ΠΩΣ Η ΑΦΙΞΗ ΛΑΩΝ ΣΕ ΝΕΑ ΕΔΑΦΗ ΕΠΕΦΕΡΕ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΥΗΜΕΡΙΑ Ή ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ

ΠΩΣ Η ΑΦΙΞΗ ΛΑΩΝ ΣΕ ΝΕΑ ΕΔΑΦΗ ΕΠΕΦΕΡΕ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΥΗΜΕΡΙΑ Ή ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας έγινε πολλές φορές ερχομός ενός λαού από τα εδάφη που αυτοί κατοικούσαν αρχικά σε νέα εδάφη που κατοικούσαν άλλοι λαοί, για διάφορους λογούς (π.χ. υπερπληθυσμός, έλλειψη καλλιεργήσιμης γης, λοιμός, λιμός, πείνα, φτώχεια, εμφύλιο, εξορία, τάση για απόκτηση με την βία ξένης περιουσίας/λάφυρα, σκλάβων, γης, αλλά και από μία τάση για εξερεύνηση και περιπέτεια).

Και στην συνέχεια, οι ίδιοι όταν έφτασαν σε νέα εδάφη που κατοικούσαν άλλοι πληθυσμοί, είτε ενώθηκαν μαζί τους ειρηνικά και ενσωματωθήκαν με επιγαμίες σε έναν νέο λαό, ή αυτό συνέβη μετά την κατάκτηση των γηγενών πληθυσμών σε ένα βαθμό, ενώ παράλληλα παρέμεινε ένα σημαντικό μέρος των κατακτημένων αυτών λαών σκλάβοι.

Αυτό συνέβη π.χ. στις απαρχές της ιστορίας της Ελλάδας με τον ερχομό των Ελλήνων στον χώρο την πατρίδας μας (κατά πολλούς Έλληνες ιστορικούς, π.χ. τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Διόδωρο κ.λ.π.), οι οποίοι όταν έφτασαν στον Ελληνικό χώρο ενώθηκαν κατά βάση ειρηνικά και με επιγαμίες με τους ντόπιους πληθυσμούς και δημιούργησαν έναν νέο ενιαίο λαό, τους Έλληνες, που εδωσαν το ονομα και την γλώσσα τους στον νέο αυτό λαό (https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_8.html, https://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_74.html, https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_24.html, https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_26.html).

Αυτό δεν ήταν κάτι το καινοφανές που συνέβη μόνο μία φορά, αλλά κάτι αντίστοιχο συνέβη πολλές φορές στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, π.χ. με την δημιουργία του Ρωσικού λαού, αφού με την ένωση του Σκανδιναβικού φύλου των Ρως με τους Σλάβους του Βόλγα, με τους οποίους ενώθηκαν κατά βάση ειρηνικά και με επιγαμίες με τους ντόπιους πληθυσμούς και δημιούργησαν έναν νέο ενιαίο λαό, τους Ρώσους του Κίεβου, που εδωσαν το ονομα και την γλώσσα τους στον νέο αυτό λαό.

Με αντίστοιχο τρόπο δημιουργήθηκε και το κράτος των Βουλγάρων όταν με την ένωση του τουρκικού φύλου των Βουλγάρων με τους Σλάβους του Δούναβη, με τους οποίους ενώθηκαν κατά βάση ειρηνικά και με επιγαμίες με τους ντόπιους πληθυσμούς και δημιούργησαν έναν νέο ενιαίο λαό, τους Βουλγάρους, που εδωσαν το ονομα και την γλώσσα τους στον νέο αυτό λαό, ενώ και οι Χετταίο όταν έφτασαν στην Μικρά Ασία ενώθηκαν με τους λαούς της.

Αλλά και στην Νότια και Λατινική Αμερική (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2018/01/blog-post_17.html, https://alophx.blogspot.com/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_23.html), όσοι Ινδιάνοι και επιζώντες Ίνκας και Αζτέκοι δεν εξοντωθήκαν ή δεν έγιναν σκλάβοι από τους Ισπανούς, πολλές φορές ενώθηκαν με επιγαμίες και δημιουργήθηκε και στις χώρες αυτές ένας λαός μιγάδων.

Αλλά και στο Αρχαίο Ισραήλ όταν οι Εβραίοι εισήλθαν στην χώρα αυτή επί του Ιησού του Ναυή και του Προφήτη Μωυσή, παρά την απαγόρευση της Παλαιάς Διαθήκης, έκαναν σε ένα μέρος τους προ των Κριτών επιγαμίες με τους ντόπιους λαούς που δεν υπέταξαν, ενώ το ίδιο έκαναν στην συνέχεια κατά την διάρκεια της Βαβυλωνίας Αιχμαλωσίας όσοι έμειναν στην Ιουδαία, στην Ιερουσαλήμ και στο Ισραήλ (με την δημιουργία των Σαμαρειτών με μίξη μέρους των Εβραίων με λαούς από την Μεσοποτάμια), όπως μετέπειτα και με την ένωση μέρους των Ισραηλιτών με τους Χαζάρους.

[Οι Εβραίοι ενώθηκαν από φυλές και τους αρχηγούς τους σε εάν Βασίλειο από τους Σαούλ και Δαβίδ, ενώ πιο πριν ενώνονταν μόνο από τους Κριτές στους πολέμους τους, όπως και οι χωρισμένοι κάτοικοι της Αττικής ενώθηκαν σε μία ενωμένη πόλη από τον Θησέα με τον συνοικισμό της Αττικής και της Αθήνας, ενώ μέχρι τότε ενώνονταν μόνο σε πολέμους, π.χ. τον Κέκροπα και τον Ερεχθέα].

Στην συνέχεια οι νεοφερμένοι εδραίωσαν την εξουσία τους στα εδάφη που κατέλαβαν ή ενσωματωθήκαν και δημιούργησαν ισχυρά φυλετικά αρχικά κράτη (που διόριζαν αρχικά τους ικανοτέρους και ισχυρότερους ηγέτες τους για να κάνουν τους πολέμους τους και στην συνέχεια έγιναν βασιλιάδες αυτών των λαών σταδιακά ή Αυτοκράτορες) που στην συνέχεια έγιναν Αυτοκρατορίες και πανίσχυρα Βασίλεια.

Αυτό συνέβη με την δημιουργία του ισχυρού αρχικού Μινωικού και μετέπειτα και του Μυκηναϊκού Βασίλειου στην Ελλάδα, της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλέξανδρου, της ένδοξης Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, των Χετταίων, των ισχυρών Βασιλείων των Ρως του Κίεβου και των Βουλγάρων, των Φράγκων επί Καρλομάγνου (https://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), των ισχυρών Βασιλείων του Δαβίδ και του Σολομώντα, όπως και της ισχυρής Ισπανικής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, στην οποία «Ο Ηλιός δεν έδυε ποτέ».

Σύντομα όμως λόγω εξωτερικών πολέμων που αποδυνάμωσαν τα κράτη αυτά, όπως και εσωτερικών τάραχων, τόσο από σφετεριστές που ήθελαν το στέμμα και την εξουσία, την αποδυνάμωση της εξουσίας των βασιλιάδων, την άνοδο της δύναμης των αριστοκρατών που αρπάζαν την γη του λαού και τον έκαναν να επαναστατήσει, τα παραπάνω κράτη διαλύθηκαν σε μικρότερα κομμάτια και αποδυναμώθηκαν (https://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post_7.html).

(π.χ. της Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας μετά τον Τρωικό πόλεμο, με την πολεμική και οικονομική εξάντληση από αυτόν, την διάσπαση της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στους Πολέμους των Διάδοχων στην Ελληνιστική Εποχή, της Ρωμανίας με την κατάληψη της Πόλης από τους Σταυροφόρους (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_3.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_12.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html, https://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_17.html, https://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_2.html), της διάλυσης της Αυτοκρατορίας των Χετταίων, του διαχωρισμού του κράτους του Καρλομάγνου, του κράτους των Ρως σε πολλά Βασίλεια, του Βασίλειου του Ισραήλ στα Βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ και  του χωρισμού της Ισπανικής Αυτοκρατορίας στα Ισπανικά εδάφη των Αψβούργων και τα Αυστριακά αντίστοιχα).

{Η καταπίεση των ευγενών επί του λαού μετά την πτώση των μοναρχών, οδήγησε αρχικά σε εξεγέρσεις, οι οποίες στην Αρχαιά Ελλάδα οδήγησαν στην πτώση των αριστοκρατών/ολιγαρχών με την άνοδο των τυράννων (π.χ. Πεισίστρατος, Κύψελος-https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_99.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_35.html, https://alophx.blogspot.com/2021/08/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_51.html, https://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_31.html, https://alophx.blogspot.com/2020/07/blog-post.html) και μετά στην δημοκρατία (π.χ. Κλεισθένης), όπως ακριβώς το ίδιο συνέβη και στην νεότερη Ευρωπαϊκή ιστορία΄

π.χ. στην Γαλλική Επανάσταση με την πτώση των μοναρχών και την άνοδο τυράννων (π.χ. Δαντών, Μαρά, Ροβεσπιέρος, Ναπολεοντας-https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_38.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.html, https://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_2.html, https://alophx.blogspot.com/2016/10/1815-1945.html), αλλά και μετά (ή και κατά) τον Α΄ΠΠ με την πτώση των μοναρχών, ακολουθήσαν πρώτα δικτάτορες/τύραννοι, π.χ. Μουσολίνι, Χίτλερ, Λένιν, Στάλιν, Μάο κ.λ.π. και μετά δημοκρατίες (ενώ όλοι τους έκαναν αποικίες, όπως οι Ελληνικές πόλεις επί τυραννώ, όπως οι δικτάτορες, αλλά και οι δημοκρατίες, τόσο στην Αρχαία, όσο και στην σύγχρονη ιστορία).

Σε άλλες περιπτώσεις, η κατάσταση αυτή οδήγησε σε επανάσταση κατά της ήδη υπάρχουσας ημί-ξένης μοναρχίας, πχ. των Ρωμαίων κατά των ημί-Ετρούσκων βασιλέων, και των Αμερικάνων κατά της Βρετανικής μοναρχίας.

Άλλες χώρες διατήρησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα την παράδοση και την μοναρχία, όπως και ισχυρό στρατό και τις αξίες, π.χ. τα Βασίλεια τω πάντα Ελληνικών Μακεδονίας και Ηπείρου μας (https://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_21.html) στην Ελληνιστική Εποχή (https://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_75.html, https://alophx.blogspot.com/2018/01/blog-post_27.html, https://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post_1.html, https://alophx.blogspot.com/2022/10/blog-post_27.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_19.html) και η μοναρχική Ρωσία στις μέρες μας, οι οποίες, η πάντα Ελληνική Μακεδονία μας και η Ρωσία ήταν υποτελείς και διαχωρισμένες για ένα διάστημα με το πέρας των Μακεδονικών Πολέμων και του Ψυχρού Πολέμου σε Ρώμη και ΗΠΑ/δυτικόδουλους ολιγάρχες αντίστοιχα, με τους μεν πρώτους να προσπαθούν ανεπιτυχώς να απελευθερωθούν με επανάσταση με τον Ανδρίσκο και τους δευτέρους επιτυχώς επί Πούτιν (https://alophx.blogspot.com/2022/10/blog-post_27.html, https://alophx.blogspot.com/2024/07/blog-post_6.html, https://alophx.blogspot.com/2022/02/blog-post.html)}.

