Ο ΕΥΗΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ

Ο ΕΥΗΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ακόμα και κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας, η μυθολογία των Αρχαίων Ελλήνων δέχτηκε από τους ίδιους αρχαίους φιλόσοφους και πολιτικούς μία πολύ μεγάλη κριτική για την αλήθεια των λόγων αυτής.

Ακόμα και πριν από την κλασική Αρχαιότητα, αλλά κυρίως κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής εποχής καθώς και της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αναπτύχθηκε ένα πνευματικό ρεύμα, ο Ευημερισμός, το οποίο προσπαθούσε να εξηγήσει τους Αρχαίους ελληνικούς μύθους με βάση τη λογική.

Το ρεύμα αυτό, πήρε το όνομά του από το φιλόσοφο Ευήμερο, Έλληνα φιλόσοφο της Κυρηναϊκής Σχολής, οποίος ήταν ο φίλος του βασιλιά Κασσάνδρου της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας.

Ο Ευήμερος, υποστήριξε πρώτος ότι η Αρχαίοι Ολύμπιοι θεοί, ήταν στην πραγματικότητα απλά κάποιοι πολύ ισχυροί  και ικανοί βασιλιάδες, οι οποίοι στη συνέχεια θεοποιήθηκαν από τους υπηκόους τους για τα κατορθώματα τους.

Ο ίδιος ο Ευήμερος έλεγε, ότι με εντολή του Κασσάνδρου, ταξίδεψε στη νήσο Παγχαία του Περσικού Κόλπου, και στο έργο του, την Ιερή Αναγραφή, υποστήριζε ότι οι κάτοικοι του νησιού αυτού, ήταν Κρητικοί, οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκεί με εντολή του ίδιου του Δία, και ζούσαν στην Παγχαία σε ένα καθεστώς κοινοκτημοσύνης.

Στο νησί αυτό, συνέχιζε ο Ευήμερος, και συγκεκριμένα  στην Πανάρα, την πρωτεύουσα της Παγχαίας, είδε μια επιγραφή, η οποία έλεγε ότι οι Αρχαίοι Ολύμπιοι θεοί, ήταν στην πραγματικότητα απλά κάποιοι πολύ ισχυροί  και ικανοί βασιλιάδες, οι οποίοι στην συνέχεια θεοποιήθηκαν μετρά θάνατον από τους υπηκόους τους για τα κατορθώματα τους.

Όμως, χάριν της Ιστορίας, θα πρέπει να πούμε εδώ ότι την ιερά αυτήν αναγραφή του Ευήμερου πολλοί θεώρησαν πλάσμα του συγγραφέως για να καταστραφεί ή τότε επικρατούσα θρησκεία, γι’ αυτό και τον ονόμασαν «άθεον».

Παρεμφερείς απόψεις, διέδιδε και ένας άλλος Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας (κατά άλλους Αιγύπτιος), ο Παλαίφατος, ο οποίος με στήριζε παρεμφερή πράγματα με τον Εηυήμερο στο έργο του με τίτλο: «Περί απίστων [περί απίστευτων ιστοριών]».

Έτσι, πολλοί Αρχαίοι ελληνικοί μύθοι έχουν εξηγηθεί από τους Αρχαίους Έλληνες με βάση την λογική.

Ο πιο γνωστός μύθος, είναι αυτός ο οποίος έλεγε ότι ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας, όταν βρισκόταν σε σύγκρουση με τα αδέρφια του για το ποιος θα πάρει την κυριαρχία στην Κρήτη, ζήτησε ένα σημάδι από τον Ποσειδώνα για να δείξει ότι αυτός είναι ο εκλεκτός του έπρεπε να γίνει βασιλιάς του νησιού.

 Ο δε βασιλιάς Μίνωας θεωρούταν γιος του Δία και της Ευρώπης, η οποια ήταν μία πριγκίπισσα της Φοινίκης ,την οποία ο Δίας είχε απαγάγει με την μορφή Ταύρου από την περιοχή αυτή και την έφερε στην Κρήτη και την έκανε γυναίκα του. Εκεί, αυτή γέννησε τον Μίνωα, ο οποίος έγινε στην συνέχεια βασιλιάς του νησιού.

Και ως γνωστόν, ο Ποσειδώνας έστειλε ένα μεγάλο μαύρο Ταύρο στον Μίνωα, τον οποίο ο ίδιος υποσχέθηκε ότι θα θυσίαζε προς τιμήν του, εάν τον έκανε βασιλιά. Όμως στην συνέχεια, ο Μίνωας βλέποντας πόσο όμορφος ήταν ο ταύρος, άλλαξε γνώμη και θυσίασε  έναν άλλο Ταύρο  στη θέση του.

Τότε ο Ποσειδώνας θυμωμένος έκανε την γυναίκα του Μίνωα, την Πασιφάη, να ερωτευτεί τον ταύρο αυτό με το οποίον κατάφερε να σμίξει με τη βοήθεια του Δαίδαλου και να γεννήσει ένα παιδί, το οποίο είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου με το όνομα Μινώταυρος.

Αυτό το πλάσμα, το έριξε ο Μίνωας στο θρυλικό λαβύρινθο της Κρήτης και σε αυτό, κάθε 7 χρόνια έφερνε 7 νέους από την ηττημένη σε πόλεμο με τον Μίνωα Αθήνα, τους οποίους έβαζε στο λαβύρινθο για να τους καταβροχθίσει το τέρας.

Όμως κάποια στιγμή, στην Κρήτη κατέφθασε ο γιος του βασιλιά Αιγέα,  ο Θησέας, ο οποίος με την βοήθεια της  της κόρης του βασιλιά Μίνωα, της Αριάδνης, κατάφερε εισέλθει στον λαβύρινθο και να σκοτώσει το Μινώταυρο και να ελευθερώσει τους 7 νέους Αθηναίους.

Στην συνέχεια, ο Θησέας και η Αριάδνη έφυγαν από την Κρήτη, όμως σταμάτησαν στην Νάξο, όπου με κόλπο ο θεός Διόνυσος ξεγέλασε τον Θησέα, αναγκάζοντάς τον να αφήσει την Αριάδνη εκεί πέρα και να φύγει.

[Αν και για άλλους, ο Θησέας παράτησε επίτηδες από μόνος του την Αριάδνη στο νησί αυτό.

Λέγεται δε ότι ο Θησέας εγκατέλειψε την Αριάδνη στην Νάξο για χάρη της Αίγλης ενώ την Αριάδνη την βρήκε ο ιερέας του Διονύσου (όχι ο ίδιος ο Διόνυσος), την οποία έκανε και ερωμένη του στην συνέχεια].

Και από την  και από τη μεγάλη θλίψη που είχε ο Θησέας που έχασε την αγαπημένη του, ξέχασε να αλλάξει τα πανιά που το έχει ο πατέρας του από μαύρα σε λευκά για να γνωρίζει  ότι γύρισε πίσω ζωντανός, με συνέπεια ο Αιγέας να αυτοκτονήσει και την θέση του ως βασιλιά να πάρει ο Θησέας.

Ο Θησέας έκανε πολύ μεγάλες περιπέτειες στην συνέχεια μαζί με τον Ηρακλή, λόγου χάρη στις Αμαζόνες, όμως μεγαλώνοντας άρχισε να γίνεται τυραννικός και κακός (κάνοντας κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό του ένα τέρας, σαν τον Μινώταυρο που σκότωσε). Μάλιστα, προσπάθησε μαζί με το φίλο του τον Πειριθού να απαγάγει την μικρή Ωραία Ελένη που ήταν τότε 12 ετών.

Πραγματικά, κατάφερε όντως απαντάει την μικρή Ελένη, την οποία ήθελε να κάνει στην συνέχεια γυναίκα του και ακολούθως υποσχέθηκε στον φίλο του τον Πειριθού, ο οποίος τον βοήθησε στην απαγωγή αυτή, να πάνε κάτω Κόσμο και να απαγάγουν την Περσεφόνη, την γυναικά του Άδη, η οποία θα γινόταν γυναίκα του Πειριθού.

Όμως, ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, τους ανακάλυψε και φυλάκισε τον Θησέα και τον Πειριθού. Κατά την διάρκεια της απουσίας του Θησέα, οι αδερφοί της Ωραίας Ελένης, οι Διόσκουροι (ο Κάστορας και Πολυδεύκης) εισέβαλαν στέφανα στην Αθήνα, κατέλαβαν την πόλη και ελευθέρωσαν, χωρίς να σκοτώσουν κανέναν κάτοικο της πόλης, την Ελένη.

Ο Θησέας, ελευθερώθηκε τελικά από τον Κάτω κόσμο με την βοήθεια του Ηρακλή,  ο οποίος έχει κατέβει για ν να ανεβάσει τον Κέρβερο σε έναν από τους 12 άθλους του.

Όταν γύρισε πίσω στην Αθήνα ο Θησέας, θεωρήθηκε υπεύθυνος για την εισβολή στην πόλη, καθώς και για την αδικία της απαγωγής της Ωραίας Ελένης, και εξορίστηκε και στην Σκύρο, οπού και δολοφονήθηκε από τον βασιλιά της, τον Λυκομήδη, ο οποίος φοβόταν, ότι ο Θησέας, από την στιγμή που έχασε τον θρόνο του στην Αθήνα, θα ήθελε να πάρει τον δικό του.

Σύμφωνα όμως με άλλη, πιο λογική εκδοχή του μύθου, την Ευρώπη δεν την απήγαγε ο Δίας μεταμορφωμένος σε Ταύρο, αλλά ένας πρίγκιπας της Κνωσού με το όνομα Ταύρος, ο οποίος καταγόταν από την Κρήτη.

Αυτός, είχε ένα πλοίο με πανιά που είχαν το σήμα του Ταύρου, ύστερα από εκστρατεία στην Τύρο, την έφερε στην Κρήτη και αυτή παντρεύτηκε τον βασιλιά  του νησιού και γέννησε ένα γιο το μήνα με πολύ φυσιολογικό τρόπο. Αυτός ο Ταύρος ίδρυσε και την πόλη της Γόρτυνας.

Όταν μεγάλωσε, ο Μίνωας συγκρούστηκε με τα δύο αδέρφια του και το ποιος θα γίνει βασιλιάς της Κρήτης  Και ενώ ο εμφύλιος μαινόταν και κανείς δεν μπορούσε να κερδίσει  εμφανίζεται από το πέλαγος, όχι φυσικά ένας μαύρος Ταύρος όπως έλεγε ο μύθος, αλλά ένας στρατηγός με στρατιώτες και πλοία, ο οποίος βοήθησε με τον στρατό του το Μίνωα να πάρει την εξουσία στο νησί.

[Συγκεκριμένα, αφού ο στρατηγός Ταύρος έδιωξε τα δυο αδέρφια του Μίνωα από την Κρήτη (τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθη), και στην συνέχεια τον βοήθησε να υποτάξει και να ενώσει υπό την κυριαρχία του τις 100 πόλεις της Κρήτης, ενώ στην συνέχεια, η Κρήτη υπό την ηγεσία τους, κυριάρχησε στα νησιά του Αιγαίου, την Ηπειρωτική Ελλάδα και την Μικρά Ασία, ενώ παράλληλα εκδιώξει και από την θάλασσα τους πειρατές].

Στην συνέχεια, ο στρατηγός αυτός, είχε παράνομες ερωτικές σχέσεις με την βασίλισσα  και σύζυγο του Μίνωα, την Πασιφάη και  από αυτές τις σχέσεις γεννήθηκε ένα φυσιολογικό παιδί στο δόθηκε το όνομα Αστέριος.

Το παιδί αυτό, αν και ονομάστηκε Αστέριος, επειδή έμοιαζε πολύ του Ταύρου, επονομάστηκε Μινώταυρος. Λέγεται επίσης ότι το νόθο παιδί δεν κλείστηκε στον Λαβύρινθο αλλά έζησε στην αρχή στα βουνά σαν αγριάνθρωπος.

Ο δε Μινώταυρος-Αστέριος, άρπαζε τα κοπάδια των ντόπιων βοσκών και λήστευε και σκότωνε τους περαστικούς και έτσι ζούσε. Έτσι ο Μίνωας έστειλε στρατό να τον συλλάβει, λέγοντας στους στρατιώτες του, ότι αν παραδοθεί χωρίς μάχη να τον φέρουν άλυτο στην Κνωσό, αλλιώς με αλυσίδες.

Μόλις το έμαθε αυτό ο Μινώταυρος, κατέφυγε σε μια σπηλιά, από την οποία ζούσε αρπάζοντας αίγες και πρόβατα από τα κοπάδια που πέρναγαν από αυτή, ενώ συνέχισε και τις ληστείες και τους φόνους των περαστικών.

Όμως, ο  Μίνωας  μισούσε αυτό το νόθο παιδί και για το λόγο αυτό το έκλεισε και το φυλάκισε στο λαβύρινθο, στον οποίο φυλακιζόταν όλοι οι κρατούμενοι που έρχονταν από την Αθήνα.

Κατά κάποιους ,ο λαβύρινθος αυτός, ήταν το παλάτι της Κνωσσού στο οποίο ιστορικά προΐστατο μια ιέρεια που ήταν κόρη του βασιλιά (όπως η Αριάδνη στον μύθο του Θησέα) ή κατά άλλους, ο λαβύρινθος του Μινώταυρου, βρισκόταν στην Γόρτυνα Κρήτης, σε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο στην Κρήτη, το οποίο διαθέτει ένα περίτεχνο δίκτυο υπόγειων τούνελ, θα μπορούσε να είναι ο πραγματικός αρχαίος Λαβύρινθος, ο μυθικός λαβύρινθος στον οποίο έμενε ο θρυλικός Μινώταυρος.

Ο Πλούταρχος, στον Βίο του Θησέως (15-19), προσφέρει μια ευημεριστική ερμηνεία της πάλης του Θησέα με τον Μινώταυρο, θεωρώντας ότι ο Λαβύρινθος ήταν φρούριο που χρησιμοποιούνταν ως φυλακή και από την οποία δεν μπορούσε κανείς να διαφύγει· ότι ο Μίνωας καθιέρωσε γυμνικούς αγώνες προς τιμήν του γιου του, Ανδρόγεου, για τον οποίο ο πατέρας του είχε θεωρήσει πως είχε θανατωθεί με δόλο στην Αθήνα, καθιερώνοντας ως έπαθλο τους νέους που ήταν έγκλειστοι στον Λαβύρινθο.

[Για κάποιους, ο Λαβύρινθος της Κρήτης, δεν ήταν στην πραγματικότητα το μέρος που ο Μινώταυρος έτρωγε τα θύματα του, αλλα μια πολύ καλά κτισμένη φυλακή, από την οποία ήταν αδύνατο κάνεις να ξεφύγει].

Στους αγώνες αυτούς νίκησε ο κρητικός στρατηγός Ταύρος, με μεγάλη δύναμη στην αυλή του Μίνωα, παρέλαβε το έπαθλο του, τους αιχμάλωτους Αθηναίους, αλλά τους φερόταν με αλαζονεία και σκληρότητα.

Για να εκδικηθεί αυτόν τον Ταύρο, επιχείρησε εκστρατεία ο Θησέας εναντίον του, με την οποία δεν φαινόταν να διαφωνεί ο Μίνωας, μια και του δινόταν η ευκαιρία να απαλλαχτεί από έναν ενοχλητικό και ιδιαίτερα δυνατό αντίπαλο σε σχέση και με τη γυναίκα του Πασιφάη, προς την οποία ο Ταύρος είχε εκφράσει τον έρωτά του και η οποία δεν φαινόταν να προβάλλει ιδιαίτερες αντιστάσεις.

Όταν ο Θησέας νίκησε τον Ταύρο σε αγώνα πάλης, ο Μίνωας κατήργησε τον φόρο που είχε επιβάλει στους Αθηναίους, του έδωσε μάλιστα για γυναίκα του την κόρη του Αριάδνη. Ο δε ο στρατηγός Ταύρος, σκοτώθηκε σε μάχη όταν προσπάθησε να εμποδίσει τον Θησέα και τον πλοίο του να φύγει από την Κρήτη.

Κατά άλλους, το νόθο παιδί του Ταύρου και της Πασιφάης, τον Αστέριο, δηλαδή τον Μινώταυρο, ο Μίνωας δεν το σκότωσε, αλλά το άφησε στο βουνό για να το μεγαλώσουν βοσκοί.

Όταν το παιδί όμως μεγάλωσε, δεν υπάκουε πια στους βοσκούς, και έτσι ο Μίνωας αποφάσισε να τον συλλάβει. Εκείνος κρύφτηκε τότε σε μία βαθιά σπηλιά, απ’ όπου απέκρουε όσους τον καταδίωκαν.

Έτσι, οι άνθρωποι απέκτησαν τη συνήθεια να του φέρνουν τροφή στο σπήλαιο, κατσίκες και πρόβατα. Εκμεταλλευόμενος την αγριότητά του, ο Μίνωας του έστελνε εγκληματίες για να τους σκοτώνει και αντιπάλους. Έτσι έστειλε και τον Θησέα, τον οποίο όμως η Αριάδνη εφοδίασε με ξίφος. Έτσι σκοτώθηκε ο Μινώταυρος.

[Στην δε Μινωική Κρήτη, οι ανθρωποθυσίες και ο κανιβαλισμός ήταν μια ιστορική πραγματικότητα (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_8.html)].

Γνωστός είναι και ο μύθος για τον χάλκινο γίγαντα Τάλω, ο οποίος θεωρούνταν χάλκινο γιγάντιο ρομπότ, κατασκεύασμα του Ήφαιστου για τον Μίνωα, ο οποίος ήταν φύλακας της Κρήτης και  διέσχιζε το νησί από άκρη σε άκρη τρεις φορές την ημέρα πετώντας βράχους στη θάλασσα.

Ωστόσο, μια πιο λογικοφανής εκδοχή, θέλει τον Τάλω τρίτος αδελφός του μετά τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθυ, ο οποίος έφερε μια χάλκινη ολόσωμη πανοπλία, ο οποίος  τρεις φορές τον χρόνο μετέφερε τις χάλκινες πλάκες του νόμου από άκρη σε άκρη του νησιού και διασφάλιζε την ομαλή λειτουργία των κοινοτήτων.

[Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο Τάλως είναι εμπνευσμένος από ένα άγαλμα ηλιακού «θεού», που είχε το στόμα ανοικτό και τα χέρια τεντωμένα προς τις φλόγες του βωμού, στα οποία έριχναν το φλεγόμενο θύμα και αυτό κυλούσε από τα χέρια στο στόμα και ύστερα στο στομάχι του ηλιακού αυτού «θεού»].

Υπήρχε βέβαια και ένας άλλος Τάλως, ο γιος της αδελφής του Δαίδαλου, ο οποίος διακρινόταν για τη δεξιοτεχνία του, τον οποίο ζήλεψε ο Δαίδαλος τόσο πολύ που τον σκότωσε, ρίχνοντάς τον από την Ακρόπολη, έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε από τον και κατέφυγε εξόριστος στην Κρήτη.

Ο Δαίδαλος έγινε τακτικός αρχιτέκτονας και γλύπτης του βασιλιά Μίνωα, στον οποίο και κατασκεύασε παλάτια με πολυτελείς αίθουσες, αγάλματα, βωμούς, λουτρά, τον λαβύρινθο, κατά τα πρότυπα του αιγυπτιακού λαβύρινθου, ενώ ο ίδιος ήταν και ο πρώτος  οποίος κατασκεύασε άγαλμα του Ηρακλή σε φυσικές διαστάσεις και τόσο πραγματικό, ώστε όλοι έλεγαν ότι τα αγάλματα του Δαίδαλου περπάταγαν.

Ο δε Τάλως, είχε ένα γιο, τον Λεύκο, ο οποίος εγκαταλείφθηκε στο ύπαιθρο μετά την γέννησή του και ανατράφηκε από τον βασιλιά Ιδομενέα. Όταν, αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ιδομενέας έφυγε για να συμμετάσχει στον Τρωικό Πόλεμο, εμπιστεύθηκε την φύλαξη της συζύγου του και της κόρης του στον Λεύκο.

Όμως, ο Λεύκος διαφθείρει την κόρη του βασιλιά, και στην συνέχεια σκότωσε αυτή και την μητέρα της και τους αδερφούς της με την υποκίνηση του δολοπλόκου Ναύπλιου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για τον θάνατο πολλών άλλων Αχαιών ηγετών μετά τον Τρωικό πόλεμο (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82), θέλοντας να τους εκδικηθεί για τον άδικο φόνο του γιου του, του Παλαμήδη.

[Και όσο για την ιστορία της Ιούς, αυτή πιθανότατα δεν έμεινε έγκυος στον Έπαφο από τον Δια, αλλά μάλλον από τους Φοίνικες απαγωγείς της, οι οποίοι την μετέφεραν στην Φοινίκη, πριν αυτή παντρευτεί αργότερα τον βασιλιά της Αιγύπτου Τηλέγονο.

Συγκεκριμένα, η Ιώ, ήταν η κόρη του βασιλιά του Άργους Ίναχου, η οποία απήχθη από Φοίνικες εμπόρους  όταν αυτοί επισκέφτηκαν το Άργος, την στιγμή που η ίδια κοίταζε τα εμπορεύματα τους στο λιμάνι και οι ίδιοι την μετέφεραν στην Φοινίκη, όπου αυτή υιοθετήθηκε από τον βασιλιά της χώρας, πριν παντρευτεί τον βασιλιά της Αιγύπτου Τηλέγονο.

Ο δε βασιλιάς της Αιγύπτου Τηλέγονος, έστειλε τότε στο Άργος στον πατέρα της Ιούς έναν Ταύρο ως αποζημίωση, αλλά επειδή ο Ίναχος είχε πεθάνει, οι Αιγύπτιοι περιέφεραν τον Ταύρο αυτό στο Αργός, για να δείξουν με τον τρόπο αυτό τις φιλικές διαθέσεις τους στους κατοίκους του Άργους].

Όταν πέθανε ο Βήλος (ο οποίος κυβέρνησε και τους Ασσυρίους και θεοποιήθηκε μετά θάνατον από αυτούς), ο βασιλιάς της Αιγύπτου, οι γιοι του, ο Δαναός (τότε κυβερνήτης της Λιβύης) και ο Αιγύπτιος (τότε κυβερνήτης της Αραβίας), συγκρούστηκαν για την εξουσία. Στην μάχη αυτή επικράτησε ο Αιγύπτιος και εκδίωξε τον Δαναό από την Λιβύη, και έτσι ο Δαναός με τις κόρες του αναγκάστηκε να καταφύγει στο Άργος.

Ο Ιδομενέας, μόλις επέστρεψε στην Κρήτη και έμαθε ότι ο θετός γιος του είχε ξεκληρίσει την οικογένειά του, τον τύφλωσε και τον έδιωξε. Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή, ο Λεύκος κατόρθωσε να εκδιώξει τον Ιδομενέα αναγκάζοντάς τον να πάρει τον δρόμο της εξορίας.

Όσο για τον Δαίδαλο., λέγεται ότι Πασιφάη τον βοήθησε να δραπετεύσει από την Κρήτη, μαζί με τον γιο του τον Ίκαρο, δίνοντας  του ένα πλοίο.  Το καράβι αυτό, ήταν το πρώτο με πανί, και ήταν τόσο ταχύτερο από τα αλλά και από μακριά φαινόταν σαν φτερό. Όμως, πλέοντας ανατολικά των Κυκλάδων, ο Ίκαρος παραπάτησε και έπεσε στη θάλασσα. Ο Δαίδαλος τον έθαψε στο νησί που ονόμασε Ικαρία.

Στην συνέχεια, ο Δαίδαλος κατέφυγε στην Σικελία, που τότε ονομαζόταν Σικανία, στην πόλη Κάμικο ή Ίνικο, όπου αργότερα κτίστηκε ο Ακράγας, κοντά στον βασιλιά Κώκαλο που τον φιλοξένησε και τον προστάτεψε.

Για την εγκατάλειψη της Αριάδνης, λέγεται πως ο Θησέας ξέπεσε από την κακοκαιρία στην Νάξο, έχοντας μαζί του την Αριάδνη έγκυο. Και καθώς αυτή ήταν άρρωστη από τη θαλασσοταραχή και του παραπονιόταν, την έβγαλε στη στεριά ενώ ο ίδιος, καθώς επισκεύαζε το πλοίο, παρασύρθηκε πάλι στο πέλαγος.

Οι ντόπιες γυναίκες πήραν την Αριάδνη τότε γεμάτη θλίψη στη μοναξιά της, την περιποιήθηκαν και της παρουσίασαν πλαστό γράμμα, γραμμένο τάχα από το Θησέα, τη βοήθησαν και της παραστάθηκαν στους πόνους της γέννας, αλλά πέθανε χωρίς να προφτάσει να γεννήσει και την έθαψαν.

Όσο για τον θάνατο του Αιγέα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Θησέας επίτηδες άφησε τα πανιά μαύρα, έτσι ώστε να αυτοκτονήσει ο πατέρας του και να τον διαδεχτεί στον θρόνο με τον τρόπο αυτό.

Η Περσεφόνη, ο Άδης και Κέρβερος, δεν ήταν βασιλείς του Κάτω Κόσμου, αλλά της Ηπείρου και ονομαζόταν κανονικά Φερσεφώνη και Αιδωνεύς, ενώ ο Κέρβερος, δεν ήταν πάρα ένας μεγάλος Μολοσσός (ράτσα σκύλου) που είχε αυτό το όνομα. Αυτός, βρίσκονταν στο νεκρομαντείο του Αχέροντα, το οποίο βρισκόταν σε ένα σκοτεινό νησί καλυπτόμενο από ομίχλη.

[Έτσι, σύμφωνα με τον ρεαλιστική αυτή εκδοχή του μύθου, όταν ο Θησέας με τον Πειριθού ήρθαν να απαγάγουν την γυναικά του βασιλιά Αιδωνέα Φερσεφώνη, αυτός κατάλαβε αμέσως τους σκοπούς τους και συνέλαβε τον Θησέα, ενώ έριξε τον Πειριθού στον Κέρβερο, ο οποίος τον κατασπάραξε αμέσως.

Ο δε Θησέας έμεινε φυλακισμένος για πολύ καιρό στις φυλακές του Αιδωνέα, μέχρι που ήρθε στην περιοχή ο Ηρακλής για τον άθλο του Κέρβερου, ο οποίος κατάφερε τελικά να πείσει τον βασιλιά Αιδωνέα να τον ελευθερώσει από τα δεσμά της φυλακής].

Όποιος δε εισερχόταν σε αυτό, αναγκαζόταν να υποστεί ταυτόχρονα πολλά «κόλπα»: Αυστηρότατη νηστεία, έπινε κρασί, έκανε πολλές γύρες ζαλάδας, καθώς και βρώση παραισθησιογόνων κουκιών. Υστέρα, ο «μαστορεμένος» επισκέπτης, κατέβαινε στο υπόγειο, στο οποίο βρισκόταν ο Μολοσσός, που από τις παραισθήσεις τον έβλεπε με πολλά κεφαλιά.

Ταυτόχρονα, γύρω του κατέβαιναν μηχανικά διαφορά αγάλματα από τους ιερείς, στα οποία οι ίδιοι έδιναν την φωνή τους και ο «μαστορεμένος» πιστός νόμιζε ότι ήταν ο θεός του Κάτω Κόσμου, καθώς και τα πνεύματα των νεκρών που του μιλούσαν. Αν πέθαινε δε κάνεις από αυτές τις καθόλου ιατρικές συνταγές σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό σκοτάδι, έλη και υπόγειο του νεκρομαντείου, εύκολα κατηγορούταν από τους ιερείς αυτού, ως τάχα «ιερόσυλος».

[Στο ίδιο μαντείο, λέγεται ότι πέρασε και θυσίασε ο Οδυσσέας κατά την επιστροφή του από την Τροία στην δεκαετή περιπλάνηση του για να πάρει χρησμό για το πώς να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του].  

Η δε γέννηση του Ρέμου και του Ρωμύλου, ήταν φυσιολογική και δεν έγινε από τον Άρη, αλλά από θείο τους Αμούλιο και την μητέρα τους Σίλβια Ρέα, αυτός εμφανίστηκε μεταμφιεσμένος στον θεό Άρη στο ιερό που αυτή ήταν ιέρεια και την βίασε, λέγοντας ότι ήταν ο ίδιος ο θεός του πολέμου, κατά τον Πλούταρχο.

Επίσης, ο Ρωμύλος δεν αναλήφθηκε μετά θάνατον, αλλά επειδή είχε γίνει τυραννικός, φονεύτηκε μέσα στο παλατιού από αριστοκράτες, κατά τον Πλούταρχο, οι οποίο τον έκοψαν σε κομμάτια (όπως περίπου έγινε και με τον Σαουδάραβα δημοσιογράφο Κασόγκι στις μέρες μας), και έβαλαν ο καθένας από ένα μέσα στην τήβεννο του και για να δημιουργηθούν ταραχές, είπαν στο λαό, ότι τάχα αυτός «έγινε θεός και αναλήφθηκε από τον Δία».

Οι Κύκλωπες, ήταν Θράκες, περίφημοι κτίστες, οι οποίοι πήραν το όνομα τους από έναν βασιλιά τους, τον Κύκλωπα, και υστέρα από έναν ατυχή πόλεμο, εξορίστηκαν από την Θράκη και διασκορπίστηκαν στην Κουρίτισα (στην Εύβοια ή την Κρήτη), καθώς και την Λυκία.

Οι Κύκλωπες αυτοί, ως τεχνίτες έκτισαν και τα τείχη της Τίρυνθας μετά από παραγγελία του βασιλιά της Ωού, που είναι γνωστά ως «Κυκλώπεια τείχη».

Οι Κουρήτες, λέγονταν πως ήταν γόνοι ευγενών, οι οποίοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο ορός Κούρος, από το οποίο πήραν και το όνομα τους. Λέγεται δε ότι πατέρας των Κουρητών ήταν ο άλλος Δίας, ο οποιος βασίλευε στην Κρήτη.

Ο Κύκνος, λεγόταν πως ήταν άγριος αδερφός του βάρβαρου βασιλιά Διομήδη (γνωστού για τα περίφημα αλόγα του που έτρωγαν ανθρώπινες σάρκες), τον οποίο εξόντωσε ο Ηρακλής μαζί με τον αδερφό του στον ομώνυμο άθλο του.

Τον Ερύμανθιο Κάπρο, ο Ηρακλής τον έφερε στον Ευρυσθέα, αφού πρώτα τον εξόντωσε, γιατί αυτός, όπως και η Ελαφίνα της Άρτεμης, επιτίθονταν στους ανθρώπους και παράλληλα κατέστρεφαν τα σπαρτά και τα χωράφια τους. Αυτήν, κατάφερε να την πιάσει ο Ηρακλής μετρά από πολύ προσπάθεια, με δίχτυ, όταν αυτή κοιμόνταν.

Ο Άπις, ήταν βασιλιάς της Πελοποννήσου, πριν αυτή πάρει το οριστικό όνομα της από τον Πέλοπα, την οποία ο ίδιος είχε ονομάσει Απία. Ο Άπις, ο οποίος διαδέχτηκε τον πατέρα του Φορονέα, κυβέρνησε τυραννικά, δεν άφησε απογόνους, ενώ μετά την δολοφονία του από τον Θελξίονα και τον Τελχίνο, λατρεύτηκε μετά θάνατον ως «Θεός» από τους υπηκόους του με το όνομα ως Σάραπις.

Κάποτε, η γυναικά του Αλωέα, η Ιφιμάδεια, καθώς και η κόρη του, η Παγκρατίδα, απήχθησαν από αγρίους Θράκες, οι οποίοι πάντρεψαν την Παγκρατίδα με τον βασιλιά τους Αγασσάμενο, ο οποίος πήρε την εξουσία, όταν οι δυο προκάτοχοι του και διεκδικητές του θρόνου, Σίκελος και Εκήτορος συγκρούστηκαν για την εξουσία και την νύφη και αλληλοσκοτωθήκαν.

Τότε, ο Αλωέας έστειλε τους γιους του, Εφιάλτη και Ώτο να τις βρουν και πραγματικά, αυτοί τις ανακάλυψαν, πολέμησαν, νίκησαν και υποδούλωσαν τους Θράκες, και έγιναν οι νέοι βασιλιάδες της περιοχής. Όμως, όταν πέθανε η αδερφή τους, ο Εφιάλτη και ο Ώτος μάλωσαν και αλληλοσκοτωθήκαν. 

Η Αμαζονομαχία και η σύγκρουση των Κενταύρων με τους Αθηναίους και τους Λάπιθες, απηχεί κατά κάποιους εισβολές βαρβαρικών φυλών στην Ελλάδα και την σύγκρουση τους με τους Έλληνες, την πρώτη ίσως εισβολή βάρβαρων με άλογα στην Ελλάδα η δεύτερη και την εισβολή Σκυθικών-Σαρματικών (στις οποίες πολέμαγαν και οι γυναίκες) βαρβαρικών φυλών ή άλλης βαρβαρικής στην Ελλάδα η πρώτη.

Ο Σαγχουνιάθων επίσης, ήταν ένας Φοινικικός συγγραφέας τριών χαμένων έργων που γράφτηκαν αρχικά στη Φοινικική γλώσσα. Αυτός υποστήριζε αντίστοιχα πράγματα με τον Ευημερώ και τον Παλαιφατο για τους Αρχαίους Ελληνικούς θεούς.

Συγκεκριμένα έλεγε, ότι ένας θνητός με το όνομα Πρωτόγονος και την γυναικά του κατοικούσε στην Φοινίκη και την Αίγυπτο. Αυτοί γέννησαν μεγαλόσωμα παιδιά που ονομάστηκαν γίγαντες και τα οποία κατοίκησαν εις τα υψηλότατα όρη της Φοινίκης, και ονομάστηκαν από τα ονομάτων αυτών (Λίβανος, Αντιλίβανος, Κάσσιος, Βραθυς κ.λ.π.).

Πολλές γενιές μετά, γεννήθηκε από την γενιά αυτών ο Χρύσωρ, ο ονομαζόμενος, και ο Ήφαιστος των Φοινίκων, ο οποίος επινόησε την τέχνη της σιδηρουργίας, της μαγείας και της γοητείας, τον οποίο μετά θάνατον οι άνθρωποι ονόμασαν θεό.

Από την ίδια γενιά, γεννήθηκε και ο Ασκληπιός, ο οποίος ήταν ένας απλός άνθρωπος, αλλά και ο πρώτος και πολύ ικανός γιατρός, αλλά και οι Διόσκουροι, ονομαζόμενοι αλλιώς και Κάβειροι, των οποίων οι απόγονοι ονομάσθηκαν Κορύβαντες και Σαμοθράκες.

Τα χρόνια αυτά, βασίλευε στην Βύβλο ο Ελιούν ο Ύψιστος, που είχε μια γυναίκα με το όνομα Βηρούθ, οι οποίοι γέννησαν δυο αδέλφια, τόσο όμορφα που τα ονόμασαν · Ουρανό και την Γη.

Ο Ελιούν δε, σκοτώθηκε κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού από τα άγρια θηρία και τα παιδιά του τον τίμησαν ως θεό, πραγματοποιώντας μάλιστα για χάρη του θυσίες και εξαγνισμούς. Στην συνέχεια, ο Ουρανός, τον διαδέχτηκε στην εξουσία και παντρεύτηκε την αδερφή του την Γη, και αυτή γέννησε τέσσερις γιους, τον Ίλον, που ονομάσθηκε αργότερα Κρόνος, τον Βαίτυλον, τον Άτλαντα και τον Δαγώνα, ο οποίος ονομάστηκε και Δίας Αρότριος.

Ο Ουρανός απέκτησε και άλλα τέκνα από τις παλλακίδες του, αλλά η Γη ζηλεύοντας, τον επέπληττε συνεχώς, και εχωρίσθησαν, ύστερα όμως, ο Ουρανός έσμιγε με την βία μαζί της και έτσι ξεγέννησαν και άλλα τέκνα, τα οποία όμως ο Ουρανός μισούσε και ήθελε να φονεύσει.

Αλλά η Γη αντιστεκόταν, έχουσα και αυτή με το μέρος της συμμάχους. Όταν δε ο Κρόνος ενηλικιωθεί, απέκτησε δύο θυγατέρας, την Περσεφόνη και την Αθηνά. Η μεν Περσεφόνη πέθανε παρθένος, η δε Αθηνά ήταν φρονιμότατη και σοφότατη και παρέμεινε Παρθένος και αυτή σε όλη της την ζωή.

Ο Κρόνος, είχε ως γραμματικό και σύμβουλο, τον Ερμή, με τον οποίο παρασκεύαζε πόλεμο κατά του Ουρανού.

Έτσι, ο Κρόνος κατασκεύασε όπλα, δια συμβουλής του Ερμού και της Αθηνάς, ενώ ο Ερμής κατέπεισε πολλούς συμμάχους να έρθουν το μέρος αυτού, με τους πειστικούς λόγους του. Αμέσως, ξεκίνησε πόλεμο ο Κρόνος και έδιωξε τον Ουρανό, και έγινε βασιλιάς στην θέση του αυτός. Επίσης, αιχμαλώτισε και μία παλλακίδα του Ουρανού, την οποία έδωσε γυναίκα στον αδελφό του, τον Δαγώνα, η οποία ήταν όμως έγκυος από τον Ουρανό, και μετ' ολίγον γέννησε υιών, που ονομάστηκε Δημαρούς.

Ο Κρόνος ύστερα, έκτισε την Βύβλο την πρώτη πόλιν της Φοινίκης, την περιτείχισε και υποπτευθείς δε μετ' ολίγον τον αδελφό αυτού Άτλαντα, τον έθαψε αυτόν σε ένα λάκκο, δια συμβουλής του Ερμού, όπου και πέθανε.

Ο Κρόνος, είχε και ένα γιο, με το όνομα Σάδιδον, τον οποίο φόνευσε, και ομοίως έσφαξε και μίαν θυγατέρα αυτού, και αυτή φαίνεται ότι ήταν η Περσεφόνη. Τούτο όμως το ανόσιο έργον τάραξε τους συμμάχους αυτού, πολλοί από τους οποίους έφυγαν μακριά του. οι Διόσκουροι, εξέπεσαν εις το Κάσσιον όρος.

Την ίδια στιγμή, ο Ουρανός αν και ήταν εξόριστος, ήλπιζε ότι θα ανατρέψει τον Κρόνιν. Έτσι έστειλε προς αυτόν, τις τρεις των θυγατέρες αυτού, την Αστάρτην, την Ρέαν και την Διώνη, για να τον φονεύσουν αυτόν δολίως.

Αλλά εκείνος τις μετέπεισε και μάλιστα τις έκανε εκεί γυναίκες ή παλλακίδες του. Ο Ουρανός έστειλε ύστερα την Ειμαρμένη και την Ώρα και άλλους συμμάχους, αλλά έμειναν και αυτές με τον Κρόνο.

Απέκτησε λοιπόν ο Κρόνος από την Αστάρτη δύο υιούς, τον Πόθον και Έρωτα, και επτά θυγατέρας, τις Τιτανίδες και Αρτέμιδες ονομαζόμενες. Μία από αυτές παντρεύτηκε ο Συδύκ και γέννησε τον Ασκληπιό · από την Ρέα ο Κρόνος απέκτησε επτά υιούς· ενώ από  της Διώνη απέκτησε, τρεις γιους, τον Κρόνο τον ομώνυμον, τον Δία Βήλον και τον Απόλλωνα.

Τον ίδιο καιρό, βασίλευε και ο Πόντος εκεί (γιος της Γης), και ο υιός αυτού Νηρεύς, και ο Τυφών · γέννησε όμως και άλλον υιό τον Πόντος τον Ποσειδώνα, και μίαν θυγατέρα Σιδώνα, η οποία έχουσα φωνή μελωδικότατη, συνέταξε αυτή πρώτον ωδές και ύμνους.

Ο δε Δημαρούν, ο γιος του Ουρανού από τις παλλακίδες αυτού, απέκτησε τον Μελίκαρθον, τον Ηρακλέα των Φοινίκων. Τότε ο Ουρανός, συμμάχησε με αυτούς, και κίνησε πόλεμο κατά του Πόντου. Αλλά ο Πόντος, νίκησε τον Δημαρούν, και τον ανάγκασε αυτόν να το σκάσει.

Ο Κρόνος κατά τον τριακοστό δεύτερο χρόνο της βασιλείας του, κρύφθηκε σε ένα δάσος που «κυκλώνονταν» από πολλά ρυάκια και πήγες, και εκεί με ενέδρα συνέλαβε απροσδόκητα τον Ουρανό και έκοψε τα γεννητικά όργανα αυτού .Εκεί πέθανε λοιπόν ο Ουρανός και  έτρεξε δε το αίμα του και ενώθηκε με το ύδωρ μιας πηγής, και έμεινε ύστερα το ύδωρ αυτό κόκκινο.

Υστέρα, ο Κρόνος πέταξε το νεκρό σώμα του πατέρα του σε ένα γκρεμό και αυτό κομματιάστηκε και το αίμα του έρεε παντού.

Mετά από ταύτα η Αστάρτη, η μεγίστη ονομαζόμενη, ο Ζευς, ο καλούμενος και βασιλεύς των Θεών, βασίλευε στους τόπους εκείνους κατά την θέλησιν του Κρόνου.

Τότε ο Ερμής μιμούμενος τον Ουρανό κατασκεύασε τα παράσημα των βασιλέων, τα οποία ήταν μικρές εικόνες. Η· η σημαία και του Κρόνου είχε τέσσερις οφθαλμούς, δύο μπροστά και δύο πίσω, τους δύο ως κοιμωμένους και τους δύο ανοικτούς. Στις σημαίες δε των άλλων έβαλε μόνον δύο πτερά εις τους ώμους, για να δείξει ότι αυτοί τόσον μόνον ήταν άξιοι, ώστε μόλις που μπορούσαν να συστρατευτούν ως σύμμαχοι, διοικούμενοι υπό των δύο πτερών της κεφαλής του Κρόνου. Στην σημαία δε της Αστάρτης-Αφροδίτης έβαλε κεφαλήν Ταύρου.

Περιερχόμενος έπειτα ο Κρόνος την γη, έδωσε στην Αθηνά το βασίλειο της Αττικής. Και επειδή συνέβη νόσος σφοδρά και πείνα στο στράτευμα αυτού, νομίζοντας ότι η πληγή προήλθε για τον φόνο του πατέρα του, θυσίασε στον Ουρανό ένα γιό αυτού, κάτι που ήταν και η αρχή της ανθρωποθυσιών.

Έπειτα ο Κρόνος υπερτιμήθηκε, για να υποφέρει και αυτός εκείνην την τιμωρία του πατέρα του, και για να τον εξιλεώσει, πρόσταξε να περιτμηθούν και οι σύμμαχοι του και όλο το στράτευμα.

Ο Κρόνος, είχε και άλλον γιο από την Ρέα, ονομαζόμενο, θάνατον ή Πλούτωνα, ο οποίος πέθανε και αποθεώθηκε λίγο καιρό αργότερα. Υστέρα ο Κρόνος, έδωσε την μεν πόλη της Βύβλου στην την Διώνη και την Βηρυτό στον Ποσειδώνα, και εκεί οι Καβείροι, αφιέρωσαν τα λείψανα του Πόντου. Στον Ερμή τον τρισμέγιστο, ο Κρόνος έδωσε όλη την Αίγυπτο, και έμεινε εκεί ο Ερμής βασιλεύς.

Μετά ταύτα, την ιστορία αυτή συνέγραψαν οι επτά υιοί του Συδύκ, οι Κάβειροι, και ο Ασκληπιός, ο όγδοος αδελφός αυτών, καθώς παρήγγειλε αυτούς ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Ο δε υιός του Θαβίωνος, ο πρώτος Ιεροφάντης των Φοινίκων, ο Σαγχουνιάθων, την παρέδωσε στους Ιερείς και τελετάρχες των μυστηρίων.

Η ιστορία επαναλήφθηκε μεταξύ του Κρόνου και του Δια, και ύστερα από πολλές μάχες ο Δίας έγινε ο νέος βασιλιάς, παίρνοντας την θέση του Κρόνου (νικώντας αυτόν και ύστερα τα αδέρφια του, Τιτάνες), τον οποίο έριξε, αυτός τον πολέμησε και μετά από χρόνια, ο Δίας σκότωσε τον Κρόνο.

[Στην Αρχαιά Ελληνική μυθολογία, αναφέρονται οι συγκρούσεις του Δια, με τα αδέρφια του πατέρα του για την εξουσία, τους Τιτάνες, καθώς και με τους Γίγαντες, παιδιά της Γης με άλλους άντρες, καθώς και νόθα παιδιά του Ουρανού.

Ακολούθησε η άγρια μάχη του Δία με τον Τυφώνα για τον θρόνο. Αρχικά, επικράτησε ο Τυφώνας και αφού τραυμάτισε σοβαρά τον Δια, τον άφησε να πεθάνει από αιμορραγία σε μια σπηλιά και στην συνέχεια κατέλαβε τον θρόνο του, διοικώντας τυραννικά και διώκοντας τα αλλά μέλη της οικογένειας του Δία.

Όμως, ο Ερμής ανακάλυψε που βρισκόταν ο Δίας, τον περιμάζεψε και τον θεράπευσε, και όταν ο Δίας συνήλθε, αντεπιτέθηκε με τους συμμάχους του, καθώς και τα μέλη της οικογένειας του κατά του Τυφώνα, και στην τελική μάχη που ακολούθησε, τον νίκησε και τον εξόντωσε οριστικά.

Στα μετέπειτα χρόνια, αντέδρασαν στην τυραννική εξουσία του Δία, η γυναικά και αδερφή του η Ήρα, ο αδερφός του ο Ποσειδώνας, καθώς και ο γιος του ο Απόλλωνας. Αυτοί συνωμότησαν και συνέλαβαν και αλυσόδεσαν τον Δια καθώς αυτός κοιμόταν.

Όμως καθυστερήσαν μετρά το πραξικόπημα για το ποιος θα διαδεχθεί τον Δια, και τότε, οι σύμμαχοι του Δια (και παιδιά της Γης), οι λεγόμενοι «Εκατόγχειρες», κατάφεραν να τον απελευθερώσουν.

Τότε αυτός ανακατέλαβε τον θρόνο του, αλυσόδεσε την γυναικά του την Ήρα για ένα χρονικό διάστημα, ενώ για αντίστοιχο χρονικό διάστημα, έκανε σκλάβους τον αδερφό του τον Ποσειδώνα και τον γιο του, τον Απόλλωνα].

Όμως, άρχισε τότε και ο Δίας να φέρεται τυραννικά και στο τέλος, ύστερα από εξέγερση έχασε και αυτός την εξουσία και αναγκάστηκε να φύγει εξόριστος στο νησί της Κρήτης, όπου και πέθανε όπως αναφέρουν και αρχαίοι κρητικοί μύθοι (ότι δηλαδή ο Δίας πέθανε και θάφτηκε στην Κρήτη).

Στο τέλος, ο πονηρός Ερμής έμεινε βασιλεύς της Αιγύπτου, ενώ ο ίδιος, είχε πιο πριν ανακαλύψει τα γράμματα και την Ιστορία, οντάς ο πρώτος φιλόσοφος του κόσμου!

Ουσιαστικά, οι διαμάχες, οι δολοπλοκίες και οι δολοφονίες στην δυναστεία Ουρανού-Κρόνου-Δία, θυμίζουν τις αντίστοιχες διαμάχες, δολοπλοκίες και δολοφονίες στην πρώτη Αυτοκρατορική δυναστεία της Ρώμης (αυτή του Αυγούστου).

Παραλαβόντες δε οι Έλληνες την ιστορία αυτή, μιας και υπερέβαιναν τους πάντες στην ευφυΐα, οικειοποιήθηκαν τα περισσότερα στοιχεία αυτής και τα μετέτρεψαν σε μύθους και αλληγορίες, από τις οποίες ο Ησίοδος και οι κυκλικοί ποιητές έπλασαν τις Θεογονίες, Τιτανομαχίες και Γιγαντομαχίες αυτών. Αύτη είναι η Αρχαιολογία των Φοινίκων (Evangelica του Eusebius).

Για άλλους, οι Ατλάντιοι στην Αφρική, είχαν για πρώτο βασιλιά τον Ουρανό.  Ο Ουρανός, ήταν άντρας σοφός, απέκτησε συνολικά 55 παιδιά από διάφορες γυναίκες, εκ των οποίων 18 με την Τιτέα, τα οποία ονομάστηκαν αργότερα Τιτάνες.

Η δε Τιτέα, μετά θάνατο «αποθεώθηκε» και ονομάστηκε Γη. Επίσης, ο Ουρανός, είχε και κόρες, οι πιο μεγάλες εκ των οποίων ονομαζόταν, Βασιλεία, Ρέα και Πανδώρα. Η μεγαλύτερη, η ομορφότερη και η σοφότερη ήταν η Βασιλεία, η οποία με την έγκριση του πατέρα της και του λαού έγινε βασίλισσα.

Στην συνέχεια, η ίδια δεν ήθελε να παντρευτεί, για να μην μοιραστεί την εξουσία, όμως αργότερα για να αποκτήσει απογόνους, παντρεύτηκε τον όμορφο Υπερίωνα, τον οποίο ποθούσε και απέκτησε δυο αξιαγάπητα και όμορφα παιδιά, τον Ήλιο και την Σελήνη.

Όμως, τα αδέρφια της, οι Τιτάνες, ζηλεύοντας και θέλοντας να πάρουν την εξουσία οι ίδιοι, συνωμότησαν εναντίον της, έσφαξαν τον Υπερίωνα, ενώ έπνιξαν τον μικρό Ήλιο στον ποταμό Εριδανό, ενώ όταν η Σελήνη έμαθε τα νέα αυτά, αυτοκτόνησε πέφτοντας από την στέγη του παλατιού.

Έτσι, μετά τον θάνατο του Υπερίωνος, ο Άτλας και ο Κρόνος μοίρασαν το βασίλειο · και ο Άτλας έλαβε τους παρωκεανίους τόπους της Μαυριτανίας, και απ' αυτού ονομάσθηκαν οι εγχώριοι Ατλάντειοι, και το όρος Άτλας.

Αυτός, ήταν αστρονόμος και πρώτος επινόησε την ουράνιο σφαίρα, και δια τούτο μυθολογήθηκε, ότι κρατεί τον Ουρανό εις τους ώμους. Κατ' άλλους δε, ο Άτλας ήταν Λίβυος μαθηματικός και αστρονόμος, και ανέβαινε εις το όρος εκείνο να παρατηρεί τους ανέμους · και εκείθεν έπεσε ποτέ στην Θάλασσαν από απροσεξία και αφανίσθηκε και τότε ονομάσθηκε από αυτόν και το όρος, και ο Ωκεανός Ατλαντικός.

Κατ' άλλους δε, ήλθε στην Ιταλία ένας γεωργός, ο οποίος είχε μια θυγατέρα ωραιότατη, Εντωρίαν καλουμένη. Αύτη βίασε ο Κρόνος και απέκτησε τέσσερις γιους, τον Ιανόν, Φαύστον, Ύμνον, και Φήλικα, τους οποίους δίδαξε την αμπελουργία, και την κατασκευήν και χρήση του οίνου, και παρήγγειλε να διδάξουν αυτά και αυτοί στους γείτονας τους.· Αλλά οι γείτονες εμέθυσαν ύστερα, και νόμισαν ότι ήταν φάρμακο το ποτό, φόνευσαν τον Ιανό.

Κατ' άλλους όμως ο Κρόνος ήλθε στην Ιταλία που βασίλευε ο Ιανός, ο οποίος τον υποδέχθηκε με φιλοφρόνηση, και του έδωσε μάλιστα το μισό του βασιλείου του. Ο δε Κρόνος δίδαξε στην Ιταλία την γεωργία, την ευνομία, και άλλα πολλά, και εξημέρωσε τους Ιταλούς και για αυτό έλεγαν ότι ο Κρόνος έφερε τον χρυσό αιώνα στην Ιταλία. Δημιούργησε δε και το πρώτο χάλκινο νόμισμα στην Ιταλία.

Ο Κρόνος, ο οποίος ήταν σκληρός, άπληστος και ασεβής, παντρεύτηκε την αδερφή του, την Ρέα, και γέννησε τον Δια (αν και υπήρχε και άλλος Δίας στην Κρήτη). Ο Κρόνος βασίλευε σε Λιβύη και Σικελία-Ιταλία στην Δύση και για τον λόγο αυτό, πολλές πόλεις και περιοχές αυτής, όπως η Σικελία ή η Ρώμη, ονομαζόταν τότε με το όνομα: «Κρονία».

Ο Δίας, είχε αντίθετο χαρακτήρα από τον πατερά του, ήταν προς όλους πρόσχαρος, φιλικός, και αξιαγάπητος, και έγινε με την υποστήριξη του λαού, ο οποίος μισούσε τον Κρόνο, νέος βασιλιάς.

Ο Κρόνος τότε, πολέμησε τον Δια με την βοήθεια των Τιτάνων, αλλά ο Δίας τον νίκησε και ο Κρόνος, το έσκασε μαζί με τους επιζώντες Τιτάνες προς ξεχωριστές περιοχές. Αργότερα, μαθαίνοντας δε ο Κρόνος, ότι οι Τιτάνες συνάζονταν, όσοι έμειναν, εις την Ταρτησόν, πόλη της Ισπανίας, ήλθε και αυτός εκεί. Ορμήσαν δε ο Ζευς, και διασκόρπισε αυτούς πάλι νικώντας τους κατά κράτος, και ο Κρόνος κατέφυγε στην Σικελία. Υστέρα, ήλθε και ο Ζευς εκεί, και τον μέθυσε και τότε, έκοψε τα αιδοία αυτού και ο Κρόνος πέθανε, είτε από αιμορραγία, είτε από την λύπη στην Σικελία.

Από τα παραπάνω όμως συνάγεται, ότι ο Κρόνος ήταν πανούργος και δόλιος, αφού πρώτος μεν επαναστάτησε κατά του πατρός τού, και ανεδείχθη υιός ασεβέστατος και παρανομώτατος, κόψας τα γεννητικά όργανα του. Δεύτερον, φυλάκισε τους αδελφούς αυτού, τους Κύκλωπες. Τρίτον και χειροτέρων, φυλάκιζε και τυραννούσε τα γνήσια τέκνα του λόγω φιλαρχίας. Και τέταρτο, επεβούλευε τον Δία, τον υιό και ευεργέτη αυτού, ο οποίος του είχε χαρίσει αρχικά την ζωή. Κατά κάποιους, ανάγκασε και τον αδελφό του, τον Οφίωναν, να πνιγεί εις την Θάλασσαν.

 Κατά την  αρχαία ελληνική και Αιγυπτιακή και Ελληνική μυθολογία, το θεϊκό ζευγάρι της Ίσιδας και του Όσιρι-Διόνυσου, προέρχεται από τον Δια και την Ήρα. Αυτοί, εφεύραν μαζί το κριθάρι και το σιτάρι, καθώς και τα όργανα της Γεωργίας και έκαναν τους λαούς να χάσουν τις κακές συνήθειες τους και τα άγρια ένστικτά τους.

Εφηύραν και την αστική κοινωνία, καθώς και την καλλιέργεια του αμπελιού. Ίδρυσαν επίσης την πόλη Θήβα της Αίγυπτου, η οποία ήταν αφιερωμένη στον Δία. Όμως, εκτός από την Αίγυπτο που ήταν βασιλιάς, ο Όσιρις-Διόνυσος, αποφάσισε να επεκτείνει τα  κατορθώματά του στον υπόλοιπο κόσμο, επικεφαλής ενός μεγάλου στρατού.

Έφυγε για να κατακτήσει τον κόσμο, όμως τα μέσα δεν ήταν τα όπλα, αλλά η ποίηση η μουσική και οι σάτυροι, οι οποίοι μπήκαν σε ακολουθία του σε αυτή την πολιτιστική εκστρατεία. Πριν του φύγει από την Αίγυπτο, ο Όσιρις έφτιαξε και αντιπλημμυρικά έργα στον Νείλο, τα οποία μετέφεραν στα χωράφια νερό με μέτρο.

Από την Αιθιοπία, ο Διόνυσος κατευθύνθηκε στην Αραβία και από κει πέρασε στην Ινδία όπου δίδαξε τους Ινδούς να φυτεύουν τον κισσό και να ημερεύουν τους ελέφαντες, καθώς και να κυνηγούν. Κατά την επιστροφή του στην Αίγυπτο, ο Διόνυσος πέρασε επίσης από την Θράκη και την Μακεδονία, όπου ο βασιλιάς της Θράκης, Λυκούργος, πλήρωσε με την ίδια την ζωή, την αντίσταση στις δασκάλες του Διονύσου από τις μαινάδες-συντρόφους αυτού.

Όσο ο Όσιρις πραγματοποιούσε αυτήν εκστρατεία, η γυναίκα του στην Αίγυπτο, κατάφερε να κρατήσει απόσταση από την εξουσία τον πονηρό αδερφό του Διονύσου, τον Τυφώνα ή αλλιώς ο Σεθ.

Κατάπνιξη της στάσης ανδρών που ήθελαν να γυρίσουν στην Ελλάδα, έγινε τόσο στην Τροία κατά του Αγαμέμνονα και την οποία κατέστειλε με βία και τους λογούς του ο Αχιλλέας, αλλά και ο Μέγας Αλέξανδρος με τον στρατό του στην Ινδία.

Ο Έσπερος λέγεται πως ήταν αδερφός του Ατλάντα, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Εσπερίδα και γέννησε τις Εσπερίδες, τις οποίες απήγαγε ο Αιγύπτιος βασιλιάς Όσιρις μετέπειτα, και τις οποίες έσωσε τελικά ο Ηρακλής.

Οι Σάτυροι λέγεται ότι ήταν βοσκοί του βάρβαρου φυλάρχου Κύκλωπα και γιου του Σειληνού.

Τα οστά του Ορέστη λέγεται ότι μεταφέρθηκαν μετέπειτα από την Αρκαδία στην Σπαρτή ύστερα από χρησμό, όπως ακριβώς και του Θησέα από την Σκύρο στην Αθήνα.

Η Αμαζόνα Πενθεσίλεια νικήθηκε σε μονομαχία από τον Αχιλλέα, ο οποίος και την ερωτεύτηκε, όπως ακριβώς και η Αμαζόνα Μαξιμώ από τον Διγενή Ακρίτα.

Η Αντιγόνη και η Ισμήνη λέγεται ότι κυνηγήθηκαν από τον γιο του Κρέοντα Λαοδάμα, κατέφυγαν για να σωθούν σε έναν ναό, και ο Λαοδάμας του έβαλε φωτιά και τον έκαψε μαζί με αυτές.

Στην Κόρινθο λέγεται ότι η Μήδεια δολοφόνησε με φαρμάκια τον βασιλιά Κρέοντα, το έσκασε από την πόλη για να σωθεί, αλλά δεν πρόλαβε να πάρει μαζί τα παιδιά της, τα οποία και σκότωσαν ως εκδίκηση στην συνέχεια οι Κορίνθιοι.

Ο Τάλος λέγεται πως στην πραγματικότητα ήταν είτε ο γιος του Κρητικού βασιλιά Κρήτα, είτε τέταρτος αδερφός του Μίνωα, ή αξιωματούχος στην υπηρεσία του και όχι ένας «Χάλκινος γίγαντας».  

Ο Πρωτέας λέγεται πως ήταν βασιλιάς της Αίγυπτου και όχι ένα «στοιχείο».

Ο δε Προμηθέας λέγεται πως ήταν είτε ένας βασιλιάς του Καυκάσου, είτε της Αίγυπτου.

Οι Συμπληγάδες Πέτρες λέγεται πως ήταν ορμητικά ρεύματα, αναμεσά σε μεγάλα Στενά που βύθιζαν τα πλοία, όπως π.χ. αναμεσά στις Ηράκλειες στήλες στο Γιβραλτάρ, αναμεσά στην Σικελία και στην Νοτιά Ιταλια, ή αναμεσά στον Βόσπορο στα Στενά του.

Επτά καταλήψεις της Θήβας έγιναν σύμφωνα με την μυθολογία και Αρχαίους ιστορικούς, από τους Σπαρτούς, τους Εγχελείς, τους Επίγονους, τους Πελασγούς, τους Φλεγύες και δύο φορές από τους Μινύες.

Ο Αίμων ήταν λέγεται γιος του Αίμονα και της Αντιγόνης, ο οποίος εκτελέστηκε αργότερα από τον Κρέοντα και οι γονείς του από τον λύπη τους αυτοκτόνησαν.

Με στόλο λέγεται ότι ο Ηρακλής νίκησε τον Ανταίο στην Λιβύη, τον Αιγύπτιο βασιλιά Βούροι, με αυτόν έκανε αποστραγγιστικά έργα στις Ηράκλειες στήλες για να περάσει ο στόλος του από εκεί και στο τέλος στην Ιβηρία της Ισπανίας νίκησε τους γιους του Χρυσάορα και τον Γηρυόνη παρόντας τα βόδια τους.

Ο Κέρβερος λέγεται πως ήταν ο σκύλος του Αδωναία, ένας μεγαλόσωμος Μολοσσός, τον οποίο έκλεψαν κλέφτες και ο Ηρακλής τον βρήκε και τον έφερε στον Ευρυσθέα.

Άλλοι λένε ότι ο Κέρβερος, (όπως και ο Όρθρος), ήταν εάν φυσιολογικό σκυλί του Γυρηόνη, το οποίο όταν ο Ηρακλής νίκησε τον Γηρυόνη, το πήγε στον Ευρυσθέα, αυτό άρεσε στον Μολλοτός, ο οποίος ζήτησε να το αγοράσει από τον Ευρυσθέα,

Αυτός όμως αρνήθηκε, και τότε ο Μολλοτός το έκλεψε πληρώνοντας τους βοσκούς του Ευρυσθέα, το έκρυψε σε μία σπηλιά στο Ταίναρο, το έβαλε να ζευγαρώσει με θηλυκά σκυλιά και το βρήκε τελικά ο Ηρακλής και το επέστρεψε τελικά στον Ευρυσθέα.  

Κατά την απουσία του Όσιρι, ο Τυφώνας θέλησε να πάρει την εξουσία για τον εαυτό του, αλλά δεν τα κατάφερε. Όταν όμως ο Διόνυσος γύρισε, ο Τυφώνας συγκέντρωσε άλλους 72 συνωμότες μαζί με την Ασω τη βασίλισσα της Αιθιοπίας και αποφάσισαν να εξοντώσουν τον Διόνυσο.

Για τον λόγο αυτό, τον κάλεσαν σε ένα συμπόσιο που ετοιμάστηκε στο παλάτι του Τυφώνα. Την στιγμή που λόγω του κρασιού, η ευθυμία και το ζάλισμα έχει συνεπάρει όλους τους καλεσμένους, ο Τυφώνας είπε ότι θα χάριζε ένα τεράστιο κιβώτιο, το οποίο πολύ όμορφο και χρυσαφένιο, σε εκείνον που θα ταίριαζε στο μέγεθος του.

Έτσι, όλοι οι παρόντες το δοκίμασαν, μέχρι που έφτασε και η σειρά του Όσιρι, ο οποίος μόλις μπήκε μέσα σε αυτό οι συνωμότες έκλεισαν και το καπάκι αυτού και τον πέταξαν στον Νείλο. Έτσι πέθανε ο Διόνυσος, έχοντας βασιλέψει μόνο 28 χρόνια στην Αίγυπτο.

 Η βασίλισσα Ίσιδα, προσπάθησε Με τη βοήθεια του Ανούβη, να ανακαλύψει το σώμα του νεκρού άντρα της και τελικά κατάφερε να το βρει μετά από πολλές περιπέτειες και να το φτιάξει σε ένα τάφο με το σχήμα Ταύρου στην Αίγυπτο σε ένα κρυφό σημείο.

Παράλληλα με όλα αυτά, μεγάλωνε κρυφά τον γιο της με τον Όσιρι τον Ώρο (Απόλλωνα), ο οποίος ήταν ο νόμιμος διάδοχος της Αιγύπτου.

Όμως ο Τυφώνας, ανακάλυψε τον τάφο του αδερφού του και με μεγάλη οργή πήρε το λείψανο του και το έκοψε σε 14 κομμάτια και το διασκόρπισε σε 14 διαφορετικά μέρη στην Αίγυπτο, τα οποία η  Ίσιδα ότι κατάφερε να βρει και να συλλέξει τα οστά του άντρα της.

 Στην συνέχεια, μεγάλωσε κρυφά τον  κρυφά τον γιο της για να πάρει εκδίκηση έναντι του Τυφώνα.  Αυτός, όταν μεγάλωσε, λόγω της ανελέητης τυραννίας του Τυφώνα, κατάφερε γρήγορα να πάρει με το μέρος του ένα μεγάλο αριθμό του στρατού και να τον οδηγήσει κατά του Τυφώνα.

Τελικά, μετά από μία σκληρή μάχη, ο Τυφώνας ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε, και οδηγήθηκε  αλυσοδεμένος μπροστά στον Ώρο-Απόλλωνα. Όμως για μία ανεξήγητη αιτία, η μητέρα του Ώρού, η Ίσιδα, ελευθέρωσε τον Τυφώνα, εξαπατώντας τους φύλακες που τον επιτηρούσαν και τον άφησε ελεύθερο.

Ο Ηρόδοτος, ο Αισχύλος, ο Απολλόδωρος και ο Παυσανίας έλεγαν ότι η οικογένεια του Αίγυπτου και του Δαναού, αν και μακρινής Ελληνικής καταγωγής, έφτασε στο Άργος από την Αίγυπτο με «μελαμψό στρατό» που δεν σέβονταν τους Ελληνικούς θεούς, και πήρε την εξουσία.

Ανέφεραν επίσης και για «Αιγύπτιους» που ήρθαν στην Πελοπόννησο υπό τον Δαναό «με πλοία». Ο Δαναός καθιέρωσε τη λατρεία του «Λύκιου Απόλλωνα» της Αθηνάς, και οι κόρες του, της Αφροδίτης.

Αντίστοιχα, ο Ηρόδοτος, ο Παυσανίας και Αθήναιος υποστήριζαν ότι ο Φρύγας Πέλοπας «κατεστρέψατο» (κατανίκησε, τρέπω = νικώ) τους Έλληνες στην Πελοπόννησο. Άλλες μαρτυρίες μιλούσαν για πολλούς «Φρύγες» που ήρθαν μαζί του.

Η Μυθολογία, όμως, μας λέει πως τάχα ο Πέλοπας ήρθε από την Ασία, νίκησε σε μια αρματοδρομία, παντρεύτηκε την βασιλοπούλα, και για αυτό έδωσε το όνομά του στην περιοχή! (Αν είναι δυνατόν…). Τελικά τον βάφτισαν και ντόπιο! Ο Πέλοπας καθιέρωσε την λατρεία του Ερμή και της Κυβέλης στην Ελλάδα.

Τέλος ο Παυσανίας και το Λεξικό Σούδας ανέφεραν ότι ο Φοίνικας Κάδμος, ο ιδρυτής της Θήβας, ήρθε με στρατό Φοινίκων, νίκησε και εκτόπισε ή υποδούλωσε τους παλιούς κατοίκους της Βοιωτίας, Έκτηνες, Ύαντες και Άονες, ενώ η Μυθολογία μας λέει πως ακολούθαγε μια… αγελάδα και σκότωσε μόνο ένα… φίδι.

Με αφορμή τον δήθεν και λόγω διακωμόδησης "Κατακλυσμό της Ωκεανίδος" σήμερα στην Κρήτη,  ας θυμηθούμε τους Κατακλυσμούς που έχουν πλήξει τον Ελλαδικό Χώρο και έμειναν ορόσημο στην Παγκόσμια ιστορία!

1. Ο Κατακλυσμός του Δάρδανου.

Ο Δάρδανος ήταν βασιλέας της Αρκαδίας. Σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρνασέα, ο Δάρδανος μετείχε σε αποστολή ίδρυσης αποικίας στην Σαμοθράκη, όταν “άνοιξαν οι ουρανοί”. Γλύτωσε αφού κατέφυγε στο υψηλότερο βουνό της. Ο Κατακλυσμός αυτός “έπνιξε” σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα. Στην πατρίδα του την Αρκαδία γλύτωσαν όσοι κατέφυγαν στα ψηλά βουνά της.

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες δεν ήταν από βροχή, αλλά αποτέλεσμα του τέλους της εποχής των παγετώνων, όπου οι λιωμένοι πάγοι μετατρεπόμενοι σε συνεχείς υδάτινους όγκους, πλημμύρισαν αρχικά ο Εύξεινος Πόντος και η Προποντίδα (τότε ήταν μια κλειστή λίμνη) και τα νερά βρήκαν διέξοδο από τα Δαρδανέλια (δεν είναι τυχαία η ονομασία τους…) προς το σημερινό Αιγαίο, που τότε επίσης ήταν μια μεγάλη λεκάνη ξηράς με μικρές ή μεγαλύτερες λίμνες.

Ή χρονική ακολουθία του τέλους της Εποχής των Παγετώνων ξεκίνησε γύρω στο 18.000 π.Χ. και ολοκληρώθηκε περίπου στο 11,000 π.Χ. Η εποχή του Δάρδανου όπου τα νερά εισέβαλαν στον χώρο του Αιγαίου από τα Δαρδανέλια εκτιμάται ότι ήταν γύρω στο 12.000 π.Χ.

2. Ο Κατακλυσμός του Ωγυγία.

Ο Ώγυγος ήταν ένας από τους αρχέγονους ηγεμόνες της Αττικο-Βιωτοίας και πρώτος (;) βασιλέας των Αθηνών.

Βασιλεύοντος του Ώγυγου, ξέσπασε ο Κατακλυσμός που έπνιξε τόσον την Αττική όσον και την Βοιωτία!

Χρονολογείται γύρω στο 9.500 π.Χ., ενώ κατ’ άλλους συνέβη όταν στο Άργος ηγεμόνας ήταν ο Φορονέας, γιός του ποτάμιου θεού ΙΝΑΧΟΥ και της θυγατέρας του ΩΚΕΑΝΟΥ, της Νύμφης ΜΕΛΙΑΣ ή της Αργίας του προ-ελληνικού φύλου των Πελασγών (7,500 π.Χ.).

3. Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.

Ο Δευκαλίωνας βασίλευε στην Θεσσαλία την χρονιά που στην Αθήνα βασίλευε ο Κραναός, όταν συνέβη ο περίφημος Κατακλυσμός στην Θεσσαλία που φέρει και το όνομά του. Στο “Πάριον Χρονικό” είναι χρονολογικά καταγεγραμμένο το γεγονός στα 1265 χρόνια πριν ο Διόγνητος γίνει ηγεμόνας των Αθηνών. Αυτό το έτος η “συμβατή” ιστορία μας το τοποθετεί στα 1539πΧ.

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα διεκδικεί την “πατρότητα” του Κατακλυσμού του Νώε, αφού σύμφωνα με τους μεγαλύτερους ιστορικούς της αρχαιότητας (Ησίοδος, Απολλόδωρος, Πλούταρχος κ.α.) περιγράφουν την ουσία των γεγονότων με την ίδια ακριβώς προσέγγιση, ως εξής:

“Κατά τον μύθο την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.

Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται.

Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όθρυς ή κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό. Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων).

Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος”.

Και για όσους αγνοούν τι εστί "Πάριο Χρονικό" τα ακόλουθα: "Πάριο Χρονικό"! Έτσι ονομάζονται 3 αρχαίες Ελληνικές μαρμάρινες επιγραφές που σήμερα η μια από αυτές βρίσκεται στο μουσείο της Πάρου και οι άλλες δυο στην Οξφόρδη.

Λέγεται έτσι, δηλαδή Πάριο χρονικό, επειδή είναι χρονολογίες γραμμένες σε μάρμαρο Πάρου. Είναι χρονικό ανώνυμου συγγραφέως, γραμμένο στην Αττική διάλεκτο, όταν ο ΔΙΟΓΝΗΤΟΣ ήταν άρχοντας στην ΑΘΗΝΑ, κατά το πρώτο έτος της 129ης Ολυμπιάδος.

Οι ημερομηνίες λοιπόν είναι πρίν Διόγνητον εποχής με την Αρχαιοελληνικήν αρίθμηση (όπως: ΧΗΗΓΔΠ =1265 π.Δ.)! Αρχίζει με το έτος 1318 π.Δ. Όταν ο Αιγύπτιος Κέκρωψ γίνεται ο 1ος βασιλιάς της Αττικής και από Αττική που λέγονταν πριν την μετονομάζει σε Κεκροπία. Και συνεχίζει ως εξής:

Ο ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑΣ βασίλευε στην Λυκώρεια 1310 π.Δ. Ο ΚΡΑΝΑΟΣ βασίλευε στην Αθήνα 1268 π.Δ. Ο ιθαγενής Κραναός γίνεται 2ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ, επί Δευκαλίωνα 1265 π.Δ. Ο ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ, γιος του Δευκαλίωνα ενώνει οικισμούς στις Θερμοπύλες, Αμφικτύωνες 1258 π.Δ. Ο Αμφικτύων γίνεται 3ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΕΛΛΗΝ, γιος Δευκαλίωνα, βασιλεύει στην Φθιώτιδα.

Από αυτόν μετά «Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί» 1257 π.Δ. (1619 π.Χ.). Ο ¨Έλλην γίνεται βασιλιάς στην Θεσσαλία. Γιοί τους Έλληνα: Δώρος, Αίολος, Ξούθος (πατέρας του Ίωνα και Αχαιού). Ο ΚΑΔΜΟΣ, έρχεται από Φοινίκη στην Ελλάδα και κτίζει τη Θήβα, 1255 π.Δ. Ο ΔΑΝΑΟΣ φτιάχνει πλοίο και μ’ αυτό έρχεται στην Ελλάδα από Αίγυπτο 1247 π.Δ.

Ο Δαναός έρχεται από το Χέμμιν της Αιγύπτου στο Άργος. Ο ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ τελεί τα ΠΡΩΤΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ 1242 π.Δ. Ο Εριχθόνιος γίνεται 4ος βασιλεύς των Αθηνών. Ο ΠΑΝΔΙΩΝ, γίνεται ο 5ος βασιλιάς των Αθηνών, Η ΔΗΜΗΤΡΑ, φέρνει και σπέρνει καρπό στην Ραρία = η Ελευσίνα 1146 π.Δ. Ο ΟΡΦΕΑΣ, ο ποιητής 1135 π.Δ. Φτάνει ο Εύμολπος στην Αττική 1135 π.Δ.

Ο Εριχθεύς γίνεται 6ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΕΥΜΟΛΠΟΣ, καθιερώνει τα Ελευσίνια μυστήρια 1135 π.Δ. Ο ΑΙΓΕΑΣ γίνεται ο 7ος βασιλιάς στην Αθήνα 1031 π.Δ. Γέννηση του Μίνωα βασιλιά της Κρήτης. Ο Αιγέας γίνεται ο 8ος βασιλιάς των Αθηνών.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ. Ο Πέλοπας έρχεται από Φρυγία στη Ελλάδα. Έκτοτε η Απία ή Άργος ονομάζεται Πελοπόννησος. Ο ΘΗΣΕΑΣ ενώνει 12 συνοικίες, Δημοκρατία στην Αθήνα 987 π.Δ. Ο Θησέας γίνεται 10ος βασιλιάς των Αθηνών.

