τα υπόλοιπα αποδεικτικά στοιχεία για την κατάληψη της Ιεριχώ από τους Ισραηλινούς δεν έχουν διατηρηθεί (https://schkola4kotovo.ru/el/ierihon-interesnye-fakty-ierihon-samyi-drevnii-gorod-zemli/)}.

Πώς εξηγείται όμως η ύπαρξη μιας μεγάλης ποσότητας σιταριού που βρέθηκε και αυτή αποτεφρωμένη στα στρώματα καταστροφής της πόλης; Θα ήταν λογικό οι εισβολείς να έπαιρναν το πολύτιμο σιτάρι μετά την κατάκτηση της πόλης. Σύμφωνα με τις Γραφές, αναφέρει o Wood, είχε δοθεί στους Ισραηλίτες η Θεία εντολή να μη πάρουν ούτε έναν κόκκο σιταριού από την Ιεριχώ.

Η αποθήκευση μεγάλης ποσότητας σιταριού δηλώνει πως η πόλη καταστράφηκε λίγο μετά την περίοδο του θερισμού. Αυτή την εποχή του έτους, προκύπτει από αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη ότι έγινε η εισβολή των Ισραηλιτών.

Εξάλλου το μεγάλο απόθεμα σιταριού καθιστά πιο πειστική την άποψη ότι η πόλη καταστράφηκε μετά από το σύντομο διάστημα των επτά ημερών παρά έπειτα από πολυήμερη πολιορκία. Ακόμα και μια ραδιοχρονολόγηση που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα ξυλοκάρβουνου έδωσε ενδείξεις ότι η καταστροφή της πόλης συντελέστηκε γύρω στο 1410 π.Χ (https://www.oodegr.com/oode/istoria/mesopot1/poleis/ieriho1.htm, https://www.oodegr.com/oode/epistimi/ierixw1.htm)].

Στην Ελληνική και Ορθόδοξη Μετάφραση των Εβδομήκοντα αναφέρεται ότι συνολικά η χρονική διάρκεια της Περιόδου των Κριτών ήταν πάνω από 353 έτη (κάτι που επιβεβαιώνει ότι αυτή κράτησε όντως σχεδόν 400 έτη και όχι 200 όπως λένε κάποιοι ιστορικοί), ενώ σε μερικούς από τους Κριτές, δεν αναφέρεται ούτε ποσό βασίλευσαν, ούτε και από ποιους έσωσαν αυτοί το Ισραήλ, ούτε αν ήταν ειρηνική ή μη η περίοδος τους, κάτι που θα μπορούσε να υπονοεί ακόμα και Αιγυπτιακή κατοχή της περιοχής.

(Eφόσον η Έξοδος έγινε το 1.446 π.Χ. όταν Φαραώ στην Αίγυπτο ήταν ο Αμενόφις ο Β, υπό την διοίκηση του οποίου η ισχύς του Αιγύπτου αποδυναμώθηκε πολύ με τις ελάχιστες και «αδύναμες» εκστρατείες αυτού, ενώ είναι ενδιαφέρον ότι ο πρωτότοκος γιος του Φαραώ αυτού πέθανε πριν τον πατέρα του σύμφωνα με την Dream Stele του ιδίου Φαραώ, όπως ακριβώς συνέβη και με τον γιο του Φαραώ της Εξόδου στην Βίβλο).

Για κάποιους δε ιστορικούς ερευνητές, οι επιδρομές των και Σημιτικής καταγωγής Χάμπιρου στην Παλαιστίνη, επί Βασιλείας του Φαραώ Ακενατών, όταν ο έλεγχος της Παλαιστίνης, ουσιαστικά χάθηκε για την Αίγυπτο, συνδέονται με την εισβολή των επίσης Σημιτών Εβραίων και την περίοδο των Κριτών στην Χαναάν, αλλά άλλοι ιστορικοί απορρίπτουν αυτή την ιδέα, αφού και επί πριν τον Ακενατών, ο Φαραώ Αμενόφις Β’ είχε γίνει παρόμοια εισβολή και τότε αυτός επιτέθηκε στην Παλαιστίνη και συνέλαβε 3.500 από αυτούς.

Βέβαια, οι αντιπάλοι τους αντιτείνουν, ότι ακριβώς αυτές οι αναφορές των εισβολών των και Σημιτικής καταγωγής Χάμπιρου στην Παλαιστίνη, αποδεικνύουν αντίθετα ότι αυτή την περίοδο εκείνη δέχονταν εισβολές άλλων λαών που ήθελαν να την κατακτήσουν, όπως ακριβώς και οι Εβραίοι στην Βίβλο, για μία μεγάλη χρονική περίοδο από την περίοδο του Ιησού Ναυή και των Κριτών μέχρι τις Βασιλείες των Σαούλ και Δαβίδ στο Ισραήλ.

(Για όσους δε αμφισβητούσαν ακόμα και την ύπαρξη της δυναστείας του Δαβίδ, η λεγομένη και στήλη της Μωάβ που ανακαλύφθηκε από Αρχαιολόγους στα εδάφη του Αρχαίου Μωαβιτικού Βασιλείου, αναφέρει την νίκη του βασιλιά του Μεσά επί της δυναστείας του Δαβίδ του 8ο Αιώνα π.Χ, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό την ύπαρξη της).

Παράλληλα, σύμφωνα με τις επιστολές της Αμάρνα, η Χαναάν, ιδίως την περίοδο του Φαραώ Ακενατών (όπως ακριβώς και επί του προκατόχου του, του Φαραώ Αμενόφι του Γ’), είχε χαθεί πλήρως από τον Αιγυπτιακό έλεγχο και ήταν υπό την διοίκηση των τοπικών ηγετών των πόλεων-κρατών της, οι οποίοι μάταια ζητούσαν στρατιωτική υποστήριξη από τον Αίγυπτο, δεχόμενη συνεχώς επιθέσεις από ξένους λαούς.  

Ουσιαστικά, η περίοδος των Ετών 1.410-1.010 π.Χ. για την Χαναάν, ήταν μια περίοδος «Σκοτεινών Χρονών», όπως αυτών της Ελλάδας μετά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου (https://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_15/08.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%83/,http://eranistis.net/wordpress/2019/01/20/%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1/, http://alophx.blogspot.com/2020/05/3.html), ενώ θα ήταν πολύ δύσκολο για έναν λαό που είχε εισβάλει σε αυτή και πολεμούσε συνεχώς για να επιβιώσει να αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό, οντάς αφιερωμένος μόνο στον πόλεμο, κάτι που εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν πολλά μνημεία πολιτισμού των Εβραίων την περίοδο, αυτή, όπως ακριβώς συνέβη και στις πάντα Ελληνικές Ήπειρο και Μακεδονία μας για τους ίδιους ακριβώς λόγους (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_21.html).

Τέλος, όπως προαναφέρθηκε, οι Φαραώ Τούθμωσις ο Γ’ ο Μέγας, ο γιος του Αμενόφις ο Β’, καθώς και  ο Ραμσής ο Β’ ο Μέγας, κατέστρεφαν τις στήλες, τα μνημεία και τα γραπτά των προκατόχων τους όταν τους μισούσαν, τους ζήλευαν-μνησικακούσαν ή δεν συνέφεραν τους ίδιους, οικειοποιούνταν τις πράξεις τους στα δικά τους κείμενα, παράλλασαν πολλές φορές τα πραγματικά γεγονότα, ενώ έσβηναν ακόμα τα ονόματα τους από την ιστορία.

Είναι φυσικό αλώστε, οι πρώην σκλάβοι να μην είχαν πολιτισμό δικό τους εντελώς διαφορετικό των άλλων Σημιτών της περιοχής, αλώστε όλοι οι Σημίτες είχαν κοινά πολιτισμικά στοιχεία, οπότε δύσκολα θα διέφεραν των Εβραίων με των άλλων, ενώ δεν αποκλείεται με βάση τα Αρχαιολογικά δεδομένα και την Βίβλο, να υιοθέτησαν και πολιτισμικά στοιχεία των λαών, των οποίων τις κατέλαβαν στην Χαναάν.

Επίσης, όταν διακυβεύονταν η ίδια η ζωή τους, το σημαντικότερο που είχαν να κάνουν οι Ισραηλίτες ήταν να επιβιώσουν και να πολεμήσουν για να νικήσουν τους εχθρούς τους, που ήταν και το σημαντικότερο και όχι να αναπτύξουν πολιτισμό, ενώ το γεγονός ότι ήταν για πολλά έτη υπόδουλοι σε άλλους λαούς, απέτρεπε περαιτέρω την ανάπτυξη πολιτισμού (όπως π.χ. στους Έλληνες η βάρβαρη Τουρκοκρατία).

Επιπλέον, όπως αναφέρει η Αγιά Γραφή, με την Έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο ήρθε μαζί τους και ένα πλήθος αλλοφύλων ξένων, οι οποίοι πιθανότατα θα είχαν διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία από τους Σημίτες Ισραηλίτες, τα οποία ίσως υιοθέτησαν μέχρις ενός σημείου και οι Ισραηλίτες.

Έτσι, όπως ήταν φυσικό, οι Εβραίοι θα κατάφεραν να αναπτύξουν τον πολιτισμό τους, όταν δεν θα κινδυνεύαν πια από εχθρούς, έχοντας νικήσει όσους τους απειλούσαν και παράλληλα έχοντας ενωθεί σε ένα κοινό έθνος με ίδιους νομούς και ηγεσία (η πολιτική διαίρεση άλλωστε εμποδίζει και την πολιτισμική διαίρεση όταν υπάρχουν σε κάθε περιοχή διαφορετικοί νομοί και έθιμα), όπως ακριβώς συνέβη και στις πάντα Ελληνικές Ήπειρο και Μακεδονία μας με τον ένδοξο βασιλιά Πύρρο και τον Φίλλιπο τον Β’ και τον γιο του, τον Μέγα Αλέξανδρο].

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι πολλοί Φαραώ κατέστρεφαν συστηματικά αρχεία, επιγραφές και μνημεία των εχθρών τους από μίσος (π.χ. των Υκσώς που κατέλαβαν την χώρα τους και τους οποίους οι Αιγύπτιοι ήθελαν να ξεχάσουν για πάντα όπως και την κατοχή αυτών στην χώρα τους) και ζήλεια και πιστεύοντας ότι αν τα κατέστρεφαν θα χάνονταν για πάντα η μήνη αυτών και οι ίδιοι από την ιστορία και έτσι θα τους εκδικούνταν.

Παράλληλα, στις τοιχογραφίες του τάφου δε του Φαραώ Khnumhotep II στο Beni Hasan απεικονίζονται Σημίτες εμπόριο να επισκέπτονται την Αίγυπτο, τόσο για εμπόριο, όσο και για εγκατάσταση.

Την ίδια περίοδο, υπήρχαν και έφτασαν στην Αίγυπτο (όπως και στην υπόλοιπη Βόρεια Μέση Ανατολή, π.χ. Συρία, Χαναάν, Ανατολία, Σουμερία) και οι Χάμπιρου, οι οποίοι ήταν Ασιατικής καταγωγής λαοί, εισβολείς (όπως και οι Υκσώς ή οι λαοί της Θάλασσας μετέπειτα από αυτούς), εργάτες και έμποροι (εκτός της τότε κοινωνικής τάξης κατά τους επικριτές τους), όπως επίσης και μισθοφόροι ή ακόμα και «εθελοντές» σκλάβοι προς πώληση, προκειμένου να αποκτήσουν τα προς το ζην.

Γράμματα δε του Abdi-Hiba, υποτελούς της Ιερουσαλήμ στον τότε Αιγύπτιο Φαραώ Amenhotep III, αναφέρουν ότι οι Χάμπιρου ήταν επικίνδυνοι για την ασφάλεια της Χαναάν μισθοφόροι ή παράνομοι, δολοφόνοι ή ακόμα και ληστές.  

Η καταγωγή δε αυτών ήταν τόσο Σημιτική, όσο και Χουριτική, αλλά ακόμα και Ινδοευρωπαϊκή, κάτι που έκανε τους Χάμπιρου «συνομοσπονδία λαών», όπως ακριβώς και τους «Λαούς της Θάλασσας» μετά από αυτούς.

Ο ασεβής Νέμρωδ, ήταν στην Αγιά Γραφή, ο πρώτος τύραννος επί γης στην Μεσοποταμία, ο οποίος πρώτος αυτοθεοποίηση τον εαυτό του, έκανε κατακτητικούς πολέμους, ενώ παράλληλα έκτισε και τον Πύργο της Βαβέλ.

Αντίστοιχα παραδείγματα στην ιστορία της Μεσοποτάμιας, ήταν ο Γκιλγκαμές, ο τυραννικός βασιλιάς της Ουρούκ, ο οποίος όπως και ο Νέμρωδ, τυράννησε τους υπηκόους του, άρπαζε τις γυναίκες τους, αυτοθεοποίηση τον εαυτό του (όπως και ο βασιλιάς Ντουμμούζι μετά από αυτόν που μετέπειτα «θεοποιήθηκε» από τους υπηκόους του στον δήθεν «θεό» Ταμμούζ), έκανε κατακτητικούς πολέμους, ενώ παράλληλα έκτισε και ένα Ζιγκουράτ προς τιμήν του εαυτού του.

Υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα και με τον θρυλικό βασιλιά Νίνο στην Ασσυρία, τον σύζυγο της διαβόητης Σεμίραμις, ο οποίος τυράννησε τους υπηκόους του, άρπαζε τις γυναίκες τους, αυτοθεοποίηση τον εαυτό του, έκανε κατακτητικούς πολέμους, ενώ παράλληλα έκτισε και ένα Ζιγκουράτ προς τιμήν του εαυτού του.

Τέλος, στην Ακκάδ, και ο Σαργών ο Α’ ο Μέγας, ο δημιουργός της πρώτης πραγματικής Αυτοκρατορίας επί γης, και αυτός  τυράννησε τους υπηκόους του, άρπαζε τις γυναίκες τους, αυτοθεοποίηση τον εαυτό του, έκανε κατακτητικούς πολέμους, ενώ παράλληλα έκτισε και ένα Ζιγκουράτ προς τιμήν του εαυτού του.

Το δε γεγονός ότι οι πρώτοι άνθρωποι στην Αγία Γραφή ζουν πολλές εκατοντάδες χρόνια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ως ιστορικά πρόσωπα. Και αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι δεχόμενοι από ιστορικούς και αρχαιολόγους ως πραγματικοί βασιλιάδες και πρόσωπα στην Μεσοποταμία (π.χ. Γκιλγκαμές, Ντουμμούζι) βασίλεψαν από εκατό έως και 30.000 χρόνια!!!

Το ότι οι άνθρωποι ζούσαν τότε πολλά έτη, σημαίνει, είτε ότι όντως ζούσαν τόσο πολύ τότε, είτε η μονάδα μέτρησης των ετών ζωής τους, δεν είναι τα έτη που εμείς χρησιμοποιούμε σήμερα, αλλά, όπου σε αυτά το κάθε έτος σημαίνει π.χ. μέρα, μηνά, τρίμηνο, εξάμηνο κ.λ.π.

[Επίσης, υπάρχουν μύθοι Ασσυροβαβυλωνιακής και Σουμεριακής προέλευσης, οι οποίοι αποτελούν παραλλαγές των ιστοριών της Βίβλου, παρμένες από τα αληθινά γεγονότα της Αγίας Γραφής και παραλλαγμένες σύμφωνα με την φαντασία και τους μύθους αυτών των λαών της Μεσοποταμίας.

Έτσι, στην Εριντού, υπάρχει ο μύθος του Αντάπα, γιου του «θεού» Αννού, στον οποίο δόθηκε σοφία, αλλά όχι αθανασία, ο οποίος και ήταν ιερέας στην ιερή και απαγορευμένη για τους μη ευσεβείς πόλη, ο οποίος καλέστηκε κάποια στιγμή από τον αρχηγό των «θεών» Αννού, τον «θεό» του ουρανού, στο παλάτι του.

Εκεί όμως ο Αντάπα, ακολουθώντας τις συμβουλές του φιδόμορφου «θεού» Ένκι, δεν έφαγε το φαγητό που του προσέφεραν, και με τον τρόπο αυτόν, έχασε την αθανασία, αφού αυτό ήταν το φαγητό των «θεών» (σαν την αμβροσία στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία) και με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι δεν έγιναν αθάνατοι.

Ο μύθος αυτός των Σουμερίων, θυμίζει κατά πολύ την ιστορία του προπατορικού αμαρτήματος, όπου ο Αδάμ (του οποίου το όνομα μοιάζει πολύ με του Αντάπα) και η Εύα (στους οποίους δεν είχε δοθεί αθανασία, αλλά η «Θεία Χάρις» και η δυνατότητα να γίνουν «Κατά Χάριν Θεοί», αν υπάκουγαν τις εντολές του Θεού), ακολουθώντας και αυτοί την συμβουλή του φιδιού-διάβολου, δεν υπάκουσε στον Θεό, και έχασε την αθανασία αυτοί και όλοι οι απόγονοι τους από το γνωστό σε όλους μας προπατορικό αμάρτημα.  

Επίσης, στην ίδια πόλη ύπαρχε ο μύθος ότι στον ιερό κήπο που την συνόδευε, ο «κηπουρός» τον οποίο οι «θεοί» ανέθεσαν την φύλαξη του και του είχαν απαγορεύσει να φάει τους καρπούς τους, ο ανώτερος αυτών, ο Αννού, τον καταράστηκε, όταν έφαγε παράνομα έναν από τους καρπούς του κήπου αυτού.

Ο μύθος αυτός, θυμίζει πολύ την απαγόρευση της βρώσης των καρπών του Δέντρου του καλού και του κακού από τον Θεό στον Αδάμ και την Εύα, την παράβαση αυτών (το γνωστό σε όλους μας προπατορικό αμάρτημα) και ως συνέπεια την εξορία αυτών από τον Παράδεισο.

Στην δε Εριντού, η οποία σύμφωνα με Αρχαιολογικά δεδομένα κτίστηκε περίπου το 5.400 π.Χ. και ήταν η πρώτη πόλη στον κόσμο, εξελιγμένη από τις πρώτες εγκαταστάσεις ανθρώπων σε αυτοί, οι κάτοικοι της ήταν κυρίως γεωργοί και κτηνοτρόφοι, όπως ακριβώς ήταν και ο Κάιν και ο Άβελ στην γνωστή Βιβλική ιστορία.

Επίσης από 4.000 π.Χ. και μετά οι κάτοικοι της περιοχής χρησιμοποίησαν μουσικά όργανα και επεξεργάζονταν τα μέταλλα (ακόμα και τον σίδηρο), όπως ακριβώς και οι Βιβλικοί Ιουβάλ και Τούβαλ Κάιν.

Επίσης, σύμφωνα με την Ορθοδοξία, η ολοκλήρωσης της δημιουργίας ολοκληρώθηκε το έτος 5.508 π.Χ., που ήταν ο καιρός που έζησε ο Αδάμ και επίσης η αρχή του πολιτισμού και το τέλος του νομαδικού βίου, αφού τότε οι απόγονοι του ιδρύσαν μετά το προπατορικό αμάρτημα την πρώτη πόλη της ιστορίας, την Εριντού.

Υπάρχει επίσης ο μύθος ότι η «θεά Ινάννα», είχε φυτέψει ένα ιερό δέντρο Huluppu (ιτιά) σε έναν ιερό κήπο βάζοντας ένα φίδι να το φυλάει, αλλά το δέντρο αυτό, το κατέλαβαν παράλληλα η ιδιόμορφη θηλυκή δαιμονική «θεότητα» Λιλί και ο κτηνόμορφος δαίμονας Anzû, τους οποίους εξόντωσε όλους τελικά ο Γκιλγκαμές.

Αντίστοιχα υπάρχει σε άλλο μύθο, η ιδιόμορφη φιδόμορφη «θεότητα» Ningishzida, η οποία και «φυλάει» το ιερό αυτό δέντρο στον ιερό κήπο.

Αυτές οι καταστροφικές ιδιόμορφες «δαιμονικές θεότητες», θυμίζουν κατά πολύ το διάβολο με την μορφή φιδιού στον κήπο της Εδέμ.

Υπάρχει επίσης ο μύθος των λαών αυτών για τον Κατακλυσμό, τον οποίο αποφάσισαν οι «θεοί» (γιατί οι άνθρωποι έκαναν πολύ θόρυβο!!!), και ειδοποίησαν τον ευσεβή Ουτναπισίμ και την οικογένεια του να κατασκευάσουν μία κιβωτό για να σωθούν, ενώ στην γη έβρεχε για εφτά ημέρες, κάθε πλάσμα σε αυτή χάθηκε, και όταν τα νερά υποχωρήσαν, ο ευσεβής Ουτναπισίμ έκανε ευχαριστήρια θυσία στους θεούς, αφού πρώτα απελευθέρωσε έναν κόρακα, ένα χελιδόνι και ένα κοράκι στο Όρος Νιζίρ όπου και προσάραξε η κιβωτός, όταν υποχώρησαν τα νερά.

Η ιστορια αυτή, η οποία βρίσκεται στο λεγόμενο και «Έπος του Γκιλγκαμές», θυμίζει και έχει αρκετές ομοιότητες και διάφορες με την γνωστή Βιβλική ιστορία του Νώε.

Σε αυτήν, ο ευσεβής Νώε, ειδοποιείται από τον Κατακλυσμό, ο οποίος θα έρθει στην ανθρωπότητα για τις αμαρτίες των ανθρώπων, και ο Θεός τον συμβουλεύει να φτιάξει μία κιβωτό για να σωθούν, αυτός παινέψει από ένα ζευγάρι από κάθε ζώο για να το σώσει, ενώ στην γη βρέχε για σαράντα ημέρες, κάθε πλάσμα σε αυτή χάθηκε, και όταν τα νερά υποχώρησαν, ο ευσεβής Νώε κάνει ευχαριστήρια θυσία στον Θεό, αφού πρώτα απελευθέρωσε έναν κόρακα και ένα περιστέρι στο Όρος Αραράτ όπου και προσάραξε η κιβωτός, όταν υποχώρησαν τα νερά.

Σε έναν άλλο Βαβυλωνιακό μύθο, αναφέρεται ότι η κατασκευή ενός Ζιγκουράτ δυσαρέστησε τόσο πολύ τους «θεούς», οι οποίοι το κατέστρεψαν πριν αυτό ολοκληρωθεί, ενώ προκάλεσαν και σύγχυση γλωσσών στους κατασκευαστές του, όπως ακριβώς και στην γνωστή Βιβλική ιστορία του κτισίματος του Πύργου της Βαβέλ.

Τέλος, υπάρχει και ο λεγόμενος σφραγιδόλιθος του Speiser (από το όνομα του Αρχαιολόγου που τον ανακάλυψε) στο Βρετανικό μουσείο, ηλικίας ανάμεσα στο 3.500 και 2.000 π.Χ., πάνω στον οποίο αναπαρίσταται η μορφή ενός φιδιού τυλιγμένου σε ένα δέντρο (το δέντρο της ζωής), όπως και ενός άντρα από την μία πλευρά του και μίας γυναίκας από την άλλη, η οποία καθαρίζει και τρώει έναν καρπό του, όπως στην γνώστη ιστορία του προπατορικού αμαρτήματος με τον Αδάμ, την Εύα και το φίδι.

Κατά τον Άγγλο Αιγυπτιολόγο David Rohl οι παρακάτω ηγεμόνες της Βίβλου ταυτίζονται με τα εξής ιστορικά πρόσωπα:

Ο Φαραώ Nebkaure Khety IV (16th Pharaoh of the 10th Dynasty) με τον Φαραώ που έκανε συμφωνίες με τον Πατριάρχη Αβραάμ.

Ο Φαραώ Amenemhat III με τον Φαραώ επί Ιωσήφ του Δίκαιου και ο Ιωσήφ με τον Βεζίρη του Φαραώ Amenemhat III, με το όνομα Kheti.

Ο Φαραώ που δεν ήξερε τον Ιωσήφ στην Βίβλο με τον Φαραώ Sobekhotep III.

Ο Φαραώ Neferhotep I με τον θετό παππού του Προφήτη Μωϋση.

Ο Φαραώ Khanefere Sebekhotep IV, αδερφός και διάδοχος του Φαραώ Neferhotep, με τον Khenephres, τον Φαραώ με τον οποίο ο Μωυσής διέφυγε στην γη της Μαδιάμ.  

Ο Φαραώ της Εξόδου με τον Tutimaeus του Μανέθωνα, τον οποίο ο Rohl ταυτίζει με τον Φαραώ Dedumose II.

Ο Ibni, ηγέτης του Hazor, με τον Jabin, βασιλιά του Hazor στο Joshua 11:10.

Τον Amish ή Ashish, βασιλιάς της Gath, με τον Šuwardata, βασιλιά της Gath στα Amarna letters.

Ο Amraphel (Genesis 14) με τον Amar-Sin, βασιλιά της Σουμερίας (1834-1825 BC/BCE σύμφωνα με την χρονολογία του Rohl).

Ο Kutir-Lagamar του Elam με τον Chedorlaomer του Elam.

Ο Tidal (Θοβάλ), βασιλιάς των Εθνών (Genesis 14), με τον Tishdal, Χουρίτη ηγέτη των Βουνών του Ζάγρου.

Ο Zariku, διοικητής της  Ashur, με τον βασιλιά Arioch του Ellasar.

Ο Labaya, ο ηγέτης στα Amarna Letters, με τον Βιβλίο βασιλιά Saul.

Ο βασιλιάς Δαβίδ με τονDadua στο Amarna Letter EA 256.

Ο Aziru των Amarna με τον Hadadezer, Σύριο βασιλιά στο II Samuel.

Ο Mutbaal, που έγραψε το γράμμα, με τον Ishbaal (aka Ishbosheth- Ιεβοσθέ).

Ο Sheshi, ο ηγέτης των Υκσώς, με τον Sheshai, ηγέτη της Χεβρώνας και απόγονο του Anak (Joshua 15:13-15).

Οι γιου του "Labaya," στο Amarna Letter 250, με τους Mutbaal/Ishbaal και David/Dadua, με τον δεύτερο να είναι γαμπρός του Labaya/Shaul.

Ο Benemina, που αναφέρεται στο EA 256, με τον Baanah, Ισραηλίτη ηγέτη του II Samuel 4, που μετά πρόδωσε και σκότωσε τον Ishbosheth.

Ο Yishuya, που αναφέρεται στο EA 256, με τον Jesse (Ishai-Ιεσσαί), πατέρα του Δαβίδ.

Ο Ayab, στο EA 256, με τον Yoav (Ιωάβ).

Ο Lupakku ("Man of Pakku"), ο Αραμαίος διοικητής στα Amarna Letters, με τον Shobach ("He of Pakku"), Αραμαίο διοικητή στην Βίβλο.

Η Nefertiti με την Neferneferuaten και την Smenkhkare.

Ο Horemheb με τον Φαραώ που κατέστρεψε την Gezer και την έδωσε μετά στον Σολομώντα. Όταν ο Horemheb κατέλαβε την Gezer δεν ήταν ακόμα Φαραώ, αλλά διοικητής του Φαραώ Τουταγχαμών. Σύντομα όμως έγινε Φαραώ, αφού ο Τουταγχαμών πέθανε πολύ νέος για να αφήσει απογόνους.

Ο Φαραώ Ramses II, με το προσωνύμιο «Sysa», ο οποίος εισέβαλε στην Χαναάν με τον Shishaq της Βίβλου,  ο οποίος εισέβαλε στην Χαναάν.

O Irsu ο Σύρος, ο οποίος πήρε τον έλεγχο της Αιγύπτου σύμφωνα με τον Harris Papyrus, με τον  Arza, ηγέτη του Παλατιού σύμφωνα με την Βίβλο, I Kings 16:8-10.

Η Ιώ από την γενιά του Ίναχου με την βασίλισσα της Αίγυπτου Ahhotep της 17^ης  Δυναστείας του Waset.

Ο Κάδμος των Θηβών με τον Κάδμο στην γενιά των Πελασγών ηγετών της Κρήτης.

Ο Ίναχος με τον Anak-idbu Khyan των Greater Hyksos.

Ο Auserre Apepi των Greater Hyksos με τον Epaphus (Έπαφο).

Ο Cush, ο γιος του Βιβλικού Ham με τον Meskiagkasher της πρώτης Δυναστείας της Uruk.

Ο τυραννικός κατακτητής της Μεσοποταμίας Nimrod (Νέμρωδ ο μέγας κυνηγός), γιος του Βιβλικού Cush με τον τυραννικό κατακτητή της Μεσοποταμίας Enmerkar (Enmer τον κυνηγό) της πρώτης δυναστείας της Uruk.

Επίσης, ο Enmerkar, θεωρείται ιδρυτής της Uruk, όπως ακριβώς και ο Nimrod, ήταν ηγέτης της Βιβλικής πόλης Erech (Uruk).

Ο Κήπος της Εδέμ (η πρωταρχική πατρίδα των Σουμέριων), σύμφωνα με τον Rohl, βρίσκονταν στο Βορειοδυτικό Ιράν, αναμεσά στην λίμνη Urmia και στην Κασπία Θάλασσα, στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν, στην επαρχία της Ταυρίδας.

Συγκεκριμένα βρίσκονταν στην μεγάλη πεδιάδα Βόρειο του Ηφαίστειου  Sahand, κοντά στην Ταυρίδα. Στο συμπέρασμα αυτό το Ροχλ φτάνει με τις γεωγραφικές ομοιότητες και τα τοπωνυμία που ταιριάζουν στην Βιβλική περιγραφή της Εδέμ.

Οι ομοιότητες περιλαμβάνουν: Τις κοντινές κοίτες των τεσσάρων ποταμών της Εδέμ, του Τίγρη (Heb. Hiddekel, Akk. Idiqlat), Ευφράτη (Heb. Perath, Akk. Purattu), Gaihun-Aras (Heb., Gihon), και Uizun (Heb. Pishon).

Το Βουνό Kusheh Dagh (η γη του Cush); η περιοχή της Noqdi (η γη της Nod). Στο ίδιο έργο, ο Κοχλ αναφέρει ότι ο Κατακλυσμός, σύμφωνα με την Βιβλική αναφορά,  κάλυψε όλα τα βουνά, μιλά για αυτά της Μεσοποταμίας και όχι όλου του κόσμου, με βάση ότι η Εβραϊκή λέξη 'har' δεν σημαίνει μόνο 'βουνό', αλλά επίσης και 'λόφος' και ανάχωμα της 'πόλης'.

Ο Πύργος της Βαβέλ κατά τον Rohl, κτίστηκε στην Αρχαία Σουμεριακή πόλη και πρωτεύουσα Eridu, την αρχαιότερη πόλη της Μεσοποταμίας και του κόσμου και είναι το ανολοκλήρωτο Ζιγκουράτ της πόλης αυτής.

{Το παλαιότερο Ζιγκουράτ της Μεσοποταμίας, του οποίου η κατασκευή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, κτίστηκε με ψημένους πλίνθους, μετά από μετανάστευση πληθυσμού στην περιοχή, τα μέλη του οποίου μιλούσαν την ίδια γλώσσα, σε κάποιες δε αναφορές η πόλη αυτή αναφέρεται ως Βαβυλώνα, ενώ εγκαταλείφθηκε από ένα σημείο και μετά (το 3.400 π.Χ.) για ένα χρονικό διάστημα, ακριβώς όπως και ο Πύργος της Βαβέλ στην Παλαιά Διαθήκη.   

Η δε πρώτη πυραμίδα της Αιγύπτου και των Αζτέκων ήταν βαθμιδωτή σαν τα Ζιγκουράτ της Μεσοποταμίας}.

Τα δε Σόδομα και Γόμορρα βρίσκονται λίγο κάτω από 100 μέτρα από την επιφάνεια της Νεκράς Θάλασσας, λίγα χιλιόμετρα Νότια και Νοτιοανατολικά της En-Gedi (https://en.wikipedia.org/wiki/New_Chronology_(Rohl)).

Πριν 3.600 χρόνια οι κάτοικοι μιας Αρχαίας πόλης στην Μέση Ανατολή, γνωστή σήμερα ως Tall el-Hammam, έκαναν τις καθημερινές τους εργασίες μη γνωρίζοντας πως ένας παγωμένος διαστημικός βράχος ερχόταν κατά πάνω τους με 61.000 χιλιόμετρα την ώρα. Μπαίνοντας στην ατμόσφαιρα, ο βράχος εξερράγη 4 χιλιόμετρα από το έδαφος, παράγοντας μία έκρηξη 1.000 φορές ισχυρότερη από την ατομική βόμβα της Χιροσίμα.

Όσοι είδαν την έκρηξη τυφλώθηκαν αμέσως. Η θερμοκρασία του αέρα έφτασε τους 2.000 βαθμούς Κελσίου εξαϋλώνοντας ρούχα, δέρμα και ξύλο. Σπαθιά, ακόντια, τείχη και κεραμικά έλιωσαν και σε μία στιγμή όλη η πόλη καιγόταν.

Δευτερόλεπτα αργότερα ήρθε το ωστικό κύμα με ταχύτητα 1.200 χιλιομέτρων την ώρα, πιο ισχυρό από το μεγαλύτερο κυκλώνα, καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει όρθιο. Κανείς από τους 8.000 κατοίκους ή ζώα δεν επέζησε. Περίπου ένα λεπτό αργότερα και 22 χιλιόμετρα δυτικά, το ωστικό κύμα χτύπησε και την Βιβλική πόλη Ιεριχώ, καταστρέφοντας τα τείχη της και ανάβοντας φωτιές.

Όλα αυτά τα συμπεράσματα έρχονται μετά από 15 χρόνια μελετών εκατοντάδων αρχαιολόγων και αναλύσεις υλικών από ΗΠΑ, Καναδά και Τσεχία. Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο Scientific Reports και συνυπογράφονται από 21 επιστήμονες διαφόρων κλάδων.

Οι επιστήμονες, βλέποντας την καταστροφή στην πόλη, απέκλεισαν την πιθανότητα σεισμού, ηφαιστείου ή πολέμου. Ο υπεύθυνος της καταστροφής ήταν ένας αστεροειδής, παρόμοιος σε μέγεθος με αυτόν που κατέστρεψε 80 εκατομμύρια δέντρα στην Τουνγκούσκα της Ρωσίας το 1908 μ.Χ. Οι αποδείξεις εντοπίστηκαν σε κομμάτια άμμου, τα οποία σχηματίζονται μόνο σε πίεση 5 gigapascals, σαν να έχει κανείς δηλαδή έξι στρατιωτικά τανκ στο δάχτυλό του.

Επιπλέον πειράματα στο εργαστήριο έδειξαν πως τα κεραμικά της εποχής θα έλιωναν στους 1.500 βαθμούς Κελσίου. Βρέθηκαν επίσης σφαιρίδια από εξατμισμένο σίδηρο και άμμο που έλιωσαν στους 1.590 βαθμούς Κελσίου. Όλα αυτά δείχνουν πως οι θερμοκρασίες στην πόλη ξεπέρασαν αυτές των ηφαιστείων και η μόνη φυσική πηγή είναι μία κοσμική σύγκρουση.

Οι επιστήμονες θεωρούν μάλιστα πως η λεκτική περιγραφή της καταστροφής της πόλης συνεχίστηκε για γενεές, μέχρι που καταγράφηκε ως η βιβλική καταστροφή στα Σόδομα. Η Βίβλος περιγράφει την καταστροφή μίας πόλης κοντά στην Νεκρά Θάλασσα, όπου πέτρες και φωτιά έπεσαν από τους ουρανούς σκοτώνοντας όλους τους κατοίκους. Αν η αντιστοίχιση είναι αληθινή, θα έχουμε την πρώτη γραπτή καταγραφή μίας τέτοιου μεγέθους καταστροφής στην ιστορία της ανθρωπότητας (https://www.pentapostagma.gr/kosmos/7050172_sodoma-kai-gomora-fotia-epese-kai-toys-ekapse-alla-itan-asteroeidis).

Πήλινα σκεύη που έλιωσαν και μετατράπηκαν σε γυαλί. Διαλυμένοι ανθρώπινοι σκελετοί, γιγάντια τείχη που δείχνουν να γκρεμίστηκαν με ένα χτύπημα: Νέες ενδείξεις κοσμικής πρόσκρουσης εντοπίστηκαν στο Ταλ ελ-Χαμάμ, Αρχαία πόλη της Μέσης Ανατολής που ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι ταυτίζεται με τα Ββιβλικά Σόδομα.

Η βιβλική ιστορία της καταστροφής στα Σόδομα και τα Γόμορρα ίσως αναφέρεται σε πτώση αστεροειδή ή κομήτη που εξερράγη πάνω από την Μέση Ανατολή γύρω στο 1650 π.Χ., προτείνει μελέτη που δημοσιεύεται στο Scientific Reports, μια επιθεώρηση των εκδόσεων Nature.

Η ερευνητική ομάδα δεν υποστηρίζει ότι το Ταλ ελ-Χαμάμ πράγματι αντιστοιχεί στα Σόδομα, παραθέτει όμως μια σειρά από «άκρως ασυνήθιστα» ευρήματα που συνηγορούν στην υπόθεση της πρόσκρουσης.

Το Ταλ ελ-Χαμάμ, Βορειοανατολικά της Νεκράς Θάλασσας στην κοιλάδα του Ιορδάνη, βρισκόταν στο απόγειο του όταν ήρθε η καταστροφή. Στα μέσα της Εποχής του Χαλκού, η πόλη ήταν δέκα φορές μεγαλύτερη από την Ιερουσαλήμ και πέντε φορές μεγαλύτερη από την Ιεριχώ, την αρχαιότερη πόλη του κόσμου, η οποία επίσης καταστράφηκε την ίδια εποχή.

Η γύρω περιοχή «είναι εξαιρετικά σημαντική από πολιτιστική άποψη» λέει ο Τζέιμς Κένετ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στην Σάντα Μπάρμπαρα, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Οι ανασκαφές που συνεχίζονται εδώ και χρόνια αποκάλυψαν ένα μυστηριώδες στρώμα πάχους 1,5 μέτρου στα ιζήματα που καταγράφουν την εξέλιξη της Αρχαίας πόλης. Στο στρώμα αυτό βρέθηκαν θραύσματα αγγείων που μετατράπηκαν σε γυαλί, λιωμένα μέταλλα και πλίνθοι που είχαν βγάλει φουσκάλες. Κόκκοι από χαλαζία, ένα εξαιρετικά σκληρό ορυκτό, έφεραν ασυνήθιστες ρωγμές.

Όλα προσφέρουν ενδείξεις για ένα συμβάν εξαιρετικά υψηλής πίεσης και θερμοκρασίας, υψηλότερης από ότι μπορούσε να πετύχει οποιαδήποτε τεχνολογία της εποχής. «Εντοπίσαμε ενδείξεις θερμοκρασιών που υπερέβαιναν τους 2.000 βαθμούς Κελσίου» λέει ο Κένετ σε ανακοίνωση του πανεπιστημίου του.

Τα ευρήματα στο Ταλ ελ-Χαμάμ, λέει η ομάδα, ταιριάζουν με τις επιπτώσεις της πρόσκρουσης της Τονγκούσκα το 1908 μ.Χ., όταν ένα αντικείμενο διαμέτρου 50-60 μέτρων εξερράγη πάνω από την Σιβηρία με ισχύ 12 μεγατόνων και ισοπέδωσε εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους.

Σύμφωνα με την μελέτη, το αντικείμενο που κατέστρεψε το Ταλ ελ-Χαμάμ εξερράγη λόγω της ακραίας θερμοκρασίας και πίεσης πριν φτάσει μέχρι την επιφάνεια της Γης. Η έκρηξη ήταν αρκετά ισχυρή για να γκρεμίσει το παλάτι και τα οχυρωματικά έργα της πόλης. Τα οστά που βρέθηκαν δείχνουν «ακραίο διαμελισμό των ανθρώπων που βρίσκονταν σε μικρή απόσταση» γράφουν οι ερευνητές.

Το ίδιο συμβάν δείχνει επίσης να εξηγεί τις ασυνήθιστα υψηλές συγκεντρώσεις αλάτων στην ζώνη της καταστροφής. Το εισερχόμενο αντικείμενο «ίσως χτύπησε ένα μέρος της Νεκράς Θάλασσας, η οποία είναι πλούσια σε αλάτι» λέει ο Κένετ.

Τεράστιες ποσότητες αλατιού, εκτιμά, μπορεί να έπεσαν όχι μόνο στο Ταλ ελ-Χαμάμ αλλά και στην κοντινή πόλη του Τελ εσ-Σουλτάν, η οποία σύμφωνα με ορισμένους μελετητές αντιστοιχεί στην Ιεριχώ.

Η αύξηση της συγκέντρωσης αλάτων ίσως ευθύνεται για το «Κενό της Όψιμης Εποχής του Χαλκού», κατά το οποίο πολλές πόλεις στην κοιλάδα του Ιορδάνη ποταμού εγκαταλείφθηκαν μυστηριωδώς. Τίποτα δεν θα μπορούσε πια να καλλιεργηθεί σε αυτά τα πρώην γόνιμα εδάφη, εκτιμά η ερευνητική ομάδα. Οι πρώτες ενδείξεις επανεγκατάστασης στο Ταλ ελ-Χαμάμ και τις γειτονικές κοινότητες χρονολογούνται στην Εποχή του Σιδήρου, τουλάχιστον έξι αιώνες μετά την καταστροφή.

Στη μελέτη συμμετείχε ο Φίλιπ Σάλβια του Πανεπιστημίου Trinity Southwest στο Νιου Μέξικο, ο οποίος είχε προτείνει για πρώτη φορά τη θεωρία της πρόσκρουσης σε μελέτη που παρουσιάστηκε σε συνέδριο το 2018 μ.Χ.

Σύμφωνα με την μελέτη του, τα κτίσματα του Ταλ ελ-Χαμάμ δείχνουν να κατέρρευσαν όλα προς την ίδια κατεύθυνση, μια ιδιομορφία που δύσκολα επιδέχεται άλλης εξήγησης.

Ο Σάλβια επισήμαινε τότε ότι το στρώμα αλάτων στην περιοχή της καταστροφής ήταν πλούσιο σε θειικά άλατα, τα οποία παραπέμπουν στην Βιβλική ιστορία: Θειάφι και φωτιά έπεσαν σαν βροχή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τις δύο πόλεις ως τιμωρία για τις αμαρτίες των κατοίκων τους.

«Τότε ο Κύριος άφησε να βρέξει θειάφι και φωτιά στα Σόδομα και τα Γόμορρα από τον ουρανό. Οι πόλεις εκείνες και οι κάτοικοί τους καθώς και όλη γύρω η περιοχή και η βλάστησή της καταστράφηκαν» γράφει η Γένεσις (κεφάλαιο 19, στ. 1-29).

«Όλες οι παρατηρήσεις που παραθέτει η Γένεσις βρίσκονται σε συμφωνία με την υπόθεση της κοσμικής έκρηξη» λέει ο Κένετ, επισημαίνοντας όμως ότι «δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη ότι η κατεστραμμένη πόλη είναι πράγματι τα Γόμορα της Παλαιάς Διαθήκης».

Ωστόσο η ουρανοκατέβατη καταστροφή θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε μια προφορική παράδοση που έδωσε τελικά την έμπνευση για την Βιβλική ιστορία, λένε οι ερευνητές (https://www.pentapostagma.gr/epistimi/periballon/7038163_ereyna-se-proskroysi-me-asteroeidi-apodidetai-i-bibliki-katastrofi-sta).

Η Σεμίραμις, η σύζυγος του Νίνου, μητέρα του Νινύα, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της βασίλεψε αντί του γιου της για αρκετά χρόνια, με την Ασσύρια βασίλισσα Σαμουραμάτ,, σύζυγο του Σαμσί Αντάντ του 5ου και μητέρα του Adad-nirari III, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της βασίλεψε αντί του γιου της για αρκετά χρόνια.

Τα αδέρφια Ιμχοτέπ και Αμενχοτέπ, πολυτάλαντοι καλλιτέχνες, σοφοί, ιατροί, αρχιτέκτονες και κύριοι σύμβουλοι του Φαραώ Ζοζέρ στην Αρχαία Αίγυπτο «αποθεώθηκαν» μετά θάνατον και ταυτίστηκαν κατά κάποιους με τους «θεούς» Θωθ και τον Ερμή Τρισμέγιστο.

Επισης, κατά τον Ροχλ,  οποίος χρησιμοποιεί 215 έτη για την παραμονή των Εβραίων συν Αίγυπτο αντί τα 430 έτη της Βίβλου:

Ο Αβραάμ επισκέφτηκε τον Φαραὼ Khety IV το 1.876 π.Χ.

Ο Ιωσήφ έγινε Βεζίρης το 1.670 π.Χ.

Ο Φαραώ Sobekhotep III  σκλάβωσε τους Ισραηλίτες το 1568 π.Χ.                    

Ο Μωυσής διέφυγε απο αυτόν τον Φαραώ το 1.530 π.Χ.

Η Έξοδος έλαβε χωρά το ετος1.447 π.Χ. επί Φαραώ Dudimose, ενώ η Αίγυπτος έπεσε στους Υκσώς το έτος 1.446 π.Χ.

ΟΙ ΦΑΡΑΩ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΘΕΩΡΕΙΕΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

ΟΙ ΦΑΡΑΩ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Τίτλος των βασιλιάδων της Αιγύπτου. Η λέξη είναι αρχαία αιγυπτιακή, προέρχεται από τη λέξη "Pero" που σημαίνει "ανάκτορο", και αργότερα καθιερώθηκε ως τίτλος των βασιλιάδων της Αιγύπτου. Υπάρχουν δώδεκα άτομα στην Αγία Γραφή με τον τίτλο Φαραώ.

Α) Ο ΦΑΡΑΩ ΕΠΙ ΕΠΟΧΗΣ ΑΒΡΑΑΜ

Ο Αβραάμ υπολογίζεται ότι έζησε γύρω στο 2000 π.Χ., αλλά σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης ο Αβραάμ θα πρέπει να έζησε περίπου το 2167-1992 π.Χ.. Επίσης ήταν περίπου 75 ετών όταν έφυγε από την Χαρράν.

Επειδή υπάρχει μία σύγχυση με τις χρονολογίες της εποχής αυτής, προτάθηκαν διάφοροι Φαραώ. Σύμφωνα με τους παραπάνω υπολογισμούς θα πρέπει να υποθέσουμε, ότι θα πρέπει να ήταν κάποιος Φαραώ της 11ης δυναστείας, ίσως ο Αντέφ (Ιντέφ) Β' (2105-2057 π.Χ.) ή (2118-2069 π.Χ.).

Επί των ημερών του ο Πατριάρχης Αβραάμ επειδή ξέσπασε πείνα στην Χαναάν, κατέβηκε με την οικογένεια του στην Αίγυπτο. Εκεί φοβούμενος, μήπως κακοποιηθούν από τους κατοίκους, παρουσίασε την Σάρρα ως αδερφή του μόνο από πατέρα και όχι από μητέρα.

Η ομορφιά της Σάρρας τόσο πολύ γοήτεψε τους άρχοντες της Αιγύπτου, που την πήραν στα ανάκτορα του Φαραώ, προσφέροντας πλούσια δώρα στον Αβραάμ. Αλλά ο Κύριος χτύπησε με μεγάλες συμφορές τον Φαραώ και τους αυλικούς του και κάποια νύχτα, ο Φαραώ είδε ένα όνειρο που τον ανάγκασε να δώσει πίσω τη Σάρρα στον Αβραάμ και να τους διατάξει να φύγουν από την Αίγυπτο (Γένεση 12,10-20).

Β) Ο ΦΑΡΑΩ ΕΠΙ ΕΠΟΧΗΣ ΙΩΣΗΦ

Πιθανόν κάποιος της 13ης ή της 14ης δυναστείας (Γένεση κεφ. 41, Πράξεις 7,10-15). Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούμαστε γιατί ο Ιωσήφ έζησε περίπου το 1917-1807; π.Χ.) και θα πρέπει να υποθέσουμε ότι θα πρέπει να ήταν περίπου 20-25 ετών, όταν πουλήθηκε στην Αίγυπτο.

Από ερευνητές έχει προταθεί ο Σενουστρέτ Β' (1897-1878 π.Χ.) της 12ης δυναστείας, καθώς και ο Σάλατις (1620 με 1630 π.Χ.) της 15ης Δυναστείας. Πιθανόν όμως να ήταν ο Αμενεχμέτ Β' (1919-1885 π.Χ.) της 12ης δυναστείας ή κάποιος άλλος εκεί κοντά.

Επί των ημερών του ο Ιωσήφ μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο από Μαδιανίτες (Ισμαηλίτες) εμπόρους ως δούλος. Μετά την ερμηνεία των οραμάτων του Φαραώ, ο Φαραώ τον κατέστησε ηγετικό στέλεχος, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που μόνο ο Φαραώ ήταν ανώτερος του (Γένεση κεφ. 41).

Όταν ο πατέρας και τα αδέρφια του Ιωσήφ ήρθαν στην Αίγυπτο, με εντολή του Φαραώ εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ραμεσσή, στο καλύτερο μέρος της χώρας. Μετά ο Ιωσήφ έφερε τον πατέρα του τον Ιακώβ και τον παρουσίασε στον Φαραώ (Γένεση 47,1-11).

Γ) Ο ΦΑΡΑΩ ΕΠΙ ΕΠΟΧΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Ο Φαραώ, την εποχή της αιχμαλωσίας των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο, πιστεύεται πως ήταν ο Ραμσής Β'. Ο Φαραώ αυτός ήταν ο πατέρας της πριγκίπισσας που υιοθέτησε τον μικρό Μωυσή. Οι πόλεις Πιθώμ και Ραμεσσή που αναφέρει η Βίβλος πιστεύεται ότι κτίστηκαν από τον Ραμσή Β', ο οποίος για 64 χρόνια ήταν Φαραώ στην Αίγυπτο, διάστημα αρκετό για την ιστορία της Εξόδου των Εβραίων. Ο Ραμσής βασίλευσε από το 1300-1233 π.Χ., την περίοδο που οι ιστορικοί τοποθετούν την Έξοδο.

Άλλοι ιστορικοί πιστεύουν πως ήταν ο Σέσωστρις και κάποιοι άλλοι πως ήταν ο Άμασις ή ο Άχμωσις. Άλλοι όμως ιστορικοί πιστεύουν στηριζόμενοι στο Γ' Βασιλειών 6,1 κατά το οποίο η έναρξη την οικοδομής του Ναού του Σολομώντος έγινε το 968 π.Χ.

Έχουν λοιπόν την γνώμη ότι 968+440 από την εποχή της Εξόδου=1408 π.Χ είναι το έτος της Εξόδου. Τότε Φαραώ ήταν ο Αμένωφις. Επομένως επί του πατρός του Τούθμωσις Γ΄ (1515-1461 π.Χ)  έγινε η καταπίεση των Ισραηλιτών και επί του υιού του Αμένωφις πραγματοποιήθηκε η Έξοδος. Το χρονολογικό αυτό ζήτημα παραμένει ανοικτό.

Κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να είναι κάποιος της 18ης Δυναστείας, ο οποίος βασίλεψε περίπου το 1527-1447 π.Χ., μιας και σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης ο Μωυσής θα πρέπει να έζησε περίπου το 1527-1407 π.Χ..

Επειδή ο Μωυσής ήταν 80 ετών όταν οδήγησε τους Ισραηλίτες στην Γη της Επαγγελίας, θα πρέπει να αναζητήσουμε όχι έναν Φαραώ, αλλά ποιοι Φαραώ βασίλεψαν τα πρώτα 80 χρόνια της ζωής του Μωυσή. Αυτοί θα πρέπει να ήταν ο Άχμωσις Α' (1534-1508 π.Χ.), ο Αμένωφις Α' (1508-1484 π.Χ.), ο Τούθμωσις Α' (1484-1472 π.Χ.), ο Τούθμωσις Β' (1472-1466 π.Χ.) και η  Χατσεπσούτ (1466-1444 π.Χ.).

Ο Φαραώ της εποχής εκείνης επειδή φοβήθηκε την αύξηση του πληθυσμού των Ισραηλιτών, πρώτα προσπάθησε να τους εξουθενώσει βάζοντάς τους σε καταναγκαστικά έργα. Έτσι χτίστηκαν οι πόλεις Πιθώμ, Ραμεσσή και Ων (Ηλιούπολη) (Έξοδος 1,11).

Και επειδή οι Ισραηλίτες αυξάνονταν και γινόντουσαν όλο και πιο δυνατοί, ο Φαραώ έδωσε διαταγή κάθε αρσενικό παιδί των Ισραηλιτών να ρίχνεται στον Νείλο (Έξοδος 1,8-22). Όταν ο Φαραώ έμαθε ότι ο Μωυσής σκότωσε έναν Αιγύπτιο, ζητούσε να τον σκοτώσει. Ο Μωυσής για να αποφύγει την εκδίκηση του Φαραώ,  κρύφτηκε και κατέφυγε στην Μαδιάμ (Έξοδος 2,15).

Δ) Ο ΦΑΡΑΩ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Ο Φαραώ, την εποχή της Εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, πιστεύεται πως ήταν ο Μερνεπτά της 19ης Δυναστείας, δέκατο τρίτο γιο του Ραμσή Β'. Σύμφωνα με τη Βίβλο ήταν πολύ σκληρός (Έξοδος κεφ. 5-11), για αυτό και ο Θεός θέλησε να τον τιμωρήσει.

Από άλλους πιστεύεται πως ήταν ο Ραμσής Β'. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης η Έξοδος θα πρέπει να έγινε περίπου το 1447 π.Χ.. Έτσι ο Φαραώ της Εξόδου θα μπορούσε να είναι ο Τούθμωσις Γ' (1466-1412 π.Χ.) της 18ης Δυναστείας.

Όταν ο Μωυσής κι ο Ααρών πήγαν και του ζήτησαν να αφήσει ελεύθερους τους Ισραηλίτες, να πάνε να θυσιάσουν στον Κύριο στην έρημο, τότε αυτός αρνήθηκε, επειδή θα έχανε ένα σημαντικό αριθμό εργατών για την κατασκευή των έργων.

Ο Φαραώ έδωσε διαταγή αμέσως να γίνουν πιο βαριές οι δουλειές στους Ισραηλίτες, ώστε να είναι συνέχεια απασχολημένοι και να μην ξεσηκώνονται με παραπλανητικά λόγια. Και μάλιστα τους ανάγκασε να βρίσκουν οι ίδιοι τα υλικά, ενώ μέχρι τότε τους τα έφερναν έτοιμα οι Αιγύπτιοι, και να βγάζουν την ίδια δουλειά όπως πριν (Έξοδος 5,1-13).

Αμέσως μετά ξέσπασαν οι πληγές που κατέστρεψαν την Αίγυπτο, γνωστές ως "10 πληγές του Φαραώ". Αυτές ήταν: ο Νείλος, όλα τα ποτάμια και οι πηγές της Αιγύπτου γέμισαν με αίμα (Έξοδος 7,14-24). Βατράχια σκέπασαν την Αίγυπτο (Έξοδος 7,25-8,11). Σκνίπες σκέπασαν την χώρα και ορμούσαν στους ανθρώπους και στα ζώα (Έξοδος 8,12-15).