Τότε κάποιοι λαοί, ομόφυλοι με τους παραπάνω ή και αλλόφυλοι βρήκαν την αφορμή να εισβάλουν στα εδάφη τους, π.χ. οι Δωριείς (ομόφυλοι των Μυκηναίων στα εδάφη τους) στους Μυκηναίους, όπως και οι λαοί της θάλασσας, οι Ρωμαίοι στα Ελληνιστικά κράτη και Βασίλεια, οι «Λαοί της Θάλασσας» στους Χετταίους, οι Μογγόλοι στους Ρώσους, οι Τούρκοι στους Βουλγάρους και την Ρωμανία, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί στα Ισπανικά υπερπόντια εδάφη, όπως και οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι στα εδάφη των Βασιλείων του Ιούδα και του Ισραήλ.

{Στην μεν είσοδο των Ισραηλιτών στην Χαναάν αυτοί επικαλέστηκαν την επάνοδο τους από την προσωρινή τους εξορία στην Αίγυπτο στην Γη της Επαγγελίας, ενώ οι Δωριείς στην Κάθοδο των Δωριέων, την επάνοδο των Ηρακλειδών στα πατρογονικά τους εδάφη, ενώ τόσο οι Ισραηλίτες, όσο και οι Δωριείς, είτε υπέταξαν, είτε έκαναν συμφωνίες με τους ντόπιους πληθυσμούς}.

Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύτηκαν και κάποιοι πειρατικοί λαοί, π.χ. οι Βίκινγκς (https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_1.html), οι οποίοι επιτέθηκαν στα εδάφη της διαλυμένης και αποδυναμωμένης Αυτοκρατορίας των Φράγκων επί των διάδοχων του Καρλομάγνου, όπως και των διαλυμένων Αβασσίδων, όπως έκαναν και οι μουσουλμάνοι πειρατές με την διάλυση της Αυτοκρατορίας των Αβασσίδων σε αυτή, στα Φραγκικά κράτη και στην Ρωμανία.΄

Τα ίδια ακριβώς έκαναν και οι Βρετανοί πειρατές ενάντια στην Ισπανική κυριαρχικά και στα εδάφη της στην Λατινική Αμερική, ότι ακριβώς έκαναν και οι Φοίνικες στην Αρχαιότητα, ακόμα και κάποιοι Αχαιοί μετά την πτώση της Μυκηναϊκής Αυτοκρατορίας στους Ομηρικούς χρόνους.

Στις μέρες μας, οπού αναμένεται μία νέα εισβολή ξένων κατακτητικών λάθρο-ισλαμιστών, τόσο στην πατρίδα μας, όσο και στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως την Δύση (https://www.noiazomai.net/pravda.html, https://www.noiazomai.gr/2017/08/armageddon-israel.html, https://www.noiazomai.net/turkoislam.html), θα πρέπει να παρθούν κατάλληλες αποφάσεις για την αποτροπή ενός τέτοιο ενδεχόμενο.

Άλλωστε δεν υπάρχει καμμιά νομοτέλεια ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί ιστορικά, δηλαδή βίαιη ή ειρηνική κατάκτηση ενός λαού από έναν άλλο, με σχέδια και σπόνσορες την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία, το Ιράν, την Μουσουλμανική Αδελφότητα (https://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, https://alophx.blogspot.com/2020/06/al-tawqa.html, https://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html), τον Σόρος/Σχέδιο Καλλέργη (https://alophx.blogspot.com/2022/11/blog-post_25.html, https://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_73.html, https://alophx.blogspot.com/2022/09/blog-post_21.html, https://alophx.blogspot.com/2023/03/blog-post_26.html) κ.λ.π.

Και αυτό αποδεικνύεται με την απόκρουση βίαιων εισβολών και προσπάθεια υποταγής παρόμοιων λαών από αποφασισμένων αυτοχθόνων λαών κατά των εισβολέων, π.χ. των Ελλήνων κατά των Γαλατών (https://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_29.html), των κάτοικων της Ρωμανίας κατά των Γότθων το 400 μ.Χ. (https://alophx.blogspot.com/2024/04/400-2024-update.html, https://alophx.blogspot.com/2016/12/406.html, https://alophx.blogspot.com/2024/06/blog-post_28.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html, https://alophx.blogspot.com/2019/09/blog-post_8.html) και των Σταυροφόρων μετά την πτώση της Πόλης το 1.204 μ.Χ. (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_3.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_12.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html, https://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_17.html, https://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_2.html), αλλά και του Μάριου και του Καίσαρα κατά των βάρβαρων Γερμανών εισβολέων (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_15.html, https://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/09/blog-post_23.html, https://alophx.blogspot.com/2024/01/blog-post_72.html, https://alophx.blogspot.com/2023/10/blog-post_53.html, https://alophx.blogspot.com/2021/02/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2024/07/blog-post_81.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html, https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_15.html, https://alophx.blogspot.com/2019/09/blog-post_8.html). 

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πράγματων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα καταλληλά μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Μυκηναίοι και Ηρακλείδες: Ιστορία και μυθολογία ενώνονται.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν ενδημικό φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα, σε όλες τις ιστορικές της φάσεις. Πριν ο βασιλικός οίκος των Μυκηνών κυριαρχήσει στην Ελλάδα χρειάστηκε να δώσει σκληρούς αγώνες κατά των άλλων Αχαϊκών βασιλείων, της Πελοποννήσου αρχικά, και της υπόλοιπης Ελλάδας αργότερα. Οι μύθοι του Ηρακλή, εθνικού ήρωα των Μυκηναίων, γεννημένο στη Θήβα και προπάτορα των Δωριέων (των Ηρακλειδών), είναι σε αυτό το σημείο διαφωτιστικοί.

Ο μύθος για τον καθαρισμό των στάβλων του βασιλιά της Ηλείας Αυγεία, έχει σχέση με τον πόλεμο των Μυκηναίων κατά των Ηλείων, ο οποίος τελείωσε με νίκη των πρώτων. Η βασιλική δυναστεία της περιοχής εκθρονίστηκε και η χώρα πέρασε στην «κηδεμονία» των Μυκηνών.

Σε ανάμνηση μάλιστα της νίκης του, ο θρύλος αναφέρει ότι, ο Ηρακλής καθιέρωσε τότε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχοντας εξασφαλίσει τον έλεγχο της Βόρειας Πελοποννήσου, οι Μυκηναίοι στράφηκαν κατά των Μεσσήνιων. Οι Μεσσήνιοι ηττήθηκαν και ο βασιλιάς τους Νηλέας σκοτώθηκε. Στη θέση του ανέβηκε στον θρόνο ο νεώτερος γιός του, ο Νέστωρ.

Απέμενε μόνο η κατάκτηση της Λακωνίας. Αυτή επετεύχθη με τν συνδρομή των Αρκάδων. Και εδώ ο παλαιός δυναστικός οίκος του Ιπποκόοντα καταλύθηκε και βασιλιάς ανέλαβε ο Τυνδάρεως, στενός φίλος του Ηρακλή. Η υποταγή ολόκληρης της Πελοποννήσου υπό το σκήπτρο του βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα ήταν πλέον γεγονός. Ουσιαστικά η εξέλιξη αυτή υπολογίζεται ότι επετεύχθη στις αρχές του 13^ου Αιώνα π.Χ.

Τόσο ο Απολλόδωρος ο Ρόδιος, όσο και ο Παυσανίας, κάνουν εκτενείς αναφορές για τα γεγονότα αυτά θεωρώντας ως πέρα για πέρα αληθινά. Άσχετα αν η μυθολογικές περιγραφές τους ήταν ακριβείς, σημασία έχει ότι περιγράφουν πολέμους που πράγματι έγιναν και που οδήγησαν στην αναγόρευση των Μυκηνών σε πρώτη Πελοποννησιακή δύναμη. Από εκεί και πέρα όμως άρχισε ο ανταγωνισμός με την άλλη αρχαία και ισχυρή πόλη, την Θήβα.

Η Θήβα τον 13^ο Αιώνα π.Χ. ήταν ισχυρότατη πόλη, επικεφαλής ή μέλος ενός συνασπισμού πόλεων της κεντρικής Ελλάδας. Την πόλη μάλλον κυβερνούσε βασιλιάς του οίκου των Μινυών. Οι Μινύες ήταν κατά πάσα πιθανότητα φύλο ιωνικό, ήταν δηλαδή συγγενείς φυλετικά με τους Μυκηναίους και συνδέονται με τους πρώτους νεολιθικούς πολιτισμούς του Σέσκλου και του Διμηνίου.

Ο επικεφαλής της Αργοναυτικής Εκστρατείας Ιάσων ήταν Μινύας στην καταγωγή, αλλά οι περισσότεροι αργοναύτες τους ήταν Μυκηναίοι. Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος κάνουν λόγο για τον οίκο των Μινυών.

Μινύες ήταν, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, και οι κάτοικοι της Λήμνου. Από το 2.000 π.Χ. ο οίκος των Μινυών ήλεγχε την Βοιωτία, τμήμα της Μαγνησίας, της Φθιώτιδας και της Φωκίδας με κέντρο τον βοιωτικό Ορχομενό. Ως τον 13ο αιώνα π.Χ. το κράτος αυτό ήταν αρκετά ισχυρό για να αψηφά την παντοδυναμία των Μυκηνών. Οι δύο συνασπισμοί δρούσαν και λειτουργούσαν ανταγωνιστικά μεταξύ τους και έτσι η σύγκρουση δεν άργησε να ξεσπάσει.

Ο πόλεμος αυτός πρέπει να θεωρείτε ο πρώτος καταγεγραμμένος ιστορικά που έλαβε χώρα στην Ελλάδα. Ο Όμηρος μας δίνει στα έπη του πολλά στοιχεία για αυτόν. Οι λόγοι που οδήγησαν στην ανάφλεξη ήταν δυναστικοί και φυσικά οικονομικοί.

Η παράδοση αναφέρει ότι η αφορμή δόθηκε όταν ο Άδραστος, βασιλιάς του Άργους, βοήθησε τον γαμβρό του Πολυνείκη κατά του αδερφού του Ετεοκλή, γιων του Οιδίποδα. Στο μεταξύ, την ίδια περίπου περίοδο συνέβαιναν εξίσου σημαντικά γεγονότα και στην Πελοπόννησο.

Μετά τον θάνατο του Ηρακλή, ο βασιλιάς των Μυκηνών Ευρυσθέας έδιωξε τους απογόνους του ήρωα από την Πελοπόννησο. Αυτοί , με επικεφαλής τον Ύλλο κατέφυγαν στην Αθήνα. Όταν ο Ευρυσθέας εκστράτευσε κατά των Αθηνών ηττήθηκε από τον ενωμένο στρατό των Ηρακλειδών και των Αθηναίων, κοντά στα Μέγαρα και σκοτώθηκε.

Έτσι έλειψε η δυναστεία του Περσέα από τις Μυκήνες, στον θρόνο των οποίων ανέβηκε τώρα ο Ατρέας (περί το 1.280 π.Χ. όπως αποδεικνύουν ενδείξεις καταστροφών στις Μυκήνες). Οι Ηρακλειδείς κατέφυγαν τελικά στην Θήβα. Από τότε σε τακτά χρονικά διαστήματα θα επιχειρούσαν να επιστρέψουν στην πατρογονική γη. Την πρώτη φορά που το επιχείρησαν ηττήθηκαν και ο Ύλλος σκοτώθηκε.

Για να αποτραπεί νέα κάθοδος τους ο Ατρέας οχύρωσε τον Ισθμό (περίπου το 1.250 π.Χ.), όπως αποδεικνύεται από τα ερείπια κυκλώπειων οχυρώσεων που εντοπίσθηκαν στην περιοχή. Όταν λοιπόν ο Πολυνείκης διεκδίκησε τον θρόνο των Θηβών, οι Πελοποννήσιοι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία που ζητούσαν και επιτέθηκαν κατά της Θήβας.

