Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΑΣΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ EΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΑΣΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ EΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Νοεμβρίου 22, 2015

22-11-2015

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ρωσία σημειώθηκε πραξικόπημα (χρηματοδοτούμενο από την Αυτοκρατορική Γερμανία) από το κομμουνιστικό κόμμα του Λένιν, με σκοπό να βγάλει την Ρωσία από τον πόλεμο, να «κλείσει» το Ανατολικό μέτωπο, και να παραδώσει στην Γερμανία εκτεταμένες χρηματικές αποζημιώσεις και εδάφη, προκειμένου αυτή να μπορέσει να στραφεί απερίσπαστη με όλες τις δυνάμεις της στο Δυτικό μέτωπο, πριν την είσοδο τον ΗΠΑ στον πόλεμο (αναλυτικότερη αναφορά σε αυτό το γεγονός γίνεται στο παλαιότερο άρθρο μου: «Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ) ΚΑΙ Η ΣΥΝΔΕΣΗ, ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΩΝ SILOVIKI ΤΟ 1999»). Το κομμουνιστικό καθεστώς μετά την εδραίωση του στην χώρα μετά από έναν βίαιο και αιματηρό εμφύλιο (και την αποδέσμευση του στην υποτέλεια στους Γερμανούς μετά την τελική ήττα τους στον πόλεμο), προσπάθησε να προωθήσει την ιδεολογία του και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε χρηματοδοτώντας (και εξοπλίζοντας) κομμουνιστικά κόμματα και τις εξεγέρσεις τους σε διάφορα κράτη (π.χ. Γερμανία, Ουγγαρία, Φιλανδία), είτε εισβάλλοντας σε άλλα ανεξάρτητα κράτη (π.χ. Πολωνία), αλλά απέτυχε πλήρως σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις.

Η άνοδος του κομμουνισμού στην Ρωσία είχε σαν συνέπεια, παράλληλα με το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και στρατιωτικό χάος που ακολούθησε σε όλες τις χώρες της Ευρώπης λόγω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (ιδίως στις ηττημένες χώρες), την άνοδο μιας νέας ιδεολογίας, του φασισμού, που διακύρρησε ότι θα επέστρεφε τις εξαντλημένες από τον πόλεμο χώρες, που θα αποδεχόταν την πολιτική εξουσία του, κάτω από την απόλυτη κυριαρχία ενός ηγέτη, σε ένα νέο εθνικό μεγαλείο και ακμή, συντρίβοντας τους αντιπάλους τους και καταπολεμώντας τον κομμουνισμό.

Η πρώτη χώρα στην οποία υπήρξε άνοδος ενός φασιστικού καθεστώτος ήταν η Ιταλία, όπου οι φασίστες μετά την πραξικοπηματική «πορέια προς την Ρώμη» το 1922, και την ανάθεση στον αρχηγό τους Μπενίτο Μουσολίνι (ενός πρώην ακραίου σοσιαλίστή-κομμουνιστή από την βόρεια Ιταλία και «πράκτορα» των Άγγλων και των Γάλλων στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος έγραφε επί χρήμασι άρθρα στην εφημερίδα την οποία ήταν διευθυντής υπέρ της εισόδου της Ιταλίας στο πλευρό των συμμάχων και αυτός ήταν ο λόγος, ο οποίος εκδιώχθηκε από το τότε ενιαίο σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κόμμα και πήγε ως εθελοντής στον πόλεμο, όπου κέρδισε τον βαθμό του δεκαεννέα).

Ο Μουσολίνι, αφού έγινε αρχηγός μίας κυβέρνησης συνασπισμού το 1922, οδήγησε την χώρα σε εκλογές επικεφαλής ενός μεγάλου συνασπισμού κομμάτων (του οποίου τα έτερα μέλη είχαν πολύ περισσότερες έδρες και ψήφους από το φασιστικό), όπου με την «βοήθεια» του νόμου Ακέμπρο που είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση του (και έδινε πλειοψηφία των 2/3 σε όποιο κόμμα έπαιρνε τουλάχιστον το 25% των συνολικών ψήφων), με εξαίρεση το σοσιαλιστικό κόμμα, κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στις εκλογές του 1924, και το 1925 ανακυρήχθηκε επίσημα δικτάτορας, παίρνοντας τον τίτλο του Ντούτσε και επιβάλλοντας δικτατορία στην Ιταλία.