Ο Ατρέας, γιος του Πέλοπα, γίνεται βασιλιάς του Άργους. ΑΛΩΣΗ ΤΡΟΙΑΣ 945 π.Δ. Οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες κυριεύουν την Πελοπόννησο. Ο ΗΣΙΟΔΟΣ 670 π.Δ. Ο ΟΜΗΡΟΣ 943 π.Δ. Ο ΦΕΙΔΩΝΑΣ αλλάζει τα σταθμά και κόβει αργυρό νόμισμα 631 π.Δ. Ο Φείδων, ο βασιλιάς του Άργους, ευρετής διαφόρων μέτρων και σταθμών και των αργυρών νομισμάτων 884 π.Δ., κ.λ.π. (https://porosnews.blogspot.com/2019/02/blog-post_785.html).

Ποτέ άλλοτε ο πρωταγωνιστής ενός επικού ποιήματος δεν ένωσε τόσους λαούς, ποτέ πριν δεν υπήρξε ταξιδευτής τόσο δημοφιλής. Η «Οδύσσεια» του Ομήρου αναστρέφοντας την συνήθη ιστορία, ηρωοποίησε το μύθο αντί να μυθοποιήσει τον ήρωα. Τα ταξίδια του Οδυσσέα χαρακτηρίστηκαν συμβολικά και μάλλον εκεί οφείλεται η διαχρονικότητά τους.

Οι προορισμοί που επισκέφθηκε διεκδικούνται από πολλές περιοχές και χώρες: Ελλάδα, Μεσόγειος, ακόμη και Ατλαντικός. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι ο Όμηρος, επηρεασμένος από τις Μυκηναϊκές εκστρατείες, χρησιμοποίησε στοιχεία των περιοχών που ήταν ήδη γνωστές για να περιγράψει τις μυθικές χώρες του Οδυσσέα.

Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για εικασίες ή αν υποστηρίζονται ιστορικά ορισμένες τοποθεσίες, η γοητεία του ταξιδιού είναι οι εξωτικοί προορισμοί σε συνδυασμό με την σφραγίδα που τους άφησε ο μύθος του πρώτου διάσημου Έλληνα ναυτικού.

Η Τροία:

Μετά την πτώση της Τροίας, ο Οδυσσέας ξεκίνησε με τα 12 καράβια του το ταξίδι της επιστροφής. Η ελληνική νίκη που σε ένα μεγάλο βαθμό σφραγίστηκε από το Δούρειο Ίππο, τον μέθυσε με έπαρση. Αψήφησε τους Θεούς, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την οργή του Ποσειδώνα και τη μετέπειτα περιπλάνησή του.

Η πόλη που επί 10 ολόκληρα χρόνια πολιορκούνταν από τους Έλληνες, ανακαλύφθηκε το 1870 από το Γερμανό αρχαιολόγο Ερρίκο Σλήμαν. Η Τροία ή Ίλιον βρίσκεται στα παράλια της Μικράς Ασίας, στην ακτή της βορειοδυτικής Τουρκίας. Ο αρχαιολογικός χώρος εντάσσεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Η χώρα των Κικόνων:

Αναφέρεται ως Ισμαρίδα, πόλη των Αρχαίων Θρακών. Πρόκειται για τη σημερινή Μαρώνεια του νομού Ροδόπης όπου σώζεται μεγάλο τμήμα της αρχαίας πόλης.

Μια τρικυμία ξεχώρισε τα καράβια του Οδυσσέα από τον υπόλοιπο ελληνικό στόλο και η πρώτη αναγκαστική στάση έγινε στους Κίκονες από τους οποίους ανεφοδίασε τα πλοία του όχι δυστυχώς χωρίς σύγκρουση.

Η χώρα των Λωτοφάγων:

Το ταξίδι συνεχίστηκε νότια διασχίζοντας το Αιγαίο, με σκοπό να φτάσουν στο νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου και να ανέβουν το Ιόνιο προς την Ιθάκη. Στο Ακρωτήριο του Κάβο Μαλλιά της Λακωνίας, μια μεγάλη καταιγίδα τους έβγαλε εκτός πορείας οδηγώντας τους προς τις ακτές της Βόρειας Αφρικής.

Αφού κατέπλευσαν στο νησί Τζέρμπα της Τυνησίας, ο Οδυσσέας έστειλε τρεις συντρόφους του να αξιολογήσουν τις διαθέσεις των ντόπιων. Επρόκειτο για μια φυλή που τρέφονταν με λωτούς, ένα εξωτικό φρούτο που έφερνε τη λησμονιά. Ο κίνδυνος να ξεχάσουν την πατρίδα τους ήταν μεγαλύτερος από αυτόν της θάλασσας οπότε αναχώρησαν και πάλι.

Η χώρα των Κυκλώπων:

Ακολουθώντας βορειοανατολική πορεία, σταμάτησαν σε ένα βραχώδες νησί και μπήκαν σε μια σπηλιά για να ξεκουραστούν. Η περιοχή ανήκε στους Κύκλωπες, γιγάντιους εχθρικούς κτηνοτρόφους. Μετά το θάνατο κάποιων συντρόφων του από τον Πολύφημο που τους ανακάλυψε στη σπηλιά του, ο Οδυσσέας δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον τυφλώσει για να ξεφύγουν. Για κακή του τύχη, οι Κύκλωπες ήταν γιοι του Ποσειδώνα οπότε οι πιθανότητες επιστροφής στην Ιθάκη λιγόστεψαν δραματικά.

Οι Συρακούσες της Σικελίας με τις μεγάλες σπηλιές είναι κατά πάσα πιθανότητα η ομηρική γη των Κυκλώπων.

Τα νησιά του Αιόλου:

Επόμενος σταθμός ήταν οι Λιπάρες νήσοι, βόρεια της Σικελίας προς τα παράλια της Ιταλίας. Σε αρχαία κείμενα αναφέρονται ως Αιόλια νησιά.

Ο Αίολος, ο Θεός των Ανέμων αποφάσισε να βοηθήσει τους ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες. Συνέλλεξε σε έναν ασκό όλους τους ανέμους για να ηρεμήσει η θάλασσα και να βρουν επιτέλους το δρόμο για την Ιθάκη. Παρέδωσε το σάκο στον Οδυσσέα με ρητή εντολή να μην ανοιχτεί μέχρι να φτάσουν. Η απληστία και η περιέργεια των συντρόφων, τους ώθησε να ανοίξουν το σάκο και να εξαπολύσουν τους αέρηδες.

Η γη των Λαιστρυγόνων:

Οι καταστροφικοί άνεμοι παρέσυραν τα πλοία στην Τηλέπυλο, τη χώρα των ανθρωποφάγων Λαιστρυγόνων. Μόλις τα πλοία προσορμίστηκαν στο λιμάνι, οι γίγαντες πέταξαν εναντίον τους τεράστιους βράχους. 11 πλοία χάθηκαν αύτανδρα. Η πάλαι ποτέ γη των Λαιστρυγόνων θεωρείται ότι βρισκόταν στην πεδιάδα του Δρέπανου της δυτικής Σαρδηνίας.

Η νήσος της Κίρκης:

Το πλοίο του Οδυσσέα συνεχίζει το μοναχικό του ταξίδι μέχρι τις ακτές του νησιού της μάγισσας Κίρκης. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στο τροπικό φιλόξενο νησί, η Κίρκη μεταμόρφωσε τους άντρες του πληρώματος σε ζώα. Ο Οδυσσέας βοηθούμενος από τον Ερμή, πήρε το αντίδοτο και συμφώνησε με την Κίρκη να τους ελευθερώσει αφού μείνει ένα χρόνο μαζί της.

Ο μετέπειτα μαρτυρίες τοποθετούν την Κίρκη στο όρος Κιρκαίο, ένα ακρωτήρι νότια της Ρώμης και όχι σε νησί.

Το νησί των Σειρήνων:

Πριν την άφιξή τους στο νησί των Σειρήνων, ο Οδυσσέας επισκέφθηκε το βασίλειο του Άδη για να συμβουλευτεί το Μάντη Τειρεσία. Είτε εσκεμμένα είτε αθέλητα, η είσοδος του Κάτω Κόσμου περιγράφεται γενικά χωρίς να δίνει γεωγραφικό στίγμα.

Οι Σειρήνες ήταν επικίνδυνα όντα με σώμα πουλιού και κεφάλι γυναίκας. Το τραγούδι τους παρέσυρε τους ναυτικούς στο νησί τους όπου πέθαιναν από πείνα και δίψα. Ο Οδυσσέας ενημερωμένος από την Κίρκη, βούλωσε με κερί τα αυτιά των συντρόφων του και διέταξε να τον δέσουν στο κατάρτι για να μην ενδώσει. Έτσι κατάφεραν να περάσουν αλώβητοι.

Οι πλανεύτρες σειρήνες μάλλον ζούσαν στο νησί της Κορσικής.

Τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης:

Βρίσκονταν πλέον στο σωστό δρόμο της επιστροφής αλλά είχαν να περάσουν άλλη μια φρικτή δοκιμασία: Τα στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης δεν ήταν άλλο από τη σημερινή Μεσσήνη, τη λωρίδα θάλασσας ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία.

Εκεί παραμόνευε η Χάρυβδη που συνέθλιβε τα πλοία ανάμεσα στους πανύψηλους απότομους βράχους και η Σκύλλα που άρπαζε και έτρωγε τους ανυποψίαστους ναυτικούς. Χάνοντας τους πιο ρωμαλέους άντρες του ο Οδυσσέας κατάφερε να περάσει το πλοίο στην άλλη πλευρά.

Η χώρα του Ήλιου:

Στη Βόρεια ακτή της Σικελίας, βρισκόταν το βασίλειο του Ήλιου. Οι ναύτες εξαντλημένοι απαίτησαν να σταματήσουν για να ξεκουραστούν. Ο όρος που τους ετέθη ήταν να καθίσουν όσο ήθελαν αλλά να μην πειράξουν τα ιερά βόδια του Ήλιου. Μετά από ένα μήνα ψαροφαγίας, η πείνα τους ώθησε να πατήσουν τον όρκο τους και να σφάξουν το κοπάδι. Ο θεός για να τους εκδικηθεί, ζήτησε από το Δία να στείλει τους τρομερούς του κεραυνούς μόλις θα έφευγαν από το λιμάνι. Η καταιγίδα βύθισε το πλοίο και όλο το πλήρωμα. Μόνο ο Οδυσσέας σώθηκε χρησιμοποιώντας την καρίνα ως σανίδα σωτηρίας.

Το νησί της Καλυψούς:

Στο μικρότερο νησί τους Αρχιπελάγους της Μάλτας, στο νησί Γκόζο – αρχαία Ωγυγία, κατοικούσε η νύμφη Καλυψώ – κόρη του Άτλαντα. Η Καλυψώ περιμάζεψε το μισοπεθαμένο Οδυσσέα, τον περιέθαλψε και τελικά τον ερωτεύτηκε. Έμειναν μαζί 7 χρόνια. Η μελαγχολία της νοσταλγίας του συγκίνησε τους Θεούς οι οποίοι προέτρεψαν την Καλυψώ να τον βοηθήσει να επιστρέψει. Με τις ευλογίες των Θεών και μια σχεδία, ο ταξιδευτής εγκατέλειψε το λιμάνι του.

Το νησί των Φαιάκων:

Ορκισμένος εχθρός του Οδυσσέα παρέμεινε ο Ποσειδώνας. Σε μια ύστατη προσπάθεια εκδίκησης παρέσυρε τη σχεδία στο νησί Σχερία όπου βασίλευε ο Αλκίνοος των Φαιάκων. Στην τελευταία στάση του ταξιδιού η φιλοξενία ήταν απαράμιλλη και η υποδοχή αντάξια ενός πολεμιστή της φήμης του.

Η σημερινή Κέρκυρα ανταποκρίνεται πλήρως στις Ομηρικές περιγραφές ενός καταπράσινου νησιού με πολλά νερά.

Η Ιθάκη:

Η επιστροφή του Οδυσσέα μετά από 10 χρόνια πολέμου στην Τροία και άλλα 10 περιπλανήσεων, κλείνει το κεφάλαιο του νόστου που ενέπνευσε χιλιάδες γενιές και συντήρησε το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα.

Στην Ιθάκη ανακαλύφθηκαν αρκετά ευρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του ανακτόρου του Οδυσσέα και δίνουν πειστικά επιχειρήματα για την αλήθεια ορισμένων από τα ταξίδια του (http://porosvress.blogspot.com/2016/11/12.html).

Εξοργισμένος ο γιος της, ο Ωρός, μόλις το έμαθε αυτό, άρχισε να την κατηγορεί για αυτή της την πράξη και αμέσως μετά της έβγαλε το στέμμα από το κεφάλι. Ο Τυφώνας από την πλευρά του, αξιοποίησε την ελευθερία του προσπαθώντας ξανά να αρπάξει το θρόνο από τον Ώρο, ισχυριζόμενος ψευδώς ότι δεν ήταν ο νόμιμος γιος του κανονικός γιος του Όσιρι, αλλά αφού η εξουσία του πρίγκιπα είχε πια εδραιωθεί, ο Τυφώνας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, βρίσκοντας καταφύγιο ως κρυψώνα στην έρημο.

Ο Ώρος, ήταν ο τελευταίος «θεϊκός» βασιλιάς εκεί που σκοτώθηκε κατά τον Πλούταρχο στο έργο του περί «Ίσιδος και Οσίριδος» από την εισβολή και ενέδρα των τιτάνων εναντίον του σε ένα σημείο της Αιγύπτου στην προσπάθειά τους να καταλάβουν το θρόνο από αυτόν.

Πρώτος λοιπόν βασιλεύς, συνεχίζει ο Ευήμερος, υπήρξε ὁ Ουρανός, ένας άνθρωπος δίκαιος και ευεργετικός, ο οποίος γνώριζε και την κίνηση των άστρων. Αυτός πρώτος τίμησε τούς ουρανίους θεούς με θυσίες.

Γι’ αυτό και ονομάσθηκε Ουρανός. Κι’ απέκτησε με την γυναίκα του την Εστία δύο γιους, τον Τιτάνα και τον Κρόνο, και θυγατέρες την Ρέα και την Δήμητρα. Μετά τον Ουρανό έγινε βασιλεύς ὁ Κρόνος, ὁ οποίος νυμφευθεί την Ρέα και γέννησε τον Δία, την Ήρα και τον Ποσειδώνα.

Κατόπιν τον διαδέχθηκε στην βασιλεία ὁ Ζευς και νυμφεύθηκε  την Ήρα, την Δήμητρα και την Θέμι κι’ απέκτησε παιδιά, άπω την πρώτη τούς Κουρήτες, άπω την δεύτερη την Περσεφόνη κι’ άπω την τρίτη την Αθηνά. Πήγε έπειτα στην Βαβυλώνα, κι’ κει φιλοξενήθηκε άπω τον Βῆλο, κι’ έπειτα πήγε στην νήσο Παγχαία πού ευρίσκεται στον ωκεανό κι’ κει ίδρυσε βωμό στον Ουρανό, τον γενάρχη του.

Άπω κει πέρασε διά τής Συρίας κι’ ήλθε στον Κάσιο, ὁ οποίος ήταν τότε βασιλεύς τής Συρίας κι’ είχε δώσει το όνομά του στο όρος Κάσιον. Πήγε έπειτα στην Κιλικία όπου νίκησε σέ πόλεμο τον Κίλικα τον τοπάρχη κι’ επισκέφθηκε ύστερα πολλούς άλλους λαούς, τιμηθεί άπω όλους και αναγορεύθηκε «θεός».

Αναφορικώς με τούς «θεούς», ὁ Διόδωρος επίσης λέει στο σύγγραμμά του, ότι οι θεοί, τούς οποίους οι άνθρωποι αναγόρευσαν θανάτους για τίς ευεργεσίες τους, στην πραγματικότητα υπήρξαν ανθρώπινα όντα. Και μερικοί ἀπ’ αυτούς έλαβαν τα ονόματα τα οποία είχαν από τις χώρες, τις οποίες κατέκτησαν.

Ὁ Φερεκύδης αναφέρει ότι ὁ Κρόνος ήταν ὁ πρώτος ἀπ’ όλους τούς άλλους πού στεφανώθηκε, νέο ὁ Διόδωρος λέγει ότι, αφού νίκησε τούς Τιτάνες ὁ Ζευς, αυτός ήταν πού τιμήθηκε από τούς άλλους με αυτό το έπαθλο.

Ο τύραννος του Αργούς Άπις, όταν πέθανε λέγεται ότι «θεοποιήθηκε» και πήρε το όνομα «Σαράπις».

Αντίστοιχα λέγεται ότι όταν η Ιώ έγινε βασίλισσα της Αιγύπτου λατρεύτηκε με το όνομα «Ίσις».

Ο Ορφέας λέγεται ότι αυτοκτόνησε μην αντέχοντας την απώλεια της αγαπημένης του Ευρυδίκης, ενώ άλλοι λένε ότι τον σκότωσαν οι Μαινάδες όταν αρνήθηκε τις ερωτικές τους προτάσεις.

Ο δε Πέλοπας κατάφερε να γίνει βασιλιάς της Ήλιδας πολεμώντας τον Οινόμαο, τον οποίο σκότωσε εν μέσω μάχης ο υπασπιστής του Μύρτιλος ύστερα από κρυφή συμφωνία με τον Πέλοπα, αλλά και αυτός δολοφονήθηκε προδοτικά από τον ίδιο τον Πέλοπα.

Η σύζυγος του Τηρέα, η Πρόκνη (η κόρη του Πανδιώνα), δολοφόνησε τον γιο της Ίτυ και τον έδωσε να τον φάει ο σύζυγος της με την βοήθεια της αδερφής της Φιλομήλας, και στην συνέχεια αυτές έφυγαν καταδιωκόμενες στην Αθήνα όπου πέθαναν από την λύπη τους, ενώ ο Τηρέας αυτοκτόνησε όταν δεν μπόρεσε να τις πιάσει.   

Τόσο Πέλοπας, όσο και ο Ατρέας λέγεται ότι κατέλαβαν την εξουσία στις πόλεις της Ελλάδας που βασίλευαν (Ήλιδα και Μυκήνες) κολακεύοντας τον λαό και μοιράζοντας του μέρος του τεράστιου πλούτου τους δωροδοκώντας τον ουσιαστικά για την εκλογή τους.

Ο Ερεχθέας λέγεται πως ήρθε από την Αίγυπτο σε καιρό λιμού στην Αθήνα, ενώ ο ίδιος έχοντας πολύ εύφορα εδάφη στην Αίγυπτο και σιτάρι έδωσε πολύ από αυτό στους Αθηναίους και τους έσωσε από την πείνα, ενώ αυτοί για να τον ανταμείψουν, τον έκαναν βασιλιά της Αθήνας.

Η Σκύλλα λέγεται πως ήταν κόρη του βασιλιά των Μέγαρων, η οποία πρόδωσε τον πατέρα της και βοήθησε να καταληφθεί η πρωτεύουσα του από τον Μίνωα γιατί ερωτεύτηκε τον βασιλιά των Κρητών, αλλά αυτός αντί να την ανταμείψει, την έδεσε ανάποδα στο κάτω μέρος της πρύμνης του πλοίου του στην θάλασσα και την έπνιξε.

Ο Οιδίποδας λέγεται ως πέθανε στην φυλακή από τους γιους του φωνάζοντας κατάρες σε αυτούς. 

Ὁ ξάδελφός τού Νίνου, ὁ Πῖκος, ὁ οποίος ονομαζόταν και Ζευς, έγινε βασιλεύς της Ιταλίας και ήταν κυρίαρχος της Δύσεως επί εκατόν είκοσι έτη. Αυτός απέκτησε γιους και θυγατέρες με τις αραιότερες γυναίκες.

Διότι κατόρθωνε να λαμβάνει μυστηριώδη όψη, όταν συνευρίσκονταν μαζί τους. Κι’ οι γυναίκες αυτές τον έβλεπαν σαν θεό, όταν ζευγάρωνε μαζί τους. αυτός ὁ Πῖκος, ὁ οποίος ονομαζόταν και Ζευς, απέκτησε ένα γιο ονομαζόμενο Φαῦνο, πού τον ονόμασε και Ἑρμῆ από το όνομα τού πλανήσου Ἑρμοῦ.

Όταν επρόκειτο να πεθάνει ὁ Ζευς, διέταξε να μεταφέρουν και εναποθέσουν το λείψανό του στην Κρήτη. Και τα παιδιά του έκτισαν πράγματι ένα ναό πηρός τιμήν του και τον τοποθέτησαν κει. Ὁ τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα και ἐπ’ αυτού υπάρχει ἡ περιγραφή: «Δω κατάκειται ὁ Πῖκος, τον ποιον ονομάζουν και Δία». Γι’ αυτόν έγραψε ὁ Διόδωρος, ὁ σοφότατος χρονογράφος.

Κατά την παράδοσή ὁ Κάστωρ και ὁ Πολυδεύκης, ίο ποιοι ήταν γνωστοί και έως Διόσκουροι, διακρίνοντος πολύ άπω τούς άλλους για την ανδρεία τους και ἐξεστράτευσαν μαζί με τούς Αργοναύτες κατά τρόπο λαμπρότατο. Και έσπευσαν και βοήθησαν πολλούς πού είχαν ανάγκη άπω βοήθεια.

Γενικώς δοξάσθηκαν ἀπ’ όλους σχεδόν τούς ανθρώπους για την ανδρεία τους, την στρατηγική τους ικανότητα, επίσης για την δικαιοσύνη και την ευσέβεια τους, διότι έκαναν την εμφάνιση τους έως βοηθοί εκείνων πού ευρέθησαν σε απροσδόκητο κίνδυνο. Και για την εξαιρετική ανδρεία τους θεωρήθηκαν γυλιοί τού Διός και, όταν έφυγαν άπω αυτόν τον κόσμο, δέχθηκαν τιμές αθανάτων.

Ο θεός ‘Αμούν (ή Άμμων Δίας) των Αιγυπτίων  δεν είναι το αυτό πρόσωπο με το Δία των Ελλήνων, αφού ο Δίας των Αιγυπτίων είχε διαφορετικούς γονείς και διαφορετική ιεραρχία απ΄ ότι ο Δίας στην Ελλάδα.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι σύμφωνα με το μύθο των Ατλάντιων (= οι κάτοικοι γύρω από το όρος Άτλας)  της Λιβύης (= η Μεσογειακή Αφρική), υπήρχαν δυο θεοί με το όνομα «Δίας».

Από αυτούς ο πρώτος, που ήταν βασιλιάς μόνο της νήσου Κρήτης, ονόμασε το νησί της Κρήτης  Ιδαία, από το όνομα της συζύγου του, που την έλεγαν Ιδαία, απέκτησε δέκα γιους τους Κουρήτες και όταν πέθανε θάφτηκε στην Κρήτη.

Ο δεύτερος Δίας, που ήταν κυρίαρχος της οικουμένης,  μετονόμασε το νησί από Ιδαία σε  Κρήτη από τη γυναίκα του που την έλεγαν Κρήτη και ήταν κόρη των Κουρητών. Ο πρώτος Δίας , δηλαδή αυτός που ήταν βασιλιάς μόνο της Κρήτης, ήταν, λέει ο Διόδωρος,  αδελφός του Ουρανού και προσαγορευόταν   Άμμων.

Ο δεύτερος Δίας, δηλαδή ο οικουμενικός, ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας και ονομαζόταν και με το όνομα Ολύμπιος, επειδή έτσι έλεγαν τον επιμελητή του (ο Ηρόδοτος αυτό το Δία τον ονομάζει Όσιρι ή Διόνυσο).

 «Ο Κρόνος,  σύμφωνα με το μύθο, που ήταν αδελφός του Άτλαντα, παντρεύτηκε την αδελφή του Ρέα από την οποία απέκτησε το Δία, που προσαγορεύτηκε Ολύμπιος (επειδή  του είχε δοθεί ως κηδεμόνας κάποιος ονόματι Όλυμπος). Είχε υπάρξει, όμως, και άλλος Δίας, αδελφός του Ουρανού, που βασίλευσε στην Κρήτη, υπολειπόμενου κατά πολύ σε δόξα από το μεταγενέστερο που ονομαζόνταν και Άμμων.

Αυτός, λοιπόν, βασίλευσε σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ ο προγενέστερος, που ήταν κύριος μόνο του προαναφερθέντος νησιού, απέκτησε δέκα γιους, τους ονομαζόμενους Κουρήτες.

 Ονόμασε, επίσης, το νησί από τη  γυναίκα του Ιδαία και θάφτηκε εκεί μετά τον θάνατό του, ενώ ο τόπος που δέχτηκε τη σωρό του επιδεικνύεται μέχρι την εποχή μας.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση, ο Άμμωνας, βασιλιάς σ’ αυτό το μέρος της Λιβύης  παντρεύτηκε την κόρη του Ουρανού, την ονομαζόμενη Ρέα, που ήταν αδελφή του Κρόνου και των υπόλοιπων Τιτάνων. Μια φορά που επισκέπτονταν το βασίλειό του  συνάντησε κοντά στα λεγόμενα Κεραύνεια όρη μια παρθένα ξεχωριστής ομορφιάς της οποίας το όνομα ήταν Αμάλθεια.

Καθώς την ερωτεύθηκε κι έσμιξε μαζί της απόκτησε από αυτήν έναν γιο, τον Διόνυσο (ο Ηρόδοτος τον ονομάζει Διόνυσο ή Όσιρι), έτσι ανέδειξε την Αμάλθεια κυρία της γύρω περιοχής, της οποίας το σχήμα έμοιαζε με κέρατο βοδιού και για αυτό ονομάστηκε «Κέρας Εσπέρου».

Η περιοχή, ένεκα της ποιότητας του εδάφους, είναι γεμάτη με όλες τις ποικιλίες της αμπέλου και των υπόλοιπων  δέντρων που βγάζουν ήμερους καρπούς. Όταν η προαναφερθείσα γυναίκα ανέλαβε την εξουσία εκείνης της χώρας, η χώρα ονομάστηκε «Κέρας Αμαλθείας». Για αυτό και οι μεταγενέστεροι άνθρωποι, ένεκα της παραπάνω αιτίας, την καλύτερη γη που βγάζει κάθε είδους καρπούς την προσαγορεύουν «κέρας Αμαλθείας».

Σε κείνο, λοιπόν, το άντρο πήγε ο Άμμων το παιδί (το Διόνυσο ή άλλως Όσιρι), και το παρέδωσε στην Νύσα να το αναθρέψει, μια από τις θυγατέρες του Αρισταίου (από τα ονόματα αυτών των δύο, του Δία και της Νύσας, το παιδί ονομάστηκε Διόνυσος, Δίας+Νύσα=Διόνυσος).

Καθώς διαδόθηκε η αξία και η φήμη του, λέγεται πως η Ρέα οργίστηκε με τον Άμμωνα και τον εγκατέλειψε κι έφυγε για τα αδέλφια της τους Τιτάνες, όπου παντρεύτηκε τον αδελφό της, τον Κρόνο.

 Αυτός πεισμένος από την Ρέα, εκστράτευσε με τους Τιτάνες εναντίον του Άμμωνα. Στην μάχη που δόθηκε ο Κρόνος κέρδισε την υπεροχή, ενώ ο Άμμωνας πιεζόμενος από σιτοδεία κατέφυγε στην Κρήτη, όπου, αφού παντρεύτηκε την Κρήτη, κόρη ενός από τους Κουρήτες που βασίλευαν εκεί τότε, ανέλαβε την εξουσία του τόπου και το νησί που μέχρι τότε ονομαζόταν Ιδαία και το μετονόμασε Κρήτη από την γυναίκα του.

«Επειδή οι Λίβυοι του είχαν πει, πριν από την μάχη, ότι τον καιρό που εξέπεσε ο από τη βασιλεία ο Άμμων, είχε προφητεύσει στους εγχώριους ότι την καθορισμένη στιγμή θα  ερχόταν ο γιος του Διόνυσος, θα ανακτούσε το βασίλειό του πατέρα του και αφού θα γινόταν κύριος της οικουμένης, θα θεωρούνταν «θεός».

Σύμφωνα με την παράδοση το κεφάλι του Άμμων είχε το σχήμα κεφαλής κριαριού, γιατί τέτοιο παράσημο είχε το κράνος που φορούσε στις εκστρατείες του.  Έτσι, με υψηλό φρόνημα, εκστράτευσε (ο Διόνυσος) πρώτα στην Αίγυπτο, όπου έβαλε βασιλιά της χώρας τον Δία, τον γιο του Κρόνου και της Ρέας, παιδί ακόμα στην ηλικία. Πλάι του τοποθέτησε και επιμελητή, τον Όλυμπο, που τον εκπαίδευσε και τον έκανε να πρωτεύσει στην αρετή, και έτσι ο Δίας προσαγορεύτηκε Ολύμπιος».

Φύλακα και παιδαγωγό του Διονύσου, ο Άμμωνας έβαλε τον Αριστέα, ο οποίος ανέθρεψε και εκπαίδευσε τον Διόνυσο στα όπλα και τον προστάτευε από τις δολοπλοκίες του Κρόνου και της Ρέας. Προστάτης δε του Διονύσου, ήταν η κόρη του, η Αθηνά, μία παρθένα, σοφή και δεινή πολεμίστρια.

Αυτή είχε εξοντώσει τον καταστρεπτικό Αεγίς στην Φρυγία μετά από μία άγρια μάχη, κάτι που όταν το έμαθε η μητέρα του η Γη, έστειλε μετέπειτα για εκδίκηση τους γιους της, τους γίγαντες ενάντια στην Αθηνά και τον Άμμωνα, αλλά αυτοί, μαζί με τον Δία, τους εξόντωσαν ύστερα από άγρια μάχη.

Ο Κρόνος, από την πλευρά του, ο οποίος φερόταν τυραννικά στους υπηκόους του, όταν έμαθε που βρίσκονταν ο Διόνυσος (στην πόλη Νύσα της Αραβίας), αποφάσισε να του επιτεθεί με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του.

Όμως, ο Διόνυσος μαζεύοντας στρατό, και συμμαχόντας με τους Λίβυους και τις Αμαζόνες (υπό την διοίκηση της Αθηνάς που τους έμοιαζε στον τρόπο πολέμου), πολέμησε τον Κρόνο, και ύστερα από μία σκληρή μάχη, τον πλήγωσε και ο στρατός του Κρόνου ηττήθηκε και ο ίδιος υποχώρησε στα εδάφη του.

Τότε, ο Αριστέας, ο παιδαγωγός του Διονύσου, έκανε θυσία προς τιμήν του και από τότε ο Διόνυσος άρχισε να λατρεύεται ως «θεός».

Στην συνέχεια, ο Διόνυσος προέλασε στα εδάφη του Κρόνου, καταλαμβάνοντας πρώτα την Λιβύη, μαζί με τους αριστοκράτες της Νύσα, τους Σείληνους (ο δε πρώτος βασιλιάς της Νύσα, ονομαζόταν Σεληνός).

Παράλληλα, ο Διόνυσος συμπεριφέροταν στις περιοχές που καταλάμβανε με επιείκεια και σύνεση (όπως έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος στην κανονική ιστορία) και με τον τρόπο αυτό οι πόλεις αυτών, του άνοιγαν τις πύλες τους και τον υποδέχονταν ως βασιλιά τους, αλλά και λυτρωτή τους από την τυραννία του Κρόνου.

Τελικά, ο Διόνυσος έφτασε στην Αμμωνία, την πρωτεύουσα του Κρόνου. Σε μάχη που ακολούθησε μπροστά από τα τείχη της πόλης, ο στρατός του Κρόνου, ηττήθηκε για άλλη μία φορά, και ο Κρόνος, προσπάθησε να το σκάσει από την πόλη με την Ρέα και τους φίλους του.

Για να καθυστερήσει δε τον Διόνυσο, έβαλε φωτιά στο γενέθλιο παλάτι της δυναστείας του Διονύσου, ελπίζοντας ότι ο Διόνυσος θα προσπαθούσε να σώσει το τόσο σημαντικό συναισθηματικά για τον ίδιο και την οικογένεια του παλάτι.

Όμως, ο Διόνυσος «δεν τσίμπησε το δόλωμα» και κατάφερε να τους συλλάβει. Παρόλα αυτά, τους φέρθηκε με επιείκεια και τους έθεσε απλά σε έναν κατ’ οίκον περιορισμό στο παλάτι, επιτρέποντας τους κάθε άνεση, καθώς και στον γιο τους, τον Δία-Ζευς, ο οποίος γεννήθηκε τότε.

Μάλιστα, αργότερα, ο Διόνυσος, ο οποίος δεν είχε παιδιά, υιοθέτησε το παιδί αυτό ως διάδοχο του. Ως βασιλιάς πια, ο Διόνυσος κατέλαβε την Αίγυπτο και έκανε τον Δία-Ζευς κυβερνήτη της, αν και αυτός ήταν τότε απλά ένα μικρό αγόρι, βάζοντας τον Όλυμπο ως εκπαιδευτή του και για τον λόγο αυτό, ο Δίας-Ζευς ονομάστηκε αργότερα «Ολύμπιος».

Ύστερα ο Διόνυσος εκστράτευσε κατά της Ινδίας. Όμως, στην διάρκεια της προέλασης του, ο Διόνυσος έμαθε, ότι οι Τιτάνες, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του, επιτέθηκαν στον Άμμωνα στην Κρήτη και ο Δίας-Ζευς μαζί με την Αθηνά, πήγαν με στρατό τους να τον βοηθήσουν.

Τότε, ο Διόνυσος γύρισε με τον στρατό του στην Κρήτη και σε μία μεγάλη μάχη που δόθηκε, κατάφερε μαζί με τους συμμάχους του να εξοντώσει εντελώς τους Τιτάνες, και αργότερα, όταν παρέδωσε στον Δία-Ζευς την εξουσία, αυτός έγινε κυρίαρχος όλου του τότε γνωστού κόσμου.

  Οι δε Κρήτες κατά τον Διόδωρο, διηγούνται από την άλλη, τον μύθο που λέει ότι οι περισσότεροι από τους θεούς:

Δίας,  Απόλλων,  Ερμής, Αθηνά κ.λ.π γεννήθηκαν στην Κρήτη και επειδή πήγαν και σε πολλά άλλα μέρη κάνοντας αγαθοεργίες, μετά το θάνατο και την μετάσταση τους από τους ανθρώπους, θεωρήθηκαν ως οι πρώτοι κάτοικοι του Ολύμπου, επειδή οι άνθρωποι νομίζουν ότι και από εκεί που βρίσκονται, μπορούν ακόμη να τους ευεργετούν.

Έτσι, συνεχίζει να λέει ο Διόδωρος, από τους τόπους και τις πράξεις που έλαβαν χώρα στο κάθε μέρος που πήγαιναν οι εν λόγω κρητικοί Θεοί και για παράδειγμα ο Απόλλωνας ονομάστηκε Λύκιος, Πύθιος και η Άρτεμη Εφεσία, Περσία  παρόλο που και οι δυο είχαν γεννηθεί στην Κρήτη.  Επομένως οι αρχαίοι Κρήτες είπαν στο Διόδωρο ότι οι θεοί τους αρχικά ήταν άνθρωποι.

 Αναφέρει επίσης ότι καταρχήν από τον Κρόνο και τη Ρέα γεννήθηκαν η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα, καθώς και ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης.  Παιδιά του Δία ήταν από τις θεές ήταν η Αφροδίτη, οι Χάριτες, η Ειλείθυια  και η συνεργάτης της η Άρτεμη, οι Ώρες, όπως ονομάζονται η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη, καθώς και η Αθηνά και οι Μούσες και από τους θεούς ο Ήφαιστος, ο Άρης και ο Απόλλωνας, καθώς επίσης ο Ερμής, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής.

Για την Εστία λέγεται ότι ανακάλυψε την κατασκευή σπιτιών  και για τούτη την ευεργεσία όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της ίδρυσαν βωμούς στα σπίτια τους, όπου της αποδίδονται τιμές. Για την Δήμητρα λέγεται πως εφεύρε πρώτη τους καρπούς (σιτάρι, κριθάρι κ.λ.π)  και δίδαξε την σπορά τους για αυτό ανακηρύχτηκε θεά της Γεωργίας, αλλά και οι καρποί που εφεύρε ονομάστηκαν από το όνομα της δημητριακά.

Για τον Ποσειδώνα λέγεται ότι ασχολήθηκε πρώτος με ναυτικές εργασίες  και συγκρότησε στόλους και για αυτό παραδόθηκε στις γενιές που ακολούθησαν  πως είναι ο κύριος όλων όσων γίνονται στη θάλασσα και οι ναυτικοί τον τιμούν με θυσίες. Σ’ αυτόν αποδίδουν και  το ότι πρώτος δάμασε άλογα και να δίδαξε την γνώση της ιππικής τέχνης, πράγμα για το οποίο τον αποκάλεσαν «ίππιος».

Για τον Άδη λέγεται ότι δίδαξε πρώτος τα σχετικά με την ταφή, την εκφορά και τις τιμές προς τους πεθαμένους και για αυτό η παράδοση μας λέει πως τούτος ο θεός είναι ο κύριος των πεθαμένων.  

Για την Ήρα (προστάτιδα του γάμου), λένε οι Κρήτες, πως οι γάμοι της με τον Δία έγιναν στην περιοχή της Κνωσού, σ’ ένα μέρος κοντά στην ποταμό Θηρηνο, στο οποίο υπάρχει σήμερα ιερό όπου τελούνται κάθε χρόνο άγιες θυσίες από τους ντόπιους κατ’ απομίμηση του γάμου με τον τρόπο που παραδόθηκε αρχικά.

<<Οι κάτοικοι, λοιπόν της Κρήτης λένε πως οι αρχαιότεροι στο νησί ήταν οι αυτόχθονες Ετεόκρητες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρήτας το όνομά του, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματι στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των Ανθρώπων. Οι περισσότεροι, επίσης, από τους «θεούς», σύμφωνα με τους μύθους τους γεννήθηκαν στο νησί τους. Οι «θεοί» που για τις ευεργεσίες που πρόσφεραν σ’ όλη την ανθρωπότητα  δέχτηκαν τιμές αθάνατες.

Γιατί οι περισσότεροι «θεοί» κίνησαν από την Κρήτη να επισκεφτούν πολλά μέρη της Οικουμένης, για να ευεργετήσουν τα γένη των ανθρώπων. Η Δήμητρα για παράδειγμα πέρασε στην Αττική, από εκεί τράβηξε για Σικελία και μετά από εκεί στην Αίγυπτο και παρέδωσε τον καρπό και δίδαξε τη σπορά του, δέχτηκε πολλές τιμές από τους ευεργετούμενους. Το ίδιο και η Αφροδίτη.

«Οι δε ήρωες και οι ημίθεοι ήταν άνθρωποι, που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους……. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες».

-Ο Πλάτων, ο Διόδωρος και το αρχαίο «Μέγα Ετυμολογικό», σχετικά με την μετάσταση και  την ονομασία του Δία  αναφέρουν:

«Ο Δίας νίκησε τον πατέρα του Κρόνο και τους Τιτάνες και γενικά επέδειξε μεγάλο ζήλο στο να τιμωρεί τους ασεβείς και τους πονηρούς, αλλά και στο να ευεργετεί τα πλήθη. Για όλα αυτά μετά την μετάσταση του από τους ανθρώπους ονομάστηκε Ζην, διότι θεωρήθηκε αιτία του καλώς ζειν των ανθρώπων, ενώ εκείνοι που είχαν ευεργετηθεί του έκαναν την τιμή να το εγκαταστήσουν στον ουρανό και όλοι πρόθυμα τον αγόρευσαν θεό και κύριο του σύμπαντος κόσμου στον αιώνα το άπαντα».

Ο Ήλιος ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Αιγυπτίων, ομώνυμος με το άστρο του ουρανού. Κατόπιν βασίλεψε ο Κρόνος που παντρεύτηκε την αδελφή του Ρέα και γέννησε, σύμφωνα με μερικούς μυθολόγους, τον Όσιρι και την Ίσιδα, ενώ κατά τους περισσότερους, τον Δία και την Ήρα που για την αρετή τους, κυβέρνησαν το σύμπαν.

Από αυτούς γεννήθηκαν πέντε θεοί, ένας κάθε μέρα από τις πέντε που παρεμβάλλουν οι Αιγύπτιοι τα ονόματα τούτων των παιδιών ήταν Όσιρις, Ίσις, Τυφών, Απόλλων και Αφροδίτη και ο μεν Όσιρις πάει να πει Διόνυσος, ενώ η Ίσις πλησιάζει περισσότερο στην Δήμητρα. Με αυτήν ενώθηκε ο Όσιρις, ανέλαβε τη βασιλεία κι έκαμε πολλά προς όφελος της κοινωνίας. 

Επίσης, με βάση τον Ευημερισμό:

Οι δε Κύκλωπες του Οδυσσέα, δεν ήταν μονόφθαλμα τέρατα στην Σικελία, αλλά πραγματικοί κανίβαλοι της περιοχής.

Η Λερναία Ύδρα και οι Στυμφαλίδες όρνιθες, ήταν στην πραγματικότητα βάλτοι με πολλές κοίτες, στους οποίους ο Ηρακλής έκανε αποξηραντικά έργα.

Συγκεκριμένα, η Λίμνη της Λέρνας ανανεώνεται από εννιά πηγές-κεφάλια (τα εννιά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας), προερχόμενα Αρκαδικό οροπέδιο, με το εγγύτερο, την μεσαία πηγή, ανάμεσα στο Κεφαλάρι και την Λέρνας, η οποία δεν στερεύει ποτέ (το αθάνατο κεφάλι), οι οποίες συχνά υπερχείλιζαν και κατέστρεφαν τις σοδειές και τους κάτοικους της περιοχής.

Έτσι για πολλούς, ο Ηρακλής έκανε ειδικά αποστραγγιστικά έργα στην λίμνη, με τα οποία σταμάτησε τις πλημμύρες, και «έκοψε έτσι» τα «Εννιά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας». 

Η δε Πανδώρα λέγεται πως ήταν κόρη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. 

Ο Σεμ ήταν ο Ηρακλής των Αρχαίων Αιγυπτίων, όπως και ο Μέλκαρτ των Φοινίκων, ενώ και οι Αρχαίοι Γαλάτες  και Ρωμαίοι είχαν τον δικό τους Ηρακλή.

Ο Τυφώνας-Σεθ συμβόλιζε τον καταστροφικό Άνεμο της Αραβίας και της Λιβύης, ο οποίος κατέστρεφε γη Αίγυπτου, ενώ παράλληλα συμβόλιζε και την εποχή ξηρασίας (οι μήνες της οποίας συμπίπτουν με την περίοδο της τυραννίας του Τυφώνα στην Αίγυπτο).

Ο δε Όσιρις-Διόνυσος συμβόλιζε τον ποταμό Νείλο, η Ίσις-Δήμητρα την Αίγυπτο, οι δεύτερες πλημύρες του Νείλου συμπίπτουν με θάνατο Όσιρι-Δόνυσου, ενώ η βλάστηση των καρπών της γης με την νίκη του Ώρου-Απόλλωνα επί του Τυφώνα-Σεθ, μέσω της κατασκευής φραγμάτων.

Αντίστοιχα και ο μύθος του Ηρακλή και η νίκη του επί του Ανταίου στην Λιβύη, συμβόλιζε την νίκη επί της ξηρασίας και των ανέμων από την χωρά αυτή (που συμβόλιζαν από τον Ανταίο), οι οποίοι όταν έφθαναν στην Αίγυπτο, προκαλούσαν καταστροφές, πολλές εκ των οποίων, αποφεύχθηκαν και απετράπησαν χάρις σε φράγματα τα οποία κατασκευάστηκαν (τα οποία συμβολίζονται στον μύθο αυτό από τον Ηρακλή).

Σύμφωνα με μια μία παράδοση, ο Κέρβερος ήταν ένα φίδι στο Ταίναρο, τόσο μεγάλο και φοβερό που είχε ονομαστεί συμβολικά «ο Σκύλος του Άδη», γιατί οποίον δάγκωνε πέθανε ακαριαία από το δηλητήριο του.

Για κάποιους  ο Τυφώνας ήταν γιος του Κρόνου.

Ο Πλάτωνας στον Κρατύλο (397e) αφηγείται την χρυσή φυλή των ανδρών που ήρθαν πρώτοι. Διευκρινίζει ότι ο Ησίοδος δεν εννοούσε άνδρες κυριολεκτικά κατασκευασμένους από χρυσό, αλλά καλούς και ευγενείς.

Σε άλλη εκδοχή του μύθου, ο Κέρβερος ήταν σκύλος του βασιλιά Αιδωνέα, τον οποίο άρπαξε κάποιος Μολλοτός και τον έφερε σε μια σπηλιά, από οπού τον βρήκε ο Ηρακλής και τον έφερε στον Ευρυσθέα.

Ο Δούρειος ίππος ήταν στην πραγματικότητα ένας πολιορκητικός κριός με πρόσωπο αλόγου (https://slpress.gr/istorimata/doyreios-ippos-xylino-alogo-i-poliorkitiki-michani/).

Οι συμπληγάδες στα Δαρδανέλια, ήταν στην πραγματικότητα ένα φυσικό φαινόμενο, σαν τα νερά της Χαλκίδας.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη Στενά Σικελίας, ήταν στην πραγματικότητα ενέδρες από Ετρούσκους πειρατές με πλοία με ονόματα Σκύλλα και σημαία με το ζώο αυτό.

Το Χρυσόμαλλο δέρας, ήταν μια προβιά που μάζευαν όντως στην αρχαιότητα χρυσαφί οι αρχαίοι λαοί στις όχθες των ποταμών (το χρυσαφί που διέχεε τα ποταμιά «κατακράταγαν» πάνω στις προβιές), στην Κολχίδα (σημερινή Γεωργία) που έχει χρυσαφί. Και για τον λόγο αυτό, έγινε πιθανώς η Αργοναυτική εκστρατεία για άνοιξη εμπορικών οδών στην Μαύρη θάλασσα, καθώς και για την εύρεση και οικειοποίηση του χρυσού της περιοχής.

Ο Προμηθέας, ήταν βασιλιάς της Λιβύης, τον οποίο έδεσαν οι αγανακτισμένοι υπήκοοι του, όχι στον Καύκασο αλλά σε βουνά περιοχής, επειδή δεν μπορούσε να σταματήσει συνεχείς και καταστροφικές πλημμύρες του ποταμού με το όνομα Αετός (ο δε ποταμός Αετός της Αιγύπτου, αρχικά ονομαζόταν Ωκεάνης, ύστερα Αιγύπτιος και τέλος Νείλος). Τον ελευθέρωσε ο Ηρακλής, ο οποίος και κατασκεύασε αποστραγγιστικά έργα, τα οποία ανακούφισαν τους κάτοικους.

Ο Πορθμός ανάμεσα στην Μεσσήνη και στο Ρήγιο (στο άκρο της Σικελίας και της Ιταλίας αντίστοιχα), από τον οποίο λέγεται ότι πέρασε ο Οδυσσέας και ονομάζονταν Χάρυβδη, είναι πολύ στενός και μικρός στην απόσταση, ενώ σε αυτά ρέουν νερά από το Τυρρηνικό και το Ιόνιο Πέλαγος, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται επικίνδυνα θαλάσσια ρεύματα σε αυτό που βούλιαζαν τα πλοία. 

Οι Κένταυροι ήταν στην πραγματικότητα οι πρώτοι εισβολείς πάνω σε αλόγα.

Ο Άτλαντας ήταν αδελφός του Έσπερου. Αυτοί απέκτησαν πρόβατα ξεχωριστά για την ομορφιά τους  που είχαν χρώμα ξανθό χρυσαφί  και για αυτό τον λόγο, οι ποιητές που ονομάζουν τα πρόβατα «μήλα»  τα είπαν «χρυσά μήλα».

Ο Έσπερος, γέννησε θυγατέρα που ονομάστηκε Εσπερίδα, την οποία πάντρεψε  με τον αδελφό του, και από αυτήν η χώρα πήρε το ονομάστηκε Εσπερίδα. Ο εν λόγω μύθος αναφέρει επίσης ότι  ο Ηρακλής πήγε στην Εσπερίδα.

Εκεί έμαθε ότι ληστές της θάλασσας που είχε στείλει ο βασιλιάς της Αιγύπτου Βούσιρις, είχαν αρπάξει τις παρθένες κόρες  του Άτλαντα και πήγε και τις έφερε πίσω σκοτώνοντας τους ληστές. Ο Άτλαντας για να του ανταποδώσει τη χάρη τον δίδαξε αστρονομία.

Ο Άτλας είχε μελετήσει περισσότερο από απ΄ όλους την αστρονομία και είχε ανακαλύψει μετά από πολύ δουλειά τη σφαίρα όπου βρίσκονται τα άστρα, ενώ η εντύπωση που επικρατούσε ήταν πως εκείνος σήκωνε ολόκληρο τον κόσμο στους ώμους του.

Οι Εσπερίδες, ήταν οι δυο όμορφες κόρες του βασιλιά της Καρίας, οι οποίες είχαν υπό την κατοχή τους πλούσια κοπάδια από πρόβατα, τα οποία καλούταν στην τοπική διαλεκτό μήλα. Αυτά είχαν ποιμένα, έναν άνθρωπο με το όνομα Δράκοντας. Αυτόν εξόντωσε ο  Ηρακλής και πήρε τα κοπάδια αυτά και τα έφερε στον Ευρυσθέα.

Ο φύλακας των χρυσών μήλων των Εσπερίδων, ήταν στην πραγματικότητα ένας άνδρας με το όνομα Δράκων, ο οποίος είχε υπό  την επίβλεψη του πολλές φυτείες κανονικών και εύκαρπων μήλων, αλλά και κοπαδιών προβάτων, από τα οποία συσσώρευε πολύ χρυσό.

Ο Κάδμος (από τις Θήβες της Αιγύπτου), σκότωσε έναν βασιλιά της Θήβας που είχε το όνομα Δράκοντας και του πήρε την θέση και όχι ένα κανονικό δράκοντα. Οι δε Σπαρτοί του Κάδμου αντίστοιχα, ήταν οι φίλοι του Δράκοντα, οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του Κάδμου, αλλά αυτός τους νίκησε.

Εδώ μπορεί να ειπωθεί, ότι Κάδμος έφυγε από την Φοινίκη, όχι μόνο για να βρει την αδερφή του, αλλά και επειδή ήρθε σε σύγκρουση με τον βασιλιά της και αδερφό του.

[Η πόλη  που έκτισε ο Κάδμος, ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του ή Θήβα από το όνομα της πόλης της Αιγύπτου απ΄ όπου έφυγαν μετανάστες οι πρώτοι της κάτοικοι.

Ανατρέχοντας στο Πάριο χρονικό και στους αρχαίους συγγραφείς: Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., βλέπουμε να αναφέρουν ότι πολύ πριν από τα Τρωικά και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδεις ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.

Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Από αυτούς οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πάνε δια ξηράς στην Ιουδαία. Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό ( απ΄ όπου και η ονομασία  Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου.

Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήταν Αχαιοί στη γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επεδείκνυε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν τον Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς.

Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (= οι Αχαιοί κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοί και Δαναοί και Αργείοι και απ΄ αυτούς κατ’ επέκταση και όλοι οι Έλληνες. 

Οι Φοίνικες με αρχηγό τον Αγήνορα έφυγαν από την Θήβα της Αιγύπτου, απ΄ όπου και η ονομασία Θηβαίοι, και πήγανε στη Φοινίκη της Ασίας (τη χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών κ.α.), εξ ου και η ονομασία Φοίνικες (πηγή: Κρασσανάκης-http://www.krassanakis.gr/, http://www.krassanakis.gr/Greek-mythology.pdf)].

Οι φίλοι του Δράκοντα, λοιπόν, αφού ηττήθηκαν στη μάχη, λεηλάτησαν ένα μέρος της περιουσίας του Κάδμου και άρπαξαν τους χαυλιόδοντες που φυλάσσονταν στο ιερό και έφυγαν γρήγορα από την πατρίδα τους και διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Με ορμητήριο τις περιοχές αυτές έκαναν επιθέσεις στους Θηβαίους και ήταν φοβεροί πολεμιστές, επειδή γνώριζαν και τη γλώσσα και την περιοχή. Επειδή, λοιπόν, κατά την φυγή τους άρπαξαν τα δόντια, οι πολίτες έλεγαν: «Τέτοιες συμφορές μας προξένησε ο Κάδμος σκοτώνοντας τον Δράκοντα. Από τους χαυλιόδοντες του πολλοί, γενναίοι, σπαρτοί άνδρες φύτρωσαν, οι οποίοι τώρα μας πολεμούν».

Η Σφίγγα δεν ήταν τέρας που ζήταγε απαντήσεις σε αινίγματα, αλλά η  πρώτη γυναίκα του Κάδμου, μια άγρια πολεμίστρια, η οποία, όταν αυτός πήρε για δεύτερη γυναικά, την αδερφή του πρώην βασιλιά της Θήβας, Δράκοντα, επαναστάτησε ζηλεύοντας εναντίον του.

Κατάφερε δε να πάρει ένα μέρος του βασιλικού στρατού με μέρος της και άρχισε ανταρτοπόλεμο, στήνοντας ενέδρες και κάνοντας επιδρομές σε περαστικούς, σε έναν τόπο με όνομα Αίνιγμα. Ο βασιλιάς της Θήβας, την επικήρυξε με αμοιβή και για τον λόγο αυτό, την σκότωσε ο Οιδίποδας. 

Η δε Σφίγγα εξοντώθηκε ή ηττήθηκε από τον Οιδίποδα και κατέφυγε στον πατέρα ή σύζυγο της Λάιο, που είχε επαναστατήσει εναντίον του στην εκδοχή αυτή του μύθου.

Οι Στυμφαλίδες, δεν ήταν όρνιθες ή πτηνά, αλλά οι κόρες του βασιλιά Στύμφαλου, οι οποίες όχι μόνο αρνήθηκαν να τον φιλοξενήσουν και φιλοξένησαν στην θέση του τους εχθρούς του, τους Μολιώνες, αλλά επιπλέον, επιτέθηκαν μαζί με αυτούς εναντίον του για να τον εξοντώσουν και τότε ο Ηρακλής τις νίκησε και τις εξόντωσε μαζί με αυτούς.

Όταν ο Μίνωας κατέλαβε τα Μέγαρα με πλοία, χάρις στην προδοσία της κόρης του βασιλιά Σκύλλας, την πήρε μαζί του στο καράβι του. Αυτή πίστευε ότι θα την έκανε γυναικά του ως ανταμοιβή, αλλά αντίθετα αυτός, για να την τιμωρήσει για την προδοσία της, την έδεσε ανάποδα στο πίσω μέρος του πλοίου του και έτσι αυτή πέθανε.

Το Κήτος της Ησιόνης, στην πραγματικότητα, ήταν ένας στόλος άγριων πολεμιστών, υπό την ηγεσία ενός αρχηγού με το όνομα Κήτος. Αυτοί είχαν καταφέρει να καταστήσουν φόρου υποτελείς πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένης και της Τροίας.

Τότε, ο τότε βασιλιάς της Τροίας, Λαδαμέοντας, προσέλαβε τον Ηρακλή που έτυχε να περνά με τον στρατό του από την περιοχή, και με την βοήθεια του, κατάφερε να νικήσει και να εξοντώσει τον Κήτος και τον στόλο του.

Όμως στην συνέχεια, ο Λαδαμέοντας δεν έδωσε στον Ηρακλή την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί και αργότερα αυτός για να τον εκδικηθεί, ξεκίνησε εκστρατεία ενάντια στην Τροία και την κατέλαβε (http://www.ew.com/topic/game-thrones-tv-shows, http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_26.html), πριν τον διάσημο σε όλους μας Τρωικό πόλεμο (https://www.history-point.gr/troikos-polemos-ta-aitia-sygkroysis-ton-aytokratorion-mykinon-troias), την δεύτερη εκστρατεία των Ελλήνων κατά της Τροίας.

Κάποτε, υπήρχαν στο Πήλιο άγριοι ταύροι, οι οποίοι έκαναν καταστροφές και σκότωναν ανθρώπους στην περιοχή. Τότε, ο βασιλιάς της περιοχής αυτής, ο Ιξίωνας, ανήγγειλε ότι θα αντάμειβε όποιον τους εξόντωνε. Τότε κάποιοι νέοι, με την χρήση αλόγων, τόξευαν από μακριά τους ταύρους αυτούς, και όταν αυτοί τους επιτίθονταν υποχωρούσαν και υστέρα επέστρεφαν και έτσι τους εξόντωσαν.

Για τον λόγο αυτό, ο βασιλιάς τους αντάμειψε με πολλά χρήματα και οι ίδιοι ονομάστηκαν Κένταυροι, δηλαδή αυτοί που κατακέντησαν τους ταύρους, Όμως αργότερα, οι ίδιοι έγιναν αλαζόνες και θρασείς και άρχισαν να επιτίθονται και να λεηλατούν την Θεσσαλία, ενώ στην Λάρισα, οι ίδιοι επιτέθηκαν σε ένα γάμο μεθυσμένοι και άρπαξαν τις γυναίκες των κάτοικων.

Τελικά, οι περισσότεροι από αυτούς εξοντωθήκαν από τον Θησέα και τον Πειριθού στην Θράκη.

Ο βασιλιάς της Λέρνης, ο Λέρνος, δεν ήταν υπάκουος στον βασιλιά Ευρυσθέα του Αργούς. Τότε ο Ευρυσθέας έστειλε τον Ηρακλή με στόχο να τον υποτάξει. Ο Λέρνος, είχε τοποθετήσει σε ένα καίριας στρατηγικής σημασίας κάστρο, με το όνομα Ύδρα, 50 τοξότες.

Για να τους αναγκάσει ο Ηρακλής να βγούνε έξω, έβαλε γύρω από το κάστρο φωτιά, ενώ πιο πριν οι τοξότες, είχαν καλέσει ως βοήθεια έναν μισθοφόρο από την Καρία με το όνομα Καρκίνο.

Τότε ο Ηρακλής, κάλεσε σε βοήθεια τον ανιψιό του τον Ιόλαο, και μόλις έβαλε φωτιά και βγήκαν οι τοξότες, τους νίκησε μαζί με τον Καρκίνο και τους εξόντωσε και στην συνέχεια κατέλαβε το κάστρο και την υπόλοιπη περιοχή και την υπέταξε στον Ευρυσθέα.

[Κατά τον περιηγητή και ιστορικό Παυσανία, Ύδρα σημάνει νερόφιδο. Οπότε για αυτόν, η Λερναία Ύδρα ήταν ένα υπερμέγεθες νερόφιδο στον βαλτό της Λίμνης Λέρνης, το οποίο ήταν παράλληλα δηλητηριώδες].

Όταν ο Ευρυσθέας, ζήτησε από τον Ηρακλή να του φέρει τα βόδια του Γηρυόνη, αυτός, ξέροντας ότι ο βασιλιάς της περιοχής και του πατέρας Γηρυόνη, ο Χρυσάωρ και οι τρεις δυνατοί γιοι του είχαν πολύ στρατό, αποφάσισε και αυτός να πάρει στρατό μαζί του.

Στον δρόμο του για την Ιβηρία (Ισπανία), οπού βρισκόταν το βασίλειο του Χρυσάωρος, ο Ηρακλής πέρασε από την Κρήτη, οπού οι κάτοικοι της τον υποδέχτηκαν με λαμπρές τιμές και αυτός ως αντάλλαγμα εξόντωσε όλα τα αγρία θηρία της χώρας.

Στην συνέχεια, ο Ηρακλής πέρασε από την Αίγυπτο, οπού εξόντωσε τον βάρβαρο βασιλιά της Βούσιρι που έκανε ανθρωποθυσίες με τους ξένους που εισερχόταν στην Αίγυπτο, αλλά και από την Λιβύη, οπού εξόντωσε τον βάρβαρο Ανταίο, μαζί με τους άλλους τυραννικούς ηγέτες της περιοχής και τα αγρία θηρία της.

Στην συνέχεια, έφτασε στα σύνορα Αφρικής και Ισπανίας, οπού έστησε δυο πλάκες, γνωστές ως Ηράκλειες στήλες. Στην συνέχεια, νίκησε και εξόντωσε τον Χρυσάωρα και τους γιους του και πήρε τα βόδια του Γηρυόνη.

Αμέσως μετά, έδωσε τα μισά βόδια σε έναν τοπικό ηγέτη που τον βοήθησε στο έργο του αυτό και αυτός από ευγνωμοσύνη, τα αφιέρωσε στον Ηρακλή και θυσίαζε προς τιμήν του κάθε χρόνο ένα από αυτά.

Υπήρξαν συνολικά τρεις άντρες με το όνομα Ηρακλής.

Ο πρώτος και παλαιότερος γεννήθηκε στις Θήβες της Αιγύπτου, κατέλαβε με την μυϊκή δύναμη και τον στρατό του, μεγάλο μέρος του γνωστού κόσμου και εξόντωσε κακοποιούς σαν τον Ανταίο στην Λιβύη και τον Βούσιρι στην Αίγυπτο και ταυτόχρονα έστησε μαρμάρινες στήλες με το όνομα του στην Λιβύη.

Ο δεύτερος, κατάγονταν από τους Ιδαίους Δακτύλους στην Κρήτη και ήταν μάγος με γνώσεις στρατηγικής, ενώ ίδρυσε και τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Ο τρίτος, γεννήθηκε στην Θήβα της Βοιωτίας από τον Δία και την Ακλμήνη λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο, επισκέφτηκε μεγάλο μέρος του κόσμου εκτελώντας τους άθλους υπό τις διαταγές του Ευρυσθέα, και ταυτόχρονα έστησε μαρμάρινες στήλες με το όνομα του στο Γιβραλτάρ στην Ισπανία (τις γνωστές σε όλους μας Ηράκλειες στήλες).

Η ζωή και τα έργα των τριών αυτών αντρών έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε οι μεταγενέστεροι τους ταύτισαν σε ένα άτομο, ότι ακριβώς έκαναν και με τον Διόνυσο.

Έτσι, υπήρχαν τρεις Διόνυσοι:

Ο πρώτος ήταν γιος του Δία και της Ιούς που γεννήθηκε στην Αίγυπτο, έγινε βασιλιάς της και έφτασε με στρατό ως τις Ινδίες. Γεννήθηκε δε στην Νύσα της Αραβίας και για τον λόγο αυτό, από το όνομα του πατέρα του (Δίας) και την πόλη στην οποία γεννήθηκε (την Νύσα), έλαβε το όνομα του (Διόνυσος).

Όταν μεγάλωσε, ο Διόνυσος, ο οποίος ήταν πολύ όμορφος, ζούσε πολυτελώς και διασκέδαζε με ομάδες γυναικών (τις μαινάδες), χορεύοντας έξαλλα. Αργότερα, αυτές τις έκανε στρατιωτικό σώμα και με τον κύριο στρατό του, άρχισε εκστρατεία για την κατάκτηση του κόσμου.

Όσοι δεν πίστευαν σε αυτόν, εξοντωνόταν άγρια, όπως ο βασιλιάς της Θράκης Λυκούργος και ο βασιλιάς Πενθεύς στην Ελλάδα ή ο Μύρνος των Ινδιών από τις μανιασμένες μαινάδες και τον στρατό του Διονύσου.

Στην Θράκη, ο βασιλιάς Λυκούργος ήθελε να στήσει ενέδρα και να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στον Διόνυσο και τον στρατό του, αλλά ένας ντόπιος κάτοικος της Θράκης, ο Χάροψ, μαρτύρησε το σχέδιο του Λυκούργου στον Διόνυσο και αυτός διέφυγε γρήγορα κρυφά στην απέναντι πλευρά του Ελλησπόντου, όπου βρίσκονταν ο στρατός του.

Όμως, πάνω στην βιασύνη του, ο Διόνυσος δεν πρόλαβε να ειδοποιήσει τις μαινάδες, οι οποίες βρίσκονταν σε μία πόλη της Θράκης, και έτσι, όταν ο Λυκούργος τους επιτέθηκε, εξόντωσε τις περισσότερες από αυτές.

Όμως, όταν κατέφτασε ο Διόνυσος με τον στρατό του, νίκησε και συνέλαβε αιχμάλωτο τον Λυκούργο, του έβγαλε τα μάτια, τον βασάνισε και τέλος τον σταύρωσε (βέβαια για άλλους, ο Λυκούργος ήταν βασιλιάς της Αραβίας και όχι της Θράκης).

Στην συνέχεια, ο Διόνυσος, για να ανταμείψει τον Χάροψ, τον έκανε βασιλιά της περιοχής και του δίδαξε τα «μυστήρια του». Στην συνέχεια αυτά συνεχίστηκαν από τον γιο του Χάροψ, τον Οανάγη και στην συνέχεια, αυτό θεσμοθετήθηκαν επίσημα από τον εγγονό του, τον Ορφέα (οι λεγόμενες ορφικές διδασκαλίες και «μυστήρια»).

Ο δεύτερος γεννήθηκε στις Ινδίες και ήταν βασιλιάς της περιοχής. Δίδαξε τους κατοίκους της για την καλλιέργεια αμπελιών και κρασιού, το οποίο φύτρωνε από μόνο του στην Ινδία λόγω του καλού κλίματος της περιοχής, ενώ ταξίδεψε και σε άλλα μέρη και διέδωσε την χρήση του.

Και ο τρίτος, ο οποίος γεννήθηκε από τον Δία και την Σεμέλη (κατ’ άλλους τον Δία και την Περσεφόνη), την κόρη του Κάδμου στην Θήβα, θέλησε να μιμηθεί τα έργα των άλλων δύο και σχημάτισε στρατό και με γυναίκες, τις Μαινάδες (σαν τους δύο προκατόχους του), τον οποίο οδήγησε στον τότε γνωστό κόσμο.

Και αυτών, η και τα έργα έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε οι μεταγενέστεροι τους ταύτισαν σε ένα άτομο, ότι ακριβώς έκαναν και με τον Ηρακλή.

Κατά τον Ευήμερο επίσης, οι Αρχαίοι Έλληνες Μινωίτες Κρητικοί, υπό την καθοδήγηση του Δία, αποίκησαν την νήσο Παγχαία, την Αραβία, την Μεσοποταμία, την Περσία, την Αραβία, καθώς και τα νησιά του Ινδικού Ωκεανού.

Οι Αμαζόνες υπήρξαν εν μέρει ιστορικά στην Σκυθία (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_8.html).

Στις ευημεριστικές ερμηνείες των μύθων του Διόδωρου του Σικελιώτη, οι Αμαζόνες κατάγονταν από το νησί Εσπέρα στην Τριτωνίτιδα της Λιβύης και όχι από την Θεμισκίρα στον Πόντο.

Οι Αμαζόνες, συγκρούστηκαν με τους εξής Έλληνες ήρωες: Τον Βελλεροφόντη (στην Λυκία), τον Ηρακλή (στον Εύξεινο Πόντο), τον Θησέα (στην Αθήνα), τον Αχιλλέα (στην Τροία), αλλά και τον βασιλιά Πρίαμο στην Τροία (στα νιάτα του).

Αρχηγός τους ήταν η Μυρίνα, ενώ οι Αμαζόνες γειτόνευαν με την φυλή των Ατλάντιων (η χώρα τους, ήταν γνωστή και ως Ατλαντίδα και βρίσκονταν πλησίον του Όρους Άτλαντα, στα παράλια της Βόρειας Αφρικής).

Αυτή, ήταν μια γυναικά που έφτασε στην βασιλική εξουσία, και με την θέληση και το θάρρος της, κατάφερε να δημιουργήσει έναν αξιόμαχο στρατό από γυναίκες, τις οποίες γύμνασε τέλεια και με αυτές μπόρεσε να αποκρούσει τους βάρβαρους που είχαν εισβάλει στην χώρα τους.

Στην συνέχεια, επέκτεινε με την δύναμη της και το στρατό της την εξουσία της στους γύρω λαούς, ενώ επέβαλε στους άντρες να κάνουν βοηθητικές εργασίες και οι γυναίκες να πολεμούν. Παράλληλα έκτισε την Θεμισκύρα ως πρωτεύουσα της.  

Αρχικά οι Αμαζόνες κατέλαβαν τις υπόλοιπες πόλεις του νησιού τους, εκτός από μία που θεωρούταν ιερή και σε αυτήν κατοικούσαν οι ιχθυοφάγοι Αιθίοπες. Στην συνέχεια, επιτέθηκαν στους Ατλάντιους και αυτοί, καταλαμβάνοντας την πόλη της Κέρνης, αλλά αυτοί υποτάχθηκαν γρήγορα στις Αμαζόνες και συμμάχησαν μαζί τους.

Τότε αυτοί, ζήτησαν από τις Αμαζόνες να επιτεθούν στην βάρβαρη και γειτονική σε αυτούς φυλή των Γοργόνων, η οποία τους έκανε συχνά επιθέσεις και τους λεηλατούσε.

Επίσης, οι Αμαζόνες της Αφρικής, τον καιρό της βασίλισσας Μυρίνας, κατέλαβαν την Δυτική Αφρική, η οποία είχε συγκροτήσει έναν στρατό από 30.000 πεζές και 3.000 ιππείς, ο οποίος είχε ως εξοπλισμό πολλά ξίφη, λόγχες, δόρατα, θώρακες και ασπίδες, 

Πραγματικά, οι Αμαζόνες επιτέθηκαν στις Γοργόνες με 30.000 στρατό, και μετά από μία άγρια μάχη τις νίκησαν εξοντώνοντας πολλές από αυτές, πιάνοντας πολλές ως αιχμαλώτους, ενώ όσες δεν διέφυγαν, κάηκαν μέσα στο δάσος που κατέφυγαν από την φωτιά που έβαλαν σε αυτό οι Αμαζόνες.

Όμως το βράδυ, λόγω κακής φύλαξης, οι αιχμάλωτες Γοργόνες επαναστάτησαν και έσφαξαν πολλές Αμαζόνες.

[Αργότερα, οι βάρβαρες Γοργόνες απέκτησαν ξανά δύναμη υπό την ηγεσία της βασίλισσας Μέδουσας, η οποία ξεκίνησε πόλεμο με τον Περσέα, γιο του Δία και σκοτώθηκε στην μάχη, χάνοντας μεγάλο μέρος του στρατού τους, ενώ αφανίστηκαν τελείως αργότερα από τον Ηρακλή.

Συγκεκριμένα, στην εκδοχή αυτή του μύθου, η Μέδουσα (αλλιώς Γοργόνα), ήταν κόρη του βασιλιά Φόρκου της Λιβύης στην περιοχή της Τριτωνίτιδας. Αυτή διαδέχτηκε στον θρόνο τον πατερά της όταν αυτός πέθανε. Στην συνέχεια, ξεκίνησε πολέμους με τις γειτονικές Αμαζόνες.

Όταν ο Περσέας κατέφτασε στην Λιβύη, πολέμησε με τον λαό της Μέδουσας (τος Γοργόνες) και κατάφερε να τις νικήσει, εξοντώνοντας την Μέδουσα. Και στην συνέχεια, τόσο πολύ θαύμασε την ομορφιά της, ώστε πηρέ το κεφάλι της στο πλοίο του.

Σε άλλη εκδοχή του μύθου, ο Φόρκυς, ήταν Κερναίος, Αιθίοπας στο γένος, ήταν βασιλιάς της Κέρνης, έξω από τις Ηράκλειες στήλες, στην Λιβύη, στον ποταμό Άννωνα, προς την Καρχηδόνα. Η δε χώρα του είχε πολύ χρυσό.

Ο ίδιος είχε φτιάξει και ένα χρυσό άγαλμα προς τιμήν της θεάς Αθηνάς και παράλληλα κατασκεύαζε προς τιμήν της και έναν μεγάλο ναό, τον οποίο οι κόρες του δεν ολοκλήρωσαν.

Οι δε κόρες του βασιλιά όταν αυτός πέθανε και τον διαδέχτηκαν, ήταν η Μέδουσα (αλλιώς Γοργόνα ή Γοργώ), η Σθενώ και η Ευρυάλη. Αυτές κυβερνούσαν εναλλάξ και είχαν ως υπεύθυνο για τα οικονομικά έναν φίλο του πάτερα τους, έναν άντρα με το όνομα Οφθαλμό, άντρα έντιμο, ο οποιος φύλαγε το βασίλειο σαν τα μάτια του.

Όμως τότε, έτυχε να περνά από τα μέρη εκείνα ο Περσέας, εξόριστος από το Άργος μαζί με τον στρατό του. Αυτός, όταν έμαθε ότι η χώρα είχε χρυσό, ενώ ήταν σχεδόν αφύλακτη και την κυβερνούσαν γυναίκες, προσάραξε με τα πλοία του στην Κέρνη και την Σάρπηδα, και συνέλαβε τον Οφθαλμό.

Τότε, οι αδερφές άρχισαν να τσακώνονται, κατηγορώντας η μία την άλλη για την εξαφάνιση του, μην ξέροντας το τι του συνέβη. Τότε, εμφανίστηκε ο Περσέας, ο οποιος είπε ότι θα τους παρέδιδε τον Οφθαλμό, αν του έδιναν πολύ χρυσό και το άγαλμα της Αθήνας ως αντάλλαγμα.

Μόνο η Μέδουσα αρνήθηκε και τότε ο Περσέα την σκότωσε και οι αδερφές της δέχτηκαν τους όρους του Περσέα. Ο δε Περσέας, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της Μέδουσας, πηρέ το κεφάλι της στο πλοίο του και ονόμασε το καράβι του Γοργώ (άλλο όνομα της Μέδουσας).

Στην συνέχεια επιτέθηκε στα γύρω νησιά για να πάρει χρήματα και χρυσό για να δημιουργήσει στρατό και να μπορέσει με αυτόν να γυρίσει στο Άργος και να ανακαταλάβει την εξουσία του.

Στην Σέριφο, ζήτησε από τους κάτοικους της να του δώσουν χρήματα, αυτοί αρνήθηκαν. Όταν τους ξαναζήτησε και αυτοί αρνηθήκαν εκ νέου, τους είπε: «Κοιτάτε το κεφάλι της Γοργούς, εάν δεν κάνετε ότι σας λέω, τα ίδια θα πάθετε»].

Στην συνέχεια, η Μυρίνα πήγε στην Αίγυπτο και σύναψε συνθήκη φιλίας με τον βασιλιάς της χώρας αυτής, τον Ώρο, τον γιο της Ίσιδας. Στην συνέχεια οι Αμαζόνες κατέλαβαν την Αραβία, την Συρία, την Κιλικία και την Μεγάλη Φρυγία, ενώ παράλληλα αποβίβασαν στρατό και στα νησιά του Αιγαίου και συγκεκριμένα στην Λέσβο, όπου ίδρυσαν την Μυτιλήνη, δίνοντας της το όνομα της αδερφής της βασίλισσας τους.

