ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει μόνο τα σημαντικότερα και διασημότερα περιστατικά και προσωπικότητες της ιστορίας, τα οποία την επηρέασαν και διαμόρφωσαν σημαντικά με τις πράξεις τους, και των οποίων πολλές φορές ο βίος και οι πράξεις μοιάζουν καταπληκτικά.

Όμως υπάρχουν και λιγότερο γνωστές ιστορικές ομοιότητες προσώπων και γεγονότων στην ιστορία που διαμόρφωσαν σημαντικά σε αυτή. Κάποιες από αυτές αναφέρονται και στο παρόν άρθρο.

Έτσι, η ήττα του αλαζόνα Ρωμαίου στρατηγού Ρέγουλου και ο θάνατος του σε μάχη με τους Γαλάτες μην περιμένοντας ενισχύσεις για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα, θυμίζει τον αντίστοιχο θάνατο του επίσης αλαζόνα Βασιλιά της Μακεδονίας, Πτολεμαίου του Κεραυνού και τον θάνατο του σε μάχη με τους Γαλάτες μην περιμένοντας ενισχύσεις για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα.

Και επίσης τον αντίστοιχο θάνατο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ουάλη και τον θάνατο του σε μάχη με τους Γότθους μην περιμένοντας ενισχύσεις για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα (ότι δηλαδή είχε πράξει ενάντια στους Καρχηδονίους ο Λόνγκους).

Ο θάνατος του Αμπντ Ραχμάν σε μάχη με το ιππικό που εξαπέλυσε ενάντια στους Φράγκους του Κάρολου Μαρτέλου, οι οποίοι είχαν λάβει περίπου την μορφή Αρχαίας οπλιτικής Φάλαγγας, θυμίζει τον αντίστοιχο θάνατο του Μαρδονίου σε μάχη με το ιππικό που εξαπέλυσε ενάντια στους Έλληνες υπό την διοίκηση του Παυσανία, οι οποίοι είχαν λάβει την μορφή Αρχαίας οπλιτικής Φάλαγγας.

Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, τόσο ο Άραβας, όσο και ο Πέρσης στρατηγός βρισκόταν υπό τις διαταγές φιλήδονων, αλαζόνων και ανήλεων ηγετών (του Χισάμ και Ξέρξη αντίστοιχα).

Στην Πολιορκία της Ορλεάνης ο ερχομός του Αέτιου είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Ούννων που κόντευαν να καταλάβουν την πόλη αυτή, όταν το ιππικό του έπεσε αιφνιδιαστικά πάνω τους.

Ομοίως, στην Β’ Πολιορκία της Βιέννης ο ερχομός του Σομπιέσκι είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Τούρκων που κόντευαν να καταλάβουν την πόλη αυτή, όταν το ιππικό του έπεσε αιφνιδιαστικά πάνω τους.

Η πρώτη μάχη της Μεγιδδώ κερδήθηκε ουσιαστικά στην Αρχαιότητα από τον Τούθμωσι τον Γ’, όταν αυτός πέρασε τον στρατό του από το μεσαίο υπέρμετρα κακοτράχαλο πέρασμα της περιοχής, το οποίο δεν περίμεναν να περάσει οι αντίπαλοι του ο ίδιος και αιφνιδιάζοντας τους, τους νίκησε.

Αντίστοιχα το 1918, η τελευταία μέχρι τώρα μάχη της Μεγιδδώ κερδήθηκε ουσιαστικά στην Αρχαιότητα από τον στρατηγό Τζορτζ Αλενμπί, όταν αυτός, κατά ομολογία και του ιδίου, διαβάζοντας το σχέδιο μάχης του Τούθμωσις, πέρασε και αυτός τον στρατό του από το μεσαίο υπέρμετρα κακοτράχαλο πέρασμα της περιοχής, το οποίο δεν περίμεναν να περάσει οι αντίπαλοι του ο ίδιος και αιφνιδιάζοντας τους, τους νίκησε.

Υπήρξαν όμως και βίοι μεγάλων προσωπικοτήτων, των οποίων οι ζωές, σε αντίθεση με τους «Βίους Παράλληλους» του Πλουτάρχου, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κυριολεκτικά «Βίοι αντίθετοι».

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Ξέρξη. Ο δε Μέγας Αλέξανδρος ονομάστηκε πολύ επιτυχημένα από κάποιους ιστορικούς ως ένας «αντι-Ξέρξης».

[Η δε πορεία που ακολούθησε ο Ξέρξης από την Περσία, ήταν πρώτα κατά της επαναστατημένης Βαβυλώνας και της Αιγύπτου, τις οποίες υπέταξε με ανηλεείς σφαγές, ενώ στην συνέχεια κατευθύνθηκε μέσω του βασιλικού δρόμου στην Μικρά Ασία και στην Ελλάδα, οπού με την διάβαση του από τον Ελλήσποντο μέσω Τρωάδας (Τροίας), επιτέλεσε ανθρωποθυσία.

Η δε πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν η ακριβώς αντίθετη, αφού κατευθύνθηκε αρχικά μέσω της διάβασης του Ελλήσποντου, στην Τροία οπού επιτέλεσε αναίμακτες θυσίες στους θεούς και αθλητικούς αγώνες.

Στην συνέχεια, μέσω του βασιλικού δρόμου κατευθύνθηκε στην Μικρά Ασία, και αμέσως Μέτα στην Αίγυπτο και την Βαβυλώνα, τις οποίες απελευθέρωσε και προσάρτησε παντελώς ειρηνικά και προς χαρά των λαών τους και αργότερα κατευθύνθηκε προς την Περσία].

Συγκεκριμένα, ο Μέγας Αλέξανδρος, κοντός στο ύψος, μεγάλωσε μαζί σαν μια ομάδα και με στενή φιλιά με πολλούς άλλους μαθητές, υπό τον Αριστοτέλη, ενώ έλαβε και μια έκδοση της Σπαρτιάτικης αγωγής στην νεαρή του ηλικία, ενώ ο πανύψηλος Ξέρξης μεγάλωσε μέσα στην πολυτέλεια, ως κάτι το μοναδικό και χωρίς στενούς φίλους.

Ο Ξέρξης ήταν φιλήδονος και είχε πολλές γυναίκες και παλλακίδες, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν εγκρατής και είχε συνάψει γάμο ή είχε σχέσεις μόνο με τρεις γυναίκες στην ζωή του (την Βαρσίνη, την Ρωξάνη και την Στάτειρα).

Ο δε Ξέρξης ήταν στην ουσία ένας μέθυσος, λάγνος, λαίμαργος, φιλήδονος και ανηλεής τύραννος, ο δε Μέγας Αλέξανδρος ακριβώς το αντίθετο.

Η διαδοχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε με την βία, αφού ο στρατηγός Άτταλος με αποτυχημένο πραξικόπημα μετά την δολοφονία του πατέρα του Αλεξάνδρου, Φίλιππου του Β’, να καταλάβει την εξουσία, ενώ του Ξέρξη έγινε φυσικά μετά τον φυσικό θάνατο του πατέρα του Δαρείου του Α’.

Με την άνοδο του στην εξουσία, ο Ξέρξης εξόντωσε τους αδερφούς του, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος αγαπούσε και προστάτευε τον αδερφό του, τον Φίλιππο τον Αρριδαίο, αφήνοντας τον να ζει με άνεση και ασφάλεια.

Ο Ξέρξης ήταν αλαζόνας, ασεβής είχε ύβρη (μαστίγωσε την θάλασσα) και πίστευε πως ήταν «θεός», ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ευσεβής, και όταν τραυματίστηκε κάποτε από βέλος στην Γάζα, είπε στους συντρόφους του: «Κοιτάξτε, αυτό που βγαίνει από την πληγή μου είναι ανθρώπινο αίμα και όχι το Ιχώρ των θεών».

Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβόταν τα ήθη, τα έθιμα, τον πολιτισμό και την πίστη κάθε λαού, ενώ ο Ξέρξης όχι.

Οι Έλληνες σεβάστηκαν τους αντίπαλους βασιλείς και στρατηγούς (δεν αποκεφάλισαν το πτώμα του Μαρδονίου, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος φρόντισε να θάψει με σεβασμό το πτώμα του Δαρείου του Γ’), ενώ ο Ξέρξης αποκεφάλισε το πτώμα του ηρωικού βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας ικανότατος Βασιλιάς και πολεμιστής, γενναιόψυχος και γενναιόδωρος που οδηγούσε ο ίδιος τον στρατό του στις μάχες και τον ενέπνεε με το παράδειγμα του, ενώ ο Ξέρξης δεν πολέμησε ποτέ του, ήταν αλαζόνας και τους έβλεπε όλους ως δούλους του.

Επίσης, ο Μέγας Αλέξανδρος σε αντίθεση με τον Ξέρξη και όλους τους Αχαιμενίδες βασιλιάδες της Περσίας, δεν ξεκίνησε την βασιλεία του με άπειρα πλούτη (https://www.true.gr/ta-chrysorychia-tou-m-alexandrou-ti-apeginan-amythiti-thisavri-ton-person/), ενώ όταν κατέλαβε τους επί αιώνες συσσωρευμένους και αχρησιμοποίητους θησαυρούς των Περσών (αξίας περίπου 100 δις σημερινών δολαρίων), τους χρησιμοποίησε άμεσα για την υλοποίηση της πολιτικής και οικονομικής ανόρθωσης της νεοπαγούς Αυτοκρατορίας του (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CF%86%CF%85%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81/).

Τα δε χρήματα που συσσωρεύτηκαν με την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας ήταν τόσο πολλά, που κατάφεραν χάρις σε αυτά οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και οι Επίγονοι αυτών να εξοπλίζουν τους στρατούς τους και να χρηματοδοτούν τους μεταξύ τους πολέμους για τα επόμενα 40 χρόνια!!!  

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι και Βασιλιάς στην Μακεδονία, την περίοδο της έναρξης των Περσικών Πολέμων, ήταν ο Αλέξανδρος ο Α΄, του οποίου το Βασίλειο είχε υποδουλωθεί τότε στους Πέρσες.

Αυτός βοήθησε στην Ελευθερία της Ελλάδας, τόσο της Βόρειας (Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη), όσο και της Νότιας από τους Πέρσες, όταν παραμονές της μάχης των Πλαταιών αποκάλυψε κρυφά τα σχέδια των Περσών για την επίθεση τους στους Έλληνες.

Και όταν τον ρώτησαν οι αξιωματικοί της Συμμαχίας της Κορίνθου γιατί το έκανε αυτό, ο ίδιος διατρανώνοντας την Ελληνικότητα των Μακεδόνων ήδη από την Αρχαιότητα, απάντησε ότι ως Έλληνες δεν θα άφηνε ποτέ τους συμπατριώτες του να υποδουλωθούν στους Πέρσες.

Μετά δε και την ήττα των Περσών, όταν αυτοί πέρασαν από την τότε υπόδουλη σε αυτούς Μακεδονία, ο Αλέξανδρος επαναστάτησε εναντίον των υποχωρούντων τμημάτων τους, τα αποδεκάτισε και απελευθέρωσε με τον τρόπο αυτό το βασίλειο του.

Και πάλι όταν έπεσε η Περσική Αυτοκρατορία, αυτός που την κατέστρεψε ήταν πάλι ένας βασιλιάς Αλέξανδρος από την Μακεδονία, ο Αλέξανδρος ο Γ’ ο Μέγας.

Αντίστοιχα, ο Πέρσης βασιλιάς με τον οποίο ξεκίνησαν οι Περσικοί Πόλεμοι ήταν ο Δαρείος ο Α’ ενώ ο τελευταίος Πέρσης βασιλιάς του οίκου του Δαρείου, ήταν και πάλι Δαρείος, ο Δαρείος ο Γ’ ο Κοδομανός.

Ο δε Ξέρξης σκότωσε ένα εκατομμύριο ανθρώπους, όσους ακριβώς και ο Μουσολίνι (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84/)].

Και οι δυο τους πολέμησαν σε τρεις μεγάλες μάχες (ο Ξέρξης σε Θερμοπύλες, Σαλαμίνα και Πλαταιές, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος σε Γραικό, Ισσό και Γαυγάμηλα). Ο Ξέρξης στην μεγάλη ναυμαχία που έκανε στην Σαλαμίνα ηττήθηκε, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έκανε καμία ναυμαχία.

Επίσης ο Μέγας Αλέξανδρος κέρδισε σε κάθε μάχη που πολέμησε και πολλαπλασίασε κατά εκατό φορές τα εδάφη του κράτους του, ενώ ο Ξέρξης ηττήθηκε σε κάθε μάχη (στις δε Θερμοπύλες κέρδισε μια «κολοβή» δήθεν νίκη με προδοσία), και έχασε πολλά εδάφη και μίκρυνε κατά πολύ το κράτος του.

Και οι δυο κατέλαβαν τις μεγαλύτερες πόλεις των εχθρών τους και τις κατέκαψαν (οι Πέρσες την Αθηνά σαν «εκδίκηση για την Ιωνική Επανάσταση» και την βοήθεια που προσέφεραν οι Αθηναίοι στους Ελληνικότατους Ίωνες, ενώ οι Έλληνες υπό τον Μεγάλο Αλέξανδρο την Περσέπολη ως εκδίκηση για το κάψιμο της Αθήνας, καθώς και άλλων Ελληνικών πόλεων).

[Τόσο στην εποχή του Λεωνίδα ο προδότης ονομαζόταν Εφιάλτης και δολοφονήθηκε μετέπειτα, ενώ και στην περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένας προδότης Αθηναίος στρατηγός ονομαζόταν Εφιάλτης και σκοτώθηκε σε μάχη με τον Μέγα Αλέξανδρο].

Και οι δυο κατέλαβαν μέσω της χρήσης ντόπιων κάποια σημαντικά περάσματα με περικύκλωση (τις Θερμοπύλες ο Ξέρξης και τις Περσίδες Πύλες ο Μέγας Αλέξανδρος).

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την Περσέπολη, αντίκρισε ένα πεσμένο άγαλμα του Ξέρξη, αρνήθηκε να το σηκώσει και είπε: «Δεν πρόκειται να σε σηκώσω Ξέρξη. Δεν ξεχνώ τις σφαγές και τις καταστροφές που έκαναν τα στρατεύματα σου στην Ελλάδα», θέλοντας να δείξει ότι έφτασε τελικά η ώρα της τιμωρίας της δυναστείας του Δαρείου και τα εγκλήματα του. 

Ο Ξέρξης πέθανε δολοφονημένος και πλήρως ατιμασμένος και ηττημένος από τον σωματοφύλακα του Αρτάβανο, ενώ υποστηρίζεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε ύστερα από δηλητηρίαση των στρατηγών του.

Ο δε διάδοχος του Ξέρξη, ο Αρταξέρξης ο Α’, κατάφερε να αποφύγει την δολοφονία από τον Αρτάβανο, να κυβερνήσει το κράτος του πολλά χρονιά και να συνεχίσει την δυναστεία του, ενώ ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος ο Δ’, βασίλεψε για λίγα έτη και δολοφονήθηκε από τον Κάσσανδρο, κάτι που έσβησε την δυναστεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

[Λέγεται δε ότι οι άνθρωποι που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας, είτε προς το καλό, είτε προς το κακό, γίνονται κερασφόροι. Αυτό συμβαίνει κατά κάποιους, εξαιτίας της τεράστιας εσωτερικής τους έντασης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα, τα πλευρά του κρανίου τους να παραμορφώνονται και να μετατρέπονται σε προεξοχές (https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/o-dikerws-kai-to-islam/).

Για τον λόγο αυτό, τόσο ο Μωυσής (το γνωστό διάσημο άγαλμα του Μιχαήλ Αγγέλου), ο Αττίλας, ο Βούδας, καθώς και ο Μέγας Αλέξανδρος, εκτός των άλλων λόγων (π.χ. λόγω ομοιότητας σε απεικόνιση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία ή για να δείξει την περιοχή της πρώτης πρωτεύουσας του βασιλείου, τις Αίγες-κατσίκες), όπως και άλλες μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες, παρουσιάζονται σε πολλά νομίσματα, αγάλματα και επιγραφές με τον τρόπο αυτό].

Αντίθετα, οι βίοι των πιο ανήλεων δικτατόρων της ιστορίας, του Χίτλερ και του Στάλιν παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες.

Έτσι και οι δυο μεγάλωσαν σε φτωχές οικογένειες, με βίαιους και μέθυσους πατέρες, που έδερναν αυτούς και τις μητέρες τους (τους οποίους αποχωρίστηκαν ή έχασαν πρόωρα), οι οποίες είχαν αδυναμία στα παιδιά τους, όπως και αυτά σε αυτές.

Και οι δυο έχασαν αδέρφια από αρρώστιες σε μικρή ηλικία, ενώ ταυτόχρονα και οι ίδιοι ταλαιπωρήθηκαν από πολλές αρρώστιες. Αρχικά και οι δυο τους ήταν καλοί και επιμελείς μαθητές (ή φοιτητές), αλλά αργότερα παράτησαν τα μαθήματα τους και στράφηκαν αλλού για «ανέλιξη και καθοδήγηση».

Και οι δυο έχασαν την πίστη τους στον Χριστιανισμό και στράφηκαν σε επικίνδυνες πολίτικες θεωρίες (ο Χίτλερ στον μυστικιστικό γερμανικό εθνικισμό του Βάγκνερ και τον Νίτσε, ενώ ο Στάλιν στον κομμουνισμό του Μαρξ), κάτι που υπήρξε μοιραίο για τον κόσμο από τα άπειρα εγκλήματα και θύματα αυτών, κάτι που απέδειξε πλήρως την μετέπειτα φράση του Έλιοτ:

«Όποιος δεν θέλει να προσκυνήσει τον Θεό, θα προσκυνήσει έναν Χίτλερ ή έναν Στάλιν στην θέση του».

Και οι δυο διαμόρφωσαν την ιδεολογία τους εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ και οι δυο έγιναν μέλη παράνομων και ακραίων πολιτικών οργανώσεων (το κομμουνιστικό κόμμα για τον Στάλιν και το Γερμανικό Εργατικό κόμμα ή μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα για τον Χίτλερ), στις οποίες κατάφεραν να ανέλθουν γοργά στην ιεραρχία αυτών, μέσω δολοπλοκιών και συγκρούσεων.

Όταν κατάφεραν δε να αναλάβουν την ηγεσία των κομμάτων αυτών, απομάκρυναν άμεσα τους πολιτικούς του αντίπαλους και διόρισαν δικούς τους σε καίριες θέσεις αυτών, ενώ δημιούργησαν και παραστρατιωτικές ομάδες κρούσης.

Στην συνέχεια, οι δυο κατάφεραν να καταλάβουν την ηγεσία των κρατών τους, είτε με εκλογές (οι Ναζί), είτε με πραξικόπημα (οι κομμουνιστές στην Ρωσία).

Επίσης, τόσο οι κομμουνιστές στην Ρωσία, όσο και οι Ναζί στην Γερμανία, ανήλθαν στην εξουσία των κρατών τους με την διοχέτευση σε αυτούς ξένων χρηματικών κεφαλαίων, γερμανικών στην περίπτωση των Σοβιετικών (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), και αμερικάνικων στην περίπτωση των Ναζί.

Παράλληλα, τόσο ο Στάλιν, όσο και ο Χίτλερ αντιμετώπισαν απόπειρες πραξικοπημάτων εναντίον τους.

Αμέσως μετά, και οι δυο με αφορμή κάποιο περιστατικό κήρυξαν το κράτος τους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και άρχισαν να διώκουν κάθε φανταστικό και μη αντιφρονούντα και αντίπαλο τους (ο Χίτλερ μέσω του καψίματος του Ράιχσταιγκ, ο Στάλιν μέσω της δολοφονίας του Ρικώφ).

Και οι δυο παρέλαβαν μια χώρα με μεγάλα προβλήματα και ανεργία, δημιούργησαν μια κρατική ελεγχόμενη οικονομία, ενώ έκαναν τα πάντα για να εκβιομηχανίσουν το κράτος τους σε σύντομο χρονικό διάστημα, και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν τάχιστα έναν νέο και πανίσχυρο μηχανοκίνητο στρατό.

Και οι δυο δημιούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αντίπαλους του (πολιτικούς εχθρούς και εθνότητες, ο Χίτλερ μάλιστα εμπνεύστηκε τα δικά του από τα Γκουλάγκ του Στάλιν), ενώ θαύμαζαν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλο.

Και οι δυο εκτέλεσαν τους στρατηγούς τους και απαγόρευαν επί ποινή θανάτου σαν προδοσία οποιαδήποτε απόπειρα υποχώρησης ή παράδοσης (ο Στάλιν στην αρχή, ο Χίτλερ στο τέλος).

Στην συνέχεια, οι δυο δικτάτορες συμμάχησαν μεταξύ τους, μέσω του Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ (https://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%89%CF%86-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/), και μοίρασαν μεταξύ τους την Ανατολική Ευρώπη, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην έναρξη του Β’ ΠΠ.

[Και οι δυο κατανάλωναν λαίμαργα κάποια φαγητά ή ποτά (ο Χίτλερ την σοκολάτα και ο Στάλιν την βότκα), ενώ και οι δυο έβλεπαν επιπλέον Αμερικάνικες ταινίες (γουέστερν ή Τσάρλι Τσάπλιν)].

Στην διάρκεια δε αυτού του πολέμου, οι δυο δικτάτορες ήρθαν σε σύγκρουση μεταξύ τους (δυο τύραννοι μονομαχούν), και μέσω του πολέμου αυτού, η μεν Γερμανία κατέλαβε για ένα διάστημα ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης και έγινε υπερδύναμη, ενώ για την ΕΣΣΔ το ίδιο συνέβη μετά το τέλος του πολέμου.

Μετά τον θάνατο του Χίτλερ το κράτος του κατέρρευσε στην περίοδο της διακυβέρνησης του διάδοχου του Καρλ Ντένιτς, ενώ μετά τον θάνατο του Στάλιν άρχισε η παρακμή της ΕΣΣΔ την περίοδο της διερεύνησης των διάδοχων του, η οποία έληξε με την κατάρρευση του κράτους αυτού το 1989.

Και οι δυο κατατυράννησαν τους λαούς τους, ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και εθνοτήτων, για ολοκαυτώματα (των Ευρωπαϊκών λαών, των Ελλήνων και των Εβραίων οι Ναζί, των Ελλήνων της ΕΣΣΔ, των Ουκρανών, και άλλων εθνοτήτων της ΕΣΣΔ ο Στάλιν). 

Τέλος στις μέρες μας, και οι δυο αυτοί δικτάτορες, έχουν πολλούς οπαδούς (τους Νεοναζί ο Χίτλερ και τους Νεοσταλινιστές ο Στάλιν), οι οποίοι επιθυμούν την ανάδειξη στην ηγεσία των κρατών τους άτομα τα οποία θα εφαρμόσουν σε αυτές και στον κόσμο, τις ίδιες ακριβώς πολιτικές με τον Χίτλερ και τον Στάλιν.

Θα μπορούσε εδώ να αναφερθεί ότι και ο Αρταξέρξης Γ’ των Περσών και ο Φίλιππος ο Β’ έχουν παράλληλους βίους.

Και οι δυο σκληραγωγήθηκαν από την παιδική τους ηλικία. Και οι δυο ανέλαβαν ένα κράτος από αδυνάμους προκάτοχους, το οποίο ήταν ουσιαστικά διαλυμένο, με κατεστραμμένη οικονομία, πολλοί στρατηγοί τους είχαν επαναστατήσει και διεκδικούσαν τον θρόνο, είχαν εισβάλει σε αυτό και εξωτερικοί εχθροί, ενώ πολλά εδάφη και στρατιώτες είχαν χαθεί.

(π.χ. η Αίγυπτος, η Μικρά Ασία, η Φοινίκη και η Κύπρος για τον Αρταξέρξη, ενώ οι Ιλλυριοί σκι οι Παιάνες είχαν καταλάβει πολλά εδάφη της Μακεδονίας).

Σε σύντομο όμως χρόνο και παρά τις δυσκολίες, και οι δυο αναδιοργάνωσαν τον στρατό τους, και με την διαδοχή ορθής πολιτικής, διπλωματίας και πολλών νικών (και κάποιων ηττών), κατάφεραν να εκδιώξουν τους εισβολείς, να επανενώσουν και να δυναμώσουν εκ νέου το κράτος τους, να εξοντώσουν τους σφετεριστές, ακόμα και να επεκτείνουν σημαντικά τα εδάφη του.

Τέλος και οι δυο δολοφονήθηκαν στο απόγειο της δύναμης τους (ο Φίλιππος από έναν σωματοφύλακα του, ενώ ο Αρταξέρξης δηλητηριάστηκε από τον πανούργο ευνούχο του, τον Βαγώα).

Ο Σελευκίδης βασιλιάς Αντίοχος ο Γρυπός, ανάγκασε την μάνα του να πιει το ποτήρι με το δηλητήριο που του ετοίμαζε, όπως ακριβώς έπραξε και ο Δαρείος ο Γ’ με τον ευνούχο Βαγώα που σχεδίαζε το ίδιο για αυτόν.

Τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στον Μεσαίωνα, υπήρχαν Ιεροί Πόλεμοι, οι τέσσερις της Αρχαίας Ελλάδας, οι Σταυροφορίες, καθώς και η τζιχάντ των μουσουλμάνων (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html).

Επιπλέον, τόσο στην Αρχαία Ελλάδα, όσο και στον Μεσαίωνα, υπήρξαν διώξεις των υποστηρικτών του ηλιοκεντρικού συστήματος (Αναξαγόρας, Κοπέρνικος, Γαλιλαίος), όπως και στις δυο αυτές περιπτώσεις υπήρχε Ιερά Εξέταση (π.χ. με τον θάνατο του Σωκράτη για την εισαγωγή νέων θεοτήτων, μάλιστα και στις δυο περιπτώσεις στην Αρχαία δημοκρατική Αθηνά).

Τα παλαιοτέρα «επαγγέλματα» στον κόσμο, είναι η κατασκοπία, η πειρατεία, η πορνεία, και ο στρατός.

Στην απόκρουση δε της εισβολής των Μογγόλων του Κουμπλάι Χαν στην Ιαπωνία, τότε υπό την ηγεσία του Τοκιμούνε, συνέλαβαν και πολλοί συμμαχικοί στον ίδιο πειρατές και κουρσάροι.

Το ίδιο συνέβη και στην απόκρουση της εισβολής των Ισπανών του Φιλίππου του Β’ στην Αγγλία, τότε υπό την ηγεσία της Ελισάβετ της Α’, στην οποία συνέλαβαν και πολλοί συμμαχικοί στην ίδια πειρατές και κουρσάροι.

Επίσης, λέγεται ότι ο τυφώνας που διέλυσε τα πλοία των Μογγόλων στην Ιαπωνία στην διάρκεια της Μογγολικής εισβολής (πιο γνωστός σε όλους μας ως «καμικάζι»), προήλθε από τις μαζικές και κοινές προσευχές του Ιαπωνικού λαού στον Θεό για σωτήρια.

Όπως ακριβώς συνέβη πολλούς Αιώνες πριν, στην διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης από τους Αβάρους, χάρις στην θύελλα που προήλθε από τις μαζικές και κοινές προσευχές των κάτοικων της Πόλης στον Θεό για σωτήρια.

Παρόμοια με τις καταστροφές αυτές υπήρξε και η καταστροφή του στόλου του Ξέρξη στην Χερσόνησο του Άθω (από μεγάλη θύελλα), την οποία οι Αρχαίοι Έλληνες απέδωσαν στην οργή του Ποσειδώνα έναντι του ασεβούς Ξέρξη, ο οποίος μετά από αυτό το συμβάν σε μια ένδειξη τεράστιας ύβρεως και αλαζονείας έβαλε τους δούλους του να μαστιγώσουν την θάλασσα ως τιμωρία για την ενέργεια της αυτή (!!!).

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι ένας επακριβής τυφώνας συνέβη και το 1944 στον Ειρηνικό κατά των Αμερικάνικων πλοίων που ετοιμαζόταν για εισβολή στα Ιαπωνικά νησιά και αυτά, αλλά παρόλο που επέφερε πάρα πολλές ζημίες πάνω τους, δεν μπόρεσε να τα καταστρέψει αφού αυτά ήταν πιο γερά (κατασκευασμένα από χάλυβα) και πιο μεγάλη από τα ξύλινα και μικρά σε σχέση με τα Αμερικανικά, πλοία των Μογγόλων].

Η δε Κωνσταντινούπολη απέκρουσε συνολικά σχεδόν είκοσι απόπειρες κατάληψης της, και καταλήφθηκε μόνο δυο φορές, την μια το 1204 από τους Σταυροφόρους, ενώ την άλλη το 1453 από τους Τούρκους.

Ο θάνατος των Μεγάλου Αλεξάνδρου και Καίσαρα (οι οποίοι σχεδίαζαν νέες κατακτήσεις), είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη ενός αγρίου αγώνα διάδοχης όλων των επίδοξων διάδοχων τους και αγρίους εμφυλίους πολέμους.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτών ήταν η μεν Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου να χωριστεί σε πολλά κρατίδια, ενώ στην περίπτωση του Καίσαρα, αυτή ενώθηκε υπό τον Αύγουστο.

Και στις δυο περιπτώσεις, οι φυσικοί διάδοχοι των παραπάνω ηγετών (Αλέξανδρος Δ’, Ηρακλής, Καισαρίων), εξοντώθηκαν από όσους τους θεωρούσαν απειλή για τον θρόνο τους (τον Κάσσανδρο και τον Αύγουστο).

Ο ανήλεης Ρωμαίος Αυτοκράτορας και σφαγέας Σέπτιμος Σεβήρος εισέβαλε, κατέλαβε και λεηλάτησε άγρια την πρωτεύουσα των Παρθών, την Κτησιφώντα, όπως ακριβώς αργότερα από αυτόν, ο εξίσου ανήλεης Οθωμανός Σουλτάνος και σφαγέας, ο Σελίμ ο Α’ ο Σκληρός έπραξε με την τότε πρωτεύουσα των Περσών, την Ταυρίδα.

Οι αδύναμοι βασιλείς της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας (Κάρολος ο Α’, Λουδοβίκος ο ΙΣΤ’ και Νικόλαος ο Β’ αντίστοιχα), επηρεάζονταν σχεδόν πλήρως από τις δυναμικές συζυγούς τους (Ενριέτα-Μαρία, Μαρία Αντουανέτα και Αλεξάνδρα αντίστοιχα) για την χάραξη της πολιτικής τους.

Οι δε σύζυγοι των Περσών βασιλιάδων, Ξέρξη του Α’ και Αρταξέρξη του Β’, βασάνιζαν και έγδερναν ζωντανούς τους αντίπαλους τους.

Στα νεότερα ιστορικά χρονιά, και η Τσαρίνα της Ρωσίας Ελισάβετ, η κόρη του Μεγάλου Πέτρου, αν και δεν σκότωνε με βασανιστήρια τους εχθρούς της, τους ξεφτίλιζε και κατέστρεφε-«σκότωνε» πλήρως την αξιοπρέπεια τους, με τους πλέον σαδιστικά βασανιστικούς και εξευτελιστικούς τρόπους. 

Τόσο ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής των Σελευκιδών, όσο και ο Αντίοχος ο Δ’ της Κομαγήνης  συντέλεσαν στην βίαιη κατάληψη των Ιεροσολύμων και του Ναού του Σολομώντα, προέβησαν σε σφαγές στην πόλη αυτή, ενώ στο τέλος και οι δυο ηττήθηκαν και ταπεινώθηκαν από τους πρώην συμμάχους τους, τους Ρωμαίους, οι οποίοι τους είχαν βοηθήσει να καταλάβουν την ηγεσία των βασιλείων τους.

Όμως και άλλοι στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες που κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα και βεβήλωσαν τον Ναό του Σολομώντα είχαν ιστορικά κακό τέλος (π.χ. ο Ναβαχοδονόσορας μέσω τρέλας, ο Πομπήιος ο Κράσσος, ο Ηρώδης, ο Τιβέριος, ο Καλιγούλας, ο Νέρωνας και ο Τίτος).

Ο πρώτος Οθωμανός Σουλτάνος που κατέλαβε και έκανε πρωτεύουσα του την Πόλη το 1453 ήταν ο Μωάμεθ ο Β’ ενώ ο τελευταίος ο Μωάμεθ ο ΣΤ’, αφού το 1918 η Πόλη καταλήφθηκε από τους Συμμάχους της Αντάντ.

Στην ιστορία, πολλοί πόλεμοι επίσης ξεκίνησαν με την εκτέλεση των πρεσβευτών μιας μεγάλης και βίαιης επεκτατικής δύναμης (π.χ. των πρεσβευτών του Δαρείου, του Κουμπλάι Χαν και του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή), από τους ηγέτες χωρών (Κλεομένης Α’, Τοκιμούνε, Βλαντ Γ’ Δράκουλα), στους οποίους αυτοί είχαν σταλεί για να ζητηθεί με απειλές η υποταγή τους, παρόλο που οι ίδιοι διέθεταν τυπικά «διπλωματική ασυλία».

Η δε σημερινός πόλεμος των δυτικών σε Αφγανιστάν, Συρία και Ιράκ, καθώς και ο άγριος ανταρτοπόλεμος κατά των ισλαμιστών πολέμαρχων των κρατών αυτών (π.χ. Μπαγκάντι, Μουλά Ομάρ, Μπιν Λάντεν), με την υποστήριξη μάλιστα κάποιων ξένων δυνάμεων (π.χ. του Πακιστάν), κάποιοι εκ των οποίων εξοντώθηκαν από τους δυτικούς (π.χ. ο Μπιν Λάντεν), θυμίζει τον αγροί ανταρτοπόλεμο κατά του Μεγάλου Αλέξανδρου από τον Βήσσο και τον Σπιτωμένη στην Αραχωσία και την Βακτριανή.

Και στην περίπτωση αυτή, οι μάχες που δόθηκαν ήταν σκληρές έναντι ενός θρησκευτικά φανατικού και βίαιου πληθυσμού, ενώ οι Έλληνες κατάφεραν να εξοντώσουν όλους τους αρχηγούς των ανταρτών των κρατών αυτών (Βήσσος, Σπιταμένης), καθώς και τις ξένες δυνάμεις που τους στήριζαν (π.χ. των Σκυθών).

Υπήρξαν ως γνωστόν πολλοί βασιλιάδες στον Ελληνικό χώρο, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ήταν απόγονοι γνωστών μυθικών βασιλιάδων.

Έτσι, οι Πενθιλίδες της Μυτιλήνης, υποστήριζαν ότι καταγόταν από τον Πενθίλο, τον νόθο γιο του Ορέστη των Ατρειδών, ο οποίος έγινε βασιλιάς της Μυτιλήνης. Κατά παράδοξο τρόπο, και ο τελευταίος βίαιος βασιλιάς του νησιού αυτού (και της Ατρειδικής δυναστείας γενικότερα) από την συγκεκριμένη δυναστεία, ονομαζόταν επίσης Πενθίλος και εξοντώθηκε λόγω της βιαιότητας του από τον ίδιο τον λαό του.

Όπως αναφέρεται στο άρθρο αυτό, η Αρχαία βασιλική δυναστεία της Μακεδονίας, οι Αργεάδες, ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τον Ηρακλή και κατά παράδοξο τρόπο, ο τελευταίος επιζών και νόθος γιος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος δολοφονήθηκε από τον Κάσσανδρο και τον Πολυπέρχοντα, ονομαζόταν και αυτός Ηρακλής.

Με τον θάνατο του Ηρακλή, έληξε ουσιαστικά πλήρως και η δυναστεία των Αργεάδων (των απογόνων του Ηρακλή), αφού η νέα δυναστεία των Αντιγονιδών, δεν είχε καμία καταγωγή από την δυναστεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

[Πάντως εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι ο Μέγας Αλέξανδρος που από την πλευρά του πατέρα του, του Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππου του Β’, καταγόταν από τον Ηρακλή (μέσω των Αργεάδων) και από την πλευρά της μάνας του, της Ηπειρώτισσας πριγκίπισσας Ολυμπιάδας από τον Αχιλλέα και τον Νεοπτόλεμο (μέσω των Αιακιδών).

Θα μπορούσε δε κάνεις αν υποστηρίξει, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ο Ηρακλής και ο Αχιλλέας ταυτόχρονα (δυο σε ένα), με την δύναμη και την μεγάλη ικανότητα του στις στρατιώτες τέχνες και τον πόλεμο, ενώ επιτέλεσε ακόμη πιο θαυμαστά έργα από τους δυο διάσημους προγονούς του, οι οποίοι σιγουρά θα ήταν περήφανοι για αυτόν].

Επίσης, και οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες βασιλείς (Ευρυποντίδες και Αγιάδες) υποστήριζαν ότι καταγόταν από τον Ηρακλή. Ο τελευταίος από αυτούς με κανονική εξουσία ήταν ο Νάβις που δολοφονήθηκε από τους Αιτωλούς.

Με τον θάνατο του Νάβι, η Αχαϊκή Συμπολιτεία εισέβαλε και κατέλαβε την Σπαρτή, και με τον τρόπο αυτό, η (η αρχικά διπλή και ύστερα μονή) δυναστεία των Ηρακλειδών στην πόλη αυτή καταργήθηκε για πάντα.

Όσο για τους Αιακίδες, την βασιλική οικογένεια της Αρχαίας Ηπείρου, αυτοί ισχυριζόταν ότι κατάγονταν από τον κοκκινομάλλη Νεοπτόλεμο ή Πύρρο, τον γιο του Αχιλλέα, που ήταν και οι δυο πασίγνωστοι για την μήνι τους (δηλαδή την μεγάλη έκρηξη της οργής τους όταν θύμωναν).

Και ένας απόγονος αυτών, ο διάσημος κοκκινομάλλης βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου (που έφερε το ένα εκ των ονομάτων του ιδρυτή της δυναστείας), επέδειξε πως και αυτός κατείχε την διάσημη μήνι των προγόνων του.

Έτσι, όταν ο ίδιος τραυματίστηκε σε μια μάχη του στην Σικελία στο κεφάλι σοβαρά και αιμορραγούσε, αποσύρθηκε προσωρινά για να του δέσουν την πληγή και ύστερα να ξαναμπεί στην μάχη κατά των Μαμερτίνων.

Πριν όμως αυτό συμβεί, άκουσε κάποιον ιδιαίτερα μεγαλόσωμο Μαμερτίνο μισθοφόρο να τον αποκαλεί δειλό,  και τον να τον κοροϊδεύει, προκαλώντας τον να μονομαχήσουν, και σίγουρος ότι θα τον νικούσε λόγω του μεγάλου μεγέθους του, ο Πύρρος βγήκε κατευθείαν εξοργισμένος με τα αίματα στο κεφάλι και όρμησε εναντίον του.

Κατάφερε δε να του επιφέρει ένα τόσο δυνατό χτύπημα, που καταφέρει να τον κόψει με ένα μόλις χτύπημα από την δύναμη που έβαλε κυριολεκτικά στα δυο, κάτι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα, οι Μαμερτίνοι να υποχωρήσουν φοβισμένοι.

[Το λάθος του να θεωρεί ένας μεγαλόσωμος πολεμιστής ότι το μεγάλο μέγεθος του, του εγγυόταν αυτόματα και την νίκη, το έκανε και ο Γολιάθ με τον Δαβίδ, όπως και ο Λάιος με τον Άγιο Νέστωρα].

Εδώ μπορεί επίσης να αναφερθεί ότι ο ικανότατος βασιλιάς Πύρρος, γνωστός ως ο «Αετός της Ηπείρου», πέθανε όπως και οι δυο διάσημοι προγονοί του πολεμώντας, χτυπημένος από μακριά, αφού από κοντά δεν μπορούσε κάνεις να τον κερδίσει στην μάχη με όπλα.

Το δε τελευταίο μέλος της δυναστείας των Αιακιδών, ήταν η βασίλισσα Δηιμάδεια, η οποία δολοφονήθηκε μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος, ενώ μετά τον θάνατο της, το Ηπειρωτικό κοινό ανακηρύχθηκε σε δημοκρατία, ως την κατάληψη του από τους Ρωμαίους.

Επιπλέον, τόσο ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου, όσο και Ρόμπερτ Μπρους, ο βασιλιάς των Σκοτσέζων, έκοψαν στα δυο με μία μόνο σπαθιά (ο Πύρρος) ή τσεκουριά (ο Ρόμπερτ Μπρους) μεγαλοσώμους αντίπαλους, οι οποίοι τους επιτέθηκαν και τους κορόιδευαν.

Η δε απελευθερωμένη μετά το 1261 Κωνσταντινούπολη, απειλήθηκε δυο φορές ακόμα με κατάληψη από τους δυτικούς, και συγκεκριμένα από τους Γάλλους Κάρολο Ανδεγαυό Α’ και Β’ (πατέρα και γιο), οι οποίοι συμμάχησαν με τον πάπα της Ρώμης και προσπάθησαν δυο φορές ανεπιτυχώς να αποβιβαστούν στα εδάφη της Ηπείρου και μέσω Εγνατίας να προελαύσουν στην Πόλη και να την καταλάβουν.

Και τις δυο φορές αποκρούστηκαν χάρις στα έξυπνα διπλωματικά και στρατιωτικά σχέδια των Βυζαντινών.

Ειδικά, στην πρώτη φορά, που ήταν και η πιο απειλητική, ο Κάρολος Ανδεγαυός ο Α΄, ο οποίος είχε συγκεντρώσει πάρα πολλά πλοία και στρατό στην Σικελία, την οποία είχε καταλάβει με την βία και την καταπίεζε άγρια ως ένας βάρβαρος κατακτητής και σκόπευε μέσω αυτών να αποβιβαστεί στην Ήπειρο και να προελάσει προς την Πόλη.

Όμως, όταν ένας Γάλλος στρατιώτης, των Γαλλικών στρατευμάτων κατοχής, αποπειράθηκε να βιάσει μια ντόπια ευγενή, μάλιστα μέσα σε μια Εκκλησιά και ενώπιον του μάλιστα συζύγου τους που τον σκότωσε, ο Σικελικός λαός ξεσηκώθηκε, εξοργισμένος τόσο από την βλάσφημη και αντιχριστιανική αυτή πράξη, όσο και από την ανηλεή Γαλλική καταπίεση πολλών ετών.

Τότε έλαβε χώρα η εξέγερση που έμεινε γνώστη ως «Σικελικός Εσπερινός», κατά την οποία οι εξεγερμένοι Σικελοί έσφαξαν όλον τον Γαλλικό στρατό κατοχής, και έκαψαν όλα τα πλοία των Γάλλων.

Συνέπεια αυτών, οι Γάλλοι έχασαν όλον τον στρατό και τον στόλο εισβολής τους στο Βυζάντιο, όπως και τον «ενδιάμεσο ναυτικό σταθμό» για «σύνδεση με την Γαλλία» και «για μεταφορά» στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τα σχέδια τους αυτά ναυάγησαν οριστικά.

Την ίδια στιγμή, ο βασιλιάς Πέτρος της Αραγονίας αποβιβάστηκε στο νησί και έγινε δεκτός από τον πληθυσμό ως ο νέος βασιλιάς του και σωτήρας του. Ο έξυπνος αυτός Ισπανός μονάρχης, είχε συνάψει συμμαχία με τον τότε Βυζαντινό Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο.

Ο Αυτοκράτορας αυτός χρηματοδότησε έξυπνα όλη την εξέγερση των Σικελών μέσω της αποστολής τεράστιων ποσοτήτων χρυσού, με στόχο την καταστροφή του στρατού του αντίπαλου του, του Κάρολου Ανδεγαυό του Α’ όπως και συνέβη τελικά.

Το έφυες αυτό σχέδιο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα λειτούργησε στην εντέλεια και έσωσε το Βυζαντινό κράτος από ένα «νέο 1204», αλλά ταυτόχρονα το εξάντλησε ιδιαίτερα οικονομικά, αφού απέστειλε το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων και του πλούτου του κράτους στους εξεγερμένους Σικελούς, κάτι που είχε άμεσες αρνητικές συνέπειες στην οικονομική και αμυντική πολιτική αυτού.

Στην διάρκεια δε της ιστορίας, πολλοί νόθοι γιοι, οι οποίοι μεγάλωσαν δίχως πατέρα, προερχόμενοι από φτωχές οικογένειες, και την περίοδο της αποικιοκρατίας, με τις χώρες τους υπό την κατοχή των δυτικών, κατάφεραν μετέπειτα να γίνουν δικτάτορες των χωρών τους εν μέσω Ψυχρού Πολέμου (π.χ. ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο Μποκάσα, ο Αμίν Νταντά και ο Μομπούτου).

Το ίδιο συνέβη με γιους που είχαν αδύναμους στον χαρακτήρα πατέρες (όπως π.χ. του Καντάφι), οι οποίοι και αποτέλεσαν παράδειγμα προς αποφυγή για τους γιους τους.

Όλοι οι παραπάνω δικτάτορες, επηρεάστηκαν λόγω του Ψυχρού Πολέμου και της Αποικιοκρατίας, τόσο από την ιδεολογία του εθνικισμού, όσο και του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, ενώ άλλοι από αυτούς συμμάχησαν, είτε με τις ΗΠΑ, είτε με την ΕΣΣΔ, είτε και με τις δυο αυτές δυνάμεις (άλλοτε με την μια, άλλοτε με την άλλη, όπως τους συνέφερε κάθε φορά).

 Υπήρχαν παράλληλα και κάποιοι άλλοι δικτάτορες, οι οποίοι μεγάλωσαν μέσα στην φτώχεια και με γονείς που τους έδερναν (Χίτλερ, Στάλιν και Τσαουτσέσκου, ο οποίος μάλιστα λόγω της βίας του πατέρα του το έσκασε από το σπίτι του).

Τέλος, υπήρχαν και δικτάτορες, όπως ο Μουσολίνι και ο Λένιν, οι οποίοι επηρεάστηκαν από μικρή ηλικία από την μικρή τους ηλικία από την σοσιαλιστική και μαρξιστική ιδεολογία μέσω των γονιών τους (στον Μουσολίνι ο πατέρας του, στον Λένιν η μητέρα του), οι οποίοι τους την ενστάλαξαν απόλυτα και οι ίδιοι παρά τις διάφορες τους, την θαύμαζαν σε όλη την ζωή τους.

Η κατάληψη της εξουσίας στην Περσία από τους Μήδους έγινε με την εισβολή αυτών από τον Βορρά στην περιοχή και την υποδούλωση των Περσών.

Τελικά, το τέλος της Μηδικής κυριαρχίας στην Περσία ήρθε, όταν ο Κυρός ο Α΄ ο Μέγας, επαναστάτησε ενάντια στον τελευταίο Μήδο βασιλιά Αστυάγη, τον έριξε από τον θρόνο του, κατέλαβε το κράτος του, και έγινε ο ίδιος κοινός βασιλιάς και των δυο λαών.

Αντίστοιχα, πολλούς αιώνες αργότερα, κατάληψη της εξουσίας στην Περσία από τους Πάρθους εγινε με την εισβολή αυτών από τον Βορρά στην περιοχή και την υποδούλωση των Περσών, αφού πρώτα εκδίωξαν τους Σελευκίδες από αυτή, οι οποίοι την είχαν ως τότε υπό την κατοχή τους.

Τελικά, το τέλος της Παρθικής κυριαρχίας στην Περσία ήρθε, όταν ο Αρντάσιρ, επαναστάτησε ενάντια στον τελευταίο Παρθώ βασιλιά Αρτάβανο τον Ε’ (τον νικητή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Καρακάλα), τον σκότωσε και έριξε την δυναστεία του από τον θρόνο των Παρθών, κατέλαβε το κράτος του, και έγινε ο ίδιος κοινός βασιλιάς και των δυο λαών.

[Οι δε Πάρθοι, μπορεί να ειπωθεί εδώ πως ήταν συγγενικός λαός με τους Μήδους και τους Σκύθες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%B1%CF%85/)].

Στον πόλεμο του Σελευκίδη βασιλιά Αντιόχου του Ζ’ του Σιδήτη ενάντια στους Πάρθους, αυτός έπεσε με τον στρατό του σε ενέδρα αυτών, έχασε την ζωή του και μεγάλο μέρος του στρατού του αιχμαλωτίστηκε (ο δε προκάτοχος του Αντιόχου, ο Δημήτριος ο Β’, κατά την εκστρατεία του κατά των Παρθών, ηττήθηκε και αιχμαλωτίστηκε).

[Την ίδια ακριβώς τύχη είχε και ο Ιουλιανός μετέπειτα κατά την αποτυχημένη εκστρατεία του κατά των Περσών (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/), όπως και ο ικανός στρατιωτικός και βασιλιάς Αλέξανδρος ο Α’ της Ηπείρου, ο θείος του διάσημου Ηπειρώτη βασιλιά Πύρρου, κατά την εκστρατεία του στην Σικελία].

Η δε σορός του νεκρού Αντιόχου στάλθηκε από τον Πάρθο βασιλιά με τιμές σε επίχρυσο φέρετρο στο κράτος των Σελευκιδών για να ταφεί, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο οποίος έστειλε την σορό του νεκρού Πέρση βασιλιά Δαρείου του Γ’ του Κοδομανός στην οικογένεια του στην Περσέπολη για να ταφεί με τιμές.

Η αποτυχημένη μετέπειτα εισβολή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Τραϊανού στα εδάφη της Παρθίας, η οποία πάρα τις αρχικές καταλήψεις εδαφών από τους Ρωμαίους, ανάγκασε, λόγω του σκληρού ανταρτοπόλεμου και επαναστάσεων από τους Πάρθους, τον διάδοχο του Τραϊανού, τον Ανδριανό, να τα εγκαταλείψει.

Η ίδια ακριβώς επανάληψη της ιστορίας, συνέβη και με τον στρατηγό Βεντίδιο Βάσσο, ο οποίος ύστερα από διαταγή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, εισέβαλε στην Παρθία, όπως ακριβώς και στην εισβολή του Σέπτιμου Σεβήρου, του Καρακάλα, καθώς και του Αλέξανδρου Σεβήρου αργότερα στην ίδια περιοχή.

[Η ίδια ακριβώς ιστορία συνέβη στις μέρες μας στην ίδια ακριβώς περιοχή με τότε, την Μεσοποταμία, δηλαδή το σημερινό Ιράκ, με την εισβολή του στρατού των ΗΠΑ, υπό τον πρόεδρο Μπους τον νεότερο στην περιοχή το 20013, από την οποία οι διάδοχοι αυτού (Ομπάμα και Τραμπ), αναγκάστηκαν να αποσύρουν τα Αμερικανικά στρατεύματα λόγω του σκληρού ανταρτοπόλεμου (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1/)]. 

Τα ονόματα του Πτολεμαίου, του Αρσάκη, του Μίνωα, του Καίσαρα και του Αυγούστου, από τα ονόματα των πρώτων μοναρχών διάσημων δυναστειών που ήταν αρχικά, κατέληξαν να καταστούν κληρονομικοί τίτλοι ηγεμόνων.

Και αντίστοιχα και ο Μάρκος Αντώνιος μετά την νίκη του στους Φίλιππους ενάντια στους δολοφόνους του Καίσαρα, έντυσε το νεκρό σώμα του Βρούτου με τον μανδύα του, όπως είχε κάνει παλαιοτέρα ο Μέγας Αλέξανδρος με το σώμα του Δαρείου και το έστειλε με τιμές στην μητέρα του στην Ρώμη για να θαφτεί στον οικογενειακό τάφο.

Πολλές γυναίκες στην διάρκεια της ιστορίας, έμειναν γνωστές, όχι με το όνομα που είχαν αρχικά, αλλά με το όνομα που έλαβαν αργότερα στην ζωή τους (π.χ. η Ζωή Παλαιολογίνα μετονομάστηκε σε Σοφία, η Μυρτάλη σε Ολυμπιάδα και η Σοφία Φρειδερίκη Αυγούστα, έγινε η γνώστη σε όλους μας Μεγάλη Αικατερίνη).

Οι πρώτοι κατάφρακτοι ιππείς, εμφανίστηκαν με τους Πάρθους, μέσω των Σελευκιδών πέρασαν αργότερα στον Ελληνιστικό κόσμο, από εκεί στην Ρώμη, ενώ μετά την πτώση αυτής, την περίοδο του Μεσαίωνα, αυτοί υιοθετήθηκαν ως «δύναμη κρούσης» από τα νέα γερμανικά βασίλεια στην Δυτική Ευρώπη, με συνέπεια την δημιουργία των γνωστών σε όλους μας μεσαιωνικών κατάφρακτων ιπποτών.

Σε πολλούς δυναστικούς οίκους, λόγω της εκτενής αιμομιξίας και ενδογαμίας που διέπρατταν, πολλά μέλη τους απέκτησαν πολλά σημαντικά σωματικά και κυρίως ψυχικά περιβλήματα, τα οποία επηρέαζαν την κρίση τους, με ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα, τόσο για τον οικογενειακό τους περίγυρο, όσο και για τον λαό τους (π.χ. η Ιουλοκλαυδιανή δυναστεία, πολλοί Φαραώ, οι Πτολεμαίοι ή οι Αψβούργοι).

Ο Μέγας Φρειδερίκος της Πρωσίας, όπως και ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο της Ιαπωνίας, από μικρή ηλικία καταπιεζόταν από τους παντελώς σκληρούς, ανηλεείς και αυταρχικούς πατεράδες τους (του Χιροχίτο ο πατέρας έπασχε επίσης και από σχιζοφρένεια), οι οποίοι τους χτυπούσαν συχνά, και τους εμφύσησαν μια σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση, όπως και το όραμα για την ηγεμονία και επέκταση των κρατών τους.

Όμως, οι πατεράδες τους, τους καταπίεσαν και στην σχέση αυτών με τις γυναίκες. Έτσι, ο μεν πατέρας του Μεγάλου Φρειδερίκου, τον έβαλε με το ζόρι να παντρευτεί, να έχει σχέσεις και να ζει με μια γυναικά που δεν ήθελε, ενώ του Χιροχίτο, όταν ήταν μικρο παιδί, τον έβαλε χωρίς την θέληση του, να «πάει» με όλο το χαρέμι του πατέρα του, για να μάθει σεξ.

Αποτέλεσμα των πράξεων τους αυτών, ήταν ο μεν Φρειδερίκος όταν ανέλαβε τον θρόνο να μην ξαναδεί στην ζωή του την γυναίκα του, ενώ ο Χιροχίτο να διώξει όλο το χαρέμι του πατέρα του και να μείνει μόνο με την επίσημη σύζυγο του.

Στον μόνο τομέα που πέτυχαν οι πατεράδες τους, ήταν να κάνουν τους γιους τους μανιακούς με την επέκταση των κρατών τους, με συνέπεια αυτοί να ξεκινήσουν πολέμους, που στοίχισαν κατουρλιά ζωές αθώων ανθρώπων.

Στην Αγιά Γερμανική Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, όπως και στα διάδοχα αυτής κράτη (την Αυστροουγγαρία και το Β’ Γερμανικό Ράιχ), ίσχυε ο Σάλιος νομός του Καρλομάγνου, δηλαδή πως μόνο ένας γιος θα μπορούσε να διαδεχθεί τον πατέρα του και ποτέ μια κόρη, κάτι που συνέβαινε και σε άλλα βασίλεια στην Δυτική Ευρώπη (Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία), ενώ παρόμοιος νομός ισχύει και στην Ιαπωνία ως τις μέρες μας. 

Υπήρξαν τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στην νεότερη εποχή, πολλές ισχυρές ομοεθνείς πόλεις-κράτη (βασίλεια, δημοκρατίες ή ολιγαρχίες), καθώς και φυλές, οι οποίες ενώθηκαν από το πιο ισχυρό εκ των κρατών αυτών, σε ένα ενιαίο και ισχυρό βασίλειο, του οποίου επέκτειναν τα σύνορα σε πολύ μεγάλο βαθμό, κατακτώντας τους ισχυρούς εχθρούς και γείτονες τους.

Τέτοια κράτη που ενώθηκαν ήταν π.χ. στην Αρχαία Ελλάδα (υπό τους Φίλιππο τον Β΄ και τον Μέγα Αλέξανδρο), στην Ινδία (υπό την Σανδρόκοττο), στην Κίνα (υπό τον Τσιν Χουάνγκ Τι), στην Σουμερία (υπό τον Λουγγάζι), στους Άραβες (υπό τον Μωάμεθ), στους Μογγόλους (υπό τον Τζένκινς Χαν), στους Ούννους (υπό τον Αττίλα), καθώς και στους Χετταίους.

Και επίσης, στους Ελβετούς (υπό τον Ουμβοτορίξ), στους Βρετανούς (υπό την Βουδικά), στην Γαλατία (υπό τον Βερκικεντορίξ), στην Γερμανία (υπό τους Αρμίνιο και Βίσμαρκ), στους Φράγκους (υπό τον Χλωδοβίκο), στους Δάκες (υπό τους Δεκέβαλο και Μπερεμπίστα), στην Ιαπωνία (υπό την δυναστεία Γιαμάτο), στην Ιταλία (υπό τον Καβούρ), όπως και στους Σκύθες (υπό τον Μαδύη).

Παράλληλα, πολλά κρατίδια, τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στον Μεσαίωνα, καθώς και στην σύγχρονη εποχή, εφάρμοσαν τακτικές πολέμου ελιγμών (πιο γνωστού στις μέρες ως «κεραυνοβόλου πολέμου»), μέσω των οποίων κατάφεραν να κερδίσουν πολλές νίκες έναντι ισχυρότερων αντίπαλων, καταλαμβάνοντας παράλληλα πολλά νέα εδάφη για το κράτος τους.

Τέτοια κράτη ήταν, οι Σουμέριοι, οι Ακκάδιοι (υπό τον Σαργών τον Μέγα), οι Σκύθες (υπό τον Μαδύη), οι Μογγόλοι (υπό τον Τζένκινς Χαν), οι Ούννοι (υπό τον Αττίλα), οι Χετταίοι (υπό τον Μουρσίλις), οι Ασσύριοι (υπό τους Βεν Αδάδ και τον Σαρδανάπαλο), οι Βαβυλώνιοι (υπό τον Ναβαχοδονόσορα τον Μέγα) οι Αιγύπτιοι (υπό τον Τούθμωσι τον Γ’ τον Μέγα), καθώς και οι Αρχαίοι Έλληνες (υπό τον Μέγα Αλέξανδρο και Επαμεινώνδα-Πελοπίδα).

Επίσης οι Βυζαντινοί (υπό τον Βελισάριο, καθώς και τους Αυτοκράτορες Ηράκλειο, Νικηφόρο Φωκά, Ιωάννη Τσιμισκή, καθώς και τον Βασίλειο τον Β’ τον Βουλγαροκτόνο) οι Κινέζοι (υπό τον Τσιν Χουάνγκ Τι), οι Πέρσες (υπό τον Κύρο τον Μέγα), οι Άραβες (υπό τον Γιαζίντ), οι Πρώσοι (υπό τον Φρειδερίκο τον Μέγα και τον Μπλύχερ), και οι Ρώσοι (υπό τους Κουτούζωφ και Ζούκωφ).

Και επιπλέον, οι Αυστριακοί (υπό τον Ευγένιο της Σαβοΐας), οι Τούρκοι (υπό τον Βαγιαζήτ), οι Πολωνοί (υπό τον Σομπιέσκι), οι Άγγλοι (υπό τον Μάλμπορο), οι Γάλλοι (υπό τους Κοντέ, Ντε Σαξ, Τυρέν και Μέγα Ναπολέοντα), οι Ισπανοι (υπό τον Γκονζάλο Ντε Κόρντομπα), οι Γερμανοί (υπό τους Γκουντέριαν, Ρόμελ και Μάινσταιν) οι Ισραηλινοί (υπό τον Μοσέ Νταγιάν στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967), και τέλος οι ΗΠΑ (υπό τους Ρόμπερτ Λι και Νόρμαν Σβάρτσκοπφ).

Τόσο η μάχη των Πλαταιών, όσο και η ναυμαχία του Άκτιου, χάθηκαν από την πλευρά των επιτιθέμενων (Πέρσες του Μαρδονίου και στόλος του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας), όταν την προηγουμένη μέρα, κάποια άτομα εντός του στρατού της (ο Μεγάλος Έλληνας και πατριώτης, ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος ο Α’ στην πρώτη περίπτωση και κακοποιοί στρατηγοί του Αντωνίου στην δεύτερη), πήγαν στο εχθρικό στρατόπεδο την προηγουμένη ημέρα και αποκάλυψαν τα σχέδια επίθεσης στους αντίπαλους διοικητές.

Στην Ιταλία, εμφανίστηκαν πρώτα στρατιωτικά σώματα, τα οποία είχαν ερυθρά χιτώνια, γνωστά με το όνομα ερυθροχιτώνες, υπό την ηγεσία του Γαριβάλδη. Ακολούθησαν στην ίδια χώρα, οι Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και εν συνέχεια στην Γερμανία, οι Φαιοχιτώνες του Χίτλερ. Στην εποχή μας, ως συνέχεια αυτών, θεωρούνται για κάποιους τα «Κίτρινα Γιλέκα» της Γαλλίας (http://alophx.blogspot.com/2018/11/1968-2018.html).

Το δε έτος 1889, στις 14 Ιουλίου, ιδρύθηκε συμβολικά η μυστική συνωμοτική και παράνομη στρατιωτική οργάνωση «Ένωση και Πρόοδος», πιο γνωστοί σε όλους μας ως «Νεότουρκοι», εκατό χρονιά ακριβώς μετά την άλωση της Βαστίλης, ενώ 6 μέρες αργότερα ιδρύθηκε και η Β’ Σοσιαλιστική Διεθνής.

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ξεκίνησε με μια δολοφονία (του Φραγκίσκου Φερδινάνδου), καθώς και κάποιες αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του εκτελεστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ, με πιστόλι ή και δηλητήριο.

Αντίστοιχα και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, έληξε με την αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ, με πιστόλι και δηλητήριο.

Για τους Άραβες, ο βασιλιάς Φίλιππος της Μακεδονίας και ο διάδοχος του, ο Μέγας Αλέξανδρος, παρουσιάζουν ομοιότητες με τον Μωάμεθ και τους διάδοχους του (Αμπού Μπακρ, Ομάρ, Αλί, Ουθμάν).

Έτσι, για αυτούς, όπως ο Φιλιππικός ένωσε τους Έλληνες με πολέμους, και υπό την ηγεσία του γιου και διάδοχου του, του Μεγάλου Αλέξανδρου αυτοί κατάφεραν να καταλάβουν από την Δύση ερχόμενοι μεγάλο μέρος της Ασίας και της Αφρικής, αντίστοιχα ο Μωάμεθ ένωσε με πολέμους τους Άραβες, οι οποίοι υπό την ηγεσία των διάδοχων του, κατάφεραν ερχόμενοι από την Ανατολή να καταλάβουν μεγάλο μέρος της Αφρικής και της Ευρώπης.

Καθόλη την διάρκεια της ιστορίας της πατρίδας μας, οι Έλληνες, τόσο στην Αρχαιότητα, όσο στον Μεσαίωνα, όσο και στην σύγχρονη ιστορική περίοδο, μαστιζόταν από συχνούς εμφυλίους πολέμους για την απόκτηση της εξουσίας, καθώς και του πλούτου της χώρας, τόσο μονοί τους, όσο και παρακινούμενοι και από ξένες δυνάμεις.

Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μουσολίνι, πρώην κομμουνιστής, δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης της εφημερίδας Avanti, κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Άγγλων, με στόχο να πείσει τους Ιταλούς να εγκαταλείψουν την συμμαχία τους με τους Γερμανούς, και να εισέλθει σε συμμαχία με τους εχθρούς, δηλαδή τα κράτη της συμμαχίας της Αντάντ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81/, https://attikanea.blogspot.com/2017/03/kai-meta.html).

Αντίστοιχα στις μέρες μας, ο Σαλβίνι, πρώην κομμουνιστής, δημοσιογράφος της κομματικής εφημερίδας της Λέγκας του Βορρά, κατηγορείται αντίστοιχα ως πράκτορας των Ρώσων, με στόχο να διαλύσει την «συμμαχία» υποταγής με την Γερμανία της Μέρκελ σήμερα και να διαλύσει την ΕΕ.

[Ουσιαστικά φαίνεται, ότι οι Γερμανοί προσπαθούν με τον ίδιο τρόπο που έκαναν στην Αυστρία (κυβέρνηση σκληρής δεξιάς και ακροδεξιάς), να ρίξουν την παρούσα Ιταλική κυβέρνηση ακροδεξιών και λαϊκιστών (Λέγκας και Πέντε Αστέρων).

Και να την αντικαταστήσουν όπως και στην Αυστρία με μία μεταβατική κυβέρνηση πλήρως υποταγμένη στους ίδιους, χτυπώντας και στις δυο περιπτώσεις το «ακροδεξιό μέρος της συμμαχίας», ως δήθεν πράκτορα και χρηματοδοτούμενο από τους Ρώσους.

Ουσιαστικά, τον Σαλβίνι, προσπαθούν να τον πλήξουν πολιτικά και δημοσκοπικά και να τον ρίξουν από την εξουσία οι Γερμανοί ως ένα δήθεν «υποχείριο των Ρώσων», κατηγορίες που εκτόξευαν και στον πρώην Αυστριακό Αντικαγκελάριο Κρίστιαν Στράσε.

Ταυτόχρονα και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ προσάπτουν στον νυν Ρεπουμπλικάνο Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ εξίσου ανυπόστατες κατηγορίες για τους ίδιους ακριβώς λόγους].

Πολλοί Ελληνικοί πληθυσμοί, τόσο την Αρχαιότητα, όσο και στον Μεσαίωνα, καθώς και στην νεότερη ιστορική περίοδο, αναγκάστηκαν να γίνουν πολλές φορές ποιμένες και νομάδες, εξαιτίας της πλήρους καταστροφής των πόλεων τους, από σεισμούς, εχθρικές εισβολές ξένων λαών, όπως π.χ. των Ρωμαίων, των Γότθων, των Ερούλων, των Βουλγάρων, των Τούρκων, των Αλβανών, των Γερμανών κ.λ.π.

Ο Άγγλος βασιλιάς του Μεσαίωνα, ο Ερρίκος ο Στ’, όπως και ο Αρχαίος βασιλιάς της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, ο Φίλλιπος ο Γ’ ο Αρριδαίος, ήταν δυο αδύναμοι και διανοητικά άτομα με πνευματικές διαταραχές, τα οποία ελέγχονταν πλήρως από τις αδίστακτες και δυναμικές φίλαρχες συζυγούς τους (την Μαργαρίτα του Ανζού και την Ευρυδίκη αντίστοιχα).

Λόγω της κατάστασης αυτής, καθώς και την αδυναμία τους, τα κράτη τους οδηγήθηκαν σε σκληρό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος έληξε με την εξόντωση της δυναστείας τους, την διάλυση των Αυτοκρατοριών τους, καθώς και τον θάνατο των ίδιων.

Ο Πτολεμαίος ο ΙΓ’, ο αδερφός της διάσημης Κλεοπάτρας, όπως και ο Τσάρος Πέτρος ο Γ’ της Ρωσίας, οι οποίοι ήταν και οι δυο αλαζόνες και ανόητοι, ηττήθηκαν και εξοντωθήκαν από τις δυναμικές συζυγούς τους (την Κλεοπάτρα και την Αικατερίνη την Μεγάλη αντίστοιχα), οι οποίες με την βοήθεια ισχυρών αντρών (τους αδερφούς Ορλόφ και τον Ποτέμκιν, καθώς και τον Καίσαρα αντίστοιχα), και πήραν τον θρόνο τους. 

Ο δε πολύ σκληρός εμφύλιος στην Αγγλία τον Μεσαίωνα, που έμεινε γνωστός ως «Πόλεμος των Ροδών», θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους πολύ σκληρούς εμφυλίους πολέμους στην Αρχαιότητα που συνέβησαν αμέσως μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου από τους διάδοχους του, καθώς και τους εμφυλίους πολέμους στην Ρώμη (Σύλλα-Μάριου, Καίσαρα-Πομπηίου, Οκταβιανού και Αντώνιου κατά Βρούτου και Κάσιου, καθώς και Οκταβιανού-Αντωνίου).

Επίσης, πολλές διάσημες μητέρες στην Αρχαιότητα, βοήθησαν κατά πολύ τους γιους τους στην άνοδο τους, καθώς και στην διαμόρφωση της πολιτικής τους, όπως η Ολυμπιάδα με τον Μέγα Αλέξανδρο, η Κορνηλία για τους Γράκχους, ή η Αυρηλία με τον Καίσαρα.

Ο Ιούνιος Βρούτος στην Αρχαιά Ρώμη, ο ιδρυτής και πρώτος Ύπατος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως και ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος μετέπειτα, παρίσταναν και οι δυο πριν πάρουν την εξουσία σε αυτή τους χαζούς, προκειμένου να μην τους δολοφονήσουν οι ανηλεείς και ηγέτες της Ρώμης συγγενείς τους (ο Ταρκύνιος ο Υπερήφανος και ο Καλιγούλας αντίστοιχα). 

Λόγω αυτής τους της στάσης, τους έμεινε η φήμη ότι ήταν τάχα βλάκας και στην πραγματικότητα, ενώ ενός από αυτούς, το προσωνύμιο που του έδωσαν ως βλάκα έγινε και το επίθετο του, μιας και Βρούτος σημαίνει στην πραγματικότητα βλάκας.

Αλλά ακόμα και ο γνωστότερος βιβλικός ήρωας,  ο διάσημος βασιλιάς Δαβίδ, παρίστανε τον τρελό όταν βρισκόταν στο παλάτι του βασιλιά των Φιλισταίων για να μην τον σκοτώσουν (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84/).

Στην Αρχαία Γάζα-Φιλισταία, όπως και στην Χαναάν, την Αίγυπτο, και την Βαβυλώνα, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, έκαναν έντονες χαρακιές και εντομές στα σώματα τους ως ένδειξη πένθους, όπως ακριβώς κάνουν στις μέρες μας οι σιίτες σε Ιράκ, Συρία, Λίβανο, και Γάζα, ως ένδειξη πένθους για τον θάνατο των ιμάμηδων τους, Αλί και Χουσεΐν.

Ο Δεσπότης της Ηπείρου (αλλιώς και Δεσπότης της Ελλάδας), ο Θεόδωρος Άγγελος Δούκας Κομνηνός, κατά την στέψη του σε Αυτοκράτορα από τον Αρχιεπίσκοπο Οχρίδας, Δημήτριο Χωματιανό, φόρεσε ο ίδιος από μονός του το στέμμα αντί να τον στέψει ο Αρχιεπίσκοπος (ή ο Πατριάρχης κανονικά) όπως ήταν το σωστό.

Στην ίδια ακριβώς πράξη προέβη στην μετέπειτα ιστορική περίοδο (στα νεότερα χρόνια) και ο Μέγας Ναπολέοντας κατά την στέψη του σε Αυτοκράτορα από τον τότε παπά της Ρώμης Πίο τον Ζ’.