Την ίδια περίοδο στην Γερμανία σημειωνόταν η άνοδος του επίσης φασιστικού και ακροδεξιού ναζιστικού κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ, ενός πρώην δεκαεννέα του Γερμανικού στρατού. Αυτός αφού έγινε το μέλος και συνιδρυτής του κόμματος των Γερμανών Εργατών το 1919, πήρε την εξουσία του κόμματος το 1921, το μετονόμασε σε ναζιστικό, και με την χρήση προπαγάνδας και των εξαιρετικά αιματηρών και βίαιων ταγμάτων εφόδου που είχε δημιουργήσει (έναντι των πολιτικών του αντιπάλων και των εξίσου αιματηρών και βίαιων ταγμάτων εφόδου των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών) προσπάθησε με την βία να πάρει την εξουσία στην χώρα του το 1923, επιχειρώντας το γνωστό αποτυχημένο «πραξικόπημα της Μπυραρίας» στο Μόναχο.

Αυτό απέτυχε τελικά, ο Χίτλερ συνελήφθη, ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ έγινε προσωρινός «αρχηγός-μαριονέττα (του Χίτλερ)» του ναζιστικού κόμματος,  το κόμμα του τέθηκε υπό απαγόρευση στην Βαυαρία, και ο ίδιος καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση (που μειώθηκαν σε ένα και απαγόρευση ομιλιών για ένα χρονικό διάστημα ως το 1927 και κάποιους περιοριστικούς όρους), και ύστερα από την απελευθέρωση του, επέστρεψε και ξαναπήρε ύστερα από εσωκομματική ψηφοφορία (και αφού κέρδισε και παραμέρισε τους εσωκομματικούς του αντιπάλους) την ηγεσία στο ναζιστικό κόμμα, ενώ μετά από συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας το 1925, αποδέχθηκε την εξουσία του κράτους και υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε να πάρει την εξουσία μόνο με πολιτικά μέσα με αποτέλεσμα να αρθεί η απογόρευση του κόμματος του τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους (κάτι που πέτυχε το 1933 μετά από συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις και τo μεγάλο και παγκόμιο οικονομικό κραχ του 1929).

Το ίδιο χρονικό διαστημα στην Ευρώπη ο πάπας ενώ αρχικά φαινόταν να είναι εναντίον των ακραίων, αιματηρών και βίαιων ιδεολογιών του κομμουνισμού και του φασισμού, σύντομα αναγνώρισε και υπέγραψε συμφωνιές (κονκορδάτα) με τα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας, στηρίζοντας τα (έμμεσα) πολιτικά και βοηθώντας τα να εδραιωθούν παρέχοντας τους την απόλυτη στήριξη του. Σαν αντάλλαγμα του επιτράπηκε στην διάρκεια του πολέμου να στείλει επισκόπους του προς «κατήχηση» των Ορθοδόξων λαών των Βαλκανίων και της ΕΣΣΔ, και επειδή αυτοί αντιστάθηκαν, επειδή ήθελαν να είναι Ορθόδοξοι και όχι δούλοι των Καθολικών και του πάπα, οι παπικοί οργάνωσαν με την βοήθεια των γερμανών και των ιταλών στρατιωτών, εκτεταμένες σφαγές και γενοκτονίες στις χώρες αυτές (Ελλάδα, Σερβία, και σε όλα τα ορθόδοξα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ).

Βέβαια όταν ο πάπας είδε πως οι φασίστες σύμμαχοι του έχαναν τον πόλεμο και πως κινδίνευαν τα συμφέροντα του και το κράτος του, εάν δεν έπαιρνε το μέρος της νικητήριας πλευράς, δεν δίστασε να τους προδώσει και να τους εγκαταλείψει, «προτείνοντας», πιέζοντας και τέλος πείθωντας τον βασιλιά της Ιταλίας, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’ να εκδιώξει τον Μουσολίνι από την εξουσία (με πραξικόπημα, ακριβώς όπως και ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία) και ορίζοντας μία νέα ηγεσία που θα έπαιρνε το μέρος των συμμάχων, με το πρόσχημα ότι αν συνέχιζε η εξουσία του Μουσολίνι η Ιταλία θα καταστρεφόταν (βέβαια μεταπολεμικά δεν δίστασε να φροντίσει για την ασφαλη διαφυγή και μεταφορά των πρώην φασιστών και ναζιστών πολιτικών και στρατιωτικών της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Αυστριας που συνεγάστηκαν μαζί του, μέσω των οδών του τυφλοπόντικων-rat lines που δημιούργησε το Βατικανό, μόνο του ή σε συνεργασία με άλλα ναζιστικά και εγκληματικά δίκτυα, όπως η ODESSA και η SPINNE-Η Αράχνη, όπως φαίνεται αναλυτικά στο παλαιότερο άρθρο μου: «H ΟΡΓΑΝΩΣΗ ODESSA ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΦΥΓΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ»).