Επικεφαλής της επιχείρησης τέθηκε ο Αργείος Άδραστος. Στην επιχείρηση συμμετείχαν επίσης Αρκαδικά και Αιτωλικά στρατεύματα. Οι Πελοποννήσιοι έφτασαν μπροστά στη Θήβα και ζήτησαν από τους Θηβαίους να ικανοποιήσουν τα αιτήματα τους. Η πρόταση τους όμως δεν έγινε δεκτή και ο πόλεμος άρχισε. Οι πελοποννησιακές δυνάμεις επιτέθηκαν αλλά αποκρούστηκαν. Τότε οι Θηβαίοι, με την βοήθεια των συμμάχων τους Φωκέων και Ορχομενίων, αντεπιτέθηκαν.

Στη μάχη όμως που δόθηκε στον Ισμήνιο λόφο, κοντά στην πόλη, οι Θηβαίοι και οι συν αυτούς υπέστησαν συντριπτική ήττα και οι δυνάμεις τους αποσύρθηκαν εντός των τειχών. Στην συνέχεια οι Πελοποννήσιοι επιτέθηκαν ξανά κατά της πόλης αλλά αποκρούστηκαν και πάλι και δύο από τους ηγέτες του στρατού, ο Καπανεύς και ο Αμφιάραος, σκοτώθηκαν. Ακολούθησε η μονομαχία μεταξύ των δύο αδελφών, Ετεοκλή και Πολυνίκη, στην οποία όμως σκοτώθηκαν και οι δύο και η σύγκρουση παρέμεινε άκριτη.

Οι Πελοποννήσιοι εξακολούθησαν τις άκαρπες και αιματηρές επιθέσεις μέχρι που σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι αρχηγού, εκτός του Αδράστου. Ο τελευταίος εγκατέλειψε την πολιορκία και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, αφού πρώτα ζήτησε από τον βασιλιά της Αθήνας Θησέα, να απαιτήσει την ταφή των Πελοποννησίων νεκρών, που ο νέος βασιλιάς της Θήβας Κρέων, είχε διατάξει να μείνουν άταφοι.

Πράγματι ο Θησέας πίεσε τους Θηβαίους και παρέλαβε και έθαψε τους νεκρούς Πελοποννησίους. Έτσι έληξε η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας», με ήττα των Πελοποννησίων, όχι όμως τόσο συντριπτική ώστε να δοθεί το δικαίωμα στους Θηβαίους να επιχειρήσουν εισβολή στην Πελοπόννησο.

Οι Πελοποννήσιοι όμως επέμειναν και μερικά χρόνια αργότερα επανέλαβαν την επίθεση κατά της Θήβας. Αυτή την φορά επικεφαλής της επιχείρησης τάχθηκαν οι απόγονοι των νεκρών αρχηγών της πρώτης επιχείρησης, συμμετάσχοντες όλοι αργότερα στην κατά της Τροίας εκστρατεία.

Η «Εκστρατεία των Επιγόνων», όπως ονομάστηκε έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι ενωμένοι στρατοί των Μεσσηνίων, των Κορινθίων, των Μεγαρέων, των Αρκάδων και των Αργείων νίκησαν τους Θηβαίους στην μάχη της Γλίσαντας και κυρίευσαν την πόλη.

Μετά την τελική επικράτηση των Μυκηνών και σε αυτό τον σκληρό και μακροχρόνιο πόλεμο, ο διάδοχος του Ατρέα, Αγαμέμνων, απέμεινε απόλυτος κυρίαρχος σε όλη την Νότια, Κεντρική και Δυτική Ελλάδα.

Ένα επίσης σημαντικό αποτέλεσμα της Θηβαϊκής ήττας ήταν και η φυγή των Ηρακλειδών Βορειότερα. Αργότερα όταν μετά τον μακροχρόνιο Ιλιαδιακό (Τρωικό) Πόλεμο η δύναμη των Μυκηνών εξασθένησε, οι Ηρακλειδείς θα επανέλθουν στην πατρώα γη, συντελώντας, ακούσια, στη δημιουργία του μυθεύματος περί της «καθόδου των Δωριέων» (https://cognoscoteam.gr/archives/7457).

 

Η αφομοίωση τών Πελασγών

Όταν τα Ελληνικά φύλλα υπέταξαν τους Πελασγούς (κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία, άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα) δέχθηκαν από αυτούς ως μάλλον προηγμένοι τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους (την λατρεία των δυνάμεων της φύσεως ή του ουρανού και της γης) και τα ονόματα των θεών των τα οποία (κατά τον Ηρόδοτο και τον Πλάτωνα) είχαν λάβει από τους Αιγυπτίους, διότι στην αρχή λάτρευαν τους θεούς όπως ακριβώς και τα φύλλα της Άριας φυλής, δηλαδή άνευ ναού και ειδώλου.

Ο Λυκάων, υιός του Πελασγού και της Ωκεανίδας Μελιβόης, είναι ο πρώτος που θυσίασε βρέφος ανθρώπου επί του βωμού του Διός. Οι υιοί του αργότερα φιλοξενώντας τον Δία που είχε πάρει την μορφή ανθρώπου, παρέθεσαν κρέατα ανθρώπινα μαζί με κρέατα ζώων αλλά τιμωρήθηκαν για ασέβεια. Αυτό αντιπροσωπεύει τον μύθο μέσω του οποίου φαίνεται η διαφορά Ελλήνων - Πελασγών.

Ο Στράβων θεωρεί ότι το Δωδωνικό μαντείο είναι κτίσμα των Πελασγών Σελλών, λαού βάρβαρου και ρυπαρού, ο οποίος όμως είχε το χρίσμα να επικοινωνεί με τον Δία και να χρησμοδοτεί (27 και Θ1). Προς αυτό συμφωνεί και ο Όμηρος ο οποίος χαρακτηρίζει τους Σελλούς «ανυπτόποδες κοιμωμένους κατά γην και υποφήτας» (Π 235). Αλλά και ο Ηρόδοτος διαχωρίζει Έλληνες και Πελασγούς (Α57, 585, 136-140, 294-95, Η44 και σημ. 4).

Οι Πελασγοί σίγουρα ήταν διασκορπισμένοι μέσα στον Ελλαδικό χώρο αλλά έτσι ονομάζονται όλοι οι προέλληνες κάτοικοι και δηλαδή οι Κρήτες, Κάρες, Λέλεγες εις Κυκλάδες, Λυδοί, Φρύγιοι, Λύκιοι εις Μικράν Ασία) Απόδειξη ότι οι Πελασγοί είναι εξαπλωμένοι εις όλο τον ελλαδικό χώρο είναι οι πλείστες μνημειακές επιγραφές εις γλώσσα μη Ελληνική (https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/pelasgoi2.htm).

Ο Ηρόδοτος στο κείμενό του παραθέτει την ρητή μαρτυρία ότι οι Πελασγοί ήταν ξενόγλωσσο έθνος και εξηγεί πώς οι Έλληνες κυριάρχησαν στον Ελλαδικό χώρο με αποτέλεσμα να τους απορροφήσουν. Παραθέτω στο σημείο αυτό τη νεοελληνική μετάφραση του Ηροδότειου κειμένου (Ηρόδοτος, βιβλίον πρώτον, μτφρ. φιλολογικής ομάδας Κάκτου, Αθήνα 1.994 μ.Χ., σελ. 97-99):

"για τη γλώσσα των Πελασγών δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά, αλλά το ότι δεν ήταν Ελληνική μπορεί να το συμπεράνει κανείς πρώτα από τη γλώσσα ενός μέρους της φυλής των Πελασγών, που ζει τώρα στην πόλη Κρότωνα* πάνω από τους Τυρρηνούς, και που κάποτε ήταν γείτονες αυτών που τώρα ονομάζονται Δωριείς (τότε που οι Πελασγοί ζούσαν στην περιοχή που ονομάζουμε σήμερα Θεσσαλιώτιδα**) δεύτερον  από την γλώσσα των Πελασγών που έχτισαν την Πλακία και τη Σκυλάκη*** του Ελλήσποντου [...].

Αν όμως πρέπει να συμπεράνουμε απ’ αυτά, οι Πελασγοί θα μιλούν βάρβαρη γλώσσα. Αν λοιπόν όλοι οι Πελασγοί είχαν αυτή τη γλώσσα, το Αττικό έθνος, που ήταν Πελασγικό, όταν μεταβλήθηκε σε Ελληνικό, έμαθε και την Ελληνική γλώσσα [...].

Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν πάντα την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και, ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφτασαν στους τεράστιους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι ίδιοι οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός".

Αυτά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Ο Παναγιωτακόπουλος, απεναντίας, παραπέμποντας στο συγκεκριμένο χωρίο του Ηροδότου κάνει λόγο παραπλανητικά για απλή μετονομασία των Πελασγών σε Έλληνες (Πλεύρης Κ., Σκόπιμα λάθη, Αθήνα: Νέα θέσις 1.995 μ.Χ., σελ. 166, 168) και παραφράζοντας το κείμενο του αρχαίου ιστορικού αναφέρει ότι σύμφωνα με αυτό "οι κάτοικοι της Αττικής ενώ ήσαν Πελασγοί άλλαξαν και έγιναν Έλληνες"... Ο Παναγιωτακόπουλος, όμως, επίτηδες δεν μας λέει τι ακριβώς άλλαξαν και πονηρά σκεπτόμενος αφήνει να εννοηθεί ότι σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Αθηναίοι άλλαξαν απλώς ονομασία.

Ο αρχαίος ιστορικός, βεβαίως, δεν γράφει ότι οι Αθηναίοι μετονομάστηκαν απλώς σε Έλληνες, αλλά ότι έμαθαν κάποτε την Ελληνική γλώσσα! Ο Παναγιωτακόπουλος, ωστόσο, παραπληροφορώντας τους αναγνώστες του δικού του κειμένου συμπεραίνει με βάση δήθεν το χωρίο του Ηροδότου ότι οι Έλληνες αποτελούν απογόνους των Αρχαίων Πελασγών, οι οποίοι απλώς κάποτε μετονομάστηκαν σε Έλληνες. Τον ίδιο αβάσιμο ισχυρισμό διατυπώνει και ο φιλόλογος Απόστολος Τζαφερόπουλος (εφημερίδα "Ελληνική Αγωγή", φύλλο Ιανουαρίου 1.999 μ.Χ.):

"Οι Πρωτοέλληνες (Πελασγοί) είναι λαός προϊστορικός και οι νεοέλληνες αποτελούν τη συνέχεια εκείνων" (στο αποκαλυπτικό αυτό άρθρο του μάλιστα ο συγκεκριμένος φιλόλογος κάνει λόγο και για την "τεράστια υπεροχή του αίματος της Ελληνικής φυλής"...).

Όπως φαίνεται καθαρά από τη μετάφραση και όχι την παράφραση ή την παρερμηνεία του αρχαίου κειμένου, ο Ηρόδοτος κάνει σαφή διάκριση των Πελασγών από τους Έλληνες και δηλώνει ότι οι Πελασγοί ήταν ξενόγλωσσο φύλο που κάποτε απορροφήθηκε από το κυρίαρχο ελληνικό.