Επίσης, και οι δυο αυτοί άνδρες, οι οποίοι ήταν ικανότατοι πολιτικοί και στρατιωτικοί επέτυχαν πάρα πολλές νίκες έναντι των αντιπάλων τους, επέκτειναν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα όρια των κρατών τους, αλλά πάνω στον κολοφώνα της δόξας τους ηττήθηκαν συντριπτικά και αιχμαλωτίστηκαν.

Μετά την ήττα τους, κατάφεραν ύστερα από μια περίοδο φυλάκισης και εξορίας να επιστρέψουν και οι δυο στα κράτη τους και να επανακτήσουν την εξουσία, όμως, στην τελική μάχη κατά των εχθρών τους, ηττήθηκαν και οι δυο οριστικά και στάλθηκαν σε εξορία, οπού και πέθαναν μονοί και φυλακισμένοι.

Επίσης, όπως ο Πέρσης Αυτοκράτορας Χοσρόης ο Β’, με αφορμή την δολοφονία του γενναίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μαυρίκιου από τον Φωκά επιτέθηκε στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, παραβιάζοντας την συνθήκη ειρήνης που είχε υπογράψει με αυτή, κατά αντίστοιχο τρόπο.

Κατά αντίστοιχο τρόπο και ο Σελτζούκος Σουλτάνος Αρλ Παρσλάν, με αφορμή την δολοφονική τύφλωση του γενναίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ρωμανού του Δ’ του Διογένη από την προδοτική οικογένεια των Δουκών, επιτέθηκε στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, παραβιάζοντας την συνθήκη ειρήνης που είχε υπογράψει με αυτή.

Κατά την διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν και σημαντικές απόπειρες δολοφονίας ισχυρών ηγετικών και βίαιων προσωπικοτήτων με καταδρομικές ομάδες, με στόχο τον «αποκεφαλισμό» του στρατού τους με το χάσιμο των ηγετών τους (αφού μόνο αυτοί ένωναν τον πολυεθνικό στρατό τους).

Μερικά από τα πιο σημαντικά παραδείγματα των περιπτώσεων αυτών, ήταν η επίθεση ενάντια στον Ξέρξη στις Θερμοπύλες από μια καταδρομική ομάδα στρατιωτών, στον Μωάμεθ τον Β’ από μια επίλεκτη ομάδα του Βλαντ Τσέπες του Γ’ του Δράκουλα (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_29.html), όπως επίσης και με τον Γερμανό στρατάρχη Ρόμελ κατά την νεότερη ιστορική περίοδο.

Στην μάχη της Άγκυρας μεταξύ του αλαζόνα Οθωμανού Σουλτάνου Βαγιαζήτ και του αιμοχαρούς Ταμερλάνου, ο στρατός των Μογγόλων είχε καταλάβει τις πήγες του νερού σε μια περίοδο μεγάλης ζέστης, ενώ ο τουρκικός στρατός, ήταν κουρασμένος από την μεγάλη πορεία και την διψά.

Στην μάχη που ακολούθησε, στην οποία οι Μογγόλοι, οι οποίοι είχαν επιλέξει και το πεδίο της μάχης και βρισκόταν σε ένα στρατηγικό ύψωμα, νίκησαν τους Τούρκους, και πάρα την σφοδρή αντίσταση αυτών, αιχμαλώτισαν τον Βαγιαζήτ, πάνω στον λόφο που πολεμούσε.

Αντίστοιχα, στην μάχη του Χαττίν μεταξύ του αλαζόνα Σταυροφόρου βασιλιά Γκυ Ντε Λουζινιάν και του αιμοχαρούς Σαλαντίν, ο στρατός των Αιγυπτίων είχε καταλάβει τις πήγες του νερού σε μια περίοδο μεγάλης ζέστης, ενώ ο Σταυροφορικός στρατός, ήταν κουρασμένος από την μεγάλη πορεία και την διψά.

Στην μάχη που ακολούθησε, στην οποία οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι είχαν επιλέξει και το πεδίο της μάχης και βρισκόταν σε ένα στρατηγικό ύψωμα, νίκησαν τους Σταυροφόρους, και πάρα την σφοδρή αντίσταση αυτών, αιχμαλώτισαν τον Γκυ, πάνω στον λόφο που πολεμούσε.

Τόσο ο Ταμερλάνος, όσο και ο Σαλαντίν, εκτέλεσαν πολλούς αιχμάλωτους, μετά το πέρας της μάχης αυτής. 

Ο δε Ταμερλάνος, όπως και ο Τζένκινς Χαν πριν από αυτόν, όπως και ο Μέγας Ναπολέοντας μετά, υπήρξε μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης και όπως ο Χίτλερ, μέγας δημεγέρτης.

Επίσης, όπως εκείνοι και αυτός αναδείχτηκε εν μέσω ενός τεράστιου χάους στην περιοχή αυτή, εν μέσω πολέμων και φτώχειας, με επιμονή και σκληρότητα, καθώς και χάρις στην βία και στον στρατό, χάρις στον οποίο και τις ικανότητες του ανήλθε τελικά στην εξουσία και άρχισε τις βίαιες και αιμοχαρείς κατακτήσεις του.

Το δε πτώματα του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας, Νικολάου του Β’ και της οικογενείας του, όταν αυτοί εκτελέστηκαν, τεμαχίστηκαν, ρίχτηκαν σε οξύ, ενώ στην συνέχεια τα οστά τους διασκορπίστηκαν.

Αντίστοιχα, το πτώμα του πρώτου πρωθυπουργού του ανεξάρτητου Κονγκό, Πάτρις Λουμούμπα, όταν αυτός εκτελέστηκε, τεμαχίστηκε, ρίχτηκε σε οξύ, ενώ στην συνέχεια τα οστά του διασκορπίστηκαν.

Ο δε πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Ουάσιγκτον, έχει παρομοιαστεί ως ένας «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης των ΗΠΑ». 

Αυτό συμβαίνει, διότι και οι δυο εκπαιδεύτηκαν από τους Άγγλους, κατάφεραν να κερδίσουν πολλές μάχες χάρις στις στρατηγικές τους ικανότητες ισχυρότερες και πιο πολυάριθμους εχθρούς (τους Άγγλους ο Ουάσιγκτον και τους Τούρκους ο Κολοκοτρώνης).

Και οι δυο πολέμησαν ισχυρούς προδότες (τον Μπένεντικτ Άρλοντ ο Ουάσιγκτον και τον Νενέκο ο Κολοκοτρώνης) και οι δυο εφάρμοσαν ανταρτοπόλεμο, ενώ και οι δυο συνέχισαν τις μάχες μέχρι την πολεμική εμπλοκή εχθρικών δυνάμεων κατά των αντιπάλων τους (οι Γάλλοι στην περίπτωση των ΗΠΑ, οι Άγγλοι-Γάλλοι-Ρώσοι στην περίπτωση της Ελλάδας).

Ο ιδρυτής της δημοκρατίας στην Αθηνά, ο Αθηναίος Κλεισθένης, έδωσε γη και ύδωρ στους Πέρσες και κάλεσε αυτούς στην Ελλάδα (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_98.html). Ομοίως αργότερα οι Αθηναίοι, ως «νέοι Κλεισθένηδες» μαζί με τους Αιτωλούς κάλεσαν τους Ρωμαίους κατακτητές στην Ελλάδα.

Η εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας από τους Αθηναίους κατά την Ιωνική Επανάσταση, καθώς και οι καταστροφές που αυτοί υπέστησαν από τους Πέρσες οι Έλληνες της Ιωνίας, όπως και τα αντίστοιχα γεγονότα που συνέβησαν στην ίδια περιοχή την εποχή του Σπαρτιάτη βασιλιά Αγησίλαου του Β’, θυμίζουν κατά πολύ την εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας μετά την ήττα στον Σαγγάριο και την Μικρασιατική καταστροφή το 1922.

Ομοίως, οι κατάπτυστες συνθήκες (του Καλία και του Ανταλκίδα) με τις οποίες οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι παρέδωσαν την Μικρά Ασία στους Πέρσες, θυμίζουν κατά πολύ αντίστοιχα την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923.

 Η δε πρόταση του Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωτυχίδα στον Δίκαιο Αριστείδη, για εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας και μεταφορά όλων των Ελληνικών πληθυσμών της στην Ελλάδα, θυμίζει κατά πολύ ότι έγινε στην Μικρά Ασία μετά το 1922, λόγω της Μικρασιάτικης καταστροφής.

Το Άγιο Ορός, επιβίωσε στην διάρκεια των Αιώνων, χάρις στην Πιστή, στο θάρρος, τον πατριωτισμό και την διπλωματία του, από τους Άραβες πειρατές, τους Σταυροφόρους, τους Τούρκους, και τους Γερμανούς.

Σε όλες δε τις Ελληνικές εξεγέρσεις για ελευθέρια, το Άγιο Ορός στήριξε υλικά, ηθικά και πνευματικά, τους Έλληνες, έκρυψε πατριώτες, κατασκεύασε πολεμοφόδια, βοήθησε φανερά ή κρυφά Έλληνες πατριώτες, φυγάδευσε πολλούς από αυτούς, ενώ δέχθηκε και πολλούς προσφυγές και γυναικόπαιδα σε καιρό πολέμων και καταστροφών.

Ομοίως, με παρεμφερή τρόπο, σώθηκε και το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων από τους Πέρσες, τους Άραβες, τους Σταυροφόρους, τους Τούρκους, καθώς και από τους Άγγλους στην νεότερη ιστορική περίοδο.

Το 400 μ.Χ., υπήρχε το πατριωτικό κόμμα του Πανελλήνιου στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία του ικανού Αυρηλιανού (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-400-%CE%BC-%CF%87-2019-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD/, https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF-406-%CE%BC%CF%87-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9/). 

Αντίστοιχα, επί του μεγάλου Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, υπήρχε ένα γνωμοδοτικό και νομοθετικό σώμα με την ίδια ονομασία, με το οποίο μοιραζόταν την εξουσία και τον βοηθούσε στην διακυβέρνηση της χώρας.

Στην διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο ο Γάλλος αξιωματικός Κάρολος Ντε Γκωλ, όσο και ο Ρώσος αξιωματικός Τουχασέφσκι, που και οι δυο μετέπειτα έγιναν πολύ διάσημοι, αιχμαλωτίστηκαν από τους Γερμανούς όταν τραυματίστηκαν σε μάχες και έκαναν πολλές φορές αποτυχημένες απόπειρες δραπέτευσης. 

Επίσης, πολλές φορές, κάποιοι ηγέτες κρατών εισέβαλαν αιφνιδιαστικά χωρίς κήρυξη πολέμου σε άλλες, όπως ο Ναπολέοντας στην Ρωσία το 1812, ο Χίτλερ στην ΕΣΣΔ το 1941, ή ο Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράν το 1980.

Επίσης, ιστορικά, τόσο ο πρώτος ηγέτης και ενοποιητής της Κίνας, ο Τσιν Χουάνγκ Τι, όσο και ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΑ’, διακατεχόταν και οι δυο από τον φόβο του θανάτου και έψαχναν μανιωδώς να βρουν τρόπους υπέρβασης του.

Επιπλέον, στην διάρκεια της ιστορίας, πολλοί ισχυροί ευνούχοι, στους Κινέζους, στους Άραβες, τους Τούρκους, στους Πέρσες (π.χ. ο Βαγόας), ή στο Βυζάντιο (π.χ. ο Ευτρόπιος, ο Χρυσάφιος και ο Ιωσήφ Βρίγγας), με την πολιτική ισχύ τους, καθόρισαν τις μοίρες ολοκλήρων Αυτοκρατοριών και των λαών τους, ανεβοκατεβάζοντας Αυτοκράτορες στον Θρόνο και διοικώντας από τα παρασκήνια.

Οι πρώτες μεγάλες πατριωτικές οργανώσεις που ιδρύθηκαν για την ελευθερία της Ελλάδας, ήταν η Φιλόμουσος Εταιρεία υπό τον Ιωάννη Καποδίστρια (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1), καθώς και το Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο, υπό τον  ο Γρηγόριο Ζαλύκη (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%BF_%CE%9E%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF).

 Όμως, η μεγαλύτερη Εθνική Εταιρεία που ξεχώρισε, ήταν η γνωστή σε όλους μας Φιλική Εταιρεία, η οποία υπό την ηγεσία των Εμμανουήλ Ξάνθου, Νικόλαου Σκουφά, Αθανάσιου Τσακάλωφ, Αντώνιου Κομιζόπουλου, Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου, Παναγιώτη Σέκερη και Αλέξανδρου Υψηλάντη.

Η οργάνωση αυτή, είχε ως κύριο στόχο την οργάνωση και εφοδιασμό των Ελλήνων, ώστε αυτοί μαζί με τους άλλους Βαλκανικούς λαούς να επαναστατήσουν κατά της σκλαβιάς και της τυραννίας του Τούρκου Σουλτάνου Μαχμούτ του Β’.

Και σε συνεργασία με άλλους Βαλκανικούς λαούς, να απελευθερώσουν όλη την Ελλάδα, την πάντα Ελληνική Κύπρο, τα Βαλκάνια, την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους, και να ιδρύσουν μια παμβαλκανική ομοσπονδία υπό την ηγεσία των Ελλήνων, με πρωτεύουσα την Πόλη.

Τελικά, η Φιλική Εταιρεία, κατάφερε τον μόνο εν μέρει τον στόχο της, αφού μετά από τον μεγάλο αγώνα των μελών της, η Ελλάδα ανακηρύχτηκε το 1833 ανεξάρτητο και πάλι ελεύθερο κράτος.

Η οργάνωση που την ακολούθησε, ήταν αυτή με την ονομασία «Φιλορθόδοξος Εταιρεία», και είχε πολλά κοινά σημεία οργάνωσης με την Φιλική Εταιρεία, μιας και πολλά πρώην μέλη αυτής, έγιναν αργότερα μέλη της «Φιλορθόδοξου Εταιρείας».

Στόχος των μελών και αυτής της οργάνωσης αυτής, η οποία βρισκόταν υπό την ηγεσία του Κοσμά Φλαμιάτου και κατά άλλους και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Παπουλάκου, ήταν να απελευθερώσουν την Ελλάδα από τον Βαυαρικό ζυγό και να προστατεύσουν την Ορθοδοξία, την οποία μάχονταν άγρια η προτεσταντική αντιβασιλεία.

Και επίσης, να απελευθερώσουν την Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θεσσαλία, τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, την Κρήτη, την Κύπρο, την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους, και να ενσωματώσουν τα απελευθερωμένα αυτά εδάφη δε ένα ενιαίο Ελληνικό κράτος με πρωτεύουσα την Πόλη.

Τελικά, το κίνημα αυτό, καταπνίγηκε λόγω της αγρίας αντίδρασης του Όθωνα, καθώς και λόγω της εμπλοκής των Μεγάλων Δυνάμεων εν όψει και του Κριμαϊκού Πολέμου (http://alophx.blogspot.com/2017/10/o-i_12.html).

Η επόμενη οργάνωση που ακολούθησε ήταν αυτή της «Εθνικής Εταιρείας», υπό την ηγεσία των Χρηστου Σολιώτη, Πέτρου Λυκούδη και Αλέξανδρου Σοφιανού.

Στόχος των μελών και αυτής της οργάνωσης, ήταν να απελευθερώσουν την Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θεσσαλία, τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, την Κρήτη, την Κύπρο, την Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους, και να ενσωματώσουν τα απελευθερωμένα αυτά εδάφη δε ένα ενιαίο Ελληνικό κράτος με πρωτεύουσα την Πόλη.

Τελικά, το κίνημα αυτό, καταπνίγηκε λόγω της μεγάλης ήττας της Ελλάδας στον ατυχή για την Ελλάδα πόλεμο του 1897 με την Τουρκία (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-1893-%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85/), τον οποίο κατά μεγάλο μέρος η οργάνωση αυτή προκάλεσε. 

Η επόμενη οργάνωση που ακολούθησε ήταν το Ελληνομακεδονικό Κομιτάτο, το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα στην προστασία (καθώς και στην μετέπειτα απελευθέρωση με τους Βαλκανικούς Πολέμους) της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, μέσω του ενδόξου και ηρωικού Μακεδονικού Αγώνα από τους βάρβαρους Βουλγάρους κομιτατζήδες που έσφαζαν τους Έλληνες της περιοχής.

Αντίστοιχη οργάνωση στην υπόδουλη Ήπειρο, ήταν το Ηπειρώτικο κομιτάτο, το οποίο επίσης συνέβαλε τα μέγιστα στην προστασία (καθώς και στην μετέπειτα απελευθέρωση με τους Βαλκανικούς Πολέμους) της πάντα Ελληνικής Ηπείρου, μέσω του ενδόξου και ηρωικού Αγώνα του στην περιοχή από τους βάρβαρους Αλβανούς και Τούρκους άτακτους που έσφαζαν τους Έλληνες της περιοχής.

Αντίστοιχη δουλειά έκανε τέλος και ο λεγόμενος Στρατιωτικός Σύνδεσμος, η δράση του οποίου οδήγησε στο κίνημα στο Γουδί το 1909 (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_58.html), υπό την ηγεσία Θεόδωρο Πάγκαλου, Χρήστου Χατζημιχάλη και Νικολάου Ζορμπά, με στόχο την πολιτική και στρατιωτική αναδιοργάνωση της Ελλάδας για την απελευθέρωση των υπόδουλων από τους Τούρκους Ελληνικών εδαφών, κάτι που επιτεύχθηκε σε μεγάλο ποσοστό, τόσο στους Βαλκανικούς, όσο και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο διάσημος ναύαρχος αυτού, ο Νέαρχος, κατέγραψε σε ένα ημερολόγιο αναλυτικά και τις τρεις ναυτικές εκστρατείες και εξερευνήσεις που είχε πραγματοποιήσει κατά διαταγή του Μεγάλου Έλληνα βασιλιά στον Περσικό και Ινδικό Κόλπο.

Με βάση δε αποσπάσματα που διασωθήκαν από το ημερολόγιο αυτό, σχεδόν 2.000 έτη αργότερα, και συγκεκριμένα το 1774 μ.Χ., τρία αγγλικά ιστιοφόρα, έχοντας τις σημειώσεις αυτές του Νέαρχου ως οδηγό, ξεκινώντας και αυτά όπως και ο Νέαρχος από την Ινδία (οι Άγγλοι ξεκίνησαν συγκεκριμένα από την Βομβάη), περιέπλευσαν και αυτά τον Περσικό και τον Ινδικό Κόλπο.

Το τελικό αποτέλεσμα των ταξιδιών των Άγγλων, ήταν αυτοί να παραδεχτούν την απολυτή ακρίβεια των περιγραφών του Νεάρχου για τις περιοχές αυτές, αφού οι ίδιοι διαπίστωσαν κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους, ότι αυτές ανταποκρίνονταν πλήρως (ακόμα και μετρά  από 20 αιώνες!!!) στην πραγματικότητα και την μορφολογία των περιοχών αυτών.

Από την προσωπικότητα και τα κατορθώματα του Μεγάλου Αλέξανδρου, εμπνεύστηκαν πολλά σημαντικά ιστορικά πρόσωπα και προσπάθησαν να τον μιμηθούν σε αυτά, μία προσπάθεια που ονομάστηκε ιστορικά «Αλεξάνδρου μίμησης».

Κάποια από τα πρόσωπα αυτά ήταν όλοι οι Διάδοχοι και οι Επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Αννίβας, ο Σκιπίων ο Αφρικανός, ο Πομπήιος, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Αντώνιος, ο Αύγουστος, οι Αψβούργοι.

Και επίσης ο Ερρίκος ο Ε’ της Αγγλίας, οι Μέδικοι, ο Τζον Τσόρτσιλ ο Δούκας του Μάλμπορο, ο Μέγας Φρειδερίκος, ο Μέγας Ναπολέοντας, ο Νίλσον, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο Ρόμπερτ Λι, ο Έρβιν Ρόμελ, ο Μπέρναρντ Μοντγκόμερι και ο Νόρμαν Σβάρτσκοπφ.  

Πολλοί ήταν και οι ηγέτες που στην διάρκεια της ιστορίας, λόγω ήττας η θανάτου, δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τα σχέδια που είχαν κατά νου για περαιτέρω κατακτήσεις στον κόσμο και για τοπική, ευρωπαϊκή ή παγκόσμια ηγεμονία.

Μερικοί από αυτούς ήταν  ο Κυρός ο Μέγας, ο Δαρείος ο Μέγας, ο Αλκιβιάδης, ο Ιάσων των Φέρων, ο Αρταξέρξης Γ’ ο Ωχός, ο Φίλλιπος ο Β’, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο βασιλιάς Πύρρος, ο Λούκουλλος, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, οι Σέλευκος Α’, Αντίοχος Γ’, Δ΄ και Ζ’ των  Σελευκιδών, ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Μιθριδάτης ο Μέγας.

Και επιπλέον, ο Αύγουστος, ο Τραϊανός, ο Αττίλας, ο Τζένκινς Χαν, ο Ογκοντάι, ο Μπατού Χαν, ο Κουμπλάι Χαν, ο Χουλαγκού, ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, ο Ταμερλάνος, ο Βαγιαζήτ ο Κεραυνός, ο Κάρολος ο Ε’ Κουίντος, ο Φίλιππος ο Β’ της Ισπανίας, ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ο Χιροχίτο, οι Λένιν και Τρότσκι, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, όπως και ο «Χαλίφης του ISIS» Μπαγκάντι στις μέρες μας. 

Στην διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν επίσης πολλές πολιτικές δυναστείες, οι οποίες θωρήθηκαν καταραμένες, λόγω των πολλών βίαιων και μαζικών θανάτων των μελών τους, αλλά και για τις πολλές ασθένειες αυτών, όπως οι Αψβούργοι, οι Κένεντι και οι Γκάντι.

Παράλληλα, είναι γνωστό ότι το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά θάνατον διατηρήθηκε μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο γεμάτο με μέλι.

Το ίδιο ακριβώς έπραξε και ο Ηρώδης για το σώμα της συζύγου του, της Μαριάμης, την οποία και αγαπούσε και ζήλευε παθολογικά, αν και ο ίδιος είχε διατάξει την εκτέλεση της.

[Και είχε τόση ζήλια για την γυναικά του ο Ηρώδης, ώστε είχε διατάξει σε δύο περιπτώσεις, αν αυτός πέθαινε να την εκτελέσουν για να μην την πάρει κανένας άλλος άντρας για γυναικά του.

Όπως ακριβώς είχε διατάξει ενώ ήταν ετοιμοθάνατος ο Αλή Πασάς για την κυρά Βασιλική, παρόλο που και στις δυο περιπτώσεις, αυτοί οι οποίοι έλαβαν την διαταγή δεν την εκτέλεσαν και ειδοποίησαν τα υποψήφια θύματα για να σωθούν]. 

Για τον ίδιο λόγο με τον Ηρώδη, δηλαδή παθολογική αγάπη και ζήλια, είχε διατηρήσει και το νεκρό σώμα του συζύγου της και η βασίλισσα της Πορτογαλίας Ιρένε και δεν το άφησε να ταφεί μέχρι και τον θάνατο της.

Με την εισβολή των Γαλατών υπό τους Βρέννο και Βόλγιο από τον Βορρά στην πάντα Ελληνική Μακεδονία, καθώς και την υπόλοιπη Νότια Ελλάδα, η οποία τότε βρισκόταν υπό την ηγεσία του ηρωικού στρατηγού Σωσθένη.

Αυτός κατόρθωσε να επιτύχει νίκες έναντι αυτών, τόσο με μάχες, όσο και με ανταρτοπόλεμο, μαζί με το κλείσιμο όταν χρειαζόταν του στρατού του σε οχυρά, τα οποία οι βάρβαροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αφού δεν είχαν πολιορκητικές μηχανές.

Τελικά, ο ηρωικός Σωσθένης, με τις τακτικές του αυτές, κατόρθωσε να εκδιώξει τους βάρβαρους από την Μακεδονία, ενώ αυτοί αναγκάστηκαν να στραφούν προς την Ανατολή, στην Μικρά Ασία, καθώς και τον Νότο, σώζοντας τελικά με τον τρόπο αυτό το κράτος του και όλη την Ελλάδα.

Ο ίδιος δε ο Σωσθένης κατάφερε να κρατήσει την εξουσία μέχρι τον θάνατο του από φυσικά αίτια και να ανορθώσει το ηρωικό και πάντα Ελληνικό Βασίλειο της Μακεδονίας, τιμημένος και οντάς ήρωας, τόσο για τους υπηκόους του, όσο και για τους υπολοίπους τους Νότιους Έλληνες. 

Όλη αυτή η κατάσταση, θυμίζει την αντίστοιχη κατάσταση στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί του στρατηγού και Αυτοκράτορα Μαρκιανού, αφού και σε εκείνη την περίοδο, είχε συμβεί εισβολή των Ούννων υπό τον Αττίλα από τον Βορρά στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, καθώς και στον κυρίως Ελλαδικό χώρο.

Ο ηρωικός Μαρκιανός, κατόρθωσε να επιτύχει σημαντικές νίκες έναντι αυτών, τόσο με μάχες, όσο και με ανταρτοπόλεμο, μαζί με το κλείσιμο όταν χρειαζόταν του στρατού του σε οχυρά, τα οποία οι βάρβαροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, αφού δεν είχαν πολιορκητικές μηχανές.

Τελικά, ο Αυτοκράτορας Μαρκιανός, με τις τακτικές του αυτές, κατόρθωσε να εκδιώξει τους βάρβαρους από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ενώ αυτοί αναγκάστηκαν να στραφούν προς την Δύση, στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (οπού ηττήθηκαν τελικά στα Καταλαυνικά Πεδία από τον ηρωικό στρατηγό Αέτιο), σώζοντας τελικά με τον τρόπο αυτό το κράτος του.

Ο ίδιος δε ο Μαρκιανός κατάφερε να κρατήσει την εξουσία μέχρι τον θάνατο του από φυσικά αίτια και να ανορθώσει την ηρωική και πάντα Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τιμημένος και οντάς ήρωας, για όλους τους υπηκόους του (είτε τους Έλληνες που ήταν και η πλειοψηφία, είτε όχι). 

Ο Απολλόδωρος, κατόρθωσε να γίνει τύραννος στην πόλη της Ποτίδαιας, εκμεταλλευόμενος το πολιτικό χάος που τότε υπήρχε στο Βασίλειο της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, τον εμφύλιο και την φτώχεια, την συχνή εναλλαγή ηγετών στο Βασίλειο αυτό, καθώς και την εισβολή των Γαλατών σε αυτό. Έτσι, κατάφερε με δήθεν συνθήματα υπέρ του λαού και των φτωχών, να πείσει τους κάτοικους της πόλης να τον δεχτούν ως ηγέτη τους. 

Μόλις όμως κατέλαβε την εξουσία, δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, φέρθηκε τυραννικά στους κάτοικους της πόλης, εκτέλεσε μερικούς πλούσιους και έδωσε σε υποστηρικτές του τις περιουσίες τους, ενώ παράλληλα προσέλαβε και Γαλέτες μισθοφόρους για την καταπίεση και υποδούλωση των πολιτών στον ίδιο.

Τελικά, αργότερα ξεκίνησε πόλεμο με τον Σωσθένη και τον Αντίγονο τον Α’ της Μακεδονίας, και τελικά, μετά από μερικές αρχικές νίκες και επιτυχίες, ο ίδιος τελικά ηττήθηκε, συνελήφθη και εκτελέστηκε άγρια.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, εκμεταλλευόμενοι το πολιτικό χάος, εμφυλίους, την φτώχεια, την συχνή εναλλαγή ηγετών σε κράτη, ή ήττες σε πολέμους και με τάχα συνθήματα υπέρ του λαού και των φτωχών, κατάφεραν και πολλοί άλλοι τύραννοι και δικτάτορες στην διάρκεια της ιστορίας να αναλάβουν την ηγεσία πόλεων ή και ολοκλήρων κρατών.

Και στην συνέχεια, οι ίδιοι δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, φέρθηκαν τυραννικά στους υπηκόους τους, εκτέλεσαν μερικούς πλούσιους και έδωσαν σε υποστηρικτές τους τις περιουσίες τους, ενώ παράλληλα προσέλαβαν και μισθοφόρους (ντόπιους ή μη) για την καταπίεση και υποδούλωση των πολιτών στους ιδίους.

Τελικά, και αυτοί έπεσαν, είτε από πολέμους που ξεκίνησαν και αρχικά είχαν επιτυχίες σε αυτούς, αλλά τελικά ηττήθηκαν από τους εχθρούς τους, είτε από εξεγέρσεις των υπηκόων τους, είτε από πραξικοπήματα.

Μερικοί από αυτούς ήταν π.χ. ο Ανδρίσκος στην Μακεδονία, οι βασιλιάδες Νάβις και ο Κλεομένης ο Γ’ στην Σπάρτη, ο Ασδρούβας στην Καρχηδόνα, οι τυραννικοί Αυτοκράτορες Φωκάς και Ανδρόνικος ο Α’ στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο Κόλα Ντε Ριέντζο στην Ρώμη (http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html, https://www.triklopodia.gr/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83/, https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%83/), καθώς και ο Μαρσέλ στο Παρίσι τον καιρού του Εκατονταετούς Πολέμου.

Στα νεότερα χρόνια, αντίστοιχοι τύραννοι-δικτάτορες με όλους τους παραπάνω, ήταν ο Όλιβερ Κρόμβελ, ο Ροβεσπιέρος, ο Ναπολέοντας, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Μάο.

Τόσο ο Βενιζέλος, ο  και βασιλιάς Κωνσταντίνος, οι δυο γνωστοί μεγάλοι αντιπάλοι του Εθνικού διχασμού παραδόξως και ειρωνικώς είχαν το ίδιο ακριβώς τέλος, πεθαίνοντας και οι δυο στην εξορία, ύστερα από πραξικόπημα (αποτυχημένο πραξικόπημα έναντι των αντίπαλων του ο πρώτος και επιτυχημένο έναντι του δευτέρου από τους αντίπαλους του).

Και οι δυο, προσπάθησαν με πραξικοπηματικές και αντιδημοκρατικές μεθόδους να ρίξουν την δημοκρατία και να ανακηρυχτούν δικτάτορες, ενώ και οι δυο προσπάθησαν ταυτόχρονα με αυταρχισμό να εξοβελίσουν πλήρως τους αντίπαλους τους. 

Πολλοί ικανοί (και μη) ηγέτες, όπως ο βιβλικός ήρωας και βασιλιάς Δαβίδ, ο Δημοσθένης, ο βασιλιάς Αμαλάριχος του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, ή ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κλαύδιος τραύλιζαν.

Τόσο οι Γότθοι και οι υπόλοιποι Γερμανοί βάρβαροι που εισέβαλαν στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με συνέπεια την διάλυση της, προέβησαν στην ενέργεια αυτή λόγω και της εισβολής των Ούννων στα εδάφη τους.

Αντίστοιχα και οι Οθωμανοί επιτέθηκαν σε Περσία, Μεσοποτάμια και Βυζάντιο, λόγω και της εισβολής των Μογγόλων στα εδάφη τους.

Με τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, του Αττίλα, του Καρλομάγνου, του Σελτζούκου Μαλίκ Σαχ και του Τζένκινς Χαν, οι Αυτοκρατορίες τους «έσπασαν» σε τρία με τέσσερα κράτη έκαστος και άρχισαν άγριοι εμφύλιοι μεταξύ των διάδοχων τους, οι οποίοι διεκδικούσαν όλοι την απολυτή εξουσία, με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση τους.

Τόσο ο Νορμανδός ηγέτης Ροβέρτος Γισκάρδος, μαζί με τον γιο του, τον Βοημούνδο, όσοι και ο Κάρολος ο Ανδεγαυός και ο συνονόματος γιος του μετέπειτα, προσπάθησαν να εισβάλουν μέσω της Σικελίας που κατείχαν σε Κέρκυρα και Ήπειρο και από εκεί να προελαύσουν και να καταλάβουν την Πόλη.

Τελικά όμως, όλοι τους απέτυχαν τελικά χάρις στις έξυπνες ενέργειες, καθώς και την ηρωική αντίσταση των Βυζάντιων Αυτοκράτορων.

Ο δε Βαλδουίνος ο Α’ του Βασίλειου της Ιερουσαλήμ (ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος βασιλιάς του Βασίλειου αυτού), παρομοιάστηκε από πολλούς με τον βιβλικό (και πρώτο) βασιλιά του Ισραήλ Σαούλ.

Και αυτό, τόσο λόγω του ότι οι δυο είχαν πολύ μεγάλο ύψος, εντυπωσιακό παρουσιαστικό, αλλά και επειδή και οι δυο δεν ήταν πιστοί, αλλά γυναικάδες και δόλιοι και ήρθαν και οι δυο σε σύγκρουση με τον κλήρο.

Στην μάχη του ορούς Ναχρ Αλ Χεμπ, ο Βαλδουίνος ο Α’ του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, διέλυσε τον Αραβικό στρατό που είχε εγκλωβιστεί μέσα στο φαράγγι που πέρναγε μέσα από το βουνό αυτό, όπως ακριβώς πολλούς αιώνες πριν, ο ηρωικός Ρωμαίος ηγέτης Μάριος, είχε διαλύσει τον στρατό των Κίμβρων, ο οποίος είχε εγκλωβιστεί μέσα στο φαράγγι που πέρναγε μέσα από το ορός των Βερτσέλλλων.  

Πολλοί θάνατοι δικτατόρων, όπως του Ζία Ουλ Χακ του Πακιστάν, καθώς και του Ομάρ Τορίχιος του Παναμά, επήλθαν τελικά λόγω αεροπορικών ατυχημάτων, πάρα από κάποια αντίδραση ή εξέγερση κατά των ιδίων.

Επίσης, οι πιο διάσημες γυναίκες ηγέτες του Πακιστάν και της Ινδίας, η Μπέναζιρ Μπούτο και η Ίντιρα Γκάντι, οι οποίες προερχόταν και οι δυο από οικογένειες με ισχυρή συμμετοχή στην πολιτική των κρατών τους, δολοφονήθηκαν τελικά και οι δύο.

Πολλοί που πάλεψαν ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και την ελευθερία, είτε ειρηνικά (με την τακτική της μη βίας), είτε από ηγετικές θέσεις, είτε μέσω βίας, δολοφονήθηκαν τελικά, όπως π.χ. οι Τζον και Ρόμπερτ Κένεντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Γκάντι και ο Μάλκομ Χ.

Ο τρόπος ίδρυσης της Αυτοκρατορίας του Μάλι με  άπειρες σφαγές, συνεχή εδαφική επέκταση, την πλήρη καταστροφή των εχθρών του και την ίδρυση μιας νέας πρωτεύουσας από έναν ηγέτη με πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, τον Σουντιάτα Κέιτα, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη στον τρόπο ίδρυση της Αυτοκρατορίας του Σάκα Ζουλού.

Και στην περίπτωση του Σάκα, η Αυτοκρατορία του επεκτάθηκε με άπειρες σφαγές, συνεχή εδαφική επέκταση, την πλήρη καταστροφή των εχθρών του και την ίδρυση μιας νέας πρωτεύουσας από έναν ηγέτη με πολύ δύσκολη παιδική ηλικία.

Σε πολλούς ηγέτες κρατών, οι οποίοι στην πραγματικότητα αυτοκτονήσαν, ο θάνατος τους ανακοινώθηκε ότι προήλθε από φυσικά αίτια ή πολεμώντας σε μάχη από τα δικτατορικά καθεστώτα που αυτοί υπηρετούσαν (π.χ. στον Κορυζή, τον Ρόμελ ή τον Χίτλερ).

Στον Ελληνικό αρχικά και μετέπειτα στον Ελληνιστικό Κόσμο, υπήρχε συχνή ανακήρυξη θνητών και επιτυχημένων πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών σε δήθεν «θεούς» από τους υπηκόους τους. 

Έτσι έγινε όπως π.χ. με τον Σπαρτιάτη στρατηγό Λύσανδρο, τον τύραννο της Ηράκλειας του Πόντου Κλέαρχο, τον Βασιλιά Φίλλιπο τον Β’ της Μακεδονίας, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο, τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, τους ηγέτες των Σελευκιδών και τους Πτολεμαίου.

Η ίδια «μόδα», δηλαδή της συχνής ανακήρυξης θνητών και επιτυχημένων πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών σε δήθεν «θεούς» από τους υπηκόους τους, συνεχίστηκε και στην Ρώμη, με τον Καίσαρα, τον Αντώνιο και τον Αύγουστο, και όλους τους μετέπειτα ειδωλολάτρες Ρωμαίους Αυτοκράτορες μέχρι και τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Ο θάνατος ενός ισχυρού Μεγάλου Βεζίρη σε μια ισχυρή ισλαμική Αυτοκρατορία, ύστερα από την διαταγή του Σουλτάνου και στενού φίλου του, του οποίου μάλιστα είχε παντρευτεί και μία συγγενή, συνέβη τόσο στην περίπτωση του Τζαφάρ από τον Χαρούν Αλ Ρασίντ των Αββασίδων, όσο και στην περίπτωση του Ιμπραήμ από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. 

Εκτός από τον βασιλιά της Ασσυρίας Αζαήλ και τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τιβέριο, ο θάνατος επήλθε ύστερα από πνίξιμο με μαξιλάρι (ή κατ’ άλλους από πνίξιμο του ανάμεσα σε δυο στρωματά για να μην υπάρξουν σημάδια αίματος) και στον τελευταίο Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, τον διάσημο Χαιλέ Σελασιέ. 

Ο θάνατος του ηρωικού γιου του ηρώα του Μαραθώνα Μιλτιάδη, του Κίμωνα, επήλθε λίγο πριν την ναυμαχία με τους Πέρσες στην πόλη της Κύπρου το Κίτιον. Αυτός λίγο πριν ξεψυχήσει, διέταξε τους αξιωματικούς του να μην ανακοινώσουν τον θάνατο του, πάρα μετά το πέρας της ναυμαχίας στον στρατό για να μην πέσει το ηθικό του και αμέσως μετά πέθανε.

Και πραγματικά, οι στρατηγοί δεν ανέφεραν τίποτε στον στρατό, στην ναυμαχία κέρδισαν τους Πέρσες, και ο θάνατος του Κίμωνα ανακοινώθηκε με το πέρας αυτής, και έτσι είπαν κάποιοι ότι ο Κίμωνας αν και νεκρός κέρδισε τους Πέρσες.

Αντίστοιχα με βάση την Ισπανική παράδοση, ο ηρωικός (και ετοιμοθάνατος τότε) Ελ Σιντ, λίγο πριν την τελική του μάχη με τους Άραβες και λίγο πριν ξεψυχήσει, διέταξε τους αξιωματικούς του να μην ανακοινώσουν τον θάνατο του, πάρα μετά το πέρας της μάχης στον στρατό για να μην πέσει το ηθικό του και αμέσως μετά πέθανε.

Και πραγματικά, οι στρατηγοί δεν ανέφεραν τίποτε στον στρατό, στην μάχη κέρδισαν τους Άραβες, και ο θάνατος του Ελ Σιντ ανακοινώθηκε με το πέρας αυτής, και έτσι είπαν κάποιοι ότι ο Ελ Σιντ αν και νεκρός κέρδισε τους Άραβες.

(Με βάση την ιδιά παράδοση, το νεκρό σώμα του Ελ Σιντ ντύθηκε την πανοπλία του και στερεώθηκε στο άλογο του, για να πιστεύει ο στρατός των Ισπανών, ότι ο ηρωικός του αρχηγός είναι ακόμα ζωντανός και τον οδηγεί νικηφόρα στην μάχη).

Ο λιμός της Αθήνας τον καιρό του Πελοποννησιακού Πολέμου (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_37.html), είχε τις ίδιες συνέπειες με τον Μαύρο θάνατο στον Μεσαίωνα: Στην δε πρώτη περίπτωση, η ασθένεια προήλθε από την Αφρική, ενώ στην δεύτερη από την Ασία.

(Με μολυσμένα πτώματα που πέταξαν σε μια αποικία της Γένοβας, την Κάφα (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B7_%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7), στην Κριμαία οι Μογγόλοι, και με την μεταφορά πλοίων από την περιοχή στην Ευρωπαϊκή Ηπείρου για λογούς εμπορίου, έφτασε και εξαπλώθηκε και στην Ευρώπη.

Και με ράψιμο μολυσμένων από την ασθένεια πτωμάτων στα πηγάδια της Αθήνας από τους Σπαρτιάτες όπως λένε κάποιοι η δεύτερη (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD), από άτομα μολυσμένα που είχαν έρθει με πλοία από την Ασία στην Αθηνά μέσω εμπορίου).

Και εκτός από το πλήθος των νέκρων  και μολυσμένων (σε Αθήνα και στην Ευρώπη αντίστοιχα), και στις δυο αυτές ασθένειες, το αποτέλεσμα ήταν εκτός από την απελπισία και το χάος των ανθρώπων της εποχής, αυτοί να καταφύγουν είτε στον θρησκευτικό φανατισμό και τις άγριες ιεροτελεστίες, καθώς και ένα βίαιο «κυνήγι μαγισσών».

Η ακόμα και να φτάσουν στο άλλο άκρο με την περιφρόνηση και παύση των ίδιων της πίστης στα θεία, καθώς και στην διενέργεια κάθε είδους ακολασίας και εγκλημάτων πέρα από κάθε όριο, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή ή θεοί, και πως οι ίδιοι σύντομα θα πεθάνουν, και άρα θα έπρεπε να χαρούν την ζωή όσο προλάβαιναν ακόμη, κάνοντας ότι οι ίδιοι ήθελαν.

Εκτός από τον φτωχό, διάσημο και συνετό Σωκράτη, στην Αθήνα με κώνειο πέθανε καταδικασμένος άδικα από τους συμπολίτες του και ο φτωχός, διάσημος και συνετός Φωκίων.

Στην ίδια πόλη, πολλοί (καλοί ή κακοί) ηγέτες αυτής, είχαν εξοριστεί, όπως ο Πεισίστρατος, ο Αριστείδης, ο Κίμων, ο Θεμιστοκλής, ο Θουκυδίδης και ο Αλκιβιάδης, ενώ άλλοι είχαν χάσει τις θέσεις τους και καταδικάστηκαν σε πρόστιμα, όπως ο Μιλτιάδης, ο Περικλής και ο Δημοσθένης.

Τόσο στην περίπτωση του Δημάδη στην Αρχαιότητα, όσο και στην περίπτωση του Δούκα Νοταρά και του τελευταίου Αυτοκράτορα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας μετά την πτώση της Πόλης το 1453, εκτελέστηκαν πρώτα τα παιδιά τους, πριν εκτελεστούν και οι ίδιοι στην συνέχεια (με διαταγές του Κάσσανδρου και Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή αντίστοιχα).

Τόσο ο διεφθαρμένος Ρώσος επιχειρηματίας Μαρόζοφ, όσο και ο νυν επιχειρηματίας Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ (διοργανωτές και οι δυο οργίων κατά τους εχθρούς τους), είχαν και οι δυο δηλώσει, χωρίς να υπερβάλλουν μάλιστα καθόλου για τους αντίπαλους τους (τον Λένιν και την Χίλαρι Κλίντον αντίστοιχα):

«Είμαι τόσο πλούσιος, που έχω την πολυτέλεια να χρηματοδοτώ ακόμη και τους ιδίους τους εχθρούς μου». 

Στην διάρκεια της ιστορίας, πολλές ηρωίδες προτίμησαν έναν ηρωικό θάνατο αυτοθυσίας, από το να πέσουν στα χεριά των βάρβαρων εχθρών της πατρίδας τους, όπως η Μαρία Δοξαπατρή (στους βάρβαρους Λατίνους Σταυροφόρους), οι Σουλιώτισσες (στους βάρβαρους Τούρκους), καθώς και η γυναικά του Ασδρούβα κατά την καταστροφή της Καρχηδόνας (στους βάρβαρους Ρωμαίους).

Τόσο εναντίον του Κολοκοτρώνη, όσο και εναντίον του Κάστρο, έγιναν δεκάδες αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας.

Επίσης, ο Κολοκοτρώνης καταδιώχθηκε ανεπιτυχώς επί εβδομάδες από τους Τούρκους που ήθελαν να τον εξοντώσουν μέχρι να καταφύγει στα Επτάνησα, όπως έγινε αργότερα και με τον Πάντσο Βίλα από τους Αμερικάνους.

Μια την ψευδή φήμη ότι κινδύνευαν στο μέρος οπού βρισκόταν, και καλυτέρα θα ήταν να φύγουν κρυφά με πλοία, προσπάθησαν ο Κάσσανδρος και οι Κερκυραίοι δημοκρατικοί να πείσουν την Ολυμπιάδα και τους Κερκυραίους ολιγαρχικούς για να τους δολοφονήσουν στην συνέχεια, όταν αυτοί θα κατευθυνόταν σε αυτά.

Πολλές εξωτερικές επεμβάσεις σε εμφυλίους πολέμους ξένων δυνάμεων, είχαν σαν αποτέλεσμα αυτοί να αποκτηνωθούν εναντίον τους και να στραφούν με μανία κατά των ντόπιων συνεργατών που αυτοί υποστήριζαν, όπως π.χ. έγινε στον Εμφύλιο της Κέρκυρας στην Αρχαιότητα, στον Αγγλικό, στον Γαλλικό, τον Ρωσικό, καθώς και στον Ελληνικό Εμφύλιο μετέπειτα.

Επιπλέον, στον Κερκυραϊκό Εμφύλιο, οι γυναίκες των δημοκρατικών έριχναν ψηλά, από τα σπίτια τους κεραμιδιά έναντι των ολιγαρχικών, βοηθώντας τους άντρες τους και αποτρέποντας τους να καταλάβουν την πρωτεύουσα του νησιού, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γυναίκες του Άργους και της Σπάρτης, εμπόδισαν τον βασιλιά Πύρρο (οι δεύτερες και τον Επαμεινώνδα) να καταλάβει μετέπειτα τις πόλεις τους. 

Επίσης, στον Κερκυραϊκό Εμφύλιο, οι Κερκυραίοι δημοκρατικοί, παρά τους όρκους που είχαν δώσει, εξόντωσαν τους ηττημένους ολιγαρχικούς που είχαν καταφύγει ως ικέτες στους βωμούς των ναών των Διόσκουρων και της Ήρας, όπως ακριβώς είχε συμβεί παλαιότερα στην Αθήνα με το λεγόμενο «Κυλώνειον Άγος».

Ταυτόχρονα, στον ίδιο Εμφύλιο, οι δημοκρατικοί, σε πολλούς ολιγαρχικούς, οι οποίοι και τον είχαν προκαλέσει, οι οποίοι είχαν καταφύγει ως ικέτες στον ναό του Διονύσου, περιτείχισαν τον ναό και αφήσαν τους αντιπάλους τους να πεθάνουν μέσα σε αυτόν από πείνα, όπως ακριβώς είχε συμβεί παλαιοτέρα με τον βασιλιά της Σπάρτης Παυσανία.

Σε άλλους ναούς, οι Κερκυραίοι δημοκρατικοί, απλά «σφράγισαν» τις πόρτες των ναών που είχαν καταφύγει οι εχθροί τους οι ολιγαρχικοί και άνοιξαν τις σκέπες τους και εξόντωσαν τους αντιπάλους τους ρίχνοντας από πάνω πέτρες σε αυτούς, κατά τον ίδιο τρόπο θανάτου που είχε και ο βασιλιάς Αντίοχος ο Γ’ των Σελευκιδών από τους Πέρσες ιερείς.

Στην διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλές Τριανδρίες ισχυρών πολιτικών ανδρών, όπως η Πρώτη (Καίσαρ, Πομπήιος, Κράσσος), η Δεύτερη (Αύγουστος, Αντώνιος, Λέπιδος), του Ροβεσπιέρου (Ροβεσπιέρος, Ζεν Ζυστ, Κουτόν) του Μεγάλου Ναπολέοντα (Ναπολέων, Σέγιες, ο Ντυκό), του Μπίσμαρκ (Μπίσμαρκ, Γουλιέλμος Α’, Μόλτκε ο Πρεσβύτερος), του Καβούρ (Καβούρ, Βίκτωρ Εμμανουήλ Β’ και Γαριβάλδης).

Στην μοντέρνα Ιταλία (Carlo Armellini, Giuseppe Mazzini, Conte Aurelio Saffi και Aurelio Saffi, Alessandro Calandrelli, Livio Mariani), η Τριανδρία κατά του Παραγουανού δικτάτορα Λόπεζ (Αυτοκράτορας Πέτρος ο Β’, Bartolomé Mitre Domingo, Venancio Flores) του Βούλγαρη (Βούλγαρης, Ρούφος, Κανάρης) του Βενιζέλου (Βενιζέλος, Δαγκλής, Κουντουριώτης), του Πλαστήρα (Πλαστήρας, Γονατάς, Φωκάς).

Του Ινδικού Κογκρέσου (Lala Lajpat Rai, Bipin Chandra Pal), του Άξονα (Χίτλερ, Μουσολίνι, Χιροχίτο) των Συμμάχων στην Γιάλτα (Ρούζβελτ, Στάλιν, Τσόρτσιλ), της ΕΣΣΔ (των Lev Kamenev, Joseph Stalin, Grigory Zinoviev, των Lavrenty Beria, Georgy Malenkov, Vyacheslav Molotov και Alexei Kosygin, Leonid Brezhnev, Anastas Mikoyan και των Alexei Kosygin, Leonid Brezhnev, Nikolai Podgorny).

Στο σύγχρονο Ισραήλ (Ehud Olmert, Ehud Barak,Tzipi Livni), του Μάο (Mao Zedong, Zhou Enlai, Liu Shaoqi), της Χούντας (Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Παττακός) του Μπενίν (Hubert Maga, Justin Ahomadégbé-Tomêtin, Sourou-Migan Apithy).

Στην Βίβλο, υπήρξαν και εκεί «Τριανδρίες» (π.χ. του Μωυσή, του Ααρών και του Ουρ, καθώς και των λεγομένων «Τριών Γιων της Βροντής», δηλαδή του Αποστόλου Πέτρου, του Ευαγγελιστή Ιωάννη, καθώς και του αδερφού του, Ιάκωβου του Ζεβεδαίου).

Τέλος, Τριανδρίες υπήρξαν και στην Κίνα, στον Ινδουισμό, στην Αργεντινή, στην υπόλοιπη Νότια Αμερική, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην ΕΕ και αλλού (https://en.wikipedia.org/wiki/Triumvirate#Early-modern_and_modern_France).

Στην ιστορία, από κάποιους ως οι «Τελευταίοι Ρωμαίοι», ονομάστηκαν ο Γερμανικός, ο Βρούτος, ο Κάσσιος, ο Θεοδόσιος ο Α’ ο Μέγας, ο Ουάλης, ο Ιουστινιανός, ο Βελισάριος, ο Ιούλιος Νέπως, ο Ρωμύλος Αύγουστος, ο Συάγριος, ο Αρθούρος, ο Αμβρόσιος Αυρηλιανός, ο Ovida, ο Anicius Manlius Severinus Boethius, και ο Gildas.

Και επιπλέον ο Στηλίχων, ο  στρατηγός Βονιφάτιος, ο Αέτιος, η Γάλα Πλακιδία (η «Τελευταία Ρωμαία»), ο Μαζοριανός, ο Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus Senator, ο πάπας Λέων ο Α’ ο Μέγας, ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας, ο Desiderius of Cahors , ο William Congreve, ο Samuel Johnson, ο Llywelyn ap Gruffudd, o Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, καθώς και ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Τραπεζούντας, Δαβίδ ο Β’ ο Κομνηνός.

Επιπλέον, ιστορικά μετά τον διαβόητο Νέρωνα, εκτός από τους σφετεριστές που αμέσως μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα αυτού παρίσταναν τον ίδιο, και πολλοί άλλοι, οι οποίοι λόγω της ιδίας συμπεριφοράς με αυτόν (π.Χ. εξόντωση των λαών τους, καταπίεση του λαού, ανεπιτυχείς πόλεμοι, σφαγιασμός των οικογενειών τους, αυτοανακύρηξη των ίδιων σε θεούς), ή για το ότι έκαψαν και αυτοί πόλεις, ονομάστηκαν «Νέοι Νέρωνες».

Κάποιοι από αυτούς ήταν ο διαβόητος Ρωμαίος Αυτοκράτορας Δομιτιανός, ο Χιλπέριχος των Μεροβιγγείων, ο Αλ Μουταβακίλ των Αββασίδων, ο Αλ Χακίμ των Φατιμίδων, ο Ροστόψιν και Μαρόζοφ των Ρώσων, ο Χίτλερ για τους Γερμανούς, και στις μέρες ο Τζορτζ Μπους ο Νεότερος για τους Αμερικάνους.

Ιστορικά, «Αθήνα του Βορρά» ονομάστηκε το Εδιμβούργο της Σκωτίας, ενώ «Αθηνά του Βορρά» η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας. 

Αντίστοιχα όμως, υπήρξαν και άνθρωποι οι οποίοι λόγω των ικανοτήτων τους, οι οποίοι ένωσαν, ισχυροποίησαν, και εκχριστιάνισαν τους λαούς τους, ονομάστηκαν «Νέοι Κωνσταντίνοι», όπως ο Κλόβις, ο Καρλομάγνος, ο Βλαδίμηρος ο Μέγας, καθώς και πολλοί Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, όπως π.χ. ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος ή ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.

Παράλληλα, πολλές πόλεις έλαβαν το προσωνύμιο «Νέα Ρώμη», όπως η Κωνσταντινούπολη (γνωστή και ως η «Δεύτερη Ρώμη»), η Μόσχα (γνωστή και ως η «Τρίτη Ρώμη», όπως και η σύγχρονη Ελλάδα-https://en.wikipedia.org/wiki/Third_Rome) ή το Επτάλοφος (η Ρώμη, η Πόλη, η Μόσχα κ.λ.π.-https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cities_claimed_to_be_built_on_seven_hills).

[Εκτός Ορθοδοξίας, τον τίτλο της «Τρίτης Ρώμης» για τις χώρες τους, διεκδίκησαν οι Μωάμεθ ο Β΄ και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής (για την Οθωμανική Αυτοκρατορία), ο Καρλομάγνος και όλοι οι διάδοχοι του (για την λεγόμενη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους», γνώστη και ως Α’ Ράιχ), ο Βούλγαρος Τσάρος Συμεών, ο Σέρβος Τσάρος Στέφανος Δουσάν και οι Βενετοί Δόγηδες.

Και επίσης οι απόγονοι των ηγετών της λεγομένης «Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης», το Βατικανό και τα πρώην παπικά κράτη υπό τους πάπες της Ρώμης, η βασιλική Αγγλία, Γαλλία και Ισπανία (λόγω του ότι ο Θωμάς Παλαιολόγος τους είχε πωλήσει τα δικαιώματα διάδοχης στον Βυζαντινό Θρόνο).

Και τέλος, ο Κάρολος ο Ε’ ο Κουίντος η Αυτοκρατορία του, ο Ναπολέοντας ο Μέγας, ο Γερμανός Κάιζερ Β’ ο Γουλιέλμος (το Β’ Ράιχ), ο Μουσολίνι (για την φασιστική Ιταλία),  ο Χίτλερ για το Γ’ Ράιχ, καθώς και οι σύγχρονες ΗΠΑ και ΕΕ].

Αντίστοιχα, η Κωνσταντινούπολη, έλαβε και το προσωνύμιο της «Νέας Ιερουσαλήμ» λόγω της Μεγάλης Ευλάβειας της και επειδή εκεί βρισκόταν η Έδρα της Αυτοκρατορίας, ενώ πολλοί Αυτοκράτορες της για τον λόγο αυτό ονομάστηκαν και «Νέοι Δαβίδ» (π.χ. ο Κωνσταντίνος ο Μέγας και ο Ηράκλειος), «Νέος Σολομώντας» (ο Ιουστινιανός) κ.α. (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%84/, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84/, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_77.html). 

Για τους Πουριτανούς των ΗΠΑ, «Νέα Ιερουσαλήμ ήταν η Αμερικανική Ήπειρος», για τον Joseph Smith το Μισσούρι, για τους Ρασταφάρι η Αιθιοπία, για τους Τάιπινγκ η Κίνα, για τους Βρετανούς «Ιουδαιστές» το Λονδίνο κ.λ.π. (https://en.wikipedia.org/wiki/New_Jerusalem#Eastern_Christianity).

Υπήρξαν όμως επίσης ιστορικά και πολλοί στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι με τους πολέμους που προκάλεσαν είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο δέκα ή και πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτοί ήταν οι Αν Λουσάν, Zhang Jiao, Ταμερλάνος, Τζένκινς Χαν, Κάρολος Ε’ Κουίντος, Κόρτεζ, Πιζάρο, Φερδινάνδος Β’ Αψβούργος, Tongzhi Hui, Yuan Chonghuan, Μέγας Ναπολέοντας, George Anson, Λεοπόλδος ο Β΄ του Βελγίου, Νουραχί και Ντοργκόν των Μάντσου, Χον Σι Χουάνγκ των Τάιπινγκ, Λένιν, Τρότσκι, Κάιζερ Β’ Γουλιέλμος, Χίτλερ, Στάλιν, Γιακόντα, Χιροχίτο, Μάο, (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars_by_death_toll,  https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars_and_anthropogenic_disasters_by_death_toll).

Αντίστοιχοι θάνατοι πολλών δεκάδων εκατομμυρίων επήλθαν και από πολλές αρρώστιες που εμφανιστήκαν διαχρονικά στην διάρκεια της ιστορίας (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars_and_anthropogenic_disasters_by_death_toll). 

Για την υλοποίηση της Πανελλήνιας Ιδέας που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή την ένωση όλων των Ελλήνων (πόλεων ή Βασιλείων) σε ένα ενιαίο κράτος υπό την ηγεσία ενός ικανού ηγέτη, με στόχο μία εκστρατεία για την κατάκτηση των Περσών, ο Αθηναίος Ισοκράτης, όταν συνηδητοποίησε ότι η πόλη του δεν έκανε για τον ρόλο αυτό, απευθύνθηκε σε πολλούς ικανούς Έλληνες ηγέτες.

Μεταξύ αυτών ήταν ο Ιάσων των Φερών, ο τύραννος Διόνυσος ο Α’ των Συρακουσών, ο βασιλείας Ευαγόρας της Κυπρίου, ο βασιλιάδες Αγησίλαος ο Β’ και Αρχίδαμος ο Γ’ της Σπάρτης, ο Φίλιππος ο Β’ της Μακεδονίας, καθώς και τον γιο αυτού, τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος και την υλοποίησε τελικά.

Τόσο ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο ΙΣΤ’, όσο και ο Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος ο Β’, οι οποίοι υπήρξαν και οι δυο αδύναμοι και αφελείς ηγέτες, έρμαια των μισητών προς τον λαό τους συζύγων τους, αν δεν ήταν βασιλιάδες, θα μπορούσαν με τα ταλέντα που είχαν, ο μεν πρώτος να γίνει νέας ικανότατος ωρολογοποιός και ο δεύτερος ένας ικανότατος φωνόγραφος.

Δημάδεια ονομάζονταν η μητέρα του πρώτου βασιλιά της Ηπείρου, γνωστού και ως Νεοπτόλεμου ή Πύρρου, του γιου του διάσημου Αχιλλέα, Δημάδεια και η τελευταία βασίλισσα της Ηπείρου, όπως και της δυναστείας αυτής. 

Ο βασιλιάς της Ηπείρου Αλκέτας ο Β’, δολοφονήθηκε μαζί με τους γιους του από τους υπηκόους του, γιατί τους φέρνονταν τυραννικά, όπως ακριβές και ο τελευταίος βασιλιάς των Πενθιλίδων της Μυτιλήνης, ο Πενθίλος και η οικογένεια του, δολοφονήθηκαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο από τους υπηκόους τους. 

Τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου, καταγόταν από την πλευρά του πατέρα τους από την πλευρά του Ηρακλή και από την πλευρά της μάνας τους από τον Αχιλλέα, με τον δεύτερο μάλιστα να διαθέτει παράλληλα και την τρομερή μήνι και δύναμη του διάσημου προγόνου του Αχιλλέα.

Επιπλέον, ο Πύρρος με τον Νεοπτόλεμο, με τον οποίο είχε συμφωνήσει να μοιραστούν την εξουσία, τον δολοφόνησε σε ένα συμπόσιο, όταν έμαθε ότι αυτός σκόπευε να τον δολοφονήσει και έμεινε μοναδικός βασιλιάς, όπως ακριβώς έκανε και ο Δημήτριος ο Πολιορκητής με τον Αλέξανδρο τον Ε’ και ο Θεοδόριχος ο Μέγας με τον Οδάκραο.  

Κάρολος ο Α’ ο Τόκκος ήταν ο πρώτος Δεσπότης της Ηπείρου από την δυναστεία αυτή, Κάρολος ο Β’ ο Τόκκος και ο τελευταίος. 

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μέγας Αλέξανδρος επέλεξε την τοποθεσία της ιούσης της Αλεξάνδρειας διαβάζοντας ένα απόσπασμα της Ιλιάδας, ενώ ο Μέγας Κωνσταντίνος την Κωνσταντινούπολη καθοδηγούμενος από έναν Άγγελο. 

Ο φόβος της δολοφονίας σε πολλούς τυράννους στην ιστορία, όπως στους Τσιν Χουάνγκ Τι, Χίτλερ και Στάλιν, οι οποίοι φρουρούταν στενά,  έβαζαν άλλους να δοκιμάζουν τα φαγητά τους και αλλάζαν τόπο διαμονής συχνά για να την αποφύγουν.

Στην σύγχρονη εποχή, 16 εκατομμύρια άνθρωποι συνολικά, φέρνουν στα γονίδια τους στις μέρες μας, το DNA του Τζένκινς Χαν. 

Τόσο ο Κόρτες προέβη στο Μεξικό στο κάψιμο των πλοίων του, προκειμένου να πείσει τους άντρες του, ότι έπρεπε ή να κερδίσουν ή να πεθάνουν, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής, όπως ακριβώς και στην Αρχαιότητα ο Σπάρτακος, σκότωσε όλα τα άλογα του στρατού του, πριν την τελική του μάχη, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο Ερρίκος ο Η’ της Αγγλίας, έκανε πολλούς γάμους παράνομα και ήρθε σε σύγκρουση με τον καθολικισμό για την απόκτηση διάδοχου, όπως ακριβώς στο Βυζάντιο, ο Αυτοκράτορας Λέων ΣΤ’, έκανε πολλούς γάμους παράνομα και ήρθε σε σύγκρουση με την Ορθόδοξη Εκκλησία για την απόκτηση διάδοχου.

Οι μεγάλοι εμπορικοί δασμοί και φόροι, έπαιξαν πολύ μεγάλο ρολό στην εξέγερση των Αμερικάνων κατά της Μεγάλης Βρετανίας, όπως και των Νοτιαμερικανών κατά των Ισπανών, από πρώην αξιωματικούς μάλιστα του στρατού των Αυτοκρατοριών αυτών, οι οποίοι προέρχονταν από τις χώρες αυτές, και ήταν απόγονοι αριστοκρατών των μητροπόλεων που εγκαταστάθηκαν ως άποικοι στον «Νέο Κόσμο» (δηλαδή την Αμερικανική Ήπειρο).

Όπως είναι γνωστό, εκτός από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, ο οποίος σταυρώθηκε και αναστήθηκε στην ηλικία των 33 ετών, και άλλες γνωστές και διακεκριμένες ιστορικές προσωπικότητες, με προεξάρχουσα αυτή του Μεγάλου Αλέξανδρου, πέθαναν την ίδια ακριβώς ηλικία, στο αποκορύφωμα της δόξας τους (https://katohika.gr/diethni/diasimoi-anthropoi-pou-exoun-pethanei-se-ilikia-33/).

Τέλος, 33 χρονών πέθανε και ο διάσημος και ικανός Ρωμαίος στρατηγός Γερμανικός.

Τόσο ο Νάδερ Σαχ της Περσίας, όσο και διαβόητος Αλή Πασάς των Ιωάννινων, ξεκίνησαν την «καριέρα» τους ως αρχηγοί συμμοριών ληστών, και αναδείχθηκαν αρχικά σε αυτή, όταν ένας ντόπιος ηγέτης (ένας Σεΐχης και ένας Πασάς αντίστοιχα), ζήτησαν την βοήθεια, την συμμαχία και τον στρατό αυτών για να νικήσουν τους εχθρούς τους.

Ο λαός των Κούρδων, όπως ακριβώς και των Ελλήνων πριν το 1821, επαναστάτησε και πολέμησε ηρωικά για την ελευθερία του από όλους τους δυνάστες του (Τούρκους, Άραβες ή Πέρσες).

«Ενθαρρυμένος» όπως και οι Έλληνες παλαιοτέρα από πολλές Μεγάλες δυνάμεις στην προσπάθεια του αυτή, αλλά ακριβώς όπως και οι Έλληνες παλαιοτέρα προδοθήκαν και εγκαταλείφθηκαν πολλές φορές από αυτές, φαινόμενοι πλήρως στην τύχη τους.

Στην διάρκεια της ιστορίας, έγινε καταστραφεί των τάφων μοχθηρών και δολοπλοκών ηγετών, οι οποίοι τυράννησαν τους λαούς τους από επαναστάτες, όπως π.χ. συνέβη με τον τάφο του Ηρώδη από τους ζηλωτές στην Παλαιστίνη και της Τσε Χι από τον στρατό του Μάο στην Κίνα.

Το Άγαλμα της Ελευθέριας στην Νέα Υόρκη, θυμίζει και είναι εμπνευσμένο κατά πολύ από τον Κολοσσό της Ρόδου.

Οι τάφοι του Αττίλα και του Τζένκινς Χαν, είναι άγνωστο το που βρίσκονται, γιατί μετά τον θάνατο αυτών, όσοι εργάτες ή σχεδιαστές ήξεραν την τοποθεσία τους, εκτελέστηκαν από τον στρατό τους, έτσι ώστε κάνεις να μην μάθει κάνεις που βρίσκονται αυτοί και τους βεβηλώσει.

Η Βρετανική Αυτοκρατορία, καταλάμβανε το ¼ της γης, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο με τα μπλοκ τους το 1/3 έκαστως, ενώ η μονή Αυτοκρατορία στην γη, η οποία απλώνονταν ταυτόχρονα σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική (Αλάσκα), ήταν η Ρωσική Αυτοκρατορία των Τσάρων.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι το Βιετνάμ απέκρουσε τους Μογγόλους του Κουμπλάι Χαν και νίκησε και το έτος 1.788 μ.Χ. και έναν στρατό 200.000 Κινέζων υπό την ικανή ηγεσία του Hue, εκτός των Γάλλων, των Αμερικάνων και των Κινέζων της κομμουνιστικής Κίνας μετέπειτα. 

Στην διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν ηγέτες θρησκειών, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι εμφανίστηκε σε αυτούς ένας «Άγγελος», ο οποίος τους αποκάλυψε με βάση τα λεγόμενα τους, το «θείο θέλημα», όπως ο Μάνης, ο ιδρυτής του Μανιχαισμού στους Πέρσες, όπως και ο Εκελσαίος, ο Μωάμεθ στους Άραβες, ή ο Τζόζεφ Σμιθ στους Μορμόνους.

Όλοι οι παραπάνω ιδρυτές θρησκειών είχαν επηρεαστεί έντονα από ποικίλες αιρέσεις του γνωστικισμού, μιας και είχαν συχνές συστροφές, κυρίως οι παλαιότεροι εξ’ αυτών με οπαδούς των αιρέσεων αυτών.

Η κύρια διαφορά όμως των παραπάνω ιδρυτών θρησκειών, ήταν ότι οι Μάνης, Εκελσαίος και ο Τζόζεφ Σμιθ, χρησιμοποίησαν κυρίως τα κηρύγματα ως μέσα για προσηλυτισμό και λιγότερο την βία για την διάδοση των απόψεων τους μιας και ήταν ιδιαίτερα ικανοί ρήτορες.

Αντίθετα, ο Μωάμεθ πολλές φορές και την βία, μιας και δεν ήταν τόσο ικανός ρήτορας όπως οι άλλοι και πολλές φορές δυσκολευόταν να πείσει μόνο μέσω του λογού τους άλλους να γίνουν οπαδοί του ισλάμ. 

Στην διάρκεια της ιστορίας, σημαδεμένοι, από μία τεράστια ουλή στον λαιμό, ονομάστηκαν ο τυραννικός Βυζαντινός Αυτοκράτορας Φωκάς Αλ Καπόνε, ο Λάκι Λουτσιάνο, καθώς και ο Όττο Σκορτσένι.

Το κάρφωμα του κεφαλιού του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Γάλβα και το κάρφωμα του σε κοντάρι και η μετέπειτα περιφορά του, ο χλευασμός και η διαπόμπευση από τους Πραιτοριανούς του, θυμίζει κατά πολύ το κάρφωμα του επικεφαλής των Ελβετών Φρουρών Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ’, Bernard-René Jourdan de Launay, από τους Γάλλους Επαναστάτες κατά την άλωση της Βαστίλης, όπως και το κάρφωμα του σε ένα κοντάρι, την περιφορά, τον χλευασμό και διαπόμπευση του από αυτούς.

Ο «Μεγάλος Βεζίρης» του Αχασβήρου, ο Αμάν, εκτελέστηκε επειδή συμμετείχε σε συνομωσίες κατά του Πέρση βασιλιά ή τις γνώριζε και δεν τις ανέφερε, όπως ακριβώς και ο Γερμανός Στρατάρχης Ρόμελ, αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, επειδή συμμετείχε σε συνομωσίες κατά του Γερμανού δικτάτορα Χίτλερ ή τις γνώριζε και δεν τις ανέφερε.

Πριν ο Πάντσο Βίλα βγει στην παρανομία, ο γιος ενός πλουσίου λευκού αριστοκράτη της περιοχής που αυτός διέμενε, είχε βιάσει την αδερφή του και ο Βίλα τον σκότωσε για εκδίκηση, ενώ και ο Χοακίν Μουριέτα πριν βγει στην παρανομία, λευκοί τυχοδιώκτες και χρυσοθήρες (τους οποίους ο ίδιος αργότερα σκότωσε), βίασαν την γυναίκα του και κρέμασαν τον αδερφό του, αναγκάζοντάς τον να πάρει τα βουνά διψασμένος για εκδίκηση.  

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, όταν ανοίχθηκε ο τάφος του Βλαντ Τσέπες του Γ’ Δράκουλα, αυτός βρέθηκε άδειος, όπως συνέβη και με τον τάφο του Τσάρου Αλέξανδρου του Α’ της Ρωσίας, τον οποίο όταν τον άνοιξαν μαζί με τους τάφους των άλλων Ρώσων Τσάρων οι κομμουνιστές πραξικοπηματίες του Λένιν το 1917, τον βρήκαν και αυτόν άδειο.