Και στην υπόλοιπη Ευρώπη υπήξαν ταραχές. Στην Ισπανία οι κομμουνιστές και οι φασίστες συγκρούοταν για την κατάκτηση της εξουσίας (ενώ να μην ξεχνάμε ότι και οι παράλληλες αποσχιστικές τάσεις των Καταλανών το 1934 συντέλεσαν σημαντικά στην έναρξη του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου), υποστηριζόμενοι από διάφορες μεγάλες δυνάμεις (Γερμανία, Ιταλία, ΕΣΣΔ), πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά (όπως φαίνεται αναλυτικά στο παλαιότερο άρθρο μου «Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ»).

 Στην Γαλλία κυβέρνησε το «λαικό» μέτωπο, που έπεσε μετά από μία αποτυχημένη διακυβέρνηση, αυταρχικότητα, αλλά και πιέσεις, που είχε σαν αποτέλεσμα την άνοδο του συντηρητικού κόμματος, όπως συνέβη και στην Βρετανία, ενώ στην Πορτογαλία μετά από την επανάσταση του στρατού το 1910, ο οποίος επέδειξε μια ακραία, βίαιη και ριζοσπαστική συμπεριφορά έναντι του παλιού, εκτενώς διεφθαρμένου και συντηρητικού καθεστώτος, και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, όμως το 1926 αυτή κατέρρευσε, λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς, της ανύπαρκτης πολιτικής σταθερότητας, και της οικονομικής κρίσης, ενώ πραγματοποιήθηκε πραξικόπημα υπό τον στρατηγό Καρνόβα, το οποίο έφερε στην πρωθυπουργική (και δικτατορική) εξουσία τον Σαλαζάρ και το «νέο κράτος» του. Παράλληλα οι ίδιοι παράγοντες οδήγησαν την επιβολή δικτατορικών καθεστώτων και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως σε Ελλάδα, Γιουκοσλαβία, Πολωνία, Αλβανία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, Βαλτικές Χώρες, φιλανδία).

Αντίθετα στις ΗΠΑ την ίδια περίοδο υπήρξε πολιτική απομώνωτισμού και μη ανάμιξης με τα ζητήματα των άλλων χωρών (υπό την προεδρία των προέδρων Χάρντινγκ, Κουλίτζ, Χούβερ, όσο και του Ρούζβελτ στην πρώτη θητεία του).

Αντίστοιχα στην σύχρονη εποχή στην διάρκεια της θητείας του Γιέλτσιν σημειώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα από τον ίδιο μετά τις εκλογές του 1993, τις οποίες έχασε κανονικά από το κομμουνιστικό κόμμα της Ρωσίας (ο Γιέλτσιν ήταν χρηματοδοτούμενος από την Γερμανία, τις ΗΠΑ, και τους ντόπιους οικονομικούς βαρώνους-μαφιόζους συνεργάτες του), με σκοπό η Ρωσία να παραδώσει στην Γερμανία εκτεταμένες επιχειρήσεις και γεωπολιτικά οφέλη, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (αναλυτικότερη αναφορά σε αυτό το γεγονός γίνεται στο παλαιότερο άρθρο μου: «Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ) ΚΑΙ Η ΣΥΝΔΕΣΗ, ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΩΝ SILOVIKI ΤΟ 1999»). Όταν πήρε την εξουσία στην χώρα ο Πούτιν, το νέο καθεστώς, μετά την εδραίωση του στην χώρα, μετά από ένα «βελούδινο» εσωτερικό πραξικόπημα (και την αποδέσμευση του στην υποτέλεια στους Γερμανούς και τις ΗΠΑ), προσπάθησε να προωθήσει την ιδεολογία του (εμπνευσμένη από τον ευρασιανισμό του Ντούγκιν, μια παραλλαγή του εθνικομπολσεβικισμού στην Ρωσία, μιας μίξης του κουμμουνισμού και του ναζισμού, η οποία πρεσβεύει την επανίδρυση της ΕΣΣΔ μέσω της Ευρασιατικής Ένωσης και την επέκταση της σε όλη την Ευρασία με ειρηνικά ή βίαια μέσα) και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε χρηματοδοτώντας (και εξοπλίζοντας) ακροδεξιά και ακροαριστερά ευρωσκεπτικιστικά κόμματα σε διάφορα κράτη (π.χ. Γερμανία, Ιταλία, Αυστρία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ολλανδία, Ισπανία, Ουγγαρία), είτε εισβάλλοντας σε άλλα εμπόλεμα με αυτή κράτη (π.χ. Γεωργία, Ουκρανία), επιτυχώς τις περισσότερες φορές.