Η Αίγυπτος γέμισε με σκυλόμυγες που τσιμπούσαν τους Αιγύπτιους (Έξοδος 8,16-28). Ο Κύριος τιμώρησε με θανατικό όλα τα ζώα των Αιγυπτίων (Έξοδος 9,1-7). Κάτι σαν σκόνη έπεσε πάνω σε ολόκληρη την Αίγυπτο και προξένησε στους ανθρώπους και στα ζώα εξανθήματα και πληγές (Έξοδος 9,8-12).

Μεγάλο χαλάζι έπεσε στη χώρα. Ποτέ στην Αίγυπτο δεν είχε ξαναπέσει χαλάζι τόσο δυνατό, το οποίο σκότωσε όσους ανθρώπους και ζώα βρέθηκαν έξω στα χωράφια. Ακόμη κατέστρεψε πολλά από τα σπαρτά (Έξοδος 9,13-35).

Ο Θεός μ' έναν ανατολικό άνεμο έφερε τόσες ακρίδες, ώστε αυτές σκέπασαν όλη την Αίγυπτο, οι οποίες καταβρόχθισαν τα σπαρτά και ότι είχε απομείνει από το χαλάζι (Έξοδος 10,1-20). Βαθύ σκοτάδι σκέπασε ολόκληρη τη χώρα για τρεις ημέρες (Έξοδος 10,21-29).

Ο Μωυσής και ο Ααρών, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, πήγαν στο Φαραώ και του είπαν ότι τα μεσάνυχτα θα περάσει άγγελος Κυρίου μέσα από την Αίγυπτο. Κάθε πρωτότοκος γιος σε όλη την χώρα θα πεθάνει, από τον πρωτότοκο του Φαραώ ως τον πρωτότοκο της δούλης, ακόμη και τα πρωτογέννητα των ζώων. Ο Φαραώ όμως, και πάλι δεν τους άφησε να φύγουν (Έξοδος κεφ. 11).

Τα μεσάνυχτα της ίδιας νύχτας, Άγγελος του Κυρίου θανάτωσε όλα τα πρωτότοκα αγόρια στην Αίγυπτο. Από τον πρωτότοκο γιο του Φαραώ και διάδοχο του θρόνου, ως τον πρωτότοκο γιο κάθε Αιγυπτίου.  Εκείνη την νύχτα έπεσε θρήνος μεγάλος στην Αίγυπτο, γιατί δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε νεκρό.

Τότε ο Φαραώ κάλεσε το Μωυσή και τον Ααρών μέσα στην νύχτα και τους έδωσε την άδεια να φύγουν και μάλιστα οι Αιγύπτιοι πίεζαν τους Ισραηλίτες να βιαστούν να φύγουν από τη χώρα, γιατί σκέφτονταν ότι όσο έμεναν εκεί, θα πέθαιναν όλοι τους (Έξοδος 12,29-36).

Όταν ανάγγειλαν στο Φαραώ ότι οι Ισραηλίτες ήταν κοντά στην Ερυθρά θάλασσα, τότε αυτός κι οι αξιωματούχοι του άλλαξαν γνώμη. Αμέσως ο Φαραώ έζεψε 600 άμαξες και πήρε μαζί του όλους τους πολεμιστές του. Έτσι ο στρατός των Αιγυπτίων με όλο τους το ιππικό, καταδίωξαν τους Ισραηλίτες και έφτασαν στο στρατόπεδο τους, κοντά στην Ερυθρά θάλασσα.

Ο Φαραώ με όλο το στρατό του καταδίωξε τους Ισραηλίτες, καθώς αυτοί περνούσαν μέσα από την Ερυθρά θάλασσα. Όταν οι Ισραηλίτες πέρασαν απέναντι, ο Θεός έκλεισε την θάλασσα και τα νερά σκέπασαν όλο το στρατό του Φαραώ (Έξοδος κεφ. 14).

{Λέγεται ότι τα έτη 1997 και 1998 πολλοί δύτες, εξερευνητές και αρχαιολόγοι ισχυρίστηκαν ΄τι εντόπισαν στα βάθη της Ερυθράς Θάλασσας ανάμεσα σε σχηματισμούς κοραλλιών υπολείμματα Αρχαίων Αιγυπτιακών αρμάτων, τροχών και όπλων, ενώ το έτος 2.000 η Viveca Ponte και ο Lennart Moller έστειλαν και ρομπότ με κάμερα για να ερευνήσουν τον βυθό.

Το δε σχήμα των τροχών αυτών παρέπεμπε στο σχήμα των τροχών των αρμάτων της 18^ης Δυναστείας στην Αίγυπτο, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 1.500 και 1.400 π.Χ., ενώ η ανακάλυψη αυτών έγινε ανάμεσα στην παραλία Nuwelba της Αιγύπτου και στα παράλια της Σαουδικής Αραβίας, στον Κόλπο της Άκαμπα, στο σημείο που αυτή συνδέεται με την Ερυθρά Θάλασσα.

Στην Αιγυπτιακή πλευρά των συνόρων, δίπλα από την παραλία αυτή, βρέθηκαν υπολείμματα ενός Αρχαίου Αιγυπτιακού οχυρού και φρουρίου.

Στις δύο άκρες της Θάλασσας στην συγκεκριμένη περιοχή (και στην Αιγυπτιακή και στην Αραβική πλευρά) ανακαλύφθηκαν επίσης στήλες με Εβραϊκές και Φοινικικές επιγραφές, τις οποίες λέγεται ότι έστησε εκεί ο βασιλιάς Σολομώντας για να τιμήσει την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο.

Ο δε Ronn Wyatt ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε ακόμα και οστά αλόγων και ανθρώπων μέσα στα νερά της παραλίας της Nuwelba, όπως και άμαξες και τροχοί από άμαξες.

Στον Κόλπο της Άκαμπα, στην παραλία Nuwelba, κάποιοι γεωλόγοι υποστηρίζουν ότι ο διαχωρισμός των νερών στην περιοχή έγινε λόγω μαζικών τεκτονικών μετατοπίσεων του νερού ανάμεσα στην Ερυθρά και την Μεσόγειο Θάλασσα, λόγω των οποίων μεταφέρθηκε νερό από την Ερυθρά στην Μεσόγειο και εξαιτίας του γεγονότος αυτού, μειώθηκε η στάθμη του και πέρασαν από την περιοχή αυτή οι Ισραηλίτες κατά την Έξοδο.

Σύμφωνα με τον Πατέρα Βασίλειο Βολουδάκη, οι Times του Λονδίνου δημοσίευσαν ότι στην Ερυθρά Θάλασσα, ανακαλύφθηκε τις 21 Ιανουαρίου του 2021, βρέθηκαν 4.500 σκελετοί, οπού πια έχει γίνει επιχωμάτωση πλέον, μέσα στην λάσπη και έχουν αποκατασταθεί 500 σκελετοί Αρχαίων Αιγύπτιων στρατιωτών με τον οπλισμού τους, οι οποίοι πιθανότατα σχετίζονται με τους πνιγμένους στρατιώτες του Φαραώ κατά την διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας από τον Προφήτη Μωυσή και τους Εβραίους}.

Ε) Ο ΦΑΡΑΩ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΗ ΦΥΛΗ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΓΑΖΕΡ

Ο Φαραώ αυτός εκστράτευσε εναντίον της Παλαιστίνης, κατέλαβε την περιοχή της φυλής Εφραίμ, την οποία και κατέκαψε, ενώ τους Χαναναίους και τους Φερεζαίους που κατοικούσαν στην Γαζέρ τους φόνευσε (Ιησούς του Ναυή 16,10. Κριταί 1,29. Γ' Βασιλέων 5,14β). Το γεγονός αυτό έγινε κατά την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στη Χαναάν.

Οι Ισραηλίτες κατά την εγκατάστασή τους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν όλη την Χαναάν. Εάν η Έξοδος θα πρέπει να έγινε περίπου το 1447 π.Χ., η κατάληψη της Γαζέρ θα πρέπει να έγινε περίπου το 1407-1400.

Έτσι ο Φαραώ της περιόδου αυτής θα μπορούσε να είναι ο Αμένωφις Β' (1414-1388 π.Χ.) της 18ης Δυναστείας. Υπάρχει όμως και μεγάλη πιθανότητα το γεγονός της κατάληψης της Γαζέρ να έγινε πριν την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην Χαναάν, οπότε ο Φαραώ θα μπορούσε να ήταν ο Τούθμωσις Γ' (1466-1412 π.Χ.), μιας και ήταν ο Φαραώ που έκανε νικηφόρες εκστρατείες προς την Χαναάν .

ΣΤ) Ο ΦΑΡΑΩ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΟΝ ΑΔΕΡ ΤΟΝ ΙΔΟΥΜΑΙΟ

Κατά την βασιλεία του Δαβίδ, όταν ο αρχιστράτηγος Ιωάβ και οι Ισραηλίτες θανάτωσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό της Εδώμ, ο Άδερ ο Ιδουμαίος, ο οποίος ήταν μικρό παιδί και καταγόταν από βασιλικό γένος, μαζί με άλλους άνδρες του βασιλικού περιβάλλοντος του πατέρα του, διέφυγαν τη σφαγή και κατέφυγαν στην Αίγυπτο. Ο Άδερ παρουσιάστηκε ενώπιον του Φαραώ, ο οποίος του παραχώρησε μέρος για να μείνει και τον εφοδίασε με τρόφιμα (Γ' Βασιλέων 11,17-18).

Μάλλον δεν θα πρέπει να συγχέεται ο Φαραώ που έδωσε καταφύγιο στον Άδερ που ήταν μικρό παιδί με τον Φαραώ, ο οποίος έδωσε στον Άδερ ως γυναίκα την αδερφή της συζύγου του και μεγαλύτερη αδερφή της βασίλισσας Θεκεμίνας.

Και αυτό γιατί η βασιλεία του Δαβίδ, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης, πρέπει να τοποθετείται περίπου το 1011-971 π.Χ.. Ο πόλεμος των Ισραηλιτών με τους Εδωμίτες τοποθετείται σχετικά στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Δαβίδ, περίπου το 1005-1000 π.Χ., οπότε ο Φαραώ που υποδέχτηκε τον Άδερ πρέπει να ήταν ο Ψουσέννης Α' (1039-991 π.Χ.) της 21ης Δυναστείας.

Ζ) ΦΑΡΑΩ, Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΚΕΜΙΝΑΣ

Λίγα χρόνια αργότερα ο Άδερ απέκτησε την ευμένεια του Φαραώ, ο οποίος του έδωσε ως γυναίκα την αδερφή της συζύγου του και μεγαλύτερη αδερφή της βασίλισσας Θεκεμίνας. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Άδερ πληροφορήθηκε το θάνατο του Δαβίδ και του Ιωάβ, ζήτησε την άδεια του Φαραώ να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ο Φαραώ προσπάθησε να τον μεταπείσει να παραμείνει στην Αίγυπτο, αλλά τελικά του έδωσε την άδεια και ο Άδερ επέστρεψε στην πατρίδα του και ανακηρύχτηκε βασιλιάς (Γ' Βασιλέων 11,19-22).

Η βασιλεία του Δαβίδ τοποθετείται περίπου το 1011-1000 π.Χ.. Εάν ο πόλεμος των Ισραηλιτών με τους Εδωμίτες τοποθετείται περίπου το 1005-1000 π.Χ., εδώ ο Άδερ είναι ώριμος σε ηλικία. Επομένως ο Φαραώ, ο σύζυγος της Θεκεμίνας, την αδερφή της οποίας παντρεύτηκε ο Άδερ πρέπει να είναι ο Ψουσέννης Α' (1039-991 π.Χ.) της 21ης Δυναστείας.

Η) ΦΑΡΑΩ, Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

Ο Σολομώντας πήρε την κόρη του Φαραώ για σύζυγο, η οποία πήρε ως προίκα από τον πατέρα της την πόλη Γαζέρ (Ιησούς του Ναυή 16,10. Γ' Βασιλέων 2,35γ. 3,1. 5,14α). Η Βασιλεία του Σολομώντα σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης τοποθετείται περίπου το 971-931 π.Χ.. Ο Φαραώ που έζησε αυτή την περίοδο και πρέπει να ήταν ο πεθερός του Σολομώντα ήταν ο Σιαμόν Νετερκέπερε (978-959 π.Χ.) της 21ης Δυναστείας.

Θ) O ΦΑΡΑΩ ΣΙΣΑΚ (ΣΟΥΣΑΚΙΜ)

Είναι ο Σόσενγκ Α' (945-924 π.Χ.), ο πρώτος βασιλιάς της 22ης Δυναστείας, ο οποίος ονομάζεται Σισάκ ή Σουσάκ (Σουσακίμ). Στον Σισάκ (Σουσακίμ) κατέφυγε ο Ιεροβοάμ, μετά τη συνάντησή του με τον προφήτη Αχιά, για να γλιτώσει από την οργή του Σολομώντα κι έμεινε εκεί μέχρι που πέθανε ο Σολομών (Γ' Βασιλέων 11,40).

Όταν ο Σισάκ (Σουσακίμ), ο βασιλιάς της Αιγύπτου, μπήκε στην Ιερουσαλήμ, τον καιρό που κυβερνούσε ο Ροβοάμ, ο γιος του Σολομώντα, πήρε ως λάφυρα τα χρυσά αντικείμενα που ο Δαβίδ είχε πάρει από τους στρατιώτες του Αδρααζάρ, το βασιλιά της Σουβά (Σωβά), όταν τον νίκησε (Β' Βασιλειών 8,7).

Θ) Φαραώ Σω.

Ι) Φαραώ επί εποχής Εζεκία. Σ' αυτόν στηρίχθηκε ο Εζεκίας κατά την επίθεση του Σενναχειρείμ (Σενναχηρίμ) βασιλιά των Ασσυρίων (Β' Βασιλέων 18:19-21). Ίσως να ήταν ο Σήθων, το 710 π.Χ.

ΙΑ) Φαραώ, ο πατέρας της Βυθίας. Το μόνο που είναι γνωστό γι αυτόν είναι πως έδωσε την κόρη του Βυθία για σύζυγό στον Ιουδαίο Μερέδ (Α' Χρονικών 4:17,18).

ΙΒ) Φαραώ Νεχαώ (Νεχώ).

ΙΓ) Φαραώ Ουαφρή (Χωφρά). Καλείται Απρίης από τον ιστορικό Ηρόδοτο. Γιος του Νεχαώ (Νεχώ), βασίλευσε μετά τον αδερφό του Ψάμμιν, επί των ημερών του προφήτη Ιερεμία (Ιερεμίας 44:30), ο οποίος είχε μεταβεί μαζί με άλλους Ισραηλίτες στην Αίγυπτο. Επιτέθηκε ενάντια στο βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσωρ, ο οποίος πολιορκούσε τότε την Ιερουσαλήμ (http://orthodoxoiorizontes.mysch.gr/Biblos/Proswpa_Palaias_Diathikhs_2/Oi_Faraw_ths_Palaias_Diathikhs.htm).

Ο Ναβουχοδονόσωρ στράφηκε εναντίον του και έφερε τόσες καταστροφές στην Αίγυπτο, ώστε οι Αιγύπτιοι θεωρώντας τον υπεύθυνο, τον δολοφόνησαν και στο θρόνο του ανέβασαν το στρατηγό του Άμαση. Ο Ιερεμίας και ο Ιεζεκιήλ είχαν προαναγγείλει την καταστροφή του (Ιερεμίας 37:5-8, Ιεζεκιήλ 17:11-15).

Για κάποιους μελετητές, η λέξη Ελοχίμ στην Αγία Γραφή, εκτός από Γίγαντες σημαίνει και ισχυροί, Κριτές ή δυνάστες, και αρά το χωρίο «Γίγαντες, οι γιοι του Θεού», αντί για κανονικοί Γίγαντες, θα μπορούσε και να σημαίνει «Γίγαντες, οι γιοι των ισχυρών».

Δηλαδή ισχυρών αριστοκρατικών τυραννικών ηγεμονικών πολεμοχαρών αντρών, οι οποίοι ήταν οι ισχυροί της περιοχής της Μεσοποτάμιας, όντας πολιτικά και στρατιωτικά σωστοί «Γίγαντες» σε αυτή, «αυτοθεοποίησαν» τους εαυτούς τους, διαδίδοντας τάχα στους υπηκόους τους πως οι ίδιοι ήταν δήθεν «γιοι θεών», έτσι ώστε αυτοί να τους υπακούν με φόβο.

Για κάποιους ερευνητές, οι γιοι των ανθρώπων (ή των ισχυρών) στην Αγία Γραφή, ήταν οι Σουμέριοι, οι οποίοι εισήλθαν έχοντας αναπτυγμένη τεχνολογία (κάτι που ίσως δείχνει πως ήταν απόγονοι του Κάιν που ανακάλυψαν την τεχνολογία) στην Μεσοποταμία από την Ανατολή (στην οποία είχε καταφύγει ο Κάιν μετά τον φόνο του Άβελ, στην γη της Νωδ).

Όταν αυτοί έφτασαν εκεί, πιθανότατα ειρηνικά, αναμείχθηκαν με τους εκεί απογόνους του Σηθ, τους διέφθειραν παντρεύοντας τους με τις κόρες τους, τους μύησαν στις ανθρωποθυσίες και τα όργια/πολυγαμία τους.

Από την μείξη των δύο αυτών γενιών προήλθαν οι Νέφελιμ που για άλλους σημαίνει είτε γίγαντες (ισχυροί δηλαδή στα όπλα και στα έργα, είτε μεγάλοι σε ύψος), είτε οι πεπτωκότες (από την Πίστη στον Θεό εννοείται όπως ήταν πριν από αυτούς η γενιά του Σηθ από την οποία και προέρχονταν, εκτός από την καταγωγή τους από την γενιά του Κάιν).

Από την γενιά του Σηθ ήταν να προέλθει ο Μεσσίας και η διαφθορά αυτής χωρίς τρόπο επιστροφής στο τέλος, είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της από τον Κατακλυσμό, ενώ ο Θεός έσωσε μόνο τον ευσεβή Νώε και την οικογένεια του για να συνεχίσει η γενιά του Αδάμ από την οποία θα προέρχονταν ο Μεσσίας, δηλαδή ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός (π. Διονύσιος Κατσούλης, Tim Mahoney).

Οι δε Γίγαντες, σαν τους Σουμέριους ήταν αλαζόνες και φιλοπόλεμοι, ενώ λέγεται ότι αυτοί καταστράφηκαν και από τους πολλούς πολέμους μεταξύ τους και με άλλους, όπως ακριβώς έκαναν και οι πόλεις κράτη των Σουμερίων με τους πολλούς, συχνούς και πυκνούς πολέμους μεταξύ τους.

(Ο δε Αδάμ με την έξωση από τον Παράδεισο έγινε γεωργός, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι της Νεολιθικής εποχής, πριν την χαραυγή του πολιτισμού)].

Οι Αιγυπτιολόγοι και οι αρχαιολόγοι Aharon Kempinski και Donald B. Ρέντφορντ έχουν προτείνει ότι Sheshi, ένας βασιλιάς της Χαναάν υποτελής της Αιγύπτου για κάποιο χρονικό διάστημα μεταξύ των ετών 1.750 π.Χ. και 1.650 π.Χ. κατά την διάρκεια του Β' Ενδιάμεση Περίοδο, μπορεί να είναι η ιστορική προσωπικότητα που έδωσε αφορμή για τον Βιβλικό Γίγαντα Σεσάι.

Το έτος 5.400 π.Χ., ιδρύθηκε η πρώτη πραγματική πόλη της ανθρώπινης ιστορίας, η Εριντού, ενώ χιλιετίες πριν υπήρχε αγροτική δραστηριότητα και κτηνοτροφία (με ότι ασχολούνταν δηλαδή ο Κάιν και ο Άβελ).

Όμως το 5.300 π.Χ., υπήρξε εντατικοποίηση της γεωργικής δραστηριότητας και τεχνικών και τρεις Αιώνες αργότερα γίνεται με άρδευση και εξελιγμένες μεθόδους (π.χ. μονοκαλλιέργεια) με αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση της παραγωγής τροφίμων.

Οι δε πρώτες πόλεις δημιουργήθηκαν σταδιακά με την συνένωση ομάδων και χωριών από τους Σουμέριους και τους προκατόχους τους πληθυσμούς στην Μεσοποτάμια, τόσο για την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων (π.χ. πλημύρες, βροχοπτώσεις, ξηρασία), όπως και για την αντιμετώπιση των εισβολών περιπλανώμενων (και μη) φυλών των βουνών και των ερήμων (όπως σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο έκανε ο Κάιν όταν πήγε στην εξορία και έκτισε την πόλη Ενώχ).

[Μετά την πτώση των ανθρώπων με το Προπατορικό αμάρτημα, ο διάβολος προσπάθησε να κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την Προφητεία του Πρωτο-Ευαγγέλιου που έλεγε ότι ο Υιός του Θεού και Μεσσίας θα γεννηθεί από μία Παρθένο και θα τον συντρίψει.

Για τον λόγο αυτό και προκειμένου ο ίδιος να μην χάσει την εξουσία του στον κόσμο, ο διάβολος αποφάσισε να διαφθείρει όλους τους Δίκαιους και ευσεβείς της Γης (τους Γιους του Θεού), έτσι ώστε να μην υπάρχει πουθενά καλό και να μην μπορεί να γεννηθεί ποτέ και από κανέναν ο Μεσσίας, ο οποίος μόνο από ένα αγνό και Άγιο άτομο θα μπορούσε μόνο να γεννηθεί όντας και ο Ίδιος απόλυτα Αγνός και Άγιος.

Για τον λόγο αυτό κατάφερε να διασπείρει στην ανθρωπότητα την ειδωλολατρία και την ανηθικότητα με την ένωση σε γάμο των Γιων του Θεού με τις κόρες των ανθρώπων, δηλαδή γυναικών από την γενιά του Κάιν (πιθανώς τους Σουμέριους), οι οποίες και τους παρέσυραν στην ανηθικότητα και την ειδωλολατρία, όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα οι Μωαβίτισες με τους Ισραηλίτες.

Παράλληλα, ο διάβολος μέσω της ειδωλολατρίας έβαλε πολλούς ηγεμόνες να διακηρύξουν ότι τάχα είναι και οι ίδιοι «γιοι θεών» από τάχατες «παρθένες μητέρες» για να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι δήθεν υπάρχουν πολλοί «γιοι θεών» από «παρθένες μητέρες» και με τον τρόπο αυτό να συνηθίσουν στην ιδέα και όταν έρθει η μόνη αληθινή Παρθένος και μόνος αληθινός Γιος του Θεού και Μεσσίας (δηλαδή ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός να μην Τον Πιστέψουν).

{Ουσιαστικά, οι ηγέτες αυτοί μετά από υπόδειξη του διαβόλου «αυτοθεοποίηθηκαν» με τον τρόπο αυτό για να αποκτήσουν οι ίδιοι μία «θεία αίγλη» στους λαούς τους και αυτοί νομίζοντας ότι οι ίδιοι είναι τάχατες «θεοί» να μην τολμούν από τρόμο να τους φέρνουν αντιρρήσεις/αντιστάσεις και να υπακούν απόλυτα την τυραννία τους (όπως π.χ. έκανε ο Νέμρωδ στην Βαβέλ)}.

Επίσης, για να μην γεννηθεί ποτέ ο Μεσσίας από μία Παρθένο, ο διάβολος προσπαθούσε να βρει όλες τις Παρθένους της γης και να τις διαφθείρει ή τυραννούσε όσες από αυτές νόμιζε ότι λόγω της αγνότητας και της παρθενίας τους μπορεί να γεννούσαν αυτές τον Μεσσία (π.χ. την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή, η οποία ήταν όπως και η Παναγιά μας διά βίου παρθένος αντίθετα από τις λανθασμένες δυτικές αιρετικές παπικές αντιλήψεις).

Εξαιτίας του παραπάνω πολέμου και προκειμένου να προστατέψει την Παναγιά μας και να επιτευχθεί η γέννηση του Μεσσία και Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ο Θεός έκανε έναν εικονικό γάμο της Αειπάρθενου  Παναγιάς μας με τον Ιωσήφ, έτσι ώστε ο διάβολος (όπως και όλοι οι Ισραηλίτες) να πιστέψει ότι αυτή τάχατες έμεινε έγκυος από τον Ιωσήφ και όχι Θαυμαστά από τον Θεό.

Για τον ίδιο λόγο μετά από την ειδοποίηση Αγγέλου του Θεού ο Ιωσήφ και η Παναγιά μας με τον μικρό τότε σε ηλικία Κύριο Ημών Ιησού Χριστό κατέφυγαν στην Αίγυπτο και για να μην δώσουν στόχο στον διάβολο μεγάλωσε ο Κύριος μέσα στην αφάνεια.

Ο διάβολος δεν ήταν ποτέ σίγουρος αν ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας και για τον λόγο αυτό, ακόμα και όταν τον δοκίμαζε με τους Πειρασμούς στην έρημο ρωτούσε και τον πείραζε με απορία λέγοντας; «Αν είσαι  ο Γιος του Θεού…».

Και ο Ίδιος ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός σχεδόν ποτέ δεν παραδέχτηκε δημόσια ότι ό Ίδιος είναι ο Μεσσίας (εκτός από την Σαμαρείτιδα Αγία Φωτεινή, τους Αποστόλους και στον Καϊάφα και το Μεγάλο Συνέδριο).

Και αυτό γιατί αν ο διάβολος καταλάβαινε ότι το σχέδιο του Θεού ήταν μετά την Σταύρωση και την Θανάτωση του Κυρίου ήταν Αυτός να κατέβει στον Άδη και να διαλύσει τον Βασίλειο του θανάτου και της αμαρτίας του διαβόλου και να φέρει την Αιώνια Ζωή, την Ανάσταση και την Σωτηρία στους ανθρώπους, ο διάβολος δεν θα Τον άφηνε ποτέ να σταυρωθεί και η ανθρωπότητα δεν θα σώζονταν ποτέ.

Για τον λόγο αυτό τον άφησε ο Κύριος τον διάβολο να κυριεύσει το πνεύμα του Ιούδα και του Μεγάλου Συνεδρίου (με την θέληση των ιδίων πάντα) και να οδηγήσει τα γεγονότα στην Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Τότε, όταν ο διάβολος τον είδε να πεθαίνει χωρίς αντίσταση και αβοήθητος στον Σταυρό (όπως και χωρίς αντίσταση παρά τα Θαύματα που είχε επιτελέσει πιο πριν αφέθηκε ο Κύριος να συλληφθεί από την φρουρά του Μεγάλου Συνεδρίου), πίστεψε ότι αφού τον σκότωσε και αυτός δεν έκανε τίποτε, ούτε κατέβηκε από τον Σταυρό δεν είναι σε καμία περίπτωση Αυτός ο Μεσσίας.

Το ίδιο πίστεψαν και τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, όμως όταν ο Κύριος κατέβηκε στον Άδη και έγινε η Ανάσταση ήταν πια και για τον διάβολο, αλλά και για όλα τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου πια πολύ αργά.

Μετά την Κάθοδο Του στον Άδη ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κήρυξε το Ευαγγέλιο και σε όλους τους νεκρούς και όσοι Τον Πίστεψαν σώθηκαν και αυτοί, ενώ λέγεται από Αγίους πως οι πρώτοι που τον αποδέχθηκαν ήταν οι ψυχές των Σοφών της Αρχαίας Ελλάδας (π.χ. ο Σωκράτης).

Ο δε Άδης ήταν στην Παλαιά Διαθήκη ένα μέρος σκιών και δυστυχίας (μία μικρογραφία δηλαδή της κόλασης, όπως ακριβώς και στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία), στον οποίο πήγαιναν όλοι οι νεκροί μετά το προπατορικό αμάρτημα (Δίκαιοι και μη), όμως με την Ανάσταση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, αυτός άνοιξε και οι μεν Δίκαιοι πήγαν στον Παράδεισο και τον προγεύονται, ενώ αντίστοιχα οι αμετανόητοι αμαρτωλοί πήγαν και προγεύονται την κόλαση μέχρι την Τελική Κρίση.

{Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι ο διάβολος και οι δαίμονες παρασέρνουν τους ανθρώπους στο κακό και την αμαρτία (των οποίων και είναι εφευρέτες), όχι μόνο για να κάνουν κακό στον άνθρωπο και να πληγώσουν τον Θεό, αλλά και επειδή βρίσκουν ευχαρίστηση από αυτό.

Και αυτό για τον λόγο του ότι οι ίδιοι δεν μπορούν πια να νιώσουν την Θεία Χαρά και τις Θείες Ηδονές αφού έφυγαν από τον Παράδεισο και προσπαθούν για τον λόγο αυτό να βρουν κάτι υποκατάστατο.

Και μιας και οι ίδιοι δεν έχουν σώματα για να αμαρτήσουν και να νιώσουν χαρά και ηδονή από τις σαρκικές ηδονές και αμαρτίες, χρησιμοποιούν τους ανθρώπους, τους οποίους «εμπνέουν» να κάνουν τα έργα αυτά τα οποία οι ίδιοι δεν μπορούν και έχουν ηδονή (π.χ. σεξουαλικά όργια, πολυφαγίες ή αιματηρές ανθρωποθυσίες και ζωοθυσίες).

Και οι ίδιοι χαίρονται από την μία σαν εφευρέτες του κακού όταν οι άνθρωποι κάνουν αμαρτίες που φέρνουν σαρκική ηδονή και από την άλλη εισερχόμενοι στους ανθρώπους και το πνεύμα τους μέσω των αμαρτιών στο πνεύμα των ανθρώπων και νιώθοντας και οι ίδιοι με τον τρόπο αυτό πνευματικά μέρος της αμαρτωλής ανθρώπινης ηδονής}].

Ο Marduca ήταν σύμβουλος και αξιωματούχος στην αυλή του Ξέρξη (το όνομα του  θυμίζει αυτό του Μαρδοχαίου), ενώ ο Ξέρξης μετά την καταστολή των επαναστάσεων των Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων, το τρίτο έτος της Βασιλείας του έκανε ένα συμπόσιο/συμβούλιο για την εισβολή στην Ελλάδα, όπως και στο βιβλίο της Εσθήρ στο τέλος του δεύτερου έτους και στην αρχή του τρίτου έτους του Αχασβήρου αυτός έδωσε ένα συμπόσιο στους ευγενείς του.

{Συγκεκριμένα, το 1904 μ.Χ., μια πινακίδα ανακαλύφθηκε στην Περσέπολη, μια άλλη περσική βασιλική πόλη, που ανέφερε έναν Πέρση αξιωματούχο με το όνομα Μαρντούκα κατά την πρώιμη βασιλεία του βασιλιά Ξέρξη.

Το δε όνομα "Mordecai" είναι αβέβαιης προέλευσης, αλλά θεωρείται πανομοιότυπο με το όνομα Marduka ή Marduku, είναι πιστοποιημένο ως το όνομα έως και τεσσάρων Περσικών δικαστικών λειτουργών σε τριάντα κείμενα (στα Διοικητικά Αρχεία της Περσέπολης ) από την περίοδο του Ξέρξη του Α’ και ο πατέρα του Δαρείου.

Συμφωνείται ότι ο Εβραϊκός «Αχασβήρος» προέρχεται από το Περσικά όνομα του Ξέρξη του Α’. Το Εβραϊκό όνομα Ahasuerus (ʔaḥašwērōš ) είναι πολύ πιθανό να προέρχεται από το Περσικό Xšayārša, την προέλευση του Ελληνικού ονόματος του Ξέρξη}.

Επίσης, όπως ο Ξέρξης, έτσι και ο Αχασβήρος είναι τυραννικός και φιλήδονος και διατηρούσε ένα τεράστιο χαρέμι γυναικών, τους είχε αδυναμία και τους έκανε πολλά δώρα, ενώ όπως και η Βίβλος για τον Αχασβήρο, έτσι και ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Περσική αυτοκρατορία εκτεινόταν από την Ινδία στην Αιθιοπία και αναφέρεται επίσης στο υπέροχο βασιλικό παλάτι στα Σούσα, επιβεβαιώνοντας όσα αναφέρονται στο Βιβλίο της Εσθήρ.

{Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος έγραψε ότι ο Ξέρξης αναζήτησε το χαρέμι ​​του αφού ηττήθηκε στους Ελληνο-Περσικούς Πολέμους}.

Επιπλέον, ο Ξέρξης μπλέχτηκε σε ίντριγκες χαρεμιού που αφορούσαν την σύζυγό του Αμέστρη και την νύφη του, με την οποία ερωτεύτηκε. (Ιστορικά IX.108) Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι αυτό συνέβη τον δέκατο μήνα του έβδομου έτους του ως βασιλιά - την ίδια στιγμή που ο Αχασβήρος επέλεγε όμορφες γυναίκες για το χαρέμι ​​του (Εσθήρ 2:16).

Η Εβραϊκή παράδοση αναφέρει ότι η Εσθήρ ήταν μητέρα ενός Βασιλιά Δαρείου και έτσι κάποιοι προσπαθούν να ταυτίσουν τον Δαρείο τον Νεότερο, έναν από τους γιους του Ξέρξη. 

Στην Μεσοποταμία κυριαρχούσαν ως το 3.500 π.Χ. οι πολιτισμοί του Ουμπαίντ και ο πολιτισμός της Ουρούκ, ενώ τότε ήρθαν και αναμείχτηκαν με τον λαό της περιοχής οι Σουμέριοι, οι οποίοι ήταν πιο ανεπτυγμένοι τεχνολογικά, πολεμικά, ήταν ειδωλολάτρες, πολυγαμικοί και έκαναν και ανθρωποθυσίες.

Οι δε αρχικοί πολιτισμοί της περιοχής αντιστοιχούν στους ευσεβείς απογόνους του Σηθ, οι δε Σουμέριοι στους ασεβείς απογόνους του Κάιν (ή και σε έναν λαό μεικτό με τον λαό του Κάιν), οι οποίοι ήρθαν στην Μεσοποταμία και αναμείχτηκαν με επιγαμίες με τους ντόπιους και οι κοινοί τους απόγονοι λέγονταν Γίγαντες.

Η χώρα του Κους είναι το σημερινό Κουζεστάν.

Η Εριντού είναι μία από τις παλαιότερες πόλεις της Μεσοποταμίας. Η κουλτούρα των Σουμερίων πίστευε ότι η Eridu ήταν ο πρώτος πολιτισμός και ότι ήταν η τοποθεσία όπου οι θεοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν την ανθρωπότητα.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η πόλη ήταν τόσο επιτυχημένη στην ιστορία, καθώς βρισκόταν στην άκρη του Περσικού κόλπου, περιτριγυρισμένη από ποτάμια και παραπόταμους.

Χωρίς αμφιβολία η γη ήταν φιλόξενη και είχε άφθονη σε καλλιεργήσιμη γη. Οι κάτοικοι της Εριντού, όπως και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, επωφελήθηκαν από τις ετήσιες πλημμύρες ποταμών που άφηναν την περιοχή πλούσια και με νέο έδαφος και κοιτάσματα για τα οποία έπρεπε να φυτέψουν. Μεταξύ αυτών των μεγάλων ποταμών λέγεται ότι βρισκόταν και ο Βιβλικός κήπος της Εδέμ.

Η Eridu (το σημερινό Abu Shahrein στο Ιράκ) θεωρήθηκε η πρώτη πόλη στον κόσμο από τους Αρχαίους Σουμέριους και έχει από τα αρχαιότερα ερείπια από την Μεσοποταμία . Ιδρύθηκε περίπου το 5400 π.Χ., ο Eridu θεωρήθηκε ότι δημιουργήθηκε από τους θεούς και ήταν το σπίτι του μεγάλου θεού Enki (επίσης γνωστός ως Ea από τους Ακκάδιους).

Η Λίστα των Σουμερίων Βασιλέων αναφέρει την Eridu ως την «πόλη των πρώτων βασιλιάδων», δηλώνοντας: «Μετά την καταγωγή του βασιλείου από τον ουρανό, η βασιλεία ήταν στο Eridu» και η πόλη θεωρήθηκε πίσω από τις διάφορες πόλεις-κράτη της Μεσοποταμίας ως μητρόπολη μιας «χρυσής εποχής».

Με τον ίδιο τρόπο οι συγγραφείς της Βιβλικής αφήγησης της Γένεσης μίλησαν για τον «Κήπο της Εδέμ » ως τον Παράδεισο, ο οποίος πιθανότατα ήταν διπλά στην Εριντού. Η πόλη εγκαταλείφθηκε τον αι. 600 π.Χ., πιθανότατα λόγω υπερβολικής χρήσης της γης και καταστράφηκε.

Η παράδοση έκανε την πρώτη πόλη να έχει βασιλιά πριν από τις μέρες του μυθικού Μεγάλου Κατακλυσμού. Η αρχαιολογική ιστορία του Eridu μπορεί να εντοπιστεί τουλάχιστον στην έκτη χιλιετία π.Χ. Εάν η παράδοση της αρχαιότητάς της είναι αληθινή, το Eridu μπορεί κάλλιστα να ήταν η πρώτη πόλη στην γη.

Αν όχι η πρώτη, η πόλη ήταν σίγουρα μία από τις παλαιότερες. Οι Αρχαίοι Μεσοποτάμιοι έχτιζαν συχνά τις πόλεις τους πάνω στα ερείπια παλαιότερων οικισμών (όπως συμβαίνει και με άλλους πολιτισμούς).

Οι ανασκαφές στο Eridu αποκάλυψαν μια ακολουθία κατασκευής που χρονολογείται από την περίοδο Ubaid (περίπου 6500-3800 π.Χ.) και συνεχίζεται από εκεί για να φτάσει στο ύψος της κατά την περίοδο Ur III (2047-1750 π.Χ.) υπό ηγεμόνες όπως ο Ur-Nammu (r. 2047-2030 π.Χ.) και Shulgi του Ur(σ. 2029-1982 π.Χ.).

Η μελετήτρια Gwendolyn Leick επισημαίνει, "Ο Eridu δεν ήταν ποτέ η έδρα μιας δυναστείας. Η σημασία του ήταν θρησκευτική παρά πολιτική, καθώς είχε την η τοποθεσία του κύριου ιερού του Enki".

Η Eridu ήταν ένα σημαντικό κέντρο για το εμπόριο καθώς και την θρησκεία και, στο απόγειό του, ήταν ένα μεγάλο «χωνευτήρι» πολιτισμών, όπως αποδεικνύεται στις διάφορες μορφές καλλιτεχνίας που βρίσκονται ανάμεσα στα ερείπια της. Υπό τη βασιλεία του Ur-Nammu και του Shulgi, η πόλη ευημερούσε. Ο Μπέρτμαν έγραψε:

Οι πολίτες της Αρχαίας Εριντού ήταν [δικαίως] περήφανοι για μια άλλη κατασκευή [εκτός από τον ναό του Ένκι]: Ένα πανίσχυρο ζιγκουράτ που χτίστηκε γύρω στο 2100 π.Χ. από τον Ουρ-Νάμου, βασιλιά της Ουρ, και τον γιο του.

Αν και η διαβρωμένη εξέδρα του στέκεται μόνο περίπου 30 πόδια σήμερα, η βάση του από τούβλα σε φούρνο έχει διαστάσεις πάνω από 150 επί 200 πόδια και κάποτε στήριζε μια πολύ πιο επιβλητική δομή.

Το μεγάλο Ziggurat του Amar-Sin στο κέντρο της πόλης έχει συνδεθεί με τον Βιβλικό Πύργο της Βαβέλ από το Βιβλίο της Γένεσης και η ίδια η πόλη με την Βιβλική πόλη της Βαβέλ. Αυτός ο σύνδεσμος πηγάζει από αρχαιολογικές ανακαλύψεις που υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι το Ζιγκουράτ του Αμάρ-Σιν μοιάζει περισσότερο με την περιγραφή του Βιβλικού Πύργου παρά με οποιαδήποτε περιγραφή του ζιγκουράτ στην Βαβυλώνα.

Επιπλέον, ο Βαβυλώνιος ιστορικός Μπερόσσος (π.Χ. 200 π.Χ.), ο οποίος αποτέλεσε σημαντική πηγή για τους μετέπειτα Έλληνες ιστορικούς, φαίνεται να αναφέρεται σαφώς στην Εριντού όταν γράφει για την «Βαβέλ» ως «Βαβυλώνα».

Η «Βαβυλώνα» του βρίσκεται μέσα στους Νότιους βάλτους του Ευφράτη και είναι προστάτης του θεού της σοφίας και του γλυκού νερού. Αυτή η συσχέτιση υποδηλώνει έντονα ότι το Eridu είναι η αρχική Βιβλική Βαβέλ, καθώς η ιστορία του μεγάλου Ziggurat του Amar-Sin πιθανότατα μεταδόθηκε προφορικά πριν ο Berossus καταγράψει την θρυλική δομή γραπτώς  (https://www.worldhistory.org/eridu/).

Οι πλημμύρες στην Μεσοποταμία  δεν ήταν ασυνήθιστες, ενώ πολλά στοιχεία για μια καταστροφική πλημμύρα που εξάλειψε το μεγαλύτερο μέρος του σύγχρονου πολιτισμού την τέταρτη χιλιετία π.Χ. έχουν βρεθεί κατά την διάρκεια της αρχαιολογικής ανασκαφής αρκετών Σουμερίων πόλεων, συμπεριλαμβανομένων των Ουρ και Εριντού.

Πάνω από μια ντουζίνα αντίγραφα ενός αρχαίου κειμένου το οποίο αναφέρεται ως «Η Βασιλική Λίστα των Σουμερίων» ανακαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια από αρχαιολόγους σε περιοχές όπως η Βαβυλώνα, η Σούσα, και η Ασσυρία.

Πιστεύεται από τους περισσότερους ότι γράφτηκαν κατά την διάρκεια της Τρίτης Δυναστείας των Ουρ, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι γράφτηκαν νωρίτερα. Η έκδοση που ήταν η πιο καλοδιατηρημένη ονομάζεται Πρίσμα Σύνθεσης και βρίσκεται τώρα στο Μουσείο Ashmolean, όπου και παρουσιάζεται στο κοινό.

Δεδομένου ότι αυτές οι λίστες ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά από ανθρώπινα όντα, συνεχίζουν να προκαλούν σύγχυση στους ιστορικούς. Το κείμενο αφηγείται, μια πολύ συναρπαστική εποχή της Ιστορίας.

Σύμφωνα με τα κείμενα, κατά την διάρκεια αυτής εποχής, οι θεοί κυβερνούσαν τους ανθρώπους για δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Γίνονται αναφορές, για Οκτώ Βασιλείς που «κατέβηκαν από τον ουρανό» και κυβέρνησαν για μια περίοδο που διήρκησε πάνω από 241.200 χρόνια. Η Αυτοκρατορία τους έληξε στην διάρκεια της Μεγάλης Πλημμύρας που κατεδάφισε τα συθέμελα της γης και οι Οκτώ Βασιλιάδες μοιραία συναντήθηκαν με το πεπρωμένο τους.

Μετά την πλημμύρα, υποτίθεται ότι: «Η Βασιλεία κατήλθε και πάλι από τους ουρανούς» και Ουράνια Όντα πήραν τον έλεγχο της Γης για μια ακόμη φορά.

Το περιεχόμενο των κειμένων αυτών, θα μπορούσε να είναι απλώς ένας μύθος, γίνεται παρόλα αυτά, όλο και πιο ενδιαφέρον με τις αναφορές σε γεγονότα και ιστορίες, που περιλαμβάνουν την διάλυση της μακρόχρονης θητείας των Οκτώ Βασιλέων, καθώς και με τους αντικαταστάτες αυτών, που είναι καταγεγραμμένοι στον κατάλογο της Βασιλικής Λίστας Σουμερίων (https://www.pronews.gr/istoria/1033422_einai-mythos-i-pragmatikotita-i-vasiliki-lista-ton-soymerion-vinteo).

{Παρά τα απίθανα πολλά χρόνια για να έχουν κυβερνήσει αυτοί οι ηγέτες, είναι γεγονός πως οι πρώτοι (και κανονικοί άνθρωποι εννοείται) Σουμέριοι ηγέτες αυτοανακυρήχθηκαν οι ίδιοι ψευδώς ως δήθεν «θεοί» ή «γιοι θεών», έτσι ώστε με τον φόβο της τάχατες θεϊκής δύναμης τους να ελέγχουν τους υπηκόους τους.

Και πιθανώς για κάποιους αυτούς κατά μία εκδοχή αναφέρει η Αγία Γραφή ως «Γιους του Θεού» ή Γίγαντες που κυβερνούσαν την Μεσοποταμία την εποχή του Κατακλυσμού, οι οποίοι όπως είναι γνωστό καταστράφηκαν όντως κατά πλειοψηφία στην Βίβλο μαζί με όλους τους αμαρτωλούς κατά την Εποχή του Νώε με τον γνωστό σε όλους μας Κατακλυσμό του Νώε.

Η δε εκ νέου επιστροφή της Βασιλείας από τον ουρανό, σημαίνει την εκ νέου ανοικοδόμηση των Σουμεριακών πόλεων μετά τον Κατακλυσμό, όπως και μερικών Γιγάντων που επέζησαν μετά την μεγάλη αυτή πλημμύρα και καταστροφή}.

Το όνομα του Νέμρωδ, που περιγράφεται ως ο πρώτος μεγάλος κατακτητής του κόσμου σημαίνει στα εβραϊκά: «Θα επαναστατήσουμε».

Ο Όσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης (1906 μ.Χ.–1991 μ.Χ.), ένας ἀπὸ τούς μεγαλύτερους Άγιους πού ανέδειξε ἡ σύγχρονη Ελλάδα, «έβλεπε» με την Θεία Χάρη τα γεγονότα τού παρελθόντος. Για τούς γίγαντες είχε ξαναφέρει συγκεκριμένα ότι ζούσαν στην Πάτμο καί είχαν τεράστια σωματική δύναμη.

Ο πολιτισμός των Σουμερίων εμφανίστηκε γύρω στο 5000 π.Χ., στην πρώτη πόλη του κόσμου, την Εριντού (η οποία ιδρύθηκε το 5.400 π.Χ. από τον λαό της περιόδου Ubaid στην Μεσοποταμία), διαδεχόμενος τον πολιτισμό της περίοδου Ubaid (περίπου 6500–3800 π.Χ.), της προϊστορικής περίοδου της Μεσοποταμίας.

Ο πολιτισμός Ubaid εξαπλωθηκε από την Eridu και επεκτάθηκε από την μέση του Τίγρη και του Ευφράτη μέχρι τις ακτές του Περσικού Κόλπου και στην συνέχεια εξαπλώθηκε μετά στο Μπαχρέιν μέχρι τα κοιτάσματα χαλκού στο Ομάν .

Στον πολιτισμό Ubaid υπήρχε ένας σαφής τριμερής κοινωνικός διαχωρισμός μεταξύ αγροτών εντατικής επιβίωσης, με καλλιέργειες και ζώα που προέρχονται από τον Βορρά, νομάδες κτηνοτρόφους που κατοικούν σκηνές που εξαρτώνται από τα κοπάδια τους (σαν τους Κάιν και Άβελ) και κυνηγούς-ψαράδες της Αραβικής ακτής, που ζούσε σε καλαμιές.

Ο πολιτισμός των Ubaid χαρακτηρίζεται από μεγάλους οικισμούς χωριών και μικρών πολίσκων χωρίς τοίχους, πολυδωμάτια ορθογώνια σπίτια από τούβλα από λάσπη, καθως και με την εμφάνιση των πρώτων ναών δημόσιας αρχιτεκτονικής στην Μεσοποταμία.

Ο οικιακός εξοπλισμός περιελάμβανε μια χαρακτηριστική εξαιρετικής ποιότητας αγγειοπλαστική ή πρασινωπό χρώμα, διακοσμημένη με γεωμετρικά σχέδια σε καφέ ή μαύρο χρώμα. Εργαλεία όπως τα δρεπάνια κατασκευάζονταν συχνά από σκληρό πηλόστα νότια, ενώ στα Βόρεια χρησιμοποιούνταν πέτρα και μερικές φορές μέταλλο.

Τα χωριά περιείχαν λοιπόν εξειδικευμένους τεχνίτες, αγγειοπλάστες, υφαντουργούς και μεταλλουργούς, αν και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν εργάτες, αγρότες και εποχικούς κτηνοτρόφους.

Κατά την περίοδο Ubaid (5000–4000 π.Χ.), ξεκίνησε η κίνηση προς την αστικοποίηση. «Η γεωργία και η κτηνοτροφία [εξημέρωση] ασκούνταν ευρέως σε πολλές κοινότητες». Υπήρχαν επίσης φυλές που εξημέρωναν ζώα τόσο Βόρεια όσο την Τουρκία, και Νότια ως τα βουνά Ζάγκρος.

Η περίοδος Ubaid στον Νότο συνδέθηκε με την εντατική αρδευόμενη υδραυλική γεωργία και την χρήση του αρότρου, που εισήχθησαν και οι δύο από τον Βορρά, πιθανώς μέσω των προηγούμενων πολιτισμών Choga Mami, Hadji Muhammed και Samarra.

Μετά την ίδρυση της Εριντού και τον ερχομό των Σουμερίων, οι πρώτοι οικισμοί γύρω από τον Ευφράτη ήταν καλαμένιες καλύβες, ενώ σιγά-σιγά με την εξέλιξη της γεωργίας και την διαχείριση των υδάτων του Ευφράτη ξεκίνησε η εμφάνιση πόλεων-κρατών και η δημιουργία αποθέματος τροφίμων.

Οι πρώτες πόλεις όπως η Εριντού και η Ουρούκ είχαν επίσης μεγάλους ναούς χτισμένους στην αρχή από λασπότουβλα. Η έλλειψη μετάλλων, λίθων και ξύλου έδωσε ώθηση στο εξωτερικό εμπόριο. Η Σουμεριακή επίδραση δια του εμπορίου εξαπλώθηκε, όπως προκύπτει από τα αρχαιολογικά ευρήματα, την τρίτη χιλιετία π.Χ., προς τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου και προς την Ινδική χερσόνησο.

Από το 3000 π.Χ. η διοίκηση πέρασε στα χέρια ενός αρχιερέα-βασιλιά, του Ενσί, που αντιπροσώπευε τους Θεούς κάτω στην γη (όπως ο τύραννος της Βαβυλώνας Νέμρωδ έκανε πρώτος κατά τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο), συνεργαζόταν με ένα συμβούλιο γερόντων και ζούσε μέσα στους ναούς.

Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε και το πρώτο σύστημα γραφής στον κόσμο, η σφηνοειδής γραφή, που η χρήση της διαδόθηκε σε όλη την Μέση Ανατολή. Το βιβλίο του Σουμεριακού Καταλόγου των Βασιλέων γράφει για το πέρασμα της εξουσίας από την Εριντού, προς Βορρά στην Σουρουπάκ, μέχρι την περίοδο του κατακλυσμού (=μεγάλες πλημμύρες των δύο ποταμών, Τίγρη και Ευφράτη, που βύθισαν τις πόλεις.) Την ηγεμονία παραδοσιακά την ασκούσαν-με εναλλαγές- οι πόλεις Κις, Ουρ, Ουρούκ, Αντάμπ και Αξάκ.

Μετά τον κατακλυσμό, γύρω στο 2600 π.Χ, η Βασιλεία πέρασε στη πόλη της Κις (Πρώτη Δυναστεία της Κις) που είχε επίσης και σημαντικό ποσοστό Ακκαδικής καταγωγής πληθυσμού. Ο πρώτος μονάρχης που είναι γραμμένος στον Σουμεριακό Κατάλογο των Βασιλέων είναι ο Ενμενμπαραγκε-σι της Κις γύρω στο 2600 π.Χ., ο οποίος νίκησε τους Ελαμίτες και έχτισε το ναό του Ενλίλ στην Νιππούρ.

Ένας άλλος μονάρχης, ο Μεσσκιαγγασσέρ (κατά τον θρυλο γιος του Ουτού, θεού του ηλίου), ίδρυσε μια δυναστεία στην πόλη Εάννα (που σημαίνει «οίκος του Αν», του θεού του ουρανού) και έκανε μακρινές εκστρατείες επεκτείνοντας την ισχύ του βασιλείου της Κις, ακόμη και πέρα από τα όρια του Σουμέρ.

Μετά η ηγεμονία πέρασε στην Ουρούκ με την δική της 1^η δυναστεία (Πρώτη Δυναστεία της Ουρούκ, περίπου 2700 – 2500 π.Χ.). Κατά τον θρύλο η πόλη της Ουρούκ ιδρύθηκε από τον γιο του Μεσσκιαγγασσέρ, Ενμεκάρ, ο οποίος εκστράτευσε κατά της μακρινής χώρας της Αράττα, στην περιοχή της Κασπίας θάλασσας, και την υπέταξε.

Ένας από τους συντρόφους του Ενμεκάρ στην εκστρατεία ενάντια στην Αράττα ήταν ο ήρωας Λουγκαλμπάντα, ο οποίος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Ουρούκ και λατρεύθηκε ως θεός μεταθανάτια. Εν συνεχεία τον διαδέχθηκε ο Ντουμούζι, ο οποίος επίσης θεοποιήθηκε μετά θάνατον. Ο πιο διάσημος βασιλιάς της Ουρούκ είναι ο Γκιλγκαμές ή Γιλγαμές -ήρωας του πρώτου έπους στην ανθρώπινη ιστορία (Έπος του Γκιλγκαμές).

Οι ιστορικοί διαπίστωσαν ότι πολλές Δυναστείες διαφόρων πόλεων που αναφέρονται στον Κατάλογο των Βασιλέων αλληλοκαλύπτονταν και δεν διαδέχονταν απλώς η μία την άλλη, π.χ. η Πρώτη Δυναστεία της Κις και η Πρώτη Δυναστεία της Ουρούκ κατά μεγάλο μέρος τους συνέπιπταν χρονικά. Ορισμένοι πάλι βασιλείς που μαρτυρείται η ύπαρξη τους σε πολλά άλλα κείμενα, λείπουν από τον Κατάλογο, ενώ και η ακριβής χρονολογική κατάταξη ορισμένων που υπάρχουν στον Κατάλογο αμφισβητείται.

Η πρώτη δυναστεία της Ουρ, με βασιλιά τον Μεσκαλαντούγκ, είναι η πρώτη δυναστεία επιβεβαιωμένη και από τα αρχαιολογικά ευρήματα (Πρώτη Δυναστεία της Ουρ). Την περίοδο αυτή οι ατελείωτοι αγώνες μεταξύ των ηγεμόνων της Κις, της Ουρούκ και της Ουρ εξασθένισαν σημαντικά τις δυνάμεις των Σουμερίων.

Μετά την πτώση της Πρώτης Δυναστείας της Ουρ η κυριαρχία, σύμφωνα με τον Κατάλογο, πέρασε στο Ελάμ, του οποίου η πόλη - κράτος Αουάν βρισκόταν κοντά στα Σούσα. Εν συνεχεία, σύμφωνα με τον Κατάλογο, ακολούθησε η Δεύτερη Δυναστεία της Κις, που ωστόσο ακολουθήθηκε από άλλη μία ελαμιτική Δυναστεία, αυτήν του Βασιλείου του Χαμαζί.

Αυτή ακολουθήθηκε, σύμφωνα πάντα με τον Κατάλογο, από την Δεύτερη Δυναστεία της Ουρούκ. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Κράμερ, δεν βρέθηκαν επιγραφικές μαρτυρίες ούτε για την Δεύτερη Δυναστεία της Κις ούτε για την Δεύτερη Δυναστεία της Ουρούκ.