Επίσης, αξίζει να παραθέσει κανείς ορισμένα χωρία από αρχαίους συγγραφείς, στα οποία αποφεύγουν συστηματικά να παραπέμψουν οι "αρχαιολάτρες", όταν αρθρογραφούν. Η αποσιώπηση των κειμένων αυτών οφείλεται σε προφανείς λόγους:

Το περιεχόμενό τους αναιρεί τους ισχυρισμούς των "αρχαιολατρών" περί αυτοχθόνων και αμιγών Ελλήνων, που διατυπώνουν στην προσπάθειά τους να καταρρίψουν την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Ο Θουκυδίδης στην αρχή του πρώτου βιβλίου του (1, 2) γράφει (Θουκυδίδης, βιβλίο πρώτο, μτφρ. Αναστασίου Γεωργοπαπαδάκου, Αθήνα: Κάκτος 1.992 μ.Χ., σελ. 23-25):

"Είναι φανερό ότι η χώρα που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα δεν είχε μόνιμους κατοίκους τα παλιά τα χρόνια, αλλά γίνονταν τότε συχνές μεταναστεύσεις κι οι διάφοροι κάτοικοι, όταν πιέζονταν κάθε φορά από άλλα πολυαριθμότερα φύλα, εγκαταλείπανε εύκολα τον τόπο τους". Ο γεωγράφος Στράβων στο έβδομο βιβλίο του αναφέρει (Γεωγραφικά, βιβλίο έβδομο, μτφρ. Πάνου Θεοδωρίδη, Αθήνα: Κάκτος 1.994 μ.Χ., σελ. 131):

"Ο Eκαταίος ο Μιλήσιος λέει για την Πελοπόννησο ότι πριν από τους Έλληνες, την κατοίκησαν βάρβαροι. Και σχεδόν όλη η Ελλάδα στα αρχαία χρόνια υπήρξε κατοικία βαρβάρων, αν κάποιος λογαριάσει τις μαρτυρίες". Διαβάζοντας κανείς διάφορα άρθρα γραμμένα από "αρχαιολάτρες" δεν θα δει την παραμικρή αναφορά σε τέτοια κείμενα, που έρχονται σε αντίθεση με τα εθνικιστικά τους πιστεύω.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Είναι στη βορειοδυτική Θράκη. Ο Θουκιδίδης(Δ 109) μαρτυρεί την παρουσία Τυρρηνών στον Άθωνα.

**Δυτικά του Ολύμπου και της Όσσας.

***Ανατολικά της Κυζίκου στην Προποντίδα.

"Ελλάνικος δε ο Λέσβιος τους Τυρρηνούς φησί Πελασγούς πρότερον καλουμένους, επειδή κατώκησαν εν Ιταλία, παραλαβείν ην νυν έχουσιν προσηγορίαν. Έχει δε αυτώ εν Φορωνίδι ο λόγος ώδε: του Πελασγού του βασιλέως αυτών και Μενίππης της Πηνειού εγένετο Φράστωρ, του δε Αμύντωρ, του δε Τευταμίδης, του δε Νάνας. Επι τούτου βασιλεύοντος οι Πελασγοί υπ' Ελλήνων ανέστησαν και επί Σπινήτι ποταμώ εν τω Ιονίω κόλπω τας νήας καταλιπόντες Κρότωνα πόλιν εν μεσογείω είλον, και εντεύθεν ορμώμενοι την νυν καλεομένην Τυρσηνίην έκτισαν". (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, 1.28.3.1)

Μετάφραση: Ο Ελλάνικος ο Μυτιληναίος λέει ότι οι Τυρρηνοί λέγονταν παλιότερα Πελασγοί, όταν όμως εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία πήραν το τωρινό τους όνομα. Η ιστορία τους [που βρίσκεται] στην Φορωνίδα έχει ως εξής: Από τον βασιλιά τους τον Πελασγό και την Μενίππη την κόρη του Πηνειού γεννήθηκε ο Φράστωρ και από εκείνον ο Αμύντωρ, από τον Αμύντορα ο Τευταμίδης και από αυτόν ο Νάνας.

Κατά την Βασιλεία του Νάνα αναγκάστηκαν από τους Έλληνες να μεταναστεύσουν* και αφού εγκατέλειψαν τα πλοία τους στον Σπινήτη ποταμό στον Ιόνιο κόλπο κυρίευσαν τον Κρότωνα, μία πόλη στην ενδοχώρα και από εκεί ξεκινώντας έκτισαν την πόλη που στις μέρες μας λέγεται Τυρσηνίη.

*Ανέστησαν υπ' Ελλήνων: το ρήμα σημαίνει - μεταξύ άλλων - κάνω τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν (https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/pelasgoi1.htm).

Από τους πρώτους συγγραφείς πρώτος ο βαθύς ιστορικός Θουκυδίδης διείδε πως η εξάπλωση του ονόματος Έλληνες προήλθε από την κατισχύσεως των κατοίκων της Φθοιώτιδας, οι οποίοι από τον καιρό του Ομήρου μνημονεύονταν ως μία από τις τρεις φυλές του βασιλείου του Αχιλλέα, επί των άλλων συγγενικών λαών, οι οποίοι ζητούσαν την βοήθειά τους (Θουκ. Α’ γ΄).

Δηλαδή κατά την αντίληψη του μεγάλου ιστορικού Έλληνες ονομάστηκαν πρώτα οι σύμμαχοι των Ελλήνων της Φθοιώτιδας, η οποία δεν απέχει και πολύ από την αντίληψη των νεωτέρων, ότι Έλληνες ονομάστηκαν, πρώτα οι αμφικτιονικοί λαοί της αρχαίας Ελλάδας.

Του Έλληνα αυτού, του υιού του μυθικού Δευκαλίωνα και ισχυρότατου (κατά τον Θουκυδίδη) βασιλέα της Φθιώτιδας, ο οποίος είχε δώσει το όνομά του σε μία από τις φυλές της χώρας και θα άκμαζε προ του Τρωϊκού πολέμου, αφού προϋπήρχε αυτού, φυλή Ελλήνων στην Φθιώτιδα. Πλην του ειρημένου Έλληνα μνημονεύονταν από τους αρχαίους και άλλος Έλληνας, ο οποίος λεγόταν τρισέγγονος αυτού και υιός του Φθίου, υιού του Αχαιού και εγγονού του Ξούθου, υιού του πρώτου Έλληνα.

Ενώ δε οι αρχαίοι Έλληνες προς ερμηνεία του ονόματός τους έπλασαν τους περί του μυθικού τους γενάρχη μύθους, ο νεώτερος Ελληνικός λαός, εκ της δοξασίας, η οποία είναι κοινό κτήμα όλων των λαών, ότι το παρελθόν είναι καλύτερο του παρόντος και οι προγενέστεροι άνθρωποι ανώτεροι των σημερινών, έπλασαν εκ θαυμασμού για τα διασωθέντα έργα των προγόνων τους διάφορες παραδόσεις (βλ. Ν. Πολίτου, Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού τ. Α΄ αρ. 89, 90, 100, 101, 105 και 106) κατά τις οποίες οι παλιοί Έλληνες ήσαν «ψηλοί σαν τις ψηλότερες λεύκες» και δυνατό τόσο, ώστε «λύγιζαν και σίδερα» και ο «Έλληνας» και η «Ελλήνισσα», ο ήρωας και η ηρωΐς, στους οποίους προσωποποιείται ο Αρχαίος Ελληνικός λαός, τόσο πελώριοι και δυαντοί, ώστε το μνήμα του Έλληνα στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου είναι «πέντε μέτρα μάκρος και δυόμιση πλάτος» και η Ελλήνισα της αρχαίας Μεσσήνης «εβαστούσε απάνου στο κεφάλι της και ένεθε και τη ρόκα της» τον μονόλιθον (μήκους 6 μέτρων), ο οποίος χρησίμευε ως υπέρθυρον της αρκαδικής πύλης των τειχών της αρχαίας Μεσσήνης (https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/ellinas5.htm).

Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών "θεών" κατά τον Ηρόδοτο. Ο πατέρας τής ιστορίας Ηρόδοτος ντροπιάζει τους Νεοπαγανιστές.

Οι Νεοπαγανιστές μιλούν για "πατρώους θεούς", και κατηγορούν τον Θεό τών Χριστιανών ως "ξενόφερτο", παρά το ότι Εκείνος δήλωσε Θεός όλων τών ανθρώπων. Αντιθέτως όμως, οι δικοί τους "θεοί", είναι ξενόφερτοι από την Αίγυπτο, και ουδεμία σχέση έχουν με τους αρχαιότατους κατοίκους τού Ελληνικού χώρου. Αυτό δεν το λένε οι "ανθέλληνες" (κατ' αυτούς) Χριστιανοί, αλλά ο ίδιος ο πατέρας τής ιστορίας, ο Αρχαίος Έλληνας Ηρόδοτος!

Ο Έλληνας ιστοριογράφος Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, γράφοντας τον 5ο αιώνα π.Χ., υποστηρίζει ότι η θρησκεία των Ελλήνων της εποχής του προήλθε απ' την Αίγυπτο. Ασφαλώς δεν είναι "σιωνιστής", αλλά Έλληνας ειδωλολάτρης. Αν και το έργο του περιέχει μερικές ανακρίβειες και αναλήθειες, αποκαλείται "ο πατέρας της ιστορίας" λόγω της αντικειμενικότητας και της συστηματικής έρευνάς του.

Ιστορίαι Β' 4: «...Δώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους και ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι...»

Δηλαδή: "Λένε επίσης ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι δημιούργησαν τα ονόματα των δώδεκα θεών τα οποία υιοθέτησαν οι Έλληνες και ότι ήταν οι πρώτοι που ίδρυσαν βωμούς, αγάλματα και ναούς προς τιμήν των θεών και χάραξαν μορφές πάνω σε πέτρα".

Ιστορίαι Β' 50: «Σχεδόν δε και πάντων τα ουνόματα των θεών εξ Αιγύπτου ελήλυθε ες Ελλάδα. Διότι μεν γαρ εκ των βαρβάρων ήκει, πυνθανόμενος ούτω ευρίσκω εόν· δοκέω δ'ων μάλιστα απ' Αιγύπτου απίχθαι. Ότι γαρ δη μη Ποσειδεώνος και Διοσκούρων, ως και πρότερόν μοι ταύτα είρηται, και Ήρης και Ιστίης και Θέμιος και Χαρίτων και Νηρηίδων, των άλλων θεών Αιγυπτίοισι αιεί κοτε τα ουνόματα εστι εν τη χώρη. Λέγω δε τα λέγουσι αυτοί Αιγύπτιοι. Των δε ου φασι θεών γινώσκειν τα ουνόματα, ούτοι δε μοι δοκέουσι υπό Πελασγών ονομασθήναι, πλην Ποσειδώνος. Τούτον δε τον θεόν παρά Λιβύων επύθοντο· ουδαμοί γαρ απ' αρχής Ποσειδεωνος ουνομα έκτηνται ει μη Λίβυες, και τιμώσι τον θεόν τουτον αιεί. Νομίζουσι δ'ων Αιγύπτιοι ουδ' ήρωσι ουδε».

Δηλαδή: "Τα ονόματα όλων σχεδόν των θεών ήρθαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο [Ο Ηρόδοτος δεν εννοεί βέβαια ότι τα ίδια τα ονόματα των θεών του Ελληνικού πανθέου ήρθαν από την Αίγυπτο (γνωρίζει τη διαφορά στις ονομασίες τους, π.χ. Άμμων και Ζευς, Β 42), αλλά επειδή το όνομα αντιπροσωπεύει το σημαινόμενο, ότι οι ελληνικοί θεοί προσδιορίστηκαν και η λατρεία τους εγκαθιδρύθηκε και καθορίστηκε με βάση τους Αιγυπτιακούς]. Ξέρω από τις έρευνες που έκανα ότι ήρθαν απ' έξω και συγκεκριμένα από την Αίγυπτο, διότι τα ονόματα αυτά ήταν γνωστά στους Αιγύπτιους από τα βάθη των αιώνων με μόνες εξαιρέσεις, όπως είπα ήδη τα ονόματα του Ποσειδώνα και των Διόσκουρων [Ο Ποσειδών και οι Διόσκουροι ήταν προστάτες των ναυτικών.