Η άνοδος του ευρασιανισμού στην Ρωσία, είχε σαν συνέπεια, παράλληλα με το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και στρατιωτικό χάος που ακολούθησε σε όλες τις χώρες της Ευρώπης της μεγάλης παγκόσμιας οικονομικης κρίσης του  2008, σε συνδυασμό με την εξίσου μεγάλη και παράλληλη οικονομική, πολιτική, κοινωνική κρίση και την ατελείωτη με τους άραβες σπόνσορες εισβολή λαθρομεταναστών (ιδίως στις χώρες της Νότιας Ευρώπης), μιας νέας ιδεολογίας, του ευρωσκεπτικισμού (είτε ακροδεξιού, είτε ακροαριστερού), που διακύρρησε ότι θα επέστρεφε τις εξαντλημένες από την κρίση χώρες, που θα αποδεχόταν την πολιτική την ιδεολογία  και την εξουσία του, σε ένα νέο εθνικό μεγαλείο και ακμή, συντρίβοντας τους αντιπάλους τους και καταπολεμώντας τα έξωθεν επεβλημένα «μνημόνια».

Η πρώτη χώρα στην οποία φαίνεται πιθανή η άνοδος ενός τέτοιου καθεστώτος, είναι πιθανώς η Ιταλία, με το κόμμα του Ματεό Σαλβινι (και ηγέτη του  από το 2013), Λέγκα του Βορρά, ενός πρώην αυτονομιστικού, μα τώρα ακροδεξιού και αντιευρωπαικού κινήματος (ο Σαλβίνι είναι ένας πρώην ακραίος αριστερός, υποψήφιος το 1997 με το κομμουνιστικό κόμμα της  βόρειας Ιταλίας, μετά αυτονομιστής και τώρα ακροδεξιός, ακολουθώντας σχεδόν πλήρως την πορεία του Μουσολίνι και για κάποιους και «πράκτορας» των Ρώσων, αφού λέγεται ότι υποστηρίζεται οικονομικά και πολιτικά από αυτούς και για τον ίδιο λόγο τους υποστηρίζει και ο ίδιος). Πρόσφατα συνατήθηκε με τον Μπερλουσκόνι και άλλη μία ηγέτη ενός ακροδεξιού κόμμματος στην Βερόνα και πιθανώς συμφώνησαν κοινή εκλογική κάθοδο (και των οποίων τα συνολικά ποσοστά συνδυασμένα είναι περίπου στο 31% των συνολικών ψήφων στην χώρα, όσο και του κόμματος του Ρέντσι, πριν όμως αποχωρήσουν από αυτό οι ακροαριστεροί και οι ψήφοι τους και πάνω από το 27% του κινήματος του Μπέπε Γκρίλλο).

Παράλληλα με την «βοήθεια» του νεόυ εκλογικού νόμου που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση του Ρέντσι (που δίνει μεγάλη πλειοψηφία σε όποιο κόμμα βγει έστω και για λίγο πρώτο), μπορεί ακόμα και να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στις επόμενες εκλογές και να πραγματοποιήσει το πολιτικό πρόγραμμα του στην Ιταλία και την επακόλουθη έξοδο της χώρας αυτής από την ΕΕ.

Την ίδια περίοδο στην Γερμανία, σημειώνεται η άνοδος του επίσης ευρωσκεπτικιστικού και αντιισλαμικού κόμματος της «Εναλλακτικής για την Γερμανία», το κόμμα PEGIDA όπως το αυτοαποκαλείται (πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως έχει ανέβει στο 10%, ενώ οι χριστιανοδημοκράτες έπεσαν στο 34%, οι σοσιαλοδημοκράτες στο 24%, οι πράσινοι είναι  στο 10%, και η αιστερά στο 11%), πολλά μέλη του οποίου, μαζί με αυτά του NPD και της PEGIDA δήλωσαν πως πρέπει να τερματιστεί «η παράνοια με τους ναζί», «το τέλος της κουλτούρας της ενοχής» και «κήρυξαν το τέλος του συμπλέγματος ενοχής εξαιτίας των 12 χρόνων διακυβέρνησης των ναζί». Απευθυνόμενη μάλιστα στον Τύπο και την γερμανική κυβέρνηση η Φέστερλινγκ της PEGIDA επεσήμανε: «Αφήστε μας επιτέλους ήσυχους με την κουλτούρα της ενοχής για το παρελθόν, για το οποίο κανείς από εμάς εδώ δεν φέρει ευθύνη».