Ο Λουγκάλ-Άνε-μούντου της Αντάμπ (που βασίλεψε γύρω στον 26^ο αιώνα π.Χ. και για τον οποίο υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες) διατήρησε για κάποιο διάστημα την κυριαρχία εκτός από την Αντάμπ και στην Ουρούκ, την Ουρ και την Λαγκάς, συμπεριλαμβανομένου και του Ελάμ.

Αναφέρεται ότι η επικράτειά του εκτεινόταν από της ακτές της Μεσογείου μέχρι τα Όρη του Ζάγρου. Ο Λουγκάλ-Άνε-μούντου κατανίκησε, ανάμεσα σε άλλους εχθρούς, και τους Γκούτιους, που από μεταγενέστερες πηγές αναφέρονται ως οι άσπονδοι εχθροί των Σουμερίων.

Θεωρείται ως ο βασιλιάς που επανέφερε το Σούμερ στην πρότερή του δόξα και ηγεμόνευσε «στις τέσσερις άκρες του κόσμου», μία σύντομη Αυτοκρατορία που διαλύθηκε με τον θάνατο του βασιλιά. Έπειτα οι διάφορες σουμεριακές πόλεις ξανάρχισαν τις μεταξύ τους διαμάχες.

Κατά τα επόμενα 150 έτη, περίπου από το 2.500 π.Χ. έως το 2.350 π.Χ. σπουδαίο ρόλο, σύμφωνα με τις πηγές, έπαιξε η πόλη της Λαγκάς (που, κατά περίεργο τρόπο δεν μνημονεύεται στον Κατάλογο), ιδίως μετά το έτος 2.450 π.Χ., όταν ιδρύθηκε η Δυναστεία της Λαγκάς από τον Ουρ-Νανσσέ, που διαδέχτηκε τον ηγεμόνα Μεσιλίμ της Κις. Από την Λαγκάς έχουν διασωθεί περίπου 700 επιγραφές αυτής της περιόδου, ενώ ελάχιστες από άλλες πόλεις του Σουμέρ.

Τον Ουρ-Νανσσέ διαδέχτηκαν ο γιος του Ακουργκάλ και εν συνεχεία ο εγγονός του Εαννάτουμ, ένας δυναμικός ηγέτης που εκστράτευσε νικηφόρα εναντίον του Ελάμ στα Ανατολικά, της πόλεως του Νοτίου Σουμέρ Ούμμα (στον βορρά της Λαγκάς), καθώς και της Ουρούκ και της Ουρ (και οι δύο στα δυτικά της Λαγκάς).

Εξίσου νικηφόρες ήταν οι εκστρατείες του στον Βορρά της Σουμέρ, ο οποίος ήταν υπό τον έλεγχο των πόλεων της Κις και της Αξάκ. Ο Εαννάτουμ έλαβε τότε τον τίτλο του «βασιλέα της Κις» που σήμαινε ότι έλαβε τον τίτλο του βασιλιά των Σουμερίων, καθώς η πόλη της Κις θεωρείτο η πιο σημαντική στο Σουμέρ.

Εν συνεχεία δέχθηκε την επίθεση όλων των εχθρών του: Των Ελαμιτών στα Ανατολικά, τους οποίους απέκρουσε, αν και δεν μπόρεσε να τους καταδιώξει μέσα στην χώρα τους, και εν συνεχεία των δυνάμεων της Κις και της Αξάκ.

Μόλις κατάφερε να τις εκδιώξει από την γη της Λαγκάς, δέχθηκε εκ νέου επίθεση των Ελαμιτών και των συμμάχων τους, και ευθύς μετά πάλι επίθεση από τις Κις και Αξάκ, που υποστηρίζονταν από το Βασίλειο του Μάρι στα δυτικά.

Παρόλα αυτά κατάφερε να αποκρούσει τους εχθρούς του. Μεταξύ των πολέμων ασχολήθηκε με έργα ειρηνικά, όπως η οικοδόμηση ναών και οι κατασκευή καναλιών για άρδευση. Ωστόσο η διαρκής στρατολόγηση και η ανηλεής φορολογία, που έφεραν οι ατελείωτοι πόλεμοι και που συνεπάγονταν φτώχεια για τις μάζες, οδήγησαν σε τυραννική διακυβέρνηση και τελικά στην αποστέρηση κάθε δικαιώματος για τον λαό, ενώ οι πλούσιοι γινόντουσαν ακόμα πλουσιότεροι.

Τον Εαννάτουμ διαδέχθηκε στον θρόνο της Λαγκάς ο αδερφός του Εναννάτουμ, ο οποίος ενεπλάκη, όπως και ο Εαννάτουμ προηγουμένως, σε συνοριακές διαμάχες με την γειτονική πόλη της Ούμμα, που είχε κατορθώσει σε λιγότερη από μια γενεά να ανακτήσει την ισχύ της. Ο γιος του Εναννάτουμ (ο οποίος ήταν προχωρημένης ηλικίας) Εντεμμένα νίκησε (και πιθανώς δολοφόνησε) τον βασιλιά Ου-Λουμμά της Ούμμα.

Στην συνέχεια όμως δέχθηκε επίθεση από τον Ιλ, ηγεμόνα της πόλης Χαλλάμπ (ή Ζαμπαλάμ), ο οποίος, έχοντας επωφεληθεί από την διαμάχη μεταξύ της Λαγκάς και της Ούμμα, κατόρθωσε τελικά να κερδίσει τον τίτλο του ηγεμόνα (ενσί) της Ούμμα, κατακτώντας την πόλη.

Από την περίοδο αυτή άρχισε η παρακμή της Λαγκάς. Τον Εντεμμένα διαδέχθηκε ο γιος του Εναννάτουμ Β΄. Η ανάρρηση του συμπίπτει και με την άνοδο της τάξης των ιερέων, από τους οποίους πιθανώς προήλθε ο επόμενος διάδοχος του θρόνου, Ενεταρζί.

Επόμενος στην διαδοχή ήταν ο Λουκαλ-λάντα, επί του οποίου φαίνεται πως αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες και η ασυδοσία των αρχόντων, τόσο στην ίδια την Λαγκάς όπως και σε όλο το Σουμέρ, εν μέσω αυξανόμενης διαμάχης μεταξύ του βασιλιά και των ιερέων για την εξουσία.

Ενδιαφέρον είναι ότι (σύμφωνα με τον Κράμερ) ο πολύς λαός σε αυτήν την διαμάχη είχε πάρει το μέρος των ιερέων. Επόμενος στην σειρά ήταν ο Ουρουκαγκινά, ο οποίος εμφανίστηκε ως σωτήρας κατά των καταπιεστών και με διάφορες μεταρρυθμίσεις προσπάθησε να αποκαταστήσει το δίκαιο και να σταματήσει τις αυθαιρεσίες των πλουσίων.

Στα 2300 π.Χ. η κυριαρχία πέρασε στον Λουγκάλ Ζαγγεζί (κατά τον Κράμερ πιθανώς Σημιτικής καταγωγής), πρώην αρχιερέα στην Ούμμα, που υπέταξε την Ουρούκ και την Ουρ (βάζοντας τέλος στην Δεύτερη Δυναστεία της Ουρ) και κατέστρεψε την Λαγκάς και όλους τους ιερούς τόπους της. Η εμφάνιση του Σαργών της Ακκάδης έθεσε τέλος στην κυριαρχία του.

Ο Σαργών κατάφερε πρώτα να εκθρονίσει τον Ουζαμπάμπα, κατ’ όνομα βασιλιά της Κις (ο πληθυσμός της οποίας ήταν εν πολλοίς ήδη Σημιτικός). Εν συνεχεία με διαδοχικές εξορμήσεις προς τον Νότο κατέκτησε βαθμιαία όλη την επικράτεια του τυραννικού Λουγκάλ-Ζαγγεζί.

Ο ηλικιωμένος ηγεμόνας αιχμαλωτίστηκε τελικά μετά από την τελική μάχη μπροστά στην Ουρούκ, μεταφέρθηκε αλυσόδετος με ένα ξύλο γύρω από τον τράχηλό του στις πύλες της Νιππούρ και αφού διαπομπεύθηκε στον ναό του θεού Ενλίλ εν συνεχεία εκτελέστηκε.

Επί βασιλείας του Σαργών (ή Σαρρουκένου) άρχισε ο εκσημιτισμός των κατοίκων του Σουμέρ. Για να προλάβει κάθε εξέγερση στην Αυτοκρατορία του, που περιελάμβανε όχι μόνο το Σουμέρ, αλλά και άλλες τεράστιες εκτάσεις από τις ακτές του Λιβάνου και την οροσειρά του Ταύρου στην Μικρά Ασία ώς τα παράλια του Περσικού Κόλπου μέχρι το Ομάν, καθώς και το Ελάμ, ο Σαργών εγκατέστησε Σημιτικές φρουρές σε θέσεις κλειδιά.

Ιδίως στο ίδιο το Σουμέρ, όπου οι εξεγέρσεις ήταν πολύ συχνές, εγκατέστησε τα πιο μάχιμα στρατεύματά του και διόρισε Σημίτες αξιωματούχους σε κάθε πόλη. Ο Σαργών θεοποίησε τον εαυτό του και έχτισε, όχι πολύ μακριά από την πόλη της Κις, που ήταν η Βορειότερη πόλη των Σουμερίων, για πρωτεύουσά του την πόλη Αγάδη (ή Ακκάδ ή Ακκάδη), η θέση της οποίας σήμερα είναι άγνωστη, αλλά η οποία έγινε μία από τις μεγαλοπρεπέστερες πόλεις της εποχής εκείνης. Από αυτήν πήραν το όνομα τους οι αρχαίοι Σημίτες κάτοικοι της Μεσοποταμίας, οι Ακκάδιοι.

Οι γιοι και διάδοχοι του Σαργών, Ριμούς (βασίλεψε 9 έτη πριν εκθρονισθεί) και Μανιστουσσού (βασίλεψε για 15 έτη, επίσης εκθρονισμένος μετά από πραξικόπημα), αντιμετώπισαν με εξαιρετικά αιματηρό και βίαιο τρόπο εξεγέρσεις των ενσί των πόλεων του Σουμέρ, και των κατοίκων του Ελάμ, στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και εξωτερικές επιβουλές.

Ο γιος του Μανιστουσσού, ο ικανός Ναράμ-Σιν (βασίλεψε για 56, ή κατ’ άλλους για 37, έτη) έφερε αρχικά το Βασίλειο του Ακκάδ στην μέγιστη ακμή του, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τις συνεχιζόμενες εξεγέρσεις, και κυριεύοντας την πόλη Έβλα, στην Συρία, δέχθηκε όμως από τα Ανατολικά την καταστρεπτική επιδρομή των βαρβάρων Γκούτιων από την οροσειρά του Ζάγρου, οι οποίοι τελικά λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την Αγάδη.

Ο γιος του Ναράμ-Σιν, Σαρ-καλί-σαρρί (βασίλεψε για 25 έτη, μέχρι την δολοφονία του), εξουσίαζε μια σμικρυμένη Αυτοκρατορία, που είχε περιοριστεί στην Αγάδη και τα περίχωρα της, ενώ οι Γκούτιοι ήλεγχαν, άμεσα ή έμμεσα, τους κυβερνήτες όλων των πόλεων του Σουμέρ (έχοντας κερδίσει την ανοχή ή και την συμμαχία πολλών ενσί) και ευνοώντας, όπως φαίνεται, περισσότερο την Λαγκάς εις βάρος των άλλων πόλεων (πιθανώς διότι ο κυβερνήτης της ήταν πιο «συνεργάσιμος» όπως αναφέρει ο Κράμερ).

Πιθανολογείται (όπως αναφέρει ο Helmut Uhlig), ότι η πόλη της Ουρούκ είχε ελευθερωθεί από την κυριαρχία της Αγάδης ήδη προ της κυριαρχίας των Γκούτιων (στον Κατάλογο των Βασιλέων μία δυναστεία της Ουρούκ παρεμβάλλεται μεταξύ των περιόδων κυριαρχίας του Ακκάδ και του Γκούτιου). Πάντως η Αγάδη μετά την εισβολή των Γκούτιων ξέπεσε οριστικά (ο Κατάλογος αναφέρει μόνο τέσσερεις βασιλείς που βασίλεψαν για μικρό διάστημα εν μέσω σύγχυσης).

Μετά την πτώση της Ακκαδικής αυτοκρατορίας και την εμφάνιση των Γκούτιων, έχουμε την Πέμπτη Δυναστεία της Ουρούκ που έδιωξε τους Γκούτιους από την Σουμερία-γύρω στο 2050 π.Χ.- υπό την Βασιλεία του Ουτουχενγκάλ. Ο Ουρ-Ναμμού υπέταξε την δυναστεία της Ουρούκ και ανέδειξε την κυριαρχία της Τρίτης Δυναστείας της Ουρ μέχρι το 2004 π.Χ.

Στο τέλος της περιόδου της κυριαρχίας των Γκουτίων, που διήρκεσε περίπου εκατό έτη, αναδείχθηκε επίσης μια νέα δυναστεία στην πόλη – κράτος της Λαγκάς (η δυναστεία αυτή παραδόξως δεν αναφέρεται στον Κατάλογο), με ιδρυτή τον Ουρ-Μπάου (ή Ουρμπάμπα), ο οποίος, όπως φαίνεται, κυβερνούσε επίσης την Ουρ και όλο το Νότιο Σουμέρ, (αλλά όχι την Ουρούκ, που όπως ειπώθηκε είχε ανεξαρτητοποιηθεί).

Οι τρεις γαμπροί του Ουρ-Μπάου, Γουδέα, Ουργκάρ και Ναμχανί (ή Ναμμαχνί) έγιναν, ο ένας μετά τον άλλον, κυβερνήτες της Λαγκάς. Ο Γουδέα (Gudea), ηγέτης με μεγάλες διπλωματικές ικανότητες, ο οποίος είναι γνωστός και από τα πολυάριθμα αγάλματα και ειδώλιά του που έχουν ανευρεθεί, ως ενσί της Λαγκάς (αλλά και της Ουρ) ανόρθωσε την κατεστραμμένη οικονομία καταφέρνοντας να συνάψει εμπορικές σχέσεις με όλον τον τότε πολιτισμένο κόσμο, έχτισε ένα μεγάλο ναό στην Λαγκάς και, όπως φαίνεται, είχε ορισμένες στρατιωτικές επιτυχίες, αν και ήταν κατ’ όνομα υποτελής των Γκουτίων.

Τον Γουδέα, κατά τον Κράμερ, διαδέχτηκε ο γιος του Ουρ-Νινγκιρσού και στην συνέχεια ο εγγονός του Ουγκμέ (ή Πιρινγκμέ). Τον τελευταίο διαδέχτηκε μάλλον ο Ουργκάρ (ο δεύτερος γαμπρός του Ουρ-Μπάου) και μετά ο Ναμχανί (ο τρίτος γαμπρός του) που είχε αγαστή συνεργασία με τους κατακτητές Γκουτίους.

Τότε εμφανίστηκε στη χώρα ως σωτήρας ο Ουτουχενγκάλ, κυβερνήτης της Ουρούκ, ο οποίος, συνενώνοντας τους κυβερνήτες των πόλεων του Σουμέρ, νίκησε τον Γκούτιο βασιλιά Τιριγκάν, τον συνέλαβε και εκδίωξε από το Σουμέρ τους Γκουτίους.

Ο Ουτουχενγκάλ ωστόσο δεν κατόρθωσε να παραμείνει επί πολύ βασιλιάς, καθώς ένας από τους πιο φιλόδοξους ενσί, ο Ουρ-Ναμμού, κυβερνήτης της πόλεως Ουρ, κατάφερε να αρπάξει τον θρόνο, ιδρύοντας την τελευταία και πιο γνωστή δυναστεία στην ιστορία των Σουμερίων, την Τρίτη Δυναστεία της Ουρ, η οποία διήρκεσε από το 2112 π.Χ. έως το 2004 π.Χ. Οι περίοδοι του Γουδέα και της Τρίτης Δυναστείας της Ουρ θεωρούνται ως οι κλασικές περίοδοι της (γραπτής) Σουμεριακής γλώσσας.

Ο ιδρυτής της Τρίτης Δυναστείας, Ουρ-Ναμμού, βασίλεψε στην Ουρ από το 2112 ώς το 2095 π.Χ. Υπό τον βασιλιά αυτόν και τον γιο του, Σουλγκί, η επικράτεια της Ουρ εκτεινόταν στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής και Νότιας Μεσοποταμίας, ως τα όρια του παλιού Βασιλείου της Ακκάδ.

Οι Ουρ Ναμμού και Σουλγκί χρησιμοποίησαν πρώτοι τον τίτλο lugal ki-en-gi ki-Uri (βασιλιάς του Σουμέρ και της Ακκάδης), τίτλο που θα χρησιμοποιήσουν στο μέλλον και οι ηγεμόνες της Βαβυλώνας, αλλά και όσοι ηγεμόνευσαν επί των Βαβυλωνίων, όπως π.χ. ο Πέρσης Κύρος ο Μέγας.

Η περίοδος της βασιλείας τους έγινε γνωστή ως «Σουμερική Αναγέννηση». Τα περισσότερα γραπτά τεκμήρια της Σουμεριακής γλώσσας (τα πιο πολλά οικονομικής και διοικητικής φύσεως) προέρχονται από αυτήν την περίοδο. Αναπαράχθησαν ωστόσο και παλιότερα λογοτεχνικά κείμενα, και, μετά από βασιλική προσταγή, κυρίως του Σουλγκί, εγράφησαν νέα. Πολλά κείμενα εξυμνούν μονάρχες.

Ο Ουρ-Ναμμού επέδειξε μεγάλες στρατιωτικές και διοικητικές ικανότητες. Ήταν επίσης σπουδαίος νομοθέτης (σε αυτόν αποδίδεται ο πρώτος κώδικας νόμος στην ιστορία) και κατά την διάρκεια της Βασιλείας διέταξε να κατασκευαστούν μεγαλοπρεπείς ναοί (ζιγκουράτ) και άλλα δημόσια κτήρια.

Αρχικά ο Ουρ-Ναμμού επιτέθηκε και σκότωσε τον Ναμχανί, τον γαμπρό του Ουρ-Μπάου της Λαγκάς, που επιβουλευόταν την επικράτεια της Ουρ, με την βοήθεια προφανώς των Γκούτιων. Αφού σταθεροποίησε την κυριαρχία του σε Ουρ και Λαγάς, ο Ουρ-Ναμμού την επέκτεινε σε όλο το Σουμέρ και πιθανώς πέρα από αυτό, αν κρίνει κανείς από τις ανευρεθείσες επιγραφές. Ο Ουρ-Ναμμού πιθανώς σκοτώθηκε σε μάχη με τους Γκούτιους, οι οποίοι δεν είχαν πάψει να αποτελούν απειλή για τους Σουμέριους και καθόλη την περίοδο της Τρίτης Δυναστείας της Ουρ.

Ο γιος του Ουρ-Ναμμού, Σουλγκί, που τον διαδέχθηκε εγκαινίασε μια περίοδο ειρήνης και ευημερίας. Η βασιλεία του κράτησε σαρανταοχτώ έτη. Η κυριαρχία του εκτεινόταν ως τις περιοχές των Σουβάριων (αν και εκεί αντιμετώπιζε πολλές επαναστάσεις) στον Βορρά, στην περιοχή των Αρβήλων (Ιρμπίλ) και το κράτος του περιελάμβανε το Ελάμ και το Ανσάν στα Ανατολικά, ενώ ήλεγχε, λέει ο Κράμερ, ακόμη και τα νομαδικά φύλα του όρους του Ζάγρου.

Το εμπόριο ανθούσε, ιδίως με την περιοχή του Ινδού ποταμού. Ο Σουλγκί προστάτευσε τον Σουμεριακό πολιτισμό και τα γράμματα, αν και κατά την Βασιλεία του φαίνεται ότι προχώρησε ο εκσημιτισμός της χώρας σε μεγάλο βαθμό. Ο γιος του Σουλγκί Αμάρ-Σιν, που βασίλεψε για εννέα έτη, κατάφερε να διατηρήσει όλες τις κτήσεις του πατέρα του στο Σουμέρ και τις γειτονικές περιοχές μέχρι το Ασσούρ στον Βορρά.

Κατά την διάρκεια της Βασιλείας του γιου και διαδόχου του, Σου-Σιν, που βασίλεψε επίσης για εννέα έτη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ο κίνδυνος των Αμοριτών, ενός Σημιτικού λαού που προερχόταν από τις ερήμους της Συρίας και της Αραβίας. Ο Σου-Σιν δεν μπόρεσε να τους αποκρούσει αποτελεσματικά, παρά τα οχυρωματικά έργα που είχε διατάξει να κατασκευαστούν.

Ο διάδοχός του Σου-Σιν, Ιμπί-Σιν, ήταν ο τελευταίος και τραγικός βασιλιάς της Τρίτης Δυναστείας της Ουρ. Η βασιλεία του κράτησε 24 έτη. Αντιμετώπισε τις συνεχιζόμενες επιδρομές των Αμοριτών καθώς και την ανανεωμένη απειλή των Ελαμιτών, οι οποίοι είχαν αποτινάξει την κυριαρχία των Σουμερίων.

Έχτισε μεγάλα τείχη και οχυρώσεις γύρω από την πρωτεύουσα Ουρ, καθώς και γύρω από το θρησκευτικό κέντρο των Σουμερίων, την πόλη της Νιππούρ. Η κατάσταση όμως λόγω των εχθρικών επιδρομών χειροτέρευσε τόσο, που φαίνεται ότι η Αυτοκρατορία στο τέλος θρυμματίστηκε σε πολλά αυτόνομα μέρη, οι κυβερνήτες των οποίων ανέλαβαν την άμυνα των πόλεών τους.

Ένας από τους κυβερνήτες αυτούς, ο Ισμπί-Ιρρά, κυβερνήτης της πόλης Μάρι, που κατάφερε με την βοήθεια του Ιμπί -Σιν να γίνει και κυβερνήτης της Ισίν, και είχε αμυνθεί επιτυχώς κατά των εισβολέων, κυρίευσε πρώτα την πόλη της Νιππούρ και τελικά το μεγαλύτερο μέρος του Σουμέρ, αιχμαλωτίζοντας τους κυβερνήτες των πόλων που είχαν μείνει πιστοί στον Ιμπί -Σιν, ο οποίος κατέληξε να έχει στον έλεγχο του στο τέλος μόνο την πόλη της Ουρ.

Έτσι το Σουμέρ στην ουσία διαιρέθηκε σε δύο Βασίλεια, αυτό του νόμιμου βασιλιά στην Ουρ, και το άλλο του Ισμπί-Ιρρά, ο οποίος, με έδρα την Ισίν, ήλεγχε το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας. Εν τέλει, οι Ελαμίτες, με την βοήθεια των Γκούτιων και των Σουβάριων, κατάφεραν να καταλάβουν και να καταστρέψουν την Ουρ (για την πτώση της οποίας έχουν διασωθεί πολλά θρηνητικά άσματα), συλλαμβάνοντας και μεταφέροντας αιχμάλωτο τον Ιμπί-Σιν στο Ανσάν.

Η κατάρρευση συνέβη γύρω στο 2004 ή 2006 π.Χ., δηλαδή η Δυναστεία διήρκεσε περίπου τρεις γενεές ή έναν αιώνα. Με την πτώση της Ουρ έπεσε ουσιαστικά και ο Σουμεριακός πολιτισμός. Αν και θεωρείται γενικά ότι η Σουμερική γλώσσα ομιλείτο ακόμα κατά την περίοδο της Τρίτης Δυναστείας της Ουρ, πολλοί πιστεύουν ότι ήδη ήταν μία νεκρή γλώσσα προ της περιόδου αυτής ή κατέστη νεκρή κατά τα τέλη της, ή, εν πάσει περιπτώσει, ήταν σε αναπότρεπτη πορεία αντικατάστασης της από την Ακκαδική.

Ήδη από την εμφάνιση των Ακκάδων, η Σουμεριακή ταυτότητα άρχιζε να ενοποιείται με αυτή των Ακκάδων. Οι θεοί τους έγιναν κοινοί, γλώσσα τους έγιναν τα Ακκαδικά και γενικά η κοινωνία εκσημιτιζόταν όλο και πιο πολύ.

Ο Ισμπί-Ιρρά κατάφερε να εκδιώξει τους Γκούτιους μετά λίγα έτη καταλαμβάνοντας την ερειπωμένη Ουρ και έτσι έγινε μοναδικός βασιλιάς του Σουμέρ, με πρωτεύουσα του την Ισίν. Ο Ισμπί-Ιρρά εγκαινίασε την τελευταία Δυναστεία του Σουμέρ, την Δυναστεία της Ισίν, που διήρκεσε περίπου δύο Αιώνες (αν και, όπως μας λέει ο Κράμερ, οι τελευταίοι βασιλείς που ανήκαν στην δυναστεία αυτή δεν ήταν άμεσοι απόγονοι του ίδιου του Ιμπί-Σιν).

Ο εκσημιτισμός της χώρας είχε σχεδόν συντελεσθεί, καθώς μετά την πτώση της Ουρ τα φύλα των Αμοριτών είχαν κατακλύσει την χώρα. Παρόλο που θεωρητικά η Ισίν θεωρείτο ακόμη η πρωτεύουσα ενός ενιαίου Βασιλείου «του Σουμέρ και του Ακκάδ», στην πραγματικότητα η χώρα είχε διαιρεθεί σε πολλές πόλεις – κράτη και δεν υφίστατο πλέον κανείς κεντρικός έλεγχος. Η Ισίν ήταν το ισχυρότερο από αυτά, και κατά τον πρώτο Αιώνα ήλεγχε την Νιππούρ, το θρησκευτικό κέντρο, και την Ουρ, την παλαια πρωτεύουσα.

Αργότερα, η ισχύς της Ισίν μειώθηκε, και αναδείχθηκε ισχυρότερη πόλη η Λάρσα, ο ηγεμόνας της οποίας Ριμ-Σιν κατέλαβε την Ουρ. Για τους Σουμέριους όμως ήταν πλέον αργά. Ένας Αμορίτης, ο Χαμουραμπί, ηγεμόνας μιας πρώην ασήμαντης πολίχνης, της Βαβυλώνας (Μπαμπ - ιλού), νίκησε τον Ριμ-Σιν, καθώς και τους βασιλείς του Ελάμ, του Μάρι και της Εσνούνα, και έγινε βασιλιάς όλης της περιοχής της Νότιας Μεσοποταμίας.

Με τον Χαμουραμπί τελειώνει η ιστορία των Σουμερίων και αρχίζει αυτή της Βαβυλώνας. Οι Σημίτες κυριάρχησαν οριστικά σε όλη την Μεσοποταμία και το όνομα και η γλώσσα της Σουμερίας πέρασαν στην Ιστορία.

Τα πρώτα γραπτά κείμενα ήταν γραμμένα στην Σουμεριακή γλώσσα. Μετά την 2^η χιλιετία π.Χ. φαίνεται πως η γλώσσα τους αντικαταστάθηκε, για την καθημερινή χρήση, από την Ακκαδική. Όμως φαίνεται να διατηρήθηκε η γλώσσα των λογίων τους σε λογοτεχνικά κείμενα μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους.

Ο Σουμεριακός πολιτισμός ήταν ο πρώτος υψηλού επιπέδου πολιτισμός. Γύρω στο 6000 π.Χ. ανέπτυξαν την κουλτούρα την ονομαζόμενη από τους επιστήμονες Hassuna, από την ομώνυμη πόλη κοντά στη Μoσούλη που βρέθηκαν τα πρώτα ευρήματα, σε έναν προϊστορικό οικισμό στα εδάφη που αργότερα κατέλαβαν οι Ασσύριοι.

Εκεί ανέπτυξαν τη καλλιέργεια του κριθαριού, την εξημέρωση και χρησιμοποίηση των οικιακών ζώων, την κατεργασία του χαλκού και τα σταμπαρισμένα και ζωγραφισμένα κεραμικά. Αργότερα ανέπτυξαν την ονομαζόμενη κουλτούρα Ubaid, πάλι από την ομώνυμη πόλη που περιλάμβανε τον τροχό, την ναυσιπλοΐα, τεχνικές άρδευσης και κάποιου είδους νομισματικού συστήματος.

Οι Σουμέριοι είχαν αναπτύξει την γεωργία, την ναυτιλία και το εμπόριο, και ένα σύστημα λογιστικής. Σημαντικά επιτεύγματα είναι η επίλυση των συγκρούσεων των τοπικών κοινωνιών για το πόσιμο νερό, τα κτήματα και η ρύθμιση του εμπορίου.  Οι Σουμέριοι είχαν μια ανεπτυγμένη μυθολογία. Σημαντικό λογοτεχνικό έργο λογοτεχνίας που προέρχεται από αυτούς είναι το έπος του Γκιλγκαμές.

Οι Σουμέριοι είχαν αναπτύξει περίπλοκες συμβάσεις και διαδικασίες συναλλαγών με τους Αιγύπτιους. Οι σχέσεις τους αφορούσαν το εμπόριο, την ανατροπή ή παύση κάποιου πολέμου, την σύναψη συμμαχίας ή προσδιορισμό συνόρων.

Το πιο σημαντικό σημείο κάθε πόλης ήταν ο ναός που ήταν το μεγαλύτερο και λαμπρότερο οικοδόμημα κάθε πόλης. Χαρακτηριστικά ήταν τα ζιγκουράτ, οι βαθμιδωτές πυραμιδοειδείς κατασκευές που είχαν στην κορυφή τους το ναό στο ιερό του οποίου υπήρχε το άγαλμα του θεού κάθε πόλης.

Παρόλο που μία ήταν η κυριότερη θεότητα της πόλης υπήρχαν μέσα στο ναό και ιερά και άλλων Θεών ή και μικροί ναϊσκοι δίπλα στο κυρίως ιερό. Θυσίες από ζώα και φαγητά, όπως κρασί, γάλα, μπύρα και κρέας γίνονταν καθημερινά. Περιστασιακά γίνονταν και γιορτές, μερικές από αυτές, διαρκούσαν και μέρες. Οι πιο σημαντικές ήταν η γιορτή του καινούριου φεγγαριού, κάθε 7 και 15 του μήνα και με προεξάρχουσα όλων την γιορτή του Νέου έτους.

Ο διοικητής του ναού στην Σουμερία ονομαζόταν Σάνγκα, και ήταν υπεύθυνος για τη καλή λειτουργία του ναού σε όλους τους τομείς ενώ ο αρχιερέας ονομαζόταν Εν και ήταν είτε άντρας είτε γυναίκα ανάλογα με την θεότητα.

Κάτω από τον Εν υπήρχαν πολλές τάξεις ιερέων οι αρμοδιότητες των οποίων δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστές εκτός από τον Γκαλά που ήταν τραγουδιστής και ποιητής και τον Ισίμπ τον υπεύθυνο των προσφορών κρασιού. μαθηματικά και γραφή. Διδάσκονταν από τα πιο απλά μαθηματικά όπως πρόσθεση και πολλαπλασιασμός μέχρι γεωμετρία και τετραγωνικές ρίζες. Ο δάσκαλος ονομαζόταν Ούμια.

Σχεδόν κάθε πόλη-κράτος είχε τον δικό της προστάτη-θεό. Οι πολιτικοί άρχοντες ήταν εκπρόσωποί του και έπαιρναν αποφάσεις για την επίλυση διαφορών. Ακολουθεί κατάλογος με τις πόλεις και τους θεούς προστάτες:

Ο Ανού προστάτευε την πόλη Ουρούκ.

Ο Νινούρτα την Νιπούρ.

Ο Ένκι την Εριντού.

Ο Νάννα λατρευόταν στην Ουρ και Χαράν.

Θεός όλων των Σουμέριων ήταν ο Νινούρτα.

Σημαντική πολιτική οντότητα στους Σουμέριους ήταν οι πόλεις κράτη, που είχαν εσωτερική ανεξαρτησία. Κατά την τρίτη χιλιετία π.Χ. σε όλο το Σουμέρ υπήρχαν δέκα ή δώδεκα τέτοιες πόλεις-κράτη, οι οποίες στον πυρήνα τους είχαν οχυρωμένες πόλεις, οι οποίες ήλεγχαν την γύρω περιοχή στην οποία υπήρχαν κωμοπόλεις και χωριά.

Κάθε πόλη-κράτος κυβερνιόταν από έναν βασιλιά, ο οποίος ήταν κληρονομικός και εκπρόσωπος του Θεού. Οι Σουμέριοι είχαν λύσει σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, ώστε να υπάρχει πολιτική ομαλότητα σε σχέση με άλλους λαούς της εποχής.

Αρχηγός του Σουμέριων ήταν ο Μεγάλος Βασιλιάς, δηλαδή ο βασιλιάς της ισχυρότερης πόλης. Ο Μεγάλος βασιλιάς όφειλε να διαιτητεύσει στις τοπικές διαμάχες και να διατηρήσει την τάξη, υποστηρίζοντας κάθε φορά την νόμιμη ή την ισχυρότερη εξουσία. Ως εκπρόσωπος του Θεού, οι αποφάσεις του όφειλαν να ήταν συνετές και ισορροπημένες.

Τροχοπέδες αυτού του συστήματος ήταν η μονομέρεια σε θέματα που αφορούσαν την πόλη του Μεγάλου Βασιλιά, η κατάχρηση εξουσίας, η έλλειψη ισχυρής συγκεντρωτικής εξουσίας του και οι συνασπισμοί άλλων πόλεων που αποσκοπούσαν στην ανατροπή του. Γνωστός μεγάλος βασιλιάς ήταν πιθανώς ο Γκιλγκαμές, βασιλιάς της Ουρούκ.

Οι Σουμέριοι δεν αναφέρονται επακριβώς στην Παλαιά Διαθήκη, πλην όμως η Βιβλική περιοχή Σεναάρ που αναφέρεται στην Γένεση είναι πιθανό να αντιστοιχεί με το Σουμερικό Κενγκίρ που στην Ακκαδική αποδίδεται ως «σουμαρού» και που σημαίνει «γη του Σουμέρ». Συνεπώς στην Γένεση φαίνεται πως με το όνομα αυτό αναφέρεται ολόκληρη η Βαβυλωνία.

Οι Ακκάδιοι εισήλθαν και ενωθήκαν ειρηνικά με τους Σουμέριους στην Μεσοποταμία, όπως ακριβώς έκαναν και οι Σουμέριοι με τον λαό που κατοικούσε στην Μεσοποταμία πριν από αυτούς, δηλαδή της περιόδου Ubaid.  

Για κάποιους αρχαιολόγους, η πόλη της Ιεριχούς που καταστράφηκε το 1.400 π.Χ., όταν τα τείχης της έπεσαν από σεισμό, ενώ η πόλη της περιόδου αυτή καταστράφηκε σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα από φωτιά ύστερα από την κατάληψη της από εισβολή (των Ισραηλιτών υπό τον Ιησού του Ναυή).

Η κεραμική που βρέθηκε παραπέμπει και αυτή τον 14^ο Αιώνα π.Χ., όπως και η τεχνική των μνημείων, όπως και τα τείχη με την μέθοδο χρονολόγησης με άνθρακα.

Πύργοι Ζιγκουράτ υπάρχουν σε πόλεις που έλεγχε ο Νέμρωδ, την Εριντού, την Βαβέλ (Βαβυλώνα), αλλά και την Ουρούκ (αλλιώς Ορέχ).

Μία εισβολή Ελαμιτών (Χολοδογόμερ) ίσως έκανε τον Θάρα εκτός από τις πιθανές εμπορικές επαφές και κέρδη να αφήσει την Ουρ και να μεταναστεύσει στην Χαρράν, πριν από το ετος 2.004 π.Χ., το ετος καταστροφής της Ουρ από τους Ελαμίτες.

Το όνομα του Προφήτη Μωυσή είναι Αιγυπτιακό και προέρχεται από το Αιγυπτιακό Mase (το δε ονομα αυτό του το έδωσε η κόρη του Αιγυπτίου Φαραω που τον υιοθέτησε).

Ένας Αιγύπτιος αξιωματούχος σύμφωνα με τους πάπυρους του Λούξορ, έφυγε από την Αίγυπτο λόγω δίωξης και έζησε μαζί με έναν Αμμοραίο φύλαρχο, όπως ακριβώς έκανε και ο Προφήτης Μωυσής στην γη Μαδιάμ με τον πεθερό του Ιοθόρ, ή ο Ιακώβ στην Μεσοποταμία με τον Λάβαν.

Στην επιγραφή στα ιερογλυφικά στον τάφου του Αιγυπτίου  πρίγκιπα Χονεμχεχοτέπ, στην περιοχή Μπένι Χασάν, φαίνονται 37 Σημίτες υπό την ηγεσία του Αβεσάι (καθαρά Σημιτικό ονομα, ίδιο με αυτό του αδερφού του Ιωάβ μετέπειτα), επισκέφτηκαν την Αίγυπτο (το 1.900 π.Χ.. ή και πιο πριν από το ετος αυτό), δίνοντας του αίγαγρους, για εμπόριο ή εγκατάσταση στην χώρα αυτή.

Οι Σημίτες αυτοί έφεραν πάνω τους εργαλεία μεταλλουργίας και μουσικά όργανα, όπως έκανε παλαιότερα ο Λάμεχ και η οικογένεια του.

Λίγο μετά την ημερομηνία αυτή γύρω στο 1.880 π.Χ. χρονολογείται το άγαλμα του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, ενώ φαίνεται ότι και πιο πριν Σημιτικές ομάδες κατέβαιναν στην Αίγυπτο για εμπόριο, εγκατάσταση ή για να ξεφύγουν από την πεινά (όπως έκαναν π.χ. ο Αβραάμ και ο Ιακώβ με τους γιους του).

Οι δε Αιγύπτιοι φαίνεται από αγγεία στο μουσείο του Μπρούκλιν ότι αγοράζαν δούλους από την Συρία και την Χαναάν, όπως π.χ. έγινε με τον Ιωσήφ τον Δίκαιο.

Για κάποιους αρχαιολόγους, η πόλη της Ιεριχούς που καταστράφηκε το 1.400 π.Χ., όταν τα τείχης της έπεσαν από σεισμό, ενώ το ίδιο λέγεται ότι συνέβη και με την Τροία.

Το Όρος Σιών είναι το ιερότερο του Κυρίου και αυτό στο οποίο ο Ίδιος κατοικεί, όπως ακριβώς ήταν ο Όλυμπος για τους 12 «θεούς» των Αρχαίων Ελλήνων. 

Το πρώτο αρχαιολογικό στοιχείο ότι η μάχη Δαβίδ και Γολιάθ έγινε στην πραγματικότητα έφερε στο φως Ισραηλινός αρχαιολόγος. Ο Αρέν Μάιρ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπαρλ Ιλάν και διευθυντής ανασκαφής στο Νότιο Ισραήλ, ανακάλυψε ένα θραύσμα πήλινου αγγείου, στο οποίο υπάρχει επιγραφή με το όνομα του Φιλισταίου, εύρημα που δίνει για πρώτη φορά αξιοπιστία στην βιβλική ιστορία της μάχης του Δαβίδ με τον γίγαντα Γολιάθ.

Παρόλο που η ανακάλυψη δεν αποτελεί οριστικό στοιχείο για την ύπαρξη του Γολιάθ, υποστηρίζει την Βιβλική απεικόνιση της ζωής την εποχή που υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκε η μάχη. Όπως δηλώνει ο αρχαιολόγος, το εύρημα αποτελεί στοιχείο για το ότι το όνομα Γολιάθ που εμφανίζεται στην Βίβλο στην ιστορία της μάχης με τον Δαβίδ δεν είναι μεταγενέστερη λογοτεχνική δημιουργία.

«Είναι η πρώτη φορά που βρήκαμε το όνομα Γολιάθ ή κάτι παρόμοιο στην γη του Ισραήλ. Δεν βρήκα το κρανίο του Γολιάθ με την τρύπα στο μέτωπο, αλλά είναι το πρώτο αξιόπιστο αρχαιολογικό εύρημα από την γη των Φιλισταίων», είπε χαρακτηριστικά ο Μάιρ. Ο λόφος στον οποίο έγινε η ανασκαφή θεωρείται ευρύτατα ο τόπος της αρχαίας πόλης Γκαθ, της γενέτειρας του Γολιάθ σύμφωνα με την Βίβλο (https://www.tanea.gr/2005/11/14/lifearts/culture/brikan-ixni-tis-maxis-toy-dabid-me-ton-goliath/).

Ανάμεσα στον 28^ο και 27^ο Αιώνα π.Χ., έλαβε χώρα μία μεγάλη βροχόπτωση στην περιοχή της Μεσοποταμίας και στην Σουμερία, ο για κάποιους αναλυτές ο γνωστός σε όλους μας Κατακλυσμός, ο οποίος σάρωσε και πλημμύρησε όλες τις πόλεις της περιοχής και τις έθαψε κάτω από τόνους λάσπης.

Συνέπεια του γεγονότος αυτού ήταν τόσο να χρειαστεί όλες αυτές οι πόλεις να ξανακτιστούν, όπως επίσης και να φέρει το τέλος της κυριαρχίας της πόλης της Εριντού στην περιοχή της Μεσοποταμίας και της Σουμερίας, η οποία έληξε με τον τρόπο αυτό και η ηγεμονία της περιοχής να περάσει στην πόλη της Κις.

Στην περιοχή που βρίσκεται το άγαλμα του Ιωσήφ στην Αίγυπτο (Άβαρι) βρέθηκαν σκελετοί που βρέθηκαν δείχνουν ότι οι νεκροί θάβονταν σε πλάγια στάση, σύμφωνα με την Σημιτική παράδοση, ενώ ήταν στολισμένοι με αντικείμενα καταφανώς σημιτικά, συχνά συνδυασμένα με αιγυπτιακά.

Στην περιοχή εκείνη υπάρχει μία μίξη των δύο πολιτισμών. Η παρουσία Σημιτών (δηλαδή της φυλής, στην οποία ανήκουν οι Εβραίοι) ήταν το πρώτο στοιχείο που οδηγούσε στην επιβεβαίωση της διήγησης της Γένεσης.

Όμως το πιο σημαντικό ίσως εύρημα ήταν το δάπεδο μιας πολυτελέστατης έπαυλης, που φαινόταν ότι δεν ανήκε στην βασιλική οικογένεια, αλλά σε κάποιον αξιωματούχο. Και, το ακόμη πιο σημαντικό, στο πίσω μέρος της έπαυλης ανακαλύφθηκε ένας τάφος, με μια μικρή πυραμίδα στην κορυφή του.

Περιλάμβανε ένα μικρό ναό, μέσα στον οποίο βρέθηκαν τα απομεινάρια ενός κατεστραμμένου αγάλματος. Η αποκατάσταση του αγάλματος έδειξε, προς μεγάλη έκπληξη των αρχαιολόγων, ότι το πρόσωπο που παρίστανε δεν ήταν Αιγύπτιος, αλλά Σημίτης!

ο κόκκινο χρώμα που χρησιμοποιήθηκε για τα μαλλιά και το κίτρινο για το μέτωπο είναι στοιχεία που οι Αιγύπτιοι έδιναν σε αναπαραστάσεις ξένων από τον Βορρά, και που επίσης τα συναντάμε στις Αιγυπτιακές τοιχογραφίες για την απεικόνιση Χαναανιτών.

Το πολύ ιδιαίτερο όμως στο άγαλμα αυτό είναι πως βαφή δεν υπάρχει μόνο στο πρόσωπο και στα μαλλιά. Βρέθηκαν ίχνη κόκκινης και μαύρης βαφής στην ενδυμασία η οποία είχε επίσης ένα χαρακτηριστικό σχέδιο, που επιβεβαιώνει τις υποψίες ότι ο κάτοχος της έπαυλης και ένοικος του τάφου ήταν Σημίτης.

Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Ιωσήφ πέθανε στην Αίγυπτο σε ηλικία 110 ετών και ενταφιάστηκε στην Αίγυπτο, έχοντας αφήσει παραγγελία στα παιδιά του να πάρουν μαζί τους τα οστά του όταν ο Θεός τους επιστρέψει στην πατρίδα τους (Γένεσις ν/50, 24-26).

Αν και στον τάφο δε βρέθηκε επιγραφή, ωστόσο ο Ντέιβιντ Ρολ, ειδικός στην Βιβλική και αρχαία ιστορία, ο οποίος μελέτησε προσεχτικά και αξιολόγησε τα ευρήματα, είναι βέβαιος ότι πρόκειται για τον τάφο του Ιωσήφ. Χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Δεν υπάρχει άλλο ανάλογο παράδειγμα. Δεν υπάρχει άλλος παρόμοιος τάφος αξιωματούχου. Δεν υπάρχει άλλη τέτοια έπαυλη. Αυτά τα πράγματα γίνονται συνήθως για τους ηγεμόνες. Δεν υπάρχουν άλλα τέτοια παραδείγματα για ξένο. Αν όμως φανταστούμε την ανταμοιβή του ανθρώπου που έσωσε την Αίγυπτο από το λιμό, θα μπορούσε κάλλιστα να του προσφέρθηκε κάτι τέτοιο».

Υπάρχει όμως ένα στοιχείο ακόμη, που θεωρείται επιβεβαιωτικό της όλης υπόθεσης: Όπως οι περισσότεροι αιγυπτιακοί τάφοι, ο τάφος της Ραμεσσή ανακαλύφθηκε συλημένος. Όλα τα πιθανά πολύτιμα αντικείμενα είχαν κλαπεί. Σε αυτή την περίπτωση όμως συνέβη κάτι αξιοπερίεργο: λείπουν και τα λείψανα του ανθρώπου που βρισκόταν μέσα στον τάφο!

Τα λείψανα των νεκρών δεν έχουν χρηματική αξία, γι’ αυτό και κατά κανόνα μένουν απείραχτα. Εδώ όμως τα οστά λείπουν, κάτι που επιβεβαιώνει την αφήγηση της Αγίας Γραφής (Έξοδος ιγ/13, 19), σύμφωνα με την οποία ο Μωυσής πήρε μαζί του τα λείψανα του Ιωσήφ κατά την αποχώρηση του Ισραήλ από την Αίγυπτο.

Ολοκληρώνοντας τη μελέτη του ο Ντέιβιντ Ρολ γράφει: «Έχω έναν τάφο σε μια Σημιτική περιοχή της Αιγύπτου. Ανήκει σε κάποιον ηγεμόνα, που δεν είναι Αιγύπτιος. Φορά πολύχρωμο ένδυμα, και τα οστά του λείπουν. Πρέπει να είναι ο τάφος του Ιωσήφ».

Αναφέρουμε περιληπτικά μερικά από τα στοιχεία που ενισχύουν την ιστορικότητα της αφήγησης της Αγίας Γραφής για τον Ιωσήφ: Η παρουσία Σημιτών δούλων ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο στην αρχαία Αίγυπτο, όπως φαίνεται από παπύρους, τοιχογραφίες και επιγραφές.

Ένας αρχαίος πάπυρος στο μουσείο του Μπρούκλιν αναφέρει 79 δούλους ενός Αιγύπτιου άρχοντα, από τους οποίους οι 40 είχαν σημιτικά ονόματα (Ν. Βασιλειάδης, ό.π., σελ. 90). Μάλιστα, η τιμή, στην οποία πούλησαν τον Ιωσήφ τα αδέρφια του, 20 χρυσά νομίσματα (Γένεσις λζ/37, 28), ήταν η τιμή πώλησης ενός δούλου την εποχή εκείνη.

Οι τίτλοι των αξιωματούχων και των υπηρετών που αναφέρονται στη Βίβλο, όπως «αρχιοινοχόος» και «αρχισιτοποιός» (Γέν. μ/40, 1), είναι όντως τίτλοι που δίδονταν στην Αρχαία Αίγυπτο. Το ίδιο και το αξίωμα που έδωσε στον Ιωσήφ ο αφέντης του, ο Πετεφρής: «κατέστησεν αυτόν επί του οίκου αυτού και πάντα όσα ην αυτώ έδωκε διά χειρός Ιωσήφ» (λθ/39, 4).

Η προαγωγή του Ιωσήφ σε αντιβασιλέα της Αιγύπτου, όπως περιγράφεται στο Γένεσις μα/41, 41-43, ακολουθεί σωστά το αιγυπτιακό πρωτόκολλο, όπως απεικονίζεται σε τοιχογραφίες και ανάγλυφα, όπως ένας θαυμάσιος πίνακας που παριστάνει ακριβώς αυτή την τελετή και χρονολογείται στην εποχή του Φαραώ Σέτι Α΄ (1308-1290 π.Χ.):

Ο Φαραώ του φόρεσε το δαχτυλίδι με την προσωπική του σφραγίδα, τον έντυσε με βυσσινί στολή και του κρέμασε στο λαιμό χρυσή αλυσίδα. Κατόπιν τον ανέβασε στο δεύτερο άρμα του και προπορευόταν κήρυκας, που σάλπιζε και καλούσε το λαό να γονατίσει μπροστά του.

Χαναναίοι αξιωματούχοι μνημονεύονται στην αρχαία Αίγυπτο, οι οποίοι μετονομάζονταν από τους Αιγύπτιους και λάμβαναν ονόματα αιγυπτιακά, επειδή ίσως η προφορά των Χαναανιτικών ονομάτων ήταν δύσκολη για τους Αιγύπτιους.

Ένα παράδειγμα είναι Χαναναίος Μερί-Ρα, υπασπιστής του Φαραώ, ο Σημίτης πρωθυπουργός Hur (Ουρ) του 17ου αιώνα π.Χ., ο Χαναναίος Γιανκχάμου, πληρεξούσιος του Φαραώ στην περιοχή των σιτοβολώνων της Αιγύπτου (αξίωμα που υπενθυμίζει το αξίωμα του Ιωσήφ), αλλά και ο «πρώτος εκφωνητής της Α. Μεγαλειότητος», που έλαβε το αιγυπτιακό όνομα «Ραμσής στο ναό του Ρε». Ομοίως, ο Ιωσήφ μετονομάστηκε από το Φαραώ σε «Ψονθομφανήχ» (Γέν. μα/41, 45).

Υπάρχει πλήθος μαρτυριών για περιόδους ξηρασίας και λιμού στο αιγυπτιακό βασίλειο, καθώς και αποδείξεις ότι πληθυσμοί από γύρω λαούς έρχονταν και προμηθεύονταν σιτηρά από τους Αιγύπτιους σε δύσκολες περιόδους.

Πάπυρος από την εποχή του Φαραώ Σέτι Β΄ π.χ. (περίπου 1210 π.Χ.) μαρτυρεί για την παροχή άδειας σε μια φυλή της Εδώμ να περάσουν στην Αίγυπτο «για να ζήσουν αυτοί και τα κοπάδια τους στα κτήματα του Φαραώ».

Για την περίπτωση του Μωυσή, γνωρίζουμε ότι όντως στην Αίγυπτο δούλοι κατασκεύαζαν τούβλα με λάσπη και άχυρο, ακριβώς όπως αναφέρει η Αγία Γραφή. Στον λεγόμενο «πάπυρο anastasi» σώζεται η αναφορά του προβλήματος ενός αξιωματούχου, που έπρεπε να κατασκευάσει οικοδομήματα αλλά δε μπορούσε, γιατί «δεν υπάρχουν άνθρωποι να κατασκευάσουν πλίνθους και δεν υπάρχουν άχυρα στην επαρχία» (Ν. Βασιλειάδη, ό.π., σελ. 103).

Επίσης, τα αιγυπτιακά ονόματα που αναφέρει η Αγία Γραφή, όπως τα ονόματα του Πετεφρή, της Ασεννέθ (μστ/46, 20) και του Μωυσή, προέρχονται πράγματι από την αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα (βλ. αναλυτικά στο Ν. Βασιλειάδη, ό.π., σελ. 97 και 102). Γιατί όμως τα Αρχαία Αιγυπτιακά αρχεία σιωπούν για τον Ιωσήφ, την παρουσία των Εβραίων στην Αίγυπτο και το Μωυσή;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι ότι η όλη αυτή ιστορία τοποθετείται στα χρόνια των Υξώς. Οι Υξώς κατέκτησαν τη χώρα του Νείλου και κυριάρχησαν τα έτη 1720-1580/70 ή 1750-1600/1550 π.Χ. Πρωτεύουσά τους ήταν η Άβαρις (Ραμεσσή).

Την κυριαρχία των Υξώς τη γνωρίζουμε από αρχαιολογικά ευρήματα, από τα οποία και φαίνεται ότι ήταν σημιτικός λαός. Τα έτη πριν από το 1750 και μέχρι το 1550 δεν υπάρχουν γραπτές πληροφορίες για την Αίγυπτο.

Μετά την απελευθέρωση της πατρίδας τους, οι Αιγύπτιοι έσβησαν κάθε γραπτό στοιχείο που να μνημειώνει στο χρόνο την περίοδο της ξένης κατοχής. Τα παραπάνω μας βοηθούν να καταλάβουμε:

α) Γιατί ήταν τόσο εύκολο να ανέλθει ένας Σημίτης στο υψηλότερο αξίωμα της Αιγύπτου μετά το Φαραώ (επειδή και οι Υξώς ήταν Σημίτες),

β) Πώς εξηγείται ότι ξαφνικά βασίλεψε ένας Φαραώ «που δε γνώριζε για τον Ιωσήφ» (Έξοδος, 1, 8) και ο οποίος υποβίβασε σε δούλους τους Εβραίους, που τους έβλεπε σαν κατάλοιπο της προηγούμενης κατάστασης!

Η παρουσία τόσων σωστών ιστορικών και πολιτισμικών στοιχείων από το αιγυπτιακό παρελθόν στην αφήγηση της Γένεσης μαρτυρεί ότι δεν είναι ένας μύθος που κατασκευάστηκε… χίλια χρόνια αργότερα, την εποχή του Έσδρα, σε εντελώς άλλο πολιτισμικό πλαίσιο, αλλά πρόκειται για καταγραφές σύγχρονες των γεγονότων που αφηγούνται, διασωθείσες (έστω και προφορικά) από γενιά σε γενιά – προφανώς μέχρι το Μωυσή, συγγραφέα της Γένεσης, που είναι και ο πιο κατάλληλος από τα γνωστά σε μας πρόσωπα για να τα καταγράψει (https://www.oodegr.com/oode/epistimi/arxaiologika/iwsif_aigyptos_1.htm).

Μερικοί κοροϊδεύουν για την ιστορία τής γυναίκας τού Λωτ, που όταν καθυστέρησε τη φυγή της γυρίζοντας προς τα πίσω, κατά την αφήγηση τής Γένεσης έγινε "στήλη άλατος". Και θεωρούν την αφήγηση "αφελέστατη" και εξωπραγματική.

Όμως έρχεται η ίδια η σύγχρονη πραγματικότητα, για να μάς δώσει μια ιδέα, στο τι μπορεί να σημαίνει: "στήλη άλατος". Και το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύθηκε την 1η Οκτωβρίου 2013 μ.Χ. είναι εξόχως διαφωτιστικό: Το τελευταίο λεύκωμα του Νικ Μπραντ με φωτογραφίες ζώων της ανατολικής Αφρικής, με τίτλο Across the Ravaged Land, δημοσιεύεται από τον οίκο Abrams Books.

Όπως συνέβη στην γυναίκα του Λωτ όταν παρέβη τις εντολές και γύρισε να κοιτάξει την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, τα πλάσματα που πέφτουν στην λίμνη Νάτρον της Τανζανίας γίνονται στήλες άλατος.