Οι Αιγύπτιοι όμως μισούσαν την θάλασσα, οπότε δεν είχαν θαλάσσιες θεότητες] καθώς και της Ήρας, της Εστίας, της Θέμιδας, των Χαρίτων και των Νηρηίδων. Έχω την μαρτυρία των ίδιων των Αιγυπτίων γι' αυτό. Πιστεύω ότι οι θεοί, τους οποίους ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζουν, πήραν τα ονόματα τους από τους Πελασγούς [Εδώ πρόκειται για τους Πελασγούς που μετανάστευσαν αργότερα στην Αττική (βλ. Α 57) και όχι για τους πρώτους κατοίκους του ελληνικού χώρου με αυτό το όνομα], εκτός από τον Ποσειδώνα, τον οποίο έμαθαν από τους Λίβυους. Γιατί οι Λίβυοι είναι ο μόνος λαός που γνώριζε ανέκαθεν το όνομα του Ποσειδώνα και τον λάτρευε από την αρχαιότητα. Οι ήρωες δεν έχουν θέση στη θρησκεία των Αιγυπτίων".

Ιστορίαι Β' 52: «Έθυον δε πάντα πρότερον οι Πελασγοί θεοίσι επευχόμενοι, ως εγώ εν Δωδώνη οίδα ακουσας, επωνυμίην δε ουδ' ουνομα εποιεύντο ουδενί αυτων· ου γαρ ακηκόεσάν κω. Θεους δε προσωνόμασάν σφεας από του τοιούτου ότι κόσμω θέντες τα πάντα πρήγματα και πάσας νομάς είχον.

Έπειτε δε χρόνου πολλού διεξελθόντος επύθοντο εκ της Αιγύπτου απικόμενα τα ουνόματα των θεών των άλλων, Διονύσου δε ύστερον πολλώ επύθοντο· και μετά χρόνον εχρηστηριάζοντο περί των ουνομάτων εν Δωδώνη· το γαρ δη μαντηιον τουτο νενόμισται αρχαιότατον των εν Έλλησι χρηστηρίων είναι, και ην τον χρόνον τουτον μουνον.

Επεί ων εχρηστηριάζοντο εν τη Δωδώνη οι Πελασγοί ει ανέλωνται τα ουνόματα τα από των βαρβάρων ήκοντα, ανείλε το μαντηιον χράσθαι. Από μεν δη τούτου του χρόνου έθυον τοίσι ουνόμασι των θεών χρεώμενοι· παρά δε Πελασγών Έλληνες εδεξαντο ύστερον».

Δηλαδή: "Πιο παλιά, όπως πληροφορήθηκα στη Δωδώνη, οι Πελασγοί πρόσφεραν θυσίες κάθε είδους και προσεύχονταν στους θεούς χωρίς όμως να τους δίνουν ονόματα ή τίτλους, αφού δεν είχαν ακούσει ακόμα κάτι  τέτοιο. Τους αποκαλούσαν με την Ελληνική λέξη "θεοί" επειδή αυτοί "έθεσαν" και τακτοποίησαν τα πάντα με την πρέπουσα τάξη και επίσης αυτοί κυβερνούσαν.

Τα ονόματα των θεών έφτασαν πολύ αργότερα στην Ελλάδα από την Αίγυπτο κι έτσι τα έμαθαν οι Πελασγοί, με εξαίρεση αυτό του Διονύσου, τον οποίο γνώρισαν πολύ αργότερα· εκείνη την εποχή, λοιπόν, έστειλαν αντιπροσώπους στο μαντείο της Δωδώνης (το αρχαιότερο, και εκείνη την εποχή, μοναδικό μαντείο στην Ελλάδα) να ρωτήσουν πόσο ήταν σωστό να υιοθετήσουν βαρβαρικά στην χώρα ονόματα.

Το μαντείο απάντησε ότι μπορούσαν να τα χρησιμοποιούν. Κατά συνέπεια, από εκείνη την εποχή και ύστερα, οι Πελασγοί άρχισαν να επικαλούνται τους θεούς στις θυσίες, και από αυτούς πήραν τα ονόματα όλοι οι Έλληνες".

Ιστορίαι Β' 53: «Όθεν δε εγένετο έκαστος των θεών, είτε δη αιεί ήσαν πάντες, οκοίοί τε τινες τα είδεα, ουκ ηπιστέατο μέχρι ου πρώην τε και χθές ως ειπείν λόγω. Ησίοδον γαρ και Όμηρον ηλικίην τετρακοσίοισι έτσι δοκέω μέο πρεσβυτέρους γενέσθαι και ου πλέοσι· ουτοι δε εισι οι ποιήσαντες θεογονίην Έλλησι και τοίσι θεοίσι τας επωνυμίας δόντες και τιμάς τε και τέχνας διελόντες και είδεα αυτών σημηναντες· οι δε πρότερον ποιηταί λεγόμενοι τούτων των ανδρών γενέσθαι ύστερον, έμοιγε δοκέειν, εγένοντο. Τούτων τα μεν πρώτα αι Δωδωνίδες ιρήιαι λέγουσι, τα δε ύστερα τα ες Ησίοδον τε και Όμηρον έχοντα εγώ λέγω».

Δηλαδή: "Όμως ήταν, αν μπορώ να το θέσω έτσι, μόλις χθες που οι έλληνες έμαθαν για τη προέλευση και τη μορφή των διαφόρων θεών κι αν υπήρχαν ή όχι ανέκαθεν· γιατί ο Όμηρος και ο Ησίοδος, οι ποιητές που δημιούργησαν τη θεογονία και περιέγραψαν τους θεούς, αποδίδοντας σε αυτούς σωστά τους τίτλους, τις τιμές προς αυτούς και τις ασχολίες τους, έζησαν, πιστεύω, περίπου τετρακόσια χρόνια πριν από εμάς [γύρω στον 9ο αιώνα π.Χ.].

Όσο για τους ποιητές, που λέγεται ότι προηγήθηκαν, στη πραγματικότητα, πιστεύω, ήταν μεταγενέστεροι [Για παράδειγμα ο Ορφέας, ο Μουσαίος, ο Λίνος]. Για το πρώτο μέρος της αναφοράς μου σε αυτά τα θέματα, βασίζομαι στα λόγια της ιέρειας της Δωδώνης και για το δεύτερο μέρος, που αφορά στον Όμηρο και τον Ησίοδο, προβάλλω τις προσωπικές μου γνώμες".

Ιστορίαι Β' 58: «Πανηγύρις δε άρα και πομπάς και προσαγωγάς πρώτοι ανθρώπων Αιγύπτιοι εισι οι ποιησάμενοι, και παρά τούτων Έλληνες μεμαθήκασι. Τεκμήριον δε μοι τούτου τόδε· αι μεν γαρ φαίνονται εκ πολλού τεο χρόνου ποιεύμεναι, αι δε Ελληνικαί νεωστί εποιήθησαν».

Δηλαδή: "Επιπλέον, οι Αιγύπτιοι επινόησαν και δίδαξαν στους Έλληνες τις λατρευτικές συγκεντρώσεις, τις λιτανείες και τις λειτουργίες, γεγονός που αποδεικνύεται από την αδιαφιλονίκητη αρχαιότητα τέτοιων τελετών στην Αίγυπτο σε σύγκριση με την Ελλάδα, όπου εισήχθησαν μόλις πρόσφατα".

   Όντως η Ελληνική θεολογία και λατρεία από την εποχή του Ομήρου και μετά δεν είναι η αυθεντική μυκηναϊκή... Πολλοί καινούργιοι θεοί εφευρέθηκαν αργότερα με πρότυπα ξένους θεούς. Τέτοια παραδείγματα είναι ο Παν(αντιγραφή παλαιότερων Αιγυπτίων ζωόμορφων θεοτήτων), ο Σέραπις(Ελληνιστικό μείγμα Αιγυπτίων θεών με Έλληνες) και ο Ερμάνουβης(ελληνιστικό μείγμα του Αιγύπτιου Άνουβη με τον Έλληνα Ερμή). Όμως οι Έλληνες πρόσθεσαν και αρκετά ξένα θρησκευτικά έθιμα στη λατρεία τους, όπως η ιερή πορνεία.

Την εποχή του Ηροδότου η εκπόρνευση γυναικών για θρησκευτικούς λόγους γινόταν στην Βαβυλώνα(Ιστορίαι Α' 199), ενώ στην εποχή του Στράβωνος αυτό γινόταν και στην Ελλάδα(Γεωγραφικά C.535, C.537, C.559). Μήπως όμως θα έπρεπε να κλείσουμε τα μάτια στις αρχαίες πηγές και τα υπόλοιπα στοιχεία που διαθέτουμε, για να πιστέψουμε κάποιους (https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/xenoi1.htm).

Δωδεκάθεο: Η Πατρώα Θρησκεία των Αιγυπτίων…

Οι θεοί του Ολύμπου ήταν αιγυπτιακοί και όχι ελληνικοί, όπως μαρτυρούν οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς. Τι κοινό έχουν οι νεοπαγανιστές δωδεκαθεϊστές συντοπίτες μας, με τους Αιγύπτιους μετανάστες της χώρας μας, τους οποίους όμως απεχθάνονται λόγω των εθνικιστικών πιστεύω τους;

1. Όταν η ιστορία έχει κέφια: κατηγορούν τον Χριστιανισμό ως μη ελληνική θρησκεία, οι δωδεκαθεϊστές… αιγυπτιολάτρες! Τι κοινό έχουν οι νεοπαγανιστές δωδεκαθεϊστές συντοπίτες μας, με τους Αιγύπτιους μετανάστες της χώρας μας, τους οποίους όμως απεχθάνονται λόγω των εθνικιστικών πιστεύω τους;

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες κυρίως του Ηρόδοτου, του Εκαταίου του Αβδηρίτη και του Διόδωρου Σικελιώτη, οι τάχα «υπερ-Έλληνες» νεοπαγανιστές οφείλουν πολλές ευχαριστίες στους Αιγύπτιους μετανάστες του τόπου μας, επειδή οι πρόγονοί μας πήραν από τον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό, τους περισσότερους θεούς στους οποίους πιστεύουν σήμερα οι νέο-ειδωλολάτρες. Μάλιστα, αγαπούν τόσο πολύ τους αιγυπτιακής προέλευσης «θεούς», που την θρησκεία στην οποία τους εντάσσουν, την ονομάζουν «Πατρώα Θρησκεία». Βεβαίως, αυτό δεν είναι ψέμα, διότι το δωδεκάθεο αποτελούσε πράγματι «Πατρώα Θρησκεία», όχι όμως των Ελλήνων, αλλά των Αιγυπτίων!

Όταν λοιπόν οι νεοπαγανιστές (και οι κρυφοί θαυμαστές τους) διατυπώνουν το γνωστό τους εθνικιστικό υβρεολόγιο για τον Χριστιανισμό, επειδή δήθεν αποτελεί… εβραϊκή θρησκεία ή δήθεν αποτελεί θρησκεία μιας ξένης κοσμοθεωρίας (βλέπε ντοκιμαντέρ «Black Μπεεε»), τότε οι Χριστιανοί οφείλουμε να τους θυμίζουμε με επιμονή την Αιγυπτιακή προέλευση της θρησκείας του δωδεκαθεϊσμού. Αν δέχονται ότι οι εισαγόμενοι θεοί της Αιγύπτου αποτελούσαν «Πατρώα θρησκεία» των Ελλήνων, εξίσου τους είναι αδύνατο να αρνηθούν ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί την πίστη των Πατέρων μας εδώ και 17 Αιώνες.

2. Οι μαρτυρίες. Μαρτυρία #1: Ηρόδοτος. Ο Αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος (περ. 484 - περ. 430 π.Χ.) γράφει:

α) «Τα ονόματα όλων σχεδόν των θεών ήρθαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο. Ξέρω από τις έρευνες που έκανα ότι ήρθαν απ' έξω και συγκεκριμένα από την Αίγυπτο, διότι τα ονόματα αυτά ήταν γνωστά στους Αιγυπτίους από τα βάθη των Αιώνων»[1].