(Με την υποχώρηση της ρητορικής απέναντι στους «υπερχρεωμένους του Νότου», το AfD έχει προσεταιριστεί πλέον την ξενοφοβική ρητορική που βρίσκει έκφραση στις διαδηλώσεις του Pegida και έχει πλέον καταλήξει ουσιαστικά «αδελφός σχηματισμός». Στην τελευταία δημοσκόπηση του Insa, γνώση της οποίας επικαλείται την Τρίτη η εφημερίδα Bild, το AfD εμφανίζεται για πρώτη φορά να πιάνει το 10%, ενισχυόμενο κατά δύο μονάδες.  Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU) χάνουν μιάμιση μονάδα στο 34%, οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) χάνουν μισή στο 24%, η Αριστερά (Linke) κερδίζει μία στο 11% και οι Πράσινοι μένουν στο 10%, http://news.in.gr/world/article/?aid=1500038350).

Επίσης στην Γερμανία σημειώνεται άνοδος και του αντιισλαμικού κινήματος PEGIDA, ναζιστικού κόμματος του Λουτς Μπάχμαν, ενός πρώην σεφ και νυν γραφίστα. Αυτός αφού έγινε το μέλος και συνιδρυτής του κινήματος το 2014, και πήρε την εξουσία του, με την χρήση προπαγάνδας και των εξαιρετικά αιματηρών και βίαιων οπαδών (έναντι των πολιτικών του αντιπάλων και των εξίσου αιματηρών και βίαιων ταγμάτων των ισλαμιστών και σαλαφιστών στην χώρα) προσπάθησε οργανώνοντας πορείες και με την βία να πάρει την υποστήριξη του κόσμου με το μέρος του (Ο Λουτς Μπάχμαν αποφάσισε να δημιουργήσει το κίνημα του κατά τα λεγόμενα του, όταν είδε μία διαδήλωση Κούρδων υπέρ του PKK στην Γερμανία, και σκέφτηκε να πραγματοποιήσει μία διαμαρτυρία κατά της αποστολής εξοπλισμού στο PKK μέσω πλοίων. Όμως την επόμενη μέρα όταν είδε τους σαλαφιστές στην Γερμανία να επιτίθενται βίαια σε συγκεντρώσεις Κούρδων και Γιεντίζι στην Γερμανία άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κίνημα κατά των ισλαμιστών).

Μετά  από την αποκάλυψη μίας εικόνας του στο facebook σαν τον Χίτλερ, και την αρχή δικαστικής έρευνας εναντίον του, για υποκίνηση σε μίσος,  παραιτήθηκε προσωρινά από την ηγεσία της PEGIDA, αλλά σύντομα επέστρεψε, και παρότι ο ίδιος είχε καταδικαστεί σε 3ετή φυλάκιση με αναστολή ως τον Φεβρουάριο του 2015, λόγω παλαιότερων αξιόποινων πράξεων του (και κάποιους περιοριστικούς όρους), ξαναπήρε ύστερα από εσωκομματική ψηφοφορία (και αφού κέρδισε και παραμέρισε τους εσωκομματικούς του αντιπάλους) την ηγεσία στο κίνημα του, ξανακέρδισε την δημοφιλία του εκμεταλλευόμενος την έντονη και βίαιη προσφυγική κρίση στην Γερμανία, ενώ υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει να πάρει την εξουσία μόνο με πολιτικά μέσα (είτε ιδρύοντας εντός του έτους κόμμα με σκοπό να λάβει μέρος στις εκλογές του 2017, είτε λέγοντας πως θα συνεργαστεί με υπάρχον πολιτικό κόμμα, πιθανόν την «Εναλλακτική για την Γερμανία»).