Η θανάσιμη λίμνη της βόρειας Τανζανίας είναι μια από τις θερμότερες και πιο αλκαλικές λίμνες του κόσμου -η θερμοκρασία του νερού μπορεί να ξεπεράσει τους 50 βαθμούς και το pH φτάνει το 10,5. H λίμνη παίρνει το όνομά της από το νάτρον, ένα ορυκτό που αποτελείται κυρίως από ανθρακικό νάτριο με μικρές ποσότητες διττανθρακικού νατρίου, δηλαδή μαγειρικής σόδας.

Μόνο ελάχιστα είδη ψαριών και κάποια θερμόφιλα, κατακόκκινα καρκινοειδή ζουν στα αφιλόξενα νερά της λίμνης. Μεγάλοι πληθυσμοί φλαμίνγκο τρέφονται με τα κόκκινα καρκινοειδή και απορροφούν τις χρωστικές στα φτερά τους, τα οποία σταδιακά γίνονται ροζ. Τα νερά βάφονται κόκκινα από μικροσκοπικά καρκινοειδή, στα οποία οφείλεται το κόκκινο χρώμα στα φτερά των φλαμίνγκο

Είναι όμως μια ριψοκίνδυνη ζωή, όπως μαρτυρά το φλαμίνγκο της παραπάνω εικόνας. Πουλιά και νυχτερίδες που απασβεστώθηκαν στα φονικά νερά απαθανατίστηκαν από τον φωτογράφο Νικ Μπραντ, γνωστό λάτρη της Αφρικής (είχε σκηνοθετήσει στην Ανατολική Αφρική το βίντεο για το τραγούδι Earth Song του Μάικλ Τζάκσον το 1995 μ.Χ.).

Καλυμμένα με άλατα του ασβεστίου, τα μαρμαρωμένα πτηνά μοιάζουν με μακάβρια έργα νεκρής φύσης. «Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα πώς πεθαίνουν. Φαίνεται ότι μπερδεύονται από την άκρως ανακλαστική επιφάνεια της λίμνης και συντρίβονται πάνω της, όπως τα πουλιά που πέφτουν σε γυάλινα παράθυρα» λέει ο φωτογράφος στο περιοδικό New Scientist (https://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/sthlh_alatos_1.htm).

Για κάποιους η γη Σενάαρ στην Μεσοποταμία είχε σχέση ονοματικά με την Σουμερία.

Η πόλη Νέμρωδ (Νίμρουντ) στην Αγία Γραφή ονομάζεται Καλάχ και Καλχού ή Χαλάχ.

Σε πάπυρο βρέθηκε κείμενο ότι σε έναν Φαραω που του έφεραν όμορφη γυναίκα αυτός σκότωσε τον άντρα της, όπως ακριβώς φοβόνταν ο Αβραάμ με τον Φαραω όταν του έφεραν μπροστά την γυναίκα του Αβραάμ την Σάρα.

Ο Αβραάμ έστειλε έναν δούλο του στην Μεσοποταμία για να βρει σύζυγο για τον γιο του Ισαάκ, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Ασσύριος βασιλιάς Σαμσί Αντάντ ο Α΄ έστειλε απεσταλμένους του στην Συρία για τον ίδιο ακριβώς λόγο. 

Σε Αιγυπτιακά κείμενα αναφέρονται το ονομα Πετεφρής, όσο και της Ασενίθ, της γυναίκας του Ιωσήφ του Πάγκαλου.

Ο Βέδου από την Εδώμ ήρθε λόγω λιμού στην Αίγυπτο, όπως έκαναν ο Αβραάμ και ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος με τις οικογένειες τους.

Οι Υκσώς διείσδυσαν στην Αίγυπτο το ετος 1.900 π.Χ. και την κατέλαβαν το ετος 1.730 π.Χ., το δε ετος 1.900 π.Χ. είχαν αρχίσει να εισέρχονται και άλλοι Σημίτες ειρηνικά στην Αίγυπτο.

Ποιμένες λαών ονομάζονταν ο Κύρος ο Μέγας και οι Υκσώς.

Σε όλο τον ανασκαμμένο χώρο ένα στρώμα τέφρας βάθους ενός μέτρου που δηλώνει πως η πόλη καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά πράγμα που ενισχύει την ιστορική αλήθεια των γραφομένων στην Παλαιά Διαθήκη όταν οι Ισραηλίτες απέκτησαν πρόσβαση στην πόλη την έκαψαν μαζί με ό,τι υπήρχε μέσα σε αυτή.

Πώς εξηγείται όμως η ύπαρξη μιας μεγάλης ποσότητας σιταριού που βρέθηκε και αυτή αποτεφρωμένη στα στρώματα καταστροφής της πόλης; Θα ήταν λογικό οι εισβολείς να έπαιρναν το πολύτιμο σιτάρι μετά την κατάκτηση της πόλης.

Σύμφωνα με τις Γραφές, αναφέρει o Wood, είχε δοθεί στους Ισραηλίτες η Θεία εντολή να μη πάρουν ούτε έναν κόκκο σιταριού από την Ιεριχώ. Η αποθήκευση μεγάλης ποσότητας σιταριού δηλώνει πως η πόλη καταστράφηκε λίγο μετά την περίοδο του θερισμού.

Αυτή την εποχή του έτους, προκύπτει από αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη ότι έγινε η εισβολή των Ισραηλιτών. Εξάλλου το μεγάλο απόθεμα σιταριού καθιστά πιο πειστική την άποψη ότι η πόλη καταστράφηκε μετά από το σύντομο διάστημα των επτά ημερών παρά έπειτα από πολυήμερη πολιορκία.

Σύμφωνα με ραδιοχρονολόγηση του τείχους, ξυλοκάρβουνου, αλλά και την τεχνοτροπία της εποχής εκείνης με αρχαιολογικά ευρήματα και ιστορικά κείμενα, το έτος 1.410 π.Χ. έπεσε η Ιεριχώ και καταστράφηκε (https://www.oodegr.com/oode/epistimi/ierixw1.htm).

Οι Αγγλοσάξονες πρώτα ήρθαν στην Βρετανία ως άποικοι, μετανάστες και μισθοφόροι και μετά από δεκαετίες την κατέκτησαν, όπως και οι  Υκσώς ήρθαν στην Αίγυπτο πρώτα ως άποικοι, μετανάστες και μισθοφόροι και μετά από πολλές δεκαετίες την κατέκτησαν.

Από το 1.200 π.Χ. υπήρχαν Επτάφωτες Λυχνίες σε Παλαιστίνη και αλλού.

Ο Αιγύπτιος πρίγκιπας Σινουχέ περιέγραφε την Χαναάν σαν μία πολύ πλούσια περιοχή, όπως ακριβώς και οι Δώδεκα κατάσκοποι του Προφήτη Μωυσή.

Ο Γασμού που προσπάθησε να σταματήσει το κτίσιμο του Δευτέρου Ναού επί Ζοροβάβελ υπάρχει σε επιγραφή της Χέγκρα της Αραβίας.

Σε άλλη επιγραφή αναφέρεται ο Κάινος, ο γιος του Γησάμ, βασιλια της Κηδάρ, αναφέρεται ως Κασμού στην επιγραφή αυτή.

Οι πάπυροι της Ελεφαντίνης ο Τωβίας ο Αμμωνίτης, αντίπαλος του Νεεμία που προσπάθησε να σταματήσει το κτίσιμο του Δευτέρου Ναού, όπως και του Σαναβαλλάτ, ο οποιος προσπάθησε να κάνει το ίδιο.

Το ονομα Τωβίας υπάρχει σε επιστολές του Πτολεμαίου του Βάτου Φιλάδελφου, όπως και σε τάφους στο Κελ Εμίρ.

Το ονομα Μαρδοχαίος ήταν συχνά στους Εβραίους που παρέμειναν στην Βαβυλώνα μετά το Τέλος της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας.

Ο Ξέρξης ήταν φιλήδονος, τυραννικός και ανήθικος, σαν τον Αχασβήρο στην Παλαιά Διαθήκη.

Η Καπερναούμ ονομάζονταν και Κεφάρ Ναούμ.

Κάθε δεκατέσσερα χρόνια γίνονταν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία απογραφές για τον υπολογισμό πληθυσμού για την είσπραξη φορών σύμφωνα με πολλές επιγραφές, κυρίως σε Ισπανια, Γαλατία, Συρία, Αίγυπτο και Παλαιστίνη.

Ο Ασσύριος βασιλιάς Τιγλάθ Πελέσερ ο Γ’ στην Αγία Γραφή ονομάζεται και Φουλ από το προσωνύμιο και ονομα Φαλούχ που είχε αυτός στην Βαβυλώνα.

Η πόλη της Κιρ βρίσκονταν στην Μηδία.

Ζιγκουράτ ανακαινίστηκαν από τον Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μεγα στην Βαβυλώνα και τον Νάμπονιτ (Ναβονίδη) στην Ουρ.

Ο γιος του Ναβαχοδονόσορα του Β΄ του Μεγα ονομάζονταν Ευίλ Μερωδάχ ή και Αμίλ Μαρδούκ.

Ο Ασσύριος βασιλιάς Σαργών ο Β’ ονομάζονταν στην Παλαιά Διαθήκη Αρνά.

Το όνομα Κανδάκη ήταν συνηθισμένο και μόνιμο στις βασίλισσες της Αιθιοπίας, όπως και των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο ως ηγετών.

Ο Ησαύ έδωσε τα δικαιώματα του πρωτοτόκου για ένα πιάτο φακή, όπως και ο Τουπκιτίλλα στον αδερφό του Καρπαζάχ ένα άλσος για τρία πρόβατα.

Μεγάλη περιοχή της Νότιας Αραβίας, της Σαχάρας και της Μεσοποτάμιας καταστράφηκε λόγω κλιματικών μεταβολών αναμεσά στα έτη 4.000 και 2.000 π.Χ., με αποτέλεσμα την καταστροφή από εκτενείς πλημύρες (Κατακλυσμό) των περιοχών Νοτίως του Ευφράτη, όπως και της αρχαιότερης πόλης, της Εριντού. 

Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές ανασκαφές και όσα αναφέρει ο Σουμεριακός κατάλογος βασιλέων πριν τον Κατακλυσμό οι πόλεις της Σουμερίας πλημύρισαν ανάμεσα στα έτη 3.300 π.Χ. με 3.200 π.Χ. λόγω του Κατακλυσμού, ημερομηνία που συμφωνεί με το κείμενο των Εβδομήκοντα, το οποίο λέει ότι ο Κατακλυσμός έγινε το έτος 3.226 π.Χ.

Επίσης, οι Σουμέριοι ανέπτυξαν το πρώτο σύστημα γραφής, την σφηνοειδή γραφή.

Οι κλιμακωτές τριγωνικής μορφής πυραμίδες στην Αίγυπτο είναι πολύ πιθανόν ότι κατασκευάστηκαν κατά μίμηση των Ζιγκουράτ της Μεσοποτάμιας.

Λίγο πριν, αλλά κυρίως μετά την πτώση της Ουρ στους Ελαμίτες και την οριστική καταστροφή της, ενέκυψε μεγάλος λοιμός στην περιοχή της πόλης αυτής, αλλά και ολόκληρης της Μεσοποταμίας, με τελικό αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι της περιοχής να μεταναστεύσουν προς Νότο και την Δύση.

Εικάζεται ότι ένας από αυτούς τους μετανάστες θα μπορούσε να ήταν και ο Πατριάρχης Αβραάμ, αφού πολλοί λαοί (κυρίως Σημίτες, κυρίως Αραμαίοι και Αμορίτες) μετανάστευσαν εκείνη την χρονική περίοδο, από τον λοιμό που προέκυψε τότε λόγω της αλλαγής του κλίματος και την εκτενούς υπερεκμετάλλευσης της γης.

Ο δε Κατακλυσμός που συνέβη κατά τα έτη 3.200 π.Χ. κατέστρεψε και τα φράγματα και τα αποστραγγιστικά έργα που είχαν κατασκευάσει οι Σουμέριοι, μέσω των οποίων είχαν μετατρέψει την ήδη εύφορη γη της Μεσοποταμίας σε κήπο της Εδέμ. 

Στα Σόδομα εκτός από την ηθική διαφθορά, τα οργιά και τον πόλεμο, αναφέρεται από Ιουδαίους της εποχής του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ότι υπήρχε μεγάλος διαχωρισμός των ανθρώπων βάσει της ατομικής ιδιοκτησίας και ότι οι πλούσιοι καταπίεζαν υπέρμετρα τους φτωχούς.

Για τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, ο Κάιν, εκτός από πρώτος αδελφοκτόνος και φονιάς, ήταν και ο πρώτος ιδρυτής της ατομικής ιδιοκτησίας με την πρώτη πόλη που ίδρυσε και εντοίχισε, εκτός από ιδρυτής του πολιτισμού.

Ο μεγάλος Xαμουραμπί (19^ος π.X. Αιώνας) έφερε τον τίτλο «βασιλιάς της Aκκάδ και της Σουμέρ, βασιλιάς του Σύμπαντος». Πληροφορίες για τον παράξενο αυτόν πολιτισμό μάς δίνουν τα γραπτά που προέρχονται από τον Xαλδαίο ιερέα Bηρωσσό (300 π.X.), που ίδρυσε αστρονομική σχολή στην νήσο Kω και έγραψε στα ελληνικά ένα τρίτομο έργο με τίτλο τα «Bαβυλωνιακά».

Eκτός των άλλων, ο σοφός αυτός ιερέας παρουσίασε το απάνθισμα των λεγομένων «καταλόγων των βασιλέων». Tο έργο του αυτό σώζεται σε αποσπάσματα, ιδίως στην Παντοδαπή Iστορία του Eυσέβιου του Παμφίλου.

O θρύλος μιλάει για μια εποχή γύρω στο 2100 π.X., κατά την A' δυναστεία της Iσίν, που έγινε ο πρώτος χρονολογικός καθορισμός του λαμπρού παρελθόντος. Δημιουργήθηκαν δηλαδή οι «κατάλογοι των Αρχαίων βασιλέων».

Σύμφωνα με τους καταλόγους αυτούς, από την δημιουργία του ανθρώπου μέχρι τον Κατακλυσμό βασίλεψαν δέκα «πανάρχαιοι βασιλείς», όπως ακριβώς η Παλαιά Διαθήκη αναγνωρίζει ότι από τον Aδάμ ως τον Κατακλυσμό έζησαν δέκα «Πατριάρχες».

 Σήμερα είμαστε πια βέβαιοι ότι ο πολιτισμός της Bαβυλώνας είχε τις ρίζες του στον πολιτισμό των Σουμερίων. H ιερατική-σφηνοειδής γραφή, οι νόμοι της Bαβυλώνας, η ιατρική τέχνη, η αστρονομία ως θετική επιστήμη, η επική ποίηση με το περίφημο έπος του Γκιλγκαμές, καθώς και στοιχεία της αρχιτεκτονικής οφείλουν την ύπαρξή τους στον μεγάλο αρχαίο πολιτισμό των Σουμερίων (https://manosdanezis.gr/wp-content/uploads/2017/08/153ep.pdf).

Οι Σουμέριοι ήταν οι πρώτοι που έμαθαν να επεξεργάζονται τον χαλκό και άλλα μέταλλα, όπως ακριβώς και ο Τούβαλ Κάιν στην Παλαιά Διαθήκη, πρώτη κοινωνία που είχε διαστρωματώσεις αναμεσά σε πλούσιους και φτωχούς.

Mετά τον Kατακλυσμό, άρχισε νέα περίοδος βασιλείας με τις δυναστείες των μεγάλων Σουμεριακών πόλεων Oυρ, Oυρούκ και Λαγκάς. Γύρω στο 3.100 π.X. κυριάρχησαν τα βασίλεια της Oυρ και του Kις (Σημιτικού Aκκάδ). Ακολούθησε η κυριαρχία του βασιλείου της Oυρούκ που υπέταξε το Kις.

H Oυρούκ ανέδειξε πέντε δυναστείες με 23 βασιλείς, από τους οποίους οι τρεις πρώτοι, Λουγγάλ-Mπάντα, Nτουμμουζί και Γκιλγκαμές ήταν βασιλείς-«θεοί»–(https://manosdanezis.gr/wp-content/uploads/2017/08/153ep.pdf)-(όπως αυτό-«θεοποιήθηκαν» και οι λεγόμενοι «γιοι του θεού» στην Παλαιά Διαθήκη).

 

Ο βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας ανακοίνωσε τις 19 Μαΐου 2022 μ.Χ., με επιστολή που απευθύνεται στον ιορδανικό λαό και μεταδόθηκε από τα επίσημα μέσα ενημέρωσης, ότι ο ετεροθαλής αδελφός του, ο πρίγκιπας Χάμζα, θα παραμείνει σε κατ’ οίκον περιορισμό (https://www.zougla.gr/kosmos/article/iordania-o-vasilias-ampntala-8eti-se-kat-ikon-periorismo-ton-etero8ali-adelfo-tou), έναν και πλέον χρόνο αφού κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε μια «συνωμοσία» εναντίον του Βασιλείου, όπως και σε κατ’ οίκον περιορισμό τέθηκε και ο Μοσάντεκ από το Ιράν μετά την επαναφορά του Σάχη και την «δίκη» του.

Χαΐνηδες. Οι Εκδικητές! Εμφανίζονταν πάντα το εσπέρας... Από το πουθενά και ήταν ο φόβος και τρόμος των τούρκων κατακτητών της Κρήτης. Τους λέγαν και Καλησπέρηδες, γιατί η τρομερή εμφάνισή τους στο σπίτι του τούρκου θύματός τους συνοδευόταν από μια καλησπέρα.

Ήταν εκδικητές και συνήθως προσωπικοί ήταν οι λόγοι, που τους έσπρωχναν να παρατήσουν την κοινωνική ζωή των κατακτημένων περιοχών τους και να καταφύγουν στα τρία απόρθητα φρούρια της Κρήτης: της Γραμπούσας (Χανιά), της Σούδας (Χανιά) και της Σπιναλόγκας (Λασίθι) και μετά την άλωση και των φρουρίων αυτών σε βουνά και μοναστήρια.

Οι Χαΐνηδες, οι φοβεροί εκδικητές οικογενιακών αδικημάτων και όχι μόνο, που προτιμούσαν να ζούνε σκληροτράχηλα στην άγρια φύση της Κρήτης, Ελεύθεροι, συντροφιά με τα όπλα τους και να είναι οι σκληροί τιμωροί και ο μέγας φόβος των Τούρκων (όπως οι Κλέφτες, αλλά και ο Ρομπέν των Δασών στην Μεσαιωνική Αγγλία).

Υπήρξαν μέχρι και ιερείς που έγιναν Χαΐνηδες και παρόλη την προσπάθεια των τούρκων να τους εξαλείψουν, οι "Καλησπέρηδες" έδιναν το παρών μέχρι την τελευταία μέρα που τουρκικό πόδι πατούσε στην Κρήτη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα Χαΐνη, είναι ο μεγάλος Βασίλειος Χάλης από το Θέρισσο Χανίων, όπου μαζί με τα ηρωικά αδέρφια του και τα παλικάρια της Κρήτης ξεκίνησαν την Επανάσταση του 1821 στο νησί (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2012/05/blog-post_3115.html).

Ο «ηρωικός» Κάστερ έσφαζε αμάχους Ινδιάνους και έπαιρνε τα σκαλπ τους, όπως και στο  Μι Λάι τα ίδια ακριβώς έκανε και ο «ηρωικός» ανθυπολοχαγό Γουίλιαμ Κάλεϋ με άμαχους Βιετναμέζους.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η αφήγηση της Γενέσεως για έναν επίγειο Παράδεισο, είναι ένας αλληγορικός μύθος. Όμως τα ιστορικο-γεωγραφικά στοιχεία που μας δίνει η Αγία Γραφή, όχι μόνο αποδεικνύονται αληθινά, αλλά μπορούν να αποτελέσουν μια σπουδαία ιστορική πηγή για το απώτερο παρελθόν της Μεσοποταμίας, του 5500 π.Χ.

Η μελέτη αυτή, εξερευνά τον τόπο και το χρόνο του Αδάμ με την βοήθεια κάποιων στοιχείων που μας δίνει η Γένεση. Για την εύρεση της τοποθεσίας του Παραδείσου, βρίσκουμε στην Αγία Γραφή κάποιο σημαντικό γεωγραφικό στοιχείο, που περιγράφεται στην Γένεση 2,10-14:

"Ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον. εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς. Όνομα τω ενί Φισών. ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Ευϊλάτ, εκεί ού εστι το χρυσίον. Το δε χρυσίον της γης εκείνης καλόν. και εκεί εστιν ο άνθραξ και ο λίθος ο πράσινος.

Και το όνομα τω ποταμώ τω δευτέρω Γεών (Γιών κατά το Εβραϊκό). ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας ("Χους" κατά το Εβραϊκό). Και ο ποταμός ο τρίτος Τίγρης. ούτος ο προπορευόμενος κατέναντι Ασσυρίων. Ο δε ποταμός ο τέταρτος Ευφράτης".

Ο Τίγρης και ο Ευφράτης είναι τα γνωστά ποτάμια που πηγάζουν από τα ορεινά της Αρμενίας και χύνονται στον Περσικό Κόλπο. Γνωρίζουμε λοιπόν ότι ο Παράδεισος βρισκόταν κάπου γύρω στην Μεσοποταμία. Σε ποιο σημείο της όμως;

Πολλοί προσπάθησαν να τον ανακαλύψουν στα ορεινά της Αρμενίας, απ' όπου πηγάζουν ο Τίγρης και ο Ευφράτης. Ο λόγος γι' αυτό είναι, τα παραπάνω λόγια της Γένεσης: "Ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον". Έτσι τον αναζήτησαν στα ορεινά απ' όπου εκπορεύονται ο Τίγρης και ο Ευφράτης. Με μια προσεκτικότερη ματιά όμως, το χωρίο λέει κάτι άλλο.

Το χωρίο δεν λέει ότι ο ποταμός εκπορευόταν από τον Παράδεισο, ώστε να αναζητήσουμε τον Παράδεισο στις πηγές των ποταμών. Λέει ότι ο ποταμός εκπορευόταν από την Εδέμ, που ήταν η ευρύτερη περιοχή γύρω από τον Παράδεισο.

Έτσι, δεν είναι δυνατόν να αναζητήσουμε τον Παράδεισο στις πηγές των ποταμών, αλλά εκεί που 4 αρχαίοι ποταμοί διασταυρώνονται. Και η περιοχή από την οποία περνούν τέσσερεις ποταμοί, πρέπει να είναι μια εξαιρετικά εύφορη και υγρή περιοχή, ένας παράδεισος, κάτι που δύσκολα μπορεί να συμβαίνει στις ορεινές πηγές κάποιου ποταμού.

Αν και ο Τίγρης και ο Ευφράτης ήταν γνωστοί, ο Γιών (ή Γεών) αποτελούσε πρόβλημα, καθώς η Γένεση γράφει ότι αυτός είναι "ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας" ("Χους" κατά το Εβραϊκό).Βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για την Αιθιοπία. Εδώ το Εβραϊκό κείμενο αποδεικνύεται ορθότερο, καθώς αντί για "Αιθιοπία" αναφέρει τη γη "Χους", τη γη των Χουσιτών, ή Κασιτών.

Κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, οι Κασσίτες και η τοποθεσία της χώρας τους δεν ήταν γνωστή, και η  προσπάθεια των ερμηνευτών να συμβιβάσουν την ιστορία της Γένεσης για την Εδέμ με τη γεωγραφία του κόσμου που ήταν γνωστή σ' αυτούς, οδήγησε σε σφάλματα. Έτσι ο Γιών αναπόδειχτα ταυτίστηκε με το Νείλο και η χώρα του Χούς με την χώρα της Νουβίας από την οποία ρέει ο Νείλος, στον οποίο οι Ελληνιστές Ιουδαίοι απένειμαν το όνομα Χούς.

Οι Κασσίτες επανευρέθησαν μόνο κατά τον τελευταίο αιώνα σε αναφορές γι' αυτούς που βρίσκονταν σε αρχαία σφηνοειδή γραφή. Στους χρόνους του Μωυσή αυτό ήταν ένα ποτάμι που συναντούσε τον Ευφράτη λίγα μίλια Νότια από εκεί που συνδέεται ο Τίγρης , κοντά στο Αμπαντάν.

Σήμερα το ποτάμι αυτό ονομάζεται Καρούν, και πηγάζει από τα βουνά του Ιράν, Ανατολικά του Περσικού Κόλπου όπου αδειάζουν τα νερά τους, ο Τίγρης, ο Ευφράτης και ο Καρούν. Ο Γιών έρεε από τη χώρα του Χους, δηλαδή έξω από τη χώρα των αρχαίων Κασσιτών οι οποίοι ήταν μεταξύ των βουνών του Ιράν και της χώρας της Ασσυρίας (μεταξύ του Τίγρη και του Ευφράτη), ακριβώς όπως το λέει η Γένεσις.

Οι Κασσίτες ήταν αρχικά ένας ποιμενικός νομαδικός λαός που ξεκίνησε στην Εγγύς Ανατολή ως μέρος της επέκτασης των Ινδο-Ευρωπαϊκών λαών έξω από την Τουρκία, μέσα στην Περσία, και τελικά στην Ινδία. Κατά την πτώση της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, αυτοί εγκατέστησαν για 4 Αιώνες μια δική τους αυτοκρατορία. Μετά το τέλος της Κασσιτικής περιόδου, το όνομά τους ξεχάστηκε.

Ο Φισών δε ρέει πλέον για τα τελευταία 4000 χρόνια. Σήμερα, είναι απλά μια ξερή κοίτη που ονομάζεται Βάντι Αλ-Μπατίν, της οποίας η αρχή βρίσκεται μέσα στην πιο χρυσοφόρα περιοχή της Σαουδικής Αραβίας, μόλις Βόρεια της Μεδίνα. Αλλά κατά τη διάρκεια του υγρού κλίματος, προ του 3500 π.Χ. πήγαζε από την Αραβική Peninsula κι ενώνετο με τον Ευφράτη στο ίδιο περίπου μέρος όπως έκανε κι ο Γιών (Καρούν). Λίγο χρόνο μετά απ' αυτό, ίσως περίπου το 2000 π.Χ., ξεράθηκε. Αν και η μνήμη του διετηρήθη, η τοποθεσία του δεν ήταν πλέον γνωστή όταν κατεγράφει η διήγηση της Γενέσεως.

Πρόσφατα όμως, η κοίτη αυτή βρέθηκε από δορυφορική φωτογραφία, από τον Φαρούκ Ελ-Μπαζ του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. Ο τελευταίος συμπέρανε, ότι ο ποταμός αρχικά επήγαζε για πλέον των 650 μιλίων από τα βουνά Χιζάζ (στη Σαουδική Αραβία) προς το Κουβέϊτ, όπου ενώνετο με τον Ευφράτη. Η ιστορία αυτής της αποκαλύψεως δημοσιεύθηκε από τον Τζέιμς Σάουρ (1996: 52-57,64) στο Περιοδικό της Βιβλικής Αρχαιολογίας.

Το σημείο όπου κάποτε ο ποταμός αυτός διοχέτευε τα νερά του, ήταν γνωστός στον αρχαιολόγο Λέοναρντ Γούλεϋ, που στο βιβλίο του "Οι ανασκαφές στην Ουρ", περιέγραψε πώς ο ποταμός αυτός μαζί με τους άλλους τρεις, δημιούργησαν με τις προσχώσεις τους την κοιλάδα της Μεσοποταμίας.

Από αυτήν την περιγραφή των τεσσάρων ποταμών της Γένεσης, εξάγεται ότι η Βιβλική τοποθεσία του Παραδείσου της Εδέμ, αντιστοιχεί με την περιοχή της αρχαίας Σουμερίας. Έτσι μπορεί να αναγνωρισθεί ως η μεγάλη πλημμυρισμένη πεδιάδα του Ευφράτη νοτίως των αρχαίων πόλεων της Σουμερίας

Σύμφωνα με τη Σουμεριακή παράδοση, η παλαιότερη απ' όλες τις Σουμεριακές πόλεις-κράτη, και η παραδοσιακή πατρίδα του Αδάπα (Αδάμ), ήταν η πόλη της Εριδού (ή Εριντού), η οποία βρέθηκε, όπως οι κατοπινές Σουμεριακές πόλεις της Ουρ και Ερέχ, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη. (Τα ερείπια των πόλεων αυτών, βρίσκονται περίπου 400 μίλια από όπου ο Ευφράτης εισέρχεται στον Περσικό Κόλπο).

Ήταν η πρώτη περιοχή που σχηματίστηκε στη Μεσοποταμία από τις προσχώσεις των τεσσάρων ποταμών. Η Εριντού, ξεκινώντας από απλός οικισμός, χτίστηκε από τους πρώτους κατοίκους, κατά το 5400 π.Χ., και κατοικείτο τουλάχιστον ως το 3600 π.Χ.

Στην αρχή η περιοχή ήταν πλημμυρισμένη με νερό. Σταδιακά όμως, άρχισε να ανυψώνεται. Η Εριντού όπου εγκαταστάθηκε ο Αδάμ και οι απόγονοί του, μετά από την πτώση του από τον Παράδεισο, ήταν προφανώς από τις πρώτες περιοχές.

Σταδιακά η προοδευτική αύξηση της λάσπης των ποταμών, μετακίνησε την ακτή αρκετά μακριά στο Νότο. Έτσι το σημείο που οι ποταμοί έχυναν τα νερά τους άλλαξε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η μετέπειτα σύγχυση για τη θέση του Παραδείσου.

Η παραπάνω χρονολόγηση της Εριντού είναι πολύ σημαντική για την επιβεβαίωση της αφήγησης της Γενέσεως, και την επιλογή του κειμένου που θα αποδεχθούμε.

Ως γνωστόν, τα εγκυρότερα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης σήμερα, είναι το Εβραϊκό, και η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄), που είναι αρχαιότερη από το Εβραϊκό. Στο θέμα των χρονολογιών της Γενέσεως όμως, οι ημερομηνίες που μας δίνουν διαφέρουν μεταξύ τους κατά 1500 έτη. Έτσι, το Εβραϊκό τοποθετεί τον Αδάμ στο 4000 π.Χ., ενώ η μετάφραση Ο΄ τον τοποθετεί στο 5500 π.Χ.!

Το 5500 π.Χ. είναι εξαιρετικά κοντινή ημερομηνία στη χρονολόγηση των αρχαιολόγων για την αρχή κατοίκησης της πρώτης πόλης της Σουμερίας, της Εριντού (5400 π.Χ.). Ενώ λοιπόν ο Αδάμ τοποθετήθηκε στον Παράδεισο το 5500, ο πρώτος οικισμός των απογόνων του, χρονολογείται από το 5400 π.Χ., δηλαδή 100 χρόνια αργότερα. Αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη για την ορθότητα των χρονολογικών πινάκων της Γενέσεως!

Έτσι, αν και το Εβραϊκό συχνά αποδεικνύεται εγκυρότερο στην απόδοση κάποιων λέξεων, στις ημερομηνίες αποδεικνύεται λιγότερο αξιόπιστο από των Ο΄.

Από τα παραπάνω, φαίνεται ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε την Αγία Γραφή, όχι ως μια αλληγορική καταγραφή, αλλά ως μια πιστή αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων, που ως σήμερα μπορούν να επιρρεάσουν την πίστη μας και το αιώνιο μέλλον μας (https://www.orthodoxoiorizontes.gr/Dogmatikh/Themata_Palaias_Diathikhs/O_istorikos_topos_kai_xronos_tou_Paradeisou.htm).

Ο Ιωσήφ, γιος τού Ιακώβ και πατέρας δύο φυλών τού Ισραήλ, είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα τής Παλαιάς Διαθήκης, και αν εξαιρέσουμε τον Ιούδα τον πρόγονο τού Χριστού, το αμέσως μετά σημαντικότερο άλλο πρόσωπο από τους 12 αυτούς Πατριάρχες.

Είναι σε όλους γνωστή η ιστορία για το πώς πουλήθηκε ως σκλάβος από τα αδέλφια του στην Αίγυπτο, και πώς κατόρθωσε με θαυματουργική υποστήριξη τού Θεού να γίνει δεύτερος μετά τον Φαραώ στην ιεραρχία τής Αιγύπτου, τής εποχής τών Υξώς.

Πολλές προσπάθειες έγιναν να εντοπισθεί η ακριβής εποχή που ο Ιωσήφ έζησε στην Αίγυπτο, και το όνομα τού Φαραώ που τον εξύψωσε. Ως τώρα όμως, τίποτα δεν έγινε εφικτό να αποδειχθεί. Και ειδικά η εποχή τών Υξώς, είναι μια δύσκολη εποχή, γιατί στην Αίγυπτο υπήρχαν και Σημιτικά βασίλεια, με διαφόρους Φαραώ.

Στη μελέτη αυτή, θα καταθέσουμε μια σκέψη, και ένα στοιχείο ακόμα στους ερευνητές τού θέματος, ελπίζοντας ότι θα συμβάλλει στον εντοπισμό τής ακριβούς εποχής τού Ιωσήφ.

Το σκεπτικό μας ξεκινάει από το εξής:

Ο λόγος που ο Ιωσήφ εξυψώθηκε από τον Φαραώ, ήταν ότι προέβλεψε τα 7 χρόνια αφθονίας, και τα 7 χρόνια πείνας που θα έρχονταν. Έτσι η Αίγυπτος μάζεψε τροφή στα 7 χρόνια αφθονίας, και όχι μόνο άντεξε στα 7 χρόνια πείνας, αλλά και την εμπορεύτηκε με τα γύρω έθνη.

Τα 14 αυτά ξεχωριστά χρόνια λοιπόν, είναι ένα σοβαρό ιστορικό στοιχείο, που αν μπορέσουμε να το εντοπίσουμε στην ιστορία τής Αιγύπτου, θα έχουμε εντοπίσει τον Ιωσήφ.

Πού στηριζόταν η οικονομία τής Αιγύπτου, και γενικότερα τής γύρω περιοχής; Κυρίως στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Και η γεωργία και η κτηνοτροφία χρειάζονται νερό! Πιθανότατα λοιπόν πρόκειται για μια περίοδο που ξεκίνησε με πολλές βροχές, και συνεχίσθηκε με ένα αντιστάθμισμα ξηρασίας.

Αν λοιπόν εντοπίσουμε τα επίπεδα τής στάθμης τού Νείλου, και αν σε αυτά τα επίπεδα υπάρχει κάτι ασυνήθιστο συγκριτικά με τις προηγούμενες και τις επόμενες εποχές, τότε προφανώς θα έχουμε εντοπίσει την εποχή τού Ιωσήφ!

Υπάρχει σήμερα κάποιο στοιχείο για τη στάθμη τού Νείλου στις περασμένες χιλιετίες προ Χριστού;

Είμαστε ευγνώμονες σήμερα στους αρχαιολόγους, τους κλιματολόγους και τους γεωλόγους, που με την άοκνη και επίμονη έρευνά τους, έχουν φωτίσει και αυτό το θέμα.

Στο περιοδικό Νάσιοναλ Τζεογκράφικ τού Απριλίου τού 2001 μ.Χ. (Ελληνική έκδοση), υπήρχε ένας ένθετος χάρτης για την Αίγυπτο. Εκεί, στο κάτω μέρος, υπάρχει η αποτύπωση τής στάθμης τού Νείλου, στις περασμένες χιλιετίες!!!Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε τμήμα τής εικόνας αυτής, στις επίμαχες εποχές:

Στο παραπάνω τμήμα τής εικόνας τού Νάσιοναλ Τζεογκράφικ, παρατηρούμε στο υψηλότερο μέρος της, παρατηρούμε μια κυματιστή μωβ γραμμή. Πρόκειται για τα επίπεδα τής στάθμης τού Νείλου. Όσο πιο ψηλά φτάνει η γραμμή, τόσο ψηλότερα ήταν ο Νείλος, συνεπώς τόσο περισσότερες βροχές υπήρξαν. Μεταξύ τού 2000 και 1500 π.Χ., παρατηρούμε ότι υπήρξαν δύο έντονες διακυμάνσεις.

Αν είχαμε δημοσιεύσει όλη την εικόνα, η οποία είναι πολύ μεγάλη, ο αναγνώστης θα έβλεπε ότι δεν υπήρξε τέτοια διακύμανση σε όλες τις προηγούμενες ή επόμενες περιόδους. Και το σημαντικό είναι ότι αυτό συμβαίνει στη σωστή εποχή, που κατά την Αγία Γραφή είναι γύρω στο 1.700 π.Χ.!!!

Η εικόνα μας δείχνει μία αποκορύφωση των βροχοπτώσεων, (συνεπώς μια καλή γεωργική περίοδο), που όμως ακολουθείται από μία πρωτοφανή ξηρασία, που μειώνει αισθητά το νερό τού Νείλου. Είναι βέβαιο ότι αυτό δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην Αίγυπτο, και στις γύρω περιοχές. Κάποια από τις δύο κορυφές τής στάθμης τού Νείλου, πρέπει να ταυτίζεται με τα 7 πρώτα χρόνια αφθονίας, ενώ ακολούθησε ξηρασία.

Πιστεύουμε ότι μια ακριβέστερη ανάλυση τής στάθμης τού Νείλου, από κάποιον που έχει τα αναγκαία στοιχεία έτος προς έτος, είναι δυνατόν να αποκαλύψει με ακρίβεια την ακριβή εποχή τού Ιωσήφ (https://www.oodegr.com/oode/epistimi/iosif1.htm).

Γενετική, Ισραηλίτες και Άραβες

Η ανακάλυψη αυτή, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Focus" Τεύχος Νο 25, τού μηνός Μαρτίου 2.002 μ.Χ., σελ. 66. H Αγία Γραφή αποδείχθηκε σωστή για το ότι η Αιγύπτια Άγαρ χάρισε ένα γιο στον Αβραάμ, τον προπάτορα τών Αραβικών φυλών, και για το ότι από το γιο που έκανε με τη Σάρρα, προήλθαν οι δώδεκα φυλές τού Ισραήλ. Γι' αυτό οι Άραβες και οι Εβραίοι έχουν ίδια αρσενικά γονίδια, αλλά διαφορετικά θηλυκά (https://www.oodegr.com/oode/epistimi/ismail1.htm).

Ο Ευσέβιος μας δίνει την πληροφορία ότι η Σεμίραμις έζησε 42 χρόνια μετά το θάνατο τού συζύγου της Νίνου, στα οποία και βασίλευσε, και ότι ο Αβραάμ γεννήθηκε 9 χρόνια πριν από το τέλος τής βασιλείας τού Νίνου (https://www.oodegr.com/oode/istoria/mesopot1/proswpa/semiramis1.htm).

Οι γίγαντες στην Παλαιά Διαθήκη

Οι "από παλιά ονομαστοί άνδρες" και το τέλος τους Αγιογραφικές μαρτυρίες για έναν λαό που εξάπτει τη φαντασία για χιλιετίες (https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/perieh.htm, https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigeis.htm, https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigk1.htm#filol, https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigk2.htm, https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigk3.htm).

Το θέμα των γιγάντων που αναφέρονται στο 6ο κεφάλαιο της Γενέσεως, έχει προβληματίσει πολλούς ερμηνευτές της Αγίας Γραφής για χιλιετηρίδες. Στη μελέτη αυτή, θα προχωρήσουμε σε μια βαθύτερη ανάλυση του θέματος, και σε μια ιστορική αναδρομή των γιγάντων της Γενέσεως.

Ας δούμε όμως το επίμαχο χωρίο, όπως διατυπώνεται στα αρχαία κείμενα, για να θυμηθούμε τα μεταφραστικά λάθη που επισημάνθηκαν στην προηγούμενη μελέτη μας γι' αυτό το θέμα.

Όπως εξηγήσαμε σε άλλη μελέτη μας, στα εδάφια αυτά υπάρχει εσφαλμένη απόδοση κάποιων λέξεων:

1. Η φράση: "Μπενέ Ελοχίμ" σημαίνει "γιοί των ισχυρών", και

2. Η λέξη "Αδάμ" χρησιμοποιείται στην Γένεση, για να δηλώσει τον ξεχωρισμένο λαό του πρωτοπλάστου Αδάμ, και όχι την ανθρωπότητα ως σύνολο.

1. Ένας γνωστός λαός

Με αυτά τα δεδομένα, ας συνεχίσουμε τη μελέτη του χωρίου αυτού της Γένεση 6/ς΄ 4:

"Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις, και μετ' εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ' αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί".

Εδώ πρόκειται για το θέμα στο οποίο αναφέρθηκε ο Ιησούς Χριστός, στο Ματθαίος κδ΄ 38, για τους προκατακλυσμιαίους ανθρώπους που "έτρωγαν και έπιναν και παντρεύονταν", ώσπου ήρθε ο Κατακλυσμός. Επ' αυτών υπάρχουν κάποιες παρατηρήσεις:

1^η παρατήρηση: Το οριστικό άρθρο "οι", δείχνει ότι πρόκειται για κάποιους που ήταν ήδη γνωστοί στους αναγνώστες της Γενέσεως, προς τους οποίους απευθύνεται ο Μωυσής, δηλαδή προς τους Ισραηλίτες της εποχής του, που λάβαιναν το Νόμο.

2^η παρατήρηση: Το ότι "εν ταις ημέραις εκείναις ήσαν", υπονοεί 1. Είτε ότι δεν υπήρχαν πλέον οι γίγαντες στην "γη", όταν γραφόταν η Γένεση, δηλαδή κατά το 1500 π.Χ., 2. είτε ότι υπήρχαν και τότε.

3^η παρατήρηση: Για ποια "γη" μιλάει; 1. Είτε για την συγκεκριμένη γη στην οποία συνέβαιναν τα γεγονότα που αναγράφονται στα γύρω κεφάλαια, (τη γη της Μεσοποταμίας), 2. είτε γενικά για την γύρω γη στην οποία είχαν επεκταθεί οι γίγαντες, και η φυλή Αδάμ. Αυτό όμως δεν έχει σημασία, καθώς η αναφορά γίνεται μόνο για τον καιρό πρό τού Κατακλυσμού. Είναι γεγονός όμως, ότι στην γη Χαναάν, οι γίγαντες υπήρχαν και μετά από τον Κατακλυσμό.

Αυτό φαίνεται στους Αριθμούς 13/ιγ΄ 33: "και εκεί εωράκαμεν τους γίγαντας, (εβραϊκό: Νεφιλείμ), και ήμεν ενώπιον αυτών ωσεί ακρίδες, αλλά και ούτως ήμεν ενώπιον αυτών".

Αν αυτό φαίνεται παράξενο σε κάποιους που διδάχτηκαν ότι ο Κατακλυσμός ήταν παγκόσμιος, ας διαβάσουν τη μελέτη μας: "Ήταν ο Κατακλυσμός Παγκόσμιος;" Εκεί θα δουν τις Αγιογραφικές και ιστορικές αποδείξεις, ότι επρόκειτο για έναν τοπικό κατακλυσμό, που έπληξε μόνο την φυλή Αδάμ, και μέλη μόνο των γύρω λαών.

Το ότι οι Νεφιλείμ επεβίωσαν του Κατακλυσμού, εξηγείται απλά:

Είναι λογικό, το ότι η φυλή των γιγάντων Νεφιλείμ, δεν έμενε ολόκληρη στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας, αλλά κάποιοι απ' αυτούς διεσπάρησαν στις γύρω περιοχές.

Η Γένεση στο 7/ζ΄ 20, γράφει ότι ο Κατακλυσμός είχε ύψος 15 πήχες, (8- 9 μέτρα), δηλαδή όσο χρειαζόταν για να καλύψει τις ψηλότερες περιοχές της χαμηλής Μεσοποταμίας. Όσοι όμως έμεναν στα ορεινά γύρω από την πληγείσα περιοχή, επεβίωσαν.

Άλλωστε, ο Κατακλυσμός έγινε για τιμωρία της φυλής Αδάμ, και όχι των γύρω λαών, όπως φαίνεται στην Γένεση 6/ς΄ 5 - 7, όπου η λέξη που χρησιμοποιείται στο Εβραϊκό κείμενο γι' αυτούς με τους οποίους οργίστηκε ο Θεός, είναι: "Αδάμ".

Για τους άλλους λαούς, η Γένεση στο Εβραϊκό κείμενο, χρησιμοποιεί άλλη λέξη, όπως φαίνεται στο Γένεσις 6/ς΄ 4, ["οι άνθρωποι (εβραϊκά: "ενός"), οι ονομαστοί"], και στο Γένεσις 13/ιγ΄ 13: ["οι δε άνθρωποι (εβραϊκά: "ενός"), οι εν Σοδόμοις..."].

Μια τελευταία παρατήρηση, ξεκινάει από το ίδιο εδάφιο της Γένεσης 6/ς΄ 4, που λέει: "Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις, και μετ' εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων..."

Οι Νεφιλείμ λοιπόν, υπήρχαν ακόμη "και μετά από εκείνο" το γεγονός που περιγράφεται, δηλαδή και μετά από την αύξηση του πληθυσμού στη Μεσοποταμία. Είναι λάθος να ταυτίζονται κατ' ανάγκην οι Νεφιλείμ με τους γιους των ισχυρών, καθώς μια αβίαστη ανάγνωση του κειμένου, δεν δείχνει τίποτα τέτοιο.

Το μεταβατικό "δε", δείχνει ότι γίνεται λόγος για κάποιους άλλους, και όχι για τους γιούς των ισχυρών. Οι γιοί των ισχυρών δεν είναι οι Νεφιλείμ, αλλά οι ισχυροί άνδρες της Μεσοποταμίας, των άλλων φυλών που ζούσαν κοντά στην φυλή Αδάμ.

Ίσως, ο σκοπός του χωρίου είναι να δείξει ότι η φυλή των γιγάντων, (η οποία προβλημάτιζε τους Ισραηλίτες τον καιρό που ο Μωυσής έγραφε αυτά τα λόγια), ήταν μια αρχαία φυλή, σύγχρονη της επιμειξίας της φυλής Αδάμ με τους γιούς των ισχυρών, και ότι οι Νεφιλείμ επεβίωσαν ακόμη και μετά από την επιμειξία των ισχυρών ανδρών της Μεσοποταμίας με τις "θυγατέρες Αδάμ", κατά την προκατακλυσμιαία εποχή.

Ίσως ακόμα, η αναφορά αυτή να γίνεται για να δείξει ότι ο κατακλυσμός στρεφόταν ειδικά κατά του λαού Αδάμ και όχι και των γύρω λαών, εκ των οποίων επεβίωσαν και οι Νεφιλείμ.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η περιοχή στην οποία επεβίωσαν κάποιοι από τη φυλή των γιγάντων Νεφιλείμ, ήταν η Βασάν, που ονομάζεται: "γη γιγάντων". (Δευτερονόμιο γ΄ 13).

Πρόκειται για μία ορεινή περιοχή ανατολικά της Θάλασσας της Γαλιλαίας, κατάλληλη για επιβίωση των λαών της, από τον Κατακλυσμό που έπληξε την Μεσοποταμία, και το λαό Αδάμ (Όπως λέμε "λαός Ισραήλ").

Εκεί, οι γίγαντες υπήρχαν όχι μόνο μετά από τον Κατακλυσμό, αλλά και στις ημέρες του Αβραάμ, όπως φαίνεται στην Γένεση 14/ιδ΄ 5, όπου λέει για τον Χοδολλογομόρ και τους συμμάχους του, ότι "κατέκοψαν τους γίγαντας τους εν Ασταρώθ Καρναιν", στην Βασσάν.

Και οι κατάσκοποι όμως των ημερών του Μωυσή, βρήκαν τους Νεφιλείμ στην Χαναάν, όπως είδαμε στους Αριθμούς 13/ιγ΄ 33, όπου μάλιστα ονομάζει τους γίγαντες "Νεφιλείμ". Εκεί έχει μάλιστα και οριστικό άρθρο, "τους Νεφιλείμ", πράγμα που δείχνει ότι δεν επρόκειτο για παρομοίωση, αλλά για το γνωστό λαό των Νεφιλείμ.

Άλλα εδάφια, όπως το Δευτερονόμιο 1/α΄ 28, αναφερόμενο στο ίδιο γεγονός, ταυτίζει τους Νεφιλείμ με τους Ανακείμ, που προφανώς ήταν απόγονοί τους.

Με τους Ανακείμ συσχετίζει η Αγία Γραφή όλες τις φυλές γιγάντων που ζούσαν γύρω από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας, όπως ήταν οι Ραφαείμ, οι Εμμαίοι και οι Ζουμζουμείμ, τους οποίους εξολώθρευσαν οι απόγονοι του Λωτ. (Δευτερονόμιο 2/β΄ 10,11,20,21).

Οι Ραφαείμ, ήταν απόγονοι των Γιγάντων που επεβίωσαν από τον Κατακλυσμό, και δεν ήταν απόγονοι του Νώε, καθώς δεν αναφέρονται στην Γένεση 10/ι΄, όπου αναφέρονται οι λαοί που κατάγονται από το Νώε. Η σκέψη ότι ίσως να μην αναφέρονται επειδή είναι πολύ νεότεροι λαοί, δεν ευσταθεί, επειδή αναφέρονται στην Γένεσις 14/ιδ΄ 5 σαν λαός, από την εποχή του Αβραάμ ακόμα, και συνεπώς είναι αρχαιότεροι λαοί από αυτούς που αναφέρονται ως απόγονοι του Νώε!

Μετά από την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην Γη της Επαγγελίας, οι υψηλόσωμες αυτές φυλές εξολωθρεύτηκαν, και δεν έμειναν Ανακείμ στο Ισραήλ. Μόνο στη Γάζα, στη Γαθ, και στην Άζωτο έμειναν, αναμεμειγμένοι με τους Φιλισταίους. (Ιησούς Ναυή 11/ια΄ 21, 22).

Ένας απ' αυτούς ήταν και ο Γολιάθ από τη Γαθ, που σκοτώθηκε από τον Δαυίδ. (Α΄ Σαμουήλ ιζ΄ 4: "Εξήλθεν... Γολιάθ εκ της Γαθ...").

Τον καιρό του Δαυίδ, σκοτώθηκαν οι τελευταίοι γίγαντες.

Η Γένεσις 6/ς΄ 1-4 λοιπόν, μιλάει για κάποιους γίγαντες, (Εβραϊκά "Νεφιλείμ"), που ήταν γνωστοί στους Ισραηλίτες του 1.500 π.Χ., και που έζησαν στην γη της Μεσοποταμίας πριν από τον Κατακλυσμό του Νώε, (3.500 π.Χ. περίπου), και που ως φυλή επεβίωσαν του κατακλυσμού στις ορεινές περιοχές της Βασάν (https://www.oodegr.com/oode/genesis/gigant2.htm).

Άγγελοι γαμπροί και γίγαντες

Τι ήταν οι υιοί Ελοχίμ και οι Νεφιλείμ; Και ποιες οι θυγατέρες Αδάμ;

Τών Νικολάου Μαυρομάγουλου και Γεωργίου Τσιμπιρίδη

1. Οι τρεις ερμηνείες τού χωρίου

2. H ερμηνεία τών αγγέλων

3. H ερμηνεία τών Σιθητών

4. Η καθ' ημάς σωστή ερμηνεία

Σημείωση: Στην παρούσα μελέτη, προτιμήσαμε την έκδοση τών Ο΄ τής Αποστολικής Διακονίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, (Αθήνα 1981), με επιστημονική επιμέλεια Prof. D. Dr. Alfred Rahlfs, την οποία θεωρήσαμε εγκυρότερη. Είναι δυνατόν σε άλλες εκδόσεις τών Ο΄ να παρατηρηθεί διαφορά σε κάποιο σημείο τών παρακάτω γενεαλογιών.

Το θέμα που θα ασχοληθούμε, χάνεται στα βάθη τών χιλετηρίδων, στην αυγή τής ανθρώπινης ιστορίας. Για το λόγο αυτό, οι λιγοστές πληροφορίες που έχουμε για το θέμα, στην Γένεση κεφάλαιο 6/ς΄, και εδάφια 1 - 4, οδήγησαν σε παρερμηνείες πολλών ερμηνευτών, στους προηγούμενους αιώνες ως σήμερα.

Τα εδάφια αυτά, λένε τα εξής, σύμφωνα με το Εβραϊκό κείμενο, και τη μετάφραση τών Εβδομήκοντα (Ο΄):

Ο΄: Γένεσις 6/ς΄ 1-4:

Εβραϊκό (Βάμβας): Γένεσις 6/ς΄ 1-4:

1. Και εγένετο ηνίκα ήρξαντο οι άνθρωποι πολλοί γίνεσθαι επί τής γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν αυτοίς. 2. Ιδόντες δε οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας από πασών, ων εξελέξαντο.

3. Και είπε Κύριος ο Θεός...

4. Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις. και μετ' εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ' αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί.

1. Και ότε ήρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνωνται επί τού προσώπου τής γής, και θυγατέρες εγεννήθησαν εις αυτούς, 2. ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.

3. Και είπε Κύριος...

4. Κατ' εκείνας τας ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί τής γης, και έτι, ύστερον αφού οι υιοί τού Θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. Εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.

Τα παραπάνω εδάφια, έτυχαν πολλών διαφορετικών ερμηνειών στις περασμένες χιλιετίες. Τα βασικά προβλήματα που παρουσιάζονται, είναι τα εξής:

1. Ποιοί είναι οι "υιοί τού Θεού" που αναφέρεται ότι πήραν για γυναίκες τους τις θυγατέρες τών ανθρώπων; Ήταν άνθρωποι, ή κάτι άλλο; Και αν ήταν άνθρωποι, γιατί αντιδιαστέλλονται από τους "ανθρώπους";

2. Τι ήταν εκείνοι οι γίγαντες που αναφέρονται, και ποια η σχέση τους με τους "υιούς τού Θεού", και τις γυναίκες;

3. Πώς επιρέασαν τις συνθήκες ζωής τον καιρό εκείνο προ τού κατακλυσμού τού Νώε;

Οι απαντήσεις που δόθηκαν στα παραπάνω ερωτήματα, ήταν ποικίλες. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν είτε ότι οι γίγαντες ήταν μυθικά πρόσωπα, είτε ότι δεν ήταν γήινοι, είτε ότι ήταν διασταύρωση ανθρώπων και αγγέλων, είτε ότι ήταν πλάσματα που ζούσαν πριν από τους ανθρώπους στην γη.

Στην συνέχεια,θα αναφέρουμε περιληπτικά τις τρεις σπουδαιότερες ερμηνείες με τα προβλήματα που παρουσιάζουν, και τέλος, θα προταθεί η πιο σοβαρή (κατά την άποψη τού γράφοντος) ερμηνεία από τις τρεις, που τίθεται στη διάθεση τών αδελφών μας για επιπλέον έρευνα και προβληματισμό.

1. Οι τρεις ερμηνείες τού χωρίου

1. Οι "υιοί τού Θεού" ήταν άγγελοι, που επιθύμησαν τις γυναίκες τών ανθρώπων, πήραν σάρκα, τις παντρεύτηκαν, και τεκνοποίησαν μαζί τους. Το αποτέλεσμα αυτής τής ένωσης, ήταν ότι τα παιδιά τους βγήκαν γίγαντες, που όμως ήταν διεστραμμένοι, και ωδήγησαν στην ηθική κατάπτωση τού τότε κόσμου, με αποτέλεσμα την κάθαρση από το Θεό, με τον κατακλυσμό τού Νώε.

2. Οι "υιοί τού Θεού" ήταν άνθρωποι, οι ευσεβείς απόγονοι τού Σηθ που συνέχιζαν την αληθινή λατρεία τού Θεού, και γι' αυτό ονομάζονται έτσι. Αυτοί, εξ' αιτίας τής επιθυμίας τους για τις όμορφες θυγατέρες τής γενιάς τού Κάιν, παρασύρθηκαν, και βυθίστηκαν στην κακία.