Οι νομάδες Δρούζοι στην Συρία και στον Λίβανο, οι οποίοι είναι κατά βάση ψηλοί, λευκοί, με ξανθά μαλλιά και λευκό χρώμα, θεωρούνται όπως και οι Καλάς στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ονομαζόταν και «φιλόκυρος», γιατί είχε διαβάσει την βιογραφία του Κύρου του Μέγα και τον θαύμαζε.

Ο δε Ξέρξης ως γνωστόν έκαψε την Αθήνα. Αντίστοιχα, την πρωτεύουσα του Ξέρξη (όπως και όλων των Περσών βασιλέων) η Περσέπολη κάηκε από την Θαίς, μία Αθηναία, η οποία προέτρεψε τον (τότε μεθυσμένο) Μέγα Αλέξανδρο να την κάψει, για να εκδικηθεί για το κάψιμο των Ελληνικών πόλεων από τον Ξέρξη και η ίδια για το κάψιμο της πόλης της, ρίχνοντας μάλιστα η ίδια πρώτη τον πρώτο δαυλό στο παλάτι πριν τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο.

Εδώ μπορεί να σημειωθεί ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και διάφορες μεταξύ της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Μεγάλου Ναπολέοντα.

Και οι δύο άνηκαν σε οικογένειες ευγενών (ο Μέγας Αλέξανδρος στην ανώτερη όντας διάδοχος του Θρόνου, ενώ ο Ναπολέοντας στην κατώτερη τοπική αριστοκρατία της Κορσικής), και οι δυο έχασαν σε νεαρή ηλικία τον πατέρα τους.

Και οι δύο είχαν όμως πολύ στενή σχέση με την μητέρα τους (την Ολυμπιάδα και την Λετίτσια Ραμολίνο αντίστοιχα), των οποίων άκουγαν συχνά τις συμβουλές, ενώ αγάπαγαν πολύ και τα αδέρφια τους, τα οποία χρησιμοποίησαν σε γάμους για να συνάψουν πολιτικές συμμαχίες.

Και οι δύο είχαν σκληρά παιδικά χρόνια, και άγρια στρατιωτική εκπαίδευση, ενώ ήξεραν να εμπνέουν τον στρατό τους, ώστε αυτός να τους ακολουθεί και να μάχεται ηρωικά και να πεθαίνει με αυτούς, ενώ είχαν ιδιαίτερη σχέση συμπολεμιστών με τους Εταίρους ο Μέγας Αλέξανδρος και με την Αυτοκρατορική Φρουρά ο Ναπολέων.

Και στους δύο πριν αυτοί γεννηθούν είχε συμβεί μία μεγάλη αναδιοργάνωση του στρατού του βασιλείου τους (από τον πατέρα του τον Φίλιππο στην περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και από τους Γάλλους Στρατάρχες πριν την Γαλλική στην περίπτωση του Μεγάλου Ναπολέοντα).

Και οι δυο ανέλαβαν την προσπάθεια απόκτησης της εξουσίας εν μέσω εμφυλίου χάους (από την εξέγερση του Αττάλου ο Μέγας Αλέξανδρος και από την Γαλλική Επανάσταση και τον εμφύλιο που ακολούθησε στην Γαλλία ο Ναπολέοντας), ενώ και στις δύο περιπτώσεις, αυτός ξεκίνησε με τον θάνατο ενός βασιλιά (του Φίλιππου του Β’ και του Λουδοβίκου του ΙΣΤ’ αντίστοιχα), ενώ και στις δυο περιπτώσεις συνέβη εισβολή ξένων λαών.

Και στους δυο νικήθηκαν αρχικά οι εσωτερικοί εχθροί στον εμφύλιο (π.χ. η κατάκτηση της Θήβας από τον Μέγα Αλέξανδρο, η καταστολή της επανάστασης της Γανδέας, ή η καταστολή των φιλομοναρχικών από Ναπολέοντα στο Παρίσι), ενώ οι Μεγάλοι αυτοί ηγέτες νίκησαν στην συνέχεια περιφερειακούς εχθρούς (ο Μέγας Αλέξανδρος τους Βαλκανικούς λαούς, ενώ ο Ναπολέοντας τους Αυστριακούς και τους Ιταλούς).

Στην συνέχεια, και οι δυο εκστράτευσαν στην Ανατολή, με στόχο να φτάσουν μέχρι τις Ινδίες και ακόμη παραπέρα. Όμως, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος εισέβαλε από τα Βαλκάνια σε Μικρά Ασία, Μεσοποταμία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο, Λιβύη, και μετά Περσία και Ινδία, ο Μέγας Ναπολέοντας εισέβαλε στην Αίγυπτο με στόχο να καταλάβει μετά τις επαρχίες της Παλαιστίνης, της Μεσοποταμίας, της Περσίας και ύστερα την τότε Αγγλοκρατούμενη Ινδία.

Και παρόλο που και οι δυο αυτοί Μεγάλοι Στρατηλάτες μαγευτήκαν από την Αίγυπτο, ενώ έφεραν και επιστήμονες και χαρτογράφους να την εξερευνήσουν (ο Ναπολέοντας όμως αντίθετα με τον Μέγα Αλέξανδρο λεηλάτησε και άρπαξε πολλές αρχαιότητες της χώρας αυτής), αυτός που πέτυχε στην εκστρατεία του ήταν τελικά ο Μέγας Αλέξανδρος, ενώ ο Ναπολέοντας αν και κέρδισε σε μάχες ξηράς τους Μαμελούκους στην Αίγυπτο και τους Τούρκους στην Παλαιστίνη, δεν κατάφερε τελικά να προχωρήσει προς την Ινδία.

Και αυτό, γιατί αντίθετα με τον Μέγα Αλέξανδρο που χρησιμοποιούσε τον στόλο του κυρίως για να εφοδιάζει τον στρατό του, ενώ τον είχε κοντά στην ξηρά για να τον προστατεύει με τις πολιορκητικές μηχανές του από τον τεράστιο Περσικό στόλο και τους Φοίνικες συμμάχους του, ενώ ο Περσικός στόλος διαλύθηκε με την κατάληψη όλων των Μεσογειακών ναυτικών βάσεων των Περσών.

Αντίθετα, ο Ναπολέοντας δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο, και έτσι, όταν ηττήθηκε από τους Βρετανούς συμμάχους των Τούρκων στην ναυμαχία του Αμπουκίρ από τον Νέλσον, έχασε τις γραμμές επικοινωνίας του με την Γαλλία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει πίσω σε αυτήν για να μην αποκοπεί για πάντα στην Αίγυπτο και ηττηθεί οριστικά. 

[Επίσης, η αποτυχία της πολιορκίας της Άκρας από τον στρατό του Ναπολέοντα (σε αντίθεση με τις επιτύχεις πολιορκίες της Τυρού και της Γάζας από τον Μέγα Αλέξανδρο στην ίδια περιοχή), καθώς και οι επιδημίες από τις οποίες έχασε πάρα πολλούς στρατιώτες, ανάγκασαν επίσης τον Ναπολέοντα να εγκαταλείψει τα σχέδια του για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και των Ινδιών τότε.

Αργότερα, ο Ναπολέοντας πίστευε ότι αν νικούσε τους Ρώσους το 1812, θα κατάφερνε να τους αναγκάσει να περάσει μέσω του Ρωσικού εδάφους τον στρατό του και να επιτεθεί και να καταλάβει την τότε Αγγλοκρατούμενη Ινδία].

Επιπλέον, σε αντίθεση με τον Μέγα Αλέξανδρο που κατέλαβε το νησί της Τύρου μετά από πολύ προσπάθεια και με την χρήση του στόλου, διαλύοντας την εχθρική αυτή δύναμη και τον πολυάριθμο και απειλητικό φιλοπερσικό της στόλο, ο Ναπολέοντας δεν κατάφερε αντίστοιχα να κατακτήσει την Μεγάλη Βρετανία.

Ούτε φυσικά και να διαλύσει τον πολυάριθμο εχθρικό της στόλο, ο οποίος έμεινε ως «Ένα ανίατο αγκάθι» να τον ταλαιπωρεί ως το τέλος, ενώ ο ίδιος έχασε τον δικό του στην ναυμαχία του Τραφάλγκαρ.  

Και αντίθετα από τον Μεγάλο Ναπολέοντα, ο Μέγας Αλέξανδρος αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω γιατί εξεγέρθηκαν οι στρατιώτες του στην Ινδία, ενώ ο στόλος του παρέμεινε πάντα άθικτος και όχι γιατί ηττήθηκε και έχασε τον στόλο του, όπως ο Μέγας Ναπολέων.

Επιπλέον, και οι δύο αυτοί Μεγάλοι ηγέτες είχαν στην διάθεση τους ένα ικανότατα Επιτελείο πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων, πολλοί εξ΄ των οποίων ήταν φίλοι τους, και οι δύο πραγματοποίησαν ταχύτατες εκστρατείες (Έναν «Πόλεμο-Αστραπή» της Εποχής στην ουσία), ενώ και οι δύο κατέλαβαν την εξουσία με την χρήση του στρατού λόγω των εκτάκτων τότε περιστάσεων.

Παράλληλα, ο μεν Μέγας Αλέξανδρος πέθανε λίγο μετά την επιστροφή του στην Βαβυλώνα, ενώ στο αποκορύφωμα της δύναμης του, εισέβαλε στην Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html) με τριπλάσιο μάλιστα από αυτή στρατό (600.000), όμως στο τέλος νικήθηκε χάρις στον ηρωικό αγώνα του Ρωσικού λαού, τον Ρωσικό Χειμώνα, την τακτική της καμένης γης και τον αγροί ανταρτοπόλεμο των Κοζάκων και γύρισε πίσω στο Παρίσι ηττημένος με μόλις 20.000 άνδρες.

Αντίθετα, ο Μέγας Αλέξανδρος με πολύ μικρότερο μάλιστα στρατό από τους εχθρούς του, δεν έχασε καμμιά μάχη ακόμα και στον ανταρτοπόλεμο εναντίον του στην Βακτρία και την Σογδιανή ή στις Στέπες της Ασίας από τους Σκύθες και τους Σάκες. 

Και φυσικά, όπως είναι γνωστό, ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε αήττητος και τιμημένος, έχοντας πραγματοποιήσει όλα τα σχέδια που είχε σχεδιάσει έως τότε, ενώ ο Ναπολέοντας ηττημένος, ντροπιασμένος, εξόριστος και αιχμάλωτος στο νησί της «Αγίας Ελένης». 

Ταυτόχρονα, τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και ο Ναπολέων, ανέπτυξαν κάποια στιγμή μία μορφή αλαζονείας, ενώ και οι δύο έκαναν σχέδια για νέες εκστρατείες στο προσεχές μέλλον (http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_6.html), προκειμένου να καταλάβουν νέες χώρες. 

Και οι δύο λέγεται πως είχαν μόνο μια αγάπη (ο Μέγας Αλέξανδρος την Ρωξάνη, ενώ ο Ναπολέων την Ιωσηφίνα), όμως σε αντίθεση με τον Μέγα Αλέξανδρο που σεβόταν τους λαούς και τον πολιτισμό τους και δεν τους λεηλατούσε ή τους σκότωνε, ο Ναπολέοντας δεν έκανε το ίδιο.

Αντίθετα διέπραττε συνεχείς σφαγές και λεηλασίες, βιασμούς, ενώ αν και τους έφτιαχνε «δήθεν δημοκρατικά Συντάγματα» τάχα για «το καλό των λαών τους», ο ίδιος δεν τα τηρούσε ποτέ, έστηνε παντού δικτατορίες ελεγχόμενες από τον ίδιο, ενώ κατάκλεβε συνεχώς τον πλούτο των λαών που κατακτούσε.

[Τα δήθεν «δημοκρατικά Συντάγματα» των Γάλλων στα υπόδουλα από αυτούς κράτη, θυμίζουν το δήθεν «δημοκρατικό Σύνταγμα» που ψηφίστηκε στην ΕΣΣΔ από τον στυγνό δικτάτορα της, τον Στάλιν, τάχα «το πιο δημοκρατικό του κόσμου», το οποίο όπως ήταν απολυτά φυσικό ο ίδιος ποτέ του δεν εφάρμοσε.

Επίσης, αντίθετα με τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Ναπολέοντας σύστησε αρχικά μία Τριανδρία Υπάτων (μιμούμενοι την Α’ και Β’ Τριανδρίες των Ρωμαίων), με μέλη της τον Ναπολέοντα, τον Καμπισέρες και τον Λεμπρέν]. 

Παράλληλα και οι δύο αυτοί Μεγάλοι Στρατηλάτες, ήθελαν την συγχώνευση των λαών που είχαν υπό την εξουσία τους, καθώς και την ένωση των οίκων τους με τις παλαιές αριστοκρατικές-βασιλικές οικογένειες της περιοχής για πολιτική νομιμοποίηση στους λαούς που κατέλαβαν (http://alophx.blogspot.com/2018/01/blog-post_27.html).

Και για τον λόγο αυτό ο Μέγας Αλέξανδρος παντρεύτηκε την κόρη του Δαρείου την Στατήρα και ο Μέγας Ναπολέοντας την κόρη του Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου, την Μαρία-Λουΐζα.

Επιπρόσθετα, τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος επιθυμούσαν την δημιουργία ενός πολυεθνικού στρατού υπό τις διαταγές τους (π.χ. τους Επίγονους ο Μέγας Αλέξανδρος-δηλαδή κοινά Ελληνοπερρσικά τμήματα στην Φάλαγγά και έναν κοινό Ευρωπαϊκό στρατό ο Μέγας Ναπολέοντας, ενώ και οι δύο είχαν πολλοί κάλους φίλους (π.χ. Ηφαιστίωνα, Κρατερό ή τον Ντεστέ) που χάθηκαν, είτε από αρρώστια είτε από μάχη. 

Εκτός αυτών, και δύο είχαν νόθα παιδιά (ένα μόνο ο Μέγας Αλέξανδρος, τον Ηρακλή, πολλά ο Ναπολέοντας, όπως και ο Καίσαρας παλαιοτέρα στην Γαλατία, οπού πολλοί Γαλέτες ισχυριζόταν ότι ήταν απόγονοι του).

Είχαν όμως και οι δύο μόνο έναν νόμιμο διάδοχο (τον Αλέξανδρο τον Δ’ και τον Ναπολέοντα τον Β’) που σύντομα, είτε πέθανε από αρρώστια, είτε δολοφονήθηκε και με τον τρόπο αυτό η προερχομένη από τους ιδίους δυναστεία εξέλιπε πλήρως.

Παράλληλα, ο Ναπολέων ήταν Μακελάρης (σχεδόν 10 εκατομμύρια νεκροί στους πολέμους του), και είχε πολλές ερωμένες, όχι μόνο για πολιτικούς λογούς, αλλά και για την προσωπική του διασκέδασή.

Αντίθετα, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος κράτησε μέχρι τέλους την καλή φυσική του κατάσταση και ήταν σχεδόν ασκητικός, συνηθισμένος από την Σπαρτιατική αγωγή που είχε διδαχθεί από μικρή ηλικία, ενώ ο Ναπολέων από ένα σημείο και μετά έγινε μεγάλος φαγάς και πάχυνε.

Παράλληλα, ο Μέγας Αλέξανδρος κέρδισε όλες τις μάχες που έδωσε, ενώ ο Μέγας Ναπολέων όχι, και ταυτόχρονα ο Μέγας Αλέξανδρος πολεμούσε πάντα πρώτη γραμμή σε όλες τις μάχες που έδωσε, ενώ ο Ναπολέων μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις.

Και τον δυο είχαν όταν απεβίωσαν έναν μυστηριώδη θάνατο που καλύπτεται από μυστήριο, π.χ. στον Μέγα Αλέξανδρο λένε ότι μπορεί να πέθανε από ελονοσία, δηλητήριο ή τα πολλά τραύματα των μαχών του, ενώ στον Μέγα Ναπολέοντα λένε ότι πέθανε από καρκίνο, από το κακό κλίμα της περιοχής που επιδείνωνε την υγειά του ή δολοφονήθηκε.

Στο τέλος όμως, και ο άθεος Ναπολέοντας έγινε θρησκευόμενος όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και παραδέχτηκε στα απομνημονεύματα του: 

«Εγώ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας και ο Καρλομάγνος δημιουργήσαμε Αυτοκρατορίες με το σπαθί και την βία, αλλά όλες στο τέλος διαλυθήκαν. Μόνο η πνευματική και ειρηνική ‘Αυτοκρατορία της Αγάπης” του Ιησού Χριστού, την οποία ο ίδιος δημιούργησε μόνο με την αγάπη άντεξε και αναπτύχθηκε πάντα, γεγονός που από μόνο του φτάνει για να αποδείξει ότι Αυτός είναι ο μονός πραγματικός Θεός».

Υπάρχουν δε και κάποια κοινά της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Μέγα Φρειδερίκο, όπως φυσικά και διάφορες. 

Και οι δύο μεγάλωσαν σαν διάδοχοι του Θρόνου, είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια (αν και τον Μέγα Αλέξανδρο ποτέ δεν τον ξυλοφόρτωσε ο πατέρας του όπως συνέβη με τον Μέγα Φρειδερίκο), δύο ικανούς πολιτικά και στρατιωτικά πατέρες (αν και ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο βασιλιάς Φίλιππος ο Β’ κέρδισε και πολέμησε προσωπικά σε πολλές μάχες, ενώ ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος σε ελάχιστες).

Και οι δύο εκπαιδεύτηκαν επιμελώς και σκληρά από μικροί από ικανούς δάσκαλους για να γίνουν άξιοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, ενώ και στους δύο άρεσαν η μόρφωση, οι τέχνες και τα γράμματα, στον μεν Μέγα Αλέξανδρο σαν Έλληνας που ήταν τα Ελληνικά, ενώ στον Φρειδερίκο που είχε Γαλλίδα μανά τα Γαλλικά (εδώ επίσης μπορεί να αναφερθεί, ότι ο μεν Μέγας Αλέξανδρος ήταν πόλη Θεοσεβής σε όλη την διάρκεια της ζωής του, ενώ ο Μέγας Φρειδερίκος άθεος).

Και οι δύο εξορίστηκαν (ή προσπάθησαν να εξοριστούν) από την χώρα (ο Μέγας Αλέξανδρος μετά το περιστατικό με τον Άτταλο, ενώ ο Φρειδερίκος προσπάθησε να διαφύγει με έναν φίλο του από την Πρωσία λόγω της καταπίεσης του πατέρα του και συνελήφθη).

Και στην συνέχεια, ο μεν Μέγας Αλέξανδρος συμφιλιώθηκε με τον πατέρα του, αλλά οι φίλοι του εξορίστηκαν, ενώ ο Φρειδερίκος που είδε την εκτέλεση του φίλου του φυλακισμένος, αναγκάστηκε με την βία να συμφιλιωθεί με τον πατέρα του (βέβαια εδώ μπορεί να σημειωθεί, ότι ο Φίλιππος αν και εξόρισε τον γιο του, ποτέ δεν απείλησε να τον εκτελέσει, όπως έκανε ο πατέρας του Φρειδερίκου με τον δικό του γιο, όταν αυτός προσπάθησε να δραπετεύσει).  

Όταν χάθηκαν οι πατέρες τους, και οι δυο κατέλαβαν τον Θρόνο, ο μεν Μέγας Αλέξανδρος για να εκδικηθεί τους Πέρσες που είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και να ολοκληρώσει το όραμα του πατέρα του για κατάκτηση της Περσίας.

Αντίθετα, ο Μέγας Φρειδερίκος ξεκίνησε πολέμους με πολλά γερμανικά κρατίδια και την Αυστρία, οδηγώντας την Ευρώπη σε μία σειρά πολλών αιματηρών πολέμων για δεκαετίες (με σχεδόν ένα εκατομμύριο νεκρούς), εισβάλοντας σε αυτά πρώτος και χωρίς να έχει αδικηθεί από κανένα από αυτά (εν αντιθέσει με τον Μέγα Αλέξανδρο).

Επίσης, στους πολέμους του αυτούς, ο Μέγας Φρειδερίκος είχε συμμάχους, τόσο αλλοεθνείς (π.χ. τους Άγγλους ή τους Πορτογάλους) ή ομοεθνείς (μερικά μικρά γερμανικά κρατίδια), ενώ στην δική του εκστρατεία, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ως Έλλην κυρίως Ελληνικά στρατεύματα και κανέναν ξένο σύμμαχο.

Επιπλέον, εν αντιθέσει με τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Μέγας Φρειδερίκος έκανε πολλές σφαγές και καταστροφές, υπέστη πάρα πολλές ήττες (όσες σχεδόν ήταν και οι νίκες του), η πρωτεύουσα του το Βερολίνο κατελήφθη δύο φορές, έχασε πολλά εδάφη του κράτους του, ο στρατός του καταστράφηκε πλήρως και φτιάχτηκε τέσσερις φορές.

Παράλληλα, ο Φρειδερίκος χρησιμοποίησε εγκληματίες όταν χάθηκαν οι πιο αξιόμαχοι στρατιώτες του, σκέφτηκε να αυτοκτονήσει μία φορά όταν κατελήφθη το Βερολίνο (όπως έπραξε αργότερα τελικά ο θαυμαστής και μιμητής του ο Χίτλερ), ενώ ο ίδιος σώθηκε από την πλήρη ήττα και συντριβή μόνο από το τυχαίο γεγονός του θανάτου της Ρωσίδας Τσαρίνας Ελισάβετ.

Αλλά και από τον διάδοχο της, τον Πέτρο, ο οποίος ήταν θαυμαστής του και απέσυρε την Ρωσία από τον Επταετή Πόλεμο, δίνοντας μάλιστα πίσω στον Φρειδερίκο τα εδάφη που είχαν καταλάβει οι Ρώσοι και συμμαχώντας μάλιστα μαζί του. Αντίθετα στον Μέγα Αλέξανδρο δεν συνέβη τίποτε από τα παραπάνω.  

Επίσης, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πολλά κοινά με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, τόσο στους αγώνες τους για την απόκτηση της εξουσίας, όσο και για την διάρκεια της εξουσίας τους αφού έληξαν οι εμφύλιοι στα κράτη τους (συνολικά 12 έτη και οι δυο), ενώ και οι δυο έφτιαξαν πόλεις με τα ονόματα τους (Αλεξάνδρεια και Κωνσταντινούπολη).

Και παράλληλα, η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θυμίζει αυτή του ένδοξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηράκλειου (ο οποίος ονομάστηκε και «Μέγας Αλέξανδρος του Μεσαιωνικού Ελληνισμού»), ο οποίος όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε και κατέστρεψε παντελώς τους Πέρσες, ενώ και οι δύο λέγεται ότι καταγόταν από τον διάσημο Έλληνα ηρώα Ηρακλή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5/).

Τέλος, όπως είναι γνωστό, στην ιστορία του Φίλιππου του Β’ και του γιου του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο πρώτος προπαρασκεύασε το κράτος και τον στρατό, έκανε κατακτήσεις, εκπαίδευσε τον γιο του, ο οποίος ήταν και διάδοχος του και του εμφύσησε το όραμα για την κατάκτηση της Περσίας. 

Και στην συνέχεια ο Θεοσεβής Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος πίστευε πως είχε να εκπληρώσει μια Θεϊκή Αποστολή, νίκησε βασιλείς πολλών Εθνών, μην χάνοντας προσωπικά ποτέ μάχη και κατάλαβε όλη την Περσία, θυμίζει κατά πολύ την ιστορία του Μωυσή και του Ιησού του Ναυή.

Έτσι, και ο Μωυσής, προπαρασκεύασε τον στρατό, έκανε κατακτήσεις, εκπαίδευσε τον Ιησού του Ναυή, τον οποίο και έχρισε διάδοχο του και του εμφύσησε το όραμα για την κατάκτηση της «Γης της Επαγγελίας».

Και στην συνέχεια ο Θεοσεβής Ιησούς του Ναυή, ο οποίος πίστευε πως είχε να εκπληρώσει μια Θεϊκή Αποστολή, νίκησε βασιλείς πολλών Εθνών, μην χάνοντας προσωπικά ποτέ μάχη και καταλαμβάνει όλη σχεδόν την γη της Χαναάν (http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/03/blog-post_770.html). 

Πολλοί ηγέτες, κατάφεραν να ανέλθουν στην εξουσία των κρατών τους, χρησιμοποιώντας τον Καισαρικό τρόπο ανάληψης της εξουσίας, δηλαδή μέσω της χρήσης λαϊκισμού, δημαγωγίας, έντονης φιλολαϊκής πολιτικής και συνθημάτων κατά των πλουσίων. 

Αυτοί οι ηγέτες απέκτησαν μεγάλη δημοφιλία (λίγη ή πολλή) στον λαό τους. Επίσης, οι ίδιοι δημιούργησαν ιδεολογίες και πολιτικά κινήματα, έδωσαν μεγάλες οικονομικές παροχές στον λαό, ενώ επικαλέστηκαν τον (όντως πραγματικό) κίνδυνο των ξένων βάρβαρων εισβολέων για την λήψη εκτάκτων μέτρων (αλλά και για να τους επιτεθούν για να βρουν χρήματα, εδάφη, χρυσό, γη και σκλάβους για να δώσουν στους οπαδούς τους).

Τέλος, όλοι τους είχαν στρατιωτική εκπαίδευση και θητεία, πολλές πολιτικές εναλλαγές στις συμμαχίες τους, έντονες δολοπλοκίες, διαφθορά (κάποιες φορές), πολλές (ή μόνο μία) γυναίκες, προδοσίες, ενώ η άνοδος τους στην εξουσία έγινε είτε με εκλογές, είτε με τα όπλα (π.χ. με κατάληψη πρωτεύουσας εχθρού).

Μερικοί από αυτούς εκτός από τον Καίσαρα ήταν π.χ. ο Αύγουστος, ο Βεσπασιανός, ο Σέπτιμος Σέβηρος, ο Αυρηλιανός, ο Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο Θεοδόσιος ο Μέγας, ο ένδοξος Αυτοκράτορας Ηράκλειος, ο Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος, ο Όρσους ο πρώτος Δόγης, ο Ρωμανός Λεκαπηνός, και οι Αλέξιος και ο Ισαάκιος Κομνηνός.

Και επιπλέον, ο Θεόδωρος Λάσκαρης, ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, ο Καρλομάγνος, ο Όθων ο Μέγας, ο Κόλα Ντε Ριέντζο, ο Κάρολος ο Ε’ ο Κουίντος, ο Μέγας Ναπολέων, ο Ναπολέων ο Γ’, οι Κάιζερ Α’ και Β’ (ο δε δεύτερος όταν επαναστάτησαν οι ναύτες εναντίον του 1918 στο Κίελο ήθελε να εισβάλει με τον στρατό στο Βερολίνο για να τους διαλύσει, κάτι που τελικά απετράπη).

Και παράλληλα ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ο Κεμάλ, ο Καντόρνα, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Ντε Γκολ, ο Κένεντι, ο Τρούμαν, ο Τζόνσον, ο Νίξον, ο Μπους ο Πρεσβύτερος, και στις μέρες μας οι Τραμπ και Πούτιν (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81/).

«Βουλγαροκτόνος» στην Ελληνική ιστορία ονομάστηκαν τόσο ο ένδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β΄, όσο και ο μετέπειτα Έλληνας βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Β’, γνωστός επίσης και ως «Ο Στρατηλάτης».

Ο δε πρώτος Αυτοκράτορας της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης, ονομαζόταν Βαλδουίνος (ο Α’), όπως και ο τελευταίος (ο Β’).

Οι Γάλλοι κατά την εισβολή τους στην Ρωσία (αλλά και πιο πριν στην Πρωσία) το 1812 κατέστρεψαν πολλά εδάφη, θανάτωσαν πολλούς, βίασαν και λεηλάτησαν, όμως τελικά ηττήθηκαν και αργότερα η χώρα τους κατακτήθηκε από τους Ρώσους, τους Άγγλους και τους Πρώσους, οι οποίοι έκαναν στην Γαλλία, ακριβώς ότι και αυτοί σε Ρωσία και Πρωσία.

Αντίστοιχα, οι Γερμανοί κατά την εισβολή τους στην Ρωσία (αλλά και πιο πριν στην Γαλλία) το 1941 κατέστρεψαν πολλά εδάφη, θανάτωσαν πολλούς, βίασαν και λεηλάτησαν, όμως τελικά ηττήθηκαν και αργότερα η χώρα τους κατακτήθηκε από τους Ρώσους, τους Αμερικάνους, τους Άγγλους και τους Γάλλους, οι οποίοι έκαναν στην Γερμανία, ακριβώς ότι και αυτοί σε Ρωσία και Γερμανία.

Οι Γερμανοί μισθοφόροι Λάνσκχεντ κατά τον Μεσαίωνα, ονόμαζαν τους αρχηγούς τους «Φύρερ». Αντίστοιχα τα Freikorps (http://alophx.blogspot.com/2017/09/freikorps.html) μετέπειτα κατά τα έτη 1919-1923, τα οποία αυτοαποκαλούταν «Νέοι Λάνσκχεντ», ονόμαζαν και αυτοί τους αρχηγούς τους «Φύρερ», από τα οποία και πήρε ο Χίτλερ τον γνωστό τίτλο του μετέπειτα.

[Κατά παρόμοιο ακριβώς τρόπο, οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι αποκαλούσαν τους ενδόξους νικητές στρατηγούς τους Ιμπεράτορες (π.χ. τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό, τον Μάριο ή τον Καίσαρα)].

Το προσωνύμιο «Αλεπού», το είχαν δύο γνωστοί Γερμανοί Στρατάρχες, πρώτα ο Πρώσος Στρατάρχης Μπλύχερ, ο οποίος ονομαζόταν και «Η Αλεπού της Πρωσίας» και δεύτερος ο Γερμανός Στρατάρχης Ρόμελ, ο οποίος ήταν γνωστός και ως «Η Αλεπού της Ερήμου».

Ο ηρωικός στρατηγός Ιωάννης Στρατηγόπουλος, ανακατέλαβε και απελευθέρωσε την Πόλη το 1261 μ.Χ. με την βοήθεια Ελλήνων πατριωτών συνεργατών του μέσα από αυτή, όπως ακριβώς και ο βάρβαρος Γερμανός φύλαρχος Αλάριχος το 410 μ.Χ., με την βοήθεια βάρβαρων Γερμανών συνεργατών του μέσα από την Ρώμη κατέλαβε και λεηλάτησε την πόλη αυτή. 

Τις Άλπεις κατάφεραν να διασχίσουν με θαυμαστή στρατηγική ικανότητα, τόσο ο Αννίβας, οι Ρωμαίοι, όσο και ο Μέγας Ναπολέων, αλλά και ο Σουβόροφ μετέπειτα. 

Ο Μέγας Φρειδερίκος χρησιμοποίησε εγκληματίες όταν χάθηκαν οι πιο αξιόμαχοι στρατιώτες του. Το ίδιο έκανε και ο Λίνκολν στον Αμερικανικό εμφύλιο, οι Γάλλοι Επαναστάτες στον Γαλλικό, αλλά και οι κομμουνιστές του Λένιν στον Ρωσικό.

Ο διάδοχος της Τσαρίνας Ελισάβετ, ο παράφρονας Πέτρος, ο οποίος ήταν θαυμαστής του Μεγάλου Φρειδερίκου απέσυρε την Ρωσία από τον Επταετή Πόλεμο, δίνοντας μάλιστα πίσω στον Φρειδερίκο τα εδάφη που είχαν καταλάβει οι Ρώσοι (για τα οποία χάθηκε μάλιστα άπλετο Ρωσικό αίμα) και συμμαχώντας μάλιστα μαζί του και προδίδοντας τους έως τότε συμμάχους του.

Παράλληλα ντρόπιασε ακόμα περισσότερο τον Ρωσικό στρατό, όταν τον έβαλε να παίξει με την μπάντα του τον Πρωσικό Εθνικό Ύμνο, καθώς και να βηματίζει σε Πρωσικό σχηματισμό, εκτός από το να υπερασπίζει τα εδάφη των Πρώσων από τους πρώην συμμάχους του.

Επίσης, φέρθηκε με τεράστια σκληρότητα στον Ρωσικό λαό, την αριστοκρατία, περιφρονούσε και χλεύαζε την Ορθοδοξία και ήθελε να γίνει ο ίδιος προτεστάντης και να κάνει την Ρωσία προτεσταντική, κακομεταχειριζόταν την σύζυγο του, την Μεγάλη Αικατερίνη, 

Τέλος, σχεδίαζε σε συμμαχία με τον Μέγα Φρειδερίκο να επιτεθεί ξανά στους συμμάχους του. Γενικά ότι έπραξε αυτός ο μονάρχης τον έκανε μισητό στους πάντες (Εκκλησία, Ρωσικό λαό και στρατό, αριστοκράτες, στους συμμάχους και στην σύζυγο του) και στο τέλος Ρώσοι αξιωματικοί σε συνεργασία με την σύζυγο του τον δολοφόνησαν προς μεγάλη χαρά όλων.

Ακριβώς η ίδια ήταν η μοίρα και του διάδοχου και γιου του, του επίσης παράφρονα Τσάρου Παύλου. Αυτός, όταν πέθανε η μητέρα του, η Μεγάλη Αικατερίνη, εισέβαλε στο γραφείο της και είδε ότι αυτή άφηνε ως κληρονόμο τον εγγονό της τον Αλέξανδρο αντί για τον ίδιο, έσχισε αμέσως την διαθήκη και αυτοανακηρύχθηκε ο ίδιος Τσάρος.

[Όπως ακριβώς ο Στάλιν μετά τον θάνατο του Λένιν προσπάθησε και κατάφερε να αποκρύψει την διαθήκη του, με την οποία όριζε αυτός να εκδιωχθεί από τις θέσεις του στο κόμμα και κατάφερε τελικά να γίνει ο ίδιος πραξικοπηματικά και με δολοπλοκίες ο νέος ηγέτης του (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_20.html).

Ο δε Τσάρος Αλέξανδρος από την πλευρά του, ο οποίος είχε χάσει τον Θρόνο του από τον πατέρα του, όταν μετέπειτα και αυτός δολοφονήθηκε από Ρώσους αξιωματικούς δεν τους τιμώρησε καθόλου και τους ανέχθηκε (αν δεν υποστήριζε κρυφά αυτοί να επιτύχουν στο εγχείρημα τους), όπως συνέβη και με τον Αρταξέρξη αρχικά για τον φόνο του πατέρα του, του διαβόητου Πέρση βασιλιά Ξέρξη από τον Αρτάβανο].

Έτσι και  ο Τσάρος αυτός, ο οποίος ήταν θαυμαστής του Μεγάλου Ναπολέοντα απέσυρε την Ρωσία από τον συνασπισμό εναντίον του, συμμαχώντας μάλιστα μαζί του και προδίδοντας τους έως τότε συμμάχους του. 

Επίσης, φέρθηκε με τεράστια σκληρότητα στον Ρωσικό λαό, την αριστοκρατία, ενώ περιφρονούσε και χλεύαζε την Ορθόδοξη Πιστή και τους ιερείς, ακριβώς όπως έκανε πριν από αυτόν ο πατέρας του. 

[Είχε δε και την «φαεινή ιδέα» να θάψει μαζί τους γονείς του, οι οποίοι μισούταν θανάσιμα όσο ζούσαν, πάρα την ρητή απαγόρευση της μητέρας του της Αικατερίνης και ως μία «συμβολική τιμωρία» εκτός των άλλων, έβαλε σε όσους από τους δολοφόνους του πατέρα του ζούσαν ακόμα να κουβαλήσουν αυτοί το φέρετρο του προς τον κοινό τάφο].

Τέλος, σχεδίαζε σε συμμαχία με τον Μέγα Ναπολέοντα να επιτεθεί στους συμμάχους πρώην του, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις αποικίες αυτών (π.χ. να επιτεθούν από κοινού με τον Ναπολέοντα στην Περσία, καθώς και στην τότε Αγγλοκρατούμενη Ινδία). 

Γενικά ότι έπραξε αυτός ο μονάρχης τον έκανε μισητό στους πάντες (Εκκλησία, Ρωσικό λαό και στρατό, αριστοκράτες, στους συμμάχους και στον γιο του) και στο τέλος Ρώσοι αξιωματικοί σε συνεργασία με τον γιο του τον δολοφόνησαν προς μεγάλη χαρά όλων.

Οι «Λαοί της Θάλασσας», όπως και οι Φιλισταίοι και οι Σάξωνες ύστερα από αυτούς, αρχικά προσκλήθηκαν από τους κάτοικους της Παλαιστίνης και τους Βρετανούς αντίστοιχα ως μισθοφόροι, ενώ ως ανταμοιβή τους δόθηκαν κτήματα σε αυτές.

Αυτοί, βλέποντας στην συνέχεια τον πλούτο των κρατών, καθώς και την διαίρεση και τον εμφύλιο που υπήρχε στις περιοχές αυτές, και προσκάλεσαν τους ομοεθνείς τους για να καταλάβουν πολλά μέρη αυτών, οι οποίοι στην συνέχεια ίδρυσαν σε αυτές πολλά βασίλεια.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (δηλαδή αρχικά ως μισθοφόροι), ήρθαν και οι Οθωμανοί Τούρκοι στην Ευρώπη (προσκεκλημένοι από τον Ιωάννη Κατακουζηνό και την Άννα της Σαβοΐας αντίστοιχα).

Και στην συνέχεια, όταν αυτοί είδαν στην συνέχεια τον πλούτο των κρατών, καθώς και την διαίρεση και τον εμφύλιο που υπήρχε στις περιοχές αυτές, και προσκάλεσαν τους ομοεθνείς τους για να καταλάβουν πολλά μέρη αυτών, οι οποίοι στην συνέχεια επέκτειναν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και σε αυτά.

Οι δε δυο Εμφύλιοι των Παλαιολόγων στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία (μεταξύ του Ανδρονίκου του Β’ και Γ’ Παλαιολόγου, καθώς και του Ιωάννη του Ε’ Παλαιολόγου και του Ιωάννη Κατακουζηνού), θυμίζουν κατά πολύ τους Εμφυλίους που έμειναν γνωστοί ως πόλεμοι των Ροδών στην Μεσαιωνική Αγγλία.

Συγκεκριμένα, και στις δυο περιπτώσεις, είχαμε την εμφύλια διαμάχη μεταξύ ενός νέου διεκδικητή και ενός αδυνάμου Αυτοκράτορα (ή βασιλιά), ενώ ο διεκδικητής ήταν αντιβασιλιάς (ο Ριχάρδος του Γιορκ και ο Ιωάννης Κατακουζηνός αντίστοιχα) πριν (ή μετά) τον θάνατο του (του Ερρίκου ΣΤ’ και του Ανδρόνικου του Γ’ Παλαιολόγου αντίστοιχα), του οποίου ήταν και οι δυο ξάδερφοι και καλοί φίλοι (μεγαλώνοντας μάλιστα μαζί).

Και στις δυο περιπτώσεις, υπήρξε μία μοχθηρή και ζηλόφθονη βασίλισσα (η Μαργαρίτα Ανζού και η Άννα της Σαβοΐας αντίστοιχα), η οποία μισούσε τον αντιβασιλιά και ήθελε να γίνει πραξικοπηματικά αντιβασίλισσα.

Και αμέσως μετά τον θάνατο (ή από αρρώστια) του μονάρχη (Ερρίκου του Στ’ και Ανδρονίκου του Γ’ αντίστοιχα), με την βοήθεια ισχυρών πολιτικών συμμάχων (του Λόρδο Σόμερσετ αρχικά και Ριχάρδο Νέβιλ του Δούκα του Γουόρικ μετέπειτα και του Ιωάννη Απόκαυκου αντίστοιχα) ξεκίνησε εμφύλιο πόλεμο για τον σκοπό αυτό.

Και οι δυο επίσης, εκτός από αντιβασιλείς, ήταν και «πρωθυπουργοί» (Λόρδος Προστάτης και Μέγας Δομέστικος αντίστοιχα) και είχαν πολεμήσει και οι δυο γενναία σε πολλούς πολέμους του βασιλιά, ο οποίος είχε έναν γιο για διάδοχο (τον πρίγκηπα Εδουάρδο και τον μετέπειτα Ιωάννη τον Ε’ αντίστοιχα).

Και οι δυο επίδοξοι μονάρχες (Ριχάρδος Γιορκ και Ιωάννης Κατακουζηνός), αντιμετώπισαν ανίσχυρους και ανίκανους μονάρχες (τον Ριχάρδο τον Στ’ και τον Ανδρόνικο τον Β’ Παλαιολόγο αντίστοιχα), επί της ηγεμονίας των οποίων τα κράτη τους έχασαν πάρα πολλά εδάφη από εξωτερικούς πολέμους, ο στρατός αποδυναμώθηκε, ενώ συνέβησαν και εξεγέρσεις και η οικονομία καταστράφηκε. 

Παράλληλα και στους δυο αυτούς επίδοξους μονάρχες, φυλακίστηκαν ή κακοποιήθηκαν αγρία πολλοί συγγενείς τους (π.χ. στον Κατακουζηνό η μητέρα του, η οποία πέθανε στην φυλακή).

Επιπλέον, και οι δυο συνέλαβαν για ένα διάστημα τον πιο μεγάλο εχθρό και αντίζηλο τους (τον Σόμερσετ και τον Αλέξιο Απόκαυκο αντίστοιχα), οι οποίοι σκοτωθήκαν αργότερα (ο ένας εκτελέστηκε όταν αιχμαλωτίστηκε σε μάχη και ο άλλος δολοφονήθηκε από τον εξαγριωμένο λαό).

Στην διάρκεια αυτού του πολέμου, υπήρξαν εξεγέρσεις κατά των πλουσίων σε πολλές πόλεις, τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία (οι Ζηλωτές- https://www.triklopodia.gr/%CE%B5%CE%BE%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-sparrows-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85/), όπως και πολλές αρρώστιες, από τις οποίες πέθαναν χιλιάδες (κυρίως από την πανούκλα), ενώ και οι δυο χρησιμοποίησαν μισθοφόρους για να πάρουν τον Θρόνο (π.χ. ο Κατακουζηνός τον Φραγκίσκο Κατελάνο).

Οι εμφύλιοι αυτοί, ύστερα από πολλές μάχες, από τις οποίες τις περισσότερες κέρδισαν οι διεκδικητές, οι οποίοι έριξαν την αρχική δυναστεία, και τον θρόνο πήρε τελικά ο αντίζηλος του (Εδουάρδος ο Δ’ και Ιωάννης Κατακουζηνός αντίστοιχα).

Όμως και αυτών του η δυναστεία έπεσε τελικά αρκετά χρονιά αργότερα, όταν ένα εξόριστο μέλος της παλαιάς δυναστείας (ο Ερρίκος ο Ζ’ και ο Ιωάννης Ε’ Παλαιολόγος αντίστοιχα), επανήλθε με στρατό και ανακατέλαβε την εξουσία, νικώντας οριστικά τους εχθρούς τους.

Και παράλληλα, τόσο ο Ριχάρδος του Γιορκ, όσο και ο Κατακουζηνός, έπεσαν τελικά όταν ηττήθηκαν σε μάχη από τους εχθρούς τους, και είτε εκτελέστηκαν (ο πρώτος), είτε παραιτήθηκαν και αποσυρθήκαν (ο δεύτερος).

[Επιπλέον, στο τέλος, οι σφετεριστές στους δύο αυτούς εμφυλίους, ηττήθηκαν με προδοσία και ο ένας μεν σκοτώθηκε στην μάχη (ο Ριχάρδος ο Γ’), ενώ ο άλλος παραιτήθηκε τελικά και αποσύρθηκε].

Επίσης, τόσο ο Κολόμβος στην Αμερική και όλοι όσοι τον ακολούθησαν στο «έργο» του αυτό (οι Κονικσταδόρες), όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες στην Αφρική μετέπειτα, κατάφεραν να αγοράσουν πολλά εδάφη των εκεί ιθαγενών, ξεγελώντας τους και πουλώντας τους κυριολεκτικά χάντρες και μπιχλιμπίδια, με αντάλλαγμα εκ μέρους τους ακόμα και ορυχεία διαμαντιών και χρυσού.

Ως γνωστόν, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, καθώς και όλοι οι Χριστιανοί μάρτυρες που τον ακολούθησαν (11 εκατομμύρια επί ειδωλολατρικής Ρώμης, 2 εκατομμύρια επί Τούρκων και πολλές δεκάδες εκατομμυρίων επί ΕΣΣΔ), κατάφεραν μέσω της χρήσης της «μη βίας», καθώς και της άψογης συμπεριφοράς τους, να κερδίσουν την συμπάθεια ακόμα των διωκτών τους (http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_15.html).

Το τελικό δε αποτέλεσμα των πράξεων τους αυτών, ήταν ακόμα και πολλά από τα κράτη που εδίωκαν τους Χριστιανούς, στο τέλος, χάρις στην αυτοθυσία, την αγάπη και την συγχωρητικότητα αυτών για τους διώκτες τους, να γίνουν και τα ίδια κατά πλειοψηφία Χριστιανικά (π.χ. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ΕΣΣΔ), και μάλιστα χωρίς να χυθεί αίμα.

Το παράδειγμα της «μη βίας», το πήρε ο Τολστόι και το κατέγραψε στα μυθιστορήματα του. Τα γραπτά του Τολστόι τα διάβασε ένας Ινδός δικηγόρος στην Νοτιά Αφρική, ο οποίος μετέπειτα γύρισε στην πατρίδα του και χρησιμοποίησε την «μη βία» για να την ελευθερώσει, ο γνωστός σε όλους μας Μαχάτμα Γκάντι.

Αντίστοιχα, το παράδειγμα της «μη βίας» του Γκάντι ενέπνευσε τον πάστορα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο οποίος την χρησιμοποίησε αντίστοιχα για να επιτύχει την ισότητα των μαύρων με τους λευκούς στις ΗΠΑ.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, θυσιάστηκε τόσο ο ηγέτης, όσο και οι οπαδοί του κινήματος, κερδίζοντας την συμπάθεια του κόσμου, και πάρα τις πολλές δεκαετίες ή και αιώνες που χρειάστηκαν τα θύματα για να δικαιωθούν, αυτά στο τέλος όντως δικαιώθηκαν.

Αποδεικνύοντας ότι αυτή η μέθοδος δράσης μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα επιτυχής, αν αυτοί που την εφαρμόζουν είναι αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος, όσες κακουχίες και αν αντιμετωπίσουν και όσο χρόνο και αν τους πάρει.

Στην τελική μάχη του Βυζαντινού στρατηγού Ναρσή για την κατάκτηση της Ιταλίας από τους Οστρογότθους έναντι των συμμάχων αυτών, Φράγκων και Αλαμάνων επέζησαν μόνο 5 άντρες από τους 30.000 που είχαν αυτοί αρχικά συνολικά.

Αντίστοιχα στην δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες το 717 μ.Χ., από τα συνολικά 2.500 αρχικά πλοία που είχαν αυτοί αρχικά, στο τέλος επέζησαν μέσω της εκτενούς χρήσης του Υγρού Πυρός μόνο 5.

Η καταστροφή των Ελλήνων της Πόλης το 1995 από τους Τούρκους, τότε υπό την κυβέρνηση του Μέντερες (αλλά και με άλλες κυβερνήσεις παλαιοτέρα, π.χ. των Νεότουρκων, του Κεμάλ και του Ινονού), καθώς και η παράνομη και αναίτια κλοπή και εθνικοποίηση των περιουσιών τους από το τουρκικό κράτος, θυμίζει ότι ακριβώς συνέβη στους Έλληνες της Αιγύπτου επί Νάσερ.

Από την κοιλιά της μάνας τους ετέθησαν βασιλείς ο γιος του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο Αλέξανδρος ο Δ’, καθώς και ο Πέρσης βασιλιάς Ναρσής ο Γ’.

Ο ένδοξος Πέρσης στρατηγός Βαράμ, αναγκάστηκε από τον ζηλόφθονα μονάρχη του να φορέσει γυναίκεια φορέματα και να αποπεμφθεί για να εξευτελιστεί, όπως ακριβώς και η κόρη του Μεγάλου Πέτρου, η Τσαρίνα Ελισάβετ, ανάγκασε αρκετούς στρατηγούς που αντιπαθούσε να πράξουν ότι και ο Βαράμ.

Τα ίδια έπαθε και ο Ρώσος ιερέας Γκαμπόν από τους Ρώσους, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε κατά του Τσάρου Νικολάου του Β’, όταν ο Τσάρος πήρε την απόφαση να μην επιτρέπει στα παιδιά των φτωχών να σπουδάζουν στα Πανεπιστήμια.

Τόσο ο Μεγάλος Φρειδερίκος, όσο και ο γιος του Μεγάλου Πέτρου, ο Αλέξανδρος, προσπάθησαν και οι δυο ανεπιτυχώς να το σκάσουν από την χώρα και τον πατέρα τους. Ο μεν πρώτος, πάρα την θέληση του πατέρα του να τον εκτελέσει, τελικά φυλακίστηκε για ένα χρονικό διάστημα, ενώ ο δεύτερος εκτελέστηκε από τον ίδιο του τον πατέρα.  

Πριν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, μερικοί Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, φέρθηκαν ευμενώς στους Χριστιανούς, είτε γιατί είχαν Χριστιανή σύζυγο (π.χ. την Μαρκία ο Κόμοδος), είτε γιατί είχαν Χριστιανή μητέρα όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος (π.χ. ο Αλέξανδρος Σέβηρος), είτε για καθαρά πολίτικους λογούς (π.χ. ο Γαλλιηνός και ο Φίλιππος ο Άραβας).

Ο δε πρώτος Χριστιανός μονάρχης στην γη, πριν μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο, ήταν ο Τιριδάτης ο Μέγας της Αρμένιας.

«Παπικός Καλιγούλας» ονομάστηκε ο πάπας της Ρώμης Ιωάννης ο ΙΒ’. Και αυτός όπως και ο πρώτος Καλιγούλας ήταν νεαρός στην ηλικία, απολυτά ακόλαστος και σαδιστής και δολοφονήθηκε όπως και ο πρώτος από τον σύζυγο μιας γυναίκας που είχε βιάσει.

«Φίλιππος ο Ωραίος», ονομάστηκε τόσο ο βασιλιάς Φίλλιπος ο Α’ της Καστίλης, όσο και βασιλιάς Φίλιππος ο Δ’ της Γαλλίας.

Όπως Αλκιβιάδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, πρόδωσε Αθηναίους, Σπαρτιάτες, Πέρσες και στο τέλος κυνηγήθηκε από όλους και σκοτώθηκε, έτσι και ο οπλαρχηγός Ίσκος λίγο πριν το 1821, πρόδωσε Έλληνες, Τούρκους και Ρώσους και τελικά κυνηγήθηκε από όλους και σκοτώθηκε. 

Υπήρξαν δε δυο Αντίοχο Δ’ (των Σελευκιδών και της Κομμαγήνης), οι οποίοι κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα και κατέστρεψαν και βεβήλωσαν τον Ναό Σολομώντα και τελικά ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους, οι οποίοι μάλιστα τους είχαν βοηθήσει αρχικά μάλιστα να ανέλθουν στην εξουσία των κρατών τους.

Επιπλέον, ο Αντίοχος ο Δ’, λίγο πριν πεθάνει από μία αρρώστια, ενώ ταυτόχρονα από το σώμα του έβγαιναν σκουλήκια, έγραψε μία επιστολή στους Ιουδαίους (τους οποίους ήθελε αρχικά να αφανίσει πλήρως), ζητώντας τους συγχώρεση για τους διωγμούς, τους έδινε θρησκευτική ελευθέρια και τους ζητούσε να προσευχηθούν για την ψυχή του.

Αντίστοιχα, ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Γαλέριος, λίγο πριν πεθάνει από μία αρρώστια, ενώ ταυτόχρονα από το σώμα του έβγαιναν σκουλήκια, έγραψε μία επιστολή στους Χριστιανούς (τους οποίους ήθελε αρχικά να αφανίσει πλήρως), ζητώντας τους συγχώρεση για τους διωγμούς, τους έδινε θρησκευτική ελευθέρια και τους ζητούσε να προσευχηθούν για την ψυχή του.

Αλλά και στην νεότερη εποχή, ο διαβόητος αρχηγός της Γκεστάπο και των SS, ο Χάινριχ Χίμλερ, λίγο πριν την οριστική πτώση του Γ’ Ράιχ, έγραψε μία επιστολή στους Χριστιανούς ιερείς όλων των δογμάτων που είχαν επιζήσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (τους οποίους ήθελε αρχικά να αφανίσει πλήρως), ζητώντας τους συγχώρεση για τους διωγμούς, τους έδινε θρησκευτική ελευθέρια και τους ζητούσε να προσευχηθούν για την ψυχή του.

Ο πάπας της Ρώμης Ιννοκέντιος ο Α’ ήταν ο πρώτος πάπας ο οποίος υποστήριξε το δήθεν «παπικό πρωτείο», και επί των ημερών του έπεσε η Ρώμη στον Αλάριχο (το 410 μ.Χ.), ενώ ο τελευταίος πάπας που έφερε το όνομα αυτό, ο Ιννοκέντιος ο Γ’, ο οποίος υποστήριζε φανατικά το παπικό πρωτείο ήταν συνυπεύθυνος για την πτώση της Πόλης το 1204 μ.Χ. στα χεριά των αδίστακτων Σταυροφόρων του και των Βενετών.

Η ένωση των κωμοπόλεων της Βενετίας (οι οποίες είχαν δημιουργηθεί από Ρωμαίους προσφυγές λόγω των εισβολών του Αττίλα και των Λογγοβάρδων) από τους Βυζαντινούς σε μία ομοσπονδία-πόλη, η οποία μάλιστα μετά τους κατέλαβε, θυμίζει την αντίστοιχη ένωση των κωμοπόλεων-χωρίων της Ρώμης από τους Ετρούσκους σε μία ομοσπονδία-πόλη, η οποία μάλιστα μετά τους κατέλαβε.

Στην Αρχαία εποχή, υπήρχαν πολλές δυαρχίες εξουσίας, π.χ. οι δύο βασιλείς στην Σπαρτή, οι δύο Ύπατοι στην Ρώμη, οι δύο Σοφφέτ στην Καρχηδόνα, οι Κριτές (πολλές φορές σε δυαρχία) στο Ισραήλ, όπως ακριβώς στις μέρες μας έχουμε το διπλό σύστημα πολιτικής εξουσίας (π.χ. Πρόεδρος και πρωθυπουργός).

Τα κράτη των ικανών Ρωμαίων επαναστατών (το Ρωμαιοιβηρικό κράτος του Σερτώριου, καθώς και η λεγομένη «Γαλατική Αυτοκρατορία» του Πόστουμου), όταν αυτοί δολοφονήθηκαν, οι διάδοχοι τους (Παρπέρνας και Τέτρικος αντίστοιχα), απέτυχαν να νικήσουν τους εχθρούς τους (Πομπήιο και Αυρηλιανό αντίστοιχα), και ως συνέπεια του γεγονότος αυτού, αυτά καταλήφθηκαν οριστικά από αυτούς. 

«Νέα Κλεοπάτρα», ονομάστηκε η Βερενίκη της δυναστείας του Ηρώδη, η οποία όπως και η αυθεντική Κλεοπάτρα επηρέαζε με την γοητεία της τον Αντώνιο στις πολιτικές του αποφάσεις, έτσι και αυτή επηρέαζε τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο, μέχρι που αυτός αναγκάστηκε να την διώξει υστέρα από τις συνεχείς διαμαρτυρίες των Ρωμαίων (κάτι που φυσικά δεν έκανε ο Αντώνιος στην Κλεοπάτρα).

Επίσης, «Νέα Κλεοπάτρα», ονομάστηκε η βασίλισσα της Παλμύρας Ζηνοβία, η οποία ισχυριζόταν μάλιστα ότι καταγόταν από την διάσημη Κλεοπάτρα από την κόρη της, την λεγομένη Κλεοπάτρα Σελήνη, μέσω επιγαμιών.

Και αυτή, χάρις στις πολιτικές ικανότητες της κατάφερε να ιδρύσει ένα ισχυρό κράτος στην Ρωμαϊκή Ανατολή, καταλαμβάνοντάς μάλιστα πολλά Ρωμαϊκά εδάφη και την ίδια την Αίγυπτο και πολεμώντας όπως η πρώτη Κλεοπάτρα τους Πάρθους μαζί με τους Ρωμαίους, 

Όμως στο τέλος, όπως και η διάσημη προγονός της, υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της και κήρυξε πόλεμο στην Ρώμη για να καταλάβει όλη την Ρωμαϊκή Ανατολή, θέλοντας να εκπληρώσει το σχέδιο της πρώτης Κλεοπάτρας, όμως ηττήθηκε από τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Αυρηλιανό και αιχμαλωτίστηκε, ενώ η πόλη η Παλμύρας της καταστράφηκε.

[Φυσικά, η Ζηνοβία σε αντίθεση με την Κλεοπάτρα, η οποία αυτοκτόνησε και δεν έγινε τρόπαιο του θριάμβου του Αυγούστου στην Ρώμη, υπέστη όλες αυτές τις ταπεινώσεις, όμως στο τέλος ο Αυρηλιανός την ελευθέρωσε και την πάντρεψε με έναν πλούσιο Συγκλητικό].

Τέλος στην νεότερη ιστορική περίοδο, «Νέα Κλεοπάτρα» ονομάστηκε η Αικατερίνη η Μεγάλη, λόγω των σχέσεων που είχε με ισχυρούς πολιτικούς και στρατιωτικούς άντρες, οι οποίοι την βοήθησαν να καταλάβει μονή της την απολυτή εξουσία από τον αλαζόνα σύζυγο της (όπως έπραξε και η πρώτη Κλεοπάτρα για να πάρει την εξουσία από τον αλαζόνα αδερφό της), η οποία ήταν και η μονή από τις «Κλεοπάτρας» που πέτυχε όλους τους στόχους της.

Ο τύραννος των Συρακουσών Ιερώνυμος, όπως και ο Ηλιογάβαλος, είχαν παρόμοιο βίο και τέλος, αφού και οι δύο κυβέρνησαν σε μικρή ηλικία, κατατυράννησαν τον λαό τους, παντρεύτηκαν ιερόδουλες, κατέστρεψαν την οικονομία και το κράτος τους, μισήθηκαν από τους υπηκόους τους, και τελικά δολοφονήθηκαν από συνωμότες.

Επίσης, τόσο στην Αρχαία Ρώμη, όπως και στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά και στην Καρχηδόνα, τις πόλεις αυτές τις κυβερνούσαν αρχικά βασιλείς. Όταν αυτοί έπεσαν, οι μοναρχίες αντικαταστάθηκαν με ολιγαρχίες και αριστοκρατικές οικογένειες (π.χ. των Κλαυδίων, των Σκιπιώνων, των Βρούτων και των Μετέχων στην Ρώμη, των Αλκμεωνίδων στην Αθήνα, ή των Αννωνίδων και των Μαγωνίδων στην Καρχηδόνα).

Στην συνέχεια, έγιναν αποτυχημένες προσπάθειες για την εγκαθίδρυση τυραννιών στα κράτη αυτά (π.χ. του Κατιλίνα στην Ρώμη, του Κύλωνα και του Δαμασία στην Αθήνα ή του Βορμίλκα στην Καρχηδόνα).

Εν συνέχεια, όπου απέτυχαν να λύσουν τα έντονα προβλήματα φτώχειας οι νομοθέτες και οι Αισυμνήτες (σχεδόν σαν τους εκλεγμένους δικτάτορες της Ρώμης, με τον διαφορά ότι αυτοί μπορούσαν να ψηφίσουν και νομούς και όχι μόνο να ελέγχουν τον στρατό όπως οι Ρωμαίοι συνάδελφοι τους), π.χ. ο Σόλων, ο Πιττακός, ο Βίας, ή ο Λυκούργος, εμφανίστηκαν φιλολαϊκοί ηγέτες και δημαγωγοί.

Έτσι π.χ. στην Αρχαία Ελλάδα εμφανίστηκε ο Πεισίστρατος (http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html), ο Κύψελος, ο Περίανδρος, ο Διονύσιος ο Α΄, ο Αγαθοκλής, οι Σπαρτιάτες βασιλείς Άγις και Κλεομένης, ο Ιάσων των Φερών, ο βασιλιάς Περσέας της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας κ.λ.π.

Στην Αρχαία Ρώμη, εμφανίστηκαν οι Γράκχοι, ο Μάρκος Λικίνιος Δρούσος, ο Μάριος, ο Σατουρνίνος, ο Γλαυκίας, ο Σουλπίκιος, και ο Πόπλιος Κλώδιος, ενώ στην Καρχηδόνα εμφανίστηκε η φιλολαϊκή οικογένεια των Βαρκίδων (δηλαδή η οικογένεια του διάσημου Καρχηδονίου στρατηγού Αννίβα).

Οι φιλολαϊκοί πάλευαν για αιώνες με τους ολιγαρχικούς, και όταν οι τελευταίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν βία για την καταστροφή των πρώτων, άρχισαν και οι δεύτεροι να κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Τελικά, μετά από αιώνες μαχών, και ύστερα από μερικά «δημοκρατικά διαλείμματα» (π.χ. Περικλής, Τιμολέοντας, Πελοπίδας, Επαμεινώνδας, Αννίβας), κατάφεραν στο τέλος να επικρατήσουν οι ακραίοι φιλολαϊκοί, οι οποίοι στην συνέχεια όμως έγιναν τύραννοι ή δικτάτορες, εκδιώκοντας οριστικά από την εξουσία τους ξεπουλημένους (στην Αρχαία Ελλάδα και Καρχηδόνα στην Ρώμη) και εχθρούς του ιδίου τους του λαού αντιπάλους τους.

Στην Αρχαία Ελλάδα και στην Καρχηδόνα αυτοί απέτυχαν (Κριτόλαος, Διαίος, Ασδρούβας) και στο τέλος οι πόλεις που αυτοί διοικούσαν (Κόρινθος και Καρχηδόνα), καταστράφηκαν πλήρως από τους Ρωμαίους, την ίδια μάλιστα χρονιά (το 146 π.Χ.), με συνέπεια η Ελλάδα και η Καρχηδόνα να υποταχτούν οριστικά στους Ρωμαίους.  

Μόνο στην Ρώμη οι φιλολαϊκοί πέτυχαν πλήρη νίκη, με την επικράτηση του Καίσαρα, καθώς και του διάδοχου του, του Αυγούστου, ο οποίος και θεμελίωσε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έγινε ο πρώτος Αυτοκράτορας της.

Όμως ακόμα και εκεί αν και ο Καίσαρας και ο Αύγουστος πήραν όντως αρκετά φιλολαϊκά μετρά, δεν αλλάξαν ούτε το κοινωνικό σύστημα, ούτε έδωσαν όλη την περιουσία των πλουσίων στους φτωχούς, αλλά κατά βάση κατέστρεψαν εντελώς την πολιτική δύναμη αυτών.  

[Αλλά και στους Βένετους μετέπειτα, υπήρχαν συνεχείς και έντονες διαμάχες πλουσίων και φτωχών, ενώ ο Δόγης αρχικά είχε απολυτή εξουσία σαν μονάρχης, μετέπειτα όμως έχασε την δύναμη του και το πολίτευμα έγινε ολιγαρχία, ενώ και εκεί συνέβη μία αποτυχημένη προσπάθεια για επιβολή τυραννίας (από τον Δόγη Marino Faliero).

Στην συνέχεια εγκαθιδρύθηκε το δικτατορικό συμβούλιο των Δέκα στην εξουσία πριν το καθεστώς αυτό και το αξίωμα του Δόγη καταργηθεί με την κατάκτηση της πόλης αυτής από τον Μέγα Ναπολέοντα.

Αντίστοιχα, το Αυτοκρατορικό καθεστώς έπεσε στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτογραφία το 476 μ.Χ. με την κατάληψη της Ρώμης (της πρώτης Ρώμης) από τον βάρβαρο Οδάκραο, την καθαίρεση του τελευταίου Αυτοκράτορα της Ρώμης, Ρωμύλου Αυγούστου.

Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή την Ρωμανία (γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία), το Αυτοκρατορικό καθεστώς έπεσε το 1453 με την κατάληψη της Πόλης (της δεύτερης ή Νέας Ρώμης) από τους Τούρκους, ενώ στην Ρωσία το 1917 με την κατάληψη της εξουσίας στην Πετρούπολη και την Μόσχα (την Τρίτη Ρώμη) από τους αιμοχαρείς κομμουνιστές του Λένιν].

Οι δε νομοί του Αθηναίου νομοθέτη Δράκοντα ήταν τόσο σκληροί, ώστε λεγόταν ότι είχαν γραφεί με αίμα (γιατί η πιο συχνή ποινή των παραβατών σύμφωνα με αυτούς ήταν ο θάνατος), για αυτό και κάποιοι υποστήριζαν ότι αυτός που τους έγραψε ήταν σαν να ήταν ένας κανονικός δράκος όνομα και πράγμα.  

Στην Αρχαία Ελληνική ιστορία τρεις πόλεμοι ονομάστηκαν «Συμμαχικοί».

Ο Πρώτος Συμμαχικός Πόλεμος ήταν πολεμική σύγκρουση, η οποία διήρκεσε από το 357 ως 355 π.Χ., με αντιπάλους την Αθήνα και τις πόλεις της Χίου, της Κω και της Ρόδου, που αποστάτησαν από την Δεύτερη Αθηναϊκή Συμμαχία.

Ο Δεύτερος Συμμαχικός Πόλεμος (ή Πόλεμος των Συμμάχων ή και Αιτωλικός Πόλεμος) διεξήχθη από το 220 π.Χ. ως το 217 π.Χ. μεταξύ της Ελληνικής Ένωσης υπό τον Φίλιππο Ε΄ της Μακεδονίας αφενός και την Αιτωλική Συμπολιτεία, την Σπάρτη και την Ήλιδα αφετέρου. Τελείωσε με την Ειρήνη της Ναυπάκτου.

Επίσης,  Συμμαχικός Πόλεμος (91 – 88 π.Χ.), ονομάστηκε και ο πόλεμος μεταξύ των Λατινικών πόλεων της Ιταλίας και της Ρώμης για την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B5/), λόγω  της αδιαλλαξίας των ρωμαϊκών αρχών απέναντι στις πολιτικές ελευθερίες που επιθυμούσαν να απολαμβάνουν οι Socii, δηλαδή οι Ιταλοί σύμμαχοι της Ρώμης. 

Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης απαγόρευσε στα παιδιά των Χριστιανών να σπουδάζουν την Αρχαία Ελληνική παιδεία, όπως και ο Τσάρος Νικολάου του Β’, όταν ο Τσάρος πήρε την απόφαση να μην επιτρέπει στα παιδιά των φτωχών να σπουδάζουν στα Πανεπιστήμια.

Η απάντηση του Μεγάλου Βασιλείου στον έπαρχο Μόδεστο που τον απειλούσε ήταν: «Δεν σε φοβάμαι, γιατί δεν έχω τίποτα δικό μου για να μου πάρεις», όπως περίπου απάντησε και ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο όταν από περιέργεια τον ρώτησε αν τον φοβάται. 

Οι δε «Διά Χριστόν Σαλοί» θυμίζουν με τις ηθελημένα «παλαβές» πράξεις τους κατά πολύ τις πράξεις του Διογένη και άλλων κυνικών. 

Ο βίος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες, τόσο με αυτόν του Καίσαρα, όσο και του Αυγούστου.

Καταρχάς, όλοι προερχόταν από μία οικογένεια ικανών πολιτικών και στρατιωτικών, η οποία είχε ευγενή καταγωγή από παλαιούς κυβερνήτες της Ρώμης (ο Μέγας Κωνσταντίνος από την πλευρά του πατέρα του μόνο μιας και η μητέρα του η Αγιά Ελένη ήταν Ελληνίδα, ενώ οι Καίσαρας και Αύγουστος και από τους δύο).

Τόσο ο Καίσαρας, όσο και ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, εκπαιδεύτηκαν από μικροί στα πεδία των μαχών, αναδεικνύοντας το στρατιωτικό τους ταλέντο (με την διαφορά όμως ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έχασε ποτέ καμία μάχη όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος, ενώ ο Καίσαρας έχασε) και παράλληλα, και οι δύο καταδιώχθηκαν και κατάφεραν να ξεφύγουν από έναν τύραννο που ήθελε να τους σκοτώσει (τον Γαλέριο και τον Σύλλα αντίστοιχα). 

Και οι τρεις (Μέγας Κωνσταντίνος, Καίσαρας, Αύγουστος), ξεκίνησαν την κύρια πολιτική και στρατιωτική τους πορεία από τον Δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οπού πέτυχαν πολλές νίκες εναντίον των βάρβαρων, ενώ στην συνέχεια, ανακηρύχθηκαν όλοι ηγέτες και Αυτοκράτορες από τον στρατό τους, ο οποίος τους αγαπούσε, όπως και ο λαός, τον οποίο συχνά ευεργετούσαν.

Ακολούθως όλοι τους αντιμετώπισαν τους αντίπαλους τους στην Δύση, τους νίκησαν και κατέλαβαν την Ρώμη (ο Μέγας Κωνσταντίνος νικώντας τον Μαξέντιο, ο Καίσαρας τον Πομπήιο και ο Αύγουστος την Σύγκλητο). Αμέσως μετρά, ξεκίνησαν οι πόλεμοι με τους εχθρούς τους στην Ανατολή, τους οποίους και κέρδισαν και κατέλαβαν και αυτή την περιοχή.

Έτσι, ο Μέγας Κωνσταντίνος πολέμησε και κατανίκησε τον Λικίνιο, ο Καίσαρας τον Πομπήιο, ενώ ο Αύγουστος τον Αντώνιο. Παράλληλα, όπως και ο Αντώνιος είχε παντρευτεί την αδερφή του Αυγούστου, λίγο πριν την κήρυξη του μεταξύ τους πολέμου, έτσι και ο Λικίνιος είχε παντρευτεί την αδερφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου (και στις δύο περιπτώσεις για πολίτικους λογούς).

Ταυτόχρονα, τόσο ο Λικίνιος, ο Πομπήιος, όπως και ο Αντώνιος, σχεδίαζαν να κερδίσουν ολοκληρωτικά με στρατό τους εχθρούς τους (Μέγα Κωνσταντίνο, Καίσαρα, Αύγουστο) στα εδάφη τους στην Ανατολή και ύστερα να προελαύσουν και να καταλάβουν την Δύση και να ενώσουν όλη την Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία τους, αλλά τελικά απέτυχαν, χάρις στις ικανότητες των αντιπάλων τους.

Αμέσως μετρά οι νικητές (Μέγας Κωνσταντίνος, Καίσαρας, Αύγουστος, οι οποίοι όλοι έχασαν σε νεαρή ηλικία τον πατέρα τους και είχαν όλοι στενή σχέση με την μητέρα τους) ενοποίησαν όλη την Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία τους και πήραν πολλά μέτρα υπέρ του λαού, νικώντας όλους τους εχθρούς της Αυτοκρατορίας.

