Ο ΕΥΗΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ

Ο ΕΥΗΜΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ακόμα και κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας, η μυθολογία των Αρχαίων Ελλήνων δέχτηκε από τους ίδιους αρχαίους φιλόσοφους και πολιτικούς μία πολύ μεγάλη κριτική για την αλήθεια των λόγων αυτής.

Ακόμα και πριν από την κλασική Αρχαιότητα, αλλά κυρίως κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής εποχής καθώς και της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αναπτύχθηκε ένα πνευματικό ρεύμα, ο Ευημερισμός, το οποίο προσπαθούσε να εξηγήσει τους Αρχαίους ελληνικούς μύθους με βάση τη λογική.

Το ρεύμα αυτό, πήρε το όνομά του από το φιλόσοφο Ευήμερο, Έλληνα φιλόσοφο της Κυρηναϊκής Σχολής, οποίος ήταν ο φίλος του βασιλιά Κασσάνδρου της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας.

Ο Ευήμερος, υποστήριξε πρώτος ότι η Αρχαίοι Ολύμπιοι θεοί, ήταν στην πραγματικότητα απλά κάποιοι πολύ ισχυροί  και ικανοί βασιλιάδες, οι οποίοι στη συνέχεια θεοποιήθηκαν από τους υπηκόους τους για τα κατορθώματα τους.

Ο ίδιος ο Ευήμερος έλεγε, ότι με εντολή του Κασσάνδρου, ταξίδεψε στη νήσο Παγχαία του Περσικού Κόλπου, και στο έργο του, την Ιερή Αναγραφή, υποστήριζε ότι οι κάτοικοι του νησιού αυτού, ήταν Κρητικοί, οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκεί με εντολή του ίδιου του Δία, και ζούσαν στην Παγχαία σε ένα καθεστώς κοινοκτημοσύνης.

Στο νησί αυτό, συνέχιζε ο Ευήμερος, και συγκεκριμένα  στην Πανάρα, την πρωτεύουσα της Παγχαίας, είδε μια επιγραφή, η οποία έλεγε ότι οι Αρχαίοι Ολύμπιοι θεοί, ήταν στην πραγματικότητα απλά κάποιοι πολύ ισχυροί  και ικανοί βασιλιάδες, οι οποίοι στην συνέχεια θεοποιήθηκαν μετρά θάνατον από τους υπηκόους τους για τα κατορθώματα τους.

Όμως, χάριν της Ιστορίας, θα πρέπει να πούμε εδώ ότι την ιερά αυτήν αναγραφή του Ευήμερου πολλοί θεώρησαν πλάσμα του συγγραφέως για να καταστραφεί ή τότε επικρατούσα θρησκεία, γι’ αυτό και τον ονόμασαν «άθεον».

Παρεμφερείς απόψεις, διέδιδε και ένας άλλος Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας (κατά άλλους Αιγύπτιος), ο Παλαίφατος, ο οποίος με στήριζε παρεμφερή πράγματα με τον Εηυήμερο στο έργο του με τίτλο: «Περί απίστων [περί απίστευτων ιστοριών]».

Έτσι, πολλοί Αρχαίοι ελληνικοί μύθοι έχουν εξηγηθεί από τους Αρχαίους Έλληνες με βάση την λογική.

Ο πιο γνωστός μύθος, είναι αυτός ο οποίος έλεγε ότι ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας, όταν βρισκόταν σε σύγκρουση με τα αδέρφια του για το ποιος θα πάρει την κυριαρχία στην Κρήτη, ζήτησε ένα σημάδι από τον Ποσειδώνα για να δείξει ότι αυτός είναι ο εκλεκτός του έπρεπε να γίνει βασιλιάς του νησιού.

 Ο δε βασιλιάς Μίνωας θεωρούταν γιος του Δία και της Ευρώπης, η οποια ήταν μία πριγκίπισσα της Φοινίκης ,την οποία ο Δίας είχε απαγάγει με την μορφή Ταύρου από την περιοχή αυτή και την έφερε στην Κρήτη και την έκανε γυναίκα του. Εκεί, αυτή γέννησε τον Μίνωα, ο οποίος έγινε στην συνέχεια βασιλιάς του νησιού.

Και ως γνωστόν, ο Ποσειδώνας έστειλε ένα μεγάλο μαύρο Ταύρο στον Μίνωα, τον οποίο ο ίδιος υποσχέθηκε ότι θα θυσίαζε προς τιμήν του, εάν τον έκανε βασιλιά. Όμως στην συνέχεια, ο Μίνωας βλέποντας πόσο όμορφος ήταν ο ταύρος, άλλαξε γνώμη και θυσίασε  έναν άλλο Ταύρο  στη θέση του.

Τότε ο Ποσειδώνας θυμωμένος έκανε την γυναίκα του Μίνωα, την Πασιφάη, να ερωτευτεί τον ταύρο αυτό με το οποίον κατάφερε να σμίξει με τη βοήθεια του Δαίδαλου και να γεννήσει ένα παιδί, το οποίο είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου με το όνομα Μινώταυρος.

Αυτό το πλάσμα, το έριξε ο Μίνωας στο θρυλικό λαβύρινθο της Κρήτης και σε αυτό, κάθε 7 χρόνια έφερνε 7 νέους από την ηττημένη σε πόλεμο με τον Μίνωα Αθήνα, τους οποίους έβαζε στο λαβύρινθο για να τους καταβροχθίσει το τέρας.

Όμως κάποια στιγμή, στην Κρήτη κατέφθασε ο γιος του βασιλιά Αιγέα,  ο Θησέας, ο οποίος με την βοήθεια της  της κόρης του βασιλιά Μίνωα, της Αριάδνης, κατάφερε εισέλθει στον λαβύρινθο και να σκοτώσει το Μινώταυρο και να ελευθερώσει τους 7 νέους Αθηναίους.

Στην συνέχεια, ο Θησέας και η Αριάδνη έφυγαν από την Κρήτη, όμως σταμάτησαν στην Νάξο, όπου με κόλπο ο θεός Διόνυσος ξεγέλασε τον Θησέα, αναγκάζοντάς τον να αφήσει την Αριάδνη εκεί πέρα και να φύγει.

[Αν και για άλλους, ο Θησέας παράτησε επίτηδες από μόνος του την Αριάδνη στο νησί αυτό.

Λέγεται δε ότι ο Θησέας εγκατέλειψε την Αριάδνη στην Νάξο για χάρη της Αίγλης ενώ την Αριάδνη την βρήκε ο ιερέας του Διονύσου (όχι ο ίδιος ο Διόνυσος), την οποία έκανε και ερωμένη του στην συνέχεια].

Και από την  και από τη μεγάλη θλίψη που είχε ο Θησέας που έχασε την αγαπημένη του, ξέχασε να αλλάξει τα πανιά που το έχει ο πατέρας του από μαύρα σε λευκά για να γνωρίζει  ότι γύρισε πίσω ζωντανός, με συνέπεια ο Αιγέας να αυτοκτονήσει και την θέση του ως βασιλιά να πάρει ο Θησέας.

Ο Θησέας έκανε πολύ μεγάλες περιπέτειες στην συνέχεια μαζί με τον Ηρακλή, λόγου χάρη στις Αμαζόνες, όμως μεγαλώνοντας άρχισε να γίνεται τυραννικός και κακός (κάνοντας κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό του ένα τέρας, σαν τον Μινώταυρο που σκότωσε). Μάλιστα, προσπάθησε μαζί με το φίλο του τον Πειριθού να απαγάγει την μικρή Ωραία Ελένη που ήταν τότε 12 ετών.

Πραγματικά, κατάφερε όντως απαντάει την μικρή Ελένη, την οποία ήθελε να κάνει στην συνέχεια γυναίκα του και ακολούθως υποσχέθηκε στον φίλο του τον Πειριθού, ο οποίος τον βοήθησε στην απαγωγή αυτή, να πάνε κάτω Κόσμο και να απαγάγουν την Περσεφόνη, την γυναικά του Άδη, η οποία θα γινόταν γυναίκα του Πειριθού.

Όμως, ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, τους ανακάλυψε και φυλάκισε τον Θησέα και τον Πειριθού. Κατά την διάρκεια της απουσίας του Θησέα, οι αδερφοί της Ωραίας Ελένης, οι Διόσκουροι (ο Κάστορας και Πολυδεύκης) εισέβαλαν στέφανα στην Αθήνα, κατέλαβαν την πόλη και ελευθέρωσαν, χωρίς να σκοτώσουν κανέναν κάτοικο της πόλης, την Ελένη.

Ο Θησέας, ελευθερώθηκε τελικά από τον Κάτω κόσμο με την βοήθεια του Ηρακλή,  ο οποίος έχει κατέβει για ν να ανεβάσει τον Κέρβερο σε έναν από τους 12 άθλους του.

Όταν γύρισε πίσω στην Αθήνα ο Θησέας, θεωρήθηκε υπεύθυνος για την εισβολή στην πόλη, καθώς και για την αδικία της απαγωγής της Ωραίας Ελένης, και εξορίστηκε και στην Σκύρο, οπού και δολοφονήθηκε από τον βασιλιά της, τον Λυκομήδη, ο οποίος φοβόταν, ότι ο Θησέας, από την στιγμή που έχασε τον θρόνο του στην Αθήνα, θα ήθελε να πάρει τον δικό του.

Σύμφωνα όμως με άλλη, πιο λογική εκδοχή του μύθου, την Ευρώπη δεν την απήγαγε ο Δίας μεταμορφωμένος σε Ταύρο, αλλά ένας πρίγκιπας της Κνωσού με το όνομα Ταύρος, ο οποίος καταγόταν από την Κρήτη.

Αυτός, είχε ένα πλοίο με πανιά που είχαν το σήμα του Ταύρου, ύστερα από εκστρατεία στην Τύρο, την έφερε στην Κρήτη και αυτή παντρεύτηκε τον βασιλιά  του νησιού και γέννησε ένα γιο το μήνα με πολύ φυσιολογικό τρόπο. Αυτός ο Ταύρος ίδρυσε και την πόλη της Γόρτυνας.

Όταν μεγάλωσε, ο Μίνωας συγκρούστηκε με τα δύο αδέρφια του και το ποιος θα γίνει βασιλιάς της Κρήτης  Και ενώ ο εμφύλιος μαινόταν και κανείς δεν μπορούσε να κερδίσει  εμφανίζεται από το πέλαγος, όχι φυσικά ένας μαύρος Ταύρος όπως έλεγε ο μύθος, αλλά ένας στρατηγός με στρατιώτες και πλοία, ο οποίος βοήθησε με τον στρατό του το Μίνωα να πάρει την εξουσία στο νησί.

[Συγκεκριμένα, αφού ο στρατηγός Ταύρος έδιωξε τα δυο αδέρφια του Μίνωα από την Κρήτη (τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθη), και στην συνέχεια τον βοήθησε να υποτάξει και να ενώσει υπό την κυριαρχία του τις 100 πόλεις της Κρήτης, ενώ στην συνέχεια, η Κρήτη υπό την ηγεσία τους, κυριάρχησε στα νησιά του Αιγαίου, την Ηπειρωτική Ελλάδα και την Μικρά Ασία, ενώ παράλληλα εκδιώξει και από την θάλασσα τους πειρατές].

Στην συνέχεια, ο στρατηγός αυτός, είχε παράνομες ερωτικές σχέσεις με την βασίλισσα  και σύζυγο του Μίνωα, την Πασιφάη και  από αυτές τις σχέσεις γεννήθηκε ένα φυσιολογικό παιδί στο δόθηκε το όνομα Αστέριος.

Το παιδί αυτό, αν και ονομάστηκε Αστέριος, επειδή έμοιαζε πολύ του Ταύρου, επονομάστηκε Μινώταυρος. Λέγεται επίσης ότι το νόθο παιδί δεν κλείστηκε στον Λαβύρινθο αλλά έζησε στην αρχή στα βουνά σαν αγριάνθρωπος.

Ο δε Μινώταυρος-Αστέριος, άρπαζε τα κοπάδια των ντόπιων βοσκών και λήστευε και σκότωνε τους περαστικούς και έτσι ζούσε. Έτσι ο Μίνωας έστειλε στρατό να τον συλλάβει, λέγοντας στους στρατιώτες του, ότι αν παραδοθεί χωρίς μάχη να τον φέρουν άλυτο στην Κνωσό, αλλιώς με αλυσίδες.

Μόλις το έμαθε αυτό ο Μινώταυρος, κατέφυγε σε μια σπηλιά, από την οποία ζούσε αρπάζοντας αίγες και πρόβατα από τα κοπάδια που πέρναγαν από αυτή, ενώ συνέχισε και τις ληστείες και τους φόνους των περαστικών.

Όμως, ο  Μίνωας  μισούσε αυτό το νόθο παιδί και για το λόγο αυτό το έκλεισε και το φυλάκισε στο λαβύρινθο, στον οποίο φυλακιζόταν όλοι οι κρατούμενοι που έρχονταν από την Αθήνα.

Κατά κάποιους ,ο λαβύρινθος αυτός, ήταν το παλάτι της Κνωσσού στο οποίο ιστορικά προΐστατο μια ιέρεια που ήταν κόρη του βασιλιά (όπως η Αριάδνη στον μύθο του Θησέα) ή κατά άλλους, ο λαβύρινθος του Μινώταυρου, βρισκόταν στην Γόρτυνα Κρήτης, σε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο στην Κρήτη, το οποίο διαθέτει ένα περίτεχνο δίκτυο υπόγειων τούνελ, θα μπορούσε να είναι ο πραγματικός αρχαίος Λαβύρινθος, ο μυθικός λαβύρινθος στον οποίο έμενε ο θρυλικός Μινώταυρος.

Ο Πλούταρχος, στον Βίο του Θησέως (15-19), προσφέρει μια ευημεριστική ερμηνεία της πάλης του Θησέα με τον Μινώταυρο, θεωρώντας ότι ο Λαβύρινθος ήταν φρούριο που χρησιμοποιούνταν ως φυλακή και από την οποία δεν μπορούσε κανείς να διαφύγει· ότι ο Μίνωας καθιέρωσε γυμνικούς αγώνες προς τιμήν του γιου του, Ανδρόγεου, για τον οποίο ο πατέρας του είχε θεωρήσει πως είχε θανατωθεί με δόλο στην Αθήνα, καθιερώνοντας ως έπαθλο τους νέους που ήταν έγκλειστοι στον Λαβύρινθο.

[Για κάποιους, ο Λαβύρινθος της Κρήτης, δεν ήταν στην πραγματικότητα το μέρος που ο Μινώταυρος έτρωγε τα θύματα του, αλλα μια πολύ καλά κτισμένη φυλακή, από την οποία ήταν αδύνατο κάνεις να ξεφύγει].

Στους αγώνες αυτούς νίκησε ο κρητικός στρατηγός Ταύρος, με μεγάλη δύναμη στην αυλή του Μίνωα, παρέλαβε το έπαθλο του, τους αιχμάλωτους Αθηναίους, αλλά τους φερόταν με αλαζονεία και σκληρότητα.

Για να εκδικηθεί αυτόν τον Ταύρο, επιχείρησε εκστρατεία ο Θησέας εναντίον του, με την οποία δεν φαινόταν να διαφωνεί ο Μίνωας, μια και του δινόταν η ευκαιρία να απαλλαχτεί από έναν ενοχλητικό και ιδιαίτερα δυνατό αντίπαλο σε σχέση και με τη γυναίκα του Πασιφάη, προς την οποία ο Ταύρος είχε εκφράσει τον έρωτά του και η οποία δεν φαινόταν να προβάλλει ιδιαίτερες αντιστάσεις.

Όταν ο Θησέας νίκησε τον Ταύρο σε αγώνα πάλης, ο Μίνωας κατήργησε τον φόρο που είχε επιβάλει στους Αθηναίους, του έδωσε μάλιστα για γυναίκα του την κόρη του Αριάδνη. Ο δε ο στρατηγός Ταύρος, σκοτώθηκε σε μάχη όταν προσπάθησε να εμποδίσει τον Θησέα και τον πλοίο του να φύγει από την Κρήτη.

Κατά άλλους, το νόθο παιδί του Ταύρου και της Πασιφάης, τον Αστέριο, δηλαδή τον Μινώταυρο, ο Μίνωας δεν το σκότωσε, αλλά το άφησε στο βουνό για να το μεγαλώσουν βοσκοί.

Όταν το παιδί όμως μεγάλωσε, δεν υπάκουε πια στους βοσκούς, και έτσι ο Μίνωας αποφάσισε να τον συλλάβει. Εκείνος κρύφτηκε τότε σε μία βαθιά σπηλιά, απ’ όπου απέκρουε όσους τον καταδίωκαν.

Έτσι, οι άνθρωποι απέκτησαν τη συνήθεια να του φέρνουν τροφή στο σπήλαιο, κατσίκες και πρόβατα. Εκμεταλλευόμενος την αγριότητά του, ο Μίνωας του έστελνε εγκληματίες για να τους σκοτώνει και αντιπάλους. Έτσι έστειλε και τον Θησέα, τον οποίο όμως η Αριάδνη εφοδίασε με ξίφος. Έτσι σκοτώθηκε ο Μινώταυρος.

[Στην δε Μινωική Κρήτη, οι ανθρωποθυσίες και ο κανιβαλισμός ήταν μια ιστορική πραγματικότητα (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_8.html)].

Γνωστός είναι και ο μύθος για τον χάλκινο γίγαντα Τάλω, ο οποίος θεωρούνταν χάλκινο γιγάντιο ρομπότ, κατασκεύασμα του Ήφαιστου για τον Μίνωα, ο οποίος ήταν φύλακας της Κρήτης και  διέσχιζε το νησί από άκρη σε άκρη τρεις φορές την ημέρα πετώντας βράχους στη θάλασσα.

Ωστόσο, μια πιο λογικοφανής εκδοχή, θέλει τον Τάλω τρίτος αδελφός του μετά τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθυ, ο οποίος έφερε μια χάλκινη ολόσωμη πανοπλία, ο οποίος  τρεις φορές τον χρόνο μετέφερε τις χάλκινες πλάκες του νόμου από άκρη σε άκρη του νησιού και διασφάλιζε την ομαλή λειτουργία των κοινοτήτων.

[Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο Τάλως είναι εμπνευσμένος από ένα άγαλμα ηλιακού «θεού», που είχε το στόμα ανοικτό και τα χέρια τεντωμένα προς τις φλόγες του βωμού, στα οποία έριχναν το φλεγόμενο θύμα και αυτό κυλούσε από τα χέρια στο στόμα και ύστερα στο στομάχι του ηλιακού αυτού «θεού»].

Υπήρχε βέβαια και ένας άλλος Τάλως, ο γιος της αδελφής του Δαίδαλου, ο οποίος διακρινόταν για τη δεξιοτεχνία του, τον οποίο ζήλεψε ο Δαίδαλος τόσο πολύ που τον σκότωσε, ρίχνοντάς τον από την Ακρόπολη, έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε από τον και κατέφυγε εξόριστος στην Κρήτη.

Ο Δαίδαλος έγινε τακτικός αρχιτέκτονας και γλύπτης του βασιλιά Μίνωα, στον οποίο και κατασκεύασε παλάτια με πολυτελείς αίθουσες, αγάλματα, βωμούς, λουτρά, τον λαβύρινθο, κατά τα πρότυπα του αιγυπτιακού λαβύρινθου, ενώ ο ίδιος ήταν και ο πρώτος  οποίος κατασκεύασε άγαλμα του Ηρακλή σε φυσικές διαστάσεις και τόσο πραγματικό, ώστε όλοι έλεγαν ότι τα αγάλματα του Δαίδαλου περπάταγαν.

Ο δε Τάλως, είχε ένα γιο, τον Λεύκο, ο οποίος εγκαταλείφθηκε στο ύπαιθρο μετά την γέννησή του και ανατράφηκε από τον βασιλιά Ιδομενέα. Όταν, αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ιδομενέας έφυγε για να συμμετάσχει στον Τρωικό Πόλεμο, εμπιστεύθηκε την φύλαξη της συζύγου του και της κόρης του στον Λεύκο.

Όμως, ο Λεύκος διαφθείρει την κόρη του βασιλιά, και στην συνέχεια σκότωσε αυτή και την μητέρα της και τους αδερφούς της με την υποκίνηση του δολοπλόκου Ναύπλιου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για τον θάνατο πολλών άλλων Αχαιών ηγετών μετά τον Τρωικό πόλεμο (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82), θέλοντας να τους εκδικηθεί για τον άδικο φόνο του γιου του, του Παλαμήδη.

[Και όσο για την ιστορία της Ιούς, αυτή πιθανότατα δεν έμεινε έγκυος στον Έπαφο από τον Δια, αλλά μάλλον από τους Φοίνικες απαγωγείς της, οι οποίοι την μετέφεραν στην Φοινίκη, πριν αυτή παντρευτεί αργότερα τον βασιλιά της Αιγύπτου Τηλέγονο.

Συγκεκριμένα, η Ιώ, ήταν η κόρη του βασιλιά του Άργους Ίναχου, η οποία απήχθη από Φοίνικες εμπόρους  όταν αυτοί επισκέφτηκαν το Άργος, την στιγμή που η ίδια κοίταζε τα εμπορεύματα τους στο λιμάνι και οι ίδιοι την μετέφεραν στην Φοινίκη, όπου αυτή υιοθετήθηκε από τον βασιλιά της χώρας, πριν παντρευτεί τον βασιλιά της Αιγύπτου Τηλέγονο.

Ο δε βασιλιάς της Αιγύπτου Τηλέγονος, έστειλε τότε στο Άργος στον πατέρα της Ιούς έναν Ταύρο ως αποζημίωση, αλλά επειδή ο Ίναχος είχε πεθάνει, οι Αιγύπτιοι περιέφεραν τον Ταύρο αυτό στο Αργός, για να δείξουν με τον τρόπο αυτό τις φιλικές διαθέσεις τους στους κατοίκους του Άργους].

Όταν πέθανε ο Βήλος (ο οποίος κυβέρνησε και τους Ασσυρίους και θεοποιήθηκε μετά θάνατον από αυτούς), ο βασιλιάς της Αιγύπτου, οι γιοι του, ο Δαναός (τότε κυβερνήτης της Λιβύης) και ο Αιγύπτιος (τότε κυβερνήτης της Αραβίας), συγκρούστηκαν για την εξουσία. Στην μάχη αυτή επικράτησε ο Αιγύπτιος και εκδίωξε τον Δαναό από την Λιβύη, και έτσι ο Δαναός με τις κόρες του αναγκάστηκε να καταφύγει στο Άργος.

Ο Ιδομενέας, μόλις επέστρεψε στην Κρήτη και έμαθε ότι ο θετός γιος του είχε ξεκληρίσει την οικογένειά του, τον τύφλωσε και τον έδιωξε. Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή, ο Λεύκος κατόρθωσε να εκδιώξει τον Ιδομενέα αναγκάζοντάς τον να πάρει τον δρόμο της εξορίας.

Όσο για τον Δαίδαλο., λέγεται ότι Πασιφάη τον βοήθησε να δραπετεύσει από την Κρήτη, μαζί με τον γιο του τον Ίκαρο, δίνοντας  του ένα πλοίο.  Το καράβι αυτό, ήταν το πρώτο με πανί, και ήταν τόσο ταχύτερο από τα αλλά και από μακριά φαινόταν σαν φτερό. Όμως, πλέοντας ανατολικά των Κυκλάδων, ο Ίκαρος παραπάτησε και έπεσε στη θάλασσα. Ο Δαίδαλος τον έθαψε στο νησί που ονόμασε Ικαρία.

Στην συνέχεια, ο Δαίδαλος κατέφυγε στην Σικελία, που τότε ονομαζόταν Σικανία, στην πόλη Κάμικο ή Ίνικο, όπου αργότερα κτίστηκε ο Ακράγας, κοντά στον βασιλιά Κώκαλο που τον φιλοξένησε και τον προστάτεψε.

Για την εγκατάλειψη της Αριάδνης, λέγεται πως ο Θησέας ξέπεσε από την κακοκαιρία στην Νάξο, έχοντας μαζί του την Αριάδνη έγκυο. Και καθώς αυτή ήταν άρρωστη από τη θαλασσοταραχή και του παραπονιόταν, την έβγαλε στη στεριά ενώ ο ίδιος, καθώς επισκεύαζε το πλοίο, παρασύρθηκε πάλι στο πέλαγος.

Οι ντόπιες γυναίκες πήραν την Αριάδνη τότε γεμάτη θλίψη στη μοναξιά της, την περιποιήθηκαν και της παρουσίασαν πλαστό γράμμα, γραμμένο τάχα από το Θησέα, τη βοήθησαν και της παραστάθηκαν στους πόνους της γέννας, αλλά πέθανε χωρίς να προφτάσει να γεννήσει και την έθαψαν.

Όσο για τον θάνατο του Αιγέα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Θησέας επίτηδες άφησε τα πανιά μαύρα, έτσι ώστε να αυτοκτονήσει ο πατέρας του και να τον διαδεχτεί στον θρόνο με τον τρόπο αυτό.

Η Περσεφόνη, ο Άδης και Κέρβερος, δεν ήταν βασιλείς του Κάτω Κόσμου, αλλά της Ηπείρου και ονομαζόταν κανονικά Φερσεφώνη και Αιδωνεύς, ενώ ο Κέρβερος, δεν ήταν πάρα ένας μεγάλος Μολοσσός (ράτσα σκύλου) που είχε αυτό το όνομα. Αυτός, βρίσκονταν στο νεκρομαντείο του Αχέροντα, το οποίο βρισκόταν σε ένα σκοτεινό νησί καλυπτόμενο από ομίχλη.

[Έτσι, σύμφωνα με τον ρεαλιστική αυτή εκδοχή του μύθου, όταν ο Θησέας με τον Πειριθού ήρθαν να απαγάγουν την γυναικά του βασιλιά Αιδωνέα Φερσεφώνη, αυτός κατάλαβε αμέσως τους σκοπούς τους και συνέλαβε τον Θησέα, ενώ έριξε τον Πειριθού στον Κέρβερο, ο οποίος τον κατασπάραξε αμέσως.

Ο δε Θησέας έμεινε φυλακισμένος για πολύ καιρό στις φυλακές του Αιδωνέα, μέχρι που ήρθε στην περιοχή ο Ηρακλής για τον άθλο του Κέρβερου, ο οποίος κατάφερε τελικά να πείσει τον βασιλιά Αιδωνέα να τον ελευθερώσει από τα δεσμά της φυλακής].

Όποιος δε εισερχόταν σε αυτό, αναγκαζόταν να υποστεί ταυτόχρονα πολλά «κόλπα»: Αυστηρότατη νηστεία, έπινε κρασί, έκανε πολλές γύρες ζαλάδας, καθώς και βρώση παραισθησιογόνων κουκιών. Υστέρα, ο «μαστορεμένος» επισκέπτης, κατέβαινε στο υπόγειο, στο οποίο βρισκόταν ο Μολοσσός, που από τις παραισθήσεις τον έβλεπε με πολλά κεφαλιά.

Ταυτόχρονα, γύρω του κατέβαιναν μηχανικά διαφορά αγάλματα από τους ιερείς, στα οποία οι ίδιοι έδιναν την φωνή τους και ο «μαστορεμένος» πιστός νόμιζε ότι ήταν ο θεός του Κάτω Κόσμου, καθώς και τα πνεύματα των νεκρών που του μιλούσαν. Αν πέθαινε δε κάνεις από αυτές τις καθόλου ιατρικές συνταγές σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό σκοτάδι, έλη και υπόγειο του νεκρομαντείου, εύκολα κατηγορούταν από τους ιερείς αυτού, ως τάχα «ιερόσυλος».

[Στο ίδιο μαντείο, λέγεται ότι πέρασε και θυσίασε ο Οδυσσέας κατά την επιστροφή του από την Τροία στην δεκαετή περιπλάνηση του για να πάρει χρησμό για το πώς να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του].  

Η δε γέννηση του Ρέμου και του Ρωμύλου, ήταν φυσιολογική και δεν έγινε από τον Άρη, αλλά από θείο τους Αμούλιο και την μητέρα τους Σίλβια Ρέα, αυτός εμφανίστηκε μεταμφιεσμένος στον θεό Άρη στο ιερό που αυτή ήταν ιέρεια και την βίασε, λέγοντας ότι ήταν ο ίδιος ο θεός του πολέμου, κατά τον Πλούταρχο.

Επίσης, ο Ρωμύλος δεν αναλήφθηκε μετά θάνατον, αλλά επειδή είχε γίνει τυραννικός, φονεύτηκε μέσα στο παλατιού από αριστοκράτες, κατά τον Πλούταρχο, οι οποίο τον έκοψαν σε κομμάτια (όπως περίπου έγινε και με τον Σαουδάραβα δημοσιογράφο Κασόγκι στις μέρες μας), και έβαλαν ο καθένας από ένα μέσα στην τήβεννο του και για να δημιουργηθούν ταραχές, είπαν στο λαό, ότι τάχα αυτός «έγινε θεός και αναλήφθηκε από τον Δία».

Οι Κύκλωπες, ήταν Θράκες, περίφημοι κτίστες, οι οποίοι πήραν το όνομα τους από έναν βασιλιά τους, τον Κύκλωπα, και υστέρα από έναν ατυχή πόλεμο, εξορίστηκαν από την Θράκη και διασκορπίστηκαν στην Κουρίτισα (στην Εύβοια ή την Κρήτη), καθώς και την Λυκία.

Οι Κύκλωπες αυτοί, ως τεχνίτες έκτισαν και τα τείχη της Τίρυνθας μετά από παραγγελία του βασιλιά της Ωού, που είναι γνωστά ως «Κυκλώπεια τείχη».

Οι Κουρήτες, λέγονταν πως ήταν γόνοι ευγενών, οι οποίοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο ορός Κούρος, από το οποίο πήραν και το όνομα τους. Λέγεται δε ότι πατέρας των Κουρητών ήταν ο άλλος Δίας, ο οποιος βασίλευε στην Κρήτη.

Ο Κύκνος, λεγόταν πως ήταν άγριος αδερφός του βάρβαρου βασιλιά Διομήδη (γνωστού για τα περίφημα αλόγα του που έτρωγαν ανθρώπινες σάρκες), τον οποίο εξόντωσε ο Ηρακλής μαζί με τον αδερφό του στον ομώνυμο άθλο του.

Τον Ερύμανθιο Κάπρο, ο Ηρακλής τον έφερε στον Ευρυσθέα, αφού πρώτα τον εξόντωσε, γιατί αυτός, όπως και η Ελαφίνα της Άρτεμης, επιτίθονταν στους ανθρώπους και παράλληλα κατέστρεφαν τα σπαρτά και τα χωράφια τους. Αυτήν, κατάφερε να την πιάσει ο Ηρακλής μετρά από πολύ προσπάθεια, με δίχτυ, όταν αυτή κοιμόνταν.

Ο Άπις, ήταν βασιλιάς της Πελοποννήσου, πριν αυτή πάρει το οριστικό όνομα της από τον Πέλοπα, την οποία ο ίδιος είχε ονομάσει Απία. Ο Άπις, ο οποίος διαδέχτηκε τον πατέρα του Φορονέα, κυβέρνησε τυραννικά, δεν άφησε απογόνους, ενώ μετά την δολοφονία του από τον Θελξίονα και τον Τελχίνο, λατρεύτηκε μετά θάνατον ως «Θεός» από τους υπηκόους του με το όνομα ως Σάραπις.

Κάποτε, η γυναικά του Αλωέα, η Ιφιμάδεια, καθώς και η κόρη του, η Παγκρατίδα, απήχθησαν από αγρίους Θράκες, οι οποίοι πάντρεψαν την Παγκρατίδα με τον βασιλιά τους Αγασσάμενο, ο οποίος πήρε την εξουσία, όταν οι δυο προκάτοχοι του και διεκδικητές του θρόνου, Σίκελος και Εκήτορος συγκρούστηκαν για την εξουσία και την νύφη και αλληλοσκοτωθήκαν.

Τότε, ο Αλωέας έστειλε τους γιους του, Εφιάλτη και Ώτο να τις βρουν και πραγματικά, αυτοί τις ανακάλυψαν, πολέμησαν, νίκησαν και υποδούλωσαν τους Θράκες, και έγιναν οι νέοι βασιλιάδες της περιοχής. Όμως, όταν πέθανε η αδερφή τους, ο Εφιάλτη και ο Ώτος μάλωσαν και αλληλοσκοτωθήκαν. 

Η Αμαζονομαχία και η σύγκρουση των Κενταύρων με τους Αθηναίους και τους Λάπιθες, απηχεί κατά κάποιους εισβολές βαρβαρικών φυλών στην Ελλάδα και την σύγκρουση τους με τους Έλληνες, την πρώτη ίσως εισβολή βάρβαρων με άλογα στην Ελλάδα η δεύτερη και την εισβολή Σκυθικών-Σαρματικών (στις οποίες πολέμαγαν και οι γυναίκες) βαρβαρικών φυλών ή άλλης βαρβαρικής στην Ελλάδα η πρώτη.

Ο Σαγχουνιάθων επίσης, ήταν ένας Φοινικικός συγγραφέας τριών χαμένων έργων που γράφτηκαν αρχικά στη Φοινικική γλώσσα. Αυτός υποστήριζε αντίστοιχα πράγματα με τον Ευημερώ και τον Παλαιφατο για τους Αρχαίους Ελληνικούς θεούς.

Συγκεκριμένα έλεγε, ότι ένας θνητός με το όνομα Πρωτόγονος και την γυναικά του κατοικούσε στην Φοινίκη και την Αίγυπτο. Αυτοί γέννησαν μεγαλόσωμα παιδιά που ονομάστηκαν γίγαντες και τα οποία κατοίκησαν εις τα υψηλότατα όρη της Φοινίκης, και ονομάστηκαν από τα ονομάτων αυτών (Λίβανος, Αντιλίβανος, Κάσσιος, Βραθυς κ.λ.π.).

Πολλές γενιές μετά, γεννήθηκε από την γενιά αυτών ο Χρύσωρ, ο ονομαζόμενος, και ο Ήφαιστος των Φοινίκων, ο οποίος επινόησε την τέχνη της σιδηρουργίας, της μαγείας και της γοητείας, τον οποίο μετά θάνατον οι άνθρωποι ονόμασαν θεό.

Από την ίδια γενιά, γεννήθηκε και ο Ασκληπιός, ο οποίος ήταν ένας απλός άνθρωπος, αλλά και ο πρώτος και πολύ ικανός γιατρός, αλλά και οι Διόσκουροι, ονομαζόμενοι αλλιώς και Κάβειροι, των οποίων οι απόγονοι ονομάσθηκαν Κορύβαντες και Σαμοθράκες.

Τα χρόνια αυτά, βασίλευε στην Βύβλο ο Ελιούν ο Ύψιστος, που είχε μια γυναίκα με το όνομα Βηρούθ, οι οποίοι γέννησαν δυο αδέλφια, τόσο όμορφα που τα ονόμασαν · Ουρανό και την Γη.

Ο Ελιούν δε, σκοτώθηκε κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού από τα άγρια θηρία και τα παιδιά του τον τίμησαν ως θεό, πραγματοποιώντας μάλιστα για χάρη του θυσίες και εξαγνισμούς. Στην συνέχεια, ο Ουρανός, τον διαδέχτηκε στην εξουσία και παντρεύτηκε την αδερφή του την Γη, και αυτή γέννησε τέσσερις γιους, τον Ίλον, που ονομάσθηκε αργότερα Κρόνος, τον Βαίτυλον, τον Άτλαντα και τον Δαγώνα, ο οποίος ονομάστηκε και Δίας Αρότριος.

Ο Ουρανός απέκτησε και άλλα τέκνα από τις παλλακίδες του, αλλά η Γη ζηλεύοντας, τον επέπληττε συνεχώς, και εχωρίσθησαν, ύστερα όμως, ο Ουρανός έσμιγε με την βία μαζί της και έτσι ξεγέννησαν και άλλα τέκνα, τα οποία όμως ο Ουρανός μισούσε και ήθελε να φονεύσει.

Αλλά η Γη αντιστεκόταν, έχουσα και αυτή με το μέρος της συμμάχους. Όταν δε ο Κρόνος ενηλικιωθεί, απέκτησε δύο θυγατέρας, την Περσεφόνη και την Αθηνά. Η μεν Περσεφόνη πέθανε παρθένος, η δε Αθηνά ήταν φρονιμότατη και σοφότατη και παρέμεινε Παρθένος και αυτή σε όλη της την ζωή.

Ο Κρόνος, είχε ως γραμματικό και σύμβουλο, τον Ερμή, με τον οποίο παρασκεύαζε πόλεμο κατά του Ουρανού.

Έτσι, ο Κρόνος κατασκεύασε όπλα, δια συμβουλής του Ερμού και της Αθηνάς, ενώ ο Ερμής κατέπεισε πολλούς συμμάχους να έρθουν το μέρος αυτού, με τους πειστικούς λόγους του. Αμέσως, ξεκίνησε πόλεμο ο Κρόνος και έδιωξε τον Ουρανό, και έγινε βασιλιάς στην θέση του αυτός. Επίσης, αιχμαλώτισε και μία παλλακίδα του Ουρανού, την οποία έδωσε γυναίκα στον αδελφό του, τον Δαγώνα, η οποία ήταν όμως έγκυος από τον Ουρανό, και μετ' ολίγον γέννησε υιών, που ονομάστηκε Δημαρούς.

Ο Κρόνος ύστερα, έκτισε την Βύβλο την πρώτη πόλιν της Φοινίκης, την περιτείχισε και υποπτευθείς δε μετ' ολίγον τον αδελφό αυτού Άτλαντα, τον έθαψε αυτόν σε ένα λάκκο, δια συμβουλής του Ερμού, όπου και πέθανε.

Ο Κρόνος, είχε και ένα γιο, με το όνομα Σάδιδον, τον οποίο φόνευσε, και ομοίως έσφαξε και μίαν θυγατέρα αυτού, και αυτή φαίνεται ότι ήταν η Περσεφόνη. Τούτο όμως το ανόσιο έργον τάραξε τους συμμάχους αυτού, πολλοί από τους οποίους έφυγαν μακριά του. οι Διόσκουροι, εξέπεσαν εις το Κάσσιον όρος.

Την ίδια στιγμή, ο Ουρανός αν και ήταν εξόριστος, ήλπιζε ότι θα ανατρέψει τον Κρόνιν. Έτσι έστειλε προς αυτόν, τις τρεις των θυγατέρες αυτού, την Αστάρτην, την Ρέαν και την Διώνη, για να τον φονεύσουν αυτόν δολίως.

Αλλά εκείνος τις μετέπεισε και μάλιστα τις έκανε εκεί γυναίκες ή παλλακίδες του. Ο Ουρανός έστειλε ύστερα την Ειμαρμένη και την Ώρα και άλλους συμμάχους, αλλά έμειναν και αυτές με τον Κρόνο.

Απέκτησε λοιπόν ο Κρόνος από την Αστάρτη δύο υιούς, τον Πόθον και Έρωτα, και επτά θυγατέρας, τις Τιτανίδες και Αρτέμιδες ονομαζόμενες. Μία από αυτές παντρεύτηκε ο Συδύκ και γέννησε τον Ασκληπιό · από την Ρέα ο Κρόνος απέκτησε επτά υιούς· ενώ από  της Διώνη απέκτησε, τρεις γιους, τον Κρόνο τον ομώνυμον, τον Δία Βήλον και τον Απόλλωνα.

Τον ίδιο καιρό, βασίλευε και ο Πόντος εκεί (γιος της Γης), και ο υιός αυτού Νηρεύς, και ο Τυφών · γέννησε όμως και άλλον υιό τον Πόντος τον Ποσειδώνα, και μίαν θυγατέρα Σιδώνα, η οποία έχουσα φωνή μελωδικότατη, συνέταξε αυτή πρώτον ωδές και ύμνους.

Ο δε Δημαρούν, ο γιος του Ουρανού από τις παλλακίδες αυτού, απέκτησε τον Μελίκαρθον, τον Ηρακλέα των Φοινίκων. Τότε ο Ουρανός, συμμάχησε με αυτούς, και κίνησε πόλεμο κατά του Πόντου. Αλλά ο Πόντος, νίκησε τον Δημαρούν, και τον ανάγκασε αυτόν να το σκάσει.

Ο Κρόνος κατά τον τριακοστό δεύτερο χρόνο της βασιλείας του, κρύφθηκε σε ένα δάσος που «κυκλώνονταν» από πολλά ρυάκια και πήγες, και εκεί με ενέδρα συνέλαβε απροσδόκητα τον Ουρανό και έκοψε τα γεννητικά όργανα αυτού .Εκεί πέθανε λοιπόν ο Ουρανός και  έτρεξε δε το αίμα του και ενώθηκε με το ύδωρ μιας πηγής, και έμεινε ύστερα το ύδωρ αυτό κόκκινο.

Υστέρα, ο Κρόνος πέταξε το νεκρό σώμα του πατέρα του σε ένα γκρεμό και αυτό κομματιάστηκε και το αίμα του έρεε παντού.

Mετά από ταύτα η Αστάρτη, η μεγίστη ονομαζόμενη, ο Ζευς, ο καλούμενος και βασιλεύς των Θεών, βασίλευε στους τόπους εκείνους κατά την θέλησιν του Κρόνου.

Τότε ο Ερμής μιμούμενος τον Ουρανό κατασκεύασε τα παράσημα των βασιλέων, τα οποία ήταν μικρές εικόνες. Η· η σημαία και του Κρόνου είχε τέσσερις οφθαλμούς, δύο μπροστά και δύο πίσω, τους δύο ως κοιμωμένους και τους δύο ανοικτούς. Στις σημαίες δε των άλλων έβαλε μόνον δύο πτερά εις τους ώμους, για να δείξει ότι αυτοί τόσον μόνον ήταν άξιοι, ώστε μόλις που μπορούσαν να συστρατευτούν ως σύμμαχοι, διοικούμενοι υπό των δύο πτερών της κεφαλής του Κρόνου. Στην σημαία δε της Αστάρτης-Αφροδίτης έβαλε κεφαλήν Ταύρου.

Περιερχόμενος έπειτα ο Κρόνος την γη, έδωσε στην Αθηνά το βασίλειο της Αττικής. Και επειδή συνέβη νόσος σφοδρά και πείνα στο στράτευμα αυτού, νομίζοντας ότι η πληγή προήλθε για τον φόνο του πατέρα του, θυσίασε στον Ουρανό ένα γιό αυτού, κάτι που ήταν και η αρχή της ανθρωποθυσιών.

Έπειτα ο Κρόνος υπερτιμήθηκε, για να υποφέρει και αυτός εκείνην την τιμωρία του πατέρα του, και για να τον εξιλεώσει, πρόσταξε να περιτμηθούν και οι σύμμαχοι του και όλο το στράτευμα.

Ο Κρόνος, είχε και άλλον γιο από την Ρέα, ονομαζόμενο, θάνατον ή Πλούτωνα, ο οποίος πέθανε και αποθεώθηκε λίγο καιρό αργότερα. Υστέρα ο Κρόνος, έδωσε την μεν πόλη της Βύβλου στην την Διώνη και την Βηρυτό στον Ποσειδώνα, και εκεί οι Καβείροι, αφιέρωσαν τα λείψανα του Πόντου. Στον Ερμή τον τρισμέγιστο, ο Κρόνος έδωσε όλη την Αίγυπτο, και έμεινε εκεί ο Ερμής βασιλεύς.

Μετά ταύτα, την ιστορία αυτή συνέγραψαν οι επτά υιοί του Συδύκ, οι Κάβειροι, και ο Ασκληπιός, ο όγδοος αδελφός αυτών, καθώς παρήγγειλε αυτούς ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Ο δε υιός του Θαβίωνος, ο πρώτος Ιεροφάντης των Φοινίκων, ο Σαγχουνιάθων, την παρέδωσε στους Ιερείς και τελετάρχες των μυστηρίων.

Η ιστορία επαναλήφθηκε μεταξύ του Κρόνου και του Δια, και ύστερα από πολλές μάχες ο Δίας έγινε ο νέος βασιλιάς, παίρνοντας την θέση του Κρόνου (νικώντας αυτόν και ύστερα τα αδέρφια του, Τιτάνες), τον οποίο έριξε, αυτός τον πολέμησε και μετά από χρόνια, ο Δίας σκότωσε τον Κρόνο.

[Στην Αρχαιά Ελληνική μυθολογία, αναφέρονται οι συγκρούσεις του Δια, με τα αδέρφια του πατέρα του για την εξουσία, τους Τιτάνες, καθώς και με τους Γίγαντες, παιδιά της Γης με άλλους άντρες, καθώς και νόθα παιδιά του Ουρανού.

Ακολούθησε η άγρια μάχη του Δία με τον Τυφώνα για τον θρόνο. Αρχικά, επικράτησε ο Τυφώνας και αφού τραυμάτισε σοβαρά τον Δια, τον άφησε να πεθάνει από αιμορραγία σε μια σπηλιά και στην συνέχεια κατέλαβε τον θρόνο του, διοικώντας τυραννικά και διώκοντας τα αλλά μέλη της οικογένειας του Δία.

Όμως, ο Ερμής ανακάλυψε που βρισκόταν ο Δίας, τον περιμάζεψε και τον θεράπευσε, και όταν ο Δίας συνήλθε, αντεπιτέθηκε με τους συμμάχους του, καθώς και τα μέλη της οικογένειας του κατά του Τυφώνα, και στην τελική μάχη που ακολούθησε, τον νίκησε και τον εξόντωσε οριστικά.

Στα μετέπειτα χρόνια, αντέδρασαν στην τυραννική εξουσία του Δία, η γυναικά και αδερφή του η Ήρα, ο αδερφός του ο Ποσειδώνας, καθώς και ο γιος του ο Απόλλωνας. Αυτοί συνωμότησαν και συνέλαβαν και αλυσόδεσαν τον Δια καθώς αυτός κοιμόταν.

Όμως καθυστερήσαν μετρά το πραξικόπημα για το ποιος θα διαδεχθεί τον Δια, και τότε, οι σύμμαχοι του Δια (και παιδιά της Γης), οι λεγόμενοι «Εκατόγχειρες», κατάφεραν να τον απελευθερώσουν.

Τότε αυτός ανακατέλαβε τον θρόνο του, αλυσόδεσε την γυναικά του την Ήρα για ένα χρονικό διάστημα, ενώ για αντίστοιχο χρονικό διάστημα, έκανε σκλάβους τον αδερφό του τον Ποσειδώνα και τον γιο του, τον Απόλλωνα].

Όμως, άρχισε τότε και ο Δίας να φέρεται τυραννικά και στο τέλος, ύστερα από εξέγερση έχασε και αυτός την εξουσία και αναγκάστηκε να φύγει εξόριστος στο νησί της Κρήτης, όπου και πέθανε όπως αναφέρουν και αρχαίοι κρητικοί μύθοι (ότι δηλαδή ο Δίας πέθανε και θάφτηκε στην Κρήτη).

Στο τέλος, ο πονηρός Ερμής έμεινε βασιλεύς της Αιγύπτου, ενώ ο ίδιος, είχε πιο πριν ανακαλύψει τα γράμματα και την Ιστορία, οντάς ο πρώτος φιλόσοφος του κόσμου!

Ουσιαστικά, οι διαμάχες, οι δολοπλοκίες και οι δολοφονίες στην δυναστεία Ουρανού-Κρόνου-Δία, θυμίζουν τις αντίστοιχες διαμάχες, δολοπλοκίες και δολοφονίες στην πρώτη Αυτοκρατορική δυναστεία της Ρώμης (αυτή του Αυγούστου).

Παραλαβόντες δε οι Έλληνες την ιστορία αυτή, μιας και υπερέβαιναν τους πάντες στην ευφυΐα, οικειοποιήθηκαν τα περισσότερα στοιχεία αυτής και τα μετέτρεψαν σε μύθους και αλληγορίες, από τις οποίες ο Ησίοδος και οι κυκλικοί ποιητές έπλασαν τις Θεογονίες, Τιτανομαχίες και Γιγαντομαχίες αυτών. Αύτη είναι η Αρχαιολογία των Φοινίκων (Evangelica του Eusebius).

Για άλλους, οι Ατλάντιοι στην Αφρική, είχαν για πρώτο βασιλιά τον Ουρανό.  Ο Ουρανός, ήταν άντρας σοφός, απέκτησε συνολικά 55 παιδιά από διάφορες γυναίκες, εκ των οποίων 18 με την Τιτέα, τα οποία ονομάστηκαν αργότερα Τιτάνες.

Η δε Τιτέα, μετά θάνατο «αποθεώθηκε» και ονομάστηκε Γη. Επίσης, ο Ουρανός, είχε και κόρες, οι πιο μεγάλες εκ των οποίων ονομαζόταν, Βασιλεία, Ρέα και Πανδώρα. Η μεγαλύτερη, η ομορφότερη και η σοφότερη ήταν η Βασιλεία, η οποία με την έγκριση του πατέρα της και του λαού έγινε βασίλισσα.

Στην συνέχεια, η ίδια δεν ήθελε να παντρευτεί, για να μην μοιραστεί την εξουσία, όμως αργότερα για να αποκτήσει απογόνους, παντρεύτηκε τον όμορφο Υπερίωνα, τον οποίο ποθούσε και απέκτησε δυο αξιαγάπητα και όμορφα παιδιά, τον Ήλιο και την Σελήνη.

Όμως, τα αδέρφια της, οι Τιτάνες, ζηλεύοντας και θέλοντας να πάρουν την εξουσία οι ίδιοι, συνωμότησαν εναντίον της, έσφαξαν τον Υπερίωνα, ενώ έπνιξαν τον μικρό Ήλιο στον ποταμό Εριδανό, ενώ όταν η Σελήνη έμαθε τα νέα αυτά, αυτοκτόνησε πέφτοντας από την στέγη του παλατιού.

Έτσι, μετά τον θάνατο του Υπερίωνος, ο Άτλας και ο Κρόνος μοίρασαν το βασίλειο · και ο Άτλας έλαβε τους παρωκεανίους τόπους της Μαυριτανίας, και απ' αυτού ονομάσθηκαν οι εγχώριοι Ατλάντειοι, και το όρος Άτλας.

Αυτός, ήταν αστρονόμος και πρώτος επινόησε την ουράνιο σφαίρα, και δια τούτο μυθολογήθηκε, ότι κρατεί τον Ουρανό εις τους ώμους. Κατ' άλλους δε, ο Άτλας ήταν Λίβυος μαθηματικός και αστρονόμος, και ανέβαινε εις το όρος εκείνο να παρατηρεί τους ανέμους · και εκείθεν έπεσε ποτέ στην Θάλασσαν από απροσεξία και αφανίσθηκε και τότε ονομάσθηκε από αυτόν και το όρος, και ο Ωκεανός Ατλαντικός.

Κατ' άλλους δε, ήλθε στην Ιταλία ένας γεωργός, ο οποίος είχε μια θυγατέρα ωραιότατη, Εντωρίαν καλουμένη. Αύτη βίασε ο Κρόνος και απέκτησε τέσσερις γιους, τον Ιανόν, Φαύστον, Ύμνον, και Φήλικα, τους οποίους δίδαξε την αμπελουργία, και την κατασκευήν και χρήση του οίνου, και παρήγγειλε να διδάξουν αυτά και αυτοί στους γείτονας τους.· Αλλά οι γείτονες εμέθυσαν ύστερα, και νόμισαν ότι ήταν φάρμακο το ποτό, φόνευσαν τον Ιανό.

Κατ' άλλους όμως ο Κρόνος ήλθε στην Ιταλία που βασίλευε ο Ιανός, ο οποίος τον υποδέχθηκε με φιλοφρόνηση, και του έδωσε μάλιστα το μισό του βασιλείου του. Ο δε Κρόνος δίδαξε στην Ιταλία την γεωργία, την ευνομία, και άλλα πολλά, και εξημέρωσε τους Ιταλούς και για αυτό έλεγαν ότι ο Κρόνος έφερε τον χρυσό αιώνα στην Ιταλία. Δημιούργησε δε και το πρώτο χάλκινο νόμισμα στην Ιταλία.

Ο Κρόνος, ο οποίος ήταν σκληρός, άπληστος και ασεβής, παντρεύτηκε την αδερφή του, την Ρέα, και γέννησε τον Δια (αν και υπήρχε και άλλος Δίας στην Κρήτη). Ο Κρόνος βασίλευε σε Λιβύη και Σικελία-Ιταλία στην Δύση και για τον λόγο αυτό, πολλές πόλεις και περιοχές αυτής, όπως η Σικελία ή η Ρώμη, ονομαζόταν τότε με το όνομα: «Κρονία».

Ο Δίας, είχε αντίθετο χαρακτήρα από τον πατερά του, ήταν προς όλους πρόσχαρος, φιλικός, και αξιαγάπητος, και έγινε με την υποστήριξη του λαού, ο οποίος μισούσε τον Κρόνο, νέος βασιλιάς.

Ο Κρόνος τότε, πολέμησε τον Δια με την βοήθεια των Τιτάνων, αλλά ο Δίας τον νίκησε και ο Κρόνος, το έσκασε μαζί με τους επιζώντες Τιτάνες προς ξεχωριστές περιοχές. Αργότερα, μαθαίνοντας δε ο Κρόνος, ότι οι Τιτάνες συνάζονταν, όσοι έμειναν, εις την Ταρτησόν, πόλη της Ισπανίας, ήλθε και αυτός εκεί. Ορμήσαν δε ο Ζευς, και διασκόρπισε αυτούς πάλι νικώντας τους κατά κράτος, και ο Κρόνος κατέφυγε στην Σικελία. Υστέρα, ήλθε και ο Ζευς εκεί, και τον μέθυσε και τότε, έκοψε τα αιδοία αυτού και ο Κρόνος πέθανε, είτε από αιμορραγία, είτε από την λύπη στην Σικελία.

Από τα παραπάνω όμως συνάγεται, ότι ο Κρόνος ήταν πανούργος και δόλιος, αφού πρώτος μεν επαναστάτησε κατά του πατρός τού, και ανεδείχθη υιός ασεβέστατος και παρανομώτατος, κόψας τα γεννητικά όργανα του. Δεύτερον, φυλάκισε τους αδελφούς αυτού, τους Κύκλωπες. Τρίτον και χειροτέρων, φυλάκιζε και τυραννούσε τα γνήσια τέκνα του λόγω φιλαρχίας. Και τέταρτο, επεβούλευε τον Δία, τον υιό και ευεργέτη αυτού, ο οποίος του είχε χαρίσει αρχικά την ζωή. Κατά κάποιους, ανάγκασε και τον αδελφό του, τον Οφίωναν, να πνιγεί εις την Θάλασσαν.

 Κατά την  αρχαία ελληνική και Αιγυπτιακή και Ελληνική μυθολογία, το θεϊκό ζευγάρι της Ίσιδας και του Όσιρι-Διόνυσου, προέρχεται από τον Δια και την Ήρα. Αυτοί, εφεύραν μαζί το κριθάρι και το σιτάρι, καθώς και τα όργανα της Γεωργίας και έκαναν τους λαούς να χάσουν τις κακές συνήθειες τους και τα άγρια ένστικτά τους.

Εφηύραν και την αστική κοινωνία, καθώς και την καλλιέργεια του αμπελιού. Ίδρυσαν επίσης την πόλη Θήβα της Αίγυπτου, η οποία ήταν αφιερωμένη στον Δία. Όμως, εκτός από την Αίγυπτο που ήταν βασιλιάς, ο Όσιρις-Διόνυσος, αποφάσισε να επεκτείνει τα  κατορθώματά του στον υπόλοιπο κόσμο, επικεφαλής ενός μεγάλου στρατού.

Έφυγε για να κατακτήσει τον κόσμο, όμως τα μέσα δεν ήταν τα όπλα, αλλά η ποίηση η μουσική και οι σάτυροι, οι οποίοι μπήκαν σε ακολουθία του σε αυτή την πολιτιστική εκστρατεία. Πριν του φύγει από την Αίγυπτο, ο Όσιρις έφτιαξε και αντιπλημμυρικά έργα στον Νείλο, τα οποία μετέφεραν στα χωράφια νερό με μέτρο.

Από την Αιθιοπία, ο Διόνυσος κατευθύνθηκε στην Αραβία και από κει πέρασε στην Ινδία όπου δίδαξε τους Ινδούς να φυτεύουν τον κισσό και να ημερεύουν τους ελέφαντες, καθώς και να κυνηγούν. Κατά την επιστροφή του στην Αίγυπτο, ο Διόνυσος πέρασε επίσης από την Θράκη και την Μακεδονία, όπου ο βασιλιάς της Θράκης, Λυκούργος, πλήρωσε με την ίδια την ζωή, την αντίσταση στις δασκάλες του Διονύσου από τις μαινάδες-συντρόφους αυτού.

Όσο ο Όσιρις πραγματοποιούσε αυτήν εκστρατεία, η γυναίκα του στην Αίγυπτο, κατάφερε να κρατήσει απόσταση από την εξουσία τον πονηρό αδερφό του Διονύσου, τον Τυφώνα ή αλλιώς ο Σεθ.

Κατάπνιξη της στάσης ανδρών που ήθελαν να γυρίσουν στην Ελλάδα, έγινε τόσο στην Τροία κατά του Αγαμέμνονα και την οποία κατέστειλε με βία και τους λογούς του ο Αχιλλέας, αλλά και ο Μέγας Αλέξανδρος με τον στρατό του στην Ινδία.

Ο Έσπερος λέγεται πως ήταν αδερφός του Ατλάντα, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Εσπερίδα και γέννησε τις Εσπερίδες, τις οποίες απήγαγε ο Αιγύπτιος βασιλιάς Όσιρις μετέπειτα, και τις οποίες έσωσε τελικά ο Ηρακλής.

Οι Σάτυροι λέγεται ότι ήταν βοσκοί του βάρβαρου φυλάρχου Κύκλωπα και γιου του Σειληνού.

Τα οστά του Ορέστη λέγεται ότι μεταφέρθηκαν μετέπειτα από την Αρκαδία στην Σπαρτή ύστερα από χρησμό, όπως ακριβώς και του Θησέα από την Σκύρο στην Αθήνα.

Η Αμαζόνα Πενθεσίλεια νικήθηκε σε μονομαχία από τον Αχιλλέα, ο οποίος και την ερωτεύτηκε, όπως ακριβώς και η Αμαζόνα Μαξιμώ από τον Διγενή Ακρίτα.

Η Αντιγόνη και η Ισμήνη λέγεται ότι κυνηγήθηκαν από τον γιο του Κρέοντα Λαοδάμα, κατέφυγαν για να σωθούν σε έναν ναό, και ο Λαοδάμας του έβαλε φωτιά και τον έκαψε μαζί με αυτές.

Στην Κόρινθο λέγεται ότι η Μήδεια δολοφόνησε με φαρμάκια τον βασιλιά Κρέοντα, το έσκασε από την πόλη για να σωθεί, αλλά δεν πρόλαβε να πάρει μαζί τα παιδιά της, τα οποία και σκότωσαν ως εκδίκηση στην συνέχεια οι Κορίνθιοι.

Ο Τάλος λέγεται πως στην πραγματικότητα ήταν είτε ο γιος του Κρητικού βασιλιά Κρήτα, είτε τέταρτος αδερφός του Μίνωα, ή αξιωματούχος στην υπηρεσία του και όχι ένας «Χάλκινος γίγαντας».  

Ο Πρωτέας λέγεται πως ήταν βασιλιάς της Αίγυπτου και όχι ένα «στοιχείο».

Ο δε Προμηθέας λέγεται πως ήταν είτε ένας βασιλιάς του Καυκάσου, είτε της Αίγυπτου.

Οι Συμπληγάδες Πέτρες λέγεται πως ήταν ορμητικά ρεύματα, αναμεσά σε μεγάλα Στενά που βύθιζαν τα πλοία, όπως π.χ. αναμεσά στις Ηράκλειες στήλες στο Γιβραλτάρ, αναμεσά στην Σικελία και στην Νοτιά Ιταλια, ή αναμεσά στον Βόσπορο στα Στενά του.

Επτά καταλήψεις της Θήβας έγιναν σύμφωνα με την μυθολογία και Αρχαίους ιστορικούς, από τους Σπαρτούς, τους Εγχελείς, τους Επίγονους, τους Πελασγούς, τους Φλεγύες και δύο φορές από τους Μινύες.

Ο Αίμων ήταν λέγεται γιος του Αίμονα και της Αντιγόνης, ο οποίος εκτελέστηκε αργότερα από τον Κρέοντα και οι γονείς του από τον λύπη τους αυτοκτόνησαν.

Με στόλο λέγεται ότι ο Ηρακλής νίκησε τον Ανταίο στην Λιβύη, τον Αιγύπτιο βασιλιά Βούροι, με αυτόν έκανε αποστραγγιστικά έργα στις Ηράκλειες στήλες για να περάσει ο στόλος του από εκεί και στο τέλος στην Ιβηρία της Ισπανίας νίκησε τους γιους του Χρυσάορα και τον Γηρυόνη παρόντας τα βόδια τους.

Ο Κέρβερος λέγεται πως ήταν ο σκύλος του Αδωναία, ένας μεγαλόσωμος Μολοσσός, τον οποίο έκλεψαν κλέφτες και ο Ηρακλής τον βρήκε και τον έφερε στον Ευρυσθέα.

Άλλοι λένε ότι ο Κέρβερος, (όπως και ο Όρθρος), ήταν εάν φυσιολογικό σκυλί του Γυρηόνη, το οποίο όταν ο Ηρακλής νίκησε τον Γηρυόνη, το πήγε στον Ευρυσθέα, αυτό άρεσε στον Μολλοτός, ο οποίος ζήτησε να το αγοράσει από τον Ευρυσθέα,

Αυτός όμως αρνήθηκε, και τότε ο Μολλοτός το έκλεψε πληρώνοντας τους βοσκούς του Ευρυσθέα, το έκρυψε σε μία σπηλιά στο Ταίναρο, το έβαλε να ζευγαρώσει με θηλυκά σκυλιά και το βρήκε τελικά ο Ηρακλής και το επέστρεψε τελικά στον Ευρυσθέα.  

Κατά την απουσία του Όσιρι, ο Τυφώνας θέλησε να πάρει την εξουσία για τον εαυτό του, αλλά δεν τα κατάφερε. Όταν όμως ο Διόνυσος γύρισε, ο Τυφώνας συγκέντρωσε άλλους 72 συνωμότες μαζί με την Ασω τη βασίλισσα της Αιθιοπίας και αποφάσισαν να εξοντώσουν τον Διόνυσο.

Για τον λόγο αυτό, τον κάλεσαν σε ένα συμπόσιο που ετοιμάστηκε στο παλάτι του Τυφώνα. Την στιγμή που λόγω του κρασιού, η ευθυμία και το ζάλισμα έχει συνεπάρει όλους τους καλεσμένους, ο Τυφώνας είπε ότι θα χάριζε ένα τεράστιο κιβώτιο, το οποίο πολύ όμορφο και χρυσαφένιο, σε εκείνον που θα ταίριαζε στο μέγεθος του.

Έτσι, όλοι οι παρόντες το δοκίμασαν, μέχρι που έφτασε και η σειρά του Όσιρι, ο οποίος μόλις μπήκε μέσα σε αυτό οι συνωμότες έκλεισαν και το καπάκι αυτού και τον πέταξαν στον Νείλο. Έτσι πέθανε ο Διόνυσος, έχοντας βασιλέψει μόνο 28 χρόνια στην Αίγυπτο.

 Η βασίλισσα Ίσιδα, προσπάθησε Με τη βοήθεια του Ανούβη, να ανακαλύψει το σώμα του νεκρού άντρα της και τελικά κατάφερε να το βρει μετά από πολλές περιπέτειες και να το φτιάξει σε ένα τάφο με το σχήμα Ταύρου στην Αίγυπτο σε ένα κρυφό σημείο.

Παράλληλα με όλα αυτά, μεγάλωνε κρυφά τον γιο της με τον Όσιρι τον Ώρο (Απόλλωνα), ο οποίος ήταν ο νόμιμος διάδοχος της Αιγύπτου.

Όμως ο Τυφώνας, ανακάλυψε τον τάφο του αδερφού του και με μεγάλη οργή πήρε το λείψανο του και το έκοψε σε 14 κομμάτια και το διασκόρπισε σε 14 διαφορετικά μέρη στην Αίγυπτο, τα οποία η  Ίσιδα ότι κατάφερε να βρει και να συλλέξει τα οστά του άντρα της.

 Στην συνέχεια, μεγάλωσε κρυφά τον  κρυφά τον γιο της για να πάρει εκδίκηση έναντι του Τυφώνα.  Αυτός, όταν μεγάλωσε, λόγω της ανελέητης τυραννίας του Τυφώνα, κατάφερε γρήγορα να πάρει με το μέρος του ένα μεγάλο αριθμό του στρατού και να τον οδηγήσει κατά του Τυφώνα.

Τελικά, μετά από μία σκληρή μάχη, ο Τυφώνας ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε, και οδηγήθηκε  αλυσοδεμένος μπροστά στον Ώρο-Απόλλωνα. Όμως για μία ανεξήγητη αιτία, η μητέρα του Ώρού, η Ίσιδα, ελευθέρωσε τον Τυφώνα, εξαπατώντας τους φύλακες που τον επιτηρούσαν και τον άφησε ελεύθερο.

Ο Ηρόδοτος, ο Αισχύλος, ο Απολλόδωρος και ο Παυσανίας έλεγαν ότι η οικογένεια του Αίγυπτου και του Δαναού, αν και μακρινής Ελληνικής καταγωγής, έφτασε στο Άργος από την Αίγυπτο με «μελαμψό στρατό» που δεν σέβονταν τους Ελληνικούς θεούς, και πήρε την εξουσία.

Ανέφεραν επίσης και για «Αιγύπτιους» που ήρθαν στην Πελοπόννησο υπό τον Δαναό «με πλοία». Ο Δαναός καθιέρωσε τη λατρεία του «Λύκιου Απόλλωνα» της Αθηνάς, και οι κόρες του, της Αφροδίτης.

Αντίστοιχα, ο Ηρόδοτος, ο Παυσανίας και Αθήναιος υποστήριζαν ότι ο Φρύγας Πέλοπας «κατεστρέψατο» (κατανίκησε, τρέπω = νικώ) τους Έλληνες στην Πελοπόννησο. Άλλες μαρτυρίες μιλούσαν για πολλούς «Φρύγες» που ήρθαν μαζί του.

Η Μυθολογία, όμως, μας λέει πως τάχα ο Πέλοπας ήρθε από την Ασία, νίκησε σε μια αρματοδρομία, παντρεύτηκε την βασιλοπούλα, και για αυτό έδωσε το όνομά του στην περιοχή! (Αν είναι δυνατόν…). Τελικά τον βάφτισαν και ντόπιο! Ο Πέλοπας καθιέρωσε την λατρεία του Ερμή και της Κυβέλης στην Ελλάδα.

Τέλος ο Παυσανίας και το Λεξικό Σούδας ανέφεραν ότι ο Φοίνικας Κάδμος, ο ιδρυτής της Θήβας, ήρθε με στρατό Φοινίκων, νίκησε και εκτόπισε ή υποδούλωσε τους παλιούς κατοίκους της Βοιωτίας, Έκτηνες, Ύαντες και Άονες, ενώ η Μυθολογία μας λέει πως ακολούθαγε μια… αγελάδα και σκότωσε μόνο ένα… φίδι.

Με αφορμή τον δήθεν και λόγω διακωμόδησης "Κατακλυσμό της Ωκεανίδος" σήμερα στην Κρήτη,  ας θυμηθούμε τους Κατακλυσμούς που έχουν πλήξει τον Ελλαδικό Χώρο και έμειναν ορόσημο στην Παγκόσμια ιστορία!

1. Ο Κατακλυσμός του Δάρδανου.

Ο Δάρδανος ήταν βασιλέας της Αρκαδίας. Σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρνασέα, ο Δάρδανος μετείχε σε αποστολή ίδρυσης αποικίας στην Σαμοθράκη, όταν “άνοιξαν οι ουρανοί”. Γλύτωσε αφού κατέφυγε στο υψηλότερο βουνό της. Ο Κατακλυσμός αυτός “έπνιξε” σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα. Στην πατρίδα του την Αρκαδία γλύτωσαν όσοι κατέφυγαν στα ψηλά βουνά της.

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες δεν ήταν από βροχή, αλλά αποτέλεσμα του τέλους της εποχής των παγετώνων, όπου οι λιωμένοι πάγοι μετατρεπόμενοι σε συνεχείς υδάτινους όγκους, πλημμύρισαν αρχικά ο Εύξεινος Πόντος και η Προποντίδα (τότε ήταν μια κλειστή λίμνη) και τα νερά βρήκαν διέξοδο από τα Δαρδανέλια (δεν είναι τυχαία η ονομασία τους…) προς το σημερινό Αιγαίο, που τότε επίσης ήταν μια μεγάλη λεκάνη ξηράς με μικρές ή μεγαλύτερες λίμνες.

Ή χρονική ακολουθία του τέλους της Εποχής των Παγετώνων ξεκίνησε γύρω στο 18.000 π.Χ. και ολοκληρώθηκε περίπου στο 11,000 π.Χ. Η εποχή του Δάρδανου όπου τα νερά εισέβαλαν στον χώρο του Αιγαίου από τα Δαρδανέλια εκτιμάται ότι ήταν γύρω στο 12.000 π.Χ.

2. Ο Κατακλυσμός του Ωγυγία.

Ο Ώγυγος ήταν ένας από τους αρχέγονους ηγεμόνες της Αττικο-Βιωτοίας και πρώτος (;) βασιλέας των Αθηνών.

Βασιλεύοντος του Ώγυγου, ξέσπασε ο Κατακλυσμός που έπνιξε τόσον την Αττική όσον και την Βοιωτία!

Χρονολογείται γύρω στο 9.500 π.Χ., ενώ κατ’ άλλους συνέβη όταν στο Άργος ηγεμόνας ήταν ο Φορονέας, γιός του ποτάμιου θεού ΙΝΑΧΟΥ και της θυγατέρας του ΩΚΕΑΝΟΥ, της Νύμφης ΜΕΛΙΑΣ ή της Αργίας του προ-ελληνικού φύλου των Πελασγών (7,500 π.Χ.).

3. Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.

Ο Δευκαλίωνας βασίλευε στην Θεσσαλία την χρονιά που στην Αθήνα βασίλευε ο Κραναός, όταν συνέβη ο περίφημος Κατακλυσμός στην Θεσσαλία που φέρει και το όνομά του. Στο “Πάριον Χρονικό” είναι χρονολογικά καταγεγραμμένο το γεγονός στα 1265 χρόνια πριν ο Διόγνητος γίνει ηγεμόνας των Αθηνών. Αυτό το έτος η “συμβατή” ιστορία μας το τοποθετεί στα 1539πΧ.

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα διεκδικεί την “πατρότητα” του Κατακλυσμού του Νώε, αφού σύμφωνα με τους μεγαλύτερους ιστορικούς της αρχαιότητας (Ησίοδος, Απολλόδωρος, Πλούταρχος κ.α.) περιγράφουν την ουσία των γεγονότων με την ίδια ακριβώς προσέγγιση, ως εξής:

“Κατά τον μύθο την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.

Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται.

Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όθρυς ή κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό. Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων).

Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος”.

Και για όσους αγνοούν τι εστί "Πάριο Χρονικό" τα ακόλουθα: "Πάριο Χρονικό"! Έτσι ονομάζονται 3 αρχαίες Ελληνικές μαρμάρινες επιγραφές που σήμερα η μια από αυτές βρίσκεται στο μουσείο της Πάρου και οι άλλες δυο στην Οξφόρδη.

Λέγεται έτσι, δηλαδή Πάριο χρονικό, επειδή είναι χρονολογίες γραμμένες σε μάρμαρο Πάρου. Είναι χρονικό ανώνυμου συγγραφέως, γραμμένο στην Αττική διάλεκτο, όταν ο ΔΙΟΓΝΗΤΟΣ ήταν άρχοντας στην ΑΘΗΝΑ, κατά το πρώτο έτος της 129ης Ολυμπιάδος.

Οι ημερομηνίες λοιπόν είναι πρίν Διόγνητον εποχής με την Αρχαιοελληνικήν αρίθμηση (όπως: ΧΗΗΓΔΠ =1265 π.Δ.)! Αρχίζει με το έτος 1318 π.Δ. Όταν ο Αιγύπτιος Κέκρωψ γίνεται ο 1ος βασιλιάς της Αττικής και από Αττική που λέγονταν πριν την μετονομάζει σε Κεκροπία. Και συνεχίζει ως εξής:

Ο ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑΣ βασίλευε στην Λυκώρεια 1310 π.Δ. Ο ΚΡΑΝΑΟΣ βασίλευε στην Αθήνα 1268 π.Δ. Ο ιθαγενής Κραναός γίνεται 2ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ, επί Δευκαλίωνα 1265 π.Δ. Ο ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ, γιος του Δευκαλίωνα ενώνει οικισμούς στις Θερμοπύλες, Αμφικτύωνες 1258 π.Δ. Ο Αμφικτύων γίνεται 3ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΕΛΛΗΝ, γιος Δευκαλίωνα, βασιλεύει στην Φθιώτιδα.

Από αυτόν μετά «Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί» 1257 π.Δ. (1619 π.Χ.). Ο ¨Έλλην γίνεται βασιλιάς στην Θεσσαλία. Γιοί τους Έλληνα: Δώρος, Αίολος, Ξούθος (πατέρας του Ίωνα και Αχαιού). Ο ΚΑΔΜΟΣ, έρχεται από Φοινίκη στην Ελλάδα και κτίζει τη Θήβα, 1255 π.Δ. Ο ΔΑΝΑΟΣ φτιάχνει πλοίο και μ’ αυτό έρχεται στην Ελλάδα από Αίγυπτο 1247 π.Δ.

Ο Δαναός έρχεται από το Χέμμιν της Αιγύπτου στο Άργος. Ο ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ τελεί τα ΠΡΩΤΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ 1242 π.Δ. Ο Εριχθόνιος γίνεται 4ος βασιλεύς των Αθηνών. Ο ΠΑΝΔΙΩΝ, γίνεται ο 5ος βασιλιάς των Αθηνών, Η ΔΗΜΗΤΡΑ, φέρνει και σπέρνει καρπό στην Ραρία = η Ελευσίνα 1146 π.Δ. Ο ΟΡΦΕΑΣ, ο ποιητής 1135 π.Δ. Φτάνει ο Εύμολπος στην Αττική 1135 π.Δ.

Ο Εριχθεύς γίνεται 6ος βασιλιάς των Αθηνών. Ο ΕΥΜΟΛΠΟΣ, καθιερώνει τα Ελευσίνια μυστήρια 1135 π.Δ. Ο ΑΙΓΕΑΣ γίνεται ο 7ος βασιλιάς στην Αθήνα 1031 π.Δ. Γέννηση του Μίνωα βασιλιά της Κρήτης. Ο Αιγέας γίνεται ο 8ος βασιλιάς των Αθηνών.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ. Ο Πέλοπας έρχεται από Φρυγία στη Ελλάδα. Έκτοτε η Απία ή Άργος ονομάζεται Πελοπόννησος. Ο ΘΗΣΕΑΣ ενώνει 12 συνοικίες, Δημοκρατία στην Αθήνα 987 π.Δ. Ο Θησέας γίνεται 10ος βασιλιάς των Αθηνών.

Ο Ατρέας, γιος του Πέλοπα, γίνεται βασιλιάς του Άργους. ΑΛΩΣΗ ΤΡΟΙΑΣ 945 π.Δ. Οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες κυριεύουν την Πελοπόννησο. Ο ΗΣΙΟΔΟΣ 670 π.Δ. Ο ΟΜΗΡΟΣ 943 π.Δ. Ο ΦΕΙΔΩΝΑΣ αλλάζει τα σταθμά και κόβει αργυρό νόμισμα 631 π.Δ. Ο Φείδων, ο βασιλιάς του Άργους, ευρετής διαφόρων μέτρων και σταθμών και των αργυρών νομισμάτων 884 π.Δ., κ.λ.π. (https://porosnews.blogspot.com/2019/02/blog-post_785.html).

Ποτέ άλλοτε ο πρωταγωνιστής ενός επικού ποιήματος δεν ένωσε τόσους λαούς, ποτέ πριν δεν υπήρξε ταξιδευτής τόσο δημοφιλής. Η «Οδύσσεια» του Ομήρου αναστρέφοντας την συνήθη ιστορία, ηρωοποίησε το μύθο αντί να μυθοποιήσει τον ήρωα. Τα ταξίδια του Οδυσσέα χαρακτηρίστηκαν συμβολικά και μάλλον εκεί οφείλεται η διαχρονικότητά τους.

Οι προορισμοί που επισκέφθηκε διεκδικούνται από πολλές περιοχές και χώρες: Ελλάδα, Μεσόγειος, ακόμη και Ατλαντικός. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι ο Όμηρος, επηρεασμένος από τις Μυκηναϊκές εκστρατείες, χρησιμοποίησε στοιχεία των περιοχών που ήταν ήδη γνωστές για να περιγράψει τις μυθικές χώρες του Οδυσσέα.

Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για εικασίες ή αν υποστηρίζονται ιστορικά ορισμένες τοποθεσίες, η γοητεία του ταξιδιού είναι οι εξωτικοί προορισμοί σε συνδυασμό με την σφραγίδα που τους άφησε ο μύθος του πρώτου διάσημου Έλληνα ναυτικού.

Η Τροία:

Μετά την πτώση της Τροίας, ο Οδυσσέας ξεκίνησε με τα 12 καράβια του το ταξίδι της επιστροφής. Η ελληνική νίκη που σε ένα μεγάλο βαθμό σφραγίστηκε από το Δούρειο Ίππο, τον μέθυσε με έπαρση. Αψήφησε τους Θεούς, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την οργή του Ποσειδώνα και τη μετέπειτα περιπλάνησή του.

Η πόλη που επί 10 ολόκληρα χρόνια πολιορκούνταν από τους Έλληνες, ανακαλύφθηκε το 1870 από το Γερμανό αρχαιολόγο Ερρίκο Σλήμαν. Η Τροία ή Ίλιον βρίσκεται στα παράλια της Μικράς Ασίας, στην ακτή της βορειοδυτικής Τουρκίας. Ο αρχαιολογικός χώρος εντάσσεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Η χώρα των Κικόνων:

Αναφέρεται ως Ισμαρίδα, πόλη των Αρχαίων Θρακών. Πρόκειται για τη σημερινή Μαρώνεια του νομού Ροδόπης όπου σώζεται μεγάλο τμήμα της αρχαίας πόλης.

Μια τρικυμία ξεχώρισε τα καράβια του Οδυσσέα από τον υπόλοιπο ελληνικό στόλο και η πρώτη αναγκαστική στάση έγινε στους Κίκονες από τους οποίους ανεφοδίασε τα πλοία του όχι δυστυχώς χωρίς σύγκρουση.

Η χώρα των Λωτοφάγων:

Το ταξίδι συνεχίστηκε νότια διασχίζοντας το Αιγαίο, με σκοπό να φτάσουν στο νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου και να ανέβουν το Ιόνιο προς την Ιθάκη. Στο Ακρωτήριο του Κάβο Μαλλιά της Λακωνίας, μια μεγάλη καταιγίδα τους έβγαλε εκτός πορείας οδηγώντας τους προς τις ακτές της Βόρειας Αφρικής.

Αφού κατέπλευσαν στο νησί Τζέρμπα της Τυνησίας, ο Οδυσσέας έστειλε τρεις συντρόφους του να αξιολογήσουν τις διαθέσεις των ντόπιων. Επρόκειτο για μια φυλή που τρέφονταν με λωτούς, ένα εξωτικό φρούτο που έφερνε τη λησμονιά. Ο κίνδυνος να ξεχάσουν την πατρίδα τους ήταν μεγαλύτερος από αυτόν της θάλασσας οπότε αναχώρησαν και πάλι.

Η χώρα των Κυκλώπων:

Ακολουθώντας βορειοανατολική πορεία, σταμάτησαν σε ένα βραχώδες νησί και μπήκαν σε μια σπηλιά για να ξεκουραστούν. Η περιοχή ανήκε στους Κύκλωπες, γιγάντιους εχθρικούς κτηνοτρόφους. Μετά το θάνατο κάποιων συντρόφων του από τον Πολύφημο που τους ανακάλυψε στη σπηλιά του, ο Οδυσσέας δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον τυφλώσει για να ξεφύγουν. Για κακή του τύχη, οι Κύκλωπες ήταν γιοι του Ποσειδώνα οπότε οι πιθανότητες επιστροφής στην Ιθάκη λιγόστεψαν δραματικά.

Οι Συρακούσες της Σικελίας με τις μεγάλες σπηλιές είναι κατά πάσα πιθανότητα η ομηρική γη των Κυκλώπων.

Τα νησιά του Αιόλου:

Επόμενος σταθμός ήταν οι Λιπάρες νήσοι, βόρεια της Σικελίας προς τα παράλια της Ιταλίας. Σε αρχαία κείμενα αναφέρονται ως Αιόλια νησιά.

Ο Αίολος, ο Θεός των Ανέμων αποφάσισε να βοηθήσει τους ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες. Συνέλλεξε σε έναν ασκό όλους τους ανέμους για να ηρεμήσει η θάλασσα και να βρουν επιτέλους το δρόμο για την Ιθάκη. Παρέδωσε το σάκο στον Οδυσσέα με ρητή εντολή να μην ανοιχτεί μέχρι να φτάσουν. Η απληστία και η περιέργεια των συντρόφων, τους ώθησε να ανοίξουν το σάκο και να εξαπολύσουν τους αέρηδες.

Η γη των Λαιστρυγόνων:

Οι καταστροφικοί άνεμοι παρέσυραν τα πλοία στην Τηλέπυλο, τη χώρα των ανθρωποφάγων Λαιστρυγόνων. Μόλις τα πλοία προσορμίστηκαν στο λιμάνι, οι γίγαντες πέταξαν εναντίον τους τεράστιους βράχους. 11 πλοία χάθηκαν αύτανδρα. Η πάλαι ποτέ γη των Λαιστρυγόνων θεωρείται ότι βρισκόταν στην πεδιάδα του Δρέπανου της δυτικής Σαρδηνίας.

Η νήσος της Κίρκης:

Το πλοίο του Οδυσσέα συνεχίζει το μοναχικό του ταξίδι μέχρι τις ακτές του νησιού της μάγισσας Κίρκης. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στο τροπικό φιλόξενο νησί, η Κίρκη μεταμόρφωσε τους άντρες του πληρώματος σε ζώα. Ο Οδυσσέας βοηθούμενος από τον Ερμή, πήρε το αντίδοτο και συμφώνησε με την Κίρκη να τους ελευθερώσει αφού μείνει ένα χρόνο μαζί της.

Ο μετέπειτα μαρτυρίες τοποθετούν την Κίρκη στο όρος Κιρκαίο, ένα ακρωτήρι νότια της Ρώμης και όχι σε νησί.

Το νησί των Σειρήνων:

Πριν την άφιξή τους στο νησί των Σειρήνων, ο Οδυσσέας επισκέφθηκε το βασίλειο του Άδη για να συμβουλευτεί το Μάντη Τειρεσία. Είτε εσκεμμένα είτε αθέλητα, η είσοδος του Κάτω Κόσμου περιγράφεται γενικά χωρίς να δίνει γεωγραφικό στίγμα.

Οι Σειρήνες ήταν επικίνδυνα όντα με σώμα πουλιού και κεφάλι γυναίκας. Το τραγούδι τους παρέσυρε τους ναυτικούς στο νησί τους όπου πέθαιναν από πείνα και δίψα. Ο Οδυσσέας ενημερωμένος από την Κίρκη, βούλωσε με κερί τα αυτιά των συντρόφων του και διέταξε να τον δέσουν στο κατάρτι για να μην ενδώσει. Έτσι κατάφεραν να περάσουν αλώβητοι.

Οι πλανεύτρες σειρήνες μάλλον ζούσαν στο νησί της Κορσικής.

Τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης:

Βρίσκονταν πλέον στο σωστό δρόμο της επιστροφής αλλά είχαν να περάσουν άλλη μια φρικτή δοκιμασία: Τα στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης δεν ήταν άλλο από τη σημερινή Μεσσήνη, τη λωρίδα θάλασσας ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία.

Εκεί παραμόνευε η Χάρυβδη που συνέθλιβε τα πλοία ανάμεσα στους πανύψηλους απότομους βράχους και η Σκύλλα που άρπαζε και έτρωγε τους ανυποψίαστους ναυτικούς. Χάνοντας τους πιο ρωμαλέους άντρες του ο Οδυσσέας κατάφερε να περάσει το πλοίο στην άλλη πλευρά.

Η χώρα του Ήλιου:

Στη Βόρεια ακτή της Σικελίας, βρισκόταν το βασίλειο του Ήλιου. Οι ναύτες εξαντλημένοι απαίτησαν να σταματήσουν για να ξεκουραστούν. Ο όρος που τους ετέθη ήταν να καθίσουν όσο ήθελαν αλλά να μην πειράξουν τα ιερά βόδια του Ήλιου. Μετά από ένα μήνα ψαροφαγίας, η πείνα τους ώθησε να πατήσουν τον όρκο τους και να σφάξουν το κοπάδι. Ο θεός για να τους εκδικηθεί, ζήτησε από το Δία να στείλει τους τρομερούς του κεραυνούς μόλις θα έφευγαν από το λιμάνι. Η καταιγίδα βύθισε το πλοίο και όλο το πλήρωμα. Μόνο ο Οδυσσέας σώθηκε χρησιμοποιώντας την καρίνα ως σανίδα σωτηρίας.

Το νησί της Καλυψούς:

Στο μικρότερο νησί τους Αρχιπελάγους της Μάλτας, στο νησί Γκόζο – αρχαία Ωγυγία, κατοικούσε η νύμφη Καλυψώ – κόρη του Άτλαντα. Η Καλυψώ περιμάζεψε το μισοπεθαμένο Οδυσσέα, τον περιέθαλψε και τελικά τον ερωτεύτηκε. Έμειναν μαζί 7 χρόνια. Η μελαγχολία της νοσταλγίας του συγκίνησε τους Θεούς οι οποίοι προέτρεψαν την Καλυψώ να τον βοηθήσει να επιστρέψει. Με τις ευλογίες των Θεών και μια σχεδία, ο ταξιδευτής εγκατέλειψε το λιμάνι του.

Το νησί των Φαιάκων:

Ορκισμένος εχθρός του Οδυσσέα παρέμεινε ο Ποσειδώνας. Σε μια ύστατη προσπάθεια εκδίκησης παρέσυρε τη σχεδία στο νησί Σχερία όπου βασίλευε ο Αλκίνοος των Φαιάκων. Στην τελευταία στάση του ταξιδιού η φιλοξενία ήταν απαράμιλλη και η υποδοχή αντάξια ενός πολεμιστή της φήμης του.

Η σημερινή Κέρκυρα ανταποκρίνεται πλήρως στις Ομηρικές περιγραφές ενός καταπράσινου νησιού με πολλά νερά.

Η Ιθάκη:

Η επιστροφή του Οδυσσέα μετά από 10 χρόνια πολέμου στην Τροία και άλλα 10 περιπλανήσεων, κλείνει το κεφάλαιο του νόστου που ενέπνευσε χιλιάδες γενιές και συντήρησε το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα.

Στην Ιθάκη ανακαλύφθηκαν αρκετά ευρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του ανακτόρου του Οδυσσέα και δίνουν πειστικά επιχειρήματα για την αλήθεια ορισμένων από τα ταξίδια του (http://porosvress.blogspot.com/2016/11/12.html).

Εξοργισμένος ο γιος της, ο Ωρός, μόλις το έμαθε αυτό, άρχισε να την κατηγορεί για αυτή της την πράξη και αμέσως μετά της έβγαλε το στέμμα από το κεφάλι. Ο Τυφώνας από την πλευρά του, αξιοποίησε την ελευθερία του προσπαθώντας ξανά να αρπάξει το θρόνο από τον Ώρο, ισχυριζόμενος ψευδώς ότι δεν ήταν ο νόμιμος γιος του κανονικός γιος του Όσιρι, αλλά αφού η εξουσία του πρίγκιπα είχε πια εδραιωθεί, ο Τυφώνας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, βρίσκοντας καταφύγιο ως κρυψώνα στην έρημο.

Ο Ώρος, ήταν ο τελευταίος «θεϊκός» βασιλιάς εκεί που σκοτώθηκε κατά τον Πλούταρχο στο έργο του περί «Ίσιδος και Οσίριδος» από την εισβολή και ενέδρα των τιτάνων εναντίον του σε ένα σημείο της Αιγύπτου στην προσπάθειά τους να καταλάβουν το θρόνο από αυτόν.

Πρώτος λοιπόν βασιλεύς, συνεχίζει ο Ευήμερος, υπήρξε ὁ Ουρανός, ένας άνθρωπος δίκαιος και ευεργετικός, ο οποίος γνώριζε και την κίνηση των άστρων. Αυτός πρώτος τίμησε τούς ουρανίους θεούς με θυσίες.

Γι’ αυτό και ονομάσθηκε Ουρανός. Κι’ απέκτησε με την γυναίκα του την Εστία δύο γιους, τον Τιτάνα και τον Κρόνο, και θυγατέρες την Ρέα και την Δήμητρα. Μετά τον Ουρανό έγινε βασιλεύς ὁ Κρόνος, ὁ οποίος νυμφευθεί την Ρέα και γέννησε τον Δία, την Ήρα και τον Ποσειδώνα.

Κατόπιν τον διαδέχθηκε στην βασιλεία ὁ Ζευς και νυμφεύθηκε  την Ήρα, την Δήμητρα και την Θέμι κι’ απέκτησε παιδιά, άπω την πρώτη τούς Κουρήτες, άπω την δεύτερη την Περσεφόνη κι’ άπω την τρίτη την Αθηνά. Πήγε έπειτα στην Βαβυλώνα, κι’ κει φιλοξενήθηκε άπω τον Βῆλο, κι’ έπειτα πήγε στην νήσο Παγχαία πού ευρίσκεται στον ωκεανό κι’ κει ίδρυσε βωμό στον Ουρανό, τον γενάρχη του.

Άπω κει πέρασε διά τής Συρίας κι’ ήλθε στον Κάσιο, ὁ οποίος ήταν τότε βασιλεύς τής Συρίας κι’ είχε δώσει το όνομά του στο όρος Κάσιον. Πήγε έπειτα στην Κιλικία όπου νίκησε σέ πόλεμο τον Κίλικα τον τοπάρχη κι’ επισκέφθηκε ύστερα πολλούς άλλους λαούς, τιμηθεί άπω όλους και αναγορεύθηκε «θεός».

Αναφορικώς με τούς «θεούς», ὁ Διόδωρος επίσης λέει στο σύγγραμμά του, ότι οι θεοί, τούς οποίους οι άνθρωποι αναγόρευσαν θανάτους για τίς ευεργεσίες τους, στην πραγματικότητα υπήρξαν ανθρώπινα όντα. Και μερικοί ἀπ’ αυτούς έλαβαν τα ονόματα τα οποία είχαν από τις χώρες, τις οποίες κατέκτησαν.

Ὁ Φερεκύδης αναφέρει ότι ὁ Κρόνος ήταν ὁ πρώτος ἀπ’ όλους τούς άλλους πού στεφανώθηκε, νέο ὁ Διόδωρος λέγει ότι, αφού νίκησε τούς Τιτάνες ὁ Ζευς, αυτός ήταν πού τιμήθηκε από τούς άλλους με αυτό το έπαθλο.

Ο τύραννος του Αργούς Άπις, όταν πέθανε λέγεται ότι «θεοποιήθηκε» και πήρε το όνομα «Σαράπις».

Αντίστοιχα λέγεται ότι όταν η Ιώ έγινε βασίλισσα της Αιγύπτου λατρεύτηκε με το όνομα «Ίσις».

Ο Ορφέας λέγεται ότι αυτοκτόνησε μην αντέχοντας την απώλεια της αγαπημένης του Ευρυδίκης, ενώ άλλοι λένε ότι τον σκότωσαν οι Μαινάδες όταν αρνήθηκε τις ερωτικές τους προτάσεις.

Ο δε Πέλοπας κατάφερε να γίνει βασιλιάς της Ήλιδας πολεμώντας τον Οινόμαο, τον οποίο σκότωσε εν μέσω μάχης ο υπασπιστής του Μύρτιλος ύστερα από κρυφή συμφωνία με τον Πέλοπα, αλλά και αυτός δολοφονήθηκε προδοτικά από τον ίδιο τον Πέλοπα.

Η σύζυγος του Τηρέα, η Πρόκνη (η κόρη του Πανδιώνα), δολοφόνησε τον γιο της Ίτυ και τον έδωσε να τον φάει ο σύζυγος της με την βοήθεια της αδερφής της Φιλομήλας, και στην συνέχεια αυτές έφυγαν καταδιωκόμενες στην Αθήνα όπου πέθαναν από την λύπη τους, ενώ ο Τηρέας αυτοκτόνησε όταν δεν μπόρεσε να τις πιάσει.   

Τόσο Πέλοπας, όσο και ο Ατρέας λέγεται ότι κατέλαβαν την εξουσία στις πόλεις της Ελλάδας που βασίλευαν (Ήλιδα και Μυκήνες) κολακεύοντας τον λαό και μοιράζοντας του μέρος του τεράστιου πλούτου τους δωροδοκώντας τον ουσιαστικά για την εκλογή τους.

Ο Ερεχθέας λέγεται πως ήρθε από την Αίγυπτο σε καιρό λιμού στην Αθήνα, ενώ ο ίδιος έχοντας πολύ εύφορα εδάφη στην Αίγυπτο και σιτάρι έδωσε πολύ από αυτό στους Αθηναίους και τους έσωσε από την πείνα, ενώ αυτοί για να τον ανταμείψουν, τον έκαναν βασιλιά της Αθήνας.

Η Σκύλλα λέγεται πως ήταν κόρη του βασιλιά των Μέγαρων, η οποία πρόδωσε τον πατέρα της και βοήθησε να καταληφθεί η πρωτεύουσα του από τον Μίνωα γιατί ερωτεύτηκε τον βασιλιά των Κρητών, αλλά αυτός αντί να την ανταμείψει, την έδεσε ανάποδα στο κάτω μέρος της πρύμνης του πλοίου του στην θάλασσα και την έπνιξε.

Ο Οιδίποδας λέγεται ως πέθανε στην φυλακή από τους γιους του φωνάζοντας κατάρες σε αυτούς. 

Ὁ ξάδελφός τού Νίνου, ὁ Πῖκος, ὁ οποίος ονομαζόταν και Ζευς, έγινε βασιλεύς της Ιταλίας και ήταν κυρίαρχος της Δύσεως επί εκατόν είκοσι έτη. Αυτός απέκτησε γιους και θυγατέρες με τις αραιότερες γυναίκες.

Διότι κατόρθωνε να λαμβάνει μυστηριώδη όψη, όταν συνευρίσκονταν μαζί τους. Κι’ οι γυναίκες αυτές τον έβλεπαν σαν θεό, όταν ζευγάρωνε μαζί τους. αυτός ὁ Πῖκος, ὁ οποίος ονομαζόταν και Ζευς, απέκτησε ένα γιο ονομαζόμενο Φαῦνο, πού τον ονόμασε και Ἑρμῆ από το όνομα τού πλανήσου Ἑρμοῦ.

Όταν επρόκειτο να πεθάνει ὁ Ζευς, διέταξε να μεταφέρουν και εναποθέσουν το λείψανό του στην Κρήτη. Και τα παιδιά του έκτισαν πράγματι ένα ναό πηρός τιμήν του και τον τοποθέτησαν κει. Ὁ τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα και ἐπ’ αυτού υπάρχει ἡ περιγραφή: «Δω κατάκειται ὁ Πῖκος, τον ποιον ονομάζουν και Δία». Γι’ αυτόν έγραψε ὁ Διόδωρος, ὁ σοφότατος χρονογράφος.

Κατά την παράδοσή ὁ Κάστωρ και ὁ Πολυδεύκης, ίο ποιοι ήταν γνωστοί και έως Διόσκουροι, διακρίνοντος πολύ άπω τούς άλλους για την ανδρεία τους και ἐξεστράτευσαν μαζί με τούς Αργοναύτες κατά τρόπο λαμπρότατο. Και έσπευσαν και βοήθησαν πολλούς πού είχαν ανάγκη άπω βοήθεια.

Γενικώς δοξάσθηκαν ἀπ’ όλους σχεδόν τούς ανθρώπους για την ανδρεία τους, την στρατηγική τους ικανότητα, επίσης για την δικαιοσύνη και την ευσέβεια τους, διότι έκαναν την εμφάνιση τους έως βοηθοί εκείνων πού ευρέθησαν σε απροσδόκητο κίνδυνο. Και για την εξαιρετική ανδρεία τους θεωρήθηκαν γυλιοί τού Διός και, όταν έφυγαν άπω αυτόν τον κόσμο, δέχθηκαν τιμές αθανάτων.

Ο θεός ‘Αμούν (ή Άμμων Δίας) των Αιγυπτίων  δεν είναι το αυτό πρόσωπο με το Δία των Ελλήνων, αφού ο Δίας των Αιγυπτίων είχε διαφορετικούς γονείς και διαφορετική ιεραρχία απ΄ ότι ο Δίας στην Ελλάδα.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι σύμφωνα με το μύθο των Ατλάντιων (= οι κάτοικοι γύρω από το όρος Άτλας)  της Λιβύης (= η Μεσογειακή Αφρική), υπήρχαν δυο θεοί με το όνομα «Δίας».

Από αυτούς ο πρώτος, που ήταν βασιλιάς μόνο της νήσου Κρήτης, ονόμασε το νησί της Κρήτης  Ιδαία, από το όνομα της συζύγου του, που την έλεγαν Ιδαία, απέκτησε δέκα γιους τους Κουρήτες και όταν πέθανε θάφτηκε στην Κρήτη.

Ο δεύτερος Δίας, που ήταν κυρίαρχος της οικουμένης,  μετονόμασε το νησί από Ιδαία σε  Κρήτη από τη γυναίκα του που την έλεγαν Κρήτη και ήταν κόρη των Κουρητών. Ο πρώτος Δίας , δηλαδή αυτός που ήταν βασιλιάς μόνο της Κρήτης, ήταν, λέει ο Διόδωρος,  αδελφός του Ουρανού και προσαγορευόταν   Άμμων.

Ο δεύτερος Δίας, δηλαδή ο οικουμενικός, ήταν γιος του Κρόνου και της Ρέας και ονομαζόταν και με το όνομα Ολύμπιος, επειδή έτσι έλεγαν τον επιμελητή του (ο Ηρόδοτος αυτό το Δία τον ονομάζει Όσιρι ή Διόνυσο).

 «Ο Κρόνος,  σύμφωνα με το μύθο, που ήταν αδελφός του Άτλαντα, παντρεύτηκε την αδελφή του Ρέα από την οποία απέκτησε το Δία, που προσαγορεύτηκε Ολύμπιος (επειδή  του είχε δοθεί ως κηδεμόνας κάποιος ονόματι Όλυμπος). Είχε υπάρξει, όμως, και άλλος Δίας, αδελφός του Ουρανού, που βασίλευσε στην Κρήτη, υπολειπόμενου κατά πολύ σε δόξα από το μεταγενέστερο που ονομαζόνταν και Άμμων.

Αυτός, λοιπόν, βασίλευσε σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ ο προγενέστερος, που ήταν κύριος μόνο του προαναφερθέντος νησιού, απέκτησε δέκα γιους, τους ονομαζόμενους Κουρήτες.

 Ονόμασε, επίσης, το νησί από τη  γυναίκα του Ιδαία και θάφτηκε εκεί μετά τον θάνατό του, ενώ ο τόπος που δέχτηκε τη σωρό του επιδεικνύεται μέχρι την εποχή μας.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση, ο Άμμωνας, βασιλιάς σ’ αυτό το μέρος της Λιβύης  παντρεύτηκε την κόρη του Ουρανού, την ονομαζόμενη Ρέα, που ήταν αδελφή του Κρόνου και των υπόλοιπων Τιτάνων. Μια φορά που επισκέπτονταν το βασίλειό του  συνάντησε κοντά στα λεγόμενα Κεραύνεια όρη μια παρθένα ξεχωριστής ομορφιάς της οποίας το όνομα ήταν Αμάλθεια.

Καθώς την ερωτεύθηκε κι έσμιξε μαζί της απόκτησε από αυτήν έναν γιο, τον Διόνυσο (ο Ηρόδοτος τον ονομάζει Διόνυσο ή Όσιρι), έτσι ανέδειξε την Αμάλθεια κυρία της γύρω περιοχής, της οποίας το σχήμα έμοιαζε με κέρατο βοδιού και για αυτό ονομάστηκε «Κέρας Εσπέρου».

Η περιοχή, ένεκα της ποιότητας του εδάφους, είναι γεμάτη με όλες τις ποικιλίες της αμπέλου και των υπόλοιπων  δέντρων που βγάζουν ήμερους καρπούς. Όταν η προαναφερθείσα γυναίκα ανέλαβε την εξουσία εκείνης της χώρας, η χώρα ονομάστηκε «Κέρας Αμαλθείας». Για αυτό και οι μεταγενέστεροι άνθρωποι, ένεκα της παραπάνω αιτίας, την καλύτερη γη που βγάζει κάθε είδους καρπούς την προσαγορεύουν «κέρας Αμαλθείας».

Σε κείνο, λοιπόν, το άντρο πήγε ο Άμμων το παιδί (το Διόνυσο ή άλλως Όσιρι), και το παρέδωσε στην Νύσα να το αναθρέψει, μια από τις θυγατέρες του Αρισταίου (από τα ονόματα αυτών των δύο, του Δία και της Νύσας, το παιδί ονομάστηκε Διόνυσος, Δίας+Νύσα=Διόνυσος).

Καθώς διαδόθηκε η αξία και η φήμη του, λέγεται πως η Ρέα οργίστηκε με τον Άμμωνα και τον εγκατέλειψε κι έφυγε για τα αδέλφια της τους Τιτάνες, όπου παντρεύτηκε τον αδελφό της, τον Κρόνο.

 Αυτός πεισμένος από την Ρέα, εκστράτευσε με τους Τιτάνες εναντίον του Άμμωνα. Στην μάχη που δόθηκε ο Κρόνος κέρδισε την υπεροχή, ενώ ο Άμμωνας πιεζόμενος από σιτοδεία κατέφυγε στην Κρήτη, όπου, αφού παντρεύτηκε την Κρήτη, κόρη ενός από τους Κουρήτες που βασίλευαν εκεί τότε, ανέλαβε την εξουσία του τόπου και το νησί που μέχρι τότε ονομαζόταν Ιδαία και το μετονόμασε Κρήτη από την γυναίκα του.

«Επειδή οι Λίβυοι του είχαν πει, πριν από την μάχη, ότι τον καιρό που εξέπεσε ο από τη βασιλεία ο Άμμων, είχε προφητεύσει στους εγχώριους ότι την καθορισμένη στιγμή θα  ερχόταν ο γιος του Διόνυσος, θα ανακτούσε το βασίλειό του πατέρα του και αφού θα γινόταν κύριος της οικουμένης, θα θεωρούνταν «θεός».

Σύμφωνα με την παράδοση το κεφάλι του Άμμων είχε το σχήμα κεφαλής κριαριού, γιατί τέτοιο παράσημο είχε το κράνος που φορούσε στις εκστρατείες του.  Έτσι, με υψηλό φρόνημα, εκστράτευσε (ο Διόνυσος) πρώτα στην Αίγυπτο, όπου έβαλε βασιλιά της χώρας τον Δία, τον γιο του Κρόνου και της Ρέας, παιδί ακόμα στην ηλικία. Πλάι του τοποθέτησε και επιμελητή, τον Όλυμπο, που τον εκπαίδευσε και τον έκανε να πρωτεύσει στην αρετή, και έτσι ο Δίας προσαγορεύτηκε Ολύμπιος».

Φύλακα και παιδαγωγό του Διονύσου, ο Άμμωνας έβαλε τον Αριστέα, ο οποίος ανέθρεψε και εκπαίδευσε τον Διόνυσο στα όπλα και τον προστάτευε από τις δολοπλοκίες του Κρόνου και της Ρέας. Προστάτης δε του Διονύσου, ήταν η κόρη του, η Αθηνά, μία παρθένα, σοφή και δεινή πολεμίστρια.

Αυτή είχε εξοντώσει τον καταστρεπτικό Αεγίς στην Φρυγία μετά από μία άγρια μάχη, κάτι που όταν το έμαθε η μητέρα του η Γη, έστειλε μετέπειτα για εκδίκηση τους γιους της, τους γίγαντες ενάντια στην Αθηνά και τον Άμμωνα, αλλά αυτοί, μαζί με τον Δία, τους εξόντωσαν ύστερα από άγρια μάχη.

Ο Κρόνος, από την πλευρά του, ο οποίος φερόταν τυραννικά στους υπηκόους του, όταν έμαθε που βρίσκονταν ο Διόνυσος (στην πόλη Νύσα της Αραβίας), αποφάσισε να του επιτεθεί με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του.

Όμως, ο Διόνυσος μαζεύοντας στρατό, και συμμαχόντας με τους Λίβυους και τις Αμαζόνες (υπό την διοίκηση της Αθηνάς που τους έμοιαζε στον τρόπο πολέμου), πολέμησε τον Κρόνο, και ύστερα από μία σκληρή μάχη, τον πλήγωσε και ο στρατός του Κρόνου ηττήθηκε και ο ίδιος υποχώρησε στα εδάφη του.

Τότε, ο Αριστέας, ο παιδαγωγός του Διονύσου, έκανε θυσία προς τιμήν του και από τότε ο Διόνυσος άρχισε να λατρεύεται ως «θεός».

Στην συνέχεια, ο Διόνυσος προέλασε στα εδάφη του Κρόνου, καταλαμβάνοντας πρώτα την Λιβύη, μαζί με τους αριστοκράτες της Νύσα, τους Σείληνους (ο δε πρώτος βασιλιάς της Νύσα, ονομαζόταν Σεληνός).

Παράλληλα, ο Διόνυσος συμπεριφέροταν στις περιοχές που καταλάμβανε με επιείκεια και σύνεση (όπως έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος στην κανονική ιστορία) και με τον τρόπο αυτό οι πόλεις αυτών, του άνοιγαν τις πύλες τους και τον υποδέχονταν ως βασιλιά τους, αλλά και λυτρωτή τους από την τυραννία του Κρόνου.

Τελικά, ο Διόνυσος έφτασε στην Αμμωνία, την πρωτεύουσα του Κρόνου. Σε μάχη που ακολούθησε μπροστά από τα τείχη της πόλης, ο στρατός του Κρόνου, ηττήθηκε για άλλη μία φορά, και ο Κρόνος, προσπάθησε να το σκάσει από την πόλη με την Ρέα και τους φίλους του.

Για να καθυστερήσει δε τον Διόνυσο, έβαλε φωτιά στο γενέθλιο παλάτι της δυναστείας του Διονύσου, ελπίζοντας ότι ο Διόνυσος θα προσπαθούσε να σώσει το τόσο σημαντικό συναισθηματικά για τον ίδιο και την οικογένεια του παλάτι.

Όμως, ο Διόνυσος «δεν τσίμπησε το δόλωμα» και κατάφερε να τους συλλάβει. Παρόλα αυτά, τους φέρθηκε με επιείκεια και τους έθεσε απλά σε έναν κατ’ οίκον περιορισμό στο παλάτι, επιτρέποντας τους κάθε άνεση, καθώς και στον γιο τους, τον Δία-Ζευς, ο οποίος γεννήθηκε τότε.

Μάλιστα, αργότερα, ο Διόνυσος, ο οποίος δεν είχε παιδιά, υιοθέτησε το παιδί αυτό ως διάδοχο του. Ως βασιλιάς πια, ο Διόνυσος κατέλαβε την Αίγυπτο και έκανε τον Δία-Ζευς κυβερνήτη της, αν και αυτός ήταν τότε απλά ένα μικρό αγόρι, βάζοντας τον Όλυμπο ως εκπαιδευτή του και για τον λόγο αυτό, ο Δίας-Ζευς ονομάστηκε αργότερα «Ολύμπιος».

Ύστερα ο Διόνυσος εκστράτευσε κατά της Ινδίας. Όμως, στην διάρκεια της προέλασης του, ο Διόνυσος έμαθε, ότι οι Τιτάνες, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του, επιτέθηκαν στον Άμμωνα στην Κρήτη και ο Δίας-Ζευς μαζί με την Αθηνά, πήγαν με στρατό τους να τον βοηθήσουν.

Τότε, ο Διόνυσος γύρισε με τον στρατό του στην Κρήτη και σε μία μεγάλη μάχη που δόθηκε, κατάφερε μαζί με τους συμμάχους του να εξοντώσει εντελώς τους Τιτάνες, και αργότερα, όταν παρέδωσε στον Δία-Ζευς την εξουσία, αυτός έγινε κυρίαρχος όλου του τότε γνωστού κόσμου.

  Οι δε Κρήτες κατά τον Διόδωρο, διηγούνται από την άλλη, τον μύθο που λέει ότι οι περισσότεροι από τους θεούς:

Δίας,  Απόλλων,  Ερμής, Αθηνά κ.λ.π γεννήθηκαν στην Κρήτη και επειδή πήγαν και σε πολλά άλλα μέρη κάνοντας αγαθοεργίες, μετά το θάνατο και την μετάσταση τους από τους ανθρώπους, θεωρήθηκαν ως οι πρώτοι κάτοικοι του Ολύμπου, επειδή οι άνθρωποι νομίζουν ότι και από εκεί που βρίσκονται, μπορούν ακόμη να τους ευεργετούν.

Έτσι, συνεχίζει να λέει ο Διόδωρος, από τους τόπους και τις πράξεις που έλαβαν χώρα στο κάθε μέρος που πήγαιναν οι εν λόγω κρητικοί Θεοί και για παράδειγμα ο Απόλλωνας ονομάστηκε Λύκιος, Πύθιος και η Άρτεμη Εφεσία, Περσία  παρόλο που και οι δυο είχαν γεννηθεί στην Κρήτη.  Επομένως οι αρχαίοι Κρήτες είπαν στο Διόδωρο ότι οι θεοί τους αρχικά ήταν άνθρωποι.

 Αναφέρει επίσης ότι καταρχήν από τον Κρόνο και τη Ρέα γεννήθηκαν η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα, καθώς και ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης.  Παιδιά του Δία ήταν από τις θεές ήταν η Αφροδίτη, οι Χάριτες, η Ειλείθυια  και η συνεργάτης της η Άρτεμη, οι Ώρες, όπως ονομάζονται η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη, καθώς και η Αθηνά και οι Μούσες και από τους θεούς ο Ήφαιστος, ο Άρης και ο Απόλλωνας, καθώς επίσης ο Ερμής, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής.

Για την Εστία λέγεται ότι ανακάλυψε την κατασκευή σπιτιών  και για τούτη την ευεργεσία όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της ίδρυσαν βωμούς στα σπίτια τους, όπου της αποδίδονται τιμές. Για την Δήμητρα λέγεται πως εφεύρε πρώτη τους καρπούς (σιτάρι, κριθάρι κ.λ.π)  και δίδαξε την σπορά τους για αυτό ανακηρύχτηκε θεά της Γεωργίας, αλλά και οι καρποί που εφεύρε ονομάστηκαν από το όνομα της δημητριακά.

Για τον Ποσειδώνα λέγεται ότι ασχολήθηκε πρώτος με ναυτικές εργασίες  και συγκρότησε στόλους και για αυτό παραδόθηκε στις γενιές που ακολούθησαν  πως είναι ο κύριος όλων όσων γίνονται στη θάλασσα και οι ναυτικοί τον τιμούν με θυσίες. Σ’ αυτόν αποδίδουν και  το ότι πρώτος δάμασε άλογα και να δίδαξε την γνώση της ιππικής τέχνης, πράγμα για το οποίο τον αποκάλεσαν «ίππιος».

Για τον Άδη λέγεται ότι δίδαξε πρώτος τα σχετικά με την ταφή, την εκφορά και τις τιμές προς τους πεθαμένους και για αυτό η παράδοση μας λέει πως τούτος ο θεός είναι ο κύριος των πεθαμένων.  

Για την Ήρα (προστάτιδα του γάμου), λένε οι Κρήτες, πως οι γάμοι της με τον Δία έγιναν στην περιοχή της Κνωσού, σ’ ένα μέρος κοντά στην ποταμό Θηρηνο, στο οποίο υπάρχει σήμερα ιερό όπου τελούνται κάθε χρόνο άγιες θυσίες από τους ντόπιους κατ’ απομίμηση του γάμου με τον τρόπο που παραδόθηκε αρχικά.

<<Οι κάτοικοι, λοιπόν της Κρήτης λένε πως οι αρχαιότεροι στο νησί ήταν οι αυτόχθονες Ετεόκρητες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρήτας το όνομά του, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματι στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των Ανθρώπων. Οι περισσότεροι, επίσης, από τους «θεούς», σύμφωνα με τους μύθους τους γεννήθηκαν στο νησί τους. Οι «θεοί» που για τις ευεργεσίες που πρόσφεραν σ’ όλη την ανθρωπότητα  δέχτηκαν τιμές αθάνατες.

Γιατί οι περισσότεροι «θεοί» κίνησαν από την Κρήτη να επισκεφτούν πολλά μέρη της Οικουμένης, για να ευεργετήσουν τα γένη των ανθρώπων. Η Δήμητρα για παράδειγμα πέρασε στην Αττική, από εκεί τράβηξε για Σικελία και μετά από εκεί στην Αίγυπτο και παρέδωσε τον καρπό και δίδαξε τη σπορά του, δέχτηκε πολλές τιμές από τους ευεργετούμενους. Το ίδιο και η Αφροδίτη.

«Οι δε ήρωες και οι ημίθεοι ήταν άνθρωποι, που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους……. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες».

-Ο Πλάτων, ο Διόδωρος και το αρχαίο «Μέγα Ετυμολογικό», σχετικά με την μετάσταση και  την ονομασία του Δία  αναφέρουν:

«Ο Δίας νίκησε τον πατέρα του Κρόνο και τους Τιτάνες και γενικά επέδειξε μεγάλο ζήλο στο να τιμωρεί τους ασεβείς και τους πονηρούς, αλλά και στο να ευεργετεί τα πλήθη. Για όλα αυτά μετά την μετάσταση του από τους ανθρώπους ονομάστηκε Ζην, διότι θεωρήθηκε αιτία του καλώς ζειν των ανθρώπων, ενώ εκείνοι που είχαν ευεργετηθεί του έκαναν την τιμή να το εγκαταστήσουν στον ουρανό και όλοι πρόθυμα τον αγόρευσαν θεό και κύριο του σύμπαντος κόσμου στον αιώνα το άπαντα».

Ο Ήλιος ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Αιγυπτίων, ομώνυμος με το άστρο του ουρανού. Κατόπιν βασίλεψε ο Κρόνος που παντρεύτηκε την αδελφή του Ρέα και γέννησε, σύμφωνα με μερικούς μυθολόγους, τον Όσιρι και την Ίσιδα, ενώ κατά τους περισσότερους, τον Δία και την Ήρα που για την αρετή τους, κυβέρνησαν το σύμπαν.

Από αυτούς γεννήθηκαν πέντε θεοί, ένας κάθε μέρα από τις πέντε που παρεμβάλλουν οι Αιγύπτιοι τα ονόματα τούτων των παιδιών ήταν Όσιρις, Ίσις, Τυφών, Απόλλων και Αφροδίτη και ο μεν Όσιρις πάει να πει Διόνυσος, ενώ η Ίσις πλησιάζει περισσότερο στην Δήμητρα. Με αυτήν ενώθηκε ο Όσιρις, ανέλαβε τη βασιλεία κι έκαμε πολλά προς όφελος της κοινωνίας. 

Επίσης, με βάση τον Ευημερισμό:

Οι δε Κύκλωπες του Οδυσσέα, δεν ήταν μονόφθαλμα τέρατα στην Σικελία, αλλά πραγματικοί κανίβαλοι της περιοχής.

Η Λερναία Ύδρα και οι Στυμφαλίδες όρνιθες, ήταν στην πραγματικότητα βάλτοι με πολλές κοίτες, στους οποίους ο Ηρακλής έκανε αποξηραντικά έργα.

Συγκεκριμένα, η Λίμνη της Λέρνας ανανεώνεται από εννιά πηγές-κεφάλια (τα εννιά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας), προερχόμενα Αρκαδικό οροπέδιο, με το εγγύτερο, την μεσαία πηγή, ανάμεσα στο Κεφαλάρι και την Λέρνας, η οποία δεν στερεύει ποτέ (το αθάνατο κεφάλι), οι οποίες συχνά υπερχείλιζαν και κατέστρεφαν τις σοδειές και τους κάτοικους της περιοχής.

Έτσι για πολλούς, ο Ηρακλής έκανε ειδικά αποστραγγιστικά έργα στην λίμνη, με τα οποία σταμάτησε τις πλημμύρες, και «έκοψε έτσι» τα «Εννιά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας». 

Η δε Πανδώρα λέγεται πως ήταν κόρη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. 

Ο Σεμ ήταν ο Ηρακλής των Αρχαίων Αιγυπτίων, όπως και ο Μέλκαρτ των Φοινίκων, ενώ και οι Αρχαίοι Γαλάτες  και Ρωμαίοι είχαν τον δικό τους Ηρακλή.

Ο Τυφώνας-Σεθ συμβόλιζε τον καταστροφικό Άνεμο της Αραβίας και της Λιβύης, ο οποίος κατέστρεφε γη Αίγυπτου, ενώ παράλληλα συμβόλιζε και την εποχή ξηρασίας (οι μήνες της οποίας συμπίπτουν με την περίοδο της τυραννίας του Τυφώνα στην Αίγυπτο).

Ο δε Όσιρις-Διόνυσος συμβόλιζε τον ποταμό Νείλο, η Ίσις-Δήμητρα την Αίγυπτο, οι δεύτερες πλημύρες του Νείλου συμπίπτουν με θάνατο Όσιρι-Δόνυσου, ενώ η βλάστηση των καρπών της γης με την νίκη του Ώρου-Απόλλωνα επί του Τυφώνα-Σεθ, μέσω της κατασκευής φραγμάτων.

Αντίστοιχα και ο μύθος του Ηρακλή και η νίκη του επί του Ανταίου στην Λιβύη, συμβόλιζε την νίκη επί της ξηρασίας και των ανέμων από την χωρά αυτή (που συμβόλιζαν από τον Ανταίο), οι οποίοι όταν έφθαναν στην Αίγυπτο, προκαλούσαν καταστροφές, πολλές εκ των οποίων, αποφεύχθηκαν και απετράπησαν χάρις σε φράγματα τα οποία κατασκευάστηκαν (τα οποία συμβολίζονται στον μύθο αυτό από τον Ηρακλή).

Σύμφωνα με μια μία παράδοση, ο Κέρβερος ήταν ένα φίδι στο Ταίναρο, τόσο μεγάλο και φοβερό που είχε ονομαστεί συμβολικά «ο Σκύλος του Άδη», γιατί οποίον δάγκωνε πέθανε ακαριαία από το δηλητήριο του.

Σε άλλη εκδοχή του μύθου, ο Κέρβερος ήταν σκύλος του βασιλιά Αιδωνέα, τον οποίο άρπαξε κάποιος Μολλοτός και τον έφερε σε μια σπηλιά, από οπού τον βρήκε ο Ηρακλής και τον έφερε στον Ευρυσθέα.

Ο Δούρειος ίππος ήταν στην πραγματικότητα ένας πολιορκητικός κριός με πρόσωπο αλόγου (https://slpress.gr/istorimata/doyreios-ippos-xylino-alogo-i-poliorkitiki-michani/).

Οι συμπληγάδες στα Δαρδανέλια, ήταν στην πραγματικότητα ένα φυσικό φαινόμενο, σαν τα νερά της Χαλκίδας.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη Στενά Σικελίας, ήταν στην πραγματικότητα ενέδρες από Ετρούσκους πειρατές με πλοία με ονόματα Σκύλλα και σημαία με το ζώο αυτό.

Το Χρυσόμαλλο δέρας, ήταν μια προβιά που μάζευαν όντως στην αρχαιότητα χρυσαφί οι αρχαίοι λαοί στις όχθες των ποταμών (το χρυσαφί που διέχεε τα ποταμιά «κατακράταγαν» πάνω στις προβιές), στην Κολχίδα (σημερινή Γεωργία) που έχει χρυσαφί. Και για τον λόγο αυτό, έγινε πιθανώς η Αργοναυτική εκστρατεία για άνοιξη εμπορικών οδών στην Μαύρη θάλασσα, καθώς και για την εύρεση και οικειοποίηση του χρυσού της περιοχής.

Ο Προμηθέας, ήταν βασιλιάς της Λιβύης, τον οποίο έδεσαν οι αγανακτισμένοι υπήκοοι του, όχι στον Καύκασο αλλά σε βουνά περιοχής, επειδή δεν μπορούσε να σταματήσει συνεχείς και καταστροφικές πλημμύρες του ποταμού με το όνομα Αετός (ο δε ποταμός Αετός της Αιγύπτου, αρχικά ονομαζόταν Ωκεάνης, ύστερα Αιγύπτιος και τέλος Νείλος). Τον ελευθέρωσε ο Ηρακλής, ο οποίος και κατασκεύασε αποστραγγιστικά έργα, τα οποία ανακούφισαν τους κάτοικους.

Ο Πορθμός ανάμεσα στην Μεσσήνη και στο Ρήγιο (στο άκρο της Σικελίας και της Ιταλίας αντίστοιχα), από τον οποίο λέγεται ότι πέρασε ο Οδυσσέας και ονομάζονταν Χάρυβδη, είναι πολύ στενός και μικρός στην απόσταση, ενώ σε αυτά ρέουν νερά από το Τυρρηνικό και το Ιόνιο Πέλαγος, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται επικίνδυνα θαλάσσια ρεύματα σε αυτό που βούλιαζαν τα πλοία. 

Οι Κένταυροι ήταν στην πραγματικότητα οι πρώτοι εισβολείς πάνω σε αλόγα.

Ο Άτλαντας ήταν αδελφός του Έσπερου. Αυτοί απέκτησαν πρόβατα ξεχωριστά για την ομορφιά τους  που είχαν χρώμα ξανθό χρυσαφί  και για αυτό τον λόγο, οι ποιητές που ονομάζουν τα πρόβατα «μήλα»  τα είπαν «χρυσά μήλα».

Ο Έσπερος, γέννησε θυγατέρα που ονομάστηκε Εσπερίδα, την οποία πάντρεψε  με τον αδελφό του, και από αυτήν η χώρα πήρε το ονομάστηκε Εσπερίδα. Ο εν λόγω μύθος αναφέρει επίσης ότι  ο Ηρακλής πήγε στην Εσπερίδα.

Εκεί έμαθε ότι ληστές της θάλασσας που είχε στείλει ο βασιλιάς της Αιγύπτου Βούσιρις, είχαν αρπάξει τις παρθένες κόρες  του Άτλαντα και πήγε και τις έφερε πίσω σκοτώνοντας τους ληστές. Ο Άτλαντας για να του ανταποδώσει τη χάρη τον δίδαξε αστρονομία.

Ο Άτλας είχε μελετήσει περισσότερο από απ΄ όλους την αστρονομία και είχε ανακαλύψει μετά από πολύ δουλειά τη σφαίρα όπου βρίσκονται τα άστρα, ενώ η εντύπωση που επικρατούσε ήταν πως εκείνος σήκωνε ολόκληρο τον κόσμο στους ώμους του.

Οι Εσπερίδες, ήταν οι δυο όμορφες κόρες του βασιλιά της Καρίας, οι οποίες είχαν υπό την κατοχή τους πλούσια κοπάδια από πρόβατα, τα οποία καλούταν στην τοπική διαλεκτό μήλα. Αυτά είχαν ποιμένα, έναν άνθρωπο με το όνομα Δράκοντας. Αυτόν εξόντωσε ο  Ηρακλής και πήρε τα κοπάδια αυτά και τα έφερε στον Ευρυσθέα.

Ο φύλακας των χρυσών μήλων των Εσπερίδων, ήταν στην πραγματικότητα ένας άνδρας με το όνομα Δράκων, ο οποίος είχε υπό  την επίβλεψη του πολλές φυτείες κανονικών και εύκαρπων μήλων, αλλά και κοπαδιών προβάτων, από τα οποία συσσώρευε πολύ χρυσό.

Ο Κάδμος (από τις Θήβες της Αιγύπτου), σκότωσε έναν βασιλιά της Θήβας που είχε το όνομα Δράκοντας και του πήρε την θέση και όχι ένα κανονικό δράκοντα. Οι δε Σπαρτοί του Κάδμου αντίστοιχα, ήταν οι φίλοι του Δράκοντα, οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του Κάδμου, αλλά αυτός τους νίκησε.

Εδώ μπορεί να ειπωθεί, ότι Κάδμος έφυγε από την Φοινίκη, όχι μόνο για να βρει την αδερφή του, αλλά και επειδή ήρθε σε σύγκρουση με τον βασιλιά της και αδερφό του.

[Η πόλη  που έκτισε ο Κάδμος, ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του ή Θήβα από το όνομα της πόλης της Αιγύπτου απ΄ όπου έφυγαν μετανάστες οι πρώτοι της κάτοικοι.

Ανατρέχοντας στο Πάριο χρονικό και στους αρχαίους συγγραφείς: Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., βλέπουμε να αναφέρουν ότι πολύ πριν από τα Τρωικά και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδεις ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.

Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Από αυτούς οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πάνε δια ξηράς στην Ιουδαία. Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό ( απ΄ όπου και η ονομασία  Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου.

Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήταν Αχαιοί στη γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επεδείκνυε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν τον Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς.

Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (= οι Αχαιοί κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοί και Δαναοί και Αργείοι και απ΄ αυτούς κατ’ επέκταση και όλοι οι Έλληνες. 

Οι Φοίνικες με αρχηγό τον Αγήνορα έφυγαν από την Θήβα της Αιγύπτου, απ΄ όπου και η ονομασία Θηβαίοι, και πήγανε στη Φοινίκη της Ασίας (τη χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών κ.α.), εξ ου και η ονομασία Φοίνικες (πηγή: Κρασσανάκης-http://www.krassanakis.gr/, http://www.krassanakis.gr/Greek-mythology.pdf)].

Οι φίλοι του Δράκοντα, λοιπόν, αφού ηττήθηκαν στη μάχη, λεηλάτησαν ένα μέρος της περιουσίας του Κάδμου και άρπαξαν τους χαυλιόδοντες που φυλάσσονταν στο ιερό και έφυγαν γρήγορα από την πατρίδα τους και διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Με ορμητήριο τις περιοχές αυτές έκαναν επιθέσεις στους Θηβαίους και ήταν φοβεροί πολεμιστές, επειδή γνώριζαν και τη γλώσσα και την περιοχή. Επειδή, λοιπόν, κατά την φυγή τους άρπαξαν τα δόντια, οι πολίτες έλεγαν: «Τέτοιες συμφορές μας προξένησε ο Κάδμος σκοτώνοντας τον Δράκοντα. Από τους χαυλιόδοντες του πολλοί, γενναίοι, σπαρτοί άνδρες φύτρωσαν, οι οποίοι τώρα μας πολεμούν».

Η Σφίγγα δεν ήταν τέρας που ζήταγε απαντήσεις σε αινίγματα, αλλά η  πρώτη γυναίκα του Κάδμου, μια άγρια πολεμίστρια, η οποία, όταν αυτός πήρε για δεύτερη γυναικά, την αδερφή του πρώην βασιλιά της Θήβας, Δράκοντα, επαναστάτησε ζηλεύοντας εναντίον του.

Κατάφερε δε να πάρει ένα μέρος του βασιλικού στρατού με μέρος της και άρχισε ανταρτοπόλεμο, στήνοντας ενέδρες και κάνοντας επιδρομές σε περαστικούς, σε έναν τόπο με όνομα Αίνιγμα. Ο βασιλιάς της Θήβας, την επικήρυξε με αμοιβή και για τον λόγο αυτό, την σκότωσε ο Οιδίποδας. 

Η δε Σφίγγα εξοντώθηκε ή ηττήθηκε από τον Οιδίποδα και κατέφυγε στον πατέρα ή σύζυγο της Λάιο, που είχε επαναστατήσει εναντίον του στην εκδοχή αυτή του μύθου.

Οι Στυμφαλίδες, δεν ήταν όρνιθες ή πτηνά, αλλά οι κόρες του βασιλιά Στύμφαλου, οι οποίες όχι μόνο αρνήθηκαν να τον φιλοξενήσουν και φιλοξένησαν στην θέση του τους εχθρούς του, τους Μολιώνες, αλλά επιπλέον, επιτέθηκαν μαζί με αυτούς εναντίον του για να τον εξοντώσουν και τότε ο Ηρακλής τις νίκησε και τις εξόντωσε μαζί με αυτούς.

Όταν ο Μίνωας κατέλαβε τα Μέγαρα με πλοία, χάρις στην προδοσία της κόρης του βασιλιά Σκύλλας, την πήρε μαζί του στο καράβι του. Αυτή πίστευε ότι θα την έκανε γυναικά του ως ανταμοιβή, αλλά αντίθετα αυτός, για να την τιμωρήσει για την προδοσία της, την έδεσε ανάποδα στο πίσω μέρος του πλοίου του και έτσι αυτή πέθανε.

Το Κήτος της Ησιόνης, στην πραγματικότητα, ήταν ένας στόλος άγριων πολεμιστών, υπό την ηγεσία ενός αρχηγού με το όνομα Κήτος. Αυτοί είχαν καταφέρει να καταστήσουν φόρου υποτελείς πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένης και της Τροίας.

Τότε, ο τότε βασιλιάς της Τροίας, Λαδαμέοντας, προσέλαβε τον Ηρακλή που έτυχε να περνά με τον στρατό του από την περιοχή, και με την βοήθεια του, κατάφερε να νικήσει και να εξοντώσει τον Κήτος και τον στόλο του.

Όμως στην συνέχεια, ο Λαδαμέοντας δεν έδωσε στον Ηρακλή την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί και αργότερα αυτός για να τον εκδικηθεί, ξεκίνησε εκστρατεία ενάντια στην Τροία και την κατέλαβε (http://www.ew.com/topic/game-thrones-tv-shows, http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_26.html), πριν τον διάσημο σε όλους μας Τρωικό πόλεμο (https://www.history-point.gr/troikos-polemos-ta-aitia-sygkroysis-ton-aytokratorion-mykinon-troias), την δεύτερη εκστρατεία των Ελλήνων κατά της Τροίας.

Κάποτε, υπήρχαν στο Πήλιο άγριοι ταύροι, οι οποίοι έκαναν καταστροφές και σκότωναν ανθρώπους στην περιοχή. Τότε, ο βασιλιάς της περιοχής αυτής, ο Ιξίωνας, ανήγγειλε ότι θα αντάμειβε όποιον τους εξόντωνε. Τότε κάποιοι νέοι, με την χρήση αλόγων, τόξευαν από μακριά τους ταύρους αυτούς, και όταν αυτοί τους επιτίθονταν υποχωρούσαν και υστέρα επέστρεφαν και έτσι τους εξόντωσαν.

Για τον λόγο αυτό, ο βασιλιάς τους αντάμειψε με πολλά χρήματα και οι ίδιοι ονομάστηκαν Κένταυροι, δηλαδή αυτοί που κατακέντησαν τους ταύρους, Όμως αργότερα, οι ίδιοι έγιναν αλαζόνες και θρασείς και άρχισαν να επιτίθονται και να λεηλατούν την Θεσσαλία, ενώ στην Λάρισα, οι ίδιοι επιτέθηκαν σε ένα γάμο μεθυσμένοι και άρπαξαν τις γυναίκες των κάτοικων.

Τελικά, οι περισσότεροι από αυτούς εξοντωθήκαν από τον Θησέα και τον Πειριθού στην Θράκη.

Ο βασιλιάς της Λέρνης, ο Λέρνος, δεν ήταν υπάκουος στον βασιλιά Ευρυσθέα του Αργούς. Τότε ο Ευρυσθέας έστειλε τον Ηρακλή με στόχο να τον υποτάξει. Ο Λέρνος, είχε τοποθετήσει σε ένα καίριας στρατηγικής σημασίας κάστρο, με το όνομα Ύδρα, 50 τοξότες.

Για να τους αναγκάσει ο Ηρακλής να βγούνε έξω, έβαλε γύρω από το κάστρο φωτιά, ενώ πιο πριν οι τοξότες, είχαν καλέσει ως βοήθεια έναν μισθοφόρο από την Καρία με το όνομα Καρκίνο.

Τότε ο Ηρακλής, κάλεσε σε βοήθεια τον ανιψιό του τον Ιόλαο, και μόλις έβαλε φωτιά και βγήκαν οι τοξότες, τους νίκησε μαζί με τον Καρκίνο και τους εξόντωσε και στην συνέχεια κατέλαβε το κάστρο και την υπόλοιπη περιοχή και την υπέταξε στον Ευρυσθέα.

[Κατά τον περιηγητή και ιστορικό Παυσανία, Ύδρα σημάνει νερόφιδο. Οπότε για αυτόν, η Λερναία Ύδρα ήταν ένα υπερμέγεθες νερόφιδο στον βαλτό της Λίμνης Λέρνης, το οποίο ήταν παράλληλα δηλητηριώδες].

Όταν ο Ευρυσθέας, ζήτησε από τον Ηρακλή να του φέρει τα βόδια του Γηρυόνη, αυτός, ξέροντας ότι ο βασιλιάς της περιοχής και του πατέρας Γηρυόνη, ο Χρυσάωρ και οι τρεις δυνατοί γιοι του είχαν πολύ στρατό, αποφάσισε και αυτός να πάρει στρατό μαζί του.

Στον δρόμο του για την Ιβηρία (Ισπανία), οπού βρισκόταν το βασίλειο του Χρυσάωρος, ο Ηρακλής πέρασε από την Κρήτη, οπού οι κάτοικοι της τον υποδέχτηκαν με λαμπρές τιμές και αυτός ως αντάλλαγμα εξόντωσε όλα τα αγρία θηρία της χώρας.

Στην συνέχεια, ο Ηρακλής πέρασε από την Αίγυπτο, οπού εξόντωσε τον βάρβαρο βασιλιά της Βούσιρι που έκανε ανθρωποθυσίες με τους ξένους που εισερχόταν στην Αίγυπτο, αλλά και από την Λιβύη, οπού εξόντωσε τον βάρβαρο Ανταίο, μαζί με τους άλλους τυραννικούς ηγέτες της περιοχής και τα αγρία θηρία της.

Στην συνέχεια, έφτασε στα σύνορα Αφρικής και Ισπανίας, οπού έστησε δυο πλάκες, γνωστές ως Ηράκλειες στήλες. Στην συνέχεια, νίκησε και εξόντωσε τον Χρυσάωρα και τους γιους του και πήρε τα βόδια του Γηρυόνη.

Αμέσως μετά, έδωσε τα μισά βόδια σε έναν τοπικό ηγέτη που τον βοήθησε στο έργο του αυτό και αυτός από ευγνωμοσύνη, τα αφιέρωσε στον Ηρακλή και θυσίαζε προς τιμήν του κάθε χρόνο ένα από αυτά.

Υπήρξαν συνολικά τρεις άντρες με το όνομα Ηρακλής.

Ο πρώτος και παλαιότερος γεννήθηκε στις Θήβες της Αιγύπτου, κατέλαβε με την μυϊκή δύναμη και τον στρατό του, μεγάλο μέρος του γνωστού κόσμου και εξόντωσε κακοποιούς σαν τον Ανταίο στην Λιβύη και τον Βούσιρι στην Αίγυπτο και ταυτόχρονα έστησε μαρμάρινες στήλες με το όνομα του στην Λιβύη.

Ο δεύτερος, κατάγονταν από τους Ιδαίους Δακτύλους στην Κρήτη και ήταν μάγος με γνώσεις στρατηγικής, ενώ ίδρυσε και τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Ο τρίτος, γεννήθηκε στην Θήβα της Βοιωτίας από τον Δία και την Ακλμήνη λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο, επισκέφτηκε μεγάλο μέρος του κόσμου εκτελώντας τους άθλους υπό τις διαταγές του Ευρυσθέα, και ταυτόχρονα έστησε μαρμάρινες στήλες με το όνομα του στο Γιβραλτάρ στην Ισπανία (τις γνωστές σε όλους μας Ηράκλειες στήλες).

Η ζωή και τα έργα των τριών αυτών αντρών έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε οι μεταγενέστεροι τους ταύτισαν σε ένα άτομο, ότι ακριβώς έκαναν και με τον Διόνυσο.

Έτσι, υπήρχαν τρεις Διόνυσοι:

Ο πρώτος ήταν γιος του Δία και της Ιούς που γεννήθηκε στην Αίγυπτο, έγινε βασιλιάς της και έφτασε με στρατό ως τις Ινδίες. Γεννήθηκε δε στην Νύσα της Αραβίας και για τον λόγο αυτό, από το όνομα του πατέρα του (Δίας) και την πόλη στην οποία γεννήθηκε (την Νύσα), έλαβε το όνομα του (Διόνυσος).

Όταν μεγάλωσε, ο Διόνυσος, ο οποίος ήταν πολύ όμορφος, ζούσε πολυτελώς και διασκέδαζε με ομάδες γυναικών (τις μαινάδες), χορεύοντας έξαλλα. Αργότερα, αυτές τις έκανε στρατιωτικό σώμα και με τον κύριο στρατό του, άρχισε εκστρατεία για την κατάκτηση του κόσμου.

Όσοι δεν πίστευαν σε αυτόν, εξοντωνόταν άγρια, όπως ο βασιλιάς της Θράκης Λυκούργος και ο βασιλιάς Πενθεύς στην Ελλάδα ή ο Μύρνος των Ινδιών από τις μανιασμένες μαινάδες και τον στρατό του Διονύσου.

Στην Θράκη, ο βασιλιάς Λυκούργος ήθελε να στήσει ενέδρα και να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στον Διόνυσο και τον στρατό του, αλλά ένας ντόπιος κάτοικος της Θράκης, ο Χάροψ, μαρτύρησε το σχέδιο του Λυκούργου στον Διόνυσο και αυτός διέφυγε γρήγορα κρυφά στην απέναντι πλευρά του Ελλησπόντου, όπου βρίσκονταν ο στρατός του.

Όμως, πάνω στην βιασύνη του, ο Διόνυσος δεν πρόλαβε να ειδοποιήσει τις μαινάδες, οι οποίες βρίσκονταν σε μία πόλη της Θράκης, και έτσι, όταν ο Λυκούργος τους επιτέθηκε, εξόντωσε τις περισσότερες από αυτές.

Όμως, όταν κατέφτασε ο Διόνυσος με τον στρατό του, νίκησε και συνέλαβε αιχμάλωτο τον Λυκούργο, του έβγαλε τα μάτια, τον βασάνισε και τέλος τον σταύρωσε (βέβαια για άλλους, ο Λυκούργος ήταν βασιλιάς της Αραβίας και όχι της Θράκης).

Στην συνέχεια, ο Διόνυσος, για να ανταμείψει τον Χάροψ, τον έκανε βασιλιά της περιοχής και του δίδαξε τα «μυστήρια του». Στην συνέχεια αυτά συνεχίστηκαν από τον γιο του Χάροψ, τον Οανάγη και στην συνέχεια, αυτό θεσμοθετήθηκαν επίσημα από τον εγγονό του, τον Ορφέα (οι λεγόμενες ορφικές διδασκαλίες και «μυστήρια»).

Ο δεύτερος γεννήθηκε στις Ινδίες και ήταν βασιλιάς της περιοχής. Δίδαξε τους κατοίκους της για την καλλιέργεια αμπελιών και κρασιού, το οποίο φύτρωνε από μόνο του στην Ινδία λόγω του καλού κλίματος της περιοχής, ενώ ταξίδεψε και σε άλλα μέρη και διέδωσε την χρήση του.

Και ο τρίτος, ο οποίος γεννήθηκε από τον Δία και την Σεμέλη (κατ’ άλλους τον Δία και την Περσεφόνη), την κόρη του Κάδμου στην Θήβα, θέλησε να μιμηθεί τα έργα των άλλων δύο και σχημάτισε στρατό και με γυναίκες, τις Μαινάδες (σαν τους δύο προκατόχους του), τον οποίο οδήγησε στον τότε γνωστό κόσμο.

Και αυτών, η και τα έργα έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε οι μεταγενέστεροι τους ταύτισαν σε ένα άτομο, ότι ακριβώς έκαναν και με τον Ηρακλή.

Κατά τον Ευήμερο επίσης, οι Αρχαίοι Έλληνες Μινωίτες Κρητικοί, υπό την καθοδήγηση του Δία, αποίκησαν την νήσο Παγχαία, την Αραβία, την Μεσοποταμία, την Περσία, την Αραβία, καθώς και τα νησιά του Ινδικού Ωκεανού.

Οι Αμαζόνες υπήρξαν εν μέρει ιστορικά στην Σκυθία (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_8.html).

Στις ευημεριστικές ερμηνείες των μύθων του Διόδωρου του Σικελιώτη, οι Αμαζόνες κατάγονταν από το νησί Εσπέρα στην Τριτωνίτιδα της Λιβύης και όχι από την Θεμισκίρα στον Πόντο.

Οι Αμαζόνες, συγκρούστηκαν με τους εξής Έλληνες ήρωες: Τον Βελλεροφόντη (στην Λυκία), τον Ηρακλή (στον Εύξεινο Πόντο), τον Θησέα (στην Αθήνα), τον Αχιλλέα (στην Τροία), αλλά και τον βασιλιά Πρίαμο στην Τροία (στα νιάτα του).

Αρχηγός τους ήταν η Μυρίνα, ενώ οι Αμαζόνες γειτόνευαν με την φυλή των Ατλάντιων (η χώρα τους, ήταν γνωστή και ως Ατλαντίδα και βρίσκονταν πλησίον του Όρους Άτλαντα, στα παράλια της Βόρειας Αφρικής).

Αυτή, ήταν μια γυναικά που έφτασε στην βασιλική εξουσία, και με την θέληση και το θάρρος της, κατάφερε να δημιουργήσει έναν αξιόμαχο στρατό από γυναίκες, τις οποίες γύμνασε τέλεια και με αυτές μπόρεσε να αποκρούσει τους βάρβαρους που είχαν εισβάλει στην χώρα τους.

Στην συνέχεια, επέκτεινε με την δύναμη της και το στρατό της την εξουσία της στους γύρω λαούς, ενώ επέβαλε στους άντρες να κάνουν βοηθητικές εργασίες και οι γυναίκες να πολεμούν. Παράλληλα έκτισε την Θεμισκύρα ως πρωτεύουσα της.  

Αρχικά οι Αμαζόνες κατέλαβαν τις υπόλοιπες πόλεις του νησιού τους, εκτός από μία που θεωρούταν ιερή και σε αυτήν κατοικούσαν οι ιχθυοφάγοι Αιθίοπες. Στην συνέχεια, επιτέθηκαν στους Ατλάντιους και αυτοί, καταλαμβάνοντας την πόλη της Κέρνης, αλλά αυτοί υποτάχθηκαν γρήγορα στις Αμαζόνες και συμμάχησαν μαζί τους.

Τότε αυτοί, ζήτησαν από τις Αμαζόνες να επιτεθούν στην βάρβαρη και γειτονική σε αυτούς φυλή των Γοργόνων, η οποία τους έκανε συχνά επιθέσεις και τους λεηλατούσε.

Επίσης, οι Αμαζόνες της Αφρικής, τον καιρό της βασίλισσας Μυρίνας, κατέλαβαν την Δυτική Αφρική, η οποία είχε συγκροτήσει έναν στρατό από 30.000 πεζές και 3.000 ιππείς, ο οποίος είχε ως εξοπλισμό πολλά ξίφη, λόγχες, δόρατα, θώρακες και ασπίδες, 

Πραγματικά, οι Αμαζόνες επιτέθηκαν στις Γοργόνες με 30.000 στρατό, και μετά από μία άγρια μάχη τις νίκησαν εξοντώνοντας πολλές από αυτές, πιάνοντας πολλές ως αιχμαλώτους, ενώ όσες δεν διέφυγαν, κάηκαν μέσα στο δάσος που κατέφυγαν από την φωτιά που έβαλαν σε αυτό οι Αμαζόνες.

Όμως το βράδυ, λόγω κακής φύλαξης, οι αιχμάλωτες Γοργόνες επαναστάτησαν και έσφαξαν πολλές Αμαζόνες.

[Αργότερα, οι βάρβαρες Γοργόνες απέκτησαν ξανά δύναμη υπό την ηγεσία της βασίλισσας Μέδουσας, η οποία ξεκίνησε πόλεμο με τον Περσέα, γιο του Δία και σκοτώθηκε στην μάχη, χάνοντας μεγάλο μέρος του στρατού τους, ενώ αφανίστηκαν τελείως αργότερα από τον Ηρακλή.

Συγκεκριμένα, στην εκδοχή αυτή του μύθου, η Μέδουσα (αλλιώς Γοργόνα), ήταν κόρη του βασιλιά Φόρκου της Λιβύης στην περιοχή της Τριτωνίτιδας. Αυτή διαδέχτηκε στον θρόνο τον πατερά της όταν αυτός πέθανε. Στην συνέχεια, ξεκίνησε πολέμους με τις γειτονικές Αμαζόνες.

Όταν ο Περσέας κατέφτασε στην Λιβύη, πολέμησε με τον λαό της Μέδουσας (τος Γοργόνες) και κατάφερε να τις νικήσει, εξοντώνοντας την Μέδουσα. Και στην συνέχεια, τόσο πολύ θαύμασε την ομορφιά της, ώστε πηρέ το κεφάλι της στο πλοίο του.

Σε άλλη εκδοχή του μύθου, ο Φόρκυς, ήταν Κερναίος, Αιθίοπας στο γένος, ήταν βασιλιάς της Κέρνης, έξω από τις Ηράκλειες στήλες, στην Λιβύη, στον ποταμό Άννωνα, προς την Καρχηδόνα. Η δε χώρα του είχε πολύ χρυσό.

Ο ίδιος είχε φτιάξει και ένα χρυσό άγαλμα προς τιμήν της θεάς Αθηνάς και παράλληλα κατασκεύαζε προς τιμήν της και έναν μεγάλο ναό, τον οποίο οι κόρες του δεν ολοκλήρωσαν.

Οι δε κόρες του βασιλιά όταν αυτός πέθανε και τον διαδέχτηκαν, ήταν η Μέδουσα (αλλιώς Γοργόνα ή Γοργώ), η Σθενώ και η Ευρυάλη. Αυτές κυβερνούσαν εναλλάξ και είχαν ως υπεύθυνο για τα οικονομικά έναν φίλο του πάτερα τους, έναν άντρα με το όνομα Οφθαλμό, άντρα έντιμο, ο οποιος φύλαγε το βασίλειο σαν τα μάτια του.

Όμως τότε, έτυχε να περνά από τα μέρη εκείνα ο Περσέας, εξόριστος από το Άργος μαζί με τον στρατό του. Αυτός, όταν έμαθε ότι η χώρα είχε χρυσό, ενώ ήταν σχεδόν αφύλακτη και την κυβερνούσαν γυναίκες, προσάραξε με τα πλοία του στην Κέρνη και την Σάρπηδα, και συνέλαβε τον Οφθαλμό.

Τότε, οι αδερφές άρχισαν να τσακώνονται, κατηγορώντας η μία την άλλη για την εξαφάνιση του, μην ξέροντας το τι του συνέβη. Τότε, εμφανίστηκε ο Περσέας, ο οποιος είπε ότι θα τους παρέδιδε τον Οφθαλμό, αν του έδιναν πολύ χρυσό και το άγαλμα της Αθήνας ως αντάλλαγμα.

Μόνο η Μέδουσα αρνήθηκε και τότε ο Περσέα την σκότωσε και οι αδερφές της δέχτηκαν τους όρους του Περσέα. Ο δε Περσέας, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της Μέδουσας, πηρέ το κεφάλι της στο πλοίο του και ονόμασε το καράβι του Γοργώ (άλλο όνομα της Μέδουσας).

Στην συνέχεια επιτέθηκε στα γύρω νησιά για να πάρει χρήματα και χρυσό για να δημιουργήσει στρατό και να μπορέσει με αυτόν να γυρίσει στο Άργος και να ανακαταλάβει την εξουσία του.

Στην Σέριφο, ζήτησε από τους κάτοικους της να του δώσουν χρήματα, αυτοί αρνήθηκαν. Όταν τους ξαναζήτησε και αυτοί αρνηθήκαν εκ νέου, τους είπε: «Κοιτάτε το κεφάλι της Γοργούς, εάν δεν κάνετε ότι σας λέω, τα ίδια θα πάθετε»].

Στην συνέχεια, η Μυρίνα πήγε στην Αίγυπτο και σύναψε συνθήκη φιλίας με τον βασιλιάς της χώρας αυτής, τον Ώρο, τον γιο της Ίσιδας. Στην συνέχεια οι Αμαζόνες κατέλαβαν την Αραβία, την Συρία, την Κιλικία και την Μεγάλη Φρυγία, ενώ παράλληλα αποβίβασαν στρατό και στα νησιά του Αιγαίου και συγκεκριμένα στην Λέσβο, όπου ίδρυσαν την Μυτιλήνη, δίνοντας της το όνομα της αδερφής της βασίλισσας τους.

[Στην Λέσβο, η Μυρίνα έκτισε και άλλες πόλεις (Κύμη, Πιτάνη, Πρίνη), οπως και στην Σαμοθράκη]. 

Όμως τότε, ο Μώψος, εξόριστος από τον τότε βασιλιά της Θράκης Λυκούργο, αλλά και ο επίσης εξόριστος Σίπιλος ο Σκύθης, επιτέθηκαν στις Αμαζόνες με τον στρατό τους και στην μάχη που ακολούθησε, η Μυρίνα σκοτώθηκε, χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της.  Αμέσως μετά, οι Αμαζόνες υποχώρησαν στην Λιβύη.

Οι κόρη της συνέχισε στους πολέμους πέρα από τον Εύξεινο Πόντο, στην Θράκη και την Ιλλυρία, και προέλασε σε μεγάλο μέρος της Ασίας και την Συρία, ενώ και οι διάδοχοι της στον θρόνο κράτησαν την εξουσία.

Αργότερα, οι Αμαζόνες απέκτησαν ξανά δύναμη από την βασίλισσα Αντιόπη, αλλά ηττήθηκαν από τον Ηρακλή και τον Θησέα. Η τελευταία αναλαμπή της δύναμης τους, έγινε  από την βασίλισσα Πενεσθίλεια, η οποία έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας ως σύμμαχος των Τρώων, αλλά και αυτή στο τέλος ηττήθηκε από τον Αχιλλέα με τον στρατό της, και από τότε, οι Αμαζόνες παρήκμασαν οριστικά.

Τελικά, ύστερα από μεγάλους σεισμούς, η χώρα των Αμαζόνων καταποντίστηκε δυτικά προς το μέρος του Ωκεανού.

[Ίσως και η χώρα των γειτόνων των Αμαζόνων, των Ατλάντιων, η Ατλαντίδα, να βυθίστηκε και αυτή από τους σεισμούς που συγκλόνισαν την χώρα των Αμαζόνων, αφού και αυτοί βρισκόταν πλησίον της και σίγουρα θα επηρεάστηκε από το γεγονός αυτό.

Δεν είναι σίγουρο εάν αυτή η Ατλαντίδα ταυτίζεται με την Ατλαντίδα του Πλάτωνα (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9/). Άλλωστε η Ατλαντίδα του Πλάτωνα ήταν νησί και βρίσκονταν δυτικά των Ηράκλειων Στηλών της Ισπανίας (https://www.pronews.gr/istoria/511494_ti-anaferei-o-platonas-gia-ti-hameni-atlantida), στον Ατλαντικό Ωκεανό, ενώ η Ατλαντίδα των Αμαζόνων στην Βόρεια Αφρική στην ξηρά.

Επίσης, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας του Πλάτωνα, ήταν μία ισχυρή και άπληστη ευημερούσα δύναμη, η οποία εισέβαλε στην Μεσόγειο, καταλαμβάνοντας όλα τα μέρη της ως την Αίγυπτο και την Ιταλία.

Και όταν εισέβαλαν στην Ελλάδα, αποκρούστηκαν από τους Έλληνες (https://www.protothema.gr/stories/article/657803/atladida-muthos-i-pragmatikotita/), οι οποίοι στην συνέχεια αντεπιτέθηκαν, απελευθέρωσαν τους λαούς της Μεσογείου και Ατλάντιοι υποχώρησαν στην Ατλαντίδα, η οποία βυθίστηκε τελικά μετά από παρατεταμένους σεισμούς.

Αντίθετα, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας των Αμαζόνων, ήταν σε ευημερία και παντελώς ειρηνικοί και απόλεμοι, εκτός και εάν υποτεθεί ότι μετά την παρακμή των Αμαζόνων αυτοί απέκτησαν φιλοπόλεμες τάσεις, και έκαναν τα πολεμικά έργα των Ατλάντιων του Πλάτωνα, και στην συνέχεια, ο Πλάτωνας απλά παράλλαξε την ιστορία τους, μεταφέροντας την χώρα και την ιστορία τους σε ένα νησί πιο μακριά από την Αφρική].

Οι Αρπυίες, ήταν στην πραγματικότητα γυναίκες, αρχηγοί κακοποιών, που λήστευαν τους περαστικούς και εξοντώθηκαν από τους Αργοναύτες, οι οποίοι είχαν διαλέξει ως στρατηγό τους τον Ηρακλή λόγω του θάρρους του.

Η θυσία της Ιφιγένειας ήταν κανονική ανθρωποθυσία και αυτή δεν σώθηκε τελικά.

Επίσης, στην διάρκεια δε της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολλοί ναυτικοί ισχυρίζονταν ότι άκουγαν να αντηχεί παντού ανεξήγητα η ιαχή που έλεγε ότι ο (υποτιθέμενος) «θεός» Πάνας, πέθανε (τώρα το πω ένας «θεός» πεθαίνει μόνιμα είναι άξιον απορίας).

Ο Αίολος, ήταν σοφός βασιλιάς και αστρονόμος-μετεωρολόγος, ο οποίος γνώριζε τον καιρό, καθώς και την πορεία ανέμων, αλλά δεν τους έλεγχε κανονικά.

Για την Μέδουσα, λέγεται ότι την απήγαγαν οι Έλληνες ή ότι ακολούθησε με την θέληση της τον Ιάσονα.

Για την Ωραία Ελένη, λέγεται, είτε ότι την απήγαγε με την βία ο Πάρης, είτε ότι αυτή ήταν διεφθαρμένη και πήγε μαζί του με την θέληση της.

Η Ρέα γέννησε τον Δια στην Κρήτη.

Οι δήθεν 12 «θεοί» του Όλύμπου, εξυψώθηκαν από τους ποιητές της αυλής τους που τους «έγλυφαν» σε δήθεν «θεούς», ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλοί θνητοί βασιλιάδες.

Ο Διόνυσος και η Αριάδνη λέγεται ότι σκοτώθηκαν σε μάχη με τον Περσέα.

Η Ιώ ήταν ιέρεια της Ήρας στο Αργος.

Ο Φινέας, στην πραγματικότητα λέγεται ότι τυφλώθηκε από τους Αργοναύτες ως τιμωρία, επειδή τύφλωσε τα παιδιά από την πρώτη του σύζυγο, ύστερα από δολοπλοκίες της δεύτερης του συζύγου, η όποια ήθελε να τα εξοντώσει για να πάρουν τον θρόνο τα δικά της παιδιά.

Η Μέδουσα, ήταν μια άγρια και βάρβαρη βασίλισσα της Λιβύης, της φυλής των Γοργόνων (μονίμου εχθρού των Αμαζόνων της Λιβύης), κανονικός άνθρωπος, η οποία έστηνε ενέδρες και έκανε εισβολές σε αλλά μέρη, την οποία σκότωσε και αποκεφάλισε ο Πέρσες σε μια μάχη, όταν εισέβαλε στην χωρά της, ενώ ο λαός της εξοντώθηκε οριστικά από την Ηρακλή μετέπειτα.

Ο Φρίξος και η Έλλη, διέφυγαν όχι με ιπτάμενο χρυσό κριάρι από την Ιωλκό, αλλά με πλοίο μαζί με τον παιδαγωγό τους, ο οποίος είχε το όνομα Κριός (Κριάρι) από την κακιά μητριά τους. Η δε Έλλη, έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε κατά την διάρκεια του ταξιδιού παραπατώντας και πέφτοντας  από το πλοίο. Το δε πέλαγος που αυτή πνίγηκε, ονομάστηκε στην συνέχεια προς τιμήν της, Ελλήσποντος.

[Συγκεκριμένα, πατέρας του Φρίξου και της Έλλης, ήταν ο Αθαμάς, ο γιος του Αιόλου, γιου του Έλληνος, ο οποίος βασίλευε στην Φθία.

Στον Κριό εμπιστεύτηκε η μητέρα του Φρίξου και της Έλλης τα παιδιά της. Αυτός, ξέροντας τις δολοπλοκίες της μητριάς έναντι των παιδιών, γέμισε ένα πλοίο με αγαθά και πολύ χρυσαφί για το οποίο έχει γίνει πολύς λόγος, το οποίο είχε μπροστά του ένα χρυσό άγαλμα της Μερόπης, της μητέρας του Μερόπου και θυγατέρας του Ήλιου, το οποίο είχε φτιάξει η μανά του Φρίξου και της Έλλης όσο ζούσε]. 

Οι ίπποι του Διομήδη, ήταν στην πραγματικότητα ανθρωποφάγοι στρατιώτες που ίππευαν άγρια άλογα.

Ο δε Διομήδης, ο άγριος βασιλιάς της Θράκης, διάσημος για τα αγρία ανθρωποφάγα αλόγα του από τον γνωστό άθλο του Ηρακλή, κατατυραννούσε, σκότωνε και κατέστρεφε τους ανθρώπους της περιοχής τους και τα χωράφια τους, με στόχο να τα χρησιμοποιήσει για την ιπποτροφία των αλόγων του.

Και επειδή εξαιτίας αυτών των αλόγων καταστράφηκαν πολλοί άνθρωποι, ονομάστηκαν αυτοί οι ίπποι ανθρωποφάγοι.

Ο Βελλεροφόντης, ήταν φυγάς από την Κόρινθο, καλός και αγαθός. Και κατασκευάσει δε ένα πλοίο μακρύ, με το οποίο επιτίθονταν στα παραθαλάσσια χωριά καεί τα εκπορθούσε, το οποίο είχε το όνομα Πήγασος .

Την ίδια εποχή, ο βασιλιάς Ἀμισώδαρος, κατοικούσε στον ποταμό Ξάνθο, σε ένα ψηλό όρος, ενώ για την πρόσβαση σε αυτό, υπήρχαν δυο προσβάσεις, η μια μπροστά από την πόλη των Ξανθιών, και η άλλη από πίσω από την Καρία.

Από τις άλλες πλευρές της πόλης, υπήρχαν υψηλοί γκρεμοί και ένα μεγάλο βουνό, και ανάμεσα σε αυτούς ένα μεγάλο χάσμα της γης, από το οποίο εκπεμπόταν πυρ (από καιόμενο πετρέλαιο άραγε;), ενώ το όρος αυτό, ονομαζόταν Χίμαιρα.

Την ίδια στιγμή από την μπροστινή πλευρά, στην είσοδο της πόλης κατοικούσαν πολλά άγρια λιοντάρια, και από την πίσω πλήθη φαρμακερών φιδιών, τα οποία πείθονταν στους κάτοικους της πόλης και τους υλοτόμους.

Τότε, ήρθε στην περιοχή  ο Βελλεροφόντης και το όρος Χίμαιρα κατακάηκε και τα θηρία εξοντώθηκαν από αυτόν. Και από τότε όλοι έλεγαν: “Ότι ο Βελλεροφόντης φτάνοντας μετά του Πηγάσου εξόντωσε την Χίμαιρα και την απώλεσε και από το γεγονός αυτό, πλάστηκε αργότερα ο μύθος.

Εναλλακτικά, η Χίμαιρα, ήταν στην πραγματικότητα μια βασίλισσα, η οποία είχε στην υπηρεσία της δυο αδελφούς με ονόματα Λέοντα καεί Δράκοντα. Επειδή ήταν σκληρή, παράσπονδος και σκότωνε τους ξένους, αυτή και ο στρατός της εξοντώθηκαν από τον Βελλεροφόντη.

Κατά μια άλλη εκδοχή, ο θάνατος του Θησέα, δεν προήλθε από την δολοφονία του από τον Λυκομήδη, αλλά από αυτοκτονία του ιδίου.

Ο Δίας εκτός από την Κρήτη, θεωρούνταν επίσης ότι είχε γεννηθεί και στην Φρυγία.

Η δε πόλη γέννησης του «θεού» Διονύσου, η Νίσσα, αρχικά θεωρείτο ότι βρίσκονταν μεταξύ της Αιγύπτου, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε για πολίτικους λογούς από τον Μέγα Αλέξανδρο στην Ινδία, στην πόλη «Νίσσα».

Και αυτό, για να μπορεί να δικαιολογήσει στους δύσπιστους στρατιώτες του ο ίδιος «πολιτικοθρησκευτικά» τα υπέρμετρα προνομία που έδινε στους ξένους στους Έλληνες κάτοικους  της πόλης αυτής για να τους έχει με το μέρος του (όπως έκανε και σε πολλές άλλες πόλεις ξένων λαών), λόγω της δήθεν «κοινής καταγωγής αυτών με τον Διόνυσο».

Οι δε περιοχές που άρχισαν οι συγκρούσεις των «ολύμπιων θεών» με τον Κρόνο και τους Τιτάνες θεωρούνταν η Κιλικία, ενώ η περιοχή του ξεκινήματος του Τυφώνα με τον Δια η Συρία.

Για κάποιους αναλυτές η Αργοναυτική εκστρατεία δεν ήταν παρά η πρώτη ένοπλη προσπάθεια εξερεύνησης και προμήθειας χρυσού από τους Έλληνες στην Μαύρη Θάλασσα από την Κολλιδά της Γεωργίας, μέσω της χρήσης δερμάτων ζωών (π.χ. κριαριών, των οποίων το χρώμα γίνονταν χρυσό από τους σβώλους, εξ’ ου και το «χρυσόμαλλο δέρας») στα ποταμιά και τις λίμνες της περιοχής, για την κατακράτηση σε αυτά των σβόλων χρυσού αυτών.

Ο δε Έλλην, ερχόμενος ως λέγεται σύμφωνα με μία παραλλαγή του μύθου από την Δωδώνη της Ηπείρου στην Φθία της Θεσσαλίας, έγινε αρχικά ηγέτης αυτής και στην συνέχεια επέκτεινε την επιρροή του στην υπόλοιπη Θεσσαλία και την ένωσε υπό την ηγεσία του.

Και λόγω της δύναμης του πολλές πόλεις της Ελλάδας ζητούσαν την βοήθεια του και αυτός τους την έδινε, με αποτέλεσμα όσοι ήρθαν υπό την προστασία του να ονομαστούν Έλληνες και σταδιακά αυτό το όνομα να επεκταθεί και να επικρατήσει σε όλους τους κάτοικους της Ελλάδας (Θουκυδίδης).  

Σύμφωνα με τους ιστορικούς Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Παυσανία, Απολλόδωρο και Διόδωρο τον Σικελιώτη, η εναλλαγή των διάφορων δυναστειών «θεοτήτων» της Ελλάδας, συμβολίζει την διαδοχική θρησκειών από τους εκάστοτε λαούς που έρχονταν και κατοικούσαν στην Ελλάδα διαδοχικά.

Έτσι, αρχικά υπήρχε η λατρεία του «θεού» Ουρανού από τους πρώτους κατοίκους της Ελλάδας, μετά όμως ακολουθήσε ο ερχομός των Πρωτοελλήνων (γύρω στο 2.600 π.Χ. το αργότερο), οι οποίοι κατέλαβαν την χωρά, υπέταξαν τους λαούς της και επέβαλλαν με την βία τους «θεούς» τους σε αυτους (ίσως αρχικά τους Τιτάνες και τον Κρόνο).

Ενώ τις προηγούμενες «θεότητες» των προτέρων κάτοικων, τις οποίες τις υποβίβασαν είτε σε «κακές και ηττημένες» θεότητες, ή τις ενσωμάτωσαν ως «κατώτερες θεότητες» στο δικό τους «πανθέων» (Robert Graves Greek Myths).

Ακολουθήσαν δε σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι στρατιωτικές εισβολές και κατάληψη Ελληνικών εδαφών της Ελλάδας από τους Αιγυπτίους του Δαναού, τους Φοίνικες του Κάδμου, αλλά και τους Φρύγες του Πέλοπα, οι οποίοι επέβαλαν με την βία πιθανώς στην Ελλάδα τους δήθεν «ολύμπιους θεούς», στην θέση των προτέρων «κρόνιων θεών», τους οποίους υποβίβασαν είτε σε «κακές και ηττημένες θεότητες».

Έτσι για τον Κάδμο της Θήβας λέγεται ότι όταν νίκησε με τον στρατό του τον βασιλιά της Θήβας Δράκοντα και κατέλαβε την πόλη του, την οποία εποίκησε και την μετονόμασε σε Καδμεία, προσπάθησε να επιβάλει με την βία όλες τις Φοίνικες «θεότητες» στην περιοχή.

Κάτι που τελικά ο Κάδμος δεν πέτυχε τελείως, αλλά τελικά επήλθε ένας συγκρητισμός των «προτέρων και νέων θεοτήτων», όπως έκαναν αντίστοιχα και ο Πέλοπας και ο Δαναός στις Ελληνικές περιοχές που κατέλαβαν με τον στρατό τους.

Παράλληλα, και η σύγχρονη γενετική, αποδεικνύει σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ότι οι αρχικοί κάτοικοι της Ελλάδας, ήρθαν από τον Μικρά Ασία στην κυρίως Ελλάδα και την Κρήτη πριν από χιλιάδες χρονιά, ενώ το έτος περίπου 2.000 π.Χ. υπήρξε μία νέα εισδοχή πληθυσμού στην κυρίως Ελλάδα μέσω της περιοχής της Μικράς Ασίας, πιθανότατα των Πρωτοελλήνων, οι οποίοι και αναμίχθηκαν με τους κατοίκους της Ελλάδας όταν την κατέλαβαν (https://www.dw.com/el/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CF%85%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9/a-40054019, https://www.mixanitouxronou.gr/minoites-kai-mykinaioi-exoun-koinous-progonous-kai-einai-genetika-syngeneis-symfona-me-protoporiaki-erevna-oi-sygxronoi-ellines-exoun-paromoio-dna-perissotero-me-tous-mykinaious/).

[Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα Ελλήνων και ξένων επιστημόνων που συνεργάστηκαν και ανέλυσαν για πρώτη φορά το αρχαίο γενετικό υλικό (DNA) Μυκηναίων και Μινωικών. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature» και οι επιστήμονες εστίασαν στην εποχή του Χαλκού.

Επικεφαλής ήταν δύο Έλληνες γενετιστές του εξωτερικού, ο Ιωσήφ Λαζαρίδης του Τμήματος Γενετικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ της Βοστώνης και ο Γιώργος Σταματογιαννόπουλος του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ. Οι επιστήμονες σύγκριναν το γενετικό υλικό των Μινωιτών και των Μυκηναίων με άλλους πληθυσμούς, αλλά και με τους σύγχρονους Έλληνες.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Μινωίτες και Μυκηναίοι προέρχονταν από τους ίδιους, πρώτους νεολιθικούς γεωργούς του Αιγαίου, ήταν δηλαδή «συγγενείς» και στο ότι το γενετικό υλικό των σύγχρονων Ελλήνων μοιάζει περισσότερο με των Μυκηναίων. Μινωίτες και Μυκηναίοι Μέχρι τώρα οι επιστήμονες μελετούσαν αρχαιολογικά και γλωσσολογικά στοιχεία στις έρευνες τους για την προέλευση των Μυκηναίων και των Μινωιτών.

Με την πρωτοποριακή έρευνα του DNA μελέτησαν οστά και δόντια 19 ανθρώπων. Οι δέκα ήταν Μινωίτες από την περιοχή του Ηρακλείου και το οροπέδιο του Λασιθίου, οι τέσσερις ήταν Μυκηναίοι από την Αργολίδα και την Σαλαμίνα και τρεις ήταν κάτοικοι της Νοτιοδυτικής Ανατολίας στην Τουρκία.

Το υλικό αυτών των 19 αρχαίων ανθρώπων σύγκριναν με το Αρχαίο γενετικό υλικό 332 ανθρώπων, αλλά και με αυτό 2616 σύγχρονων, ανάμεσα τους και δύο σύγχρονοι Κρήτες. Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι προέρχονταν από τους ίδιους, πρώτους νεολιθικούς γεωργούς του Αιγαίου.

Η έρευνα κατέληξε στο ότι πρόγονοι των Μινωιτών αλλά και των Μυκηναίων ήταν γηγενείς γεωργικοί πληθυσμοί από την νεολιθική Δυτική Ανατολία, την Ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.

Και οι δύο έχουν μια μικρή επιρροή (10 έως 15%) από την Δυτική Ασία και συγκεκριμένα από αρχαίους Καυκάσιους, Αρμένιους και Ιρανούς. Η διαφορά είναι ότι οι Μυκηναίοι σε αντίθεση με τους Μινωίτες, είχαν στο DNA τους και μια επιρροή από κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες της ανατολικής Ευρώπης και της Σιβηρίας.

Αυτό συνέβη γιατί οι επιδρομείς από τον Βορρά δεν έφτασαν ποτέ ως την Κρήτη. Σαφείς ήταν οι ερευνητές ως προς την απόρριψη του συσχετισμού Μινωιτών και Μυκηναίων με Αιγύπτιους και Φοίνικες, καθώς δεν βρέθηκαν κοινά στοιχεία στο γενετικό τους υλικό. Οι επιστήμονες αναμένεται να γίνουν πιο συγκεκριμένοι  στο μέλλον σχετικά με την επιρροή των Ανατολικών και των Βόρειων, καθώς θα μελετήσουν καλύτερα και τις διαδρομές του κάθε φύλου.

Θα προσπαθήσουν να απαντήσουν στο πότε έφτασαν στο Αιγαίο οι κοινοί πρόγονοι Μινωιτών και Μυκηναίων και πώς κινήθηκαν οι βόρειοι πρόγονοι των Μυκηναίων. Η μελέτη απορρίπτει για πρώτη φορά την θεωρία πως οι Μυκηναίοι ήταν ένας πληθυσμός με προέλευση πέραν του Αιγαίου, καθώς και την θεωρία πως οι Μυκηναίοι και οι μετέπειτα Αρχαίοι Έλληνες εξαλείφθηκαν κατά τον Μεσαίωνα. Επιπροσθέτως καταδεικνύει την ιστορική συνέχεια των κατοίκων της Ελλάδας από την εποχή των πρώτων γεωργών έως και σήμερα.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπήρξε πρόσμιξη τόσο με Βόρειους όσο και με Ανατολικούς πληθυσμούς και πως οι προσμίξεις έλαβαν χώρα τόσο πριν όσο και μετά από την εποχή των Μινωιτών και Μυκηναίων». Σχετικά με τους σύγχρονους Έλληνες, οι επιστήμονες κατέληξαν στο ότι το DNA τους είναι παρόμοιο περισσότερο με αυτό των Μυκηναίων.

Στην έρευνα πήραν μέρος κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες, όπως ο εξελικτικός γενετιστής Ντέηβιντ Ράιχ του Χάρβαρντ και ο Γιοχάνε Κράουζε, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Μελέτη της Ανθρώπινης Ιστορίας στην Ιένα της Γερμανίας.

Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν επίσης οι Γιάννης Σταματογιαννόπουλος και Δήμητρα Λοτάκη (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον), Γιάννης Μανιάτης (Εργαστήριο Αρχαιομετρίας «Δημόκριτου»), Μανώλης Μιχαλοδημητράκης (Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης), Γιώργος Κορρές (Τμήμα Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών) και οι αρχαιολόγοι Γιάννης Τζεδάκης, Αντώνης Βασιλάκης, Αναστασία Παπαθανασίου και Ελένη Κονσολάκη-Γιαννοπούλου (http://www.mixanitouxronou.gr/minoites-kai-mykinaioi-exoun-koinous-progonous-kai-einai-genetika-syngeneis-symfona-me-protoporiaki-erevna-oi-sygxronoi-ellines-exoun-paromoio-dna-perissotero-me-tous-mykinaious/).

Σύμφωνα με την σημαντική έρευνα, που δημοσιεύθηκε στις αρχές Αυγούστου στο περιοδικό Nature και στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων και πολλοί Έλληνες ερευνητές, οι Μινωίτες (2600 -1100 π.Χ.) και oι Μυκηναίοι (1700-1050 π.Χ.) είχαν κοινούς προγόνους που εντοπίζονται στην νεολιθική Δυτική Ανατολία αλλά και την Ελλάδα, με άλλα λόγια στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου.

Σε αντίθεση με όσα υποστήριζαν αντίστοιχες έρευνες του παρελθόντος, η νέα μελέτη εκτιμά ότι Μινωίτες και Μυκηναίοι συνδέονται στενά, ενώ το ίδιο στενή είναι και η σχέση των Μυκηναίων με τους σύγχρονους Έλληνες, τουλάχιστον σε γενετικό επίπεδο.

Τόσο ο μινωικός όσο και ο μυκηναϊκός πολιτισμός κατέχουν σημαντική θέση στην Ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Οι Μινωίτες με τη γραφή τους, την Γραμμική Α, η οποία δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί θεωρούνται ως η πρώτη «εγγράμματη» κοινωνία επί ευρωπαϊκού εδάφους, μολονότι επρόκειτο για μια μορφή ιερογλυφικών που διακρίνεται από τις πρώιμες μορφές ελληνικής γραφής.

Από την άλλη πλευρά οι Μυκηναίοι, που εμφανίστηκαν μεταγενέστερα στον κυρίως Ελλαδικό χώρο, ελέγχοντας παράλληλα όμως νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης, ανέπτυξαν τη Γραμμική Β, η οποία θεωρείται ως μια πρώιμη μορφή Ελληνικής γραφής.

Παρά την πλούσια ιστορική και αρχαιολογική έρευνα πάνω στους πρώτους Ελληνικούς πολιτισμούς, οι απαρχές του Μινωικού πολιτισμού είναι αυτές που έχουν αποτελέσει τον μεγαλύτερο γρίφο για τους ειδικούς.

Τα πολιτισμικά τους επιτεύγματα, τα εντυπωσιακά ανακτορικά συμπλέγματα, τα μοναδικής αισθητικής δείγματα τέχνης μέχρι πρότινος θεωρούνταν  απόδειξη του ότι οι Μινωίτες είχαν φτάσει στο απομονωμένο νησί του νοτίου Αιγαίου από κάποιον άλλον, ήδη προηγμένο πολιτισμό. Από την πλευρά τους οι Μυκηναίοι, μολονότι φαίνεται ότι είχαν υιοθετήσει πολλά στοιχεία του μινωικού πολιτισμού, δεν ήταν σαφές πώς και αν συνδέονταν με αυτόν.

«Θέλαμε να προσδιορίσουμε εάν οι άνθρωποι που έφτιαξαν τον μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό ήταν διακριτοί γενετικά ή όχι. Πώς σχετίστηκαν μεταξύ τους; Ποιοι ήταν οι απόγονοί τους; Και πώς οι σύγχρονοι Έλληνες σχετίζονται με αυτούς;» αναφέρει στην σελίδα του γερμανικού Ινστιτούτου ο διευθυντής του, Γιοχάνες Κράουζε, ο οποίος συμμετείχε επίσης στην έρευνα.

Οι ερευνητές ανέλυσαν 19 γενετικά αποτυπώματα, συμπεριλαμβαλομένων σκελετών από την μινωική και μυκηναϊκή περίοδο, την νεολιθική εποχή στην κυρίως Ελλάδα, αλλά και σκελετούς από την εποχή του χαλκού στην νοτιοδυτική Ανατολία.

Η ανάλυση των γενετικών στοιχείων ανθρώπων από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, κατάφεραν να εξακριβώσουν τις γενετικές τους σχέσεις. Σύμφωνα με τις αναλύσεις η θεωρία σύμφωνα με την οποία οι Μινωίτες ήρθαν στην Κρήτη από έναν μακρινό πολιτισμό φαίνεται να καταρρίπτεται.

Πολύ περισσότερο φαίνεται ότι προέρχονται από τους πρωτογεωργικούς πληθυσμούς της νεολιθικής εποχής στην Δυτική Ανατολία και την περιοχή του Αιγαίου. Από τους ίδιους πληθυσμούς φαίνεται ότι προήλθαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι εμφανίζουν ωστόσο κάποιες διαφορές, δεδομένου ότι στους Μυκηναίους εντοπίζεται και ένα μικρό ποσοστό γενετικού υλικού που σχετίζεται με πληθυσμούς του Καυκάσου και του Ιράν.