[Στην Λέσβο, η Μυρίνα έκτισε και άλλες πόλεις (Κύμη, Πιτάνη, Πρίνη), οπως και στην Σαμοθράκη]. 

Όμως τότε, ο Μώψος, εξόριστος από τον τότε βασιλιά της Θράκης Λυκούργο, αλλά και ο επίσης εξόριστος Σίπιλος ο Σκύθης, επιτέθηκαν στις Αμαζόνες με τον στρατό τους και στην μάχη που ακολούθησε, η Μυρίνα σκοτώθηκε, χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της.  Αμέσως μετά, οι Αμαζόνες υποχώρησαν στην Λιβύη.

Οι κόρη της συνέχισε στους πολέμους πέρα από τον Εύξεινο Πόντο, στην Θράκη και την Ιλλυρία, και προέλασε σε μεγάλο μέρος της Ασίας και την Συρία, ενώ και οι διάδοχοι της στον θρόνο κράτησαν την εξουσία.

Αργότερα, οι Αμαζόνες απέκτησαν ξανά δύναμη από την βασίλισσα Αντιόπη, αλλά ηττήθηκαν από τον Ηρακλή και τον Θησέα. Η τελευταία αναλαμπή της δύναμης τους, έγινε  από την βασίλισσα Πενεσθίλεια, η οποία έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας ως σύμμαχος των Τρώων, αλλά και αυτή στο τέλος ηττήθηκε από τον Αχιλλέα με τον στρατό της, και από τότε, οι Αμαζόνες παρήκμασαν οριστικά.

Τελικά, ύστερα από μεγάλους σεισμούς, η χώρα των Αμαζόνων καταποντίστηκε δυτικά προς το μέρος του Ωκεανού.

[Ίσως και η χώρα των γειτόνων των Αμαζόνων, των Ατλάντιων, η Ατλαντίδα, να βυθίστηκε και αυτή από τους σεισμούς που συγκλόνισαν την χώρα των Αμαζόνων, αφού και αυτοί βρισκόταν πλησίον της και σίγουρα θα επηρεάστηκε από το γεγονός αυτό.

Δεν είναι σίγουρο εάν αυτή η Ατλαντίδα ταυτίζεται με την Ατλαντίδα του Πλάτωνα (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9/). Άλλωστε η Ατλαντίδα του Πλάτωνα ήταν νησί και βρίσκονταν δυτικά των Ηράκλειων Στηλών της Ισπανίας (https://www.pronews.gr/istoria/511494_ti-anaferei-o-platonas-gia-ti-hameni-atlantida), στον Ατλαντικό Ωκεανό, ενώ η Ατλαντίδα των Αμαζόνων στην Βόρεια Αφρική στην ξηρά.

Επίσης, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας του Πλάτωνα, ήταν μία ισχυρή και άπληστη ευημερούσα δύναμη, η οποία εισέβαλε στην Μεσόγειο, καταλαμβάνοντας όλα τα μέρη της ως την Αίγυπτο και την Ιταλία.

Και όταν εισέβαλαν στην Ελλάδα, αποκρούστηκαν από τους Έλληνες (https://www.protothema.gr/stories/article/657803/atladida-muthos-i-pragmatikotita/), οι οποίοι στην συνέχεια αντεπιτέθηκαν, απελευθέρωσαν τους λαούς της Μεσογείου και Ατλάντιοι υποχώρησαν στην Ατλαντίδα, η οποία βυθίστηκε τελικά μετά από παρατεταμένους σεισμούς.

Αντίθετα, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας των Αμαζόνων, ήταν σε ευημερία και παντελώς ειρηνικοί και απόλεμοι, εκτός και εάν υποτεθεί ότι μετά την παρακμή των Αμαζόνων αυτοί απέκτησαν φιλοπόλεμες τάσεις, και έκαναν τα πολεμικά έργα των Ατλάντιων του Πλάτωνα, και στην συνέχεια, ο Πλάτωνας απλά παράλλαξε την ιστορία τους, μεταφέροντας την χώρα και την ιστορία τους σε ένα νησί πιο μακριά από την Αφρική].

Οι Αρπυίες, ήταν στην πραγματικότητα γυναίκες, αρχηγοί κακοποιών, που λήστευαν τους περαστικούς και εξοντώθηκαν από τους Αργοναύτες, οι οποίοι είχαν διαλέξει ως στρατηγό τους τον Ηρακλή λόγω του θάρρους του.

Η θυσία της Ιφιγένειας ήταν κανονική ανθρωποθυσία και αυτή δεν σώθηκε τελικά.

Επίσης, στην διάρκεια δε της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολλοί ναυτικοί ισχυρίζονταν ότι άκουγαν να αντηχεί παντού ανεξήγητα η ιαχή που έλεγε ότι ο (υποτιθέμενος) «θεός» Πάνας, πέθανε (τώρα το πω ένας «θεός» πεθαίνει μόνιμα είναι άξιον απορίας).

Ο Αίολος, ήταν σοφός βασιλιάς και αστρονόμος-μετεωρολόγος, ο οποίος γνώριζε τον καιρό, καθώς και την πορεία ανέμων, αλλά δεν τους έλεγχε κανονικά.

Για την Μέδουσα, λέγεται ότι την απήγαγαν οι Έλληνες ή ότι ακολούθησε με την θέληση της τον Ιάσονα.

Για την Ωραία Ελένη, λέγεται, είτε ότι την απήγαγε με την βία ο Πάρης, είτε ότι αυτή ήταν διεφθαρμένη και πήγε μαζί του με την θέληση της.

Η Ρέα γέννησε τον Δια στην Κρήτη.

Οι δήθεν 12 «θεοί» του Όλύμπου, εξυψώθηκαν από τους ποιητές της αυλής τους που τους «έγλυφαν» σε δήθεν «θεούς», ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλοί θνητοί βασιλιάδες.

Ο Διόνυσος και η Αριάδνη λέγεται ότι σκοτώθηκαν σε μάχη με τον Περσέα.

Η Ιώ ήταν ιέρεια της Ήρας στο Αργος.

Ο Φινέας, στην πραγματικότητα λέγεται ότι τυφλώθηκε από τους Αργοναύτες ως τιμωρία, επειδή τύφλωσε τα παιδιά από την πρώτη του σύζυγο, ύστερα από δολοπλοκίες της δεύτερης του συζύγου, η όποια ήθελε να τα εξοντώσει για να πάρουν τον θρόνο τα δικά της παιδιά.

Η Μέδουσα, ήταν μια άγρια και βάρβαρη βασίλισσα της Λιβύης, της φυλής των Γοργόνων (μονίμου εχθρού των Αμαζόνων της Λιβύης), κανονικός άνθρωπος, η οποία έστηνε ενέδρες και έκανε εισβολές σε αλλά μέρη, την οποία σκότωσε και αποκεφάλισε ο Πέρσες σε μια μάχη, όταν εισέβαλε στην χωρά της, ενώ ο λαός της εξοντώθηκε οριστικά από την Ηρακλή μετέπειτα.

Ο Φρίξος και η Έλλη, διέφυγαν όχι με ιπτάμενο χρυσό κριάρι από την Ιωλκό, αλλά με πλοίο μαζί με τον παιδαγωγό τους, ο οποίος είχε το όνομα Κριός (Κριάρι) από την κακιά μητριά τους. Η δε Έλλη, έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε κατά την διάρκεια του ταξιδιού παραπατώντας και πέφτοντας  από το πλοίο. Το δε πέλαγος που αυτή πνίγηκε, ονομάστηκε στην συνέχεια προς τιμήν της, Ελλήσποντος.

[Συγκεκριμένα, πατέρας του Φρίξου και της Έλλης, ήταν ο Αθαμάς, ο γιος του Αιόλου, γιου του Έλληνος, ο οποίος βασίλευε στην Φθία.

Στον Κριό εμπιστεύτηκε η μητέρα του Φρίξου και της Έλλης τα παιδιά της. Αυτός, ξέροντας τις δολοπλοκίες της μητριάς έναντι των παιδιών, γέμισε ένα πλοίο με αγαθά και πολύ χρυσαφί για το οποίο έχει γίνει πολύς λόγος, το οποίο είχε μπροστά του ένα χρυσό άγαλμα της Μερόπης, της μητέρας του Μερόπου και θυγατέρας του Ήλιου, το οποίο είχε φτιάξει η μανά του Φρίξου και της Έλλης όσο ζούσε]. 

Οι ίπποι του Διομήδη, ήταν στην πραγματικότητα ανθρωποφάγοι στρατιώτες που ίππευαν άγρια άλογα.

Ο δε Διομήδης, ο άγριος βασιλιάς της Θράκης, διάσημος για τα αγρία ανθρωποφάγα αλόγα του από τον γνωστό άθλο του Ηρακλή, κατατυραννούσε, σκότωνε και κατέστρεφε τους ανθρώπους της περιοχής τους και τα χωράφια τους, με στόχο να τα χρησιμοποιήσει για την ιπποτροφία των αλόγων του.

Και επειδή εξαιτίας αυτών των αλόγων καταστράφηκαν πολλοί άνθρωποι, ονομάστηκαν αυτοί οι ίπποι ανθρωποφάγοι.

Ύστερα από αρκετές εβδομάδες αναλύσεως και εξέταση των δεδομένων από συναδέλφους, ο επιστήμονας ενημερώνει τους αφελείς κατοίκους της πόλης μέσω μίας ακαδημαϊκής επιθεωρήσεως, πως ο δράκος δεν ήταν δράκος, αλλά δύο γιγάντιοι σιαμαίοι-δίδυμοι κροκόδειλοι που έπασχαν από ελεφαντίαση και λύσσα. 

Η έκθεση είναι αρκετά μακροσκελής, για την ακρίβεια αναφέρει λεπτομερώς το πως κάθε παραμόρφωση πάνω στους γιγιαντιαίους σιαμαίους-διδύμους κροκοδείλους με ελεφαντίαση και λύσσα σχετίζεται με το γεγονός ότι ήταν σιαμαίοι, ότι είχαν ελεφαντίαση ή είχε αναπτυχθεί συν τω χρόνω λόγω της βίαιης αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς που προκάλεσε η λύσσα. 

Κάποιοι επιστήμονες αρχίζουν να διαφωνούν περί της αιτίας κάποιων από τις παραμορφώσεις του κτήνους και σύντομα κάποιος διοργανώνει ένα επιστημονικό συνέδριο, το οποίο εκδίδει έναν συλλογικό τόμο που αναφέρει τις διαφορετικές απόψεις  επί του θέματος.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: ποιό είναι πιο αληθινό, ο δράκος ή οι γιγάντιοι σιαμαίοι-δίδυμοι κροκόδειλοι με ελεφαντίαση και λύσσα; Οι «γιγάντιοι σιαμαίοι-δίδυμοι κροκόδειλοι με ελεφαντίαση και λύσσα» δεν υπολογίζουν την τρομακτική εμπειρία του τερατώδους, και ενώ ο δράκος έχει ανατμηθεί και δαμαστεί κατά κάποιον τρόπο, η εμπειρία, το αφήγημα που επηρέασε την ίδια την ταυτότητα της πόλης είναι η επαφή με έναν δράκο. 

Ακόμη, θα ήταν παράλογο να αναθεωρήσουμε τις ζωολογικές μας κατηγορίες για να δώσουμε θέση στην εξαιρετική κατηγορία των γιγαντίων σιαμαίων-διδύμων κροκοδείλων με ελεφαντίαση και λύσσα.  Απλά μπορούμε να διαλέξουμε τους δράκους (https://o-nekros.blogspot.com/2019/06/blog-post_4.html).

Ελπίζω να μη λυπηθούν οι ευλαβείς φίλοι μας και φίλοι του Αγ. Γεωργίου, αν γράψω ότι η δρακοντοκτονία (ο φόνος του δράκοντα) προφανώς είναι θρύλος και όχι πραγματικό γεγονός, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν δράκοι (ο "δράκος του Κομόντο" είναι η μόνη πιθανότητα ιστορικότητας του περιστατικού, αλλά είναι απίθανο να εμφανίστηκε εδώ από την Ινδονησία).

Η δρακοντοκτονία πέρασε στην εικονογραφία του αγίου (που είναι μια καθαρά συμβολική τέχνη), όχι όμως στην υμνογραφία, που είναι πιο ρεαλιστική αναφορά στους αγίους. Η ορθόδοξη αγιογραφία περιέχει πλήθος συμβολικά στοιχεία για πολλούς Αγίους, όπως τα φτερά στον Άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο, μα και ο ίδιος ο τρόπος απεικόνισης των αγίων είναι συμβολικός (ως ουράνιοι πολίτες εντός του θείου Φωτός), με στοιχεία βέβαια ιστορικότητας. Για το θέμα αντιγράφω από εκτενή ανάρτηση, άκρως φιλική προς τον Άγ. Γεώργιο, τα παρακάτω:

Το αξιοσημείωτο στην όλη ιστορία είναι ότι την ιδιότητα του δρακοντοκτόνου ο Άγιος την αποκτά μόλις τον εντέκατο αιώνα, και όχι νωρίτερα. Οι παλαιότερες παραστάσεις του Αγίου τον εικονίζουν ως αξιωματούχο.

Γράφει σχετικά η αναπληρώτρια καθηγήτρια Βυζαντινής Τέχνης, Μαρία Βασιλάκη: «Οι κατ’ εξοχήν δρακοντοκτόνοι άγιοι στην Ανατολική Εκκλησία ήταν οι δυο Θεόδωροι, ο Τήρων και ο Στρατηλάτης. Η παλαιότερη παράσταση με τον Γεώργιο του έκτου Αιώνα μ.Χ. τον δείχνει ως αξιωματούχο, δηλαδή με την επίσημη και όχι με την στρατιωτική του στολή. Δεν γνωρίζω για παράσταση του ένατου αιώνα. Πάντως, μόλις τον εντέκατο εμφανίζεται ως δρακοντοκτόνος.

Πως και γιατί αντικαταστάθηκαν οι Θεόδωροι από τον Γεώργιο είναι ένα ζητούμενο». ["Ν": πολλοί είναι οι δρακοντοκτόνοι άγιοι: ορίστε σχετικό άρθρο. Κάποιοι από αυτούς όμως μπορεί να σκότωσαν υπερμέγεθες φίδι, κροκόδειλο ή άλλο θηρίο (https://o-nekros.blogspot.com/2013/05/blog-post_7308.html)].

Ἐπίσης τόν Νεῖλο ποταμό γνωρίζει μόνο μέ τό παλαιότερο ὂνομά του: Αἲγυπτος.Τήν Χερώνεια γνωρίζει ὡς Ἂρνη (Ἰλ. Β 507, Η 9). Τούς Δελφούς πού ἦταν παλαιότατο ὂνομα, ὁ Ὃμηρος γνωρίζει ὡς Πυθῶνα.

Ο Βελλεροφόντης, ήταν φυγάς από την Κόρινθο, καλός και αγαθός. Και κατασκευάσει δε ένα πλοίο μακρύ, με το οποίο επιτίθονταν στα παραθαλάσσια χωριά καεί τα εκπορθούσε, το οποίο είχε το όνομα Πήγασος .

Την ίδια εποχή, ο βασιλιάς Ἀμισώδαρος, κατοικούσε στον ποταμό Ξάνθο, σε ένα ψηλό όρος, ενώ για την πρόσβαση σε αυτό, υπήρχαν δυο προσβάσεις, η μια μπροστά από την πόλη των Ξανθιών, και η άλλη από πίσω από την Καρία.

Από τις άλλες πλευρές της πόλης, υπήρχαν υψηλοί γκρεμοί και ένα μεγάλο βουνό, και ανάμεσα σε αυτούς ένα μεγάλο χάσμα της γης, από το οποίο εκπεμπόταν πυρ (από καιόμενο πετρέλαιο άραγε;), ενώ το όρος αυτό, ονομαζόταν Χίμαιρα.

Την ίδια στιγμή από την μπροστινή πλευρά, στην είσοδο της πόλης κατοικούσαν πολλά άγρια λιοντάρια, και από την πίσω πλήθη φαρμακερών φιδιών, τα οποία πείθονταν στους κάτοικους της πόλης και τους υλοτόμους.

Τότε, ήρθε στην περιοχή  ο Βελλεροφόντης και το όρος Χίμαιρα κατακάηκε και τα θηρία εξοντώθηκαν από αυτόν. Και από τότε όλοι έλεγαν: “Ότι ο Βελλεροφόντης φτάνοντας μετά του Πηγάσου εξόντωσε την Χίμαιρα και την απώλεσε και από το γεγονός αυτό, πλάστηκε αργότερα ο μύθος.

Εναλλακτικά, η Χίμαιρα, ήταν στην πραγματικότητα μια βασίλισσα, η οποία είχε στην υπηρεσία της δυο αδελφούς με ονόματα Λέοντα καεί Δράκοντα. Επειδή ήταν σκληρή, παράσπονδος και σκότωνε τους ξένους, αυτή και ο στρατός της εξοντώθηκαν από τον Βελλεροφόντη.

Κατά μια άλλη εκδοχή, ο θάνατος του Θησέα, δεν προήλθε από την δολοφονία του από τον Λυκομήδη, αλλά από αυτοκτονία του ιδίου.

Ο Δίας εκτός από την Κρήτη, θεωρούνταν επίσης ότι είχε γεννηθεί και στην Φρυγία.

Η δε πόλη γέννησης του «θεού» Διονύσου, η Νίσσα, αρχικά θεωρείτο ότι βρίσκονταν μεταξύ της Αιγύπτου, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε για πολίτικους λογούς από τον Μέγα Αλέξανδρο στην Ινδία, στην πόλη «Νίσσα».

Και αυτό, για να μπορεί να δικαιολογήσει στους δύσπιστους στρατιώτες του ο ίδιος «πολιτικοθρησκευτικά» τα υπέρμετρα προνομία που έδινε στους ξένους στους Έλληνες κάτοικους  της πόλης αυτής για να τους έχει με το μέρος του (όπως έκανε και σε πολλές άλλες πόλεις ξένων λαών), λόγω της δήθεν «κοινής καταγωγής αυτών με τον Διόνυσο».

Οι δε περιοχές που άρχισαν οι συγκρούσεις των «ολύμπιων θεών» με τον Κρόνο και τους Τιτάνες θεωρούνταν η Κιλικία, ενώ η περιοχή του ξεκινήματος του Τυφώνα με τον Δια η Συρία.

Για κάποιους αναλυτές η Αργοναυτική εκστρατεία δεν ήταν παρά η πρώτη ένοπλη προσπάθεια εξερεύνησης και προμήθειας χρυσού από τους Έλληνες στην Μαύρη Θάλασσα από την Κολλιδά της Γεωργίας, μέσω της χρήσης δερμάτων ζωών (π.χ. κριαριών, των οποίων το χρώμα γίνονταν χρυσό από τους σβώλους, εξ’ ου και το «χρυσόμαλλο δέρας») στα ποταμιά και τις λίμνες της περιοχής, για την κατακράτηση σε αυτά των σβόλων χρυσού αυτών.

Ο δε Έλλην, ερχόμενος ως λέγεται σύμφωνα με μία παραλλαγή του μύθου από την Δωδώνη της Ηπείρου στην Φθία της Θεσσαλίας, έγινε αρχικά ηγέτης αυτής και στην συνέχεια επέκτεινε την επιρροή του στην υπόλοιπη Θεσσαλία και την ένωσε υπό την ηγεσία του.

Και λόγω της δύναμης του πολλές πόλεις της Ελλάδας ζητούσαν την βοήθεια του και αυτός τους την έδινε, με αποτέλεσμα όσοι ήρθαν υπό την προστασία του να ονομαστούν Έλληνες και σταδιακά αυτό το όνομα να επεκταθεί και να επικρατήσει σε όλους τους κάτοικους της Ελλάδας (Θουκυδίδης).  

Σύμφωνα με τους ιστορικούς Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Παυσανία, Απολλόδωρο και Διόδωρο τον Σικελιώτη, η εναλλαγή των διάφορων δυναστειών «θεοτήτων» της Ελλάδας, συμβολίζει την διαδοχική θρησκειών από τους εκάστοτε λαούς που έρχονταν και κατοικούσαν στην Ελλάδα διαδοχικά.

Έτσι, αρχικά υπήρχε η λατρεία του «θεού» Ουρανού από τους πρώτους κατοίκους της Ελλάδας, μετά όμως ακολουθήσε ο ερχομός των Πρωτοελλήνων (γύρω στο 2.600 π.Χ. το αργότερο), οι οποίοι κατέλαβαν την χωρά, υπέταξαν τους λαούς της και επέβαλλαν με την βία τους «θεούς» τους σε αυτους (ίσως αρχικά τους Τιτάνες και τον Κρόνο).

Ενώ τις προηγούμενες «θεότητες» των προτέρων κάτοικων, τις οποίες τις υποβίβασαν είτε σε «κακές και ηττημένες» θεότητες, ή τις ενσωμάτωσαν ως «κατώτερες θεότητες» στο δικό τους «πανθέων» (Robert Graves Greek Myths).

Ακολουθήσαν δε σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι στρατιωτικές εισβολές και κατάληψη Ελληνικών εδαφών της Ελλάδας από τους Αιγυπτίους του Δαναού, τους Φοίνικες του Κάδμου, αλλά και τους Φρύγες του Πέλοπα, οι οποίοι επέβαλαν με την βία πιθανώς στην Ελλάδα τους δήθεν «ολύμπιους θεούς», στην θέση των προτέρων «κρόνιων θεών», τους οποίους υποβίβασαν είτε σε «κακές και ηττημένες θεότητες».

Έτσι για τον Κάδμο της Θήβας λέγεται ότι όταν νίκησε με τον στρατό του τον βασιλιά της Θήβας Δράκοντα και κατέλαβε την πόλη του, την οποία εποίκησε και την μετονόμασε σε Καδμεία, προσπάθησε να επιβάλει με την βία όλες τις Φοίνικες «θεότητες» στην περιοχή.

Κάτι που τελικά ο Κάδμος δεν πέτυχε τελείως, αλλά τελικά επήλθε ένας συγκρητισμός των «προτέρων και νέων θεοτήτων», όπως έκαναν αντίστοιχα και ο Πέλοπας και ο Δαναός στις Ελληνικές περιοχές που κατέλαβαν με τον στρατό τους.

Παράλληλα, και η σύγχρονη γενετική, αποδεικνύει σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ότι οι αρχικοί κάτοικοι της Ελλάδας, ήρθαν από τον Μικρά Ασία στην κυρίως Ελλάδα και την Κρήτη πριν από χιλιάδες χρονιά, ενώ το έτος περίπου 2.000 π.Χ. υπήρξε μία νέα εισδοχή πληθυσμού στην κυρίως Ελλάδα μέσω της περιοχής της Μικράς Ασίας, πιθανότατα των Πρωτοελλήνων, οι οποίοι και αναμίχθηκαν με τους κατοίκους της Ελλάδας όταν την κατέλαβαν (https://www.dw.com/el/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CF%85%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9/a-40054019, https://www.mixanitouxronou.gr/minoites-kai-mykinaioi-exoun-koinous-progonous-kai-einai-genetika-syngeneis-symfona-me-protoporiaki-erevna-oi-sygxronoi-ellines-exoun-paromoio-dna-perissotero-me-tous-mykinaious/).

[Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα Ελλήνων και ξένων επιστημόνων που συνεργάστηκαν και ανέλυσαν για πρώτη φορά το αρχαίο γενετικό υλικό (DNA) Μυκηναίων και Μινωικών. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature» και οι επιστήμονες εστίασαν στην εποχή του Χαλκού.

Επικεφαλής ήταν δύο Έλληνες γενετιστές του εξωτερικού, ο Ιωσήφ Λαζαρίδης του Τμήματος Γενετικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ της Βοστώνης και ο Γιώργος Σταματογιαννόπουλος του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ. Οι επιστήμονες σύγκριναν το γενετικό υλικό των Μινωιτών και των Μυκηναίων με άλλους πληθυσμούς, αλλά και με τους σύγχρονους Έλληνες.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Μινωίτες και Μυκηναίοι προέρχονταν από τους ίδιους, πρώτους νεολιθικούς γεωργούς του Αιγαίου, ήταν δηλαδή «συγγενείς» και στο ότι το γενετικό υλικό των σύγχρονων Ελλήνων μοιάζει περισσότερο με των Μυκηναίων. Μινωίτες και Μυκηναίοι Μέχρι τώρα οι επιστήμονες μελετούσαν αρχαιολογικά και γλωσσολογικά στοιχεία στις έρευνες τους για την προέλευση των Μυκηναίων και των Μινωιτών.

Με την πρωτοποριακή έρευνα του DNA μελέτησαν οστά και δόντια 19 ανθρώπων. Οι δέκα ήταν Μινωίτες από την περιοχή του Ηρακλείου και το οροπέδιο του Λασιθίου, οι τέσσερις ήταν Μυκηναίοι από την Αργολίδα και την Σαλαμίνα και τρεις ήταν κάτοικοι της Νοτιοδυτικής Ανατολίας στην Τουρκία.

Το υλικό αυτών των 19 αρχαίων ανθρώπων σύγκριναν με το Αρχαίο γενετικό υλικό 332 ανθρώπων, αλλά και με αυτό 2616 σύγχρονων, ανάμεσα τους και δύο σύγχρονοι Κρήτες. Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι προέρχονταν από τους ίδιους, πρώτους νεολιθικούς γεωργούς του Αιγαίου.

Η έρευνα κατέληξε στο ότι πρόγονοι των Μινωιτών αλλά και των Μυκηναίων ήταν γηγενείς γεωργικοί πληθυσμοί από την νεολιθική Δυτική Ανατολία, την Ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.

Και οι δύο έχουν μια μικρή επιρροή (10 έως 15%) από την Δυτική Ασία και συγκεκριμένα από αρχαίους Καυκάσιους, Αρμένιους και Ιρανούς. Η διαφορά είναι ότι οι Μυκηναίοι σε αντίθεση με τους Μινωίτες, είχαν στο DNA τους και μια επιρροή από κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες της ανατολικής Ευρώπης και της Σιβηρίας.

Αυτό συνέβη γιατί οι επιδρομείς από τον Βορρά δεν έφτασαν ποτέ ως την Κρήτη. Σαφείς ήταν οι ερευνητές ως προς την απόρριψη του συσχετισμού Μινωιτών και Μυκηναίων με Αιγύπτιους και Φοίνικες, καθώς δεν βρέθηκαν κοινά στοιχεία στο γενετικό τους υλικό. Οι επιστήμονες αναμένεται να γίνουν πιο συγκεκριμένοι  στο μέλλον σχετικά με την επιρροή των Ανατολικών και των Βόρειων, καθώς θα μελετήσουν καλύτερα και τις διαδρομές του κάθε φύλου.

Θα προσπαθήσουν να απαντήσουν στο πότε έφτασαν στο Αιγαίο οι κοινοί πρόγονοι Μινωιτών και Μυκηναίων και πώς κινήθηκαν οι βόρειοι πρόγονοι των Μυκηναίων. Η μελέτη απορρίπτει για πρώτη φορά την θεωρία πως οι Μυκηναίοι ήταν ένας πληθυσμός με προέλευση πέραν του Αιγαίου, καθώς και την θεωρία πως οι Μυκηναίοι και οι μετέπειτα Αρχαίοι Έλληνες εξαλείφθηκαν κατά τον Μεσαίωνα. Επιπροσθέτως καταδεικνύει την ιστορική συνέχεια των κατοίκων της Ελλάδας από την εποχή των πρώτων γεωργών έως και σήμερα.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπήρξε πρόσμιξη τόσο με Βόρειους όσο και με Ανατολικούς πληθυσμούς και πως οι προσμίξεις έλαβαν χώρα τόσο πριν όσο και μετά από την εποχή των Μινωιτών και Μυκηναίων». Σχετικά με τους σύγχρονους Έλληνες, οι επιστήμονες κατέληξαν στο ότι το DNA τους είναι παρόμοιο περισσότερο με αυτό των Μυκηναίων.

Στην έρευνα πήραν μέρος κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες, όπως ο εξελικτικός γενετιστής Ντέηβιντ Ράιχ του Χάρβαρντ και ο Γιοχάνε Κράουζε, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Μελέτη της Ανθρώπινης Ιστορίας στην Ιένα της Γερμανίας.

Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν επίσης οι Γιάννης Σταματογιαννόπουλος και Δήμητρα Λοτάκη (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον), Γιάννης Μανιάτης (Εργαστήριο Αρχαιομετρίας «Δημόκριτου»), Μανώλης Μιχαλοδημητράκης (Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης), Γιώργος Κορρές (Τμήμα Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών) και οι αρχαιολόγοι Γιάννης Τζεδάκης, Αντώνης Βασιλάκης, Αναστασία Παπαθανασίου και Ελένη Κονσολάκη-Γιαννοπούλου (http://www.mixanitouxronou.gr/minoites-kai-mykinaioi-exoun-koinous-progonous-kai-einai-genetika-syngeneis-symfona-me-protoporiaki-erevna-oi-sygxronoi-ellines-exoun-paromoio-dna-perissotero-me-tous-mykinaious/).

Σύμφωνα με την σημαντική έρευνα, που δημοσιεύθηκε στις αρχές Αυγούστου στο περιοδικό Nature και στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων και πολλοί Έλληνες ερευνητές, οι Μινωίτες (2600 -1100 π.Χ.) και oι Μυκηναίοι (1700-1050 π.Χ.) είχαν κοινούς προγόνους που εντοπίζονται στην νεολιθική Δυτική Ανατολία αλλά και την Ελλάδα, με άλλα λόγια στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου.

Σε αντίθεση με όσα υποστήριζαν αντίστοιχες έρευνες του παρελθόντος, η νέα μελέτη εκτιμά ότι Μινωίτες και Μυκηναίοι συνδέονται στενά, ενώ το ίδιο στενή είναι και η σχέση των Μυκηναίων με τους σύγχρονους Έλληνες, τουλάχιστον σε γενετικό επίπεδο.

Τόσο ο μινωικός όσο και ο μυκηναϊκός πολιτισμός κατέχουν σημαντική θέση στην Ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Οι Μινωίτες με τη γραφή τους, την Γραμμική Α, η οποία δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί θεωρούνται ως η πρώτη «εγγράμματη» κοινωνία επί ευρωπαϊκού εδάφους, μολονότι επρόκειτο για μια μορφή ιερογλυφικών που διακρίνεται από τις πρώιμες μορφές ελληνικής γραφής.

Από την άλλη πλευρά οι Μυκηναίοι, που εμφανίστηκαν μεταγενέστερα στον κυρίως Ελλαδικό χώρο, ελέγχοντας παράλληλα όμως νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης, ανέπτυξαν τη Γραμμική Β, η οποία θεωρείται ως μια πρώιμη μορφή Ελληνικής γραφής.

Παρά την πλούσια ιστορική και αρχαιολογική έρευνα πάνω στους πρώτους Ελληνικούς πολιτισμούς, οι απαρχές του Μινωικού πολιτισμού είναι αυτές που έχουν αποτελέσει τον μεγαλύτερο γρίφο για τους ειδικούς.

Τα πολιτισμικά τους επιτεύγματα, τα εντυπωσιακά ανακτορικά συμπλέγματα, τα μοναδικής αισθητικής δείγματα τέχνης μέχρι πρότινος θεωρούνταν  απόδειξη του ότι οι Μινωίτες είχαν φτάσει στο απομονωμένο νησί του νοτίου Αιγαίου από κάποιον άλλον, ήδη προηγμένο πολιτισμό. Από την πλευρά τους οι Μυκηναίοι, μολονότι φαίνεται ότι είχαν υιοθετήσει πολλά στοιχεία του μινωικού πολιτισμού, δεν ήταν σαφές πώς και αν συνδέονταν με αυτόν.

«Θέλαμε να προσδιορίσουμε εάν οι άνθρωποι που έφτιαξαν τον μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό ήταν διακριτοί γενετικά ή όχι. Πώς σχετίστηκαν μεταξύ τους; Ποιοι ήταν οι απόγονοί τους; Και πώς οι σύγχρονοι Έλληνες σχετίζονται με αυτούς;» αναφέρει στην σελίδα του γερμανικού Ινστιτούτου ο διευθυντής του, Γιοχάνες Κράουζε, ο οποίος συμμετείχε επίσης στην έρευνα.

Οι ερευνητές ανέλυσαν 19 γενετικά αποτυπώματα, συμπεριλαμβαλομένων σκελετών από την μινωική και μυκηναϊκή περίοδο, την νεολιθική εποχή στην κυρίως Ελλάδα, αλλά και σκελετούς από την εποχή του χαλκού στην νοτιοδυτική Ανατολία.

Η ανάλυση των γενετικών στοιχείων ανθρώπων από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, κατάφεραν να εξακριβώσουν τις γενετικές τους σχέσεις. Σύμφωνα με τις αναλύσεις η θεωρία σύμφωνα με την οποία οι Μινωίτες ήρθαν στην Κρήτη από έναν μακρινό πολιτισμό φαίνεται να καταρρίπτεται.

Πολύ περισσότερο φαίνεται ότι προέρχονται από τους πρωτογεωργικούς πληθυσμούς της νεολιθικής εποχής στην Δυτική Ανατολία και την περιοχή του Αιγαίου. Από τους ίδιους πληθυσμούς φαίνεται ότι προήλθαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι εμφανίζουν ωστόσο κάποιες διαφορές, δεδομένου ότι στους Μυκηναίους εντοπίζεται και ένα μικρό ποσοστό γενετικού υλικού που σχετίζεται με πληθυσμούς του Καυκάσου και του Ιράν.

Σύμφωνα με τους ερευνητές το γενετικό υλικό από τον Καύκασο και το Ιράν «έφτασε» στην μυκηναϊκή Ελλάδα από κάποια μετακίνηση πληθυσμών από τον Βορρά. Οι πληθυσμοί αυτοί, επίσης γεωργικοί, φαίνεται ότι έφτασαν μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν ως την Κρήτη.

Τέλος, η ίδια έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι σημερινοί Έλληνες, μολονότι δεν είναι παρόμοιοι με τους πληθυσμούς της εποχής του χαλκού, έχουν γενετική συγγένεια με τους Μυκηναίους.

Παρουσιάζουν επίσης κάποια κοινά χαρακτηριστικά με άλλες πληθυσμιακές ομάδες από την περιοχή της Ανατολίας. Αυτό οδηγεί τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μια γενετική συνέχεια, ωστόσο δεν μπορεί να γίνει λόγος για «πλήρη απομόνωση», όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα του το γερμανικό Ινστιτούτο.

«Έγιναν τουλάχιστον δύο μετακινήσεις πληθυσμών στο Αιγαίο πριν από την εποχή των Μινωιτών και των Μυκηναίων και τουλάχιστον κάποιες μίξεις μεταγενέστερα. Οι Έλληνες πάντα έμοιαζαν με μια 'διαδικασία σε εξέλιξη', στην οποία, με την πάροδο του χρόνου, προστέθηκαν και νέες μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίες όμως δεν έσβησαν την γενετική κληρονομιά των πληθυσμών της εποχής του χαλκού», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιωσήφ Λαζαρίδης από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης (https://www.dw.com/el/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CF%85%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9/a-40054019, https://www.postmodern.gr/minoites-ke-mykinei-i-paralliles-pories-ton-archeon-yperdynameon/ ).

Νεολιθικές πληθυσμιακές ομάδες αγροτών από την Εύφορη ημισέληνο αρχικά προχώρησαν προς την Κεντρική Ανατολία. Έπειτα πορεύτηκαν δυτικά προς τις ακτές της Μικράς Ασίας από όπου Νεολιθικοί έποικοι πέρασαν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και “πηδώντας” από νησί σε νησί του Αιγαίου έφθασαν στην Πελοπόννησο και στην Θεσσαλία, τις οποίες επέλεξαν ως χώρο εγκατάστασής τους.

Συνεπώς, τα νησιά του Αιγαίου, η Κρήτη και οι Ανατολικές ακτές της Ηπειρωτικής χώρας ήταν οι πρώτες περιοχές της Ευρώπης που δέχθηκαν πληθυσμιακές ομάδες Νεολιθικών εποίκων/αγροτών, και μαζί με αυτές και την γεωργοκτηνοτροφική καινοτομία.

Ακολούθησαν μετακινήσεις πληθυσμιακών ομάδων μικρότερης κλίμακας προς, αλλά και από την Ελλάδα (αποικισμοί), αλλά το μεγαλύτερο μέρος της γενετικής ιστορίας των σημερινών Ελλήνων έχει γραφτεί πριν το τέλος της Εποχής του Χαλκού.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τα σημερινά γενετικά δεδομένα για τον Ευρωπαϊκό και Μεσογειακό χώρο και τον Ελλαδικό πληθυσμό. Ο(From ref. 1, with permission of Princeton University Press, modified.) βαθμός γενετικής ποικιλομορφίας είναι μεγαλύτερος στην ΝΑ Ευρώπη σε σχέση με τη ΒΔ, στην Ανατολική σε σχέση με την Δυτική και παρουσιάζει  διαβάθμιση συχνοτήτων από την ΝΑ προς τα ΒΔ Ευρώπη.

Ταυτόχρονα όμως οι σημερινοί ΄Έλληνες δείχνουν μεγαλύτερη γενετική συγγένεια με τους Ιταλούς παρά με τους βόρειους γείτονές τους που ομιλούν σλαβικά.  Οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν γενετικούς δείκτες που έχουν  τον κεντρικό πυρήνα της εξάπλωσης τους στην Ηπειρωτική Ελλάδα, στα νησιά του Αιγαίου και στις κύριες αποικίες των Ελλήνων στα παράλια της Μικράς Ασίας, της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας.

Αυτό το γενετικό πρότυπο Cavalli-Sforza associates this with «the Greek expansion, which reached its peak in historical times around 1000 and 500 BC but which certainly began earlier» συσχετίζεται με «την εξάπλωση των Αρχαίων Ελλήνων”, η οποία αρχίζει το 2.000 π.Χ. και κορυφώνεται από το 1.200 έως το 500 π.Χ.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ειδικά για την Ελλάδα, ο  γεωγραφικός χάρτης των γονιδίων αποτελεί μια εντυπωσιακή απόδειξη της συνέχειας της Ελληνικής γενετικής υπογραφής στον Ευρασιατικό χώρο.The figure on the right is the 4th principal component of variation in Europe and shows a strong cline centered in Greece.

Κάθε χρόνο η επιστήμη της Γενετικής προσθέτει νέα εντυπωσιακά στοιχεία στο ψηφιδωτό της εξέλιξης του ανθρώπου και της γενετικής σύστασης και καταγωγής των κατοίκων της Ελλάδας. Έτσι, για παράδειγμα, μέσα στον τελευταίο χρόνο:

Λύθηκε το μυστήριο της καταγωγής των Μινωιτών και των Μυκηναίων. Από τα εντυπωσιακά γενετικά στοιχεία πρόσφατης μελέτης στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Nature επιβεβαιώθηκε ότι   η γενετική σύσταση των Μινωιτών παρουσιάζει υψηλότερο ποσοστό συγγένειας με Νεολιθικούς, Αρχαϊκούς και σημερινούς Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς γεγονός που απέρριπτε την θεωρία ότι ο Μινωικός πολιτισμός έχει  Αιγυπτιακή – και όχι Ευρωπαϊκή – καταγωγή.

Επιπλέον συμπεραίνεται η στενή σχέση Μινωιτών και Μυκηναίων και επιβεβαιώνεται πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι σύγχρονοι Έλληνες γενετικά είναι όμοιοι με τους Μυκηναίους οπότε καταρρίπτονται θεωρίες, που δυστυχώς υποστηρίζουν ακόμη και  ορισμένοι ΄Έλληνες, για  ασυνέχεια των Ελλήνων,  καταγωγή των Ελλήνων από Σλάβους (Φαλμεράυερ) ή για την απουσία τεκμηριωμένων επιστημονικών ερευνών επί του θέματος (Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης – Ομότιμος Καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου, Τμήμα Βιολογίας, Α.Π.Θ.).

Συμπερασματικά: α) Η γενετική σύσταση των κατοίκων της Ελλάδας φαίνεται ότι σε μεγάλο ποσοστό είχε διαμορφωθεί ήδη σε εκείνη τη μακρινή προϊστορική εποχή της εποχής του Χαλκού και συνεπώς οι απόγονοι αυτών των πληθυσμιακών ομάδων που ζούσαν στον Ελλαδικό χώρο πριν από το 2.000 π.Χ. θα είναι οι πληθυσμοί που θα χαρακτηριστούν ΄Έλληνες. β) Τα γενετικά στοιχεία δείχνουν ότι η DNA υπογραφή των Ελλήνων παρουσιάζει αντοχή στον χρόνο και αντικατοπτρίζει την εξάπλωση των Ελλήνων στη ζώνη της Μεσογείου και θα μπορούσε να υποστηριχτεί και την συνέχεια των Ελλήνων στον γεωγραφικό χώρο και στον χρόνο (http://www.elliniki-gnomi.eu/genetiki-katagogi-ton-ellinon/, https://www.protothema.gr/stories/article/746209/ti-deihnei-to-dna-ton-ellinon-kai-ton-allon-valkanikon-laon-v-meros/, https://www.protothema.gr/stories/article/745822/to-dna-ton-ellinon-kai-ton-allon-valkanikon/ )].

Η δε κατάκτηση των πόλεων της Ελλάδας από τους Φοίνικες (π.χ. τον Κάδμο, ο οποίος λέγεται ότι ίδρυσε και την «ορφική» θρησκεία κανονικά και όχι ο Ορφέας), ίσως απηχείτε στην Αρχαιά Ελληνική μυθολογία με τις εκστρατείες του Ηρακλή στην Ελλάδα και την κατάκτηση πόλεων από αυτόν, μιας και για τους Φοίνικες ο Μέλκαρτ ήταν ο Ηρακλής, τον οποίο υιοθέτησαν αργότερα οι κατακτημένοι από τους ιδίους Έλληνες.

Και ότι στην πραγματικότητα, τόσο ο φόνος του Δράκοντα στην Θήβα από τον Κάδμο, όπως και του δράκου Πυθώνα από τον Απόλλωνα στους Δελφούς, συμβολίζει την έξωση των «θεοτήτων» των Προελλήνων, αλλά και την κατάκτηση τους από τους Πρωτοέλληνες και την αντικατάσταση των πρότερων «ανιμιστικών κρόνιων θεοτήτων» μέσω βίαιων θρησκευτικών πολέμων, όπως π.χ. τους τέσσερις «ιερούς πολέμους» που ακολουθήσαν αργότερα στην Αρχαία Ελλάδα.

[Η δε ίδρυση των κρατών του Δαναού, του Κάδμου, και του Πέλοπα σε ξένα εδάφη που κατέλαβαν με στρατό, έχει συμβεί και ιστορικά στην Κρήτη, όταν οι εξόριστοι από εμφύλιο πόλεμο Άραβες του Αμπού Χαφς Ουμάρ (όπως επίσης εξόριστοι ήταν ύστερα από εμφύλιο στις πατρίδες τους Δαναός, Πέλοπας και Κάδμος) από το Εμιράτο της Κόρδοβας (συνολικά 15.000- 20.000 άντρες και γυναικόπαιδα) εισέβαλαν με τα πλοία και τον στρατό τους αιφνιδιαστικά στο πάντα Ελλάνικο αυτό νησί και το κατέλαβαν.

[Όπως ακριβώς δηλαδή και το έτος 308 π.Χ. και ο Πτολεμαίος ο Α’, ορμώμενος από την Αίγυπτο, κατέλαβε εκτός από την Άνδρο και τα Μέγαρα, την Σικυώνας και την Κόρινθο στην Πελοπόννησο].

Και στην συνέχεια οι Άραβες επέβαλαν με την βία τον ισλαμισμό σε ένα μέρος των κατοίκων του νησιού, άλλους τους έσφαξαν και άλλους τους έκαναν δουλοπάροικους τους, αλλά τελικά οι Άραβες εκδιώχτηκαν και το νησί απελευθερώθηκε από τον ηρωικό στρατηγό και μετέπειτα Βυζαντινό Αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά με τον ισχυρό στόλο και στρατό της Ρωμανίας.

{Αντίστοιχα ο Μίνωας και ο ηρωικός Αθηναίος στρατηγός Κίμωνας εκδίωξαν τους Κάρες και τους Φοίνικες πειρατές από τα νησιά του Αιγαίου που κατείχαν με τον ισχυρό στρατό και στόλο τους, όπως ακριβώς έκανε αργότερα και ο Πομπήιος με τους πειρατές της Κιλικίας}.

Όσοι δε Κρήτες είχαν μέσω βίας γίνει μουσουλμάνοι ξαναέγιναν Χριστιανοί από μόνοι τους ή από το κήρυγμα του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε, ενώ οι μειοψηφούντες προς τον Ελληνικό πληθυσμό του νησιού Άραβες κατακτητές δεν αφήσαν κανένα γενετικό αποτύπωμα στον πληθυσμό αυτού.

Κατά αντίστοιχο τρόπο και οι εξόριστοι από τους Ατρείδες Ηρακλείδες, επέστρεψαν και απελευθέρωσαν την Πελοπόννησο από την μικτή αυτή Ελληνοφρυγική δυναστεία με στον στρατό τους.

Και κατά αντίστοιχο τρόπο, οι εξόριστοι από τους Τούρκους Έλληνες οπλαρχηγοί (π.χ. Κολοκοτρωναίοι, Μποτσαραίοι, Μακρυγιάννης κ.λ.π.), επέστρεψαν από τα Επτάνησα όπου ήταν εξόριστοι και εκδίωξαν τους Τούρκους από τον Μόρια το 1821, καταλαμβάνοντας και καταστρέφοντας την πρωτεύουσα τους στην περιοχή, την Τριπολιτσά.

Όπως ακριβώς δηλαδή και οι Ατρείδες κατέλαβαν και κατέστρεψαν την πρωτεύουσα των Ατρειδών, τις Μυκήνες, ενώ και στην περίπτωση της Τριπολιτσάς, οι Τούρκοι επέβαλαν με την βία τον ισλαμισμό σε ένα μέρος των κατοίκων του νησιού, άλλους τους έσφαξαν και άλλους τους έκαναν δουλοπάροικους τους, ενώ οι μειοψηφούντες προς τον Ελληνικό πληθυσμό του νησιού Άραβες κατακτητές δεν αφήσαν κανένα γενετικό αποτύπωμα στον πληθυσμό αυτής].

Κατά παρεμφερή τρόπο, λέγεται πως έγινε και η ενοποίηση της Αιγύπτου μέσω της νίκης του Νάρμερ-βασιλιά Σκορπιού-Μήνη, του βασιλιά της Άνω Αιγύπτου, επί του βασιλιά της Κάτω Αιγύπτου, μέσω θρησκευτικού πολέμου, και τον υποβιβασμό των θεοτήτων των ηττημένων (Απώφις και Σεθ) σε «κατώτερες κακές και ηττημένες θεότητες» από τις «θεότητες των νικητών» (π.χ. Όσιρι, Ώρο).

Με ακριβώς παρόμοιο τρόπο και αργότερα, όταν έγινε η απελευθέρωση και εκ νέου ενοποίηση της Αιγύπτου μέσω της νίκης του βασιλιά της ελεύθερης Άνω Αιγύπτου Άμασι, επί του τελευταίου βασιλιά των κατακτητών Υκσώς Απώφις στην Κάτω Αίγυπτο, μέσω θρησκευτικού πολέμου, και τον υποβιβασμό των θεοτήτων των ηττημένων (Απώφις και Σεθ) σε «κατώτερες κακές και ηττημένες θεότητες» από τις «θεότητες των νικητών» (π.χ. Όσιρι, Ώρο).

Ακόμα και στην Περσία, οι πρότερες ανιμιστικές «θεότητες» πριν τον Αχούρα Μάντζα, ταυτίστηκαν με τον Αριμάν και «δαίμονες» και αφανίστηκαν σταδιακά και αυτές μέσω θρησκευτικών πολέμων διάφορων φανατικών βασιλέων (π.χ. του διαβόητου Πέρση βασιλιά Ξέρξη του Α’).

Οι Πελασγοί, οι Κίκονες και οι Λέλεγες λέγεται ότι είχαν στην κατοχή τους την περιοχή αναμεσά στον Ισθμό και την Αττική, οι Εύμολπος και Τηρέας από την Θράκη την περιοχή αναμεσά σε Αττική και Ελευσίνα, ενώ και ο βασιλιάς Κέκροπας της Αθήνας θεωρούνταν ότι είχε έρθει από την Αίγυπτο και την κατέλαβε με στρατό και έγινε βασιλιάς της.

Τέλος οι Κάρες και οι Φοίνικες ελέγχαν πολλά νησιά στο Αιγαίο, όπως αποδείκνυαν οι Καρικής καταγωγής τάφοι, σκελετοί και εξοπλισμός που βρήκε σε ανασκαφές ο ηρωικός Αθηναίος στρατηγός Κίμων στην Σύρο, όπου και ανακάλυψε τα οστά του Θησέα.

Μία μεγάλη καταστροφή, ίσως για κάποιους η έκρηξη της Θήρας επέφερε καταστροφή στην Ελλάδα και σύμφωνα και με τους Αιγυπτίους ιερείς που μίλησε ο Σόλωνας υπήρξε η αίτια για να ξεχάσουν οι Έλληνες το παρελθόν τους.

 Οι Ύξυες του Ιξίονα, οι οποίοι για κάποιους ταυτίζονται με τους Υκσώς, αφού έφθασαν στο Βόρειο Αιγαίο και κυριάρχησαν στην παραλιακή Θεσσαλία, εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογική πολεμική υπεροχή τους, ζήτησαν φόρο υποτελείας από τους Έλληνες-Αιολείς της Μέσης Ελλάδας (νοτίως των Θερμοπυλών).

Τέλος, όσον αφορά την δημιουργία του δεύτερου μύθου του Ιξίονα (βιασμός της θεάς Ήρας) μπορούμε να κάνουμε την ακόμη τολμηρότερη εικασία, ότι αποτελεί απήχηση του "βιασμού" από τους Ύξυες (Hyksos), της χώρας Ηερίας ή Αορίας (Αορία, (Aoria = χώρα του Ώρου, Horus Land, όνομα με το οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν την Αίγυπτο την εποχή αυτή). Αυτός ο μύθος θα πλάστηκε αργότερα καθώς έφταναν πλέον στον Ελλαδικό χώρο οι ειδήσεις περί της κακής διαχείρισης της διακυβέρνησης της Αιγύπτου από τους Ύξυες (Hyksos).

Όσον αφορά τον τρίτο μύθο του Ιξίονα (δηλ. της τιμωρίας του) μπορούμε να φανταστούμε ότι η εχθρότητα του Ελλαδικού πληθυσμού απέναντι στον ξένο κατακτητή απαίτησε μία, έστω μεταθανάτια, τιμωρία που η εφευρετικότητα των μεταγενέστερων Ελλήνων μυθοπλαστών παρήγαγε από τον συσχετισμό του ονόματός του με την Ελληνική λέξη «άξων».

Τέλος ο μύθος αναφέρει ως τέκνα του Ιξίονα (Ixiοn) τους Κενταύρους, ανθρώπους με σώμα ίππου.

Μια ορθολογιστική ερμηνεία δεν είναι εύκολη. Πιθανόν, μετά την εκδίωξη των Υξυόνων (Hyksos) από την εξουσία στις Θεσσαλικές πόλεις, αυτοί αναγκάσθηκαν να καταφύγουν, στο πλησιέστερο όρος της περιοχής, το Πήλιο της Μαγνησίας (που ενδεχομένως και να ονομάσθηκε έτσι από το μελαμψό δέρμα τους (πελιός = μελαμψός)).

Εκεί, υπό την ηγεσία ενός πρίγκηπα πού έφερε ένα Αιγυπτιακό όνομα όπως π.χ. “Ken-tar-Re” (το οποίο εξηλληνίστηκε τελικά σε «Κένταυρος»), παρέμειναν επί μακρόν και στηριζόμενοι στο ιππικό τους (ως αριστοκράτες) περιορίστηκαν τελικά στην έφιππη ληστεία των πεδιάδων (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%99%CE%BE%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A5%CE%BA%CF%83%CF%8E%CF%82).

Η Αργοναυτική εκστρατεία λέγεται ότι υπήρξε η πρώτη οργανωμένη θαλασσιά εκστρατεία των Μυκηναίων προς την Μαύρη Θάλασσα, αφού το Αιγαίο το ελέγχαν τότε οι Κρήτες και ο στόλος του Μίνωα.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο πατέρας του Πρίαμου, του βασιλιά της Τροίας, ο Λαεμέδων διεξήγαγε εκστρατεία στην Ευρώπη και υπέταξε και έκανε με βία και διπλωματία συμμάχους του τους Κίκονες, τους Θράκες και τους Παίονες, φτάνοντας μέχρι και τον Πηνειό στην Θεσσαλία.

Στην περίπτωση αυτή, ο συνασπισμός των συμμαχικών και υποτελών στους Τρώες χωρών έφτασε μέχρι και τα εδάφη των Μυκηναίων (διπλα στον Πηνειό), και οι Μυκηναίοι ίσως επιτέθηκαν στους Τρώες νιώθοντας ότι απειλούνταν με άμεση στρατιωτική εισβολή από αυτούς στα εδάφη τους.

Και θέλοντας παράλληλα να ελέγξουν το Αιγαίο, να πάψουν να πληρώνουν δασμούς στους Τρώες για να περνούν τα πλοία τους για εμπόριο και σιτηρά από τα γεωστρατηγικά σημαντικά Στενά του Ελλήσποντου.

Επίσης στην Ελλάδα υπήρχε υπερπληθυσμός, ενώ η αγροτική παραγωγή, ο χρυσός και οι ειδικευμένοι εργάτες και σκλάβοι στην Ελλάδα είχαν πέσει τον 13^ο Αιώνα κατά 50%, και οι Μυκηναίοι βασιλείς πίστευαν ότι με την κατάκτηση νέων εδαφών θα έλυναν με αποικίες το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και θα έβρισκαν την απαραίτητη γη και εφόδια.

Έτσι, σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Έλληνες διενήργησαν δύο πολεμικές εκστρατείες ενάντια στην Τροία, η μία από τον Ηρακλή, με μη μόνιμες κατακτήσεις, και η τελευταία από τον Αγαμέμνονα με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της Τροίας.

[Για κάποιους η πρώτη εισβολή των Ελλήνων στην Τροία ήταν ίσως για να βοηθήσουν σε έναν εμφύλιο στην Τροία για την εξουσία τον Πρίαμο να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του Λαομέδοντα, πιθανώς σαν μισθοφόροι.

Ενώ στην δεύτερη πολιορκία, ο Δούρειος Ίππος ήταν πιθανότατα μία πολιορκητική μηχανή με μορφή σαν αλόγου (π.χ. οι ηγέτες του Μάρι και οι Χετταίοι αποκαλούσαν τις πολιορκητικές μηχανές λόγω του σχήματος τους «Ξύλινους Μονόκερους» και «Ονάγρους», ενώ στην περίπτωση αυτή, τα τείχη της Τροίας δεν τα γκρέμισαν οι Τρώες, αλλά η πολιορκητική μηχανή των Ελλήνων)].

Αντίστοιχα, στην μεταγενέστερη ιστορική περίοδο, και οι Πέρσες (και αυτοί εκ Ασίας ορμώμενοι στην Ευρώπη) υπό τους Δαρείο Α’ και Ξέρξη Α’, διεξήγαγαν εκστρατεία στην Ευρώπη και υπέταξαν και έκαναν με βία και διπλωματία συμμάχους του τους, τους Έλληνες Θράκες και τους πάντα Έλληνες Μακεδόνες, φτάνοντας μέχρι και τον Πηνειό στην Θεσσαλία.

Και στην συνέχεια επιτέθηκαν με τους τρεις Περσικούς Πολέμους ανεπιτυχώς στην Ελλάδα, ενώ οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν και διενήργησαν αρκετές πολεμικές εκστρατείες ενάντια στην Περσία, π.χ. από τους Κίμωνα και Αγησίλαο, με μη μόνιμες κατακτήσεις, ενώ η τελευταία από τον Μέγα Αλέξανδρο με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Επίσης, τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως και ο Αγαμέμνονας αποβιβάστηκαν και οι δύο στην ακτή της Τροίας στην αρχή της εκστρατείας τους, ενώ και οι δύο πριν το ξεκίνημα των Πανελλήνιων εκστρατειών τους, πραγματοποίησαν πήραν χρησμό από την Πυθία και τέλεσαν θυσίες στους «θεούς», ο Αγαμέμνονας στην Αυλίδα (όπως και ο Αγησίλαος πριν εκστρατεύσει κατά των Περσών), ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος στην ίδια την Τροία.

Επίσης, τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και ο Αγαμέμνονας ένωσαν με πολέμους την Ελλάδα υπο την ηγεσία τους, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος είχε εξώγαμες σχέσεις με την Περσίδα Βύρσινη, όπως και ο Αχιλλέας με την Τρωαδίτισα Βρησιίδα και ταυτόχρονα και οι δύο ήταν γνώστη για την αγρία μήνι τους όταν θύμωναν.

[Ο δε Μέγας Αλέξανδρος έκανε θυσία στον τάφο του Αχιλλέα, του Πατρόκλου και του Πριάμου, ενώ πραγματοποίησε γυμνικούς αγώνες προς τιμήν του Αχιλλέα, όπως ακριβώς είχε κάνει και εκείνος με τον Πάτροκλο.

Επειδή ο Αχιλλέας, όπως και ο Ηρακλής, οι οποίοι θεωρούνταν και οι δύο προγονοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είχαν και οι δύο κερδίσει πολλές μάχες στην Τροία, αυτοί ήταν λόγω της εξυπνάδας, του θάρρους τους και των στρατηγικών τους ικανοτήτων, πρότυπα για τον Μέγα Αλέξανδρο (όπως και ο πατέρας του Φίλιππος) και ο ίδιος είχε θέσει ως στόχο του όχι μόνο να τους μιμηθεί, αλλά επίσης να τους συναγωνιστεί και να ξεπεράσει τα κατορθώματα τους, όπως φυσικά και του πατερά του].

Ο πόλεμος του Αγαμέμνονα κατά της Τροίας και των συμμάχων της κράτησε δέκα έτη, ενώ του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά των Περσών εφτά, ενώ και οι δύο αυτοί ηγέτες, πολέμαγαν πάντα στην πρώτη γραμμή, οπού και τραυματίστηκαν πολλάκις, ενώ και οι δύο ενθάρρυναν τον στρατού τους με το παράδειγμα τους.

[Τόσο ο Αχιλλέας, όσο και ο Ηρακλής και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ανίκητοι σε μάχη σώμα με σώμα, όσο και στις πολεμικές μάχες γενικότερα, ενώ όπως ο Αχιλλέας έσυρε το πτώμα του Έκτορα στην οργή του με το άρμα του, έτσι λέγεται πως επάξιέ και ο Μέγας Αλέξανδρος με το πτώμα του κυβερνήτη της Γάζας Βάτι.

Τόσο στην Τροία, όπως και στην Περσία υπήρχαν δειλοί πρίγκηπες όπως ο Πάρης και ο Βήσσος, ενώ όπως ο ευγενής και αυταρχικός βασιλιάς Πρίαμος και η γενιά του τελικά αφανίστηκαν βίαια και ολοκληρωτικά, το ίδιο ακριβώς έπαθε και ο εξίσου ευγενής και αυταρχικός Δαρείος και η γενιά του.

Παράλληλα, υπήρχαν και γενναίοι και ικανοί στα στρατιωτικά πρίγκιπες σε Τροία και Περσία, όπως ο Έκτορας και ο Μαζαίος.

Ο Αχιλλέας πολέμησε μάχη σώμα με σώμα με τον Έκτορα και άλλους ήρωες και τους νίκησε, όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Σπιθριδάτη και άλλους Πεσσέ ευγενείς και τους νίκησε].

Και οι δύο αυτοί πολέμαρχοι είχαν γηραιούς μα ικανότατους πολιτικούς και στρατιωτικούς συμβούλους, παλαιούς συνεργάτες των πατεράδων τους, όπως π.χ. τον Παρμενίωνα και τον Νέστωρα. 

Η φιλία των Αχιλλέα-Πατρόκλου-Αντιλόχου ήταν όπως ακριβώς και η φιλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου-Ηφαιστίωνα-Κρατερού. 

Όσο δε ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Αγαμέμνονας πολέμαγαν τους Τρώες και τους Πέρσες αντίστοιχα, διάφοροι ικανοί στρατηγοί υπέτασσαν άλλες περιοχές, όπως π.χ. οι Αντίγονος ο Μονόφθαλμος και Παρμενίωνας την Φρυγία και την Καππαδοκία, ή ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας και ο Αίας ο Τελαμώνιος, πόλεις της Ασσάβα στην Μικρά Ασία, της Θράκης και τους Κίκονες.

Μετά δε την πτώση της Τροίας και της Περσίας, και τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Αγαμέμνονα, και παρά την τελική επικράτηση αυτών, οι Αυτοκρατορίες τους (οι οποίες έφτασαν στην μέγιστη ακμή τους από τους ιδίους) καταστράφηκαν από εμφυλίους που ξέσπασαν για την εξουσία και αρχίσαν οι διάφοροι επίδοξοι σφετεριστές που ήθελαν να γίνουν διάδοχοι τους.

Με τελικό αποτέλεσμα αυτές να διαλυθούν σε πολλά ανεξάρτητα και αντιμαχόμενα μεταξύ τους κρατίδια, τα οποία αποδυναμωθήκαν από τους πολέμους μεταξύ τους και τελικά όλα αυτά υποτάχτηκαν στους Λατίνους Ρωμαίους και τους Έλληνες Δωριείς αντίστοιχα.  

Ο τελευταίος βασιλιάς των Υκσώς μετά την πτώση της Απάτριδος, ήταν ο Κουμαντί, ο οποίος είχε καταφύγει στο λιμάνι Σαρουχάν της Φοινίκης και βασίλευσε εκεί ένα έτος. Από εκεί, αυτός εκδιώχτηκε τελικά από τους Αιγυπτίους το 1530 π.Χ., όπως και όλοι οι Υκσώς της Συρίας και της Χαναάν, οι οποίοι εκδιωχτήκαν από τους Αιγυπτίους ως λέγεται μέχρι και την Μεσοποταμία.

Παράλληλα, σύμφωνα με αρχεία των Χετταίων στην πρωτεύουσα τους την Χατούσα, υπήρχε βασιλιάς της Αχιγιάβα (Αχαιών) με το όνομα Κάδμος.

Για κάποιους ο Καμουντί των Υκσώς της Φοινίκης και ο Κάδμος των Αχιγιάβα είναι το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, το οποίο πέρασε με τον στρατό και τον στόλο του το Αιγαίο όταν τον έδιωξαν οι Αιγύπτιοι και κατέφυγε στην Ελλάδα το 1519 π.Χ., οπού κατέλαβε και εποίκισε την Θήβα, υποτάσσοντας τους ντόπιους.

Όπως ακριβώς έκαναν δηλαδή στον Μεσαίωνα οι εκδιωχθέντες από την Κόρδοβα Άραβες αντιφρονούντες, οι οποίοι κατέλαβαν με τον στρατό και τον στόλο τους την Κρήτη, υποτάσσοντας τους γηγενείς και ιδρύοντας το λεγόμενο και «Αραβικό Εμιράτο της Κρήτης».  

Για άλλους, η μυθολογική σύγκρουση του Αιγύπτιου με τον Δαναό και η εκδίωξη ύστερα από ήττα του δεύτερου, ο οποίος κατέφυγε με στρατό και στόλο στην Ελλάδα, οπού κατέφυγε και κατέλαβε το Άργος, σχετίζεται και αυτός με την εκδίωξη των Υκσώς από την Αίγυπτο το 1530 π.Χ.

Τότε, οι γηγενείς Αιγύπτιοι εκδίωξαν τους αλλογενείς Υκσώς από την Κάτω Αίγυπτο και την πρωτεύουσα τους στην Άβαρι και λέγεται ότι ένα μέρος αυτών υπό τον Δαναό  κατέφυγε στην Ελλάδα το 1511 π.Χ., οπού κατέλαβε και εποίκισε το Άργος, υποτάσσοντας τους ντόπιους.

Όπως ακριβώς δηλαδή έκαναν στον Μεσαίωνα οι εκδιωχθέντες από την Κόρδοβα Άραβες αντιφρονούντες, οι οποίοι κατέλαβαν με τον στρατό και τον στόλο τους την Κρήτη, υποτάσσοντας τους γηγενείς και ιδρύοντας το λεγόμενο και «Αραβικό Εμιράτο της Κρήτης».  

Για κάποιους άλλους ο προτελευταίος Φαραώ των Υκσώς στην Άβαρι πριν τον Απώφι τον Α’, ο Χαγιάν/Σιαάν/Ιανού, ο οποίος είχε κόρη και την Ιρώ (της οποίας το όνομα μοιάζει με της Ιώ και η οποία παντρεύτηκε τον Φαραώ Αμενχοτέπ τον Α’, τον γιο του Άμωσι, του «Απελευθερωτή της Αιγύπτου»), εκτός από την Αχχοτέπ της Αιγύπτου όπως υποστηρίζεται, η οποία είχε παντρευτεί τον Φαραώ Ταά, γνωστό και με το προσωνύμιο Τεκενερέ/Σεκενερέ («Γενναίο»), και ήταν μητέρα του Φαραώ Άμωσι.

Έτσι, σύμφωνα με αυτους τους αναλυτές, ο Ιανού ταυτίζεται με τον Ίναχο του Άργους της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, η Αχχοτέπ με την Σελήνη/Ιώ (Yah Hottep Yah σημαίνει Σελήνη και Hottep κόρη), ο Άμωσις (Yah Moshe, Moshe σημαίνει γιος και Yah της Σελήνης), ενώ ως γνωστόν η Σελήνη λατρεύονταν τόσο στο Άργος, οσο και στην Άβαρι.

Ο Φαραώ Τεκενερέ/Ταά Κεν/Τέλα Κεν (Κεν σημαίνει «Γενναίος» τόσο στα Φοινικικά, όσο και τα Αιγυπτιακά), ο οποίος βασίλεψε συνολικά για δύο μόλις έτη, ταυτίζεται για κάποιους με τον Φαραώ της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας Τηλέγονο, ο οποίος και παντρεύτηκε την Ιώ και υιοθέτησε τον γιο της τον Έπαφο. 

Αν δε η Ιώ/Αχχοτέπ δεν ήταν γνησιά κόρη του Ιανού, θα μπορούσε αν έχει βάση η Αρχαία Ελληνική μυθολογία να έχει όντως απαχθεί από το Άργος από Φοίνικες εμπόρους, αυτό να την βίασαν εν πλω και να εμείνει έγκυος, και να την πούλησαν στους Υκσώς της Αβάριδος διαμέσου της Φοινίκης.

Εκεί, μπορεί ο Ιανού να την συμπάθησε και να την υιοθέτησε και στην συνέχεια να την πάντρεψε με τον υποτελή τότε σε αυτόν Φαραώ Σεκενερέ της Άνω Αιγύπτου για την υπογραφή εμπορικών και άλλων συμφωνιών μεταξύ των δύο αυτών κρατών.

[Ο Ιανού έφερε τον τίτλο Anak Ibidu, δηλαδή Άναξ/βασιλιάς των νήσων, δηλαδή της χώρας των νήσων, της Φοινίκης, τις οποίας οι κάτοικοι ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από την νήσο Τήλο (για κάποιους ερευνητές το σημερινό Μπαχρέιν), ενώ στην Ελληνική μυθολογία χωρά νήσων ήταν η Ελλάδα με τις πολλές χιλιάδες νήσους της].

Εκεί, αυτή γέννησε με αυτόν έναν γιο, τον Άμωσι, και έγινε βασίλισσα της Αιγύπτου. Ο δε Φαραώ Τάα-Σεκενερέ σκοτώθηκε σε μάχη σώμα με σώμα με τον βασιλιά των Υκσώς Απώφι τον Α’.

Στην συνέχεια και ο αδερφός του Σεκενερέ, ο Καμόσις επιτέθηκε στην Άβαρι των Υκσώς, νίκησε τον στρατό τους και σκοτώθηκε στην νικηφόρα μάχη εναντίον τους.

Στην συνέχεια, η Αχχοτέπ ανέλαβε αντιβασίλισσα του μόλις δέκα ετών ανηλίκου γιου της Άμωσι και οντάς ικανή, αναδιοργάνωσε το κράτος ης και διεξήγαγε επίσης επιτυχημένες πολεμικές εκστρατείες κατά των εχθρών της Αιγύπτου, δίνοντας στον γιο της έναν στρατό 500.000 αντρών.

Αυτός στην συνέχεια, επιτέθηκε στην Άβαρι, η οποία όπως λέγεται από Αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα της εποχής, σκοτείνιασε, έπεφταν σε αυτή φλεγόμενα αντικείμενα από τον ουρανό, ο οποίος και σκοτείνιασε (ίσως ως αποτέλεσμα της έκρηξης του Ηφαίστειου της Θήρας), ενώ παράλληλα με την πολιορκία ξέσπασε και πανούκλα στην πόλη αυτή, και τελικά ο ηγέτης αυτής Απώφις Α΄ συνθηκολόγησε και έφυγε με τον λαό του από αυτή κατά ομάδες.

Ο δε Απώφις ο Α’, ο τελευταίος ηγέτης των Υκσώς, είχε σκοτώσει σε μάχη τον σύζυγο της Αχχοτέπ και πατέρα του Άμωσι Σεκενερέ, όπως και τον Καμόσι, τον αδερφό του Σεκενερέ και θείο του Άμωσι, ενώ είναι πολύ πιθανόν να ήταν σφετεριστής που είχε σκοτώσει και τον προκάτοχο του Ιανού, όπως και τον πρωτότοκο γιο και διάδοχο αυτού τον Ιαννά/Γιαννούσι, του κανονικού ή «θετού πατέρα» της Αχχοτέπ.

Πιθανώς ο Απώφις ο Α΄ ο τελευταίος ηγέτης των Υκσώς στην Άβαρι ταυτίζεται με τον Έπαφο, αν δε αυτός ήταν και γιος της Αχχοτέπ-Ιώς, με τον φόνο ολων των παραπάνω προσώπων που αγαπούσε, αλλά και εάν τον είχε γεννήσει χωρίς την θέληση της με βιασμό, πιθανώς να τον μισούσε πλήρως και να έκανε τα πάντα για να τον καταστρέψει και ίσως να ειχε υιοθετηθεί και αυτός από τον Ιανού.

[Στην περίπτωση αυτή, ο Απώφις και ο Άμωσις ήταν ετεροθαλή αδέρφια που μάχονταν με ιδιαίτερη βία και μίσος για τον θρόνο και την κυριαρχία στην Αίγυπτο, όπως ακριβώς έκαναν στην ίδια χωρά οι μυθικοί αδερφοί Αίγυπτος και Δαναός και στο τέλος και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, οι ηττημένοι (Δαναός, Απώφις) εκδιωχτήκαν από την Αίγυπτο και κατέφυγαν σε άλλες χώρες].

Στον δε τάφο-ναό δε της Αχχοτέπ υπάρχουν Μινωικές τοιχογραφίες, π.χ. το λιοντάρι με φτερά και κεφάλι πτηνού που υπάρχει στην Κνωσό, ταύροι, λαβύρινθοι, ταυροκαθάψια, Μινωιτών γυναικών, λεοπαρδάλεων, όπως επίσης και διπλοί πλέκεις σαν αυτών της Μινωικής Κρήτης, αλλά και Μυκηναϊκά ξι φίδια.

Αυτό για κάποιους εκτός του ότι αυτός ο τάφος πιθανότατα κτίστηκε από Μινωίτες τεχνίτες, σημαίνει ότι μπορεί και η Αχχοτέπ να είχε ακόμη και Ελληνική καταγωγή, όπως λέει και ο μύθος της Ιούς, αφού δεν συνηθίζονταν να υπάρχουν τοιχογραφίες ξένων λαών και τόσα όπλα τους σε τάφους Αιγυπτίων βασιλισσών.

Πάντως, όλα αυτά τα αντικείμενα υπήρχαν στον τάφο της Αχχοτέπ μέχρι και την άνοδο του Φαραώ άλλης Αιγυπτιακής δυναστείας Τούθμωσι του Γ΄ του Μέγα, ο οποίος ίσως δεν εκτίμησε το μη «Αιγυπτιακό στυλ» τους και τις αντικατέστησε με γηγενείς Αιγυπτιακές τοιχογραφίες (Ελευθέριος Καντζίνος).

Η συχνή σεισμική δραστηριότητα στο Αιγαίο χωρίς αμφιβολία επιδρούσε στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Σε πρακτικό επίπεδο με την αναζήτηση τρόπων για μεγαλύτερη αντισεισμική προστασία, αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο, με την προσπάθεια ερμηνείας των φαινομένων.

Στnο βαθμό δε, που η γνώση δεν αρκούσε για την πλήρη κατανόηση γεωτεκτονικών δραστηριοτήτων, αυτές αποδίδονταν σε ανεξέλεγκτες υπερφυσικές δυνάμεις ανάλογα με το εκάστοτε ιδεολογικό υπόβαθρο. Η περίπτωση του ηφαιστείου της Σαντορίνης ίσως μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση του τρόπου καταγραφής παρόμοιων γεγονότων.

Λίγο πριν από τα μέσα της 2ης χιλιετίας π. Χ. συνέβη η μεγάλη έκρηξη, η αρχαιότερη στον κόσμο που συνδέεται άμεσα με συγκεκριμένο πολιτισμό, δηλαδή τον πολιτισμό της Εποχής του Χαλκού στο Αιγαίο.

Αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται να έχει καταγραφεί βαθιά στην μνήμη των ανθρώπων της εποχής και ο απόηχός της να έχει διασωθεί σε αρχαίους μύθους. Ο θεμελιωτής της Ελληνικής αρχαιολογίας Χρήστος Τούντας υποστήριξε ότι σε ανθρώπους που συνήθιζαν «να βλέπουν παντού την ενέργειαν εμψύχων όντων», η έκρηξη του ηφαιστείου έχει αποτυπωθεί στον μύθο της Χίμαιρας.

Ερμηνεύοντας τα τρία κεφάλια του τέρατος -λιονταρίσιο στον λαιμό, κατσικίσιο στην ράχη και φιδίσιο στην ουρά- ως αντιστοιχούντα στα τρία ανοίγματα της Θηραϊκής καλντέρας, απ’ όπου ήσαν πιο εύκολα ορατές οι φλόγες της έκρηξης, υποστήριξε ότι το ραχιαίο κεφάλι, από το στόμα του οποίου εκτοξεύονταν φλόγες, αντιστοιχεί στον κεντρικό κρατήρα του ηφαιστείου που με κάθε παροξυσμό προκαλούσε αστραπές.