[Ο Ηρόδοτος δεν εννοεί βέβαια ότι τα ίδια τα ονόματα των θεών του Ελληνικού πανθέου ήρθαν από την Αίγυπτο (γνωρίζει τη διαφορά στις ονομασίες τους, π.χ. Άμμων και Ζευς), αλλά ότι οι Ελληνικοί θεοί προσδιορίστηκαν και η λατρεία τους εγκαθιδρύθηκε και καθορίστηκε με βάση τους Αιγυπτιακούς[2]].

Η ομολογία ότι οι νεοπαγανιστές λατρεύουν όχι τον ελληνικό, αλλά τον αιγυπτιακό πολιτισμό, μας οδηγεί στην ιδέα να τους προτείνουμε στις διαδικτυακές συζητήσεις, να πάνε να μείνουν στην Αίγυπτο και παρέα με τους αιγύπτιους να χαίρονται την εντελώς ξένη για την Ελλάδα ειδωλολατρική τους θρησκεία!

Μαρτυρία #2: Ηρόδοτος. Επίσης, σε άλλο σημείο ο Ηρόδοτος συμπληρώνει: «… σχετικά με τις μυστικές τελετουργίες της Δήμητρας, τις οποίες οι Έλληνες αποκαλούν Θεσμοφόρια […] ήταν οι κόρες του Δαναού που έφεραν αυτή την τελετή από την Αίγυπτο και δίδαξαν τις Πελάσγιες γυναίκες πώς να την εκτελούν»[3]. Μαρτυρία #3: Ηρόδοτος. Επιπλέον, ο Έλληνας ιστορικός μας βεβαιώνει τα εξής για τις Διονυσιακές τελετές (τις θυσίες προς τιμήν του, το έθιμο της φαλλικής λιτανείας κ.λπ.):

«Δεν θα παραδεχτώ ποτέ ότι οι παρόμοιες τελετές που οργανώνονται στην Ελλάδα και την Αίγυπτο είναι το αποτέλεσμα απλής σύμπτωσης - αν αλήθευε αυτό, οι τελετές μας θα είχαν Ελληνικό χαρακτήρα και δεν θα είχαν εισαχθεί πρόσφατα στην Ελλάδα. Ούτε θα δεχτώ ποτέ ότι οι Αιγύπτιοι πήραν από τους Έλληνες αυτό ή οποιοδήποτε άλλο έθιμό τους» [4]. Φανταστείτε: ο ίδιος ο Ηρόδοτος ομολογεί ότι οι τελετές αυτές δεν είχαν ούτε καν Ελληνικό χαρακτήρα!

Μαρτυρία #4: Εκαταίος Αβδηρίτης και Διόδωρος Σικελιώτης. Όπως και ο Ηρόδοτος, την εισαγωγή θεοτήτων από την Αίγυπτο, επιβεβαιώνει και ο Διόδωρος Σικελιώτης (1ος αι. π.Χ.) για τον οποίο μάλιστα γνωρίζουμε πως βρίσκεται σε συμφωνία με τον «Εκαταίο τον Αβδηρίτη, που επισκέφτηκε την Αίγυπτο στις αρχές του Τρίτου προ Χριστού Αιώνα»[5]. Άρα, ο Διόδωρος αποδέχεται και επιβεβαιώνει μια μαρτυρία δύο αιώνες αρχαιότερη, σύμφωνα με την οποία:

«… από την Αίγυπτο πήραν όλες τις γνώσεις για τις οποίες θαυμάστηκαν από τους Έλληνες. Ο Ορφέας, για παράδειγμα, πήρε από την Αίγυπτο τις περισσότερες από τις μυστικές τελετουργίες, τις οργιαστικές τελετές που συνοδεύουν τις περιπλανήσεις του και τη μυθική παράδοση για τις εμπειρίες του στον Άδη. Γιατί η λατρεία του Όσιρι είναι ίδια μ’ εκείνη του Διονύσου, ενώ της Ίσιδος είναι πανομοιότυπη με την αντίστοιχη της Δήμητρας και μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει»[6].

Είναι ντροπιαστικό, ότι οι νεοπαγανιστές θέλουν να μας επιβάλλουν ως δήθεν ελληνική, μια εντελώς ξένη θρησκεία την οποία οι πρόγονοί μας εισήγαγαν αυτούσια από την Αίγυπτο! Μαρτυρία #5: Εκαταίος Αβδηρίτης και Διόδωρος Σικελιώτης. Επίσης, οι δύο ιστορικοί συμφωνούν μαζί με τον Ηρόδοτο για την εισαγωγή των πρωτόγονων διονυσιακών τελετών:

«… Οι Έλληνες, παίρνοντας από την Αίγυπτο τα όργια και τις εορτές του Διονύσου, τιμούν το γεννητικό μόριο τόσο στα μυστήρια τους όσο και στις τελετουργίες και θυσίες προς τιμήν του θεού και το ονομάζουν φαλλό»[7].

Για άλλη μια φορά αξίζουν «συγχαρητήρια» στους νέο-ειδωλολάτρες και στον Θόδωρο Μαραγκό που έφτιαξε ολόκληρο ντοκιμαντέρ για να υμνήσει τις τόσο «λεπτεπίλεπτες» και «διακριτικές» τελετουργίες όπως αυτή, κατά την οποία θα πρέπει να φανταστούμε τους πρόγονούς μας να προσκυνούν με υψωμένα τα χέρια έναν… ορθωμένο φαλλό-τοτέμ σαν ιθαγενείς πρωτόγονης φυλής! Έ-λ-ε-ο-ς!

Μαρτυρία #6: Σχόλιο στα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου Ροδίου. Μια ακόμη σημαντική πληροφορία προκύπτει από σχόλιο στα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου Ροδίου (IV, 257-262c) το οποίο ξεκάθαρα αναφέρεται  σε δώδεκα [ιβ] θεούς της Αιγύπτου ως προστάτες των ζωδιακών συμβόλων[8]:

«Ίππυς δε τους Αιγυπτίους πρώτους γεγενήσθαι στοχάζεται εκ της του αέρος κράσεως και εκ του γονιμώτατον είναι το του Νείλου ύδωρ. γεγονέναι δε αυτούς φησιν ο Απολλώνιος προ του πάντα τα άστρα φανήναι. καθό την τε φύσιν κατανοήσαι αυτών δοκούσι και τα ονόματα θείναι, και τα μεν ιβ [12] ζώδια θεούς βουλαίους προσηγόρευον»[9].

Βεβαίως, η επιρροή αυτή από την Αίγυπτο συνεχίστηκε και κατά την ελληνιστική εποχή. Γνωρίζουμε ότι η Ελληνιστική θεότητα του Ερμή του Τρισμέγιστου «προέκυψε από τη μεταφορά στην ελληνική Θρησκεία του Αιγυπτιακού Θεού Θωθ […].

Με την εγκαθίδρυση της δυναστείας των Πτολεμαίων, Έλληνες έποικοι εγκαταστάθηκαν μεταξύ άλλων και στην ιερή πόλη του Θωθ. Από αυτόν τον ελληνικό πυρήνα και από την συγκρητιστική τάση της εποχής προέκυψε η ταύτιση του Ερμή και του Θωθ.

Σε όστρακο που χρονολογείται από τον 2ο αι. π.Χ. ιερέας του Θωθ τον αναφέρει ως Τρισμέγιστο. Η ονομασία του αυτή ήταν φυσικό να αποδοθεί και στον αντικαταστάτη του, τον Ερμή […] Την εποχή λοιπόν των Πτολεμαίων μεταφράζονται τα ιερά αιγυπτιακά κείμενα του Τρισμέγιστου Θωθ ως Τρισμέγιστου Ερμή πλέον»[10].

Μάλιστα, η αιγυπτιολατρεία είναι προφανής ακόμα και στις πιο «κατώτερες» θρησκευτικές της εκδηλώσεις, καθώς στην Αιγυπτιακή θρησκεία συνυπήρχαν ο ανθρωπομορφισμός και η αντίληψη για θεούς με μορφές ζώων. Οι πρόγονοί μας λοιπόν ήταν κανονικότατα παγανιστικά «πρόβατα» της αιγυπτιολατρείας, αφού τα απομεινάρια ακόμα και ζωόμορφων δανείων είναι υπαρκτά στην δήθεν «ελληνική πατρώα θρησκεία»:

1) Σύνδεση του Διόνυσου με μορφή ζώου μας αναφέρει ο Πλούταρχος (50 μ.Χ.-120 μ.Χ.): «Γιατί οι γυναίκες των Ηλείων, όταν ψάλλουν ύμνους στον Διόνυσο, τον παρακαλούν να έρθει σ’ αυτές με πόδι ταύρου; Ο ύμνος έχει ως εξής: Έλα, ήρωα Διόνυσε, / στον ιερό ναό των Ηλείων, / μαζί με τις Χάριτες, / στον ναό, με το ταυρίσιο πόδι σου, σπεύδοντας. Μετά τραγουδούν δυο φορές: ‘’Άξιε ταύρε’’»[11].

2) Αλλά και ο Όμηρος, ενδεχομένως να μας έχει παραδώσει ίχνη ζωόμορφων χαρακτηριστικών για τη θεά Ήρα, με μια φράση την οποία επαναλαμβάνει στην Ιλιάδα 14 φορές: «βοώπις πότνια Ήρη» (βοώπις= η έχουσα οφθαλμούς βοός, η βοϊδομάτα).

 3) Ο Arthur Bernard Cook, στο εκτενές κεφάλαιο «Ο Δίας ως ταύρος» παραθέτει παράσταση ενός Διός Ολβίου με κέρατα ταύρου σε στήλη της Αυτοκρατορικής εποχής (1ος αι. μ.Χ.) από τα περίχωρα της Κυζίκου[12].

4) Επίσης, η μυθική θεότητα Εκάτη, εμφανίζεται συχνά με τη μορφή διάφορων  ζώων, όπως άλογο, σκύλος, λύκος κ.λπ[13].

5) Γνωστότατος είναι και ο τραγόμορφος θεός Πάνας που περιγράφεται με κέρατα, σώμα  τριχωτό, κάτω άκρα τράγου και πόδια με σχιστή οπλή[14]. Μάλιστα, ο Ηρόδοτος γράφει: «Στην Ελλάδα, ο Ηρακλής, ο Διόνυσος κι ο Πάνας θεωρούνται οι νεότεροι θεοί. Στην Αίγυπτο, αντίθετα, ο Πάνας είναι πολύ αρχαίος…»[15].

3. Επίλογος

Οι παραπάνω μαρτυρίες είναι αρχαιότατες και ξεκάθαρες. Το Δωδεκάθεο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η «πατρώα θρησκεία» των… Αιγυπτίων και δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα η οποία απλώς εισήγαγε ξένους θεούς και τους άλλαξε τα ονόματα.

Να προσθέσουμε ότι καμία αντίρρηση των νεοπαγανιστών στις παραπάνω μαρτυρίες δεν πρέπει να γίνεται δεκτή. Όταν αρχαίες μαρτυρίες αναφέρουν τους δήθεν ελληνικούς θεούς ως αιγυπτιακούς, η μόνη μαρτυρία που θα μπορούσε να συζητηθεί είναι κάποια που θα έλεγε ότι οι θεοί δεν εισήχθησαν από την Αίγυπτο.

Δεν γνωρίζουμε να υπάρχει τέτοια ευθεία μαρτυρία άρνησης εισαγωγής θεών από την Αίγυπτο, αλλά και αν υπάρχει και θελήσουν να χαρακτηρίσουν το ζήτημα ως αμφιλεγόμενο, και πάλι τίποτε δεν βεβαιώνει τους νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς ότι η δήθεν «ελληνική πατρώα θρησκεία» δεν ήταν Αιγυπτιακή!