Σύμφωνα με τους ερευνητές το γενετικό υλικό από τον Καύκασο και το Ιράν «έφτασε» στην μυκηναϊκή Ελλάδα από κάποια μετακίνηση πληθυσμών από τον Βορρά. Οι πληθυσμοί αυτοί, επίσης γεωργικοί, φαίνεται ότι έφτασαν μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν ως την Κρήτη.

Τέλος, η ίδια έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι σημερινοί Έλληνες, μολονότι δεν είναι παρόμοιοι με τους πληθυσμούς της εποχής του χαλκού, έχουν γενετική συγγένεια με τους Μυκηναίους.

Παρουσιάζουν επίσης κάποια κοινά χαρακτηριστικά με άλλες πληθυσμιακές ομάδες από την περιοχή της Ανατολίας. Αυτό οδηγεί τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μια γενετική συνέχεια, ωστόσο δεν μπορεί να γίνει λόγος για «πλήρη απομόνωση», όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα του το γερμανικό Ινστιτούτο.

«Έγιναν τουλάχιστον δύο μετακινήσεις πληθυσμών στο Αιγαίο πριν από την εποχή των Μινωιτών και των Μυκηναίων και τουλάχιστον κάποιες μίξεις μεταγενέστερα. Οι Έλληνες πάντα έμοιαζαν με μια 'διαδικασία σε εξέλιξη', στην οποία, με την πάροδο του χρόνου, προστέθηκαν και νέες μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίες όμως δεν έσβησαν την γενετική κληρονομιά των πληθυσμών της εποχής του χαλκού», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιωσήφ Λαζαρίδης από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης (https://www.dw.com/el/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CF%85%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9/a-40054019, https://www.postmodern.gr/minoites-ke-mykinei-i-paralliles-pories-ton-archeon-yperdynameon/ ).

Νεολιθικές πληθυσμιακές ομάδες αγροτών από την Εύφορη ημισέληνο αρχικά προχώρησαν προς την Κεντρική Ανατολία. Έπειτα πορεύτηκαν δυτικά προς τις ακτές της Μικράς Ασίας από όπου Νεολιθικοί έποικοι πέρασαν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και “πηδώντας” από νησί σε νησί του Αιγαίου έφθασαν στην Πελοπόννησο και στην Θεσσαλία, τις οποίες επέλεξαν ως χώρο εγκατάστασής τους.

Συνεπώς, τα νησιά του Αιγαίου, η Κρήτη και οι Ανατολικές ακτές της Ηπειρωτικής χώρας ήταν οι πρώτες περιοχές της Ευρώπης που δέχθηκαν πληθυσμιακές ομάδες Νεολιθικών εποίκων/αγροτών, και μαζί με αυτές και την γεωργοκτηνοτροφική καινοτομία.

Ακολούθησαν μετακινήσεις πληθυσμιακών ομάδων μικρότερης κλίμακας προς, αλλά και από την Ελλάδα (αποικισμοί), αλλά το μεγαλύτερο μέρος της γενετικής ιστορίας των σημερινών Ελλήνων έχει γραφτεί πριν το τέλος της Εποχής του Χαλκού.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τα σημερινά γενετικά δεδομένα για τον Ευρωπαϊκό και Μεσογειακό χώρο και τον Ελλαδικό πληθυσμό. Ο(From ref. 1, with permission of Princeton University Press, modified.) βαθμός γενετικής ποικιλομορφίας είναι μεγαλύτερος στην ΝΑ Ευρώπη σε σχέση με τη ΒΔ, στην Ανατολική σε σχέση με την Δυτική και παρουσιάζει  διαβάθμιση συχνοτήτων από την ΝΑ προς τα ΒΔ Ευρώπη.

Ταυτόχρονα όμως οι σημερινοί ΄Έλληνες δείχνουν μεγαλύτερη γενετική συγγένεια με τους Ιταλούς παρά με τους βόρειους γείτονές τους που ομιλούν σλαβικά.  Οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν γενετικούς δείκτες που έχουν  τον κεντρικό πυρήνα της εξάπλωσης τους στην Ηπειρωτική Ελλάδα, στα νησιά του Αιγαίου και στις κύριες αποικίες των Ελλήνων στα παράλια της Μικράς Ασίας, της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας.

Αυτό το γενετικό πρότυπο Cavalli-Sforza associates this with «the Greek expansion, which reached its peak in historical times around 1000 and 500 BC but which certainly began earlier» συσχετίζεται με «την εξάπλωση των Αρχαίων Ελλήνων”, η οποία αρχίζει το 2.000 π.Χ. και κορυφώνεται από το 1.200 έως το 500 π.Χ.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ειδικά για την Ελλάδα, ο  γεωγραφικός χάρτης των γονιδίων αποτελεί μια εντυπωσιακή απόδειξη της συνέχειας της Ελληνικής γενετικής υπογραφής στον Ευρασιατικό χώρο.The figure on the right is the 4th principal component of variation in Europe and shows a strong cline centered in Greece.

Κάθε χρόνο η επιστήμη της Γενετικής προσθέτει νέα εντυπωσιακά στοιχεία στο ψηφιδωτό της εξέλιξης του ανθρώπου και της γενετικής σύστασης και καταγωγής των κατοίκων της Ελλάδας. Έτσι, για παράδειγμα, μέσα στον τελευταίο χρόνο:

Λύθηκε το μυστήριο της καταγωγής των Μινωιτών και των Μυκηναίων. Από τα εντυπωσιακά γενετικά στοιχεία πρόσφατης μελέτης στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Nature επιβεβαιώθηκε ότι   η γενετική σύσταση των Μινωιτών παρουσιάζει υψηλότερο ποσοστό συγγένειας με Νεολιθικούς, Αρχαϊκούς και σημερινούς Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς γεγονός που απέρριπτε την θεωρία ότι ο Μινωικός πολιτισμός έχει  Αιγυπτιακή – και όχι Ευρωπαϊκή – καταγωγή.

Επιπλέον συμπεραίνεται η στενή σχέση Μινωιτών και Μυκηναίων και επιβεβαιώνεται πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι σύγχρονοι Έλληνες γενετικά είναι όμοιοι με τους Μυκηναίους οπότε καταρρίπτονται θεωρίες, που δυστυχώς υποστηρίζουν ακόμη και  ορισμένοι ΄Έλληνες, για  ασυνέχεια των Ελλήνων,  καταγωγή των Ελλήνων από Σλάβους (Φαλμεράυερ) ή για την απουσία τεκμηριωμένων επιστημονικών ερευνών επί του θέματος (Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης – Ομότιμος Καθηγητής Γενετικής και Γενετικής του Ανθρώπου, Τμήμα Βιολογίας, Α.Π.Θ.).

Συμπερασματικά: α) Η γενετική σύσταση των κατοίκων της Ελλάδας φαίνεται ότι σε μεγάλο ποσοστό είχε διαμορφωθεί ήδη σε εκείνη τη μακρινή προϊστορική εποχή της εποχής του Χαλκού και συνεπώς οι απόγονοι αυτών των πληθυσμιακών ομάδων που ζούσαν στον Ελλαδικό χώρο πριν από το 2.000 π.Χ. θα είναι οι πληθυσμοί που θα χαρακτηριστούν ΄Έλληνες. β) Τα γενετικά στοιχεία δείχνουν ότι η DNA υπογραφή των Ελλήνων παρουσιάζει αντοχή στον χρόνο και αντικατοπτρίζει την εξάπλωση των Ελλήνων στη ζώνη της Μεσογείου και θα μπορούσε να υποστηριχτεί και την συνέχεια των Ελλήνων στον γεωγραφικό χώρο και στον χρόνο (http://www.elliniki-gnomi.eu/genetiki-katagogi-ton-ellinon/, https://www.protothema.gr/stories/article/746209/ti-deihnei-to-dna-ton-ellinon-kai-ton-allon-valkanikon-laon-v-meros/, https://www.protothema.gr/stories/article/745822/to-dna-ton-ellinon-kai-ton-allon-valkanikon/ )].

Η δε κατάκτηση των πόλεων της Ελλάδας από τους Φοίνικες (π.χ. τον Κάδμο, ο οποίος λέγεται ότι ίδρυσε και την «ορφική» θρησκεία κανονικά και όχι ο Ορφέας), ίσως απηχείτε στην Αρχαιά Ελληνική μυθολογία με τις εκστρατείες του Ηρακλή στην Ελλάδα και την κατάκτηση πόλεων από αυτόν, μιας και για τους Φοίνικες ο Μέλκαρτ ήταν ο Ηρακλής, τον οποίο υιοθέτησαν αργότερα οι κατακτημένοι από τους ιδίους Έλληνες.

Και ότι στην πραγματικότητα, τόσο ο φόνος του Δράκοντα στην Θήβα από τον Κάδμο, όπως και του δράκου Πυθώνα από τον Απόλλωνα στους Δελφούς, συμβολίζει την έξωση των «θεοτήτων» των Προελλήνων, αλλά και την κατάκτηση τους από τους Πρωτοέλληνες και την αντικατάσταση των πρότερων «ανιμιστικών κρόνιων θεοτήτων» μέσω βίαιων θρησκευτικών πολέμων, όπως π.χ. τους τέσσερις «ιερούς πολέμους» που ακολουθήσαν αργότερα στην Αρχαία Ελλάδα.

[Η δε ίδρυση των κρατών του Δαναού, του Κάδμου, και του Πέλοπα σε ξένα εδάφη που κατέλαβαν με στρατό, έχει συμβεί και ιστορικά στην Κρήτη, όταν οι εξόριστοι από εμφύλιο πόλεμο Άραβες του Αμπού Χαφς Ουμάρ (όπως επίσης εξόριστοι ήταν ύστερα από εμφύλιο στις πατρίδες τους Δαναός, Πέλοπας και Κάδμος) από το Εμιράτο της Κόρδοβας (συνολικά 15.000- 20.000 άντρες και γυναικόπαιδα) εισέβαλαν με τα πλοία και τον στρατό τους αιφνιδιαστικά στο πάντα Ελλάνικο αυτό νησί και το κατέλαβαν.

[Όπως ακριβώς δηλαδή και το έτος 308 π.Χ. και ο Πτολεμαίος ο Α’, ορμώμενος από την Αίγυπτο, κατέλαβε εκτός από την Άνδρο και τα Μέγαρα, την Σικυώνας και την Κόρινθο στην Πελοπόννησο].

Και στην συνέχεια οι Άραβες επέβαλαν με την βία τον ισλαμισμό σε ένα μέρος των κατοίκων του νησιού, άλλους τους έσφαξαν και άλλους τους έκαναν δουλοπάροικους τους, αλλά τελικά οι Άραβες εκδιώχτηκαν και το νησί απελευθερώθηκε από τον ηρωικό στρατηγό και μετέπειτα Βυζαντινό Αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά με τον ισχυρό στόλο και στρατό της Ρωμανίας.

{Αντίστοιχα ο Μίνωας και ο ηρωικός Αθηναίος στρατηγός Κίμωνας εκδίωξαν τους Κάρες και τους Φοίνικες πειρατές από τα νησιά του Αιγαίου που κατείχαν με τον ισχυρό στρατό και στόλο τους, όπως ακριβώς έκανε αργότερα και ο Πομπήιος με τους πειρατές της Κιλικίας}.

Όσοι δε Κρήτες είχαν μέσω βίας γίνει μουσουλμάνοι ξαναέγιναν Χριστιανοί από μόνοι τους ή από το κήρυγμα του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε, ενώ οι μειοψηφούντες προς τον Ελληνικό πληθυσμό του νησιού Άραβες κατακτητές δεν αφήσαν κανένα γενετικό αποτύπωμα στον πληθυσμό αυτού.

Κατά αντίστοιχο τρόπο και οι εξόριστοι από τους Ατρείδες Ηρακλείδες, επέστρεψαν και απελευθέρωσαν την Πελοπόννησο από την μικτή αυτή Ελληνοφρυγική δυναστεία με στον στρατό τους.

Και κατά αντίστοιχο τρόπο, οι εξόριστοι από τους Τούρκους Έλληνες οπλαρχηγοί (π.χ. Κολοκοτρωναίοι, Μποτσαραίοι, Μακρυγιάννης κ.λ.π.), επέστρεψαν από τα Επτάνησα όπου ήταν εξόριστοι και εκδίωξαν τους Τούρκους από τον Μόρια το 1821, καταλαμβάνοντας και καταστρέφοντας την πρωτεύουσα τους στην περιοχή, την Τριπολιτσά.

Όπως ακριβώς δηλαδή και οι Ατρείδες κατέλαβαν και κατέστρεψαν την πρωτεύουσα των Ατρειδών, τις Μυκήνες, ενώ και στην περίπτωση της Τριπολιτσάς, οι Τούρκοι επέβαλαν με την βία τον ισλαμισμό σε ένα μέρος των κατοίκων του νησιού, άλλους τους έσφαξαν και άλλους τους έκαναν δουλοπάροικους τους, ενώ οι μειοψηφούντες προς τον Ελληνικό πληθυσμό του νησιού Άραβες κατακτητές δεν αφήσαν κανένα γενετικό αποτύπωμα στον πληθυσμό αυτής].

Κατά παρεμφερή τρόπο, λέγεται πως έγινε και η ενοποίηση της Αιγύπτου μέσω της νίκης του Νάρμερ-βασιλιά Σκορπιού-Μήνη, του βασιλιά της Άνω Αιγύπτου, επί του βασιλιά της Κάτω Αιγύπτου, μέσω θρησκευτικού πολέμου, και τον υποβιβασμό των θεοτήτων των ηττημένων (Απώφις και Σεθ) σε «κατώτερες κακές και ηττημένες θεότητες» από τις «θεότητες των νικητών» (π.χ. Όσιρι, Ώρο).

Με ακριβώς παρόμοιο τρόπο και αργότερα, όταν έγινε η απελευθέρωση και εκ νέου ενοποίηση της Αιγύπτου μέσω της νίκης του βασιλιά της ελεύθερης Άνω Αιγύπτου Άμασι, επί του τελευταίου βασιλιά των κατακτητών Υκσώς Απώφις στην Κάτω Αίγυπτο, μέσω θρησκευτικού πολέμου, και τον υποβιβασμό των θεοτήτων των ηττημένων (Απώφις και Σεθ) σε «κατώτερες κακές και ηττημένες θεότητες» από τις «θεότητες των νικητών» (π.χ. Όσιρι, Ώρο).

Ακόμα και στην Περσία, οι πρότερες ανιμιστικές «θεότητες» πριν τον Αχούρα Μάντζα, ταυτίστηκαν με τον Αριμάν και «δαίμονες» και αφανίστηκαν σταδιακά και αυτές μέσω θρησκευτικών πολέμων διάφορων φανατικών βασιλέων (π.χ. του διαβόητου Πέρση βασιλιά Ξέρξη του Α’).

Οι Πελασγοί, οι Κίκονες και οι Λέλεγες λέγεται ότι είχαν στην κατοχή τους την περιοχή αναμεσά στον Ισθμό και την Αττική, οι Εύμολπος και Τηρέας από την Θράκη την περιοχή αναμεσά σε Αττική και Ελευσίνα, ενώ και ο βασιλιάς Κέκροπας της Αθήνας θεωρούνταν ότι είχε έρθει από την Αίγυπτο και την κατέλαβε με στρατό και έγινε βασιλιάς της.

Τέλος οι Κάρες και οι Φοίνικες ελέγχαν πολλά νησιά στο Αιγαίο, όπως αποδείκνυαν οι Καρικής καταγωγής τάφοι, σκελετοί και εξοπλισμός που βρήκε σε ανασκαφές ο ηρωικός Αθηναίος στρατηγός Κίμων στην Σύρο, όπου και ανακάλυψε τα οστά του Θησέα.

Μία μεγάλη καταστροφή, ίσως για κάποιους η έκρηξη της Θήρας επέφερε καταστροφή στην Ελλάδα και σύμφωνα και με τους Αιγυπτίους ιερείς που μίλησε ο Σόλωνας υπήρξε η αίτια για να ξεχάσουν οι Έλληνες το παρελθόν τους.

 Οι Ύξυες του Ιξίονα, οι οποίοι για κάποιους ταυτίζονται με τους Υκσώς, αφού έφθασαν στο Βόρειο Αιγαίο και κυριάρχησαν στην παραλιακή Θεσσαλία, εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογική πολεμική υπεροχή τους, ζήτησαν φόρο υποτελείας από τους Έλληνες-Αιολείς της Μέσης Ελλάδας (νοτίως των Θερμοπυλών).

Τέλος, όσον αφορά την δημιουργία του δεύτερου μύθου του Ιξίονα (βιασμός της θεάς Ήρας) μπορούμε να κάνουμε την ακόμη τολμηρότερη εικασία, ότι αποτελεί απήχηση του "βιασμού" από τους Ύξυες (Hyksos), της χώρας Ηερίας ή Αορίας (Αορία, (Aoria = χώρα του Ώρου, Horus Land, όνομα με το οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν την Αίγυπτο την εποχή αυτή). Αυτός ο μύθος θα πλάστηκε αργότερα καθώς έφταναν πλέον στον Ελλαδικό χώρο οι ειδήσεις περί της κακής διαχείρισης της διακυβέρνησης της Αιγύπτου από τους Ύξυες (Hyksos).

Όσον αφορά τον τρίτο μύθο του Ιξίονα (δηλ. της τιμωρίας του) μπορούμε να φανταστούμε ότι η εχθρότητα του Ελλαδικού πληθυσμού απέναντι στον ξένο κατακτητή απαίτησε μία, έστω μεταθανάτια, τιμωρία που η εφευρετικότητα των μεταγενέστερων Ελλήνων μυθοπλαστών παρήγαγε από τον συσχετισμό του ονόματός του με την Ελληνική λέξη «άξων».

Τέλος ο μύθος αναφέρει ως τέκνα του Ιξίονα (Ixiοn) τους Κενταύρους, ανθρώπους με σώμα ίππου.

Μια ορθολογιστική ερμηνεία δεν είναι εύκολη. Πιθανόν, μετά την εκδίωξη των Υξυόνων (Hyksos) από την εξουσία στις Θεσσαλικές πόλεις, αυτοί αναγκάσθηκαν να καταφύγουν, στο πλησιέστερο όρος της περιοχής, το Πήλιο της Μαγνησίας (που ενδεχομένως και να ονομάσθηκε έτσι από το μελαμψό δέρμα τους (πελιός = μελαμψός)).

Εκεί, υπό την ηγεσία ενός πρίγκηπα πού έφερε ένα Αιγυπτιακό όνομα όπως π.χ. “Ken-tar-Re” (το οποίο εξηλληνίστηκε τελικά σε «Κένταυρος»), παρέμειναν επί μακρόν και στηριζόμενοι στο ιππικό τους (ως αριστοκράτες) περιορίστηκαν τελικά στην έφιππη ληστεία των πεδιάδων (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%99%CE%BE%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A5%CE%BA%CF%83%CF%8E%CF%82).

Η Αργοναυτική εκστρατεία λέγεται ότι υπήρξε η πρώτη οργανωμένη θαλασσιά εκστρατεία των Μυκηναίων προς την Μαύρη Θάλασσα, αφού το Αιγαίο το ελέγχαν τότε οι Κρήτες και ο στόλος του Μίνωα.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο πατέρας του Πρίαμου, του βασιλιά της Τροίας, ο Λαεμέδων διεξήγαγε εκστρατεία στην Ευρώπη και υπέταξε και έκανε με βία και διπλωματία συμμάχους του τους Κίκονες, τους Θράκες και τους Παίονες, φτάνοντας μέχρι και τον Πηνειό στην Θεσσαλία.

Στην περίπτωση αυτή, ο συνασπισμός των συμμαχικών και υποτελών στους Τρώες χωρών έφτασε μέχρι και τα εδάφη των Μυκηναίων (διπλα στον Πηνειό), και οι Μυκηναίοι ίσως επιτέθηκαν στους Τρώες νιώθοντας ότι απειλούνταν με άμεση στρατιωτική εισβολή από αυτούς στα εδάφη τους.

Και θέλοντας παράλληλα να ελέγξουν το Αιγαίο, να πάψουν να πληρώνουν δασμούς στους Τρώες για να περνούν τα πλοία τους για εμπόριο και σιτηρά από τα γεωστρατηγικά σημαντικά Στενά του Ελλήσποντου.

Επίσης στην Ελλάδα υπήρχε υπερπληθυσμός, ενώ η αγροτική παραγωγή, ο χρυσός και οι ειδικευμένοι εργάτες και σκλάβοι στην Ελλάδα είχαν πέσει τον 13^ο Αιώνα κατά 50%, και οι Μυκηναίοι βασιλείς πίστευαν ότι με την κατάκτηση νέων εδαφών θα έλυναν με αποικίες το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και θα έβρισκαν την απαραίτητη γη και εφόδια.

Έτσι, σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Έλληνες διενήργησαν δύο πολεμικές εκστρατείες ενάντια στην Τροία, η μία από τον Ηρακλή, με μη μόνιμες κατακτήσεις, και η τελευταία από τον Αγαμέμνονα με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της Τροίας.

[Για κάποιους η πρώτη εισβολή των Ελλήνων στην Τροία ήταν ίσως για να βοηθήσουν σε έναν εμφύλιο στην Τροία για την εξουσία τον Πρίαμο να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του Λαομέδοντα, πιθανώς σαν μισθοφόροι.

Ενώ στην δεύτερη πολιορκία, ο Δούρειος Ίππος ήταν πιθανότατα μία πολιορκητική μηχανή με μορφή σαν αλόγου (π.χ. οι ηγέτες του Μάρι και οι Χετταίοι αποκαλούσαν τις πολιορκητικές μηχανές λόγω του σχήματος τους «Ξύλινους Μονόκερους» και «Ονάγρους», ενώ στην περίπτωση αυτή, τα τείχη της Τροίας δεν τα γκρέμισαν οι Τρώες, αλλά η πολιορκητική μηχανή των Ελλήνων)].

Αντίστοιχα, στην μεταγενέστερη ιστορική περίοδο, και οι Πέρσες (και αυτοί εκ Ασίας ορμώμενοι στην Ευρώπη) υπό τους Δαρείο Α’ και Ξέρξη Α’, διεξήγαγαν εκστρατεία στην Ευρώπη και υπέταξαν και έκαναν με βία και διπλωματία συμμάχους του τους, τους Έλληνες Θράκες και τους πάντα Έλληνες Μακεδόνες, φτάνοντας μέχρι και τον Πηνειό στην Θεσσαλία.

Και στην συνέχεια επιτέθηκαν με τους τρεις Περσικούς Πολέμους ανεπιτυχώς στην Ελλάδα, ενώ οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν και διενήργησαν αρκετές πολεμικές εκστρατείες ενάντια στην Περσία, π.χ. από τους Κίμωνα και Αγησίλαο, με μη μόνιμες κατακτήσεις, ενώ η τελευταία από τον Μέγα Αλέξανδρο με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Επίσης, τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως και ο Αγαμέμνονας αποβιβάστηκαν και οι δύο στην ακτή της Τροίας στην αρχή της εκστρατείας τους, ενώ και οι δύο πριν το ξεκίνημα των Πανελλήνιων εκστρατειών τους, πραγματοποίησαν πήραν χρησμό από την Πυθία και τέλεσαν θυσίες στους «θεούς», ο Αγαμέμνονας στην Αυλίδα (όπως και ο Αγησίλαος πριν εκστρατεύσει κατά των Περσών), ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος στην ίδια την Τροία.

Επίσης, τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και ο Αγαμέμνονας ένωσαν με πολέμους την Ελλάδα υπο την ηγεσία τους, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος είχε εξώγαμες σχέσεις με την Περσίδα Βύρσινη, όπως και ο Αχιλλέας με την Τρωαδίτισα Βρησιίδα και ταυτόχρονα και οι δύο ήταν γνώστη για την αγρία μήνι τους όταν θύμωναν.

[Ο δε Μέγας Αλέξανδρος έκανε θυσία στον τάφο του Αχιλλέα, του Πατρόκλου και του Πριάμου, ενώ πραγματοποίησε γυμνικούς αγώνες προς τιμήν του Αχιλλέα, όπως ακριβώς είχε κάνει και εκείνος με τον Πάτροκλο.

Επειδή ο Αχιλλέας, όπως και ο Ηρακλής, οι οποίοι θεωρούνταν και οι δύο προγονοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είχαν και οι δύο κερδίσει πολλές μάχες στην Τροία, αυτοί ήταν λόγω της εξυπνάδας, του θάρρους τους και των στρατηγικών τους ικανοτήτων, πρότυπα για τον Μέγα Αλέξανδρο (όπως και ο πατέρας του Φίλιππος) και ο ίδιος είχε θέσει ως στόχο του όχι μόνο να τους μιμηθεί, αλλά επίσης να τους συναγωνιστεί και να ξεπεράσει τα κατορθώματα τους, όπως φυσικά και του πατερά του].

Ο πόλεμος του Αγαμέμνονα κατά της Τροίας και των συμμάχων της κράτησε δέκα έτη, ενώ του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά των Περσών εφτά, ενώ και οι δύο αυτοί ηγέτες, πολέμαγαν πάντα στην πρώτη γραμμή, οπού και τραυματίστηκαν πολλάκις, ενώ και οι δύο ενθάρρυναν τον στρατού τους με το παράδειγμα τους.

[Τόσο ο Αχιλλέας, όσο και ο Ηρακλής και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ανίκητοι σε μάχη σώμα με σώμα, όσο και στις πολεμικές μάχες γενικότερα, ενώ όπως ο Αχιλλέας έσυρε το πτώμα του Έκτορα στην οργή του με το άρμα του, έτσι λέγεται πως επάξιέ και ο Μέγας Αλέξανδρος με το πτώμα του κυβερνήτη της Γάζας Βάτι.

Τόσο στην Τροία, όπως και στην Περσία υπήρχαν δειλοί πρίγκηπες όπως ο Πάρης και ο Βήσσος, ενώ όπως ο ευγενής και αυταρχικός βασιλιάς Πρίαμος και η γενιά του τελικά αφανίστηκαν βίαια και ολοκληρωτικά, το ίδιο ακριβώς έπαθε και ο εξίσου ευγενής και αυταρχικός Δαρείος και η γενιά του.

Παράλληλα, υπήρχαν και γενναίοι και ικανοί στα στρατιωτικά πρίγκιπες σε Τροία και Περσία, όπως ο Έκτορας και ο Μαζαίος.

Ο Αχιλλέας πολέμησε μάχη σώμα με σώμα με τον Έκτορα και άλλους ήρωες και τους νίκησε, όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Σπιθριδάτη και άλλους Πεσσέ ευγενείς και τους νίκησε].

Και οι δύο αυτοί πολέμαρχοι είχαν γηραιούς μα ικανότατους πολιτικούς και στρατιωτικούς συμβούλους, παλαιούς συνεργάτες των πατεράδων τους, όπως π.χ. τον Παρμενίωνα και τον Νέστωρα. 

Η φιλία των Αχιλλέα-Πατρόκλου-Αντιλόχου ήταν όπως ακριβώς και η φιλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου-Ηφαιστίωνα-Κρατερού. 

Όσο δε ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Αγαμέμνονας πολέμαγαν τους Τρώες και τους Πέρσες αντίστοιχα, διάφοροι ικανοί στρατηγοί υπέτασσαν άλλες περιοχές, όπως π.χ. οι Αντίγονος ο Μονόφθαλμος και Παρμενίωνας την Φρυγία και την Καππαδοκία, ή ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας και ο Αίας ο Τελαμώνιος, πόλεις της Ασσάβα στην Μικρά Ασία, της Θράκης και τους Κίκονες.

Μετά δε την πτώση της Τροίας και της Περσίας, και τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Αγαμέμνονα, και παρά την τελική επικράτηση αυτών, οι Αυτοκρατορίες τους (οι οποίες έφτασαν στην μέγιστη ακμή τους από τους ιδίους) καταστράφηκαν από εμφυλίους που ξέσπασαν για την εξουσία και αρχίσαν οι διάφοροι επίδοξοι σφετεριστές που ήθελαν να γίνουν διάδοχοι τους.

Με τελικό αποτέλεσμα αυτές να διαλυθούν σε πολλά ανεξάρτητα και αντιμαχόμενα μεταξύ τους κρατίδια, τα οποία αποδυναμωθήκαν από τους πολέμους μεταξύ τους και τελικά όλα αυτά υποτάχτηκαν στους Λατίνους Ρωμαίους και τους Έλληνες Δωριείς αντίστοιχα.  

Ο τελευταίος βασιλιάς των Υκσώς μετά την πτώση της Απάτριδος, ήταν ο Κουμαντί, ο οποίος είχε καταφύγει στο λιμάνι Σαρουχάν της Φοινίκης και βασίλευσε εκεί ένα έτος. Από εκεί, αυτός εκδιώχτηκε τελικά από τους Αιγυπτίους το 1530 π.Χ., όπως και όλοι οι Υκσώς της Συρίας και της Χαναάν, οι οποίοι εκδιωχτήκαν από τους Αιγυπτίους ως λέγεται μέχρι και την Μεσοποταμία.

Παράλληλα, σύμφωνα με αρχεία των Χετταίων στην πρωτεύουσα τους την Χατούσα, υπήρχε βασιλιάς της Αχιγιάβα (Αχαιών) με το όνομα Κάδμος.

Για κάποιους ο Καμουντί των Υκσώς της Φοινίκης και ο Κάδμος των Αχιγιάβα είναι το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, το οποίο πέρασε με τον στρατό και τον στόλο του το Αιγαίο όταν τον έδιωξαν οι Αιγύπτιοι και κατέφυγε στην Ελλάδα το 1519 π.Χ., οπού κατέλαβε και εποίκισε την Θήβα, υποτάσσοντας τους ντόπιους.

Όπως ακριβώς έκαναν δηλαδή στον Μεσαίωνα οι εκδιωχθέντες από την Κόρδοβα Άραβες αντιφρονούντες, οι οποίοι κατέλαβαν με τον στρατό και τον στόλο τους την Κρήτη, υποτάσσοντας τους γηγενείς και ιδρύοντας το λεγόμενο και «Αραβικό Εμιράτο της Κρήτης».  

Για άλλους, η μυθολογική σύγκρουση του Αιγύπτιου με τον Δαναό και η εκδίωξη ύστερα από ήττα του δεύτερου, ο οποίος κατέφυγε με στρατό και στόλο στην Ελλάδα, οπού κατέφυγε και κατέλαβε το Άργος, σχετίζεται και αυτός με την εκδίωξη των Υκσώς από την Αίγυπτο το 1530 π.Χ.

Τότε, οι γηγενείς Αιγύπτιοι εκδίωξαν τους αλλογενείς Υκσώς από την Κάτω Αίγυπτο και την πρωτεύουσα τους στην Άβαρι και λέγεται ότι ένα μέρος αυτών υπό τον Δαναό  κατέφυγε στην Ελλάδα το 1511 π.Χ., οπού κατέλαβε και εποίκισε το Άργος, υποτάσσοντας τους ντόπιους.

Όπως ακριβώς δηλαδή έκαναν στον Μεσαίωνα οι εκδιωχθέντες από την Κόρδοβα Άραβες αντιφρονούντες, οι οποίοι κατέλαβαν με τον στρατό και τον στόλο τους την Κρήτη, υποτάσσοντας τους γηγενείς και ιδρύοντας το λεγόμενο και «Αραβικό Εμιράτο της Κρήτης».  

Για κάποιους άλλους ο προτελευταίος Φαραώ των Υκσώς στην Άβαρι πριν τον Απώφι τον Α’, ο Χαγιάν/Σιαάν/Ιανού, ο οποίος είχε κόρη και την Ιρώ (της οποίας το όνομα μοιάζει με της Ιώ και η οποία παντρεύτηκε τον Φαραώ Αμενχοτέπ τον Α’, τον γιο του Άμωσι, του «Απελευθερωτή της Αιγύπτου»), εκτός από την Αχχοτέπ της Αιγύπτου όπως υποστηρίζεται, η οποία είχε παντρευτεί τον Φαραώ Ταά, γνωστό και με το προσωνύμιο Τεκενερέ/Σεκενερέ («Γενναίο»), και ήταν μητέρα του Φαραώ Άμωσι.

Έτσι, σύμφωνα με αυτους τους αναλυτές, ο Ιανού ταυτίζεται με τον Ίναχο του Άργους της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, η Αχχοτέπ με την Σελήνη/Ιώ (Yah Hottep Yah σημαίνει Σελήνη και Hottep κόρη), ο Άμωσις (Yah Moshe, Moshe σημαίνει γιος και Yah της Σελήνης), ενώ ως γνωστόν η Σελήνη λατρεύονταν τόσο στο Άργος, οσο και στην Άβαρι.

Ο Φαραώ Τεκενερέ/Ταά Κεν/Τέλα Κεν (Κεν σημαίνει «Γενναίος» τόσο στα Φοινικικά, όσο και τα Αιγυπτιακά), ο οποίος βασίλεψε συνολικά για δύο μόλις έτη, ταυτίζεται για κάποιους με τον Φαραώ της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας Τηλέγονο, ο οποίος και παντρεύτηκε την Ιώ και υιοθέτησε τον γιο της τον Έπαφο. 

Αν δε η Ιώ/Αχχοτέπ δεν ήταν γνησιά κόρη του Ιανού, θα μπορούσε αν έχει βάση η Αρχαία Ελληνική μυθολογία να έχει όντως απαχθεί από το Άργος από Φοίνικες εμπόρους, αυτό να την βίασαν εν πλω και να εμείνει έγκυος, και να την πούλησαν στους Υκσώς της Αβάριδος διαμέσου της Φοινίκης.

Εκεί, μπορεί ο Ιανού να την συμπάθησε και να την υιοθέτησε και στην συνέχεια να την πάντρεψε με τον υποτελή τότε σε αυτόν Φαραώ Σεκενερέ της Άνω Αιγύπτου για την υπογραφή εμπορικών και άλλων συμφωνιών μεταξύ των δύο αυτών κρατών.

[Ο Ιανού έφερε τον τίτλο Anak Ibidu, δηλαδή Άναξ/βασιλιάς των νήσων, δηλαδή της χώρας των νήσων, της Φοινίκης, τις οποίας οι κάτοικοι ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από την νήσο Τήλο (για κάποιους ερευνητές το σημερινό Μπαχρέιν), ενώ στην Ελληνική μυθολογία χωρά νήσων ήταν η Ελλάδα με τις πολλές χιλιάδες νήσους της].

Εκεί, αυτή γέννησε με αυτόν έναν γιο, τον Άμωσι, και έγινε βασίλισσα της Αιγύπτου. Ο δε Φαραώ Τάα-Σεκενερέ σκοτώθηκε σε μάχη σώμα με σώμα με τον βασιλιά των Υκσώς Απώφι τον Α’.

Στην συνέχεια και ο αδερφός του Σεκενερέ, ο Καμόσις επιτέθηκε στην Άβαρι των Υκσώς, νίκησε τον στρατό τους και σκοτώθηκε στην νικηφόρα μάχη εναντίον τους.

Στην συνέχεια, η Αχχοτέπ ανέλαβε αντιβασίλισσα του μόλις δέκα ετών ανηλίκου γιου της Άμωσι και οντάς ικανή, αναδιοργάνωσε το κράτος ης και διεξήγαγε επίσης επιτυχημένες πολεμικές εκστρατείες κατά των εχθρών της Αιγύπτου, δίνοντας στον γιο της έναν στρατό 500.000 αντρών.

Αυτός στην συνέχεια, επιτέθηκε στην Άβαρι, η οποία όπως λέγεται από Αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα της εποχής, σκοτείνιασε, έπεφταν σε αυτή φλεγόμενα αντικείμενα από τον ουρανό, ο οποίος και σκοτείνιασε (ίσως ως αποτέλεσμα της έκρηξης του Ηφαίστειου της Θήρας), ενώ παράλληλα με την πολιορκία ξέσπασε και πανούκλα στην πόλη αυτή, και τελικά ο ηγέτης αυτής Απώφις Α΄ συνθηκολόγησε και έφυγε με τον λαό του από αυτή κατά ομάδες.

Ο δε Απώφις ο Α’, ο τελευταίος ηγέτης των Υκσώς, είχε σκοτώσει σε μάχη τον σύζυγο της Αχχοτέπ και πατέρα του Άμωσι Σεκενερέ, όπως και τον Καμόσι, τον αδερφό του Σεκενερέ και θείο του Άμωσι, ενώ είναι πολύ πιθανόν να ήταν σφετεριστής που είχε σκοτώσει και τον προκάτοχο του Ιανού, όπως και τον πρωτότοκο γιο και διάδοχο αυτού τον Ιαννά/Γιαννούσι, του κανονικού ή «θετού πατέρα» της Αχχοτέπ.

Πιθανώς ο Απώφις ο Α΄ ο τελευταίος ηγέτης των Υκσώς στην Άβαρι ταυτίζεται με τον Έπαφο, αν δε αυτός ήταν και γιος της Αχχοτέπ-Ιώς, με τον φόνο ολων των παραπάνω προσώπων που αγαπούσε, αλλά και εάν τον είχε γεννήσει χωρίς την θέληση της με βιασμό, πιθανώς να τον μισούσε πλήρως και να έκανε τα πάντα για να τον καταστρέψει και ίσως να ειχε υιοθετηθεί και αυτός από τον Ιανού.

[Στην περίπτωση αυτή, ο Απώφις και ο Άμωσις ήταν ετεροθαλή αδέρφια που μάχονταν με ιδιαίτερη βία και μίσος για τον θρόνο και την κυριαρχία στην Αίγυπτο, όπως ακριβώς έκαναν στην ίδια χωρά οι μυθικοί αδερφοί Αίγυπτος και Δαναός και στο τέλος και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, οι ηττημένοι (Δαναός, Απώφις) εκδιωχτήκαν από την Αίγυπτο και κατέφυγαν σε άλλες χώρες].

Στον δε τάφο-ναό δε της Αχχοτέπ υπάρχουν Μινωικές τοιχογραφίες, π.χ. το λιοντάρι με φτερά και κεφάλι πτηνού που υπάρχει στην Κνωσό, ταύροι, λαβύρινθοι, ταυροκαθάψια, Μινωιτών γυναικών, λεοπαρδάλεων, όπως επίσης και διπλοί πλέκεις σαν αυτών της Μινωικής Κρήτης, αλλά και Μυκηναϊκά ξι φίδια.

Αυτό για κάποιους εκτός του ότι αυτός ο τάφος πιθανότατα κτίστηκε από Μινωίτες τεχνίτες, σημαίνει ότι μπορεί και η Αχχοτέπ να είχε ακόμη και Ελληνική καταγωγή, όπως λέει και ο μύθος της Ιούς, αφού δεν συνηθίζονταν να υπάρχουν τοιχογραφίες ξένων λαών και τόσα όπλα τους σε τάφους Αιγυπτίων βασιλισσών.

Πάντως, όλα αυτά τα αντικείμενα υπήρχαν στον τάφο της Αχχοτέπ μέχρι και την άνοδο του Φαραώ άλλης Αιγυπτιακής δυναστείας Τούθμωσι του Γ΄ του Μέγα, ο οποίος ίσως δεν εκτίμησε το μη «Αιγυπτιακό στυλ» τους και τις αντικατέστησε με γηγενείς Αιγυπτιακές τοιχογραφίες (Ελευθέριος Καντζίνος).

Η συχνή σεισμική δραστηριότητα στο Αιγαίο χωρίς αμφιβολία επιδρούσε στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Σε πρακτικό επίπεδο με την αναζήτηση τρόπων για μεγαλύτερη αντισεισμική προστασία, αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο, με την προσπάθεια ερμηνείας των φαινομένων.

Στnο βαθμό δε, που η γνώση δεν αρκούσε για την πλήρη κατανόηση γεωτεκτονικών δραστηριοτήτων, αυτές αποδίδονταν σε ανεξέλεγκτες υπερφυσικές δυνάμεις ανάλογα με το εκάστοτε ιδεολογικό υπόβαθρο. Η περίπτωση του ηφαιστείου της Σαντορίνης ίσως μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση του τρόπου καταγραφής παρόμοιων γεγονότων.

Λίγο πριν από τα μέσα της 2ης χιλιετίας π. Χ. συνέβη η μεγάλη έκρηξη, η αρχαιότερη στον κόσμο που συνδέεται άμεσα με συγκεκριμένο πολιτισμό, δηλαδή τον πολιτισμό της Εποχής του Χαλκού στο Αιγαίο.

Αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται να έχει καταγραφεί βαθιά στην μνήμη των ανθρώπων της εποχής και ο απόηχός της να έχει διασωθεί σε αρχαίους μύθους. Ο θεμελιωτής της Ελληνικής αρχαιολογίας Χρήστος Τούντας υποστήριξε ότι σε ανθρώπους που συνήθιζαν «να βλέπουν παντού την ενέργειαν εμψύχων όντων», η έκρηξη του ηφαιστείου έχει αποτυπωθεί στον μύθο της Χίμαιρας.

Ερμηνεύοντας τα τρία κεφάλια του τέρατος -λιονταρίσιο στον λαιμό, κατσικίσιο στην ράχη και φιδίσιο στην ουρά- ως αντιστοιχούντα στα τρία ανοίγματα της Θηραϊκής καλντέρας, απ’ όπου ήσαν πιο εύκολα ορατές οι φλόγες της έκρηξης, υποστήριξε ότι το ραχιαίο κεφάλι, από το στόμα του οποίου εκτοξεύονταν φλόγες, αντιστοιχεί στον κεντρικό κρατήρα του ηφαιστείου που με κάθε παροξυσμό προκαλούσε αστραπές.

Σύμφωνα με τον μύθο, την Χίμαιρα εξόντωσε ο γιος του Ποσειδώνα Βελλεροφόντης πετώντας από πάνω της καβάλα στο άλογο του Ηλίου, τον Πήγασο. Από εκεί ψηλά εκτόξευσε μια μολυβένια μπάλα μέσα στο φλεγόμενο μεσαίο στόμα της Χίμαιρας.

Το μολύβι έλιωσε από τις φλόγες και, ως πυρακτωμένη λάβα, κατέκαψε τα σωθικά του τέρατος που φώλιαζε μέσα στην θάλασσα της καλντέρας κι έτσι έσβησε και το ηφαίστειο.

Την εντολή για τον φόνο της Χίμαιρας είχε δώσει ο βασιλιάς της Λυκίας Ιοβάτης, με την ελπίδα ότι έτσι θα εξοντωνόταν ο ίδιος ο Βελλεροφόντης. Στην επιμονή του Ιοβάτη να θανατώσει τον ήρωα κατά την επιστροφή του, η απάντηση του Ποσειδώνα ήταν να κατακλύσει τις πεδιάδες της Λυκίας στέλνοντας πελώρια κύματα πίσω από τον Βελλεροφόντη, καθώς αυτός προχωρούσε προς το παλάτι του βασιλιά.

Ο ήρωας, ενδίδοντας στις εκκλήσεις των γυναικών, αποφάσισε να διακόψει τον δρόμο του και να γυρίσει πίσω. Έτσι, τα κύματα που τον ακολουθούσαν αποσύρθηκαν κι αυτά.

Σύμφωνα με τον σεισμολόγο Α. Γαλανόπουλο, τόσο τα κύματα αυτά όσο και ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος αποτελούν μακρινή ανάμνηση των παλιρροϊκών κυμάτων (τσουνάμι) που γεννήθηκαν με την δημιουργία της Θηραϊκής καλντέρας.

Με την προϊστορική έκρηξη του θηραϊκού ηφαιστείου έχει σχετιστεί και ο μύθος του Τάλω, του μπρούντζινου γίγαντα που ο Ήφαιστος είχε δωρίσει στον Μίνωα για να προστατεύει την Κρήτη, εκτοξεύοντας βράχους εναντίον αυτών που τυχόν την απειλούσαν.

Κατά μιαν άποψη, ο Τάλος ήταν το νησί της Θήρας που προστάτευε την Κρήτη από βόρειες απειλές. Το σώμα του από άθραυστο μπρούντζο ταυτίζεται με τα τοιχώματα της νεωστί δημιουργημένης καλντέρας, ενώ στους βράχους που εκτόξευε, μπορούν να αναγνωριστούν οι μύδροι του ηφαιστείου.

Τον Τάλω εξόντωσαν οι Αργοναύτες πλέοντας από την Λιβύη. Αφαίρεσαν από την φτέρνα του το καρφί που έφραζε την μοναδική του φλέβα αφήνοντας έτσι να χυθεί το ιχώρ που τον κρατούσε ζωντανό. Στην κατάρρευση του Τάλω πιστεύεται ότι απηχείται η κατάπαυση της έκρηξης του θηραϊκού ηφαιστείου, αφού είχαν ήδη εκλυθεί τεράστιες ποσότητες υλικών.

Μετά τον φόνο του Τάλω, οι Αργοναύτες πλέοντας βορειότερα βρέθηκαν κάτω από ένα παχύ σύννεφο που σκοτείνιασε ξαφνικά τον ουρανό, κρύβοντας την Σελήνη και τα άστρα. Για να τους σώσει ο Απόλλων δημιούργησε το νησί της Ανάφης, ενώ ένας από αυτούς, ο Εύφημος, έριξε στη θάλασσα τον βώλο χώματος που του είχε χαρίσει ο Τρίτων στην Λιβύη.

Από τον βώλο αυτό προέκυψε η Καλλίστη, η μετέπειτα Θήρα. Και στο μύθο αυτό αναγνωρίζεται σχέση με τη θηραϊκή έκρηξη: Στο ξαφνικό σκοτείνιασμα του ουρανού απηχείται το νέφος που προκλήθηκε από τις τεράστιες ποσότητες τέφρας, ενώ η Καλλίστη ταυτίζεται με το ένα από τα τρία νησιά που προέκυψαν μετά τον κατακερματισμό του αρχικού.

Τα φαινόμενα της ηφαιστειακής έκρηξης της Θήρας πιστεύεται ότι απηχούνται και στον μύθο του Φαέθωνος. Ο Δίας κατακεραύνωσε τον γιο του Ήλιου για την απερισκεψία του να οδηγήσει το άρμα του πατέρα του και, χάνοντας τον έλεγχο των αφηνιασμένων αλόγων, να προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στην γη με τις απότομες αυξομειώσεις της θερμοκρασίας. Ο μύθος, όμως, που φαίνεται να τεκμηριώνεται και με αρχαιολογικά ευρήματα είναι αυτός των Τελχίνων.

Γόνοι της Θαλάσσης με σκυλίσιο κεφάλι, οι Τελχίνες είχαν γεννηθεί στην Ρόδο. Εξαίρετοι μεταλλουργοί, είχαν κατασκευάσει το οδοντωτό δρεπάνι με το οποίο ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό και αργότερα την τρίαινα του Ποσειδώνα, του οποίου την ανατροφή η μητέρα του Ρέα τους είχε εμπιστευθεί.

Βοηθούσαν την Αρτέμιδα στο κυνήγι, ενώ με τις μαγικές ικανότητες που διέθεταν, παρενέβαιναν στον καιρό, προκαλώντας μαγικές ομίχλες και καταστρέφοντας τις γεωργικές καλλιέργειες με θειάφι και δηλητηριώδες νερό της Στυγός.

Για τις παρεμβάσεις τους αυτές ο Ζευς αποφάσισε να τους εξολοθρεύσει κατακλύζοντας το νησί τους. Δεν τα κατάφερε όμως γιατί αυτοί, ειδοποιημένοι από την Αρτέμιδα, εγκατέλειψαν τη Ρόδο πριν από τον κατακλυσμό.

Ηφαιστειολογικές, γεωλογικές και αρχαιολογικές έρευνες έχουν δώσει στοιχεία που φαίνεται να βεβαιώνουν ότι όντως απηχείται η έκρηξη του θηραϊκού ηφαιστείου στον μύθο των Τελχίνων.

Οι μεγάλες ποσότητες τέφρας που εκτοξεύθηκαν στην ατμόσφαιρα μεταφέρθηκαν από τους ανέμους προς τα ανατολικά, καλύπτοντας μια τεράστια περιοχή εκτεινόμενη από την Ανατολική Κρήτη μέχρι και την Μαύρη Θάλασσα.

Σημαντικές είναι και οι ποσότητες τέφρας που η αρχαιολογική σκαπάνη έχει εντοπίσει επάνω στα ερείπια πόλεων, σύγχρονων με την προϊστορική πόλη στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στη Ρόδο και στην Κω.

Συνεπώς, οι ανεξήγητες (μαγικές) ομίχλες και η βροχή ανάμεικτη με θειάφι, με το οποίο οι Τελχίνες κατέστρεφαν τις καλλιέργειες δεν απέχουν από τα παρεπόμενα της ηφαιστειακής έκρηξης.

Ο δε κατακλυσμός, με τον οποίο ο Δίας προσπάθησε να εξοντώσει τους Τελχίνες, φαίνεται να απηχεί τα μεγάλα παλιρροϊκά κύματα που δημιουργήθηκαν με τον σχηματισμό της θηραϊκής καλντέρας, οπότε είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία της έκρηξης.

Βεβαίως, όσα διατυπώθηκαν παραπάνω, δεν είναι παρά ερμηνείες των αντίστοιχων μύθων. Δεδομένου όμως ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα αποτελούν καταγραφές συγκεκριμένων γεγονότων, είναι ενδεχόμενο τα γεγονότα αυτά να απηχούνται στους μύθους με τη μορφή που είδαμε (https://www.kathimerini.gr/culture/370404/to-thiraiko-ifaisteio-sti-mythologia/).

Τα νέα δεδομένα για την χρονολόγηση της έκρηξης τους ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη), που προέκυψαν από τις πρόσφατες ανασκαφές στη Θηρασία, αλλά και νέες, παράλληλες μελέτες ξένων επιστημόνων, ανατρέπουν τα πάντα και ίσως λύνουν άθελά τους και τον γρίφο για τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, που δεν αποκλείεται να ήταν ιστορικό και όχι μυθικό γεγονός!

Οι ανασκαφές του 2018 στην περιοχή του πανέμορφης Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Θηρασία της Καλντέρας, απέδωσαν έναν μοναδικό κομμάτι ξύλου - δέντρου ελιάς, το οποίο σύμφωνα με τους αρχαιολόγους του ΥΠΠΟ,  είναι από την "τελευταία στρωματογραφική φάση πριν την έκρηξη του ηφαιστείου.

Η ραδιοχρονολόγηση και δενδροχρονολόγηση από τους R. Hodgins και Ch. Pearson (Πανεπιστήμιο Αριζόνας, Τucson) υποδεικνύει με την εφαρμογή μιας νέας καμπύλης βαθμονόμησης, την απόλυτη χρονολόγηση του ξύλου της Θηρασίας στον πρώιμο 16^ο αι. π.Χ. και κατά συνέπεια μία χρονολόγηση της Μινωικής έκρηξης μερικές δεκαετίες μετά από ό,τι οι υποστηρικτές της υψηλής χρονολόγησης θεωρούσαν έως τώρα"!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ένα Ελληνικό αθάνατο ελαιόδεντρο, που υπήρχε εκεί δεκαετίες πριν την έκρηξη του ηφαιστείου, βρέθηκε σκεπασμένο από τους αιώνες, σιωπηλός μάρτυρας της λύσης του αινίγματος. Μια λύση που τοποθετεί την ηλικία του ξύλου στις αρχές του 16ου αι. π.Χ., ο οποίος αρχίζει από το 1600 π.Χ. και τελειώνει στο 1501 π.Χ.!

Επομένως και μέχρι νεότερων διευκρινήσεων, μπορούμε εμείς πια να υποθέσουμε, πως η ηλικία του ξύλου της ελιάς πρέπει να αναζητηθεί κάπου στο 1580 π.Χ.!

Η έκρηξη τώρα του ηφαιστείου - λένε οι αρχαιολόγοι - έγινε μερικές δεκαετίες μετά το ξύλο της ελιάς, επομένως και πάλι χονδρικά, μπορούμε να την τοποθετήσουμε γύρω στο 1550 με 1530 π.Χ.!

Μέχρι τώρα βέβαια πιστευόταν όμως ότι η έκρηξη είχε γίνει περίπου στα 1.613 π.Χ....

Παράλληλα, νέες μελέτες άλλων, ξένων επιστημόνων, μία Αμερικανοβρετανική και μία ισραηλινή δενδροχρονολόγησης (δείτε εδώ), αμφισβητούν πια ανοιχτά το 1613 π.Χ. και πιστεύουν πως η έκρηξη έγινε 40 με 50 χρόνια αργότερα, ακόμη και μέχρι το 1525 π.Χ.! Μια χρονολόγηση πραγματικά συνταρακτική, ίδια ακριβώς με αυτή που προκύπτει και από την ελιά της Θηρασίας!

Όταν διαπίστωσα αυτές τις νέες χρονολογίες τοποθέτησης της έκρηξης του ηφαιστείου της αγαπημένης μου Θήρας, αμέσως θυμήθηκα ότι το λεγόμενο "Πάριο Χρονικό" - μια εκπληκτική μαρμάρινη καταγραφή όλων των αρχαίων σημαντικών χρονολογιών, που έγινε το 263 π.Χ. από κάποιον άγνωστο αρχαίο μελετητή στην Πάρο των Κυκλάδων - αναγράφει ρητή και συγκεκριμένη ημερομηνία του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα!

Έψαξα αμέσως στο αυθεντικό κείμενο και έμεινα συγκλονισμένος! Γιατί όντως το Πάριο Χρονικό γράφει ότι ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε το 1528 π.Χ.! Τότε δηλαδή που τα νέα δεδομένα τοποθετούν και την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας!

"'Αφ’ οὗ κατακλυσμὸς ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐγένετο καὶ Δευκαλίων τοὺς ὄμβρους ἔφυγεν ἐγ Λυκωρείας εἰς Ἀθήνας πρὸ[ς Κρανα]ὸν καὶ τοῦ Διὸ[ς τ]ο[ῦ] [Ὀλυ]μ[πί]ου τὸ ἱ[ερ]ὸν ἱδ[ρύσατ]ο καὶ τὰ Σωτήρια ἔθυσεν, [ἔ]τη ΧΗΗΠΔΠ, βασιλεύοντος Ἀθηνῶν Κρ[α]ν[α]οῦ".

Το 1528 προκύπτει, επειδή όλες οι χρονολογίες του Χρονικού έχουν σημείο αναφοράς τον Διόγνητο, άρχοντα της Αθήνας, που γνωρίζουμε ότι θήτευσε το 264/263 π.Χ.. Άρα, για να βρούμε την τελική χρονολογία σε π.Χ., πρέπει στα χρόνια που μας δίνει κάθε φορά το Χρονικό, να προσθέτουμε τον αριθμό 263!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο άγνωστος συγγραφέας, μας πληροφορεί ότι ο εν λόγω Κατακλυσμός ήταν ένα ιστορικό γεγονός, αφού ο Δευκαλίωνας ήταν βασιλιάς στην Λυκώρεια του Παρνασσού (σημερινή Αράχωβα) και ο Κατακλυσμός έγινε ακριβώς επί της βασιλείας του, αναγκάζοντας τον να διαφύγει τους "όμβρους", την ραγδαία βροχή, να πάει στην Αθήνα στον Κραναό και να ιδρύσει εκεί για την σωτηρία του τον περίφημο Ναό του Ολυμπίου Διός (όπου λεγόταν πως βρισκόταν και ο τάφος του Δευκαλίωνα), προσφέροντας θυσίες για τη σωτηρία του. Πότε όλα αυτά; Το "ΧΗΗΠΔΔΠ" λέει το Πάριο Χρονικό (προσοχή: αυτό που μοιάζει με "Γ", είναι "Π").

Η χρονολόγηση "ΧΗΗΠΔΔΠ", αφορά την πιο παλιά, απλή και ευφυή μέθοδο αρίθμησης των Ελλήνων, το περίφημο Ακροφωνικό Σύστημα, όπου κάθε αριθμός συμβολιζόταν με το αρχικό (άκρο) γράμμα της λέξης με την οποία γραφόταν. Έτσι Χ είναι το "Χίλια", Η είναι το "Ηκατό - Εκατό", Π είναι το "Πέντε", Δ το "Δέκα"! Όταν πάλι υπήρχε μέσα σε ένα γράμμα-αριθμό ένα άλλο μικρότερο γράμμα- αριθμός, τότε υπήρχε πολλαπλασιασμός του μικρού με το μεγάλο! Έτσι, το ΠΔ είναι το 5 επί 10 = 50 (Ακροφωνικό ή Αττικό ή Ηρωδιανό Σύστημα).

Επομένως, ΧΗΗΠΔΔΠ = 1000+100+100+50+10+5 = 1265. Στον αριθμό αυτό προσθέτουμε και το 263 π.Χ. της θήτευσης Διόγνητου και έχουμε: 1265+263 = 1528 π.Χ. Η χρονολογία του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα!

Η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη) ήταν τρομακτική και θεωρείται η δεύτερη μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στην ιστορία του κόσμου και η μεγαλύτερη της αρχαιότητας!

Για να αντιληφθούμε τι έγινε, αρκεί να σημειώσουμε πως ο πίδακα της τέφρας υπολογίζεται ότι εκτινάχθηκε σε ύψος περίπου 35 χιλιόμετρων, εκτοξεύοντας υλικά περίπου 60 κυβικών χιλιομέτρων, όγκος ίσος με 64 εκατομμύρια σπίτια! Η απίστευτη αυτή ποσότητα έριξε την μέση θερμοκρασία της γης κατά 3 έως 4 βαθμούς Κελσίου, επί δύο με τρία χρόνια!

Από την τιτάνια έκρηξη προκλήθηκε μέγα θαλάσσιο σεισμικό κύμα (τσουνάμι) ύψους 30 μέτρων (σχεδόν όσο ο Λευκός Πύργος) που έπληξε και κατέστρεψε όλα τα γειτονικά νησιά, σε ακτίνα τουλάχιστον 50 με 60 χιλιομέτρων, αλλά και τις βόρειες ακτές της Κρήτης, όπου έφτασε 30 με 45 λεπτά μετά την έκρηξη, καλύπτοντας απόσταση 125 χιλιομέτρων, με ταχύτητα 200 έως 250 χλμ. ανά ώρα!

Υπενθυμίζουμε πως συνήθως το τσουνάμι δεν είναι μόνον ένα, αλλά ακολουθούν και άλλα, ανά μία ώρα ή και λιγότερο, με πιο καταστροφικά το δεύτερο έως το τέταρτο στη σειρά, όπως έχει παρατηρηθεί τους τελευταίους αιώνες. Επομένως το ηφαίστειο της Θήρας πρέπει να προκάλεσε πολλά διαδοχικά τσουνάμι, με πολλαπλές καταστρεπτικές συνέπειες στην περιοχή.

Τότε πρέπει να καταστράφηκαν οι περίφημες παράλιες πόλεις της Κρήτης και όλος ο εκπληκτικός Κυκλαδικός Πολιτισμός (χωρίς νεκρούς πάντως στην Θήρα, διότι ο κόσμος είχε φύγει πολύ νωρίτερα, λόγω των συνεχών σεισμών που προηγήθηκαν της τελικής έκρηξης).

 Όμως κανείς δεν έχει αναφέρει μέχρι τώρα, εάν χτυπήθηκαν επίσης και τα παράλια της Αττικής, της Πελοποννήσου ή της Εύβοιας, όπως θα ήταν λογικό να γίνει, σε ένα τέτοιο φαινόμενο...

Και ένα κρίσιμο για την περίπτωση σημείο: μετά την έκρηξη και τον ενταφιασμό π.χ. του προϊστορικού οικισμού στο Ακρωτήρι της Θήρας, ακολούθησε καταρρακτώδης βροχή!

Και ο μύθος του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα μιλά για μια τέτοια ακριβώς βροχή που κράτησε 9 ολόκληρες ημέρες και νύχτες...

Ακόμη, η καταβύθιση του κεντρικού κομματιού της Θήρας και η δημιουργία της ηφαιστειακής Καλντέρας, σε συνδυασμό με τον  απότομο "βομβαρδισμό" της γύρω θάλασσας με τεράστιες ποσότητες ηφαιστειακών υλικών, πρέπει να προκάλεσε μετακινήσεις τεράστιων όγκων νερού, που χτύπησαν όπως είδαμε όλες τις γύρω ακτές και ίσως σε κάποιες λεκάνες μπήκαν και εγκλωβίστηκαν μόνιμα!

Εάν λοιπόν, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, έγιναν την ίδια χρονιά απανωτά η έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας και ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, δηλαδή το 1528 π.Χ., τότε η εξήγηση μπορεί είναι η εξής:

1. Τεράστια σύννεφα υδρατμών της ηφαιστειακής έκρηξης απλώνονται ή μεταφέρονται στην περιοχή που εξετάζουμε και κάποια από αυτά εγκλωβίζονται ανάμεσα στα ψηλά βουνά του Παρνασσού (2157 μ. ) και της Όθρυος (1726 μ.).

2. Παράλληλα τα ηφαιστειακά νέφη της τέφρας προκαλούν ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας, εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να θερμάνουν ολόκληρο το Αιγαίο και την ανατολική ηπειρωτική Ελλάδα, επιταχύνοντας την καταρρακτώδη βροχόπτωση, καθώς οδηγούν σε υγροποίηση τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας.

3. Αρχίζει αδιάκοπη, απότομη, ραγδαία, καταρρακτώδης βροχή, που κατεβαίνοντας από τα βουνά, δημιουργεί τρομερούς τοπικούς χειμάρρους και κατά συνέπεια κατακόρυφη αύξηση των νερών του Σπερχειού ποταμού που εκβάλει στον Μαλλιακό, ενώ παράλληλα πλημμυρίζει η "λεκάνη" της Κάτω Τιθορέας - Ορχομενού - Αλιάρτου, αναγκάζοντας τους οικιστές να ανέβουν στον Παρνασσό για να σωθούν, ακολουθώντας, λέει ο μύθος, τις κραυγές των λύκων, που επίσης ανέβαιναν στα ψηλώματα για να επιβιώσουν. Εκεί έκτισαν την Λυκώρεια (σημερινή Αράχωβα), που σημαίνει ακριβώς "κραυγές των λύκων"...

Συνεχής δε, αδιάκοπη, καταρρακτώδης βροχή επί 9 μερόνυχτα, μεταφράζεται σε τουλάχιστον ύψος νερού βροχής 11 ολόκληρων μέτρων με τα σημερινά φυσικά δεδομένα και όχι τα έντονα ηφαιστειακά.

4. Η βίαιη υπερχείλιση του Σπερχειού δεν μπορεί να βρει διέξοδο στην θάλασσα, καθώς κατά κύματα - τσουνάμι, έρχονται τεράστιες ποσότητες θαλασσινού νερού στις εκβολές του και τις "φράζουν", οδηγώντας σε κάθετη άνοδο της στάθμης του και σε πολύ μεγάλη πλημμύρα και τον Βόρειο Ευβοϊκό...

5. Οι γεωλογικές μεταβολές εξαιτίας των σεισμών, της έκρηξης του ηφαιστείου και της καταβύθισης της κεντρικής Θήρας (κρατήρα), δεν αποκλείεται να οδήγησαν επιπρόσθετα σε ανάδυση υπογείων υδάτων, επιδεινώνοντας την μεγάλη πλημμύρα.

Μια πάλι παραλλαγή του μύθου του Δευκαλίωνα, ότι σώθηκε πάνω στην Όθρυ, εξηγείται επίσης από τα παραπάνω.

Κατά παρόμοιο τρόπο ίσως πλημμύρισε και η γειτονική πεδιάδα της Θεσσαλίας, η Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, προκαλώντας έναν γενικευμένο Κατακλυσμό, που ανέβασε τους Έλληνες, τους ως τότε καλούμενους "Γραικούς", στα ψηλά βουνά και ιδίως πάνω στη ραχοκοκαλιά της Πίνδου (Μακεδνοί-Μακεδόνες, οι μετέπειτα δηλαδή Δωριείς).

Η βροχή λοιπόν υπήρξε κατακλυσμιαία, τα ποτάμια υπερχείλισαν άμεσα, οι εκβολές τους φράχθηκαν από τα απανωτά θαλάσσια σεισμικά-ηφαιστειακά κύματα, η στάθμη ανέβηκε κατακόρυφα, οι άνθρωποι, όσοι γλίτωσαν, έτρεξαν να σωθούν στα όρη... Στις πέτρες, στους λίθους!

Που στα αρχαία ελληνικά είναι "λας" (=λίθος). Εκ του λας βγαίνει και το δασυνόμενο Ελ-λάς (του ήλιου πέτρα, λαμπρή πέτρα, πετράδι, Θεού λίθος, Θεού πέτρα, χώρα των πέτρινων του Θεού), όπως πιθανά και το "λαός" (αυτοί που γεννήθηκαν από τις πέτρες ή στις πέτρες, ο πέτρινος λαός, καθώς ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον Κατακλυσμό πετούσαν πέτρες ξοπίσω τους για να γεννηθούν νέοι άνθρωποι, ενήλικες, με πρώτο τον Έλληνα, που το Πάριο Χρονικό τον χρονολογεί έτσι να βασιλεύει άμεσα στην Φθιώτιδα, στα 1520 π.Χ.

- Βέβαια όλο αυτό μπορεί απλά να σημαίνει ένα αναγκαστικό σμίξιμο των πεδινών και των ορεινών Ελλήνων και δημιουργίας μιας νέα γενιάς ικανότερης, δυνατότερης, ευσεβέστερης και ευφυέστερης).

Ο Κυκλαδικός Πολιτισμός καταστράφηκε εντελώς, ενώ "τραυματίστηκε" ο "προηφαιστειακός" της Κρήτης, όπου όσοι γλίτωσαν άρχισαν πάλι από την αρχή, με τα ψηλά βουνά και εκεί να αποτελούν και πάλι καταφύγιο των προγόνων μας.

Μνήμες όμως του Κυκλαδικού Πολιτισμού και ίσως ονόματα Βασιλέων, ηρώων και σπουδαίων, διασώθηκαν και "θεοποιήθηκαν" από όσους σώθηκαν και είτε είχαν φύγει νωρίτερα λόγω σεισμών, είτε βρέθηκαν με πλοία μεσοπέλαγα, καθώς τα τσουνάμι δεν επηρεάζουν τα σκάφη, εκτός εάν τα βρουν στο λιμάνι...

Κάποιοι από εκείνους πρέπει να πήγαν στην Κρήτη όπου γεννήθηκε ο προηγμένος Μινωικός Πολιτισμός και άλλοι στην Πελοπόννησο όπου γεννήθηκε ο επίσης προηγμένος και ανεξήγητα συγγενικός του Μυκηναϊκός Πολιτισμός...

Σημαντικό είναι να σημειώσουμε, πως το Πάριο Χρονικό, δίνει τον πρώτο Μίνωα γύρω στο 1470 π.Χ., (το περίφημο Ανάκτορο άντεξε περίπου ως το 1375 π.Χ. επισκιάζοντας όλα τα άλλα), ενώ τον δεύτερο Μίνωα (του Μινώταυρου) στα 1294 π.Χ., στα χρόνια του Αιγέα, πατέρα του Θησέα.

Τον να σχετίζεται βέβαια ο μύθος του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνα με τον Κατακλυσμό του Νώε, είναι βέβαια πολύ πιθανό ενδεχόμενο, καθώς το πραγματικό αυτό παγκόσμιο γεγονός πέρασε σαν μακρινή ανάμνηση σε όλους σχεδόν τους λαούς.

Μόνο που ο Κατακλυσμός επί Νώε φέρεται να έγινε κάπου ανάμεσα στο 4.000 – 3.500 π.Χ. (όταν οι άνθρωποι ζούσαν σχεδόν 1000 χρόνια), ενώ ακόμη και Έλληνες και Ρώσοι μοναχοί πριν από 100 χρόνια, είχαν βρει πάνω στο Αραράτ απομεινάρια της Κιβωτού και ασκήτευαν ταπεινά στις γύρω σπηλιές...

Εάν δεν σχετίζονται όμως οι δύο Κατακλυσμοί, όπως δείχνει το Πάριο Χρονικό, τότε ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα ήτανε πράγματι ο τοπικός Κατακλυσμός της Ελλάδας, που προκάλεσε η έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας!

Άλλωστε, όταν ο Σόλων πήγε στους Αιγύπτιους Ιερείς, ήξερε μόνον για τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ενώ εκείνοι τον βεβαίωσαν πως προϋπήρξαν και άλλοι Κατακλυσμοί και μάλιστα κάποιος "μεγάλος" (προφανώς του Νώε), που είχε καταστρέψει και την Αθήνα και την άγνωστη Ατλαντίδα, την οποία επίσης ο Σόλων αγνοούσε, λέγοντάς του πως εσείς οι Έλληνες είστε παιδιά στην γνώση, επειδή κάθε τόσο έρχονται τα ρεύματα του ουρανού (καταστροφές) και αρχίζετε πάλι από την αρχή, χωρίς να ξέρετε τι είχε γίνει και τι είχαν κάνει οι παλαιότερες γενιές σας...

Και η σύμπτωση είναι πως και το Πάριο Χρονικό, αγνοεί τα προγενέστερα όπως και ο Σόλων και αναφέρεται μόνο στον Κατακλυσμό  του Δευκαλίωνα... Οι Αιγύπτιοι ιερείς όμως, όπως εξήγησαν, διέθεταν γραπτές πηγές και μαρτυρίες των προγόνων τους για όλα αυτά, επειδή η Αίγυπτος είχε αποφύγει πολλές τέτοιες καταστροφές, πυρκαγιές και κατακλυσμούς, διατηρώντας έτσι την γνώση. Γι΄ αυτό γνώριζαν γεγονότα που δεν τα ήξεραν οι άλλοι...

Από όσα λοιπόν είχαν πει στον Σόλωνα, προκύπτει πως ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα δεν ήταν εκείνος ο παγκόσμιος του Νώε, αλλά κάποιος τοπικός στην Ελλάδα, που συνέβη πιθανά εξ αιτίας της δεύτερης τρομακτικότερης στην ιστορία του κόσμου ηφαιστειακής έκρηξης! Της έκρηξης του ηφαιστείου της Θήρας το 1528 π.Χ. (https://www.ingreece.com.gr/2018/11/volcano-thira-cataclysm-deucalion.html).

Ο αδερφός του βασιλιά των Αχιγιάβα (Αχαιών) Αταρασίγια, ο Τάνταλου στα Χετιτικά αρχεία, είναι πιθανότατα ο αδερφός του βασιλιά των Αχαιών Ατρέα, ο Θυέστης (ή αλλιώς Τυέστης).

Οι Δωριείς, ήταν πιθανότατα των πολίτικων εξόριστων Ηρακλειδών από τους Ατρείδες, οι οποίοι τους βοήθησαν να ανακαταλάβουν τον θρόνο και την εξουσία της Πελοποννήσου από τους αντίπαλους τους, και οι οποίοι εκτός από τις κολακείες του λαού, κατέλαβαν πιθανώς τον θρόνο με επανάσταση-εξέγερση σύμφωνα με την παλαιότερη εκδοχή του γνωστού μύθου για την κατάληψη της εξουσίας από αυτους στις Μυκήνες.  

Οι ανθρωποθυσίες και οι κανιβαλισμοί που έκαναν κατά καιρούς οι Μινωίτες βασιλείς σε εχθρικούς για τους ιδίους αιχμάλωτους πολέμου στους «θεούς» τους, ίσως σε συνδυασμό με τους ιερείς που τις τελούσαν και έφεραν μάσκα ταύρου, ενέπνευσαν πιθανώς τον μύθο του Μινώταυρου. όπως και ο λαβύρινθος του παλατιού της Κνωσού, αλλά και ο λαβύρινθος της σπηλιάς κοντά στο λατομείο κοντά στην Γόρτυνα (http://boraeinai.blogspot.com/2009/10/blog-post_21.html, https://www.tanea.gr/2009/10/17/world/isws-brikame-ton-alithino-labyrintho/, https://www.cretanbeaches.com/el/%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82/%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82, http://iscreta.gr/2016/12/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CE%BA/).

Υπήρχε και ιστορικά ιέρεια του ναού στο παλάτι της Κνωσού, η λεγόμενη και «κυρά του Λαβυρίνθου», όπως αναφέρεται και στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία, ακόμα και κόρη του βασιλιά, όπως ήταν η κόρη του Μινώα Αριάδνη στον μύθο.

Η δε νίκη του Θησέα επί του Μινώταυρου, για κάποιους ερευνητές συμβολίζει την τυραννία των Κρητών, στους οποίους οι Μυκηναίοι ήταν υποτελείς (και οι Αθηναίοι Μυκηναίοι επίσης), αλλά στο τέλος αυτοί «έσπασαν» τον ζυγό της Κρήτης και τελικά την κατέλαβαν (μετά ίσως την έκρηξη του Ηφαίστειου της Θήρας και την καταστροφή από τσουνάμι του Κρητικού στόλου και πόλεων), ίσως θυσιάζοντας τελικά στο τέλος τον ιερό ταύρο της θρησκείας των Κρητών και αντικαθιστώντας τους Μινωικός «θεούς» με τους δικούς τους.

Ο Ηρακλής, του οποίου η οικογένεια σύμφωνα με τους μύθους ότι προέρχονταν από την Τίρυνθα και ο οποίος υπηρετούσε τον βασιλιά της Μεσσήνης Ευρυσθέα, λέγεται ότι προέχονταν από έναν πραγματικό ανώνυμο ηρώα της Τίρυνθας, η οποία ήταν σπίτι ενός ισχυρού πολέμαρχου, γνωστού για την τεράστια δύναμη του, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από τους «θεούς» και υπηρετούσε τον βασιλιά της Μεσσήνης (Clash of the Gods Hercules). 

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός.

Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3).

«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με τον Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν Ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και των Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και την Σεμέλη.

Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29).

Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και την Σεμέλη (οι Καδμείοι ή Θηβαίοι ζούσαν στη Θήβα της Αιγύπτου, εξ ου και η ονομασία Θηβαίοι, όμως εκεί είχαν πάει από την Ερυθρά θάλασσα).

Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29).

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους: Ηρόδοτος (Ζ 169 – 171), Διόδωρο Σικελιώτη (4, 60, 5,64 και 5,80), Στράβων (Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22) κ.α., οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης λεγόταν «Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες» ή «Ετεόκρητες».

Όταν ήταν βασιλιάς των Ετεοκρητών ο Κρηθέας, επειδή από την μια η Κρήτη είχε πάθει μεγάλη ερήμωση (τους λόγους δεν τους αναφέρουν, όμως αυτό πρέπει να έγινε λόγω του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα) φεύγουν από το Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία, που είχε καταστραφεί από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα) κάποιες φυλές των Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων με αρχηγό τον Τέκταμο (ήταν γιος του Δώρου του Έλληνα και παππούς του Μίνωα) και πάνε ως μετανάστες και καταλαμβάνουν ειρηνικά το Ανατολικό μέρος του νησιού.

[Αναφέρεται δε ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο επετράπη στον Τέκταμο να έρθει στην Κρήτη, πέρα από το ότι αυτός ήταν Έλληνας και άρα ομοεθνής των Ετεοκρητών, ήταν επειδή μεγάλο μέρος του νησιού αυτού είχε ερημωθεί, ίσως λόγω του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος].

Οι νέοι κάτοικοι αυτοί της Κρήτης, σε σχέση με τους παλαιότερους, τους Ιδαίους Δακτύλους ή Κουρήτες, ονομάστηκαν επήλυδες (επί + έρχομαι, ήλθον), δηλαδή μετανάστες, άποικοι, ενώ οι ντόπιοι (οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες) ονομάστηκαν Ετεοκρητες (ετεος + Κρήτες), επειδή ήσαν οι γνήσιοι, οι πρώτοι Κρήτες.

Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς (σημ. = οι Θεσσαλοί) και Πελασγούς και έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα και απόκτησε τον Αστέριο.

Όταν πέθανε ο Τέκταμος την βασιλεία των Δωριέων της Κρήτης πήρε ο γιος του Αστέριος, ο οποίος, επειδή η γυναίκα του δε του έκανε γιο, την χώρισε και πήγε και έκλεψε από την Φοινίκη την κόρη του βασιλιά της Τύρου Αγήνορα, την πανέμορφη Ευρώπη, κάτι που ήταν και μια από τις αιτίες που έγινε αργότερα ο Τρωικός πόλεμος (κατά τον Ηρόδοτο η απαγωγή της Ευρώπης δεν έγινε από το Δία, αλλά από ένα Έλληνα ή άλλως Δωριέα κρητικό βασιλιά και υπονοεί τον Αστέριο).

Όταν πέθανε ο Αστέριος, ενεπλάκησαν οι γιοι του, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας, για το ποιος θα πάρει την βασιλεία.

Νίκησε ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας με τους στασιαστές κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Λυκία της Μ. Ασίας όπου έκτισαν την πόλη Μίλητο σε ανάμνηση της Κρητικιάς πόλης Μίλατος. Στη συνέχεια ο Μίνωας (βασίλευε το έτος 1470 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό), με την βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ, ένωσε σε ενιαίο σύνολο (και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη σε θεσμούς για την εποχή πολιτεία) τους αυτόχθονες (Ετεοκρήτες και Κύδωνες) με τους επήλυδες (Αχαιούς, Πελασγούς και Δωριείς) Κρήτες με ηγεμόνιδα πόλη (έδρα του κοινού βασιλιά των Ενωμένων Κρητικών πόλεων) την Κνωσό.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι το όνομα Ελλάς και Έλληνες προήλθε από το όνομα «Σελλοί > (Σ)Έλληνες> Έλληνες», που ήταν το όνομα μιας φυλής της Ηπείρου.

Παράλληλα, ο Αριστοτέλης αναφέρει επακριβώς αφενός ότι επί εποχής του Δευκαλίωνα έγινε ένας κατακλυσμός που παραμόρφωσε πολλές περιοχές, όπως π.χ. αυτή των Μυκηνών που από γόνιμη έγινε άγονη και αυτή του Άργους που από άγονη έγινε καλλιεργήσιμη και αφετέρου ότι μετά τον εν λόγω κατακλυσμό, ο οποίος είχε επίκεντρο την Δωδώνη της Ηπείρου όπου κατοικούσαν οι καλούμενοι Σελλοί (= φυλή των Γραικών ή Πελασγών, σύμφωνα με τον Ησίοδο), οι μέχρι τότε καλούμενοι Γραικοί μετονομάστηκαν και αυτοί Έλληνες.

 «Οι ιερείς του Δία του Θηβαίου μου είπαν ότι οι Φοίνικες άρπαξαν δυο ιέρειες από την Θήβα (της Αιγύπτου) και τις πούλησαν, την μια στην Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες είναι αυτές που ίδρυσαν τα μαντεία στους τόπους που ανέφερα (στην Θήβα της Λιβύης και της Δωδώνης).

Έχω πάντως τη γνώμη ότι περιστέρες τις είπαν οι Δωδωναίοι αυτές τις γυναίκες, επειδή ήταν βάρβαρες και η ομιλία τους τους φαινόταν σαν τη φωνή των πουλιών. …. Όσο όμως μιλούσε βαρβαρικά, αυτοί έπαιρναν την ομιλία της για φωνή πουλιού, γιατί πως είναι δυνατόν περιστέρα να μιλάει ανθρώπινη φωνή; Όσο για τα λεγόμενά τους ότι η περιστέρα ήταν μαύρη, δείχνουν ότι η γυναίκα ήταν Αιγύπτια (Ηρόδοτος B 54 - 57).

 Ο δε Πλάτωνας αναφέρει: "..Στην διάρκεια όμως των δέκα ετών της πολιορκίας στο Ίλιον (Τροία), στην πατρίδα κάθε επιτιθεμένου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι νεότεροι στασίασαν (επαναστάτησαν) και δεν υποδέχθηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες κατά την επιστροφή τους. Ακολούθησαν αμέτρητοι θάνατοι και σφαγές και εξορίες.

 Όσοι διώχθηκαν ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην Εξορία κατάγονταν από την Δωρίδα. Πλήρης περιγραφή αυτών που έγιναν τότε υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ιστορία των Λακεδαιμόνιων".. Μέγιλλος (Σπαρτιάτης): "Απόλυτα ορθόν" (Πλάτωνος Νόμοι 682d).

Σύμφωνα με τους Ηρόδοτο (Α 57 και Η, 43), Θουκυδίδης (Α 12), και ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός) κ.α., οι Δωριείς μετανάστευσαν από την Φθιώτιδα στην Ιστιαιώτιδα, στην Πίνδο, στην Δρυοπίδα και τελικά στην Πελοπόννησο οπότε η κάθοδος των Δωριέων στην πραγματικότητα ήταν πρώτα άνοδος, από την Φθιώτιδα στην Πίνδο, και έπειτα κάθοδος κάποιων από αυτούς στην Πελοπόννησο και οι μετακινήσεις αυτές έμειναν γνωστές ως «Κάθοδος των Δωριέων» ή «Επιστροφή των Ηρακλειδών».

«Ύστερα έβαλε μπρος να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες.

Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι.

Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν την Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν.

Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στην Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό». (Ηρόδοτος Α, 57).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α1 – 4) και καθώς του είπαν λέει οι λόγιοι των Περσών:

Α) Ένας Έλληνας βασιλιάς από την Κρήτη (υπονοεί το βασιλιά των Δωριέων της Κρήτης Αστέριο, γιο του Τέκταμου και εγγονό του Δώρου του Έλληνα) απήγαγε την από την Φοινίκη την κόρη του βασιλιά Αγήνορα, την Ευρώπη και την πήγε στην Κρήτη, κάτι που ήταν μια από τις αιτίες που έγινε ο Τρωικός πόλεμος.

Όταν πέθανε ο βασιλιάς αυτός, τα παιδιά του, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας φιλονίκησαν για το ποιος θα γίνει βασιλιάς. Επικράτησε ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας κυνηγημένος από το Μίνωα κατέληξε με τους συντρόφους του στη Μικρά Ασία όπου έκτισε την Μίλητο σε ανάμνηση της κρητικής πόλης Μίλατος.

Β) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων ξεκίνησε από τις εκατέρωθεν αρπαγές γυναικών (= την αρπαγή της Ελληνίδας Ιώ από τους Φοίνικες, της Φοινικιάς Ευρώπης από τους Έλληνες Κρήτες, της Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και της Ελληνίδας Ελένης από τους Τρώες) κ.α., μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν.

Γ) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες (οι πόλεις-κράτη: Αθήνα, Σπάρτη κ.λ.π) κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα οι βάρβαροι (Πέρσες, Μήδοι, Φοίνικες κ.λ.π) στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (μιλά για τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.), πρβ (μετάφραση Δ.Ν. Μαρωνίτη):

«Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ την θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα Αιγυπτιακά και Ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος.

Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν.

Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες,, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν την θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες.

Πως έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά την Μήδεια….

Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη…

Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα Σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν την δύναμη του Πρίαμου.

Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγιναν τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας τους προς τους Έλληνες…… (Ηρόδοτος Α,, 1- 4)». 

Οι Σειρήνες πιθανόν να αποτελούν τον μυθικό απόηχο ενός λαού που κυριαρχούσε τότε σε εκείνη θαλάσσια περιοχή και ήταν γνωστός στον Ελλαδικό χώρο ως πειρατικός. Ο μόνος λαός που ικανοποιεί αυτό το κριτήριο και που άφησε άλλωστε το όνομά του στο πέλαγος αυτό, είναι οι Τυρρηνοί.

Η γλωσσολογική εξέταση δείχνει ότι η λέξη «Σειρήνες» πηγάζει από την ρίζα Σρν- (Srn-). Αντίστοιχα, η λέξη «Τυρρηνοί» πηγάζει από την ρίζα Tρν- (Trn-). Η μετατροπή των συμφώνων t σε s, άν και δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα, δεν είναι σπάνια κατά τις διαγλωσσικές μεταφορές. (πχ. σοκολάτα ~ chocolate) Οπότε πιθανόν να ακολουθήθηκε η ακόλουθη γλωσσική διαδικασία:

Αν δεχθούμε τα παραπάνω πρέπει να αναζητήσουμε την ή τις Σειρήνιες νήσους.

Υποθέτοντας ότι η Γεωγραφία της Οδύσσειας αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα κατάλογο των σημαντικών λαών της Δυτικής Μεσογείου όπως συμβαίνει με τον κατάλογο των πλοίων του Τρωικού Πολέμου της Ιλιάδας για τον Αιγαιωτικό χώρο, τότε δεν είναι δυνατόν η ονομασία αυτή να αφορούσε ασήμαντες βραχονησίδες αλλά τις μεγάλες νήσους της περιοχής: Την Σαρδώ (ή Σαρδηνία) και την Κύρνο (ή Κορσική).

Αν εξετάσουμε γλωσσολογικά τις ρίζες των ονομάτων των δύο νήσων θα δούμε ότι είναι παρόμοιες με την ρίζα της λέξης «Σειρήνες»:

Σαρδηνία ~ (-Srdn) και

Κύρνος ~ (-Crn) (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Πιθανότατα η Κητώ\Τέρας, είναι μυθολογική μεταπλασία του Νεο-Χετταϊκού Κράτους Katak από το οποίο προέκυψε η μεταγενέστερη Καταονία (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9A%CE%B7%CF%84%CF%8E_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Η Έχιδνα αποτελεί την μυθοπλαστική μετεξέλιξη δύο των κρατών της Κιλικίας

Της Hiyawa (Que) = Υπαχαιοί (πρωτεύουσα Adana (~ Άδανα)) της Adun (πρωτεύουσα Aduna (~ Τύανα)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%88%CF%87%CE%B9%CE%B4%CE%BD%CE%B1_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82#.CE.95.CF.83.CF.89.CF.84.CE.B5.CF.81.CE.B9.CE.BA.CE.AE_.CE.91.CF.81.CE.B8.CF.81.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1).

Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη οι Γοργόνες ήταν μυθικό έθνος γυναικών, που κατοικούσαν στην Λιβύη πλησίον της λίμνης Τριτωνίδας και πολεμούσαν με τις γειτονικές τους Αμαζόνες.

Όταν βασίλευε η Μέδουσα κατανικήθηκαν από τον Περσέα.

Επίσης ο Ηρακλής αγωνίστηκε εναντίον τους.

Σύμφωνα με την ορθολογιστική ερμηνεία αποτελούν την, υπό των Ελλήνων μυθοπλαστών της κλασσικής εποχής, μυθολογική παραποίηση των Γολγών της Κύπρου καθώς και των Σελγών (Killaku) που εκτελούσαν πειρατικές επιδρομές στο Αιγαίο, αλλά και στην Μεσόγειο γενικότερα, στην 2η χιλιετηρίδα π.Χ. (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Οι πόλεμοι της Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας που αποδίδονται στον Ηρακλή είναι:

-Μυκηναϊκο-Σπαρτιατικός Πόλεμος (κατά του Ιπποκόωντα).

-Μυκηναϊκο-Πυλιακός Πόλεμος (κατά του Νηλέα).

-Μυκηναϊκο-Ηλειακός Πόλεμος (κατά του Αυγεία).

-Μυκηναϊκο-Δρυοπικός Πόλεμος (κατά του Φύλαντα).

Ήρωες, βασιλείς, πρίγκιπες που αντιμετώπισαν τον Ηρακλή και φονεύθηκαν από αυτόν είναι οι εξής:

 

-Αντίμαχος γιός του Πύλα αδελφός του Κυάθου.

-Εύρυτος υιός του Μελανέως και της Στρατονίκης, βασιλέας της Οιχαλίας.

-Λαογόρας, βασιλέας των Δρυόπων, λαού Πελασγικού που αρχικά κατοίκησαν περί την Οίτην, πλησίον του Σπερχειού. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γενάρχης των Δρυόπων ήταν ο Δρύοψ, γιός του Απόλλωνα και της Δίας ή κατ΄άλλους του Σπερχειού και της Δαναϊδας Πολυδώρας.

-Λεπρεύς, βασιλέας του Λεπρέου του Τρτφυλίας.

-Λίχας, υπηρέτης του ήρωα, τον εκσφενδόνισε στη θάλασσα.

-Μολίων, υιός του Ευρύτου, της Οιχαλίας.

Οι Μολίονες, Εύρυτος και Κτέατος, δίδυμοι αδελφοί, γιοί του Άκτορος και της Μολιόνης, αποκαλούμενοι και Ακτορίδες, αυτοί ήσαν διφυείς όπως ελέγετο, συνενωμένοι σε ένα σώμα. Εφονεύθησαν στην κατά του Αυγεία μάχη. Πολλοί λέγουν ότι η Μολιόνη τους γέννησε από τον Ποσειδώνα.

-Μύγδων, βασιλέας των Βεβρύκων, αδελφός του Αμύκου, υιός του Ποσειδώνα και της Ωκεανίδας Μελίας. ΣΗΜ: Οι Βέβρυκες ήσαν έθνος της Βιθυνίας στον Εύξεινο Πόντο. Η χώρα ελέγετο Βεβρυκία.

-Αμφιδάμας, υιός του Βουσίριδος της Αιγύπτου.

-Αλκίνοος, φονευθείς μετά των αδελφών του και του πατέρα τους, βασιλέα της Σπάρτης Ιπποκόοντα.

-Θίβα, Αμαζόνα, φονευθείσα στον Πόντο.

-Φόβη, Αμαζόνα σύντροφος της Αρτέμιδας, πιθανόν κατά το κυνήγι της ελάφου.

-Φύλας, βασιλέας των Δρυόπων, επειδή παραβίασε το Ιερό των Δελφών. ΣΗΜ: Από την κόρη του την Μίδεια ο ήρωας απέκτησε τον Αντίοχο.

Αλεβίων, υιός του Ποσειδώνα, πολεμώντας με τον ήρωα αυτός και ο αδελφός του Δέρκυος, διότι του άρπαξαν τους βόες του Γηρυόνη.

-Ίφιτος, γιός του Ευρύτου.

-Αργεύς, ένας Κένταυρος.

-Δορικλεύς γιός του Ιπποκόοντα.

-Εριβοία, μία Αμαζόνα.

-Έρυξ γιός του Ποσειδώνος ή της Αφροδίτης και του Βούτου.

-Άλκων, γιός του Ιπποκόοντα, φονευθείς μετά του πατρός του και των αδελφών του (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82#.CE.94.CF.8E.CE.B4.CE.B5.CE.BA.CE.B1_.CE.86.CE.B8.CE.BB.CE.BF.CE.B9).

Ο Πυθεύς άλλωστε περιγράφει το ταξίδιο του μέχρι την Θούλη, (δηλ. την Ισλανδία, η οποία και θεωρήθηκε ως η χωρά των Υπερβόρειων), όπου έφθασε μέσω της Βρετανικής και κατόπιν έπλευσε στις ακτές της Βόρειας Ευρώπης μέχρι την Ταναΐδα Θάλασσα. Ο Πυθεύς παρέσχε πληροφορίες περί Κελτικής, Ευρωπαϊκής Παρωκεανίτιδος και Μεγάλης Νήσου της Κελτικής (Σκανδιναυϊκή Χερσόνησος).

Κατά τον περίπλουν δε της Βρετανικής, παρέπλευσε στην Ορκάδα Άκραν και την νήσο της Μεγάλης Ιέρνης (Ιρλανδία, σημερινή ονομασία Eire). Σπουδαιοτάτη ήταν η ανθρωπογεωγραφική μαρτυρία του Πυθέως, ότι η νήσος Θούλη (= Ισλανδία) ήταν οικήσιμη.

Ο Ηρόδοτος επίσης μαρτυρεί ότι οι ιερές προσφορές των Υπερβορείων μεταφέρονται στους Σκύθες και μέσω των γειτόνων λαών στο παράλια της Αδριατικής, στην συνέχεια στέλνονταν στη Δωδώνη και μέσω Μαλιακού Κόλπου, Ευβοίας (Καρύστου), Άνδρου και Τήνου κατέληγαν στη Δήλο.

Ο Ηρόδοτος μαρτυρεί το έθιμο αυτό στην Θράκη και Παιονία. Η συνέχεια των δοξασιών και λατρείας του Θεού του Ηλίου του Απόλλωνα αναδεικνύεται και στις τιμές, που απέδιδαν οι κάτοικοι της Δήλου προς τις Υπερβόρειες Παρθένες, των οποίων η λατρεία εξαπλώθηκε και στη Μικρά Ασία. Εκεί ο Λύκιος Ωλήν συνέθετε ύμνους προς τιμήν τους.

Οι παραδόσεις των Σκυθών (Αγάθυρσοι και Ηρακλής, Ταργίταος γενάρχης τους υιός του Διός) η λατρεία της Εστίας, του Διός, της Γης του Απόλλωνος, της Αφροδίτης, του Ηρακλέους και του Άρεως, δείχνουν τη σχέση των Σκυθών με τους Έλληνες.

Σημαντικές θεωρούμε τις μαρτυρίες του Διόδωρου του Σικελιώτου για την ιδίαν διάλεκτο των Υπερβορείων, τον τρόπο διοικήσεώς τους, οικειότατος προς τους Έλληνες, τα πολυτελή αναθήματα «γράμμασιν Ελληνικοίς γεγραμμένα» που αφιέρωσαν Έλληνες επισκεφθέντες τους Υπερβορείους, ως εκείνες του Λουκιανού για τα προσκομιζόμενα στους Δελφούς αγαθά, όσο γίνονται από τον Απόλλωνα στους Φρύγες, τους Λυδούς, τους Πέρσες, τους Ασσυρίους, τους Φοίνικες, τους Ιταλιώτες και τους Υπερβορείους.

Ο Στράβων εκθέτει περί Υπερβορείων Κιμμερίων και Τρήρων Σκύθων και Κελτών, περί του περίπλου του Πυθέως εν εκτάσει, και αποτελεί κυρία πηγή των γνώσεων των αρχαίων Ελλήνων για τον Βορειοευρωπαϊκό χώρο, τους κατοίκους και τις επιδράσεις του ελληνικού πολιτισμού. Τα ονόματα, τα τοπωνύμια, οι περιγραφές για συνήθειες, έθιμα, δοξασίες, τελετουργίες και θεότητες και ιερά, παρουσιάζουν ανάγλυφες τις σχέσεις αυτές.

Από τους Βόρειους λαούς ο Στράβων περιγράφει τους Γερμανικούς και τους Γαλατικούς λαούς, τους Κίμβρους ή Κιμμερίους, τους βορείως των Θρακών Σκύθες και Σαρμάτες και μνημονεύει τον σοφό Σκύθη, εκ βασιλικού γένους, Ανάχαρσιν, τον επισκεφθέντα την Αθήνα και φίλο του Σόλωνος, ως και τον Άβαριν, Σκύθη εκ των Υπερβορείων, ιερέα του Απόλλωνος.

Ο Στράβων αναφέρει ως γείτονες των Υπερβορείων τους Σαυρομάτες και Αριμαονούς και τους πέραν της Κασπίας Σάκες και Μασσαγέτες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B9).

Ο Βελερεφόντης αντιμετωπίζει τους Σόλυμους (ληστρικό λαό, στα Ανατολικά σύνορα του βασιλείου της Λυκίας). Αυτοί κατατροπώθηκαν από τον ήρωα. (Τλώς, Τάλως).

Να αντιμετωπίσει τις Αμαζόνες (τον θρυλικό πολεμοχαρή λαό της Μικράς Ασίας που τον αποτελούσαν μόνον γυναίκες). Επίσης και αυτές συνετρίβησαν. Αυτές ταυτίζονται με τους Χετταίους.

Να αντιμετωπίσει την Χίμαιρα (φοβερό διπλοειδές τέρας που το εμπρόσθιο μέρος του ήταν λέοντας και το οπίσθιο ήταν δράκοντας). Ο Βελερεφόντης ιππεύοντας τον Πήγασο (πτερωτό ίππο από την πηγή Πειρήνη της Κορίνθου) κατάφερε να την φονεύσει. Πιθανότατα η Χίμαιρα είναι η Hapalla των Χετταϊκών κειμένων.

Υπάρχει πιθανός συσχετισμός, του ήρωα αυτού, με βασιλέα Αχασίτη (Uhha-ziti) της Αρσαβίας, αναφερόμενο στις Χετταϊκές πηγές (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82_%5C%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1 ).

Δεν φαίνεται πιθανό, χωρίς βέβαια να αποκλείεται εντελώς, ότι οι Σόλυμοι της Μικράς Ασίας, έχουν σχέση τους υποθετικούς Σόλυμους της Παλαιστίνης που ίδρυσαν την ομόρριζη πόλη της Παλαιστίνης η οποία ιδρύθηκε έχουσα κέντρο το ιερό των Σολύμων, ονομάσθηκε "Σόλυμα" και αργότερα Ιεροσόλυμα (Ιερό-Σόλυμα).

Επίσης ο Ευσέβιος αναφέρει (Προπαρασκευή, 9, 9)ότι υπήρχαν και Σόλυμα όρη στην Παλαιστίνη.

"Και τα Ιεροσόλυμα εν τοις παρ' Ελλησι Σολύμοις ονομαζομένοις όρεσι κείσθαι."

Ωστόσο εντυπωσιακές είναι οι μαρτυρίες για την Παλαιστινιακή πόλη Σαλήμ ή Συχέμ. Το αρχικό όνομα της πόλεως ήταν Σίκιμα, εν συνεχεία έλαβε την ονομασία Σαλήμ, ενώ όταν κατακτήθηκε από τους Εβραίους του Αβραάμ που εγκαταστάθηκαν στην γη της Χαναάν, η πόλη έλαβε την ονομασία Συχέμ από τον ομώνυμο εγγονό του Ιακώβ.

"Συχέμ ή και Σίκιμα ή και Σαλήμ, πόλις Ιακώβ νύν έρημος." Ευσέβιος (Ονομαστικόν σ.150)

Τα Σίκιμα, αποτελούσαν προάστειο της Νεαπόλεως και όπως αναφέρει ο Μιλήσιος περιηγητής Αλέξανδρος Πολυίστωρ (Αποσπάσματα 9), ήταν πανάρχαια ελληνική πόλη που ιδρύθηκε από τον Σικίμιον, τον υιό του Ερμού.

"Τα δε Σίκιμα φησι Θεόδοτος εν τω Περί Ιουδαίων από Σικιμίου του Ερμού λαβείν την ονομασίαν. Τούτον γαρ και κτείσαι την πόλιν...Υστερον δε φησιν αυτήν υπό Εβραίων κατασχεθήναι, δυναστεύοντος Εμμώρ υιόν γεννήσαι Συχέμ".

Στην κορυφή του υψηλότερου λόφου της πόλεως των αρχαίων Σικίμων, υπήρχε ιερό του Υψίστου Διός. Ο Εβραίος ερευνητής Mt. Gerizin κατάφερε να ανακαλύψει το ιερό του Διός, ύστερα από μελέτη των αρχαίων νομισμάτων της πόλης, τα οποία χρησιμοποίησε ως χάρτες αφού αυτά είχαν επάνω τους αναπαραστάσεις των πόλεων τους.

Μεταξύ των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων που εκτίθενται στο Εβραϊκό Μουσείο των Ιεροσολύμων, συγκαταλέγονται και νομίσματα στα οποία εικονίζεται το σύμβολο του ιερού των Σολύμων και αναγράφονται οι λέξεις "ΙΕΡΟ - ΣΟΛΥΜΩΝ" στην ελληνική γλώσσα φυσικά.

Ο Αλεξανδρινός φιλόσοφος Φίλων αναφέρει ως χαρακτηριστικό της πόλης Συχέμ "την δρύν την υψηλήν", το δέντρο σύμβολο του Διός που χαρακτήριζε και το πανάρχαιο μαντείο του στην Δωδώνη.

"Εξελθών ουν εκ των κατά την Χαρράν τόπων ο νους λέγεται διοδεύσαι την γην έως του τόπου Συχέμ επί την δρύν την υψηλήν". Φίλων De migratione Abrahami 216

Εκτός από τα αρχαία Σίκιμα και τα Ιεροσόλυμα, ιερό τους Διός υπήρχε και στο όρος Κάρμηλος, το ιερό όρος τους Διός δυτικά της Γαλιλαίας, στο οποίο περιηγήθηκε ο μεγάλος γεωγράφος Σκύλαξ ο Κυρανδεύς τον 5ο π.Χ. αιώνα. "Κάρμηλος όρος ιερόν Διός". (Σκύλαξ, Περίπλους 104, 22)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%B9).

Ο μύθος των Αμαζόνων στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο θεωρήθηκε από ορισμένους μελετητές ότι είναι ανάμνηση του παλαιού καθεστώτος της μητριαρχίας - της κυριαρχίας δηλαδή των γυναικών στην κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική ζωή - που υποτίθεται ότι επικράτησε στα προϊστορικούς Χρόνους πριν από το καθεστώς της πατριαρχίας.

Οι θρύλοι για την ύπαρξη των γυναικοκρατούμενων πολιτειών από Αμαζόνες ήταν διαδεδομένοι και στην Μεσαιωνική Εποχή. Στα ακριτικά άσματα αναφέρονται οι σκληροί αγώνες του ήρωα Διγενή Ακρίτα κατά της Αμαζόνας Μαξιμούς, που ο λαός την φαντάσθηκε ως μια υπερφυσική ύπαρξη, αρρενωπή με ένα μαστό. Για αυτό και την αποκάλεσε "Μονοβύζω".

Η παρουσία της Αμαζόνας Μαξιμώς ή Μαξιμούς, θα ήταν επιβεβλημένη σε ένα Μικρασιατικό ηρωικό Έπος. Φαίνεται μάλιστα ότι το όνομα της ηρωίδας ελήφθη από μια ταφική επιγραφή που βρέθηκε στην Σεβάστεια: "Καισεννίαν Μάξιμαν την και Αμαζόνιν την σεμνοτάτην ματρώναν στολάταν αρχιέρειαν" (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Πιθανότατα, η Χίμαιρα αποτελεί την μυθολογική μετεξέλιξη της Hapalla, χώρας της Χετταϊκής Εποχής που αντιστοιχεί στην Λυκία και Παμφυλία της Κλασσικής Εποχής επειδή, η ίδια η Hapalla, ενδεχόμενα, να ήταν η "Περαία" της "Καβείρειας" Κύπρου.

Σύμφωνα με τις Αρχαίες πηγές η μυθοπλαστική τερατογένεση προήλθε:

Κατά μεν τον Σκύλακα, από έκρηξη ηφαιστείου κοντά στην Φασήλιδα της Λυκίας.

Κατά δε τον Στράβωνα, (ΙΔ' 665), από κάποια ηφαιστειώδη χαράδρα του όρους Κράγου.

Όμως ενδεχόμενα η Χίμαιρα να είναι και η Κύπρος.

Στην περίπτωση αυτή οι τρείς κεφαλές της Χίμαιρας, μάλλον αντιπροσώπευαν αρχικά, τις τρείς πόλεις της νήσου Κύπρου που υπήρχαν την Χετταϊκή Εποχή (ή τουλάχιστον, αυτές που ήταν γνωστές στον Αιγαιωτικό χώρο στο β' ήμισυ της 2ης Χιλιετίας π.Χ.).

-Κερύνεια (γνωστή ως Καβειρία ~ Kaftor).

-Πάφος.

-Σαλαμίς (γνωστή τότε ως Αλασία ~ Alasiya).

Αντίστοιχα, η ουρά δράκοντος του τέρατος προφανώς αντιστοιχεί στην Καρπασία Χερσόνησο της νήσου.

Προφανώς, τα πλοία της Χίμαιρας/Κύπρου επιδιδόταν σε τόσο έντονη πειρατεία στα Αιγαιωτικά παράλια του κράτους Arzawa (που οι Αχαιοί αποκαλούσαν Λυκία) που, στις επόμενες εποχές, το όνομα έγινε θρύλος και παρελήφθη από τους μυθοπλάστες που το μετέτρεψαν σε τέρας (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Στην Χετταϊκή Εποχή, στην Κιλικία υπήρχε το κράτος Kizzu-watna.

Αργότερα, στις αρχές της 1ης Χιλιετίας π.Χ, οι Ασσύριοι το αποκάλεσαν Que.

Είναι ενδεχόμενο ότι εκεί ο μέσος κάτοικος της Μυκηναϊκής Ελλάδας τοποθετούσε τα πέρατα της Οικουμένης.

Στην περιοχή της έδρασαν οι Γίγαντες Τυφωεύς και Ευρυμέδων.

Επειδή το όνομα "Ευρυμέδων" πιθανότατα είναι παραλλαγή του ονόματος "Ωρομέδων" και ο Ωρομέδων είναι μεταγενέστερος βασιλέας της Κλασσικής Κιλικίας άρα είναι πολύ πιθανό η Kizza, η Que, η Coa κλπ να είναι ο αρχικός τύπος που μεταγλωτίσθηκε στην "Γη" ως μητέρα των Γίγ/Γιγάντων.

Σημειωτέον ότι η σημαντική πόλη είναι οι Σόλοι (η Ura των Χετταϊκών Κειμένων) που ανήκε στην Τυρρηνία (Tarhuanassa)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82).

Είναι πολύ πιθανόν ο μύθος της Γιγαντομαχίας να αποτελεί μυθοπλασία της ανάμνησης από τα κατακλυσμιαία πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολική Μεσόγειο με την προσπάθεια των Λαών της Θάλασσας να καταλάβουν την Αίγυπτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1).

Η δε Τιτανομαχία, πιθανότατα, πρόκειται για μυθολογική μετάπλαση του πολέμου που διεξήγαν οι Αχαιοί κατά των Κυδώνων (= Τιτάνων) που έληξε με την Αχαϊκή κατάκτηση της Κρήτης (περί το 1450 π.Χ.)

Η ετυμολογική προέλευση των δύο ονομάτων οδηγεί στους Σίθωνες και Ηδωνούς που υπολείμματά τους επιβίωσαν και στην Κλασσική Εποχή, στην Θράκη (όμως εκθρακισμένα πλέον).

Φαίνεται ότι τμήμα του στόλου που χρησιμοποίησε ο Τούθμωσις Γ' (1479–1425) για την κατάληψη της παραλιακής Παλαιστίνης και Συρίας έχοντας συγκεντρώσει αρκετή λεία από την δήωση των πόλεων έπλευσε Βόρεια και κατέλαβε την Κρήτη καταλύοντας τα κράτη των Κυδώνων (Keftiu).

Αναφέρονται τέσσερεις διαδοχικές εκστρατείες 1457, 1456, 1455, 1454 π.Χ., με τις οποίες ο Τούθμωσις Γ' κατέλαβε Παλαιστίνη και Φοινίκη γεγονός που ίσως δεν θα ήταν δυνατόν χωρίς την σύμπραξη του στόλου.

Ακολούθησε τριετία χωρίς εκστρατείες (ίσως επειδή τότε πιθανόν ο στόλος αυτομόλησε στην Κρήτη και το Αιγαίο)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1).

Ο Εκατογχειρας Κόττος αντιπροσωπεύει την Ασία δηλ. η Μικρά Ασία (η Khatti ή Hatti, στην Χετταϊκή Γλώσσα).

Ο Εκατογχειρας Γύης αντιπροσωπεύει την Κιλικία, η χώρα των Κοίων (δηλ. η χώρα Que)

Ο Εκατογχειρας Βριάρεως αντιπροσωπεύει την Ευρώπη δηλαδή την "Βρυγία" (δηλ. την χώρα των Βρυγών)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%B3%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%82).

Η ονομασία "Κέρβερος" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξεις :

"Κύμαρβις (Kumarbi), θεός Χετταϊκής Θρησκείας.

Χίμαιρα.

"Κιμμέριοι", λαός Σκυθίας και Μικράς Ασίας (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Η Χάρυβδη, προφανώς πρόκειται για την πόλη Καλχηδόνα της Βιθυνίας, όπως αυτή αποκαλούταν κατά την Μυκηναϊκή Εποχή.

Αν θεωρηθεί ότι η Γεωγραφία της Μεσογείου, όπως παριστάνεται στις αρχαίες μυθολογικές πηγές (όπως Όμηρος, τραγικοί κ.α) ίσως είναι η μακρινή ηχώ της πραγματικής Γεωγραφίας της περιοχής κατά τους 12ο , 11ο , 10ο αιώνες π.Χ. τότε η ένα θαλάσσιο τέρας, όπως η Χάρυβδις, πιθανόν να αποτελεί τον μυθικό απόηχο ενός πειρατικού λαού. Ειδικά στους πορθμούς εγκαθίσταντο σκληρότατοι πειρατές που «δασμολογούσαν» το κάθε διερχόμενο πλοίο.

Ένα θαλάσσιο τέρας, όπως η Σκύλλα, πιθανόν να αποτελεί τον μυθικό απόηχο ενός πειρατικού λαού. Ειδικά στους πορθμούς εγκαθίσταντο σκληρότατοι πειρατές που «δασμολογούσαν» το κάθε διερχόμενο πλοίο.

Στην σημερινή εποχή όπου το διεθνές δίκαιο έχει επικρατήσει στις θάλασσες, οι δασμοί (ή τέλη κυκλοφορίας) είναι μία λογική χρηματική καταβολή όπως οι φόροι. Στην Αρχαιότητα όμως, ο «δασμός» μπορούσε να αφορά την κατακράτηση από τους πειρατές (ή τον λαό που είχε την κυριότητα του στενού) μέρους ή ολόκληρου του φορτίου που έφερε το πλοίο ή ακόμη και την καταστροφή του αν κρινόταν ως μη φίλιο.

Επειδή το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών που αφορούσαν μακρινές τοποθεσίες καλυπτόταν από συνεχώς διασπειρόμενες φήμες με έντονο το στοιχείο της υπερβολής, γρήγορα η ονομασία του λαού (ή της ομάδα πειρατών) που έλεγχε ένα στενό κατέληγε να περιτυλίσσεται από θρύλους και τελικά, σε πολλές περιπτώσεις, μετεξελισσόταν σε ονομασία τέρατος.

Εφόσον λοιπόν δεχθεί κανείς ότι πίσω από το όνομα της Σκύλλας υποκρύπτεται το όνομα ενός Αρχαίου λαού, προχωρά στο επόμενο στάδιο που είναι η αναζήτηση της ταυτότητας του λαού αυτού.

Η γλωσσολογική εξέταση δείχνει ότι η λέξη «Σκύλλα» είναι ετυμολογικά παρόμοια με την λέξη «Σκολότοι». Η ρίζα (Scylla-) σχεδόν ταυτίζεται με την ρίζα (*Scolo-). Ο διπλασιασμός ενός συμφώνου είναι κάτι σύνηθες στην διαγλωσσική μεταφορά λέξεων.

Σκολότοι (Scolotoi, Scoloti, Scolotians) είναι το όνομα ενός Σκυθικού λαού που αναφέρεται από τον Ηρόδοτο να κατοικεί στην Βόρεια Βαλκανική κατά την κλασσική περίοδο.

Επίσης μετά από αρκετούς αιώνες οι Μιλήσιοι ίδρυσαν στην Μαύρη Θάλασσα μία αποικία με την ονομασία Κάλλατις. Η ονομασία αυτή αν συσχετιστεί με τους κατοικούντες σε γειτονική περιοχή Σκολότους ίσως προέρχεται από την ονομασία «*Σκάλλατις» που προφανώς παραπέμπει αρκετά στην ονομασία του τέρατος.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Σκολότοι του τέλους της 2ης χιλιετίας κατοικούσαν στο παραλιακό τμήμα της περιοχής που κατείχαν στην Κλασσική Εποχή και το όνομά τους έγινε ο τρόμος των διερχόμενων ναυτικών.

Όταν βέβαια αργότερα, απωθήθηκαν από την παραλία (στα πλαίσια των συνεχών ανακατάξεων των λαών της αρχαίας Βαλκανικής) οι δύο ονομασίες, του τέρατος των Στενών και του εναπομείναντος λαού, διαχωρίστηκαν και η κοινή καταγωγή τους λησμονήθηκε.

Παρόμοια επίσης πρέπει να είναι και η προέλευση της ονομασίας του άλλου τέρατος της ευρωπαϊκής ακτής, της Χάρυβδης, που ενδεχομένως υποδηλώνει τον Μικρασιατικό λαό των Χαλύβων (Chalybes, Chalybeans).

Έτσι, όταν οι ναυτικοί που διέρχονταν τον Βόσπορο, στα τέλη της 2ης χιλιετίας BC, ακολουθούσαν την ευρωπαϊκή ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Σκολότων (τέρας Σκύλλα) ενώ αν ακολουθούσαν την Ασιατική ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Χαλύβων (τέρας Χάρυβδις).

Είναι προφανές ότι από την στιγμή που οι ονομασίες των δύο αυτών τεράτων αποδεσμεύτηκαν από την εθνολογική προέλευσή τους, αυτά μεταφέρθηκαν από τους μυθογράφους, χωρίς κανένα πρόβλημα, και στα Ιταλικά στενά της Μεσσήνης.

Εφόσον λοιπόν δεχθεί κανείς ότι πίσω από το όνομα της Χάρυβδης υποκρύπτεται το όνομα ενός Αρχαίου λαού, προχωρά στο επόμενο στάδιο που είναι η αναζήτηση της ταυτότητας του λαού αυτού.

Η γλωσσολογική εξέταση δείχνει ότι η λέξη «Χάρυ-βδις» είναι ετυμολογικά παρόμοια με την λέξη «Χάλυ-βες (Chaly-wa)». Η ρίζα (Chary-) σχεδόν ταυτίζεται με την ρίζα (Chaly-). Η εναλλαγή των υγρών συμφώνων (r, l ) αποτελεί κανόνα της διαγλωσσικής μεταφοράς λέξεων. [Ας σημειωθεί ότι η κατάληξη (–wa) είναι συνήθης στην Χετταϊκή Γεωγραφία και σημαίνει χώρα].

Χάλυβες είναι το όνομα ενός λαού που αναφέρεται από τον Ηρόδοτο να κατοικεί στην Μικρασιατική παραλία της Μαύρης θάλασσας (αρχ. Εύξεινος Πόντος)) κατά την κλασσική περίοδο. Επίσης ο Όμηρος αναφέρει πόλη ή χώρα Αλύβη στην περιοχή αυτή. Επίσης και ο Στράβων αφιερώνει αρκετές αναφορές στο λαό αυτόν.

Οι Χάλυβες ήταν ένας λαός που κατοικούσε κατά την Κλασσική Εποχή στον Εύξεινο Πόντο. Φαίνεται, όμως, ότι ένας κλάδος τους είχε εγκατασταθεί κατά το τέλος της 2ης χιλιετίας στην Ασιατική παραλία του Βοσπόρου και εισέπραττε διόδια από τα διερχόμενα πλοία. Ταχύτατα το όνομά τους έγινε ο τρόμος των εμπόρων - ναυτικών που κατευθυνόταν που διέπλεαν τα Στενά.

Όταν βέβαια αργότερα, εξοντώθηκαν ή απωθήθηκαν ανατολικότερα (κάτω από την πίεση νεο-εισβαλλόντων Θρακικών λαών στην Μ. Ασία) οι δύο ονομασίες, του τέρατος των Στενών και του εναπομείναντος λαού, διαχωρίστηκαν και η κοινή καταγωγή τους λησμονήθηκε.

Παρόμοια ενδεχομένως να είναι και η προέλευση της ονομασίας του άλλου τέρατος της ευρωπαϊκής ακτής, της Σκύλλας που ενδεχομένως υποδηλώνει τον Σκυθικό λαό των Σκολότων. [Ας ληφθεί υπόψιν και η ονομασία της μεταγενέστερης πόλης "Κάλλατις" < (Σ)κάλλα-τις»].

Έτσι, όταν οι ναυτικοί που διέρχονταν τον Βόσπορο, στα τέλη της 2ης χιλιετίας π.Χ., ακολουθούσαν

- Την Ευρωπαϊκή ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Σκολότων (τέρας Σκύλλα) ενώ

- Αν ακολουθούσαν την Ευρωπαϊκή ακτή ήταν αναγκασμένοι να διαπλεύσουν τα «χωρικά ύδατα» των Χαλύβων (τέρας Χάρυβδις).

Είναι προφανές ότι από την στιγμή που οι ονομασίες των δύο τεράτων αποδεσμεύτηκαν από την εθνολογική προέλευσή τους αυτά μεταφέρθηκαν από τους μυθογράφους, χωρίς κανένα πρόβλημα, και στα Ιταλικά στενά της Μεσσήνης (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%85%CE%B2%CE%B4%CE%B9%CF%82_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Πιθανόν, ο Τυφών ήταν ο αρχηγός της εκτστρατείας των Λαών Θάλασσας εναντίον του Ραμσή Γ' (στο 8ο έτος της βασιλείας του) (1178 π.Χ.)]

Στον Ηρόδοτο αναφέρεται η θέση της μάχης:

[3.5.1] μούνῃ δὲ ταύτῃ εἰσὶ φανεραὶ ἐσβολαὶ ἐς Αἴγυπτον· ἀπὸ γὰρ Φοινίκης μέχρις οὔρων τῶν Καδύτιος πόλιός [ἥ] ἐστι Συρίων τῶν Παλαιστίνων καλεομένων· [3.5.2] ἀπὸ δὲ Καδύτιος πόλιος ἐούσης, ὡς ἐμοὶ δοκέει, Σαρδίων οὐ πολλῷ ἐλάσσονος, ἀπὸ ταύτης τὰ ἐμπόρια τὰ ἐπὶ θαλάσσης μέχρι Ἰηνύσου πόλιός ἐστι τοῦ Ἀραβίου, ἀπὸ δὲ Ἰηνύσου αὖτις Συρίων μέχρι Σερβωνίδος λίμνης, παρ᾽ ἣν δὴ τὸ Κάσιον ὄρος τείνει ἐς θάλασσαν· [3.5.3] ἀπὸ δὲ Σερβωνίδος λίμνης, ἐν τῇ δὴ λόγος τὸν Τυφῶ κεκρύφθαι, ἀπὸ ταύτης ἤδη Αἴγυπτος. τὸ δὴ μεταξὺ Ἰηνύσου πόλιος καὶ Κασίου τε ὄρεος καὶ τῆς Σερβωνίδος λίμνης, ἐὸν τοῦτο οὐκ ὀλίγον χωρίον ἀλλὰ ὅσον τε ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ὁδοῦ, ἄνυδρόν ἐστι δεινῶς. "

Μετάφραση: [3.5.1] Η μόνη ανοιχτή πρόσβαση για την Αίγυπτο είναι από εκεί, επειδή από τη Φοινίκη έως τα σύνορα της πόλης Κάδυτιος ο τόπος ανήκει στους λεγόμενους Σύριους της Παλαιστίνης· [3.5.2] από την πόλη Κάδυτο ( = Γάζα) όμως, που κατά τη γνώμη μου δεν είναι πολύ μικρότερη από τις Σάρδεις, από αυτήν λοιπόν έως την πόλη Ιήνυσο Khān Yūnis, οι θαλασσινοί λιμένες είναι των Αράβιων, ενώ μετά την Ιήνυσο είναι και πάλι των Συρίων, έως τη λίμνη Σερβωνίδα, όπου δίπλα της το όρος Κάσιο (Mount Helal) κατεβαίνει έως τη θάλασσα· [3.5.3] και από τη Σερβωνίδα και μετά, όπου λέγεται ότι έχει ταφεί ο Τυφών, είναι πλέον Αίγυπτος. Η περιοχή λοιπόν μεταξύ της Ιηνύσου, του Κασίου όρος και της λίμνης Σερβωνίδας, περιοχή που δεν είναι διόλου βραχεία καθώς απαιτείται τριών ημερών πορεία, είναι φοβερά άνυδρη." (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%86%CF%8E%CE%BD_%5C%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CF%82).

Σύμφωνα με τις Αιγυπτιακές αναφορές, τα Εννέα Τόξα ("(Nine Bows") όπως αποκαλούσαν οι Αιγύπτιοι τους πειρατικούς λαούς που πραγματοποιούσαν θαλάσσιες επιδρομές στην Αίγυπτο, αποτελούνταν από τους εξής λαούς:

Peleset ( = Πελασγοί?).

Tjekker ( = Τευκροί?).

Shekelesh ( = Σκολότοι?) (ακριβέστερα Κυκλάδιοι).

Denyen or Danuna ( = Δαναοί?).

Weshesh ( = Βησσοί?) (ακριβέστερα Θεσσαλοί της Ρόδου).

Sherden ( = Δάρδανοι?).

Lukka ( = Λύκιοι).

Ekwesh ( = Αχαιοί?), (ακριβέστερα Αχαιοί της Κρήτης).

Teresh ( = Τυρρηνοί?) ακριβέστερα Τυρρηνοί της Τήλου.

Αναλυτικά οι αντιστοιχίες εμφαίνονται στο ακόλουθο πίνακα:

Lukka Λύκιοι: Κατοικούσαν στην Ιωνία και Λυδία, κατά την Χετταϊκή Εποχή. Αργότερα, στην Σκοτεινή Εποχή αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στην κλασσική Λυκία.

Ekwesh Αχαιοί: Είναι οι Αχαιοί του Ελλαδικού κορμού και όχι εκείνοι της Κρήτης (Ahhijawa).

Denyen or Danuna Δαναοί: Είναι, μάλλον, οι Δαναοί της Ρόδου.

Peleset  Πελασγοί: Είναι αυτοί των παραλίων της Μικράς Ασίας (της μετέπειτα Αιολίδας).

Tjekker Τευκροί: Είναι αυτοί της Τρωάδας ή ίσως της Ανατολικής Κρήτης (όρος Ζάκρος).

Shekelesh: Κυκλάδιοι ("Κυκλάς"). Είναι οι Κέκρωπες ή Κύκλωπες που μετά την εκδίωξή τους από την Αττική (επί Ερεχθέως) κατέφυγαν στις Κυκλάδες). Πιθανόν συγγενεύουν με τους Σκολότους Σκύθες.

Sherden Δάρδανοι: Είναι οι Δάρδανοι όχι των Σάρδεων και της Αρσαβίας αλλά της Τρωάδας.

Teresh  Τυρρηνοί: Είναι οι Τυρρηνοί (ή Τελχίνες) της Ρόδου (επίσης Τλως) και γενικώς του Αιγαίου και όχι της Τραχείας Κιλικίας.

Πιθανώς οι Λαοί της θάλασσας να ταυτίζονται εθνολογικά με τους ακόλουθους λαούς που εμφανίσθηκαν στην ιστορία σε μεταγενέστερες εποχές:

Peleset = Πελασγοί (Pelasgians), οι γνωστοί Φιλισταίοι).

Tjekker = Τευκροί (Teucrians), μία θρακο-τρωϊκή φυλή.

Shekelesh = Κυκλάδιοι (~ Κύκλωπες) (> Σκολότοι (Scolotians or Scolotoi, or Scoloti), μία Σκυθική φυλή, κατά την Κλασσική Εποχή).

Denyen = Δαναοί (Danaans or Danaoi or Danai), μία Ελληνο-Αχαϊκή φυλή. Πιθανόν από αυτούς προήλθαν οι μεταγενέστεροι Δανίτες, που απετέλεσαν αργότερα μία από τις φυλές του Ισραήλ και

Weshesh = Θεσσαλοί Ρόδου (> Βησσοί (Bessians or Bessoi or Bessi), μία Θρακική φυλή κατά την Κλασσική Περίοδο).

Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζουν οι σύγχρονοι ιστορικοί εν γένει διάφορους αλλά συγκεκριμένους λαούς της εποχής του "Νέου βασιλείου" στην Αρχαία Αίγυπτο. Τους λαούς αυτούς οι Αιγύπτιοι τους ονόμαζαν «Λαούς Ξένων Χωρών».

Στις αρχές του 12ου π.Χ. αιώνα οι Θαλάσσιοι λαοί είχαν γίνει σοβαρή απειλή για την Αίγυπτο.

Πιθανώς, πρόκειται για τους ίδιους λαούς που είχαν επιτεθεί και στην Αγύρτιδα (Ugarit) το 1192 π.Χ..

Ακολουθούν οι διάφορες αναφορές για αυτούς:

- Η Αρχαιότερη αναφορά, ενδεχομένως, ευρίσκεται σε οβελίσκο στην Βύβλο όπου αναφέρεται ένας πρίγκηπας ή ευγενής Κύκνος ο "Λύκιος" (Kukunnis, son of Lukka) (Μεταξύ 2000 - 1700) π.Χ. Ενδεχομένως, τιμάται για μεγάλες εμπορικές συναλλαγές με την πόλη.

- Εποχή Τουθμωσιδών: Λύκιοι (Lukka), Δάρδανοι (Sherden) και Δαναοί (Danuna) αναφέρονται στα Amarna Letters, ίσως του Amenhotep III (1388–1351) ή του υιού του Akhenaten (1351– 1334).

Σε μία αναφορά καταγράφεται ένας Sherden ως μισθοφόρος και τρείς άλλοι ως αιχμάλωτοι Αιγύπτιου επόπτη.

Σε άλλη αναφορά καταγράφεται ο θάνατος ενός βασιλέα των Δαναών (Danuna).

Τέλος, σε άλλη αναφορά οι Λύκιοι (Lukka) και Αλάσιοι (Alashiyans) κατηγορούνται για επιδρομές στο Νειλικό Δέλτα ενώ υπάρχει και δήλωση των Αλασίων για πειρατεία των Lukka σε βάρος τους.

- Βασιλεία Ραμσή Β' (1279 – 1213 π.Χ.):

Στο 2ο έτος (1277 π.Χ.) της βασιλείας συνέτριψε μία πειρατική επιδρομή των Δαρδάνων (Sherden) στο σε μία μεγάλη ναυμαχία στο Δέλτα του Νείλου. Στις στήλες αναφέρεται επίσης ότι η θαλάσσια επιδρομή αυτή ήταν μέρος μιάς σειράς επιδρομών που πραγματοποιούσε αυτός ο λαός. Όσοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι κατετάγησαν στον Αιγυπτιακό στρατό και εστάλησαν στα Χετταϊκά σύνορα.

Στο 5ο έτος (1274 π.Χ.) αυτοί συμμετείχαν στην μάχη της Καδύτου (Battle of Kadesh) κατά των Χετταίων.

- Βασιλεία Μερνέφθιος (1213 - 1203 π.Χ.):

Στο 5ο έτος (1208 π.Χ.) της βασιλείας του ο Μέρνεφθις αντιμετώπισε και συνέτριψε τα "Εννέα Τόξα" στη θέση Perire, στο Δυτικό Δέλτα (Μάχη της Μαρεώτιδας). Ως αντίπαλοί του αναφέρονται οι Λίβυες (Libu) καθώς και οι Αφρικανοί Μάξυες (Meshwesh). Στον συνασπισμό συμμετείχαν οι "Βόρειοι" (Ekwesh, Teresh, Lukka, Sherden, Shekelesh). Αρχηγός όλων ήταν ο βασιλέας των Λιβύων Μοίρις (Meryey), son of Ded.

Το επόμενο 6ο έτος (1206 π.Χ.) ο Μέρνεφθις εκστράτευσε στην Παλαιστίνη και συνέτριψε μία εξέγερση, που υποστηριζόταν μάλλον ενεργά από τους Συροχετταίους (Kheta), και στην οποία συμμετείχαν η Γάζα (Gaza), η Ασκάλων (Ashkelon), η Yenoam και το πρωτοεμφανιζόμενο Ισραήλ. Υπονοείται συννενόηση μεταξύ τους.

- Βασιλεία Χαμμυράβιος (Ammurapi) (1191 – 1182 π.Χ.) της Αγύρτιδας (Ugarit).

Στην 1η επιστολή ο Χετταίος αυτοκράτορας Suppiluliuma II (1207 – 1178 π.Χ.) ζητά από τον μη ανελθόντα, ακόμη, στον θρόνο Ammurapi να του παραδώσει έναν πολιτικό πρόσφυγα ο οποίος απήχθηκε αρχικά από Κυκλάδιους πειρατές (Shekelesh) ("who lived on ships") και τελικά συνασπίσθηκε μαζί τους.

Στην 2η επιστολή ο Ammurapi πληροφορεί τον βασιλέα της Αλασίας (ή Χετταίο έπαρχο) Eshuwara ότι εχθρικός στόλος 20 πλοίων περιπλέει τις ακτές του, στην Φοινίκη.

Στην 3η επιστολή ο Eshuwara ζητά πληροφορίες από τον Ammurapi τόσο για τις θέσεις τόσο του εχθρικού στόλου όσο και του δικού του.

Στην 4η ο Ammurapi αναταπαντά ότι όλες οι δυνάμεις του βρίσκονται δεσμευμένες στην Χετταϊκή Αυτοκρατορία.

Στην 5η επιστολή ο Ammurapi αναφέρει στον Eshuwara την καταστροφή του κράτους του από επτά εχθρικά πλοία.

- Βασιλεία Ραμσή Γ' (1186 – 1155 π.Χ.):

Στο 5ο έτος (1181 π.Χ.) ο Ραμσής Γ' συντρίβει μία αιφνιδιαστική εισβολή ενός πρώτου κύματος των Λαών της Θάλασσας στο Ανατολικό Δέλτα. Περιλαμβάνει οπωσδήποτε Peleset and Tjeker (και άλλους που δεν μπορούν να αναγνωσθούν στο φθαρμένο κείμενο). Εγκλωβίζει τον στόλο τους και κατόπιν εξουδετερώνει και τον στρατό τους.

Στο 6ο έτος (1180 π.Χ.) ο Ραμσής Γ' εκμηδενίζει μία εισβολή Λιβύων στο Δυτικό Δέλτα.

Στο 8ο έτος (1178 π.Χ.) επιχειρείται η μεγάλη εισβολή. Ο Ραμσής Γ' εξέρχεται στην Παλαιστίνη και συγκεκριμένα στην Ταχία (Djahy) (δηλ. στο νότιο τμήμα της Παλαιστίνης) και αναμένει τους επιδρομείς (Peleset, Tjeker, Shekelesh, Denyen and Weshesh). Με αυτούς συμπράττουν και Hatti (προφανώς Συροχετταίοι), Amor (Αμόρριοι) and Shasu (Σάσιοι).

Στην μεγάλη μάχη Μάχη Ταχίας) οι Αιγύπτιοι νικούν και αποτρέπουν περαιτέρω προέλαση. Ωστόσο ο εχθρικός στόλος προσβάλλει το Δέλτα. Ο Ραμσής Γ' επιτυγχάνει και πάλι να εγκλωβίσει τα εχθρικά πλοία και να εκμηδενίσει τους εισβολείς (Μάχη του Δέλτα).

Στο 11ο έτος ο Ραμσής Γ' εκμηδενίζει μία νέα εισβολή Λιβύων (ενισχυμένων με Ασιάτες μετανάστες) στο δυτικό Δέλτα.

Στο 12ο έτος ο Ραμσής Γ' εκστρατεύει στην Παλαιστίνη ακολουθούμενος από στόλο κατά των εκεί Tjeker, Peleset, Denyen, Weshesh and Shekelesh.

"I slew the Denyen (D'-yn-yw-n) in their isles" and "burned" the Tjeker and Peleset, implying a maritime raid of his own. He also captured some Sherden and Weshesh "of the sea" and settled them in Egypt.

Με τις εξελίξεις στο τέλος της Χαλκοκρατίας άρχισαν από το 1220 π.Χ. και μετά σημαντικές μεταβολές στο ναυτιλιακό εμπόριο που διαδραματιζόταν στην Μεσόγειο.

Οι Χετταίοι άρχισαν να συναντούν τις πρώτες δυσκολίες γύρω στο 1210 π.Χ. όταν λόγω κάμψης τής οικονομίας τους ζήτησαν την βοήθεια των Αιγυπτίων για προμήθεια σιτηρών. Προφανώς όμως δεν επέτυχαν να βελτιώσουν την κατάσταση, και έτσι μετά την παρέλευση ολίγων ετών αναγκάστηκαν να αναζητήσουν νέα εδάφη προς κατοίκηση.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα και αρχαία κείμενα από την εποχή αυτή δείχνουν συνολικά ότι το εμπόριο είχε αρχίσει να παραλύει σε μεγάλη κλίμακα ζημιώνοντας όλους τους λαούς μέχρι και στο Αιγαίο.

Εκτός αυτού, γίνονταν μαζικές μετακινήσεις λαών από την δύση μέσω της ξηράς για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ανάγλυφα της νεκρόπολης "Μέντινετ Χάμπου" κοντά στις Θήβες της Αιγύπτου δείχνουν καραβάνια από οικογένειες φορτωμένες με όλα τα υπάρχοντά τους και με βοϊδάμαξες να εγκαταλείπουν τα χωριά τους.

Οι μετανάστες αυτοί είχαν για αρχικό προορισμό τους τις Μικρασιατικές περιοχές της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας και της Κιλικίας (Κιζζουβάτνα), και αργότερα την Παλαιστίνη και την Κύπρο.

Στην συνέχεια σχηματίστηκε μια συμμαχία μεταξύ ναυτικών δυνάμεων και κατοίκων της ξηράς και άρχισαν καταστροφικές επιθέσεις σε εύφορες παραλιακές κατοικημένες περιοχές στην ανατολική Μεσόγειο. Οι τελευταίες επιστολές από την Ουγκαρίτ αναφέρουν μάχες με πολλές απώλειες των Χετταίων στις περιοχές της Παμφυλίας, Λυκαονίας, Πισιδίας και της Λυκίας.

Την ίδια εποχή γραπτά κείμενα από την Αλασία αναφέρουν επιδρομές αγνώστων στην Κύπρο, την οποία όμως εγκατέλειψαν με άγνωστη κατεύθυνση.

Οι Χετταίοι ζήτησαν την βοήθεια του πολεμικού ναυτικού της Ουγκαρίτ για να προστατεύσουν τα νότια παράλια της Μικράς Ασίας. Επίσης στρατεύματα της Ουγκαρίτ μετακινήθηκαν στα κεντρικά εδάφη των Χετταίων. Έτσι, όμως άφησαν την Ουγκαρίτ ανυπεράσπιστη στην μεγάλη επίθεση.

Σε επιγραφές από το "Καρνάκ" και την Άθριβη του 5ου έτους του Μερνέφθιος (Mernephta) (1213 - 1203) αναφέρεται η Μάχη της Σάιδας, κατά την οποία η Αίγυπτος δέχθηκε την συνδυασμένη επίθεση της συμμαχίας αποτελούμενης από Λιβύους και Λαούς της Θάλασσας.

Αρχηγός του ήταν ο Λίβυος ηγέτης Μέρις (Meria) (Mrjj).

Συμμετείχαν οι εξής Αιγαιωτικοί λαοί:

Shardana (πιθανότατα είναι οι Δάρδανοι).

Shekelesha (πιθανόν οι Κυκλάδιοι,.

Aqiwasha (πιθανόν οι Αχαιοί Κρήτης).

Lukka ( = Λύκιοι).

Turisha (πιθανόν οι Τυρρηνοί της Τήλου ή της Λήμνου).

καθώς και οι Λιβυκοί λαοί της Κυρηναϊκής:

Meshwesh, Μάξυες (μάλλον Λιβυκός λαός της μεταγενέστερης Κυρηναϊκής.

οι Ταχανοί (Tjehenu) (Thnw) και

οι Ταμακοί (Tjemehu).

Ο Ραμσής Γ' περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε ως εξής:

Οι λαοί της Θάλασσας έκαναν συμμαχία και συνωμοτούν. Έχουν σκοπό να κυριαρχήσουν σε όλα τα εδάφη της Γης. Κανείς δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Στην Χετταϊκή επικράτεια καταστράφηκαν ταυτόχρονα: η Κιλικία (Que), η Καρχέμιδα (Karkemiš), η Αρσαβία (Arzawa) και η Αλασία (Alašija). Το στρατόπεδό τους είναι σε περιοχή στην Αμορρία (Amurru). Κάνουν επίθεση και καταστρέφουν τα μέρη ολοκληρωτικά. Ήρθαν, πυρπόλησαν και είπαν: "Εμπρός για την Αίγυπτο".

Σύμμαχοί τους ήταν:

 

οι Φιλισταίοι.

οι Τευκροί (Tjeker).

οι Σκολότοι (Šekeleš).

οι Δαναοί (Danu) και

οι Βησσοί (Wašaš).

Στα ανάγλυφα του "Μέντινετ Χάμπου" παριστάνονται ως εξής:

Οι Φιλισταίοι, οι Τευκροί, οι Δαναοί και οι Βησσοί φέρουν περικεφαλαίες με πτερά. Παρόμοιες παραστάσεις ανευρίσκονται και στα ευρήματα της Έγκωμης.

Οι Σάρδιοι (Scherden) φέρουν περικεφαλαία με κέρατα. Παρόμοιες περικεφαλαίες βρίσκουμε σε εικονογραφίες σε πολεμικά αγγεία της Μυκηναϊκής εποχής, επίσης στην Εγκώμη.

Οι Σκολότοι (Šekeleš) φορούν ζώνες στο μέτωπο.

Όλοι τους όμως φορούν βραχείς χιτώνες, και συνήθως δεν έχουν πώγωνα. Συχνά φέρουν πανοπλίες. Είναι οπλισμένοι με ασπίδες στρογγύλες, δόρυ μακρύ, δόρυ βραχύ και ξίφη. Τα πλοία τους είναι όλα της ίδιας κατασκευής με ιστία και μια χαρακτηριστική κεφαλή πτηνού και στα δύο άκρα. Δεν γνωρίζουμε αν διέθεταν κώπες. Από την ενδυμασία τους συμπεραίνουμε ότι είναι Μεσογειακής καταγωγής, τα πλοία τους επίσης.

Χαρακτηριστικό για αυτήν την εποχή είναι το τέλος των πολιτισμών της Χαλκοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στους παπύρους Harris, μια συλλογή κειμένων του Ραμσή Γ' που συντάχθηκε σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατό του, αναφέρεται η πολεμική νίκη του φαραώ κατά των λαών της Θάλασσας.

Η ερμηνεία της προέλευσης των λαών αυτών είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα, αν και περίπλοκα θέματα της σύγχρονης αρχαιολογικής έρευνας.

Πολλοί παλαιοιστορικοί, γλωσσολόγοι και αρχαιολόγοι υπέθεταν αρχικά ότι οι λαοί της θάλασσας ήταν ως επί το πλείστον κάποια Ινδοευρωπαϊκά Ιλλυρικά φύλα που με την κάθοδο τους έφεραν το τέλος του Μυκηναϊκού πολιτισμού στην Πύλο, στις Μυκήνες και αλλού, καθώς και το τέλος του βασιλείου του Χετταίου Σίπυλου Β'.

Άλλοι θεώρησαν, ότι ήταν απλά πειρατές.

Μερικοί επιστήμονες, όπως π.χ. ο Έμπερχαρντ Τσάγκερ, υπέθεσαν ότι ήταν Μυκηναίοι.

Ειδικότερα, αν δεχθούμε την πτώση της Τροίας, σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό, τον Απρίλιο του 1209 π.Χ., τότε είναι λογική η εμφάνιση των νικητών Αιγαιωτών μισθοφόρων στο Νειλικό Δέλτα τον Μάιο του 1208 π.Χ. (5ο έτος του Μερνέφθιος). Είναι πιθανόν ενώ βρίσκονταν στην Κιλικία να αποδέχθηκαν πρόταση των Λίβυων να καταλάβουν ομού την πλούσια Κάτω Αίγυπτο.

Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι ίσως συνδέονται με την Ομηρική πληροφορία ότι μετά από τον Τρωικό Πόλεμο, ο Μενέλαος αποπροσανατολίσθηκε και διήλθε από την Αίγυπτο.

Η δράση Κάλχαντος και Μόψου στην Κιλικία σχετίζονται με μεγάλη βεβαιότητα με την εκστρατεία των Λαών αυτών.

Όπως αναφέρει ο ποιητής Λυκόφρων στην "Αλεξάνδρα":

Ο Κάλχας αρνήθηκε να αναχωρήσει με τους υπόλοιπους για την Ελλάδα, αλλά με ομού με τον άλλο διάσημο μάντη, τον Αμφιλόχου (υιού του Αμφιάραου), και τριών άλλων ηρώων:

του Πολυποίτου.

του Λεοντέως και

του Ποδαλείριου.

κατευθύνθηκαν Νότια.

"πεζοί ήλθον Αμφίλοχος, Κάλχας, Λεοντεύς, Πολυποίτης καί ούτος ό Ποδαλείριος, έν Ίλίω τάς ναΰς άπολιπόντες έπί Κολοφώνα πεζή πορεύονται, κάκεϊ θάπτουσι Κάλχαντα τόν μάντιν"

Μία πηγή αναφέρει ότι το πλοίο τους ναυάγησε από την τρικυμία στις ακτές της Ιωνίας πλησίον της Κολοφώνας.

Σύμφωνα, όμως, με την κρατούσα παράδοση, ο Κάλχας και οι σύντροφοί του μετέβησαν δια ξηράς ως την πόλη αυτή.

Εκεί ο Κάλχας συνάντησε τον Μόψο, διάσημο μάντη επίσης και ανταγωνίσθηκαν στην μαντεία.

Τότε ο Κάλχας λυπήθηκε τόσο πολύ που ηττήθηκε σε αυτό τον ανεπίσημο διαγωνισμό, ώστε απέθανε από λύπη ή αυτοκτόνησε. Ενταφιάσθηκε στο Νότιο της Κολοφώνας.

"Κάλχας δέ καί Λεοντεύς καί Πολυποίτης άποχωρούντες τής Τροίας ήλθον εις Κολοφώνα. ο δέ Κάλχας μαντική νικηθείς ύπό Μόψου τού "Απόλλωνος τελευτά" (~ Διονύσιος Περιηγητής)

Ο Κόνων αναφέρει μία άλλη εκδοχή για τον αγώνα Μόψου-Κάλχαντος:

Ο βασιλέας της Λυκίας ετοίμαζε μια εκστρατεία.

Ο Μόψος πρόβλεψε την επιτυχία της.

Ο Κάλχας προείδε την νίκη.

Τελικά ο βασιλέας ηττήθηκε και ο Κάλχας ύστερα από αυτό απέθανε ή αυτοκτόνησε.

Για τον θάνατο του Κάλχαντος υπάρχει και ο εξής μύθος υπάρχει η πληροφορία ότι απέθανε σε συμπόσιο στο ιερό άλσος του Απόλλωνα, σε δάσος του Γρυνίου, στην Μυσία.

Ακόμη και ο μύθος του Μόψου του Λαπίθου που μετέβη στην Αφρική θεωρείται ότι μπορεί να είναι μια ένδειξη ανάμιξης στον πόλεμο αυτό.

Επίσης η αναφορά του Στέφανου Βυζάντιου ότι ένας Ακάμας, μετά τα Τρωικά, βοήθησε έναν (Χετταίο?) έπαρχο της Φρυγίας και αυτός του δώρισε τα Σύνναδα ως φέουδο, πιθανότατα πρέπει να ενταχθεί με τις παράπλευρες επιχειρήσεις των Λαών της Θάλασσας

Τέλος και οι μύθοι της μετα-τρωικής δράσης του Μενεσθέως (ίδρυσε την πόλη Ελαία στην Μικρά Ασία και σώζονται νομίσματα της πόλεως αυτής με την κεφαλή του και την επιγραφή «ΜΕΝΕΣΘΕΥΣ ΚΤΙΣΤΗΣ». Αναφέρεται επίσης ότι βασίλευσε και στη Μήλο, μετά τον θάνατο του βασιλέα Πολυάνακτος) ίσως πρέπει να ενταχθούν σε αυτό το πλαίσιο.

Επίσης, και ο Κίμωλος που συζεύχθηκε την Σίδη, επώνυμη της Παμφυλιακής Σίδης ίσως ήταν ένας Κυκλάδιος πρίγκιπας που μετείχε σε κάποια από αυτές τις εκστρατείες.

Είναι πολύ πιθανόν ο μύθος της Γιγαντομαχίας να αποτελεί μυθοπλασία της ανάμνησης από τα κατακλυσμιαία πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολική Μεσόγειο με την προσπάθεια των Λαών της Θάλασσας να καταλάβουν την Αίγυπτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%AF_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82).

Σχετικά με το νόημα του μύθου του Μινώταυρου έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες.

Η πιθανότερη άποψη είναι ότι ο μύθος της θανάτωσης του Μινώταυρου αντικατοπτρίζει την πτώση των της ηγεμονίας της Κρήτης επί των πόλεων του Αιγαίου Πελάγους (μεταξύ αυτών και η Αθήνα \Αττική|Αθήνα]]).

Σύμφωνα με μία άλλη, ο μύθος σχετίζεται με τους μύθους των Βάαλ και Μολώχ των Φοινίκων.

Μία άλλη άποψη θεωρεί ότι η θανάτωση του Μινώταυρου συμβολίζει την κατάργηση του βαρβαρικού εθίμου της ανθρωποθυσίας από τους Μυκηναίους.

Τέλος, μία άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ο Μίνωας και ο Μινώταυρος δεν είναι παρά μορφές του ίδιου προσώπου, και αντιπροσωπεύουν τον θεό Ήλιο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82).

Το πιθανότερο είναι ότι η Κίρκη αποτελεί μυθολογική μετάπλαση του λαού Karkisa που αναφέρεται στις Χετταϊκές πηγές και μάλλον κυριαρχούσε στον πορθμό του Βοσπόρου.

Η πατρίδα της Αιαία ίσως είναι παραλλαγή της Αίας (~ Ηώς), λέξη με την οποία οι Μυκηναίοι μάλλον προσδιόριζαν την επικράτεια του Αιήτη εφόσον αυτός ταυτισθεί με τον εκάστοτε Χετταίο αυτοκράτορα.

Αργότερα, όταν ο Οδυσσαϊκός Περίπλους μεταφέρθηκε στην Δυτική Μεσόγειο, μεταφέρθηκε και η Αιαία στην Καμπανία (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B7_%5C%CE%9D%CF%8D%CE%BC%CF%86%CE%B7).

Πιθανότατα, ο μύθος του Ταύρου του Μινώα έχει ιστορικό πυρήνα.

Όπως είναι προφανές, ο Αχαιός βασιλέας Μίνως, κατά την παντοκρατορία του στον Αιγαιωτικό χώρο, χρησιμοποίησε διάφορους μισθοφόρους. Την εποχή αυτή, διάσημοι μισθοφόροι αλλά και πειρατές ήταν οι Τυρρηνοί από την Ταρκωνία της Μικράς Ασίας (την μεταγενέστερη Τραχεία Κιλικία), στα Νότια του όρους Ταύρου.

Όμως, όπως γενικά συνέβαινε στην ιστορία, οι μισθοφόροι, όταν πρόσφεραν επιτυχείς υπηρεσίες, απαιτούσαν μεγαλύτερες μισθολογικές απολαβές ενώ αντίθετα οι εκμισθωτές ηγεμόνες εκδήλωναν την τάση να κατακρατούν μέρος του συμφωνηθέντος ποσού.

Επομένως, είναι πιθανή η ρήξη των δύο μερών και η εξέγερση των Τυρρηνών μισθοφόρων, που σε αντιστάθμισμα του παρακρατηθέντος μισθού τους, άρχισαν να λεηλατούν περιοχές της Κρήτης.

Ο Μίνως προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την κατάσταση ζήτησε βοήθεια από τις Μυκήνες και με την βοήθεια της αποσταλείσης Μυκηναϊκής δύναμης, επέτυχε τον εγκλωβισμό των Τυρρηνών που αποδέχθηκαν την μεταφορά και εγκατάστασή τους στο Μαραθώνα (ή οι ίδιοι διέθεταν πλοία και, εκκενώνοντας την Κρήτη, έπλευσαν και εγκαταστάθηκαν στον Μαραθώνα).

Αργότερα, και η Μυκηναϊκή αυτή επιτυχία, όπως και πολλές άλλες, αποδόθηκε, από τους μεταγενέστερους μυθοπλάστες, στον πρίγκιπα Ηρακλέα, (προφανέστατα, επρόκειτο για προπαγάνδα των Ηρακλειδών που ζητούσαν να επισκιάσουν τους εκβληθέντες Ατρείδες)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82).

Πιθανότατα, και ο μύθος των ίππων του Διομήδη έχει ιστορικό πυρήνα.

Ο μύθος απηχεί, ενδεχομένως, ναυτική εκστρατεία των Μυκηναίων Αχαιών στα Θρακικά παράλια (που από τους μυθογράφους αποδόθηκε στον Ηρακλή).

Οι τέσσερεις ίπποι ήταν προφανώς εθνολογικοί αντιπρόσωποι Θρακικών φυλών (ή και αρχηγοί φυλών) που επέδραμαν με ιππικό και λεηλατούσαν τα περίχωρα της Αχαϊκής αποικίας των Αβδήρων.

π.χ.

Ξάνθος ~ Ξάνθιοι (Θρακική φυλή, Κλασσικής εποχής).

Δεινός ~ Θυνοί (Θρακική φυλή, Κλασσικής εποχής).

Λάμπων ~ Ληπόντιοι (Γαλατική φυλή της Ενδοάλπειας Γαλατίας (~ Βόρειας Ιταλίας) που ίσως μέρος της μετακινήθηκε στην Καρία και μετεξελίχθηκε στους Λαβρανδείς).

Πόδαγρος ~ Βέβρυκες ή Δίγηροι ή Δρώοι (Θρακικές φυλές Κλασσικής Εποχής) ή και Πρηδάσιοι (Predasense) (Δακική φυλή, Ρωμαϊκής Εποχής).

Αργότερα, και η Μυκηναϊκή αυτή επιτυχία, όπως και πολλές άλλες, αποδόθηκε, από τους μεταγενέστερους μυθοπλάστες, στον πρίγκιπα Ηρακλέα.

Πάντως αρκετά πιθανότερο είναι ο μύθος να αναφέρεται στην προσάρτηση (2ο ήμισυ του 13ου Αιώνα π.Χ.), στην Αργειο-Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία, μίας ήδη υπάρχουσας Αιολικής αποικίας των Αβδήρων (καθώς το "Διομήδης" είναι Ελληνικό όνομα και πιθανότατα ήταν ο τοπικός βασιλέας της που οργανώνοντας ένα ισχυρότατο ιππικό πρέπει να είχε επιτύχει να εξαπλώσει την κυριαρχία του στις πέριξ Θρακικές φυλές)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%8A%CF%80%CF%80%CE%BF%CE%B9).

Ο δε Γηρυόνης απλά αντιπροσωπεύει τους μία Θρακική φυλή (που στην Κλασσική Εποχή αναφέρονται ως Κεβρήνες) η οποία συγκρούσθηκε με τους Αργείους (~ Μυκηναίους) όταν αυτοί εμφανίσθηκαν στα βόρεια Αιγαιωτικά παράλια, αναζητώντας μέταλλα και ιδρύοντας εμπορικούς σταθμούς (15-14-13ος Αιώνας π.Χ.)

Σε αυτό το πλαίσιο, ως "Ερύθεια νήσος" πρέπει να νοηθεί η Σαμοθράκη, νήσος απέναντι από τις εκβολές του Έβρου.

Το τρικέφαλο σώμα του Γηρυόνη προφανώς αντιπροσωπεύει τις τρείς φυλές που κυριαρχούσαν κατά την Μυκηναϊκή Εποχή στην Θράκη.

Ο Όρθρος πρέπει να ταυτισθεί με τον μεταγενέστερο ποταμό Έβρο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CE%B7%CF%81%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%92%CF%8C%CE%B5%CF%82).

Ο άθλος αυτός ομού με άλλους δύο άθλους δηλ. Διομήδειους Ίππους και τους Γηρυόνιους Βόες συνοψίζουν την ναυτική δραστηριότητα των ναυτικών της Πρώιμης Χαλκοκρατίας στην Βόρεια Αιγαιωτική Ακτή.

Στην περίπτωση αυτή, μάλλον η χώρα του Άδου ήταν η βαλτώδης ακτή της εκβολής των τριών μεγάλων ποταμών

Αλιάκμων Ποταμός.

Λουδίας Ποταμός.

Αξιός Ποταμός, που προκαλούσε δέος και φόβο στους ναυτικούς της Πελοποννήσου.

Προφανώς η ταύτιση των τριών προαναφερθέντων ποταμών με τους εξής αντίστοιχα:

Κέρβερος Ποταμός.

Αχέρων Ποταμός.

Αϊδωνεύς Ποταμός (Άδης)).

Επίσης ο μυθικός βοσκός της περιοχής Μενοίτης πρέπει να αταυτισθεί με τους Μάγνητες που την εποχή αυτή κατοικούν στην περιοχή και δεν έχουν ακόμη μεταναστεύσει προς την Πιερία.

Αργότερα, και η Αργειακή (~ Μυκηναϊκή) αυτή επιτυχία, όπως και πολλές άλλες, αποδόθηκε, από τους μεταγενέστερους μυθοπλάστες, στον πρίγκιπα Ηρακλέα.

Πιθανότατα όμως, ο μύθος μεταφέρθηκε αργότερα από την Θράκη στην Δυτική Μεσόγειο, όπως συνέβη και με πολλούς άλλους μύθους (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%90%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82).

Ο Λαεμεδοντας της Τροιας, πιθανόν ταυτίζεται με τον Walmu, βασιλέα της Wilusa (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B4%CF%89%CE%BD_%5C%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1).

Υπάρχουν αρκετά Χετταϊκά διπλωματικά έγγραφα που δείχνουν οι αναφορές με την πόλη ή την περιοχή της Wilusa. Wilusa per se is known from six references in Hittite sources, including:

the Manapa-Tarhunta letter (c. 1310–1280 BC); [1] which places it beyond the Seha river;

the Alaksandu treaty (c. 1280 BC), between Alaksandu of Wilusa and Muwatalli II of Hatti;

the Tawagalawa letter (c. 1250 BC), addressed to the king of the Ahhiyawa by Hattusili III, mentioning a military conflict over Wilusa, and;

the Milawata letter (C. 1240 BC), believed to be written by Tudhaliya IV of Hatti, discussing the reinstallation of Walmu as king of Wilusa.

Αναλυτικά: 1) Η Wilusija (που αργότερα ονομάσθηκε Wilusa) εμφανίσθηκε σε κείμενο του Χετταίου βασιλέα Τάνταλου Α' (Tudhalija Ι) (1420 - 1400 π.Χ.), όταν αυτός νίκησε μια συμμαχία 22 Λουβίων κρατών και πόλεων που βρίσκονται στις χώρες Ασσία (Assuwa), Δαρδανία (Arzawa), Μυσία (Seha-River Land) και Καβαλλία (Haballa). Σε αυτό το κατεστραμμένο χρονικό επίσης αναφέρεται το όνομα "Taru(w)isa". (Είναι πιθανόν, η συναναφερόμενη, Truisa να είναι, απλά, η Παρελλησπόντια Θράκη, δηλ. η κλασσική Θρακική Χερρόνησος), καθόσον δεν είναι δυνατόν οι Χετταίοι να αγνοούσαν και να αδιαφορούσαν παντελώς για τους Δύο Πορθμούς (Ελλήσποντος, Βόσπορος).

2) Με επιστολή γύρω στο 1310 - 1280 π.Χ. από τον βασιλέα Manapa-Tarhunta της Seha River Land (= Μυσία (= χώρα του Σκάμανδρου) ή Σκαιόχωρα, (που προφανώς δεν είναι ο Μαίανδρος όπως υπέθεσαν αρκετοί ιστορικοί), προς ένα μη-προσδιοριζόμενο Χετταίο βασιλέα (πιθανώς τον Μύρσιλο Β' (= Mursili ΙΙ) (1318 - 1290 π.Χ. περίπου) η Wilusa και τις πέριξ περιοχές που αναφέρονται, όταν ο τυχοδιώκτης Piyama-Radu (που μάλλον ταυτίζεται με τον πρίγκηπα Ραδάμανθυ) είχε καθαιρέσει τον Kukkunni ( = Κύκνος), κυβερνήτη της Wilusa, και επίσης επιτέθηκε στην νήσο Lazpa ( = Λέσβο), αλλά υπονοείται ότι Χετταϊκός στρατός κατευθύνθηκε στην περιοχή και νίκησε τον τυχοδιώκτη.

Στην επιστολή αυτή η Wilusa περιγράφεται ως μια πόλη που βρίσκεται περίπου στο βόρειο τμήμα της χώρας που κυριαρχείται από τον Manapa-Tarhunta, επομένως στην περιοχή της Τρωάδας.

Εδώ πρέπει να ταυτισθούν:

ο Piyama-Radu I με τον Δάρδανο.

ο Kukkunni με τον βασιλέα των Σκαιών ( = Κικόνων που κατείχαν έως τότε την Τρωάδα) και

Manapa-Tarhunta με τον Τεύκρο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1_%5C%CE%A4%CF%81%CF%89%CE%AC%CE%B4%CE%B1).

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μυβάταλλου Β' του Ενδόξου (Muwattalli ΙΙ) (περίπου 1290 - 1272 π.Χ.) μία πινακίδα (c. 1280 π.Χ.) περιγράφει την συνθήκη συμμαχίας μεταξύ της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας και του νέου κυβερνήτη ή του βασιλέα της Wilusa ονομάζεται Alaksandu (ίσως ταυτίζεται με τον βασιλέα Ίλο τον Νεώτερο ή τον Αλέξανδρο/Πάρη του Τρωικού πολέμου).

Στο έγγραφο αυτό αναφέρονται τόσο ο θεός Appalliunas ( = Απόλλων?) της Wilusa όσο και το υπόγειο υδάτινο ρεύμα της χώρας της Wilusa (η ύπαρξη του οποίου έχει πράγματι διαπιστωθεί, μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές).

4) Στην Επιστολή Tawalagawa (c. 1250 π.Χ.), ο Άτλας Γ' ο Μεγαλοπρεπής ( = Hattusili III) (περίπου 1265 - 1240 π.Χ.) έγραψε στον βασιλέα των Ahhiyawa (Αχαιοί Κρήτης) (που πιθανότατα ταυτίζεται με τον περίφημο Αχαιό-Κρήτα Μίνωα) σχετικά με την ανησυχία του για τη δραστηριότητα του Piyama-Radu (που μάλλον ταυτίζεται με τον πρίγκηπα Ραδάμανθυ) που σε συμπαιγνία με τον Tawagalawa, αδελφό του βασιλέα των Ahhiyawa, χρησιμοποιώντας ως βάση την Milawanda ( = Μίλητος) διεξάγουν επιδρομές σε Λυκία ( δηλ. την Λυδία της Κλασσικής Εποχής).

Έτσι, ο Άτλας Γ' (Hattusili III) υποχρεώνεται να αποστείλει στρατό στην περιοχή Milawanda που αναγκάζει τους Piyama-radu και Tawagalawa να την εγκαταλείψουν και να διαφύγουν στο εξωτερικό.

Στην επιστολή αυτή, μία εχθρική κατάσταση που συνέβη στο παρελθόν, στην περιοχή Wilusa, αναφέρεται επίσης.

Εδώ πρέπει να ταυτισθούν:

ο Piyama-Radu II με τον πρίγκιπα Ραδάμανθυ.

o Tawagalawa με τον Αχαιό Δευκαλίωνα της Κρήτης (και όχι στον Ετέοκλο του Ορχομενού, όπως υποτέθηκε από τους πρώτους ερευνητές).

5) Στην επιστολή του Manapa-Datta, βασιλέα της Seha River Land ( = Μυσία (= χώρα του Σκάμανδρου) ο αναφερόμενος ηγέτης έγραψε σε έναν μη-προσδιοριζόμενο Χετταίο βασιλέα, τον Άτλαντα Γ' ( = Hattusili III) ή τον Tudhalija ΙΙΙ/IV (1240 - 1215 π.Χ.).

Στην επιστολή αυτή, ο Manapa-Datta κάνει αναφορά σε ένα Χετταϊκό στρατό που κινείται στην Δυτική Μικρά Ασία και σε έναν αντίπαλο του που δραστηριοποιείται πολεμικά στην περιοχή της Wilusa. Επιπλέον, η ίδια η Seha River Land έχει προσβληθεί από στρατιωτική δύναμη υπό τον Piyamaradu, ο οποίος έχει επίσης επιτεθεί στην νήσο Λέσβο.

6) Μια άλλο έγγραφο σχετικό με την Wilusa (late 13th century BC) αναφέρει ότι ο Walmu (ίσως ταυτίζεται με τον βασιλέα Λαομέδοντα), καθαιρεθείς βασιλέας της Wilusa (διάδοχος? του Alaksandu), κατέφυγε ως πρόσφυγας στον βασιλέα της Mira ( = την Μικρά Φρυγία? της Κλασσικής Εποχής) αλλά ο Tudhalija ΙΙΙ τον διέταξε ( ή φρόντισε ώστε) να επιστρέψει πίσω στην Wilusa.

7) Το τελευταίο Χετταϊκό έγγραφο για την Wilusa είναι μια επιστολή από τον Ιππόλυτο Β' ( = Suppiluliuma ΙΙ) (μετά το 1215 π.Χ.) προς τον βασιλέα της Mira ( = την Μικρά Φρυγία? της Κλασσικής Εποχής) που αναφέρεται σε απροσδιόριστη αντίθεση σχετική με τον θρόνο της Wilusa.

8) Μια ενδιαφέρουσα αναφορά σχετικά με την Wilusa έχει επίσης βρεθεί σε μία άλλη Χετταϊκή πινακίδα με θρησκευτικούς ύμνους από την ιερή πόλη Istanuwa. Σε αυτή την χώρα απαγγελόταν ένα άσμα που αρχίζει: AH-HA-TA-TA A-LA-TI AUI-EL-TA UI-LU-SA-ΤΙ "Όταν αυτοί κατέφθασαν, αιφνιδιαστικά, στην Wilusa ".

Δυστυχώς το κείμενο είναι ελλιπές, αλλά αν το άσμα αναφέρεται σε γεγονός που συνέβη στην Wilusa το πιθανότερο είναι ότι αφορούσε ένα διαβόητο στρατιωτικό συμβάν (όπως π.χ. θα ήταν η εισβολή των Αχαιών του Αγαμέμνονα).

Ωστόσο, δεδομένου ότι η πόλη Istanuwa δεν έχει επακριβώς ταυτισθεί ούτε άλλα στοιχεία έχουν ανακαλυφθεί, αυτή η "Wilusiad" ( = "Βιλουσιάδα", κατά το Ιλιάδα) θα παραμείνει ανοικτή σε όλες τις υποθέσεις.

Το Νοέμβριο του 2001, οι γεωλόγοι Ιωάννης Κραφτ από το Πανεπιστήμιο του Ντελαγουέαρ και ο Ιωάννης Λιούς από το Trinity College του Δουβλίνου παρουσίασαν τα αποτελέσματα των διερευνήσεων της γεωλογικής κατάστασης της περιοχής που είχαν αρχίσει το 1977.

Οι γεωλόγοι συνέκριναν την τωρινή γεωλογία με τη μορφολογία του εδάφους και των ακτών που περιγράφεται στην Ιλιάδα και άλλες κλασικές πηγές, κυριότερα στην Γεωγραφία του Στράβωνος.

Το συμπέρασμά τους ήταν ότι υπάρχει συνάφεια μεταξύ της τοποθεσίας της Τροίας που απεκάλυψε ο Σλήμαν (και άλλων τοποθεσιών όπως το Ελληνικό στρατόπεδο), των γεωλογικών αποδείξεων, και των περιγραφών της τοπολογίας και των μαχών στην Ιλιάδα.

Αρχαιολογική Τροία

Τα επίπεδα των ερειπίων στην περιοχή αριθμούνται ως Τροία I – Τροία IX, με πολλές υποκατηγορίες:

Τροία I (3000–2600) (Western Anatolian EB 1)

Τροία II (2600–2250) (Western Anatolian EB 2)

Τροία III (2250–2100) (Western Anatolian EB 3 [early])

Τροία IV (2100–1950) (Western Anatolian EB 3 [middle])

Τροία V: 20ος αιώνας π.Χ. – 18ος αιώνας π.Χ. (Western Anatolian EB 3 [late])

Τροία VI: 17ος αιώνας π.Χ. – 15ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIh: ύστερη Εποχή Χαλκού, 14ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIIa (ή Τροία VIi): περ. 1300 π.Χ. – 1190 π.Χ., η πιθανότερη υποψήφια για την Ομηρική Τροία.

Τροία VIIb1: 12ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIIb2: 11ος αιώνας π.Χ.

Τροία VIIb3: μέχρι περ. 950 π.Χ.

Τροία VIII: περίπου 700 π.Χ.

Τροία IX: Ελληνιστικό Ίλιο, 1ος αιώνας π.Χ.

Τροία I–V

Η πρώτη πόλη ιδρύθηκε την 3η χιλιετία π.Χ. Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, στη θέση φαίνεται να έχει υπάρξει μια ευημερούσα εμπορική πόλη, αφού η θέση της επέτρεπε τον πλήρη έλεγχο του Ελλησπόντου, καθώς από αυτή έπρεπε να περάσει κάθε εμπορικό πλοίο κατευθυνόμενο από το Αιγαίο Πέλαγος προς τον Εύξεινο Πόντο.

Τροία VI

Η Τροία VI καταστράφηκε το 1300 π.Χ., πιθανώς από σεισμό. Μόνο ένα κεφάλι βέλους βρέθηκε σε αυτό το επίπεδο, χωρίς σωματικά υπολείμματα.

Τροία VII

Το αρχαιολογικό στρώμα που είναι γνωστό ως Τροία VIIa, το οποίο έχει χρονολογηθεί με βάση τη μορφή των αγγείων στα μέσα και τέλος του 13ου αιώνα π.Χ., είναι το συχνότερα αναφερόμενο ως υποψήφιο για την Ομηρική Τροία.

Φαίνεται να έχει καταστραφεί από πόλεμο, και υπάρχουν ίχνη πυρκαγιάς. Έως τις εκσκαφές του 1988, το πρόβλημα ήταν ότι η Τροία VII φαινόταν να είναι ένα φρούριο πάνω σε λόφο, και όχι μια πόλη του μεγέθους που περιγράφεται από τον Όμηρο, αλλά αργότερες πιστοποιήσεις τμημάτων των ερειπίων της πόλης δίδουν την εικόνα πόλεως σημαντικού μεγέθους.

Μερικά ανθρώπινα υπολείμματα βρέθηκαν σε οικίες και δρόμους, και κοντά στα βορειοδυτικά ερείπια ένα ανθρώπινος σκελετός με κρανιακές κακώσεις και σπασμένη γνάθο. Τρεις χάλκινες κεφαλές βελών βρέθηκαν, δύο στο φρούριο και μία στην πόλη.  Ωστόσο, μόνο μικρά τμήματα της πόλης έχουν ανασκαφεί, και τα ευρήματα είναι λίγα για να συνηγορήσουν καθαρά υπέρ της καταστροφής από πόλεμο έναντι φυσικής καταστροφής.

Η Τροία VIIb1 (περ. 1120 π.Χ.) και η Τροία VIIb2 (περ. 1020 π.Χ.) φαίνεται να έχουν καταστραφεί από πυρκαγιά.

Τροία IX

Η τελευταία πόλη στη θέση, το Ελληνιστικό Ίλιον, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αυγούστου και ήταν σπουδαία εμπορική πόλη έως την ίδρυση της Κωνσταντινουπόλεως τον 4ο αιώνα ως της Ανατολικής πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους η πόλη παρήκμασε σταδιακά, και τελικά εξαφανίστηκε.

Η σύγχρονη κριτική ιστορία, έθεσε την Τροία και τον Τρωϊκό πόλεμο στη σφαίρα του μύθου. Στα 1870 (σε δύο εκστρατείες, 1871-1873 και 1878/1879), ωστόσο, ο Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν ανέσκαψε ένα λόφο, που ονομαζόταν Hissarlik από τους Τούρκους, κοντά στην πόλη Τσανάκ (Τσανάκκαλε) στην Βόρειο-δυτική Μικρά Ασία.

Εκεί ανεκάλυψε τα ερείπια μιας σειράς αρχαίων πόλεων, χρονολογούμενων από την Χαλκοκρατία ως τη Ρωμαϊκή περίοδο. Ο Σλήμαν ονόμασε μία από αυτές τις πόλεις— Τροία I, και αργότερα Τροία II— ως την πόλη της Ομηρικής Τροίας, και αυτή η ταυτοποίηση έγινε ευρέως αποδεκτή κατά την εποχή του.

Μετά το Σλήμαν, η τοποθεσία ανεσκάφη περαιτέρω υπό τη διεύθυνση Γουλιέλμου Ντέρπφελντ (1893/1894) και αργότερα του Καρόλου Μπλέγκεν (1932-1938). Αυτές οι ανασκαφές έχουν δείξει ότι υπήρξαν τουλάχιστον εννέα πόλεις κτισμένες η μία πάνω στην άλλη σε αυτή την τοποθεσία.

Το 1988 επανήρχισε η ανασκαφή από μία ομάδα του Πανεπιστημίου Τύμπινγκεν και του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι]] υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Μάνφρεντ Κόρφμαν. Το ερώτημα της κατάστασης της Τροίας κατά την Χαλκοκρατία έχει υπάρξει το αντικείμενο μιας μερικές φορές πικρής αντιπαράθεσης μεταξύ του Κόρφμαν και του ιστορικού από το Τύμπινγκεν Φρανκ Κόλμπ στα 2001/2002.

Τον Αύγουστο του 2003 ύστερα από μια μαγνητική επισκόπηση της πεδιάδας μπροστά από το οχυρό, μία βαθειά τάφρος εντοπίστηκε και ανεσκάφη ανάμεσα στα ερείπια της πόλης. Υπολείματα που βρέθηκαν στην τάφρο χρονολογήθηκαν στην ύστερη Εποχή του Χαλκού, στα χρόνια της Ομηρικής Τροίας.

Υπάρχει ο ισχυρισμός από τον Κόρφμαν ότι η τάφρος μπορεί κάποτε να σημείωνε τα εξωτερικά αμυντικά σημεία μιας πολύ μεγαλύτερης πόλεως για την ύπαρξη της οποίας παλαιότερα μόνο υποψίες υπήρχαν.

Πιθανή απόδειξη μάχης βρέθηκε επίσης με τη μορφή κεφαλών βελών που βρέθηκαν στα στρώματα που χρονολογούνται στον πρώιμο 12ο αιώνα π.Χ..

Ο Κόρφμαν πέθανε στις 11 Αυγούστου 2005, και καθώς η άδεια εκσκαφής είχε εκδοθεί στο πρόσωπό του, είναι αβέβαιο το πως και το πότε οι ανασκαφές θα συνεχιστούν.

Μετατρωική Διασπορά

Οι Τρώες Αινείας, Βρούτος, και Έλυμος διέφυγαν της καταστροφής και έγιναν ιδρυτές της Άλβας, (Alba Longa) της (Ρώμης), της Βρετανίας, και της Ελυμαίας, μιας περιοχής της Σικελίας.

Οι Μάξυες ήταν μια φυλή στην Δυτική Λιβύη που ισχυρίζονταν ότι ήταν απόγονοι των Τρώων, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1_%5C%CE%A4%CF%81%CF%89%CE%AC%CE%B4%CE%B1).

Η Αιγίδα είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί την μυθοποίηση των Λαών Θάλασσας.

Ο Διόδωρος διασώζει σημαντικές πληροφορίες από το Αμμώνιο ιερατείο στην ομώνυμη όαση

"... τὴν Αἰγίδα προσαγορευομένην ἀνελεῖν (η Αθηνά),

θηρίον τι καταπληκτικὸν καὶ παντελῶς δυσκαταγώνιστον· γηγενὲς γὰρ ὑπάρχον καὶ φυσικῶς ἐκ τοῦ στόματος ἄπλατον ἐκβάλλον φλόγα τὸ μὲν πρῶτον φανῆναι περὶ τὴν Φρυγίαν, καὶ κατακαῦσαι τὴν χώραν, ἣν μέχρι τοῦ νῦν κατακεκαυμένην Φρυγίαν ὀνομάζεσθαι· ἔπειτ’ ἐπελθεῖν τὰ περὶ τὸν Ταῦρον ὄρη συνεχῶς, καὶ κατακαῦσαι τοὺς ἑξῆς δρυμοὺς μέχρι τῆς Ἰνδικῆς.

Μετὰ δὲ ταῦτα πάλιν ἐπὶ θάλατταν τὴν ἐπάνοδον ποιησάμενον περὶ μὲν τὴν Φοινίκην ἐμπρῆσαι τοὺς κατὰ τὸν Λίβανον δρυμούς, καὶ δι’ Αἰγύπτου πορευθὲν ἐπὶ τῆς Λιβύης διελθεῖν τοὺς περὶ τὴν ἑσπέραν τόπους, καὶ τὸ τελευταῖον εἰς τοὺς περὶ τὰ Κεραύνια δρυμοὺς ἐγκατασκῆψαι. ἐπιφλεγομένης δὲ τῆς χώρας πάντῃ, καὶ τῶν ἀνθρώπων τῶν μὲν ἀπολλυμένων, τῶν δὲ διὰ τὸν φόβον ἐκλειπόντων τὰς πατρίδας καὶ μακρὰν ἐκτοπιζομένων, τὴν Ἀθηνᾶν φασι τὰ μὲν συνέσει τὰ δ’ ἀλκῇ καὶ ῥώμῃ περιγενομένην ἀνελεῖν τὸ θηρίον, καὶ τὴν δορὰν αὐτοῦ περιαψαμένην φορεῖν τῷ στήθει, ἅμα μὲν σκέπης ἕνεκα καὶ τῆς φυλακῆς τοῦ σώματος πρὸς τοὺς ὕστερον κινδύνους, ἅμα δ’ ἀρετῆς ὑπόμνημα καὶ δικαίας δόξης."

Μετάφραση Διοδώρου Ιστορικά:

"Η ἐξόντωσις τῆς Αἰγίδος, ὅπως ὀνομάζεται, ἑνός φοβεροῦ δηλ. καί δυσμάχητου θηρίου. Ἡ Αἰγίς εἶχε γεννηθῆ ἀπό τήν Γῆ καί ἐκ φύσεως ἐξέβαλλε φοβερό πυρ ἀπό τό στόμα της. Πρωτοεμφανίσθηκε στήν Φρυγία καί ἔκαυσε τήν χώρα, ἡ ὁποία μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «κατακεκαυμένη Φρυγία». Ἔπειτα κατέστρεψε τά όρη τοῦ Ταύρου καί ἔκαυσε τά δάση πού ἐκτείνονται ἀπό τήν περιοχή αὐτή μέχρι τήν Ἰνδία.

Ἔπειτα ἐπιστρέφοντας πρός τήν θάλασσα κατά τήν Φοινίκη, ἔκαυσε τά δάση τοῦ Λιβάνου καί περνῶντας μέσα ἀπό τήν Αἴγυπτο ἔφθασε ὥς τίς δυτικές περιοχές τῆς Λιβύης καί στό τέλος τῶν περιπλανήσεών της ὥρμησε στά δάση τῶν Κεραυνίων.

Και ὅπως ἡ χώρα καιγόταν ἀπό παντοῦ και οἱ ἄνθρωποι ἄλλοι χάνονταν και ἄλλοι ἀπό τόν φόβο τους ἐγκατέλειπαν τίς πατρίδες τους ἀπό τόν φόβο καί πήγαιναν σέ μακρινά μέρη, λέγουν, ὅτι ἡ Ἀθηνᾶ ἄλλοτε μέ τήν σοφία της και ἄλλοτε μέ τήν γενναιότητα καί τήν ρώμη της, ἐνίκησε τό θηρίο καί τό ἐφόνευσε.

Καί ντύθηκε τό δέρμα του καί τό φοροῦσε στό στῆθος της, γιά νά καλύπτει καί προστατεύει τό σῶμα της ἀπό τούς μεταγενεστέρους κινδύνους καί ταυτοχρόνως ὡς ἕνα ἀναμνηστικό τῆς ἀρετῆς της καί τῆς ἀντάξιας φήμης. "

Ας σημειωθεί ότι ο Διόδωρος αποκαλεί έναν βασιλέα της Ινδίας, Μύρρανο, (ένα όνομα που προφανώς ταυτίζεται με την βασίλισσα των Αμαζόνων Μύρινα που με την σειρά της ταυτίζεται με τον βασιλέα των Χετταίων Μύρσιλο Β' (Mursili II))-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CF%82_%5C%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

Είναι προφανές ότι το κείμενο της Οδύσσειας δεν είναι συρραφή απλών μύθων δημιουργημένων από το μηδέν, από ποιητές.

Είναι μία γεωγραφία λαών, πόλεων και χωρών της Μυκηναϊκής Εποχής καλυμμένη δεξιοτεχνικά από περίτεχνους μύθους.

Φαίνεται ότι η περιπετειώδης επιστροφή του Οδυσσέως, ήρωα του Τρωικού Πολέμου στην πατρίδα του, ήταν απλά το υπόβαθρο για να συγκεντρωθούν μύθοι για διάφορους "εξωτικούς" (για την εποχή) τόπους, οι περισσότεροι των οποίων δεν τον αφορούσαν αλλά πλάσθηκαν κατάλληλα από τους ποιητές.

Μια βασική παρατήρηση είναι ότι πιθανότατα στην Οδύσσεια συγχωνεύθηκαν δύο περιπλανήσεις: του Οδυσσέα στην Ανατολική Μεσόγειο και κάποιου αγνώστου (που ίσως ονομαζόταν "Όλυσος" στην Δυτική Μεσόγειο.

Έτσι, ο Οδυσσεύς και οι περιπέτειές του μετατέθηκαν, κυρίως, στην Δυτική Μεσόγειο την οποία μάλλον ποτέ δεν επισκέφθηκε.

1) Η περιπλάνηση άρχισε με την Χώρα των Κικόνων.

Οι Κίκονες ήταν υπαρκτή φυλή

Αναμφίβολα, η επίσκεψή του στην Κικονίδα Θράκη είναι πραγματική.