Σύμφωνα με τον μύθο, την Χίμαιρα εξόντωσε ο γιος του Ποσειδώνα Βελλεροφόντης πετώντας από πάνω της καβάλα στο άλογο του Ηλίου, τον Πήγασο. Από εκεί ψηλά εκτόξευσε μια μολυβένια μπάλα μέσα στο φλεγόμενο μεσαίο στόμα της Χίμαιρας.

Το μολύβι έλιωσε από τις φλόγες και, ως πυρακτωμένη λάβα, κατέκαψε τα σωθικά του τέρατος που φώλιαζε μέσα στην θάλασσα της καλντέρας κι έτσι έσβησε και το ηφαίστειο.

Την εντολή για τον φόνο της Χίμαιρας είχε δώσει ο βασιλιάς της Λυκίας Ιοβάτης, με την ελπίδα ότι έτσι θα εξοντωνόταν ο ίδιος ο Βελλεροφόντης. Στην επιμονή του Ιοβάτη να θανατώσει τον ήρωα κατά την επιστροφή του, η απάντηση του Ποσειδώνα ήταν να κατακλύσει τις πεδιάδες της Λυκίας στέλνοντας πελώρια κύματα πίσω από τον Βελλεροφόντη, καθώς αυτός προχωρούσε προς το παλάτι του βασιλιά.

Ο ήρωας, ενδίδοντας στις εκκλήσεις των γυναικών, αποφάσισε να διακόψει τον δρόμο του και να γυρίσει πίσω. Έτσι, τα κύματα που τον ακολουθούσαν αποσύρθηκαν κι αυτά.

Σύμφωνα με τον σεισμολόγο Α. Γαλανόπουλο, τόσο τα κύματα αυτά όσο και ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος αποτελούν μακρινή ανάμνηση των παλιρροϊκών κυμάτων (τσουνάμι) που γεννήθηκαν με την δημιουργία της Θηραϊκής καλντέρας.

Με την προϊστορική έκρηξη του θηραϊκού ηφαιστείου έχει σχετιστεί και ο μύθος του Τάλω, του μπρούντζινου γίγαντα που ο Ήφαιστος είχε δωρίσει στον Μίνωα για να προστατεύει την Κρήτη, εκτοξεύοντας βράχους εναντίον αυτών που τυχόν την απειλούσαν.

Κατά μιαν άποψη, ο Τάλος ήταν το νησί της Θήρας που προστάτευε την Κρήτη από βόρειες απειλές. Το σώμα του από άθραυστο μπρούντζο ταυτίζεται με τα τοιχώματα της νεωστί δημιουργημένης καλντέρας, ενώ στους βράχους που εκτόξευε, μπορούν να αναγνωριστούν οι μύδροι του ηφαιστείου.

Τον Τάλω εξόντωσαν οι Αργοναύτες πλέοντας από την Λιβύη. Αφαίρεσαν από την φτέρνα του το καρφί που έφραζε την μοναδική του φλέβα αφήνοντας έτσι να χυθεί το ιχώρ που τον κρατούσε ζωντανό. Στην κατάρρευση του Τάλω πιστεύεται ότι απηχείται η κατάπαυση της έκρηξης του θηραϊκού ηφαιστείου, αφού είχαν ήδη εκλυθεί τεράστιες ποσότητες υλικών.

Μετά τον φόνο του Τάλω, οι Αργοναύτες πλέοντας βορειότερα βρέθηκαν κάτω από ένα παχύ σύννεφο που σκοτείνιασε ξαφνικά τον ουρανό, κρύβοντας την Σελήνη και τα άστρα. Για να τους σώσει ο Απόλλων δημιούργησε το νησί της Ανάφης, ενώ ένας από αυτούς, ο Εύφημος, έριξε στη θάλασσα τον βώλο χώματος που του είχε χαρίσει ο Τρίτων στην Λιβύη.

Από τον βώλο αυτό προέκυψε η Καλλίστη, η μετέπειτα Θήρα. Και στο μύθο αυτό αναγνωρίζεται σχέση με τη θηραϊκή έκρηξη: Στο ξαφνικό σκοτείνιασμα του ουρανού απηχείται το νέφος που προκλήθηκε από τις τεράστιες ποσότητες τέφρας, ενώ η Καλλίστη ταυτίζεται με το ένα από τα τρία νησιά που προέκυψαν μετά τον κατακερματισμό του αρχικού.

Τα φαινόμενα της ηφαιστειακής έκρηξης της Θήρας πιστεύεται ότι απηχούνται και στον μύθο του Φαέθωνος. Ο Δίας κατακεραύνωσε τον γιο του Ήλιου για την απερισκεψία του να οδηγήσει το άρμα του πατέρα του και, χάνοντας τον έλεγχο των αφηνιασμένων αλόγων, να προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στην γη με τις απότομες αυξομειώσεις της θερμοκρασίας. Ο μύθος, όμως, που φαίνεται να τεκμηριώνεται και με αρχαιολογικά ευρήματα είναι αυτός των Τελχίνων.

Γόνοι της Θαλάσσης με σκυλίσιο κεφάλι, οι Τελχίνες είχαν γεννηθεί στην Ρόδο. Εξαίρετοι μεταλλουργοί, είχαν κατασκευάσει το οδοντωτό δρεπάνι με το οποίο ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό και αργότερα την τρίαινα του Ποσειδώνα, του οποίου την ανατροφή η μητέρα του Ρέα τους είχε εμπιστευθεί.

Βοηθούσαν την Αρτέμιδα στο κυνήγι, ενώ με τις μαγικές ικανότητες που διέθεταν, παρενέβαιναν στον καιρό, προκαλώντας μαγικές ομίχλες και καταστρέφοντας τις γεωργικές καλλιέργειες με θειάφι και δηλητηριώδες νερό της Στυγός.

Για τις παρεμβάσεις τους αυτές ο Ζευς αποφάσισε να τους εξολοθρεύσει κατακλύζοντας το νησί τους. Δεν τα κατάφερε όμως γιατί αυτοί, ειδοποιημένοι από την Αρτέμιδα, εγκατέλειψαν τη Ρόδο πριν από τον κατακλυσμό.

Ηφαιστειολογικές, γεωλογικές και αρχαιολογικές έρευνες έχουν δώσει στοιχεία που φαίνεται να βεβαιώνουν ότι όντως απηχείται η έκρηξη του θηραϊκού ηφαιστείου στον μύθο των Τελχίνων.

Οι μεγάλες ποσότητες τέφρας που εκτοξεύθηκαν στην ατμόσφαιρα μεταφέρθηκαν από τους ανέμους προς τα ανατολικά, καλύπτοντας μια τεράστια περιοχή εκτεινόμενη από την Ανατολική Κρήτη μέχρι και την Μαύρη Θάλασσα.

Σημαντικές είναι και οι ποσότητες τέφρας που η αρχαιολογική σκαπάνη έχει εντοπίσει επάνω στα ερείπια πόλεων, σύγχρονων με την προϊστορική πόλη στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στη Ρόδο και στην Κω.

Συνεπώς, οι ανεξήγητες (μαγικές) ομίχλες και η βροχή ανάμεικτη με θειάφι, με το οποίο οι Τελχίνες κατέστρεφαν τις καλλιέργειες δεν απέχουν από τα παρεπόμενα της ηφαιστειακής έκρηξης.

Ο δε κατακλυσμός, με τον οποίο ο Δίας προσπάθησε να εξοντώσει τους Τελχίνες, φαίνεται να απηχεί τα μεγάλα παλιρροϊκά κύματα που δημιουργήθηκαν με τον σχηματισμό της θηραϊκής καλντέρας, οπότε είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία της έκρηξης.

Βεβαίως, όσα διατυπώθηκαν παραπάνω, δεν είναι παρά ερμηνείες των αντίστοιχων μύθων. Δεδομένου όμως ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα αποτελούν καταγραφές συγκεκριμένων γεγονότων, είναι ενδεχόμενο τα γεγονότα αυτά να απηχούνται στους μύθους με τη μορφή που είδαμε (https://www.kathimerini.gr/culture/370404/to-thiraiko-ifaisteio-sti-mythologia/).

Τα νέα δεδομένα για την χρονολόγηση της έκρηξης τους ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη), που προέκυψαν από τις πρόσφατες ανασκαφές στη Θηρασία, αλλά και νέες, παράλληλες μελέτες ξένων επιστημόνων, ανατρέπουν τα πάντα και ίσως λύνουν άθελά τους και τον γρίφο για τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, που δεν αποκλείεται να ήταν ιστορικό και όχι μυθικό γεγονός!

Οι ανασκαφές του 2018 στην περιοχή του πανέμορφης Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Θηρασία της Καλντέρας, απέδωσαν έναν μοναδικό κομμάτι ξύλου - δέντρου ελιάς, το οποίο σύμφωνα με τους αρχαιολόγους του ΥΠΠΟ,  είναι από την "τελευταία στρωματογραφική φάση πριν την έκρηξη του ηφαιστείου.

Η ραδιοχρονολόγηση και δενδροχρονολόγηση από τους R. Hodgins και Ch. Pearson (Πανεπιστήμιο Αριζόνας, Τucson) υποδεικνύει με την εφαρμογή μιας νέας καμπύλης βαθμονόμησης, την απόλυτη χρονολόγηση του ξύλου της Θηρασίας στον πρώιμο 16^ο αι. π.Χ. και κατά συνέπεια μία χρονολόγηση της Μινωικής έκρηξης μερικές δεκαετίες μετά από ό,τι οι υποστηρικτές της υψηλής χρονολόγησης θεωρούσαν έως τώρα"!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ένα Ελληνικό αθάνατο ελαιόδεντρο, που υπήρχε εκεί δεκαετίες πριν την έκρηξη του ηφαιστείου, βρέθηκε σκεπασμένο από τους αιώνες, σιωπηλός μάρτυρας της λύσης του αινίγματος. Μια λύση που τοποθετεί την ηλικία του ξύλου στις αρχές του 16ου αι. π.Χ., ο οποίος αρχίζει από το 1600 π.Χ. και τελειώνει στο 1501 π.Χ.!

Επομένως και μέχρι νεότερων διευκρινήσεων, μπορούμε εμείς πια να υποθέσουμε, πως η ηλικία του ξύλου της ελιάς πρέπει να αναζητηθεί κάπου στο 1580 π.Χ.!

Η έκρηξη τώρα του ηφαιστείου - λένε οι αρχαιολόγοι - έγινε μερικές δεκαετίες μετά το ξύλο της ελιάς, επομένως και πάλι χονδρικά, μπορούμε να την τοποθετήσουμε γύρω στο 1550 με 1530 π.Χ.!

Μέχρι τώρα βέβαια πιστευόταν όμως ότι η έκρηξη είχε γίνει περίπου στα 1.613 π.Χ....

Παράλληλα, νέες μελέτες άλλων, ξένων επιστημόνων, μία Αμερικανοβρετανική και μία ισραηλινή δενδροχρονολόγησης (δείτε εδώ), αμφισβητούν πια ανοιχτά το 1613 π.Χ. και πιστεύουν πως η έκρηξη έγινε 40 με 50 χρόνια αργότερα, ακόμη και μέχρι το 1525 π.Χ.! Μια χρονολόγηση πραγματικά συνταρακτική, ίδια ακριβώς με αυτή που προκύπτει και από την ελιά της Θηρασίας!

Όταν διαπίστωσα αυτές τις νέες χρονολογίες τοποθέτησης της έκρηξης του ηφαιστείου της αγαπημένης μου Θήρας, αμέσως θυμήθηκα ότι το λεγόμενο "Πάριο Χρονικό" - μια εκπληκτική μαρμάρινη καταγραφή όλων των αρχαίων σημαντικών χρονολογιών, που έγινε το 263 π.Χ. από κάποιον άγνωστο αρχαίο μελετητή στην Πάρο των Κυκλάδων - αναγράφει ρητή και συγκεκριμένη ημερομηνία του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα!

Έψαξα αμέσως στο αυθεντικό κείμενο και έμεινα συγκλονισμένος! Γιατί όντως το Πάριο Χρονικό γράφει ότι ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε το 1528 π.Χ.! Τότε δηλαδή που τα νέα δεδομένα τοποθετούν και την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας!

"'Αφ’ οὗ κατακλυσμὸς ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐγένετο καὶ Δευκαλίων τοὺς ὄμβρους ἔφυγεν ἐγ Λυκωρείας εἰς Ἀθήνας πρὸ[ς Κρανα]ὸν καὶ τοῦ Διὸ[ς τ]ο[ῦ] [Ὀλυ]μ[πί]ου τὸ ἱ[ερ]ὸν ἱδ[ρύσατ]ο καὶ τὰ Σωτήρια ἔθυσεν, [ἔ]τη ΧΗΗΠΔΠ, βασιλεύοντος Ἀθηνῶν Κρ[α]ν[α]οῦ".

Το 1528 προκύπτει, επειδή όλες οι χρονολογίες του Χρονικού έχουν σημείο αναφοράς τον Διόγνητο, άρχοντα της Αθήνας, που γνωρίζουμε ότι θήτευσε το 264/263 π.Χ.. Άρα, για να βρούμε την τελική χρονολογία σε π.Χ., πρέπει στα χρόνια που μας δίνει κάθε φορά το Χρονικό, να προσθέτουμε τον αριθμό 263!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο άγνωστος συγγραφέας, μας πληροφορεί ότι ο εν λόγω Κατακλυσμός ήταν ένα ιστορικό γεγονός, αφού ο Δευκαλίωνας ήταν βασιλιάς στην Λυκώρεια του Παρνασσού (σημερινή Αράχωβα) και ο Κατακλυσμός έγινε ακριβώς επί της βασιλείας του, αναγκάζοντας τον να διαφύγει τους "όμβρους", την ραγδαία βροχή, να πάει στην Αθήνα στον Κραναό και να ιδρύσει εκεί για την σωτηρία του τον περίφημο Ναό του Ολυμπίου Διός (όπου λεγόταν πως βρισκόταν και ο τάφος του Δευκαλίωνα), προσφέροντας θυσίες για τη σωτηρία του. Πότε όλα αυτά; Το "ΧΗΗΠΔΔΠ" λέει το Πάριο Χρονικό (προσοχή: αυτό που μοιάζει με "Γ", είναι "Π").

Η χρονολόγηση "ΧΗΗΠΔΔΠ", αφορά την πιο παλιά, απλή και ευφυή μέθοδο αρίθμησης των Ελλήνων, το περίφημο Ακροφωνικό Σύστημα, όπου κάθε αριθμός συμβολιζόταν με το αρχικό (άκρο) γράμμα της λέξης με την οποία γραφόταν. Έτσι Χ είναι το "Χίλια", Η είναι το "Ηκατό - Εκατό", Π είναι το "Πέντε", Δ το "Δέκα"! Όταν πάλι υπήρχε μέσα σε ένα γράμμα-αριθμό ένα άλλο μικρότερο γράμμα- αριθμός, τότε υπήρχε πολλαπλασιασμός του μικρού με το μεγάλο! Έτσι, το ΠΔ είναι το 5 επί 10 = 50 (Ακροφωνικό ή Αττικό ή Ηρωδιανό Σύστημα).

Επομένως, ΧΗΗΠΔΔΠ = 1000+100+100+50+10+5 = 1265. Στον αριθμό αυτό προσθέτουμε και το 263 π.Χ. της θήτευσης Διόγνητου και έχουμε: 1265+263 = 1528 π.Χ. Η χρονολογία του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα!

Η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη) ήταν τρομακτική και θεωρείται η δεύτερη μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στην ιστορία του κόσμου και η μεγαλύτερη της αρχαιότητας!

Για να αντιληφθούμε τι έγινε, αρκεί να σημειώσουμε πως ο πίδακα της τέφρας υπολογίζεται ότι εκτινάχθηκε σε ύψος περίπου 35 χιλιόμετρων, εκτοξεύοντας υλικά περίπου 60 κυβικών χιλιομέτρων, όγκος ίσος με 64 εκατομμύρια σπίτια! Η απίστευτη αυτή ποσότητα έριξε την μέση θερμοκρασία της γης κατά 3 έως 4 βαθμούς Κελσίου, επί δύο με τρία χρόνια!

Από την τιτάνια έκρηξη προκλήθηκε μέγα θαλάσσιο σεισμικό κύμα (τσουνάμι) ύψους 30 μέτρων (σχεδόν όσο ο Λευκός Πύργος) που έπληξε και κατέστρεψε όλα τα γειτονικά νησιά, σε ακτίνα τουλάχιστον 50 με 60 χιλιομέτρων, αλλά και τις βόρειες ακτές της Κρήτης, όπου έφτασε 30 με 45 λεπτά μετά την έκρηξη, καλύπτοντας απόσταση 125 χιλιομέτρων, με ταχύτητα 200 έως 250 χλμ. ανά ώρα!

Υπενθυμίζουμε πως συνήθως το τσουνάμι δεν είναι μόνον ένα, αλλά ακολουθούν και άλλα, ανά μία ώρα ή και λιγότερο, με πιο καταστροφικά το δεύτερο έως το τέταρτο στη σειρά, όπως έχει παρατηρηθεί τους τελευταίους αιώνες. Επομένως το ηφαίστειο της Θήρας πρέπει να προκάλεσε πολλά διαδοχικά τσουνάμι, με πολλαπλές καταστρεπτικές συνέπειες στην περιοχή.

Τότε πρέπει να καταστράφηκαν οι περίφημες παράλιες πόλεις της Κρήτης και όλος ο εκπληκτικός Κυκλαδικός Πολιτισμός (χωρίς νεκρούς πάντως στην Θήρα, διότι ο κόσμος είχε φύγει πολύ νωρίτερα, λόγω των συνεχών σεισμών που προηγήθηκαν της τελικής έκρηξης).

 Όμως κανείς δεν έχει αναφέρει μέχρι τώρα, εάν χτυπήθηκαν επίσης και τα παράλια της Αττικής, της Πελοποννήσου ή της Εύβοιας, όπως θα ήταν λογικό να γίνει, σε ένα τέτοιο φαινόμενο...

Και ένα κρίσιμο για την περίπτωση σημείο: μετά την έκρηξη και τον ενταφιασμό π.χ. του προϊστορικού οικισμού στο Ακρωτήρι της Θήρας, ακολούθησε καταρρακτώδης βροχή!

Και ο μύθος του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα μιλά για μια τέτοια ακριβώς βροχή που κράτησε 9 ολόκληρες ημέρες και νύχτες...

Ακόμη, η καταβύθιση του κεντρικού κομματιού της Θήρας και η δημιουργία της ηφαιστειακής Καλντέρας, σε συνδυασμό με τον  απότομο "βομβαρδισμό" της γύρω θάλασσας με τεράστιες ποσότητες ηφαιστειακών υλικών, πρέπει να προκάλεσε μετακινήσεις τεράστιων όγκων νερού, που χτύπησαν όπως είδαμε όλες τις γύρω ακτές και ίσως σε κάποιες λεκάνες μπήκαν και εγκλωβίστηκαν μόνιμα!

Εάν λοιπόν, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, έγιναν την ίδια χρονιά απανωτά η έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας και ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, δηλαδή το 1528 π.Χ., τότε η εξήγηση μπορεί είναι η εξής:

1. Τεράστια σύννεφα υδρατμών της ηφαιστειακής έκρηξης απλώνονται ή μεταφέρονται στην περιοχή που εξετάζουμε και κάποια από αυτά εγκλωβίζονται ανάμεσα στα ψηλά βουνά του Παρνασσού (2157 μ. ) και της Όθρυος (1726 μ.).

2. Παράλληλα τα ηφαιστειακά νέφη της τέφρας προκαλούν ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας, εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να θερμάνουν ολόκληρο το Αιγαίο και την ανατολική ηπειρωτική Ελλάδα, επιταχύνοντας την καταρρακτώδη βροχόπτωση, καθώς οδηγούν σε υγροποίηση τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας.

3. Αρχίζει αδιάκοπη, απότομη, ραγδαία, καταρρακτώδης βροχή, που κατεβαίνοντας από τα βουνά, δημιουργεί τρομερούς τοπικούς χειμάρρους και κατά συνέπεια κατακόρυφη αύξηση των νερών του Σπερχειού ποταμού που εκβάλει στον Μαλλιακό, ενώ παράλληλα πλημμυρίζει η "λεκάνη" της Κάτω Τιθορέας - Ορχομενού - Αλιάρτου, αναγκάζοντας τους οικιστές να ανέβουν στον Παρνασσό για να σωθούν, ακολουθώντας, λέει ο μύθος, τις κραυγές των λύκων, που επίσης ανέβαιναν στα ψηλώματα για να επιβιώσουν. Εκεί έκτισαν την Λυκώρεια (σημερινή Αράχωβα), που σημαίνει ακριβώς "κραυγές των λύκων"...

Συνεχής δε, αδιάκοπη, καταρρακτώδης βροχή επί 9 μερόνυχτα, μεταφράζεται σε τουλάχιστον ύψος νερού βροχής 11 ολόκληρων μέτρων με τα σημερινά φυσικά δεδομένα και όχι τα έντονα ηφαιστειακά.

4. Η βίαιη υπερχείλιση του Σπερχειού δεν μπορεί να βρει διέξοδο στην θάλασσα, καθώς κατά κύματα - τσουνάμι, έρχονται τεράστιες ποσότητες θαλασσινού νερού στις εκβολές του και τις "φράζουν", οδηγώντας σε κάθετη άνοδο της στάθμης του και σε πολύ μεγάλη πλημμύρα και τον Βόρειο Ευβοϊκό...

5. Οι γεωλογικές μεταβολές εξαιτίας των σεισμών, της έκρηξης του ηφαιστείου και της καταβύθισης της κεντρικής Θήρας (κρατήρα), δεν αποκλείεται να οδήγησαν επιπρόσθετα σε ανάδυση υπογείων υδάτων, επιδεινώνοντας την μεγάλη πλημμύρα.

Μια πάλι παραλλαγή του μύθου του Δευκαλίωνα, ότι σώθηκε πάνω στην Όθρυ, εξηγείται επίσης από τα παραπάνω.

Κατά παρόμοιο τρόπο ίσως πλημμύρισε και η γειτονική πεδιάδα της Θεσσαλίας, η Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, προκαλώντας έναν γενικευμένο Κατακλυσμό, που ανέβασε τους Έλληνες, τους ως τότε καλούμενους "Γραικούς", στα ψηλά βουνά και ιδίως πάνω στη ραχοκοκαλιά της Πίνδου (Μακεδνοί-Μακεδόνες, οι μετέπειτα δηλαδή Δωριείς).

Η βροχή λοιπόν υπήρξε κατακλυσμιαία, τα ποτάμια υπερχείλισαν άμεσα, οι εκβολές τους φράχθηκαν από τα απανωτά θαλάσσια σεισμικά-ηφαιστειακά κύματα, η στάθμη ανέβηκε κατακόρυφα, οι άνθρωποι, όσοι γλίτωσαν, έτρεξαν να σωθούν στα όρη... Στις πέτρες, στους λίθους!

Που στα αρχαία ελληνικά είναι "λας" (=λίθος). Εκ του λας βγαίνει και το δασυνόμενο Ελ-λάς (του ήλιου πέτρα, λαμπρή πέτρα, πετράδι, Θεού λίθος, Θεού πέτρα, χώρα των πέτρινων του Θεού), όπως πιθανά και το "λαός" (αυτοί που γεννήθηκαν από τις πέτρες ή στις πέτρες, ο πέτρινος λαός, καθώς ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον Κατακλυσμό πετούσαν πέτρες ξοπίσω τους για να γεννηθούν νέοι άνθρωποι, ενήλικες, με πρώτο τον Έλληνα, που το Πάριο Χρονικό τον χρονολογεί έτσι να βασιλεύει άμεσα στην Φθιώτιδα, στα 1520 π.Χ.

- Βέβαια όλο αυτό μπορεί απλά να σημαίνει ένα αναγκαστικό σμίξιμο των πεδινών και των ορεινών Ελλήνων και δημιουργίας μιας νέα γενιάς ικανότερης, δυνατότερης, ευσεβέστερης και ευφυέστερης).

Ο Κυκλαδικός Πολιτισμός καταστράφηκε εντελώς, ενώ "τραυματίστηκε" ο "προηφαιστειακός" της Κρήτης, όπου όσοι γλίτωσαν άρχισαν πάλι από την αρχή, με τα ψηλά βουνά και εκεί να αποτελούν και πάλι καταφύγιο των προγόνων μας.

Μνήμες όμως του Κυκλαδικού Πολιτισμού και ίσως ονόματα Βασιλέων, ηρώων και σπουδαίων, διασώθηκαν και "θεοποιήθηκαν" από όσους σώθηκαν και είτε είχαν φύγει νωρίτερα λόγω σεισμών, είτε βρέθηκαν με πλοία μεσοπέλαγα, καθώς τα τσουνάμι δεν επηρεάζουν τα σκάφη, εκτός εάν τα βρουν στο λιμάνι...

Κάποιοι από εκείνους πρέπει να πήγαν στην Κρήτη όπου γεννήθηκε ο προηγμένος Μινωικός Πολιτισμός και άλλοι στην Πελοπόννησο όπου γεννήθηκε ο επίσης προηγμένος και ανεξήγητα συγγενικός του Μυκηναϊκός Πολιτισμός...

Σημαντικό είναι να σημειώσουμε, πως το Πάριο Χρονικό, δίνει τον πρώτο Μίνωα γύρω στο 1470 π.Χ., (το περίφημο Ανάκτορο άντεξε περίπου ως το 1375 π.Χ. επισκιάζοντας όλα τα άλλα), ενώ τον δεύτερο Μίνωα (του Μινώταυρου) στα 1294 π.Χ., στα χρόνια του Αιγέα, πατέρα του Θησέα.

Τον να σχετίζεται βέβαια ο μύθος του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα με τον Κατακλυσμό του Νώε, είναι βέβαια πολύ πιθανό ενδεχόμενο, καθώς το πραγματικό αυτό παγκόσμιο γεγονός πέρασε σαν μακρινή ανάμνηση σε όλους σχεδόν τους λαούς.

Μόνο που ο Κατακλυσμός επί Νώε φέρεται να έγινε κάπου ανάμεσα στο 4.000 – 3.500 π.Χ. (όταν οι άνθρωποι ζούσαν σχεδόν 1000 χρόνια), ενώ ακόμη και Έλληνες και Ρώσοι μοναχοί πριν από 100 χρόνια, είχαν βρει πάνω στο Αραράτ απομεινάρια της Κιβωτού και ασκήτευαν ταπεινά στις γύρω σπηλιές...

Εάν δεν σχετίζονται όμως οι δύο Κατακλυσμοί, όπως δείχνει το Πάριο Χρονικό, τότε ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα ήτανε πράγματι ο τοπικός Κατακλυσμός της Ελλάδας, που προκάλεσε η έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας!

Άλλωστε, όταν ο Σόλων πήγε στους Αιγύπτιους Ιερείς, ήξερε μόνον για τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ενώ εκείνοι τον βεβαίωσαν πως προϋπήρξαν και άλλοι Κατακλυσμοί και μάλιστα κάποιος "μεγάλος" (προφανώς του Νώε), που είχε καταστρέψει και την Αθήνα και την άγνωστη Ατλαντίδα, την οποία επίσης ο Σόλων αγνοούσε, λέγοντάς του πως εσείς οι Έλληνες είστε παιδιά στην γνώση, επειδή κάθε τόσο έρχονται τα ρεύματα του ουρανού (καταστροφές) και αρχίζετε πάλι από την αρχή, χωρίς να ξέρετε τι είχε γίνει και τι είχαν κάνει οι παλαιότερες γενιές σας...

Και η σύμπτωση είναι πως και το Πάριο Χρονικό, αγνοεί τα προγενέστερα όπως και ο Σόλων και αναφέρεται μόνο στον Κατακλυσμό  του Δευκαλίωνα... Οι Αιγύπτιοι ιερείς όμως, όπως εξήγησαν, διέθεταν γραπτές πηγές και μαρτυρίες των προγόνων τους για όλα αυτά, επειδή η Αίγυπτος είχε αποφύγει πολλές τέτοιες καταστροφές, πυρκαγιές και κατακλυσμούς, διατηρώντας έτσι την γνώση. Γι΄ αυτό γνώριζαν γεγονότα που δεν τα ήξεραν οι άλλοι...

Από όσα λοιπόν είχαν πει στον Σόλωνα, προκύπτει πως ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα δεν ήταν εκείνος ο παγκόσμιος του Νώε, αλλά κάποιος τοπικός στην Ελλάδα, που συνέβη πιθανά εξ αιτίας της δεύτερης τρομακτικότερης στην ιστορία του κόσμου ηφαιστειακής έκρηξης! Της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας το 1528 π.Χ. (https://www.ingreece.com.gr/2018/11/volcano-thira-cataclysm-deucalion.html).

Ο αδερφός του βασιλιά των Αχιγιάβα (Αχαιών) Αταρασίγια, ο Τάνταλου στα Χετιτικά αρχεία, είναι πιθανότατα ο αδερφός του βασιλιά των Αχαιών Ατρέα, ο Θυέστης (ή αλλιώς Τυέστης).

Οι Δωριείς, ήταν πιθανότατα των πολίτικων εξόριστων Ηρακλειδών από τους Ατρείδες, οι οποίοι τους βοήθησαν να ανακαταλάβουν τον θρόνο και την εξουσία της Πελοποννήσου από τους αντίπαλους τους, και οι οποίοι εκτός από τις κολακείες του λαού, κατέλαβαν πιθανώς τον θρόνο με επανάσταση-εξέγερση σύμφωνα με την παλαιότερη εκδοχή του γνωστού μύθου για την κατάληψη της εξουσίας από αυτους στις Μυκήνες.  

Οι ανθρωποθυσίες και οι κανιβαλισμοί που έκαναν κατά καιρούς οι Μινωίτες βασιλείς σε εχθρικούς για τους ιδίους αιχμάλωτους πολέμου στους «θεούς» τους, ίσως σε συνδυασμό με τους ιερείς που τις τελούσαν και έφεραν μάσκα ταύρου, ενέπνευσαν πιθανώς τον μύθο του Μινώταυρου. όπως και ο λαβύρινθος του παλατιού της Κνωσού, αλλά και ο λαβύρινθος της σπηλιάς κοντά στο λατομείο κοντά στην Γόρτυνα (http://boraeinai.blogspot.com/2009/10/blog-post_21.html, https://www.tanea.gr/2009/10/17/world/isws-brikame-ton-alithino-labyrintho/, https://www.cretanbeaches.com/el/%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82/%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82, http://iscreta.gr/2016/12/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CE%BA/).

Υπήρχε και ιστορικά ιέρεια του ναού στο παλάτι της Κνωσού, η λεγόμενη και «κυρά του Λαβυρίνθου», όπως αναφέρεται και στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία, ακόμα και κόρη του βασιλιά, όπως ήταν η κόρη του Μινώα Αριάδνη στον μύθο.

Η δε νίκη του Θησέα επί του Μινώταυρου, για κάποιους ερευνητές συμβολίζει την τυραννία των Κρητών, στους οποίους οι Μυκηναίοι ήταν υποτελείς (και οι Αθηναίοι Μυκηναίοι επίσης), αλλά στο τέλος αυτοί «έσπασαν» τον ζυγό της Κρήτης και τελικά την κατέλαβαν (μετά ίσως την έκρηξη του Ηφαίστειου της Θήρας και την καταστροφή από τσουνάμι του Κρητικού στόλου και πόλεων), ίσως θυσιάζοντας τελικά στο τέλος τον ιερό ταύρο της θρησκείας των Κρητών και αντικαθιστώντας τους Μινωικός «θεούς» με τους δικούς τους.

Ο Ηρακλής, του οποίου η οικογένεια σύμφωνα με τους μύθους ότι προέρχονταν από την Τίρυνθα και ο οποίος υπηρετούσε τον βασιλιά της Μεσσήνης Ευρυσθέα, λέγεται ότι προέχονταν από έναν πραγματικό ανώνυμο ηρώα της Τίρυνθας, η οποία ήταν σπίτι ενός ισχυρού πολέμαρχου, γνωστού για την τεράστια δύναμη του, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από τους «θεούς» και υπηρετούσε τον βασιλιά της Μεσσήνης (Clash of the Gods Hercules). 

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός.

Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3).

«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με τον Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν Ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και των Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και την Σεμέλη.

Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29).

Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και την Σεμέλη (οι Καδμείοι ή Θηβαίοι ζούσαν στη Θήβα της Αιγύπτου, εξ ου και η ονομασία Θηβαίοι, όμως εκεί είχαν πάει από την Ερυθρά θάλασσα).

Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29).

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους: Ηρόδοτος (Ζ 169 – 171), Διόδωρο Σικελιώτη (4, 60, 5,64 και 5,80), Στράβων (Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22) κ.α., οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης λεγόταν «Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες» ή «Ετεόκρητες».

Όταν ήταν βασιλιάς των Ετεοκρητών ο Κρηθέας, επειδή από την μια η Κρήτη είχε πάθει μεγάλη ερήμωση (τους λόγους δεν τους αναφέρουν, όμως αυτό πρέπει να έγινε λόγω του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα) φεύγουν από το Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία, που είχε καταστραφεί από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα) κάποιες φυλές των Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων με αρχηγό τον Τέκταμο (ήταν γιος του Δώρου του Έλληνα και παππούς του Μίνωα) και πάνε ως μετανάστες και καταλαμβάνουν ειρηνικά το Ανατολικό μέρος του νησιού.

[Αναφέρεται δε ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο επετράπη στον Τέκταμο να έρθει στην Κρήτη, πέρα από το ότι αυτός ήταν Έλληνας και άρα ομοεθνής των Ετεοκρητών, ήταν επειδή μεγάλο μέρος του νησιού αυτού είχε ερημωθεί, ίσως λόγω του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος].

Οι νέοι κάτοικοι αυτοί της Κρήτης, σε σχέση με τους παλαιότερους, τους Ιδαίους Δακτύλους ή Κουρήτες, ονομάστηκαν επήλυδες (επί + έρχομαι, ήλθον), δηλαδή μετανάστες, άποικοι, ενώ οι ντόπιοι (οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες) ονομάστηκαν Ετεοκρητες (ετεος + Κρήτες), επειδή ήσαν οι γνήσιοι, οι πρώτοι Κρήτες.

Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς (σημ. = οι Θεσσαλοί) και Πελασγούς και έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα και απόκτησε τον Αστέριο.

Όταν πέθανε ο Τέκταμος την βασιλεία των Δωριέων της Κρήτης πήρε ο γιος του Αστέριος, ο οποίος, επειδή η γυναίκα του δε του έκανε γιο, την χώρισε και πήγε και έκλεψε από την Φοινίκη την κόρη του βασιλιά της Τύρου Αγήνορα, την πανέμορφη Ευρώπη, κάτι που ήταν και μια από τις αιτίες που έγινε αργότερα ο Τρωικός πόλεμος (κατά τον Ηρόδοτο η απαγωγή της Ευρώπης δεν έγινε από το Δία, αλλά από ένα Έλληνα ή άλλως Δωριέα κρητικό βασιλιά και υπονοεί τον Αστέριο).

Όταν πέθανε ο Αστέριος, ενεπλάκησαν οι γιοι του, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας, για το ποιος θα πάρει την βασιλεία.

Νίκησε ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας με τους στασιαστές κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Λυκία της Μ. Ασίας όπου έκτισαν την πόλη Μίλητο σε ανάμνηση της Κρητικιάς πόλης Μίλατος. Στη συνέχεια ο Μίνωας (βασίλευε το έτος 1470 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό), με την βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ, ένωσε σε ενιαίο σύνολο (και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη σε θεσμούς για την εποχή πολιτεία) τους αυτόχθονες (Ετεοκρήτες και Κύδωνες) με τους επήλυδες (Αχαιούς, Πελασγούς και Δωριείς) Κρήτες με ηγεμόνιδα πόλη (έδρα του κοινού βασιλιά των Ενωμένων Κρητικών πόλεων) την Κνωσό.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι το όνομα Ελλάς και Έλληνες προήλθε από το όνομα «Σελλοί > (Σ)Έλληνες> Έλληνες», που ήταν το όνομα μιας φυλής της Ηπείρου.

Παράλληλα, ο Αριστοτέλης αναφέρει επακριβώς αφενός ότι επί εποχής του Δευκαλίωνα έγινε ένας κατακλυσμός που παραμόρφωσε πολλές περιοχές, όπως π.χ. αυτή των Μυκηνών που από γόνιμη έγινε άγονη και αυτή του Άργους που από άγονη έγινε καλλιεργήσιμη και αφετέρου ότι μετά τον εν λόγω κατακλυσμό, ο οποίος είχε επίκεντρο την Δωδώνη της Ηπείρου όπου κατοικούσαν οι καλούμενοι Σελλοί (= φυλή των Γραικών ή Πελασγών, σύμφωνα με τον Ησίοδο), οι μέχρι τότε καλούμενοι Γραικοί μετονομάστηκαν και αυτοί Έλληνες.

 «Οι ιερείς του Δία του Θηβαίου μου είπαν ότι οι Φοίνικες άρπαξαν δυο ιέρειες από την Θήβα (της Αιγύπτου) και τις πούλησαν, την μια στην Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες είναι αυτές που ίδρυσαν τα μαντεία στους τόπους που ανέφερα (στην Θήβα της Λιβύης και της Δωδώνης).

Έχω πάντως τη γνώμη ότι περιστέρες τις είπαν οι Δωδωναίοι αυτές τις γυναίκες, επειδή ήταν βάρβαρες και η ομιλία τους τους φαινόταν σαν τη φωνή των πουλιών. …. Όσο όμως μιλούσε βαρβαρικά, αυτοί έπαιρναν την ομιλία της για φωνή πουλιού, γιατί πως είναι δυνατόν περιστέρα να μιλάει ανθρώπινη φωνή; Όσο για τα λεγόμενά τους ότι η περιστέρα ήταν μαύρη, δείχνουν ότι η γυναίκα ήταν Αιγύπτια (Ηρόδοτος B 54 - 57).

 Ο δε Πλάτωνας αναφέρει: "..Στην διάρκεια όμως των δέκα ετών της πολιορκίας στο Ίλιον (Τροία), στην πατρίδα κάθε επιτιθεμένου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι νεότεροι στασίασαν (επαναστάτησαν) και δεν υποδέχθηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες κατά την επιστροφή τους. Ακολούθησαν αμέτρητοι θάνατοι και σφαγές και εξορίες.

 Όσοι διώχθηκαν ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην Εξορία κατάγονταν από την Δωρίδα. Πλήρης περιγραφή αυτών που έγιναν τότε υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ιστορία των Λακεδαιμόνιων".. Μέγιλλος (Σπαρτιάτης): "Απόλυτα ορθόν" (Πλάτωνος Νόμοι 682d).

Σύμφωνα με τους Ηρόδοτο (Α 57 και Η, 43), Θουκυδίδης (Α 12), και ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός) κ.α., οι Δωριείς μετανάστευσαν από την Φθιώτιδα στην Ιστιαιώτιδα, στην Πίνδο, στην Δρυοπίδα και τελικά στην Πελοπόννησο οπότε η κάθοδος των Δωριέων στην πραγματικότητα ήταν πρώτα άνοδος, από την Φθιώτιδα στην Πίνδο, και έπειτα κάθοδος κάποιων από αυτούς στην Πελοπόννησο και οι μετακινήσεις αυτές έμειναν γνωστές ως «Κάθοδος των Δωριέων» ή «Επιστροφή των Ηρακλειδών».

«Ύστερα έβαλε μπρος να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες.

Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι.

Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν την Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν.

Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στην Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό». (Ηρόδοτος Α, 57).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α1 – 4) και καθώς του είπαν λέει οι λόγιοι των Περσών:

Α) Ένας Έλληνας βασιλιάς από την Κρήτη (υπονοεί το βασιλιά των Δωριέων της Κρήτης Αστέριο, γιο του Τέκταμου και εγγονό του Δώρου του Έλληνα) απήγαγε την από την Φοινίκη την κόρη του βασιλιά Αγήνορα, την Ευρώπη και την πήγε στην Κρήτη, κάτι που ήταν μια από τις αιτίες που έγινε ο Τρωικός πόλεμος.

Όταν πέθανε ο βασιλιάς αυτός, τα παιδιά του, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας φιλονίκησαν για το ποιος θα γίνει βασιλιάς. Επικράτησε ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας κυνηγημένος από το Μίνωα κατέληξε με τους συντρόφους του στη Μικρά Ασία όπου έκτισε την Μίλητο σε ανάμνηση της κρητικής πόλης Μίλατος.

Β) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων ξεκίνησε από τις εκατέρωθεν αρπαγές γυναικών (= την αρπαγή της Ελληνίδας Ιώ από τους Φοίνικες, της Φοινικιάς Ευρώπης από τους Έλληνες Κρήτες, της Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και της Ελληνίδας Ελένης από τους Τρώες) κ.α., μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν.

Γ) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες (οι πόλεις-κράτη: Αθήνα, Σπάρτη κ.λ.π) κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα οι βάρβαροι (Πέρσες, Μήδοι, Φοίνικες κ.λ.π) στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (μιλά για τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.), πρβ (μετάφραση Δ.Ν. Μαρωνίτη):

«Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ την θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα Αιγυπτιακά και Ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος.

Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν.

Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες,, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν την θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες.

Πως έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά την Μήδεια….

Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη…

Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα Σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν την δύναμη του Πρίαμου.

Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγιναν τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας τους προς τους Έλληνες…… (Ηρόδοτος Α,, 1- 4)». 

Οι Σειρήνες πιθανόν να αποτελούν τον μυθικό απόηχο ενός λαού που κυριαρχούσε τότε σε εκείνη θαλάσσια περιοχή και ήταν γνωστός στον Ελλαδικό χώρο ως πειρατικός. Ο μόνος λαός που ικανοποιεί αυτό το κριτήριο και που άφησε άλλωστε το όνομά του στο πέλαγος αυτό, είναι οι Τυρρηνοί.

Η γλωσσολογική εξέταση δείχνει ότι η λέξη «Σειρήνες» πηγάζει από την ρίζα Σρν- (Srn-). Αντίστοιχα, η λέξη «Τυρρηνοί» πηγάζει από την ρίζα Tρν- (Trn-). Η μετατροπή των συμφώνων t σε s, άν και δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα, δεν είναι σπάνια κατά τις διαγλωσσικές μεταφορές. (πχ. σοκολάτα ~ chocolate) Οπότε πιθανόν να ακολουθήθηκε η ακόλουθη γλωσσική διαδικασία:

Αν δεχθούμε τα παραπάνω πρέπει να αναζητήσουμε την ή τις Σειρήνιες νήσους.

Υποθέτοντας ότι η Γεωγραφία της Οδύσσειας αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα κατάλογο των σημαντικών λαών της Δυτικής Μεσογείου όπως συμβαίνει με τον κατάλογο των πλοίων του Τρωικού Πολέμου της Ιλιάδας για τον Αιγαιωτικό χώρο, τότε δεν είναι δυνατόν η ονομασία αυτή να αφορούσε ασήμαντες βραχονησίδες αλλά τις μεγάλες νήσους της περιοχής: Την Σαρδώ (ή Σαρδηνία) και την Κύρνο (ή Κορσική).

Αν εξετάσουμε γλωσσολογικά τις ρίζες των ονομάτων των δύο νήσων θα δούμε ότι είναι παρόμοιες με την ρίζα της λέξης «Σειρήνες»:

Σαρδηνία ~ (-Srdn) και

Κύρνος ~ (-Crn) (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Πιθανότατα η Κητώ\Τέρας, είναι μυθολογική μεταπλασία του Νεο-Χετταϊκού Κράτους Katak από το οποίο προέκυψε η μεταγενέστερη Καταονία (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9A%CE%B7%CF%84%CF%8E_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Η Έχιδνα αποτελεί την μυθοπλαστική μετεξέλιξη δύο των κρατών της Κιλικίας

Της Hiyawa (Que) = Υπαχαιοί (πρωτεύουσα Adana (~ Άδανα)) της Adun (πρωτεύουσα Aduna (~ Τύανα)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%88%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BD%CE%B1_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82#.CE.95.CF.83.CF.89.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.B9.CE.BA.CE.AE_.CE.91.CF.81.CE.B8.CF.81.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1).

Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη οι Γοργόνες ήταν μυθικό έθνος γυναικών, που κατοικούσαν στην Λιβύη πλησίον της λίμνης Τριτωνίδας και πολεμούσαν με τις γειτονικές τους Αμαζόνες.

Όταν βασίλευε η Μέδουσα κατανικήθηκαν από τον Περσέα.

Επίσης ο Ηρακλής αγωνίστηκε εναντίον τους.

Σύμφωνα με την ορθολογιστική ερμηνεία αποτελούν την, υπό των Ελλήνων μυθοπλαστών της κλασσικής εποχής, μυθολογική παραποίηση των Γολγών της Κύπρου καθώς και των Σελγών (Killaku) που εκτελούσαν πειρατικές επιδρομές στο Αιγαίο, αλλά και στην Μεσόγειο γενικότερα, στην 2η χιλιετηρίδα π.Χ. (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Οι πόλεμοι της Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας που αποδίδονται στον Ηρακλή είναι:

-Μυκηναϊκο-Σπαρτιατικός Πόλεμος (κατά του Ιπποκόωντα).

-Μυκηναϊκο-Πυλιακός Πόλεμος (κατά του Νηλέα).

-Μυκηναϊκο-Ηλειακός Πόλεμος (κατά του Αυγεία).

-Μυκηναϊκο-Δρυοπικός Πόλεμος (κατά του Φύλαντα).

Ήρωες, βασιλείς, πρίγκιπες που αντιμετώπισαν τον Ηρακλή και φονεύθηκαν από αυτόν είναι οι εξής:

 

-Αντίμαχος γιός του Πύλα αδελφός του Κυάθου.

-Εύρυτος υιός του Μελανέως και της Στρατονίκης, βασιλέας της Οιχαλίας.

-Λαογόρας, βασιλέας των Δρυόπων, λαού Πελασγικού που αρχικά κατοίκησαν περί την Οίτην, πλησίον του Σπερχειού. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γενάρχης των Δρυόπων ήταν ο Δρύοψ, γιός του Απόλλωνα και της Δίας ή κατ΄άλλους του Σπερχειού και της Δαναϊδας Πολυδώρας.

-Λεπρεύς, βασιλέας του Λεπρέου του Τρτφυλίας.

-Λίχας, υπηρέτης του ήρωα, τον εκσφενδόνισε στη θάλασσα.

-Μολίων, υιός του Ευρύτου, της Οιχαλίας.

Οι Μολίονες, Εύρυτος και Κτέατος, δίδυμοι αδελφοί, γιοί του Άκτορος και της Μολιόνης, αποκαλούμενοι και Ακτορίδες, αυτοί ήσαν διφυείς όπως ελέγετο, συνενωμένοι σε ένα σώμα. Εφονεύθησαν στην κατά του Αυγεία μάχη. Πολλοί λέγουν ότι η Μολιόνη τους γέννησε από τον Ποσειδώνα.

-Μύγδων, βασιλέας των Βεβρύκων, αδελφός του Αμύκου, υιός του Ποσειδώνα και της Ωκεανίδας Μελίας. ΣΗΜ: Οι Βέβρυκες ήσαν έθνος της Βιθυνίας στον Εύξεινο Πόντο. Η χώρα ελέγετο Βεβρυκία.

-Αμφιδάμας, υιός του Βουσίριδος της Αιγύπτου.

-Αλκίνοος, φονευθείς μετά των αδελφών του και του πατέρα τους, βασιλέα της Σπάρτης Ιπποκόοντα.

-Θίβα, Αμαζόνα, φονευθείσα στον Πόντο.

-Φόβη, Αμαζόνα σύντροφος της Αρτέμιδας, πιθανόν κατά το κυνήγι της ελάφου.

-Φύλας, βασιλέας των Δρυόπων, επειδή παραβίασε το Ιερό των Δελφών. ΣΗΜ: Από την κόρη του την Μίδεια ο ήρωας απέκτησε τον Αντίοχο.

Αλεβίων, υιός του Ποσειδώνα, πολεμώντας με τον ήρωα αυτός και ο αδελφός του Δέρκυος, διότι του άρπαξαν τους βόες του Γηρυόνη.

-Ίφιτος, γιός του Ευρύτου.

-Αργεύς, ένας Κένταυρος.

-Δορικλεύς γιός του Ιπποκόοντα.

-Εριβοία, μία Αμαζόνα.

-Έρυξ γιός του Ποσειδώνος ή της Αφροδίτης και του Βούτου.

-Άλκων, γιός του Ιπποκόοντα, φονευθείς μετά του πατρός του και των αδελφών του (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82#.CE.94.CF.8E.CE.B4.CE.B5.CE.BA.CE.B1_.CE.86.CE.B8.CE.BB.CE.BF.CE.B9).

Ο Πυθεύς άλλωστε περιγράφει το ταξίδιο του μέχρι την Θούλη, (δηλ. την Ισλανδία, η οποία και θεωρήθηκε ως η χωρά των Υπερβόρειων), όπου έφθασε μέσω της Βρετανικής και κατόπιν έπλευσε στις ακτές της Βόρειας Ευρώπης μέχρι την Ταναΐδα Θάλασσα. Ο Πυθεύς παρέσχε πληροφορίες περί Κελτικής, Ευρωπαϊκής Παρωκεανίτιδος και Μεγάλης Νήσου της Κελτικής (Σκανδιναυϊκή Χερσόνησος).

Κατά τον περίπλουν δε της Βρετανικής, παρέπλευσε στην Ορκάδα Άκραν και την νήσο της Μεγάλης Ιέρνης (Ιρλανδία, σημερινή ονομασία Eire). Σπουδαιοτάτη ήταν η ανθρωπογεωγραφική μαρτυρία του Πυθέως, ότι η νήσος Θούλη (= Ισλανδία) ήταν οικήσιμη.

Ο Ηρόδοτος επίσης μαρτυρεί ότι οι ιερές προσφορές των Υπερβορείων μεταφέρονται στους Σκύθες και μέσω των γειτόνων λαών στο παράλια της Αδριατικής, στην συνέχεια στέλνονταν στη Δωδώνη και μέσω Μαλιακού Κόλπου, Ευβοίας (Καρύστου), Άνδρου και Τήνου κατέληγαν στη Δήλο.

Ο Ηρόδοτος μαρτυρεί το έθιμο αυτό στην Θράκη και Παιονία. Η συνέχεια των δοξασιών και λατρείας του Θεού του Ηλίου του Απόλλωνα αναδεικνύεται και στις τιμές, που απέδιδαν οι κάτοικοι της Δήλου προς τις Υπερβόρειες Παρθένες, των οποίων η λατρεία εξαπλώθηκε και στη Μικρά Ασία. Εκεί ο Λύκιος Ωλήν συνέθετε ύμνους προς τιμήν τους.

Οι παραδόσεις των Σκυθών (Αγάθυρσοι και Ηρακλής, Ταργίταος γενάρχης τους υιός του Διός) η λατρεία της Εστίας, του Διός, της Γης του Απόλλωνος, της Αφροδίτης, του Ηρακλέους και του Άρεως, δείχνουν τη σχέση των Σκυθών με τους Έλληνες.

Σημαντικές θεωρούμε τις μαρτυρίες του Διόδωρου του Σικελιώτου για την ιδίαν διάλεκτο των Υπερβορείων, τον τρόπο διοικήσεώς τους, οικειότατος προς τους Έλληνες, τα πολυτελή αναθήματα «γράμμασιν Ελληνικοίς γεγραμμένα» που αφιέρωσαν Έλληνες επισκεφθέντες τους Υπερβορείους, ως εκείνες του Λουκιανού για τα προσκομιζόμενα στους Δελφούς αγαθά, όσο γίνονται από τον Απόλλωνα στους Φρύγες, τους Λυδούς, τους Πέρσες, τους Ασσυρίους, τους Φοίνικες, τους Ιταλιώτες και τους Υπερβορείους.

Ο Στράβων εκθέτει περί Υπερβορείων Κιμμερίων και Τρήρων Σκύθων και Κελτών, περί του περίπλου του Πυθέως εν εκτάσει, και αποτελεί κυρία πηγή των γνώσεων των αρχαίων Ελλήνων για τον Βορειοευρωπαϊκό χώρο, τους κατοίκους και τις επιδράσεις του ελληνικού πολιτισμού. Τα ονόματα, τα τοπωνύμια, οι περιγραφές για συνήθειες, έθιμα, δοξασίες, τελετουργίες και θεότητες και ιερά, παρουσιάζουν ανάγλυφες τις σχέσεις αυτές.

Από τους Βόρειους λαούς ο Στράβων περιγράφει τους Γερμανικούς και τους Γαλατικούς λαούς, τους Κίμβρους ή Κιμμερίους, τους βορείως των Θρακών Σκύθες και Σαρμάτες και μνημονεύει τον σοφό Σκύθη, εκ βασιλικού γένους, Ανάχαρσιν, τον επισκεφθέντα την Αθήνα και φίλο του Σόλωνος, ως και τον Άβαριν, Σκύθη εκ των Υπερβορείων, ιερέα του Απόλλωνος.

Ο Στράβων αναφέρει ως γείτονες των Υπερβορείων τους Σαυρομάτες και Αριμαονούς και τους πέραν της Κασπίας Σάκες και Μασσαγέτες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B9).

Ο Βελερεφόντης αντιμετωπίζει τους Σόλυμους (ληστρικό λαό, στα Ανατολικά σύνορα του βασιλείου της Λυκίας). Αυτοί κατατροπώθηκαν από τον ήρωα. (Τλώς, Τάλως).

Να αντιμετωπίσει τις Αμαζόνες (τον θρυλικό πολεμοχαρή λαό της Μικράς Ασίας που τον αποτελούσαν μόνον γυναίκες). Επίσης και αυτές συνετρίβησαν. Αυτές ταυτίζονται με τους Χετταίους.

Να αντιμετωπίσει την Χίμαιρα (φοβερό διπλοειδές τέρας που το εμπρόσθιο μέρος του ήταν λέοντας και το οπίσθιο ήταν δράκοντας). Ο Βελερεφόντης ιππεύοντας τον Πήγασο (πτερωτό ίππο από την πηγή Πειρήνη της Κορίνθου) κατάφερε να την φονεύσει. Πιθανότατα η Χίμαιρα είναι η Hapalla των Χετταϊκών κειμένων.

Υπάρχει πιθανός συσχετισμός, του ήρωα αυτού, με βασιλέα Αχασίτη (Uhha-ziti) της Αρσαβίας, αναφερόμενο στις Χετταϊκές πηγές (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82_%5C%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1 ).

Δεν φαίνεται πιθανό, χωρίς βέβαια να αποκλείεται εντελώς, ότι οι Σόλυμοι της Μικράς Ασίας, έχουν σχέση τους υποθετικούς Σόλυμους της Παλαιστίνης που ίδρυσαν την ομόρριζη πόλη της Παλαιστίνης η οποία ιδρύθηκε έχουσα κέντρο το ιερό των Σολύμων, ονομάσθηκε "Σόλυμα" και αργότερα Ιεροσόλυμα (Ιερό-Σόλυμα).

Επίσης ο Ευσέβιος αναφέρει (Προπαρασκευή, 9, 9)ότι υπήρχαν και Σόλυμα όρη στην Παλαιστίνη.

"Και τα Ιεροσόλυμα εν τοις παρ' Ελλησι Σολύμοις ονομαζομένοις όρεσι κείσθαι."

Ωστόσο εντυπωσιακές είναι οι μαρτυρίες για την Παλαιστινιακή πόλη Σαλήμ ή Συχέμ. Το αρχικό όνομα της πόλεως ήταν Σίκιμα, εν συνεχεία έλαβε την ονομασία Σαλήμ, ενώ όταν κατακτήθηκε από τους Εβραίους του Αβραάμ που εγκαταστάθηκαν στην γη της Χαναάν, η πόλη έλαβε την ονομασία Συχέμ από τον ομώνυμο εγγονό του Ιακώβ.

"Συχέμ ή και Σίκιμα ή και Σαλήμ, πόλις Ιακώβ νύν έρημος." Ευσέβιος (Ονομαστικόν σ.150)

Τα Σίκιμα, αποτελούσαν προάστειο της Νεαπόλεως και όπως αναφέρει ο Μιλήσιος περιηγητής Αλέξανδρος Πολυίστωρ (Αποσπάσματα 9), ήταν πανάρχαια ελληνική πόλη που ιδρύθηκε από τον Σικίμιον, τον υιό του Ερμού.

"Τα δε Σίκιμα φησι Θεόδοτος εν τω Περί Ιουδαίων από Σικιμίου του Ερμού λαβείν την ονομασίαν. Τούτον γαρ και κτείσαι την πόλιν...Υστερον δε φησιν αυτήν υπό Εβραίων κατασχεθήναι, δυναστεύοντος Εμμώρ υιόν γεννήσαι Συχέμ".

Στην κορυφή του υψηλότερου λόφου της πόλεως των αρχαίων Σικίμων, υπήρχε ιερό του Υψίστου Διός. Ο Εβραίος ερευνητής Mt. Gerizin κατάφερε να ανακαλύψει το ιερό του Διός, ύστερα από μελέτη των αρχαίων νομισμάτων της πόλης, τα οποία χρησιμοποίησε ως χάρτες αφού αυτά είχαν επάνω τους αναπαραστάσεις των πόλεων τους.

Μεταξύ των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων που εκτίθενται στο Εβραϊκό Μουσείο των Ιεροσολύμων, συγκαταλέγονται και νομίσματα στα οποία εικονίζεται το σύμβολο του ιερού των Σολύμων και αναγράφονται οι λέξεις "ΙΕΡΟ - ΣΟΛΥΜΩΝ" στην ελληνική γλώσσα φυσικά.

Ο Αλεξανδρινός φιλόσοφος Φίλων αναφέρει ως χαρακτηριστικό της πόλης Συχέμ "την δρύν την υψηλήν", το δέντρο σύμβολο του Διός που χαρακτήριζε και το πανάρχαιο μαντείο του στην Δωδώνη.

"Εξελθών ουν εκ των κατά την Χαρράν τόπων ο νους λέγεται διοδεύσαι την γην έως του τόπου Συχέμ επί την δρύν την υψηλήν". Φίλων De migratione Abrahami 216

Εκτός από τα αρχαία Σίκιμα και τα Ιεροσόλυμα, ιερό τους Διός υπήρχε και στο όρος Κάρμηλος, το ιερό όρος τους Διός δυτικά της Γαλιλαίας, στο οποίο περιηγήθηκε ο μεγάλος γεωγράφος Σκύλαξ ο Κυρανδεύς τον 5ο π.Χ. αιώνα. "Κάρμηλος όρος ιερόν Διός". (Σκύλαξ, Περίπλους 104, 22)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%B9).

Ο μύθος των Αμαζόνων στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο θεωρήθηκε από ορισμένους μελετητές ότι είναι ανάμνηση του παλαιού καθεστώτος της μητριαρχίας - της κυριαρχίας δηλαδή των γυναικών στην κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική ζωή - που υποτίθεται ότι επικράτησε στα προϊστορικούς Χρόνους πριν από το καθεστώς της πατριαρχίας.

Οι θρύλοι για την ύπαρξη των γυναικοκρατούμενων πολιτειών από Αμαζόνες ήταν διαδεδομένοι και στην Μεσαιωνική Εποχή. Στα ακριτικά άσματα αναφέρονται οι σκληροί αγώνες του ήρωα Διγενή Ακρίτα κατά της Αμαζόνας Μαξιμούς, που ο λαός την φαντάσθηκε ως μια υπερφυσική ύπαρξη, αρρενωπή με ένα μαστό. Για αυτό και την αποκάλεσε "Μονοβύζω".

Η παρουσία της Αμαζόνας Μαξιμώς ή Μαξιμούς, θα ήταν επιβεβλημένη σε ένα Μικρασιατικό ηρωικό Έπος. Φαίνεται μάλιστα ότι το όνομα της ηρωίδας ελήφθη από μια ταφική επιγραφή που βρέθηκε στην Σεβάστεια: "Καισεννίαν Μάξιμαν την και Αμαζόνιν την σεμνοτάτην ματρώναν στολάταν αρχιέρειαν" (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Πιθανότατα, η Χίμαιρα αποτελεί την μυθολογική μετεξέλιξη της Hapalla, χώρας της Χετταϊκής Εποχής που αντιστοιχεί στην Λυκία και Παμφυλία της Κλασσικής Εποχής επειδή, η ίδια η Hapalla, ενδεχόμενα, να ήταν η "Περαία" της "Καβείρειας" Κύπρου.

Σύμφωνα με τις Αρχαίες πηγές η μυθοπλαστική τερατογένεση προήλθε:

Κατά μεν τον Σκύλακα, από έκρηξη ηφαιστείου κοντά στην Φασήλιδα της Λυκίας.

Κατά δε τον Στράβωνα, (ΙΔ' 665), από κάποια ηφαιστειώδη χαράδρα του όρους Κράγου.

Όμως ενδεχόμενα η Χίμαιρα να είναι και η Κύπρος.

Στην περίπτωση αυτή οι τρείς κεφαλές της Χίμαιρας, μάλλον αντιπροσώπευαν αρχικά, τις τρείς πόλεις της νήσου Κύπρου που υπήρχαν την Χετταϊκή Εποχή (ή τουλάχιστον, αυτές που ήταν γνωστές στον Αιγαιωτικό χώρο στο β' ήμισυ της 2ης Χιλιετίας π.Χ.).

-Κερύνεια (γνωστή ως Καβειρία ~ Kaftor).

-Πάφος.

-Σαλαμίς (γνωστή τότε ως Αλασία ~ Alasiya).

Αντίστοιχα, η ουρά δράκοντος του τέρατος προφανώς αντιστοιχεί στην Καρπασία Χερσόνησο της νήσου.

Προφανώς, τα πλοία της Χίμαιρας/Κύπρου επιδιδόταν σε τόσο έντονη πειρατεία στα Αιγαιωτικά παράλια του κράτους Arzawa (που οι Αχαιοί αποκαλούσαν Λυκία) που, στις επόμενες εποχές, το όνομα έγινε θρύλος και παρελήφθη από τους μυθοπλάστες που το μετέτρεψαν σε τέρας (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Στην Χετταϊκή Εποχή, στην Κιλικία υπήρχε το κράτος Kizzu-watna.

Αργότερα, στις αρχές της 1ης Χιλιετίας π.Χ, οι Ασσύριοι το αποκάλεσαν Que.

Είναι ενδεχόμενο ότι εκεί ο μέσος κάτοικος της Μυκηναϊκής Ελλάδας τοποθετούσε τα πέρατα της Οικουμένης.

Στην περιοχή της έδρασαν οι Γίγαντες Τυφωεύς και Ευρυμέδων.

Επειδή το όνομα "Ευρυμέδων" πιθανότατα είναι παραλλαγή του ονόματος "Ωρομέδων" και ο Ωρομέδων είναι μεταγενέστερος βασιλέας της Κλασσικής Κιλικίας άρα είναι πολύ πιθανό η Kizza, η Que, η Coa κλπ να είναι ο αρχικός τύπος που μεταγλωτίσθηκε στην "Γη" ως μητέρα των Γίγ/Γιγάντων.

Σημειωτέον ότι η σημαντική πόλη είναι οι Σόλοι (η Ura των Χετταϊκών Κειμένων) που ανήκε στην Τυρρηνία (Tarhuanassa)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82).

Είναι πολύ πιθανόν ο μύθος της Γιγαντομαχίας να αποτελεί μυθοπλασία της ανάμνησης από τα κατακλυσμιαία πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολική Μεσόγειο με την προσπάθεια των Λαών της Θάλασσας να καταλάβουν την Αίγυπτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1).

Η δε Τιτανομαχία, πιθανότατα, πρόκειται για μυθολογική μετάπλαση του πολέμου που διεξήγαν οι Αχαιοί κατά των Κυδώνων (= Τιτάνων) που έληξε με την Αχαϊκή κατάκτηση της Κρήτης (περί το 1450 π.Χ.)

Η ετυμολογική προέλευση των δύο ονομάτων οδηγεί στους Σίθωνες και Ηδωνούς που υπολείμματά τους επιβίωσαν και στην Κλασσική Εποχή, στην Θράκη (όμως εκθρακισμένα πλέον).

Φαίνεται ότι τμήμα του στόλου που χρησιμοποίησε ο Τούθμωσις Γ' (1479–1425) για την κατάληψη της παραλιακής Παλαιστίνης και Συρίας έχοντας συγκεντρώσει αρκετή λεία από την δήωση των πόλεων έπλευσε Βόρεια και κατέλαβε την Κρήτη καταλύοντας τα κράτη των Κυδώνων (Keftiu).

Αναφέρονται τέσσερεις διαδοχικές εκστρατείες 1457, 1456, 1455, 1454 π.Χ., με τις οποίες ο Τούθμωσις Γ' κατέλαβε Παλαιστίνη και Φοινίκη γεγονός που ίσως δεν θα ήταν δυνατόν χωρίς την σύμπραξη του στόλου.

Ακολούθησε τριετία χωρίς εκστρατείες (ίσως επειδή τότε πιθανόν ο στόλος αυτομόλησε στην Κρήτη και το Αιγαίο)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1).

Ο Εκατογχειρας Κόττος αντιπροσωπεύει την Ασία δηλ. η Μικρά Ασία (η Khatti ή Hatti, στην Χετταϊκή Γλώσσα).

Ο Εκατογχειρας Γύης αντιπροσωπεύει την Κιλικία, η χώρα των Κοίων (δηλ. η χώρα Que)

Ο Εκατογχειρας Βριάρεως αντιπροσωπεύει την Ευρώπη δηλαδή την "Βρυγία" (δηλ. την χώρα των Βρυγών)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%B3%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%82).

Η ονομασία "Κέρβερος" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξεις :

"Κύμαρβις (Kumarbi), θεός Χετταϊκής Θρησκείας.

Χίμαιρα.

"Κιμμέριοι", λαός Σκυθίας και Μικράς Ασίας (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Η Χάρυβδη, προφανώς πρόκειται για την πόλη Καλχηδόνα της Βιθυνίας, όπως αυτή αποκαλούταν κατά την Μυκηναϊκή Εποχή.

Αν θεωρηθεί ότι η Γεωγραφία της Μεσογείου, όπως παριστάνεται στις αρχαίες μυθολογικές πηγές (όπως Όμηρος, τραγικοί κ.α) ίσως είναι η μακρινή ηχώ της πραγματικής Γεωγραφίας της περιοχής κατά τους 12ο , 11ο , 10ο αιώνες π.Χ. τότε η ένα θαλάσσιο τέρας, όπως η Χάρυβδις, πιθανόν να αποτελεί τον μυθικό απόηχο ενός πειρατικού λαού. Ειδικά στους πορθμούς εγκαθίσταντο σκληρότατοι πειρατές που «δασμολογούσαν» το κάθε διερχόμενο πλοίο.

Ένα θαλάσσιο τέρας, όπως η Σκύλλα, πιθανόν να αποτελεί τον μυθικό απόηχο ενός πειρατικού λαού. Ειδικά στους πορθμούς εγκαθίσταντο σκληρότατοι πειρατές που «δασμολογούσαν» το κάθε διερχόμενο πλοίο.

Στην σημερινή εποχή όπου το διεθνές δίκαιο έχει επικρατήσει στις θάλασσες, οι δασμοί (ή τέλη κυκλοφορίας) είναι μία λογική χρηματική καταβολή όπως οι φόροι. Στην Αρχαιότητα όμως, ο «δασμός» μπορούσε να αφορά την κατακράτηση από τους πειρατές (ή τον λαό που είχε την κυριότητα του στενού) μέρους ή ολόκληρου του φορτίου που έφερε το πλοίο ή ακόμη και την καταστροφή του αν κρινόταν ως μη φίλιο.

Επειδή το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών που αφορούσαν μακρινές τοποθεσίες καλυπτόταν από συνεχώς διασπειρόμενες φήμες με έντονο το στοιχείο της υπερβολής, γρήγορα η ονομασία του λαού (ή της ομάδα πειρατών) που έλεγχε ένα στενό κατέληγε να περιτυλίσσεται από θρύλους και τελικά, σε πολλές περιπτώσεις, μετεξελισσόταν σε ονομασία τέρατος.

Εφόσον λοιπόν δεχθεί κανείς ότι πίσω από το όνομα της Σκύλλας υποκρύπτεται το όνομα ενός Αρχαίου λαού, προχωρά στο επόμενο στάδιο που είναι η αναζήτηση της ταυτότητας του λαού αυτού.

Η γλωσσολογική εξέταση δείχνει ότι η λέξη «Σκύλλα» είναι ετυμολογικά παρόμοια με την λέξη «Σκολότοι». Η ρίζα (Scylla-) σχεδόν ταυτίζεται με την ρίζα (*Scolo-). Ο διπλασιασμός ενός συμφώνου είναι κάτι σύνηθες στην διαγλωσσική μεταφορά λέξεων.

Σκολότοι (Scolotoi, Scoloti, Scolotians) είναι το όνομα ενός Σκυθικού λαού που αναφέρεται από τον Ηρόδοτο να κατοικεί στην Βόρεια Βαλκανική κατά την κλασσική περίοδο.

Επίσης μετά από αρκετούς αιώνες οι Μιλήσιοι ίδρυσαν στην Μαύρη Θάλασσα μία αποικία με την ονομασία Κάλλατις. Η ονομασία αυτή αν συσχετιστεί με τους κατοικούντες σε γειτονική περιοχή Σκολότους ίσως προέρχεται από την ονομασία «*Σκάλλατις» που προφανώς παραπέμπει αρκετά στην ονομασία του τέρατος.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Σκολότοι του τέλους της 2ης χιλιετίας κατοικούσαν στο παραλιακό τμήμα της περιοχής που κατείχαν στην Κλασσική Εποχή και το όνομά τους έγινε ο τρόμος των διερχόμενων ναυτικών.

Όταν βέβαια αργότερα, απωθήθηκαν από την παραλία (στα πλαίσια των συνεχών ανακατάξεων των λαών της αρχαίας Βαλκανικής) οι δύο ονομασίες, του τέρατος των Στενών και του εναπομείναντος λαού, διαχωρίστηκαν και η κοινή καταγωγή τους λησμονήθηκε.

Παρόμοια επίσης πρέπει να είναι και η προέλευση της ονομασίας του άλλου τέρατος της ευρωπαϊκής ακτής, της Χάρυβδης, που ενδεχομένως υποδηλώνει τον Μικρασιατικό λαό των Χαλύβων (Chalybes, Chalybeans).

Έτσι, όταν οι ναυτικοί που διέρχονταν τον Βόσπορο, στα τέλη της 2ης χιλιετίας BC, ακολουθούσαν την ευρωπαϊκή ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Σκολότων (τέρας Σκύλλα) ενώ αν ακολουθούσαν την Ασιατική ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Χαλύβων (τέρας Χάρυβδις).

Είναι προφανές ότι από την στιγμή που οι ονομασίες των δύο αυτών τεράτων αποδεσμεύτηκαν από την εθνολογική προέλευσή τους, αυτά μεταφέρθηκαν από τους μυθογράφους, χωρίς κανένα πρόβλημα, και στα Ιταλικά στενά της Μεσσήνης.

Εφόσον λοιπόν δεχθεί κανείς ότι πίσω από το όνομα της Χάρυβδης υποκρύπτεται το όνομα ενός Αρχαίου λαού, προχωρά στο επόμενο στάδιο που είναι η αναζήτηση της ταυτότητας του λαού αυτού.

Η γλωσσολογική εξέταση δείχνει ότι η λέξη «Χάρυ-βδις» είναι ετυμολογικά παρόμοια με την λέξη «Χάλυ-βες (Chaly-wa)». Η ρίζα (Chary-) σχεδόν ταυτίζεται με την ρίζα (Chaly-). Η εναλλαγή των υγρών συμφώνων (r, l ) αποτελεί κανόνα της διαγλωσσικής μεταφοράς λέξεων. [Ας σημειωθεί ότι η κατάληξη (–wa) είναι συνήθης στην Χετταϊκή Γεωγραφία και σημαίνει χώρα].

Χάλυβες είναι το όνομα ενός λαού που αναφέρεται από τον Ηρόδοτο να κατοικεί στην Μικρασιατική παραλία της Μαύρης θάλασσας (αρχ. Εύξεινος Πόντος)) κατά την κλασσική περίοδο. Επίσης ο Όμηρος αναφέρει πόλη ή χώρα Αλύβη στην περιοχή αυτή. Επίσης και ο Στράβων αφιερώνει αρκετές αναφορές στο λαό αυτόν.

Οι Χάλυβες ήταν ένας λαός που κατοικούσε κατά την Κλασσική Εποχή στον Εύξεινο Πόντο. Φαίνεται, όμως, ότι ένας κλάδος τους είχε εγκατασταθεί κατά το τέλος της 2ης χιλιετίας στην Ασιατική παραλία του Βοσπόρου και εισέπραττε διόδια από τα διερχόμενα πλοία. Ταχύτατα το όνομά τους έγινε ο τρόμος των εμπόρων - ναυτικών που κατευθυνόταν που διέπλεαν τα Στενά.

Όταν βέβαια αργότερα, εξοντώθηκαν ή απωθήθηκαν ανατολικότερα (κάτω από την πίεση νεο-εισβαλλόντων Θρακικών λαών στην Μ. Ασία) οι δύο ονομασίες, του τέρατος των Στενών και του εναπομείναντος λαού, διαχωρίστηκαν και η κοινή καταγωγή τους λησμονήθηκε.

Παρόμοια ενδεχομένως να είναι και η προέλευση της ονομασίας του άλλου τέρατος της ευρωπαϊκής ακτής, της Σκύλλας που ενδεχομένως υποδηλώνει τον Σκυθικό λαό των Σκολότων. [Ας ληφθεί υπόψιν και η ονομασία της μεταγενέστερης πόλης "Κάλλατις" < (Σ)κάλλα-τις»].

Έτσι, όταν οι ναυτικοί που διέρχονταν τον Βόσπορο, στα τέλη της 2ης χιλιετίας π.Χ., ακολουθούσαν

- Την Ευρωπαϊκή ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Σκολότων (τέρας Σκύλλα) ενώ

- Αν ακολουθούσαν την Ευρωπαϊκή ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Χαλύβων (τέρας Χάρυβδις).

Είναι προφανές ότι από την στιγμή που οι ονομασίες των δύο τεράτων αποδεσμεύτηκαν από την εθνολογική προέλευσή τους αυτά μεταφέρθηκαν από τους μυθογράφους, χωρίς κανένα πρόβλημα, και στα Ιταλικά στενά της Μεσσήνης (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%85%CE%B2%CE%B4%CE%B9%CF%82_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Πιθανόν, ο Τυφών ήταν ο αρχηγός της εκτστρατείας των Λαών Θάλασσας εναντίον του Ραμσή Γ' (στο 8ο έτος της βασιλείας του) (1178 π.Χ.)]