Μπορούμε λοιπόν κλείνοντας, να πούμε ότι οι νεοπαγανιστές και ο προσκείμενος στον εθνοκεντρισμό τους, Θόδωρος Μαραγκός, μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως… αιγυπτιολάτρες, και αφού ως γνήσια «πρόβατα» υιοθέτησαν μια εισαγόμενη θρησκεία. Με το καλό λοιπόν να πάνε να ζήσουν στην Αίγυπτο αφού τους αρέσει τόσο πολύ, και ελπίζουμε οι κάτοικοι εκεί να τους δεχτούν πιο φιλόξενα, απ’ ότι δέχτηκαν τους Αιγύπτιους μετανάστες οι -συνήθως- ρατσιστές και εθνικιστές αρχαιόπληκτοι της πατρίδας μας.

Σημειώσεις

[1] Στο πρωτότυπο: «Σχεδόν δε και πάντων τα ουνόματα των θεών εξ Αιγύπτου ελήλυθε ες την Ελλάδα. Διότι μεν γαρ εκ των βαρβάρων ήκει, πυνθανόμενος ούτω ευρίσκω εόν. Δοκέω δ’ ων μάλιστα απ’ Αίγυπτον απίχθαι» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,50). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη» (σειρά «Οι Έλληνες» #45), Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 101.

[2] Βλ. Σχόλια στο Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 270-271, σημ. #81.

[3] Στο πρωτότυπο: «Και της Δήμητρος τελετής περί, την οι Έλληνες Θεσμοφόρια καλέουσι […] αι Δαναού θυγατέρες ήσαν αι την τελετήν ταύτην εξ Αιγύπτου εξαγαγούσαι και διδάξασαι τας Πελασγιώτιδας γυναίκας» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,171). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 245.

[4] Στο πρωτότυπο: «Ου γαρ δη συμπεσείν γε φήσω τα τε εν Αιγύπτω ποιεύμενα τω θεώ και τα εν τοίσι Έλλησι. ομότροπα γαρ αν ην τοίσι Έλλησι και ου νεωστί εσηγμένα. Ου μεν ουδέ φήσω όκως Αιγύπτιοι παρ’ Ελλήνων έλαβον ή τούτο ή άλλο κου τι νόμαιον» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,49). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 99.

[5] Βλ. εισαγωγή στο Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1 (Βιβλιοθήκης ιστορικής, Βίβλος πρώτη)», Κάκτος, Αθήνα 1.997 μ.Χ., σελ. 22.

[6] Στο πρωτότυπο: «… εξ Αιγύπτου μετενηνέχθαι πάντα δι’ ων παρά τοις Έλλησιν εθαυμάσθησαν. Ορφέα μεν γαρ των μυστικών τελετών τα πλείστα και τα περί την εαυτού πλάνην οργια ζόμενα και την των εν άδου μυθοποιίαν απενέγκασθαι. την μεν γαρ Οσίριδος τελετήν τη Διονύσου την αυτήν είναι, την δε της Ίσιδος τη της Δήμη τρος ομοιοτάτην υπάρχειν, των ονομάτων μόνων ενηλλαγμένων» (Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλιοθήκη ιστορική» 1,95). Η μετάφραση από το Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1…», ό.π., σελ. 271-273.

[7] Στο πρωτότυπο: «Διό και τους Έλληνας, εξ Αιγύπτου παρειληφότας τα περί τους οργιασμούς και τας Διονυσιακάς εορτάς, τιμάν τούτο το μόριον εν τε τοις μυστηρίοις και ταις του θεού τούτου τελεταίς τε και θυσίαις, ονομάζοντας αυτό φαλλόν» (Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλιοθήκη ιστορική» 1,22). Η μετάφραση από το Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1…», ό.π., σελ. 81.

[8] Charlotte R. Long, «The twelve gods of Greece and Rome», E.J. Brill, New York 1987, σελ. 150: «A scholion on Apollonius Rhodius’ Argonautica […] refers to the Twelve Gods (of Egypt) as protectors of the zodiac signs».

[9] C. Wendel, «Scholia in Apollonium Rhodium Vetera» Berlin 1.935 μ.Χ., σελ. 274.

[10] Βλ. Εισαγωγή στο Ερμής Τρισμέγιστος, Άπαντα, τόμ. 4, «Μαγικά - Κυρανίδες», εκδ. Κάκτος, Αθήνα 2001 μ.Χ., σελ. 810-812.

[11] Στο πρωτότυπο: «Διά τι τον Διόνυσον αι των Ηλείων γυναίκες υμνούσαι παρακαλούσι βοέω πόδι παραγίνεσθαι προς αυτάς; έχει δ’ όντως ο ύμνος Ελθείν, ήρω Διόνυσε, / Αλείων ες ναόν / αγνόν συν Χαρίτεσσιν. / ες ναόν τω βοέω ποδι θύων. είτα δις επάδουσιν ‘’άξιε ταύρε’’» (Πλούταρχος, «Αίτια Ελληνικά» 299b). Η μετάφραση από το Πλούταρχος, «Ηθικά», τόμ. 8 (σειρά «Οι Έλληνες» #350), Κάκτος, Αθήνα 1.995 μ.Χ., σελ. 207.209.

[12] Βλ. Arthur Bernard Cook, «Zeus: A Study in Ancient Religion», Vol. 3, part 1, Cambridge University Press 1.940 μ.Χ., σελ. 629 (fig. 427). Βλ. και στο διαδίκτυο ΕΔΩ [17/6/2012].

[13] Βλ. Grimal Pierre, «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας», University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1.996 μ.Χ., σελ. 192α.

[14] Βλ. Grimal Pierre, «Λεξικό …», ό.π., σελ. 529β.

[15] Στο πρωτότυπο: «Εν Έλλησι μεν νυν νεώτατοι των θεών νομίζονται είναι Ηρακλέης τε και Διόνυσος και Παν, παρ’ Αιγυπτίοισι δε Παν μεν αρχαιότατος…» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,145). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 213 (https://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/aig_theoi_2.htm, https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/ksenos_orfeas_1.htm).

Εισαγόμενοι ψευτοθεοί από την Αίγυπτο.

Μόλις δημοσιεύσαμε τη μαρτυρία τού πατέρα τής ιστορίας Ηροδότου, ότι οι βασικοί "θεοί" των αρχαίων Ελλήνων ήταν Αιγυπτιακής προέλευσης, έσπευσαν οι Νεοπαγανιστές να βγάλουν τον Ηρόδοτο αναξιόπιστο. Όμως δυστυχώς γι' αυτούς, οι αρχαιολόγοι τον επιβεβαιώνουν...

Κόπτονται οι Νεοειδωλολάτρες, για τους "πατρώους" τους "θεούς". Και διαβάλλουν ακόμα και αρχαίους Έλληνες ιστορικούς προκειμένου να διατηρήσουν πεισματικά το παραμύθι τής "αυτοχθονίας" τών ψευτοθεών τους.

Όταν κάτι που λένε οι Αρχαίοι συγγραφείς τους αρέσει, το δέχονται τυφλά, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Όταν όμως τους χαλάει την συνταγή, απορρίπτουν τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό, έστω και αν αυτός είναι ο ίδιος ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΗΡΟΔΟΤΟΣ.

Ας δούμε μερικά ιστορικά στοιχεία για τη σχέση τών ψευτοθεών τους, με τους Αιγυπτίους δαίμονες: Αν μελετήσουμε την αιγυπτιακή θρησκεία, θα δούμε ότι πολλοί αιγυπτιακοί θεοί έχουν όμοια χαρακτηριστικά αλλά και ονόματα με κάποιους αντίστοιχους Ελληνικούς. Οι ενδείξεις για την λατρεία των Αιγυπτιακών θεών είναι συνήθως πολύ αρχαιότερες από εκείνες για την λατρεία των ελληνικών θεών. Μερικοί είναι οι παρακάτω:

Αθώρ - Αφροδίτη (έρωτας, σεξ). Νηίθ - Αθηνά (πόλεμος, υφαντική). Μαάτ - Θέμις (δικαιοσύνη, ευνομία). Μιν - Πρίαπος (φαλλικοί θεοί της γονιμότητας). Άνουβις (θεός-τσακάλι του ενταφιασμού και της ταρίχευσης) - Κέρβερος (σκύλος-φύλακας του Κάτω Κόσμου). Για το πόσο αρχαία είναι η λατρεία της Νηίθ (3η χιλιετία π.Χ.) δείτε εδώ: www.geocities.com/Athens/Acropolis/8669/neith.html

Η Νηίθ λατρεύεται από την 4η χιλιετία π.Χ. (προδυναστική περίοδος) ενώ η Αθηνά δεν πρέπει να είναι παλαιότερη της 2ης χιλιετίας π.Χ. Περίπου 2 χιλιετίες διαφορά!!! Προσέξτε επίσης την ομοιότητα τού ονόματος Νηίθ με την Αθηνά. Αν και αναγραμματισμένο, έχει διατηρήσει τα 3 από τα 4 γράμματα τού μητρικού ονόματος!

Ενδιαφέρον! Η αγαπημένη θεά τών αρχαίων Ελλήνων ειδωλολατρών, και μάλιστα τών Αθηναίων, προκύπτει... Αιγύπτια! Μήπως τελικά οι θεωρίες περί "Μαύρης Αθηνάς" δεν είναι τόσο άσχετες όσο τις παρουσιάζουν οι Εθνικιστικοί κύκλοι τής χώρας μας;

Μάλιστα, πολλοί από τους Μυκηναϊκούς θεούς (π.χ. Κομαουέντεια, Μνάσα, Δίουια, Δρίμιος, Πέρσης, Ποσιδαιεία κλπ.) εξαφανίστηκαν αργότερα και αντικαταστάθηκαν από καινούργιους θεούς. (Μήπως πρέπει να καταργηθούν οι "νεοεισαχθέντες" "θεοί", χάριν τών ΠΑΛΙΩΝ ΠΑΤΡΩΩΝ;)

Όμως για κάποιους από αυτούς τους "προδωμένους" και εγκαταλειμμένους αρχαίους "θεούς" μαζί με κάποιους γνωστούς, θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο, καθώς θα εξετάζουμε τις Μυκηναϊκές ανθρωποθυσίες προς τιμήν τους (https://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/aig.theoi1.htm)...

Οι μετατροπές στην έννοια τής λέξης: "Έλληνας" στο διάβα τών Αιώνων/ Τι "ξεχνούν" να πουν οι Νεοπαγανιστές στα θύματά τους.

Όταν οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι δήθεν καταφέρονται κατά τών Ελλήνων, ξεχνούν να πουν ότι η λέξη "Έλληνας" στην Ρωμαϊκή εποχή σήμαινε τον "ειδωλολάτρη". Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ι΄, Ελλάς σσ. 1-2.

Η ετυμολογία της λέξεως «Ελλάς» δεν έχει διευκρινιστεί. Κατά τον Γ. Κούρτιο έχει σχέση με τα ονόματα «σέλας», «σελήνη», «ελήνη(= λαμπάς)», κατά δεν τον Wilamowitz είναι συγγενές προς τα «ψελίζω», «σελλίζω», «ελλός», «έλλοψ», και τους «Σελλούς» ή «Ελλούς» της Δωδώνης.

Ίσως η λέξη συγγενεύει με την «Ελλοπία», όπου απαντά ως ονομασία διάφορων ελληνικών χώρων και όπου είναι δυνατόν να παράγεται από τον «έλλα» (λακωνιστί = καθέδρα, καθ’ Ησύχιο) ή του «έλος». Πάντως καμιά από τις προταθείσες ετυμολογίες δεν φαίνεται εντελώς πειστική. Ως προς την χρήση των λέξεων «Ελλάς» και «Έλληνες» παρατηρούμε ότι αυτές μάλλον αργά δήλωσαν ολόκληρο το Ελληνικό έθνος.