Δεν περιέχει εξωτικά πλάσματα και έχει πολύ ρεαλιστική περιγραφή.

2) Στην συνέχεια, η χώρα των Λωτοφάγων.

Παρ' όλο που στην Κλασσική Εποχή ταυτίσθηκε με την Τριτωνίδα Λίμνη, στην Δυτική Λιβύη, φαίνεται ότι στην πραγματικότητα ήταν η πλούσια ευημερούσα χώρα του Νειλικού Δέλτα και ουσιαστικά η περίφημη Κάτω Αίγυπτος.

Εκεί πολλοί έμποροι και μισθοφόροι προερχόμενοι από την Μυκηναϊκή Ελλάδα θα παρέμεναν μόνιμα (οπότε και προέκυψε ο μύθος του "πατριδολησμονικού" λωτού).

Ας σημειωθεί ότι οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν "λωτό" το Νειλικό Δέλτα.

Επίσης, φαίνεται ότι ο ίδιος ο Νείλος Ποταμός αποκαλούταν "Τρίτων" στην Μυκηναϊκή Εποχή επειδή τότε είχε μόνο τα τρία κύρια στόμια καθώς δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμη (ή ήταν ασήμαντα) τα υπόλοιπα τέσσερα που ήταν γνωστά κατά την Κλασσική Εποχή. Αργότερα, όταν καθιερώθηκε η ονομασία "Νείλος", ο Τρίτων επανατοπετήθηκε σε έναν ασήμαντο ποταμό στην Δυτική Λιβύη.

Είναι πιθανό ο στόλος του Οδυσσέως να παρασύρθηκε από θύελλες και να κατέληξε στο Νειλικό Δέλτα.

3) Ακολουθεί η Χώρα των Κυκλώπων.

Φαίνεται ότι και αυτή αποτελεί άλλη μία μεταφορά τοποθεσίας από την Ανατολική στην Δυτική Μεσόγειο.

Οι Κύκλωπες είναι μάλλον μία προελληνική φυλή που εγκαταστάθηκε αρχικά στην Αττική με τον Κέκροπα και στην συνέχεια αποίκησε τις Κυκλάδες Νήσους στις οποίες και μεταβίβασε το όνομά της.

 Επομένως οι μυθικοί Κύκλωπες ήταν απλά οι Κυκλάδες νήσοι που θεωρήθηκαν υιοί του Ποσειδώνος, εξ' αιτίας των συχνών σεισμών (ή επειδή ο Ποσειδών υπήρξε ο κύριος θεός τους).

Η κατοικία του ισχυρότερου Κύκλωπα, του Πολύφημου, πιθανότατα πρέπει να ταυτιστεί με την μεγαλύτερη Κυκλάδια νήσο, την Νάξο.

Όταν αργότερα ο μύθος μετατέθηκε στην Δυτική Μεσόγειο, η χώρα των Κυκλώπων ταυτίσθηκε με την Ανατολική Σικελία, οι Κύκλωπες με τους άγριους Σικελούς, και η κατοικία του Πολύφημου με την νησίδα Ορτυγία, απέναντι από τις μεταγενέστερες Συρακούσες.

4) Ακολουθεί η Νήσος του Αιόλου.

Φαίνεται ότι και αυτή αποτελεί άλλη μία μεταφορά τοποθεσίας από την Ανατολική στην Δυτική Μεσόγειο.

"Αιολία" κλήθηκε κάποια περίοδο, κατά την Μυκηναϊκή Εποχή η νήσος Λέσβος καθώς αποικίσθηκε από κύματα Αιολέων που κατέφθασαν εκεί από την Θεσσαλία.

Αναφέρεται στον Διόδωρο ότι η Λέσβος αποίκησε και τις άλλες νήσους του Ανατολικού Αιγαίου. Επομένως αυτές ήταν οι Αιολίδες Νήσοι της Οδύσσειας όπου κατοικούσε ο Αίολος και οι υιοί του.

Όταν ο μύθος μεταφέρθηκε στην Δυτική Μεσόγειο, οι Αιολίδες Νήσοι ταυτίσθηκαν με τις Λιπάρες Νήσους στα βόρεια της Σικελίας όπου πιθανόν επίσης είχαν εγκατασταθεί Αιολείς άποικοι κατά την Μυκηναϊκή Εποχή.

Πιθανότατα, ο στόλος του Οδυσσέα προσορμίσθηκε στην Λέσβο και έτυχε καλής υποδοχής από τους Αιολείς κατοίκους της.

5) Ακολουθεί η Χώρα των Λαιστρυγόνων.

Η επιβλητική παρουσία των Λαιστρυγόνων στην Οδύσσεια με την μεγαλοπρεπή πρωτεύουσά τους, την Τηλέπυλο, παραπέμπει, έντονα, στην προ-Φοινικική Καρχηδόνα των Ελύμων.

Βέβαια, η ετυμολογία τους παραμένει προβληματική αν και υπάρχει πόλη Λύστρα στην Λυκαονία ενώ ο ιδρυτής του κράτους τους Λάμος παραμπέμπει ετυμολογικά στους Έλυμους της Σικελίας και τους Σόλυμους της Παμφυλίας αλλά και στον Λάμο, ποταμό της Τραχείας Κιλικίας.

Αν παρατηρήσει κανείς ότι ο Όμηρος τοποθετεί στην Κιλικία το τέλος της Ανατολής, θεωρώντας τους κατοίκους της Γίγαντες, τότε η Παμφυλία και η Τραχεία Κιλικία θα θεωρούνταν οπωσδήποτε "εξωτικές" χώρες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%5C%CE%88%CF%80%CE%BF%CF%82).

Κράτος Κολχίδας περί το 1300 π.Χ με το οποίο να διεξαγόταν εμπόριο Θεσσαλίας - Εύξεινου Πόντου δεν υπήρξε ποτέ.

Το Κράτος ήταν η Χετταϊκή Αυτοκρατορία στην Μικρά Ασία που κατείχε τα μυστικά της μεταλλουργίας

διασώθηκε διάταγμα του αυτοκράτορα που απαγορεύει, επί ποινή θανάτου, την διαρροή της τεχνικής της κατεργασίας μετάλλων (Χρυσού, Σιδήρου, Χαλκού και Άργυρου) σε άλλα κράτη

Έίχε στηθεί, λοιπόν, σταθμός παράνομου εμπορίου στην Κολχίδα (λίγο έξω από την Αυτοκρατορία) που παράνομοι Χετταίοι έμποροι πουλούσαν αδασμολόγητα μεταλλουργήματα στους Αχαιούς του Αιγαίου που ερχόταν κρυφά με διάφορα πλοία τύπου "Αργώ" να τα αγοράσουν (δηλ. λαθρεμπόριο)

Όπου τα συναντούσε ο Χετταϊκός στόλος τα καταδίωκε και τα βύθιζε.

Ο πανίσχυρος και παντοδύναμος "Αιήτης" ήταν απλά ο τίτλος του αυτοκράτορα της Αίας (δηλ. της Ανατολής) όπως π.χ. ήταν ο τίτλος "Φαραώ" για τους Αιγύπτιους αυτοκράτορες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%94%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82).

[Το ίδιο ίσχυε πιθανώς και για το όνομα του Μίνωα στην Κρήτη ή του Σαρπηδόνα στην Λυκία].

Σύμφωνα με μία αναφορά του Ηρόδοτου ο Περσεύς γεννήθηκε στην Χέμμιδα (ή αλλιώς Πανόπολη, σημ. Akhmin).

Δεν διευκρινίζεται αν ήταν Αιγύπτιος ή μετανάστης αλλά πιθανώς να επρόκειτο για μετανάστη ή απόγονο μετανάστη που προερχόταν από τον Αιγαιακό χώρο καθώς πιθανότατα υπηρέτησε στο ναυτικό και συμμετείχε, ίσως ως πλοίαρχος ή ναύαρχος, στον αιγυπτιακό στόλο (που πιθανότατα συγκροτούταν κυρίως από ναύτες Αιγαιακής και Παλαιστινιακής προέλευσης καθώς οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ ιδιαίτερα με την ναυσιπλοΐα).

Στην συνέχεια, ενδεχομένως ο Αιγυπτιακός στόλος ανέλαβε τον αγώνα κατά ενός πειρατικού λαού (Karkisa) που ο Ελληνικός μύθος αναφέρει ως Γοργόνες που μάστιζαν τα Παλαιστινιακά και Συριακά παράλια που προφανώς είχαν ως βάση την παραλία της Τραχείας Κιλικίας καθώς επίσης και περιοχές της νήσου Κύπρου (πρβλ. Κυπριακή πόλη Γόλγοι καθώς και μεταγενέστερος Κύπριος βασιλέας Γόλγος).

Η επιτυχία του Περσέα κατά των πειρατών και μάλιστα η θανάτωση της βασίλισσας τους Μέδουσας πρέπει να ήταν ένα γεγονός που έκανε αίσθηση όχι μόνον στην Αίγυπτο αλλά και σε όλη Ανατολική Μεσόγειο.

Στο μεταξύ στην Αίγυπτο είχαν διαμορφωθεί οι κρίσιμες εκείνες πολιτικές εξελίξεις που απηχεί ο Ελληνικός μύθος, ο σχετικός με την Ανδρομέδα.

Έτσι τότε πρέπει να συνέπεσε χρονικά ο (βίαιος ή όχι) θάνατος (1323 π.Χ.) του αυτοκράτορα (φαραώ) Τουταγχαμώνα (Tut-ankh-Amun) (1332 - 1323 π.Χ.), οπότε στην Αίγυπτο επικράτησε μεγάλη ένταση. Τον θρόνο κατέλαβε ο Ay (1323 - 1319 π.Χ.) και μετά από αυτόν ο στρατηγός Horemheb (1319 - 1292 π.Χ.)

Τα ιερατεία της Κάτω Αιγύπτου πρέπει να έβλεπαν με ανησυχία τις κυριαρχικές τάσεις του ιερατείου του Άμμωνα της Θήβας (το οποίο έτεινε να μονοπωλήσει τον αγώνα κατά των Αθωνιστών).

Έτσι, προ της απειλής της έκρηξης εμφυλίων συγκρούσεων και της πιθανής διάσπασης της Αιγυπτιακής Αυτοκρατορίας, οι αυλικοί ανάγκασαν, πιθανόν, την Αγχεναμώνη (Akhes-en-Amun) (που αποδόθηκε στην Ελληνική γλώσσα ως Ανδρομέδα), σύζυγο του εκλιπόντος και θυγατέρα του Αμένωφιος Δ' (Akhenaten) να δεχθεί ως σύζυγο έναν ξένο πρίγκηπα, και συγκεκριμένα, έναν υιό του Χετταίου βασιλέα Ιππόλυτου Α' (Shuppiluliumash I) (1344 – 1322), τον Σύννυσο (Zannuza) (ένα όνομα που αργότερα, στην κλασσική περίοδο, αποδόθηκε ενδεχομένως ως Συέννεσις)).

Πιθανόν αυτή να ήταν η ύστατη προσπάθεια προκειμένου να επικρατήσει ισορροπία μεταξύ των αντιτιθεμένων ιερατείων (των βόρειων ιερατείων στο Δέλτα και του νότιου ιερατείου του Άμμωνος) αλλά κυρίως για να αντιμετωπισθεί η καταστρεπτική Χετταϊκή επίθεση στις Αιγυπτιακές Ασιατικές κτήσεις.

Όμως ο γάμος αυτός πρέπει να προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις καθώς θεωρήθηκε, προφανώς από την μερίδα των σωβινιστών, μεγάλη θυσία για την ίδια την Αιγύπτια πριγκίπισσα αλλά και μεγάλη προσβολή για την Αίγυπτο.

Αποτέλεσμα αυτών ακριβώς των αντιδράσεων πρέπει να ήταν η απόφαση Αιγύπτιων συντηρητικών για την δολοφονία του Χετταίου πρίγκιπα μόλις αυτός κατέφθανε σε Αιγυπτιακό έδαφος.

Η σύνδεση του Ελληνικού μύθου και των Αιγυπτιακών πηγών επιτυγχάνεται αν υποθέσει κανείς ότι η δολοφονία αυτή ανατέθηκε από τους Αιγύπτιους αντιφρονούντες στον Αιγυπτιακό στόλο και συγκεκριμένα στον ίδιο τον Περσέα.

Η δολοφονία γίνεται, στην Παλαιστινιακή πόλη Ιόππη, όπου προφανώς οδηγήθηκε η Αιγύπτια βασίλισσα προκειμένου να αναμείνει την αποβίβαση του επίδοξου συζύγου (που στον μύθο παρουσιάζεται ως "κήτος" που αποστάλθηκε από τον Ποσειδώνα εξ αιτίας της αλαζονείας της μητέρας της Κασσιέπειας) (1323 π.Χ.?).

Τότε, προφανώς, επεμβαίνει ο Eje ( = Ay) (που στον Ελληνικό μύθο εμφανίζεται ως Φινεύς δηλ. Φοίνικας) που επιχειρεί να ανέλθει στον Αιγυπτιακό θρόνο και επιθυμεί νομιμοποίησει την πράξη του.

Αλλά ο «σωτήρας Περσεύς» αποφασίσει να κρατήσει ο ίδιος την πριγκίπισσα.

Επακολουθεί σύγκρουση μεταξύ τους και τελικά ο Περσέας παίρνει την Ανδρομέδα (δηλ. την Akhenes-en-Amun) καθώς και την μοίρα του Αιγυπτιακού στόλου που διοικεί και διαφεύγει στην Ελλάδα.

Εκεί, κατευθύνεται (ενδεικτικά, 1320) στο Άργος το οποίο ίσως τότε βρίσκεται υπό την εξουσία των Αβάντων (ή Απίων ή Επειών) (υπό τον Ακρίσιο).

Στο Άργος, ο θάνατος του Προίτου (ενδεικτικά, 1325) πρέπει να επέτεινε την αστάθεια που ήδη είχε επισυμβεί προς το τέλος της βασιλείας του.

Ίσως αιτία ήταν οι οπαδοί του εξόριστου στην Θεσσαλία, Ακρίσιου.

Ο υιός του Προίτος, Μεγαπένθης είχε μάλλον εκδιωχθεί και είχε αποσυρθεί στην Τίρυνθα και από εκεί προσπαθούσε να ανακτήσει τον χαμένο του θρόνο.

Η έλευση του Περσέως από την Θεσσαλική παραλία, και του στόλου του, ήταν μία απρόσμενη ευκαιρία για αυτόν.

Το Άργος αποκλείσθηκε από ξηρά και θάλασσα και οι επαναστάτες αναγκάστηκαν να το παραδώσουν (ενδεικτικά, 1319). Εξ αιτίας αυτής της εκπόρθησης ενδεχομένως ο νεαρός πρίγκιπας προσλαμβάνει την επωνυμία "Περσεύς" (= πορθητής).

Ο Μεγαπένθης ανακαταλαμβάνει τον θρόνο του και παραχωρεί προφανώς ως αμοιβή-τιμάριο στον Περσέα την Τίρυνθα και τις Μυκήνες. Ο Περσέας οχυρώνει τις Μυκήνες και τις καθιστά έδρα του.

Ίσως, λίγο αργότερα, ο Μεγαπένθης αποθνήσκει (ενδεικτικά, 1318) και τον διαδέχεται ο υιός του Αργεύς (1318 - 1310). Αυτός πρέπει να ταυτισθεί με τον διαβόητο Άργο Β' τον Πανόπτη

Ο Άργος αυτός βρίσκεται στην ανάγκη να αντιμετωπίσει τα πρωτοφανή μεταναστευτικά κύματα των Ιώνων της Μ. Ασίας (που μυθομεταπλασθηκαν ως "περιπλανήσεις της Ιούς") από την καταστροφή της Αρσαβίας (1319 π.Χ.) από τον Μύρσιλο Β' (1321 - 1295 π.Χ.)

Οι βιαιότητες στις οποίες αναγκάσθηκε να προσφύγει για να ελέγξει την κατάσταση καταρράκωσαν όχι μόνο το κύρος του ιδίου αλλά και του Οίκου του. Έτσι ο υιός του Αναξαγόρας δεν ήταν σε θέση να τον διαδεχθεί απρόσκοπτα.

Έτσι, καθώς, η πόλη του Άργους βυθιζόταν σε εμφύλιες διαμάχες, οι ευγενείς της Αχαϊκής Αυτοκρατορίας στράφηκαν στον Περσέα που τον αναγνώρισαν ως νέο "Αυτοκράτορα" της (ενδεικτικά, 1310 - 1309 π.Χ.).

Ο Αναξαγόρας αναγκάσθηκε να δεχθεί τριχοτόμηση της εξουσίας του στο Άργος και η πρωτοκαθεδρία περιήλθε στις Μυκήνες (ενδεικτικά, 1309).

Η συνέχεια της βασιλείας του Περσέως φαίνεται ότι ήταν σχετικά ειρηνική μέχρι τον θάνατό του (ενδεικτικά, 1295).

Ο Περσέας, πρέπει να ήταν σύγχρονος με τον Ashur uballit Ι (1353 - 1318 π.Χ.) της Ασσυρίας (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%8D%CF%82_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82#.CE.97_.CE.9C.CE.AD.CE.B4.CE.BF.CF.85.CF.83.CE.B1).

Πιθανόν τα ανωτέρω εκτεθέντα να αποτελούν έναν ακόμη Ελληνικό μύθο με ιστορικό πυρήνα.

Ενδεχομένως τα μυθοποιηθέντα γεγονότα σε σχέση με την Ανδρομέδα, αφορούν την Αίγυπτο στην περίοδο της βασιλείας του Αίγιος ( Eje, Ay).

Η ιστορική κατάσταση έχει ως εξής:

Μετά τον (βίαιο ή όχι) θάνατο του Τουταγχαμώνα (Tut-ankh-Amun), στην Αίγυπτο επικράτησε μεγάλη ένταση.

Τα ιερατεία της Κάτω Αιγύπτου έβλεπαν με ανησυχία τις κυριαρχικές τάσεις του ιερατείου του Άμμωνα της Θήβας (το οποίο έτεινε να μονοπωλήσει τον αγώνα κατά του καταρρέοντος Αθωνισμού).

Έτσι, προ της απειλής της έκρηξης εμφυλίων συγκρούσεων και της πιθανής διάσπασης της αυτοκρατορίας, οι αυλικοί ανάγκασαν πιθανόν την Αγχεναμώνη (Akhenes-en-Amun), σύζυγο του εκλιπόντος και θυγατέρα του ιδρυτή του Αθωνισμού, Αμενώφιος Δ' (Akh-en-Aten) να ζητήσει ως σύζυγο έναν ξένο πρίγκηπα, και συγκεκριμμένα, έναν υιό του Χετταίου βασιλέα Συππίλου Α' (Shuppiluliumash I) (1344 – 1322), τον Συέννεσιν (Zannuza) (ένα όνομα που αργότερα, στην κλασσική περίοδο, αποδόθηκε ενδεχομένως ως Συέννεσις)).

Πιθανόν αυτή να ήταν η ύστατη προσπάθεια προκειμένου να επικρατήσει ισορροπία μεταξύ των αντιτιθεμένων ιερατείων (των βόρειων ιερατείων του Δέλτα και του νότιου ιερατείου του Άμμωνος).

Όμως ο γάμος αυτός θεωρήθηκε, προφανώς από την μερίδα των σωβινιστών, ως μεγάλη θυσία για την ίδια την Αιγύπτια πριγκήπισσα αλλά και μεγάλη προσβολή για την Αίγυπτο.

Ακολουθεί δολοφονία του Χετταίου πρίγκηπα που πιθανότατα κατέβαινε προς την Αίγυπτο πλέοντας με πλοίο κατά μήκος της Παλαιστινιακής παραλίας.

Ο Χετταίος Αυτοκράτορας θεώρησε υπεύθυνους της δολοφονίας του τους κρατούντες στην Αίγυπτο και οργάνωσε εκστρατεία που δήωσε τις Αιγυπτιακές κτήσεις σε Φοινίκη και Παλαιστίνη.

Εδώ παρεμβαίνει ο Ελληνικός μύθος. Ο Περσεύς ήταν ένας Αιγύπτιος πρίγκηπας που γεννήθηκε στην Αίγυπτο και ειδικότερα στην Χέμμιδα (ή αλλιώς Πανόπολη, σημ. Akhmin) (σύμφωνα με ρητή αναφορά του Ηρόδοτου).

Πιθανόν προηγουμένως να είχε διακριθεί στον αγώνα κατά των πειρατών (μία περιπέτεια που μετεξελίχθηκε από τον μύθο ως θανάτωση Μέδουσας) που μάστιζαν τα Παλαιστινιακά και Συριακά παράλια (Γοργόνες (? ~ Kark-isa (?~ Careans) = Κάρες.

Αυτοί πρέπει να είχαν ως βάση την Καρία αλλά ενδεχομένως και τα παράλια της Τραχείας Κιλικίας καθώς επίσης και περιοχές της νήσου Κύπρου (πρβλ. Κυπριακή πόλη Γόλγοι και μεταγενέστερος Κύπριος βασιλέας Γόλγος)

Ενδεχομένως αναλαμβάνει ή μετέχει κατά κάποιο τρόπο στην δολοφονία του Χετταίου πρίγκηπα.

Η δολοφονία γίνεται, στην Παλαιστινιακή πόλη Ιόππη, όπου προφανώς οδηγήθηκε η Αιγύπτια βασίλισσα προκειμένου να αναμείνει την αποβίβαση του επίδοξου συζύγου που στο μύθο παρουσιάζεται ως "κήτος" ( = τέρας ή ταύρος) που αποστάλθηκε από τον Ποσειδώνα εξ αιτίας της αλαζονίας της μητέρας της Κασσιέπειας).

Η λέξη "κήτος" παραπέμπει ενδεχομένως σε παραφθορά της λέξης "Hatti".

Ο «σωτήρας» οδηγεί την βασίλισσα πίσω στην Αίγυπτο (ίσως με την πιθανή ελπίδα να την νυμφευθεί και να γίνει αυτός ο νέος φαραώ).

Όμως και ο Eje (~ ? Φινεύς) επιχειρεί αυτός να νυμφευθεί την νεαρή βασίλισσα και να ανέλθει στον θρόνο. Επακολουθεί σύγκρουση μεταξύ τους και τελικά ο νεαρός πρίγκηπας παίρνει την Akhenes-en-Amun (~ ? Ανδρο-μέδα) και τον στόλο του και διαφεύγει στην Ελλάδα.

Εκεί κατευθύνεται (1327) στο Άργος το οποίο βρίσκεται υπό την εξουσία των Αβάντων (προελθόντων από την Εύβοια) (υπό τον Ακρίσιο).

Με την βοήθεια των Δαναών της Τίρυνθας (Προίτος ( = Πρωτεύς (~ Φαραώ)) εκπορθεί το Άργος και λαμβάνει την επωνυμία Περσεύς (= πορθητής).

Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον μύθο η Κασσιέπεια ήταν τόσο εύμορφη που προκάλεσε τις Νηρηίδες (= Αιγύπτιες πριγκήπισσες) (και όχι την Αφροδίτη όπως θα ήταν αναμενόμενο και αυτό επειδή η Αφροδίτη δεν είχε καθιερωθεί ακόμη ως θεά, αφού σύμφωνα με την υπόθεση, ήταν το αυτό πρόσωπο με την Νεφερτίτη και επομένως και με την ίδια).

Η ονομασία Κασσι-όπεια (Κασία + ελλ. κατάληξη -οπη) ίσως είναι μετεξέλιξη της λ. kashwet (δηλ. ξένη, ξανθή) (πρβλ. Υκσως = Heka kashwet) με την οποία οι Αιγύπτιοι δήλωναν τους ξένους (ιδιαίτερα της Ασίας). Οπότε υποθέτουμε ότι ήταν απλά ένα παρωνύμιο της Νεφερτίτης (προφανώς από αυτούς που αντιπαθούσαν την θρησκεία του Αθωνισμού).

Εδώ ας ληφθεί υπόψιν και ένας άλλος μύθος σύμφωνα με τον οποίο η Ευρώ-πη (~ Αφρο-δίτη) έπαιζε όταν ήταν μικρή στις παραλίες της Φοινίκης).

Επιπλέον Ευρώπη ονομάζεται η πρώτη σύζυγος του Δαναού και Κασσιέπεια μία από τις επόμενες τρείς (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B4%CE%B1_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Εφόσον δεχθούμε ότι το όνομα "Ίναχος" είναι ετυμολογική παραφθορά του ονόματος "Φοίνικος" (δηλ. Φοίνικας) τότε προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι "Φοίνικες" της 2ης χιλιετίας π.Χ. ήταν οι κάτοικοι του μεταγενέστερου Άργους και όλης της τότε Αργολίδας και ίσως όλης της τότε Πελοποννήσου.

Και, βέβαια, η προέλευση των "Φοινίκων της Πελοποννήσου" πρέπει να αναζητηθεί στα ονόματα Πίνδος, Πενθεύς, Παν, Πανδίων, Πενέστες Θεσσαλίας, (Φ)αινιάνες, (Φ)ίναχος της Μαλίδας, Παίονες κλπ.

Επίσης, αν δεν δεχθούμε και την παραφθορά της ρίζας "Φοινι-" σε "Δανα-" (κάτι που ρητά αναφέρεται ότι συνέβη στην περίπτωση όπου η ονομασία της πόλης "Βωδώνη" παραφθάρθηκε σε "Δωδώνη") τότε οι αρχικά αποκαλούμενοι "Φοίνικες" ήταν στην πραγματικότητα οι Δαναοί (και το όνομα "Φοίνικες" χρησιμοποιήθηκε πλέον αποκλειστικά για τους αποίκους τους στην Ασιατική Φοινίκη).

Σε απόσπασμα από τον Ηρόδοτο αναφέρεται:

"1. Οι λόγιοι των Περσών λέγουσιν ότι οι Φοίνικες εγένοντο αίτιοι της διαφοράς, καθ' ότι αυτοί ελθόντες από τα παράλια της Ερυθράς λεγομένης θαλάσσης εις τα της Μεσογείου και εγκατασταθέντες εις τας χώρας τας οποίας κατοικούσιν έτι και σήμερον, επεδόθησαν ευθύς εις μακράς θαλασσοπλοΐας. "

"Τα πλοία των, πληρούμενα εξ εμπορευμάτων της Ασσυρίας και της Αιγύπτου, προσωρμίζοντο εις διάφορα μέρη της Ελλάδος, μεταξύ άλλων δε και εις το Άργος. "

"Κατ' εκείνους δε τους χρόνους το Άργος κατείχε την πρώτην θέσιν μεταξύ όλων των πόλεων της χώρας ήτις σήμερον καλείται Ελλάς."

"Εισελθόντες λοιπόν οι Φοίνικες εις τον λιμένα του Άργους, επώλουν το φορτίον των. Κατά την πέμπτην δε ή την έκτην ημέραν, ότε εξεποίησαν σχεδόν όλα όσα είχον φέρει, είδον ερχομένας εις το παραθαλάσσιον πολλάς γυναίκας, και μεταξύ αυτών την θυγατέρα του βασιλέως, ήτις εκαλείτο, ως λέγουσιν επίσης όλοι οι Έλληνες, Ιώ του Ινάχου. "

"Αι γυναίκες εστάθησαν πλησίον της πρύμνης του πλοίου εκλέγουσαι και αγοράζουσαι ό,τι ταις ήρεσκε· τότε οι Φοίνικες, ως εκ συνθήματος, ώρμησαν επ' αυτών. Και αι μεν πλείσται διέφυγον, αλλ' η Ιώ καί τινες άλλαι ηρπάγησαν. Αναβιβάσαντες δε αυτάς οι Φοίνικες εις το πλοίον, απέπλευσαν προς την Αίγυπτον."

"2. Ούτω, ως λέγουσιν οι Πέρσαι, και ουχί ως λέγουσιν οι Έλληνες, η Ιώ ήλθεν εις την Αίγυπτον, και τούτο υπήρξεν η πρώτη αιτία των ακολούθων αδικημάτων." (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%82_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Προφανώς, ο Πέλοψ δεν θα μπορούσε να ήταν υιός ενός Ασιάτη ηγεμόνα.

Πιθανότατα, ήταν αρχηγός Αχαιών μισθοφόρων στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας, Ταντάλου Β' (Tudhaliya) του Ασθενούς (1375 - 1355 π.Χ.) ή ίσως και του Ταντάλου Δ' του Ήπιου (1236 - 1215 π.Χ.).

Σε κάποια χρονική περίοδο, επέστρεψε με τους μισθοφόρους του στην Ελλάδα και επέτυχε να καταλάβει τον θρόνο της Πίσας, όπου πιθανά προσελήφθη να προσφέρει υπηρεσίες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%88_%5C%CE%A0%CE%AF%CF%83%CE%B1).

Σύμφωνα με αρχαίους Έλληνες γεωγράφους οι Γρύπες ήταν γείτονες με τους Υπερβόρειους. Έχει γραφεί από τον Ηρόδοτο και τον Πομπώνιο Μέλα ότι οι Γρύπες κατοικούσαν σε μία περιοχή της Πέραν του Ίμαιου Σκυθίας (πιθανότατα πρέπει να ταυτισθεί με την έρημο Taklamakan), και εκεί υπήρχε πολύς χρυσός που αυτοί προστάτευαν αλλά τους τον έκλεβαν οι γείτονες τους Αριμασποί.

Πιθανόν, όμως, οι Γρύπες να ήταν πρωτο-Τουρκικός λαός των 7ου, 6ου, 5ου αιώνα π.Χ. που κατοικούσε στην έρημο Taklamakan και έκανε επιδρομές στα διερχόμενα εμπορικά καραβάνια της Οδού της Μετάξης που κατευθύνανταν προς την τότε πρωτεύουσα Σήρα (Xian).

Αναφέρονται συγκρούσεις τους με τους Αριμασπούς εμπόρους που πιθανόν τους λήστευαν και αυτοί με την σειρά τους καρπούμενοι τα χρυσά αποθέματα της χώρας τους (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%93%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%82).

Οι Αριμασποί ήταν έθνος Σκυθικής προέλευσης. Οι Αριμασποί ήταν πολεμικοί, μονόφθαλμοι, ξανθοί, και είχαν την κόμη τους δεμένη με χρυσό.

Ο Διονύσιος ο Περιηγητής κατονομάζει τους Αριμασπούς ως πλούσιους και κατόχους κοιτασμάτων χρυσού. Οι Γρύπες μάλιστα αναφέρει τρέφονταν με αυτό το χρυσό. Το όνομά τους όπως αναφέρει και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, είναι Σκυθικό και σημαίνει μονόφθαλμος. Έσωσαν το καράβι των Αργοναυτών από μια χειμερινή τρικυμία, για αυτό και αυτοί τους ονόμασαν ευεργέτες.

Κατά μία άλλη εκδοχή, έσωσαν το στρατό του Κύρου από σίγουρο θάνατο λόγω έλλειψης τροφίμων.

Ο Παυσανίας αναφέρεται στους Αριμασπούς στα «Ἀττικά» του.

Σε μία από τις αναφορές του παραδίδει ότι από αυτούς διέρχονται πρώτα τα θεία δώρα των Υπερβορείων, που τα μεταφέρουν στους Ισσηδόνες, μετά στους Σκύθες και από αυτούς στους Έλληνες.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που αναφέρει ο Ηρόδοτος (Ηρόδοτος 4, 27) το όνομα τους συσχετίζεται παρετυμολογικά με δύο λέξεις της Σκυθικής γλώσσας, ήτοι της λέξης άριμα = ένα και σπου = οφθαλμό, άρα οι μονόφθαλμοι, όπως οι Κύκλωπες.

Θεωρείται ότι οι Αριμασποί, που ήταν λαός πολεμοχαρής και που εξέτρεφαν πολλούς ίππους, βόες και πρόβατα, κατοικούσαν πέραν της Σκυθίας, υψηλότερα από τους Ισσηδόνες και χαμηλότερα από τους Υπερβορείους (ταυτίζονται με τους Σήρες).

Σύμφωνα με το μύθο, λοιπόν, οι Γρύπες (που ταυτίζονται με τους Ουιγούρους Τούρκους) ήταν θησαυροφύλακες. Οι πτερωτοί Γρύπες που ζούσαν βορειότερα, φύλαγαν τις τεράστιες ποσότητες χρυσού που υπήρχε στην χώρα τους (στην [[Γρυναία |Γρυναία Έρημο ( = στέπα Taklamakan)).

Οι Αριμασποί, οι πολύ ικανοί ιππείς, δεν πολεμούσαν μόνο με τους Γρύπες για την πολύτιμη ύλη που φρουρούσαν, αλλά και με τους Σκύθες.

Τελικά εξαναγκαζόμενοι σε μετανάστευση, έδιωξαν τους Ισσηδόνες (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%AF).

Η ορθολογιστική εξέταση του μύθου της Ατλαντιδας, δεν αφήνει για κάποιους μελετητές άλλα περιθώρια πέραν της ταύτισης της Ατλαντίδας με την προ-κατακλυσμιαία Σουμερία.

Η πρωταρχική πηγή του μύθου είναι οι αναφορές του Πλάτωνα σε δύο διαλόγους του: τον Κριτία και τον Τίμαιο.

Από αυτές φαίνεται ότι οι πληροφορίες του αντλούνται από σημειώσεις του Σόλωνα που αυτός συνέγραψε μετά την επιστροφή του από την Αίγυπτο που χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ..

Εκεί, στο ναό της Νήιθιδος, στην πόλη Σάϊδα του Δέλτα του ποταμού Νείλου, οι Αιγύπτιοι ιερείς παρουσίασαν στον Σόλωνα πινακίδες (ή επιγραφές σε τοίχους), σε Ιερογλυφική Γραφή, που αναφερόταν στους Άτλαντες και την επίθεσή τους στην Αίγυπτο.

Είναι προφανές ότι οι πληροφορίες αυτές δεν μπορεί να παλαιότερες του τέλους της 4ης χλιετηρίδας καθώς όλα τα αιγυπτιακά κείμενα που διαθέτουμε είναι νεότερα της εποχής αυτής και επιπλέον θεωρείται, με αρκετή πιθανότητα, ότι τότε περίπου θα εμφανίσθηκε και η γραφή στην Αίγυπτο.

Η παράλληλη ανάπτυξη των δύο πολιτιστικών κέντρων της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου, κατά την διάρκεια της 4ης χιλιετηρίδας, θα είχε δημιουργήσει κάποιο εμπορικό δίαυλο μεταξύ τους που εκτός από εμπορεύματα θα διοχέτευε και πληροφορίες του ενός για την κατάσταση του άλλου.

Η αισθητή υπεροχή του πολιτισμού στην Μεσοποταμία κατά τον δεύτερο ήμισυ της χιλιετίας αυτής θα είχε προκαλέσει το ζωηρό ενδιαφέρον των Αιγυπτίων για τους μακρινούς ανταγωνιστές τους.

Ωστόσο, αυτό ήταν περισσότερο ακαδημαϊκό, καθώς θα υπήρχαν έντονα τοπικά προβλήματα. Περιβαλλόμενη από αφρικανικούς λαούς χαμηλότατου πολιτισμικού επιπέδου, η Αίγυπτος, προφανώς δεν αντιμετώπιζε εξωτερικές απειλές και δεν είχαν προκύψει, ακόμη, οι λόγοι για την δημιουργία της επιβλητικής αυτοκρατορίας των μεταγενεστέρων χιλιετιών.

Έτσι οι διάφορες πόλεις της πρέπει να αναλωνόταν, έως τότε, σε εσωτερικές αντιδικίες που αφορούσαν κυρίως την άρδευση των καλλιέργειών τους από τον ποταμό Νείλο.

Στην Μεσοποταμία, αντίστοιχα, η κατάσταση των πόλεων -κρατών δεν πρέπει να ήταν και πολύ διαφορετική από εκείνη της 3ης χιλιετίας (που είναι αρκετά γνωστή από τις πηγές).

Στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, οι πόλεις διεξήγαγαν σκληρότατους πόλεμους τόσο μεταξύ τους όσο και απέναντι σε επιδρομείς από τα δυτικά (Συριακή έρημος) και τα ανατολικά (οροσειρά του Ζάγρου). Οι συχνοί πόλεμοι βελτίωσαν κατά πολύ την πολεμική τους τεχνική (όπως περίπου συνέβη στις Ελληνικές πόλεις της κλασσικής εποχής).

Υπήρχαν όμως και εποχές που κάποια πόλη επικρατούσε των άλλων (όπως, στην Ελλάδα, η Σπάρτη και η Αθήνα) και τότε στην Μεσοποταμία σχηματιζόταν μια μεγάλη Αυτοκρατορία. Αυτό φαίνεται ότι συνέβη και στα τέλη της 4ης ή στις αρχές της 3ης χιλιετίας.

Ως έδρα της δημιουργηθείσης ηγεμονίας, μάλλον, ορίσθηκε η Νιππύρεια (Nippur) (ή ήταν αυτή η ηγεμονεύουσα πόλη την εποχή αυτή). Η πόλη αυτή βρισκόταν στο κέντρο της Σουμερίας, κτισμένη και στις δύο πλευρές του παλαιού ρου του Ευφράτη.

Επιπλέον ο ναός του θεού Ένλιλου (Enlil), στο κέντρο της, ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή του Πλάτωνα για τον ναό του Ποσειδώνα της Ατλαντίδας. Αλλά και το υπόλοιπο της περιγραφής του είναι απόλυτα χαρακτηριστικό.

Η Νότια Μεσοποταμία της 4ης χιλιετίας, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Αιώνες κατασκευών είχαν δημιουργήσει ένα εξαιρετικό, γαι την εποχή, δίκτυο καναλιών μεταξύ των δύο ποταμών του Τίγρη και του Ευφράτη που κατέστησε δυνατή την δημιουργία αρδευομένων κτημάτων με οπωροφόρα δένδρα και άλλες καλλιέργειες που κατέστησαν την περιοχή πραγματικό παράδεισο. Η περιοχή αυτή, άλλωστε, ήταν η περιγραφόμενη στην Βίβλο, ως κήπος της Εδέμ.

Αναπαράσταση ενός Ziggourat. Οι ναοί των πόλεων της Σουμερίας είναι εκπληκτικά παρόμοιοι με αυτόν που περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως ναός της Ατλαντίδας

Στο «Γιλγάμειο Έπος», υπάρχει περιγραφή του δέους που αντιμετωπίζει ο Έγκινδος (Enkidu) όταν πλησιάζει και εισέρχεται στην Ωρύγεια (Uruk) για να συναντήσει τον Γίλγαμο (Gilgamesh).

Προφανώς, αντίστοιχα συναισθήματα δημιουργούταν σε κάθε έμπορο ή ταξιδιώτη (Σημίτες από την έρημο ή Ινδο-ευρωπαίοι από τον Βορρά ) που αντίκρυζαν, μετά από κοπιώδεις πορείες εβδομάδων, τους χρυσούς θόλους των ζιγγουράτ των πόλεων της Σουμερίας που χρύσιζαν στον ήλιο και στην συνέχεια τα οικοδομήματα και τους κήπους στο εσωτερικό των πόλεων.

Το δύσκολο σημείο είναι ότι στους διαλόγους του Πλάτωνα η Ατλαντίδα χαρακτηρίζεται ως νήσος. Αλλά και η Σουμερία της εποχής με τους δύο μεγάλους ποταμούς γύρω της και τον Περσικό κόλπο στα Νότια και περικλειόμενη από καυτή έρημο, μάλλον νησιωτική εντύπωση θα έδινε. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε η δημιουργική φαντασία των ταξιδιωτών.

Η Σουμεριακή ιστορία της 3ης χιλιετηρίδας περιλαμβάνει αρκετές αναφορές επέκτασης των Μεσοποταμιακών αυτοκρατοριών μέχρι την Μεσόγειο Θάλασσα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ακκαδικής αυτοκρατορίας του Σαργώνα που έφθασε μέχρι την Παρασκάνδη της Καππαδοκίας.

Προφανώς κάτι τέτοιο θα συνέβη και την εποχή τους τέλους της 4ης χιλιετηρίδας (ή στην αρχή της 3ης). Οι προ-Σουμέριοι /Άτλαντες αφού επέκτειναν αρχικά την κυριαρχία τους μέχρι την Τυρρηνία στά Βόρεια (που προφανώς δεν είναι η Ετρουρία της Ιταλίας αλλά η παραλιακή ζώνη στα νότια του όρους Ταύρου), στράφηκαν προς την Παλαιστίνη, που εκείνη την εποχή δεν θα ήταν, πολιτισμικά, σε θέση να προβάλλει σημαντική αντίσταση, και έφθασαν με αρκετή ευκολία στο Δέλτα της Αιγύπτου (με στρατό που βάδιζε από ξηρά που συνοδευόταν από στόλο που έπλεε στην παραλία).

(Εδώ, ας σημειωθεί ότι, προ-κατακλυσμιαία, οι λιμένες των Σουμεριακών πόλεων (Ur, Uruk, Eridu κα.) είχαν πολύ ευκολότερη πρόσβαση στην θάλασσα καθώς η λάσπη δεν είχε δημιουργήσει τις μεταγενέστερες προσχώσεις που, βαθμιαία, δυσκόλευαν την έξοδο προς τον Περσικό Κόλπο και επομένως οι προ-Σουμέριοι είχαν δυνατότητες μεγαλύτερης ναυτικής ενασχόλησης από τους Σουμέριους της 3ης χιλιτίας).

Η εμφάνιση μιάς τέτοιας, εντυπωσιακής για την εποχή, στρατιάς στις πύλες της Αιγύπτου θα προκάλεσε απίστευτη ταραχή στους κατοίκους της. Πιθανότατα, αυτό θα ήταν το σημαντικότερο κίνητρο για τον συνασπισμό των Αιγυπτιακών πόλεων που τελικά θα κατέληγε στην γνωστή φαραωνική Αυτοκρατορία του μέλλοντος.

Τελικά, οι επιδρομείς φαίνεται ότι αναχαιτίσθηκαν στην Σάιδα. Επειδή στην Σάιδα θα υπήρχε γενικώς ισχυρή παροικία από εμπόρους και μετανάστες από τον Αιγαιωτικό χώρο (Ωγυγία?) (ή για λόγους που αγνοούμε σήμερα) δημιουργήθηκε τελικά η εντύπωση, στην Κλασσική Εποχή, ότι η πόλη ήταν αποικία των Αθηναίων. Έτσι οι ιερείς, ίσως για να κολακεύσουν τον Σόλωνα, ανέφεραν και την συμμετοχή των Αθηναίων στον πόλεμο.

Στο τέλος, ο Σόλων ή ο Πλάτων υπερβάλλοντας, προφανώς ακόμη περισσότερο, μετέτρεψαν έναν πόλεμο μεταξύ προ-Σουμερίων και Αιγύπτου σε πόλεμο Ατλάντων και Αθήνας.

(Δεν υπήρχε βέβαια καμία περίπτωση, για τους γνωρίζοντες Αιγυπτιολογία, οι επιγραφές της τότε περιόδου να ανέφεραν πόλεμο που αφορούσε την, σχεδόν άγνωστη στους Αιγύπτιους, Ελλάδα και μάλιστα ειδικά την Αθήνα).

Το τελευταίο ερώτημα που απομένει είναι αυτό της ονομασίας. Πως προέκυψε το όνομα Άτλαντες? Αν και φαίνεται δύσκολη η απάντηση ωστόσο υπάρχει μία υπόθεση.

Μετά τον κατακλυσμό οι Σουμέριοι κατέγραψαν, στις πηγές τους, την παράδοση ότι μερικοί προ-κατακλυσμιαίοι προκάτοχοί τους, της πόλης Συροππάγειας (Suruppak), διέφυγαν, υπό τον πρίγκιπα Ωτονάπιδο (Ut-Napishtim) (τον Σουμεριακό Νώε), στη Τύλο (Dilmun), νήσο του Περσικού Κόλπου. Η ρίζα (*Τυλ-) της ελληνικής ονομασίας της νήσου είναι κάπως παρόμοια με την ρίζα (*Ατλ-) της Ατλαντίδας.

Είναι λοιπόν δυνατόν οι προ-Σουμέριοι της προ-κατακλυσμιαίας Μεσοποταμίας να αποκαλούνταν, πράγματι, «Άτλας». Αυτοί κατεστράφησαν οικονομικά κατά τον κατακλυσμό αλλά κυρίως από τις επακολουθήσασες ταραχές οπότε άρπαξαν την ευκαιρία διάφορες φυλές από την οροσειρά του Ζάγρου να καταλάβουν τις πόλεις και, μετά από ένα μεσαίωνα συγχώνευσης με τους παλαιούς κατοίκους (όπως αντίστοιχα, οι Δωριείς στον Ελλαδικό χώρο), να συνεχίσουν, ως Σουμέριοι πλέον, τον προϋπάρχοντα πολιτισμό.

Αργότερα, την 1η χιλιετηρίδα, οι ιερείς της Αιγύπτου δεν μπορούσαν πλέον να ταυτίσουν τους τότε επιδρομείς με κάποιο γνωστό λαό. Σε κάποιο εδάφιο των επιγραφών, θα διάβασαν για την θέση της χώρας αυτής πέρα από τα Στενά.

Τα Στενά αυτά, προφανώς, θα ήταν: - ο πορθμός του Άντεν ή - ο πορθμός της Άρμουλας (κατά τον Κλαύδιο Πτολεμαίο) δηλ. τα σημερινά στενά του Ορμούζ, μεταξύ Περσικού Κόλπου και Ινδικού Ωκεανού.

Όμως, Έλληνες και Αιγύπτιοι της εποχής, είχαν πλήρη άγνοια για την ύπαρξή του. Για αυτούς ήταν τα αναφερόμενα στενά, ταυτίσθηκαν με ευκολία με τις πασίγνωστες, και διαβόητες τότε, Ηράκλειες Στήλες. Έτσι η Ατλαντίδα βρέθηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό, που έλαβε έτσι το όνομά της (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1)!

[Για τους Άτλαντες και την Ατλαντίδα έχουν γράψει και ο Πλούταρχος, ο Στράβωνας, ο Ποσειδώνιος ο δάσκαλος του Κικέρωνα, ο Πρόκλος, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Αισχύλος.

Για να δούμε όμως τι λέει για τους Άτλαντες και την Ατλαντίδα. Λέει λοιπόν πως μία δύναμη, εξεστράτευσε εναντίον της Ευρώπης και της Ασίας, ορμώμενη από το πέλαγος του Άτλαντα, δηλαδή από τον Ατλαντικό ωκεανό. Ο Άτλαντας ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 δίδυμα παιδιά του Ποσειδώνα, και ο πρώτος που έγινε βασιλιάς στην Ατλαντίδα, και από αυτόν πήρε και το όνομά της.

Οι Άτλαντες ήταν “υλιστές”, και μέθυσαν από τον πλούτο, και την δύναμη που τους έφερε αυτός. Ήταν επαίσχυντοι και “πλεονέκτες”, και θέλοντας να αυξήσουν τον πλούτο τους και την δύναμή τους με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο, ξεκίνησαν να ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΟΥΝ όλους τους ανθρώπους, και κατάφεραν να κατακτήσουν όλους τους λαούς, μέχρι την ΛΙΒΥΗ και την Αίγυπτο στην Αφρική, και την Τυρρηνία – Ετρουρία στην Ευρώπη.

Οι Έλληνες λέει όμως, τους σταμάτησαν και διέκοψαν το καταστροφικό τους έργο, και την ΔΟΥΛΕΙΑ που επέβαλαν στους λαούς. Οι Έλληνες και ειδικά οι Αθηναίοι, κατάφεραν και τους νίκησαν, και απελευθέρωσαν όλους τους λαούς ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΖΗΤΉΣΟΥΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ.

Επειδή λοιπόν λέει οι Άτλαντες ήταν ένας λαός, θρασύς (εγωιστές), ασεβής, με υπερβολική αγάπη και αξία στον πλούτο, ο Δίας αποφάσισε να τιμωρήσει την Ατλαντίδα, για την ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ των κατοίκων της, και τον ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ της ΑΡΕΤΗΣ τους (σας θυμίζουν κάτι Όλα αυτά?). Έτσι τελικά η Ατλαντίδα, βούλιαξε μαθαίνουμε στο τέλος.

Για να δούμε τι λένε οι ΑΖΤΕΚΟΙ για αυτό. Οι Αζτέκοι λοιπόν λέγανε, πώς είναι απόγονοι αυτών που ΗΡΘΑΝ από ένα νησί. Έχουν θρύλους – μύθους που μιλούν για μία μετανάστευση, που έγινε σε μία πολύ αρχαιότερη εποχή, και πως η “πρωταρχική τους πατρίδα” ονομαζόταν Αζτ – λάν δηλαδή ΛΕΥΚΟΣ ΤΟΠΟΣ.

Όπου από εκεί, που κατοικούσαν 7 φυλές, ξεκίνησαν με πλοία, εγκατέλειψαν την Αζτλάν και πέρασαν σε ένα τόπο ορόσημο, που λεγόταν “Τόπος της Αφιξης από την θάλασσα”(Ατλαντίδα).

Οι τελευταίοι που έφυγαν ήταν οι Αζτέκοι, οι οποίοι περιπλανήθηκαν σε διάφορα μέρη, αλλά δεν ρίζωσαν πουθενά. Την τελική εποχή της μετανάστευσης, το όνομα του ηγέτη τους ήταν Μεσίτλι, που σημαίνει Χρισμένος, και από αυτό προήλθε και το φυλετικό όνομα “Μεσίκα” που σημαίνει “χρισμένος λαός”, και πήρε και το όνομα η χώρα του Μεξικού.

Οι Αζτέκοι κυριάρχησαν στο Μεξικό γύρω στους τέσσερις αιώνες. Ήταν μία “νομαδική άξεστη φυλή”, που εισέβαλε σε μία κατοικημένη Κοιλάδα από πιο πολιτισμένες φυλές.

Αρχικά επιβίωσαν, υπηρετώντας τις ήδη υπάρχουσες φυλές, ως ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ κυρίως. Με τον καιρό κατέκτησαν τους γείτονές τους, από τους οποίους δεν πήραν μόνο τον πολιτισμό τους, αλλά και τις τέχνες τους. Ήταν πιστοί στον Θεό τους Ουιτσιλοπότστλι, ο οποίος ήταν θεός του ΠΟΛΕΜΟΥ, και κρατούσε ένα μαγικό όπλο, λεγόταν επίσης και Ερπετό της ΦΩΤΙΑΣ.

Στην συνέχεια υιοθέτησαν και το Πάνθεον των γειτόνων τους, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν και ο θεός της βροχής Τλαλοκ, και ο καλοκάγαθος Θεός Κοετζακοάτλ, ο θεός των τεχνών, της γραφής, των μαθηματικών, της αστρονομίας, και της καταγραφής του χρόνου.

Είχαν Σαμανιστική – Μαγική θρησκεία, και έκαναν ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ για να κατευνάσουν το Θεό τους (όπως στο έργο Αποκαλύπτω, που δείχνει ότι έκαναν ανθρωποθυσίες, καθόλη την διάρκεια μιας ΕΚΛΕΙΨΗΣ ΗΛΙΟΥ).

Το μήνυμα για την τελευταία μετανάστευση τους, ήρθε από τον Θεό τους, Ουιτσιλοπότστλι, ο οποίος τους υποσχέθηκε “μία γη όπου θα υπάρχουν σπίτια με χρυσό και ασήμι, βαμβάκι και κακάο”. Προχώρησαν προς την κατεύθυνση που τους έδειξε, και τους είπε ότι θα πρέπει να εγκατασταθούν εκεί, που θα συναντήσουν έναν ΑΕΤΟ κουρνιασμένο σε έναν κάκτο, ο οποίος φυτρώνει σε έναν βράχο που περιβάλλεται με νερό, και να αυτοαποκληθουν Μεσίκα, γιατί ήταν ο “Εκλεκτός λαός”, ο οποίος ήταν προορισμένος να ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ σε όλες τις άλλες φυλές στον τόπο (αυτόν όπου θα εγκαθίστονταν-https://www.triklopodia.gr/%ce%b9%cf%89-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%ce%b1-m%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b31%ce%84/)].

Οι θεωρίες περί ιστορικότητας του Δαναού είναι πολλές.

Μία από αυτές που τον ταυτίζει με ναύαρχο του Αιγύπτιου φαραώ Αμενώφιος Γ'.

Το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι ήταν τοπικός βασιλέας στην Αχαϊκή Λιβύη, δηλ στην περιοχή από το μγν. Παραιτόνιο έως την Κάνωβο, με έδρα την πόλη Θώνιδα.

Ας σημειωθεί ότι, πιθανόν, το Παραιτόνιο να είναι η πόλη που οι Αιγύπτιοι της Υστερο-Αιγυπτιακής Εποχής (New Egyptian Period) αναφέρουν ως πόλη "Iamu" στην χώρα "Kehek" που αντίστοιχα ταυτίζεται με την χώρα των Ζυγέων της Κλασσικής Εποχής.

Η ευδαιμονία, όμως, της αποικίας προσέλκυσε το ενδιαφέρον της αναγεννημένης Αιγύπτου (υπό την 18η Αιγυπτιακή Δυναστεία) και έτσι ο Αμένωφις Α' ο Διαπρεπής (1526 - 1506 π.Χ.) πραγματοποίησε εκστρατεία και την κατέλαβε.

Κατόπιν τούτου, ο Δαναός παρέλαβε τον στόλο του και επέστρεψε στο Άργος που ήταν και η μητρόπολη της αποικίας (1510 π.Χ.).

Πιθανότατα, ο Αμένωφις Α' ο Διαπρεπής (1526 - 1506 π.Χ.) είναι ο φαραώ "Αίγυπτος", ο αντίπαλος του Δαναού, που αναζητούσε, εναγωνίως, ο Μανέθων, ανεπιτυχώς, στους καταλόγους των Αιγυπτίων φαραώ, και τον ταύτισε (εντελώς λάθος) με μεταγενέστερους βασιλείς όπως ο Άρμαϊς (Ay or Eye II), Σέθωσις Α' και Σέθωσις Β'.

Φαίνεται ότι όλοι σχεδόν οι Έλληνες επισκέπτες (κατά την Αρχαϊκή και Κλασσική Εποχή) του ιερού του Βήλου-Λίβυος (που μεταγενέστερα αφιερώθηκε, μετά την Αιγυπτιακή κατάληψη, στον θεό Άμμωνα), στην Λιβυκή Όαση, αναζητούσαν να συνδυάσουν τις εκεί υπάρχουσες πληροφορίες για τον Δαναό και τον αντίπαλό του, με κάποιους από τους φαραώ των Βασιλικών Καταλόγων της Αιγύπτου.

Ο Ιουδαίος Ιώσηπος στο σύγγραμμα "Κατά Απίωνος" I15, 16 παράγραφοι 93- 105, καταγράφει και διασώζει ένα απόσπασμα από τον Μανέθωνα:

"Νυνί δε της Αρχαιότητος ταύτης ... του δε (επόμενος ήτο) ο Σέθως, ο και Ραμέσσης, ιππικήν και ναυτικήν έχων δύναμιν, τον μεν αδελφόν Άρμαϊν, επίτροπον της Αιγύπτου κατέστησεν, και πάσαν μεν αυτώ την άλλη βασιλικήν περιέθηκεν εξουσίαν, μόνο δε ενετείλατο διάδημα μη φορείν, μηδέ την βασιλίδα μητέρα και των τέκνων αδικείν...

Αυτός δε επί Κύπρον και Φοινίκην και πάλιν Ασσυρίους τε και Μήδους στρατεύσας, άπαντες τους μεν δόρατι τους δε αμαχητί φόβω δε της πολλής δυνάμεως υποχειρίους έλαβεν... Χρόνου τε ικανού γεγονότος, Άρμαις ...την βασιλίδα βιάιως έσχεν ...και αντήρε τω αδελφώ. Λέγεται γαρ ότι ο μεν Σέθως εκαλείτο "Αίγυπτος", Άρμαις δε, ο αδελφός αυτού, "Δαναός"".

Προφανώς, και ο Μανέθων έψαχνε ένα ζεύγος ανταγωνιστών φαραώ (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Ο Μανέθων στα "Αιγυπτιακά" του παραθέτει μία αρκετά εκτενή περιγραφή για την φιλονικία ενός Αιγύπτου φαραώ με τον αδελφό του, κατά την οποία ο Αίγυπτος εξεθρόνισε τον Δαναό που αναγκάσθηκε έτσι να καταπλεύσει στην Ελλάδα και στην συνέχεια να καταλάβει τον βασιλικό θρόνο στο Άργος.

Μετά από ενδελεχή εξέταση όλων των φαραώ που θα μπορούσαν να αποτελούν τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας αυτής, καταλήγει κανείς ότι στην πιθανότητα ο Δαναός, ενδεχομένως, αρχικά να ήταν ένας τοπικός ηγεμόνας της "Μυκηναϊκής Λιβύης", με πιθανή έδρα το Παραιτόνιο ή την Κάνωβο.

Πιθανότατα, στην παραλιακή Λιβύη και στα Δυτικά του Νείλου, να υπήρχε μία αποικία, με Ελλαδικό-Αιγαιακό πληθυσμό, ιδρυμένη ήδη την εποχή του Αργείου Αγήνορος (περί τον 16ο Αιώνα π.Χ.).

 

Ίσως, εκεί είχε εγκατασταθεί μία δυναστεία Δαναών αποίκων (αντίστοιχη με τους Βαττιάδες της Κυρήνης κατά την Κλασσική Εποχή).

Ο αναφερόμενος, λοιπόν, Δαναός του Μανέθωνος και της Ελληνικής Μυθολογίας πρέπει ήταν ένας από τοπικούς ηγεμόνες της περιοχής.

Ο "Αίγυπτος" πρέπει να ταυτισθεί με τον Ακενατών (Akhenaton) (1351 - 1334 π.Χ.) και ο Δαναός με τον Δαναό ναύαρχό του.

Την προσπάθεια να αναψηλαφηθούν τα γεγονότα που μπορεί να συνέβησαν τον 16ο και 15ο αιώνα π.Χ., μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, ότι ο "Αιγυπτιακός στόλος" που εμφανίζεται "αιφνιδίως" να συνοδεύει τις χερσαίες Αιγυπτιακές δυνάμεις φαραώ της 18ης Δυναστείας (κατά τις πολυάριθμες εκστρατείες-εισβολές τους που πραγματοποίησαν στην Εγγύς Ασία) δεν θα μπορούσε να έχει ναυπηγηθεί στις πόλεις του Νειλικού Δέλτα.

Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε επιπλέον της ναυπηγικής τεχνολογίας και έμπειρα πληρώματα και είναι δεδομένο (από τα Αιγυπτιακά κείμενα της εποχής) ότι οι Αιγύπτιοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για απόκτηση ναυτικής τεχνογνωσίας.

Επίσης δεν θα μπορούσε να έχει ναυπηγηθεί στους λιμένες της Παλαιστίνης και Φοινίκης καθόσον η εκκίνηση γινόταν από την Αιγυπτιακή παραλία αλλά και επειδή την εποχή αυτή, οι κάτοικοι των Ασιατικών παραλίων (π.χ. Φοίνικες) δεν είχαν ακόμη αναπτύξει ναυτική εμπειρία).

Ο μόνος χώρος που θα μπορούσε να αποτελεί "δεξαμενή" έμπειρων ναυτικών μισθοφόρων αυτήν την εποχή είναι ο Αιγαιωτικός.

Πιθανότατα, η σπονδυλική στήλη της ναυτικής τους δύναμης απαρτίσθηκε, λοιπόν, από τον στόλο της "Μυκηναϊκής Λιβύης" (που πιθανότατα πρέπει να ταυτισθεί με τους Libu των Αιγυπτιακών πηγών).

Ο Μανέθων στην συνέχεια αναφέρει ότι η εκστρατεία αυτή είχε επιτυχίες στα Συριακά παράλια και μάλιστα καταλήφθηκε και η Κύπρος.

Σύμφωνα πάντοτε με την διήγηση του Μανέθωνα, ενώ ο φαραώ Δαναός μαχόταν στην Συρία πληροφορήθηκε ότι ο συγγενής του Αίγυπτος (δηλ. ο Αίγις ή Eje) που είχε αφήσει στην Αίγυπτο, ως τοποτηρητή του θρόνου, προχώρησε σε σφετερισμό της εξουσίας.

Προφανώς όμως για να μπορέσει να κάνει κάτι τέτοιο (κάτι που δεν συνηθιζόταν στην Αίγυπτο), ο Αίγυπτος, πρέπει να είχε την στήριξη ισχυρών φίλων. Προφανώς αυτοί δεν μπορούσαν να είναι άλλοι παρά το ιερατείο του Άμμωνα που η υιοθέτηση του Αθωνισμού από τον Ακενατών το οδηγούσε στον αφανισμό.

Συνεχίζοντας την διήγηση ο Μανέθων αναφέρει (με μια μικρή διαφοροποίηση όμως) ότι μετά το γεγονός αυτό, ο Δαναός διέκοψε την εκστρατεία και προσπάθησε να επιστρέψει στην Αίγυπτο. Οι στασιαστές όμως (υπό τον Αίγυπτο) επέτυχαν να τον ανακόψουν στο Πηλούσιο.

Τότε ο Δαναός και οι πιστοί οπαδοί του (οι Δαναοί) αδυνατώντας από την μία πλευρά να επιστρέψουν στην χώρα τους αλλά από την άλλη κάτοχοι ενός ισχυρού στόλου, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν για πάντα την εξεγερμένη χώρα και να αναζητήσουν νέα πατρίδα στο Αιγαίο (όπως, περίπου, στον Μεσαίωνα οι διωκόμενοι προτεστάντες εγκατέλειψαν την Ευρώπη αποικίζοντας την νεοανακαλυφθείσα Αμερική).

 

Ίσως επιπλέον, ετυμολογικά, η λέξη "Δαναοί" να είναι εξελληνισμένη παραφθρά της λέξης "Aton".

Δηλ. Aton < {A}dan-a < Dana < Δανα-οί.

Την συνέχεια της ιστορίας βρίσκουμε στον Στράβωνα όπου ο Δαναός και οι οπαδοί του κατέλαβαν αρχικά την Ρόδο, (όπως περίπου ο Κολόμβος τις νήσους της Καραϊβικής). Αναφέρεται ότι στην πόλη Λίνδο της νήσου έκτισαν ναό της Αθηνάς (προφανώς Aton < Άθων < Αθηνά).

Την συνέχεια βρίσκουμε στους Ελληνικούς μύθους. Οι Δαναοί κατακτητές αποφάσισαν να προσεγγίσουν τον Ελλαδικό χώρο και έχοντας τεχνολογική υπεροχή καθώς και ικανές ποσότητες χρυσού κατέλαβαν την πελοποννησιακή πόλη του Άργους (1335?), εκβάλλοντας τον βασιλέα Γελάνωρα, υιό του Σθενέλα, τελευταίο εκπρόσωπο της δυναστείας των Φορωνιδών (πρβλ. Φορωνεύς, ορ. Βαρνούς (στην Μακεδονία), ορ. Παρνασσός (στην Βοιωτία), ορ. Πάρνης (στην Αττική), ορ. Πάρνων (στην Λακωνία)). Εκεί έκτισαν ναό του Λυκίου Απόλλωνος (προφανώς του θεού του Ήλιου, δηλ. του Aton).

Οι γρήγορες και σχετικά εύκολες επιτυχίες του Δαναού στο Αιγαίο σε συνδυασμό με τον εντεινόμενο διωγμό των Αθωνιανών στην Αίγυπτο προκάλεσαν προφανώς και άλλα μεταναστευτικά κύματα, όχι μόνον από την Αίγυπτο αλλά και από την Παλαιστίνη, πρός τον Αιγαιωτικό χώρο (που αρκετά απομακρυσμένος από το Αιγυπτιακό «πεδίο επιρροής» πρέπει να φάνταζε όπως, πολύ αργότερα, το Eldorando για τους Ισπανούς ή το Far West για τους Αμερικανούς της Ανατολικής Ακτής).

Έτσι οι Δαναοί εξαπλώθηκαν στην Λακωνία αλλά και εκτός Πελοποννήσου στην Αττική, Βοιωτία, Φωκίδα και Φθιώτιδα. Ίσως φαίνεται απίθανο (αλλά και εντυπωσιακό αν είναι πραγματικότητα) το γεγονός ότι μετά την εγκατάλειψη της πόλης του Aton, της Akhet-aton, στην Αίγυπτο, κάποιοι κάτοικοί της να κυρίευσαν την πόλη Κεκρωπία της Αττικής και να έδωσαν σε αυτήν την ονομασία Αθήναι (πόλη του Άθωνα (Aton) ή της άλλης μορφής του, της Αθηνάς).

Επιπλέον εμφανίσθηκαν και Δαναοί πειρατές (πιθανόν στην χερσόνησο του Άθω ( Άθως < Aton) στην Χαλκιδική και ίσως στην νήσο Τήνο (Τήνος < Δαναός) στις Κυκλάδες).

Η επιτυχής εγκατάσταση των Αθωνιανών στον Αιγαιωτικό χώρο έδωσε τό σύνθημα για την μετανάστευση και άλλων μεταναστευτικών ομάδων, από Αίγυπτο και Παλαιστίνη, οπαδών άλλων θεών. Έτσι εξηγείται η ρητή εγκατάσταση Φοινίκων στην Θάσο που αποκλήθηκε για ένα διάστημα Αορία ( = (νέα) Αίγυπτος). (Θάσος πιθανώς μγν. ονομασία Θάσσος > Βησσοί, θρακικός λαός) πρβλ. Θεσσαλία, Θύσσος.

Πιθανή είναι και η εγκατάσταση Συρο-Αιγυπτίων στην Νότια Θεσσαλία (όπου Φθία, Φθιώτις προκύπτουν προφανώς από τον Αιγυπτιακό θεό Ptah (Φθα)). Ας σημειωθεί ότι, αργότερα, ο Αχιλλεύς είχε παιδαγωγό τον Φοίνικα.

O βασιλέας Πηλεύς θα λάβει σύζυγο την Θέτιδα που ενδεχομένως να ήταν μία Αιγυπτία μετανάστρια πριγκήπισσα (Θέτις) ( >? Titi). Ίσως έτσι εξηγείται ο μύθος της διπλής φύσης (από θνητό πατέρα και θεά μητέρα οπότε και θνητός και άτρωτος εκτός από την φτέρνα). Ενδεχομένως, η προέλευσή του μύθου να απηχεί την διπλή καταγωγή του ήρωα από Έλληνα πατέρα και Αιγύπτια μητέρα.

Όταν έγινε γνωστή στην Αίγυπτο η μετάβαση του Δαναού ( = Akh-en-Aten) στην Ελλάδα οι αντίπαλοί του αποφάσισαν την καταδίωξή του. Έτσι ο αντιβασιλέας (ή ήδη βασιλέας) Αίγυπτος ( ~ Eje ) οργάνωσε, πιθανώς από την Φοινίκη, ναυτική εκστρατεία. Οι Αιγύπτιοι (υπό τους Αιγυπτιάδες, σύμφωνα με τον Ελληνικό μύθο) κατέφθασαν με την σειρά τους στο Αιγαίο και αποβιβάστηκαν στην Αργολίδα.

Επακολούθησε μάχη (παρά την Λέρνη) κατά την οποία οι δυνάμεις του Δαναού (οι Δαναΐδες, σύμφωνα με τον μύθο) κατέσφαξαν τους διώκτες τους. (Ενδεχομένως όσοι διεσώθησαν κατέφυγαν σε μία Αρκαδική πόλη που στην συνέχεια, αφού την κατέλαβαν, πήρε το όνομά τους, Αίγυς).

Αυτό που απορεί κανείς διαβάζοντας τους σχετικούς μύθους είναι η ευκολία με την οποία Αιγύπτιοι εισβολείς κατέλαβαν ισχυρές Αχαϊκές πόλεις του Ελλαδικού χώρου όπως το Άργος.

Αν όντως ήταν αλλοεθνείς, μάλλον δεν θα τα είχαν καταφέρει αλλά και αν αυτό συνέβαινε θα γινόνταν πολύ δύσκολα ανεκτοί από τους εντόπιους.

Τι συνέβη λοιπόν και οι μύθοι δεν αναφέρουν εγχώρια εχθρική αντιμετώπιση; Πιθανότατα οι Δαναοί δεν ήταν Αιγύπτιοι. Οι Αιγύπτιοι ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την θάλασσα. Οι Δαναοί θα ήταν λοιπόν Αιγαιώτες Ελλαδικοί που απλά στελέχωναν, ως πλήρωμα, τον Αιγυπτιακό στόλο στις επιχειρήσεις του στην Παλαιστίνη όπως προαναφέρθηκε.

Ο Δαναός μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Αιγύπτιος φαραώ ή και κάποιος Αχαιός υπαρχηγός του. Μόνον έτσι εξηγείται λοιπόν η επανάκαμψή τους και η γρήγορη αφομοίωσή τους στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι δεν διέφεραν φυλετικά από τους Αχαιούς και τους άλλους Ελλαδικούς πληθυσμούς (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%86%CE%B9%CF%82).

Ο Άπις ήταν μυθικός βασιλέας της Πελοποννήσου πολύ πριν εγκατασταθεί σε αυτήν ο Πέλοψ και της δώσει το όνομά του.

Ο Άπις, αναφέρεται ως γιος του Φορωνέα και της νύμφης Λαοδίκης και αδελφός της Νιόβης.

Επί βασιλείας του η Πελοπόννησος λεγόταν Απία ή και Απίη. Οι κάτοικοί της αποκαλούνταν Απιδονήες, ή και Απιδόνες (Προφανώς ταυτίζονται με τους μεταγενέστερους Επειούς.

Φέρεται ως ένας από τους πρώτους νομοθέτες των Ελλήνων. Σκοτώθηκε σε ενέδρα από τον Θελξίονα και τον Τελχίνα.

Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, ο Άπις παραχώρησε το βασίλειο του Άργους στον ανιψιό του Άργο τον Πρεσβύτερο (τον υιό της Νιόβης και του Δία) και μετανάστευσε στην Αίγυπτο, όπου έγινε βασιλέας επί αρκετό διάστημα. Μετά τον θάνατό του ονομάστηκε Σάραπις και λατρεύτηκε ως θεός (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%86%CF%80%CE%B9%CF%82_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Ο Ακεναντων, πιθανότατα, πρέπει να ταυτισθεί με τον φαραώ που οι αντιγραφείς του Μανέθωνα αναφέρουν με το θηλυκό όνομα "Ακενχηρίς" που είναι το αντίστοιχο του αρσενικού "Ακέγχερις Α'".

Φαίνεται ότι το λάθος ήταν του ιδίου του Μανέθωνα που γνώριζε μεν ότι σε αυτό το σημείο των βασιλικών κατολόγων υπήρχε γυναίκα αλλά αγνοούσε που ακριβώς. Έτσι απέδωσε το θηλυκό γένος στο πρώτο όνομα και το αρσενικό στο επόμενο όνομα "Ράθωτις" που πρέπει να προήλθε από το φθαρμένο "[Νεφε]ραθίτις" (η οποία ήταν ως γνωστόν, η σύζυγός του Νεφερτίτη).

(Ας σημειωθεί ότι, αντίστοιχο λάθος έκανε ο Μανέθων και με την Χατσεψούδη αλλά και την Θουώριδα).

Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, πιθανόν να ταυτίζεται με τον φαραώ, που σύμφωνα με μία εκτενή διήγηση του Μανέθωνα, διέφυγε από την Αίγυπτο και κατέφυγε στην Ελλάδα όπου, αφού κατέλαβε το Άργος, έγινε ο γνωστός βασιλέας του, ο Δαναός.

Επίσης είναι δυνατόν να ταυτισθεί με τον Κηφέα, τον σύζυγο της Κασσιόπης και πατέρα της Ανδρομέδας που αναφέρεται στον σχετικό Ελληνικό μύθο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%86%CE%B9%CF%82_%CE%94_%5C%CE%91%CE%AF%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%82).

Θεωρώντας ότι ο Τρωικός Πόλεμος είναι απλά η τελική φάση του πολέμου μεταξύ του κράτους Mira ( = Μυρμιδόνες) και μίας συμμαχίας δυτικο-Μικρασιατικών κρατών που προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, ο ρόλος του Αγαμέμνονα αλλάζει δραματικά.

Ο Αγαμέμνων, δεν είναι πλέον, ο βασιλέας των Μυκηνών, ο υπέρτατος άνακτας των Αχαϊκών κρατών ή της Αργειακής-Αχαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά ο πρίγκηπας-ηγέτης της πολυάριθμης, σχετικά, μισθοφορικής δύναμης που στρατολογήθηκε από τις πόλεις του Αχαϊκού Κόσμου, προκειμένου να συμβάλλει στην πολιορκία του Ιλίου ώστε να δοθεί η δυνατότητα στις δυνάμεις της Mira να το αλώσουν και να το καταστρέψουν.

Σχεδόν αποκλείεται, ένας βασιλέας, ειδικά την 2η Χιλιετία π.Χ., να επιβιβασθεί σε στόλο και να εγκαταλείψει μαζί με τους άλλους υποδεέστερους βασιλείς την χώρα του, συμμετέχοντας σε μία υπερπόντια εκστρατεία.

Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ο Αγαμέμνων να ήταν, απλά, ο πρίγκιπας-αρχηγός ενός μισθοφορικού σώματος (κάτι αντίστοιχο με τον Κλέαρχο και τον Ξενοφώντα των Μυρίων) που στρατολόγησε άνδρες από όλη την επικράτεια της Αχαϊκής Αυτοκρατορίας. Ίσως, βασιλέας του Αργειακού Κράτους, να ήταν ο μη-δημοφιλής Αίγισθος (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CE%BD%CF%89%CE%BD_%5C%CE%9C%CF%85%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82).

Πιθανότατα "Μίνως" είναι ονομασία των Κρητο-Αχαιών ηγεμόνων.

Κακώς οι αρχαιολόγοι αποκάλεσαν τους προ-Αχαϊκούς πολιτισμούς "Μινωϊκούς". Αλλά πλέον η ονομασία καθιερώθηκε και δεν μπορεί να αλλάξει.

Ο Μίνως και όλο το γενεαλογικό του δέντρο που παρατίθεται από την Μυθολογία (Αστερίων, Δευκαλίων, Ιδομενεύς κλπ) ανήκει τους 14ο 13ο, και σε τμήμα του 12ο αιώνα π.Χ. μέχρι την έλευση των Δωριέων.

Αυτοί ήταν οι βασιλείς των Ahhiyawa που αναφέρονται στις Χετταϊκές πηγές ως ανταγωνιστές τους στην παραλία της Μ.Ασίας (Μίλητος κλπ)

Ο Θουκυδίδης όταν αναφέρεται στην θαλασσοκρατορία του Μίνωος, στην περίοδο αυτή αναφέρεται που οι Αχαιοί κυβερνούσαν την Κρήτη (δεν μπορεί, λογικά, να είχε πληροφορίες για "Μινωίτες" του 1600 και 1700 π.Χ. και να αγνοεί την ενδιάμεση λαμπρή περίοδο 1450- 1250 π.Χ.)

Ο Μίνως λοιπόν είναι βασιλέας της Αχαϊκής Κρήτης.

Αυτός, έκανε εισβολή στην Αττική, στα Μέγαρα κλπ επί Θησέως (ο οποίος, Θησεύς, βάσιμα τοποθετείται στον 13ο/12ο αιώνα π.Χ.)

Μπορεί πάντως το όνομα "Μίνως" να μην είναι το πραγματικό του όνομα του συγκεκριμένου ιστορικού βασιλέα αλλά να είναι "παρωνύμιο" (όπως το Pharaoh) δηλ. κληρονομική επωνυμία των Κρητών βασιλέων, υπόλειμμα από την προ-Αχαϊκή Μινωϊτική εποχή (γεγονός μάλλον απίθανο)

Συμπερασματικά, ο Μίνως (που αναφέρουν ο Θουκυδίδης και ο Διόδωρος, που κυριάρχησε στο Αιγαίο και κατείχε τις Κυκλάδες και μαζί με τον Αιακό της Αίγινας και τον Ραδάμανθυ των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου) ήταν ένας βασιλέας της Αχαϊκής Κρήτης και ήταν ακριβώς αυτοί οι Αχαιοί που είχαν προστριβές με τους Χετταίους στους 14ο, 13ο, 12ο αιώνες π.Χ. (https://science.fandom.com/el/wiki/Ahhiyawa).

Είναι πολύ πιθανό η "Ελένη" να είναι η μυθολογική μεταπλασία της πόλης του Ιλίου, που μάλλον ήταν Αιολική αποικία ((W)ilusa) που κατακτήθηκε από τους Θράικες (< Δράικες< Τράικες < Τρώες) της Truisa (δηλ. της Θρακικής Χερσονήσου)

Προφανώς, δεν υπήρξε συγκέντρωση μνηστήρων-βασιλέων για την πριγκίπισσα Ελένη αλλά, απλά, το γεγονός ήταν η μυθοπλαστική διαστρέβλωση ενός καταλόγου με τους υποτελείς ηγεμόνες της Αχαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι υποσχέσεις τους για "υποστήριξη του γάμου της Ελένης" ήταν αντίστοιχα η μυθοποίηση της συμμετοχής τους (ενεργής ή οικονομικής) στην εκστρατεία για εκδίωξη των κατακτητών Θρακών Τρώων και απόδοση του Ιλίου (= "Ελένης") στους προκατόχους του, Αιολείς (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%5C%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7).

Η Ιώ δεν αντιστοιχεί ένα πρόσωπο αλλά σε ολόκληρη φυλή ή ακριβέστερα σε ένα μεταναστευτικό κύμα διασποράς και επιστροφής στον Ελλαδικό χώρο.

Τρία μεγάλα τέτοια κύματα καταγράφονται την 2η Χιλιετία π.Χ.

1) Το πρώτο κύμα αφορά το Ελλαδικό και Αιγαιωτικό πληθυσμιακό στοιχείο που εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο την εποχή της δυναστείας των Υξώς και μετά την ανατροπή της (1540 μ.Χ.) αναγκάστηκε να εκπατρισθεί επιστρέφοντας στον Ελλαδικό χώρο. Αυτό το κύμα μετεξελίχθηκε από την Μυθοπλασία στην Ιώ, την θυγατέρα του Ίναχου και μητέρα του Έπαφου.

2) Το δεύτερο κύμα αφορά τους "Ιάσιους" της Αργολίδας που είχαν εγκατασταθεί ως άποικοι, σε διάστημα χιλιετιών, στην Αιγαιωτική Μικρασιατική ακτή και εκδιώχθηκαν όταν ο αυτοκράτορας της Χετταϊκής Αυτοκρατορίας, Μύρσιλος Β' ο Ανορθωτής (Mursili II) (1318 - 1290 π.Χ.) πραγματοποίησε μία επική εκστρατεία στην Δυτική Μικρά Ασία και κατέστρεψε το "υπεροπτικό" κράτος της Δαρδανίας (Arzawa) (ή Λυκίας όπως το αποκαλούσαν οι Αχαιοί της Μυκηναϊκής Εποχής). Αυτό το κύμα μετεξελίχθηκε από την Μυθοπλασία στην Ιώ, την θυγατέρα του Ιάσου ή του Πειρήνος.

3) Παράλληλα ένα τρίτο κύμα επέστρεψε στον Ελλαδικό χώρο όταν ο Ωρόχεβις (Horemheb) (1319 - 1292 π.Χ.) εξανάγκασε δεκάδες χιλιάδες Αθωνιστές να εγκαταλείψουν την Αίγυπτο εκ των οποίων οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν μεν στην Παλαιστίνη με τον Μωϋση αλλά και αρκετοί θα διεκπεραιώθηκαν με πλοία στην Αχαϊκή Ελλάδα.

Η ιστορικότητα λοιπόν του μύθου αναπτύσσεται διεξοδικά εδώ: Ιώ και Ίωνες.

"Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς συνέγραψε και εκοινοποίησε την παρούσαν Ιστορίαν διά να μη εξαλειφθώσιν υπό του Χρόνου αι πράξεις των ανθρώπων και διά να μη περιπέσωσι τα είτε υπό των Ελλήνων είτε υπό των βαρβάρων εκτελεσθέντα μεγάλα και θαυμαστά κατορθώματα εις τοιαύτην λήθην ώστε να αγνοείται και αυτή η αιτία δι' ην επολέμησαν προς αλλήλους οι λαοί ούτοι."

"1. Οι λόγιοι των Περσών λέγουσιν ότι οι Φοίνικες εγένοντο αίτιοι της διαφοράς, καθ' ότι αυτοί ελθόντες από τα παράλια της Ερυθράς λεγομένης θαλάσσης εις τα της Μεσογείου και εγκατασταθέντες εις τας χώρας τας οποίας κατοικούσιν έτι και σήμερον, επεδόθησαν ευθύς εις μακράς θαλασσοπλοΐας. "

"Τα πλοία των, πληρούμενα εξ εμπορευμάτων της Ασσυρίας και της Αιγύπτου, προσωρμίζοντο εις διάφορα μέρη της Ελλάδος, μεταξύ άλλων δε και εις το Άργος. "

"Κατ' εκείνους δε τους χρόνους το Άργος κατείχε την πρώτην θέσιν μεταξύ όλων των πόλεων της χώρας ήτις σήμερον καλείται Ελλάς."

"Εισελθόντες λοιπόν οι Φοίνικες εις τον λιμένα του Άργους, επώλουν το φορτίον των. Κατά την πέμπτην δε ή την έκτην ημέραν, ότε εξεποίησαν σχεδόν όλα όσα είχον φέρει, είδον ερχομένας εις το παραθαλάσσιον πολλάς γυναίκας, και μεταξύ αυτών την θυγατέρα του βασιλέως, ήτις εκαλείτο, ως λέγουσιν επίσης όλοι οι Έλληνες, Ιώ του Ινάχου. "

"Αι γυναίκες εστάθησαν πλησίον της πρύμνης του πλοίου εκλέγουσαι και αγοράζουσαι ό,τι ταις ήρεσκε· τότε οι Φοίνικες, ως εκ συνθήματος, ώρμησαν επ' αυτών. Και αι μεν πλείσται διέφυγον, αλλ' η Ιώ καί τινες άλλαι ηρπάγησαν. Αναβιβάσαντες δε αυτάς οι Φοίνικες εις το πλοίον, απέπλευσαν προς την Αίγυπτον."

"2. Ούτω, ως λέγουσιν οι Πέρσαι, και ουχί ως λέγουσιν οι Έλληνες, η Ιώ ήλθεν εις την Αίγυπτον, και τούτο υπήρξεν η πρώτη αιτία των ακολούθων αδικημάτων." (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%99%CF%8E_%5C%CE%86%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82).

Το όνομα «Ιξίων» έχει γλωσσική συνάφεια με την ονομασία των Υκσώς (Ύξυες, Hyksos ή Υξώς), ένα μυστηριώδη λαό (ή ένα συνοθύλευμα λαών) που, το δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα π.Χ., εμφανίζονται στην Αίγυπτο.

Θεωρείται πιθανόν οι Ύξυες (Hyksοs) να ήταν έμποροι προερχόμενοι από την Παλαιστίνη, Μικρά Ασία, ακόμη και από τον Αιγαιακό χώρο και ίσως την Αττική.

Ωστόσο, αν δεχθεί κανείς ετυμολογική σύνδεση του ονόματός τους με τα ονόματα:

Ακτή, η αρχαία Αττική, ονομασία από τον λαό των Εκτήνων

Ακτίς, Ακτίς.

Αιγαίο, Αιγεύς, Ακταίος.

Ωγυγία, η αρχαιότατη Βοιωτία και Αττική.

Ωγ, βιβλική ονομασία, πιθανώς, των Αχαιών.

Αχαιοί, φύλο του Ελλαδικού χώρου.

Ahhiyawa, αντίπαλοι των Χετταίων.

Aqaiwasha ή Ekwesh, φύλο των Λαών της Θάλασσας, αντίπαλοι των Αιγυπτίων. Τότε, πιθανώς, πρόκειται περί Αιγαίων πληθυσμών (ιδίως Κυκλαδίων) που

- Ελκόμενοι από την φήμη του Αιγυπτιακού πλούτου, αφενός, και

- Πιεζόμενοι από Ελλαδικά ή προ-Ελλαδικά φύλα, αφετέρου εγκατέλειψαν την Αιγαιωτική θάλασσα και εγκαταστάθηκαν, στο πρώτο ήμισυ της 2ης χιλιετηρίδας, ως έμποροι και ναυτικοί, στις ακτές της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου.

Οι Ύξυες (Υξώς) επέτυχαν να ανατρέψουν την 13η Αιγυπτιακή Δυναστεία (XIII) (1773 - 1625 π.Χ.) και να εγκαταστήσουν την δική τους 15η Αιγυπτιακή Δυναστεία (XV) (1625 - 1540 π.Χ.) με έδρα την Αβάριδα (Avaris) στο Δέλτα του Νείλου.

Αυτοί έθεσαν ουσιαστικά την Αίγυπτο υπό ξενική κατοχή, όπως, σε μεταγενέστερες εποχές, οι Αιθίοπες και οι Έλληνες Πτολεμαίοι, ενώ ταυτόχρονα ασπάστηκαν πολλά Αιγυπτιακά έθιμα και παραδόσεις.

Τελικά μετά από σκληρό αγώνα η 17η Αιγυπτιακή Δυναστεία (XVΙΙ) (1620 - 1540) της Άνω Αιγύπτου, που είχε τυπικά και μόνον αναγνωρίσει την εξουσία τους, τους απώθησε και τους εξέβαλε από την Αίγυπτο, ενώ αργότερα η καταδίωξή τους συνεχίστηκε και στην ίδια την Παλαιστίνη, όπου πολλοί από αυτούς κατέφυγαν.

Με βάση τα παραπάνω, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι οι Ύξυες ήταν έμποροι που ζούσαν στο Δέλτα του Νείλου και επομένως είχαν κάποια ναυτική εμπειρία. Αλλά και οι Παλαιστινιακές και Συριακές πόλεις τις οποίες κατέλαβαν, κατά την αποχώρηση τους από την Αίγυπτο, πρέπει να είχαν ήδη αυτή την εποχή κατασκευάσει ναυτικές δυνάμεις.

Επομένως, είναι πιθανή μια πολυνηματική ναυτική εκστρατεία, μεταναστευτικού χαρακτήρα, προς τις βόρειες Μεσογειακές ακτές (ιδιαίτερα της Μ. Ασίας και της Ελλάδας).

Ωστόσο, στην Κύπρο όσο και στις παραλίες της Κιλικίας, της Παμφυλίας, της Λυκίας και της Καρίας είχαν διαμορφωθεί (ή ήταν υπό διαμόρφωση) διάφορα Χετταϊκά κράτη (Hittites) ή Λουβιακά (Lubians) όπως των Λελέγων (Lukka) κ.α.

Έτσι, φαίνεται ότι είναι πιθανόν κάποια, έστω έσχατη, Υξυακή αποστολή να έφθασε μέχρι τον παρθένο για την εποχή, πολιτιστικά και κοινωνικά, Ελλαδικό κορμό.

Έτσι λοιπόν, η συνέχεια ίσως αποκαλύπτεται από τον Ελληνικό μύθο.

Οι Ύξυες του Ιξίονα, αφού έφθασαν στο Βόρειο Αιγαίο και κυριάρχησαν στην παραλιακή Θεσσαλία, εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογική πολεμική υπεροχή τους, ζήτησαν φόρο υποτελείας από τους Έλληνες-Αιολείς της Μέσης Ελλάδας (Νοτίως των Θερμοπυλών).

Επιπλέον, το όνομα της συζύγου του Ιξίονα, πριγκίπισσας Δίας, ίσως παραπέμπει σε εξελληνισμό του γνωστού, από τα αιγυπτιακά κείμενα, ονόματος “Ti” που έφεραν Αιγύπτιες πριγκίπισσες, οπότε είναι πιθανόν το όνομα του Δηϊονέα να επιπλάσθηκε μυθολογικά σκόπιμα, για να χρησιμεύσει ως όνομα πατέρα. Αυτό προκύπτει από τον γλωσσολογικό νόμο εναλλαγής οδοντικών συμφώνων κατά την διαγλωσσική μεταφορά των λέξεων. (Δήϊων > *Τηΐων ).

Τέλος, όσον αφορά την δημιουργία του δεύτερου μύθου του Ιξίονα (βιασμός της θεάς Ήρας) μπορούμε να κάνουμε την ακόμη τολμηρότερη εικασία, ότι αποτελεί απήχηση του "βιασμού" από τους Ύξυες (Hyksos), της χώρας Ηερίας ή Αορίας (Αορία, (Aoria = χώρα του Ώρου, Horus Land, όνομα με το οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν την Αίγυπτο την εποχή αυτή). Αυτός ο μύθος θα πλάστηκε αργότερα καθώς έφταναν πλέον στον Ελλαδικό χώρο οι ειδήσεις περί της κακής διαχείρισης της διακυβέρνησης της Αιγύπτου από τους Ύξυες (Hyksos).

Όσον αφορά τον τρίτο μύθο του Ιξίονα (δηλ. της τιμωρίας του) μπορούμε να φανταστούμε ότι η εχθρότητα του Ελλαδικού πληθυσμού απέναντι στον ξένο κατακτητή απαίτησε μία, έστω μεταθανάτια, τιμωρία που η εφευρετικότητα των μεταγενέστερων Ελλήνων μυθοπλαστών παρήγαγε από τον συσχετισμό του ονόματός του με την ελληνική λέξη «άξων».

Τέλος ο μύθος αναφέρει ως τέκνα του Ιξίονα (Ixiοn) τους Κενταύρους, ανθρώπους με σώμα ίππου.

Μια ορθολογιστική ερμηνεία δεν είναι εύκολη. Πιθανόν, μετά την εκδίωξη των Υξυόνων (Hyksos) από την εξουσία στις Θεσσαλικές πόλεις, αυτοί αναγκάσθηκαν να καταφύγουν, στο πλησιέστερο όρος της περιοχής, το Πήλιο της Μαγνησίας (που ενδεχομένως και να ονομάσθηκε έτσι από το μελαμψό δέρμα τους (πελιός = μελαμψός)).

Εκεί, υπό την ηγεσία ενός πρίγκηπα πού έφερε ένα αιγυπτιακό όνομα όπως π.χ. “Ken-tar-Re” (το οποίο εξηλληνίστηκε τελικά σε «Κένταυρος»), παρέμειναν επί μακρόν και στηριζόμενοι στο ιππικό τους (ως αριστοκράτες) περιορίστηκαν τελικά στην έφιππη ληστεία των πεδιάδων (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%99%CE%BE%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A5%CE%BA%CF%83%CF%8E%CF%82).

Η Αργοναυτική Εκστρατεία αποτελεί μυθικό κατασκεύασμα του οποίου ο ιστορικός πυρήνας ανάγεται σε περιπέτειες εμπορικών Ελλαδικών πλοίων στον Εύξεινο Πόντο κατά τους αιώνες της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ.

Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι το εμπόριο μεταξύ πόλεων του Εύξεινο Πόντου και πόλεων Αιγαίου Πελάγους γινόταν, συνεχώς, ακόμη και την 3η (ίσως και την 4η) χιλιετηρίδα π.Χ.

Αυτό, όμως, που άλλαξε, στην αρχή της 2ης χιλιετίας π.Χ, ήταν η δημιουργία ορυχείων μετάλλων (κυρίως χαλκού και σιδήρου) αλλά και η κατεργασία τους που γινόταν στην βόρεια Μικρασιατική ακτή (Ασιατικός Πόντος). (Ενδεικτικό της υπερ-παραγωγής αυτής ήταν η ονομασία "Χάλυβες" που είχε αποδοθεί σε λαό της περιοχής κατά την Κλασσική Περίοδο).

Ο πολύτιμος, αυτήν την εποχή, σίδηρος ήταν ισχυρό κίνητρο για τους Έλληνες ναυτικούς της περιόδου που αψηφούσαν κάθε κίνδυνο και διέσχιζαν τα Στενά του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου για να προμηθευτούν τα πολύτιμα αυτά υλικά από τις βόρειες Μικρασιατικές ακτές.

Τα νέα υλικά πύκνωσαν βαθμιαία, σε εντυπωσιακό βαθμό, το εμπόριο του Εύξεινο Πόντου με το Αιγαίο Πέλαγος και τον Ελλαδικό Χώρο.

Όμως στα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ. συνέβη νέα αλλαγή δεδομένων.

Η Χετταϊκή Αυτοκρατορία απλώθηκε σε όλη σχεδόν την Μικρά Ασία και οι Χετταίοι αυτοκράτορες, σύμφωνα με τις διασωθείσες πηγές, επέβαλλαν αυστηρούς περιορισμούς στην εμπορική διάθεση του σιδήρου, καθώς και στην τεχνογνωσία της κατεργασίας του, καθόσον η χρήση του στην οπλοκατασκευή είχε αποκτήσει καίρια σημασία. (Πρέπει να ήταν μία απαγόρευση ανάλογη με την απαγόρευση των Πυρηνικών όπλων της Σύγχρονης Εποχής).

Αυτόν τον εμπορικό αποκλεισμό προσπαθούσαν να διασπάσουν τα ελληνικά πλοία, καθώς το κέρδος σε σχέση με το νόμιμο εμπόριο ήταν τεράστιο. Σε αυτό το κλίμα πρέπει να δημιουργήθηκαν παράνομα εμπορεία-λιμένες μετάλλων σε περιοχές που διέφευγαν της Χετταϊκής κυριαρχίας.

Μία τέτοια περιοχή πρέπει να ήταν η Κολχίδα που οι ηγεμόνες της πλούτιζαν πωλώντας παράνομα φορτία μετάλλων, που διοχετευόταν εκεί από την Βόρεια Μικρασιατική παραλία.

(Κάτι ανάλογο γινόταν στην Κλασσική Εποχή με το Κυρηναϊκό σίλβιο που διοχετευόταν παράνομα σε Καρχηδονιακό λιμένα και πωλούνταν σε φθηνότερες τιμές από εκείνες της παραγωγού Κυρήνης).

Οι πόλεις της Θεσσαλίας, και ειδικότερα η Ιωλκός, φαίνεται ότι πλούτιζαν από αυτό το εμπόριο μετάλλων (νόμιμο και παράνομο). Πολλοί Θεσσαλοί ευγενείς εξόπλιζαν πλοία και διέπλεαν την Μαύρη Θάλασσα επί σειρά Αιώνων.

Προφανώς, οι Χετταίοι, άρχισαν να λαμβάνουν μέτρα ελέγχοντας και τον Βόσπορο. Επίσης, και οι πλησιόχωροι Θρακικοί λαοί θα προσπαθούσαν να φορολογήσουν τους διαπλέοντες τα Στενά εμπόρους. Έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος της Σκύλλας και της Χάρυβδης.

Αυτό, λοιπόν, που αποτέλεσε πρωτοτυπία για την "Αργώ" δεν ήταν το εμπόριο μετάλλων (που ήταν, προφανέστατα, κάτι το απόλυτα συνηθισμένο για την εποχή) αλλά η εκπληκτική επιστροφή του πλοίου που έγινε, όχι μέσω της "κλασσικής οδού", δηλαδή των Στενών, αλλά διαμέσου του ποταμού Δούναβη και της Αδριατικής Θάλασσας. (Αυτήν την δυνατότητα την αναφέρει ο Ηρόδοτος ότι γινόταν αρκετές φορές στην Κλασσική Εποχή).

Προφανώς, η άφιξή της στην Κόρινθο από το Ιόνιο κατέπληξε κυριολεκτικά την Μυκηναϊκή Ελλάδα. Αυτό ήταν λοιπόν το εντυπωσιακό γεγονός που έκανε την "Αργώ" σε κύριο στόχο των Ελλήνων μυθοπλαστών δίνοντάς της ταυτόχρονα την αθανασία στην ανθρώπινη μνήμη.

Ο Θεσσαλός ευγενής που πραγματοποίησε την αποστολή με την Αργώ ήταν προφανώς ο Ιάσων.

Όμως το διαρκώς αυξανόμενο γόητρο της επιχείρησης οδήγησε τους μεταγενέστερους ευγενείς να "τοποθετήσουν" βαθμιαία τους προγόνους τους, ως συμμετέχοντες σε αυτήν, και έτσι άρχισαν σε επόμενες χρονικές περιόδους να συντάσσονται κατάλογοι συμμετεχόντων, που κατέληξαν στην γνωστή λίστα των Αργοναυτών που έφθασε και παγιώθηκε στην Κλασσική Εποχή (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1).

Το όνομα "Έπαφος" προφανώς είναι παραφθορά του φαραωνικού ονόματος Άπωφις.

Ο μύθος ουσιαστικά απεικονίζει την ιστορική διαδρομή των Υξύων (Hyksos) από την Παλαιστίνη στην Αίγυπτο (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%88%CF%80%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82_%5C%CE%91%CE%AF%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%82).

Για κάποιους οι Κύκλωπες ήταν ίσως μεγάλοι ελέφαντες (Clash of the Gods Odyssey), ή άτομα το οποία έπασχαν από τις ασθένειες της γιγάντωσης (Clash of the Gods Odyssey), ή του κυκλωπισμού (http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_1.html).

Η Χάρυβδη ίσως ήταν ένα γιγάντιο καλαμάρι (κράνκεν), το οποίο βύθιζε ίσως τα πλοία των διερχομένων ναυτικών (Clash of the Gods Odyssey).

Στα νησιά «Li Galli», παλιότερα γνωστά και ως «νησιά των Σειρήνων», υπήρχε ένας φυσικός σχηματισμός βράχων μέσα στην θάλασσα, ο οποίος λειτουργούσε ως ένα είδος φυσικού μεγάφωνου (Clash of the Gods Odyssey).

Κάθε ήχος ή πηγή ήχου που βρίσκονταν εκεί, τα κύματα ήχου θα χτυπούσαν πάνω σε αυτά βράχια, που θα τα ενίσχυαν και θα τα έστελναν μακριά από την ακτή, ενώ για άλλους σε αυτά κατοικούσαν φώκιες πάνω σε βράχια στην θάλασσα, των οποίων οι δυνατοί ήχοι ακούγονταν ως την ακτή, οι οποίες στην Αρχαιότητα υπήρχαν στην Μεσόγειο (Clash of the Gods Odyssey). 

{Έμβλημα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν ο Φρυγικός σκούφος που φορούσε ο Τρώας πρίγκιπας Πάρης, ενώ οι Τρώες του Αινεία θεωρούνταν ως προγονοί του Ρωμύλου και άρα των Ρωμαίων από τους ίδιους.

Παράλληλα, πολλοί βασιλικοί οίκοι της Δύσης καυχιόνταν πως είχαν Τρωική καταγωγή και παρίσταναν τους απόγονους του εκδικητές τους για να δικαιολογήσουν τις επεκτατικές τους βλέψεις κατά των Ελλήνων, όπως π.χ. οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βενετοί, οι Τούρκοι κ.λ.π.}.

Ο Ασιάτης βασιλιάς (Φρυγίας) Πέλοπας πολέμησε κατά τον Παυσανία με τον Τρώα βασιλιά Ίλο για την εξουσία στην περιοχή, όμως τελικά νικήθηκε από αυτόν, και κατέφυγε στην Πελοπόννησο, οπού και ίδρυσε την δυναστεία των Ατρειδών, που τελικά κατέλαβαν την Τροία και την κατέστρεψαν.

Πριν την πτώση της Τροίας, ο Τρώας πρίγκιπας Αλέξανδρος λέγεται ότι πραγματοποίησε μία μεγάλη εκστρατευτικά και αγρία επιδρομή στην Θεσσαλία  που έφτασε ως την και στην συνέχεια υιοθέτησε το όνομα Πάρης.

Η Τροία λέγονταν πως είναι πολύχρυση από τον Όμηρο, και πραγματικά αποδείχτηκε ότι γύρω της και στην Μικρά Ασία υπήρχαν ορυχεία χρυσού, και με τον τρόπο αυτό αποδείχτηκε ότι και οι ιστορίες του Ηροδότου για χρυσά μυρμηγκιά σε ποταμούς της Μικράς Ασίας ήταν πραγματικές, όταν σύγχρονοι ερευνητές παρατήρησαν μυρμηγκιά να έχουν τις φωλιές τους πάνω σε κοιτάσματα χρυσού και βγαίνοντας από αυτές ήταν γεμάτα με σκόνη χρυσού, κάνοντας τα να μοιάζουν με χρυσά.

Οι Μυκηναίοι από την πλευρά τους πλούτιζαν από το εμπόριο, αλλά και ως μισθοφόροι διάφορων Βασιλείων (π.χ. της Αίγυπτου), όπως και οι Μινωικές πριν από αυτούς, από τα οποία λάμβαναν σαν αμοιβή μεγάλες ποσότητες χρυσού.

Υπάρχουν παράλληλα αναφορές στα κρατικά αρχεία της πρωτεύουσας των Χετταίων στην Χατούσα, για μονομαχία ενός Έλληνα ευγενή με έναν Χετταίο (όπως έγινε μονομαχία στον Τρωικό Πόλεμο, Μενέλαου-Πάρι ή Αχχιλέα-Έκτορα), όπως και αναφορές για δούλες από διάφορες περιοχές, μεταξύ αυτών και η Τροία, τις γυναίκες της οποίας οι Έλληνες όταν κατέλαβαν την πόλη, είτε τις πήραν ως δούλες στην Ελλάδα, είτε τις πουλήσαν ως σκλάβες σε άλλους γύρω λαούς, π.χ. σαν τους Χετταίους.

Όποια Αυτοκρατορία κράτησε στα χέρια της τον θησαυρό του Σλίμαν για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα (π.χ. Οθωμανική, Β’ Ράιχ, Γ’ Ράιχ και ΕΣΣΔ), μετά από διάστημα λίγων δεκαετιών αυτή κατέρρευσε πλήρως σαν να τους έφερνε ο χρυσός της κατεστραμμένης Τροίας κατάρα να καταστραφούν και αυτοί, όπως λέγεται πως έγινε και με όσους άνοιξαν τον τάφο του Τουταγχαμών.

Οι Αργοναύτες και οι Έλληνες μέσω του Εύξεινου Πόντου, μπαίνοντας στην Μαύρη Θάλασσα, μπορούσαν εκτός από το να κάνουν εμπόριο με τις χώρες που ήταν πέριξ αυτής, να προμηθευτούν χρυσό από την Κολχίδα.

Αυτή η χώρα βρίσκονταν στον Καύκασο, στην σημερινή Δυτική Γεωργία οπού, υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας ορυχεία χρυσού, ενώ οι Έλληνες παράλληλα μπορούσαν να προμηθευτούν σκλάβους από τους Σκύθες και σιτηρά από την εύφορη περιοχή της Νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας.

Στην δε περιοχή της Κολχίδας γίνονταν ανθρωποθυσίες τότε και υπήρχε μίσος για τους ξένους. Κάτι που αρχαιολόγοι και Αρχαίοι ιστορικοί (π.χ. ο Παυσανίας) ισχυρίζονταν ότι συνέβαινε στην λεγομένη «σπηλιά του Χείρωνα» στο Αρχαίο Πήλιο, οπού άντρες ντυμένοι με τομάρια κριαριών που μόλις είχαν σφάξει οργάνωναν εκεί ετήσιες τελετές (γιορτές) και θυσίες ανθρώπων και ζώων.

Πριν όμως φτάσουν στην Κολχίδα, στην αρχή του ταξιδιού τους, οι Αργοναύτες σταμάτησαν στην Λήμνο, οπού λέγεται ότι κανείς δεν πλησίαζε τις γυναίκες του νησιού λόγω της μυρωδιάς τους και συνδέθηκαν μαζί τους.

Αρχαιολόγοι απέδειξαν αργότερα, ότι οι γυναίκες της Λήμνου ιστορικά ήταν βάφεις υφασμάτων, για την βαφή των οποίων χρησιμοποιούσαν κέλυφος σαλιγκαριών και ούρα, με αποτέλεσμα όταν αυτές παράγονταν να μυρίζουν αρχικά πολύ άσχημα και από εκεί μάλλον πλάστηκε ο μύθος αυτός.

Στην επιστροφή οι Αργοναύτες για την Ιωλκό, φοβούμενοι ίσως επίθεση των Χετταίων που εξουσίαζαν την περιοχή των Στενών και του Βοσπόρου και αρπαγή του χρυσού που είχαν αυτοί συλλέξει στην Κολλιδά, κατάσχεση μεγάλου μέρους του ή ίσως και υπερφορολογήσει του με δασμούς, επέστρεψαν μέσω του Δούναβη στην Αδριατική και από εκεί στην Ελλάδα μέσω Ιταλίας, κάτι που Αρχαίοι ιστορικοί λένε πως έκαναν και άλλοι Έλληνες ναυτικοί μετέπειτα από αυτούς.

Τα Επτά (7) αγόρια καί Eπτά (7) κορίτσια, ως βαρύτατο “Φόρο Αίματος” πιθανότατα δέν τά κατεσπάρασσε ο “Μινώταυρος”, αλλά συνήθως έπεφταν αιμόφυρτα στίς εόρτιες τελετές πού ωργάνωναν οι Μινωΐτες αθλούμενοι επάνω στήν πλάτη τών φονικών ταύρων. Αυτό τό αποκαλύπτουν εναργέστατα οι τοιχογραφίες “Ταυρο-Παιγνίων” (τα λεγόμενα ταυροκαθάψια)-(https://odysseiatv.blogspot.com/2020/12/blog-post_32.html).

Ο Βελλεροφόντης νίκησε τους Σόλυμους, την Χίμαιρα και τις Αμαζόνες και χάρις στα κατορθώματα του έγινε βασιλιάς στην Φρυγία.

Λέγεται ότι ο Πέρσες δεν ήταν γιος του Δια με την Δανάη, αλλά αυτής με τον Προίτο, τον αδερφό του πατέρα της Ακρίσιου και από εκεί προήλθε το μίσος των δύο αυτών αδερφών.

Ο Δαβίδ έδωσε πριν πεθάνει εντολή στον γιο του Σολομώντα να εξοντώσει τους Ιωάβ και Σιμέι, όπως και ο Αμφιάραος στον γιο του Αλκμέωνα και Αμφιλόχιο να εξοντώσουν την Εριφύλη.

Ο Πανόπτης Άργος λέγεται ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα ένας σκύλος με εκατό ματιά, αλλά ένας βασιλιάς του Άργους, ο οποίος εκτέλεσε τους δολοφόνους του προκάτοχου του Άπι, εξόντωσε τον ταύρο του Άργους, τον Σάτυρο, ο οποίος άρπαζε τα βοσκήματα των κάτοικων και την Έχιδνα.

Ο Πρίαμος λέγεται ότι απέρριψε αλαζονικά τις προτάσεις του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου για ειρηνική επιστροφή της Ωραίας Ελένης, λέγοντας τους ότι και οι Έλληνες είχαν αδικήσει την Ασία απάγοντας την Ευρώπη και την Μήδεια, ενώ πιο πριν είχαν βλάψει και την πόλη του την Τροία με την κατάληψη της από τον Ηρακλή νωρίτερα.

Τα εφτά κεφαλιά της Λερναίας Ύδρας λέγεται ότι συμβόλιζαν τις εφτά πήγες της Λίμνης Λέρνης (η οποία λέγεται πως είναι αβαθής), που έφερναν πλημύρες (ενώ η εκπνοή της Ύδρας το μίασμα/αποσύνθεση των ελών της) και ο Ηρακλής αποξήρανε, και έκαψε τις καλαμιές της καθαρίζοντας με τον τρόπο αυτό τα πέριξ, στα οποία λυμαίνονταν και έφθειραν πολλά φίδια.

Για κακοποιούς οι Στυμφαλίδες όρνιθες συμβόλιζαν τις πήγες του Στύμφαλου ποταμού, που προκαλούσαν πλημύρες και καταστροφές στην περιοχή.

Συμφωνά με αναλυτές, ο Ίναχος (Enach, Inachu, Enak ή Enakim στην γλώσσα της Ανατολής) ήρθε από την Αίγυπτο το 1.896 π.Χ. λόγω της εξωτερικής εισβολής και πολέμου στην Αίγυπτο (κάποιοι την ταυτίζουν με την εισβολή των Ίσως στην Αίγυπτο), επικεφαλής πολλών εξόριστων, και εγκαταστάθηκε στο Άργος, στο οποίο έγινε βασιλιάς και έφερε τον πολιτισμό και τις «θεότητες» του στους Έλληνες.

Από το Άργος, οι Ιναχίδες ξεκίνησαν την κατάκτηση και των άλλων γειτονικών και μη εδαφών της Ελλάδας, όπως και την κατάληψη περιοχών και την ίδρυση αποικιών σε αυτά, π.χ. στην θεσσαλία, την Αρκαδία, την Πελοπόνησο (π.χ. Μυκήνες, Σπάρτη, Σικυώνα), την Φωκίδα ή τα νησιά του Αιγαίου.

Ο Δαναός ήρθε για κάποιους στο Άργος 1.572 π.Χ. διωγμένος από την Αίγυπτο από τον Φαραώ Σέσωστρι (ή ίσως με την εκδίωξη των Υκσώς από την Αίγυπτο όντας σύμμαχος τους), και ήταν Φοίνικας στην καταγωγή.  

Ο δε Δαναός λέγεται πως έφερε Αιγύπτιους αποίκους στο Άργος (και τις «θεότητες» αυτών), όπως και ο Ίναχος πριν από αυτόν Φοίνικες.

Λέγεται ότι οι Φοίνικες ήρθαν σε επαφή με τους πρώτους κάτοικους του Άργους, τους Πελασγούς και μέσω του εμπορίου και της δημιουργίας εμπορικών σταθμών και αποικιών από αυτούς στην περιοχή τους μετέδωσαν τον πολιτισμό και τις «θεότητες» τους.

Ως τότε οι Πελασγοί λάτρευαν ως «θεότητες» τον Ουρανό και την Γη, ενώ απέδιδαν τιμή και στα άστρα και τον ήλιο, ενώ οι Φοίνικες τους έδωσαν περισσότερες «θεότητες».

Το δε Άργος λέγεται από άλλους ότι σχηματίστηκε από συνένωση παλαιών Φοινικικών αποικών επί Πελασγών, πριν τον ερχομό των Ελλήνων στην Ελλάδα το 2.700 π.Χ.  

[Ουσιαστικά, οι πρώτοι κάτοικοι της Πελοποννήσου ήταν  σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι Πελασγοί, οι οποίοι ονομάζονταν αυτόχθονες, μετά ήρθαν οι Έλληνες το 2.700 π.Χ. (οι οποίοι και ενωθήκαν με ανάμεικτους γάμους και έγιναν ένας κοινός λαούς με τους Πελασγούς), και πιο μετά ήρθαν Φοίνικες άποικοι στο Άργος και αργότερα ο Ίναχος από την Αίγυπτο στην ίδια πόλη.

{Οι δε Φοίνικες ήρθαν στο Άργος για να εμπορευτούν και να πωλήσουν τα προϊόντα τους, να βρουν πολύτιμα υλικά (π.χ. μεταλλεύματα, εύφορη γη και κογχύλια) και ιδρύσαν εμπορικούς σταθμούς και κάποιες μικρές αποικίες στο Άργος για εμπόριο και στην συνέχεια βελτίωσαν με τις γνώσεις τους τις ναυτικές γνώσεις των κάτοικων της περιοχής, ενώ τους έδωσαν και τις (δήθεν) «θεότητες» τους}.

Ο δε Αιγύπτιος Ίναχος ήρθε από την Αίγυπτο μαζί με πολλούς άλλους Αιγύπτιους αποίκους το 1.986 π.Χ. (ή το 1.650 π.Χ. για κάποιους, ίσως λόγω της εισβολής των Υκσώς στην Αίγυπτο), και αυτοί έφυγαν για σωθούν από την κατάκτηση της χώρας από τους ξένους εισβολείς και οι ίδιοι να σκλαβωθούν.  

Όταν έφτασε στην περιοχή του Άργους με τους Αιγυπτίους αποίκους, προχώρησε στην ίδρυση μίας νέας πόλης/αποικίας στην περιοχή, στην οποία ενσωμάτωσε τόσο τους ντόπιους κάτοικους, όσο και τους Φοίνικος σταθμούς και αποικίες του Άργους και έγινε βασιλιάς όλων.

Στην συνέχεια, η τέχνη της ίδρυσης πόλεων και πιο συγχρόνου τρόπου ζωής και ένδυσης, επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Πελοπόννησο (ενώ πιο πριν οι Πελασγοί ζούσαν με δέρματα σε καλύβες, τις οποίες κατασκεύασαν όταν έφυγαν από τις σπηλιές στα βουνά που ζούσαν ημίγυμνοι), και αργότερα ο Φορωνέα, ο γεγονός του Ινάχου επέκτεινε την εξουσία του Άργους σε όλη την Πελοπόννησο.

Πιο μετά, στην Ελλάδα αναμεσά τα έτη 1.572 π.Χ. έφτασαν στην Ελλάδα ο Αιγύπτιος (ίσως Φοινικικής καταγωγής ή και Υκσώς) Δαναός (κατά το Πάριο Χρονικό τα έτη 1.519 και 1.511 π.Χ. αντίστοιχα), ο οποίος και κατέλαβε το Άργος και ο Κάδμος, ο οποίος κατέλαβε την Θήβα, τις οποίες και κατέκτησαν και έφεραν μαζί τους αποίκους σε αυτές (όταν έφτασαν και κάλεσαν και άλλους μετά), ενώ το 1.295 π.Χ. έφτασε στην περιοχή της Ήλιδας και την κατέλαβε και ο Πέλοπας από την Φρυγία.

(Το δε έτος 1.582 π.Χ. λέγεται ότι ο Αιγύπτιος Κέκροπας έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Αθήνας κατά το Πάριόν Χρονικό.

Οι δε Δαναός και Πέλοπας και οι δυναστείες τους κατέλαβαν και επέκτειναν την επιρροή και την κυριαρχία τους σε όλη την Πελοπόννησο με πολέμους, όπως έκαναν και οι απόγονοι του Κάδμου στην Θήβα πριν κατακτηθούν και αυτοί με την σειρά τους από τους απογόνους του Δαναού και του Πέλοπα με τον πόλεμο των «Επτά επί της Θήβας»}.

Επομένως, όλες αυτές οι ξενόφερτες δυναστείες (Αιγυπτιακές και Φοινικικές), σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία κατέλαβαν με την βία και πολέμους την Ελλάδα, επέβαλαν στους κατά πλειοψηφία Έλληνες κάτοικους της με το καλό ή το άγριο τα ήθη, τα έθιμα και τις «θεότητες» τους, τις υπέταξαν και ουσιαστικά τις σκλάβωσαν και οι Έλληνες απαλλάχτηκαν από τις περισσότερες από αυτές τις ξενόφερτες δυναστείες με την κάθοδο των Δωριέων.

{Οι δε Δωριείς ήταν όπως λέγεται οι απόγονοι πολλών ντόπιων Ελλήνων εξόριστων που δεν δέχτηκαν να υποταχτούν και να γίνουν σκλάβοι στους Πελοπίδες και μετανάστευσαν στην Βόρεια Ελλάδα για να ξεφύγουν από μία τέτοια μοίρα και να αναδιοργανωθούν και να επιστρέψουν στα σκλαβωμένα μέρη και κοιτίδες τους με τα όπλα όταν ο καιρός θα ήταν κατάλληλος.

Με αυτούς ενωθήκαν μετέπειτα οι εξόριστοι Ηρακλείδες και στην συνέχεια επέστρεψαν και ελευθέρωσαν την Πελοπόννησο με την γνωστή σε όλους μας  «Κάθοδο των Δωριέων ή Επάνοδο των Ηρακλειδών», όπως ακριβώς έκαναν νωρίτερα και οι ελεύθεροι Αιγύπτιοι (στην ελεύθερη Νότια Αίγυπτο), οι οποίοι αναδιοργανώθηκαν σε αυτή και στην συνέχεια εκδίωξαν με πολέμους τους Υκσώς κατακτητές τους στην υπόδουλη Βόρεια Αίγυπτο}].

Ο Θουκυδίδης (Α 2-9) αναφέρει, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τους: Εκαταίο το Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., αρχικά και μέχρι την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά) δεν υπήρχαν ούτε μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις ούτε και  σύνορα και  κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία  και η ασφάλεια του στρατού.

Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο με συνέπεια να αναπτυχθεί ο βαρβαρισμός και η Ελλάδα να είναι κατοικία βαρβάρων.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι δεν υπήρχαν και οι ονομασίες Έλληνες και βάρβαροι, άλλως αυτό θα το ανέφερε ο Όμηρος. Αυτό έγινε μετά τα τρωικά  και η πρώτη κοινή συνεργασία των Ελλήνων  ήταν η εκστρατεία στην Τροία.

Τελευταία μετακίνηση φύλου στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους Θουκυδίδη και Ηρόδοτο κ.α., ήταν αυτή των Δωριέων με τους Ηρακλείδες, η οποία έγινε 80 χρόνια μετά τα Τρωικά, δηλαδή το 1129 π.Χ.,  και πρώτη φορά που φυτεύτηκαν σπόροι στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό,  ήταν στην Ελευσίνα  το έτος 1410 π.Χ. από την Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά Θεά.

Ο Στράβωνας, επικαλούμενος τον ποιητή (Όμηρο) και τον Ησίοδο, σχετικά με τους Πελασγούς, αναφέρει ότι ήσαν αφενός ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος και αφετέρου ήσαν διασκορπισμένοι σε όλη την Αρχαία Ελλάδα, πρβ: 

«Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

 Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), σχετικά με τους πρώτους κατοίκους της αρχαίας Ελλάδας, τους Πελασγούς κ.α., αναφέρει πως: 

«Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από την Φρυγία στην χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον Ισθμό.

Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια την Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες.» (Στράβων 7, 321)

Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας στην Ρωμαϊκή Αρχαιολογία αναφέρει ότι οι Πελασγοί ήταν φύλο Ελληνικό, που από την Θεσσαλία εξαπλώθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ασίας και Ευρώπης ( Κρήτη, Κυκλάδες, Όλυμπο, Βοιωτία, Ασία κ.τ.λ), πρβ:

«Σκεδασθέντες οι Πελασγοί απήλθον εκ Θεσσαλίας εις Κρήτην και κατέσχον τινάς των Κυκλάδων νήσων. Άλλοι πάλιν εξ αυτών κατήλθον εις την Όσσαν, άλλοι μετέβησαν εις τον Όλυμπον, άλλοι δε εις την Βοιωτίαν και Φωκίδα και Ευβοιαν διεκομίσθησαν.

Οι δε εις την Ασίαν διαπεραιωθέντες κατέσχον πολλά μέρη περί τον Ελλήσποντον και των παρακειμένων νήσων και έστειλαν αποικίαν εις την Λέσβον» (Διονύσιος Άλικαρνασέας. Α,', σελ. 21.), «ην δε και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν»  (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, "Ρωμαϊκή Αρχαιολογία", I 17).

Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ο βασιλιάς του Άργους καυχιόταν λέγοντας ότι είναι στο γένος Πελασγός και το γένος των Πελασγών άρχει μέχρι της Παιονίας και του Στρυμόνος ποταμού:

«Του γηγενούς γαρ ειμ’ εγώ Παλαίχθονος ίνις Πελασγός, τησδε γης αρχηγέτης. Εμού δ’ άνακτος ευλόγως επώνυμον γένος Πελασγών τήνδε καρπουται χθόνα. Και πασαν αιαν ης δ’ αγνός έρχεται Στρυμών, το προς δυνοντος ηλίου, κρατώ ορίζομαι δε την τε Περραιβων χθόνα, Πίνδου τε ταπέκεινα, Παιόνων πάλα, όρη τε Δωδωναία, συντέμνει δ΄ όρος υγρας θαλάσσης τώνδε ταπί τάδε κρατώ..,….» (Αισχύλος, Ικέτιδες 250)

Ο Ηρόδοτος (βλέπε συνδυαστικά: Α 57-58, Β  54-57, Θ 85, Η 43 κ.α.) αναφέρει ότι η Ελλάδα (εννοεί την αρχική Αρχαία Ελλάδα)  πριν ονομαζόταν Πελασγία και φύλα των Πελασγών ήταν οι Αιολείς, οι Αχαιοί, οι Ίωνες και  οι Δωριείς και από αυτούς οι Δωριείς (= οι μετέπειτα Σπαρτιάτες, οι Μακεδόνες κ.α.), αποκόπηκαν πρώτοι από τους  Πελασγούς και (αποκόπηκαν και πήγαν πρώτα στην Πίνδο όπου πήρα το όνομα Μακεδνοί και από εκεί κάποιοι από αυτούς κατέβηκαν στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν Δωριείς)  αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό  και μετά προσχώρησαν σ΄ αυτό όλοι οι Πελασγοί (= και οι  Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.), καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι  (οι Δαναοί, οι Πέλοπες, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι κ.α.), πρβ: 

«Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν την Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, την χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα.

Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα  έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό.

Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά -  αυτό είναι η πεποίθηση μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)

Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη)  και τις πούλησαν, τη μια στην Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία («Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης»), πουλήθηκε στη Θεσπρωτία…. ( Ηρόδοτος B 54 - 57)

«Οι νησιώτες έδωσαν 17 πλοία και ήσαν οπλισμένοι όπως οι Έλληνες και αυτό το έθνος  είναι Πελασγικό, ύστερον όμως ονομάσθηκαν και οι Ίωνες της δωδεκαπόλεως, ελθόντες εξ Αθηνών. Οι Αιολείς έδωσαν 65 πλοία, οπλισμένοι ως οι Έλληνες και ονομάζονταν παλιά Πελασγοί, όπως λένε οι Έλληνες  (Ηρόδοτος Θ, 85)

 «Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85)

«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον Ελληνικό στην Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον.

Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο  από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε  και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα.

Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από την σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοποννησίων αυτοί ήσαν εις τον στόλον (δηλαδή τον Ελληνικό στην Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43).

ο Πάριο Χρονικό και οι Ηρόδοτος (Α, 2,  Α 57- 58 κ.α.),  Εκαταίος Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδης (Α, 3 -9), Παυσανίας (Βοιωτικά 5, 1 – 10), Διόδωρος (βίβλος Μ, Απόσπασμα 3), Απολλόδωρος (Ιστορική βιβλιοθήκη), Ισοκρατης  (Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Παναθηναϊκός 79-80), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α.  αναφέρουν ότι απ΄όσους έμεναν στην Ελλάδα πριν από τον Τρωικό πόλεμο βαρβαρικής καταγωγής ήσαν οι Δαναοί,  οι Καδμείοι ή Θηβαίοι και οι Πέλοπες, οι οποίοι είχαν έρθει στην Ελλάδα από άλλα μέρη, επειδή δεινοπαθούσαν στους τόπους τους και στη συνέχεια αναμείχτηκαν με τους Έλληνες.

Μάλιστα, επειδή στη συνέχεια οι Πέλοπες και οι Δαναοί αναμείχθηκαν με τους Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι (Πλάτωνας, Ισοκράτης κ.α.) λέγανε ότι οι Σπαρτιάτες δεν ήσαν καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό δεν έπρεπε να κηδεμονέψουν των Ελλήνων, αλλά οι Αθηναίοι, πρβ:

Σύμφωνα με Πάριο Χρονικό (είναι τρεις μεγάλες πλάκες από μάρμαρο Πάρου όπου οι αρχαίοι έγραφαν τα πιο σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα):

Ο Δευκαλίωνας βασίλευε το έτος 1570 π.Χ και ο  Έλληνας το έτος 1521 π.Χ.

Ο Δαναός έφτασε στο Άργος το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στη Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ.

Ο Μίνωας Α’ βασίλευε το  έτος 1470 π.Χ.,  πρώτη φορά που φυτεύτηκαν σπόροι στην Ελλάδα ήταν στην Ελευσίνα  το έτος 1410 π.Χ. από την Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά Θεά και ο Τρωικός πόλεμος έγινε το 1218 - 1209  π.Χ.

 «Η εκστρατεία στην Τροία από τον Αγαμέμνονα ήταν πράξη ωφελιμότατη για τους Έλληνες, για να μην υποστεί η Ελλάδα από τους βάρβαρους δεινά παρόμοια με κείνα που υπέστη παλαιότερα κατά την κατάληψη όλης της Πελοποννήσου από τον Πέλοπα, του Άργους από το Δαναό και της Θήβας από τον Κάδμο (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 79-80),

«Εξαιτίας  αυτών (της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)

«Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, συνήψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της Ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς (= οι Αθηναίοι) δεν τολμήσαμε  ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας (= της Αθήνας) και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους.

Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές…». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d)

Αναφέρουν επίσης ότι πριν από τα τρωικά, το 1500 π.Χ., ξέσπασαν στην Αίγυπτο λοιμώδεις ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού και για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων,  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πάνε στην Ιουδαία.  

Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό (απ΄ όπου και Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά.

Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς.  Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (= οι Αχαιοί κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοί και Δαναοί και Αργείοι και απ΄αυτούς κατ’ επέκταση και όλοι οι Έλληνες. 

Οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 2), αφενός ήταν Φοινικικής καταγωγής και αφετερου ζούσαν στην Θήβα της Αιγύπτου, εξ ου και η ονομασία τους Θηβαίοι, με αρχηγό τον Αγήνορα πάνε στα παράλια της Ασίας και συγκεκριμένα στην χώρα που απ΄αυτούς πήρε το όνομα  Φοινίκη. Από εκεί μετά αφενός οι Κρήτες έκλεψαν την Ευρώπη, την μάνα του Μίνωα,  και αφετέρου ένα μέρος τους με αρχηγό το γιο του Αγήνορα, τον Κάδμο απ’ όπου και Καδμείοι, πέρασε σε πολλά Ελληνικά νησιά, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την πόλη Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.  Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα από το όνομα της πόλης απ΄ όπου έφυγαν,  τις Θήβες της Αιγύπτου.

Ο Δαναός έφτασε στο Άργος έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Επίσης πριν από τα Τρωικά κάποιοι Φρύγες με αρχηγό τον Πέλοπα (εξ ου και Πέλοπες) έφυγαν  από την Ασία και πήγαν στις Μυκήνες προκειμένου να λάβουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες και συνάμα ο Πέλοπας  να παντρευτεί την κόρη του ντόπιου βασιλιά. Ωστόσο ο Πέλοπας κατέλαβε και το θρόνο και όλη την Πελοπόννησο, η οποία από τότε και εξής ονομάζεται με αυτό το όνομα.

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».  (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3).

«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν  στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη.

Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)

 «Όταν πρωτοήρθε ο Δαναός στη χώρα τούτη, στα Πυράμια της Θυρεάτιδος, κι ενώ πορευόταν προς το Άργος, είδε ένα λύκο να μάχεται με ταύρο. Θεωρώντας, λοιπόν, ο Δαναός πως ο λύκος ήταν αυτός ο ίδιος (που, ενώ ήταν ξένος, επετίθετο στους ντόπιους) παρακολούθησε την μάχη και, όταν νίκησε ο λύκος, αφού προσευχήθηκε στο Λύκειο Απόλλωνα, επιτέθηκε κατά του Άργους και νίκησε, ενώ ο Γελάνωρ, που βασίλευε τότε στο Άργος, εκθρονίστηκε με επανάσταση. Έκανε, λοιπόν, το ανάθημα για το λόγο τούτο» (Πλούταρχος, Πύρρος 32)

Λίγο πριν από τα Τρωικά φεύγει από τη Φρυγία της Μ. Ασίας  με Φρύγες στρατιώτες ο Πέλοπας, εξ ου και Πέλοπες, και πάει και καταλαμβάνει όλη την Πελοπόννησο,  εξ ου και η ονομασία αυτή.

Ο Πέλοπας ήταν γιος του Τάνταλου, βασιλιά της Φρυγίας και Παφλαγονίας στη Μ. Ασία, ο οποίος όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς της Πίσσας προκήρυξε αγώνα ιπποδρομίας για τον οποίο έλεγε ότι αυτός που θα κέρδιζε τον αγώνα θα έπαιρνε  σύζυγο του την μονάκριβη κόρη του Ιπποδάμεια ως έπαθλο και ο ηττημένος θα φονευόταν, πήρε μαζί του αρκετούς Φρύγες και ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να λάθει μέρος στον αγώνα αυτό.  Τον αγώνα κέρδισε με δωροδοκία ο Πέλοπας και παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια και στην συνέχεια έγινε αυτός βασιλιάς.

Το Πάριο Χρονικό, σχετικά με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, τον Κάδμο, το Μίνωα κλπ, αναφέρει τα εξης:: «To έτος 1310 πριν από το Διόγνητο (= το 1574 πριν από τον Χριστό) ο Δευκαλίωνας βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στον Παρνασσό και επίσης ο Κέκροπας στην Αθήνα. Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίωνας έφυγε με τα νερά από τη Λυκώρεια  και πήγε και βρήκε τον Κραναό στην Αθήνα, όπου ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε εκεί για τη σωτηρία του.

Το έτος  1265 πριν από το .Διόγνητο = 1519 π.Χ. ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1257 π.Δ. = 1521 π.Χ.  ο Έλληνας του Δευκαλίωνος βασίλευσε στη Φθιώτιδα και Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί.

Το έτος 1255 π.Δ. = 1519 π.Χ. ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στη Θήβα και έκτισε την Καδμεία, εποχή που ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.  Το έτος 1247 π.Δ. = 1511 π.Χ. ο Δαναός με πλοίο πενήντα κουπιών έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στην Ελλάδα, στην Λίνδο της Ρόδου.

Το έτος 12 (10) π.Δ. = 1470 π.Χ. όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα,  ο Μίνωας ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία και σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω.

Το έτος 1146 π.Δ. = 1410 π.Χ. , όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα, η Δήμητρα  έφτασε στην Αθήνα, με καρπό. Όταν ο Τριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα ήταν το  έτος 1(1)45 = 1409 π.Χ. εποχή που  ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα. ….

ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ:

1)      Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο  (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ.), επειδή είχαν ήδη συγχωνευτεί με τους Αχαιούς, εξ ου και η ονομασία «Δαναοί ή Αργείοι ή Αχαιοί». Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν  μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν βαρβαρικής καταγωγής, καθώς λέει ο Ηρόδοτος.

Μετά τα Τρωικά όσοι λαοί είχαν πάει με το στρατόπεδο των Αχαιών, όπως οι Κρήτες, οι Μυκηναίοι κλπ , ονομάστηκαν Έλληνες και όσοι είχαν πάει με τους Τρώες ονομαστήκαν Βάρβαροι. «ενταύθα γαρ δη χιλίων ναών στόλον Ελληνικόν συνήγαγ’ Αγαμέμνων άναξ,  τον καλλίνικον στέφανον Ιλίου θέλων  λαβείν Αχαιοίς τους θ’ υβρισθέντας γάμους Ελένης μετελθείν, Μενέλεω χάριν φέρων….. (Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν ταύροις).

2)      Ο Όμηρος αποκαλεί την Θεσσαλία «Πελασγικό Άργος» και συνάμα αναφέρει ότι ότι οι διάφορες φυλές των Πελασγών κατά τα Τρωικά ήσαν άλλες με τους Αχαιούς και άλλες με τους Τρώες. Συγκεκριμένα οι φυλές που κατοικούσαν στη Λάρισα ήσαν με το μέρος των Τρώων, πρβ:

«Ο Ιππόθοος οδηγούσε φυλές Πελασγών που ήσαν πολύ ικανές στο δόρυ και κατοικούσαν στην Λάρισα με την εύφορη χώρα», Ιλιάδα Β 840), ενώ οι Πελασγοί της Κρήτης και του Πελασγικού Άργους (Θεσσαλίας) ήσαν με το μέρος των Αχαιών στον Τρωικό πόλεμο, πρβ:

«Αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία), την Άλο, την Αλόπη, την Τρηχίνα, τη Φθία και την Ελλάδα, που βγάζει ωραίες γυναίκες, που έφεραν το όνομα Μυρμιδόνες, Έλληνες και Αχαιοί, είχαν πενήντα πλοία με αρχηγό τον Αχιλλέα» (Ιλιάδα Β 683 – 688). 

Οι Παίονες, σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν κι αυτοί πελασγικής καταγωγής, πρβ «Στο μέρος της θαλάσσης οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον γένος» (Ιλιάδα, Κ 450-455). Απλώς είχαν πάει με το μέρος των Τρώων. Κατά τα περσικά οι Παίονες πήγαν με το μέρος των Περσών.

3)      Ο Παυσανίας λέει ότι ο Πελασγός ήταν ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αρκαδίας και από αυτόν ονομάσθηκε Πελασγία η Πελοπόννησος, πρβ:« φασί δε Αρκάδες ως Πελασγός γένοιτο εν τη γη ταύτη πρώτος. εικὸς δε έχει του λόγου και άλλους ομού τω Πελασγώ μηδὲ αυτόν Πελασγὸν γενέσθαι μόνον:

Ποίων γάρ αν και ήρχεν ὁ Πελασγός ανθρώπων; μεγέθει μέντοι και κατὰ αλκὴν και κάλλος προείχεν ὁ Πελασγός καὶ γνώμην υπὲρ τους άλλους ἦν, καὶ τούτων ἕνεκα αἱρεθῆναί μοι δοκεί βασιλεύειν υπ' αὐτών. πεποίηται δε και Ασίω τοιάδε ες αυτόν: …………….. Πελασγού δε βασιλεύοντος γενέσθαι κα τη χώρα Πελασγίαν φασὶν όνομα. (Παυσανίας, Αρκαδικά, 4 - 6).

Ο Απολλόδωρος (Επιτομή, 8) αναφέρει ότι πριν να ονομάσει ο Πέλοπας την  Πελοπόννησο με το όνομά του, δηλαδή Πελοπόννησος, η νήσος λέγονταν Άπια και Πελασγιώτιδα.  Αναφέρει επίσης ότι οι  κάτοικοι της Πελοποννήσου ήσαν απόγονοι του Άργου και του Πελασγού, παιδιών του Δία και της Νιόβης, απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι ονομάσθηκαν Πελασγοί.

Αναφέρει επίσης ότι ο Πελασγός και η Μελίβοια, κόρη του Ωκεανού ή κατ’ άλλους την Κυλλήνη, γέννησαν τον Λυκάονα, τον βασιλιά των Αρκάδων που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό …  και έτσι, εννοείται, οι Πελασγοί  εξαπλώθηκαν σ’ όλη την Ελλάδα, πρβ: «Αρχικά ήταν ο Ωκεανός και η Τηθύς, οι οποίοι γέννησαν τον Ινάχο, από τον οποίο πήρε το όνομα ο ποταμός Ινάχος στο Άργος.

Ο Ινάχος και η Μελία, κόρη του Ωκεανού, γέννησαν τον  Φορωνέα και τον Αιγιαλέα. Ο Αγιαλέας πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά και η χώρα όλη ονομάστηκε Αιγιάλεια. Κατόπιν ο  Φορωνέας έγινε δυνάστης και όλη την Πελοπόννησο την ονόμασε  Φορωνίδα. Κατόπιν 

Ο Φορωνέας και η νύμφη Τηλεδίκη απέκτησαν τον Άπιν, από τον οποίο η Πελοπόννησος ονομάστηκε Άπια, καθώς και την Νιόβη.  Ο Απις πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά, όμως επειδή νομίστηκε θεός ονομάστηκε Σάραπις. Από τη Νιόβη και το Δία (η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία κοιμήθηκε ο Ζευς) γεννήθηκε ο Άργος, όπως λέει ο Ακουσίλαος και ο Πελασγός, από τον οποίον ονομάστηκαν έτσι όσοι κατοικούσαν στην Πελοπόννησο και που ο Ησίοδος  τον λέει αυτόχθονα.   «(Απολλόδωρος Β, 1 , 1 -4)

«επανάγωμεν δε νυν πόλιν επί τον Πελασγόν, ον Ακουσίλαος μεν Διός λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα. τούτου και της Ωκεανού θυγατρός Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παις Λυκάων εγένετο, ος βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτὸν Έλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Οπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Ορχομενόν . . .»  (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)

4) Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τους Πελασγούς,  αναφέρει ότι: «μετά από αυτά, ο Τρίοπας, ένας από τους γιους του Ήλιου και της Ρόδου …. Έπλευσε στη Θεσσαλία, για να βοηθήσει ως σύμμαχος τα παιδιά του Δευκαλίωνα, μαζί με τα οποία έδιωξε τους Πελασγούς από τη Θεσσαλία και έλαβε μερίδιο το λεγόμενο Δώτιο πεδίο» (Διόδωρος, 5, 61),

«Ο Ξάνθος του Τρίοπα, που ήταν βασιλιάς των Πελασγών του Άργους, αφού κατέλαβε ένα μέρος της χώρας της Λυκίας στην αρχή εγκαταστάθηκε εκεί, βασιλιάς στους Πελασγούς που τον είχαν ακολουθήσει, στη συνέχεια πέρασε στη Λέσβο που την βρήκε έρημο και την ονόμασε Πελασγία, ενώ πριν λέγονταν Ίσσα (Διόδωρος, 5, 81),

«Όσο καιρό ο Διόνυσος πολιορκούσε το Ρήγιο, οι Κέλτες που κατοικούσαν πέρα από τις Άλπεις πέρασαν τις στενές διαβάσεις και με μεγάλες δυνάμεις κατέλαβαν την περιοχή μεταξύ των Απεννίνων και των Άλπειων διώχνοντας τους κατοίκους της Τυρρηνίας.

Για αυτούς μερικοί λένε πως ήταν άποικοι από τις 12 πόλεις της Τυρρηνίας, ενώ άλλοι λένε πως ήταν Πελασγοί που κατάφυγαν πριν από τα Τρωικά, με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, σ’ αυτόν τον τόπο και εγκαταστάθηκαν. (Διόδωρος 1, 113)

5) Ο Ησίοδος λέει ότι στην Ήπειρο (στην Δωδώνη και την Βελανιδιά) ήταν η έδρα των Πελασγών (=  όπου οι κάτοικοι λέγονταν και Γραικοί, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη),  καθώς και ότι η Ελλοπία ήταν πόλη των Πελασγών, πρβ: «Είναι κάποια Ελλοπία πολύσπαρτη κι ομορφολίβαδη, πλούσια. Εκεί κάποια Δωδώνη στην άκρη της είναι χτισμένη πύλη.

Αυτήν ο Δίας αγάπησε και έκανε  το μαντείο του …..(λείπει κείμενο)…. και κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς. (Ησίοδος  Ηοίαι Απόσπασμα 66 = στίχος 240). «Στην Δωδώνη και στην Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε. Κι σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

6) Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς» (Πλουτάρχου, Πύρος, 1-2)

7) Ο  Πλάτων στο έργο "Νόμοι" μας παραθέτει έναν διάλογο μεταξύ του ιδίου, του Κνώσιου Κλεινία και του Λακεδαίμονα Μέγιλλου ο οποίος γίνεται  κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους από την Κνωσό προς το Άντρο του Διός (στη Δίκτη) και το ιερό του Δικταίου Διός (στην) Πραισό:

«Εκ Κνωσού οδός εις το του Διός άντρον και ιερόν»  και στον οποίο ο Κλεινίας λέει ότι οι Δωριείς ήταν Αχαιοί, πράγμα με το οποίο συμφωνεί ο Μέγγιλος (στην πραγματικότητα, όπως είδαμε πιο πριν, οι Αχαιοί και οι Δωριείς δεν ήσαν το αυτό, αλλά αδελφικά φύλα, φύλα των Πελασγών):

 "...στην διάρκεια όμως των δέκα ετών της πολιορκίας στο Ίλιον (Τροία), στην πατρίδα κάθε επιτιθεμένου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι νεότεροι στασίασαν (επαναστάτησαν) και δεν υποδέχθηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες κατά την επιστροφή τους.

Ακολούθησαν αμέτρητοι θάνατοι και σφαγές και εξορίες. Όσοι διώχθηκαν ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην Εξορία κατάγονταν από την Δωρίδα. Πλήρης περιγραφή αυτών που έγιναν τότε υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ιστορία των Λακεδαιμόνιων".. Μέγιλλος (Σπαρτιάτης): "Απόλυτα ορθόν" (Πλάτωνος Νόμοι 682d).

Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι οι Αρχαίοι βασιλιάδες χωρίζονται  σε δυο γένη’ στο γένος του Δευκαλίωνα και στο γένος του Ινάχου και τα παρακλάδια τους (Γένος Ηρακλειδών, Γένος Αγηνορειδών κ.α.).

Στο βασιλικό γένος του Δευκαλίωνα ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου της Φθιώτιδας. Δηλαδή ο βασιλιάς Έλληνας  και τα παιδιά του: Δώρος, Ξούθος, Αίολος, καθώς και τα εγγόνια του: Ίων, Αχαιός, Μάγνης κ.τ.λ. , στα οποία διαμοίρασε την χώρα τους και σχηματίσθηκαν τα σχετικά βασίλεια στην Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα κ.α.. 

Στο βασιλικό γένος του Ινάχου ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου του Άργους. Δηλαδή οι βασιλιάδες Άργος και Πελασγός, απόγονοι του Ινάχου, και οι απόγονοί τους. Γιος του Πελασγού ήταν ο  Λυκάονας, που έγινε  βασιλιάς των Αρκάδων και με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό ….  

Κόρη του Άργους ήταν η Ιώ απ΄όπου προέρχονται οι βασιλιάδες της Αιγύπτου, Αραβίας, Κιλικίας κ.α. Δηλαδή οι βασιλιάδες Έπαφος, Δαναός, οι Αγηνορίδες, οι Καδμείοι κ.α.

{Ο δε Ιναχός, με καταγωγή ο ίδιος από τον Αίγυπτο κατά ορισμένους μύθους, πάντρεψε τις κόρες του με ντόπιους Έλληνες του ΄Αργους εκτός αυτής που παντρεύτηκε τον διάδοχο του και Αιγυπτιακής επίσης καταγωγής ανιψιό του Λυγκέα στον θρόνο του Άργους}.

Ο Θουκυδίδης (Α 2-9), όπως είδαμε πιο πριν, αναφέρει ότι αρχικά και μέχρι την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά) δεν υπήρχαν ούτε μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις ούτε και  σύνορα και  κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία  και η ασφάλεια του στρατού.

Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο με συνέπεια να αναπτυχθεί ο βαρβαρισμός και η Ελλάδα να γίνει κατοικία βαρβάρων.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι Μίνωας ήταν ο πρώτος Έλληνας ηγεμόνας που συγκρότησε πολεμικό ναυτικό με το οποίο έδιωξε από το Αιγαίο και τις Κυκλάδες τους Κάρες και Φοίνικες που τις είχαν καταλάβει  με αποτέλεσμα από την μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ελευθερωθούν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με τη ναυτιλία και να πλουτίσουν και αφετέρου να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί, αλλά και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να επικρατήσουν μετά στα τρωικά.

Ο Μίνωας ήταν επίσης εκείνος, καθώς θα δούμε πιο κάτω να λένε  ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Στράβων, ο Πλούταρχος, ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας κ.α, εκείνος που δημιούργησε τον πρώτο αξιόλογο πολιτισμό, τον οποίο αντέγραψαν οι υπόλοιποι Έλληνες, καθώς και οι Ρωμαίοι και έτσι εκπολιτίστηκαν και αυτόί (http://www.krassanakis.gr/linear.htm).

Ο όρος «γεωμυθολογία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά την δεκαετία ‘60-‘70 στην Αμερική. Αργότερα έπαψε να χρησιμοποιείται και στη συνέχεια πήρα την πρωτοβουλία να τον επανεισαγάγω κάπου στη δεκαετία του ‘90. Η γεωμυθολογία είναι ο κλάδος των γεωεπιστημών ο οποίος προσπαθεί να βρει τη σχέση μεταξύ των φυσικογεωλογικών διεργασιών που συμβαίνουν στην γη και της μυθολογίας.

Υπάρχει όμως αυτή η σχέση; Κατά την άποψή μου υπάρχει και χαρακτηρίζεται τόσο ως άμεση όσο και ως έμμεση. Αμεση είναι όταν, π.χ., ένα φαινόμενο «αντιπροσωπεύεται» από μια θεότητα και συγχρόνως το φαινόμενο ταυτίζεται με την θεότητα.

Για παράδειγμα, ο Ηφαιστος ταυτίζεται με το ηφαίστειο ενώ ο τιτάνας Ωκεανός έχει ταυτιστεί με το θαλάσσιο ωκεανό. Υπάρχει όμως και μια έμμεση σχέση. Υπάρχουν μύθοι οι οποίοι περιγράφουν φυσικογεωλογικές διεργασίες που έγιναν στο απώτατο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι ποταμοί είναι θεοί και είναι τέκνα του Ωκεανού και της Πυθίας.

Οι ποταμοί όμως συγχρόνως αναφέρονται και ως γεννήτορες νησιών: Σαλαμίνας. Είναι έτσι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας των Αρχαίων; Αραγε ο Αχελώος είναι ο γεννήτορας των Εχινάδων νήσων; Υπάρχει κάποια σχέση; Αποδεικνύεται ότι υπάρχει!

Θεωρείτε ότι όλες ανεξαιρέτως οι μυθολογίες εμπεριέχουν πληροφορίες φυσικογεωλογικού ενδιαφέροντος;

Προσωπική μου άποψη είναι ότι όλες οι μυθολογίες συνδέονται με το Homo Sapiens. Στην Ελλάδα ο Homo Sapiens έφτασε πριν από 70.000 χρόνια. Ομως, το κλίμα από τα 70.000 μέχρι τα 18.000 χρόνια πριν ήταν περίπου το ίδιο. Οι μεταβολές έγιναν από το 18000 μέχρι το 6000 πριν από σήμερα. Σε εκείνη ακριβώς την περίοδο ήταν που έπλασαν οι περισσότεροι λαοί τους θεούς τους.

Ολες οι μυθολογίες αναφέρονται σε έναν κατακλυσμό. Εχουν όλες αυτές οι ιστορίες ένα κοινό γεγονός ως αφετηρία τους;

Για να μπορέσει να ερμηνεύσει κανείς τους κατακλυσμούς πρέπει να γνωρίζει πώς μεταβάλλεται το κλίμα. Το κλίμα μεταβάλλεται περιοδικά. Επομένως, μεταβάλλονται και οι βροχοπτώσεις και τα υδρομετεωρολογικά φαινόμενα.

Αρα περιμένουμε να γίνονται κατακλυσμοί σε διαφορετικές περιόδους και η γεωλογική ανάλυση έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί. Οι κατακλυσμοί όμως που περιγράφονται και αναφέρονται στις μυθολογίες είναι κυρίως από το χώρο εκείνον όπου είχε αναπτυχθεί ένας μεγάλος πολιτισμός. Και αυτός ο χώρος είναι αυτός της Μεσογείου, της Μεσοποταμίας μέχρι και το σημερινό Περσικό Κόλπο.

Υπάρχει, λοιπόν, μια ομάδα μύθων σχετικά με τους κατακλυσμούς, που αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη περίοδο γύρω στο 4000-5000 πριν από σήμερα, δηλαδή μεταξύ 2000 και 3000 π.Χ. Αυτή η περίοδος ουσιαστικά συμπίπτει με το λεγόμενο κλιματικό όπτιμουμ της Ολοκαίνου, μια περίοδο που είχαμε υψηλότερες βροχοπτώσεις και υψηλότερη θερμοκρασία από ό,τι έχουμε σήμερα.

Θα αναρωτηθείτε πώς έχουν χρονολογηθεί αυτά τα πράγματα. Στην Μεσοποταμία, όπως γνωρίζουμε, είχαν έναν πολύ παλιό πολιτισμό που ξεκίνησε το 5000 π.Χ. Κατά την 5η χιλιετία, φτάνουν στο Εριντού οι Σουμέριοι. Εκεί, λοιπόν, υπάρχουν διαφορές στις τομές των γεωλογικών στρωμάτων.

Σε ορισμένα από αυτά παρατηρούμε και ανθρώπινη παρουσία μέσω θραυσμάτων από κεραμικά. Αν τα χρονολογήσουμε όλα αυτά, θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν περίοδοι όπου έχουμε άργιλο (που σημαίνει πλημμύρα – κατακλυσμό), μετά έχουμε εμφάνιση του ανθρώπου, μετά διακόπτεται αυτή η παρουσία και ούτω καθεξής.

Εχουμε, λοιπόν, οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο λεγόμενος κατακλυσμός του Νώε συμπίπτει με έναν κατακλυσμό που στην μυθολογία των Σουμερίων αναφέρεται ως κατακλυσμός του Σιουσούρντα. Ή με έναν άλλον κατακλυσμό, αυτόν του Ουτναπιστίμ.

Οι παραπάνω πρέπει να έχουν γίνει γύρω στο 2000 π.Χ. Για τους δικούς μας κατακλυσμούς, οι μελέτες δείχνουν το 1800 π.Χ. Ομως, αυτό δεν αποκλείει το να έχουν πραγματοποιηθεί και πιο πριν. Αναφέρομαι στους κατακλυσμούς του Δευκαλίωνα και του Ωγύγου. Υπάρχει βέβαια και ο κατακλυσμός του Δαρδάνου. Εκεί είναι λιγάκι μπερδεμένα τα πράγματα διότι υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές για τον Δάρδανο.

Υπάρχει η άποψη του καθηγητή Λυριτζή, ο οποίος υποστηρίζει ότι επρόκειτο για τοπικού χαρακτήρα καταστροφή κάπου στην Πελοπόννησο, σωστά;

Ναι. Η μία άποψη είναι ότι ο κατακλυσμός αυτός έχει γίνει στο οροπέδιο της Τρίπολης. Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή την οποία αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Αναφερόμενος στον Δάρδανο από την Σαμοθράκη, υποστηρίζει πως πρόκειται για τον άνθρωπο που θεμελίωσε την Τροία.

Ομως, είναι γνωστό πως δεν υπάρχει μόνο μία Τροία, αλλά 7-8. Γεγονός που αποδεικνύεται στρωματογραφικά. Κάθε φορά καταστρέφεται, θεμελιώνεται ξανά, αναπτύσσεται και πάλι καταστρέφεται. Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Τροία βρίσκεται στη μεγάλη ρηξιγενή ζώνη της Ανατολίας και επομένως εκεί γίνονται τόσοι σεισμοί που οπωσδήποτε προκαλούν καταστροφές.

Ομως, ο Δάρδανος (σύμφωνα πάντα με τον Διόδωρο Σικελιώτη) σχετίζεται με έναν κατακλυσμό που συνδέεται με τα νερά που έρχονται από τον Εύξεινο Πόντο. Λέει ο Διόδωρος πως γέμισε με νερό ο Εύξεινος Πόντος, τα νερά πέρασαν τον Βόσπορο και κατέκλυσαν το Αιγαίο.

Ανέβηκε η στάθμη της θάλασσας στο Αιγαίο εξαιτίας της μεταφοράς του νερού, γι’ αυτό και στην Σαμοθράκη μαζεύουν οι ψαράδες κιονόκρανα από την θάλασσα. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο όπου μεγάλο μέρος του Αιγαίου αποτελείτο από στεριά.

Ναι, κάποτε ήταν στεριά. Ο Διόδωρος Σικελιώτης συνδέει την άνοδο της στάθμης στο Αιγαίο με τα νερά που ήρθαν από τη Μαύρη θάλασσα. Και περιγράφει το φαινόμενο ως συνεχές. Ερχεται, λοιπόν, τώρα η σύγχρονη επιστήμη και μπορεί να χρονολογήσει ακριβώς την περίοδο όπου τα νερά από τη Μαύρη Θάλασσα ήρθαν στο Αιγαίο.

Ομως, κάποια στιγμή η «επικοινωνία» αυτή διακόπηκε. Ας μεταφερθούμε πίσω στο χρόνο, πριν από 18.000 χρόνια. Η παραμεσόγειος περιοχή και το Αιγαίο κατοικούνταν. Ε, λοιπόν, την εποχή εκείνη, οι παγετώνες που έφταναν μέχρι το Λονδίνο και το Ανόβερο ξεκίνησαν να λιώνουν και τα νερά κατέληγαν στην Κασπία, στην Αζοφική και στη Μαύρη Θάλασσα.

Αρα τα νερά γέμισαν, λοιπόν, τη λεκάνη του Εύξεινου Πόντου και σιγά σιγά πέρασαν μέσα στον Βόσπορο. Ομως, η στάθμη του νερού ανέβαινε και έτσι, μέσω της θάλασσας του Μαρμαρά, βγήκαν στο Αιγαίο.

Ερχεται τώρα η σύγχρονη επιστήμη και βλέπει ότι η πλήρωση αυτή πρέπει να έχει γίνει γύρω στο 14500 π.Χ. και να διήρκεσε περίπου 2.000 χρόνια. Στην συνέχεια διακόπηκε. Εχουμε, δηλαδή, για 2.000 χρόνια μια επικοινωνία της Μαύρης Θάλασσας, του Εύξεινου Πόντου και του Αιγαίου. Επομένως, ο Διόδωρος Σικελιώτης είναι σωστός σε αυτήν την περιγραφή.

Τίθεται, έτσι, το ερώτημα: Πώς τα γνώριζε όλα αυτά; Αυτοί, λοιπόν, που θεωρούν την Ελληνική μυθολογία ως φαντασιώσεις μιλούν για συμπτώσεις. Ομως, οι συμπτώσεις δεν είναι μία και δύο… Ο Διόδωρος Σικελιώτης περιέγραψε μια φυσικο-γεωλογική διεργασία. Υπάρχουν άλλες δέκα παρόμοιες περιπτώσεις που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Ποιος και με ποια γλώσσα μετέφερε αυτές τις περιπτώσεις στην Ελληνική μυθολογία; Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες έχουν έρθει από τις Ινδίες, από την ινδοευρωπαϊκή ή κατ’ άλλους από την ινδογερμανική φυλή.

Κατ’ άλλους έχουν έρθει από το Βορρά, ενώ υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι εγκαταστάθηκαν εδώ από το 2000 π.Χ. Ποιος, λοιπόν, είπε στους Ελληνες που έφτιαξαν αυτήν τη μυθολογία να περιλάβουν και το προαναφερθέν στοιχείο στο μύθο τους;

Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως δηλαδή όντως υπήρξαν κατά καιρούς αφίξεις διαφόρων λαών, όμως και η γλώσσα και οι παραδόσεις ήταν περίπου οι ίδιες, με αποτέλεσμα να περιγράφουν σε μια κοινή διάλεκτο όλα αυτά τα φυσικά φαινόμενα που τους εντυπωσίαζαν; Θα μπορούσατε να μας αναφέρετε ένα αντίστοιχο παράδειγμα;

Ο μύθος λέει ότι οι Εχινάδες, που ήταν νύμφες και κατοικούσαν δεξιά και αριστερά από τον Αχελώο (θεός-ποταμός), θυσίαζαν σε όλους τους θεούς εκτός από τον Αχελώο. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος οργίστηκε ο Αχελώος.

Παίρνει, λοιπόν, τις Εχινάδες και τις πετάει στη θάλασσα μετατρέποντάς τες σε νησιά. Εάν δούμε πώς εξελίσσεται παλαιογραφικά η θάλασσα δυτικά από την σημερινή ακτή, θα διαπιστώσουμε ότι το 18000 π.Χ. οι Εχινάδες νήσοι ήταν προέκταση της ξηράς.

Ανέβηκε, λοιπόν, η στάθμη της θάλασσας σιγά σιγά και κατέκτησε την ξηρά αφήνοντας να προεξέχουν οι λόφοι. Αυτή η διεργασία ξεκίνησε 16.000-18.000 χρόνια πριν. Ο μύθος εδώ ταυτίζεται και πάλι με τη γεωλογία.

Τίθεται, έτσι, και πάλι το ερώτημα πώς έμειναν όλα αυτά τα γεγονότα στη μνήμη των Ελλήνων που υποτίθεται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους γηγενείς κατοίκους αυτού του τόπου, τους Πρωτοέλληνες ή τους Πελασγούς.

Το ερευνητικό σας έργο σχετίζεται με έναν από τους μεγάλους ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας, τον Ηρακλή. Σε ομιλία σας τον αποκαλέσατε «παγκόσμιο γεωλόγο και μηχανικό».

O Ηρακλής είναι γνωστός από τους 12 άθλους του. Αυτούς γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Για παράδειγμα, είναι λιγότερο γνωστό ότι γεννήθηκε στην Θήβα και (ακόμα σημαντικότερο) ότι έζησε την τελευταία περίοδο της μυκηναϊκής εποχής.

Η μυκηναϊκή εποχή ξεκινάει γύρω στα 1600 π.Χ. και ο Ηρακλής πρέπει να έζησε το 13ο αιώνα π.Χ., γύρω στα 80 χρόνια πριν από τον Τρωικό Πόλεμο. Οι 12 άθλοι του Ηρακλή, αν τους ταξινομήσει θεματολογικά κάποιος, θα δει ότι έχουν εμφανή σχέση με το νερό, με μεταλλεύματα και κυρίως με υδραυλικά έργα.

Οπως οι στάβλοι του Αυγεία, για παράδειγμα. Ο καθαρισμός του στάβλου του Αυγεία έγινε με την εκτροπή των υδάτων ενός ή δύο ποταμών. Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, πάλι, έχουν να κάνουν με λίμνη, με νερό. Η Λερναία Υδρα ομοίως.

Τα χρυσά μήλα των εσπερίδων, η χρυσή ζώνη της Ιππολύτης και τα βόδια του Γηρυόνη (πατέρας του Γηρυόνη ήταν ο Χρυσάορας) σχετίζονταν άμεσα με τον χρυσό. Πέρα από αυτά, ο Ηρακλής σχετίζεται επίσης και με τα τεχνικά έργα των Μινύων στην Κωπαΐδα.

Αν ξεφύγουμε από αυτούς τους 12 μύθους και πάμε στο τι λένε ο Στράβωνας, ο Διόδωρος Σικελιώτης και διάφοροι άλλοι, βλέπουμε ότι ο Ηρακλής έχει επισκεφθεί και ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο.

Σύμφωνα με μελέτη που έχετε παρουσιάσει, ο Ηρακλής εκτός από γεωλόγος και μηχανικός ήταν και δεινός ταξιδιώτης. Υπάρχουν πειστήρια για το πέρασμά του από άλλα σημεία του πλανήτη; Υπάρχουν σχετικές αναφορές σε τοπικές παραδόσεις άλλων λαών;

Ο άθλος με τα βόδια του Γηρυόνη εκτυλίσσεται στην Ιβηρική Χερσόνησο. Οι λεπτομέρειες αναφέρονται στον Διόδωρο Σικελιώτη, στον Στράβωνα και τον Πλούταρχο. Γιατί, λοιπόν, πήγε εκεί; Για να εκμεταλλευτεί τον χρυσό, τον άργυρο και τα διάφορα μέταλλα.

Μην ξεχνάμε ότι η εποχή εκείνη ήταν η εποχή των μετάλλων. Υπάρχουν ορισμένες περιγραφές που αναφέρονται σε κοιτάσματα μετάλλων στα ιζήματα των ποταμών, όπως του Γουαδαλκιβίρ.

Πέρασε όμως και από τα Πυρηναία και πήγε στην Γαλατία. Γαλατία ονομάστηκε από το γιο του Ηρακλή, τον Γαλάτη. Εκεί, λοιπόν, ο Ηρακλής συνάντησε την Πυρίνη. Αυτή έμεινε έγκυος αλλά είχε διάφορες επιπλοκές με την εγκυμοσύνη και λέγεται ότι γέννησε ένα τέρας.

Στεναχωρημένη, κατέφυγε στο βουνό, όπου και την κατασπάραξαν τα άγρια ζώα. Ο Ηρακλής βρήκε το πτώμα της, την έθαψε με τιμές πριγκίπισσας και από τότε τα βουνά λέγονται Πυρηναία. Τα προηγούμενα αποτελούν αναφορές της ίδιας της λατινικής μυθολογίας.

Σε εκείνη την περιοχή ίδρυσε μια πόλη που είναι σήμερα γνωστή ως Αλέσια. Συνέχισε την ίδρυση νέων πόλεων εγκαθιστώντας σε αυτές δικές του κυβερνήσεις. Ο ίδιος ο Ηρακλής αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο ένα διοικητή όλης αυτής της μεγάλης περιοχής υπό τον Ευρυσθέα (το βασιλιά των Μυκηνών).

Εκείνη ακριβώς η περίοδος χαρακτηρίζεται από τη μετάβαση στην εποχή του κασσιτέρου (είχε προηγηθεί η εποχή του μπρούντζου). Πήγε, λοιπόν, και στις Κασσιτερίδες Νήσους. Για να μπορέσει όμως να κάνει μεγάλη εκμετάλλευση, πραγματοποίησε διάφορα υδραυλικά έργα.

Για την ευκολότερη μεταφορά του στρατού του άνοιξε δρόμους μέσα από τις Αλπεις για να κατέβει στην Ιταλία. Κυριάρχησε, λοιπόν, στην περιοχή, πέρασε στην Γαλλία και πήρε χρυσάφι από εκεί. Πέρασε στην Ιταλία, πέρασε στην Σικελία, συνεχίζοντας να ιδρύσει πόλεις όπως για παράδειγμα τη Λα Κορούνια ή το Κάντιθ.

Υπάρχει και το θέμα του φάρου της Λα Κορούνια, έτσι;

Το έμβλημα της πόλης, ο θυρεός της Λα Κορούνια, είναι ο φάρος που έχτισε ο Ηρακλής. Στη βάση του έχουμε μια νεκροκεφαλή με δύο κόκαλα που θεωρείται ότι είναι η κεφαλή του Γηρυόνη. Το Κάντιθ είναι τα παλιά Γάδειρα.

Εκεί έχουν μέχρι και σήμερα επιγραφές αφιερωμένες στον Ηρακλή. Στην περιοχή υπάρχουν οι λεγόμενες στήλες του Ηρακλέους, οι πύλες του Γιβραλτάρ. Επίσης, στην τελετή έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελόνης το 1992 το γήπεδο ολόκληρο ήταν στολισμένο με κορδέλες και σεντόνια χρώματος μπλε και άσπρου παριστάνοντας τη Μεσόγειο. Και στο άκρο υπήρχε ένα πλοίο.

Ενα πλοίο σαν και αυτά με τα οποία ταξίδευαν οι Μυκηναίοι… Τότε, λοιπόν, βγαίνει από το πλοίο μια φιγούρα, η οποία διασχίζει τη Μεσόγειο και πάει και ιδρύει τη Βαρκελόνη. Ο μύθος αναφέρει πως, κατερχόμενος ο Ηρακλής από τα Πυρηναία, κατάκοπος και καταϊδρωμένος όπως ήταν, έφτασε στην παραλία.

Του άρεσε πολύ το τοπίο και άφησε πολλούς από τους δικούς του στρατιώτες εκεί να ξεκουραστούν. Ο ίδιος μπήκε μαζί με άλλους μέσα σε εννιά πλοία και ξεκινούν την πορεία τους προς το βορρά. Τους πιάνει όμως μια μεγάλη θαλασσοταραχή και καταστρέφονται οκτώ πλοία.

Επιστρέφοντας εκεί από όπου ξεκίνησε, είδε πως οι άνδρες του είχαν αρχίσει να χτίζουν μια νέα πόλη, την Βαρκελόνη. Τέλος, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής πήγε να πάρει τα μήλα των Εσπερίδων περνώντας από την Αραβία. Από εκεί λένε ότι έφτασε μέχρι την Αορνο Πέτρα που βρίσκεται στις Ινδίες και στον Ινδό ποταμό. Ουσιαστικά πρόκειται για το σημείο όπου έφτασε και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Να περάσουμε και στο θέμα της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού;

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Ηρακλής και οι άνθρωποί του είχαν πάει να συναντήσουν τους ανθρώπους του Κρόνου. Αυτοί βρίσκονταν σε τρία νησιά δυτικά της Ισλανδίας, η οποία με την σειρά της βρίσκεται δυτικά από την Βρετανία.

Σε ένα, λοιπόν, από αυτά τα νησιά ήταν η βάση των ανθρώπων που κατάγονταν από τον Κρόνο. Συνεχίζει, λοιπόν, ο Πλούταρχος αναφέροντας πως οι άνθρωποι του Ηρακλή έφτασαν σε αυτό το νησί με σκοπό να περάσουν στην μεγάλη ήπειρο απέναντι, για να αντικαταστήσουν τους προηγούμενους Ελληνες που είχαν μείνει εκεί αρκετά χρόνια και είχαν εκβαρβαριστεί.

Είχαν αρχίσει να ξεχνάνε τη γλώσσα τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Ποια είναι αυτή η Ήπειρος δυτικά από την Ισλανδία και δυτικά από τα τρία μεγάλα νησιά; Μία είναι, δεν υπάρχει κάποια άλλη: Η Αμερική. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως το γεωγραφικό πλάτος της περιοχής όπου έφτασε ο Ηρακλής ήταν σε ευθεία με αυτό της Κασπίας. Μας λέει ότι από την περιοχή που έφτασαν έβλεπαν τον ήλιο να χάνεται μόνο μία ώρα το 24ωρο για ένα μήνα.

Υπάρχουν αρχαιολογικά δεδομένα σε αυτές τις περιοχές στην Αμερικανική ήπειρο που να μαρτυρούν τέτοιου είδους δραστηριότητα;

Αρχαιολογικά δεδομένα δεν υπάρχουν διότι δεν έχουν γίνει στοχευμένες έρευνες προς αυτή την κατεύθυνση. Ενδείξεις όμως υπάρχουν. Οι ενδείξεις είναι ότι στην απέναντι πλευρά και στην συγκεκριμένη περιοχή, την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών όπου έχουμε μια μεταλλευτική δραστηριότητα που ξεκινά περίπου το 2500 π.Χ. και σταματάει το 1000 π.Χ. Δηλαδή ξεκινάει από τη μεσοελλαδική και πρωτοελλαδική εποχή και καταλήγει στους σκοτεινούς αιώνες, στην κατάρρευση του μυκηναϊκού κράτους. Εκεί αναφέρεται μια εξόρυξη 50.000 τόνων αυτοφυούς χαλκού.

Γνωρίζω πως όλα τα χάλκινα αντικείμενα που έχουν βρεθεί στην Αμερική δεν ξεπερνούν τους 17 τόνους.

Ετσι είναι. Να είναι 100, να είναι 1.000, να είναι 2.000 τόνοι! Πού πήγαν οι 50.000 τόνοι; Υπάρχουν διάφορα ευρήματα που βρίσκονται μέχρι τη Φλόριντα. Εχουμε διπλούς πέλεκεις όπως τους μινωικούς. Εχουμε ορισμένα άλλα εργαλεία που μοιάζουν ακριβώς με αυτά τα οποία χρησιμοποιούσαν εδώ στον Ελλαδικό χώρο. Υπάρχουν, τέλος, και άλλες ενδιαφέρουσες ενδείξεις. Ξαναγυρνώντας όμως στον Ηρακλή, να αναφέρουμε ότι ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι ο ήρωας έφτασε και μέχρι τη χώρα των Υπερβορείων.

Οι οποίοι πού τοποθετούνται γεωγραφικά;

Οπωσδήποτε βρίσκονταν βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Αλλοι τούς τοποθετούν στις Αλπεις, άλλοι βόρεια του Αίμου, άλλοι βόρεια της Θράκης. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, πρέπει να κατοικούσαν εκεί που έφτασαν οι Αργοναύτες. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να πήγε ο Ηρακλής.

Ο οποίος, μάλιστα, σύμφωνα με τον Παυσανία, πήρε από τους Υπερβόρειους μια αγριελιά, για να τη φυτέψει στην Ολυμπία. Δεν είναι λιγάκι περίεργο όλο αυτό; Πρέπει να υπήρχε μια πολιτισμική σχέση μεταξύ των λαών.

Και οι Υπερβόρειοι με τη σειρά τους όμως επισκέπτονταν την Δήλο;

Έτσι. Οι ανασκαφές δύο Γάλλων αρχαιολόγων στο νησί έφεραν στο φως τους τάφους των Υπερβορείων παρθένων, που χρονολογούνται από το 15ο αιώνα π.Χ. Μιλάμε δηλαδή για την περίοδο ανάπτυξης της μυκηναϊκής εποχής.

Υπάρχει, λοιπόν, η εκδοχή ότι οι Υπερβόρειες παρθένες κατέρχονταν από το Μαντείο της Δωδώνης, περνούσαν από τους Δελφούς, από εκεί στην Εύβοια για να καταλήξουν στην Δήλο με σκοπό να αφήσουν τα ετήσια δώρα τους.

Κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο και θεωρώ καθοριστικής σημασίας διότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ξεκινούν 5 παρθένες με δώρα για να πάνε από την Αγία Πετρούπολη στον Απόλλωνα της Δήλου παραμένοντας αλώβητες. Μπορεί να το φανταστεί κανείς; Αορνος Πέτρα, Υπερβορέα, Θούλη… Όλες τους συνδέονται με τον Ηρακλή. Αυτές οι περιοχές είναι υπαρκτές.

Σας έχει πλησιάσει κάποιος από την ελληνική Πολιτεία με σκοπό την χρηματοδότηση για την ανάδειξη της ερευνητικής σας προσπάθειας;

Όχι, εδώ δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα πράγματα… Δυστυχώς ακόμα είμαστε υποχείριο του «πνεύματος της Εσπερίας». Δηλαδή, αν δεν έχουν πει κάτι οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, δεν το δεχόμαστε, πρέπει να μας το πουν αυτοί πρώτα για να το δεχτούμε.

Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε, δηλαδή, εδώ το Σκανδιναβικό πρότυπο. Αν πάει κανείς στην Φινλανδία το χειμώνα, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του 3 ώρες την ημέρα. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μην καθίσει μέσα στο σπίτι του να σκεφτεί, να εργαστεί στο computer του; Είναι δυνατόν ο Έλληνας να περάσει μόλις 3 ώρες εκτός σπιτιού; Ο ίδιος ο ήλιος τον προκαλεί να κάνει το αντίθετο (http://archive.fo/YVQAm#selection-427.0-623.379).

[Θά ἀποδείξουμε μέ ἐπιστημονικά στοιχεῖα πώς αὐτό τό μόρφωμα πού οἱ «ἀρχαιολάτρες» ἀποκαλοῦν «πατρώα θρησκεία» καί «μόνη Eλληνική θρησκεία» καί μέ κομπασμό ἀποκαλοῦν τούς ἀνύπαρκτους θεούς τοῦ δωδεκαθέου «Έλληνες θεούς» δέν εἶναι καί τόσο «Eλληνική θρησκεία» ὅσο νομίζουν.

Οἱ «Ελληνικοί θεοί» τοῦ δωδεκαθέου δέν εἶναι καθόλου Έλληνες, ἀλλά στό σύνολό τους εἶναι... εἰσαγόμενοι ἀπό «βάρβαρους» λαούς! Μία ἐπισταμένη, λεπτομερής καί προπαντός ἐπιστημονική μελέτη τῶν πηγῶν γιά τίς καταβολές καί τή διαμόρφωση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας ἀποδεικνύει περίτρανα πώς οὔτε «γηγενής» οὔτε «Ελληνική» ὑπῆρξε, διότι στή μακραίωνη πορεία της, προσέλαβε τόσα ξένα στοιχεῖα.

Μέ ὁδηγό τά ἀρχαιολογικά εὑρήματα μποροῦμε νά σχηματίσουμε μιά ἀρκετά σαφῆ εἰκόνα τῶν θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων καί πίστεων τῶν κατοίκων τοῦ Ελλαδικοῦ χώρου πρίν γίνει ἡ κάθοδος τῶν γνωστῶν Ελληνικῶν φύλων στήν Ἑλλάδα ( γύρω στά 2000 π.Χ.).

Οὔτε λόγο γιά δωδεκάθεο δέν μποροῦμε νά κάνουμε σέ αὐτή τήν περίοδο. Οἱ θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Πελασγῶν, τῶν Λελέγων, τῶν Ταφίων, τῶν Κουρητῶν καί ἄλλων προελληνικῶν φύλων ἦταν σαφῶς τοτεμιστικοῦ καί φετιχιστικοῦ καί ἀνιμιστικοῦ χαρακτῆρα. Κυριαρχοῦσε σέ αὐτούς ἀπόλυτη-παχυλή εἰδωλολατρεία. Ἡ θρησκεία τους ἦταν κατά βάση λατρεία τῆς φύσεως (λατρεία τῶν ποταμῶν, τῶν βράχων, τῶν δένδρων, τῶν ζώων κ.λ.π).

Οἱ Κρητομινωΐτες προχώρησαν κάπως καί ὑπό τήν ἐπίδραση κάποιας μορφῆς μητριαρχίας, καθιέρωσαν τή λατρεία τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ἡ ὁποία στήν οὐσία ἦταν ἡ λατρεία τῆς Γῆς ἤ τῆς Φύσεως, προσωποποιημένη στό πρόσωπο τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ἡ ὁποία παριστάνονταν μέ χονδροκομμένα εἰδώλια ὡς «θεά τῶν φιδιῶν» καί τῆς γονιμότητας.

Σύμφωνα μέ ἀξιόπιστες μαρτυρίες ἀρχαίων συγγραφέων, καί πορίσματα συγχρόνων ἐπιστημόνων ἡ λατρεία τῆς «Μεγάλης Μητέρας» εἰσήχθη στήν Κρήτη ἀπό ἐμπόρους καί ναυτικούς ἀπό τήν Αἴγυπτο. Ἀργότερα ταυτίστηκε μέ τήν Δήμητρα. Τά πρῶτα Ελληνικά φῦλα, είχαν τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Ἀρίων, τήν λατρεία τῶν προσωποποιημένων φυσικῶν δυνάμεων.

Λίγο ἀργότερα, καί συγκεκριμένα στούς Μυκηναϊκούς χρόνους, ἄρχισε νά διαμορφώνεται μία ἀνθρωπομορφική θεώρηση τῶν θεῶν, στά πρότυπα τῶν Μυκηναίων βασιλικῶν οἴκων, σύμφωνα μέ τόν μεγάλο Σουηδό καθηγητή καί πρωτοπόρο μελετητή τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας Nilsson.

Τότε ἀρχίζουν νά πλάθονται οἱ διάφορες μυθολογικές διηγήσεις, οἱ ὁποῖες ἀργότερα θά καταγραφοῦν ἀπό τούς ποιητές Ὅμηρο καί Ἡσίοδο καί θά ἀποτελέσουν τίς γνωστές μας «Θεογονίες». Ἡ συγκρότηση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου τοποθετεῖται ὄχι ἀργότερα ἀπό τό 1200 π.Χ. Ὁ Ὅμηρος ἔγραψε τά ἔπη του τόν 8ο π.Χ. αἰῶνα καί ὁ Ἡσίοδος τόν 7ο π. Χ. αἰῶνα, στίς μέρες τῶν ὁποίων ἔχουμε πλήρη διαμόρφωση τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου.

Τήν ἴδια ἐποχή μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου καί τῆς ναυτιλίας, ἔχουμε εἰσβολή καί ἄλλων θρησκευτικῶν στοιχείων στόν Ελλαδικό χῶρο. Ὁ πατέρας τῆς ἱστορίας Ἡρόδοτος μᾶς πληροφορεῖ πώς οἱ περισσότεροι ἀπό τούς θεούς, πού ἀργότερα ἀποτέλεσαν τό δωδεκάθεο, ἦρθαν ἀπό τήν Αἴγυπτο! Ὅλοι οἱ θεοί τοῦ δωδεκαθέου, ἐκτός ἴσως τόν Ποσειδῶνα, εἶναι πιστά ἀντίγραφα καί ἐν πολλοῖς ταυτόσημοι θεοί ἄλλων λαῶν.

Ὁ πανάρχαιος θεός τῆς ὁμηρικῆς ἡσιόδειου μυθολογίας Οὐρανός εἶναι σαφέστατα ὁ θεός Varuna τῶν Ἀρίων. Στό πανάρχαιο θρησκευτικό ποίημα τῶν Ἰνδῶν Ρίγκ-Βέδδες ὑπάρχουν ἀφηγήσεις θεομαχιῶν παρόμοιες σάν αὐτές πού περιγράφονται στήν Ελληνική μυθολογία.

Ἔστω γιά παράδειγμα ἡ θεομαχία τοῦ οὐράνιου θεοῦ τοῦ φωτός Ἴνδρα μέ τούς μελανούς θεούς τῶν νεφῶν καί τοῦ σκότους (P. Decharme, Ἑλληνική Μυθολογία, τόμ.Α΄,σελ.49). Ὁ Κρόνος εἶναι ὁ ἰνδικός Kranan, θεός δημιουργός καί πλάστης.

Ὁ μεγάλος μελετητής καί θρησκειολόγος H.G.Guterbock, ὁ ὁποῖος κατόρθωσε καί μετέφρασε χετιτικές ἐπιγραφές, βρῆκε καταπληκτική ὁμοιότητα τῆς ἡσιόδειου θεογονίας μέ τήν χετιτική, ἡ ὁποία εἶναι σαφέστατα ἀρεία.

Περιττό νά τονίσουμε πώς οἱ ἐπιγραφές αὐτές εἶναι παμπάλαιες σέ σχέση μέ τήν ἐπόχή τοῦ Ἡσιόδου (7ος π.Χ. αἰών). Ὁ θεός Anu (Οὐρανός) ἔπαθε, ὅ,τι ἔπαθε ὁ Οὐρανός τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας. Ὁ Kumarbi (Κρόνος) ἔκοψε τά γεννητικά ὄργανα τοῦ πατέρα του Anu καί τά κατάπιε.