Στον Ηρόδοτο αναφέρεται η θέση της μάχης:

[3.5.1] μούνῃ δὲ ταύτῃ εἰσὶ φανεραὶ ἐσβολαὶ ἐς Αἴγυπτον· ἀπὸ γὰρ Φοινίκης μέχρις οὔρων τῶν Καδύτιος πόλιός [ἥ] ἐστι Συρίων τῶν Παλαιστίνων καλεομένων· [3.5.2] ἀπὸ δὲ Καδύτιος πόλιος ἐούσης, ὡς ἐμοὶ δοκέει, Σαρδίων οὐ πολλῷ ἐλάσσονος, ἀπὸ ταύτης τὰ ἐμπόρια τὰ ἐπὶ θαλάσσης μέχρι Ἰηνύσου πόλιός ἐστι τοῦ Ἀραβίου, ἀπὸ δὲ Ἰηνύσου αὖτις Συρίων μέχρι Σερβωνίδος λίμνης, παρ᾽ ἣν δὴ τὸ Κάσιον ὄρος τείνει ἐς θάλασσαν· [3.5.3] ἀπὸ δὲ Σερβωνίδος λίμνης, ἐν τῇ δὴ λόγος τὸν Τυφῶ κεκρύφθαι, ἀπὸ ταύτης ἤδη Αἴγυπτος. τὸ δὴ μεταξὺ Ἰηνύσου πόλιος καὶ Κασίου τε ὄρεος καὶ τῆς Σερβωνίδος λίμνης, ἐὸν τοῦτο οὐκ ὀλίγον χωρίον ἀλλὰ ὅσον τε ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ὁδοῦ, ἄνυδρόν ἐστι δεινῶς. "

Μετάφραση: [3.5.1] Η μόνη ανοιχτή πρόσβαση για την Αίγυπτο είναι από εκεί, επειδή από τη Φοινίκη έως τα σύνορα της πόλης Κάδυτιος ο τόπος ανήκει στους λεγόμενους Σύριους της Παλαιστίνης· [3.5.2] από την πόλη Κάδυτο ( = Γάζα) όμως, που κατά τη γνώμη μου δεν είναι πολύ μικρότερη από τις Σάρδεις, από αυτήν λοιπόν έως την πόλη Ιήνυσο Khān Yūnis, οι θαλασσινοί λιμένες είναι των Αράβιων, ενώ μετά την Ιήνυσο είναι και πάλι των Συρίων, έως τη λίμνη Σερβωνίδα, όπου δίπλα της το όρος Κάσιο (Mount Helal) κατεβαίνει έως τη θάλασσα· [3.5.3] και από τη Σερβωνίδα και μετά, όπου λέγεται ότι έχει ταφεί ο Τυφών, είναι πλέον Αίγυπτος. Η περιοχή λοιπόν μεταξύ της Ιηνύσου, του Κασίου όρος και της λίμνης Σερβωνίδας, περιοχή που δεν είναι διόλου βραχεία καθώς απαιτείται τριών ημερών πορεία, είναι φοβερά άνυδρη." (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%86%CF%8E%CE%BD_%5C%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CF%82).

Σύμφωνα με τις Αιγυπτιακές αναφορές, τα Εννέα Τόξα ("(Nine Bows") όπως αποκαλούσαν οι Αιγύπτιοι τους πειρατικούς λαούς που πραγματοποιούσαν θαλάσσιες επιδρομές στην Αίγυπτο, αποτελούνταν από τους εξής λαούς:

Peleset ( = Πελασγοί?).

Tjekker ( = Τευκροί?).

Shekelesh ( = Σκολότοι?) (ακριβέστερα Κυκλάδιοι).

Denyen or Danuna ( = Δαναοί?).

Weshesh ( = Βησσοί?) (ακριβέστερα Θεσσαλοί της Ρόδου).

Sherden ( = Δάρδανοι?).

Lukka ( = Λύκιοι).

Ekwesh ( = Αχαιοί?), (ακριβέστερα Αχαιοί της Κρήτης).

Teresh ( = Τυρρηνοί?) ακριβέστερα Τυρρηνοί της Τήλου.

Αναλυτικά οι αντιστοιχίες εμφαίνονται στο ακόλουθο πίνακα:

Lukka Λύκιοι: Κατοικούσαν στην Ιωνία και Λυδία, κατά την Χετταϊκή Εποχή. Αργότερα, στην Σκοτεινή Εποχή αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στην κλασσική Λυκία.

Ekwesh Αχαιοί: Είναι οι Αχαιοί του Ελλαδικού κορμού και όχι εκείνοι της Κρήτης (Ahhijawa).

Denyen or Danuna Δαναοί: Είναι, μάλλον, οι Δαναοί της Ρόδου.

Peleset  Πελασγοί: Είναι αυτοί των παραλίων της Μικράς Ασίας (της μετέπειτα Αιολίδας).

Tjekker Τευκροί: Είναι αυτοί της Τρωάδας ή ίσως της Ανατολικής Κρήτης (όρος Ζάκρος).

Shekelesh: Κυκλάδιοι ("Κυκλάς"). Είναι οι Κέκρωπες ή Κύκλωπες που μετά την εκδίωξή τους από την Αττική (επί Ερεχθέως) κατέφυγαν στις Κυκλάδες). Πιθανόν συγγενεύουν με τους Σκολότους Σκύθες.

Sherden Δάρδανοι: Είναι οι Δάρδανοι όχι των Σάρδεων και της Αρσαβίας αλλά της Τρωάδας.

Teresh  Τυρρηνοί: Είναι οι Τυρρηνοί (ή Τελχίνες) της Ρόδου (επίσης Τλως) και γενικώς του Αιγαίου και όχι της Τραχείας Κιλικίας.

Πιθανώς οι Λαοί της θάλασσας να ταυτίζονται εθνολογικά με τους ακόλουθους λαούς που εμφανίσθηκαν στην ιστορία σε μεταγενέστερες εποχές:

Peleset = Πελασγοί (Pelasgians), οι γνωστοί Φιλισταίοι).

Tjekker = Τευκροί (Teucrians), μία θρακο-τρωϊκή φυλή.

Shekelesh = Κυκλάδιοι (~ Κύκλωπες) (> Σκολότοι (Scolotians or Scolotoi, or Scoloti), μία Σκυθική φυλή, κατά την Κλασσική Εποχή).

Denyen = Δαναοί (Danaans or Danaoi or Danai), μία Ελληνο-Αχαϊκή φυλή. Πιθανόν από αυτούς προήλθαν οι μεταγενέστεροι Δανίτες, που απετέλεσαν αργότερα μία από τις φυλές του Ισραήλ και

Weshesh = Θεσσαλοί Ρόδου (> Βησσοί (Bessians or Bessoi or Bessi), μία Θρακική φυλή κατά την Κλασσική Περίοδο).

Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζουν οι σύγχρονοι ιστορικοί εν γένει διάφορους αλλά συγκεκριμένους λαούς της εποχής του "Νέου βασιλείου" στην Αρχαία Αίγυπτο. Τους λαούς αυτούς οι Αιγύπτιοι τους ονόμαζαν «Λαούς Ξένων Χωρών».

Στις αρχές του 12ου π.Χ. αιώνα οι Θαλάσσιοι λαοί είχαν γίνει σοβαρή απειλή για την Αίγυπτο.

Πιθανώς, πρόκειται για τους ίδιους λαούς που είχαν επιτεθεί και στην Αγύρτιδα (Ugarit) το 1192 π.Χ..

Ακολουθούν οι διάφορες αναφορές για αυτούς:

- Η Αρχαιότερη αναφορά, ενδεχομένως, ευρίσκεται σε οβελίσκο στην Βύβλο όπου αναφέρεται ένας πρίγκηπας ή ευγενής Κύκνος ο "Λύκιος" (Kukunnis, son of Lukka) (Μεταξύ 2000 - 1700) π.Χ. Ενδεχομένως, τιμάται για μεγάλες εμπορικές συναλλαγές με την πόλη.

- Εποχή Τουθμωσιδών: Λύκιοι (Lukka), Δάρδανοι (Sherden) και Δαναοί (Danuna) αναφέρονται στα Amarna Letters, ίσως του Amenhotep III (1388–1351) ή του υιού του Akhenaten (1351– 1334).

Σε μία αναφορά καταγράφεται ένας Sherden ως μισθοφόρος και τρείς άλλοι ως αιχμάλωτοι Αιγύπτιου επόπτη.

Σε άλλη αναφορά καταγράφεται ο θάνατος ενός βασιλέα των Δαναών (Danuna).

Τέλος, σε άλλη αναφορά οι Λύκιοι (Lukka) και Αλάσιοι (Alashiyans) κατηγορούνται για επιδρομές στο Νειλικό Δέλτα ενώ υπάρχει και δήλωση των Αλασίων για πειρατεία των Lukka σε βάρος τους.

- Βασιλεία Ραμσή Β' (1279 – 1213 π.Χ.):

Στο 2ο έτος (1277 π.Χ.) της βασιλείας συνέτριψε μία πειρατική επιδρομή των Δαρδάνων (Sherden) στο σε μία μεγάλη ναυμαχία στο Δέλτα του Νείλου. Στις στήλες αναφέρεται επίσης ότι η θαλάσσια επιδρομή αυτή ήταν μέρος μιάς σειράς επιδρομών που πραγματοποιούσε αυτός ο λαός. Όσοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι κατετάγησαν στον Αιγυπτιακό στρατό και εστάλησαν στα Χετταϊκά σύνορα.

Στο 5ο έτος (1274 π.Χ.) αυτοί συμμετείχαν στην μάχη της Καδύτου (Battle of Kadesh) κατά των Χετταίων.

- Βασιλεία Μερνέφθιος (1213 - 1203 π.Χ.):

Στο 5ο έτος (1208 π.Χ.) της βασιλείας του ο Μέρνεφθις αντιμετώπισε και συνέτριψε τα "Εννέα Τόξα" στη θέση Perire, στο Δυτικό Δέλτα (Μάχη της Μαρεώτιδας). Ως αντίπαλοί του αναφέρονται οι Λίβυες (Libu) καθώς και οι Αφρικανοί Μάξυες (Meshwesh). Στον συνασπισμό συμμετείχαν οι "Βόρειοι" (Ekwesh, Teresh, Lukka, Sherden, Shekelesh). Αρχηγός όλων ήταν ο βασιλέας των Λιβύων Μοίρις (Meryey), son of Ded.

Το επόμενο 6ο έτος (1206 π.Χ.) ο Μέρνεφθις εκστράτευσε στην Παλαιστίνη και συνέτριψε μία εξέγερση, που υποστηριζόταν μάλλον ενεργά από τους Συροχετταίους (Kheta), και στην οποία συμμετείχαν η Γάζα (Gaza), η Ασκάλων (Ashkelon), η Yenoam και το πρωτοεμφανιζόμενο Ισραήλ. Υπονοείται συννενόηση μεταξύ τους.

- Βασιλεία Χαμμυράβιος (Ammurapi) (1191 – 1182 π.Χ.) της Αγύρτιδας (Ugarit).

Στην 1η επιστολή ο Χετταίος αυτοκράτορας Suppiluliuma II (1207 – 1178 π.Χ.) ζητά από τον μη ανελθόντα, ακόμη, στον θρόνο Ammurapi να του παραδώσει έναν πολιτικό πρόσφυγα ο οποίος απήχθηκε αρχικά από Κυκλάδιους πειρατές (Shekelesh) ("who lived on ships") και τελικά συνασπίσθηκε μαζί τους.

Στην 2η επιστολή ο Ammurapi πληροφορεί τον βασιλέα της Αλασίας (ή Χετταίο έπαρχο) Eshuwara ότι εχθρικός στόλος 20 πλοίων περιπλέει τις ακτές του, στην Φοινίκη.

Στην 3η επιστολή ο Eshuwara ζητά πληροφορίες από τον Ammurapi τόσο για τις θέσεις τόσο του εχθρικού στόλου όσο και του δικού του.

Στην 4η ο Ammurapi αναταπαντά ότι όλες οι δυνάμεις του βρίσκονται δεσμευμένες στην Χετταϊκή Αυτοκρατορία.

Στην 5η επιστολή ο Ammurapi αναφέρει στον Eshuwara την καταστροφή του κράτους του από επτά εχθρικά πλοία.

- Βασιλεία Ραμσή Γ' (1186 – 1155 π.Χ.):

Στο 5ο έτος (1181 π.Χ.) ο Ραμσής Γ' συντρίβει μία αιφνιδιαστική εισβολή ενός πρώτου κύματος των Λαών της Θάλασσας στο Ανατολικό Δέλτα. Περιλαμβάνει οπωσδήποτε Peleset and Tjeker (και άλλους που δεν μπορούν να αναγνωσθούν στο φθαρμένο κείμενο). Εγκλωβίζει τον στόλο τους και κατόπιν εξουδετερώνει και τον στρατό τους.

Στο 6ο έτος (1180 π.Χ.) ο Ραμσής Γ' εκμηδενίζει μία εισβολή Λιβύων στο Δυτικό Δέλτα.

Στο 8ο έτος (1178 π.Χ.) επιχειρείται η μεγάλη εισβολή. Ο Ραμσής Γ' εξέρχεται στην Παλαιστίνη και συγκεκριμένα στην Ταχία (Djahy) (δηλ. στο νότιο τμήμα της Παλαιστίνης) και αναμένει τους επιδρομείς (Peleset, Tjeker, Shekelesh, Denyen and Weshesh). Με αυτούς συμπράττουν και Hatti (προφανώς Συροχετταίοι), Amor (Αμόρριοι) and Shasu (Σάσιοι).

Στην μεγάλη μάχη Μάχη Ταχίας) οι Αιγύπτιοι νικούν και αποτρέπουν περαιτέρω προέλαση. Ωστόσο ο εχθρικός στόλος προσβάλλει το Δέλτα. Ο Ραμσής Γ' επιτυγχάνει και πάλι να εγκλωβίσει τα εχθρικά πλοία και να εκμηδενίσει τους εισβολείς (Μάχη του Δέλτα).

Στο 11ο έτος ο Ραμσής Γ' εκμηδενίζει μία νέα εισβολή Λιβύων (ενισχυμένων με Ασιάτες μετανάστες) στο δυτικό Δέλτα.

Στο 12ο έτος ο Ραμσής Γ' εκστρατεύει στην Παλαιστίνη ακολουθούμενος από στόλο κατά των εκεί Tjeker, Peleset, Denyen, Weshesh and Shekelesh.

"I slew the Denyen (D'-yn-yw-n) in their isles" and "burned" the Tjeker and Peleset, implying a maritime raid of his own. He also captured some Sherden and Weshesh "of the sea" and settled them in Egypt.

Με τις εξελίξεις στο τέλος της Χαλκοκρατίας άρχισαν από το 1220 π.Χ. και μετά σημαντικές μεταβολές στο ναυτιλιακό εμπόριο που διαδραματιζόταν στην Μεσόγειο.

Οι Χετταίοι άρχισαν να συναντούν τις πρώτες δυσκολίες γύρω στο 1210 π.Χ. όταν λόγω κάμψης τής οικονομίας τους ζήτησαν την βοήθεια των Αιγυπτίων για προμήθεια σιτηρών. Προφανώς όμως δεν επέτυχαν να βελτιώσουν την κατάσταση, και έτσι μετά την παρέλευση ολίγων ετών αναγκάστηκαν να αναζητήσουν νέα εδάφη προς κατοίκηση.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα και αρχαία κείμενα από την εποχή αυτή δείχνουν συνολικά ότι το εμπόριο είχε αρχίσει να παραλύει σε μεγάλη κλίμακα ζημιώνοντας όλους τους λαούς μέχρι και στο Αιγαίο.

Εκτός αυτού, γίνονταν μαζικές μετακινήσεις λαών από την δύση μέσω της ξηράς για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ανάγλυφα της νεκρόπολης "Μέντινετ Χάμπου" κοντά στις Θήβες της Αιγύπτου δείχνουν καραβάνια από οικογένειες φορτωμένες με όλα τα υπάρχοντά τους και με βοϊδάμαξες να εγκαταλείπουν τα χωριά τους.

Οι μετανάστες αυτοί είχαν για αρχικό προορισμό τους τις Μικρασιατικές περιοχές της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας και της Κιλικίας (Κιζζουβάτνα), και αργότερα την Παλαιστίνη και την Κύπρο.

Στην συνέχεια σχηματίστηκε μια συμμαχία μεταξύ ναυτικών δυνάμεων και κατοίκων της ξηράς και άρχισαν καταστροφικές επιθέσεις σε εύφορες παραλιακές κατοικημένες περιοχές στην ανατολική Μεσόγειο. Οι τελευταίες επιστολές από την Ουγκαρίτ αναφέρουν μάχες με πολλές απώλειες των Χετταίων στις περιοχές της Παμφυλίας, Λυκαονίας, Πισιδίας και της Λυκίας.

Την ίδια εποχή γραπτά κείμενα από την Αλασία αναφέρουν επιδρομές αγνώστων στην Κύπρο, την οποία όμως εγκατέλειψαν με άγνωστη κατεύθυνση.

Οι Χετταίοι ζήτησαν την βοήθεια του πολεμικού ναυτικού της Ουγκαρίτ για να προστατεύσουν τα νότια παράλια της Μικράς Ασίας. Επίσης στρατεύματα της Ουγκαρίτ μετακινήθηκαν στα κεντρικά εδάφη των Χετταίων. Έτσι, όμως άφησαν την Ουγκαρίτ ανυπεράσπιστη στην μεγάλη επίθεση.

Σε επιγραφές από το "Καρνάκ" και την Άθριβη του 5ου έτους του Μερνέφθιος (Mernephta) (1213 - 1203) αναφέρεται η Μάχη της Σάιδας, κατά την οποία η Αίγυπτος δέχθηκε την συνδυασμένη επίθεση της συμμαχίας αποτελούμενης από Λιβύους και Λαούς της Θάλασσας.

Αρχηγός του ήταν ο Λίβυος ηγέτης Μέρις (Meria) (Mrjj).

Συμμετείχαν οι εξής Αιγαιωτικοί λαοί:

Shardana (πιθανότατα είναι οι Δάρδανοι).

Shekelesha (πιθανόν οι Κυκλάδιοι,.

Aqiwasha (πιθανόν οι Αχαιοί Κρήτης).

Lukka ( = Λύκιοι).

Turisha (πιθανόν οι Τυρρηνοί της Τήλου ή της Λήμνου).

καθώς και οι Λιβυκοί λαοί της Κυρηναϊκής:

Meshwesh, Μάξυες (μάλλον Λιβυκός λαός της μεταγενέστερης Κυρηναϊκής.

οι Ταχανοί (Tjehenu) (Thnw) και

οι Ταμακοί (Tjemehu).

Ο Ραμσής Γ' περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε ως εξής:

Οι λαοί της Θάλασσας έκαναν συμμαχία και συνωμοτούν. Έχουν σκοπό να κυριαρχήσουν σε όλα τα εδάφη της Γης. Κανείς δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Στην Χετταϊκή επικράτεια καταστράφηκαν ταυτόχρονα: η Κιλικία (Que), η Καρχέμιδα (Karkemiš), η Αρσαβία (Arzawa) και η Αλασία (Alašija). Το στρατόπεδό τους είναι σε περιοχή στην Αμορρία (Amurru). Κάνουν επίθεση και καταστρέφουν τα μέρη ολοκληρωτικά. Ήρθαν, πυρπόλησαν και είπαν: "Εμπρός για την Αίγυπτο".

Σύμμαχοί τους ήταν:

 

οι Φιλισταίοι.

οι Τευκροί (Tjeker).

οι Σκολότοι (Šekeleš).

οι Δαναοί (Danu) και

οι Βησσοί (Wašaš).

Στα ανάγλυφα του "Μέντινετ Χάμπου" παριστάνονται ως εξής:

Οι Φιλισταίοι, οι Τευκροί, οι Δαναοί και οι Βησσοί φέρουν περικεφαλαίες με πτερά. Παρόμοιες παραστάσεις ανευρίσκονται και στα ευρήματα της Έγκωμης.

Οι Σάρδιοι (Scherden) φέρουν περικεφαλαία με κέρατα. Παρόμοιες περικεφαλαίες βρίσκουμε σε εικονογραφίες σε πολεμικά αγγεία της Μυκηναϊκής εποχής, επίσης στην Εγκώμη.

Οι Σκολότοι (Šekeleš) φορούν ζώνες στο μέτωπο.

Όλοι τους όμως φορούν βραχείς χιτώνες, και συνήθως δεν έχουν πώγωνα. Συχνά φέρουν πανοπλίες. Είναι οπλισμένοι με ασπίδες στρογγύλες, δόρυ μακρύ, δόρυ βραχύ και ξίφη. Τα πλοία τους είναι όλα της ίδιας κατασκευής με ιστία και μια χαρακτηριστική κεφαλή πτηνού και στα δύο άκρα. Δεν γνωρίζουμε αν διέθεταν κώπες. Από την ενδυμασία τους συμπεραίνουμε ότι είναι Μεσογειακής καταγωγής, τα πλοία τους επίσης.

Χαρακτηριστικό για αυτήν την εποχή είναι το τέλος των πολιτισμών της Χαλκοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στους παπύρους Harris, μια συλλογή κειμένων του Ραμσή Γ' που συντάχθηκε σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατό του, αναφέρεται η πολεμική νίκη του φαραώ κατά των λαών της Θάλασσας.

Η ερμηνεία της προέλευσης των λαών αυτών είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα, αν και περίπλοκα θέματα της σύγχρονης αρχαιολογικής έρευνας.

Πολλοί παλαιοιστορικοί, γλωσσολόγοι και αρχαιολόγοι υπέθεταν αρχικά ότι οι λαοί της θάλασσας ήταν ως επί το πλείστον κάποια Ινδοευρωπαϊκά Ιλλυρικά φύλα που με την κάθοδο τους έφεραν το τέλος του Μυκηναϊκού πολιτισμού στην Πύλο, στις Μυκήνες και αλλού, καθώς και το τέλος του βασιλείου του Χετταίου Σίπυλου Β'.

Άλλοι θεώρησαν, ότι ήταν απλά πειρατές.

Μερικοί επιστήμονες, όπως π.χ. ο Έμπερχαρντ Τσάγκερ, υπέθεσαν ότι ήταν Μυκηναίοι.

Ειδικότερα, αν δεχθούμε την πτώση της Τροίας, σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό, τον Απρίλιο του 1209 π.Χ., τότε είναι λογική η εμφάνιση των νικητών Αιγαιωτών μισθοφόρων στο Νειλικό Δέλτα τον Μάιο του 1208 π.Χ. (5ο έτος του Μερνέφθιος). Είναι πιθανόν ενώ βρίσκονταν στην Κιλικία να αποδέχθηκαν πρόταση των Λίβυων να καταλάβουν ομού την πλούσια Κάτω Αίγυπτο.

Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι ίσως συνδέονται με την Ομηρική πληροφορία ότι μετά από τον Τρωικό Πόλεμο, ο Μενέλαος αποπροσανατολίσθηκε και διήλθε από την Αίγυπτο.

Η δράση Κάλχαντος και Μόψου στην Κιλικία σχετίζονται με μεγάλη βεβαιότητα με την εκστρατεία των Λαών αυτών.

Όπως αναφέρει ο ποιητής Λυκόφρων στην "Αλεξάνδρα":

Ο Κάλχας αρνήθηκε να αναχωρήσει με τους υπόλοιπους για την Ελλάδα, αλλά με ομού με τον άλλο διάσημο μάντη, τον Αμφιλόχου (υιού του Αμφιάραου), και τριών άλλων ηρώων:

του Πολυποίτου.

του Λεοντέως και

του Ποδαλείριου.

κατευθύνθηκαν Νότια.

"πεζοί ήλθον Αμφίλοχος, Κάλχας, Λεοντεύς, Πολυποίτης καί ούτος ό Ποδαλείριος, έν Ίλίω τάς ναΰς άπολιπόντες έπί Κολοφώνα πεζή πορεύονται, κάκεϊ θάπτουσι Κάλχαντα τόν μάντιν"

Μία πηγή αναφέρει ότι το πλοίο τους ναυάγησε από την τρικυμία στις ακτές της Ιωνίας πλησίον της Κολοφώνας.

Σύμφωνα, όμως, με την κρατούσα παράδοση, ο Κάλχας και οι σύντροφοί του μετέβησαν δια ξηράς ως την πόλη αυτή.

Εκεί ο Κάλχας συνάντησε τον Μόψο, διάσημο μάντη επίσης και ανταγωνίσθηκαν στην μαντεία.

Τότε ο Κάλχας λυπήθηκε τόσο πολύ που ηττήθηκε σε αυτό τον ανεπίσημο διαγωνισμό, ώστε απέθανε από λύπη ή αυτοκτόνησε. Ενταφιάσθηκε στο Νότιο της Κολοφώνας.

"Κάλχας δέ καί Λεοντεύς καί Πολυποίτης άποχωρούντες τής Τροίας ήλθον εις Κολοφώνα. ο δέ Κάλχας μαντική νικηθείς ύπό Μόψου τού "Απόλλωνος τελευτά" (~ Διονύσιος Περιηγητής)

Ο Κόνων αναφέρει μία άλλη εκδοχή για τον αγώνα Μόψου-Κάλχαντος:

Ο βασιλέας της Λυκίας ετοίμαζε μια εκστρατεία.

Ο Μόψος πρόβλεψε την επιτυχία της.

Ο Κάλχας προείδε την νίκη.

Τελικά ο βασιλέας ηττήθηκε και ο Κάλχας ύστερα από αυτό απέθανε ή αυτοκτόνησε.

Για τον θάνατο του Κάλχαντος υπάρχει και ο εξής μύθος υπάρχει η πληροφορία ότι απέθανε σε συμπόσιο στο ιερό άλσος του Απόλλωνα, σε δάσος του Γρυνίου, στην Μυσία.

Ακόμη και ο μύθος του Μόψου του Λαπίθου που μετέβη στην Αφρική θεωρείται ότι μπορεί να είναι μια ένδειξη ανάμιξης στον πόλεμο αυτό.

Επίσης η αναφορά του Στέφανου Βυζάντιου ότι ένας Ακάμας, μετά τα Τρωικά, βοήθησε έναν (Χετταίο?) έπαρχο της Φρυγίας και αυτός του δώρισε τα Σύνναδα ως φέουδο, πιθανότατα πρέπει να ενταχθεί με τις παράπλευρες επιχειρήσεις των Λαών της Θάλασσας

Τέλος και οι μύθοι της μετα-τρωικής δράσης του Μενεσθέως (ίδρυσε την πόλη Ελαία στην Μικρά Ασία και σώζονται νομίσματα της πόλεως αυτής με την κεφαλή του και την επιγραφή «ΜΕΝΕΣΘΕΥΣ ΚΤΙΣΤΗΣ». Αναφέρεται επίσης ότι βασίλευσε και στη Μήλο, μετά τον θάνατο του βασιλέα Πολυάνακτος) ίσως πρέπει να ενταχθούν σε αυτό το πλαίσιο.

Επίσης, και ο Κίμωλος που συζεύχθηκε την Σίδη, επώνυμη της Παμφυλιακής Σίδης ίσως ήταν ένας Κυκλάδιος πρίγκιπας που μετείχε σε κάποια από αυτές τις εκστρατείες.

Είναι πολύ πιθανόν ο μύθος της Γιγαντομαχίας να αποτελεί μυθοπλασία της ανάμνησης από τα κατακλυσμιαία πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολική Μεσόγειο με την προσπάθεια των Λαών της Θάλασσας να καταλάβουν την Αίγυπτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%AF_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82).

Σχετικά με το νόημα του μύθου του Μινώταυρου έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες.

Η πιθανότερη άποψη είναι ότι ο μύθος της θανάτωσης του Μινώταυρου αντικατοπτρίζει την πτώση των της ηγεμονίας της Κρήτης επί των πόλεων του Αιγαίου Πελάγους (μεταξύ αυτών και η Αθήνα \Αττική|Αθήνα]]).

Σύμφωνα με μία άλλη, ο μύθος σχετίζεται με τους μύθους των Βάαλ και Μολώχ των Φοινίκων.

Μία άλλη άποψη θεωρεί ότι η θανάτωση του Μινώταυρου συμβολίζει την κατάργηση του βαρβαρικού εθίμου της ανθρωποθυσίας από τους Μυκηναίους.

Τέλος, μία άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ο Μίνωας και ο Μινώταυρος δεν είναι παρά μορφές του ίδιου προσώπου, και αντιπροσωπεύουν τον θεό Ήλιο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82).

Το πιθανότερο είναι ότι η Κίρκη αποτελεί μυθολογική μετάπλαση του λαού Karkisa που αναφέρεται στις Χετταϊκές πηγές και μάλλον κυριαρχούσε στον πορθμό του Βοσπόρου.

Η πατρίδα της Αιαία ίσως είναι παραλλαγή της Αίας (~ Ηώς), λέξη με την οποία οι Μυκηναίοι μάλλον προσδιόριζαν την επικράτεια του Αιήτη εφόσον αυτός ταυτισθεί με τον εκάστοτε Χετταίο αυτοκράτορα.

Αργότερα, όταν ο Οδυσσαϊκός Περίπλους μεταφέρθηκε στην Δυτική Μεσόγειο, μεταφέρθηκε και η Αιαία στην Καμπανία (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B7_%5C%CE%9D%CF%8D%CE%BC%CF%86%CE%B7).

Πιθανότατα, ο μύθος του Ταύρου του Μινώα έχει ιστορικό πυρήνα.

Σύμφωνα με ένα επίγραμμα του 159 π.Χ., φαίνεται ότι ο Πύθωνας ήθελε να βιάσει την Λητώ. Ο Κλέαρχος του Σολίου έγραψε ότι ενώ ο Πύθων τους καταδίωκε, η Λητώ πάτησε μια πέτρα και, κρατώντας τον Απόλλωνα στα χέρια της, φώναξε ἵε παῖ ( híe paî , που σημαίνει «πυροβολώ, παιδί») σε αυτόν που κρατούσε ένα τόξο και βέλη.

Όπως είναι προφανές, ο Αχαιός βασιλέας Μίνως, κατά την παντοκρατορία του στον Αιγαιωτικό χώρο, χρησιμοποίησε διάφορους μισθοφόρους. Την εποχή αυτή, διάσημοι μισθοφόροι αλλά και πειρατές ήταν οι Τυρρηνοί από την Ταρκωνία της Μικράς Ασίας (την μεταγενέστερη Τραχεία Κιλικία), στα Νότια του όρους Ταύρου.

Όμως, όπως γενικά συνέβαινε στην ιστορία, οι μισθοφόροι, όταν πρόσφεραν επιτυχείς υπηρεσίες, απαιτούσαν μεγαλύτερες μισθολογικές απολαβές ενώ αντίθετα οι εκμισθωτές ηγεμόνες εκδήλωναν την τάση να κατακρατούν μέρος του συμφωνηθέντος ποσού.

Επομένως, είναι πιθανή η ρήξη των δύο μερών και η εξέγερση των Τυρρηνών μισθοφόρων, που σε αντιστάθμισμα του παρακρατηθέντος μισθού τους, άρχισαν να λεηλατούν περιοχές της Κρήτης.

Ο Μίνως προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την κατάσταση ζήτησε βοήθεια από τις Μυκήνες και με την βοήθεια της αποσταλείσης Μυκηναϊκής δύναμης, επέτυχε τον εγκλωβισμό των Τυρρηνών που αποδέχθηκαν την μεταφορά και εγκατάστασή τους στο Μαραθώνα (ή οι ίδιοι διέθεταν πλοία και, εκκενώνοντας την Κρήτη, έπλευσαν και εγκαταστάθηκαν στον Μαραθώνα).

Αργότερα, και η Μυκηναϊκή αυτή επιτυχία, όπως και πολλές άλλες, αποδόθηκε, από τους μεταγενέστερους μυθοπλάστες, στον πρίγκιπα Ηρακλέα, (προφανέστατα, επρόκειτο για προπαγάνδα των Ηρακλειδών που ζητούσαν να επισκιάσουν τους εκβληθέντες Ατρείδες)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82).

Πιθανότατα, και ο μύθος των ίππων του Διομήδη έχει ιστορικό πυρήνα.

Ο μύθος απηχεί, ενδεχομένως, ναυτική εκστρατεία των Μυκηναίων Αχαιών στα Θρακικά παράλια (που από τους μυθογράφους αποδόθηκε στον Ηρακλή).

Οι τέσσερεις ίπποι ήταν προφανώς εθνολογικοί αντιπρόσωποι Θρακικών φυλών (ή και αρχηγοί φυλών) που επέδραμαν με ιππικό και λεηλατούσαν τα περίχωρα της Αχαϊκής αποικίας των Αβδήρων.

π.χ.

Ξάνθος ~ Ξάνθιοι (Θρακική φυλή, Κλασσικής εποχής).

Δεινός ~ Θυνοί (Θρακική φυλή, Κλασσικής εποχής).

Λάμπων ~ Ληπόντιοι (Γαλατική φυλή της Ενδοάλπειας Γαλατίας (~ Βόρειας Ιταλίας) που ίσως μέρος της μετακινήθηκε στην Καρία και μετεξελίχθηκε στους Λαβρανδείς).

Πόδαγρος ~ Βέβρυκες ή Δίγηροι ή Δρώοι (Θρακικές φυλές Κλασσικής Εποχής) ή και Πρηδάσιοι (Predasense) (Δακική φυλή, Ρωμαϊκής Εποχής).

Αργότερα, και η Μυκηναϊκή αυτή επιτυχία, όπως και πολλές άλλες, αποδόθηκε, από τους μεταγενέστερους μυθοπλάστες, στον πρίγκιπα Ηρακλέα.

Πάντως αρκετά πιθανότερο είναι ο μύθος να αναφέρεται στην προσάρτηση (2ο ήμισυ του 13ου Αιώνα π.Χ.), στην Αργειο-Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία, μίας ήδη υπάρχουσας Αιολικής αποικίας των Αβδήρων (καθώς το "Διομήδης" είναι Ελληνικό όνομα και πιθανότατα ήταν ο τοπικός βασιλέας της που οργανώνοντας ένα ισχυρότατο ιππικό πρέπει να είχε επιτύχει να εξαπλώσει την κυριαρχία του στις πέριξ Θρακικές φυλές)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%8A%CF%80%CF%80%CE%BF%CE%B9).

Ο δε Γηρυόνης απλά αντιπροσωπεύει τους μία Θρακική φυλή (που στην Κλασσική Εποχή αναφέρονται ως Κεβρήνες) η οποία συγκρούσθηκε με τους Αργείους (~ Μυκηναίους) όταν αυτοί εμφανίσθηκαν στα βόρεια Αιγαιωτικά παράλια, αναζητώντας μέταλλα και ιδρύοντας εμπορικούς σταθμούς (15-14-13ος Αιώνας π.Χ.)

Σε αυτό το πλαίσιο, ως "Ερύθεια νήσος" πρέπει να νοηθεί η Σαμοθράκη, νήσος απέναντι από τις εκβολές του Έβρου.

Το τρικέφαλο σώμα του Γηρυόνη προφανώς αντιπροσωπεύει τις τρείς φυλές που κυριαρχούσαν κατά την Μυκηναϊκή Εποχή στην Θράκη.

Ο Όρθρος πρέπει να ταυτισθεί με τον μεταγενέστερο ποταμό Έβρο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%B7%CF%81%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%92%CF%8C%CE%B5%CF%82).

Ο άθλος αυτός ομού με άλλους δύο άθλους δηλ. Διομήδειους Ίππους και τους Γηρυόνιους Βόες συνοψίζουν την ναυτική δραστηριότητα των ναυτικών της Πρώιμης Χαλκοκρατίας στην Βόρεια Αιγαιωτική Ακτή.

Στην περίπτωση αυτή, μάλλον η χώρα του Άδου ήταν η βαλτώδης ακτή της εκβολής των τριών μεγάλων ποταμών

Αλιάκμων Ποταμός.

Λουδίας Ποταμός.

Αξιός Ποταμός, που προκαλούσε δέος και φόβο στους ναυτικούς της Πελοποννήσου.

Προφανώς η ταύτιση των τριών προαναφερθέντων ποταμών με τους εξής αντίστοιχα:

Κέρβερος Ποταμός.

Αχέρων Ποταμός.

Αϊδωνεύς Ποταμός (Άδης)).

Επίσης ο μυθικός βοσκός της περιοχής Μενοίτης πρέπει να αταυτισθεί με τους Μάγνητες που την εποχή αυτή κατοικούν στην περιοχή και δεν έχουν ακόμη μεταναστεύσει προς την Πιερία.

Αργότερα, και η Αργειακή (~ Μυκηναϊκή) αυτή επιτυχία, όπως και πολλές άλλες, αποδόθηκε, από τους μεταγενέστερους μυθοπλάστες, στον πρίγκιπα Ηρακλέα.

Πιθανότατα όμως, ο μύθος μεταφέρθηκε αργότερα από την Θράκη στην Δυτική Μεσόγειο, όπως συνέβη και με πολλούς άλλους μύθους (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%90%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82).

Ο Λαεμεδοντας της Τροιας, πιθανόν ταυτίζεται με τον Walmu, βασιλέα της Wilusa (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B4%CF%89%CE%BD_%5C%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1).

Υπάρχουν αρκετά Χετταϊκά διπλωματικά έγγραφα που δείχνουν οι αναφορές με την πόλη ή την περιοχή της Wilusa. Wilusa per se is known from six references in Hittite sources, including:

the Manapa-Tarhunta letter (c. 1310–1280 BC); [1] which places it beyond the Seha river;

the Alaksandu treaty (c. 1280 BC), between Alaksandu of Wilusa and Muwatalli II of Hatti;

the Tawagalawa letter (c. 1250 BC), addressed to the king of the Ahhiyawa by Hattusili III, mentioning a military conflict over Wilusa, and;

the Milawata letter (C. 1240 BC), believed to be written by Tudhaliya IV of Hatti, discussing the reinstallation of Walmu as king of Wilusa.

Αναλυτικά: 1) Η Wilusija (που αργότερα ονομάσθηκε Wilusa) εμφανίσθηκε σε κείμενο του Χετταίου βασιλέα Τάνταλου Α' (Tudhalija Ι) (1420 - 1400 π.Χ.), όταν αυτός νίκησε μια συμμαχία 22 Λουβίων κρατών και πόλεων που βρίσκονται στις χώρες Ασσία (Assuwa), Δαρδανία (Arzawa), Μυσία (Seha-River Land) και Καβαλλία (Haballa). Σε αυτό το κατεστραμμένο χρονικό επίσης αναφέρεται το όνομα "Taru(w)isa". (Είναι πιθανόν, η συναναφερόμενη, Truisa να είναι, απλά, η Παρελλησπόντια Θράκη, δηλ. η κλασσική Θρακική Χερρόνησος), καθόσον δεν είναι δυνατόν οι Χετταίοι να αγνοούσαν και να αδιαφορούσαν παντελώς για τους Δύο Πορθμούς (Ελλήσποντος, Βόσπορος).

2) Με επιστολή γύρω στο 1310 - 1280 π.Χ. από τον βασιλέα Manapa-Tarhunta της Seha River Land (= Μυσία (= χώρα του Σκάμανδρου) ή Σκαιόχωρα, (που προφανώς δεν είναι ο Μαίανδρος όπως υπέθεσαν αρκετοί ιστορικοί), προς ένα μη-προσδιοριζόμενο Χετταίο βασιλέα (πιθανώς τον Μύρσιλο Β' (= Mursili ΙΙ) (1318 - 1290 π.Χ. περίπου) η Wilusa και τις πέριξ περιοχές που αναφέρονται, όταν ο τυχοδιώκτης Piyama-Radu (που μάλλον ταυτίζεται με τον πρίγκηπα Ραδάμανθυ) είχε καθαιρέσει τον Kukkunni ( = Κύκνος), κυβερνήτη της Wilusa, και επίσης επιτέθηκε στην νήσο Lazpa ( = Λέσβο), αλλά υπονοείται ότι Χετταϊκός στρατός κατευθύνθηκε στην περιοχή και νίκησε τον τυχοδιώκτη.

Στην επιστολή αυτή η Wilusa περιγράφεται ως μια πόλη που βρίσκεται περίπου στο βόρειο τμήμα της χώρας που κυριαρχείται από τον Manapa-Tarhunta, επομένως στην περιοχή της Τρωάδας.

Εδώ πρέπει να ταυτισθούν:

ο Piyama-Radu I με τον Δάρδανο.

ο Kukkunni με τον βασιλέα των Σκαιών ( = Κικόνων που κατείχαν έως τότε την Τρωάδα) και

Manapa-Tarhunta με τον Τεύκρο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1_%5C%CE%A4%CF%81%CF%89%CE%AC%CE%B4%CE%B1).

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μυβάταλλου Β' του Ενδόξου (Muwattalli ΙΙ) (περίπου 1290 - 1272 π.Χ.) μία πινακίδα (c. 1280 π.Χ.) περιγράφει την συνθήκη συμμαχίας μεταξύ της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας και του νέου κυβερνήτη ή του βασιλέα της Wilusa ονομάζεται Alaksandu (ίσως ταυτίζεται με τον βασιλέα Ίλο τον Νεώτερο ή τον Αλέξανδρο/Πάρη του Τρωικού πολέμου).

Στο έγγραφο αυτό αναφέρονται τόσο ο θεός Appalliunas ( = Απόλλων?) της Wilusa όσο και το υπόγειο υδάτινο ρεύμα της χώρας της Wilusa (η ύπαρξη του οποίου έχει πράγματι διαπιστωθεί, μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές).

4) Στην Επιστολή Tawalagawa (c. 1250 π.Χ.), ο Άτλας Γ' ο Μεγαλοπρεπής ( = Hattusili III) (περίπου 1265 - 1240 π.Χ.) έγραψε στον βασιλέα των Ahhiyawa (Αχαιοί Κρήτης) (που πιθανότατα ταυτίζεται με τον περίφημο Αχαιό-Κρήτα Μίνωα) σχετικά με την ανησυχία του για τη δραστηριότητα του Piyama-Radu (που μάλλον ταυτίζεται με τον πρίγκηπα Ραδάμανθυ) που σε συμπαιγνία με τον Tawagalawa, αδελφό του βασιλέα των Ahhiyawa, χρησιμοποιώντας ως βάση την Milawanda ( = Μίλητος) διεξάγουν επιδρομές σε Λυκία ( δηλ. την Λυδία της Κλασσικής Εποχής).

Έτσι, ο Άτλας Γ' (Hattusili III) υποχρεώνεται να αποστείλει στρατό στην περιοχή Milawanda που αναγκάζει τους Piyama-radu και Tawagalawa να την εγκαταλείψουν και να διαφύγουν στο εξωτερικό.

Στην επιστολή αυτή, μία εχθρική κατάσταση που συνέβη στο παρελθόν, στην περιοχή Wilusa, αναφέρεται επίσης.

Εδώ πρέπει να ταυτισθούν:

ο Piyama-Radu II με τον πρίγκιπα Ραδάμανθυ.

o Tawagalawa με τον Αχαιό Δευκαλίωνα της Κρήτης (και όχι στον Ετέοκλο του Ορχομενού, όπως υποτέθηκε από τους πρώτους ερευνητές).

5) Στην επιστολή του Manapa-Datta, βασιλέα της Seha River Land ( = Μυσία (= χώρα του Σκάμανδρου) ο αναφερόμενος ηγέτης έγραψε σε έναν μη-προσδιοριζόμενο Χετταίο βασιλέα, τον Άτλαντα Γ' ( = Hattusili III) ή τον Tudhalija ΙΙΙ/IV (1240 - 1215 π.Χ.).

Στην επιστολή αυτή, ο Manapa-Datta κάνει αναφορά σε ένα Χετταϊκό στρατό που κινείται στην Δυτική Μικρά Ασία και σε έναν αντίπαλο του που δραστηριοποιείται πολεμικά στην περιοχή της Wilusa. Επιπλέον, η ίδια η Seha River Land έχει προσβληθεί από στρατιωτική δύναμη υπό τον Piyamaradu, ο οποίος έχει επίσης επιτεθεί στην νήσο Λέσβο.

6) Μια άλλο έγγραφο σχετικό με την Wilusa (late 13th century BC) αναφέρει ότι ο Walmu (ίσως ταυτίζεται με τον βασιλέα Λαομέδοντα), καθαιρεθείς βασιλέας της Wilusa (διάδοχος? του Alaksandu), κατέφυγε ως πρόσφυγας στον βασιλέα της Mira ( = την Μικρά Φρυγία? της Κλασσικής Εποχής) αλλά ο Tudhalija ΙΙΙ τον διέταξε ( ή φρόντισε ώστε) να επιστρέψει πίσω στην Wilusa.

7) Το τελευταίο Χετταϊκό έγγραφο για την Wilusa είναι μια επιστολή από τον Ιππόλυτο Β' ( = Suppiluliuma ΙΙ) (μετά το 1215 π.Χ.) προς τον βασιλέα της Mira ( = την Μικρά Φρυγία? της Κλασσικής Εποχής) που αναφέρεται σε απροσδιόριστη αντίθεση σχετική με τον θρόνο της Wilusa.

8) Μια ενδιαφέρουσα αναφορά σχετικά με την Wilusa έχει επίσης βρεθεί σε μία άλλη Χετταϊκή πινακίδα με θρησκευτικούς ύμνους από την ιερή πόλη Istanuwa. Σε αυτή την χώρα απαγγελόταν ένα άσμα που αρχίζει: AH-HA-TA-TA A-LA-TI AUI-EL-TA UI-LU-SA-ΤΙ "Όταν αυτοί κατέφθασαν, αιφνιδιαστικά, στην Wilusa ".

Δυστυχώς το κείμενο είναι ελλιπές, αλλά αν το άσμα αναφέρεται σε γεγονός που συνέβη στην Wilusa το πιθανότερο είναι ότι αφορούσε ένα διαβόητο στρατιωτικό συμβάν (όπως π.χ. θα ήταν η εισβολή των Αχαιών του Αγαμέμνονα).

Ωστόσο, δεδομένου ότι η πόλη Istanuwa δεν έχει επακριβώς ταυτισθεί ούτε άλλα στοιχεία έχουν ανακαλυφθεί, αυτή η "Wilusiad" ( = "Βιλουσιάδα", κατά το Ιλιάδα) θα παραμείνει ανοικτή σε όλες τις υποθέσεις.

Το Νοέμβριο του 2001, οι γεωλόγοι Ιωάννης Κραφτ από το Πανεπιστήμιο του Ντελαγουέαρ και ο Ιωάννης Λιούς από το Trinity College του Δουβλίνου παρουσίασαν τα αποτελέσματα των διερευνήσεων της γεωλογικής κατάστασης της περιοχής που είχαν αρχίσει το 1977.

Οι γεωλόγοι συνέκριναν την τωρινή γεωλογία με τη μορφολογία του εδάφους και των ακτών που περιγράφεται στην Ιλιάδα και άλλες κλασικές πηγές, κυριότερα στην Γεωγραφία του Στράβωνος.

Το συμπέρασμά τους ήταν ότι υπάρχει συνάφεια μεταξύ της τοποθεσίας της Τροίας που απεκάλυψε ο Σλήμαν (και άλλων τοποθεσιών όπως το Ελληνικό στρατόπεδο), των γεωλογικών αποδείξεων, και των περιγραφών της τοπολογίας και των μαχών στην Ιλιάδα.

Αρχαιολογική Τροία

Τα επίπεδα των ερειπίων στην περιοχή αριθμούνται ως Τροία I – Τροία IX, με πολλές υποκατηγορίες:

Τροία I (3000–2600) (Western Anatolian EB 1)

Τροία II (2600–2250) (Western Anatolian EB 2)

Τροία III (2250–2100) (Western Anatolian EB 3 [early])

Τροία IV (2100–1950) (Western Anatolian EB 3 [middle])

Τροία V: 20ος αιώνας π.Χ. – 18ος αιώνας π.Χ. (Western Anatolian EB 3 [late])

Τροία VI: 17ος αιώνας π.Χ. – 15ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIh: ύστερη Εποχή Χαλκού, 14ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIIa (ή Τροία VIi): περ. 1300 π.Χ. – 1190 π.Χ., η πιθανότερη υποψήφια για την Ομηρική Τροία.

Τροία VIIb1: 12ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIIb2: 11ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIIb3: μέχρι περ. 950 π.Χ.

Τροία VIII: περίπου 700 π.Χ.

Τροία IX: Ελληνιστικό Ίλιο, 1ος αιώνας π.Χ.

Τροία I–V

Η πρώτη πόλη ιδρύθηκε την 3η χιλιετία π.Χ. Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, στη θέση φαίνεται να έχει υπάρξει μια ευημερούσα εμπορική πόλη, αφού η θέση της επέτρεπε τον πλήρη έλεγχο του Ελλησπόντου, καθώς από αυτή έπρεπε να περάσει κάθε εμπορικό πλοίο κατευθυνόμενο από το Αιγαίο Πέλαγος προς τον Εύξεινο Πόντο.

Τροία VI

Η Τροία VI καταστράφηκε το 1300 π.Χ., πιθανώς από σεισμό. Μόνο ένα κεφάλι βέλους βρέθηκε σε αυτό το επίπεδο, χωρίς σωματικά υπολείμματα.

Τροία VII

Το αρχαιολογικό στρώμα που είναι γνωστό ως Τροία VIIa, το οποίο έχει χρονολογηθεί με βάση τη μορφή των αγγείων στα μέσα και τέλος του 13ου αιώνα π.Χ., είναι το συχνότερα αναφερόμενο ως υποψήφιο για την Ομηρική Τροία.

Φαίνεται να έχει καταστραφεί από πόλεμο, και υπάρχουν ίχνη πυρκαγιάς. Έως τις εκσκαφές του 1988, το πρόβλημα ήταν ότι η Τροία VII φαινόταν να είναι ένα φρούριο πάνω σε λόφο, και όχι μια πόλη του μεγέθους που περιγράφεται από τον Όμηρο, αλλά αργότερες πιστοποιήσεις τμημάτων των ερειπίων της πόλης δίδουν την εικόνα πόλεως σημαντικού μεγέθους.

Μερικά ανθρώπινα υπολείμματα βρέθηκαν σε οικίες και δρόμους, και κοντά στα βορειοδυτικά ερείπια ένα ανθρώπινος σκελετός με κρανιακές κακώσεις και σπασμένη γνάθο. Τρεις χάλκινες κεφαλές βελών βρέθηκαν, δύο στο φρούριο και μία στην πόλη.  Ωστόσο, μόνο μικρά τμήματα της πόλης έχουν ανασκαφεί, και τα ευρήματα είναι λίγα για να συνηγορήσουν καθαρά υπέρ της καταστροφής από πόλεμο έναντι φυσικής καταστροφής.

Η Τροία VIIb1 (περ. 1120 π.Χ.) και η Τροία VIIb2 (περ. 1020 π.Χ.) φαίνεται να έχουν καταστραφεί από πυρκαγιά.

Τροία IX

Η τελευταία πόλη στη θέση, το Ελληνιστικό Ίλιον, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αυγούστου και ήταν σπουδαία εμπορική πόλη έως την ίδρυση της Κωνσταντινουπόλεως τον 4ο αιώνα ως της Ανατολικής πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους η πόλη παρήκμασε σταδιακά, και τελικά εξαφανίστηκε.

Η σύγχρονη κριτική ιστορία, έθεσε την Τροία και τον Τρωϊκό πόλεμο στη σφαίρα του μύθου. Στα 1870 (σε δύο εκστρατείες, 1871-1873 και 1878/1879), ωστόσο, ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν ανέσκαψε ένα λόφο, που ονομαζόταν Hissarlik από τους Τούρκους, κοντά στην πόλη Τσανάκ (Τσανάκκαλε) στην Βόρειο-δυτική Μικρά Ασία.

Εκεί ανεκάλυψε τα ερείπια μιας σειράς αρχαίων πόλεων, χρονολογούμενων από την Χαλκοκρατία ως τη Ρωμαϊκή περίοδο. Ο Σλήμαν ονόμασε μία από αυτές τις πόλεις— Τροία I, και αργότερα Τροία II— ως την πόλη της Ομηρικής Τροίας, και αυτή η ταυτοποίηση έγινε ευρέως αποδεκτή κατά την εποχή του.

Μετά το Σλήμαν, η τοποθεσία ανεσκάφη περαιτέρω υπό τη διεύθυνση Γουλιέλμου Ντέρπφελντ (1893/1894) και αργότερα του Καρόλου Μπλέγκεν (1932-1938). Αυτές οι ανασκαφές έχουν δείξει ότι υπήρξαν τουλάχιστον εννέα πόλεις κτισμένες η μία πάνω στην άλλη σε αυτή την τοποθεσία.

Το 1988 επανήρχισε η ανασκαφή από μία ομάδα του Πανεπιστημίου Τύμπινγκεν και του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι]] υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Μάνφρεντ Κόρφμαν. Το ερώτημα της κατάστασης της Τροίας κατά την Χαλκοκρατία έχει υπάρξει το αντικείμενο μιας μερικές φορές πικρής αντιπαράθεσης μεταξύ του Κόρφμαν και του ιστορικού από το Τύμπινγκεν Φρανκ Κόλμπ στα 2001/2002.

Τον Αύγουστο του 2003 ύστερα από μια μαγνητική επισκόπηση της πεδιάδας μπροστά από το οχυρό, μία βαθειά τάφρος εντοπίστηκε και ανεσκάφη ανάμεσα στα ερείπια της πόλης. Υπολείματα που βρέθηκαν στην τάφρο χρονολογήθηκαν στην ύστερη Εποχή του Χαλκού, στα χρόνια της Ομηρικής Τροίας.

Υπάρχει ο ισχυρισμός από τον Κόρφμαν ότι η τάφρος μπορεί κάποτε να σημείωνε τα εξωτερικά αμυντικά σημεία μιας πολύ μεγαλύτερης πόλεως για την ύπαρξη της οποίας παλαιότερα μόνο υποψίες υπήρχαν.

Πιθανή απόδειξη μάχης βρέθηκε επίσης με τη μορφή κεφαλών βελών που βρέθηκαν στα στρώματα που χρονολογούνται στον πρώιμο 12ο αιώνα π.Χ..

Ο Κόρφμαν πέθανε στις 11 Αυγούστου 2005, και καθώς η άδεια εκσκαφής είχε εκδοθεί στο πρόσωπό του, είναι αβέβαιο το πως και το πότε οι ανασκαφές θα συνεχιστούν.

Μετατρωική Διασπορά

Οι Τρώες Αινείας, Βρούτος, και Έλυμος διέφυγαν της καταστροφής και έγιναν ιδρυτές της Άλβας, (Alba Longa) της (Ρώμης), της Βρετανίας, και της Ελυμαίας, μιας περιοχής της Σικελίας.

Οι Μάξυες ήταν μια φυλή στην Δυτική Λιβύη που ισχυρίζονταν ότι ήταν απόγονοι των Τρώων, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1_%5C%CE%A4%CF%81%CF%89%CE%AC%CE%B4%CE%B1).

Η Αιγίδα είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί την μυθοποίηση των Λαών Θάλασσας.

Ο Διόδωρος διασώζει σημαντικές πληροφορίες από το Αμμώνιο ιερατείο στην ομώνυμη όαση

"... τὴν Αἰγίδα προσαγορευομένην ἀνελεῖν (η Αθηνά),

θηρίον τι καταπληκτικὸν καὶ παντελῶς δυσκαταγώνιστον· γηγενὲς γὰρ ὑπάρχον καὶ φυσικῶς ἐκ τοῦ στόματος ἄπλατον ἐκβάλλον φλόγα τὸ μὲν πρῶτον φανῆναι περὶ τὴν Φρυγίαν, καὶ κατακαῦσαι τὴν χώραν, ἣν μέχρι τοῦ νῦν κατακεκαυμένην Φρυγίαν ὀνομάζεσθαι· ἔπειτ’ ἐπελθεῖν τὰ περὶ τὸν Ταῦρον ὄρη συνεχῶς, καὶ κατακαῦσαι τοὺς ἑξῆς δρυμοὺς μέχρι τῆς Ἰνδικῆς.

Μετὰ δὲ ταῦτα πάλιν ἐπὶ θάλατταν τὴν ἐπάνοδον ποιησάμενον περὶ μὲν τὴν Φοινίκην ἐμπρῆσαι τοὺς κατὰ τὸν Λίβανον δρυμούς, καὶ δι’ Αἰγύπτου πορευθὲν ἐπὶ τῆς Λιβύης διελθεῖν τοὺς περὶ τὴν ἑσπέραν τόπους, καὶ τὸ τελευταῖον εἰς τοὺς περὶ τὰ Κεραύνια δρυμοὺς ἐγκατασκῆψαι. ἐπιφλεγομένης δὲ τῆς χώρας πάντῃ, καὶ τῶν ἀνθρώπων τῶν μὲν ἀπολλυμένων, τῶν δὲ διὰ τὸν φόβον ἐκλειπόντων τὰς πατρίδας καὶ μακρὰν ἐκτοπιζομένων, τὴν Ἀθηνᾶν φασι τὰ μὲν συνέσει τὰ δ’ ἀλκῇ καὶ ῥώμῃ περιγενομένην ἀνελεῖν τὸ θηρίον, καὶ τὴν δορὰν αὐτοῦ περιαψαμένην φορεῖν τῷ στήθει, ἅμα μὲν σκέπης ἕνεκα καὶ τῆς φυλακῆς τοῦ σώματος πρὸς τοὺς ὕστερον κινδύνους, ἅμα δ’ ἀρετῆς ὑπόμνημα καὶ δικαίας δόξης."

Μετάφραση Διοδώρου Ιστορικά:

"Η ἐξόντωσις τῆς Αἰγίδος, ὅπως ὀνομάζεται, ἑνός φοβεροῦ δηλ. καί δυσμάχητου θηρίου. Ἡ Αἰγίς εἶχε γεννηθῆ ἀπό τήν Γῆ καί ἐκ φύσεως ἐξέβαλλε φοβερό πυρ ἀπό τό στόμα της. Πρωτοεμφανίσθηκε στήν Φρυγία καί ἔκαυσε τήν χώρα, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «κατακεκαυμένη Φρυγία». Ἔπειτα κατέστρεψε τά όρη τοῦ Ταύρου καί ἔκαυσε τά δάση πού ἐκτείνονται ἀπό τήν περιοχή αὐτή μέχρι τήν Ἰνδία.

Ἔπειτα ἐπιστρέφοντας πρός τήν θάλασσα κατά τήν Φοινίκη, ἔκαυσε τά δάση τοῦ Λιβάνου καί περνῶντας μέσα ἀπό τήν Αἴγυπτο ἔφθασε ὥς τίς δυτικές περιοχές τῆς Λιβύης καί στό τέλος τῶν περιπλανήσεών της ὥρμησε στά δάση τῶν Κεραυνίων.

Και ὅπως ἡ χώρα καιγόταν ἀπό παντοῦ και οἱ ἄνθρωποι ἄλλοι χάνονταν και ἄλλοι ἀπό τόν φόβο τους ἐγκατέλειπαν τίς πατρίδες τους ἀπό τόν φόβο καί πήγαιναν σέ μακρινά μέρη, λέγουν, ὅτι ἡ Ἀθηνᾶ ἄλλοτε μέ τήν σοφία της και ἄλλοτε μέ τήν γενναιότητα καί τήν ρώμη της, ἐνίκησε τό θηρίο καί τό ἐφόνευσε.

Καί ντύθηκε τό δέρμα του καί τό φοροῦσε στό στῆθος της, γιά νά καλύπτει καί προστατεύει τό σῶμα της ἀπό τούς μεταγενεστέρους κινδύνους καί ταυτοχρόνως ὡς ἕνα ἀναμνηστικό τῆς ἀρετῆς της καί τῆς ἀντάξιας φήμης. "

Ας σημειωθεί ότι ο Διόδωρος αποκαλεί έναν βασιλέα της Ινδίας, Μύρρανο, (ένα όνομα που προφανώς ταυτίζεται με την βασίλισσα των Αμαζόνων Μύρινα που με την σειρά της ταυτίζεται με τον βασιλέα των Χετταίων Μύρσιλο Β' (Mursili II))-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CF%82_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Είναι προφανές ότι το κείμενο της Οδύσσειας δεν είναι συρραφή απλών μύθων δημιουργημένων από το μηδέν, από ποιητές.

Είναι μία γεωγραφία λαών, πόλεων και χωρών της Μυκηναϊκής Εποχής καλυμμένη δεξιοτεχνικά από περίτεχνους μύθους.

Φαίνεται ότι η περιπετειώδης επιστροφή του Οδυσσέως, ήρωα του Τρωικού Πολέμου στην πατρίδα του, ήταν απλά το υπόβαθρο για να συγκεντρωθούν μύθοι για διάφορους "εξωτικούς" (για την εποχή) τόπους, οι περισσότεροι των οποίων δεν τον αφορούσαν αλλά πλάσθηκαν κατάλληλα από τους ποιητές.

Μια βασική παρατήρηση είναι ότι πιθανότατα στην Οδύσσεια συγχωνεύθηκαν δύο περιπλανήσεις: του Οδυσσέα στην Ανατολική Μεσόγειο και κάποιου αγνώστου (που ίσως ονομαζόταν "Όλυσος" στην Δυτική Μεσόγειο.

Έτσι, ο Οδυσσεύς και οι περιπέτειές του μετατέθηκαν, κυρίως, στην Δυτική Μεσόγειο την οποία μάλλον ποτέ δεν επισκέφθηκε.

1) Η περιπλάνηση άρχισε με την Χώρα των Κικόνων.

Οι Κίκονες ήταν υπαρκτή φυλή

Αναμφίβολα, η επίσκεψή του στην Κικονίδα Θράκη είναι πραγματική.

Δεν περιέχει εξωτικά πλάσματα και έχει πολύ ρεαλιστική περιγραφή.

2) Στην συνέχεια, η χώρα των Λωτοφάγων.

Παρ' όλο που στην Κλασσική Εποχή ταυτίσθηκε με την Τριτωνίδα Λίμνη, στην Δυτική Λιβύη, φαίνεται ότι στην πραγματικότητα ήταν η πλούσια ευημερούσα χώρα του Νειλικού Δέλτα και ουσιαστικά η περίφημη Κάτω Αίγυπτος.

Εκεί πολλοί έμποροι και μισθοφόροι προερχόμενοι από την Μυκηναϊκή Ελλάδα θα παρέμεναν μόνιμα (οπότε και προέκυψε ο μύθος του "πατριδολησμονικού" λωτού).

Ας σημειωθεί ότι οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν "λωτό" το Νειλικό Δέλτα.

Επίσης, φαίνεται ότι ο ίδιος ο Νείλος Ποταμός αποκαλούταν "Τρίτων" στην Μυκηναϊκή Εποχή επειδή τότε είχε μόνο τα τρία κύρια στόμια καθώς δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμη (ή ήταν ασήμαντα) τα υπόλοιπα τέσσερα που ήταν γνωστά κατά την Κλασσική Εποχή. Αργότερα, όταν καθιερώθηκε η ονομασία "Νείλος", ο Τρίτων επανατοπετήθηκε σε έναν ασήμαντο ποταμό στην Δυτική Λιβύη.

Είναι πιθανό ο στόλος του Οδυσσέως να παρασύρθηκε από θύελλες και να κατέληξε στο Νειλικό Δέλτα.

3) Ακολουθεί η Χώρα των Κυκλώπων.

Φαίνεται ότι και αυτή αποτελεί άλλη μία μεταφορά τοποθεσίας από την Ανατολική στην Δυτική Μεσόγειο.

Οι Κύκλωπες είναι μάλλον μία προελληνική φυλή που εγκαταστάθηκε αρχικά στην Αττική με τον Κέκροπα και στην συνέχεια αποίκησε τις Κυκλάδες Νήσους στις οποίες και μεταβίβασε το όνομά της.

 Επομένως οι μυθικοί Κύκλωπες ήταν απλά οι Κυκλάδες νήσοι που θεωρήθηκαν υιοί του Ποσειδώνος, εξ' αιτίας των συχνών σεισμών (ή επειδή ο Ποσειδών υπήρξε ο κύριος θεός τους).

Η κατοικία του ισχυρότερου Κύκλωπα, του Πολύφημου, πιθανότατα πρέπει να ταυτιστεί με την μεγαλύτερη Κυκλάδια νήσο, την Νάξο.

Όταν αργότερα ο μύθος μετατέθηκε στην Δυτική Μεσόγειο, η χώρα των Κυκλώπων ταυτίσθηκε με την Ανατολική Σικελία, οι Κύκλωπες με τους άγριους Σικελούς, και η κατοικία του Πολύφημου με την νησίδα Ορτυγία, απέναντι από τις μεταγενέστερες Συρακούσες.

4) Ακολουθεί η Νήσος του Αιόλου.

Φαίνεται ότι και αυτή αποτελεί άλλη μία μεταφορά τοποθεσίας από την Ανατολική στην Δυτική Μεσόγειο.

"Αιολία" κλήθηκε κάποια περίοδο, κατά την Μυκηναϊκή Εποχή η νήσος Λέσβος καθώς αποικίσθηκε από κύματα Αιολέων που κατέφθασαν εκεί από την Θεσσαλία.

Αναφέρεται στον Διόδωρο ότι η Λέσβος αποίκησε και τις άλλες νήσους του Ανατολικού Αιγαίου. Επομένως αυτές ήταν οι Αιολίδες Νήσοι της Οδύσσειας όπου κατοικούσε ο Αίολος και οι υιοί του.

Όταν ο μύθος μεταφέρθηκε στην Δυτική Μεσόγειο, οι Αιολίδες Νήσοι ταυτίσθηκαν με τις Λιπάρες Νήσους στα βόρεια της Σικελίας όπου πιθανόν επίσης είχαν εγκατασταθεί Αιολείς άποικοι κατά την Μυκηναϊκή Εποχή.

Πιθανότατα, ο στόλος του Οδυσσέα προσορμίσθηκε στην Λέσβο και έτυχε καλής υποδοχής από τους Αιολείς κατοίκους της.

5) Ακολουθεί η Χώρα των Λαιστρυγόνων.

Η επιβλητική παρουσία των Λαιστρυγόνων στην Οδύσσεια με την μεγαλοπρεπή πρωτεύουσά τους, την Τηλέπυλο, παραπέμπει, έντονα, στην προ-Φοινικική Καρχηδόνα των Ελύμων.

Βέβαια, η ετυμολογία τους παραμένει προβληματική αν και υπάρχει πόλη Λύστρα στην Λυκαονία ενώ ο ιδρυτής του κράτους τους Λάμος παραμπέμπει ετυμολογικά στους Έλυμους της Σικελίας και τους Σόλυμους της Παμφυλίας αλλά και στον Λάμο, ποταμό της Τραχείας Κιλικίας.

Αν παρατηρήσει κανείς ότι ο Όμηρος τοποθετεί στην Κιλικία το τέλος της Ανατολής, θεωρώντας τους κατοίκους της Γίγαντες, τότε η Παμφυλία και η Τραχεία Κιλικία θα θεωρούνταν οπωσδήποτε "εξωτικές" χώρες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%5C%CE%88%CF%80%CE%BF%CF%82).

Κράτος Κολχίδας περί το 1300 π.Χ με το οποίο να διεξαγόταν εμπόριο Θεσσαλίας - Εύξεινου Πόντου δεν υπήρξε ποτέ.

Το Κράτος ήταν η Χετταϊκή Αυτοκρατορία στην Μικρά Ασία που κατείχε τα μυστικά της μεταλλουργίας

διασώθηκε διάταγμα του αυτοκράτορα που απαγορεύει, επί ποινή θανάτου, την διαρροή της τεχνικής της κατεργασίας μετάλλων (Χρυσού, Σιδήρου, Χαλκού και Άργυρου) σε άλλα κράτη

Έίχε στηθεί, λοιπόν, σταθμός παράνομου εμπορίου στην Κολχίδα (λίγο έξω από την Αυτοκρατορία) που παράνομοι Χετταίοι έμποροι πουλούσαν αδασμολόγητα μεταλλουργήματα στους Αχαιούς του Αιγαίου που ερχόταν κρυφά με διάφορα πλοία τύπου "Αργώ" να τα αγοράσουν (δηλ. λαθρεμπόριο)

Όπου τα συναντούσε ο Χετταϊκός στόλος τα καταδίωκε και τα βύθιζε.

Ο πανίσχυρος και παντοδύναμος "Αιήτης" ήταν απλά ο τίτλος του αυτοκράτορα της Αίας (δηλ. της Ανατολής) όπως π.χ. ήταν ο τίτλος "Φαραώ" για τους Αιγύπτιους αυτοκράτορες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%94%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

[Το ίδιο ίσχυε πιθανώς και για το όνομα του Μίνωα στην Κρήτη ή του Σαρπηδόνα στην Λυκία].

Σύμφωνα με μία αναφορά του Ηρόδοτου ο Περσεύς γεννήθηκε στην Χέμμιδα (ή αλλιώς Πανόπολη, σημ. Akhmin).

Δεν διευκρινίζεται αν ήταν Αιγύπτιος ή μετανάστης αλλά πιθανώς να επρόκειτο για μετανάστη ή απόγονο μετανάστη που προερχόταν από τον Αιγαιακό χώρο καθώς πιθανότατα υπηρέτησε στο ναυτικό και συμμετείχε, ίσως ως πλοίαρχος ή ναύαρχος, στον αιγυπτιακό στόλο (που πιθανότατα συγκροτούταν κυρίως από ναύτες Αιγαιακής και Παλαιστινιακής προέλευσης καθώς οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ ιδιαίτερα με την ναυσιπλοΐα).

Στην συνέχεια, ενδεχομένως ο Αιγυπτιακός στόλος ανέλαβε τον αγώνα κατά ενός πειρατικού λαού (Karkisa) που ο Ελληνικός μύθος αναφέρει ως Γοργόνες που μάστιζαν τα Παλαιστινιακά και Συριακά παράλια που προφανώς είχαν ως βάση την παραλία της Τραχείας Κιλικίας καθώς επίσης και περιοχές της νήσου Κύπρου (πρβλ. Κυπριακή πόλη Γόλγοι καθώς και μεταγενέστερος Κύπριος βασιλέας Γόλγος).

Η επιτυχία του Περσέα κατά των πειρατών και μάλιστα η θανάτωση της βασίλισσας τους Μέδουσας πρέπει να ήταν ένα γεγονός που έκανε αίσθηση όχι μόνον στην Αίγυπτο αλλά και σε όλη Ανατολική Μεσόγειο.

Στο μεταξύ στην Αίγυπτο είχαν διαμορφωθεί οι κρίσιμες εκείνες πολιτικές εξελίξεις που απηχεί ο Ελληνικός μύθος, ο σχετικός με την Ανδρομέδα.

Έτσι τότε πρέπει να συνέπεσε χρονικά ο (βίαιος ή όχι) θάνατος (1323 π.Χ.) του αυτοκράτορα (φαραώ) Τουταγχαμώνα (Tut-ankh-Amun) (1332 - 1323 π.Χ.), οπότε στην Αίγυπτο επικράτησε μεγάλη ένταση. Τον θρόνο κατέλαβε ο Ay (1323 - 1319 π.Χ.) και μετά από αυτόν ο στρατηγός Horemheb (1319 - 1292 π.Χ.)

Τα ιερατεία της Κάτω Αιγύπτου πρέπει να έβλεπαν με ανησυχία τις κυριαρχικές τάσεις του ιερατείου του Άμμωνα της Θήβας (το οποίο έτεινε να μονοπωλήσει τον αγώνα κατά των Αθωνιστών).

Έτσι, προ της απειλής της έκρηξης εμφυλίων συγκρούσεων και της πιθανής διάσπασης της Αιγυπτιακής Αυτοκρατορίας, οι αυλικοί ανάγκασαν, πιθανόν, την Αγχεναμώνη (Akhes-en-Amun) (που αποδόθηκε στην Ελληνική γλώσσα ως Ανδρομέδα), σύζυγο του εκλιπόντος και θυγατέρα του Αμένωφιος Δ' (Akhenaten) να δεχθεί ως σύζυγο έναν ξένο πρίγκηπα, και συγκεκριμένα, έναν υιό του Χετταίου βασιλέα Ιππόλυτου Α' (Shuppiluliumash I) (1344 – 1322), τον Σύννυσο (Zannuza) (ένα όνομα που αργότερα, στην κλασσική περίοδο, αποδόθηκε ενδεχομένως ως Συέννεσις)).

Πιθανόν αυτή να ήταν η ύστατη προσπάθεια προκειμένου να επικρατήσει ισορροπία μεταξύ των αντιτιθεμένων ιερατείων (των βόρειων ιερατείων στο Δέλτα και του νότιου ιερατείου του Άμμωνος) αλλά κυρίως για να αντιμετωπισθεί η καταστρεπτική Χετταϊκή επίθεση στις Αιγυπτιακές Ασιατικές κτήσεις.

Όμως ο γάμος αυτός πρέπει να προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις καθώς θεωρήθηκε, προφανώς από την μερίδα των σωβινιστών, μεγάλη θυσία για την ίδια την Αιγύπτια πριγκίπισσα αλλά και μεγάλη προσβολή για την Αίγυπτο.

Αποτέλεσμα αυτών ακριβώς των αντιδράσεων πρέπει να ήταν η απόφαση Αιγύπτιων συντηρητικών για την δολοφονία του Χετταίου πρίγκιπα μόλις αυτός κατέφθανε σε Αιγυπτιακό έδαφος.

Η σύνδεση του Ελληνικού μύθου και των Αιγυπτιακών πηγών επιτυγχάνεται αν υποθέσει κανείς ότι η δολοφονία αυτή ανατέθηκε από τους Αιγύπτιους αντιφρονούντες στον Αιγυπτιακό στόλο και συγκεκριμένα στον ίδιο τον Περσέα.

Η δολοφονία γίνεται, στην Παλαιστινιακή πόλη Ιόππη, όπου προφανώς οδηγήθηκε η Αιγύπτια βασίλισσα προκειμένου να αναμείνει την αποβίβαση του επίδοξου συζύγου (που στον μύθο παρουσιάζεται ως "κήτος" που αποστάλθηκε από τον Ποσειδώνα εξ αιτίας της αλαζονείας της μητέρας της Κασσιέπειας) (1323 π.Χ.?).

Τότε, προφανώς, επεμβαίνει ο Eje ( = Ay) (που στον Ελληνικό μύθο εμφανίζεται ως Φινεύς δηλ. Φοίνικας) που επιχειρεί να ανέλθει στον Αιγυπτιακό θρόνο και επιθυμεί νομιμοποίησει την πράξη του.

Αλλά ο «σωτήρας Περσεύς» αποφασίσει να κρατήσει ο ίδιος την πριγκίπισσα.