Στα Ομηρικά έπη ο όρος «Ελλάς» σήμαινε απλώς κάποια χώρα που ανήκε στο κράτος του Πηλέα και κατοικούμενη από τους Μυρμηδόνες, πατρίδα του Αμύντορα, πατέρα του Φοίνικα (Ι΄ 447 - 448, 478). Συναντάται στον Όμηρο και ως πόλη (στον κατάλογο των νέων, Β 683 - 684).

Κατά τον Στράβωνα (Θ΄ 431 - 432), οι μεν πίστευαν ότι η Ομηρική Ελλάδα είναι η Φθία (πρβλ. και Θουκυδίδη Α΄ 3 «τους μετ’ Αχιλλέως εκ της Φθιώτιδος, οίπερ και πρώτοι Έλληνες ήσαν») και αποτελεί το νότιο μέρος της Θεσσαλίας, οι δε ότι ήταν διάφορος της Φθίας χώρα ή πόλη. Θεωρείται όμως ως λίαν απίθανο να υπήρξε ποτέ πόλη της Ελλάδας που να ονομάζονταν «Ελλάς».

Κατά τον Busolt η Ομηρική χώρα Ελλάς ήταν από Ενιπέα, του Απιδανού και άλλων παραποτάμων του Πηνειού διαρρεομένη  Θεσσαλιώτιδα. Στα νεώτερα χωρία της Οδύσσειας το όνομα «Ελλάς» αποκτά μέγιστη έκταση γιατί σε αυτήν βρίσκουμε «καθ’ ην (ή αν΄) Ελλάδα και μέσον Άργος», όπου  «Ελλάς» καλείται η στερεά Ελλάδα και «Άργος» η Πελοπόννησος.

Οι Έλληνες στα Ομηρικά έπη καλούνται «Δαναοί» («φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες») και «Αργείοι» και «Αχαιοί» και η λέξη «Έλληνες» αναφέρεται μόνο στον κατάλογο των νέων (Β΄ 684), δηλαδή με την στενή έννοια, σήμαινε τους κατοίκους του κράτους του Πηλέα της Θεσσαλικής Ελλάδος. Εμφανίζεται η λέξη «Πανέλληνες» (Β530) που προφανώς σημαίνει το σύνολο των Ελλήνων.

Η λέξη Πανέλληνες που δηλώνει όλο το Ελληνικό γένος συναντάται πρώτη φορά στον Ησίοδο τον Ζ’ π.Χ. αιώνα (Έργα 528) και στον Αρχίλοχο (απ. 52). Κατά τις αρχές του ΣΤ΄ αιώνα υπήρχε ο όρος Έλληνες σε κοινή χρήση σημαίνοντας το σύνολο των Ελλήνων εφόσον προτού του 580 είχε επικρατήσει η λέξη «Ελλανοδίκαι» που δήλωνε τους κριτές των Ολυμπιακών αγώνων.

Πρώτος ο Αριστοτέλης μετέθεσε την παλαιότατη Ελλάδα από την Θεσσαλία στην Ήπειρο και κυρίως στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου «(ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον· και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν.

Αύτη δ’ εστιν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον· ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν· ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες» (Μετεωρ. 352α). Μάλλον η γνώμη αυτή του Αριστοτέλη κατά την οποία η Ελλάδα βρίσκονταν στην Δωδώνη να πηγάζει από έναν μύθο που διαδόθηκε τον Δ΄ αιώνα π.Χ. από τους Μολοσσούς, στην περιοχή των οποίων βρισκόταν τότε η Δωδώνη.

Ο μύθος αυτός για να εμπεδώσει την Ελληνική καταγωγή του βασιλικού οίκου των Μολοσσών, παρίστανε τον Δευκαλίωνα ιδρυτή του ιερού της Δωδώνης. Ο Αριστοτέλης ασπάσθηκε τον μολοσσικό μύθο πρόθυμα, τόσο περισσότερο όσο κατά την Ηλιάδα (Π΄ 233 -235) στην Δωδώνη διαμένουν οι Σελλοί,  των οποίων το όνομα μπορεί να θεωρηθεί ότι συγγενεύει με εκείνο των Ελλήνων. Πάντως η Δωδώνη πρέπει να θεωρηθεί ως μια από τις κοιτίδες του ελληνικού έθνους.

Το όνομα «Ελλάς» από την στενή σημασία του Ομήρου επεκτάθηκε και σήμαινε πρώτα την Στερεά Ελλάδα χωρίς όμως την Πελοπόννησο (πρβλ «την Ελλάδα και Πελοπόννησον» Δημοσθ. 19, 303) και της Θεσσαλίας και έπειτα όλες τις από Έλληνες κατοικημένες χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου και ακόμη και της Μ. Ασίας (Ηροδ. 1, 92, Ξενοφ. Αναβ. 6, 5, 23), στην οποία αντιτίθεται «η παρ’ ημίν Ελλάς» (Ξενοφ., Ελλ. 3, 4, 5.)

Κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους μετά την ευρεία εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας στην Ανατολή, «Έλληνες» και «ελληνίζοντες» και «ελληνισταί» ονομάζονταν όλοι αυτοί που μιλούσαν ελληνικά, έστω και αν ήταν αλλοεθνείς.

Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού οι λέξεις αυτές σήμαιναν τους Εθνικούς - ειδωλολάτρες και ο «Ελληνισμός» σήμαινε τον Εθνισμό και την Ειδωλολατρία. Στα μέσα του Ε’ αιώνα ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Θεοδώρητος ο Κύρρου ονομάζει τους ιερείς του Βάαλ «ιερείς τών Ελλήνων».

Το όνομα Ελλάς επέζησε κατά τους μέσους χρόνους, τουλάχιστον στην επίσημη γλώσσα της διοικήσεως του κράτους. Έτσι νωρίτερα από το 535 μ.Χ. και επί Ιουστινιανού δημοσιευθέν σύγγραμμα του Ιεροκλέους «Συνέκδημος», η υπό ανθυπάτου διοικούμενη «επαρχία της Ελλάδος» περιλαμβάνει την Στερεά, την Πελοπόννησο, την Εύβοια και διάφορα άλλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους.

Αυτή η επαρχία, περιέχει 79 πόλεις και μητρόπολη είναι η Κόρινθος. Αργότερα το «θέμα Ελλάδος» κατά το «Περί των θεμάτων» σύγγραμμα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, αποτελείται από την Αττική, Βοιωτία, Φωκίδα, Λοκρίδα, Εύβοια, Κυκλάδες και την μέχρι του Πηνειού Θεσσαλία.

Πρωτεύουσα αυτού του θέματος είναι η Θήβα. Κατά τον ΙΑ΄ και ΙΒ΄ Αιώνα μ.Χ. τα δύο θέματα Ελλάδας και Πελοποννήσου συναντώνται ενωμένα σε ένα θέμα με πρωτεύουσα συνήθως την Κόρινθο. Του θέματος Ελλάδος οι κάτοικοι ονομάζονται ελλαδικοί.

Μετά από την άλωση της Κων/πολης από τους Λατίνους το 1.204 μ.Χ., το όνομα Ελλάς εξαφανίζεται ως δηλωτικό διοικητικής περιφέρειας αλλά τουναντίον από τους ίδιους χρόνους καθίσταται συχνότερη η χρήση των λέξεων Έλληνες και Ελλάς με την ευρύτερη εθνολογική και πολιτιστική σημασία.

Ο Ιωάννης ο Γ΄ Δούκας ο Βατάτζης, ο Αυτοκράτορας της Νικαίας (.1222 μ.Χ.- 1.255 μ.Χ.) σε επιστολή του προς τον Πάπα Γρηγόριον τον Θ΄  («Αθήναιον», τ. Α΄ σ. 373 -378) γράφει «ότι τε εν τω γένει των Ελλήνων ημών η σοφία βασιλεύει» και μετά «ότι μεν ουν από του ημετέρου γένους η σοφία και το ταύτης ήνθησεν αγαθόν».

Ο σουλτάνος της Αιγύπτου και Συρίας Νασίρ Νασρεδδίν Μοχάμεδ, γράφει προς τον Ανδρόνικο Γ΄ τον Παλαιολόγο (1328-1341) προσαγορεύοντάς τον «κληρονόμο της βασιλείας των Ρωμαίων» και τον αποκαλεί «σπάθην του βασιλέως των Μακεδόνων» και «ανδρειότητα της βασιλείας των Ελλήνων».

Ο διάδοχος του Σουλτάνου Νασίρ Νασρεδδίν Χασάν, το 1.348 μ.Χ., σε επιστολή προς τον Ιωάννη ζ΄ τον Κατακουζηνό (εκδ. Βόννης σ. 94 - 99) ονομάζει αυτόν «σπάθη των Μακεδόνων» και «βασιλέα των Ελλήνων». Ο Νικηφόρος Γρηγοράς , κατά τους ίδιους περίπου χρόνους, λέει για τον Πατριάρχη Γρηγόριο του Κυπρίου που έζησε τον ΙΓ΄ αιώνα, «διαβόητος εν τοις τότε γενόμενος Έλλησιν».

Ο Ιωάννης ο Αργυρόπουλος προσφωνεί τον Ιωάννη Η΄ τον Παλαιολόγο (1.425 μ.Χ.-1.448 μ.Χ.) «ω της Ελλάδος ήλιε βασιλεύ» (Σάθα, Momuments τ. Α΄ σ. ΧΙΙ). Ο δε τελευταίος στην Κων/πολη Χριστιανός βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος, που και αυτός, όπως και οι προκάτοχοί του, έφερε τον τίτλο του «βασιλέως και αυτοκράτορος Ρωμαίων», στην προσλαλιά του κατά την προτεραία της αλώσεως, αποκαλεί την Κωνσταντινούπολη «ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων».

Μετά την άλωση της Κων/πολης από τους Τούρκους, καθόσον ολοένα το Ελληνικό έθνος θα αποκτά ζωηρότερη συνείδηση του εαυτού του, το όνομα Έλληνας και Ελλάδα περιβάλλονται υπό αυτού με μείζονα αίγλη και καθίσταται εις αυτό αεί προσφιλέστερο. Ο ιστορικός Λαόνικος Χαλκοκονδύλης γράφει «Ελλήνων πράγματα», «Ελλήνων βασίλειον», «Ελλήνων βασιλεύς» και με τους Έλληνες εννοούσε τους Χριστιανούς Ρωμηούς.

Ο Αντώνιος ο Έπαρχος μόνο με τις λέξεις «Έλληνες» και «Ελλάς» σημαίνει τους ομοεθνείς και την πατρίδα του. Κατά την επανάσταση του 1.821 μ.Χ. το έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία των Ελλήνων και της Ελλάδος.

Η συνέλευση της Επιδαύρου που συνέταξε το «Προσωρινόν πολίτευμα τής Ελλάδος» εξέδωσε την 1^η Ιανουαρίου 1.822 μ.Χ. κήρυγμα, με το οποίο «το Ελληνικόν έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν… κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις εθνικήν συντεταγμένων συνέλευσιν… την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Έτσι το έθνος, άμα την έναρξη του μακριού απελευθερωτικού αγώνα, απέβαλε επίσημα εις το νέο κράτος το ελληνικό όνομα «Ελληνική Επικράτεια, Ελληνική Πολιτεία, Βασίλειον της Ελλάδος, Ελληνική Δημοκρατία».

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς για το μέγεθος τής αμάθειας και τής αχαριστίας τών Νεοπαγανιστών, που κατηγορούν ως "ανθέλληνες" τους Χριστιανούς. Αυτούς που διέσωσαν και έδωσαν στη λέξη: "Έλληνας" εθνικό νόημα (https://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/ellinas1.htm).