Κατόπιν ἔφτυσε τό σπέρμα καί ἀπό αὐτό γονιμοποιήθηκε ἡ Γῆ καί γέννησε τούς τρεῖς θεούς, τόν Tesab (Δία) καί τούς ἀδελφούς του. Ὁ Tesab (Ζεύς) ἔκαμε πόλεμο κατά τοῦ πατέρα του Kumarbi καί μέ τή βοήθεια τοῦ τέρατος Ullikummi (Τυφωέως) τοῦ πῆρε τό θρόνο (Μεγάλη Ελλ. Εγκυκλ. Φοίνιξ, τομ.Ι. σελ.145).

Ὁ Δίας εἶναι ὁ Dyaus - Pitar θεός τῆς βροχῆς καί τοῦ κεραυνοῦ «ἀσφαλῶς ἰνδογερμανικῆς ἀρχῆς» (Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμ. Ι, σελ. 144), ὁ ὁποῖος ἐπεκράτησε τελικά ὡς ἡ κυριώτερη θεότητα σέ ὅλους τούς λαούς τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας.

Ἀνάγεται σύμφωνα μέ διαπρεπεῖς μελετητές στήν πατριαρχική δομή τῶν κοινωνιῶν τῶν Ἀρίων (ΘΗΕ,τόμ.5, στ.607). Στήν Ἑλλάδα πῆρε τό ὄνομα Δίας, στούς Ρωμαίους Jupiter, στούς Κέλτες Dagnde, στούς Τεύτονες Thor ἤ Donar, στούς Σκανδιναβούς Voda, στούς Λιθουανούς Divaitis, κλπ. Πρόκειται βεβαίως γιά τήν ἴδια θεότητα, διότι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες τῶν προαναφερομένων λαῶν ἔχει τά ἴδια ἀκριβῶς χαρακτηριστικά!

Ἡ Ἥρα προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα swar, πού σημαίνει τόν οὐρανό, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ διακεκριμένοι μελετητές Leo Meyer Bemerk καί G. Curtius. Εἶναι καί αὐτή ἀναμφίβολα ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως.

Λατρευόταν ἀπό τούς Ἰνδοευρωπαίους ὡς ἡ σύζυγος τοῦ Οὐρανοῦ καί μητέρα τῆς Γῆς, ἡ ὁποία γεννᾶ καί τρέφει τά πάντα. Τό ἴδιο πίστευαν καί οἱ Ἕλληνες γιά τήν Τιτανίδα Ἥρα. Ὡς σύζυγος (καί ἀδελφός) τοῦ «ὑπάτου τῶν θεῶν» θεωροῦνταν ἡ μεγάλη σύζυγος καί ἡ τροφός θεῶν καί ἀνθρώπων! Κάποιοι εἶδαν στό ὄνομα Ἥρα τό θηλυκό τοῦ ἥρωα καί τήν ταύτισαν μέ τό ἰνδικό Ujnoti (Προστάτης), (ΘΗΕ,τόμ.6,στ.57). Στή ρωμαϊκή θρησκεία ὀνομαζόταν Hera.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι ἀλλοιωμένος τῦπος τῆς σανσκριτικῆς λέξεως Ahana πού σημαίνει αὐτή πού καίει. Ὁ Schwartz μάλιστα τήν ἀποκαλεῖ ὡς θεά τῆς ἀστραπῆς καί ἀναλύοντας τό ἐπίθετο «Τριτογένεια» τήν ταυτίζει ἀπόλυτα μέ τήν Ἰνδική θεά Trita, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στίς Βέδδες καί ἔχει ταυτόσημες ἰδιότητες μέ τήν Ἀθηνᾶ (P. Decharme, ὅπου ἀνωτ. σελ 122). Κατ’ ἄλλους εἶναι μετεξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς «μεγάλης θεᾶς». Ἄλλοι ἐπίσης ταυτίζουν τήν Ἀθηνᾶ μέ τήν αἰγυπτιακή θεά Νηίθ (ΘΗΕ,τόμ,1, στ.598), διότι τά χαρακτηριστικά της εἶναι ταυτόσημα.

Ἡ Ἑστία εἶναι καί αὐτή ἰνδογερμανικῆς προελεύσεως. Ἦταν ἡ προσωποποίηση τοῦ ἐφεστίου πυρός. Τό «ἱερό πῦρ» εἶχε μεγάλη σημασία γιά τούς Ἀρίους. Οἱ Ἕλληνες συνέχισαν τήν ἀρεία πίστη στή δύναμη τοῦ «ἱεροῦ πυρός» καί γι’ αυτό τό διατηροὺσαν ἄσβεστο στό δελφικό ἱερό. Ἡ Ἑστία λατρευόταν καί ἀπό ἄλλους λαούς. Στούς Ρωμαίους ὀνομαζόταν Vesta.

Ὁ Ἀπόλλων, μία ἀπό τίς κορυφαῖες θεότητες τοῦ δωδεκαθέου, ἀναμφίβολα ἕλκει καί αὐτός τήν προέλευσή του στούς ἰνδοευρωπαίους. Ἡ λατρεία του εἶχε μεγάλη ἐξάπλωση στούς Ἀρίους καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολή.

Ὑπῆρξε συγγενής θεότητα τῶν βεδδικῶν ἡλιακῶν θεοτήτων Hindous, Sourya καί Roudra. Ἡ γνωστή μυθολογική διήγηση γιά τήν νίκη τοῦ δράκοντα Πύθωνα εἶναι κοινή σέ ὅλες τίς φυλές τῆς ἄριας ὁμοεθνίας.

Στίς Βέδδες περιγράφεται ἡ νίκη τοῦ θεοῦ τοῦ φωτός Indra κατά τοῦ ὄφη Ahi ἤ τοῦ Vitra, οὐράνιου δράκοντα τοῦ ὁποίου θραύει τήν κεφαλή. Στήν Avesta τῶν Περσῶν ὁ ἡλιακός θεός Μίθρας φονεύει τόν ὄφη – σύμβολο τοῦ Ariman.

Τό ἴδιο κάνει καί ὁ ὑπερβόρειος Siegfrid. Σύμφωνα μέ τόν πολύ Max Muller, ὁ Ἀπόλλων σχετίζεται μέ τή Δάφνη καί ἰσχυρίζεται ὁ διακεκριμένος ἐπιστήμων ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική λέξη dahana, ἀπό τή ρίζα dah, πού σημαίνει τόν καίοντα, τόν φωτεινό, καί ὅπως εἶναι γνωστό ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τοῦ φωτός καί μάλιστα ταυτιζόταν μέ τόν ἥλιο!

Ἔρευνες ἐπίσης στήν Ἀνατολή ἀποκάλυψαν ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν ὁ έπιφανής θεός τῶν Χετταίων Apulunas (προστάτης τῶν πυλῶν), (R.Hrozny, παρά G.Meautiw,Muthologie graegue Neuchatel (Suisse) 1959,σελ. 84).

Ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἦταν θεός τῶν Χετταίων ἀποδεικνύεται περίτρανα ἀπό τίς διηγήσεις τοῦ Ὁμήρου ὡς προστάτη τῶν Τρώων καί φοβερό πολέμιο τῶν Ἑλλήνων (ΘΗΕ, τόμ. 6. στ.1120)! Ὁ Ὅμηρος (Ἰλ.Β΄,84) χαρακτηρίζει ἐπίσης τόν Ἀπόλλωνα ὡς «Λυκηγενῆ», δηλαδή μαρτυρεῖ ὅτι κοιτίδα τῆς λατρείας του ἦταν ἡ χώρα τῶν Λυκίων τῆς Μ. Ἀσίας.

Κατά πᾶσαν πιθανότητα ἀπό ἐκεῖ πέρασε ἡ λατρεία του στήν Ἀθήνα (Λυκαβητός) (ΜΕΕ, τόμ.Ε΄, σελ.180). Οἱ Πέρσες λάτρευαν τόν Ἀπόλλωνα στό πρόσωπο τῆς ἡλιακῆς θεότητας τοῦ Μίθρα. Οἱ Τυρρηνοί τόν λάτρευαν ὡς Aplu ἤ Apulu. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Medicum καί εἶχαν καθιερώσει ἑτήσιες ἑορτές τά Ludi Apollinares.

Ἡ «ἀδελφή» του Ἄρτεμη, ἕλκει καί αὐτή τήν καταγωγή της στήν Ἀνατολή, προῆλθε πιθανώτατα ἀπό ἀντίστοιχη ἄγρια ταυρική θεά, στήν ὁποία γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες. Ἡ θυσία τῆς Ἰφιγένειας καί ἡ μεταφορά της στήν χώρα τῶν Ταυρίων δείχνει ξεκάθαρα τήν σχέση τῆς Ἀρτέμιδος μέ τήν Ταυρία θεά.

Οἱ Πέρσες τήν λάτρευαν, σύμφωνα μέ τόν Ἡρόδοτο (Ἱστ. Β΄, 137,156), τή δική τους Ἄρτεμη μέ τό ὄνομα Βούβαση καί οἱ Ρωμαῖοι τή λάτρευαν ὡς Diana. Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει ἐπίσης τήν Ἄρτεμη μέ τήν ἄγρια θρακική θεά Βένδη.

Μάλιστα στόν Πειραιᾶ μέχρι τά μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα γινόταν ἑτήσιες ἑορτές τά Βενδίδεια (ΜΜΕ,τόμ.Ε΄,σελ. 692). Στήν Ἑλλάδα ἦρθε ἡ λατρεία της ἀπό τήν Μ. Ἀσία, ὅπου ταυτίστηκε μέ τήν φρυγική Ρέα καί ἀργότερα μέ τήν Κυβέλη.

Ὁ Ἑρμῆς εἶναι πανομοιότυπος μέ τόν θεό τῶν Ἰνδῶν Σαραμέγια Ἑρμεία. Στίς Βέδδες ἀναφέρεται ὡς θεός τοῦ ὕπνου, ὅπως ἀπέδειξε ὁ Max Muller. Τό ἴδιο καί ὁ Ἑρμῆς συσχετίζονταν μέ τόν θάνατο, ὡς ψυχοπομπός. Ὅπως ὁ Dyaus – Δίας, ἔτσι καί ὁ Σαραμέγια - Ἑρμῆς κατέστη ἐπιφανής θεός στίς θρησκεῖες τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας, (π.χ. στούς Ρωμαίους ἔγινε Mercury).

Ὁ Ἥφαιστος, σύμφωνα μέ τόν Max Muller, ταυτίζεται μέ τόν θεό τοῦ πυρός καί τῶν ἀστραπῶν τῶν Βεδδῶν Giavishtha. Κοινή εἶναι ἄλλωστε στούς λαούς τῆς Ἄριας ὁμοεθνίας ἡ παράδοση γιά θεούς τῆς φωτιᾶς (ΜΕΕ,τόμ.ΙΒ΄σελ.415). Ὁ Ἡρόδοτος ταυτίζει τόν Ἥφαιστο μέ τόν αἰγύπτιο θεό Ftha. Οἱ Ρωμαῖοι τόν λάτρευαν ὡς Vulcanus (προσωποποίηση τοῦ πυρός) καί εἶχαν καθιερώσει ἑορτή, τά Βουλκάνεια (Ἡφαίστεια).

Ὁ Ἄρης προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα mar καί ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Maruts, πού σημαίνει αὐτόν πού συντρίβει καί καταστρέφει καί ἦταν ὁ θεός τῆς καταιγίδας. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. Δ΄,59) ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἄρης ταυτίζεται μέ ἀντίστοιχο ἄγριο, αἱμοβόρο καί πολεμοχαρῆ θεό τῶν Σκυθῶν, στόν ὁποῖο γινόταν φρικτές ἀνθρωποθυσίες.

Ἐπίσης ταυτιζόταν καί μέ τόν ἀσσυριακό καί βαβυλωνιακό Βήλ. Ἡ λατρεία τοῦ ἄγριου θεοῦ τοῦ πολέμου καί τῆς καταστροφῆς ὑπῆρξε ἰδιαίτερα ἀγαπητή στούς θράκες καί ἀπό ἐκεῖ διαδόθηκε στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα.

Στούς Ρωμαίους λατρευόταν ὡς Mars. Ἡ Ἀφροδίτη προέρχεται ἀναμφισβήτητα ἀπό τήν Ἀσσυρία. Ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει λεπτομέρειες γιά τήν εἴσοδο τῆς λατρείας της στήν Ἑλλάδα (Ἱστ.Βιβλ.Α,105). Πρόκειται γιά τήν πορνική θεά Ἰστάρ ἤ Ἀστάρτη, τῆς ὁποίας ἡ λατρεία πέρασε ἀπό τήν Φοινίκη στήν Κύπρο, στά Κύθηρα καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα!

Ἡ Δήμητρα (θεά Γῆ) εἶναι προφανῶς ἐξέλιξη τῆς κρητομινωϊκῆς λατρείας τῆς «Μεγάλης Μητέρας», ὅμως προσέλαβε στήν ἱστορική πορεία της πολλά ξενικά στοιχεῖα. Ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστ. ΙΙ,171) ἀναφέρει πώς ἡ λατρεία τῆς Δήμητρας ἦρθε ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν ἔφεραν στήν Ἑλλάδα οἱ θυγατέρες τοῦ Δαναοῦ.

Ἴσως νά πέρασε κατ’ ἀρχήν στήν Κρήτη καί ἀπό ἐκεῖ στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Στήν Ρίγκ-Βέδδα ἀναφέρεται ἡ θεά Γῆ, ἡ ὁποία εἶναι σύζυγος τοῦ θεοῦ Οὐρανοῦ «ὡς ἀθάνατο ζεῦγος, τούς δύο μεγάλους τοῦ κόσμου γονεῖς» (μετ.Langlois, τόμ. ΙV, ΣΕΛ. 38).

Τό ἴδιο καί στήν ἑλληνική μυθολογία ἀναφέρεται ὡς μία ἀπό τίς ἀρχέγονες θεότητες τιτανίδες καί ταυτίστηκε μέ τή θεά Γῆ. Στούς Κέλτες λατρευόταν ὡς Deva. Ἡ φρυγική θεά Ρέα καί ἀργότερα ἡ Κυβέλη ταυτίστηκαν μέ τήν Δήμητρα καί ὅλες αὐτές μέ τήν Ἄρτεμη! Κάποιοι ἄλλοι τήν ταύτιζαν μέ τήν δωδωνιαία Διώνη!

Ὁ Ἅδης τέλος ταυτίζεται μέ τόν βεδδικό θεό Aditi ἤ Aditya (P. Decharme, σελ.473). Ἀλλά καί «μικρότερες» θεότητες τῆς Ελληνικῆς μυθολογίας εἶναι ξένα δάνεια. Οἱ Χάριτες γιά παράδειγμα εἶναι οἱ βεδδικές θεότητες Harites, οἱ Ἄρπυες εἶναι ἐπίσης οἱ βεδδικοί δαίμονες Marouts (ΜΕΕ,τόμ.Ε΄,σελ.653).

Ὅμως δέν εἶναι μόνο οἱ ὀλύμπιοι θεοί πού προῆλθαν ἀπό ξένες θεότητες. Γύρω στό 800 π.Χ. ἔκαμε τήν ἐμφάνισή της μία ἀκόμα πίστη, ὁ ὀρφισμός, ὁ ὁποῖος εἰσέβαλε στόν Ελληνικό χῶρο ἀπό τήν Θράκη. Κύριο πρόσωπο λατρείας τῆς θρησκείας αὐτῆς ἦταν ὁ θεός Διόνυσος, ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν καταγωγή του στήν Φρυγία τῆς Μ. Ἀσίας.

Ἀπό ἐκεῖ πέρασε στή Θράκη καί κατόπιν στήν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καί τελικά ἐπεκράτησε στούς Ἕλληνες, χωρίς νά συμπεριληφθεῖ ποτέ στό δωδεκάθεο. Μετά τόν 6ο αἰῶνα μάλιστα ἀνήχθη σέ κύρια λατρεία καί στούς κλασσικούς καί μετέπειτα χρόνους παραγκώνισε ὁ νεοφανής ξενικός αὐτός θεός τό δωδεκάθεο. Ἡ ὀργιαστική βακχική λατρεία, παραμέρισε τήν «ἤπια» λατρεία τῶν ὀλυμπίων θεεῶν.

Στούς Ελληνιστικούς χρόνους, ὅταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος «ἑνοποιήθηκε», εἰσέβαλαν στόν ἑλληνικό χῶρο πληθώρα ἀνατολικῶν μυστηριακῶν θρησκειῶν, ὅπως τῶν αἰγυπτιακῶν ἐπιφανῶν θεῶν Ἴσιδος καί Ὄσιρη, τῆς φρυγικῆς Κυβέλης, τοῦ συριακοῦ Ἄδωνη, τοῦ ἰρανικοῦ Μίθρα, κ. ἄ., διότι τό δωδεκάθεο μαζί μέ ὅλες τίς μορφές λατρείας του δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει πιά τίς ἐξελιγμένες μεταφυσικές ἀνάγκες τῶν Ἑλλήνων.

Ἐπίσης ἡ ἄγρια κριτική τῶν ἐπιστημόνων καί τῶν ἄλλων σοφῶν προγόνων μας εἶχε περιθωριοποιήσει πρό πολλοῦ τήν παράλογη αὐτή πίστη. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐξοβελίσουν κυριολεκτικά οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες τό δωδεκάθεο καί νά ἐπικρατήσουν σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα!

Ὁ Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.) στό ἔργο του «Περί Ἴσιδος καί Ὀσίριδος» ἀναφέρει πώς ἡ ἐπικράτηση τῶν αἰγυπτιακῶν αὐτῶν θεοτήτων ἦταν τόσο δυναμική, ὥστε ἐγκαταστάθηκαν ἀκόμα καί σ’αὐτό τό δελφικό ἱερό, τό κέντρο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας!

Ὁ Παυσανίας ( 2ος μ.Χ. αἰών) ἀναφέρει πώς ἡ αἰγυπτιακή Ἴσις εἶχε ἐκτοπίσει τή Λαφρία Ἀρτέμιδα ἀπό τό ἱερό της στήν Τιθορέα τῆς Βοιωτίας. Ἐπίσης σέ πρόσφατες ἀνασκαφές στό Δίον, κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο, ἀνακαλύφθηκε πελώριος ναός καί ἄγαλμα τῆς Ἴσιδος.

Οἱ Ἕλληνες σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα λάτρευαν μέ πάθος τήν ξενική θεά καί τήν ἀνήγαγαν σέ ὕψιστη θεότητα, παραγκωνίζοντας τήν παραδοσιακή θρησκεία, ἡ ὁποία ὅδευσε ραγδαῖα πρός τήν τέλεια παρακμή της.

Στούς ρωμαϊκούς χρόνους ἔχουμε τήν ἐμφάνιση καί ἀνάπτυξη τοῦ μυστικοπαθοῦς θρησκευτικοφιλοσοφικοῦ κινήματος τοῦ νεοπλατωνισμοῦ, τό ὁποῖο ἐπιστρατεύτηκε νά ἀναχαιτίσει, χωρίς ἀποτέλεσμα, τόν ἀνερχόμενο Χριστιανισμό.

Ἦταν ἕνα κράμα ἰουδαϊκῶν, ἰρανοπερσικῶν καί μαγικῶν στοιχείων, ἀναμειγμένα μέ τήν πλατωνική φιλοσοφία. Τό συγκρητιστικό αὐτό σύστημα ὑπῆρξε, σύμφωνα μέ τόν ἀείμνηστο φιλόσοφο καί ἀκαδημαϊκό Ι.Θεοδωρακόπουλο, ἡ ταφόπετρα τῆς ἀρχαιοελληνικῆς φιλοσοφίας! Μαζί μέ τόν νεοπλατωνισμό ἔσβησε καί ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία.

Ἀκοῦμε ἀπό τούς «ἀρχαιολάτρες» νά ὁμιλοῦν γιά «τρεῖς χιλιάδες», «ἑπτά χιλιάδες», «δώδεκα χιλιάδες», ἀκόμα καί «εἴκοσι χιλιάδες χρόνια ἑλληνικῆς θρησκείας» παραμερίζοντας ὅλα τά ἐπιστημονικά στοιχεῖα, πού δίνουν τήν πραγματική ἱστορία τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, τῶν ὀποίων ὁρισμένα ψήγματα παραθέσαμε σέ αὐτό τό ἄρθρο.

Δέν μᾶς ἐκπλήσσει αὐτός ὁ ἀνιστόρητος καί ἀντιεπιστημονικός τους ἰσχυρισμός, διότι δέν εἶναι ὁ μόνος. Ἡ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ ἀλλά πρέπει νά λέγεται. Ἡ ξενικῆς ἐπίδρασης θρησκεία τοῦ δωδεκαθέου δέν ἔχει περισσότερο ἀπό 1500 χρόνια ὕπαρξης καί ὡς κύρια θρησκεία τῶν Ἑλλήνων δέν ξεπερνᾶ τά 500 χρόνια!

Κατόπιν αυτοῦ γιά ποιά «γηγενῆ» καί «γνήσια Ελληνική» θρησκεία ὁμιλοῦν οἱ «ἀρχαιολάτρες»; Γιά ποιά πατρώα θρησκεία ὁμιλοῦν, ὅταν ὅλες οἱ παραπάνω μορφές θρησκευτικότητας ὑπῆρξαν «πατρῶες θρησκεῖες»;

Ἡ τοτεμική, φετιχιστική καί ἀνιμιστική μορφή λατρείας τῶν Πελασγῶν δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ἡ θρησκεία τῶν πρωτοελλήνων δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὁ μυστικοπαθής ὀρφισμός δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὁ ὀργιαστικός βακιχισμός δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ἡ λατρεία τῆς Ἴσιδος, τῆς Κυβέλης, τοῦ Μίθρα δέν ἦταν «πατρώα θρησκεία»; Ὅλες αὐτές οἱ μορφές θρησκευτικότητας καλύπτουν ὁλόκληρη τήν ἀρχαιότητα.

Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο.

{Όπως είναι γνωστό, το 1519 π. Χ. εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι ορδές των αλλοδαπών από την Αίγυπτο. Αυτοί oι αλλοδαποί κατέκτησαν τους Έλληνες, με άγριες σφαγές, και συστηματική γενοκτονία.

Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες, και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Λακωνία. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο, και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία}.

Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών.

Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους, από τα “δημοκρατικά” Σημιτικά ιερατεία του Δωδεκαθέου.

Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους Θεούς από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα. Η λατρεία των δαιμόνων από την Αίγυπτο, στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε αρχικά από τα τυραννικά καθεστώτα, ενώ καθιερώθηκε και έγινε κυρίαρχος- ακατάλυτος θεσμός, από την αρχαία “δημοκρατική” Αθήνα.

Την “δημοκρατία”, την επέβαλαν τα σκοτεινά Φοινικικά (Σημιτικά) ιερατεία του δωδεκαθέου, με μοναδικό κίνητρο, την παρεκτροπή των απαίδευτων-εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές παρεκτροπές, με απώτερο σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική κατάπτωση, και πάνω από όλα να μην αναζητούν την ελευθερία τους.

Ο Πλάτων κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν την αρετή να διδάξουν κι’ ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές.

Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γιατί δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, δεν ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό». Οι Έλληνες φιλόσοφοι και σοφιστές, επιστήμονες, δεν δέχτηκαν ποτέ αυτήν την ξενόφερτη-δαιμονική θρησκεία από την Αίγυπτο, ως κάτι σοβαρό.

ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ :

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ. 

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων.

Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε.

Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος.

Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1).

Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι (https://philosophoshypatia.blogspot.com/2021/02/blog-post_36.html).

Ουσιαστικά οι εισβολές των Αιγύπτιων Ιναχού και Δαναού, των Φοινίκων του Κάδμου και των Φρυγών του Πέλοπα στον Ελληνικό χώρο, όπου αν και ήταν πολύ λιγότεροι σε αριθμό υπέταξαν με πολέμους τους τοπικούς πληθυσμούς, τους σκλάβωσαν και τους επέβαλαν με την βία τα έθιμα και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, συνέβη και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στην οποία από τα έτη 406 μ.Χ. έως και την οριστική πτώση της το 476 μ.Χ., οι εισβολές των Γερμανικών φυλών (π.χ. Φράγκων, Βησιγότθων, Βανδάλων, Αγγλοσαξώνων κ.λ.π.),  όπου αν και ήταν πολύ λιγότεροι σε αριθμό υπέταξαν με πολέμους τους τοπικούς πληθυσμούς, τους σκλάβωσαν και τους επέβαλαν με την βία τα έθιμα και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Μπορεί επίσης εδώ να αναφερθεί ότι και ο Ίναχος, ο πρώτος βασιλιάς του Αργούς κατά την Ελληνική μυθολογία, αλλά και ο Κέκροπας, ο πρώτος βασιλιάς των Αθηνών, ήρθαν σύμφωνα με διαδεδομένες εκδοχές των Ελληνικών μύθων και αυτοί από την Αίγυπτο, επικεφαλής πολλών αποίκων, Αιώνες πριν τον Αιγύπτιο Δαναό, τον Φοίνικα Κάδμο ή τον Φρύγα Πέλοπα (το 1.986. π.Χ. κατά τον Ιωάννη Κοφινιώτη  ο πρώτος ή κατά άλλους λόγω της εισβολής των Υκσώς μετέπειτα το 1.650 π.Χ. και το 1.582 π.Χ. ο δεύτερος κατά το Πάριο Χρονικό).

Και αυτοί οντάς επικεφαλής πολλών χιλιάδων πολεμιστών υπέταξαν και υποδούλωσαν με την βία στην συνέχεια (όπως και ο Κάδμος, ο Δαναός και Πέλοπας μετά από αυτούς) τους πολύ περισσοτέρους αριθμητικά αυτόχθονες πληθυσμούς της Ελλάδας χάρις στην πολεμική τους υπεροχή και τους επέβαλαν με την βία τα έθιμα και  τα πιστεύω τους.

(Όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα στον Μεσαίωνα οι Γερμανικοί βαρβαρικοί λαοί στα εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που κατέλαβαν αναμεσά στα έτη 406 έως 476 μ.Χ., κυρίως οι Φράγκοι, οι Βησιγότθοι, οι Αγγλοσάξονες, οι Βάνδαλοι κ.λ.π. αλλά και οι εξόριστοι Άραβες της Ισπανίας που κατάλαβαν την Κρήτη από την Ρωμανία και ίδρυσαν τον Εμιράτο της Κρήτης).

Η Αρχαία Ελλάδα σύμφωνα με τους Αρχαιολόγους κατοικούνταν από την Νεολιθική Εποχή το 8.000 π..Χ.

Επίσης, σύμφωνα με σύγχρονα Αρχαιολογικά δεδομένα οι πρώτοι άποικοι και πρόγονοι των Ελλήνων έφτασαν στην Βόρεια Ελλάδα το 4.000 π.Χ. (πιθανώς οι Πελασγοί ή Πρωτοέλληνες), και από εκεί εξαπλώθηκαν στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Το 2.700 π.Χ. έφτασαν στην Ελλάδα και οι πρώτοι σύγχρονοι Έλληνες και αποίκησαν την υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία στην συνέχεια έφτασαν και κάποια μικρά κατακτητικά κύματα στην Ελλάδα από Αίγυπτο και Φοινική (Ιναχός, Κέκροπας, Δαναός, Κάδμος).

Η δε δημιουργία της Ελληνικής μυθολογίας και θρησκείας λέγεται ότι συνέβη με την συγχώνευση των Μυκηναϊκών και των Μινωιτικών «θεοτήτων», ενώ την περίοδο της επικράτησης των πρώτων (Μυκηναίων) επί των δευτέρων (Μινωιτών) λέγεται ότι ήταν και ο χρόνος δημιουργίας του μύθου της Τιτανομαχίας και της νίκης των Ολυμπίων επί των Τιτάνων (που συμβόλιζε την νίκη των θεοτήτων των πρώτων επί των δεύτερων και την κατάκτηση τους)].

Υπήρχαν σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία τρεις διαφορετικοί τουλάχιστον άνθρωποι με το όνομα Ηρακλής, αυτός της Θήβας στην Ελλάδα, ο Αιγύπτιος και ο Τύριος Ηρακλής κατά τον Φλάβιο Αρριανό.

Τέλος την Άλκηστη, ο Ηρακλής δεν πάλεψε με τον Χάρο κανονικά για να την σώσει, αλλά χάρις στις μεγάλες ιατρικές γνώσεις που ο ίδιος είχε, παρασκεύασε ένα ισχυρό φάρμακο, το οποίο κατάφερε να την θεραπεύσει από τον πυρετό και να της σώσει την ζωή. 

Για κάποιους, ο Κρητικός Ταύρος του Μίνωα στον Μαραθώνα, συμβολίζει μία αποτυχαίνει απόβαση και επιδρομή των Κρητικών στην Αθήνα, την οποία απέκρουσε ο Θησέας, ενώ υπήρχαν και πιο πριν πειρατικές εισβολές των Κρητών στην περιοχή της Αττικής, οι οποίες είχαν ως συνέπεια οι Αθηναίοι να υποταχτούν και να πληρώνουν ανά εννέα έτη, φόρο υποτέλειας για εικοσιπέντε χρόνια. 

Η Σκύλλα λέγεται πως ήταν η κόρη του Νύσου, του βασιλιά των Μέγαρων, με πρωτεύουσα την Νυσαία, η οποία πρόδωσε τον πατέρα της λόγω του ερωτά της για τον Μίνωα, αλλά ο Μίνωας για να την τιμωρήσει την έδεσε στην πρύμνη του πλοίου του και την έπνιξε.

Ο δε Κύκνος που ενώθηκε με την Λήδα και γέννησε την Ωραία Ελένη λέγεται πως ήταν ένας νέος με το όνομα αυτό, με τον οποίο μοίχευσε η Λήδα, ενώ το αυγό της Ελένης στην πραγματικότητα ήταν ένα υπερώο ενός σπιτιού, το οποίο ονομάζονταν παλιό Ωό.

Υπήρξαν σύμφωνα με παραλλαγές της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας δύο Μίνωες, Σαρπηδόνες και Ραδαμάνθυδες. 

Ο Ίναχος λέγεται πως ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Άργους μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, επανάφερε τους ανθρώπους από τα βουνά στις πεδιάδες, έκανε έργα που καθάρισαν τον κάμπο από τα νερά της πλημύρας, ενώ ανακάλυψε και το ποτάμι στο οποίο έδωσε το όνομα  του.

Η ένωση των δώδεκα χωριών της Αθήνας έγινε δύο φορές από τον Κέκροπα και τον Θησέα, όπως και των Δώδεκα Φυλών του Ισραήλ από τον Προφήτη Μωυσή, τον Ιησού του Ναυή, τους Κριτές και τον ένδοξο Βιβλικό  βασιλιά Δαβίδ.

Ο Κέκροπας λέγεται πως ήρθε από την Αιγυπτιακή πόλη Σαίν (που στα Αιγυπτιακά σημαίνει Αθηνά), στην οποία λατρεύονταν η δήθεν «θεά» Νέιθ, και έφερε στην Αθήνα το Αιγυπτιακό πολίτευμα, το οποίο ένωσε με το Ελληνικό, ενώ ο ίδιος ονομάζονταν διθιής, λόγω του ότι γνώριζε τόσο την Αιγυπτιακή, όσο και την Ελληνική γλώσσα.

Ο Ερεχθέας λέγεται ότι ήρθε από την Αίγυπτο, όταν στην Αθήνα είχε ενσκήψει λιμός, και φέροντας τρόφιμα από την Αίγυπτο έσωσε τους Αθηναίους από την πείνα και αυτοί για να τον ανταμείψουν τον έκαναν βασιλιά τους.

Αιγύπτιοι ιερείς λέγεται πως ήταν και οι απόγονοι του Ευμόλπου, οι Ευμολπίδες, όπως και ο ίδιος ο Εύμολπος.

Τελευταίος εκπρόσωπος του Χάλκινου Γένους λέγεται πως ήταν ο Χάλκινος Γίγαντας Τάλος, ο οποίος εξοντώθηκε από τους Αργοναύτες, όπως και τελευταίοι εκπρόσωποι των Γιγάντων λέγεται πως ήταν οι Γίγαντες της εποχής του ενδόξου Βιβλικού βασιλιά Δαβίδ, που εξοντώθηκαν από τον ίδιο και τον στρατό του, π.χ. ο διάσημος Γολιάθ.

Στο δε λεγόμενο παλάτι του Κάδμου στην Βοιωτία, βρέθηκαν σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, κυλινδρικές Βαβυλωνιακές σφραγίδες και Αιγυπτιακές διακοσμήσεις. 

Οι Κύκλωπες που κατασκεύασαν τα λεγόμενα Κυκλώπεια Τείχη και τις Ακροπόλεις στην Αργολίδα (στην Τίρυνθα και αλλού) ήταν για κάποιους ονομαστοί τεχνίτες που είχε καλέσει ο βασιλιάς Ιοβάτης, οι οποίοι κατάγονταν από την Μικρασιατική Λυκία.

Για κάποιους, ο Ίλος-Κρόνος, ήταν αυτός που ίδρυσε τις πόλεις της Φοινίκης.

Οι Γεφυραίοι ήταν Φοινικικής καταγωγής και ήρθαν από την Φοινίκη μαζί με τον Κάδμο και εγκαταστάθηκαν στην Βοιωτία (στην Ταναγραική χώρα), φέρνοντας μαζί με τον Κάδμο κατά τον Ηρόδοτο το Φοινικικό αλφάβητο στην Ελλάδα.

Όμως, με την κάθοδο των Βοιωτών στην περιοχή, αυτοί μετακινήθηκαν προς την Αττική και απέκτησαν τα δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη, με δύο εξέχοντα μέλη τους να είναι κατά τον Ηρόδοτο σε μετέπειτα γενιές οι τυραννοκτόνοι Αρμόδιος και Αριστογείτων.  

Ως πρίγκιπες των Φιλισταίων επιλέγονταν οι πιο γενναίοι και ικανοί στον πόλεμο από μία κάστα ευγενών, όπως ακριβώς γίνονταν και στην Μυκηναϊκή Ελλάδα.

Ο θρύλος της περικύκλωσης και πολιορκίας μιας πόλης υπήρχε στην Ελλάδα πολύ πριν το γράψιμο της Ιλιάδας από τον Όμηρο, σε πολλές τοιχογραφίες σε Μινωικά και Μυκηναϊκά ανάκτορα.

Ο Πλούταρχος έλεγε ότι Κρόνιοι (δηλαδή άνθρωποι που λάτρευαν τον Κρόνο) κατοικούσαν σε μία μεγάλη Ήπειρο δυτικά από Ηράκλειες Στήλες και έκαναν ανθρωποθυσίες και ήταν φιλοπόλεμοι, όπως έκαναν πολλοί προκολομβιανοί λαοί της Αμερικής π.χ. οι Αζτέκοι.

Αναφέρεται ότι υπήρχαν Έλληνες άποικοι εκεί, οι οποίοι όμως αναμείχτηκαν με τους ντόπιους και εκβαρβαρίστηκαν (όπως π.χ. οι Έλληνες του Κιμμέριοι Βοσπόρου όταν τους κατέλαβαν οι Σκύθες ή οι  Έλληνες της Σικελίας όταν τους κατέλαβαν οι Νορμανδοί και οι Λομβαρδοί).

Και όταν αργότερα ο Ηρακλής τους βρήκε εκεί όταν ήρθε λέγεται πως είχαν ξεχάσει την καταγωγή τους, είχαν υιοθετήσει τα έθιμα των ντόπιων και έκαναν ανθρωποθυσίες, όπως οι ντόπιοι που ο συγγραφέας ονομάζει Κρόνιους. 

Ο Πίνδαρος έλεγε ότι τα Ηλύσια αποικία Κρητών για όσους έχουν ηθικό βίο σε μία Ήπειρο απέναντι από την Ευρώπη στα δυτικά της. 

Ο δε Πρωτέας ήταν απλά ένας βασιλιάς της Αιγύπτου.

Ο Ηρακλής ήταν για κάποιους ένας ικανός Μυκηναίος βασιλιάς (ή η προσωποποίηση των Μυκηναίων/Μινύων, όπως και οι Ολύμπιοι), ο οποίος έκανε τα ταξίδια και τους άθλους του, τόσο για αναζήτηση μετάλλων χρυσού ή χαλκού, το κτίσιμο αποικιών, ή την προστασία των ήδη υπάρχοντα από εισβολείς, ή έκανε και εκστρατείες για κατάκτηση εδαφών και απόκτηση λαφύρων.

Αυτό υποδηλώνεται σύμφωνα με κάποιους από τους άθλους του (π.χ. το ελάφι της Αρτέμης με τα χρυσά κέρατα και τα χάλκινα ποδιά, τις Στυμφαλίδες Όρνιθες που είχαν χάλκινα ράμφη, τα αλόγα του Διομήδη με τα χάλκινα σαγονιά, ή τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων).

Κάτι αντίστοιχο λέγεται πως ήταν και ο Περσέας, ο οποίος εξόντωσε την Μέδουσα για να προστατέψει κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη από τις επιδρομές αυτής και της γηγενούς φυλής της μία αποικία Ελλήνων στην Ισπανια και έφερε το κεφάλι της ως απόδειξη της θανάτωσης της στο Άργος.

Παράλληλα και για τον Κάδμο λέγεται ότι εκτός από την αδερφή του αναζητούσε χρυσό στην Θράκη, ενώ την προσπάθεια εύρεσης χρυσού υποδηλώνει και ο μύθος των Γρυπών και των Αριμασπών στα Ουράλια και οι μεταξύ τους πόλεμοι.

Για κάποιους ο μύθος της Ιούς προς Βόσπορο, Καύκασο και μετά Αίγυπτο σημαίνει στην πραγματικότητα Ελληνικές ναυτικές εκστρατείες και εξερευνήσεις για την εύρεση χρυσού/σιδήρου και την ίδρυση αποικιών και εμπορικών συμφωνιών. 

Σύμφωνα με την μυθολογία και οι Άτλαντες (της Ατλαντίδας) εξορύσσαν ορείχαλκο.

Με την διάλυση του Μυκηναϊκού κόσμου, οι μέχρι τότε ασήμαντοι ιεραρχικά βασιλείς (ηγέτες χωριών ή πόλεων) ανεξαρτητοποιήθηκαν από τα Βασίλεια που υπάγονταν και ιδρύσαν όλοι τους ανεξάρτητα (αλλά μικρότερα) κράτη στην πόλη ή το χωριό που ήλεγχε ο καθένας σε μικρότερα εδάφη και πληθυσμούς, διαλύοντας όμως τα Μυκηναϊκά Βασίλεια, όπως έγινε με την ανεξαρτησία πολλών κρατών από την ΕΣΣΔ με την πτώση της.

Για κάποιους ο Κρόνος ήταν ένας βασιλιάς της Κρήτης που έζησε ο λαός την Χρύση Εποχή με αυτόν (ο Χρυσός Αιώνας της Κρήτης ήταν ο 17^ος π.Χ. Αιώνας), ενώ ο Δίας/Κρονίων ή Κρονίδης (που σημαίνει λαμπερός όπως και το Αύγουστος στην Ρώμη) ήταν ο γιος του, ο οποίος τον διαδέχτηκε αφού τον έριξε από την εξουσία.

Όμως στην ανάληψη της εξουσίας από τον Δία αντιτάχτηκαν μέλη της βασιλικής οικογένειας, οι Τιτάνες, οι οποίοι τον πολέμησαν, αλλά τελικά νικήθηκαν από αυτόν, με αποτέλεσμα όσοι δεν εξοντώθηκαν π.χ. ο Κρόνος, είτε να φυλακιστούν, είτε να εξοριστούν.

{Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Δίας εξόρισε τον Κρόνο όχι στα Τάρταρα, αλλά Βόρεια της Ευρώπης και Ανατολικά της Μεγάλης Ηπείρου (πιθανώς στην Γροιλανδία για κάποιους)}, ενώ λέγεται ότι ο Κρόνος είχε ιδρύσει αποικίες στην Ήπειρο αυτή, τους απογόνους των οποίων όταν συνάντησε ο Ηρακλής είχαν ξεχάσει ακόμα και την γλώσσα τους και είχαν σχεδόν εκβαρβαριστεί πλήρως.

Στην συνέχεια, αλλά μέλη της βασιλικής οικογένειας, οι Γίγαντες αντιτάχτηκαν και αυτοί στην ανάληψη της εξουσίας από τον Δια, αλλά και αυτοί ηττήθηκαν από αυτόν, όπως οι Τιτάνες πριν από αυτούς.

Στην συνέχεια, οι πολιτικοί εχθροί του Δία κάλεσαν από την Κιλικία τον Τυφώνα, βασιλιά, στρατηγό ή μισθοφόρο, ίσως και μέλος της βασιλικής οικογένειας της Κρήτης για να νικήσει και να εκθρονίσει τον Δία, αλλά αν και αρχικά όντως νίκησε τον Δία στο τέλος όμως ηττήθηκε και εξοντώθηκε από αυτόν (ίσως και με την χρήση Μυκηναίων μισθοφόρων).

Όμως ούτε και τότε τέλειωσαν οι αγώνες του Δία, αφού ακόμα και μέλη της οικογένειας του (η Ήρα, ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και η Αθήνα) τον έδεσαν κάποια στιγμή με αλυσίδες, πριν τον ελευθερώσει η Θέτιδα με την βοήθεια του Κύκλωπα Βριαρεώ, που ήταν στην πραγματικότητα ένας σωματοφύλακας του Δία.

Όσο για τις φωτιές, τις καταιγίδες, τους σεισμούς και το ρίξιμο πετρών από τον ουρανό για κάποιους υποδηλώνει ότι αυτά τα γεγονότα έλαβαν μέρος λίγο μετά την έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας από το οποίο όντως προκλήθηκαν τέτοια φαινόμενα.

Δώδεκα ήταν τα παιδιά του Αίολου και Δώδεκα και οι Μήνες του Χρόνου (προσωποποίηση).

Για κάποιους οι Τιτάνες ήταν οι παλαιές τεκτονικές πλάκες και οι Γίγαντες οι νεότερες που προκαλούσαν σεισμούς σε προσωποποίηση.

Τα έτη αναμεσά στο 18.000 και 6.000 π.Χ. δημιουργήθηκαν και αφανίστηκαν πολλές λίμνες και ποταμιά, στην Είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου και λέγονταν ότι αυτά είχαν γίνει από τον Ποσειδώνα αν και στην πραγματικότητα ήταν έργα της φύσης.

Οπότε η αλληλοδιαδοχή του Ουρανού και της Γης, σημαίνουν την δημιουργία του κόσμου (μαζί με τον Πόντο και τον Ωκεανό), ενώ η διαδοχή τους από τους Τιτάνες τα φυσικά φαινόμενα (σεισμούς, εκρήξεις Ηφαίστειων, ρίψεις βράχων από αυτά κ.λ.π.) τα φυσικά φαινόμενα που τα διαδέχτηκαν μέχρι να σταθεροποιηθούν και να ολοκληρωθούν πλήρως αυτά (την τελική κατάσταση την συμβολίζουν οι Ολύμπιοι) στον Ελλαδικό χώρο.

Ο δε Ήφαιστος και τα κατασκευάσματα του (π.χ. ο Τάλος), όπως και διάσημοι Έλληνες εφευρέτες (π.χ. ο Δαίδαλος) συμβολίζουν και είναι προσωποποίηση της τεχνολογίας.

Οι Τελχίνες ήταν μάλλον μεταλλουργοί στην Κρήτη, ενώ οι τρεις Κύκλωπες που βοούσαν τον Ήφαιστο λέγεται ότι συμβόλιζαν τρία Ηφαίστεια της Ιταλίας (π.χ. Αίτνα, Βεζούβιο κ.λ.π.).

Λέγεται επίσης στον Πλούταρχο ότι τόσο ο Κρόνος, όσο και ο Ηρακλής πέρασαν την Μεγάλη Ακτή προς τα Δυτικά σε μία νέα Ήπειρο.

Το ότι ο Ήφαιστος ήταν κουτσός σήμαινε για κάποιους ότι υπονοούσε την ζημιά από αρσενικό που γίνονταν στους μεταλλουργούς στα άκρα των ποδιών τους από την εργασία αυτή.

Ο δε Δαμασμός του Αχελώου από τον Ηρακλή με το σπάσιμο των δύο κέρατων του σημαίνει για κάποιους των αποκλεισμό με αντιπλημμυρικά τεχνητά έργα των δύο μαιάνδρων του Δέλτα του ποταμού αυτού.

Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες και η εξόντωση τους αντίστοιχα σημαίνει τον δαμάσομε των νερών και των πλημυρών της Στυμφαλίας με αντιπλημμυρικά έργα από τους Μίνυες.

Στην Λήμνο οπού είχε ο Ήφαιστος το μεταλλουργείο του υπήρχε Ηφαίστειο, το Μοσχολιόν.

Σύμφωνα με απόψεις, οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες και οι δράκοι  ήταν έμπνευση από τα οστά Αρχαίων Δεινοσαύρων ή Μαμούθ που έβλεπαν οι Αρχαίοι και προσπαθούσαν να τα εξηγήσουν.

Οι δήθεν «θεοί» Ποσειδωνίας, Εγκέλαδος, Άτλας, ο Γίγαντας Πολυβάτης και Προμηθέας ήταν που έκαναν την γη να τρέμει δημιουργώντας σεισμούς, π.χ. ο Εγκέλαδος κάτω από την Αίτνα, ενώ παράλληλα γίνονταν και εκρήξεις Ηφαιστείων.

Στους Κόλπους της Ελλάδας όπως και στην θάλασσα είναι σεισμογενής, τόσο στο Κρητικό, το Λιβυκό Πέλαγος, αλλά και στον Κορινθιακό και τον Αμβρακικό Κόλπο. Επίσης σεισμοί, παλιρροϊκά κύματα και Ηφαίστεια κατέστρεψαν και τον Μυκηναϊκό κόσμο.

Ηφαιστειακά νησιά στο Αιγαίο είναι αυτά της Νισύρου, της Θήρας, της Μύλου, αλλά και των Μέθανων.

Ο Πλούτωνας ήταν υπεύθυνος επίσης για ότι συνέβαινε κάτω από την γη στο βάθος της, για το πυρ σε αυτή (π.χ. την φλόγα των Ηφαιστείων), όπως και ο Ήφαιστος, οι Κύκλωπες και οι Τιτάνες.

Η δε τελευταία φορά που είχε κλείσει ο κύκλος των εκρήξεων του Ηφαιστείου της Θήρας, ήταν το 18.000 π.Χ., πριν την έκρηξη του 1.600 π.Χ.

Ο Τύθης-Ωκεανός και η Ελληνική γη δημιουργήθηκαν πριν 250 με 225 εκατομμύρια χρόνια, και συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια με σεισμούς, εκρήξεις Ηφαιστείων, δημιουργία και καταστροφή ποταμών και λιμνών, όπως και κομματιών γης.  

Η ιστορική επιστήμη δεν είναι πια βέβαιη για το κατόρθωμα του Κολόμβου, ότι, δηλαδή, έφτασε πρώτος στην Αμερική. Νεότερες έρευνες έχουν πείσει τους ερευνητές ότι προηγήθηκαν οι ριψοκίνδυνοι Φοίνικες και οι ατρόμητοι Βίκινγκς.

Ασφαλή τεκμήρια παρουσίας αρχαίων Ελλήνων στην Αμερικάνικη Ήπειρο δεν υπάρχουν. Πολλοί όμως μελετητές συγκρίνουν το ημερολόγιο του Μαγγελάνου  το έπος της Οδύσσειας του Ομήρου, ανακαλύπτοντας αξιοπερίεργες. και εντυπωσιακές ομοιότητες.

Αυτό όμως που ιδιαίτερα εντυπωσιάζει τους ιστορικούς είναι η επιμονή τόσο του Κολόμβου, όσο και του Μαγγελάνου. Όπως θα δούμε και στην συνέχεια οι ερευνητές πιστεύουν ότι δεν πρόκειται περί ενός απλού πείσματος των μεγάλων θαλασσοπόρων, αλλά της πίστης τους σε πηγές αρχαίες που περιγράφουν ακριβώς την ύπαρξη νέας γης στα δυτικά.

Για παράδειγμα, στο χρονικό του Καρχηδόνιου ναυάρχου Αμίλκα, καταχωρείται τέλεια περιγραφή της περίφημης σήμερα θάλασσας των Σαργασσών σκεπασμένης από επιπλέοντα φύκια και «τεμπέλικη θάλασσα» όπως την ονομάζει ο Αμίλκας που βρίσκεται έξω από τον κόλπο του Μεξικού, στο φοβερό τρίγωνο των Βερμούδων.

Ο ναυτικός του Έκτου Αιώνα προ Χριστού παραπονιέται για την δυσκολία στην κωπηλασία, που παρουσιάζει η θάλασσα αυτή, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίζονται τα πλοία από το παχύρρευστο υλικό. Πλοία φρακάριζαν σε ακίνητα νερά, με αποτέλεσμα τον θάνατο των πληρωμάτων από εξάντληση και πείνα.

Ένα βήμα απείχε η θάλασσα αυτή από τα νησιά του κόλπου που ανακάλυψε ο Κολόμβος (Κούβα, Αϊτή και Πόρτο Ρίκο. Και το βήμα αυτό φαίνεται πως έγινε την ίδια την μακρινή εκείνη εποχή γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς, στις ακτές των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών, βρέθηκαν καρχηδονιακά νομίσματα και στις ακτές της Βραζιλίας επιγραφές σε μεγάλες πέτρες με γράμματα φοινικικά.

Αλλά και οι κοκκινοτρίχηδες Βίκινγκς με τα στενά ταχύπλοα σκαριά τους, τα dragon, άφησαν αρκετά σημάδια της παρουσίας τους. Ίχνη καταυλισμών του 10^ου αιώνα, μία πρώτη απόπειρα εγκαταστάσεως και αποικισμού τους, βρέθηκαν στη Νέα Γη και στις ακτές της Βόρειας Αμερικής απέναντι από την Γροιλανδία που φαίνεται πώς ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός.

Αυτά όμως πρώτα ο Κολόμβος και μετά ο Μαγγελάνος δεν τα γνώριζαν. Επισήμως δεν είχαν καμία διαβεβαίωση για την ύπαρξη της νέας γης. Πώς εξηγείται όμως η πεποίθηση και η υπομονή που έδειξαν και οι δύο ότι υπήρχε πράγματι ανάποδος δρόμος προς τις Ινδίες, δυτικά, μέσω του ωκεανού; Θα ήταν τολμηρό να υποθέσουμε ότι χάρη στους παλιούς θρύλους, που επέζησαν ως τις μέρες τους, έγινε δυνατόν να επιχειρηθούν με τόση πεποίθηση αυτά τα κατορθώματα;

Ο Μαγγελάνος προσευχόταν και ήλπιζε. Τα πληρώματα τρόμαζαν. Η πλοίαρχοι του μικρού στόλου του συνωμοτούσαν. Και αυτός επέμενε. Το απέραντο φράγμα της ανατολικής ακτής του νέου κόσμου δεν είχε τελειωμό.

Και το ταξίδι στο άγνωστο συνεχιζόταν προς τις ψυχρές ομίχλες του Νότου. Μόλις και μετά βίας είχε κατορθώσει να καταστείλει μία τρομερή ανταρσία, περνώντας από ναυτοδικείο τους πιο διακεκριμένους καπετάνιους του. Και ο μεγάλος θαλασσοπόρος συνέχιζε όλο και σε πιο επικίνδυνες ακτές, όλο και πιο μακριά.

Έφτασε κάποτε λίγο πριν ανακαλύψει τον πορθμό πού πήρε το όνομά του, στη γη της Παταγονίας. Η Παταγονία είναι μία κρύα, βραχώδης, έρημη ακτή στο νοτιότερο μέρος της Αμερικανικής Ηπείρου. Εκεί είδαν δύο αλλιώτικα πλάσματα: Μεγάλα πρόβατα «σαν γαϊδούρια» (τα λάμα), άσπρα με όρθιο και ψηλό λαιμό και φευγαλέες σκιές ανάμεσα στους βράχους, θεόρατων ανθρώπων τσοπάνηδων των απίθανων αυτών ζώων.

Ας δούμε την πρώτη συνάντηση από κοντά με ένα τους ανθρώπους αυτούς (φυλή που σήμερα έχει εξαφανιστεί) όπως περιγράφεται στο ημερολόγιο της αποστολής με τις εξής λέξεις:

«Ο άνθρωπος βρισκόταν στην παραλία. Σχεδόν γυμνός χόρευε και τραγουδούσε ρίχνοντας χούφτες από άμμο στο κεφάλι του. Ο ναύαρχος (Μαγγελάνος) έστειλε ένα ναύτη στη στεριά με τη διαταγή να κάνει τα ίδια κουνήματα σαν σημάδι φιλίας και ειρήνης. Ο άγριος το πήρε σε καλό και άφησε να τον πάνε ως το νησάκι όπου βρισκόταν ο ναύαρχος.

Είμαστε κι άλλοι πολλοί. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φοβερά έκπληκτος και σηκώνοντας το δάχτυλο στον ουρανό φαινόταν σαν να μας ρωτούσε αν πέσαμε από κει. Είχε ανάστημα γιγάντιο. Το κεφάλι μας δύσκολα έφτανε ως τη μέση του.

Το πρόσωπό του ήταν γυαλισμένο κόκκινο, εκτός από τα μάτια, που ήσαν περιτριγυρισμένα μέσα σε ένα κύκλο κίτρινο και είχε δύο σχέδια σχήματος καρδιάς στα μάγουλα. Η κάπα του, το μοναδικό ρούχο του, ήταν από συραμμένα δέρματα.

Αυτά τα δέρματα προέρχονται από ένα οικιακό ζώο του τόπου (τα πρόβατα λάμας που αναφέραμε παραπάνω). Ο πρωτόγονος αυτός είχε και παπούτσια από το ίδιο δέρμα που το έκανε τα πόδια πολύ πλατιά, όπως της αρκούδας. Εξαιτίας αυτών των χοντροπάπουτσων, οι ναύτες ονόμασαν τους ιθαγενείς Παταγόνες και τη χώρα τους Παταγονία (όπως ονομάζεται ακόμη), που σημαίνει  ‘’χώρα των ανθρώπων με τις τεράστιες πατούσες’’».

Η διήγηση συνεχίζει ότι ήταν οπλισμένοι με γέρο δύσκολο τόξο με χορδή από τα άντερα του λάμας. Ότι χρησιμοποιούσαν μόνο πέτρινα εργαλεία και ότι είχαν φοβερή όρεξη για φαΐ. Μπορούσε να κατεβάσει ο καθένας τους ένα μεγάλο πανέρι ναυτικές γαλέτες στην καθισιά του και να καταπιεί μισό κύπελλο νερού με μία γουλιά.

Η φωνή τους ήταν τρομερή. Κάτι σαν βέλασμα που ακουγόταν πολύ μακριά. Τα μαλλιά τους τα έκοβαν μακριά και τα συγκρατούσαν γύρω από το κεφάλι με ένα κορδόνι. Ύστερα από όλα αυτά, μοιάζει αυταπόδεικτο τι υπαινίσσεται η Οδύσσεια στον μύθο του Οδυσσέα και του Κύκλωπα και από πού ήρθε ο απόηχος που σχηματίζει τον σκελετό του μύθου. Αυτά δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιστορικές συμπτώσεις. Εδώ έχουμε:

Πρώτον, γιγαντιαία πρόβατα ικανά να μεταφέρουν δεμένους κάτω από την κοιλιά τους τούς συντρόφους του Οδυσσέα.

Δεύτερον, άνθρωπο ένα μάτι. Ας θυμηθούμε την ζωγραφική γύρω από τα μάτια.

Τρίτον, το πελώριο δυνατό σώμα και τη φοβερή όρεξη για φαΐ. Ο Πολύφημος έτρωγε δύο να ναύτες μαζί.

Τέταρτον, το δερμάτινο ρούχο.

Πέμπτον, τους βράχους και τις σπηλιές της δυτικής παραλίας της Νότιας Αμερικής.

Έκτον, την περιέργεια από πού ήρθαν οι ναύτες («με λένε ού-τι, «κανένας»).

Έβδομον, την τρομερή φωνή.

Δεν είναι βέβαιο; Ίσως. Αλλά πού βασίζονται άραγε εκείνοι, που χωρίς σπουδαίες ενδείξεις θέλουν τη Σκύλα και τη Χάρυβδη στο στενό της Μεσσήνης αντί στο Γιβραλτάρ και τους κανίβαλους Λαιστρυγόνες στη Σαρδηνία αντί στην Αφρική;

Πού βασίζονται ότι η περιπλάνηση του Οδυσσέα περιορίστηκε στη Μεσόγειο; Πώς ξέρουν ότι ο Οδυσσέας δεν «πήρε πάνω του» περιπέτειες άλλων ναυτικών που παρασύρθηκαν πραγματικά στο άγνωστο;

Εδώ όμως η περιγραφή είναι συγκλονιστική. O Πιγκαφέττα, στον οποίον ανήκει το παραπάνω απόσπασμα, ο αξιωματικός της αποστολής του Μαγγελάνου που κρατούσε το ημερολόγιο και που όλοι βεβαιώνουν τώρα, από πλήθος ενδείξεις, ότι είναι απολύτως αξιόπιστος, μίλα με τη γλώσσα του Ομήρου.

Μετά τις νέες ιστορικές πληροφορίες για την επίσκεψη των Φοινίκων και των Βίκινγκς στην νέα ήπειρο, χάνεται και το τελευταίο επιχείρημα εκείνων, που θεωρούσαν ένα τέτοιο ταξίδι τότε, αδύνατον, δικών μας και ξένων.

Οι Έλληνες διέθεταν τα ίδια μέσα, τα μικρά πλοία με κουπιά και με πανί, ίδια, βασικά, με εκείνα των Φοινίκων και των Βίκινγκς. Δεν μπορούν λοιπόν σήμερα πια να ισχυριστούν ότι ένα ταξίδι στην Παταγονία ήταν για τους ναυτικούς της μινωικής εποχής περισσότερο αδύνατο από ότι για τους Φοίνικες και τους Βίκινγκς. Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχουμε ευρήματα, όπως αρχαία ελληνικά νομίσματα, επιγραφές η χαρακτηριστικά κτίσματα. Ακόμη (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/12/blog-post_703.html)!!!!

Το 1.500 π.Χ. ήρθε πιθανώς ο Δαναός στο Άργος και ο Κάδμος στην Θήβα, ενώ λίγο μετρά το 1.600 π.Χ. πρέπει να έζησε και η Ιώ.

Καταστροφή και άλωση της Τροίας σύμφωνα με την Αρχαιολογία συνέβη το 1.260 π.Χ. (άλωση από τον Ηρακλή), αλλά και το 1.210 π.Χ. (άλωση από τον Αγαμέμνονα).

Το 1.260 π.Χ. συνέβη για κάποιους και η Αργοναυτική Εκστρατεία (ο μύθος για το χρυσόμαλλο δέρας για κάποιους σημαίνει εκστρατεία για εύρεση χρυσού), αλλά και ο πόλεμος των Επτά επί Θήβαις και η καταστροφή της Θήβας, με την ανάδειξη του Αργούς και των Μυκηνών ως των πιο ισχυρών κέντρων των Μυκηναίων που σύντομα τους ενοποίησαν. 

Για κάποιους οι Μακεδόνες προήλθαν απ’ τους Λάπιθες, που ενισχύεται και από έναν μύθο που διασώζεται απ’ τον Διόδωρο (Βιβλίο 4ο 69 – 70). Οι Λάπιθες της Bόρειας Θεσσαλίας στο διάστημα από το 1900 π.Χ. ως τον Τρωικό Πόλεμο (1200 π.Χ.) ήρθαν σε ρήξη με τους Κενταύρους της Μαγνησίας και του Πηλίου.

Θεωρούμε βέβαια τους Κενταύρους μια προελληνική φυλή (Πελασγοί) που δεν επιδέχονταν αφομοίωση, οπότε οι Λάπιθες αναγκάστηκαν να τους εκτοπίσουν. Έχοντας υπ’ όψιν τηn μυθολογία σχετικά με τους Δαναούς, η αρπαγή των γυναικών δεν έγινε απ’ τους Κενταύρους αλλά απ’ τους Λάπιθες, οι οποίοι προσπάθησαν να αφομοιωθούν. Ας μη ξεχνάμε πως τα άλογα τα έφεραν οι Ινδοευρωπαίοι Λάπιθες και για τους “Κενταύρους” ήταν ένα ζώο πρωτόγνωρο. Ακριβώς μετά την αφομοίωση οι Λάπιθες ονομάζονται Μάγνητες.

Η Κενταυρομαχία ήταν μια αστεία υπόθεση αυτή καθ’ αυτή σαν γλυπτική παρουσίαση, αλλά πρέπει να είχε και μια άλλη σημασία για τους Έλληνες της Kλασικής Eποχής. Ήταν η επικράτηση και η υπενθύμιση των εξ Ευρώπης Ελλήνων στους Προέλληνες.

Απ’ όσα αναφέραμε, έχουμε ένα δεδομένο ότι οι Μάγνητες προήλθαν απ’ τους Λάπιθες και (σύμφωνα με τον Ησίοδο) ότι ο Μάγνης και ο Μακεδών ήταν αδέλφια. Αυτό σημαίνει πως και οι Μακεδόνες προήλθαν απ’ τους Λάπιθες.

Οι Μακεδόνες, μόλις “αυτονομήθηκαν” ως φυλή, ήταν οι μόνοι Έλληνες που είχαν να αντιμετωπίσουν και Προέλληνες (Τυρρηνούς στην Ελίμεια) και Ινδοευρωπαίους (Φρύγες, Θράκες, Ιλλυριούς). Αφομοίωναν ως ποιμενική φυλή τους καλλιεργητές Προέλληνες για να γίνουν και αυτοί καλλιεργητές (https://www.pentapostagma.gr/politismos/istoria/7052956_poia-itan-i-katagogi-ton-arhaion-makedonon-eikones). 

Τον τάφο του Δια στο Ιδαίον Άντρον είδε ο Πυθαγόρας ο Σάμιος.

Μετά την κατάργηση της Βασιλείας στην Κρήτη, τις πόλεις αυτής τις διοικούσαν δέκα κόσμοι. Αρχηγός και Προέδρος αυτών ήταν ο πρωτότοκος κόσμος, ενώ ο αριθμός των κόσμων θυμίζει τους δέκα Άρχοντες της Ατλαντίδας του Πλάτωνα.

Για κάποιους ο γίγαντας Τάλος της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, λέγεται πως ήταν στην πραγματικότητα ένα εξελιγμένο για την εποχή σύστημα επικοινωνίας μέσω φρυκτωριών, το κέντρο της οποίας βρίσκονταν στο Τάλαιο Όρος, το οποίο εισαπείχε από την Κνωσό, την Φαιστό και το Ρέθυμνο και συνδέονταν και με τις άλλες πόλεις της Κρήτης.

Σε αυτές, γίνονταν μέσω των φωτιών, αέριων, καπνών στις φρυκτωρίες ειδοποίηση από την μία στην άλλη για την επικείμενη εισβολή εχθρών και πάνω στα σημεία των φρυκτωριών υπήρχαν χάλκινα αγάλματα που η φωτιά έμπαινε με πυρσούς πάνω στα χεριά τους για να την δουν οι σκοποί άλλων φρυκτωριών.

Το αλάνθαστο όπλο που χάρισε ο Δίας (όπως και τον Τάλο και το χρυσό σκυλί) στην Κρήτη, ήταν μάλλον ο ανώτερος τεχνολογικά οπλισμός των Κρητών, ο οποιος ήταν πολύ ανθεκτικός και ακριβής, ενώ στα λιμάνια καταπέλτες και λιθοβολεί χτυπούσαν αντίπαλα πλοία που προσπαθούσαν να εισέλθουν σε αυτά.

Ίσως και με εμπρηστικά όπλα (σαν το υγρό πυρ στην Ρωμανία ή το φλογοβόλο της Βοιωτίας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο) και από την φωτιά αυτών, όπως και των χάλκινων αγαλμάτων πάνω στις φρυκτωρίες εμπνευστήκαν οι μύθοι για χάλκινους γίγαντες που έβαζαν φωτιά και απέκρουαν τους εχθρούς τους.

Αν δε κάποιες από τις φρυκτωρίες λειτουργούσαν για την ειδοποίηση εισβολής εχθρών με υδραυλικό τρόπο, η αποκοπή της βαλβίδας ενός τέτοιου συστήματος με αιφνιδιαστική εισβολή ίσως έπλασε τον μύθο για την αποκοπή της βαλβίδας του Τάλου και τον θάνατο του.

Σε μία τέτοια περίπτωση οι Μυκηναίοι θα μπορούσαν να εισβάλουν αιφνιδιαστικά στο νησί και να το καταλάβουν, αφού αυτό θα έμενε χωρίς το σύστημα προστασίας του, όπως φαίνεται από τον μύθο των Μινύων Αργοναυτών και της Μήδειας.

Το δε χρυσό σκυλί μάλλον σημαίνει την ικανότητα των Μινωικών φρουρών και στρατιωτών να εντοπίζουν τους εχθρούς, όπως τα σκυλιά το θήραμα τους. 

Ο καθηγητής Γεωλογίας κ. Η. Μαριολάκος αναζητά τη σχέση μύθων και φυσικών φαινομένων. Οι μύθοι γεννιόντουσαν ως «εξηγήσεις» γεωλογικών φαινομένων υποστηρίζει ο καθηγητής κ. Η. Μαριολάκος.

Η εποχή που, όταν οι θεοί «θύμωναν», γίνονταν σεισμοί και κατακλυσμοί, δημιουργούνταν νέες στεριές, νησιά αναδύονταν από την θάλασσα και άλλα καταποντίζονταν χαρακτηρίζεται σήμερα απλώς μυθική, άρα στην σφαίρα της φαντασίας.

Στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι μύθοι αντανακλούσαν μεγάλα φυσικογεωλογικά γεγονότα, που διασώθηκαν έτσι στο πέρασμα χιλιετιών. Αυτός είναι και ο λόγος που ο καθηγητής Γεωλογίας κ. Ηλίας Μαριολάκος θέτει το ζήτημα της επανεξέτασης της Προϊστορικής εποχής κάτω από τα νέα δεδομένα της γεωλογικής έρευνας.

«Θεοί, θεότητες, ήρωες, τέχνες και τεχνολογία, οικονομική δραστηριότητα, ακόμα και το πολίτευμα συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το φυσικογεωλογικό περιβάλλον και τις μεταβολές του. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί η γεωμυθολογική ανάλυση διαφόρων συμβάντων στην Γη και ιδιαίτερα στον δικό μας χώρο», λέει ο κ. Μαριολάκος. Αλλωστε θεωρεί ότι η βάση της Ελληνικής μυθολογίας χρονολογικά πρέπει να φτάνει ως το 16.000 πριν από σήμερα!

Για το θεό Αχελώο δεν ήταν τίποτε να ξαποστείλει τις νύμφες που ζούσαν γύρω από τις εκβολές του, στην… θάλασσα «σε έναν άλλο τόπο» όπως λέει χαρακτηριστικά ο μύθος για να τις τιμωρήσει που δεν τον τιμούσαν όπως έπρεπε ενώ αντίθετα τιμούσαν άλλους θεούς. Και όντως έτσι έγινε, με αποτέλεσμα οι Εχινάδες νύμφες να γίνουν τα μικρά νησάκια, που βρίσκονται… έκτοτε στο Ιόνιο, κατά μήκος των ακτών της Αιτωλοακαρνανίας.

Ο περιγραφόμενος από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη κατακλυσμός της Σαμοθράκης που, όπως λέει, ήταν ο αρχαιότερος από όλους και στον οποίο εμπλέκεται και ο Δάρδανος, που σύμφωνα με διάφορες εκδοχές θεωρείται ο θεμελιωτής της Τροίας ήταν πραγματικό γεγονός.

Άλλωστε, η ονομασία Δαρδανέλια αλλά και η προϊστορική χώρα Δαρδανία φέρουν το όνομά του. Ο κατακλυσμός αυτός, πριν από 14.000-12.500 χρόνια προέκυψε από την είσοδο της Μαύρης θάλασσας στο Αιγαίο έτσι, που η περιοχή του Βοσπόρου (πόρος βοός) από κοιλάδα που ήταν, να αποκτήσει ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα. Αλλά και τα πολλά επίθετα του Ποσειδώνα «Ίσθμιος», «Γεωσείστης», «Σεισίχθων» κ. ά. φανερώνουν μεγάλες γεωλογικές μεταβολές, όπως και οι μύθοι που σχετίζονται με τους Τιτάνες.

«Σε όλα αυτά υπάρχει ταύτιση του μύθου με γεωφυσικά γεγονότα, κι επειδή, όσο πάμε σε παλαιότερες εποχές, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος εξαρτάται από το περιβάλλον, τόσο η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από περιγραφές τέτοιων φαινομένων, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο πολιτισμικό γίγνεσθαι των προϊστορικών ανθρώπων», λέει ο Μαριολάκος, που ανέπτυξε το θέμα «Η παλαιότητα της Ελληνικής Μυθολογίας _ Μία Φυσικογεωλογική – Γεωμυθολογική Προσέγγιση» σε παλαιότερη ομιλία στο Αμφιθέατρο Δρακόπουλου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός συνδέεται άμεσα με το γεωπεριβάλλον και τις μεταβολές του, κατά τα τελευταία 18.000 χρόνια κυρίως, πιστεύει ο κ. Μαριολάκος. «Στον Αιγαιακό και Περι – Αιγαιακό χώρο οι ρίζες του πολιτισμού συνδέονται όχι μόνον με τις ευνοϊκές κλιματικές συνθήκες της περιοχής αλλά και με το γεωτεκτονικό δυναμικό.

Μέσα σε 12.000 χρόνια είχε αλλάξει εντελώς ολόκληρο το παράκτιο τοπίο. Οι ρίζες λοιπόν του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού συνδέονται με αυτές τις φυσικογεωλογικές μεταβολές και με το γεωδυναμικό καθεστώς που επικρατούσε στην περιοχή», λέει.

Επομένως, όπως λέει ο κ. Μαριολάκος «Η Ελληνική μυθολογία δεν είναι μόνον αποκύημα της φαντασίας των ευφάνταστων Ελλήνων αλλά υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα σε πολλούς μύθους και σε φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίχθηκαν στον Περι – Αιγαιακό και Παρα – Ευξείνιο χώρο ενώ υπάρχουν αναφορές που συνδέονται με πάρα πολύ παλαιά φυσικογεωλογικά φαινόμενα και διεργασίες, δηλαδή κατά την Άνω Παλαιολιθική Εποχή».

Αναπόφευκτα όμως δημιουργούνται έτσι και πολλά εύλογα ερωτήματα, που ζητούν απάντηση: Πώς είναι δυνατόν δηλαδή να διατηρήθηκαν όλοι αυτοί οι μύθοι, δηλ. η προφορική παράδοση ως την ιστορική εποχή. Σε ποια γλώσσα έγινε η προφορική μετάδοση από γενιά σε γενιά.

Δηλαδή σε ποια γλώσσα μεταβιβάστηκε η φυσικογεωλογική αυτή εξέλιξη από τις γενιές της Άνω Παλαιολιθικής εποχής, της Μεσολιθικής και της Νεολιθικής εποχής, ως την εποχή του Ησιόδου και των άλλων που τα κατέγραψαν.

Επιπλέον, αν οι Έλληνες έφτασαν στον ευρύτερο Αιγαιακό χώρο γύρω στο 2000 π.Χ. (ή κατ’ άλλους γύρω στο 3000 π.Χ.)., σε ποιά γλώσσα συνεννοηθήκαν με τους «Προέλληνες» ντόπιους. Και εν τέλει αν ήλθαν από το Βορρά (ινδογερμανική εκδοχή), γιατί δεν έφεραν μαζί τους κάποιον μύθο, που να συνδέεται με τους παγετώνες, και γενικότερα τα φαινόμενα που συνδέονται με το ψύχος (https://www.defencenet.gr/istoria/916045_pos-syndeetai-i-mythologia-me-istorika-kosmika-kai-geologika-gegonota).

Ο Κρόνος και οι Τιτάνες σύμμαχοι του νικήθηκαν και φυλακίστηκαν στα Τάρταρα, για κάποιους έναν υπόγειο τόπο στην Κιλικία ή στο ακρωτήριο Ταίναρο.

Ένα από τα πλέον κωδικοποιημένα και εν μέρει άγνωστα κείμενα της Αρχαιότητας, του μέγα μύστη των Ελευσινίων Μυστηρίων Πλουτάρχου, που έχει τίτλο «Περί του εμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ της Σελήνης» μας αποκαλύπτει συγκλονιστικά στοιχεία για το ρόλο της Σελήνης στην λειτουργία του πλανήτη μας, άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Το κείμενο αναφέρεται σε μία συζήτηση που θα μπορούσε να είναι αυτό που λέμε σήμερα «διεθνής επιστημονική διάσκεψη» που διεξήχθη περίπου το 80-100 μ.Χ. στο Μαντείο των Δελφών, την διηύθυνε ο Πλούταρχος και συμμετείχαν μερικοί εξέχοντες σοφοί εκείνης της εποχής από τον ευρύτερο μεσογειακό κόσμο.

Ο Πλούταρχος (45-120 μ.Χ.) υπήρξε πολυγραφότατος, αρχιερέας του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών επί 29 χρόνια και κρατούσε τα πανάρχαια αρχεία του μαντείου. Η διάσκεψη είχε το απίστευτο θέμα να αναλυθούν διεξοδικά δύο μεγάλα ζητήματα: Αν κατοικείται η Σελήνη και αν η Σελήνη βρισκόταν πάντα σε τροχιά γύρω από την Γη.

Και ενώ μαθαίνουμε συγκλονιστικά στοιχεία για τη σύσταση και το ρόλο της Σελήνης στην ζωή πάνω στη Γη, στη συνέχεια, ένας από τους ομιλητές, ο Καρχηδόνιος Σέξτιος Σύλλας, εισάγει στη συζήτηση την …Ατλαντίδα και μας αποκαλύπτει τα τρομακτικά γεγονότα που συνέβησαν πριν και μετά την καταβύθισή της.

Ο Σύλλας αφηγείται μία ιστορία που άκουσε στην Καρχηδόνα από κάποιον ξένο που ζούσε σε ένα νησί δυτικά της Βρετανίας, που αποκαλεί «Νησί του Κρόνου», ο οποίος του είπε ότι πέριξ αυτού βρίσκονται και άλλα, καθώς και μία μεγάλη Ήπειρος που τα ποτάμια της χύνονται στον Ατλαντικό ωκεανό και από όπου κάθε τριάντα χρόνια, όταν ο Κρόνος βρεθεί στον αστερισμό του Ταύρου, στέλνονται απεσταλμένοι στο νησί του Κρόνου.

Εκτός λοιπόν από τα έργα «Τίμαιος» και «Κριτίας» του Πλάτωνα, έχουμε και άλλη μία σαφή αναφορά για μια Ήπειρο (Αμερική) που βρίσκεται πίσω από εκείνα τα νησιά (της σημερινής Καραϊβικής).

Ο ξένος που γνώρισε ο Σύλλας στην Καρχηδόνα, του αποκάλυψε ότι είχε ανακαλύψει κάποιες «ιερές περγαμηνές» που είχαν ξεχαστεί για πολύ καιρό κάπου μέσα στην γη και, έγινε αναφορά του σε ένα μεγάλο χαμένο νησί.

Ωγυγία

Ο Πλούταρχος βρίσκει την ευκαιρία χρησιμοποιώντας το όνομα του Σύλλα, να μας διοχετεύσει άγνωστες πληροφορίες ένα νησί που ο Όμηρος στην Οδύσσεια του, ονόμαζε Ωγυγία (το νησί της Καλυψούς, κόρης του Άτλαντα, στο οποίο έμεινε ο ναυαγός Οδυσσέας για επτά χρόνια).

Οι κάτοικοι αυτού του νησιού είχαν διαμορφώσει τρεις κυκλικές ομόκεντρες νησίδες, οι οποίες ήταν προσανατολισμένες κατά τέτοιον τρόπο, ώστε τους καλοκαιρινούς μήνες να βλέπουν την δύση του ήλιου. Είναι σαφές ότι ο Σέξτιος Σύλλας αναφέρεται στην Ατλαντίδα του Πλάτωνα.

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι η Ωγυγία / Ατλαντίδα βρισκόταν στο μέσον μιας μεγάλης θάλασσας και ότι απείχε από τη Βρετανία πέντε μέρες ταξίδι με το πλοίο, πλέοντας προς τα δυτικά. Οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι ο Δίας είχε φυλακίσει τον πατέρα του Κρόνο σε μία από αυτές τις νησίδες, και ότι περιφρουρεί το νησί και την γύρω θάλασσα προκειμένου να μην δραπετεύσει.

Μάλιστα δε την θάλασσα που ήταν ανάμεσα στην μεγάλη Ήπειρο και την Ωγυγία, την ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος ενώ την ανοιχτή θάλασσα που ήταν στην πλευρά του Ωκεανού, την ονόμαζαν Κάσπιο Πέλαγος (καμμία σχέση με την Κασπία Θάλασσα).

Στις περιοχές που βρίσκονται κατά μήκος της ακτής [της μεγάλης Ηπείρου], κατοικούσαν διάφοροι πληθυσμοί και οι πόλεις τους ήταν χτισμένες γύρω από έναν μεγάλο κόλπο (τον σημερινό Κόλπο του Μεξικού στον οποίο εκβάλλει ο Μισσισιπής και οι παραπόταμοί του). Οι νησιώτες της Ωγυγίας ο Πλούταρχος τους αποκαλεί βαρβάρους.

Τι συνέβη όταν βυθίστηκε η Ατλαντίδα;

Το κείμενο μας λέει ότι όλα αυτά τα χρόνια, οι κάτοικοι της Ωγυγίας επειδή προφανώς είχαν παρατηρήσει πολλές αστρονομικές και γεωφυσικές ενδείξεις μιας μεγάλης επερχόμενης καταστροφής στο νησί τους, αποφάσισαν τελικά να κληρώσουν ποιοι τυχεροί θα έμπαιναν σε μερικά πλοία και θα εγκατέλειπαν την Ωγυγία όπως-όπως.

Οι λίγοι διαφυγόντες όμως, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν εν μέσω σφοδρής θαλασσοταραχής, σεισμικών δονήσεων και ηφαιστειακών εκρήξεων, ναυάγησαν και σώθηκαν από τους ντόπιους (που ζούσαν στην παράκτια περιοχή του κόλπου του Μεξικού), που τους οδήγησαν τελικά με ασφάλεια σε κάποιο ακατοίκητο νησί που βρισκόταν λίγο έξω από τα ανατολικά παράλια της Αμερικανικής ηπείρου και δεν επηρεάστηκε από τις καταστροφές που χτύπησαν την Ατλαντίδα.

Απ’ αυτό το νησί οι ναυαγοί επί 30 ημέρες έβλεπαν με τρόμο, τον ήλιο να δύει μόνο για μία ώρα, δηλαδή την ημέρα να διαρκεί 23 ώρες και τη μία μόνο ώρα που διαρκούσε η νύχτα, το σκοτάδι να μην είναι πλήρες, αλλά ένα λυκόφως, ενώ ο ήλιος ανέτελλε ξανά, μόλις μία ώρα αργότερα, αλλά από τη δύση.

Μαθαίνουμε επίσης και για ένα άλλο παράδοξο γεγονός που συνέβαινε επί 30 χρόνια πριν από την καταστροφή της Ατλαντίδας: ο πλανήτης Κρόνος παρέμενε στάσιμος στο ζώδιο του Ταύρου.

Πώς είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο, εφόσον είναι γνωστό ότι ο Κρόνος κατά την διάρκεια της φαινόμενης πορείας του παραμένει στο κάθε ζώδιο μόνο για 2,4 χρόνια (και ενίοτε μέχρι και 7,5 χρόνια), αλλά ποτέ τριάντα; Προφανώς οι αλλοιώσεις της τροχιάς και της κλίσης της Γης, και ίσως και του Κρόνου, έδιναν την εντύπωση ότι ο πλανήτης αυτός είχε «καρφωθεί» στο ζώδιο του Ταύρου.

Οι επιζώντες Άτλαντες στο νέο τους νησί πίστευαν ότι ο Κρόνος βρισκόταν σε ένα βαθύ σπήλαιο και ότι κοιμόταν 2 σε ένα κρεββάτι καλυμμένο με χρυσό, γιατί ο Δίας τον εμπόδιζε να βγει από τη φυλακή του.

Το γεγονός της μακροχρόνιας αιχμαλωσίας του Κρόνου στο ζώδιο του Ταύρου εκφράστηκε μέσω της λατρείας του ταύρου, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί το μοιραίο, καθότι ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι κάτοικοι πριν την καταστροφή έκαναν ανθρωποθυσίες στον Κρόνο, προκειμένου να τους λυπηθεί και να μην αφανίσει την χώρα τους, ίσως επειδή ψάχνοντας να πιαστούν από κάπου, ένιωθαν ότι τους τιμωρούσε επειδή τον είχαν αντικαταστήσει από τον Δία.

Η μεταγενέστερη λατρεία του ταύρου στην Κρήτη, στην Αίγυπτο, ακόμα και οι σύγχρονές μας ταυρομαχίες στην Ισπανία, λέγεται πως είναι κατάλοιπα της ταυρικής λατρείας των Ατλάντων. Μετά τον κατακλυσμό στις περιοχές αυτές κατέφυγαν Άτλαντες, διαδίδοντας την λατρεία του ταύρου σε όλο το Βόρειο Ημισφαίριο. 3

Τιτάνες, Ολύμπιοι και Αιγηίδα

Κατακλυσμοί:

Ωγύγου (23.000 π.Χ.),

Δευκαλίωνος (12.000 π.Χ. Ο Πλάτων όμως τον τοποθετεί περίπου στο 9.600 π.Χ).

Δαρδάνου (7.500 π.Χ.).

1. Ουρανός και Τιταία ή Γαία. Πρώτοι ηγεμόνες-βασιλείς της Αιγηίδας, όταν ακόμα ήταν ξηρά με μεγάλες λίμνες.

− Στην Μεσοποταμία ο Ουρανός ονομαζόταν Ανού.

− Στην Κίνα Μάο – Μάνης – Μαίων και μαζί με την γυναίκα του θεωρούνταν “Ουράνιοι Βασιλείς” που ήλθαν από την Αριανή, μια χώρα της Δύσης.

− Στην Ιαπωνία Αμένο Μινάκα, δηλαδή Μαίων Ουρανός.

Όπως δε αναφέρει ο Γουίλ Ντυράν (Will Durant) στο βιβλίο του «Η Ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» πριν φτάσουν οι Ουράνιοι Βασιλείς στην Κίνα οι άνθρωποι ζούσαν σαν τα ζώα και έτρωγαν ωμό κρέας, υπονοώντας ότι ήταν πολύ πρωτόγονοι, ίσως και Νεαντερντάλιοι.

Τα Ινδικά έπη Ραμαγιάνα και Ραγκού Βάνσα που είναι αντίστοιχα των ραψωδιών του Ομήρου, και της Θεογονίας του Ησιόδου, αναφέρουν ότι ο Μανού-Ουρανός ήταν ο πρώτος που καθόρισε πολιτικές και θρησκευτικές θεσμοθεσίες «εξ αμνημονεύτων χρόνων».

2. Εν συνεχεία κυριαρχούν οι έμπειροι ναυτικοί – ηγεμόνες που έλεγχαν τα θαλάσσια περάσματα του Ατλαντικού προς την Λίβυα Λίμνη, Νηρεύς και Νηρηΐδες (βασίλισσες μακρινών νησιών του Ατλαντικού) και οι διάφορες πολεμοχαρείς φυλές (πειρατές – πλιατσικολόγοι) υπό τις ονομασίες Γραίες, Γοργόνες και Μέδουσες.

3. Έπειτα επικρατούν τα παιδιά του Ουρανού και της Τιταίας, Τιτάνες και Τιτανίδες  και οι τερατόμορφοι Κύκλωπες και Εκατόγχειρες. Στην Αιγαία Γη γενικεύεται η λατρεία του Κρόνου και της Ρέας. Οι Τιτάνες, οι Κύκλωπες και οι Εκατόγχειρες φέρουν στοιχεία των Λεμούριων.

Οι Τιτάνες είχαν «τιτάνιες» διαστάσεις και ήταν οι εξής: Ωκεανός, Κοίος, Κρείος, Υπερίων, Ιαπετός, Κρόνος, Θεία, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη, Τηθύς, και Διώνη.

Στην πραγματικότητα, οι Τιτάνες και οι Ολύμπιοι, ήταν πανάρχαιοι παγκόσμιοι ηγεμόνες, και οι ήρωες και οι ημίθεοι γενναίοι αρχηγοί, τοπικοί άρχοντες ή μύστες, που λόγω των επιτευγμάτων τους η ανάμνησή τους διατηρήθηκε στους προκατακλυσμιαίους λαούς. Οι Τιτάνες και οι Ολύμπιοι, λόγω των διαστάσεών τους και των υπερφυσικών τους δυνάμεων, θεωρήθηκαν αθάνατοι, διότι ζούσαν άλλωστε πάρα πολύ.

Τα ονόματα ηρώων, όπως για παράδειγμα Ηρακλής, Βελλεροφόντης ή μυστών όπως: Μίνωας, Διόνυσος, Ορφέας κ.ά. με την πάροδο των αιώνων δίδονταν ως επίθετα, οπότε υπήρχαν πολλοί με το ίδιο όνομα, που έδρασαν όμως σε εντελώς διαφορετικές εποχές.

Μύθοι για τους Τιτάνες και για έναν φοβερό πόλεμο μεταξύ τους κατά τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν πυρηνικά όπλα, την Τιτανομαχία υπάρχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις μυθολογίες.

Στο μεταξύ, τα παιδιά της Τιταίας, οι αυτόχθονες Έλληνες Ίναχος, Φορωνεύς, Πελασγός, Άργος, Λυκάων και Έπαφος χτίζουν μεγάλες πόλεις, που αργότερα μερικές καλύφθηκαν από τα νερά της τήξης των παγετώνων της Βόρειας Ευρώπης. Ιδού πως ήταν η γεωγραφία της περιοχής μας εκείνη τη μακρινή εποχή όπου όλος ο κόσμος είχε εντελώς διαφορετική μορφή από τη σημερινή:

4. Κρόνος: Ο νεώτερος των Τιτάνων, ο μόνος που τόλμησε να ευνουχίσει τον πατέρα του Ουρανό. Άλλες ονομασίες του ήταν:

− Στην Γη Χαναάν, περιοχή του σημερινού Λιβάνου-Ισραήλ-Συρίας, Μολώχ.

− Στην Καρχηδόνα της Β. Αφρικής, Βάαλ.

Ο Κρόνος εξορίστηκε τελικά από τον γιο του Δία στην Ταρταρία (πιθανότατα να είναι το νησί κοντά στην Ατλαντίδα που αναφέρει ο Πλούταρχος, ή στις Άνδεις, ή κάπου στην Πολυνησία).

5. Μερικά από τα παιδιά του Κρόνου ήταν οι Γίγαντες, ανθρωπόμορφα τέρατα, κι αυτά με τεράστιες διαστάσεις, ανθρώπινο κορμό και ουρά φιδιού όπως ο Θεβετάτ. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ατλαντικού ωκεανού και ήταν περίπου εκατό. Μαρτυρίες για τους Γίγαντες υπάρχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις μυθολογίες και είναι παραπλήσιες. Και οι Γίγαντες φέρουν στοιχεία των Λεμούριων.

6. Μετέπειτα εμφανίζεται ο φοβερώτερος όλων των Γιγάντων, ο οφιοειδής Τυφών ή Τυφωεύς (που όπως είδαμε δεν είναι παρά ο Θεβετάτ – Ντεβαντάτα της Μπλαβάτσκυ, ο Όφις του βιβλικού Παραδείσου, δηλαδή ο Διάβολος – Σατανάς).

Ο Τυφών, που κατά την Τιτανομαχία ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Διός, ταυτίζεται με τον Κρόνο και τον Ενλίλ των Ακκαδίων.

Στην ουσία λοιπόν, ο Τυφών, ο Θεβετάτ, και ο Ενλίλ των Ακκαδίων είναι ο ίδιος ο Κρόνος, δηλαδή οι φυσικές δυνάμεις του Κακού.

Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε ότι τα ονόματα των ημερών του δυτικού κόσμου προέρχονται από τους Ρωμαίους. Το Σάββατο (Saturday) ήταν αφιερωμένο στον Κρόνο (Saturnus στα λατινικά).

Η λέξη Saturnus όμως προέρχεται από τον θεό Σετ (ή Σεθ ή Σηθ) των αρχαίων Αιγυπτίων που δεν ήταν παρά ο Τυφώνας των Ελλήνων. Ο Σετ ήταν ο αδελφός του Όσιρι/Διός τον οποίο φθονούσε.

Οι σατ-ανιστικές τελετές σαν συνέχεια της εκφυλισμένης Κρόνιας λατρείας του Κακού, περιλάμβαναν και περιλαμβάνουν ανθρωποθυσίες και μάλιστα νηπιοκτονίες. Όπως λοιπόν οι Άτλαντες έκαναν ανθρωποθυσίες προς τιμήν του Κρόνου για να τους λυπηθεί, ανθρωποθυσίες έκαναν και οι άποικοί τους Καρχηδόνιοι.

Σχετικά με τις ανθρωποθυσίες των Καρχηδονίων, πάλι ο Πλούταρχος μας πληροφορεί για τα εξής φρικώδη: «Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο;

Με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί.

Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα, όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων.

Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», Περί Δεισιδαιμονίας, 171Β -Α). Βρεφοκτονίες στο βωμό του Μολώχ – Βάαλ. Οι μητέρες έπρεπε να χαμογελούν υποχρεωτικά.

Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι αφενός μεν η λατρεία του Κρόνου αντιπροσωπεύει την βαρβαρότητα, και αφετέρου δε η λατρεία του Διός τον Ελληνισμό και τον πολιτισμό. Όχι, ο Κρόνος δεν είναι απαραίτητα ο χρόνος, και η φράση έτρωγε τα παιδιά του εννοεί ακριβώς αυτό: Ότι ενδέχεται να τα έτρωγαν κι όλας, υπονοώντας καννιβαλισμό.

Ωστόσο, οι Πυθαγόρειοι επέμεναν ότι τη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του ανθρώπου που λατρευόταν ο Κρόνος −ο οποίος λένε ότι στην πραγματικότητα ένας πολύ δημοκράτης ηγεμόνας− οι άνθρωποι ήταν άκακοι, δίκαιοι και απλοί και ζούσαν ειρηνικά. Ήταν φυτοφάγοι, δεν έκαναν πολέμους, δεν έχτιζαν σύνορα και τείχη, και δεν γνώριζαν την αδικία και την οδύνη. Δεν υπήρχαν ακόμα εποχές, και η γη καρποφορούσε μόνη της.

Πάντα σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, η λατρεία του Κρόνου στόχευε στην τελειοποίηση της ανώτερης, πνευματικής φύσης του ανθρώπου, και ο Κρόνος ο ίδιος, ως πιο εξελιγμένος, υπέβαλλε τις επιθυμίες του στον Δία, που ήταν πνευματικά «υποδεέστερος», μέσω ονείρων.

Ίσως πράγματι να συνέβαιναν αυτά χιλιάδες χρόνια πριν από την καταστροφή της Ατλαντίδας, όχι όμως την εποχή της πτώσης της που οι κάτοικοί της είχαν εκφυλιστεί εξ αιτίας των σκοτεινών ιερατείων τους.

7. Δίας – Ολύμπιοι Θεοί

Ο Δίας, αρχηγός των Ολυμπίων, που φυλάκισε τον Κρόνο και του πήρε την εξουσία, σηματοδοτεί και το τέλος της Κρόνιας εποχής των ανθρωποθυσιών, τις οποίες και απαγόρευσε αυστηρά.

Ωστόσο, αυτές ουδέποτε έπαψαν, αλλά συνεχίζονται και σήμερα με άλλες μορφές, μερικές από τις οποίες είναι: οι προσχεδιασμένοι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι ρίψεις τοξικών ουσιών στο νερό, στα τρόφιμα και στον αέρα, οι επιθέσεις με ειδικές συχνότητες, η ψυχική αυθυποβολή (γητειά – Remote mind control) και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός με θανατηφόρα σκευάσματα.

Ας δούμε όμως τις αντιστοιχίες του Διός στους άλλους λαούς:

− Όσιρις στους Αιγυπτίους.

− Άμμων στους Λίβυους.

− Ζούπιτερ στους Ρωμαίους.

− Τάρανος στους Γαλάτες.

− Τίνια στους Ετρούσκους.

− Οντίν στους Τεύτονες.

− Ίντρα στους Ινδούς.

− Βαζραπάνι (Vajrapāni) στους Κινέζους.

− Βιρακότσα ή Κον-Τίκι στους κατοίκους του προϊστορικού Τιαχουανάκο, τους Ίνκας και τους Χουάρι του Περού και της Βολιβίας. Ο Βιρακότσα αναφέρεται καθαρά ότι μετά τον κατακλυσμό εμφανίστηκε από τον Ωκεανό, μαζί με πέντε μαθητές του.

− Κον-Τίκι Βιρακότσα, στην Πολυνησία.

− Κετζαλκοάτλ, στους Αζτέκους.

− Κουκουλκάν, Γκουγκουμάτζ, στους Μάγια. Λευκός θεός που ήλθε από την Ανατολή, από την ξηρά πέρα από τον ωκεανό. Eπισημαίνεται ότι όλες οι εκδοχές του Διός κρατούσαν κεραυνικό όπλο (Κεραύνιος Ζευς).

Όπως λοιπόν συνέβαινε κάθε φορά μετά από κάθε κατακλυσμό, ο κόσμος μετά το 9.600 π.Χ., χωρίστηκε από τη μιά σε αγράμματους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες και από την άλλη σε ό,τι απέμεινε από τις κάστες των ηγεμόνων και των ιερατείων.

Οι μεν βασιλείς διατήρησαν από πατέρα σε γιο την εξουσία, οι δε ιερείς την γνώση των επιστημών και των γραμμάτων (το «ιερατικόν γένος» ήταν κληρονομικό), αλλά τα μέσα για να αναπαράγουν την προηγμένη τεχνολογία είχαν καταστραφεί.

23.000 π.Χ.: Κατακλυσμός του Ωγύγου. Αποστράγγιση της Λίβυας λίμνης, και αρχή δημιουργίας της ερήμου Σαχάρας.

Για κάποιους η απαγωγή της Ελένης σημαίνει την αρπαγή του εμπορίου του Αιγαίου από τους Τρώες στο οποίο πριν κυριαρχούσαν οι Έλληνες και η εκστρατεία επανάκτησης της Ελένης την εκστρατεία για την επανάκτηση του εμπορίου του Αιγαίου από τους Έλληνες με τα όπλα.

Για κάποιους τα Scilly Islands στην Βρετανία, τα οποία περιέχουν κασσίτερο, σχετίζονται με την Σκύλλα του Οδυσσέα.

Η Μάλτα είναι δε για κάποιους το νησί της Καλυψώς.

Τόσο ο Άτλας, όσο και ο Ορφέας ήταν και οι δύο αστρονόμοι.

Η γη που έφερε στους ωμούς ο Άτλας συμβόλιζε σύμφωνα με ορισμένους μελετητές την Αφρικανική πλακά.

Για κάποιους, εκτός από τους Φοίνικες στην δημιουργία αλφάβητου συντέλεσε και ο Παλαμήδης.

Τα οστά Γιγάντων που είπε πως αντίκρυσε ο Παυσανίας κοντά στο ιερό της Αρτέμιδας στην Μεγαλόπολη ανήκαν πιθανότατα στην πραγματικότητα σε μαμούθ ή δεινόσαυρους, όπως και κατά τον Μεσαίωνα το ίδιο συνέβαινε στην Ασία και αλλού με οστά που έβρισκαν οι άνθρωποι και έλεγαν πως ανήκαν σε δράκους (όπως και κατά την Αρχαιότητα επίσης).

Για κάποιους συγγραφείς, η δημιουργία της γης έγινε όταν αυτή βγήκε από το χάος μαζί με τον Ωκεανό και τον Τάρταρο (τα υπόγεια ύδατα δηλαδή) και από αυτή μετέπειτα προήλθε ο ουρανός (τα ουράνια σώματα δηλαδή).

Για κάποιους την αλλαγή των κλιματικών συνθήκων στην γη το 18.000 π.Χ. μετά από χιλιετίες σταθερότητας  δήλωνε συμβολικά ο μύθος της εκθρόνισης του ουρανού από τους Τιτάνες και την δημιουργία νέων κλιματικών συνθήκων (παγετώνων).

Η δε Τιτανομαχία έγινε για κάποιους συγγραφείς 322 χρόνια πριν την πολιορκία της Τροίας (και πιθανόν λίγο μετά ακολουθήσε και η Γιγαντομαχία), δηλαδή το 1.540 π.Χ., όταν για πολλούς ερευνητές εξερράγη το Ηφαίστειο της Θήρας και αλλάξαν εκ νέου οι κλιματικές συνθήκες στον πλανήτη, κάτι που για κάποιους δηλώνει και η Τιτανομαχία, η οποία κράτησε δέκα χρόνια (όσα και ο πόλεμος της Τροίας) και στην οποία υπήρχαν πτώσεις βράχων, φωτιές και σεισμοί (όπως ακριβώς και με τις εκρήξεις Ηφαίστειων).

Και πραγματικά για κάποιους γεωμυθολόγους οι Τιτάνες και οι Γίγαντες συνδέονται με σεισμούς και Ηφαίστεια (π.χ. ο Εγκέλαδος).

Ο δε Τυφώνας λέγεται ότι συνδέεται με τα ακραία καιρικά φαινόμενα (θύελλες, ανέμους και Τυφώνες).

Οι Κύκλωπες ήταν διάφορων κατηγοριών και κάποιοι από αυτούς ήταν ληστές βοσκοί και διεστραμμένοι κανίβαλοι, ενώ άλλοι ήταν κτίστες και οικοδόμοι που κατοικούσαν στην Αργολίδα και αυτοί εκτίσαν τα Κυκλώπεια τείχη και την Τίρυνθα και κατοικούσαν σε σπηλιές, τις λεγόμενες και Κυκλώπειες.

Τους δευτέρους Κύκλωπες φυλάκισε στα Τάρταρα (μαζί με τους Εκατόγχειρες) ο Κρόνος και έβαλε κατά τον Απολλόδωρο τον Καμπή (ένα τέρας, το οποίο έμοιαζε με τον Τυφώνα και είχε πενήντα κεφαλιά και ήταν μίσος άνθρωπος και μίσος φίδι) να τους φυλάει.

Από εκεί τους ελευθέρωσε ο Δίας, ο οποιος σκότωσε τον Καμπή και αυτοί συμμάχησαν μαζί του (και οι Εκατόγχειρες) και τον βοήθησαν να νικήσει τον Κρόνο και να καταλάβει την εξουσια. Κατά τον Όμηρο η φυλή των Γιγάντων συγγένευε με τους Κύκλωπες.

Σύμφωνα με αρκετούς μυθογράφους, η Γαία είχε και άλλες άντρες εκτός του Ουρανού, όπως π.χ. τον Τάρταρο (ο οποιος ήταν και αδερφός της και με τον οποίο γέννησε τον Τυφώνα), τον Πόντο (με τον οποίο γέννησε τον Φόρκυ) και τον Θεόμαντα (με τον οποίο γέννησε τον Πηρέα).

Η Γαία (για αυτό κάποιοι γιοι της με τον Ουρανό ονομάζονταν Γίγαντες, δηλαδή γιοι της Γαίας) λέγονταν και Τίτυα (για αυτό κάποιοι γιοι της με τον Ουρανό ονομάζονταν Τιτάνες, δηλαδή γιοι της Τίτυας).

Εκτός από τους Τιτάνες και τους Γίγαντες η Γαία είχε και αλλά παιδιά με τον Ουρανό, όπως π.χ. τους Εκατόγχειρες και τους Κύκλωπες.

Κατά τον Ευήμερο ο Ουρανός ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Ελλήνων, ο οποιος και τους έβγαλε από την ζωώδη κατάσταση και τους έφερε σε πόλεις (σαν τον Φορωνέα) και τους έμαθε πρώτος την χρήση καλλιεργήσιμων καρπών.

Για τον συγγραφέα Σαγχουνιαθών ο Πόντος ήταν βασιλιάς σε μέρος της Φοινίκης, ήταν σύγχρονος του Ουρανού και είχε δύο γιους, τον Νηρέα και τον Ποσειδώνα, μία κορη, την Σιδώνας και συμμετείχε στον πόλεμο κατά του Ουρανού από τον Κρόνο.

Ο Οπλάδαμος και οι Γίγαντες λέγεται πως είχαν συμφωνήσει να είναι σύμμαχοι της Ρέας όταν αυτή ήταν έγκυος στον Δία αν της επιτίθονταν ο Κρόνος.

Οι Τιτάνες σύμφωνα με κάποιους συγγραφείς ήταν παιδιά του Ουρανού όχι μόνο με την Γαία, αλλά και με άλλες γυναίκες και λέγεται πως δίδαξαν την γεωργία στους ανθρώπους.

Για τους Κρήτες, οι Τιτάνες ήταν σύγχρονοι των Κουρητών και ζούσαν κοντά στην Κνωσό.

Πρωτότοκος από τους Τιτάνες λέγεται πως ήταν ο Τιτάνας, αλλά η Γαία που αγαπούσε, προτιμούσε και ευνοούσε τον μικρότερο και πονηρότερο γιο της Κρόνο λέγεται πως έπεισε τον πρωτότοκο Τιτάνα να δώσει την Βασίλεια στον Κρόνο.

Σε αντάλλαγμα, ο Κρόνος θα φρόντιζε να μην αποκτήσει ποτέ αρσενικούς απογόνους και έτσι μετά τον Κρόνο η Βασίλεια θα επέστρεφε στους απογόνους του Τιτάνα, όμως ο πονηρός Κρόνος δεν τήρησε την συμφωνία και γέννησε και γιους με την Ρέα, η οποία τα μεγάλωνε μυστικά.

Όταν τελικά έμαθε τι συνέβαινε ο Τιτάνας κήρυξε τον πόλεμο στον αδερφό του τον Κρόνο μαζί με άλλους Τιτάνες, τον νίκησε, τον φυλάκισε και μοίρασε με τους συμμάχους του την εξουσια (αυτή λέγεται πως ήταν η πρώτη Τιτανομαχία).

Όταν ο Δίας μεγάλωσε αρκετά, με την βοήθεια της μητέρας του Ρέας και της Γαίας συγκέντρωσε στρατό, νίκησε τους Τιτάνες και επανάφερε τον πατέρα του τον Κρόνο στην εξουσια (αυτή λέγεται πως ήταν η δεύτερη Τιτανομαχία).

Όμως ο Κρόνος στην συνέχεια φοβούμενος για την εξουσια του από τον Δια, προσπάθησε να τον δολοφονήσει και σε συνεργασία με τους Τιτάνες φυλάκισε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Τότε ο Δίας πολέμησε μαζί με τα αδέρφια του κατά του Κρόνου και των Τιτάνων και μετά από πόλεμο πολλών (για κάποιους δέκα) ετών, τους νίκησε και έγινε βασιλιάς με την βοήθεια και των Κυκλώπων και των Εκατόγχειρων που αποφυλάκισε (αυτή λέγεται πως ήταν η τρίτη Τιτανομαχία). 

Για κάποιους συγγραφείς ο Κρόνος και οι Τιτάνες εξορίστηκαν στα περατά της γης αντί να εξοντωθούν ή να φυλακιστούν στα Τάρταρα, ενώ ο Δίας φυλάκισε τον Κρόνο σε μία σπηλιά σε ένα νησί  Δυτικά από γάτο νησί της Ωγυγίας στο Κρόνιο Πέλαγος, ενώ ένα σε ένα γειτονικό νησί έμενε ο ίδιος ο Δίας και επιτηρούσε τον Κρόνο.

Ο δε Κρόνος λέγεται ότι φύλαγε με στρατός τις κορυφές των βουνών, οι δε φρουρές του ονομάζονταν Κρόνεια, ενώ και οι Στήλες του Ηρακλή (τα σημερινά Στενά του Γιβραλτάρ), ονομάζονταν παλαιοτέρα Στήλες του Κρόνου.

Ο Ωκεανός που δεν έλαβε μέρος στην Τιτανομαχία λέγεται πως ήταν βασιλιάς σε ένα μέρος της Βορειοδυτικής Αφρικής.

Για τους Αιγυπτίους, ο Κρόνος διαδέχτηκε τον Ηλιό σαν βασιλια.

Επίσης οι Αιγύπτιο έλεγαν ότι γιος του Κρόνου ή του Αμμωνία Δια ήταν ο Όσιρις, ο οποιος έκανε διοικητή πλησίον του Νείλου τον Προμηθέα, τον Βούσιρι διοικητή των περιοχών της Φοινίκης, τον Αίαντα των περιοχών γυρών από την Λιβύη και την Αιθιοπία και την σύζυγο του Ίσιδα την άφησε αντιβασίλισσα στην θέση του όσο αυτός έλειπε στην μεγάλη του εκστρατεία.

Στην εκστρατεία του αυτή ο Όσιρις (ο οποιος ήταν και ιδρυτής των Θηβών της Αιγύπτου) πήρε μαζί του ως βοηθούς τους στρατηγούς του Πάνα και Ανούβη και είχε σαν αρχισύμβουλο του τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Για τον Απολλόδωρο ο Καύκασος που έδεσε τον Προμηθέα ο Δίας βρίσκονταν σε μία Ήπειρο έξω από την θάλασσα που βρέχει την Λιβύη, στην χωρά των Υπερβόρειων, ενώ για άλλους συγγραφείς στον Νείλο και Αετός λέγονταν ο ποταμός που πλημύριζε και κατέστρεφε τα σπαρτά της Αιγύπτου πριν σταματήσει την κατάσταση αυτή με εγγειοβελτιωτικά έργα ο Ηρακλής.

Για τον Πίνδαρο οι Υπερβόρειοι βρίσκονταν πάνω από τον Δούναβη, στον απώτατο Βορρά, για τον Ηρακλείδη αυτοί ήταν οι Κέλτες με τα μεγάλα χρυσορυχεία τους (κάποιοι δε Αρχαίοι συγγραφείς λέγεται πως αποκαλούσαν τους Κέλτες/Γαλάτες Τιτάνες από την Δύση λόγω της μεγάλου τους ύψους), ενώ για τον Φερένικο ήταν απόγονοι των Τιτάνων.

Για να φτάσει δε κάνεις στην χωρά των Υπερβόρειων έπρεπε να περάσει κατά τον Ηρόδοτο από πολλά έθνη, παίρνοντας αρχικά τον Εύξεινο Πόντο, μετά τα εδάφη των Κιμμέριων και των Σκυθών, των Ισσηδόνων, όπως και των Αριμασπών και των Γρυπών (που πολεμούσαν με τους Αρίμασπους για το χρυσαφί των εδαφών τους).

Για την μεγάλη ευημερία που υπήρχε σε αυτή η εποχή του Πεισίστρατου, όπως και του Αυγούστου ονομάστηκαν αμφότερες ως «νέες χρυσές εποχές του Κρόνου».

Για τον Διόδωρο ο Δαίδαλος έκτισε τον Λαβύρινθο της Κρήτης εμπνευσμένος από τον Λαβύρινθο των Θηβών της Αιγύπτου.

Ο Ώγυγος θεωρούνταν Αρχαίος βασιλιάς και οικιστής της Αττικής.

Ωγυγία ονομάζονταν και η Αρχαία Αττική και Βοιωτία, όπως και η Αίγυπτος και η πόλη Θήβες της Αιγύπτου.

Ο δε Πύθωνας συνδέεται με τον Τυφώνα για κάποιους συγγραφείς.

Η Κιμμερία βρίσκονταν μακριά από την άκρη του κόσμου, πέρα από τον ποταμό που περιβάλλει την γη, εκεί ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, ενώ για κάποιους μελετητές η περιοχή αυτή ήταν είτε η Ταυρική Χερσόνησος, είτε ο Απώτατος Βορράς, είτε περιοχή της Κύμης της Νότιας Ιταλίας, είτε η Ταρτησός της Ιβηρίας, είτε η Βορειοδυτική Ευρώπη (κατά τον Ποσειδώνιο και τον Στράβωνα).

Οι 3 μεγάλοι Κατακλυσμοί της γης στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία- Του Ωγύγου, του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνος.

Κατά την Ελληνική μυθολογία έλαβαν χώρα στην Ελλάδα και γενικά στον τότε γνωστό κόσμο τρεις Κατακλυσμοί, του Ωγύγου, Δαρδάνου και Δευκαλίωνος. Σε άλλους πολιτισμούς πολλές φορές γίνονται αναφορές για αυτές τις θεομηνίες όμως με διαφορετικό όνομα. (π.χ. Κατακλυσμός του Νώε).....

(Α) Κατακλυσμός του Ωγύγου

Ο πρώτος Κατακλυσμός συνέβη βασιλεύοντος του Ωγύγου και γι’ αυτό πήρε το όνομα του.  Τότε πλημμύρισε η Αττική και οι κάτοικοι της, άλλοι μεν πνίγηκαν και άλλοι - όσοι πρόλαβαν - την εγκατέλειψαν.

Τούτο συνέβη επειδή ο Κηφισός ποταμός πλημμύρισε και έπνιξε την Αττική και την Βοιωτία. [Παυσ. Βοιωτικά Ε’ 1 και Η’, Σχόλ. Απόλλων. Γ’1177 κ.α.]  Λένε δε ότι τότε φάνηκε σημείο παράξενο στο δίσκο της Αφροδίτης, επειδή μετεβλήθηκε και η διάμετρος και το σχήμα και το χρώμα και η τροχιά της.

Ο Freret νομίζει ότι το παράδοξον ουράνιο σώμα ήταν κάποιος κομήτης και όχι η Αφροδίτη, και μάλιστα στην διατριβή του τεκμηριώνει ότι ήταν εκείνος ο κομήτης που φάνηκε και το 1680 μ.Χ. {Κάστωρ παρ’ Αυγουστίν. Πολ. Θ’ . θ’ Ιη’. Ή Υπομνήματ. Ακαδ.τόμ. Ι’ σελ. 357} και υποθέτουν ότι αυτός ο κομήτης πέρασε πολύ κοντά στη Γη, ή ότι μέρη τούτου χτύπησαν την Γη και δημιούργησαν πελώριο παλιρροϊκό κύμα, το οποίο προξένησε ασύλληπτη καταστροφή.

Πιθανολογούν δε ότι εξ αιτίας αυτής της φυσικής καταστροφής εξηφανίσθη ο Προκατακλυσμιαίος Αιγαιατικός Πολιτισμός.  Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου χρονολογείται την Ογδόη Εποχή, δηλαδή πριν 25.000 περίπου χρόνια (25.000 χρόνια Προ Εποχής).

(Β) Κατακλυσμός του Δαρδάνου

Για τον κατακλυσμό αυτό γνωρίζουμε ότι συνέβη μεγάλη πλημμύρα και σκέπασε τις πεδιάδες της Αρκαδίας και τα όρη δεν ήσαν ικανά να θρέψουν τους κατοίκους.  Έτσι έμεινε εκεί μόνον ο Δίμας με μέρος των κατοίκων.

Ο Δάρδανος και Ιασίων με τους υπόλοιπους Αρκάδες πέρασαν στην Σαμοθράκη και έκτισαν ναόν προς τους Θεούς.  Επειδή δε η Σαμοθράκη δεν ήταν ικανή να τους θρέψει, διότι ήταν σχετικά άγονη, έμεινεν εκεί μόνον ο Ιασίων με μερικούς άλλους, ο δε Δάρδανος πέρασε με τους υπολοίπους στην Ασία.

Με αυτό συμφωνούν και οι γενεές, διότι ο Δάρδανος ήταν μίαν γενεά μεταγενέστερη του Πάλλαντος.  Από το γένος του Δαρδάνου ως την γενεά του Έκτορος μεσολαβούν επτά γενεές. Άρα ο Δάρδανος πήγε πολύ προ του Τρωικού Πολέμου στην Ασία και είναι προπάτωρ των Τρώων, οι οποίοι ήσαν επίσης Έλληνες, πριν εκβαρβαρισθούν αργότερον.  Ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου συνέβη το 9.000 περίπου χρόνια Π. Ε.

(Γ) Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος.

Κάποτε οι άνθρωποι είχαν γίνει τόσο κακοί, που ο Δίας αποφάσισε να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό. Τότε ο Τιτάνας Προμηθέας, ο αδελφός του Άτλαντα, συμβούλεψε το γιο του τον Δευκαλίωνα, να κατασκευάσει μια κιβωτό για να σωθεί.

Ο Δευκαλίων κατασκεύασε την κιβωτό και έβαλε μέσα τα απαραίτητα εφόδια. Όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα, κλείστηκε μέσα μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα, η οποία ήταν κόρη του Επιμηθέα (ο άλλος αδερφός του Άτλαντα) και της Πανδώρας.

Ο Δίας έριξε πολλή βροχή χωρίς διακοπή.  Το νερό γέμισε τα ποτάμια, αυτά φούσκωσαν, ξεχείλισαν και παρέσυραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, αγαθά και ψυχές.  Οι πεδιάδες έγιναν λίμνες και οι πολιτείες βούλιαξαν και χάθηκαν κάτω από τα νερά.

 Στο τέλος μόνο μερικές βουνοκορφές φαίνονταν πάνω σε μια απέραντη θάλασσα.  Η κιβωτός με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα έπλεε πάνω στα νερά εννιά μερόνυχτα.  Ύστερα κάθισε στη κορφή του Παρνασσού ή όπως άλλοι έλεγαν, στην Όθρη ή στον Άθω ή στην Δωδώνη.

Όταν η βροχή επιτέλους σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν, ο Δευκαλίων και η Πύρρα βγήκαν από την κιβωτό, και αφού ξαναπάτησαν την γη, χωρίς να έχουν πάθει τίποτα, έκαναν θυσία στον Δία να τον ευχαριστήσουν για την σωτηρία τους.

Ο "θεός" δέχθηκε καλόκαρδα την προσφορά τους και έστειλε τον αγγελιοφόρο του Ερμή να τους πει να του ζητήσουν όποια χάρη θέλουν. Τότε ο Δευκαλίων και η Πύρρα ζήτησαν από το "θεό" ανθρώπους.

Ο "θεός" δεν αρνήθηκε και σύμφωνα με τις οδηγίες του ο Δευκαλίων και η Πύρρα σκέπασαν τα πρόσωπά τους, προχωρούσαν, έπαιρναν λιθάρια από την γη και τα έριχναν πίσω τους, χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν.

Όταν έπεφταν τα λιθάρια του Δευκαλίωνα, ή γη έβγαζε άντρες, όπου έπεφταν τα λιθάρια της Πύρρας η γη έβγαζε γυναίκες.  Έτσι έγινε ένας νέος λαός από τα λιθάρια της γης, άσχετος με τους κατ' αυτό απογόνους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Από την μυθολογία συμπεραίνουμε ότι ο Δευκαλίωνας. σαν γιος του Προμηθέα, αδελφού του Άτλαντα ήταν απ' ευθείας απόγονος των Τιτάνων και Ατλάντων.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν πλοίαρχος των Ατλάντων και όταν έγινε κατακλυσμός βρέθηκε με το πλοίο του στα χωρικά ύδατα της Θεσσαλίας και γλίτωσε με την φαμελιά του και το πλήρωμα του πλοίου - κιβωτού.

Την ιστορία του την μυθοποίησαν και καταγράφηκε σαν μυθικό πρόσωπο! Κι' όμως οι γραφές τον θέλουν πρώτο βασιλιά της Θεσσαλίας και γεννήτορα - πατέρα του Έλληνα, από τον οποίο πήρε το όνομα η Ελλάδα και οι Έλληνες.

 Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία.  Αλλά σε ποιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική μυθολογία;  Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα;

 Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων Αρχαίων λαών. Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 5000 π.Χ., όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα της Ατλαντίδας που επέζησε;

Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ' αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει.  Τ' ότι υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο "Τίμαιος" (22CD και 23 Β).

...Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται αρχαιότατα.  Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για την Νιόβη και για τα μετά τον κατακλυσμό. 

Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει.

Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε:  ...Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια.

 Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη

(σημείωση: μεταβολή της κυκλικής κίνησης) των περιστρεφομένων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί καταστροφή για πολλά χρόνια, από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στην γη...."

Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B):  " Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια.  Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά....."

Για τους Αριστοφάνη και Κράτη οι Κιμμέριοι ονομάζονταν και Κερβίριοι και από το όνομα του Κέρβερου με τον οποίο σχετίζονταν με τον Κέρβερο (πιθανώς για τον Αριστοφάνη  και τον Κράτη ο Κέρβερος σημαίνει αυτόν τον λαό και όχι ένα τρικέφαλο σκύλο ή ένα φίδι). Για άλλους συγγραφείς οι Κιμμέριοι ονομάζονταν και Χειμέριοι και σχετίζονταν με το χειμερινό κλίμα του Απώτατου Βορρά.

«Μην φάτε από τους καρπούς του δέντρου αυτού γιατί θα πεθάνετε» είπε ο Θεός στους Πρωτοπλάστους και αυτοί δεν Τον άκουσαν και έφαγαν και έγιναν θνητοί και η αμαρτία εισήλθε σε αυτούς, όπως και ο Αίολος είπε στον Οδυσσέα να μην φανέ τα ιερά βόδια του Ήλιου, αλλά οι σύντροφοι του Οδυσσέα δεν τον άκουσαν και τα έφαγαν και χάθηκαν.

υπάρχουν κοινές ρίζεςκαι σε πολλές περιπτώσεις ταυτότητα ονομάτων (Προ)Ελλήνων/Ιώνων και Εβραίων/Ιουδαίων/Ισραηλιτών του παλαιού λαού Ισραήλ. Μερικά παραδείγματα:

·  Σαλμών/εύς: Υιός του Αιόλου, βασιλεύς των Θεσσαλών εγκατασταθείς στην Ήλιδα. Σαλομών : Το παλαιότερο όνομα του Σολομώντος. Σαλμών : Υιός του Ναασών και πατήρ του Βοόζ.

·  Αγκαίος : Βασιλεύς των Πελέγων εκ Κεφαλληνίας. Κατά την Ελληνική μυθολογία μετέσχε της Αργοναυτικής εκστρατείας – βασιλεύς της Αρκαδίας και κυβερνήτης της Αργούς. Αγγαίος : Ο 10^ος κατά σειρά προφήτης της Π.Δ.

·  Άδωνις : Υιός του Θύαντος και της Σμύρνας τον οποίο αγάπησε η Αφροδίτη. Αδωνίας : Ο 4^ος υιός Δαυίδ.

·  Εύα: Αρχαία πολίχνη της Κυνουρίας-Αρχαίο όνομα όρους στην

Μεσσηνία (σημ. Άγ. Βασίλειος) - Κραυγή             επικλήσεως   στα                                                                                   Βακχικά όργια. Εύα : Η σύζυγος του Αδάμ.

·   Αδάμ-ας: Αθηναίος γλύπτης του 2^ου π.Χ. αι. - Υιός του Ασίου εκ Τροίας. Αδάμ : ο πρωτόπλαστος.

· Καϊν-εύς:              Λαπίθης,      υιός      του      Ελάτου      και της

Ιππίας. Κάϊν: Πρωτότοκος υιός Αδάμ και Εύας, αδελφός του Άβελ.

·  Δαφίδ-ας: Γραμματικός, συνέγραψε περί Ομήρου.

Δαφίτ-ας : Eκ Τελμισσού Καρίας. Δαβίδ: Προφητάναξ του Ισραήλ.

·  Θήρας ο (Ι)Αφθε-σίωνος : (γένος Κάδμου). Θηρεύς : Υιός του Οινέως. Θήρις : Υιός Αριστέου, Κρής. Θίρας ή Θείρας : Υιός του Ιάφεθ.

·  Χείλων (Σοφός Λακεδαιμόνιος). Χελαιών : Ο μικρότερος από

τους δύο υιούς του Ελιμέλεχ και της Νωεμίν.

·  Φειδί-ας : Περίφημος γλύπτης. Φεθ(δ)έϊα : Λευίτης5.

·  Σούνι-ον : Δήμος Αττικής. Σουνί : Γενάρχης ομωνύμου δήμου στη φυλή Γάδ (ΑΡΙΘΜΟΙ :26/24).

· Σαπφώ : Αρχαία ποιήτρια από την Λέσβο. Σαπφώ-ρα : Θυγατέρα του Ιοθώρ και σύζυγος του Μωϋσέως.

·  Χαρμί-δης :    Υιός    του     Γλαύκωνος     και     θείος     του

Πλάτωνος. Χαρμί : Πατήρ του Άχαρ από την φυλή του Ιούδα6.

·  Άγις : Όνομα βασιλέων της Σπάρτης. Αγγίς: Δευτερότοκος υιός του Γάδ, υιού του Ιακώβ7.

·  Βάθυλος : Υποκορ. του Βαθουκλής (Ίων καλλιτέχνης από την

Μαγνησίαν παρά τον ποτ. Μαίανδρον). Βαθουήλ: Υιός του Ναχώρ αδελφού του Αβραάμ.

Για τον ιστορικό Ζώτο Βασίλειο Μολοσσό ο Ουρανός (ο οποιος ήρθε στην Ευρώπη από την Ασία διαπνέοντας τον Βόσπορο με μονόξυλα) και οι απόγονοι του Κρόνος, Δίας κ.λ.π. κατάγονταν όλοι  από τον Ιάφεθ (τον Ιαπετό σύμφωνα με μελετητές στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία).

Κατά τον ίδιο συγγραφέα οι πρώτες πόλεις κτίστηκαν στην Ήπειρο αναμεσά στα έτη 2.188 και 2000 π.Χ. και στην συνέχεια εξαπλώθηκαν και εκτίσαν και άλλες πόλεις στην Ελλάδα, όπως την Δωδώνη που κτίστηκε κατά τον συγγραφέα το 2000 π.Χ.

Το ετος 2.188 π.Χ. έφτασαν οι απόγονοι του Ιάφεθ κατά τον συγγραφέα στην Ελλάδα.

Το 1.796 π.Χ. έγινε ο Κατακλυσμός του Ωγυγού.

Το 1.485 π.Χ. ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και έφτασε στην Ελλάδα.

Για κάποιους η αρπαγή της Ωραίας Ελένης και του θησαυρού του Μενέλαου από τον Πάρη και τους Τρώες στην πραγματικότητα σήμαινε ότι αυτοί έκαναν συχνές ναυτικές επιδρομές στις οποίες απήγαγαν γυναίκες και παιδιά και λεηλατούσαν τα Ελληνικά μέρη.

 Για κάποιους ο Αχιλλέας συμβολίζει την Ρουμελιώτικη και την Θεσσαλική λεβεντιά, ο Αγαμέμνωνας την Μοραΐτικη πολικότητα, ο Οδυσσέας την Κεφαλλονίτικη πονηριά, ο Αίαντας την Κολουριώτικη αποκοτιά και ο Ιδομενέας την Κρητική λεπτότητα. 

Η πίστη των Μινωιτών για την θεά της φυσικής ευφορίας που πέθαινε και αναγεννιόταν κάθε χρόνο συνεχίστηκε επηρεασμένη από την αρχαία Ελλάδα με την γέννηση του Δία στο νησί και μετά με την μεταφορά της Ευρώπης.

Εδώ μετά την αρπαγή της γέννησε τους δυο γιους του Δία, τον Μίνωα και το Ροδάμανθυ τους βασιλιάδες της Κρήτης Οι Κρητικοί αντίθετα από τους Έλληνες πίστευαν ότι ο Δίας δεν είναι αθάνατος αλλά πεθαίνει κι ανασταίνεται κάθε χρόνο συμβολίζοντας την δύναμη της φύσης που αναγεννιέται κάθε άνοιξη (http://corfiatiko.blogspot.com/2022/10/blog-post_936.html).

Από τι ασθένειες έπασχαν τα τέρατα της μυθολογίας; Τι λένε επιστήμονες.

Μήπως ο Πολύφημος – ο Κύκλωπας που τύφλωσε ο πολυμήχανος Οδυσσέας – δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του Ομήρου, αλλά υπήρξε στην πραγματικότητα και έπασχε από κυκλωπία; Υπάρχει περίπτωση ο μυθικός πρώτος βασιλιάς της Αθήνας, ο Κέκροπας – που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι – να αποτέλεσε ιστορικό πρόσωπο με συμπτώματα ιχθύασης; Και ενδέχεται ο διασημότερος κωδωνοκρούστης της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Κουασιμόδος, να μην ήταν δημιούργημα του Βίκτωρος Ουγκό, αλλά ένας ασθενής με νευροϊνωμάτωση;

Απάντηση στο ερώτημα αν τα μυθολογικά τέρατα ήταν αποκυήματα της φαντασίας ή υπαρκτά πρόσωπα, που έπασχαν από διάφορες ασθένειες και λόγω της ιδιαιτερότητάς τους ενέπνευσαν τους μύθους στους οποίους πρωταγωνιστούν, επιχειρούν να αποκαλύψουν συνολικά 40 επιστήμονες, μέσα από τις 330 σελίδες της επίτομης δίγλωσσης έκδοσης «Υβριδικά και ιδιότυπα όντα. Αποκλίσεις από την «κανονικότητα» στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία και στην Σύγχρονη Ιατρική» που επιμελήθηκαν οι καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Παναγιώτης Ν. Σουκάκος (Ορθοπεδικής), Αριάδνη Γκάρτζιου-Τάττη (Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας) και Μηνάς Πασχόπουλος (Μαιευτικής-Γυναικολογίας).

Οι επιστήμονες επιχειρούν να βρουν το κατά πόσον οι περιπτώσεις αυτές ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένα γενετικά σύνδροµα. Θα µπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι πολλά από τα γνωρίσματα που αποδίδονται σε µυθολογικά πλάσματα εξωτερικεύουν γενετικά σύνδροµα ή αντιστοιχούν σε γενετικές αποκλίσεις: π.χ. οι Κύκλωπες τρισωµίες κι ολοπροσεγκεφαλία, οι Γοργόνες σιρινοµέλεια, οι ερµαφρόδιτοι σύνδροµα µε αµφίβολα έξω γενετικά όργανα ή οι Γίγαντες άτοµα µε µμεταλλάξεις στο γονίδιο GPR101;

«Τέρας είναι αυτό που αποκαλύπτει τη θεϊκή βούληση στους ανθρώπους, γι’ αυτό και τα ουράνια φαινόμενα ως θεόσταλτα σημάδια ονομάζονται τείρεα και ο Δίας ως κατ’ εξοχήν θεός των οιωνών λατρεύεται και ως Τεράστιος» επισημαίνουν οι συγγραφείς. Κάτι που θα αλλάξει στην εποχή του Αριστοτέλη (4ος αι. π.Χ.) με αποτέλεσμα το τέρας, από θεόσταλτο σημάδι με εξέχουσα θρησκευτική σημασία, να εξελιχθεί σε συνώνυμο της γενετικής ανωμαλίας.

Κατά μία εκδοχή, ο μύθος των Κυκλώπων σχετίζεται με τον εντοπισμό σε διάφορα σημεία της Μεσογείου (Κρήτη, Κύπρος, Σικελία, Μάλτα κ.λπ.) κρανιακών οστών νάνων ελεφάντων. Η κοιλότητα της προβοσκίδας πιστευόταν ότι είναι κοιλότητα του ενός κεντρικού ματιού, όπως αυτό του Πολύφημου.

Μια διαφορετική εκδοχή ωστόσο παρουσιάζουν οι επιστήμονες σε άλλα άρθρα της έκδοσης, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα. Εκτιμούν ότι τα πάσχοντα από κυκλωπία – μια χρωμοσωματική ανωμαλία κατά την οποία τα μάτια έχουν μερικά ή ολικά ενωθεί «σε ένα μέσο οφθαλμό που κατασκηνώνει σε ένα μονήρη οφθαλμικό κόγχο» – νεογέννητα ενέπνευσαν τον μύθο των Κυκλώπων.

Αιτία δε για την ανωμαλία αυτή ενδέχεται, σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, να αποτελεί ο λευκός ελλέβορος, ένα φυτό τερατογόνο που μπορεί να προκαλέσει μια ιδιαίτερα σοβαρή συγγενή διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος και ειδικότερα του προσθίου εγκεφάλου με αποτέλεσμα την αδυναμία διαχωρισμού και του οπτικού συστήματος σε δύο οφθαλμούς.

Επιστημονική εξήγηση ωστόσο φαίνεται να υπάρχει και για όσους ήταν κατά το ήμισυ φίδια, όπως ο βασιλιάς των Αθηνών Κέκροπας, και η σύζυγος του τιτάνα Τυφώνα, Έχιδνα. Εστιάζοντας στις βλάβες του δέρματος, θα μπορούσε να εξηγηθεί η παθολογική εικόνα του Κέκροπα στο πλαίσιο των κληρονομούμενων διαταραχών κερατινοποίησης και συγκεκριμένα των ιχθυάσεων, που δίνουν την αίσθηση ότι ο ασθενής έχει σκληρά λέπια στην επιδερμίδα του.

Όσο για τον ήρωα της Παναγίας των Παρισίων, τον Κουασιμόδο με την εξαιρετικά σημαντική κυφοσκολίωση και ένα εξόγκωμα που κάλυπτε τον αριστερό οφθαλμό, η οποία του προσέδιδε μια εικόνα ιδιόμορφου «Κύκλωπα», οι επιστήμονες διατείνονται ότι ενδέχεται να έπασχε από νευροϊνωμάτωση. Μια πάθηση στην οποία παρατηρείται παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης με ανάπτυξη παρασπονδυλικών όγκων (που θα μπορούσε να αντιστοιχεί στην «καμπούρα» του ήρωα καθώς και όγκων στην περιοχή των οφθαλμών)-(https://www.pronews.gr/istoria/apo-ti-astheneies-epasxan-ta-terata-tis-mythologias/).

Πίσω από το παραμύθι πρέπει να διακρίνουμε μορφές κοινωνικής ζωής και πίσω από το μύθο πραγματικά γεγονότα, τα οποία με την πάροδο του χρόνου φαίνονται εξωπραγματικά. Θα αναφερθούμε σε μυθικές διηγήσεις που απηχούν ιστορικά γεγονότα, όπως η διήγηση για τους Κύκλωπες και για τους Πελασγούς, αλλά και ιστορικές διηγήσεις με μυθικά στοιχεία, όπως για τον Διγενή Ακρίτα και για τον κλέφτη Κατσαντώνη.

Ξέρουμε ότι οι Κύκλωπες με την περιγραφή του Ομήρου στην Οδύσσεια μας φαίνονται υπερφυσικά όντα και μάλιστα με ένα μάτι, όπως του Πολύφημου, που το τύφλωσε ο Οδυσσέας. Κι όμως οι αρχαιολόγοι στη Δυτική Μακεδονία βρήκαν στις ανασκαφές τους ανθρώπινο κεφάλι με μία κόγχη στη μέση, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν ένα μάτι, όπως οι Κύκλωπες.

Οι Πελασγοί που είναι Πρωτοέλληνες πιστεύεται ότι είχαν τεράστια σωματική δύναμη, με την οποία έκτισαν τείχη με τεράστιες πέτρες, όπως στις Μυκήνες, και τα τείχη αυτά ονομάστηκαν Πελασγικά ή Κυκλώπεια.

Τον Διγενή Ακρίτα, που είναι κάποιο υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, τα ακριτικά δημοτικά τραγούδια τον παρουσιάζουν σαν έναν υπεράνθρωπο, που έχει τεράστιες δυνάμεις, αφού στον θάνατό του «αστράφτει ο ουρανός, σειέται ο πάνω κόσμος, δεν υπήρχε σπηλιά να τον χωρέσει, δρασκελούσε τα όρη και πηδούσε τις κορυφές των βουνών».

Το μυθικό στοιχείο υπάρχει όχι μόνο στα ακριτικά δημοτικά τραγούδια αλλά και στα ιστορικά. Τον Κίτσο, όταν τον πιάσανε, τον πήγαιναν χίλιοι μπροστά και δυο χιλιάδες πίσω, ενώ μετά την μάχη που έκανε ο Μπουκουβάλας με τους Μουσουχουσαίους, μετρήθηκαν τρεις φορές οι Τούρκοι και τους έλειπαν πεντακόσιοι και τα κλεφτόπουλα τους έλειπαν μόνο τρεις (Από τις Εκλογές του Ν. Πολίτη, υπάριθμ 50 (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2021/07/blog-post_391.html).

Το 1.903 μ.Χ. στον Βόλο γυναίκα γέννησε τέρας με μορφή λύκου.

Τα νησιά των Πλαγκτών που ήταν κινούμενοι βράχοι, λέγεται ότι βρίσκονταν στα νησιά  των Λιπάρων ή στις Πιθήκουσες, ενώ ανάμεσα στα δύο αυτά νησιά λέγεται ότι βρίσκονταν το νησί των Σειρήνων. Η Σκύλλα με τα οκτώ κεφάλια λέγεται ότι ήταν ένα χταπόδι γίγας με έξι κεφάλια δώδεκα πλοκάμια, ενώ η Χάρυβδη τα ισχυρά ρεύματα ανάμεσα στα Στενά της Μεσσήνης και της Σικελίας.   

Το νησί της Καλυψώς λέγεται ότι ήταν η Μάλτα, οι Κιμμέριοι του Οδυσσέα ήταν στην πραγματικότητα οι Χειμέριοι της Θεσπρωτίας, οι οποίοι κατοικούσαν στο Χειμέρον, το λιμάνι της Θεσπρωτίας.

Η χώρα των Λωτοφάγων βρίσκονταν στα παράλια της Αφρικής, ανάμεσα στην Λιβύη και την Καρχηδόνα, όπου και φύτρωναν πάρα πολλοί λωτοί στα μέρη αυτή. Λέγεται ότι οι περιπέτειες του Οδυσσέα αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα τα ταξίδια των Ελλήνων της εποχής του χαλκού για την εύρεση μετάλλων, κυρίως χαλκό, αφού ο σίδηρος ήταν άφθονος στην Αρχαία Ελλάδα. 

Για κάποιους το αλφάβητο το πήραν οι Έλληνες από τους Φοίνικες μέσω του Κάδμου, αλλά κατά τους ίδιους από το εμπορείων των Ευβοϊτών στο Αλ Μίνα της Παλαιστίνης, οι οποίοι και έφεραν το αλφάβητο των Φοίνικων όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα. 

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι πέρα από τον Ατλαντικό υπήρχε νησί φτιαγμένο από γάλα και μέλι και σε αυτό όπου πήγαιναν οι ψυχές των ηρώων στην Αρχαία Βρετανία πίστευαν ότι πέρα από το Τείχος του Ανδριανού και του Αντωνίου του Πίου υπήρχε ο κόσμος των νέκρων και των σκιών των φαντάσματων (όπως και του Αχέροντα και στο Ταίναρο).  

Για νησιά του Αιγαίου έγινε ο Τρωικός Πόλεμος – Τί γράφουν οι Χετταίοι.

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που δημοσιεύει για πρώτη φορά χεττιτικά κείμενα στα ελληνικά, που αφορούν στο Μυκηναϊκό Αιγαίο, δίνει νέα διάσταση των αιτιών που έγινε ο Τρωικός Πόλεμος. Σύμφωνα με τον συγγραφέα και άλλους μελετητές, οι πινακίδες με την σφηνοειδή Χεττική ή Χιττιτική γλώσσα αναφέρονται σε ένα βασίλειο των Αχαιών, το οποίο ενεπλάκη σε πόλεμο για μια προίκα που δεν δόθηκε ποτέ.

Η προίκα φέρεται να χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή ή και αιτία για σύγκρουση, μιας που ήταν και υπολογίσιμη: αφορούσε τρία ολόκληρα νησιά που έπρεπε να είχαν περάσει στα χέρια των Αχαιών μετά τον γάμο δικού τους αριστοκράτη με μέλος οικογένειας αριστοκρατών των Χετταίων, ή με μέλος οικογένειας χώρας (της Τρωάδας) που υπαγόταν τότε στους Χετταίους.

Η υπόσχεση για την προίκα είχε δοθεί 150 χρόνια πριν τον Τρωικό Πόλεμο και ίσως οι Αχαιοί την “θυμήθηκαν” και την διεκδίκησαν όταν αισθάνθηκαν έτοιμοι για πόλεμο. Επ’ αυτού υπάρχει και έρευνα του ιστορικού Michael Spencer από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, αλλά και εκτιμήσεις του καθηγητή Κλασικών Σπουδών Nicholas G. Blackwell, ο οποίος όμως θεωρεί ότι οι Χετταίοι είχαν ίσως λανθασμένη αντίληψη για τον μυκηναϊκό ή αχαϊκό κόσμο της εποχής του 1.380 π.Χ. και του 1.250 π.Χ.

Στο βιβλίο του αρχαιολόγου και αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Κοπανιά “Το μυκηναϊκό Αιγαίο μέσα από τα Χεττιτικά κείμενα” (εκδόσεις Ινστιτούτο του Βιβλίου – Καρδαμίτσας) αναφέρονται πολλά και σημαντικά, χωρίς πάντως να διατυπώνεται και απόλυτη βεβαιότητα για τις θέσεις των Χετταίων. Όμως, οι πιθανότητες να τεκμηριώνονται έμμεσα στοιχεία για τον Τρωικό Πόλεμο είναι πολλές, σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες.

Τα στοιχεία που αφορούν στον Τρωικό Πόλεμο στηρίζονται στην παραδοχή πολλών ειδικών (ήδη από το 1.980 μ.Χ) ότι η χώρα που οι Χετταίοι αναφέρουν ως “Αχιγιάβα” ήταν βασίλειο των Αχαιών στο Αιγαίο και στην Μίλητο, ότι το Ίλιον είναι η χεττιτική “Wilusa” με βασιλιά τον Alaksandu, που είναι εκφορά του Αλέξανδρου ή Πάρι και στο ότι ο βασιλιάς Attarissiya των Αχαιών που αναφέρεται από τους Χετταίους ήταν κάποιος Ατρέας ή Ατρείδης.

Ahiyava οι Αχαιοί και Wilusa το Ίλιον. Όμως, ακόμα κι αν όντως τα χεττιτικά κείμενα αναφέρονται στον Τρωικό Πόλεμο, τίθεται άλλο ένα ζήτημα: πόσο έγκυρες ήταν οι πληροφορίες των Χετταίων για τα αίτια του πολέμου και τα γεγονότα που περιγράφουν;

Ακόμα και οι ίδιοι γράφουν ότι δεν είναι βέβαιοι για το τι ακριβώς συνέβη στον πόλεμο που μνημονεύουν. Σύμφωνα με τα κείμενα αυτά, η Ahiyava (χώρα των Αχαιών) υπήρξε ένα ενιαίο και ισχυρό βασίλειο όπου σημειώθηκε μια διένεξη που σχετιζόταν με τη Wilusa (Ίλιον/Τροία).

Κι αυτό, επειδή ένας βασιλιάς των Αχιγιάβα (Αχαιών) θέλησε να πάρει επιτέλους την προίκα που δεν είχε δοθεί σε πρόγονό του από τον βασιλιά της Wilusa (Ιλίου) και κατά συνέπεια έπρεπε να εισπραχθεί. Όμως, όπως καταγράφεται το παράπονο των Αχαιών, δεν είναι βέβαιο ότι αφορούσε την αφορμή του Τρωικού Πολέμου και μπορεί να αφορούσε άλλη διένεξη.

Ήταν μια εποχή που οι Έλληνες στο ανατολικό Αιγαίο και στη Μίλητο συστηματικά παρενοχλούσαν τους Χετταίους, οι οποίοι δέσποζαν στη Μικρά Ασία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχει επιστολή Αχαιού που θέτει στο βασιλιά των Χετταίων ως πρόβλημα την εκκρεμότητα της απόδοσης κάποιων νησιών από προίκα, για γάμο που έγινε πριν από αρκετές γενιές και είχε συμφωνηθεί με τον προ-προπάππο του βασιλιά των Χετταίων Muwatalli B’, ο οποίος έζησε περίπου το 1.270 π.Χ. Όμως, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε με σιγουριά ότι αυτά τα προικώα νησιά συνιστούσαν και το casus belli για τον Τρωικό Πόλεμο.

Ο βασιλιάς του Ιλίου ή Wilusa ήταν υποτελής των Χετταίων σύμφωνα με τα χεττιτικά κείμενα. Οι Αχαιοί ή Αχιγιάβα θέλησαν να πάρουν τα τρία νησιά που είχαν τάξει ως προίκα στον πρόγονό τους οι Τρώες κι αυτά ίσως ήταν η Τένεδος, η Ίμβρος και η Λήμνος ή η Λέσβος. Ως βασιλιάς στο Ίλιον αναφέρεται ο Alaksandu ή Αλέξανδρος. Η χρωστούμενη προίκα πιθανόν να οφείλετο από γάμο που συνήφθη μεταξύ ευγενών το 1.380 π.Χ.

Κατά συνέπεια δεν αποκλείεται οι Αχαιοί να “θυμήθηκαν” την εκκρεμότητα με τα προικώα 150 χρόνια αργότερα, δηλαδή την εποχή που υπολογίζεται ότι έγινε ο Τρωικός Πόλεμος. Αυτός ο δεκαετής πόλεμος κατά τον Έφορο από την Κύμη έγινε το 1.135 π.Χ., κατά τον Σωσίβιο το 1.172 π.Χ., κατά τον Ερατοσθένη το 1.183 π.Χ., κατά τον Τιμαίο το 1.193 π.Χ. και κατά τον Ηρόδοτο το 1.250 π.Χ. Ο βασιλιάς των Ελλήνων έγραφε στον βασιλιά των Χετταίων ότι «έπρεπε να λυθεί το θέμα των νησιών που είχε συμφωνηθεί με τον προ-προπάππο του».

Ο Τρωικός Πόλεμος. Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Κοπανιάς θεωρεί περίεργο να ονομάζεται Αλέξανδρος ο βασιλιάς των Τρώων, όμως ο Όμηρος ενώ διαχωρίζει γλωσσικά τους Τρώες από τους συμμάχους τους στην Μικρά Ασία, τους ίδιους τους παρουσιάζει ως ομόγλωσσους και ομόθρησκους των Ελλήνων με κάποιες διαφορές μόνον στα έθιμα, όπως π.χ. στο γάμο, αφού οι Τρώες είχαν πολυγαμία, τουλάχιστον στην αριστοκρατία τους.

Ο συγγραφέας αποδίδει το ελληνικό όνομα στο ότι ίσως ένας γιος ή μια κόρη του τότε Μυκηναίου ηγεμόνα παντρεύτηκε μια κόρη ή έναν γιο, αντίστοιχα, του ηγεμόνα του Ιλίου και έτσι  εισήλθε αυτό το όνομα στη βασιλική δυναστεία της Τροίας. Το όνομα πάντως είναι ελληνικό και απαντάται και στην συλλαβική γραμμική Β. Και όπως λέει ο κ. Κοπανιάς το ελληνικό όνομα απαντάται κυρίως ως θηλυκό, δηλαδή Αλεξάνδρα.

Το πρόβλημα που εντοπίζει είναι ότι την εποχή που γράφτηκαν τα χεττιτικά κείμενα, στην χώρα μας είχαμε μόνο την Γραμμική Β, μια γλώσσα και γραφή συλλαβών και στα λιγοστά γραπτά που έχουμε δεν αναφέρονται πουθενά αυτά τα σπουδαία γεγονότα. Από την άλλη, τα γραπτά με την Γραμμική Β είναι ελάχιστα και όσα έχουν διασωθεί αφορούν ουσιαστικά καθαρά οικονομικά στοιχεία.

Τα Χεττιτικά κείμενα που αναφέρονται στο βιβλίο περιλαμβάνουν χρονικά, επιστολές και ερωτήσεις βασιλιάδων προς διάφορους θεούς (χρησμούς), αλλά και συνθήκες που δείχνουν στενές διπλωματικές επαφές μεταξύ των ισχυρών βασιλείων της εποχής, όπως το αιγυπτιακό και το Ασσυριακό.  

Αναφέρουν ότι ο βασιλιάς των Αχαιών (Ahiyava) με το όνομα Ατρέας (Attarissiya) κατά τον 14^ο Αιώνα π.Χ. έκανε πολλές εκστρατείες στην Νοτιοδυτική Μικρά Ασία ενώ, ένας άλλος βασιλιάς των Αχαιών, ο Tawagalawa, που έζησε γύρω στο 1.250 π.Χ. φαίνεται να ταυτίζεται με το όνομα Ετεοκλής.

Όσον αφορά στην περίοδο του Τρωικού Πολέμου, οι Χετταίοι αναφέρονται σε κάποιον που αποδίδουν το όνομά του ως Πιγιαμαράντου (ίσως στην εξαφανισμένη λουβική γλώσσα της Μικράς Ασίας) και ο οποίος μάλλον ήταν Χετταίος που συμμάχησε με τους Έλληνες. Αυτός παρενοχλούσε συστηματικά τα παράλια και την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας και σημείωνε σημαντικές νίκες.

Ιστορικός πυρήνας στον Όμηρο. Οι Χετταίοι γράφουν: «Έδιωξε από το Ίλιον (Wilusa) τον βασιλιά Αλέξανδρο (Alaksandu). Πήγε ως εκεί με τον στρατό του και τον έδιωξε. Τον τρόμαξε και έφυγε; Επαναστάτησαν οι κάτοικοι του Ιλίου και τον έδιωξαν; Δεν γνωρίζουμε. Πάντως, ο Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς, υποτελής του Χετταίου ηγεμόνα, είχαν υπογράψει συνθήκη μεταξύ τους, γι’ αυτό και οι Χετταίοι τελικά τον βοήθησαν να ξαναπάρει τον θρόνο».

Ο Έλληνας συγγραφέας σημειώνει ότι «αυτό είναι το πιο κοντινό που έχουμε στον Τρωικό Πόλεμο, αλλά τα πράγματα είναι τελείως ανεστραμμένα. Δηλαδή, έχουμε έναν άνθρωπο με μυκηναϊκό όνομα, τον Αλέξανδρο, ως άρχοντα του Ιλίου (Wilusa) ο οποίος είναι αντίπαλος του Μυκηναίου ηγεμόνα και έχουμε έναν άνθρωπο με λουβικό όνομα (τον Πιγιαμαράντου), ο οποίος είναι υποτελής του Αχαιού ηγεμόνα, που θέτει το Ίλιον υπό τον έλεγχό του –άρα και υπό τον έλεγχο του Αχαιού ηγεμόνα– αλλά στο τέλος ηττάται. Δηλαδή, νικούν οι Χετταίοι που ανακτούν το Ίλιον».

O Πιγιαμαράντου αναφέρεται αλλού ως “τυχοδιώκτης Χετταίος” που έχει μεταπηδήσει στο αχαϊκό βασίλειο και έκανε εκστρατείες για χάρη των Αχαιών βασιλιάδων. Είχε εκστρατεύσει ο ίδιος εναντίον της Λέσβου και του Ιλίου και οι Χιττίτες αρχικά δεν είχαν αντιδράσει, προφασιζόμενοι ασθένεια του ηγεμόνα τους.

Ο καθηγητής κ. Κοπανιάς πιστεύει ότι παρά τα ερωτηματικά, το σημαντικό στοιχείο είναι πως «τα Χεττιτικά κείμενα όντως επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός ιστορικού πυρήνα στα ομηρικά έπη και στη μυθολογία και ότι πρέπει να τα διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη προσοχή. Όχι ως ιστορικά κείμενα αλλά ως κείμενα που μας προσφέρουν ιστορικές πληροφορίες, τις οποίες όμως πρώτα πρέπει να επιβεβαιώσουμε και από άλλες πηγές, πριν τις υιοθετήσουμε» (https://slpress.gr/politismos/gia-nisia-toy-aigaioy-egine-o-troikos-polemos-ti-grafoyn-oi-chettaioi/?fbclid=IwAR2vo6YK-x3CnS1zJRr7V3t-qKkvxC9ofDlUJEu5KaeEDaquTzOBp-zCKqc).

Για πολλούς οι Ασσούβα των Χετταικών πηγών είναι παραλλαγή της Ασίας (Μικράς Ασίας).

Οι Φοίνικες που έκαναν εμπορικά ταξίδια στον Ατλαντικό ή στα παράλια της Αφρικής, για να κρατήσουν κρυφά τα εμπορικά δρομολόγια τους, διέδιδαν φανταστικές ιστορίες με τετρά για να φοβίσουν τους ανταγωνιστές τους να ταξιδέψουν και να εξερευνήσουν τα μέρη αυτά, ενώ και οι Αρχαίοι Ελληνες και Ρωμαίοι έκαναν το ίδιο και ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ένα τέτοιο παράδειγμα που του είχε διηγηθεί ο Εύφημος.

Κάποιοι λένε ότι τον μύθος του Φαέθωνα τον εμπνεύστηκαν οι Αρχαίοι Ελληνες από ένα ακραίο ηλιακό φαινόμενο, το οποίο κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Ελλάδας.

Λέγεται ότι την Τιτανομαχία, την Γιγαντομαχία, αλλά και την μάχη του Δία με τον Τυφώνα, οι Αρχαίοι Ελληνες την εμπνεύστηκαν από την έκρηξη του Ηφαίστειου της Θήρας, το οποίο εκτός από την έκκληση φωτιάς/λάβας, προκάλεσε και πολλούς σεισμούς και τσουνάμι.

Επιπλέον, λέγεται ότι κατά την διάρκεια της έκρηξης σημειωθήκαν μεγάλες καταιγίδες (νερού ή ηφαιστειακής σκόνης) με πολλούς κεραυνούς (που σε αυτούς μπορεί να φαίνονταν σαν μία μάχη «θέρων»), όπως και βίαιοι άνεμοι και κυκλώνες, αλλά και ένας τεράστιος τυφώνας, ο οποίος λέγεται ότι ενέπνευσε τον Τυφώνα της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.

Σύμφωνα με τον Ευήμερο, ο Τύφων, αρχηγός 72 Τιτάνων σκότωσε τον Διόνυσο.

Για τον Έβανς, ο Λαβύρινθος του Μινώταυρου ήταν το Παλάτι της Κνωσού.

Για τον Κωνσταντίνο τον Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο, βρίσκονταν σε μία σπηλιά της Γόρτυνας, στην Αμπελώνου, ή στην Φιλόπολι ανάμεσα στην Γόρτυνα και την Κνωσό για τον Buendelmonti, για τον Abraham Arelius στο Οροπέδιο Λασιθίου και για τον Francesco Borrozi κατω από τα ερείπια της Αρχαίας Κνωσού σε ένα υπόγειο συγκρότημα.

Για τον Robert Pashley, οι σπηλιές της Κνωσού ήταν ο Λαβύρινθος του Μινώταυρου, το Λατομείο της Κνωσού για τον Thomas Spatt, ενώ για τον Μινώα Καλοκαιρινό ο Λαβύρινθος ήταν το Λατομείο της Αγίας Ειρήνης στα Σπήλια.

Λαβύρινθος ονομάστηκε το παλάτι της Κνωσού, αλλά πρώτα το ταφικό συγκρότημα της πυραμίδας Hawan στο Αλ Φαγιούμ στην Αίγυπτο. 

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΑ.

Μερικά παραδείγματα αυτής της ευημεριστικής προσέγγισης στους μύθους της Τροίας:

Ο μύθος του θεού της μεταλλουργίας Ηφαίστου μας λέει ότι είναι γιος της Ήρας (και μερικές φορές του Δία, αλλά όχι πάντα – κάτι που είναι ήδη περίεργο), και πετάχτηκε στην Γη στο νησί της Λήμνου μετά τη γέννηση του – εξ ου και η παραμόρφωση του.

Η Ήρα ήταν η βασίλισσα των θεών και η θεά του γάμου, του ουρανού και των αστεριών του ουρανού. Μπορεί αυτός ο λογαριασμός να σχετίζεται με ένα αστρονομικό γεγονός; Ο έναστρος ουρανός «γέννησε» μετεωρίτη που μας χάρισε μεταλλουργία; Πρόσφατη έρευνα συνδέει επίσης την περιγραφή της φυσικής του εμφάνισης με τα συμπτώματα της δηλητηρίασης από αρσενικό που σχετίζονται με την μεταλλουργία της Εποχής του Χαλκού.

Γνωρίζουμε από μύθους ότι ο Δίας, ο άρχοντας του κεραυνού, πολέμησε τον Τυφώνα, τον τερατώδες γίγαντα που γεννήθηκε από την γη και ψηλό σαν τον ουρανό, μέχρι που τελικά τον περιόρισε κάτω από το όρος Αίτνα, το ηφαίστειο της Σικελίας. Και να πώς έγινε αυτό το ίδιο σενάριο στην Χιλή το 2012 μ.Χ., όπου πάνω από έναν τεράστιο Τυφώνα έπεφταν συνεχώς αστραπές.

Ο μύθος του Βελλεροφόντη αφηγείται την ιστορία του ήρωα που εξημέρωσε το φτερωτό άλογο Πήγασο, ταξίδεψε στην Λυκία στις ακτές της Ανατολίας και νίκησε την τερατώδη Χίμαιρα - ένα φτερωτό πλάσμα που εκπνέει την φωτιά με κεφάλια φιδιού, λιονταριού και γίδας..

Είναι ένα ασυνήθιστο μείγμα και συχνά ερμηνεύεται συμβολικά, αλλά είναι ενδιαφέρον ένα ανάγλυφο μιας σφίγγας Χετταίων που βρέθηκε στο Karkemish μπορεί να το εξηγήσει πολύ καλά – ελέγχει όλα τα πλαίσια της περιγραφής αυτού του ασυνήθιστου πλάσματος.

Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε την «έξυπνη ιστορία» ενός Έλληνα πολέμαρχου που οδήγησε μια δύναμη στην Λυκία και βρήκε μια αποικία που διώχνει τις ντόπιες δυνάμεις των Χετταίων, ενώ παράλληλα «δαμάζει» το τοπικό φυσικό φαινόμενο των «Αιώνιων πυρκαγιών» - εξόδους φυσικού αερίου που μπορεί κάλλιστα έχουν ερμηνευτεί ως η πύρινη πνοή της Χίμαιρας;

Ο μύθος του Θησέα είναι επίσης ένα ενδιαφέρον παράδειγμα, καθώς σχεδόν γυρίζει ανάποδα όταν υποβάλλεται στη γειωμένη προσέγγιση. Ο Θησέας υποτίθεται ότι συνελήφθη με μαγικό τρόπο από μια πριγκίπισσα της Τροιζήνας, τον θεό Ποσειδώνα, και τον βασιλιά της Αθήνας Αιγέα, ο οποίος ανησυχούσε μήπως δεν είχε άνδρα κληρονόμο και ζήτησε τη βοήθεια χρησμού.

Όταν ο ήρωας ενηλικιώθηκε και ανακάλυψε την βασιλική του καταγωγή, ταξίδεψε στην Αθήνα μέσω ξηράς, ολοκληρώνοντας έξι ηρωικούς κόπους και νικώντας διάφορους ληστές και τέρατα μέχρι να διεκδικήσει την θέση του ως επόμενος στη σειρά για τον θρόνο (προς μεγάλη απογοήτευση των ανιψιών του βασιλιά).

Στην συνέχεια συνέχισε να αιχμαλωτίζει τον Ταύρο του Μαραθώνα και να κατατροπώνει τον Μινώταυρο στην Κρήτη, μεταξύ άλλων. Είναι μια περίεργη ιστορία αν αρχίσετε να κάνετε ερωτήσεις, για παράδειγμα:

Γιατί ο βασιλιάς δεν παντρεύτηκε αμέσως την πριγκίπισσα; Γιατί ο ήρωας πήρε την μεγάλη διαδρομή από την στεριά αντί να πηδήξει κατευθείαν με ένα πλοίο για την Αθήνα; Γιατί κανείς στο δικαστήριο δεν τον αναγνώρισε;

Ίσως όμως, αν δεχτούμε όλες τις λεπτομέρειες, μια άλλη ιστορία συνδέει καλύτερα τα σημεία: Ο Αθηναίος βασιλιάς ταξίδεψε στο μαντείο και μοιράστηκε την ιστορία του όσο έμενε στην Τροιζήνα, και η πριγκίπισσα μάλλον ήταν έγκυος – αλλά σίγουρα όχι από τον Ποσειδώνα.

Το αγόρι έγινε πράγματι ένας πανούργος και ισχυρός τοπικός πολέμαρχος, ο οποίος εξάλειψε σχολαστικά όλους τους ανταγωνιστές ληστές στην Αθηναϊκή ενδοχώρα – έξι από αυτούς – μέχρι που έγινε μια δύναμη αρκετά σημαντική ώστε να αμφισβητήσει την κυριαρχία της πρωτεύουσας.

Στο τέλος, ο βασιλιάς έπρεπε να υποταχθεί στις περιστάσεις και για να σώσει το πρόσωπο του, ο σφετεριστής αναγνωρίστηκε ως ο αληθινός κληρονόμος από μια μαγική ιστορία – μια ιστορία που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε ακόμα και σήμερα. Αυτό το σενάριο είναι πολύ πιο σκοτεινό, αλλά είναι και πολύ πιο αληθινό.

Οι επιστήμονες εικάζουν ότι η βάση για τον Λαβύρινθο μπορεί να είναι η περίπλοκη αρχιτεκτονική του Μινωικού παλατιού στην Κνωσό που ανακάλυψε ο Άρθουρ Έβανς. Η ονομασία «λαβύρινθος» μπορεί να σχετίζεται με τον ιερό δικέφαλο πέλεκυ των Μινωιτών – τις «λάβρυες».

Ένα παρασκήνιο για τον Μινώταυρο μας που συμβιβάζει τα χρονικά όρια και το γεγονός ότι η ομηρική Κρήτη κυριαρχήθηκε από τους Μυκηναίους και όχι από τους Μινωίτες για τουλάχιστον δύο Αιώνες μετά την πτώση των τελευταίων.

Σκεφτόμαστε τον Μινώταυρο μας ως έναν επαναστάτη ή ληστή βασιλιά που επικαλείται τα σύμβολα του παρελθόντος για να διεκδικήσει την εξουσία του – χρησιμοποιεί την μάσκα ταύρου και το διπλό τσεκούρι ως μέσα για να συνδεθεί με την Μινωική κληρονομιά και να υποκινήσει τους οπαδούς του.

Στο παιχνίδι, ο Μινώταυρος μπορεί να βρεθεί και να στρατολογηθεί σε συγκεκριμένες τοποθεσίες – συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της Κρήτης. Χάρη στο μέγεθός του και τις πολεμικές του ικανότητες, ο Μινώταυρος είναι ένας τρομακτικός αντίπαλος στα πεδία μάχης της Αρχαίας Μεσογείου.

Οι ταύροι έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στον μινωικό πολιτισμό της Κρήτης. Αυτό εξηγεί την προέλευση του μύθου του Μινώταυρου, ενός τρομερού ταυροκέφαλου τέρατος με το σώμα ενός άνδρα που τελικά σκοτώθηκε από τον ήρωα Θησέα.

Μετά την πτώση του κρητικού πολιτισμού στα χέρια των Μυκηνών, οι συμμορίες ληστών συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα σύμβολα της εκλιπούσας θρησκείας τους για να εμπνέουν φόβο, φορώντας κερασφόρα κράνη και δέρματα ζώων για να μοιάζουν με τον πανίσχυρο φύλακα του Λαβύρινθου και μιμούμενοι την θρυλική του σκληρότητα και την δίψα για αίμα (https://totalwar.fandom.com/wiki/Minotaur).

Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Πολύφημος είναι ένας τερατώδης γίγαντας που εμφανίζεται στην Οδύσσεια – την ιστορία που ακολουθεί την Ιλιάδα και περιγράφει την περιπετειώδη επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Ζει σε ένα νησί που αργότερα αναγνωρίστηκε ως Σικελία από τους Έλληνες, και κατοικεί σε μια σπηλιά μαζί με το κοπάδι των προβάτων του. Όλοι οι «Κύκλωπες» θεωρούνται άγριοι και απολίτιστοι ανθρωποφάγοι γίγαντες.

Είναι ενδιαφέρον ότι ανακαλύψαμε ότι απολιθώματα αυτών που είναι γνωστοί ως «νάνοι ελέφαντες» έχουν βρεθεί στην Σικελία και σε άλλα νησιά της Μεσογείου, υποδεικνύοντας ότι αυτά τα πλάσματα ζούσαν εκεί μέχρι το 11.000 π.Χ.

Το μέγεθος αυτών των ειδών και το σχήμα του κρανίου τους, όπου η ρινική κοιλότητα μοιάζει εντυπωσιακά με μια μεγάλη κόγχη στο κέντρο του κρανίου, θεωρείται ότι είναι η προέλευση του μύθου των Κυκλώπων - μιας Αρχαίας φυλής ενός- γίγαντες με μάτια από μια παλαιότερη εποχή.

Μια πιθανή εξήγηση για τους Κύκλωπες μπορεί να βρεθεί στην χρήση από πρωτόγονες φυλές κρανών κρανίων νάνων μαμούθ κατά την Εποχή του Χαλκού. Η μεγάλη ρινική τους κοιλότητα θα μπορούσε να παρερμηνευθεί από τους Αιγαίους ως μια ενιαία κόγχη των ματιών, εμπνέοντας ψηλές ιστορίες για την παράξενη εμφάνιση και την μυθική προέλευση των χρηστών τους (https://totalwar.fandom.com/wiki/Cyclops).

Σύμφωνα με τον μύθο, οι φτερωτές σειρήνες με νύχια τραβούσαν τους ναυτικούς, παραπλανημένους από το τραγούδι, στο ναυάγιο, αν και ορισμένες πηγές προτείνουν ότι μπορεί στην πραγματικότητα να ήταν γυναίκες που ασκούσαν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου (πορνεία ή/και ληστεία μαζί) που οδηγούσαν τους ταξιδιώτες στο δρόμο της φτώχειας (https://totalwar.fandom.com/wiki/Sirens).

Ερμηνεύουμε τους Κενταύρους ως φυλές αριστοτεχνικών αναβατών που εμφανίζονται εμφανώς «ένα με τα άλογα τους» και είναι αρκετά άγρια ​​και πολιτιστικά διακριτές από τις πρωτοελληνικές φυλές που κυριαρχούν στην περιοχή. Βρίσκονται στην περιοχή του Πηλίου, στα βουνά της Αρκαδίας και στις ακτές της Ανατολίας προς την Ρόδο.

Στους μύθους, η γειτονική φυλή των Λαπίθων έχει πιστωθεί με την εφεύρεση του δακτύλου και του χαλινιού του αλόγου, επομένως δεν είναι τεράστιο να φανταστεί κανείς ότι ολόκληρος ο μύθος επικεντρώνεται γύρω από την εξημέρωση και την μαεστρία των αλόγων.

Ο Ρωμαίος ιστορικός Παυσανίας θεωρεί αυτή την περιγραφή ότι, για τον Όμηρο, οι Γίγαντες ήταν μια φυλή θνητών ανδρών και όχι μυθολογικά πλάσματα (https://www.totalwar.com/blog/myths-monsters-and-meaning-the-truth-behind-the-myth/).

Η Χετταϊκή Αυτοκρατορία απλώθηκε σε όλη σχεδόν την Μικρά Ασία και οι Χετταίοι αυτοκράτορες, σύμφωνα με τις διασωθείσες πηγές, επέβαλλαν αυστηρούς περιορισμούς στην εμπορική διάθεση του σιδήρου, καθώς και στην τεχνογνωσία της κατεργασίας του, καθόσον η χρήση του στην οπλοκατασκευή είχε αποκτήσει καίρια σημασία. (Πρέπει να ήταν μία απαγόρευση ανάλογη με την απαγόρευση των Πυρηνικών όπλων της Σύγχρονης Εποχής)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1).

Κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία, άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα) δέχθηκαν από αυτούς ως μάλλον προηγμένοι τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους (την λατρεία των δυνάμεων της φύσεως ή του ουρανού και της γης) και τα ονόματα των θεών των τα οποία (κατά τον Ηρόδοτο και τον Πλάτωνα) είχαν λάβει από τους Αιγυπτίους, διότι στην αρχή λάτρευαν τους θεούς όπως ακριβώς και τα φύλλα της Άριας φυλής, δηλαδή άνευ ναού και ειδώλου (https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/pelasgoi2.htm?fbclid=IwAR1JPhDKg9VDop-lBlMfOSW6RIv356Da47pNUervdKvDaMygXRiwSdx8jRA).

Ξέρουμε ότι οι Κύκλωπες με την περιγραφή του Ομήρου στην Οδύσσεια μας φαίνονται υπερφυσικά όντα και μάλιστα με ένα μάτι, όπως του Πολύφημου, που το τύφλωσε ο Οδυσσέας. Κι όμως οι αρχαιολόγοι στη Δυτική Μακεδονία βρήκαν στις ανασκαφές τους ανθρώπινο κεφάλι με μία κόγχη στη μέση, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν ένα μάτι, όπως οι Κύκλωπες.

Οι Πελασγοί που είναι Πρωτοέλληνες πιστεύεται ότι είχαν τεράστια σωματική δύναμη, με την οποία έκτισαν τείχη με τεράστιες πέτρες, όπως στις Μυκήνες, και τα τείχη αυτά ονομάστηκαν Πελασγικά ή Κυκλώπεια (https://www.oodegr.com/oode/filosofia/my8oi_a.htm?fbclid=IwAR3Uup4Q68TPgjoy5ZUZbiZo-bsWxuYVcT0vhe4KqlFbhETVnANsHrBWx2E).

Μυθολογία και Γεωλογία. Ο καθηγητής κ. Η. Μαριολάκος υποστηρίζει ότι οι μύθοι γεννιόντουσαν ως «εξηγήσεις» γεωλογικών φαινομένων και γενικότερα ότι η Μυθολογία συνδέεται στενά με ιστορικά, κοσμικά και γεωλογικά γεγονότα.

Η εποχή που οι θεοί «θύμωναν», γίνονταν σεισμοί και κατακλυσμοί, και δημιουργούνταν νέες στεριές, νησιά άλλα αναδύονταν από την θάλασσα και άλλα καταποντίζονταν, χαρακτηρίζεται συχνά απλώς μυθική, άρα στην σφαίρα της φαντασίας.

Στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι μύθοι αντανακλούσαν μεγάλα φυσικογεωλογικά γεγονότα, που διασώθηκαν έτσι στο πέρασμα χιλιετιών. Ο κ. Μαριολάκος θεωρεί ότι η βάση της Ελληνικής μυθολογίας χρονολογικά πρέπει να φτάνει ως το 16.000 πριν από σήμερα.

Ο περιγραφόμενος από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη κατακλυσμός του Δαρδάνου στην Σαμοθράκη, που έγινε πριν από 14.000 έως 12.500 χρόνια προέκυψε από την είσοδο της Μαύρης θάλασσας στο Αιγαίο έτσι, που η περιοχή του Βοσπόρου (πόρος βοός) από κοιλάδα που ήταν, να αποκτήσει ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα. Αλλά και τα πολλά επίθετα του Ποσειδώνα «Ίσθμιος», «Γεωσείστης», «Σεισίχθων» κ.ά. φανερώνουν μεγάλες γεωλογικές μεταβολές, όπως και οι μύθοι που σχετίζονται με τους Τιτάνες.

Οι ρίζες λοιπόν του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού κατά τα τελευταία 18.000 χρόνια κυρίως πιστεύει ο κ. Μαριολάκος ότι συνδέονται με αυτές τις φυσικογεωλογικές μεταβολές και με το γεωδυναμικό καθεστώς που επικρατούσε στην περιοχή.

Η Ελληνική μυθολογία δεν είναι μόνον αποκύημα της φαντασίας των ευφάνταστων Ελλήνων αλλά υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα σε πολλούς μύθους και σε φυσικογεωλογικές διεργασίες (https://www.oodegr.com/oode/filosofia/my8oi_a.htm?fbclid=IwAR3Uup4Q68TPgjoy5ZUZbiZo-bsWxuYVcT0vhe4KqlFbhETVnANsHrBWx2E).

Οι περισσότεροι μελετητές ταυτίζουν το Σπήλαιο Ψυχρού με το γνωστό από την Μυθολογία «Δικταίον Αντρον», όπως το αναφέρει ο Ησίοδος, όπου γεννήθηκε και ανατράφηκε ο Δίας με την βοήθεια της Αμάλθειας και των Κουρητών.

Για αυτό το λόγο αποκαλείται και ως η Βηθλεέμ του Αρχαίου Κόσμου. Το ίδιο σπήλαιο συνδέθηκε με ιστορίες όπως του μάντη Επιμενίδη που «κοιμόταν» εδώ, την ένωση του Δία με την Ευρώπη και τη γέννηση του Μίνωα, τις Άρπυιες κ.α. Ένας δευτερεύων θρύλος θέλει το βασιλιά Μίνωα να γεννήθηκε στην ίδια σπηλιά με το Δία, δηλαδή στο Δικταίον Άντρο.

Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο Μίνωας ερχόταν στο Δικταίο Άντρο κάθε εννιά χρόνια, όταν συγκλίνουν οι τροχιές της σελήνης και του ήλιου. Τότε συναντιόταν με τον πατέρα του, τον Δία, και λάμβανε τους νέους νόμους για να κυβερνήσει την Κρήτη.

Γι’αυτό άλλωστε κι ο Μίνωας ήταν συνδεδεμένος με την απόλυτη δικαιοσύνη, γεγονός που τον έκανε και κριτή στον Άδη όταν πέθανε. Ο μύθος αυτός είναι παραλλαγή του επικρατέστερου που θέλει το σπήλαιο αυτό να είναι το Ιδαίο Άντρο.

Επίσης, μια παραλλαγή του γνωστού μύθου της Ευρώπης, αναφέρει ότι όταν ο Δίας, με τη μορφή ταύρου, έκλεψε την Ευρώπη από την Φοινίκη, την πήρε μαζί του στο Δικταίο Άντρο, κι όχι στην Γόρτυνα. Εκεί της αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο και συνευρέθηκαν. Η συνεύρεση τους είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση του Μίνωα, του Ραδάμανθυ και του Σαρπηδόνα.

Σύμφωνα με την μυθολογία, το Δικταίο Άντρο ήταν η σπηλιά όπου κατοικούσαν οι Άρπυιες. Οι Άρπυιες ήταν θηλυκά τέρατα με μορφή πουλιών και με κεφάλι γυναίκας που ήταν οι αγγελιαφόροι του Άδη. Είναι γνωστές για την ιστορία της τιμωρίας του Φινέα (https://www.pentapostagma.gr/politismos/7178812_kriti-diktaion-antron-mythologiko-spilaio-gennisis-toy-dia).

Τα καταστροφικά γεγονότα του κατακλυσμού, πέρα από τις μεγάλες δυστυχίες που προξένησαν στους ανθρώπους, προκάλεσαν και κοινωνικές αλλαγές που έφεραν ρήγμα στους πελασγικούς φυλετικούς δεσμούς. Οι γιοι του επιζήσαντα βασιλιά της Φθιώτιδας Δευκαλίωνα, Έλληνας και Αμφικτύωνας, φαίνεται ότι αποσχίστηκαν από την πληγμένη Πελασγική ομοφυλία.

Ο Έλληνας ανέλαβε να δημιουργήσει ένα νέο έθνος από τα λείψανα του παλιού, ενώ ο Αμφικτύων ασχολήθηκε με την πολιτική οργάνωση του εγχειρήματος. Γι’ αυτό εξάλλου και από τότε, όλες οι ομοσπονδίες μεταξύ των Ελλήνων ονομάζονται Αμφικτιονίες. Ότι ο Έλληνας και οι δικοί του αποσχίστηκαν από την Πελασγική ομοφυλία φαίνεται και από την παρακάτω αναφορά του Ηροδότου:

«Πιστεύω ότι το Ελληνικό έθνος μιλούσε πάντα την γλώσσα που μιλάει σήμερα. Στην αρχή, όταν αποσχίστηκε από τους Πελασγούς, ήταν μικρό και αδύναμο, αλλά η δύναμη του αυξήθηκε όταν προσχώρησαν άλλα έθνη, όπως οι Πελασγοί…» (Ηρόδοτος Α΄, 58).

Ο Έλληνας και όσοι Πελασγοί τον ακολούθησαν δεν ήταν εξαρχής αρκετά ισχυροί ώστε να επιβληθούν στους υπόλοιπους ομόφυλους τους. Η Ελληνική φυλή άρχισε να δυναμώνει αργότερα όταν και άλλοι Πελασγοί ενώθηκαν μαζί τους.

Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς λέει πως ο Έλλην με μια πολεμική ομάδα αποτελούμενη από Πελασγούς Κουρήτες και Λέλεγες, τους οποίους ο Αριστοτέλης δέχεται ως παλιούς κατοίκους της περί τον Αχελώο χώρας, εδραίωσε την κυριαρχία του στην Θεσσαλία.

Οι γιοι του Έλληνα, Δώρος, Ξούθος και Αίολος ήταν εκείνοι που ανέλαβαν να ολοκληρώσουν το πατρικό σχέδιο. Εκείνη την εποχή ο μόνος τόπος που ονομαζόταν Ελλάς ήταν η πόλη Ελλάς στην Φθία της Θεσσαλίας:

«Αυτοί που θεωρούν ότι μιλάμε για πόλη, οι κάτοικοι των Φαρσάλων, δείχνουν στα εξήντα στάδια από την πόλη τους μια ερειπωμένη πόλη που πιστεύουν ότι είναι η Ελλάς με δύο κρήνες κοντά, τη Μεσσηίδα και την Υπέρεια.

Οι Μελιταιείς πάλι, μακριά από τον οικισμό τους κάπου δέκα στάδια λένε ότι χτίστηκε η Ελλάς μετά τον Ενιπέα, τότε που η πόλη τους λεγόταν Πύρρα, ενώ από την Ελλάδα που βρισκόταν στα πεδινά ήρθαν οι Έλληνες και έμειναν στην κώμη τους. Απόδειξη έχουν στην αγορά τους τον τάφο του Έλληνα, γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας» (Στράβων, «Γεωγραφικά», Θ΄, V, 6).

Στην πορεία του χρόνου οι κάτοικοι της πόλης Ελλάδας άρχισαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους και στην γύρω περιοχή. Στα χρόνια του τρωικού πολέμου, η Ελλάς είχε τα παρακάτω σύνορα, τα οποία ορίζει ο Στράβων στηριζόμενος στον Όμηρο:

Στις γενιές που ακολούθησαν οι απόγονοι του Έλληνα έγιναν ιδιαίτερα επιθετικοί και επεκτατικοί. Όσοι δε Πελασγοί βρίσκονταν πλέον υπό την κυριαρχία τους έπαιρναν τα ονόματα των φατριών υπό των οποίων υπάγονταν.

Έτσι, έχουμε: Δωριείς, όσοι ακολουθούσαν τους απογόνους του Δώρου, Αιολείς, όσοι ακολούθησαν και όσοι υπάχθηκαν στην φατρία του Αιόλου και Ίωνες και Αχαιοί αντίστοιχα από τους γιους του Ξούθου, Ίωνα και Αχαιό. Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει τον συλλογισμό μας και αναφέρει χαρακτηριστικά για τους Ίωνες και τους Αιολείς:

«Αυτοί οι Ίωνες, όσο καιρό κατοικούσαν στην Πελοπόννησο, την περιοχή που σήμερα ονομάζεται Αχαΐα, πριν ακόμα πάνε εκεί ο Δαναός και ο Ξούθος, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Ελλήνων, οι οποίοι, όμως, αναγκάστηκαν να αλλάξουν το όνομα τους σε Ίωνες από το γιο του Ξούθου, τον Ίωνα.

Αλλά και ο αρχαίος ιστορικός, Θουκυδίδης, υποστηρίζει τα ίδια: «Προ των Τρωικών δηλαδή δεν φαίνεται να επεχείρησε τίποτα ενωμένη η Ελλάς. φρονώ δε ότι δεν είχε ακόμη και το όνομα αυτό ολόκληρη η χώρα, αλλά προ των χρόνων του Έλληνα του υιού του Δευκαλίωνα δεν υπήρχε καθόλου η ονομασία αυτή και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους οι διάφοροι λαοί, στα περισσότερα δε μέρη οι Πελασγοί.

Όταν δε ο Έλληνας και τα παιδιά του έγιναν ισχυροί εις την Φθιώτιδα και τους προσκαλούσαν στις άλλες πόλεις ως βοηθούς, τότε πλέον και οι άλλοι λαοί, καθένας χωριστά, άρχισαν να ονομάζονται Έλληνες λόγω της συχνότερης συναναστροφής με αυτούς, αλλά το όνομα αυτό επί πολύ ασφαλώς χρόνο δεν είχε την δύναμη να επικρατήσει σε όλους.