Φυσικά, σε αντίθεση με τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος ποτέ δεν ισχυρίστηκε πως είναι Θεός και δεν ζήτησε ποτέ θεϊκή λατρεία προς το πρόσωπο του, αλλά αποκαλέστηκε «Εκλεκτός του Θεού», και χάρις στον ίδιο ο Χριστιανισμός επικράτησε τελικά μετά από λίγο σε όλη την Αυτοκρατορία.

Αντίθετα ο Καίσαρας και ο Αύγουστος και δήθεν «θεοί» αυτοανακηρύχτηκαν και θεϊκή λατρεία απαίτησαν για το πρόσωπο τους, στηριζόμενοι στην παλαιά ειδωλολατρική θρησκεία και όχι στον Χριστιανισμό σε αντίθεση και πάλι με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Τέλος, όλοι τους δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν τα σχέδια τους για νέες εκστρατείες (ο Μέγας Κωνσταντίνος κατά των Περσών, ο Καίσαρας κατά των Παρθών και ο Αύγουστος για την κατάκτηση της Γερμανίας), για διαφορετικούς λογούς ο καθένας (ο Μέγας Κωνσταντίνος αρρώστησε και πέθανε πριν την ξεκινήσει, όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος παλαιοτέρα, ο Καίσαρας επειδή δολοφονήθηκε και ο Αύγουστος γιατί ηττήθηκε).

Οι Ρωμαίοι, θεωρούσαν ως αντίστοιχο του Μεγάλου Αλέξανδρου στην Ρώμη, τον ένδοξο Ρωμαίο στρατηγό Γερμανικό.

Και οι δύο προερχόταν από την κύρια αριστοκρατική βασιλική οικογένεια και έλαβαν επιμελημένη εκπαίδευση-μόρφωση από μικρή ηλικία, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον στρατιωτικό τομέα, ενώ και οι δύο διακρίθηκαν για το ήθος, την ευγένεια τους, την γενναιοδωρία και την καλοσύνη τους και ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στον στρατό και τον λαό τους. 

Ταυτόχρονα, και οι δύο σεβόταν και εκτιμούσαν όλους τους λαούς των Αυτοκρατοριών τους και τους πολιτισμούς τους και τους φερνόνταν πολιτισμένα και με γενναιοδωρία, ενώ και οι δύο λάτρευαν τον Ελληνικό πολιτισμό (ο Μέγας Αλέξανδρος ως Έλληνας, ενώ ο Γερμανικός ως μέγας θαυμαστής του).

[Ο δε Γερμανικός είχε ως προσωπικό πρότυπο προς μίμηση τον ίδιο τον Μέγα Αλέξανδρο και έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να τον μιμηθεί].

Και οι δύο έλαβαν μέρος από μικρή ηλικία σε στρατιώτες εκστρατείες κατά των εχθρών των κρατών τους, και διακρίθηκαν στις μάχες αυτές, κερδίζοντας πολλές νίκες (ο Μέγας Αλέξανδρος στα Βαλκάνια, ενώ ο Γερμανικός στην Παννονία και την Δαλματία) και παράλληλα και την εκτίμηση και την αγάπη των στρατιωτών τους χάρις στις μεγάλες ηγετικές ικανότητες τους (φυσικά ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έχασε ποτέ καμία μάχη, ενώ ο Γερμανικός έχασε).

Και οι δύο ήταν διάδοχοι για το αξίωμα του μονάρχη (ο Μέγας Αλέξανδρος ως ο γιος του Φίλιππου, ενώ ο Γερμανικός υιοθετημένος από τον Αύγουστο για να διαδεχτεί ως ο επόμενος διάδοχος του μετά τον Τιβέριο τον θρόνο).

Και οι δύο αγαπούσαν πολύ τα αδέρφια τους και την οικογένεια τους, είχαν αδυναμία στην μητέρα τους, καθώς και έναν επιληπτικό και βραδύνου αδερφό (τον Φίλλιπο Αρριδαίο και τον μετέπειτα Αυτοκράτορα Κλαύδιο αντίστοιχα).

Και οι δύο εκτιμούσαν και αγαπούσαν τους ικανούς πολιτικά και στρατιωτικά πατέρες τους (αν και ο Μέγας Αλέξανδρος κάποιες φορές τσακώθηκε με τον δικό του, ενώ ο Φίλιππος τσακωνόταν και χώρισε την Ηπειρώτισσα πριγκίπισσα Ολυμπιάδα, κάτι που δεν συνέβη στους γονείς του Γερμανικού, την κόρη του Αντωνίου, Αντωνία την Νεότερη και τον Δρούσος).

Στην συνέχεια και οι δύο ξεκίνησαν εκστρατείες για την κατάκτηση νέων εδαφών (ο Μέγας Αλέξανδρος για την κατάκτηση της Περσίας, ενώ ο Γερμανικός για την κατάκτηση της Γερμανίας, από την οποία και πήρε το όνομα του).

Φυσικά ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε όλη την Περσία και πραγματοποίησε όλα τα σχέδια του για αυτή, ενώ αντίθετα ο Γερμανικός δεν του επετράπη να ολοκληρώσει τα δικά του σχέδια και ανακλήθηκε από τον νέο Ρωμαίο Αυτοκράτορα (μετά τον θάνατο του Αυγούστου) Τιβέριο.

[Επίσης, άλλη μία διαφορά ήταν ότι ο Γερμανικός κατέστρεψε την μισή Γερμανία και έσφαξε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, ενώ δεν κατάφερε να καταστείλει τον αγροί ανταρτοπόλεμο των Γερμανών υπό τον Αρμίνιο, αν και τον κέρδισε σε αρκετές συμβατικές μάχες.

Αντίθετα, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έσφαξε τον πληθυσμό της Περσίας, αν και σε κατάσταση μέθης έκαψε την Περσέπολη, αλλά όχι και τους κάτοικους της, ενώ παράλληλα κατέστειλε και κάθε ανταρτοπόλεμο, ενώ κέρδισε και κάθε στρατιωτική συμβατική μάχη που έδωσε].

Στην συνέχεια, ο Γερμανικός, όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος μετέβη στην Ανατολή, ενσωμάτωσε μερικά βασίλεια της περιοχής στην Ρώμη (Καππαδοκία και Κομμαγήνη), μετατρέποντάς τα σε ρωμαϊκές επαρχίες, ενώ σχεδίαζε εκστρατεία κατά των Παρθών.

Όμως, όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος, έτσι και ο Γερμανικός, είχε έναν μυστηριώδη θάνατο (από αρρώστια κατά τα επίσημα ανακοινωθέντα) στην Ανατολή (στην Βαβυλώνα ο Μέγας Αλέξανδρος και στην Αντιόχεια ο Γερμανικός), στην ίδια μάλιστα σχεδόν ηλικία (33 και 34 ετών αντίστοιχα).

Ο δε θάνατος και των δύο  θεωρήθηκε από πολλούς (π.χ. την Ολυμπιάδα και την Αγριππίνα την Πρεσβύτερη) δολοφονία με δηλητήριο (από τους Αντίπατρο-Κάσσανδρο και τους στρατηγούς του ο Μέγας Αλέξανδρος και από τους Τιβέριο-Σηιανό και Πείσωνα ο Γερμανικός).

Και λόγω του θανάτου τους, ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος, ούτε και ο Γερμανικός κατάφεραν να υλοποιήσουν τα φιλόδοξα εκστρατευτικά τους σχέδια που σχεδίαζαν (http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_6.html). 

Στην συνέχεια τους διαδέχτηκαν για ένα χρονικό διάστημα ως μονάρχες τα αδέρφια τους (Φίλλιπος Αρριδαίος και Κλαύδιος), τα οποία ήταν υποχείρια των γυναικών τους και σύντομα δολοφονήθηκαν μαζί με αυτές από ανταγωνιστές.

Οι δε γιοι τους (Αλέξανδρος ο Δ’ και Καλιγούλας), οι οποίοι τους διαδέχτηκαν επίσης για ένα διάστημα, σύντομα δολοφονήθηκαν και οι δύο, ενώ η γενιά τους αφανίστηκε σχεδόν πλήρως στην συνέχεια (π.χ. μητέρα, γυναικά, γιοι) από τους εχθρούς τους (τον Κάσσανδρο και τον Τιβέριο αντίστοιχα).

Επιπλέον και των δύο οι πατέρες είχαν και οι δύο έναν μυστηριώδη θάνατο (ο Φίλλιπος δολοφονήθηκε, ενώ ο Δρούσος πέθανε με μυστηριωδώς, με έναν θάνατο που κάποιοι τον αποκάλεσαν συγκακελλυμένη δολοφονία). 

[Ο δε Μέγας Αλέξανδρος είχε ως γονείς τους δυναμικούς Φίλλιπο και την μαχητική και δολοπλοκία Ολυμπιάδα, όπως ακριβώς και ο Γερμανικός είχε ως γονείς τους δυναμικούς Δρούσος και Αντωνία την Νεότερη, και θετούς τον δυναμικό Αύγουστο λαό την μαχητική και δολοπλοκία Λιβία, όπως ακριβώς ο Καίσαρας είχε σχέσεις με την δυναμική Κλεοπάτρα παλαιοτέρα].

Επίσης, και οι δύο φέρεται να ερωτεύτηκαν και να αγάπησαν μία γυναίκα σε όλη την διάρκεια της ζωής τους, την Ρωξάνη ο Μέγας Αλέξανδρος και την  Αγριππίνα την Πρεσβύτερη ο Γερμανικός. 

Πολλοί ηγέτες, οι οποίοι ονομάστηκαν από την ιστορία Μεγάλοι, είχαν για ένα διάστημα υπό την κατοχή τους την Αγιά Γη της Παλαιστίνης, μέσω μαχών ή μη.

Αυτοί ήταν ο Τούθμωσις ο Γ’, ο Ραμσής ο Β’, ο Ασσουμπαρνιμπάλ ο Β’, ο Ναβαχοδονόσορας ο Β’, ο Κύρος ο Α’, ο Αλέξανδρος ο Γ’ ο Μέγας, ο Αντίοχος ο Γ’, ο Πομπήιος, η Κλεοπάτρα η Ζ’, ο Ηρώδης ο Α’, ο Κωνσταντίνος ο Α’ ο Μέγας, ο Θεοδόσιος ο Α’, ο Ιουστινιανός ο Α’, ο Φρειδερίκος ο Β’ Χοενστάουφεν και τέλος ο Ναπολέοντας ο Α’.

Από τους μη Μεγάλους, μερικοί γνωστοί ηγέτες που είχαν υπό την κατοχή τους την Παλαιστίνη, ήταν ο ηγεμόνας του Καντές, ο Σουπιλιάμα, ο Ξέρξης ο Α’, ο Δαρείος ο Γ’, ο Αντίοχος  ο Δ’ ο Επιφανής, ο Καίσαράς, ο Κράσσος, ο Αντώνιος, ο Φραάτης ο Ε’, ο Αύγουστος, ο Καλιγούλας και ο Νέρωνας.

Και παράλληλα ο Βεσπασιανός, ο Τίτος, ο Ανδριάνος, η Ζηνοβία, ο Αυρηλιανός, ο Χοσρόης ο Β’, ο Βυζαντινός τύραννος Φωκάς, ο Ηράκλειος, οι Σταυροφόροι, ο Σαλαντίν, Γοδεφρείδος Ντε Μπουγιόν, ο Βαλδουίνος ο Α’, ο Βαλδουίνος ο Δ’, ο Αμαλάριχος ο Α’, ο Σελίμ ο Α’ ο Σκληρός, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ο Αβδούλ Χαμίτ, οι Νεότουρκοι, ο Βρετανός στρατηγός Τζορτζ Αλενμπί, ο Ντέιβιντ Μπεν Γκούριον, ο Μοσέ Νταγιάν, κ.λ.π.

Γενικά, οι λαοί που κατέλαβαν την Παλαιστίνη, ήταν εκτός από τους Χαναναίους, οι Ισραηλίτες, οι Φιλισταίοι, οι Χετταίοι, οι Αραμαίοι-Σύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί (δηλαδή οι Μεσαιωνικοί Έλληνες), οι Άραβες (και οι Μαμελούκοι), οι Πάρθοι, οι Μογγόλοι, οι Τούρκοι, οι Βρετανοί, καθώς και οι σύγχρονοι Ισραηλινοί.

Η ταχύτατη διάλυση του στόλου των πειρατών της Μεσογείου (1.000 πλοία) από τον Πομπήιο τον Μέγα σε μόλις μερικές εβδομάδες (40 μέρες συνολικά), οι οποίοι παρεμπόδιζαν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα, κατέστρεφαν την οικονομία και τον ανεφοδιασμό της Ρώμης με σιτηρά, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη ταχύτατη διάλυση 84 πειρατικών πλοίων στο πρώτο Ελεύθερο Ελληνικό κράτος σε μερικές μόνο μέρες από τον ικανό Έλληνα Ναύαρχο Μιαούλη.

Και αυτοί ο πειρατές, όπως και οι πειρατές επί του Πομπήιου επίσης παρεμπόδιζαν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα, κατέστρεφαν την οικονομία και τον ανεφοδιασμό της Ελλάδας, όπως και των Ευρωπαϊκών πλοίων που έπλεαν στα νερά της Μεσογείου.

Η δε δολοφονία του Καποδίστρια με πιστόλι από τους Μαυρομιχαλαίους από πίσω με πιστόλι, θυμίζει κατά πολύ την δολοφονία από πίσω με πιστόλι του Αβραάμ Λίνκολν από τον Τζον Γουίλκς Μπουθ.

Πολλοί πόλεμοι στην ιστορία ξεκίνησαν με αφορμή την δολοφονία επιφανών προσώπων, όπως οι πόλεμοι των Γάλλων κατά της Κίνας το 1858, λόγω της δολοφονίας ιεραποστόλων, καθώς και των Ευρωπαίων συμμάχων (Γάλλων, Άγγλων, Γερμανών, Αυστριακών) κατά της ίδιας χώρας για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

 Όπως ακριβώς δηλαδή αργότερα και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ξεκίνησε από το Σεράγεβο το 1914 με αφορμή την δολοφονία του Αυστριακού Αρχιδούκα και διαδόχου του Αυστριακού Θρόνου Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στην πόλη αυτή το ίδιο έτος. 

Οι Χετταίοι εισέβαλαν και κατέλαβαν μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής από την Ευρώπη, όπως ακριβώς συνέβη και με τους Γαλάτες μετέπειτα.

Σε πολλούς Κινέζους και Αιγυπτίους βασιλιάδες, όπως και στους Σουμέριους (π.χ. στον βασιλιά Αμπουργί και στην βασίλισσα Σουμπόντ), μετά θάνατον στους τάφους τους έθαβαν (αφού πρώτα τους σκότωναν) και πολλούς υπηρέτες τους, δήθεν για να τους υπηρετήσουν στην μετρά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς έγινε μετέπειτα με τον Αττίλα και τον Τζένκινς Χαν.

Στην Αρχαιότητα, ένας ευγενής Αιγύπτιος εγκατέλειψε την Αίγυπτο και πήγε να ζήσει με έναν Αραμαίο φύλαρχο, μακριά από την Αίγυπτο, όπως στον Μεσαίωνα, ο Ρωμαίος Ορέστης, εγκατέλειψε την Ρώμη και πήγε να ζήσει με τους Ούννους του Αττίλα (του οποίου μάλιστα έγινε μάλιστα αργότερα το «δεξί χέρι», προδίδοντας την πατρίδα του). 

Στην «θεά» των Χαναναίων, της Ανάθ, γινόνταν ανθρωποθυσίες προς τιμήν της και τα κομμένα κεφαλιά των θυμάτων της στεκόταν γύρω από τους ναούς της πασαλειμμένα στο αίμα, όπως ακριβώς συνέβαινε και με την «θεά» Κάλι των Ινδών μετέπειτα. 

Οι δε Γερμανοί επί πολύ καιρό θεωρούσαν τους Τούρκους σαν «επίτιμους Γερμανούς» στην Μέση Ανατολή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πρώτοι κατέστρεψαν και κατέλαβαν την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ οι δεύτεροι αντίστοιχα την Ελληνική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία).

Οι δε όμοιοι με τους Γερμανούς στην αγριότητα, και τους Τούρκους στην βαρβαρότητα και στην κοινή ισλαμική πίστη Μογγόλοι, κατέστρεψαν και κατέλαβαν αντίστοιχα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τα Ρωσικά κρατίδια που προήλθαν από την διάλυση του πρώτου Ρωσικού κράτους του Κιέβου.

Και στους μεν Έλληνες η Ελευθέρια ήρθε μέσω του ηρωικού αγώνα της Εθνεγερσίας του 1821, στους Ρώσους ύστερα από την επιτυχή Επανάσταση του Ιβάν του Γ΄ του Μέγα κατά των Τατάρων, ενώ στους γηγενείς λαούς τους Δυτικής Ευρώπης κατά της γερμανικής ηγεσίας που τους τυραννούσε, ήρθε εν μέρει χάρις σε επαναστάσεις (π.χ. την Γαλλική-https://www.greekorthodoxchurch.org/romaioi.html, http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html). 

Οι Έλληνες υποδουλώθηκαν με την βία για πολλούς αιώνες στους Ρωμαίους και τους Τούρκους (την λεγόμενη Ρωμαιοκρατία και Τουρκοκρατία αντίστοιχα). Όμως σε αντίθεση με τους Ρωμαίους, οι οποίοι επηρεάστηκαν από τους Έλληνες και τον Ελληνικό πολιτισμό και τελικά μάλιστα τον υιοθέτησαν.

Και μάλιστα οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν και πολλούς Έλληνες σε καίριες διοικητικές θέσεις, οι Τούρκοι, αν και χρησιμοποίησαν μερικούς Έλληνες σε κάποιες διοικητικές θέσεις, δεν υιοθέτησαν ποτέ τον Ελληνικό πολιτισμό, ενώ τους πολέμησαν και έπραξαν άπειρα εγκλήματα και γενοκτονίες εις βάρος τους, μισώντας τους ως τις μέρες μας.

Ο Μέγας Αλέξανδρος επισκέφτηκε με ταπεινότητα τον τάφο του Κύρου του Μέγα στις Πασαργάδες, ενώ  ο Χίτλερ επισκέφτηκε πομπωδώς τον τάφο του Μεγάλου Ναπολέοντα στο Παρίσι. 

Ο Χίτλερ ήθελε να κάψει πλήρως και να αφανίσει την Καρχηδόνα, όπως ακριβώς συνέβη με την Καρχηδόνα (και την Ιερουσαλήμ) από την Ρώμη, αλλά αυτός σε αντίθεση με τους Ρωμαίους, απέτυχε στον αιμοχαρή αυτό στόχο του.

Σε πολλές περιπτώσεις, ικανοί στρατιωτικοί ηγέτες, οι οποίοι νίκησαν με ανταρτοπόλεμο μία υπερδύναμη και την ανάγκασαν να υποχωρήσει ταπεινωμένη από την χώρα τους, δολοφονήθηκαν, όπως π.χ. συνέβη με τον Βαριάθο στην Ισπανία (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84/), τον Αρμίνιο στην Γερμανία (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83-%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CF%80/, http://alophx.blogspot.com/2018/12/blog-post.html), τον Δράκουλα στην Βλαχιά (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_29.html), τον Αντρέα Χόφερ στην Αυστρία και τον Αιντίντ στην Σομαλία.

Στους Αρχαίους Ηπειρώτες και συγκεκριμένα στο Ηπειρωτικό Κοινό υπήρχε το ανώτατο αξίωμα του Προστάτη, του ανώτατου ηγέτη του Κοινού, όπως οι Άγγλοι είχαν στον Μεσαίωνα το αξίωμα του Λόρδου Προστάτη.

Οι Αρχαίοι Μινωίτες, είχαν έναν τεράστιο στόλο, με τον οποίο εκτελούσαν σε πολλά μέρη της Μεσογείου, εκτός από εμπόριο και πολλές ναυτικές και αμφίβιες επιχειρήσεις σε πολεμικές εκστρατείες, ακριβώς όπως και οι αποικιοκράτες Βρετανοί έκαναν μετέπειτα σε παγκόσμια κλίμακα.

Πολλοί γιατροί έπαιζαν παρασκηνιακά πολλές φορές σημαντικό πολιτικό ρόλο, όπως ήταν οι γιατροί των Σελευκιδών στην Αρχαιότητα, και οι γιατροί του Πεταίν, του Κένεντι, του Φράνκο, του Μουσολίνι, του Στάλιν, καθώς και του Χίτλερ (π.χ. ο Μόρελ) μετέπειτα (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%B3-7/).

Η μεγάλη ήττα των Ετρούσκων μπροστά στην πόλη της Κύμης από τον στρατό της πόλεως αυτής, μαζί με τους Συρακούσιους συμμάχους τους, οι οποίοι ήρθαν να την βοηθήσουν, ενώ η ήττα αυτή είχε ως αποτέλεσμα την απολυτή συντριβή των Ετρούσκων και την μόνιμη υποχώρηση τους σε κάθε μέτωπο από τότε, θυμίζει κατά πολύ την ήττα των Τούρκων στην Β’ Πολιορκία της Βιέννης (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_23.html).

Και στην μάχη αυτή, οι Τούρκοι ηττήθηκαν μπροστά στην πόλη της Βιέννης από τον στρατό της πόλεως αυτής, μαζί με τους Πολωνούς συμμάχους τους, υπό τον ικανότατο βασιλιά Σομπιέσκι, οι οποίοι ήρθαν να την βοηθήσουν, ενώ η ήττα αυτή είχε ως αποτέλεσμα την απολυτή συντριβή των Τούρκων και την μόνιμη υποχώρηση τους σε κάθε μέτωπο από τότε,

Το Ελληνικότατο βασίλειο της Μακεδονίας του Φίλιππου του Ε’ λέγεται ότι παρέμεινε στην στρατιωτική οργάνωση της εποχής του Μεγάλου Αλέξανδρου και δεν εκσυγχρονίστηκε στρατιωτικά, με συνέπεια να ηττηθεί από τους Ρωμαίους του Παύλου Αιμίλιου και να υποδουλωθεί σε αυτούς, όπως ακριβώς και η Πρωσία του Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Γ’ μετέπειτα.

Έτσι, και αυτή παρέμεινε στην στρατιωτική οργάνωση της εποχής του Μεγάλου Φρειδερίκου και δεν εκσυγχρονίστηκε στρατιωτικά, με συνέπεια να ηττηθεί από τους Γάλλους υπό τον Ναπολέοντα και να υποδουλωθεί σε αυτούς

Στο Κρητικό Κοινό στην Αρχαιότητα, όλες οι πόλεις που το αποτελούσαν είχαν η καθεμιά ανεξάρτητη εξωτερική, εσωτερική και οικονομική πολιτική, όπως και στρατιωτική οργάνωση και διπλωματία αν και ήταν μέλη του.

Κατά παρόμοιο τρόπο πολλά γερμανικά κρατίδια μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_64.html), είχαν και αυτά το καθένα ανεξάρτητη εξωτερική, εσωτερική και οικονομική πολιτική, όπως και στρατιωτική οργάνωση και διπλωματία αν και ήταν μέλη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Γερμανίας υπό τους Αυστριακούς Αψβούργους.

Επίσης, ηγέτες του Κρητικού Κοινού, ήταν οι Δέκα Κόσμοι, με ανώτατο Επώνυμο Άρχοντα τον Πρωτοκόσμο (όλοι εκλεγόταν για ένα έτος), την Αχαϊκή Συμπολιτεία την διοικούσαν οι Δέκα δημιουργοί με ανώτατο άρχοντα έναν στρατηγό (όλοι εκλεγόταν για ένα έτος), ενώ στην Βενετιά υπήρχε ως ανώτατο πολιτειακό όργανο το Συμβούλιο των Δέκα, μαζί με τον Δόγη.

Επίσης, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις υπήρχε μια Γερουσία, το σύστημα ήταν κατά βάση ολιγαρχικό και δεν επιτρεπόταν ποτέ στον Πρωτοκόσμο, τον Στρατηγό και τον Δόγη να αποκτήσουν την απολυτή εξουσία, την οποία διαμοιραζόταν με τα Συμβούλια των Δέκα.

Παράλληλα, το Κρητικό κοινό, εκτός από τους Δέκα Κόσμους, τον Πρωτοκόσμο (έναν εκ των Δέκα), την Γερουσία, την Εκκλησιά του Δήμου (η οποία δεν μπορούσε να εισηγηθεί προτάσεις, αλλά μόνο να εγκρίνει ή να απορρίψει αυτές των Κόσμων και της Γερουσίας οπότε φυσικά της δινόταν ποτέ ένα τέτοιο δικαίωμα), δεν είχε στην μεταγενέστερη περίοδο του βασιλείς.

Αυτοί υπήρχαν αρχικά, όμως στην συνέχεια καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τους Κόσμους και τον Πρωτοκόσμο. Σε όλα δε τα αξιώματα εκλεγόταν μόνο μέλη αριστοκρατικών οικογενειών και ποτέ ο λαός, ενώ οι Κόσμοι, οι οποίοι εκλεγόταν για ένα έτος (με δυνατότητα επανεκλογής μετρά από πολλά έτη ξανά), δεν πληρωνόταν για τις υπηρεσίες τους, και ήταν απομονωμένοι μόνιμα σε ένα νησί για να μην μπορούν να δωροδοκηθούν.

Ως συνέπεια αυτού, πολλές φορές αυτοί καθαιρούταν ύστερα από συνομωσίες των συνάδελφων τους, είτε από πλούσιους αριστοκράτες, οι οποίοι είτε εποφθαλμιούσαν τις θέσεις τους, είτε δεν συμφωνούσαν με τις πολιτικές τους, γιατί αυτές έθιγαν τα προσωπικά πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα (πολλές φορές παίρνοντας μάλιστα μαζί τους και τον λαό, δωροδοκώντας τον με πολλά χρήματα).

Αντίστοιχα στην Σπαρτή, η οποία υπό τον Λυκούργο αντέγραψε το Κρητικό πολιτειακό σύστημα, εκτός από τους Πέντε Εφόρους (αξίωμα σαν τους Κρητικών Κόσμων), τους δύο βασιλείς, είχε παράλληλα και Γερουσία, όπως και Εκκλησιά του Δήμου (η οποία δεν μπορούσε να εισηγηθεί προτάσεις, αλλά μόνο να εγκρίνει ή να απορρίψει αυτές των Εφόρων και της Γερουσίας οπότε φυσικά της δινόταν ποτέ ένα τέτοιο δικαίωμα).

Όμως, σε αντίθεση με την Κρήτη στο αξίωμα των Εφόρων μπορούσαν να εκλέγουν άτομα από όλο τον λαό (σε αντίθεση με των Κόσμων που εκλεγόταν μόνο αριστοκράτες), ενώ οι Έφοροι εκλεγόταν για ένα έτος, με δυνατότητα για ένα ακόμη), ενώ πληρωνόταν για τις υπηρεσίες τους, και δεν ήταν ποτέ απομονωμένοι, ούτε και δωροδοκούταν.

Οι Αρχαίοι βασιλείς της Μεσοποτάμιας, στην ιδεολογία που είχαν δημιουργήσει (https://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1/, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_22.html,  http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_19.html, http://alophx.blogspot.com/2018/12/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_88.html), ισχυριζόταν ότι καταγόταν δήθεν από «θεούς» και ως εκ τούτου, ως «απόγονοι» αυτών είχαν κληρονομήσει και την πανσοφία, την παντοδυναμία, το αλάθητο και την ισχύ αυτών, ενώ παράλληλα, σε αυτούς και τις «θεϊκές» οικογένειες τους, ανήκε ως εκ τούτου, όλη η γη και οι κάτοικοι της.

Για τον λόγο αυτό, οι ίδιοι είχαν το δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω τους, και μπορούσαν να τους χρησιμοποιήσουν όπως αυτοί ήθελαν, αφού οντάς απόγονοι των δημιουργών της γης και των ανθρώπων, είχαν κληρονομήσει και την απολυτή εξουσία πάνω τους, οπότε αυτοί θα έπρεπε ως «ανώτεροι θεοί» που ήταν να τους υπακούν αδιαμαρτύρητα και να εκτελούν κάθε τους εντολή.

Οι ίδιοι, εκμεταλλευόταν παράλληλα την δεισιδαιμονία και την αμάθεια τους, για να καλοπερνούν οι ίδιοι, να τους αρπάζουν τις περιουσίες, και να παραμένει μόνιμα αυτό το άδικο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, οπού οι λίγοι αριστοκράτες, τυραννούσαν με μία ψευδή θρησκευτική ιδεολογία τους πολλούς φτωχούς, όπως ακριβώς έκαναν οι Φράγκοι και ο πάπας της Ρώμης στα μετέπειτα χρόνια (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html).

Επιπλέον, οι ίδιοι ισχυριζόταν ότι σε αντίθεση με τους ιδίους που καταγόταν από τους «θεούς», ο λαός καταγόταν από τα ζώα, και επομένως, στην ουσία δεν ήταν πάρα ζώα, τα οποία θα έπρεπε να υπακούν αδιαμαρτύρητα ως μία αγέλη προβάτων, όλες τις εντολές και τα καπρίτσια των «θεϊκών» αφεντάδων τους.

Η δε ιστορία της Μεσαιωνικής Αγγλίας, θυμίζει κατά πολύ την ιστορία της Μεσαιωνικής Ιαπωνίας. Έτσι, και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, οι χώρες αυτές αποτελούσαν ανερχόμενες ναυτικές δυνάμεις, οι οποίες αντιμετώπισαν και απέκρουσαν την εισβολή μίας μεγάλης εχθρικής ναυτικής δύναμης (των Ισπανών και των Μογγόλων αντίστοιχα-http://alophx.blogspot.com/2016/10/blog-post_27.html), ενώ και οι δύο χρησιμοποίησαν πειρατές για να επιτίθονται σε αυτούς τους εχθρούς τους.

Και οι δύο αυτές χώρες προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κατακτήσουν με πολύ στρατό μία μεγάλη γειτονική σε αυτούς χώρα (οι Άγγλοι υπό τους βασιλείς Εδουάρδο τον Γ’ και τον Ερρίκο τον Ε’, όμως οι διάδοχοι τους αποκρούστηκαν από τους Γλεσλέν και την Ιωάννα της Λοραίνης, ενώ οι Ιάπωνες υπό τον Χιροχίτο την Κίνα των Μάο και Τσαν Γκάι Τσεκ).

Παράλληλα, και οι δύο βοήθησαν σημαντικά στην ελευθέρια μίας γειτονικής σε αυτούς χωράς (της Ολλανδίας και της Κορέας αντίστοιχα) από άλλες εχθρικές για τους ιδίους (την Ισπανία και την Κίνα αντίστοιχα), με την οποία αρχικά ήταν σύμμαχοι, όμως γρήγορα και αυτή αναπτύχθηκε σε σημαντική ναυτική δύναμη, καθώς και σε εμπορικό και στρατιωτικό ανταγωνιστή για τις αποικίες.

Ως συνέπεια του γεγονότος αυτού, οι πρώην σύμμαχοι ήρθαν πολλές φορές σε σύγκρουση μεταξύ τους (στους γνωστούς Αγγλολλανδικούς και Ιαπωνοκορεατικούς πολέμους), στους οποίους οι Άγγλοι και οι Ιάπωνες ηττήθηκαν πολλές φορές (οι Άγγλοι από τον Michiel de Ruyter, τον τότε Ναύαρχο της Ολλανδίας, ενώ οι Γιαπωνέζοι του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι από τον ικανό Κροάτη Ναύαρχο Λι).

Συνέπεια και των ηττών τους ήταν να ξεκινήσουν ακόμα ή να αναζωπυρωθούν εμφύλιοι στα κράτη αυτά (π.χ. όπως ήταν ο Αγγλικός Εμφύλιος-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_38.html, ή ο Πόλεμος των Ρόδων στην Αγγλία-http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_10.html, όπως και ο εμφύλιος των Σογκούν στην Ιαπωνία τον 16^ο Αιώνα που έληξε με την επικράτηση του Ιεγιάσου, ο οποίος και ανακηρύχτηκε και νέος Σογκούν-στρατιωτικός δικτάτορας της χώρας αυτής).

Στον δε Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί και οι Ιάπωνες συμμάχησαν μεταξύ τους κατά των Γερμανών, ενώ αντίθετα στον Δεύτερο συγκρουστήκαν, με τους μεν πρώτους να είναι ξανά εχθροί των Γερμανών, ενώ οι δεύτεροι αυτή την φορά σύμμαχοι τους, συγκρουόμενοι παράλληλα για τις αποικίες, τα εδάφη, τους πληθυσμούς, καθώς και τους ορυκτούς πόρους της Ασίας.

Στις μέρες μας, ο μοναρχικός θεσμός, τόσο στην Ιαπωνία, όσο και στην Μεγάλη Βρετανία έχει αποδυναμωθεί και έχει κυρίως συμβολικό θεσμικό ρόλο χωρίς κάποια σημαντική πολιτική ισχύ, και κυρίως αποτελεί ένα σύμβολο εθνικής ενότητας των λαών τους, γύρω από έναν λαό που και οι δύο σέβονται, εκτιμούν και αγαπούν.

[Επίσης, εδώ μπορεί να σημειωθεί, ότι η ιστορία της ισχυρής στο ναυτικό Μεσαιωνικής Αγγλίας, θυμίζει σε πολλά σημεία την ιστορία τα Αρχαίας Αθήνας, η οποία επίσης είχε ικανό και ισχυρό ναυτικό και απέκρουσε και αυτή τον εισβάλλοντα στόλο του ισχυρού Πέρση βασιλιά Ξέρξη (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post_25.html l).

Οι δε ανεπιτυχείς συγκρούσεις με μία παλιά συμμαχική τους δύναμη την οποία προσπάθησαν να κατακτήσουν, θυμίζουν τις ναυτικές συγκρούσεις Αιγινητών, Κορινθίων και Αθηναίων, ενώ οι εμφύλιοι που ακολούθησαν μετά από την ήττα αυτών σε έναν μεγάλο Πόλεμο (τον Πελοποννησιακό-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_37.html), θυμίζει τον εμφύλιο στην Αθηνά την εποχή των Τριάκοντα Τυράννων (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_51.htm, l http://www.oparlapipas.gr/2017/05/blog-post_935.html).

Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο επίσης, οι Αθηναίοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να νικήσουν και να κατακτήσουν την Σπαρτή, ενώ μετείχα είχαν σκοπό να καταλάβουν ακόμα και την Περσία, με την οποία επίσης πολέμησαν και ηττήθηκαν].

Εδώ μπορεί να σημειωθεί, ότι οι Αρχαίοι Μυκηναίοι πολεμιστές, οι Μεσαιωνικοί Ιππότες της Δυτικής Ευρώπης, όπως και οι Ιάπωνες Σαμουράι, είχαν όλοι τους, εκτός από πολύ βαριές πανοπλίες, και έναν κοινό κώδικα αριστοκρατικής στρατιωτικής τιμής, πειθαρχίας και συμπεριφοράς (π.χ. το Ιπποτικό Δίκαιο στον Μεσαίωνα ή το Μπουσίντο στην Ιαπωνία).

Αυτός ο κώδικας, τους υπαγόρευε να έχουν μόνιμο θάρρος και αφοβία έναντι του θανάτου, απολυτή πιστή στους μονάρχες τους, μεγάλη αίσθηση της ευθιξίας και της τιμής, θέληση για επίτευξη ηρωικών (ατομικών και μη) μονομαχιών και στρατιωτικών κατορθωμάτων σε εκστρατείες, την εκτίμηση του θάρρους (ακόμα και του εχθρού), την βοήθεια στους αδυνάτους, καθώς και κάλους τρόπους προς τις γυναίκες (ακόμα και την συγγραφή ποίησης σε κάποιες περιπτώσεις). 

Ο Μέγας Αλέξανδρος, έχει και κάποια κοινά με τον βασιλιά της Αγγλίας, Ερρίκο τον Ε’. Και οι δύο σε νεαρή ηλικία επέδειξαν μεγάλη στρατηγική ικανότητα, επέτυχαν μεγάλες νίκες, ήταν γενναιόδωροι με τους στρατιώτες τους, κατέλαβαν πολλά εδάφη νικώντας ισχυρότερα από αυτούς κράτη (την Περσία και την Αγγλία αντίστοιχα), ενώ και οι δύο πέθαναν σε νεαρή ηλικία (33 και 36 χρονών αντίστοιχα).

Μετά τον θάνατο και των δύο, η Αυτοκρατορία τους διαλύθηκε από τους αγρίους εμφυλίους που ακολούθησαν τον θάνατο τους, οι δε διάδοχοι τους είχαν έναν βίαιοι θάνατο (κάποιοι δε από αυτούς είχαν και διανοητικά προβλήματα, π.χ. ο αδερφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ο γιος του Ερρίκου αντίστοιχα), ενώ σε αυτούς χάθηκαν και όλα τα εδάφη που αυτοί κέρδιζαν.

Ο δε θάνατος αυτών, απέτρεψε την ολοκλήρωση των κατακτητικών σχεδίων των δύο αυτών ικανών βασιλιάδων (http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post_6.html).

[Βέβαια, ο Μέγας Αλέξανδρος αντιμετώπιζε με σεβασμό τους αιχμάλωτους και δεν λαφυραγωγούσε και δεν έσφαζε αμάχους, κάτι που έκανε συνεχώς ο Ερρίκος].

Πριν τον Κολόμβο και τους Ισπανούς, με βάση σύγχρονα Αρχαιολογικά ευρήματα, την Αμερική την είχαν επισκεφτεί και εποικίσει οι Βίκινγκ υπό τον Έρικσον.

Τόσο ο Σκώτος βασιλιάς Ρόμπερτ Μπρους, όσο και ο βασιλιάς Πυρρός της Ηπείρου, έκοψαν σε μάχη έναν αντίπαλο τους στα δύο (ο πρώτος έναν Άγγλο ιππότη, ενώ ο δεύτερος έναν μεγαλόσωμο Μαμερτίνος μισθοφόρο).

Πολλές χώρες υπέστησαν ήδη από την Αρχαιότητα, αυτό που κάνεις θα αποκαλούσε το σύνδρομο της ήττας του Βιετνάμ, δηλαδή υπέστησαν μία μεγάλη ήττα μέσω ανταρτοπόλεμου από μία μικρή χωρά, ενώ αυτές ήταν υπερδυνάμεις.

Έτσι, εκτός από την ήττα του Βιετνάμ που υπέστησαν η Γαλλία, οι ΗΠΑ και η Κίνα, αλλά και του «Βιετνάμ του Αφγανιστάν» η Μεγάλη Βρετανία, οι ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ (αλλά και στο Ιράκ επίσης οι ΗΠΑ), στο παρελθόν οι Ρωμαίοι υπέστησαν δεινή ήττα από τον βοσκό Βαριάθο στην Ισπανία (όπως ακριβώς και ο Ναπολέοντας από τους Ισπανούς μετέπειτα).

Αντίστοιχα, υπέστησαν δεινή ήττα, ο Δαρείος ο Α’ από τους Σκύθες, οι Ρωμαίοι από τους Πάρθους (υπό τους Κράσσο και Τραϊανό), από τους Γερμανούς του Αρμίνιου, ο Ιουλιανός από τους Πέρσες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/), όπως και ο Μωάμεθ ο Β΄ από τον Δράκουλα (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_29.html).

Και επίσης, η Ιαπωνία του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι από την Κορέα, οι Ναπολέων, Χίτλερ, Κάρολος ο 12^ος της Σουηδίας, και ο βασιλιάς Σιγμούνδος από την Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html), το Ισραήλ από τον Λίβανο, όπως και στις μέρες μας η Σαουδική Αραβία από την Υεμένη.

Τόσο ο γιος του Αριστοτέλη Ωνάση, όπως και ο γιος του Τζον Κένεντι, αλλά και ο γιος του Ντέιβιντ Ροκφέλερ, σκοτώθηκαν ύστερα από ένα ύποπτο για πολλούς ατύχημα με ελικόπτερο.

Τόσο η Τριπολιτσά τον καιρό της Εθνεγερσίας του 1821, όπως και η Κίρρα στην διάρκεια του Πρώτου Ιερού Πολέμου για τους Δελφούς (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html), αλωθήκαν και αναγκάστηκαν σε παράδοση, από το κόψιμο της τροφοδοσίας νερού σε αυτές, από τον Κολοκοτρώνη και τον Σόλωνα αντίστοιχα και στην συνέχεια καταστράφηκαν και οι δύο. 

Τόσο ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος, όσο και οι Κλαύδιος και Κόμοδος, αντιμετώπισαν εγέρσεις από τον πληθυσμό της Ρώμης, λόγω της πείνας (και από τις οποίες κινδυνεύσαν και οι ίδιοι), οι οποίες προκλήθηκαν από  την έλλειψη εισαγωγής σιτηρών στην Ρώμη από την Σικελία και την Αίγυπτο, είτε λόγω πολέμων, είτε λόγω καιρού ή πολιτικών συνομωσιών.

Ο βίος του διαβόητου Αττίλα μοιάζει πολύ με αυτόν του μεγάλου αντίπαλου του Αέτιου. Και οι δύο γεννήθηκαν και πέθαναν το ίδιο έτος, και οι δυο από μικροί δόθηκαν όμηροι στον λαό που αργότερα θα αντιμαχόταν μετέπειτα και έμαθαν την στρατηγική του (ο Αέτιος σε Γότθους και Ούννους, ενώ ο Αττίλας στους Ρωμαίους).

Επίσης, και οι δύο ανέβηκαν με μάχες στην εξουσία και συνομωσίες, και οι δύο ήταν ικανοί στρατιωτικοί και πολιτικοί και κέρδισαν πολλές μάχες, και οι δύο σεβόταν ο ένας τον άλλο (για ένα μάλιστα διάστημα ήταν και σύμμαχοι), και οι δύο υπέταξαν τους Γερμανούς και έφτιαξαν πολυεθνικούς Στράους, και οι δύο λέγεται ότι πέθαναν από δολοφονία, ενώ μετρά τον θανάτου τους, τα κράτη τους διαλύθηκαν από δολοφονίες και εμφυλίους.

Τόσο η πρωτεύουσα των Αζτέκων, όσο και των Καρχηδονίων, δύο λαών που διέπρατταν ανίερες και αιμοχαρείς ανθρωποθυσίες, καταστράφηκαν ολοσχερώς από τους εξίσου ανηλεείς εχθρούς τους (Ισπανούς και Ρωμαίους αντίστοιχα), ενώ οι κάτοικοι τους αφανίστηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά.

Τόσο ο διαβόητος ναρκέμπορος Πάμπλο Εσκομπάρ στην Κολομβία, όσο και ο εξίσου διαβόητος μαφιόζος Τότο Ρίινα στην Ιταλία, είχαν εξαγοράσει μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος, ενώ είχαν αποκτήσει και οπαδούς δίνοντας χρήματα στους φτωχούς.

Όμως, κάποια στιγμή ήρθαν σε σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα με το οποίο συνεργαζόταν, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν και οι δύο έναν άγριο πόλεμο εναντίον του με συνεχείς δολοφονίες πολιτικών αξιωματούχων, αστυνομικών και ανθρώπων του λαού, βομβιστικές επιθέσεις και ξυλοδαρμούς.

Συνέπεια αυτού ήταν να στείλουν οι κεντρικές κυβερνήσεις των κρατών τους (Κολομβία και Ιταλία αντίστοιχα) πολύ στρατό στα άντρα των μαφιόζων αυτών και στο τέλος αυτοί είτε σκοτώθηκαν (Εσκομπάρ), είτε φυλακίστηκαν (Ρίινα). 

Επίσης, κυρίες επί των τιμών, υπήρχαν τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στον Μεσαίωνα. 

Ο δε Ηρόστρατος έκαψε τον Ναό (και την πόλη μιας και η φωτιά μετέπειτα από τον ναό, εξαπλώθηκε περαιτέρω) της Εφέσου για να μείνει στην Ιστορία, όπως ακριβώς έκανε και ο Νέρωνας με την Ρώμη.

Η δημοκρατία της Κίνας η οποία ιδρύθηκε μετά το 1910, ήταν ένα κράτος με μία αδύναμη κεντρική κυβέρνηση, ενώ οι τοπικοί ηγέτες-πολέμαρχοι έκαναν ότι ήθελαν, είτε πολεμώντας μεταξύ τους, είτε συμμαχώντας ακόμα και με ξένα κράτη κατά της κεντρικής κυβέρνησης.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσε και στον Μεσαίωνα και στους Νεότερους Χρόνους η Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους, η οποία ήταν ένα κράτος με μία αδύναμη κεντρική κυβέρνηση, ενώ οι τοπικοί ηγέτες-πολέμαρχοι έκαναν ότι ήθελαν, είτε πολεμώντας μεταξύ τους, είτε συμμαχώντας ακόμα και με ξένα κράτη κατά της κεντρικής κυβέρνησης.

Τόσο ο Αυτοκράτορας Ανδριάνος, όσο και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, υιοθετήθηκαν από ατέκνους συγγενείς τους, οι οποίοι ήταν τότε Αυτοκράτορες (τον θείο του τον Τραϊανό ο πρώτος και τον ξάδερφο του τον Κωνστάντιο ο δεύτερος).

Και στις δυο περιπτώσεις, οι γυναίκες των θείων τους (η Πλωτίνα στην περίπτωση του Τραϊανού και η Ευσεβία στην περίπτωση του Ιουλιανού), τους λάτρευαν ενώ για κάποιους ήταν και ερωτευμένες μαζί τους), τους προστάτευαν και προώθησαν τα μέγιστα την καριέρα τους, έπεισαν τους συζυγούς τους να τους ορίσουν κληρονόμους τους και στην συνέχεια τους πάντρεψαν με τις ανιψιές τους (την Vibia Sabina και την  Ελένη αντίστοιχα).

Στην συνέχεια, και στους δύο δόθηκαν σημαντικά πολιτικά αξιώματα, ενώ και οι δύο επέδειξαν επίσης κάποιες στρατιωτικές αρετές και ήταν δήθεν «φιλέλληνες», ενώ και οι δύο ανέλαβαν (πραξικοπηματικά Κι παράνομα) τον θρόνο, όταν οι νόμιμοι Αυτοκράτορες (Τραϊανός και Κωνστάντιος), πέθαναν κατά την εκστρατεία τους στην Ανατολή (ενάντια στους Πάρθους ο Τραϊανός και στους Πέρσες ο Κωνστάντιος).

Το παλούκωμα ως τακτική εκφοβισμού και εκτέλεσης, χρησιμοποιούταν από τους Ασσύριους, τους Τούρκους, καθώς και από τον Δράκουλα της Βλαχίας.

Τόσο ο Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας, όσο και ο Τζένκινς Χαν, από τα κράτη που καταλάμβαναν (π.χ. από την Ιερουσαλήμ οι Βαβυλώνιοι και την Περσία-Κίνα οι Μογγόλοι), πέρα από τις ανηλεείς μαζικές σφαγές που διέπρατταν σε αυτά, άρπαζαν από αυτά τους σκλάβους και τους τεχνίτες, προκειμένου με αυτούς να οικοδομήσουν τεράστια και θαυμαστά κτίρια στις πρωτεύουσες τους (την Βαβυλώνα και το Καρακόρουμ αντίστοιχα).

Το πρώτο Πανελλήνιο ήταν ένας οργανισμός που αποτελούταν από απεσταλμένους από όλα τα Ελληνικά μέρη, τον οποίο ίδρυσε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ανδριάνος. 

Η οργάνωση αυτή ήταν κάτι σαν ένας πολιτιστικός σύλλογος, του οποίου τα κύρια καθήκοντα ήταν να επαινεί με ψηφίσματα τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, να τους «γλύφει» και να διαλαλεί όλα τα «καλά της Ρωμαϊκής κατοχής», καθώς και να προωθεί την θεϊκή λατρεία του Αυτοκράτορα στους Έλληνες.

Το δεύτερον Πανελλήνιο ήταν το πατριωτικό κόμμα που ίδρυσε ο ικανός Βυζαντινός πολιτικός Αυρηλιανός και έσωσε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 400 μ.Χ. από τους Γότθους του Γαινά και τον εκγερμανισμό (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-400-%CE%BC-%CF%87-2019-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD/).

Το δε τρίτο Πανελλήνιο ήταν ένα νομοθετικό και εκτελεστικό-συμβουλευτικό σώμα που ίδρυσε ο Ιωάννης Καποδίστριας στο ελεύθερο Ελληνικό κράτος το 1828.

Ο ναός του Δία που άρχισε να κατασκευάζει πρώτα ο Αρχών και Τύραννος της Αθήνας Πεισίστρατος, ολοκληρώθηκε τελικά από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ανδριανό, ο οποίος είχε επίσης τον τίτλο του Άρχοντα της Αθήνας.

Στην διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν πολλές Αυτοκρατορίες Σημιτών, οι οποίες επεκτάθηκαν πάρα πολύ εδαφικά.

Έτσι, πολλοί γνωστοί Σημίτες κατακτητές και ιδρυτές Αυτοκρατοριών ήταν οι Ακκάδιοι (υπό τον Σαργών τον Μέγα κατέλαβαν την Ελάμ, την Μεσοποταμία και την Συρία), οι Υκσώς (κατέλαβαν Συρία-Παλαιστίνη-Λίβανο-Αίγυπτο), και οι Αμμοραίοι (κατέλαβαν Μεσοποταμία και υπό τον Χαμουραμπί άκμασαν-Συρία-Παλαιστίνη, ενώ ίδρυσαν και το Βασίλειο του Μάρι).

Και επίσης οι Ισραηλίτες (κατέλαβαν Συρία-Παλαιστίνη-Λίβανο-Ιορδανία-Σινά), οι Ασσύριοι (κατέλαβαν Μεσοποταμία-Συρία-Παλαιστίνη-Λίβανο-Αίγυπτο-τμήμα της Μικράς Ασίας) και τέλος οι Άραβες (κατέλαβαν Συρία-Μεσοποταμία-Παλαιστίνη-Λίβανο-μέρος της Μικράς Ασίας-Αίγυπτο-Βορειά Αφρική-Ισπανία-Περσία-μέρος της Ινδίας).  

Κανδάκη ήταν ο τίτλος που έφεραν οι βασίλισσες της Αιθιοπίας, όπως ήταν ο τίτλος του Φαραώ στους Αιγυπτίους, του Τσάρου στους Ρώσους, του Κάιζερ στους Γερμανούς κ.λ.π.

«Ανέβηκες στον θρόνο σαν αλεπού, θα βασιλέψεις σαν λιοντάρι και θα πεθάνεις σαν σκυλί». Αυτή η φράση ειπώθηκε για τον Ηρώδη τον Μέγα, καθώς και τον παπά της Ρώμης Βονιφάτιο τον Η΄.

Ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβονίδης ήταν ο πρώτος Αρχαιολόγος της ιστορίας, ο οποίος μάλιστα έκανε και ανασκαφές σε Αρχαίους ναούς και παλάτια της Μεσοποταμίας. 

Ο τελευταίος βασιλιάς της Ασσυρίας, ο Σαρδανάπαλος, είχε ιδρύσει μία τεράστια βιβλιοθήκες πολλών δεκάδων χιλιάδων τεμαχίων, όπως ακριβώς αργότερα ο Πτολεμαίος ο Ίδρυσε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας με πολλές δεκάδες χιλιάδες πάπυρους, ενώ μετέπειτα βιβλιοθήκη πολλών δεκάδων χιλιάδων πάπυρων ίδρυσαν και οι Ατταλίδες στην Πέργαμο.

Στην Ινδία και την Ιαπωνία, οι διάφορες «θεότητες» των λαών αυτών φτάνουν σχεδόν τις 10.000, ενώ στους Αρχαίους Ασσυροβαβυλώνιους έφταναν σχεδόν τις 3.300.

Τόσο στον Χίτλερ, όσο και στον Στάλιν, γυναίκες με τις οποίες είχαν στενή σχέση (ο Χίτλερ είχε ερωμένη την ανιψιά του, την Γκέλι, ενώ ο Στάλιν δεύτερη σύζυγο την  Ναντέζντα Αλιλούγεβα), αυτές αυτοκτονήσαν στην συνέχεια με πιστόλι.

Και παρόλο που αυτοί φάνηκε να είναι θλιμμένοι και απαρηγόρητοι για πολύ καιρό μετά τον θάνατο τους, υποστηρίχτηκε στην συνέχεια από πολλούς, ότι στην πραγματικότητα αυτές δεν αυτοκτονήσαν, αλλά τις σκότωσαν με πιστόλι οι δύο αυτοί δικτάτορες και στην συνέχεια παρίσταναν τους θλιμμένους για να μην κινήσουν υποψίες.

Και στους δύο αυτούς δικτάτορες άρεσε επίσης να βλέπουν μέχρι αργά Αμερικάνικες ταινίες του Χόλυγουντ, να καταναλώνουν σοκολάτα, καθώς και να διαβάζουν πολλά βιβλία διάφορων ειδών. 

Τόσο ο Ουίλλιαμ Ράντολφ Χηρστ στις ΗΠΑ στις αρχές του 20^ου Αιώνα, όσο και ο Ρούπερτ Μέρντοχ στην Αυστραλία στα τέλη του ιδίου Αιώνα και στις αρχές του 21^ου, υπήρξαν και οι δύο «μετρ του κίτρινου τύπου».

Επίσης, τόσο ο Τζον Ροκφέλερ ο πρεσβύτερος (ο δολοφόνος του Λουί Τίκκα-http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_1.html, https://4tora.wordpress.com/2018/03/05/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BC/, https://tvxs.gr/news/sinema/palikari-o-loyis-tikas-kai-i-sfagi-toy-lantlooy), ο κροίσος του πετρελαίου, όπως και ο Μάρκους Σάμιουελ, ήταν πασίγνωστοι για την τσιγγουνιά τους, αφού φόραγαν συχνώς τα ίδια ρούχα και παπούτσια μέχρι αυτά να λιώσουν και με την συμπεριφορά τους αυτή, ήταν έμπνευση για διάσημους καρτουνίστικους χαρακτήρες, όπως του Σκρουτζ Μακ Ντακ και του Τζον Ρόμπαξ (http://alophx.blogspot.com/2018/12/blog-post_35.html).

Η  Βρετανική κυβέρνηση, μόνο για δύο σημαντικές και αρχικά ιδιωτικές εταιρείες προέβη στην μερική ή ολική Εθνικοποίηση τους για λογούς «Δημοσίου Συμφέροντος», την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και την BP, αφού χάρις σε αυτές, μπορούσε αυτή εύκολα να προβεί σε εδαφική, οικονομική, πολιτική, καθώς και ιμπεριαλιστική επέκταση της Αυτοκρατορίας της.

Υπήρξαν δε και θάνατοι σημαντικών ηγετών κρατών από πτώσεις αεροπλάνων, όπως του Πολωνού Προέδρου Λεχ Καζίνσκι, του οποίου ο θάνατος από κάποιους θεωρήθηκε ως μία σκηνοθετημένη δολοφονία από ξένες δυνάμεις.

Και επίσης, του Κινέζου στρατηγού Λιν Μπιάο, ενός εκ των κυρίων ανταγωνιστών του Μάο για την ηγεσία της Κίνας, του οποίου  ο θάνατος από κάποιους θεωρήθηκε και αυτός ως μία σκηνοθετημένη δολοφονία από τον Μάο για να ξεφορτωθεί τον κύριο πολιτικό του αντίπαλο την εποχή αυτή. 

Όταν ισχυρά στρατιωτικά τμήματα, όπως ήταν οι Ουχάμπι στην Σαουδική Αραβία (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CF%89%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%89%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B8-%CF%84/) εξεγέρθηκαν κατά του ιδρυτή της Σαουδικής Αραβίας Αμπντέλ Αζίζ Ιμπν Σαούντ, και οι Γενίτσαροι κατά του Οθωμανού Σουλτάνου Μαχμούντ του Β’ επειδή διαφωνούσαν με τις πολιτικές τους, εξοντωθήκαν με μανία από αυτούς.

Το ίδιο ακριβώς έπαθε και το ισχυρό στρατιωτικό σώμα των Σαμουράι όταν εξεγέρθηκαν ενάντια στον Ιάπωνα Αυτοκράτορα Ματσουχίτο, επειδή διαφωνούσε με τις πολιτικές του.

Όταν ισχυρά στρατιωτικά τμήματα, όπως ήταν οι Ουχάμπι στην Σαουδική Αραβία (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CF%89%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%89%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B8-%CF%84/) εξεγέρθηκαν κατά του ιδρυτή της Σαουδικής Αραβίας Αμπντέλ Αζίζ Ιμπν Σαούντ, και οι Γενίτσαροι κατά του Οθωμανού Σουλτάνου Μαχμούντ του Β’ επειδή διαφωνούσαν με τις πολιτικές τους, εξοντωθήκαν με μανία από αυτούς.

Το ίδιο ακριβώς έπαθε και το ισχυρό στρατιωτικό σώμα των Σαμουράι όταν εξεγέρθηκαν ενάντια στον Ιάπωνα Αυτοκράτορα Ματσουχίτο, επειδή διαφωνούσε με τις πολιτικές του.

Η δε θανατική ποινή της Σταύρωσης, εφαρμοζόταν στην Αρχαιότητα, αλλά και στον Μεσαίωνα και την σύγχρονή εποχή από πολλά κράτη, όπως τους Αιγυπτίους, τους Καρχηδονίους, τους Ιουδαίους, τους Γερμανούς, τους Ινδούς, τους Ασσύριους, τους Πέρσες, τους Ρωμαίους και τους Οθωμανούς Τούρκους (αλλά και τους Νεότουρκους στην νεότερη ιστορία έναντι των γενοκτονιών τους έναντι των Ελλήνων, των Αρμένιων, και των Ασσυροχαλδαίων).

Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης θανατικής ποινής καταργήθηκε από τον Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο το 337 μ.Χ. σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, από σεβασμό προς το σταυρικό μαρτύριο του Ιησού Χριστού.

Η αποτυχημένη προσπάθεια δραπέτευσης του γιου του Μεγάλου Πέτρου, η οποία οδήγησε τελικά στην εκτέλεση του από τον ίδιο του τον πατερά, θυμίζει την αντίστοιχη αποτυχημένη προσπάθεια δραπέτευσης του Μεγάλου Φρειδερίκου από τον πατέρα του, η οποία οδήγησε τελικά στην φυλάκιση του αντί για την εκτέλεση του όπως ήθελε ο πατέρας του Φρειδερίκος-Γουλιέλμος.

Τόσο ο Έλφιστον στον πρώτο Αγγλοαφγανικό Πόλεμο, όπως και ο Νικίας στην Αθηναϊκή Εκστρατεία στην Σικελία, ήταν δύο ανίκανοι ηλικιωμένοι άντρες, οι οποίοι οδήγησαν με την τραγική ηγεσία και τις αποφάσεις τους τα στρατεύματα τους στην πλήρη καταστροφή και τον εαυτό τους στον θάνατο.

Αντίστοιχα, ο Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλλιπος που στάλθηκε τότε στην Σικελία, κατόρθωσε με τις σωστές στρατηγικές συμβουλές του να καταφέρει να κάνει τους Συρακούσιους να συντρίψουν τους Αθηναίους, όπως και ο Τομ Αβράκωτος κατόρθωσε επίσης με τις σωστές στρατηγικές συμβουλές του να καταφέρει να κάνει τους Αφγανούς να νικήσουν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν.

Πολλές φορές, στον Μεσαίωνα και συγκεκριμένα στον Τριακονταετή Πόλεμο, αρκετές πόλεις της Γερμανίας σωθήκαν το 1642 με το να ρίχνουν κυψέλες με σφήκες κατά των  επιτιθεμένων Σουηδών. 

Αντίστοιχα και οι Αιθίοπες τα έτη 1935-1936 έριχναν κυψέλες με σφήκες έναντι των επιτιθέμενων σε αυτούς Ιταλών του Μουσολίνι. 

Ο δε Αννίβας σε μία ναυμαχία με τον στόλο της Περγάμου του Ευμενή, τον τρομοκράτησε και τον νίκησε, ρίχνοντας του δοχεια γεμάτα με δηλητηριώδη φίδια. 

Αντίστοιχα το έτος 1.000 μ.Χ., ο Μαχμούντ Γκάζνι στην πολιορκία της πόλεως Σιστάν στο Αφγανιστάν, έριξε έναντι των υπερασπιστών της δοχεια γεμάτα με δηλητηριώδη φίδια, και με τον τρόπο αυτό, τους τρομοκράτησε και τους νίκησε.

Ο δε βασιλιάς της Χάτρα στην Μεσοποταμία έριχνε δοχεία με δηλητηριώδη έντομα (π.χ. σκορπιούς), ενάντια στον στρατό του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Σέπτιμου Σεβήρου. 

Ο Μέγας Αλέξανδρος, έδεσε στις ουρές προβάτων προβιές και τις ενέφλεξε και έκανε τους Πέρσες να νομίζουν ότι έρχεται ιππικό σε αυτόν προς ενισχύσεις.

Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Πτολεμαίος έναντι του Πέρδικα στο Πηλούσιο με γουρούνια και βόδια, ενώ ο Καμβύσης στο Πηλούσιο ενάντια στους Αιγύπτιους, έστειλε εναντίον τους τα ιερά για αυτούς ζώα των γάτων, τα οποία οι ίδιοι για να μην πειράξουν παραμέρισαν, και τότε οι Πέρσες τους επιτέθηκαν ξαφνικά και τους νίκησαν και κατέκτησαν την Αίγυπτο.

Ο Μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε κατά των Ελεφάντων των Ινδών γουρούνια, όπως και οι Ρωμαίοι έναντι των Ελεφάντων του βασιλιά Πυρρού της Ηπείρου, και οι Βυζαντινοί κατά των Ελεφάντων του Πέρση βασιλιά Χοσρόη του Α’.  

Οι Γαλάτες χρησιμοποίησαν κατά του πατέρα του Αννίβα φλεγόμενα ζώα για να τρομοκρατήσουν τον στρατό του.

Ο ίδιος ο Αννίβας τρόμαξε και πανικόβαλε τον στρατού του Φάβιου Μάξιμου με φλεγομένους ταύρους. 

Το ίδιο ακριβώς έπραξε και ο Ταμερλάνος στο Νέο Δελχί με φλεγόμενες καμήλες.

Ο Λουδοβίκος ο ΙΔ της Γαλλίας, αφού επιβράβευσε έναν Ιταλό μηχανικό για ένα βακτηριογόνο όπλο που του κατασκεύασε, τον έκανε να υποσχεθεί ότι δεν θα αποκαλύψει σε κανένα τον τρόπο δημιουργία του, όπως ακριβές οι Βυζαντινοί δεν επέτρεψαν σε κανέναν να μάθει τον τρόπο παρασκευής του Υγρού Πυρός (της «ναπάλμ της εποχής»), το οποίο κατασκεύασε ο Έλληνας μηχανικός από την Συρία Καλλίνικος.

Οι Χετταίοι απέστειλαν σε στρατόπεδα εχθρών τους και σε εχθρικές πόλεις μολυσμένα με πανούκλα άτομα για να τους μεταφέρουν την αρρώστια, όπως έκαναν και το 1494 οι Γάλλοι στην Νάπολη με την αποστολή αρρώστων ιερόδουλων στο αντίπαλο στρατόπεδο, αλλά και Δράκουλας έναντι των Τούρκων με την αποστολή μολυσμένων ατόμων.

Επίσης, Υδρόμελο (ανακατεμένο με δηλητήριο), χρησιμοποιήθηκε και επέφερε πολλές απώλειες ενάντια στους Μύριους του Ξενοφώντα, ενώ αφάνισε πλήρους τους Ρώσους εχθρούς της Άννας του Κίεβου, αλλά και έναντι των Τατάρων από τους Ρώσους. 

Με δηλητηριώδες κρασί ζάλισε, αποκοίμισε και έσφαξε ξαφνικά ο Κύρος ο Μέγας τους Σκύθες-Μασσαγέτες, όπως και οι Καρχηδόνιοι του Ιμίκλωνα τους Λίβυους.

Ο δε Αρχιμήδης με τα κάτοπτρα του κατέκαυσε τον στόλο του Ρωμαίου στρατηγού Μαρκέλου, όπως και ο φιλόσοφος Πρόκλος με αντίστοιχα κάτοπτρα κατέκαυσε τον στόλο του Βιταλιάνου, ο οποίος κατευθύνονταν ενάντια στον τότε Βυζαντινό Αυτοκράτορα, Αναστάσιο τον Α’. 

[Στις μέρες μας την ίδια δουλειά κάνουν για πολλούς τα σύγχρονα λέιζερ που χρησιμοποιούνται ως επιθετικά όπλα].

Για κάποιους αναλυτές, πολλοί Αρχαίοι ναοί σε πολλά κράτη, έκρυβαν βιοχημικούς παράγοντες για προστασία ή και συμβατικά όπλα, όπως π.χ. ο Ναός του Σολομώντα, ο Παρθενώνας (βάσεις καταπελτών, ασπίδες, σπαθιά), κάποιες Βυζαντινές Εκκλησίες (Υγρό Πυρ και Νάφθα), ενώ για κάποιους στην εποχή μας, ο πρώην δικτάτορας του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, έκρυβε σε τζαμιά χημικά όπλα.

Οι Σκύθες, έπιναν κρασί σε επιχρυσωμένα κρανιά των εχθρών τους, όπως ακριβώς έκανε και ο Βούλγαρος Τσάρος Κρούμμος με το κρανίο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου του Α’.

Η φυλή των Ψύλλων στην Βόρεια Αφρική, όπως και ο διάσημος ηγέτης του Πόντου, Μιθριδάτης ο Μέγας, είχαν αποκτήσει ανοσία σε πολλά δηλητήρια, με το να λαμβάνουν μικρές ποσότητες αυτών για να αποκτούν αντισώματα. 

Στον Ληλάντιο Πόλεμο στην Εύβοια, οι δύο αντίπαλες πλευρές είχαν συμφωνήσει να μην χρησιμοποιήσουν φλεγόμενα ή δηλητηριασμένα βέλη, όπως στις μέρες μας με διεθνείς συμφωνίες απαγορεύεται η χρήση βιοχημικών οπλών σε πολέμους.

Σε πολλούς λαούς ριπτόταν δηλητήρια των πηγαδιών έναντι των εχθρών τους, όπως η χρήση μολυσμένων προβιών των Ινδιάνων Ιροκούα έναντι των Γάλλων, των Ρωμαίων έναντι των Καρχηδονίων κατά την πτώση της Καρχηδόνας με κουφάρια ζωών, καθώς και στον Αμερικάνικο Εμφύλιο με την ρίψη μολυσμένων ψόφιων ζωών σε πηγάδια του εχθρού.

Πολλές φορές συνέβη επίσης εκτροπή ποταμών με στόχο να διψάσει και να ηττηθεί ο εχθρός, όπως έκαναν οι Ρωμαίοι κατά των Ίβηρων, των Αριστόνικου της Περγάμου, ο Καίσαρας ενάντια στους Γαλάτες, αλλά και ο Ταμερλάνος κατά του Οθωμανού Σουλτάνου Βαγιαζήτ.

Οι δε άντρες της πόλεως της Κυζίκου, απομακρύναν τον εχθρό τους, τον Μιθριδάτη τον Μέγα, ρίχνοντας εναντίον του μολυσμένα πτώματα, τα οποία προσέλαβαν με αρρώστια τον εχθρό του.

Τα ίδια έπραξαν και οι Σπαρτιάτες έναντι των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, αλλά και οι Μογγόλοι έναντι της Γενοβέζικης πόλης Γιάφα της Κριμαίας. 

Ο τύραννος της Ηράκλειας Κλέαρχος, έβαλε επίτηδες τους πολιτικούς του αντιπάλους και τον στρατό που δεν του ήταν πιστός να στρατοπεδεύσει σε έλη και να χαθεί από αρρώστιες, όπως και έγινε.

Αντίστοιχα, στην σύγχρονη εποχή, τόσο ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όσο και ο δικτάτορας του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, χρησιμοποίησαν μαζικά χημικά αέρια ενάντια στα κουρδικά χωριά του Ιράκ και σκότωσαν χιλιάδες.

Οι Σπαρτιάτες χρησιμοποίησαν στην πολιορκία των Πλαταιών φλογοβολά, όπως και οι Βυζαντινοί μετέπειτα κατασκεύασαν «φλογοβολά» που εκτόξευαν Υγρό Πυρ.

Αντίστοιχα, υπήρχαν τον καιρό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας «χειροβομβίδες» από νάφθα και Υγρό Πυρ, αντίστοιχες με αυτές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Οι Συρακούσιοι του Ερμοκράτη ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποιήσαν πυρπολικά. Τους αντέγραψαν οι Φοίνικες της Τύρου ενάντια στον Μέγα Αλέξανδρο, και στην σύγχρονη εποχή οι Έλληνες κατά των Τούρκων στον ηρωικό Αγώνα της Εθνεγερσίας το 1821.

Ο δε Μιθριδάτης ο Μέγας, έριξε στο στόμα του αιχμάλωτου Ρωμαίου Πρέσβη Μάνιου Ακύλιου λιωμένο χρυσάφι, όπως έκανε και ο Τζένκινς Χαν στον Χωρισμοί διοικητή που ξύρισε και λήστεψε τους απεσταλμένους και τους εμπόρους του, αλλά και οι Ινδιάνοι που είχαν συλλάβει έναν Ισπανό διοικητή στην Νότια Αμερική. 

Το Ακόνιτο είναι ένα δηλητηριώδες φυτό, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τον δυλητηριασμό βελών διαχρονικά, όπως από τους Άραβες της Ανδαλουσίας κατά των Ισπανών  το 1483 μ.Χ., αλλά και στην σύγχρονη εποχή από τους Ναζί επιστήμονες για την δημιουργία δηλητηριασμένων σφαιρών.

Αναμνηστικά δε παγούρια πωλούταν από τους Ίβηρες της Ισπανίας στους Ρωμαίους τον 20 π.Χ. Αιώνα, όπως στις μέρες μας πωλούνται αναμνηστικά σε τουρίστες από όλο τον κόσμο σε κάθε πόλη.

Πολλές δε φυλές παγκόσμια χρησιμοποίησαν το δηλητήριο των βατράχων, όπως οι Ινδιάνοι Τσόκο (το εκτόξευαν με καλαμιά φυσώντας και αφού το είχαν απαλείψει σε μικρά βελάκια), οι Ψύλλοι της Βόρειας Αφρικής, ή οι Ακάμπα της Κένυας.

Υπάρχουν δε στις μέρες μας τρεις ανεξάρτητες πόλεις-κράτη, οι οποίες βρίσκονται εντός άλλων κρατών, το θρησκευτικό κράτος του Βατικανού στην Ιταλία, το City στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας (οικονομικό κράτος), καθώς και το στην Ουάσιγκτον (στρατιωτικό κράτος, Πεντάγωνο βρίσκεται εκεί).