Επακολουθεί σύγκρουση μεταξύ τους και τελικά ο Περσέας παίρνει την Ανδρομέδα (δηλ. την Akhenes-en-Amun) καθώς και την μοίρα του Αιγυπτιακού στόλου που διοικεί και διαφεύγει στην Ελλάδα.

Εκεί, κατευθύνεται (ενδεικτικά, 1320) στο Άργος το οποίο ίσως τότε βρίσκεται υπό την εξουσία των Αβάντων (ή Απίων ή Επειών) (υπό τον Ακρίσιο).

Στο Άργος, ο θάνατος του Προίτου (ενδεικτικά, 1325) πρέπει να επέτεινε την αστάθεια που ήδη είχε επισυμβεί προς το τέλος της βασιλείας του.

Ίσως αιτία ήταν οι οπαδοί του εξόριστου στην Θεσσαλία, Ακρίσιου.

Ο υιός του Προίτος, Μεγαπένθης είχε μάλλον εκδιωχθεί και είχε αποσυρθεί στην Τίρυνθα και από εκεί προσπαθούσε να ανακτήσει τον χαμένο του θρόνο.

Η έλευση του Περσέως από την Θεσσαλική παραλία, και του στόλου του, ήταν μία απρόσμενη ευκαιρία για αυτόν.

Το Άργος αποκλείσθηκε από ξηρά και θάλασσα και οι επαναστάτες αναγκάστηκαν να το παραδώσουν (ενδεικτικά, 1319). Εξ αιτίας αυτής της εκπόρθησης ενδεχομένως ο νεαρός πρίγκιπας προσλαμβάνει την επωνυμία "Περσεύς" (= πορθητής).

Ο Μεγαπένθης ανακαταλαμβάνει τον θρόνο του και παραχωρεί προφανώς ως αμοιβή-τιμάριο στον Περσέα την Τίρυνθα και τις Μυκήνες. Ο Περσέας οχυρώνει τις Μυκήνες και τις καθιστά έδρα του.

Ίσως, λίγο αργότερα, ο Μεγαπένθης αποθνήσκει (ενδεικτικά, 1318) και τον διαδέχεται ο υιός του Αργεύς (1318 - 1310). Αυτός πρέπει να ταυτισθεί με τον διαβόητο Άργο Β' τον Πανόπτη

Ο Άργος αυτός βρίσκεται στην ανάγκη να αντιμετωπίσει τα πρωτοφανή μεταναστευτικά κύματα των Ιώνων της Μ. Ασίας (που μυθομεταπλασθηκαν ως "περιπλανήσεις της Ιούς") από την καταστροφή της Αρσαβίας (1319 π.Χ.) από τον Μύρσιλο Β' (1321 - 1295 π.Χ.)

Οι βιαιότητες στις οποίες αναγκάσθηκε να προσφύγει για να ελέγξει την κατάσταση καταρράκωσαν όχι μόνο το κύρος του ιδίου αλλά και του Οίκου του. Έτσι ο υιός του Αναξαγόρας δεν ήταν σε θέση να τον διαδεχθεί απρόσκοπτα.

Έτσι, καθώς, η πόλη του Άργους βυθιζόταν σε εμφύλιες διαμάχες, οι ευγενείς της Αχαϊκής Αυτοκρατορίας στράφηκαν στον Περσέα που τον αναγνώρισαν ως νέο "Αυτοκράτορα" της (ενδεικτικά, 1310 - 1309 π.Χ.).

Ο Αναξαγόρας αναγκάσθηκε να δεχθεί τριχοτόμηση της εξουσίας του στο Άργος και η πρωτοκαθεδρία περιήλθε στις Μυκήνες (ενδεικτικά, 1309).

Η συνέχεια της βασιλείας του Περσέως φαίνεται ότι ήταν σχετικά ειρηνική μέχρι τον θάνατό του (ενδεικτικά, 1295).

Ο Περσέας, πρέπει να ήταν σύγχρονος με τον Ashur uballit Ι (1353 - 1318 π.Χ.) της Ασσυρίας (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%8D%CF%82_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82#.CE.97_.CE.9C.CE.AD.CE.B4.CE.BF.CF.85.CF.83.CE.B1).

Πιθανόν τα ανωτέρω εκτεθέντα να αποτελούν έναν ακόμη Ελληνικό μύθο με ιστορικό πυρήνα.

Ενδεχομένως τα μυθοποιηθέντα γεγονότα σε σχέση με την Ανδρομέδα, αφορούν την Αίγυπτο στην περίοδο της βασιλείας του Αίγιος ( Eje, Ay).

Η ιστορική κατάσταση έχει ως εξής:

Μετά τον (βίαιο ή όχι) θάνατο του Τουταγχαμώνα (Tut-ankh-Amun), στην Αίγυπτο επικράτησε μεγάλη ένταση.

Τα ιερατεία της Κάτω Αιγύπτου έβλεπαν με ανησυχία τις κυριαρχικές τάσεις του ιερατείου του Άμμωνα της Θήβας (το οποίο έτεινε να μονοπωλήσει τον αγώνα κατά του καταρρέοντος Αθωνισμού).

Έτσι, προ της απειλής της έκρηξης εμφυλίων συγκρούσεων και της πιθανής διάσπασης της αυτοκρατορίας, οι αυλικοί ανάγκασαν πιθανόν την Αγχεναμώνη (Akhenes-en-Amun), σύζυγο του εκλιπόντος και θυγατέρα του ιδρυτή του Αθωνισμού, Αμενώφιος Δ' (Akh-en-Aten) να ζητήσει ως σύζυγο έναν ξένο πρίγκηπα, και συγκεκριμμένα, έναν υιό του Χετταίου βασιλέα Συππίλου Α' (Shuppiluliumash I) (1344 – 1322), τον Συέννεσιν (Zannuza) (ένα όνομα που αργότερα, στην κλασσική περίοδο, αποδόθηκε ενδεχομένως ως Συέννεσις)).

Πιθανόν αυτή να ήταν η ύστατη προσπάθεια προκειμένου να επικρατήσει ισορροπία μεταξύ των αντιτιθεμένων ιερατείων (των βόρειων ιερατείων του Δέλτα και του νότιου ιερατείου του Άμμωνος).

Όμως ο γάμος αυτός θεωρήθηκε, προφανώς από την μερίδα των σωβινιστών, ως μεγάλη θυσία για την ίδια την Αιγύπτια πριγκήπισσα αλλά και μεγάλη προσβολή για την Αίγυπτο.

Ακολουθεί δολοφονία του Χετταίου πρίγκηπα που πιθανότατα κατέβαινε προς την Αίγυπτο πλέοντας με πλοίο κατά μήκος της Παλαιστινιακής παραλίας.

Ο Χετταίος Αυτοκράτορας θεώρησε υπεύθυνους της δολοφονίας του τους κρατούντες στην Αίγυπτο και οργάνωσε εκστρατεία που δήωσε τις Αιγυπτιακές κτήσεις σε Φοινίκη και Παλαιστίνη.

Εδώ παρεμβαίνει ο Ελληνικός μύθος. Ο Περσεύς ήταν ένας Αιγύπτιος πρίγκηπας που γεννήθηκε στην Αίγυπτο και ειδικότερα στην Χέμμιδα (ή αλλιώς Πανόπολη, σημ. Akhmin) (σύμφωνα με ρητή αναφορά του Ηρόδοτου).

Πιθανόν προηγουμένως να είχε διακριθεί στον αγώνα κατά των πειρατών (μία περιπέτεια που μετεξελίχθηκε από τον μύθο ως θανάτωση Μέδουσας) που μάστιζαν τα Παλαιστινιακά και Συριακά παράλια (Γοργόνες (? ~ Kark-isa (?~ Careans) = Κάρες.

Αυτοί πρέπει να είχαν ως βάση την Καρία αλλά ενδεχομένως και τα παράλια της Τραχείας Κιλικίας καθώς επίσης και περιοχές της νήσου Κύπρου (πρβλ. Κυπριακή πόλη Γόλγοι και μεταγενέστερος Κύπριος βασιλέας Γόλγος)

Ενδεχομένως αναλαμβάνει ή μετέχει κατά κάποιο τρόπο στην δολοφονία του Χετταίου πρίγκηπα.

Η δολοφονία γίνεται, στην Παλαιστινιακή πόλη Ιόππη, όπου προφανώς οδηγήθηκε η Αιγύπτια βασίλισσα προκειμένου να αναμείνει την αποβίβαση του επίδοξου συζύγου που στο μύθο παρουσιάζεται ως "κήτος" ( = τέρας ή ταύρος) που αποστάλθηκε από τον Ποσειδώνα εξ αιτίας της αλαζονίας της μητέρας της Κασσιέπειας).

Η λέξη "κήτος" παραπέμπει ενδεχομένως σε παραφθορά της λέξης "Hatti".

Ο «σωτήρας» οδηγεί την βασίλισσα πίσω στην Αίγυπτο (ίσως με την πιθανή ελπίδα να την νυμφευθεί και να γίνει αυτός ο νέος φαραώ).

Όμως και ο Eje (~ ? Φινεύς) επιχειρεί αυτός να νυμφευθεί την νεαρή βασίλισσα και να ανέλθει στον θρόνο. Επακολουθεί σύγκρουση μεταξύ τους και τελικά ο νεαρός πρίγκηπας παίρνει την Akhenes-en-Amun (~ ? Ανδρο-μέδα) και τον στόλο του και διαφεύγει στην Ελλάδα.

Εκεί κατευθύνεται (1327) στο Άργος το οποίο βρίσκεται υπό την εξουσία των Αβάντων (προελθόντων από την Εύβοια) (υπό τον Ακρίσιο).

Με την βοήθεια των Δαναών της Τίρυνθας (Προίτος ( = Πρωτεύς (~ Φαραώ)) εκπορθεί το Άργος και λαμβάνει την επωνυμία Περσεύς (= πορθητής).

Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον μύθο η Κασσιέπεια ήταν τόσο εύμορφη που προκάλεσε τις Νηρηίδες (= Αιγύπτιες πριγκήπισσες) (και όχι την Αφροδίτη όπως θα ήταν αναμενόμενο και αυτό επειδή η Αφροδίτη δεν είχε καθιερωθεί ακόμη ως θεά, αφού σύμφωνα με την υπόθεση, ήταν το αυτό πρόσωπο με την Νεφερτίτη και επομένως και με την ίδια).

Η ονομασία Κασσι-όπεια (Κασία + ελλ. κατάληξη -οπη) ίσως είναι μετεξέλιξη της λ. kashwet (δηλ. ξένη, ξανθή) (πρβλ. Υκσως = Heka kashwet) με την οποία οι Αιγύπτιοι δήλωναν τους ξένους (ιδιαίτερα της Ασίας). Οπότε υποθέτουμε ότι ήταν απλά ένα παρωνύμιο της Νεφερτίτης (προφανώς από αυτούς που αντιπαθούσαν την θρησκεία του Αθωνισμού).

Εδώ ας ληφθεί υπόψιν και ένας άλλος μύθος σύμφωνα με τον οποίο η Ευρώ-πη (~ Αφρο-δίτη) έπαιζε όταν ήταν μικρή στις παραλίες της Φοινίκης).

Επιπλέον Ευρώπη ονομάζεται η πρώτη σύζυγος του Δαναού και Κασσιέπεια μία από τις επόμενες τρείς (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B4%CE%B1_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Εφόσον δεχθούμε ότι το όνομα "Ίναχος" είναι ετυμολογική παραφθορά του ονόματος "Φοίνικος" (δηλ. Φοίνικας) τότε προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι "Φοίνικες" της 2ης χιλιετίας π.Χ. ήταν οι κάτοικοι του μεταγενέστερου Άργους και όλης της τότε Αργολίδας και ίσως όλης της τότε Πελοποννήσου.

Και, βέβαια, η προέλευση των "Φοινίκων της Πελοποννήσου" πρέπει να αναζητηθεί στα ονόματα Πίνδος, Πενθεύς, Παν, Πανδίων, Πενέστες Θεσσαλίας, (Φ)αινιάνες, (Φ)ίναχος της Μαλίδας, Παίονες κλπ.

Επίσης, αν δεν δεχθούμε και την παραφθορά της ρίζας "Φοινι-" σε "Δανα-" (κάτι που ρητά αναφέρεται ότι συνέβη στην περίπτωση όπου η ονομασία της πόλης "Βωδώνη" παραφθάρθηκε σε "Δωδώνη") τότε οι αρχικά αποκαλούμενοι "Φοίνικες" ήταν στην πραγματικότητα οι Δαναοί (και το όνομα "Φοίνικες" χρησιμοποιήθηκε πλέον αποκλειστικά για τους αποίκους τους στην Ασιατική Φοινίκη).

Σε απόσπασμα από τον Ηρόδοτο αναφέρεται:

"1. Οι λόγιοι των Περσών λέγουσιν ότι οι Φοίνικες εγένοντο αίτιοι της διαφοράς, καθ' ότι αυτοί ελθόντες από τα παράλια της Ερυθράς λεγομένης θαλάσσης εις τα της Μεσογείου και εγκατασταθέντες εις τας χώρας τας οποίας κατοικούσιν έτι και σήμερον, επεδόθησαν ευθύς εις μακράς θαλασσοπλοΐας. "

"Τα πλοία των, πληρούμενα εξ εμπορευμάτων της Ασσυρίας και της Αιγύπτου, προσωρμίζοντο εις διάφορα μέρη της Ελλάδος, μεταξύ άλλων δε και εις το Άργος. "

"Κατ' εκείνους δε τους χρόνους το Άργος κατείχε την πρώτην θέσιν μεταξύ όλων των πόλεων της χώρας ήτις σήμερον καλείται Ελλάς."

"Εισελθόντες λοιπόν οι Φοίνικες εις τον λιμένα του Άργους, επώλουν το φορτίον των. Κατά την πέμπτην δε ή την έκτην ημέραν, ότε εξεποίησαν σχεδόν όλα όσα είχον φέρει, είδον ερχομένας εις το παραθαλάσσιον πολλάς γυναίκας, και μεταξύ αυτών την θυγατέρα του βασιλέως, ήτις εκαλείτο, ως λέγουσιν επίσης όλοι οι Έλληνες, Ιώ του Ινάχου. "

"Αι γυναίκες εστάθησαν πλησίον της πρύμνης του πλοίου εκλέγουσαι και αγοράζουσαι ό,τι ταις ήρεσκε· τότε οι Φοίνικες, ως εκ συνθήματος, ώρμησαν επ' αυτών. Και αι μεν πλείσται διέφυγον, αλλ' η Ιώ καί τινες άλλαι ηρπάγησαν. Αναβιβάσαντες δε αυτάς οι Φοίνικες εις το πλοίον, απέπλευσαν προς την Αίγυπτον."

"2. Ούτω, ως λέγουσιν οι Πέρσαι, και ουχί ως λέγουσιν οι Έλληνες, η Ιώ ήλθεν εις την Αίγυπτον, και τούτο υπήρξεν η πρώτη αιτία των ακολούθων αδικημάτων." (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%82_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Προφανώς, ο Πέλοψ δεν θα μπορούσε να ήταν υιός ενός Ασιάτη ηγεμόνα.

Πιθανότατα, ήταν αρχηγός Αχαιών μισθοφόρων στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας, Ταντάλου Β' (Tudhaliya) του Ασθενούς (1375 - 1355 π.Χ.) ή ίσως και του Ταντάλου Δ' του Ήπιου (1236 - 1215 π.Χ.).

Σε κάποια χρονική περίοδο, επέστρεψε με τους μισθοφόρους του στην Ελλάδα και επέτυχε να καταλάβει τον θρόνο της Πίσας, όπου πιθανά προσελήφθη να προσφέρει υπηρεσίες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%88_%5C%CE%A0%CE%AF%CF%83%CE%B1).

Σύμφωνα με αρχαίους Έλληνες γεωγράφους οι Γρύπες ήταν γείτονες με τους Υπερβόρειους. Έχει γραφεί από τον Ηρόδοτο και τον Πομπώνιο Μέλα ότι οι Γρύπες κατοικούσαν σε μία περιοχή της Πέραν του Ίμαιου Σκυθίας (πιθανότατα πρέπει να ταυτισθεί με την έρημο Taklamakan), και εκεί υπήρχε πολύς χρυσός που αυτοί προστάτευαν αλλά τους τον έκλεβαν οι γείτονες τους Αριμασποί.

Πιθανόν, όμως, οι Γρύπες να ήταν πρωτο-Τουρκικός λαός των 7ου, 6ου, 5ου αιώνα π.Χ. που κατοικούσε στην έρημο Taklamakan και έκανε επιδρομές στα διερχόμενα εμπορικά καραβάνια της Οδού της Μετάξης που κατευθύνανταν προς την τότε πρωτεύουσα Σήρα (Xian).

Αναφέρονται συγκρούσεις τους με τους Αριμασπούς εμπόρους που πιθανόν τους λήστευαν και αυτοί με την σειρά τους καρπούμενοι τα χρυσά αποθέματα της χώρας τους (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%82).

Οι Αριμασποί ήταν έθνος Σκυθικής προέλευσης. Οι Αριμασποί ήταν πολεμικοί, μονόφθαλμοι, ξανθοί, και είχαν την κόμη τους δεμένη με χρυσό.

Ο Διονύσιος ο Περιηγητής κατονομάζει τους Αριμασπούς ως πλούσιους και κατόχους κοιτασμάτων χρυσού. Οι Γρύπες μάλιστα αναφέρει τρέφονταν με αυτό το χρυσό. Το όνομά τους όπως αναφέρει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, είναι Σκυθικό και σημαίνει μονόφθαλμος. Έσωσαν το καράβι των Αργοναυτών από μια χειμερινή τρικυμία, για αυτό και αυτοί τους ονόμασαν ευεργέτες.

Κατά μία άλλη εκδοχή, έσωσαν το στρατό του Κύρου από σίγουρο θάνατο λόγω έλλειψης τροφίμων.

Ο Παυσανίας αναφέρεται στους Αριμασπούς στα «Ἀττικά» του.

Σε μία από τις αναφορές του παραδίδει ότι από αυτούς διέρχονται πρώτα τα θεία δώρα των Υπερβορείων, που τα μεταφέρουν στους Ισσηδόνες, μετά στους Σκύθες και από αυτούς στους Έλληνες.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που αναφέρει ο Ηρόδοτος (Ηρόδοτος 4, 27) το όνομα τους συσχετίζεται παρετυμολογικά με δύο λέξεις της Σκυθικής γλώσσας, ήτοι της λέξης άριμα = ένα και σπου = οφθαλμό, άρα οι μονόφθαλμοι, όπως οι Κύκλωπες.

Θεωρείται ότι οι Αριμασποί, που ήταν λαός πολεμοχαρής και που εξέτρεφαν πολλούς ίππους, βόες και πρόβατα, κατοικούσαν πέραν της Σκυθίας, υψηλότερα από τους Ισσηδόνες και χαμηλότερα από τους Υπερβορείους (ταυτίζονται με τους Σήρες).

Σύμφωνα με το μύθο, λοιπόν, οι Γρύπες (που ταυτίζονται με τους Ουιγούρους Τούρκους) ήταν θησαυροφύλακες. Οι πτερωτοί Γρύπες που ζούσαν βορειότερα, φύλαγαν τις τεράστιες ποσότητες χρυσού που υπήρχε στην χώρα τους (στην [[Γρυναία |Γρυναία Έρημο ( = στέπα Taklamakan)).

Οι Αριμασποί, οι πολύ ικανοί ιππείς, δεν πολεμούσαν μόνο με τους Γρύπες για την πολύτιμη ύλη που φρουρούσαν, αλλά και με τους Σκύθες.

Τελικά εξαναγκαζόμενοι σε μετανάστευση, έδιωξαν τους Ισσηδόνες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%AF).

Η ορθολογιστική εξέταση του μύθου της Ατλαντιδας, δεν αφήνει για κάποιους μελετητές άλλα περιθώρια πέραν της ταύτισης της Ατλαντίδας με την προ-κατακλυσμιαία Σουμερία.

Η πρωταρχική πηγή του μύθου είναι οι αναφορές του Πλάτωνα σε δύο διαλόγους του: τον Κριτία και τον Τίμαιο.

Από αυτές φαίνεται ότι οι πληροφορίες του αντλούνται από σημειώσεις του Σόλωνα που αυτός συνέγραψε μετά την επιστροφή του από την Αίγυπτο που χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ..

Εκεί, στο ναό της Νήιθιδος, στην πόλη Σάϊδα του Δέλτα του ποταμού Νείλου, οι Αιγύπτιοι ιερείς παρουσίασαν στον Σόλωνα πινακίδες (ή επιγραφές σε τοίχους), σε Ιερογλυφική Γραφή, που αναφερόταν στους Άτλαντες και την επίθεσή τους στην Αίγυπτο.

Είναι προφανές ότι οι πληροφορίες αυτές δεν μπορεί να παλαιότερες του τέλους της 4ης χλιετηρίδας καθώς όλα τα αιγυπτιακά κείμενα που διαθέτουμε είναι νεότερα της εποχής αυτής και επιπλέον θεωρείται, με αρκετή πιθανότητα, ότι τότε περίπου θα εμφανίσθηκε και η γραφή στην Αίγυπτο.

Η παράλληλη ανάπτυξη των δύο πολιτιστικών κέντρων της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου, κατά την διάρκεια της 4ης χιλιετηρίδας, θα είχε δημιουργήσει κάποιο εμπορικό δίαυλο μεταξύ τους που εκτός από εμπορεύματα θα διοχέτευε και πληροφορίες του ενός για την κατάσταση του άλλου.

Η αισθητή υπεροχή του πολιτισμού στην Μεσοποταμία κατά τον δεύτερο ήμισυ της χιλιετίας αυτής θα είχε προκαλέσει το ζωηρό ενδιαφέρον των Αιγυπτίων για τους μακρινούς ανταγωνιστές τους.

Ωστόσο, αυτό ήταν περισσότερο ακαδημαϊκό, καθώς θα υπήρχαν έντονα τοπικά προβλήματα. Περιβαλλόμενη από αφρικανικούς λαούς χαμηλότατου πολιτισμικού επιπέδου, η Αίγυπτος, προφανώς δεν αντιμετώπιζε εξωτερικές απειλές και δεν είχαν προκύψει, ακόμη, οι λόγοι για την δημιουργία της επιβλητικής αυτοκρατορίας των μεταγενεστέρων χιλιετιών.

Έτσι οι διάφορες πόλεις της πρέπει να αναλωνόταν, έως τότε, σε εσωτερικές αντιδικίες που αφορούσαν κυρίως την άρδευση των καλλιέργειών τους από τον ποταμό Νείλο.

Στην Μεσοποταμία, αντίστοιχα, η κατάσταση των πόλεων -κρατών δεν πρέπει να ήταν και πολύ διαφορετική από εκείνη της 3ης χιλιετίας (που είναι αρκετά γνωστή από τις πηγές).

Στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, οι πόλεις διεξήγαγαν σκληρότατους πόλεμους τόσο μεταξύ τους όσο και απέναντι σε επιδρομείς από τα δυτικά (Συριακή έρημος) και τα ανατολικά (οροσειρά του Ζάγρου). Οι συχνοί πόλεμοι βελτίωσαν κατά πολύ την πολεμική τους τεχνική (όπως περίπου συνέβη στις Ελληνικές πόλεις της κλασσικής εποχής).

Υπήρχαν όμως και εποχές που κάποια πόλη επικρατούσε των άλλων (όπως, στην Ελλάδα, η Σπάρτη και η Αθήνα) και τότε στην Μεσοποταμία σχηματιζόταν μια μεγάλη Αυτοκρατορία. Αυτό φαίνεται ότι συνέβη και στα τέλη της 4ης ή στις αρχές της 3ης χιλιετίας.

Ως έδρα της δημιουργηθείσης ηγεμονίας, μάλλον, ορίσθηκε η Νιππύρεια (Nippur) (ή ήταν αυτή η ηγεμονεύουσα πόλη την εποχή αυτή). Η πόλη αυτή βρισκόταν στο κέντρο της Σουμερίας, κτισμένη και στις δύο πλευρές του παλαιού ρου του Ευφράτη.

Επιπλέον ο ναός του θεού Ένλιλου (Enlil), στο κέντρο της, ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή του Πλάτωνα για τον ναό του Ποσειδώνα της Ατλαντίδας. Αλλά και το υπόλοιπο της περιγραφής του είναι απόλυτα χαρακτηριστικό.

Η Νότια Μεσοποταμία της 4ης χιλιετίας, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Αιώνες κατασκευών είχαν δημιουργήσει ένα εξαιρετικό, γαι την εποχή, δίκτυο καναλιών μεταξύ των δύο ποταμών του Τίγρη και του Ευφράτη που κατέστησε δυνατή την δημιουργία αρδευομένων κτημάτων με οπωροφόρα δένδρα και άλλες καλλιέργειες που κατέστησαν την περιοχή πραγματικό παράδεισο. Η περιοχή αυτή, άλλωστε, ήταν η περιγραφόμενη στην Βίβλο, ως κήπος της Εδέμ.

Αναπαράσταση ενός Ziggourat. Οι ναοί των πόλεων της Σουμερίας είναι εκπληκτικά παρόμοιοι με αυτόν που περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως ναός της Ατλαντίδας

Στο «Γιλγάμειο Έπος», υπάρχει περιγραφή του δέους που αντιμετωπίζει ο Έγκινδος (Enkidu) όταν πλησιάζει και εισέρχεται στην Ωρύγεια (Uruk) για να συναντήσει τον Γίλγαμο (Gilgamesh).

Προφανώς, αντίστοιχα συναισθήματα δημιουργούταν σε κάθε έμπορο ή ταξιδιώτη (Σημίτες από την έρημο ή Ινδο-ευρωπαίοι από τον Βορρά ) που αντίκρυζαν, μετά από κοπιώδεις πορείες εβδομάδων, τους χρυσούς θόλους των ζιγγουράτ των πόλεων της Σουμερίας που χρύσιζαν στον ήλιο και στην συνέχεια τα οικοδομήματα και τους κήπους στο εσωτερικό των πόλεων.

Το δύσκολο σημείο είναι ότι στους διαλόγους του Πλάτωνα η Ατλαντίδα χαρακτηρίζεται ως νήσος. Αλλά και η Σουμερία της εποχής με τους δύο μεγάλους ποταμούς γύρω της και τον Περσικό κόλπο στα Νότια και περικλειόμενη από καυτή έρημο, μάλλον νησιωτική εντύπωση θα έδινε. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε η δημιουργική φαντασία των ταξιδιωτών.

Η Σουμεριακή ιστορία της 3ης χιλιετηρίδας περιλαμβάνει αρκετές αναφορές επέκτασης των Μεσοποταμιακών αυτοκρατοριών μέχρι την Μεσόγειο Θάλασσα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ακκαδικής αυτοκρατορίας του Σαργώνα που έφθασε μέχρι την Παρασκάνδη της Καππαδοκίας.

Προφανώς κάτι τέτοιο θα συνέβη και την εποχή τους τέλους της 4ης χιλιετηρίδας (ή στην αρχή της 3ης). Οι προ-Σουμέριοι /Άτλαντες αφού επέκτειναν αρχικά την κυριαρχία τους μέχρι την Τυρρηνία στά Βόρεια (που προφανώς δεν είναι η Ετρουρία της Ιταλίας αλλά η παραλιακή ζώνη στα νότια του όρους Ταύρου), στράφηκαν προς την Παλαιστίνη, που εκείνη την εποχή δεν θα ήταν, πολιτισμικά, σε θέση να προβάλλει σημαντική αντίσταση, και έφθασαν με αρκετή ευκολία στο Δέλτα της Αιγύπτου (με στρατό που βάδιζε από ξηρά που συνοδευόταν από στόλο που έπλεε στην παραλία).

(Εδώ, ας σημειωθεί ότι, προ-κατακλυσμιαία, οι λιμένες των Σουμεριακών πόλεων (Ur, Uruk, Eridu κα.) είχαν πολύ ευκολότερη πρόσβαση στην θάλασσα καθώς η λάσπη δεν είχε δημιουργήσει τις μεταγενέστερες προσχώσεις που, βαθμιαία, δυσκόλευαν την έξοδο προς τον Περσικό Κόλπο και επομένως οι προ-Σουμέριοι είχαν δυνατότητες μεγαλύτερης ναυτικής ενασχόλησης από τους Σουμέριους της 3ης χιλιτίας).

Η εμφάνιση μιάς τέτοιας, εντυπωσιακής για την εποχή, στρατιάς στις πύλες της Αιγύπτου θα προκάλεσε απίστευτη ταραχή στους κατοίκους της. Πιθανότατα, αυτό θα ήταν το σημαντικότερο κίνητρο για τον συνασπισμό των Αιγυπτιακών πόλεων που τελικά θα κατέληγε στην γνωστή φαραωνική Αυτοκρατορία του μέλλοντος.

Τελικά, οι επιδρομείς φαίνεται ότι αναχαιτίσθηκαν στην Σάιδα. Επειδή στην Σάιδα θα υπήρχε γενικώς ισχυρή παροικία από εμπόρους και μετανάστες από τον Αιγαιωτικό χώρο (Ωγυγία?) (ή για λόγους που αγνοούμε σήμερα) δημιουργήθηκε τελικά η εντύπωση, στην Κλασσική Εποχή, ότι η πόλη ήταν αποικία των Αθηναίων. Έτσι οι ιερείς, ίσως για να κολακεύσουν τον Σόλωνα, ανέφεραν και την συμμετοχή των Αθηναίων στον πόλεμο.

Στο τέλος, ο Σόλων ή ο Πλάτων υπερβάλλοντας, προφανώς ακόμη περισσότερο, μετέτρεψαν έναν πόλεμο μεταξύ προ-Σουμερίων και Αιγύπτου σε πόλεμο Ατλάντων και Αθήνας.

(Δεν υπήρχε βέβαια καμία περίπτωση, για τους γνωρίζοντες Αιγυπτιολογία, οι επιγραφές της τότε περιόδου να ανέφεραν πόλεμο που αφορούσε την, σχεδόν άγνωστη στους Αιγύπτιους, Ελλάδα και μάλιστα ειδικά την Αθήνα).

Το τελευταίο ερώτημα που απομένει είναι αυτό της ονομασίας. Πως προέκυψε το όνομα Άτλαντες? Αν και φαίνεται δύσκολη η απάντηση ωστόσο υπάρχει μία υπόθεση.

Μετά τον κατακλυσμό οι Σουμέριοι κατέγραψαν, στις πηγές τους, την παράδοση ότι μερικοί προ-κατακλυσμιαίοι προκάτοχοί τους, της πόλης Συροππάγειας (Suruppak), διέφυγαν, υπό τον πρίγκιπα Ωτονάπιδο (Ut-Napishtim) (τον Σουμεριακό Νώε), στη Τύλο (Dilmun), νήσο του Περσικού Κόλπου. Η ρίζα (*Τυλ-) της ελληνικής ονομασίας της νήσου είναι κάπως παρόμοια με την ρίζα (*Ατλ-) της Ατλαντίδας.

Είναι λοιπόν δυνατόν οι προ-Σουμέριοι της προ-κατακλυσμιαίας Μεσοποταμίας να αποκαλούνταν, πράγματι, «Άτλας». Αυτοί κατεστράφησαν οικονομικά κατά τον κατακλυσμό αλλά κυρίως από τις επακολουθήσασες ταραχές οπότε άρπαξαν την ευκαιρία διάφορες φυλές από την οροσειρά του Ζάγρου να καταλάβουν τις πόλεις και, μετά από ένα μεσαίωνα συγχώνευσης με τους παλαιούς κατοίκους (όπως αντίστοιχα, οι Δωριείς στον Ελλαδικό χώρο), να συνεχίσουν, ως Σουμέριοι πλέον, τον προϋπάρχοντα πολιτισμό.

Αργότερα, την 1η χιλιετηρίδα, οι ιερείς της Αιγύπτου δεν μπορούσαν πλέον να ταυτίσουν τους τότε επιδρομείς με κάποιο γνωστό λαό. Σε κάποιο εδάφιο των επιγραφών, θα διάβασαν για την θέση της χώρας αυτής πέρα από τα Στενά.

Τα Στενά αυτά, προφανώς, θα ήταν: - ο πορθμός του Άντεν ή - ο πορθμός της Άρμουλας (κατά τον Κλαύδιο Πτολεμαίο) δηλ. τα σημερινά στενά του Ορμούζ, μεταξύ Περσικού Κόλπου και Ινδικού Ωκεανού.

Όμως, Έλληνες και Αιγύπτιοι της εποχής, είχαν πλήρη άγνοια για την ύπαρξή του. Για αυτούς ήταν τα αναφερόμενα στενά, ταυτίσθηκαν με ευκολία με τις πασίγνωστες, και διαβόητες τότε, Ηράκλειες Στήλες. Έτσι η Ατλαντίδα βρέθηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό, που έλαβε έτσι το όνομά της (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1)!

[Για τους Άτλαντες και την Ατλαντίδα έχουν γράψει και ο Πλούταρχος, ο Στράβωνας, ο Ποσειδώνιος ο δάσκαλος του Κικέρωνα, ο Πρόκλος, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Αισχύλος.

Για να δούμε όμως τι λέει για τους Άτλαντες και την Ατλαντίδα. Λέει λοιπόν πως μία δύναμη, εξεστράτευσε εναντίον της Ευρώπης και της Ασίας, ορμώμενη από το πέλαγος του Άτλαντα, δηλαδή από τον Ατλαντικό ωκεανό. Ο Άτλαντας ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 δίδυμα παιδιά του Ποσειδώνα, και ο πρώτος που έγινε βασιλιάς στην Ατλαντίδα, και από αυτόν πήρε και το όνομά της.

Οι Άτλαντες ήταν “υλιστές”, και μέθυσαν από τον πλούτο, και την δύναμη που τους έφερε αυτός. Ήταν επαίσχυντοι και “πλεονέκτες”, και θέλοντας να αυξήσουν τον πλούτο τους και την δύναμή τους με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο, ξεκίνησαν να ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΟΥΝ όλους τους ανθρώπους, και κατάφεραν να κατακτήσουν όλους τους λαούς, μέχρι την ΛΙΒΥΗ και την Αίγυπτο στην Αφρική, και την Τυρρηνία – Ετρουρία στην Ευρώπη.

Οι Έλληνες λέει όμως, τους σταμάτησαν και διέκοψαν το καταστροφικό τους έργο, και την ΔΟΥΛΕΙΑ που επέβαλαν στους λαούς. Οι Έλληνες και ειδικά οι Αθηναίοι, κατάφεραν και τους νίκησαν, και απελευθέρωσαν όλους τους λαούς ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΖΗΤΉΣΟΥΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ.

Επειδή λοιπόν λέει οι Άτλαντες ήταν ένας λαός, θρασύς (εγωιστές), ασεβής, με υπερβολική αγάπη και αξία στον πλούτο, ο Δίας αποφάσισε να τιμωρήσει την Ατλαντίδα, για την ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ των κατοίκων της, και τον ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ της ΑΡΕΤΗΣ τους (σας θυμίζουν κάτι Όλα αυτά?). Έτσι τελικά η Ατλαντίδα, βούλιαξε μαθαίνουμε στο τέλος.

Για να δούμε τι λένε οι ΑΖΤΕΚΟΙ για αυτό. Οι Αζτέκοι λοιπόν λέγανε, πώς είναι απόγονοι αυτών που ΗΡΘΑΝ από ένα νησί. Έχουν θρύλους – μύθους που μιλούν για μία μετανάστευση, που έγινε σε μία πολύ αρχαιότερη εποχή, και πως η “πρωταρχική τους πατρίδα” ονομαζόταν Αζτ – λάν δηλαδή ΛΕΥΚΟΣ ΤΟΠΟΣ.

Όπου από εκεί, που κατοικούσαν 7 φυλές, ξεκίνησαν με πλοία, εγκατέλειψαν την Αζτλάν και πέρασαν σε ένα τόπο ορόσημο, που λεγόταν “Τόπος της Αφιξης από την θάλασσα”(Ατλαντίδα).

Οι τελευταίοι που έφυγαν ήταν οι Αζτέκοι, οι οποίοι περιπλανήθηκαν σε διάφορα μέρη, αλλά δεν ρίζωσαν πουθενά. Την τελική εποχή της μετανάστευσης, το όνομα του ηγέτη τους ήταν Μεσίτλι, που σημαίνει Χρισμένος, και από αυτό προήλθε και το φυλετικό όνομα “Μεσίκα” που σημαίνει “χρισμένος λαός”, και πήρε και το όνομα η χώρα του Μεξικού.

Οι Αζτέκοι κυριάρχησαν στο Μεξικό γύρω στους τέσσερις αιώνες. Ήταν μία “νομαδική άξεστη φυλή”, που εισέβαλε σε μία κατοικημένη Κοιλάδα από πιο πολιτισμένες φυλές.

Αρχικά επιβίωσαν, υπηρετώντας τις ήδη υπάρχουσες φυλές, ως ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ κυρίως. Με τον καιρό κατέκτησαν τους γείτονές τους, από τους οποίους δεν πήραν μόνο τον πολιτισμό τους, αλλά και τις τέχνες τους. Ήταν πιστοί στον Θεό τους Ουιτσιλοπότστλι, ο οποίος ήταν θεός του ΠΟΛΕΜΟΥ, και κρατούσε ένα μαγικό όπλο, λεγόταν επίσης και Ερπετό της ΦΩΤΙΑΣ.

Στην συνέχεια υιοθέτησαν και το Πάνθεον των γειτόνων τους, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν και ο θεός της βροχής Τλαλοκ, και ο καλοκάγαθος Θεός Κοετζακοάτλ, ο θεός των τεχνών, της γραφής, των μαθηματικών, της αστρονομίας, και της καταγραφής του χρόνου.

Είχαν Σαμανιστική – Μαγική θρησκεία, και έκαναν ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ για να κατευνάσουν το Θεό τους (όπως στο έργο Αποκαλύπτω, που δείχνει ότι έκαναν ανθρωποθυσίες, καθόλη την διάρκεια μιας ΕΚΛΕΙΨΗΣ ΗΛΙΟΥ).

Το μήνυμα για την τελευταία μετανάστευση τους, ήρθε από τον Θεό τους, Ουιτσιλοπότστλι, ο οποίος τους υποσχέθηκε “μία γη όπου θα υπάρχουν σπίτια με χρυσό και ασήμι, βαμβάκι και κακάο”. Προχώρησαν προς την κατεύθυνση που τους έδειξε, και τους είπε ότι θα πρέπει να εγκατασταθούν εκεί, που θα συναντήσουν έναν ΑΕΤΟ κουρνιασμένο σε έναν κάκτο, ο οποίος φυτρώνει σε έναν βράχο που περιβάλλεται με νερό, και να αυτοαποκληθουν Μεσίκα, γιατί ήταν ο “Εκλεκτός λαός”, ο οποίος ήταν προορισμένος να ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ σε όλες τις άλλες φυλές στον τόπο (αυτόν όπου θα εγκαθίστονταν-https://www.triklopodia.gr/%ce%b9%cf%89-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%ce%b1-m%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b31%ce%84/)].

Οι θεωρίες περί ιστορικότητας του Δαναού είναι πολλές.

Μία από αυτές που τον ταυτίζει με ναύαρχο του Αιγύπτιου φαραώ Αμενώφιος Γ'.

Το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι ήταν τοπικός βασιλέας στην Αχαϊκή Λιβύη, δηλ στην περιοχή από το μγν. Παραιτόνιο έως την Κάνωβο, με έδρα την πόλη Θώνιδα.

Ας σημειωθεί ότι, πιθανόν, το Παραιτόνιο να είναι η πόλη που οι Αιγύπτιοι της Υστερο-Αιγυπτιακής Εποχής (New Egyptian Period) αναφέρουν ως πόλη "Iamu" στην χώρα "Kehek" που αντίστοιχα ταυτίζεται με την χώρα των Ζυγέων της Κλασσικής Εποχής.

Η ευδαιμονία, όμως, της αποικίας προσέλκυσε το ενδιαφέρον της αναγεννημένης Αιγύπτου (υπό την 18η Αιγυπτιακή Δυναστεία) και έτσι ο Αμένωφις Α' ο Διαπρεπής (1526 - 1506 π.Χ.) πραγματοποίησε εκστρατεία και την κατέλαβε.

Κατόπιν τούτου, ο Δαναός παρέλαβε τον στόλο του και επέστρεψε στο Άργος που ήταν και η μητρόπολη της αποικίας (1510 π.Χ.).

Πιθανότατα, ο Αμένωφις Α' ο Διαπρεπής (1526 - 1506 π.Χ.) είναι ο φαραώ "Αίγυπτος", ο αντίπαλος του Δαναού, που αναζητούσε, εναγωνίως, ο Μανέθων, ανεπιτυχώς, στους καταλόγους των Αιγυπτίων φαραώ, και τον ταύτισε (εντελώς λάθος) με μεταγενέστερους βασιλείς όπως ο Άρμαϊς (Ay or Eye II), Σέθωσις Α' και Σέθωσις Β'.

Φαίνεται ότι όλοι σχεδόν οι Έλληνες επισκέπτες (κατά την Αρχαϊκή και Κλασσική Εποχή) του ιερού του Βήλου-Λίβυος (που μεταγενέστερα αφιερώθηκε, μετά την Αιγυπτιακή κατάληψη, στον θεό Άμμωνα), στην Λιβυκή Όαση, αναζητούσαν να συνδυάσουν τις εκεί υπάρχουσες πληροφορίες για τον Δαναό και τον αντίπαλό του, με κάποιους από τους φαραώ των Βασιλικών Καταλόγων της Αιγύπτου.

Ο Ιουδαίος Ιώσηπος στο σύγγραμμα "Κατά Απίωνος" I15, 16 παράγραφοι 93- 105, καταγράφει και διασώζει ένα απόσπασμα από τον Μανέθωνα:

"Νυνί δε της Αρχαιότητος ταύτης ... του δε (επόμενος ήτο) ο Σέθως, ο και Ραμέσσης, ιππικήν και ναυτικήν έχων δύναμιν, τον μεν αδελφόν Άρμαϊν, επίτροπον της Αιγύπτου κατέστησεν, και πάσαν μεν αυτώ την άλλη βασιλικήν περιέθηκεν εξουσίαν, μόνο δε ενετείλατο διάδημα μη φορείν, μηδέ την βασιλίδα μητέρα και των τέκνων αδικείν...

Αυτός δε επί Κύπρον και Φοινίκην και πάλιν Ασσυρίους τε και Μήδους στρατεύσας, άπαντες τους μεν δόρατι τους δε αμαχητί φόβω δε της πολλής δυνάμεως υποχειρίους έλαβεν... Χρόνου τε ικανού γεγονότος, Άρμαις ...την βασιλίδα βιάιως έσχεν ...και αντήρε τω αδελφώ. Λέγεται γαρ ότι ο μεν Σέθως εκαλείτο "Αίγυπτος", Άρμαις δε, ο αδελφός αυτού, "Δαναός"".

Προφανώς, και ο Μανέθων έψαχνε ένα ζεύγος ανταγωνιστών φαραώ (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Ο Μανέθων στα "Αιγυπτιακά" του παραθέτει μία αρκετά εκτενή περιγραφή για την φιλονικία ενός Αιγύπτου φαραώ με τον αδελφό του, κατά την οποία ο Αίγυπτος εξεθρόνισε τον Δαναό που αναγκάσθηκε έτσι να καταπλεύσει στην Ελλάδα και στην συνέχεια να καταλάβει τον βασιλικό θρόνο στο Άργος.

Μετά από ενδελεχή εξέταση όλων των φαραώ που θα μπορούσαν να αποτελούν τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας αυτής, καταλήγει κανείς ότι στην πιθανότητα ο Δαναός, ενδεχομένως, αρχικά να ήταν ένας τοπικός ηγεμόνας της "Μυκηναϊκής Λιβύης", με πιθανή έδρα το Παραιτόνιο ή την Κάνωβο.

Πιθανότατα, στην παραλιακή Λιβύη και στα Δυτικά του Νείλου, να υπήρχε μία αποικία, με Ελλαδικό-Αιγαιακό πληθυσμό, ιδρυμένη ήδη την εποχή του Αργείου Αγήνορος (περί τον 16ο Αιώνα π.Χ.).

 

Ίσως, εκεί είχε εγκατασταθεί μία δυναστεία Δαναών αποίκων (αντίστοιχη με τους Βαττιάδες της Κυρήνης κατά την Κλασσική Εποχή).

Ο αναφερόμενος, λοιπόν, Δαναός του Μανέθωνος και της Ελληνικής Μυθολογίας πρέπει ήταν ένας από τοπικούς ηγεμόνες της περιοχής.

Ο "Αίγυπτος" πρέπει να ταυτισθεί με τον Ακενατών (Akhenaton) (1351 - 1334 π.Χ.) και ο Δαναός με τον Δαναό ναύαρχό του.

Την προσπάθεια να αναψηλαφηθούν τα γεγονότα που μπορεί να συνέβησαν τον 16ο και 15ο αιώνα π.Χ., μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, ότι ο "Αιγυπτιακός στόλος" που εμφανίζεται "αιφνιδίως" να συνοδεύει τις χερσαίες Αιγυπτιακές δυνάμεις φαραώ της 18ης Δυναστείας (κατά τις πολυάριθμες εκστρατείες-εισβολές τους που πραγματοποίησαν στην Εγγύς Ασία) δεν θα μπορούσε να έχει ναυπηγηθεί στις πόλεις του Νειλικού Δέλτα.

Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε επιπλέον της ναυπηγικής τεχνολογίας και έμπειρα πληρώματα και είναι δεδομένο (από τα Αιγυπτιακά κείμενα της εποχής) ότι οι Αιγύπτιοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για απόκτηση ναυτικής τεχνογνωσίας.

Επίσης δεν θα μπορούσε να έχει ναυπηγηθεί στους λιμένες της Παλαιστίνης και Φοινίκης καθόσον η εκκίνηση γινόταν από την Αιγυπτιακή παραλία αλλά και επειδή την εποχή αυτή, οι κάτοικοι των Ασιατικών παραλίων (π.χ. Φοίνικες) δεν είχαν ακόμη αναπτύξει ναυτική εμπειρία).

Ο μόνος χώρος που θα μπορούσε να αποτελεί "δεξαμενή" έμπειρων ναυτικών μισθοφόρων αυτήν την εποχή είναι ο Αιγαιωτικός.

Πιθανότατα, η σπονδυλική στήλη της ναυτικής τους δύναμης απαρτίσθηκε, λοιπόν, από τον στόλο της "Μυκηναϊκής Λιβύης" (που πιθανότατα πρέπει να ταυτισθεί με τους Libu των Αιγυπτιακών πηγών).

Ο Μανέθων στην συνέχεια αναφέρει ότι η εκστρατεία αυτή είχε επιτυχίες στα Συριακά παράλια και μάλιστα καταλήφθηκε και η Κύπρος.

Σύμφωνα πάντοτε με την διήγηση του Μανέθωνα, ενώ ο φαραώ Δαναός μαχόταν στην Συρία πληροφορήθηκε ότι ο συγγενής του Αίγυπτος (δηλ. ο Αίγις ή Eje) που είχε αφήσει στην Αίγυπτο, ως τοποτηρητή του θρόνου, προχώρησε σε σφετερισμό της εξουσίας.

Προφανώς όμως για να μπορέσει να κάνει κάτι τέτοιο (κάτι που δεν συνηθιζόταν στην Αίγυπτο), ο Αίγυπτος, πρέπει να είχε την στήριξη ισχυρών φίλων. Προφανώς αυτοί δεν μπορούσαν να είναι άλλοι παρά το ιερατείο του Άμμωνα που η υιοθέτηση του Αθωνισμού από τον Ακενατών το οδηγούσε στον αφανισμό.

Συνεχίζοντας την διήγηση ο Μανέθων αναφέρει (με μια μικρή διαφοροποίηση όμως) ότι μετά το γεγονός αυτό, ο Δαναός διέκοψε την εκστρατεία και προσπάθησε να επιστρέψει στην Αίγυπτο. Οι στασιαστές όμως (υπό τον Αίγυπτο) επέτυχαν να τον ανακόψουν στο Πηλούσιο.

Τότε ο Δαναός και οι πιστοί οπαδοί του (οι Δαναοί) αδυνατώντας από την μία πλευρά να επιστρέψουν στην χώρα τους αλλά από την άλλη κάτοχοι ενός ισχυρού στόλου, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν για πάντα την εξεγερμένη χώρα και να αναζητήσουν νέα πατρίδα στο Αιγαίο (όπως, περίπου, στον Μεσαίωνα οι διωκόμενοι προτεστάντες εγκατέλειψαν την Ευρώπη αποικίζοντας την νεοανακαλυφθείσα Αμερική).

 

Ίσως επιπλέον, ετυμολογικά, η λέξη "Δαναοί" να είναι εξελληνισμένη παραφθρά της λέξης "Aton".

Δηλ. Aton < {A}dan-a < Dana < Δανα-οί.

Την συνέχεια της ιστορίας βρίσκουμε στον Στράβωνα όπου ο Δαναός και οι οπαδοί του κατέλαβαν αρχικά την Ρόδο, (όπως περίπου ο Κολόμβος τις νήσους της Καραϊβικής). Αναφέρεται ότι στην πόλη Λίνδο της νήσου έκτισαν ναό της Αθηνάς (προφανώς Aton < Άθων < Αθηνά).

Την συνέχεια βρίσκουμε στους Ελληνικούς μύθους. Οι Δαναοί κατακτητές αποφάσισαν να προσεγγίσουν τον Ελλαδικό χώρο και έχοντας τεχνολογική υπεροχή καθώς και ικανές ποσότητες χρυσού κατέλαβαν την πελοποννησιακή πόλη του Άργους (1335?), εκβάλλοντας τον βασιλέα Γελάνωρα, υιό του Σθενέλα, τελευταίο εκπρόσωπο της δυναστείας των Φορωνιδών (πρβλ. Φορωνεύς, ορ. Βαρνούς (στην Μακεδονία), ορ. Παρνασσός (στην Βοιωτία), ορ. Πάρνης (στην Αττική), ορ. Πάρνων (στην Λακωνία)). Εκεί έκτισαν ναό του Λυκίου Απόλλωνος (προφανώς του θεού του Ήλιου, δηλ. του Aton).

Οι γρήγορες και σχετικά εύκολες επιτυχίες του Δαναού στο Αιγαίο σε συνδυασμό με τον εντεινόμενο διωγμό των Αθωνιανών στην Αίγυπτο προκάλεσαν προφανώς και άλλα μεταναστευτικά κύματα, όχι μόνον από την Αίγυπτο αλλά και από την Παλαιστίνη, πρός τον Αιγαιωτικό χώρο (που αρκετά απομακρυσμένος από το Αιγυπτιακό «πεδίο επιρροής» πρέπει να φάνταζε όπως, πολύ αργότερα, το Eldorando για τους Ισπανούς ή το Far West για τους Αμερικανούς της Ανατολικής Ακτής).

Έτσι οι Δαναοί εξαπλώθηκαν στην Λακωνία αλλά και εκτός Πελοποννήσου στην Αττική, Βοιωτία, Φωκίδα και Φθιώτιδα. Ίσως φαίνεται απίθανο (αλλά και εντυπωσιακό αν είναι πραγματικότητα) το γεγονός ότι μετά την εγκατάλειψη της πόλης του Aton, της Akhet-aton, στην Αίγυπτο, κάποιοι κάτοικοί της να κυρίευσαν την πόλη Κεκρωπία της Αττικής και να έδωσαν σε αυτήν την ονομασία Αθήναι (πόλη του Άθωνα (Aton) ή της άλλης μορφής του, της Αθηνάς).

Επιπλέον εμφανίσθηκαν και Δαναοί πειρατές (πιθανόν στην χερσόνησο του Άθω ( Άθως < Aton) στην Χαλκιδική και ίσως στην νήσο Τήνο (Τήνος < Δαναός) στις Κυκλάδες).

Η επιτυχής εγκατάσταση των Αθωνιανών στον Αιγαιωτικό χώρο έδωσε τό σύνθημα για την μετανάστευση και άλλων μεταναστευτικών ομάδων, από Αίγυπτο και Παλαιστίνη, οπαδών άλλων θεών. Έτσι εξηγείται η ρητή εγκατάσταση Φοινίκων στην Θάσο που αποκλήθηκε για ένα διάστημα Αορία ( = (νέα) Αίγυπτος). (Θάσος πιθανώς μγν. ονομασία Θάσσος > Βησσοί, θρακικός λαός) πρβλ. Θεσσαλία, Θύσσος.

Πιθανή είναι και η εγκατάσταση Συρο-Αιγυπτίων στην Νότια Θεσσαλία (όπου Φθία, Φθιώτις προκύπτουν προφανώς από τον Αιγυπτιακό θεό Ptah (Φθα)). Ας σημειωθεί ότι, αργότερα, ο Αχιλλεύς είχε παιδαγωγό τον Φοίνικα.

O βασιλέας Πηλεύς θα λάβει σύζυγο την Θέτιδα που ενδεχομένως να ήταν μία Αιγυπτία μετανάστρια πριγκήπισσα (Θέτις) ( >? Titi). Ίσως έτσι εξηγείται ο μύθος της διπλής φύσης (από θνητό πατέρα και θεά μητέρα οπότε και θνητός και άτρωτος εκτός από την φτέρνα). Ενδεχομένως, η προέλευσή του μύθου να απηχεί την διπλή καταγωγή του ήρωα από Έλληνα πατέρα και Αιγύπτια μητέρα.

Όταν έγινε γνωστή στην Αίγυπτο η μετάβαση του Δαναού ( = Akh-en-Aten) στην Ελλάδα οι αντίπαλοί του αποφάσισαν την καταδίωξή του. Έτσι ο αντιβασιλέας (ή ήδη βασιλέας) Αίγυπτος ( ~ Eje ) οργάνωσε, πιθανώς από την Φοινίκη, ναυτική εκστρατεία. Οι Αιγύπτιοι (υπό τους Αιγυπτιάδες, σύμφωνα με τον Ελληνικό μύθο) κατέφθασαν με την σειρά τους στο Αιγαίο και αποβιβάστηκαν στην Αργολίδα.

Επακολούθησε μάχη (παρά την Λέρνη) κατά την οποία οι δυνάμεις του Δαναού (οι Δαναΐδες, σύμφωνα με τον μύθο) κατέσφαξαν τους διώκτες τους. (Ενδεχομένως όσοι διεσώθησαν κατέφυγαν σε μία Αρκαδική πόλη που στην συνέχεια, αφού την κατέλαβαν, πήρε το όνομά τους, Αίγυς).

Αυτό που απορεί κανείς διαβάζοντας τους σχετικούς μύθους είναι η ευκολία με την οποία Αιγύπτιοι εισβολείς κατέλαβαν ισχυρές Αχαϊκές πόλεις του Ελλαδικού χώρου όπως το Άργος.

Αν όντως ήταν αλλοεθνείς, μάλλον δεν θα τα είχαν καταφέρει αλλά και αν αυτό συνέβαινε θα γινόνταν πολύ δύσκολα ανεκτοί από τους εντόπιους.

Τι συνέβη λοιπόν και οι μύθοι δεν αναφέρουν εγχώρια εχθρική αντιμετώπιση; Πιθανότατα οι Δαναοί δεν ήταν Αιγύπτιοι. Οι Αιγύπτιοι ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την θάλασσα. Οι Δαναοί θα ήταν λοιπόν Αιγαιώτες Ελλαδικοί που απλά στελέχωναν, ως πλήρωμα, τον Αιγυπτιακό στόλο στις επιχειρήσεις του στην Παλαιστίνη όπως προαναφέρθηκε.

Ο Δαναός μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Αιγύπτιος φαραώ ή και κάποιος Αχαιός υπαρχηγός του. Μόνον έτσι εξηγείται λοιπόν η επανάκαμψή τους και η γρήγορη αφομοίωσή τους στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι δεν διέφεραν φυλετικά από τους Αχαιούς και τους άλλους Ελλαδικούς πληθυσμούς (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%86%CE%B9%CF%82).

Ο Άπις ήταν μυθικός βασιλέας της Πελοποννήσου πολύ πριν εγκατασταθεί σε αυτήν ο Πέλοψ και της δώσει το όνομά του.

Ο Άπις, αναφέρεται ως γιος του Φορωνέα και της νύμφης Λαοδίκης και αδελφός της Νιόβης.

Επί βασιλείας του η Πελοπόννησος λεγόταν Απία ή και Απίη. Οι κάτοικοί της αποκαλούνταν Απιδονήες, ή και Απιδόνες (Προφανώς ταυτίζονται με τους μεταγενέστερους Επειούς.

Φέρεται ως ένας από τους πρώτους νομοθέτες των Ελλήνων. Σκοτώθηκε σε ενέδρα από τον Θελξίονα και τον Τελχίνα.

Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, ο Άπις παραχώρησε το βασίλειο του Άργους στον ανιψιό του Άργο τον Πρεσβύτερο (τον υιό της Νιόβης και του Δία) και μετανάστευσε στην Αίγυπτο, όπου έγινε βασιλέας επί αρκετό διάστημα. Μετά τον θάνατό του ονομάστηκε Σάραπις και λατρεύτηκε ως θεός (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%86%CF%80%CE%B9%CF%82_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Ο Ακεναντων, πιθανότατα, πρέπει να ταυτισθεί με τον φαραώ που οι αντιγραφείς του Μανέθωνα αναφέρουν με το θηλυκό όνομα "Ακενχηρίς" που είναι το αντίστοιχο του αρσενικού "Ακέγχερις Α'".

Φαίνεται ότι το λάθος ήταν του ιδίου του Μανέθωνα που γνώριζε μεν ότι σε αυτό το σημείο των βασιλικών κατολόγων υπήρχε γυναίκα αλλά αγνοούσε που ακριβώς. Έτσι απέδωσε το θηλυκό γένος στο πρώτο όνομα και το αρσενικό στο επόμενο όνομα "Ράθωτις" που πρέπει να προήλθε από το φθαρμένο "[Νεφε]ραθίτις" (η οποία ήταν ως γνωστόν, η σύζυγός του Νεφερτίτη).

(Ας σημειωθεί ότι, αντίστοιχο λάθος έκανε ο Μανέθων και με την Χατσεψούδη αλλά και την Θουώριδα).

Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, πιθανόν να ταυτίζεται με τον φαραώ, που σύμφωνα με μία εκτενή διήγηση του Μανέθωνα, διέφυγε από την Αίγυπτο και κατέφυγε στην Ελλάδα όπου, αφού κατέλαβε το Άργος, έγινε ο γνωστός βασιλέας του, ο Δαναός.

Επίσης είναι δυνατόν να ταυτισθεί με τον Κηφέα, τον σύζυγο της Κασσιόπης και πατέρα της Ανδρομέδας που αναφέρεται στον σχετικό Ελληνικό μύθο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%86%CE%B9%CF%82_%CE%94_%5C%CE%91%CE%AF%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%82).

Θεωρώντας ότι ο Τρωικός Πόλεμος είναι απλά η τελική φάση του πολέμου μεταξύ του κράτους Mira ( = Μυρμιδόνες) και μίας συμμαχίας δυτικο-Μικρασιατικών κρατών που προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, ο ρόλος του Αγαμέμνονα αλλάζει δραματικά.

Ο Αγαμέμνων, δεν είναι πλέον, ο βασιλέας των Μυκηνών, ο υπέρτατος άνακτας των Αχαϊκών κρατών ή της Αργειακής-Αχαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά ο πρίγκηπας-ηγέτης της πολυάριθμης, σχετικά, μισθοφορικής δύναμης που στρατολογήθηκε από τις πόλεις του Αχαϊκού Κόσμου, προκειμένου να συμβάλλει στην πολιορκία του Ιλίου ώστε να δοθεί η δυνατότητα στις δυνάμεις της Mira να το αλώσουν και να το καταστρέψουν.

Σχεδόν αποκλείεται, ένας βασιλέας, ειδικά την 2η Χιλιετία π.Χ., να επιβιβασθεί σε στόλο και να εγκαταλείψει μαζί με τους άλλους υποδεέστερους βασιλείς την χώρα του, συμμετέχοντας σε μία υπερπόντια εκστρατεία.

Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ο Αγαμέμνων να ήταν, απλά, ο πρίγκιπας-αρχηγός ενός μισθοφορικού σώματος (κάτι αντίστοιχο με τον Κλέαρχο και τον Ξενοφώντα των Μυρίων) που στρατολόγησε άνδρες από όλη την επικράτεια της Αχαϊκής Αυτοκρατορίας. Ίσως, βασιλέας του Αργειακού Κράτους, να ήταν ο μη-δημοφιλής Αίγισθος (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BD%CF%89%CE%BD_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Πιθανότατα "Μίνως" είναι ονομασία των Κρητο-Αχαιών ηγεμόνων.

Κακώς οι αρχαιολόγοι αποκάλεσαν τους προ-Αχαϊκούς πολιτισμούς "Μινωϊκούς". Αλλά πλέον η ονομασία καθιερώθηκε και δεν μπορεί να αλλάξει.

Ο Μίνως και όλο το γενεαλογικό του δέντρο που παρατίθεται από την Μυθολογία (Αστερίων, Δευκαλίων, Ιδομενεύς κλπ) ανήκει τους 14ο 13ο, και σε τμήμα του 12ο αιώνα π.Χ. μέχρι την έλευση των Δωριέων.

Αυτοί ήταν οι βασιλείς των Ahhiyawa που αναφέρονται στις Χετταϊκές πηγές ως ανταγωνιστές τους στην παραλία της Μ.Ασίας (Μίλητος κλπ)

Ο Θουκυδίδης όταν αναφέρεται στην θαλασσοκρατορία του Μίνωος, στην περίοδο αυτή αναφέρεται που οι Αχαιοί κυβερνούσαν την Κρήτη (δεν μπορεί, λογικά, να είχε πληροφορίες για "Μινωίτες" του 1600 και 1700 π.Χ. και να αγνοεί την ενδιάμεση λαμπρή περίοδο 1450- 1250 π.Χ.)

Ο Μίνως λοιπόν είναι βασιλέας της Αχαϊκής Κρήτης.

Αυτός, έκανε εισβολή στην Αττική, στα Μέγαρα κλπ επί Θησέως (ο οποίος, Θησεύς, βάσιμα τοποθετείται στον 13ο/12ο αιώνα π.Χ.)

Μπορεί πάντως το όνομα "Μίνως" να μην είναι το πραγματικό του όνομα του συγκεκριμένου ιστορικού βασιλέα αλλά να είναι "παρωνύμιο" (όπως το Pharaoh) δηλ. κληρονομική επωνυμία των Κρητών βασιλέων, υπόλειμμα από την προ-Αχαϊκή Μινωϊτική εποχή (γεγονός μάλλον απίθανο)

Συμπερασματικά, ο Μίνως (που αναφέρουν ο Θουκυδίδης και ο Διόδωρος, που κυριάρχησε στο Αιγαίο και κατείχε τις Κυκλάδες και μαζί με τον Αιακό της Αίγινας και τον Ραδάμανθυ των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου) ήταν ένας βασιλέας της Αχαϊκής Κρήτης και ήταν ακριβώς αυτοί οι Αχαιοί που είχαν προστριβές με τους Χετταίους στους 14ο, 13ο, 12ο αιώνες π.Χ. (https://science.fandom.com/el/wiki/Ahhiyawa).

Είναι πολύ πιθανό η "Ελένη" να είναι η μυθολογική μεταπλασία της πόλης του Ιλίου, που μάλλον ήταν Αιολική αποικία ((W)ilusa) που κατακτήθηκε από τους Θράικες (< Δράικες< Τράικες < Τρώες) της Truisa (δηλ. της Θρακικής Χερσονήσου)

Προφανώς, δεν υπήρξε συγκέντρωση μνηστήρων-βασιλέων για την πριγκίπισσα Ελένη αλλά, απλά, το γεγονός ήταν η μυθοπλαστική διαστρέβλωση ενός καταλόγου με τους υποτελείς ηγεμόνες της Αχαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι υποσχέσεις τους για "υποστήριξη του γάμου της Ελένης" ήταν αντίστοιχα η μυθοποίηση της συμμετοχής τους (ενεργής ή οικονομικής) στην εκστρατεία για εκδίωξη των κατακτητών Θρακών Τρώων και απόδοση του Ιλίου (= "Ελένης") στους προκατόχους του, Αιολείς (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%5C%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7).

Η Ιώ δεν αντιστοιχεί ένα πρόσωπο αλλά σε ολόκληρη φυλή ή ακριβέστερα σε ένα μεταναστευτικό κύμα διασποράς και επιστροφής στον Ελλαδικό χώρο.

Τρία μεγάλα τέτοια κύματα καταγράφονται την 2η Χιλιετία π.Χ.

1) Το πρώτο κύμα αφορά το Ελλαδικό και Αιγαιωτικό πληθυσμιακό στοιχείο που εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο την εποχή της δυναστείας των Υξώς και μετά την ανατροπή της (1540 μ.Χ.) αναγκάστηκε να εκπατρισθεί επιστρέφοντας στον Ελλαδικό χώρο. Αυτό το κύμα μετεξελίχθηκε από την Μυθοπλασία στην Ιώ, την θυγατέρα του Ίναχου και μητέρα του Έπαφου.

2) Το δεύτερο κύμα αφορά τους "Ιάσιους" της Αργολίδας που είχαν εγκατασταθεί ως άποικοι, σε διάστημα χιλιετιών, στην Αιγαιωτική Μικρασιατική ακτή και εκδιώχθηκαν όταν ο αυτοκράτορας της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας, Μύρσιλος Β' ο Ανορθωτής (Mursili II) (1318 - 1290 π.Χ.) πραγματοποίησε μία επική εκστρατεία στην Δυτική Μικρά Ασία και κατέστρεψε το "υπεροπτικό" κράτος της Δαρδανίας (Arzawa) (ή Λυκίας όπως το αποκαλούσαν οι Αχαιοί της Μυκηναϊκής Εποχής). Αυτό το κύμα μετεξελίχθηκε από την Μυθοπλασία στην Ιώ, την θυγατέρα του Ιάσου ή του Πειρήνος.

3) Παράλληλα ένα τρίτο κύμα επέστρεψε στον Ελλαδικό χώρο όταν ο Ωρόχεβις (Horemheb) (1319 - 1292 π.Χ.) εξανάγκασε δεκάδες χιλιάδες Αθωνιστές να εγκαταλείψουν την Αίγυπτο εκ των οποίων οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν μεν στην Παλαιστίνη με τον Μωϋση αλλά και αρκετοί θα διεκπεραιώθηκαν με πλοία στην Αχαϊκή Ελλάδα.

Η ιστορικότητα λοιπόν του μύθου αναπτύσσεται διεξοδικά εδώ: Ιώ και Ίωνες.

"Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς συνέγραψε και εκοινοποίησε την παρούσαν Ιστορίαν διά να μη εξαλειφθώσιν υπό του Χρόνου αι πράξεις των ανθρώπων και διά να μη περιπέσωσι τα είτε υπό των Ελλήνων είτε υπό των βαρβάρων εκτελεσθέντα μεγάλα και θαυμαστά κατορθώματα εις τοιαύτην λήθην ώστε να αγνοείται και αυτή η αιτία δι' ην επολέμησαν προς αλλήλους οι λαοί ούτοι."

"1. Οι λόγιοι των Περσών λέγουσιν ότι οι Φοίνικες εγένοντο αίτιοι της διαφοράς, καθ' ότι αυτοί ελθόντες από τα παράλια της Ερυθράς λεγομένης θαλάσσης εις τα της Μεσογείου και εγκατασταθέντες εις τας χώρας τας οποίας κατοικούσιν έτι και σήμερον, επεδόθησαν ευθύς εις μακράς θαλασσοπλοΐας. "

"Τα πλοία των, πληρούμενα εξ εμπορευμάτων της Ασσυρίας και της Αιγύπτου, προσωρμίζοντο εις διάφορα μέρη της Ελλάδος, μεταξύ άλλων δε και εις το Άργος. "

"Κατ' εκείνους δε τους χρόνους το Άργος κατείχε την πρώτην θέσιν μεταξύ όλων των πόλεων της χώρας ήτις σήμερον καλείται Ελλάς."

"Εισελθόντες λοιπόν οι Φοίνικες εις τον λιμένα του Άργους, επώλουν το φορτίον των. Κατά την πέμπτην δε ή την έκτην ημέραν, ότε εξεποίησαν σχεδόν όλα όσα είχον φέρει, είδον ερχομένας εις το παραθαλάσσιον πολλάς γυναίκας, και μεταξύ αυτών την θυγατέρα του βασιλέως, ήτις εκαλείτο, ως λέγουσιν επίσης όλοι οι Έλληνες, Ιώ του Ινάχου. "

"Αι γυναίκες εστάθησαν πλησίον της πρύμνης του πλοίου εκλέγουσαι και αγοράζουσαι ό,τι ταις ήρεσκε· τότε οι Φοίνικες, ως εκ συνθήματος, ώρμησαν επ' αυτών. Και αι μεν πλείσται διέφυγον, αλλ' η Ιώ καί τινες άλλαι ηρπάγησαν. Αναβιβάσαντες δε αυτάς οι Φοίνικες εις το πλοίον, απέπλευσαν προς την Αίγυπτον."

"2. Ούτω, ως λέγουσιν οι Πέρσαι, και ουχί ως λέγουσιν οι Έλληνες, η Ιώ ήλθεν εις την Αίγυπτον, και τούτο υπήρξεν η πρώτη αιτία των ακολούθων αδικημάτων." (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%99%CF%8E_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Το όνομα «Ιξίων» έχει γλωσσική συνάφεια με την ονομασία των Υκσώς (Ύξυες, Hyksos ή Υξώς), ένα μυστηριώδη λαό (ή ένα συνοθύλευμα λαών) που, το δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα π.Χ., εμφανίζονται στην Αίγυπτο.

Θεωρείται πιθανόν οι Ύξυες (Hyksοs) να ήταν έμποροι προερχόμενοι από την Παλαιστίνη, Μικρά Ασία, ακόμη και από τον Αιγαιακό χώρο και ίσως την Αττική.

Ωστόσο, αν δεχθεί κανείς ετυμολογική σύνδεση του ονόματός τους με τα ονόματα:

Ακτή, η αρχαία Αττική, ονομασία από τον λαό των Εκτήνων

Ακτίς, Ακτίς.

Αιγαίο, Αιγεύς, Ακταίος.

Ωγυγία, η αρχαιότατη Βοιωτία και Αττική.

Ωγ, βιβλική ονομασία, πιθανώς, των Αχαιών.

Αχαιοί, φύλο του Ελλαδικού χώρου.

Ahhiyawa, αντίπαλοι των Χετταίων.

Aqaiwasha ή Ekwesh, φύλο των Λαών της Θάλασσας, αντίπαλοι των Αιγυπτίων. Τότε, πιθανώς, πρόκειται περί Αιγαίων πληθυσμών (ιδίως Κυκλαδίων) που

- Ελκόμενοι από την φήμη του Αιγυπτιακού πλούτου, αφενός, και

- Πιεζόμενοι από Ελλαδικά ή προ-Ελλαδικά φύλα, αφετέρου εγκατέλειψαν την Αιγαιωτική θάλασσα και εγκαταστάθηκαν, στο πρώτο ήμισυ της 2ης χιλιετηρίδας, ως έμποροι και ναυτικοί, στις ακτές της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου.

Οι Ύξυες (Υξώς) επέτυχαν να ανατρέψουν την 13η Αιγυπτιακή Δυναστεία (XIII) (1773 - 1625 π.Χ.) και να εγκαταστήσουν την δική τους 15η Αιγυπτιακή Δυναστεία (XV) (1625 - 1540 π.Χ.) με έδρα την Αβάριδα (Avaris) στο Δέλτα του Νείλου.

Αυτοί έθεσαν ουσιαστικά την Αίγυπτο υπό ξενική κατοχή, όπως, σε μεταγενέστερες εποχές, οι Αιθίοπες και οι Έλληνες Πτολεμαίοι, ενώ ταυτόχρονα ασπάστηκαν πολλά Αιγυπτιακά έθιμα και παραδόσεις.

Τελικά μετά από σκληρό αγώνα η 17η Αιγυπτιακή Δυναστεία (XVΙΙ) (1620 - 1540) της Άνω Αιγύπτου, που είχε τυπικά και μόνον αναγνωρίσει την εξουσία τους, τους απώθησε και τους εξέβαλε από την Αίγυπτο, ενώ αργότερα η καταδίωξή τους συνεχίστηκε και στην ίδια την Παλαιστίνη, όπου πολλοί από αυτούς κατέφυγαν.

Με βάση τα παραπάνω, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι οι Ύξυες ήταν έμποροι που ζούσαν στο Δέλτα του Νείλου και επομένως είχαν κάποια ναυτική εμπειρία. Αλλά και οι Παλαιστινιακές και Συριακές πόλεις τις οποίες κατέλαβαν, κατά την αποχώρηση τους από την Αίγυπτο, πρέπει να είχαν ήδη αυτή την εποχή κατασκευάσει ναυτικές δυνάμεις.

Επομένως, είναι πιθανή μια πολυνηματική ναυτική εκστρατεία, μεταναστευτικού χαρακτήρα, προς τις βόρειες Μεσογειακές ακτές (ιδιαίτερα της Μ. Ασίας και της Ελλάδας).

Ωστόσο, στην Κύπρο όσο και στις παραλίες της Κιλικίας, της Παμφυλίας, της Λυκίας και της Καρίας είχαν διαμορφωθεί (ή ήταν υπό διαμόρφωση) διάφορα Χετταϊκά κράτη (Hittites) ή Λουβιακά (Lubians) όπως των Λελέγων (Lukka) κ.α.

Έτσι, φαίνεται ότι είναι πιθανόν κάποια, έστω έσχατη, Υξυακή αποστολή να έφθασε μέχρι τον παρθένο για την εποχή, πολιτιστικά και κοινωνικά, Ελλαδικό κορμό.

Έτσι λοιπόν, η συνέχεια ίσως αποκαλύπτεται από τον Ελληνικό μύθο.

Οι Ύξυες του Ιξίονα, αφού έφθασαν στο Βόρειο Αιγαίο και κυριάρχησαν στην παραλιακή Θεσσαλία, εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογική πολεμική υπεροχή τους, ζήτησαν φόρο υποτελείας από τους Έλληνες-Αιολείς της Μέσης Ελλάδας (Νοτίως των Θερμοπυλών).

Επιπλέον, το όνομα της συζύγου του Ιξίονα, πριγκίπισσας Δίας, ίσως παραπέμπει σε εξελληνισμό του γνωστού, από τα αιγυπτιακά κείμενα, ονόματος “Ti” που έφεραν Αιγύπτιες πριγκίπισσες, οπότε είναι πιθανόν το όνομα του Δηϊονέα να επιπλάσθηκε μυθολογικά σκόπιμα, για να χρησιμεύσει ως όνομα πατέρα. Αυτό προκύπτει από τον γλωσσολογικό νόμο εναλλαγής οδοντικών συμφώνων κατά την διαγλωσσική μεταφορά των λέξεων. (Δήϊων > *Τηΐων ).