Αποδεικνύει δε τούτο προ πάντων ο Όμηρος, διότι, αν και υπήρξε μεταγενέστερος και από τα Τρωικά ακόμη, πουθενά δεν μεταχειρίσθηκε το όνομα Έλληνες για όλους όσους εκστράτευσαν ούτε για άλλους, παρά μόνο για τους στρατιώτες του Αχιλλέα που είχαν έλθει από την Φθιώτιδα, οι οποίοι βεβαίως και ήταν οι πρώτοι Έλληνες…» (Θουκυδίδης, «Πελοποννησιακός πόλεμος», Α΄, 3).

Άκρως σημαντικές είναι και οι πληροφορίες που διασώζει ο Αριστοτέλης σχετικά με την μετεξέλιξη των πρώτων Ελλήνων μέσα από τα σπλάχνα των Πελασγών. Ο φιλόσοφος τοποθετεί την πρώτη κοιτίδα των Ελλήνων γύρω από τη Δωδώνη και τον Αχελώο ποταμό στην γη της Ηπείρου:

«Ο αποκαλούμενος κατακλυσμός του Δευκαλίωνα και μάλιστα αυτός που έγινε στο χώρο της Ελλάδας και ειδικότερα στην Ελλάδα την αρχαία. Αυτή δε (η Αρχαία Ελλάς), είναι η περιοχή γύρω από τη Δωδώνη και τον Αχελώο (ποταμό)» (Αριστοτέλης, «Μετεωρολογικά», Ι-352).

«Η Δωδώνη, σύμφωνα με τις πανάρχαιες παραδόσεις των Ελλήνων, βρισκόταν στο «μέσον» μιας εδαφικής περιοχής της Ηπείρου την οποία οι Πελασγοί, αρχαίοι κάτοικοι της, ονόμαζαν «Ελλοπίαν» (αρχαία ονομασία της σημερινής κοιλάδας των Ιωαννίνων).

Την Ελλοπία αρκετοί από τους αρχαίους μεταγενέστερους Έλληνες συγγραφείς θεωρούσαν σαν την «κοιτίδα» των Ελλήνων. (…) Και γράφει ακόμα ο Αριστοτέλης: «διότι κατοικούσαν εδώ οι Σελλοί και οι τότε ονομαζόμενοι Γραικοί τώρα δε Έλληνες» .

Αυτοί οι Πελασγοί ιερείς της Δωδώνης, οι Σελλοί, οι οποίοι λειτουργούσαν στο ιερό του Διός , θεωρούνται και ως οι γεννήτορες της έννοιας Έλλην. Οι Σελλοί, όπως δέχονται οι γλωσσολόγοι, πρόφεραν το όνομα τους με τραχεία ορεσίβια προφορά αφαιρώντας το αρχικό «σίγμα» της λέξης και έτσι αντί «Σελλοί» έλεγαν «Ελλοί».

Αυτή η λέξη θεωρείται ότι έδωσε τους όρους «Ελλάς» και «Έλληνες», όπως και όλα τα παράγωγα τους : «Όπως και τα υπόλοιπα, έχει χαθεί και το μαντείο στην Δωδώνη. Το μαντείο, κατά τον Έφορο, ιδρύθηκε από τους Πελασγούς. Οι Πελασγοί αναφέρονται ως οι αρχαιότατοι κυβερνήτες της Ελλάδας. ο ποιητής λέει: «Δία, βασιλιά της Δωδώνης, των Πελασγών» ενώ ο Ησίοδος:

Ωστόσο, οι παραδόσεις γύρω από τους Σελλούς φαίνεται ότι έρχονται σε αρμονία με τις αναφορές σχετικά με τον Έλληνα τον γιο του Δευκαλίωνα και γενάρχη των Ελλήνων. Ο Πλούταρχος σημειώνει πως μετά τον κατακλυσμό, «ο Δευκαλίων και η Πύρρα καθίδρυσαν το ιερό της Δωδώνης στον τόπο των Μολοσσών όπου ήρθαν να εγκατασταθούν».

Αυτό το σημαντικότατο στοιχείο αν συνδυαστεί με τις αναφορές του Αριστοτέλη ότι η Αρχαία Ελλάδα ήταν η Δωδώνη και η περί του Αχελώου χώρα, και ότι ο πρώτος στρατός του γιου του Δευκαλίωνα, Έλληνα, αποτελούνταν από Κουρήτες και Λέλεγες, οι οποίοι Λέλεγες πάντα προς τον Αριστοτέλη κατοικούσαν αρχικά στην περιοχή του Αχελώου, καθώς και ότι ο πέτρινος λαός που δημιούργησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό ήταν οι Λέλεγες, όλα αυτά τα στοιχεία μας συνθέτουν την εξής ξεκάθαρη εικόνα των γενεσιουργών γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τους Έλληνες:

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό συμβουλεύονται το μαντείο των Δελφών που τους δίνει εντολή να πετούν πίσω τους πέτρες. Οι πέτρες που πετά ο Δευκαλίων γίνονται άντρες εκείνες που πετά η Πύρρα γυναίκες.

Στην ουσία όμως, όπως εξηγεί και ο Στράβων, μαζεύουν γύρω τους όσους επιζήσαντες Πελασγούς συναντούν, οι οποίοι ονομάζονται Λέλεγες επειδή αποτελούν σύνθεση πληθυσμού επιζησάντων από διάφορες προγενέστερες πελασγικές φυλές. Όλοι αυτοί κατευθύνονται προς την Ήπειρο, κατεβαίνοντας από τον Παρνασσό, και ιδρύουν την Δωδώνη με τους Σελλούς ιερείς.

Αργότερα, ο Έλλην συγκεντρώνει στρατό Λελέγων (δηλαδή στράτευμα που αποτελείται από τους επιζήσαντες που ακολούθησαν τους γονείς του) και από Πελασγούς Κουρήτες και εισβάλλει (επιστρέφει) στην Θεσσαλία, από όπου κατάγονταν και ο ίδιος. Ιδρύει την πόλη Ελλάς στην Φθία (στην περιοχή που βασίλευε ο πατέρας του πριν τον κατακλυσμό) και από τότε όσοι Πελασγοί ακολουθούν εκείνον ή τους απογόνους του θα ονομάζονται Έλληνες.

Οπότε, μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν δύο κοιτίδες των Ελλήνων. Η αρχαία Ελλάς που αναφέρει ο Αριστοτέλης και είναι στην Ήπειρο στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου, η Ελλοπία, όπου συγκεντρώθηκαν και βρήκαν καταφύγιο επιζήσαντες του κατακλυσμού υπό τον Δευκαλίωνα και η Θεσσαλία όπου εκεί για πρώτη φορά υπό τον Έλληνα θα πάρουν το όνομα Έλληνες και θα καταγραφούν ως οι πρώτοι Έλληνες της ιστορίας.

Μέχρι και τα Τρωικά, οι κάτοικοι της Ελλάδας ήταν εθνικά Πελασγοί και επίσης άκουγαν σε Αχαιούς, Δαναούς, Αργείτες κλπ. Έλληνες ονομάζονται ακόμα εκείνη την εποχή μόνο οι κάτοικοι της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδας.

Όσοι πάλι Πελασγοί δεν εντάχθηκαν στο νέο έθνος, και παρέμειναν απομονωμένοι σε ορεινές περιοχές της κυρίου Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στην Αρκαδία, στην ορεινή Θράκη, και στην Ιλλυρία (Αλβανία), ανάλογα είτε συμμαχούσαν με τους Έλληνες σε όλες τις περιπτώσεις, όπως οι Αρκάδες, είτε είχαν εχθρικές σχέσεις με τον πελασγικής καταγωγής Ελληνισμό όπως συνέβη με τους Ιλλυριους.

Και ο Θουκυδίδης αναφέρει: «Προ των Τρωικών δηλαδή δεν φαίνεται να επεχείρησε τίποτα ενωμένη η Ελλάς. φρονώ δε ότι δεν είχε ακόμη και το όνομα αυτό ολόκληρη η χώρα, αλλά προ των χρόνων του Έλληνα του υιού του Δευκαλίωνα δεν υπήρχε καθόλου η ονομασία αυτή και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους οι διάφοροι λαοί, στα περισσότερα δε μέρη οι Πελασγοί.

Όταν δε ο Έλληνας και τα παιδιά του έγιναν ισχυροί εις την Φθιώτιδα και τους προσκαλούσαν στις άλλες πόλεις ως βοηθούς, τότε πλέον και οι άλλοι λαοί, καθένας χωριστά, άρχισαν να ονομάζονται Έλληνες λόγω της συχνότερης συναναστροφής με αυτούς, αλλά το όνομα αυτό επί πολύ ασφαλώς χρόνο δεν είχε την δύναμη να επικρατήσει σε όλους.

Αποδεικνύει δε τούτο προ πάντων ο Όμηρος, διότι, αν και υπήρξε μεταγενέστερος και από τα Τρωικά ακόμη, πουθενά δεν μεταχειρίσθηκε το όνομα Έλληνες για όλους όσους εκστράτευσαν ούτε για άλλους, παρά μόνο για τους στρατιώτες του Αχιλλέα που είχαν έλθει από την Φθιώτιδα, οι οποίοι βεβαίως και ήταν οι πρώτοι Έλληνες…» (Θουκυδίδης, «Πελοποννησιακός πόλεμος», Α΄, 3 (https://m.facebook.com/106352969433068/photos/a.111804302221268/1874950489239965/?type=3).

Ὁ μικρός γιός τοῦ μυθικοῦ Ἰαπετοῦ/Ουρανού, ὁ Κρόνος, κατέφυγε στήν Κρήτη καί κατοίκησε ἤ στήν Κνωσό124 ἤ κάπου κοντά στόν Ψηλορείτη. Ἡ Κρήτη συνδέεται μέ τήν Ἀρκαδία (Γόρτυνα, Γορτυνία), ἀλλά καί μέ τήν Κιλικία.

Κατ’ ἀρχάς, βλέπουμε τίς κοινές καταλήξεις τῶν ὀνομάτων Ταρσός καί Κνωσός. Ἔπειτα, μέ βάση τούς μύθους τῆς Τιτανομαχίας, οἱ Τιτάνες τῆς Κρήτης δέν ἤθελαν γιά βασιλιά τους τόν γιό τοῦ Κρόνου, τόν γνωστό Δία.

Ὁ Δίας νίκησε τούς συγγενεῖς του, τούς Τιτάνες, νίκησε καί τούς Γίγαντες καί στό τέλος συγκρούστηκε μέ τόν Τυφώνα, ὁ ὁποῖος εἶχε γεννηθεῖ στην Κιλικία! Ἀλλά καί ἡ Εὐρώπη, τήν ὁποία ἔκλεψε ὁ Δίας μεταμορφωμένος σέ λευκό ταῦρο, εἶχε ἀδελφό τόν Κίλικα, ὁ ὁποῖος ἔδωσε τό ὄνομά του στην Κιλικία.

Δέν πρέπει νά παραλείψουμε ὅτι ὁ Κρόνος σχετίζεται ἄμεσα μέ τήν Αρχαία Ὀλυμπία, καθώς ὁ λόφος βόρεια τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου ὀνομάζεται Κρόνιος λόφος. Ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ τύμβος τοῦ Πέλοπα (ἤ Πελόπιον)125 εἶχαν χτίσει οἱ Ἕλληνες, λίγο μετά τό 2700 π.Χ., ἕναν τεράστιο πύργο, μέ διάμετρο 27 μέτρα.

Στό ἴδιο γεωγραφικό πλάτος, στήν Τίρυνθα τῆς Ἀργολίδας, ἔχτισαν τήν ἴδια ἐποχή ἕνα παρόμοιο κυκλικό κτήριο, ἴδιων διαστάσεων. Δύσκολα μποροῦμε νά φανταστοῦμε κάτι ἄλλο, ἐκτός ἀπό τό ὅτι καί τά δύο μνημειώδη κτήρια κατασκευάστηκαν ἀπό τήν οἰκογένεια τῶν ΤιτάνωνΤαρσῶν. Καί ἡ Ὀλυμπία σχετίστηκε μέ τόν Κρόνο ἀρχικά, ἐνῶ ὁ Ὄλυμπος με τόν γιό τοῦ Κρόνου. Ὅσο γιά τούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες, ὁ θρύλος ἀναφέρει ὅτι ἱδρύθηκαν ἀπό τόν κρητικό Ἡρακλῆ127 (τόν Ἰδαῖο Δάκτυλο, ὄχι τόν ἥρωα).

 Πῶς τελικά ἐξηγοῦνται ὅλες αὐτές οἱ παραδόσεις, πού ἀνάγονται στήν Πρωτοελλαδική; ΙΙοια ἐποχή, ὅταν ἐγκαθίστανται οἱ Ἕλληνες στο Αἰγαῖο; Τό πρῶτο πιθανό σενάριο εἶναι ὅτι οἱ Τιτάνες ἦταν τά παιδιά τοῦ Ταρσοῦ καί ἴσως ἡ γυναίκα του νά λεγόταν Τιτάνη, πού ὑπάρχει ὡς τοπωνύμιο στήν ὀρεινή Κορινθία.

Τό δεύτερο σενάριο εἶναι ὁ Ταρσός νά εἶχε κάποιο γιό, με ὄνομα Τιτάν(ας), πού ἀπέκτησε τά παιδιά πού ὀνομάστηκαν Τιτάνες. Τό τρίτο σενάριο εἶναι ὁ Ταρσός, πού ἦταν ἐγγονός τοῦ βιβλικοῦ Ἰαπετοῦ (Ἰάφεθ), νά εἶχε ὀνομάσει κάποιον γιό του Ἰαπετό, ὁπότε ὁ Ἰαπετός τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας νά ἦταν δισέγγονος τοῦ βιβλικοῦ Ἰαπετοῦ.

Οἱ ἰσχυρές οἰκογένειες (Τιτάνες) πού διοικοῦσαν τούς μεγάλους οἰκισμούς τῆς Κρήτης, στό τέλος τῆς 3ης χιλιετίας, εἶχαν πλέον τόν πλοῦτο καί τήν διάθεση νά δημιουργήσουν τά πρῶτα ἀνάκτορα, τά ὁποῖα ἐμφανίζονται λίγο μετά τό 2000 π.Χ., μεταξύ Πρωτομινωικῆς καί Μεσομινωικῆς περιόδου.

Ὡστόσο, οἱ μύθοι ἀναφέρουν ὅτι ὁ Κρόνος ἦταν ὁ νεότερος σέ ἡλικία ἀπό τούς Τιτάνες, κάτι πού μπορεῖ νά ἔχει τήν ἑρμηνεία ὅτι ὁ Κρόνος ἔζησε σέ νεότερη ἐποχή, σέ σχέση μέ τήν πρώτη γενιά Τιτάνων.

Ἐπίσης, οἱ μυθικές παραδόσεις, τίς ὁποῖες διέσωσαν καί ἀρχαῖοι ἱστορικοί, ὅπως ὁ Διόδωρος Σικελιώτης191, ἀναφέρουν ὅτι ὁ Κρόνος βασίλευε στην Κρήτη καί ἡ βασιλεία του ἦταν χρυσή ἐποχή γιά τούς ἀνθρώπους.

Γιά την Κρήτη, πιό χρυσή ἐποχή ἀπό τόν 17^ο Αἰῶνα δέν ὑπῆρχε! Παρόμοια θεωρία μέ τόν Διόδωρο εἶχε καί ὁ Εὐήμερος ὁ Μεσσήνιος, πού ὑποστήριζε ὅτι οἱ θεοί τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἦταν ἄνθρωποι, βασιλιάδες κατά βάση, πού θεοποιήθηκαν μετά θάνατον.

Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια, τότε δέν πρέπει νά βλέπουμε ὅλα τά μυθικά πρόσωπα σάν ψεύτικα, σάν νά μήν ὑπῆρχαν ποτέ, ἀλλά σάν πρόσωπα πού κατά πάσα πιθανότητα ὑπῆρξαν, ἀλλά ἡ ἱστορικότητά τους ἀναμίχθηκε μέ ψεύτικα στοιχεῖα, στό πέρασμα τοῦ χρόνου.

Ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν καί οἱ ἀναφορές στόν Κρονίωνα ἤ Κρονίδη, δηλαδή τόν γιό τοῦ Κρόνου, τόν γνωστό Δία (Ζεύς). Οἱ μύθοι ἐπιμένουν ὅτι ὁ Δίας διαδέχθηκε τόν πατέρα του στήν ἐξουσία μέ ἰδιαίτερα περιπετειώδη τρόπο.

Ἀρχικά, ὁ νεαρός ὑποψήφιος τοῦ θρόνου συνάντησε την ἀντίδραση τῆς ὑπόλοιπης βασιλικῆς οἰκογένειας, τῶν Τιτάνων, με ἀποτέλεσμα νά ξεσπάσει ἡ Τιτανομαχία, δηλαδή ἐμφύλιος πόλεμος ἀνάμεσα στους Τιτάνες, γιά το ποιός θά πάρει τήν ἐξουσία. Ὁ Δίας νίκησε τελικά και ἐκδικήθηκε τούς Τιτάνες, πού ἀ ντιτάχθηκαν στήν ἐκλογή του. Κατά μία παράδοση, ἐξόρισε τόν πατέρα του στά Τάρταρα καί τόν Τιτάνα Προμηθέα στόν Καύκασο.

Ὑπάρχει ἄλλο ἕνα στοιχεῖο, πού ὑποδεικνύει ὅτι ἡ διακυβέρνηση τοῦ Δία εἶχε καί ἀντιπολίτευση, δηλαδή ἀντιδράσεις ἀπό ἄλλα πρόσωπα τῆς ἐξουσίας, καθώς στήν Ἰλιάδα ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει ὅτι ἡ Ἥρα, ὁ Ποσειδώνας καί ἡ Ἀθηνᾶ εἶχαν ἐπιχειρήσει νά ἐπιτεθοῦν στόν Δία καί νά τόν δέσουν με ἁλυσίδες, ἀλλά τόν ἔσωσε ἡ Θέτιδα, φωνάζοντας γιά βοήθεια τόν γίγαντα Βριάρεω, ὁ ὁποῖος ἔπαιξε τόν ρόλο τοῦ σωματοφύλακα τοῦ Δία!

Ὁ Δίας δέν πρόλαβε νά ἀπολαύσει τήν ἐξουσία του στήν Κρήτη, καθώς οἱ πολιτικοί του ἀντίπαλοι συμμάχησαν μέ τούς Γίγαντες ἐναντίον του και ἀκολούθησε ἡ Γιγαντομαχία, μέσα ἀπό τήν ὁποία βγῆκε ξανά νικητής ὁ Δίας.

Ὡστόσο, οἱ Ταρσοί-Κρητικοί δέν ἀποδέχθηκαν τήν ἥττα καί ἐπικοινώνησαν μέ τούς συγγενεῖς τους στήν Κιλικία, ἀπό ὅπου ζήτησαν βοήθεια. Ἡ μυθολογία λέει ὅτι στήν Κιλικία ζοῦσε ὁ Τυφώνας, πού ἴσως νά ἦταν κάποιος βασιλιάς ἤ στρατιωτικός ἡγέτης, ὁ ὁποῖος ἀνταποκρίθηκε στήν κλήση τῶν Κρητικῶν συγγενῶν του καί ἦρθε νά πολεμήσει τόν Δία. Ἀρχικά τόν νίκησε, ἀλλά στό τέλος ὁ Δίας ἐξόντωσε τόν Τυφώνα. Μέ τήν τελική ἐπικράτηση τοῦ Δία σέ βάρος τοῦ Τυφώνα, ὁ Δίας μένει ὁριστικά ὡς κυρίαρχος θεῶν καί ἀνθρώπων.

Μετά τά πολιτικά καί στρατιωτικά γεγονότα, πού κρύβονται πίσω ἀπό τούς μύθους γιά τήν ἐξουσία τοῦ Δία, θά ἐξετάσουμε καί τά φυσικά καί γεωλογικά φαινόμενα, πού μᾶλλον σχετίζονται μέ τούς ἴδιους μύθους καί την ἴδια ἐποχή. Ἄν ἀπομονώσουμε τά στοιχεῖα πού περιγράφουν τίς ὑπερφυσικές ἱκανότητες τῶν Γιγάντων καί τοῦ Τυφώνα, καταλαβαίνουμε ὅτι αὐτά τά στοιχεῖα ταιριάζουν πλήρως μέ τήν ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Θήρας.

Ἡ ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου εἶχε κάποια συγκεκριμένα στοιχεῖα «προετοιμασίας», ὅπως τό ὅτι ἄρχισε νά ἐκλύει στήν ἀτμόσφαιρα δηλητηριώδη ἀέρια καί προκαλοῦσε σεισμικές δονήσεις. Ἡ τελική φάση τῆς ἔκρηξης προκάλεσε ἐκκωφαντικό θόρυβο, ἐκτόξευση στόν ἀέρα βράχων καί πυρακτωμένων λίθων, καπνό πού ἔφτανε στόν οὐρανό καί βέβαια τήν τρομερή λάβα, πού ἔβγαινε σάν πύρινο ποτάμι.

Συνέπειες ὑπῆρχαν καί μετά τήν ἔκρηξη, ὅπως τό ὅτι ὁ οὐρανός τοῦ Αἰγαίου ἦταν θολός καί γεμάτος στάχτη, προκλήθηκαν παλιρροϊκά κύματα (τσουνάμι) καί ξαφνικές καταρρακτώδεις βροχές. Ὅλα αὐτά τά τρομακτικά φυσικά φαινόμενα βλέπουμε νά συμβαίνουν στήν Γιγαντομαχία καί ἔπειτα στήν πάλη τοῦ Δία μέ τόν Τυφώνα.

Γιά παράδειγμα, τό ὅτι ὁ Τυφώνας οὔρλιαζε καί ἔτρεμε ἡ γῆ ἀπό τόν ἀπίστευτο θόρυβο ἤ τό ὅτι βομβάρδιζε τόν Δία μέ ὁλόκληρα βουνά, πού φαίνονται σάν μη ρεαλιστικά μυθικά στοιχεῖα, πράγματι ἔγιναν, στήν τελική φάση τῆς ἔκρηξης τοῦ ἡφαιστείου.

Μέσω ὅλων αὐτῶν τῶν δεδομένων, καταλήγουμε στό συμπέρασμα ὅτι οἱ μύθοι γιά τόν Δία ὑποκρύπτουν μάχες γιά τήν διαδοχή τῆς ἐξουσίας καί παράλληλα τό ἡφαίστειο τῆς Σαντορίνης. Δέν ἀποκλείεται νά προηγήθηκε ἡ ἔκρηξη καί μετά νά ξέσπασε ἡ ἐμφύλια διαμάχη γιά τό ποιός θά γίνει βασιλιάς στήν Κρήτη καί γενικότερα στήν Μινωική Αὐτοκρατορία.

Καί μέσα σέ ὅλα αὐτά τά γεγονότα θεωροῦμε ὅτι κατά πάσα πιθανότητα ἔζησε ὁ Κρόνος, πού πρόλαβε νά χαρεῖ τήν ἀκμή τῆς Κρήτης στά μέσα τοῦ 17^ου Αἰώνα, καί στήν συνέχεια ὁ «ἄτυχος» Κρονίων-Δίας, τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή τῆς βασιλείας συνέπεσε μέ τήν ὀλέθρια ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου καί τίς ποικίλες ἀναστατώσεις, πού τήν συνόδευσαν.

Καί ὅλα αὐτά τά συμβάντα, στο μῆκος τοῦ χρόνου, προσέλαβαν ποικίλες φανταστικές προεκτάσεις ἤ ἀναμίχθηκαν μέ μεταγενέστερους μύθους. Ὅσο γιά τό ἴδιο τό ὄνομα Ζεῦς (<*ΣδεFς ἤ *ΔjεFς, γενική τοῦ ΔιFός> τοῦ Διός), πού ὑπάρχει στήν θρησκεία τῶν ἰαπετικῶν λαῶν ὡς *Djeus καί σημαίνει φωτεινός, λαμπερός, σίγουρα δέν ἦταν τό ὄνομα αὐτοῦ του βασιλιᾶ, ἀλλά ὁ θεϊκός τίτλος, ὅπως εἶχαν οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες τόν τίτλο Αὔγουστος (Augustus, Σεβαστός), πού ἀρχικά δινόταν στούς θεούς. Καί πίσω ἀπό τόν ἰαπετικό θεό Djeus, ἀντίστοιχα, κρύβεται ὁ Σουμεριακός Enlil (Διόδωρος Ράμμος-Ορθοδοξία και Αρχαιολογία-https://adologala.gr/wp-content/uploads/2021/04/ORTHODO%CE%A7-ARCHAEOLOGY.pdf).

Πάριο Χρονικό.

1.582 π.Χ.: Ο Κέκροψ εβασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα Κεκροπία ονομάσθηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο.

1.574 π.Χ.: Ο Δευκαλίων βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στην Παρνασσό, όταν ο Κέκροπας βασίλευε στην Αθήνα.

1532 π.Χ.: Έγινε δίκη στην Αθήνα μεταξύ του Άρεως και του Ποσειδώνος, υπέρ του υιού του Αλιρροθίου, ο τόπος εκλήθη Άρειος Πάγος, όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα.

1.529 π.Χ.: Έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος, και ο Δευκαλίων έφυγε από την Λυκώρεια στην Αθήνα στον Κραναό, ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε για την σωτηρία του, όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα.

1.522 π.Χ.: Ο Αμφικτύων του Δευκαλίωνος βασίλευσε στις Θερμοπύλες συγκέντρωσε αυτούς που κατοικούσαν γύρω από το ιερό και τους ονόμασε Αμφικτύονες και θυσίασε και οι Αμφικτύονες ακόμα και τώρα (264 π.Χ.) κάνουν θυσίες, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.

1.521 π.Χ.: Ο Έλλην του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα, Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.

1.519 π.Χ.: Ο Κάδμος του Αγήνορος έφθασε στην Θήβα και έκτισε την Καδμεία, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.

1.511 π.Χ.: Ο Δαναός κατασκεύασε πλοίο πενήντα κουπιών και έπλευσε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα. Οι θυγατέρες του Δαναού .. και .. Ελίκη και Αρχεδίκη κληρώθηκαν μεταξύ των υπολοίπων και ιδρύσαν το ιερόν της Λινδίας Αθηνάς της Ρόδου όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.

1.506 π.Χ.: Ο Εριχθόνιος στα πρώτα Παναθήναια που έγιναν έζευσε πρώτος άρμα και δίδαξε το αγώνισμα και έδωσε στους Αθηναίους το όνομά τους, και ο Ύαγνις ο Φρύγας πρώτος εφεύρε τους αυλούς και την μουσική αρμονία Φρυγιστί, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα.

1.460 π.Χ.-1.420 π.Χ.: Ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα.

1.410 π.Χ.: Η Δήμητρα έφθασε στην Αθήνα έφερε τον καρπό και τα Προηρόσια έγιναν για πρώτη φορά, κάτω από της οδηγίες του Τριπτολέμου του Κελεού και της Νεαίρας, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.

1.409 π.Χ.: Ο Τριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα, όταν ο Ερεχθέας βασίλευε στην Αθήνα.

1.399 π.Χ.: Ο Ορφεύς έκανε γνωστή την ποίησή του, την αρπαγή της Κόρης και την αναζήτηση της Δήμητρας όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.

1.390-1.370 π.Χ.: Ο Εύμολπος καθιέρωσε τα Ελευσίνια μυστήρια και έκανε γνωστά τα έργα του πατέρα του Μουσαίου, όταν ο Εριχθέας του Πανδίονος βασίλευε στην Αθήνα.

1.330-1.300 π.Χ.: Έγινε ο πρώτος καθαρμός, όταν ο Πανδίων Β’ του Κέκροπος Β’ βασίλευε στην Αθήνα.

1.330 π.Χ.-1.300 π.Χ.: Στην Ελευσίνα έγινε γυμνικός αγώνας και στην Αρκαδία εδόθησαν στους Έλληνες τα Λύκαια από τον Λυκάονα, όταν ο Πανδίων Β’ του Κέκροπος βασίλευε στην Αθήνα.

1.300 π.Χ.: Δράση του Ηρακλή, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.

1.295 π.Χ.: Στην Αθήνα υπήρξε έλλειψη καρπών, οι Αθηναίοι συμβουλεύτηκαν το μαντείο και ο Απόλλων έχρησε να ορίσει ποινή ο Μίνως ότι θεωρεί σωστό, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.

1.259 π.Χ.: Ο Θησεύς βασίλευσε στην Αθήνα και συνένωσε τις 12 πόλεις της, παρέδωσε σε αυτήν πολιτεία και δημοκρατία, αφού σκότωσε τον Σίνη ίδρυσε τον αγώνα των Ισθμίων.

1.256 π.Χ.: Εισβολή της στρατιάς των Αμαζόνων στην Αθήνα, όταν βασίλευε Θησεύς στην Αθήνα.

1.251 π.Χ.: Οι Αργείοι με τον Άδραστο εκστράτευσαν κατά της Θήβας και έθεσαν τον αγώνα των Νέμεων επί αρχηγίας του Αρχέμορου, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα.

1.218 π.Χ.: Οι Έλληνες εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας (Τρωικός Πόλεμος), όταν ο Μενεσθεύς βρίσκονταν στο 13^ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.

1.209 π.Χ.: Η Τροία αλώθηκε, όταν ο Μενεσθεύς βρισκόταν στο 22^ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα, του μήνα Θαργηλίωνος, ημέρα εβδόμη φθίνοντος.

1.208 π.Χ.: Έγινε στον Άρειο Πάγο η δίκη του Ορέστη του Αγαμέμνονος και της θυγατέρας του Αιγίσθου Ηριγόνης υπέρ του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας, στην οποία νίκησε ο Ορέστης αν και οι ψήφοι ήταν ίσοι, όταν ο Δημοφών βασίλευε στην Αθήνα.

1.202 π.Χ.: Ο Τεύκρος οίκισε την Σαλαμίνα της Κύπρου, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.

1.177 π.Χ.: Ο Νηλεύς αποίκισε την Μίλητο και όλη την υπόλοιπη Ιωνία, Έφεσο, Ερυθράς, Κλαζομενές, Πριήνη, Λέβοδο, Τέω, Κολοφώνα, Μυούντα, Φώκαια, Σάμο, Χίον και εγκαθίδρυσε τα Πανιώνια, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 13^ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.

934 π.Χ.-944 π.Χ.: Εμφανίστηκε ο ποιητής Ησίοδος.

907 π.Χ.: Εμφανίστηκε ο ποιητής Όμηρος όταν ο Διόγνητος βασίλευε στην Αθήνα.

895 π.Χ.: Ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά, κατασκεύασε αργυρό νόμισμα στην Αίγινα, έγινε 11^ος από τον Ηρακλή, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα (https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C?fbclid=IwAR3MEpmQpFfInl8vmv10nnLYYdgeQSnUjow7hCip2Xz8gciNErYPOhSbuOg).

Η Χίμαιρα σημαίνει για κάποιους γιδοβούνι, ενώ στην ίδια περιοχή στην Φασήλη της Λυκίας υπήρχε και ένα Ηφαίστειο.

Ο Λυγκέας λέγεται ότι σκότωσε τόσο τον Δαναό, όσο και τις κόρες του, τις Δαναΐδες, εκτός της συζύγου του, για να εκδικηθεί για τον φόνο των αδερφών του από την οικογένεια αυτή.

Την Ιώ, λέγεται ότι την απήγαγε και την βίασε ο Δίας (ή για άλλους του την πουλήσαν Φοίνικες εμπόριο που την απήγαγαν), βασιλιάς της Κρήτης, ενώ αυτή γνέσε δύο παιδιά, τον Έπαφο και την Λιβύη και μετά έφυγε για την Αίγυπτο, οπού βασίλευε ο γιος του Δία Ερμής, αλλά μόλις το έμαθε αυτό πήγε στην Κιλικία, οπού και πέθανε από την λύπη της, ενώ εκεί που πείθανε λέγεται ότι μετά κτίστηκε η Αντιόχεια. 

Λέγεται ότι ο βασιλιάς ή στρατηγός της Κρήτης Ταύρος, όταν έμαθε ότι ο ηγέτης της Φονικής Βήλος και οι γιου του πολεμούσαν σε αλλά μέρη και έτσι αυτή δεν είχε καθόλου στρατό, της επιτέθηκε και αφού την λεηλάτησε, πηρέ πολλά λάφυρα και απήγαγε πολλούς πολίτες (για σκλάβους), μεταξύ των οποίων και την Ευρώπη, την οποία έφερε στην Κρήτη.

Το φάρμακο της Μήδειας με το οποίο έκαψε τον Πελία, λέγεται ότι ήταν στην πραγματικότητα νάφθα/πετρέλαιο, στο οποίο έβαλε κάποια στιγμή κρυφά φωτιά και τον έκαψε ζωντανό. 

Κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία, άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα, ενώ τους υπόλοιπους στην περιοχή τους υπέταξε ο γιος του, ο Έλλην.

Όπως φαίνεται και από τον «κατάλογο» των απογόνων του Ηρακλή άφηνε παιδιά στο πέρασμά του! Κι ένα από τα μέρη που πέρασε ήταν η Αίγυπτος – εκεί (σύμφωνα με τους μύθους των Ιουδαίων της Αιγύπτου) συνάντησε κάποιον εγγονό του Αβραάμ (από την Χεττούρα με την οποία έκανε ο Αβραάμ παιδιά μετά το θάνατο της Σάρρας) και ο οποίος τον ακολούθησε στις περιπλανήσεις του - και με μια κόρη του οποίου είχε ένα γιο, τον Διόδωρο και εκείνος είχε γιο τον Σόφωνα απόγονοι των οποίων επέστρεψαν με τους Ηρακλείδες στην Ελλάδα και κατοίκησαν στην Λακεδαιμονία (Ιώσηπος).

Με τα ονόματα αυτά που ίσως κατέγραφε το ντοκουμέντο της Σπάρτης θεμελιώνονταν «συγγένεια» μέσω του Αβραάμ (αλλά όχι μέσω της Σάρρας, του Ιωσήφ και του Ιακώβ). Αυτές ήταν οι ιστορίες που κυκλοφορούσαν τότε.

Ανατρέχοντας στο Πάριο χρονικό και στους αρχαίους συγγραφείς: Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., βλέπουμε να αναφέρουν ότι πολύ πριν από τα Τρωικά και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.

Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Από αυτούς οι Εβραίοι με αρχηγό τον Μωυσή πάνε δια ξηράς στην Ιουδαία. Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό ( απ΄ όπου και Δαναοί)  μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου.

Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων,  οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει  κοινός βασιλιάς (Κρασσανάκης).

Υπάρχουν φίδια με δύο κεφάλια λόγω γενετικής ανωμαλίας, ενώ μπορούν να αναγεννήσουν κάποια κομμάτια, τους, κάτι που μπορεί να ενέπνευσε τον μύθο της Λερναίας Ύδρας.

Λέγεται ότι το φόρεμα που έστειλε η Μήδεια στην Γλαύκη, την κόρη του βασιλιά της Κορίνθου και την οποία ήθελε να παντρευτεί ο σύζυγος της Ιάσωνας περιείχε στην πραγματικότητα νάφθα και πετρέλαιο και για τον λόγο αυτό πήρε φωτιά και την έκαψε ζωντανή.

Τι ήταν οι Συμπληγάδες Πέτρες που τρόμαζαν τους πάντες στον Βόσπορο.

Ένα από τα εμπόδια που συνάντησε ο μυθικός Ιάσονας και οι Αργοναύτες στην εκστρατεία τους στον Εύξεινο Πόντο ήταν οι Συμπληγάδες Πέτρες. Τις συνάντησαν στην προσπάθειά τους να φέρουν το Χρυσόμαλλο Δέρας από την Κολχίδα. Σύμφωνα με το μύθο ήταν δύο τεράστιοι βράχοι που ανοιγόκλειναν μπροστά από το πέρασμα ενός θαλάσσιου στενού.

Οι Αρχαίοι τις αποκαλούσαν επίσης «Πλαγκταί», «Κυανέαι» και «Συνδρομάδες», ενώ ο Λόρδος Βύρων τις χαρακτήρισε «Κυανές Συμπληγάδες». Ο Ηρόδοτος και ο Ευριπίδης ανέφεραν ότι οι Συμπληγάδες βρίσκονταν στην είσοδο του Βοσπόρου, του στενότερου πορθμού του κόσμου.

Η «Αργώ» ξεκίνησε από την Ιωλκό με προορισμό την Κολχίδα, η οποία με βάση τις περιγραφές των αρχαίων πηγών βρίσκεται στην ανατολική άκρη του Εύξεινου Πόντου, στα Νότια του Καυκάσου στη σημερινή Γεωργία. Αφού πέρασαν από την Λήμνο και την Σαμοθράκη, έφτασαν στον Ελλήσποντο και από εκεί έπλευσαν στη Σαλμηθησσό της ανατολικής Θράκης, όπου συνάντησαν τον τυφλό μάντη Φινέα, γιο τoυ Αγήvoρα.

Ο Φινέας τούς βοήθησε να περάσουν τις Συμπληγάδες Πέτρες, τις οποίες δεν είχε καταφέρει να διασχίσει μέχρι τότε κανένα πλοίο. Τους συμβούλεψε να αφήσουν ένα περιστέρι να πετάξει ανάμεσα στις πέτρες και να περάσουν, καθώς θα άνοιγαν, ώστε να έχουν χρόνο να φτάσουν στην απέναντι πλευρά.

Πράγματι, ο Ιάσωνας άφησε το περιστέρι να πετάξει ανάμεσα στις συμπληγάδες, το οποίο έχασε μόνο μερικά φτερά της ουράς του καθώς έκλειναν οι βράχοι. Μόλις άνοιξαν, οι αργοναύτες κωπηλάτησαν γρήγορα και η «Αργώ» έγινε το πρώτο πλοίο που πέρασε τις συμπληγάδες.

Η οφθαλμαπάτη των ναυτικών. Μια ερμηνεία του μύθου είναι πως πρόκειται για ένα εμπόδιο το οποίο αντιμετωπίζουν και σήμερα τα μικρά πλοία που επιχειρούν διάπλου σε στενό θαλάσσιο πέρασμα με κυματισμό. Αυτό γίνεται λόγω του περιορισμένου οπτικού πεδίου του πληρώματος σε τέτοιες περιπτώσεις. Καθώς πλέουν ανάμεσα στο στενό πέρασμα τα κύματα σηκώνουν την πλώρη, με αποτέλεσμα να μειώνεται το οπτικό πεδίο καθώς τα κύματα μετακινούν την πρύμνη, με αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω στα βράχια.

Οι Αρχαίοι ναυτικοί νόμιζαν ότι οι πέτρες έπεφταν πάνω τους, ωστόσο στην ουσία ο δυνατός άνεμος και τα κύματα οδηγούσαν τα πλοία πάνω στα βράχια. Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες κατάφεραν να περάσουν με τη βοήθεια του περιστεριού, το οποίο τους βοήθησε να καταλάβουν ότι ήταν οφθαλμαπάτη, γι’ αυτό κωπηλάτησαν γρήγορα με αποτέλεσμα να καταφέρουν να κρατήσουν ευθεία πορεία και να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Κολχίδα.

Λίγο αργότερα έφτασαν στο ακρωτήριο το οποίο βρίσκεται στην σημερινή περιοχή Περσεμπέ και ονομάζεται Ιασώνειο. Οι Αργοναύτες έκαναν θυσίες προς τιμή του Δία για να τον ευχαριστήσουν. Οι Αρχαίοι θαλασσοπόροι έχτισαν ναό προς τιμήν του Δία και του Ιάσωνα, ο οποίος προστάτευε τους ναυτικούς από τα ύπουλα νερά του Εύξεινου Πόντου.

Στα χριστιανικά χρόνια, στο ίδιο σημείο ανεγέρθηκε ο ναός του Αγίου Νικολάου ο οποίος είναι ο προστάτης των ναυτικών. Η Εκκλησία χτίστηκε ακριβώς δίπλα σε έναν φάρο. Περιβάλλεται από ένα κατάφυτο περιβάλλον και έχει θέα τα νερά του Ευξείνου. Σήμερα ο Άγιος Νικόλαος είναι από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της Σαμψούντας (https://romioitispolis.gr/ti-itan-oi-sympligades-petres-poy-tromazan-toys-pantes-sto-vosporo/?fbclid=IwAR32TOwHQhijnT4Sc4DsxdUpcC0or0DGTVlpIxqSpI-SeXYw9y0tRgqcUuw).

Πιθανότατα και μεγάλες σαύρες π.χ. σαν τον σαρκοφάγο Δράκο του Κομόντο με μήκος άνω των τριών μέτρων πιθανότατα ενέπνευσαν τις ιστορίες για τους Δράκους.

Ο Ηρακλής μηχανικός του Πηνειού – Τα υδραυλικά έργα στην Αρχαιότητα. Η αγροτική ανάπτυξη απαιτεί υδραυλικά έργα για αντιπλημμυρική προστασία, αξιοποίηση γαιών και αποστραγγίσεις, ανάγκες που εντείνονται στις Μεσογειακές κλιματολογικές συνθήκες, καθώς είναι απαραίτητη η άρδευση των καλλιεργειών για την υποστήριξη της αγροτικής παραγωγής. Παράλληλα είναι επιβεβλημένη η δημιουργία υδατοδεξαμενών, ώστε να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της μείωσης των διαθέσιμων πηγών κατά την διάρκεια της αρδευτικής περιόδου.

Στην σύγχρονη Ελλάδα, η άρδευση είναι υπεύθυνη για το 85% της κατανάλωσης νερού και οι τεράστιες ποσότητες που απαιτούνται για την κάλυψή της, προέρχονται από αρκετά μεγάλα υδραυλικά έργα. Αυτή η τεχνική έχει παράδοση χιλιετηρίδων, καθώς από την Εποχή του Χαλκού, αναπτύσσονται τεχνολογικά μέσα για την συγκέντρωση, αποθήκευση και παροχέτευση μεγάλων υδάτινων όγκων σε αγροτικές περιοχές, ώστε να μεγιστοποιήσουν την αποδοτικότητά τους και ταυτόχρονα να τις προστατεύσουν από καταστροφικές πλημμύρες.

Η υδραυλική μηχανική των Αιολών και των Αχαιών, ίχνη της οποίας εντοπίζονται σε πολλά σημεία στον ελλαδικό χώρο, είναι υπεύθυνη για την αύξηση της αγροτικής παραγωγής, τον πολλαπλασιασμό των ανθρώπινων εγκαταστάσεων, όπως και του πληθυσμού, αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη, που συντελεί στην εμφάνιση και εξέλιξη του λεγόμενου κλασσικού ελληνικού πολιτισμού.

Υδραυλικά έργα σε αστικές περιοχές, όπως υδραγωγεία και αποχετευτικοί αγωγοί είναι κοινά σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς και οι αρχαιολογικές, όπως και οι ιστορικές μαρτυρίες στοιχειοθετούν πως έργα αυτής της μορφής υπάρχουν και στην Ελλάδα, μερικά από τα οποία παραμένουν εκπληκτικά για την ευρηματικότητα της σχεδίασής τους.

Οι μύθοι δίνουν στοιχεία. Όπως είναι προφανές τα υδραυλικά έργα που εξυπηρετούν αγροτικές περιοχές είναι μεν ανθεκτικότερα σε σχέση με τα ανάλογα αστικά, καθώς οι κατασκευαστές τους προβλέπουν την έκθεση τους σε πιθανές συχνές ζημίες, αλλά και σε σταδιακή συνεχή φθορά, αυξάνοντας τους συντελεστές αντοχής τους.

Πλην όμως είναι πρακτικά αδύνατον να επιβιώσουν σε λειτουργική κατάσταση επί χιλιετίες. Από την άλλη πλευρά πάντως υπάρχουν ασφαλείς ενδείξεις ότι έργα αυτού του τύπου κατασκευάζονται σε αρκετά σημεία του ελλαδικού χώρου, τα οποία εκπλήσσουν για την τεχνική τους αρτιότητα, αλλά και για την απόλυτα επιτυχημένη διαχείριση του υδρολογικού συστήματος της περιοχής, την οποία καλούνται να εξυπηρετήσουν.

Στοιχεία για τα έργα αυτά προκύπτουν από τους μύθους, τα αρχαία κείμενα που περιλαμβάνουν και επιγραφικές μαρτυρίες, αλλά κυρίως από τα υπολείμματά τους, με τις πρώτες σύνθετες κατασκευές να εμφανίζονται κατά τον XVI προχριστιανικό αιώνα.

Αν και οι κατασκευαστές παραμένουν άγνωστοι, οι λαϊκοί μύθοι επιμένουν πως ο κύριος υπεύθυνος για την σχεδίαση και εκτέλεση μεγάλης κλίμακας αγροτικών υδραυλικών έργων είναι ο γνωστός ημίθεος Ηρακλής.

Ήδη από την αρχαία εποχή πολλοί συγγραφείς, ακολουθώντας την μέθοδο του Παλαιφάτου στον εντοπισμό ιστορικών γεγονότων στους πυρήνες των μύθων και των θρύλων (κάθετη διερεύνηση του πυρήνα όταν δεν υπάρχουν παράλληλες πηγές για διασταύρωση), θεωρούν πως ο Ηρακλής είναι ένας δαιμόνιος υδραυλικός μηχανικός.

Μάλιστα η εντύπωση που προκαλείται από την δράση και τις κατασκευές του αποτελεί το κυρίαρχο αίτιο για την δημιουργία του σχετικού μυθικού κύκλου, αλλά και της αιώνιας αίγλης που τον περιβάλλει.

 Ειδικότερα, ο γεωγράφος Στράβων και ο ιστορικός Διόδωρος (Ι Προχριστιανικός Αιώνας), αλλά και αργότερα ο πασίγνωστος περιηγητής Παυσανίας (ΙΙ Μεταχριστιανικός Αιώνας), απομυθοποιούν την προσωπικότητα του τόσο αγαπητού ήρωα, εξηγώντας πως πρόκειται για έναν ικανό και ευρηματικό υδραυλικό μηχανικό, που τα θαυμαστά του έργα καταλήγουν να οδηγήσουν στην θεοποίησή του από τις επόμενες γενεές (J. H. Schoo, HERCULES’ LABORS, Argonaut Inc., Chicago, 1.969 μ.Χ.).

Παλεύοντας με το φίδι. Ο μύθος του αγώνα του ήρωα εναντίον του θεοποιημένου Αχελώου, του ποταμού με τον μεγαλύτερο υδάτινο όγκο στην Ελλάδα, που συνήθως απεικονίζεται στα αγγεία ως όφις-δράκων ή ταύρος, καθώς μεταμορφώνεται διαρκώς, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα μυθοπλασίας.

Οι μεταμορφώσεις αντιπροσωπεύουν τις συχνές μεταβολές της κοίτης του ποταμού και της ροής του, που συχνά αποκτά ορμή και καταστροφική μανία, αλλά τελικά ο θεός υποκύπτει στον ήρωα, που επιβραβεύεται και με μία σύζυγο, την πανέμορφη Δηϊάνειρα.

Σύμφωνα με τους Διόδωρο (ΙV, 35.3) και Στράβωνα (Χ, 2.19), ο μύθος της νίκης καλύπτει την κατασκευή μεγάλων διαύλων, αρδευτικών φραγμάτων και συστήματος αγωγών, η οποία περιορίζει ασφυκτικά την καταστροφική δραστηριότητα του ποταμού, αναβαθμίζοντας παράλληλα ολόκληρη την περιοχή και ειδικά την Καλυδώνα, που μετατρέπεται σε μία από τις πλουσιότερες περιοχές της εποχής των ηρώων, με τα ίχνη των έργων να εντοπίζονται ακόμη και στην εποχή μας (Διόδωρος, ΙV, 18.6 & Στράβων, ΙΧ, 5.19).

Οι ίδιοι συγγραφείς παρατηρούν ότι ανάλογες κατασκευές υλοποιούνται σε έναν ακόμη μεγάλο ποταμό, που απασχολεί σήμερα, δυστυχώς, αρνητικά την επικαιρότητα: Πρόκειται για τον Πηνειό στην Λάρισα, για τις κατασκευές του οποίου είναι επίσης υπεύθυνος ο Ηρακλής (Διόδωρος Σικελιώτης, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, Vol. ΙΙΙ, Loeb & Στράβων, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ, Vol. V, Loeb). Από τους άλλους άθλους του ήρωα είναι τα ίχνη των έργων στην Στυμφαλία και τον Φενεό, η αποστράγγιση της Λέρνας, οι εκτροπές του Ερυμάνθου και τα εκπληκτικά έργα στην Ολυμπία με την εκτροπή του Κλαδαίου.

Όλα αυτά αποκαλύπτουν πως τα μυθικά τέρατα, όπως οι Στυμφαλίδες Όρνιθες, η Λερναία Ύδρα, ο Κάπρος του Ερυμάνθου ή το υγειονομικό πρόβλημα των σταύλων του Αυγεία, αντιπροσωπεύουν τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει κατά περίπτωση ο μηχανικός Ηρακλής και την απίστευτη ευρηματικότητά του στην διαχείριση τους.

Παραμένει άγνωστο το εάν και κατά πόσον ο Ηρακλής δεν αντιπροσωπεύει συλλογικά μία συντεχνία μηχανικών, που με την εξαιρετικά εύστοχη έκφραση “ΗΕΡΑΣ ΚΛΕΟΣ”, δηλαδή η δόξα της γης, οι μεταγενέστεροι χαρακτηρίζουν την δράση και τα ευφυέστατα έργα, με τα οποία αναβαθμίζουν ολόκληρες περιοχές, δωρίζοντας κυριολεκτικά πλούτο με τις κατασκευές τους στους κατοίκους (https://slpress.gr/istorimata/o-iraklis-michanikos-toy-pineioy-ta-ydraylika-erga-stin-archaiotita/).

Η εξήγηση του μύθου της Λερναίας Ύδρας.

Η Λερναία Ύδρα συμβολίζει μάλλον κάποιο καταστροφικό φυσικό φαινόμενο, ενδεχομένως τις πλημμύρες που έπλητταν την περιοχή. Τα κεφάλια της Ύδρας που “ξαναφυτρώνουν”, ίσως συμβολίζουν τις πηγές και τους χειμάρρους που τροφοδοτούν την λίμνη και επανεμφανίζονται μετά από κάθε βροχόπτωση.

Όσον αφορά το κάψιμο των κεφαλιών, συμβολίζει την αποξήρανση που επιτυγχάνεται με την φωτιά, ενώ το αθάνατο κεφάλι συμβολίζει την κεντρική Απόρρητο πηγή της περιοχής, η οποία δε στερεύει καθόλη την διάρκεια του έτους.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, ο μύθος συμβολίζει την ελονοσία, μία εξαιρετικά θανατηφόρα ασθένεια με φορείς τα σμήνη κουνουπιών που αναπαράγονται στο έλος. Έτσι, οι κάτοικοι αντιμετώπισαν την ασθένεια βάζοντας φωτιά στο έλος.

Η ανακάλυψη. Ο Ελβετός γεωλόγος και αρχαιολόγος, Έμπερχαρντ Ζάνγκερ, με την βοήθεια παλαιών δορυφορικών λήψεων, κατόρθωσε να λύσει το μυστήριο της περιοχής που υποτίθεται ότι ζούσε η Λερναία Ύδρα.

Οι δορυφορικές απεικονίσεις έδειξαν ότι η περιοχή τροφοδοτείται από υπόγειες πηγές που διαδοχικά στέρευαν και επανεμφανίζονταν, όπως οι κεφαλές του μυθικού τέρατος, μεταβάλλοντας περιοδικά την τοποθεσία σε έλος.

Κοντά στην λίμνη συναντά κανείς τον αρχαιολογικό χώρο που ήρθε στο φως την δεκαετία του 1.950 μ.Χ. Οι ανασκαφές των αρχαιολόγων αποκάλυψαν έναν οικισμό που κατοικήθηκε αδιάλειπτα από την Νεολιθική Εποχή έως και τα Ρωμαϊκά Χρόνια. Η περιοχή γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή της στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού.

Στον αρχαιολογικό χώρο ο επισκέπτης θα αντικρίσει λακκοειδείς και θολωτούς τάφους, νεολιθικά λείψανα, ίχνη πύργων, ερείπια άλλων κτιρίων και την περίφημη “Οικία των Κεράμων“. Χρονολογείται στα 2.500 π.Χ. και ονομάστηκε έτσι από τα πολλά πήλινα κεραμίδια που αποκαλύφθηκαν στη στέγη της.

Το ενδιαφέρον του Πουκεβίλ για την λίμνη και η στρατηγική της σημασία. Όταν ο Γάλλος περιηγητής Φρανσουά Πουκεβίλ επισκέφτηκε την λίμνη Λέρνη, την περιέγραψε γεμάτη γλάρους, κορμοράνους και θαλασσινά πετροχελίδονα.

Στις ακαθόριστες λόγω βλάστησης όχθες της είδε άγριες γλαδιόλες, σπάρτα, σκίνα και χορτάρια. Το ποταμάκι της λίμνης κινούσε μύλους και έδειχνε γεμάτο ψάρια.

Ήπιε από το νερό της και, παρά τα παράπονα των ντόπιων, του φάνηκε καθαρό. Παράλληλα, ισχυρίστηκε ότι η παράκτια ζώνη μεταξύ Ερασίνου και Απόβαθμου χαρακτηριζόταν από δύσοσμες αναθυμιάσεις.

Η τοποθεσία είχε μεγάλη στρατηγική σημασία κατά την Επανάσταση του 1821 μ.Χ., λόγω της στενής γειτνίασης με τις πόλεις του Άργους και του Ναυπλίου και επειδή αποτελούσε δίοδο προς την Τριπολιτσά, της οποίας οι Μύλοι αποτελούσαν το επίνειο για την μεταφορά εμπορευμάτων.

Στην Λέρνη συγκεντρώνονταν αρκετές φορές τα στρατεύματα και τα καράβια, για να εφοδιασθούν με νερό, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο Πουκεβίλ. Ακόμη, ο χώρος είχε διαμορφωθεί από τους Ενετούς και τους Τούρκους, με μάντρες, νερόμυλους και αποθήκες (https://www.mixanitouxronou.gr/pos-einai-simera-i-periochi-opoy-o-iraklis-skotose-ti-lernaia-ydra/).

Στην δε περιοχή της Λέρνης (Μύλοι), όπου ο Ηρακλής σκότωσε τη Λερναία Ύδρα. Στο ίδιο σημείο ο Μακρυγιάννης σταμάτησε τον Ιμπραήμ (https://www.mixanitouxronou.gr/pos-einai-simera-i-periochi-opoy-o-iraklis-skotose-ti-lernaia-ydra/)...

Καθηγητής Αρχαιομετρίας λέει ότι οι Έλληνες έφτασαν στην Αμερική πριν από τον Κολόμβο. Ο Δρ. Ιωάννης Λυριτζής, καθηγητής αρχαιομετρίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου μελέτησε το κείμενο του Πλούταρχου και κατέληξε σε μια θεωρία ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έφτασαν πράγματι στην Αμερική.

Το κείμενο του Πλούταρχου, «Περὶ τοῦ προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης», είναι κοινώς γνωστό ως «De Facie». Στο διάλογο, ο Λαμπρίας ζητά από τον Σύλλα τον Καρχηδόνιο να αφηγηθεί μια ιστορία που είχε ακούσει από τους υπηρέτες του ναού του Κρόνου στην Καρχηδόνα.

Ο Σύλλας λέει στον Λαμπρία για έναν ταξιδιώτη που επισκέφτηκε το ναό αφού επέστρεψε από ένα μακρύ ταξίδι σε μια μακρινή, απέραντη Ήπειρο. Έλληνας επιστήμονας αποκαλύπτει ότι Έλληνες ταξίδεψαν στην Αμερική

Ο Δρ. Λυριτζής βασίζει την θεωρία του σε επιστημονικά δεδομένα και την αναπτύσσει σε μια εργασία που συνέταξε από κοινού με την αστρονόμο Παναγιώτα Πρέκα-Παπαδήμα, τον φιλόσοφο Κωνσταντίνο Καλαχάνη, τον μετεωρολόγο Χρήστο Τζάνη και τον σύμβουλο πληροφορικής Παναγιώτη Αντωνόπουλο.

Σύμφωνα με τον ταξιδιώτη στο De Facie, νέοι ταξιδιώτες θα έκαναν το ταξίδι στη μεγάλη ήπειρο περίπου κάθε τριάντα χρόνια, όταν εμφανιζόταν στον αστερισμό του Ταύρου ο πλανήτης Κρόνος. Ο Δρ Λυριτζής και οι συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ταξίδεψαν σε εκείνη την ήπειρο, που όντως ήταν η Βόρεια Αμερική.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει τις λεπτομερείς γνώσεις τους στην αστρονομία για να εντοπίσουν τις θέσεις των ρευμάτων του Ατλαντικού που θα μπορούσαν να τους μετακινήσουν δυτικά.

Στην ιστορία που του ταξιδιώτη στο De Facie, περιγράφεται μία ολική έκλειψη ηλίου. Η Ελληνική ερευνητική ομάδα έψαξε αρχεία εκλείψεων πέντε χιλιετιών προκειμένου να εντοπίσει εκείνο που πληρούσε τις προδιαγραφές του φαινομένου που περιγράφεται στον διάλογο.

Οι ερευνητές κατέληξαν σε μία έκλειψη, η οποία έλαβε χώρα το 75 μ.Χ. Χρησιμοποιώντας λογισμικό αστρονομίας, η ομάδα του Δρ. Λυριτζή είδε ότι στις δεκαετίες κοντά σε αυτή την έκλειψη, ο Κρόνος θα εμφανιζόταν πράγματι στον Ταύρο κατά την διάρκεια τριών περιόδων: από το 26 έως το 29 μ.Χ., το 56 έως το 58 μ.Χ. και το 85 έως το 88 μ.Χ.

Η ομάδα χρησιμοποίησε την έκλειψη του 75 μ.Χ. για να τοποθετήσει χρονικά τη συνομιλία μεταξύ του πληροφοριοδότη του Πλούταρχου και του Σύλλα, ο οποίος είχε ταξιδέψει στη μεγάλη Ήπειρο. Με βάση αυτό, ο Λυριτζής και οι συνεργάτες του τοποθέτησαν χρονικά το ταξίδι στην περίοδο που ο Κρόνος βρισκόταν πιο πρόσφατα στον Ταύρο, δηλαδή το 56 μ.Χ.

Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι οι προετοιμασίες για το ταξίδι που περιγράφει ο Σύλλας θα είχαν ξεκινήσει εκείνη τη χρονιά. Οι ταξιδιώτες θα είχαν φτάσει στη Βόρεια Αμερική το 57 μ.Χ. Οι Αρχαίοι Έλληνες έμειναν στην Αμερική για ένα χρόνο και έπλευσαν προς την πατρίδα τους το φθινόπωρο του 58 μ.Χ., όταν ο Κρόνος μετακινήθηκε από τον Ταύρο.

Αυτό ήταν το πιο πρόσφατο ταξίδι στην εποχή της συγγραφής του Πλούταρχου. Σύμφωνα με το κείμενο, τέτοια ταξίδια πρέπει να γίνονταν κάθε τριάντα χρόνια σε διάστημα αρκετών αιώνων, υποθέτει η Ελληνική ομάδα.

Γεωγραφικές περιγραφές ενισχύουν την θεωρία. Η ανάλυση του De Facie αντλεί στοιχεία από τις γεωγραφικές περιγραφές που έγιναν εκείνη την εποχή. Το κείμενο του Πλούταρχου αναφέρει μια «μεγάλη ήπειρο» πέρα από την νήσο Ωγυγία, η οποία, σύμφωνα με το κείμενο, είναι από μόνη της ένα πενθήμερο ταξίδι της τριήρους δυτικά από την Βρετανία.

Ο Πλούταρχος έγραψε επίσης ότι οι Έλληνες άποικοι έφτασαν στην «μεγάλη Ήπειρο» μέσω ενός κόλπου που ευθυγραμμίζεται με το δέλτα του ποταμού Βόλγα, την Βόρεια είσοδο της Κασπίας Θάλασσας. Ο Λυριτζής ανέτρεξε στο Google Earth και τράβηξε μια γραμμή από αυτήν την τοποθεσία πέρα από τον Ατλαντικό και βρήκε ότι οδηγεί στον Κόλπο του Αγίου Λαυρεντίου στον Καναδά.

Ο επιστήμονας λέει ότι οι αρχαίοι Έλληνες άποικοι μπορεί να ταξίδεψαν στη σημερινή Αμερική για λόγους εξερεύνησης, πλούτου ή θρησκευτικών σκοπών και επισημαίνει ότι θα είχαν κάνει το ταξίδι όταν ο Κρόνος βρισκόταν στον Ταύρο γιατί παρακολουθούσαν στενά τα αστρονομικά φαινόμενα που σχετίζονταν με τον Κρόνο, τον πατέρα του Δία.

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, ένα είδος αστρονομικού υπολογιστή για τους αρχαίους Έλληνες, ενισχύει την θεωρία ότι παρακολουθούσαν στενά τις κινήσεις των άστρων και των πλανητών. Μερικοί αρχαιολόγοι αμφισβητούν την θεωρία. Ορισμένοι αρχαιολόγοι λένε ότι ένα ταξίδι αρχαίων Ελλήνων στην Αμερική είναι απίθανο, αν και όχι απαραίτητα αδύνατο.

Ο καθηγητής αρχαιολογίας στο University of British Columbia (UBC) ο οποίος μελετά την υποβρύχια αρχαιολογία στην ανατολική Μεσόγειο είπε ότι μια τυχαία διέλευση αρχαίων Ελλήνων δεν θα ήταν αδύνατη, αλλά δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν μια τέτοια θεωρία.

Ο Brendan Foley, ένας υποβρύχιος αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο Lund στην Σουηδία που μελετά ναυάγια από την αρχαιότητα, είπε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν διέθεταν την τεχνολογία και τις γνώσεις ναυσιπλοΐας για να πλοηγηθούν στον ανοιχτό Ατλαντικό.

Παρόμοια θεωρία έχει και Ελληνοκαναδός αρχαιολόγος. Ένας Ελληνοκαναδός ερευνητής αιγαιοπελαγίτικης γραφής, ο Δρ Μηνάς Τσικριτσής, έχει μια θεωρία που μοιάζει με αυτή του Δρ Λυριτζή.

Ο επιστήμονας δήλωσε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες μπορεί να έφτασαν στην Αμερική χρόνια πριν από τον Ιταλό ναυτικό Χριστόφορο Κολόμβο το 1.492 μ.Χ. Ο Τσικριτσής, ο οποίος επίσης μελέτησε το De Facie του Πλουτάρχου, έδειξε και απέδειξε μέσω προγραμμάτων υπολογιστή ότι οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι «δυτικά των τριών νησιών και Βορειοδυτικά της Βρετανίας» υπήρχε μια «μεγάλη» Ήπειρος.

Ο Ελληνοκαναδός ερευνητής πιστεύει ότι η επικοινωνία μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής ξεκίνησε κατά την Μινωική εποχή και συνεχίστηκε μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους. Ο σκοπός αυτών των ταξιδιών κατά την Εποχή του Χαλκού σχετιζόταν με το εμπόριο και την μεταφορά χαλκού υψηλής ποιότητας από την λίμνη Superior στα σύνορα των ΗΠΑ και του Καναδά.

Μετά τους Μινωίτες, οι Μυκηναίοι συνέχισαν το ταξίδι. Αργότερα, κατά την Εποχή του Σιδήρου, το ενδιαφέρον για την περιοχή μειώθηκε. Μόνο μια φορά κάθε τριάντα χρόνια τα ελληνικά πλοία έπλεαν στις περιοχές όπου οι άνθρωποι λάτρευαν τον Κρόνο, φαινομενικά αυτό που είναι ο σημερινός Καναδάς και οι Βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ, για να αντικαταστήσουν τους ιερείς εκεί, σύμφωνα με αυτή την θεωρία (https://www.enikos.gr/timeout/kathigitis-archaiometrias-leei-oti-oi-ellines-eftasan-stin-ameriki-prin-apo-ton-kolomvo/2040802/).

Το Χρυσό Γένος, το Αργυρό Γένος, το Χάλκινο Γένος, το Ηρωϊκό Γένος και το Γένος του Σιδήρου. Τα 5 θνητά γένη των ανθρώπων του Ησιόδου.

Τα Γένη των Ανθρώπων είναι τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης στην Γη σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία και την μετέπειτα Ρωμαϊκή ερμηνεία της. Τόσο ο Ησίοδος, όσο και ο Οβίδιος, προσέφεραν απολογισμούς των διαδοχικών Γενεών της ανθρωπότητας, οι οποίες τείνουν να εξελίσσονται από μια αρχέγονη, μακρόχρονη εποχή στην οποία οι άνθρωποι απολάμβαναν μια σχεδόν θεία ύπαρξη στο τρέχον Γένος στο οποίο ανήκει και ο συγγραφέας, στο οποίο οι άνθρωποι ασπάζονται από αμέτρητους πόνους και συμφορές.

Στις δύο αναφορές που επιβιώνουν από την Αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη, αυτή η υποβάθμιση της ανθρώπινης κατάστασης με την πάροδο του χρόνου υποδεικνύεται συμβολικά με ονομασίες από μέταλλα με διαδοχικά μικρότερη αξία.

Τα Πέντε Γένη του Ησίοδου.

Ο πρώτος διαχρονικός απολογισμός των διαδοχικών Γενεών της ανθρωπότητας προέρχεται από τον Έλληνα ποιητή Ησίοδο (μεταξύ 750 και 650 π.Χ.), στο ποιήμα του Έργα και Ημέραι (στίχοι 109-201). Ο κατάλογός του είναι:

Χρυσό Γένος.

Το Χρυσό Γένος ή Εποχή της Αστραίας είναι το μόνο Γένος που εμπίπτει στην κυριαρχία του Κρόνου. Δημιουργημένοι από τους αθάνατους που ζουν στον Όλυμπο, λέγεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς και κυκλοφορούσαν ελεύθερα μαζί τους. Η ειρήνη και η αρμονία επικράτησαν κατά τη διάρκεια αυτού του Γένους.

Οι άνθρωποι δεν έπρεπε να εργάζονται για την επιβίωσή τους, γιατί η Γη παρείχε τρόφιμα σε αφθονία. Ζούσαν σε πολύ μεγάλη ηλικία αλλά με νεανική εμφάνιση και τελικά πέθαναν ειρηνικά. Τα πνεύματά τους ζουν ως «κηδεμόνες».

Ο Πλάτωνας στον Κρατύλο (397e) αναφέρει το Χρυσό Γένος στο οποίο ανήκαν οι άνθρωποι που ήρθαν πρώτοι. Διευκρινίζει ότι ο Ησίοδος δεν εννοούσε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κυριολεκτικά φτιαγμένοι από χρυσό, αλλά ήταν καλοί και ενάρετοι.

Περιγράφει αυτούς τους ανθρώπους ως «δαίμονες» (Είχε άλλη έννοια εκείνη την εποχή) πάνω στη γη (δηλαδή αυτοί που γνωρίζουν ή σοφοί) και ως ευεργετικά πνεύματα, τα οποία αποτρέπουν τα δεινά των θνητών.

Αργυρό Γένος.

Το Αργυρό και κάθε Γένος που ακολουθεί εμπίπτουν στην κυριαρχία του διαδόχου και του γιου του Κρόνου, Δία. Οι άντρες στο Αργυρό Γένος ζούσαν για εκατό χρόνια υπό την κυριαρχία των μητέρων τους. Ζούσαν μόνο ένα μικρό χρονικό διάστημα ως ενήλικες και εκείνο τον χρόνο τον περνούσαν συγκρουόμενοι μεταξύ τους.

Οι άνδρες του Αργυρού Γένους αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τους θεούς και ο Δίας τους κατέστρεψε για την ασυδοσία τους, με τον λεγόμενο Κατακλυσμό του Ωγύγου. Μετά τον θάνατο, οι άνθρωποι αυτού του Γένους έγιναν «ευλογημένα πνεύματα» του Κάτω Κόσμου.

Χάλκινο Γένος.

Οι ανθρωποι του Χάλκινου Γένους ήταν σκληραγωγημένοι και δυνατοί, καθώς ο πόλεμος ήταν ο σκοπός και το πάθος τους. Ο Δίας δημιούργησε αυτούς τους ανθρώπους από την τέφρα. Η πανοπλία τους ήταν σφυρηλατημένη από χαλκό, όπως και τα σπίτια και τα εργαλεία τους.

Οι άνδρες αυτού του Γένους αυτοκαταστράφηκαν από τους βίαιους τρόπους τους και δεν άφησαν ονομασμένα πνεύματα. Αντιθέτως, κατοικούν στο «σπίτι του Άδη». Αυτό το Γένος έληξε με τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, με τον οποίο εξοντώθηκαν όσοι δεν είχαν προηγουμένως αλληλοσκοτωθεί.

Ηρωικό Γένος.

Το Ηρωϊκό Γένος ή Γένος των Ηρώων είναι το μόνο Γένος που δεν αντιστοιχεί σε κανένα μέταλλο. Είναι επίσης το μόνο που είναι πιο λαμπρό από το Γένος που διαδέχεται. Σε αυτό το Γένος ανήκαν οι αποκαλούμενοι Ήρωες της μυθολογίας, όπως οι Ήρωες των Ομηρικών Επών, οι Αργοναύτες, ο Θησέας και άλλοι. Αυτό το Γένος των ανθρώπων αφού πέθανε πήγε στα Ηλύσια Πεδία όπου βασιλεύει ο Κρόνος, ή ακόμα και στις Νήσους Μακάρων.

Γένος του Σιδήρου.

Ο Ησίοδος όπως και όλοι οι σύγχρονοί του ανήκουν στο Γένος του Σιδήρου. Οι άνθρωποι αυτού του Γένους είναι επίσης σκληραγωγημένοι, αλλά ζουν μια θλιβερή ύπαρξη γεμάτη μόχθο, αγγαρείες και δυστυχία, χωρίς καμία ηθική αρχή. Τα παιδιά εξαπατούν τους γονείς τους, ο αδελφός παλεύει με τον αδελφό και το έθιμο της φιλοξενίας ξεχνιέται.

Κατά την διάρκεια αυτού του Γένους ισχύει το Δίκαιο της Πυγμής, και κακοί άνδρες χρησιμοποιούν ψέματα για να αποκτήσουν καλή φήμη.

Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πλέον ντροπή ή αγανάκτηση για κάποιο αδίκημα. Τα μωρά θα γεννηθούν με γκρίζα μαλλιά και οι θεοί θα έχουν εγκαταλείψει εντελώς την ανθρωπότητα: «δεν θα υπάρξει βοήθεια ενάντια στο κακό». Κάποια μέρα ο Δίας θα εξοντώσει και αυτό το γένος ανθρώπων.

Τα Τέσσερα Γένη του Οβίδιου.

Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος (1^ος Αιώνας π.Χ.–1^ος Αιώνας μ.Χ.) λέει τον παρόμοιο μύθο των Τεσσάρων Γενεών στο βιβλίο 1.89-150 των Μεταμορφώσεων. Ο απολογισμός του είναι παρόμοιος με αυτόν του Ησίοδου, με την εξαίρεση ότι παραλείπει το Ηρωϊκό Γένος.

Ο Οβίδιος δίνει έμφαση στη δικαιοσύνη και την ειρήνη που καθόρισαν το Χρυσό Γένος. Προσθέτει ότι σε αυτή την εποχή, οι άνδρες δεν γνώριζαν ακόμη την τέχνη της ναυσιπλοΐας και επομένως δεν εξερευνούσαν τον κόσμο και κανείς δεν γνώριζε κάποια τέχνη με εξαίρεση την πρώιμη γεωργία.

Στο Αργυρό Γένος ο Δίας εισάγει τις Τέσσερις Εποχές και οι άντρες μαθαίνουν συνεπώς την τέχνη της γεωργίας και της αρχιτεκτονικής. Στο Γένος του Χαλκού, γράφει ο Οβίδιος, οι άνδρες ήταν επιρρεπείς σε πόλεμο, αλλά σέβονταν τα θεία.

Τέλος, στο Γένος του Σιδήρου, οι άνδρες οριοθετούν τα έθνη με σύνορα. Μαθαίνουν τις τέχνες της ναυσιπλοΐας και της εξόρυξης από την Γη. Είναι πολεμιστές, άπληστοι και ασεβείς. Η αλήθεια, η σεμνότητα και ο σεβασμός στα θεία δεν βρίσκονται πουθενά (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/10/5_01341089318.html).

Κένταυροι ονομάζονταν και οι άνθρωποι που στο πάνω μέρος τους ήταν άνθρωποι και στο κατω είχαν παντελώς ζωώδης συμπεριφορά προς τους εαυτούς τους και στους άλλους, τόσο στην βιαιότητα, όσο και σε σεξουαλικές ανηθικότητες (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/02/blog-post_355.html).

Το βραχώδες όρος που καίγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια στην Αρχαία Λυκία – Τι περιγράφει ο Στράβων. Κοντά στην Αττάλεια, κάπου στα 80 χλμ νοτιοδυτικά, της Αρχαίας Λυκίας βρίσκεται το όρος Όλυμπος.

Εκεί, κοντά στο χωριό Çıralı, πού βρίσκεται κοντά στα ερείπια της αρχαίας πόλης Όλυμπος, υπάρχει μια τοποθεσία που στα Τουρκικά λέγεται Yanartaş, δηλαδή Καιόμενος Βράχος και που έχει ταυτιστεί με το αρχαίο όρος Χίμαιρα. Ο Στράβωνας, περιγράφοντας την ανατολική ακτή της Λυκίας στο 14^ο βιβλίο των Γεωγραφικών του, γραφει για την Όλυμπο ότι είναι «πόλις μεγάλη και όρος ομώνυμων».

Το πιο εντυπωσιακό μνημείο στην πόλη είναι η πύλη ενός Ρωμαικού ναού, δεν υπάρχουν ενδείξεις για τη θεότητα στην οποία ήταν αφιερωμένος, κατά πάσα πιθανότητα ήταν ο Ήφαιστος, θεός της μεταλλουργίας.

Ο Ήφαιστος ήταν προστάτης του Ολύμπου και συνδέεται με την πόλη εξαιτίας της άσβεστης φωτιάς που καίει από την αρχαιότητα πάνω σε έναν λοφίσκο του όρους Όλυμπος που ο Πλίνιος αποκαλεί όρος Χίμαιρα.

Ο Πλίνιος γράφει: «Στην Λυκία […] έχουμε […] το όρος Χίμαιρα, που τη νύχτα βγάζει φλόγες, και την πόλη-κράτος Ηφαίστειο, η οποία έχει επίσης μια οροσειρά που συχνά φλέγεται. Εδώ βρίσκονταν η πόλη Όλυμπος».

Από την αρχαιότητα η Χίμαιρα ταυτιζόταν με την άσβεστη φωτιά που καίει ακόμα σ’ έναν λοφίσκο του όρους Όλυμπος της Λυκίας. Το βουνό αναφέρεται στη ραψωδία ε της Οδύσσειας, εκεί όπου ο Ποσειδώνας, επιστρέφοντας από την χώρα των Αιθιόπων, βλέπει τον Οδυσσέα να πλησιάζει στην χώρα των Φαιάκων στο προτελευταίο στάδιο του μεγάλου ταξιδιού της επιστροφής του στην Ιθάκη.

Η φωτιά, γνωστη στα Τουρκικά ως Γιανάρ, βρίσκεται σε μια καμμένη περιοχή και η φλόγα βγαίνει από μία βαθιά τρύπα πλάτους περίπου ενός μέτρου και δεν ανεβαίνει πάνω από την επιφάνεια του εδάφους.

Ομάδα Τούρκων επιστημόνων μελέτησε την Γιανάρ και βρήκε ίχνη μεθανίου, το οποίο αναδύεται υπό πίεση, ήδη φλεγόμενο. Αν προσπαθήσει κανείς να σβήσει τη φλόγα, αυτή ξανανάβει μέσα σε δευτερόλεπτα.

Το βραχώδες αυτό όρος κυριολεκτικά καίγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι φλόγες, Yanartaş όπως τις αποκαλούν οι Τούρκοι, καίνε εδώ και τουλάχιστον 2500 χρόνια. Οι οπές αντιπροσωπεύουν τη μεγαλύτερη εκπομπή αβιογενούς μεθανίου που ανακαλύφθηκε στην Γη μέχρι σήμερα. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια, οι ναυτικοί μπορούσαν να δουν τις φλόγες από την θάλασσα και τις χρησιμοποιούσαν ως ορόσημο.

Οι φλόγες αυτές, σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, γέννησαν τον μύθο της Χίμαιρας, το μυθικό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού και η ουρά του κατέληγε σε φίδι (σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνήθως ήταν τρικέφαλο (λιοντάρι, κατσίκα και δράκος).

Ελληνική μυθολογία: Λέγεται ότι το μεγαλύτερο όνειρο του γοητευτικού γιού του βασιλιά της Κορίνθου, Βελλεροφόντη ήταν να ιππεύσει το μυθικό φτερωτό άλογο Πήγασο. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Το παλικάρι που θέλει οπωσδήποτε να αποκτήσει τον Πήγασο, μια μέρα ακούει το χρησμό ενός καλόκαρδου μάντη που συναντάει στον δρόμο. Κοιμάται ένα βράδυ στο ναό που ήταν αφιερωμένο στην θεά Αθηνά και στον όνειρο του η θεά του χαρίζει ένα χρυσαφένιο χαλινάρι. Μόλις ξυπνάει αρχίζει να ψάχνει το άλογο. Το βρίσκει, χαλιναγωγεί το άλογο και καταφέρνει να το ιππεύσει.

Με τον τρόπο αυτό γίνεται ο κυρίαρχος των ουρανών. Αλλά δυστυχώς ο πατέρας του εξορίζει το Βελλεροφόντη από την χώρα επειδή κατά λάθος σκοτώνει τον αδερφό του κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού.

Ο Βελλεροφόντης ο οποίος διασχίζοντας το Αιγαίο πέλαγος έρχεται στην Ανατολία(Λυκία) προσπαθεί να συνεχίσει εδώ τη νέα του την ζωή. Αρχίζει να δουλεύει σαν υπηρέτης κοντά σε έναν από τους βασιλιάδες της περιοχής. Αλλά η γυναίκα του βασιλιά που υπηρετεί ερωτεύεται στον γοητευτικό πρώην διάδοχο της Κορίνθου. Δεν παραλείπει μάλιστα να εκφράσει τα συναισθήματα της ξεκάθαρα στον νέο.

Όμως ο Βελλερόφοντης είναι ένας τίμιος νέος και αρνείται μια τέτοιου είδους σχέση με την βασίλισσα. Εξοργισμένη η βασίλισσα θέλει να τον εκδικηθεί. Πηγαίνει στον βασιλιά και κατηγορεί τον Βελλεροφόντη ότι προσπάθησε να τη βιάσει και με δυσκολία γλύτωσε από το χέρι του.

Ο βασιλιάς φυσικά εξοργίζεται. Αλλά και πάλι δεν θέλει να σκοτώσει ο ίδιος τον νέο. Φωνάζει τον Βελλεροφόντη και του δίνει ένα γράμμα για το πάει στον πεθερό του, βασιλιά του Ξανθού. Στο γράμμα ζητάει από τον αποδέκτη να φονεύσει τον φέροντα του γράμματος.

Ο Βελλεροφόντης μην γνωρίζοντας το περιεχόμενο του γράμματος ξεκινά το ταξίδι του, φτάνει στο Ξανθό και παραδίδει το γράμμα στον βασιλιά. Ο βασιλιάς μόλις διαβάζει το γράμμα γεμίζει με αμφιβολίες.

Διότι επηρεάζεται από την αγνότητα και την αγαθότητα του Βελλεροφόντη. Δεν τολμά να τον σκοτώσει αμέσως. Για ένα διάστημα τον φιλοξενεί και στη συνέχεια ζητά από τον νέο να σκοτώσει το τέρας Χίμαιρα που ζει κοντά στο βουνό Tahtalı.

Η Χίμαιρα είναι ένα φοβερό τέρας με κεφάλι λιονταριού, σώμα κατσίκας και ουρά που κατέληγε σε φίδι και εξέπνεε φωτιά. Ο Βελλεροφόντης ξεκινά το ταξίδι του με την εντολή του βασιλιά. Όπως άλλωστε είπαμε και πριν ήταν κυρίαρχος των ουρανών. Πετάει προς την περιοχή που βρίσκεται το τέρας καβάλα στο ιπτάμενο άλογο του τον Πήγασο.

Η Χίμαιρα προσπαθεί να τους απομακρύνει βγάζοντας φωτιά από το στόμα της. Ο Βελλεροφόντης ο οποίος αναβαίνει στην κορυφή του βουνού μαζί με τον Πήγασο αρχίζει από εκεί να παρατηρεί τις κινήσεις του τέρατος. Ετοιμάζει το ακόντιο του η μύτη του οποίου είναι μολυβένιο.

Επιτίθεται και καταφέρνει να περάσει το ακόντιο του μέσα από το στόμα του τέρατος. Μέσα σε λίγο διάστημα άρχιζε να καίει το στομάχι του τέρατος. Το φοβερό αυτό τέρας σωρεύεται κάτω και ξεψυχά βγάζοντας τρομακτικές κραυγές. Η Χίμαιρα φονεύεται με τον τρόπο αυτό. Το σώμα της σαπίζει αλλά οι φλόγες που βγαίνουν από το στόμα της παραμένουν αναμμένες ακόμη και μετά από εκατοντάδες χρόνια.

Οι φλόγες αυτές συνεχίζουν να φλέγουν ακόμη και σήμερα στην κορυφή του βουνού. Στο συγκεκριμένο μύθο αναφέρονται στα έργα τους ο Όμηρος και πολλοί επικοί ποιητές. Ορισμένες πηγές αναφέρουν μάλιστα ότι η πρώτη ιερή φλόγα των ολυμπιακών αγώνων προέρχεται από αυτό το μύθο.

Αλλά δυστυχώς ο Βελλεροφόντης δεν είχε αίσιο τέλος. Μόλις σκοτώνει τον τρομερό τέρας, τον συνεπαίρνει η ματαιοδοξία και επιχειρεί να ανέβει στον Όλυμπο λέγοντας ότι η θέση του πρέπει να είναι δίπλα στους θεούς.

Αλλά ο Δίας τον τιμωρεί ρίχνοντάς τον έναν κεραυνό. Ο Βελλεραφόντης από γνωστό ήρωα της εποχής του καταλήγει σε μια μίζερη ζωή λόγω της παράλογης ματαιοδοξίας του. Ο κεραυνός τον αφήνει ανάπηρο και αναγκάζεται να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του ζητιανεύοντας.

Ο μύθος αυτός όπως όλοι οι μύθοι είναι γεμάτος από διδάγματα. Η φλόγα που παλιότερα ήταν ισχυρότερη με το χρόνο μίκραινε και μετατράπηκε σε πολλές μικρές φλόγες. Σήμερα εάν επισκεφτείτε την περιοχή Yanartaş(φλεγόμενα βράχοι) όπου βρίσκεται η φλόγα της Χίμαιρας θα παρατηρήσετε και τα ερείπια του Ναού του θεού της φωτιάς Ηφαίστου. Επίσης θα δείτε και τα ερείπια μια Βυζαντινής Εκκλησίας (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/10/blog-post_63.html).

Ο Κρόνος ήταν ο ηγέτης και ο νεότερος της πρώτης γενιάς των Τιτάνων , των θεϊκών απογόνων της αρχέγονης Γαίας (Μητέρας Γης) και του Ουρανού (Πατέρα Ουρανού). Ανέτρεψε τον πατέρα του και κυβέρνησε κατά την μυθολογική Χρυσή Εποχή , μέχρι που ανατράπηκε από τον ίδιο του τον γιο Δία και φυλακίστηκε στα Τάρταρα

Σε μια Λιβυκή αφήγηση που αναφέρεται από τον Διόδωρο Σικελιώτη (Βιβλίο 3), ο Ουρανός και η Τιταία ήταν γονείς του Κρόνου και της Ρέας και των άλλων Τιτάνων. Ο Άμμων, ένας βασιλιάς της Λιβύης, παντρεύτηκε την Ρέα (3.18.1).

Ωστόσο, η Ρέα εγκατέλειψε τον Άμμωνα και παντρεύτηκε τον μικρότερο αδελφό της Κρόνο. Με την υποκίνηση της Ρέας, ο Κρόνος και οι άλλοι Τιτάνες έκαναν πόλεμο εναντίον του Άμμωνα, ο οποίος κατέφυγε στην Κρήτη (3.71.1–2).

Ο Κρόνος κυβέρνησε σκληρά και ο Κρόνος με την σειρά του ηττήθηκε από τον γιο του Άμμωνα Διόνυσο (3.71.3–3.73) ο οποίος διόρισε τον γιο του Κρόνου και της Ρέας, Δία, βασιλιά της Αιγύπτου (3.73.4).

Στην συνέχεια, ο Διόνυσος και ο Δίας ένωσαν τις δυνάμεις τους για να νικήσουν τους εναπομείναντες Τιτάνες στην Κρήτη και με τον θάνατο του Διόνυσου, ο Δίας κληρονόμησε όλα τα Βασίλεια και έγινε κύριος του κόσμου (3.73.7–8).

Ο Κρόνος αναφέρεται στους Σιβυλλικούς χρησμούς , ιδιαίτερα στο τρίτο βιβλίο, όπου ο Κρόνος, ο «Τιτάν» και ο Ιαπετός , οι τρεις γιοι του Ουρανού και της Γαίας, λαμβάνουν ο καθένας το ένα τρίτο της Γης και ο Κρόνος γίνεται βασιλιάς συνολικά.

Μετά το θάνατο του Ουρανού, οι γιοι του Τιτάνα προσπαθούν να καταστρέψουν τους αρσενικούς απογόνους του Κρόνου και της Ρέας μόλις γεννηθούν. Ωστόσο, στην Δωδώνη, η Ρέα γεννά κρυφά τους γιους της Δία, Ποσειδώνα και Άδη και τους στέλνει στην Φρυγία για να τους αναθρέψουν τρεις Κρήτες.

Μόλις το έμαθαν, εξήντα από τους άνδρες του Τιτάνα φυλακίζουν τον Κρόνο και την Ρέα, ​​αναγκάζοντας τους γιους του Κρόνου να κηρύξουν και να πολεμήσουν τον πρώτο από όλους τους πολέμους εναντίον τους. Αυτή η αφήγηση δεν αναφέρει τίποτα για τον Κρόνο που είτε σκότωσε τον πατέρα του είτε προσπάθησε να σκοτώσει κάποιο από τα παιδιά του.

Η ελευθερία από την εργασία και η κοινωνική ισότητα που απολάμβαναν εκείνη την ημέρα αντιπροσώπευαν τις συνθήκες της μυθικής Χρυσής Εποχής , όταν ο Κρόνος (Κρόνος) κυβερνούσε ακόμη τον κόσμο.

Στην Χρυσή Εποχή, η γη είχε υποστηρίξει αυθόρμητα την ανθρώπινη ζωή και επειδή η εργασία ήταν περιττή, η δουλεία δεν υπήρχε. Ο William Hansen περιγράφει τη Χρυσή Εποχή του Κρόνου ως «μια περίοδο ενδελεχούς αρμονίας στην οποία οι ιεραρχικές, εκμεταλλευτικές και ληστρικές σχέσεις ήταν ανύπαρκτες».

[Σε μια εκδοχή της προέλευσης του Τυφώνα, μετά την ήττα των Γιγάντων, η Γαία με θυμό συκοφάντησε τον Δία στην Ήρα και πήγε στον Κρόνο. Ο Κρόνος έδωσε στην κόρη του δύο αυγά αλειμμένα με το δικό του σπέρμα και της είπε να τα θάψει κάτω από την γη, ώστε να γεννήσουν ένα πλάσμα ικανό να εκθρονίσει τον Δία. Η Ήρα το έκανε, και έτσι δημιουργήθηκε ο Τυφών.

Ο Έλληνας ιστορικός και βιογράφος Πλούταρχος (1^ος Αιώνας μ.Χ.) υποστήριξε ότι οι Έλληνες πίστευαν ότι ο Κρόνος ήταν ένα αλληγορικό όνομα του χρόνου (χρόνος). Ο φιλόσοφος Πλάτωνας (3ος αιώνας π.Χ.) στον Κράτυλο του δίνει δύο πιθανές ερμηνείες για το όνομα του Κρόνου. Το πρώτο είναι ότι το όνομά του δηλώνει κόρος (κóρος), «την αγνή» ( καθαρόν ) και «άψογη» (ἀκήρατον) φύση του μυαλού του. Το δεύτερο είναι ότι στην Ρέα και στον Κρόνο δόθηκαν ονόματα ρεμάτων: Ρέα από το ῥοή (rhoē) «ποτάμι, ρέμα, ροή» και Κρόνος από χρόνος (χρόνος) «χρόνος»].

Στην Ρωμαϊκή μυθολογία ο Sāturnus/Κρόνος και η μυθολογική βασιλεία του απεικονίστηκε ως μια Χρυσή Εποχή αφθονίας και ειρήνης. Μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, συγχωνεύτηκε με τον Έλληνα Τιτάνα Κρόνο.

Η Ρωμαϊκή γη διατήρησε την ανάμνηση μιας πολύ απομακρυσμένης εποχής κατά την οποία ο Κρόνος και ο Ιανός βασίλεψαν στην τοποθεσία της πόλης πριν από την ίδρυσή της: το Καπιτώλιο ονομαζόταν mons Saturnius.

Στον μύθο (1.9.-) Ο Κρόνος ήταν ο αρχικός και αυτόχθονος κυβερνήτης του Καπιτωλίου , το οποίο έτσι ονομαζόταν Mons Saturnius σε παλαιότερες εποχές και στο οποίο κάποτε βρισκόταν το πόλη Saturnia (1.7.27, 1.10.4).

Μερικές φορές θεωρήθηκε ως ο πρώτος βασιλιάς του Λατίου ή ακόμη και ολόκληρης της Ιταλίας (σελ. 138–139) Την ίδια εποχή, υπήρχε μια παράδοση ότι ο Κρόνος ήταν θεός μετανάστης, τον οποίο έλαβε ο Ιανός αφού σφετερίστηκε από τον γιο του Δία και εκδιώχθηκε από την Ελλάδα.

Κατά την άποψη του Versnel, οι αντιφάσεις του – ένας ξένος με ένα από τα παλαιότερα ιερά της Ρώμης και ένας θεός της απελευθέρωσης που κρατιέται σε δεσμά το μεγαλύτερο μέρος του έτους – δείχνουν την ικανότητα του Κρόνου να συγχέει τις κοινωνικές διακρίσεις (σελ. 139, 142–143).

Η Χρυσή Εποχή της Βασιλείας του Κρόνου στη ρωμαϊκή μυθολογία διέφερε από την ελληνική παράδοση. Έφτασε στην Ιταλία «εκθρονισμένος και φυγάς» (σελ. 143) αλλά έφερε την γεωργία και τον πολιτισμό για τους οποίους ανταμείφθηκε από τον Ιανό με μερίδιο του βασιλείου, κάνοντας ο ίδιος βασιλιάς. Όπως το περιέγραψε ο Αυγουστιανός ποιητής Βιργίλιος, «μάζεψε την απείθαρχη φυλή» των ειδών και των νυμφών «δισκορπισμένων στα βουνά και τους έδωσε νόμους… Κάτω από τη βασιλεία του διηγούνταν οι χρυσοί αιώνες: σε τέτοια τέλεια ειρήνη κυβέρνησε τα έθνη».

Θεωρήθηκε ο πρόγονος του λατινικού έθνους καθώς απέκτησε τον Πίκους, τον πρώτο βασιλιά του Λατίου, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Ιανός την Κάνενς και με την σειρά του έγινε πατέρας του Φαύνου .

Λέγεται επίσης ότι ο Κρόνος ίδρυσε τις πέντε κρονικές πόλεις του Λατίου: Aletrium (σήμερα Alatri), Anagnia ( Anagni ), Arpinum (Arpino), Atina και Ferentinum (Ferentino , επίσης γνωστό ως Antinum) όλες που βρίσκονται στη Λατινική Κοιλάδα , στην επαρχία της Φροζινόνε. Όλες αυτές οι πόλεις περιβάλλονται από κυκλώπεια τείχη . Η ίδρυσή τους αποδίδεται παραδοσιακά στους Πελασγούς.

Αλλά ο Κρόνος είχε επίσης μια λιγότερο καλοπροαίρετη όψη, όπως υποδεικνύεται από το αίμα που χύθηκε προς τιμήν του κατά την διάρκεια της μονέρας των μονομάχων . Η σύζυγός του στην αρχαϊκή ρωμαϊκή παράδοση ήταν η Lua, που μερικές φορές αποκαλούνταν Lua Saturni ("Lua του Κρόνου") και ταυτιζόταν με την Lua Mater, "Mother Destruction", μια θεά προς τιμήν της οποίας κάηκαν τα όπλα των εχθρών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, ίσως ως εξιλαστήριο.

Ο Versnel, ωστόσο, πρότεινε ότι ο Lua Saturni δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον Lua Mater, αλλά μάλλον αναφέρεται στην "χαλάρωση". αντιπροσωπεύει έτσι την απελευθερωτική λειτουργία του Κρόνου (σελ. 144).

Η χθόνια φύση του Κρόνου τον συνέδεσε με τον κάτω κόσμο και τον κυβερνήτη του Dis Pater, το ρωμαϊκό αντίστοιχο του Ελληνικού Πλούτωνα (Πλούτωνας στα λατινικά) που ήταν επίσης θεός του κρυμμένου πλούτου.

Σε πηγές του 3^ου Αιώνα μ.Χ. και αργότερα, ο Κρόνος καταγράφεται ότι δέχεται προσφορές μονομάχων (munera) κατά την διάρκεια ή κοντά στα Saturnalia (σελ. 144–145) Αυτές οι μάχες μονομάχων, δέκα ημέρες συνολικά όλο τον Δεκέμβριο, παρουσιάστηκαν από τους κοσμήτορες και χρηματοδοτήθηκαν με κεφάλαια από το θησαυροφυλάκιο του Κρόνου.

Η πρακτική της munera των μονομάχων επικρίθηκε από τους Χριστιανούς απολογητές ως μια μορφή ανθρωποθυσίας (σελ. 146). Αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις αυτής της πρακτικής κατά την διάρκεια της ρεπουμπλικανικής εποχής, η προσφορά μονομάχων οδήγησε αργότερα στην θεωρία ότι ο αρχέγονος Κρόνος είχε ζητήσει ανθρώπινα θύματα.

Ο Μακρόβιος λέει ότι ο Ντις Πάτερ ήταν γαληνός με ανθρώπινα κεφάλια και ο Κρόνος με θύματα θυσίας που αποτελούνταν από άνδρες (virorum viktima) [14] (1.7.31) (σελ. 146). Τα ειδώλια που ανταλλάσσονταν ως δώρα (sigillaria) κατά την διάρκεια των Saturnalia μπορεί να αντιπροσώπευαν υποκατάστατα συμβολαίων.

Elus, ο Φοίνικας Κρόνος. Όταν οι Έλληνες συνάντησαν Φοίνικες και, αργότερα, Εβραίους, ταύτισαν το Σημιτικό El , by interpretatio graeca, με τον Κρόνο. Ο συσχετισμός καταγράφηκε το 100 μ.Χ. από τον Φίλωνα του Βύβλου Φοινικική ιστορία, όπως αναφέρεται στο Eusebius, Præparatio Evangelica I.10.16.

Η αφήγηση του Φίλωνα, που αποδόθηκε από τον Ευσέβιο στον ημι-θρυλικό Φοίνικα ιστορικό Σανχουνιάθων πριν από τον Τρωικό πόλεμο , δείχνει ότι ο Κρόνος ήταν αρχικά ένας Χαναναίος ηγεμόνας που ίδρυσε την Βύβλο και στην συνέχεια θεοποιήθηκε.

Αυτή η εκδοχή δίνει το εναλλακτικό του όνομα ως Elus ή Ilus, και δηλώνει ότι το 32^ο έτος της Βασιλείας του, εξασθένισε, σκότωσε και θεοποίησε τον πατέρα του Επίγειο ή Αυτόχθονα «τον οποίο στη συνέχεια ονόμασαν Ουρανό».

Αναφέρει επίσης ότι μετά την εφεύρεση των πλοίων, ο Κρόνος, επισκεπτόμενος τον «κατοικήσιμο κόσμο», κληροδότησε την Αττική στην δική του κόρη Αθηνά και την Αίγυπτο στον Τααύτο, τον γιο του Μίσορ και εφευρέτη της γραφής.

Ο Sanchuniathon ισχυρίζεται ότι έχει βασίσει το έργο του σε «συλλογές από μυστικά γραπτά των Ammouneis. που ανακαλύφθηκαν στα ιερά», ιερές παραδόσεις αποκρυπτογραφημένες από μυστικιστικές επιγραφές στους πυλώνες που βρίσκονταν στους φοινικικούς ναούς, παραδόσεις που αποκάλυψαν την αλήθεια— αργότερα καλύφθηκε από αλληγορίες και μύθους - ότι οι «θεοί» ήταν αρχικά ανθρώπινα όντα που άρχισαν να λατρεύονται μετά το θάνατό τους και ότι οι Φοίνικες είχαν πάρει τα αρχικά ονόματα των βασιλιάδων τους και τα εφάρμοσαν σε στοιχεία του σύμπαντος (σύγκρινε ευημερία), λατρεύοντας δυνάμεις της φύσης και του ήλιου , της σελήνης και των αστεριών. Ο Ευσέβιος αναφέρει τον Sanchuniathon στην προσπάθειά του να δείξει ότι η ειδωλολατρική θρησκεία που βασίζεται σε τέτοια θεμέλια.

Σύμφωνα με το κείμενο, ο Copias και η σύζυγός του Baau (μεταφρασμένη ως Nyx «Night») γεννούν τους θνητούς Aeon και τον Protogonus «πρωτότοκο»). «Και… όταν συνέβησαν ξηρασίες, άπλωναν τα χέρια τους στον ουρανό προς τον ήλιο· μόνο για αυτόν (λέει) θεωρούσαν θεό τον Κύριο των ουρανών, αποκαλώντας τον Beelsamen, που είναι στην Φοινικική γλώσσα «κύριος του ουρανού»», και στα Ελληνικά « Δίας .»» (Ευσέβιος, Ι, χ). Προέκυψε μια φυλή ορεινών όντων που μοιάζουν με Τιτάνες απαιτείται διευκρίνιση:

«Γιοί υπερτερούντος μεγέθους και αναστήματος, των οποίων τα ονόματα ονομάζονταν στα βουνά που κατείχαν... και πήραν τα ονόματά τους, λέει, από τις μητέρες τους, καθώς οι γυναίκες εκείνες τις μέρες είχαν ελεύθερη συναναστροφή με όποιον συναντούσαν».

Παρατίθενται διάφοροι απόγονοι, πολλοί από τους οποίους έχουν αλληγορικά ονόματα, αλλά περιγράφονται στα αποσπάσματα του Φίλωνα ως θνητοί που έκαναν πρώτοι συγκεκριμένες ανακαλύψεις ή που καθιέρωσαν συγκεκριμένα έθιμα.

Η ιστορία των θεών. Το έργο περιλαμβάνει μια γενεαλογία και ιστορία διαφόρων βορειοδυτικών σημιτικών θεοτήτων που λατρεύονταν ευρέως. Πολλοί αναφέρονται στη γενεαλογία με τα ονόματα των ομολόγων τους στο Ελληνικό πάνθεον , εξελληνισμένες μορφές των σημιτικών ονομάτων τους ή και τα δύο.

Τα πρόσθετα ονόματα που δίνονται για ορισμένες από αυτές τις θεότητες εμφανίζονται συνήθως σε παρένθεση στον παρακάτω πίνακα. Μόνο οι εξισώσεις που γίνονται στο κείμενο εμφανίζονται εδώ, αλλά πολλοί από τους υπερσυνδέσμους δείχνουν τις βορειοδυτικές σημιτικές θεότητες που πιθανώς προορίζονται. Δείτε τις σημειώσεις κάτω από τον πίνακα για μεταφράσεις των μη συνδεδεμένων και πολλών άλλων ονομάτων.

Μεταφράσεις των Ελληνικών μορφών: Αρώτριος, «κτηνοτροφία, γεωργία», αυτόχθον (για αυτόχθων) «παράγεται από το έδαφος», επίγειος (για επίγειος) «από την γη», έρωτας «επιθυμία», γε «γη», ύψιστος «πιο ψηλός, πλούτων (για πλουτόν) «πλούσιος», πόντος (για πόντος) «θάλασσα», πόθος «λαχτάρα», σιτών «σιτηρά», θάνατος «θάνατος», ουρανός (για ουρανός) «ουρανός». Σημειώσεις για τις ετυμολογίες: Anobret:

Οι προτεινόμενες συνδέσεις περιλαμβάνουν ʿyn = "άνοιξη", του Renan ("Memoire", 281) και στο ʿAnat rabbat = "Lady ʿAnat" του Clemen (Die phönikische Religion , 69–71). Ieoud/Iedud: Ίσως από φοινικικό συγγενικό του εβραϊκού yḥyd = «μόνο» ή του εβραϊκού ydyd = «αγαπημένος».

Όπως στις θεογονίες των Ελλήνων και των Χετταίων, ο Έλους/Κρόνος του Sanchuniathon ανατρέπει τον πατέρα του Ουρανό ή Ουρανό και τον ευνουχίζει. Ωστόσο, ο Zeus Demarûs (δηλαδή ο Hadad Ramman), υποτιθέμενος γιος του Dagon αλλά στην πραγματικότητα γιος του Ουρανού, ενώνεται τελικά με τον Ουρανό και διεξάγει πόλεμο εναντίον του Κρόνου.

Στον Ελ/Κρόνο αποδίδεται η πρακτική της περιτομής . Δύο φορές μας λένε ότι ο Ελ/Κρόνος θυσίασε τον δικό του γιο : ονόμασε Ieoud, Idoud ή Iedod σε διάφορα χειρόγραφα. (Ο Olyan λέει ότι αντικατοπτρίζουν *yahid, "μοναχικός γιος" ή *yadid, "αγαπημένος.").

Κάποια στιγμή, γίνεται ειρήνη και ο Δίας Adados (Hadad) και η Astarte βασιλεύουν στην γη με την άδεια του Κρόνου. Μια αφήγηση των γεγονότων είναι γραμμένη από τους Καβείριους και από τον Ασκληπιό , υπό την διεύθυνση του Θωθ.

Sanchuniathon. Ο Φίλων ο Βύβλος (περίπου 64 μ.Χ.–141 μ.Χ.) ήταν Έλληνας συγγραφέας του οποίου η αφήγηση για το Sanchuniathon σώζεται σε παράθεση του Ευσέβιου και μπορεί να περιέχει τα σημαντικότερα σωζόμενα ίχνη της φοινικικής μυθολογίας. Ο ʼĒl (απόδοση Elus ή αποκαλούμενος από τον τυπικό Έλληνα ομόλογό του Κρόνος) δεν είναι ο δημιουργός θεός ή ο πρώτος θεός. Ο ʼĒl είναι μάλλον γιος του Ουρανού (Ουρανός) και της Γης (Ge).

Ο Ουρανός και η Γη είναι οι ίδιοι παιδιά του «Elyôn «Most High». Ο ʼĒl είναι αδερφός του Θεού Μπέθελ, του Ντάγκον και ενός άγνωστου θεού, που εξομοιώνεται με τον Ελληνικό Άτλαντα και με τις θεές Αφροδίτη/ Ashtart, Rhea (πιθανώς Asherah) και Dione (που εξομοιώνονται με Ba'alat Gebal). Ο ʼĒl είναι ο πατέρας της Περσεφόνης και της Αθηνάς (πιθανώς της θεάς Anat).

Ο Ουρανός και η Γη έχουν χωριστεί ο ένας από τον άλλον εχθρικά, αλλά ο Σκάι επιμένει να συνεχίσει να αναγκάζεται στην Γη και προσπαθεί να καταστρέψει τα παιδιά που γεννήθηκαν από τέτοιες ενώσεις. Επιτέλους, με τη συμβουλή της κόρης του Αθηνάς και του θεού Ερμή Τρισμέγιστου (ίσως Θωθ ), ο ʼĒl επιτίθεται επιτυχώς στον πατέρα του Σκάι με ένα δρεπάνι και ένα σιδερένιο δόρυ. Αυτός και οι στρατιωτικοί του σύμμαχοι, οι Eloim, αποκτούν το Βασίλειο του Sky.

Σε ένα μεταγενέστερο απόσπασμα εξηγείται ότι ο ʼĒl ευνούχισε τον Σκάι. Μία από τις παλλακίδες του Σκάι (η οποία δόθηκε στον αδερφό του ʼĒl Dagon) ήταν ήδη έγκυος από τον Σκάι. Ο γιος που γεννιέται από την ένωση, που ονομάζεται Demarûs ή Zeus, αλλά κάποτε ονομαζόταν Adodus, είναι προφανώς ο Hadad, ο Ba'al των Ουγαριτικών κειμένων που τώρα γίνεται σύμμαχος του παππού του Sky και αρχίζει να κάνει πόλεμο στον ʼĒl.

Ο ʼĒl έχει τρεις συζύγους, τις αδερφές του ή ετεροθαλείς αδερφές του την Αφροδίτη/Αστάρτη ('Ashtart), την Ρέα (πιθανώς Ασερά) και την Διόνη (που ταυτίζεται από τον Sanchuniathon με την Ba'alat Gebal, τη θεά-κηδεμόνα της Βύβλου, μια πόλη που ο Sanchuniathon λέει ότι ίδρυσε ο ʼĒl).

Ο Ελ απεικονίζεται κυρίως ως πολεμιστής. στις Ουγαριτικές πηγές ο Βάαλ έχει τον ρόλο πολεμιστή και ο Ελ είναι ειρηνικός, και ίσως το Sanchuniathon να απεικονίζει μια παλαιότερη παράδοση που διατηρήθηκε περισσότερο στις νότιες περιοχές της Χαναάν: 255 .

Ο Ευσέβιος , μέσω του οποίου διατηρείται το Sanchuniathon , δεν ενδιαφέρεται να ξεκινήσει το έργο εντελώς ή σε τάξη. Αλλά μας λένε ότι ο ʼĒl σκότωσε τον ίδιο του τον γιο Sadidus (ένα όνομα που ορισμένοι σχολιαστές πιστεύουν ότι μπορεί να είναι παραφθορά του Shaddai, ένα από τα επίθετα του Βιβλικού ʼĒl) και ότι ο ʼĒl αποκεφάλισε επίσης μια από τις κόρες του. Αργότερα, ίσως αναφερόμενοι στον ίδιο θάνατο του Sadidus μας λένε:

Αλλά όταν εμφανιστεί μια επιδημία και θνησιμότητα, ο Κρόνος προσφέρει τον μονογενή γιο του ως ολοκαύτωμα στον πατέρα του Σκάι και κάνει περιτομή, αναγκάζοντας και τους συμμάχους του να κάνουν το ίδιο.

Μια πληρέστερη περιγραφή της θυσίας εμφανίζεται αργότερα: Ήταν ένα έθιμο των αρχαίων σε μεγάλες κρίσεις κινδύνου για τους ηγεμόνες μιας πόλης ή ενός έθνους, προκειμένου να αποτρέψουν την κοινή καταστροφή, να παραδώσουν το πιο αγαπημένο από τα παιδιά τους για θυσία ως λύτρα στους εκδικητές δαίμονες. και όσοι παραδόθηκαν έτσι θυσιάστηκαν με μυστικιστικές τελετές.

Ο Κρόνος τότε, τον οποίο οι Φοίνικες αποκαλούν Έλους, ο οποίος ήταν βασιλιάς της χώρας και στη συνέχεια, μετά τον θάνατό του, θεοποιήθηκε ως το αστέρι Κρόνος , απέκτησε από μια νύμφη της χώρας που ονομαζόταν Anobret έναν μονογενή γιο, τον οποίο για αυτόν τον λόγο ονόμασαν Iedud, το μονογενές ον που αποκαλείται ακόμα έτσι μεταξύ των Φοίνικων. Και όταν πολύ μεγάλοι κίνδυνοι από τον πόλεμο είχαν κυριεύσει την χώρα, έντυσε τον γιο του με βασιλική ενδυμασία, και ετοίμασε ένα βωμό και τον θυσίασε.

Ο λογαριασμός αναφέρει επίσης ότι ο Thoth: Επινόησε επίσης για τον Κρόνο ως διακριτικά της βασιλικής οικογένειας τέσσερα μάτια μπροστά και πίσω… αλλά δύο από αυτά κλειστά ήσυχα, και στους ώμους του τέσσερα φτερά, δύο σαν ανοιχτά για να πετάξει και δύο σαν διπλωμένα.

Και το σύμβολο σήμαινε ότι ο Κρόνος μπορούσε να δει όταν κοιμόταν και να κοιμηθεί ενώ ήταν ξύπνιος: και παρόμοια στην περίπτωση των φτερών, ότι πετούσε ενώ ήταν σε ηρεμία και ήταν σε ηρεμία όταν πετούσε. Αλλά σε κάθε έναν από τους άλλους θεούς έδωσε δύο φτερά στους ώμους, που σημαίνει ότι συνόδευαν τον Κρόνο στην πτήση του. Και στον ίδιο τον Κρόνο έδωσε πάλι δύο φτερά πάνω στο κεφάλι του, ένα που αντιπροσώπευε τον παντοκρατορικό νου και μια αίσθηση.

Αυτή είναι η μορφή με την οποία ο ʼĒl/Cronus εμφανίζεται σε νομίσματα από την Βύβλο από την Βασιλεία του Αντίοχου Δ' Επιφάνη (175 π.Χ.–164 π.Χ.) τέσσερα ανοιχτά φτερά και δύο διπλωμένα φτερά, ακουμπισμένα σε ένα ραβδί. Τέτοιες εικόνες συνέχισαν να εμφανίζονται σε νομίσματα μέχρι και μετά την εποχή του Αυγούστου.

Σχετικά με τα φίδια. Ακολουθεί ένα απόσπασμα για τη λατρεία του φιδιού στο οποίο δεν είναι σαφές ποιο μέρος είναι από το Sanchuniathon και ποιο μέρος από τον Philo of Byblus: Την φύση λοιπόν του δράκου και των φιδιών ο ίδιος ο Ταύθος θεωρούσε θεϊκή, όπως και πάλι μετά από αυτόν οι Φοίνικες και οι Αιγύπτιοι: γιατί αυτό το ζώο ανακηρύχθηκε από όλα τα ερπετά το πιο γεμάτο ανάσα και φλογερό

Κατά συνέπεια, ασκεί επίσης μια αξεπέραστη ταχύτητα με την αναπνοή του, χωρίς πόδια και χέρια ή οποιοδήποτε άλλο από τα εξωτερικά μέλη με τα οποία τα άλλα ζώα κάνουν τις κινήσεις τους. Παρουσιάζει επίσης μορφές διαφόρων σχημάτων και στην εξέλιξή του κάνει σπειροειδή άλματα όσο γρήγορα θέλει. Είναι επίσης πιο μακρόβιο, και η φύση του είναι να αποβάλλει το παλιό του δέρμα, και έτσι όχι μόνο να ξαναγεννήσει, αλλά και να αποκτήσει μεγαλύτερη ανάπτυξη.

Και αφού έχει εκπληρώσει το καθορισμένο μέτρο ηλικίας, αυτοκαταναλώνεται, με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος ο Tauthus έχει αναφέρει στα ιερά του βιβλία: για τον λόγο αυτό το ζώο έχει επίσης υιοθετηθεί σε ναούς και σε μυστικιστικές τελετουργίες.

Σύμφωνα με τον θεμελιώδη χαρακτήρα του ο Ιανός θεωρήθηκε από τους Ρωμαίους ο πρώτος βασιλιάς του Λάτιου, μερικές φορές μαζί με τον Καμέζ.  Είχε δεχτεί φιλόξενα τον θεό Κρόνο  ο οποίος, που εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο από τον Δία, έφτασε με ένα πλοίο στο Janiculum.

Ο Ιανός θα είχε κάνει επίσης το θαύμα να μετατρέψει τα νερά της πηγής στους πρόποδες του Βιμινάλ από κρύο σε καυτερό για να αποκρούσει την επίθεση των Σαβίνων του βασιλιά Τίτου Τάτιου, που ήρθαν να εκδικηθούν την απαγωγή των κορών τους από τους Ρωμαίους.

Ο ναός του που ονομαζόταν Janus Geminus έπρεπε να είναι ανοιχτός σε περιόδους πολέμου. Λέγεται ότι χτίστηκε από τον βασιλιά Numa Pompilius, ο οποίος το κράτησε πάντα κλειστό κατά την διάρκεια της βασιλείας του, καθώς δεν υπήρχαν πόλεμοι.

Μετά από αυτόν έκλεισε ελάχιστες φορές, μία μετά το τέλος του πρώτου Punic War, τρεις φορές υπό τον Augustus και μία από τον Nero. Έχει καταγραφεί ότι ο Αυτοκράτορας Γορδιανός Γ' άνοιξε το Janus Geminus.

Είναι αξιοσημείωτο το αξιοσημείωτο ενδιαφέρον ότι η έναρξη του Ιανού ήταν ίσως η τελευταία πράξη που συνδέθηκε με την Αρχαία θρησκεία στην Ρώμη: Ο Προκόπιος γράφει ότι το 536 μ.Χ., κατά την διάρκεια του Γοτθικού Πολέμου, ενώ ο στρατηγός Βελισάριος ήταν υπό πολιορκία στην Ρώμη, την νύχτα κάποιος άνοιξε κρυφά το Janus Geminus, το οποίο είχε μείνει κλειστό από το διάταγμα του Θεοδοσίου Α' του 390 μ.Χ. που απαγόρευε τις Αρχαίες λατρείες. Ο Janus ήταν πιστός στον οριακό του ρόλο και στο μαρκάρισμα αυτής της τελευταίας πράξης. 

Τα τοπικά παραισθησιογόνα φυτά που έφερναν παραισθήσεις χρησιμοποιήθηκαν στις τελετές και τους επισκέπτες του Νεκρομαντείου του Αχέροντα στην Εφύρα, στον υπόγειο λαβύρινθο του και με αυτά (και την χρήση μηχανισμών ανεβοκατεβάσματος αγαλμάτων και ομιλία από κρυφές τρύπες στον τοίχο) έκαναν τους προσκυνητές με τα παραισθησιογόνα, σε συνδυασμό με την πολλή νηστεία και τις πολλές βόλτες σε κύκλους που τους ζάλιζαν να βλέπουν παραισθήσεις.

Όπως π.χ. σκιές και δήθεν νεκρούς τους συγγενείς που τους μίλαγαν (στην πραγματικότητα οι ιερείς από τρύπες στους τοίχους, ενώ οι σκιές τους ήταν μηχανικά αγάλματα και οι μεταμφιεσμένοι ιερείς που μεταμφιέζονταν), όπως και τον Κέρβερο με πολλά κεφαλιά (στην πραγματικότητα έναν σκύλο Μολοσσό που από τις πολλές παραισθήσεις τον έβλεπαν ως πολυκέφαλο).

Το δηλητήριο από το αποσυνθεμένο πτώμα του Νέσσου λέγεται ότι δηλητηρίασε την λίμνη της Κίρρας, ενώ μετά από σύγχρονες έρευνες βρέθηκε ότι το νερό της λίμνης αυτής υφίσταται πηγή με γλυφό νερό που φέρνει δηλητηρίαση από φυτά που προκαλούν δηλητηρίαση και διαρροές σε όσους το πιούν σαν τον Ελέβορου, κάτι που ίσως ενέπνευσε τον μύθο της δηλητηρίασης αυτής της πηγής/λίμνης από το αποσυντιθέμενο πτώμα του Νέσσου.

Για την Πυθία των Δελφών λέγεται ότι αυτή έβλεπε τα (δήθεν) «οράματα» της και έπεφτε σε «έκσταση», είτε από τα παραισθησιογόνα για κάποιους φύλλα δάφνης που μασούσε, από το δάγκωμα ενός (μη θανατηφόρου και σε πολύ μικρή ποσότητα και με αντίδοτο και ανοσία των Πυθίων σε αυτά) φιδιού που έφερνε παραισθήσεις (π.Χ. κόμπρας) από τα αέρια ή ότι απλά προσποιούνταν και αύγαζε επίτηδες άναρθρες κραυγές.

Κατά τον Πλούταρχο που αναδύονταν από την πετρά κατω από τον τρίποδα της (και όντως σύμφωνα με νεότερες έρευνες εκλύονταν από το έδαφος στο σημείο αυτό αναδυόμενα παραισθησιογόνα εκστατικά αέρια από ελαιώδη ασφαλτούχο ασβεστόλιθο και μεθάνιο).

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, τις άναρθρες και ακατανόητες κραυγές της Πυθίας της «ερμήνευαν» οι ιερείς των Δελφών δίνοντας σχεδόν παντού διφορούμενους χρησμούς για να ερμηνεύουν οι ίδιοι όπως θέλουν τους χρησμούς, ή αν επρόκειτο για την ίδρυση αποικιών και πολεμικά και πολιτικά γεγονότα, είτε σύμφωνα με τις πληροφορίες που έπαιρναν από τους εμπορους της εποχής ή με βάση τα αποκλειστικά γεωπολιτικά, θρησκευτικά, στρατιωτικά ή οικονομικά συμφέροντα των Δελφών.

Η τέλεια διατηρημένη αρχαία κινεζική υποβρύχια πόλη. Η πόλη των λιονταριών, αλλιώς γνωστή ως Shi Cheng, είναι μια αρχαία βυθισμένη πόλη που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Wu Shi (Βουνό των Πέντε Λιονταριών), που βρίσκεται κάτω από την θεαματική λίμνη Qiandao (λίμνη χιλίων νησιών) στην Κίνα.

Οι αξιωματούχοι έχουν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον τους για τη βυθισμένη πόλη από τότε που την ανακάλυψαν τον Φεβρουάριο του 2014 μ.Χ., ότι παρά τα περισσότερα από 50 χρόνια κάτω από το νερό, ολόκληρη η πόλη έχει διατηρηθεί εντελώς άθικτη, μετατρέποντάς την σε μια εικονική χρονοκάψουλα.

Η πόλη των λιονταριών στην Κίνα, παρόμοια με την χαμένη πόλη της Ατλαντίδας. Η Πόλη των Λιονταριών χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Ανατολικής Δυναστείας των Χαν (25 – 200 μ.Χ.) και ήταν κάποτε το κέντρο της πολιτικής και της οικονομίας στην ανατολική επαρχία Zhejiang.

Αλλά το 1.959 μ.Χ., η Κινεζική κυβέρνηση αποφάσισε ότι απαιτείται ένας νέος υδροηλεκτρικός σταθμός – έτσι έχτισε μια τεχνητή λίμνη, βυθίζοντας το Shi Cheng κάτω από 40 μέτρα (131,23 πόδια) νερού.

Η Πόλη των Λιονταριών παρέμεινε ανενόχλητη και ξεχασμένη για 53 χρόνια, μέχρι που ο Qiu Feng, ένας τοπικός αξιωματούχος υπεύθυνος για τον τουρισμό, αποφάσισε να δει τι απέμεινε από την πόλη κάτω από τα βαθιά νερά.

Ήταν έκπληκτος όταν ανακάλυψε ότι, προστατευμένη από τον άνεμο, την βροχή και τον ήλιο, ολόκληρη η πόλη με ναούς, αψίδες μνημείων, πλακόστρωτους δρόμους και σπίτια, ήταν εντελώς άθικτη, συμπεριλαμβανομένων ξύλινων δοκών και σκαλοπατιών.

5.000 ετών βυθισμένη πόλη στην Νότια Ελλάδα. Στην περιοχή της Πελοποννήσου στη νότια Ελλάδα υπάρχει ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Παυλοπέτρι, όπου κατοικεί μια κοντινή αρχαία πόλη που χρονολογείται πριν από 5.000 χρόνια.

Ωστόσο, αυτός δεν είναι ένας συνηθισμένος αρχαιολογικός χώρος, η πόλη μπορεί να βρεθεί περίπου 4 μέτρα (3,12 πόδια) κάτω από το νερό και πιστεύεται ότι είναι η παλαιότερη γνωστή βυθισμένη πόλη στον κόσμο. Η πόλη είναι απίστευτα καλά σχεδιασμένη με δρόμους, διώροφα σπίτια με κήπους, ναούς, νεκροταφείο και ένα πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης νερού που περιλαμβάνει κανάλια και σωλήνες νερού.

Στο κέντρο της πόλης, υπήρχε μια πλατεία ή πλατεία διαστάσεων περίπου 40×20 μέτρα (131,23 x 65,61 πόδια) και τα περισσότερα από τα κτίρια έχουν βρεθεί με έως και 12 δωμάτια μέσα. Ο σχεδιασμός αυτής της πόλης ξεπερνά το σχεδιασμό πολλών πόλεων σήμερα.

Η πόλη είναι τόσο παλιά που υπήρχε την περίοδο που διαδραματίστηκε το φημισμένο αρχαίο ελληνικό επικό ποίημα «Ιλιάδα». Έρευνα το 2009 μ.Χ. αποκάλυψε ότι η περιοχή εκτείνεται σε περίπου 9 στρέμματα και τα στοιχεία δείχνουν ότι είχε κατοικηθεί πριν από το 2800 π.Χ.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η πόλη βυθίστηκε γύρω στο 1000 π.Χ. λόγω σεισμών που μετατόπισαν την γη. Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό και ακόμη και μετά από 5.000 χρόνια, η διάταξη της πόλης εξακολουθεί να είναι σαφώς ορατή και έχουν βρεθεί τουλάχιστον 15 κτίρια.

Η διάταξη της πόλης είναι τόσο σαφής που ο επικεφαλής της αρχαιολογικής ομάδας, John Henderson του Πανεπιστημίου του Nottingham, και η ομάδα του, κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι μια εξαιρετικά ακριβής 3D ανακατασκευή της πόλης. Τα υποβρύχια κατάλοιπα και οι ψηφιακά ανακατασκευασμένοι πυλώνες και τοίχοι ενός από τα κτίρια.

Αρχαία αιγυπτιακή πόλη του Ηρακλείου – στα σύνορα μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Η πόλη του Ηρακλείου, όπου εγκαινιάστηκε ο ναός όπου εγκαινιάστηκε η Κλεοπάτρα, βυθίστηκε στη Μεσόγειο Θάλασσα στα ανοικτά των ακτών της Αιγύπτου πριν από σχεδόν 1.200 χρόνια. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της περιοχής πριν βυθιστεί πριν από περισσότερο από μια χιλιετία.

Για Αιώνες, η πόλη πιστεύεται ότι είναι ένας μύθος, όπως η πόλη της Ατλαντίδας θεωρείται σήμερα. Αλλά το 2001 μ.Χ., ένας υποβρύχιος αρχαιολόγος που έψαχνε για Γαλλικά πολεμικά πλοία σκόνταψε στη βυθισμένη πόλη. Αφού αφαίρεσαν στρώματα άμμου και λάσπης, οι δύτες αποκάλυψαν την εξαιρετικά καλά διατηρημένη πόλη με πολλούς από τους θησαυρούς της ακόμα άθικτους, συμπεριλαμβανομένου του κύριου ναού του Amun-Gerb, γιγαντιαίων αγαλμάτων φαραώ, εκατοντάδων μικρότερων αγαλμάτων θεών και θεών, μιας σφίγγας, 64 αρχαίων πλοίων, 700 αγκυρών, πέτρινων όγκων με Ελληνικές και Αρχαίες Αιγυπτιακές επιγραφές, δεκάδες σαρκοφάγους, χρυσά νομίσματα και βάρη από χαλκό και πέτρα.

Η ομάδα ανακάλυψε ένα βυθισμένο άγαλμα ενός Φαραώ στον πυθμένα της Μεσογείου κοντά στον μεγάλο ναό του αρχαίου Ηρακλείου. Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος (5ος αιώνας π.Χ.) μας είπε για έναν μεγάλο ναό που χτίστηκε εκεί όπου ο διάσημος ήρωας Ηρακλής πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Αίγυπτο και πήρε το όνομά του. Ανέφερε επίσης την επίσκεψη της Ωραίας Ελένης στο Ηράκλειο με τον εραστή της Πάρη πριν από τον Τρωικό πόλεμο.

Περισσότερο από τέσσερις Αιώνες μετά την επίσκεψη του Ηροδότου στην Αίγυπτο, ο γεωγράφος Στράβων παρατήρησε ότι η πόλη του Ηρακλείου, η οποία κατείχε το ναό του Ηρακλή, βρίσκεται ευθεία ανατολικά του Κάνωπου, στις εκβολές του κανοπικού κλάδου του ποταμού Νείλου. Ωστόσο, μέχρι την ανακάλυψή του, το Ηράκλειο ήταν απλώς ένας τόπος θρύλων (https://romioitispolis.gr/deka-apisteytes-ypovrychies-anakalypseis-poy-echoyn-aichmalotisei-ti-fantasia-mas/).

Λέγεται ότι η μάγισσα Μήδεια σκότωσε το θείο του Ιάσωνα Πελία όπως και την κόρη του Κρέοντα Γλαύκη την  με ρούχα τα οποία είχαν πετρέλαιο πάνω τους και τα οποία όταν έφτασαν κοντά σε κάποιον  φλεγόμενο  βωμό και τους κατέγραψαν.

Οι Αρχαίοι πολεμιστές έβαζαν βέλη δηλητηρίου στα βέλη τους, όπως και ο Ηρακλής έβαζε στα βέλη του το δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, ενώ όπως το δόρυ του Τηλέγονου περιείχε δηλητήριο του σαλαχιού τρυγόνας, έτσι έκαναν και οι πολεμιστές Σούγκα στην Βραζιλία.

Έθαψε το αθάνατο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας που μόλυνε την γη και τα νερά υπόγεια ο Ηρακλής για να μην μολύνεται η γη και οι άνθρωποι, όπως ακριβώς και ο στις μέρες μας θάβονται τα επικίνδυνα χημικά, βιολογικά και πυρηνικά απόβλητα στο έδαφος για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Το δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας προκαλούσε τα ιδιά ακριβώς αποτελέσματα με το δηλητήριο πότης οχιάς όταν βέλη με το δηλητήριο της χτυπήσουν κάποιον άνθρωπο και μόνιμη σχεδόν δηλητηρίαση όπως συνέβη και με τον Φιλοκτήτη στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία.

Λέγεται ότι η λίμνη που οι Κένταυροι έπλεναν τα τραύματα τους από το δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, αυτή μολύνθηκε, είναι η λίμνη κοντά στην Αρχαία Κίρρας, η οποία είχε αναθυμιάσεις, δυσοσμία από μεθάνιο και έλη σαν την λίμνη Λέρνα.

Τελειώνοντας, να πούμε ότι στην ιστορία πολλών λαών υπάρχει αναφορές για τον μαγικό Αυλό (π.χ. στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία υπάρχει ο τραγοπόδαρος Θεός Πάνας, ο οποίος έπαιζε την μαγική φλογέρα του)!!!

Όπως ακριβώς και ο άγνωστος ταξιδιώτης, ο οποίος για να εκδικηθεί τους κατοίκους της πόλης Hamelin, παρασέρνει τα παιδιά τους (παίζοντας τον μαγικό του Αυλό) μακριά από την πόλη!!! Από τότε, κανείς δεν είδε ή άκουσε κάτι για αυτά τα παιδιά!!!

Το δε γνωστό παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας είναι εμπνευσμένο και από την ιστορία παρουσιάζει ομοιότητες με ιστορίες από την κλασική Ελλάδα και τη Ρώμη. Ο μελετητής Γκράχαμ Άντερσον συνέκρινε την ιστορία με έναν τοπικό μύθο που αφηγείται ο Παυσανίας, στον οποίο, κάθε χρόνο, μια παρθένα κοπέλα προσφερόταν σε ένα κακόβουλο πνεύμα, ντυμένο με το δέρμα ενός λύκου, που βίαζε το κορίτσι. Μετά, ένα χρόνο, ήρθε ο πυγμάχος Εύθυμος, σκότωσε το πνεύμα και παντρεύτηκε την κοπέλα που είχε προσφερθεί ως θυσία.

Υπάρχει επίσης μια σειρά από διαφορετικές ιστορίες που αφηγούνται Έλληνες συγγραφείς που αφορούν μια γυναίκα που ονομάζεται Πύρρα (κυριολεκτικά «φωτιά») και έναν άνδρα με κάποιο όνομα που σημαίνει «λύκος». Ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος παραπέμπει σε μια ιστορία στην οποία ένα αρσενικό παιδί σώζεται ζωντανό από την κοιλιά της Λαμίας , μια όρεξη στην κλασική μυθολογία.

Εκτός από την απροκάλυπτη προειδοποίηση για την συζήτηση με αγνώστους, υπάρχουν πολλές ερμηνείες του κλασικού παραμυθιού, πολλές από αυτές σεξουαλικές. Έτσι ο κακός λύκος στις περιπτώσεις αυτές θα μπορούσε να είναι ένας βίαιος απαγωγέας παιδιών ή βιαστής παιδόφιλος/παιδεραστής ή ακόμα και ένας Serial Killer παιδιών.

Αλλά επίσης θα μπορούσε να είναι και ένας άγριος κανίβαλος, άτομο (ίσως και με εκτενή τριχοφυΐα σαν την ασθένεια της «λυκανθρωπίας») με ψυχικές διαταραχές ή μέσω χρήσης ναρκωτικών που πιστεύει ότι είναι λύκος και βλάπτει τους άλλους, στην Αρχαιότητα ιερέας που έκανε ανθρωποθυσίες παιδιών που φόραγε δέρμα λύκου, όπως οι σατανιστές και οι μάγοι που κάνουν και ανθρωποθυσίες παιδιών στην εποχή μας.

Επίσης, ο λύκος θα μπορούσε να είναι ληστής, ή ένας βίαιος σαδιστής, ενώ σε μία ακόμα ρεαλιστική εκδοχή του μύθου, ο λύκος θα μπορούσε να είναι πράγματι ένας μεγάλος σε μέγεθος άγριος λύκος που πείθεται σε ανυπεράσπιστα άτομα για να τα καταβροχθίσει και να εξασφαλίσει την διατροφή του.

Ο Κύκλωπας Πολύφημος που συνάντησε ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του λέγεται ότι στην πραγματικότητα ήταν ένας μεγαλόσωμος και βίαιος κανίβαλος βοσκός, ο οποίος είχε ερωτευτεί την Νηρηίδα Γαλάτεια.  

Παιδιά του πολεμικού «θεού» Άρη είναι ο Δεῖμος και ο Φόβος (δηλ. οι προσωποποιήσεις του τρόμου και της φυγής μπροστά στον εχθρό). Στην μάχη τον συντροφεύουν η Έριδα και η Ενυώ (πολεμική θεότητα Aνατολικής προέλευσης).

Την πατρότητα του διεκδικούν και οι τρομερές Αμαζόνες. Άνομοι, βίαιοι και αιμοβόροι βασιλιάδες παρουσιάζονται ως γιοι του, όπως ο Οινόμαος από την Ολυμπία, ο Θρακιώτης Διομήδης (γνωστός για τα ανθρωποφάγα άλογά του), ο απάνθρωπος ληστής Κύκνος και ο ασεβής Φλεγύας (< φλέγω), επικεφαλής του ομώνυμου Θεσσαλικού, άγριου φύλου.

Ο Άρης είναι εραστής της Αφροδίτης, της οποίας ο ερωτισμός έχει την δύναμη να ανατρέψει την τάξη μιας πόλης. Σύμφωνα με τον λυρικό ποιητή Σιμωνίδη (απ. 575 PMG), από την ένωσή τους προέκυψε ο Έρως, το άσπλαχνο και πανούργο παιδί της θεάς και του δολερού Άρη. Μοιάζει, λοιπόν, να αποτελεί πανάρχαια δοξασία ότι ο πόλεμος και ο έρωτας συναντώνται.

Άλλες φορές όταν το άγριο και δυνατό (όπως ο Άρης) σμίξει με το τρυφερό και ήμερο (όπως η Αφροδίτη), γεννιέται στον κόσμο η αρμονία (Ἁρμονία, Ησιόδου Θεογονία 933-7, 975, Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη 3.25). Και δεν είναι τυχαίο που η Αρμονία παντρεύτηκε τον βασιλιά Κάδμο ή Κάσσμο (σύμφωνα με επιγραφή αγγείου), καθώς οι Θηβαίοι ταύτιζαν το όνομα του με την λέξη κόσμος (δηλαδή τάξη).

Στην Αρχαϊκή εποχή και σε πρώιμα στάδια σχηματισμού της πόλης, τότε που μία ισχυρή στρατιωτική δύναμη ήταν αναγκαία, ο θεός του πολέμου ίσως εξέφραζε την ιδρυτική αριστοκρατική κάστα. Τούτο υποδεικνύει ο μύθος του δράκου και των Θηβαίων Σπαρτών, ο οποίος έσπρωξε τον Αισχύλο να αποκαλέσει τον Άρη ως παμπάλαιο κάτοικο της πολυαγαπημένης του Θήβας (Επτά επί Θήβας 105).

“Πόλεμος πατήρ πάντων”. «Ο πόλεμος είναι πατέρας και βασιλιάς όλων· άλλους έκανε θεούς και άλλους ανθρώπους. Και από τους ανθρώπους, άλλους κατέστησε δούλους και άλλους ελεύθερους», λέει ο Ηράκλειτος.

Όντως, αφενός οι Ολύμπιοι έγιναν οι κυρίαρχοι του κόσμου μετά την νικηφόρα σύγκρουσή τους με τους Γίγαντες, αφετέρου ο πόλεμος διαμόρφωσε στην πράξη τους θεσμούς, την κοινωνία και την οικονομία του Αρχαιοελληνικού κόσμου. Επιπλέον, ο αινιγματικός Εφέσιος φιλόσοφος υποδεικνύει με την ανωτέρω ρήση ότι μέσα από την σύγκρουση και τον ανταγωνισμό αντιθέτων δυνάμεων εξασφαλίζεται η αλλαγή και προκύπτουν νέες ισορροπίες στον κόσμο (https://slpress.gr/politismos/i-amfithimi-stasi-ton-arxaion-ellinon-apenanti-ston-theo-ari/?fbclid=IwAR1yfoj5lBF2oVb92nPnyixOezO_bzCB9wpVKg3PvY6-nnMUW-XgAcduabw).

Εκδιώχθηκαν από την Κρήτη στην διαμάχη τους για τον θρόνο και την εξουσία ο Σαρπηδών από τον αδερφό του Μίνωα και ο Κρόνος από τον Δία και στην συνέχεια κατέφυγαν και οι δύο ηττημένοι σε άλλες περιοχές και τις υπέταξαν και έστησαν δικό τους Βασίλειο, ο μεν πρώτος στην Κιλικία και ο δεύτερος στην Ρώμη, όπως και οι ηττημένοι στην εξουσία Σπαρτιάτες Παρθενίαι υπό τον Φίλανθο τον Λακεδαιμόνιο πήγαν στην Σικελία, νίκησαν τις τοπικές φυλές και ίδρυσαν την πόλη Τάραντα και δημιούργησαν δική τους αποικία.

Οι ρίζες του μύθου του Τυφώνα.

Ο Ελληνικός μύθος του Τυφώνα έχει ανατολικές ρίζες· ήδη από την αρχαιότητα τον ταύτιζαν με τον Αιγυπτιακό θεό Σηθ (Seth), ο οποίος ενσάρκωνε την ερήμωση (Φερεκύδης απ. 4 Diels-Kranz, Πλουτάρχου Ίσις 351f).

Ο Σηθ κατάφερε να ανατρέψει με συνωμοσία, να σκοτώσει και να διαμελίσει τον Όσιρι, πετώντας τα κομμάτια του στον Νείλο. Ακόμη, υπάρχουν αναλογίες με τον μύθο του χεττιτικού Δράκοντα (Illuyanka) και με το Ακκαδικό έπος του Ανζού (Anzu), ο οποίος ήταν ένας φτερωτός δαίμονας, μισός αετός και μισό λιοντάρι.

Το Αρχαιοελληνικό κύριο όνομα Τυφῶν (Τυφάων, Τυφωεύς) ετυμολογείται από το ρήμα τύφω που σημαίνει “βγάζω καπνό, σιγοκαίω, σιγοκαίομαι”. Ως προσηγορικό, το όνομα τυφώς (ὁ) σημαίνει αναταραχή, θύελλα, κυκλώνας.

Για τους αρχαίους Έλληνες ο Τυφώνας δεν εκπροσωπούσε μόνον τις θύελλες, αλλά γενικά την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα· επιπλέον, την ηφαιστειακή και σεισμική δραστηριότητα. Τον αντιμετώπιζαν ίσως ως το πιο εντυπωσιακό και βίαιο από τα φυσικά φαινόμενα, ως τη μεγαλύτερη απειλή για την κανονική λειτουργία του κόσμου.

Διόλου τυχαία πρόβαλλαν ως γενέθλιο τόπο και λημέρι του Τυφώνα την Κιλικία (Ομήρου Ιλιάδα 2.783, Αισχύλου Προμηθεύς 351 κ.ε.), περιοχή με έντονη σεισμική δραστηριότητα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τον τελευταίο φονικό σεισμό Τουρκίας–Συρίας που συνέβη τον Φεβρουάριο του 2023 μ.Χ., και θεωρείται ως ο πλέον καταστροφικός στην ιστορία της Τουρκίας.

Η κατάχωση του Τυφώνα είτε στην Αίτνα είτε μεταξύ Σικελίας και ιταλικής Κύμης, δηλ. μεταξύ Αίτνας και Βεζουβίου (Πινδάρου Ολυμπιόνικος 4.6-7, Πυθιόνικος 1.15 κ.ε.), εξηγείται από την επικίνδυνη ηφαιστειακή δραστηριότητα της περιοχής. Κυκλώνες, ανεμοστρόβιλοι, δίνες αισθητοποιούνται με σπείρες από ουρές δράκων· και οι ποταμοί ηφαιστειακής λάβας μπορούν να παρομοιαστούν με φιδίσιες ουρές. Μην ξεχνάμε ότι ο Τυφώνας διέθετε διπλό σώμα δράκου από τη μέση και κάτω, το οποίο ήταν τόσο ισχυρό ώστε εκτός των άλλων τράνταζε τη γη, προξενώντας σεισμούς.

Η απειλή του Τυφώνα αποτέλεσε για τον Δία την τελευταία μεγάλη δοκιμασία, προτού εγκαθιδρύσει οριστικά την κυριαρχία του επί του σύμπαντος κόσμου. Όπως όλοι οι μεγάλοι θεοί διαφόρων θρησκειών (παλαιότερων ή νεότερων), έτσι και ο Δίας βίωσε το πάθος και την ανάσταση αντιμετωπίζοντας τον Τυφώνα (https://slpress.gr/istorimata/o-mithikos-tifonas-ton-arxaion-ellinon-seismoi-kiklones-kai-ifaisteia/).

Η ιστορία μέσα στην μυθολογία… Ηρακλής, Μυκήνες, Θηβαϊκός Κύκλος.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν ενδημικό φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα, σε όλες τις ιστορικές της φάσεις. Πριν ο βασιλικός οίκος των Μυκηνών κυριαρχήσει στην Ελλάδα χρειάστηκε να δώσει σκληρούς αγώνες κατά των άλλων αχαϊκών βασιλείων, της Πελοποννήσου αρχικά, και της υπόλοιπης Ελλάδας αργότερα.

Οι μύθοι του Ηρακλή, εθνικού ήρωα των Μυκηναίων, γεννημένο στην Θήβα και προπάτορα των Δωριέων (των Ηρακλειδών), είναι σε αυτό το σημείο διαφωτιστικοί. Ο μύθος για τον καθαρισμό των στάβλων του βασιλιά της Ηλείας Αυγεία, έχει σχέση με τον πόλεμο των Μυκηναίων κατά των Ηλείων, ο οποίος τελείωσε με νίκη των πρώτων. Η βασιλική δυναστεία της περιοχής εκθρονίστηκε και η χώρα πέρασε στην «κηδεμονία» των Μυκηνών.

Σε ανάμνηση μάλιστα της νίκης του, ο θρύλος αναφέρει ότι, ο Ηρακλής καθιέρωσε τότε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχοντας εξασφαλίσει τον έλεγχο της βόρειας Πελοποννήσου, οι Μυκηναίοι στράφηκαν κατά των Μεσσηνίων. Οι Μεσσήνιοι ηττήθηκαν και ο βασιλιάς τους Νηλέας σκοτώθηκε. Στην θέση του ανέβηκε στον θρόνο ο νεώτερος γιός του, ο Νέστωρ.

Απέμενε μόνο η κατάκτηση της Λακωνίας. Αυτή επετεύχθη με τη συνδρομή των Αρκάδων. Και εδώ ο παλαιός δυναστικός οίκος του Ιπποκόοντα καταλύθηκε και βασιλιάς ανέλαβε ο Τυνδάρεως, στενός φίλος του Ηρακλή. Η υποταγή ολόκληρης της Πελοποννήσου υπό το σκήπτρο του βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα ήταν πλέον γεγονός. Ουσιαστικά η εξέλιξη αυτή υπολογίζεται ότι επετεύχθη στις αρχές του 13^ου Αιώνα π.Χ.

Τόσο ο Απολλόδωρος ο Ρόδιος, όσο και ο Παυσανίας, κάνουν εκτενείς αναφορές για τα γεγονότα αυτά θεωρώντας ως πέρα για πέρα αληθινά. Άσχετα αν η μυθολογικές περιγραφές τους ήταν ακριβείς, σημασία έχει ότι περιγράφουν πολέμους που πράγματι έγιναν και που οδήγησαν στην αναγόρευση των Μυκηνών σε πρώτη πελοποννησιακή δύναμη. Από εκεί και πέρα όμως άρχισε ο ανταγωνισμός με την άλλη αρχαία και ισχυρή πόλη, την Θήβα.

Η Θήβα τον 13^ο Αιώνα π.Χ. ήταν ισχυρότατη πόλη, επικεφαλής ή μέλος ενός συνασπισμού πόλεων της κεντρικής Ελλάδας. Την πόλη μάλλον κυβερνούσε βασιλιάς του οίκου των Μινυών. Οι Μινύες ήταν κατά πάσα πιθανότητα φύλο ιωνικό, ήταν δηλαδή συγγενείς φυλετικά με τους Μυκηναίους και συνδέονται με τους πρώτους νεολιθικούς πολιτισμούς του Σέσκλου και του Διμηνίου.

Ο επικεφαλής της Αργοναυτικής Εκστρατείας Ιάσων ήταν Μινύας στην καταγωγή, αλλά οι περισσότεροι αργοναύτες τους ήταν Μυκηναίοι. Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος κάνουν λόγο για τον οίκο των Μινυών.

Μινύες ήταν, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, και οι κάτοικοι της Λήμνου. Από το 2.000 π.Χ. ο οίκος των Μινυών ήλεγχε την Βοιωτία, τμήμα της Μαγνησίας, της Φθιώτιδας και της Φωκίδας με κέντρο τον βοιωτικό Ορχομενό. Ως τον 13ο αιώνα π.Χ. το κράτος αυτό ήταν αρκετά ισχυρό για να αψηφά την παντοδυναμία των Μυκηνών. Οι δύο συνασπισμοί δρούσαν και λειτουργούσαν ανταγωνιστικά μεταξύ τους και έτσι η σύγκρουση δεν άργησε να ξεσπάσει.

Ο πόλεμος αυτός πρέπει να θεωρείτε ο πρώτος καταγεγραμμένος ιστορικά που έλαβε χώρα στην Ελλάδα. Ο Όμηρος μας δίνει στα έπη του πολλά στοιχεία για αυτόν. Οι λόγοι που οδήγησαν στην ανάφλεξη ήταν δυναστικοί και φυσικά οικονομικοί.

Η παράδοση αναφέρει ότι η αφορμή δόθηκε όταν ο Άδραστος, βασιλιάς του Άργους, βοήθησε τον γαμβρό του Πολυνείκη κατά του αδερφού του Ετεοκλή, γιων του Οιδίποδα. Στο μεταξύ, την ίδια περίπου περίοδο συνέβαιναν εξίσου σημαντικά γεγονότα και στην Πελοπόννησο.

Μετά τον θάνατο του Ηρακλή, ο βασιλιάς των Μυκηνών Ευρυσθέας έδιωξε τους απογόνους του ήρωα από την Πελοπόννησο. Αυτοί , με επικεφαλής τον Ύλλο κατέφυγαν στην Αθήνα. Όταν ο Ευρυσθέας εκστράτευσε κατά των Αθηνών ηττήθηκε από τον ενωμένο στρατό των Ηρακλειδών και των Αθηναίων, κοντά στα Μέγαρα και σκοτώθηκε.

Έτσι έλειψε η δυναστεία του Περσέα από τις Μυκήνες, στον θρόνο των οποίων ανέβηκε τώρα ο Ατρέας (περί το 1280 π.Χ. όπως αποδεικνύουν ενδείξεις καταστροφών στις Μυκήνες). Οι Ηρακλειδείς κατέφυγαν τελικά στη Θήβα. Από τότε σε τακτά χρονικά διαστήματα θα επιχειρούσαν να επιστρέψουν στην πατρογονική γη. Την πρώτη φορά που το επιχείρησαν ηττήθηκαν και ο Ύλλος σκοτώθηκε.

Για να αποτραπεί νέα κάθοδος τους ο Ατρέας οχύρωσε τον Ισθμό (περίπου το 1.250 π.Χ.), όπως αποδεικνύεται από τα ερείπια κυκλώπειων οχυρώσεων που εντοπίσθηκαν στην περιοχή. Όταν λοιπόν ο Πολυνείκης διεκδίκησε τον θρόνο των Θηβών, οι Πελοποννήσιοι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία που ζητούσαν και επιτέθηκαν κατά της Θήβας.

Επικεφαλής της επιχείρησης τέθηκε ο Αργείος Άδραστος. Στην επιχείρηση συμμετείχαν επίσης αρκαδικά και αιτωλικά στρατεύματα. Οι Πελοποννήσιοι έφτασαν μπροστά στη Θήβα και ζήτησαν από τους Θηβαίους να ικανοποιήσουν τα αιτήματα τους.

Η πρόταση τους όμως δεν έγινε δεκτή και ο πόλεμος άρχισε. Οι πελοποννησιακές δυνάμεις επιτέθηκαν αλλά αποκρούστηκαν. Τότε οι Θηβαίοι, με την βοήθεια των συμμάχων τους Φωκέων και Ορχομενίων, αντεπιτέθηκαν.

Στη μάχη όμως που δόθηκε στον Ισμήνιο λόφο, κοντά στην πόλη, οι Θηβαίοι και οι συν αυτούς υπέστησαν συντριπτική ήττα και οι δυνάμεις τους αποσύρθηκαν εντός των τειχών. Στη συνέχεια οι Πελοποννήσιοι επιτέθηκαν ξανά κατά της πόλης αλλά αποκρούστηκαν και πάλι και δύο από τους ηγέτες του στρατού, ο Καπανεύς και ο Αμφιάραος, σκοτώθηκαν. Ακολούθησε η μονομαχία μεταξύ των δύο αδελφών, Ετεοκλή και Πολυνίκη, στην οποία όμως σκοτώθηκαν και οι δύο και η σύγκρουση παρέμεινε άκριτη.

Οι Πελοποννήσιοι εξακολούθησαν τις άκαρπες και αιματηρές επιθέσεις μέχρι που σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι αρχηγού, εκτός του Άδραστου. Ο τελευταίος εγκατέλειψε την πολιορκία και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, αφού πρώτα ζήτησε από τον βασιλιά της Αθήνας Θησέα, να απαιτήσει την ταφή των Πελοποννησίων νεκρών, που ο νέος βασιλιάς της Θήβας Κρέων, είχε διατάξει να μείνουν άταφοι.

Πράγματι ο Θησέας πίεσε τους Θηβαίους και παρέλαβε και έθαψε τους νεκρούς Πελοποννησίους. Έτσι έληξε η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας», με ήττα των Πελοποννησίων, όχι όμως τόσο συντριπτική ώστε να δοθεί το δικαίωμα στους Θηβαίους να επιχειρήσουν εισβολή στην Πελοπόννησο.

Οι Πελοποννήσιοι όμως επέμειναν και μερικά χρόνια αργότερα επανέλαβαν την επίθεση κατά της Θήβας. Αυτή την φορά επικεφαλής της επιχείρησης τάχθηκαν οι απόγονοι των νεκρών αρχηγών της πρώτης επιχείρησης, συμμετάσχοντες όλοι αργότερα στην κατά της Τροίας εκστρατεία.

Η «Εκστρατεία των Επιγόνων», όπως ονομάστηκε έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι ενωμένοι στρατοί των Μεσσηνίων, των Κορινθίων, των Μεγαρέων, των Αρκάδων και των Αργείων νίκησαν τους Θηβαίους στη μάχη της Γλίσαντας και κυρίευσαν την πόλη.

Μετά την τελική επικράτηση των Μυκηνών και σε αυτό τον σκληρό και μακροχρόνιο πόλεμο, ο διάδοχος του Ατρέα, Αγαμέμνων, απέμεινε απόλυτος κυρίαρχος σε όλη την νότια, κεντρική και δυτική Ελλάδα.

Ένα επίσης σημαντικό αποτέλεσμα της Θηβαϊκής ήττας ήταν και η φυγή των Ηρακλειδών βορειότερα. Αργότερα όταν μετά τον μακροχρόνιο Ιλιαδιακό (Τρωικό) Πόλεμο η δύναμη των Μυκηνών εξασθένησε, οι Ηρακλειδείς θα επανέλθουν στην πατρώα γη, συντελώντας, ακούσια, στην δημιουργία του μυθεύματος περί της «καθόδου των Δωριέων» (https://slpress.gr/istorimata/i-istoria-mesa-sti-mythologia-iraklis-mykines-thivaikos-kyklos/).

Η αρχή του Αιώνα των δήθεν «θεών» ήταν για τους Αρχαίους ο Κατακλυσμός του Ωγυγού (η εποχή του αργυρού γένους που διαδέχθηκε το χρυσό του Κρόνου) και αυτή διήρκησε ως τους μυθολογικούς χρόνους, οι οποίοι ξεκίνησαν με την εποχή των Ηρώων (χάλκινο και ηρωικό γένος) που διήρκησε ως τις Ολυμπιάδες, ενώ τότε ξεκίνησε η Ιστορική εποχή (το Σιδερένιο γένος).

Ο Διόνυσος λέγεται ότι ακολούθησε τα βήματα του Δια, ο Ηρακλής του Διονύσου, ο Θησέας του Ηρακλή και ο Θεμιστοκλής του Μιλτιάδη.

Τρωγλοδύτες υπήρχαν στην Αιθιοπία, στον Καύκασο και τον Παρνασσό.

Για κάποιους τα τέσσερα γένη του Ησίοδου σημαίνουν τις τέσσερις ηλικίες του ανθρώπου, δηλαδή νηπιακή (Χρυσό), νεότητα (αργυρό), ανδρική ηλικία (χάλκινο) και γήρας (σιδερένιο).

Ο Μολόχ ήταν μίσος άνθρωπος και μίσος ταύρος σαν τον Μινώταυρο.

Η εξορία του Ηφαίστου λέγεται ότι έγινε από τους γονείς του Δία και Ήρα.

Η Αθηνά ήταν για κάποιους κορη του Παλλία και σκότωσε τον πατέρα της όταν αυτός προσπάθησε να την βιάσει, άλλοι λένε του Κρονίου Διός, που σημαίνει για κάποιους απλά κάποια βασιλιά που σημαίνει το Δίας ανθρώπου, άλλοι λένε ότι ο Κέκροπας έφερε την λατρεία της στην Αθήνα από την Σάιδα, ή ήταν κορη του Ιτωνού και είχε ανδρεία, πολεμικές αρετές και βοήθησε στην ανάπτυξη της πολεμικής τέχνης και ήταν και παρθένα.

Λέγεται ότι όταν βρέθηκαν στην Αθήνα μία πηγή νερό και μία ελιά οι κάτοικοι της έστειλαν στους Δελφούς κήρυκα για να ρωτήσουν τι σημαίνει αυτό. Το μαντείο τους είπε ότι η πηγή συμβόλιζε τον Ποσειδώνα και η ελιά την Αθήνα και θα έπρεπε να ψηφίσουν και ότι ψήφιζε ο περισσότερος λαός από τα δύο αυτά στον αντίστοιχο «θεό» να αποδοθεί η πόλη αυτή.

Τελικά για μία ψήφο υπερίσχυσε η ελιά που την ψήφισαν όλες οι γυναίκες που ήταν κατά μία περισσότερες από τους άντρες και η πόλη αφιερώθηκε και πήρε το ονομα της Αθηνάς (Αθήνα), ενώ για «εξευμενίσουν» τον Ποσειδώνα και να τιμωρήσουν τις γυναίκες οι άντρες της πόλης τους αφαιρέσαν τότε με αφορμή την ψηφοφορία αυτή πλήρως το δικαίωμα ψήφου και της συμμέτοχης στα κοινά, ενώ τα παιδιά από τότε αντί να παίρνουν το μητρικό έπαιρναν το πατρικό ονομα.

Ο Πριανός ήταν δάσκαλος του Άρη, στον οποίο τον έστειλε η μητέρα του η Ήρα για εκπαίδευση και ο Άρης οντάς σαν χαρακτήρας από μικρός ανδρείος και σκληρός με την προπόνηση του δάσκαλου του έγινε ανίκητος πολεμιστής και από αυτόν πήρε το ονομα του ο πόλεμος στην Αρχαία Ελλάδα και αποθεώθηκε μετά θάνατον.

Ο Άρης ενώ είχε και ένα άρμα που το έσερναν δύο αλόγα στα οποια έδωσε τα ονόματα Φόβος και Δείμος, είχε πολλά νόθα σαν τον πατέρα του τον Δια, ήταν σκληρός και ανίκητος πολεμιστής και άβιος, σκληρός και αιμοχαρής σαν χαρακτήρας.

Νόθος γιος της Σεμέλης, κόρης του Κάδμου, λέγατε πως ήταν και ο Φαέθων, αλλά και ο Διόνυσος και αποδόθηκε σαν πατέρας τα του νόθου ο Δίας.

Στην ουσία λέγεται ότι όπως στους ναούς της Βαβυλώνας οι ιέρειες παρθένες πολλές φορές εμμέναν από τους ιερείς έγκυες και επειδή πολλές από αυτές ήταν είτε από φτωχή, είτε από αριστοκρατική καταγωγή και για να μην στιγματιστούν αυτές και τα παγίδα τους ως νόθα και αυτές μοιχέ έλεγαν ότι αυτές ήταν τάχατες «παιδιά θεών», όπως λέγεται ότι γίνονταν με πολλές βασιλικές οικογένειες, π.χ. του Περσέας, του Θησέα, του Ηρακλή, των Διόσκουρων, του Αινεία, του Ρέμου και του Ρωμύλου.

Κάποιοι Κρήτες λένε ότι ο Διόνυσος και αυτός γεννήθηκε σαν τον Δια στην Κρήτη και ίδρυσε σε αυτή πόλεις, ενώ έκανε από την Αιθιοπία, την Αίγυπτο, την Μικρά Ασία, την Ελλάδα ως και στις Ινδίες περιοδεία συνοδευόμενος από τους Σάτυρους και γυναίκες σε έκσταση για την «λατρεία» του, τις Βάκχες/Μαινάδες και με στρατηγούς τους κακάσχημους στην όψη αλλά ανθρώπους Σιληνό (δάσκαλο λέγεται του Διονύσου) και Πάνα και δίδαξε παντού την χρήση του αμπελιού και του κρασιού.

Στην Θράκη εξόντωσε τον βασιλια της Λυκούργο με μάχη ο Διόνυσος που δεν τον δέχονταν ως «θεό», ο οποίος επίσης τον κατηγορούσε επίσης για όργια με τις Βάκχες και τις γυναίκες που προσηλύτιζε στην «λατρεία» του, ενώ στην μάχη αυτή εξοντώθηκαν οι περισσότερες Βάκχες.

Για το γεγονός ότι ο Θήρωνας της Θράκης τον ειδοποίησε για την επίθεση του Λυκούργου ο Διόνυσος τον έκανε αρχηγό και νέο βασιλιά της Θράκης και τον δίδαξε τα «μυστήρια» του και αυτός τα δίδαξε με την σειρά του στον εγγόνο του, τον Ορφέα.

Ο Διόνυσος φορούσε στο κεφάλι του κράνος από κισσούς, αμπέλια και κέρατα, όπως και οι ακόλουθοι του και ήταν θηλυπρεπής, ενώ στην Αιθιοπία νίκησε σε μάχη τον βασιλιά Δηριάδη και τον Ινδό βασιλιά Μαρρανό στις Ινδίες, αλλά και στον Προίτο, βασιλέα της Τίρυνθας, όπως και των τριών θυγατέρων του βασιλέα Μινύα στον Ορχομενό ή τις κόρες του Αττικού δήμου των Ελευθερών.

Το τέλος του Διονύσου λέγεται ότι ήταν είτε να σκοτωθεί από τον Περσέας πολεμώντας εναντίον του στο Αργός, ή στην Αίγυπτο από τους Τιτάνες, τους Γίγαντες και τον Σεθ/Τυφώνα, ενώ αργότερα οι περίστεροι από αυτούς εξοντώθηκαν από τον αδερφό του Απόλλωνα/Ώρο, αλλά οι εναπομείναντες τον εξόντωσαν και αυτόν με ενέδρα.

Οι Ηλιάδες λέγεται πως ήταν κόρες του Ήλιου, ενώ από αυτές η Ηλεκτρυώνη πέθανε παρθένα, ενώ ο Τεναγής δολοφονήθηκε από ζήλια από τους αδερφούς του που κατέφυγαν ο μεν Άκτις στην Αίγυπτο οπού δίδαξε την αστρονομία, ο Κάνδαλος στην Κω και ο Μάκαρ στην Λέσβο.

Και ο Πάνας λέγεται ότι πέθανε κάποια στιγμή, ενώ οι κάτοικοι του Άργους έλεγαν ότι ο Πρίαπος πέθανε στην πόλη τους.

Ο Αιγιπάν λέγεται ότι ήταν γιος του Διονύσου.

Ο Άτλαντας λέγεται ότι ήταν βασιλιάς της Μαυριτανίας και διάσημος αστρονόμος που ανέβαινε για να παρατηρεί τα άστρα στο ομώνυμο ορός στην Αφρική, στο οποίο και έδωσε το όνομα του (για το οποίο λέγεται ότι ήταν τόσο ψηλό που «άγγιζε τον ουρανό» μαζί και με αυτό το Άτλας που ανέβαινε σε αυτό), ενώ ήταν και πρώτος που δημιούργησε ουράνια σφαίρα, ενώ κάποια στιγμή ο ίδιος γλίστρησε από αυτό και έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε και μετά θάνατον οι υπήκοοί του τον αποθέωσαν.

Ο αδερφός του Άτλαντα ήταν και αυτός αστρονόμος και λέγεται ότι είχε το ίδιο τέλος με τον Άτλαντα, στο οποίο έκανε αστρονομικές παρατηρήσεις, όταν από το ορός Άτλαντα άνεμοι, τρικυμίες και καταιγίδες τον έριξαν στην θάλασσα και πνίγηκε και αυτός.

Ο Άτλαντας για να ευχαριστήσει τον Ηρακλή που έσωσε τις κόρες του από τους πειρατές του τυράννου Αιγυπτίου βασιλιά Βούσιρι του δίδαξε λένε την αστρονομία και με τον τρόπο αυτό ο Ηρακλής κράτησε τον κόσμο στους ωμούς του συμβολικά και μετέπειτα μετέφερε την αστρονομία στην Ελλάδα.

Η Θέμιδα λέγεται ότι ήταν ιέρεια που έφερε ευεργεσίες και γνώσεις στο ανθρώπινο γένος.

Ο Απόλλων λέγεται ότι ήταν νομοθέτης των Αρκάδων.

Ο Δίας αν και αρχικά αγαπούσε την Ηρώ, αργότερα την μίσησε και αυτή για να ξεφύγει από αυτόν κατεφυγε στην Ορτυγία.

Ο Ωκεανός και ο Πόντος γέμιζαν τους ποταμούς, δηλαδή οι ποταμοί και οι λίμνες πηγάζουν στον Ωκεανό.

Ο Τυφώνας λέγεται ότι μεγάλωσε εξόριστος σε μία σπηλιά της Κιλικίας.

Ο Μαρκοκράλης από την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία φορούσε λεοντή και είχε ρόπαλο και ήταν πάρλα πολύ δυνατός και έκανε πολλούς άθλους, όπως ακριβώς ο πιο διάσημος ήρωας της Αρχαίας Ελλάδας, ο Ηρακλής από την Θήβα.

Λέγεται ότι η Βασίλεια/Θεία ήταν η πιο σοφή από τους Τιτάνες και ήθελαν αρχικά σε αυτή να δώσουν την εξουσία αρκεί αυτή να μην παντρευόταν κανέναν από τους αδερφούς της, όμως αυτή παντρεύτηκε τον αδερφό της Υπερίωνα και αυτοί οργίστηκαν και τον φθόνησαν και τον δολοφονήσαν μαζί τον γιο τους Ήλιο και η κορη της Σελήνη αυτοκτόνησε και στην συνέχεια λέγεται ότι η Βασιλεία τρελάθηκε και χάθηκε σε μία καταιγίδα και αυτή, η κορη της και ο σύζυγος της αποθεώθηκαν μετά θάνατον.

Για κάποιους το γεγονός ότι ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του σημαίνει τον χρόνο που τρώει τα διαφορά μέρη και εποχές του και τα μέρη του χρόνου.

Ο Διόνυσος ο Λίβιος ήταν λέγεται γιος του Δια/Αίμων και της Αμάλθειας αντί της νόμιμης συζύγου του Ρέας και ανατράφηκε σε μία σπηλιά στην πόλη Νύσα. Η Ρέα όταν έμαθε την ύπαρξη του Διονύσου εξοργίστηκε και εγκατέλειψε τον Δια και πήγε στους αδερφούς της, τους Τιτάνες και παντρεύτηκε τον αδερφό της, τον Κρόνο.

Αυτοί στην συνέχεια επιτέθηκαν και νίκησαν τον Δαίμονα/Δια και τον εκδίωξαν από την περιοχή και φέρθηκαν σε αυτή τυραννικά και αυτός κατεφυγε στην Κρήτη και παντρεύτηκε την κορη του βασιλιά της περιοχής Κρήτη, από την οποία πήρε το ονομα της το νησί.

Οι Τιτάνες επιτέθηκαν στην συνέχεια κατά της Νύσα και του Διονύσου και της Αθηνάς, αλλά αυτοί κατάφεραν να νικήσουν τους Τιτάνες και τον Κρόνο και τους εκδίωξαν από αυτή, ενώ ο Κρόνος τραυματίστηκε στην μάχη αυτή και ο στρατός του οπισθοχώρησε.

Στην συνέχεια ο Διόνυσος με στρατηγό τον Σιληνό ξεκίνησε μία εκστρατεία για την ανακατάληψη του Βασίλειου και φέρονταν φιλάνθρωπα σε όσες πόλεις πολιορκούσε (σαν τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Κυρό τον Μέγα) και αυτές παραδίνονταν σε αυτόν, ενώ οι κάτοικοι τους από ευγνωμοσύνη για την σωτήρια τους προς τον Διόνυσο τον αποθέωσαν εν ζωή και μετά θάνατον και πρώτοι τον αποθέωσαν ο Σιληνούς, ο Αρισταίος και οι ευγενείς της Νύσας (όπως ακριβώς έγινε με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Καίσαρα και τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες).

Στην συνέχεια ο Διόνυσος προελάσει κατά του Κρόνου και του στρατού του και τους νίκησε ολοκληρωτικά και ο Κρόνος και η Ρέα συνελήφθησαν και τότε αυτοί αιχμάλωτοι γέννησαν τον νεότερο Δία/Ζευς.

Στην συνέχεια ο Διόνυσος ξεκίνησε εκστρατεία κατά των εναπομεινάντων Τιτάνων, όμως αυτοί επιτέθηκαν πρώτοι στον Δια/Αίμων στην Κρήτη, αλλά τότε ο Ζευς, η Αθηνά, ο Αιγιπάν (γιος του Πάνα και μεγάλωσε μαζί με τον Δια στην Κρήτη) και ο Διόνυσος  (μαζί με τον παιδαγωγό του Όλυμπο) επέστρεψαν και κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τους Τιτάνες.

Ο Κοίος, βασιλιάς της νήσου Όκιου λέγεται ότι και αυτός παρακίνησε τους Τιτάνες σε πόλεμο κατά του Δία γιατί αυτός είχε ατιμάσει τις κόρες του.

Κάποιοι έλεγαν ότι η Αμάλθεια ήταν η παιδαγωγός του Δία απλά και άνθρωπος, ενώ αυτή είχε και μία κατσικά που τάιζε τον Δια και της έδωσε το ίδιο ονομα.

Κάποιοι λένε ότι ο Δίας στην εξορία του στην Κρήτη μεγάλωσε στο παλάτι του βασιλιά της Κνωσού Κράτα από τον οποίο πήρε το ονομα της η Κρήτη.

Μετά λέγεται όταν έμαθε ο Κρόνος ότι ο Δίας ήταν ακόμα ζωντανός συνωμότησε με τους Τιτάνες να τον σκοτώσει και τον καταδίωξε στην Κρήτη και ο Δίας αναγκάστηκε αρχικά στο Δίκταιο Όρος και μετά στην Αρκαδία για να κρυφτεί και να σωθεί.

Όταν ενηλικιώθηκε ο Δίας επέστρεψε στην Κρήτη και πήρε την θέση του βασιλιά Κράτα (που μάλλον ήταν άτεκνος και το υιοθέτησε ή τον εξέλεξε ο λαός ως αρχηγό μετά τον θάνατο του) και με στρατό από την Κρήτη πολέμησε τους Τιτάνες και πολέμησε και τον Κρόνο που είχε ενωθεί μαζί με τους άλλους Τιτάνες εναντίον του.

Λέγεται ότι η πρώτη Τιτανομαχία έγινε όταν οι Τιτάνες υπό τον Τιτάνα ανακάλυψαν ότι η Ρέα μεγάλωνε κρυφά τα παιδιά του Κρόνου και αυτό ήταν μία παραβίαση της συμφωνίας που είχαν κάνει να μην κάνει παιδιά ο Κρόνος για να πάει μετά τον θάνατο του ο θρόνος στα παιδιά του Τιτάνα.

Οι Τιτάνες πίστεψαν ότι αυτό έγινε με την σύμφωνη γνώμη του Κρόνου με τέχνασμα και επαναστάτησαν εναντίον του και τον έριξαν από τον θρόνο, όπως αυτός είχε ρίξει τον πατέρα του Ουρανό με τον ίδιο τρόπο από τον θρόνο και ο Τιτάνα έγινε νέος βασιλιάς. Τότε ήταν που ο Δίας επέστρεψε και με πόλεμο νίκησε τους Τιτάνες και επανάφερε τον πατέρα του στον θρόνο.

Όμως, αυτός στην συνέχεια στράφηκε ενάντια στον Δια και συμμάχησε με τους Τιτάνες για να τον διώξει και να τον σκοτώσει, όμως ηττήθηκαν και πολλοί από τους Τιτάνες και ο Κρόνος μαζί τους διέφυγαν και αυτή ήταν η δεύτερη Τιτανομαχία.

Ακολουθήσε η τελική σύγκρουση του Δια με τον Κρόνο και τους Τιτάνες που έληξε μετά από πολλά χρονιά και μάχες (και μετά την ήττα και των Γιγάντων στην Γιγαντομαχία) με την οριστική ήττα και εξόντωση των δευτέρων και ονομάστηκε η Τρίτη Τιτανομαχία.

Όταν οι Ολύμπιοι νίκησαν τους Γίγαντες τους κυνηγούσαν παντού για χρονιά μέχρι να τους αφανίσουν τελείως όλους.

Μετά την νίκη του επί των Τιτάνων, των Γιγάντων και του Τυφώνα ο Δίας έγινε βίαιος, αλαζονικός, τυραννικός προς τους άλλους δήθεν «θεούς» και κόμπαζε για τα κατορθώματα του και μοιχός, αποκτώντας δεκάδες ερωμένες σαν παλλακίδες με το καλό ή με την βία, ενώ άρπαζε/απήγαγε και μικρά αγόρια για τους ιδίους λογούς σαν τον Γανυμήδη.

Όλη αυτή η κακή του συμπεριφορά έστρεψε τον αδερφό του Ποσειδώνα, την σύζυγο του Ήρα και τα παιδιά του Απόλλωνα και Αθηνά εναντίον του και αυτοί συνωμότησαν και τον συνέλαβαν και τον έσωσαν τότε από την φυλάκιση οι Εκατόγχειρες και η Θέμιδα και αυτός στην συνέχεια αλυσόδεσε την Ήρα, φυλάκισε και αργότερα εξόρισε τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα, ενώ συγχώρησε την Αθηνά.

Ο ίδιος μετά από αυτή την εξέλιξη έγινε ακόμα πιο βίαιος και αλαζονικός και τρομοκρατούσε τους άλλους δήθεν «θεούς», αχαλίνωτος με τις γυναίκες και απόκτησε πολλά νόθα (με το καλό ή και βιάζοντας τις), ήταν μόνιμος άγριος σε κάθε πόλεμο, ενώ η Ήρα στην συνέχεια αυτοεξορίστηκε λέγεται μονιμά από τον Όλυμπο και επέστρεψε εκεί που είχε μεγαλώσει, στην πατρίδα της, την Στύμφαλο σαν χήρα και στον παιδαγωγό της Τήμενο.

Ο Κρόνος μετά την ήττα του από τον Δία κατεφυγε λένε στην Ιταλία στην περιοχή που αργότερα κτίστηκε η Ρώμη και παντρεύτηκε την κορη του βασιλιά της περιοχής Ιανού και βασίλεψε σε αυτή για κάποιο χρονικό διάστημα και έφερε σε αυτή τον «Χρυσό Αιώνα» και τα πρωτα νομίσματα.

Όμως όταν έμαθε ότι οι εναπομείναντες Τιτάνες συγκεντρώνονταν στην Ισπανία στην Ταρτησό για να επιτεθούν στον Δία και να ανακαταλάβουν την εξουσία, ο Δίας τους επιτέθηκε και τους νίκησε και συνέλαβε τον Κρόνο και άλλοι λένε ότι τον εξόρισε στα Τάρταρα, ή στην Δύση, ή τον ευνούχισε και άλλοι ότι τον έπνιξε στο Ωκεανό που πήρε το ονομα Κρόνιους Ωκεανός ή ότι  ο Κρόνος πέθανε από την λύπη του από την οριστική ήττα των Τιτάνων.

Ο δε διδάσκαλος του Δία ονομάζονταν Όλυμπος και από αυτόν έδωσε το ονομα ο Δίας στο ομώνυμο βουνό (Ωγυγία ή Αρχαιολογία-Αθάνασιος Σταγειρίτης).

Κάποιοι λένε ότι η Ωραία Ελένη ήταν νόθα κορη του Δια και της Νέμεσις.

Η Εκάτη λέγεται ότι ήταν κορη του Πέρση και της Αστερίας, σύμμαχος του Δια στην Τιτανομαχία, άγρια και βάρβαρη και λάτρης του κυνηγιού, ενώ έκανε έρευνα στις παρενέργειες των βοτάνων, όπως του ακοντίου, θυσίαζε ξένους στην Άρτεμη και παντρεύτηκε τον Αιήτη και απέκτησε την Κίρκη, την Μήδεια και την Πασιφάη.

Και η Βατριμάρυς ήταν μία πανέμορφη παρθένα άγρια και βάρβαρη και λάτρης του κυνηγιού, κορη του Κράτα βασιλιά Κορμενάρα, την οποία ερωτεύθηκε ο Μίνωας και προσπάθησε να την πιάσει και την κάνει δική του με την βία, ενώ αυτή για να μην γίνει αυτή έπεσε από τον γκρεμό και πνίγηκε πάνω σε δίχτυα ψαράδων, ενώ άλλοι λένε ότι αυτή ανακάλυψε πρώτη τα δίχτυα.

Ο ήρωας Εύθυμος κατέβηκε στον Καίκινο ποταμό και χάθηκε ή αυτοκτόνησε για κάποιους και αποθεώθηκε μετά θάνατον.

Η Καλυψώ λέγεται ότι αυτοκτόνησε μετά την αποχώρηση του Οδυσσέα.

Η Σειρήνα Παρθενωπή λέγεται ότι ήταν μία όμορφη παρθένα που δεν ήθελε να παντρευτεί και την ερωτεύτηκε ο Φρύγας Μητίοχος και αυτή έκοψε τα μαλλιά της για να φαίνεται άσχημη και κατεφυγε στην Καμπανία και πέθανε εκεί.

Οι Αρπυίες ήταν λέγεται λησταρχίνες και που λέγεται ότι αυτοκτόνησαν όταν πήγαιναν να τις πιάσουν, η μεν Νικοθέη σε έναν γκρεμό στα Τέμπη, η Ωκυέτη στις Εχινάδες, άλλοι λένε ότι τις σκότωσαν με βέλη ή ότι οι Αρπυίες ήταν ήδη από όρνια ή έτσι ονομάζονταν οι άνεμοι.

Η Ινώ/Λευκοθέα έπεσε λέγεται από τις Σκιρώνειες Πέτρες στα Μέγαρα ή από Κιθαιρώνα στην θάλασσα μαζί με τον γιο της Μελικέρτη και πνίγηκε.

Στο δυσώδες σπήλαιο της Αρνού στην Ιταλία που λέγεται ότι ήταν μία από τις «Πύλες του Άδη» υπήρχε η λίμνη του Αρνού από οπού κατά τον Στράβωνα έβγαιναν αναθυμιάσεις λόγω των πολλών πεύκων που κάλυπταν την λίμνη.

Ο Αχέροντας λέγεται οπτό ήταν γιος του Τιτάνα και της γης ή γιος της Ρέας με άγνωστο πατέρα και αυτός γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε σπήλαιο και εκεί αυτός ανατράφηκε και δεν μπορούσε όταν μεγάλωσε να αντέξει το φως του ηλίου.

Ο Παυσανίας έλεγε ότι πλησίον της πόλης Νωρακρίδος στην Αρκαδία υπάρχει ένας γκρεμός πολύ ψηλός από τον οποίο πέφτει παγωμένο νερό στον ποταμό και οποιος άνθρωπος ή ζώο το έπινε πέθαινε και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε νερό της Στύγας, ενώ Στύγα υπήρχε και στην Ήπειρο, στην Ιταλία, ενώ και στην Αραβία μία πηγή ονομάζονταν ύδωρ της Στύγας.

Οι Κουρήτες που πήγαν να δολοφονήσουν τον Έπαφο λέγεται ότι εξοντωθήκαν από τον Δία.

Οι Μοίρες λέγεται ότι ήταν κόρες του Κρόνου και γραμματείς του Διός.

Ο Γλαυκός έπεσε στην θάλασσά και πνίγηκε πιστεύοντας ότι έτσι θα γίνει «θεός, σαν τον απατεώνα φιλόσοφο Εμπεδοκλή που  πέθανε κατά τον Διογένη Λαέρτιο πετώντας τον εαυτό του στην Αίτνα στην Σικελία, για να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι το σώμα του είχε εξαφανιστεί και είχε μετατραπεί σε δήθεν
«αθάνατο θεό».

Το ηφαίστειο, όμως, πέταξε πίσω ένα από τα χάλκινα σανδάλια του, αποκαλύπτοντας την απάτη. Ένας άλλος θρύλος υποστηρίζει ότι ρίχτηκε στο ηφαίστειο για να αποδείξει στους μαθητές του ότι ήταν αθάνατος. πίστευε ότι θα επέστρεφε ως θεός αφού τον έτρωγε η φωτιά

Ο Πλούτος λέγεται ότι ήταν γιος του Ιασίωνος και της Δήμητρας και πρώτος επιμελήθηκε την συλλογή εφοδίων και χρήματων ως προς το ζην και τα ονόμασε πλούτο ή ο Ιάσωνας πρώτος καλλιέργησε και συνέλεξε πολλούς καρπούς και τους ονόμασε πλούτο.

Ο Νηρέας ήταν ένας μάντης που έμενε στο νησί Φάρο της Αλεξάνδρειας σε μία σπηλιά διπλά στην θάλασσα που σε αυτή ζούσαν και φώκιες, ενώ την μέρα βοσκούσε κοπάδια από πρόβατα.

Ο Πρωτέας λέγεται ότι έγινε δήθεν «θεός της θάλασσας» κάνοντας εννιά φορές καθαρμό, ενώ οι Ρωμαίοι Αυτοκράτοράς λέγεται ότι έγιναν δήθεν «θεοί» από τους ποταμούς αίματος των εχθρών τους που έχυναν στο κεφάλι τους μέχρι να ανέβουν στον θρόνο.

Ο Τρίτωνας που έλεγαν ότι παρενοχλούσε γυναίκες στα Διονυσιακά όργια στην Τανάγρα και τον έδιωξε ο Διόνυσος, λέγεται ότι στην πραγματικότητα ήταν ένας άγριος ληστής που επιτίθονταν και παρενοχλούσε σεξουαλικά τις γυναίκες και μετά έφευγε.