Ο Κολοσσός της Ρόδου, τοποθετήθηκε στο κέντρο του λιμανιού της πλούσιας εμπορικά πόλης-κράτους της Ρόδου στην Αρχαία Ελλάδα, όπως και το άγαλμα της Ελευθέριας τοποθετήθηκε στο κέντρο του λιμανιού της πλούσιας εμπορικά πόλης της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ.

Ο Βαβυλώνιος Γκιμιλού, χαρακτηρίστηκε ως ο «Κοσκωτάς της Αρχαίας Βαβυλώνας», γιατί όπως και αυτός, ήταν αδίστακτος, ψεύτης και απόλυτα διαπλεκόμενος με την πολιτική και την δικαστική εξουσία (https://antikleidi.com/2016/01/05/babylonrichestman/), ενώ έκλεβε τα κοπάδια των ναών και τα χρησιμοποιούσε ως δικά του για να βγάζει παράνομα κέρδη.

Όταν δε η δράση του Γκιμιλού αποκαλύφθηκε κάποια στιγμή και ο ίδιος προσήχθη σε δίκη το Σεπτέμβριο του 538 π.Χ., ενώπιον της συνέλευσης της πόλης. Ένας, ένας οι μάρτυρες έσπασαν και ομολόγησαν τις κλεψιές και τις δωροδοκίες του, ενώ ο Γκιμιλού χρησιμοποίησε τα κλασικά επιχειρήματα των ενόχων.

Και παρόλο που καταδικάστηκε τελικά, ο Γκιμιλού ενεργοποίησε τις διασυνδέσεις του και την ικανότητά του στην δωροδοκία, ενώ οι έντιμοι κατήγοροί του προσπαθούν να τον στριμώξουν για να τον κλείσουν μέσα. 

Και τελικά ο ίδιος κέρδισε. Έκπληκτοι, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια πινακίδα με την οποία, δύο χρόνια αργότερα, του χαριζόταν το υπόλοιπο χρέος από το πρόστιμο, και δύο συμβόλαια τρία χρόνια αργότερα με τα οποία ο Γκιμιλού αναλάμβανε δημόσιες δουλειές. 

Με το πρώτο συμβόλαιο αναλάμβανε να μεταφέρει με το πλοιάριό του (έγινε και εφοπλιστής ο Γκιμιλού!) ράβδους χρυσού κάποιου Νάμπου-Μουκίν-Απάλ, ενώ με το δεύτερο αναλάμβανε να μεταφέρει δούλους για λογαριασμό του Αντάντ- Σουμ-Ουτούρ, αρχιδιαχειριστή του Σατράπη.

Το γέμισμα με άχυρο του πτώματος του Πέρση στρατηγού Σαήν από τον βασιλιά Χοσρόη τον Β’ μετά τον θάνατο του σε μάχη, θυμίζει κατά πολύ το γέμισμα με άχυρο του Επισκόπου Διονυσίου του Φιλοσόφου από τους Τούρκους μετά την θανάτωση του από τους Τούρκους. 

Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, ο οποίος υποστήριζε την εθνική συμφιλίωση και την κυβέρνηση ΝΔ-ΚΚΕ (τότε υπό την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη) και ΕΑΡ υπό τον Τζαννετάκη, από την τρομοκρατική και αριστερών πεποιθήσεων τρομοκρατική οργάνωση της «17 Νοέμβρη», θυμίζει την αντίστοιχη δολοφονία του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο στην Ιταλία.

Και αυτός, υποστήριζε την συγκυβέρνηση των δεξιών Χριστιανοδημοκρατών που ηγούταν με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας (τότε υπό την ηγεσία του Μπερλίγκουερ), σε μία πολιτική που έμεινε γνωστή ως ο «ιστορικός συμβιβασμός», ενώ και αυτός δολοφονήθηκε από  την τρομοκρατική και αριστερών πεποιθήσεων τρομοκρατική οργάνωση της «Ερυθρές Ταξιαρχίες».

Οι Βρετανοί εφάρμοσαν επιτυχημένα την τακτική του «Διαιρεί και Βασίλευε» και διέλυσαν, κατέστρεψαν ή διχοτόμησαν κράτη που απέκτησαν ύστερα από ηρωικούς αγώνες την ανεξαρτησία τους από αυτούς, όπως στην πάντα Ελληνική Κύπρο, στην Ινδία και το Πακιστάν, καθώς και στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/).

Στην Σερβία υπήρξαν δύο μυστικές οργώνεις αξιωματικών, οι οποίες έκαναν συχνά πραξικοπήματα και έριχναν ή και δολοφονούσαν ακόμα τους μονάρχες αυτής της χώρας, όπως η «Μαύρη Χειρ» υπό την ηγεσία του Δημητρίεβιτς (ψευδώνυμο «Άπις»), όπως και η «Λευκή Χειρ» υπό την ηγεσία του Ζίβκοβιτς. 

Πολλοί ικανοί ηγέτες πέθαναν σε μάχη, την οποία όμως νίκησαν, όπως π.χ. οι Βρετανοί Γουλφ (στρατηγός) και Νέλσον (Ναύαρχος), καθώς και οι διάσημοι Έλληνες στρατηγοί Επαμεινώνδας και Πελοπίδας.

Το πτώμα του Ναυάρχου Νέλσονα επιστράφηκε πίσω στην Μεγάλη Βρετανία διατηρημένο μέσα σε ρούμι, όπως ακριβώς το πτώμα του Γερμανού Αυτοκράτορα Φρειδερίκου του Α΄ του Μπαρμπαρόσα, επιστράφηκε πίσω στην Γερμάνια διατηρημένο μέσα σε κρασί.

Πολλοί ηγέτες κρατών πέθαναν μυστηριωδώς σε κυνήγια, όπως π.χ. ο συνονόματος γιος του Γουλιέλμου του Κατακτητή, ο Φίλιππος ο Δ’ ο Ωραίος της Γαλλίας, καθώς και ο Θεοδόσιος ο Β΄ ο Μικρός του Βυζαντίου.

Ο Θεοδόσιος ο Β΄ ο Μικρός, ονομάστηκε ο όχι και τόσο ικανός όσο ο Θεοδόσιος ο Α΄ ο Μέγας, εγγονός του, όπως ακριβώς και Ναπολέων ο Γ’ ο Μικρός (κατά τον Βίκτωρ Ουγκό), ονομάστηκε ο όχι και τόσο ικανός όσο Ναπολέων ο Α΄ ο Μέγας, ανιψιός του. 

Το έθιμο της αυτοδικίας (βεντέτας) ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο παλιά στην πάντα Ελληνική Κρήτη, καθώς και στην Νότια Ιταλία και Σικελία. 

Η Βυζαντινή κυβέρνηση, χορηγούσε κάθε μέρα σε πολλούς τους πολίτες (πάνω από 80.000 συνολικά) της ψωμί άνω των 900 γραμμάριων, έτσι ώστε ο πληθυσμός να μην πεινά και να μην γίνονται εξεγέρσεις από την πείνα, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες στους πολίτες της Ρώμης πριν από αυτούς. 

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Περσιβάλ Σπένσερ δολοφονήθηκε με πιστόλι, με ενέδρα, σε πολύοσμο μέρος για πολιτικούς λογούς, όπως και ο Έλληνας Πρόεδρος Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Στολύπιν, αλλά και ο Αβραάμ Λίνκολν. 

Πολλοί ηγέτες κρατών ήταν παράλληλα και κατασκευαστές μεγάλων κτιρίων στις πρωτεύουσες τους, ή ακόμα και τις ανακατασκευάσαν πλήρως, όπως ήταν π.χ. ο Τούθμωσις ο Γ’ ο Μέγας, ο Ραμσής ο Β΄ ο Μέγας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Σολομώντας, ο Περικλής, ο Ηρώδης ο Μέγας, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ο Ιουστινιανός, ενώ και ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πριν τον θάνατο του αντίστοιχα σχέδια.

Το σχέδιο Ντόους για την ανάκαμψη της Γερμανικής οικονομίας με δάνεια από τις ΗΠΑ μετρά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο πήρε το όνομα του από τον Αμερικανό Υπουργό που το πρότεινε, θυμίζει κατά πολύ το αντίστοιχο  σχέδιο Μάρσαλ για την ανάκαμψη της Γερμανικής οικονομίας με δάνεια από τις ΗΠΑ μετρά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο πήρε το όνομα του από τον Αμερικανό Υπουργό που το πρότεινε.

Ο δε στρατός και ο στόλος του Μαζοριανού καταστράφηκε ύστερα από μία αιφνιδιαστική εισβολή των Βάνδαλων στην Ισπανία, πριν αυτός εκστρατεύσει εναντίον τους στην Καρχηδόνα, όπως ακριβώς συνέβη με τους Ρώσους και του Αμερικάνους στο Μούδκεν (και το Περλ Χάρμπορ.

Πόλεμος των τάνκερ μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ στον Περσικό Κόλπο συνέβη τόσο στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ τα έτη 1980-1988, όπως και στις μέρες μας.

Τα διασημότερα τραπεζικά δίκτυα στον Μεσαίωνα ήταν αυτά των Ναϊτών, οι οποίο καταστράφηκαν από τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο τον Δ’ τον Ωραίο για να απαλλαχθεί από τα χρέη του σε αυτούς και να οικειοποιηθεί τον πλούτο τους, των Βένετων, καθώς και των τραπεζιτών της Φλωρεντίας, οι οποίοι χρεοκόπησαν όταν ο Εδουάρδος το Γ’ της Αγγλίας, στον οποίο δάνεισαν χρήματα δεν τους τα επέστρεψε.

Με τον ίδιο τρόπο χρεοκόπησαν οικονομικά και οι Μέδικοι του Εξωτερικού (όχι της Φλωρεντίας), όταν και ο διάδοχος του Εδουάρδου του Γ’ της Αγγλίας, ο Εδουάρδος ο Δ’, δανείστηκε από αυτούς χρήματα και δεν τους τα επέστρεψε. 

Όπως δε είναι γνωστό, οι Σπαρτιάτες προτίμησαν όταν πιέστηκαν από τους Αθηναίους στην Σφακτηρία να διεξάγουν έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων (μέσω του στρατηγού τους του Βρασίδα), στην Αμφίπολη, οπού οι Αθηναίοι είχαν χρυσωρυχεία και προμηθευόταν τα ξύλα για την κατασκευή των πλοίων τους, κάτι που έκανε την περιοχή αυτή, μία κρίσιμη γεωοικονομικά για τους ιδίους περιοχή.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, οι Ιρανοί πολεμούν στην Υεμένη δια αντιπροσώπων (τους Χούτι) τους Σαουδάραβες, χτυπώντας μάλιστα μέσω αυτών τις κρίσιμες γεωοικονομικά για την Σαουδική Αραβία, εντός μάλιστα του ίδιου του εδάφους της (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2019/09/aramco-11-100-aramco-11-100.html). 

Τόσο ο Τσάρος της Ρωσίας Παύλος ο Α’ όσο και ο Στάλιν, εξαφάνισαν τις διαθήκες που τους απέκλειαν από την ηγεσία του κράτους (της Μεγάλης Αικατερίνης και του Λένιν αντίστοιχα), και στην συνέχεια κατάφεραν να ανακηρυχθούν ηγέτες και να κυβερνήσουν το κράτος τους. 

Εκτέλεση πρέσβεων από οργή, αλλά και για να διακοπούν οριστικά οι διαπραγματεύσεις και να κηρυχτεί ολοκληρωτικός πόλεμος μεταξύ του κράτους που τους απέστειλε και αυτό που του σκότωσε, συνέβη αρκετές φορές στην ιστορία.

Οι πιο γνωστές από αυτές ήταν π.χ. η εκτέλεση από τους Σπαρτιάτες επί βασιλιά Κλεομένη του Α’ των πρέσβεων του Πέρση βασιλιά Δαρείου του Α’ που ζήταγε «Γη και Ύδωρ» (δηλαδή υποταγή, όπως έκαναν με τους πρέσβεις του Δαρείου και οι Αθηναίοι), την εξόντωση των Πρέσβεων του Μογγόλου Χάνου Χουλαγκού από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου.

Και τέλος η εξόντωση των πρέσβεων του Οθωμανού Σουλτάνου Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή από τον Δράκουλα της Βλαχίας.

Υπήρξαν δε και εξαδάχτυλοι μονάρχες των Ελλήνων, όπως ο Ιωάννης ο Γ’ ο Βατάτζης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αλλά και ο τέως βασιλιάς των Ελλήνων Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ).

Οι Κινέζοι επεκτάθηκαν και εποίκισαν το Θιβέτ και το Ξιν Γιανγκ, όπως έκαναν οι Ρώσοι με την Σιβηρία, αλλά και οι Αμερικανοί καουμπόι με την Δύση.

Τόσο ο Χίτλερ, όπως και ο Στάλιν, ο Ρέιγκαν και πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί ή δικτάτορες χρησιμοποιούσαν μέντιουμ για να τους συμβουλέψουν για τα σχέδια τους.

Μεγαλόπολις υπήρξε τόσο στην Μεσσήνη ως πρωτεύουσα της, ενώ Μεγαλόπολις ήταν και ένα από τα πολλά ονόματα της Πόλης (εκτός των «Νέας Ρώμης, Επτάλοφος, Ανθούσας» κ.λ.π.).

Παράδοση τυράννων στον λαό για τιμωρία και εκτέλεση τους, ύστερα από την σύλληψη τους, συνέβη από τόσο από τον Μέγα Αλέξανδρο στην Έφεσο, από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ηράκλειο στην Πόλη, καθώς και από τον στρατηγό Τιμολέοντα στην Σικελία.

Τα Τάγματα Εργασίας-θανάτου, δημιουργήθηκαν αρχικά από την Οθωμανική Τουρκία, και ύστερα τα μιμήθηκε η ΕΣΣΔ, και ύστερα από αυτούς οι Ναζί.

Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο των ετών 1877-78, πολλοί Έλληνες του Πόντου, όταν οι Ρώσοι που είχαν καταλάβει τα εδάφη τους, αποχώρησαν από αυτά με την λήξη του, αποχώρησαν και αυτοί μαζί του.

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλήφθηκε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί Έλληνες του Πόντου, όταν οι Ρώσοι που είχαν καταλάβει τα εδάφη τους, αποχώρησαν από αυτά με την λήξη του, αποχώρησαν και αυτοί μαζί του το 1917.

Μετά την ήττα των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο το 1389, αυτοί υποχωρήσαν πίσω από τον ποταμό Ίμπαρ, όπως και μετά την ήττα τους στο Κοσσυφοπέδιο το 1999 από το ΝΑΤΟ και τον UCK, ακριβώς 610 έτη αργότερα.

Το Αφγανιστάν ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των Αυτοκρατοριών», λόγω των πολλών επαναλαμβανόμενων ηττών που υπέστησαν πολλές από αυτές στην χώρα αυτή.

Οι Αρχαίες Ασσυρία, Βαβυλώνα και Σουμερία, είναι οι σημερινές επαρχίες της Μουσούλης, της Βαγδάτης και της Βασόρας.

Το 1988, ο Σαντάμ Χουσεΐν εξόντωσε πολλά κουρδικά χωριά με τα χημικά, όπως και ο Τσόρτσιλ την δεκαετία του 1930.

Το Κασμίρ διχοτομήθηκε σε δύο μέρη το 1948 και χωρίστηκε με μία γραμμή και τείχος, όπως έγινε το ίδιο έτος και στο διχοτομημένο Βερολίνο.

Το «Δόγμα Μονρόε», σύμφωνα με το οποίο καμμία αλλαγή δύναμη εκτός από τις ΗΠΑ δεν έχει το δικαίωμα επέμβασης στην Αμερικανική Ήπειρο, το επανέλαβε εκτός από τον Μονρόε και ο Προέδρος των ΗΠΑ, Τέντι Ρούζβελτ.

Οι Ζηλωτές του Ιουδαιρωμαικού πολέμου των ετών 66-70 μ.Χ., πίστευαν στην εγκαθίδρυση με την βία της βασιλείας του Θεού στην γη, όπως και οι Αναβαπτιστείς μετά από αυτούς.

Ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος, σκότωσε με κλωτσιά την έγκυο γυναικά του (όπως και ο Νέρωνας), την οποια αγαπούσε παθολογικά, ενώ (όπως και ο Ηρώδης) διατήρησε το σώμα της σε ένα τάφο γεμάτο με μελί.

Η πτώση του Ταρκυνίου του Υπερήφανου στην Αρχαία Ρώμη με εξέγερση, ο οποίος είχε δολοφονήσει τον προκάτοχο του και τυράννησε τον λαό του, θυμιζει κατά πολύ την πτώση του τελευταίου μονάρχη του Νεπάλ στις μέρες μας, ο οποίος είχε λέγεται ότι και αυτός είχε δολοφονήσει τον προκάτοχο του και τυράννησε τον λαό του.

Η ύπουλη δολοφονία του στρατηγού των Μυρίων Κλέαρχου από τους Πέρσες, θυμιζει κατά πολύ την ύπουλη δολοφονία των ηγετών των Σκυθών από τους Αιγύπτιους παλαιότερα.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Άντριου Τζάκσον, έμαθε σε μεγάλη ηλικία γράμματα, όπως και ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Καρλομάγνος.

Πολλές φορές οι σύζυγοι μεγάλων ηγετών τους επηρέασαν να υιοθετήσουν μία νέα θρησκεία, όπως η σύζυγος του Ακενατών και του Κλόβις.

Τόσο η μητέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου, η Ολυμπιάδα, όσο και του Αυγούστου, η Αίτια, υποστήριξαν ότι λίγο πριν την γέννηση των παιδιών τους, είδαν σε όραμα αντίστοιχα έναν «θεό» με μορφή φιδιού (τον Δία και τον Απόλλωνα αντίστοιχα), οι οποίοι τους είπαν πως θα γεννήσουν «θεϊκά παιδιά».

Οι Προέδροι των ΗΠΑ, Άνταμς και Τζέφερσον πέθαναν το ίδιο ακριβές έτος, όπως και ο Ρωμαίος στρατηγός Αέτιος και ο μεγάλος αντίπαλος του, ο Ούννος Αττίλας.

Οι δε μονοί Προέδροι των ΗΠΑ, οι οποίοι προέδρευσαν σαν πατέρας και γιος, ήταν οι Άνταμς και οι Μπους.

Οι Μπιν Λάντεν ανακατασκεύασαν τα ιεροτέρα τεμένη των μουσουλμάνων στην Μέκκα και την Μεδίνα, όπως έκαναν παλαιότερα και οι Αλκμεωνίδες με τους Δελφούς και απέκτησαν και οι δύο πολλοί στενές σχέσεις με την ηγεσία αυτών.

Ο δε πατέρας του Μπιν Λάντεν, σκοτώθηκε σε ατύχημα με αεροπλάνο, όπως και ο τέως Προέδρος της Πολωνίας Καζίνσκι.

Η δε συμμαχία του Ιράν του Σάχη με την Κίνα (τότε κατά της ΕΣΣΔ) το 1978, συνεχίστηκε κακοί με το ισλαμικό Ιράν του Χομεϊνί από το 1979 (πάλι κατά της ΕΣΣΔ), έως τις μέρες μας (τώρα με τις ΗΠΑ).

Με τον θάνατο της πρωθυπουργού του Πακιστάν Μπούτο, την διαδέχτηκε στην ηγεσία του κράτους ο άντρας της Ζαρντάρι, όπως και μετά τον θάνατο του Προέδρου της Αργεντινής Νέστωρα Κίχνερ, τον διαδέχτηκε η σύζυγος του, η Κριστίνα Κίχνερ.

Τόσο ο πρώην Προέδρος της Αίγυπτου Σαντάτ, όπως και ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Ράμπιν, δολοφονήθηκαν και οι δύο από ομοεθνείς τους θρησκευτικούς φανατικούς, για συνθήκες ειρήνης που υπέγραψαν και εδάφη που παρέδωσαν και οι δολοφόνοι τους, τους θεωρήσαν προδότες.

Τόσο ο φανατικός ισλαμιστής Σεΐχης Ομάρ Αμπντ Ραχμάν, όπως και ο πρώην φανατικός ηγέτης της Χαμαί Άχμεντ Γιασμίν, ήταν και οι δύο τυφλοί.

Οι Βρετανοί, οι οποίο πωλούσαν ναρκωτικά στην Κίνα, και για να αποδημήσουν τους εχθρούς τους, όπως έκαναν ο Μάο και ο Τσανγκ Και ΣΕΚ στον μεταξύ τους εμφύλιο, ο ένας στον στρατό του αλλού.

Αντίστοιχα, για τους ίδιους λόγους, πωλούσαν οι Βιετναμέζοι ναρκωτικά στους Αμερικάνους στον πόλεμο του Βιετνάμ (όπως και οι ΗΠΑ στους Βιετναμέζους), όπως και οι Αφγανοί στους Σοβιετικούς (όπως και οι Σοβιετικοί στους Αφγανούς) στον πόλεμο του Αφγανιστάν (βέβαια οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ, δεν δίστασαν να πωλούν ναρκωτικά ακόμα και στους ίδιους τους τους στρατιώτες προκειμένου να βγάλουν χρήματα για χρηματοδότηση των «Μαύρων Επιχειρήσεων» τους).

Ο Βρετανός Λόρδος Μπαρόν Ντε Ροντστέιλ έπνιξε την γυναίκα του σε μία λίμνη, όπως έκανε και ο Αλή Πάσας με την Κυρά-Φροσύνη.

Η απαγωγή της ίδιας της κόρης του από τον Ζυλ Σαντώ από την μητέρα της, καθώς και η μετέπειτα απελευθέρωση της και επιστροφή της σε αυτή, θυμιζει κατά πολύ την απαγωγή του ιδίου του του γιου, του μετέπειτα Σοβιετικού δικτάτορα Στάλιν από την πατέρα, ο οποίος τον απομάκρυνε από την μητέρα του (και τον έκανε σκλάβο για να δουλεύει σε εργοστάσια), μέχρι να απελευθερωθεί από και να επιστρέψει σε αυτή.

Για πολλούς, ο Αμπντ Αλ Καντέρ, ο οποίος πολέμησε ηρωικά κατά των Γάλλων και τελικά συνελήφθη μετά από πολλές επιτυχίες στον ανταρτοπόλεμο εναντίον τους, θυμιζει σε πολλούς τον Νουμίδη βασιλιά Ιαγούρθα, ο οποίος και αυτός ο οποίος πολέμησε ηρωικά κατά των Ρωμαίων και τελικά συνελήφθη μετά από πολλές επιτυχίες στον ανταρτοπόλεμο εναντίον τους.

Ο δε πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ αποκάλυψε ότι:

«Οι ΗΠΑ γνώρισαν περίοδο ειρήνης μόλις για 16 από τα 242 χρόνια τους ως έθνος». Μετρώντας τους πολέμους, τις στρατιωτικές επιθέσεις και τις στρατιωτικές κατοχές, στην αμερικανική ιστορία υπήρχαν μόνο πέντε χρόνια ειρήνης - το 1976, το τελευταίο έτος της διοίκησης του Gerald Ford και το 1977-80, το σύνολο της προεδρίας του Carter.

Ο Κάρτερ χαρακτήρισε τις ΗΠΑ ως «το πλέον φιλοπόλεμο έθνος στην ιστορία του κόσμου», με αποτέλεσμα, είπε, «οι ΗΠΑ να αναγκάζουν και άλλες χώρες να υιοθετήσουν τις φιλοπόλεμες αμερικανικές μας αρχές»...

Ανέτρεψαν ή προσπάθησαν να ανατρέψουν δεκάδες ξένες κυβερνήσεις από το 1949 και προσπάθησαν ενεργά να συντρίψουν σχεδόν το κάθε κίνημα απελευθέρωσης ενός λαού στην ίδια περίοδο. Έχουν επίσης αναμειχθεί σε πολλές εκλογές σε χώρες, ασχέτως αν ήταν συμμαχικές ή και αντίπαλες (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/04/jimmy-carter.html)!

Η ιστορία αυτή των ΗΠΑ, θυμίζει κατά πολύ αυτή της Αρχαίας Ρώμης, η οποία έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα όταν ήταν κυρίαρχη στην Μεσόγειο στα τότε κράτη της, τα οποία στο τέλος και κατέλαβε.

Η συμμαχία του Αννίβα με τον βασιλιά Φίλιππους τον Ε’ κατά των Ρωμαίων (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_73.html), η οποία αν και συνάφθηκε δεν έγιναν από κοινού επιχειρήσεις εναντίον του από τους δύο συμμάχους, θυμίζει την αντίστοιχη συμμαχία του Χίτλερ και των Ιαπώνων στον Β’ Παγκόσμιο κατά των ΗΠΑ, των Σοβιετικών και των Συμμάχων.

Η οποία επίσης αν και συνάφθηκε δεν έγιναν από κοινού επιχειρήσεις εναντίον τους από τους δύο συμμάχους.

Οι Αιτωλοί, οι οποίοι ήθελαν να καταστρέψουν πλήρως τον βασιλιά Φίλιππο τον Ε’ και το βασίλειο του, κάτι που οι Ρωμαίοι αρνήθηκαν, θυμίζουν τους Κορίνθιους και τους Θηβαίους, οι οποίοι μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_37.html), κάτι που οι Σπαρτιάτες αρνήθηκαν.

Οι Βοιωτοί, μετά την δολοφονία του Βοιωτάρχη Βραχύλη από συμμάχους των Ρωμαίων, μετρά από την υποκίνηση αυτών, σκότωσαν 500 Ρωμαίους και έριξαν τα πτώματα τους στην λίμνη, όπως έκανε ο Αλή Πάσας με την Κυρά Φροσύνη και πολλές γυναίκες των Ιωάννινων.

Κατά τους Αιτωλούς, ο βασιλιάς Φίλιππος ο Ε’ κυριαρχούσε στην Ελλάδα με την κατοχή των οχυρών της Δημητριάδας, της Ακροκόρινθου και της Χαλκίδας, όπως ακριβώς έκαναν αργότερα και οι Ρωμαίοι.

Ο Φίλιππος ο Ε’, διατήρησε μετά την ήττα του στον Β΄ Μακεδονικό Πόλεμο όλες τις επαχθείς συνθήκες με τους Ρωμαίους, όσο άδικες και να ήταν αυτές και συμμορφώθηκε σε αυτές, και πλήρωνε όλες τις πολεμικές αποζημιώσεις, όπως ακριβώς έκαναν και οι Γερμανοί με την συνθήκη των Βερσαλλιών.

Τα ίδια έκαναν και οι ηττημένοι στον Β’ Καρχηδονιακό Πόλεμο με τους Ρωμαίους.

Αργότερα, και οι δύο αυτές δυνάμεις επανεξοπλίστηκαν και έφτιαξαν ξανά την οικονομία τους, αλλά τότε δέχτηκαν την επίθεση της Ρώμης, οι οποια και κατέλαβε τα κράτη αυτά (στους Γ’ Μακεδονικό και Καρχηδονιακό Πόλεμο αντίστοιχα).

Η φυλή των Μολοσσών της Ηπείρου, έκανε συνθήκη με τους Ρωμαίους ότι με την παράδοση σε αυτούς χρυσού, δεν θα τους πείραζαν, όμως αυτοί δεν τήρησαν τον λόγο τους και τους επιτέθηκαν καταστρέφοντας 70 πόλεις τους, και αιχμαλωτίζοντας και κάνοντας δούλους 150.000 από αυτούς, όπως έκαναν και αργότερα οι Τούρκοι στην Κύπρο, μετά την κατάληψη της από τους μέχρι τότε επικυρίαρχους της Βένετους.

Οι Αιτωλοί, όπως και οι Αθηναίοι κάλεσαν πρώτοι προδοτικά τους Ρωμαίους στην Ελλάδα, και κατέλαβαν πολλά Ελληνικά εδάφη με την βοήθεια τους, σκλαβώνοντας τους άλλους Έλληνες, αλλά στο τέλος και αυτοί τιμωρήθηκαν και υποδουλώθηκαν από τους πρώην προστάτες τους και έγιναν και αυτοί σκλάβοι, χάνοντας όσα Ελληνικά εδάφη είχαν αυτοί προδοτικά κερδίσει.

Η παραδειγματική καταστροφή της Θήβας από τον Μέγα Αλέξανδρο για να μην έχει επαναστάσεις στην Ελλάδα, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη παραδειγματική καταστροφή της Κορίνθου από τον Μόμμιο, όπως και της Καρχηδόνας από τον Σκιπίωνα Αιμιλιανό, για αντιστοίχους λόγους. 

Οι Αθηναίοι διπλά στα αγάλματα του Αρμοδίου και του Αριστογείτονα, έστησαν δίπλα τους και τα αγάλματα των βασιλιάδων Αντίγονου του Μονόφθαλμου και του Δημήτριου του Πολιορκητή, όπως και των Καισαροκτόνων Βρούτου και Κάσσιου.

Ο Μιθριδάτης ο Μέγας του Πόντου, αυτός ο δήθεν «Φιλέλληνας», αφού πρώτα εξόντωσε την μητέρα του, με την οποία συγκυβερνούσε, όπως και τον αδερφό του, στην συνέχεια έμεινε μονοκράτορας, αλλά στο τέλος ύστερα από προδοσία των δικών του και την εγκατάλειψη του από τον στρατό, αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χεριά των Ρωμαίων.

Αντίστοιχα και ο διαβόητος Ρωμαίος Αυτοκράτορας Νέρωνας, αυτός ο δήθεν «Φιλέλληνας», αφού πρώτα εξόντωσε την μητέρα του Αγριππίνα την Νεότερη, με την οποία συγκυβερνούσε, όπως και τον θετό αδερφό του Βρετανικό, στην συνέχεια έμεινε μονοκράτορας, αλλά στο τέλος ύστερα από προδοσία των δικών του και την εγκατάλειψη του από τον στρατό, αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χεριά των εχθρών του.

Στο Ισραήλ, αρχικά διοικούσαν ισχυροί ηγέτες, όπως ο Μωυσής και ο Ιησούς του Ναυή, ακολουθήσαν οι Κριτές (οι οποίοι άλλοτε κυβερνούσαν μονοί και άλλοτε σε δυαρχία), ενώ μετρά από αυτούς ήρθαν βασιλείς, των οποίων η κυριαρχία έληξε οριστικά με εξωτερική επέμβαση (των Βαβυλωνίων και των Ρωμαίων αντίστοιχα).

Αντίστοιχα, στις Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη και Καρχηδόνα, αρχικά διοικούσαν ισχυροί ηγέτες (βασιλείς, άρχοντες ή τύραννοι π.χ. ο Αγαμέμνονας, ο Ρωμύλος, ή η Διδώ), ενώ ακολούθησε δε πολλές α[ο αυτές τις πόλεις δυαρχία εξουσιών (π.χ. οι δυο βασιλείς στην Σπαρτή με τους Εφόρους, οι δύο Ύπατοι στην Ρώμη ή οι δύο Σοφφέτ στην Καρχηδόνα).

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, έγιναν αποτυχημένες προσπάθειες να εγκαθιδρυθούν μέσω πραξικοπημάτων και βίας τυραννικά καθεστώτα (του Κύλωνα και του Δαμασία στην Αθήνα, του Παυσανία και του Λύσανδρου στην Σπαρτή, του Βόμικλαρ στην Καρχηδόνα, καθώς και του Κατιλίνα στην Ρώμη).

Μετά από αυτούς ήρθαν βασιλείς (ή Αυτοκράτορες), των οποίων η κυριαρχία έληξε οριστικά με εξωτερική επέμβαση (π.χ. από τους Σπαρτιάτες η Αθηναϊκή, από τους Αχαιούς η Σπαρτιατική, από τους Ρωμαίους η Καρχηδονιακή, και απο τους Ερούλους η Ρωμαϊκή).

Ο φιλόσοφος και αντιβασιλιάς Απέλλης του βασιλιά Φίλιππου του Ε’, εκτελέστηκε από τον ίδιο, όπως και ο φιλόσοφος και «αντιβασιλιάς» και παιδαγωγός του Νέρωνα Σένεκας, εκτελέστηκε από τον ίδιο του τον μαθητή. 

Στον Ανρί Τουλούτζ, όπως και στον Κάιζερ Γουλιέλμο τον Β’ της Γερμανίας, εφαρμόστηκαν άγριες θεραπείες ηλεκτροσόκ για να τους θεραπεύσουν από τα προβλήματα υγείας τους.

Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας, πνίγηκε σε ποταμό, όπως και ο διαβόητος Ναζί γιατρός Μένγκελε.

Ο Σαβόρνια Ντε Μπράτζα, εξερεύνησε με λίγα χρήματα από την Β’ Γαλλική Δημοκρατία την Αφρική σε πολλά ταξίδια, και στο τέλος παραγκωνίστηκε, και πέθανε φτωχός και άρρωστος, όπως ακριβώς συνέβη ιστορικά με τον Κολόμβο, ο οποίος εξερεύνησε με λίγα χρήματα από την Ισπανία την Αμερική σε πολλά ταξίδια, και στο τέλος παραγκωνίστηκε, και πέθανε φτωχός και άρρωστος.

Ο Τσόρτσιλ τραύλιζε, όπως και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κλαύδιος.

Στην διάσημη ομιλία του για τον αγώνα μέχρι τέλους ενάντια στους Γερμανούς, λίγο πριν την μάχη της Αγγλίας, έμοιαζε πολύ με αυτή του Κλεμνάσω κατά των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και τις οποίες αντέγραψε ο Καντάφι στον τελευταίο λόγο αντίστασής λίγο πριν την τελική πτώση την εκτέλεση του.

Ο Κάρολος Ντε Γκολ, χρησιμοποιούσε στα γραπτά που έγραφε για τον εαυτό του, το τρίτο πρόσωπο, όπως και ο Καίσαρας.

Επιπλέον, ο αριστοκράτης προγονός του Κάρολου Ντε Γκολ, ο Ζαν Ντε Γκολ, πολέμησε και νίκησε πολλές φορές το 1410 τους Άγγλους που είχαν εισβάλει στην Γαλλία, και όταν η Γαλλία συνθηκολόγησε μαζί τους, αυτός εξορίστηκε από την γη του και συνέχισε τον αγώνα του εναντίον τους.

Τα ίδια ακριβώς έπραξε και ο απόγονος του, ο Κάρολος Ντε Γκολ με τους Γερμανούς, τους οποίους πολέμησε και νίκησε πολλές φορες το 1940, όταν αυτοί είχαν εισβάλει στην Γαλλία, και όταν η Γαλλία συνθηκολόγησε μαζί τους, αυτός εξορίστηκε από την γη του και συνέχισε τον αγώνα του εναντίον τους.

Στην πολιορκία της Μεσσήνης, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής τραυματίστηκε σοβαρά στο στόμα του, όπως και ο Αντίοχος ο Γ’ ο Μέγας των Σελευκιδών στις Θερμοπύλες.

Στην πολιορκία της Αθήνας επί τυράννου Λαχάρη, οι κάτοικοι έτρωγαν ακόμα και ποντίκια, όπως συνέβαινε και στο πολιορκημένο Παρίσι το 1871.

Ο δε Λαχάρης, το έσκασε μεταμφιεσμένος από την πόλη αυτή για να σωθεί, όπως μετέπειτα ο Μέτερνιχ από την Βιέννη και ο Κερένιοί από την Αγία Πετρούπολη.

Το κάλεσμα του γιου του Κάσσανδρου, του Αλέξανδρου, ταυτόχρονα στον Πύρρο και τον Δημήτριο τον Πολιορκητή να τον βοηθήσουν, θυμίζει το αντίστοιχο ταυτόχρονο κάλεσμα των Μαμερτίνων σε Καρχηδονίους και Ρωμαίους να τους βοηθήσουν.

Ο Μέγας Αλέξανδρος αφιέρωσε 300 πανοπλίες στον Παρθενώνα, ενώ ο Δημήτριος ο Πολιορκητής 1.200.

Ο Άρατος μεταφέρονταν σε πολλές μάχες σε φορείο, όπως και ο βασιλιάς Βαλδουίνος ο Δ’ της Ιερουσαλήμ, αλλά και βασιλιάς Κάρολος ο 12ος της Σουηδίας.

Επίσης, και ο γνωστός ήρωας της Επανάστασης του 1821, ο ηρωικός Μιαούλης έδινε πολλές φορές ξαπλωμένος τις διαταγές στους ναύτες του για μάχη, λόγω των σημαντικών προβλημάτων υγείας που είχε.

Ο Φρούραρχος της Μουνιχίας, εξόντωσε με κόλπο τους Αθηναίους που ήθελαν να την καταλάβουν, υποσχόμενος τους ότι θα τους βοηθήσει να μπουν και όταν αυτοί μπήκαν μέσα, τους παίδευσε και τους εξόντωσε.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πέθανε και ο Αντίοχος ο Μέγας των Σελευκιδών, στον οποίο οι ιερείς της Ναναίας, υποσχέθηκαν τους ότι θα τον βοηθήσουν να μπει στον ναό τους και όταν αυτός μπήκε μέσα, τον παίδευσαν και τον εξόντωσαν.

Ο Τολστόι, ήθελε όπως ο Καζαντζάκης, ο Άκμπαρ ο Μέγας, και ο Θεόφιλος Καΐρης, να ιδρύσει μία νέα θρησκεία ανατολικού τύπου, επηρεασμένη από τον βουδισμό.

 Τόσο ικανότατος ο Ιωάννης ο Τσιμισκής, όσο και ο εξίσου ικανότατος Αντίγονος ο Δώσων, αν και ανακηρύχτηκαν συμβασιλείς, σεβάστηκαν τα δικαιώματα των νόμιμων διάδοχων, νίκησαν όλους τους εχθρούς της Αυτοκρατορίας και πέθαναν και οι δύο πάνω στο αποκορύφωμα της ισχύς τους.

Ο στόλος και ο στρατός του ναυάρχου Κλείτου, καταστράφηκε από μία αιφνιδιαστική επίθεση του στόλου του Αντίγονου του Μονόφθαλμου, όπως ακριβώς και ο στόλος των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς, ενώ ο ίδιος καταδιώχθηκε και σκοτώθηκε από έναν πελταστή, όπως ακριβώς και ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός Κλέωνας στην Αμφίπολη.

Ο θάνατος του Λεωσθένη από ένα βλήμα πέτρας, θυμίζει αυτόν του Μαρδονίου, όπως και του Κάρολου του 12ου της Σουηδίας από μία σφαίρα μουσκέτου.

Στους πολέμους των Διάδοχων του Μεγάλου Αλέξανδρου, τόσο ο Περδίκκας, όσο και ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, ηττήθηκαν στην επίθεση τους στην Αίγυπτο του Πτολεμαίου του Α’.

Τόσο ο Δημήτριος ο Πολιορκητές στην Αθηνά, όσο και ο Αντίοχος ο Γ’ στην Θεσσαλία, περνούσαν τον χρόνο τους με διάσημες εταίρες (π.χ. την Λαμία ο Πολιορκητής) αντί για μάχες.

Η διαταγή για την επιστροφή της γης τους των απανταχού επί γης εξόριστων Σαμίων από τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως και των Μεσσηνίων από τους Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, καθώς και των Πλαταιών, θυμίζει το αντίστοιχο διάταγμα του Κύρου του Μέγα για την επιστροφή των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ.

Ο Σαούλ, ανοικοδόμησε παρά την απαγόρευση του Ιησού του Ναυή την Ιεριχώ, όπως ακριβώς έκανε και ο Κάσσανδρος με την Θήβα, παρά την απαγόρευση του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Ο θάνατος του Λεωσθένη από ένα βλήμα πέτρας, θυμίζει αυτόν του Μαρδονίου, όπως και του Κάρολου του 12ου της Σουηδίας από μία σφαίρα μουσκέτου, καθώς και του Γολιάθ από τον Δαβίδ.

Η διαταγή για την επιστροφή της γης τους των απανταχού Σαμίων από τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως και των Μεσσηνίων από τους Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, καθώς και των Πλαταιών, θυμιζει το αντίστοιχο διάταγμα του Κύρου του Μέγα για την επιστροφή των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ.

Ο Σαούλ, ανοικοδόμησε πάρα την απαγόρευση του Ιησού του Ναυή την Ιεριχώ, όπως ακριβώς έκανε και ο Κάσσανδρος με την Θήβα, πάρα την απαγόρευση του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Αντίστοιχα και στην σύγχρονη Γαλλία, αυτή είχε στην αρχή μονάρχες βασιλείς, ακολούθησε τυραννία μετά την Γαλλική Επανάσταση, αμέσως μετά το καθεστώς των Τριών Υπάτων, και στην συνέχεια το καθεστώς της μοναρχίας του Μεγάλου Ναπολέοντα, το οποίο έπεσε με εξωτερική επέμβαση (Ρώσων, Γάλλων, Βρετανών).

Την ιδιά ακριβώς μοίρα και κοινό τέλος είχε το πολίτευμα της Γαλλίας υπό τον ανιψιό του Μεγάλου Ναπολέοντα, τον Ναπολέοντα τον Γ’, δηλαδή η Β’ Αυτοκρατορια της Γαλλίας, από τους Πρώσους του Μπίσμαρκ.

Και ήδη από το 1862, οι Οθωμανοί ισλαμιστές Σουλτάνοι χρηματοδοτούσαν ισλαμικά αποσχιστικά κινήματα στο Ξιν Γιανγκ, όπως κάνει στις μέρες μας ο Ερντογάν.

Ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Β’ της Ρωσίας γλίτωσε τον θάνατο από έκρηξη βόμβας σε ένα μέρος που θα επισκεπτόταν επειδή καθυστέρησε, όπως συνέβη αργότερα και με τον Χίτλερ.

Ο αναρχικός τρομοκράτης Χάινς Χάινζεν υποστήριζε όπως και οι μετέπειτα ισλαμιστές τρομοκράτες, ότι με την ανάπτυξη νέων και πιο θανατηφόρων οπλών (π.χ. νέων εκρηκτικών όπλων, δηλητηριωδών αερίων, χημικών ή βιολογικών), τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν τον θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, οι ίδιοι θα έπρεπε χωρίς δισταγμό να τα χρησιμοποιήσουν σε μαζική κλίμακα κατά των εχθρών τους.

Το Ισραήλ, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία του από την Μεγάλη Βρετανία, όπως και οι Ζηλωτές κατά των Ρωμαίων παλαιοτέρα, αλλά σε αντίθεση με αυτούς επιτυχώς.

Η πρώτη αεροπειρατεία στον κόσμο συνέβη στον πιλότο B.D. Richards, ενώ μετά από τριάντα χρονιά, το αεροσκάφος που πιλοτάριζε ο ίδιος δέχτηκε πάλι αεροπειρατεία.

Το «συμμάζεμα» όλων των ισλαμιστών κατά της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν όλων των ισλαμιστών, με την βοήθεια των ΗΠΑ, θυμίζει το «συμμάζεμα» όλων των κομμουνιστών κατά του Φράνκο στην Ισπανία, οργανωμένων σε «Διεθνείς Ταξιαρχίες» με την βοήθεια της ΕΣΣΔ.

Το «Φωτεινό Μονοπάτι» στο Περού, το FARC στην Κολομβία, όπως και οι Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν και οι Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ, χρηματοδοτούσαν τον ανταρτικό στρατό τους μέσω διακίνησης ναρκωτικών.

Η δολοφονία του Ισραηλινού Πρέσβη στο Λονδίνο το 1982 από τον τρομοκράτη Αμπού Νιντάλ έδωσε την αφορμή στην τότε Ισραηλινή κυβέρνηση αυτό το έτος να εισβάλει στον Λίβανο, όπως και η δολοφονία του Γερμανού Πρέσβη Ερνστ φομ Ράτα από έναν νεαρό Ισραηλινό, έδωσε την αφορμή στους Ναζί να εξαπολύσουν την διαβόητη «Νύχτα των Κρυστάλλων» το 1938.

Το 1982 η βομβιστική επίθεση της Χεζμπολάχ κατά των Αμερικάνων στον Λίβανο με αποτέλεσμα των θάνατο 200 Αμερικάνων στρατιωτών, οδήγησε τελικά στην αποχώρηση των ΗΠΑ από το κράτος αυτό, όπως ακριβές συνέβη και στην Σομαλία με τον θάνατο το 1993 Αμερικάνων στρατιωτών.

Οι ΗΠΑ, όπως και το Ισραήλ ενίσχυσαν τους ισλαμιστές (Μουτζαχεντίν, Χαμάς) κατά των εχθρών τους (ΕΣΣΔ, PLO), όμως στο τέλος αυτοί στράφηκαν και στις δύο περιπτώσεις εναντίον τους.

Τυφλοί ηγέτης τρομοκρατικών οργανώσεων ήταν ο Άχμεντ Γιασίν της Χαμάς και ο Ιάπωνας Σόκο Ασαχάρα της Αούμ Σίνρι Κύο.

Ο τέως Ισραηλινός πρωθυπουργός Ράμπιν, είχε διατάξει να σπάνε οι Ισραηλινοί στρατιώτες τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών των εξεγερμένων Παλαιστίνιων, όπως και οι Αρχαίοι Αθηναίοι στρατηγοί να κόβονται τα δάχτυλα των αιχμάλωτων ναυτών της αντίπαλης Πελοποννησιακής Συμμαχίας.

Οι Παλαιστίνιοι, μετά από την εκδίωξη πολλών από αυτούς από την Παλαιστίνη τα έτη 1948 και 1967, σύστησαν την Παλαιστινιακή διασπορά, και προσπαθούν να γυρίζουν και αυτοί στην πατρίδα τους, όπως έκαναν και οι Ισραηλινοί πριν το 1948.

Και αυτοί, όπως και οι Ισραηλινοί πριν από αυτούς, χρησιμοποίησαν για να επιτύχουν την ελευθέρια τους, τόσο τον ανταρτοπόλεμο, όσο και την τρομοκρατία, καθώς και τις βομβιστικές επιθέσεις.

Μεγάλοι θαυμαστές του Κεμάλ, ήταν οι δικτάτορες Μουσολίνι, Χίτλερ και Καντάφι.

Πολλές φόρες οι κομμουνιστές συνεργάστηκαν με τον υπόκοσμο για την απόκτηση χρημάτων και εξοπλισμού, όπως π.χ. με τον Στάλιν, την RAF και τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Το 1982 πραγματοποιήθηκε αποτυχημένη απόπειρα ακροδεξιών στρατηγών για την επαναφορά της δικτατορίας στην χωρά αυτή, όπως και το έτος 1975, με το «Πραξικόπημα της πιτζάμας».

Γελαστό παιδί ονομάστηκε ιστορικά ο Μάικλ Κόλινς στην Ιρλανδία, ο οποίος δολοφονήθηκε από δυσαρεστημένους ομοεθνείς του για την αποδοχή από τον ίδιο του διαχωρισμού της Ιρλανδίας σε Βόρεια και Νοτιά (αντί αυτή να μείνει ένα ενιαίο κράτος), ενώ στην Ελλάδα, ο Γρηγόρης Λαμπράκης από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Τόσο ο Μπιν Λάντεν, όσο και ο Μοχάμεντ Άτα, ήταν και οι δύο εκτός από φανατικοί ισλαμιστές, διάσημοι πλέιμποι στα νιάτα τους, λάτρεις της Δύσης, καθώς και καλοσπουδασμένοι πολιτικοί μηχανικοί.

Τόσο στους Αρχαίους Έλληνες των Μυκηνών, στους Τρώες, στους Ισραηλίτες, στους Φιλισταίους, αλλά και στους Ιάπωνες Σαμουράι, υπήρχε το έθιμο της μονομαχίας των ικανοτέρων προμάχων του στρατού, οι οποίοι ανέφεραν την γενιά τους και τα κατορθώματα τους πριν την μάχη, ενώ στο νικητή επερχόταν μεγάλη δόξα.

Στην διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CE%BA/), στην πρώτη φάση του, οι Άγγλοι υπό τον βασιλιά Εδουάρδο τον Γ’ κατάφεραν να κερδίσουν τους Γάλλους σε πολλές μάχες (π.χ. Κρέσυ, Πουατιέ) και να καταλάβουν πολλά εδάφη της Γαλλίας.

Όμως στην συνέχεια, όταν αλλάξαν ηγεσία οι Άγγλοι μετά τον θάνατο του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου του Γ’, οι Γάλλοι υπό την ηγεσία του νέου ικανού βασιλιά τους, Κάρολου του Ε’, και την ικανότατη στρατιωτική ηγεσία του Στρατάρχη Γλεσλέν, κατάφεραν να αποκρούσουν επιτυχώς τους Άγγλους και να απελευθερώσουν όλα σχεδόν τα υπόδουλα Γαλλικά εδάφη.

Αντίστοιχα, στην δεύτερη φάση του Εκατονταετούς Πολέμου, οι  Άγγλοι υπό τον βασιλιά Ερρίκου του Ε’ κατάφεραν να κερδίσουν τους Γάλλους σε πολλές μάχες (π.χ. το Αζινκούρ) και να καταλάβουν πολλά εδάφη της Γαλλίας.

Όμως στην συνέχεια, όταν αλλάξαν ηγεσία οι Άγγλοι μετά τον θάνατο του Άγγλου βασιλιά Ερρίκου του Ε’, οι Γάλλοι υπό την ηγεσία του νέου ικανού βασιλιά τους, Κάρολου του Ζ’, και την ικανότατη στρατιωτική ηγεσία της Ιωνάς της Λοραίνης, κατάφεραν να αποκρούσουν επιτυχώς τους Άγγλους και να απελευθερώσουν όλα σχεδόν τα υπόδουλα Γαλλικά εδάφη.

Η λέξη «Φιλέλληνας» στην Αρχαιότητα σήμαινε και πατριώτης, και για τον λόγο αυτό και πολλοί Έλληνες έλαβαν αυτόν τον τίτλο, όπως π.χ. ο βασιλιάς Αλέξανδρος ο Α’ της Μακεδονίας.

Ο Πέρδικας ο Α’, ο πρώτος βασιλιάς και ιδρυτής του Βασίλειου της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, δούλεψε για ένα διάστημα αρχικά και ως βοσκός, όπως ο βασιλιάς Δαβίδ, ο ουσιαστικός ιδρυτής του Ισραηλιτικού Βασίλειου, αλλά και ο Βαριάθος, ο ικανός ο ηγέτης των Ιβήρων έναντι των Ρωμαίων.

Στο Αρχαίο Βασίλειο της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, υπήρχε το έθιμο της αντεκδίκησης, όπως στα νεότερα χρόνια στην Κρήτη και την Σικελία.

Ο βασιλιάς Φίλιππος ο Α’ της Μακεδονίας, έπεσε στην μάχη με τους Ιλλυριούς όταν ηττήθηκε ο στρατός του, ενώ στην συνέχεια, ο διάδοχος (και γιος) του, ο Αεροπός ο Α’, τους κατανίκησε και εκδικήθηκε με τον τρόπο αυτό τον θάνατο του πατέρα του.

Αντίστοιχα, ο βασιλιάς Πέρδικας ο Γ’ της Μακεδονίας, έπεσε στην μάχη με τους Ιλλυριούς όταν ηττήθηκε ο στρατός, ενώ στην συνέχεια, ο διάδοχος (και αδερφός) του, ο Φίλιππος ο Β’, τους κατανίκησε και εκδικήθηκε με τον τρόπο αυτό τον θάνατο του αδερφού του.

Τόσο ο Γουσταύος Αδόλφος, ο Μέγας Φρειδερίκος, όσο και ο Μέγας Ναπολέων σε πολλές μάχες τους, χρησιμοποίησαν την τεχνική της Λοξής Φάλαγγας του Επαμεινώνδα για να επιτύχουν πολλές νίκες.

Η δολοφονία του Πτολεμαίου του Αλωρίτη από τον Πέρδικα τον Γ’, του εραστή της μητέρας του, δολοφόνου του πατέρα (και αδερφού) του, και «Επιμελητή» του για ένα διάστημα, θυμίζει κατά πολύ την δολοφονία του Μόρτιμερ από τον Εδουάρδο τον Γ’, του εραστή της μητέρας του, δολοφόνου του πατέρα του, και «Επιμελητή» του για ένα διάστημα.

Η επανάληψη των Πυθίων το 346 π.Χ., δώδεκα έτη μετά την λήξη του Γ’ Ιερού Πολέμου, θυμίζει την επανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων το 1948, αμέσως μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,  δώδεκα έτη από τους τελευταίους στην Γερμανία.

Η δε τιμωρία των ηττημένων Φωκέων στον Γ’ Ιερό Πόλεμο (παρόλο που αυτοί κέρδιζαν στην αρχή), οι οποίοι υποχρεώθηκαν να αφοπλιστούν και να πληρώνουν «πολεμικές αποζημιώσεις» για πολλές δεκαετίες, θυμίζει κατά πολύ την τιμωρία των ηττημένων Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (παρόλο που και αυτοί κέρδιζαν στην αρχή).

Και στην περίπτωση αυτή, οι Γερμανοί  υποχρεώθηκαν, με βάση τους ορούς της «Συνθήκης των Βερσαλλιών» να αφοπλιστούν και να πληρώνουν «πολεμικές αποζημιώσεις» για πολλές δεκαετίες.

Οι ίδιοι οι Φώκιες όταν νίκησαν τους Λόκρους στις αρχές του Γ’ Ιερού Πολέμου, καταπόντισαν τους αιχμάλωτους στην μάχη από τις Φαιδράρες πέτρες ως ιερόσυλους, ενώ και οι ίδιοι έπαθαν τα ίδια όταν νικήθηκαν από τον Φίλιππο τον Β’ στο Κρόκιο Πεδίο.  

Ο Φίλιππος ο Β’, ο πατέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου, χρησιμοποιούσε πειρατές και κουρσάρους ενάντια στους εχθρούς του (π.χ. τους Αθηναίους), όπως η Ελισάβετ η Α’ της Αγγλίας κατά των Ισπανών και ο Ιάπωνας Σογκούν Τοκιμούνε εναντίον των Μογγόλων και των Κορεατών.

Τόσο οι Αθηναίοι στην Μήλο το 467 π.Χ., αλλά και στην Σηστό το 353 π.Χ., όπως και οι Θηβαίοι στον Ορχομενό το 463 π.Χ., ο Φίλιππος ο Β’ στην Ολυνθό και μετέπειτα ο γιος του ο Μέγας Αλέξανδρος στην Θήβα, κατέστρεψαν τελείως τις πόλεις αυτές, εξόντωσαν τους αρένες κάτοικους αυτών και πουλήσαν τα γυναικόπαιδα ως δούλους για παραδειγματισμό.

Οι Δελφοί και η Πυθία ήταν αρχικά υπό την επιρροή και διοίκηση των Θεσσαλών, αργότερα των Σπαρτιατών, μετά από αυτούς ήρθε στα χέρια των Θηβαίων, ακολούθησαν οι Μακεδόνες, αργότερα οι Αιτωλοί, στην συνέχεια οι Αθηναίοι και τέλος οι Ρωμαίοι.

«Ένα βράδυ θα εισβάλουμε ξαφνικά χωρίς να το γνωρίζετε», έλεγαν οι Τούρκοι πριν την εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974, ενώ την ίδια ακριβώς φράση χρησιμοποίησε και ο Ερντογάν πριν την τρίτη εισβολή του στην Συρία τον Οκτώβριο του 2019.

Ο Αλκιβιάδης δέχθηκε Σπαρτιατική Αγωγή, όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Το δε κυνήγι και εξόντωση του Αλκιβιάδη από την Σπαρτή από φόβο μήπως αυτός επιστρέψει, θυμίζει το αντίστοιχο κυνήγι και εξόντωση του Αννίβα από την Ρώμη από φόβο μήπως αυτός επιστρέψει.

Η νίκη του Δημοσθένη χρησιμοποιώντας ένα κρυφό απόσπασμα στο μέσο της μάχης στην Αμβρακία, θυμίζει την αντίστοιχη νίκη του Τζένκινς Χαν κατά του Πέρση πρίγκιπα Τζελ Αλ Αντίν, αλλά και πολλές από τις νίκες του βασιλιά των Ζουλού Σάκα κατά των εχθρών του.

Η απολυτή καταστροφή που επέφερε ο ηλικιωμένος και άρρωστος Νικίας στο Αθηναϊκό εκστρατευτικό σώμα στην Σικελία με την ηγεσία του, θυμίζει κατά πολύ την απολυτή καταστροφή που επέφερε ο ηλικιωμένος και άρρωστος Έλφιστον στο Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα στο Αφγανιστάν με την ηγεσία του.

Την χρήση ψεύτικων φωτιών το βραδύ, προκειμένου να ξεγελάσουν τους εχθρούς τους το βραδύ πως βρίσκονται τάχα στο στρατόπεδο, την χρησιμοποίησαν τόσο ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος κατά των Σκυθών, όσο και οι Αθηναίοι του Νικία κατά των Συρακούσιων εχθρών τους.

Ο Λεωτυχίδας της Σπάρτης, θεωρήθηκε νόθος γιος του Αλκιβιάδη και όχι του Σπαρτιάτη βασιλιά Άγη του Β’ και δεν προκρίθηκε στον θρόνο, όπως ακριβώς μετέπειτα στην Ρώμη, ο Γέμελος θεωρήθηκε νόθος γιος του Σηιανού και όχι του γιου του Αυτοκράτορα Τιβέριου, του Δροσού, όπως και ο Βρετανικός θεωρήθηκε νόθος γιος του Καλιγούλα και όχι του Κλαυδίου και δεν προκρίθηκαν για τον λόγο αυτό και οι δύο ως πρώτοι διάδοχοι στον θρόνο.  

Στην λεγομένη «Μάχη των 600» , συγκρούστηκαν προσυννοεημένα  300 Σπαρτιάτες και 300 Άργειοι, με τελικό αποτέλεσμα, να μείνουν ζωντανοί 2 Άργειοι και ένας Σπαρτιάτης.

Οι δύο πρώτοι επέστρεψαν στην πόλη τους ανακηρύσσοντας τους εαυτούς τους νικητές, ενώ ο Σπαρτιάτης έμεινε και έστησε τρόπαιο, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του νικητή, με το σκεπτικό ότι έμεινε κύριος του πεδίου της μάχης.

Αντίστοιχες προσυνενοημένες μονομαχίες, συνέβαιναν και στην  Ομηρική Εποχή μεταξύ των Αχαιών και των Τρώων, αλλά και πριν το 1821 μεταξύ Ελλήνων, Αλβανών και Τούρκων.

Τόσο ο Σπαρτιάτης Λύσανδρος, όσο και ο πατέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου Φίλιππος ο Β’, έστησαν τα αγάλματα των εαυτών τους, μαζί με αυτά των δώδεκα θεών του Ολύμπου.

Η ήττα και ο θάνατος του Λυσάνδρου, ο οποίος δεν περίμενε τον βασιλιά Παυσανία τον Β’ με τις ενισχύσεις του, αλλά επιτέθηκε στους Θηβαίους για να πάρει μονός του όλη την δόξα και σκοτώθηκε, θυμίζει κατά πολύ την ήττα και ο θάνατο του Ουάλης στην Ανδριανούπολη.

Και αυτός δεν περίμενε τον βασιλιά Συναυτοκράτορα Γρατιανό με τις ενισχύσεις του, αλλά επιτέθηκε στους Γότθους για να πάρει μονός του όλη την δόξα και σκοτώθηκε.

Κατά αντίστοιχο τρόπο και ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Κλεόμβροτος δεν περίμενε στα Λεύκτρα τις ενισχύσεις των Αθηναίων, αλλά επιτέθηκε στους Θηβαίους για να πάρει μονός του όλη την δόξα, με αποτέλεσμα να ηττηθεί και να σκοτωθεί.

Επίσης, στα Λεύκτρα, η απόκρουση του Σπαρτιατικού ιππικού στην αρχή της μάχης από το Θηβαϊκό, είχε ως αποτέλεσμα αυτό να υποχωρήσει και να πέσει πάνω στις γραμμές των Σπαρτιατών και να αναστατώσει για ένα διάστημα την ισχύ της Σπαρτιάτικης Φάλαγγας και εκείνη ακριβώς την στιγμή εκμεταλλεύτηκε ο Επαμεινώνδας και επιτέθηκε στην αποδιοργανωμένη Σπαρτιατική Φάλαγγα για να την νικήσει.

Αντίστοιχα, και στην μάχη της Ζάμα, η απόκρουση των Καρχηδονιακών Ελεφάντων στην αρχή της μάχης από τους Ρωμαίους, είχε ως αποτέλεσμα αυτοί να υποχωρήσουν και να πέσουν πάνω στις γραμμές των Καρχηδονίων και να αναστατώσουν για ένα διάστημα την ισχύ τους και εκείνη ακριβώς την στιγμή εκμεταλλεύτηκε ο Σκιπίωνας ο Αφρικανός και επιτέθηκε στην αποδιοργανωμένη Καρχηδονιακή Φάλαγγα για να την νικήσει.

Η κατάληψη της Καδμήις (το αρχικό όνομα της Θήβας), καθώς και της υπόλοιπης Βοιωτίας από το φύλο των Βολιωτών, έγινε λόγω της μεγάλης πίεσης που δέχθηκαν αυτοί από τους Θεσσαλούς στην Θεσσαλία, στην οποία οι Βοιωτοί κατοικούσαν αρχικά και μετακινήθηκαν στην συνέχεια και κατέλαβαν την Βοιωτία για να μην γίνουν σκλάβοι των Θεσσαλών που κατέλαβαν τα εδάφη τους.

Αντίστοιχα, η κατάληψη μεγάλου μέρους της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τα γερμανικά φυλά (π.χ. Γότθων, Βάνδαλων κ.λ.π.) έγινε λόγω της μεγάλης πίεσης που δέχθηκαν αυτοί από τους Ούννους σε Ουκρανία και Γερμανία, στις οποίες αυτά κατοικούσαν αρχικά και μετακινήθηκαν στην συνέχεια και κατέλαβαν τα Ρωμαϊκά εδάφη για να μην γίνουν σκλάβοι των Ούννων που κατέλαβαν τα εδάφη τους.

Η πρόταση των Αθηναίων και άλλων Ελληνικών πόλεων για καταστροφή της Θήβας λόγω του μηδισμού της στους Περσικούς Πολέμους δεν έγινε δεκτή από τους Σπαρτιάτες, όπως και δεν έγινε δεκτή μετέπειτα από τους ίδιους και η πρόταση των Θηβαίων και των Κορινθίων για καταστροφή της Αθήνας μετά την ήττα της στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Αυτό έγινε και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, τόσο επειδή θεωρήθηκε τότε βάρβαρο από τους Σπαρτιάτες (αν και λίγο πριν την μάχη στα Λεύκτρα οι ίδιοι ήθελαν να καταστρέψουν πλήρως την Θήβα), αλλά και για να μην ισχυροποιηθούν οι σύμμαχοι της και ανεξαρτητοποιηθούν από αυτή και την συμμαχία της, μην έχοντας έναν «μπαμπούλα» και «δύναμη ισορροπίας», προκειμένου να τους κρατά στο «Σπαρτιατικό μαντρί».

Η Θήβα έδωσε άσυλο στους Αθηναίους εξόριστους με ηγέτη τον Θρασύβουλο που εκδίωξαν τους Τριάκοντα Τυράννους (με κύριο ηγέτη τους τον Κριτία) από την εξουσία, όπως ακριβώς μετέπειτα η Αθηνά έδωσε άσυλο στους Θηβαίους εξόριστους με ηγέτη τον Πελοπίδα που εκδίωξαν τους φιλαλάκωνες τυράννους της Θήβας (με κύριο ηγέτη τους τον Αρχία) από την εξουσία.

Ο Φαύλος, όπως και ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Β’, οι οποίοι και κληρονόμησαν την εξουσία στις πόλεις τους από τους συγγενείς τους (τον αδερφό του ο πρώτος και τον πατέρα του ο δεύτερος), έχασαν μετά από πραξικόπημα για ένα διάστημα την εξουσία και εξορίστηκαν.

Όμως στην συνέχεια, κατάφεραν να γυρίσουν με στρατό και να ανακαταλάβουν την εξουσία στην πόλη τους, όμως οι προσπάθειες και των δύο για επέκταση της ισχύς τους απέτυχαν και τελικά έφυγαν και οι δύο ύστερα από συμφωνία για πάντα από τις πόλεις τους, με τους ηγέτες που τους κέρδισαν (τον Φίλιππο τον Β’ ο Φαύλος και τον Τιμολέοντα ο Διονύσιος ο Β’).

Ένας Φράγκος ίδρυσε την Αγία Ρωμαίικη Αυτοκρατορία (ο Κάρολος ο Μέγας, αλλιώς Καρλομάγνος), ένας Φράγκος την διέλυσε (ο Ναπολέων ο Μέγας).΄

Και όπως ο Μέγας Αλέξανδρος μετά την κατάκτηση των Περσών χρησιμοποίησε πολλούς ηττημένους Πέρσες ευγενείς στην διοίκηση της υποταγμένης Περσίας και τους αντικατέστησε σταδιακά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χρησιμοποίησαν μετέπειτα και οι ΗΠΑ πολλούς χρησιμοποίησαν πολλούς ηττημένους Ναζί στην διοίκηση της υποταγμένης Γερμανίας και τους αντικατέστησε σταδιακά.

[Την πολιτική αυτή, έκαναν το μεγάλο λάθος να μην ακολουθήσουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CF%86%CF%85%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81/), αντίθετα διέλυσαν πλήρως τον τότε κρατικό μηχανισμό και εκδίωξαν πλήρως τους πρώην ηγέτες του Μπάαθ, με συνέπεια αυτοί να στραφούν εναντίον τους και να συμμαχήσουν με τους ισλαμιστές, κάτι που είχε καταστροφικά για τις ΗΠΑ αποτελέσματα].

Όταν η Σπαρτή, έπαψε να προστατεύει την ισοπολιτεία και να προστατεύει τους φτωχούς, όλος ο πλούτος του κράτους συγκεντρώθηκε στα χέρια μίας μικρής ελίτ, ενώ το κράτος παρήκμασε.

Ο δε ικανός εθνικός στρατός της κατέρρευσε και οι μισθοφόροι που χρησιμοποιήθηκαν στην θέση του δεν κατάφεραν να αντικαταστήσουν ποτέ αποτελεσματικά τον εθνικό στρατό, η πολιτεία έχανε συνεχώς εδάφη και τέλος, μετά από την αποτυχία ανορθωτικών προσπαθειών (π.χ. Άγης Δ’ και Κλεομένης Γ’) αυτό τελικά υποτάχτηκε στους Αχαιούς.

Αντίστοιχα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορια, έπαψε να προστατεύει την ισοπολιτεία και να προστατεύει τους φτωχούς, όλος ο πλούτος του κράτους συγκεντρώθηκε στα χέρια μίας μικρής ελίτ, ενώ το κράτος παρήκμασε.

Ο δε ικανός εθνικός στρατός των ηρωικών και ικανών Ακριτών της κατέρρευσε και οι μισθοφόροι που χρησιμοποιήθηκαν στην θέση τους δεν κατάφεραν να αντικαταστήσουν ποτέ αποτελεσματικά τον εθνικό στρατό, το κράτος έχανε συνεχώς εδάφη και τέλος, μετά από την αποτυχία ανορθωτικών προσπαθειών (π.χ. Κομνηνοί, Λασκαρίδες) αυτό τελικά υποτάχτηκε στους Οθωμανούς Τούρκους.

Δήλωση μετάνοιας ζήτησαν οι Έφοροι από τον ηττημένο βασιλιά Άγη τον Δ’, δήλωση μετάνοιας ζητούσαν και πολλά απολυταρχικά κράτη στην διάρκεια του 20^ου Αιώνα (κομμουνιστικά και φασιστικά) από τους αντιπάλους τους.

Μαζί με τον Σπαρτιάτη βασιλιά Άγη τον Δ’, σκοτώθηκαν και η μητέρα του και η γιαγιά του, όπως και με την θανάτωση του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Σεβήρου, σκοτώθηκαν και η μητέρα του και η γιαγιά του.

Ως πρώτος Σουλτάνος με το όνομα αυτό, καθώς και πρώτος γενικά μουσουλμάνος Χαλίφης-Σουλτάνος για κάποιους από τους Τούρκους, θεωρείται ο προφήτης των Αράβων Μωάμεθ, ενώ ως τελευταίο Χαλίφη-Σουλτάνο (και με τις δύο αυτές ιδιότητες μαζί), οι ίδιοι θεωρούν τον Μωάμεθ τον ΣΤ’, ο οποίος έφερε το ίδιο ακριβώς όνομα.

Στην ισλαμική Επανάσταση του 1979 στο Ιράν έλαβε μέρος στις διαμαρτυρίες το 10% του Ιρανικού λαού, ενώ στην Γαλλική Επανάσταση του 1789 μόλις το 1%.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ χρησιμοποίησαν στις μυστικές υπηρεσίες τους πολλά μέλη της Γκεστάπο, όπως ακριβώς έκανε και με τα μέλη της SHAVAK του Σάχη ο Χομεϊνί όταν κατέλαβε το 1979 την εξουσία στο Ιράν.

Τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και ο Μέγας Ναπολέοντας, είχαν και επιστημονικό προσανατολισμό στις κατακτήσεις τους, ενώ και οι δυο ήθελαν να διασχίσουν τον Ινδικό Ωκεανό και πέραν αυτού, για να διευρύνουν τις γνώσεις τους.

Τόσο ο Αλέξανδρος ο Α’ του Βασίλειου της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, όπως και οι Σπαρτιάτες επί βασιλείας του Κλεομένη του Α’, άλλα και οι Αθηναίοι επί Μιλτιάδη, δολοφονήσαν τους Πέρσες πρέσβεις.

Σε πολύ επιτυχή εφαρμογή της τακτικής του «Διαιρεί και Βασίλευε», προχωρήσαν ιστορικά επιτυχώς, τόσο οι Πέρσες, όσο και οι Ρωμαίοι, όπως και οι Άγγλοι και οι ΗΠΑ μετέπειτα.

Γνωστοί για την μήνι τους ήταν ιστορικά, οι συγγενείς μεταξύ τους Αχιλλέας, Μέγας Αλέξανδρος, καθώς και ο Πύρρος της Ηπείρου.

Τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και οι Σελευκίδες, αλλά και οι Πτολεμαίου και οι Ρωμαίοι, μαζί με τις αποικιοκρατικές δυνάμεις του 19^ου Αιώνα, είχαν δημιουργήσει έναν μικτό στρατό, αποτελούμενο και από στρατιώτες προερχόμενοι από τα εδάφη που είχαν καταλάβει.

Σε ίδρυση πόλεων, προχώρησαν τόσο ο Φίλιππος ο Β’ της Μακεδονίας, όπως επίσης και ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά και οι Σελευκίδες.

Ηγέτες του Παναραβισμού, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να γίνουν τόσο ο Νάσερ της Αίγυπτου, όπως και ο Άσαντ της Συρίας, ο Σαντάμ του Ιράκ, καθώς και ο Καντάφι της Λιβύης (ο οποίος παράλληλα προσπάθησε να γίνει ανεπιτυχώς επίσης και ηγέτης του Παναφρικανισμού).  