3. Η φράση "υιοί τού Θεού", είναι κακή μετάφραση από το Εβραϊκό κείμενο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τους απογόνους τού Κάιν, που ήρθαν σε επιμιξία με τις γυναίκες τής φυλής τού Αδάμ, με αποτέλεσμα την επιδείνωση τής ηθικής κατάστασης τού κόσμου.

Και οι τρεις εκδοχές, παρουσιάζουν τα δικά τους προβλήματα. Ας αρχίσουμε από την πρώτη:

2. Η Ερμηνεία τών αγγέλων

Σε πολλά σημεία τής Αγίας Γραφής στο Εβραϊκό κείμενο, οι άγγελοι ονομάζονται "υιοί τού Θεού", όπως στον Ιώβ 38/λη΄ 7. Έτσι πολλοί υπέθεσαν, ότι μιλάει για αγγέλους. Κάποιες σύγχρονες αιρέσεις μάλιστα, χρησιμοποιούν αυτά τα χωρία τής Γενέσεως, για να εξηγήσουν το πώς οι άγγελοι έγιναν δαίμονες. Αντιθέτως, η Χριστιανική παράδοση διδάσκει ότι οι δαίμονες υπήρχαν πολύ πριν από τον καιρό τού Νώε. Αυτός είναι και ο λόγος που ασχοληθήκαμε με αυτή τη μελέτη, που κατά τα άλλα είναι άνευ σοβαρής σημασίας.

Αν οι υιοί τού Θεού ήταν άγγελοι, θα υπήρχε αντίφαση με τα λόγια τού Κυρίου Ιησού Χριστού, που είπε ότι: "Αυτοί που θα αναστηθούν, δεν παντρεύονται, επειδή είναι όπως οι άγγελοι στον ουρανό, και είναι γιοί τού Θεού, όντες γιοί τής αναστάσεως". (Ματθαίος 22/κβ΄ 30. Μάρκος 12/ιβ΄ 25. Λουκάς 20/κ΄ 35,36). Σε αυτά τα χωρία, είναι σαφές, όχι μόνο ότι η φράση "γιοί τού Θεού" δεν χρησιμοποιείται μόνο σε αγγέλους, αλλά και ότι οι άγγελοι δεν παντρεύονται!

Βεβαίως, είναι γνωστό ότι ακόμα και σήμερα οι δαίμονες έχουν συχνές σεξουαλικές επαφές με ανθρώπους, όμως δεν τεκνοποιούν! Σε μια τέτοια ένωση, θα ήταν προβληματικό να δώσει ο Θεός (ως δοτήρας τής ζωής), τη συνέργειά του για τη δημιουργία απογόνων, όταν είναι σαφές στην Αγία Γραφή, ότι ο ίδιος αντιτίθεται σε τέτοιες αφύσικες ενώσεις. (Λευιτικό 19/ιθ΄ 19. 20/κ΄ 15).

Αν και την άποψη πως επρόκειτο για αγγέλους την υπεστήριξαν κατά καιρούς άνθρωποι όπως ο Κύριλος Αλεξανδρείας, ο Κυπριανός και ο Λακτάντιος, άλλοι πατέρες που ασχολήθηκαν με το θέμα όπως ο Χρυσόστομος και η πλειονότητα τών μεταγενεστέρων, απορρίπτουν κατηγορηματικά μια τέτοια άποψη.

Εδάφια τής Αγίας Γραφής που χρησιμοποιούνται ως απόδειξη ότι πρόκειται περί αγγέλων, δεν αποδεικνύουν τίποτα:

Α΄ Πέτρου 3/γ΄ 16: "Εν ώ (πνεύματι), και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν, (ο Ιησούς) απειθήσασίν ποτε... εν ημέραις Νώε..." Το εδάφιο αυτό, δεν λέει τίποτα περί αγγέλων, αλλά μιλάει για τα πνεύματα τών νεκρών αμαρτησάντων ανθρώπων τού κατακλυσμού, όπως αναφέρεται καθαρότερα λίγο μετά, στο Α΄ Πέτρου 4/δ΄ 6: "εις τούτο γαρ και νεκροίς ευηγγελίσθει..."

Β΄ Πέτρου 2/β΄ 4 - 6: "Ει γαρ ο Θεός αγγέλων αμαρτησάντων ουκ εφείσατο αλλά σειράς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εις κρίσιν τετηρημένους, και αρχαίου κόσμου ουκ εφείσατο αλλά όγδοον Νώε ...εφύλαξεν κατακλυσμόν κόσμω ασεβών επάξας... και πόλεις Σοδόμων..." Ούτε αυτό το εδάφιο λέει ότι οι άγγελοι ήταν αυτοί που πήραν γυναίκες από τους ανθρώπους. Απλώς, τους αναφέρει ως παράδειγμα κρίσεως τού Θεού, παράλληλα με τους ανθρώπους τού κατακλυσμού, και τών Σοδόμων. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Ιούδας στα εδάφια 6 και 7, αναφέρει τους αμαρτήσαντες αγγέλους, μαζί με τους Σοδομίτες και τους αμαρτήσαντες Εβραίους, ως παραδείγματα κρίσεως. Πουθενά όμως δεν τους ταυτίζει με τους "υιούς τού Θεού" τής Γένεσης, που παντρεύτηκαν τις γυναίκες τών ανθρώπων: "αγγέλους τε τους μη τηρήσαντας την εαυτών αρχήν αλλά απολιπόντας το ίδιον οικητήριον εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν, ως Σόδομα..."

3. Η Ερμηνεία τής δικαίας γενιάς

Η δεύτερη άποψη, πάσχει και αυτή από άλυτα προβλήματα, όπως:

α. Αν η γενιά τού Σηθ ήταν δίκαια, γιατί παρασύρθηκαν τόσο εύκολα;

β. Τι σχέση είχαν με τους γίγαντες;

Και κυρίως: γ. Εφ' όσον κι αυτοί ήταν άνθρωποι, γιατί διαφοροποιούνται από τους "ανθρώπους";

Οι απαντήσεις που έχουν δοθεί σε αυτά τα ερωτήματα, απέχουν πολύ από το να είναι ικανοποιητικές. Κατά την άποψη τού γράφοντος, η τρίτη θέση είναι η σοβαρότερη, καθώς δίνει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα.

4. Η καθ' ημάς σωστή ερμηνεία

Κατ' αυτήν, αντί για τη φράση: "υιοί τού Θεού", έπρεπε να υπάρχει η φράση: "οι γιοί τών δυναστευόντων". (Εβραϊκά: "μπενέ (α)ελοϊμ"). Πράγματι, η λέξη "ελοϊμ", εκτός από "θεοί", (πληθυντικός μεγαλειότητος τής λέξης "έλ" = "Θεός"), σημαίνει και "δυνάστες" ή "ισχυροί". Έτσι, αντί για τους "γιους τού Θεού", έχουμε τους "γιους τών δυναστευόντων", ή τους "γιούς τών ισχυρών", που παντρεύτηκαν τις "θυγατέρες τών ανθρώπων".

Ένα δεύτερο μεταφραστικό θέμα, είναι η λέξη: "άνθρωποι". Στα Εβραϊκά, η λέξη: "άνθρωπος", είναι "αδάμ". Και επειδή το όνομα τού προπάτορα χρησιμοποιείται ως όνομα τών απογόνων, οι απόγονοι τού Αδάμ, ονομάστηκαν "Αδάμ", κατά τον ίδιο τρόπο που οι απόγονοι τού "Ισραήλ" (ή Ιακώβ), ονομάστηκαν "Ισραήλ".

Δεν έχουμε λοιπόν αντίθεση μεταξύ "ανθρώπων" και "γιών τών ισχυρών", αλλά αντίθεση μεταξύ τής φυλής "Αδάμ", και τών "γιών τών ισχυρών". Έτσι, οι "θυγατέρες τών ανθρώπων" θα έπρεπε να μεταφραστούν "θυγατέρες Αδάμ". (Εβραϊκά: "μπενόθ (α)αδάμ").

Μα τότε, αν δεν ήταν από την φυλή τού Αδάμ οι "γιοί τών ισχυρών", τι ήταν;

Αυτοί, ίσως ανήκαν στην φυλή τού Κάιν! Στα αμέσως προηγούμενα δύο κεφάλαια στο 4/δ΄ και στο 5/ε΄, η Γένεσις μιλάει για δύο διαφορετικές γενεαλογίες: Για τη γενιά τού Κάιν, (4/δ΄ 17 - 24), και για τη "γενεαλογία τού ανθρώπου" ή πιο σωστά, τη "γενεαλογία τού Αδάμ". (Γένεσις 5/ε΄ 1 - 32).

Αν και ο Κάιν ήταν γιός τού Αδάμ, μετά το φόνο τού Άβελ, έφυγε, και δημιούργησε μία δική του γενιά, που ζούσε μακριά, και χωριστά από τού πατέρα του Αδάμ. (Γένεσις 4/δ΄ 16). Εκεί, η φυλή τού Κάιν προόδευσε στην τεχνολογία ταχύτερα από τη φυλή τού Αδάμ. (Γένεσις 4/δ΄ 21,22). Έτσι, οι απόγονοι αυτής τής φυλής, ίσως ονομάστηκαν "γιοί τών ισχυρών" από τους απογόνους "Αδάμ", οι οποίοι κρατούσαν ακόμα την πίστη τού προπάτορά τους Αδάμ.

Όταν όμως οι "γιοί τών ισχυρών" πήραν για γυναίκες τους τις γυναίκες τής φυλής Αδάμ, οι δύο αυτές φυλές ήρθαν σε επιμιξία, και παρέσυραν την φυλή Αδάμ από το δρόμο τού Θεού, εκτός από το Νώε. Ίσως τα παιδιά αυτής τής ένωσης να αναφέρονται ως: "γίγαντες", (Εβραϊκά: "νεφιλείμ"). Η λέξη αυτή, βγαίνει από το "ναφάλ", ("πέφτω", ή "είμαι θαυμαστός, είμαι γίγαντας").

Η λέξη "γίγαντες", θα μπορούσε να σημαίνει, κάποιον με μεγάλο μέγεθος, όπως ο βασιλιάς τής Βασάν Ωγ, ή ο Γαθίτης Γολιάθ. (Δευτερονόμιο 3/γ΄ 11, Α΄ Σαμουήλ 17/ιζ΄ 4). Θα μπορούσε όμως να σημαίνει αυτόν που έχει φήμη, ή αυτόν που είναι σπουδαίος, όπως αναφέρεται γίγας ο Νεβρώδ, στην Γένεση 10/ι΄ 8,9 κατά το κείμενο τών Ο΄.

Στο σημείο όμως αυτό, χρησιμοποιείται για το γίγας, άλλη λέξη, η "γιβόρ". Τα παιδιά αυτής τής ένωσης, θα μπορούσαν ως μιγάδες να είναι ευμεγέθεις, ως μία νέα "διασταύρωση" ανθρώπων. Θα μπορούσαν επίσης να είναι ισχυροί και σπουδαίοι, έχοντας φίλους και εξουσία και στις δύο φυλές τών γονιών τους, κατέχοντας επίσης και την τεχνολογία τής φυλής τού Κάιν.

Το πιθανότερο όμως, είναι ότι οι γίγαντες που αναφέρονται, δεν έχουν άμεση σχέση με τους "γιούς Ελοχίμ", αλλά απλώς παρεμβάλλεται η πληροφορία ότι η φυλή αυτή, συνέχισε να υπάρχει και μετά την επιμιξία των δύο φυλών (https://www.oodegr.com/oode/genesis/gigant1.htm).

Περί Αγγέλων και Γιγάντων

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ξεκινώντας την παρούσα μελέτη μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να αναφέρομεν ολίγα τινά περί τής Αγίας Γραφής. Όσο περισσότερο μελετά κάποιος την Γραφή καθώς και τις ερμηνείες και μεταφράσεις αυτής, διαπιστώνει, ότι εν αυτή υπάρχουν δυσερμήνευτα χωρία, αινιγματικά και κυριολεκτικά μυστηριώδη, πραγματικοί σταυροί τών ερμηνευτών.

Κι αυτό, διότι η Γραφή είναι απλούν άμα και βαθύ, εύκολον άμα και δύσκολον βιβλίον. Ομοιάζει προς την θάλασσαν, η οποία έχει επιφάνειαν, όπου ευκόλως δύναταί τις να κολυμβά, αλλά έχει και βάθος, όπου μόνον δεινοί δύτες δύνανται να καταδύωνται. Επιπόλαιοι και αδαείς, όπως τυγχάνουν οι πλείστοι τών αιρετικών, αυτοί μόνον νομίζουν, ότι η Γραφή είναι εύκολον βιβλίον, και ότι είναι τού παντός να ερμηνεύει αυτήν.

Υπάρχει δε εν τη Γραφή χωρίον, το Γαλ. 3/γ΄ 20 τού οποίου ηριθμήθησαν υπέρ τας 400 ερμηνείας! Ό,τι ο απόστολος Πέτρος είπε δια τας επιστολάς τού Παύλου, ότι εν αυταίς υπάρχουν “δυσνόητα τινα” (Β΄ Πέτρ. 3/γ΄ 16), ισχύει γενικώτερον περί τής Αγίας Γραφής. Και οι Πατέρες διαπιστώνουν, ότι η Γραφή έχει δυσερμήνευτα χωρία και είναι άβυσσος ζητημάτων.

Δια τούτο και οι Πατέρες, ενώ εις τα δόγματα τής πίστεως είναι σύμφωνοι, εις την ερμηνείαν πολλών χωρίων κατά το μάλλον ή ήττον διαφέρουν. Οι ερμηνείες των είναι ευσεβείς, αλλ’ όχι όλες επιτυχείς. Οι Πατέρες, και ιδίως ο Ιερός Χρυσόστομος, ο πρύτανις τών ερμηνευτών, ηρμήνευσαν ορθώς το μέγιστον μέρος τής Γραφής. Άφησαν δε μέρος ανερμήνευτον, για να έχουν την χαράν τής ερεύνης και τής ανακαλύψεως θείων νοημάτων οι ζηλωτές τού ιερού κειμένου τού Θεού μέχρι τής Δευτέρας Παρουσίας. Η Αγία Γραφή είναι μεταλλείον ανεξάντλητον.

Η δυσκολία εν τη ερμηνεία τής Γραφής οφείλεται εις πολλές αιτίες.

Η Παλαιά Διαθήκη, κατά το μέγιστον αυτής μέρος, εγράφη εις την Εβραϊκήν. Η δε Εβραϊκή είναι πτωχή γλώσσα, δεν έχει το πλήθος τών λέξεων τής Ελληνικής γλώσσης. Δια τούτο είναι δυνατόν μία λέξις τής Εβραϊκής να βαστάζει μεγάλο φορτίο εννοιών, όπως διεπιστώσαμεν, εις την διάρκειαν τής μελέτης μας, περί τής λέξεως ΄΄αδάμ΄΄, όπου εκτός από τις συνήθεις έννοιες που τής αποδίδουν, π.χ. "άνθρωπος", "Αδάμ", "ανθρώπινο γένος" απεδείξαμε, ή μάλλον υποστηρίζομεν, ότι έχει προσλάβει και την έννοιαν τής "φυλής τού Αδάμ", τού "λαού τού Αδάμ".

Λόγω, λοιπόν, τού μεγάλου φορτίου εννοιών που είναι δυνατόν να βαστάζουν ορισμένες λέξεις τής Εβραϊκής γλώσσης, είναι δύσκολον να κρίνει τις, ποίαν εκ τών πολλών σημασιών η λέξις αύτη έχει εις ταύτην ή εκείνην την περίπτωσιν, άλλοτε δε, όπερ το χειρότερον, να μην είναι γνωστές όλες οι σημασίες τής λέξεως αυτής. Επίσης είναι ατελής η γνώσις τών ιδιωματισμών τής Εβραϊκής γλώσσης.

Φρονούμε δε, ότι η δυσχέρεια ως προς την κατανόησιν τής Βίβλου είναι και σκόπιμος. Νομίζομεν δηλαδή, ότι σκοπίμως ο Θεός, δια τών ιερών συγγραφέων, διετύπωσε το ιερόν του κείμενο κατά τοιούτον τρόπο, ώστε να μην είναι ευκόλως κατανοητό εν πάσι και τοις πάσι.

Και τούτο για να μην περιφρονήται, αλλά να ταπεινώνει τα ανθρώπινα πνεύματα, τα οποία ρέπουν προς την υπερηφάνειαν, και ν’ αναγκάζει τούς καλοπροαιρέτους και αξίους τής αληθείας να επικαλούνται τον θείον φωτισμόν προς εύρεσιν αυτής, να ερευνούν, να γυμνάζονται εν τη ερεύνη και να ωφελούνται πνευματικώς.

Επιπλέον δε και να δοξάζονται οι αγράμματοι συγγραφείς τής Αγίας Γραφής, οι γεωργοί, οι βοσκοί και οι αλιείς, διότι αυτοί, δια τών συγγραμμάτων των, περιπλέκουν τούς σοφούς τής γης και τών αιώνων και προκαλούν εις αυτούς ίλιγγον.

Περιττόν δε να είπωμεν, ότι η Αγία Γραφή είναι επίσης εν πολλοίς δυσνόητος, διότι περιέχει υψηλά πνευματικά νοήματα, εις τούς σαρκικούς απρόσιτα, προσιτά δε εις τούς πνευματικούς. “Πνευματικοίς πνευματικά ανακρίνοντες”, λέγει ο Απόστολος (Α΄ Κορ. 2/β΄ 13).

Επειδή οι ερμηνείες και μεταφράσεις που εδόθησαν εις την αινιγματικήν ενότητα Γένεσις 6/στ΄ 1-4 δεν ήσαν εις ημάς ικανοποιητικές, επεδόθημεν εις έρευναν δι’ εύρεσιν ικανοποιητικής ερμηνείας τής ενότητος αύτης. Η έρευνα υπήρξεν επίπονος. Εβασανίσαμε τα χωρία τής μυστηριώδους αύτης ενότητος και εβασανίσθημεν υπ’ αυτών. Ανετρέξαμεν εις τα πλέον έγκυρα

Λεξικά τής Εβραϊκής γλώσσης για την εύρεση σημασιών λέξεων τού Μασωριτικού κειμένου, αλλ’ εις τα Λεξικά δεν εύρομεν όλες τις σημασίες, οι οποίες θα έλυον ερμηνευτικά προβλήματα. Ως ήδη είπομεν, η Γραφή έχει ιδίαν γλωσσαν.

Τις σημασίες λέξεων τινών εξηγάγομεν εξ αυτής ταύτης τής Γραφής, όπως συνέβει με την Εβραϊκήν λέξιν "αδάμ", λέξις κλειδί, που καθ’ ημάς, λύει πολλά δύσκολα ζητήματα, ιδία εις το βιβλίον τής Γενέσεως και δη εις τα πρώτα αυτής κεφάλαια.

Ζητήματα που ήδη έχομεν αρχίσει να εγκύπτομεν κι ευελπιστώμεν να ίδουν το φως τής δημοσιότητος, εάν βέβαια ο Κύριος το επιτρέψει, εις το μέλλον. Δεν αποκρύπτομεν βέβαια και το εξής, ότι η δημοσίευσις τής επομένης μελέτης θα εξαρτηθή εκ τής κριτικής που θα δεχθεί η παρούσα μελέτη. Η δημοσίευσις, επαναλαμβάνομεν, κι όχι η συγγραφή η οποία έχει ήδη γίνει.

Δέον δε να είπωμεν και τούτο, ότι πολλάκις - και εις την παρούσαν μελέτη, αλλά και εις την επομένην, τής οποίας ένα μεγάλο μέρος έχει ήδη καταγραφή - πρώτον υπωπτεύθημεν την ορθήν έννοιαν μίας λέξεως ή φράσεως ή ενός χωρίου και ύστερον εύρομεν την επιχειρηματολογίαν, δια τής οποίας η υποψία ημών εδικαιώθη.

Βεβαίως δεν φρονούμεν, ότι έχομεν το αλάθητο. Ουδέν άτομον έχει το αλάθητον, αλλ’ η Εκκλησία, ήτις είναι "στύλος και εδραίωμα τής αληθείας" (Α΄ Τιμ. 3/γ΄ 15). Έχομεν όμως την συνείδησιν, ότι προσφέρομεν, με την παρούσα μελέτη, σοβαράν και πρωτότυπον ερμηνεία επί τής μυστηριώδους ενότητος Γένεσις 6/στ΄ 1-4. Άλλωστε, δεν είναι υπερηφάνεια, αλλά πίστις, ευγνωμοσύνη προς τον Κύριον το να λέγει τις, ότι ανακαλύπτει τι εκ τής Γραφής, όπως άλλος ανακαλύπτει εκ τής φύσεως. "Το Πνεύμα μη σβέννυτε", λέγει ο απόστολος (Α΄ Θεσ. 5/ε΄ 19).

Για να δείξει ο Θεός την υπερβάλλουσαν αγάπην Του, τιμά και ελαχιστοτάτους, έδωκε και εις τον ελαχιστότατον εμέ την χάριν, να εξιχνιάσω τι εκ τού κεκρυμμένου θησαυρού τής αποκαλύψεώς Του.

Κατά την ανάγνωσιν τής παρούσης μελέτης δέον να έχει τις προ οφθαλμών τα κείμενα τής Αγίας Γραφής, για να βλέπει τα εδάφια, εις τα οποία παραπέμπομεν. Για μεν την Παλαιάν Διαθήκην χρησιμοποιούμε την μετάφρασιν τών Ο΄, κατά την έκδοσιν τής "Ζωής" (ενίοτε δε εσυμβουλεύθημεν και την δίτομον κριτικήν έκδοσιν τού ALFRED RAHLFS “SEPTUAGINTA id est Vetus Testamentum Graece iuxta LXX interpretes”, Stuttgart 1952) και το Εβραϊκόν ή Μασωριτικόν κείμενο, ιδία δε την διάστιχον αυτού μετάφρασιν εις την Αγγλικήν (NIV “Interlinear Hebrew English Old Testament”, έκδ. John R. Kohlenberger ΙΙΙ 1987).

Για δε την Καινή Διαθήκη χρησιμοποιούμε το εκκλησιαστικόν κείμενον, ήτοι το κείμενον τής εκκλησιαστικής παραδόσεως, διότι το εκκλησιαστικόν κείμενον είναι ορθότερον, δεν έχει την εξαλλοσύνην και αποκρουστικότητα τού λεγομένου "κριτικού κειμένου". Η Εκκλησία δεν είναι μόνον ο φύλαξ και εγγυητής τής Πίστεως, αλλά και τής Αγίας Γραφής (Α΄ Τιμ. 3/γ΄ 15). Όπου χρησιμοποιούμε άλλο κείμενο, μνημονεύομεν αυτό.

Εκτός δε τής αναφερομένης βιβλιογραφίας, ξένης τε και ημετέρας, που είχαμε υπ’ όψιν και παρεθέσαμε, τρία ιδία συγγράμματα οφείλομεν να μνημονεύσομεν τα οποία ικανά εβοήθησαν ημίν εις την συγγραφήν τής παρούσης μελέτης.

Κατά σειράν που παρετέθησαν είναι: 1. ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΔΟΪΚΟΥ: “Οι "Υιοί τού Θεού", οι "θυγατέρες τών ανθρώπων" και οι "Γίγαντες" κατά το Γένεσις 6/στ΄ 1-4”. 2. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΟΥ: “Ανθρωπολογία τής Παλαιάς Διαθήκης”, Αθήναι 1989 και 3. ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ: “Υπόμνημα εις την Επιστολήν τού Ιούδα”, Θεσ/νίκη 1970 εξ ών τα πλείστα ερανίσθημεν.

Εν τη συνειδήσει, ότι η παρούσα μελέτη είναι επανάστασις, όχι μόνον εις την ερμηνείαν τής μυστηριώδους ενότητος Γένεσις 6/στ΄ 1-4, αλλά και εις όλο το βιβλίον τής Γενέσεως, ιδία δε εις τα πρώτα αυτής κεφάλαια, (λόγω τής πρωτοτύπου ερμηνείας που αποδίδομεν εις την Εβραϊκήν λέξιν κλειδί ΄΄αδάμ΄΄, που είναι ικανή, καθ’ ημάς, να λύσει πάμπολα ανθρωπολογικά προβλήματα που απαντώνται εις την αρχή τού βιβλίου τής Γενέσεως και που θ’ αποπειρανθώμεν ν’ απαντήσομεν εις την επομένην μας μελέτη), παραδίδομεν τούτη εις την κρίση όσων κρίνουν άνευ επιπολαιότητος και εις την αγάπην όσων αγαπούν τον Ιησούν Χριστόν, το ιερό Του κείμενο και τούς εκ ζήλου ερευνητάς τής θείας αποκαλύψεως.

Είτι ορθόν εν τη μελέτη ταύτη, αποδοτέον τω Θεώ, όστις έδωκε τον νουν και "διανοίγει τον νουν τού συνιέναι τας γραφας" (Λουκ. 24/κδ΄ 45). Είτι εσφαλμένον, αποδοτέον τη ανθρωπίνη ατελεία. Το τέλειον απόκειται εις την τελείωσιν (Α΄ Κορ. 13/ιγ΄ 9-10). Ευχόμεθα δε, όπως η ερμηνευτική αυτή προσπάθεια γίνει αφορμή προς καλλιτέραν έρευναν, ερμηνείαν και μετάφρασιν τού ιερού κειμένου τού Θεού και ιδία τής μυστηριώδους ενότητος Γένεσις 6/στ΄ 1-4.

(Εις τον παρόντα πρόλογο παρεθέσαμε ικανό μέρος εκ τού αντιστοίχου τού διδασκάλου ημών και επαναστάτου εις την ερμηνείαν τής Γραφής ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, που απαντά εις τον Α΄ τόμο τού μοναδικού έργου "Ερμηνεία Δυσκόλων Χωρίων τής Γραφής", κι αυτό διότι μας εκφράζει κατά πάντα).

Ίσως δε τινες εκ τών αναγνωστών, μελετώντες το παρόν πόνημα, θεωρήσουν, ότι οι νέες ερμηνείες που προσφέρομεν εις την αινιγματικήν ενότητα Γένεσις 6/στ΄ 1-4, (κι όχι μόνο), συνιστούν δήθεν ανευλάβεια προς τούς Πατέρες. Εκ προοιμίου, λοιπόν, λέγομεν, ότι ανευλάβεια προς τούς Πατέρες και εκτροπή εκ τής Ορθοδοξίας, θα ήτο η διατύπωσις ερμηνείας όχι απλώς νέας, αλλ’ αντιθέτου προς την πίστιν τών Πατέρων, και τα δόγματα τής Εκκλησίας.

Τοιαύτην όμως ερμηνείαν ουδέποτε διετυπώσαμεν, ουδέ διενοήθημεν ποτέ την ελαχιστοτάτην παρέκκλιση εκ τών γραμμών τής Ορθοδοξίας. Όλες οι ερμηνείες, τις οποίες διατυπώνομεν, ευρίσκονται εντός τού Πατερικού και Ορθοδόξου πνεύματος, και ουδεμία προσβάλλει την πίστη τών Πατέρων. Οι ημέτερες ερμηνείες διαφέρουν Πατερικών ερμηνειών ως προς άλλα πράγματα, όχι ως προς την πίστιν.

Άλλωστε και Πατερικές ερμηνείες εις δύσκολα χωρία τής Γραφής διαφέρουν μεταξύ των. Άλλως ερμηνεύει ούτος ο Πατήρ δυσνόητον χωρίον τής Γραφής και άλλως έτερος Πατήρ. Αλλά και ο αυτός Πατήρ το αυτό δυσνόητον χωρίον τής Γραφής, είναι δυνατόν να ερμηνεύει άλλως τώρα και άλλως ύστερον, αναθεωρών την πρώτην ερμηνείαν.

Δυνάμεθα δε να είπομεν, ότι κατά την διάρκειαν τής παρούσης μελέτης, οι προεκτάσεις τής προτεινομένης ερμηνείας εις άλλα σχετικά θέματα μάς εξέπληξαν, καθώς μάς έδωσαν τις αιτίες και τις αποδείξεις για πλήθος Πατερικών δηλώσεων, οι οποίες εφαίνοντο εις εμάς αναίτιες και αινιγματικές. Τα θέματα αυτά όμως, απέχουν από τον στόχον τής παρούσης μελέτης.

Η έρευνα τού Βιβλίου τού Θεού και η προσπάθεια προς καλλιτέραν εξήγησίν του εις δυσνόητα χωρία, όχι μόνον δεν προσβάλλει τούς Πατέρες, αλλά και προκαλεί την χαράν και την αγαλλίασίν των εν τοις ουρανοίς.

Θερμοτάτας, τέλος, απευθύνομεν ευχαριστίας και από τής θέσεως ταύτης προς τούς συγγενείς και εκλεκτούς φίλους ημών για την πολύτιμον ηθικήν ενίσχυσιν αυτών κατά την μακράν διάρκειαν τής ερεύνης και προόδου τής παρούσης εργασίας μέχρι και τής εν δυνάμει Κυρίου συγκλείσεως αυτής.

Έτι δε και προς πάντας τούς καθ’ οιονδήποτε τρόπον συντελέσαντας εις την περάτωσιν τής παρούσας μελέτης, μάλιστα δε προς τα πρόσωπα τού αμέσου περιβάλλοντος ημών, τα υποστάντα τας συνεπείας εκ τής μακράς απομονώσεως ημών κατά την διάρκειαν τής συγγραφής. "Χάρις αυτοίς και ειρήνη πληθυνθείη" δια πρεσβειών Μωυσέως τού θεράποντος τού Κυρίου (Αριθ. 12/ιβ΄ 7)-(https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigeis.htm).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο.

Εις το συγκεκριμένον απόσπασμα, διεσώθη μία παράδοσις που αναφέρεται εις την ένωσιν τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ με τις ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄, καθώς και εις την προέλευσιν τών ΄΄γιγάντων΄΄.

Εις τα ερωτήματα που ανέκυψαν από την διερεύνησιν τού θέματος θα επιχειρήσει να απαντήσει η παρούσα μελέτη. Είναι, δηλαδή, οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ εξέχοντα πρόσωπα, ΄΄καλοί και αγαθοί΄΄ άνθρωποι, απόγονοι τής γενεάς τού Σηθ, ΄΄πνευματικά όντα΄΄ (άγγελοι) ή κάτι άλλο;

Είναι οι ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ απόγονοι τής γενεάς τού Κάιν, γενικά θνητές και αμαρτωλές γυναίκες ή κάτι άλλο; Και οι ΄΄γίγαντες΄΄ είναι μυθολογικά όντα, ημίθεοι ήρωες τού παρελθόντος ή ονομαστοί άνθρωποι;

Όλα αυτά τα θέματα, θα ερευνηθούν εις την συνέχειαν με βάση την σχετικήν παράδοσιν τού Γενέσεως 6/στ΄ 1-4, εις τα πλαίσια τής προϊστορίας και ύστερα από λεπτομερή ανάλυση τού κειμένου, και δη τού Εβραϊκού, καθώς και διερεύνηση τών φιλολογικών προβλημάτων τής ενότητος.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ο΄: Γένεσις 6/στ΄ 1-4

Εβραϊκό (Βάμβα): Γένεσις 6/στ΄ 1-4

1. Και εγένετο ηνίκα ήρξαντο οι άνθρωποι πολλοί γίνεσθαι επί τής γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν αυτοίς. 2. Ιδόντες δε οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας από πασών, ων εξελέξαντο. 3. Και είπε Κύριος ο Θεός: ΄΄Ου μη καταμείνει το πνεύμά μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας, έσονται δε αι ημέραι αυτών 120 έτη΄΄.

4. Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις. και μετ’ εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί.

1. Και ότε ήρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνωνται επί τού προσώπου τής γής, και θυγατέρες εγεννήθησαν εις αυτούς, 2. ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας εξέλεξαν. 3. Και είπε Κύριος: ΄΄Δεν θέλει καταμείνει πάντοτε το πνεύμα μου μετά τού ανθρώπου διότι είναι σαρξ. Αι ημέραι αυτού θέλουσιν είσθαι ακόμη 120 έτη΄΄.

4. Κατ’ εκείνας τας ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί τής γης, και έτι, ύστερον αφού οι υιοί τού Θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. Εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΙΣ

Το 6ο κεφάλαιο τού βιβλίου τής Γενέσεως, αρχίζει με μία ασυνήθιστη για τα θεολογικά δεδομένα τής Παλαιάς Διαθήκης αφήγηση. Πρόκειται για μία από τις πιο αινιγματικές ενότητες τής Πεντατεύχου, η οποία αφηγείται την ένωσον κάποιων ΄΄υιών τού Θεού΄΄, με κάποιες ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄, και την ύπαρξην κάποιων ΄΄γιγάντων΄΄.

Το κείμενο αυτό (εδάφια 1-4) εις την μορφήν που μας παρεδόθη, τόσον εις το Μασωριτικόν Εβραϊκόν κείμενον, όσο και εις την μετάφρασιν τών Εβδομήκοντα (Ο΄), παρουσιάζεται ασύνδετο εις τα επιμέρους, αποσπασματικό εις το σύνολο και όχι εις όλα τα σημεία του σαφές. Μπορεί να μην είναι δυσνόητο, αφήνει όμως ερωτηματικά, στα οποία, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς, δε δόθηκαν απαντήσεις γενικά αποδεκτές.

Ερχόμενοι τώρα εις την ανάλυσιν τού κειμένου, κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις: Οι Ο΄, αποδίδουν το πρωτότυπο κείμενο χωρίς να αλλοιώνουν το νόημά του και μόνο φραστικά διαφοροποιούνται από το Μασωριτικό. Από τις επί μέρους διαφορές τών δύο κειμένων, τις παραλλαγές τών Ο΄ και τις προτεινόμενες γραφές, σημειώνουμε τις σημαντικότερες:

1ο Εδάφιο:

΄΄Και εγένετο΄΄: Είναι πιστή απόδοσις τού Εβραϊκού ΄΄βαγιεϊ΄΄ και χρησιμοποιείται πολύ συχνά εις την Παλαιάν Διαθήκην (Γένεσις 26/κστ΄ 8, 27/κζ΄ 1, 43/μγ΄ 21, 44/μδ΄ 24). Χρησιμοποιείται εις την αρχήν τού λόγου και προτάσσεται για να συνδέσει με τα προηγούμενα μίαν νέαν διήγησιν.

Εις τον νεοελληνικόν λόγον παραλείπεται χωρίς να αλλοιώνεται το νόημα τού στίχου. ΄΄Επί τής γης΄΄: Εις άλλα δε χειρόγραφα ΄΄εν τη γη΄΄ αντί τού πλήρους ΄΄επί τού προσώπου τής γης΄΄ τού Μασωριτικού [΄΄αλ - πενέ (χα) αδαμά΄΄].

Αντί τού ΄΄εγενήθησαν΄΄ υπάρχει και η γραφή ΄΄εγεννήθησαν΄΄ (΄΄γιουλεδού΄΄)(1), την οποίαν δέχoνται οι: Φίλων, Χρυσόστομος, Κύριλλος Αλεξανδρείας και από τους συγχρόνους Έλληνες υπομνηματιστές τού χωρίου, οι καθηγητές Κολιτσιάρας, Βασιλειάδης, π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος και π. Ιερεμίας Φούντας. Μετά το ΄΄αυτοίς΄΄ ή το ΄΄εαυτοίς΄΄, εις μερικούς μικρογραμμάτους κώδικες, υπάρχει και η προσθήκη ΄΄ωραίαι και καλαί΄΄ (2).

2ο Εδάφιο:

Το ρηματικό τύπο ΄΄βαγιρού΄΄ (΄΄και είδαν΄΄) οι Ο΄ αποδίδουν με τη μετοχή ΄΄ιδόντες΄΄.

Αντί τού ΄΄υιοί τού Θεού΄΄, υπάρχουν και οι γραφές ΄΄υιοί τών θεών΄΄ (Ακύλας), [κατά πιστή μετάφρασις τού ΄΄μπενέ (χα) ελοϊμ΄΄], ΄΄οι υιοί τών δυναστευόντων΄΄ (Σύμμαχος). Αντί τού ΄΄υιοί΄΄ τού Θεού απαντά και η γραφή: ΄΄άγγελοι΄΄ τού Θεού (3) που υιοθετούν οι Φίλων ("de Gigantibus"), Ιουστίνος ("Απολογία" ΙΙ, 5), Αμβρόσιος, Ιώσηπος, Κλήμης Αλεξανδρείας, Ευσέβιος, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αυγουστίνος.

Την δε γραφήν ΄΄υιοί΄΄ τού Θεού μαρτυρούν οι Codex Coislinianus, αρχαίες μεταφράσεις όπως η Αρμενική, Bohairic, Paris Bibl. Nat. Copt. I, guoted for Genesis only, Ethiopic, Dillmann’ s codex C, Syro - hexaplar (έκδοσις Lagarde, Bibliothecae Syriacae), σε έργα τού Ωριγένους που σώζονται εις την Ελληνικήν γλώσσαν, Ευσέβιος, Μέγας Αθανάσιος (Padua edition, 1777), Χρυσόστομος, εις έργα τού Θεόδωρου Μοψουεστίας σωζόμενα εις την Λατινικήν γλώσσαν, Κύριλλος Αλεξανδρείας in text of Julian as guoted by Cyril, Θεοδώρητος Κύρου, Χρονικό τού ανωνύμου σωζόμενον εις δύο κριτικές αναθεωρήσεις, at Lucca and Turin, εκδοθέν υπό Lagarde εις τις Εβδομηκοντολογικές μελέτες.

Μετά το ΄΄έλαβον΄΄ ο ιερός Χρυσόστομος εις μίαν παραπομπήν του προσθέτει και το ΄΄αυτάς΄΄.

Το δε ΄΄εαυτοίς΄΄ ποικίλει κατά χειρόγραφον όπως ΄΄εαυταίς΄΄ (Oxford, Bodleianus, Canon. Gr. 35), ΄΄αυτάς΄΄ (Escurial, Y. II.5.), ΄΄αυτοίς εξ αυτών΄΄ (Θεοδώρητος Κύρου 1/3), ΄΄εξ αυτών΄΄ (Θεοδώρητος Κύρου 1/3).

3ο Εδάφιο:

΄΄Ο Θεός΄΄ λείπει εκ τού Μασωριτικού.

Αντί τού ΄΄ου μη καταμείνει το Πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα΄΄ το πρωτότυπον Εβραϊκόν αποδίδεται και ως ΄΄ου κρινεί το Πνεύμα μου τούς ανθρώπους αιωνίως΄΄ (Σύμμαχος). Όμως το εβραϊκόν ΄΄γιαδόν΄΄ (΄΄ντουν΄΄ ή ΄΄ντιν΄΄ = κρίνω, κυβερνώ, ταπεινώνω, εξευτελίζω) δίνει αβέβαιο νόημα εις τον λόγο, γι’ αυτό και οι μεταφραστές τού Μασωριτικού προτιμούν την απόδοσιν τών Ο΄. Επίσης εις τον Κύριλλον Αλεξανδρείας απαντά και η γραφή ΄΄έσονται δε αι ημέραι ΑΥΤΟΥ΄΄, εις δε τον μικρογράμματον κώδικα τής Ρώμης Vat., Regin. Gr. !0. προστίθεται το ΄΄αι πάσαι΄΄.

4ο Εδάφιο:

Αντί τού ΄΄γίγαντες΄΄ (στίχ. 4α) υπάρχουν και οι γραφές: ΄΄οι επιπίπτοντες΄΄ (Ακύλας), ΄΄οι βίαιοι΄΄ (Σύμμαχος) και αντί τού ΄΄γίγαντες΄΄ (στίχ. 4β) ΄΄οι δυνατοί΄΄, ΄΄δυσίατοι΄΄ (Ακύλας) και ΄΄βίαιοι΄΄ (Σύμμαχος). Εις δε τον μικρογράμματον κώδικα Escurial, Y. II.5 εις την λέξιν ΄΄γίγαντες΄΄ (στ. 4α) προστίθεται και το ΄΄οι απ’ αιώνος΄΄.

Η λέξις ΄΄Νεφιλείμ΄΄ (γίγαντες) απαντά μόνον εις τον πληθυντικόν και ετυμολογείται είτε εκ τού ΄΄ναφάλ΄΄ Ι (΄΄πίπτω΄΄) είτε εκ τού ΄΄ναφάλ΄΄ ΙΙ (΄΄είμαι θαυμαστός, λαμπρός, έξοχος, εκπληκτικός΄΄) (4). Ο Ακύλας αποδίδοντάς την ως οι ΄΄επιπίπτοντες΄΄ την ετυμολογεί από το ΄΄ναφάλ΄΄Ι.

Το ασαφές ΄΄μετ’ εκείνο΄΄, το οποίο αλλού απαντά ως ΄΄εγένετο΄΄, ΄΄εγένοντο΄΄, φαίνεται και εκ τών διαφόρων αποδόσεων τού ΄΄εκείνο΄΄ ως ΄΄εκείνα΄΄ (Bohairic Version, Χρυσόστομος), ΄΄εκείνους΄΄ (Μικρογράμματος κώδικας Oxford, Bodleianus, Univ. Coll. 52.), ΄΄εκείνων΄΄.

Το ΄΄εισεπορεύοντο΄΄ απαντά και ως ΄΄επορεύοντο΄΄, ΄΄εισήλθον΄΄ (Θεοδώρητος Κύρου).

Οι ΄΄υιοί΄΄ ως ΄΄άγγελοι΄΄ (Μικρογράμματος κώδικας Oxford, Bodl., Canon. Gr. 35., Φίλων).

Αντί τού ΄΄εγεννώσαν΄΄ τών Ο΄ υπάρχει και η γραφή ΄΄εγεννήθησαν΄΄ (Μικρογράμματος κώδικας Oxford, Bodl., Canon, Gr. 35.).

Και αντί τού ΄΄εαυτοίς΄΄ υπάρχει το ΄΄αυτοίς΄΄ (Codex Cοttonianus, Bodl., Ethiopic Version, Syro - hexaplar, Φίλων, Κύριλλος Αλεξανδρείας).

Παραπομπές

1. Αρχαίες Μεταφράσεις: Αρμενική έκδοσις Ζοhrab, Venice, 1805, Bohairic, Aιθιοπική, Syro-hexaplar έκδοσις Lagarde, Bibliothecae Syricae.

2. Rome, Vat., Regin. Gr.10.

3. Codex Alexandrinus, Bohairic, Paris Bibl. Nat., Copt. I, guoted for Genesis only, Ethiopic - Paris, Bibl. Nat, Eth. 3 (Zotenberg), collated throughout Genesis για την έκδοση τών BROOKE - McLEAN, Syro - hexaplar.

4. ERNEST KLEIN: ΄΄Ετυμολογικόν Λεξικόν τής Εβραϊκής γλώσσης΄΄ σελ. 422, R. ALCALAY: ΄΄Το Πλήρες Εβραϊκό - Αγγλικό Λεξικό΄΄ σελ. 1663 - 1666, ΄΄Λεξικόν Εβραϊκό - Ελληνικό τής Παλαιάς Διαθήκης΄΄ παρά Ι. ΛΑΟΥΝΔΣ, Μελίτη 1842, σελ. 573-575 (https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigk1.htm#ed2).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

Οι κατά καιρούς ερμηνείες

Μετά την ολοκλήρωσιν τής αναλύσεως τού Γενέσεως 6/στ΄ 1-4 δυνάμεθα να επισημάνουμε τα κύρια σημεία τού περιεχομένου του που πλαισιώνουν ιστορικώς το θέμα μας ως ακολούθως:

Α. Το είδος της σχέσεως.

Β. Οι ΄΄υιοί τού θεού΄΄ - ΄΄μπενέ (χα) ελοϊμ΄΄.

Γ. Οι ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ - ΄΄μπενόθ (χα) αδάμ΄΄.

Δ. Οι ΄΄Γίγαντες΄΄ - ΄΄Νεφιλείμ΄΄.

Α. Το είδος της σχέσεως.

Εις τούς απωτέρους χρόνους, τότε που το Αδαμιαίο γένος ευρίσκετο εις νηπιακήν ηλικίαν, οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄, εντυπωσιασμένοι από την ομορφιά τών ΄΄θυγατέρων τών ανθρώπων΄΄, συνήψαν μάλλον ΜΟΝΙΜΕΣ ΓΑΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ με τις τελευταίες· κι αυτό, διότι το ΄΄λαμβάνω εμαυτώ γυναίκα΄΄ (λακάχ ισά) δε σημαίνει στιγμιαία γαμική σχέση, αλλά διαρκή σχέση νομίμου γάμου (Γένεσις 4/δ΄ 19, 11/ια΄ 29, 12/ιβ΄ 19, 20/κ΄ 2-3, 24/κδ΄ 4).

Με τα ανωτέρω συμφωνούν και οι ξένοι υπομνηματιστές τού χωρίου όπως οι: JOHN SKINNER εις το περίφημον υπόμνημά του εις την Γένεσιν που περιλαμβάνεται εις το ΄΄Διεθνές Κριτικόν Υπόμνημα΄΄ σελ. 142, C. F. KEIL and F. DELITZSCH ΄΄Commentary on the Old Testament in ten volumes΄΄ vol. I σελ. 131 όπου μεταξύ τών άλλων λέγει ότι: ΄΄αυτό και μόνο το γεγονός είναι αρκετό από μόνο του να αποκλείσει ότι γίνεται λόγος περί αγγέλων΄΄ (1).

Eις περίπτωσιν βιασμού γυναικών (Κριτές 21/κα΄ 23) η φράσις θα ήτο ΄΄νασά ισά΄΄ (΄΄απάγω γυναίκα΄΄). Χωρίς να αναφέρεται ρητά εις το κείμενον, αφήνεται όμως να εννοηθεί, ότι αύτη η ένωσις είχε ως συνέπεια την αμαρτωλότητα τών ανθρώπων και την έκτακτην επέμβασιν τού Θεού εις τα πράγματα τού κόσμου (στ. 3).

Τα κύρια θέματα που συνδέονται με το παραπάνω επεισόδιο και αφορούν ΄΄τούς υιούς τού Θεού΄΄, ΄΄τας θυγατέρας τών ανθρώπων΄΄ και ΄΄τούς γίγαντας΄΄ θα ερευνηθούν εις τα επόμενα.

Παραπομπές

1. U. CASSUTO ΄΄A Commentary on the Book of Genesis΄΄ σελ. 294, MATHEWS A. KENNETH ΄΄The New American Commentary΄΄ vol. I. σελ. 329, WESTERMANN CLAUS ΄΄A Commentary in Genesis΄΄ σελ. 368 (https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigk2.htm).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο

Αφού, λοιπόν, ολοκληρώσαμε την περιήγησίν μας εις τις κατά καιρούς δοθείσες - χωλαίνουσες όμως καθ’ ημάς - ερμηνείες, εις το Γένεσις 6/στ΄ 1-4 καθώς και την απαραίτητη διευκρίνισιν εις την σχέσιν απόκρυφα - συγγραφείς Καινής Διαθήκης (εις το ΄΄Παράρτημα Ι΄΄ αυτής τής μελέτης), θα προσπαθήσομεν να προσεγγίσομεν το αίνιγμα τού Γένεσις 6/στ΄ 1-4 υπό άλλο πρίσμα.

Αυτό δε το τελευταίο, πιστεύομεν, ότι εξομαλύνει, όχι μόνο τούς ερμηνευτικούς σκοπέλους εις τούς οποίους προσκρούουν οι προηγηθείσες ερμηνείες εις τα τέσσερα υπό έρευνα χωρία, αλλά και διαλευκαίνει πλείστες άλλες ερμηνευτικές δυσκολίες που απαντώνται εις το βιβλίον τής Γενέσεως, ιδία δε εις τα πρώτα αυτής κεφάλαια. Ο λόγος περί τής σημασίας τής λέξεως ΄΄αδάμ΄΄.

Παρακαλούμε τον αναγνώστη, προτού προχωρήσει εις την ερμηνείαν, να αναγνώσει το Παράρτημα ΙΙ, περί τών ΄΄δύο ανθρωπολογικών διηγήσεων τής Γενέσεως΄΄, αλλά κυρίως το Παράρτημα ΙΙΙ με θέμα: “Όροι δηλωτικοί τής εννοίας: ΄΄άνθρωπος΄΄” το οποίο και αποτελεί την βάσιν τής ερμηνείας μας. Εκεί υποστηρίζομεν, ότι η λέξις ΄΄αδάμ΄΄ έχει, εκτός τών γνωστών εννοιών, κατ’ εξαίρεσιν εις τα πρώτα κεφάλαια τής Γενέσεως, την έννοιαν ενός επιλεγμένου από το Θεό έθνους.

Η προτεινόμενη ερμηνεία τού χωρίου Γένεσις 6/στ΄ 1 - 4.

Κατόπιν τών ανωτέρω αναγκαίων διευκρινήσεων - απαραιτήτων για την συνέχειαν τής μελέτης μας - ερχόμαστε πλέον να αναλύσομεν εξονυχιστικώς τα όντως μυστηριώδη χωρία Γένεσις 6/στ΄ 1-4 και να τα προσεγγίσομεν από μίαν πρωτότυπον ερμηνευτική σκοπιά.

Εδάφιο 1:

“Και εγένετο ηνίκα ήρξαντο οι άνθρωποι πολλοί γίνεσθαι επί τής γης,

και θυγατέρες εγεννήθησαν αυτοίς”.

Για ποίους ΄΄ανθρώπους΄΄ ποιεί λόγο το ιερό κείμενο; Πολλοί νομίζουν, ότι εννοεί γενικώς το ανθρώπινον γένος, την ανθρωπότητα. Καθ’ ημάς, όμως, συμφώνως προς την έννοιαν που απεδείξαμεν ότι έχει ο όρος ΄΄αδάμ΄΄ (εις το Παράρτημα ΙΙΙ), δε γίνεται λόγος περί τής αυξήσεως τών ανθρώπων γενικώς, αλλά περί τής αυξήσεως τής ΦΥΛΗΣ ΑΔΑΜ ειδικώς.

Κι αυτό είναι εμφανές από το ήδη προηγηθέν κεφάλαιο 5/ε΄ όπου περιγράφεται η “βίβλος γενέσεως ανθρώπων” (εβρ.΄΄αδάμ΄΄), δηλαδή η γενεαλογία τής ΦΥΛΗΣ ΑΔΑΜ και άρα η αύξησις αυτής ειδικώς [Αυτό φαίνεται κι απ’ την σύγκρισιν τού κεφαλαίου αυτού με το κεφ. 4/δ΄ εδ. 17-24, όπου υπάρχει η γενεαλογία τού Κάιν, αλλά οι απόγονοί του δεν αναφέρονται ως ΄΄άνθρωποι΄΄ (εβρ.΄΄αδάμ΄΄)].

Εις ποίαν ΄΄γην΄΄ έλαβε μέρος η αύξησις τής φυλής Αδάμ; (Κι όχι μόνο η αύξησίν της, αλλά και όλα τα γεγονότα όπου αναγράφονται εις τα πρώτα κεφάλαια τής Γενέσεως;) Όχι βέβαια εις την γην με την σημερινήν ευρείαν αυτής έννοιαν, αλλά με την στενήν της έννοιαν, εις την συγκεκριμένην ΄΄γην τής Μεσοποταμίας΄΄ ή και γύρω απ’ αυτήν.

Άξιον απορίας, επίσης, εις το συγκεκριμένον χωρίον είναι το εξής: Γιατί να μνημονεύεται ιδιαιτέρως η γέννησις τών θυγατέρων, αφ’ ης στιγμής οι γεννήσεις, ήτοι η έννοιαν τών γεννήσεων και κατ’ επέκτασιν τών απογόνων, εμπεριέχεται - υπονοείται εις την φράσιν: “ήρξαντο οι άνθρωποι πολλοί γίνεσθαι”; Μήπως διότι αυτές οι ΄΄θυγατέρες τού Αδάμ΄΄ [μπενόθ (χα) αδάμ] όπως ονομάζονται εις τον επόμενον στίχον ή αλλιώς ΄΄θυγατέρες εκ τής ΦΥΛΗΣ τού ΑΔΑΜ΄΄ θα διαδραματίσουν κάποιον σημαντικόν ρόλον εις την συνέχειαν τής διηγήσεως;

Εδάφιο 2:

“ιδόντες δε οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρες τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας από πασών ών εξελέξαντο”.

Το χωρίον αυτό όντως είναι δύσκολον, γριφώδες, κυριολεκτικώς μυστηριώδες κι έχει αναπτυχθεί (όπως είδαμε) ολόκληρη φιλολογία γύρω απ’ αυτό. Έχουν προσκρούσει εις αυτό, δίκην σκοπέλου, πλείστοι εκ τών ερμηνευτών κι έχουν ταλανιστεί πλείστοι εκ τών εξηγητών, ξένων τε και ημετέρων. Η δυσκολία έγκειται εις το ποίοι είναι οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄, ποίες οι ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ και ποίος ο λόγος τής αντιδιαστολής τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ από τούς ΄΄ ανθρώπους΄΄.

Εις την αρχήν τής μελέτης μας, ανεφέραμεν λεπτομερώς, όλες τις υπάρχουσες ερμηνείες που εδόθησαν προκειμένου να αποδοθεί, όσον το δυνατόν ομαλότερα, το γριφώδες αυτό χωρίον. Εδώ, θα περιορισθώμεν εις το να αναφέρομεν μόνον αυτήν που υπεστηρίχθη από τούς περισσοτέρους εξηγητάς και υιοθετήθη από πολλούς εξ’ ημών έως την σήμερον. Είναι η γνωστή εις όλους μας, ότι οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ ήσαν οι "απόγονοι τής καλής γενεάς τού Σηθ" και οι ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ ήσαν οι "Καϊνίτισες", απόγονοι τής γενεάς τού Κάιν.

Όσον αφορά εις την ερμηνείαν, ότι οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ είναι ΄΄άγγελοι΄΄(!) θα υπενθυμίσομεν εδώ ελάχιστα πράγματα, αφού ησχολήθημεν ήδη μ’ αυτήν εκτενεστέρως, κι αφού αυτή καθ’ εαυτήν είναι αστήρικτος κι αντιγραφική, αφ’ ης στιγμής το αψευδές στόμα τού Θεανθρώπου ρητώς τονίζει, ότι οι άγγελοι ΄΄δεν υπανδρεύονται΄΄ (Ματθ. 22/κβ΄ 30, Μάρκ. 12/ιβ΄ 25, Λουκ. 20/κ΄ 35-36), πολλώ δε μάλλον να τεκνοποιήσουν!