Και οι Ταναγραίοι αφήσαν μία φαύλη κρασιού κοντά στην θάλασσα και αυτός την ήπιε και κοιμήθηκε και τον έπιασαν κοιμισμένο και του έκοψαν το κεφάλι και έφτιαξαν ένα άγαλμα για να θυμούνται το γεγονός αυτό, ενώ ο ληστής αυτός ονομάζονταν Τρίτωνας.

Η Θέμιδα έλεγε στους επίδοξους εραστές της ότι τάχα αν πλάγιαζαν μαζί της, το παιδί που θα γεννιόνταν θα γίνονταν δυνατότερο από αυτούς και θα τους έπαιρνε τον θρόνο και για τον λόγο αυτό την αποκήρυξαν ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Απόλλωνας.

Η Θέμιδα έκαιγε τα παιδιά της πάνω σε φλόγες για να τα κάνει όπως πίστευε αθάνατα και έξι από αυτά πέθαναν με τον τρόπο αυτό και ο Αχιλλέας σώθηκε όταν πήγε να κάνει το ίδιο από τον Πηλέ που την εμπόδισε.

Ο Φόρκυς λέγεται ότι ήταν ένας ικανός βασιλιάς της Λιβύης στην Τριτωνίτιδα λίμνη, ή στην Σαρδηνία ή στην Κορσική, ή σε κάποιο νησί πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες και αυτός σε μία ναυμαχία με τον Άτλαντα έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε και αποθεώθηκε μετά θάνατον.  

Ο Πόντος ήταν για κάποιους η Μεσόγειος Θάλασσα που συνδέεται με τον Ωκεανό, ενώ το γεγονός ότι ο Ωκεανός ήταν πατέρας των ποταμών σήμαινε ότι οι ποταμοί εκβάλουν στην θάλασσα και τον Ωκεανό, ενώ αυτός ήταν λέγεται κατά τον Σαγχουνιαθών ο πατέρας του Νηρέα και του Ποσειδώνα.

Τον Ποσειδώνα λέγεται ότι τον έσωσε η Ρέα δίνοντας στον Κρόνο να φάει πώλο ίππου και έκρυψε τον Ποσειδώνα και τον έδωσε σε βοσκούς για να τον μεγαλώσουν και αυτοί τον ανέθρεψαν κοντά στην πόλη Μεσιανή (ή ότι τον έκρυψε στην θάλασσα ή το ονομα του ήρθε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα), στον βοσκότοπο Αρνή, από τον τροφό του που επίσης λέγονταν Αρνή. Όταν ο Κρόνος ανακάλυψε την απατή της Ρέας ζήτησε από την Αρνή να του πει την αλήθεια και αυτή αρνήθηκε τα πάντα.

Πριν τους δήθεν «θεούς» της Αιγύπτου και της Φοινίκης που εισήχθησαν από τους λαούς αυτούς στην Ελλάδα, οι Πελασγοί και Έλληνες έλεγε ο Ηρόδοτος λάτρευαν τα άστρα.

Πολλοί βασιλιάδες έπαιρναν τα ονόματα του Δια, του Κρόνου, του Διονύσου και του Απόλλωνα και τα κατορθώματα όλων μαζί συγχωνεύτηκαν σε ένα άτομο για τον καθένα όπως και οι ζωές τους επίσης, όπως ακριβώς συνέβη και με τους Μίνωες.

Για κάποιους Βούσιρι ονομάζονταν ο τάφος του Όσιρι, στον οποίο θυσιάζονταν βους (βόδια), αλλά και οι υποστηρικτές του Τυφώνα.

Ο Σαράπις λέγεται ότι ήταν ο βασιλιάς Άπις του Άργους που εκδιώχτηκε από αυτό και πήγε με στόλο στην Αίγυπτο και εγκαταστάθηκε και βασίλεψε σε ένα μέρος της και όταν έγινε πείνα στην Αίγυπτο και σιτοδεία βοήθησε τους Αιγυπτίους και αυτοί τον αποθέωσαν μετά θάνατον και πήρε το ονομα του από εκεί που αφήσαν την σορό του, το ονομα σορός και Άπις, δηλαδή Σαράπις.

Κατά τον Σαγχουνιαθών έλεγε ότι οι Κάβειροι και οι Διόσκουροι ήταν οι 8 γιοι του Σαδύκ μαζί με τον Ασκλήπιο και έμεναν αρχικά στο Κάσσιο Όρος μέχρι που ο Κρόνος τους παραχώρησε την Βηρυτό και κατά παραγγελία του Ερμή του Τρισμέγιστου έγραψαν την Αρχαία Ιστορία των Φοίνικων.

Για τους Αιγύπτιους πρώτος βασίλεψε από τους δήθεν «θεούς» ο Ήλιος και αυτόν τον διαδέχτηκε ο Ήφαιστος, ο οποίος πρώτος ανακάλυψε τον κεραυνό όταν εν μέσω χειμώνα με βροχές βρίσκονταν σε ένα δάσος και έπεσε ένας κεραυνός και άναψε φωτιά σε δέντρα και θάμνους και αυτός ζεστάθηκε και κάλεσε και άλλους να δουν την ανακάλυψη και τον τίμησαν ως τον πρώτο εφευρέτη του πυρός.

 Και από αυτόν προήλθε ο Ουρανός που απέκτησε τον Κρόνο και την Ρέα και αυτοί απέκτησαν τον Όσιρι/Διόνυσο, την Ίσιδα, τον Τυφώνα/Σεθ, τον Ώρο/Απόλλωνα και την Αφροδίτη/Νύφθυ. Ο δε Διόνυσος ανατράφηκε στην πόλη Νύσα της Αραβίας, ενώ πρώτος προχώρησε στην παραγωγή οίνου και αμπελιών από σταφύλια, προχώρησε στην συγκομιδή των καρπών και στην ανακάλυψη οπλών ενάντια στα θηρία, αλλά και σε νέους τρόπους επεξεργασίας του χαλκού, χρυσού και σιδηρού, ενώ επιχορηγούσε τους εφευρέτες.

Στην συνέχεια όταν ο Διόνυσος έφυγε για την εκστρατεία του στον κόσμο, άφησε επίτροπο την Ίσιδα στην Αίγυπτο και τον Ερμή τον Τρισμέγιστο ως σύμβουλο της, ενώ παράλληλα άφησε ως κυβερνήτη των εδαφών στην Λιβύη τον Προμηθέα και τον Ανταίο και των εδαφών προς την Αραβία τον Βούσιρι.

Στον στρατό του είχε και εννιά μορφωμένες παρθένες που έπαιζαν μουσική, γνωστές ως Μούσες και αρχηγός τους ήταν ο αδερφός του Όσιρι/Διονύσου ο Ωριός/Απόλλωνας, ενώ παντού όπου πήγαιναν τους υποδέχονταν με πολύ καλή αποδοχή.

Μαζί του πήρε ως στρατηγό του και τον Ανούβη που έφερε κράνος με κεφαλή σκύλου, ενώ ως αρχηγό του στρατού στην Αίγυπτο άφησε τον συγγενή του και θαυμαστό για την τεράστια δύναμη, την ευφυΐα και την ανδρεία του, τον Ηρακλή.

Ο Ανούβη λένε κάποιοι έλεγαν ότι είχε κεφάλι σκύλου επειδή είχε κράνος κεφαλιού σκύλου, επειδή είχε γεννηθεί με μία ανωμαλία που έκανε το κεφάλι του να μοιάζει με σκύλου (ή ήταν άσχημος σαν σκύλος) ή επειδή οντάς νόθος γιος του Όσιρι και της Νύφθυ, γυναίκας του Τυφώνα, αυτή φοβούμενη τον Τυφώνα έθαψε ή έκρυψε το μωρό στην έρημο και βρέθηκε αργότερα μαζί με την Ίσιδα αυτό με την βοήθεια σκυλιών.

Ο Τυφώνας κατηγόρησε τον Ώρο/Απόλλωνα ως νόθο όταν δολοφόνησε τον Όσιρι/Διόνυσο με 26 συνεργάτες τους, γνωστών ως Τιτάνων και του έβγαλε το ένα μάτι, ενώ ο Τυφώνας κατέλαβε προσωρινά την Βασιλεία, ενώ η Ίσιδα λέγεται ότι έκρυψε σε πολλά μέρη και έθαψε το κομματιασμένο από τον Τυφώνα πτώμα του Όσιρι για να μην το συλήσει αυτός.

Τελικά, ο Ωριός και η Ίσιδα αντεπιτέθηκαν και νίκησαν τον Τυφώνα στην κωμόπολη του Ανταίου, όπου ακόμα και η ερωμένη του Τυφώνα Θυρίδα πήγε με τον Ώρο και στην συνέχεια η Ίσιδα άφησε ελεύθερο τον Τυφώνα που αιχμαλωτίστηκε στην μάχη και ο Ωριός εξοργίστηκε και πέταξε το στέμμα από το κεφάλι της και οι μάχες συνεχίστηκαν και σε όλες ηττήθηκε ο Τυφώνας και στο τέλος σκοτώθηκε ή έφυγε με μουλάρι και έπεσε στην λίμνη Σερβωνίτιδα και πνίγηκε.

Και στην συνέχεια οι εναπομείναντες Τιτάνες δολοφονήσαν τον Ώρο και πέταξαν το πτώμα του στον ποταμό και αυτός ήταν ο τελευταίος δήθεν «θεός» που κυβέρνησε την Αίγυπτο και μετά ακολούθησε ο Μήνης/Ντράμερ/βασιλιάς Σκορπιός, ο πρώτος ενοποιητές της Αιγύπτου.

Ο Όρος λέγεται ότι μεγάλωσε στην νήσο Νλάντη και λέγεται ότι ήδη από την γέννηση του ο Τυφώνας προσπάθησε να τον δολοφονήσει για να μην διαδεχτεί τον Όσιρι και τον έσωσε και τον έκρυψε η Ίσιδα και τον μεγάλωσε η τροφός του η Λητό και αυτός εκπαιδεύτηκε στα όπλα.

Όταν σκοτώθηκε ο Τυφώνας ο Όρος λέγεται ότι του έκοψε τα γεννητικά όργανα, ενώ ο Ερμής ο Τρισμέγιστος χρησιμοποίησε τα νευρά του Τυφώνα για να φτιάξει μία λύρα.

Ο Κρόνος/Στέρκης λέγεται ότι ήταν βασιλιάς της Ασσυρίας και υπέταξε την Περσία και είχε γυναίκα του την Σεμίραμις/Ρέα και έκανε ένα γιο τον Πίκο/Δια, είχε κορη την Τίγια/Νέμεση/Ήρα, αλλά και άλλον έναν γιο, τον Νίνο/Δία, αλλά και τον Βήλο/Δία.

Αφού ο Κρόνος άφησε στον θρόνο της Ασσυρίας τους γιους του Νίνο και Πίκο και πήγε στην Ιταλία και έγινε βασιλιάς μίας μεγάλης περιοχής της μιας και αυτή δεν είχε τότε βασιλιά και παντρεύθηκε την κορη του Ιανού Αφρού και απέκτησε τον Χείρωνα και την Αφροδίτη από αυτή και μετά ήρθε και ο Πήκος στην Ιταλία και μετά θάνατον ο Κρόνος/Στέρκης αποθεώθηκε. 

Ο Ιανός λέγεται ότι ήταν ο αρχαιότερος και ο πρώτος βασιλιάς στην Ιταλία, γιος του Ουρανού (ή του Απόλλωνα) και της Κρέουσας, της κόρης του Ερεχθέα της Αθηνάς, αλλά επειδή δεν έμεινε ικανοποιημένος με την πατρική περιουσία, συγκέντρωσε στρατό και στόλο και πέρασε στην Ιταλία και κατέκτησε εδάφη και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της, ενώ για τον Πλούταρχο ο Ιανός κατάγονταν από την Περβάζια και ήταν Έλληνας και έδωσε τον Κρόνο το μισό του Βασίλειο ως προίκα όταν τον πάντρεψε με την κορη του.

Η Κίρκη, που ήταν για κάποιους ιέρεια ή μανίτσα δολοφόνησε τον Πίκο και την σύζυγο και τον έκανε δρυοκολάπτη και τους έξαλλους συντρόφους του, τους μεταμόρφωσε σε ζώα, που για κάποιους σημαίνει ότι ο Πήκος που ήταν μάντης και οιωνοσκόπος και χρησιμοποιούσε στους οιωνούς τους συχνά δρυοκολάπτες και για αυτό πήρε πραγματικά το προσωνύμιο δρυοκολάπτης, ενώ το γεγονός ότι οι σύντροφοι του έγιναν άγριοι από τον θυμό τους σαν τα θηρία από τον θυμό τους για τον θάνατο του Πήκου.

Ο Φαύνος ήταν βασιλιάς μετά τον Ιανό, τον Κρόνο και τον Πίκο και έκανε ανθρωποθυσίες στον Κρόνο, τον ακολούθησε ο Λατίνος (για κάποιους ο Ζευς της Ιταλίας), που ήταν ανδρείος και γενναίος και νικήθηκε και εξοντώθηκε από τον Ηρακλή, τον Μαξέντιο ή τον Τουρνόη.

Ο Ρωμύλος λέγεται ότι σκοτώθηκε από τους Συγκλητικούς ή χάθηκε σε καταιγίδα και αποθεώθηκε μετά θάνατον.

Ο Ρέμουλος, όπως και ο Σαλμονέας πέθαναν και οι δύο από κεραυνό.

Ο Σιλβάνος ήταν γιος του Κρόνου ή του Φαύνου και λέγονταν Αιγιπάν.

Ο Μούψος των Λυδών εισέβαλε στην Συρία και νίκησε και συνέλαβε την σύζυγο του πρώτου βασιλιά της Συρίας Ατουργάτι/Αθάρα και την έπνιξε στην λίμνη του Φροσύη (όπως ακριβώς και ο Αλή Πάσας την Κυρά Φροσύνη στην λίμνη των Ιωάννινων), ενώ αυτή αποθεώθηκε μετά θάνατον, αλλά επειδή της αρέσαν τα ψαριά την έκαναν «θεά» δήθεν των ποταμών, των λιμών και των ψαριών.

Ο Μίθρας λέγεται ότι ήταν ένας κακοποιός που έκλεψε ένα κοπάδι από αγελάδες και τις έκρυψε σε ένα σπήλαιο και τις έσφαξε εκεί.

 

 

Για ασέβεια και σύληση του ναού του Γιεχάζ Αφροδίτης οι συλητές εναρείς Σκύθες λέγεται ότι τιμωρήθηκαν με την θήλεια νόσο, όπως και για 7 μήνες όταν έμεινε στην περιοχή των Φιλισταίων η Κιβωτός της Διαθήκης και έφερε συμφορές.

Αλλά και όταν οι ιερείς ψεύδονταν στους Σκύθες με ψεύτικο όρκο ή οι κατήγοροι τους αν αυτοί αποδεικνύονταν ότι έλεγαν ψέματα, εκτελούνταν, όπως και οι ασεβείς ιερείς του Βηλ επί Προφήτη Δανιήλ επί Κύρου του Μέγα.

Για κάποιους ο πρώτος βασιλιάς της Δανίας ήταν ο Ντιν, ο οποίος ήρθε εκεί από την Ασία, όταν τον έδιωξε από εκεί ο Πομπήιος ο Μέγας.

Ο Μνευίς λέγεται ότι ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου που πρώτος παρουσίασε γραπτούς νομούς (ή πέθανε πρόωρα και τον θρήνησε όλη η Αίγυπτος) και τον ακολούθησαν οι Τσαρούχης, ο Σεσωοούσις και ο Βόκχος και ο Αμασίς.

Ο Κάνωβος λέγεται ότι ήταν πλοίαρχος του Μενέλαου, ή για άλλους του Όσιρι/Διονύσου και το πλοίο του ονομάζονταν Αργώ και χάθηκε σε ναυμαχία και αποθεώθηκε μετά θάνατον.

Ο Χων λέγεται ότι ήταν ο Ηρακλής της Αιγύπτου, ενώ εκστράτευσε μαζί με τον Όσιρι/Διόνυσο στην Ιταλία.

Ο Απώφις λέγεται ότι ήταν βασιλιάς της Θήβας της Αιγύπτου, ο Έπαφος των Ελλήνων για πολλούς ή αδελφός του Ήλιου και πολέμησε κατά του Δια ή μία προσποίηση του Τυφώνα.

Ο Καμήψις ήταν για κάποιους πρώτος και αρχαιότερος Αιγύπτιος βασιλιάς και εφευρέτης των μετάλλων σαν τον Ήφαιστο και ο γιος του, όπως και ο εγγονός του ειχαν το ίδιο ονομα με αυτόν.

Η Βούβαστις ήταν η Άρτεμις των Αιγυπτίων και θυγατέρα του Όσιρι και της Ίσιδας και φύλαξε την παρθενιά της, ενώ γίνονταν ανθρωποθυσίες σε αυτή.

Ο Φθας ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου που πρώτος εύφορε την φιλοσοφία σε αυτή.

Η Βουτώ εκτός από τροφός του Ώρου/Απόλλωνα ήταν και τροφός της αδερφής του Ώρου Βούβαστις στην εξορία.

Η Θερμαθίς ήταν «θεά» του θανάτου στους Αρχαίους Αιγυπτίους και ένα είδος φαρμακερού φιδιού που έφερνε βίαιο θάνατο.

Για άλλους η Θερμαθίς ήταν παλλακίδα του Τυφώνα που τον εγκατέλειψε και πήγε με το μέρος του Ώρου όταν αυτοί πολέμησαν ή η βασίλισσά Άδω της Αιθιοπίας αρχικά σύμμαχος του Τυφώνα που αρχικά ήρθε προς βοήθεια του Τυφώνα και ύστερα τον εγκατέλειψε.

Για άλλους η Θερμαθίς σημαίνει τον Νότιο άνεμο στον Νείλο που εμπόδιζε την άρδευση του Νείλου και τον οδηγούσε στην ξηρασία και η αποσκίρτηση της στον Ώρο σήμαινε όταν έπαυε ο άνεμος αυτός και όταν μεταβαίναν και η στάθμη του Νείλου ανέβαινε και αυτός γενόταν ξανά εύφορος.

Ο Τυφώνας ήταν άτεκνος με την σύζυγο του Νύφθυ.

Η Νύφθυ όμως έκανε έναν νόθο γιο με τον Όσιρι χωρίς αυτός να το καταλάβει και κατά λάθος, τον Ανούβη.

Ο Αρουήρις ήταν χωλός και ατελής και ασχημάτιστος κατά την γέννηση του όπως και το Σύμπαν.

Οι Κάρες στην πόλη Βούσιρι της Αιγύπτου για τον θρήνο τους για την Ίσιδα έκοβαν τον εαυτό τους, όπως ακριβώς κάνουν στις μέρες μας οι σιίτες για τον Αλή.

Λέγεται ότι οι πέντε πρώτοι δήθεν «θεοί» των Αράβων ήταν ενάρετοι άνθρωποι που θεοποιήθηκαν μετά θάνατον, ο δε Άδωνις μετά τον θάνατο του από έναν κάπρο.

Για κάποιους ο Βαβυλώνιος Βήλος λέγονταν και Άρης και Νέμρωδ, ενώ ο Αιγυπτιακός Βήλος ονομάζονταν Ζευς.

Η Αφροδίτη/Αστάρτης λέγεται πως ήταν κορη του του Ουρανού ή του Κρόνου και είχε από αυτούς γιους τον Πόθο και τον Ερωτά και παντρεύτηκε τον Άδωνι και ήταν και οι δύο πολύ δίκαιοι βασιλείς και αποθεώθηκαν μετά θάνατον.

Αντίστοιχα ξεγέλασαν τον πατέρα τους και έκαναν παιδιά μαζί του, η Σμύρνη για 12 νύχτες με τον Θεία (που αυτοκτόνησε όταν έμαθε τι έκανε) και η Βαλέρια με τον Βαλέριο.

Για κάποιους ο Ζευς που απήγαγε την Ευρώπη ήταν ο πρώτος Μίνωας.

Τόσο ο Χουάνγκ Τι στο τέλος της ζωής του στην Κίνα, όσο και ο Κάδμος και η Αρμονία στην Αρχαία Θήβα λέγεται ότι και οι δύο μεταμορφωθήκαν σε δράκους. 

Ο Μίνωας λέγεται ότι είχε έναν γραμματικό με το όνομα Μάρνα που τον βοηθούσε στην συγγραφή των νόμων. 

Στην δε ιστοσελίδα (http://users.sch.gr/ipap/mixogeni/000.htm), καθώς και στις ιστοσελίδες (https://palaephatus.blogspot.com/), (file:///C:/Users/User/Desktop/ARXEIA/ΚΡΑΣΑΝΑΚΗΣ%20Greek-mythology.pdf) και (https://heracleitus-paradoxographer.blogspot.com/2016/03/blog-post_16.html), αναλύονται ακόμα περαιτέρω παρεμφερείς λογικοφανείς ερμηνείες των μύθων. 

Ουσιαστικά, με τόσο πολύ υλικό, δολοπλοκίες και σασπένς, θα μπορούσε κανείς να πει, ότι η συνδυασμένα, η ευημεριστική ανάλυση των Αρχαίων Ελληνικών μύθων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως υλικό για σενάριο για μια σειρά ανάλογη του Game of Thrones!!!

Ο Λυκούργος της Θράκης απαγόρευε στους υπηκόους του να φυτεύουν αμπέλια και να καταναλώνουν το κρασί τους και τα σταφύλια και αυτοί για τον λόγο αυτό τα πουλήσαν σε εμπορους και έτσι μεταφορικά με τον τρόπο αυτό «πουλήθηκε ο Διόνυσος στην Θέτιδα» και όταν πέθανε τελικά ο Λυκούργος οι υπήκοοί του μπορέσαν τελικά να φυτεύουν και να καταναλώνουν κρασί και με τον τρόπο αυτό νίκησε ο Διόνυσος/Το κρασί τον Λυκούργο και το θέλημα του.

Κάποτε εφράγη το στόμιο της Λίμνης της Στύμφαλου και ένα ελάφι που το κυνηγούσε ένας κυνηγός έπεσε στην λίμνη για να σωθεί και μαζί του και ο κυνηγός και κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο που εφράγη και τον ξεβούλωσαν.

Ιερέας στην Ιρίκια γίνονταν οποιος πάλευε και σκότωνε σε πάλη τον προηγούμενο ιερέα, ενώ στην χώρα των Ταύρων οι ιερείς αντί να θυσιάζονται οι ίδιοι θυσίαζαν σε ανθρωποθυσίες τους ξένους.

Ο Ζευς λέγεται ότι ήταν βασιλιάς της Θεσσαλίας που εξόντωσαν τους ληστές, όπως και ο Ηρακλής και ο Θησέας εξόντωσαν ληστές και τυράννους.

Ο Πάνας λέγεται ότι ήταν γιος της Πηνελόπης με τον Ερμή, ή με έναν ιερέα του Ερμή.

Ο Γηρυόνης λέγεται ότι είχε δύο σκύλους, τον Όρθρο/Ώρο και τον Κέρβερο και ο Ηρακλής όταν πήρε το βόδια του Γυρίνων, σκότωσε τον Ώρο και πήγε τον μεγαλόσωμο αλλά κανονικό σκύλο Κέρβερο στις Μυκήνες στον Ευρυσθέα.

Εκεί, ένας κάτοικος των Μυκηνών, ο Μολοσσός, ζήτησε τον σκύλο από τον Ευρυσθέα, αυτός αρνήθηκε, με αποτέλεσμα ο Μολοσσός να τον κλέψει και να τον φέρει και να τον κρύψει σε μία σπηλιά στο Ταίναρο, για να ζευγαρώσει με αλλά θυλάκα σκυλιά και να παράγει παρόμοια σκυλιά.

Όταν άκουσε ο Ηρακλής ότι τον σκύλο τον πήρε ο Μολοσσός και ο Ευρυσθέας του ζήτησε να του τον φέρει πίσω, νόμισε αρχικά ότι τον είχαν αρπάξει οι Μολοσσοί της Ηπείρου και πήγε εκεί και δεν τον βρήκε, και μετά κατάλαβε τι είχε συμβεί και γύρισε πίσω στην Πελοπόννησο και βρήκε την σπηλιά του Κέρβερου και τον έφερε πίσω στον Ευρυσθέα και με τον τρόπο αυτό έφερε ο Ηρακλής τον Κέρβερο από τον Άδη (δηλαδή από μία υπόγεια σπηλιά).

Για άλλους ο Κέρβερος ήταν ένα μεγάλο δηλητηριώδες φίδι που σκότωσε ο Ηρακλής.

Οι Αρπυίες λέγεται από κάποιους ότι ήταν οι δύο εναπομείνασες κόρες του Φινέα όταν πέθαναν όλοι οι γιοι του, η Πύρια και η Εράσια, οι οποίες κατασπαταλούσαν την πατρική περιουσία κάθε φορά που μάζευε χρήματα ο Φινέας (ενώ άλλοι λένε ότι ήταν παράλληλα και λησταρχίνες και πειρατικές), ή εταίρες που το έκαναν ακριβώς το ίδιο, ή πειρατές που αρπάζαν και λεηλατούσαν την γη του Φινέα, σε μία περίοδο που είχε πέσει και ξηρασία και πείνα στα εδάφη του.

Τελικά, τον λυπήθηκαν λέγεται τον Φινέα οι γείτονες του. οι γιοι του Βορέα και έδιωξαν με τα πλοία του στόλου τους τις Αρπυίες. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Αρπυίες ήταν ακρίδες που έπεσαν στην χώρα του Φινέα, μαζί με πείνα και ξηρασία και τότε φύσηξε Βόρειος Άνεμος από τον Κόλπο της Ιωνίας και αυτές πνίγηκαν στην θάλασσα.

Οι Σειρήνες λέγεται ότι ήταν πολύ όμορφες και φιλήδονες και μουσικές/ηδύφωνες εταίρες που έτρωγαν τα σωθικά και τα χρήματα όσων τις πλησίαζαν και την περιουσία τους και το γεγονός ότι είχαν φτερά και ποδιά πτηνού σήμαινε ότι ταχύτατα έφευγαν και αποχωρίζονταν από αυτούς τις πλησίαζαν και τους έσερναν και έφερναν κοντά τους.  

Αλλά και η Σκύλλα και η Χάρυβδη λέγεται ότι ήταν είτε εταίρες που έτρωγαν τα σωθικά και τον πλούτο ανόητων που έρχονταν σε αυτές, η Τριήρεις Τυρινών πειρατών που λήστευαν τις θάλασσες, ή άγριοι σκόπελοι που είχαν πολλές σήραγγες και έσκαζαν μεγάλα κύματα πάνω σε αυτούς και σε αυτούς κατοικούσαν πολλά άγρια θηρία.

Το γεγονός ότι η Καλυψώ έλεγε ότι θα έδινε στον Οδυσσέα την αθανασία, σήμαινε ότι θα του έδινε όλες τις βασιλικές απολαύσεις αν έμενε μαζί του.

Ο Εύμολπος λέγεται ότι ήταν βασιλιάς της Θράκης ή Αιγύπτιος που πολέμησε τον Ερεχθέα της Αθήνας για τον θρόνο και σκοτωθήκαν και οι δύο στην μάχη, ενώ υπήρξε και Εύμολπος, γιος της Δρυόνης, της θυγατέρας του Τριπτόλεμου.

Για άλλους Δήμητρα σημαίνει την γη και την καλλιέργεια της και Περσεφόνη τον καρπό που θέλει κάποιος μήνες να βγει από την γη για να ανθήσει και μεγαλώνει μέσα σε αυτή, ενώ οι περιπλανήσεις της Δήμητρας σημάνει την διάδοση της Γερμανίας.

Κατά άλλους κάποτε υπήρχε μεγάλη ξηρασία στην Αθήνα επί Κέκροπα και χάθηκαν όλοι οι καρποί και η γεωργία δεν γινόταν πια  και υπήρχαν σπόροι σίτου μόνο στην Σικελία και την Λιβύη και ο Κέκροπας έστειλε κάποιον Άργο να φέρει σπόρους σίτου από τις περιοχές αυτές στην Αθήνα και πρώτος καλλιέργησε ο Τριπτόλεμος και αποθεώθηκε μετά θάνατον.

Όμως μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα οι καρποί σίτου έμειναν μόνο στον Ιασίωνα και πλάστηκε ο μύθος τότε ότι ο ίδιος είχε σαν γυναίκα την Δήμητρα και μαζί γέννησαν τον πλούτο, δηλαδή την καρποφορία από τους καρπούς αυτούς.

Ο Τριπτόλεμος πρώτος δίδαξε την καλλιέργεια σίτου στην Αττική και αργότερα λέγεται ότι περιηγήθηκε με το πλοίο του που έφερε σαν σύμβολο τον Δράκο σε πολλές περιοχές και δίδασκε την γεωργία και από το γεγονός αυτό πλάστηκε ο μύθος ότι τάχα άρμα με δράκους, ενώ το γεγονός ότι όσοι δεν τον άκουγαν έγιναν ζώα σήμαινε ότι όσοι δεν άκουγαν την διδαχή του δεν εκπολιτίστηκαν από αυτόν και παρέμειναν στην πρωτόγονη κατάσταση τους.

Επτάφωνη λέγεται ότι ήταν και η σύριγγα του Πάνα.

Το γεγονός ότι ο Πάνας νίκησε τους Τιτάνες σήμαινε ότι η τάξη και η αρμονία νίκησαν το χάος.

Ο Νηρέας λέγεται ότι ήταν ένας έμπειρος ναυτικός, ο οποίος δίδαξε άλλους ναυτικούς πως να κάνουν ταξίδια και για αυτόν τον λόγο τον είπαν μάντη, ενώ άλλοι τον θεωρούν ιδρυτή της υδρομαντείας.

Για κάποιους οι Νηρηίδες ήταν οι ψυχές των νέκρων ή βασίλισσές νήσων που ευνοήσαν το εμπόριο και το ναυτικό και κάποιες από αυτές ήταν κόρες του Νηρέα.

Ο Πρωτέας λέγεται ότι ήταν ένας Αιγύπτιος ταπεινής καταγωγής που παντρεύτηκε στην Θράκη την Τροφών και έκανε γιους και επέστρεψε με αυτούς στην Αίγυπτο κατά τα Τρωικά και πήρε τον θρόνο στην χώρα αυτή, στην οποία επικρατούσε για πέντε γενιές χάος και αναρχία και δεν υπήρχε βασιλιάς μετά τον θάνατο του Μενσήτη.

Το γεγονός ότι άλλαζε πολλές μορφές σήμαινε ότι σαν βασιλιάς όπως και οι προκάτοχοι του φορούσε μπροστά στους υπηκόους του προτομές, μάσκες και κράνη ζωών και όντων (π.χ. λέοντων, ταύρων ή δράκων) σαν σύμβολο αρχής και να προκαλούν δέος σε αυτούς και ότι ήταν μάντης. 

Το γεγονός ότι η Θέμιδα έκαιγε τον Αχιλλέα σήμαινε για κάποιους ότι του έκανε αποβολή των κακών συνήθειων για να αποκτήσει τις Θείες αρετές.

Λέγεται ότι ο δάσκαλος Χείρων για να δοξάσει τον φιλο και βασιλιά του Πηλέα διέδωσε ότι τάχατες στον γάμο του με την Θέτιδα στο Πήλιο Όρος θα έρχονταν οι δήθεν «θεοί» και θα του έφερναν δώρα και αυτός ο γάμος θα γινόταν στην διάρκεια μίας βροχής και θύελλας.

Και για τον λόγο αυτό ο Χείρων έβαλε τους γειτονικούς και φίλους του βασιλιάδες και τις συζυγούς τους να ντυθούν δήθεν «θεοί του Ολύμπου», ενώ μιας και ο Χείρων φρόντισε να κάνει τον γάμο του Πηλέ κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας με βάση τις μετεωρολογικές του γνώσεις, φάνηκε σαν να δήθεν «εκπληρώνεται η μαντεία του» με τον τρόπο αυτό. 

Επίσης, η Θέτιδα αρχικά δεν ήθελε να παντρευτεί τον Πηλέα και αρνιόνταν με διάφορες προφάσεις και την έπεισε τελικά ο Χείρωνας και με τον τρόπο αυτό χαροποίησε πολύ τον φιλο του Πηλέα και κέρδισε την ευγνωμοσύνη και την εύνοια του.

Οι Αιγύπτιοι έλεγαν τον Νείλο Ωκεανό.

Η Νέμεσις λέγεται ότι ήταν η μητέρα του Ερεχθέα που αποθεώθηκε μετά θάνατον, όπως και η Εκάτη, η μητέρα του Πέρση.

Τόσο ο Αγδίστις, όσο και Ρέα λέγεται ότι αγαπούσαν τον Άττι και η μία ζήλευε την άλλη.

Ο Άττις λέγεται ότι ήταν ένας πολύ όμορφος νέος που αυτό-ευνουχίστηκε και έγινε ιερέας της Κυβέλης. Άλλοι λένε ότι η Αγδίστις, ήταν κορη του βασιλιά Μίδα της Περσιναύστις, η οποία έπεισε τον πατέρα της να δεχτεί τον Άττι για γαμπρό του και τότε τον ευνούχισε η Ρέα για να μην γίνει αυτή, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι το έκανε επειδή ενώ αρχικά ήταν να παντρευτεί την ίδια, στην συνέχεια ο Άττις δέχτηκε να παντρευτεί την Αγδίστι.

Άλλοι λένε ότι ο Άττις τον φόνευσε ο πατέρας της Κυβέλης, ή σκοτώθηκε από έναν ταύρο, ενώ άλλοι λένε ότι ο Άττις ήταν ιερέας πρώτος έφερε την λατρεία της Ρέας, ενώ άλλοι λένε ότι πήγε με άλλους στο Άλσος της Ρέας, οπού και τρελάθηκαν και αυτό-ευνουχίστηκαν και μετά τον έδιωξε η Ρέα και αυτός έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του στο δάσος.

Ο Άβαρις που έλεγαν ότι διδάχτηκε από τον ίδιο τον Απόλλωνα και πετούσε πάνω στο βέλος του, στην πραγματικότητα ήταν ένας Σκύθες που διδάχτηκε την μαντική από έναν ιερέα του Απόλλωνα, ενώ το γεγονός ότι πετούσε πάνω σε βέλος σήμαινε ότι έφερε μαζί του στο χέρι του ένα βέλος, το σύμβολο του Απόλλωνα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες λέγεται ότι ιδρύθηκαν από τους Ιδαίους δακτυλίους, πέντε αδερφούς και συγκεκριμένα από τον μεγαλύτερο από αυτούς, τον Ηρακλή και για τον λόγο αυτό τελούνταν ανά πέντε χρονιά προς τιμήν των πέντε αδερφών.

 Για τον Πλούταρχο ο Φαέθων ο Πελασγός ήταν βασιλιάς στην Ήπειρο μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και μάζεψε όσους είχαν διασωθεί και ίδρυσε το μαντείο της Δωδώνης, ή αυτό ιδρύθηκε από μία Αιγύπτια/ιέρεια σκλάβα μάντισσα που πουλήσαν δουλέμποροι στους Μολοσσούς.

Οι κεραυνοί για κάποια φυσική αίτια πέφτουν συχνά στα δέντρα από δρυ και για τον λόγο αυτό αυτά θεωρήθηκαν ιερό φυτό του Δία και οι άνθρωποι μάντευαν πάνω σε αυτά και από το γεγονός αυτό βγήκε την φήμη ότι το ξύλο δρυ μαντεύει, ενώ το ίδιο έλεγαν και για το πλοίο της Αργώ που ήταν φτιαγμένο από δρυ.

Κάποιοι έλεγαν ότι οι Δελφοί ήταν ο ομφαλός του κόσμου, ενώ άλλοι (π.χ. ο Στράβων) ομφαλός μόνο της Ελλάδας.

Κάποιοι λένε ότι ο Απόλλων ήταν βασιλιάς της Αρκαδίας που διαφώνησε με τους υπηκόους του για τους νομούς του και αυτοί εξεγέρθηκαν και τον έδιωξαν και αυτός κατεφυγε στον βασιλιά Άδμητο και αυτός του έδωσε γη και τον έκανε υποτελή του.

Η Λητώ λέγεται ότι ήταν ερωμένη του Δία και πολλή όμορφη και η νόμιμη σύζυγος του ζήλευε και για τον λόγο αυτό όταν έμαθε ότι η Λητώ ήταν έγκυος σε δίδυμα (τον Απόλλωνα και την Άρτεμη) και έβαλε έναν στρατηγό Πύθωνα με στόχο να την προλάβει και να την σκοτώσει και αυτή αναγκάστηκε να καταφεύγει από τόπο σε τόπο για να γλιτώσει.

Ο στρατηγός αυτός λέγεται ότι ήταν μεταφορικά πολυκέφαλος γιατί είχε πολλούς στρατιώτες και αξιωματικούς μαζί του και ήταν επίσης δραστήριος και πολύστρατος και παράλληλα ενώ έφτανε την Λητώ ο Πύθωνας η Ήρα του έστειλε ενισχύσεις με τον στρατηγό Κάπρο και αυτή κατάφερε να ξεφύγει και όταν μεγάλωσε ο Απόλλωνας επέστρεψε και νίκησε και σκότωσε τον Πύθωνα και τον Κάπρο (πως έκανε ο Ωριός με τον Τυφώνα) είτε όταν πέθανε η Ήρα ή όταν ήταν αδύναμη και εξόριστη.

Η Αθηνά λέγεται ότι ήταν σοφή και ανακάλυψε την ελιά, η Δήμητρα τον εξημερωμένο σίτο και την στιχοποιία, ο Ποσειδώνας την ιππική και τα πλοία, η Εστία την διαχείριση του οίκου, ο Απόλλων την μουσική και την μαντεία, ο Πλούτωνας τις νεκρικές τελετές, ενώ ο Τριπτόλεμος την σπορά.

Ο Ήφαιστος ήταν σιδηρουργός και μεταλλουργός (τον χρυσό, τον αργυρό, τον χαλκό και τον σίδηρο), ενώ λέγεται ότι ήταν και πρώτος που καθιέρωσε με νομοθεσία την μοναρχία των γυναικών, ενώ ως τότε ίσχυε η πολυγαμία, σύστημα που εφάρμοσε και αντέγραψε και ο Κέκροπας στην Αθήνα.

Επίσης ο Ήφαιστος ήταν λέγεται γιος του Δία και της Ήρας και έμπειρος μεταλλουργός και διαφώνησε και εξοργίστηκε με τον Δία και κατεφυγε στο εργαστήριο του στην Λήμνο που άσκησε και την τέχνη του και λέγεται ότι στην συνέχεια κατασκεύασε μία μεγάλη μηχανογραφία κατά της Ήρας και του θρόνου του Δία.

Και για να καταπέσουν οι κατηγορίες εναντίον του θρόνου και της Ήρας και να σωθεί ο θρόνος αναγκάστηκαν να επαναφέρουν στον Όλυμπο τον Ήφαιστο για να διαλύσει το κατηγορητήριο και να σώσει τον θρόνο.

Για τον Νεύτωνα ο Ήφαιστος ήταν ο Θείας της Λήμνου που είχε μία πανέμορφη γυναίκα την Καλλικωπίδα και που την θεωρούσαν τόσο όμορφη σαν την Αφροδίτη και την αποθέωσαν μετά θάνατον.

Την Καλλικωπίδα την ερωτεύτηκε ο Διόνυσος και για χάρη της έκανε τον Θεία βασιλιά της Κρήτης και με τον τρόπο αυτό ο Ήφαιστος έγινε βασιλιάς και με την άνοδο του στο βασιλικό αξίωμα ανέβηκε μεταφορικά με τον τρόπο αυτό στον Όλυμπο.

Άλλοι λένε ότι ο Ήφαιστος ήταν γιος του Μαναιλίου στις Λιπαρές Νήσους, ενώ ο Τάλος εκτός από τον Λεύκο είχε και έναν γιο με το ονομα Ήφαιστο, ο οποίος λέγεται ότι ήταν πατέρας του Ραδάμανθυ. 

Ο Ασκληπιός την ιατρική και την χειρουργική, ο Άρης ότι πρώτος εφηύρε τον πόλεμο, ανακάλυψε τις πολεμικές τακτικές και τους στρατιωτικούς ελιγμούς και κατασκεύασε τις πρώτες πολεμικές πανοπλίες και φόνευσε τύραννος και κακούργους, ο Ερμής τις τέχνες, το εμπόριο, τα μετρά και τα σταθμά και τις επικαρπίες, ο Διόνυσος το κρασί και τα αμπέλια, ενώ ο πιο γενναίος ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος νίκησε σε πολλές πολεμικές εκστρατείες και νίκησε και εξόντωσε πολλούς κακούργους και τυράννους.

Για κάποιους η πέτρα που κατάπιε ο Κρόνος ήταν η ρέουσα ύλη (η Ρέα), που σχημάτισε την γη και συμπεριλήφθηκε στον χρόνο.

Άλλοι λένε ότι υπήρχε ο Άρης ο Θράκας Βαλθούρ, ο Οδύνας των Θρακών, ο Υπερβόρειος μεγάλος πολεμιστής, ο Αζίσος από την Έδεσσα, όπως επίσης ο Ωρίων, αλλά και ο Αρμένιος Άρης.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι με τον ερχομό των Πελασγών στην Αττική δίδαξαν στους ντόπιους την πειρατεία επί Κέκροπας, αλλά ο βασιλιάς των Αθηναίων Κέκροπας έπεισε τους Αθηναίους αντί να ασχολούνται με την πειρατεία να ασχοληθούν με την αμπελουργία και να γίνουν αντί για πειρατές αγρότες.

Η Αθηνά λέγεται ότι ήταν κορη του Ποσειδώνα και της Λιβύης και εξορίσθηκε από τον πατέρα της και κατεφυγε στην Αίγυπτο και την υιοθέτησε ο Δίας και την ανέθρεψε με φροντίδα και έγινε στην συνέχεια πολεμίστρια.

Αθηνά υπήρχε επίσης και στην Αθήνα η κορη του Ιτωνού, πολεμίστρια και παρθένα και αυτή και φονεύθηκε από τον αδερφό της Ιοδάνοντα, ενώ και στην Αρκαδία υπήρχε Αθηνά που έζεψε ίππους σε άρματα.

Ο δε Τρίτων που μεγάλωσε την Αθηνά είχε μία κορη που την μεγάλωσε μαζί με την Αθηνά, την Παλλάδα και έγιναν καλές φίλες και έκαναν μαζί μαθήματα, όμως σε ένα από αυτά την σκότωσε στο αγώνισμα με το δόρυ κατά λάθος, όταν της μίλησε ο πατέρας της Παλλάδας και αυτή δεν πρόσεξε και γύρισε ενώ η Αθηνά είχε ήδη ρίξει το ακόντιο της στο αγώνισμα.

Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί με τον τρόπο αυτό η Παλλάδα και η Αθηνά και ο Τρίτωνας έγιναν περίλυποι και για να την τιμήσει η Αθηνά υιοθέτησε και το ονομα της στο δικό της Αθηνά Παλλάδα και στην συνέχεια η Αθηνά επέστρεψε στον πατέρα της στον Όλυμπο. 

Για κάποιους Ιησουΐτες που ασχολήθηκαν με την Ελληνική μυθολογία η συνουσία του Άρη και της Αφροδίτης σημαίνει αλληγορικά ότι οι Τρώες (που προσωποποιούνται από την Αφροδίτη) πρόθυμα δέχτηκαν την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη λόγω της λαγνείας του που ήξεραν ότι θα έφερνε πόλεμο (τον Άρη) με τους Έλληνες.

Το γεγονός ότι ο Ήφαιστος έδεσε την Αφροδίτη σημαίνει ότι η Τροία δέθηκε/πολιορκήθηκε από τον στρατό των Ελλήνων (με πολεμικά όπλα και πανοπλίες που φόραγαν οι Έλληνες) για τον «έρωτα του Πάρη» και οι Τρώες δεν μπορούσαν να βγουν από αυτή λόγω της ατιμίας του Πάρη.

Ενώ η κατηγορία του Ηφαίστου στον Άρη σημαίνει την κατηγορία των Ελλήνων προς τους Τρώες που αποδέχτηκαν την ατιμία του Πάρη, ενώ το γεγονός ότι ο Ποσειδώνα έλυσε την Αφροδίτη το γεγονός ότι η Τροία κατακτήθηκε τελικά από την θάλασσα από τον στόλο των Ελλήνων μετά το τέχνασμα του Δουρείου Ίππου.

Λέγεται ότι υπήρχε παλλακίδα Αφροδίτη του βασιλιά της Κύπρου Κίνυρου και πάρα πολύ όμορφη και μετά θάνατον αποθεώθηκε.

Άλλοι λένε ότι η Αφροδίτη ήταν μία εταίρα ή/και παλλακίδα του Δία και την είχε βάλει υπεύθυνη για την ενηλικίωση και τον γάμο των παρθένων.

Ο Προμηθέας ήταν πρώτος ξάδερφος του Δία και σαν γιος του Ιαπετού, αδερφού του Κρόνου, ενώ από τον Ιαπετό γεννήθηκε και ο Δευκαλίων, ο βασιλιάς της Θεσσαλίας και προγονός του Έλληνα, από τον οποίο πήραν το ονομα τους η Έλληνες και η Ελλάδα.

Ο Διόνυσος λέγεται ότι ήταν νόθος γιος της Σεμέλης και του Δία και την έδιωξε ο Κάδμος για την πράξη της αυτή και κατεφυγε στις αδερφές της και πνίγηκε στις Βοργίες και οι αδερφές της ανέθρεψαν τον Διόνυσο και όταν αυτός μεγάλωσε πήγε στον παππού του Πενθερά και ζήτησε πίσω το Βασίλειο του και αυτός αρνήθηκε και τον έδιωξε. Κάποιοι λένε ότι ο Διόνυσος δεν εκστράτευσε ποτέ εκτός Ελλάδας, άλλοι λένε ότι εκστράτευσε και έφτασε ως τις Ινδίες που κατέλαβε, όπως και ο Ηρακλής μετά από αυτόν. 

Η Θέμις λέγεται ότι ήταν βασίλισσά της Θεσσαλίας και πρώτη από τους Τιτάνες και ασχολούνταν με την αστρολογία και ίδρυσε πρώτη μαντεία, ήταν δίκαιη και αποθεώθηκε μετά θάνατον.

Θέμιδα υπήρχε και στην Αρκαδία με την οποία ο Ζευς (δηλαδή ένας βασιλιάς) συνευρέθηκε μαζί της και έμεινε από αυτόν έγκυος.

Η Ήρα παντρεύτηκε τον Δία στην Κνωσό και ήταν νόμιμη σύζυγος του, όμως όχι και η μονή του πολύγαμου και ερωτύλου Δία, κάτι που προκαλούσε την ζήλια της Ήρας. 

Πολλοί βασιλιάδες έπαιρναν τότε παράλληλα με το κανονικό τους ονομα σαν συνοδευτικό όνομα και τα ονόματα Ζευς και Κρόνος και έτσι εξηγούνταν γιατί υπήρχαν πολλοί Κρόνοι και Δίες/Ζευς σε πολλές χρονικές περιόδους, π.χ. ο Τιτάνας γιος του Ουρανού που εκδιώχθηκε στην Ιταλία, ενώ για κάποιους και ο Ιανός είχε το ονομα Κρόνος.

Πάνω από 300 άτομα λέγεται ότι έφεραν το ονομα Ζευς, π.χ. ο Άπις του Αργούς, ο Αστερίων της Κρήτης, ο Τάνταλος και ο Προίτος.

Λέγεται ότι μετά τον θάνατο του βασιλιά πατέρα τους Ουρανού, οι τρεις γιοι του Κρόνος, Τιτάν και Ιαπετός (για κάποιους οι Χαμ, Σηθ και Ιαπετός/Ιάφεθ, που πήραν το ονομα «γιοι του Ουρανού» για την «ουράνια ομορφιά» τους και τις πολλές αρετές τους), του είχαν υποσχεθεί να συγκυβερνήσουν ειρηνικά αρχίσαν έναν εμφύλιο μεταξύ τους για την εξουσία.

Τελικά, η μητέρα τους τους έπεισε να κάνουν ειρήνη μεταξύ τους και να κάνουν βασιλιά τους Κρόνο με τον ορό όμως να μην αποκτήσει αυτός παιδιά και ο θρόνος με τον θάνατο του Κρόνου να περάσει στους απογόνους του Τιτάνα.

Όμως η Ρέα, η σύζυγος του Δία κατάφερε να αρπάξει και να σώσει τα παιδιά της από τον Κρόνο και τους Τιτάνες και έστειλε κρυφά από τον Κρόνο και τους Τιτάνες τον Δια στην Κρήτη ή στην Φρυγία, τον Ποσειδώνα στην Δωδώνη και τον Πλούτωνα στην Αρκαδία.

Όμως ο Τιτάν το έμαθε και έκανε πόλεμο κατά του Κρόνου (που δεν ήξερε για τις πράξεις της συζύγου του) και τους νίκησε και τους φυλάκισε και όταν ο Δίας μεγάλωσε επέστρεψε και κατάφερε να ελευθερώσει τον Κρόνο και την Ρέα νικώντας τους Τιτάνες (τον Τιτάνα με τους 60 γιους του) και εκδιώκοντας τους.

Κάποιοι λένε ότι το γεγονός ότι ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του σήμαινε ότι τα φυλάκιζε μόλις αυτά γεννιόνταν κατά τα Ασιατικά έθιμα και το ότι τα ξέρασε η Μήτιδα σήμαινε ότι μετά από συμβουλές τα αποφυλάκισε και η Ρέα ότι έδωσε στον Κρόνο να καταπιεί μία πέτρα στην θέση του Δία σήμαινε ότι έβαλε ένα ξένο παιδί να φυλακιστεί στην θέση του Δία.

Ο δε ευνουχισμός του Ουρανού (και κάποιοι λένε και του Κρόνου) λέγεται ότι σήμαινε ότι αυτός έπαυσε να είναι «άντρας» μεταφορικά, δηλαδή χωρίς στρατό και υπηκόους στο τέλος και οι δύο δεν είχαν πια κανένα μέλλον και δεν ήταν πια αντρειωμένοι βασιλείς/άντρες.

Τα όπλα του Κρόνου τα κατασκεύαζαν οι Τελχίνες που λέγεται ότι ήταν άριστοι τεχνίτες και μεταλλουργοί στην Κρήτη, ενώ οι Κουρήτες λέγεται ότι ήταν μεγάλοι εχθροί των Τεχνικών και ζούσαν στην Κρήτη επί βασιλέα Κρήτα.

Από την Λυκτό ο Κρόνος επαναστάτησε και εκδίωξε τον Ουρανό από το Βασίλειο και του πήρε τον θρόνο. Οι δε Τιτάνες δεν δέχθηκαν τα παιδιά του Κρόνου και τότε η Ρέα τα έδωσε κρυφά στους Κουρήτες/Κορυβάντες που φυγάδευσαν τον Δία όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες τον έψαχναν και μάλιστα τον συνοδεύσαν στην εξορία και τον μεγάλωσαν και στην συνέχεια επέστρεψαν μαζί με τον Δία στην Κρήτη και νίκησαν τον Κρόνο και τους Τιτάνες αφού κατέστρωσαν συνομωσία κατά του Κρόνου και των Τιτάνων.

Έτσι έπεισαν τους ντόπιους που μισούσαν τους Τιτάνες να επιτεθούν την νύκτα στα σπίτια τους και μόλις που σωθήκαν από την επίθεση αυτή ο Κρόνος (που κατεφυγε στην Ιταλία), ο Υπερίων (που κατεφυγε στην Αρκαδία) και ο Ιαπετός που κατεφυγε στην Λακωνία.

Αντίθετα ο Επιμηθέας και ο Μένιος έμειναν αιχμάλωτοι στην Κρήτη, ενώ η φράση ότι με μελί μέθυσε ο Δίας τον Κρόνο και τον νίκησε σημαίνει ότι τον αιφνιδίασε (τον έπιασε στον ύπνο) με την νυχτερινή του επίθεση, ενώ οι Κουρήτες ανταμείφθηκαν για τον ρόλο τους από τον Δία και έδιωξε τους Τελχίνες από την Κρήτη.

Η Περσεφόνη λέγεται ότι ήταν κορη της βασίλισσάς της Σικελίας Δήμητρας (κατά τον Διόδωρο) που έφερε την καλλιέργεια της γης και ευνομία και αποθεώθηκε μετά θάνατον ή κορη του βασιλιά Ιάσωνα των Μολοσσών ή κορη του Ερεχθέα που την θυσίασε και με τον τρόπο αυτό την άρπαξε ο Άδης.

Την κορη της βασίλισσάς Δήμητρας λέγεται ότι άρπαξε ο Πλούτωνας, ο βασιλιάς της Ισπανίας, ενώ το γεγονός ότι καταδίωκε ο Ποσειδώνας την Δήμητρα με μορφή ίππου, σήμαινε ότι την καταδίωκε και την επιβουλεύονταν ένας πειρατής που έφερε τον ίππο ως σύμβολο του πλοίου του.

Ο Ποσειδώνας λέγεται ότι ήταν ναύαρχος του Κρόνου και του Δία και βασιλιάς των νήσων και είχε γυναίκα του την Αμφιτρίτη και ως απεσταλμένο του έναν άνθρωπο με το ονομα Δελφίνι από το γνωστό ζώο.

Το γεγονός ότι ο Ποσειδώνας είχε πολλές μορφές και μεταμορφώσεις σήμαινε ότι είχε πάρα πολλά πλοία τα οποία έφερναν πάνω τους σύμβολα ζώων

Για κάποιους λέγεται ότι οι Σκύθες (ή οι Υπερβόρειοι) κατέβηκαν από τον Βορρά, την πατρίδα τους και κατέλαβαν την Αρμενία και την Καππαδοκία και ιδρύσαν την πόλη Ακμάνα στον Θερμαίδοντα ποταμό από το ονομα του Ακμάν του ηγέτη τους.

Στην συνέχεια ο Ακμάν κατέλαβε και την Φρυγία και ίδρυσε και εκεί μία πόλη Ακμάνα και στην συνέχεια κατέλαβε την Συρία και την Φοινίκη και πέθανε εκεί σε ένα κυνήγι και πήρε μετά θάνατον το ονομα Ελιούν, δηλαδή Ύψιστος ή Αυτόχθων.

Ο γιος του Ουρανός (που πήρε αυτό το ονομα γιατί ήταν και αστρονόμος εκτός από βασιλιάς) έγινε στην βασιλιάς  στην θέση του πατέρα του και παντρεύτηκε την Τίτυα/Γη και έκανε με αυτή πολλά παιδιά, όπως και από τις παλλακίδες του και αυτά ονομάστηκαν Τιτάνες, ενώ επειδή ήταν αυτά και εύρωστα και δυνατά ονομάζονταν και Γίγαντες.

Αργότερα Γίγαντες ονομάζονταν οι απείθαρχοι οι άτακτοι, οι απείθαρχοι και οι ληστές και οι επαναστάτες στην Θεσσαλία και στα αλλά μέρη του Βασίλειου του Ουρανού, π.χ. στην Κρήτη, στο Αιγαίο κ.λ.π.

Γίγας στην Ασία σημαίνει τον άθεο, τον απότακτο και απειθή, στα Εβραϊκά σημαίνει τον ισχυρό δυνάστη και τον ορμητικό, ενώ στα Ελληνικά σημαίνει αντίστοιχα τον γηγενή, ενώ για τους Φοίνικες οι Γίγαντες ήταν οι  ασεβείς άνθρωποι. 

Στην συνέχεια ο Ουρανός πέρασε από την Θράκη και κατέλαβε με πόλεμο την Θράκη και στην συνέχεια κατέλαβε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα (Ήπειρο, Μακεδονία, Θεσσαλία, Πελοπόννησο, Ιόνια Νησιά, Κρήτη, Νησιά Αιγαίου, Κύπρο) και εγκατέστησε στην Κρήτη την διοίκηση του και άφησε εκεί κυβερνήτη τον αδερφό του Δία (τον Πρεσβύτερο).

Στην συνέχεια ο Ουρανός εκστράτευσε προς την Δύση και τις Ηράκλειες Στήλες και κατέλαβε τις χώρες ως την Ισπανια, κατέβηκε τις Ηράκλειες Στήλες και αποβιβάστηκε και κατέλαβε και την Μαυριτανία στην Βορειά Αφρική το Βασίλειο των Ατλάντων και βασίλευσε και εκεί. Και μετά εκστράτευσε και στην Γαλατία και βασίλευσε και εκεί.

Όμως τα παιδιά του Ουρανού, ο Κρόνος, ο Τιτάν, ο Ωκεανός και ο Υπερίων και αλλά παιδιά του ξεσηκωθήκαν εναντίον του λόγω της τυραννίας του παρακινημένα από την μάνα τους στην Φοινίκη, το τόπο διαμονής της βασίλισσάς και των γιων του Ουρανού.

Ο Ουρανός επέστρεψε και κατάφερε να καταστείλει την επανάσταση αυτή και φυλάκισε τα παιδιά του, κάποιοι λένε όχι τον νεότερο τον Κρόνο, άλλοι λένε ότι φυλακίστηκε και αυτός και απελευθερώθηκε χάρις στην μητέρα του και στην συνέχεια κατάφερε να δραπετεύσει και στην συνέχεια συμμάχησε με τους προύχοντες και απελευθέρωσε τα αδέρφια του και επαναστάτησε και νίκησε τον Ουρανό και τον συνέλαβε και είτε ο Ουρανός πέθανε στην φυλακή, είτε πέθανε από την αιμορραγία με ευνουχισμό από τον Κρόνο.

Κάποιοι λένε ότι το γεγονός ότι ο Κρόνος (που έκανε πολλά παιδιά με την σύζυγο του Ρέα, αλλά και με τις πολλές παλλακίδες που είχε) έτρωγε τα παιδιά του σήμαινε ότι τα φυλάκιζε μόλις αυτά γεννιόνταν κατά τα Ασιατικά έθιμα και το ότι τα ξέρασε η Μυΐτιδα σήμαινε ότι μετά από συμβουλές τα αποφυλάκισε και η Ρέα ότι έδωσε στον Κρόνο να καταπιεί μία πέτρα στην θέση του Δία σήμαινε ότι έβαλε ένα ξένο παιδί να φυλακιστεί στην θέση του Δία.

Κάποια στιγμή η τυραννία του Κρόνου έγινε τόσο μεγάλη, έτσι ώστε δεν την άντεχε κανείς στην οικογένεια τους, λόγω της βίας και της αλαζονείας του Κρόνου, ούτε η Ρέα, ούτε και οι Τιτάνες και έκαναν επανάσταση εναντίον του και τον φυλάκισαν.

Όμως όταν μεγάλωσε ο εξόριστος στην Κρήτη Δίας επέστρεψε και νίκησε τους Τιτάνες και απελευθέρωσε και έκανε ξανά βασιλιά τον πατέρα του τον Κρόνο και επέστρεψε ξανά στην Κρήτη, όμως αυτός τον υποψιάστηκε και σύντομα προσπάθησε με δολοφόνους και ενέδρες να τον σκοτώσει με μίσος (ανεπιτυχώς), όταν έμαθε από έναν χρησμό ότι αυτός θα του έπαιρνε τον θρόνο.

Αργότερα ο Κρόνος άρχισε να ετοιμάζει στρατό για να πολεμήσει και να νικήσει τον Δία μέσω πολέμου, τότε ο Δίας άρχισε να ετοιμάζει και αυτός στρατό και επέστρεψε και κατάφερε να νικήσει τον Κρόνο και να ξεσηκώσει τον λαό εναντίον του, ενώ νωρίτερα ο Κρόνος στην επίθεση με τον στρατό του κατά του Δία στην Κρήτη ηττήθηκε και ο Δίας αντεπιτέθηκε και ο Κρόνος ηττημένος κατεφυγε αρχικά στην Πελοπόννησο και μετά στην Ιταλία και στον Ιανό.

Και λίγο αργότερα ο Κρόνος έπεισε τους Τιτάνες που ήταν διεσπαρμένοι στα διαφορά μέρη της Ελλάδας να επαναστατήσουν κατά του Δία και ακολούθησε ένας δεκαετής πόλεμος που έληξε με την ήττα των Τιτάνων στην Ελλάδα και αυτοί κατέφυγαν σε διαφορά μέρη, κυρίως στην Ισπανία και ο Κρόνος στην Ιταλία.

Με την εκδίωξη των Τιτάνων από την Ελλάδα λέγεται ότι ο Δίας απελευθέρωσε τα αδέρφια του και έβαλε τον αδερφό του Ποσειδώνα αρχηγό του στόλου και εκστράτευσε στην Ταρτησό της Ισπανίας και νίκησε οριστικά τους Τιτάνες που είχαν καταφύγει εκεί και στην συνέχεια ο Κρόνος λέγεται ότι επέστρεψε στην Σικελία οπού και πέθανε ή ότι ο Δίας τον συνέλαβε και τον εκτέλεσε μέσω ευνουχισμού και αιμορραγίας όπως έκανε και αυτός στον πατέρα του τον ουρανό.

Σαν διοικητής όλου πια ξανά του Βασίλειου ο Δίας το χώρισε σε πολλές περιοχές, παντρεύτηκε την Ήρα, άφησε διοικητή σε Ισπανια και Γαλατία, στα κατωτέρα μέρη της γης/Τάρταρο τον αδερφό του Πλούτωνα, διοικητή του στόλου όλης της Αυτοκρατορίας (και όλων σχεδόν των νησιών της) τον αδερφό του τον Ποσειδώνα, την Μαυριτανία στον Άτλαντα που την κατέλαβε με πόλεμο από τους Τιτάνες ενώ ο Δίας την Ελλάδα και όλο το Ασιατικό τμήμα της Αυτοκρατορίας.

Τον θρόνο του ο Δίας λέγεται ότι τον εγκατέστησε στον Όλυμπο στην Μακεδονία, οπού έκτισε τα ανάκτορα του ως ασφαλές οχυρό πολεμώντας εκεί τους εναπομείναντες επιζώντες Τιτάνες και στην Θεσσαλία τους Γίγαντες, που είχαν γίνει λησταντάρτες κατά του Δία, ενώ με αρχιναύαρχο τον της Μεσογείου τον Ποσειδώνα κατέλαβε όλα τα νησιά και στο τέλος ο Δίας πέθανε στην Κρήτη.

Με τον θάνατο του Δία το Βασίλειο χωρίστηκε σε πολλά μέρη και στην Κρήτη βασίλευσαν οι απόγονοι του Δία και των Τιτάνων που επέζησαν και στο τέλος οι απόγονοι των Τιτάνων έμειναν στην Κρήτη και ο Κρης ο απόγονος τους ήταν ο πρώτος βασιλιάς από τον οποίο πήρε το ονομα της η Κρήτη, ο Κρης γέννησε τον Αστεριωνα.

Λέγεται ότι ο Ερμής ήταν πανούργος σαν τον Οδυσσέα και χρησιμοποιούνταν σαν τον μεσολαβητής και διπλωμάτης και εύγλωττος, πιστός και εύγλωττος και κρατούσε μυστικά (και για αυτόν έστελνε αυτόν στις ερωμένες) και αγγελιοφόρος του Δία στους Τιτάνες (των οποίων μέλος ήταν και ο Ερμής).

Παράλληλα επειδή ο Δίας του είχε εμπιστοσύνη ο Ερμής ήταν υπεύθυνος του παλατιού του και με τον θάνατο του Δία λέγεται ότι πήρε την Αίγυπτο, την Ιταλία, με τον θάνατο του Πλούτωνα την Ισπανια με τον θάνατο του Άτλαντα και την Βόρεια Αφρική.

Όμως τα αδέρφια του τον ζήλεψαν και για τον λόγο αυτό εξεγέρθηκαν και τον έδιωξαν και αυτός κατεφυγε στην Ισπανια ή την Αίγυπτο και πέθανε εκεί, ενώ κάποιοι λένε ότι τον είχε εξορίσει και ο Δίας όταν δυσαρεστήθηκε μαζί του (την ίδια περίοδο που είχε εξορίσει και τον Απόλλωνα), αλλά αργότερα του επέτρεψε να γυρίσει πίσω.

Σύμφωνα με τους Κρήτες οι πρώτοι κάτοικοι της νήσου αυτής ήταν οι Ετεοκρήτες και οι Ιδαίοι Δακτύλιοι και μετά ακολούθησαν οι Κουρήτες που ανέθρεψαν τον Δια.

Στην Κρήτη λέγεται ότι κατοίκησαν οι Τιτάνες στα Κνώσια χωριά.

Ο Τιτάνας Προμηθέας λέγεται ότι πρώτος ανακάλυψε τα εργαλεία ανάματος της φωτιάς, ο Υπερίων παρατήρησε πρώτος την κίνηση του ηλίου και η Μνημοσύνη έδωσε πρώτη τις ονομασίες των πράγματων.

Ο Δίας λέγεται ότι νίκησε τους Τιτάνες και επειδή αυτοί δεν ομονοούσαν και δεν είχαν έναν αδιαμφισβήτητο κοινό αρχηγό για όλοι τους έριζαν για την εξουσία, ενώ ο πιο επίσημος από αυτούς, ο Μουσαίος αυτομόλησε στον Δία και τιμήθηκε από αυτόν.

Μετά ο Δίας πολέμησε τους Τιτάνες στην Φρυγία που είχαν αρχηγό τον Τυφώνα (ο οποίος λέγεται ότι έπεισε την Ήρα να επαναστατήσει κατά του Δία), όπως και άλλους στην Παλλήνη και στην πάντα Ελληνική Μακεδονία μας και στα Φλέγρια της Ιταλίας. 

 Οι Γίγαντες λέγεται ότι ήταν αποστάτες και ληστές που ήθελαν να ληστεύουν τον Δια και να αρπάξουν την Ήρα, αφού ήταν συνήθεια στην Αρχαιότητα να αρπάζονται οι γυναίκες των άλλων και έγιναν πολλοί πόλεμοι με τους Γίγαντες και τους Τιτάνες (π.χ. στην Φρυγία που είχαν αρχηγό τον Τυφώνα (που για κάποιους είναι ο βασιλιάς Ωγ της Παλαιάς Διαθήκης), στην Παλλήνη υπό τον Πορφυρίωνα, στην Θεσσαλία υπό τους Διλωειδείς και στην πάντα Ελληνική Μακεδονία μας και στα Φλέγρια της Ιταλίας).

Όταν ο Ζευς έκανε στον Όλυμπο τα ανάκτορα του, οι Γίγαντες κατέλαβαν το Πήλιο Όρος και την Όσσα και αφιερώθηκαν στην προετοιμασία να επιτεθούν και να καταλάβουν τον Όλυμπο, οπού υπήρχαν οι όμοιοι με αυτούς Κένταυροι και Λάπηθες.

Και στην Παλλήνη στην πρώτη φάση του πολέμου νίκησε ο Πορφυρίωνας και άρπαξε και την Ήρα, αλλά τον καταδίωξαν ο Ηρακλής και ο Δίας και τον εξόντωσαν και απελευθέρωσαν την Ήρα.

Στην συνέχεια νέος στρατηγός των Γιγάντων αναδείχτηκε ο Αλκυονεύς, ο οποίος όσο ήταν καλά οχυρωμένος στα εδάφη του στην Παλλήνη ήταν αήττητος, όμως τον παρέσυρε έξω από αυτά με τέχνασμα ο Ηρακλής και τον νίκησε και τον εξόντωσε.

Ο Γίγαντας Άθως είχε οχυρωθεί εκεί που είναι σήμερα το Όρος Άθως και με τον στρατό έκανε επιθέσεις κατά του Δία και βοηθιόνταν κατά του Δία και από τους κάτοικους του Άθω και τελικά ηττήθηκε όταν ηττήθηκε και ο ναύαρχος των Γιγάντων ο Πολυβιώτος από τον ναύαρχο του Δία τον Ποσειδώνα.

Στην συνέχεια, ο ναύαρχος των Γιγάντων κατεφυγε στην Κω, όμως ο Ποσειδώνας έπεισε τους κάτοικους της να μην συμμαχήσουν μαζί του και να επαναστατήσουν εναντίον με αποτέλεσμα να ηττηθεί και να εξοντωθεί οριστικά, ενώ τα ίδια έπαθε και ο Γίγαντας Μίμας στην Λήμνο όπου είχε καταφύγει από τους κάτοικους της χάρις στον Άρη.

Για κάποιους ο Τύφων ήταν βασιλιάς της Σικελίας ή της Κιλικίας, ισχυρός και εμπειροπόλεμος και παρακίνησε την Ήρα σε επανάσταση κατά του Δία και στην συμβολική μορφή που τους εδωσαν οι ποιητές τα φτερά σημαίνουν την ταχύτητα του στρατού και των αποφάσεων του, τα πολλά κεφαλιά φιδιών τους πολλούς διοικητές του και το πλήθος των μηχανογραφιών και των πολίτικων, στρατιωτικών περίπλοκων επιχειρήσεων, το πυρ από το στόμα του την καταστροφή πολλών Βασιλείων από αυτόν με τον στρατό του και φωτιά.

Ο Τύφων επιτέθηκε και νίκησε αρχικά τον Δία στον Όλυμπο και οι δήθεν «θεοί» του κατέφυγαν με πλοία με ομοιώματα ζώων στην πλώρη στην Αίγυπτο και το γεγονός ότι ο Τύφων έκοψε τα νευρά του Δία σήμαινε ότι κατάφερε να τον αφοπλίσει και να τον απομονώσει, να τον περιορίσει και να τον πολιορκεί στην Κιλικία.

Εκεί άφησε τους συμμάχους του να συνεχίσουν να πολιορκούν τον Δία και ο ίδιος εκστράτευσε στην Κρήτη για να καταλάβει την νήσο, αφήνοντας τον στρατηγό Δράκαινα να τον πολιορκεί, αλλά και τον στρατηγό Άρκτο να προσέχει τους νέους συμμάχους του.

Τότε παρεντέθηκε ο Ερμής και ο Αιγιπάν και έπεισε τους συμμάχους που είχαν εγκαταλείψει τον Δία να γυρίσουν σε αυτόν και μαζί τους κατάφεραν να εξοντώσουν τον Δράκαινα και τον Άρκτο και στην συνέχεια ο Δία επιτέθηκε στον Τυφώνα και τον νίκησε οριστικά και στην συνέχεια καταδίωξε τον Τυφώνα που εγκατέλειψε το Βασίλειο του Δία, τράπηκε σε φυγή και βρήκε τον θάνατο στην Σικελία. 

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΖΩΩΝ ΣΕ ΑΥΤΟ

Μια φορά κι έναν καιρό, ο θεός Διόνυσος φιλοξενήθηκε από τον βασιλιά της Αιτωλίας, Οινέα. Ευχαριστήθηκε πολύ από την φιλοξενία του και για ανταπόδοση θέλησε να του κάνει ένα δώρο. Πήρε ένα μικρό και τρυφερό κλήμα αμπελιού και τύλιξε τις ρίζες του με λάσπη για να μην ξεραθεί. Αφού βρήκε ένα μικρό κούφιο κόκαλο αηδονιού το έβαλε μέσα και ξεκίνησε .

Ο δρόμος όμως ήταν μακρινός και το αμπέλι ολοένα μεγάλωνε. Ο Διόνυσος τότε βρήκε ένα μεγαλύτερο κόκαλο, λιονταριού και το έβαλε μέσα. Περπάτησε πάλι πολύ και είδε πως το αμπέλι μεγάλωσε πάλι τόσο, που πετάχτηκε έξω από την θήκη του. Έψαξε λοιπόν και βρήκε ένα κόκαλο γαϊδουριού και έβαλε το αμπέλι μέσα.

Ώσπου έφτασε κάποτε στην Αιτωλία. Ο Οινέας πήρε με χαρά το δώρο του και το φύτεψε. Αυτό μεγάλωσε και κάρπισε και έδωσε καρπούς ωραία και ζουμερά σταφύλια. Ο Οινέας έφαγε μερικά και άλλα τα έστιψε και τα έκανε μούστο. Είδε με περιέργεια ότι ο μούστος ζυμώθηκε και έγινε κρασί.

Το κρασί όμως πήρε και τις χάρες και τα ανάποδα από τα ζώα που μέσα στα κόκαλα τους μεγάλωσε το κλήμα. Έτσι όποιος πιει λίγο κρασί , νιώθει σαν πουλί και κελαηδεί. Όποιος όμως πιει περισσότερο, θεριεύει και γίνεται σαν λιοντάρι και ζητά καυγάδες. Κι αν πιει ακόμα πιο πολύ, γίνεται σαν το τετράποδο που μες στο κόκαλό του ο Διόνυσος το έβαλε τελευταίο (https://docs.google.com/presentation/d/15SIWrLrSBb3o0bB1btLtelwrk7xIHkIPOSIL3QUykZ8/htmlpresent)…..

 ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΣΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ

ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ, ΜΕΡΟΣ Α′

     1. Πάντα μέν, ὦ Κλέα, δεῖ τἀγαθὰ τοὺς νοῦν ἔχοντας αἰτεῖσθαι παρὰ τῶν θεῶν, μάλιστα δὲ τῆς περὶ αὐτῶν ἐπιστήμης ὅσον ἐφικτόν ἐστιν ἀνθρώποις μετιόντες εὐχόμεθα τυγχάνειν παρ’ αὐτῶν ἐκείνων· ὡς οὐθὲν ἀνθρώπῳ λαβεῖν μεῖζον, οὐ χαρίσασθαι θεῷ σεμνότερον ἀληθείας. Τἄλλα μὲν γὰρ ἀνθρώποις ὁ θεὸς ὧν δέονται δίδωσιν, νοῦ δὲ καὶ φρονήσεως μεταδίδωσιν, οἰκεῖα κεκτημένος ταῦτα καὶ χρώμενος.

     Οὐ γὰρ ἀργύρῳ καὶ χρυσῷ μακάριον τὸ θεῖον οὐδὲ βρονταῖς καὶ κεραυνοῖς ἰσχυρόν, ἀλλ’ ἐπιστήμῃ καὶ φρονήσει, καὶ τοῦτο κάλλιστα πάντων Ὅμηρος ὧν εἴρηκε περὶ θεῶν ἀναφθεγξάμενος ἦ μὰν ἀμφοτέροισιν ὁμὸν γένος ἠδ’ ἴα πάτρη, ἀλλὰ Ζεὺς πρότερος γεγόνει καὶ πλείονα ᾔδει σεμνοτέραν ἀπέφηνε τὴν τοῦ Διὸς ἡγεμονίαν ἐπιστήμῃ καὶ σοφίᾳ πρεσβυτέραν οὖσαν.

     Οἶμαι δὲ καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἣν ὁ θεὸς εἴληχεν, εὔδαιμον εἶναι τὸ τῇ γνώσει μὴ προαπολείπειν τὰ γινόμενα· τοῦ δὲ γινώσκειν τὰ ὄντα καὶ φρονεῖν ἀφαιρεθέντος οὐ βίον ἀλλὰ χρόνον εἶναι τὴν ἀθανασίαν.

     1. Όλα τα καλά, αγαπητέ μουClea 1, οι λογικοί άνθρωποι πρέπει να ζητήσουν από τους θεούς. και ιδιαίτερα προσευχόμαστε ώστε από αυτούς τους ισχυρούς θεούς να μπορέσουμε, στην αναζήτησή μας, να αποκτήσουμε γνώση του εαυτού τους, εφόσον κάτι τέτοιο είναι εφικτό απόάνδρες 2. Γιατί πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό να λάβει ο άνθρωπος, ή πιο ευγενέστερο να δώσει ο θεός της χάρης του, από την αλήθεια. Ο Θεός δίνει στους ανθρώπους τα άλλα πράγματα για τα οποία εκφράζουν επιθυμία, αλλά από λογική και ευφυΐα τους παραχωρεί μόνο ένα μερίδιο, εφόσον αυτά είναι τα ιδιαίτερα υπάρχοντά του και η σφαίρα δραστηριότητάς του.

     Διότι η Θεότητα δεν ευλογείται λόγω της κατοχής τουχρυσό και ασήμι 3, ούτε δυνατά λόγω βροντών και κεραυνών, αλλά μέσω της γνώσης και της ευφυΐας. Από όλα όσα είπε ο Όμηρος για τους θεούς, το έχει εκφράσει πιο όμορφασκέψη 4 :

Και οι δύο, πράγματι, ήταν στην πρώτη γενεαλογία, και της ίδιας χώρας, όμως ήταν ο Δίας ο προγενέστερος και η γνώση του ήταν μεγαλύτερη. Έτσι ο ποιητής δηλώνει ξεκάθαρα ότι η πρωτοκαθεδρία του Δία είναι πιο ευγενής αφού είναι μεγαλύτερος στη γνώση και στην σοφία.

     Νομίζω επίσης ότι μια πηγή ευτυχίας στην αιώνια ζωή, που είναι η μοίρα του θεού, είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν να μην ξεφεύγουν από τη συνείδησή του. Αν όμως η σοφία και η γνώση του αληθινούόντα ‡παραμερίζονται, λοιπόν, η ίδια η αθανασία δεν είναι ζωντανή, αλλά απλή παρέλευσηώρα 5.

     2. Διὸ θειότητος ὄρεξίς ἐστιν ἡ τῆς ἀληθείας μάλιστα δὲ τῆς περὶ θεῶν ἔφεσις, ὥσπερ ἀνάληψιν ἱερῶν τὴν μάθησιν ἔχουσα καὶ τὴν ζήτησιν, ἁγνείας τε πάσης καὶ νεωκορίας ἔργον ὁσιώτερον, οὐχ ἥκιστα δὲ τῇ θεῷ ταύτῃ κεχαρισμένον, ἣν σὺ θεραπεύεις ἐξαιρέτως σοφὴν καὶ φιλόσοφον οὖσαν, ὡς τοὔνομά γε φράζειν ἔοικε παντὸς μᾶλλον αὐτῇ τὸ εἰδέναι καὶ τὴν ἐπιστήμην προσήκουσαν.

     Ἑλληνικὸν γὰρ ἡ Ἶσίς ἐστι καὶ ὁ Τυφὼν πολέμιος ὢν τῇ θεῷ καὶ δι’ ἄγνοιαν καὶ ἀπάτην τετυφωμένος καὶ διασπῶν καὶ ἀφανίζων τὸν ἱερὸν λόγον, ὃν ἡ θεὸς συνάγει καὶ συντίθησι καὶ παραδίδωσι τοῖς τελουμένοις διὰ θειώσεως σώφρονι μὲν ἐνδελεχῶς διαίτῃ καὶ βρωμάτων πολλῶν καὶ ἀφροδισίων ἀποχαῖς κολουούσης, τὸ ἀκόλαστον καὶ φιλήδονον, ἀθρύπτους δὲ καὶ στερρὰς ἐν ἱεροῖς λατρείας ἐθιζούσης ὑπομένειν, ὧν τέλος ἐστὶν ἡ τοῦ πρώτου καὶ κυρίου καὶ νοητοῦ γνῶσις, ὃν ἡ θεὸς παρακαλεῖ ζητεῖν παρ’ αὐτῇ καὶ μετ’ αὐτῆς ὄντα καὶ συνόντα. Τοῦ δ’ ἱεροῦ τοὔνομα καὶ σαφῶς ἐπαγγέλλεται καὶ γνῶσιν καὶ εἴδησιν τοῦ ὄντος· ὀνομάζεται γὰρ Ἰσεῖον ὡς εἰσομένων τὸ ὄν, ἂν μετὰ λόγου καὶ ὁσίως εἰς τὰ ἱερὰ τῆς θεοῦ παρέλθωμεν.

     2. Επομένως η προσπάθεια να φτάσει κανείς στην Αλήθεια, και ιδιαίτερα την αλήθεια για τους θεούς, είναι λαχτάρα για το θείο. Γιατί η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί για την μελέτη και την διερεύνηση της την εξέταση ιερών θεμάτων, και είναι ένα έργο πιο αγιασμένο από οποιαδήποτε μορφή ιερής διαβίωσης ή υπηρεσίας στο ναό. και, κυρίως, είναι ευχάριστο σε εκείνη την θεά που λατρεύεις, μια θεά εξαιρετικά σοφή και λάτρη της σοφίας, στην οποία, όπως φαίνεται τουλάχιστον το όνομά της, η γνώση και η κατανόηση είναι στον υψηλότερο βαθμό κατάλληλη σε αυτή.

     Γιατί το «Isis» είναι Έλληναςλέξη 6, όπως και ο «Τυφών», ο εχθρός της, ο οποίος είναι αλαζονικός, όπως το όνομά τουσυνεπάγεται 6, λόγω της άγνοιας και της αυταπάτης του. Σπαράζει και σκορπίζει στους ανέμους τον ιερό λόγο , που η θεά συλλέγει και συνθέτει και δίνει για να κρατήσουν εκείνους που μυούνται στις ιερές τελετές, αφού αυτός ο αγιασμός, με αυστηρό σχήμα και με αποχή από πολλά είδη. το φαγητό και από τους πόθους της σάρκας, περιορίζει τη φιλαργυρία και την αγάπη της ηδονής και προκαλεί τη συνήθεια της υπομονής υποταγής στις αυστηρές και αυστηρές υπηρεσίες στα ιερά, των οποίων σκοπός και σκοπός είναι η γνώση του Πρώτου, του Υπέρτατου και οΚατανοητό 7; που η θεά τους προτρέπει να αναζητήσουν, ως κοντά στον εαυτό της και ως κατοικούν μαζί της. Το ίδιο το όνομα του Ναού της υπόσχεται ξεκάθαρα τόσο την επικοινωνία όσο και την κατανόηση αυτού πουείναι ‡, γιατί ονομάζεται«Ησείο» 8, καθόσον Αυτό που είναι θα γίνει γνωστό αν μπούμε με ευφυΐα και ευλάβεια στους ιερούς ναούς της θεάς.

     3. Ἔτι πολλοὶ μὲν Ἑρμοῦ, πολλοὶ δὲ Προμηθέως ἱστορήκασιν αὐτὴν θυγατέρα, ὧν τὸν μὲν ἕτερον σοφίας καὶ προνοίας, Ἑρμῆν δὲ γραμματικῆς καὶ μουσικῆς εὑρετὴν νομίζοντες. Διὸ καὶ τῶν ἐν Ἑρμοῦ πόλει Μουσῶν τὴν προτέραν Ἶσιν ἅμα καὶ Δικαιοσύνην καλοῦσι, σοφὴν οὖσαν, ὥσπερ εἴρηται, καὶ δεικνύουσαν τὰ θεῖα τοῖς ἀληθῶς καὶ δικαίως ἱεραφόροις καὶ ἱεροστόλοις προσαγορευομένοις· οὗτοι δ’ εἰσὶν οἱ τὸν ἱερὸν λόγον περὶ θεῶν πάσης καθαρεύοντα δεισιδαιμονίας καὶ περιεργίας ἐν τῇ ψυχῇ φέροντες ὥσπερ ἐν κίστῃ καὶ περιστέλλοντες, τὰ μὲν μέλανα καὶ σκιώδη τὰ δὲ φανερὰ καὶ λαμπρὰ τῆς περὶ θεῶν ὑποδηλοῦντες οἰήσεως, οἷα καὶ περὶ τὴν ἐσθῆτα τὴν ἱερὰν ἀποφαίνεται. Διὸ καὶ τὸ κοσμεῖσθαι τούτοις τοὺς ἀποθανόντας Ἰσιακοὺς σύμβολόν ἐστι τοῦτον τὸν λόγον εἶναι μετ’ αὐτῶν, καὶ τοῦτον ἔχοντας ἄλλο δὲ μηδὲν ἐκεῖ βαδίζειν. Οὔτε γὰρ φιλοσόφους πωγωνοτροφίαι, ὦ Κλέα, καὶ τριβωνοφορίαι ποιοῦσιν οὔτ’ Ἰσιακοὺς αἱ λινοστολίαι καὶ ξυρήσεις· ἀλλ’ Ἰσιακός ἐστιν ὡς ἀληθῶς ὁ τὰ δεικνύμενα καὶ δρώμενα περὶ τοὺς θεοὺς τούτους, ὅταν νόμῳ παραλάβῃ, λόγῳ ζητῶν καὶ φιλοσοφῶν περὶ τῆς ἐν αὐτοῖς ἀληθείας.

     3. Επιπλέον, πολλοί συγγραφείς την έχουν υποστηρίξει ως κόρη τουΕρμής 9, και πολλών άλλων η κόρη τουΠρομηθέας 10, λόγω της πεποίθησης ότι ο Προμηθέας είναι ο ανακαλύπτης της σοφίας και της προνοητικότητας και ο Ερμής ο εφευρέτης της γραμματικής και της μουσικής. Για το λόγο αυτό αποκαλούν την πρώτη από τις Μούσες στην Ερμόπολη Ίσιδα καθώς και Δικαιοσύνη. γιατί είναι σοφή, όπως κι εγώείπε 11, και αποκαλύπτει τα θεία μυστήρια σε όσους έχουν αληθινά και δίκαια το όνομα των «φορέων των ιερών σκευών» και «φορούντων ιερών ενδυμάτων». Αυτοί είναι εκείνοι που μέσα στην ψυχή τους, σαν μέσα σε ένα φέρετρο, φέρουν τον ιερό λόγο για τους θεούς καθαρά από κάθε δεισιδαιμονία και παιδαγωγία. και τα καλύπτουν με μυστικότητα, δίνοντας έτσι την εντύπωση, κάποια σκοτεινή και σκιερή, κάποια σαφή και φωτεινή, των αντιλήψεών τους για τους θεούς, υποδείξεις του ίδιου είδους που αποδεικνύονται ξεκάθαρα στην ένδυση του ιερούένδυμα 12. Για αυτόν τον λόγο, επίσης, το γεγονός ότι οι νεκροί θιασώτες της Ίσιδας είναι στολισμένοι με αυτά τα ενδύματα είναι ένα σημάδι ότι αυτή η ιερή λέξη τους συνοδεύει, και ότι περνούν στον άλλο κόσμο που κατέχεται από αυτό και τίποτα άλλο. Γιατί δεν είναι, Κλέα, τα γένια και το ντύσιμο με χοντρούς μανδύες που κάνουν τους φιλοσόφους. Ούτε το ντύσιμο με λινό και το ξύρισμα των μαλλιών κάνει οπαδούς της Ίσιδας. αλλά ο αληθινός ψηφοφόρος της Ίσιδας είναι αυτός που, όταν έχει λάβει νόμιμα ό,τι αναφέρεται στις τελετές που συνδέονται με αυτούς τους θεούς, χρησιμοποιεί τη λογική για να ερευνήσει και να μελετήσει την αλήθεια που περιέχεται σε αυτές.

     4. Ἐπεὶ τούς γε πολλοὺς καὶ τὸ κοινότατον τοῦτο καὶ σμικρότατον λέληθεν, ἐφ’ ὅτῳ τὰς τρίχας οἱ ἱερεῖς ἀποτίθενται καὶ λινᾶς ἐσθῆτας φοροῦσιν· οἱ μὲν οὐδ’ ὅλως φροντίζουσιν εἰδέναι περὶ τούτων, οἱ δὲ τῶν μὲν ἐρίων ὥσπερ τῶν κρεῶν σεβομένους τὸ πρόβατον ἀπέχεσθαι λέγουσι, ξύρεσθαι δὲ τὰς κεφαλὰς διὰ τὸ πένθος, φορεῖν δὲ τὰ λινᾶ διὰ τὴν χρόαν, ἣν τὸ λίνον ἀνθοῦν ἀνίησι τῇ περιεχούσῃ τὸν κόσμον αἰθερίῳ χαροπότητι προσεοικυῖαν.

     Ἡ δ’ ἀληθὴς αἰτία μία πάντων ἐστί· “καθαροῦ γάρ” ᾗ φησιν ὁ Πλάτων α “οὐ θεμιτὸν ἅπτεσθαι μὴ καθαρῷ”· περίσσωμα δὲ τροφῆς καὶ σκύβαλον οὐδὲν ἁγνὸν οὐδὲ καθαρόν ἐστιν· ἐκ δὲ περιττωμάτων ἔρια καὶ λάχναι καὶ τρίχες καὶ ὄνυχες ἀναφύονται καὶ βλαστάνουσι. Γελοῖον οὖν ἦν τὰς μὲν αὑτῶν τρίχας ἐν ταῖς ἁγνείαις ἀποτίθεσθαι ξυρωμένους καὶ λειαινομένους πᾶν ὁμαλῶς τὸ σῶμα, τὰς δὲ τῶν θρεμμάτων ἀμπέχεσθαι καὶ φορεῖν· καὶ γὰρ τὸν Ἡσίοδον οἴεσθαι δεῖ λέγοντα μηδ’ ἀπὸ πεντόζοιο θεῶν ἐν δαιτὶ θαλείῃ αὖον ἀπὸ χλωροῦ τάμνειν αἴθωνι σιδήρῳ      διδάσκειν ὅτι δεῖ καθαροὺς τῶν τοιούτων γενομένους ἑορτάζειν, οὐκ ἐν αὐταῖς ταῖς ἱερουργίαις χρῆσθαι καθάρσει καὶ ἀφαιρέσει τῶν περιττωμάτων. Τὸ δὲ λίνον φύεται μὲν ἐξ ἀθανάτου τῆς γῆς καὶ καρπὸν ἐδώδιμον ἀναδίδωσι, λιτὴν δὲ παρέχει καὶ καθαρὰν ἐσθῆτα καὶ τῷ σκέποντι μὴ βαρύνουσαν, εὐάρμοστον δὲ πρὸς πᾶσαν ὥραν, ἥκιστα δὲ φθειροποιόν, ὡς λέγουσι· περὶ ὧν ἕτερος λόγος.

     4. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν αυτό το πολύ συνηθισμένο και δευτερεύον θέμα: τον λόγο για τον οποίο οι ιερείς αφαιρούν τα μαλλιά τους και φορούνλινά ενδύματα 13. Μερικοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται καθόλου να έχουν γνώση για τέτοια πράγματα, ενώ άλλοι λένε ότι οι ιερείς, επειδή σέβονται τουςπρόβατα 14, να απέχει από τη χρήση του μαλλιού του, καθώς και της σάρκας του. και ότι ξυρίζουν τα κεφάλια τους ως ένδειξη πένθους και ότι φορούν τα λινά τους ενδύματα λόγω του χρώματος που εμφανίζει το λινάρι όταν ανθίζει, και που μοιάζει με το ουράνιο γαλάζιο που περιβάλλει το σύμπαν.

     Αλλά για όλα αυτά υπάρχει μόνο ένας αληθινός λόγος, ο οποίος βρίσκεται στα λόγια τουΠλάτων 15«Το να αγγίζει ο ακάθαρτος το Καθαρό είναι αντίθετο με τη θεία διάταξη». Κανένα πλεόνασμα που περισσεύει από τα τρόφιμα και κανένα περιττωματικό υλικό δεν είναι καθαρό και καθαρό. και είναι από μορφές πλεονάσματος που προέρχονται το μαλλί, η γούνα, τα μαλλιά και τα νύχια καιμεγαλώνω 16. Θα ήταν λοιπόν γελοίο αυτά τα άτομα στην ιερή ζωή τους να αφαιρούν τα μαλλιά τους ξυρίζοντας και κάνοντας το σώμα τους λεία.άνω των 17, και στη συνέχεια θα πρέπει να φορέσει και να φορέσει τα μαλλιά των κατοικίδιων ζώων. Θα πρέπει να πιστεύουμε ότι ότανΗσίοδος 18είπε,

Όχι σε μια γιορτή θεών από πεντάκλαδο δέντρο. Με αιχμηρό ατσάλι για να χωρίζει το πράσινο από το ξερό,      Δίδασκε ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι καθαροί από τέτοια πράγματα όταν κάνουν μεγάλη γιορτή, και δεν θα έπρεπε μέσα στις πραγματικές τελετές να ασχολούνται με την απομάκρυνση και την απομάκρυνση κάθε είδους πλεονάζουσας ύλης. Και πάλι, το λινάρι πηγάζει από την γη που είναι αθάνατη. παράγει βρώσιμους σπόρους και παρέχει ένα απλό και καθαρό ρουχισμό, που δεν καταπιέζει από το βάρος που απαιτείται για ζεστασιά. Είναι κατάλληλο για κάθε εποχή και, όπως λένε, είναι λιγότερο ικανό να αναπαράγει ψείρες. αλλά αυτό το θέμα αντιμετωπίζεταιαλλού 19.

     5. Οἱ δ’ ἱερεῖς οὕτω δυσχεραίνουσι τὴν τῶν περιττωμάτων φύσιν, ὥστε μὴ μόνον παραιτεῖσθαι τῶν ὀσπρίων τὰ πολλὰ καὶ τῶν κρεῶν τὰ μήλεια καὶ ὕεια πολλὴν ποιοῦντα περίττωσιν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἅλας τῶν σιτίων ἐν ταῖς ἁγνείαις ἀφαιρεῖν, ἄλλας τε πλείονας αἰτίας ἔχοντας καὶ τὸ ποτικωτέρους καὶ βρωτικωτέρους ποιεῖν ἐπιθήγοντας τὴν ὄρεξιν. Τὸ γάρ, ὡς Ἀρισταγόρας ἔλεγε, διὰ τὸ πηγνυμένοις πολλὰ τῶν μικρῶν ζῴων ἐναποθνήσκειν ἁλισκόμενα μὴ καθαροὺς λογίζεσθαι τοὺς ἅλας εὔηθές ἐστι. Λέγονται δὲ καὶ τὸν Ἆπιν ἐκ φρέατος ἰδίου ποτίζειν, τοῦ δὲ Νείλου παντάπασιν ἀπείργειν, οὐ μιαρὸν ἡγούμενοι τὸ ὕδωρ διὰ τὸν κροκόδειλον, ὡς ἔνιοι νομίζουσιν (οὐδὲν γὰρ οὕτως τίμιον Αἰγυπτίοις ὡς ὁ Νεῖλος)· ἀλλὰ πιαίνειν δοκεῖ καὶ μάλιστα πολυσαρκίαν ποιεῖν τὸ Νειλῷον ὕδωρ πινόμενον· οὐ βούλονται δὲ τὸν Ἆπιν οὕτως ἔχειν οὐδ’ ἑαυτούς, ἀλλ’ εὐσταλῆ καὶ κοῦφα ταῖς ψυχαῖς περικεῖσθαι τὰ σώματα καὶ μὴ πιέζειν μηδὲ καταθλίβειν ἰσχύοντι τῷ θνητῷ καὶ βαρύνοντι τὸ θεῖον.

     5. Οι ιερείς αντιπαθούν τόσο πολύ τη φύση των περιττωμάτων, που όχι μόνο απορρίπτουν τα περισσότερα είδη σφυγμού, και τη σάρκα των προβάτων καιχοίροι 20, καθώς παράγουν πολλή περιττή θρεπτική ουσία, αλλά και κατά τις εξαγνίσεις τους αποκλείουναλάτι 21από τα γεύματά τους, αποδίδοντας πολλούς άλλους λόγους για να το κάνουν, και ιδιαίτερα ότι το αλάτι κάνει τους ανθρώπους να τείνουν περισσότερο στο ποτό και το φαγητό, αυξάνοντας την όρεξη. Το να θεωρούμε το αλάτι ακάθαρτο, γιατί, όπως έχει πει ο Αρισταγόρας, όταν κρυσταλλώνεται πολλά μικρά πλάσματα πιάνονται σε αυτό και πεθαίνουν, είναι σίγουρα ανόητο. Λέγεται επίσης ότι ποτίζουν τον Άπι από ένα δικό του πηγάδι και τον κρατούν μακριά από τον Νείλο εντελώς. όχι ότι θεωρούν ότι το νερό του Νείλου είναι μολυσμένο από τους κροκόδειλους, όπως πιστεύουν ορισμένοι –γιατί τίποτα δεν λατρεύεται τόσο από τους Αιγύπτιους όσο ο Νείλος– αλλά επειδή το πόσιμο νερό του Νείλου υποτίθεται ότι είναι παχυντικό και παράγειμέγεθος σώματος 22; γιατί δεν θέλουν να έχουν τους Άπις σε τέτοια κατάσταση, ούτε και τους εαυτούς τους, αλλά να κάνουν τα σώματά τους ενεργά και ελαφρά συγκινημένα από την ψυχή τους, και όχι να βαραίνουν και να συνθλίβουν το θείο μέρος από τους θνητούς που δυναμώνουν και κυριαρχούν.

     6. Οἶνον δ’ οἱ μὲν ἐν Ἡλίου πόλει θεραπεύοντες τὸν θεὸν οὐκ εἰσφέρουσι τὸ παράπαν εἰς τὸ ἱερόν, ὡς οὐ προσῆκον ὑπηρέτας πίνειν τοῦ κυρίου καὶ βασιλέως ἐφορῶντος· οἱ δ’ ἄλλοι χρῶνται μὲν ὀλίγῳ δέ. Πολλὰς δ’ ἀοίνους ἁγνείας ἔχουσιν, ἐν αἷς φιλοσοφοῦντες καὶ μανθάνοντες καὶ διδάσκοντες τὰ θεῖα διατελοῦσιν. Οἱ δὲ βασιλεῖς καὶ μετρητὸν ἔπινον ἐκ τῶν ἱερῶν γραμμάτων, ὡς Ἑκαταῖος ἱστόρηκεν, ἱερεῖς ὄντες· ἤρξαντο δὲ πίνειν ἀπὸ Ψαμμητίχου, πρότερον δ’ οὐκ ἔπινον οἶνον οὐδ’ ἔσπενδον ὡς φίλιον θεοῖς ἀλλ’ ὡς αἷμα τῶν πολεμησάντων ποτὲ τοῖς θεοῖς, ἐξ ὧν οἴονται πεσόντων καὶ τῇ γῇ συμμιγέντων ἀμπέλους γενέσθαι· διὸ καὶ τὸ μεθύειν ἔκφρονας ποιεῖν καὶ παραπλῆγας, ἅτε δὴ τῶν προγόνων τοῦ αἵματος ἐμπιπλαμένους. Ταῦτα μὲν οὖν Εὔδοξος ἐν τῇ δευτέρᾳ τῆς Περιόδου λέγεσθαί φησιν οὕτως ὑπὸ τῶν ἱερέων.

     6. Όσο για το κρασί, όσοι υπηρετούν τον θεό στην Ηλιούπολη δεν φέρνουν καθόλου στο ιερό, αφού πιστεύουν ότι δεν είναι λογικό να πίνουν την ημέρα ενώ ο Κύριος και Βασιλιάς τους κοιτάζειαυτοί 23. Οι άλλοι χρησιμοποιούν κρασί, αλλά με πολύ μέτρο. Έχουν πολλές περιόδους κάθαρσης όταν απαγορεύεται το κρασί, στις οποίες συζητούν φιλοσοφικά και περνούν το χρόνο τους μαθαίνοντας και διδάσκοντας θεϊκά πράγματα. Οι βασιλιάδες τους επίσης συνήθιζαν να το πίνουν από κάποιουςμέτρο 24που ορίζεται στα ιερά βιβλία, όπωςΕκαταίος 25έχει καταγράψει? όντας και οι ίδιοι ιερείς. Και άρχισαν να πίνουν πρώτοι στη βασιλεία του Ψαμέτιχου. πριν από αυτό δεν έπιναν κρασί ούτε το χρησιμοποιούσαν στη σπονδή ως κάτι αγαπημένο στους θεούς, νομίζοντας ότι ήταν το αίμα εκείνων που κάποτε είχαν πολεμήσει εναντίον των θεών και από τους οποίους, όταν έπεσαν και είχαν ανακατευτεί με τη γη , πίστευαν ότι ξεπήδησαν τα αμπέλια. Αυτός είναι ο λόγος (λένε) που το μεθύσι διώχνει τους ανθρώπους από τις αισθήσεις τους και τους τρελαίνει, καθώς στη συνέχεια γεμίζουν με το αίμα των προγόνων τους. Αυτά τα πράγματα, όπως μας λέει ο Εύδοξος στο δεύτερο βιβλίο των Ταξιδιών του , τα αφηγούνται λοιπόν οι ιερείς.

     7. Ἰχθύων δὲ θαλαττίων πάντες μὲν οὐ πάντων ἀλλ’ ἐνίων ἀπέχονται, καθάπερ Ὀξυρυγχῖται τῶν ἀπ’ ἀγκίστρου· σεβόμενοι γὰρ τὸν ὀξύρυγχον ἰχθὺν δεδίασι μή ποτε τὸ ἄγκιστρον οὐ καθαρόν ἐστιν ὀξυρύγχου περιπεσόντος αὐτῷ· Συηνῖται δὲ φάγρου· δοκεῖ γὰρ ἐπιόντι τῷ Νείλῳ συνεπιφαίνεσθαι καὶ τὴν αὔξησιν ἀσμένοις φράζειν αὐτάγγελος ὁρώμενος.

     Οἱ δ’ ἱερεῖς ἀπέχονται πάντων· πρώτου δὲ μηνὸς ἐνάτῃ τῶν ἄλλων Αἰγυπτίων ἑκάστου πρὸ τῆς αὐλείου θύρας ὀπτὸν ἰχθὺν κατεσθίοντος οἱ ἱερεῖς οὐ γεύονται μὲν κατακαίουσι δὲ πρὸ τῶν θυρῶν τοὺς ἰχθῦς δύο λόγους ἔχοντες, ὧν τὸν μὲν ἱερὸν καὶ περιττὸν αὖθις ἀναλήψομαι συνᾴδοντα τοῖς περὶ Ὀσίριδος καὶ Τυφῶνος ὁσίως φιλοσοφουμένοις, ὁ δ’ ἐμφανὴς καὶ πρόχειρος οὐκ ἀναγκαῖον οὐδ’ ἀπερίεργον ὄψον ἀποφαίνων τὸν ἰχθὺν Ὁμήρῳ μαρτυρεῖ μήτε Φαίακας τοὺς ἁβροβίους μήτε τοὺς Ἰθακησίους ἀνθρώπους νησιώτας ἰχθύσι χρωμένους ποιοῦντι μήτε τοὺς Ὀδυσσέως ἑταίρους ἐν πλῷ τοσούτῳ καὶ ἐν θαλάττῃ πρὶν εἰς ἐσχάτην ἐλθεῖν ἀπορίαν. Ὅλως δὲ καὶ τὴν θάλατταν ἔκφυλον ἡγοῦνται καὶ παρωρισμένην οὐδὲ μέρος οὐδὲ στοιχεῖον ἀλλ’ οἷον περίττωμα διεφθορὸς καὶ νοσῶδες.

     7. Όσο για τα θαλασσινά, όλοι οι Αιγύπτιοι δεν απέχουν από όλααυτοί 26, αλλά από ορισμένα είδη μόνο? όπως, για παράδειγμα, οι κάτοικοι της Οξύρρυγχου απέχουν από αυτούς που πιάνονται μεγάντζος 27; γιατί, καθώς σέβονται το ψάρι που λέγεται oxyrhynchus (το λούτσο), φοβούνται ότι το αγκίστρι μπορεί να είναι ακάθαρτο, αφού μπορεί να έχει πιαστεί ένας οξύρυγχος με αυτό. Οι κάτοικοι της Syenê απέχουν από τηνφάγος 28(η τσιπούρα) γιατί αυτό το ψάρι φημολογείται ότι εμφανίζεται με την έλευση του Νείλου, και ότι είναι ένας αυτοσταλμένος αγγελιοφόρος, ο οποίος, όταν το δει κανείς, δηλώνει σε έναν χαρούμενο λαό την άνοδο του ποταμού.

     Οι ιερείς, όμως, απέχουν από όλα τα ψάρια. και την ένατη μέρα του πρώτου μήνα, όταν ο καθένας από τους άλλους Αιγύπτιους τρώει ένα ψητό ψάρι μπροστά στην εξωτερική πόρτα του σπιτιού του, οι ιερείς δεν δοκιμάζουν καν τα ψάρια, αλλά τα καίνε μπροστά στα μάτια τους.πόρτες 29. Για αυτήν την πρακτική έχουν δύο λόγους, εκ των οποίων ο ένας είναι θρησκευτικός και περίεργος, και θα το συζητήσω σε έναν άλλοώρα 30, αφού εναρμονίζεται με τις ιερές σπουδές που αγγίζουν τον Όσιρι και τον Τυφώνα. το άλλο είναι προφανές και κοινό, καθώς δηλώνει ότι το ψάρι είναι μια περιττή και περιττή τροφή και επιβεβαιώνει τα λόγια του Ομήρου, που στην ποίησή του δεν αντιπροσωπεύει ούτε τους Φαίακες που ζούσαν μέσα σε μια εκλεπτυσμένη πολυτέλεια ούτε τους Ιθακήσιους που κατοίκησε σε ένα νησί, σαν να κάνει χρήση ψαριών, ούτε καν οι σύντροφοι του Οδυσσέα, ενώ σε ένα τόσο μακρύ ταξίδι και στη μέση της θάλασσας, μέχρι που έφτασαν στα άκρα τουθέλω 31. Εν τέλει, αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι η θάλασσα είναι εξωγήινης φύσης και ξεχωρίζει από όλα τα άλλα, ούτε μέρος ούτε στοιχείο αλλά κάτι άλλου είδους, τόσο καταστροφικό όσο και περίστασηασθένεια 32.

     8. Οὐδὲν γὰρ ἄλογον οὐδὲ μυθῶδες οὐδ’ ὑπὸ δεισιδαιμονίας, ὥσπερ ἔνιοι νομίζουσιν, ἐγκατεστοιχειοῦτο ταῖς ἱερουργίαις, ἀλλὰ τὰ μὲν ἠθικὰς ἔχοντα καὶ χρειώδεις αἰτίας, τὰ δ’ οὐκ ἄμοιρα κομψότητος ἱστορικῆς ἢ φυσικῆς ἐστιν, οἷον τὸ περὶ κρομμύου. Τὸ γὰρ ἐμπεσεῖν εἰς τὸν ποταμὸν καὶ ἀπολέσθαι τὸν τῆς Ἴσιδος τρόφιμον Δίκτυν ***ου κρομμύων ἐπιδρασσόμενον ἐσχάτως ἀπίθανον· οἱ δ’ ἱερεῖς ἀφοσιοῦνται καὶ δυσχεραίνουσι καὶ τὸ κρόμμυον παραφυλάττοντες, ὅτι τῆς σελήνης φθινούσης μόνον εὐτροφεῖν τοῦτο καὶ τεθηλέναι πέφυκεν. Ἔστι δὲ πρόσφορον οὔθ’ ἁγνεύουσιν οὔθ’ ἑορτάζουσι, τοῖς μὲν ὅτι διψῆν τοῖς δ’ ὅτι δακρύειν ποιεῖ τοὺς προσφερομένους. Ὁμοίως δὲ καὶ τὴν ὗν ἀνίερον ζῷον ἡγοῦνται· ὡς μάλιστα γὰρ ὀχεύεσθαι δοκεῖ τῆς σελήνης φθινούσης, καὶ τῶν τὸ γάλα πινόντων ἐξανθεῖ τὰ σώματα λέπραν καὶ ψωρικὰς τραχύτητας. Tὸν δὲ λόγον, ὃν θύοντες ἅπαξ ὗν ἐν πανσελήνῳ καὶ κατεσθίοντες ἐπιλέγουσιν, ὡς ὁ Τυφὼν ὗν διώκων πρὸς τὴν πανσέληνον εὗρε τὴν ξυλίνην σορόν, ἐν ᾗ τὸ σῶμα τοῦ Ὀσίριδος ἔκειτο, καὶ διέρριψεν, οὐ πάντες ἀποδέχονται, παράκουσμα τῶν νεωτέρων ὥσπερ ἄλλα πολλὰ νομίζοντες.

     Ἀλλὰ τρυφήν γε καὶ πολυτέλειαν καὶ ἡδυπάθειαν οὕτω προβάλλεσθαι τοὺς παλαιοὺς λέγουσιν, ὥστε καὶ στήλην ἔστησαν ἐν Θήβαις ἐν τῷ ἱερῷ κεῖσθαι κατάρας ἐγγεγραμμένας ἔχουσαν κατὰ Μείνιος τοῦ βασιλέως, ὃς πρῶτος Αἰγυπτίους τῆς ἀπλούτου καὶ ἀχρημάτου καὶ λιτῆς ἀπήλλαξε διαίτης. Λέγεται δὲ καὶ Τέχνακτις ὁ Βοκχόρεως πατὴρ στρατεύων ἐπ’ Ἄραβας τῆς ἀποσκευῆς βραδυνούσης ἡδέως τῷ προστυχόντι σιτίῳ χρησάμενος εἶτα κοιμηθεὶς βαθὺν ὕπνον ἐπὶ στιβάδος ἀσπάσασθαι τὴν εὐτέλειαν, ἐκ δὲ τούτου καταράσασθαι τῷ Μείνι καὶ τῶν ἱερέων ἐπαινεσάντων στηλιτεῦσαι τὴν κατάραν.

     8. Τίποτα που είναι παράλογο ή μυθικό ή υποκινούμενο από δεισιδαιμονίες, όπως πιστεύουν ορισμένοι, δεν έχει ποτέ θέση στις τελετουργίες τους, αλλά σε αυτές υπάρχουν ορισμένα πράγματα που έχουν ηθικές και πρακτικές αξίες και άλλα που δεν είναι χωρίς το μερίδιό τους στην τελειοποιήσεις της ιστορίας ή της φυσικής επιστήμης, όπως, για παράδειγμα, αυτό που έχει να κάνει με το κρεμμύδι. Για το παραμύθι ότι ο Δίκτυς, η γαλουχία της Ίσιδας, αγγίζοντας μια δέσμη κρεμμυδιών, έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε είναι εξαιρετικά απίστευτη. Αλλά οι ιερείς κρατούνται μακριά από τοκρεμμύδι 33και το απεχθάνεστε και φροντίζετε να το αποφεύγετε, γιατί είναι το μόνο φυτό που ευδοκιμεί και ευδοκιμεί φυσικά με την εξασθένιση του φεγγαριού. Δεν ενδείκνυται ούτε για νηστεία, ούτε για πανηγύρι, γιατί στη μια προκαλεί δίψα και στην άλλη δάκρυα σε όσους το πάρουν. Με τον ίδιο τρόπο θεωρούν το γουρούνι ακάθαρτοζώο 34, επειδή φημίζεται ότι έχει την μεγαλύτερη τάση να ζευγαρώσει κατά την πτώση του φεγγαριού, και επειδή τα σώματα εκείνων που πίνουν το γάλα του ξεσπούν από λέπρα και λέπραφαγούρα 35. Η ιστορία που διηγούνται κατά τη μοναδική τους θυσία και την κατανάλωση ενός χοίρου την ώρα της πανσελήνου, πώς ο Τυφών, ενώ κυνηγούσε έναν κάπρο στο φως της πανσελήνου, βρήκε το ξύλινο φέρετρο στο οποίο βρισκόταν το σώμα του Όσιρι. , τα οποία νοικιάζει σε κομμάτια καιδιασκορπισμένος 36, δεν το δέχονται όλοι, πιστεύοντας ότι είναι παραπλανητική περιγραφή, όπως και πολλά άλλα πράγματα.

     Επιπλέον, αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τους έβαζαν την πολυτέλεια και την τέρψη του εαυτού τους, σε τέτοιο βαθμό που συνήθιζαν να λένε ότι υπήρχε μια κολόνα όρθια στο ναό της Θήβας που είχε γράψει επάνω της κατάρες κατάΜέιν 37, ο βασιλιάς τους, ο οποίος ήταν ο πρώτος που οδήγησε τους Αιγύπτιους να εγκαταλείψουν τον λιτό, λιτό και απλό τρόπο ζωής τους. Λέγεται επίσης ότιΤεχνακτής 38, ο πατέρας τουΜποκχώρης 39, όταν οδηγούσε τον στρατό του εναντίον των Αράβων, επειδή οι αποσκευές του αργούσαν να φτάσουν, βρήκε ευχαρίστηση τρώγοντας τόσο κοινό φαγητό όσο ήταν διαθέσιμο, και μετά κοιμήθηκε ήσυχος σε ένα κρεβάτι από άχυρο, και έτσι του άρεσε η λιτή ζωή. Ως αποτέλεσμα, επικαλέστηκε μια κατάρα στον Meinis και, με την έγκριση των ιερέων, έστησε μια κολόνα με την κατάρα χαραγμένη πάνω της.

     9. Οἱ δὲ βασιλεῖς ἀπεδείκνυντο μὲν ἐκ τῶν ἱερέων ἢ τῶν μαχίμων, τοῦ μὲν δι’ ἀνδρείαν τοῦ δὲ διὰ σοφίαν γένους ἀξίωμα καὶ τιμὴν ἔχοντος. Ὁ δ’ ἐκ μαχίμων ἀποδεδειγμένος εὐθὺς ἐγίνετο τῶν ἱερέων καὶ μετεῖχε τῆς φιλοσοφίας ἐπικεκρυμμένης τὰ πολλὰ μύθοις καὶ λόγοις ἀμυδρὰς ἐμφάσεις τῆς ἀληθείας καὶ διαφάσεις ἔχουσιν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ παραδηλοῦσιν αὐτοὶ πρὸ τῶν ἱερῶν τὰς σφίγγας ἐπιεικῶς ἱστάντες, ὡς αἰνιγματώδη σοφίαν τῆς θεολογίας αὐτῶν ἐχούσης. Τὸ δ’ ἐν Σάι τῆς Ἀθηνᾶς, ὃ ἣν καὶ Ἶσιν νομίζουσιν, ἕδος ἐπιγραφὴν εἶχε τοιαύτην ἐγώ εἰμι πᾶν τὸ γεγονὸς καὶ ὂν καὶ ἐσόμενον καὶ τὸν ἐμὸν πέπλον οὐδείς πω θνητὸς ἀπεκάλυψεν.

     Ἔτι δὲ τῶν πολλῶν νομιζόντων ἴδιον παρ’ Αἰγυπτίοις ὄνομα τοῦ Διὸς εἶναι τὸν Ἀμοῦν (ὃ παράγοντες ἡμεῖς Ἄμμωνα λέγομεν) Μανεθὼς μὲν ὁ Σεβεννύτης τὸ κεκρυμμένον οἴεται καὶ τὴν κρύψιν ὑπὸ ταύτης δηλοῦσθαι τῆς φωνῆς, Ἑκαταῖος δ’ ὁ Ἀβδηρίτης φησὶ τούτῳ καὶ πρὸς ἀλλήλους τῷ ῥήματι χρῆσθαι τοὺς Αἰγυπτίους, ὅταν τινὰ προσκαλῶνται· προσκλητικὴν γὰρ εἶναι τὴν φωνήν. Διὸ τὸν πρῶτον θεόν, ὃν τῷ παντὶ τὸν αὐτὸν νομίζουσιν, ὡς ἀφανῆ καὶ κεκρυμμένον ὄντα προσκαλούμενοι καὶ παρακαλοῦντες ἐμφανῆ γενέσθαι καὶ δῆλον αὐτοῖς Ἀμοῦν λέγουσιν.

     9. Οι βασιλείς διορίζονταν από τους ιερείς ή από την τάξη των στρατιωτικών, αφού η στρατιωτική τάξη είχε εξέχουσα θέση και τιμή λόγω ανδρείας, και οι ιερείς λόγω σοφίας. Αλλά αυτός που διορίστηκε από τη στρατιωτική τάξη έγινε αμέσως ένας από τους ιερείς και συμμέτοχος στη φιλοσοφία τους, η οποία, ως επί το πλείστον, είναι καλυμμένη με μύθους και με λέξεις που περιέχουν αμυδρά στοχασμούς και επινοήσεις της αλήθειας, όπως οι ίδιοι οικείο πέρα ​​από κάθε αμφιβολία τοποθετώντας κατάλληλα40 σφίγγεςενώπιον των ναών τους για να υποδείξουν ότι η θεολογία τους έχει μέσα της ένα αινιγματικό είδος σοφίας. Στο Saïs το άγαλμα της Αθηνάς, την οποία πιστεύουν ότι είναι η Ίσις, έφερε την επιγραφή,

Είμαι όλα όσα υπήρξε, και είναι, και θα είναι και το πέπλο μου κανένας θνητός δεν ξεσκέπασε ποτέ.      Επιπλέον, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, το όνομα του Δία μεταξύ τωνΑιγύπτιοι 41είναι ο Αμμών (που με μια μικρή αλλοίωση προφέρουμε Αμμών). Ο Μανέθος του Σεβεννύτου είναι της άποψης ότι το «κρυμμένο» και το «απόκρυψη» εκφράζονται με αυτή τη λέξη.Εκαταίος 42των Αβδήρων λέει ότι οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση ο ένας στον άλλον όποτε καλούν οποιονδήποτε, γιατί η λέξη είναι μια μορφή προσφώνησης. Επομένως, όταν απευθύνονται στον πρώτο θεό (τον οποίο θεωρούν ότι είναι σε Όλους), που είναι αόρατος και κρυμμένος και τον εκλιπαρούν να γίνει ορατός και φανερός σε αυτούς, χρησιμοποιούν τη λέξη «Αμούν».

     10. Ἡ μὲν οὖν εὐλάβεια τῆς περὶ τὰ θεῖα σοφίας Αἰγυπτίων τοσαύτη ἦν, μαρτυροῦσι δὲ καὶ τῶν Ἑλλήνων οἱ σοφώτατοι, Σόλων Θαλῆς Πλάτων Εὔδοξος Πυθαγόρας, ὡς δ’ ἔνιοί φασι, καὶ Λυκοῦργος εἰς Αἴγυπτον ἀφικόμενοι καὶ συγγενόμενοι τοῖς ἱερεῦσιν. Εὔδοξον μὲν οὖν Χονούφεώς φασι Μεμφίτου διακοῦσαι, Σόλωνα δὲ Σόγχιτος Σαΐτου, Πυθαγόραν δ’ Οἰνούφεως Ἡλιοπολίτου. Μάλιστα δ’ οὗτος, ὡς ἔοικε, θαυμασθεὶς καὶ θαυμάσας τοὺς ἄνδρας ἀπεμιμήσατο τὸ συμβολικὸν αὐτῶν καὶ μυστηριῶδες ἀναμίξας αἰνίγμασι τὰ δόγματα· τῶν γὰρ καλουμένων ἱερογλυφικῶν γραμμάτων οὐθὲν ἀπολείπει τὰ πολλὰ τῶν Πυθαγορικῶν παραγγελμάτων, οἷόν ἐστι τὸ μὴ ‘ἐσθίειν ἐπὶ δίφρου’ μηδ’ ‘ἐπὶ χοίνικος καθῆσθαι’ μηδὲ ‘φοίνικα φυτεύειν’ μηδὲ ‘πῦρ μαχαίρᾳ σκαλεύειν ἐν οἰκίᾳ’.

     Δοκῶ δ’ ἔγωγε καὶ τὸ τὴν μονάδα τοὺς ἄνδρας ὀνομάζειν Ἀπόλλωνα καὶ τὴν δυάδα Ἄρτεμιν, Ἀθηνᾶν δὲ τὴν ἑβδομάδα, Ποσειδῶνα δὲ τὸν πρῶτον κύβον ἐοικέναι τοῖς ἐπὶ τῶν ἱερῶν ἱδρυμένοις καὶ δρωμένοις νὴ Δία καὶ γραφομένοις. Tὸν γὰρ βασιλέα καὶ κύριον Ὄσιριν ὀφθαλμῷ καὶ σκήπτρῳ γράφουσιν· ἔνιοι δὲ καὶ τοὔνομα διερμηνεύουσι πολυόφθαλμον, ὡς τοῦ μὲν ος τὸ πολύ, τοῦ δ’ ιρι τὸν ὀφθαλμὸν Αἰγυπτίᾳ γλώττῃ φράζοντος· τὸν δ’ οὐρανὸν ὡς ἀγήρω δι’ ἀιδιότητα καρδίᾳ † θυμὸν ἐσχάρας ὑποκειμένης. Ἐν δὲ Θήβαις εἰκόνες ἦσαν ἀνακείμεναι δικαστῶν ἄχειρες, ἡ δὲ τοῦ ἀρχιδικαστοῦ καταμύουσα τοῖς ὄμμασιν, ὡς ἄδωρον ἅμα τὴν δικαιοσύνην καὶ ἀνέντευκτον οὖσαν. Τοῖς δὲ μαχίμοις κάνθαρος ἦν γλυφὴ σφραγῖδος· οὐ γὰρ ἔστι κάνθαρος θῆλυς, ἀλλὰ πάντες ἄρσενες. Τίκτουσι δὲ τὸν γόνον ἀφιέντες εἰς ὄνθον, ὃν σφαιροποιοῦσιν, οὐ τροφῆς μᾶλλον ὕλην ἢ γενέσεως χώραν παρασκευάζοντες.

     10. Τόσο μεγάλη ήταν λοιπόν η ευσέβεια της σοφίας των Αιγυπτίων σε ό,τι είχε να κάνει με τους θεούς. Το μαρτυρούν οι σοφότεροι από τους Έλληνες, όπως ο Σόλων, ο Θαλής, ο Πλάτωνας, ο Εύδοξος, ο Πυθαγόρας (κάποιοι λένε και ο Λυκούργος), ταξιδεύοντας στην Αίγυπτο και συνομιλώντας με τουςιερείς 43. Ο Εύδοξος, λένε, έλαβε μαθήματα από τον Χονουφέα του Μέμφιδος. Solon, από το Sonchis of Sais. Ο Πυθαγόρας από τον Οινούφι της Ηλιούπολης. Και όντας ίσως ο πιο θαυμαστής από αυτούς τους επισκέπτες, και ο ίδιος θαύμαζε τους ανθρώπους, μιμήθηκε το συμβολικό και μυστηριώδες ύφος τους και ενσωμάτωσε τα δόγματά του σε αινίγματα. Για το μεγαλύτερο μέρος του Πυθαγόρειουεπιταγές 44Δεν είναι τίποτα λιγότερο από εκείνα τα ιερά γραπτά που αποκαλούν ιερογλυφικά. όπως, για παράδειγμα, όπως, «να μην τρώτε στο σκαμνί»· «Να μην κάθεσαι σε ένα μέτρο καλαμποκιού»· «να μη φυτέψω αφοίνικα» 45; «Να μην ανακατεύουμε τη φωτιά με το μαχαίρι μέσα στο σπίτι».

     Και εγώ ο ίδιος πιστεύω ότι το γεγονός ότι οι άνδρες (του κύκλου του) αποκαλούν τη μονάδα Απόλλωνα, την δυάδα Νταϊάνα, την επτάδα Μινέρβα. και ο Ποσειδώνας πρώτοςκύβος 46; έχει ομοιότητα με τα αγάλματα, ακόμη και με τα γλυπτά και τους πίνακες με τους οποίους είναι στολισμένοι οι ναοί τους. Για τον Βασιλιά και τον Κύριό τους Όσιρι απεικονίζουν με ένα μάτι και ένασκήπτρο 47; υπάρχουν ακόμη και κάποιοι που εξηγούν την έννοια του ονόματος ως«πολύ μάτια» 48, το "os" που σημαίνει πολλά και το "iri" μάτι στην αιγυπτιακή γλώσσα. και τον Παράδεισο, ως αγέραστο λόγω της αιωνιότητας του, απεικονίζουν με μια καρδιά με θυμιατήρικάτω από 49. Και στη Θήβα υπήρχαν αφιερωμένα αγάλματα δικαστών χωρίς χέρια, ενώ αυτό του αρχιδικαστή είχε επίσης κλειστά τα μάτια του, για να δείξει ότι η δικαιοσύνη δεν επηρεάζεται από τα δώρα ή απόμεσολάβηση 50. Η στρατιωτική τάξη είχε τις σφραγίδες τους χαραγμένες με τη μορφή ασκαθάρι 51; γιατί δεν υπάρχει θηλυκό σκαθάρι, αλλά όλα τα σκαθάρια είναιαρσενικό 52και αναπαράγονται εναποθέτοντας τους σπόρους τους σε μια στρογγυλή μάζα την οποία κατασκευάζουν, αφού δεν ασχολούνται λιγότερο με την προμήθειαφαγητό 53παρά να προετοιμάσουν ένα μέρος για να μεγαλώσουν τα μικρά τους.

     11. Ὅταν οὖν ἃ μυθολογοῦσιν Αἰγύπτιοι περὶ τῶν θεῶν ἀκούσῃς, πλάνας καὶ διαμελισμοὺς καὶ πολλὰ τοιαῦτα παθήματα, δεῖ τῶν προειρημένων μνημονεύειν καὶ μηδὲν οἴεσθαι τούτων λέγεσθαι γεγονὸς οὕτω καὶ πεπραγμένον· οὐ γὰρ τὸν κύνα κυρίως Ἑρμῆν λέγουσιν, ἀλλὰ τοῦ ζῴου τὸ φυλακτικὸν καὶ τὸ ἄγρυπνον καὶ τὸ φιλόσοφον, γνώσει καὶ ἀγνοίᾳ τὸ φίλον καὶ τὸ ἐχθρὸν ὁρίζοντος, ᾗ φησιν ὁ Πλάτων β, τῷ λογιωτάτῳ τῶν θεῶν συνοικειοῦσιν· οὐδὲ τὸν Ἥλιον ἐκ λωτοῦ νομίζουσι βρέφος ἀνίσχειν νεογιλόν, ἀλλ’ οὕτως ἀνατολὴν ἡλίου γράφουσι, τὴν ἐξ ὑγρῶν ἡλίου γινομένην ἄναψιν αἰνιττόμενοι.

     Καὶ γὰρ τὸν ὠμότατον Περσῶν βασιλέα καὶ φοβερώτατον Ὦχον ἀποκτείναντα πολλούς, τέλος δὲ καὶ τὸν Ἆπιν ἀποσφάξαντα καὶ καταδειπνήσαντα μετὰ τῶν φίλων ἐκάλεσαν “μάχαιραν” καὶ καλοῦσι μέχρι νῦν οὕτως ἐν τῷ καταλόγῳ τῶν βασιλέων, οὐ κυρίως δήπου τὴν οὐσίαν αὐτοῦ σημαίνοντες, ἀλλὰ τοῦ τρόπου τὴν σκληρότητα καὶ κακίαν ὀργάνῳ φονικῷ παρεικάζοντες. Οὕτω δὴ τὰ περὶ θεῶν ἀκούσασα καὶ δεχομένη παρὰ τῶν ἐξηγουμένων τὸν μῦθον ὁσίως καὶ φιλοσόφως καὶ δρῶσα μὲν ἀεὶ καὶ διαφυλάττουσα τῶν ἱερῶν τὰ νενομισμένα, τοῦ δ’ ἀληθῆ δόξαν ἔχειν περὶ θεῶν μηδὲν οἰομένη μᾶλλον αὐτοῖς μήτε θύσειν μήτε ποιήσειν αὐτοῖς κεχαρισμένον, οὐδὲν ἔλαττον ἀποφεύξῃ κακὸν ἀθεότητος δεισιδαιμονίαν.

     11. Επομένως, Κλέα, κάθε φορά που ακούς τις παραδοσιακές ιστορίες που λένε οι Αιγύπτιοι για τους θεούς, τις περιπλανήσεις, τους τεμαχισμούς τους και πολλές τέτοιες εμπειρίες, πρέπει να θυμάσαι όσα έχουν ήδη ειπωθεί και δεν πρέπει να νομίζεις ότι κανένα από αυτά οι ιστορίες στην πραγματικότητα συνέβησαν με τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται. Τα γεγονότα είναι ότι δεν αποκαλούν τον σκύλο με το όνομα Ερμής ως το δικό του όνομα, αλλά σχετίζονται μόνο με τον πιο γνωστικό και έξυπνο από τους Θεούς τη φύλαξη, την εγρήγορση και τη φιλοσοφική οξύτητα αυτού του ζώου, που κάνει διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. η γνώση του για το ένα και η άγνοιά του για το άλλο, όπωςΠλάτων 54παρατηρήσεις. Ούτε, πάλι, πιστεύουν ότι ο ήλιος ανατέλλει ως νεογέννητο μωρό από τον λωτό, αλλά απεικονίζουν την ανατολή του ήλιου με αυτόν τον τρόπο για να υποδείξουν αλληγορικά την ανάφλεξη του ήλιου από τοννερά 55.

     Το ίδιο και ο Όχος, ο πιο σκληρός και φοβερός από τους Πέρσες βασιλιάδες, που σκότωσε πολλούς και τελικά έσφαξε τουςApis 56και τον έφαγαν για δείπνο παρέα με τους φίλους του, που οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν «Σπαθί». και τον αποκαλούν με αυτό το όνομα ακόμη και μέχρι σήμερα στη λίστα τουςβασιλιάδες 57. Αλλά προφανώς δεν εννοούν να εφαρμόσουν αυτό το όνομα στην πραγματική του ύπαρξη. παρομοιάζουν όμως το πείσμα και την κακία του χαρακτήρα του με όργανο φόνου. Αν, λοιπόν, ακούς τις ιστορίες για τους θεούς με αυτόν τον τρόπο, δεχόμενος τις ιστορίες από αυτούς που ερμηνεύουν την ιστορία με ευλάβεια και φιλοσοφία, και αν εκτελείς και τηρείς πάντα τις καθιερωμένες τελετές λατρείας και πιστεύεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις θυσία , καμία πράξη που μπορεί να κάνετε δεν θα είναι πιο πιθανό να βρει εύνοια στους θεούς από την πίστη σας στην αληθινή τους φύση, μπορείτε να αποφύγετε τη δεισιδαιμονία που δεν είναι λιγότερο κακό απόαθεϊσμός 58.

     12. Λεγέσθω δ’ ὁ μῦθος οὗτος ἐν βραχυτάτοις ὡς ἔνεστι μάλιστα τῶν ἀχρήστων σφόδρα καὶ περιττῶν ἀφαιρεθέντων. Τῆς Ῥέας φασὶ κρύφα τῷ Κρόνῳ συγγενομένης αἰσθόμενον ἐπαράσασθαι τὸν Ἥλιον αὐτῇ μήτε μηνὶ μήτ’ ἐνιαυτῷ τεκεῖν· ἐρῶντα δὲ τῆς θεοῦ τὸν Ἑρμῆν συνελθεῖν, εἶτα παίξαντα πέττια πρὸς τὴν Σελήνην καὶ ἀφελόντα τῶν φώτων ἑκάστου τὸ ἑβδομηκοστὸν ἐκ πάντων ἡμέρας πέντε συνελεῖν καὶ ταῖς ἑξήκοντα καὶ τριακοσίαις ἐπαγαγεῖν, ἃς νῦν ἐπαγομένας Αἰγύπτιοι καλοῦσι καὶ τῶν θεῶν γενεθλίους ἄγουσι. Τῇ μὲν πρώτῃ τὸν Ὄσιριν γενέσθαι καὶ φωνὴν αὐτῷ τεχθέντι συνεκπεσεῖν, ὡς ὁ πάντων κύριος εἰς φῶς πρόεισιν. Ἔνιοι δὲ Παμύλην τινὰ λέγουσιν ἐν Θήβαις ὑδρευόμενον ἐκ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διὸς φωνὴν ἀκοῦσαι διακελευομένην ἀνειπεῖν μετὰ βοῆς, ὅτι μέγας βασιλεὺς εὐεργέτης Ὄσιρις γέγονε, καὶ διὰ τοῦτο θρέψαι τὸν Ὄσιριν ἐγχειρίσαντος αὐτῷ τοῦ Κρόνου καὶ τὴν τῶν Παμυλίων ἑορτὴν αὐτῷ τελεῖσθαι Φαλληφορίοις ἐοικυῖαν.

     Τῇν δὲ δευτέρᾳ τὸν Ἀρούηριν, ὃν Ἀπόλλωνα, ὃν καὶ πρεσβύτερον Ὧρον ἔνιοι καλοῦσι, τῇ τρίτῃ δὲ Τυφῶνα μὴ καιρῷ μηδὲ κατὰ χώραν, ἀλλ’ ἀναρρήξαντα πληγῇ διὰ τῆς πλευρᾶς ἐξαλέσθαι. Τετάρτῃ δὲ τὴν Ἶσιν ἐν πανύγροις γενέσθαι, τῇ δὲ πέμπτῃ Νέφθυν, ἣν καὶ Τελευτὴν καὶ Ἀφροδίτην, ἔνιοι δὲ καὶ Νίκην ὀνομάζουσιν. Εἶναι δὲ τὸν μὲν Ὄσιριν ἐξ Ἡλίου καὶ τὸν Ἀρούηριν, ἐκ δ’ Ἑρμοῦ τὴν Ἶσιν, ἐκ δὲ τοῦ Κρόνου τὸν Τυφῶνα καὶ τὴν Νέφθυν. Διὸ καὶ τὴν τρίτην τῶν ἐπαγομένων ἀποφράδα νομίζοντες οἱ βασιλεῖς οὐκ ἐχρημάτιζον οὐδ’ ἐθεράπευον αὑτοὺς μέχρι νυκτός. Γήμασθαι δὲ τῷ Τυφῶνι τὴν Νέφθυν, Ἶσιν δὲ καὶ Ὄσιριν ἐρῶντας ἀλλήλων καὶ πρὶν ἢ γενέσθαι κατὰ γαστρὸς ὑπὸ σκότῳ συνεῖναι. Ἔνιοι δέ φασι καὶ τὸν Ἀρούηριν οὕτω γεγονέναι καὶ καλεῖσθαι πρεσβύτερον Ὧρον ὑπ’ Αἰγυπτίων, Ἀπόλλωνα δ’ ὑφ’ Ἑλλήνων.

     12. Ο ακόλουθος μύθος σχετίζεται με όσο το δυνατόν συντομότερους όρους, απαλλαγμένος από οτιδήποτε περιττό και περιττό. Λένε ότι ο Ήλιος, όταν αντιλήφθηκε τη μυστική συναναστροφή της Ρέας με Κρόνος 59, επικαλέστηκε μια κατάρα πάνω της να μην γεννήσει παιδί σε κανένα μήνα ή έτος. ότι ο Ερμής, ερωτευμένος με τη θεά, συνεννοήθηκε μαζί της. Στη συνέχεια, παίζοντας σε ντραφτ με το φεγγάρι, κέρδισε από αυτήν το εβδομηκοστό μέρος κάθε περιόδου τηςφωτισμός 60, και από όλα τα κέρδη συνέθεσε πέντε ημέρες, και τις παρενέβαλε ως προσθήκη στις τριακόσιες εξήντα ημέρες. Οι Αιγύπτιοι ακόμη και τώρα καλούν αυτές τις πέντε μέρες«παρεμπλέκεται» 61, και να τα γιορτάσουν ως τα γενέθλια των θεών. Αναφέρουν ότι την πρώτη από αυτές τις ημέρες γεννήθηκε ο Όσιρις, και την ώρα της γέννησής του ακούστηκε μια φωνή που έλεγε: «Ο Κύριος των Πάντων εισέρχεται στο φως». Και κάποιοι αναφέρουν ότι ένα συγκεκριμένοPamyles 62, ενώ έβγαζε νερό στη Θήβα, άκουσε μια φωνή να έβγαινε από το ναό του Δία, η οποία τον κάλεσε να διακηρύξει με δυνατή φωνή ότι είχε γεννηθεί ένας πανίσχυρος και ευεργετικός βασιλιάς, ο Όσιρις. και γι' αυτό ο Κρόνος του εμπιστεύτηκε το παιδί Όσιρι, το οποίο μεγάλωσε. Προς τιμή του γιορτάζεται το πανηγύρι των Παμυλίων, ένα πανηγύρι που μοιάζει με τις φαλλικές πομπές.

     Την δεύτερη από αυτές τις μέρες γεννήθηκε ο Αρουέρης που τον αποκαλούν Απόλλωνα, και κάποιοι τον αποκαλούν και τον πρεσβύτερο Ώρο. Την τρίτη ημέρα γεννήθηκε ο Τυφών, αλλά όχι στην κατάλληλη στιγμή ή τρόπο, αλλά με ένα χτύπημα έσπασε την πλευρά της μητέρας του και πήδηξε. Την τέταρτη μέρα η Ίσις γεννήθηκε στις περιοχές που υπάρχουν πάνταυγρός 63; και στον πέμπτο Νεφθύς, τον οποίο ονομάζουνΤελικό 64και η Αφροδίτη, και κάποιοι ονομάζουν και Νίκη. Υπάρχει επίσης μια παράδοση ότι ο Όσιρις και ο Αρουέρης ξεπήδησαν από τον Ήλιο, η Ίσις απόΕρμής 65, και Τυφών και Νεφθύς από τον Κρόνο. Γι' αυτόν τον λόγο οι βασιλιάδες θεώρησαν την τρίτη από τις ενδιάμεσες ημέρες ως δυσοίωνη, και δεν έκαναν καμία δουλειά εκείνη την ημέρα, ούτε έδωσαν καμία προσοχή στο σώμα τους μέχρι το βράδυ. Αναφέρουν, επιπλέον, ότι η Νέφθις έγινε σύζυγος τουΤυφών 66; αλλά η Ίσις και ο Όσιρις ήταν ερωτευμένοι με τον καθέναάλλα 67και συνενώθηκαν στο σκοτάδι της μήτρας πριν από τη γέννησή τους. Μερικοί λένε ότι ο Αρουέρης καταγόταν από αυτή την ένωση και ονομαζόταν από τους Αιγύπτιους πρεσβύτερος Ώρος και από τους Έλληνες Απόλλων.

     13. Βασιλεύοντα δ’ Ὄσιριν Αἰγυπτίους μὲν εὐθὺς ἀπόρου βίου καὶ θηριώδους ἀπαλλάξαι καρπούς τε δείξαντα καὶ νόμους θέμενον αὐτοῖς καὶ θεοὺς διδάξαντα τιμᾶν· ὕστερον δὲ γῆν πᾶσαν ἡμερούμενον ἐπελθεῖν ἐλάχιστα μὲν ὅπλων δεηθέντα, πειθοῖ δὲ τοὺς πλείστους καὶ λόγῳ μετ’ ᾠδῆς πάσης καὶ μουσικῆς θελγομένους προσαγόμενον· ὅθεν Ἕλλησι δόξαι Διονύσῳ τὸν αὐτὸν εἶναι. Τυφῶνα δ’ ἀπόντος μὲν οὐθὲν νεωτερίζειν διὰ τὸ τὴν Ἶσιν εὖ μάλα φυλάττεσθαι καὶ προσέχειν ἐγκρατῶς ἔχουσαν, ἐπανελθόντι δὲ δόλον μηχανᾶσθαι συνωμότας ἄνδρας ἑβδομήκοντα καὶ δύο πεποιημένον καὶ συνεργὸν ἔχοντα βασίλισσαν ἐξ Αἰθιοπίας παροῦσαν, ἣν ὀνομάζουσιν Ἀσώ· τοῦ δ’ Ὀσίριδος ἐκμετρησάμενον λάθρα τὸ σῶμα καὶ κατασκευάσαντα πρὸς τὸ μέγεθος λάρνακα καλὴν καὶ κεκοσμημένην περιττῶς εἰσενεγκεῖν εἰς τὸ συμπόσιον.

     Ἡσθέντων δὲ τῇ ὄψει καὶ θαυμασάντων ὑποσχέσθαι τὸν Τυφῶνα μετὰ παιδιᾶς, ὃς ἂν ἐγκατακλιθεὶς ἐξισωθῇ, διδόναι δῶρον αὐτῷ τὴν λάρνακα. Πειρωμένων δὲ πάντων καθ’ ἕκαστον, ὡς οὐδεὶς ἐνήρμοττεν, ἐμβάντα τὸν Ὄσιριν κατακλιθῆναι· τοὺς δὲ συνωμότας ἐπιδραμόντας ἐπιρράξαι τὸ πῶμα καὶ τὰ μὲν γόμφοις καταλαβόντας ἔξωθεν, τῶν δὲ θερμὸν μόλιβδον καταχεαμένους ἐπὶ τὸν ποταμὸν ἐξενεγκεῖν καὶ μεθεῖναι διὰ τοῦ Τανιτικοῦ στόματος εἰς τὴν θάλασσαν, ὃ διὰ τοῦτο μισητὸν ἔτι νῦν καὶ κατάπτυστον νομίζειν Αἰγυπτίους. Ταῦτα δὲ πραχθῆναι λέγουσιν ἑβδόμῃ ἐπὶ δέκα μηνὸς Ἀθύρ, ἐν ᾧ τὸν σκορπίον ὁ ἥλιος διέξεισιν, ὄγδοον ἔτος καὶ εἰκοστὸν ἐκεῖνο βασιλεύοντος Ὀσίριδος. ἔνιοι δὲ βεβιωκέναι φασὶν αὐτόν, οὐ βεβασιλευκέναι χρόνον τοσοῦτον.

     13. Μία από τις πρώτες πράξεις που σχετίζονται με τον Όσιρι στη βασιλεία του ήταν να απελευθερώσει τους Αιγύπτιους από τον άθλιο και βάναυσο τρόπο τους.ζώντας 68. Αυτό το έκανε δείχνοντάς τους τους καρπούς της καλλιέργειας, δίνοντάς τους νόμους και διδάσκοντάς τους να τιμούν τους θεούς. Αργότερα ταξίδεψε σε όλη τη γηεκπολιτίζοντάς το 69χωρίς την παραμικρή ανάγκη όπλων, αλλά τους περισσότερους λαούς κέρδισε στο δρόμο του με τη γοητεία του πειστικού λόγου του σε συνδυασμό με το τραγούδι και κάθε είδους μουσική. Εξ ου και οι Έλληνες τον ταυτίζουνΔιόνυσος 70. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η παράδοση είναι ότι ο Typhon δεν επιχείρησε τίποτα επαναστατικό επειδή η Isis, που είχε τον έλεγχο, ήταν σε εγρήγορση και εγρήγορση. αλλά όταν επέστρεψε στο σπίτι, ο Τυφών επινόησε μια δόλια συνωμοσία εναντίον του και σχημάτισε μια ομάδα συνωμοτών εβδομήντα δύο τον αριθμό. Είχε επίσης τη συνεργασία μιας βασίλισσας απόΑιθιοπία 71ποιος ήταν εκεί εκείνη την ώρα και το όνομα του οποίου αναφέρουν ως Aso. Ο Τυφών, έχοντας μετρήσει κρυφά το σώμα του Όσιρι και έχοντας ετοιμάσει ένα όμορφο στήθος αντίστοιχου μεγέθους καλλιτεχνικά διακοσμημένο, έκανε να το φέρουν στην αίθουσα όπου γινόταν η γιορτή.

     Η παρέα χάρηκε πολύ στη θέα του και το θαύμασε πολύ, οπότε ο Τυφών υποσχέθηκε αστεία να το παρουσιάσει στον άντρα που θα έπρεπε να βρει το στήθος να είναι ακριβώς το μήκος του όταν ξαπλώσει σε αυτό. Το δοκίμασαν όλοι με τη σειρά τους, αλλά κανείς δεν το έφτιαξε. τότε ο Όσιρις μπήκε μέσα και ξάπλωσε, και όσοι ήταν στο οικόπεδο έτρεξαν κοντά του και χτύπησαν με δύναμη το καπάκι, το οποίο στερέωσαν με καρφιά από έξω και επίσης χρησιμοποιώντας λιωμένο μόλυβδο. Στη συνέχεια μετέφεραν το σεντούκι στο ποτάμι και το έστειλαν στο δρόμο του προς τη θάλασσα μέσω του Τανιτικού Στόματος. Ως εκ τούτου, οι Αιγύπτιοι ακόμη και σήμερα ονομάζουν αυτό το στόμα το απεχθές και αξιοθρήνητο. Τέτοια είναι η παράδοση. Λένε επίσης ότι η ημερομηνία κατά την οποία έγινε αυτή η πράξη ήταν η δέκατη έβδομη ημέρα τουΕπιστολή 72, όταν ο ήλιος περνά από τον Σκορπιό, και στο εικοστό όγδοο έτος της βασιλείας του Όσιρι. αλλά κάποιοι λένε ότι αυτά είναι τα χρόνια της ζωής του και όχι της ζωής τουβασιλεύει 73.

     14. Πρώτων δὲ τῶν τὸν περὶ Χέμμιν οἰκούντων τόπον Πανῶν καὶ Σατύρων τὸ πάθος αἰσθομένων καὶ λόγον ἐμβαλόντων περὶ τοῦ γεγονότος τὰς μὲν αἰφνιδίους τῶν ὄχλων ταραχὰς καὶ πτοήσεις ἔτι νῦν διὰ τοῦτο πανικὰς προσαγορεύεσθαι· τὴν δ’ Ἶσιν αἰσθομένην κείρασθαι μὲν ἐνταῦθα τῶν πλοκάμων ἕνα καὶ πένθιμον στολὴν ἀναλαβεῖν, ὅπου τῇ πόλει μέχρι νῦν ὄνομα Κοπτώ. Ἕτεροι δὲ τοὔνομα σημαίνειν οἴονται στέρησιν· τὸ γὰρ ἀποστερεῖν “κόπτειν” λέγουσι. πλανωμένην δὲ πάντῃ καὶ ἀποροῦσαν οὐδένα παρελθεῖν ἀπροσαύδητον, ἀλλὰ καὶ παιδαρίοις συντυχοῦσαν ἐρωτᾶν περὶ τῆς λάρνακος· τὰ δὲ τυχεῖν ἑωρακότα καὶ φράσαι τὸ στόμα, δι’ οὗ τὸ ἀγγεῖον οἱ φίλοι τοῦ Τυφῶνος εἰς τὴν θάλασσαν ἔωσαν. Ἐκ τούτου τὰ παιδάρια μαντικὴν δύναμιν ἔχειν οἴεσθαι τοὺς Αἰγυπτίους καὶ μάλιστα ταῖς τούτων ὀττεύεσθαι κληδόσι παιζόντων ἐν ἱεροῖς καὶ φθεγγομένων ὅ τι ἂν τύχωσιν.

     Αἰσθομένην δὲ τῇ ἀδελφῇ ἐρῶντα συγγεγονέναι δι’ ἄγνοιαν ὡς ἑαυτῇ τὸν Ὄσιριν καὶ τεκμήριον ἰδοῦσαν τὸν μελιλώτινον στέφανον, ὃν ἐκεῖνος παρὰ τῇ Νέφθυι κατέλιπε, τὸ παιδίον ζητεῖν (ἐκθεῖναι γὰρ εὐθὺς τεκοῦσαν διὰ φόβον τοῦ Τυφῶνος)· εὑρεθὲν δὲ χαλεπῶς καὶ μόγις κυνῶν ἐπαγόντων τὴν Ἶσιν ἐκτραφῆναι καὶ γενέσθαι φύλακα καὶ ὀπαδὸν αὐτῆς Ἄνουβιν προσαγορευθέντα καὶ λεγόμενον τοὺς θεοὺς φρουρεῖν, ὥσπερ οἱ κύνες τοὺς ἀνθρώπους.

     14. Οι πρώτοι που έμαθαν για την πράξη και έφεραν στη γνώση των ανθρώπων μια αφήγηση για το τι είχε γίνει ήταν οι Πάνες και οι Σάτυροι που ζούσαν στην γύρω περιοχήChemmis 74, και έτσι, ακόμη και σήμερα, η ξαφνική σύγχυση και ταραχή ενός πλήθους ονομάζεταιπανικός 75. Η Ίσις, όταν της έφτασαν τα νέα, έκοψε αμέσως μια από τις τρέσες της και φόρεσε ένα ρούχο πένθους σε ένα μέρος όπου η πόλη εξακολουθεί να φέρει το όνομαKopto 76. Άλλοι πιστεύουν ότι το όνομα σημαίνει στέρηση, γιατί εκφράζουν και το «στερώ» μέσω τουκόπτειν 77. Αλλά η Ίσις περιπλανήθηκε παντού στο τέλος της νοημοσύνης της. σε κανέναν στον οποίο πλησίασε δεν παρέλειψε να απευθυνθεί, και ακόμη και όταν συνάντησε μερικά μικρά παιδιά τα ρώτησε για το στήθος. Όπως και έγινε, το είχαν δει, και της είπαν τις εκβολές του ποταμού από το οποίο οι φίλοι του Τυφώνα είχαν ρίξει το φέρετρο στη θάλασσα. Γι' αυτό οι Αιγύπτιοι πιστεύουν ότι τα μικρά παιδιά έχουν τη δύναμηπροφητεία 78, και προσπαθούν να μαντέψουν το μέλλον από τα προμήνυμα που βρίσκουν στα λόγια των παιδιών, ειδικά όταν τα παιδιά παίζουν σε ιερούς τόπους και φωνάζουν ό,τι περιμένει στο μυαλό τους.

     Αφηγούνται επίσης ότι η Ίσις, μαθαίνοντας ότι ο Όσιρις στην αγάπη του είχε συναναστραφεί μαζί τηςαδερφή 79Από άγνοια, με την πεποίθηση ότι ήταν η Ίσις, και βλέποντας την απόδειξη αυτού στη γιρλάντα του λουλουδιού μελιλότη που είχε αφήσει με τον Νέφθις, έψαξε να βρει το παιδί. γιατί η μητέρα, αμέσως μετά τη γέννησή του, το είχε αποκαλύψει εξαιτίας του φόβου της για τον Τυφώνα. Και όταν το παιδί βρέθηκε, μετά από πολύ κόπο και κόπο, με τη βοήθεια σκύλων που οδήγησαν την Ίσιδα σε αυτό, ανατράφηκε και έγινε φύλακας και συνοδός της, λαμβάνοντας το όνομα Anubis, και λέγεται ότι προστατεύει τους θεούς όπως προστατεύουν τα σκυλιάάνδρες 80.

     15. Ἐκ δὲ τούτου πυθέσθαι περὶ τῆς λάρνακος, ὡς πρὸς τὴν Βύβλου χώραν ὑπὸ τῆς θαλάσσης ἐκκυμανθεῖσαν αὐτὴν ἐρείκῃ τινὶ μαλθακῶς ὁ κλύδων προσέμιξεν· ἡ δ’ ἐρείκη κάλλιστον ἔρνος ὀλίγῳ χρόνῳ καὶ μέγιστον ἀναδραμοῦσα περιέπτυξε καὶ περιέφυ καὶ ἀπέκρυψεν ἐντὸς ἑαυτῆς. Θαυμάσας δ’ ὁ βασιλεὺς τοῦ φυτοῦ τὸ μέγεθος καὶ περιτεμὼν τὸν περιέχοντα τὴν σορὸν οὐχ ὁρωμένην κορμὸν ἔρεισμα τῇ στέγῃ ὑπέστησε. Ταῦτά τε πνεύματί φασι δαιμονίῳ φήμης πυθομένην τὴν Ἶσιν εἰς Βύβλον ἀφικέσθαι καὶ καθίσασαν ἐπὶ κρήνης ταπεινὴν καὶ δεδακρυμένην ἄλλῳ μὲν μηδενὶ προσδιαλέγεσθαι, τῆς δὲ βασιλίδος τὰς θεραπαινίδας ἀσπάζεσθαι καὶ φιλοφρονεῖσθαι τήν τε κόμην παραπλέκουσαν αὐτῶν καὶ τῷ χρωτὶ θαυμαστὴν εὐωδίαν ἐπιπνέουσαν ἀφ’ ἑαυτῆς. Ἰδούσης δὲ τῆς βασιλίδος τὰς θεραπαινίδας ἵμερον ἐμπεσεῖν τῆς ξένης τῶν τε τριχῶν *** τοῦ τε χρωτὸς ἀμβροσίαν πνέοντος· οὕτω δὲ μεταπεμφθεῖσαν καὶ γενομένην συνήθη ποιήσασθαι τοῦ παιδίου τὴν τίτθην. Ὄνομα δὲ τῷ μὲν βασιλεῖ Μάλκανδρον εἶναί φασιν· αὐτῇ δ’ οἱ μὲν Ἀστάρτην οἱ δὲ Σάωσιν οἱ δὲ Νεμανοῦν, ὅπερ ἂν Ἕλληνες Ἀθηναΐδα προσείποιεν.

     15. Στη συνέχεια, η Ίσις, όπως αναφέρουν, έμαθε ότι το σεντούκι είχε σηκωθεί από τη θάλασσα κοντά στη γη τουκατάσβεση 81και ότι τα κύματα το είχαν κατεβάσει απαλά στη μέση μιας συστάδαςερείκη ‡. Το ρείκι σε σύντομο χρονικό διάστημα έπεσε πάνω σε ένα πολύ όμορφο και ογκώδες κοντάκι, και τύλιξε και αγκάλιασε το στήθος με την ανάπτυξή του και το έκρυψε μέσα στον κορμό του. Ο βασιλιάς της χώρας θαύμασε το μεγάλο μέγεθος του φυτού και έκοψε τη μερίδα που κάλυπτε το στήθος (το οποίο τώρα ήταν κρυμμένο από τα μάτια) και το χρησιμοποίησε ως στύλο για να στηρίξει τη στέγη του σπιτιού του. Αυτά τα γεγονότα, λένε, η Ίσις διαπίστωσε με τη θεϊκή έμπνευση της Φήμης, και ήρθε στη Βύβλους και κάθισε δίπλα σε ένα ελατήριο, όλο απογοήτευση καιδάκρυα 82; δεν αντάλλαξε καμία λέξη με κανέναν, παρά μόνο ότι καλωσόρισε τις υπηρέτριες της βασίλισσας και τους αντιμετώπιζε με μεγάλη ευγένεια, πλέκοντας τα μαλλιά τους για αυτούς και μεταδίδοντας στους ανθρώπους τους ένα υπέροχο άρωμα από το ίδιο της το σώμα. Όταν όμως η βασίλισσα παρατήρησε τις υπηρέτριές της, την κυρίευσε η λαχτάρα για την άγνωστη γυναίκα και για τέτοια κομμωτική και για ένα σώμα μυρωδάτο από αμβροσία. Έτσι συνέβη ότι η Ίσις στάλθηκε και έγινε τόσο οικεία με τη βασίλισσα που η βασίλισσα την έκανε τροφή του μωρού της. Λένε ότι το όνομα του βασιλιά ήταν Malcander. Το όνομα της βασίλισσας μερικοί λένε ότι ήταν Astartê, άλλοι Saosis, και άλλοι Nemanûs, που οι Έλληνες θα αποκαλούσαν Athenaïs.

     16. Τρέφειν δὲ τὴν Ἶσιν ἀντὶ μαστοῦ τὸν δάκτυλον εἰς τὸ στόμα τοῦ παιδίου διδοῦσαν, νύκτωρ δὲ περικαίειν τὰ θνητὰ τοῦ σώματος· αὐτὴν δὲ γενομένην χελιδόνα τῇ κίονι περιπέτεσθαι καὶ θρηνεῖν, ἄχρι οὗ τὴν βασίλισσαν παραφυλάξασαν καὶ ἐγκραγοῦσαν, ὡς εἶδε περικαιόμενον τὸ βρέφος, ἀφελέσθαι τὴν ἀθανασίαν αὐτοῦ. Τὴν δὲ θεὰν φανερὰν γενομένην αἰτήσασθαι τὴν κίονα τῆς στέγης· ὑφελοῦσαν δὲ ῥᾷστα περικόψαι τὴν ἐρείκην, εἶτα ταύτην μὲν ὀθόνῃ περικαλύψασαν καὶ μύρον καταχεαμένην ἐγχειρίσαι τοῖς βασιλεῦσι καὶ νῦν ἔτι σέβεσθαι Βυβλίους τὸ ξύλον ἐν ἱερῷ κείμενον Ἴσιδος. Τῇ δὲ σορῷ περιπεσεῖν καὶ κωκῦσαι τηλικοῦτον, ὥστε τῶν παίδων τοῦ βασιλέως τὸν νεώτερον ἐκθανεῖν· τὸν δὲ πρεσβύτερον μεθ’ ἑαυτῆς ἔχουσαν καὶ τὴν σορὸν εἰς πλοῖον ἐνθεμένην ἀναχθῆναι. Τοῦ δὲ Φαίδρου ποταμοῦ πνεῦμα τραχύτερον ἐκθρέψαντος ὑπὸ τὴν ἕω θυμωθεῖσαν ἀναξηρᾶναι τὸ ῥεῖθρον.

     16. Αφηγούνται ότι η Ίσις θήλαζε το παιδί δίνοντάς του το δάχτυλό της να πιπιλάει αντί για το στήθος της και τη νύχτα έκαιγε τα θνητά μέρη του σώματός του. Η ίδια γινόταν χελιδόνι και πετούσε γύρω από την κολόνα με ένα θρήνο, μέχρι που η βασίλισσα που την παρακολουθούσε, όταν είδε το μωρό της να φλέγεται, έβγαλε μια δυνατή κραυγή και έτσι της στέρησε την αθανασία. Τότε η θεά αποκαλύφθηκε και ζήτησε την κολόνα που χρησίμευε για να στηρίξει τη στέγη. Το αφαίρεσε με τη μεγαλύτερη ευκολία και έκοψε το ξύλο της ερείκης που περιέβαλλε το στήθος. Στη συνέχεια, όταν τύλιξε το ξύλο σε ένα λινό ύφασμα και έχυσε το άρωμα πάνω του, το εμπιστεύτηκε στη φροντίδα των βασιλιάδων. και μέχρι σήμερα οι κάτοικοι της Βυμπλούς λατρεύουν αυτό το ξύλο που σώζεται στο ναό της Ίσιδας. Τότε η θεά έπεσε κάτω στο φέρετρο με τόσο φρικτό κλάμα που ο νεότερος από τους γιους του βασιλιά εξέπνευσε επί τόπου. Τον μεγαλύτερο γιο τον κράτησε μαζί της και, αφού τοποθέτησε το φέρετρο σε μια βάρκα, έβγαλε από τη στεριά. Δεδομένου ότι ο ποταμός Φαίδρος νωρίς το πρωί έδινε έναν μάλλον θυελλώδη άνεμο, η θεά θύμωσε και στέγνωσε το ρέμα της.

     17. Ὅπου δὲ πρῶτον ἐρημίας ἔτυχεν, αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν γενομένην ἀνοῖξαι τὴν λάρνακα καὶ τῷ προσώπῳ τὸ πρόσωπον ἐπιθεῖσαν ἀσπάσασθαι καὶ δακρύειν. Τοῦ δὲ παιδίου σιωπῇ προσελθόντος ἐκ τῶν ὄπισθεν καὶ καταμανθάνοντος αἰσθομένην μεταστραφῆναι καὶ δεινὸν ὑπ’ ὀργῆς ἐμβλέψαι· τὸ δὲ παιδίον οὐκ ἀνασχέσθαι τὸ τάρβος, ἀλλ’ ἀποθανεῖν. Oἱ δέ φασιν οὐχ οὕτως, ἀλλ’ ὡς εἴρηται *** τρόπον ἐκπεσεῖν εἰς τὴν θάλασσαν, ἔχειν δὲ τιμὰς διὰ τὴν θεόν· ὃν γὰρ ᾄδουσιν Αἰγύπτιοι παρὰ τὰ συμπόσια Μανερῶτα, τοῦτον εἶναι.

     Τινὲς δὲ τὸν μὲν παῖδα καλεῖσθαι Παλαιστίνον ἢ Πηλούσιον καὶ τὴν πόλιν ἐπώνυμον ἀπ’ αὐτοῦ γενέσθαι κτισθεῖσαν ὑπὸ τῆς θεοῦ· τὸν δ’ ᾀδόμενον Μανέρωτα πρῶτον εὑρεῖν μουσικὴν ἱστοροῦσιν. Ἔνιοι δέ φασιν ὄνομα μὲν οὐδενὸς εἶναι, διάλεκτον δὲ πίνουσιν ἀνθρώποις καὶ θαλειάζουσι πρέπουσαν “αἴσιμα τὰ τοιαῦτα παρείη”· τοῦτο γὰρ τῷ Μανερῶτι φραζόμενον ἀναφωνεῖν ἑκάστοτε τοὺς Αἰγυπτίους. Ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὸ δεικνύμενον αὐτοῖς εἴδωλον ἀνθρώπου τεθνηκότος ἐν κιβωτίῳ περιφερόμενον οὐκ ἔστιν ὑπόμνημα τοῦ περὶ Ὀσίριδος πάθους, ᾗ τινες ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλ’ οἰνωμένους παρακαλοῦντες αὑτοὺς χρῆσθαι τοῖς παροῦσι καὶ ἀπολαύειν, ὡς πάντας αὐτίκα μάλα τοιούτους ἐσομένους, ἄχαριν ἐπίκωμον ἐπεισάγουσι.

     17. Στο πρώτο μέρος όπου βρήκε απομόνωση, όταν ήταν εντελώς μόνη της, λένε ότι άνοιξε το στήθος και έβαλε το πρόσωπό της πάνω στο πρόσωπο μέσα και το χάιδεψε και έκλαψε. Το παιδί ήρθε ήσυχα πίσω της και είδε τι υπήρχε εκεί, και όταν η θεά αντιλήφθηκε την παρουσία του, γύρισε και του έριξε ένα απαίσιο βλέμμα θυμού. Το παιδί δεν άντεξε τον τρόμο και πέθανε. Άλλοι δεν θα το έχουν έτσι, αλλά ισχυρίζονται ότι έπεσε στη θάλασσα από το σκάφος που αναφέρθηκεπάνω από 83. Είναι επίσης αποδέκτης τιμών λόγω της θεάς. γιατί λένε ότι οι Μανέροι για τους οποίους τραγουδούν οι Αιγύπτιοι στις φιλόξενες συναθροίσεις τους είναι αυτό ακριβώςπαιδί 84.

     Μερικοί λένε, ωστόσο, ότι το όνομά του ήταν Παλαιστίνος ή Πελούσιος και ότι η πόλη που ίδρυσε η θεά ονομάστηκε προς τιμήν του. Διηγούνται επίσης ότι αυτός ο Μανέρος που είναι το θέμα των τραγουδιών τους ήταν ο πρώτος που επινόησε τη μουσική. Αλλά κάποιοι λένε ότι η λέξη δεν είναι το όνομα κανενός προσώπου, αλλά μια έκφραση που ανήκει στο λεξιλόγιο του ποτού και του γλεντιού: «Καλή τύχη να είναι δική μας σε τέτοια πράγματα!», και ότι αυτή είναι πραγματικά η ιδέα που εκφράζεται με το θαυμαστικό manero . όποτε το χρησιμοποιούν οι Αιγύπτιοι. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η ομοιότητα ενός πτώματος που, όπως τους παρουσιάζεται, μεταφέρεται σε ένα σεντούκι, δεν είναι μια υπενθύμιση του τι συνέβη στον Όσιρι, όπως υποθέτουν ορισμένοι. αλλά είναι να τους παροτρύνουμε, καθώς το συλλογίζονται, να χρησιμοποιήσουν και να απολαύσουν το παρόν, αφού πολύ σύντομα πρέπει να είναι αυτό που είναι τώρα και αυτός είναι ο σκοπός τους να το εισάγουν στη μέση τουεύθυμος 85.

     18. Τῆς δ’ Ἴσιδος πρὸς τὸν υἱὸν Ὧρον ἐν Βούτῳ τρεφόμενον πορευθείσης τὸ δ’ ἀγγεῖον ἐκποδὼν ἀποθεμένης Τυφῶνα κυνηγετοῦντα νύκτωρ πρὸς τὴν σελήνην ἐντυχεῖν αὐτῷ καὶ τὸ σῶμα γνωρίσαντα διελεῖν εἰς τεσσαρεσκαίδεκα μέρη καὶ διαρρῖψαι, τὴν δ’ Ἶσιν πυθομένην ἀναζητεῖν ἐν βάριδι παπυρίνῃ τὰ δ’ ἕλη διεκπλέουσαν· ὅθεν οὐκ ἀδικεῖσθαι τοὺς ἐν παπυρίνοις σκάφεσι πλέοντας ὑπὸ τῶν κροκοδείλων ἢ φοβουμένων ἢ σεβομένων διὰ τὴν θεόν. ἐκ τούτου δὲ καὶ πολλοὺς τάφους Ὀσίριδος ἐν Αἰγύπτῳ λέγεσθαι διὰ τὸ προστυγχάνουσαν ἑκάστῳ μέρει ταφὰς ποιεῖν.

     Οἱ δ’ οὔ φασιν, ἀλλ’ εἴδωλα ποιουμένην διδόναι καθ’ ἑκάστην πόλιν ὡς τὸ σῶμα διδοῦσαν ὅπως παρὰ πλείοσιν ἔχῃ τιμὰς καί, ἂν ὁ Τυφὼν ἐπικρατήσῃ τοῦ Ὥρου, τὸν ἀληθινὸν τάφον ζητῶν πολλῶν λεγομένων καὶ δεικνυμένων ἀπαγορεύσῃ. Μόνον δὲ τῶν μερῶν τοῦ Ὀσίριδος τὴν Ἶσιν οὐχ εὑρεῖν τὸ αἰδοῖον· εὐθὺς γὰρ εἰς τὸν ποταμὸν ῥιφῆναι καὶ γεύσασθαι τόν τε λεπιδωτὸν αὐτοῦ καὶ τὸν φάγρον καὶ τὸν ὀξύρυγχον, ὡς οὓς μάλιστα τῶν ἰχθύων ἀφοσιοῦσθαι· τὴν δ’ Ἶσιν ἀντ’ ἐκείνου μίμημα ποιησαμένην καθιερῶσαι τὸν φαλλόν, ᾧ καὶ νῦν ἑορτάζειν τοὺς Αἰγυπτίους.

     18. Όπως αναφέρουν, η Ίσις προχώρησε στον γιο της Ώρο, ο οποίος ανατράφηκεΣπόρος 86, και έδωσε το στήθος σε ένα μέρος πολύ μακριά. αλλά ο Τυφών, που κυνηγούσε τη νύχτα στο φως του φεγγαριού, συνέβη πάνω του. Αναγνωρίζοντας το σώμα το χώρισε στα δεκατέσσεραμέρη 87και τα σκόρπισε, το καθένα σε διαφορετικό μέρος. Η Ίσις το έμαθε και τους αναζήτησε ξανά, περνώντας μέσα από τους βάλτους με μια βάρκαπάπυρος 88. Αυτός είναι ο λόγος που οι κροκόδειλοι δεν βλάπτουν τους ανθρώπους που πλέουν σε τέτοιες βάρκες, καθώς αυτά τα πλάσματα δείχνουν με τον δικό τους τρόπο είτε τον φόβο τους είτε την ευλάβεια τους για τη θεά. Το παραδοσιακό αποτέλεσμα του διαμελισμού του Όσιρι είναι ότι υπάρχουν πολλοί λεγόμενοι τάφοι του Όσιρι στοΑίγυπτος 89; γιατί η Ίσις έκανε μια κηδεία για κάθε μέρος όταν το βρήκε.

     Άλλοι το αρνούνται και ισχυρίζονται ότι έκανε ομοιώματα του και τα μοίρασε στις πολλές πόλεις, προσποιούμενη ότι τους έδινε το σώμα του, για να λάβει θεϊκές τιμές σε περισσότερες πόλεις, και επίσης ότι , αν ο Τυφών κατάφερνε να νικήσει τον Ώρο, θα μπορούσε να απελπιστεί να βρει ποτέ τον αληθινό τάφο όταν του υποδείκνυαν τόσους πολλούς, που όλοι τους αποκαλούσαν τάφο τουΌσιρις 90. Από τα μέρη του σώματος του Όσιρις το μόνο που δεν βρήκε η Ίσις ήταν τα γεννητικά όργαναμέλος 91, για το λόγο ότι αυτό είχε πεταχτεί αμέσως στο ποτάμι και ο λεπίδοτος, η τσιπούρα και ο λούτσος είχαν τραφείτο 92; Και από αυτά ακριβώς τα ψάρια οι Αιγύπτιοι είναι πιο σχολαστικοί στην αποχή. Αλλά η Ίσις έφτιαξε ένα αντίγραφο του μέλους για να πάρει τη θέση του και αγιοποίησε τοφαλλός 93, προς τιμήν του οποίου οι Αιγύπτιοι ακόμη και σήμερα γιορτάζουν πανηγύρι.

     19. Ἔπειτα τῷ Ὥρῳ τὸν Ὄσιριν ἐξ Ἅιδου παραγενόμενον διαπονεῖν ἐπὶ τὴν μάχην καὶ ἀσκεῖν, εἶτα διερωτῆσαι, τί κάλλιστον ἡγεῖται· τοῦ δὲ φήσαντος “τὸ πατρὶ καὶ μητρὶ τιμωρεῖν κακῶς παθοῦσι” δεύτερον ἐρέσθαι, τί χρησιμώτατον οἴεται ζῷον εἰς μάχην ἐξιοῦσι· τοῦ δ’ Ὥρου “ἵππον” εἰπόντος ἐπιθαυμάσαι καὶ διαπορῆσαι, πῶς οὐ λέοντα μᾶλλον ἀλλ’ ἵππον· εἰπεῖν οὖν τὸν Ὧρον, ὡς λέων μὲν ὠφέλιμον ἐπιδεομένῳ βοηθείας, ἵππος δὲ φεύγοντα διασπάσαι καὶ καταναλῶσαι τὸν πολέμιον. Ἀκούσαντ’ οὖν ἡσθῆναι τὸν Ὄσιριν, ὡς ἱκανῶς παρασκευασαμένου τοῦ Ὥρου. Λέγεται δ’ ὅτι πολλῶν μετατιθεμένων ἀεὶ πρὸς τὸν Ὧρον καὶ ἡ παλλακὴ τοῦ Τυφῶνος ἀφίκετο Θούηρις· ὄφις δέ τις ἐπιδιώκων αὐτὴν ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ὧρον κατεκόπη, καὶ νῦν διὰ τοῦτο σχοινίον τι προβάλλοντες εἰς μέσον κατακόπτουσι.

     Τὴν μὲν οὖν μάχην ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας γενέσθαι καὶ κρατῆσαι τὸν Ὧρον· τὸν Τυφῶνα δὲ τὴν Ἶσιν δεδεμένον παραλαβοῦσαν οὐκ ἀνελεῖν, ἀλλὰ καὶ λῦσαι καὶ μεθεῖναι· τὸν δ’ Ὧρον οὐ μετρίως ἐνεγκεῖν, ἀλλ’ ἐπιβαλόντα τῇ μητρὶ τὰς χεῖρας ἀποσπάσαι τῆς κεφαλῆς τὸ βασίλειον· Ἑρμῆν δὲ περιθεῖναι βούκρανον αὐτῇ κράνος. Τοῦ δὲ Τυφῶνος δίκην τῷ Ὥρῳ νοθείας λαχόντος βοηθήσαντος δὲ τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τὸν Ὧρον ὑπὸ τῶν θεῶν γνήσιον κριθῆναι· τὸν δὲ Τυφῶνα δυσὶν ἄλλαις μάχαις καταπολεμηθῆναι. Τὴν δ’ Ἶσιν ἐξ Ὀσίριδος μετὰ τὴν τελευτὴν συγγενομένου τεκεῖν ἠλιτόμηνον καὶ ἀσθενῆ τοῖς κάτωθεν γυίοις τὸν Ἁρποκράτην.

     19. Αργότερα, όπως αναφέρουν, ο Όσιρις ήρθε στον Ώρο από τον άλλο κόσμο, τον Άδη, και τον άσκησε και τον εκπαίδευσε για τη μάχη. Μετά από λίγο, ο Όσιρις ρώτησε τον Ώρο ποιο θεωρούσε ότι ήταν το πιο ευγενές από όλα τα πράγματα. Όταν ο Ώρος απάντησε, «Για να εκδικηθεί κανείς τον πατέρα και τη μητέρα του για το κακό που τους έγινε», ο Όσιρις τον ρώτησε στη συνέχεια ποιο ζώο θεωρούσε το πιο χρήσιμο για αυτούς που πηγαίνουν στη μάχη. Και όταν ο Horus είπε, «Ένα άλογο», ο Όσιρις ξαφνιάστηκε και έθεσε το ερώτημα γιατί δεν είχε πει μάλλον ένα λιοντάρι παρά ένα άλογο. Ο Ώρος απάντησε ότι ένα λιοντάρι ήταν χρήσιμο πράγμα για έναν άνθρωπο που χρειαζόταν βοήθεια, αλλά ότι ένα άλογο χρησίμευε καλύτερα για να κόψει τη φυγή ενός εχθρού και να τον εξολοθρεύσει. Όταν ο Όσιρις το άκουσε, χάρηκε πολύ, αφού ένιωθε ότι ο Χόρος είχε πλέον μια επαρκή προετοιμασία. Λέγεται ότι, καθώς πολλοί μετέφεραν συνεχώς την πίστη τους στον Ώρο, η παλλακίδα του Τυφώνα, η Θουέρις, ήρθε επίσης κοντά του. και ένα φίδι που την καταδίωκε κόπηκε σε κομμάτια από τους άνδρες του Ώρου, και τώρα, σε ανάμνηση αυτού, οι άνθρωποι ρίχνουν ένα σκοινί στη μέση τους και το κόβουν.

     Τώρα η μάχη, όπως αναφέρουν, κράτησε πολλές μέρες και ο Ώρος επικράτησε. Η Ίσις, όμως, στην οποία παραδόθηκε αλυσοδεμένος ο Τυφών, δεν τον οδήγησε σε θάνατο, αλλά τον άφησε να φύγει. Ο Ώρος δεν μπόρεσε να το αντέξει αυτό με ηρεμία, έπεσε τα χέρια πάνω στη μητέρα του και έβγαλε το βασιλικό διάδημα από το κεφάλι της. αλλά ο Ερμής της φόρεσε ένα κράνος σαν το κεφάλι αγελάδας. Ο Τυφών κατηγόρησε επίσημα τον Ώρο ότι ήταν νόθο παιδί, αλλά με τη βοήθεια του Ερμή για να υπερασπιστεί την υπόθεση του αποφασίστηκε από τους θεούς ότι ήταν επίσης νόμιμος. Στη συνέχεια ο Τυφών νικήθηκε σε άλλες δύο μάχες. Ο Όσιρις συναναστράφηκε με την Ίσιδα μετά το θάνατό του, και αυτή έγινε μητέρα του Αρποκράτη, που γεννήθηκε πρόωρα και αδύναμη στα κατώτερα τουάκρα 94.

     20. Ταῦτα σχεδόν ἐστι τοῦ μύθου τὰ κεφάλαια τῶν δυσφημοτάτων ἐξαιρεθέντων, οἷόν ἐστι τὸ περὶ τὸν Ὥρου διαμελισμὸν καὶ τὸν Ἴσιδος ἀποκεφαλισμόν. Ὅτι μὲν οὖν, εἰ ταῦτα περὶ τῆς μακαρίας καὶ ἀφθάρτου φύσεως, καθ’ ἣν μάλιστα νοεῖται τὸ θεῖον, ὡς ἀληθῶς πραχθέντα καὶ συμπεσόντα δοξάζουσι καὶ λέγουσιν, ἀποπτύσαι δεῖ καὶ καθήρασθαι τὸ στόμα

κατ’ Αἰσχύλον, οὐδὲν δεῖ λέγειν πρὸς σέ· καὶ γὰρ αὐτὴ δυσκολαίνεις τοῖς οὕτω παρανόμους καὶ βαρβάρους δόξας περὶ θεῶν ἔχουσιν· ὅτι δ’ οὐκ ἔοικε ταῦτα κομιδῇ μυθεύμασιν ἀραιοῖς καὶ διακένοις πλάσμασιν, οἷα ποιηταὶ καὶ λογογράφοι καθάπερ οἱ ἀράχναι γεννῶντες ἀφ’ ἑαυτῶν ἀπαρχὰς ἀνυποθέτους ὑφαίνουσι καὶ ἀποτείνουσιν, ἀλλ’ ἔχει τινὰς ἀπορίας καὶ παθῶν διηγήσεις, γινώσκεις αὐτή.

     Καὶ καθάπερ οἱ μαθηματικοὶ τὴν ἶριν ἔμφασιν εἶναι τοῦ ἡλίου λέγουσι ποικιλλομένην τῇ πρὸς τὸ νέφος ἀναχωρήσει τῆς ὄψεως, οὕτως ὁ μῦθος ἐνταῦθα λόγου τινὸς ἔμφασίς ἐστιν ἀνακλῶντος ἐπ’ ἄλλα τὴν διάνοιαν, ὡς ὑποδηλοῦσιν αἵ τε θυσίαι τὸ πένθιμον ἔχουσαι καὶ σκυθρωπὸν ἐμφαινόμενον αἵ τε τῶν ναῶν διαθέσεις πῆ μὲν ἀνειμένων εἰς πτερὰ καὶ δρόμους ὑπαιθρίους καὶ καθαρούς, πῆ δὲ κρυπτὰ καὶ σκότια κατὰ γῆς ἐχόντων στολιστήρια θηκαίοις ἐοικότα καὶ σηκοῖς, οὐχ ἥκιστα δ’ ἡ τῶν Ὀσιρείων δόξα, πολλαχοῦ κεῖσθαι λεγομένου τοῦ σώματος· τήν τε γὰρ Διοχίτην ὀνομάζεσθαι πολίχνην λέγουσιν, ὡς μόνην τὸν ἀληθινὸν ἔχουσαν, ἔν τ’ Ἀβύδῳ τοὺς εὐδαίμονας τῶν Αἰγυπτίων καὶ δυνατοὺς μάλιστα θάπτεσθαι φιλοτιμουμένους ὁμοτάφους εἶναι τοῦ σώματος Ὀσίριδος. Ἐν δὲ Μέμφει τρέφεσθαι τὸν Ἆπιν εἴδωλον ὄντα τῆς ἐκείνου ψυχῆς, ὅπου καὶ τὸ σῶμα κεῖσθαι· Καὶ τὴν μὲν πόλιν οἱ μὲν ὅρμον ἀγαθῶν ἑρμηνεύουσιν, οἱ δ’ ἰδίως τάφον Ὀσίριδος. Τὴν δὲ πρὸς Φιλαῖς † νιστιτάνην ἄλλως μὲν ἄβατον ἅπασι καὶ ἀπροσπέλαστον εἶναι καὶ μηδ’ ὄρνιθας ἐπ’ αὐτὴν καταίρειν μηδ’ ἰχθῦς προσπελάζειν, ἑνὶ δὲ καιρῷ τοὺς ἱερεῖς διαβαίνοντας ἐναγίζειν καὶ καταστέφειν τὸ σῆμα μηδίθης φυτῷ περισκιαζόμενον ὑπεραίροντι πάσης ἐλαίας μέγεθος.