Τέλος, όσον αφορά την δημιουργία του δεύτερου μύθου του Ιξίονα (βιασμός της θεάς Ήρας) μπορούμε να κάνουμε την ακόμη τολμηρότερη εικασία, ότι αποτελεί απήχηση του "βιασμού" από τους Ύξυες (Hyksos), της χώρας Ηερίας ή Αορίας (Αορία, (Aoria = χώρα του Ώρου, Horus Land, όνομα με το οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν την Αίγυπτο την εποχή αυτή). Αυτός ο μύθος θα πλάστηκε αργότερα καθώς έφταναν πλέον στον Ελλαδικό χώρο οι ειδήσεις περί της κακής διαχείρισης της διακυβέρνησης της Αιγύπτου από τους Ύξυες (Hyksos).

Όσον αφορά τον τρίτο μύθο του Ιξίονα (δηλ. της τιμωρίας του) μπορούμε να φανταστούμε ότι η εχθρότητα του Ελλαδικού πληθυσμού απέναντι στον ξένο κατακτητή απαίτησε μία, έστω μεταθανάτια, τιμωρία που η εφευρετικότητα των μεταγενέστερων Ελλήνων μυθοπλαστών παρήγαγε από τον συσχετισμό του ονόματός του με την ελληνική λέξη «άξων».

Τέλος ο μύθος αναφέρει ως τέκνα του Ιξίονα (Ixiοn) τους Κενταύρους, ανθρώπους με σώμα ίππου.

Μια ορθολογιστική ερμηνεία δεν είναι εύκολη. Πιθανόν, μετά την εκδίωξη των Υξυόνων (Hyksos) από την εξουσία στις Θεσσαλικές πόλεις, αυτοί αναγκάσθηκαν να καταφύγουν, στο πλησιέστερο όρος της περιοχής, το Πήλιο της Μαγνησίας (που ενδεχομένως και να ονομάσθηκε έτσι από το μελαμψό δέρμα τους (πελιός = μελαμψός)).

Εκεί, υπό την ηγεσία ενός πρίγκηπα πού έφερε ένα αιγυπτιακό όνομα όπως π.χ. “Ken-tar-Re” (το οποίο εξηλληνίστηκε τελικά σε «Κένταυρος»), παρέμειναν επί μακρόν και στηριζόμενοι στο ιππικό τους (ως αριστοκράτες) περιορίστηκαν τελικά στην έφιππη ληστεία των πεδιάδων (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%99%CE%BE%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A5%CE%BA%CF%83%CF%8E%CF%82).

Η Αργοναυτική Εκστρατεία αποτελεί μυθικό κατασκεύασμα του οποίου ο ιστορικός πυρήνας ανάγεται σε περιπέτειες εμπορικών Ελλαδικών πλοίων στον Εύξεινο Πόντο κατά τους αιώνες της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ.

Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι το εμπόριο μεταξύ πόλεων του Εύξεινο Πόντου και πόλεων Αιγαίου Πελάγους γινόταν, συνεχώς, ακόμη και την 3η (ίσως και την 4η) χιλιετηρίδα π.Χ.

Αυτό, όμως, που άλλαξε, στην αρχή της 2ης χιλιετίας π.Χ, ήταν η δημιουργία ορυχείων μετάλλων (κυρίως χαλκού και σιδήρου) αλλά και η κατεργασία τους που γινόταν στην βόρεια Μικρασιατική ακτή (Ασιατικός Πόντος). (Ενδεικτικό της υπερ-παραγωγής αυτής ήταν η ονομασία "Χάλυβες" που είχε αποδοθεί σε λαό της περιοχής κατά την Κλασσική Περίοδο).

Ο πολύτιμος, αυτήν την εποχή, σίδηρος ήταν ισχυρό κίνητρο για τους Έλληνες ναυτικούς της περιόδου που αψηφούσαν κάθε κίνδυνο και διέσχιζαν τα Στενά του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου για να προμηθευτούν τα πολύτιμα αυτά υλικά από τις βόρειες Μικρασιατικές ακτές.

Τα νέα υλικά πύκνωσαν βαθμιαία, σε εντυπωσιακό βαθμό, το εμπόριο του Εύξεινο Πόντου με το Αιγαίο Πέλαγος και τον Ελλαδικό Χώρο.

Όμως στα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ. συνέβη νέα αλλαγή δεδομένων.

Η Χετταϊκή Αυτοκρατορία απλώθηκε σε όλη σχεδόν την Μικρά Ασία και οι Χετταίοι αυτοκράτορες, σύμφωνα με τις διασωθείσες πηγές, επέβαλλαν αυστηρούς περιορισμούς στην εμπορική διάθεση του σιδήρου, καθώς και στην τεχνογνωσία της κατεργασίας του, καθόσον η χρήση του στην οπλοκατασκευή είχε αποκτήσει καίρια σημασία. (Πρέπει να ήταν μία απαγόρευση ανάλογη με την απαγόρευση των Πυρηνικών όπλων της Σύγχρονης Εποχής).

Αυτόν τον εμπορικό αποκλεισμό προσπαθούσαν να διασπάσουν τα ελληνικά πλοία, καθώς το κέρδος σε σχέση με το νόμιμο εμπόριο ήταν τεράστιο. Σε αυτό το κλίμα πρέπει να δημιουργήθηκαν παράνομα εμπορεία-λιμένες μετάλλων σε περιοχές που διέφευγαν της Χετταϊκής κυριαρχίας.

Μία τέτοια περιοχή πρέπει να ήταν η Κολχίδα που οι ηγεμόνες της πλούτιζαν πωλώντας παράνομα φορτία μετάλλων, που διοχετευόταν εκεί από την Βόρεια Μικρασιατική παραλία.

(Κάτι ανάλογο γινόταν στην Κλασσική Εποχή με το Κυρηναϊκό σίλβιο που διοχετευόταν παράνομα σε Καρχηδονιακό λιμένα και πωλούνταν σε φθηνότερες τιμές από εκείνες της παραγωγού Κυρήνης).

Οι πόλεις της Θεσσαλίας, και ειδικότερα η Ιωλκός, φαίνεται ότι πλούτιζαν από αυτό το εμπόριο μετάλλων (νόμιμο και παράνομο). Πολλοί Θεσσαλοί ευγενείς εξόπλιζαν πλοία και διέπλεαν την Μαύρη Θάλασσα επί σειρά Αιώνων.

Προφανώς, οι Χετταίοι, άρχισαν να λαμβάνουν μέτρα ελέγχοντας και τον Βόσπορο. Επίσης, και οι πλησιόχωροι Θρακικοί λαοί θα προσπαθούσαν να φορολογήσουν τους διαπλέοντες τα Στενά εμπόρους. Έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος της Σκύλλας και της Χάρυβδης.

Αυτό, λοιπόν, που αποτέλεσε πρωτοτυπία για την "Αργώ" δεν ήταν το εμπόριο μετάλλων (που ήταν, προφανέστατα, κάτι το απόλυτα συνηθισμένο για την εποχή) αλλά η εκπληκτική επιστροφή του πλοίου που έγινε, όχι μέσω της "κλασσικής οδού", δηλαδή των Στενών, αλλά διαμέσου του ποταμού Δούναβη και της Αδριατικής Θάλασσας. (Αυτήν την δυνατότητα την αναφέρει ο Ηρόδοτος ότι γινόταν αρκετές φορές στην Κλασσική Εποχή).

Προφανώς, η άφιξή της στην Κόρινθο από το Ιόνιο κατέπληξε κυριολεκτικά την Μυκηναϊκή Ελλάδα. Αυτό ήταν λοιπόν το εντυπωσιακό γεγονός που έκανε την "Αργώ" σε κύριο στόχο των Ελλήνων μυθοπλαστών δίνοντάς της ταυτόχρονα την αθανασία στην ανθρώπινη μνήμη.

Ο Θεσσαλός ευγενής που πραγματοποίησε την αποστολή με την Αργώ ήταν προφανώς ο Ιάσων.

Όμως το διαρκώς αυξανόμενο γόητρο της επιχείρησης οδήγησε τους μεταγενέστερους ευγενείς να "τοποθετήσουν" βαθμιαία τους προγόνους τους, ως συμμετέχοντες σε αυτήν, και έτσι άρχισαν σε επόμενες χρονικές περιόδους να συντάσσονται κατάλογοι συμμετεχόντων, που κατέληξαν στην γνωστή λίστα των Αργοναυτών που έφθασε και παγιώθηκε στην Κλασσική Εποχή (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1).

Το όνομα "Έπαφος" προφανώς είναι παραφθορά του φαραωνικού ονόματος Άπωφις.

Ο μύθος ουσιαστικά απεικονίζει την ιστορική διαδρομή των Υξύων (Hyksos) από την Παλαιστίνη στην Αίγυπτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%88%CF%80%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82_%5C%CE%91%CE%AF%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%82).

Για κάποιους οι Κύκλωπες ήταν ίσως μεγάλοι ελέφαντες (Clash of the Gods Odyssey), ή άτομα το οποία έπασχαν από τις ασθένειες της γιγάντωσης (Clash of the Gods Odyssey), ή του κυκλωπισμού (http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_1.html).

Η Χάρυβδη ίσως ήταν ένα γιγάντιο καλαμάρι (κράνκεν), το οποίο βύθιζε ίσως τα πλοία των διερχομένων ναυτικών (Clash of the Gods Odyssey).

Στα νησιά «Li Galli», παλιότερα γνωστά και ως «νησιά των Σειρήνων», υπήρχε ένας φυσικός σχηματισμός βράχων μέσα στην θάλασσα, ο οποίος λειτουργούσε ως ένα είδος φυσικού μεγάφωνου (Clash of the Gods Odyssey).

Κάθε ήχος ή πηγή ήχου που βρίσκονταν εκεί, τα κύματα ήχου θα χτυπούσαν πάνω σε αυτά βράχια, που θα τα ενίσχυαν και θα τα έστελναν μακριά από την ακτή, ενώ για άλλους σε αυτά κατοικούσαν φώκιες πάνω σε βράχια στην θάλασσα, των οποίων οι δυνατοί ήχοι ακούγονταν ως την ακτή, οι οποίες στην Αρχαιότητα υπήρχαν στην Μεσόγειο (Clash of the Gods Odyssey). 

{Έμβλημα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν ο Φρυγικός σκούφος που φορούσε ο Τρώας πρίγκιπας Πάρης, ενώ οι Τρώες του Αινεία θεωρούνταν ως προγονοί του Ρωμύλου και άρα των Ρωμαίων από τους ίδιους.

Παράλληλα, πολλοί βασιλικοί οίκοι της Δύσης καυχιόνταν πως είχαν Τρωική καταγωγή και παρίσταναν τους απόγονους του εκδικητές τους για να δικαιολογήσουν τις επεκτατικές τους βλέψεις κατά των Ελλήνων, όπως π.χ. οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βενετοί, οι Τούρκοι κ.λ.π.}.

Ο Ασιάτης βασιλιάς (Φρυγίας) Πέλοπας πολέμησε κατά τον Παυσανία με τον Τρώα βασιλιά Ίλο για την εξουσία στην περιοχή, όμως τελικά νικήθηκε από αυτόν, και κατέφυγε στην Πελοπόννησο, οπού και ίδρυσε την δυναστεία των Ατρειδών, που τελικά κατέλαβαν την Τροία και την κατέστρεψαν.

Πριν την πτώση της Τροίας, ο Τρώας πρίγκιπας Αλέξανδρος λέγεται ότι πραγματοποίησε μία μεγάλη εκστρατευτικά και αγρία επιδρομή στην Θεσσαλία  που έφτασε ως την και στην συνέχεια υιοθέτησε το όνομα Πάρης.

Η Τροία λέγονταν πως είναι πολύχρυση από τον Όμηρο, και πραγματικά αποδείχτηκε ότι γύρω της και στην Μικρά Ασία υπήρχαν ορυχεία χρυσού, και με τον τρόπο αυτό αποδείχτηκε ότι και οι ιστορίες του Ηροδότου για χρυσά μυρμηγκιά σε ποταμούς της Μικράς Ασίας ήταν πραγματικές, όταν σύγχρονοι ερευνητές παρατήρησαν μυρμηγκιά να έχουν τις φωλιές τους πάνω σε κοιτάσματα χρυσού και βγαίνοντας από αυτές ήταν γεμάτα με σκόνη χρυσού, κάνοντας τα να μοιάζουν με χρυσά.

Οι Μυκηναίοι από την πλευρά τους πλούτιζαν από το εμπόριο, αλλά και ως μισθοφόροι διάφορων Βασιλείων (π.χ. της Αίγυπτου), όπως και οι Μινωικές πριν από αυτούς, από τα οποία λάμβαναν σαν αμοιβή μεγάλες ποσότητες χρυσού.

Υπάρχουν παράλληλα αναφορές στα κρατικά αρχεία της πρωτεύουσας των Χετταίων στην Χατούσα, για μονομαχία ενός Έλληνα ευγενή με έναν Χετταίο (όπως έγινε μονομαχία στον Τρωικό Πόλεμο, Μενέλαου-Πάρι ή Αχχιλέα-Έκτορα), όπως και αναφορές για δούλες από διάφορες περιοχές, μεταξύ αυτών και η Τροία, τις γυναίκες της οποίας οι Έλληνες όταν κατέλαβαν την πόλη, είτε τις πήραν ως δούλες στην Ελλάδα, είτε τις πουλήσαν ως σκλάβες σε άλλους γύρω λαούς, π.χ. σαν τους Χετταίους.

Όποια Αυτοκρατορία κράτησε στα χέρια της τον θησαυρό του Σλίμαν για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα (π.χ. Οθωμανική, Β’ Ράιχ, Γ’ Ράιχ και ΕΣΣΔ), μετά από διάστημα λίγων δεκαετιών αυτή κατέρρευσε πλήρως σαν να τους έφερνε ο χρυσός της κατεστραμμένης Τροίας κατάρα να καταστραφούν και αυτοί, όπως λέγεται πως έγινε και με όσους άνοιξαν τον τάφο του Τουταγχαμών.

Οι Αργοναύτες και οι Έλληνες μέσω του Εύξεινου Πόντου, μπαίνοντας στην Μαύρη Θάλασσα, μπορούσαν εκτός από το να κάνουν εμπόριο με τις χώρες που ήταν πέριξ αυτής, να προμηθευτούν χρυσό από την Κολχίδα.

Αυτή η χώρα βρίσκονταν στον Καύκασο, στην σημερινή Δυτική Γεωργία οπού, υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας ορυχεία χρυσού, ενώ οι Έλληνες παράλληλα μπορούσαν να προμηθευτούν σκλάβους από τους Σκύθες και σιτηρά από την εύφορη περιοχή της Νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας.

Στην δε περιοχή της Κολχίδας γίνονταν ανθρωποθυσίες τότε και υπήρχε μίσος για τους ξένους. Κάτι που αρχαιολόγοι και Αρχαίοι ιστορικοί (π.χ. ο Παυσανίας) ισχυρίζονταν ότι συνέβαινε στην λεγομένη «σπηλιά του Χείρωνα» στο Αρχαίο Πήλιο, οπού άντρες ντυμένοι με τομάρια κριαριών που μόλις είχαν σφάξει οργάνωναν εκεί ετήσιες τελετές (γιορτές) και θυσίες ανθρώπων και ζώων.

Πριν όμως φτάσουν στην Κολχίδα, στην αρχή του ταξιδιού τους, οι Αργοναύτες σταμάτησαν στην Λήμνο, οπού λέγεται ότι κανείς δεν πλησίαζε τις γυναίκες του νησιού λόγω της μυρωδιάς τους και συνδέθηκαν μαζί τους.

Αρχαιολόγοι απέδειξαν αργότερα, ότι οι γυναίκες της Λήμνου ιστορικά ήταν βάφεις υφασμάτων, για την βαφή των οποίων χρησιμοποιούσαν κέλυφος σαλιγκαριών και ούρα, με αποτέλεσμα όταν αυτές παράγονταν να μυρίζουν αρχικά πολύ άσχημα και από εκεί μάλλον πλάστηκε ο μύθος αυτός.

Στην επιστροφή οι Αργοναύτες για την Ιωλκό, φοβούμενοι ίσως επίθεση των Χετταίων που εξουσίαζαν την περιοχή των Στενών και του Βοσπόρου και αρπαγή του χρυσού που είχαν αυτοί συλλέξει στην Κολλιδά, κατάσχεση μεγάλου μέρους του ή ίσως και υπερφορολογήσει του με δασμούς, επέστρεψαν μέσω του Δούναβη στην Αδριατική και από εκεί στην Ελλάδα μέσω Ιταλίας, κάτι που Αρχαίοι ιστορικοί λένε πως έκαναν και άλλοι Έλληνες ναυτικοί μετέπειτα από αυτούς.

Τα Επτά (7) αγόρια καί Eπτά (7) κορίτσια, ως βαρύτατο “Φόρο Αίματος” πιθανότατα δέν τά κατεσπάρασσε ο “Μινώταυρος”, αλλά συνήθως έπεφταν αιμόφυρτα στίς εόρτιες τελετές πού ωργάνωναν οι Μινωΐτες αθλούμενοι επάνω στήν πλάτη τών φονικών ταύρων. Αυτό τό αποκαλύπτουν εναργέστατα οι τοιχογραφίες “Ταυρο-Παιγνίων” (τα λεγόμενα ταυροκαθάψια)-(https://odysseiatv.blogspot.com/2020/12/blog-post_32.html).

Ο Βελλεροφόντης νίκησε τους Σόλυμους, την Χίμαιρα και τις Αμαζόνες και χάρις στα κατορθώματα του έγινε βασιλιάς στην Φρυγία.

Λέγεται ότι ο Πέρσες δεν ήταν γιος του Δια με την Δανάη, αλλά αυτής με τον Προίτο, τον αδερφό του πατέρα της Ακρίσιου και από εκεί προήλθε το μίσος των δύο αυτών αδερφών.

Ο Δαβίδ έδωσε πριν πεθάνει εντολή στον γιο του Σολομώντα να εξοντώσει τους Ιωάβ και Σιμέι, όπως και ο Αμφιάραος στον γιο του Αλκμέωνα και Αμφιλόχιο να εξοντώσουν την Εριφύλη.

Ο Πανόπτης Άργος λέγεται ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα ένας σκύλος με εκατό ματιά, αλλά ένας βασιλιάς του Άργους, ο οποίος εκτέλεσε τους δολοφόνους του προκάτοχου του Άπι, εξόντωσε τον ταύρο του Άργους, τον Σάτυρο, ο οποίος άρπαζε τα βοσκήματα των κάτοικων και την Έχιδνα.

Ο Πρίαμος λέγεται ότι απέρριψε αλαζονικά τις προτάσεις του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου για ειρηνική επιστροφή της Ωραίας Ελένης, λέγοντας τους ότι και οι Έλληνες είχαν αδικήσει την Ασία απάγοντας την Ευρώπη και την Μήδεια, ενώ πιο πριν είχαν βλάψει και την πόλη του την Τροία με την κατάληψη της από τον Ηρακλή νωρίτερα.

Τα εφτά κεφαλιά της Λερναίας Ύδρας λέγεται ότι συμβόλιζαν τις εφτά πήγες της Λίμνης Λέρνης (η οποία λέγεται πως είναι αβαθής), που έφερναν πλημύρες (ενώ η εκπνοή της Ύδρας το μίασμα/αποσύνθεση των ελών της) και ο Ηρακλής αποξήρανε, και έκαψε τις καλαμιές της καθαρίζοντας με τον τρόπο αυτό τα πέριξ, στα οποία λυμαίνονταν και έφθειραν πολλά φίδια.

Για κακοποιούς οι Στυμφαλίδες όρνιθες συμβόλιζαν τις πήγες του Στύμφαλου ποταμού, που προκαλούσαν πλημύρες και καταστροφές στην περιοχή.

Συμφωνά με αναλυτές, ο Ίναχος (Enach, Inachu, Enak ή Enakim στην γλώσσα της Ανατολής) ήρθε από την Αίγυπτο το 1.896 π.Χ. λόγω της εξωτερικής εισβολής και πολέμου στην Αίγυπτο (κάποιοι την ταυτίζουν με την εισβολή των Ίσως στην Αίγυπτο), επικεφαλής πολλών εξόριστων, και εγκαταστάθηκε στο Άργος, στο οποίο έγινε βασιλιάς και έφερε τον πολιτισμό και τις «θεότητες» του στους Έλληνες.

Από το Άργος, οι Ιναχίδες ξεκίνησαν την κατάκτηση και των άλλων γειτονικών και μη εδαφών της Ελλάδας, όπως και την κατάληψη περιοχών και την ίδρυση αποικιών σε αυτά, π.χ. στην θεσσαλία, την Αρκαδία, την Πελοπόνησο (π.χ. Μυκήνες, Σπάρτη, Σικυώνα), την Φωκίδα ή τα νησιά του Αιγαίου.

Ο Δαναός ήρθε για κάποιους στο Άργος 1.572 π.Χ. διωγμένος από την Αίγυπτο από τον Φαραώ Σέσωστρι (ή ίσως με την εκδίωξη των Υκσώς από την Αίγυπτο όντας σύμμαχος τους), και ήταν Φοίνικας στην καταγωγή.  

Ο δε Δαναός λέγεται πως έφερε Αιγύπτιους αποίκους στο Άργος (και τις «θεότητες» αυτών), όπως και ο Ίναχος πριν από αυτόν Φοίνικες.

Λέγεται ότι οι Φοίνικες ήρθαν σε επαφή με τους πρώτους κάτοικους του Άργους, τους Πελασγούς και μέσω του εμπορίου και της δημιουργίας εμπορικών σταθμών και αποικιών από αυτούς στην περιοχή τους μετέδωσαν τον πολιτισμό και τις «θεότητες» τους.

Ως τότε οι Πελασγοί λάτρευαν ως «θεότητες» τον Ουρανό και την Γη, ενώ απέδιδαν τιμή και στα άστρα και τον ήλιο, ενώ οι Φοίνικες τους έδωσαν περισσότερες «θεότητες».

Το δε Άργος λέγεται από άλλους ότι σχηματίστηκε από συνένωση παλαιών Φοινικικών αποικών επί Πελασγών, πριν τον ερχομό των Ελλήνων στην Ελλάδα το 2.700 π.Χ.  

[Ουσιαστικά, οι πρώτοι κάτοικοι της Πελοποννήσου ήταν  σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι Πελασγοί, οι οποίοι ονομάζονταν αυτόχθονες, μετά ήρθαν οι Έλληνες το 2.700 π.Χ. (οι οποίοι και ενωθήκαν με ανάμεικτους γάμους και έγιναν ένας κοινός λαούς με τους Πελασγούς), και πιο μετά ήρθαν Φοίνικες άποικοι στο Άργος και αργότερα ο Ίναχος από την Αίγυπτο στην ίδια πόλη.

{Οι δε Φοίνικες ήρθαν στο Άργος για να εμπορευτούν και να πωλήσουν τα προϊόντα τους, να βρουν πολύτιμα υλικά (π.χ. μεταλλεύματα, εύφορη γη και κογχύλια) και ιδρύσαν εμπορικούς σταθμούς και κάποιες μικρές αποικίες στο Άργος για εμπόριο και στην συνέχεια βελτίωσαν με τις γνώσεις τους τις ναυτικές γνώσεις των κάτοικων της περιοχής, ενώ τους έδωσαν και τις (δήθεν) «θεότητες» τους}.

Ο δε Αιγύπτιος Ίναχος ήρθε από την Αίγυπτο μαζί με πολλούς άλλους Αιγύπτιους αποίκους το 1.986 π.Χ. (ή το 1.650 π.Χ. για κάποιους, ίσως λόγω της εισβολής των Υκσώς στην Αίγυπτο), και αυτοί έφυγαν για σωθούν από την κατάκτηση της χώρας από τους ξένους εισβολείς και οι ίδιοι να σκλαβωθούν.  

Όταν έφτασε στην περιοχή του Άργους με τους Αιγυπτίους αποίκους, προχώρησε στην ίδρυση μίας νέας πόλης/αποικίας στην περιοχή, στην οποία ενσωμάτωσε τόσο τους ντόπιους κάτοικους, όσο και τους Φοίνικος σταθμούς και αποικίες του Άργους και έγινε βασιλιάς όλων.

Στην συνέχεια, η τέχνη της ίδρυσης πόλεων και πιο συγχρόνου τρόπου ζωής και ένδυσης, επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Πελοπόννησο (ενώ πιο πριν οι Πελασγοί ζούσαν με δέρματα σε καλύβες, τις οποίες κατασκεύασαν όταν έφυγαν από τις σπηλιές στα βουνά που ζούσαν ημίγυμνοι), και αργότερα ο Φορωνέα, ο γεγονός του Ινάχου επέκτεινε την εξουσία του Άργους σε όλη την Πελοπόννησο.

Πιο μετά, στην Ελλάδα αναμεσά τα έτη 1.572 π.Χ. έφτασαν στην Ελλάδα ο Αιγύπτιος (ίσως Φοινικικής καταγωγής ή και Υκσώς) Δαναός (κατά το Πάριο Χρονικό τα έτη 1.519 και 1.511 π.Χ. αντίστοιχα), ο οποίος και κατέλαβε το Άργος και ο Κάδμος, ο οποίος κατέλαβε την Θήβα, τις οποίες και κατέκτησαν και έφεραν μαζί τους αποίκους σε αυτές (όταν έφτασαν και κάλεσαν και άλλους μετά), ενώ το 1.295 π.Χ. έφτασε στην περιοχή της Ήλιδας και την κατέλαβε και ο Πέλοπας από την Φρυγία.

(Το δε έτος 1.582 π.Χ. λέγεται ότι ο Αιγύπτιος Κέκροπας έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας κατά το Πάριόν Χρονικό.

Οι δε Δαναός και Πέλοπας και οι δυναστείες τους κατέλαβαν και επέκτειναν την επιρροή και την κυριαρχία τους σε όλη την Πελοπόννησο με πολέμους, όπως έκαναν και οι απόγονοι του Κάδμου στην Θήβα πριν κατακτηθούν και αυτοί με την σειρά τους από τους απογόνους του Δαναού και του Πέλοπα με τον πόλεμο των «Επτά επί της Θήβας»}.

Επομένως, όλες αυτές οι ξενόφερτες δυναστείες (Αιγυπτιακές και Φοινικικές), σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία κατέλαβαν με την βία και πολέμους την Ελλάδα, επέβαλαν στους κατά πλειοψηφία Έλληνες κάτοικους της με το καλό ή το άγριο τα ήθη, τα έθιμα και τις «θεότητες» τους, τις υπέταξαν και ουσιαστικά τις σκλάβωσαν και οι Έλληνες απαλλάχτηκαν από τις περισσότερες από αυτές τις ξενόφερτες δυναστείες με την κάθοδο των Δωριέων.

{Οι δε Δωριείς ήταν όπως λέγεται οι απόγονοι πολλών ντόπιων Ελλήνων εξόριστων που δεν δέχτηκαν να υποταχτούν και να γίνουν σκλάβοι στους Πελοπίδες και μετανάστευσαν στην Βόρεια Ελλάδα για να ξεφύγουν από μία τέτοια μοίρα και να αναδιοργανωθούν και να επιστρέψουν στα σκλαβωμένα μέρη και κοιτίδες τους με τα όπλα όταν ο καιρός θα ήταν κατάλληλος.

Με αυτούς ενωθήκαν μετέπειτα οι εξόριστοι Ηρακλείδες και στην συνέχεια επέστρεψαν και ελευθέρωσαν την Πελοπόννησο με την γνωστή σε όλους μας  «Κάθοδο των Δωριέων ή Επάνοδο των Ηρακλειδών», όπως ακριβώς έκαναν νωρίτερα και οι ελεύθεροι Αιγύπτιοι (στην ελεύθερη Νότια Αίγυπτο), οι οποίοι αναδιοργανώθηκαν σε αυτή και στην συνέχεια εκδίωξαν με πολέμους τους Υκσώς κατακτητές τους στην υπόδουλη Βόρεια Αίγυπτο}].

Ο Θουκυδίδης (Α 2-9) αναφέρει, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τους: Εκαταίο το Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., αρχικά και μέχρι την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά) δεν υπήρχαν ούτε μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις ούτε και  σύνορα και  κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία  και η ασφάλεια του στρατού.

Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο με συνέπεια να αναπτυχθεί ο βαρβαρισμός και η Ελλάδα να είναι κατοικία βαρβάρων.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι δεν υπήρχαν και οι ονομασίες Έλληνες και βάρβαροι, άλλως αυτό θα το ανέφερε ο Όμηρος. Αυτό έγινε μετά τα τρωικά  και η πρώτη κοινή συνεργασία των Ελλήνων  ήταν η εκστρατεία στην Τροία.

Τελευταία μετακίνηση φύλου στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους Θουκυδίδη και Ηρόδοτο κ.α., ήταν αυτή των Δωριέων με τους Ηρακλείδες, η οποία έγινε 80 χρόνια μετά τα Τρωικά, δηλαδή το 1129 π.Χ.,  και πρώτη φορά που φυτεύτηκαν σπόροι στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό,  ήταν στην Ελευσίνα  το έτος 1410 π.Χ. από την Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά Θεά.

Ο Στράβωνας, επικαλούμενος τον ποιητή (Όμηρο) και τον Ησίοδο, σχετικά με τους Πελασγούς, αναφέρει ότι ήσαν αφενός ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος και αφετέρου ήσαν διασκορπισμένοι σε όλη την Αρχαία Ελλάδα, πρβ: 

«Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

 Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), σχετικά με τους πρώτους κατοίκους της αρχαίας Ελλάδας, τους Πελασγούς κ.α., αναφέρει πως: 

«Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από την Φρυγία στην χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον Ισθμό.

Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια την Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες.» (Στράβων 7, 321)

Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας στην Ρωμαϊκή Αρχαιολογία αναφέρει ότι οι Πελασγοί ήταν φύλο Ελληνικό, που από την Θεσσαλία εξαπλώθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ασίας και Ευρώπης ( Κρήτη, Κυκλάδες, Όλυμπο, Βοιωτία, Ασία κ.τ.λ), πρβ:

«Σκεδασθέντες οι Πελασγοί απήλθον εκ Θεσσαλίας εις Κρήτην και κατέσχον τινάς των Κυκλάδων νήσων. Άλλοι πάλιν εξ αυτών κατήλθον εις την Όσσαν, άλλοι μετέβησαν εις τον Όλυμπον, άλλοι δε εις την Βοιωτίαν και Φωκίδα και Ευβοιαν διεκομίσθησαν.

Οι δε εις την Ασίαν διαπεραιωθέντες κατέσχον πολλά μέρη περί τον Ελλήσποντον και των παρακειμένων νήσων και έστειλαν αποικίαν εις την Λέσβον» (Διονύσιος Άλικαρνασέας. Α,', σελ. 21.), «ην δε και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν»  (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, "Ρωμαϊκή Αρχαιολογία", I 17).

Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ο βασιλιάς του Άργους καυχιόταν λέγοντας ότι είναι στο γένος Πελασγός και το γένος των Πελασγών άρχει μέχρι της Παιονίας και του Στρυμόνος ποταμού:

«Του γηγενούς γαρ ειμ’ εγώ Παλαίχθονος ίνις Πελασγός, τησδε γης αρχηγέτης. Εμού δ’ άνακτος ευλόγως επώνυμον γένος Πελασγών τήνδε καρπουται χθόνα. Και πασαν αιαν ης δ’ αγνός έρχεται Στρυμών, το προς δυνοντος ηλίου, κρατώ ορίζομαι δε την τε Περραιβων χθόνα, Πίνδου τε ταπέκεινα, Παιόνων πάλα, όρη τε Δωδωναία, συντέμνει δ΄ όρος υγρας θαλάσσης τώνδε ταπί τάδε κρατώ..,….» (Αισχύλος, Ικέτιδες 250)

Ο Ηρόδοτος (βλέπε συνδυαστικά: Α 57-58, Β  54-57, Θ 85, Η 43 κ.α.) αναφέρει ότι η Ελλάδα (εννοεί την αρχική Αρχαία Ελλάδα)  πριν ονομαζόταν Πελασγία και φύλα των Πελασγών ήταν οι Αιολείς, οι Αχαιοί, οι Ίωνες και  οι Δωριείς και από αυτούς οι Δωριείς (= οι μετέπειτα Σπαρτιάτες, οι Μακεδόνες κ.α.), αποκόπηκαν πρώτοι από τους  Πελασγούς και (αποκόπηκαν και πήγαν πρώτα στην Πίνδο όπου πήρα το όνομα Μακεδνοί και από εκεί κάποιοι από αυτούς κατέβηκαν στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν Δωριείς)  αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό  και μετά προσχώρησαν σ΄ αυτό όλοι οι Πελασγοί (= και οι  Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.), καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι  (οι Δαναοί, οι Πέλοπες, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι κ.α.), πρβ: 

«Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν την Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, την χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα.

Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα  έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό.

Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά -  αυτό είναι η πεποίθηση μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)

Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη)  και τις πούλησαν, τη μια στην Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία («Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης»), πουλήθηκε στη Θεσπρωτία…. ( Ηρόδοτος B 54 - 57)

«Οι νησιώτες έδωσαν 17 πλοία και ήσαν οπλισμένοι όπως οι Έλληνες και αυτό το έθνος  είναι Πελασγικό, ύστερον όμως ονομάσθηκαν και οι Ίωνες της δωδεκαπόλεως, ελθόντες εξ Αθηνών. Οι Αιολείς έδωσαν 65 πλοία, οπλισμένοι ως οι Έλληνες και ονομάζονταν παλιά Πελασγοί, όπως λένε οι Έλληνες  (Ηρόδοτος Θ, 85)

 «Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85)

«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον Ελληνικό στην Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον.

Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο  από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε  και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα.

Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από την σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοποννησίων αυτοί ήσαν εις τον στόλον (δηλαδή τον Ελληνικό στην Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43).

ο Πάριο Χρονικό και οι Ηρόδοτος (Α, 2,  Α 57- 58 κ.α.),  Εκαταίος Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδης (Α, 3 -9), Παυσανίας (Βοιωτικά 5, 1 – 10), Διόδωρος (βίβλος Μ, Απόσπασμα 3), Απολλόδωρος (Ιστορική βιβλιοθήκη), Ισοκρατης  (Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Παναθηναϊκός 79-80), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α.  αναφέρουν ότι απ΄όσους έμεναν στην Ελλάδα πριν από τον Τρωικό πόλεμο βαρβαρικής καταγωγής ήσαν οι Δαναοί,  οι Καδμείοι ή Θηβαίοι και οι Πέλοπες, οι οποίοι είχαν έρθει στην Ελλάδα από άλλα μέρη, επειδή δεινοπαθούσαν στους τόπους τους και στη συνέχεια αναμείχτηκαν με τους Έλληνες.

Μάλιστα, επειδή στη συνέχεια οι Πέλοπες και οι Δαναοί αναμείχθηκαν με τους Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι (Πλάτωνας, Ισοκράτης κ.α.) λέγανε ότι οι Σπαρτιάτες δεν ήσαν καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό δεν έπρεπε να κηδεμονέψουν των Ελλήνων, αλλά οι Αθηναίοι, πρβ:

Σύμφωνα με Πάριο Χρονικό (είναι τρεις μεγάλες πλάκες από μάρμαρο Πάρου όπου οι αρχαίοι έγραφαν τα πιο σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα):

Ο Δευκαλίωνας βασίλευε το έτος 1570 π.Χ και ο  Έλληνας το έτος 1521 π.Χ.

Ο Δαναός έφτασε στο Άργος το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στη Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ.

Ο Μίνωας Α’ βασίλευε το  έτος 1470 π.Χ.,  πρώτη φορά που φυτεύτηκαν σπόροι στην Ελλάδα ήταν στην Ελευσίνα  το έτος 1410 π.Χ. από την Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά Θεά και ο Τρωικός πόλεμος έγινε το 1218 - 1209  π.Χ.

 «Η εκστρατεία στην Τροία από τον Αγαμέμνονα ήταν πράξη ωφελιμότατη για τους Έλληνες, για να μην υποστεί η Ελλάδα από τους βάρβαρους δεινά παρόμοια με κείνα που υπέστη παλαιότερα κατά την κατάληψη όλης της Πελοποννήσου από τον Πέλοπα, του Άργους από το Δαναό και της Θήβας από τον Κάδμο (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 79-80),

«Εξαιτίας  αυτών (της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)

«Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, συνήψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της Ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς (= οι Αθηναίοι) δεν τολμήσαμε  ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας (= της Αθήνας) και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους.

Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές…». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d)

Αναφέρουν επίσης ότι πριν από τα τρωικά, το 1500 π.Χ., ξέσπασαν στην Αίγυπτο λοιμώδεις ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού και για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων,  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πάνε στην Ιουδαία.  

Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό (απ΄ όπου και Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά.

Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς.  Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (= οι Αχαιοί κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοί και Δαναοί και Αργείοι και απ΄αυτούς κατ’ επέκταση και όλοι οι Έλληνες. 

Οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 2), αφενός ήταν Φοινικικής καταγωγής και αφετερου ζούσαν στην Θήβα της Αιγύπτου, εξ ου και η ονομασία τους Θηβαίοι, με αρχηγό τον Αγήνορα πάνε στα παράλια της Ασίας και συγκεκριμένα στην χώρα που απ΄αυτούς πήρε το όνομα  Φοινίκη. Από εκεί μετά αφενός οι Κρήτες έκλεψαν την Ευρώπη, την μάνα του Μίνωα,  και αφετέρου ένα μέρος τους με αρχηγό το γιο του Αγήνορα, τον Κάδμο απ’ όπου και Καδμείοι, πέρασε σε πολλά Ελληνικά νησιά, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την πόλη Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.  Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα από το όνομα της πόλης απ΄ όπου έφυγαν,  τις Θήβες της Αιγύπτου.

Ο Δαναός έφτασε στο Άργος έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Επίσης πριν από τα Τρωικά κάποιοι Φρύγες με αρχηγό τον Πέλοπα (εξ ου και Πέλοπες) έφυγαν  από την Ασία και πήγαν στις Μυκήνες προκειμένου να λάβουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες και συνάμα ο Πέλοπας  να παντρευτεί την κόρη του ντόπιου βασιλιά. Ωστόσο ο Πέλοπας κατέλαβε και το θρόνο και όλη την Πελοπόννησο, η οποία από τότε και εξής ονομάζεται με αυτό το όνομα.

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».  (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3).

«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν  στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη.

Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)

 «Όταν πρωτοήρθε ο Δαναός στη χώρα τούτη, στα Πυράμια της Θυρεάτιδος, κι ενώ πορευόταν προς το Άργος, είδε ένα λύκο να μάχεται με ταύρο. Θεωρώντας, λοιπόν, ο Δαναός πως ο λύκος ήταν αυτός ο ίδιος (που, ενώ ήταν ξένος, επετίθετο στους ντόπιους) παρακολούθησε την μάχη και, όταν νίκησε ο λύκος, αφού προσευχήθηκε στο Λύκειο Απόλλωνα, επιτέθηκε κατά του Άργους και νίκησε, ενώ ο Γελάνωρ, που βασίλευε τότε στο Άργος, εκθρονίστηκε με επανάσταση. Έκανε, λοιπόν, το ανάθημα για το λόγο τούτο» (Πλούταρχος, Πύρρος 32)

Λίγο πριν από τα Τρωικά φεύγει από τη Φρυγία της Μ. Ασίας  με Φρύγες στρατιώτες ο Πέλοπας, εξ ου και Πέλοπες, και πάει και καταλαμβάνει όλη την Πελοπόννησο,  εξ ου και η ονομασία αυτή.

Ο Πέλοπας ήταν γιος του Τάνταλου, βασιλιά της Φρυγίας και Παφλαγονίας στη Μ. Ασία, ο οποίος όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς της Πίσσας προκήρυξε αγώνα ιπποδρομίας για τον οποίο έλεγε ότι αυτός που θα κέρδιζε τον αγώνα θα έπαιρνε  σύζυγο του την μονάκριβη κόρη του Ιπποδάμεια ως έπαθλο και ο ηττημένος θα φονευόταν, πήρε μαζί του αρκετούς Φρύγες και ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να λάθει μέρος στον αγώνα αυτό.  Τον αγώνα κέρδισε με δωροδοκία ο Πέλοπας και παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια και στην συνέχεια έγινε αυτός βασιλιάς.

Το Πάριο Χρονικό, σχετικά με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, τον Κάδμο, το Μίνωα κλπ, αναφέρει τα εξης:: «To έτος 1310 πριν από το Διόγνητο (= το 1574 πριν από τον Χριστό) ο Δευκαλίωνας βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στον Παρνασσό και επίσης ο Κέκροπας στην Αθήνα. Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίωνας έφυγε με τα νερά από τη Λυκώρεια  και πήγε και βρήκε τον Κραναό στην Αθήνα, όπου ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε εκεί για τη σωτηρία του.

Το έτος  1265 πριν από το .Διόγνητο = 1519 π.Χ. ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1257 π.Δ. = 1521 π.Χ.  ο Έλληνας του Δευκαλίωνος βασίλευσε στη Φθιώτιδα και Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί.

Το έτος 1255 π.Δ. = 1519 π.Χ. ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στη Θήβα και έκτισε την Καδμεία, εποχή που ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.  Το έτος 1247 π.Δ. = 1511 π.Χ. ο Δαναός με πλοίο πενήντα κουπιών έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στην Ελλάδα, στην Λίνδο της Ρόδου.

Το έτος 12 (10) π.Δ. = 1470 π.Χ. όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα,  ο Μίνωας ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία και σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω.

Το έτος 1146 π.Δ. = 1410 π.Χ. , όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα, η Δήμητρα  έφτασε στην Αθήνα, με καρπό. Όταν ο Τριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα ήταν το  έτος 1(1)45 = 1409 π.Χ. εποχή που  ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα. ….

ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ:

1)      Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο  (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ.), επειδή είχαν ήδη συγχωνευτεί με τους Αχαιούς, εξ ου και η ονομασία «Δαναοί ή Αργείοι ή Αχαιοί». Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν  μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν βαρβαρικής καταγωγής, καθώς λέει ο Ηρόδοτος.

Μετά τα Τρωικά όσοι λαοί είχαν πάει με το στρατόπεδο των Αχαιών, όπως οι Κρήτες, οι Μυκηναίοι κλπ , ονομάστηκαν Έλληνες και όσοι είχαν πάει με τους Τρώες ονομαστήκαν Βάρβαροι. «ενταύθα γαρ δη χιλίων ναών στόλον Ελληνικόν συνήγαγ’ Αγαμέμνων άναξ,  τον καλλίνικον στέφανον Ιλίου θέλων  λαβείν Αχαιοίς τους θ’ υβρισθέντας γάμους Ελένης μετελθείν, Μενέλεω χάριν φέρων….. (Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν ταύροις).

2)      Ο Όμηρος αποκαλεί την Θεσσαλία «Πελασγικό Άργος» και συνάμα αναφέρει ότι ότι οι διάφορες φυλές των Πελασγών κατά τα Τρωικά ήσαν άλλες με τους Αχαιούς και άλλες με τους Τρώες. Συγκεκριμένα οι φυλές που κατοικούσαν στη Λάρισα ήσαν με το μέρος των Τρώων, πρβ:

«Ο Ιππόθοος οδηγούσε φυλές Πελασγών που ήσαν πολύ ικανές στο δόρυ και κατοικούσαν στην Λάρισα με την εύφορη χώρα», Ιλιάδα Β 840), ενώ οι Πελασγοί της Κρήτης και του Πελασγικού Άργους (Θεσσαλίας) ήσαν με το μέρος των Αχαιών στον Τρωικό πόλεμο, πρβ:

«Αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία), την Άλο, την Αλόπη, την Τρηχίνα, την Φθία και την Ελλάδα, που βγάζει ωραίες γυναίκες, που έφεραν το όνομα Μυρμιδόνες, Έλληνες και Αχαιοί, είχαν πενήντα πλοία με αρχηγό τον Αχιλλέα» (Ιλιάδα Β 683 – 688). 

Οι Παίονες, σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν κι αυτοί πελασγικής καταγωγής, πρβ «Στο μέρος της θαλάσσης οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον γένος» (Ιλιάδα, Κ 450-455). Απλώς είχαν πάει με το μέρος των Τρώων. Κατά τα περσικά οι Παίονες πήγαν με το μέρος των Περσών.

3)      Ο Παυσανίας λέει ότι ο Πελασγός ήταν ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αρκαδίας και από αυτόν ονομάσθηκε Πελασγία η Πελοπόννησος, πρβ:« φασί δε Αρκάδες ως Πελασγός γένοιτο εν τη γη ταύτη πρώτος. εικὸς δε έχει του λόγου και άλλους ομού τω Πελασγώ μηδὲ αυτόν Πελασγὸν γενέσθαι μόνον:

Ποίων γάρ αν και ήρχεν ὁ Πελασγός ανθρώπων; μεγέθει μέντοι και κατὰ αλκὴν και κάλλος προείχεν ὁ Πελασγός καὶ γνώμην υπὲρ τους άλλους ἦν, καὶ τούτων ἕνεκα αἱρεθῆναί μοι δοκεί βασιλεύειν υπ' αὐτών. πεποίηται δε και Ασίω τοιάδε ες αυτόν: …………….. Πελασγού δε βασιλεύοντος γενέσθαι κα τη χώρα Πελασγίαν φασὶν όνομα. (Παυσανίας, Αρκαδικά, 4 - 6).

Ο Απολλόδωρος (Επιτομή, 8) αναφέρει ότι πριν να ονομάσει ο Πέλοπας την  Πελοπόννησο με το όνομά του, δηλαδή Πελοπόννησος, η νήσος λέγονταν Άπια και Πελασγιώτιδα.  Αναφέρει επίσης ότι οι  κάτοικοι της Πελοποννήσου ήσαν απόγονοι του Άργου και του Πελασγού, παιδιών του Δία και της Νιόβης, απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι ονομάσθηκαν Πελασγοί.

Αναφέρει επίσης ότι ο Πελασγός και η Μελίβοια, κόρη του Ωκεανού ή κατ’ άλλους την Κυλλήνη, γέννησαν τον Λυκάονα, τον βασιλιά των Αρκάδων που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό …  και έτσι, εννοείται, οι Πελασγοί  εξαπλώθηκαν σ’ όλη την Ελλάδα, πρβ: «Αρχικά ήταν ο Ωκεανός και η Τηθύς, οι οποίοι γέννησαν τον Ινάχο, από τον οποίο πήρε το όνομα ο ποταμός Ινάχος στο Άργος.

Ο Ινάχος και η Μελία, κόρη του Ωκεανού, γέννησαν τον  Φορωνέα και τον Αιγιαλέα. Ο Αγιαλέας πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά και η χώρα όλη ονομάστηκε Αιγιάλεια. Κατόπιν ο  Φορωνέας έγινε δυνάστης και όλη την Πελοπόννησο την ονόμασε  Φορωνίδα. Κατόπιν 

Ο Φορωνέας και η νύμφη Τηλεδίκη απέκτησαν τον Άπιν, από τον οποίο η Πελοπόννησος ονομάστηκε Άπια, καθώς και την Νιόβη.  Ο Απις πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά, όμως επειδή νομίστηκε θεός ονομάστηκε Σάραπις. Από τη Νιόβη και το Δία (η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία κοιμήθηκε ο Ζευς) γεννήθηκε ο Άργος, όπως λέει ο Ακουσίλαος και ο Πελασγός, από τον οποίον ονομάστηκαν έτσι όσοι κατοικούσαν στην Πελοπόννησο και που ο Ησίοδος  τον λέει αυτόχθονα.   «(Απολλόδωρος Β, 1 , 1 -4)

«επανάγωμεν δε νυν πόλιν επί τον Πελασγόν, ον Ακουσίλαος μεν Διός λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα. τούτου και της Ωκεανού θυγατρός Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παις Λυκάων εγένετο, ος βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτὸν Έλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Οπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Ορχομενόν . . .»  (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)

4) Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τους Πελασγούς,  αναφέρει ότι: «μετά από αυτά, ο Τρίοπας, ένας από τους γιους του Ήλιου και της Ρόδου …. Έπλευσε στη Θεσσαλία, για να βοηθήσει ως σύμμαχος τα παιδιά του Δευκαλίωνα, μαζί με τα οποία έδιωξε τους Πελασγούς από τη Θεσσαλία και έλαβε μερίδιο το λεγόμενο Δώτιο πεδίο» (Διόδωρος, 5, 61),

«Ο Ξάνθος του Τρίοπα, που ήταν βασιλιάς των Πελασγών του Άργους, αφού κατέλαβε ένα μέρος της χώρας της Λυκίας στην αρχή εγκαταστάθηκε εκεί, βασιλιάς στους Πελασγούς που τον είχαν ακολουθήσει, στη συνέχεια πέρασε στη Λέσβο που την βρήκε έρημο και την ονόμασε Πελασγία, ενώ πριν λέγονταν Ίσσα (Διόδωρος, 5, 81),

«Όσο καιρό ο Διόνυσος πολιορκούσε το Ρήγιο, οι Κέλτες που κατοικούσαν πέρα από τις Άλπεις πέρασαν τις στενές διαβάσεις και με μεγάλες δυνάμεις κατέλαβαν την περιοχή μεταξύ των Απεννίνων και των Άλπειων διώχνοντας τους κατοίκους της Τυρρηνίας.

Για αυτούς μερικοί λένε πως ήταν άποικοι από τις 12 πόλεις της Τυρρηνίας, ενώ άλλοι λένε πως ήταν Πελασγοί που κατάφυγαν πριν από τα Τρωικά, με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, σ’ αυτόν τον τόπο και εγκαταστάθηκαν. (Διόδωρος 1, 113)

5) Ο Ησίοδος λέει ότι στην Ήπειρο (στην Δωδώνη και την Βελανιδιά) ήταν η έδρα των Πελασγών (=  όπου οι κάτοικοι λέγονταν και Γραικοί, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη),  καθώς και ότι η Ελλοπία ήταν πόλη των Πελασγών, πρβ: «Είναι κάποια Ελλοπία πολύσπαρτη κι ομορφολίβαδη, πλούσια. Εκεί κάποια Δωδώνη στην άκρη της είναι χτισμένη πύλη.

Αυτήν ο Δίας αγάπησε και έκανε  το μαντείο του …..(λείπει κείμενο)…. και κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς. (Ησίοδος  Ηοίαι Απόσπασμα 66 = στίχος 240). «Στην Δωδώνη και στην Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε. Κι σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

6) Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς» (Πλουτάρχου, Πύρος, 1-2)

7) Ο  Πλάτων στο έργο "Νόμοι" μας παραθέτει έναν διάλογο μεταξύ του ιδίου, του Κνώσιου Κλεινία και του Λακεδαίμονα Μέγιλλου ο οποίος γίνεται  κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους από την Κνωσό προς το Άντρο του Διός (στη Δίκτη) και το ιερό του Δικταίου Διός (στην) Πραισό:

«Εκ Κνωσού οδός εις το του Διός άντρον και ιερόν»  και στον οποίο ο Κλεινίας λέει ότι οι Δωριείς ήταν Αχαιοί, πράγμα με το οποίο συμφωνεί ο Μέγγιλος (στην πραγματικότητα, όπως είδαμε πιο πριν, οι Αχαιοί και οι Δωριείς δεν ήσαν το αυτό, αλλά αδελφικά φύλα, φύλα των Πελασγών):

 "...στην διάρκεια όμως των δέκα ετών της πολιορκίας στο Ίλιον (Τροία), στην πατρίδα κάθε επιτιθεμένου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι νεότεροι στασίασαν (επαναστάτησαν) και δεν υποδέχθηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες κατά την επιστροφή τους.

Ακολούθησαν αμέτρητοι θάνατοι και σφαγές και εξορίες. Όσοι διώχθηκαν ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην Εξορία κατάγονταν από την Δωρίδα. Πλήρης περιγραφή αυτών που έγιναν τότε υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ιστορία των Λακεδαιμόνιων".. Μέγιλλος (Σπαρτιάτης): "Απόλυτα ορθόν" (Πλάτωνος Νόμοι 682d).

Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι οι Αρχαίοι βασιλιάδες χωρίζονται  σε δυο γένη’ στο γένος του Δευκαλίωνα και στο γένος του Ινάχου και τα παρακλάδια τους (Γένος Ηρακλειδών, Γένος Αγηνορειδών κ.α.).

Στο βασιλικό γένος του Δευκαλίωνα ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου της Φθιώτιδας. Δηλαδή ο βασιλιάς Έλληνας  και τα παιδιά του: Δώρος, Ξούθος, Αίολος, καθώς και τα εγγόνια του: Ίων, Αχαιός, Μάγνης κ.τ.λ. , στα οποία διαμοίρασε την χώρα τους και σχηματίσθηκαν τα σχετικά βασίλεια στην Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα κ.α.. 

Στο βασιλικό γένος του Ινάχου ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου του Άργους. Δηλαδή οι βασιλιάδες Άργος και Πελασγός, απόγονοι του Ινάχου, και οι απόγονοί τους. Γιος του Πελασγού ήταν ο  Λυκάονας, που έγινε  βασιλιάς των Αρκάδων και με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό ….  

Κόρη του Άργους ήταν η Ιώ απ΄όπου προέρχονται οι βασιλιάδες της Αιγύπτου, Αραβίας, Κιλικίας κ.α. Δηλαδή οι βασιλιάδες Έπαφος, Δαναός, οι Αγηνορίδες, οι Καδμείοι κ.α.

{Ο δε Ιναχός, με καταγωγή ο ίδιος από τον Αίγυπτο κατά ορισμένους μύθους, πάντρεψε τις κόρες του με ντόπιους Έλληνες του ΄Αργους εκτός αυτής που παντρεύτηκε τον διάδοχο του και Αιγυπτιακής επίσης καταγωγής ανιψιό του Λυγκέα στον θρόνο του Άργους}.

Ο Θουκυδίδης (Α 2-9), όπως είδαμε πιο πριν, αναφέρει ότι αρχικά και μέχρι την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά) δεν υπήρχαν ούτε μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις ούτε και  σύνορα και  κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία  και η ασφάλεια του στρατού.

Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο με συνέπεια να αναπτυχθεί ο βαρβαρισμός και η Ελλάδα να γίνει κατοικία βαρβάρων.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι Μίνωας ήταν ο πρώτος Έλληνας ηγεμόνας που συγκρότησε πολεμικό ναυτικό με το οποίο έδιωξε από το Αιγαίο και τις Κυκλάδες τους Κάρες και Φοίνικες που τις είχαν καταλάβει  με αποτέλεσμα από την μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ελευθερωθούν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με τη ναυτιλία και να πλουτίσουν και αφετέρου να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί, αλλά και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να επικρατήσουν μετά στα τρωικά.

Ο Μίνωας ήταν επίσης εκείνος, καθώς θα δούμε πιο κάτω να λένε  ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Στράβων, ο Πλούταρχος, ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας κ.α, εκείνος που δημιούργησε τον πρώτο αξιόλογο πολιτισμό, τον οποίο αντέγραψαν οι υπόλοιποι Έλληνες, καθώς και οι Ρωμαίοι και έτσι εκπολιτίστηκαν και αυτόί (http://www.krassanakis.gr/linear.htm).

Ο όρος «γεωμυθολογία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά την δεκαετία ‘60-‘70 στην Αμερική. Αργότερα έπαψε να χρησιμοποιείται και στη συνέχεια πήρα την πρωτοβουλία να τον επανεισαγάγω κάπου στη δεκαετία του ‘90. Η γεωμυθολογία είναι ο κλάδος των γεωεπιστημών ο οποίος προσπαθεί να βρει τη σχέση μεταξύ των φυσικογεωλογικών διεργασιών που συμβαίνουν στην γη και της μυθολογίας.

Υπάρχει όμως αυτή η σχέση; Κατά την άποψή μου υπάρχει και χαρακτηρίζεται τόσο ως άμεση όσο και ως έμμεση. Αμεση είναι όταν, π.χ., ένα φαινόμενο «αντιπροσωπεύεται» από μια θεότητα και συγχρόνως το φαινόμενο ταυτίζεται με την θεότητα.

Για παράδειγμα, ο Ηφαιστος ταυτίζεται με το ηφαίστειο ενώ ο τιτάνας Ωκεανός έχει ταυτιστεί με το θαλάσσιο ωκεανό. Υπάρχει όμως και μια έμμεση σχέση. Υπάρχουν μύθοι οι οποίοι περιγράφουν φυσικογεωλογικές διεργασίες που έγιναν στο απώτατο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι ποταμοί είναι θεοί και είναι τέκνα του Ωκεανού και της Πυθίας.

Οι ποταμοί όμως συγχρόνως αναφέρονται και ως γεννήτορες νησιών: Σαλαμίνας. Είναι έτσι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας των Αρχαίων; Αραγε ο Αχελώος είναι ο γεννήτορας των Εχινάδων νήσων; Υπάρχει κάποια σχέση; Αποδεικνύεται ότι υπάρχει!

Θεωρείτε ότι όλες ανεξαιρέτως οι μυθολογίες εμπεριέχουν πληροφορίες φυσικογεωλογικού ενδιαφέροντος;

Προσωπική μου άποψη είναι ότι όλες οι μυθολογίες συνδέονται με το Homo Sapiens. Στην Ελλάδα ο Homo Sapiens έφτασε πριν από 70.000 χρόνια. Ομως, το κλίμα από τα 70.000 μέχρι τα 18.000 χρόνια πριν ήταν περίπου το ίδιο. Οι μεταβολές έγιναν από το 18000 μέχρι το 6000 πριν από σήμερα. Σε εκείνη ακριβώς την περίοδο ήταν που έπλασαν οι περισσότεροι λαοί τους θεούς τους.

Ολες οι μυθολογίες αναφέρονται σε έναν κατακλυσμό. Εχουν όλες αυτές οι ιστορίες ένα κοινό γεγονός ως αφετηρία τους;

Για να μπορέσει να ερμηνεύσει κανείς τους κατακλυσμούς πρέπει να γνωρίζει πώς μεταβάλλεται το κλίμα. Το κλίμα μεταβάλλεται περιοδικά. Επομένως, μεταβάλλονται και οι βροχοπτώσεις και τα υδρομετεωρολογικά φαινόμενα.

Αρα περιμένουμε να γίνονται κατακλυσμοί σε διαφορετικές περιόδους και η γεωλογική ανάλυση έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί. Οι κατακλυσμοί όμως που περιγράφονται και αναφέρονται στις μυθολογίες είναι κυρίως από το χώρο εκείνον όπου είχε αναπτυχθεί ένας μεγάλος πολιτισμός. Και αυτός ο χώρος είναι αυτός της Μεσογείου, της Μεσοποταμίας μέχρι και το σημερινό Περσικό Κόλπο.

Υπάρχει, λοιπόν, μια ομάδα μύθων σχετικά με τους κατακλυσμούς, που αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη περίοδο γύρω στο 4000-5000 πριν από σήμερα, δηλαδή μεταξύ 2000 και 3000 π.Χ. Αυτή η περίοδος ουσιαστικά συμπίπτει με το λεγόμενο κλιματικό όπτιμουμ της Ολοκαίνου, μια περίοδο που είχαμε υψηλότερες βροχοπτώσεις και υψηλότερη θερμοκρασία από ό,τι έχουμε σήμερα.

Θα αναρωτηθείτε πώς έχουν χρονολογηθεί αυτά τα πράγματα. Στην Μεσοποταμία, όπως γνωρίζουμε, είχαν έναν πολύ παλιό πολιτισμό που ξεκίνησε το 5000 π.Χ. Κατά την 5η χιλιετία, φτάνουν στο Εριντού οι Σουμέριοι. Εκεί, λοιπόν, υπάρχουν διαφορές στις τομές των γεωλογικών στρωμάτων.

Σε ορισμένα από αυτά παρατηρούμε και ανθρώπινη παρουσία μέσω θραυσμάτων από κεραμικά. Αν τα χρονολογήσουμε όλα αυτά, θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν περίοδοι όπου έχουμε άργιλο (που σημαίνει πλημμύρα – κατακλυσμό), μετά έχουμε εμφάνιση του ανθρώπου, μετά διακόπτεται αυτή η παρουσία και ούτω καθεξής.

Εχουμε, λοιπόν, οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο λεγόμενος κατακλυσμός του Νώε συμπίπτει με έναν κατακλυσμό που στην μυθολογία των Σουμερίων αναφέρεται ως κατακλυσμός του Σιουσούρντα. Ή με έναν άλλον κατακλυσμό, αυτόν του Ουτναπιστίμ.

Οι παραπάνω πρέπει να έχουν γίνει γύρω στο 2000 π.Χ. Για τους δικούς μας κατακλυσμούς, οι μελέτες δείχνουν το 1800 π.Χ. Ομως, αυτό δεν αποκλείει το να έχουν πραγματοποιηθεί και πιο πριν. Αναφέρομαι στους κατακλυσμούς του Δευκαλίωνα και του Ωγύγου. Υπάρχει βέβαια και ο κατακλυσμός του Δαρδάνου. Εκεί είναι λιγάκι μπερδεμένα τα πράγματα διότι υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές για τον Δάρδανο.

Υπάρχει η άποψη του καθηγητή Λυριτζή, ο οποίος υποστηρίζει ότι επρόκειτο για τοπικού χαρακτήρα καταστροφή κάπου στην Πελοπόννησο, σωστά;

Ναι. Η μία άποψη είναι ότι ο κατακλυσμός αυτός έχει γίνει στο οροπέδιο της Τρίπολης. Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή την οποία αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Αναφερόμενος στον Δάρδανο από την Σαμοθράκη, υποστηρίζει πως πρόκειται για τον άνθρωπο που θεμελίωσε την Τροία.

Ομως, είναι γνωστό πως δεν υπάρχει μόνο μία Τροία, αλλά 7-8. Γεγονός που αποδεικνύεται στρωματογραφικά. Κάθε φορά καταστρέφεται, θεμελιώνεται ξανά, αναπτύσσεται και πάλι καταστρέφεται. Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τροία βρίσκεται στη μεγάλη ρηξιγενή ζώνη της Ανατολίας και επομένως εκεί γίνονται τόσοι σεισμοί που οπωσδήποτε προκαλούν καταστροφές.

Ομως, ο Δάρδανος (σύμφωνα πάντα με τον Διόδωρο Σικελιώτη) σχετίζεται με έναν κατακλυσμό που συνδέεται με τα νερά που έρχονται από τον Εύξεινο Πόντο. Λέει ο Διόδωρος πως γέμισε με νερό ο Εύξεινος Πόντος, τα νερά πέρασαν τον Βόσπορο και κατέκλυσαν το Αιγαίο.

Ανέβηκε η στάθμη της θάλασσας στο Αιγαίο εξαιτίας της μεταφοράς του νερού, γι’ αυτό και στην Σαμοθράκη μαζεύουν οι ψαράδες κιονόκρανα από την θάλασσα. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο όπου μεγάλο μέρος του Αιγαίου αποτελείτο από στεριά.

Ναι, κάποτε ήταν στεριά. Ο Διόδωρος Σικελιώτης συνδέει την άνοδο της στάθμης στο Αιγαίο με τα νερά που ήρθαν από τη Μαύρη θάλασσα. Και περιγράφει το φαινόμενο ως συνεχές. Ερχεται, λοιπόν, τώρα η σύγχρονη επιστήμη και μπορεί να χρονολογήσει ακριβώς την περίοδο όπου τα νερά από τη Μαύρη Θάλασσα ήρθαν στο Αιγαίο.

Ομως, κάποια στιγμή η «επικοινωνία» αυτή διακόπηκε. Ας μεταφερθούμε πίσω στο χρόνο, πριν από 18.000 χρόνια. Η παραμεσόγειος περιοχή και το Αιγαίο κατοικούνταν. Ε, λοιπόν, την εποχή εκείνη, οι παγετώνες που έφταναν μέχρι το Λονδίνο και το Ανόβερο ξεκίνησαν να λιώνουν και τα νερά κατέληγαν στην Κασπία, στην Αζοφική και στη Μαύρη Θάλασσα.

Αρα τα νερά γέμισαν, λοιπόν, τη λεκάνη του Εύξεινου Πόντου και σιγά σιγά πέρασαν μέσα στον Βόσπορο. Ομως, η στάθμη του νερού ανέβαινε και έτσι, μέσω της θάλασσας του Μαρμαρά, βγήκαν στο Αιγαίο.

Ερχεται τώρα η σύγχρονη επιστήμη και βλέπει ότι η πλήρωση αυτή πρέπει να έχει γίνει γύρω στο 14500 π.Χ. και να διήρκεσε περίπου 2.000 χρόνια. Στην συνέχεια διακόπηκε. Εχουμε, δηλαδή, για 2.000 χρόνια μια επικοινωνία της Μαύρης Θάλασσας, του Εύξεινου Πόντου και του Αιγαίου. Επομένως, ο Διόδωρος Σικελιώτης είναι σωστός σε αυτήν την περιγραφή.

Τίθεται, έτσι, το ερώτημα: Πώς τα γνώριζε όλα αυτά; Αυτοί, λοιπόν, που θεωρούν την Ελληνική μυθολογία ως φαντασιώσεις μιλούν για συμπτώσεις. Ομως, οι συμπτώσεις δεν είναι μία και δύο… Ο Διόδωρος Σικελιώτης περιέγραψε μια φυσικο-γεωλογική διεργασία. Υπάρχουν άλλες δέκα παρόμοιες περιπτώσεις που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Ποιος και με ποια γλώσσα μετέφερε αυτές τις περιπτώσεις στην Ελληνική μυθολογία; Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες έχουν έρθει από τις Ινδίες, από την ινδοευρωπαϊκή ή κατ’ άλλους από την ινδογερμανική φυλή.

Κατ’ άλλους έχουν έρθει από το Βορρά, ενώ υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι εγκαταστάθηκαν εδώ από το 2000 π.Χ. Ποιος, λοιπόν, είπε στους Ελληνες που έφτιαξαν αυτήν τη μυθολογία να περιλάβουν και το προαναφερθέν στοιχείο στο μύθο τους;

Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως δηλαδή όντως υπήρξαν κατά καιρούς αφίξεις διαφόρων λαών, όμως και η γλώσσα και οι παραδόσεις ήταν περίπου οι ίδιες, με αποτέλεσμα να περιγράφουν σε μια κοινή διάλεκτο όλα αυτά τα φυσικά φαινόμενα που τους εντυπωσίαζαν; Θα μπορούσατε να μας αναφέρετε ένα αντίστοιχο παράδειγμα;

Ο μύθος λέει ότι οι Εχινάδες, που ήταν νύμφες και κατοικούσαν δεξιά και αριστερά από τον Αχελώο (θεός-ποταμός), θυσίαζαν σε όλους τους θεούς εκτός από τον Αχελώο. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος οργίστηκε ο Αχελώος.

Παίρνει, λοιπόν, τις Εχινάδες και τις πετάει στη θάλασσα μετατρέποντάς τες σε νησιά. Εάν δούμε πώς εξελίσσεται παλαιογραφικά η θάλασσα δυτικά από την σημερινή ακτή, θα διαπιστώσουμε ότι το 18000 π.Χ. οι Εχινάδες νήσοι ήταν προέκταση της ξηράς.

Ανέβηκε, λοιπόν, η στάθμη της θάλασσας σιγά σιγά και κατέκτησε την ξηρά αφήνοντας να προεξέχουν οι λόφοι. Αυτή η διεργασία ξεκίνησε 16.000-18.000 χρόνια πριν. Ο μύθος εδώ ταυτίζεται και πάλι με τη γεωλογία.

Τίθεται, έτσι, και πάλι το ερώτημα πώς έμειναν όλα αυτά τα γεγονότα στη μνήμη των Ελλήνων που υποτίθεται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους γηγενείς κατοίκους αυτού του τόπου, τους Πρωτοέλληνες ή τους Πελασγούς.

Το ερευνητικό σας έργο σχετίζεται με έναν από τους μεγάλους ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας, τον Ηρακλή. Σε ομιλία σας τον αποκαλέσατε «παγκόσμιο γεωλόγο και μηχανικό».

O Ηρακλής είναι γνωστός από τους 12 άθλους του. Αυτούς γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Για παράδειγμα, είναι λιγότερο γνωστό ότι γεννήθηκε στην Θήβα και (ακόμα σημαντικότερο) ότι έζησε την τελευταία περίοδο της μυκηναϊκής εποχής.

Η μυκηναϊκή εποχή ξεκινάει γύρω στα 1600 π.Χ. και ο Ηρακλής πρέπει να έζησε το 13ο αιώνα π.Χ., γύρω στα 80 χρόνια πριν από τον Τρωικό Πόλεμο. Οι 12 άθλοι του Ηρακλή, αν τους ταξινομήσει θεματολογικά κάποιος, θα δει ότι έχουν εμφανή σχέση με το νερό, με μεταλλεύματα και κυρίως με υδραυλικά έργα.

Οπως οι στάβλοι του Αυγεία, για παράδειγμα. Ο καθαρισμός του στάβλου του Αυγεία έγινε με την εκτροπή των υδάτων ενός ή δύο ποταμών. Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, πάλι, έχουν να κάνουν με λίμνη, με νερό. Η Λερναία Υδρα ομοίως.

Τα χρυσά μήλα των εσπερίδων, η χρυσή ζώνη της Ιππολύτης και τα βόδια του Γηρυόνη (πατέρας του Γηρυόνη ήταν ο Χρυσάορας) σχετίζονταν άμεσα με τον χρυσό. Πέρα από αυτά, ο Ηρακλής σχετίζεται επίσης και με τα τεχνικά έργα των Μινύων στην Κωπαΐδα.

Αν ξεφύγουμε από αυτούς τους 12 μύθους και πάμε στο τι λένε ο Στράβωνας, ο Διόδωρος Σικελιώτης και διάφοροι άλλοι, βλέπουμε ότι ο Ηρακλής έχει επισκεφθεί και ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο.

Σύμφωνα με μελέτη που έχετε παρουσιάσει, ο Ηρακλής εκτός από γεωλόγος και μηχανικός ήταν και δεινός ταξιδιώτης. Υπάρχουν πειστήρια για το πέρασμά του από άλλα σημεία του πλανήτη; Υπάρχουν σχετικές αναφορές σε τοπικές παραδόσεις άλλων λαών;

Ο άθλος με τα βόδια του Γηρυόνη εκτυλίσσεται στην Ιβηρική Χερσόνησο. Οι λεπτομέρειες αναφέρονται στον Διόδωρο Σικελιώτη, στον Στράβωνα και τον Πλούταρχο. Γιατί, λοιπόν, πήγε εκεί; Για να εκμεταλλευτεί τον χρυσό, τον άργυρο και τα διάφορα μέταλλα.

Μην ξεχνάμε ότι η εποχή εκείνη ήταν η εποχή των μετάλλων. Υπάρχουν ορισμένες περιγραφές που αναφέρονται σε κοιτάσματα μετάλλων στα ιζήματα των ποταμών, όπως του Γουαδαλκιβίρ.

Πέρασε όμως και από τα Πυρηναία και πήγε στην Γαλατία. Γαλατία ονομάστηκε από το γιο του Ηρακλή, τον Γαλάτη. Εκεί, λοιπόν, ο Ηρακλής συνάντησε την Πυρίνη. Αυτή έμεινε έγκυος αλλά είχε διάφορες επιπλοκές με την εγκυμοσύνη και λέγεται ότι γέννησε ένα τέρας.

Στεναχωρημένη, κατέφυγε στο βουνό, όπου και την κατασπάραξαν τα άγρια ζώα. Ο Ηρακλής βρήκε το πτώμα της, την έθαψε με τιμές πριγκίπισσας και από τότε τα βουνά λέγονται Πυρηναία. Τα προηγούμενα αποτελούν αναφορές της ίδιας της λατινικής μυθολογίας.

Σε εκείνη την περιοχή ίδρυσε μια πόλη που είναι σήμερα γνωστή ως Αλέσια. Συνέχισε την ίδρυση νέων πόλεων εγκαθιστώντας σε αυτές δικές του κυβερνήσεις. Ο ίδιος ο Ηρακλής αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο ένα διοικητή όλης αυτής της μεγάλης περιοχής υπό τον Ευρυσθέα (το βασιλιά των Μυκηνών).

Εκείνη ακριβώς η περίοδος χαρακτηρίζεται από τη μετάβαση στην εποχή του κασσιτέρου (είχε προηγηθεί η εποχή του μπρούντζου). Πήγε, λοιπόν, και στις Κασσιτερίδες Νήσους. Για να μπορέσει όμως να κάνει μεγάλη εκμετάλλευση, πραγματοποίησε διάφορα υδραυλικά έργα.

Για την ευκολότερη μεταφορά του στρατού του άνοιξε δρόμους μέσα από τις Αλπεις για να κατέβει στην Ιταλία. Κυριάρχησε, λοιπόν, στην περιοχή, πέρασε στην Γαλλία και πήρε χρυσάφι από εκεί. Πέρασε στην Ιταλία, πέρασε στην Σικελία, συνεχίζοντας να ιδρύσει πόλεις όπως για παράδειγμα τη Λα Κορούνια ή το Κάντιθ.

Υπάρχει και το θέμα του φάρου της Λα Κορούνια, έτσι;

Το έμβλημα της πόλης, ο θυρεός της Λα Κορούνια, είναι ο φάρος που έχτισε ο Ηρακλής. Στη βάση του έχουμε μια νεκροκεφαλή με δύο κόκαλα που θεωρείται ότι είναι η κεφαλή του Γηρυόνη. Το Κάντιθ είναι τα παλιά Γάδειρα.

Εκεί έχουν μέχρι και σήμερα επιγραφές αφιερωμένες στον Ηρακλή. Στην περιοχή υπάρχουν οι λεγόμενες στήλες του Ηρακλέους, οι πύλες του Γιβραλτάρ. Επίσης, στην τελετή έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελόνης το 1992 το γήπεδο ολόκληρο ήταν στολισμένο με κορδέλες και σεντόνια χρώματος μπλε και άσπρου παριστάνοντας τη Μεσόγειο. Και στο άκρο υπήρχε ένα πλοίο.

Ενα πλοίο σαν και αυτά με τα οποία ταξίδευαν οι Μυκηναίοι… Τότε, λοιπόν, βγαίνει από το πλοίο μια φιγούρα, η οποία διασχίζει τη Μεσόγειο και πάει και ιδρύει τη Βαρκελόνη. Ο μύθος αναφέρει πως, κατερχόμενος ο Ηρακλής από τα Πυρηναία, κατάκοπος και καταϊδρωμένος όπως ήταν, έφτασε στην παραλία.