Όσον αφορά εις την γραφήν ΄΄άγγελοι τού Θεού΄΄ τών Ο΄ αντί ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ φρονούμε, ότι προέκυψε εξ’ ενός αντιγραφικού σφάλματος εις το χειρόγραφον τής μεταφράσεως τών Ο΄ και είναι προϊόν τού προχριστιανικού Ελληνιστικού Ιουδαϊσμού. Η γραφή αύτη σώζεται εις τούς κώδικες Α3 72 75, αύτη δε έχει και ο ΦΙΛΩΝ ("Περί Γιγάντων" 6, ΄΄Ότι άτρεπτον το θείον΄΄

1). Το Εβραϊκόν και ο Θεοδοτίων έχουν όπως και οι Ο΄ ΄΄υιοί τού Θεού΄΄, ο ΑΚΥΛΑΣ ΄΄υιοί τών θεών΄΄ και ο ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΄΄υιοί τών Δυναστευόντων΄΄. Ο πληθυντικός αριθμός ΄΄θεοί΄΄ ή ΄΄Δυναστεύοντες΄΄ τών δύο τελευταίων μεταφράσεων, οφείλεται εις την υπερβολικήν πιστότητα τών μεταφραστών εις το Εβραϊκόν κείμενον. Άλλωστε, εις την φιλολογικήν ανάλυσιν εις την οποίαν προέβημεν εις την αρχήν τής μελέτης μας, ανεφέρθημεν και ονομάσαμε, όχι μόνον τούς υποστηρικτάς κάθε γραφής, αλλά και όλους τούς κώδικες και παραλλαγές που απαντά το εν λόγω χωρίο.

Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία, ότι το ΄΄άγγελοι τού Θεού΄΄ είναι σφάλμα κάποιου χειρογράφου τών Ο΄, αρχαιότερο τού Φίλωνος, ο οποίος έγραψε και ειδικό βιβλίο ΄΄Περί Γιγάντων΄΄ τών γεννηθέντων (;) εκ τής μίξεως τών ΄΄αγγέλων΄΄ μετά τών ΄΄θυγατέρων τών αθρώπων΄΄. Γνωρίζει δε τη δοξασία αύτη κι ο ΙΩΣΗΠΟΣ: “Πολλοί γαρ άγγελοι τού Θεού γυναιξί συνιόντες υβριστάς εγέννησαν παίδας και παντός υπερόπτας καλού...” (΄΄Ιουδαϊκή Αρχαιολογία΄΄ 1,73, έκδ. Νiese Βερολίνο 1887-1890).

Έτσι εξηγείται, κατά την γνώμη μας, γιατί μερικοί από τους πρώτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς υιοθέτησαν την γραφήν ΄΄άγγελοι τού Θεού΄΄, αφ’ ης στιγμής είχον υπ’ όψιν τους εσφαλμένο αντίγραφο τής μεταφράσεως τών Ο΄. Οι μεταγενέστεροι, όμως, αφού με την πάροδο τού χρόνου ξεκαθάρισε το θέμα με το εσφαλμένο χειρόγραφο, απέρριψαν και την γραφήν ΄΄άγγελοι΄΄ και την σχετικήν δοξασίαν (1). Kατ’ αυτούς, η ορθή γραφή είναι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄? έτσι δε λέγονται οι απόγονοι τού Σηθ εν αντιθέσει προς την εκ τού Κάιν γενεάν τών αποστατών.

Εις ποίαν όμως παράδοσιν εβασίσθη ο αντιγραφεύς τού χειρογράφου τών Ο΄ και αντικατέστησε την γραφήν ΄΄υιοί Θεού΄΄ με την γραφήν ΄΄άγγελοι Θεού΄΄; Ίσως η απάντησις ευρίσκεται, δια μίαν ακόμη φοράν, εις την ΄΄Χρονογραφίαν΄΄ τού ΣΥΓΚΕΛΛΟΥ ο οποίος εις τις σελ. 17,26 λέγει αντιστοίχως τα εξής: “Ο Κάιν χθαμαλός ην από τής κατάρας τού Θεού και πάντες οι εξ αυτού γεννώμενοι.

Ώκει δε την γην ήτις εστί τρέμουσα, χαμηλή ούσα, χωρισμένος υπάρχων εκ τού Σηθ, κατά πρόσταξιν τού Αδάμ. Οι εκ τού Σηθ υιοί Θεού λεγόμενοι και εγρήγοροι την υψηλοτέραν γην τής Εδέμ πλησίον τού Παραδείσου κατώκουν. Τω σο΄ έτει τού Αδάμ ο Σηθ αρπαγείς υπό αγγέλων εμυήθη τα περί τής παραβάσεως μέλλοντα έσεσθαι τών εγρηγόρων, και τα περί κατακλυσμού τού ύδατος εσομένου και τα περί τής παρουσίας τού Σωτήρος.

Και γενόμενος άφαντος ημέρας μ΄ ελθών εξηγήσατο τοίς πρωτοπλάστοις όσα εμυήθη δι’ αγγέλων. Ην δε τότε ετών μ΄ . Ο Σηθ ευσεβής ην και ευδιάπλαστος σφόδρα και οι εξ αυτού πάντες ευσεβείς και ωραίοι ήσαν. (Να και ο λόγος που ΄΄οι θυγατέρες τών ανθρώπων ήσαν καλαί΄΄) Ούτοι κατά πρόσταγμα τού Αδάμ την υψηλοτέραν γην ώκουν τής Εδέμ, κατέναντι τού Παραδείσου, ΑΓΓΕΛΙΚΩΣ ΒΙΟΥΝΤΕΣ, έως τού χιλιοστού κοσμικού έτους.

Τούτων την ενάρετον πολιτείαν μη φέρων ο αρχέκακος βλέπειν, εις την ωραιότηταν τών τότε θυγατέρων τών ανθρώπων αυτούς έτρωσε, περί ων φησί και ο θείος Μωησής ότι ειδόντες οι θιοί τού Θεού τας θυγατέρας τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς γυναίκας εξ αυτών”· και

“Η δε Βαβυλωνίων γη και η καθ’ ημάς οικουμένη πάσα πόρρω που κείται τής κατ’ ανατολάς Εδέμ, ένθα τον Παράδεισον κείσθαι φαμέν. Και ίνα τω τοιούτω λόγω μάρτυρά τινα θεοφόρον διδάσκαλον παραστήσωμεν, παρέστω ημίν ο θείος Εφραομ, η ωκεανόβρυτος γλώσσα, φάσκων εν τοίς εις τον Παράδεισον δογματικοίς αυτού λόγοις ούτως: ΄΄πάντων τών υψωμάτων τών ωραίων υψηλότερος ο παράδεισος.

Ο δε κατακλυσμός προς τα ίχνη αυτού έφθασεν. Οι δε προ τού κατακλυσμού άνθρωποι ανά μέσον τού ωκεανου και τού Παραδείσου ώκεισαν, η δε γενεά τού Κάιν εις γην καλουμένην Όδ, ήτις μεθερμηνεύεται τρέμουσα, οι δε τού Σηθ εις την υψηλοτέραν εντεταλμένοι υπό τού Αδάμ μη συμμίγνυσθαι εις την γενεάν τού Κάιν τού αδελφοκτόνου.

Ην δε η γενεά αυτού χθαμαλοί τη ηλικία δια την κατάραν Κάιν· οι δε τού Σηθ γίγαντες και ως ΑΓΓΕΛΟΙ ΘΕΟΥ εν τη υψηλή χώρα. Ελθούσαι δε αι θυγατέρες τού Κάιν δια μουσικών αυλών και κινυρών κατήγαγον αυτούς εκ τής χώρας αυτών, και έσχον αυτάς, και πληθυνθείσης τής ανομίας αυτών γέγονεν ο κατακλυσμός΄΄…”

Εδώ έχομεν μαρτυρίες, κατά τις οποίες, οι απόγονοι τής γενεάς τού Σηθ διάγουν αγγελικόν βίον. Μήπως λόγω αυτού τού γεγονότος διετηρήθησαν εις την εβραοκήν παράδοσιν ως ΄΄άγγελοι Θεού΄΄ ; Μήπως, ούτως εχόντων τών πραγμάτων, οι αντιγραφείς τής μεταφράσεως τών Ο΄, καλοπροαιρέτως, μετέφρασαν το επίμαχον χωρίον έχοντες υπ’ όψιν την παράδοσιν;

Ας επανέλθομεν, όμως, εις την ερμηνείαν που έγινε σήμερα παρά τών πλείστων αποδεκτή και δύναται φαινομενικά να σταθεί. Εγείρει, όμως, και ορισμένα ερωτήματα.

1. Δεν εξηγεί, πώς εκ τοιούτου γάμου, τών ανδρών όντων ευσεβών και ηπίων, ως ήσαν οι Σηθίτες, προήλθον (;) άνδρες ισχυροί πολεμιστές, ως ήσαν οι ΄΄γίγαντες΄΄ (στ. 4);

2. Και πώς ακόμη οι Καϊνίτες, άνδρες πολεμιστές και σκληροί, ηνέχθησαν την αρπαγήν (;) τών γυναικών των από τούς Σηθίτες; Αυτές δε οι γυναίκες τών Καϊνιτών θα ήσαν εξοπλισμένες με τον οπλισμόν τών ανδρών των ή θα ήσαν εξησκημένες εις την επίθεσιν και δεν θα ήσαν εύκολο να αρπαγούν.

3. Και πώς οι Σηθίτες, δίκαιοι όντες, θα έκαναν μίαν τέτοιαν επίθεσιν; Ακόμη κι αν παρεσύρθησαν, πώς είναι δυνατόν να συνέβει αυτό εις όλους ταυτόχρονα; Αυτό το λέμε, επειδή νομίζουν ορισμένοι ερμηνευτές, ότι ο στίχ. 2 ομιλεί περί αρπαγής: “Ιδόντες... έλαβον... ων εξελέξαντο”.

Επιπλέον, ας σημειωθεί, ότι πουθενά εις την Παλαιάν Διαθήκην οι άνθρωποι τής καλής γενεάς ονομάσθησαν ΄΄υιοί τού Θεού΄΄. Δίνομεν δε έμφασιν εις το γεγονός αυτό, διότι πολλοί νομίζουν, ότι το τέλος τού 4/δ΄ κεφ. τής Γενέσεως υπονοεί κάτι τέτοιο:

“Τότε έγινε αρχή να ονομάζονται (οι απόγονοι τής γενεάς τού Σηθ) με το όνομα τού Κυρίου”. Ούτως δε, δια μίαν ακόμη φορά, η περίφημος μετάφρασις τού Νεοφύτου Βάμβα γίνεται αιτία να παροδηγηθούν μελετητές τού ιερού κειμένου από την ορθήν ερμηνείαν του (2).

Κι αυτό, διότι, το πρωτότυπον εβρ. κείμενον δεν λέγει: “Τότε έγινε αρχή να ονομάζονται...”, αλλά “Τότε έγινε αρχή να ΟΝΟΜΑΖΕΙ” δηλαδή ΄΄να ονομάζει ο Ενώς το όνομα τού Κυρίου΄΄ κι όχι να ονομάζονται, δηλαδή να αποκαλούνται με κάποιο συγκεκριμένο όνομα (όπως ΄΄υιοί τού Θεού΄΄) οι τής γενεάς τού Σηθ.

Πέραν τού γεγονότος, ότι ο ανωτέρω ισχυρισμός μας μπορεί να επιβεβαιωθεί από τον οιονδήποτε που κατέχει τις στοιχειώδεις γνώσεις τής Εβραϊκής γλώσσης και δύναται ν’ αναγνώσει εκ τού πρωτοτύπου, παραθέτομεν την πλέον αξιόπιστον μετάφρασιν τής Παλαιάς Διαθήκης, αυτής τών Ο΄: “ούτος (ήτοι ο Ενώχ) ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα Κυρίου τού Θεού”.

Παρομοίως, επίσης, μετέφρασε ο ΑΚΥΛΑΣ (“τότε ήρχθη τού καλείν εν ονόματι”) ή συμφώνως προς τον μικρογράμματον κώδικαν τής Βιέννης, [Imp. Libr., Theol. Gr.1 (Nessel 23)] : “ούτος ήρξατο τού καλείσθαι εν ονόματι Kυρίου ” καθώς και η ΒΟΥΛΓΑΤΑ.

Προς επίρρωσιν δε τού ανωτέρω ισχυρισμού παραθέτομεν μερικές υποσημειώσεις ενός εκ τών σπουδαιοτέρων υπομνημάτων εις το βιβλίον τής Γενέσεως. Ο λόγος περί τού “Κριτικού και Εξηγητικού Υπομνήματος εις την Γένεσιν” υπό τού καθηγητού τής Παλαιοδιαθηκικής Γλώσσης και Φιλολογίας τού Πανεπιστημίου τού Cambridge JOHN SKINNER τής σειράς “Διεθνές Κριτικόν Υπόμνημα” το οποίον εις την σελ. 126 μεταφράζει το επίμαχον χωρίον ως εξής: “Then men began to call…” (ήτοι “Κατόπιν οι άνθρωποι ήρχισαν να επικαλούνται…”) ή καλύτερα κατά την μετάφρασιν τών Ο΄: “He was the first to call on the name of Yahwe” πρβλ. 9/θ΄ 20, 10/ι΄ 8 [ήτοι “Ούτος (ο Ενώς) ήρχισεν επικαλείσθαι το όνομα τού Κυρίου”]. Εις την συνέχειαν (σελ. 127) το υπόμνημα λέγει ότι “ο Ενώς ήτο ο ιδρυτής τής λατρείας τού Γιαχβέ, πρβλ. 12/ιβ΄ 8, 13/ιγ΄ 4, 21/κα΄33, 26/κστ΄ 25” και ότι “ήτο ο πρώτος που επεκαλέσθη τη Θεότητα με αυτό το όνομα” (η υπογράμμισις δική μας). Ο ανωτέρω ισχυρισμός μας δικαιώνεται επίσης και από το βιβλίο τών ΙΩΒΗΛΑΙΩΝ κεφ. 4, 12: "Ούτος (ο Ενώς) το πρώτον ήρχισε να επικαλείται το όνομα τού Κυρίου επί τής γης" (ΣΑΒΒΑ ΑΓΟΥΡΙΔΗ "Τα Απόκρυφα τής Παλαιάς Διαθήκης" τόμ. Α΄, σελ. 66 ).

Ακόμη, όμως, κι αν απαντηθεί, ότι οι ΄΄ονομαστοί άνδρες΄΄ ή οι ΄΄γίγαντες΄΄ που αναφέρονται εις το εδάφιον 4, δεν έχουν σχέσιν με αυτήν τη γαμικήν ένωσιν, μένει μία ακόμη ένστασις που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε όσον αφορά εις την συγκεκριμένην ερμηνείαν. Οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ (δηλαδή οι υποτιθέμενοι απόγονοι τής γενεάς τού Σηθ) εντυπωσιασμένοι από την ομορφιά τών γυναικών, συνήψαν μόνιμες γαμικάς σχέσεις με τις ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ (τις υποτιθέμενες γυναίκες τής αποστατημένης γενεάς τού Κάιν).

Κι όπως θα λέγαμε σήμερα, ΄΄ήλθον εις γάμου κοινωνίαν΄΄ καθώς, όπως ανεφέραμεν εις την αρχήν τής μελέτης μας, το ΄΄λαμβάνω εμαυτώ γυναίκα΄΄ (λακάχ ισά), όπως σημειώνει και ο F. DELITZSCH: “A New Commentary on Genesis” (αγγλική μετάφρασις) τόμος Ι, σελ. 225, δε σημαίνει στιγμιαία γαμική σχέση, αλλά διαρκή σχέση νομίμου γάμου. Εις περίπτωσιν δε βιασμού γυναικών (π.χ. Κριταί 21/κα΄ 23) η φράσις θα ήτο ΄΄νασά ισά΄΄ (απάγω γυναίκα).

Συμφώνως, λοιπόν, προς την ανωτέρω διαπίστωσιν, αναφύονται τα εξής ερωτήματα: “Τι το επιλήψιμο, τι το μεμπτό, τι το αμαρτωλό διέπραξαν οι τής γενεάς τού Σηθ κι εξήγειραν την μήνιν τού Θεού εναντίον τους; Για ποίον λόγον ετιμωρήθησαν υπό τού Θεού με τον Κατακλυσμόν; Ο Θεός τούς ετιμώρησε “δια το είναι αυτούς σάρκας”· θεωρείται, λοιπόν, σαρκολατρεία η ΄΄εις γάμου κοινωνίαν΄΄ και η απόκτησις απογόνων; (΄΄εγεννώσαν εαυτοίς΄΄ στ. 4).

Και πότε ενετείλατο ο Θεός εις τους απογόνους τού Σηθ "να εγκρατεύονται και να απέχουν γαμικών σχέσεων" ή πού λέγει η Παλαιά Διαθήκη, ότι έπρεπε να ζήσουν παρθενικήν ζωήν”; Κάτι άλλο, λοιπόν, πρέπει να κρύβεται πίσω από την φαινομενικά σαρκολατρικήν πράξιν τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ που δικαιώνει τον τίτλο τής μελέτης μας, ότι πρόκειται όντως περί μυστηριώδους χωρίου.

Καθ’ ημάς, η έκφρασις ΄΄υιοί τού Θεού΄, δεν τίθεται για να χαρακτηρίσει ως καλούς και ευσεβείς τούς ανθρώπους τούς οποίους εννοεί. Κατά το μοναδικό πλήρες ΄΄Εβραιοελληνικόν Λεξικόν τής Παλαιάς Διαθήκης΄΄ τού Ι. ΛΑΟΥΝΔΣ, Μελίτη 1842, σελ. 40-41, η λέξις ΄΄Ελοχίμ΄΄ (εκτός από ΄΄θεοί΄΄ ή ΄΄Θεός΄΄ εις πληθυντικόν μεγαλειότητος) σημαίνει και ΚΡΙΤΕΣ, ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ, ΗΓΕΜΟΝΕΣ, ΑΡΧΟΝΤΕΣ, ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ π.χ. Έξ. 21/κα΄ 6, 22/κβ΄ 8 κι ότι η έκφρασις ΄΄μπενέ ελοχίμ΄΄ αποδίδεται εις τούς βασιλείς [Ψαλμ. 2/β΄ 7, 82/πβ΄ 6· πρβλ. επίσης (συνεχίζει το λεξικό) Β΄ Σαμ. 7/ζ΄ 14 και Ψαλμ. 89/πθ΄ 27, όπου ο Δαυίδ ονομάζεται ο πρωτότοκος τού Θεού]. Επίσης το ΄΄Πλήρες Εβραϊκό - Αγγλικό Λεξικό΄΄ του R. ALCALAY εις την σελ. 90, λέγει, ότι το ΄΄Ελοχίμ΄΄, εκτός από ΄΄Θεός΄΄, σημαίνει και ΄΄ΚΡΙΤΗΣ΄΄, καθώς και το περίφημον ΄΄Λεξικόν τής Παλαιάς Διαθήκης΄΄ τών επιφανών Εβραϊστών Παλαιοδιαθηκολόγων FRANCIS BROWN, CHARLES A. BRIGGS, S.R. DRIVER (βασισμένο εις το Λεξικόν τού αθανάτου Εβραϊστού WILLIAM GESENIUS) έκδ. Οξφόρδης σελ. 43 που σημειώνει, και μάλιστα ως πρώτην ερμηνείαν (!), ότι ΄΄Ελοχίμ΄΄ σημαίνει ΄΄ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ΄΄, ΄΄ΑΡΧΟΝΤΕΣ΄΄, ΄΄ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ΄΄, ΄΄ΚΡΙΤΕΣ΄΄.

Όσοι λοιπόν τάσσονται (όπως εμείς) υπέρ αυτής τής ερμηνείας, αναζητούν τούς τοιούτους άνδρες μεταξύ τών απογόνων τού Κάιν, καθότι εις το κεφ. 4/δ΄ 17-24 οι Καϊνίτες περιγράφονται ως εφευρέτες πολιτισμού, ως πολεμιστές και ως φιλήδονοι. Οι άνδρες αυτοί, λένε, εδελέασαν τις απλές ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ με τα εργαλεία τής τέχνης των, με τα μουσικά των όργανα και την ισχυράν των δύναμιν και έλαβον αυτάς για γυναίκες των.

Μάλιστα, οι γυναίκες τών Σηθιτών, βλέποντάς τους αήττητους με τον ισχυρόν οπλισμόν των, τούς εχαρακτήρισαν ως ΄΄υιούς Θεού΄΄. Ως ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄ δε, εννοούν τις θυγατέρες τών Σηθιτών, τις γυναίκες τής καλής γενεάς. Οφείλουμε εδώ να παραδεχθούμε, ότι αύτη είναι μία ισχυρά ερμηνεία με τα λιγότερα τρωτά. Τασσόμεθα υπέρ αυτής τής ερμηνείας, η οποία απαντά εις το αξιόλογον ερμηνευτικόν υπόμνημαν εις την Γένεσιν τού πατρός ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΦΟΥΝΤΑ, με την εξής όμως επιφύλαξιν:

Ο Κάιν, μετά το φόνο τού αδελφού του Άβελ, κατέφυγεν ανατολικώς τής Εδέμ εις την χώραν Ναϊδ ή Νωδ (= Φυγή). Ο Ιερώνυμος υπέλαβε το όνομα ως απλό επίθετο τού Κάιν (= Φυγάς), οι νεώτεροι όμως φρονούν, ότι πρόκειται περί πραγματικής χώρας.

Έτσι ο ΒOHLEN ταυτίζει αυτήν προς τις Ινδίες, ο SAΥCE προς την Μανδάν τών σφηνοειδών επιγραφών, ο KNOBEL προς την Κίναν κλπ. [όρα Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (Πυρσού) έκδ. 1932, τόμ. 18, σελ. 601].

Aφ’ ης στιγμής, λοιπόν, ο Κάιν απεκόπη, όπως προανεφέραμεν, κι απεμακρύνθη εκ τής γης τής Μεσοποταμίας ή την γύρω απ’ αυτήν περιοχήν που διαδραματίζονται τα γεγονότα τών πρώτων κεφαλαίων τής Γενέσεως, είναι δυνατόν, ύστερα από τόσα χρόνια, οι απόγονοί του να επέστρεψαν εις την συγκεκριμένην γην και να εμίγησαν με τούς απογόνους τής ΦΥΛΗΣ ΑΔΑΜ;

Ακόμη κι εμπορικές σχέσεις να ανέπτυξαν με τούς τελευταίους, τότε λόγω ποίας ιδιότητάς των αποκαλούνται ΄΄υιοί ελοχίμ΄΄; Με τα ανωτέρω, δεν απορρίπτομεν την εν λόγω ερμηνείαν, απλώς θέλομεν να εκφράσομεν ορισμένας επιφυλάξεις ως προς την ορθότητά της. Άλλωστε, όπως προαναφέραμεν, έχει ολίγα τρωτά.

Ως είναι γνωστόν εκ τής ιστορίας, την εποχήν που διαδραματίζονται τα γεγονότα που ερευνούμε, υπήρχον εις την Μεσοποταμίαν ανεξάρτητες πόλεις - κράτη, με πυκνάς εμπορικάς σχέσεις μεταξύ των, με ισχυρότερη - πιθανότατα - την Ουρούκ (όρα: "Άτλας τών Αρχαίων Πολιτισμών" έκδ. Καθημερινής, σελ. 8). Γιατί λοιπόν οι ΄΄υιοί ελοχίμ΄΄ να μην είναι οι ΄΄κυβερνήτες΄΄, οι ΄΄άρχοντες΄΄, οι ΄΄δυνάστες΄΄, οι ΄΄κριτές΄΄ (όπως μεταφράζουν την επίμαχην λέξιν τα Λεξικά που προανεφέραμεν), αυτοί που είδον τις ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων ότι καλαί εισίν κι έλαβον εαυτοίς γυναίκας από πασών, ων εξελέξαντο΄΄; (στ. 2) (Ας ληφθεί δε υπ’ όψιν, ότι έτσι μεταφράζουν την λέξιν και η μετάφρασις τού Ν. Βάμβα εις το Έξοδος 21/κα΄ 6, αλλά και το TARGUM NEOFITI 1 εις την Γένεσιν by Martin Mc Namara, σελ. 71).

Mήπως, τελικά, θα πρέπει να αναζητήσομεν τούς μυστηριώδεις ΄΄υιούς ελοχίμ΄΄ εις τα πρόσωπα τών ΄΄κυβερνητών - αρχόντων΄΄ τών γύρω ισχυρών πόλεων - κρατών; Επίσης με την φράσιν ΄΄μπενέ (χα) ελοχίμ΄΄ ίσως έχομεν να κάνομεν με έναν ακόμη εβραϊσμόν [πρβλ. ρήση Θεανθρώπου: ΄΄Υιός τού ανθρώπου΄΄ = ΄΄άνθρωπος΄΄ ή την φράσιν: ΄΄μπενέ (χα) αδάμ΄΄ = ΄΄υιοί τών ανθρώπων΄΄ = ΄΄άνθρωποι΄΄ εις το χωρίον Γένεσις 11/ια΄ 5, καθώς επίσης και τα: Αριθμ. 23/κγ΄ 19, Ιώβ 16/ιστ΄ 21, 25/κε΄ 6, 35/λε΄ 8, Ψαλμ. 8/η΄ 5, 79/οθ΄ (80/π΄ Μασωρ.): 18, 145/ρμε΄ (146/ρμστ΄ Μασωρ.): 3, Ησ. 51/να΄ 12, (Ησ. 56/νστ΄ 2), Ιερεμ. 29/κθ΄ 18 (49/μθ΄ Μασωρ.), 30/λ΄ 11 (49/μθ΄ 33 Μασωρ.), 27/κζ΄ (50/ν΄ Μασωρ.): 40, 28/κη΄ (41/μα΄ Μασωρ.): 43, Ιεζ. 2/β΄-47/μζ΄ 6 (93 κις), Δανιήλ 8/η΄ 17, 10/ι΄ 16)]. Τότε δεν θα πρέπει να αναζητήσομεν απογόνους κάποιας συγκεκριμένης γενεάς, άρα καταρρίπτεται αυτομάτως η ερμηνεία περί απογόνων τού Κάιν.

Κι αυτό, διότι δεν θα ερμηνεύσομεν το ΄΄μπενέ (χα) ελοχίμ΄΄ ως ΄΄υιοί ισχυρών΄΄ (δηλαδή ΄΄απόγονοι΄΄ αυτών), αλλά απλώς ΄΄ισχυροί΄΄, οπότε δι’ αυτής τής σκέψεως εξομαλύνονται κατά κάποιον τρόπον οι δυσκολίες, όσον αφοράν εις την επίμαχην φράσιν, και κερδίζει έδαφος η ερμηνείαν περί τών ΄΄ισχυρών΄΄ τών γύρω πόλεων - κρατών τής Μεσοποταμίας.

Όσον αφορά τώρα εις την άλλην επίμαχην και εξίσου μυστηριώδην φράσιν ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄, λέγεται, ότι αφορά τούς απογόνους τών Σηθιτών, διότι γι’ αυτούς κάνει λόγο το υπό εξέτασιν κεφάλαιο.

Περί τών Καϊνιτών δεν ενδιαφέρει τον ιερόν συγγραφέα. Οι περί αυτών πληροφορίες ετελείωσαν, λένε, εις το 4/δ΄ κεφ., εις την αρχήν δε τού 5/ε΄ κεφ. (στ. 3) ο Σηθ λαμβάνει την θέσιν τού πρωτοτόκου, ο δε Κάιν ουδόλως μνημονεύεται αν και πρωτότοκος. Περί τών Σηθιτών, λένε λοιπόν, ότι γίνεται εδώ λόγος και περί τής διαφθοράς αυτών ομιλεί το υπό έρευναν κεφάλαιο, διότι οι απόγονοι τού Κάιν ήσαν ήδη διεφθαρμένοι.

Ως προς την τοιαύτην ερμηνείαν θα απαντήσομεν μόνον εις το εξής: “Γιατί οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ από τις ΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄”; Αφού αμφοτέρων τών περιπτώσεων ομιλούμε περί ανθρώπων, περί απογόνων κάποιας γενεάς, γιατί να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός; Ένα ερώτημα εις το οποίον η υπό εξέτασιν ερμηνεία δεν έχει απαντήσει ικανοποιητικώς.

Αυτός δε ο διαχωρισμός είναι και ο λόγος που πολλοί εκ τών ερμηνευτών, ξένων τε και ημετέρων, εξέλαβον τούς υιούς τού Θεού΄΄ ως ΄΄αγγέλους΄΄ ή ΄΄θεία όντα΄΄ που εμίγησαν με ΄΄ανθρώπινα όντα΄΄ κι έτσι ΄΄υποχρεωτικά΄΄ εγεννήθησαν υπερμεγέθη όντα, οι ΄΄γίγαντες΄΄, αφού γι’ αυτούς κάνει λόγο αμέσως μετά το ιερόν κείμενον, κι έπρεπε, δι’ αυτής τής ερμηνείας, να εξηγηθεί η εμφάνισις αυτών τών όντων, έστω κι εκβιαστικά, αφού το κείμενον δεν λέγει, ότι οι ΄΄γίγαντες΄΄ εγεννήθησαν εκ τής τοιαύτης μίξεως, αλλά ότι ΄΄ΗΣΑΝ επί τής γης΄΄. Αυτό όμως, θα το σχολιάσομεν εκτενέστερα εις την συνέχειαν τής μελέτης μας.

Ολίγον προ τής εκτυπώσεως τού παρόντος εσκέφθημεν επίσης, ότι, υπό το πρίσμα τής Καινής Διαθήκης, η προαναφερθείσα αντιδιαστολή ίσως να είναι δικαιολογημένη. Εις τον περίφημον πρόλογον τού Ευαγγελίου τού Ιωάννου εις τούς στίχους 12-13 λέγει τα εξής:

“Όσοι δε έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοίς πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού, οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν”. Εις το συγκινητικό αυτό χωρίο ο Ευαγγελιστής τής αγάπης ποιεί λόγο περί τού δικαιώματος, τού προνομίου (αυτή δε την έννοιαν έχει η λέξις ‘εξουσία’) που έδωσε ο Θεός (με τον τρόπον τής πνευματικής γεννήσεως) εις αυτούς που εγκολπόθησαν τον Χριστόν, εις τούς πιστούς δηλαδή. Τούς εποίησε ‘τέκνα Θεού’ ήτοι ‘υιούς Θεού’ κι υπενθυμίζει αυτό που αναφέρεται εις την Θείαν Λειτουργίαν προ τής απαγγελίας τού ‘Πάτερ ημών’: “…τολμάν επικαλείσθαι Σε τον Επουράνιον Θεόν Πατέρα και λέγειν”.

Εις τον επόμενον δε στίχον αναφέρεται ο τρόπος με τον οποίον έγιναν ‘τέκνα Θεού’. Δεν εγεννήθησαν εκ θελήματος – επιθυμίας ανθρώπου, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν. Αντιδιαστέλλεται δηλ. η πνευματική γέννησις, η ανώτερη, από τη σαρκική, την κατώτερη. Οι μετέχοντες τής πρώτης ονομάζονται ‘υιοί Θεού’ ενώ οι μη μετέχοντες απλώς ‘άνθρωποι’.

Με βάση αυτό το σκεπτικό, δυνάμεθα να εννοήσομεν, γιατί οι απόγονοι τής μιας φυλής αποκαλούνται ‘υιοί Θεού’ (ως πιστών και δικαίων) ενώ οι τής άλλης ‘θυγατέρες ανθρώπων’ (ως αποκεκομμένων εκ τής φυλής εξ ης θα προήρχετο ο Μεσσίας ως άνθρωπος ή ως απίστων εάν τελικά πρόκειται περί τών ισχυρών τών γύρω εθνών)!

Καθ’ ημάς, όλες οι δυσκολίες αίρονται, εάν μεταφράσομεν ορθώς την επίμαχην εβραϊκήν λέξιν ΄΄αδάμ΄΄ εις την φράσιν ΄΄μπενόθ (χα) αδάμ΄΄ (΄΄θυγατέρες τών ανθρώπων΄΄) με την ερμηνείαν - κλειδί που προτείνομεν εις την παρούσα μελέτη μας. Δι’ αυτής τής ερμηνείας, λοιπόν, το κείμενον δεν ποιεί λόγον περί θυγατέρων τού ΄΄ανθρωπίνου γένους΄΄, ήτοι περί ΄΄θνητών γυναικών΄΄ εν αντιδιαστολή με κάποια άλλα θεία όντα υπερκόσμια ή μυθολογικά, κι ως εκ τούτου αθάνατα, ή περί τών απογόνων τού Σηθ και περί τής διαφθοράς αυτών, διότι οι απόγονοι τού Κάιν ήσαν ήδη διεφθαρμένοι, ή επειδή δεν ενδιαφέρει τον ιερόν συγγραφέα, διότι οι περί αυτών πληροφορίες ετελείωσαν εις το 4/δ΄ κεφ. κ.ο.κ. Εις την πραγματικότηταν γίνεται λόγος περί ΄΄θυγατέρων τού ΑΔΑΜ΄΄, ήτοι ΄΄απογόνων τής ΦΥΛΗΣ ΑΔΑΜ΄΄. Κι όπως εξηγούμε εις άλλο σημείον τής μελέτης μας, συμφώνως προς την εβραϊκήν συνήθειαν, το όνομα τού προπάτορος εχρησιμοποιείτο κι ως όνομα τών απογόνων, ούτω δε οι απόγονοι τού Αδάμ ονομάσθησαν ΄΄Αδάμ΄΄, κατά τον ίδιον τρόπον που οι απόγονοι τού Ισραήλ ονομάσθησαν ΄΄Ισραήλ΄΄ (όρα “Παράρτημα ΙΙΙ”).

Δι’ αυτής δε τής εξηγήσεως, η ερμηνείαν τού μυστηριώδους χωρίου ευωδούται άριστα, διότι δεν έχομεν αντίθεσιν μεταξύ ΄΄ανθρώπων΄΄ και ΄΄υιών τού Θεού΄΄ (ήτοι ΄΄θείων όντων΄΄) συμφώνως προς την επικρατούσαν, εσφαλμένην καθ’ ημάς, ερμηνείαν ή μεταξύ ΄΄ανθρώπων΄΄ και ΄΄Σηθιτών΄΄ κατ’ άλλην ερμηνείαν ή μεταξύ ΄΄ανθρώπων΄΄ και ΄΄Καονιτών΄΄.

Έχομεν αντίθεσιν μεταξύ τής ΄΄φυλής Αδάμ΄΄ και τών ΄΄υιών τών ισχυρών΄΄ ήτοι τών μη ανηκόντων (ισχυρών τής περιοχής) εις την φυλήν εξ ής θα προήρχετο ο Μεσσίας ως άνθρωπος.

Συμπερασματικά λοιπόν, έχομεν να είπωμεν, ότι οι ποικίλες ερμηνείες που προέκυψαν, καθώς και η όλη φιλολογία που ανεπτύχθη, γύρω από την αινιγματικήν ενότητα Γένεσις 6/στ΄ 1-4, οφείλεται, καθ’ ημάς, εις την άστοχον απόδοσιν τών εβραϊκών όρων ΄΄ελοχίμ΄΄ και ΄΄αδάμ΄΄.

Εδάφιο 3:

“Και είπε Κύριος ο Θεός:΄΄Ου μη καταμείνη το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας, έσονται δε αι ημέραι αυτών εκατόν είκοσιν έτη΄΄”.

Ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ακόμη δυσερμηνεύτου χωρίου τού οποίου η έννοιαν πρέπει να αναζητηθεί, κατά την γνώμην μας, εις την σωστήν απόδοσιν τής εβραϊκής λέξεως ΄΄γιαδόν΄΄. Δια μίαν ακόμη φοράν θα συμβουλευθώμεν το πλέον έγκυρο ΄΄Λεξικόν της Παλαιάς Διαθήκης΄΄ τών επιφανών εβραϊστών Παλαιοδιαθηκολόγων ΒROWN - BRIGGS - DRIVER, έκδοσις Οξφόρδης, σελ. 192, εις το οποίον, εκτός από την μετάφρασιν τού ρήματος ΄΄ντιν΄΄ (διοικώ, κυβερνώ, διέπω, όταν βέβαια αυτό είναι μεταβατικό, όπως συμβαίνει και εις την περίπτωσίν μας), βρίσκομεν να γίνεται ειδική μνεία και για το υπό εξέτασιν χωρίο (Γένεσις 6/στ΄ 3) με την διαπίστωσιν, ότι πρόκειται για ένα δύσκολο χωρίο. Ακολουθούν 4 παρατηρήσεις:

1. Οι Ο΄, η Βουλγάτα, η Συριακή Μετάφρασις καθώς και το Ταργκούμ OnKelos ΄΄διαβάζουν΄΄ “γιαδούρ” ή (Α. Κuenen) “γιαλούν” (ήτοι “θα διαμείνει” “θα κατοικήσει” - “Το Πνεύμα μου δε θα διαμείνει εις τον άνθρωπον για πάντα”). Αυτό χρησιμοποιείται αντί τού “γιαδόν” (“θα κρίνει”) τού ρήματος “ντιν” (“κρίνω”), πρβλ. σελ. 189 τού αυτού Λεξικού εις το λήμμα “ντούρ” (“κατοικώ”). Αυτή η μετάφρασις ταιριάζει εις το κείμενον, αλλά το “γιαδούρ” ως Αραμαϊσμός, είναι αμφίβολος (σχόλιο Λεξικού).

2. Οι Α. Knobel, Franz Delitzsch, E. Schrader και η Αναθεωρημένη Μετάφρασις το αποδίδουν: “διοικώ”, “διέπω”, “κυβερνώ”, το οποίο υποστηρίζεται κι εκ τού Ζαχαρίου 3/γ΄ 7: “τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ? (προς τον Ιησούν τον μέγαν ιερέαν) εάν εν ταις οδοίς μου πορεύη και εάν τα προστάγματά μου φυλάξης, και συ διακρινείς (“θέλεις κρίνει” μετάφρασις Ν.Βάμβα ή “ταδίν” εβραϊκόν κείμενον) τον οίκον μου”.

3. Οι W. Gesenius εις τον “Θησαυρόν τής Εβραϊκής Γλώσσης”, Η. Ewald και A. Dillmann αποδίδουν “θα ταπεινώνεται” υποστηριζόμενη, όμως, αυτή η μετάφρασις υπό αραμαϊκής χρήσεως, όχι υπό εβραϊκής.

4. Η απόδοσις “αγωνίζομαι με” τής Εξουσιοδοτημένης αλλά και τής Αναθεωρημένης Μεταφράσεως δεν (ή δύσκολα) δικαιώνεται.

Εις δε το μοναδικόν πλήρες “Εβραιοελληνικόν Λεξικόν τής Παλαιάς Διαθήκης” τού Ι. ΛΑΟΥΝΔΣ, έκδ. ΜΕΛΙΤΗΣ 1842 διαβάζομεν τα εξής εις την σελίδαν 171: “ντουν” ή “ντον” ίσως αντί τού “ντιν” = “κρίνω”, “αποφασίζω”· και ακόμη “κυβερνώ”, “διευθύνω”, “εξουσιάζω” (εξ’ ου και “Αδών” = “Κύριος”). Γένεσις 6/στ΄ 3:

“Το Πνεύμα μου δεν θέλει πάντοτε κυριεύσει εις τον άνθρωπον”, δηλαδή “δεν θέλει ενεργήσει πάντοτε εις αυτόν, δια να τον κρατήσει ζωντανόν· θέλω τον αφανίσει”. Το Πνεύμα τού Θεού απ’ εδώ, καθώς κι εκ τού Ψαλμ. 103/ργ΄ (104/ρδ΄ Μασωρ.) : 30 “εξαποστελείς το Πνεύμα σου, και κτισθήσονται και ανακαινιείς το πρόσωπο τής γης”, φαίνεται ως η ζωοποιός αρχή εις τα πλάσματα. Η μετάφρασις τών Ο΄ έχει: “να καταμείνη”, η Βουλγάτα “permanebit”. Άλλοι, αποδίδοντες εις το “ντον” την Αραβικήν έννοιαν “καταφρονώ”, λέγουν: “δεν θέλει καταφρονηθεί πάντοτε κ.τ.λ.” Νεώτερες μεταφράσεις έχουν ως εξής: Αγγλική: “strive”, Γαλλική: “plaidera”, Ιταλική: “contendera” και “rimmarra” από τη Βουλγάτα και Ισπανική: “permanecera”. Άλλοι: “Το πνεύμα μου δεν θέλει κάμει ποτέ απόφαση εναντίον τών ανθρώπων”.

Από τις παραθέσεις τών λεξικών παρατηρούμε το πλήθος τών μεταφράσεων που έχουν προταθεί για το επίμαχο χωρίο προκειμένου να αποδοθεί, όσο το δυνατόν τελειότερα, το νόημά του. Προσθέτομεν δε και αυτήν τού ΣΥΜΜΑΧΟΥ (“κρίνει”) καθώς και τού Ταργκούμ τού Ιωνάθαν [8ου αιώνος μ.Χ.] (έκδ. Ginsburger, 1903) που συμπίπτει μ’ αυτήν τού ΣΥΜΜΑΧΟΥ.

Για το πόσο έχει ταλαιπωρήσει, το υπό εξέτασιν χωρίο, τούς ερμηνευτές, ενδεικτικά παραθέτομεν την εξήγησιν που προτείνει ο U. CASSUTO εις το "Υπόμνημά εις το βιβλίον τής Γενέσεως", έκδ. Ιερουσαλήμ, σελ. 296, η οποία μόνο μειδίαμα μπορεί να προκαλέσει: “Το Πνεύμα μου, το πνεύμα τής ζωής που ενεφύσησα εις τούς ρώθωνες τού ανθρώπου, δε θα διαμείνει εις τον άνθρωπον για πάντα, [δηλ. εις τα παιδιά (ή εις τούς απογόνους) που εγεννήθησαν από την ένωσιν τών υιών τού Θεού με τις θυγατέρες τών ανθρώπων, καθότι είναι ανθρώπινα όντα από την πλευρά τής μητέρας τους], και δεν θα είναι αθάνατοι όπως οι πατέρες τους [κι εδώ πατέρες εννοούνται οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ δηλαδή οι "άγγελοι" (!)], αλλά θα πεθάνουν όταν έλθει το πλήρωμα τού χρόνου, όπως όλα τα μέλη τής ανθρωπίνης φυλής” (!!!) (Ελεύθερη απόδοσις υπό τού γράφοντος).

Φρονούμε ότι τα σχόλια περιττεύουν κι ότι ο καθένας δύναται να εξάγει τα συμπεράσματά του για την ερμηνευτικήν σύγχισιν που επικρατεί εις το όντως δυσερμήνευτο χωρίο που εξετάζoμεν.

Ως ΄΄πνεύμα΄΄ δε τινές εννοούν την θείαν πνοήν, το θείο εμφύσημα το δοθέν εις τον άνθρωπον κατά το Γένεσις 2/β΄ 7, δια τού οποίου εγένετο ούτος ζώσα ύπαρξις. Το θείο στοιχείο, δηλαδή, το οποίο έδωσε ζωήν εις τον άνθρωπον, αντιπαλεύει προς τα φθοροποιά στοιχεία τού θανάτου και συγκρατεί τον άνθρωπον εις την ζωήν.

Όσοι δε τάσσονται υπέρ τής μεταφράσεως “κυβερνά”, ερμηνεύουν, ότι ο Θεός απειλεί τώρα ότι θ’ αφαιρέσει την θείαν πνοήν, το ΄΄πνεύμα΄΄ του από τον άνθρωπον, ώστε δε θα “κυβερνά”, δε θα εμποδίζει τα εντός του φθοροποιά στοιχεία τού θανάτου και θα πεθάνει.

Και αύτη η ερμηνεία έχει τα τρωτά της, καθότι η ΄΄άρσις΄΄ τού Πνεύματος τού Θεού από τον άνθρωπον δεν έχει σχέσιν με την υπερίσχυσιν τών φθοροποιών στοιχείων τού θανάτου εις τον τελευταίον και κατά συνέπειαν τον ΄΄πρόωρον΄΄ θάνατον αυτού, κι αυτό διότι μετά τον κατακλυσμόν ευρίσκομεν ανθρώπους ζώντες άνω τών 200 ετών (πρβλ. Γένεσις 11/ια΄ 10-23).

Αυτό τι σημαίνει; Μήπως ο Θεός επανεμφύσησε (!) πνεύμα ζωής εις τους ανθρώπους κι έτσι υπερίσχυσε η ζωή, που προέρχεται εξ’ αυτής τής εμφυσήσεως, έναντι τών φθοροποιών στοιχείων τού θανάτου, κι όχι μόνο συγκρατείται ο άνθρωπος εις την ζωήν, αλλ’ επανήλθεν κι η μακροζωίαν εις αυτόν; Ή μήπως μόνον εν μέρει ο Θεός αφαιρούσε το ζωοποιόν του πνεύμα επί αιώνες από τούς ανθρώπους, ώστε σιγά σιγά ζούσαν όλο και λιγότερο; Μα τότε ποίο το νόημα τής ΄΄άρσεως΄΄; Τότε επρόκειτο περί ΄΄μειώσεως κι όχι περί ΄΄άρσεως΄΄! Είναι σαφές, ότι αυτά είναι ανυπόστατα και κάπως διαφορετικά θα πρέπει να αναζητήσομεν την ορθήν ερμηνείαν τού δυσερμνεύτου αυτού χωρίου.

Καθ’ ημάς, η ορθή ερμηνείαν τού εβραϊκού “ντουν” ή “ντιν”, είναι “κρίνω”, “κυβερνώ”, “διοικώ”, γι’ αυτό και τασσόμεθα υπέρ αυτής εφ’ όσον δικαιώνεται κι εκ τού Ζαχαρίου 3/γ΄ 7: “τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ? (προς τον Ιησούν τον μέγαν ιερέαν) εάν εν ταις οδοίς μου πορεύη και εάν τα προστάγματά μου φυλάξης, και συ διακρίνεις (΄΄θέλεις κρίνει΄΄ μετάφρασις Ν. Βάμβα ή “ταδίν” εβρ. κείμενον) τον οίκον μου”.

Πώς δε εννοείται η διακυβέρνησις τού Θεού επί τών ανθρώπων; Την απάντησιν εις το ερώτημα αυτό, δίνει για μία ακόμη φοράν, η ερμηνείαν που για πρώτην φοράν προτείνεται με την παρούσαν μελέτην, εις την λέξην - κλειδί για την κατανόησιν πολλών δυσκόλων σημείων εις το βιβλίο τής Γενέσεως. Ομιλούμε φυσικά περί τής λέξεως “αδάμ”.

Ο Θεός, λέγων αυτά τα λόγια, δεν απευθύνεται, καθ’ ημάς, γενικώς εις τούς ανθρώπους, ήτοι εις το ανθρώπινον γένος, αλλά ειδικώς εις τούς “ΑΔΑΜ” ήτοι εις την ΄΄ΦΥΛΗΝ ΑΔΑΜ΄΄, τον ΄΄ΛΑΟΝ ΤΟΥ ΑΔΑΜ΄΄. Αυτόν τον λαόν εξεχώρισε, αυτόν καθοδηγούσε, μ’ αυτόν (τρόπω τινά) συνειργάζετο προς τον απώτερον σκοπόν τής γεννήσεως, εξ αυτού τού λαού, τού Μεσσίου.

Αυτοί όμως (οι ΄΄Αδάμ΄΄), ανέκαθεν δεν εσυμμορφούντο, ανεμειγνύοντο με τα γύρω έθνη και απετύγχανον να γίνουν ο ξεχωρισμένος λαός Του. Κι έτσι ο Θεός αποφασίζει να άρει την ΄΄διακυβέρνησιν΄΄ Του επ’ αυτών (πρβλ. στ. 3 ΄΄ανθρώποις ΤΟΥΤΟΙΣ και ΄΄ημέραι ΑΥΤΩΝ΄΄ όπου οι συγκεκριμένες εμφάσεις μάς βάζουν εις υποψίαν, ότι ο Θεός ΄΄ασχολείται΄΄, ΄΄νοιάζεται΄΄ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ κι αυτούς τιμωρεί δια τού (τοπικού) Κατακλυσμού!) αφήνοντας έτσι ένα διάστημα 120 ετών προς μεταμέλειά των, όπως αργότερα έπραξε το ίδιο με τούς Νινευϊτας (Ιωνάς 3/γ΄ 4), αλλά η έμπρακτος μεταμέλειά των, ήλλαξε την ειλημμένην απόφασιν τού Θεού, όπως το αυτό συνέβει και με τον βασιλέαν Εζεκίαν (Ησαίας 38/λη΄ 1-5).

Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο Θεός αποφασίζει την καταστροφήν τού ΄΄λαού Αδάμ΄΄ δια τού κατακλυσμού, θυμίζει ανάλογην απόφασίν Του, να καταστρέψει τον λαόν Ισραήλ, κατά τον καιρόν τής περιπλανήσεως αυτού εις την έρημον, και να δημιουργήσει ένα νέο έθνος, εκ τού Μωϋσέως πλέον, με σκοπό να συνεχισθεί εξ αυτού πια, το σχέδιο τής σωτηρίας τού ανθρώπου, ήτοι η έλευσις τού Μεσσίου (Έξοδος 32/λβ΄ 9-10).

Τον καιρόν τού Κατακλυσμού, όμως, δεν υπήρχε κάποιος ηγέτης ως τον Μωυσήν για να μεσιτεύσει υπέρ αυτών και να τούς επαναφέρει εις την τάξιν, με αποτέλεσμα να χαθούν ως λαός. Έτσι, εξέλεξε τον Νώε, ως προπάτορα εθνών, ώστε εις τον κατάλληλον καιρόν να επιλέξει εκ τού σπέρματός του ένα νέο έθνος, όπερ και εγένετο.

Αυτά, κατά την γνώμην μας, ευρίσκονται πίσω από την φράσιν: “δια το είναι αυτούς σάρκας”. Δεν είναι μόνον η σαρκολατρείαν ο λόγος που οργίσθη ο Θεός, (εφ’ όσον ο γάμος δεν είναι σαρκολατρεία ή αμάρτημα), αλλά η επιμειξία τού λαού Αδάμ, τού λαού Του, με τούς ισχυρούς τών γύρω εθνών.

Τελειώνοντας την ανάλυσιν τού παρόντος χωρίου θέλομεν απλώς να σχολιάσομεν μίαν ακόμην ερμηνείαν που έχει προταθεί εις το υπό έρευναν χωρίον. Επειδή το εβρ. κείμενον εις την λέξιν “μπε-σα-γκαμ”, το “γκαμ” σημαίνει “επίσης”, μερικοί μεταφράζουν ως εξής: “Δεν θα καταμείνει το πνεύμα μου μετά τού ανθρώπου, διότι και αυτός είναι επίσης σάρκα”.

Λένε, ότι εδώ ίσως να υποδηλούται, ότι και οι Σηθίτες έγιναν σαρκικοί ως οι Καϊνίτες ή ότι ούτοι έγιναν “σάρξ” εντελώς, ως και τα ζώα. Αν και ο άνθρωπος έλαβε ειδικά χαρίσματα εκ τού Θεό να ζει μίαν ανωτέραν πνευματικήν ζωήν, όμως τα ενδιαφέροντά του έγιναν εντελώς χοϊκά, σαρκικά, ως τών ζώων. Οι ενστάσεις εις αυτήν την ερμηνείαν είναι οι εξής:

Το αναφορικό ΄΄σα΄΄ (= αυτός) δεν απαντά πουθενά εις την Πεντάτευχον ως αναφορικόν μόριον, είναι δε πολύ σπάνιον εις την αρχαίαν φιλολογίαν (πρβλ. Κριτ. 5/ε΄ 7, 6/στ΄ 17, 8/η΄ 26), ενώ συνθέσεις ως το “μπε” δεν εμφανίζονται προ τού Εκκλησιαστού (π.χ. 2/β΄ 16), και

Το “γκαμ” (= επίσης) κείται ανίσχυρο, δεν υπάρχει κάτι που να χρησιμεύει ως αντίθεσις εις το “χου” [ = αυτός (“δια το είναι αυτούς σάρκα” Ο΄)].

Ο Wellhausen παρατηρεί, ότι το ΄΄μπε΄΄ πρέπει να αντιπροσωπεύει ένα αιτιολογικόν μόριον και πιθανώς τίποτα επιπλέον. Οι παλαιές μεταφράσεις π.χ. Ο΄ (“δια το είναι αυτούς”), Συριακή μετάφρασις, Βουλγάτα καθώς και Τargum of OnKelos (2ου αιώνος μ.Χ.) έκδ. Berliner, 1884, φαίνεται να έχουν την ίδιαν γνώμην. Είναι δε αξιοσημείωτο, ότι καμία απ’ αυτές δεν επεχείρησεν να αποδώσει το εβραϊκόν “γκαμ” εις “επίσης” (όρα JOHN SKINNER “Κριτικόν και Εξηγητικόν Υπόμνημα εις την Γένεσιν” εις το "Διεθνές Κριτικόν Υπόμνημα" έκδ. 2α, Εδιμβούργο σελ. 144).

Εδάφιο 4:

“Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις· και μετ’ εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων και εγεννώσαν εαυτοίς· εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί”.

Ήλθεν όμως η ώρα να αναλύσομεν το τελευταίο χωρίο τής αινιγματικής ενότητος Γένεσις 6/στ΄ 1-4. Μία πρώτη παρατήρησις που δυνάμεθα να κάνουμε είναι, ότι γίνεται λόγος εντελώς ξαφνικά, αιφνιδιαστικά θα λέγαμε, περί ΄΄γιγάντων΄΄, κι αυτό οφείλεται εις το μεταβατικό ΄΄δε΄΄. Και για να ακριβολογούμε, όχι απλώς περί ΄΄γιγάντων΄΄, αλλά περί ΄΄ΤΩΝ γιγάντων΄΄.

Εις την αρχήν τής μελέτης μας ανελύσαμεν λεπτομερώς τις υπάρχουσες ερμηνείες που εδόθησαν εις το συγκεκριμένον θέμα. Τασσόμεθα αναφανδόν υπέρ τής πρώτης ερμηνείας, ότι δηλαδή οι ΄΄γίγαντες΄΄ ήσαν ιστορικές υπάρξεις που έζησαν κατά τούς αρχεγόνους χρόνους, αλλά και εις μεταγενέστερες εποχές. Εις το σημείον αυτό, θα αρκεσθούμε να αναφέρομεν περί αυτών μερικά συμπληρωματικά στοιχεία που η έρευνα έφερε εις την επιφάνειαν.

Συνεχίζοντας, λοιπόν, την ανάλυσίν μας, όσον αφορά εις την γλωσσικήν διατύπωσιν τού χωρίου, παρατηρούμε ότι η φράσις ΄΄οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης΄΄, δεν αφήνει περιθώρια άλλης ερμηνείας, εκτός αυτής που έρχεται εις τον νουν οποιουδήποτε απλού αναγνώστου· ότι δηλαδή ΄΄οι γίγαντες΄΄ ΥΠΗΡΧΟΝ ΄΄επί τής γης΄΄ κάποια χρονική στιγμή εις το παρελθόν. Τονίζεται, δηλαδή, καθ’ ημάς, η ΥΠΑΡΞΙΣ τών συγκεκριμένων προσώπων, κι όχι ο ΤΡΟΠΟΣ ή ο ΛΟΓΟΣ τής υπάρξεως αυτών.

Το κείμενον είναι ξεκάθαρο. Δεν μάς λέγει, δηλαδή, ότι τα όντα αυτά εγεννήθησαν ή προήλθον εκ τής σαρκικής ενώσεως τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ μετά τών ΄΄θυγατέρων τών ανθρώπων΄΄, ούτε βέβαια ταυτίζει τούς ΄΄γίγαντες΄΄ με τούς ΄΄υιούς τού Θεού΄΄ όπως θέλει κάποια άλλη αυθαίρετος ερμηνεία που δεν αξίζει σχολιασμού, αφού ως ΄΄επιπόλαιη΄΄ είναι ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός που μπορεί να τής αποδοθεί.