     20. Αυτά είναι σχεδόν όλα τα σημαντικά σημεία του θρύλου, με την παράλειψη των πιο διαβόητων από τις ιστορίες, όπως αυτή για τον διαμελισμό τουΏρος 95και τον αποκεφαλισμό του Isis. Υπάρχει ένα πράγμα που δεν χρειάζεται να σας αναφέρω: αν έχουν τέτοιες απόψεις και αφηγούνται τέτοιες ιστορίες για τη φύση του ευλογημένου και του άφθαρτου (σύμφωνα με το οποίο πρέπει να πλαισιωθεί η αντίληψή μας για το θείο) σαν τέτοιες πράξεις και τότε όντως συνέβησαν περιστατικά υπάρχουν πολλά για να φτύσεις και να καθαρίσεις το στόμα,

όπως καιΑισχύλος 96το έχει. Αλλά το γεγονός είναι ότι εσείς οι ίδιοι απεχθάνεστε εκείνους τους ανθρώπους που έχουν τέτοιες ανώμαλες και παράξενες απόψεις για τους θεούς. Ότι αυτές οι αφηγήσεις δεν μοιάζουν, τουλάχιστον, με το είδος της χαλαρής μυθοπλασίας και των επιπόλαιων κατασκευών που οι ποιητές και οι συγγραφείς πεζογραφίας εξελίσσουν από τους εαυτούς τους, κατά τον τρόπο των αράχνων, συνυφαίνοντας και επεκτείνοντας τις ανύπαρκτες πρώτες τους σκέψεις, αλλά ότι αυτές περιέχουν αφηγήσεις ορισμένων αινιγματικών γεγονότα και εμπειρίες, θα καταλάβετε μόνοι σας.

     Όπως το ουράνιο τόξο, σύμφωνα με την αφήγηση των μαθηματικών, είναι μια αντανάκλαση του ήλιου και οφείλει τις πολλές αποχρώσεις του στην απόσυρση του βλέμματός μας από τον ήλιο και στην προσήλωσή του στο σύννεφο, έτσι και οι κάπως φανταστικές αφηγήσεις εδώ καταρρίπτονται. δεν είναι παρά αντανακλάσεις κάποιας αληθινής ιστορίας που στρέφει τις σκέψεις μας σε άλλα θέματα. Οι θυσίες τους το υποδηλώνουν ξεκάθαρα, καθώς έχουν πένθος και μελαγχολία αντανακλάται μέσα τους. και το ίδιο κάνει και η δομή τουςναοί 97, τα οποία σε ένα τμήμα εκτείνονται σε φτερά και σε ακάλυπτους και ανεμπόδιστους διαδρόμους, και σε ένα άλλο τμήμα έχουν κρυφούς αίθουσες στο σκοτάδι κάτω από το έδαφος, όπως κελιά ή παρεκκλήσια. και όχι η λιγότερο σημαντική πρόταση είναι η γνώμη που τηρείται σχετικά με τα ιερά του Όσιρι, του οποίου το σώμα λέγεται ότι έχει τοποθετηθεί σε πολλά διαφορετικάθέσεις 98. Γιατί το λένεΔιοχίτες 99είναι το όνομα που δόθηκε σε μια μικρή πόλη, επειδή μόνο αυτή περιέχει τον αληθινό τάφο. και ότι οι εύποροι και ισχυροί άνδρες μεταξύ των Αιγυπτίων είναι ως επί το πλείστον θαμμένοι στην Άβυδο, αφού είναι το αντικείμενο της φιλοδοξίας τους να ταφούν στο ίδιο έδαφος με το σώμα του Όσιρι. Στο Μέμφις, όμως, λένε, φυλάσσεται το Άπις, όντας η εικόνα της ψυχής τουΌσιρις 100, του οποίου το σώμα βρίσκεται επίσης εκεί. Το όνομα αυτής της πόλης κάποιοι ερμηνεύουν ως «το καταφύγιο του καλού» και άλλοι ότι σημαίνει σωστά τον «τάφο του Όσιρι». Λένε επίσης ότι το ιερό νησί απόPhilae 101όλες τις άλλες φορές είναι αδύνατη από τον άνθρωπο και αρκετά απρόσιτη, και ακόμη και τα πουλιά δεν κατεβαίνουν πάνω της ούτε τα ψάρια την πλησιάζουν. Ωστόσο, σε μια ειδική στιγμή, οι ιερείς περνούν σε αυτό, και κάνουν τις ιεροτελεστίες της θυσίας για τους νεκρούς και καταθέτουν στεφάνια στον τάφο, ο οποίος βρίσκεται στη σκιά ενόςpersea-tree 102, που ξεπερνά σε ύψος κάθε ελιά.

     21. Εὔδοξος δὲ πολλῶν τάφων ἐν Αἰγύπτῳ λεγομένων ἐν Βουσίριδι τὸ σῶμα κεῖσθαι· καὶ γὰρ πατρίδα ταύτην γεγονέναι τοῦ Ὀσίριδος· οὐκέτι μέντοι λόγου δεῖσθαι τὴν Ταφόσιριν· αὐτὸ γὰρ φράζειν τοὔνομα ταφὴν Ὀσίριδος. Ἐῶ δὲ τομὴν ξύλου καὶ σχίσιν λίνου καὶ χοὰς χεομένας διὰ τὸ πολλὰ τῶν μυστικῶν ἀναμεμῖχθαι τούτοις. Οὐ μόνον δὲ τούτων οἱ ἱερεῖς λέγουσιν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων θεῶν, ὅσοι μὴ ἀγέννητοι μηδ’ ἄφθαρτοι, τὰ μὲν σώματα παρ’ αὐτοῖς κεῖσθαι καμόντα καὶ θεραπεύεσθαι, τὰς δὲ ψυχὰς ἐν οὐρανῷ λάμπειν ἄστρα καὶ καλεῖσθαι κύνα μὲν τὴν Ἴσιδος ὑφ’ Ἑλλήνων, ὑπ’ Αἰγυπτίων δὲ Σῶθιν, Ὠρίωνα δὲ τὴν Ὥρου, τὴν δὲ Τυφῶνος ἄρκτον. Εἰς δὲ τὰς ταφὰς τῶν τιμωμένων ζῴων τοὺς μὲν ἄλλους συντεταγμένα τελεῖν, μόνους δὲ μὴ διδόναι τοὺς Θηβαΐδα κατοικοῦντας, ὡς θνητὸν θεὸν οὐδένα νομίζοντας, ἀλλ’ ὃν καλοῦσιν αὐτοὶ Κνήφ, ἀγέννητον ὄντα καὶ ἀθάνατον.

     21. Ο Εύδοξος λέει ότι, ενώ μιλούν για πολλούς τάφους του Όσιρι στην Αίγυπτο, το σώμα του βρίσκεται στον Μπούσιρη. γιατί αυτός ήταν ο τόπος γέννησής του. Εξάλλου,Ταφοσίρης 103Δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο, γιατί το ίδιο το όνομα σημαίνει «ο τάφος του Όσιρι». περνώ πάνω από το κόψιμο τουξύλο 104, το ξέσπασμα των λινών και οι σπονδές που προσφέρονται, γιατί πολλές από τις μυστικές τελετές τους εμπλέκονται σε αυτό. Όσον αφορά όχι μόνο αυτούς τους θεούς, αλλά και με τους άλλους θεούς, εκτός μόνο εκείνων των οποίων η ύπαρξη δεν είχε αρχή και δεν θα έχει τέλος, οι ιερείς λένε ότι τα σώματά τους, αφού τελείωσαν τους κόπους τους, τοποθετήθηκαν στο τη διατήρηση των ιερέων και λατρεύονται εκεί, αλλά οι ψυχές τους να λάμπουν όπως τα αστέρια στο στερέωμα, και η ψυχή της Ίσιδας ονομάζεται από τους Έλληνες το σκυλί-αστέρι, αλλά από τους ΑιγύπτιουςΣόθης 105, και η ψυχή του Ώρου ονομάζεται Ωρίωνας, και η ψυχή του Τυφώνα της Άρκτου. Επίσης λένε ότι όλοι οι άλλοι Αιγύπτιοι πληρώνουν τη συμφωνημένη εκτίμηση για την ταφή των ζώων που κρατούνταιτιμή 106, αλλά ότι οι κάτοικοι της θηβαϊκής επικράτειας δεν συνεισφέρουν μόνο επειδή δεν πιστεύουν σε κανένα θνητό θεό, αλλά μόνο στον θεό που αποκαλούν Κνεφ, του οποίου η ύπαρξη δεν είχε αρχή και δεν θα έχει τέλος.

     22. Πολλῶν δὲ τοιούτων λεγομένων καὶ δεικνυμένων οἱ μὲν οἰόμενοι βασιλέων ταῦτα καὶ τυράννων δι’ ἀρετὴν ὑπερφέρουσαν ἢ δύναμιν ἢ ἀξίωμα δόξαν θεότητος ἐπιγραψαμένων εἶτα χρησαμένων τύχαις ἔργα καὶ πάθη δεινὰ καὶ μεγάλα διαμνημονεύεσθαι ῥᾴστῃ μὲν ἀποδράσει τοῦ λόγου χρῶνται καὶ τὸ δύσφημον οὐ φαύλως ἀπὸ τῶν θεῶν ἐπ’ ἀνθρώπους μεταφέρουσι καὶ ταύτας ἔχουσιν ἀπὸ τῶν ἱστορουμένων βοηθείας. Οἱ γὰρ Αἰγύπτιοι τὸν μὲν Ἑρμῆν τῷ σώματι γενέσθαι γαλιάγκωνα, τὸν δὲ Τυφῶνα τῇ χρόᾳ πυρρόν, λευκὸν δὲ τὸν Ὧρον καὶ μελάγχρουν τὸν Ὄσιριν, ὡς τῇ φύσει γεγονότας ἀνθρώπους. Ἔτι δὲ καὶ στρατηγὸν ὀνομάζουσιν Ὄσιριν καὶ κυβερνήτην Κάνωβον, οὗ φασιν ἐπώνυμον γεγονέναι τὸν ἀστέρα, καὶ τὸ πλοῖον, ὃ καλοῦσιν Ἕλληνες Ἀργώ, τῆς Ὀσίριδος νεὼς εἴδωλον ἐπὶ τιμῇ κατηστερισμένον οὐ μακρὰν φέρεσθαι τοῦ Ὠρίωνος καὶ τοῦ Κυνός, ὧν τὸν μὲν Ὥρου τὸν δ’ Ἴσιδος ἱερὸν Αἰγύπτιοι νομίζουσιν.

     22. Πολλά τέτοια πράγματα διηγούνται και επισημαίνονται, και αν υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν ότι σε αυτά μνημονεύονται οι τρομερές και βαρυσήμαντες πράξεις και εμπειρίες βασιλιάδων και δεσποτών που, λόγω της κατεξοχήν αρετής ή δύναμής τους, διεκδίκησαν στη δόξα του να είναι θεοί, και αργότερα έπρεπε να υποταχθεί στις ιδιοτροπίες τουπεριουσία 107, τότε αυτά τα άτομα χρησιμοποιούν τον ευκολότερο τρόπο διαφυγής από την αφήγηση και όχι άδικα μεταφέρουν την ανυποληψία από τους θεούς στους ανθρώπους. και σε αυτό έχουν την υποστήριξη των κοινών παραδόσεων. Οι Αιγύπτιοι, μάλιστα, έχουν την παράδοση ότι ο Ερμής είχε λεπτά χέρια και μεγάλους αγκώνες, ότι ο Τυφών ήταν κόκκινος στην επιδερμίδα, ο Ώρος λευκός και ο Όσιριςσκοτεινό 108, σαν να ήταν στη φύση τους αλλά θνητοί άνθρωποι. Επιπλέον, δίνουν στον Όσιρι τον τίτλο του στρατηγού και τον τίτλο του πιλότου στον Canopus, από τον οποίο λένε ότι το αστέρι πήρε το όνομά του. Επίσης, ότι το σκάφος που οι Έλληνες αποκαλούν Αργώ, σε μορφή όπως το πλοίο του Όσιρι, έχει τοποθετηθεί μεταξύ των αστερισμών προς τιμήν του και η πορεία του δεν απέχει πολύ από εκείνη του Ωρίωνα και του Σκύλου-αστέρα. Από αυτά οι Αιγύπτιοι πιστεύουν ότι το ένα είναι ιερό για τον Ώρο και το άλλο για την Ίσιδα.

     23. Ὀκνῶ δέ, μὴ τοῦτ’ ᾖ τὰ ἀκίνητα κινεῖν καὶ “πολεμεῖν οὐ τῷ πολλῷ χρόνῳ” (κατὰ Σιμωνίδην) μόνον, “πολλοῖς δ’ ἀνθρώπων ἔθνεσι” καὶ γένεσι κατόχοις ὑπὸ τῆς πρὸς τοὺς θεοὺς τούτους ὁσιότητος, οὐδὲν ἀπολείποντας ἐξ οὐρανοῦ μεταφέρειν ἐπὶ γῆν ὀνόματα τηλικαῦτα καὶ τιμὴν καὶ πίστιν ὀλίγου δεῖν ἅπασιν ἐκ πρώτης γενέσεως ἐνδεδυκυῖαν ἐξιστάναι καὶ ἀναλύειν, μεγάλας μὲν τῷ ἀθέῳ Λέοντι κλισιάδας ἀνοίγοντας καὶ ἐξανθρωπίζοντι τὰ θεῖα, λαμπρὰν δὲ τοῖς Εὐημέρου τοῦ Μεσσηνίου φενακισμοῖς παρρησίαν διδόντας, ὃς αὐτὸς ἀντίγραφα συνθεὶς ἀπίστου καὶ ἀνυπάρκτου μυθολογίας πᾶσαν ἀθεότητα κατασκεδάννυσι τῆς οἰκουμένης, τοὺς νομιζομένους θεοὺς πάντας ὁμαλῶς διαγράφων εἰς ὀνόματα στρατηγῶν καὶ ναυάρχων καὶ βασιλέων ὡς δὴ πάλαι γεγονότων ἐν δὲ Πάγχοντι γράμμασι χρυσοῖς ἀναγεγραμμένων, οἷς οὔτε βάρβαρος οὐδεὶς οὔθ’ Ἕλλην, ἀλλὰ μόνος Εὐήμερος, ὡς ἔοικε, πλεύσας εἰς τοὺς μηδαμόθι γῆς γεγονότας μηδ’ ὄντας Παγχώους καὶ Τριφύλλους ἐντετύχηκε.

     23. Διστάζω, μήπως είναι αυτή η κίνηση των πραγμάτωνακίνητο 109και όχι μόνο «πολεμώντας τα μακρά χρόνια του χρόνου», όπωςΣιμωνίδης 110το έχει, αλλά πολεμώντας, επίσης, ενάντια σε «πολλά έθνη και φυλή ανθρώπων» που διακατέχονται από ένα αίσθημα ευσέβειας προς αυτούς τους θεούς, και επομένως δεν πρέπει να σταματήσουμε να μεταμοσχεύουμε τέτοια ονόματα από τους ουρανούς στη γη και να εξαλείφουμε και διαλύοντας την ευλάβεια και την πίστη που εμφυτεύτηκε σε όλη σχεδόν την ανθρωπότητα κατά τη γέννηση, ανοίγοντας διάπλατα τις μεγάλες πόρτες στο άθεο πλήθος, υποβαθμίζοντας τα θεϊκά πράγματα σε ανθρώπινο επίπεδο και δίνοντας μια υπέροχη άδεια στις δόλιες εκφράσεις του Ευήμερου της Μεσσήνης, ο οποίος σχεδίαζε ο ίδιος επάνω αντίγραφα ενός απίστευτου και ανύπαρκτουμυθολογία 111και διέδωσε τον αθεϊσμό σε ολόκληρη την κατοικημένη γη εξαφανίζοντας τους θεούς της πίστης μας και μετατρέποντάς τους όλους εξίσου σε ονόματα στρατηγών, ναυάρχων και βασιλιάδων, οι οποίοι, βεβαίως, έζησαν σε πολύ αρχαίους χρόνους και καταγράφονται σε επιγραφές γραμμένες με χρυσά γράμματα στο Πάντχον, που κανένας ξένος και κανένας Έλληνας δεν είχε τύχει να συναντήσει, εκτός από τον Εύμηρο. Αυτός, φαίνεται, έκανε ένα ταξίδι στους Πάνχους και τους Τριφυλλιούς, που ποτέ δεν υπήρχαν πουθενά στη γη και δεν υπάρχουν!.

     24. Καίτοι μεγάλαι μὲν ὑμνοῦνται πράξεις ἐν Ἀσσυρίοις Σεμιράμιος, μεγάλαι δὲ Σεσώστριος ἐν Αἰγύπτῳ· Φρύγες δὲ μέχρι νῦν τὰ λαμπρὰ καὶ θαυμαστὰ τῶν ἔργων Μανικὰ καλοῦσι διὰ τὸ Μάνην τινὰ τῶν πάλαι βασιλέων ἀγαθὸν ἄνδρα καὶ δυνατὸν γενέσθαι παρ’ αὐτοῖς, ὃν ἔνιοι Μάσνην καλοῦσι· Κῦρος δὲ Πέρσας Μακεδόνας δ’ Ἀλέξανδρος ὀλίγου δεῖν ἐπὶ πέρας τῆς γῆς κρατοῦντας προήγαγον· ἀλλ’ ὄνομα καὶ μνήμην βασιλέων ἀγαθῶν ἔχουσιν. “Εἰ δέ τινες ἐξαρθέντες ὑπὸ μεγαλαυχίας” ὥς φησιν ὁ Πλάτων γ “ἅμα νεότητι καὶ ἀνοίᾳ φλεγόμενοι τὴν ψυχὴν μεθ’ ὕβρεως” ἐδέξαντο θεῶν ἐπωνυμίας καὶ ναῶν ἱδρύσεις, βραχὺν ἤνθησεν ἡ δόξα χρόνον, εἶτα κενότητα καὶ ἀλαζονείαν μετ’ ἀσεβείας καὶ παρανομίας προσοφλόντες “ὠκύμοροι καπνοῖο δίκην ἀρθέντες ἀπέπταν” καὶ νῦν ὥσπερ ἀγώγιμοι δραπέται τῶν ἱερῶν καὶ τῶν βωμῶν ἀποσπασθέντες οὐδὲν ἀλλ’ ἢ τὰ μνήματα καὶ τοὺς τάφους ἔχουσιν.

     Ὅθεν Ἀντίγονος ὁ γέρων Ἑρμοδότου τινὸς ἐν ποιήμασιν αὐτὸν Ἡλίου παῖδα καὶ θεὸν ἀναγορεύοντος “οὐ τοιαῦτά μοι” εἶπεν “ὁ λασανοφόρος σύνοιδεν”. Εὖ δὲ καὶ Λύσιππος ὁ πλάστης Ἀπελλῆν ἐμέμψατο τὸν ζωγράφον, ὅτι τὴν Ἀλεξάνδρου γράφων εἰκόνα κεραυνὸν ἐνεχείρισεν· αὐτὸς δὲ λόγχην, ἧς τὴν δόξαν οὐδὲ εἷς ἀφαιρήσεται χρόνος ἀληθινὴν καὶ ἰδίαν οὖσαν.

     24. Ωστόσο, τα θαυμαστά κατορθώματα της Σεμίραμιδας γιορτάζονται μεταξύ των Ασσυρίων, και τα ισχυρά κατορθώματα του Σέσοστρις στην Αίγυπτο, και οι Φρύγες, ακόμη και σήμερα, αποκαλούν «μανιακά» τα λαμπρά και θαυμαστά κατορθώματα γιατίManes 112, ένας από τους πολύ πρώιμους βασιλιάδες τους, αποδείχθηκε καλός άνθρωπος και άσκησε τεράστια επιρροή ανάμεσά τους. Κάποιοι δίνουν το όνομά του ως Masdes. Ο Κύρος οδήγησε τους Πέρσες και ο Αλέξανδρος τους Μακεδόνες, σε νίκες μετά από νίκη, σχεδόν στα πέρατα της γης. όμως αυτοί έχουν μόνο το όνομα και τη φήμη των ευγενών βασιλιάδων. «Αλλά αν κάποιοι, ενθουσιασμένοι από μια μεγάλη αυτοπεποίθηση», όπωςΠλάτων 113λέει, «με ψυχές αναμμένες με τη φωτιά της νιότης και ανοησία συνοδευόμενες από αλαζονεία», έχουν υποθέσει ότι ονομάζονται θεοί και ότι έχουν αφιερωμένους ναούς προς τιμήν τους, ωστόσο η φήμη τους άνθισε για σύντομο χρονικό διάστημα, και στη συνέχεια, καταδικάστηκαν για μάταια- δόξα και απάτη, «γρήγοροι στη μοίρα τους, τους αρέσει να καπνίζουν στον αέρα, να σηκώνονται προς τα πάνωπέταξε» 114, και τώρα, σαν φυγάδες σκλάβοι χωρίς αξίωση προστασίας, έχουν συρθεί από τα ιερά και τους βωμούς τους, και δεν τους μένει τίποτα παρά μόνο τα μνημεία τους και τους τάφους τους.

     Εξ ου και ο γέροντας Αντίγονος, όταν κάποιος Ερμόδοτος σε ένα ποίημα τον ανακήρυξε «Γόνο του Ήλιου και θεό», είπε, «ο σκλάβος που φροντίζει την κάμαρά μου δεν γνωρίζει κάτι τέτοιο.πράγμα!" 115Επιπλέον, ο Λύσιππος ο γλύπτης είχε απόλυτο δίκιο στην αποδοκιμασία του ζωγράφου Απελλή, επειδή ο Απελλής στο πορτρέτο του Αλέξανδρου τον είχε αναπαραστήσει με έναν κεραυνό στο χέρι, ενώ ο ίδιος τον Αλέξανδρο κρατώντας ένα δόρυ, η δόξα του οποίου δεν είχε μήκος. τα χρόνια θα μπορούσαν ποτέ να χαμηλώσουν, αφού ήταν αληθινό και ήταν δικαίωμά του.

     25. Βέλτιον οὖν οἱ τὰ περὶ τὸν Τυφῶνα καὶ Ὄσιριν καὶ Ἶσιν ἱστορούμενα μήτε θεῶν παθήματα μήτ’ ἀνθρώπων, ἀλλὰ δαιμόνων μεγάλων εἶναι νομίζοντες, οὓς καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας καὶ Ξενοκράτης καὶ Χρύσιππος ἑπόμενοι τοῖς πάλαι θεολόγοις ἐρρωμενεστέρους μὲν ἀνθρώπων γεγονέναι λέγουσι καὶ πολὺ τῇ δυνάμει τὴν φύσιν ὑπερφέροντας ἡμῶν, τὸ δὲ θεῖον οὐκ ἀμιγὲς οὐδ’ ἄκρατον ἔχοντας, ἀλλὰ καὶ ψυχῆς φύσει καὶ σώματος αἰσθήσει ἐν συνειληχὸς ἡδονὴν δεχομένῃ καὶ πόνον καὶ ὅσα ταύταις ἐπιγενόμενα ταῖς μεταβολαῖς πάθη τοὺς μὲν μᾶλλον τοὺς δ’ ἧττον ἐπιταράττει· γίνονται γὰρ ὡς ἐν ἀνθρώποις καὶ δαίμοσιν ἀρετῆς διαφοραὶ καὶ κακίας. τὰ γὰρ Γιγαντικὰ καὶ Τιτανικὰ παρ’ Ἕλλησιν ᾀδόμενα καὶ Κρόνου τινὲς ἄθεσμοι πράξεις καὶ Πύθωνος ἀντιτάξεις πρὸς Ἀπόλλωνα φυγαί τε Διονύσου καὶ πλάναι Δήμητρος οὐδὲν ἀπολείπουσι τῶν Ὀσιριακῶν καὶ Τυφωνικῶν ἄλλων θ’ ὧν πᾶσιν ἔξεστιν ἀνέδην μυθολογουμένων ἀκούειν· ὅσα τε μυστικοῖς ἱεροῖς περικαλυπτόμενα καὶ τελεταῖς ἄρρητα διασῴζεται καὶ ἀθέατα πρὸς τοὺς πολλούς, ὅμοιον ἔχει λόγον.

     25. Καλύτερα 116, επομένως, είναι η κρίση όσων υποστηρίζουν ότι οι ιστορίες για τον Τυφώνα, τον Όσιρι και την Ίσιδα είναι καταγραφές εμπειριών ούτε θεών ούτε ανθρώπων, αλλά ημίθεων, των οποίωνΠλάτωνας 117καιΠυθαγόρας 118καιΞενοκράτης 119καιΧρύσιππου 120, ακολουθώντας το παράδειγμα των πρώιμων συγγραφέων για ιερά θέματα, ισχυρίζονται ότι ήταν ισχυρότεροι από τους ανθρώπους και, με τη δύναμή τους, ξεπέρασαν πολύ τη φύση μας, αλλά δεν κατείχαν τη θεϊκή ιδιότητα αμίμητη και αμόλυντη, αλλά με μερίδιο και στη φύση της ψυχής και στις αντιληπτικές ικανότητες του σώματος, και με μια ευαισθησία στην ευχαρίστηση και στον πόνο και σε οποιαδήποτε άλλη εμπειρία συμβαίνει σε αυτές τις μεταλλάξεις, και είναι η πηγή πολλής ανησυχίας σε μερικούς και λιγότερης σε άλλους. Γιατί στους ημίθεους, όπως και στους ανθρώπους, υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί αρετής και κακίας. Τα κατορθώματα των Γιγάντων και των Τιτάνων που γιορτάζονται μεταξύ των Ελλήνων, οι παράνομες πράξεις ενόςΚρόνος 121, η πεισματική αντίσταση του Πύθωνα κατά του Απόλλωνα, οι πτήσεις τωνΔιόνυσος 122, και οι περιπλανήσεις της Δήμητρας, δεν υπολείπονται καθόλου από τα κατορθώματα του Όσιρη και του Τυφώνα και άλλα κατορθώματα που μπορεί κανείς να ακούσει ελεύθερα να επαναλαμβάνεται στην παραδοσιακή ιστορία. Έτσι, επίσης, όλα τα πράγματα που κρατούνται πάντα μακριά από τα αυτιά και τα μάτια του πλήθους κρύβονται πίσω από μυστικιστικές τελετές και τελετές έχουν παρόμοια εξήγηση.

     26. Ἀκούομεν δὲ καὶ Ὁμήρου τοὺς μὲν ἀγαθοὺς διαφόρως “θεοειδέας” ἑκάστοτε καλοῦντος καὶ “ἀντιθέους” καί “θεῶν ἄπο μήδε’ ἔχοντας”, τῷ δ’ ἀπὸ τῶν δαιμόνων προσρήματι χρωμένου κοινῶς ἐπί τε χρηστῶν καὶ φαύλων δαιμόνιε, σχεδὸν ἐλθέ· τίη δειδίσσεαι οὕτως Ἀργείους; καὶ πάλιν ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος, καί δαιμονίη, τί νύ σε Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες τόσσα κακὰ ῥέζουσιν, ὅ τ’ ἀσπερχὲς μενεαίνεις Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐυκτίμενον πτολίεθρον; ὡς τῶν δαιμόνων μικτὴν καὶ ἀνώμαλον φύσιν ἐχόντων καὶ προαίρεσιν.

     Ὅθεν ὁ μὲν Πλάτων δ Ὀλυμπίοις θεοῖς τὰ δεξιὰ καὶ περιττά, τὰ δ’ ἀντίφωνα τούτων δαίμοσιν ἀποδίδωσιν· ὁ δὲ Ξενοκράτης καὶ τῶν ἡμερῶν τὰς ἀποφράδας καὶ τῶν ἑορτῶν, ὅσαι πληγάς τινας ἢ κοπετοὺς ἢ νηστείας ἢ δυσφημίας ἢ αἰσχρολογίαν ἔχουσιν, οὔτε θεῶν τιμαῖς οὔτε δαιμόνων οἴεται προσήκειν χρηστῶν, ἀλλ’ εἶναι φύσεις ἐν τῷ περιέχοντι μεγάλας μὲν καὶ ἰσχυράς, δυστρόπους δὲ καὶ σκυθρωπάς, αἳ χαίρουσι τοῖς τοιούτοις καὶ τυγχάνουσαι πρὸς οὐθὲν ἄλλο χεῖρον τρέπονται. τοὺς δὲ χρηστοὺς πάλιν καὶ ἀγαθοὺς ὅ θ’ Ἡσίοδος “ἁγνοὺς δαίμονας” καὶ “φύλακας ἀνθρώπων” προσαγορεύει, “πλουτοδότας καὶ τοῦτο γέρας βασιλήιον ἔχοντας”· Ὅ τε Πλάτων ε ἑρμηνευτικὸν τὸ τοιοῦτον ὀνομάζει γένος καὶ διακονικὸν ἐν μέσῳ θεῶν καὶ ἀνθρώπων, εὐχὰς μὲν ἐκεῖ καὶ δεήσεις ἀνθρώπων ἀναπέμποντας, ἐκεῖθεν δὲ μαντεῖα δεῦρο καὶ δόσεις ἀγαθῶν φέροντας.

     Ἐμπεδοκλῆς δὲ καὶ δίκας φησὶ διδόναι τοὺς δαίμονας ὧν ἂν ἐξαμάρτωσι καὶ πλημμελήσωσιν αἰθέριον μὲν γάρ σφε μένος πόντονδε διώκει, πόντος δ’ ἐς χθονὸς οὖδας ἀπέπτυσε, γαῖα δ’ ἐς αὐγὰς ἠελίου ἀκάμαντος, ὁ δ’ αἰθέρος ἔμβαλε δίναις· ἄλλος δ’ ἐξ ἄλλου δέχεται, στυγέουσι δὲ πάντες, ἄχρι οὗ κολασθέντες οὕτω καὶ καθαρθέντες αὖθις τὴν κατὰ φύσιν χώραν καὶ τάξιν ἀπολάβωσι.

     26. Καθώς διαβάζουμε Όμηρο, παρατηρούμε ότι σε πολλά διαφορετικά μέρη ονομάζει διακριτικά το καλό«θεόμορφο» 123και «ομότιμοι τουθεοί» 124και «έχοντας κερδισμένη σύνεση από τηνθεοί» 125, αλλά ότι το επίθετο που προέρχεται από τους ημίθεους (ή δαίμονες) το χρησιμοποιεί για τους άξιους και ανάξιουςόμοια 126

Δαίμονες κύριε, βιαστείτε. γιατί φοβάσαι τους Αργείουςέτσι? 127 και ξανα Όταν για τέταρτη φορά όρμησε, σαν αδαίμονας 128 Και Δαιμόνιε φίλε, σε τι σε δουλεύουν τόσο άρρωστος ο Πρίαμος και τα παιδιά του Πρίαμου, που η ψυχή σου πάντα ανυπομονεί ανελέητ τον Ίλιο, ωραία χτισμένη πόλη, να ολοκληρώσειερήμωση? 129 Η υπόθεση, λοιπόν, είναι ότι οι ημίθεοι (ή δαίμονες) έχουν μια περίπλοκη και ασυνεπή φύση και σκοπό.

     Διά του οποίουΠλάτων 130αποδίδει στους Ολύμπιους θεούς δεξιές ιδιότητες και περιττούς αριθμούς και στους ημίθεους το αντίθετο από αυτά. Ο Ξενοκράτης είναι επίσης της γνώμης ότι τέτοιες μέρες όπως είναι οι μέρες κακού οιωνού, και τέτοιες γιορτές που συνδέονται με αυτές είτε ξυλοδαρμούς είτε θρήνους είτε νηστείες είτε σκληρές γλώσσες ή αστεία αστεία δεν έχουν καμία σχέση με τις τιμές που αποδίδονται στους θεούς ή σε άξιους ημίθεους , αλλά πιστεύει ότι υπάρχουν στον χώρο για εμάς ορισμένες μεγάλες και ισχυρές φύσεις, θρασείς, όμως, και θορυβώδεις, που χαίρονται με τέτοια πράγματα και, αν καταφέρουν να τα αποκτήσουν, δεν καταφεύγουν σε τίποτα χειρότερο. Και πάλι, ο Ησίοδος αποκαλεί τους άξιους και καλούς ημίθεους «ιερούς δαίμονες» και «φύλακες»άνδρες» 131και «δότες πλούτου, και έχοντας ανταμοιβή που είναιβασιλικά» 132. ΚαιΠλάτων 133αποκαλεί αυτό το είδος ερμηνείας και διακονίας, στο μέσον μεταξύ θεών και ανθρώπων, καθώς μεταφέρουν εκεί τις προσευχές και τις ικεσίες των ανθρώπων, και από εκεί φέρνουν τους χρησμούς και τα δώρα (διανομές) των καλών πραγμάτων.

     Εμπεδοκλής 134λέει επίσης ότι οι ημίθεοι πρέπει να πληρώσουν την ποινή για τις αμαρτίες που διαπράττουν και τα καθήκοντα που παραμελούν: Το Might of the Heavens τους κυνηγάει στο βασίλειο του Ωκεανού.

Ο Ωκεανός τους εκτοξεύει στο χώμα της Γης, και η Γη τους οδηγεί κατευθείαν στις ακτίνες του ακούραστου Ήλιου, ο οποίος τους στέλνει στις Στροβιλιές του Ουρανού. Έτσι ο ένας από τον άλλο τα δέχεται, αλλά πάντα με απέχθεια. έως ότου, όταν έχουν έτσι παιδευτεί και εξαγνιστεί, ανακτήσουν τη θέση και τη θέση στην οποία ανήκουν σύμφωνα με τη φύση τους.

     27. Τούτων δὲ καὶ τῶν τοιούτων ἀδελφὰ λέγεσθαί φασι περὶ Τυφῶνος, ὡς δεινὰ μὲν ὑπὸ φθόνου καὶ δυσμενείας εἰργάσατο καὶ πάντα πράγματα ταράξας ἐνέπλησε κακῶν γῆν ὁμοῦ τι πᾶσαν καὶ θάλασσαν, εἶτα δίκην ἔδωκεν· ἡ δὲ τιμωρὸς Ὀσίριδος ἀδελφὴ καὶ γυνὴ τὴν Τυφῶνος σβέσασα καὶ καταπαύσασα μανίαν καὶ λύσσαν οὐ περιεῖδε τοὺς ἄθλους καὶ τοὺς ἀγῶνας, οὓς ἀνέτλη, καὶ πλάνας αὑτῆς καὶ πολλὰ μὲν ἔργα σοφίας πολλὰ δ’ ἀνδρείας ἀμνηστίαν ὑπολαβοῦσαν καὶ σιωπήν, ἀλλὰ ταῖς ἁγιωτάταις ἀναμίξασα τελεταῖς εἰκόνας καὶ ὑπονοίας καὶ μιμήματα τῶν τότε παθημάτων εὐσεβείας ὁμοῦ δίδαγμα καὶ παραμύθιον ἀνδράσι καὶ γυναιξὶν ὑπὸ συμφορῶν ἐχομένοις ὁμοίων καθωσίωσεν.

     Αὐτὴ δὲ καὶ Ὄσιρις ἐκ δαιμόνων ἀγαθῶν δι’ ἀρετὴν εἰς θεοὺς μεταβαλόντες, ὡς ὕστερον Ἡρακλῆς καὶ Διόνυσος, ἅμα καὶ θεῶν καὶ δαιμόνων οὐκ ἀπὸ τρόπου μεμιγμένας τιμὰς ἔχουσι, πανταχοῦ μὲν ***, ἐν δὲ τοῖς ὑπὲρ γῆν καὶ ὑπὸ γῆν δυνάμενοι μέγιστον. Οὐ γὰρ ἄλλον εἶναι Σάραπιν ἢ τὸν Πλούτωνά φασι καὶ Ἶσιν τὴν Περσέφασσαν, ὡς Ἀρχέμαχος εἴρηκεν ὁ Εὐβοεὺς καὶ ὁ Ποντικὸς Ἡρακλείδης τὸ χρηστήριον ἐν Κανώβῳ Πλούτωνος ἡγούμενος εἶναι.

     27. Ιστορίες παρόμοιες με αυτές και άλλες σαν αυτές λένε ότι σχετίζονται με τον Typhon. πώς αυτό, υποκινούμενος από τη ζήλια και την εχθρότητα, έκανε τρομερές πράξεις και, φέρνοντας απόλυτη σύγχυση σε όλα τα πράγματα, γέμισε όλη τη Γη, αλλά και τον ωκεανό επίσης, με κακά, και αργότερα πλήρωσε την τιμωρία γι' αυτό. Αλλά η εκδικητής, η αδερφή και σύζυγος του Όσιρι, αφού κατέπνιξε και κατέστειλε την τρέλα και την οργή του Τυφώνα, δεν έμεινε αδιάφορη για τους αγώνες και τους αγώνες που είχε υπομείνει, ούτε για τις περιπλανήσεις της ούτε για τις πολλαπλές πράξεις σοφίας της και πολλά κατορθώματα γενναιότητας, ούτε θα δεχόταν τη λήθη και τη σιωπή γι' αυτά, αλλά αναμίχθηκε στις πιο ιερές τελετουργίες απεικονίσεις και προτάσεις και αναπαραστάσεις των εμπειριών της εκείνης της εποχής, και τις αγίασε, τόσο ως μάθημα ευσέβειας όσο και ως ενθάρρυνση για τους ανθρώπους και γυναίκες που βρίσκονται στα χέρια όμοιων συμφορών.

     Η ίδια και ο Όσιρις, μεταφράστηκαν για τις αρετές τους από καλούς ημίθεους σεθεοί 135, όπως και ο Ηρακλής και ο Διόνυσοςαργότερα 136, όχι ασύμφορα απολαμβάνουν διπλές τιμές, τόσο των θεών όσο και των ημίθεων, και οι δυνάμεις τους εκτείνονται παντού, αλλά είναι μεγαλύτερες στις περιοχές πάνω από τη γη και κάτω από τη γη. Στην πραγματικότητα, οι άνδρες ισχυρίζονται ότι ο Πλούτωνας δεν είναι άλλος από τον Σέραπις και ότι η Περσεφόνη είναι η Ίσις, ακόμη καιΑρχήμαχος 137της Εύβοιας έχει πει, και επίσης ο ΗρακλείδηςΓέφυρα 138που θεωρεί το μαντείο στον Κάνωπο ως χρησμό του Πλούτωνα.

     28. Πτολεμαῖος δ’ ὁ Σωτὴρ ὄναρ εἶδε τὸν ἐν Σινώπῃ τοῦ Πλούτωνος κολοσσόν, οὐκ ἐπιστάμενος οὐδ’ ἑωρακὼς πρότερον οἷος ἦν τὴν μορφήν, κελεύοντα κομίσαι τὴν ταχίστην αὐτὸν εἰς Ἀλεξάνδρειαν. Ἀγνοοῦντι δ’ αὐτῷ καὶ ἀποροῦντι, ποῦ καθίδρυται, καὶ διηγουμένῳ τοῖς φίλοις τὴν ὄψιν εὑρέθη πολυπλανὴς ἄνθρωπος ὄνομα Σωσίβιος, ἐν Σινώπῃ φάμενος ἑωρακέναι τοιοῦτον κολοσσόν, οἷον ὁ βασιλεὺς ἰδεῖν ἔδοξεν. Ἔπεμψεν οὖν Σωτέλη καὶ Διονύσιον, οἳ χρόνῳ πολλῷ καὶ μόλις, οὐκ ἄνευ μέντοι θείας προνοίας, ἤγαγον ἐκκλέψαντες. Ἐπεὶ δὲ κομισθεὶς ὤφθη, συμβαλόντες οἱ περὶ Τιμόθεον τὸν ἐξηγητὴν καὶ Μανέθωνα τὸν Σεβεννύτην Πλούτωνος ὂν ἄγαλμα τῷ Κερβέρῳ τεκμαιρόμενοι καὶ τῷ δράκοντι πείθουσι τὸν Πτολεμαῖον, ὡς ἑτέρου θεῶν οὐδενὸς ἀλλὰ Σαράπιδός ἐστιν· οὐ γὰρ ἐκεῖθεν οὕτως ὀνομαζόμενος ἧκεν, ἀλλ’ εἰς Ἀλεξάνδρειαν κομισθεὶς τὸ παρ’ Αἰγυπτίοις ὄνομα τοῦ Πλούτωνος ἐκτήσατο τὸν Σάραπιν.

     Καὶ μέντοι τὰ Ἡρακλείτου τοῦ φυσικοῦ λέγοντος “ᾍδης καὶ Διόνυσος ωὑτὸς ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν” εἰς ταύτην ὑπάγουσι τὴν δόξαν. Οἱ γὰρ ἀξιοῦντες Ἅιδην λέγεσθαι τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς οἷον παραφρονούσης καὶ μεθυούσης ἐν αὐτῷ, γλίσχρως ἀλληγοροῦσι. Βέλτιον δὲ τὸν Ὄσιριν εἰς ταὐτὸ συνάγειν τῷ Διονύσῳ τῷ τ’ Ὀσίριδι τὸν Σάραπιν, ὅτε τὴν φύσιν μετέβαλε, ταύτης τυχόντι τῆς προσηγορίας. διὸ πᾶσι κοινὸς ὁ Σάραπίς ἐστιν, ὡς δὴ τὸν Ὄσιριν οἱ τῶν ἱερῶν μεταλαβόντες ἴσασιν.

     28. Ο Πτολεμαίος Σώτερ είδε σε όνειρο το κολοσσιαίο άγαλμα του Πλούτωνα στην Σινώπη, χωρίς να γνωρίζει ούτε να έχει δει ποτέ πώς ήταν, και στον ύπνο του το άγαλμα του ζήτησε να το μεταφέρει με κάθε ταχύτητα στην Αλεξάνδρεια. Δεν είχε καμία πληροφορία και κανένα μέσο να γνωρίζει πού βρισκόταν το άγαλμα, αλλά καθώς διηγήθηκε το όραμα στους φίλους του, ανακαλύφθηκε γι 'αυτόν ένας πολυταξιδεμένος άνδρας με το όνομα Sosibius, ο οποίος είπε ότι είχε δει στη Σινώπη ακριβώς ένα τέτοιο μεγάλο άγαλμα όπως νόμιζε ότι είδε ο βασιλιάς. Ο Πτολεμαίος λοιπόν έστειλε τον Σοτέλη και τον Διονύσιο, οι οποίοι μετά από αρκετό καιρό και με μεγάλη δυσκολία, και όχι χωρίς τη βοήθεια της θείας πρόνοιας, κατάφεραν να κλέψουν το άγαλμα και να το φέρουν.μακριά 139. Όταν μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο και εκτέθηκε σε θέαμα, ο Τιμόθεος, ο εκθέτης του ιερού νόμου, και ο Μανέθων του Σεβεννύτου, και οι συνεργάτες τους, υπέθεσαν ότι ήταν το άγαλμα του Πλούτωνα, βασίζοντας την εικασία τους στον Κέρβερο και το φίδι μαζί του. και έπεισαν τον Πτολεμαίο ότι ήταν το άγαλμα κανενός άλλου θεού παρά μόνο ο Σέραπις. Σίγουρα δεν έφερε αυτό το όνομα όταν ήρθε για τη Σινώπη, αλλά, αφού μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια, πήρε από μόνο του το όνομα που φέρει ο Πλούτωνας μεταξύ των Αιγυπτίων, αυτό του Σέραπις.

     Επιπλέον, από τότεΗράκλειτος 140ο φυσικός φιλόσοφος λέει, «Το ίδιο είναι ο Άδης και ο Διόνυσος, για να τιμήσουν αυτόν που οργίζονται και ορμούν», οι άνθρωποι τείνουν να καταλήξουν σε αυτή τη γνώμη. Μάλιστα, όσοι επιμένουν ότι το σώμα λέγεται Άδης, αφού η ψυχή είναι, σαν να λέγαμε, διαταραγμένη και μεθυσμένη όταν βρίσκεται στο σώμα, είναι πολύ επιπόλαιοι στη χρήση της αλληγορίας. Είναι καλύτερα να ταυτιστείτε με τον ΌσιριΔιόνυσος 141και ο Σέραπις μεΌσιρις 142, ο οποίος έλαβε αυτή την ονομασία τη στιγμή που άλλαξε φύση. Για το λόγο αυτό ο Σέραπις είναι θεός όλων των κοινών λαών, όπως και ο Όσιρις. και αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι συμμετείχαν στις ιερές τελετές.

     29. Οὐ γὰρ ἄξιον προσέχειν τοῖς Φρυγίοις γράμμασιν, ἐν οἷς λέγεται † Χάροπος μὲν τοῦ Ἡρακλέους γενέσθαι θυγάτηρ Ἶσις, † Αἰακοῦ δὲ τοῦ Ἡρακλέους ὁ Τυφών, οὐδὲ Φυλάρχου μὴ καταφρονεῖν γράφοντος , ὅτι πρῶτος εἰς Αἴγυπτον ἐξ Ἰνδῶν Διόνυσος ἤγαγε δύο βοῦς, ὧν ἦν τῷ μὲν Ἆπις ὄνομα τῷ δ’ Ὄσιρις· Σάραπις δ’ ὄνομα τοῦ τὸ πᾶν κοσμοῦντός ἐστι παρὰ τὸ σαίρειν, ὃ καλλύνειν τινὲς καὶ κοσμεῖν λέγουσιν. Ἄτοπα γὰρ ταῦτα τοῦ Φυλάρχου, πολλῷ δ’ ἀτοπώτερα τὰ τῶν λεγόντων οὐκ εἶναι θεὸν τὸν Σάραπιν, ἀλλὰ τὴν Ἄπιδος σορὸν οὕτως ὀνομάζεσθαι, καὶ χαλκᾶς τινας ἐν Μέμφει πύλας λήθης καὶ κωκυτοῦ προσαγορευομένας, ὅταν θάπτωσι τὸν Ἆπιν, ἀνοίγεσθαι βαρὺ καὶ σκληρὸν ψοφούσας· διὸ παντὸς ἠχοῦντος ἡμᾶς χαλκώματος ἐπιλαμβάνεσθαι. Μετριώτερον δ’ οἱ παρὰ τὸ σεύεσθαι καὶ τὸ σοῦσθαι τὴν τοῦ παντὸς ἅμα κίνησιν εἰρῆσθαι φάσκοντες.

     Οἱ δὲ πλεῖστοι τῶν ἱερέων εἰς ταὐτό φασι τὸν Ὄσιριν συμπεπλέχθαι καὶ τὸν Ἆπιν, ἐξηγούμενοι καὶ διδάσκοντες ἡμᾶς, ὡς ἔμμορφον εἰκόνα χρὴ νομίζειν τῆς Ὀσίριδος ψυχῆς τὸν Ἆπιν. Ἐγὼ δ’, εἰ μὲν Αἰγύπτιόν ἐστι τοὔνομα τοῦ Σαράπιδος, εὐφροσύνην αὐτὸ δηλοῦν οἴομαι καὶ χαρμοσύνην, τεκμαιρόμενος ὅτι τὴν ἑορτὴν Αἰγύπτιοι τὰ Χαρμόσυνα “Σαίρει” καλοῦσιν. Καὶ γὰρ Πλάτων ϛ τὸν Ἅιδην ὡς † Αἰδοῦς υἱὸν τοῖς παρ’ αὐτῷ γενομένοις καὶ προσηνῆ θεὸν ὠνομάσθαι φησί· καὶ παρ’ Αἰγυπτίοις ἄλλα τε πολλὰ τῶν ὀνομάτων λόγον ἔχει καὶ τὸν ὑποχθόνιον τόπον, εἰς ὃν οἴονται τὰς ψυχὰς ἀπέρχεσθαι μετὰ τὴν τελευτήν, Ἀμένθην καλοῦσι σημαίνοντος τοῦ ὀνόματος τὸν λαμβάνοντα καὶ διδόντα. Εἰ δὲ καὶ τοῦτο τῶν ἐκ τῆς Ἑλλάδος ἀπελθόντων πάλαι καὶ μετακομισθέντων ὀνομάτων ἕν ἐστιν, ὕστερον ἐπισκεψόμεθα· νῦν δὲ τὰ λοιπὰ τῆς ἐν χερσὶ δόξης προσδιέλθωμεν.

     29. Δεν αξίζει τον κόπο να δώσουμε προσοχή στο Φρυγικόγραπτά 143, στο οποίο λέγεται ότι ο Σεράπις ήταν γιος του Ηρακλή, και η Ίσις ήταν κόρη του, και ο Τυφών ήταν γιος του Αλκαίου, ο οποίος ήταν επίσης γιος του Ηρακλή. Ούτε πρέπει να παραλείψουμε να καταφρονήσουμε τον Φύλαρχο, ο οποίος γράφει ότι ο Διόνυσος ήταν ο πρώτος που έφερε από την Ινδία στην Αίγυπτο δύο ταύρους και ότι το όνομα του ενός ήταν Άπις και του άλλου Όσιρις. Αλλά Serapis είναι το όνομα αυτού που θέτει σε τάξη το σύμπαν, και προέρχεται από το «sweep» (sairein), που κάποιοι λένε ότι σημαίνει «ωραιοποιώ» και «βάζω μέσα».παραγγελία» 144. Στην πραγματικότητα, αυτές οι δηλώσεις του Φυλάρχου είναι παράλογες, αλλά ακόμη πιο παράλογες είναι αυτές που προβάλλουν εκείνοι που λένε ότι ο Σεράπις δεν είναι καθόλου θεός, αλλά το όνομα του φέρετρου του Άπις. και ότι υπάρχουν στη Μέμφις ορισμένες χάλκινες πύλες που ονομάζονται Πύλες της Λήθης καιΘρήνος 145, που ανοίγουν όταν γίνεται η ταφή του Άπις και βγάζουν έναν βαθύ και τραχύ ήχο. και είναι εξαιτίας αυτού που απλώνουμε το χέρι σε οτιδήποτε από μπρούτζο που βγάζει αήχος 146. Πιο μετριοπαθής είναι η δήλωση όσων λένε ότι τοπαράγωγο 147προέρχεται από το «shoot» (seuesthai) ή το «scoot» (σουστάι), που σημαίνει τη γενική κίνηση του σύμπαντος.

     Οι περισσότεροι από τους ιερείς λένε ότι ο Όσιρις και ο Άπις είναι ενωμένοι σε ένα, εξηγώντας μας και μας ενημερώνουν ότι πρέπει να θεωρήσουμε την Άπις ως τη σωματική εικόνα της ψυχής τουΌσιρις 148. Αλλά κατά τη γνώμη μου, αν το όνομα Σέραπις είναι αιγυπτιακό, σημαίνει κέφι και αγαλλίαση, και βασίζω αυτή τη γνώμη στο γεγονός ότι οι Αιγύπτιοι αποκαλούν τη γιορτή της χαράς τους σαϊρέι. Στην πραγματικότητα,Πλάτωνας 149λέει ότι ο Άδης ονομάζεται έτσι επειδή είναι ένας ευεργέτης και ευγενικός θεός προς όσους έχουν έρθει να μείνουν μαζί του. Επιπλέον, μεταξύ των Αιγυπτίων πολλά άλλα από τα σωστά ονόματα είναι αληθινές λέξεις. Για παράδειγμα, εκείνο το μέρος κάτω από τη γη, στο οποίο πιστεύουν ότι οι ψυχές αναχωρούν μετά το τέλος αυτής της ζωής, αποκαλούν Amenthes, το όνομα που σημαίνει «αυτός που λαμβάνει και δίνει». Είτε αυτή είναι μια από αυτές τις λέξεις που ήρθαν από την Ελλάδα σε πολύ αρχαίους χρόνους και επανήλθανπάλι 150θα εξετάσουμεαργότερα 151, αλλά προς το παρόν ας προχωρήσουμε στη συζήτηση των υπόλοιπων απόψεων που έχουμε μπροστά μας.

     30. Ὁ μὲν γὰρ Ὄσιρις καὶ ἡ Ἶσις ἐκ δαιμόνων ἀγαθῶν εἰς θεοὺς μετήλλαξαν· τὴν δὲ τοῦ Τυφῶνος ἠμαυρωμένην καὶ συντετρυμμένην δύναμιν, ἔτι δὲ καὶ ψυχορραγοῦσαν καὶ σφαδᾴζουσαν, ἔστιν αἷς παρηγοροῦσι θυσίαις καὶ πραΰνουσιν, ἔστι δ’ ὅτε πάλιν ἐκταπεινοῦσι καὶ καθυβρίζουσιν ἔν τισιν ἑορταῖς, τῶν μὲν ἀνθρώπων τοὺς πυρροὺς καὶ προπηλακίζοντες, ὄνον δὲ κατακρημνίζοντες, ὡς Κοπτῖται, διὰ τὸ πυρρὸν γεγονέναι τὸν Τυφῶνα καὶ ὀνώδη τὴν χρόαν. Βουσιρῖται δὲ καὶ Λυκοπολῖται σάλπιγξιν οὐ χρῶνται τὸ παράπαν ὡς ὄνῳ φθεγγομέναις ἐμφερές. Καὶ ὅλως τὸν ὄνον οὐ καθαρὸν ἀλλὰ δαιμονικὸν ἡγοῦνται ζῷον εἶναι διὰ τὴν πρὸς ἐκεῖνον ὁμοιότητα καὶ πόπανα ποιοῦντες ἐν θυσίαις τοῦ τε Παϋνὶ καὶ τοῦ Φαωφὶ μηνὸς ἐπιπλάττουσι παράσημον ὄνον δεδεμένον.

     Ἐν δὲ τῇ τοῦ Ἡλίου θυσίᾳ τοῖς σεβομένοις τὸν θεὸν παρεγγυῶσι μὴ φορεῖν ἐπὶ τῷ σώματι χρυσία μηδ’ ὄνῳ τροφὴν διδόναι. Φαίνονται δὲ καὶ οἱ Πυθαγορικοὶ τὸν Τυφῶνα δαιμονικὴν ἡγούμενοι δύναμιν· λέγουσι γὰρ ἐν ἀρτίῳ μέτρῳ † ἕκτῳ καὶ πεντηκοστῷ γεγονέναι Τυφῶνα· καὶ πάλιν τὴν μὲν τοῦ τριγώνου φύσιν Ἅιδου καὶ Διονύσου καὶ Ἄρεος εἶναι· τὴν δὲ τοῦ τετραγώνου Ῥέας καὶ Ἀφροδίτης καὶ Δήμητρος καὶ Ἑστίας καὶ Ἥρας· τὴν δὲ τοῦ δωδεκαγώνου Διός· τὴν δὲ τοῦ ἑκκαιπεντηκονταγωνίου Τυφῶνος, ὡς Εὔδοξος ἱστόρηκεν.

     30. Τώρα ο Όσιρις και η Ίσις από καλές δευτερεύουσες θεότητες μετατράπηκαν σεθεοί 152. Αλλά τη δύναμη του Τυφώνα, εξασθενημένη και συντριβή, αλλά ακόμα παλεύοντας και παλεύοντας ενάντια στην εξαφάνιση, προσπαθούν να παρηγορήσουν και να απαλύνουν με ορισμένες θυσίες. αλλά πάλι υπάρχουν φορές που σε ορισμένα πανηγύρια τον εξευτελίζουν και τον προσβάλλουν επιτιθέμενοι κοκκινομάλληδες και πετώντας ένα γαϊδούρι στην άκρη ενός γκρεμού, όπως κάνουν οι Κοπτώτες, επειδή ο Τυφών είχε κόκκινα μαλλιά και σε χρώμα έμοιαζε με έναείναι 153. Οι άνθρωποι τουΜπουσιρής 154και το Lycopolis δεν χρησιμοποιούν καθόλου τρομπέτες, γιατί αυτές κάνουν έναν ήχο σανείναι 155; και συνολικά θεωρούν τον γάιδαρο ως ένα ακάθαρτο ζώο που κυριαρχείται από κάποια ανώτερη δύναμη λόγω της ομοιότητάς του μεΤυφών 156και όταν φτιάχνουν κέικ στις θυσίες τους τον μήνα Paÿni και Phaophi, αποτυπώνουν πάνω τους τη συσκευή ενός γαϊδουριού δεμένου μεσχοινί 157.

     Επιπλέον, στη θυσία στον Ήλιο προτρέπουν τους πιστούς τους να μην φορούν χρυσά στολίδια ούτε να δίνουν τροφή σε γαϊδούρι. Είναι ξεκάθαρο ότι οι οπαδοί του Πυθαγόρα θεωρούν τον Typhon ως μια δαιμονική δύναμη. γιατί λένε ότι γεννήθηκε σε ζυγό συντελεστή πενήντα έξι. και η κυριαρχία του τριγώνου ανήκει στον Άδη, τον Διόνυσο και τον Άρη, αυτή του τετράπλευρου στη Ρέα, ​​την Αφροδίτη, τη Δήμητρα, την Εστία και την Ήρα, αυτή του δωδεκάγωνουΔίας 158, αυτό ενός πολυγώνου με πενήντα έξι πλευρές προς τον Τυφώνα, όπως έχει καταγράψει ο Εύδοξος.

     31. Αἰγύπτιοι δὲ πυρρόχρουν γεγονέναι τὸν Τυφῶνα νομίζοντες καὶ τῶν βοῶν τοὺς πυρροὺς καθιερεύουσιν, οὕτως ἀκριβῆ ποιούμενοι τὴν παρατήρησιν, ὥστε, κἂν μίαν ἔχῃ τρίχα μέλαιναν ἢ λευκήν, ἄθυτον ἡγεῖσθαι· θύσιμον γὰρ οὐ φίλον εἶναι θεοῖς, ἀλλὰ τοὐναντίον, ὅσα ψυχαῖς ἀνοσίων ἀνθρώπων καὶ ἀδίκων εἰς ἕτερα μεταμορφουμένων σώματα συνείληχε.

     Διὸ τῇν μὲν κεφαλῇ τοῦ ἱερείου καταρασάμενοι καὶ ἀποκόψαντες εἰς τὸν ποταμὸν ἐρρίπτουν πάλαι, νῦν δὲ τοῖς ξένοις ἀποδίδονται· τὸν δὲ μέλλοντα θύεσθαι βοῦν οἱ σφραγισταὶ λεγόμενοι τῶν ἱερέων κατεσημαίνοντο, τῆς σφραγῖδος, ὡς ἱστορεῖ Κάστωρ, γλυφὴν μὲν ἐχούσης ἄνθρωπον εἰς γόνυ καθεικότα ταῖς χερσὶν ὀπίσω περιηγμέναις, ἔχοντα κατὰ τῆς σφαγῆς ξίφος ἐγκείμενον. Ἀπολαύειν δὲ καὶ τὸν ὄνον, ὥσπερ εἴρηται, τῆς ὁμοιότητος διὰ τὴν ἀμαθίαν καὶ τὴν ὕβριν οὐχ ἧττον ἢ διὰ τὴν χρόαν οἴονται· διὸ καὶ τῶν Περσικῶν βασιλέων ἐχθραίνοντες μάλιστα τὸν Ὦχον ὡς ἐναγῆ καὶ μιαρόν, ὄνον ἐπωνόμασαν. Κἀκεῖνος εἰπών “ὁ μέντοι ὄνος οὗτος ὑμῶν κατευωχήσεται τὸν βοῦν” ἔθυσε τὸν Ἆπιν, ὡς Δείνων ἱστόρηκεν. Οἱ δὲ λέγοντες ἐκ τῆς μάχης ἐπ’ ὄνου τῷ Τυφῶνι τὴν φυγὴν ἑπτὰ ἡμέρας γενέσθαι καὶ σωθέντα γεννῆσαι παῖδας Ἱεροσόλυμον καὶ Ἰουδαῖον, αὐτόθεν εἰσὶ κατάδηλοι τὰ Ἰουδαϊκὰ παρέλκοντες εἰς τὸν μῦθον.

     31. Οι Αιγύπτιοι, λόγω της πεποίθησής τους ότι ο Τυφών ήταν κόκκινοςχροιά 159, αφιερώνουν επίσης για να θυσιάσουν τέτοια από τα τακτοποιημένα βοοειδή τους όπως είναι ενός κόκκινουχρώμα 160, αλλά διεξάγουν την εξέταση αυτών τόσο σχολαστικά που, αν ένα ζώο έχει μόνο μία τρίχα μαύρη ή άσπρη, θεωρούν λάθος να θυσιαστούναυτό 161; γιατί θεωρούν κατάλληλο για θυσία όχι αυτό που είναι αγαπητό στους θεούς, αλλά το αντίστροφο, δηλαδή ζώα που έχουν ενσαρκώσει μέσα τους ψυχές ανίερων και αδίκων ανθρώπων που έχουν μεταμορφωθεί σε άλλα σώματα.

     Γι' αυτό επικαλούνται κατάρες στο κεφάλι του θύματος και το κόβουν, και παλιότερα το πετούσαν στο ποτάμι, αλλά τώρα το πουλάνε στονεξωγήινοι 162. Πάνω στο περιποιημένο ζώο που προοριζόταν για θυσία όσοι από τους ιερείς κλήθηκαν«Sealers» 163χρησιμοποιείται για να βάλει ένα σημάδι? και η σφραγίδα τους, όπως καταγράφει ο Castor, έφερε ένα χαρακτικό ενός άνδρα με το γόνατό του στο έδαφος και τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του και με ένα σπαθί στολαιμός 164. Σκέφτονται, όπως έγινεείπε 165, ότι ο γάιδαρος καρπώνεται τις συνέπειες της ομοιότητάς του λόγω της βλακείας του και της μοχθηρής συμπεριφοράς του όχι λιγότερο παρά λόγω του χρώματός του. Αυτός είναι και ο λόγος, αφού μισούσανΩχός 166Κυρίως οι Πέρσες βασιλιάδες, επειδή ήταν απεχθής και απεχθής ηγεμόνας, του έδωσαν το παρατσούκλι «ο Γαϊδούρι». και παρατήρησε, «Αλλά αυτό το Γαϊδούρι θα γλεντήσει με τον Ταύρο σου», και έσφαξε την Άπις, όπως έχει καταγράψει ο Deinon. Αλλά όσοι αναφέρουν ότι η φυγή του Τυφώνα από τη μάχη έγινε στην πλάτη ενός γαϊδουριού και διήρκεσε επτά ημέρες, και ότι αφού κατάφερε να διαφύγει, έγινε πατέρας γιων, του Ιεροσόλυμου και του Ιουδαίου, είναι προφανώς, όπως ο ίδιος ο εμφανίζουν ονόματα, προσπαθώντας να σύρουν Εβραϊκάπαραδόσεις 167στον μύθο.

     32. Ταῦτα μὲν οὖν τοιαύτας ὑπονοίας δίδωσιν· ἀπ’ ἄλλης δ’ ἀρχῆς τῶν φιλοσοφώτερόν τι λέγειν δοκούντων τοὺς ἁπλουστάτους σκεψώμεθα πρῶτον. Οὗτοι δ’ εἰσὶν οἱ λέγοντες, ὥσπερ Ἕλληνες Κρόνον ἀλληγοροῦσι τὸν χρόνον, Ἥραν δὲ τὸν ἀέρα, γένεσιν δὲ Ἡφαίστου τὴν εἰς πῦρ ἀέρος μεταβολήν, οὕτω παρ’ Αἰγυπτίοις Νεῖλον εἶναι τὸν Ὄσιριν Ἴσιδι συνόντα τῇ γῇ, Τυφῶνα δὲ τὴν θάλασσαν, εἰς ἣν ὁ Νεῖλος ἐμπίπτων ἀφανίζεται καὶ διασπᾶται, πλὴν ὅσον ἡ γῆ μέρος ἀναλαμβάνουσα καὶ δεχομένη γίγνεται γόνιμος ὑπ’ αὐτοῦ. Καὶ θρῆνός ἐστιν ἱερὸς ἐπ’ αὐτοῦ Κρόνου γενόμενος, θρηνεῖ δὲ τὸν ἐν τοῖς ἀριστεροῖς γινόμενον μέρεσιν, ἐν δὲ τοῖς δεξιοῖς φθειρόμενον.

     Αἰγύπτιοι γὰρ οἴονται τὰ μὲν ἑῷα τοῦ κόσμου πρόσωπον εἶναι, τὰ δὲ πρὸς βορρᾶν δεξιά, τὰ δὲ πρὸς νότον ἀριστερά· φερόμενος οὖν ἐκ τῶν νοτίων ὁ Νεῖλος, ἐν δὲ τοῖς βορείοις ὑπὸ τῆς θαλάσσης καταναλισκόμενος εἰκότως λέγεται τὴν μὲν γένεσιν ἐν τοῖς ἀριστεροῖς ἔχειν, τὴν δὲ φθορὰν ἐν τοῖς δεξιοῖς. Διὸ τήν τε θάλασσαν οἱ ἱερεῖς ἀφοσιοῦνται καὶ τὸν ἅλα Τυφῶνος ἀφρὸν καλοῦσι, καὶ τῶν ἀπαγορευομένων ἕν ἐστιν αὐτοῖς ἐπὶ τραπέζης ἅλα μὴ προτίθεσθαι· καὶ κυβερνήτας οὐ προσαγορεύουσιν, ὅτι χρῶνται θαλάττῃ καὶ τὸν βίον ἀπὸ τῆς θαλάττης ἔχουσιν· οὐχ ἥκιστα δὲ καὶ τὸν ἰχθὺν ἀπὸ ταύτης προβάλλονται τῆς αἰτίας καὶ τὸ μισεῖν ἰχθύι γράφουσιν.

     Ἐν Σάι γοῦν ἐν τῷ προπύλῳ τοῦ ἱεροῦ τῆς Ἀθηνᾶς ἦν γεγλυμμένον βρέφος, γέρων καὶ μετὰ τοῦτον ἱέραξ, ἐφεξῆς δ’ ἰχθύς, ἐπὶ πᾶσι δ’ ἵππος ποτάμιος. Ἐδήλου δὲ συμβολικῶς “ὦ γινόμενοι καὶ ἀπογινόμενοι, θεὸς ἀναίδειαν μισεῖ”. τὸ μὲν γὰρ βρέφος γενέσεως σύμβολον, φθορᾶς δ’ ὁ γέρων· ἱέρακι δὲ τὸν θεὸν φράζουσιν, ἰχθύι δὲ μῖσος, ὥσπερ εἴρηται, διὰ τὴν θάλατταν, ἵππῳ ποταμίῳ δ’ ἀναίδειαν· λέγεται γὰρ ἀποκτείνας τὸν πατέρα τῇ μητρὶ βίᾳ μίγνυσθαι. δόξειε δ’ ἂν καὶ τὸ ὑπὸ τῶν Πυθαγορικῶν λεγόμενον, ὡς ἡ θάλαττα Κρόνου δάκρυόν ἐστιν, αἰνίττεσθαι τὸ μὴ καθαρὸν μηδὲ σύμφυλον αὐτῆς.

     32. Τέτοιες είναι, λοιπόν, οι πιθανές ερμηνείες που προτείνουν αυτά τα γεγονότα. Αλλά τώρα ας ξεκινήσουμε από την αρχή και ας εξετάσουμε πρώτα τους πιο οξυδερκείς από αυτούς που έχουν τη φήμη ότι εκθέτουν τα πράγματα πιο φιλοσοφικά. Αυτοί οι άνδρες είναι σαν τους Έλληνες που λένε ότι ο Κρόνος δεν είναι παρά ένα μεταφορικό όνομαΧρόνος 168(Ώρα), Ήρα για τον Αέρα, και ότι η γέννηση του Ηφαίστου συμβολίζει την αλλαγή του Αέρα σεΦωτιά 169. Και έτσι, μεταξύ των Αιγυπτίων, τέτοιοι άνθρωποι λένε ότι ο Όσιρις είναι ο Νείλος που συνεταιρίζεται με τη Γη, που είναι η Ίσις, και ότι η θάλασσα είναι ο Τυφών, στον οποίο ο Νείλος εκβάλλει τα νερά του και χάνεται και διαχέεται, εκτός από εκείνο το μέρος που η γη προσλαμβάνει και απορροφά και έτσι γίνεταιγονιμοποιημενος 170. Ψάλλεται επίσης ένας θρησκευτικός θρήνοςΚρόνος 171. Ο θρήνος είναι γι' αυτόν που γεννιέται στις περιοχές στα αριστερά, και υφίσταται διάλυση στις περιοχές στα δεξιά.

     Για τους Αιγύπτιους πιστεύουν ότι οι ανατολικές περιοχές είναι το πρόσωπο του κόσμου, οι βόρειες η δεξιά και οι νότιεςαριστερά 172. Ο Νείλος, λοιπόν, που τρέχει από το νότο και τον καταπίνει η θάλασσα στα βόρεια, λέγεται φυσικά ότι έχει τη γέννησή του στα αριστερά και τη διάλυσή του στα δεξιά. Για το λόγο αυτό οι ιερείς φυλάσσονται θρησκευτικά μακριά από τη θάλασσα και αποκαλούν το αλάτι «σπούμι του Τυφώνα». και ένα από τα πράγματα που τους απαγορεύεται είναι να αλατίζουν τον απίνακας 173; επίσης δεν μιλούν στο πλοίοκαπετάνιοι 174; γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάνουν χρήση της θάλασσας και κερδίζουν τα προς το ζην από τη θάλασσα. Αυτός δεν είναι επίσης ο λιγότερος από τους λόγους για τους οποίους αποφεύγουνψάρι 175, και απεικονίζουν το μίσος ζωγραφίζοντας την εικόνα ενός ψαριού.

     Στο Saïs στον προθάλαμο του ναού της Αθηνάς ήταν σκαλισμένος ένα μωρό και ένας ηλικιωμένος άνδρας και μετά ένα γεράκι και μετά ένα ψάρι και τέλος ένας ιπποπόταμος. Το συμβολικό νόημα αυτούήταν 176: «Ω εσείς που έρχεστε στον κόσμο και φεύγετε από αυτόν, ο Θεός μισεί την αναίδεια» . Το μωρό είναι το σύμβολο του ερχομού στον κόσμο και ο ηλικιωμένος το σύμβολο της αναχώρησης από αυτόν, και με ένα γεράκι υποδεικνύουνΘεός 177, από το μίσος των ψαριών, όπως έχει ήδη γίνειείπε 178, λόγω της θάλασσας, και από τον ιπποπόταμο ξεδιάντροπη? γιατί λέγεται ότι σκοτώνει τα δικά τουαρχηγός 179και αναγκάζει τη μητέρα του να ζευγαρώσει μαζί του. Εκείνο το ρητό των πιστών του Πυθαγόρα, ότι η θάλασσα είναι δάκρυΚρόνος 180, μπορεί να φαίνεται να υπαινίσσεται την ακάθαρτη και ξένη φύση του.

     33. Ταῦτα μὲν οὖν ἔξωθεν εἰρήσθω κοινὴν ἔχοντα τὴν ἱστορίαν· οἱ δὲ σοφώτεροι τῶν ἱερέων οὐ μόνον τὸν Νεῖλον Ὄσιριν καλοῦσιν οὐδὲ Τυφῶνα τὴν θάλασσαν, ἀλλ’ Ὄσιριν μὲν ἁπλῆς ἅπασαν τὴν ὑγροποιὸν ἀρχὴν καὶ δύναμιν, αἰτίαν γενέσεως καὶ σπέρματος οὐσίαν νομίζοντες, Τυφῶνα δὲ πᾶν τὸ αὐχμηρὸν καὶ πυρῶδες καὶ ξηραντικὸν ὅλως καὶ πολέμιον τῇ ὑγρότητι· διὸ καὶ πυρρόχρουν γεγονέναι τῷ σώματι καὶ πάρωχρον νομίζοντες οὐ πάνυ προθύμως ἐντυγχάνουσιν οὐδ’ ἡδέως ὁμιλοῦσι τοῖς τοιούτοις τὴν ὄψιν ἀνθρώποις.

     Τὸν δ’ Ὄσιριν αὖ πάλιν μελάγχρουν γεγονέναι μυθολογοῦσιν, ὅτι πᾶν ὕδωρ καὶ γῆν καὶ ἱμάτια καὶ νέφη μελαίνει μιγνύμενον, καὶ τῶν νέων ὑγρότης ἐνοῦσα παρέχει τὰς τρίχας μελαίνας, ἡ δὲ πολίωσις οἷον ὠχρίασις ὑπὸ ξηρότητος ἐπιγίνεται τοῖς παρακμάζουσι. Καὶ τὸ μὲν ἔαρ θαλερὸν καὶ γόνιμον καὶ προσηνές, τὸ δὲ φθινόπωρον ὑγρότητος ἐνδείᾳ καὶ φυτοῖς πολέμιον καὶ ζῴοις νοσῶδες. Ὁ δ’ ἐν Ἡλίου πόλει τρεφόμενος βοῦς, ὃν Μνεῦιν καλοῦσιν (Ὀσίριδος δ’ ἱερόν, ἔνιοι δὲ καὶ τοῦ Ἄπιδος πατέρα νομίζουσι), μέλας ἐστὶ καὶ δευτέρας ἔχει τιμὰς μετὰ τὸν Ἆπιν. Ἔτι τὴν Αἴγυπτον ἐν τοῖς μάλιστα μελάγγειον οὖσαν, ὥσπερ τὸ μέλαν τοῦ ὀφθαλμοῦ, Χημίαν καλοῦσι καὶ καρδίᾳ παρεικάζουσι· θερμὴ γάρ ἐστι καὶ ὑγρὰ καὶ τοῖς νοτίοις μέρεσι τῆς οἰκουμένης, ὥσπερ ἡ καρδία τοῖς εὐωνύμοις τοῦ ἀνθρώπου, μάλιστα ἐγκέκλεισται καὶ προσκεχώρηκεν.

     33. Ας ειπωθεί, λοιπόν, αυτό παρεμπιπτόντως, ως κοινώς γνωστό ζήτημα. Αλλά οι σοφότεροι από τους ιερείς δεν αποκαλούν μόνο τον Όσιρι του Νείλου και τη θάλασσα Τυφώνα, αλλά δίνουν απλώς το όνομα του Όσιρι σε ολόκληρη την πηγή και τη δημιουργική ικανότητα τουυγρασία 181, πιστεύοντας ότι αυτό είναι η αιτία της δημιουργίας και η ουσία του σπόρου που παράγει ζωή. και το όνομα του Τυφώνα δίνουν σε όλα τα ξερά, φλογερά, καιάνυδρος 182, γενικά, και ανταγωνιστική στην υγρασία. Ως εκ τούτου, επειδή πιστεύουν ότι ήταν προσωπικά κοκκινωπός χελώναςχρώμα 183, δεν λαχταρούν να συναντήσουν άντρες τέτοιας χροιάς, ούτε τους αρέσει να συναναστρέφονται μαζί τους..

     Ο Όσιρις από την άλλη, σύμφωνα με τη θρυλική τους παράδοση, ήτανσκοτεινό 184, γιατί το νερό σκοτεινιάζει τα πάντα, γη και ρούχα και σύννεφα, όταν έρθει σε επαφή μεαυτοί 185. Στους νέους η παρουσία υγρασίας κάνει τα μαλλιά τους μαύρα, ενώ το γκριζάρισμα, σαν ωχρότητα, προκαλείται από την ξηρότητα σε όσους περνούνπρώτος 186. Επίσης η άνοιξη είναι έντονη, γόνιμη και ευχάριστη. αλλά το φθινόπωρο, αφού δεν έχει υγρασία, είναι εχθρικό για τα φυτά και ανθυγιεινό για τα ζωντανά πλάσματα. Ο ταύρος που φυλάσσεται στην Ηλιούπολη που λένεMneuis 187, και το οποίο είναι ιερό για τον Όσιρι (ορισμένοι το θεωρούν ως ο αρχηγός του Άπις), είναι μαύρος και έχει τιμές δεύτερη μετά τον Άπις. Η Αίγυπτος, εξάλλου, που έχει το πιο μαύρο απόχώματα 188, αποκαλούν με το ίδιο όνομα με το μαύρο τμήμα του ματιού, «Χημεία», και το συγκρίνουν με ακαρδιά 189; γιατί είναι ζεστό και υγρό και περικλείεται από τα νότια τμήματα του κατοικημένου κόσμου και γειτνιάζει με αυτά, όπως η καρδιά στην αριστερή πλευρά ενός ανθρώπου.

     34. Ἥλιον δὲ καὶ Σελήνην οὐχ ἅρμασιν ἀλλὰ πλοίοις ὀχήμασι χρωμένους περιπολεῖν φασιν αἰνιττόμενοι τὴν ἀφ’ ὑγροῦ τροφὴν αὐτῶν καὶ γένεσιν. Οἴονται δὲ καὶ Ὅμηρον ὥσπερ Θαλῆν μαθόντα παρ’ Αἰγυπτίων ὕδωρ ἀρχὴν ἁπάντων καὶ γένεσιν τίθεσθαι· τὸν γὰρ Ὠκεανὸν Ὄσιριν εἶναι, τὴν δὲ Τηθὺν Ἶσιν ὡς τιθηνουμένην πάντα καὶ συνεκτρέφουσαν. Καὶ γὰρ Ἕλληνες τὴν τοῦ σπέρματος πρόεσιν ἀπουσίαν καλοῦσι καὶ συνουσίαν τὴν μῖξιν, καὶ τὸν υἱὸν ἀπὸ τοῦ ὕδατος καὶ τοῦ ὗσαι, καὶ τὸν Διόνυσον “ὕην” ὡς κύριον τῆς ὑγρᾶς φύσεως οὐχ ἕτερον ὄντα τοῦ Ὀσίριδος· καὶ γὰρ τὸν Ὄσιριν Ἑλλάνικος Ὕσιριν ἔοικεν ἀκηκοέναι ὑπὸ τῶν ἱερέων λεγόμενον· οὕτω γὰρ ὀνομάζων διατελεῖ τὸν θεόν, εἰκότως ἀπὸ τῆς φύσεως καὶ τῆς εὑρέσεως.

     34. Λένε ότι ο ήλιος και η σελήνη δεν χρησιμοποιούν άρματα, αλλάβάρκες 190στο οποίο να πλεύσουν γύρω από τις πορείες τους? και με αυτό διαπιστώνουν ότι η τροφή και η προέλευση αυτών των ουράνιων σωμάτων είναι από την υγρασία. Το σκέφτονται επίσηςΌμηρος 191Όπως και ο Θαλής, είχε αποκτήσει τις γνώσεις του από τους Αιγύπτιους, όταν υποστήριξε το νερό ως πηγή και προέλευση όλων των πραγμάτων. γιατί, σύμφωνα με αυτούς, ο Ωκεανός είναι ο Όσιρις και η Τηθύς είναι η Ίσις, αφού είναι η ευγενική νοσοκόμα και η παροχή όλων των πραγμάτων. Μάλιστα οι Έλληνες ονομάζουν εκπομπήapousia 192και συνουσία συνουσία , και ο υιός (υιός) από νερό (ύδωρ) και βροχή (ύσαι)· Τον Διόνυσο επίσης φωνάζουνHyes 193αφού είναι κύριος της φύσης της υγρασίας. και δεν είναι άλλος απόΌσιρις 194. Στην πραγματικότητα, ο Ελλάνικος φαίνεται ότι άκουσε τον Όσιρι να προφέρεται από τους ιερείς, γιατί γράφει τακτικά το όνομα με αυτόν τον τρόπο, αντλώντας το, κατά πάσα πιθανότητα, από τη φύση του Όσιρι και την τελετή της εύρεσης.αυτός 195.

     35. Ὅτι μὲν οὖν ὁ αὐτός ἐστι Διονύσῳ, τίνα μᾶλλον ἢ σὲ γινώσκειν, ὦ Κλέα, δὴ προσῆκόν ἐστιν, ἀρχηίδα μὲν οὖσαν ἐν Δελφοῖς τῶν Θυιάδων, τοῖς δ’ Ὀσιριακοῖς καθωσιωμένην ἱεροῖς ἀπὸ πατρὸς καὶ μητρός; εἰ δὲ τῶν ἄλλων ἕνεκα δεῖ μαρτύρια παραθέσθαι, τὰ μὲν ἀπόρρητα κατὰ χώραν ἐῶμεν, ἃ δ’ ἐμφανῶς δρῶσι θάπτοντες τὸν Ἆπιν οἱ ἱερεῖς, ὅταν παρακομίζωσιν ἐπὶ σχεδίας τὸ σῶμα, βακχείας οὐδὲν ἀποδεῖ· καὶ γὰρ νεβρίδας περικαθάπτονται καὶ θύρσους φοροῦσι καὶ βοαῖς χρῶνται καὶ κινήσεσιν ὥσπερ οἱ κάτοχοι τοῖς περὶ τὸν Διόνυσον ὀργιασμοῖς. Διὸ καὶ ταυρόμορφα Διονύσου ποιοῦσιν ἀγάλματα πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων· αἱ δ’ Ἠλείων γυναῖκες καὶ παρακαλοῦσιν εὐχόμεναι “ποδὶ βοείῳ τὸν θεὸν ἐλθεῖν” πρὸς αὐτάς. Ἀργείοις δὲ βουγενὴς Διόνυσος ἐπίκλην ἐστίν· ἀνακαλοῦνται δ’ αὐτὸν ὑπὸ σαλπίγγων ἐξ ὕδατος ἐμβάλλοντες εἰς τὴν ἄβυσσον ἄρνα τῷ Πυλαόχῳ· τὰς δὲ σάλπιγγας ἐν θύρσοις ἀποκρύπτουσιν, ὡς Σωκράτης ἐν τοῖς περὶ ὁσίων εἴρηκεν. Ὁμολογεῖ δὲ καὶ τὰ Τιτανικὰ καὶ Νυκτέλια τοῖς λεγομένοις Ὀσίριδος διασπασμοῖς καὶ ταῖς ἀναβιώσεσι καὶ παλιγγενεσίαις· ὁμοίως δὲ καὶ τὰ περὶ τὰς ταφάς.

     Αἰγύπτιοί τε γὰρ Ὀσίριδος πολλαχοῦ θήκας, ὥσπερ εἴρηται, δεικνύουσι, καὶ Δελφοὶ τὰ τοῦ Διονύσου λείψανα παρ’ αὐτοῖς παρὰ τὸ χρηστήριον ἀποκεῖσθαι νομίζουσι, καὶ θύουσιν οἱ ὅσιοι θυσίαν ἀπόρρητον ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ Ἀπόλλωνος, ὅταν αἱ Θυιάδες ἐγείρωσι τὸν Λικνίτην. Ὅτι δ’ οὐ μόνον τοῦ οἴνου Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ πάσης ὑγρᾶς φύσεως Ἕλληνες ἡγοῦνται κύριον καὶ ἀρχηγόν, ἀρκεῖ Πίνδαρος μάρτυς εἶναι λέγων δενδρέων δὲ νομὸν Διόνυσος πολυγαθὴς αὐξάνοι ἁγνὸν φέγγος ὀπώρας διὸ καὶ τοῖς τὸν Ὄσιριν σεβομένοις ἀπαγορεύεται δένδρον ἥμερον ἀπολλύναι καὶ πηγὴν ὕδατος ἐμφράττειν.

     35. Ότι ο Όσιρις είναι πανομοιότυπος με τον Διόνυσο που θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα από εσένα, Κλέα; Διότι είστε επικεφαλής των θεόπνευστων κοριτσιών των Δελφών και έχετε αφιερωθεί από τον πατέρα και τη μητέρα σας στις ιερές τελετές του Όσιρι. Εάν, ωστόσο, προς όφελος των άλλων είναι απαραίτητο να προσκομίσουμε αποδείξεις αυτής της ταυτότητας, ας αφήσουμε ανενόχλητο αυτό που μπορεί να μην ειπωθεί, αλλά τις δημόσιες τελετές που κάνουν οι ιερείς στην ταφή του Apis, όταν μεταφέρουν το σώμα του μια αυτοσχέδια κερκίδα, σε καμία περίπτωση δεν στερηθείτε από μια βακχική πομπή. γιατί δένουν δέρματα ελαφιών για τον εαυτό τους, και κουβαλούν βακχικά ραβδιά και επιδίδονται σε φωνές και κινήσεις ακριβώς όπως εκείνοι που είναι κάτω από τα ξόρκια του Διονυσιακούέκσταση 196. Για τον ίδιο λόγο πολλοί από τους Έλληνες φτιάχνουν αγάλματα του Διονύσου σε μορφή αταύρος 197; και οι γυναίκες της Ήλιδας τον επικαλούνται προσευχόμενοι να έρθει ο θεός με την οπλή του αταύρος 198; και το επίθετο που χρησιμοποιείται στον Διόνυσο μεταξύ των Αργείων είναι «Γιός του Ταύρου». Τον καλούν να βγει έξω από το νερό από τον ήχο τουτρομπέτες 199, ρίχνοντας ταυτόχρονα στα βάθη ένα αρνί ως προσφορά στον Φύλακα της Πύλης. Οι σάλπιγγες που κρύβουν σε βακχικά ραβδιά, όπωςΣωκράτης 200έχει δηλώσει στην πραγματεία του για τους Αγίους. Επιπλέον, οι ιστορίες σχετικά με τους Τιτάνες και τις τελετουργίες που γιορτάζονταν τη νύχτα συμφωνούν με τις αφηγήσεις για τον διαμελισμό του Όσιρι και την αναζωογόνηση και την αναγέννησή του. Παρόμοια συμφωνία συναντάμε και στις ιστορίες για τους τάφους τους.

     Οι Αιγύπτιοι, όπως έχει ήδη γίνειδήλωσε 201, επισημαίνουν τους τάφους του Όσιρη σε πολλά σημεία και οι Δελφοί πιστεύουν ότι τα λείψανα του Διονύσου βρίσκονται κοντά τους κοντά στο μαντείο. και οι Άγιοι προσφέρουν κρυφή θυσία στο ιερό του Απόλλωνα όποτε οι πιστοί τουΔιόνυσος 202ξυπνήστε τον Θεό του ΜυστικούΚαλάθι 203. Για να δείξουμε ότι οι Έλληνες θεωρούν τον Διόνυσο ως κύριο και κύριο όχι μόνο του κρασιού, αλλά και της φύσης κάθε είδους υγρασίας, αρκεί ναΠίνδαρος 204γίνε μάρτυς μας, όταν λέει

Είθε ο χαρούμενος Διόνυσος να φουσκώσει τους καρπούς στα δέντρα, Το αγιασμένο μεγαλείο της εποχής του τρύγου. Για το λόγο αυτό, όλοι όσοι σέβονται τον Όσιρι απαγορεύεται να καταστρέψουν ένα καλλιεργημένο δέντρο ή να φράξουν μια πηγή νερού.

     36. Οὐ μόνον δὲ τὸν Νεῖλον, ἀλλὰ πᾶν ὑγρὸν ἁπλῶς Ὀσίριδος ἀπορροὴν καλοῦσι, καὶ τῶν ἱερῶν ἀεὶ προπομπεύει τὸ ὑδρεῖον ἐπὶ τιμῇ τοῦ θεοῦ. Καὶ θρύῳ βασιλέα καὶ τὸ νότιον κλίμα τοῦ κόσμου γράφουσι, καὶ μεθερμηνεύεται τὸ θρύον ποτισμὸς καὶ κύησις πάντων καὶ δοκεῖ γεννητικῷ μορίῳ τὴν φύσιν ἐοικέναι. Τὴν δὲ τῶν Παμυλίων ἑορτὴν ἄγοντες, ὥσπερ εἴρηται, φαλλικὴν οὖσαν ἄγαλμα προτίθενται καὶ περιφέρουσιν, οὗ τὸ αἰδοῖον τριπλάσιόν ἐστιν· ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ πᾶσα τῷ γονίμῳ πολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς. Τὸ δὲ πολλάκις εἰώθαμεν καὶ τρὶς λέγειν, ὡς τό “τρισμάκαρες” καὶ “δεσμοὶ μὲν τρὶς τόσσοι ἀπείρονες”, εἰ μὴ νὴ Δία κυρίως ἐμφαίνεται τὸ τριπλάσιον ὑπὸ τῶν παλαιῶν· ἡ γὰρ ὑγρὰ φύσις ἀρχὴ καὶ γένεσις οὖσα πάντων ἐξ αὑτῆς τὰ πρῶτα τρία σώματα, γῆν ἀέρα καὶ πῦρ, ἐποίησε.

     Καὶ γὰρ ὁ προστιθέμενος τῷ μύθῳ λόγος, ὡς τοῦ Ὀσίριδος ὁ Τυφὼν τὸ αἰδοῖον ἔρριψεν εἰς τὸν ποταμόν, ἡ δ’ Ἶσις οὐχ εὗρεν, ἀλλ’ ἐμφερὲς ἄγαλμα θεμένη καὶ κατασκευάσασα τιμᾶν καὶ φαλληφορεῖν ἔταξεν, ἐνταῦθα δὴ περιχωρεῖ διδάσκων, ὅτι τὸ γόνιμον καὶ τὸ σπερματικὸν τοῦ θεοῦ πρώτην ἔσχεν ὕλην τὴν ὑγρότητα καὶ δι’ ὑγρότητος ἐνεκράθη τοῖς πεφυκόσι μετέχειν γενέσεως. Ἄλλος δὲ λόγος ἐστὶν Αἰγυπτίων, ὡς Ἄποπις Ἡλίου ὢν ἀδελφὸς ἐπολέμει τῷ Διί, τὸν δ’ Ὄσιριν ὁ Ζεὺς συμμαχήσαντα καὶ συγκαταστρεψάμενον αὐτῷ τὸν πολέμιον παῖδα θέμενος Διόνυσον προσηγόρευσε. Καὶ τούτου δὲ τοῦ λόγου τὸ μυθῶδες ἔστιν ἀποδεῖξαι τῆς περὶ φύσιν ἀληθείας ἁπτόμενον. Δία μὲν γὰρ Αἰγύπτιοι τὸ πνεῦμα καλοῦσιν, ᾧ πολέμιον τὸ αὐχμηρὸν καὶ πυρῶδες· τοῦτο δ’ ἥλιος μὲν οὐκ ἔστι, πρὸς δ’ ἥλιον ἔχει τινὰ συγγένειαν· ἡ δ’ ὑγρότης σβεννύουσα τὴν ὑπερβολὴν τῆς ξηρότητος αὔξει καὶ ῥώννυσι τὰς ἀναθυμιάσεις, ὑφ’ ὧν τὸ πνεῦμα τρέφεται καὶ τέθηλεν.

     36. Όχι μόνο ο Νείλος, αλλά κάθε μορφήυγρασία 205αποκαλούν απλώς την έκχυση του Όσιρι. και στις ιερές τελετές τους το πιθάρι προς τιμή του θεού κεφαλές τοπομπή 206. Και με την εικόνα μιας βιασύνης αντιπροσωπεύουν έναν βασιλιά και τη νότια περιοχή τουκόσμος 207, και η βιασύνη ερμηνεύεται ότι σημαίνει το πότισμα και την καρποφορία όλων των πραγμάτων, και στη φύση της φαίνεται να έχει κάποια ομοιότητα με το γενεσιουργό μέλος. Επιπλέον, όταν γιορτάζουν το πανηγύρι των Παμυλίων που, όπως έχει γίνειείπε το 208, είναι φαλλικού μέλους, εκθέτουν και φέρουν ένα άγαλμα του οποίου είναι το ανδρικό μέλοςτριπλό 209; γιατί ο θεός είναι η Πηγή, και κάθε πηγή, με τη γονιμότητά της, πολλαπλασιάζει ό,τι προέρχεται από αυτήν. και για «πολλές φορές» έχουμε τη συνήθεια να λέμε «τρεις φορές», όπως, για παράδειγμα,"τρεις ευχαριστημένος" 210, και «ομόλογα, έστω και τριπλάσια,χωρίς αριθμό» 211, εκτός εάν, πράγματι, η λέξη «τριπλό» χρησιμοποιείται από τους πρώτους συγγραφείς με την αυστηρή της σημασία. γιατί η φύση της υγρασίας, που είναι η πηγή και η προέλευση όλων των πραγμάτων, δημιούργησε από μόνη της τρεις πρωταρχικές υλικές ουσίες, την Γη, τον Αέρα και τη Φωτιά.

     Στην πραγματικότητα, η ιστορία που επισυνάπτεται στον μύθο ότι ο Τυφών έριξε το αρσενικό μέλος του Όσιρι στο ποτάμι και η Ίσις δεν μπόρεσε να το βρει, αλλά κατασκεύασε και διαμόρφωσε ένα αντίγραφό του και διέταξε ότι έπρεπε να τιμηθεί και βαρύνονταιπομπές 212, έρχεται ξεκάθαρα γύρω από αυτό το δόγμα, ότι η δημιουργική και βλαστική δύναμη του θεού, στην αρχή, απέκτησε την υγρασία ως ουσία και μέσω της υγρασίας σε συνδυασμό με οτιδήποτε ήταν από τη φύση ικανό να συμμετάσχει στη γενιά. Υπάρχει μια άλλη ιστορία μεταξύ των Αιγυπτίων ότι ο Απόπης, αδελφός του Ήλιου, έκανε πόλεμο εναντίον του Δία, και ότι επειδή ο Όσιρις υποστήριξε την υπόθεση του Δία και τον βοήθησε να ανατρέψει τον εχθρό του, ο Δίας υιοθέτησε τον Όσιρη ως γιο του και του έδωσε το όνομα Διόνυσος. Μπορεί να αποδειχθεί ότι ο θρύλος που περιέχεται σε αυτή την ιστορία έχει κάποια προσέγγιση στην αλήθεια όσον αφορά τη Φύση. για τους Αιγύπτιους εφαρμόστε το όνομα «Δίας» στοάνεμος 213, και οτιδήποτε είναι ξηρό ή φλογερό είναι ανταγωνιστικό σε αυτό. Αυτός δεν είναι ο Ήλιος, αλλά έχει κάποια συγγένεια με τον Ήλιο. Και η υγρασία, εξαλείφοντας την περίσσεια ξηρότητας, αυξάνει και ενισχύει τις εκπνοές με τις οποίες ο άνεμος ενθαρρύνεται και γίνεται δυνατός.

     37. Ἔτι τε τὸν κιττὸν ὃν Ἕλληνές τε καθιεροῦσι Διονύσῳ καὶ παρ’ Αἰγυπτίοις λέγεται “χενόσιρις” ὀνομάζεσθαι σημαίνοντος τοῦ ὀνόματος, ὥς φασι, φυτὸν Ὀσίριδος. Ἀρίστων τοίνυν ὁ γεγραφὼς Ἀθηναίων ἀποικίας ἐπιστολῇ τινι Ἀλεξάρχου περιέπεσεν, ἐν ᾗ Διὸς ἱστορεῖται δὲ καὶ Ἴσιδος υἱὸς ὢν ὁ Διόνυσος ὑπ’ Αἰγυπτίων οὐκ Ὄσιρις ἀλλ’ Ἀρσαφὴς ἐν τῷ ἄλφαγράμματι λέγεσθαι δηλοῦντος τὸ ἀνδρεῖον τοῦ ὀνόματος. Ἐμφαίνει δὲ τοῦτο καὶ ὁ Ἑρμαῖος ἐν τῇ πρώτῃ περὶ τῶν Αἰγυπτίων ἑορτῶν· ὄβριμον γάρ φησι μεθερμηνευόμενον εἶναι τὸν Ὄσιριν. Ἐῶ δὲ Μνασέαν τῷ Ἐπάφῳ προστιθέντα τὸν Διόνυσον καὶ τὸν Ὄσιριν καὶ τὸν Σάραπιν, ἐῶ καὶ Ἀντικλείδην λέγοντα τὴν Ἶσιν Προμηθέως οὖσαν θυγατέρα Διονύσῳ συνοικεῖν· αἱ γὰρ εἰρημέναι περὶ τὰς ἑορτὰς καὶ τὰς θυσίας οἰκειότητες ἐναργεστέραν τῶν μαρτύρων τὴν πίστιν ἔχουσι.

     37. Επιπλέον, οι Έλληνες συνηθίζουν να καθαγιάζουν τοκισσός 214στον Διόνυσο, και λέγεται ότι στους Αιγύπτιους το όνομα του κισσού είναι chenosiris, με την έννοια του ονόματος, όπως λένε, «το φυτό του Όσιρι». Τώρα,Ariston 215, ο συγγραφέας του Αθηναϊκού Αποικισμού, συνέβη σε μια επιστολή του Αλεξάρχου, στην οποία καταγράφεται ότι ο Διόνυσος ήταν γιος του Δία και της Ίσιδας, και δεν ονομάζεται Όσιρις, αλλά Αρσάφης, που γράφεται με ένα «α», το όνομα που δηλώνει αρρενωπότητα.Ερμαίος 216Επίσης, κάνει αυτή τη δήλωση στον πρώτο τόμο του βιβλίου του Οι Αιγύπτιοι. γιατί λέει ότι ο Όσιρις, αν ερμηνευτεί σωστά, σημαίνει «στιβαρός». Φεύγω εκτός λογαριασμούΤου Μνασέα 217προσάρτηση του Διόνυσου, του Όσιρη και του Σεράπις στην Έπαφο, καθώς και218 του Αντικλείδηδήλωση ότι η Ίσις ήταν κόρη τουΠρομηθέας 219και παντρεύτηκεΔιόνυσος 220. Γεγονός είναι ότι οι ιδιαιτερότητες που αναφέρθηκαν ήδη σχετικά με το πανηγύρι και τις θυσίες φέρουν μια πεποίθηση πιο φανερή από οποιαδήποτε μαρτυρία των αρχών.

     38. Τῶν τ’ ἄστρων τὸν σείριον Ὀσίριδος νομίζουσιν ὑδραγωγὸν ὄντα καὶ τὸν λέοντα τιμῶσι καὶ χάσμασι λεοντείοις τὰ τῶν ἱερῶν θυρώματα κοσμοῦσιν, ὅτι πλημμυρεῖ Νεῖλος ἠελίου τὰ πρῶτα συνερχομένοιο λέοντι.

ὡς δὲ Νεῖλον Ὀσίριδος ἀπορροήν, οὕτως Ἴσιδος σῶμα γῆν λέγουσι καὶ νομίζουσιν οὐ πᾶσαν, ἀλλ’ ἧς ὁ Νεῖλος ἐπιβαίνει σπερμαίνων καὶ μιγνύμενος· ἐκ δὲ τῆς συνουσίας ταύτης γεννῶσι τὸν Ὧρον. Ἔστι δ’ Ὧρος ἡ πάντα σῴζουσα καὶ τρέφουσα τοῦ περιέχοντος ὥρα καὶ κρᾶσις ἀέρος, ὃν ἐν τοῖς ἕλεσι τοῖς περὶ Βοῦτον ὑπὸ Λητοῦς τραφῆναι λέγουσιν· ἡ γὰρ ὑδατώδης καὶ διάβροχος γῆ μάλιστα τὰς σβεννυούσας καὶ χαλώσας τὴν ξηρότητα καὶ τὸν αὐχμὸν ἀναθυμιάσεις τιθηνεῖται.

     Νέφθυν δὲ καλοῦσι τῆς γῆς τὰ ἔσχατα καὶ παρόρια καὶ ψαύοντα τῆς θαλάττης· διὸ καὶ Τελευτὴν ἐπονομάζουσι τὴν Νέφθυν καὶ Τυφῶνι δὲ συνοικεῖν λέγουσιν. Ὅταν δ’ ὑπερβαλὼν καὶ πλεονάσας ὁ Νεῖλος ἐπέκεινα πλησιάσῃ τοῖς ἐσχατεύουσι, τοῦτο μῖξιν Ὀσίριδος πρὸς Νέφθυν καλοῦσιν ὑπὸ τῶν ἀναβλαστανόντων φυτῶν ἐλεγχομένην· ὧν καὶ τὸ μελίλωτόν ἐστιν, οὗ φησι μῦθος ἀπορρυέντος καὶ ὑπολειφθέντος αἴσθησιν γενέσθαι Τυφῶνι τῆς περὶ τὸν γάμον ἀδικίας. Ὅθεν ἡ μὲν Ἶσις ἔτεκε γνησίως τὸν Ὧρον, ἡ δὲ Νέφθυς σκότιον τὸν Ἄνουβιν. Ἐν μέντοι ταῖς διαδοχαῖς τῶν βασιλέων ἀναγράφουσι τὴν Νέφθυν Τυφῶνι γημαμένην πρώτην γενέσθαι στεῖραν· εἰ δὲ τοῦτο μὴ περὶ γυναικὸς ἀλλὰ περὶ τῆς θεοῦ λέγουσιν, αἰνίττονται τὸ παντελῶς τῆς γῆς ἄγονον καὶ ἄκαρπον ὑπὸ στερρότητος.

    38. Από τα αστέρια οι Αιγύπτιοι νομίζουν ότι το αστέρι του σκύλου είναι το αστέρι τουIsis 221, γιατί είναι ο φέρων τουνερό 222. Κρατούν επίσης το λιοντάρι προς τιμήν και στολίζουν τις πόρτες των ιερών τους με λιοντάρια που ανοίγουν.κεφαλές 223, γιατί ο Νείλος ξεχειλίζει Όταν για πρώτη φορά ο Ήλιος έρχεται σε συνδυασμό μεΛέων 224.

     Καθώς θεωρούν τον Νείλο ως την έκχυση τουΌσιρις 225, έτσι κρατούν και πιστεύουν ότι η γη είναι το σώμα της Ίσιδας, όχι όλη της, αλλά τόσο μεγάλο μέρος της όσο ο Νείλος καλύπτει, γονιμοποιώντας τη και ενώνοντάς τηνμαζί του 226. Από αυτή την ένωση κάνουν τον Ώρο να γεννηθεί. Η παντός συντηρητική και υποστηρικτική Hora, δηλαδή η εποχική μετριασμός του περιβάλλοντος αέρα, είναι ο Horus, που λένε ότι μεγάλωσε από τον Leto στα γύρω έλη.Σπόρος 227; γιατί η υδάτινη και κορεσμένη γη τρέφει καλύτερα εκείνες τις εκπνοές που σβήνουν και μειώνουν την ξηρότητα και την ξηρότητα.

     Τα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης δίπλα στα βουνά και που συνορεύουν με τη θάλασσα, οι Αιγύπτιοι ονομάζουν Νεφθύς. Αυτός είναι ο λόγος που δίνουν στο Nephthys το όνομα του"Τελικό" 228, και πες ότι είναι η γυναίκα του Τυφώνα. Όποτε, λοιπόν, ο Νείλος ξεχειλίζει και με τα άφθονα νερά απλώνεται μακριά σε όσους κατοικούν στις εξόχως απόκεντρες περιοχές, το αποκαλούν ένωση του Όσιρι μεΝεφθύς 229, που αποδεικνύεται από την εκφύλιση των φυτών. Μεταξύ αυτών είναι και τοΜελίλωτος 230, με τον μαρασμό και την αποτυχία των οποίων, όπως λέει η ιστορία, ο Typhon απέκτησε γνώση του αδικήματος που έγινε στο κρεβάτι του. Έτσι η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο σε νόμιμο γάμο, αλλά ο Νέφθης γέννησε τον Άνουβι κρυφά. Ωστόσο, στους χρονολογικούς καταλόγους των βασιλέων καταγράφουν ότι η Νεφθύς, μετά το γάμο της με τον Τυφώνα, ήταν στην αρχή άγονη. Αν το λένε αυτό, όχι για μια γυναίκα, αλλά για τη θεά, πρέπει να εννοούν με αυτό την απόλυτη άγονη και μη παραγωγικότητα της γης που προκύπτει από ένα σκληρό χώμα.

     39. Ἡ δὲ Τυφῶνος ἐπιβουλὴ καὶ τυραννὶς αὐχμοῦ δύναμις ἦν ἐπικρατήσαντος καὶ διαφορήσαντος τήν τε γεννῶσαν ὑγρότητα τὸν Νεῖλον καὶ αὔξουσαν, ἡ δὲ συνεργὸς αὐτοῦ βασιλὶς Αἰθιόπων αἰνίττεται πνοὰς νοτίους ἐξ Αἰθιοπίας· ὅταν γὰρ αὗται τῶν ἐτησίων ἐπικρατήσωσι τὰ νέφη πρὸς τὴν Αἰθιοπίαν ἐλαυνόντων καὶ κωλύσωσι τοὺς τὸν Νεῖλον αὔξοντας ὄμβρους καταρραγῆναι, κατέχων ὁ Τυφὼν ἐπιφλέγει, καὶ τότε κρατήσας παντάπασι τὸν Νεῖλον εἰς ἑαυτὸν ὑπ’ ἀσθενείας συσταλέντα καὶ ῥυέντα κοῖλον καὶ ταπεινὸν ἐξέωσεν εἰς τὴν θάλασσαν.

     Ἡ γὰρ λεγομένη κάθειρξις εἰς τὴν σορὸν Ὀσίριδος οὐδὲν ἔοικεν ἀλλ’ ἢ κρύψιν ὕδατος καὶ ἀφανισμὸν αἰνίττεσθαι· διὸ μηνὸς Ἀθὺρ ἀφανισθῆναι τὸν Ὄσιριν λέγουσιν, ὅτε τῶν ἐτησίων ἀπολειπόντων παντάπασιν ὁ μὲν Νεῖλος ὑπονοστεῖ, γυμνοῦται δ’ ἡ χώρα, μηκυνομένης δὲ τῆς νυκτὸς αὔξεται τὸ σκότος, ἡ δὲ τοῦ φωτὸς μαραίνεται καὶ κρατεῖται δύναμις, οἱ δ’ ἱερεῖς ἄλλα τε δρῶσι σκυθρωπὰ καὶ βοῦν διάχρυσον ἱματίῳ μέλανι βυσσίνῳ περιβάλλοντες ἐπὶ πένθει τῆς θεοῦ δεικνύουσι (βοῦν γὰρ Ἴσιδος εἰκόνα καὶ γῆς νομίζουσιν) ἐπὶ τέσσαρας ἡμέρας ἀπὸ τῆς ἑβδόμης ἐπὶ δέκα ἑξῆς· καὶ γὰρ τὰ πενθούμενα τέσσαρα, πρῶτον μὲν ὁ Νεῖλος ἀπολείπων καὶ ὑπονοστῶν, δεύτερον δὲ τὰ βόρεια πνεύματα κατασβεννύμενα κομιδῇ τῶν νοτίων ἐπικρατούντων, τρίτον δὲ τὸ τὴν ἡμέραν ἐλάττονα γίνεσθαι τῆς νυκτός, ἐπὶ πᾶσι δ’ ἡ τῆς γῆς ἀπογύμνωσις ἅμα τῇ τῶν φυτῶν ψιλότητι τηνικαῦτα φυλλορροούντων.

     Τῇν δ’ ἐνάτῃ ἐπὶ δέκα νυκτὸς ἐπὶ θάλασσαν κατίασι, καὶ τὴν ἱερὰν κίστην οἱ στολισταὶ καὶ οἱ ἱερεῖς ἐκφέρουσι χρυσοῦν ἐντὸς ἔχουσαν κιβώτιον, εἰς ὃ ποτίμου λαβόντες ὕδατος ἐγχέουσι, καὶ γίνεται κραυγὴ τῶν παρόντων ὡς εὑρημένου τοῦ Ὀσίριδος· εἶτα γῆν κάρπιμον φυρῶσι τῷ ὕδατι καὶ συμμίξαντες ἀρώματα καὶ θυμιάματα τῶν πολυτελῶν ἀναπλάττουσι μηνοειδὲς ἀγαλμάτιον καὶ τοῦτο στολίζουσι καὶ κοσμοῦσιν ἐμφαίνοντες ὅτι γῆς οὐσίαν καὶ ὕδατος τοὺς θεοὺς τούτους νομίζουσι.

     39. Η ύπουλη μεθόδευση και ο σφετερισμός του Τυφώνα, λοιπόν, είναι η δύναμη της ξηρασίας, που αποκτά τον έλεγχο και διαλύει την υγρασία που είναι η πηγή του Νείλου και της ανόδου του. και ο συνεργάτης του, η Βασίλισσα τουΑιθίοπες 231, υποδηλώνει αλληγορικά τους νότιους ανέμους από την Αιθιοπία. γιατί όποτε αυτά αποκτούν το πάνω χέρι έναντι των βορείων ή Ετεσιανώνάνεμοι 232που οδηγούν τα σύννεφα προς την Αιθιοπία και όταν εμποδίζουν την πτώση των βροχών που προκαλούν την άνοδο του Νείλου, τότε ο Τυφών, που βρίσκεται στην κατοχή του, φλέγεται από καυτή ζέστη. Και έχοντας αποκτήσει πλήρη κυριαρχία, αναγκάζει τον Νείλο σε υποχώρηση να τραβήξει τα νερά του για αδυναμία και, ρέοντας στο βάθος του σχεδόν άδειου καναλιού του, να προχωρήσει προς τη θάλασσα.

     Η ιστορία που λέγεται για το κλείσιμο του Όσιρι στο στήθος φαίνεται να μην σημαίνει τίποτα άλλο από την εξαφάνιση και την εξαφάνιση του νερού. Κατά συνέπεια λένε ότι η εξαφάνιση του Όσιρι έγινε τον μήναΕπιστολή 233, την ώρα που, λόγω της πλήρους παύσης των Ετεσιανών ανέμων, ο Νείλος υποχωρεί στο χαμηλό του επίπεδο και η γη απογυμνώνεται. Καθώς οι νύχτες μεγαλώνουν, το σκοτάδι μεγαλώνει και η ισχύς του φωτός μειώνεται και υποχωρεί. Στη συνέχεια, ανάμεσα στις ζοφερές τελετουργίες που κάνουν οι ιερείς, καλύπτουν τη χρυσή εικόνα μιας αγελάδας με ένα μαύρο λινό άμφιο και την εμφανίζουν ως ένδειξη πένθους για τη θεά, εφόσον θεωρούν τόσο την αγελάδα όσο και τηνγη 234όπως η εικόνα της Ίσιδας. και αυτό τηρείται για τέσσερις συνεχόμενες ημέρες, ξεκινώντας από τη δέκατη έβδομη του μήνα. Τα πράγματα για τα οποία θρηνούνται είναι τέσσερα στον αριθμό: πρώτον, η αναχώρηση και η ύφεση του Νείλου. Δεύτερον, η πλήρης εξαφάνιση των βόρειων ανέμων, καθώς οι νότιοι άνεμοι αποκτούν το πάνω χέρι. Τρίτον, η μέρα γίνεται μικρότερη από τη νύχτα. και, για να στεφθούν όλα, η απογύμνωση της γης μαζί με το ξεφύλλωμα των δέντρων και των θάμνων αυτή τη στιγμή.

     Τηn δέκατη ένατη μέρα κατεβαίνουν στη θάλασσα τη νύχτα. Και οι φύλακες των ιματίων και οι ιερείς βγάζουν το ιερό σεντούκι που περιέχει ένα μικρό χρυσό ταμείο, μέσα στο οποίο ρίχνουν λίγο πόσιμο νερό που έχουν πάρει, και μια μεγάλη κραυγή ακούγεται από την παρέα από χαρά που βρέθηκε ο Όσιρις. Έπειτα ζυμώνουν λίγο εύφορο χώμα με το νερό και ανακατεύουν μπαχαρικά και θυμίαμα πολύ ακριβού είδους και σχηματίζουν από αυτό μια μισοφέγγαρη φιγούρα, την οποία ντύνουν και στολίζουν, δείχνοντας έτσι ότι θεωρούν αυτούς τους θεούς ως ουσία της γης και του νερού. .

     40. Τῆς δ' Ἴσιδος πάλιν ἀναλαμβανούσης τὸν Ὄσιριν καὶ αὐξανούσης τὸν Ὧρον ἀναθυμιάσεσι καὶ ὁμίχλαις καὶ νέφεσι ῥωννύμενον ἐκρατήθη μέν, οὐκ ἀνῃρέθη δ' ὁ Τυφών· οὐ γὰρ εἴασεν ἡ κυρία τῆς γῆς θεὸς ἀναιρεθῆναι παντάπασι τὴν ἀντικειμένην τῇ ὑγρότητι φύσιν, ἀλλ' ἐχάλασε καὶ ἀνῆκε βουλομένη διαμένειν τὴν κρᾶσιν· οὐ γὰρ ἦν κόσμον εἶναι τέλειον ἐκλιπόντος καὶ ἀφανισθέντος τοῦ πυρώδους. Εἰ δὲ ταῦτα μὴ λέγεται παρὰ τὸ εἰκός, οὐδ' ἐκεῖνον ἄν τις ἀπορρίψειε τὸν λόγον, ὡς Τυφὼν μὲν ἐκράτει πάλαι τῆς Ὀσίριδος μοίρας· θάλασσα γὰρ ἦν ἡ Αἴγυπτος. Διὸ πολλὰ μὲν ἐν τοῖς μετάλλοις καὶ τοῖς ὄρεσιν εὑρίσκεται μέχρι νῦν κογχύλια ἔχειν· πᾶσαι δὲ πηγαὶ καὶ φρέατα πάντα πολλῶν ὑπαρχόντων ἁλμυρὸν ὕδωρ καὶ πικρὸν ἔχουσιν, ὡς ἂν ὑπόλειμμα τῆς πάλαι θαλάσσης ἕωλον ἐνταυθοῖ συνερρυηκός.

     Ὁ δ' Ὧρος χρόνῳ τοῦ Τυφῶνος ἐπεκράτησε, τουτέστιν εὐκαιρίας ὀμβρίων γενομένης ὁ Νεῖλος ἐξώσας τὴν θάλασσαν ἀνέφηνε τὸ πεδίον καὶ ἀνεπλήρωσε ταῖς προσχώσεσιν. Ὃ δὴ μαρτυροῦσαν ἔχει τὴν αἴσθησιν· ὁρῶμεν γὰρ ἔτι νῦν ἐπιφέροντι τῷ ποταμῷ νέαν ἰλὺν καὶ προάγοντι τὴν γῆν κατὰ μικρὸν ὑποχωροῦν ὀπίσω τὸ πέλαγος καὶ τὴν θάλασσαν τὸ ὕψος τῶν ἐν βάθει λαμβανόντων διὰ τὰς προσχώσεις ἀπορρέουσαν· τὴν δὲ Φάρον, ἣν Ὅμηρος ζ ᾔδει δρόμον ἡμέρας ἀπέχουσαν Αἰγύπτου, νῦν μέρος οὖσαν αὐτῆς, οὐκ αὐτὴν ἀναδραμοῦσαν οὐδὲ προσαναβᾶσαν, ἀλλὰ τῆς μεταξὺ θαλάττης ἀναπλάττοντι τῷ ποταμῷ καὶ τρέφοντι τὴν ἤπειρον ἀνασταλείσης. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ὅμοια τοῖς ὑπὸ τῶν Στωικῶν θεολογουμένοις ἐστί· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι τὸ μὲν γόνιμον πνεῦμα καὶ τρόφιμον Διόνυσον εἶναι λέγουσι, τὸ πληκτικὸν δὲ καὶ διαιρετικὸν Ἡρακλέα, τὸ δὲ δεκτικὸν Ἄμμωνα, Δήμητρα δὲ καὶ Κόρην τὸ διὰ τῆς γῆς καὶ τῶν καρπῶν διῆκον, Ποσειδῶνα δὲ τὸ διὰ τῆς θαλάττης.

     40. Όταν η Ίσις ανέκτησε τον Όσιρι και παρακολουθούσε τον Ώρομεγαλώνω 235καθώς γινόταν δυνατός από τις εκπνοές και τις ομίχλες και τα σύννεφα, ο Τυφών νικήθηκε αλλά όχιεκμηδενίστηκε 236; γιατί η θεά που κυριαρχεί πάνω από τη Γη δεν θα επέτρεπε την πλήρη εκμηδένιση της φύσης που αντιτίθεται στην υγρασία, αλλά τη χαλάρωσε και τη μετριοπαθούσε, επιθυμώντας να διατηρηθεί η μετριαστική της ισχύς, επειδή δεν ήταν δυνατό να υπάρξει ένας πλήρης κόσμος, αν το πύρινο στοιχείο το άφησε και εξαφανίστηκε. Ακόμα κι αν αυτή η ιστορία δεν ήταν τρέχουσα ανάμεσά τους, δύσκολα θα δικαιολογείτο κανείς να απορρίψει αυτόν τον άλλο λογαριασμό, με την έννοια ότι ο Typhon, πριν από πολλούς αιώνες, κυριαρχούσε στην επικράτεια του Osiris. γιατί παλιά η Αίγυπτος ήταν όλα αθάλασσα 237, και, για το λόγο αυτό, ακόμη και σήμερα διαπιστώνεται ότι έχει όστρακα στα ορυχεία του καιβουνά 238. Επιπλέον, όλες οι πηγές και τα πηγάδια, που είναι πολλά, έχουν αλμυρό και υφάλμυρο νερό, σαν να μαζεύτηκαν εκεί κάποια μπαγιάτικα κατακάθια της αρχαίας θάλασσας.

     Όμως, με τον καιρό, ο Ώρος νίκησε τον Τυφώνα. Ήρθε δηλαδή μια έγκαιρη άφθονη βροχή, και ο Νείλος έδιωξε τη θάλασσα και αποκάλυψε την εύφορη γη, την οποία γέμισε με τις προσχωσιγενείς αποθέσεις του. Αυτό υποστηρίζεται στη μαρτυρία της δικής μας παρατήρησης. γιατί βλέπουμε, ακόμη και σήμερα, καθώς ο ποταμός ρίχνει νέα λάσπη και προωθεί τη στεριά, ότι τα βαθιά νερά υποχωρούν σταδιακά και, καθώς ο βυθός αυξάνεται σε ύψος λόγω των αλλουβιακών αποθέσεων, το νερό της θάλασσας τρέχει από αυτά τα. Σημειώνουμε επίσης ότι ο Φάρος, ο οποίοςΌμηρος 239Γνωριζόταν ως μακρινό πανί μιας ημέρας από την Αίγυπτο, είναι πλέον μέρος της. Όχι ότι το νησί έχει επεκτείνει την έκτασή του με την άνοδο, ή έχει πλησιάσει πιο κοντά στηn στεριά, αλλά η θάλασσα που τους χώριζε ήταν υποχρεωμένη να αποσυρθεί πριν από το ποτάμι, καθώς ο ποταμός αναμόρφωσε τη γη και την έκανε να αυξηθεί. Το γεγονός είναι ότι όλα αυτά μοιάζουν κάπως με τα δόγματα που διαδόθηκαν από τουςΣτωικοί 240για τους θεούς? γιατί λένε ότι το δημιουργικό και υποστηρικτικό πνεύμα είναι ο Διόνυσος, το θορυβώδες και καταστροφικό είναι ο Ηρακλής, ο δεκτικός είναι ο Άμμων, αυτό που διαποτίζει τη Γη και τα προϊόντα της είναι η Δήμητρα και η κόρη, και αυτό που διαπερνά τη θάλασσα είναιΠοσειδών 241 (https://www.astrologicon.org/plutarch/plutarch-on-isis-and-osiris.html).

ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ, ΜΕΡΟΣ Β′

     41. Οἱ δὲ τοῖσδε τοῖς φυσικοῖς καὶ τῶν ἀπ’ ἀστρολογίας μαθηματικῶν ἔνια μιγνύντες Τυφῶνα μὲν οἴονται τὸν ἡλιακὸν κόσμον, Ὄσιριν δὲ τὸν σεληνιακὸν λέγεσθαι· τὴν μὲν γὰρ σελήνην γόνιμον τὸ φῶς καὶ ὑγροποιὸν ἔχουσαν εὐμενῆ καὶ γοναῖς ζῴων καὶ φυτῶν εἶναι βλαστήσεσι· τὸν δ’ ἥλιον ἀκράτῳ πυρὶ καὶ σκληρῷ καταθάλπειν τε καὶ καταυαίνειν τὰ φυόμενα καὶ τεθηλότα καὶ τὸ πολὺ μέρος τῆς γῆς παντάπασιν ὑπὸ φλογμοῦ ποιεῖν ἀοίκητον καὶ κατακρατεῖν πολλαχοῦ καὶ τῆς σελήνης.

     Διὸ τὸν Τυφῶνα Σὴθ ἀεὶ Αἰγύπτιοι καλοῦσιν, ὅπερ ἐστὶ καταδυναστεῦον ἢ καταβιαζόμενον, καὶ τῷ μὲν ἡλίῳ τὸν Ἡρακλέα μυθολογοῦσιν ἐνιδρυμένον συμπεριπολεῖν, τῇ δὲ σελήνῃ τὸν Ἑρμῆν· λόγου γὰρ ἔργοις ἔοικε καὶ περὶ σοφίας τὰ τῆς σελήνης, τὰ δ’ ἡλίου πληγαῖς ὑπὸ βίας καὶ ῥώμης περαινομέναις. Οἱ δὲ Στωικοὶ τὸν μὲν ἥλιον ἐκ θαλάττης ἀνάπτεσθαι καὶ τρέφεσθαί φασι, τῇ δὲ σελήνῃ τὰ κρηναῖα καὶ λιμναῖα νάματα γλυκεῖαν ἀναπέμπειν καὶ μαλακὴν ἀναθυμίασιν.

     41. Αλλά οι Αιγύπτιοι, συνδυάζοντας με αυτές τις φυσικές εξηγήσεις μερικά από τα επιστημονικά αποτελέσματα που προέρχονται από την αστρονομία, πιστεύουν ότι με τον Τυφώνα εννοείται ο ηλιακός κόσμος και ο Όσιρις ο σεληνιακός κόσμος. συλλογίζονται ότι το φεγγάρι, επειδή έχει ένα φως που είναι γεννητικό και παραγωγικό τουυγρασία 242, είναι ευγενικά προς τα νεαρά ζώα και τα φυτά που αναπτύσσονται, ενώ ο ήλιος, με την ακαταμάχητη και ανελέητη ζέστη του, κάνει όλη την αναπτυσσόμενη και ακμάζουσα βλάστηση ζεστή και ξεραμένη και, μέσω του φλογερού φωτός του, καθιστά ένα μεγάλο μέρος της γης ακατοίκητο, και σε πολλές μια περιοχή υπερισχύει της σελήνης.

     Για το λόγο αυτό οι Αιγύπτιοι καλούν τακτικά τον Τυφώνα«Σεθ» 243, το οποίο, ερμηνευόμενο, σημαίνει «υπερκυριαρχία και επιτακτικό». Έχουν έναν μύθο ότι ο Ηρακλής, που κατοικεί στον ήλιο, είναι σύντροφός του στις περιστροφές του, όπως συμβαίνει και με τον Ερμή και το φεγγάρι. Στην πραγματικότητα, οι ενέργειες της σελήνης είναι σαν ενέργειες λογικής και τέλειας σοφίας, ενώ αυτές του ήλιου είναι σαν ξυλοδαρμοί που γίνονται μέσω βίας και ωμής δύναμης. οΣτωικοί 244ισχυριστείτε ότι ο ήλιος ανάβει και τροφοδοτείται από τη θάλασσα, αλλά ότι για το φεγγάρι τα κινούμενα νερά από τις πηγές και τις λίμνες εκπέμπουν μια γλυκιά και ήπια εκπνοή.

     42. Ἑβδόμῃ ἐπὶ δέκα τὴν Ὀσίριδος γενέσθαι τελευτὴν Αἰγύπτιοι μυθολογοῦσιν, ἐν ᾗ μάλιστα γίνεται μειουμένη κατάδηλος ἡ πανσέληνος. Διὸ καὶ τὴν ἡμέραν ταύτην ἀντίφραξιν οἱ Πυθαγόρειοι καλοῦσι, καὶ ὅλως τὸν ἀριθμὸν τοῦτον ἀφοσιοῦνται· τοῦ γὰρ ἑξκαίδεκα τετραγώνου καὶ τοῦ ὀκτωκαίδεκα ἑτερομήκους, οἷς μόνοις ἀριθμῶν ἐπιπέδων συμβέβηκε τὰς περιμέτρους ἴσας ἔχειν τοῖς περιεχομένοις ὑπ’ αὐτῶν χωρίοις, μέσος ὁ τῶν ἑπτακαίδεκα παρεμπίπτων ἀντιφράττει καὶ διαζεύγνυσιν ἀπ’ ἀλλήλων καὶ διαιρεῖ, κατὰ τὸν ἐπόγδοον λόγον εἰς ἄνισα διαστήματα τεμνόμενος. Ἐτῶν δ’ ἀριθμὸν οἱ μὲν βιῶσαι τὸν Ὄσιριν οἱ δὲ βασιλεῦσαι λέγουσιν ὀκτὼ καὶ εἴκοσι· τοσαῦτα γὰρ ἔστι φῶτα τῆς σελήνης καὶ τοσαύταις ἡμέραις τὸν αὑτῆς κύκλον ἐξελίσσει.

     Τὸ δὲ ξύλον ἐν ταῖς λεγομέναις Ὀσίριδος ταφαῖς τέμνοντες κατασκευάζουσι λάρνακα μηνοειδῆ διὰ τὸ τὴν σελήνην, ὅταν τῷ ἡλίῳ πλησιάζῃ, μηνοειδῆ γινομένην ἀποκρύπτεσθαι. Τὸν δ’ εἰς δεκατέσσαρα μέρη τοῦ Ὀσίριδος διασπασμὸν αἰνίττονται πρὸς τὰς ἡμέρας, ἐν αἷς φθίνει μετὰ πανσέληνον ἄχρι νουμηνίας τὸ ἄστρον. Ἡμέραν δέ, ἐν ᾗ φαίνεται πρῶτον ἐκφυγοῦσα τὰς αὐγὰς καὶ παρελθοῦσα τὸν ἥλιον, ‘ἀτελὲς ἀγαθόν’ προσαγορεύουσιν· ὁ γὰρ Ὄσιρις ἀγαθοποιός, καὶ τοὔνομα πολλὰ φράζειν, οὐχ ἥκιστα δὲ κράτος ἐνεργοῦν καὶ ἀγαθοποιὸν ὃ λέγουσι. Τὸ δ’ ἕτερον ὄνομα τοῦ θεοῦ τὸν Ὄμφιν εὐεργέτην ὁ Ἑρμαῖός φησι δηλοῦν ἑρμηνευόμενον.

     42. Οι Αιγύπτιοι έχουν έναν μύθο ότι το τέλος της ζωής του Όσιρι ήρθε στις δέκατη έβδομη του μήνα, την οποία είναι εμφανές στο μάτι ότι η περίοδος της πανσελήνου είναιπάνω από 245. Εξαιτίας αυτού, οι Πυθαγόρειοι αποκαλούν αυτή την ημέρα «το φράγμα» και είναι εντελώς απεχθές αυτόν τον αριθμό. Για τον αριθμό δεκαεπτά, που μπαίνει μεταξύ του τετραγώνου δεκαέξι και του επιμήκους ορθογωνίουδεκαοκτώ 246α, τα οποία, όπως συμβαίνει, είναι τα μόνα επίπεδα σχήματα που έχουν την περίμετρό τους ίση με αυτέςπεριοχές 246β, τα αποκλείει μεταξύ τους και τα διαχωρίζει και διασπά την αναλογία οκτώ προς οκτώ καιόγδοο 247με τη διαίρεση του σε άνισα διαστήματα. Άλλοι λένε ότι τα χρόνια της ζωής του Όσιρι, άλλοι ότι τα χρόνια της βασιλείας του, ήτανείκοσι οκτώ 248; γιατί αυτός είναι ο αριθμός των φωτισμών της σελήνης, και σε αυτόν τον αριθμό ημερών ολοκληρώνει τον κύκλο της.

     Τα ξύλα που έκοψαν στις περιπτώσεις που ονομάζονταν «ταφές του Όσιρι» το πλάθουν σε μισοφέγγαρο, επειδή το φεγγάρι, όταν πλησιάζει τον ήλιο, γίνεται μισοφέγγαρο και χάνεται από τα μάτια μας. Ο διαμελισμός του Όσιρι σε δεκατέσσερα μέρη αναφέρονται αλληγορικά στις ημέρες της εξασθένισης αυτού του δορυφόρου από την εποχή της πανσελήνου μέχρι τη νέα σελήνη. Και την ημέρα που γίνεται ορατή αφού ξεφύγει από τις ηλιακές ακτίνες και περνώντας δίπλα από τον ήλιο φωνάζουν «Ημιτελές Καλό». γιατί ο Όσιρις είναι ευεργετικός, και το όνομά του σημαίνει πολλά πράγματα, αλλά, κυρίως, μια ενεργή και ευεργετική δύναμη, όπως το έθεσαν. Το άλλο όνομα του θεού, Όμφις, λέει ο Ερμαίος σημαίνει «ευεργέτης» όταν ερμηνεύεται.

     43. Οἴονται δὲ πρὸς τὰ φῶτα τῆς σελήνης ἔχειν τινὰ λόγον τοῦ Νείλου τὰς ἀναβάσεις. Ἡ μὲν γὰρ μεγίστη περὶ τὴν Ἐλεφαντίνην ὀκτὼ γίνεται καὶ εἴκοσι πήχεων, ὅσα φῶτα καὶ μέτρα τῶν ἐμμήνων περιόδων ἑκάστης ἔστιν· ἡ δὲ περὶ Μένδητα καὶ Ξόιν βραχυτάτη πήχεων ἓξ πρὸς τὴν διχότομον· ἡ δὲ μέση περὶ Μέμφιν, ὅταν ᾖ δικαία, δεκατεσσάρων πήχεων πρὸς τὴν πανσέληνον. Τὸν δ’ Ἆπιν εἰκόνα μὲν Ὀσίριδος ἔμψυχον εἶναι, γίνεσθαι δέ, ὅταν φῶς ἐρείσῃ γόνιμον ἀπὸ τῆς σελήνης καὶ καθάψηται βοὸς ὀργώσης. Διὸ καὶ τοῖς τῆς σελήνης σχήμασιν ἔοικε πολλὰ τοῦ Ἄπιδος περιμελαινομένου τὰ λαμπρὰ τοῖς σκιεροῖς. Ἔτι δὲ τῇ νουμηνίᾳ τοῦ Φαμενὼθ μηνὸς ἑορτὴν ἄγουσιν ἔμβασιν Ὀσίριδος εἰς τὴν σελήνην ὀνομάζοντες, ἔαρος ἀρχὴν οὖσαν.

     Οὕτω τὴν Ὀσίριδος δύναμιν ἐν τῇ σελήνῃ τιθέντες τὴν Ἶσιν αὐτῷ γένεσιν οὖσαν συνεῖναι λέγουσι. Διὸ καὶ μητέρα τὴν σελήνην τοῦ κόσμου καλοῦσι καὶ φύσιν ἔχειν ἀρσενόθηλυν οἴονται πληρουμένην ὑφ’ ἡλίου καὶ κυισκομένην, αὐτὴν δὲ πάλιν εἰς τὸν ἀέρα προϊεμένην γεννητικὰς ἀρχὰς καὶ κατασπείρουσαν· οὐ γὰρ ἀεὶ τὴν φθορὰν ἐπικρατεῖν τὴν Τυφώνειον, πολλάκις δὲ κρατουμένην ὑπὸ τῆς γενέσεως καὶ συνδεομένην αὖθις ἀναλύεσθαι καὶ διαμάχεσθαι πρὸς τὸν Ὧρον. Ἔστι δ’ οὗτος ὁ περίγειος κόσμος οὔτε φθορᾶς ἀπαλλαττόμενος παντάπασιν οὔτε γενέσεως.

     43. Νομίζουν ότι οι ανατολές του Νείλου έχουν κάποια σχέση με τους φωτισμούς της σελήνης. για το μεγαλύτεροάνοδος 249, στη γειτονιά του Elephantinê, είναι είκοσι οκτώ πήχεις, που είναι ο αριθμός των φωτισμών του που αποτελούν το μέτρο κάθε μηνιαίου κύκλου του. η άνοδος στη γειτονιά Mendes και Xoïs, που είναι η μικρότερη, είναι έξι πήχεις, που αντιστοιχεί στο πρώτο τέταρτο. Η μέση ανατολή, στη γειτονιά του Μέμφις, όταν είναι κανονική, είναι δεκατέσσερα πήχεις, που αντιστοιχεί στην πανσέληνο. Το Apis, λένε, είναι η έμψυχη εικόνα τουΌσιρις 250, και έρχεται σε ύπαρξη όταν ένα καρποφόρο φως εκτοξεύεται από το φεγγάρι και πέφτει πάνω σε μια αγελάδα μέσα τηςαναπαραγωγική περίοδος 251. Ως εκ τούτου, υπάρχουν πολλά πράγματα στο Apis που μοιάζουν με χαρακτηριστικά του φεγγαριού, τα φωτεινά του μέρη σκοτεινιάζονται από τη σκιά. Επιπλέον, την ώρα της νέας σελήνης, τον μήνα Φαμενώθ, γιορτάζουν μια γιορτή στην οποία δίνουν το όνομα «Έρχεται ο Όσιρις στην Σελήνη», και αυτό σηματοδοτεί την αρχή της άνοιξης.

     Έτσι κάνουν τη δύναμη του Όσιρι να στερεωθεί στη Σελήνη και λένε ότι η Ίσις, αφού είναι γενιά, συνδέεται μαζί του. Για το λόγο αυτό αποκαλούν και τη Σελήνη μητέρα του κόσμου και νομίζουν ότι έχει φύση και αρσενικό και θηλυκό, καθώς είναι δεκτική και έγκυος από τον Ήλιο, αλλά η ίδια με τη σειρά της εκπέμπει και διαχέεται στον αέρα γεννητικό αρχές. Γιατί, όπως πιστεύουν, η καταστροφική δραστηριότητα του Typhon δεν επικρατεί πάντα, αλλά πολλές φορές εξουδετερώνεται από μια τέτοια γενιά και δεσμεύεται, και στη συνέχεια αργότερα απελευθερώνεται ξανά και μάχεται εναντίονΏρος 252, ποιος είναι το επίγειο σύμπαν. και αυτό δεν εξαιρείται ποτέ εντελώς ούτε από διάλυση ούτε από γενιά.

     44. Ἔνιοι δὲ καὶ τῶν ἐκλειπτικῶν αἴνιγμα ποιοῦνται τὸν μῦθον· ἐκλείπει μὲν γὰρ ἡ σελήνη πανσέληνος ἐναντίαν τοῦ ἡλίου στάσιν ἔχοντος πρὸς αὐτὴν εἰς τὴν σκιὰν ἐμπίπτουσα τῆς γῆς, ὥσπερ φασὶ τὸν Ὄσιριν εἰς τὴν σορόν. Αὐτὴ δὲ πάλιν ἀποκρύπτει καὶ ἀφανίζει ταῖς τριακάσιν, οὐ μὴν ἀναιρεῖται παντάπασι τὸν ἥλιον, ὥσπερ οὐδὲ τὸν Τυφῶνα ἡ Ἶσις. *** γεννώσης τῆς Νέφθυος τὸν Ἄνουβιν Ἶσις ὑποβάλλεται· Νέφθυς γάρ ἐστι τὸ ὑπὸ γῆν καὶ ἀφανές, Ἶσις δὲ τὸ ὑπὲρ τὴν γῆν καὶ φανερόν, ὁ δὲ τούτων ὑποψαύων καὶ καλούμενος ὁρίζων κύκλος ἐπίκοινος ὢν ἀμφοῖν Ἄνουβις κέκληται καὶ κυνὶ τὸ εἶδος ἀπεικάζεται· καὶ γὰρ ὁ κύων χρῆται τῇ ὄψει νυκτός τε καὶ ἡμέρας ὁμοίως.

     Kαὶ τοιαύτην ἔχειν δοκεῖ παρ’ Αἰγυπτίοις τὴν δύναμιν ὁ Ἄνουβις, οἵαν ἡ Ἑκάτη παρ’ Ἕλλησι, χθόνιος ὢν ὁμοῦ καὶ Ὀλύμπιος. Ἐνίοις δὲ δοκεῖ Κρόνος ὁ Ἄνουβις εἶναι· διὸ πάντα τίκτων ἐξ ἑαυτοῦ καὶ κύων ἐν ἑαυτῷ τὴν τοῦ κυνὸς ἐπίκλησιν ἔσχεν. Ἔστι δ’ οὖν τοῖς σεβομένοις τὸν Ἄνουβιν ἀπόρρητόν τι, καὶ πάλαι μὲν τὰς μεγίστας ἐν Αἰγύπτῳ τιμὰς ὁ κύων ἔσχεν· ἐπεὶ δὲ Καμβύσου τὸν Ἆπιν ἀνελόντος καὶ ῥίψαντος οὐδὲν προσῆλθεν οὐδ’ ἐγεύσατο τοῦ σώματος ἀλλ’ ἢ μόνος ὁ κύων, ἀπώλεσε τὸ πρῶτος εἶναι καὶ μάλιστα τιμᾶσθαι τῶν ἑτέρων ζῴων. Εἰσὶ δέ τινες οἱ τὸ σκίασμα τῆς γῆς, εἰς ὃ τὴν σελήνην ὀλισθάνουσαν ἐκλείπειν νομίζουσι, Τυφῶνα καλοῦντες·

     44. Υπάρχουν κάποιοι που θα έκαναν τον μύθο μια αλληγορική αναφορά σε θέματα που αφορούν τις εκλείψεις. γιατί η Σελήνη υφίσταται έκλειψη μόνο όταν είναι πλήρης, με τον Ήλιο ακριβώς απέναντι της, και πέφτει στη σκιά της Γης, όπως λένε ο Όσιρις έπεσε στο φέρετρό του. Και πάλι, η ίδια η Σελήνη συσκοτίζει τον Ήλιο και προκαλεί ηλιακές εκλείψεις, πάντα στις τριάντα του μήνα. Ωστόσο, δεν εκμηδενίζει εντελώς τον Ήλιο, και ομοίως η Ίσιδα δεν εξολόθρευσε τον Τυφώνα. Όταν ο Nephthys γέννησε τον Anubis, η Ίσιδα συμπεριφέρθηκε στο παιδί σαν να ήταν εκείνηδικός 253; γιατί η Νέφθης είναι αυτό που είναι κάτω από τη γη και αόρατο, η Ίσις είναι αυτό που είναι πάνω από τη γη και ορατό. και ο κύκλος που αγγίζει αυτά, που ονομάζεται ο ορίζοντας , είναι κοινόςκαι τα δύο 254, έχει λάβει το όνομα Anubis, και αναπαρίσταται σε μορφή σαν σκύλος. γιατί ο σκύλος μπορεί να δει με τα μάτια του και τη νύχτα και τη μέρα.

     Και μεταξύ των Αιγυπτίων ο Anubis πιστεύεται ότι κατέχει αυτή τη δυνατότητα, η οποία είναι παρόμοια με αυτή που πιστεύεται ότι κατέχει η Εκάτη μεταξύ των Ελλήνων, γιατί ο Anubis είναι θεότητα του κάτω κόσμου καθώς και θεός του Ολύμπου. Μερικοί είναι της άποψης ότι ο Anubis είναι ο Κρόνος. Για το λόγο αυτό, στο βαθμό που δημιουργεί τα πάντα από τον εαυτό του και τα συλλαμβάνει όλα τα πράγματα μέσα του, έχει αποκτήσει την ονομασία του«Σκύλος» 255. Υπάρχει, επομένως, ένα συγκεκριμένο μυστήριο που παρατηρείται από εκείνους που σέβονται τον Anubis. στην αρχαιότητα ο σκύλος έλαβε τις υψηλότερες τιμές στην Αίγυπτο. αλλά ότανΚαμβύσης 256είχε σκοτώσει τον Άπι και τον έριξε έξω, τίποτα δεν πλησίασε το σώμα ούτε έφαγε από αυτό εκτός μόνο από τον σκύλο. και έτσι ο σκύλος έχασε την πρωτοκαθεδρία του και την τιμητική του θέση πάνω από αυτή όλων των άλλων ζώων. Υπάρχουν κάποιοι που δίνουν το όνομα του Τυφώνα στη σκιά της Γης, στην οποία πιστεύουν ότι το φεγγάρι γλιστράει όταν υποφέρειέκλειψη 257.

     45. Ὅθεν οὐκ ἀπέοικεν εἰπεῖν, ὡς ἰδίᾳ μὲν οὐκ ὀρθῶς ἕκαστος, ὁμοῦ δὲ πάντες ὀρθῶς λέγουσιν· οὐ γὰρ αὐχμὸν μόνον οὐδ’ ἄνεμον οὐδὲ θάλατταν οὐδὲ σκότος, ἀλλὰ πᾶν ὅσον ἡ φύσις βλαβερὸν καὶ φθαρτικὸν ἔχει, μόριον τοῦ Τυφῶνος ἔστιν εἰπεῖν. Οὔτε γὰρ ἐν ἀψύχοις σώμασι τὰς τοῦ παντὸς ἀρχὰς θετέον, ὡς Δημόκριτος καὶ Ἐπίκουρος, οὔτ’ ἀποίου δημιουργὸν ὕλης ἕνα λόγον καὶ μίαν πρόνοιαν, ὡς οἱ Στωικοί, περιγινομένην ἁπάντων καὶ κρατοῦσαν· ἀδύνατον γὰρ ἢ φλαῦρον ὁτιοῦν, ὅπου πάντων, ἢ χρηστόν, ὅπου μηδενὸς ὁ θεὸς αἴτιος, ἐγγενέσθαι. “Παλίντονος” γάρ “ἁρμονίη κόσμου, ὅκωσπερ λύρης καὶ τόξου” καθ’ Ἡράκλειτον· καὶ κατ’ Εὐριπίδην οὐκ ἂν γένοιτο χωρὶς ἐσθλὰ καὶ κακά, ἀλλ’ ἔστι τις σύγκρασις ὥστ’ ἔχειν καλῶς.

     Διὸ καὶ παμπάλαιος αὕτη κάτεισιν ἐκ θεολόγων καὶ νομοθετῶν εἴς τε ποιητὰς καὶ φιλοσόφους δόξα, τὴν ἀρχὴν ἀδέσποτον ἔχουσα, τὴν δὲ πίστιν ἰσχυρὰν καὶ δυσεξάλειπτον, οὐκ ἐν λόγοις μόνον οὐδ’ ἐν φήμαις, ἀλλ’ ἔν τε τελεταῖς ἔν τε θυσίαις καὶ βαρβάροις καὶ Ἕλλησι πολλαχοῦ περιφερομένη, ὡς οὔτ’ ἄνουν καὶ ἄλογον καὶ ἀκυβέρνητον αἰωρεῖται τῷ αὐτομάτῳ τὸ πᾶν, οὔθ’ εἷς ἐστιν ὁ κρατῶν καὶ κατευθύνων ὥσπερ οἴαξιν ἤ τισι πειθηνίοις χαλινοῖς λόγος, ἀλλὰ πολλὰ καὶ μεμιγμένα κακοῖς καὶ ἀγαθοῖς μᾶλλον δὲ μηδὲν ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν ἄκρατον ἐνταῦθα τῆς φύσεως φερούσης οὐ δυεῖν πίθων εἷς ταμίας ὥσπερ νάματα τὰ πράγματα καπηλικῶς διανέμων ἀνακεράννυσιν ἡμῖν, ἀλλ’ ἀπὸ δυεῖν ἐναντίων ἀρχῶν καὶ δυεῖν ἀντιπάλων δυνάμεων, τῆς μὲν ἐπὶ τὰ δεξιὰ καὶ κατ’ εὐθεῖαν ὑφηγουμένης, τῆς δ’ ἔμπαλιν ἀναστρεφούσης καὶ ἀνακλώσης ὅ τε βίος μικτὸς ὅ τε κόσμος, εἰ καὶ μὴ πᾶς, ἀλλ’ ὁ περίγειος οὗτος καὶ μετὰ σελήνην ἀνώμαλος καὶ ποικίλος γέγονε καὶ μεταβολὰς πάσας δεχόμενος. Εἰ γὰρ οὐδὲν ἀναιτίως πέφυκε γίνεσθαι, αἰτίαν δὲ κακοῦ τἀγαθὸν οὐκ ἂν παράσχοι, δεῖ γένεσιν ἰδίαν καὶ ἀρχὴν ὥσπερ ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ τὴν φύσιν ἔχειν.

     45. Επομένως, δεν είναι παράλογο να πούμε ότι η δήλωση του καθενός ξεχωριστά δεν είναι σωστή, αλλά ότι η δήλωση όλων συλλογικά είναι σωστή. γιατί δεν είναι ξηρασία ούτε άνεμος ούτε θάλασσα ούτεσκοτάδι 258, αλλά κάθε τι επιβλαβές και καταστροφικό που περιέχει η Φύση, η οποία πρόκειται να χαρακτηριστεί ως μέρος του Τυφώνα. Οι απαρχές του σύμπαντος δεν πρέπει να τοποθετούνται σε άψυχα σώματα, σύμφωνα με το δόγμα του Δημόκριτου και του Επίκουρου, ούτε ακόμη ο Τεχνίτης της αδιαφοροποίητης ύλης, σύμφωνα με τους Στωικούςδόγμα 259, ένας Λόγος και μια Πρόνοια που κερδίζει το πάνω χέρι και υπερισχύει πάνω σε όλα τα πράγματα. Το γεγονός είναι ότι είναι αδύνατο να δημιουργηθεί οτιδήποτε κακό όταν ο Θεός είναι ο Δημιουργός όλων ή οτιδήποτε καλό όπου ο Θεός είναι ο Δημιουργός του τίποτα. για τη συμφωνία του σύμπαντος, όπως αυτή της λύρας ή του τόξου, σύμφωνα μεΗράκλειτος 260, είναι ελαστικό εάν διαταραχθεί. και σύμφωνα μεΕυριπίδης 261,

Το καλό και το κακό δεν μπορούν να κρατηθούν χωριστά, αλλά υπάρχει κάποια ανάμειξη, που είναι καλά.      Επομένως, αυτή η πολύ αρχαία άποψη κατάγεται από συγγραφείς για τη θρησκεία και από νομοθέτες σε ποιητές και φιλοσόφους. δεν μπορεί να εντοπιστεί σε καμία πηγή, αλλά είχε μια ισχυρή και σχεδόν ανεξίτηλη πεποίθηση, και κυκλοφορεί σε πολλά μέρη μεταξύ βαρβάρων και Ελλήνων, όχι μόνο στην ιστορία και την παράδοση αλλά και σε τελετουργίες και θυσίες, με αποτέλεσμα το Σύμπαν δεν αιωρείται από μόνος του χωρίς λογική ή λόγο ή καθοδήγηση, ούτε υπάρχει ένας Λόγος που να το κυβερνά και να το καθοδηγεί με πηδάλια, σαν να λέγαμε, ή ελέγχονταςηνία 262, αλλά, εφόσον η φύση φέρνει, σε αυτή τη ζωή μας, πολλές εμπειρίες στις οποίες αναμειγνύονται και το κακό και το καλό, ή καλύτερα, για να το θέσω πολύ απλά, η φύση δεν φέρνει τίποτα που να μην συνδυάζεται με κάτι άλλο, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν είναι ένας φύλακας δύο σπουδαίωναγγεία 263ο οποίος, με τον τρόπο της μπαργούμαν, μας ανακατεύει τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μας, αλλά έχει προκύψει ως αποτέλεσμα δύο αντίθετων αρχών και δύο ανταγωνιστικών δυνάμεων, η μία από τις οποίες μας οδηγεί σε μια ευθεία πορεία προς τα δεξιά , ενώ ο άλλος μας γυρίζει στην άκρη και πίσω, ότι η ζωή μας είναι πολύπλοκη, όπως και το σύμπαν. Και αν αυτό δεν ισχύει για το σύνολο του, ωστόσο είναι αλήθεια ότι αυτό το επίγειο σύμπαν, συμπεριλαμβανομένου και του φεγγαριού του, είναι ακανόνιστο και μεταβλητό και υπόκειται σε κάθε είδους αλλαγές. Διότι αν είναι ο νόμος της φύσης ότι τίποτα δεν δημιουργείται χωρίς αιτία, και αν το καλό δεν μπορεί να δώσει αιτία για το κακό, τότε η Φύση πρέπει να έχει μέσα της την πηγή και την προέλευση του κακού, όπως ακριβώς περιέχει την πηγή και προέλευση του καλού.

     46. Καὶ δοκεῖ τοῦτο τοῖς πλείστοις καὶ σοφωτάτοις· νομίζουσι γὰρ οἱ μὲν θεοὺς εἶναι δύο καθάπερ ἀντιτέχνους, τὸν μὲν ἀγαθῶν, τὸν δὲ φαύλων δημιουργόν· οἱ δὲ τὸν μὲν γὰρ ἀμείνονα θεόν, τὸν δ’ ἕτερον δαίμονα καλοῦσιν, ὥσπερ Ζωροάστρης ὁ μάγος, ὃν πεντακισχιλίοις ἔτεσι τῶν Τρωικῶν γεγονέναι πρεσβύτερον ἱστοροῦσιν. Οὗτος οὖν ἐκάλει τὸν μὲν Ὡρομάζην, τὸν δ’ Ἀρειμάνιον· καὶ προσαπεφαίνετο τὸν μὲν ἐοικέναι φωτὶ μάλιστα τῶν αἰσθητῶν, τὸν δ’ ἔμπαλιν σκότῳ καὶ ἀγνοίᾳ, μέσον δ’ ἀμφοῖν τὸν Μίθρην εἶναι· διὸ καὶ Μίθρην Πέρσαι τὸν μεσίτην ὀνομάζουσιν· ἐδίδαξε δὲ τῷ μὲν εὐκταῖα θύειν καὶ χαριστήρια, τῷ δ’ ἀποτρόπαια καὶ σκυθρωπά. Πόαν γάρ τινα κόπτοντες ὄμωμι καλουμένην ἐν ὅλμῳ τὸν Ἅιδην ἀνακαλοῦνται καὶ τὸν σκότον, εἶτα μίξαντες αἵματι λύκου σφαγέντος εἰς τόπον ἀνήλιον ἐκφέρουσι καὶ ῥίπτουσι. Καὶ γὰρ τῶν φυτῶν νομίζουσι τὰ μὲν τοῦ ἀγαθοῦ θεοῦ, τὰ δὲ τοῦ κακοῦ δαίμονος εἶναι, καὶ τῶν ζῴων ὥσπερ κύνας καὶ ὄρνιθας καὶ χερσαίους ἐχίνους τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ δὲ φαύλου μῦς ἐνύδρους εἶναι· διὸ καὶ τὸν κτείναντα πλείστους εὐδαιμονίζουσιν.

     46. ​​Η μεγάλη πλειοψηφία και οι σοφότεροι των ανθρώπων έχουν αυτήν την άποψη: πιστεύουν ότι υπάρχουν δύο θεοί, αντίπαλοι σαν να λέμε, ο ένας Τεχνίτης του καλού και ο άλλος του κακού. Υπάρχουν και αυτοί που λένε τον καλύτερο θεό και τον άλλο δαίμονα, όπως π.χ.Ζωροάστρης 264οσοφός 265, ο οποίος, καταγράφουν, έζησε πέντε χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή του Τρωικού Πολέμου. Τον έναν τον έλεγε Ορομάζες και τον άλλονΑρειμάνης 266; και δήλωσε περαιτέρω ότι μεταξύ όλων των αντιληπτών από τις αισθήσεις, ο Ορομάζης μπορεί καλύτερα να συγκριθεί με το φως, και ο Αρειμάνιος, αντίθετα, με το σκοτάδι και την άγνοια, και στη μέση μεταξύ των δύο είναι ο Μίθρας: γι' αυτό οι Πέρσες δίνουν στον Μίθρα το όνομα του «Διαμεσολαβητή». Ο Ζωροάστρης έχει επίσης διδάξει ότι οι άντρες πρέπει να κάνουν αναθήματα και ευχαριστίες στους Ορομάζης και αποτρεπτικές και πένθιμες προσφορές στον Αρειμάνιο. Χτυπούν σε ένα γουδί ένα συγκεκριμένο φυτό που λέγεται όμομι επικαλούμενοι ταυτόχροναΆδης 267και το σκοτάδι. μετά το ανακατεύουν με το αίμα ενός λύκου που έχει θυσιαστεί, και το μεταφέρουν και το ρίχνουν σε ένα μέρος όπου ο ήλιος δεν λάμπει ποτέ. Στην πραγματικότητα, πιστεύουν ότι μερικά από τα φυτά ανήκουν στον καλό θεό και άλλα στον κακό δαίμονα. έτσι και για τα ζώα πιστεύουν ότι τα σκυλιά, τα πτηνά και οι σκαντζόχοιροι, για παράδειγμα, ανήκουν στον καλό θεό, αλλά ότινερό-αρουραίοι 268ανήκουν στον κακό. Επομένως, ο άνθρωπος που έχει σκοτώσει τα περισσότερα από αυτά θεωρούν ότι είναι τυχερός.

     47. Οὐ μὴν ἀλλὰ κἀκεῖνοι πολλὰ μυθώδη περὶ τῶν θεῶν λέγουσιν, οἷα καὶ ταῦτ’ ἐστίν. Ὁ μὲν Ὡρομάζης ἐκ τοῦ καθαρωτάτου φάους ὁ δ’ Ἀρειμάνιος ἐκ τοῦ ζόφου γεγονὼς πολεμοῦσιν ἀλλήλοις· καὶ ὁ μὲν ἓξ θεοὺς ἐποίησε, τὸν μὲν πρῶτον εὐνοίας, τὸν δὲ δεύτερον ἀληθείας, τὸν δὲ τρίτον εὐνομίας, τῶν δὲ λοιπῶν τὸν μὲν σοφίας, τὸν δὲ πλούτου, τὸν δὲ τῶν ἐπὶ τοῖς καλοῖς ἡδέων δημιουργόν· ὁ δὲ τούτοις ὥσπερ ἀντιτέχνους ἴσους τὸν ἀριθμόν. Εἶθ’ ὁ μὲν Ὡρομάζης τρὶς ἑαυτὸν αὐξήσας ἀπέστη τοῦ ἡλίου τοσοῦτον, ὅσον ὁ ἥλιος τῆς γῆς ἀφέστηκε, καὶ τὸν οὐρανὸν ἄστροις ἐκόσμησεν· ἕνα δ’ ἀστέρα πρὸ πάντων οἷον φύλακα καὶ προόπτην ἐγκατέστησε τὸν σείριον. Ἄλλους δὲ ποιήσας τέσσαρας καὶ εἴκοσι θεοὺς εἰς ᾠὸν ἔθηκεν. Οἱ δ’ ἀπὸ τοῦ Ἀρειμανίου γενόμενοι καὶ αὐτοὶ τοσοῦτοι διατρήσαντες τὸ ᾠὸν γαν***, ὅθεν ἀναμέμικται τὰ κακὰ τοῖς ἀγαθοῖς.

     Ἔπεισι δὲ χρόνος εἱμαρμένος, ἐν ᾧ τὸν Ἀρειμάνιον λοιμὸν ἐπάγοντα καὶ λιμὸν ὑπὸ τούτων ἀνάγκη φθαρῆναι παντάπασι καὶ ἀφανισθῆναι, τῆς δὲ γῆς ἐπιπέδου καὶ ὁμαλῆς γενομένης ἕνα βίον καὶ μίαν πολιτείαν ἀνθρώπων μακαρίων καὶ ὁμογλώσσων ἁπάντων γενέσθαι. Θεόπομπος δέ φησι κατὰ τοὺς μάγους ἀνὰ μέρος τρισχίλια ἔτη τὸν μὲν κρατεῖν τὸν δὲ κρατεῖσθαι τῶν θεῶν, ἄλλα δὲ τρισχίλια μάχεσθαι καὶ πολεμεῖν καὶ ἀναλύειν τὰ τοῦ ἑτέρου τὸν ἕτερον, τέλος δ’ ἀπολείπεσθαι τὸν Ἅιδην· καὶ τοὺς μὲν ἀνθρώπους εὐδαίμονας ἔσεσθαι μήτε τροφῆς δεομένους μήτε σκιὰν ποιοῦντας, τὸν δὲ ταῦτα μηχανησάμενον θεὸν ἠρεμεῖν καὶ ἀναπαύεσθαι χρόνον καλῶς μὲν οὐ πολύν τῷ θεῷ, ὥσπερ ἀνθρώπῳ κοιμωμένῳ μέτριον.

     47. Ωστόσο, λένε επίσης πολλές παραμυθένιες ιστορίες για τους θεούς τους, όπως, για παράδειγμα, οι εξής: Οι Ορομάζες, γεννημένοι από το πιο αγνό φως, και ο Αρειμάνιος, γεννημένος από το σκοτάδι, βρίσκονται συνεχώς σε πόλεμο μεταξύ τους. και ο Ορομάζης δημιούργησε έξι θεούς, τον πρώτο της Καλής Σκέψης, τον δεύτερο της Αλήθειας, τον τρίτο της Τάξης και, από τους υπόλοιπους, έναν της Σοφίας, έναν του Πλούτου και έναν τον Τεχνίτη της Απόλαυσης σε ό,τι είναι Τιμητικό. Αλλά ο Αρειμάνιος δημιούργησε αντιπάλους, σαν να λέγαμε, ίσους με αυτούς σε αριθμό. Τότε ο Ορομάζες μεγεθύνθηκε στο τριπλάσιο του προηγούμενου μεγέθους του και απομακρύνθηκε τόσο μακριά από τον Ήλιο όσο ο Ήλιος είναι μακριά από τη Γη και στόλισε τους ουρανούς με αστέρια. Ένα αστέρι έβαλε εκεί πριν από όλους τους άλλους ως φύλακας και φύλακας, το Dog-star. Άλλους είκοσι τέσσερις θεούς δημιούργησε και τοποθέτησε σε ένα αυγό.

     Αλλά αυτοί που δημιούργησε ο Αρειμάνιος, που ήταν ίσοι σε αριθμό με τους άλλους, τρύπησαν το αυγό και πήραν το δρόμο τουςμέσα στο 269; ως εκ τούτου τα κακά συνδυάζονται πλέον με το καλό. Αλλά θα έρθει ένας προορισμένος καιρός που θα αποφασιστεί ότι ο Αρειμάνιος, που ασχολείται με την επιδημία και την πείνα, θα εκμηδενιστεί τελείως από αυτά και θα εξαφανιστεί. και τότε η γη θα γίνει μια επίπεδη πεδιάδα, και θα υπάρχει ένας τρόπος ζωής και μια μορφή διακυβέρνησης για έναν ευλογημένο λαό που θα μιλάει όλοι μια γλώσσα.Θεόπομπος 270λέει ότι, σύμφωνα με τους σοφούς, ο ένας θεός πρέπει να υπερισχύει και ο άλλος να υπερισχύει, ο καθένας με τη σειρά του για διάστημα τριών χιλιάδων ετών, και μετά για άλλα τρία χιλιάδες χρόνια θα πολεμήσουν και θα πολεμήσουν, και ο ένας θα αναιρέσει τα έργα του άλλου, και τελικά ο Άδης θα περάσει. τότε οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι και ούτε θα χρειάζονται φαγητό ούτε θα σκιάζουν. Και ο θεός, που επινόησε να κάνει όλα αυτά τα πράγματα, τότε θα ησυχάσει και θα αναπαυθεί γιαώρα 271, όχι πολύ καιρό πράγματι, αλλά για τον θεό όσο θα ήταν μέτρια ώρα για να κοιμηθεί ένας άνθρωπος.

     48. Ἡ μὲν οὖν μάγων μυθολογία τοιοῦτον ἔχει τρόπον· Χαλδαῖοι δὲ τῶν πλανήτων, οὓς θεοὺς γενεθλίους καλοῦσι, δύο μὲν ἀγαθουργούς, δύο δὲ κακοποιούς, μέσους δὲ τοὺς τρεῖς ἀποφαίνουσι καὶ κοινούς. Τὰ δ’ Ἑλλήνων πᾶσί που δῆλα, τὴν μὲν ἀγαθὴν Διὸς Ὀλυμπίου μερίδα, τὴν δ’ ἀποτρόπαιον Ἅιδου ποιουμένων, ἐκ δ’ Ἀφροδίτης καὶ Ἄρεος Ἁρμονίαν γεγονέναι μυθολογούντων, ὧν ὁ μὲν ἀπηνὴς καὶ φιλόνεικος, ἡ δὲ μειλίχιος καὶ γενέθλιος. Σκόπει δὲ τοὺς φιλοσόφους τούτοις συμφερομένους. Ἡράκλειτος μὲν γὰρ ἄντικρυς “πόλεμον” ὀνομάζει “πατέρα καὶ βασιλέα καὶ κύριον πάντων”, καὶ τὸν μὲν Ὅμηρον εὐχόμενον “ἔκ τε θεῶν ἔριν ἔκ τ’ ἀνθρώπων ἀπολέσθαι” ‘λανθάνειν’ φησί “τῇ πάντων γενέσει καταρώμενον ἐκ μάχης καὶ ἀντιπαθείας τὴν γένεσιν ἐχόντων, ἥλιον δὲ μὴ ὑπερβήσεσθαι τοὺς προσήκοντας ὅρους· εἰ δὲ μή, Κλῶθάς μιν Δίκης ἐπικούρους ἐξευρήσειν”.

     Ἐμπεδοκλῆς δὲ τὴν μὲν ἀγαθουργὸν ἀρχήν “Φιλότητα” καὶ “Φιλίαν” πολλάκις, ἔτι δ’ “Ἁρμονίαν” καλεῖ “θεμερῶπιν”, τὴν δὲ χείρονα “Νεῖκος οὐλόμενον’ καὶ ‘Δῆριν αἱματόεσσαν”. Kαὶ οἱ μὲν Πυθαγορικοὶ διὰ πλειόνων ὀνομάτων κατηγοροῦσι τοῦ μὲν ἀγαθοῦ τὸ ἓν τὸ πεπερασμένον τὸ μένον τὸ εὐθὺ τὸ περισσὸν τὸ τετράγωνον τὸ ἴσον τὸ δεξιὸν τὸ λαμπρόν, τοῦ δὲ κακοῦ τὴν δυάδα τὸ ἄπειρον τὸ φερόμενον τὸ καμπύλον τὸ ἄρτιον τὸ ἑτερόμηκες τὸ ἄνισον τὸ ἀριστερὸν τὸ σκοτεινόν, ὡς ταύτας ἀρχὰς γενέσεως ὑποκειμένας· Ἀναξαγόρας δὲ νοῦν καὶ ἄπειρον, Ἀριστοτέλης δὲ τὸ μὲν εἶδος τὸ δὲ στέρησιν, Πλάτων δὲ πολλαχοῦ μὲν οἷον ἐπηλυγαζόμενος καὶ παρακαλυπτόμενος τῶν ἐναντίων ἀρχῶν τὴν μὲν ταὐτὸν ὀνομάζει, τὴν δὲ θάτερον η· ἐν δὲ τοῖς Νόμοις θ ἤδη πρεσβύτερος ὢν οὐ δι’ αἰνιγμῶν οὐδὲ συμβολικῶς, ἀλλὰ κυρίοις ὀνόμασιν οὐ μιᾷ ψυχῇ φησι κινεῖσθαι τὸν κόσμον, ἀλλὰ πλείοσιν ἴσως δυεῖν δὲ πάντως οὐκ ἐλάττοσιν· ὧν τὴν μὲν ἀγαθουργὸν εἶναι, τὴν δ’ ἐναντίαν ταύτῃ καὶ τῶν ἐναντίων δημιουργόν· ἀπολείπει δὲ καὶ τρίτην τινὰ μεταξὺ φύσιν οὐκ ἄψυχον οὐδ’ ἄλογον οὐδ’ ἀκίνητον ἐξ αὑτῆς, ὥσπερ ἔνιοι νομίζουσιν, ἀλλ’ ἀνακειμένην ἀμφοῖν ἐκείναις, ἐφιεμένην δὲ τῆς ἀμείνονος ἀεὶ καὶ ποθοῦσαν καὶ διώκουσαν, ὡς τὰ ἐπιόντα δηλώσει τοῦ λόγου τὴν Αἰγυπτίων θεολογίαν μάλιστα ταύτῃ τῇ φιλοσοφίᾳ συνοικειοῦντος.

     48. Τέτοιος, λοιπόν, είναι ο χαρακτήρας της μυθολογίας των σοφών. Οι Χαλδαίοι δηλώνουν ότι των πλανητών, τους οποίους ονομάζουν κηδεμόναθεοί 272, δύο είναι ευεργετικά, δύο κακόβουλα, και τα άλλα τρία είναι διάμεσοι και συμμετέχουν και στις δύο ιδιότητες. Οι πεποιθήσεις των Ελλήνων είναι γνωστές σε όλους. κάνουν το καλό μέρος να ανήκει στον Ολύμπιο Δία και το αποτρόπαιο μέρος στον Άδη, και κάνουν πρόβες έναν θρύλο ότι η Concord προέρχεται από την Αφροδίτη καιΆρης 273, εκ των οποίων ο ένας είναι σκληρός και εριστικός και ο άλλος ήπιος και κηδεμόνας. Παρατηρήστε επίσης ότι οι φιλόσοφοι συμφωνούν με αυτά. ΓιαΗράκλειτος 274χωρίς επιφύλαξη στυλ Πόλεμος «ο Πατέρας και Βασιλεύς και Κύριος των πάντων», και λέει ότι ότανΌμηρος 275προσεύχεται να εξαφανιστεί η διαμάχη από τις τάξεις των θεών και των θνητών, παραλείπει να σημειώσει ότι επικαλείται μια κατάρα για την προέλευση όλων των πραγμάτων, αφού όλα τα πράγματα προέρχονται από διαμάχες και ανταγωνισμούς. Επίσης ο Ηράκλειτος λέει ότι ο Ήλιος δεν θα ξεπεράσει τα κατάλληλα όριά του, αλλιώς οι σκληροπυρηνικές κοπέλες, υπουργοί της δικαιοσύνης, θα βρουναυτός έξω 276.

     Εμπεδοκλής 277Αποκαλεί την ευεργετική αρχή «φιλία» ή «φιλικότητα», και συχνά αποκαλεί το Concord «ηρεμιστικό της όψης». τη χειρότερη αρχή που αποκαλεί «καταραμένη φιλονικία» και «αιματοβαμμένη διαμάχη». Οι οπαδοί τουΠυθαγόρας 278συμπεριλάβετε μια ποικιλία όρων κάτω από αυτές τις κατηγορίες: κάτω από το αγαθό που ορίζουν την Ενότητα, το Προσδιορισμένο, το Μόνιμο, το Ευθύ, το Μονό, το Τετράγωνο, το Ίσο, το Δεξιόχειρο, το Φωτεινό. κάτω από το κακό έθεσαν τη Δυαδικότητα, το Απροσδιόριστο, το Κινητό, το Καμπύλο, το Ομαλό, το Μήκος, το Άνισο, τον Αριστερόχειρα, το Σκοτεινό, με την υπόθεση ότι αυτές είναι οι βασικές αρχές της δημιουργίας. Για αυτά, όμως, ο Αναξαγόρας υποστηρίζει το Νου και το Άπειρο,Αριστοτέλης 279Μορφή και Απόρρητο, καιΠλάτων 280, σε πολλά αποσπάσματα, σαν να συσκοτίζει και να καλύπτει τη γνώμη του, ονομάζει τη μία από τις αντίθετες αρχές «Ταυτότητα» και την άλλη «Διαφορά». αλλά στο δικό τουΝόμοι 281, όταν είχε μεγαλώσει αρκετά, ισχυρίζεται, όχι περιφρονητικά ή συμβολικά, αλλά με συγκεκριμένα λόγια, ότι η κίνηση του Σύμπαντος δεν ενεργοποιείται από μια ψυχή, αλλά ίσως από πολλές, και σίγουρα από όχι λιγότερες από δύο, και αυτά το ένα είναι ευεργετικό, και το άλλο είναι αντίθετο σε αυτό και ο τεχνίτης των πραγμάτων αντίθετος. Ανάμεσα σε αυτά αφήνει μια ορισμένη τρίτη φύση, όχι άψυχη ούτε παράλογη ούτε χωρίς τη δύναμη να κινηθείη ίδια 282, όπως νομίζουν ορισμένοι, αλλά με εξάρτηση και από αυτούς τους άλλους, και επιθυμώντας πάντα το καλύτερο και λαχταρώντας το και επιδιώκοντάς το, όπως θα καταστήσει σαφές το επόμενο τμήμα της πραγματείας, στην προσπάθεια να συμφιλιωθούν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των Αιγυπτίων με αυτόφιλοσοφία 283.

     49. Μεμιγμένη γὰρ ἡ τοῦδε τοῦ κόσμου γένεσις καὶ σύστασις ἐξ ἐναντίων, οὐ μὴν ἰσοσθενῶν, δυνάμεων, ἀλλὰ τῆς βελτίονος τὸ κράτος ἐστίν· ἀπολέσθαι δὲ τὴν φαύλην παντάπασιν ἀδύνατον, πολλὴν μὲν ἐμπεφυκυῖα τῷ σώματι, πολλὴν δὲ τῇ ψυχῇ τοῦ παντὸς καὶ πρὸς τὴν βελτίονα ἀεὶ δυσμαχοῦσαν. Ἐν μὲν οὖν τῇ ψυχῇ νοῦς καὶ λόγος ὁ τῶν ἀρίστων πάντων ἡγεμὼν καὶ κύριος Ὄσιρίς ἐστιν, ἐν δὲ γῇ καὶ πνεύμασι καὶ ὕδασι καὶ οὐρανῷ καὶ ἄστροις τὸ τεταγμένον καὶ καθεστηκὸς καὶ ὑγιαῖνον ὥραις καὶ κράσεσι καὶ περιόδοις Ὀσίριδος ἀπορροὴ καὶ εἰκὼν ἐμφαινομένη· Τυφὼν δὲ τῆς ψυχῆς τὸ παθητικὸν καὶ τιτανικὸν καὶ ἄλογον καὶ ἔμπληκτον, τοῦ δὲ σωματικοῦ τὸ ἐπίκηρον καὶ νοσῶδες καὶ ταρακτικὸν ἀωρίαις καὶ δυσκρασίαις καὶ κρύψεσιν ἡλίου καὶ ἀφανισμοῖς σελήνης οἷον ἐκδρομαὶ καὶ ἀφηνιασμοὶ καὶ Τυφῶνος· καὶ τοὔνομα κατηγορεῖ τὸ Σήθ, ᾧ τὸν Τυφῶνα καλοῦσι· φράζει μὲν τὸ καταδυναστεῦον καὶ καταβιαζόμενον, φράζει δὲ τὴν πολλάκις ἀναστροφὴν καὶ πάλιν ὑπεκπήδησιν. Βέβωνα δὲ τινὲς μὲν ἕνα τῶν τοῦ Τυφῶνος ἑταίρων γεγονέναι λέγουσιν, Μανεθὼς δ’ αὐτὸν τὸν Τυφῶνα καὶ Βέβωνα καλεῖσθαι· σημαίνει δὲ τοὔνομα κάθεξιν ἢ κώλυσιν, ὡς τοῖς πράγμασιν ὁδῷ βαδίζουσι καὶ πρὸς ὃ χρὴ φερομένοις ἐνισταμένης τῆς τοῦ Τυφῶνος δυνάμεως.

     49. Γεγονός είναι ότι η δημιουργία και η συγκρότηση αυτού του κόσμου είναι περίπλοκη, που προκύπτει, όπως συμβαίνει, από αντίθετες επιρροές, οι οποίες, ωστόσο, δεν έχουν την ίδια δύναμη, αλλά η κυριαρχία ανήκει στους καλύτερους. Ωστόσο, είναι αδύνατο το κακό να εξαλειφθεί τελείως, αφού είναι έμφυτο, σε μεγάλο βαθμό, στο σώμα και ομοίως στην ψυχή του Σύμπαντος, και δίνει πάντα σκληρή μάχη ενάντια στο καλύτερο. Έτσι, στην ψυχή η νοημοσύνη και η λογική, Κυβερνήτης και Κύριος όλων των καλών είναι ο Όσιρις, και στη γη και στον άνεμο και στο νερό και στους ουρανούς και στα αστέρια αυτό που είναι διατεταγμένο, εγκατεστημένο και υγιές, όπως αποδεικνύεται από την εποχή, τις θερμοκρασίες, και κύκλους της επανάστασης, είναι η εκροή τουΌσιρις 284και η εικόνα του που καθρεφτίζεται. Αλλά ο Τυφών είναι εκείνο το μέρος της ψυχής που είναι εντυπωσιακό, παρορμητικό, παράλογο και τρανταχτό, και του σωματικού μέρους το καταστρεπτό, άρρωστο και άτακτο, όπως αποδεικνύεται από τις ασυνήθιστες εποχές και τις θερμοκρασίες, και από τη συσκότιση του ήλιου και τις εξαφανίσεις τουφεγγάρι 285, ξεσπάσματα, λες, και απείθαρχες ενέργειες εκ μέρους του Τυφώνα. Και το όνομα«Σεθ» 286, με το οποίο αποκαλούν Typhon, υποδηλώνει αυτό. σημαίνει «η υπεροχή» και «υπέρβλητος» 287, και σημαίνει σε πάρα πολλές περιπτώσεις«γυρίζοντας πίσω» 288, και πάλι «υπέρβαση». Κάποιοι λένε ότι ένας από τους συντρόφους του Τυφώνα ήτανΜωρό 289, αλλά ο Manetho λέει ότι ο Bebon ήταν ακόμα ένα άλλο όνομα με το οποίο ονομαζόταν ο Typhon. Το όνομα σηματοδοτεί «συγκράτηση» ή «εμπόδιο», όσο να πει ότι, όταν τα πράγματα πάνε με τον σωστό τρόπο και σημειώνουν ταχεία πρόοδο προς το σωστό άκρο, η δύναμη του Typhon τα εμποδίζει.

     50. Διὸ καὶ τῶν μὲν ἡμέρων ζῴων ἀπονέμουσιν αὐτῷ τὸ ἀμαθέστατον, ὄνον· τῶν δ’ ἀγρίων τὰ θηριωδέστατα, κροκόδειλον καὶ τὸν ποτάμιον ἵππον· περὶ μὲν οὖν τοῦ ὄνου προδεδηλώκαμεν· ἐν Ἑρμοῦ πόλει δὲ Τυφῶνος ἄγαλμα δεικνύουσιν ἵππον ποτάμιον, ἐφ’ οὗ βέβηκεν ἱέραξ ὄφει μαχόμενος, τῷ μὲν ἵππῳ τὸν Τυφῶνα δεικνύντες, τῷ δ’ ἱέρακι δύναμιν καὶ ἀρχήν, ἣν βίᾳ κτώμενος ὁ Τυφὼν πολλάκις οὐκ ἀνίεται ταραττόμενος ὑπὸ τῆς κακίας καὶ ταράττων. Διὸ καὶ θύοντες ἑβδόμῃ τοῦ Τυβὶ μηνός, ἣν καλοῦσιν ἄφιξιν Ἴσιδος ἐκ Φοινίκης, ἐπιπλάττουσι τοῖς ποπάνοις ἵππον ποτάμιον δεδεμένον. Ἐν δ’ Ἀπόλλωνος πόλει νενομισμένον ἐστὶ κροκοδείλου φαγεῖν πάντως ἕκαστον· ἡμέρᾳ δὲ μιᾷ θηρεύσαντες ὅσους ἂν δύνωνται καὶ κτείναντες ἀπαντικρὺ τοῦ ἱεροῦ προβάλλουσι καὶ λέγουσιν ὡς ὁ Τυφὼν τὸν Ὧρον ἀπέδρα κροκόδειλος γενόμενος, πάντα καὶ ζῷα καὶ φυτὰ καὶ πάθη τὰ φαῦλα καὶ βλαβερὰ Τυφῶνος ἔργα καὶ μέρη καὶ κινήματα ποιούμενοι.

     50. Γι' αυτό του αναθέτουν το πιο ανόητο από τα εξημερωμένα ζώα, τον γάιδαρο, και από τα άγρια ​​ζώα, τον πιο άγριο, τον κροκόδειλο και τον ιπποπόταμο. Όσον αφορά τον κώλο που έχουμεήδη 290πρόσφερε κάποια εξήγηση. Στην Ερμόπολη επισημαίνουν ένα άγαλμα του Τυφώνα με τη μορφή ιπποπόταμου, στην πλάτη του οποίου είναι τοποθετημένο ένα γεράκι που παλεύει με ένα φίδι. Με τον ιπποπόταμο εννοούν ότι υποδεικνύουν τον Τυφώνα και με το γεράκι μια δύναμη και κανόνα, τον οποίο ο Τυφών προσπαθεί να κερδίσει με τη βία, πολλές φορές χωρίς επιτυχία, μπερδεμένος από την κακία του και δημιουργώνταςσύγχυση 291. Για το λόγο αυτό, όταν προσφέρουν θυσία την έβδομη ημέρα του μήνα Tybi, τον οποίο αποκαλούν «Ερχόμενος της Ίσιδας από τη Φοινίκη», αποτυπώνουν στα ιερά τους κέικ την εικόνα ενός ιπποπόταμου δεμένου γρήγορα. Στην πόλη της Απολλωνόπολης είναι καθιερωμένο έθιμο για κάθε άτομο ανεξαιρέτως να τρώει από ένακροκόδειλος 292; και μια μέρα κυνηγούν όσους περισσότερους μπορούν και, αφού τους σκοτώσουν, τους ρίχνουν κάτω ακριβώς απέναντι από το ναό. Και αναφέρουν ότι ο Τυφών δραπέτευσε από τον Ώρο με το να μετατραπεί σε κροκόδειλο, και θα καταλάβουν ότι όλα τα ζώα και τα φυτά και τα περιστατικά που είναι κακά και επιβλαβή είναι οι πράξεις και τα μέρη και οι κινήσεις του Τυφώνα.