Την Σάρισα, εκτός από την Ελλάδα, την χρησιμοποίησαν μετέπειτα και οι Ελβετοί μισθοφόροι και οι Γερμανοί Λάνσκχεντ τον Μεσαίωνα, οι Σκωτσέζοι με τα Σκίλτρον, αλλά επίσης και στην Βυζαντινη Αυτοκρατορια.

Η Ισπανία, έγινε «πειραματικό πεδίο» για στρατιωτικές τακτικές, τόσο για τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό, όσο και για τους Γερμανούς μετέπειτα στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Τόσο ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου, όσο και ο Αννίβας μετέπειτα, σε κάθε μάχη που κέρδιζαν έχαναν πολύ στρατό, τον οποίο ήταν πολύ δύσκολο να αναπληρώσουν.

Ο Ρωμαίος Πόπλιος Βέδιος Πόλιος, έριχνε τους απείθαρχους δούλους του σε σμέρνες για να τους φανέ, όπως πολλές Αφρικάνικες φυλές και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι έκαναν το ίδιο σε απείθαρχους δούλους, ρίχνοντας τους στους Κροκοδείλους.

Στο Κοινό των Ελλήνων ή αλλιώς την Συμμαχία της Κορίνθου, την οποια ίδρυσε ο Φίλιππος ο Βατής Μακεδονίας, όπως και στην Β’ Αθηναϊκή Συμμαχία, οι ηγέτες αυτών (Φίλλιπος ο Β’ και οι Αθηναίοι), ήταν παράλληλα και μέλη της συμμαχίας αυτής, αλλά σύμμαχοι των μελών της ξεχωριστά.

Αυτό συνέβαινε διότι αν ήταν όπως όλα τα υπόλοιπα μέλη της συμμαχιών αυτών θα υποχρεούταν να υποστούν τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις αυτών, και έτσι δεν έγιναν πλήρη μέλη αυτών, με σκοπό όταν θέλουν να μπορούν να τις αποφύγουν, παρόλο που οι ίδιοι ελέγχαν την πλειοψηφία των μελών τους.

Η δε Συμμαχία της Κορίνθου, ιδρύθηκε δύο φορες για πόλεμο εναντίον των Περσών, μία το 480 π.Χ., και μία το 337 π.Χ.

Κοινή Ειρήνη στην Ελλάδα, συνήθη τόσο το 386 π.Χ. από τους Πέρσες, όσο και το 337 π.Χ. από τον βασιλιά Φίλιππο τον Β’.

Ο Δημοσθένης, κατηγορούσε την Πυθία ότι είχε «Φιλιππίσει», όπως παλαιοτέρα είχε (όντως) «μηδίσει», αν και ο ίδιος είχε λάβει ως δωροδοκία χρήματα από τους Πέρσες (δηλαδή είχε «μηδίσει» και αυτός) και πρότεινε, τάχα παριστάνοντας τον «Αθηναίο πατριώτη», να συμμαχήσουν οι Αθηναίο και οι Πέρσες ενάντια στους Μακεδόνες, οι οποίοι ήθελαν να ενώσουν την Ελλάδα.

Με τα χρήματα δε των Περσών, οι Αθηναίοι θα χρηματοδοτούσαν επαναστάσεις Ελληνικών πόλεων ενάντια στον Φίλιππο τον Β’ και τον Μέγα Αλέξανδρο, με στόχο να μην ενωθούν ποτέ οι Έλληνες και κινδυνεύσουν οι ίδιοι από μία επίθεση εναντίον τους.

Οι Αθηναίο αφιέρωσαν 300 πανοπλίες Περσών που κέρδισαν στην μάχη των Πλαταιών στους Δελφούς, όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος αφιέρωσε 300 πανοπλίες των Περσών μετά την νίκη του στην μάχη της Ισσού.

Τόσο ο Φίλιππος ο Β’, όπως και ο γιος του ο Μέγας Αλέξανδρος, λάτρευαν το κυνήγι, όπως έκαναν επίσης και οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, καθώς και οι ηγέτες της Δυτικής Μεσαιωνικής Ευρώπης.

Τόσο ο Φίλιππος ο Β’ της Μακεδονίας, όσο και ο Πέρσης στρατηγός Μαρδόνιος, δέχτηκαν στην Θράκη αιφνιδιαστική επίθεση (από τους Θράκες και τους Παίονες αντίστοιχα), την οποια απέκρουσαν με πολύ δυσκολία και πολλές απώλειες.

Τόσο ο Φίλλιπος ο Β’ της Μακεδονίας (αλλά και ο γιος του, ο Μέγας Αλέξανδρος), όσο και ο Τιμολέοντας των Συρακουσών, ήθελαν να ενώσουν τις Ελληνικές πόλεις (της κυρίως Ελλάδας και της Μικράς Ασίας, καθώς και της Σικελίας αντίστοιχα), και να εκδιώξουν από αυτές εντελώς τους τυράννους τους (Πέρσες και Καρχηδονίους αντίστοιχα).

Δολοφονία ενός ηγέτη στην ιστορια και για προσωπική προσβολή (σεξουαλική κυρίων), συνέβη τόσο με την εξόντωση του Ίππαρχου στην Αθήνα από τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, όσο και για την μη τιμωρία μίας αντίστοιχης προσβολής (από τον Άτταλο προς τον Παυσανία), την οποια δεν τιμώρησε ο βασιλιάς Φίλιππος ο Β’, και για τον λόγο αυτό ο Παυσανίας τον δολοφόνησε.

Δηλητηρίαση Περσών βασιλιάδων έγινε τόσο στον βασιλιά αυτών Αρταξέρξη του Γ’ και Άρση, μαζί και όλα των παιδιών τους,

Τόσο ο Φίλλιπος ο Β’, όπως και ο γιος του, ο Μέγας Αλέξανδρος, κατέλυσαν τα τυραννικά καθεστώτα στις πόλεις της Μικράς Ασίας και της Θεσσαλίας που κατέλαβαν και τα αντικατέστησαν με δημοκρατικά (το ίδιο έπραξε και πριν από αυτούς για πολιτικούς λογούς και ο Πέρσης στρατηγός Μαρδόνιος).

Οι ολιγαρχικοί που πήραν την εξουσία στις πόλεις της Ευβοίας τα έτη 343-342 π.Χ., και πήραν για να την διατηρήσουν πολλά φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των αγροτών, όπως έκανε μετέπειτα και ο Ρώσος πρωθυπουργός Στολύπιν στην Ρωσία.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, έστελνε στον Αριστοτέλη όλα τα φυτά που έβρισκε στην Μικρά Ασία, ο οποίος και τα φύτευε στην Αθήνα και για τον λόγο αυτό στις μέρες μας η Ελλάδα έχει άπειρα φυτά.

Ο Αντίπατρος ήταν αντιβασιλιάς τόσο στον Φίλιππο τον Β’, όσο και στον γιο του, τον Μέγα Αλέξανδρο.

Το 342 π.Χ., ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος ο Β’ και ο Πέρσης βασιλιάς Αρταξέρξης ο Γ’, συνήψαν ένα «Σύμφωνο μη επίθεσης» (το οποίο διήρκησε ως το 340 π.Χ.), και το οποίο έληξε όταν ο Αρταξέρξης το παραβίασε και κήρυξε πόλεμο στον Φίλιππο τον Β’.

Αντίστοιχα στον 20^ο Αιώνα,  το  1939, Χίτλερ και ο Στάλιν, συνήψαν ένα «Σύμφωνο μη επίθεσης» (το οποίο διήρκησε ως το 1941), και το οποίο έληξε όταν ο Χίτλερ το παραβίασε και κήρυξε πόλεμο στον Στάλιν.

Η δική για τους δολοφόνους του βασιλιά Φίλιππου του Β’ από τον γιο του, τον Μέγα Αλέξανδρο, έγινε με την παρουσία του πτώματος του ενώπιον της Συνέλευσης, κατά αντίστοιχο τρόπο που ο τρελός πάπας της Ρώμης Στέφανος, έβαλε σε δίκη το πτώμα του προκάτοχου του (τον οποίο μισούσε) και το οποίο ξέθαψε και δίκασε, παρουσιάζοντας το σε θρόνο ενώπιον του Δικαστηρίου.

Υπήρξαν δίδυμα ηγετικών προσωπικοτήτων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκ των οποίων πιο ισχυρό και διάσημο ήταν αρχικά το δεύτερο και μετά το πρώτο, όπως των Μουσολίνι-Χίτλερ και Τσόρτσιλ-Ρούζβελτ.

Στην Κίνα στις μέρες μας, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη (Η Κίνα, το νέο Βυζάντιο;), οι Χριστιανοί στην Κίνα αυξάνονται με ρυθμό 6,5% ετησίως, και αυτή την στιγμή αριθμούν εκατό εκατομμύρια στην Κίνα, κυρίως προτεστάντες και οι καθολικοί.

Αν συνηχήσει αυτή η αύξηση με τον ίδιο ρυθμό, το 2030, η Κίνα θα έχει σχεδόν 250 εκατομμύρια Χριστιανούς και θα είναι το κράτος με τον μεγαλύτερο Χριστιανικό πληθυσμό σε όλο τον κόσμο.

Η δε πρώτη σύγχρονη Χριστιανική κοινότητα στην Κίνα, ήταν αυτή των Ορθοδόξων το 1685. Από τότε, οι Χριστιανοί έχουν δεχτεί πολλούς διωγμούς (από την Αυτοκράτειρα Τσε Χι, τους Μπόξερ και τους κομμουνιστές διάδοχους του «κόκκινου Αυτοκράτορα» Μάο και φυσικά και τον ίδιο), όπως ακριβώς και οι Χριστιανοί των πρώτων Αιώνων από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους, οι οποίοι είχαν αντίστοιχη προσωπολατρία του Αυτοκράτορα με αυτή των κομμουνιστών.

Παράλληλα, στην Κίνα οι Χριστιανοί είχαν μία μικρή μόνο ανοχή από αιρετικούς-ειδωλολάτρες-συγκρητιστές λάτρεις ταυτόχρονα, κυρίως των Τάιπινγκ του Χονγκ Ξι Χουάν (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-isis-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84/, https://www.hereticalideas.gr/2019/06/eksegersi-ton-taiping.html), όπως και οι Χριστιανοί στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τους συγκρητιστές ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες, Φίλιππο τον Άραβα και Αλέξανδρο Σεβήρο (https://en.wikipedia.org/wiki/Severus_Alexander#Death).

Λέγεται δε ότι αν οι ηγέτες της σύγχρονης Κίνας (ως «νέοι Μεγάλοι Κωνσταντίνοι»), διαπιστώσουν ότι ο Χριστιανισμός θα είναι μακροπρόθεσμα το μέλλον της Κίνας, ή και για προσωπικούς λογούς όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος (χάρις στο γνωστό θαύμα της θέασης του Χριστιανικού Σταυρού στον Ουρανό από τον ίδιο και τον στρατό του), τότε ίσως όπως και αυτός να προσπαθήσουν να επεκτείνουν ευκολότερα την επιρροή και επικράτηση αυτού.

Προσαρμόζοντας για τον λόγο αυτό, τόσο την ιδεολογία τους, όσο και τις διοικητικές αρχές της Χριστιανής Εκκλησίας, όσο τον δυνατόν περισσότερο στην πραγματικότητα της σύγχρονης Κίνας.

Και επιλέγοντας για τον λόγο αυτό, ένα Χριστιανικό δόγμα, το οποίο να σέβεται την κυριαρχία του κράτους και είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στον πολιτισμό της Κίνας, χωρίς ξένες επιρροές (π.χ. οι καθολικοί είναι υπόλογοι στον πάπα της Ρώμης, ή οι προτεστάντες σε ΗΠΑ-Δυτική Ευρώπη), το οποίο στις μέρες μας είναι καθαρά μόνο η Ορθοδοξία μας.    

Ο δε νυν Τούρκος «Σουλτάνος» Ερντογάν, προσπαθεί, όπως οι Τούρκοι πριν και επί Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή κατέκτησαν την Βυζαντινη Αυτοκρατορια με τον στρατό τους και τους πολέμους εναντίον του και να κάνει ακριβώς το ίδιο εις βάρος της πατρίδας μας στις μέρες μας.

Στέλνοντας όμως αυτή την φορά, εκατοντάδες χιλιάδες ισλαμιστές λαθρομετανάστες που στέλνει στην πατρίδα μας (οι οποίοι είναι απολυτά πιστοί στον ίδιο), την φυσική συνεχεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για να την κατακτήσουν ξανά αυτή την φορά με την μάζα και τις συνεχείς γεννήσεις τους, και όχι μόνο με τα όπλα (αν χρειαστεί). 

Υπήρξαν ιστορικά και μονομαχίες ηγετών σε πολεμικές εκστρατείες, οπού η νίκη του ενός και ο θάνατος του αλλού σε αυτές, βοήθησε σημαντικά στον καθορισμό του τελικού αποτελέσματος της μάχης, όπως π.χ. η νίκη του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηράκλειου κατά του Πέρση Αρχιστράτηγου Ραζάτη, καθώς και η νίκη του Φράγκου ηγεμόνα Κάρολου Μαρτέλου κατά του Άραβα Αρχιστράτηγου Αμπντ-Ραχμάν.

Ο δε ήρωας του Ντον μπας, Ιγκόρ Γκιρκίν Στρεκλόφ, παρομοίασε τα αποτελέσματα της δράσης του στην περιοχή αυτή (δηλαδή να πάει εκεί ως εθελοντής για να απελευθερώσει τους υπόδουλους αδερφούς του από την γενοκτονία των φιλοδυτικών νεοναζιστών του Κίεβου), με τα αποτελέσματα της δολοφονίας από τον Πρίντσιπ του Αυστριακού Αρχιδούκα Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στο Σεράγεβο.

Και όπως η δολοφονία αυτή είχε ως αποτέλεσμα την εμπλοκή στην περιοχή της Αυστρίας, της Σερβίας, και των συμμάχων τους και τελικά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο τέλος του οποίου η Βοσνία απελευθερώθηκε και ενσωματώθηκε στην Σερβία, κατά αντίστοιχο τρόπο η εμπλοκή του Στρεκλόφ στο Ντονμπάς, «ανάγκασε» κατά τα λεγόμενα του ιδίου τον Πούτιν να επέμβει στην Ανατολική Ουκρανία και να απελευθερώσει πολλές Ρωσικές περιοχές (π.χ. Κριμαία, Ντόνιεσκ, Λουγκάνσκ), οι οποίες απειλούταν με γενοκτονία από το Κίεβο.

Ο δε ηρωικός στρατηγός Κατσιμήτρος στον πόλεμο του 1940 ενάντια στους Ιταλούς, τους παίδευσε κατά τον ίδιο τρόπο στην μάχη του Καλπάκι-Καλαμά, με τον οποίο στην Αρχαιότητα ο ηρωικός στρατηγός Μιλτιάδης παίδευσε τους Πέρσες στον Μαραθώνα (https://www.triklopodia.gr/28-%ce%bf%ce%ba%cf%84%cf%89%ce%b2%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-1940-%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b4%ce%b5%cf%85/).

Τόσο ο ηρωικός Ταγματάρχης Βελισαρίου, όσο και ο εξίσου ηρωικός στρατηγός Κατσιμήτρος, έκαναν δήθεν «ανυπακοή» στις διαταγές των ανωτέρων τους (αν και στην πραγματικότητα αυτοί τους είχαν δώσει το ελεύθερο να δράσουν ανάλογα με τις περιστάσεις), και οδηγήσαν τον Ελληνικό στρατό στην νίκη κατά των εχθρών του.

Η δε άγρια στάση των επαναστατών του «Νίκα» καταπνίγηκε εξίσου βίαια από τον κυβερνητικό στρατό, όπως ακριβώς καταπνίγηκε και το πραξικόπημα-εξέγερση των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο.

Παράλληλα, το κάψιμο της Πόλης στην «Στάση του Νίκα», θυμιζει αρκετά και το κάψιμο της Αθήνας το 2008, με την διαφορά όμως ότι στην περίπτωση αυτή, δεν επενέβη ο στρατός.

Στην δε «Στάση του Νίκα», τα αίτια της ήταν κυρίως φορολογικά και πολιτικά, όπως συνέβη αργότερα στην Γαλλική Επανάσταση, καθώς και πολλές άλλες Επαναστάσεις πριν ή μετά από αυτήν.

Οι δε Δήμοι στην Βυζαντινη Αυτοκρατορια (Γαλάζιοι, Πράσινοι, Λευκοί και Κοκκίνοι), οι οποίες υποστήριζαν συγκείμενες ομάδες και ιππείς στις αρματοδρομίες (η Φόρμουλα Ένα της εποχής), ήταν κάτι σαν τους συλλόγους οπαδών ποδοσφαίρου σήμερα και των οργανώσεων πολιτικών κομμάτων.

Και αυτοί είχαν αντιπαλότητες, και λεγόμενοι «Αιώνιοι αντιπάλοι» και χτυπιόταν πολλές φορες μέχρι θανάτου μεταξύ τους (όπως και οι Χούλιγκαν στις μέρες μας) και πολλές φορες καθοδηγούταν υπόγεια από αριστοκράτες, οι οποίοι υποστήριζαν ή αντιμαχόταν τον Αυτοκράτορα (όπως πολλές ποδοσφαιρικές ομάδες στις μέρες μας καθοδηγούνται από επιχειρηματίες, οι οποίοι πολλές φορες υποστηρίζουν ή αντιμάχονται διαφορετικές κυβερνήσεις).

Η αιχμαλωσία του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιωαννη του Ε’ του Παλαιολόγου από τους Βουλγάρους και η μετέπειτα απελευθέρωση του, θυμιζει κατά πολύ την αιχμαλωσία του Άγγλου βασιλιά Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου από τους Αυστριακούς και η μετέπειτα απελευθέρωση του.

Το Σώμα των Αρχοντόπουλων στην Βυζαντινη Αυτοκρατορια, αποκαλούνταν από πολλούς ιστορικούς ως η «Λεγεώνα της Τιμής στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία».

Το τύλωμα των Βυζαντινών στρατιωτών στην μάχη του Γιαρμούκ ενάντια στους Άραβες, θυμιζει κατά πολύ το τύλωμα των εχθρών του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μέγα, στην μάχη του Φρίγδου.

Οι Γνωστικοί αρχικά, όπως μετέπειτα οι Μανιχαίοι, οι Παυλικιανοί, οι Βογομίλοι, οι Καθαροί, οι προτεστάντες και οι Μασώνοι, αντιμάχονταν βίαια τον Χριστιανισμό, δεν παραδεχόταν την Παλαιά Διαθήκη (όπως και πολλοί δήθεν «Ελληνολάτρες» σήμερα-http://alophx.blogspot.com/2019/09/blog-post_22.html), τις Εικόνες, τους Αγίους, τον Σταυρό, τα Άγια Λείψανα, ενώ αντιμαχόταν και την Εκκλησία και το κράτος, συμμαχώντας παράλληλα και με τους εχθρούς του.

Ο δε Μπαγκάντι, είχε το ίδιο τέλος με τον ηγέτη των Τάιπινγκ (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-isis-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84/), όπως και τον Χίτλερ (δηλαδή αυτοκτόνησε όπως και αυτοί), ενώ οι οργανώσεις τους διαλύθηκαν, ενώ οι διάδοχοι τους αυτοκτόνησαν ή εξοντώθηκαν (το ίδιο πιθανώς θα συμβεί και με τους διάδοχους του Μπαγκάντι).

Τόσο ο Διγενής, όσο και ο Γαζής είχαν πολλές ιστορικές ομοιότητες (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7/).

Η δε Κίνα σφετερίστηκε τόσο την Μογγολική ιστορια και τον Τζένκινς Χαν, όπως ακριβώς και τα Σκόπια την Ελληνικής και τον Μέγα Αλέξανδρο (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html).

Ο Αλκιβιάδης, όπως και ο Τραμπ ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, βιός, θρασύς, φιλοπόλεμος, και με πολλά σεξουαλικά σκάνδαλα και κακούς τρόπους προς τις γυναίκες.

Η ιστορια του ιδρυτή των Σελτζούκων Τούρκων (ο Τογκρούλ και ο Οσμάν αντίστοιχα), όπως και των Οθωμανών μετέπειτα, ένωσαν μέσω πολέμων τους Τούρκους υπό την ηγεσία τους, έγιναν ηγέτες ηγεμονιών και κήρυξαν τζιχάνγτ επιτιθέμενοι προς την Δύση και τους Ορθόδοξους Βυζαντινούς, ενώ αρχικά και οι δύο ήταν μισθοφόροι ισχυρότερων ηγετών.

Τόσο ο Ραμσής ο Β’ ο Μέγας, όσο και ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, έγιναν διάδοχοι του Θρόνου μετρά τον θάνατο των μεγαλύτερων αδερφών τους.

Το «ΟΧΙ» των Ελλήνων το 1940 ενάντια στους Ιταλούς, ήταν σαν το «ΟΧΙ» του βασιλιά Λεωνίδα στους Πέρσες, καθώς και του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μαρκιανού ενάντια στον Αττίλα.

Ο δε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με τον ηρωικό θάνατο του, δικαίωσε την φράση της Αυτοκράτειράς Θεοδώρας, που έλεγε ότι «Είναι καλό εντάφιο η βασίλεια».

Ο Μέγας Δούκας Νοταράς, είδε την εκτέλεση των παιδιών του πριν την εκτέλεση του ιδίου, όπως και ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, Δαβίδ ο Β’ ο ΜεγαλοΚομνηνός.

Ο Ούγγρος μηχανικός Ουρβανός, σκοτώθηκε από έκρηξη των βομβών των κανονιών που έφτιαχνε στον Μωάμεθ τον Β’ τον Πορθητή, όπως ακριβώς και ο Γκιλοτίνα εκτελέστηκε από την Γκιλοτίνα που ο ίδιος δημιούργησε (και στις δύο αυτές περιπτώσεις φαίνεται ότι ισχύει απολυτά η λαϊκή φράση: «Το κακό που έκανες, θα είναι αυτό που θα σε καταστρέψει στο τέλος»).

Σε πολλά δε σύγχρονα κινήματα διαμαρτυρίας ή αναρχικών κατά του κράτους, των πλουσίων και των τράπεζων, πολλοί διαδηλωτές φορούν μάσκες από διάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπως των «V for Vendetta», «La Casa De Chapel» και «Τζόκερ».

Fake news χρησιμοποιούταν τόσο στον πόλεμο του 1940 (https://www.in.gr/2019/10/28/plus/features/28i-oktovriou-1940-ta-fake-news-tis-epoxis-pou-xrisimopoiisan-oi-italoi/), όσο και στην εποχή μας.

Οι δε Ζωροάστρες Πέρσες, υποστηρίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος καταπίεσε την πιστή τους, έκαψε τα Ιερά τους, το Ιερό τους βιβλίο την Αβέδα και εξόντωσε τους ιερείς τους, επειδή καλούσαν τον λαό τους σε αντίσταση εναντίον του (ενώ και κάποιοι Αιγύπτιοι καλούσαν τους Έλληνες ως «Δαίμονες με μακριά μαλλιά», όπως και κάποιοι Εβραίοι).

Όμως, είτε συνέβη αυτό το γεγονός που αυτοί αναφέρουν, είτε όχι, το μόνο βέβαιο είναι ότι η πιστή του συνέχισε να υπάρχει και να είναι πλειοψηφική στον Περσικό λαό, και όταν οι Πάρθοι κατέλαβαν την περιοχή από τους Σελευκίδες την ασπάστηκαν.

[Αν δε συνέβη ποτέ τέτοιος διωγμός, θα πραγματοποιήθηκε μόνο για τους εχθρικούς για τον Μέγα Αλέξανδρο ιερείς, όχι φυσικά για όλους, μιας και ο ίδιος ήταν έξυπνος πολιτικός και δεν θα ήθελε να προκαλέσει πλήρη θρησκευτικό πόλεμο εναντίον του στην περιοχή, προκαλώντας τους γηγενείς, προσβάλοντας την πιστή τους και καταστρέφοντας όλους τους ιερούς τους χώρους, ίσως μόνο αυτούς που προέβαλαν αντίσταση].

Όταν δε οι Πέρσες απελευθερώθηκαν από τους Πάρθους, και ίδρυσαν την δυναστεία των Σασσανιδών, ανακήρυξαν ξανά τον Ζωροαστρισμό επίσημη θρησκεία του κράτους τους.

Όμως, όταν οι Άραβες κατέλαβαν την περιοχή, εξαπέλυσαν επίθεση και κατέλαβαν την Περσία, εξαφάνισαν με την βία σχεδόν πλήρως την Ζωροαστρική θρησκεία, και στις μέρες μας στην σύγχρονη Περσία, στο Ιράν, υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες Ζωροάστρες σε σύνολο πολλών δεκάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων.

Για κάποιους άλλους αναλυτές, οι Έλληνες και οι Πέρσες, έχουν και κάποιες ιστορικές ομοιότητες ως λαοί, αφού κατά αυτούς, στην αρχή ήταν και οι δύο νομαδικές φυλές, οι οποίες μετανάστευσαν από τον Βορρά πριν από χιλιάδες χρόνια, η μία προς το Ιρανικό υψίπεδο και η άλλη προς την Βαλκανική χερσόνησο και την Μεσόγειο.

Οι ιστορικοί ονόμασαν τους πρώτους Πέρσες ή Ιρανούς και τους άλλους Έλληνες. Και οι δύο φυλές που δημιούργησαν τον δικό τους πολιτισμό, αφομοιώνοντας αυτόχθονα στοιχεία σε μια περίοδο 2.000 ετών και πλέον.

Οι μεν δωδεκαθεϊστές Έλληνες εκχριστιανίστηκαν (ειρηνικά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους χάρις στους διωγμούς και τα μαρτύρια των πρώτων Χριστιανών), οι δε Ζωροάστρες Πέρσες εξισλαμίστηκαν (με την βία από τους Άραβες μουσουλμάνους).

Οι δε Έλληνες και Πέρσες, πορεύτηκαν παράλληλα ιστορικά, συναντήθηκαν αρχικά στα παράλια της Μικράς Ασίας, συγκρούστηκαν σε πολέμους, κυριάρχησε ο ένας έναντι του άλλου, συνυπήρξαν, αφομοίωσαν πολλά ξένα προς αυτούς πολιτισμικά στοιχεία - αφού υπέστησαν εισβολές και τελικά ανεξαρτητοποιήθηκαν, δίνοντας τη σημερινή μορφή στη χώρα τους.

Η μεν Ελλάδα ανήκει τώρα στην Δύση, ως μέλος της Ε.Ε. (κατ’ άλλους στην Ανατολή και κατ’ άλλους σε μία «Ενδιάμεση Περιοχή»), το δε Ιράν δεσπόζει στην Μέση Ανατολή, ως μια ανεξάρτητη ισλαμική δημοκρατία.

Τέλος, τόσο οι Πέρσες, όσο και οι Έλληνες, υπέστησαν εκατονταετίες μουσουλμανικού ζυγού (από τους Άραβες και τους Τούρκους αντίστοιχα).

Υπήρξαν επίσης ιστορικά και πολλοί ηγέτες και κράτη, οι οποίοι υποστήριξαν ότι είναι οι ηγέτες διάδοχοι Ρώμης και Αυτοκρατορίας της, τόσο νόμιμα, όσο και με σφετερισμό.

Οι δε Νόμιμοι διδάχοι της Α’ Ρώμης, θεωρούνται η Β’ Ρώμη (η Κωνσταντινούπολη-Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τόσο θρησκευτικά ως τις μέρες μας και πολιτικά ως το 1453, ενώ νόμιμος διάδοχος της σήμερα είναι η πατρίδα μας η Ελλάδα), καθώς Γ’ Ρώμη (μόνο πολιτικά όμως η Ρωσική Αυτοκρατορία ως το 1917).

Στους δε ψευδείς και σφετεριστές διάδοχους της Ρώμης και των Καισάρων, συμπεριλαμβάνεται ο πάπας της Ρώμης, η Βενετιά, οι Μεσαιωνικές Βουλγαρία και Σερβία (των οποίων οι ηγέτες αυτοανακηρύχτηκαν δήθεν «Καίσαρες» και η Ελβετία.

Και επίσης οι σύγχρονες ΗΠΑ (ως δήθεν «Τέταρτη Ρώμη»), η Μεγάλη Βρετανία (λόγω ίδρυσης από Ρωμαίους Λονδίνου), η Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Α’ Ράιχ) λόγω Καρλομάγνου (όπως και τα Β’, Γ’ και Δ’ Ράιχ-ΕΕ-https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B5/), όπως και διάδοχα κράτη της (Αυστροουγγαρία, Αυστρία, Ουγγαρία).

Τέλος το ίδιο σφετεριστές θεωρούνται και οι βασιλικές Ισπανία και Γαλλία (λόγω πώλησης δικαιωμάτων του Βυζαντινού Θρόνου στους ηγέτες τους από Θωμά Παλαιολόγο), η Ναπολεόντεια Γαλλία, η φασιστική Ιταλια, η σύγχρονή Ιταλια, η Ρωσία, καθώς και η ΕΕ και η Γερμανία.

Τόσο ο Θεμιστοκλής, όσο και ο Παυσανίας (ο νικητής της Σαλαμίνας, καθώς και των Πλαταιών αντίστοιχα), κατηγορήθηκαν και οι δύο (λανθασμένα και ψευδώς) για δήθεν φιλομηδισμό.

Στην πραγματικότητα, και οι δύο ήταν ισχυρές προσωπικότητες, οι οποίες ήθελαν να ενώσουν την Ελλάδα υπό την ηγεσία των πόλεων τους και να εκστρατεύσουν ενάντια στους Πέρσες.

Και αυτοί, όπως και πολλοί Έλληνες αρχηγοί στην Αρχαιότητα (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_98.html), κατηγορήθηκαν για αυταρχικότητα, ανηλεή φιλοδοξία, ότι δωροδοκούσαν και δωροδοκούταν, ότι συνωμοτούσαν, ότι έλεγαν ψέματα, ότι απέκτησαν περιουσία από τα αξιώματα τους.

Παράλληλα, ο Θεμιστοκλής, έδινε χρήματα στον κόσμο για να τον ψηφίσουν και διόρισε σε καίριες κρατικές θέσεις οπαδούς του όταν είχε την εξουσία, και παράλληλα έκανε τους θήτες ναύτες του Αθηναϊκού στόλου και τους έδωσε μισθό για να κερδίσει την ψήφο τους.

Οι ΗΠΑ, στην περίπτωση του Μπαγκάντι, όπως και στου Μπιν Λάντεν, πήραν το πτώμα του μαζί τους, προκειμένου να του κάνουν έλεγχο DNA, ενώ παράλληλα δεν έδειξαν ποτέ το πτώμα του (τόσο ο Ομπάμα, όσο και ο Τραμπ), ενώ στην συνέχεια τα έριξαν και οι δύο στην θάλασσα (https://www.zougla.gr/kosmos/article/ipa-i-soros-tou-ampou-mpakr-al-mpagntanti-erif8i-sti-8alasa). 

Στην ιστορία, πολλοί δικτάτορες και τύραννοι, απολάμβαναν να παρακολουθούν και οι ίδιοι τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις των εχθρών τους (π.χ. ο Καλιγούλας, ο Νέρωνας, ο Χίτλερ, ο Μάο και ο Στάλιν) ή και να συμμετέχουν και οι ίδιοι σε αυτά (π.χ. ο Βλαντ Γ’ Τσέπες-Παλουκωτής Δράκουλας ή ο Πέτρος ο Μέγας).

Τόσο ο γνωστός πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Μπενίτο Κράξι, όπως και ο Δημοσθένης στην Αρχαία Αθήνα, εγκατέλειψαν τα κράτη τους (Ιταλία και Αθήνα), και αυτοεξορίστηκαν όταν συνειδητοποίησαν ότι θα καταδικαστούν για κατάχρηση δημοσίου χρήματος και δωροδοκία και κατέφυγαν για να γλυτώσουν την φυλακή σε άλλα κράτη (στην Τυνησία και την Πελοπόννησο αντίστοιχα).

Τόσο στο σύνταγμα διακυβέρνησης του Λιβάνου, όσο και στο σύστημα διακυβέρνησης του Ιράκ (δυτικής έμπνευσης και τα δύο), υπάρχει η πρόβλεψη ότι τα σημαντικότερα αξιώματα της χωράς (π.χ. του πρωθυπουργού, του Προέδρου της χωράς, καθώς και του Προέδρου του κοινοβουλίου), θα μοιράζονται μεταξύ των διάφορων θρησκευτικών (σουνίτες, σιίτες), καθώς και εθνικών (Αράβων, Κούρδων) ομάδων της χώρας αυτής.

Παρεμφερές σύστημα διακυβερνησάσης (και αυτό δυτικής έμπνευσης), ισχύει και στην περίπτωση της Βοσνίας, τόσο για τις εθνικές (Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι μουσουλμάνοι), όσο και για τις θρησκευτικές κοινότητες (Ορθόδοξοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι).

Η δε μυθική βασίλισσα Σεμίραμις λέγεται κατά μία εκδοχή ότι δολοφόνησε τον σύζυγο της, τον θρυλικό βασιλιά Νίνο (κατά άλλες εκδοχές, αυτός δολοφονήθηκε από άλλους στρατιώτες), και στην συνέχεια ανέλαβε ως αντιβασίλισσα του ανήλικου γιου της Νινύα.

Όταν αυτός ενηλικιώθηκε, βλέποντας ότι η φίλαρχη μητέρα του, δεν σκόπευε να του παραχωρήσει την εξουσία, έβαλε τελικά να την δολοφονήσουν, κάτι που πέτυχε ύστερα από πολλές αποτυχημένες απόπειρες, στις οποίες αρχικά η μητέρα του ξέφυγε.

Αντίστοιχα στην Αρχαία Ρώμη,  η Αγριππίνα η Νεότερη, δολοφόνησε τον σύζυγο της, τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο και στην συνέχεια ανέλαβε ως αντιβασίλισσα του ανήλικου γιου της Νέρωνα.

Όταν αυτός ενηλικιώθηκε, βλέποντας ότι η φίλαρχη μητέρα του, δεν σκόπευε να του παραχωρήσει την εξουσία, έβαλε τελικά να την δολοφονήσουν, κάτι που πέτυχε ύστερα από πολλές αποτυχημένες απόπειρες, στις οποίες αρχικά η μητέρα του ξέφυγε.

Τόσο οι τάφοι του βάρβαρων ηγετών Αλάριχου, όσο και του Αττίλα και του Τζένκινς Χαν, στους οποίους και είχαν θαφτεί μαζί και οι θησαυροί τους, κρύφτηκαν μετά τον θάνατο τους (στου Αλάριχου έγινε εκτροπή ποταμού για να κρυφτεί, στους άλλους πατήθηκε το έδαφος των βημάτων που οδηγούσαν σε αυτούς, και σφάχτηκαν παράλληλα και οι εργάτες και όσοι ήξεραν τον δρόμο που οδηγούσε σε αυτούς).

Στην διάρκεια της ιστορίας, οι εξόριστοι στην Βαβυλώνα Ιουδαίοι, όπως και μετέπειτα στον κόσμο κατά την διάρκεια της εξορίας τους μετρά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, κρεμούσαν στα διαφορά μουσικά όργανα τους σε δέντρα (π.χ. σε Ιτιές), όπως έκαναν (και κάνουν ακόμα) ιστορικά και άλλοι περιπλανώμενοι λαοί, όπως π.χ. οι Τσιγγάνοι.

Τόσο ο Ναπολέων ο Μέγας, όσο και ο Σάχης της Περσίας, χώρισαν την πρώτη γυναικά τους, η οποία δεν μπορούσε να τους κάνει παιδιά, αν και την αγαπούσαν, και παντρεύτηκαν κάποια άλλη που τους έκανε, ενώ στο τέλος και οι δύο έχασαν την εξουσία στα κράτη τους, εξορίστηκαν και πέθαναν τελικά από καρκίνο.

Πολλές φορές οι δυτικοί παρακίνησαν τους Έλληνες όταν ήταν υπόδουλοι στους Τούρκους σε επανάσταση με ψεύτικες υποσχέσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους και στην συνέχεια τους εγκατέλειψαν στην οργή των Τούρκων όταν τα βρήκαν μαζί τους, όπως κάνουν και με τους Κούρδους σήμερα. 

Ο δε πρώην ηγέτης του ISIS, ο Αλ Μπαγκάντι έγινε άσσος στο να κρύβεται, σε βαθμό που απέκτησε το προσωνύμιο "φάντασμα". Ήταν γνωστό, άλλωστε, ότι δεν άφηνε τίποτα στην τύχη, υιοθετώντας αυστηρά μέτρα και προφυλάξεις.

Σε συνέντευξη που έδωσε σε Ιρακινό μέσο ο αδελφός του, περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο ο ηγέτης του ISIS ζούσε: Για να επικοινωνήσει χρησιμοποιούσε κωδικοποιημένα μηνύματα σε στικάκια, τα οποία στην συνέχεια μετέφεραν οι συνεργάτες του.

Τα κινητά τηλέφωνα απαγορεύονταν αυστηρά τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους συνεργάτες του, ενώ δεν χρησιμοποιούσε ποτέ το Διαδίκτυο. Περνούσε την ημέρα του διαβάζοντας βιβλία για το Κοράνι.

Τον ίδιο ακριβώς τρόπο προφυλάξεων (και έχοντας και αυτός το προσωνύμιο "φάντασμα", μην αφήνοντας τίποτα στην τύχη και με το πάρσιμο αυστηρών μέτρων και προφυλάξεων),  χρησιμοποίησε μέχρι την σύλληψη του από τις Ιταλικές αρχές και ο πρώην ηγέτης της Σικελικής μαφίας, Προβεντσάνο (https://www.mixanitouxronou.gr/o-archimafiozos-proventsano-zouse-se-mia-stani-para-ti-mithiki-periousia-tou-ke-diiithine-tin-koza-nostra-me-pizzini-pou-egrafe-se-mia-palia-grafomichani-pos-katafere-na-paramini-aoratos-gia-pano/, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_99.html).

Δηλαδή την συνεχή αλλαγή κρησφύγετων, την χρήση κωδικοποιημένων μηνυμάτων επικοινωνίας σε γράμματα, τα οποία στην συνέχεια μετέφεραν οι συνεργάτες του, την παράλληλη χρήση ενδιάμεσων αγγελιοφόρων, και την απαγόρευση κινητών, καθώς και την μη χρήση του διαδικτύου από τον ίδιο.  

Η διάσημη Ελληνίδα βασίλισσα της Αιγύπτου, η Κλεοπάτρα θεωρείται υπήρξε από τις πλουσιότερες γυναίκες της εποχής της. Υπολογίζεται ότι η σημερινή αξία της περιουσίας της θα άγγιζε τα 100 δις δολάρια. 

Στο ίδιο ακριβώς ποσό υπολογίζεται και η περιουσία του Μεγάλου Αλέξανδρου μετά την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας από τον ίδιο.

Για κάποιους η Κλεοπάτρα και ο Αντώνιος ήταν μια Αρχαία έκδοση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, αφού ο Μάρκος Αντώνιος αυτοκτόνησε νομίζοντας ότι η Κλεοπάτρα είχε πεθάνει. Χάνοντας σιγά σιγά την εξουσία, η μεγάλη ηγέτιδα αποφάσισε να πεθάνει με τον αγαπημένο της. 

[Βέβαια οι πιο πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι η Κλεοπάτρα αυτοκτόνησε όταν κατανόησε ότι είχε χάσει πια οριστικά το παιχνίδι από τον Οκταβιανό Αύγουστο, και όχι γιατί ήθελε να ακολουθήσει τον Αντώνιο στον θάνατο].

Λίγο δε πριν την αυτοκτονία του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας και την κατάληψη της Αλεξάνδρειας από τον στρατό του Οκταβιανού, γίνονταν στο παλάτι γαστριμαργικά οργιά στο ποτό και μαύρες συζητήσεις για αυτοκτονία.

Όπως ακριβώς δηλαδή συνέβη και το 1945 στο Μπούνκερ του Βερολίνου από Ναζί αξιωματούχους, λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος του Χίτλερ και την κατάληψη της πόλης αυτής από τους Σοβιετικούς του Στάλιν.

Η δε Κλεοπάτρα και ο Μάρκος Αντώνιος, από κάποιους θωρούνται ως οι πρώτοι «Μποέμ», αφού τους άρεσαν οι διασκεδάσεις των μετέπειτα Μποέμ. Λέγεται ότι περίπου το 41 π.Χ. όταν το πάθος τους ήταν ακόμη ισχυρό, είχαν ιδρύσει μια "λέσχη ποτού", πρόδρομο των συγχρόνων λεσχών κάθε είδους χόμπι. 

Πολλοί από τους πιο διάσημους μαφιόζους της ιστορίας, είχαν κοινό κακό τέλος μέσω της βίας, την οποία και χρησιμοποίησαν και στην οποία έζησαν (https://www.pentapostagma.gr/2019/11/%ce%b4%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%b1%ce%b4%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bd.html).

Οι άνδρες του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα, μετά την νίκη τους στην Κρέμα κατά των εχθρών τους το 1.1162 μ.Χ., έπαιζαν με τα κεφαλιά τους ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς έκαναν και οι αξιωματικοί που δολοφονήσαν τον τελευταίο βασιλιά του Ιράκ, Φειζάλ τον Β και τον πρωθυπουργό του, με τα κεφαλιά αυτών και της βασιλικής οικογένειας.

Λεγεώνα των Ξένων, υπήρχε τόσο στην Γαλλία, όσο και στην Ισπανία.

Το 1307, ο στρατός του ηρωικού και μετέπειτα Σκωτσέζου βασιλιά Ρόμπερτ Μπρους, κατέστρεψε έναν αγγλικό στρατό ρίχνοντας του μεγάλα βράχια ενώ αυτός περνούσε μέσα από έναν γκρεμό, όπως ακριβώς έκανε μετέπειτα στους στρατηγούς του Ναπολέοντα στο Τρούλο ο ηρωικός Αντρέα Χόφερ. 

Τα Γαλλικά πλοία ήταν δεμένα και ενωμένα μεταξύ τους στην ναυμαχία του Σλόις στον Εκατονταετή Πόλεμο (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CE%BA/), όπου ο Γαλλικός στόλος ηττήθηκε από τους Άγγλους, όπως ακριβώς και τα πλοία του στόλου του Τσάο Τσάο, ήταν δεμένα και ενωμένα μεταξύ τους στην ναυμαχία των Κόκκινων Βράχων, στον Πόλεμο των Τριών Βασιλείων, όπου ο στόλος Τσάο Τσάο ηττήθηκε από τους εχθρούς του.

Τόσο στις μάχες του Κρέσυ, όσο και του Αζινκούρ στον Εκατονταετή Πόλεμο, επαναλήφθηκε το ίδιο μοτίβο, δηλαδή ατακτεί επίθεση των γενναίων, αλλά απείθαρχων Γάλλων ιπποτών σε έδαφος που δεν ενδεικνυόταν για κάτι τέτοιο, ενώ στην συνέχεια ακολουθήσε σφαγή αυτών από τους Άγγλους τοξότες.

Στην νικηφόρα για τον ίδιο μάχη του Πανιπάτ κατά των Αφγανών, ο Μπαμπούρ, έφτιαξε ένα πρόχειρο κύκλιο οχυρό από άμαξες για να καλύψει τα κανονιά του, όπως ακριβώς έκαναν παλαιοτέρα και οι Χουσίτες κατά των καθολικών εχθρών τους.

Ο ίδιος ο Μπαμπούρ, καταγόταν ταυτόχρονα τόσο από τον Τζένκινς Χαν, όσο και από τον Ταμερλάνο.

Η Ιαπωνία άνοιξε την οικονομία της με την βία τον 19^ο Αιώνα προς την Δύση (χάρις στις απειλές των πλοίων του Αμερικανού Ναυάρχου Πέρυ), με την λεγόμενη και (δήθεν) «διπλωματία των κανονιοφόρων», όπως ακριβώς έγινε και στην Κίνα.

Ο ηρωικός ναύαρχος Σι της Κορέας, ο οποίος είχε νικήσει τον μεγαλύτερο στόλο των Γιαπωνέζων του Χιντεγιόσι, οι οποίοι είχαν εισβάλει στην Κορέα και τους απέκρουσε, καθαιρέθηκε αργότερα από τους ζηλιάρηδες εχθρούς του, οι οποίοι τον καθαίρεσαν, όμως όταν αυτοί έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του στόλου, τον ανακάλεσαν και αυτός κέρδισε ξανά τους εχθρούς και ελευθέρωσε την χώρα του.

Από την άποψη αυτή, θυμιζει κατά πολύ τον ηρωικό στρατηγό Κίμωνα των Αθηνών, ο οποίος  είχε νικήσει τον μεγαλύτερο στόλο των Περσών του Ξέρξη στον Ευρυμέδοντα Ποταμό, οι οποίοι πιο πριν είχαν εισβάλει στην Ελλάδα, τους απέκρουσε.

Καθαιρέθηκε όμως και αυτός αργότερα από τους ζηλιάρηδες εχθρούς του (τον γνωστό Περικλή), οι οποίοι τον καθαίρεσαν, όμως όταν αυτοί έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του στόλου σε μία αποτυχημένη εκστρατεία στην Αίγυπτο, τον ανακάλεσαν και αυτός κέρδισε ξανά τους εχθρούς και ελευθέρωσε την έως τότε υπόδουλη στους Πέρσες Ελληνική Μικρά Ασία.

Πολλοί λαοί δημιουργήσαν από το μηδέν στόλο και νίκησαν ισχυρότερους αντιπάλους, όπως οι Αθηναίοι τους Πέρσες, οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί τους Ισπανούς ή οι Ρωμαίοι τους Καρχηδονίους.

Οι δε Αγγλοολλανδικοί Ναυτικοί Πόλεμοι, θυμίζουν κατά πολύ ως προς την διάρκεια, την πορεία και τα αποτελέσματα τους, τους Ναυτικούς Πολέμους των Αθηναίων με τους Κορίνθιους και τους Μεγαρείς (τελικά στους πρώτους επικράτησαν μετρά από πολλές εναλλαγές ηττών και νικών οι Άγγλοι και στου δευτέρους οι Αθηναίοι).

Ο Τζον Τσόρτσιλ, ο διάσημος Δούκας του Μάλμπορο (και προγονός του ακόμα πιο διάσημου Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ), έχασε το αξίωμα του ως στρατηγός, όταν η σύζυγος του τσακώθηκε με την βασίλισσα Άννα, η οποία ήταν φίλη της και έχασε την εύνοια του παλατιού, αν και ήταν απολυτά πιστός στο στέμμα.

Αντίστοιχα παλαιοτέρα και ο ηρωικός και ικανότατος Βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος, έχασε το αξίωμα του ως στρατηγός, όταν η σύζυγος του, η Αντωνίνη, τσακώθηκε με την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, η οποία ήταν φίλη της και έχασε την εύνοια του παλατιού, καθώς και του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού, αν και ήταν απολυτά πιστός στο στέμμα.

Πολλοί διάσημοι στρατηγοί κατάφεραν να διασχίσουν θεωρούμενα ως τότε αδιάβατα Όρη, όπως ο Ναπολέων, ο Αννίβας και ο Σουβόροφ τις Άλπεις, οι Τούθμωσις ο Γ’ και ο Αλενμπί τα Στενά που οδηγούσαν στην Μεγιδδώ, ή ο Σαν Μαρτίν τις Άνδεις.

Η περίοδος των Εμπολέμων κρατών στην Κίνα, διήρκησε στην ουσία από τα έτη 475 π.Χ. μέχρι το έτος 222 π.Χ., οπότε και ο Τσιν Χουάνγκ Τι ενοποίησε την Κίνα και ανακηρύχτηκε πρώτος Αυτοκράτορας της.

Αντίστοιχα στην Ελλάδα, μία παρόμοια περίοδος εμπολέμων κρατών, διήρκησε στην ουσία από τα έτη 460 π.Χ. μέχρι το έτος 337 π.Χ., οπότε και ο ικανός βασιλιάς Φίλιππος ο Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, ενοποίησε την Ελλάδα και ανακηρύχτηκε πρώτος Στρατηγός- Αυτοκράτορας της.

Το έτος 312 μ.Χ., ο ικανότατος (και πάντα ανίκητος) τότε Καίσαρας-στρατηγός και μετέπειτα Αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος ο Μέγας, κέρδισε στην Μίλβια Γέφυρα τον αντίπαλο του Μαξέντιο και επανένωσε το Δυτικο τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό τον έλεγχο του.

Το δε έτος 324 μ.Χ., νίκησε αντίστοιχα και τον αντίπαλο του Λικίνιο στην Ανατολή στις μάχες της Ανδριανούπολης και της Χρυσούπολης και  επανένωσε το Δυτικο τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το Ανατολικό, επανενώντας πλήρως με τον τρόπο αυτό όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορια υπό τον έλεγχο του.

Ενδιαμέσως των ετών αυτών, και συγκεκριμένα το έτος 319 μ.Χ., ο Τσάντρα Γκούπτα των Γκούπτα (όχι ο συνονόματος του των Μωρύα μερικούς Αιώνες πιο πριν), επανένωσε και αυτός μετά από πολλές νικηφόρες μάχες ξανά το Βόρειο τμήμα της Ινδίας υπό την ηγεσία του.

Πολεμικά άρματα μεταφερόμενα με ίππους στην Αρχαιότητα, χρησιμοποιούσαν πολλοί λαοί, όπως π.χ. οι Μυκηναίοι, οι Πέρσες, οι Σουμέριοι, ή οι Αιγύπτιοι.

Αντίστοιχα πολλοί λαοί χρησιμοποίησαν και Ελέφαντες για την μάχη, όπως οι Ινδοί, οι Πέρσες, οι Καρχηδόνιοι κ.λ.π.

Το Τείχος του Ανδριανού, όπως και αυτό του Αντωνίου Πίου, δημιουργήθηκαν για να αποκρούσουν και να εμποδίσουν βάρβαρους από τον Βορρά να εισέλθουν στην Ρωμαϊκή Βρετάνια και την κυρίως Κίνα, όπως π.χ. τους Πηκτούς  για την Ρώμη και τους Ούννους για την Κίνα.

Οι Αρχαίες βαλλίστρες, για κάποιους στις μέρες μας σφυροκοπούν με τον ίδιο τρόπο με το πυροβολικό, ενώ τον ρολό των Ελεφάντων και των αλόγων στην σύγχρονη εποχή τον έχουν πάρει τα τανκ και τα ελικόπτερα (σε ταχύτητα και δύναμη ισχύος).

Τα οχυρώματα, ήταν διάσημα στην Αρχαιότητα, αλλά και στην σύγχρονη εποχή (π.χ. Γραμμές Μαζικό και Μεταξά, ή τα γνωστά χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Δυτικό Μέτωπο).

Ικανότατο μηχανικό είχαν οι Φίλιππος Β’ και Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, οι Πέρσες του Ξέρξη, οι Γάλλοι του Ναπολέοντα, οι Γερμανοί του Χίτλερ, οι Σοβιετικοί του Στάλιν, οι Αμερικανοί του Ρούζβελτ.

5,4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα γης καταλάμβανε η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλέξανδρου (την οποία όμως κατέκτησε όλη μόνος του χωρίς να ηττηθεί ποτέ του σε καμμία μάχη).

Αντίστοιχα η Αυτοκρατορια των Ρωμαίων κάλυπτε 15 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα γης, ενώ οι απόγονοι του Τζένκινς Χαν, ελέγχαν στο απόγειο τους το 22% όλης της γης (αλλά σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο, οι Αυτοκρατορίες αυτές δημιουργήθηκαν από πολλούς ηγέτες σε πολλές γενιές, ενώ όλοι οι ηγέτες τους υπέστησαν και ήττες).

Το 1204 οι παντελώς ανηλεείς, απολίτιστοι και βάρβαροι Σταυροφόροι κατέλαβαν και λεηλάτησαν την Πόλη, αφανίζοντας σχεδόν πλήρως τους μισό εκατομμύριο κάτοικους της, όπως έπραξαν αντίστοιχα μισό σχεδόν Αιώνα αργότερα, το έτος 1259, οι εξίσου  παντελώς ανηλεείς, απολίτιστοι και βάρβαροι Μογγόλοι του Χουλαγκού, όταν κατέλαβαν και λεηλάτησαν την Βαγδάτη, αφανίζοντας σχεδόν πλήρως τους μισό εκατομμύριο κάτοικους της.

Λέγεται ότι σε μία μάχη μεταξύ των Τάιρα και των Μιναμότο στην Ιαπωνία, οι δεύτεροι επέφεραν σύγχυση στους πρώτους και απελευθερώθηκαν από μία θανάσιμη παγίδευση που τους είχαν στήσει αυτοί στην Κουρικάρα το 1.183 μ.Χ., αφήνοντας κοπάδια με ταύρους με φλεγόμενα κέρατα (ή ακόμα και πλήρως φλεγομένους ταύρους) προς τους εχθρούς τους.

Αντίστοιχα, στην Αρχαία Ρώμη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Σπάρτακος απέφυγε μία θανάσιμη παγίδευση από τον Κράσσο, όπως ακριβώς και ο Αννίβας μία παγίδευση από τον δικτάτορα Φάβιο Μάξιμο παλαιοτέρα.  

Ο τελευταίος απόγονος της Κινέζικης δυναστείας των Χαν, καθαιρέθηκε από τον γιο του Τσάο Τσάο, ο οποίος και ανακηρύχτηκε νέος βασιλιάς της Κίνας, όπως ακριβώς και ο τελευταίος απόγονος της Φράγκικης δυναστείας των Μεροβιγγείων, καθαιρέθηκε από τον Καρολίδη Πεκίνο τον Βραχύ, ο οποίος και ανακηρύχτηκε νέος βασιλιάς των Φράγκων.

Πολλές χώρες, ισχυρίστηκαν ότι είχαν έναν μυθικό ιδρυτή και ενοποιητή  (με μάχες) του λαού τους, όπως οι Ιάπωνες τον Τζιμού, οι Κινέζοι τον Χουάνγκ Τι (τον λεγόμενο και «Κίτρινο Αυτοκράτορα» ή «Αυτοκράτορα Δράκο»), οι Αιγύπτιοι τον Μήνι-Νάρμερ (γνωστό και ως «βασιλιά Σκορπιό»), ενώ οι Έλληνες τον Αγαμέμνονα.

Αυτούς λέγεται πως είχαν ως πρότυπα όσοι μετέπειτα ενοποίησες των χωρών αυτών τις επανένωσαν με πολέμους, όπως π.χ. η δυναστεία Γιαμμάτο στην Ιαπωνία, ο Τσιν Χουάνγκ Τι στην Κίνα, ο Άμωσις στην Αίγυπτο ή ο Φίλιππος ο Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας στην Ελλάδα.

Εδώ μπορεί να τονιστεί, ότι όλοι οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν στην γη, εμφανίστηκαν διπλά σε ποταμιά, όπως των Αιγυπτίων στον Νείλο, των Σουμερίων-Βαβυλωνίων-Ασσυρίων στον Τίγρη και τον Ευφράτη, των Κινέζων στον Κίτρινο Ποταμό, των Ινδών στον Γάγγη κ.λ.π.

Ο δε βίος του ηγέτη και ενοποιητή των Μάντσου, Νουραχί, ο οποίος ένωσε αυτή την φυλή και κατέλαβε την Βόρεια Κίνα με την βία και σφαγές (ενώ στην συνέχεια οι διάδοχοι του την υπόλοιπη), θυμίζει κατά πολύ τον βίο του Τζένκινς Χαν, ο οποίος ένωσε και αυτός αυτή την φυλή και κατέλαβε την Βόρεια Κίνα με την βία και σφαγές (ενώ στην συνέχεια οι διάδοχοι του την υπόλοιπη).

Ο δε θάνατος στην μάχη, ύστερα από παγίδα (δηλαδή τον βομβαρδισμό από κανόνια), συνέβη τόσο στην μάχη του Μόχατς για τον βασιλιά Λουδοβίκο της Ουγγαρίας (με αντίπαλο του τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή), όσο και στην μάχη του Πανιπάτ για τον Σουλτάνο του Αφγανιστάν Ιμπραήμ (με αντίπαλο του τον Μπαμπούρ).

Ο δε Μπιν Λάντεν ήταν υπό την προστασία των Πακιστανών πριν τον θάνατο του, ενώ ο δε Αλ Μπαγκάντι υπό την προστασία των Τούρκων, οι οποίοι και είναι μόνιμοι σύμμαχοι του Πακιστάν και έχουν ως χώρες βίους παράλληλους (https://www.liberal.gr/diplomacy/tourkia---pakistan-bioi-paralliloi/51062, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD/). 

Στις ΗΠΑ, δεν είναι ασυνήθιστο οι πολιτικοί να συνεργάζονται με κληρικούς προκειμένου να ενισχύουν την αποδοχή τους από τους ψηφοφόρους. Στο παρελθόν, ο Ντουάιτ Άιζενχάουρερ και ο Ρίτσαρντ Νίξον στράφηκαν στον Μπίλι Γκράχαμ, ενώ πιο πρόσφατα, ο πρόεδρος Ομπάμα στράφηκε στον Ρικ Γουόρεν.

Στις μέρες μας, ο νυν Προέδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, από την άλλη πλευρά, επέλεξε την ευαγγελική Πόλα Ουάιτ ως προσωπική πάστορα του.

Οι μάγοι στην Αρχαιότητα στην Περσία ονομαζόταν οι σοφοί, οι αστρονόμοι και γενικότερα όσοι είχαν γνώσεις για την φύση, όπως ακριβώς είναι σήμερα οι επιστήμονες στα διάφορα κράτη του κόσμου.

Στις Αποκριές στην Αρχαιότητα οι άνθρωποι έβαφαν τα πρόσωπα τους με χυμό σταφυλιών (σήμερα βάζουν μέικ απ), ενώ ταυτόχρονα ντυνόταν και με δέρματα ζώων (στις μέρες μας φορούν μάσκες και κοστούμια).

Πολλοί ηγέτες στην διάρκεια της ιστορίας, όπως π.χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος και ο Ρόμπερτ Μπρους, προτιμούσαν να διαμένουν περισσότερο στους στρατώνες χωρίς ανέσεις όπως και οι στρατιώτες τους, πάρα στα παλάτια.

Υπήρξαν μάχες στην ιστορία, οι οποίες μέχρι ενός σημείου κρίθηκαν από την παρέμβαση χωρικών στο κρίσιμο σημείο τους (την στιγμή που οι Άγγλοι και οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να λυγίζουν), όπως π.χ. στην νίκη του Ονυάδη κατά των Τούρκων του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή στο Βελιγράδι, ή στην νίκη του Ρόμπερτ Μπρους κατά των Άγγλων του Εδουάρδου του Β’ στο Μπάνοκμπερν.

Δύο άτομα είχαν το όνομα Ιωάννης ο Ελεήμων στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο ένδοξος και ικανότατος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης, καθώς και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, ο οποίος είχε το ίδιο όνομα, καθώς και τον τίτλο του Ελεήμονος.

Πολλοί μεγάλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες στην ιστορία έγραψαν οι ίδιοι τα απομνημονεύματα τους, όπως ο Καίσαρας, ο Κολοκοτρώνης και ο Μεγάλος Ναπολέοντας. 

Το προσωνύμιο «Σφυρά», το είχε ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, ο Αττίλας, αλλά και ο Κάρολος Μαρτέλος.

Ο Ιάπωνας Ναύαρχος Τόγκο, λογού των μεγάλων ικανοτήτων του στον ναυτικό πόλεμο, των παράτολμων και αιφνιδιαστικών επιθέσεων και των έξυπνων ελιγμών του, ονομάστηκε από πολλούς ως ο «Ιάπωνας Νέλσονα».

Τα πρώτα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης ιδρύθηκαν στην Νότια Αφρική από τους Βρετανούς ενάντια στους Μπόερς, πολλές δεκαετίες πριν ακολουθήσουν οι Γάλλοι και μετέπειτα οι Γερμανοί Ναζί.

Τόσο ο Αννίβας, όσο και ο Μέγας Ναπολέοντας, κατέκτησαν και οι δύο την Ισπανία και κατέλαβαν πολλά εδάφη κοντεύοντας σχεδόν να διαλύσουν όλους τους αντιπάλους τους (π.χ. Ρωμαίους, Άγγλους, Ρώσους, Αυστριακούς, Ισπανούς), αν και δεν κατάφεραν ποτέ να τους νικήσουν ολοκληρωτικά.

Αντίστοιχα όμως και οι μετέπειτα νικητές αυτών, ο Σκιπίων ο Αφρικανός (που νίκησε τον Αννίβα στην Ζάμα), καθώς και ο Δούκας του Ουέλινγκτον (που νίκησε τον Μεγάλο Ναπολέοντα στο Βατερλό), και αυτοί πολέμησαν και κατέλαβαν όλα τα εδάφη που ο Αννίβας και ο Ναπολέοντας κατέλαβαν στην Ισπανία.

Οι δε ενισχύσεις που ήρθαν στις πιο κρίσιμες στιγμές των παραπάνω μαχών (Ζάμα, Βατερλό) και έγειραν τις μάχες υπέρ των Ρωμαίων και των Βρετανών, ήταν αυτές των Νουμίδων του Μασανίσα, καθώς και των Πρώσων του Μπλύχερ αντίστοιχα, ενώ μετά τις ήττες τους, ο Αννίβας και ο Μέγας Ναπολέοντας εξορίστηκαν αντίστοιχα, και πέθαναν στην εξορία (ειρηνικά ή μη).

Τόσο ο Οκταβιανός Αύγουστος, όσο και ο Κάσσανδρος, εκτός από του ότι εξόντωσαν τους νόμιμους γιους του νεκρών πια ηγετών των κρατών τους (του Καίσαρα και του Μεγάλου Αλέξανδρου αντίστοιχα), δηλαδή ο Αύγουστος τον ξάδερφο του τον Καισαρίωνα, ενώ ο Κάσσανδρος τον Αλέξανδρο Δ’ και τον Ηρακλή.

Στην συνέχεια ίδρυσαν και οι δύο παραπάνω ηγέτες βραχύβιες μοναρχικές δυναστείες, των οποίων οι διάδοχοι και τα μέλη αλληλοεξοντωθήκαν και στις δύο αυτές περιπτώσεις μεταξύ τους.

Οι Άραβες Χαλίφες στρατολογούσαν Τούρκους σκλάβους που τους εκπαίδευαν οι ίδιοι σαν στρατιώτες με το όνομα Γκουλάμ, ενώ οι Τούρκοι έπαιρναν σκλάβους από την Κεντρική Ασία και έκαναν το ίδιο και τους ονόμαζαν Μαμελούκους.

Στην Κίνα, εισέβαλαν πολλοί βάρβαροι λαοί κατά την διάρκεια των ετών, όπως π.χ. οι Χσιουνγκ Νου (οι Ούννοι), οι Κιτάν, οι Τσανγκάντι, οι Τουρτσέν, οι Μογγόλοι, οι Μπάρλας, καθώς και οι Μάντσου.

Υπήρξαν ηγέτες, οι οποίοι πριν καταφέρουν να γίνουν αρχηγοί μεγάλων κρατών, σχηματίζοντας τις συμμορίες τους σταδιακά σε στρατούς, οι ίδιοι ήταν ληστές, όπως π.χ. ο Ταμερλάνος, ο Αλή Πάσας των Ιωαννίνων, καθώς και ο Πάντσο Βίλα.

Τόσο οι Γάλλοι στον Τριακονταετή Πόλεμο, όσο και οι ΗΠΑ στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, εισήλθαν σε αυτούς ενάντια στους Γερμανούς, όταν είχαν ήδη εξαντληθεί όλοι οι αντίπαλοι σε αυτούς από τις πολύχρονες και βίαιες μεταξύ τους συγκρούσεις, και κατάφεραν με τον τρόπο αυτό να επιτύχουν και οι δύο μία σχετικά «εύκολη» νίκη στους πολέμους αυτούς.

Ο ηγέτης της Αιγύπτου, ο Μοχάμεντ Αλί, εξόντωσε με δόλο τους Μαμελούκους, οι οποίοι δεν ήθελαν τον στρατιωτικό ανακαινίσιμο του Αιγυπτιακού στρατού, μην θέλοντας να χάσουν τα προνόμια τους, όπως ακριβώς συνέβη και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β’ και τους Γενίτσαρους.

Ο καφές στην Ευρώπη, διαδόθηκε κυρίως από τα σακιά καφέ που άφησαν πίσω τους οι υποχωρούντες Τούρκοι, ενώ από την ίδια πολιορκία οι φουρνάρηδες της Βιέννης εμπνεύστηκαν και το γνωστό σε όλου μας κρουασάν.

[Από την ημισέληνο των τουρκικών σημαιών, δηλώνοντας οι Βιεννέζοι τρώγοντας τα κρουασάν κατά κάποιο τρόπο: «Την φάγαμε την ημισέληνο και τους Τούρκους»].

Στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά ως όπλα σε μάχη τα χημικά, ενώ στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αντίστοιχα τα Πυρηνικά.

Τόσο για τον Καραμανλή στην Ελλάδα, όσο και για τον Ντε Γκολ στην Γαλλία, όταν τους κάλεσαν και τους δύο μετρά από εθνικές τραγωδίες στις χώρες τους (σε Κύπρο και Αλγερία αντίστοιχα), όσοι τους κάλεσαν έλεγαν, οι αυτοί θα κυβερνήσουν, ή θα κυβερνήσουν τα τανκς και ο στρατός.

Την δεκαετία του 1960, συνέβη τόσο η καταστροφή των Ελλήνων της Πόλης από τον Μέντερες, όσο και αυτών της Αιγύπτου από τον Νάσερ.

Τόσο η γυναικά του Νέρωνα, η Ποπαία, όπως και η γυναικά του τυράννου της Κορίνθου Περιάνδρου, η Μέλισσα, σκοτώθηκαν ενώ ήταν έγκυες, όταν οι τυραννικοί σύζυγοι τους σε μία κρίση θυμού τις κλώτσησαν στην κοιλιά, αν και αυτοί ένιωθαν παθολογική αγάπη για αυτές.

Οι Αθηναίοι όταν συνέλαβαν αιχμάλωτους από την Σάμο, έβαλαν σε αυτούς ένα τατουάζ κουκουβάγιας, ενώ όταν οι Σάμιοι αργότερα συνέλαβαν Αθηναίους αιχμάλωτους, τους έκαναν τατουάζ των πλοίων τους (τα τατουάζ τότε θεωρούταν χαρακτηριστικό μόνο των δούλων και ήταν ιδιαίτερα προσβλητικά).

Τόσο ο Ντε Γκολ, όσο και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, είχαν ως πολύ στενούς συμβούλους και βοηθούς τους, τους γαμπρούς τους (τον Αλέν ντε Μπουασιέ και τον Τζάρεντ Κούσνερ) και άκουγαν πάρα πολύ συχνά τις συμβουλές τους, παραβλέποντας πολλές φορες παλαιότερους και εμπειρότερους από αυτούς συμβούλους τους.

Τόσο ο πατέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο Φίλιππος ο Β΄, όπως και ο πατέρας του Τζένκινς Χαν, ο Γιεσούγκεϊ, και οι δύο δολοφονήθηκαν ενώ ένωσαν τους λαούς τους (τους Έλληνες και τους Μογγόλους αντίστοιχα).

Οι δε γιοι τους κατάφεραν να καταλάβουν τον Θρόνο και να επανενώσουν τους λαούς τους μετά από νέους εμφυλίους, κατέλαβαν με λιγότερο στρατό πολύ ισχυρότερους, καθώς και Αυτοκρατορίες, όταν πέθαναν τα κράτη και των δύο έσπασαν στα τέσσερα στο τέλος, ενώ και οι δύο είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στις μητέρες τους.

Για κάποιους το ίδιο συνέβη και στους Άραβες, στους οποίους μετά τον θάνατο του ενοποιητή τους, του Μωάμεθ, εκδηλώθηκε εμφύλιος πόλεμος, ενώ οι διάδοχοι του, κατάφεραν να καταλάβουν τον Θρόνο και να επανενώσουν τους λαούς τους μετά από νέους εμφυλίους, ενώ κατέλαβαν με λιγότερο στρατό πολύ ισχυρότερους, καθώς και Αυτοκρατορίες (π.χ. αυτή των Σασσανιδών).

Τόσο ο Μέγας Ναπολέοντας, όσο και ο Κάρολος Ντε Γκολ, ο πιο μεγάλος Γάλλος του 19^ουκαι 20^ου Αιώνα αντίστοιχα, εξέλαβαν την ηγεσία της Γαλλίας όταν αυτή δεχόταν επιθέσεις από τους Γερμανούς/Πρώσους.

Την ίδια περίοδο, πολύ μεγάλο μέρος της Γαλλίας είχε καταληφθεί από τους εχθρούς τους, και στην συνέχεια ανήλθαν στην στρατιωτική ιεραρχία επιτυγχάνοντας νίκες με το σώμα στρατού που διοικούσαν, όντας και οι δύο λάτρεις των νέων όπλων και δογμάτων στον πόλεμο.

Και στην συνεχεία κατάφεραν να απελευθερώσουν την πατρίδα τους να γίνουν και πολιτικοί ηγέτες της, να την φέρουν εκ νέου σε ακμή και να την μετατρέψουν εκ νέου σε μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Τόσο οι νόμοι-απαγορεύσεις της Νυρεμβέργης κατά των Εβραίων που θέσπισαν οι Ναζί του Χίτλερ το 1937, όσο και οι νόμοι-απαγορεύσεις του Λατεράνου που θέσπισε ο πάπας της Ρώμης Ιννοκέντιος ο Γ’ κατά των Εβραίων (και παράλληλα συνυπεύθυνος για την κατάληψη και την λεηλασία της Πόλης το 1204), έχουν τεράστιες ομοιότητες μεταξύ τους (π.χ. να μένουν αυτοί σε γκέτο ή να φορούν κίτρινο αστέρι ως σημάδι αναγνωρισης-https://odysseiatv.blogspot.com/2019/11/blog-post_167.html).

Τόσο στην περιοχή Χαντίθα του Ιράκ το 2005, όσο επίσης και στην περιοχή Μάι Λάι του Βιετνάμ το 1968, εισήλθαν Αμερικανοί στρατιώτες που είχαν πιο πριν δεχτεί επίθεση από αντάρτες κοντά σε αυτές.

Και εξαγριωμένοι καθως ήταν, σκότωσαν υπό την καθοδήγηση των εγκληματικών διοικητών τους (των Φρανκ Βάνιεριτς και Γουίλιαμ Κάλλει αντίστοιχα), όλους τους αμάχους ως αντεκδίκηση (όπως έκαναν παλιά οι Ναζί στην Ευρώπη), ενώ στην συνέχεια αυτοί δικάστηκαν για το αποτροπιαστικό αυτό έγκλημα τους, αλλά στο τέλος έλαβαν χάρη για αυτό.