Απορούμε δε, πώς οι υπομνημαστιστές τού υπό εξέτασιν χωρίου, ξένοι τε και ημέτεροι, ΄΄είδαν΄΄ τούς συγκεκριμένους γίγαντες ως απογόνους τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ και τών ΄΄θυγατέρων τών ανθρώπων΄΄ (!!!) Μήπως παρεσύρθησαν από την δεικτικήν αντωνυμίαν ΄΄εκείνοι΄΄ υποθέτοντες, ότι αναφέρεται εις το αμέσως προηγούμενον ΄΄εγεννώσαν εαυτοίς΄΄; Κάτι τέτοιο απορρίπτεται ευθύς εξ αρχής, εφόσον:

1. Θα πρέπει εμείς να εννοήσομεν ή υπονοήσομεν εις τι αναφέρεται η εν λόγω αντωνυμία (π.χ. ΄΄οι απόγονοι΄΄) λέξις, βέβαια, που απουσιάζει απ’ όλην την συγκεκριμένην ενότητα. Έχομεν δε την εντύπωσιν, ότι έτσι (΄΄εγεννώσαν εαυτοίς απογόνους΄΄ ) εκβιάζομεν υπέρ το δέον το ιερόν κείμενον.

2. Εάν ο συγγραφεύς ήθελε να παρουσιάσει τούς ΄΄γίγαντες΄΄ ως απογόνους τής εν λόγω επιμειξίας, δεν θα εξέφραζε τον λόγον του με την συγκεκριμένην αντωνυμίαν ΄΄εκείνοι΄΄, αλλά με την ΄΄ούτοι΄΄ ή την ΄΄αυτοί΄΄, εφόσον αυτές οι δύο αναφέρονται εις αμέσως προηγηθείσες έννοιες, ενώ η αντωνυμία ΄΄εκείνοι΄΄, λέγει το συντακτικόν, ότι αναφέρεται εις τι απώτερον κείμενον ή ως απώτερον νοούμενον ή εις τι απώτερον ευρισκόμενον.

Εις δύο τινά, μόνον, δυνάμεθα να θεωρήσομεν ότι αναφέρεται η εν λόγω αντωνυμία: Α. Eις τούς ΄΄υιούς΄΄ (τού Θεού) και Β. Εις τούς ΄΄γίγαντες΄΄ (τού εδαφίου 4α ). Το πρώτον απορρίπτεται, όπως προείπωμεν, ευθύς εξ αρχής, εφόσον το χωρίον ποιεί εμφανώς διάκρισιν μεταξύ ΄΄γιγάντων΄΄ και ΄΄υιών τού Θεού΄΄. (Η διάκρισις γίνεται και εννοιολογικά κάνοντας συμφραζομενικήν μελέτην, αλλά και με το μεταβατικό ΄΄δε΄΄).

3. Πώς είναι δυνατόν να εγκωμιάζει η Γραφή τούς απογόνους μίας επιμιξίας, (΄΄οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί΄΄) την οποίαν, όχι μόνον δεν εγκρίνει ο Θεός, αλλά και γίνεται αιτία να θανατωθούν (δια τού Κατακλυσμού) πολλοί άνθρωποι;

4. Επίσης απορρίπτεται και εκ τής διαπιστώσεως, ότι το χωρίον ποιεί μνείαν ΜΟΝΟΝ για ΤΟΥΣ ΄΄γίγαντες΄΄, κι απλώς αναφέρει το γεγονός τής επιμειξίας για να τονίσει μίαν λεπτομέρειαν που αφορά και πάλι τούς ΄΄γίγαντες΄΄ (για το ποίαν είναι αύτη η λεπτομέρειαν θ’ αναφερθώμεν εις την συνέχειαν). Κι αφού, λοιπόν, γίνεται λόγος ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ περί ΄΄ΤΩΝ γιγάντων΄΄, εις ένα και μόνον πράγμα θα ηδύνατο να αναφέρεται η αντωνυμία ΄΄εκείνοι΄΄, εις τούς ΄΄γίγαντες΄΄ τού εδαφίου 4α.

Αφού, λοιπόν, απορρίπτεται η ερμηνείαν τής προελεύσεως τών ΄΄γιγάντων΄΄ εκ τής επιμειξίας τών ΄΄υιών τού Θεού΄΄ μετά τών ΄΄θυγατέρων τών ανθρώπων΄΄, τότε για ποίον λόγον αναφέρονται οι ΄΄γίγαντες΄΄ συναρτήσει τής εν λόγω επιμειξίας; Τι κατά βάθος προσπαθεί να εκφράσει ο συγγραφεύς τής Γενέσεως κάνοντας αναφορά εις τούς ΄΄γίγαντες΄΄ εν συνδυασμώ με την επιμειξίαν που έλαβεν χώρα εις την περιοχήν τής Μεσοποταμίας;

Εκτός τής εσφαλμένης εξηγήσεως περί τής προελεύσεως τών ΄΄γιγάντων΄΄ εκ τής σαρκικής αυτής μίξεως, δεν έχει δοθεί άλλη ικανοποιητική απάντησις, εξ όσων έχομεν υπ’ όψιν, εις την ανωτέρω δικαιολογημένη ερώτηση. Εμείς, με την παρούσα μελέτη, θα προτείνομεν ορισμένες ερμηνείες, κι άλλοι, αρμοδιότεροι ημών, ας κρίνουν καλοπροαίρετα τών εξηγήσεων το ασφαλές.

Κατά την μεν μίαν ερμηνείαν, λέξεις ή φράσεις κλειδιά που ενέχουν δυσκολίαν και πρέπει, καθ’ ημάς, να αποδοθούν ορθώς, είναι το ΄΄και μετ’ εκείνο΄΄, καθώς και η αμέσως επόμενη πρότασις ΄΄ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς΄΄. Μάς δημιουργεί δε εντύπωσιν, γιατί να γίνεται ιδιαίτερη μνεία, δια τού ΄΄εγεννώσαν εαυτοίς΄΄, εις την γέννησιν παιδιών εκ τής τοιαύτης μίξεως, αφού η τελευταία προεμνημονεύθη και εις τον στ. 2, άνευ ιδιαιτέρας μνείας εις απογόνους.

Άλλα ερωτήματα, που εγείρονται επίσης εκ τού συγκεκριμένου χωρίου, είναι και τα εξής: Μετά την επιμιξίαν τών δύο φυλών - η οποία μάλλον διήρκησε όλο το χρονικό διάστημα τής μακροθυμίας τού Θεού, δηλαδή 120 έτη (ίσως δε αυτό το γεγονός υπαινίσσεται ο Θεάνθρωπος λέγων “ώσπερ γαρ ήσαν εν ταις ημέραις ταις προ τού κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρις ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν” Ματθ. 24/κδ΄ 38) - έχομεν τον κατακλυσμόν τού Νώε, ο οποίος κατά την κρατούσαν άποψιν, ήτο παγκόσμιος. Εάν, λοιπόν, ήτο πράγματι παγκόσμιος, τότε πώς εννοείται η ύπαρξις τών γιγάντων (και μάλιστα τής συγκεκριμένης φυλής, τών "Νεφιλείμ")΄΄μετ’ εκείνο΄΄, ήτοι μετά το τέλος τής εν λόγω επιμιξίας, εν άλλαις λέξεσι, μετά τα 120 έτη; (!!!) [πρβλ. το γεγονός που αναφέρεται εις τούς Αριθ. 13/ιγ΄ 34, όπου οι κατάσκοποι τού Μωυσέως μαρτυρούν, ότι εις την γην Χαναάν ΄΄εώρακαν ΤΟΥΣ γίγαντας΄΄ (εβρ. ΄΄ΧΑ Νεφιλείμ΄΄) ήτοι τούς συγκεκριμένους, τούς ήδη γνωστούς εις αυτούς ΄΄γίγαντες΄΄]. Μήπως εδώ ο συγγραφεύς υπαινίσσεται την τοπικότητα τού κατακλυσμού, αφ’ ης στιγμής μάλιστα οι απόγονοι τών γιγάντων, οι Ραφαείμ (Δευτ. 2/β΄ 11,20 κ.ά.), ΔΕΝ αναφέρονται ως απόγονοι τού Νώε, καθώς ΔΕΝ αναφέρονται εις το Γένεσις 10/ι΄ κεφ. εις το οποίο αναφέρονται οι λαοί που κατάγονται από το Νώε; (Όσοι δε εκ τών αναγνωστών ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν εις το θέμα τού Κατακλυσμού, τούς παραπέμπομεν εις την ειδικήν μελέτην ημών με θέμα: ΄΄Ήταν ο Κατακλυσμός Παγκόσμιος;΄΄ την οποίαν δύνανται να εύρουν και εις το διαδύκτιον.

Καθ’ ημάς, λοιπόν, συνεχίζοντας την ανάπτυξιν τής πρώτης ερμηνείας που προτείνομεν, εις την φράσιν ΄΄και μετ’ εκείνο΄΄, φρονούμε, ότι ο σύνδεσμος ΄΄και΄΄ έχει επιδοτικήν σημασίαν κι ως εκ τούτου μεταφράζεται ΄΄ακόμη και΄΄.

Εις δε την άλλην φράσιν ΄΄ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς΄΄, ενώ έχει ήδη προηγηθεί εις το εδάφιο 2, εδώ παρατηρούμε να επαναλαμβάνεται με την προσθήκην όμως ΄΄εγεννώσαν εαυτοίς΄΄.

Άρα, κατά την γνώμην μας, εις το μεν εδάφιο 2 η έμφασις είναι εις την επιμιξίαν που διηνεργήθη, εις δε τον παρόντα στίχο (4β) η έμφασις είναι εις την αύξησιν τού πληθυσμού που έλαβε μέρος εις την γην που διαδραματίζονται τα υπό εξέτασιν γεγονότα. Δι’ αυτών δε τών αποδόσεων που προτείνουμε αίρονται αμέσως οι δυσκολίες και η ερμηνείαν τού σχετικού μέρους τού χωρίου ευοδούται άριστα.

Μεταφράζομεν, λοιπόν, το επίμαχον χωρίον ως εξής: “Οι δε γίγαντες υπήρχον επί τής γης κατ’ εκείνες τις ημέρες ακόμη και μετά την αύξησιν τού πληθυσμού που οφείλεται εις την ένωσιν τών υιών τού Θεού μετά τών θυγατέρων τών ανθρώπων”.

Τονίζεται δηλαδή η επιβίωσις τής φυλής τών γιγάντων ακόμη και μετά απ’ αυτό το έκτακτο, αλλά και δυσμενές γι’ αυτούς γεγονός. Γι’ αυτό και αμέσως μετά ο συγγραφεύς αναφέρει εις τι οφείλεται η επιβίωσις αυτών τών ανθρώπων· “εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί” ή κατά την μετάφρασιν τού Μασωριτικού κειμένου, που καθ’ ημάς είναι και πιο ακριβής: “εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί”.

Και μια που γίνεται λόγος περί τού Μασωριτικού κειμένου, μελετώντας το, παρατηρούμε, ότι επιβεβαιώνει την συγκεκριμένην ερμηνείαν μας εις το κείμενον τών Ο΄. Έχει δε ως εξής: ΄΄Κατ’ εκείνας τας ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί τής γης, και έτι, [ εβρ. ΄΄γκαμ΄΄ ( = επίσης)] ύστερον, ( ενν. ΄΄ήσαν΄΄) αφού οι υιοί τού Θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας τών ανθρώπων …΄΄. Φαίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρα, ότι οι γίγαντες υπήρχον και προ τής επιμιξίας (΄΄ΗΣΑΝ επί τής γης΄΄) και ΄΄ύστερον επίσης΄΄ απ’ αυτήν (΄΄αφού οι υιοί τού Θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας…΄΄).

Επρόκειτο, λοιπόν, για ανθρώπους ξακουστούς, για ανθρώπους με φήμη και μάλιστα πολεμικήν. Γι’ αυτό και δεν κατόρθωσαν να τούς εξοντώσουν, ούτε οι ΄΄υιοί τού Θεού΄΄ ήτοι ΄΄οι υιοί τών ισχυρών΄΄, δηλαδή οι ΄΄ισχυροί άρχοντες-κυβερνήτες τής Μεσοποταμίας΄΄, ούτε και οι ισχυροί απόγονοί των, παρόλο το μακρύ διάστημα που μεσολάβησε έως τού Κατακλυσμού.

Να λοιπόν, γιατί ο ιερός συγγραφεύς τής Γενέσεως, ποιεί λόγο εμβολίμως περί τών γιγάντων, συναρτήσει με την επιμιξίαν που διηνεργήθη. Θέλει δηλαδή να πληροφορήσει τούς ομοεθνείς του, ότι ΄΄οι Νεφιλείμ΄΄, που είδον οι κατάσκοποι εις την γην Χαναάν και συγκεκριμένα ΄΄οι υιοί Ανάκ εκ ΤΩΝ Νεφιλείμ΄΄ (Αριθ. 13/ιγ΄ 33 Μασ.), ήσαν απόγονοι αυτών τών ΄΄Νεφιλείμ΄΄ που επεβίωσαν εκ τού δυσμενούς γεγονότος τής αυξήσεως τού ισχυρού πληθυσμού εις την γην τής Μεσοποταμίας. Δίδει, λοιπόν, ο συγγραφεύς, έμφασιν εις το διάστημα προ τού κατακλυσμού, κατά το οποίο, ΄΄οι Νεφιλείμ΄΄, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες που συνήντησαν, επεβίωσαν.

Ο ιερός δηλαδή συγγραφεύς, εθεώρησε, ότι οι ΄΄Νεφιλείμ΄΄ διέτρεξον μεγαλύτερον κίνδυνον αφανισμού εκ τής αυξήσεως τού ισχυρού πληθυσμού τής γης (τής Μεσοποταμίας) παρά εκ τού κατακλυσμού που ηκολούθησε.

Κι αυτό ίσως να οφείλεται εις το γεγονός, ότι κατά τον συγγραφέα, θεωρείται δεδομένο (και άρα γνωστό εις τούς ομοεθνείς του) ο τοπικός χαρακτήρ τού κατακλυσμού κι ότι, ακόμη κι αν επνίγησαν αρκετοί εκ τών ΄΄Νεφιλείμ΄΄, θα ηδύναντο να επιβιώσουν ορισμένοι εξ’ αυτών [όπως πράγματι συνέβει, εις την ΒΑΣΑΝ που ονομάζεται ΄΄γη γιγάντων΄΄ (Δευτ. 3/γ΄ 13), καθώς επρόκειτο για μια ορεινή περιοχή ανατολικά τής Θαλάσσης τής Γαλιλαίας, κατάλληλη για επιβίωση λαών από τον Κατακλυσμό που έπληξε τη χαμηλότατη κοιλάδα τής Μεσοποταμίας και τον λαό Αδάμ (κατά το ΄΄λαός Ισραήλ΄΄) (για περισσότερες περί τού "λαού Αδάμ" όρα το Παράρτημα ΙΙΙ κεφ. Β)].

Προχωρούμε τώρα, εις την ανάπτυξιν τής δευτέρας ερμηνείας που προτείνομεν εις το υπό έρευναν αινιγματικό χωρίο: “Και είπε Κύριος ο Θεός· ου μη καταμείνη το Πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις (ήτοι ΄΄εις τούς Αδάμ΄΄)... έσονται δε οι ημέραι αυτών (ήτοι ΄΄τών Αδάμ΄΄)...” ή κατά το Μασωριτικό: “Δεν θέλει καταμείνει πάντοτε το Πνεύμα μου μετά τού ανθρώπου (ήτοι τού ΄΄λαού Αδάμ΄΄)... αι ημέραι αυτού (ήτοι ΄΄τού λαού΄΄)...”

Προκειμένου, λοιπόν, ο συγγραφεύς να τονίσει, ότι ο Θεός είχε σκοπό να τιμωρήσει ΜΟΝΟΝ (ή κυρίως) ΤΟΝ ΛΑΟ ΑΔΑΜ, όπως δεικνύουν οι ανωτέρω εμφάσεις, λόγω τής επιμιξίας που διηνήργησε με τα γύρω έθνη [άγνωστο εάν ετιμώρησε και τούς γύρω λαούς, ήτοι τούς ΄΄ισχυρούς΄΄, (εβρ. ΄΄ελοχίμ΄΄), αν και φαίνεται σχεδόν βέβαιο, ότι και αυτοί επίσης, ως κάτοικοι τής Μεσοποταμίας και ως συμμέτοχοι τής επιμιξίας, επλήγησαν], ΚΙ ΟΧΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ (που άλλωστε δεν ευθύνετο για τα διαδραματιζόμενα εις την γην τής Μεσοποταμίας), παραθέτει ως αψευδείς μάρτυρες ΄΄ΤΟΥΣ Νεφιλείμ΄΄.

Τονίζομεν συχνά το άρθρον, διότι δι’ αυτού δεικνύεται, ότι τα πρόσωπα αυτά ή κατ’ ακρίβειαν οι απόγονοι τών προσώπων αυτών, ήσαν γνωστοί εις τούς ομοεθνείς τού συγγραφέως (πρβλ. Αριθμ. 13/ιγ΄ 34). Ίσως εδώ αναρωτηθεί κάποιος, γιατί να γίνει μνεία ειδικώς αυτής τής φυλής κι όχι π.χ. τών Χορραίων ή Χουριτών (που εξολοθρεύθησαν από τους απογόνους τού Ησαύ, όρα Δευτ. 2/β΄ 12) που κι αυτοί είναι μια πανάρχαια φυλή τής έκτης χιλιετηρίδος π.Χ. (3) και δεν μνημονεύονται, ούτε κι αυτοί, ως απόγονοι τού Νώε.

Ο λόγος είναι, ότι αφ’ ενός, αυτοί δεν ζούσαν (ή δεν ήσαν σημαντικοί) εις την περιοχήν τού λαού Αδάμ για τον οποίον γίνεται λόγος, αφ εταίρου, δεν ήσαν σημαντικοί για τον Μωυσήν και τούς Ισραηλίτες, μια κι ευρίσκοντο εις την περιοχήν τών Εδωμιτών και όχι εις την υπό κατάληψιν γην, όπως οι "Νεφιλείμ".

Οι γίγαντες ή όσοι επεβίωσαν εξ’ αυτών, ζούσαν κοντά εις τούς Ισραηλίτες ακόμη και την εποχήν τού Δαυίδ (Α΄ Βασιλ. ή Α΄ Σαμ. 17/ιζ΄ 4). Η ύπαρξις, λοιπόν, τών ΄΄Νεφιλείμ΄΄, αυτή καθ’ εαυτήν, είναι μία τρανή απόδειξις τής τιμωρίας ΜΟΝΟΝ (ή κυρίως) ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΔΑΜ, αλλά και τρανή απόδειξις τού ΤΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ, εφ’ όσον, τινές εκ τών “Νεφιλείμ”, διεσώθησαν διεσπαρμένοι εις τις γύρω περιοχές τής Μεσοποταμίας π.χ. εις την Βασάν ή ΄΄γη γιγάντων΄΄ (Δευτ. 3/γ΄ 13), όπου τούς συναντούμε και κατά την εποχήν τού Αβραάμ (Γένεσις 14/ιδ΄ 5), πλήθος τών οποίων εξολόθρευσαν οι απόγονοι του Λώτ (Δευτ. 2/β΄ 10-11, 20-21).

Η σκέψις, ότι ίσως να μην αναφέρονται ως απόγονοι τού Νώε εις το Γένεσις 10/ι΄ κεφ. όπου αναφέρονται οι λαοί που κατάγονται από το Νώε, επειδή είναι ίσως νεώτεροι λαοί, δεν ευσταθεί, εφόσον αναφέρονται εις το Γένεσις 14/ιδ΄ 5 ως λαός ήδη από την εποχήν τού Αβραάμ και συνεπώς είναι αρχαιότεροι λαοί απ’ αυτούς που αναφέρονται ως απόγονοι τού Νώε!

Μετά δε την εγκατάστασιν τών Ισραηλιτών εις την γην τής Επαγγελίας, οι υψηλόσωμες αυτές φυλές (Ανακείμ ή Ενακείμ, Ραφαείμ, Εμμαίοι και Ζομζομμείμ ή Ζαμζουμμείμ) εξολοθρεύθησαν. Κατέφυγον εις την Γάζαν, εις την Γαθ και εις την Άζωτον, όπου έμειναν αναμεμειγμένοι με τούς Φιλισταίους (Ιησούς τού Ναυή 11/ια΄ 21-22). Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Γολιάθ εκ τής Γεθ (Ο΄) ή Γαθ (Μασωρ.) που εφονεύθη από τον Δαυίδ (Α΄ Βασιλ. ή Α΄ Σαμ. 17/ιζ΄ 4). Τον καιρό δε τού Δαυίδ, μάλλον, πρέπει να εξολοθρεύθησαν και οι τελευταίοι γίγαντες.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, την δευτέραν μας ερμηνείαν, διαπιστώνομεν, ότι η φυλή τών Νεφιλείμ δεν έμενε ολόκληρη εις την κοιλάδαν τής Μεσοποταμίας, αλλά, τινές εξ’ αυτών, διεσπάρησαν εις τις γύρω περιοχές. Το ότι δε όσοι έμεναν εις τα ορεινά, γύρω από την πληγείσαν περιοχήν, επεβίωσαν, φαίνεται ξεκάθαρα εκ τού Γένεσις 7/ζ΄ 20 “πέντε και δέκα πήχεις υπεράνω υψώθη το ύδωρ...” όπου το ύψος τού ύδατος τού Κατακλυσμού έφθασε τα 8-9 μέτρα, δηλαδή όσο χρειάζεται για να καλύψει τις υψηλότερες περιοχές τής Μεσοποταμίας, κι όχι βεβαίως ολόκληρον τον πλανήτην (!) Άλλωστε ο Κατακλυσμός έγινε, όπως προείπομεν, για τιμωρίαν τού λαού Αδάμ κι όχι άλλων λαών, όπως επίσης φαίνεται και εκ τού Γένεσις 6/στ΄ 5-7 όπου η λέξις που χρησιμοποιείται εις το εβρ. κείμενον για να ονομάσει αυτούς με τούς οποίους οργίσθη ο Θεός είναι ΄΄αδάμ΄΄:

“Ιδών δε Κύριος ο Θεός ότι επληθύνθησαν αι κακίαι ΤΟΥ ΑΔΑΜ (ήτοι τού συγκεκριμένου λαού)...και ενεθυμήθη ο Θεός ότι εποίησε ΤΟΝ ΑΔΑΜ... απαλείψω ΤΟΝ ΑΔΑΜ (ήτοι τον συγκεκριμένον λαόν)...” και πράγματι, κατά το Γένεσις 7/ζ΄ 21 ΜΟΝΟΝ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΑΠΗΛΕΙΨΕΝ: “Και απέθανε πάσα σαρξ κινουμένη επί τής γης... και ΠΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ” (εβρ. ΄΄αδάμ΄΄). Όταν δε το ιερόν κείμενον κάνει λόγο για άλλους λαούς, δεν ποιεί χρήσιν τής λέξεως ΄΄αδάμ΄΄, αλλά τής λέξεως ΄΄ενώς΄΄ (όρα “Παράρτημα ΙΙ”).

Συμφώνως, λοιπόν, προς την δευτέραν αυτήν ερμηνείαν, το ΄΄και μετ’ εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων και εγεννώσαν εαυτοίς΄΄, δεν υπονοεί την αύξησιν τού πληθυσμού τής Μεσοποταμίας, αλλ’ αναφέρεται γενικώς εις το διάστημα τών 120 ετών μετά από το οποίο (΄΄μετ’ εκείνο΄΄ Ο΄ ή ΄΄έτι ύστερον΄΄ Μασ.) εξηκολούθουν να υπάρχουν οι γίγαντες ως έθνος, επιβιώσαντες, όχι μόνον από τον κίνδυνον τής αφομοιώσεώς των εκ τών άλλων πληθυσμών τής Μεσοποταμίας, αλλά και από τον (τοπικόν) κατακλυσμόν· εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός των ως ΄΄οι γίγαντες οι απ’ αιώνος΄΄ κατά τούς Ο΄ και ΄΄εκείνοι οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί΄΄ κατά το εβραϊκόν.

Κατακλείοντας την παρούσαν μελέτη, αισθανόμαστε την ανάγκην να επαναλάβομεν αυτό που εσημειώσαμεν και εις τον πρόλογον: “Εί τι ορθόν εν τη μελέτη ταύτη, αποδοτέον τω Θεώ, όστις έδωκεν τον νουν και ΄΄διανοίγει τον νουν τού συνιέναι τας γραφάς΄΄ (Λουκάς 24/κδ΄ 45). Εί τι εσφαλμένον, αποδοτέον τη ανθρωπίνη ατελεία. Το τέλειον απόκειται εις την τελείωσιν (Α΄ Κορ. 13/ιγ΄ 9 10). Ευχόμεθα δε, όπως η ερμηνευτική αυτή προσπάθεια γίνει αφορμή προς καλλιτέραν έρευναν, ερμηνείαν και μετάφρασιν τού αιωνίου Βιβλίου τού Θεού και ιδία τής μυστηριώδους ενότητος Γένεσις 6/στ΄ 1-4”.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΝ. ΤΣΙΜΠΙΡΙΔΗΣ

Παραπομπές

1. Π.χ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: “Υπόμνημα εις την Γένεσιν” 22,2 (Ρ.G. τόμ. 53, σελ. 188), ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ: “Κατά αιρέσεων” 26, 13 (Ρ.G. τόμ. 41, σελ. 353ab), KYΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: “Γλαφυρά εις την Γένεσιν” 2,2 (6,2) (P.G. τόμ. 69, σελ. 52cd) και ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Β΄ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ: “Ερωτήσεις και αποκρίσεις” (P.G. τόμ. 89, σελ. 552bc).

2. Ειρήσθω εν παρόδω κάτι που είναι άγνωστο, ότι η εν λόγω μετάφρασις - που τινές εξ ημών την εγκωμιάζουν και την έχουν περί πολλού - έχει ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΕΙ, μάλιστα προ τής δημοσιεύσεώς της, το 1851! (Τότε εμφανίζεται η πρώτη επίτομος έκδοσις ολοκλήρου τής Μεταφράσεως, ήτοι Π. και Κ.Διαθήκης) Δύο φορές (1836 και 1839) υπό τής Συνόδου τού Οικουμενικού Πατριαρχείου (!!!) διά τών πατριαρχικών εγκυκλίων τού Γρηγορίου τού ΣΤ΄ και μία υπό τής Συνοδικής εγκυκλίου τών Αθηνών τής 2ας Απριλίου 1835 (όρα ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, αειμνήστου αναπληρωτού καθηγητού τής Θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών: “Η Νέα Μετάφρασις τής Καινής Διαθήκης εις την Νεοελληνικήν Γλώσσαν” Αθήναι 1986, σελ. 20, Θ.Η.Ε. έκδ. 1964, τόμ. 4, σελ. 677 καθώς και ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ: “Συλλογή τών Εγκυκλίων τής Ιεράς Συνόδου τής Εκκλησίας τής Ελλάδος” έκδ. 1901, σελ. 443).

2. Όρα αειμνήστου καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών ΛΕΩΝΙΔΟΥ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ: “Ιστορία τής θρησκείας τού αρχαίου Ισραήλ” τόμ. Α΄, Αθήνα 1938, σελ. 423 (https://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigk3.htm).

Ο Νέμρωδ ο γίγας κυνηγός εναντίον του Κυρίου και ο πρώτος μετακακλυσμιαίος μεγάλος κατακτητής στην Μεσοποταμία, για κάποιους ιστορικούς ταυτίζεται με τους μεγάλους μετακαταλυσμιαίους κατακτητές βασιλείς της Μεσοποταμίας, είτε τον Γκιλγκαμές της Ουρούκ, είτε τον Ετάνη (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%B4, https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%95%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82_%5C%CE%9A%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B1), είτε τον Εμενκάρ τον κυνηγό της Ουρούκ.

Ο μύθος των Σουμερίων ότι ο Enmerkar και ο άρχοντας της Aratta εξηγεί την κατασκευή του Πύργου της Βαβέλ. Εκεί περιγράφεται πώς ο Enmerkar βασιλιάς του Uruk και της Aratta χτίζει ένα ζιγκουράτ στην περιοχή Eridu. Για να ανεγερθεί αυτό το έργο, απαιτείται να είναι προικισμένα με πολύτιμα υλικά για να φτιάξουν τον πύργο.

Σε ένα τμήμα της ιστορίας, ο βασιλιάς του Ουρούκ κάνει ένα ξόρκι στον θεό Ένκι για να διαταράξει την μοναδική γλώσσα των περιοχών Σουμπούρ, Σουμέρ, Χαμάζι, Μαρτού, Ουρίκι και ολόκληρου του κόσμου (και με τον τρόπο αυτό δεν ολοκληρώνεται ποτέ το ζιγκουράτ αυτό με την σύγχηση των γλωσσών, όπως ακριβώς και ο Πύργος της Βαβέλ στην Παλαιά Διαθήκη).

Σύμφωνα με τις προσεγγίσεις που έκανε ο David Rohl, δημιουργεί μια σχέση μεταξύ Enmekar (όνομα που προέρχεται από Enmer: κυνηγός) και Nimrod (κυνηγός και οικοδόμος της Βαβέλ). Ο βασιλιάς του Uruk ήταν ο πρώτος αρχιτέκτονας ιερών στο Eridu. Ο Nimrod ήταν ο πρώτος κατασκευαστής του Erech.

Από την άλλη πλευρά, αυτή η θεωρία προτείνει την ιδέα ότι τα αρχαιολογικά κατάλοιπα που βρέθηκαν στο Eridu είναι η προέλευση του Μεσοποταμικού μύθου για τον Πύργο της Βαβέλ. Η σχέση καθορίζεται από το μέγεθος της υποδομής και την θέση της ανακάλυψης. Θεωρεί επίσης ότι και τα δύο κτίρια αφιέρωσαν λατρεία στον Μαρντούκ.

Στην πόλη της Βαβυλώνας, σήμερα Ιράκ, έχουν βρεθεί επίσης τα λείψανα ενός Etemenanki, που σημαίνει σπίτι της Γης και του Ουρανού.

Ήταν δυνατό να προσδιοριστεί ότι αυτό το κτίριο ήταν οκτώ ορόφων. Υπάρχουν πολλοί αρχαιολόγοι που υποστηρίζουν τη θεωρία ότι αυτό το ζιγκουράτ είναι ο Πύργος της Βαβέλ από την Παλαιά Διαθήκη της Αγίας Γραφής, καθώς η προέλευση αυτού του κτηρίου είναι άγνωστη μέχρι στιγμής.

Αυτό το κτίριο ανοικοδομήθηκε από τον Ναμποπολάσαρ, ιδρυτή του πολιτισμού των Χαλδαίων. Σύμφωνα με μαρτυρίες που βρέθηκαν σε επιγραφές από την εποχή του Ναβοπολάσσαρος, αναφέρουν ότι ο μεγάλος θεός των Χαλδαίων θα απαιτούσε αυτό το κτίριο για να φτάσει στον Παράδεισο. Μια άλλη Βιβλική σύμπτωση (https://www.postposmo.com/el/la-torre-de-babel/).

Πριν από τα έτη 2.800-2.700 π.Χ. υπήρχαν στην Ελλάδα γύρω στους 100 νεολιθικούς οικισμούς, ενώ από τα έτη αυτά εμφανίστηκαν από του πουθενά άλλοι 200 οικισμοί της εποχής του χαλκού τεχνολογικά και πολιτισμικά υπέρμετρα πιο ανεπτυγμένοι και πολλοί πιστεύουν ότι τότε κατέφτασαν οι πρώτοι Έλληνες στην Ελλάδα, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, αλλά και η Βίβλος με τον Ιάφεθ (Ιαπετό).

Στην Αγία Γραφή εκτός από το πρόσωπο Αδάμ το ίδιο όνομα (Αδάμ-Αδαμίτες) έφεραν και οι απόγονοι του γιου του Σηθ. Από τους Αδαμίτες προήλθαν τα αλλά έθνη της γης μετά τον Κατακλυσμό του Νώε και τους γιους του (Ιάφεθ, Σημ και Χαμ), των οποίων οι απόγονοι στους τόπους που εγκαταστάθηκαν ενωθήκαν ειρηνικά ή με την βία με τους ντόπιους νεολιθικούς κάτοικους και διαμορφώσαν τα σύγχρονα έθνη.

Στην Σπηλιά ή διπλό Σπήλαιο του Μαχπελά στο Ισραήλ  η οποία θεωρείται τόσο από τους Ορθοδόξους όσο και από τους Εβραίους και τους μουσουλμάνους ως η σπηλιά στην οποία θα θάφτηκε ο Πατριάρχης Αβραάμ και στο οποίο η Αγία Ελένη έκτισε πάνω του Χριστιανικό Ναό, βρέθηκαν  χειροτεχνήματα όπως λυχνάρια κανάτες και πήλινα αγγεία τα οποία χρονολογούνται από το έτος 4.000 π.Χ.

Επίσης στο σπήλαιο του Μαχπελά είχαν θαφτεί ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα, η Λεία, αλλά και ο Ιακώβ.

Οι Αραμαίοι ίδρυσαν Βασίλεια στην Συρία περιπλανώμενοι, όπως περιπλανώμενος Αραμαίος ήταν και ο Πατριάρχης Αβραάμ.

Το όνομα Αδάμ προέρχεται από το Αδάμα που σημαίνει γη, όπως και του Αντάμα του βασιλιά της Εριντού. 

Από τον πρώιμο πολιτισμό των Ubaid της Νότιας Μεσοποταμίας, το Eridu - που χρονολογείται περίπου από το 5400 π.Χ. - παρουσιάζει έντονες Ελαμιτικές συγγένειες. Τα λείψανα από τον πολιτισμό των Ubaid έχουν περιγραφεί από τον Landsberger ως ενδεικτικά μιας κυρίως αγροτικής κοινωνίας, η οποία αργότερα αναμειγνύεται με ένα πιο «επαγγελματικό» στρώμα των Σουμερίων που περιελάμβανε γραφείς, γιατρούς και δικαστές.

Σύμφωνα με τον Speiser, το αρχικό όνομα του Ku'ara (κοντά στο Eridu) στην πρώιμη δυναστεία του Uruk (περίπου 2900-2400 π.Χ.) – «HA.A» – μπορεί επίσης να είναι Subarian, ή Pro-Hurrian προέλευσης. Ο ίδιος ο όρος «subari» ή, ακριβέστερα, «suwari», σχετίζεται με το Suvalliyat (Suvariya)/Sūrya, το οποίο είναι επίσης το Χεττιτικό/ινδικό όνομα του θεού του ήλιου.

Σύμφωνα με τα εδάφια Γένεση 11:1-9, οι Σημίτες, οι Χαμίτες και οι Ιαφετίτες που βρίσκονται στην «Ανατολή» (ίσως το Ελάμ) χωρίστηκαν σε διαφορετικούς κλάδους που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες μετά την κατάρα της Βαβέλ.

Είναι λοιπόν πιθανό ότι η γλώσσα του πρώιμου Μεσοποταμιακού πολιτισμού των Ubaid (περίπου 6500-3800 π.Χ.) του Elam και του Eridu καθώς και του παλαιότερου Uruk (περίπου 4000-3200 π.Χ.) και του σημιτικού πρωτο-Ακκαδικού Kish (περίπου. 3100 π.Χ.), ήταν μια κοινή Νωαχιδική, ίσως μια μορφή (συγκολλητικής) πρωτο-Δραβιδικής/πρωτο-ουρριανής, ενώ οι γλώσσες της Ακκαδικής περιόδου (περίπου 2300 π.Χ.) είχαν ήδη χωριστεί σε (κλίση) Ακκαδική, (συγκολλητική) Σουμεριακός, (συγκολλητικός) Ελαμίτης και (κλίσιμος) Αριάς.

Το ετος 2.700 π.Χ.  θα πρέπει να αναφερθεί ότι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Θήβα βρέθηκε αντιστοιχία βαθμωτή πυραμίδα  όπως αυτές της Σουμερίας.

Ο  Ταύρος και  διπλός πέλεκυς λατρευόταν τόσο στην Μινωική Κρήτη όπως και στην αρχαία Σουμερία,  όπως και τα κέρατα του,  τα οποία Τα οποία δίνονται πάνω στους ναούς  των κρατών αυτών.

Οι Δωδανίμ αντιστοιχούν πιθανότατα στους κατοίκους της Αρχαίας Δωδώνης, τους Δώδωνες, ενώ για άλλους ονομάζονται Ρωδανίμ και αντιστοιχούν στους κατοίκους της αρχαίας Ρόδου.

Οι Ελισά αντιστοιχούν πιθανότατα στους κατοίκους της αρχαίας Ηλείας αλλιώς Ήλις, στην Αλισάγια της Αρχαίας Κύπρου ή στους Αιολείς σύμφωνα με τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο.

Οι Κιττείμ Αντιστοιχούν Πιθανότατα στο Αρχαίο Κίτιον το οποίο υπήρχε σαν πολύ τόσο στην πάντα Ελληνική Κύπρο τους στην πάντα Ελληνική Μακεδονία μας.

 Τέσσερις γιους είχε  είσαι τόσο ο Ίων, όσο και ο Ιαυάν στην Παλαιά Διαθήκη.

Ο Θειράς αντιστοιχεί στους Αρχαίους Θράκες σύμφωνα με τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο. Κατά άλλους το Θειράς ήταν και δεύτερο όνομα του Δνείστερου, του οποίου οι κάτοικοι ονομάζονταν Θηραγέτες. 

Κατά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα λέγεται ότι πλημύρισε όλη η Ελλάδα και μόνο όσοι κατέφυγαν στις κορυφές των βουνών γλίτωσαν.

ΗΤΑΝ Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ;

‘’Γνώρισμα εκείνου που ερευνά είναι η διάκριση, αυτός που προσεγγίζει τα σύμβολα τού νόμου με τη γνώση και θεάται επιστημονικά την ορατή φύση τών όντων, διακρίνει την Γραφή και τη κτίση και τον εαυτό του· την Γραφή σε γράμμα και πνεύμα, την κτίση σε λόγο (αιτία) και επιφάνεια, και τον εαυτό του σε νου και αίσθηση.

Κι’ αφού πάρει από την Γραφή το πνεύμα, από την κτίση το λόγο, κι’ από τον εαυτό του το νου και τα συνδέσει αδιάλυτα μεταξύ τους, βρήκε τον Θεό…’’ Κατά τους αγίους Πατέρες, η επιστημονική παρατήρηση τού κόσμου είναι ΙΣΟΚΥΡΗ ΠΗΓΗ με την Αγία Γραφή, ως δική Του δημιουργία!

ΘΕΜΑΤΑ: Α) Ήταν ο Κατακλυσμός τού Νώε Παγκόσμιος;    B) Απόσπασμα από τον π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο. Γ) Τα ζώα της Κιβωτού. Δ) Λαοί που δεν ήταν απόγονοι του Νώε. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, αλλά και σύμφωνα με φιλολογικά και θεολογικά στοιχεία της Αγίας Γραφής, ο Κατακλυσμός ήταν μια τοπική καταστροφή, που περιορίστηκε στην Μεσοποταμία.

Η άγνοια για τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, σε συνδυασμό με κάποιες απόλυτες εκφράσεις της Αγίας Γραφής οφειλόμενες σε Εβραϊσμό, (σε τρόπο έκφρασης των Εβραίων, καθώς η Γένεση γράφτηκε από Εβραίο), οδήγησε σε κάποιες παρανοήσεις για το πραγματικό νόημα των καταγραφών της.

Παράδειγμα : Όταν ο Ιησούς τού Ναυή έκανε εκείνο το περίφημο θαύμα, "να σταθεί" ο ήλιος πάνω από τη Γαβαών …… ο απλός αναγνώστης τού παρελθόντος, που είχε την εντύπωση ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από την γη, και όχι η γη γύρω από τον ήλιο, έβρισκε στα λόγια αυτά, μια "απόδειξη" ότι ο ήλιος ήταν αυτός που κινείτο!   

Όταν λοιπόν η επιστήμη έδειξε ότι η γη είναι αυτή που γυρίζει γύρω από τον ήλιο, κάποιοι αντέδρασαν, και Κατηγόρησαν όσους δέχθηκαν την επιστημονική άποψη, ότι εισήγαγαν στην ερμηνεία της Αγίας γραφής "νεολογισμούς", και ότι "ανοίγουν τους ασκούς τού Αιόλου" για αμφισβήτηση τού γράμματος τής Αγίας Γραφής.

Κατηγόρησαν όσους δέχθηκαν την επιστημονική άποψη, ότι εισάγουν νέες παγανιστικές ερμηνείες των Αρχαίων Ελλήνων, για πράγματα που η Αγία Γραφή και οι πατέρες δεν δίδαξαν. Κι όμως οι επιστήμονες και ο αρχαίος Έλληνας Αρίσταρχος είχαν δίκιο!

Παραδειγμα 2:  Στην Γένεση 9/θ΄ 10, (κατά το Εβραϊκό), αναφέρονται από το Θεό στην οικογένεια του Νώε, τα εξής εκπληκτικά, μόλις τελείωσε ο Κατακλυσμός: "(στήνω την Διαθήκην μου), και προς παν έμψυχον ζώον, το οποίον είναι με σας, εκ των πτηνών, εκ των κτηνών, και εκ πάντων των ζώων της γης, τα οποία είναι με σας. Από παντός του εξελθόντος εκ της κιβωτού, έως παντός ζώου της γής".

Αν ο Κατακλυσμός ήταν παγκόσμιος, δεν θα υπήρχαν ζώα έξω από την Κιβωτό! Εάν ο Κατακλυσμός ήταν παγκόσμιος, οι ιστορικοί θα έβρισκαν μια διακοπή στην ιστορία όλων των λαών της γης, όπως βρήκαν και στην ιστορία της Μεσοποταμίας. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη.

Η Αίγυπτος δεν επλήγη από τον κατακλυσμό, επειδή η ιστορία της συνεχίζεται απρόσκοπτα. Η Κινεζική ιστορία, κατά τον ίδιο τρόπο, δεν παρουσιάζει διακοπή γύρω στο 3.266 π.Χ. που έγινε ο Κατακλυσμός κατά το εγκυρότερο κείμενο τής Αγίας Γραφής.

Ούτε η ιστορία τού Ινδού παρουσιάζει διακοπή τότε. Ομοίως, ούτε οι πολιτισμοί τής Αμερικής δεν παρουσιάζουν διακοπή στην ιστορία τους. Δεν ήταν ένας παγκόσμιος κατακλυσμός. Ήταν ένας τεράστιος κατακλυσμός στην κοιλάδα τού Τίγρη και τού Ευφράτη ο οποίος έπνιξε όλη την κατοικήσιμη χώρα μεταξύ των βουνών και της ερήμου.

Γένεση 7/ζ΄ 20, λέει ότι το ύψος τού Κατακλυσμού ήταν 15 πήχες, (μόνο 8 - 9 μέτρα), ένα ύψος που δεν επαρκεί να καλύψει όλο τον πλανήτη….τα "όρη τα υψηλά", για τα οποία μιλάει η Αγία Γραφή, είναι οι λόφοι της Μεσοποταμίας, και στην Αγία Γραφή, η λέξη: "όρος", σημαίνει συχνά "λόφος".

Άλλωστε, οι ανασκαφές στην Ουρ και σε άλλες περιοχές, όπως είδαμε, αποδεικνύουν ότι ο Κατακλυσμός ήταν ακριβώς τού ύψους που λέει η Γένεση, "μόνο" 15 πήχες…

Σχετικά με το επιχείρημα, ότι ο Κατακλυσμός πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερος, ώστε να σταθεί η Κιβωτός πάνω στο χιλιάδων μέτρων "όρος Αραράτ", (Γένεσις 8/η΄ 4), έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι πρόκειται για κακή μετάφραση των Εβραϊκών συμφώνων "ΡΡΤ", με τα οποία γράφεται στα Εβραϊκά το όρος. "Αραράτ."

Ως γνωστόν, η Αγία Γραφή γράφτηκε στα Εβραϊκά, μόνο με σύμφωνα, καθώς τότε έτσι έγραφαν οι Εβραίοι). Με τα ίδια όμως σύμφωνα, "ΡΡΤ", γράφονται και τα χαμηλά όρη Oυραρτού, που βρίσκονται στα βόρεια της Μεσοποταμίας! Εκεί λοιπόν στάθηκε η Κιβωτός, και όχι στο Αραράτ. Και το ότι τα όρη αυτά τη συγκράτησαν από τον Κατακλυσμό, και η Κιβωτός δεν απομακρύνθηκε από την Μεσοποταμία, δείχνει ότι ο Κατακλυσμός περιορίστηκε στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας!

Πώς θα μπορούσε άλλωστε το ύψος τού νερού, να καλύψει για παράδειγμα το Έβερεστ, που είναι ύψους χιλιάδων μέτρων; Τα στοιχεία δείχνουν, ότι όταν η Γένεση λέει ότι τα νερά κάλυψαν όλη τη "γη", εννοεί μόνο τη γύρω περιοχή τής Μεσοποταμίας, τη "γη" τής Μεσοποταμίας, όπου έμεναν οι άνθρωποι της Μεσοποταμίας.

Εκτός από την αναφορά αρχαιολόγων, αλλά και της Αγίας Γραφής κυρίως, ότι το βάθος του Κατακλυσμού ήταν "μόνο" 8- 9 μέτρα, θα πρέπει επίσης να τονισθεί, ότι δεν υπήρχε αρκετό νερό στην επιφάνεια τού πλανήτη ώστε να είναι ο κατακλυσμός παγκόσμιος.

Στην Αγία Γραφή, αναφέρονται διάφοροι λαοί που υπήρχαν στον καιρό του Αβραάμ, και που δεν ήταν απόγονοι του Νώε. Εδώ θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε δύο: Ο ένας είναι οι Χορραίοι (Χουρίτες), και οι άλλοι οι γιγαντόσωμοι Ραφαείμ.

Οι Ραφαείμ δεν ήταν απόγονοι του Νώε, καθώς δεν αναφέρονται στην Γένεση 10/ι΄, όπου αναφέρονται οι λαοί που κατάγονται από το Νώε. Η σκέψη ότι ίσως να μην αναφέρονται επειδή είναι πολύ νεώτεροι λαοί, δεν ευσταθεί, επειδή αναφέρονται στην Γένεσις 14/ιδ΄ 5,6 σαν λαός, από την εποχή του Αβραάμ, και συνεπώς είναι αρχαιότεροι λαοί από αυτούς που αναφέρονται ως απόγονοι του Νώε!

Σε αυτό, συνηγορεί και η Γένεσης 6/ς΄ 4, που λέει για τους προγόνους των Ραφαείμ: "Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις, και μετ' εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού ("οι υιοί Ελοχίμ" κατά το Εβραϊκό), προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων ("Αδάμ" κατά το Εβραϊκό)..."

Σύμφωνα μ' αυτό το χωρίο, οι γίγαντες επεβίωσαν ακόμα και μετά από το γεγονός της επιμιξίας των "υιών ελοχίμ" με τις "θυγατέρες Αδάμ", κάτι που σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό, συνέβαινε ως τον Κατακλυσμό. (Ματθαίος 24/κδ΄ 38,39).

Οι Ραφαείμ, στα εδάφια Αριθμούς 13/ιγ΄ 33, και Δευτερονόμιο 1/α΄ 28 ταυτίζονται, επειδή ήταν πρόγονοί τους, καθώς στους Αριθμούς 13/ιγ΄ 33, οι γίγαντες ονομάζονται "Νεφιλείμ", ενώ στο Δευτερονόμιο 1/α΄ 28 οι ίδιοι ονομάζονται "Ραφαείμ". Στα εδάφια αυτά, οι κατάσκοποι των ημερών του Μωυσή, βρήκαν τους Νεφιλείμ στη Χαναάν. Και εφόσον οι "Νεφιλείμ" προϋπήρχαν του Νώε, δεν ήταν απόγονοί του!

Το ίδιο και οι Χορραίοι, είναι ένας προκατακλυσμιαίος λαός γνωστός στους αρχαιολόγους ως "Χουρίτες". ("Ιστορία τής ανθρωπότητος" 1ος τόμος σελ. 329 - 332, τής Ουνέσκο). Συνεπώς, και οι γιγαντόσωμοι "Νεφιλείμ", και οι "Χουρίτες", επεβίωσαν του Κατακλυσμού στη γύρω ορεινή περιοχή.

Από τα παραπάνω, γίνεται κατανοητό ότι όταν μιλάμε για τον Κατακλυσμό, δεν πρόκειται για μια παγκόσμια καταστροφή, αλλά για μια τοπική πλημμύρα τεραστίων διαστάσεων, που κατά το 3.266 π.Χ., κατάστρεψε τον πολιτισμό της Μεσοποταμίας, και το λαό του Αδάμ, από τον οποίο θα προερχόταν ο Χριστός.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Αγία Γραφή δίνει τόση έμφαση στο γεγονός αυτό, και όχι επειδή ήταν παγκόσμιο...  ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Ο αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος, στο σχολιολόγιό του τής Γένεσης, στο 14^ο παράρτημά του (14ο πρόβλημα), μετά από εκτενή μελέτη, καταλήγει κι αυτός ότι ο κατακλυσμός ήταν μερικός, και όχι παγκόσμιος. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, σίγουρος ότι ο κατακλυσμός απευθυνόταν μόνο προς τους κατοίκους τής Μεσοποταμίας, κάνει την εξής εύστοχη παρατήρηση:

Αν ο κατακλυσμός ήταν παγκόσμιος, τότε το κήρυγμα τού Νώε δεν θα είχε αξία, καθώς δεν ήταν δυνατόν να κηρύξει αυτός και τα παιδιά του σε όλη την έκταση τού πλανήτη! Πώς θα πνιγόντουσαν αυτοί που δεν είχαν ακούσει την προειδοποίηση;

Απόσπασμα από το σχολιολόγιο τού π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου

Εις το σημείο δε αυτό οφείλουμε να μνημονεύσουμε το περισπούδαστο και μοναδικό 9τομο έργο του αειμνήστου Αρχιμανδρίτου π. Ιωήλ Γιαννακοπούλου : «Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄» έκδ. «Λυδία», Θεσ/νίκη 1986 μ.Χ., ο οποίος στον 1ο τόμο, Παραρτήματα Προβλημάτων, Πρόβλημα 14ο, σελ. 433–442 αναλύει λεπτομερώς το θέμα του Κατακλυσμού αποδεικνύοντας με πλήθος επιχειρημάτων την περιορισμένη του έκταση!.......

‘’ Η έκτασις του Κατακλυσμού.  Το ερώτημα επί της εκτάσεως του Κατακλυσμού δύναται ευκόλως να λυθή, εάν ορθώς τοποθετηθή.  Τοποθετείται δε ορθώς το ζήτημα ουχί εάν τεθή η ερώτησις εάν ο Κατακλυσμός ήτο γεωγραφικώς και ανθρωπολογικώς γενικός ή περιορισμένος, διότι είναι κατάδηλον, ότι πρόκειται περί αγιογραφικών εκφράσεων, αίτινες δηλούν γενικόν Κατακλυσμόν, αλλά εάν ερωτήσωμεν ποίαν γενικότητα έχει υπ’ όψιν της η Αγία Γραφή. 

Απαντώντες εις το ερώτημα τούτο δυνάμεθα να είπωμεν βάσει των προ του Κατακλυσμού και μετά τούτον αναφερομένων Βιβλικών γενεαλογιών, ότι εκ των πολλών υιών και θυγατέρων του Αδάμ και της Εύας υπό της Αγίας Γραφής γενεαλογούνται οι απόγονοι δύο υιών του Αδάμ, του Κάιν και του Σηθ. 

Εκ τούτων κατάγονται αι δύο σειραί Κανανιτών και Σηθιτών και εκ τούτων ο Νώε και οι υιοί αυτού, επί της εποχής των οποίων έγινε ο Κατακλυσμός. Η Αγία Γραφή σιωπά δια τους απογόνους των άλλων υιών και θυγατέρων του Αδάμ των μνημονευομένων εν 5, 4.   Κάμνει λόγον μόνον περί των προγόνων του περιουσίου λαού του Θεού, των Κανανιτών και Σηθιτών.  Επομένως εναντίον τούτων και ουχί κατά παντός του ανθρωπίνου γένους στρέφεται ο Κατακλυσμός.

Άρα η έννοια της γενικότητος του Κατακλυσμού δεν αφορά εις ολόκληρον το ανθρώπινον γένος, αλλά γενικώς όλους τους απογόνους των Κάιν – Σηθ.  Αύτη είναι η ανθρωπότης εις τα όμματα του συγγραφέως η περιγραφομένη εν τοις κεφαλαίοις 4 – 9.

Πλην των συγχρόνων του Νώε και εν ωρισμένη και τη αυτή γεωγραφική περιοχή κατοικούντων ανθρώπων, δυνάμεθα να παραδεχθώμεν, ότι υπήρχον κι άλλοι λαοί μακράν της Αρμενίας κατοικούντες Μεσογειακοί, βορειοαφρικανικοί κ.λ.π.

Κατά συνέπειαν αι αγιογραφικαί εκφράσεις ‘πάσα σαρξ’, ‘πάσα γη’ πρέπει να εννοηθούν υπό το ανωτέρω πρίσμα.  Ητοι πάσα η γη, ην κατώκουν οι διεφθαρμένοι απόγονοι των Σηθ – Κάιν και πρόγονοι του Αβραάμ, του Πατριάρχου του περιούσιου λαού του Θεού. 

Εις την αυτήν έννοιαν πρέπει να εννοηθούν και τα σχετικά αγιογραφικά χωρία: Σοφ. Σειράχ 44: 17 – 19, Εβρ. 11: 7, 11, Πέτρ. 2: 4 – 9,  3: 5. Προς ενίσχυσιν της απόψεως ταύτης παρατηρούμεν τα εξής:  Η Αγία Γραφή πολλάκις χρησιμοποιεί εκφράσεις γενικάς προς έκφρασιν  σχετικής εννοίας.  Λ.χ. ‘

Εν τη ημέρα ταύτη ενάρχου δούναι τον τρόμον σου και τον φόβον σου επί προσώπου πάντων των εθνών των υποκάτω του ουρανού οίτινες ακούσαντες το όνομά σου ταραχθήσονται’. (Δευτ. 2, 25).  ‘Και λοιμός ην επί προσώπου πάσης της γης…και πάσαι αι χώραι ήλθον…’ (Γενέσ. 41,56–57).

‘Ήσαν δε εν Ιερουσαλήμ κατοικούντες Ιουδαίοι…από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν’. (Πράξ. 2, 5).  ‘Και εγένετο εκεί πόλεμος διεσπαρμένος επί προσώπου πάσης της γης’. (ΙΙ Βασιλ. 18, 8). Ενώ είναι γνωστόν, ότι ο πόλεμος ήτο μεταξύ Δαυίδ και Αβεσσαλώμ εις το όρος Εφραίμ.

 ‘Πάντες βασιλείς της γης εζήτουν το πρόσωπον Σολομών του ακούσαι της φρονήσεως αυτού’ (ΙΙΙ Βασιλ. 10, 24).  Εν Ησαία (13, 5) ‘έρχεσθαι εκ γης πόρρωθεν απ’ άκρου θεμελίου του ουρανού Κύριος και οι οπλόμαχοι αυτού καταφθείραι πάσαν την οικουμένην’. 