     51. Τὸν δ’ Ὄσιριν αὖ πάλιν ὀφθαλμῷ καὶ σκήπτρῳ γράφουσιν, ὧν τὸ μὲν τὴν πρόνοιαν ἐμφαίνειν, τὸ δὲ τὴν δύναμιν, ὡς Ὅμηρος ι τὸν ἄρχοντα καὶ βασιλεύοντα πάντων “Ζῆν ὕπατον καὶ μήστωρα” καλῶν καὶ ἔοικε τῷ μὲν ὑπάτῳ τὸ κράτος αὐτοῦ, τῷ δὲ μήστωρι τὴν εὐβουλίαν καὶ τὴν φρόνησιν σημαίνειν. Γράφουσι δὲ καὶ ἱέρακι τὸν θεὸν τοῦτον πολλάκις· εὐτονίᾳ γὰρ ὄψεως ὑπερβάλλει καὶ πτήσεως ὀξύτητι καὶ διοικεῖν αὑτὸν ἐλαχίστῃ τροφῇ πέφυκε. Λέγεται δὲ καὶ νεκρῶν ἀτάφων ὄμμασι γῆν ὑπερπετόμενος ἐπιβάλλειν· ὅταν δὲ πιόμενος ἐπὶ τὸν ποταμὸν καταίρῃ, τὸ πτερὸν ἵστησιν ὀρθόν· πιὼν δὲ κλίνει τοῦτο πάλιν· ᾧ δῆλός ἐστι σεσωσμένος καὶ διαπεφευγὼς τὸν κροκόδειλον· ἂν γὰρ ἁρπασθῇ, μένει τὸ πτερὸν ὥσπερ ἔστη πεπηγός. Πανταχοῦ δὲ καὶ ἀνθρωπόμορφον Ὀσίριδος ἄγαλμα δεικνύουσιν ἐξορθιάζον τῷ αἰδοίῳ διὰ τὸ γόνιμον καὶ τὸ τρόφιμον.

     Ἀμπεχόνῃ δὲ φλογοειδεῖ στέλλουσιν αὐτοῦ τὰς εἰκόνας, ἥλιον σῶμα τῆς τἀγαθοῦ δυνάμεως ὡς ὁρατὸν οὐσίας νοητῆς ἡγούμενοι. Διὸ καὶ καταφρονεῖν ἄξιόν ἐστι τῶν τὴν ἡλίου σφαῖραν Τυφῶνι προσνεμόντων, ᾧ λαμπρὸν οὐδὲν οὐδὲ σωτήριον οὐδὲ τάξις οὐδὲ γένεσις οὐδὲ κίνησις μέτρον ἔχουσα καὶ λόγον, ἀλλὰ τἀναντία προσήκει· καὶ ξηρότητα καὶ αὐχμόν, οἷς φθείρει πολλὰ τῶν ζῴων καὶ βλαστανόντων, οὐχ ἡλίου θετέον ἔργον, ἀλλὰ τῶν ἐν γῇ καὶ ἀέρι μὴ καθ’ ὥραν κεραννυμένων πνευμάτων καὶ ὑδάτων, ὅταν ἡ τῆς ἀτάκτου καὶ ἀορίστου δυνάμεως ἀρχὴ πλημμελήσασα κατασβέσῃ τὰς ἀναθυμιάσεις.

     51. Μετά πάλι, απεικονίζουν τον Όσιρι με ένα μάτι και ασκήπτρο 293, το ένα δηλώνει προνοητικότητα και το άλλο δύναμη, όσοΌμηρος 294αποκαλώντας τον Κύριο και Βασιλιά όλων «Δία ανώτατο και σύμβουλο» εμφανίζεται ως «υπέρτατος» για να υποδηλώνει την ανδρεία του και ως «σύμβουλος» τον προσεκτικό σχεδιασμό και τη στοχαστικότητα του. Επίσης συχνά απεικονίζουν αυτόν τον θεό μέσω ενός γερακιού. γιατί αυτό το πουλί ξεπερνά την οξύτητα της όρασής του και την ταχύτητα της πτήσης του, και συνηθίζει να συντηρείται με την ελάχιστη ποσότητα τροφής. Λέγεται επίσης όταν πετάς πάνω από τη γη να ρίχνεις σκόνη στα μάτια των άταφωννεκροί 295; και όποτε κατακάθεται δίπλα στο ποτάμι για να πιει, σηκώνει το φτερό του όρθιο, και αφού πιεί το αφήνει να βυθιστεί ξανά, με αποτέλεσμα να είναι ξεκάθαρο ότι το πουλί είναι ασφαλές και έχει ξεφύγεικροκόδειλος 296, γιατί αν πιαστεί, το φτερό παραμένει σταθερό όρθιο όπως ήταν στην αρχή. Παντού επισημαίνουν αγάλματα του Όσιρι σε ανθρώπινη μορφή, ιθυφαλλικού τύπου, λόγω της δημιουργικής και παιδαγωγικής τουισχύς 297.

     Και ντύνουν τα αγάλματά του με ένα ρούχο στο χρώμα της φλόγας, αφού θεωρούν το σώμα του Ήλιου ως ορατή εκδήλωση της αισθητής ουσίας της δύναμης γιακαλό 298. Επομένως, είναι σωστό και δίκαιο να καταδικάζουμε αυτούς που αναθέτουν τη σφαίρα του ΉλιουΤυφών 299, στους οποίους δεν αποδίδει τίποτα φωτεινό ή συντηρητικό, καμία τάξη, ούτε γενιά ούτε κίνηση με μέτρο ή λογική, αλλά όλα αντίστροφα. επιπλέον, τοξηρασία 300, με το οποίο καταστρέφει πολλά από τα ζωντανά πλάσματα και τα φυτά που αναπτύσσονται, δεν πρέπει να θεωρηθεί ως έργο του Ήλιου, αλλά μάλλον λόγω του γεγονότος ότι οι άνεμοι και τα νερά στη γη και στον αέρα δεν μετριάζονται εποχιακά όταν η αρχή της άτακτης και απεριόριστης εξουσίας ξεφεύγει από τον έλεγχο και σβήνει τοεκπνοές 301.

     52. Ἐν δὲ τοῖς ἱεροῖς ὕμνοις τοῦ Ὀσίριδος ἀνακαλοῦνται τὸν ἐν ταῖς ἀγκάλαις κρυπτόμενον τοῦ Ἡλίου καὶ τῇ τριακάδι τοῦ Ἐπιφὶ μηνὸς ἑορτάζουσιν ὀφθαλμῶν Ὥρου γενέθλιον, ὅτε σελήνη καὶ ἥλιος ἐπὶ μιᾶς εὐθείας γεγόνασιν, ὡς οὐ μόνον τὴν σελήνην ἀλλὰ καὶ τὸν ἥλιον ὄμμα τοῦ Ὥρου καὶ φῶς ἡγούμενοι. Τῇ δὲ ὀγδόῃ φθίνοντος τοῦ Φαωφὶ βακτηρίας ἡλίου γενέθλιον ἄγουσι μετὰ φθινοπωρινὴν ἰσημερίαν, ἐμφαίνοντες οἷον ὑπερείσματος δεῖσθαι καὶ ῥώσεως τῷ τε θερμῷ γιγνόμενον ἐνδεᾶ καὶ τῷ φωτί ἐνδεᾶ, κλινόμενον καὶ πλάγιον ἀφ’ ἡμῶν φερόμενον. Ἔτι δὲ τὴν βοῦν ὑπὸ τροπὰς χειμερινὰς ἑπτάκις περὶ τὸν ναὸν τοῦ Ἡλίου περιφέρουσι, καὶ καλεῖται ζήτησις Ὀσίριδος ἡ περιδρομή, τὸ ὕδωρ χειμῶνος τῆς θεοῦ ποθούσης· τοσαυτάκις δὲ περιίασιν, ὅτι τὴν ἀπὸ τροπῶν χειμερινῶν ἐπὶ τροπὰς θερινὰς πάροδον ἑβδόμῳ μηνὶ συμπεραίνει. Λέγεται δὲ καὶ θῦσαι τῷ ἡλίῳ τετράδι μηνὸς ἱσταμένου πάντων πρῶτος Ὧρος ὁ Ἴσιδος, ὡς ἐν τοῖς ἐπιγραφομένοις Γενεθλίοις Ὥρου γέγραπται. Καὶ μὴν ἡμέρας ἑκάστης τριχῶς ἐπιθυμιῶσι τῷ ἡλίῳ, ῥητίνην μὲν ὑπὸ τὰς ἀνατολάς, σμύρναν δὲ μεσουρανοῦντι, τὸ δὲ καλούμενον κῦφι περὶ δυσμάς· ὧν ἕκαστον ὃν ἔχει λόγον, ὕστερον ἀφηγήσομαι.

     Τὸν δ’ ἥλιον πᾶσι τούτοις προστρέπεσθαι καὶ θεραπεύειν οἴονται. Καὶ τί δεῖ πολλὰ τοιαῦτα συνάγειν; εἰσὶ γὰρ οἱ τὸν Ὄσιριν ἄντικρυς ἥλιον εἶναι καὶ ὀνομάζεσθαι Σείριον ὑφ’ Ἑλλήνων λέγοντες, εἰ καὶ παρ’ Αἰγυπτίοις ἡ πρόθεσις τοῦ ἄρθρου τοὔνομα πεποίηκεν ἀμφιγνοεῖσθαι, τὴν δ’ Ἶσιν οὐχ ἑτέραν τῆς σελήνης ἀποφαίνοντες· ὅθεν καὶ τῶν ἀγαλμάτων αὐτῆς τὰ μὲν κερασφόρα τοῦ μηνοειδοῦς γεγονέναι μιμήματα, τοῖς δὲ μελανοστόλοις ἐμφαίνεσθαι τὰς κρύψεις καὶ τοὺς περισκιασμοὺς ἐν οἷς διώκει ποθοῦσα τὸν ἥλιον. Διὸ καὶ πρὸς τὰ ἐρωτικὰ τὴν σελήνην ἐπικαλοῦνται, καὶ τὴν Ἶσιν Εὔδοξός φησι βραβεύειν τὰ ἐρωτικά. Καὶ τούτοις μὲν ἁμωσγέπως τοῦ πιθανοῦ μέτεστι, τῶν δὲ Τυφῶνα ποιούντων τὸν ἥλιον οὐδ’ ἀκούειν ἄξιον. Ἀλλ’ ἡμεῖς αὖθις τὸν οἰκεῖον λόγον ἀναλάβωμεν.

     52. Στους ιερούς ύμνους του Όσιρι καλούν αυτόν που είναι κρυμμένος στην αγκαλιά του Ήλιου. και στις τριακοστή του μήνα Επίφη γιορτάζουν τα γενέθλια των ματιών του Ώρου, την ώρα που η Σελήνη και ο Ήλιος βρίσκονται σε απόλυτα ευθεία γραμμή, αφού θεωρούν όχι μόνο τη Σελήνη αλλά και τον Ήλιο ως μάτι και φως. του Ώρου. Με τη λήξη του μήνα Phaophi πραγματοποιούν τα γενέθλια του Staff of Sun που ακολουθεί τη φθινοπωρινή ισημερία, και με αυτό δηλώνουν, σαν να λέγαμε, ότι έχει ανάγκη από υποστήριξη και δύναμη, αφού του λείπει η ζεστασιά και η ζεστασιά και ελαφρύ, και υφίσταται παρακμή, και παρασύρεται από εμάς σε μια πλευρά. Επιπλέον, την ώρα του χειμερινού ηλιοστασίου οδηγούν την αγελάδα επτά φορές γύρω από το ναό του Ήλιου και αυτή η περιφορά ονομάζεται Αναζητώντας τον Όσιρι, αφού η Θεά το χειμώνα λαχταρά για νερό. τόσες φορές κυκλοφορούν, γιατί τον έβδομο μήνα ο Ήλιος ολοκληρώνει τη μετάβαση από το χειμερινό ηλιοστάσιο στο θερινό ηλιοστάσιο. Λέγεται επίσης ότι ο Ώρος, ο γιος της Ίσιδας, πρόσφερε θυσία στον Ήλιο πρώτα από όλα την τέταρτη ημέρα του μήνα, όπως είναι γραμμένο στα αρχεία με τίτλο Τα Γενέθλια του Ώρου. Κάθε μέρα κάνουν μια τριπλή προσφορά θυμιάματος στον Ήλιο, μια προσφορά ρετσίνι την ανατολή του ηλίου, μύρο το μεσημέρι και το λεγόμενο κύφι κατά τη δύση του ηλίου. Θα περιγράψω τον λόγο που βρίσκεται κάτω από κάθε μία από αυτές τις προσφορέςαργότερα 302.

     Νομίζουν ότι με όλα αυτά παρακαλούν και υπηρετούν τον Ήλιο. Ωστόσο, τι ανάγκη υπάρχει να συλλέξουμε πολλά τέτοια πράγματα; Υπάρχουν κάποιοι που χωρίς επιφυλάξεις ισχυρίζονται ότι ο Όσιρις είναι ο Ήλιος και αποκαλείται το αστέρι του σκύλου (Σείριος) από τονΈλληνες 303ακόμα κι αν μεταξύ των Αιγυπτίων η προσθήκη του άρθρου έχει δημιουργήσει κάποια ασάφεια ως προς το όνομα? και υπάρχουν εκείνοι που δηλώνουν ότι η Isis δεν είναι άλλη από τη Σελήνη. γι' αυτό λέγεται ότι τα αγάλματα της Ίσιδας που φέρουν κέρατα είναι απομιμήσεις του μισοφέγγαρου και στα σκοτεινά της ρούχα φαίνονται τα κρυφά και τα σκοτεινά στα οποία κυνηγάει τον Ήλιο στον λαχτάρα της. Για το λόγο αυτό καλούν επίσης τη Σελήνη στις ερωτικές υποθέσεις και ο Εύδοξος ισχυρίζεται ότι η Ίσις είναι μια θεότητα που προεδρεύει στις ερωτικές υποθέσεις. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να διεκδικούν μια ορισμένη αληθοφάνεια, αλλά κανείς δεν πρέπει να ακούσει για μια στιγμή αυτούς που κάνουν τον Τυφών να είναι ο Ήλιος. Αλλά τώρα ας ξανασχολήσουμε το σωστό θέμα της συζήτησής μας.

     53. Ἡ γὰρ Ἶσίς ἐστι μὲν τὸ τῆς φύσεως θῆλυ καὶ δεκτικὸν ἁπάσης γενέσεως, καθὸ τιθήνη καὶ πανδεχὴς ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ια, ὑπὸ δὲ τῶν πολλῶν μυριώνυμος κέκληται διὰ τὸ πάσας ὑπὸ τοῦ λόγου τρεπομένη μορφὰς δέχεσθαι καὶ ἰδέας. Ἔχει δὲ σύμφυτον ἔρωτα τοῦ πρώτου καὶ κυριωτάτου πάντων, ὃ τἀγαθῷ ταὐτόν ἐστι, κἀκεῖνο ποθεῖ καὶ διώκει· τὴν δ’ ἐκ τοῦ κακοῦ φεύγει καὶ διωθεῖται μοῖραν, ἀμφοῖν μὲν οὖσα χώρα καὶ ὕλη, ῥέπουσα δ’ ἀεὶ πρὸς τὸ βέλτιον καὶ παρέχουσα γεννᾶν ἐξ ἑαυτῆς ἐκείνῳ καὶ κατασπείρειν εἰς ἑαυτὴν ἀπορροὰς καὶ ὁμοιότητας, αἷς χαίρει καὶ γέγηθε κυισκομένη καὶ ὑποπιμπλαμένη τῶν γενέσεων. Εἰκὼν γάρ ἐστιν οὐσίας ἡ ἐν ὕλῃ γένεσις καὶ μίμημα τοῦ ὄντος τὸ γινόμενον.

     53. Η Ίσις είναι στην πραγματικότητα η γυναικεία αρχή της Φύσης και είναι δεκτική κάθε μορφής γενιάς, σύμφωνα με την οποία καλείται απόΠλάτων 304η ευγενική νοσοκόμα και η παντοδεκτική, και από τους περισσότερους ανθρώπους αποκαλείται με αμέτρητα ονόματα, αφού, λόγω της δύναμης του Λόγου, στρέφεται σε αυτό ή εκείνο και είναι δεκτική για κάθε είδους σχήματα και μορφές. Έχει μια έμφυτη αγάπη για το πρώτο και το πιο κυρίαρχο από όλα τα πράγματα, που ταυτίζεται με το καλό, και αυτό λαχταρά και επιδιώκει. αλλά τη μερίδα που προέρχεται από το κακό προσπαθεί να αποφύγει και να απορρίψει, γιατί τα εξυπηρετεί και ως τόπος και ως μέσο ανάπτυξης, αλλά κλίνει πάντα προς το καλύτερο και του προσφέρει την ευκαιρία να δημιουργήσει από αυτήν και να τη εμποτίσει με εκροές και εκροές και ομοιώματα με τα οποία χαίρεται και χαίρεται που έμεινε έγκυος και γεμάτη από αυτές τις δημιουργίες. Γιατί η δημιουργία είναι η εικόνα της ύπαρξης μέσα στην ύλη, και το πράγμα που δημιουργείται είναι μια εικόνα της πραγματικότητας.

     54. Ὅθεν οὐκ ἀπὸ τρόπου μυθολογοῦσι τὴν Ὀσίριδος ψυχὴν ἀίδιον εἶναι καὶ ἄφθαρτον, τὸ δὲ σῶμα πολλάκις διασπᾶν καὶ ἀφανίζειν τὸν Τυφῶνα, τὴν δ’ Ἶσιν πλανωμένην καὶ ζητεῖν καὶ συναρμόττειν πάλιν. Τὸ γὰρ ὂν καὶ νοητὸν καὶ ἀγαθὸν φθορᾶς καὶ μεταβολῆς κρεῖττόν ἐστιν· ἃς δ’ ἀπ’ αὐτοῦ τὸ αἰσθητὸν καὶ σωματικὸν εἰκόνας ἐκμάττεται καὶ λόγους καὶ εἴδη καὶ ὁμοιότητας ἀναλαμβάνει, καθάπερ ἐν κηρῷ σφραγῖδες οὐκ ἀεὶ διαμένουσιν ἀλλὰ καταλαμβάνει τὸ ἄτακτον αὐτὰς καὶ ταραχῶδες ἐνταῦθα τῆς ἄνω χώρας ἀπεληλαμένον καὶ μαχόμενον πρὸς τὸν Ὧρον, ὃν ἡ Ἶσις εἰκόνα τοῦ νοητοῦ κόσμον αἰσθητὸν ὄντα γεννᾷ· διὸ καὶ δίκην φεύγειν λέγεται νοθείας ὑπὸ Τυφῶνος, ὡς οὐκ ὢν καθαρὸς οὐδ’ εἰλικρινὴς οἷος ὁ πατήρ, λόγος αὐτὸς καθ’ ἑαυτὸν ἀμιγὴς καὶ ἀπαθής, ἀλλὰ νενοθευμένος τῇ ὕλῃ διὰ τὸ σωματικόν.

     Περιγίνεται δὲ καὶ νικᾷ τοῦ Ἑρμοῦ, τουτέστι τοῦ λόγου, μαρτυροῦντος καὶ δεικνύοντος, ὅτι πρὸς τὸ νοητὸν ἡ φύσις μετασχηματιζομένη τὸν κόσμον ἀποδίδωσιν. Ἡ μὲν γὰρ ἔτι τῶν θεῶν ἐν γαστρὶ τῆς Ῥέας ὄντων ἐξ Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος λεγομένη γένεσις Ἀπόλλωνος αἰνίττεται τὸ πρὶν ἐκφανῆ γενέσθαι τόνδε τὸν κόσμον καὶ συντελεσθῆναι τῷ λόγῳ τὴν ὕλην † φύσει ἐλεγχομένην ἐπ’ αὐτὴν ἀτελῆ τὴν πρώτην γένεσιν ἐξενεγκεῖν· διὸ καί φασι τὸν θεὸν ἐκεῖνον ἀνάπηρον ὑπὸ σκότῳ γενέσθαι καὶ πρεσβύτερον Ὧρον καλοῦσιν· οὐ γὰρ ἦν κόσμος, ἀλλ’ εἴδωλόν τι καὶ κόσμου φάντασμα μέλλοντος·

     54. Δεν είναι, επομένως, από την τήρηση ότι έχουν έναν θρύλο ότι η ψυχή του Όσιρι είναι αιώνια και άφθαρτη, αλλά ότι το σώμα του ο Τυφών συχνά διαμελίζεται και εξαφανίζεται και ότι η Ίσις περιπλανιέται εδώ και εκεί στην αναζήτησή της , και ταιριάζειπάλι 305; γιατί αυτό που πραγματικά είναι και είναι αντιληπτό και καλό είναι ανώτερο από την καταστροφή και την αλλαγή. Οι εικόνες από αυτό με τις οποίες εντυπωσιάζεται το αισθητό και το σωματικό, και οι σχέσεις, οι μορφές και οι ομοιότητες που αυτό παίρνει επάνω του, όπως αποτυπώματα από φώκιες σε κερί, δεν διαρκούν μόνιμα, αλλά η αταξία και η ταραχή τους κυριεύουν, οδηγώντας ως εδώ. την άνω ακτίνα, και την καταπολέμησηΏρος 306, την οποία η Ίσις αναδεικνύει, ιδού όλων, ως εικόνα του αισθητού κόσμου. Ως εκ τούτου, λέγεται ότι παραπέμπεται σε δίκη από τον Typhon με την κατηγορία της παρανομίας, καθώς δεν είναι αγνός ούτε αμόλυντος όπως ο πατέρας του, ο λόγος ανόθευτος και ανεπηρέαστος από τον εαυτό του, αλλά μολυσμένος στην ουσία του λόγω του σωματικού στοιχείου.

     Επικρατεί, όμως, και κερδίζει την υπόθεση ότανΕρμής 306, δηλαδή ο Λόγος, μαρτυρεί και επισημαίνει ότι η Φύση, υποβάλλοντας αλλαγές μορφής με αναφορά στο αισθητό, επιφέρει δεόντως τη δημιουργία του κόσμου. Η γέννηση του Απόλλωνα από την Ίσιδα και τον Όσιρι, ενώ αυτοί οι θεοί βρίσκονταν ακόμη στη μήτρα της Ρέας, έχει την αλληγορική έννοια ότι πριν αυτός ο κόσμος γίνει ορατός και το τραχύ υλικό του σχηματιστεί πλήρως από τη λογική, δοκιμάστηκε από τη Φύση και έφερε από μόνη της την πρώτη δημιουργία ατελής. Αυτός είναι ο λόγος που λένε ότι αυτός ο θεός γεννήθηκε στο σκοτάδι ανάπηρος και τον λένε γέροντα.Ώρος 307; γιατί τότε δεν υπήρχε κόσμος, παρά μόνο μια εικόνα και ένα περίγραμμα ενός κόσμου που έπρεπε να είναι.

     55. Ὁ δ’ Ὧρος οὗτος αὐτός ἐστιν ὡρισμένος καὶ τέλειος, οὐκ ἀνῃρηκὼς τὸν Τυφῶνα παντάπασιν, ἀλλὰ τὸ δραστήριον καὶ ἰσχυρὸν αὐτοῦ παρῃρημένος. Ὅθεν ἐν Κοπτῷ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ὥρου λέγουσιν ἐν τῇ ἑτέρᾳ χειρὶ Τυφῶνος αἰδοῖα κατέχειν καὶ τὸν Ἑρμῆν μυθολογοῦσιν ἐξελόντα τοῦ Τυφῶνος τὰ νεῦρα χορδαῖς χρήσασθαι, διδάσκοντες ὡς τὸ πᾶν ὁ λόγος διαρμοσά-μενος σύμφωνον ἐξ ἀσυμφώνων μερῶν ἐποίησε καὶ τὴν φθαρτικὴν οὐκ ἀπώλεσεν ἀλλ’ ἀνεπήρωσε δύναμιν. Ὅθεν ἐκείνη μὲν ἀσθενὴς καὶ ἀδρανὴς ἐνταῦθα, φυρομένη καὶ προσπλεκομένη τοῖς παθητικοῖς καὶ μεταβολικοῖς μέρεσι, σεισμῶν μὲν ἐν γῇ καὶ τρόμων, αὐχμῶν δ’ ἐν ἀέρι καὶ πνευμάτων ἀτόπων, αὖθις δὲ πρηστήρων καὶ κεραυνῶν δημιουργός ἐστι· φαρμάττει δὲ καὶ λοιμοῖς ὕδατα καὶ πνεύματα καὶ μέχρι σελήνης ἀνατρέχει καὶ ἀναχαιτίζει συγχέουσα καὶ μελαίνουσα πολλάκις τὸ λαμπρόν, ὡς Αἰγύπτιοι νομίζουσι καὶ λέγουσιν, ὅτι τοῦ Ὥρου νῦν μὲν ἐπάταξε νῦν δ’ ἐξελὼν κατέπιεν ὁ Τυφὼν τὸν ὀφθαλμόν, εἶτα τῷ Ἡλίῳ πάλιν ἀπέδωκε· πληγὴν μὲν αἰνιττόμενοι τὴν κατὰ μῆνα μείωσιν τῆς σελήνης, πήρωσιν δὲ τὴν ἔκλειψιν, ἣν ὁ ἥλιος ἰᾶται διαφυγούσῃ τὴν σκιὰν τῆς γῆς εὐθὺς ἀντιλάμπων.

     55. Αλλά αυτός ο Ώρος είναι ο ίδιος τελειοποιημένος και ολοκληρωμένος. αλλά δεν έχει καταργήσει εντελώς τον Τυφώνα, αλλά έχει αφαιρέσει τη δραστηριότητα και τη δύναμή του. Ως εκ τούτου, λένε ότι στο Κόπτο το άγαλμα του Ώρου κρατά στο ένα χέρι τα μυστικά μέλη του Τυφώνα και αφηγούνται έναν θρύλο ότι ο Ερμής έκοψε τα νύχια του Τυφώνα και τα χρησιμοποίησε ως χορδές για τη λύρα του, δίνοντάς μας οδηγίες ότι ο Λόγος προσαρμόζει το Σύμπαν και δημιουργεί συμφωνία από ασυμβίβαστα στοιχεία, και ότι δεν καταστρέφει αλλά μόνο ακρωτηριάζει την καταστροφική δύναμη. Ως εκ τούτου, αυτό είναι αδύναμο και ανενεργό εδώ, και συνδυάζεται με τα ευαίσθητα και μεταβλητά στοιχεία και προσκολλάται σε αυτά, γίνεται ο τεχνίτης των σεισμών και των τρέμουλων στη γη, και των ξηρασιών και των θυελλωδών ανέμων στον αέρα, και των αστραπών και των κεραυνών. . Επιπλέον, μολύνει τα νερά και τους ανέμους με λοιμό, και τρέχει ακατάστατα ακόμη και μέχρι το φεγγάρι, πολλές φορές μπερδεύοντας και σκοτεινίζοντας τη φωτεινότητα του φεγγαριού. Σύμφωνα με την πεποίθηση και την αφήγηση των Αιγυπτίων, ο Τυφών τη μια φορά χτυπά το μάτι του Ώρου και την άλλη το αρπάζει και το καταπίνει και μετά το δίνει ξανά στον Ήλιο. Με το χτύπημα αναφέρονται αλληγορικά στη μηνιαία πτώση του φεγγαριού και με τον ανάπηρο στοέκλειψη 308, το οποίο ο Ήλιος θεραπεύει λάμποντας κατευθείαν πάνω του μόλις ξεφύγει από τη σκιά της γης.

     56. Ἡ δὲ κρείττων καὶ θειοτέρα φύσις ἐκ τριῶν ἐστι, τοῦ νοητοῦ καὶ τῆς ὕλης καὶ τοῦ ἐκ τούτων, ὃν κόσμον Ἕλληνες ὀνομάζουσιν. Ὁ μὲν οὖν Πλάτων ιβ τὸ μὲν νοητὸν καὶ ἰδέαν καὶ παράδειγμα καὶ πατέρα, τὴν δ’ ὕλην καὶ μητέρα καὶ τιθήνην ἕδραν τε καὶ χώραν γενέσεως, τὸ δ’ ἐξ ἀμφοῖν ἔγγονον καὶ γένεσιν ὀνομάζειν εἴωθεν. Αἰγυπτίους δ’ ἄν τις εἰκάσειε τῶν τριγώνων τὸ κάλλιστον τιμᾶν μάλιστα τούτῳ τὴν τοῦ παντὸς φύσιν ὁμοιοῦντας, ὡς καὶ Πλάτων ἐν τῇ Πολιτείᾳ ιγ δοκεῖ τούτῳ προσκεχρῆσθαι τὸ γαμήλιον διάγραμμα συντάττων.

     Ἔχει δ’ ἐκεῖνο τὸ τρίγωνον τριῶν τὴν πρὸς ὀρθίαν καὶ τεττάρων τὴν βάσιν καὶ πέντε τὴν ὑποτείνουσαν ἴσον ταῖς περιεχούσαις δυναμένην. Εἰκαστέον οὖν τὴν μὲν πρὸς ὀρθίαν ἄρρενι, τὴν δὲ βάσιν θηλείᾳ, τὴν δ’ ὑποτείνουσαν ἀμφοῖν ἐγγόνῳ· καὶ τὸν μὲν Ὄσιριν ὡς ἀρχήν, τὴν δ’ Ἶσιν ὡς ὑποδοχήν, τὸν δ’ Ὧρον ὡς ἀποτέλεσμα. Τὰ μὲν γὰρ τρία πρῶτος περισσός ἐστι καὶ τέλειος· τὰ δὲ τέτταρα τετράγωνος ἀπὸ πλευρᾶς ἀρτίου τῆς δυάδος· τὰ δὲ πέντε πῆ μὲν τῷ πατρὶ πῆ δὲ τῇ μητρὶ προσέοικεν ἐκ τριάδος συγκείμενα καὶ δυάδος. Καὶ τὰ πάντα τῶν πέντε γέγονε παρώνυμα, καὶ τὸ ἀριθμήσασθαι πεμπάσασθαι λέγουσι. Ποιεῖ δὲ τετράγωνον ἡ πεντὰς ἀφ’ ἑαυτῆς, ὅσον τῶν γραμμάτων παρ’ Αἰγυπτίοις τὸ πλῆθός ἐστι, καὶ ὅσων ἐνιαυτῶν ἔζη χρόνον ὁ Ἆπις.

     Τὸν μὲν οὖν Ὧρον εἰώθασι καὶ Μὶν προσαγορεύειν, ὅπερ ἐστὶν ὁρώμενον· αἰσθητὸν γὰρ καὶ ὁρατὸν ὁ κόσμος. Ἡ δ’ Ἶσις ἔστιν ὅτε καὶ Μοὺθ καὶ πάλιν Ἄθυρι καὶ Μεθύερ προσαγορεύεται· σημαίνουσι δὲ τῷ μὲν πρώτῳ τῶν ὀνομάτων μητέρα, τῷ δὲ δευτέρῳ οἶκον Ὥρου κόσμιον, ὡς καὶ Πλάτων ιδ χώραν γενέσεως καὶ δεξαμενήν, τὸ δὲ τρίτον σύνθετόν ἐστιν ἔκ τε τοῦ πλήρους καὶ τοῦ αἰτίου· πλήρης γάρ ἐστιν ἡ ὕλη τοῦ κόσμου καὶ τῷ ἀγαθῷ καὶ καθαρῷ καὶ κεκοσμημένῳ σύνεστιν.

     56. Η καλύτερη και πιο θεϊκή φύση αποτελείται από τρία μέρη: το εννοιολογικό, το υλικό και αυτό που σχηματίζεται από αυτά, που οι Έλληνες ονομάζουν κόσμο.Πλάτων 309συνηθίζεται να δίνουμε στο εννοιολογικό το όνομα της ιδέας, του παραδείγματος ή του πατέρα, και στο υλικό το όνομα της μητέρας ή της νοσοκόμας, ή έδρα και τόπο παραγωγής, και σε αυτό που προκύπτει τόσο από το όνομα του απογόνου όσο και από τη γενιά. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι οι Αιγύπτιοι τιμούν με μεγάλη τιμή την ωραιότερη από τιςτρίγωνα 310, αφού παρομοιάζουν τη φύση του Σύμπαντος περισσότερο με αυτό, όπως ο Πλάτωνας στοΔημοκρατία 311φαίνεται να το χρησιμοποίησε για να διατυπώσει τη μορφή του γάμου του.

     Αυτό το τρίγωνο έχει την ορθότητά του τρεις μονάδες, τη βάση του τέσσερις και την υποτείνησή του πέντε, η ισχύς των οποίων είναι ίση με αυτή των άλλων δύοπλευρές 312. Το όρθιο, επομένως, μπορεί να παρομοιαστεί με το αρσενικό, η βάση με το θηλυκό και η υποτείνουσα με το παιδί και των δύο, και έτσι ο Όσιρις μπορεί να θεωρηθεί ως η προέλευση, η Ίσις ως αποδέκτης και ο Ώρος ως τελειοποιημένο αποτέλεσμα. Το τρία είναι ο πρώτος τέλειος περιττός αριθμός. τέσσερα είναι ένα τετράγωνο του οποίου η πλευρά είναι ο ζυγός αριθμός δύο. αλλά το πέντε μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με τον πατέρα του, και κατά κάποιο τρόπο με τη μητέρα του, καθώς αποτελείται από τρία καιδύο 313. Και το πάντα (όλα) είναι παράγωγο του πέντε (πέντε), και μιλούν για μέτρηση ως «αρίθμηση κατάπεντάδες» 314. Ο Πέντε κάνει ένα τετράγωνο από μόνος του, τόσα όσα τα γράμματα του αιγυπτιακού αλφαβήτου, και όσα τα χρόνια της ζωής του Άπις.

     Ώρο που συνηθίζουν να αποκαλούν επίσης Μιν, που σημαίνει «βλέπεται». γιατί ο κόσμος είναι κάτι αντιληπτό και ορατό, και η Ίσις μερικές φορές ονομάζεται Muth, και πάλι Αθύρι ή Methyer. Με το πρώτο από αυτά τα ονόματα σημαίνουν «μητέρα», με το δεύτερο το εγκόσμιο σπίτι του Ώρου, ο τόπος και η υποδοχή της γενιάς, όπωςΠλάτων 315το έχει, και το τρίτο συντίθεται από «πλήρη» και «αιτία». γιατί το υλικό του κόσμου είναι γεμάτο, και συνδέεται με το καλό και αγνό και τακτοποιημένο.

     57. Δόξειε δ’ ἂν ἴσως καὶ ὁ Ἡσίοδος ιε τὰ πρῶτα πάντων Χάος καὶ Γῆν καὶ Τάρταρον καὶ Ἔρωτα ποιῶν οὐχ ἑτέρας λαμβάνειν ἀρχάς, ἀλλὰ ταύτας· εἴ γε δὴ τῶν ὀνομάτων τῇ μὲν Ἴσιδι τὸ τῆς Γῆς, τῷ δ’ Ὀσίριδι τὸ τοῦ Ἔρωτος, τῷ δὲ Τυφῶνι τὸ τοῦ Ταρτάρου μεταλαμβάνοντές πως ἀποδίδομεν· τὸ γὰρ Χάος δοκεῖ χώραν τινὰ καὶ τόπον τοῦ παντὸς ὑποτίθεσθαι. Προσκαλεῖται δὲ καὶ τὸν Πλάτωνος ἁμωσγέπως τὰ πράγματα μῦθον, ὃν Σωκράτης ἐν Συμποσίῳ ιϛ περὶ τῆς τοῦ Ἔρωτος γενέσεως διῆλθε, τὴν Πενίαν λέγων τέκνων δεομένην τῷ Πόρῳ καθεύδοντι παρακλιθῆναι καὶ κυήσασαν ἐξ αὐτοῦ τεκεῖν τὸν Ἔρωτα φύσει μικτὸν ὄντα καὶ παντοδαπόν, ἅτε δὴ πατρὸς μὲν ἀγαθοῦ καὶ σοφοῦ καὶ πᾶσιν αὐτάρκους, μητρὸς δ’ ἀμηχάνου καὶ ἀπόρου καὶ δι’ ἔνδειαν ἀεὶ γλιχομένης ἑτέρου καὶ περὶ ἕτερον λιπαρούσης γεγενημένον.

     Ὁ γὰρ Πόρος οὐχ ἕτερός ἐστι τοῦ πρώτως ἐρατοῦ καὶ ἐφετοῦ καὶ τελείου καὶ αὐτάρκους· Πενίαν δὲ τὴν ὕλην προσεῖπεν ἐνδεᾶ μὲν οὖσαν αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν τοῦ ἀγαθοῦ, πληρουμένην δ’ ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ποθοῦσαν ἀεὶ καὶ μεταλαμβάνουσαν. Ὁ δὲ γενόμενος ἐκ τούτων κόσμος καὶ Ὧρος οὐκ ἀίδιος οὐδ’ ἀπαθὴς οὐδ’ ἄφθαρτος, ἀλλ’ ἀειγενὴς ὢν μηχανᾶται ταῖς τῶν παθῶν μεταβολαῖς καὶ περιόδοις ἀεὶ νέος καὶ μηδέποτε φθαρησόμενος διαμένειν.

     57. Μπορεί να φαίνεται ότιΗσίοδος 316, κάνοντας τα πρώτα απ' όλα να είναι το Χάος και η Γη και ο Τάρταρος και η Αγάπη, δεν δέχτηκε καμία άλλη προέλευση παρά μόνο αυτές, αν μεταφέρουμε κάπως τα ονόματα και αποδώσουμε στην Ίσιδα το όνομα της Γης και στον Όσιρι το όνομα της Αγάπης. και στον Τυφώνα το όνομα του Τάρταρου· γιατί ο ποιητής φαίνεται να τοποθετεί το Χάος στο κάτω μέρος ως ένα είδος περιοχής που χρησιμεύει ως τόπος ανάπαυσης για το Σύμπαν. Αυτό το θέμα φαίνεται κατά κάποιο τρόπο να επικαλείται τον μύθο του Πλάτωνα, που ο Σωκράτης στοΣυμπόσιο 317αναφέρει εκτενώς σχετικά με τη γέννηση της Αγάπης, λέγοντας ότι η φτώχεια, επιθυμώντας για παιδιά, υπαινισσόταν δίπλα στον Plenty ενώ εκείνος κοιμόταν, και έχοντας μείνει έγκυος από αυτόν, γέννησε την Αγάπη, η οποία είναι μικτής και εντελώς μεταβλητής φύσης , καθόσον είναι γιος ενός πατέρα καλού και σοφού και αυτάρκειας σε όλα, αλλά μιας μάνας που είναι αβοήθητη και χωρίς μέσα και λόγω έλλειψης κολλημένης πάντα κοντά στον άλλο και πάντα ανυποχώρητη έναντι του άλλου.

     Γιατί η αφθονία δεν είναι άλλος από τον πρώτο αγαπημένο και επιθυμητό, ​​τον τέλειο και αυτάρκη. και ο Πλάτωνας ονομάζει πρώτη ύλη Φτώχεια, που στερείται παντελώς του εαυτού της στο Αγαθό, αλλά είναι γεμάτος από αυτόν και πάντα λαχταρά γι' αυτόν και μοιράζεται μαζί του. Ο κόσμος, ήΏρος 318, που γεννιέται από αυτά, δεν είναι αιώνιο, ούτε ανεπηρέαστο ούτε άφθαρτο, αλλά, όντας πάντα αναγεννημένο, επιδιώκει να παραμείνει πάντα νέος και να μην υπόκειται ποτέ σε καταστροφή στις αλλαγές και τους κύκλους των γεγονότων.

     58. Χρηστέον δὲ τοῖς μύθοις οὐχ ὡς λόγοις πάμπαν οὖσιν, ἀλλὰ τὸ πρόσφορον ἑκάστου τὸ κατὰ τὴν ὁμοιότητα λαμβάνοντας. Ὅταν οὖν ὕλην λέγωμεν, οὐ δεῖ πρὸς ἐνίων φιλοσόφων δόξας ἀποφερομένους ἄψυχόν τι σῶμα καὶ ἄποιον ἀργόν τε καὶ ἄπρακτον ἐξ ἑαυτοῦ διανοεῖσθαι· καὶ γὰρ ἔλαιον ὕλην μύρου καλοῦμεν καὶ χρυσὸν ἀγάλματος, οὐκ ὄντα πάσης ἔρημα ποιότητος· αὐτήν τε τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου ὡς ὕλην ἐπιστήμης καὶ ἀρετῆς τῷ λόγῳ κοσμεῖν καὶ ῥυθμίζειν παρέχομεν, τόν τε νοῦν ἔνιοι τόπον εἰδῶν ἀπεφήναντο καὶ τῶν νοητῶν οἷον ἐκμαγεῖον.

     Ἔνιοι δὲ καὶ τὸ σπέρμα τῆς γυναικὸς οὐ δύναμιν οὐδ’ ἀρχήν, ὕλην δὲ καὶ τροφὴν γενέσεως εἶναι δοξάζουσιν· ὧν ἐχομένους χρὴ καὶ τὴν θεὸν ταύτην οὕτω διανοεῖσθαι τοῦ πρώτου θεοῦ μεταλαγχάνουσαν ἀεὶ καὶ συνοῦσαν ἔρωτι τῶν περὶ ἐκεῖνον ἀγαθῶν καὶ καλῶν οὐχ ὑπεναντίαν, ἀλλ’ ὥσπερ ἄνδρα νόμιμον καὶ δίκαιον ἐρᾶν, ἂν δικαίως συνῇ, καὶ γυναῖκα χρηστὴν ἔχουσαν ἄνδρα καὶ συνοῦσαν ὅμως ποθεῖν λέγομεν, οὕτως ἀεὶ γλιχομένην ἐκείνου καὶ περὶ ἐκεῖνον λιπαροῦσαν καὶ ἀναπιμπλαμένην τοῖς κυριωτάτοις μέρεσι καὶ καθαρωτάτοις·

     58. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον μύθο σαν ιστορία, αλλά θα πρέπει να υιοθετούμε αυτό που είναι κατάλληλο σε κάθε θρύλο σύμφωνα με την αληθοφάνειά του. Όποτε, λοιπόν, μιλάμε για υλικό, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τις απόψεις ορισμένωνφιλόσοφοι 319, και συλλάβει ένα άψυχο και αδιαφοροποίητο σώμα, που είναι από μόνο του αδρανές και ανενεργό. Γεγονός είναι ότι ονομάζουμε λάδι το υλικό του αρώματος και χρυσό υλικό ενός αγάλματος, και αυτά δεν στερούνται κάθε διαφοροποίησης. Παρέχουμε την ίδια την ψυχή και τη σκέψη του Ανθρώπου ως το βασικό υλικό κατανόησης και αρετής για να στολίσει και να εναρμονίσει ο Λόγος, και μερικοί έχουν ανακηρύξει το Νου ως ένα μέρος για τη συγκέντρωση των μορφών και για την εντύπωση των εννοιών, καθώςήταν 320.

     Μερικοί πιστεύουν ότι ο σπόρος της Γυναίκας δεν είναι δύναμη ή προέλευση, αλλά μόνο υλικό και τροφήγενιά 321. Σε αυτή τη σκέψη πρέπει να προσκολληθούμε γερά και να συλλάβουμε ότι και αυτή η Θεά που συμμετέχει πάντα με τον πρώτο Θεό και συνδέεται μαζί του στοαγάπη 322των ωραίων και ωραίων πραγμάτων γι 'αυτόν δεν είναι αντίθετος μαζί του, αλλά, όπως λέμε ότι ένας έντιμος και δίκαιος άντρας είναι ερωτευμένος αν οι σχέσεις του είναι δίκαιες, και μια καλή γυναίκα που έχει σύζυγο και συναναστρέφεται μαζί του, λέμε λαχταρά για εκείνον; Έτσι μπορούμε να την αντιληφθούμε σαν να είναι πάντα προσκολλημένη κοντά του και να είναι ανυποχώρητη απέναντί ​​του και διαρκώς γεμάτη με τις πιο κυρίαρχες και αγνές αρχές.

     59. Ὅπου δ’ ὁ Τυφὼν παρεμπίπτει τῶν ἐσχάτων ἁπτόμενος, ἐνταῦθα δοκοῦσαν ἐπισκυθρωπάζειν καὶ πενθεῖν λεγομένην καὶ λείψαν’ ἄττα καὶ σπαράγματα τοῦ Ὀσίριδος ἀναζητεῖν καὶ στολίζειν ὑποδεχομένην τὰ φθειρόμενα καὶ ἀποκρύπτουσαν, οἷσπερ ἀναφαίνει πάλιν τὰ γινόμενα καὶ ἀνίησιν ἐξ ἑαυτῆς. Οἱ μὲν γὰρ ἐν οὐρανῷ καὶ ἄστροις λόγοι καὶ εἴδη καὶ ἀπορροαὶ τοῦ θεοῦ μένουσι, τὰ δ’ ἐν τοῖς παθητικοῖς διεσπαρμένα, γῇ καὶ θαλάττῃ καὶ φυτοῖς καὶ ζῴοις, διαλυόμενα καὶ φθειρόμενα καὶ θαπτόμενα [καὶ] πολλάκις αὖθις ἐκλάμπει καὶ ἀναφαίνεται ταῖς γενέσεσι. Διὸ τὸν Τυφῶνα τῇ Νέφθυι συνοικεῖν φησιν ὁ μῦθος, τὸν δ’ Ὄσιριν κρύφα συγγενέσθαι· τὰ γὰρ ἔσχατα μέρη τῆς ὕλης, ἃ Νέφθυν καὶ Τελευτὴν καλοῦσιν, ἡ φθαρτικὴ μάλιστα κατέχει δύναμις· ἡ δὲ γόνιμος καὶ σωτήριος ἀσθενὲς σπέρμα καὶ ἀμαυρὸν εἰς ταῦτα διαδίδωσιν ἀπολλύμενον ὑπὸ τοῦ Τυφῶνος, πλὴν ὅσον ἡ Ἶσις ὑπολαμβάνουσα σῴζει καὶ τρέφει καὶ συνίστησι· καθόλου δ’ ἀμείνων οὗτός ἐστιν, ὥσπερ καὶ Πλάτων ὑπονοεῖ καὶ Ἀριστοτέλης.

     59. Αλλά όπου ο Τυφών μπαίνει και κατακτά τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, εκεί μπορεί να τη θεωρήσουμε ως λυπημένη, και ως πένθος, και ότι αναζητά τα λείψανα και τα διάσπαρτα μέλη του Όσιρι και τα παρατάσσει, λαμβάνοντας και κρύβοντας τα φθαρτά, από τα οποία φέρνει ξανά στο φως τα δημιουργημένα και τα στέλνει από τον εαυτό της. Οι σχέσεις και οι μορφές και οι εκροές του θεού μένουν στους ουρανούς και στα αστέρια. αλλά εκείνα τα πράγματα που είναι κατανεμημένα σε ευαίσθητα στοιχεία, γη και θάλασσα και φυτά και ζώα, υφίστανται διάλυση και καταστροφή και ταφή, και πολλές φορές ξανά λάμπουν και εμφανίζονται ξανά στις γενιές τους. Για το λόγο αυτό ο μύθος λέει ότι ο Τυφών συγκατοικείΝεφθύς 323και ότι ο Όσιρις έχει μυστικές σχέσειςτης 324; γιατί η καταστροφική δύναμη ασκεί ειδική κυριαρχία στο εξώτατο μέρος της ύλης που ονομάζουν Νεφθύς ήΤελικό 325. Αλλά η δύναμη δημιουργίας και διατήρησης μοιράζει σε αυτό μόνο έναν αδύναμο και αδύναμο σπόρο, ο οποίος καταστρέφεται από τον Τυφώνα, εκτός από όσα η Ίσις καταλαμβάνει και διατηρεί και υποθάλπει και σταθεροποιεί καιδυνατός 326.

     60. Κινεῖται δὲ τῆς φύσεως τὸ μὲν γόνιμον καὶ σωτήριον ἐπ’ αὐτὸν καὶ πρὸς τὸ εἶναι, τὸ δ’ ἀναιρετικὸν καὶ φθαρτικὸν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ πρὸς τὸ μὴ εἶναι. Διὸ τὸ μὲν Ἶσιν καλοῦσι παρὰ τὸ ἵεσθαι μετ’ ἐπιστήμης καὶ φέρεσθαι, κίνησιν οὖσαν ἔμψυχον καὶ φρόνιμον· οὐ γάρ ἐστι τοὔνομα βαρβαρικόν, ἀλλ’ ὥσπερ τοῖς θεοῖς πᾶσιν ἀπὸ δυεῖν ῥημάτων τοῦ θεατοῦ καὶ τοῦ θέοντος ἔστιν ὄνομα κοινόν, οὕτω τὴν θεὸν ταύτην ἀπὸ τῆς ἐπιστήμης ἅμα καὶ τῆς κινήσεως Ἶσιν μὲν ἡμεῖς, Ἶσιν δ’ Αἰγύπτιοι καλοῦσιν. Οὕτω δὲ καὶ Πλάτων ιζ φησὶ τὴν οὐσίαν δηλοῦντος τοὺς παλαιούς “ἰσίαν” καλοῦντας· οὕτω καὶ τὴν νόησιν καὶ τὴν φρόνησιν, ὡς νοῦ φορὰν καὶ κίνησιν οὖσαν ἱεμένου καὶ φερομένου, καὶ τὸ συνιέναι καὶ τἀγαθὸν ὅλως καὶ ἀρετὴν ἐπὶ τοῖς εὐροοῦσι καὶ θέουσι θέσθαι· καθάπερ αὖ πάλιν τοῖς ἀντιφωνοῦσιν ὀνόμασι λοιδορεῖσθαι τὸ κακόν, τὸ τὴν φύσιν ἐμποδίζον καὶ συνδέον καὶ ἴσχον καὶ κωλῦον ἵεσθαι καὶ ἰέναι κακίαν ἀπορίαν δειλίαν ἀνίαν προσαγορεύοντας.

     60. Γενικά αυτός ο θεός είναι ο καλύτερος, όπως αντιλαμβάνονται και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Το δημιουργικό και συντηρητικό στοιχείο της Φύσης κινείται προς αυτόν και προς την ύπαρξη ενώ το εκμηδενιστικό και καταστροφικό απομακρύνεται από αυτόν προς την ανυπαρξία. Για το λόγο αυτό αποκαλούν την Ίσιδα με ένα όνομα που προέρχεται από το «βιασύνη» (hiemai) μεκατανόηση 327, ή φέρεται προς τα εμπρός (φερομαι), αφού είναι ένα έμψυχο και έξυπνο κίνημα. γιατί το όνομα δεν είναι ξένο όνομα, αλλά, όπως όλοι οι θεοί έχουν όνομακοινός 328προέρχεται από δύο λέξεις, «ορατή» (θέατον) και «ορμώντας» (θέον), με τον ίδιο τρόπο αυτή η θεά, από αυτήν κατανόηση 327και το κίνημά της, την ονομάζουμε Ίσιδα και οι Αιγύπτιοι την Ίσιδα. Έτσι επίσηςΠλάτων 329λέει ότι οι άντρες της αρχαιότητας έκαναν σαφή την έννοια της ουσίας (ουσία) αποκαλώντας την αίσθηση (ίσια). Έτσι, επίσης, μιλά για τη νοημοσύνη και την κατανόηση ως μεταφορά και κίνηση του νου που βιάζεται και συνεχίζεται. Και επίσης κατανόηση και καλό και αρετή αποδίδουν σε εκείνα τα πράγματα που διαρκώς ρέουν και σε γρήγορη κίνηση, όπως και πάλι, από την άλλη πλευρά, με αντιθετικά ονόματα υβρίζουν το κακό. για παράδειγμα, αυτό που εμποδίζει και δένει γρήγορα και συγκρατεί και ελέγχει τη Φύση από το να βιάζεται και να πηγαίνει το ονόμασαν βλακεία, ή «κακ-ια» και ανικανότητα ή «δυσκολία να πάει» (απόρ-ια) και δειλία. ή «φόβος να πάω» (deil-ia), και στενοχώρια ή «δεν πάω»(αν-ια) 330.

     61. Ὁ δ’ Ὄσιρις ἐκ τοῦ ὁσίου καὶ ἱεροῦ τοὔνομα μεμιγμένον ἔσχηκε· κοινὸς γάρ ἐστι τῶν ἐν οὐρανῷ καὶ τῶν ἐν Ἅιδου λόγους, ὧν τὰ μὲν ἱερὰ τὰ δ’ ὅσια τοῖς παλαιοῖς ἔθος ἦν προσαγορεύειν. Ὁ δ’ ἀναφαίνων τὰ οὐράνια καὶ τῶν ἄνω φερομένων λόγος Ἄνουβις ἔστιν ὅτε καὶ Ἑρμάνουβις ὀνομάζεται, τὸ μὲν ὡς τοῖς ἄνω τὸ δ’ ὡς τοῖς κάτω προσήκων. Διὸ καὶ θύουσιν αὐτῷ τὸ μὲν λευκὸν ἀλεκτρυόνα, τὸ δὲ κροκίαν, τὰ μὲν εἰλικρινῆ καὶ φανά, τὰ δὲ μικτὰ καὶ ποικίλα νομίζοντες. Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν τῶν ὀνομάτων τὴν εἰς τὸ Ἑλληνικὸν ἀνάπλασιν· καὶ γὰρ ἄλλα μυρία τοῖς μεθισταμένοις ἐκ τῆς Ἑλλάδος συνεκπεσόντα μέχρι νῦν παραμένει καὶ ξενιτεύει παρ’ ἑτέροις, ὧν ἔνια τὴν ποιητικὴν ἀνακαλουμένην διαβάλλουσιν ὡς βαρβαρίζουσαν οἱ γλώττας τὰ τοιαῦτα προσαγορεύοντες.

     Ἐν δὲ ταῖς Ἑρμοῦ λεγομέναις βίβλοις ἱστοροῦσι γεγράφθαι περὶ τῶν ἱερῶν ὀνομάτων, ὅτι τὴν μὲν ἐπὶ τῆς τοῦ ἡλίου περιφορᾶς τεταγμένην δύναμιν Ὧρον, Ἕλληνες δ’ Ἀπόλλωνα καλοῦσι· τὴν δ’ ἐπὶ τοῦ πνεύματος οἱ μὲν Ὄσιριν, οἱ δὲ Σάραπιν, *** οἱ δὲ Σῶθιν Αἰγυπτιστί· σημαίνει δὲ κύησιν ἢ τὸ κύειν. Διὸ καὶ παρατροπῆς γενομένης τοῦ ὀνόματος Ἑλληνιστὶ κύων κέκληται τὸ ἄστρον, ὅπερ ἴδιον τῆς Ἴσιδος νομίζουσιν. Ἥκιστα μὲν οὖν δεῖ φιλοτιμεῖσθαι περὶ τῶν ὀνομάτων, οὐ μὴν ἀλλὰ μᾶλλον ὑφείμην ἂν τοῦ Σαράπιδος Αἰγυπτίοις ἢ τοῦ Ὀσίριδος, ἐκεῖνο μὲν οὖν ξενικόν, τοῦτο δ’ Ἑλληνικόν, ἄμφω δ’ ἑνὸς θεοῦ καὶ μιᾶς δυνάμεως ἡγούμενος.

     61. Ο Όσιρις έχει ένα όνομα που αποτελείται από το «άγιο» (όσιον) και το «ιερό»(χθες) 331; γιατί είναι η συνδυασμένη σχέση των πραγμάτων στους ουρανούς και στον κάτω κόσμο, τον πρώτο από τους οποίους συνήθιζαν οι άνθρωποι της παλιάς εποχής να αποκαλούν ιερά και οι δεύτεροι να αποκαλούν άγιο. Αλλά η σχέση που αποκαλύπτει τα πράγματα στους ουρανούς και ανήκει στα πράγματα που τείνουν προς τα πάνω, άλλοτε ονομάζεται Anubis και άλλοτεΕρμανούβης 332ως ανήκει εν μέρει στα παραπάνω πράγματα και εν μέρει στα πράγματακάτω από 333. Γι' αυτό του θυσιάζουν αφενός ένα λευκό κόκορα και αφετέρου ένα κροκό χρώμα, θεωρώντας τα πρώτα πράγματα απλά και ξεκάθαρα, και τα άλλα ως συνδυασμένα και μεταβλητά. Δεν υπάρχει περίπτωση να εκπλαγούμε με την αναμόρφωση αυτών των λέξεωνΕλληνικά 334. Γεγονός είναι ότι αμέτρητα άλλα λόγια βγήκαν μαζί με αυτούς που μετανάστευσαν από την Ελλάδα, και επιμένουν ακόμη και σήμερα ως ξένοι σε ξένες χώρες. Και, όταν η ποιητική τέχνη θα ανακαλούσε κάποια από αυτά σε χρήση, όσοι μιλούν για τέτοιες λέξεις παράξενες ή ασυνήθιστες την κατηγορούν ψευδώς ότι χρησιμοποιεί βαρβαρότητες.

     Επιπλέον, καταγράφουν ότι στα λεγόμενα βιβλία του Ερμή είναι γραμμένο σχετικά με τα ιερά ονόματα ότι αποκαλούν τη δύναμη που έχει ανατεθεί να διευθύνει την επανάσταση του Ήλιου Ώρου, αλλά οι Έλληνες την αποκαλούν Απόλλωνα. Και η ισχύς που αποδίδεται στον άνεμο άλλοι αποκαλούν Όσιρις και άλλοι Σέραπις. και Sothis στα αιγυπτιακά σημαίνει «κύηση» (cyesis) ή «να είσαι έγκυος» (cyein): επομένως στα ελληνικά, με αλλαγή τουπροφορά 335, το αστέρι ονομάζεται Dog-star (Cyon), το οποίο θεωρούν ως το ιδιαίτερο αστέρι τουIsis 336. Τουλάχιστον από όλα υπάρχει ανάγκη να είμαστε πολύ πρόθυμοι να μάθουμε για αυτά τα ονόματα. Ωστόσο, θα προτιμούσα να κάνω μια παραχώρηση στους Αιγύπτιους σχετικά με τον Σέραπις παρά με τον Όσιρι. γιατί θεωρώ τον Σέραπι ως ξένο, αλλά τον Όσιρι ως Έλληνα, και ότι και οι δύο ανήκουν σε έναν θεό και μια δύναμη.

     62. Ἔοικε δὲ τούτοις καὶ τὰ Αἰγύπτια. Τὴν μὲν γὰρ Ἶσιν πολλάκις τῷ τῆς Ἀθηνᾶς ὀνόματι καλοῦσι φράζοντι τοιοῦτον λόγον “ἦλθον ἀπ’ ἐμαυτῆς”, ὅπερ ἐστὶν αὐτοκινήτου φορᾶς δηλωτικόν· ὁ δὲ Τυφών, ὥσπερ εἴρηται, Σὴθ καὶ Βέβων καὶ Σμὺ ὀνομάζεται, βίαιόν τινα καὶ κωλυτικὴν ἐπίσχεσιν ἤ τιν’ ὑπεναντίωσιν ἢ ἀναστροφὴν ἐμφαίνειν βουλομένων τῶν ὀνομάτων.

     Ἔτι τὴν σιδηρῖτιν λίθον ὀστέον Ὥρου, Τυφῶνος δὲ τὸν σίδηρον, ὡς ἱστορεῖ Μανεθώς, καλοῦσιν· ὥσπερ γὰρ ὁ σίδηρος πολλάκις μὲν ἑλκομένῳ καὶ ἑπομένῳ πρὸς τὴν λίθον ὅμοιός ἐστι, πολλάκις δ’ ἀποστρέφεται καὶ ἀποκρούεται πρὸς τοὐναντίον, οὕτως ἡ σωτήριος καὶ ἀγαθὴ καὶ λόγον ἔχουσα τοῦ κόσμου κίνησις ἐπιστρέφει † τότε καὶ προσάγεται καὶ μαλακωτέραν ποιεῖ πείθουσα τὴν σκληρὰν ἐκείνην καὶ τυφώνειον, εἶτ’ αὖθις ἀνασχεθεῖσα εἰς ἑαυτὴν ἀνέστρεψε καὶ κατέδυσεν εἰς τὴν ἀπορίαν. Ἔτι φησὶ περὶ τοῦ Διὸς ὁ Εὔδοξος μυθολογεῖν Αἰγυπτίους, ὡς τῶν σκελῶν συμπεφυκότων αὐτῷ μὴ δυνάμενος βαδίζειν ὑπ’ αἰσχύνης ἐν ἐρημίᾳ διέτριβεν· ἡ δ’ Ἶσις διατεμοῦσα καὶ διαστήσασα τὰ μέρη ταῦτα τοῦ σώματος ἀρτίποδα τὴν πορείαν παρέσχεν. αἰνίττεται δὲ καὶ διὰ τούτων ὁ μῦθος, ὅτι καθ’ ἑαυτὸν ὁ τοῦ θεοῦ νοῦς καὶ λόγος ἐν τῷ ἀοράτῳ καὶ ἀφανεῖ βεβηκὼς εἰς γένεσιν ὑπὸ κινήσεως προῆλθεν.

     62. Όπως αυτές είναι και οι αιγυπτιακές δοξασίες. γιατί συχνά αποκαλούν την Ίσιδα με το όνομα Αθηνά, εκφράζοντας κάποια τέτοια ιδέα όπως αυτή, «ήρθα από τον εαυτό μου», που είναι ενδεικτική της αυτοκινούμενης κίνησης. Τυφών, όπως έγινεείπε το 337, ονομάζεται Seth και Bebon και Smu, και αυτά τα ονόματα υποδηλώνουν κάποιον αναγκαστικό και προληπτικό έλεγχο ή αντίθεση ήαναστροφή 338.

     Επιπλέον, αποκαλούν τον λόφο το κόκκαλο του Ώρου και το σίδερο το οστό του Τυφώνα, όπωςΜανέθος 339εγγραφές. Γιατί, όπως το σίδερο πολλές φορές ενεργεί σαν να έλκεται και να τραβάει προς την πέτρα, και πολλές φορές απορρίπτεται και απωθείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, με τον ίδιο τρόπο η σωτήρια και καλή και ορθολογική κίνηση του κόσμου ταυτόχρονα, με πειθώ , έλκει και έλκει προς τον εαυτό του και καθιστά πιο ήπια αυτή την σκληρή και τυφονική κίνηση, και μετά πάλι συγκεντρώνεται και την αναστρέφει και τη βυθίζει σε δυσκολίες. Επιπλέον, ο Εύδοξος λέει ότι οι Αιγύπτιοι έχουν μια μυθική παράδοση σχετικά με τον Δία ότι, επειδή τα πόδια του ήταν ενωμένα, δεν μπορούσε να περπατήσει και έτσι, από ντροπή, παρέμενε στην έρημο. αλλά η Ίσις, κόβοντας και χωρίζοντας εκείνα τα μέρη του σώματός του, του παρείχε μέσα ταχείας προόδου. Αυτός ο μύθος διδάσκει μέσω του θρύλου του ότι ο νους και η λογική του θεού, σταθεροποιημένοι ανάμεσα στο αόρατο και το αόρατο, προχώρησαν σε γενιά μέσω της κίνησης.

     63. Ἐμφαίνει καὶ τὸ σεῖστρον, ὅτι σείεσθαι δεῖ τὰ ὄντα καὶ μηδέποτε παύεσθαι φορᾶς, ἀλλ’ οἷον ἐξεγείρεσθαι καὶ κλονεῖσθαι καταδαρθάνοντα καὶ μαραινόμενα. Τὸν γὰρ Τυφῶνά φασι τοῖς σείστροις ἀποτρέπειν καὶ ἀποκρούεσθαι δηλοῦντες, ὅτι τῆς φθορᾶς συνδεούσης καὶ ἱστάσης αὖθις ἀναλύει τὴν φύσιν καὶ ἀνίστησι διὰ τῆς κινήσεως ἡ γένεσις. Τοῦ δὲ σείστρου περιφεροῦς ἄνωθεν ὄντος ἡ ἁψὶς περιέχει τὰ σειόμενα τέτταρα. Καὶ γὰρ ἡ γεννωμένη καὶ φθειρομένη μοῖρα τοῦ κόσμου περιέχεται μὲν ὑπὸ τῆς σεληνιακῆς σφαίρας, κινεῖται δ’ ἐν αὐτῇ πάντα καὶ μεταβάλλεται διὰ τῶν τεττάρων στοιχείων, πυρὸς καὶ γῆς καὶ ὕδατος καὶ ἀέρος. Τῇ δ’ ἁψῖδι τοῦ σείστρου κατὰ κορυφὴν ἐντορεύουσιν αἴλουρον ἀνθρώπου πρόσωπον ἔχοντα, κάτω δ’ ὑπὸ τὰ σειόμενα πῆ μὲν Ἴσιδος πῆ δὲ Νέφθυος πρόσωπον, αἰνιττόμενοι τοῖς μὲν προσώποις γένεσιν καὶ τελευτήν (αὗται γάρ εἰσι τῶν στοιχείων μεταβολαὶ καὶ κινήσεις), τῷ δ’ αἰλούρῳ τὴν σελήνην διὰ τὸ ποικίλον καὶ νυκτουργὸν καὶ γόνιμον τοῦ θηρίου.

     Λέγεται γὰρ ἓν τίκτειν, εἶτα δύο καὶ τρία καὶ τέσσαρα καὶ πέντε, καὶ καθ’ ἓν οὕτως ἄχρι τῶν ἑπτὰ προστίθησιν, ὥστ’ ὀκτὼ καὶ εἴκοσι τὰ πάντα τίκτειν, ὅσα καὶ τῆς σελήνης φῶτ’ ἔστιν. Τοῦτο μὲν οὖν ἴσως μυθωδέστερον· αἱ δ’ ἐν τοῖς ὄμμασιν αὐτοῦ κόραι πληροῦσθαι μὲν καὶ πλατύνεσθαι δοκοῦσιν ἐν πανσελήνῳ, λεπτύνεσθαι δὲ καὶ μαραυγεῖν ἐν ταῖς μειώσεσι τοῦ ἄστρου. Τῷ δ’ ἀνθρωπομόρφῳ τοῦ αἰλούρου τὸ νοερὸν καὶ λογικὸν ἐμφαίνεται τῶν περὶ τὴν σελήνην μεταβολῶν.

     63. Το sistrum (κουδουνίστρα) καθιστά επίσης σαφές ότι όλα τα πράγματα που υπάρχουν πρέπει να ταρακουνηθούν, ή να κροταλιστούν, και να μην σταματήσουν ποτέ να κινούνται αλλά, σαν να λέγαμε, να ξυπνήσουν και να ταράξουν όταν νυστάζουν και ταράζονται. Λένε ότι αποτρέπουν και αποκρούουν τον Τυφώνα μέσω των sistrums, υποδεικνύοντας έτσι ότι όταν η καταστροφή συστέλλεται και ελέγχει τη φύση, η γενιά την απελευθερώνει και την διεγείρει μέσωκίνηση 340. Το πάνω μέρος του sistrum είναι κυκλικό και η περιφέρειά του περιέχει τα τέσσερα πράγματα που ανακινούνται. γιατί εκείνο το μέρος του κόσμου που υφίσταται αναπαραγωγή και καταστροφή περιέχεται κάτω από τη σφαίρα του φεγγαριού και όλα τα πράγματα σε αυτό υποβάλλονται σε κίνηση και μεταβάλλονται μέσω των τεσσάρων στοιχείων: φωτιά, γη, νερό και αέρα. Στην κορυφή της περιφέρειας του σιστρώματος κατασκευάζουν τη μορφή μιας γάτας με ανθρώπινο πρόσωπο και στο κάτω μέρος, κάτω από τα πράγματα που τινάζονται, το πρόσωπο της Ίσιδας στη μια πλευρά και από την άλλη το πρόσωπο της Νεφθύς. Με αυτά τα πρόσωπα συμβολίζουν τη γέννηση και τον θάνατο, γιατί αυτές είναι οι αλλαγές και οι κινήσεις των στοιχείων. και με τη γάτα συμβολίζουν το φεγγάρι λόγω του ποικίλου χρώματος, της νυχτερινής δραστηριότητας και της γονιμότητας του ζώου.

     Γιατί η γάτα λέγεται ότι γεννά πρώτα ένα, μετά δύο και τρία και τέσσερα και πέντε, αυξάνοντας έτσι τον αριθμό κατά ένα μέχρι να φτάσειεπτά 341, ώστε να βγάζει και στα είκοσι οκτώ, τον αριθμό και των φωτισμών της σελήνης. Ίσως, ωστόσο, αυτό μπορεί να φαίνεται κάπως μυθικό. Αλλά οι κόρες στο μάτι της γάτας φαίνονται να μεγαλώνουν και να στρογγυλεύουν την ώρα της πανσελήνου και να γίνονται λεπτές και στενές τη στιγμή της ύφεσης αυτού του ουράνιου σώματος. Με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της γάτας υποδεικνύεται η ευφυΐα και ο λόγος που καθοδηγεί τις αλλαγές τηςφεγγάρι 342.

     64. Συνελόντι δ’ εἰπεῖν οὔθ’ ὕδωρ οὔθ’ ἥλιον οὔτε γῆν οὔτ’ οὐρανὸν Ὄσιριν ἢ Ἶσιν ὀρθῶς ἔχει νομίζειν οὐδὲ πῦρ Τυφῶνα πάλιν οὐδ’ αὐχμὸν οὐδὲ θάλατταν, ἀλλ’ ἁπλῶς ὅσον ἐστὶν ἐν τούτοις ἄμετρον καὶ ἄτακτον ὑπερβολαῖς ἢ ἐνδείαις Τυφῶνι προσνέμοντες, τὸ δὲ κεκοσμημένον καὶ ἀγαθὸν καὶ ὠφέλιμον ὡς Ἴσιδος μὲν ἔργον εἰκόνα δὲ καὶ μίμημα καὶ λόγον Ὀσίριδος σεβόμενοι καὶ τιμῶντες οὐκ ἂν ἁμαρτάνοιμεν. Ἀλλὰ καὶ τὸν Εὔδοξον ἀπιστοῦντα παύσομεν καὶ διαποροῦντα, πῶς οὔτε Δήμητρι τῆς τῶν ἐρωτικῶν ἐπιμελείας μέτεστιν ἀλλ’ Ἴσιδι τόν τε Διόνυσον Ὀσίριδι προσομοιοῦσι τὸν οὐ τὸν Νεῖλον αὔξειν οὔτε τῶν τεθνηκότων ἄρχειν δυνάμενον. Ἑνὶ γὰρ λόγῳ κοινῷ τοὺς θεοὺς τούτους περὶ πᾶσαν ἀγαθοῦ μοῖραν ἡγούμεθα τετάχθαι καὶ πᾶν ὅσον ἔνεστι τῇ φύσει καλὸν καὶ ἀγαθὸν διὰ τούτους ὑπάρχειν, τὸν μὲν διδόντα τὰς ἀρχάς, τὴν δ’ ὑποδεχομένην καὶ διανέμουσαν.

     64. Για να θέσω το θέμα εν συντομία, δεν είναι σωστό να πιστεύουμε ότι το νερό ή ο ήλιος ή η γη ή ο ουρανός είναι ο Όσιρις ήIsis 343; ή πάλι ότι η φωτιά ή η ξηρασία ή η θάλασσα είναι Τυφών, αλλά απλά αν αποδώσουμε σεΤυφών 344οτιδήποτε υπάρχει σε αυτά που είναι άμετρο και διαταραγμένο λόγω υπερβολών ή ελαττωμάτων. Και αν σεβόμαστε και τιμούμε αυτό που είναι τακτοποιημένο και καλό και ωφέλιμο ως έργο της Ίσιδας και ως εικόνα και αντανάκλαση και λογική του Όσιρι, δεν θα κάνουμε λάθος. Επιπλέον, θα σταματήσουμε την δυσπιστίαΕύδοξος 345και τις απορίες του πώς είναι που η Δήμητρα δεν έχει μερίδιο στην επίβλεψη των ερωτικών υποθέσεων, αλλά η Ίσις έχει; και το γεγονός ότι ο Διόνυσος δεν μπορεί να προκαλέσει την άνοδο του Νείλου, ούτε να κυβερνήσει τους νεκρούς. Διότι με μια γενική διαδικασία συλλογισμού καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι θεοί έχουν ανατεθεί να προεδρεύουν σε κάθε μέρος του καλού. και ό,τι υπάρχει στη φύση που είναι δίκαιο και καλό υπάρχει εξ ολοκλήρου εξαιτίας τους, στο βαθμό που ο Όσιρις συνεισφέρει στην προέλευση, και η Ίσις τα λαμβάνει και τα διανέμει.

     65. Οὕτω δὲ καὶ τοῖς πολλοῖς καὶ φορτικοῖς ἐπιχειρήσομεν, εἴτε ταῖς καθ’ ὥραν μεταβολαῖς τοῦ περιέχοντος εἴτε ταῖς καρπῶν γενέσεσι καὶ σποραῖς καὶ ἀρότοις χαίρουσι τὰ περὶ τοὺς θεοὺς τούτοις συνοικειοῦντες καὶ λέγοντες θάπτεσθαι μὲν τὸν Ὄσιριν, ὅτε κρύπτεται τῇ γῇ σπειρόμενος ὁ καρπός, αὖθις δ’ ἀναβιοῦσθαι καὶ ἀναφαίνεσθαι, ὅτε βλαστήσεως ἀρχή· διὸ καὶ λέγεσθαι τὴν Ἶσιν αἰσθομένην ὅτι κύει περιάψασθαι φυλακτήριον ἕκτῃ μηνὸς ἱσταμένου Φαωφί, τίκτεσθαι δὲ τὸν Ἁρποκράτην περὶ τροπὰς χειμερινὰς ἀτελῆ καὶ νεαρὸν ἐν τοῖς προανθοῦσι καὶ προβλαστάνουσι (διὸ καὶ φακῶν αὐτῷ φυομένων ἀπαρχὰς ἐπιφέρουσι), τὰς δὲ λοχείους ἡμέρας ἑορτάζειν μετὰ τὴν ἐαρινὴν ἰσημερίαν. Ταῦτα γὰρ ἀκούοντες ἀγαπῶσι καὶ πιστεύουσιν, αὐτόθεν ἐκ τῶν προχείρων καὶ συνήθων τὸ πιθανὸν ἕλκοντες.

     65. Με αυτόν τον τρόπο θα αναλάβουμε να αντιμετωπίσουμε τους πολυάριθμους και κουραστικούς ανθρώπους, είτε είναι τέτοιοι που απολαμβάνουν να συσχετίζουν θεολογικά προβλήματα με τις εποχιακές αλλαγές στην περιβάλλουσα ατμόσφαιρα, είτε με την ανάπτυξη των καλλιεργειών και τους χρόνους σπόρων και το όργωμα ; και επίσης αυτοί που λένε ότι ο Όσιρις θάβεται την ώρα που το σιτάρι σπέρνεται και σκεπάζεται στη γη και ότι ζωντανεύει και επανεμφανίζεται όταν αρχίζουν να φυτρώνουν τα φυτά. Για τον λόγο αυτό λέγεται επίσης ότι η Ίσις, όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν έγκυος, έβαλε πάνω της έναφυλαχτό 346την έκτη ημέρα του μήνα Phaophi· και περίπου την ώρα του χειμερινού ηλιοστασίου γέννησε τον Αρποκράτη, ατελής καιπρόωρος 347, ανάμεσα στα πρώιμα άνθη και τους βλαστούς. Γι' αυτό του φέρνουν ως προσφορά τους πρώτους καρπούς της καλλιέργειας της φακής και τις ημέρες της γέννησής του τις γιορτάζουν μετά την εαρινή ισημερία. Όταν ο κόσμος ακούει αυτά τα πράγματα, είναι ικανοποιημένος με αυτά και τα πιστεύει, συνάγοντας την εύλογη εξήγηση απευθείας από τα προφανή και οικεία.

     66. Καὶ δεινὸν οὐδέν, ἂν πρῶτον μὲν ἡμῖν τοὺς θεοὺς φυλάττωσι κοινοὺς καὶ μὴ ποιῶσιν Αἰγυπτίων ἰδίους μηδὲ Νεῖλον ἥν τε Νεῖλος ἄρδει μόνην χώραν τοῖς ὀνόμασι τούτοις καταλαμβάνοντες μηδ’ ἕλη μηδὲ λωτοὺς † μὴ θεοποιίαν λέγοντες ἀποστερῶσι μεγάλων θεῶν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, οἷς Νεῖλος μὲν οὐκ ἔστιν οὐδὲ Βοῦτος οὐδὲ Μέμφις, Ἶσιν δὲ καὶ τοὺς περὶ αὐτὴν θεοὺς ἔχουσι καὶ γιγνώσκουσιν ἅπαντες, ἐνίους μὲν οὐ πάλαι τοῖς παρ’ Αἰγυπτίων ὀνόμασι καλεῖν μεμαθηκότες, ἑκάστου δὲ τὴν δύναμιν ἐξ ἀρχῆς ἐπιστάμενοι καὶ τιμῶντες· δεύτερον, ὃ μεῖζόν ἐστιν, ὅπως σφόδρα προσέξουσι καὶ φοβήσονται, μὴ λάθωσιν εἰς πνεύματα καὶ ῥεύματα καὶ σπόρους καὶ ἀρότους καὶ πάθη γῆς καὶ μεταβολὰς ὡρῶν διαγράφοντες τὰ θεῖα καὶ διαλύοντες, ὥσπερ οἱ Διόνυσον τὸν οἶνον, Ἥφαιστον δὲ τὴν φλόγα· Φερσεφόνην δέ φησί που Κλεάνθης τὸ διὰ τῶν καρπῶν φερόμενον καὶ φονευόμενον πνεῦμα, ποιητὴς δέ τις ἐπὶ τῶν θεριζόντων τῆμος ὅτ’ αἰζηοὶ Δημήτερα κωλοτομεῦσιν· οὐδὲν γὰρ οὗτοι διαφέρουσι τῶν ἱστία καὶ κάλους καὶ ἄγκυραν ἡγουμένων κυβερνήτην καὶ νήματα καὶ κρόκας ὑφάντην καὶ σπονδεῖον ἢ μελίκρατον ἢ πτισάνην ἰατρόν·

     66. Και δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε αν, καταρχήν, διαφυλάξουν για εμάς τους θεούς μας που είναι κοινοί και στους δύο λαούς και δεν τους κάνουν να ανήκουν μόνο στους Αιγύπτιους, και δεν περιλαμβάνουν σε αυτά τα ονόματα μόνο τον Νείλο και τη γη που ποτίζει ο Νείλος, και μην ισχυριστείτε ότι τα έλη και ο λωτός είναι το μόνο έργο του χεριού του Θεού, και αν δεν αρνηθούν τους μεγάλους θεούς στην υπόλοιπη ανθρωπότητα που δεν κατέχει ούτε Νείλο ούτε Μπούτο ούτε Μέμφις. Όμως, όσον αφορά την Ίσιδα, και τους θεούς που συνδέονται με αυτήν, όλοι οι λαοί τους κατέχουν και τους είναι εξοικειωμένοι, αν και έχουν μάθει όχι πολύ καιρό πριν να αποκαλούν μερικούς από αυτούς με τα ονόματα που προέρχονται από τους Αιγύπτιους. Ωστόσο, από την αρχή έχουν κατανοήσει και τιμήσει τη δύναμη που ανήκει στον καθένα τους. Δεύτερον, και αυτό είναι θέμα μεγαλύτερης σημασίας, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί μήπως σβήσουν και διασκορπίσουν άθελά τους τα πράγματα.θεϊκό 348σε ανέμους και ρυάκια και σπορές και οργώματα, εξελίξεις της γης και αλλαγές των εποχών, όπως και εκείνοι που θεωρούν το κρασί Διόνυσο και τη φλόγα ως Ήφαιστο. ΚαιΚλεάνθης 349Λέει κάπου ότι η πνοή του αέρα που μεταφέρεται (φερόμενος) μέσα από τις καλλιέργειες και μετά υφίσταται διάλυση (φωνογένεια) είναι Φερσεφόνη. και κάποιος ποιητής έχει γράψει με αναφορά στοθεριστικές μηχανές 350:—

     Τότε που η εύρωστη νεολαία έρχεται να κόψει τα μέλη της Δήμητρας. Γεγονός είναι ότι αυτά τα άτομα δεν διαφέρουν καθόλου από εκείνους που θεωρούν τα πανιά και τα σχοινιά και την άγκυρα ως πιλότο, το στημόνι και το ύφασμα ως υφαντή, ένα φλιτζάνι ή ένα μείγμα μελιού ή το κριθαρόχορτο ως γιατρό.

     67. Ἀλλὰ δεινὰς καὶ ἀθέους ἐμποιοῦσι δόξας, ἀναισθήτοις καὶ ἀψύχοις καὶ φθειρομέναις ἀναγκαίως ὑπ’ ἀνθρώπων δεομένων καὶ χρωμένων φύσεσι καὶ πράγμασιν ὀνόματα θεῶν ἐπιφέροντες. Ταῦτα μὲν γὰρ αὐτὰ νοῆσαι θεοὺς οὐκ ἔστιν, οὐ γὰρ ἄνουν οὐδ’ ἄψυχον οὐδ’ ἀνθρώποις ὁ θεὸς ὑποχείριον· ἀπὸ τούτων δὲ τοὺς χρωμένους αὐτοῖς καὶ δωρουμένους ἡμῖν καὶ παρέχοντας ἀέναα καὶ διαρκῆ θεοὺς ἐνομίσαμεν, οὐχ ἑτέρους παρ’ ἑτέροις οὐδὲ βαρβάρους καὶ Ἕλληνας οὐδὲ νοτίους καὶ βορείους· ἀλλ’ ὥσπερ ἥλιος καὶ σελήνη καὶ οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ θάλασσα κοινὰ πᾶσιν, ὀνομάζεται δ’ ἄλλως ὑπ’ ἄλλων, οὕτως ἑνὸς λόγου τοῦ ταῦτα κοσμοῦντος καὶ μιᾶς προνοίας ἐπιτροπευούσης καὶ δυνάμεων ὑπουργῶν ἐπὶ πάντα τεταγμένων ἕτεραι παρ’ ἑτέροις κατὰ νόμους γεγόνασι τιμαὶ καὶ προσηγορίαι, καὶ συμβόλοις χρῶνται καθιερωμένοις οἱ μὲν ἀμυδροῖς οἱ δὲ τρανοτέροις, ἐπὶ τὰ θεῖα τὴν νόησιν ὁδηγοῦντες οὐκ ἀκινδύνως· ἔνιοι γὰρ ἀποσφαλέντες παντάπασιν εἰς δεισιδαιμονίαν ὤλισθον, οἱ δὲ φεύγοντες ὥσπερ ἕλος τὴν δεισιδαιμονίαν ἔλαθον αὖθις ὥσπερ εἰς κρημνὸν ἐμπεσόντες τὴν ἀθεότητα.

     67. Αλλά δημιουργούν στους ανθρώπους φοβερές αθεϊστικές απόψεις αποδίδοντας τα ονόματα των θεών σε φυσικά αντικείμενα που είναι ανόητα και άψυχα και αναγκαστικά καταστρέφονται από τους ανθρώπους όταν χρειάζεται να τα χρησιμοποιήσουν. Είναι αδύνατο να συλλάβουμε αυτά τα πράγματα ως θεούς από μόνα τους. γιατί ο Θεός δεν είναι παράλογος ούτε άψυχος ούτε υπόκειται στον ανθρώπινο έλεγχο. Ως αποτέλεσμα αυτού, έχουμε καταλήξει να θεωρούμε θεούς αυτούς που χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα και μας τα παρουσιάζουν και μας παρέχουν πράγματα αιώνια και σταθερά. Ούτε θεωρούμε τους θεούς ως διαφορετικούς θεούς μεταξύ διαφορετικών λαών, ούτε ως βάρβαρους θεούς και Έλληνες θεούς, ούτε ως θεούς του νότου και του βορρά. αλλά, όπως ο ήλιος και η σελήνη και οι ουρανοί και η γη και η θάλασσα είναι κοινά σε όλους, αλλά αποκαλούνται με διαφορετικά ονόματα από διαφορετικούς λαούς, έτσι και για εκείνη τη μία λογική που κρατά όλα αυτά τα πράγματα σε τάξη και τη μία Πρόνοια που φυλάξεις πάνω τους και οι βοηθητικές εξουσίες που τίθενται σε όλους, έχουν προκύψει ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς, σύμφωνα με τα έθιμά τους, διαφορετικές τιμές και ονομασίες. Έτσι, οι άνθρωποι κάνουν χρήση των αφιερωμένων συμβόλων, μερικά χρησιμοποιώντας σύμβολα που είναι σκοτεινά, αλλά άλλα εκείνα που είναι πιο ξεκάθαρα, για να καθοδηγήσουν τη νοημοσύνη προς τα θεϊκά πράγματα, αν και όχι χωρίς κάποιο κίνδυνο. Γιατί κάποιοι παραστρατούν τελείως και βυθίζονται στη δεισιδαιμονία. και άλλοι, ενώ πετούν απόδεισιδαιμονία 351σαν από ένα τέλμα, από την άλλη πλευρά, άθελά τους πέφτουν, σαν να λέγαμε, πάνω από έναν γκρεμό στον αθεϊσμό.

     68. Διὸ δεῖ μάλιστα πρὸς ταῦτα λόγον ἐκ φιλοσοφίας μυσταγωγὸν ἀναλαβόντας ὁσίως διανοεῖσθαι τῶν λεγομένων καὶ δρωμένων ἕκαστον, ἵνα μή, καθάπερ Θεόδωρος εἶπε τοὺς λόγους αὐτοῦ τῇ δεξιᾷ προτείνοντος ἐνίους τῇ ἀριστερᾷ δέχεσθαι τῶν ἀκροωμένων, οὕτως ἡμεῖς ἃ καλῶς οἱ νόμοι περὶ τὰς θυσίας καὶ τὰς ἑορτὰς ἔταξαν ἑτέρως ὑπολαμβάνοντες ἐξαμάρτωμεν. Ὅτι γὰρ ἐπὶ τὸν λόγον ἀνοιστέον ἅπαντα, καὶ παρ’ αὐτῶν ἐκείνων ἔστι λαβεῖν. Τῇ μὲν γὰρ ἐνάτῃ ἐπὶ δέκα τοῦ πρώτου μηνὸς ἑορτάζοντες τῷ Ἑρμῇ μέλι καὶ σῦκον ἐσθίουσιν ἐπιλέγοντες “γλυκὺ ἡ ἀλήθεια”· τὸ δὲ τῆς Ἴσιδος φυλακτήριον, ὃ περιάπτεσθαι μυθολογοῦσιν αὐτήν, ἐξερμηνεύεται “φωνὴ ἀληθής”.

     Τὸν δ’ Ἁρποκράτην οὔτε θεὸν ἀτελῆ καὶ νήπιον οὔτε χεδρόπων τινὰ νομιστέον, ἀλλὰ τοῦ περὶ θεῶν ἐν ἀνθρώποις λόγου νεαροῦ καὶ ἀτελοῦς καὶ ἀδιαρθρώτου προστάτην καὶ σωφρονιστήν· διὸ τῷ στόματι τὸν δάκτυλον ἔχει προσκείμενον ἐχεμυθίας καὶ σιωπῆς σύμβολον, ἐν δὲ τῷ Μεσορὴ μηνὶ τῶν χεδρόπων ἐπιφέροντες λέγουσιν “γλῶσσα τύχη, γλῶσσα δαίμων”. Τῶν δ’ ἐν Αἰγύπτῳ φυτῶν μάλιστα τῇ θεῷ καθιερῶσθαι λέγουσι τὴν περσέαν, ὅτι καρδίᾳ μὲν ὁ καρπὸς αὐτῆς, γλώττῃ δὲ τὸ φύλλον ἔοικεν. Οὐδὲν γὰρ ὧν ἄνθρωπος ἔχειν πέφυκε θειότερον λόγου καὶ μάλιστα τοῦ περὶ θεῶν οὐδὲ μείζονα ῥοπὴν ἔχει πρὸς εὐδαιμονίαν. Διὸ τῷ μὲν εἰς τὸ χρηστήριον ἐνταῦθα κατιόντι παρεγγυῶμεν ὅσια φρονεῖν, εὔφημα λέγειν· οἱ δὲ πολλοὶ γελοῖα δρῶσιν ἐν ταῖς πομπαῖς καὶ ταῖς ἑορταῖς εὐφημίαν προκηρύττοντες, εἶτα περὶ τῶν θεῶν αὐτῶν τὰ δυσφημότατα καὶ λέγοντες καὶ διανοούμενοι.

     68. Ως εκ τούτου, στη μελέτη αυτών των θεμάτων είναι ιδιαίτερα απαραίτητο να υιοθετήσουμε, ως οδηγό μας σε αυτά τα μυστήρια, τη συλλογιστική που προέρχεται από τη φιλοσοφία και να εξετάσουμε με ευλάβεια καθένα από τα πράγματα που λέγονται και γίνονται, έτσι ώστε, να παραθέσουμεΘεόδωρος 352, ο οποίος είπε ότι ενώ πρόσφερε τον καλό λόγο με το δεξί του χέρι μερικοί από τους ελεγκτές του τον έλαβαν στο αριστερό, δεν μπορούμε έτσι να κάνουμε λάθος αποδεχόμενοι με διαφορετικό πνεύμα τα πράγματα που οι νόμοι υπαγόρευσαν θαυμάσια σχετικά με τις θυσίες και τις γιορτές. Το γεγονός ότι όλα πρέπει να αναφέρονται στη λογική μπορούμε να το συγκεντρώσουμε από τους ίδιους τους Αιγύπτιους. Διότι τη δέκατη ένατη ημέρα του πρώτου μήνα, όταν κάνουν γιορτή προς τιμήν του Ερμή, τρώνε μέλι και ένα σύκο. και καθώς τρώνε λένε, «Ένα γλυκό πράγμα είναι η αλήθεια». οφυλαχτό 353της Ίσιδας, την οποία παραδοσιακά ισχυρίζονται ότι κρέμασε στο λαιμό της, ερμηνεύεται «μια αληθινή φωνή».

     Και ο Αρποκράτης δεν πρέπει να θεωρείται ως ατελής και νηπιακός θεός, ούτε κάποια θεότητα ή άλλη που προστατεύει τα όσπρια, αλλά ως εκπρόσωπος και διορθωτής ακατάλληλης, ατελούς και άναρθρου συλλογισμού για τους θεούς της ανθρωπότητας. Για το λόγο αυτό κρατά το δάχτυλό του στα χείλη του σε ένδειξη συγκρατημένης ομιλίας ή σιωπής. Τον μήνα Mesorê του φέρνουν προσφορά οσπρίων και του λένε: «Η γλώσσα είναι τύχη, η γλώσσα είναι θεός». Από τα φυτά στην Αίγυπτο λένε ότι το persea αφιερώνεται ιδιαίτερα στη θεά γιατί ο καρπός του μοιάζει με καρδιά και το φύλλο του με γλώσσα. Γεγονός είναι ότι τίποτα από τα συνηθισμένα υπάρχοντα του ανθρώπου δεν είναι πιο θεϊκό από το συλλογισμό, ειδικά το συλλογισμό για τους θεούς. και τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη επιρροή στην ευτυχία. Για το λόγο αυτό δίνουμε οδηγίες σε όποιον κατέβει στο μαντείο εδώ να κάνει ιερούς λογισμούς και να λέει καλά λόγια. Αλλά η μάζα της ανθρωπότητας συμπεριφέρεται γελοία στις πομπές και τα πανηγύρια της, καθώς διακηρύσσει εξαρχής τη χρήση λέξεων καλούοιωνός 354, αλλά αργότερα λένε και κάνουν και οι δύο τις πιο ανίερες σκέψεις για τους ίδιους τους θεούς.

     69. Πῶς οὖν χρηστέον ἐστὶ ταῖς σκυθρωπαῖς καὶ ἀγελάστοις καὶ πενθίμοις θυσίαις, εἰ μήτε παραλείπειν τὰ νενομισμένα καλῶς ἔχει μήτε φύρειν τὰς περὶ θεῶν δόξας καὶ συνταράττειν ὑποψίαις ἀτόποις; καὶ παρ’ Ἕλλησιν ὅμοια πολλὰ γίνεται περὶ τὸν αὐτὸν ὁμοῦ τι χρόνον, οἷς Αἰγύπτιοι δρῶσιν ἐν τοῖς Ἰσείοις. Καὶ γὰρ Ἀθήνησι νηστεύουσιν αἱ γυναῖκες ἐν Θεσμοφορίοις χαμαὶ καθήμεναι, καὶ Βοιωτοὶ τὰ τῆς Ἀχαίας μέγαρα κινοῦσιν ἐπαχθῆ τὴν ἑορτὴν ἐκείνην ὀνομάζοντες, ὡς διὰ τὴν τῆς Κόρης κάθοδον ἐν ἄχει τῆς Δήμητρος οὔσης. Ἔστι δ’ ὁ μὴν οὗτος περὶ Πλειάδας σπόριμος, ὃν Ἀθὺρ Αἰγύπτιοι, Πυανεψιῶνα δ’ Ἀθηναῖοι, Βοιωτοὶ δὲ Δαμάτριον καλοῦσι. Τοὺς δὲ πρὸς ἑσπέραν οἰκοῦντας ἱστορεῖ Θεόπομπος ἡγεῖσθαι καὶ καλεῖν τὸν μὲν χειμῶνα Κρόνον, τὸ δὲ θέρος Ἀφροδίτην, τὸ δ’ ἔαρ Περσεφόνην· ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ἀφροδίτης γεννᾶσθαι πάντα. Φρύγες δὲ τὸν θεὸν οἰόμενοι χειμῶνος καθεύδειν θέρους δ’ ἐγρηγορέναι τοτὲ μὲν κατευνασμούς, τοτὲ δ’ ἀνεγέρσεις βακχεύοντες αὐτῷ τελοῦσι· Παφλαγόνες δὲ καταδεῖσθαι καὶ καθείργνυσθαι χειμῶνος, ἦρος δὲ κινεῖσθαι καὶ ἀναλύεσθαι φάσκουσι·

     69. Πώς πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε τις ζοφερές, επίσημες και πένθιμες θυσίες τους, αν δεν είναι σωστό ούτε να παραλείψουμε τις εθιμικές τελετές ούτε να συγχέουμε και να συγχέουμε τις απόψεις μας για τους θεούς με αδικαιολόγητες υποψίες; Μεταξύ των Ελλήνων γίνονται επίσης πολλά πράγματα που μοιάζουν με τις αιγυπτιακές τελετές στα ιερά της Ίσιδας και τα κάνουν περίπου την ίδια εποχή. Στην Αθήνα οι γυναίκες νηστεύουν στα Θεσμοφόρια καθισμένες στο έδαφος. και οι Βοιωτοί μετακινούν τις αίθουσες της Θεάς της Θλίψης και ονομάζουν εκείνη τη γιορτή Φεστιβάλ τηςΘλίψη 355, αφού η Δήμητρα είναι σε θλίψη λόγω της κάθοδος της Κόρης της στο βασίλειο του Πλούτωνα. Αυτός ο μήνας, στην εποχή των Πλειάδων, είναι ο μήνας της σποράς που οι Αιγύπτιοι ονομάζουν Άθυρο, οι Αθηναίοι Πυανεψίων και οι Βοιωτοί.Δαμάτριος 356. Θεόπομπος 357καταγράφει ότι οι άνθρωποι που ζουν προς τα δυτικά πιστεύουν ότι ο χειμώνας είναι ο Κρόνος, η καλοκαιρινή Αφροδίτη και η Περσεφόνη η άνοιξη, και ότι τους αποκαλούν με αυτά τα ονόματα και πιστεύουν ότι από τον Κρόνο και την Αφροδίτη όλα τα πράγματα έχουν την καταγωγή τους. Οι Φρύγες, πιστεύοντας ότι ο θεός κοιμάται το χειμώνα και ξύπνιος το καλοκαίρι, του τραγουδούν νανουρίσματα το χειμώνα και το καλοκαίρι ψαλμωδίες για να τον ξεσηκώνουν, κατά τον τρόπο των βακχικών προσκυνητών. Οι Παφλαγόνοι ισχυρίζονται ότι την άνοιξη αυτοσαρκάζεται και ελευθερώνεται ξανά.

     70. Καὶ δίδωσιν ὁ καιρὸς ὑπόνοιαν ἐπὶ τῶν καρπῶν τῇ ἀποκρύψει γενέσθαι τὸν σκυθρωπασμόν, οὓς οἱ παλαιοὶ θεοὺς μὲν οὐκ ἐνόμιζον, ἀλλὰ δῶρα θεῶν ἀναγκαῖα καὶ μεγάλα πρὸς τὸ μὴ ζῆν ἀγρίως καὶ θηριωδῶς· καθ’ ἣν δ’ ὥραν τοὺς μὲν ἀπὸ δένδρων ἑώρων ἀφανιζομένους παντάπασιν καὶ ἀπολείποντας, τοὺς δὲ καὶ αὐτοὶ κατέσπειρον ἔτι γλίσχρως καὶ ἀπόρως, διαμώμενοι ταῖς χερσὶ τὴν γῆν καὶ περιστέλλοντες αὖθις, ἐπ’ ἀδήλῳ τῷ πάλιν ἐκφανεῖσθαι καὶ συντέλειαν ἕξειν ἀποθέμενοι πολλὰ θάπτουσιν ὅμοια καὶ πενθοῦσιν ἔπραττον. Εἶθ’ ὥσπερ ἡμεῖς τὸν ὠνούμενον βιβλία Πλάτωνος ὠνεῖσθαί φαμεν Πλάτωνα καὶ Μένανδρον ὑποκρίνεσθαι τὸν τὰ Μενάνδρου ποιήμαθ’ διατιθέμενον, οὕτως ἐκεῖνοι τοῖς τῶν θεῶν ὀνόμασι τὰ τῶν θεῶν δῶρα καὶ ποιήματα καλεῖν οὐκ ἐφείδοντο, τιμῶντες ὑπὸ χρείας καὶ σεμνύνοντες. Οἱ δ’ ὕστερον ἀπαιδεύτως δεχόμενοι καὶ ἀμαθῶς ἀναστρέφοντες ἐπὶ τοὺς θεοὺς τὰ πάθη τῶν καρπῶν καὶ τὰς παρουσίας τῶν ἀναγκαίων καὶ ἀποκρύψεις θεῶν γενέσεις καὶ φθορὰς οὐ προσαγορεύοντες μόνον ἀλλὰ καὶ νομίζοντες ἀτόπων καὶ παρανόμων καὶ τεταραγμένων δοξῶν αὑτοὺς ἐνέπλησαν, καίτοι τοῦ παραλόγου τὴν ἀτοπίαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἔχοντες.

     70. Η εποχή του χρόνου μας δίνει επίσης την υποψία ότι αυτή η ζοφερότητα προκαλείται λόγω της εξαφάνισης από τα μάτια μας των καλλιεργειών και των καρπών που οι άνθρωποι στην παλιά εποχή δεν θεωρούσαν θεούς, αλλά ως αναγκαίες και σημαντικές συνεισφορές των θεούς προς την αποφυγή μιας άγριας και κτηνώδους ζωής. Την εποχή του χρόνου, όταν έβλεπαν μερικούς από τους καρπούς να εξαφανίζονται και να εξαφανίζονται εντελώς από τα δέντρα, ενώ οι ίδιοι έσπερναν άλλους με κακία και φτώχεια ακόμα, ξύνοντας τη γη με τα χέρια τους και ξανά αντικαθιστώντας την, διαπράττοντας το Σπόροι στο έδαφος με αβέβαιη προσδοκία να εμφανιστούν ξανά ή να καρποφορήσουν, έκαναν πολλά πράγματα σαν άτομα σε μια κηδεία σε πένθος για τους νεκρούς τους. Και πάλι, ακόμη κι όταν μιλάμε για τον άνθρωπο που αγοράζει τα βιβλία του Πλάτωνα ως «αγοράζοντας τον Πλάτωνα», και για τον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει τα ποιήματα του Μενάνδρου ως «εν ενεργεία Μένανδρο», ακόμα κι αυτοί οι παλιοί άνδρες δεν απέφυγαν να τηλεφωνήσουν τα ονόματα των θεών τα δώρα και τα δημιουργήματα των θεών, που τους τιμούν και τους λατρεύουν λόγω της ανάγκης που τους είχαν. Οι άνθρωποι των μεταγενέστερων εποχών το δέχτηκαν τυφλά, και εν αγνοία τους αναφέρθηκαν στους θεούς τη συμπεριφορά των καλλιεργειών και την παρουσία και την εξαφάνιση των αναγκαίων, όχι μόνο αποκαλώντας τους γεννήσεις και θανάτους θεών, αλλά ακόμη και πιστεύοντας ότι είναι έτσι. και έτσι γέμισαν τα μυαλά με παράλογες, αδικαιολόγητες και συγκεχυμένες απόψεις παρόλο που είχαν μπροστά στα μάτια τους τον παράλογο ενός τέτοιου παράλογου συλλογισμού.

     71. Ὁ μὲν οὖν Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος ἠξίωσε τοὺς Αἰγυπτίους, εἰ θεοὺς νομίζουσι, μὴ θρηνεῖν, εἰ δὲ θρηνοῦσι, θεοὺς μὴ νομίζειν, *** ἀλλ’ ὅτι γελοῖον ἅμα θρηνοῦντας εὔχεσθαι τοὺς καρποὺς πάλιν ἀναφαίνειν καὶ τελειοῦν ἑαυτοῖς, ὅπως πάλιν ἀναλίσκωνται καὶ θρηνῶνται· τὸ δ’ οὐκ ἔστι τοιοῦτον, ἀλλὰ θρηνοῦσι μὲν τοὺς καρπούς, εὔχονται δὲ τοῖς αἰτίοις καὶ δοτῆρσι θεοῖς ἑτέρους πάλιν νέους ποιεῖν καὶ ἀναφύειν ἀντὶ τῶν ἀπολλυμένων. Ὅθεν ἄριστα λέγεται παρὰ τοῖς φιλοσόφοις τὸ τοὺς μὴ μανθάνοντας ὀρθῶς ἀκούειν ὀνομάτων κακῶς χρῆσθαι καὶ τοῖς πράγμασιν· ὥσπερ Ἑλλήνων οἱ τὰ χαλκᾶ καὶ τὰ γραπτὰ καὶ λίθινα μὴ μαθόντες μηδ’ ἐθισθέντες ἀγάλματα καὶ τιμὰς θεῶν ἀλλὰ θεοὺς καλεῖν, εἶτα τολμῶντες λέγειν, ὅτι τὴν Ἀθηνᾶν Λαχάρης ἐξέδυσε, τὸν δ’ Ἀπόλλωνα χρυσοῦς βοστρύχους ἔχοντα Διονύσιος ἀπέκειρεν, ὁ δὲ Ζεὺς ὁ Καπετώλιος περὶ τὸν ἐμφύλιον πόλεμον ἐνεπρήσθη καὶ διεφθάρη, λανθάνουσι συνεφελκόμενοι καὶ παραδεχόμενοι δόξας πονηρὰς ἑπομένας τοῖς ὀνόμασιν.

     Τοῦτο δ’ οὐχ ἥκιστα πεπόνθασιν Αἰγύπτιοι περὶ τὰ τιμώμενα τῶν ζῴων. Ἕλληνες μὲν γὰρ ἔν γε τούτοις λέγουσιν ὀρθῶς καὶ νομίζουσιν ἱερὸν Ἀφροδίτης ζῷον εἶναι τὴν περιστερὰν καὶ τὸν δράκοντα τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τὸν κόρακα τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τὸν κύνα τῆς Ἀρτέμιδος, ὡς Εὐριπίδης· Ἑκάτης ἄγαλμα φωσφόρου κύων ἔσῃ.

     Αἰγυπτίων δ’ οἱ πολλοὶ θεραπεύοντες αὐτὰ τὰ ζῷα καὶ περιέποντες ὡς θεοὺς οὐ γέλωτος μόνον οὐδὲ χλευασμοῦ καταπεπλήκασι τὰς ἱερουργίας, ἀλλὰ τοῦτο τῆς ἀβελτερίας ἐλάχιστόν ἐστι κακόν· δόξα δ’ ἐμφύεται δεινὴ τοὺς μὲν ἀσθενεῖς καὶ ἀκάκους εἰς ἄκρατον ὑπερείπουσα τὴν δεισιδαιμονίαν, τοῖς δὲ δριμυτέροις καὶ θρασυτέροις εἰς ἀθέους ἐμπίπτουσα καὶ θηριώδεις λογισμούς. ᾗ καὶ περὶ τούτων τὰ εἰκότα διελθεῖν οὐκ ἀνάρμοστόν ἐστι·

     71. ΣωστάΞενοφάνης 358του Κολοφώνα επιμένουν ότι οι Αιγύπτιοι, αν τους πίστευαν ως θεούς, δεν πρέπει να τους θρηνούν. αλλά αν τους θρηνούσαν, δεν θα έπρεπε να τους πιστεύουν ότι είναι θεοί. Είναι παρά γελοίο ανάμεσα στους θρήνους τους να προσεύχονται ώστε οι δυνάμεις να αναγκάσουν τις καλλιέργειές τους να φυτρώσουν ξανά και να τις φέρουν στην τελειότητα για να καταναλωθούν και να θρηνήσουν ξανά; Αυτό δεν συμβαίνει ακριβώς: αλλά θρηνούν για τις καλλιέργειές τους και προσεύχονται στους θεούς, που είναι οι δημιουργοί και οι δότες, να παράγουν και να αναγκάσουν να αναπτυχθούν εκ νέου άλλες νέες καλλιέργειες για να αντικαταστήσουν αυτές που υφίστανται καταστροφή . Ως εκ τούτου, είναι ένα εξαιρετικό ρητό μεταξύ των φιλοσόφων ότι όσοι δεν έχουν μάθει να ερμηνεύουν σωστά την έννοια των λέξεων, συνηθίζουν να τα μπερδεύουνενέργειες 359. Για παράδειγμα, υπάρχουν μερικοί μεταξύ των Ελλήνων που δεν έχουν μάθει ούτε έχουν συνηθίσει να μιλούν για τα χάλκινα, τα ζωγραφισμένα και τα πέτρινα ομοιώματα ως αγάλματα των θεών και αφιερώματα προς τιμήν τους, αλλά τα αποκαλούν θεούς. και μετά έχουν την αυθάδεια να πουν ότι ο Λαχάρης γδύθηκεΑθηνά 360, ότι ο Διονύσιος έκοψε τον Απόλλωνα από τις χρυσές κλειδαριές, και ότι ο Δίας Καπιτώλιος κάηκε και καταστράφηκε στον ΕμφύλιοΠόλεμος 361, και έτσι αναλαμβάνουν άθελά τους και αποδέχονται τις μοχθηρές απόψεις που είναι οι συνακόλουθοι αυτών των ονομάτων.

     Αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό η εμπειρία των Αιγυπτίων σε σχέση με εκείνα τα ζώα που τιμούνται. Σε αυτά τα θέματα οι Έλληνες έχουν δίκιο όταν λένε και πιστεύουν ότι το περιστέρι είναι το ιερό πουλί της Αφροδίτης, ότι το φίδι είναι ιερό για την Αθηνά, το κοράκι στον Απόλλωνα και ο σκύλος για την Άρτεμη.Ευριπίδης 362λέει, Σκύλος θα είσαι, κατοικίδιο της λαμπερής Εκάτης.

     Αλλά η μεγάλη πλειονότητα των Αιγυπτίων, κάνοντας υπηρεσία στα ίδια τα ζώα και αντιμετωπίζοντάς τα ως θεούς, όχι μόνο έχουν γεμίσει τα ιερά τους αξιώματα με χλευασμό και χλευασμό, αλλά αυτό είναι το λιγότερο από τα κακά που συνδέονται με τις ανόητες πρακτικές τους. Δημιουργείται μια επικίνδυνη πεποίθηση, η οποία βυθίζει τους αδύναμους και αθώους σε καθαρή δεισιδαιμονία, και στην περίπτωση των πιο κυνικών και τολμηρών, πηγαίνει σε αθεϊστικούς και κτηνώδειςσυλλογισμός 363. Ως εκ τούτου, δεν είναι ακατάλληλο να επαναλάβουμε με κάποια λεπτομέρεια ποια φαίνονται να είναι τα γεγονότα σε αυτά τα θέματα.

     72. Tὸ μὲν γὰρ εἰς ταῦτα τὰ ζῷα τοὺς θεοὺς τὸν Τυφῶνα δείσαντας μεταβαλεῖν, οἷον ἀποκρύπτοντας ἑαυτοὺς σώμασιν ἴβεων καὶ κυνῶν καὶ ἱεράκων, πᾶσαν ὑπερπέπαικε τερατείαν καὶ μυθολογίαν, καὶ τὸ ταῖς ψυχαῖς τῶν θανόντων ὅσαι διαμένουσιν εἰς ταῦτα μόνα γίνεσθαι τὴν παλιγγενεσίαν ὁμοίως ἄπιστον. Τῶν δὲ βουλομένων πολιτικήν τινα λέγειν αἰτίαν οἱ μὲν Ὄσιριν ἐν τῇ μεγάλῃ στρατιᾷ φασιν εἰς μέρη πολλὰ διανείμαντα τὴν δύναμιν (λόχους καὶ τάξεις Ἑλληνικῶς καλοῦσιν), ἐπίσημα δοῦναι καὶ ζῳόμορφα πᾶσιν, ὧν ἕκαστον τῷ γένει τῶν συννεμηθέντων ἱερὸν γενέσθαι καὶ τίμιον· οἱ δὲ τοὺς ὕστερον βασιλεῖς ἐκπλήξεως ἕνεκα τῶν πολεμίων ἐν ταῖς μάχαις ἐπιφαίνεσθαι θηρίων χρυσᾶς προτομὰς καὶ ἀργυρᾶς περιτιθεμένους· ἄλλοι δὲ τῶνδε τῶν δεινῶν τινα καὶ πανούργων βασιλέων ἱστοροῦσι τοὺς Αἰγυπτίους καταμαθόντα τῇ μὲν φύσει κούφους καὶ πρὸς μεταβολὴν καὶ νεωτερισμὸν ὀξυρρόπους ὄντας, ἄμαχον δὲ καὶ δυσκάθεκτον ὑπὸ πλήθους δύναμιν ἐν τῷ συμφρονεῖν καὶ κοινοπραγεῖν ἔχοντας, ἀίδιον αὐτοῖς ἐγκατασπεῖραι δείξαντα δεισιδαιμονίαν διαφορᾶς ἀπαύστου πρόφασιν.

     Τῶν γὰρ θηρίων, ἃ προσέταξεν ἄλλοις ἄλλα τιμᾶν καὶ σέβεσθαι, δυσμενῶς καὶ πολεμικῶς ἀλλήλοις προσφερομένων καὶ τροφὴν ἑτέρων ἕτερα προσίεσθαι πεφυκότων ἀμύνοντες ἀεὶ τοῖς οἰκείοις ἕκαστοι καὶ χαλεπῶς ἀδικουμένων φέροντες ἐλάνθανον ταῖς τῶν θηρίων ἔχθραις συνεφελκόμενοι καὶ συνεκπολεμούμενοι πρὸς ἀλλήλους. Μόνοι γὰρ ἔτι νῦν Αἰγυπτίων Λυκοπολῖται πρόβατον ἐσθίουσιν, ἐπεὶ καὶ λύκος, ὃν θεὸν νομίζουσιν· οἱ δ’ Ὀξυρυγχῖται καθ’ ἡμᾶς τῶν Κυνοπολιτῶν τὸν ὀξύρυγχον ἰχθὺν ἐσθιόντων κύνα συλλαβόντες καὶ θύσαντες ὡς ἱερεῖον κατέφαγον, ἐκ δὲ τούτου καταστάντες εἰς πόλεμον ἀλλήλους τε διέθηκαν κακῶς καὶ ὕστερον ὑπὸ Ῥωμαίων κολαζόμενοι διετέθησαν.

     72. Η αντίληψη ότι οι θεοί, φοβούμενοι τον Τυφώνα, μεταβλήθηκαν σε αυτούςζώα 364, το να κρύβονται, σαν να λέμε, στα σώματα των ιβίδων, των σκύλων και των γερακιών, είναι ένα φανταχτερό παιχνίδι που ξεπερνά όλο τον πλούτο του τερατώδους μύθου. Η περαιτέρω αντίληψη ότι όσες από τις ψυχές των νεκρών συνεχίζουν να υπάρχουν αναγεννιούνται μόνο σε αυτά τα ζώα είναι επίσης απίστευτη. Από αυτούς που θέλουν να αναθέσουν σε αυτό κάποιο πολιτικό λόγο, κάποιοι αναφέρουν ότι ο Όσιρις, στη μεγάλη του αποστολή, μοίρασε τις δυνάμεις του σε πολλά μέρη, τα οποία οι Έλληνες αποκαλούν διμοιρίες και λόχους, και σε όλους τους έδωσε πρότυπα με τη μορφή ζώων, το καθένα των οποίων οι απόγονοι αυτών που είχαν συμμετάσχει στην ανάθεση θεωρήθηκαν ως ιερά και πολύτιμα. Άλλοι αναφέρουν ότι οι μεταγενέστεροι βασιλιάδες, για να χτυπήσουν τους εχθρούς τους με τρόμο, εμφανίστηκαν στη μάχη αφού φόρεσαν χρυσές και ασημένιες μάσκες από κεφάλια άγριων θηρίων. Άλλοι καταγράφουν ότι ένας από αυτούς τους πονηρούς και αδίστακτουςβασιλιάδες 365, έχοντας παρατηρήσει ότι οι Αιγύπτιοι ήταν από τη φύση τους ελαφρόμυαλοι και πρόθυμοι να αλλάξουν και να καινοτομήσουν, αλλά ότι, λόγω του αριθμού τους, είχαν μια δύναμη που ήταν αήττητη και πολύ δύσκολο να ελεγχθεί όταν ήταν νηφάλιοι και ενεργούσαν συναυλία, τους κοινοποίησε και φύτεψε ανάμεσά τους μια παντοτινή δεισιδαιμονία, έδαφος για αδιάκοπους καυγάδες.

     Διότι έδωσε εντολή σε διαφορετικούς λαούς να τιμούν και να σέβονται τα διαφορετικά ζώα. και επειδή αυτά τα ζώα συμπεριφέρονταν με εχθρότητα και εχθρότητα το ένα προς το άλλο, το ένα από τη φύση του επιθυμούσε ένα είδος τροφής και άλλο ένα άλλο, οι διάφοροι λαοί υπερασπίζονταν πάντα τα ζώα τους και προσβάλλονταν πολύ αν αυτά τα ζώα τραυματίζονταν, και έτσι τραβήχτηκαν άθελά τους από τις εχθρότητες των ζώων μέχρι που ήρθαν σε ανοιχτή εχθρότητα μεταξύ τους. Ακόμη και σήμερα οι κάτοικοι της Λυκόπολης είναι ο μόνος λαός μεταξύ των Αιγυπτίων που τρώνε ένα πρόβατο. γιατί το τρώει και ο λύκος, τον οποίο θεωρούν θεό. Και στην εποχή μου οι άνθρωποι της Οξύρρυγχου έπιασαν ένα σκυλί και το θυσίασαν και το έφαγαν σαν να ήταν θυσίακρέας 366, γιατί οι Κυνόπολοι έτρωγαν ψάρια γνωστά ως οξυρρύγχος ή λούτσος. Ως αποτέλεσμα αυτού, ενεπλάκησαν σε πόλεμο και προκάλεσαν μεγάλη ζημιά ο ένας στον άλλον. και αργότερα και οι δύο τέθηκαν σε τάξη μέσω τιμωρίας από τους Ρωμαίους.

     73. Πολλῶν δὲ λεγόντων εἰς ταῦτα τὰ ζῷα τὴν Τυφῶνος αὐτοῦ διῃρῆσθαι ψυχὴν αἰνίττεσθαι δόξειεν ἂν ὁ μῦθος, ὅτι πᾶσα φύσις ἄλογος καὶ θηριώδης τῆς τοῦ κακοῦ δαίμονος γέγονε μοίρας, κἀκεῖνον ἐκμειλισσόμενοι καὶ παρηγοροῦντες περιέπουσι ταῦτα καὶ θεραπεύουσιν· ἂν δὲ πολὺς ἐμπίπτῃ καὶ χαλεπὸς αὐχμὸς ἐπάγων ὑπερβαλλόντως ἢ νόσους ὀλεθρίους ἢ συμφορὰς ἄλλας παραλόγους καὶ ἀλλοκότους, ἔνια τῶν τιμωμένων οἱ ἱερεῖς ἀπάγοντες ὑπὸ σκότῳ μετὰ σιωπῆς καὶ ἡσυχίας ἀπειλοῦσι καὶ δεδίττονται τὸ πρῶτον, ἂν δ’ ἐπιμένῃ, καθιερεύουσι καὶ σφάττουσιν, ὡς δή τινα κολασμὸν ὄντα τοῦ δαίμονος τοῦτον ἢ καθαρμὸν ἄλλως μέγαν ἐπὶ μεγίστοις· καὶ γὰρ ἐν Εἰλειθυίας πόλει ζῶντας ἀνθρώπους κατεπίμπρασαν, ὡς Μανεθὼς ἱστόρηκε, Τυφωνείους καλοῦντες καὶ τὴν τέφραν αὐτῶν λικμῶντες ἠφάνιζον καὶ διέσπειρον.

     Ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἐδρᾶτο φανερῶς καὶ καθ’ ἕνα καιρὸν ἐν ταῖς κυνάσιν ἡμέραις· αἱ δὲ τῶν τιμωμένων ζῴων καθιερεύσεις ἀπόρρητοι καὶ χρόνοις ἀτάκτοις πρὸς τὰ συμπίπτοντα γινόμεναι τοὺς πολλοὺς λανθάνουσι, πλὴν ὅταν Ἄπιδος ταφὰς ἔχωσι καὶ τῶν ἄλλων ἀναδεικνύντες ἔνια πάντων παρόντων συνεμβάλλωσιν οἰόμενοι τοῦ Τυφῶνος ἀντιλυπεῖν καὶ κολούειν τὸ ἡδόμενον. Ὁ γὰρ Ἆπις δοκεῖ μετ’ ὀλίγων ἄλλων ἱερὸς εἶναι τοῦ Ὀσίριδος· ἐκείνῳ δὲ τὰ πλεῖστα προσνέμουσι. Κἂν ἀληθὴς ὁ λόγος οὗτος, σημαίνειν ἡγοῦμαι τὸ ζητούμενον ἐπὶ τῶν ὁμολογουμένων καὶ κοινὰς ἐχόντων τὰς τιμάς, οἷόν ἐστιν ἶβις καὶ ἱέραξ καὶ κυνοκέφαλος, αὐτὸς ὁ Ἆπις ***· οὕτω δὴ γὰρ τὸν ἐν Μένδητι τράγον καλοῦσι.

     73. Πολλοί αναφέρουν ότι η ψυχή του ίδιου του Τυφώνα χωρίστηκε σε αυτά τα ζώα. Ο θρύλος φαίνεται να δείχνει ότι όλη η παράλογη και κτηνώδης φύση ανήκει στο τμήμα της κακής θεότητας, και προσπαθώντας να τον κατευνάσουν και να τον κατευνάσουν δίνουν μεγάλη προσοχή και φροντίδα σε αυτά τα ζώα. Εάν συμβεί μεγάλη και σφοδρή ξηρασία που επιφέρει υπερβολικά θανατηφόρες ασθένειες ή άλλες ανεπιθύμητες και έκτακτες καταστροφές, οι ιερείς, υπό την κάλυψη του σκότους, στη σιωπή και την κρυφή, οδηγούν μακριά μερικά από τα ζώα που κρατούνται προς τιμήν. και στην αρχή απειλούν και τρομοκρατούν τουςζώα 367, αλλά αν η ανομβρία εξακολουθεί να υφίσταται, τα καθαγιάζουν και τα θυσιάζουν, σαν να ήταν ένα μέσο τιμωρίας της θεότητας ή τουλάχιστον μια πανίσχυρη ιεροτελεστία εξαγνισμού σε θέματα ύψιστης σημασίας! Γεγονός είναι ότι στην πόλη Eileithiya συνήθιζαν να καίνε άντρεςζωντανός 368, όπως έχει καταγράψει ο Manetho. τους έλεγαν Τυφώνους, και με οπαδούς κερδίζοντας διέλυσαν και σκόρπισαν τις στάχτες τους.

     Αλλά αυτό εκτελούνταν δημόσια και σε μια ειδική στιγμή στις ημέρες των σκύλων. Οι αφιερώσεις των ζώων έγιναν σε απροσδιόριστους χρόνους ανάλογα με τις περιστάσεις. και έτσι είναι άγνωστοι στο πλήθος, εκτός αν κρατούν τα ζώα»ταφές 369, και μετά εμφανίζουν μερικά από τα άλλα ιερά ζώα και, παρουσία όλων, τα ρίχνουν μαζί στον τάφο, σκεπτόμενοι έτσι να πληγώσουν και να περιορίσουν την ικανοποίηση του Τυφώνα. Το Apis, μαζί με μερικά άλλα ζώα, φαίνεται να είναι ιερόΌσιρις 370; αλλά στον Τυφώνα αποδίδουν τον μεγαλύτερο αριθμό ζώων. Εάν αυτή η αναφορά είναι αληθινή, νομίζω ότι υποδηλώνει ότι το αντικείμενο της έρευνάς μας αφορά εκείνα που είναι κοινώς αποδεκτά και των οποίων οι τιμές είναι καθολικές: για παράδειγμα, η Ίβις, το γεράκι, ο κυνοκέφαλος και ο ίδιος ο Άπις, καθώς και ο Μέντες , γιατί έτσι καλούν την κατσίκα μέσαΜέντες 371.

     74. Λείπεται δὲ δὴ τὸ χρειῶδες καὶ τὸ συμβολικόν, ὧν ἔνια θατέρου, πολλὰ δ’ ἀμφοῖν μετέσχηκε. Βοῦν μὲν οὖν καὶ πρόβατον καὶ ἰχνεύμονα δῆλον ὅτι χρείας ἕνεκα καὶ ὠφελείας ἐτίμησαν, ὡς Λήμνιοι κορύδους τὰ τῶν ἀτταλάβων εὑρίσκοντας ᾠὰ καὶ κόπτοντας, Θεσσαλοὶ δὲ πελαργούς, ὅτι πολλοὺς ὄφεις τῆς γῆς ἀναδιδούσης ἐπιφανέντες ἐξώλεσαν ἅπαντας (διὸ καὶ νόμον ἔθεντο φεύγειν ὅστις ἂν ἀποκτείνῃ πελαργόν)· ἀσπίδα δὲ καὶ γαλῆν καὶ κάνθαρον, εἰκόνας τινὰς ἐν αὐτοῖς ἀμαυρὰς ὥσπερ ἐν σταγόσιν ἡλίου τῆς τῶν θεῶν δυνάμεως κατιδόντες.

     Τὴν μὲν γὰρ γαλῆν ἔτι πολλοὶ νομίζουσι καὶ λέγουσι κατὰ τὸ οὖς ὀχευομένην τῷ δὲ στόματι τίκτουσαν εἴκασμα τῆς τοῦ λόγου γενέσεως εἶναι· τὸ δὲ κανθάρων γένος οὐκ ἔχειν θήλειαν, ἄρρενας δὲ πάντας ἀφιέναι τὸν γόνον εἰς τὴν σφαιροποιουμένην ὕλην, ἣν κυλινδοῦσιν ἀντιβάδην ὠθοῦντες, ὥσπερ δοκεῖ τὸν οὐρανὸν ὁ ἥλιος ἐς τοὐναντίον περιστρέφειν αὐτὸς ἀπὸ δυσμῶν ἐπὶ τὰς ἀνατολὰς φερόμενος· ἀσπίδα δ’ ὡς ἀγήρω καὶ χρωμένην κινήσεσιν ἀνοργάνοις μετ’ εὐπετείας καὶ ὑγρότητος ἀστραπῇ προσείκασαν.

     74. Παραμένουν, λοιπόν, η χρησιμότητά τους και ο συμβολισμός τους. από αυτά τα δύο, μερικά από τα ζώα μοιράζονται το ένα, και πολλά μοιράζονται και στα δύο. Είναι σαφές ότι οι Αιγύπτιοι έχουν τιμήσει την αγελάδα, το πρόβατο και τον ιχνούμονα λόγω της ανάγκης τους για αυτά τα ζώα και της χρησιμότητάς τους. Ακόμα κι έτσι οι Λημνιοί κρατούν τις κορυδαλλές προς τιμήν γιατί αναζητούν τα αυγά της ακρίδας και τα καταστρέφουν. κι έτσι τιμούν οι Θεσσαλοίπελαργοί 372, γιατί, όταν η γη τους παρήγαγε πολλάφίδια 373, εμφανίστηκαν οι πελαργοί και τους κατέστρεψαν όλους. Για το λόγο αυτό ψήφισαν νόμο ότι όποιος σκότωνε πελαργό πρέπει να διώχνεται από τη χώρα. Οι Αιγύπτιοι τιμούσαν επίσης την ασπίδα, τη νυφίτσα και το σκαθάρι, αφού παρατηρούσαν σε αυτά ορισμένες αμυδρά ομοιότητες της δύναμης των θεών, σαν εικόνες του ήλιου σε σταγόνες νερού.

     Υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν και δηλώνουν ότι η νυφίτσα κυοφορεί από το αυτί της και βγάζει τα μικρά της μέσω του στόματος, και ότι αυτό είναι ένας παραλληλισμός της γενιάς του λόγου. Η φυλή των σκαθαριών δεν έχειγυναίκα 374, αλλά όλα τα αρσενικά εκτοξεύουν το σπέρμα τους σε ένα στρογγυλό σφαιρίδιο υλικού το οποίο τυλίγουν σπρώχνοντάς το από την αντίθετη πλευρά, όπως ο ήλιος φαίνεται να στρέφει τους ουρανούς προς την κατεύθυνση αντίθετη από τη δική του πορεία, που είναι από τη δύση προς την ανατολή . Συγκρίνουν το asp με κεραυνό, αφού δεν γερνάει και καταφέρνει να κινείται με ευκολία και ευλυγισία χωρίς τη χρήση άκρων.

     75. Οὐ μὴν οὐδ’ ὁ κροκόδειλος αἰτίας πιθανῆς ἀμοιροῦσαν ἔσχηκε τιμήν, ἀλλὰ μίμημα θεοῦ λέγεται γεγονέναι μόνος μὲν ἄγλωσσος ὤν· φωνῆς γὰρ ὁ θεῖος λόγος ἀπροσδεής ἐστι καί ‘δι’ ἀψόφου βαίνων κελεύθου κατὰ δίκην τὰ θνήτ’ ἄγει’· μόνου δέ φασιν ἐν ὑγρῷ διαιτωμένου τὰς ὄψεις ὑμένα λεῖον καὶ διαφανῆ παρακαλύπτειν ἐκ τοῦ μετώπου κατερχόμενον, ὥστε βλέπειν μὴ βλεπόμενον, ὃ τῷ πρώτῳ θεῷ συμβέβηκεν. Ὅπου δ’ ἂν ἡ θήλεια τῆς χώρας ἀποτέκῃ, τοῦτο Νείλου πέρας ἐπίσταται τῆς αὐξήσεως γινόμενον. Ἐν ὑγρῷ γὰρ οὐ δυνάμεναι, πόρρω δὲ φοβούμεναι τίκτειν, οὕτως ἀκριβῶς προαισθάνονται τὸ μέλλον, ὥστε τῷ ποταμῷ προσελθόντι χρῆσθαι λοχευόμεναι, καὶ θάλπουσαι δὲ τὰ ᾠὰ ξηρὰ καὶ ἄβρεκτα φυλάσσειν. ἑξήκοντα δὲ τίκτουσι καὶ τοσαύταις ἡμέραις ἐκλέπουσι καὶ τοσούτους ζῶσιν ἐνιαυτοὺς οἱ μακρότατον ζῶντες, ὃ τῶν μέτρων πρῶτόν ἐστι τοῖς περὶ τὰ οὐράνια πραγματευομένοις.

     Ἀλλὰ μὴν τῶν δι’ ἀμφότερα τιμωμένων περὶ μὲν τοῦ κυνὸς εἴρηται πρόσθεν· ἡ δ’ ἶβις ἀποκτείνουσα μὲν τὰ θανατηφόρα τῶν ἑρπετῶν ἐδίδαξε πρώτη κενώματος ἰατρικοῦ χρείαν κατιδόντας αὐτὴν κλυζομένην καὶ καθαιρομένην ὑφ’ ἑαυτῆς, οἱ δὲ νομιμώτατοι τῶν ἱερέων καθάρσιον ὕδωρ ἁγνιζόμενοι λαμβάνουσιν ὅθεν ἶβις πέπωκεν· οὐ πίνει γὰρ ἢ νοσῶδες ἢ πεφαρμαγμένον οὐδὲ πρόσεισι. Τῇ δὲ τῶν ποδῶν διαστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον ποιεῖ τρίγωνον, ἔτι δ’ ἡ τῶν μελάνων πτερῶν πρὸς τὰ λευκὰ ποικιλία καὶ μῖξις ἐμφαίνει σελήνην ἀμφίκυρτον.

     75. Τοκροκόδειλος 375, σίγουρα, έχει αποκτήσει τιμή που δεν στερείται εύλογου λόγου, αλλά δηλώνεται ως ζωντανή παράσταση του Θεού, αφού είναι το μόνο πλάσμα χωρίς γλώσσα. γιατί ο Θείος Λόγος δεν έχει ανάγκη από φωνή, και μέσω αθόρυβων τρόπων προχωρά, καθοδηγεί «Με δικαιοσύνη όλες τις υποθέσεις των θνητώνάνδρες» 376. Λένε ότι ο κροκόδειλος είναι το μόνο ζώο που ζει στο νερό που έχει μια λεπτή και διαφανή μεμβράνη που εκτείνεται προς τα κάτω από το μέτωπό του για να καλύπτει τα μάτια του, ώστε να μπορεί να βλέπει χωρίς να φαίνεται. και αυτό το προνόμιο ανήκει επίσης στον Πρώτο Θεό. Σε οποιοδήποτε μέρος της γης ο θηλυκός κροκόδειλος γεννά τα αυγά της, ξέρει καλά ότι αυτό είναι προορισμένο να σηματοδοτήσει το όριο της ανόδου τουΝείλος 377; γιατί τα θηλυκά, επειδή δεν μπορούν να γεννήσουν τα αυγά τους στο νερό και φοβούνται να τα γεννήσουν μακριά από αυτό, έχουν τόσο ακριβή αντίληψη για το μέλλον που χρησιμοποιούν τον επερχόμενο ποταμό ως οδηγό για να γεννήσουν τα αυγά τους και να τα κρατήσουν ζεστά ; και έτσι τα διατηρούν στεγνά και ανέγγιχτα από το νερό. Ξάπλωσαν εξήντααυγά 378και εκκολάπτονται σε ίσες μέρες, και εκείνοι οι κροκόδειλοι που ζουν περισσότερο ζουν τόσα χρόνια: ο αριθμός εξήντα είναι το πρώτο από τα μέτρα για τα άτομα που ασχολούνται με τα ουράνια σώματα.

     Από τα ζώα που τιμούνται και για τους δύο λόγους, έχει ήδη γίνει μνεία τουσκύλος 379. οibis 380, που σκοτώνει τα θανατηφόρα έρποντα πράγματα, ήταν ο πρώτος που δίδαξε στους άνδρες τη χρήση ιατρικών καθαρισμών όταν την παρατήρησαν να χρησιμοποιούσε κυστίδια και να εξαγνιζόταν απόη ίδια 381. Οι πιο αυστηροί από τους ιερείς παίρνουν το λούστρινο νερό τους για εξαγνισμό από ένα μέρος που έχει η ίβιςμεθυσμένος 382: γιατί δεν πίνει νερό αν είναι ανθυγιεινό ή μολυσμένο, ούτε θα το πλησιάσει. Με το άνοιγμα των ποδιών της, στη σχέση τους μεταξύ τους και με τον λογαριασμό της, κάνει ένα ισόπλευροτρίγωνο 383. Επιπλέον, η ποικιλία και ο συνδυασμός των μαύρων φτερών της με τη λευκή της εικόνα του φεγγαριού στο πρώτο του τέταρτο.

     76. Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ γλίσχρας ὁμοιότητας οὕτως ἠγάπησαν Αἰγύπτιοι. Καὶ γὰρ καὶ Ἕλληνες ἔν τε γραπτοῖς ἔν τε πλαστοῖς εἰκάσμασι θεῶν ἐχρήσαντο πολλοῖς τοιούτοις, οἷον ἐν Κρήτῃ Διὸς ἦν ἄγαλμα μὴ ἔχον ὦτα· τῷ γὰρ ἄρχοντι καὶ κυρίῳ πάντων οὐδενὸς ἀκούειν προσήκει. Τῷ δὲ τῆς Ἀθηνᾶς τὸν δράκοντα Φειδίας παρέθηκε, τῷ δὲ τῆς Ἀφροδίτης ἐν Ἤλιδι τὴν χελώνην, ὡς τὰς μὲν παρθένους φυλακῆς δεομένας, ταῖς δὲ γαμεταῖς οἰκουρίαν καὶ σιωπὴν πρέπουσαν. Ἡ δὲ τοῦ Ποσειδῶνος τρίαινα σύμβολόν ἐστι τῆς τρίτης χώρας, ἣν θάλαττα κατέχει μετὰ τὸν οὐρανὸν καὶ τὸν ἀέρα τεταγμένη· διὸ καὶ τὴν Ἀμφιτρίτην καὶ τοὺς Τρίτωνας οὕτως ὠνόμασαν.

     Οἱ δὲ Πυθαγόρειοι καὶ ἀριθμοὺς καὶ σχήματα θεῶν ἐκόσμησαν προσηγορίαις. Τὸ μὲν γὰρ ἰσόπλευρον τρίγωνον ἐκάλουν Ἀθηνᾶν κορυφαγενῆ καὶ τριτογένειαν, ὅτι τρισὶ καθέτοις ἀπὸ τῶν τριῶν γωνιῶν ἀγομέναις διαιρεῖται· τὸ δ’ ἓν Ἀπόλλωνα πλήθους ἀποφάσει καὶ δι’ ἁπλότητα τῆς μονάδος· ἔριν δὲ τὴν δυάδα καὶ † τόλμαν, δίκην δὲ τὴν τριάδα· τοῦ γὰρ ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι κατ’ ἔλλειψιν καὶ ὑπερβολὴν ὄντος τὸ ἰσότητι δίκαιον ἐν μέσῳ γέγονεν· ἡ δὲ καλουμένη τετρακτύς, τὰ ἓξ καὶ τριάκοντα, μέγιστος ἦν ὅρκος, ὡς τεθρύληται, καὶ κόσμος ὠνόμασται, τεσσάρων μὲν ἀρτίων τῶν πρώτων, τεσσάρων δὲ τῶν περισσῶν εἰς ταὐτὸ συντιθεμένων ἀποτελούμενος. Εἴπερ οὖν οἱ δοκιμώτατοι τῶν φιλοσόφων οὐδ’ ἐν ἀψύχοις καὶ ἀσωμάτοις πράγμασιν αἴνιγμα τοῦ θείου κατιδόντες ἠξίουν ἀμελεῖν οὐδὲν οὐδ’ ἀτιμάζειν, ἔτι μᾶλλον, οἶμαι, τὰς ἐν αἰσθανομέναις καὶ ψυχὴν ἐχούσαις καὶ πάθος καὶ ἦθος φύσεσιν ἰδιότητας κατὰ τὸ ἦθος.

     76. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση για έκπληξη το γεγονός ότι οι Αιγύπτιοι έπεσαν τόσο ελάχιστες ομοιότητες. γιατί οι Έλληνες στις ζωγραφικές και γλυπτές απεικονίσεις των θεών έκαναν χρήση πολλών τέτοιων. Για παράδειγμα, στην Κρήτη υπήρχε ένα άγαλμα του Δία χωρίς αυτιά. γιατί δεν αρμόζει στον Άρχοντα και Κύριο όλων να ακούει κανέναν. Δίπλα στο άγαλμα της Αθηνάς ο Φειδίας τοποθέτησε το φίδι και στην Ήλιδα δίπλα στο άγαλμα της Αφροδίτης τοχελώνα 384, για να δείξει ότι οι κοπέλες χρειάζονται παρακολούθηση, και ότι για τις παντρεμένες γυναίκες η παραμονή στο σπίτι και η σιωπή γίνεται. Η τρίαινα του Ποσειδώνα είναι ένα σύμβολο της Τρίτης Περιοχής όπου κυριαρχεί η θάλασσα, γιατί έχει αποδοθεί σε μια περιοχή μικρότερης σημασίας από τους ουρανούς και τον αέρα. Για το λόγο αυτό ονόμασαν έτσι την Αμφιτρίτη και τοNewts 385.

     Οι Πυθαγόρειοι κοσμούσαν επίσης αριθμούς και φιγούρες με τις ονομασίες των θεών. Το ισόπλευρο τρίγωνο το ονόμασαν Αθηνά, γεννημένο από το κεφάλι και τριτογέννητο, γιατί χωρίζεται με τρεις κάθετους που σύρονται από τις τρεις γωνίες του. Το νούμερο ένα που κάλεσανΑπόλλων 386λόγω της απόρριψής τουπλουραλισμός 387και λόγω της μοναδικότητας της ενότητας. Το νούμερο δύο το ονόμασαν «Σφαγή» και «Τόλμη» και το τρίτο το ονόμασαν «Δικαιοσύνη», γιατί, αν και η αδικία και η ταλαιπωρία από την αδικία προκαλούνται από έλλειψη και υπερβολή, η δικαιοσύνη, λόγω της ισότητάς της, παρεμβαίνει μεταξύ τα δύο. Το λεγόμενο ιερό τεταρτημόριο, ο αριθμός τριάντα έξι, ήταν, άρα είναι φημισμένο, ο ισχυρότερος από τους όρκους, και του έχει δοθεί το όνομα «Κόσμος» αφού αποτελείται από τους τέσσερις πρώτους ζυγούς αριθμούς και τον πρώτο τέσσερις περιττοί αριθμοί αθροισμένοι μαζί. Εάν, λοιπόν, οι πιο αξιόλογοι από τους φιλοσόφους, παρατηρώντας το αίνιγμα του Θείου σε άψυχα και ασώματα αντικείμενα, δεν θεώρησαν σωστό να αντιμετωπίζουν οτιδήποτε με απροσεξία ή ασέβεια, ακόμη περισσότερο πιστεύω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα πρέπει να καλωσορίσουμε εκείνες τις ιδιόμορφες ιδιότητες που υπάρχουν στις φύσεις που διαθέτουν τη δύναμη της αντίληψης και έχουν ψυχή και συναίσθημα και χαρακτήρα.

     77. Ἀγαπητέον οὖν οὐ ταῦτα τιμῶντας, ἀλλὰ διὰ τούτων τὸ θεῖον ὡς ἐναργεστέρων ἐσόπτρων καὶ φύσει γεγονότων. Ἀληθὲς δὲ καὶ τοῦτ’ ἔστιν, ὡς ὄργανον τὴν ψυχὴν δεῖ τοῦ πάντα κοσμοῦντος θεοῦ νομίζειν καὶ ὅλως ἀξιοῦν γε μηδὲν ἄψυχον ἐμψύχου μηδ’ ἀναίσθητον αἰσθανομένου κρεῖττον εἶναι μηδ’ ἂν τὸν σύμπαντά τις χρυσὸν ὁμοῦ καὶ σμάραγδον εἰς ταὐτὸ συμφορήσῃ. Οὐκ ἐν χρόαις γὰρ οὐδ’ ἐν σχήμασιν οὐδ’ ἐν λειότησιν ἐγγίνεται τὸ θεῖον, ἀλλ’ ἀτιμοτέραν ἔχει νεκρῶν μοῖραν, ὅσα μὴ μετέσχε μηδὲ μετέχειν τοῦ ζῆν πέφυκεν.

     Ἡ δὲ ζῶσα καὶ βλέπουσα καὶ κινήσεως ἀρχὴν ἐξ αὑτῆς ἔχουσα καὶ γνῶσιν οἰκείων καὶ ἀλλοτρίων φύσις κάλλους τ’ ἔσπακεν ἀπορροὴν καὶ μοῖραν ἐκ τοῦ φρονοῦντος, “ὅτῳ κυβερνᾶται τὸ τε σύμπαν” καθ’ Ἡράκλειτον. Ὅθεν οὐ χεῖρον ἐν τούτοις εἰκάζεται τὸ θεῖον ἢ χαλκοῖς καὶ λιθίνοις δημιουργήμασιν, ἃ φθορὰς μὲν ὁμοίως δέχεται καὶ ἐπχρώσεις, αἰσθήσεως δὲ πάσης φύσει καὶ συνέσεως ἐστέρηται. Περὶ μὲν οὖν τῶν τιμωμένων ζῴων ταῦτα δοκιμάζω μάλιστα τῶν λεγομένων·

     77. Δεν είναι ότι πρέπει να τα τιμούμε αυτά, αλλά ότι μέσω αυτών πρέπει να τιμούμε το Θείο, αφού είναι και από τη φύση τους πιο καθαροί καθρέφτες του Θείου, ώστε να τα θεωρούμε ως όργανο ή συσκευή του Θεού που διατάζει όλα τα πράγματα. Και γενικά πρέπει να πιστεύουμε ότι τίποτα άψυχο δεν είναι ανώτερο από ό,τι είναι έμψυχο, και τίποτα χωρίς τη δύναμη της αντίληψης δεν είναι ανώτερο από αυτό που έχει αυτή τη δύναμη — όχι, ακόμη κι αν κάποιος συσσωρεύσει όλο το χρυσάφι και τα σμαράγδια στο κόσμος. Το Θείο δεν γεννιέται σε χρώματα ή σε μορφές ή σε γυαλισμένες επιφάνειες, αλλά ό,τι τα πράγματα δεν έχουν μερίδιο στη ζωή, τα πράγματα των οποίων η φύση δεν τους επιτρέπει να μοιράζονται εκεί, έχουν μικρότερη τιμή από αυτή των νεκρών.

     Αλλά η φύση που ζει και βλέπει και έχει μέσα της την πηγή κίνησης και τη γνώση του τι της ανήκει και τι ανήκει σε άλλους, έχει τραβήξει στον εαυτό της μια εκροή και ένα μέρος ομορφιάς από τη Νοημοσύνη «από την οποία καθοδηγείται το Σύμπαν». , όπως καιΗράκλειτος 388το έχει. Επομένως, το Θείο δεν αναπαρίσταται χειρότερα σε αυτά τα ζώα από ό,τι σε έργα από μπρούντζο και πέτρα που υπόκεινται όμοια σε καταστροφή και παραμόρφωση, και από τη φύση τους είναι κενά από κάθε αντίληψη και κατανόηση. Αυτό, λοιπόν, είναι αυτό που εγκρίνω περισσότερο στους λογαριασμούς που δίνονται σχετικά με τα ζώα που κρατούνται προς τιμή.

     78. Στολαὶ δ’ αἱ μὲν Ἴσιδος ποικίλαι ταῖς βαφαῖς (περὶ γὰρ ὕλην ἡ δύναμις αὐτῆς πάντα γινομένην καὶ δεχομένην, φῶς σκότος, ἡμέραν νύκτα, πῦρ ὕδωρ, ζωὴν θάνατον, ἀρχὴν τελευτήν)· ἡ δ’ Ὀσίριδος οὐκ ἔχει σκιὰν οὐδὲ ποικιλμόν, ἀλλ’ ἓν ἁπλοῦν τὸ φωτοειδές· ἄκρατον γὰρ ἡ ἀρχὴ καὶ ἀμιγὲς τὸ πρῶτον καὶ νοητόν. Ὅθεν ἅπαξ ταύτην ἀναλαβόντες ἀποτίθενται καὶ φυλάττουσιν ἀόρατον καὶ ἄψαυστον, ταῖς δ’ Ἰσιακαῖς χρῶνται πολλάκις. Ἐν χρήσει γὰρ τὰ αἰσθητὰ καὶ πρόχειρα ὄντα πολλὰς ἀναπτύξεις καὶ θέας αὑτῶν ἄλλοτ’ ἄλλως ἀμειβομένων δίδωσιν· ἡ δὲ τοῦ νοητοῦ καὶ εἰλικρινοῦς καὶ ἁπλοῦ νόησις ὥσπερ ἀστραπὴ διαλάμψασα τῆς ψυχῆς ἅπαξ ποτὲ θιγεῖν καὶ προσιδεῖν παρέσχε. Διὸ καὶ Πλάτων καὶ Ἀριστοτέλης ἐποπτικὸν τοῦτο τὸ μέρος τῆς φιλοσοφίας καλοῦσιν, καθ’ ὅσον οἱ τὰ δοξαστὰ καὶ μικτὰ καὶ παντοδαπὰ ταῦτα παραμειψάμενοι τῷ λόγῳ πρὸς τὸ πρῶτον ἐκεῖνο καὶ ἁπλοῦν καὶ ἄυλον ἐξάλλονται καὶ θιγόντες ἀληθῶς τῆς περὶ αὐτὸ καθαρᾶς ἀληθείας οἷον ἐν τελετῇ τέλος ἔχειν φιλοσοφίας νομίζουσι.

     78. Όσον αφορά τα άμφια, αυτά τωνIsis 389είναι ποικίλα ως προς τα χρώματά τους. γιατί η δύναμή της ασχολείται με την ύλη που γίνεται τα πάντα και δέχεται τα πάντα, φως και σκοτάδι, μέρα και νύχτα, φωτιά και νερό, ζωή και θάνατος, αρχή και τέλος. Αλλά η ρόμπα του Osiris δεν έχει καμία σκίαση ή ποικιλία στο χρώμα της, αλλά μόνο ένα μόνο χρώμα που αρέσει στο φως. Γιατί στην αρχή δεν συνδυάζεται με τίποτα άλλο, και αυτό που είναι πρωταρχικό και εννοιολογικό είναι χωρίς πρόσμιξη. Γι' αυτό, όταν κάποτε βγάλουν τη ρόμπα του Όσιρι, την αφήνουν και την φυλάνε, αόρατη και ανέγγιχτη. Αλλά τις ρόμπες της Isis χρησιμοποιούν πολλές φορές. γιατί στη χρήση εκείνα τα πράγματα που είναι αντιληπτά και έτοιμα προσφέρουν πολλές αποκαλύψεις του εαυτού τους και ευκαιρίες να τα δούμε καθώς αλλάζουν με διάφορους τρόπους. Αλλά η αντίληψη του εννοιολογικού, του καθαρού και του απλού, που λάμπει μέσα από την ψυχή σαν αστραπή, δίνει την ευκαιρία να το αγγίξεις και να το δεις, αλλάμια φορά 390. Γι 'αυτό το λόγοΠλάτων 391και ο Αριστοτέλης ονομάζει αυτό το μέρος της φιλοσοφίας τοεποπτικός 392ή μυστικιστικό μέρος, καθώς όσοι έχουν περάσει πέρα ​​από αυτά τα εικαστικά και μπερδεμένα θέματα κάθε είδους μέσω του Λόγου, προχωρούν με άλματα σε αυτήν την πρωταρχική, απλή και άυλη αρχή. Και όταν κατά κάποιο τρόπο έχουν φτάσει σε επαφή με την αγνή αλήθεια που μένει γι' αυτήν, νομίζουν ότι έχουν ολόκληρη τη φιλοσοφία εντελώς, σαν να λέγαμε, στα χέρια τους.

     79. Καὶ τοῦθ’ ὅπερ οἱ νῦν ἱερεῖς ἀφοσιούμενοι καὶ παρακαλυπτόμενοι μετ’ εὐλαβείας ὑποδηλοῦσιν, ὡς ὁ θεὸς οὗτος ἄρχει καὶ βασιλεύει τῶν τεθνηκότων οὐχ ἕτερος ὢν τοῦ καλουμένου παρ’ Ἕλλησιν Ἅιδου καὶ Πλούτωνος, ἀγνοούμενον ὅπως ἀληθές ἐστι, διαταράττει τοὺς πολλοὺς ὑπονοοῦντας ἐν γῇ καὶ ὑπὸ γῆν τὸν ἱερὸν καὶ ὅσιον ὡς ἀληθῶς Ὄσιριν οἰκεῖν, ὅπου τὰ σώματα κρύπτεται τῶν τέλος ἔχειν δοκούντων.

     Ὁ δ’ ἔστι μὲν αὐτὸς ἀπωτάτω τῆς γῆς ἄχραντος καὶ ἀμίαντος καὶ καθαρὸς οὐσίας ἁπάσης φθορὰν δεχομένης καὶ θάνατον, ἀνθρώπων δὲ ψυχαῖς ἐνταυθοῖ μὲν ὑπὸ σωμάτων καὶ παθῶν περιεχομέναις οὐκ ἔστι μετουσία τοῦ θεοῦ πλὴν ὅσον ὀνείρατος ἀμαυροῦ θιγεῖν νοήσει διὰ φιλοσοφίας· ὅταν δ’ ἀπολυθεῖσαι μεταστῶσιν εἰς τὸ ἀειδὲς καὶ ἀόρατον καὶ ἀπαθὲς καὶ ἁγνόν, οὗτος αὐταῖς ἡγεμών ἐστι καὶ βασιλεὺς ὁ θεὸς ἐξηρτημέναις ὡς ἂν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ θεωμέναις ἀπλήστως καὶ ποθούσαις τὸ μὴ φατὸν μηδὲ ῥητὸν ἀνθρώποις κάλλος· οὗ τὴν Ἶσιν ὁ παλαιὸς ἀποφαίνει λόγος ἐρῶσαν ἀεὶ καὶ διώκουσαν καὶ συνοῦσαν ἀναπιμπλάναι τὰ ἐνταῦθα πάντων καλῶν καὶ ἀγαθῶν, ὅσα γενέσεως μετέσχηκε. Ταῦτα μὲν οὖν οὕτως ἔχει τὸν μάλιστα θεοῖς πρέποντα λόγον·

     79. Αυτήν την εποχή οι ιερείς οικεία με μεγάλη επιμέλεια αθωώνουν αυτό το θρησκευτικό μυστικό και προσπαθούν να το κρύψουν: ότι αυτός ο θεός Όσιρις είναι ο ηγεμόνας και ο βασιλιάς των νεκρών, ούτε είναι άλλος από τον θεό που μεταξύ των Ελλήνων ονομάζεται Άδης και Πλούτωνας. Αλλά επειδή δεν είναι κατανοητό με ποιον τρόπο αυτό είναι αλήθεια, ενοχλεί πολύ την πλειοψηφία των ανθρώπων που υποψιάζονται ότι ο άγιος και ιερός Όσιρις κατοικεί πραγματικά στη γη και κάτω από τογη 393, όπου είναι κρυμμένα τα πτώματα εκείνων που πιστεύεται ότι έχουν φτάσει στο τέλος τους.

     Αλλά ο ίδιος είναι μακριά από τη γη, αμόλυντος και αμόλυντος και καθαρός από κάθε ύλη που υπόκειται σε καταστροφή και θάνατο. αλλά για τις ψυχές των ανθρώπων εδώ, που περικυκλώνονται από σώματα και συναισθήματα, δεν υπάρχει καμία σχέση με αυτόν τον θεό παρά μόνο στο βαθμό που μπορούν να φτάσουν σε μια αμυδρή όραση της παρουσίας του μέσω της αντίληψης που παρέχει η φιλοσοφία. Όταν όμως αυτές οι ψυχές απελευθερωθούν και μεταναστεύσουν στο βασίλειο του αόρατου και του αόρατου, του απαθούς και του αγνού, τότε αυτός ο θεός γίνεται αρχηγός και βασιλιάς τους, αφού από αυτόν είναι αναγκασμένοι να εξαρτώνται στην ακόρεστη ενατένισή τους και λαχτάρα για εκείνη την ομορφιά που είναι για τους άντρες ανείπωτη και απερίγραπτη. Με αυτή την ομορφιάIsis 394, όπως δηλώνει η αρχαία ιστορία, είναι για πάντα ερωτευμένος και το κυνηγάει και συναναστρέφεται μαζί του και γεμίζει τη γη μας εδώ με όλα τα ωραία και τα καλά που συμμετέχουν στη γενιά. Αυτό που ανέφερα μέχρι τώρα περιλαμβάνει εκείνη την αφήγηση που αρμόζει περισσότερο στους θεούς.

     80. εἰ δὲ δεῖ καὶ περὶ τῶν θυμιωμένων ἡμέρας ἑκάστης εἰπεῖν, ὥσπερ ὑπεσχόμην, ἐκεῖνο διανοηθείη τις ἂν πρότερον, ὡς ἀεὶ μὲν οἱ ἄνδρες ἐν σπουδῇ μεγίστῃ τίθενται τὰ πρὸς ὑγίειαν ἐπιτηδεύματα, μάλιστα δὲ ταῖς ἱερουργίαις καὶ ταῖς ἁγνείαις καὶ διαίταις οὐχ ἧττον ἔνεστι τουτὶ τοῦ ὁσίου τὸ ὑγιεινόν. Οὐ γὰρ ᾤοντο καλῶς ἔχειν οὔτε σώμασιν οὔτε ψυχαῖς ὑπούλοις καὶ νοσώδεσι θεραπεύειν τὸ καθαρὸν καὶ ἀβλαβὲς πάντῃ καὶ ἀμίαντον. Ἐπεὶ τοίνυν ὁ ἀήρ, ᾧ πλεῖστα χρώμεθα καὶ σύνεσμεν, οὐκ ἀεὶ τὴν αὐτὴν ἔχει διάθεσιν καὶ κρᾶσιν, ἀλλὰ νύκτωρ πυκνοῦται καὶ πιέζει τὸ σῶμα καὶ συνάγει τὴν ψυχὴν εἰς τὸ δύσθυμον καὶ πεφροντικὸς οἷον ἀχλυώδη γινομένην καὶ βαρεῖαν, ἀναστάντες εὐθὺς ἐπιθυμιῶσι ῥητίνην θεραπεύοντες καὶ καθαίροντες τὸν ἀέρα τῇ διακρίσει καὶ τὸ σύμφυτον τῷ σώματι πνεῦμα μεμαρασμένον ἀναρριπίζοντες ἐχούσης τι τῆς ὀσμῆς σφοδρὸν καὶ καταπληκτικόν.

     Αὖθις δὲ μεσημβρίας αἰσθανόμενοι σφόδρα πολλὴν καὶ βαρεῖαν ἀναθυμίασιν ἀπὸ γῆς ἕλκοντα βίᾳ τὸν ἥλιον καὶ καταμιγνύοντα τῷ ἀέρι τὴν σμύρναν ἐπιθυμιῶσι· διαλύει γὰρ ἡ θερμότης καὶ σκίδνησι τὸ συνιστάμενον ἐν τῷ περιέχοντι θολερὸν καὶ ἰλυῶδες. Καὶ γὰρ οἱ ἰατροὶ πρὸς τὰ λοιμικὰ πάθη βοηθεῖν δοκοῦσι φλόγα πολλὴν ποιοῦντες ὡς λεπτύνουσαν τὸν ἀέρα· λεπτύνει δὲ βέλτιον, ἐὰν εὐώδη ξύλα καίωσιν, οἷα κυπαρίττου καὶ ἀρκεύθου καὶ πεύκης. Ἄκρωνα γοῦν τὸν ἰατρὸν ἐν Ἀθήναις ὑπὸ τὸν μέγαν λοιμὸν εὐδοκιμῆσαι λέγουσι πῦρ κελεύοντα παρακαίειν τοῖς νοσοῦσιν· ὤνησε γὰρ οὐκ ὀλίγους. Ἀριστοτέλης δέ φησι καὶ μύρων καὶ ἀνθέων καὶ λειμώνων εὐώδεις ἀποπνοίας οὐκ ἔλαττον ἔχειν τοῦ πρὸς ἡδονὴν τὸ πρὸς ὑγίειαν, ψυχρὸν ὄντα φύσει καὶ παγετώδη τὸν ἐγκέφαλον ἠρέμα τῇ θερμότητι καὶ λειότητι διαχεούσας. Εἰ δὲ καὶ τὴν σμύρναν παρ’Αἰγυπτίοις σὰλ καλοῦσιν, ἐξερμηνευθὲν δὲ τοῦτο μάλιστα φράζει τῆς ληρήσεως ἐκσκορπισμόν, ἔστιν ἣν καὶ τοῦτο μαρτυρίαν τῷ λόγῳ τῆς αἰτίας δίδωσιν.

     80. Αν, όπως έχωυποσχέθηκε 395, πρέπει τώρα να μιλήσω για τις προσφορές θυμιάματος που γίνονται κάθε μέρα, θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο λαός δίνει πάντα τη μεγαλύτερη έμφαση σε εκείνες τις πρακτικές που ευνοούν την υγεία. Ιδιαίτερα στις ιερές ακολουθίες και στην ιερή ζωή και στην αυστηρή αγωγή τους το στοιχείο της υγείας δεν είναι λιγότερο σημαντικό από αυτό της ευσέβειας. Διότι δεν θεώρησαν σκόπιμο να υπηρετούν αυτό που είναι αγνό και με κάθε τρόπο άψογο και αμόλυντο είτε με σώματα είτε με ψυχές που ήταν ανθυγιεινά καιάρρωστος 396. Επειδή, λοιπόν, ο αέρας, τον οποίο χρησιμοποιούμε περισσότερο και στον οποίο υπάρχουμε, δεν έχει πάντα την ίδια συνέπεια και σύσταση, αλλά τη νύχτα γίνεται πυκνός και καταπιέζει το σώμα και φέρνει την ψυχή σε κατάθλιψη και περισυλλογή, σαν να είχε θολώσει και να βαρύνει, γι' αυτό, αμέσως μόλις σηκωθεί, καίνε ρετσίνι στους βωμούς τους, αναζωογονώντας και καθαρίζοντας τον αέρα με τη διάδοσή του, και αναζωογονώντας το μαρασμένο πνεύμα που είναι έμφυτο στο σώμα, καθώς η μυρωδιά της ρητίνης περιέχει κάτι ισχυρό και διεγερτικό.

     Και πάλι το μεσημέρι, όταν αντιλαμβάνονται ότι ο ήλιος έλκει βίαια μια άφθονη και βαριά εκπνοή από τη γη και το συνδυάζει με τον αέρα, καίνε μύρο στους βωμούς. γιατί η θερμότητα διαλύει και σκορπίζει τα θολά και θολά συμπυκνώματα στη γύρω ατμόσφαιρα. Στην πραγματικότητα, οι γιατροί φαίνεται να ανακουφίζουν τις επικίνδυνες αισθήσεις κάνοντας μια μεγάλη φλεγόμενη φωτιά, γιατί αυτό σπανίζει τον αέρα. Αλλά η αραίωση είναι πιο αποτελεσματική αν καίνε μυρωδάτα ξύλα, όπως αυτό του κυπαρισσιού, του άρκευθου και του πεύκου. Εν πάση περιπτώσει, λένε ότι ο Ακρόν, ο γιατρός της Αθήνας την εποχή της μεγάλης πανούκλας, κέρδισε μεγάλη φήμη συνταγογραφώντας το άναμμα φωτιάς δίπλα στους αρρώστους, και έτσι βοήθησε λίγους.Αριστοτέλης 397λέει ότι οι αρωματικές εκπνοές από αρώματα, λουλούδια και λιβάδια δεν είναι λιγότερο ευνοϊκές για την υγεία παρά για την ευχαρίστηση, καθώς με την ζεστασιά και την ελαφρότητά τους χαλαρώνουν απαλά τον εγκέφαλο, που είναι από την φύση του ψυχρός και παγωμένος. Εάν είναι αλήθεια ότι μεταξύ των Αιγυπτίων αποκαλούν το μύρο «μπαλ» και ότι αυτή η ερμηνεία έχει την ιδιαίτερη σημασία «διασκορπισμός της αναπλήρωσης», τότε αυτό προσθέτει κάποια μαρτυρία στην αφήγηση μας για τον λόγο χρήσης του.

     81. Τὸ δὲ κῦφι μῖγμα μὲν ἑκκαίδεκα μερῶν συντιθεμένων ἐστί, μέλιτος καὶ οἴνου καὶ σταφίδος καὶ κυπέρου ῥητίνης τε καὶ σμύρνης καὶ ἀσπαλάθου καὶ σεσέλεως, ἔτι δὲ σχίνου τε καὶ ἀσφάλτου καὶ θρύου καὶ λαπάθου, πρὸς δὲ τούτοις ἀρκευθίδων ἀμφοῖν (ὧν τὴν μὲν μείζονα τὴν δ’ ἐλάττονα καλοῦσι) καὶ καρδαμώμου καὶ καλάμου. Συντίθενται δ’ οὐχ ὅπως ἔτυχεν, ἀλλὰ γραμμάτων ἱερῶν τοῖς μυρεψοῖς, ὅταν ταῦτα μιγνύωσιν, ἀναγιγνωσκομένων.

     Τὸν δ’ ἀριθμόν, εἰ καὶ πάνυ δοκεῖ τετράγωνος ἀπὸ τετραγώνου καὶ μόνος ἔχων τῶν ἴσων ἰσάκις ἀριθμῶν τῷ χωρίῳ τὴν περίμετρον ἴσην ἀγαπᾶσθαι προσηκόντως, ἐλάχιστα ῥητέον εἴς γε τοῦτο συνεργεῖν, ἀλλὰ τὰ πλεῖστα τῶν συλλαμβανομένων ἀρωματικὰς ἔχοντα δυνάμεις γλυκὺ πνεῦμα καὶ χρηστὴν μεθίησιν ἀναθυμίασιν, ὑφ’ ἧς ὅ τ’ ἀὴρ τρεπόμενος καὶ τὸ σῶμα διὰ τῆς πνοῆς κινούμενον λείως καὶ προσηνῶς ὕπνου τε κρᾶσιν ἐπαγωγὸν ἴσχει καὶ τὰ λυπηρὰ καὶ σύντονα τῶν μεθημερινῶν φροντίδων ἄνευ μέθης οἷον ἅμματα χαλᾷ καὶ διαλύει· καὶ τὸ φανταστικὸν καὶ δεκτικὸν ὀνείρων μόριον ὥσπερ κάτοπτρον ἀπολεαίνει καὶ ποιεῖ καθαρώτερον οὐδὲν ἧττον ἢ τὰ κρούματα τῆς λύρας, οἷς ἐχρῶντο πρὸ τῶν ὕπνων οἱ Πυθαγόρειοι, τὸ ἐμπαθὲς καὶ ἄλογον τῆς ψυχῆς ἐξεπᾴδοντες οὕτω καὶ θεραπεύοντες.

     Τὰ γὰρ ὀσφραντὰ πολλάκις μὲν τὴν αἴσθησιν ἀπολείπουσαν ἀνακαλεῖται, πολλάκις δὲ πάλιν ἀμβλύνει καὶ κατηρεμίζει διαχεομένων ἐν τῷ σώματι τῶν ἀναλωμάτων ὑπὸ λειότητος· ὥσπερ ἔνιοι τῶν ἰατρῶν τὸν ὕπνον ἐγγίνεσθαι λέγουσιν, ὅταν ἡ τῆς τροφῆς ἀναθυμίασις οἷον ἕρπουσα λείως περὶ τὰ σπλάγχνα καὶ ψηλαφῶσα ποιῇ τινα γαργαλισμόν. Τῷ δὲ κῦφι χρῶνται καὶ πόματι καὶ χρίματι· πινόμενον γὰρ δοκεῖ τὰ ἐντὸς καθαίρειν, .... χρῖμα μαλακτικόν.

     81. Cyphi 398είναι μια ένωση που αποτελείται από δεκαέξι συστατικά: μέλι, κρασί, σταφίδες, κύπερος, ρετσίνι, μύρο, ασπαλάθος, σεσέλις, μαστίχα, πίσσα, βούρλα, οξαλίδα, και επιπλέον τους δύο άρκευθους, από τους οποίους ονομάζουν έναν μεγαλύτερο και έναν το μικρότερο, το κάρδαμο και το calamus. Αυτά συνδυάζονται, όχι τυχαία, αλλά ενώ τα ιερά γραπτά διαβάζονται στους αρωματοποιούς καθώς αναμειγνύουν τα συστατικά.

     Όσο για αυτόν τον αριθμό, ακόμα κι αν φαίνεται αρκετά ξεκάθαρο ότι είναι το τετράγωνο ενός τετραγώνου και είναι ο μόνος από τους αριθμούς που σχηματίζουν ένα τετράγωνο που έχει την περίμετρό του ίση με τοπεριοχή 399, και αξίζει τον θαυμασμό για αυτόν τον λόγο, ωστόσο πρέπει να ειπωθεί ότι η συμβολή του στο υπό συζήτηση θέμα είναι πολύ μικρή. Τα περισσότερα από τα υλικά που λαμβάνονται σε αυτή την ένωση, καθώς έχουν αρωματικές ιδιότητες, εκπέμπουν μια γλυκιά αναπνοή και μια ευεργετική εκπνοή, με την οποία ο αέρας μεταβάλλεται και το σώμα κινείται απαλά καιμαλακά 400από το ρεύμα, αποκτά μια ιδιοσυγκρασία που ευνοεί τον ύπνο. Και η στενοχώρια και η καταπόνηση της καθημερινής μας φροντίδας, σαν να ήταν κόμποι, αυτές οι εκπνοές χαλαρώνουν και χαλαρώνουν χωρίς τη βοήθεια του κρασιού. Η ευφάνταστη ικανότητα που είναι επιδεκτική στα όνειρα φωτίζει σαν καθρέφτης και την κάνει πιο καθαρή όχι λιγότερο αποτελεσματικά από τις νότες της λύρας που η401 Πυθαγόρειοιχρησιμοποιούσε πριν τον ύπνο ως γούρι και θεραπεία για το συναισθηματικό και το παράλογο στην ψυχή.

     Είναι γεγονός ότι οι διεγερτικές οσμές ανακαλούν συχνά τις αποτυχημένες δυνάμεις της αίσθησης και συχνά τις ηρεμούν και τις ηρεμούν όταν οι εκπομπές τους διαχέονται στο σώμα λόγω των αιθέριων ιδιοτήτων τους. ακόμη και όπως ορισμένοι γιατροί αναφέρουν ότι ο ύπνος υπερτερεί όταν το πτητικό μέρος της τροφής μας, διαπερνώντας απαλά την πεπτική οδό και ερχόμενο σε στενή επαφή με αυτό, παράγει ένα είδος κλίσης. Χρησιμοποιούν τα cyphi και ως φίλτρο και ως αλοιφή. γιατί λαμβάνεται εσωτερικά φαίνεται να καθαρίζει σωστά τα εσωτερικά όργανα, αφού είναι μαλακτικό.

     82. Ἄνευ δὲ τούτων ῥητίνη μέν ἐστιν ἔργον ἡλίου καὶ σμύρνα πρὸς τὴν εἵλην τῶν φυτῶν ἐκδακρυόντων, τῶν δὲ τὸ κῦφι συντιθέντων ἔστιν ἃ νυκτὶ χαίρει μᾶλλον, ὥσπερ ὅσα πνεύμασι ψυχροῖς καὶ σκιαῖς καὶ δρόσοις καὶ ὑγρότησι τρέφεσθαι πέφυκεν· ἐπεὶ τὸ τῆς ἡμέρας φῶς ἓν μέν ἐστι καὶ ἁπλοῦν καὶ τὸν ἥλιον ὁ Πίνδαρος ὁρᾶσθαί φησιν ιη “ἐρήμης δι’ αἰθέρος”, ὁ δὲ νυκτερινὸς ἀὴρ κρᾶμα καὶ σύμμιγμα πολλῶν γέγονε φώτων καὶ δυνάμεων οἷον σπερμάτων εἰς ἓν ἀπὸ παντὸς ἄστρου καταρρεόντων. Εἰκότως οὖν ἐκεῖνα μὲν ὡς ἁπλᾶ καὶ ἀφ’ ἡλίου τὴν γένεσιν ἔχοντα δι’ ἡμέρας, ταῦτα δ’ ὡς μικτὰ καὶ παντοδαπὰ ταῖς ποιότησιν ἀρχομένης νυκτὸς ἐπιθυμιῶσι.

     82. Εκτός από αυτό, η ρητίνη και το μύρο προκύπτουν από τη δράση του ήλιου όταν τα δέντρα τα αποπνέουν ως απόκριση στην ζέστη. Από τα συστατικά που συνθέτουν τους κύφους, υπάρχουν μερικά που απολαμβάνουν περισσότερο την νύχτα, δηλαδή εκείνα που συνηθίζουν να ευδοκιμούν σε ψυχρούς ανέμους και σκιές και δροσιές και υγρασία. Γιατί το φως της ημέρας είναι απλό και απλό, καιΠίνδαρος 402λέει ότι ο ήλιος φαίνεται «μέσα από τον έρημο αιθέρα». Αλλά ο αέρας τη νύχτα είναι ένα σύνθετο μείγμα που αποτελείται από πολλά φώτα και δυνάμεις, ακόμα και σαν σπόροι από κάθε αστέρι να πέφτουν σε ένα μέρος. Πολύ σωστά, λοιπόν, καίνε ρετσίνι και μύρο τη μέρα, γιατί είναι απλές ουσίες και προέρχονται από τον ήλιο. αλλά το cyphi, δεδομένου ότι είναι σύνθετο από συστατικά όλων των ειδών τις ποιότητες, προσφέρουν σενυχτώσει 403 (https://www.astrologicon.org/plutarch/plutarch-de-facie-in-orbae-lunae.html).

Η συνεκτική αναφορά από τον Πλούταρχο, η οποία ασχολείται κυρίως με αυτό το μέρος του μύθου, διαφέρει σε πολλά σημεία από τις γνωστές Αιγυπτιακές πηγές. Ο Σεθ —τον οποίον ο Πλούταρχος χρησιμοποιώντας Ελληνικά ονόματα για πολλές αιγυπτιακές θεότητες αποκαλεί "Τυφών"— συνωμοτεί εναντίον του Όσιρι με 72 συνεργούς οι οποίοι δεν κατονομάζονται, όπως και μία βασίλισσα από την αρχαία Αιθιοπία (Νουβία). Ο Σεθ φτιάχνει ένα περίτεχνο κιβώτιο ακριβώς στα μέτρα του Όσιρι και μετά σε ένα συμπόσιο, ανακοινώνει ότι θα χαρίσει ως δώρο το κιβώτιο σε όποιον χωρέσει μέσα σε αυτό.

Με την σειρά τους ένας-ένας οι καλεσμένοι ξαπλώνουν στο φέρετρο, αλλά κανένας δεν χωράει, μέχρι που έρχεται η σειρά του Όσιρι. Μόλις εκείνος ξαπλώνει, ο Σεθ και οι συνεργοί του κλείνουν το καπάκι, το σφραγίζουν και το πετάνε στον Νείλο. Με το πτώμα του Όσιρι μέσα, το φέρετρο επιπλέει στη θάλασσα, φτάνοντας στην πόλη της Βύβλου, όπου σταματάει σε ένα δέντρο το οποίο μεγαλώνει γύρω του.

Ο βασιλιάς της Βύβλου έκοψε το δέντρο και το έκανε κίονα για το παλάτι του, με το φέρετρο μέσα. Η Ίσις πρέπει να βγάλει το φέρετρο μέσα από το δέντρο προκειμένου να πάρει πίσω το σώμα του άντρα της, έχοντας πάρει το κιβώτιο, αφήνει το δέντρο στην Βύβλο, όπου γίνεται αντικείμενο λατρείας για τους ντόπιους.

Το επεισόδιο αυτό, το οποίο δεν είναι γνωστό από αιγυπτιακές πηγές, παρέχει μια αιτιολογική εξήγηση για την λατρεία της Ίσιδος και το Όσιρι που υπήρχε στη Βύβλο τον καιρό του Πλουτάρχου και ίσως ήδη από τον καιρό του Νέου Βασιλείου.

Ο Πλούταρχος επίσης αναφέρει ότι ο Σεθ κλέβει και διαμελίζει το πτώμα μόλις μετά που το είχε πάρει η Ίσις. Η Ίσις βρίσκει όλα τα κομμάτια και τα θάβει, εκτός από το πέος, το οποίο αποκαθιστά με μαγεία, γιατί το είχαν φάει ψάρια,.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, αυτός είναι ο λόγος γιατί οι Αιγύπτιοι είχαν ταμπού στο να φάνε ψάρια. Όμως, στις αιγυπτιακές αναφορές, το πέος του Όσιρι βρίσκεται άθικτο, και το μόνο που έχει ομοιότητα με αυτό το μέρος της αφήγησης του Πλούταρχου είναι ένα λαϊκό παραμύθι του Νέου Βασιλείου, "Η Ιστορία Δύο Αδελφών", το οποίο έχει ομοιότητες με το μύθο του Όσιρι.

Μια τελική διαφορά στην αναφορά του Πλούταρχου είναι η γέννηση του Ώρου. Η μορφή του Ώρου που παίρνει εκδίκηση για τον πατέρα του είχε συλληφθεί και γεννηθεί πριν το θάνατο του Όσιρι. Είναι ένα πρόωρο και αδύναμο δεύτερο παιδί, ο Αρποκράτης, που γεννήθηκε από την μετά το θάνατό του συνεύρεση με την Ίσιδα. Εδώ, δύο από ξεχωριστές μορφές του Ώρου που υπάρχουν στην αιγυπτιακή παράδοση έχουν πάρει διαφορετική θέση μέσα στην εκδοχή του μύθου από τον Πλούταρχο.

Στην Ελληνική ερμηνεία του Αιγυπτιακού πανθέου , ο Διόνυσος συχνά ταυτιζόταν με τον Όσιρι . Οι ιστορίες του διαμελισμού του Όσιρι και της επανασυναρμολόγησης και ανάστασης από την Ίσιδα είναι πολύ παράλληλες με αυτές του Ορφικού Διονύσου και της Δήμητρας. Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελό, ήδη από τον Πέμπτο Αιώνα π.Χ., οι δύο θεοί είχαν συγκριθεί ως μια ενιαία θεότητα γνωστή ως Διόνυσος-Όσιρις .

Η πιο αξιοσημείωτη αναφορά αυτής της πεποίθησης βρίσκεται στις « Ιστορίες » του Ηροδότου. Ο Πλούταρχος περιέγραψε επίσης την πεποίθησή του ότι ο Όσιρις και ο Διόνυσος ήταν πανομοιότυποι, δηλώνοντας ότι όποιος γνωρίζει τις μυστικές τελετουργίες που σχετίζονται και με τους δύο θεούς θα αναγνώριζε προφανείς παραλληλισμούς και ότι οι μύθοι για τον τεμαχισμό τους και τα σχετικά δημόσια σύμβολα είναι αρκετές πρόσθετες αποδείξεις ότι είναι το ίδιο θεός που λατρεύεται από δύο διαφορετικούς πολιτισμούς.

Άλλες συγκριτικές Ελληνο-Αιγυπτιακές θεότητες προέκυψαν από αυτή την σύμπλεξη, συμπεριλαμβανομένων των θεών Serapis και Hermanubis . Ο Σέραπις πιστεύεται ότι ήταν και ο Άδης και ο Όσιρις και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουλιανός τον θεωρούσε ίδιο με τον Διόνυσο.

Ο Διόνυσος-Όσιρις ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο, καθώς οι Πτολεμαίοι ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από τον Διόνυσο και ως Φαραώ είχαν αξίωση για την καταγωγή του Όσιρι. Αυτή η σύνδεση ήταν πιο αξιοσημείωτη κατά την διάρκεια μιας τελετής θεοποίησης όπου ο Μάρκος Αντώνιος έγινε Διόνυσος-Όσιρις, δίπλα στην Κλεοπάτρα ως Ίσιδα-Αφροδίτη.

Οι αιγυπτιακοί μύθοι για τον Πρίαπο έλεγαν ότι οι Τιτάνες συνωμότησαν εναντίον του Όσιρι, τον σκότωσαν, χώρισαν το σώμα του σε ίσα μέρη και «τους γλίστρησαν κρυφά από το σπίτι». Όλα εκτός από το πέος του Όσιρις, που αφού κανείς τους «δεν ήταν διατεθειμένος να το πάρει μαζί του», το πέταξαν στο ποτάμι.

Η Ίσις, η σύζυγος του Όσιρι, κυνήγησε και σκότωσε τους Τιτάνες, συναρμολόγησε ξανά τα μέρη του σώματος του Όσιρι «σε σχήμα ανθρώπινης μορφής» και τα έδωσε «στους ιερείς με εντολή να αποδώσουν στον Όσιρι τις τιμές ενός θεού». Επειδή όμως δεν μπόρεσε να ανακτήσει το πέος διέταξε τους ιερείς «να του αποδώσουν τιμές θεού και να το στήσουν στους ναούς τους σε όρθια θέση».