Του άρεσε πολύ το τοπίο και άφησε πολλούς από τους δικούς του στρατιώτες εκεί να ξεκουραστούν. Ο ίδιος μπήκε μαζί με άλλους μέσα σε εννιά πλοία και ξεκινούν την πορεία τους προς το βορρά. Τους πιάνει όμως μια μεγάλη θαλασσοταραχή και καταστρέφονται οκτώ πλοία.

Επιστρέφοντας εκεί από όπου ξεκίνησε, είδε πως οι άνδρες του είχαν αρχίσει να χτίζουν μια νέα πόλη, την Βαρκελόνη. Τέλος, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής πήγε να πάρει τα μήλα των Εσπερίδων περνώντας από την Αραβία. Από εκεί λένε ότι έφτασε μέχρι την Αορνο Πέτρα που βρίσκεται στις Ινδίες και στον Ινδό ποταμό. Ουσιαστικά πρόκειται για το σημείο όπου έφτασε και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Να περάσουμε και στο θέμα της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού;

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Ηρακλής και οι άνθρωποί του είχαν πάει να συναντήσουν τους ανθρώπους του Κρόνου. Αυτοί βρίσκονταν σε τρία νησιά δυτικά της Ισλανδίας, η οποία με την σειρά της βρίσκεται δυτικά από την Βρετανία.

Σε ένα, λοιπόν, από αυτά τα νησιά ήταν η βάση των ανθρώπων που κατάγονταν από τον Κρόνο. Συνεχίζει, λοιπόν, ο Πλούταρχος αναφέροντας πως οι άνθρωποι του Ηρακλή έφτασαν σε αυτό το νησί με σκοπό να περάσουν στην μεγάλη ήπειρο απέναντι, για να αντικαταστήσουν τους προηγούμενους Ελληνες που είχαν μείνει εκεί αρκετά χρόνια και είχαν εκβαρβαριστεί.

Είχαν αρχίσει να ξεχνάνε τη γλώσσα τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Ποια είναι αυτή η Ήπειρος δυτικά από την Ισλανδία και δυτικά από τα τρία μεγάλα νησιά; Μία είναι, δεν υπάρχει κάποια άλλη: Η Αμερική. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως το γεωγραφικό πλάτος της περιοχής όπου έφτασε ο Ηρακλής ήταν σε ευθεία με αυτό της Κασπίας. Μας λέει ότι από την περιοχή που έφτασαν έβλεπαν τον ήλιο να χάνεται μόνο μία ώρα το 24ωρο για ένα μήνα.

Υπάρχουν αρχαιολογικά δεδομένα σε αυτές τις περιοχές στην Αμερικανική ήπειρο που να μαρτυρούν τέτοιου είδους δραστηριότητα;

Αρχαιολογικά δεδομένα δεν υπάρχουν διότι δεν έχουν γίνει στοχευμένες έρευνες προς αυτή την κατεύθυνση. Ενδείξεις όμως υπάρχουν. Οι ενδείξεις είναι ότι στην απέναντι πλευρά και στην συγκεκριμένη περιοχή, την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών όπου έχουμε μια μεταλλευτική δραστηριότητα που ξεκινά περίπου το 2500 π.Χ. και σταματάει το 1000 π.Χ. Δηλαδή ξεκινάει από τη μεσοελλαδική και πρωτοελλαδική εποχή και καταλήγει στους σκοτεινούς αιώνες, στην κατάρρευση του μυκηναϊκού κράτους. Εκεί αναφέρεται μια εξόρυξη 50.000 τόνων αυτοφυούς χαλκού.

Γνωρίζω πως όλα τα χάλκινα αντικείμενα που έχουν βρεθεί στην Αμερική δεν ξεπερνούν τους 17 τόνους.

Ετσι είναι. Να είναι 100, να είναι 1.000, να είναι 2.000 τόνοι! Πού πήγαν οι 50.000 τόνοι; Υπάρχουν διάφορα ευρήματα που βρίσκονται μέχρι τη Φλόριντα. Εχουμε διπλούς πέλεκεις όπως τους μινωικούς. Εχουμε ορισμένα άλλα εργαλεία που μοιάζουν ακριβώς με αυτά τα οποία χρησιμοποιούσαν εδώ στον Ελλαδικό χώρο. Υπάρχουν, τέλος, και άλλες ενδιαφέρουσες ενδείξεις. Ξαναγυρνώντας όμως στον Ηρακλή, να αναφέρουμε ότι ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι ο ήρωας έφτασε και μέχρι τη χώρα των Υπερβορείων.

Οι οποίοι πού τοποθετούνται γεωγραφικά;

Οπωσδήποτε βρίσκονταν βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Αλλοι τούς τοποθετούν στις Αλπεις, άλλοι βόρεια του Αίμου, άλλοι βόρεια της Θράκης. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, πρέπει να κατοικούσαν εκεί που έφτασαν οι Αργοναύτες. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να πήγε ο Ηρακλής.

Ο οποίος, μάλιστα, σύμφωνα με τον Παυσανία, πήρε από τους Υπερβόρειους μια αγριελιά, για να τη φυτέψει στην Ολυμπία. Δεν είναι λιγάκι περίεργο όλο αυτό; Πρέπει να υπήρχε μια πολιτισμική σχέση μεταξύ των λαών.

Και οι Υπερβόρειοι με τη σειρά τους όμως επισκέπτονταν την Δήλο;

Έτσι. Οι ανασκαφές δύο Γάλλων αρχαιολόγων στο νησί έφεραν στο φως τους τάφους των Υπερβορείων παρθένων, που χρονολογούνται από το 15ο αιώνα π.Χ. Μιλάμε δηλαδή για την περίοδο ανάπτυξης της μυκηναϊκής εποχής.

Υπάρχει, λοιπόν, η εκδοχή ότι οι Υπερβόρειες παρθένες κατέρχονταν από το Μαντείο της Δωδώνης, περνούσαν από τους Δελφούς, από εκεί στην Εύβοια για να καταλήξουν στην Δήλο με σκοπό να αφήσουν τα ετήσια δώρα τους.

Κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο και θεωρώ καθοριστικής σημασίας διότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξεκινούν 5 παρθένες με δώρα για να πάνε από την Αγία Πετρούπολη στον Απόλλωνα της Δήλου παραμένοντας αλώβητες. Μπορεί να το φανταστεί κανείς; Αορνος Πέτρα, Υπερβορέα, Θούλη… Όλες τους συνδέονται με τον Ηρακλή. Αυτές οι περιοχές είναι υπαρκτές.

Σας έχει πλησιάσει κάποιος από την ελληνική Πολιτεία με σκοπό την χρηματοδότηση για την ανάδειξη της ερευνητικής σας προσπάθειας;

Όχι, εδώ δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα πράγματα… Δυστυχώς ακόμα είμαστε υποχείριο του «πνεύματος της Εσπερίας». Δηλαδή, αν δεν έχουν πει κάτι οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, δεν το δεχόμαστε, πρέπει να μας το πουν αυτοί πρώτα για να το δεχτούμε.

Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε, δηλαδή, εδώ το Σκανδιναβικό πρότυπο. Αν πάει κανείς στην Φινλανδία το χειμώνα, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του 3 ώρες την ημέρα. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μην καθίσει μέσα στο σπίτι του να σκεφτεί, να εργαστεί στο computer του; Είναι δυνατόν ο Έλληνας να περάσει μόλις 3 ώρες εκτός σπιτιού; Ο ίδιος ο ήλιος τον προκαλεί να κάνει το αντίθετο (http://archive.fo/YVQAm#selection-427.0-623.379).

[Θά ἀποδείξουμε μέ ἐπιστημονικά στοιχεῖα πώς αὐτό τό μόρφωμα πού οἱ «ἀρχαιολάτρες» ἀποκαλοῦν «πατρώα θρησκεία» καί «μόνη Eλληνική θρησκεία» καί μέ κομπασμό ἀποκαλοῦν τούς ἀνύπαρκτους θεούς τοῦ δωδεκαθέου «Έλληνες θεούς» δέν εἶναι καί τόσο «Eλληνική θρησκεία» ὅσο νομίζουν.

Οἱ «Ελληνικοί θεοί» τοῦ δωδεκαθέου δέν εἶναι καθόλου Έλληνες, ἀλλά στό σύνολό τους εἶναι... εἰσαγόμενοι ἀπό «βάρβαρους» λαούς! Μία ἐπισταμένη, λεπτομερής καί προπαντός ἐπιστημονική μελέτη τῶν πηγῶν γιά τίς καταβολές καί τή διαμόρφωση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας ἀποδεικνύει περίτρανα πώς οὔτε «γηγενής» οὔτε «Ελληνική» ὑπῆρξε, διότι στή μακραίωνη πορεία της, προσέλαβε τόσα ξένα στοιχεῖα.

Μέ ὁδηγό τά ἀρχαιολογικά εὑρήματα μποροῦμε νά σχηματίσουμε μιά ἀρκετά σαφῆ εἰκόνα τῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων καί πίστεων τῶν κατοίκων τοῦ Ελλαδικοῦ χώρου πρίν γίνει ἡ κάθοδος τῶν γνωστῶν Ελληνικῶν φύλων στήν Ἑλλάδα ( γύρω στά 2000 π.Χ.).

Οὔτε λόγο γιά δωδεκάθεο δέν μποροῦμε νά κάνουμε σέ αὐτή τήν περίοδο. Οἱ θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Πελασγῶν, τῶν Λελέγων, τῶν Ταφίων, τῶν Κουρητῶν καί ἄλλων προελληνικῶν φύλων ἦταν σαφῶς τοτεμιστικοῦ καί φετιχιστικοῦ καί ἀνιμιστικοῦ χαρακτῆρα. Κυριαρχοῦσε σέ αὐτούς ἀπόλυτη-παχυλή εἰδωλολατρεία. Ἡ θρησκεία τους ἦταν κατά βάση λατρεία τῆς φύσεως (λατρεία τῶν ποταμῶν, τῶν βράχων, τῶν δένδρων, τῶν ζώων κ.λ.π).

Οἱ Κρητομινωΐτες προχώρησαν κάπως καί ὑπό τήν ἐπίδραση κάποιας μορφῆς μητριαρχίας, καθιέρωσαν τή λατρεία τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ἡ ὁποία στήν οὐσία ἦταν ἡ λατρεία τῆς Γῆς ἤ τῆς Φύσεως, προσωποποιημένη στό πρόσωπο τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ἡ ὁποία παριστάνονταν μέ χονδροκομμένα εἰδώλια ὡς «θεά τῶν φιδιῶν» καί τῆς γονιμότητας.

Σύμφωνα μέ ἀξιόπιστες μαρτυρίες ἀρχαίων συγγραφέων, καί πορίσματα συγχρόνων ἐπιστημόνων ἡ λατρεία τῆς «Μεγάλης Μητέρας» εἰσήχθη στήν Κρήτη ἀπό ἐμπόρους καί ναυτικούς ἀπό τήν Αἴγυπτο. Ἀργότερα ταυτίστηκε μέ τήν Δήμητρα. Τά πρῶτα Ελληνικά φῦλα, είχαν τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Ἀρίων, τήν λατρεία τῶν προσωποποιημένων φυσικῶν δυνάμεων.

Λίγο ἀργότερα, καί συγκεκριμένα στούς Μυκηναϊκούς χρόνους, ἄρχισε νά διαμορφώνεται μία ἀνθρωπομορφική θεώρηση τῶν θεῶν, στά πρότυπα τῶν Μυκηναίων βασιλικῶν οἴκων, σύμφωνα μέ τόν μεγάλο Σουηδό καθηγητή καί πρωτοπόρο μελετητή τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας Nilsson.

Τότε ἀρχίζουν νά πλάθονται οἱ διάφορες μυθολογικές διηγήσεις, οἱ ὁποῖες ἀργότερα θά καταγραφοῦν ἀπό τούς ποιητές Ὅμηρο καί Ἡσίοδο καί θά ἀποτελέσουν τίς γνωστές μας «Θεογονίες». Ἡ συγκρότηση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου τοποθετεῖται ὄχι ἀργότερα ἀπό τό 1200 π.Χ. Ὁ Ὅμηρος ἔγραψε τά ἔπη του τόν 8ο π.Χ. αἰῶνα καί ὁ Ἡσίοδος τόν 7ο π. Χ. αἰῶνα, στίς μέρες τῶν ὁποίων ἔχουμε πλήρη διαμόρφωση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου.

Τήν ἴδια ἐποχή μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου καί τῆς ναυτιλίας, ἔχουμε εἰσβολή καί ἄλλων θρησκευτικῶν στοιχείων στόν Ελλαδικό χῶρο. Ὁ πατέρας τῆς ἱστορίας Ἡρόδοτος μᾶς πληροφορεῖ πώς οἱ περισσότεροι ἀπό τούς θεούς, πού ἀργότερα ἀποτέλεσαν τό δωδεκάθεο, ἦρθαν ἀπό τήν Αἴγυπτο! Ὅλοι οἱ θεοί τοῦ δωδεκαθέου, ἐκτός ἴσως τόν Ποσειδῶνα, εἶναι πιστά ἀντίγραφα καί ἐν πολλοῖς ταυτόσημοι θεοί ἄλλων λαῶν.

Ὁ πανάρχαιος θεός τῆς ὁμηρικῆς ἡσιόδειου μυθολογίας Οὐρανός εἶναι σαφέστατα ὁ θεός Varuna τῶν Ἀρίων. Στό πανάρχαιο θρησκευτικό ποίημα τῶν Ἰνδῶν Ρίγκ-Βέδδες ὑπάρχουν ἀφηγήσεις θεομαχιῶν παρόμοιες σάν αὐτές πού περιγράφονται στήν Ελληνική μυθολογία.

Ἔστω γιά παράδειγμα ἡ θεομαχία τοῦ οὐράνιου θεοῦ τοῦ φωτός Ἴνδρα μέ τούς μελανούς θεούς τῶν νεφῶν καί τοῦ σκότους (P. Decharme, Ἑλληνική Μυθολογία, τόμ.Α΄,σελ.49). Ὁ Κρόνος εἶναι ὁ ἰνδικός Kranan, θεός δημιουργός καί πλάστης.

Ὁ μεγάλος μελετητής καί θρησκειολόγος H.G.Guterbock, ὁ ὁποῖος κατόρθωσε καί μετέφρασε χετιτικές ἐπιγραφές, βρῆκε καταπληκτική ὁμοιότητα τῆς ἡσιόδειου θεογονίας μέ τήν χετιτική, ἡ ὁποία εἶναι σαφέστατα ἀρεία.

Περιττό νά τονίσουμε πώς οἱ ἐπιγραφές αὐτές εἶναι παμπάλαιες σέ σχέση μέ τήν ἐπόχή τοῦ Ἡσιόδου (7ος π.Χ. αἰών). Ὁ θεός Anu (Οὐρανός) ἔπαθε, ὅ,τι ἔπαθε ὁ Οὐρανός τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας. Ὁ Kumarbi (Κρόνος) ἔκοψε τά γεννητικά ὄργανα τοῦ πατέρα του Anu καί τά κατάπιε.

Κατόπιν ἔφτυσε τό σπέρμα καί ἀπό αὐτό γονιμοποιήθηκε ἡ Γῆ καί γέννησε τούς τρεῖς θεούς, τόν Tesab (Δία) καί τούς ἀδελφούς του. Ὁ Tesab (Ζεύς) ἔκαμε πόλεμο κατά τοῦ πατέρα του Kumarbi καί μέ τή βοήθεια τοῦ τέρατος Ullikummi (Τυφωέως) τοῦ πῆρε τό θρόνο (Μεγάλη Ελλ. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τομ.Ι. σελ.145).

Ὁ Δίας εἶναι ὁ Dyaus - Pitar θεός τῆς βροχῆς καί τοῦ κεραυνοῦ «ἀσφαλῶς ἰνδογερμανικῆς ἀρχῆς» (Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ι, σελ. 144), ὁ ὁποῖος ἐπεκράτησε τελικά ὡς ἡ κυριώτερη θεότητα σέ ὅλους τούς λαούς τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας.

Ἀνάγεται σύμφωνα μέ διαπρεπεῖς μελετητές στήν πατριαρχική δομή τῶν κοινωνιῶν τῶν Ἀρίων (ΘΗΕ,τόμ.5, στ.607). Στήν Ἑλλάδα πῆρε τό ὄνομα Δίας, στούς Ρωμαίους Jupiter, στούς Κέλτες Dagnde, στούς Τεύτονες Thor ἤ Donar, στούς Σκανδιναβούς Voda, στούς Λιθουανούς Divaitis, κλπ. Πρόκειται βεβαίως γιά τήν ἴδια θεότητα, διότι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες τῶν προαναφερομένων λαῶν ἔχει τά ἴδια ἀκριβῶς χαρακτηριστικά!

Ἡ Ἥρα προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα swar, πού σημαίνει τόν οὐρανό, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ διακεκριμένοι μελετητές Leo Meyer Bemerk καί G. Curtius. Εἶναι καί αὐτή ἀναμφίβολα ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως.

Λατρευόταν ἀπό τούς Ἰνδοευρωπαίους ὡς ἡ σύζυγος τοῦ Οὐρανοῦ καί μητέρα τῆς Γῆς, ἡ ὁποία γεννᾶ καί τρέφει τά πάντα. Τό ἴδιο πίστευαν καί οἱ Ἕλληνες γιά τήν Τιτανίδα Ἥρα. Ὡς σύζυγος (καί ἀδελφός) τοῦ «ὑπάτου τῶν θεῶν» θεωροῦνταν ἡ μεγάλη σύζυγος καί ἡ τροφός θεῶν καί ἀνθρώπων! Κάποιοι εἶδαν στό ὄνομα Ἥρα τό θηλυκό τοῦ ἥρωα καί τήν ταύτισαν μέ τό ἰνδικό Ujnoti (Προστάτης), (ΘΗΕ,τόμ.6,στ.57). Στή ρωμαϊκή θρησκεία ὀνομαζόταν Hera.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι ἀλλοιωμένος τῦπος τῆς σανσκριτικῆς λέξεως Ahana πού σημαίνει αὐτή πού καίει. Ὁ Schwartz μάλιστα τήν ἀποκαλεῖ ὡς θεά τῆς ἀστραπῆς καί ἀναλύοντας τό ἐπίθετο «Τριτογένεια» τήν ταυτίζει ἀπόλυτα μέ τήν Ἰνδική θεά Trita, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στίς Βέδδες καί ἔχει ταυτόσημες ἰδιότητες μέ τήν Ἀθηνᾶ (P. Decharme, ὅπου ἀνωτ. σελ 122). Κατ’ ἄλλους εἶναι μετεξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς «μεγάλης θεᾶς». Ἄλλοι ἐπίσης ταυτίζουν τήν Ἀθηνᾶ μέ τήν αἰγυπτιακή θεά Νηίθ (ΘΗΕ,τόμ,1, στ.598), διότι τά χαρακτηριστικά της εἶναι ταυτόσημα.

Ἡ Ἑστία εἶναι καί αὐτή ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως. Ἦταν ἡ προσωποποίηση τοῦ ἐφεστίου πυρός. Τό «ἱερό πῦρ» εἶχε μεγάλη σημασία γιά τούς Ἀρίους. Οἱ Ἕλληνες συνέχισαν τήν ἀρεία πίστη στή δύναμη τοῦ «ἱεροῦ πυρός» καί γι’ αυτό τό διατηροὺσαν ἄσβεστο στό δελφικό ἱερό. Ἡ Ἑστία λατρευόταν καί ἀπό ἄλλους λαούς. Στούς Ρωμαίους ὀνομαζόταν Vesta.

Ὁ Ἀπόλλων, μία ἀπό τίς κορυφαῖες θεότητες τοῦ δωδεκαθέου, ἀναμφίβολα ἕλκει καί αὐτός τήν προέλευσή του στούς ἰνδοευρωπαίους. Ἡ λατρεία του εἶχε μεγάλη ἐξάπλωση στούς Ἀρίους καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολή.

Ὑπῆρξε συγγενής θεότητα τῶν βεδδικῶν ἡλιακῶν θεοτήτων Hindous, Sourya καί Roudra. Ἡ γνωστή μυθολογική διήγηση γιά τήν νίκη τοῦ δράκοντα Πύθωνα εἶναι κοινή σέ ὅλες τίς φυλές τῆς ἄριας ὁμοεθνίας.

Στίς Βέδδες περιγράφεται ἡ νίκη τοῦ θεοῦ τοῦ φωτός Indra κατά τοῦ ὄφη Ahi ἤ τοῦ Vitra, οὐράνιου δράκοντα τοῦ ὁποίου θραύει τήν κεφαλή. Στήν Avesta τῶν Περσῶν ὁ ἡλιακός θεός Μίθρας φονεύει τόν ὄφη – σύμβολο τοῦ Ariman.

Τό ἴδιο κάνει καί ὁ ὑπερβόρειος Siegfrid. Σύμφωνα μέ τόν πολύ Max Muller, ὁ Ἀπόλλων σχετίζεται μέ τή Δάφνη καί ἰσχυρίζεται ὁ διακεκριμένος ἐπιστήμων ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική λέξη dahana, ἀπό τή ρίζα dah, πού σημαίνει τόν καίοντα, τόν φωτεινό, καί ὅπως εἶναι γνωστό ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τοῦ φωτός καί μάλιστα ταυτιζόταν μέ τόν ἥλιο!

Ἔρευνες ἐπίσης στήν Ἀνατολή ἀποκάλυψαν ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν ὁ έπιφανής θεός τῶν Χετταίων Apulunas (προστάτης τῶν πυλῶν), (R.Hrozny, παρά G.Meautiw,Muthologie graegue Neuchatel (Suisse) 1959,σελ. 84).

Ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τῶν Χετταίων ἀποδεικνύεται περίτρανα ἀπό τίς διηγήσεις τοῦ Ὁμήρου ὡς προστάτη τῶν Τρώων καί φοβερό πολέμιο τῶν Ἑλλήνων (ΘΗΕ, τόμ. 6. στ.1120)! Ὁ Ὅμηρος (Ἰλ.Β΄,84) χαρακτηρίζει ἐπίσης τόν Ἀπόλλωνα ὡς «Λυκηγενῆ», δηλαδή μαρτυρεῖ ὅτι κοιτίδα τῆς λατρείας του ἦταν ἡ χώρα τῶν Λυκίων τῆς Μ. Ἀσίας.

Κατά πᾶσαν πιθανότητα ἀπό ἐκεῖ πέρασε ἡ λατρεία του στήν Ἀθήνα (Λυκαβητός) (ΜΕΕ, τόμ.Ε΄, σελ.180). Οἱ Πέρσες λάτρευαν τόν Ἀπόλλωνα στό πρόσωπο τῆς ἡλιακῆς θεότητας τοῦ Μίθρα. Οἱ Τυρρηνοί τόν λάτρευαν ὡς Aplu ἤ Apulu. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Medicum καί εἶχαν καθιερώσει ἑτήσιες ἑορτές τά Ludi Apollinares.

Ἡ «ἀδελφή» του Ἄρτεμη, ἕλκει καί αὐτή τήν καταγωγή της στήν Ἀνατολή, προῆλθε πιθανώτατα ἀπό ἀντίστοιχη ἄγρια ταυρική θεά, στήν ὁποία γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες. Ἡ θυσία τῆς Ἰφιγένειας καί ἡ μεταφορά της στήν χώρα τῶν Ταυρίων δείχνει ξεκάθαρα τήν σχέση τῆς Ἀρτέμιδος μέ τήν Ταυρία θεά.

Οἱ Πέρσες τήν λάτρευαν, σύμφωνα μέ τόν Ἡρόδοτο (Ἱστ. Β΄, 137,156), τή δική τους Ἄρτεμη μέ τό ὄνομα Βούβαση καί οἱ Ρωμαῖοι τή λάτρευαν ὡς Diana. Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει ἐπίσης τήν Ἄρτεμη μέ τήν ἄγρια θρακική θεά Βένδη.

Μάλιστα στόν Πειραιᾶ μέχρι τά μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα γινόταν ἑτήσιες ἑορτές τά Βενδίδεια (ΜΜΕ,τόμ.Ε΄,σελ. 692). Στήν Ἑλλάδα ἦρθε ἡ λατρεία της ἀπό τήν Μ. Ἀσία, ὅπου ταυτίστηκε μέ τήν φρυγική Ρέα καί ἀργότερα μέ τήν Κυβέλη.

Ὁ Ἑρμῆς εἶναι πανομοιότυπος μέ τόν θεό τῶν Ἰνδῶν Σαραμέγια Ἑρμεία. Στίς Βέδδες ἀναφέρεται ὡς θεός τοῦ ὕπνου, ὅπως ἀπέδειξε ὁ Max Muller. Τό ἴδιο καί ὁ Ἑρμῆς συσχετίζονταν μέ τόν θάνατο, ὡς ψυχοπομπός. Ὅπως ὁ Dyaus – Δίας, ἔτσι καί ὁ Σαραμέγια - Ἑρμῆς κατέστη ἐπιφανής θεός στίς θρησκεῖες τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας, (π.χ. στούς Ρωμαίους ἔγινε Mercury).

Ὁ Ἥφαιστος, σύμφωνα μέ τόν Max Muller, ταυτίζεται μέ τόν θεό τοῦ πυρός καί τῶν ἀστραπῶν τῶν Βεδδῶν Giavishtha. Κοινή εἶναι ἄλλωστε στούς λαούς τῆς Ἄριας ὁμοεθνίας ἡ παράδοση γιά θεούς τῆς φωτιᾶς (ΜΕΕ,τόμ.ΙΒ΄σελ.415). Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει τόν Ἥφαιστο μέ τόν αἰγύπτιο θεό Ftha. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Vulcanus (προσωποποίηση τοῦ πυρός) καί εἶχαν καθιερώσει ἑορτή, τά Βουλκάνεια (Ἡφαίστεια).

Ὁ Ἄρης προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα mar καί ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Maruts, πού σημαίνει αὐτόν πού συντρίβει καί καταστρέφει καί ἦταν ὁ θεός τῆς καταιγίδας. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. Δ΄,59) ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἄρης ταυτίζεται μέ ἀντίστοιχο ἄγριο, αἱμοβόρο καί πολεμοχαρῆ θεό τῶν Σκυθῶν, στόν ὁποῖο γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες.

Ἐπίσης ταυτιζόταν καί μέ τόν ἀσσυριακό καί βαβυλωνιακό Βήλ. Ἡ λατρεία τοῦ ἄγριου θεοῦ τοῦ πολέμου καί τῆς καταστροφῆς ὑπῆρξε ἰδιαίτερα ἀγαπητή στούς θράκες καί ἀπό ἐκεῖ διαδόθηκε στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα.

Στούς Ρωμαίους λατρευόταν ὡς Mars. Ἡ Ἀφροδίτη προέρχεται ἀναμφισβήτητα ἀπό τήν Ἀσσυρία. Ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει λεπτομέρειες γιά τήν εἴσοδο τῆς λατρείας της στήν Ἑλλάδα (Ἱστ.Βιβλ.Α,105). Πρόκειται γιά τήν πορνική θεά Ἰστάρ ἤ Ἀστάρτη, τῆς ὁποίας ἡ λατρεία πέρασε ἀπό τήν Φοινίκη στήν Κύπρο, στά Κύθηρα καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα!

Ἡ Δήμητρα (θεά Γῆ) εἶναι προφανῶς ἐξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς λατρείας τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ὅμως προσέλαβε στήν ἱστορική πορεία της πολλά ξενικά στοιχεῖα. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. ΙΙ,171) ἀναφέρει πώς ἡ λατρεία τῆς Δήμητρας ἦρθε ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν ἔφεραν στήν Ἑλλάδα οἱ θυγατέρες τοῦ Δαναοῦ.

Ἴσως νά πέρασε κατ’ ἀρχήν στήν Κρήτη καί ἀπό ἐκεῖ στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Στήν Ρίγκ-Βέδδα ἀναφέρεται ἡ θεά Γῆ, ἡ ὁποία εἶναι σύζυγος τοῦ θεοῦ Οὐρανοῦ «ὡς ἀθάνατο ζεῦγος, τούς δύο μεγάλους τοῦ κόσμου γονεῖς» (μετ.Langlois, τόμ. ΙV, ΣΕΛ. 38).

Τό ἴδιο καί στήν ἑλληνική μυθολογία ἀναφέρεται ὡς μία ἀπό τίς ἀρχέγονες θεότητες τιτανίδες καί ταυτίστηκε μέ τή θεά Γῆ. Στούς Κέλτες λατρευόταν ὡς Deva. Ἡ φρυγική θεά Ρέα καί ἀργότερα ἡ Κυβέλη ταυτίστηκαν μέ τήν Δήμητρα καί ὅλες αὐτές μέ τήν Ἄρτεμη! Κάποιοι ἄλλοι τήν ταύτιζαν μέ τήν δωδωνιαία Διώνη!

Ὁ Ἅδης τέλος ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Aditi ἤ Aditya (P. Decharme, σελ.473). Ἀλλά καί «μικρότερες» θεότητες τῆς Ελληνικῆς μυθολογίας εἶναι ξένα δάνεια. Οἱ Χάριτες γιά παράδειγμα εἶναι οἱ βεδδικές θεότητες Harites, οἱ Ἄρπυες εἶναι ἐπίσης οἱ βεδδικοί δαίμονες Marouts (ΜΕΕ,τόμ.Ε΄,σελ.653).

Ὅμως δέν εἶναι μόνο οἱ ὀλύμπιοι θεοί πού προῆλθαν ἀπό ξένες θεότητες. Γύρω στό 800 π.Χ. ἔκαμε τήν ἐμφάνισή της μία ἀκόμα πίστη, ὁ ὀρφισμός, ὁ ὁποῖος εἰσέβαλε στόν Ελληνικό χῶρο ἀπό τήν Θράκη. Κύριο πρόσωπο λατρείας τῆς θρησκείας αὐτῆς ἦταν ὁ θεός Διόνυσος, ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν καταγωγή του στήν Φρυγία τῆς Μ. Ἀσίας.

Ἀπό ἐκεῖ πέρασε στή Θράκη καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καί τελικά ἐπεκράτησε στούς Ἕλληνες, χωρίς νά συμπεριληφθεῖ ποτέ στό δωδεκάθεο. Μετά τόν 6ο αἰῶνα μάλιστα ἀνήχθη σέ κύρια λατρεία καί στούς κλασσικούς καί μετέπειτα χρόνους παραγκώνισε ὁ νεοφανής ξενικός αὐτός θεός τό δωδεκάθεο. Ἡ ὀργιαστική βακχική λατρεία, παραμέρισε τήν «ἤπια» λατρεία τῶν ὀλυμπίων θεεῶν.

Στούς Ελληνιστικούς χρόνους, ὅταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος «ἑνοποιήθηκε», εἰσέβαλαν στόν ἑλληνικό χῶρο πληθώρα ἀνατολικῶν μυστηριακῶν θρησκειῶν, ὅπως τῶν αἰγυπτιακῶν ἐπιφανῶν θεῶν Ἴσιδος καί Ὄσιρη, τῆς φρυγικῆς Κυβέλης, τοῦ συριακοῦ Ἄδωνη, τοῦ ἰρανικοῦ Μίθρα, κ. ἄ., διότι τό δωδεκάθεο μαζί μέ ὅλες τίς μορφές λατρείας του δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει πιά τίς ἐξελιγμένες μεταφυσικές ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων.

Ἐπίσης ἡ ἄγρια κριτική τῶν ἐπιστημόνων καί τῶν ἄλλων σοφῶν προγόνων μας εἶχε περιθωριοποιήσει πρό πολλοῦ τήν παράλογη αὐτή πίστη. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐξοβελίσουν κυριολεκτικά οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες τό δωδεκάθεο καί νά ἐπικρατήσουν σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα!

Ὁ Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.) στό ἔργο του «Περί Ἴσιδος καί Ὀσίριδος» ἀναφέρει πώς ἡ ἐπικράτηση τῶν αἰγυπτιακῶν αὐτῶν θεοτήτων ἦταν τόσο δυναμική, ὥστε ἐγκαταστάθηκαν ἀκόμα καί σ’αὐτό τό δελφικό ἱερό, τό κέντρο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας!

Ὁ Παυσανίας ( 2ος μ.Χ. αἰών) ἀναφέρει πώς ἡ αἰγυπτιακή Ἴσις εἶχε ἐκτοπίσει τή Λαφρία Ἀρτέμιδα ἀπό τό ἱερό της στήν Τιθορέα τῆς Βοιωτίας. Ἐπίσης σέ πρόσφατες ἀνασκαφές στό Δίον, κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο, ἀνακαλύφθηκε πελώριος ναός καί ἄγαλμα τῆς Ἴσιδος.

Οἱ Ἕλληνες σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα λάτρευαν μέ πάθος τήν ξενική θεά καί τήν ἀνήγαγαν σέ ὕψιστη θεότητα, παραγκωνίζοντας τήν παραδοσιακή θρησκεία, ἡ ὁποία ὅδευσε ραγδαῖα πρός τήν τέλεια παρακμή της.

Στούς ρωμαϊκούς χρόνους ἔχουμε τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τοῦ μυστικοπαθοῦς θρησκευτικοφιλοσοφικοῦ κινήματος τοῦ νεοπλατωνισμοῦ, τό ὁποῖο ἐπιστρατεύτηκε νά ἀναχαιτίσει, χωρίς ἀποτέλεσμα, τόν ἀνερχόμενο Χριστιανισμό.

Ἦταν ἕνα κράμα ἰουδαϊκῶν, ἰρανοπερσικῶν καί μαγικῶν στοιχείων, ἀναμειγμένα μέ τήν πλατωνική φιλοσοφία. Τό συγκρητιστικό αὐτό σύστημα ὑπῆρξε, σύμφωνα μέ τόν ἀείμνηστο φιλόσοφο καί ἀκαδημαϊκό Ι.Θεοδωρακόπουλο, ἡ ταφόπετρα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφίας! Μαζί μέ τόν νεοπλατωνισμό ἔσβησε καί ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία.

Ἀκοῦμε ἀπό τούς «ἀρχαιολάτρες» νά ὁμιλοῦν γιά «τρεῖς χιλιάδες», «ἑπτά χιλιάδες», «δώδεκα χιλιάδες», ἀκόμα καί «εἴκοσι χιλιάδες χρόνια ἑλληνικῆς θρησκείας» παραμερίζοντας ὅλα τά ἐπιστημονικά στοιχεῖα, πού δίνουν τήν πραγματική ἱστορία τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, τῶν ὀποίων ὁρισμένα ψήγματα παραθέσαμε σέ αὐτό τό ἄρθρο.

Δέν μᾶς ἐκπλήσσει αὐτός ὁ ἀνιστόρητος καί ἀντιεπιστημονικός τους ἰσχυρισμός, διότι δέν εἶναι ὁ μόνος. Ἡ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ ἀλλά πρέπει νά λέγεται. Ἡ ξενικῆς ἐπίδρασης θρησκεία τοῦ δωδεκαθέου δέν ἔχει περισσότερο ἀπό 1500 χρόνια ὕπαρξης καί ὡς κύρια θρησκεία τῶν Ἑλλήνων δέν ξεπερνᾶ τά 500 χρόνια!

Κατόπιν αυτοῦ γιά ποιά «γηγενῆ» καί «γνήσια Ελληνική» θρησκεία ὁμιλοῦν οἱ «ἀρχαιολάτρες»; Γιά ποιά πατρώα θρησκεία ὁμιλοῦν, ὅταν ὅλες οἱ παραπάνω μορφές θρησκευτικότητας ὑπῆρξαν «πατρῶες θρησκεῖες»;

Ἡ τοτεμική, φετιχιστική καί ἀνιμιστική μορφή λατρείας τῶν Πελασγῶν δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ἡ θρησκεία τῶν πρωτοελλήνων δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὁ μυστικοπαθής ὀρφισμός δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὁ ὀργιαστικός βακιχισμός δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ἡ λατρεία τῆς Ἴσιδος, τῆς Κυβέλης, τοῦ Μίθρα δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὅλες αὐτές οἱ μορφές θρησκευτικότητας καλύπτουν ὁλόκληρη τήν ἀρχαιότητα.

Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο.

{Όπως είναι γνωστό, το 1519 π. Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι ορδές των αλλοδαπών από την Αίγυπτο. Αυτοί oι αλλοδαποί κατέκτησαν τους Έλληνες, με άγριες σφαγές, και συστηματική γενοκτονία.

Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες, και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Λακωνία. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία}.

Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών.

Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους, από τα “δημοκρατικά” Σημιτικά ιερατεία του Δωδεκαθέου.

Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα. Η λατρεία των δαιμόνων από την Αίγυπτο, στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε αρχικά από τα τυραννικά καθεστώτα, ενώ καθιερώθηκε και έγινε κυρίαρχος- ακατάλυτος θεσμός, από την αρχαία “δημοκρατική” Αθήνα.

Την “δημοκρατία”, την επέβαλαν τα σκοτεινά Φοινικικά (Σημιτικά) ιερατεία του δωδεκαθέου, με μοναδικό κίνητρο, την παρεκτροπή των απαίδευτων-εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές παρεκτροπές, με απώτερο σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική κατάπτωση, και πάνω από όλα να μην αναζητούν την ελευθερία τους.

Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν την αρετή να διδάξουν κι’ ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές.

Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γιατί δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, δεν ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό». Οι Έλληνες φιλόσοφοι και σοφιστές, επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό.

ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ :

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ. 

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων.

Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε.

Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος.

Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1).

Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι (https://philosophoshypatia.blogspot.com/2021/02/blog-post_36.html).

Ουσιαστικά οι εισβολές των Αιγύπτιων Ιναχού και Δαναού, των Φοινίκων του Κάδμου και των Φρυγών του Πέλοπα στον Ελληνικό χώρο, όπου αν και ήταν πολύ λιγότεροι σε αριθμό υπέταξαν με πολέμους τους τοπικούς πληθυσμούς, τους σκλάβωσαν και τους επέβαλαν με την βία τα έθιμα και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, συνέβη και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στην οποία από τα έτη 406 μ.Χ. έως και την οριστική πτώση της το 476 μ.Χ., οι εισβολές των Γερμανικών φυλών (π.χ. Φράγκων, Βησιγότθων, Βανδάλων, Αγγλοσαξώνων κ.λ.π.),  όπου αν και ήταν πολύ λιγότεροι σε αριθμό υπέταξαν με πολέμους τους τοπικούς πληθυσμούς, τους σκλάβωσαν και τους επέβαλαν με την βία τα έθιμα και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Μπορεί επίσης εδώ να αναφερθεί ότι και ο Ίναχος, ο πρώτος βασιλιάς του Αργούς κατά την Ελληνική μυθολογία, αλλά και ο Κέκροπας, ο πρώτος βασιλιάς των Αθηνών, ήρθαν σύμφωνα με διαδεδομένες εκδοχές των Ελληνικών μύθων και αυτοί από την Αίγυπτο, επικεφαλής πολλών αποίκων, Αιώνες πριν τον Αιγύπτιο Δαναό, τον Φοίνικα Κάδμο ή τον Φρύγα Πέλοπα (το 1.986. π.Χ. κατά τον Ιωάννη Κοφινιώτη  ο πρώτος ή κατά άλλους λόγω της εισβολής των Υκσώς μετέπειτα το 1.650 π.Χ. και το 1.582 π.Χ. ο δεύτερος κατά το Πάριο Χρονικό).

Και αυτοί οντάς επικεφαλής πολλών χιλιάδων πολεμιστών υπέταξαν και υποδούλωσαν με την βία στην συνέχεια (όπως και ο Κάδμος, ο Δαναός και Πέλοπας μετά από αυτούς) τους πολύ περισσοτέρους αριθμητικά αυτόχθονες πληθυσμούς της Ελλάδας χάρις στην πολεμική τους υπεροχή και τους επέβαλαν με την βία τα έθιμα και  τα πιστεύω τους.

(Όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα στον Μεσαίωνα οι Γερμανικοί βαρβαρικοί λαοί στα εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που κατέλαβαν αναμεσά στα έτη 406 έως 476 μ.Χ., κυρίως οι Φράγκοι, οι Βησιγότθοι, οι Αγγλοσάξονες, οι Βάνδαλοι κ.λ.π. αλλά και οι εξόριστοι Άραβες της Ισπανίας που κατάλαβαν την Κρήτη από την Ρωμανία και ίδρυσαν τον Εμιράτο της Κρήτης).

Η Αρχαία Ελλάδα σύμφωνα με τους Αρχαιολόγους κατοικούνταν από την Νεολιθική Εποχή το 8.000 π..Χ.

Επίσης, σύμφωνα με σύγχρονα Αρχαιολογικά δεδομένα οι πρώτοι άποικοι και πρόγονοι των Ελλήνων έφτασαν στην Βόρεια Ελλάδα το 4.000 π.Χ. (πιθανώς οι Πελασγοί ή Πρωτοέλληνες), και από εκεί εξαπλώθηκαν στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Το 2.700 π.Χ. έφτασαν στην Ελλάδα και οι πρώτοι σύγχρονοι Έλληνες και αποίκησαν την υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία στην συνέχεια έφτασαν και κάποια μικρά κατακτητικά κύματα στην Ελλάδα από Αίγυπτο και Φοινική (Ιναχός, Κέκροπας, Δαναός, Κάδμος).

Η δε δημιουργία της Ελληνικής μυθολογίας και θρησκείας λέγεται ότι συνέβη με την συγχώνευση των Μυκηναϊκών και των Μινωιτικών «θεοτήτων», ενώ την περίοδο της επικράτησης των πρώτων (Μυκηναίων) επί των δευτέρων (Μινωιτών) λέγεται ότι ήταν και ο χρόνος δημιουργίας του μύθου της Τιτανομαχίας και της νίκης των Ολυμπίων επί των Τιτάνων (που συμβόλιζε την νίκη των θεοτήτων των πρώτων επί των δεύτερων και την κατάκτηση τους)].

Υπήρχαν σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία τρεις διαφορετικοί τουλάχιστον άνθρωποι με το όνομα Ηρακλής, αυτός της Θήβας στην Ελλάδα, ο Αιγύπτιος και ο Τύριος Ηρακλής κατά τον Φλάβιο Αρριανό.

Τέλος την Άλκηστη, ο Ηρακλής δεν πάλεψε με τον Χάρο κανονικά για να την σώσει, αλλά χάρις στις μεγάλες ιατρικές γνώσεις που ο ίδιος είχε, παρασκεύασε ένα ισχυρό φάρμακο, το οποίο κατάφερε να την θεραπεύσει από τον πυρετό και να της σώσει την ζωή. 

Για κάποιους, ο Κρητικός Ταύρος του Μίνωα στον Μαραθώνα, συμβολίζει μία αποτυχαίνει απόβαση και επιδρομή των Κρητικών στην Αθήνα, την οποία απέκρουσε ο Θησέας, ενώ υπήρχαν και πιο πριν πειρατικές εισβολές των Κρητών στην περιοχή της Αττικής, οι οποίες είχαν ως συνέπεια οι Αθηναίοι να υποταχτούν και να πληρώνουν ανά εννέα έτη, φόρο υποτέλειας για εικοσιπέντε χρόνια. 

Η Σκύλλα λέγεται πως ήταν η κόρη του Νύσου, του βασιλιά των Μέγαρων, με πρωτεύουσα την Νυσαία, η οποία πρόδωσε τον πατέρα της λόγω του ερωτά της για τον Μίνωα, αλλά ο Μίνωας για να την τιμωρήσει την έδεσε στην πρύμνη του πλοίου του και την έπνιξε.

Ο δε Κύκνος που ενώθηκε με την Λήδα και γέννησε την Ωραία Ελένη λέγεται πως ήταν ένας νέος με το όνομα αυτό, με τον οποίο μοίχευσε η Λήδα, ενώ το αυγό της Ελένης στην πραγματικότητα ήταν ένα υπερώο ενός σπιτιού, το οποίο ονομάζονταν παλιό Ωό.

Υπήρξαν σύμφωνα με παραλλαγές της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας δύο Μίνωες, Σαρπηδόνες και Ραδαμάνθυδες. 

Ο Ίναχος λέγεται πως ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Άργους μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, επανάφερε τους ανθρώπους από τα βουνά στις πεδιάδες, έκανε έργα που καθάρισαν τον κάμπο από τα νερά της πλημύρας, ενώ ανακάλυψε και το ποτάμι στο οποίο έδωσε το όνομα  του.

Η ένωση των δώδεκα χωριών της Αθήνας έγινε δύο φορές από τον Κέκροπα και τον Θησέα, όπως και των Δώδεκα Φυλών του Ισραήλ από τον Προφήτη Μωυσή, τον Ιησού του Ναυή, τους Κριτές και τον ένδοξο Βιβλικό  βασιλιά Δαβίδ.

Ο Κέκροπας λέγεται πως ήρθε από την Αιγυπτιακή πόλη Σαίν (που στα Αιγυπτιακά σημαίνει Αθηνά), στην οποία λατρεύονταν η δήθεν «θεά» Νέιθ, και έφερε στην Αθήνα το Αιγυπτιακό πολίτευμα, το οποίο ένωσε με το Ελληνικό, ενώ ο ίδιος ονομάζονταν διθιής, λόγω του ότι γνώριζε τόσο την Αιγυπτιακή, όσο και την Ελληνική γλώσσα.

Ο Ερεχθέας λέγεται ότι ήρθε από την Αίγυπτο, όταν στην Αθήνα είχε ενσκήψει λιμός, και φέροντας τρόφιμα από την Αίγυπτο έσωσε τους Αθηναίους από την πείνα και αυτοί για να τον ανταμείψουν τον έκαναν βασιλιά τους.

Αιγύπτιοι ιερείς λέγεται πως ήταν και οι απόγονοι του Ευμόλπου, οι Ευμολπίδες, όπως και ο ίδιος ο Εύμολπος.

Τελευταίος εκπρόσωπος του Χάλκινου Γένους λέγεται πως ήταν ο Χάλκινος Γίγαντας Τάλος, ο οποίος εξοντώθηκε από τους Αργοναύτες, όπως και τελευταίοι εκπρόσωποι των Γιγάντων λέγεται πως ήταν οι Γίγαντες της εποχής του ενδόξου Βιβλικού βασιλιά Δαβίδ, που εξοντώθηκαν από τον ίδιο και τον στρατό του, π.χ. ο διάσημος Γολιάθ.

Στο δε λεγόμενο παλάτι του Κάδμου στην Βοιωτία, βρέθηκαν σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, κυλινδρικές Βαβυλωνιακές σφραγίδες και Αιγυπτιακές διακοσμήσεις. 

Οι Κύκλωπες που κατασκεύασαν τα λεγόμενα Κυκλώπεια Τείχη και τις Ακροπόλεις στην Αργολίδα (στην Τίρυνθα και αλλού) ήταν για κάποιους ονομαστοί τεχνίτες που είχε καλέσει ο βασιλιάς Ιοβάτης, οι οποίοι κατάγονταν από την Μικρασιατική Λυκία.

Για κάποιους, ο Ίλος-Κρόνος, ήταν αυτός που ίδρυσε τις πόλεις της Φοινίκης.

Οι Γεφυραίοι ήταν Φοινικικής καταγωγής και ήρθαν από την Φοινίκη μαζί με τον Κάδμο και εγκαταστάθηκαν στην Βοιωτία (στην Ταναγραική χώρα), φέρνοντας μαζί με τον Κάδμο κατά τον Ηρόδοτο το Φοινικικό αλφάβητο στην Ελλάδα.

Όμως, με την κάθοδο των Βοιωτών στην περιοχή, αυτοί μετακινήθηκαν προς την Αττική και απέκτησαν τα δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη, με δύο εξέχοντα μέλη τους να είναι κατά τον Ηρόδοτο σε μετέπειτα γενιές οι τυραννοκτόνοι Αρμόδιος και Αριστογείτων.  

Ως πρίγκιπες των Φιλισταίων επιλέγονταν οι πιο γενναίοι και ικανοί στον πόλεμο από μία κάστα ευγενών, όπως ακριβώς γίνονταν και στην Μυκηναϊκή Ελλάδα.

Ο θρύλος της περικύκλωσης και πολιορκίας μιας πόλης υπήρχε στην Ελλάδα πολύ πριν το γράψιμο της Ιλιάδας από τον Όμηρο, σε πολλές τοιχογραφίες σε Μινωικά και Μυκηναϊκά ανάκτορα.

Ο Πλούταρχος έλεγε ότι Κρόνιοι (δηλαδή άνθρωποι που λάτρευαν τον Κρόνο) κατοικούσαν σε μία μεγάλη Ήπειρο δυτικά από Ηράκλειες Στήλες και έκαναν ανθρωποθυσίες και ήταν φιλοπόλεμοι, όπως έκαναν πολλοί προκολομβιανοί λαοί της Αμερικής π.χ. οι Αζτέκοι.

Αναφέρεται ότι υπήρχαν Έλληνες άποικοι εκεί, οι οποίοι όμως αναμείχτηκαν με τους ντόπιους και εκβαρβαρίστηκαν (όπως π.χ. οι Έλληνες του Κιμμέριοι Βοσπόρου όταν τους κατέλαβαν οι Σκύθες ή οι  Έλληνες της Σικελίας όταν τους κατέλαβαν οι Νορμανδοί και οι Λομβαρδοί).

Και όταν αργότερα ο Ηρακλής τους βρήκε εκεί όταν ήρθε λέγεται πως είχαν ξεχάσει την καταγωγή τους, είχαν υιοθετήσει τα έθιμα των ντόπιων και έκαναν ανθρωποθυσίες, όπως οι ντόπιοι που ο συγγραφέας ονομάζει Κρόνιους. 

Ο Πίνδαρος έλεγε ότι τα Ηλύσια αποικία Κρητών για όσους έχουν ηθικό βίο σε μία Ήπειρο απέναντι από την Ευρώπη στα δυτικά της. 

Ο δε Πρωτέας ήταν απλά ένας βασιλιάς της Αιγύπτου.

Ο Ηρακλής ήταν για κάποιους ένας ικανός Μυκηναίος βασιλιάς (ή η προσωποποίηση των Μυκηναίων/Μινύων, όπως και οι Ολύμπιοι), ο οποίος έκανε τα ταξίδια και τους άθλους του, τόσο για αναζήτηση μετάλλων χρυσού ή χαλκού, το κτίσιμο αποικιών, ή την προστασία των ήδη υπάρχοντα από εισβολείς, ή έκανε και εκστρατείες για κατάκτηση εδαφών και απόκτηση λαφύρων.

Αυτό υποδηλώνεται σύμφωνα με κάποιους από τους άθλους του (π.χ. το ελάφι της Αρτέμης με τα χρυσά κέρατα και τα χάλκινα ποδιά, τις Στυμφαλίδες Όρνιθες που είχαν χάλκινα ράμφη, τα αλόγα του Διομήδη με τα χάλκινα σαγονιά, ή τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων).

Κάτι αντίστοιχο λέγεται πως ήταν και ο Περσέας, ο οποίος εξόντωσε την Μέδουσα για να προστατέψει κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη από τις επιδρομές αυτής και της γηγενούς φυλής της μία αποικία Ελλήνων στην Ισπανια και έφερε το κεφάλι της ως απόδειξη της θανάτωσης της στο Άργος.

Παράλληλα και για τον Κάδμο λέγεται ότι εκτός από την αδερφή του αναζητούσε χρυσό στην Θράκη, ενώ την προσπάθεια εύρεσης χρυσού υποδηλώνει και ο μύθος των Γρυπών και των Αριμασπών στα Ουράλια και οι μεταξύ τους πόλεμοι.

Για κάποιους ο μύθος της Ιούς προς Βόσπορο, Καύκασο και μετά Αίγυπτο σημαίνει στην πραγματικότητα Ελληνικές ναυτικές εκστρατείες και εξερευνήσεις για την εύρεση χρυσού/σιδήρου και την ίδρυση αποικιών και εμπορικών συμφωνιών. 

Σύμφωνα με την μυθολογία και οι Άτλαντες (της Ατλαντίδας) εξορύσσαν ορείχαλκο.

Με την διάλυση του Μυκηναϊκού κόσμου, οι μέχρι τότε ασήμαντοι ιεραρχικά βασιλείς (ηγέτες χωριών ή πόλεων) ανεξαρτητοποιήθηκαν από τα Βασίλεια που υπάγονταν και ιδρύσαν όλοι τους ανεξάρτητα (αλλά μικρότερα) κράτη στην πόλη ή το χωριό που ήλεγχε ο καθένας σε μικρότερα εδάφη και πληθυσμούς, διαλύοντας όμως τα Μυκηναϊκά Βασίλεια, όπως έγινε με την ανεξαρτησία πολλών κρατών από την ΕΣΣΔ με την πτώση της.

Για κάποιους ο Κρόνος ήταν ένας βασιλιάς της Κρήτης που έζησε ο λαός την Χρύση Εποχή με αυτόν (ο Χρυσός Αιώνας της Κρήτης ήταν ο 17^ος π.Χ. Αιώνας), ενώ ο Δίας/Κρονίων ή Κρονίδης (που σημαίνει λαμπερός όπως και το Αύγουστος στην Ρώμη) ήταν ο γιος του, ο οποίος τον διαδέχτηκε αφού τον έριξε από την εξουσία.

Όμως στην ανάληψη της εξουσίας από τον Δία αντιτάχτηκαν μέλη της βασιλικής οικογένειας, οι Τιτάνες, οι οποίοι τον πολέμησαν, αλλά τελικά νικήθηκαν από αυτόν, με αποτέλεσμα όσοι δεν εξοντώθηκαν π.χ. ο Κρόνος, είτε να φυλακιστούν, είτε να εξοριστούν.

{Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Δίας εξόρισε τον Κρόνο όχι στα Τάρταρα, αλλά Βόρεια της Ευρώπης και Ανατολικά της Μεγάλης Ηπείρου (πιθανώς στην Γροιλανδία για κάποιους)}, ενώ λέγεται ότι ο Κρόνος είχε ιδρύσει αποικίες στην Ήπειρο αυτή, τους απογόνους των οποίων όταν συνάντησε ο Ηρακλής είχαν ξεχάσει ακόμα και την γλώσσα τους και είχαν σχεδόν εκβαρβαριστεί πλήρως.

Στην συνέχεια, αλλά μέλη της βασιλικής οικογένειας, οι Γίγαντες αντιτάχτηκαν και αυτοί στην ανάληψη της εξουσίας από τον Δια, αλλά και αυτοί ηττήθηκαν από αυτόν, όπως οι Τιτάνες πριν από αυτούς.

Στην συνέχεια, οι πολιτικοί εχθροί του Δία κάλεσαν από την Κιλικία τον Τυφώνα, βασιλιά, στρατηγό ή μισθοφόρο, ίσως και μέλος της βασιλικής οικογένειας της Κρήτης για να νικήσει και να εκθρονίσει τον Δία, αλλά αν και αρχικά όντως νίκησε τον Δία στο τέλος όμως ηττήθηκε και εξοντώθηκε από αυτόν (ίσως και με την χρήση Μυκηναίων μισθοφόρων).

Όμως ούτε και τότε τέλειωσαν οι αγώνες του Δία, αφού ακόμα και μέλη της οικογένειας του (η Ήρα, ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και η Αθήνα) τον έδεσαν κάποια στιγμή με αλυσίδες, πριν τον ελευθερώσει η Θέτιδα με την βοήθεια του Κύκλωπα Βριαρεώ, που ήταν στην πραγματικότητα ένας σωματοφύλακας του Δία.

Όσο για τις φωτιές, τις καταιγίδες, τους σεισμούς και το ρίξιμο πετρών από τον ουρανό για κάποιους υποδηλώνει ότι αυτά τα γεγονότα έλαβαν μέρος λίγο μετά την έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας από το οποίο όντως προκλήθηκαν τέτοια φαινόμενα.

Δώδεκα ήταν τα παιδιά του Αίολου και Δώδεκα και οι Μήνες του Χρόνου (προσωποποίηση).

Για κάποιους οι Τιτάνες ήταν οι παλαιές τεκτονικές πλάκες και οι Γίγαντες οι νεότερες που προκαλούσαν σεισμούς σε προσωποποίηση.

Τα έτη αναμεσά στο 18.000 και 6.000 π.Χ. δημιουργήθηκαν και αφανίστηκαν πολλές λίμνες και ποταμιά, στην Είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου και λέγονταν ότι αυτά είχαν γίνει από τον Ποσειδώνα αν και στην πραγματικότητα ήταν έργα της φύσης.

Οπότε η αλληλοδιαδοχή του Ουρανού και της Γης, σημαίνουν την δημιουργία του κόσμου (μαζί με τον Πόντο και τον Ωκεανό), ενώ η διαδοχή τους από τους Τιτάνες τα φυσικά φαινόμενα (σεισμούς, εκρήξεις Ηφαίστειων, ρίψεις βράχων από αυτά κ.λ.π.) τα φυσικά φαινόμενα που τα διαδέχτηκαν μέχρι να σταθεροποιηθούν και να ολοκληρωθούν πλήρως αυτά (την τελική κατάσταση την συμβολίζουν οι Ολύμπιοι) στον Ελλαδικό χώρο.

Ο δε Ήφαιστος και τα κατασκευάσματα του (π.χ. ο Τάλος), όπως και διάσημοι Έλληνες εφευρέτες (π.χ. ο Δαίδαλος) συμβολίζουν και είναι προσωποποίηση της τεχνολογίας.

Οι Τελχίνες ήταν μάλλον μεταλλουργοί στην Κρήτη, ενώ οι τρεις Κύκλωπες που βοούσαν τον Ήφαιστο λέγεται ότι συμβόλιζαν τρία Ηφαίστεια της Ιταλίας (π.χ. Αίτνα, Βεζούβιο κ.λ.π.).

Λέγεται επίσης στον Πλούταρχο ότι τόσο ο Κρόνος, όσο και ο Ηρακλής πέρασαν την Μεγάλη Ακτή προς τα Δυτικά σε μία νέα Ήπειρο.

Το ότι ο Ήφαιστος ήταν κουτσός σήμαινε για κάποιους ότι υπονοούσε την ζημιά από αρσενικό που γίνονταν στους μεταλλουργούς στα άκρα των ποδιών τους από την εργασία αυτή.

Ο δε Δαμασμός του Αχελώου από τον Ηρακλή με το σπάσιμο των δύο κέρατων του σημαίνει για κάποιους των αποκλεισμό με αντιπλημμυρικά τεχνητά έργα των δύο μαιάνδρων του Δέλτα του ποταμού αυτού.

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες και η εξόντωση τους αντίστοιχα σημαίνει τον δαμάσομε των νερών και των πλημυρών της Στυμφαλίας με αντιπλημμυρικά έργα από τους Μίνυες.

Στην Λήμνο οπού είχε ο Ήφαιστος το μεταλλουργείο του υπήρχε Ηφαίστειο, το Μοσχολιόν.

Σύμφωνα με απόψεις, οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες και οι δράκοι  ήταν έμπνευση από τα οστά Αρχαίων Δεινοσαύρων ή Μαμούθ που έβλεπαν οι Αρχαίοι και προσπαθούσαν να τα εξηγήσουν.

Οι δήθεν «θεοί» Ποσειδωνίας, Εγκέλαδος, Άτλας, ο Γίγαντας Πολυβάτης και Προμηθέας ήταν που έκαναν την γη να τρέμει δημιουργώντας σεισμούς, π.χ. ο Εγκέλαδος κάτω από την Αίτνα, ενώ παράλληλα γίνονταν και εκρήξεις Ηφαιστείων.

Στους Κόλπους της Ελλάδας όπως και στην θάλασσα είναι σεισμογενής, τόσο στο Κρητικό, το Λιβυκό Πέλαγος, αλλά και στον Κορινθιακό και τον Αμβρακικό Κόλπο. Επίσης σεισμοί, παλιρροϊκά κύματα και Ηφαίστεια κατέστρεψαν και τον Μυκηναϊκό κόσμο.

Ηφαιστειακά νησιά στο Αιγαίο είναι αυτά της Νισύρου, της Θήρας, της Μύλου, αλλά και των Μέθανων.

Ο Πλούτωνας ήταν υπεύθυνος επίσης για ότι συνέβαινε κάτω από την γη στο βάθος της, για το πυρ σε αυτή (π.χ. την φλόγα των Ηφαιστείων), όπως και ο Ήφαιστος, οι Κύκλωπες και οι Τιτάνες.

Η δε τελευταία φορά που είχε κλείσει ο κύκλος των εκρήξεων του Ηφαιστείου της Θήρας, ήταν το 18.000 π.Χ., πριν την έκρηξη του 1.600 π.Χ.

Ο Τύθης-Ωκεανός και η Ελληνική γη δημιουργήθηκαν πριν 250 με 225 εκατομμύρια χρόνια, και συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια με σεισμούς, εκρήξεις Ηφαιστείων, δημιουργία και καταστροφή ποταμών και λιμνών, όπως και κομματιών γης.  

Η ιστορική επιστήμη δεν είναι πια βέβαιη για το κατόρθωμα του Κολόμβου, ότι, δηλαδή, έφτασε πρώτος στην Αμερική. Νεότερες έρευνες έχουν πείσει τους ερευνητές ότι προηγήθηκαν οι ριψοκίνδυνοι Φοίνικες και οι ατρόμητοι Βίκινγκς.

Ασφαλή τεκμήρια παρουσίας αρχαίων Ελλήνων στην Αμερικάνικη Ήπειρο δεν υπάρχουν. Πολλοί όμως μελετητές συγκρίνουν το ημερολόγιο του Μαγγελάνου  το έπος της Οδύσσειας του Ομήρου, ανακαλύπτοντας αξιοπερίεργες. και εντυπωσιακές ομοιότητες.

Αυτό όμως που ιδιαίτερα εντυπωσιάζει τους ιστορικούς είναι η επιμονή τόσο του Κολόμβου, όσο και του Μαγγελάνου. Όπως θα δούμε και στην συνέχεια οι ερευνητές πιστεύουν ότι δεν πρόκειται περί ενός απλού πείσματος των μεγάλων θαλασσοπόρων, αλλά της πίστης τους σε πηγές αρχαίες που περιγράφουν ακριβώς την ύπαρξη νέας γης στα δυτικά.

Για παράδειγμα, στο χρονικό του Καρχηδόνιου ναυάρχου Αμίλκα, καταχωρείται τέλεια περιγραφή της περίφημης σήμερα θάλασσας των Σαργασσών σκεπασμένης από επιπλέοντα φύκια και «τεμπέλικη θάλασσα» όπως την ονομάζει ο Αμίλκας που βρίσκεται έξω από τον κόλπο του Μεξικού, στο φοβερό τρίγωνο των Βερμούδων.

Ο ναυτικός του Έκτου Αιώνα προ Χριστού παραπονιέται για την δυσκολία στην κωπηλασία, που παρουσιάζει η θάλασσα αυτή, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίζονται τα πλοία από το παχύρρευστο υλικό. Πλοία φρακάριζαν σε ακίνητα νερά, με αποτέλεσμα τον θάνατο των πληρωμάτων από εξάντληση και πείνα.

Ένα βήμα απείχε η θάλασσα αυτή από τα νησιά του κόλπου που ανακάλυψε ο Κολόμβος (Κούβα, Αϊτή και Πόρτο Ρίκο. Και το βήμα αυτό φαίνεται πως έγινε την ίδια την μακρινή εκείνη εποχή γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς, στις ακτές των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών, βρέθηκαν καρχηδονιακά νομίσματα και στις ακτές της Βραζιλίας επιγραφές σε μεγάλες πέτρες με γράμματα φοινικικά.

Αλλά και οι κοκκινοτρίχηδες Βίκινγκς με τα στενά ταχύπλοα σκαριά τους, τα dragon, άφησαν αρκετά σημάδια της παρουσίας τους. Ίχνη καταυλισμών του 10^ου αιώνα, μία πρώτη απόπειρα εγκαταστάσεως και αποικισμού τους, βρέθηκαν στη Νέα Γη και στις ακτές της Βόρειας Αμερικής απέναντι από την Γροιλανδία που φαίνεται πώς ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός.

Αυτά όμως πρώτα ο Κολόμβος και μετά ο Μαγγελάνος δεν τα γνώριζαν. Επισήμως δεν είχαν καμία διαβεβαίωση για την ύπαρξη της νέας γης. Πώς εξηγείται όμως η πεποίθηση και η υπομονή που έδειξαν και οι δύο ότι υπήρχε πράγματι ανάποδος δρόμος προς τις Ινδίες, δυτικά, μέσω του ωκεανού; Θα ήταν τολμηρό να υποθέσουμε ότι χάρη στους παλιούς θρύλους, που επέζησαν ως τις μέρες τους, έγινε δυνατόν να επιχειρηθούν με τόση πεποίθηση αυτά τα κατορθώματα;

Ο Μαγγελάνος προσευχόταν και ήλπιζε. Τα πληρώματα τρόμαζαν. Η πλοίαρχοι του μικρού στόλου του συνωμοτούσαν. Και αυτός επέμενε. Το απέραντο φράγμα της ανατολικής ακτής του νέου κόσμου δεν είχε τελειωμό.

Και το ταξίδι στο άγνωστο συνεχιζόταν προς τις ψυχρές ομίχλες του Νότου. Μόλις και μετά βίας είχε κατορθώσει να καταστείλει μία τρομερή ανταρσία, περνώντας από ναυτοδικείο τους πιο διακεκριμένους καπετάνιους του. Και ο μεγάλος θαλασσοπόρος συνέχιζε όλο και σε πιο επικίνδυνες ακτές, όλο και πιο μακριά.

Έφτασε κάποτε λίγο πριν ανακαλύψει τον πορθμό πού πήρε το όνομά του, στη γη της Παταγονίας. Η Παταγονία είναι μία κρύα, βραχώδης, έρημη ακτή στο νοτιότερο μέρος της Αμερικανικής Ηπείρου. Εκεί είδαν δύο αλλιώτικα πλάσματα: Μεγάλα πρόβατα «σαν γαϊδούρια» (τα λάμα), άσπρα με όρθιο και ψηλό λαιμό και φευγαλέες σκιές ανάμεσα στους βράχους, θεόρατων ανθρώπων τσοπάνηδων των απίθανων αυτών ζώων.

Ας δούμε την πρώτη συνάντηση από κοντά με ένα τους ανθρώπους αυτούς (φυλή που σήμερα έχει εξαφανιστεί) όπως περιγράφεται στο ημερολόγιο της αποστολής με τις εξής λέξεις:

«Ο άνθρωπος βρισκόταν στην παραλία. Σχεδόν γυμνός χόρευε και τραγουδούσε ρίχνοντας χούφτες από άμμο στο κεφάλι του. Ο ναύαρχος (Μαγγελάνος) έστειλε ένα ναύτη στη στεριά με τη διαταγή να κάνει τα ίδια κουνήματα σαν σημάδι φιλίας και ειρήνης. Ο άγριος το πήρε σε καλό και άφησε να τον πάνε ως το νησάκι όπου βρισκόταν ο ναύαρχος.

Είμαστε κι άλλοι πολλοί. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φοβερά έκπληκτος και σηκώνοντας το δάχτυλο στον ουρανό φαινόταν σαν να μας ρωτούσε αν πέσαμε από κει. Είχε ανάστημα γιγάντιο. Το κεφάλι μας δύσκολα έφτανε ως τη μέση του.

Το πρόσωπό του ήταν γυαλισμένο κόκκινο, εκτός από τα μάτια, που ήσαν περιτριγυρισμένα μέσα σε ένα κύκλο κίτρινο και είχε δύο σχέδια σχήματος καρδιάς στα μάγουλα. Η κάπα του, το μοναδικό ρούχο του, ήταν από συραμμένα δέρματα.

Αυτά τα δέρματα προέρχονται από ένα οικιακό ζώο του τόπου (τα πρόβατα λάμας που αναφέραμε παραπάνω). Ο πρωτόγονος αυτός είχε και παπούτσια από το ίδιο δέρμα που το έκανε τα πόδια πολύ πλατιά, όπως της αρκούδας. Εξαιτίας αυτών των χοντροπάπουτσων, οι ναύτες ονόμασαν τους ιθαγενείς Παταγόνες και τη χώρα τους Παταγονία (όπως ονομάζεται ακόμη), που σημαίνει  ‘’χώρα των ανθρώπων με τις τεράστιες πατούσες’’».

Η διήγηση συνεχίζει ότι ήταν οπλισμένοι με γέρο δύσκολο τόξο με χορδή από τα άντερα του λάμας. Ότι χρησιμοποιούσαν μόνο πέτρινα εργαλεία και ότι είχαν φοβερή όρεξη για φαΐ. Μπορούσε να κατεβάσει ο καθένας τους ένα μεγάλο πανέρι ναυτικές γαλέτες στην καθισιά του και να καταπιεί μισό κύπελλο νερού με μία γουλιά.

Η φωνή τους ήταν τρομερή. Κάτι σαν βέλασμα που ακουγόταν πολύ μακριά. Τα μαλλιά τους τα έκοβαν μακριά και τα συγκρατούσαν γύρω από το κεφάλι με ένα κορδόνι. Ύστερα από όλα αυτά, μοιάζει αυταπόδεικτο τι υπαινίσσεται η Οδύσσεια στον μύθο του Οδυσσέα και του Κύκλωπα και από πού ήρθε ο απόηχος που σχηματίζει τον σκελετό του μύθου. Αυτά δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιστορικές συμπτώσεις. Εδώ έχουμε:

Πρώτον, γιγαντιαία πρόβατα ικανά να μεταφέρουν δεμένους κάτω από την κοιλιά τους τούς συντρόφους του Οδυσσέα.

Δεύτερον, άνθρωπο ένα μάτι. Ας θυμηθούμε την ζωγραφική γύρω από τα μάτια.

Τρίτον, το πελώριο δυνατό σώμα και τη φοβερή όρεξη για φαΐ. Ο Πολύφημος έτρωγε δύο να ναύτες μαζί.

Τέταρτον, το δερμάτινο ρούχο.

Πέμπτον, τους βράχους και τις σπηλιές της δυτικής παραλίας της Νότιας Αμερικής.

Έκτον, την περιέργεια από πού ήρθαν οι ναύτες («με λένε ού-τι, «κανένας»).

Έβδομον, την τρομερή φωνή.

Δεν είναι βέβαιο; Ίσως. Αλλά πού βασίζονται άραγε εκείνοι, που χωρίς σπουδαίες ενδείξεις θέλουν τη Σκύλα και τη Χάρυβδη στο στενό της Μεσσήνης αντί στο Γιβραλτάρ και τους κανίβαλους Λαιστρυγόνες στη Σαρδηνία αντί στην Αφρική;

Πού βασίζονται ότι η περιπλάνηση του Οδυσσέα περιορίστηκε στη Μεσόγειο; Πώς ξέρουν ότι ο Οδυσσέας δεν «πήρε πάνω του» περιπέτειες άλλων ναυτικών που παρασύρθηκαν πραγματικά στο άγνωστο;

Εδώ όμως η περιγραφή είναι συγκλονιστική. O Πιγκαφέττα, στον οποίον ανήκει το παραπάνω απόσπασμα, ο αξιωματικός της αποστολής του Μαγγελάνου που κρατούσε το ημερολόγιο και που όλοι βεβαιώνουν τώρα, από πλήθος ενδείξεις, ότι είναι απολύτως αξιόπιστος, μίλα με τη γλώσσα του Ομήρου.

Μετά τις νέες ιστορικές πληροφορίες για την επίσκεψη των Φοινίκων και των Βίκινγκς στην νέα ήπειρο, χάνεται και το τελευταίο επιχείρημα εκείνων, που θεωρούσαν ένα τέτοιο ταξίδι τότε, αδύνατον, δικών μας και ξένων.

Οι Έλληνες διέθεταν τα ίδια μέσα, τα μικρά πλοία με κουπιά και με πανί, ίδια, βασικά, με εκείνα των Φοινίκων και των Βίκινγκς. Δεν μπορούν λοιπόν σήμερα πια να ισχυριστούν ότι ένα ταξίδι στην Παταγονία ήταν για τους ναυτικούς της μινωικής εποχής περισσότερο αδύνατο από ότι για τους Φοίνικες και τους Βίκινγκς. Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχουμε ευρήματα, όπως αρχαία ελληνικά νομίσματα, επιγραφές η χαρακτηριστικά κτίσματα. Ακόμη (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/12/blog-post_703.html)!!!!

Το 1.500 π.Χ. ήρθε πιθανώς ο Δαναός στο Άργος και ο Κάδμος στην Θήβα, ενώ λίγο μετρά το 1.600 π.Χ. πρέπει να έζησε και η Ιώ.

Καταστροφή και άλωση της Τροίας σύμφωνα με την Αρχαιολογία συνέβη το 1.260 π.Χ. (άλωση από τον Ηρακλή), αλλά και το 1.210 π.Χ. (άλωση από τον Αγαμέμνονα).

Το 1.260 π.Χ. συνέβη για κάποιους και η Αργοναυτική Εκστρατεία (ο μύθος για το χρυσόμαλλο δέρας για κάποιους σημαίνει εκστρατεία για εύρεση χρυσού), αλλά και ο πόλεμος των Επτά επί Θήβαις και η καταστροφή της Θήβας, με την ανάδειξη του Αργούς και των Μυκηνών ως των πιο ισχυρών κέντρων των Μυκηναίων που σύντομα τους ενοποίησαν. 

Για κάποιους οι Μακεδόνες προήλθαν απ’ τους Λάπιθες, που ενισχύεται και από έναν μύθο που διασώζεται απ’ τον Διόδωρο (Βιβλίο 4ο 69 – 70). Οι Λάπιθες της Bόρειας Θεσσαλίας στο διάστημα από το 1900 π.Χ. ως τον Τρωικό Πόλεμο (1200 π.Χ.) ήρθαν σε ρήξη με τους Κενταύρους της Μαγνησίας και του Πηλίου.

Θεωρούμε βέβαια τους Κενταύρους μια προελληνική φυλή (Πελασγοί) που δεν επιδέχονταν αφομοίωση, οπότε οι Λάπιθες αναγκάστηκαν να τους εκτοπίσουν. Έχοντας υπ’ όψιν τηn μυθολογία σχετικά με τους Δαναούς, η αρπαγή των γυναικών δεν έγινε απ’ τους Κενταύρους αλλά απ’ τους Λάπιθες, οι οποίοι προσπάθησαν να αφομοιωθούν. Ας μη ξεχνάμε πως τα άλογα τα έφεραν οι Ινδοευρωπαίοι Λάπιθες και για τους “Κενταύρους” ήταν ένα ζώο πρωτόγνωρο. Ακριβώς μετά την αφομοίωση οι Λάπιθες ονομάζονται Μάγνητες.

Η Κενταυρομαχία ήταν μια αστεία υπόθεση αυτή καθ’ αυτή σαν γλυπτική παρουσίαση, αλλά πρέπει να είχε και μια άλλη σημασία για τους Έλληνες της Kλασικής Eποχής. Ήταν η επικράτηση και η υπενθύμιση των εξ Ευρώπης Ελλήνων στους Προ