Το ίδιο χρονικό διαστημα στην Ευρώπη ο πάπας ενώ αρχικά φάινοταν να είναι εναντίον των ακραίων, αιματηρών και βίαιων ιδεολογιών, σύντομα αναγνώρισε και υπέγραψε συμφωνίες με τα ακραία φασιστικά και εθνικιστικά καθεστώτα π.χ. σαν αυτό της Ουκρανίας, στηρίζοντας τα (έμμεσα) πολιτικά και βοηθώντας τα να εδραιωθούν παρέχοντας τους την απόλυτη στήριξη του. Επίσης μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, στην διάρκεια του πολέμου στην Βοσνία και την Σερβία, το Βατικανό έστειλε επισκόπους του προς «κατήχηση» των Ορθοδόξων λαών των Βαλκανίων και της ΕΣΣΔ, και επειδή αυτοί αντιστάθηκαν, επειδή ήθελαν να είναι Ορθόδοξοι και όχι δούλοι των Καθολικών και του πάπα, οι παπικοί οργάνωσαν με την βοήθεια των γερμανών, των ιταλών και των νατοικών στρατιωτών, εκτεταμένες σφαγές και γενοκτονίες στις χώρες αυτές (Σερβία, και σε όλα τα ορθόδοξα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ, με πρόσφατο παράδειγμα την στήριξη του φασιστικού καθεστώτος του Ποροσένκο στην Ουκρανία και την σφαγή των εκεί Ορθοδόξων).

Και στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν ταραχές. Στην Ισπανία οι PODEMOS και οι CIUDADANOS συγκρούονται πολιτικά μεταξύ τους (ενώ να μην ξεχνάμε ότι και εδώ οι παράλληλες αποσχιστικές τάσεις των Καταλανών το 2015, όπως το 1934, συντελούν για κάποιους σημαντικά για την έναρξη του ενός «νέου Ισπανικού εμφυλίου πολέμου»), αλλά και με το λαικό και το σοσιαλιστικό κόμμα  για την κατάκτηση της εξουσίας, υποστηριζόμενοι από διάφορες μεγάλες δυνάμεις (Γερμανία, ΗΠΑ, Ρωσία), πολιτικά, και οικονομικά (όπως φαίνεται αναλυτικά στο παλαιότερο άρθρο μου «Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ»).

Στην Γαλλία κυβερνά ο σοσιαλιστής Ολάντ, του οποίου η κυβέρνηση μετά από μία αποτυχημένη διακυβέρνηση, αυταρχικότητα, αλλά και πιέσεις, αναμένεται να πέσει και είτε να ανέβει στην εξουσία  το συντηρητικό κόμμα, όπως συνέβη πρόσφατα και στην Βρετανία, είτε εξίσου πιθανό, να πάρει την εξουσία η ακροδεξιά και αντιευρωπαία Λεπέν.  Στην Πορτογαλία μετά από την άνοδο στην εξουσία του σοσιαλιστή Κόστα, υπό το ενωμένο μέτωπο της αριστεράς,  ο οποίος υποσχέθηκε να επιδείξει μια ριζοσπαστική συμπεριφορά έναντι του παλιού, εκτενώς διεφθαρμένου και συντηριτικού καθεστώτος, και εναντίον των μνημονίων (τουλάχιστον στα λόγια), υπάρχει κίνδυνος, εάν επιδείξει την ίδια συμπεριφορά ψεμάτων και  κωλοτούμπας σαν τον Τσίπρα στην Ελλάδα, και εκτεταμένη διαφθορά, συνδυασμένη με ανύπαρκτη πολιτική σταθερότητα (και λόγω της οικονομικής κρίσης), να πέσει από την εξουσία και άλλα ακραία κόμματα να ανέλθουν στην εξουσία της χώρας αυτής. Παράλληλα οι ίδιοι παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν στην επιβολή αντίστοιχων καθεστώτων και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στην Ελλάδα, Σερβία, Αλβανία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Βαλτικές Χώρες, φιλανδία).

Αντίθετα στις ΗΠΑ την ίδια περίοδο υπάρχει πολιτική σχετικού απομονωτισμού και μικρής σχετικά ανάμιξης με τα ζητήματα των άλλων ευρωπαικών κατά βάση χωρών (υπό την προεδρία των προέδρου Ομπάμα αλλά και με βάση τα λεγόμενα προεδρικών υποψηφίων στις ΗΠΑ για τις εκλογές του 2016, π.χ. του Ντόναλντ Τραμπ).

Βλέπουμε λοιπόν ότι για άλλη μία φορά υπάρχει μία σχετική επανάληψη της ιστορίας στην ευρώπη και τον κόσμο, και μόνο εάν διδαχθούμε από τα πεπραγμένα και τα λάθη του παρελθόντος θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την καταστροφή και το χάος που αυτά οδήγησαν την ανθρωπότητα τότε.