Τόσο στην μάχη του Γιαρμούκ, όσο και σε αυτή του Μάντζικερτ συνέβη προδοσία των Αράβων και Τούρκων μισθοφόρων του Βυζάντιου, όταν αυτοί ενώθηκαν με τους ομοεθνείς τους εχθρούς των Βυζαντινών στην διάρκεια αυτής.

Η δε πρώτη ήττα είχε ως συνέπεια να χαθεί όλη η Μέση Ανατολή για το Βυζάντιο, ενώ η δεύτερη το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας.

Ο Καρλομάγνος συμμάχησε, ενάντια στο Βυζάντιο με το Χαλιφάτο των Αββασίδων, όπως μετέπειτα και ο Γάλλος βασιλιάς Φραγκίσκος συμμάχησε μετέπειτα με τους Τούρκους του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή ενάντια στον Κάρολο τον Ε’ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο Ταμερλάνος υποστήριζε πως ο ίδιος ήταν: «Η Β’ Παρουσία του Τζένκινς Χαν».

Τόσο ο Τζένκινς Χαν, όσο και ο Ταμερλάνος σχημάτιζαν πυραμίδες από τα κρανιά των ανθρώπων που έσφαζαν ανηλέως.

Ο θάνατος του Ογκοντάι Χαν έσωσε την Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Δυτική Ευρώπη από την Μογγολική εισβολή, όπως ακριβώς και ο θάνατος του Μόνγκε Χαν έσωσε την Αίγυπτο και την Βόρεια Αφρική από την Μογγολική εισβολή.

Ο διάσημος Ισπανός ήρωας Ελ Σιντ, πολέμησε εκτός από τον εαυτό του και την Ισπανία και για τους Άραβες για ένα χρονικό διάστημα, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς Δαβίδ πολέμησε εκτός από τον εαυτό του και το Ισραήλ και για τους Φιλισταίους για ένα χρονικό διάστημα.

Η αποτυχημένη πολιορκία της Αλεσάντρα το 1174 με την χρήση υπογείων λαγουμιών, θυμίζει την αποτυχημένη Β’ Πολιορκία της Βιέννης το 1683 πάλι με την χρήση υπογείων λαγουμιών.

Τόσο η Κίνα, όσο και η Ιαπωνία είχαν λόγω των πολιτικών των ηγετών τους απομονωθεί από τον κόσμο μέχρι τον 19^ο Αιώνα.

Οι απλήρωτοι άντρες του Κάρολου του Ε΄ Κουίντου το 1527 επαναστάτησαν και λεηλάτησαν την Ρώμη, όπως ακριβώς οι απλήρωτοι άντρες της Ισπανίας το 1576 επαναστάτησαν και λεηλάτησαν την Άντβερμπ.

Η Αγγλία χρησιμοποιούσε πειρατές εναντία στον Φίλιππο τον Β’ της Ισπανίας, όπως ακριβώς και οι Ολλανδοί χρησιμοποιούσαν και αυτοί πειρατές (τους λεγομένους «Γουστεφγκάουζεν») εναντίον του ίδιου ηγεμόνα.

Ο ηρωικός Ολλανδός Ναύαρχος Μισέλ Ντε Ρέιτερ πληγώθηκε κατά την διάρκεια μίας ναυμαχίας με τους Άγγλους (στην ναυμαχία της Αυγούστας) και πέθανε λίγο αργότερα ξέροντας όμως ότι είχε νικήσει, όπως και ο ηρωικός Αθηναίος Ναύαρχος Κίμωνας σε μία ναυμαχία κατά των Περσών (στο Κίτιον), ο Βρετανός Νέλσονας σε μία ναυμαχία κατά των Γάλλων (στο Τραφάλγκαρ) ή ο Βρετανός στρατηγός Τζειμς Γουλφ σε μάχη κατά των Γάλλων (στην μάχη του Κεμπέκ).

Οι Φαραώ χρησιμοποίησαν συχνά Έλληνες μισθοφόρους (Μυκηναίους, Αθηναίους ή Σπαρτιάτες) ενάντια τόσο στους Υκσώς, όσο και στους Πέρσες.

Το θεωρούμενο ως «απόρθητο φρούριο» του Σκέλενμπεργκ καταλήφθηκε τελικά από τον Βρετανό Στρατάρχη Μάλμπορο, όπως ακριβώς και το θεωρούμενο ως «απόρθητο φρούριο» του Ισμαήλ καταλήφθηκε τελικά από τον Ρώσο Στρατάρχη Σουβόροφ.

Ο δε Σουβόροφ στην Ρωσία, συκοφαντήθηκε από την Αυτοκράτειρα Αικατερίνη την Μεγάλη και αναγκάστηκε να αποσυρθεί, αλλά μετέπειτα αποκαταστάθηκε και ανακλήθηκε, όπως και ο Βελισάριος παλαιοτέρα στην Θεοδώρα και αναγκάστηκε να αποσυρθεί, αλλά μετέπειτα αποκαταστάθηκε και ανακλήθηκε.

Τα ίδια περίπου τράβηξε και ο Στρατάρχης Ζουκόφ στην ΕΣΣΔ από τον Στάλιν και τους διάδοχους του, από τους οποίους πολλές φορές αναγκάστηκε να αποσυρθεί, αλλά μετέπειτα αποκαταστάθηκε και ανακλήθηκε.

Τέλος, και στην Μεγάλη Βρετανία, ο Μάλμπορο συκοφαντήθηκε από την βασίλισσα Άννα και αναγκάστηκε να αποσυρθεί, αλλά μετέπειτα αποκαταστάθηκε και ανακλήθηκε.

Στην Ιταλία υπήρχαν οι Ερυθροχιτώνες (οι οποίοι ιδρύθηκαν από τον Γαριβάλδη) και οι Μελανοχίτωνες (οι οποίοι ιδρύθηκαν από τον Μουσολίνι), ενώ στην Γερμανία υπήρχαν οι Φαιοχιτώνες (οι οποίοι ιδρύθηκαν από τον Χίτλερ).

Επίσης, ο Γαριβάλδης είχε κομμένο το ένα αυτί του, επειδή όταν βρισκόταν στην Λατινική Αμερική συνελήφθη ως κλέφτης και τιμωρήθηκε με τον τρόπο αυτό, όπως ακριβώς και ο Άγγλος έμπορος Τζένκινς κατηγορήθηκε από τους Ισπανούς ως πειρατής και τιμωρήθηκε με παρεμφερή τρόπο.

Ο Αμπντ Αλ Καρέμ ηττήθηκε τον 19^ο Αιώνα στην Αλγερία από την Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων υπό την διοίκηση του Στρατάρχη Μπιζό, όπως ακριβώς και ο Αμπντ Αλ Καρίμ ηττήθηκε τον 20^ο Αιώνα στο Μαρόκο από την Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων υπό την διοίκηση του Στρατάρχη Πεταίν, η οποία είχε την βοήθεια της αντίστοιχης Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων υπό την διοίκηση του τότε στρατηγού Φράνκο.

Ο τελευταίος Ιακωβίτης διεκδικητής του Βρετανικού Θρόνου, Εδουάρδος Κάρολος Στιούαρτ, μετά την τελική ήττα του το έσκασε μεταμφιεσμένος σε υπηρέτρια, όπως ακριβές και ο Κόλα Ντε Ριέντζο όταν ηττήθηκε, προσπάθησε να το σκάσει μεταμφιεσμένος σε υπηρέτη.

Το Μαγδεμβούργο, καταστράφηκε σε μεγάλο ποσοστό όταν οι άντρες του στρατηγού Τιλλύ, παρά την θέληση του και τις σαφείς και αντίθετες από τον ίδιο διαταγές, εισέβαλαν και την κατέστρεψαν, όπως ακριβώς και η Τριπολιτσά καταστράφηκε σε μεγάλο ποσοστό όταν οι άντρες του στρατηγού Κολοκοτρώνη, παρά την θέληση του και τις σαφείς και αντίθετες από τον ίδιο διαταγές, εισέβαλαν και την κατέστρεψαν.

Το σχέδιο της κατάληψης του Μεξικού και του Περού από τους αδίστακτους και παντελώς άπληστους Κονκισταδόρες Κόρτες και Πιζάρο, οι οποίοι ήταν ξαδέρφια ήταν παρεμφερές, εξίσου τυχοδιωκτικό, και είχαν και τα δύο απόλυτη επιτυχία και κατέστρεψαν πλήρως αυτές τις περιοχές, μαζί με τους πληθυσμούς τους.

Η επιτυχής διάβαση των Άνδεων από τον Στρατάρχη Σαν Μαρτίν με πολλές απώλειες, η οποία κατέληξε στην «απελευθέρωση» του Περού από τους Ισπανούς, θυμίζει κατά πολύ την επιτυχής διάβαση των Άλπεων από τον Αννίβα με πολλές απώλειες, η οποία κατέληξε στην «απελευθέρωση» μεγάλου μέρους της Ιταλίας από τους Ρωμαίους.
Τόσο οι Έλληνες στρατηγοί Μακρυγιάννης και Υψηλάντης, όσο και ο Βρετανός στρατηγός Ουέλινγκτον στις μάχες των Μύλων και της Τόρες Βέντρας αντίστοιχα, τις κέρδισαν, τόσο χάρις τα οχυρώματα που κατασκεύασαν σε αυτές, όσο και στην ισχυρή άμυνα που οι ίδιοι αντέταξαν και στο τέλος οι εχθροί τους (Αιγύπτιοι και Γάλλοι αντίστοιχα) υποχώρησαν.
Οι δε Ρωμαίοι πολιτικοί Λούκουλλος (ο οποίος ήταν παράλληλα και στρατηγός), όπως και ο Απίκιος, ήταν διάσημοι καλοφαγάδες, πολύ πλούσιοι, ενώ διοργάνωναν τακτικά και οι δύο οργιώδες πλούσια γεύματα, τα οποία ονομάστηκαν προς τιμήν του πρώτου και «Λουκούλλεια γεύματα».
Στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα πολεμικά τανκς και αεροπλάνα, τα οποία εξελίχτηκαν ακόμη περισσότερο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Ψυχρό Πόλεμο, και έφτασαν στην μέγιστη ακμή τους στις μέρες μας.
Στην Ελλάδα έχουμε σαν παράδοση το κάψιμο του ομοιώματος του προδότη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού Ιούδα, ενώ στην Μεγάλη Βρετανία υπάρχει σαν παράδοση το κάψιμο του ομοιώματος του προδότη της μοναρχίας Γκάι Φοκς.
Το σημερινό Χάλουιν, προέρχεται από Σόουιν των Αρχαίων Κελτών Δρυίδων της Αρχαίας Βρετανίας. Τότε πίστευαν ότι τις ημερομηνίες που το γιόρταζαν (τις 31 Οκτώβριου και την 1η Νοέμβριου), πίστευαν οι ίδιοι ότι οι νεκροί και άλλα «μαγικά πλάσματα» ερχόταν στον κόσμο, ενώ στην διάρκεια αυτών όλοι οι παρευρεθέντες χόρευαν, μεταμφιεζόταν και ταυτόχρονα με αυτά διοργάνωναν και εορταστικά πανηγύρια.
Τυμβωρύχοι υπήρχαν σε όλη την διάρκεια της ιστορίας, όπως π.χ. στην Αρχαία Αίγυπτο, οπού λεηλατούταν οι τάφοι των Φαραώ από ντόπιους, προκειμένου αυτοί να αρπάξουν τους θησαυρούς που αυτοί περιείχαν.
Στην δε νεότερη εποχή, στην σύγχρονη Μεγάλη Βρετανία του 19ου Αιώνα, λεηλατούταν τάφοι από τυμβωρύχους, οι οποίοι έπαιρναν τα σώματα των νεκρών, με στόχο να τα πωλήσουν σε γιατρούς που ήθελαν να κάνουν πειράματα με αυτά.
Τόσο ο Γερμανός Αυτοκράτορας Φρειδερίκος ο Β’ ο Χοενστάουφεν, όσο και ο Αιγύπτιος Φαραώ Ψαμμήτιχος, αλλά και ο Ιάκωβος ο Δ’ της Σκωτίας, προσπάθησαν να κάνουν πειράματα με βρέφη για να ανακαλύψουν πια ήταν η πρώτη γλώσσα στον κόσμο, περιμένοντας να δουν ποιας γλώσσας θα είναι πρώτη λέξη που αυτά θα πουν χωρίς να έχουν καμμία επαφή με άλλους ανθρώπους.
Τόσο στην πολιορκία της Ρουέν το 1481, όσο και στην πολιορκία του Παρισιού το 1871, οι κάτοικοι των πόλεων αυτών από την μεγάλη έλλειψη τροφών και την πεινά που είχαν, έτρωγαν κυριολεκτικά ότι έβρισκαν μπροστά τους.

Τοσο στην Γερμανία, όσο και στην Ιταλία και την Ιαπωνία μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τους επιβλήθηκαν «δημοκρατικοί ηγέτες», όπως ο Αντενάουερ στην πρώτη, ο Γκασπέρι στην δεύτερη και ο Γιοσίντα στην τρίτη.

Η δε μονάδα 731 των Ιαπώνων, ήταν το ίδιο ή και χειροτέρα σκληρή από το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ενώ τα πειράματα στους κρατουμένους που έγιναν σε αυτή, ήταν ακόμα χειροτέρα και από αυτά του Μένγκελε.

Στο μεταπολεμικό Ιράκ, πολλοί συλληφθέντες ηγέτες του κόμματος Μπάαθ, μαζί με τον ηγέτη αυτού, τον Σαντάμ Χουσεΐν, συνελήφθησαν, δικάστηκαν και εκτελέστηκαν με κρεμάλα, όπως και πολλοί συλληφθέντες ηγέτες των Ναζί μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης.

Τοσο στην Μπιάφρα στην Νιγηρία, όσο και στο Γιόρκταυουν, οι πολιορκημένοι αναγκάστηκαν να παραδοθούν μετά από συνεχή ναυτικό αποκλεισμό τους από την θάλασσα, από την πεινά, καθως και από την πίεση από τις δυνάμεις ξηράς που τους πολιορκούσαν και από την ξηρά.

Η στρατηγική του Τσε Γκεβάρα, όπως και των Μπιν Λάντεν και του Μπαγκάντι, ήταν να νικήσουν τους Αμερικανούς και να τους κάνουν να αποχωρήσουν από τις χώρες που είχαν από την κατοχή τους με την μέθοδο του συνεχούς ανταρτοπόλεμου, των ηττών αυτών από αιφνιδιαστικές επιθέσεις, την παράταση του πολέμου, την τεράστια οικονομική αιμορραγία των ΗΠΑ, καθως και τις διαμαρτυρίες του Αμερικανικού λαού για το κόστος αυτό και τις απώλειες (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CE%B1%CF%83-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%83%CF%84/).

Ουσιαστικά, το σχέδιο τους ήταν να εξαντλήσουν τοσο πολύ τις ΗΠΑ, ώστε αυτές να αποχωρήσουν από τα κράτη που είχαν υπό την επιρροή τους στην Μέση Ανατολή και την Λατινική Αμερική, όπως αποχωρήσαν αυτές παλαιοτέρα από το Βιετνάμ ή η ΕΣΣΔ από το Αφγανιστάν (σύμφωνα με το δόγμα του Γκεβάρα: «Ας κάνουμε, ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ» ή Αφγανιστάν όπως θα έλεγαν ο Μπιν Λάντεν και Μπαγκάντι).

Μετά την κατάληψη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας από τον Μεγάλο Ναπολέοντα το 1810, ξέσπασαν πολλά επαναστατικά κινήματα στην κατεχόμενη από τους Ισπανούς Λατινική Αμερική (με την βοήθεια και των Βρετανών- https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA/), τα οποία σταδιακά πέτυχαν την ανεξαρτησία των κρατών αυτής (π.χ. της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Κολομβίας κ.λ.π.) από Ισπανία και Πορτογαλία.

Αντίστοιχα, μετρά κατάληψη των αποικιοκρατικών κρατών του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Γαλλίας από τον Χίτλερ το 1940, ξέσπασαν πολλά επαναστατικά κινήματα στις κατεχόμενες από αυτά Αφρική και Ασία (με την βοήθεια και των Ιαπώνων και των Ναζί), τα οποία σταδιακά πέτυχαν την ανεξαρτησία των κρατών αυτής (π.χ. της Ινδονησίας, της Αλγερίας, του Βιετνάμ κ.λ.π.) από τις αποικιοκρατικές αυτές χώρες.

Οι πρώτοι θάλαμοι αέριων δημιουργήθηκαν στην ΕΣΣΔ, όπου υπήρχαν και τα Γκουλάγκ και από αυτά τα δύο (μαζί με τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης των Βρετανών στην Νότια Αφρική), εμπνεύστηκε αργότερα και ο Χίτλερ και τους δικούς του θαλάμους αέριων, καθώς και τα δικά του Στρατόπεδα Συγκέντρωσης-Γκουλάγκ στην Γερμανία.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι η συμμαχία των Φράγκων και των διάδοχων κρατών αυτών με τους μουσουλμάνους είναι διαχρονική, ξεκινώντας με την συμμαχία του Καρλομάγνου με τον Χαρούν Αλ Ρασίντ, όπως και του Γερμανού Αυτοκράτορα Φρειδερίκου του Β’ των Χοενστάουφεν με τον Σουλτάνου της Αίγυπτου Αλ Καμίλ.

Και στην συνέχεια του Γάλλου βασιλιά Φραγκίσκου του Α’ με τον Οθωμανό Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, του Κάιζερ Γουλιέλμου του Β’ των Χοεντσόλερν με τους Νεότουρκους, του Χίτλερ με τους Κεμάλ και Ινονού και στις μέρες μας των Μέρκελ-Σόιμπλε, καθώς και των Ομπάμα-Τραμπ με τον Ερντογάν.

Η ερημοποίηση έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία, καθώς έχει συντελέσει στην κατάρρευση αρκετών μεγάλων Αυτοκρατοριών, όπως η Καρχηδονιακή, ή των Ίνκας, καθώς και την μετοικεσία τοπικών πληθυσμών.

Ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι η σοβαρή και εκτεταμένη υποβάθμιση γαιών που συνέβη πριν από αρκετούς αιώνες σε ξηρές περιοχές είχε τρία επίκεντρα: Την Μεσόγειο, την κοιλάδα της Μεσοποταμίας και το Υψίπεδο Λες της Κίνας, περιοχές δηλαδή που συντηρούσαν πυκνό και μεγάλο σχετικώς ανθρώπινο πληθυσμό.

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας απέδρασε δύο φορές από την φυλακή με ελικόπτερο, η πρώτη το καλοκαίρι του 2006 όταν το ελικόπτερο προσγειώθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, καθώς και στις 22 Φεβρουαρίου του 2009.

Εκτός όμως από τον Παλαιοκώστα, συνολικά έχουν πραγματοποιηθεί 25 ακόμα αποδράσεις με την χρήση ελικοπτέρου (https://www.zougla.gr/kosmos/article/i-25-apodrasis-me-elikoptero). 

Με την μετατροπή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Βυζαντινή από τον Μέγα Κωνσταντίνο, ουσιαστικά με την ίδρυση της Πόλης το 330 μ.Χ., η Ρώμη (και γενικά το Δυτικό Τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), κράτησε αλλά 146 χρόνια.

Συγκεκριμένα μέχρι το έτος 476 μ.Χ., οπότε με την εκθρόνιση του τελευταίου Ρωμαίου Αυτοκράτορα της Δύσης, του Ρωμύλου Αυγούστου από τον Οδάκραο και τους βάρβαρους του, η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σκλαβώθηκε σε αυτούς και να καταλύθηκε οριστικά.

Και παράλληλα το έτος 146 π.Χ., ήταν που και το τελευταίο κράτος του Ελληνικού χώρου, η Αχαϊκή Συμπολιτεία, ηττήθηκε και καταστράφηκε από τον Ρωμαίο στρατηγό Μόμμιο, ο οποίος παράλληλα κατέστρεψε και την Κόρινθο και κατέλαβε και υποδούλωσε όλο τον Ελληνικό χώρο και τα κράτη αυτού στην Ρώμη.

Η αιφνιδιαστική δολοφονία του Τυράννου Ιάσονα των Φέρων πάνω στο απόγειο της δόξας του, ο οποίος και είχε σχέδια για ένωση όλης της Ελλάδας υπό την ηγεσία του (τα οποία είχε υλοποιήσει στο μεγαλύτερο τους μέρος) και για την κατάκτηση της Περσίας, λίγο πριν επιτεθεί σε αυτή, θυμίζει κατά πολύ τον θανάτου του Φίλιππου του Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας.

Και αυτός δολοφονήθηκε αιφνιδιαστικά, πάνω στο απόγειο της δόξας του, ενώ και αυτός είχε σχέδια για ένωση όλης της Ελλάδας υπό την ηγεσία του (τα οποία και είχε υλοποιήσει πλήρως) και για την κατάκτηση της Περσίας, λίγο πριν επιτεθεί σε αυτή.

Στον Δεύτερο Δουλικό Πόλεμο της Ρώμης, οι ηττημένοι δούλοι αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ιουδαίοι της Μασάντα για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Τοσο οι πολιτικοί Λικίνιος Κράσσος το 145 π.Χ., όσο και ο Γάιος Γράκχος το 123 π.Χ., έκαναν τις δημηγορίες τους, έχοντας την πλάτη τους στραμμένη προς το κτίριο της Συγκλήτου σε μία ένδειξη περιφρόνησης προς αυτή.

Ο Σεπτουμουληίος έκοψε το κεφάλι του Γάιου Γράκχου και το γέμισε με μολύβι, όπως ο Κρούμμος έκοψε το κεφάλι του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου του Α’ και το επιχρύσωσε χρησιμοποιώντας το για ποτήρι.

Τοσο ο Γάιος Γράκχους, όσο και ο Αννίβας κατέστρεψαν την δικαστική δύναμη της Συγκλήτου των λαών τους, ο μεν πρώτος μεταφέροντας την δικαστική εξουσία στην τάξη των Ιππέων, ενώ ο δεύτερος καταργώντας την ισοβιότητα των δικαστών και επιτρέποντας μόνο μία εκλογή κάποιου προσώπου για ένα μονάχα έτος στο αξίωμα αυτό.

Τοσο ο Τιβέριος Γράκχος, όσο και ο αδερφός του ο Γάιος, εξοντώθηκαν και οι δύο αντισυνταγματικά από συμμορίες ενόπλων που είχαν συστήσει οι Συγκλητικοί αντίπαλοι τους, διοικούμενες από τον Νασικά και τον Οπίμιο αντίστοιχα, οι οποίοι εξαιτίας των πράξεων τους αυτών έγιναν ιδιαίτερα μισητοί στον Ρωμαϊκό λαό.

Ο Σκιπίων Αιμιλιανός κατά την καταστροφή της Καρχηδόνας από τον ίδιο έψαλε δακρύζοντας κάποιους στίχους από τον Τροία (θέλοντας να δείξει ότι κάποια στιγμή και η Ρώμη θα πάθαινε τα ίδια), όπως ο Νέρωνας τραγουδούσε και έπαιζε την λύρα του στην καταστροφή και κάψιμο της Ρώμης από τον ίδιο.

Ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος ο Γ’ ο  Κοδομανός, όταν ήταν ακόμα στρατηγός, δέχτηκε την πρόσκληση σε μονομαχία του αρχηγού των Καδουσίων και τον νίκησε, ενώ ο στρατός του στην συνέχεια κέρδισε και την μάχη.

Αντίστοιχα ο Ρωμαίος στρατηγός Ακίλιος δέχτηκε την πρόσκληση σε μονομαχία του αρχηγού των δουλών στον Β’ Δουλικό Πόλεμο Αθηνίωνα και τον νίκησε, ενώ ο στρατός του στην συνέχεια κέρδισε και την τελική μάχη του πολέμου.

Παρομοίως και ο ένδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ηράκλειος, δέχτηκε την πρόσκληση σε μονομαχία του αρχιστράτηγου των Περσών Ραζάτη και τον νίκησε, ενώ ο στρατός του στην συνέχεια κέρδισε και την τελική μάχη του τελευταίου στην ουσία Ελληνοπερσικού Πολέμου, στην πεδιάδα της Νινευή.

Ο Ευνού, ο Σύρος ηγέτης των δούλων στον Α’ Δουλικό Πόλεμο της Ρώμης, ήταν ιερέας της θεότητας Αταγάρτιδος της Συρίας, όπως και ο αρχικός ηγέτης των δούλων στον Β’ Δουλικό Πόλεμο, ο Σάλβιος, ήταν και αυτός Σύρος ιερέας και μάντης, ενώ και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας με καταγωγή από την Λιβύη, ο Ηλιογάβαλος ήταν επίσης ιερέας της θεότητας Ελ Γκαμπάλ στην Συρία.

Ο παρανοϊκός δικτάτορας της Παραγουάης Λόπεζ εξόντωσε τα 2/3 του πληθυσμού της χώρας του (300.000 κατοίκους) και έπεσε ύστερα από πόλεμο ενάντια στην Τριπλή Συμμαχία Βραζιλίας-Αργεντινής-Χιλής, όπως ακριβώς ο παρανοϊκός δικτάτορας της Καμπότζης εξόντωσε το 1/3 του πληθυσμού της χώρας του (2.000.000 κατοίκους) και έπεσε ύστερα από πόλεμο ενάντια στο Βιετνάμ.

Τόσο ο Διονύσιος ο Α΄ των Συρακουσών, όσο και ο Αγαθοκλής εξόντωσαν τους αριστοκράτες των Συρακουσών και μοίρασαν την γη στους φτωχούς της πόλης για να αποκτήσουν οπαδούς.

Τόσο ο Αριστόνικος της Περγάμου, όσο και ο Βερκικεντορίξ όταν ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους, στάλθηκαν σιδηροδέσμιοι και φυλακίστηκαν στην Ρώμη, ενώ και οι δύο αργότερα αποκεφαλίστηκαν.

Ο δε φιλόσοφος Βόλσιος μετά την ήττα του Αριστόνικου αυτοκτόνησε λίγο πριν την παράδοση της πόλης στην οποία βρισκόταν στους Ρωμαίους, όπως αντίστοιχα ο Ρωμαίος ρήτορας Κάτωνας μετά την ήττα του Πομπήιου αυτοκτόνησε λίγο πριν την παράδοση της πόλης στην οποία βρισκόταν στον Καίσαρα.

Ο αποκεφαλισμός του πτώματος του Αμίκλα μετά την ήττα του από τον Αγαθοκλή και η ρίψη του κεφαλιού του εντός της Καρχηδόνας, είναι παρόμοια με τον μετέπειτα αποκεφαλισμό του πτώματος του Ασδρούβα μετά την ήττα του από τον Ρώμη και την ρίψη του κεφαλιού του εντός του στρατοπέδου του αδερφού του, του διάσημου Αννίβα.

Ο αποκεφαλισμός του πτώματος του Μάγωνα μετά την ήττα του από τον Τιμολέοντα και η περιφορά του από τους στρατιώτες, είναι παρόμοια με τον μετέπειτα αποκεφαλισμό του πτώματος του Ελβετού στην καταγωγή αρχηγού της Λονέ και την περιφορά του από τους Γάλλους πολίτες στην διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.

Στην μάχη του Κρήμησου ποταμού, οι Καρχηδόνιοι «τυφλώθηκαν» από μία καταιγίδα που έπεφτε πάνω στα μάτια τους και όχι σε αυτά των εχθρών τους, όπως και στην μάχη του Φρίγδου ποταμού οι εχθροί του Μεγάλου Θεοδοσίου «τυφλώθηκαν» από μία καταιγίδα που έπεφτε πάνω στα μάτια τους και όχι σε αυτά των εχθρών τους.

Αντίστοιχα και στην μάχη του Γιαρμούκ, οι Βυζαντινοί  «τυφλώθηκαν» από μία αμμοθύελλα που έπεφτε πάνω στα μάτια τους και όχι σε αυτά των εχθρών τους.

Ο Αγαθοκλής όταν έφτασε στις Αφρικάνικες ακτές έκαψε τον στόλο του, όπως και ο Κόρτεζ όταν έφτασε μετέπειτα στο Μεξικό έκαψε τον δικό του.

Επίσης ο Αγαθοκλής απέφευγε στις μάχες με τους Καρχηδόνιους αντιπάλους του τα πολεμικά τους άρματα ανοίγοντας κενά στην Φάλαγγα του, όπως ακριβώς παλαιοτέρα ο Μέγας Αλέξανδρος απέφευγε στις μάχες με τους Πέρσες αντιπάλους του τα πολεμικά τους άρματα ανοίγοντας κενά στην Φάλαγγα του.

Οι Καρχηδόνιοι μετά την ήττα τους από τον Αγαθοκλή μπροστά στα τείχη της Καρχηδόνας επιδόθηκαν σε ανθρωποθυσίες των ιδίων τους των παιδιών (φτωχών ή πλουσίων), όπως έκαναν και λίγο πριν την οριστική πτώση και καταστροφής της πόλης αυτής από τα χέρια των Ρωμαίων στην διάρκεια του Γ’ Καρχηδονιακού Πολέμου.

Η ολοκληρωτική ήττα και σύλληψη του Καρχηδονίου στρατηγού Αμίκλα στις Συρακούσες από τον αδερφό του Αγαθοκλή Άντανδρο, θυμίζει τόσο την ήττα του Ιμίκλωνα στις Συρακούσες από τον Διονύσιο τον Α’, όσο και την ήττα του Γερμανού Αρχιστράτηγου Φον Πάουλους στο Στάλινγκραντ από τον Σοβιετικό Στρατάρχη Ζουκόφ και την σύλληψη του.

Το κάλεσμα σε δείπνο των αντίπαλων του Αγαθοκλή και η προδοτική σφαγή τους σε αυτό πάρα τις υποσχέσεις ασφάλειας, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη σφαγή στο λεγόμενο «Black Dinner» στην Σκωτία.

Η ταυτόχρονη καταστροφή του στρατού του Αγαθοκλή και των Καρχηδονίων αντιπάλων του, από την σύγχυση από ένα σώμα Νουμίδων που και οι δύο εξέλαβαν ως εισβολή αντίπαλου στρατού.

Με τελικό αποτέλεσμα την αλληλοεξόντωση πολλών χιλιάδων αντρών τους μέσα στην σύγχυση της νύκτας, τους οποίους εξέλαβαν για εχθρούς, θυμίζει ένα αντίστοιχο περιστατικό στην διάρκεια του κοινού πολέμου των Αυστριακών και των Ρώσων το 1788 κατά των Τούρκων.

Και τότε οι Αυστριακοί έπαθαν σύγχυση από ένα σώμα ιππέων τους οι ίδιοι εξέλαβαν ως εισβολή αντίπαλου στρατού, με αποτέλεσμα την αλληλοεξόντωση πολλών χιλιάδων αντρών τους μέσα στην σύγχυση της νύκτας, τους οποίους εξέλαβαν για εχθρούς.

Οι Καρχηδόνιοι, τόσο στον Ακράδαντα υπό την ηγεσία του Αννίβα (συνονόματος με τον στρατηγό του Β’ Καρχηδονιακού Πολέμου), όσο και στις Συρακούσες από τον Ιμίκλωνα χρησιμοποίησαν υλικά από τα νεκροταφεία αυτών για την κατασκευή τειχών στην διάρκεια των πολιορκιών των πόλεων αυτών.

Συνέπεια της τακτικής τους αυτής ήταν από τα πτώματα που ξεθάφτηκαν, καθώς και από τις κακές συνθήκες υγιεινής του στρατού τους, να εξαπλωθούν σε αυτούς αρρώστιες, τις οποίες μετέφεραν όταν τελικά ηττήθηκαν και στην πατρίδα τους την Καρχηδόνα με τελικό αποτέλεσμα να πεθάνουν πολλοί άνθρωποι από αυτές, λόγω της μετάδοσης τους εκεί.

Κατά αντίστοιχο τρόπο, όταν οι Ισπανοί κατέκτησαν την Αμερική μετέφεραν πολλές αρρώστιες εκεί, στις οποίες οι ντόπιοι ιθαγενείς δεν είχαν αντισώματα, με τελικό αποτέλεσμα εκατομμύρια από αυτούς να πεθάνουν λόγω της μετάδοσης αυτών.

Ιερός Λόχος, υπήρχε ως εκλεκτό σώμα πολιτών, τόσο στην Θήβα, όσο και στην Καρχηδόνα.

Ο Διονύσιος ο Α’ ονομαζόταν από κάποιους «Μέγας», ενώ ο γιος και διάδοχος του, ο Διονύσιος ο Β’ «Μικρός».

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Θεοδόσιος ο Α’ ονομαζόταν «Μέγας», ενώ ο εγγονός του, ο Θεοδόσιος ο Β’ «Μικρός».

Αντίστοιχα, ο Ναπολέων ο Α’ ονομαζόταν «Μέγας», ενώ ο ανιψιός του, ο Ναπολέων ο Γ’ «Μικρός».

Τόσο στην μάχη της Ιμέρας, όσο και σε αυτή του Κλειδιού και του Σπερχειού, η νίκη κερδήθηκε από τους Έλληνες χάρις στην αιφνιδιαστική επίθεση του στρατού τους στο εχθρικό στρατόπεδο, αλλά και χάρις σε ένα κρυφό σώμα που υπερφαλάγγισε τους εχθρούς (Καρχηδονίους, Βουλγάρους) και τους κτύπησε από τα νώτα.

Η δε είσοδος των στρατιωτών του Γέλωτος στο οχυρό της Ιμέρας στο οχυρό της Ιμέρας, μεταμφιεσμένων σε συμμάχους των Καρχηδονίων και η αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον τους, η οποία βοήθησε στην κατάληψη του οχυρού θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη ενέργεια του Βλαντ Τσέπες Γ’ Δράκουλα της Βλαχίας σε ένα Οθωμανικό οχυρό.

Και αυτός εισήλθε με τον στρατό του σε αυτό, μεταμφιεσμένοι σε Οθωμανούς στρατιώτες, ενώ η αιφνιδιαστική τους επίθεση εναντίον των Τούρκων, βοήθησε κατά πολύ στην κατάληψη του οχυρού αυτού.

Την πτώση του τυράννου των Συρακουσών Θρασύβουλου το 467 π.Χ., ακολούθησε η εγκαθίδρυση μίας επιθετικά πολεμικής δημοκρατίας προς όλους τους εχθρούς τους, όπως η πτώση του τυράννου των Αθηνών Ιππία το 510 π.Χ., ακολούθησε η εγκαθίδρυση μίας επιθετικά πολεμικής δημοκρατίας προς όλους τους εχθρούς τους.

Αντίστοιχα, με την πτώση της μοναρχίας το 1789 μ.Χ. στην Γαλλία, ακολούθησε η εγκαθίδρυση μίας επιθετικά πολεμικής «δημοκρατίας» προς όλους τους εχθρούς τους.

Η σφαγή όσων κάτοικων της Ιμέρας είχαν απομείνει σε αυτή από τον Αννίβα (όχι τον διάσημο Καρχηδόνιο στρατηγό του Β’ Καρχηδονιακού Πολέμου), κυρίως των γέρων και των αρρώστων και το κάψιμο αυτής, και για εκδίκηση, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη σφαγή όσων κάτοικων της Αθήνας είχαν απομείνει σε αυτή από τον Ξέρξη, κυρίως των γέρων και των αρρώστων και το κάψιμο αυτής και για εκδίκηση.

Ο Καρχηδόνιος Ιμίκλων έκανε ανθρωποθυσία στους θεούς του για «καλή τύχη», όταν πολιορκούσε τον Ακράδαντα, όπως ακριβώς και ο Ξέρξης έκανε ανθρωποθυσία στους θεούς του για «καλή τύχη», όταν πέρασε τον Ελλήσποντο και κατευθυνόταν για επίθεση στην Ελλάδα.

Ο στρατηγός Διοκλής των Συρακουσών, πρότεινε και εφάρμοσε παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των κάτοικων της Ιμέρας, την εκκένωση του πληθυσμού, καθώς και του στρατού του από αυτή μέσα στην νύκτα, αφήνοντας σε αυτή μέσα μόνο τους γέρους και τους αρρώστους, τους οποίους όταν οι Καρχηδόνιοι του Αννίβα κατέλαβαν την πόλη αυτή κατέσφαξαν, ενώ έκαψαν και την πόλη αυτή.

Κατά τον ίδιο τρόπο και ο στρατηγός Δαφναίος των Συρακουσών, πρότεινε και εφάρμοσε παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των κάτοικων του Ακράδαντα, την εκκένωση του πληθυσμού, καθώς και του στρατού του από αυτή μέσα στην νύκτα, αφήνοντας σε αυτή μέσα μόνο τους γέρους και τους αρρώστους, τους οποίους όταν οι Καρχηδόνιοι του Ιμίκλωνα κατέλαβαν την πόλη κατέσφαξαν, ενώ έκαψαν και την πόλη αυτή.

Αντίστοιχα και ο τύραννος Διονύσιος ο Α’ των Συρακουσών, πρότεινε και εφάρμοσε παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των κάτοικων της Γέλας, την εκκένωση του πληθυσμού, καθώς και του στρατού του από αυτή μέσα στην νύκτα, αφήνοντας σε αυτή μέσα μόνο τους γέρους και τους αρρώστους, τους οποίους όταν οι Καρχηδόνιοι του Ιμίκλωνα κατέλαβαν την πόλη κατέσφαξαν, ενώ έκαψαν και την πόλη αυτή.

Οι εξοργισμένοι Έλληνες της Σικελίας έσφαξαν τους τυραννικούς εμπόρους των Καρχηδονίων, όταν ο Διονύσιος ο Α΄ επιτέθηκε εναντίον τους, όπως και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, έσφαξαν μαζί με τον στρατό του Μιθριδάτη του Μέγα τους τυραννικούς Ρωμαίους εμπόρους και φοροεισπράκτορες, όταν αυτός επιτέθηκε εναντίον τους.

Αντίστοιχα και οι Μεσαιωνικοί Έλληνες έσφαξαν μαζί με τον στρατό του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ανδρόνικου τον Α’ του Κομνηνού οξύς τυραννικούς Βενετούς εμπόρους και φοροεισπράκτορες, όταν αυτός επιτέθηκε εναντίον τους.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, οι εχθροί των Ελλήνων, επιτέθηκαν σε αυτούς και έσφαξαν στην συνέχεια πολλούς Έλληνες, ως αντεκδίκηση για τους «τυράννους» εμπόρους-φοροεισπράκτορες που ήταν κάτι μεταξύ των Γερμανών διοικητών της κατοχής-Γκάουλαιτερ και των σημερινών μελών της μνημονιακής Τρόικας στις τότε εποχές.

Το δε ψήφισμα για παροχή ενός σώματος 1.000 ανδρών στον Διονύσιο τον Α’ των Συρακουσών, τάχα για την προστασία της ζωής από τις συνωμοσίες και τις απόπειρες δολοφονίας των αντιπάλων του, βοήθησε σημαντικά στην μετέπειτα εγκαθίδρυση της τυραννίδας του.

Αντίστοιχα παλαιότερα, το ψήφισμα για παροχή ενός σώματος 50 ανδρών στον Πεισίστρατο των Αθηνών, τάχα για την προστασία της ζωής από τις συνωμοσίες και τις απόπειρες δολοφονίας των αντιπάλων του, βοήθησε σημαντικά στην μετέπειτα εγκαθίδρυση της πρώτης τυραννίδας του. 

Ο Αρταξέρξης ο Γ΄ όταν ανέβηκε στον θρόνο έδειξε αμέσως την βιαιότητα του εκτελώντας 80 συγγενείς του της δυναστείας των Αχαιμενιδών, από φόβο μήπως σφετεριστούν τον θρόνο του.

Το ίδιο ακριβώς έκανε μετέπειτα και ο Οθωμανός Σουλτάνος Σελίμ ο Α’ ο Σκληρός, ο οποίος όταν ανέβηκε στον θρόνο έδειξε αμέσως την βιαιότητα του σκότωσε τους δύο αδερφούς και πέντε ανιψιούς του, από φόβο μήπως σφετεριστούν τον θρόνο του.

Ο Αρταξέρξης ο Γ’ λέγεται ότι δηλητηριάστηκε από τον Βεζίρη και ευνούχο Βαγόα με την βοήθεια του γιατρού του, ενώ και για τον Σελίμ τον Α’ υπάρχει η εκδοχή ότι αντί να πέθανε από καρκίνο δηλητηριάστηκε και αυτός από τον γιατρό του, όταν όλοι οι παραπάνω συνωμότες εξέπεσαν από την εύνοια των ηγετών τους.

Επίσης και οι δύο αυτοί ηγέτες (ο Αρταξέρξης ο Γ΄ και ο Σελίμ ο Α’), ήταν απόλυτα θρησκευτικά φανατικοί (ο ένας φανατικός Ζωροάστρης και μισούσε όλες τις άλλες θρησκείες, ενώ ο άλλος φανατικός σουνίτης μουσουλμάνος, ο οποίος μισούσε όλες τις άλλες θρησκείες και κυρίως τον Χριστιανισμό, μαζί με το σιιτικό μουσουλμανικό δόγμα, το οποίο και θεωρείται αιρετικό ως προς τον σουνιτισμό).

Για τον λόγο αυτό και οι δύο αυτοί σκληροί άντρες, όταν κατέλαβε ο μεν Αρταξέρξης την Αίγυπτο σκότωσε τον ιερό της ταύρο Άπι και κατέστρεψε και λεηλάτησε τους ναούς της Μέμφιδας, σφάζοντας παράλληλα και τον πληθυσμό της, ενώ ο Σελίμ όταν κατέλαβε την πρωτεύουσα των σιιτών Περσών Ταυρίδα, κατέστρεψε και λεηλάτησε τους ναούς της, σφάζοντας παράλληλα και τον πληθυσμό της.

Τέλος και οι δύο αυτοί ηγέτες κατέλαβαν στην διάρκεια της ηγεμονίας τους την ανεξάρτητη για ένα χρονικό διάστημα πριν από αυτούς Αίγυπτο και ο Αρταξέρξης ανακηρύχτηκε όταν την κατέλαβε και εκθρόνισε τον Φαραώ της Νεκτανεβώ Β΄ ο νέος Φαραώ της.

Αντίστοιχα όμως και ο Σελίμ ο Α’ όταν κατέλαβε την Αίγυπτο των Αββασίδων (πιο πριν είχε καταλάβει και τις πιο ιερές πόλεις του ισλάμ, Μεδίνα και Μέκκα) εκθρόνισε τον τελευταίο χαλίφη της δυναστείας αυτής και ανακηρύχτηκε νέος χαλίφης όλου του ισλάμ.

 Και όπως ο Μέγας Αλέξανδρος έγραφε στον Δαρείο τον Γ’ ότι δεν μπορούν να υπάρχουν δύο παγκόσμιοι βασιλιάδες στο ίδιο βασίλειο κάτω από τον ήλιο, έτσι και ο Σελίμ ο Α’ έγραφε σε ένα από τα ποιήματα του: «Μία χώρα είναι αρκετή για να φιλοξενήσει δύο Σούφι, όμως ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι αρκετός για να φιλοξενήσει δυο βασιλιάδες».

Ο δε Βαγόας εκτός από πολιτικός ήταν και ικανός στρατηγός όπως και άλλοι ευνούχοι στην ιστορία, όπως π.χ. ο Ναρσής, ο στρατηγός του Βυζαντινού Αυτοκράτορα ή ο του Ευτρόπιος, ο οποίος ήταν ο κύριος σύμβουλος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αρκάδιου.

Τόσο ο Κράσσος, όσο και ο σκανδαλώδης Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος λέγεται ότι ξελόγιασαν ο καθένας τους κάποια Εστιάδα Παρθένα της Ρώμης.

Στον Κράσσο, όταν ο ίδιος ηττήθηκε, το κομμένο κεφάλι του επιχρυσώθηκε με χρυσό από τους Πάρθους. Το ίδιο έγινε και στο κεφάλι του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου του Α’ από τους Βουλγάρους του Κρούμμου.

Αντίστοιχα, η τιμωρία του άπληστου κυβερνήτη των Χωρασμίων που είχε κακομεταχειριστεί τους απεσταλμένους εμπόρους του (και κατασκόπους), ήταν όταν τον έπιασε να του ριχτεί λιωμένο χρυσαφί στο στόμα.

Το ίδιο ακριβώς έπαθε ως τιμωρία και ένας άπληστος Ισπανός κυβερνήτης στην Νότια Αμερική, όταν τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Ινδιάνοι που καταπίεζε για να του δίνουν χρυσαφί.

Οι δε Ινδιάνοι που συνέλαβαν αυτόν τον Ισπανό κυβερνήτη στην ζούγκλα του Αμαζονίου το 1599, ονομαζόταν Jivaros (κεφαλοκυνηγοί).

Οι Ιβάν Δ’ ο Τρομερός της Ρωσίας και ο Στάλιν που τον θαύμαζε εξόντωσαν και οι δυο μεγάλο μέρος των λαών τους, είχαν μυστική αστυνομία (τους Στρέλτσι και Οπριτσνίνα και την NKVD αντίστοιχα), οδήγησαν και οι δυο σε θάνατο τους γιους τους, ήταν μανιακοί και ανηλεείς, απέκρουσαν ξένες εισβολές, εισέβαλαν σε ξένα κράτη, ισχυροποίησαν τον στρατό τους, ενώ πέθαναν και οι δυο πιθανότατα από δηλητηρίαση.

Επίσης, ο Στάλιν θαύμαζε και τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, πιστεύοντας ότι όπως ο Νιέφσκι απέκρουσε τους Σουηδούς και τους Τεύτονες, ο ίδιος με παρεμφερή τρόπο απέκρουσε τους Φιλανδούς και τους Ναζί.

Στις Θερμοπύλες, ως γνωστόν, η μάχη χάθηκε από πλευράς Ελλήνων όταν οι Πέρσες του Ξέρξη με την βοήθεια του προδότη Εφιάλτη διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα.

Αντίστοιχα, η μάχη αυτή χάθηκε για μια ακόμα φορά από πλευράς Ελλήνων, όταν οι Γαλάτες του Βρέννου με την βοήθεια του προδοτών διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό στρατό των Αιτωλών.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η μάχη αυτή χάθηκε από πλευράς Ελλήνων του Αντιόχου του Γ’ όταν οι Ρωμαίοι με την βοήθεια του προδοτών διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό Βασιλιά των Σελευκιδών.

Τέλος στην σύγχρονη εποχή, το 1941, η μάχη αυτή χάθηκε για μια ακόμα φορά από πλευράς Ελλήνων και των Βρετανών συμμάχων τους, όταν οι Γερμανοί του Χίτλερ διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό Συμμαχικό στρατό, καθώς και τους Βρετανούς Συμμάχους του.

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι και η μάχη της Αλαμάνας που έλαβε αργότερα μέρος εκεί κοντά, όσο και η μάχη στο Μανιάκι που έγινε πιο μετά και οδήγησαν στους θανάτους του Αθανάσιου Διάκου και του Παπαφλέσσα αντίστοιχα, είχαν σχεδόν επακριβές την ίδια πορεία και κατάληξη με τις παραπάνω μάχες στις Θερμοπύλες].

Πολλές φορές συνέβησαν επίσης στο διάβα της ιστορίας θάνατοι ισχυρών ηγετών με στόχο να σταματήσουν οι πολίτικες τους και να παύσει η εξουσία τους, όπως του Καίσαρα, του των Ομάρ, Ουθμάν, Αλί, Λίνκολν, του Κένεντι, του Μακ Κίνλευ, του Γκάρλφλιντ, του Καποδίστρια, του Γεωργίου του Α’ της Ελλάδας, του Ουμβέρτου της Ιταλίας και άλλων.

Η δε ηρωική θυσία των Ελλήνων στο Σούλι, των Σουλιώτισων στο Ζάλογγο, αλλά και αυτή στο Αρκαδία της Κρήτης, θυμίζει σε πολλούς την ηρωική θυσία των Εβραίων στην Μασάντα. Και στις δυο περιπτώσεις, οι αμυνόμενοι προτίμησαν να χάσουν την ζωή τους, πάρα να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους.

Το «Μαύρο Δείπνο» στην Σκωτία, όπως και η σφαγή του Γκένσεει στην ίδια χώρα, θυμίζουν την προδοτική σφαγή των Σκυθών αρχηγών από τους Αιγυπτίους, των Μπόερς από τους Ζουλού του Ντινγκάνι, την σφαγή της οικογενείας των Ομεύαδων, καθώς και την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου που έγινε εν μέσω γάμου και σφάχτηκαν σε αυτόν πολλοί καλεσμένοι σε αυτόν προδοτικά.

Ο δολοφονία της ισχυρής πρωθυπουργού της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι, της ισχυρής πολιτικής δυναστείας των Γκάντι, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη δολοφονία της ισχυρής πρωθυπουργού του Πακιστάν Μπέναζιρ Μπούτο, της ισχυρής πολιτικής δυναστείας των Μπούτο.

Οι Γερμανοί, είναι υπεύθυνοι για την έναρξη τόσο του πρώτου (1618-1648), όσο και του λεγομένου Δευτέρου «Τριακονταετούς Πολέμου» (1914-1945).

Η Κλεοπάτρα, η οποία κατάφερε να επιβιώσει και να αναδειχθεί χάρις στην ομορφιά της, την γοητεία της και την εξυπνάδα της σε έναν τότε ανδροκρατούμενο κόσμο, εξοντώνοντας τον αδερφό-σύζυγο της για τον λόγο αυτό, θυμίζει αντίστοιχα την Αικατερίνη την Μεγάλη.

Τέλος η Κλεοπάτρα, όπως και η Μεγάλη Αικατερίνη, εάν και δεν ήταν ντόπια Αιγύπτια, αλλά Ελληνίδα, σεβάστηκε τα ήθη και τα έθιμα των ντόπιων, τα υιοθέτησε, ενώ φρόντισε να τα έχει καλά και να κρατά ικανοποιημένο, τόσο τον λαό, όσο και τους αριστοκράτες και το ιερατείο.

Στην διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλοί τρελοί μονάρχες, όπως ο Ναβαχοδονόσορας, ο Καλιγούλας, ο Ριχάρδος ο Β’ της Αγγλίας, ο Ερρίκος ΣΤ’ της Αγγλίας, ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουστίνος ο Β’, ο Τούρκος Σουλτάνος Ιμπραήμ, ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας και άλλοι (http://madmonarchs.guusbeltman.nl/madmon.htm), οι οποίοι με τις πράξεις τους αποδυνάμωσαν ή κατέστρεψαν τα κράτη τους.

Και αυτή, κατάφερε να επιβιώσει και να αναδειχθεί χάρις στην ομορφιά της, την γοητεία της και την εξυπνάδα της σε έναν τότε ανδροκρατούμενο κόσμο, εξοντώνοντας τον σύζυγο της για τον λόγο αυτό.

Η απόκρουση των Αράβων από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες Κωνσταντίνο τον Δ’ και τον Λέων τον Γ’ τον Ισχυρό στις δυο πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης από αυτούς, αλλά και στο Ακρόινο της Μικράς Ασίας, έσωσαν την Ευρώπη από την τυραννία αυτών, έχοντας την ίδια σημασία με τις μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας στην Αρχαιότητα. 

Το Σκωτσέζικο Σκίλτρον θυμίζει πολύ την Αρχαία Μακεδονική Φάλαγγα.

Τόσο η Αρχαία Καρχηδόνα, όσο και η Κόρινθος καταστράφηκαν ταυτόχρονα από τους Ρωμαίους στην Αρχαιότητα, το 146 π.Χ.

Όταν δολοφονήθηκαν ο Καίσαρας και ο Κένεντι λέγεται ότι τα άστρα βρισκόταν στην ίδια θέση και στις δυο εποχές. Και οι δυο αυτοί ηγέτες αναδείχθηκαν σε πολέμους, ίδρυσαν ισχυρές πολίτικες δυναστείες, είχαν προβλήματα υγείας, δυνάμωσαν τα κράτη τους και θεωρήθηκαν μεταρρυθμιστές.

Οι Σερτώριος και Βαριάθος στην Ισπανία, οι οποίοι είχαν νικήσει επανειλημμένως τους Ρωμαίους, εξοντώθηκαν τελικά όταν αυτοί πλήρωσαν φονιάδες από τα στρατεύματά τους για να τους δολοφονήσουν προδοτικά.

Τόσο ο Γαλάτης Βερκικεντορίξ, όσο και ο Χερούσκος Αρμίνιος εκπαιδεύτηκαν και τιμήθηκαν αρχικά από την Ρώμη πριν στραφούν τελικά εναντίον της.  

Το τείχος του Ανδριανού στην Βρετανία, θυμίζει αντίστοιχα τα Ρωμαϊκά Limes, καθώς και το Σινικό Τείχος στην Κίνα και κατασκευάστηκαν για να εμποδίσουν την είσοδο των βάρβαρων στις περιοχές αυτές.

Η Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων, χάρις στην οποία οι Ισπανοί κατέκτησαν εδάφη στην Αφρική, και είχε μέλη της τυχοδιώκτες και πρώην εγκληματίες, ιδρύθηκε κατά μίμηση της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, η οποία ιδρύθηκε για παρεμφερείς λόγους και είχε την ίδια ακριβώς εξέλιξη.

Τόσο ο πατέρας του Πομπηίου, όσο και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κάρος (https://en.wikipedia.org/wiki/Carus, https://io9.gizmodo.com/10-weirdest-ways-that-ancient-rulers-died-5907578), οι οποίοι ήταν άπληστοι και είχαν κακό χαρακτήρα σκοτώθηκαν από κτύπημα Κεραυνού.

Η Πορεία των Μυρίων για την Ελλάδα μέσα από μάχες στα εδάφη της Περσικής Αυτοκρατορίας, θυμίζει την αντίστοιχη πορεία της Τσέχικης Λεγεώνας με μάχες εν μέσω Ρωσικού Εμφυλίου (1917-1922), μέσα από τα εδάφη της Ρωσίας, προκειμένου να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Πολλοί λήσταρχοι και βίαιο τυχοδιώκτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάφεραν να γίνουν κυβερνήτες και πασάδες των επαρχιών της, όπως ο Αλή Πασάς στα Γιάννενα και ο Μοχάμεντ Άλι στην Αίγυπτο.

Τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στον Μεσαίωνα, αλλά ακόμα και στην νεότερη εποχή, υπήρξαν πολλοί σφετεριστές-τυχοδιώκτες, οι οποίοι παρέστησαν πως είναι οι στην πραγματικότητα νεκροί Βασιλείς, πρίγκηπες ή πριγκίπισσες, με στόχο να αρπάξουν την εξουσία και τον πλούτο αυτών.

Πολύ γνωστοί για τις πράξεις τους αυτές είναι ο Ανρδίσκος, οι Ψευδο-Δημήτριοι στην Ρωσία, κάποιοι που παρίσταναν πως ήταν ο Λουδοβίκος ΙΖ’, ο γιος του τελευταίου Ρώσου Τσάρου Αλέξιος, κάποιες που παράσταναν τις αδερφές αυτού Αναστασία και Τατιάνα, αλλά και πολλοί άλλοι στο Βυζάντιο, την Αγγλία και αλλού (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_impostors).

Η Αρχαία οπλιτική Φάλαγγα, η οποία έμοιαζε αρκετά με την Σουμεριακή και Ασσυριακή Φάλαγγα, εξελίχθηκε στην συνέχεια στην Θηβαϊκή Λοξή και την Μακεδονική Φάλαγγα, στην μικτή Φάλαγγα του Βυζαντίου, και στα Ισπανικά Τέρσιος, πριν καταλήξει στα σημερινά τάγματα πεζικού.

Η αιμοχαρής Ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, ήταν εξίσου βάναυση με την εξίσου αιμοχαρής λατινοκρατία στην Ελλάδα τον Μεσαίωνα.

Η νίκη ενός ισχυρού ανταρτικού κινήματος ενάτη ισχυρότερων εχθρών του και Υπερδυνάμεων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη ή μερική ελευθέρια της κατεχόμενης χωράς, συνέβη με πολλά κινήματα ιστορικά, όπως π.χ. με τον ΕΟΚΑ στην Κύπρο, τους Βιετμίνχ στο Βιετνάμ, τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν κ.λ.π.

Υπήρξαν στην διάρκεια της ιστορίας ισχυρές θαλασσοκρατορίες, όπως αυτές των Αρχαίων Μινωιτών, Μυκηναίων, Φοινίκων, Καρχηδονίων, Ρωμαίων, Βυζαντινών, Αράβων, Τούρκων, Ισπανών, Αγγέλλων, Γάλλων, Γιαπωνέζων, Κρεάτων, Ολλανδών, Πορτογάλων, αλλά και των ΗΠΑ στις μέρες μας.

Υπήρξαν δυο άτομα με το όνομα Κωνσταντίνος Γεράκης, οι οποίοι ήταν τυχοδιώκτες και έδρασαν σε Πελοπόννησο-Κρήτη και Σιάμ αντίστοιχα. Και οι δυο έμπλεξαν σε συνωμοσίες, είτε με τους Βένετους και τους Τούρκους, είτε με τους Βασιλείς του Σιάμ, έφτασαν να γιου τα «δεξιά τους χέρια», αλλά στο τέλος όταν οι προστάτες τους έπεσαν εκτελέστηκαν και οι ίδιοι.

Ο Ναπολέοντας συνάντησε το δικό του Βιετνάμ όταν εισέβαλε στην Ισπανία, χάνοντας εκεί 200.000 στρατιώτες και δεσμεύοντας στην χώρα αυτή μεγάλο μέρος του στρατού του. Τις ίδιες ακριβώς απώλειες και προβλήματα είχαν στην χώρα αυτή και οι Ρωμαίοι πριν από αυτόν.

Η Ισπανία έπεσε στους Άραβες χάρις στην προδοσία του Κόμη της Θεούτας Ιουλιανού, ο οποίος τους κάλεσε και τους βοήθησε να περάσουν στην Ισπανία και να την καταλάβουν. Αντίστοιχα και η Σικελία έπεσε στους Άραβες χάρις στην προδοσία του Κόμη Ευφήμιου, ο οποίος τους κάλεσε και τους βοήθησε να περάσουν στην Σικελία και να την καταλάβουν.

Η μάχη του Μολόντι στην Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html), έσωσε την πρωτεύουσα της χωράς αυτής, την Μόσχα, από την εισβολή και κατάληψη της. Αντίστοιχα η μάχη του Μπλένχαμ, έσωσε την πρωτεύουσα της Αυστρίας, την Βιέννη, από την εισβολή και κατάληψη της.

Οι εξόριστοι τυχοδιώκτες Άραβες από την Αίγυπτο κατέλαβαν την Κρήτη και ίδρυσαν το εμιράτο του Χάνδακα. Με αντίστοιχο τρόπο, οι εξόριστοι από τους Ούννους Γότθοι, κατέλαβαν την Ρωμαϊκή Ισπανία.

Το σχέδιο διαμελισμού της Σουηδίας από τον Μεγάλο Πέτρο και τους Δανούς και Πολωνούς συμμάχους του, εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας του νέου Βασιλιά της χώρας αυτής, Κάρολου του ΙΣΤ’, θυμίζει το αντίστοιχο σχέδιο διαμελισμού της Αιγύπτου από τον Αντίοχο τον Γ’ των Σελευκιδών και τον φίλιππο τον Ε’ των Αντιγονιδών, εκμεταλλευόμενοι και αυτοί το νεαρό της ηλικίας του νέου Βασιλιά της χώρας αυτής, Πτολεμαίου του ανήλικου  Ε’.

Τον τίτλο του «Τελευταίου Ρωμαίου», τον είχαν οι πολλά άτομα στην ιστορία, όπως οι Ρωμύλος Αύγουστος, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Αέτιος, ο Βονιφάτιο, ο Συάγριος, ο Αρθούρος και άλλοι (https://en.wikipedia.org/wiki/Last_of_the_Romans).

Ο Τύραννος του Ακράγαντα Φάλαρις, ο οποίος έψηνε ζωντανούς τους εχθρούς του μέσα σε έναν χάλκινο ταύρο, τελικά συνελήφθη και θανατώθηκε με τον ίδιο τρόπο. Αντίστοιχα ο Γκιλοτίν, ο οποίος δημιούργησε για τους Γάλλους επαναστάτες την Γκιλοτίνα, θανατώθηκε στο τέλος με τον ίδιο τρόπο όταν αυτοί στράφηκαν εναντίον του. 

Η δε εξόντωση των γιων του Μεγάλου Αλέξανδρου, Αλέξανδρου του Δ’ και Ηρακλή από τον Κάσσανδρο για να μην τους έχει ανταγωνιστές για τον θρόνο, θυμίζει την αντίστοιχη δολοφονία του Καισαρίωνα από τον Αύγουστο, έτσι ώστε ο ίδιος να μην τον έχει ανταγωνιστή για τον θρόνο και την κληρονομιά του Καίσαρα.

Κατά παράδοξο τρόπο, ο ιδρυτής της δυναστείας του Μεγάλου Αλέξανδρου ήταν κατά την παράδοση ο διάσημος ήρωας Ηρακλής. Και ο τελευταίος νόθος γιος του είχε το ίδιο όνομα.

Αντίστοιχα, τόσο ο πρώτος, όσο και ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας είχαν το όνομα Κωνσταντίνος (ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αντίστοιχα).

Ο ιδρυτής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Γερμανίας, ήταν ο Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγνος). Αντίστοιχα, ο τελευταίος ηγέτης της Αυστροουγγαρίας το 1918, κράτος διάδοχο της Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου είχε και πάλι του όνομα Κάρολος.

Επιπλέον, τόσο ο πρώτος, όσο και ο τελευταίος Τσάρος της δυναστείας των Ρωμανώφ, είχε το όνομα Μιχαήλ.

Επίσης, ο πρώτος Κάιζερ του λεγομένου Β’ Ράιχ ονομαζόταν Γουλιέλμος. Το ίδιο ακριβώς και ο τελευταίος.

Ρωμύλος ονομαζόταν ο πρώτος Βασιλιάς και ιδρυτής της Ρώμης, Αύγουστος ο πρώτος Αυτοκράτορας της, ενώ Ρωμύλος Αύγουστος ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ.

Ο αλαζονικός Ξέρξης μαστίγωσε την θάλασσα από αλαζονεία όταν μια θαλασσοταραχή κατέστρεψε τον στόλο του. Το ίδιο ακριβώς έπραξε και ο εξίσου αλαζονικός Άραβας εμίρης της Μετιλήνης της Μεσοποταμίας Ομάρ, πριν ο στρατός του διαλυθεί από τους Βυζαντινούς.

Ο Λούκουλλος ηττήθηκε σε ανταρτοπόλεμο από τον Τιγράνη (όπως οι Πέρσες του Δαρείου από τους Σκύθες παλαιοτέρα, ή οι Ιταλοί από τους Αιθίοπες τον 19^ο Αιώνα), λόγω της βοήθειας που έδωσε στον εχθρό των Ρωμαίων, Μιθριδάτη τον Μέγα, αλλά όταν του επιτέθηκε ο ικανός Πομπήιος τον εγκατέλειψε και υποτάχτηκε σε αυτόν.

Αντίστοιχα, ο βασιλιάς Δαβίδ του Τάω, νίκησε με ανταρτοπόλεμο τους στρατηγούς του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασίλειου του Β’ του Βουλγαροκτόνου, λόγω της βοήθειας που έδωσε στον εχθρού και σφετεριστή του θρόνου του Βασιλείου, Βάρδα Σκληρού, αλλά όταν του επιτέθηκε ο ίδιος ο ικανός Αυτοκράτορας τον υποτάχτηκε σε αυτόν.

(Όπως έπραξαν για παρεμφερείς λόγους ο Γκουργκάν της Ιβηρίας στον Βασίλειο, ο γιος του Γεώργιος επίσης, καθώς και ο Βαχράμ στους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες Μιχαήλ τον Δ’ και τον Κωνσταντίνο τον Μονομάχο αντίστοιχα).  

Η ιπποτική απελευθέρωση μιας Θηβαίος από τον Μέγα Αλέξανδρο για την γενναία ομιλία της προς τον ίδιο, θυμίζει την αντίστοιχη ιπποτική απελευθέρωση μιας όμορφης κοπέλας στην Ιβηρία για αντίστοιχο λόγο από τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό. 

Η επαίσχυντη φυγή με μεταμφίεση του Μέτερνιχ από την Βιέννη το 1848 ύστερα από την επιτυχημένη επανάσταση εναντίον του (μέσα σε αμαξά μεταφοράς εσωρούχων), θυμίζει κατά πολύ την επίσης επαίσχυντη φυγή με μεταμφίεση του Κερένσκι από την Αγιά Πετρούπολη το 1917 (μεταμφιεσμένου σε υπηρέτρια), ύστερα από την επιτυχημένη επανάσταση εναντίον του.

Οι στρατηγοί της Ρωσίας Αλεξέγεφ και της Γαλλίας Ζοφρ, οι οποίοι επέφεραν σε αυτές εκατακόμβες θυμάτων και ελάχιστες νίκες με την στρατηγικές τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν και οι δυο μασόνοι, άθεοι και δεν είχαν ιδέα από στρατηγική.

Οι Σουμεριακές πόλεις-κράτη, οι οποίες πολέμαγαν μεταξύ τους συνεχώς και στο τέλος ενώθηκαν αρχικά από τον Λουγγάζι και ύστερα από τον Σαργών τον Μέγα, θυμίζει πολύ τις Ελληνικές πόλεις-κράτη.

Και αυτές πολέμαγαν μεταξύ τους συνεχώς και στο τέλος ενώθηκαν αρχικά από τον Έλληνα Βασιλιά Φίλιππο τον Β’ και ύστερα από τον ένδοξο γιο του, τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως επίσης και τα Κινεζικά βασίλεια που ενοποιήθηκαν ύστερα από πολλές μάχες από τον Τσιν Χουάνγκ Τι, όπως και τα Ινδικά, τα οποία ενωθήκαν από τον Σανδρόκοττο.

Η μάχη και ήττα του Καρλομάγνου στα Στενά του Ροσανμπό στην Ισπανία από τους Βάσκους, ύστερα από ενέδρα αυτών, θυμίζει κατά πολύ την ήττα του Μανουήλ του Κομνηνού στα Στενά του Μυριοκέφαλου από τους Τούρκους, ύστερα από ενέδρα αυτών.

Οι αποτυχημένες προσπάθειες εισβολών των Γάλλων στην Αγγλία δια θαλάσσης, οι οποίες απέτυχαν ύστερα από την ήττα των εισβολέων σε Ναυμαχία, θυμίζουν τις αντίστοιχες  αποτυχημένες προσπάθειες εισβολών των Ισπανών και των Γερμανών στην Αγγλία δια θαλάσσης, οι οποίες απέτυχαν ύστερα από την ήττα των εισβολέων σε Ναυμαχία.

Ο Αννίβας, ο οποίος πολέμαγε τους Ρωμαίους ύστερα από μια προσωπική υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του για αιώνιο μίσος προς αυτούς, αλλά και λόγω της ήττας της πατρίδας του από αυτούς, μαζί με τον θάνατο αγαπημένων του ατόμων εξαιτίας τους, θυμίζει τον Ουάλλας της Σκωτίας (γνωστό σε όλους μας ως Braveheart).

Και αυτός, πολέμαγε τους Άγγλους ύστερα από μια προσωπική υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του για αιώνιο μίσος προς αυτούς, αλλά και λόγω της ήττας της πατρίδας του από αυτούς, μαζί με τον θάνατο αγαπημένων του ατόμων εξαιτίας τους.

Η δε ήττα του Αννίβα από τον Σκιπίωνα στις Κάννες, χάρις στην οποία η Καρχηδόνα έπαυσε να είναι πια οριστικά υπερδύναμη στην Αφρική και αλλού και οδήγησε σταδιακά στην παρακμή και καταστροφή της, θυμίζει κατά πολύ την ήττα του Μεγάλου Ναπολέοντα από τον Ουέλιγκτoν στο Βατερλό.

Χάρις σε αυτή την η Γαλλία έπαυσε να είναι πια οριστικά υπερδύναμη στην Ευρώπη και αλλού και οδήγησε σταδιακά στην παρακμή και αποδυνάμωση της.

Παρομοίως, η δε ήττα του Ρόμελ από τον Μοντγκόμερι στο Ελ Αλαμέιν, χάρις στην οποία η Γερμανία έπαυσε να είναι πια οριστικά υπερδύναμη στην Αφρική και αλλού και οδήγησε σταδιακά στην παρακμή και κατάληψη της.

Ο ανήλεης Ξέρξης σκότωσε όλα τα αδέρφια του όταν κατέλαβε τον θρόνο για να μην έχει ανταγωνιστές στην εξουσία του. Το ίδιο ακριβώς έπραξε και ο Σελίμ ο Α’ ο Σκληρός στην Οθωμανική Αυτοκρατορία παρόμοιους λόγους.

Αντίστοιχα τα αδέρφια του Σάκα των Ζουλού, Ντινγκάνι και Μλανγκάνα τον εξόντωσαν για να του πάρουν τον θρόνο, όπως έπραξαν στην Ινδία ο Σανδρόκοττος, ο Αγκουανερέμπ, καθώς και ο Αττίλας στους Ούννους.

Τόσο ο Αττίλας, όσο και ο Τσένγκινς Χαν δολοφόνησαν οι ίδιοι έναν αδερφό τους. 

Ο δε πατέρας του Αγκουανερέμπ, ήταν αυτός που έφτιαξε το Ταζ Μαχάλ προς τιμήν της αγαπημένης του συζύγου και όταν αυτή πέθανε, το έβλεπε για να την θυμάται.

Αργότερα όμως, ο γιος του ο Αγκουανερέμπ, επαναστάτησε εναντίον του, σκότωσε τα αδέλφια του και τον φυλάκισε σε μια φυλακή ακριβώς απέναντι από το Ταζ Μαχάλ, όπου ο πρώην μονάρχης της Ινδίας το αντίκρυζε και έκλεγε και ο ίδιος πέθανε τελικά από την θλίψη του στην φυλακή.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (δηλαδή με επανάσταση ενάντια στον πατέρα του και μετέπειτα φυλάκιση του), πήρε την εξουσία στην Κίνα και ο Λι Σι Μιν.

Επιπρόσθετα και ο Φραάτης ο Δ’ της Παρθίας, δολοφόνησε τον πατέρα του και τους 30 αδελφούς του και ανακηρύχθηκε βασιλιάς.

Υπήρξαν επίσης κάποιες φορές στην ιστορία, όπου ένας ολόκληρος στόλος βυθίστηκε από τα «καπρίτσια του καιρού», όπως έγινε με τον στόλο του Ξέρξη στην Χερσόνησο του Άθω, την Αήττητη Αρμάδα ανοικτά της Αγγλίας, ή την βύθιση του Μογγολικού στόλου στην Ιαπωνία από τον Τυφώνα «Καμικάζι».