Παρόμοιαι εκφράσεις εις σχήμαν ρητορικόν  και υπερβολής υπάρχουν εις όλους τους λαούς, ως ‘alle Welt Weisst’ (όλος ο κόσμος γνωρίζει) ή ‘die ganze Stadt sprieht davon’ (όλη η πόλις ομιλεί περί αυτού) παρά τοις Γερμανοίς, ‘tout le monde’ (όλος ο κόσμος) παρά τοις Γάλλοις κ.λ.π. 

Πλην τούτου ο τρόπος της διηγήσεως του Κατακλυσμού υποδηλοί Κατακλυσμόν σχετικόν και ουχί γενικόν, διότι ο εκθέτων το γεγονός τούτο δεικνύεται τηρών ημερολόγιον  ακριβές των συμβαινόντων και αυτόπτης μάρτυς των εν τω σημειωματαρίω του σημειουμένων. 

Ως αυτόπτης λοιπόν μάρτυς των συμβαινόντων του Κατακλυσμού δεικνύει ο συγγραφέας, ότι έχει υπ’ όψιν μερικόν και ουχί γενικόν Κατακλυσμόν.  Μερικά παραδείγματα:  Η περιστερά επιστρέφει, διότι υπήρχεν ακόμη ύδωρ επί της γης.

Ο Νώε βλέπει τας κορυφάς των ορέων υψουμένας υπέρ τα ύδατα και την γην καλυπτομένην υπό του ύδατος.  Ταύτα, εννοείται, είναι εκείνα, εις τα οποία φθάνει το βλέμμα του Νώε ως ανθρώπου.

Έπειτα το κήρυγμα της μετανοίας του Νώε δεν είναι δυνατόν να απευθύνεται εις ολόκληρον την γην, αλλά εις ωρισμένον μέρος ταύτης.  Τούτο είναι σπουδαίο επιχείρημα κατά των δεχομένων γενικόν ανθρωπολογικώς Κατακλυσμόν. 

Τα χωρία της Γενέσεως 7: 3,  19 – 20  όπου γίνεται λόγος περί ολόκληρης της γης, όπου θα εξηπλούντο τα εις την κιβωτόν εισελθόντα ζώα μετά τον Κατακλυσμόν και ότι το ύδωρ του Κατακλυσμού εκάλυψεν όλα τα όρη τα υπό τον ουρανόν πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοιαν, την οποίαν εδώσαμεν ανωτέρω, ότι γενικότης είναι η εις το όμμα του Νώε προσπίπτουσα και ουχί η απόλυτος γενικότης ζώων και ορέων.

Ο μερικός ούτος Κατακλυσμός φαίνεται, ότι αντίκειται εις την παράδοσιν της εκκλησίας, ήτις είναι ομόφωνος, παραδεχομένη γενικόν Κατακλυσμόν.  Είναι όμως γνωστόν, ότι οι Πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας έζησαν εις εποχήν, καθ’ ην δεν υπήρχον τόσαι γεωγραφικαί και επιστημονικαί γνώσεις, όσαι υπάρχουν σήμερον.

 Συνεπώς ήτο επόμενον αι περιορισμέναι εκείναι γνώσεις των να επιδράσουν εις την τοιαύτην ερμηνείαν του αγιογραφικού Κατακλυσμού ως επέδρασαν και επί της πεποιθήσεώς των περί της κινήσεως του ηλίου πέριξ της γης και ουχί της γης πέριξ του ηλίου. 

Η ερμηνεία όμως εκείνη των Πατέρων ως μη αναφερομένη εις δογματικά ή ηθικά ζητήματα, ουδόλως θίγει την αξιοπιστίαν της Παραδόσεως και επ’ ουδενί λόγω δεσμεύει ημάς να έχωμεν διάφορον γνώμην. Επίσης πάλαι ποτέ επιστεύετο, ότι ο Κατακλυσμός ήτο γενικός και ουχί μερικός, διότι οι γνωστοί τότε μύθοι ωμίλουν περί γενικού Κατακλυσμού. 

Αυξηθεισών  όμως των εθνολογικών επιστημονικών γνώσεων απεδείχθη, ότι τούτο είναι πεπλανημένον, διότι ευρέθη ολόκληρος σειρά γνωστών λαών, οίτινες ουδένα μύθον αναφερόμενον εις κατακλυσμόν έχουν ευθύς άμα την αρχή της ιστορίας των.  (π.χ. Αιγύπτιοι, Άραβες, Κινέζοι, Αφρικανοί και τινες Ασιατικοί λαοί).  Εις τινας άλλους λαούς υπάρχουν μύθοι αναφέροντες κατακλυσμούς, αλλά οι κατακλυσμοί ούτοι είναι τοπικοί. 

Άλλως τε η πληροφορία περί γενικού Κατακλυσμού μόνον εκ θείας Αποκαλύψεως ηδύνατο να προέλθη.  Μία τοιαύτη όμως εκδοχή δεν ευοδούται υπό του κειμένου, το οποίον ομιλεί περί γεγονότων Κατακλυσμού γενομένων ορατών…π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου (http://oimos-athina.blogspot.com/2022/08/blog-post_78.html).

Η Βίβλος επιβεβαιώνεται! Ευρήματα, τεκμήρια και μάχες

Η αντιστοίχιση της βιβλικής αφήγησης με τα ιστορικά στοιχεία είναι μια δύσκολη υπόθεση. Νέα έρευνα δείχνει ότι τα γεωμαγνητικά δεδομένα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον ακριβή προσδιορισμό των ημερομηνιών των βιβλικών στρατιωτικών εκστρατειών.

Οι αναμνήσεις είναι ασταθή πράγματα. Ίσως να θυμάστε μια οικογενειακή εκδρομή στην παραλία ή να μαθαίνετε κολύμπι ως παιδί. Θα μπορούσατε όμως να αναφέρετε την ακριβή ημερομηνία ή ακόμη και το έτος που συνέβησαν αυτά τα γεγονότα; Χωρίς την βοήθεια ενός καθημερινού ημερολογίου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εικασίες.

Το ίδιο πρόβλημα ισχύει και για τις πολιτιστικές αναμνήσεις και την ιστορία. Και όσο πιο πίσω στο χρόνο πηγαίνετε, τόσο πιο δύσκολο είναι να ξέρετε πότε ή αν κάτι συνέβη πραγματικά. Η Εποχή του Σιδήρου στην Εγγύς Ανατολή, η οποία έλαβε χώρα 1200-500 π.Χ., είναι ένα παράδειγμα ιστορικής περιόδου με ιδιαίτερα θολή χρονολογία.

Είναι μια εποχή κατά την οποία δημιουργήθηκαν πολλές από τις πολιτιστικές ιστορίες της Εγγύς Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της Ευρώπης, οι οποίες μεταδόθηκαν μέσω ιστοριών που προέρχονται αρχικά από την Εβραϊκή Βίβλο.

Η αντιστοίχιση των γεγονότων των ιερών κειμένων με την πραγματική ιστορία είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα μεταξύ των ερευνητών. «Ονομάζεται συζήτηση για την χρονολογία της Εποχής του Σιδήρου. Είναι μια τεράστια διαφωνία σχετικά με τη χρονολογία των γεγονότων στην Βίβλο», δήλωσε στην DW ο Γιοάβ Βακνίν, αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ.

Ο Βακνίν δημοσίευσε πρόσφατα μαζί με συναδέλφους του μια εργασία που χρησιμοποιεί μια νέα μέθοδο που ονομάζεται «γεωμαγνητική χρονολόγηση» για να συνθέσει το πότε έλαβαν χώρα ορισμένα γεγονότα κατά την Εποχή του Σιδήρου στο Λεβάντε.

Τα Σόδομα και τα Γόμορρα καταστράφηκαν από τον Θεό ως θεία τιμωρία για την αμαρτία του ανθρώπου. Ο Λωτ και οι κόρες του (στην εικόνα) έφυγαν από την πόλη, αλλά η γυναίκα του γύρισε για μια τελευταία ματιά και μετατράπηκε σε στήλη άλατος:

Πώς συσχετίζεται η ιστορία. Οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιούν δύο κύριες πηγές πληροφοριών για να μάθουν πότε, πού και αν συνέβησαν ιστορικά γεγονότα. «Γνωρίζουμε πολλά για την χρονολογία του αρχαίου Λεβάντε από την Εβραϊκή Βίβλο καθώς και από τα Ασσυριακά και Αιγυπτιακά κείμενα», δήλωσε η Helen Gries, επιμελήτρια στο μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο.

 Ωστόσο, τα κείμενα συχνά γράφονται και προσαρμόζονται δεκαετίες ή εκατοντάδες χρόνια μετά την πραγματοποίηση ενός γεγονότος, γεγονός που καθιστά δύσκολη την επαλήθευση της αυθεντικότητάς τους.

Ορισμένα κείμενα, όπως το θριαμβικό ανάγλυφο στο ναό Κάρνακ της Αιγύπτου, το οποίο απεικονίζει τον φαραώ Σοσένκ Α΄ να κατακτά τα εδάφη της Ιουδαίας γύρω στο 900 π.Χ., μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από τις μάταιες επάρσεις ενός μεγαλομανούς βασιλιά, για παράδειγμα.

Οι ερευνητές μπορούν επίσης να χρονολογήσουν γεγονότα εξετάζοντας υπολείμματα κεραμικής από αρχαιολογικούς χώρους, οι οποίοι έχουν στρώματα από συντρίμμια και αντικείμενα όσο πιο βαθιά μπαίνεις, τόσο πιο πίσω στην ιστορία βρίσκεσαι. «Ωστόσο το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για σχετική χρονολογία. Ξέρουμε τι έρχεται νωρίτερα και τι αργότερα, αλλά δεν μας λέει πότε συνέβησαν τα πράγματα», δήλωσε η Gries στην DW.

Στην μελέτη του Βακνίν, η οποία δημοσιεύθηκε στο PNAS (Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών) των ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, οι συγγραφείς περιέγραψαν ένα νέο επιστημονικό τέχνασμα που βοηθά στην χρονολόγηση γεγονότων ειδικά αυτών που περιλαμβάνουν φωτιά.

Οι ερευνητές διευκόλυναν μια διαδικασία που ονομάζεται αρχαιομαγνητική χρονολόγηση, μια μέθοδος που χρησιμοποιεί τον μαγνητισμό και η οποία, όπως λένε, προσφέρει ακριβέστερους τρόπους χρονολόγησης των αντικειμένων.

Για να εξηγήσουμε πώς λειτουργεί η αρχαιομαγνητική χρονολόγηση, είναι πρώτα σημαντικό να ξέρουμε ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Δεύτερον, όταν θερμαίνονται σε εκατοντάδες βαθμούς κελσίου, οι μικροσκοπικές μαγνητικές ενώσεις σε υλικά όπως ο πηλός ευθυγραμμίζονται με το μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο της Γης.

«Οι πόλεις εκείνης της εποχής χτίζονταν με τούβλα από λάσπη που είχαν αποξηρανθεί στον ήλιο. Όταν θερμαίνονται, όπως σε μια καταστροφική πυρκαγιά, τα μαγνητικά ορυκτά μέσα στα τούβλα ευθυγραμμίζονται με ένα μαγνητικό πεδίο όπως οι βελόνες της πυξίδας.

Όταν κρυώσουν, κολλάνε σε μια χρονική θυρίδα που δείχνει πότε έλαβε χώρα η πυρκαγιά», εξήγησε ο Βακνίν. Με την εξέταση αυτών των «χρονικών κλειδαριών», οι ερευνητές μπόρεσαν να εντοπίσουν καλύτερα πότε συνέβησαν ορισμένα ιστορικά γεγονότα.

Αρχικά, οι ιστορικοί αμφέβαλλαν για το αν ο Φαραώ Σοσένκ ο πρώτος, κατέκτησε όντως με την βία το Λεβάντε γύρω στο 900 π.Χ. «Οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο του Σοσένκ δεν κατέστρεψε τίποτα όταν εισέβαλε στο Λεβάντε – αντίθετα πιστεύουν ότι οι ιουδαϊκές πόλεις τον πλήρωσαν να φύγει για να μην καταστρέψει τίποτα», δήλωσε ο του Βακνίν. Ωστόσο, με τη βοήθεια της νέας μεθόδου αρχαιομαγνητικής χρονολόγησης, ο του Βακνίν δήλωσε ότι ο Φαραώ μπορεί τελικά να έλεγε την αλήθεια για τις καταστροφικές του τάσεις.

Ο του Βακνίν μελέτησε τα στοιχεία της καταστροφής στην Ιουδαϊκή πόλη Τελ Μπεθ-Σεάν. Οι ανασκαφείς του χώρου αρχικά πρότειναν ότι η πόλη καταστράφηκε κάποια στιγμή γύρω στο 830 π.Χ. Στην Βίβλο, αυτό ταιριάζει με μια στρατιωτική εκστρατεία στο Βασίλειο του Ιούδα με επικεφαλής τον Χασαήλ, βασιλιά του Αράμ Δαμασκού.

Ο Βακνίν πήρε δείγματα τούβλων από το Τελ Μπεθ-Σεάν που είχαν καεί σε κάποιου είδους πυρκαγιά. Τα γεωμαγνητικά δεδομένα που μπόρεσε να ανασκάψει από τα δείγματα υποδηλώνουν ότι η πόλη καταστράφηκε στην πραγματικότητα κάποια στιγμή γύρω στο 830 π.Χ. Στην Βίβλο, αυτό ταιριάζει με μια στρατιωτική εκστρατεία στο Βασίλειο του Ιούδα υπό την ηγεσία του Χασαήλ, βασιλιά του Αράμ της Δαμασκού.

Ο Βακνίν πήρε δείγματα τούβλων από το Τελ Μπεθ-Σεάν που είχαν καεί σε κάποιου είδους πυρκαγιά. Τα γεωμαγνητικά δεδομένα που μπόρεσε να ανασκάψει από τα δείγματα δείχνουν ότι η πόλη καταστράφηκε στην πραγματικότητα ογδόντα χρόνια νωρίτερα, γύρω στο 900 π.Χ. «Αυτό απέκλεισε την καταστροφή από τον βασιλιά Χασαήλ. Αντίθετα, ο χρόνος της πυρκαγιάς αντιστοιχεί όντως με την εκστρατεία του Σοσένκ», δήλωσε ο Βακνίν.

Ο Βακνίν και οι συνεργάτες της συγγραφείς του λένε ότι η εργασία τους δεν αποδεικνύει ότι ο Σοσένκ κατέστρεψε οριστικά το Μπεθ-Σεάν. Αντίθετα, λένε, παρέχει ένα παράδειγμα για το πώς η αρχαιομαγνητική χρονολόγηση μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση της κατανόησης του πότε έλαβαν χώρα ιστορικά γεγονότα και να συμβάλει στις συνεχιζόμενες συζητήσεις σχετικά με τη χρονολογία των ηγεμόνων του Ισραήλ και του Ιούδα.

Αν και τα γεωμαγνητικά δεδομένα μπορούν να είναι χρήσιμα στο να μας πουν πότε συμβαίνει η καταστροφή, ο Dieter Vieweger, διευθυντής του Γερμανικού Ευαγγελικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας, δήλωσε ότι η μέθοδος έχει και τις αδυναμίες της.

«Το πρόβλημα έχει να κάνει με την ερμηνεία. Ναι, χρονολογούμε την πυρκαγιά και την καταστροφή της πόλης, αλλά τα δεδομένα δεν μας λένε αν προκλήθηκε από πολεμικές συγκρούσεις ή πυρκαγιά ή συμφορά από σεισμό», δήλωσε ο Vieweger.

Για να κατανοήσουν τις συγκεκριμένες αιτίες της καταστροφής, οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι πρέπει ακόμη να συμπληρώσουν τις γνώσεις που αποκτούν μέσω της αρχαιομαγνητικής χρονολόγησης με ιστορικά κείμενα και αρχαιολογικά ευρήματα. Ο Vieweger δήλωσε ότι τα γεωμαγνητικά δεδομένα δεν θα λύσουν το πρόβλημα με την χρονολόγηση, αλλά βοηθούν να προσφερθεί ένα ακόμη κομμάτι στο ιστορικό παζλ.

Τι ακολουθεί. «Το επόμενο ερευνητικό έργο σκοπεύει να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι συνέβη μερικές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα. Εδώ οι διαμάχες είναι πολύ μεγαλύτερες», δήλωσε ο Ο Βακνίν, αναφερόμενος στην εποχή που οι Αρχαίοι Ισραηλίτες κατοίκησαν την γη της Χαναάν.

Σύμφωνα με την Gries, αυτό είναι το νόημα της αρχαιολογίας και της ιστορίας. «Δεν μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα τι συνέβη στο παρελθόν, αλλά μπορούμε να ανασυνθέσουμε τι είναι πιο πιθανό να συνέβη», είπε (https://www.history-point.gr/i-vivlos-epivevaionetai-eyrimata-tekmiria-kai-maches).

Είναι πολύ πιθανό ότι οι Αραμαίοι μετακινήθηκαν από την χώρα τους  στην Ανατολία λόγω της αλλαγής κλίματος του πληθυσμού προς την Συρία και των παλαιών Παλαιστίνη  και στην Μεσοποταμία και την Ασσυρία.

Τελικά κατάφερε να το αποκρυπτογραφήσει. Οι επιστήμονες βρήκαν γραπτά αρχεία για τον Βιβλικό βασιλιά Δαβίδ. Θραύσματα της στήλης βρέθηκαν το 1.868 μ.Χ. περίπου 24 χιλιόμετρα Ανατολικά της Νεκράς Θάλασσας και σήμερα φυλάσσονται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.

Η Στήλη του Μέσα, που ονομάζεται επίσης "Μωαβική Πέτρα", είναι μια μαύρη πέτρινη πλάκα από βασάλτη που θεωρείται σήμερα η μεγαλύτερη πηγή της γλώσσας των Μωαβιτών για τους ιστορικούς και τους γλωσσολόγους. Και μόλις τώρα κατάφεραν να επιβεβαιώσουν με βεβαιότητα ότι περιέχει άμεσες αναφορές στον βασιλιά Δαβίδ, γράφει η Jerusalem Post.

Η Focus.Technology έχει το δικό της κανάλι Telegram. Εγγραφείτε για να μη χάνετε τα τελευταία και πιο ενδιαφέροντα νέα από τον κόσμο της επιστήμης! Η ίδια η στήλη βρέθηκε το 1868 μ.Χ. με την μορφή διαφόρων θραυσμάτων περίπου 24 χιλιόμετρα ανατολικά της Νεκράς Θάλασσας. Σήμερα φυλάσσεται στο Παρίσι, στο Μουσείο του Λούβρου. Σήμερα είναι η πιο λεπτομερής επιγραφή που μιλάει για το Βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ. Αν και καταστράφηκε το 1.869 μ.Χ., η αποτύπωση του κειμένου είχε γίνει ήδη πριν από αυτό.

Στην πλάκα είναι χαραγμένη μια μεγάλη ιστορία για το πώς ο βασιλιάς των Μωαβιτών Μέσα πήγε σε πόλεμο εναντίον του Ισραήλ. Αν και δεν είναι αρκετά ακριβές, τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό συμπίπτουν με τα ίδια στο 3ο κεφάλαιο του Δεύτερου βιβλίου του Σαμουήλ (Β΄ Σαμουήλ).

Ο Οίκος του Δαβίδ.

Το κείμενο αναφέρει τον ισραηλιτικό θεό, τον "Οίκο του Δαβίδ" και τον "Βωμό του Δαβίδ". Ο "Οίκος του Δαβίδ" είναι μια δυναστεία Εβραίων βασιλιάδων που ανάγονται στον βασιλιά Δαβίδ. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, οι μελετητές δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι για την αλήθεια της ερμηνείας και της μετάφρασης αυτών των γραμμών.

Η φράση των Μωαβιτών "Οίκος του Δαβίδ" αποτελείται από πέντε γράμματα bt dwd. Το Bt είναι παρόμοιο με την σύγχρονη εβραϊκή λέξη για το σπίτι - bayit, η οποία στην εποικοδομητική της μορφή είναι beit. Και το dwd μπορεί να θεωρηθεί ως το σύγχρονο Εβραϊκό daled vav (το γράμμα, σε αυτή την περίπτωση, είναι στην πραγματικότητα waw) daled, από το οποίο γράφεται το όνομα David.

Μέχρι στιγμής, μόνο το πρώτο και το τέταρτο γράμμα της σειράς, το bet και το waw, έχουν αποκρυπτογραφηθεί και κατανοηθεί πλήρως. Σε ένα άρθρο με τίτλο "The Stela of Mesha and the House of David" που δημοσιεύθηκε στο χειμερινό τεύχος του 2022 μ.Χ. του Biblical Archeology Review, οι ερευνητές André Lemaire και Jean-Philippe Delorme εξέτασαν τα διαθέσιμα στοιχεία.

Γράφουν: "Το 2015 μ.Χ., μια ομάδα από το Western Semitic Research Project του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας τράβηξε νέες ψηφιακές φωτογραφίες τόσο της αναστηλωμένης στήλης όσο και μιας χάρτινης εκτύπωσης.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται Reflectance Transformation Imaging, η οποία περιλαμβάνει την λήψη πολλαπλών ψηφιακών εικόνων ενός αντικειμένου από διαφορετικές γωνίες και στην συνέχεια το συνδυασμό τους για την δημιουργία μιας ακριβούς τρισδιάστατης ψηφιακής αναπαραγωγής του αντικειμένου."

Αυτή η μέθοδος είναι ιδιαίτερα πολύτιμη, επειδή η ψηφιακή απεικόνιση σας επιτρέπει να ελέγξετε τον φωτισμό του ζωγραφισμένου αντικειμένου, ώστε να γίνουν ορατά τα κρυμμένα, αδύναμα ή κατεστραμμένα σκαλίσματα και σχέδια.

Έτσι, το 2018 μ.Χ., το Λούβρο έφτιαξε τέτοιες νέες εικόνες υψηλής ανάλυσης και προέβαλε πάνω τους φως. Χάρη σε αυτό, οι ερευνητές μπόρεσαν να αποκτήσουν μια πολύ πιο σαφή εικόνα των αρχαίων αρχείων. Και αυτό με την σειρά του τους επέτρεψε να δουν στοιχεία για τρία άλλα γράμματα taw (όπως το σύγχρονο Εβραϊκό tav), dalet και dalet.

Πόσο παρόμοιες είναι οι γλώσσες Μωαβίτη και Εβραίων. Σύμφωνα με την Encyclopedia Britannica, αυτές οι γλώσσες της περιόδου αυτής διαφέρουν μόνο διαλεκτικά. Τα Αρχαία Εβραϊκά (επίσης γνωστά ως βιβλικά Εβραϊκά) είναι η πρώτη γλώσσα των Εβραίων, η οποία ήταν διαδεδομένη στο Αρχαίο Ισραήλ.

Στο βιβλίο τους "The Study of the Mesha and Moab Inscriptions" (1.989 μ.Χ.), οι ερευνητές Dirman και Jackson γράφουν ότι τα Μωαβικά και τα Εβραϊκά ήταν πιθανώς παρόμοια και ως επί το πλείστον συμφωνούσαν μεταξύ τους (http://corfiatiko.blogspot.com/2023/01/blog-post_715.html).

Κατά τον Ιώσηπ, ο Ιάφεθ, ο γιος του Νώε, είχε επτά γιους: κατοικούσαν έτσι, ώστε ξεκινώντας από τα βουνά Ταύρος και Αμάνος, προχώρησαν κατά μήκος της Ασίας, μέχρι τον ποταμό Ταναΐς. Ο Γιαβάν/Υαυάν/Έλληνας, κατέλαβε αρχικά την Κύπρο, Ρόδο και Κρήτη και έφτασε στην Ιωνία και από εκεί διεκπερώθηκε στην Ηπειρωτική Ελλάδα και σταδιακά αυτός και οι απόγονοι του την κατέκτησαν σταδιακά.

Από τους τρεις γιους του Ιαβάν, επίσης, ο γιος του Ιάφεθ, ο Ελίσα έδωσε το όνομα στους Ηλισσιανούς, οι οποίοι ήταν υπήκοοί του. Αυτοί είναι τώρα οι Αολοί. Η Θάρσος στους Θαρσίους, γιατί έτσι ονομαζόταν η Κιλικία της παλιάς εποχής:  

Το σημάδι της οποίας είναι αυτό, ότι η ευγενέστερη πόλη που έχουν, και μια μητρόπολη επίσης, είναι η Ταρσός: Το Ταυ αντικαταστάθηκε για το Θήτα.  Ο Κήθιμος κατείχε το νησί Κήθημα. Τώρα ονομάζεται Κύπρος.

Και από αυτό είναι ότι όλα τα νησιά και το μεγαλύτερο μέρος των ακτών της θάλασσας ονομάζονται Cethim από τους Εβραίους: Και μια πόλη υπάρχει στην Κύπρο που μπόρεσε να διατηρήσει την ονομασία της:

Ονομάστηκε Citius, από αυτούς που χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων, και δεν έχει, με την χρήση αυτής της διαλέκτου, γλίτωσε το όνομα του Cethim. Και τόσα πολλά έθνη έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια του Ιάφεθ.

Οι Dodanim/Rodanim οι κάτοικοι της Ρόδου.

Όπως φαίνεται και από τον «κατάλογο» των απογονων του Ηρακλή άφηνε παιδιά στο πέρασμά του! Κι ένα από τα μέρη που πέρασε ήταν η Αίγυπτος – εκεί (σύμφωνα με τους μύθους των Ιουδαίων της Αιγύπτου) συνάντησε κάποιον εγγονό του Αβραάμ (από την Χεττούρα με την οποία έκανε ο Αβραάμ παιδιά μετά το θάνατο της Σάρρας) και ο οποίος τον ακολούθησε στις περιπλανήσεις του - και με μια κόρη του οποίου είχε ένα γιο, τον Διόδωρο και εκείνος είχε γιο τον Σόφωνα απόγονοι των οποίων επέστρεψαν με τους Ηρακλείδες στην Ελλάδα και κατοίκησαν στην Λακεδαιμονία (Ιώσηπος).

Με τα ονόματα αυτά που ίσως κατέγραφε το ντοκουμέντο της Σπάρτης θεμελιώνονταν «συγγένεια» μέσω του Αβραάμ (αλλά όχι μέσω της Σάρρας, του Ιωσήφ και του Ιακώβ). Αυτές ήταν οι ιστορίες που κυκλοφορούσαν τότε.

Ανατρέχοντας στο Πάριο χρονικό και στους αρχαίους συγγραφείς: Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., βλέπουμε να αναφέρουν ότι πολύ πριν από τα Τρωικά και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.

Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Από αυτούς οι Εβραίοι με αρχηγό τον Μωυσή πάνε δια ξηράς στην Ιουδαία. Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό ( απ΄ όπου και Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου.

Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς (Κρασσανάκης).

Κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία, άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα, ενώ τους υπόλοιπους στην περιοχή τους υπέταξε ο γιος του, ο Έλλην.

Τα στοιχεία, είναι μόνο λίγα, από όσα μπορούν να αποδείξουν την ιστορικότητα της Αγίας Γραφής, καθώς και όλα όσα έχουν βρεθεί μετέπειτα για την ιστορία και την Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, σε μεταγενέστερες εποχές (https://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_88.html).

Αλλά και στην πολυαγαπημένη μας πατρίδα, πολλοί ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν τις ιστορίες πολλών αρχαίων Ελλήνων ιστορικών. Έτσι, η ύπαρξη των Αρχαίων Μυκηναίων, των Τρώων, καθώς και των Μινωιτών, αμφισβητήθηκαν κατά καιρούς από πολλούς, συνάμα με την μεγάλη δύναμη που αυτοί διέθεταν, ως «παραμύθια του Ομήρου».

Όμως, μετά τις μεγάλες αρχαιολογικές ανασκαφές, τις οποίες πραγματοποίησαν στα μέρη αυτά, οι μεγάλοι αρχαιολόγοι, Ερρίκος Σλήμαν και Άρθουρ Έβανς, αποδείχτηκε πανηγυρικά η ύπαρξη αυτών των πολιτισμών και πόλεων.

Μάλιστα, Χεταικές επιγραφές που ανακαλυφθήκαν πρόσφατα, μιλούν για το ισχυρό βασίλειο, αυτό των Αχιγιάβα, πέρα από την θάλασσα, ηγέτης του οποίου ήταν ο Αταρασίγια, που είχε υπό την κατοχή του την Μιλούσα.

[Ή όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά, μιλούσε για το βασίλειο των Αχαιών, του οποίου ηγέτης ήταν ο Ατρέας, που είχε υπό την κατοχή του την Μίλητο.

Με βάση την Ελληνική μυθολογία, ο Ατρέας ήταν ο πατέρας του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου και ιδρυτής της δυναστείας των Ατρειδών].

Επίσης, οι ίδιες επιγραφές μιλάνε για ένα ισχυρό βασίλειο στην Μικρά Ασία, με το όνομα Βιλούσα και με ηγέτη του τον Αλακσάντου (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_26.html).

[Ή όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά, μιλούσε για το βασίλειο του Ίλιου (το δεύτερο όνομα της Τροίας) του οποίου ηγέτης ήταν ο Αλέξανδρος.

Με βάση την Ελληνική μυθολογία, ποιου ηγέτη της Τροίας το δεύτερο όνομα ήταν Αλέξανδρος; Του γνωστού σε όλους μας Πάρη του Τρωικού Πολέμου (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_24.html).

Το Βασίλειο της Αχιγιάβα αποκαλύπτεται στο βιβλίο «Ahhiyawa. Το Μυκηναϊκό Αιγαίο μέσα από τα Χεττιτικά Κείμενα», του Κωνσταντίνου Κοπανιά, αρχαιολόγου, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τα κείμενα αυτά, γραμμένα στην Χεττιτική γλώσσα και σε σφηνοειδή γραφή, παρουσιάζονται για πρώτη φορά μεταφρασμένα στα Ελληνικά από τον ίδιο τον συγγραφέα στο βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα από το Ινστιτούτο Βιβλίου – Καρδαμίτσα.

Το ενδιαφέρον της έκδοσης είναι διττό: Αφενός ανακτώνται πολύτιμες πληροφορίες για τον Mυκηναϊκό πολιτικό κόσμο από μια διαφορετική οπτική, αυτή του Χεττιτικού βασιλείου, που μεταξύ 15^ου και 13^ου Aιώνα π. Χ. υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα της Εγγύς Ανατολής. Αφετέρου -που είναι ίσως ακόμα πιο σημαντικό- γιατί αποδεικνύεται ότι ηE μυθολογία και τα έπη κρύβουν πολύ περισσότερες ιστορικές αλήθειες από όσες ως τώρα θεωρούσαμε.

Ο όρος «Αχιγιάβα» θεωρείται από την συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών ότι σχετίζεται ετυμολογικά με το εθνώνυμο «Αχαιοί». Πόσο πιθανόν είναι να αποτελεί ένα Mυκηναϊκό βασίλειο στο Αιγαίο;

«Καταρχάς να διευκρινίσουμε ότι στα χεττιτικά ο όρος “Αχιγιάβα” είναι γεωγραφικός, δεν χρησιμοποιείται σχεδόν ποτέ ως εθνώνυμο. Την πρόταση ότι ταυτίζεται με τον Eλληνικό όρο “Αχαιοί” διατύπωσε πρώτος ο Ελβετός φιλόλογος Emil Forrer το 1924 μ.Χ., αλλά οι περισσότεροι αρχαιολόγοι και φιλόλογοι την απέρριψαν τότε για διάφορους λόγους.

Παρόλα αυτά, από την δεκαετία του 1980 μ.Χ. και εξής είχε αρχίσει να γίνεται σαφές ότι αυτή η ταύτιση μάλλον ίσχυε, κάτι που επιβεβαιώθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990 μ.Χ. Δηλαδή, η ταύτιση των δυο αυτών όρων είναι μια πολύ πρόσφατη συνειδητοποίηση», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κωνσταντίνος Κοπανιάς.

Σύμφωνα με τα Χεττιτικά κείμενα, η Αχιγιάβα υπήρξε ένα ενιαίο και ισχυρό βασίλειο. Αν λοιπόν ταυτίζεται με το Βασίλειο των Αχαιών της Μυκηναϊκής περιόδου, τότε γιατί η εικόνα που έχουμε από τα αρχεία της Γραμμικής Β’ γραφής (της πρώτης γραφής Ελληνικής γλώσσας) είναι διαφορετική;

«Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Τα αρχεία της Γραμμικής Β γραφής δίνουν την εικόνα μικρών, αυτόνομων ανακτορικών κέντρων, τα οποία ελέγχουν μια περιορισμένη επικράτεια, με αναφορά σε έναν άνακτα (άρχοντα), αλλά χωρίς να είναι σαφές αν αυτός ο άναξ είναι ένας βασιλιάς που έχει τον έλεγχο μόνον του συγκεκριμένου διοικητικού κέντρου ή βρίσκεται σε κάποιο άλλο ανάκτορο.

Τα αρχεία Γραμμικής Β αναφέρονται πάντα σε ζητήματα οικονομικού χαρακτήρα, δεν υπάρχουν αναφορές σε εμπορικές εισαγωγές ή διπλωματικές επαφές με ξένους ηγεμόνες. Δηλαδή, δίνουν την εικόνα εσωστρεφών μικρών Βασιλείων αποκομμένων από τον υπόλοιπο κόσμο, που ασχολούνται με τη διαχείριση της τοπικής γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

Από την άλλη πλευρά, τα συγκεκριμένα Χεττιτικά κείμενα αναφέρονται μόνο στο Βασίλειο της Αχιγιάβα ή στην Χώρα της Αχιγιάβα, η οποία είναι πάντα μία. Δηλαδή, η εικόνα που σχηματίζουμε από την οπτική των Χετταίων είναι πως επρόκειτο για έναν ενιαίο χώρο πολιτικά και διοικητικά, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνεται από τα κείμενα Γραμμικής Β. Υπάρχει αυτή η αντίφαση, αλλά δεν έχουμε ακόμα καταλήξει κάπου», απαντά ο καθηγητής.

Τα Χεττιτικά κείμενα που αναφέρονται στο βιβλίο περιλαμβάνουν χρονικά, επιστολές και ερωτήσεις βασιλιάδων προς διάφορους θεούς (χρησμούς), αλλά και συνθήκες που δείχνουν στενές διπλωματικές επαφές μεταξύ των ισχυρών βασιλείων της εποχής, όπως το Αιγυπτιακό και το Ασσυριακό. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, κορυφώνεται με την ταύτιση κάποιων ονομάτων που αναδεικνύουν το ιστορικό υπόβαθρο των ομηρικών επών.

Για παράδειγμα, ένας βασιλιάς της Αχιγιάβα με το όνομα Attarissiya, που έζησε τον πρώιμο 14^ο αι. π.Χ. και πραγματοποίησε πολλές εκστρατείες στην Νοτιοδυτική Μ. Ασία, πιθανότατα στην περιοχή της Μιλήτου, έχει συσχετιστεί ετυμολογικά με το Ελληνικό όνομα Ατρέας/Ατρείδης, ενώ ένας άλλος βασιλιάς των Αχαιών, ο Tawagalawa, που έζησε γύρω στο 1250 π.Χ., ταυτίστηκε με το όνομα Ετεοκλής. «Η ταύτιση του ονόματος Attarissiya με το όνομα Ατρεύς είναι νομίζω σίγουρη.

Η πρόταση, που έγινε αρχικά από τον Forrer, αλλά και αργότερα από τον Μάρτιν Γουέστ, ο οποίος ήταν ένας πολύ σοβαρός μελετητής, έχει γίνει πλέον ευρέως δεκτή. Το όνομα αυτό σώζεται στα χεττιτικά κείμενα και έχει πολύ μεγάλη σημασία, αλλά δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα και να θεωρήσουμε ότι ανακαλύψαμε τον μυθικό Ατρέα, γιατί ίσως πρόκειται απλά για μια συνωνυμία.

Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον γιατί φαίνεται ότι και στην μυθολογία υπάρχει ένας μακρινός ιστορικός απόηχος και δεν είναι όλα απλώς αποκυήματα της φαντασίας κάποιων ποιητών», επισημαίνει ο Κ. Κοπανιάς στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η αναφορά σε μια διένεξη που σχετιζόταν με την Βιλούσα (Ίλιον/Τροία). Σύμφωνα με τα χεττιτικά κείμενα, ένας βασιλιάς της Αχιγιάβα, το όνομα του οποίου δεν έχει διασωθεί, επιδιώκει να ανακτήσει μια προίκα, που χρωστούσε σε πρόγονο του ο ηγεμόνας της Βιλούσα, ο οποίος ήταν υποτελής στους Χετταίους (γι’ αυτό και αναφέρεται στα Χεττιτικά κείμενα).

Η προίκα αυτή περιελάμβανε κάποια γειτονικά νησιά, ίσως της Τενέδου, της Ίμβρου, της Λήμνου ή της Λέσβου, ενώ το όνομα του βασιλιά της Βιλούσα είναι Alaksandu -είναι εμφανής η ετυμολογική σύνδεση με το όνομα Αλέξανδρος.

Δεδομένου ότι στα ομηρικά έπη όλα έχουν γίνει με αφορμή την αρπαγή της Ελένης από τον Αλέξανδρο/Πάρη, έναν «γάμο» δηλαδή, πόσο κοντά βρισκόμαστε στο να συνδέσουμε αυτά τα γεγονότα με τον Τρωικό Πόλεμο;

«Πράγματι, στον πυρήνα όλης αυτής της διαμάχης, την οποίαν αναφέρουν τα Χεττιτικά κείμενα, βρίσκεται η ιστορία ενός γάμου. Για την ακρίβεια, όχι ο ίδιος ο γάμος, αλλά η προίκα, την οποία δεν πρόλαβε να λάβει ο πρόγονος του Αχαιού ηγεμόνα κάποια στιγμή στον πρώιμο 14^ο Αιώνα π.Χ.

Και αυτό ήταν κάτι που θυμόντουσαν οι Αχαιοί βασιλείς περίπου 120-150 χρόνια αργότερα. Τους απασχολούσε που αυτά τα νησιά δεν τα είχαν πάρει, ενώ ήταν δικά τους. Αυτό είναι ένα στοιχείο που συνδέει αυτό το ιστορικό γεγονός με τον υστερότερο Ελληνικό μύθο.

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι το όνομα Alaksandu/Αλέξανδρος -κι αυτή η ταύτιση γίνεται από όλους τους μελετητές δεκτή. Δηλαδή, όλοι δέχονται ότι το Alaksandu πρέπει να ταυτιστεί με το όνομα Αλέξανδρος, καθώς ούτε λουβικό όνομα είναι ούτε ταιριάζει σε κάποια άλλη γλώσσα, αλλά πρέπει να προέρχεται από τα Ελληνικά.

Τώρα από πού και ως πού βρέθηκε ένας ηγεμόνας της Βιλούσα (Τροίας) να έχει Ελληνικό όνομα στον 13^ο Αι. π. Χ., αυτό είναι λίγο περίεργο. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι, στις αρχές του 14^ου Αι. π. Χ., ένας γιος ή μια κόρη του τότε Μυκηναίου ηγεμόνα παντρεύτηκε μια κόρη ή έναν γιο, αντίστοιχα, του ηγεμόνα της Βιλούσα και έτσι εισήλθε αυτό το όνομα στην βασιλική δυναστεία της Τροίας και μεταφέρθηκε από παππού σε εγγονό, αφού και στην Αρχαιότητα αυτό συνηθιζόταν.

Οπότε μετά από κάποιες γενιές, έφτασε να έχει κάποιος αυτό το όνομα χωρίς κατ’ ανάγκην να είναι Μυκηναίος ο ίδιος. Το όνομα είναι Ελληνικό, υπάρχει και στα αρχεία Γραμμικής Β αλλά ως θηλυκό, δηλαδή Αλεξάνδρα», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κοπανιάς.

Κι άλλα πρόσωπα και γεγονότα που περιγράφονται στα Χεττιτικά κείμενα μπορούν να συσχετιστούν με τον μυθικό πόλεμο της Τροίας, όπως ο Πιγιαμαράντου που για χρόνια δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους Χετταίους με τις επιδρομές του στην περιοχή του Αιγαίου και της Μικράς Ασίας.

Το όνομα του είναι λουβικό, ωστόσο ο ίδιος υπηρετούσε τα συμφέροντα του Μυκηναίου ηγεμόνα την περίοδο Βασιλείας του Tawagalawa/Ετεοκλή -άλλη μια ταύτιση για την οποία δεν υπάρχει καμιά αντίρρηση μεταξύ των μελετητών.

«Ο Πιγιαμαράντου σημειώνει σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες, τις οποίες αναφέρουν τα κείμενα, ευτυχώς, αρκετά αναλυτικά», σημειώνει ο κ. Κοπανιάς, επισημαίνοντας ότι το πιο κοντινό στον Τρωικό Πόλεμο από τα χεττιτικά κείμενα είναι η δράση αυτού του άνδρα στην Βιλούσα, από όπου εκτόπισε τον βασιλιά Alaksandu.

«Πήγε ως εκεί με τον στρατό του και τον έδιωξε; Τον τρόμαξε και έφυγε; Επαναστάτησαν οι κάτοικοι της Βιλούσα και τον έδιωξαν; Δεν γνωρίζουμε. Πάντως, ο Alaksandu ήταν βασιλιάς υποτελής του Χετταίου ηγεμόνα, είχαν υπογράψει συνθήκη μεταξύ τους, γι’ αυτό και οι Χετταίοι τελικά τον βοήθησαν να ξαναπάρει τον θρόνο. Αυτό είναι το πιο κοντινό που έχουμε στον Τρωικό Πόλεμο, αλλά τα πράγματα είναι τελείως ανεστραμμένα.

{Αυτή η αφήγηση θυμίζει σε κάποιους την προσωρινή κατάληψη της Τροίας από τον Ηρακλή και την εκτόπιση του τότε Τρώα βασιλιά Λαμεδέοντα}.

Δηλαδή, έχουμε έναν άνθρωπο με ένα Μυκηναϊκό όνομα ως άρχοντα της Βιλούσα ο οποίος είναι αντίπαλος του Μυκηναίου ηγεμόνα και έχουμε έναν άνθρωπο με λουβικό όνομα ο οποίος είναι υποτελής του Αχαιού ηγεμόνα, που θέτει την Βιλούσα υπό τον έλεγχο του -άρα και υπό τον έλεγχο του Αχαιού ηγεμόνα- αλλά στο τέλος ηττώνται.

Δηλαδή, τους διώχνουν οι Χετταίοι που την επανακτούν. Άρα όσα περιγράφονται στα Χεττιτικά κείμενα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που διαβάζουμε αργότερα στα ομηρικά έπη. Υπάρχουν, όμως, κάποια κοινά ενδιαφέροντα στοιχεία, που προκύπτουν αν γίνει μία ενδελεχής ανάλυση των ομηρικών επών.

Όπως ο ρόλος του Αλέξανδρου-Πάρη, ο οποίος είναι πολύ πιο σημαντικός απ’ ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, κάτι που είχαν επισημάνει παλαιότερα ο Ι. Κακριδής και Γερμανοί φιλόλογοι της δεκαετίας του ’20. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία.

Νομίζω ότι αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε είναι πως τα Χεττιτικά κείμενα όντως επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός ιστορικού πυρήνα στα έπη και στην μυθολογία και ότι πρέπει να τα διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη προσοχή.

Όχι ως ιστορικά κείμενα αλλά ως κείμενα που μας προσφέρουν ιστορικές πληροφορίες, τις οποίες όμως πρώτα πρέπει να επιβεβαιώσουμε και από άλλες πηγές, πριν τις υιοθετήσουμε», καταλήγει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κοπανιάς (https://www.history-point.gr/iliada-omiros-mythologia-epivevaiosi-tis-alitheias-toys-sta-chittika-keimena).

Υιούς Αχαιών, ονομάζει ο Μέγας Όμηρος τους ήρωες των επών του, οι οποίοι ξεκίνησαν από την χώρα της πέτρας και του φωτός, την Ελλάδα, για να κατακτήσουν το θεϊκό Ίλιο, την ένδοξη πόλη του Πριάμου. Ποίοι όμως ήταν αυτοί οι υιοί των Αχαιών; Οι Αχαιοί ήταν φύλο Αιολικό. Μελετητές υποστηρίζουν ότι το επίθετο δηλώνει την ανάμιξη των πρωτοελληνικών φύλων από τα οποία προήλθε η Αιολική φυλή.

Πρώτη κοιτίδα τους θεωρείτε η Ήπειρος και η εκεί παρουσία τους συνδέετε με το αρχαιότερο Ελληνικό ιερό, αυτό της Δωδώνης. Σύμφωνα με ορισμένους Αχαιός ήταν ο άνθρωπος των ποταμών και των θαλασσών. Οι Αχαιοί ήταν άριστοι πολεμιστές. Γνώριζαν το άλογο και το είχαν εξημερώσει από νωρίς, από τότε τουλάχιστον που κατέβηκαν στη θεσσαλική πεδιάδα.

Οι Αχαιοί ήταν λαός ναυτικός. Σε τάφο του Ταφικού Κύκλου Α της ακρόπολης των Μυκηνών, ο οποίος χρονολογείτε μεταξύ του 1.600-1.500 π.Χ. βρέθηκαν χάντρες από ήλεκτρο, το οποίο υπήρχε μόνο στις ακτές της Βαλτικής Θάλασσας.

Μυκηναϊκά όπλα βρέθηκαν σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, από την Πομερανία της σημερινής Γερμανίας, ως τη χερσόνησο της Γιουτλάνδης, στη Δανία, στις Ουγγρικές πεδιάδες, στην σημερινή Τσεχία, στην Ρουμανία, στην Αλβανία, ακόμα και στα Βρετανικά νησιά.

Οι Μυκηναίοι έχοντας περάσει τα στενά του Βοσπόρου, είχαν φτάσει στην Μαύρη Θάλασσα από την οποία προμηθεύονταν πολύτιμα μέταλλα και σιτηρά. Από εκεί, πλέοντας μέσα στον Δούναβη έφταναν μέχρι την καρδιά της Κεντρικής Ευρώπης.

Από τον 17ο Αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί εξαπλώθηκαν σταδιακά σε όλη την Ελλάδα και ανέλαβαν τα ηνία της χώρας. Χρειάστηκε να περάσουν δύο σχεδόν αιώνες ώσπου να ανδρωθεί η Μυκηναϊκή ισχύς και να αρχίσουν οι Αχαιοί να αμφισβητούν τα πρωτεία της θαλασσοκράτειρας Κρήτης.

Γύρω στο 1.400 π.Χ. οι Αχαιοί επεκτάθηκαν και στην Κρήτη χωρίς, όπως φαίνεται να χρειαστεί να αναλωθούν σε σοβαρούς αγώνες. Σχετικός με την αλλαγή καθεστώτος στο Αιγαίο είναι και ο μύθος του Θησέα και του Μινωταύρου.

Οι Αχαιοί από πολύ νωρίς θαλασσοπορούσαν. Η φήμη τους ως εμπόρων και πολεμιστών είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι γειτονικοί λαοί χρησιμοποίησαν Αχαιούς πολεμιστές στις μεταξύ τους διαμάχες και Αχαιούς εμπόρους.

Όταν η Αίγυπτος έδινε, στα μέσα του 16^ου Αιώνα π.Χ., τον δικό της αγώνα ανεξαρτησίας για την απελευθέρωση από τους Υκσώς (ή Υξώς), φαίνεται ότι χρησιμοποίησε Αχαιούς στρατιώτες και ίσως και Αχαϊκά πλοία για τις ανάγκες του αγώνα (η Αίγυπτος τότε δεν διέθετε αξιόλογο στόλο).

Η Αχαϊκή Ελλάδα ήταν πολιτικά οργανωμένη σε έναν αριθμό πόλεων κρατών η κάθε μια από τις οποίες κυβερνάτο από τον τοπικό άνακτα (βασιλιά). Τον 14^ο Αιώνα π.Χ. εμφανίζονται δύο πόλοι εξουσίας, η Θήβα και οι Μυκήνες.

Χρειάστηκαν σοβαροί αγώνες για να επικρατήσει ο άνακτας των Μυκηνών έναντι του Θηβαίου ομολόγου του, ώστε να κατορθώσει να συγκροτήσει, στα μέσα του 13^ου αιώνα π.Χ. μια χαλαρή «Αυτοκρατορία», στην οποία υπήχθησαν όλα τα μικρότερα Βασίλεια.

Ο θρυλικός Αγαμέμνων ήταν μάλλον ο πρώτος Έλληνας «Αυτοκράτορας», η εξουσία του οποίου δεν περιοριζόταν στα σημερινά στενά σύνορα της Ελληνικής επικράτειας. Υπό την κυριαρχία του βρισκόταν το μεγαλύτερο τμήμα του Αιγαίου και τμήμα της Μικρασιατικής ενδοχώρας.

Η χώρα της «Μιλαβάντα» (Μίλητος) ανήκε, σύμφωνα με τα Χιττιτικά αρχεία στον άρχοντα της χώρας Αχιγιάβα (Αχαίας). Ο Χετταίος Αυτοκράτορας μάλιστα, βάση των αρχείων, είχε απευθύνει διάβημα στον Αχαιό ηγέτη Αταρισίγια (Ατρέα;), γιατί ο τελευταίος είχε εισβάλει στην χώρα του.

Τα Χιττιτικά αρχεία κατατάσσουν το κράτος των Αχιγιάβα μαζί με τα κράτη της Αιγύπτου, της Ασσυρίας και των Χάττι, ανάμεσα δηλαδή στις μεγάλες Αυτοκρατορίες της εποχής.

Η δε προίκα (χρήματα ή εδάφη) της πριγκίπισσάς της Τροίας από τους Αχαιούς (Αχιγιάβα), μπορεί να παραπέμπει στην αμοιβή που δεν έλαβε ο Ηρακλής από την Ησιόνη και για να τιμωρήσει τον βασιλια της Τροίας και πατέρα της Λαμεδέοντα και να καταλάβει την Τροία.

Ή θα μπορούσε να σημαίνει την θέληση για τιμωρία των Τρώων από την μη παράδοση της Ελένης που πηρέ ο Πάρης στην Τροία, ή παράλληλα και την μη επιστροφή των θησαυρών που έκλεψαν οι Τρώες από το παλάτι του Μενελάου μαζί με την Ωραία Ελένη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη της Τροίας από τους Αχαιούς.

Οι Έλληνες υπό την ηγεσία του βασιλια Αγαμέμνονα εισήλθαν μέσω του Δουρείου Ίππου κρυφά στην Τροία και σκότωσαν την νύκτα τους φρουρούς της πόλης και ανοίγοντας τις πύλες της εισήλθε ο Ελληνικός στρατός στην πόλη αυτή και την κατέλαβε.

Αντίστοιχα και ο βασιλιάς Δαβίδ κατέλαβε, αφού οι Ισραηλίτες εισήλθαν κρυφά μέσω από ένα πηγάδι κρυφά στην Ιερούς (Ιερουσαλήμ) και σκότωσαν την νύκτα τους φρουρούς της πόλης και ανοίγοντας τις πύλες της εισήλθε ο Ισραηλίτικος στρατός στην πόλη αυτή και την κατέλαβε.

Με την Αίγυπτο αντίθετα οι Αχαιοί, όπως αργότερα και οι Έλληνες των κλασικών χρόνων, διατηρούσαν παραδοσιακά καλές σχέσεις. Το κράτος της Αιγύπτου δεν συνιστούσε απειλή για τα Ελληνικά συμφέροντα. Από τα Βόρεια οι Αχαιοί δεν αντιμετώπιζαν απειλές, παρά μόνο από τον 13^ο Αιώνα π.Χ. και έπειτα όταν η επιρροή του κράτους της Τροίας επεκτάθηκε ως την Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία.

Οι Δωριείς, που κατοικούσαν στην Ήπειρο και στην Μακεδονία, ήταν Ελληνικό φύλο (γενάρχης τους ήταν ο Ηρακλής, ο μεγαλύτερος των Αχαιών ηρώων) και δεν απειλούσε, όπως και το Θρακικό φύλο των Παιόνων.

Οι Κίκονες της Ανατολικής Θράκης, έγιναν επιθετικοί μετά τη συμμαχία τους με τους Τρώες. Δυτικά πάλι η κατάσταση ήταν υπό πλήρη έλεγχο. Στην Σικελία και στην Νότια Ιταλία είχαν εμπορεία ήδη από τους Μινωίτες, η χώρα θεωρείτο φιλική και βρισκόταν στη σφαίρα επιρροής των Ελλήνων.

Τέλος οι Έλληνες της Μυκηναϊκής εποχής είχαν οργανώσει μια από τις ισχυρότερες στρατιωτικές μηχανές στον τότε γνωστό κόσμο. Όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης στην εκστρατεία κατά της Τροίας το 1.200 π.Χ. περίπου, οι Αχαιοί κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 100.000 άνδρες και 1.200 πλοία.

Ίσο αριθμό, περίπου, στρατιωτών συγκέντρωσαν οι Έλληνες στις Πλαταιές … ενώ ουδέποτε έχει καταγραφεί ανάλογος αριθμός πλοίων (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/05/blog-post_12.html)].

Επίσης, στην Κρήτη, βρέθηκαν τα ανάκτορα της Κνωσού, τα οποία ήταν δαιδαλώδη σαν λαβύρινθος και σε αυτά προΐστατο μια αρχιερέα και μέλος της βασιλικής οικογένειας (όπως ήταν η κόρη του Μίνωα, η Αριάδνη στον μύθο του Θησέα), ενώ παράλληλα βρέθηκαν και πινακίδες που φέρουν το όνομα Μίνωας (επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη του).

Παράλληλα, η εύρεση σε μινωικούς ναούς, στοιχείων ανθρωποθυσιών και κανιβαλισμού την περίοδο αυτή, μας δείχνουν ότι ίσως οι ιστορίες για ανθρώπους-ταύρους-τέρατα (δηλαδή που είχαν σήμα τον Ταύρο, ενώ οι ιερείς τους, έφεραν μαύρα προσωπεία ταύρων), που έτρωγαν άλλους ανθρώπους, δεν ήταν μόνο μια αθηναϊκή προπαγάνδα.

Στο Τελ Ελ Ντάμα της Αρχαίας Αίγυπτου βρέθηκαν Μινωικές τοιχογραφίες, κάτι που έκανε πολλούς ερευνητές να πουν ότι πιθανώς αυτό οφείλεται στον γάμο ενός Αιγύπτιου Φαραώ ή πρίγκιπα με μία Κρητικιά (Μινωίτισα) πριγκίπισσα.

Κάποιοι δε υποστηρίζουν ότι και ο μυθικός Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος προήλθε από την έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας (https://www.ingreece.com.gr/2018/11/volcano-thira-cataclysm-deucalion.html). 

Το 1.500 π.Χ. ήρθε πιθανώς ο Δαναός στο Άργος και ο Κάδμος στην Θήβα, ενώ λίγο μετρά το 1.600 π.Χ. πρέπει να έζησε και η Ιώ.

Καταστροφή και άλωση της Τροίας σύμφωνα με την Αρχαιολογία συνέβη το 1.260 π.Χ. (άλωση από τον Ηρακλή), αλλά και το 1.210 π.Χ. (άλωση από τον Αγαμέμνονα).

Το 1.260 π.Χ. συνέβη για κάποιους και η Αργοναυτική Εκστρατεία (ο μύθος για το χρυσόμαλλο δέρας για κάποιους σημαίνει εκστρατεία για εύρεση χρυσού), αλλά και ο πόλεμος των Επτά