Ο δε βίος του ικανού Βασιλιά Φιλίππου του Β’ του πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου, έχει πολλές ομοιότητες με τον βίο του εξίσου ικανού Καίσαρα. Και οι δυο έχασαν μικροί τους πατέρες τους και είχαν μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία. Και οι δυο κρατήθηκαν όμηροι για κάποιο χρονικό διάστημα.

Και οι δυο είχαν δύσκολες σχέσεις με τις γυναίκες σε όλη την διάρκεια της ζωή τους, ενώ είχαν άπειρες ερωμένες και έκαναν γάμους, τόσο για προσωπική απόλαυση, όσο και για πολιτικούς λόγους.

Και οι δυο ανέλαβαν την ηγεσία των κρατών τους σε μια δύσκολη περίοδο, τα αναδιοργάνωσαν, επέκτειναν μέσω επιτυχών πολέμων τα σύνορα τους, ήταν αγαπητοί στον λαό τους και οι διάδοχοι τους κατέλαβαν περισσότερα εδάφη από τους ίδιους.

Επιπλέον, τόσο ο Φίλιππος, όσο και ο Καίσαρας ήταν για ένα διάστημα αιχμάλωτοι και όμηροι σε μικρή ηλικία (ο Φίλιππος από τους Θηβαίους, ο Καίσαρας από τους πειρατές.

Παράλληλα, οι ίδιοι ένωσαν τα κράτη τους μετά τις νίκες τους σε εμφυλίους πολέμους, και οι δυο αυτοθεοποιήθηκαν και τέλος και οι δυο δολοφονήθηκαν από έμπιστους τους μέσω συνωμοσιών, λίγο πριν ξεκινήσουν εκστρατείες στην Ανατολή (κατά των Περσών ο Φίλιππος και κατά των Παρθών ο Καίσαρας).

Ο πρώτος Αυτοκράτορας της Κίνας, ο ικανός και βάναυσος Τσιν Χουάνγκ Τι, πέθανε από δηλητηρίαση μέσω της χρήσης υδραργύρου, τον οποίο χρησιμοποιούσε ως «ελιξίριο», όπως και ο Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός, ο οποίος χρησιμοποιούσε τον υδράργυρο ως φάρμακο (και οι δυο ύστερα από υποδείξεις των σοφών και των γιατρών τους, είτε αυτοί ήξεραν ότι με την χρήση του υδραργύρου θα τρελαινόταν σταδιακά και θα πέθαναν, είτε όχι).

Η εταιρία παραγωγής πολεμικού εξοπλισμού Krupp, στήριξε και προμήθευσε με πολεμικό εξοπλισμό τους Γερμανούς, τόσο στον Α’ (1618-1648), όσο και στον Β’ (1914-1945) «Τριακονταετή Πόλεμο» που ξεκίνησαν οι ίδιοι για την ηγεμονία στην Ευρώπη.

Η δε μεγάλη πιθανότητα θανάτου από δηλητηρίαση του Ιβάν του Δ’ του Τρομερού, είναι ακριβώς η ίδια με την μεγάλη πιθανότητα θανάτου από δηλητηρίαση του Στάλιν της ΕΣΣΔ.

Οι Αλ Χακίμ, Αλ Μουταβακίλ και Λόπεζ, οι οποίο χαρακτηρίστηκαν «Νέρωνες» (των Φατιμίδων, των Αβασσίδων και της Παραγουάης αντίστοιχα), τυραννήσαν ανηλεώς τους λαούς τους, προσπάθησαν να αυτοθεοποιήσουν τους εαυτούς τους, σκότωσαν πολλά μέλη των οικογενειών τους και στο τέλος όλοι τους δολοφονήθηκαν από συνωμοσίες στις οποίες έλαβαν μέρος οι ίδιοι οι συγγενείς τους.

Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου στην Γκίζα, θυμίζουν κατά πολύ τις Πυραμίδες στο Μεξικό, καθώς και τις μικρότερες σε μέγεθος Πυραμίδες της Ελλάδας.

Τόσο ο Πύρρος, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, όπως και ο Θεωδώριχος ο Μέγας, έγιναν οι μοναδικοί μονάρχες των κρατών τους, όταν φρόντισαν να εξοντώσουν ύστερα από μια γιορτή τους αντίπαλους τους, με τους οποίους είχαν συμφωνήσει να μοιραστούν την εξουσία, πριν αυτοί προλάβουν όπως σχεδίαζαν να τους δολοφονήσουν πρώτοι.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο πρώτος Βασιλιάς της Ρώμης, ο Ρωμύλος, δολοφονήθηκε από τους Συγκλητικούς λόγω της τυραννικής συμπεριφοράς του, οι οποίοι τεμάχισαν το πτώμα του και μετέφεραν ο καθένας τους από ένα κομμάτι μέσα στην τήβεννο του και το έθαψαν κρυφά.

Αντίστοιχα, μετά την αυτοκτονία του Νέρωνα, ένας από τους αρχηγούς των Πραιτωριανών που συνέλαβε τα μέγιστα στην πτώση του τρελού Αυτοκράτορα, ο τυραννικός και δολοπλόκος Νυμφίδιος, ισχυριζόμενος πως είναι νόθος γιος του Καλιγούλα (ισχυρισμός που ίσως δεν είναι αβάσιμος βάσει κάποιων ιστορικών), προσπάθησε να ανακηρυχτεί Αυτοκράτορας στην θέση του Γάλβα, του νέου Αυτοκράτορα.

Όμως, οι Πραιτοριανοί στράφηκαν εναντίον του, τον σκότωσαν και των διαμέλισαν, ενώ στην συνέχεια τοποθέτησαν τα κομμάτια του σε ένα κλουβί. Αν δε η θεωρεία του Νυμφίδιου ήταν σωστή, τότε αυτή των κάνει τον τελευταίο της Ιουλοκλαυδιανής δυναστείας, η οποία ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τον Ρωμύλο, ενώ στην περίπτωση αυτή, ο θάνατος του τελευταίου μέλους της, ήταν επακριβώς ο ίδιος με του πρώτου.

Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Βαλεριανός αναγκάστηκε όταν αιχμαλωτίστηκε να κάνει το υποπόδιο του Πέρση Βασιλιά Σαπώρ, όπως έγινε και με τον Οθωμανό Σουλτάνο Βαγιαζήτ, όταν αυτός αιχμαλωτίστηκε από τον Μογγόλο Χαν, Ταμερλάνο. 

Επίσης, και οι δύο υπέστησαν ενώ σορό ταπεινώσεις, καθώς και βασανιστήρια από αυτούς, αναγκάστηκαν να κάνει το υποπόδιο για την ανάβαση τους στα άλογα τους και πέθαναν στην αιχμαλωσία. 

Τόσο οι Αρχαίοι Μινωίτες, όσο και οι Αρχαίοι Μάγιας, οι οποίοι θεωρούταν αρχικώς λανθασμένα από τους ιστορικούς λαούς ως δήθεν «φιλειρηνικοί λαοί», εκτός του γεγονότος ότι στην πραγματικότητα είχαν πολύ ισχυρό και στόλο, και στους δυο λέγεται ότι σημαντικό ρολό στην πτώση του πολιτισμού τους, έπαιξαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Η μάχη της γέφυρας του Στέρλινγκ, θυμίζει σε πολλούς την μάχη των Καννών, αφού και οι δυο μάχες χάθηκαν λόγω ασυνεννοησίας των διοικητών της (Άγγλων και Ρωμαίων αντίστοιχα), της τεράστιας αλαζονείας και αυτοπεποίθησης ενός εξ’ αυτών, ενώ πέραν των μεγάλων απωλειών του επιτιθέμενου στρατού και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, ένας εκ των ηγετών του σκοτώθηκε στην διάρκεια της μάχης αυτής.

Επίσης, η μάχη της γέφυρας του Στέρλινγκ, θυμίζει την μάχη της Μίλβιας Γέφυρας, αφού και στις δυο περιπτώσεις η γέφυρα υπονομεύτηκε και κατέρρευσε όταν τα στρατεύματα που είχαν προβεί στην πράξη αυτή, αφού πρώτα την πέρασαν και ζητήθηκαν από τους αντίπαλους τους, στην συνέχεια προσπάθησαν να την ξαναπεράσουν υποχωρώντας.

Πολλοί διάσημοι βασιλείς στην διάρκεια της ιστορίας έπεσαν πολεμώντας ηρωικά σε μάχες, υστέρα από τις οποίες οι δυναστείες τους χάθηκαν οριστικά, ενώ τα κράτη τους υποδουλώθηκαν σε ανηλεείς λαούς (π.χ. ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Χάρολντ, ο Ριχάρδος ο Γ’ της Αγγλίας, ή ο ημιμυθικός Βασιλιάς Αρθούρος).

Υπήρξαν όμως και άλλοι των οποίων ο θάνατος σε μάχη δεν σήμαινε και το τέλος της δυναστείας τους (πχ. ο ηρωικός Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας ή οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες Νικηφόρος και Ουάλης).

Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Τιβέριος, καθώς και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ρωμανός ο Γ’ είχαν αρκετά παρόμοιο βίο. 

Και οι δυο αναγκάστηκαν να χωρίσουν την γυναικά που αγαπούσαν και να παντρευτούν άλλες που δεν αγάπαγαν από την Βασιλική οικογένεια, δεν έκαναν μαζί τους παιδιά, και οι δυο ήταν δυστυχισμένοι, απόμακροι, συντηρητικοί στην πολιτική τους και καθόλου δημοφιλείς στους υπηκόους τους, ενώ και οι δυο δολοφονήθηκαν τελικά ύστερα από ανακτορική συνωμοσία.

Η πίεση του Τραμπ σε Ρωσία και Κίνα ίσως οδηγήσει τελικά σε (έστω και προσωρινή) συμμαχία των δυο αυτών κρατών έναντι των ΗΠΑ, όπως ακριβώς η πίεση του Κάιζερ του Β’ της Γερμανίας σε Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία, οδήγησε αντίστοιχα σε συμμαχία αυτών των κρατών έναντι της Γερμανίας.

Ο θάνατος ηγετών ύστερα από αποτυχημένες εισβολές στην Αίγυπτο ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο στην διάρκεια της ιστορίας, όπως έγινε π.χ. αρχικά με τους Σκύθες, ακολούθως με τον Πέρδικά, τον Αλάριχο των Σταυροφόρων (αλλά και τον Λουδοβίκο τον Θ, τον «Άγιο»), καθώς και τους Μογγόλους.

Η έξοδος των Βυζαντινών από την πολιορκούμενη από τους Αβάρους Πόλη το 626 μ.Χ., είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση των πολεμικών μηχανών τους, καθώς και την αποδιοργάνωση του στρατού τους. Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα επέφερε στους Βυζαντινούς και η έξοδος των Αρμένιων στο Άνιον.

Επίσης, στην διάρκεια της ιστορίας, πολλοί λεγόμενοι μεταρρυθμιστές υπέρ των φτωχών, ή απελευθερωτές δούλων, κοινωνικών ομάδων και φυλών, σκοτώθηκαν ενώ προσπάθησαν να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις τους αυτές από τους εχθρούς τους.

Τέτοιοι ήταν π.χ. οι Άγις, Κλεομένης, Νάβις, οι αδερφοί Γράκχοι, ο Μάρκος Λικίνιος Δρούσος, ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Β’, ο Λίνκολν, ο Στολύπιν, ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Κένεντι στην νεότερη εποχή.

Ο Μάκβεθ έβλεπε το πνεύμα του Βασιλιά που είχε δολοφονήσει λίγο πριν πεθάνει. Ο Βρούτος είδε το φάντασμα του Καίσαρα που είχε δολοφονήσει λίγο πριν την μάχη στους Φίλιππους, οπού και έχασε την ζωή του.

Ο Βασιλιάς Βλαδισλάβ είδε το πνεύμα του Βασιλιά Βλαδίμηρου που ο ίδιος είχε δολοφονήσει λίγο πριν πεθάνει, ενώ και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνστάς είδε το πνεύμα του αδερφού του, του Θεοδοσίου, ο οποίος δολοφονήθηκε ύστερα από διαταγή του ιδίου λίγο πριν τον θάνατο του.

Οι αδύναμοι μονάρχες της Γαλλίας, Λουδοβίκος ο ΙΣΤ’ και της Ρωσίας, Νικόλαος ο Β’, οι οποίοι έχασαν και οι δυο τον θρόνο και την ζωή τους ύστερα από επαναστάσεις, ήταν ο μεν πρώτος ικανότατος ωρολογοποιός, ενώ ο δεύτερος ικανότατος φωτογράφος.

Στην διάρκεια δεν της ιστορίας, πολλοί πόλεμοι άρχισαν με προβοκάτσιες. Έτσι, οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στο Βόρειο Βιετνάμ ξεκίνησαν λόγω της ψευδούς δεύτερης επίθεσης των Βορειοβιετναμέζων σε πολεμικά πλοία των ΗΠΑ στον Κόλπο του Τόνκιν.

Ο πρώτος πόλεμος στο Ιράκ ξεκίνησε με την εμφάνιση ενός βίντεο, στο οποίο εμφανιζόταν δήθεν Ιρακινοί στρατιώτες να σκοτώνουν βρέφη στο Κουβέιτ μπροστά σε μια έντρομη νοσοκόμα.

(Αποδείχθηκε αργότερα ότι η δήθεν έντρομη νοσοκόμα ήταν η κόρη του πρεσβευτή του Κουβέιτ στις ΗΠΑ, η οποία δεν βρισκόταν τότε στο Κουβέιτ, αλλά στις ΗΠΑ, την οποία θα συνέφερα να επιτεθούν οι ΗΠΑ στο Ιράκ για να ελευθερωθεί το κράτος της, ενώ το όλο σκηνικό ήταν σκηνοθετημένο από στον στρατό των ΗΠΑ).

Ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ ξεκίνησε με την δήθεν «αξιόπιστη έκθεση» για τα πυρηνικά του Ιράκ, η οποία ήταν ψευδής και την είχε συντάξει («μαγειρέψει») στην πραγματικότητα και εδώ ένα εξόριστο μέλος της αντιπολίτευσης του Ιράκ, με την «βοήθεια» Βρετανών και Αμερικάνων επιστημόνων.

Αντίστοιχα, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με μία δήθεν εισβολή των Πολωνών σε Γερμανικό φυλάκιο (στην πραγματικότητα μεταμφιεσμένοι Γερμανοί στρατιώτες πραγματοποίησαν μια ψεύτικη εισβολή σε αυτό), όπως ακριβώς πιο πριν, η προβοκατόρικη πυρκαγιά στο Ράιχσταιγκ έδωσε υπερεξουσίες στον Χίτλερ και του επέτρεψε να γίνει δικτάτορας της Γερμανίας.

Για κάποιους δε και η 11 Σεπτεμβρίου ήταν μια προβοκάτσια στημένη από τις ίδιες τις ΗΠΑ, προκειμένου αυτές να βρουν μια αφορμή για να εισβάλουν στην Μέση Ανατολή και να καταλάβουν χώρες πλούσιες σε μεταλλεύματα ή πετρέλαιο (π.χ. Αφγανιστάν και Ιράκ).

Η Πανούκλα, προκάλεσε την καταστροφή πολλών ισχυρών Αυτοκρατοριών και τον αποδεκατισμό του πληθυσμού τους. Έτσι, ο λιμός των Αθηνών την εποχή του Περικλή (για κάποιους ήταν πανούκλα), έκανε την Αθηνά χάσει το 40% του πληθυσμού της.

Το 40% του πληθυσμού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας χάθηκε και την περίοδο της Πανώλης επί του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α’, ενώ η Ευρώπη έχασε τον 14^ο Αιώνα μετά Χριστόν το 30% του τότε πληθυσμού τους (ενώ όλος ο τότε κόσμος σχεδόν το ¼ του συνολικού πληθυσμού του).

Πολλοί άνθρωποι, λόγω του τρόπου που πήραν την εξουσία, της βίαιας συμπεριφοράς τους, των ανήλεων πολέμων τους, το ότι έκαψαν ολόκληρες πόλεις ή μέρος αυτών, των οργίων τους, της τυραννίας των λαών τους, αλλά και επειδή σκότωσαν πολλούς συγγενείς τους, ονομάστηκαν «νέοι Νέρωνες».

Τέτοιοι ήταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Δομιτιανός, ο Αλ Χακίμ των  Φατιμίδων, ο Αλ Μουταβακίλ των Αβασσίδων, ο Λόπεζ, ο δικτάτορας της Παραγουάης, ο Ροστόψιν, ο Μαρόζοφ, ο Χίτλερ, ακόμα και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος.

Ο Ρήγας και ο Σουλτάνος Σελίμ ο Γ’ που τον σκότωσε πέθαναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Έτσι, ο Ρήγας στραγγαλίστηκε από τους Γενίτσαρους ύστερα από διαταγή του Σελίμ και το πτώμα του πετάχτηκε στον Δούναβη. Αργότερα όμως, και ο ίδιος ο Σουλτάνος στραγγαλίστηκε ύστερα από στάση των Γενίτσαρων και το πτώμα του πετάχτηκε στον Βόσπορο.

Πολλοί μεγάλοι ηγέτες, όπως ο Κύρος ο Μέγας της Περσίας, ο Πύρρος της Ηπείρου, ο Κύψελος της Κορίνθου, ο Μωυσής, οι μυθικοί Ηρακλής, Περσέας, Ρωμύλος, Ρέμος και Πάρις, καθώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, κινδύνευσαν να θανατωθούν από τους διώκτες τους νήπια, αλλά τελικά διασώθηκαν και συνέχισαν το ένδοξο έργο τους.

[«Κόκκινος Τσάρος» ονομαζόταν ο Στάλιν και «Αιματοβαμμένος Τσάρος» ο Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός].

Επίσης, ακριβώς μετά την ήττα του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο εθνικιστής Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’ της Γερμανίας εξορίστηκε στην Ολλανδία και γλίτωσε την δίκη για εγκλήματα πολέμου και την κρεμάλα για πολιτικούς λόγους (για να μην νομιμοποιηθούν οι σφαγές των μοναρχών όπως στην Γαλλική Επανάσταση, καθώς και για να μην ξεσηκωθούν οι ηττημένοι και ταπεινωμένοι Γερμανοί υπήκοοι του).

Για τους ιδίους ακριβώς λόγους (για να μην νομιμοποιηθούν οι σφαγές των μοναρχών όπως στην Γαλλική Επανάσταση, καθώς και για να μην ξεσηκωθούν οι ηττημένοι και ταπεινωμένοι Γερμανοί υπήκοοι του), γλίτωσε ακριβώς Μέτα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο εθνικιστής Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Χιροχίτο την δίκη για εγκλήματα πολέμου και την κρεμάλα για πολιτικούς λόγους.

Στο Βιετνάμ ηττήθηκαν και αποχώρησαν ύστερα από ανταρτοπόλεμο τρεις μεγάλες Αυτοκρατορίες, οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι και οι Κινέζοι, όπως ακριβές και στο Αφγανιστάν, ηττήθηκαν και αποχώρησαν ύστερα από ανταρτοπόλεμο τρεις μεγάλες Αυτοκρατορίες, οι Άγγλοι, οι Σοβιετικοί και οι Αμερικανοί.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία και η τραγική κατάληξη αυτής για την πατρίδα μας έχει πολλές ομοιότητες με τις εκστρατείες των Ναπολέοντα και Χίτλερ κατά της Ρωσίας.

Όμως τα πράγματα πάρα τις πολλές ομοιότητες των εκστρατειών αυτών, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, όπως και τα κίνητρα των αντίπαλων.

Οι ομοιότητες αυτών των εκστρατειών είναι ότι δικτάτορες κυβερνούσαν τις χώρες που έλαβε χώρα η σύγκρουση αυτή (Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄, Κεμάλ, Λένιν), ο ανταρτοπόλεμος και τακτική της «καμένης γης» εκ μέρους τους, όπως και η στήριξη αυτών από τους δυτικούς (Αγγλογάλλοι, Ιταλούς αλλά και από τους Σοβιετικούς από τον Κεμάλ).

Παράλληλα, άλλες ομοιότητες ήταν οι προσπάθειες των αντίπαλων τους (Ελλάδας, Ναπολέοντα, Χίτλερ) να καταλάβουν την αντίπαλη πρωτεύουσα (Μόσχα, Άγκυρα), η ήττα αυτών λίγο πριν (Έλληνες, Χίτλερ) ή λίγο Μέτα την κατάληψη της αντίπαλης πρωτεύουσας (Ναπολέων), καθώς και η αποδιοργάνωση και υποχώρηση του στρατού τους.

Υπήρχαν όμως και σημαντικές διάφορες. 

Έτσι, οι Ναπολέων και ο Χίτλερ εισέβαλαν στην Ρωσία για να καταλάβουν μια εντελώς ξένη εθνικά με αυτούς χώρα και να υποδουλώσουν τον πληθυσμό της, και να καταλάβουν τους πλούσιους ορυκτούς της πόρους, λεηλατώντας, βιάζοντας, σφάζοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα τους, ενώ ο πόλεμος ξεκίνησε με την δική τους εισβολή στο έδαφος της Ρωσίας.

Αντίθετα, στην Μικρασιατική εκστρατεία, οι Έλληνες δεν έκαναν ούτε μια ιμπεριαλιστική και γεγνοκτονική εκστρατεία σαν αυτές του Ναπολέοντα και του Χίτλερ κατά της Ρωσίας. 

Επίσης, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε από την εισβολή των Ελλήνων στα τουρκικά εδάφη, αλλά από τις εισβολές των άτακτων ανταρτών (Τσέτες) του Κεμάλ στην Ελληνική περιοχή γύρω από την Σμύρνη και τις σφαγές εκ μέρους του Ελλήνων και Τούρκων σε αυτές, για τις οποίες κατηγορούσε τους Έλληνες (όπως ακριβώς έκανε και στα δικά του εδάφη).

Τέλος, οι Έλληνες αποβιβάστηκαν στην Μικρά Ασία, μια Ελληνική και όχι αλλόφυλη για 4.000 έτη περιοχή, για να προστατέψουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων της περιοχής από την γενοκτονία που είχαν εξαπολύσει εναντίον τους οι Τούρκοι (και όχι για να σφάξουν τους Τούρκους, όπως θα έκανε ο Χίτλερ ή Ναπολέων στην θέση τους).

Από αυτούς, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες είχαν σφαχτεί από τους Νεότουρκους τα έτη 1909- 1919 εν μέσω Α ΠΠ από τα τάγματα εργασίας και πιο πριν, αλλά και για να αποτρέψουν να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο (κάτι που όντως συνέβη στον Πόντο από την Κεμάλ, όπως και στην Σμύρνη κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής).

Παράλληλα, στις ΗΠΑ, πολλές φορές κηρύχτηκε στρατιωτικός νομός και λογοκρισία (χωρίς όμως ο Πρόεδρος  των ΗΠΑ να κηρυχτεί ποτέ δικτάτορας), με αφορμή μια έκτακτη κατάσταση από τους προέδρους (στους οποίους δόθηκαν έκτακτες εξουσίες), κυρίως λόγω πολέμων, με το πέρας των οποίων η δημοκρατία αποκαταστάθηκε (όπως ακριβώς γίνονταν με τους Αρχαίους Ρωμαίους δικτάτορες πριν τον Σύλλα και τον Καίσαρα).

Έτσι, στρατιωτικός νομός στις ΗΠΑ κηρύχτηκε από τους προέδρους Λίνκολν, Γουίλσον, Ρούζβελτ, Τζόνσον και Τζορτζ Μπους του νεότερου, λόγω του Αμερικανικού Εμφυλίου, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του πολέμου του Βιετνάμ, καθώς και λόγω της τρομοκρατικής επίθεσης της 11^ης Σεπτεμβρίου.

Παράλληλα, συνέβησαν και αποτυχημένες απόπειρες πραξικοπημάτων από τους Ααρών Μπέερ τον 19^ο Αιώνα, τον στρατηγό Μπάτλερ στην διάρκεια του κραχ του 1929, την εποχή του Μακάρθι, και για κάποιους και την περίοδο που ακολούθησε την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου.

Κάποιοι δε πιστεύουν, ότι σε περίπτωση μιας νέας «11^ης Σεπτεμβρίου» στις ΗΠΑ, η οποία θα είναι πιο καταστροφική από την πρώτη και με πολύ περισσότερα θύματα (π.χ. με την χρήση βιολογικών, χημικών, μίνι «καθαρών» ή «βρώμικων» πυρηνικών βομβών σε πόλεις των ΗΠΑ), ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα μπορούσε εκτός από το να κηρύξει στρατιωτικό νομό και να λάβει έκτακτες εξουσίες, να κηρύξει ακόμα και στυγνή δικτατορία στις ΗΠΑ.

Και εν συνέχεια να κατηγορήσει αναπόδεικτα εχθρικά προς τις ΗΠΑ κράτη για την διεξαγωγή αυτής της τρομοκρατικής επίθεσης (π.χ. όπως έκανε ο Μπους με το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ή όπως απειλεί να κάνει με το Ιράν ο Τραμπ στις μέρες μας) και να τους επιτεθεί με την πλήρη ισχύ του στρατού, ακόμα και με την χρήση μίνι πυρηνικών βομβών, και να τις καταστρέψει ολοσχερώς.

Τόσο στον Κολοκοτρώνη, όσο και στον στρατηγό Ντε Τίλύ, μια πόλη κάηκε λόγω της ανυπακοής των ανδρών στις διαταγές που έδωσαν οι στρατηγοί (η Τριπολιτσά και Βραδεμβούργου αντίστοιχα), στον μεν πρώτο λόγω των σφαγών που είχαν πράξει οι Τούρκοι, των εκτελέσεων πολλών Ελλήνων ηγετών και της ανήλεης καταπίεσης αιώνων από τους Τούρκους, στον δε δεύτερο λόγω θρησκευτικού φανατισμού.

Κατά μία «σατανική σύμπτωση», ακριβώς την ίδια στιγμή που δολοφονούταν ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος στο Σεράγεβο (κάτι που αποτέλεσε αφορμή για την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου), μαχαιρωνόταν και ο Ρασπούτιν στην Ρωσία από την Χιονία Γκούσεβα.

Αυτή, τον αποκάλεσε όργανο του διαβόλου και αντίχριστο. Αυτή η απόπειρα δολοφονίας, θυμίζει την δολοφονία του Μαρά από την Σαρλότ Κορντέ, η οποία επίσης τον αποκάλεσε όργανο του διαβόλου και αντίχριστο, καθώς και την απόπειρα δολοφονίας του Λένιν από την Καπλάν.

Ύστερα από την πρώτη εισήλθε η Ρωσία στον Α’ ΠΠ (αφού ο Ρασπούτιν, ο οποίος ήταν αντίθετος με τον πόλεμο δεν ήταν εκεί για να μεταπείσει τον Τσάρο λόγω του θανάσιμου τραυματισμού του), ενώ στις άλλες δυο, το αποτέλεσμα ήταν η έναρξη της λεγομένης «Εποχής της Τρομοκρατίας» (κόκκινης στην Ρωσία και σκέτης στην Γαλλία αντίστοιχα).

Η δε δολοφονία του Μαρά στην διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης έδωσε στον Ροβεσπιέρο και τους οπαδούς του την ευκαιρία (όπως και την αφορμή που χρειαζόταν) να επιβάλουν τον λεγόμενη  «Εποχής της Τρομοκρατίας» στην Επαναστατημένη Γαλλία.
Παράλληλα, η απόπειρα δολοφονία του Λένιν στην Σοβιετική Ένωση, έδωσε την ευκαιρία (όπως και την αφορμή που χρειαζόταν) στον Σοβιετικό δικτάτορα να επιβάλει τον λεγόμενο «Μεγάλο Τρόμο» στην ΕΣΣΔ και να αρχίσει τις διώξεις και τις εκτελέσεις έναντι των πραγματικών και μη αντιπάλων του.
Αντίστοιχα, και η μετέπειτα δολοφονία του Ρικώφ και πάλι στην Σοβιετική Ένωση, πιθανότατα με διαταγές του ίδιου του Στάλιν, έδωσε την ευκαιρία (όπως και την αφορμή που χρειαζόταν) στον Σοβιετικό δικτάτορα να επιβάλει τον λεγόμενο «Μεγάλο Τρόμο» στην ΕΣΣΔ  και να αρχίσει τις διώξεις και τις εκτελέσεις έναντι των πραγματικών και μη αντιπάλων του.
Ο Μέγας Αλέξανδρος μοιάζει πολύ στον Μέγα Αλέξανδρο στις στρατιωτικές ικανότητες τους, στις συνεχείς νίκες τους χάρις στην ιδιοφυΐα τους έναντι πολυπληθών αντιπάλων, στην δημιουργία τεράστιων Αυτοκρατοριών, στο ικανό στρατιωτικό επιτελείο τους, καθώς και στον ικανό στρατό που κληρονόμησαν από τους προκάτοχους τους.

Επίσης και οι δυο είχαν συνεχείς οραματισμούς και σχεδία, τεράστια αυτοπεποίθηση, ενώ και στο ότι και οι δυο δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν όλα τα σχέδια τους (ο πρώτος αν και ανίκητος στις μάχες λόγω του θανάτου του και ο δεύτερος λόγω της τελικής ήττας του απ τους αντιπάλους του). 

Επίσης, για κάποιους όπως ο Οθωμανός Σουλτάνος Μαχμούντ ο Β’, εξόντωσε με κόλπο τους Γενίτσαρους, εξωθώντας τους επίτηδες σε εξέγερση, και τους εξόντωσε με παγίδα, αντίστοιχα και ο Ερντογάν εξόντωσε με κόλπο τους Κεμαλικούς, εξωθώντας τους επίτηδες σε εξέγερση, και τους εξόντωσε με παγίδα.

Στην διάρκεια της ιστορίας, οι μεγάλοι προδότες ήταν ο Ιούδας (ο οποίος πρόδωσε τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό), ο Εφιάλτης (ο οποίος πρόδωσε την πατρίδα του) και ο Βρούτος (ο οποίος πρόδωσε τον προσωπικό ευεργέτη και πιθανότατα και πατέρα του).

Άλλοι διάσημοι προδότες στην ιστορία ήταν ο Δίων, ο Αλκιβιάδης, ο Κοριολάνος, ο Γκανελόν, ο Πήλιος Γούσης, ο Νενέκος, ο Ίσκος, ο Αρχιερέας Μενέλαος, ο Μπένεντικτ Άρλνοτ, ο Στάουφενμπεργκ, ο Τσιάνο κ.λ.π.

Παράλληλα, υπήρξαν στην ιστορία και κάποιοι τύραννοι ή δικτάτορες, οι οποίοι είχαν πολλές ικανότητες και κατέλαβαν με πονηριά και βία την εξουσία. Αυτοί όσο ζούσαν κυβερνούσαν αποτελεσματικά τα κράτη τους και διατηρούσαν την εξουσία, φοβούμενοι και σεβόμενοι από τους υπηκόους τους.

Όταν όμως οι γιοι τους ανέλαβαν την εξουσία, οι οποίοι ήταν κακομαθημένοι και είχαν λιγότερες ικανότητες από τους γονείς τους, φέρθηκαν τόσο καταπιεστικά και τυραννικά στον λαό, ο οποίος επαναστάτησε εναντίον τους και τελικά τους έδιωξε, εγκαθιδρύοντας ένα άλλο σύστημα εξουσίας στην θέση τους.

Οι πιο γνωστοί από αυτούς ήταν οι Πεισιστρατίδες στην Αθήνα, οι Ντιβαλιέ στην Αϊτή, καθώς και οι Σομόζα στην Νικαράγουα.

Το 1453 ο Ελληνισμός από την μια εκβιαζόταν από τον πάπα και τους δυτικούς για υποταγή στον παπισμό και τάχα αποστολή βοήθειας εάν υποτασσόταν σε αυτούς, ενώ την ίδια στιγμή οι ισλαμιστές Τούρκοι του Μωάμεθ απειλούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία με κατάκτηση (http://alophx.blogspot.com/2017/09/2016.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_15.html).

Αντίστοιχα στις μέρες μας, ο Ελληνισμός από την μια εκβιάζεται από τους δυτικούς για υποταγή και τάχα αποστολή βοήθειας με μνημόνια, ενώ την ίδια στιγμή οι ισλαμιστές Τούρκοι του Ερντογάν απειλούν την πατρίδα μας με κατάκτηση.

Επιπλέον, σε όλη την διάρκεια της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας υπήρξαν συγκρούσεις του Στέμματος με ισχυρούς πρωθυπουργούς.

Έτσι, πολύ γνώστες είναι η σύγκρουση του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη με τον Βασιλιά Γεώργιο τον Α’, αυτή του Ελευθέριου Βενιζέλου με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο τον Α’, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την χώρα να κυβερνήσουν διαδοχικά πολλοί μη νόμιμοι διορισμένοι πρωθυπουργοί, καθώς και η αντίστοιχη σύγκρουση του Βασιλιά Παύλου του Α’ με τον στρατηγό Αλέξανδρο Παπάγο.

Ακολούθησαν οι συγκρούσεις των Βασιλιάδων Παύλου του Α’ και Κωνσταντίνου του Β’  με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, καθώς και εκείνη του Κωνσταντίνου του Β’ με τον Γεώργιο Παπανδρέου τον Πρεσβύτερο, πιο γνώστη ως «Ιουλιανά».

Η σύγκρουση αυτή, όπως και η σύγκρουση του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και Βασιλιά Κωνσταντίνου του Α’ τον Ιούλιο του 1915, είχε και αυτή ως αποτέλεσμα, την χώρα να κυβερνήσουν διαδοχικά πολλοί μη νόμιμοι διορισμένοι πρωθυπουργοί.

Η τελευταία σύγκρουση στην οποία ένας ισχυρός πρωθυπουργός (εκλεγμένος και μη), συγκρούστηκε με το Στέμμα, ήταν αυτή του Βασιλιά Κωνσταντίνου του Β’ με τον δικτάτορα και αυτοδιορισμένο πρωθυπουργό Γιώργο Παπαδόπουλο.

Αντίστοιχα, οι πιο γνωστές εμφύλιες συγκρούσεις (λίγο πριν τον εμφύλιο ή και κανονικός ακόμα εμφύλιος) στις οποίες ενεπλάκη η πατρίδα μας τον 20^ο Αιώνα, ήταν αρχικά τα Ιουλιανά του 1915, ο εμφύλιος των ετών 1943-1944, τα Δεκεμβριανά του 1944, ο εμφύλιος πόλεμος των ετών 1946-1949, και τέλος τα Ιουλιανά του 1965.

Όλες δε οι δε ισχυρές Παγκόσμιες Ευρωπαϊκές Αποικιακές Αυτοκρατορίες των νεότερων Ετών (Πορτογαλική, Ισπανική, Ολλανδική, Βρετανική, Βελγική και Γαλλική, εκτός της Ιταλικής και της Γερμανικής που δημιουργήθηκαν μετέπειτα), είχαν χρονική διάρκεια από τις αρχές του 16^ου Αιώνα και τέλος λίγο Μέτα τα μέσα του 20^ου Αιώνα.

Την ίδια στιγμή, πολλά ισχυρά Ευρωπαϊκά και Ασιατικά κράτη-Αυτοκρατορίες, υποδουλώθηκαν για δεκαετίες ή και Αιώνες σε βίαια ισλαμικά κράτη (είτε των Αράβων, είτε των Μογγόλων, είτε των Τούρκων), πριν επαναστατήσουν και κερδίσουν την ελευθέρια τους από αυτά (π.χ. η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία).

Πολλοί λαοί, οι οποίοι καταπιέζονταν και αποδεκατίζονταν τακτικά από τους καταπιεστές τους (όπως π.χ. οι Είλωτες με την Κρυπτεία των Σπαρτιατών, ή οι υπόδουλοι λαοί των Αζτέκων και των Ίνκας με ανθρωποθυσίες), όταν οι εχθροί αυτών (π.χ. Θηβαίοι ή Ισπανοί) εισέβαλαν στα εδάφη τους, οι καταπιεζόμενοι ενώθηκαν μαζί τους, ανεξαρτητοποιήθηκαν και βοήθησαν είτε στην αποδυνάμωση, είτε στην καταστροφή των τυράννων τους.

Υπήρξαν επίσης και παιδοκτόνοι ηγέτες (είτε οι γιοι τους ήταν διάδοχοι του Θρόνου ή όχι), όπως ο Ηρώδης ο Μέγας, ο Τσάρος της Ρωσίας Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ο Νάδερ Σαχ, αλλά και ο Στάλιν, όταν με περιφρόνηση και οργή άφησε αιχμάλωτο τον πρωτότοκο γιο του Ιακώβ αιχμάλωτο στους Ναζί και αυτός από την πλήρη απόρριψη του πατέρα του και την οργή του, αυτοκτόνησε από απόγνωση.

Ταυτόχρονα και ο Αυτοκράτορας Πέτρος ο Α’ ο Μέγας της Ρωσίας δολοφόνησε τον πρωτότοκο γιο και διάδοχο του.

Ο δε Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής εκτέλεσε τον πρωτότοκο γιο, ικανό στρατηγό και διάδοχο του με τις ραδιουργίες της δεύτερης συζύγου, της Ρωξάνης, η οποία ήθελε να κληρονομήσουν τα δικά της παιδιά τον θρόνο, όπως συνέβη με την δεύτερη σύζυγο του Μεγάλου Κωνσταντίνου για τα δικά της παιδιά, την Φαύστα, σε σχέση με τον Κρίσπο, τον πρωτότοκο γιο, ικανό στρατηγό και διάδοχο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Τόσο ο Τσάρος Πέτρος ο Γ’ της Ρωσίας, όσο και ο γιος του ο Τσάρος Παύλος ο Α’ της Ρωσίας, καταπίεσαν τον λαό, ξεφτίλισαν το στράτευμα (π.χ. ο Πέτρος έβαλε το στράτευμα του να παίζει τον πρωσικό εθνικό ύμνο και να κάνει την παρέλαση των Πρώσων), ήταν και οι δυο ημιπαράφρονες, συγκρούστηκαν με τους αριστοκράτες, περιφρόνησαν και πολέμησαν την Ορθόδοξη Πίστη.

[Ειδικά ο Πέτρος, εκτός από το γεγονός πως περιφρονούσε και δίωκε την Ορθόδοξη πίστη, ήθελε παράλληλα να βαφτιστεί και ο ίδιος προτεστάντης και να αναγκάσει με το ζόρι όλους τους Ορθοδόξους Ρώσους να γίνουν προτεστάντες, ένας σημαντικός ακόμη παράγοντας που συνέβαλε στην πτώση του.

Η δε ιστορία του αυτή, θυμίζει κατά πολύ τον προτελευταίο Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, τον  Ιάσου, ο οποίος καταπίεζε τον λαό και την Χριστιανική Εκκλησία,  ήθελε να βαφτιστεί και ο ίδιος μουσουλμάνος και να αναγκάσει με το ζόρι όλους τους Χριστιανούς Αιθίοπες να γίνουν μουσουλμάνοι, ένας σημαντικός ακόμη παράγοντας που συνέβαλε στην πτώση του.

Παράλληλα και αυτός στράφηκε εναντίον των πρώην συμμάχων του, των Άγγλων και θέλησε να ενωθεί με τους Οθωμανούς και τους Γερμανούς στον Α ΠΠ, κηρύσσοντας εναντίον τους τζιχάντ, με στόχο να καταλάβει εδάφη σε Σομαλία, Ερυθραία και Σουδάν.

Κάτι που λένε οι ιστορικοί είχε και αυτό σημαντικό ρολό στην πτώση του με πραξικόπημα, και την αντικατάσταση του από τον τελευταίο Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, τον  πιστό Χριστιανό, ηρωικό και διάσημο Χαλέ Σελασιέ].

Παράλληλα και οι δυο συμμάχησαν και οι δυο με εχθρούς του έθνους τους, τους οποίους οι ίδιοι θαύμαζαν (τον Μεγάλο Φρειδερίκο και τον Μεγάλο Ναπολέοντα αντίστοιχα), παραδίδοντας τους ταυτόχρονα και εδάφη που είχαν κερδίσει σε εναντίον τους πολέμους, για τα οποία χύθηκε άφθονο ρωσικό αίμα.

Και εκτός αυτών, και οι δυο στράφηκαν ενάντια στις συμμαχίες της χώρας (π.χ. με την Μεγάλη Βρετανία), συμμαχώντας με τους πρώην εχθρούς τους (Πρώσους και Γάλλους αντίστοιχα) και στρεφόμενοι κατά των πρώην συμμάχων τους.

Συνέπεια των πολιτικών τους αυτών, οι οποίες έστρεψαν κυριολεκτικά τους πάντες εναντίον τους (Εκκλησία, λαό, στρατό, ευγενείς, συμμάχους), ήταν να δολοφονηθούν και οι δυο από αξιωματικούς του στρατού τους μέσω πραξικοπημάτων προς χαρά όλων, οι οποίοι έστεψαν ως διάδοχους τους, την σύζυγο (την Μεγάλη Αικατερίνη) του Πέτρου και τον γιο του Παύλου (τον Αλέξανδρο) αντίστοιχα, με την υποστήριξη μάλιστα αυτών.

Επίσης, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της Ευρώπης και των Αυτοκρατοριών της, δημιουργήθηκαν πολύ συνασπισμοί κρατών και ηγεμόνων.

Έτσι, λογού χάρη, ο συνασπισμός Μεγάλου Κωνσταντίνου και Λικίνιου, αντιμετώπισε τον συνασπισμό του Μαξιμίνου Διαία και του Μαξεντίου.

Ο αντίστοιχος συνασπισμός του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αυρηλιανού αντιμετώπισε αυτόν της Ζηνοβίας και του Τέτρικου.

Ο συνασπισμός του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας αντιμετώπισε αυτόν του Οκταβιανού, του Μάριου του Σύλλα, όπως και αυτός του Καίσαρα τον Πομπήιο.

Όλοι οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλέξανδρου (Πτολεμαίοι, Αντιγονίδες, Σελευκίδες, Ατταλίδες) συνήψαν συμμαχίες έναντι του πιο ισχυρού ηγέτη που αναδεικνυόταν κάθε φορά (π.χ. του Πέρδικα, του Αντίγονου του Μονόφθαλμου, του Σέλευκου κ.λ.π.).

Ο Καρλομάγνος, είχε αντίστοιχα συμμαχήσει με τους Αβασσίδες έναντι των Ομεύαδων της Ισπανίας και το Βυζάντιο.

Όλοι σχεδόν οι ηγέτες της Δύσης και ο πάπας της Ρώμης, συνασπίστηκαν στις Σταυροφορίες (τις εννιά κυρίες και τις μετέπειτα) εναντίον του Ορθοδόξου Βυζαντίου, καθώς των εξίσου με τους ιδίους επιθετικών Αράβων και Τούρκων.

Στην διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, όλη σχεδόν η Δυτική Ευρώπη είχε χωριστεί σε δυο αντίπαλες παρατάξεις, στους υποστηρικτές των Άγγλων (Ναβάρα, Βουργουνδία, Ελβετία), καθώς και στους υποστηρικτές των Γάλλων (Βρετάνη, Καστίλη, Πορτογαλία, Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Όταν άρχισαν να αναδεικνύονται ισχυρά έθνη στην Ευρώπη, δημιουργήθηκαν ισχυροί συνασπισμοί ευρωπαϊκών εθνών, σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και με την συνεργασία των Τούρκων εναντίον τους, π.χ. εναντίον του Κάρολου του Ε’ του Κουίντου, του Φίλιππου του Β’ της Ισπανίας, των Λουδοβίκου του ΙΔ’ και Μεγάλου Ναπολέοντα της Γαλλίας, του Μεγάλου Φρειδερίκου της Πρωσίας.

Καθώς επίσης και κατά των Κάιζερ Β’ Γουλιέλμου και του Χίτλερ στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους, όπως και κατά των Σοβιετικών, πριν και κατά τον Ψυχρό Πόλεμο (π.χ. έναντι του Λένιν και του Στάλιν).

Τόσο ο ικανός Ρώσος πολιτικός Στολύπιν, όσο και ο Εφιάλτης, ο συνεργάτης του Περικλή στην Αρχαία Αθήνα, ψήφισαν νομούς που αποδυναμώνονταν την πολιτική και οικονομική ισχύ των πλουσίων προς όφελος του λαού, ενώ παράλληλα έδιναν χρήμα και γη στον λαό.

Και οι δυο δολοφονήθηκαν στο τέλος, ενώ για τον φόνο τους, κατηγορήθηκαν ως υποκινητές, τόσο οι πλούσιοι που έχασαν δύναμη (στην περίπτωση του Στολύπιν και οι κομμουνιστές που έχαναν δημοτικότητα και οπαδούς από τις πολιτικές του), όσο και οι εσωτερικοί πολιτικοί ανταγωνιστές στις παρατάξεις τους (ο Περικλής και οι συνεργάτες του Στολύπιν), οι οποίοι ωφελήθηκαν με τον θάνατο τους, καρπώμενοι τις θέσεις τους.

Υπήρξαν δε στην διάρκεια της ιστορίας πόλεμοι υπερδυνάμεων, οι οποίοι ξεκίνησαν με τον φόνο ενός μέλους μιας βασιλικής δυναστείας, όπως με τον φόνο του πρίγκιπα και διάδοχου του Αυστροουγγρικού Θρόνου Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και λόγω του φόνου ενός Χετταίου πρίγκιπα, του Zananza, από τους Αιγυπτίους, ο οποίος οδήγησε σε πόλεμο τα δυο αυτά κράτη.

Στην ιστορία της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (λίγο πριν την οριστική πτώση αυτής), υπήρξε ένας διαβόητος στρατηγός και πολιτικός, ο Ρικιμάρους, ο οποίος ανεβοκατέβαζε πάρα πολλούς Αυτοκράτορες στον θρόνο με συνωμοσίες και ονομάστηκε «Αυτοκρατοροποιός».

Αντίστοιχα, στην ιστορία της Μεσαιωνικής Αγγλίας (λίγο πριν την οριστική πτώση της δυναστείας των Γιορκ), υπήρξε ένας διαβόητος στρατηγός και πολιτικός, ο Ρίτσαρντ Νέβιλ, ο Δούκας του Γουόρικ, ο οποίος ανεβοκατέβαζε πάρα πολλούς Βασιλιάδες στον θρόνο με συνωμοσίες και ονομάστηκε «Βασιλοποιός».

Επίσης και ο Πετρώνιος Μάξιμος ήταν ένας εξίσου δολοπλόκος «Αυτοκρατοροποιός».

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι λίγο μετά τον βιασμό της ευγενικής Λουκρητίας από τον γιο του τότε τυραννικού Βασιλιά της Ρώμης, Ταρκυνίου του Β’ του Περήφανου, τον Σέξτο, ξέσπασε μια βίαιη εξέγερση εναντίον του, η όποια έριξε τον ίδιο και το καθεστώς του.

Τελικό  αποτέλεσμα αυτής ήταν η μοναρχία να καταργηθεί, η Ρώμη να ανακηρυχτεί δημοκρατία, ο Ταρκύνιος και η οικογένεια του να εξοριστούν, ενώ ο γιος του που διέπραξε τον βιασμό να σκοτωθεί.

Αντίστοιχα και στα νεότερα χρονιά, λίγα χρόνια μετά τον βιασμό της διάσημης Ρουμάνας γυμνάστριας, Νάντια Κομανέτσι από τον γιο του τότε κομμουνιστή τυράννου της Ρουμανίας, Νικολάι Τσαουτσέσκου, τον Nicu Ceausescu, ξέσπασε μια βίαιη εξέγερση εναντίον του, η όποια έριξε τον ίδιο και το καθεστώς του.

Τελικό αποτέλεσμα αυτής ήταν η Ρουμανία να ανακηρυχτεί δημοκρατία, ενώ ο δικτάτορας Τσαουτσέσκου και η σύζυγος του Έλενα να εκτελεστούν, ενώ η οικογένεια του εξορίστηκε.

Στην Λιβύη επίσης, λίγα έτη μετά τον βιασμό πολλών αθώων ντόπιων Λίβυων γυναικών από τον δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι και τον γιο του Χάνιμπαλ (οι οποίοι τις απήγαγαν για τον σκοπό αυτό, όπως και τις γυναίκες που χρησιμοποιούσαν στην προσωπική τους σωματοφυλακή), ξέσπασε μια βίαιη εξέγερση εναντίον του, η όποια έριξε τον ίδιο και το καθεστώς του.

Τελικό αποτέλεσμα αυτής ήταν στην Λιβύη να πέσει το καθεστώς, η χώρα αυτή να ανακηρυχτεί «δημοκρατία», ενώ ο δικτάτορας Καντάφι να εκτελεστεί, ενώ η οικογένεια του εξορίστηκε.

Τέλος και στο Ιράκ, λίγα έτη μετά τον βιασμό πολλών αθώων ντόπιων Ιρακινών γυναικών από τον γιο του δικτάτορα Σαντάμ Ουσάι (ο οποίος της απήγαγε για τον σκοπό αυτό), ξέσπασε ένας βίαιος πόλεμος εναντίον του, η όποια έριξε τον ίδιο και το καθεστώς του.

Τελικό δε αποτέλεσμα του πολέμου αυτού ήταν στο Ιράκ να πέσει το καθεστώς, η χώρα αυτή να ανακηρυχτεί «δημοκρατία», ο δικτάτορας Σαντάμ εκτελέστηκε, οι γιοι του (Ουντάι και Χουσάι) να σκοτωθούν  σε μάχη, ενώ η οικογένεια του εξορίστηκε.

Οι δε Αγγλοολλανδικοί ναυτικοί πόλεμοι του 16^ου και 17^ου Αιώνα, θυμίζουν κατά πολύ τους αντίστοιχους ναυτικούς πολέμους των Ιαπώνων και των Κορεατών την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο.

Το 1204, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν με την βία την πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (η οποία τότε διοικούταν από τον Αλέξιο Β’ Κομνηνό), την Κωνσταντινούπολη, καθώς και άλλα εδάφη της, με τις ευλογίες μάλιστα του αδίστακτου τότε πάπα της Ρώμης Ιννοκέντιου του Γ’, ο οποίος μάλιστα τους ευλόγησε για το κατόρθωμα τους και είπε ότι: «Οι αιρετικοί Έλληνες πήραν ότι τους άξιζε».

[Ο ίδιος μάλιστα πάπας, κάθε φορά που οι Σταυροφόροι καταλάμβαναν μια Χριστιανική πόλη (καθολική ή Ορθόδοξη, όπως π.χ. την Ζάρα της Δαλματίας, ή την Κωνσταντινούπολη), αφόριζε τάχα τους Σταυροφόρους από δήθεν αγανάκτηση, αλλά μόλις έπαιρνε το μέρος των λάφυρων που ήθελε, ανακαλούσε άμεσα τον αφορισμό του και ευλογούσε τους Σταυροφόρους, λέγοντας τους να συνεχίσουν μάλιστα το (δήθεν) «θεάρεστο έργο τους».

Το ίδιο ακριβώς έκανε και το 1204 με την κατάκτηση της Πόλης από τους Σταυροφόρους, πιστεύοντας ότι με τον στρατό των Σταυροφόρων να ελέγχει όλα τα εδάφη αυτής (κάτι που δεν κατέστη τελικά εφικτό), θα μπορούσε να επιβάλει με την βία και τις σφαγές τον καθολικισμό στους Βυζαντινούς, καταστρέφοντας πλήρως την Ορθοδοξία και την Ελληνική γλώσσα, που ήταν ένας από τους παλαιότερους στόχους των Φράγκων και του πάπα της Ρώμης (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html).

Και ταυτόχρονα εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι ο αδίστακτος αυτός πάπας, εκτός από το ότι ήταν συνυπεύθυνος μαζί με τους Βένετους και τους Σταυροφόρους για την πτώση της Πόλης το 1204, οργάνωσε και τις ανηλεείς Σταυροφορίες κατά των Αιρετικών Αλγιβίνων στο Λάντελοκ της Νότιας Γαλλίας, οπού και έκαψε πολλούς αιρετικούς στην πυρά, πριν την θεσμοθέτηση μάλιστα της Ιεράς Εξέτασης (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_12.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html)].

Στην Πόλη και στα υπόλοιπα υπόδουλα Ελληνικά εδάφη, αυτοί με τις ευλογίες του πάπα της Ρώμης, επέδειξαν ανήκουστη βαρβαρότητα, εφάμιλλη των μετέπειτα Ναζί κατακτητών της Ελλάδας, σφάζοντας λεηλατώντας, βιάζοντας και εφαρμόζοντας ουσιαστικά πολίτικες γενοκτονίας, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να επιβάλλουν με την βία στους Έλληνες τον καθολικισμό,  καθώς και την Λατινική γλώσσα.  

Μετέπειτα, και ενώ όταν έχασαν την Πόλη από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι την απελευθέρωσαν το 1204, προσπάθησαν με πολλές νέες απόπειρες εισβολών και Σταυροφοριών να καταλάβουν όλα τα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (ελευθέρα και μη), ενώ μέσω εκβιασμών και ψευτουποσχέσεων για βοήθεια, τις οποίες δεν μπορούσαν να τηρήσουν (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_97.html), να υποτάξουν τους Ορθοδόξους στον πάπα της Ρώμης (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_97.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/2016.html).

Όπως ήταν φυσικό, αυτές οι αδίστακτες τακτικές των Λατίνων και του πάπα της Ρώμης, έστρεψαν την συντριπτική πλειοψηφία του Βυζαντινού λαού εναντίον τους, λόγω της απανθρωπιάς, της σκληρότητας και της αλαζονείας τους λίγο πριν το 1453 και την άλωση της Πόλης από τον τότε Οθωμανό Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β’, γνωστό ιστορικά ως «Πορθητή».

Οπότε όπως είναι εύκολα αντιληπτό, οι μονοί υπεύθυνοι για το ότι ο λαός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μισούσε τους δυτικούς και τον πάπα ήταν οι ίδιοι οι δυτικοί με τις απάνθρωπες πολιτικές τους, καθώς και τα συνεχή ψέματα και εκβιασμοί τους, κάτι που αποδεικνύει την αλήθεια του ρητού: «Από την Δύση προέρχονται όλα τα κακά».

Αντίστοιχα στον Αιώνα που μας πέρασε, το 1941, οι Γερμανοιταλών (Ναζιστές και φασίστες αντίστοιχα) κατέλαβαν με την βία την πρωτεύουσα της Ελλάδας (η οποία τότε διοικούταν από τον Αλέξανδρο Κορυζή), την Αθηνά, καθώς και τα άλλα εδάφη της.

Στην Αθηνά και στα υπόλοιπα υπόδουλα Ελληνικά εδάφη, αυτοί επέδειξαν ανήκουστη βαρβαρότητα, σφάζοντας λεηλατώντας, βιάζοντας και εφαρμόζοντας ουσιαστικά πολίτικες γενοκτονίας.  

Μετέπειτα, προσπάθησαν την εποχή των λεγομένων μνημονίων, μέσω εκβιασμών και ψευτουποσχέσεων για οικονομική βοήθεια, τις οποίες δεν μπορούσαν να τηρήσουν, να υποτάξουν τους Έλληνες στην ΕΕ της Γερμανίας (αλλά φυσικά και του πάπα της Ρώμης).

Όπως ήταν φυσικό, αυτές οι αδίστακτες τακτικές των Γερμανών (και των δυτικών γενικότερα), έστρεψαν την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού εναντίον τους, λόγω της απανθρωπιάς, της σκληρότητας και της αλαζονείας τους, ο οποίος στις μέρες μας,  απειλείται από μια «νέα Άλωση» από τον Ερντογάν, τον αποκαλούμενο και «Σουλτάνο της Τουρκίας» (και φυσικά και από τους κεμαλικούς αν ανακαταλάβουν κάποια στιγμή την εξουσία στην χώρα αυτή).

Οπότε όπως είναι εύκολα αντιληπτό και σε αυτή την περίπτωση, οι μονοί υπεύθυνοι για το ότι ο λαός της Ελλάδας μισεί τους δυτικούς και την Γερμανία, είναι οι ίδιοι οι δυτικοί με τις απάνθρωπες πολιτικές τους, καθώς και τα συνεχή ψέματα και εκβιασμοί τους, κάτι που αποδεικνύει την αλήθεια του ρητού: «Από την Δύση προέρχονται όλα τα κακά».

Όπως είναι γνωστό από την ιστορία, στην Ρώμη, ο τελικός βασιλιάς της στην Αρχαιότητα ήταν ο Ταρκύνιος ο Β’ ο Υπερήφανος. Αυτός, είχε πάρει την εξουσία με πραξικόπημα δολοφονώντας τον προκάτοχο του βασιλιά, ενώ τυράννισε άγρια τον λαό και τους αριστοκράτες της Ρώμης.

Τελικά έπεσε ύστερα από μια στρατιωτική και λαϊκή εξέγερση εναντίον του, η οποία οδήγησε τελικά στην πτώση του, και την οποία ακολούθησε μετά από λίγο και μια στρατιωτική εισβολή των Ετρούσκοι στην περιοχή υπό τον βασιλιά τους, τον Πορσήνα.

Το τελικό αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής, ήταν να καταργηθεί η μοναρχία στην Ρώμη, αυτή να καταστεί δημοκρατία, ενώ η οικογένεια του Ταρκυνίου να εξοριστεί.

Αντίστοιχα, στην Ιταλία, ο τελικός βασιλέας της στην σύγχρονη εποχή ήταν ο Βίκτωρ Εμμανουήλ ο Γ’. Αυτός, είχε βοηθήσει στην ανάληψη της εξουσία, ύστερα από πραξικόπημα του Μουσολίνι, ο οποίος δεν δολοφόνησε αλλά αποδυνάμωσε τον βασιλιά, ενώ τυράννισε άγρια τον λαό και τους πολίτες της Ιταλίας.

Τελικά ο Μουσολίνι έπεσε ύστερα από μια στρατιωτική και λαϊκή εξέγερση εναντίον του, η οποία οδήγησε τελικά στην πτώση του (αλλά και το γεγονός ότι στράφηκε εναντίον του και ο βασιλιάς και το ίδιο το μεγάλο φασιστικό Συμβούλιο), η οποία ακολούθησε την εισβολή των Συμμάχων στην Σικελία.

Το τελικό αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής, ήταν να καταργηθεί η μοναρχία στην Ιταλία το 1945, η χωρά αυτή να καταστεί δημοκρατία, ενώ οι οικογένειες του βασιλιά και του Μουσολίνι να εξοριστούν (ο δε Μουσολίνι εκτελέστηκε το 1945).

Ο δε Μουσολίνι, όπως και ο Ξέρξης, ήταν και οι δυο μεγάλοι αλαζόνες, οι οποίοι πίστευαν πως είναι εκλεκτοί του Θεού, είχαν καταπιέσει και καταλάβει άλλες (π.χ. την Θράκη ο Ξέρξης και τις Αιθιοπία-Αλβανία ο Μουσολίνι), είχαν καταστέλλει ανηλεώς εξεγέρσεις υποτελών λαών (των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων ο Ξέρξης, των Λίβυων ο Μουσολίνι).

Ταυτόχρονα και οι δυο ήταν μεγάλοι αλαζόνες, οι οποίοι επιτέθηκαν στην Ελλάδα και απέτυχαν, αν και είχαν ισχυρότερο στρατό και στην αρχή είχαν καταλάβει ένα μικρο μέρος της χώρας πριν εκδιωχθούν από αυτή, ενώ στο τέλος, υποχώρησαν και ηττήθηκαν σε κάθε μέτωπο, και εκτελέστηκαν (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84/).

Οι δε μεγάλοι ήρωες που απέκρουσαν τους Πέρσες στην Σαλαμίνα και στις Πλαταιές, ο Θεμιστοκλής και ο Παυσανίας, κατηγορήθηκαν μετά τις νίκες από τους αντίπαλους τους ψευδώς για μηδισμό, και οδηγήθηκαν σταδιακά στην εξορία και τον θάνατο.

Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο αυτοί ισχυροί άντρες ήθελαν να κάνουν ο καθένας την πόλη του να ηγεμονεύσει σε όλη την Ελλάδα, με οποίο κόστος, ενώ ήθελαν ταυτόχρονα να κάνουν τα πολιτεύματα των πόλεων τους πιο προσωποπαγή και ελεγχόμενα από τους ιδίους και τους οπαδούς τους (συγκεκριμένα ο Παυσανίας σκόπευε με την βοήθεια των Ειλώτων να ανατρέψει το πολίτευμα της Σπάρτης και να τους δώσει πολιτικά δικαιώματα).

Για τις φιλοδοξίες τους αυτές κατηγορήθηκαν και κυνηγήθηκαν από όσους πίστευαν ότι η εξουσία τους απειλούταν από τα σχέδια αυτά.

Ο Περσέας ηττήθηκε στην μάχη της Πύδνας από τον Αιμίλιο Παύλο, όταν οι αριστοκράτες του τον πρόδωσαν και εγκατέλειψαν την μάχη με αποτέλεσμα να υποταχτεί όλη η Βόρεια Ελλάδα (Ήπειρος, Μακεδονία) στους Ρωμαίους.

Αντίστοιχα όλη η Βόρεια Ινδία υποτάχτηκε στους Άγγλους του Ρόμπερτ Κλάιβ, όταν μεγάλο μέρος του στρατού του βασιλιά της χώρας αυτής, Σαχ Τζαχάν, ύστερα από προδοσία εγκατέλειψε τον βασιλιά.

Ο Ηρώδης ο Μέγας, ο οποίος ζήλευε παθολογικά την πρώτη του γυναικά, την Μαριάμη, είχε δώσει εντολή να την σκοτώσουν σε περίπτωση που αυτός πεθάνει, προκειμένου να μην την παντρευτεί κανένας άλλος (εντολή που δεν εκτελέστηκε από αυτούς στους οποίους δόθηκε).

Αντίστοιχα και ο Αλή Πάσας, ο οποίος ζήλευε παθολογικά την γυναικά του, την κυρά Βασιλική, είχε δώσει εντολή λίγο πριν πεθάνει να την σκοτώσουν σε περίπτωση που αυτός πεθάνει, προκειμένου να μην την παντρευτεί κανένας άλλος (εντολή που δεν εκτελέστηκε από αυτούς στους οποίους δόθηκε).

Ο βασιλιάς Κάρολος ο ΙΣΤ’ της Σουηδίας, εισέβαλε στην Ρωσία του Μεγάλου Πέτρου με σκοπό να καταλάβει την Μόσχα και να διασπάσει την χώρα αυτή σε πολλά μικρά κρατίδια ελεγχόμενα από τον ίδιο αλλά απέτυχε.

Αντίστοιχα και ο Χίτλερ, εισέβαλε στην ΕΣΣΣΔ του Στάλιν με σκοπό να καταλάβει την Μόσχα και να διασπάσει την χώρα αυτή σε πολλά μικρά «σοσιαλιστικά» κρατίδια ελεγχόμενα από τον ίδιο αλλά απέτυχε και αυτός (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html).

[Ο Χίτλερ, ήθελε με την κατάκτηση της Ρωσίας, ήθελε να εξαλείψει όλους τους κομμουνιστές ηγέτες της χώρας αυτής, καθώς και όλα τα στελέχη του δικτατορικού κομμουνιστικού κόμματος της.

Επιπλέον, ο Χίτλερ μισούσε εξίσου την εναπομείνασα εξόριστη αστική τάξη της Ρωσίας, επειδή θεωρούσε ότι ήταν εχθρική στην Γερμανία και την αλλά και την είχε απορρίψει πλήρως ο Ρωσικός λαός.

[Οι δε χωρικοί της χώρας αυτής, είχαν την ατυχία να χάνουν την γη τους, είτε από την τακτική της καμένης γης εν μέσω του άγριου Ρωσικού Χειμώνα, είτε από τους Ναζί που τους την λεηλατούσαν, με αποτέλεσμα να πεθάνουν κατά χιλιάδες από την πεινά και το κρύο.

Ταυτόχρονα, οι Σοβιετικοί στρατιώτες, είχαν την ατυχία να έχει εκδοθεί εντολή να μην υποχωρούν και να πολεμούν μέχρι θανάτου εκεί που βρισκόταν, ενώ κάθε υποχώρηση σήμαινε με βάση το σκεπτικό του Στάλιν τότε (όπως και του Χίτλερ αργότερα) με πλήρη προδοσία και εκτελούταν με προδοσία.

Έτσι, όσοι Σοβιετικοί στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν από τους Γερμανούς και απελευθερώθηκαν αργότερα από τον Σοβιετικό στρατό στάλθηκαν από τον Στάλιν στα Γκουλάγκ ως «προδότες».

Εννοείται φυσικά, ότι ούτε και η αιχμαλωσία από τους Γερμανούς για τους Σοβιετικούς στρατιώτες ήταν καλύτερη, αφού αυτοί βασάνιζαν τους αιχμάλωτους τους, και τους έκαναν να πεθαίνουν μαζικά (3 εκατομμύρια θάνατοι συνολικά) από συνεχείς εκτελέσεις, την πείνα, το κρύο, τις αρρώστιες και τα βασανιστήρια].

Τέλος, ο ίδιος μισούσε και ήθελε να αποτρέψει την άνοδο στην εξουσία της Ρωσίας των Ρώσων εθνικιστών ή την επάνοδο των μοναρχικών, γιατί πίστευε ότι και αυτοί ακολουθούσαν πάντα εχθρική πολιτική προς την Γερμανία.

Μεταπολεμικά δε, πολλοί ηγέτες της Βέρμαχτ, έριξαν όλο το φταίξιμο για τα εγκλήματα στις κατεχόμενες από τους Γερμανούς χώρες της Ευρώπης στους νεκρούς τότε εγκληματίες (και εθνοκτόνους) Ναζί ηγέτες, προκειμένου να αποσιωπήσουν την δική τους ευθύνη, καθώς και της Βέρμαχτ  αυτά, που από έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα, δείχνουν ότι πολλά από τα εγκλήματα αυτά έγιναν με πλήρη γνώση, σιφώνια και συνεργασία των ίδιων].

Στις Ορθόδοξες δε χώρες (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία) που καταλάμβανε η Πολωνολιθουανική Συμπολιτεία, επέδειξε στους κάτοικους αυτών απάνθρωπη συμπεριφορά, σφάζοντας, λεηλατώντας, βιάζοντας, και προσπαθώντας να εκκαθολικίσει τους κάτοικους τους με την βία, με μπροστάρηδες τους Ιησουΐτες του πάπα της Ρώμης.

Παράλληλα, προσπάθησε με γενοκτονικές μεθόδους να διώξει ή να αφανίσει τους Ορθοδόξους κάτοικους αυτών, με στόχο να εποικίσει αργότερα τις περιοχές αυτών με Πολωνούς και Λιθουανούς αποίκους.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν οι Ρώσοι επανακατέλαβαν αργότερα τα εδάφη αυτά, μαζί με την Πολωνία και την Λιθουανία, επέδειξαν σε αυτά (και στους Πολωνούς και τους Λιθουανούς) πολλές φορές μεγάλη σκληρότητα, προκειμένου να εκδικηθούν τα παλαιοτέρα εγκλήματα των Πολωνών και των Λιθουανών σε αυτά.

Αντίστοιχα σε μεταγενέστερή χρονική περίοδο, όταν στις Ορθόδοξες χώρες της ΕΣΣΔ (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία) που καταλάμβαναν οι Ναζί, αυτοί επέδειξαν στους κάτοικους αυτών απάνθρωπη συμπεριφορά, σφάζοντας, λεηλατώντας, βιάζοντας, και προσπαθώντας να εκκαθολικίσει τους κάτοικους τους με την βία, με μπροστάρηδες τα  SS του Χίτλερ, η οργάνωση των οποίων είχε εμπνευστεί από τους Ιησουΐτες του πάπα της Ρώμης.

Παράλληλα, προσπάθησαν με γενοκτονίες μεθόδους να διώξουν ή να αφανίσουν τους Ορθοδόξους κάτοικους αυτών, με στόχο να εποικίσει αργότερα τις περιοχές αυτών με Γερμανούς αποίκους.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν οι Σοβιετικοί επανακατέλαβαν αργότερα τα εδάφη αυτά, μαζί με την Γερμανία, επέδειξαν στους Γερμανούς πολλές φορές μεγάλη σκληρότητα, προκειμένου να εκδικηθούν τα παλαιοτέρα εγκλήματα των Γερμανών σε αυτά.

Σε πολλές χώρες οι οποίες αρχικά ήταν μοναρχίες, όταν αυτές έπεσαν μετατράπηκαν για λίγο σε αδύναμες δημοκρατίες και στο τέλος έγιναν ύστερα από πραξικοπήματα ή επαναστάσεις κομμουνιστικές δικτατορίες.

Έτσι π.χ., στην Ρωσία, όταν έπεσε ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’, την θέση του πήρε ο δημοκράτης Κερένσκι και ύστερα από αυτόν με πραξικόπημα ο κομμουνιστής Λένιν.

Στην Κίνα, όταν έπεσε ο Που Γι, την θέση του πήραν οι δημοκράτες Σου Γιατ Σεν και Τσανγκ Γκάι Τσεκ και ύστερα από αυτούς με εξέγερση ο κομμουνιστής Μάο.

Στο Αφγανιστάν, όταν έπεσε ο Ζαχίρ Σαχ, την θέση του πήρε ο δημοκράτης Μοχάμεντ Νταούντ Χαν και ύστερα από αυτόν με πραξικόπημα ο κομμουνιστής Ταράκι.

Τέλος, στο Ιράν, όταν έπεσε ο Σάχης, την θέση του πήρε ο δημοκράτης Μπαχτιάρ και ύστερα από αυτόν με εξέγερση ο ισλαμιστής Χομεϊνί.

Όλες οι προαναφερόμενες ιστορικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, που εξελίχθηκαν με παρόμοιο τρόπο, είναι μόνο λίγες από τις πολλές που συνέβησαν στον διάβα των Αιώνων, και συνέλαβαν σημαντικά στην διαμόρφωση της ιστορίας όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

1.        https://www.pentapostagma.gr/2018/08/%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC-%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BD-%CF%84%CE%B6%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81.html

2.        https://www.pentapostagma.gr/2018/11/%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82.html

3.        https://www.pentapostagma.gr/2017/09/%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BE%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C.html

4.        https://www.news247.gr/viral/25-istorikes-symptoseis-pera-apo-kathe-fantasia.6340495.html

5.        https://www.pronews.gr/istoria/644518_istorikes-symptoseis-poy-xepernoyn-ti-fantasia

6.        https://www.tilestwra.com/10-istorikes-sybtosis-pou-ekplissoun-akoma-ke-tous-skeptikistes/

7.        ps://www.lifo.gr/team/Plus/59560

8.        https://www.athensvoice.gr/world/473832_10-istorikes-alitheies-poy-tha-se-kanoyn-na-haseis-tin-aisthisi-toy-hronoy
9.  https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/o-dikerws-kai-to-islam/ 
10.   https://www.kathimerini.gr/1035730/article/epikairothta/kosmos/germania-mia-enorkh-kata8esh-enos-nazi-3ananoigei-thn-ypo8esh-toy-emprhsmoy-sto-raixstagk
11.   http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/08/blog-post_50.html