ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ

ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στην Βίβλο περιγράφονται πολλά ιστορικά γεγονότα, τα οποία αντιστοιχούν κατά πολύ με γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους από όταν αυτή γράφτηκε.

Τα σημαντικότερα εξ’ αυτών είναι τα εξής:

Στον δε πρώτο γνωστό πόλεμο της Βίβλου, οι βασιλιάδες των Σοδόμων και των Γομόρρων, αφού συνέπτυξαν συμμαχία με τους βασιλείς της Βέλα, της Αδάμα και των Σεβωίμ (η συμμαχία των πέντε βασιλιάδων), αντιμετώπισαν σε μάχη τον συνασπισμό των βασιλιάδων της Σενάαρ, της Ελλάσαρ, της Ελάμ και των Εθνών (την συμμαχία των τεσσάρων βασιλιάδων).

Πριν την μάχη αυτή, ο ισχυρός και ικανός στα στρατιωτικά συνασπισμός των τεσσάρων βασιλιάδων, είχε αντιμετωπίσει και κερδίσει σε μάχη τους Ρεφαίτες, τους Ζουζίτες, τους Εμμαίους, τους Χορραίους, τους Αμορραίους και τους Αμαλκήτες.

Στην δε μάχη που ακολούθησε η συμμαχία των τεσσάρων βασιλιάδων συνέτριψε τον συνασπισμό των πέντε και κατέλαβε και λεηλάτησε τις πόλεις του.

Όμως κατά την επιστροφή, ο νικητήριος στρατός των τεσσάρων δέχτηκε επίθεση από τον Αβραάμ και τους δικούς του και ηττήθηκε ολοσχερώς, ενώ στην συνέχεια ο Αβραάμ απελευθέρωσε τον ανιψιό του τον Λωτ, ο οποίος είχε αιχμαλωτιστεί, καθώς και όλους τους άλλους αιχμάλωτους, ενώ επέστρεψε χωρίς κανένα αντάλλαγμα πίσω τα λάφυρα στις πόλεις από τις οποίες αυτά είχαν κλαπεί.

Στην εποχή μας, συνέβη κάτι παρόμοιο: Πολλά κράτη του συνασπισμού της Αντάντ και των Συμμάχων στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους (π.χ. Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία κ.λ.π.), ηττήθηκαν, λεηλατήθηκαν και υποδουλώθηκαν από τους ισχυρούς και ικανούς στα στρατιωτικά Γερμανούς και τους Συμμάχους τους (Κεντρικές Δυνάμεις, Άξονα) κατά την διάρκεια αυτών των πολέμων.

Όμως, πάνω στην αποκορύφωση της δύναμης των Γερμανών, αυτοί μπήκαν σε πόλεμο με άλλα ισχυρά κράτη (ΗΠΑ, Ρωσία-ΕΣΣΔ), τα οποία τους νίκησαν και τους κατέστρεψαν, ενώ σε αντίθεση με τον Αβραάμ οι ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, απελευθέρωσαν τα υπόδουλα έθνη όχι δωρεάν, αλλά εξαναγκάζοντας τα να γίνουν στην συνέχεια υποχείρια και δορυφόροι τους στον Ψυχρό Πόλεμο. 

[Ο δε Αβραάμ νίκησε την μάχη αυτή με μία νυχτερινή αιφνιδιαστική εισβολή και κατάστρεψε όλους τους εχθρούς του, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι στρατηγοί στα μετέπειτα χρόνια μετά από τον ίδιο.

Έτσι συνέβη αντίστοιχα μετέπειτα χρόνια με μία μικρή καταδρομική ομάδα των Σπαρτιατών ενάντια στον Ξέρξη στις Θερμοπύλες, ο Σκιπίωνας ο Αφρικανός με τους Καρχηδονίους του Ασδρούβα Γίσκωνα, ο Ηράκλειος με τους Πέρσες του Σαρβαράζ, ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος με τους Βουλγάρους του Σαμουήλ, ο Δράκουλας με τους Τούρκους του Μωάμεθ (

Επίσης, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, στα Σόδομα και τα Γόμορρα, οι κάτοικοι τους, ήταν διεφθαρμένοι ηθικά, πλούσιοι και ιδιαίτερα φιλοπόλεμοι λαοί, οι οποίοι καταστράφηκαν από πυρ εξ Ουρανού που έστειλε ο Θεός.

Ότι ακριβώς δηλαδή συνέβη και με την Ιαπωνία στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην οποία οι διεφθαρμένοι ηθικά, πλούσιοι και ιδιαίτερα φιλοπόλεμοι κάτοικοι της Ιαπωνίας, οι οποίοι είχαν σκοτώσει σχεδόν 30 εκατομμύρια ανθρώπους, καταστράφηκαν και σε αυτούς με πυρ εξ Ουρανού δυο πλούσιες πόλεις τους, όταν οι ατομικές βόμβες των ΗΠΑ έπεσαν στις πόλεις της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

[Ενώ, παρεμφερής ήταν και η μοίρα της αρχαίας Σύβαρις. Και σε αυτή την πόλη, η οποία είχε περισσότερες γιορτές και από τις μέρες του χρόνου, οι κάτοικοι της ζούσαν μια ανήθικη, τρυφηλή και διεφθαρμένη ζωή, όπως ακριβώς και οι κάτοικοι των Σοδόμων και των Γομόρρων.

Όταν στην Σύβαρι σημειώθηκε επανάσταση κατά των πλουσίων και την εξουσία πηρέ ο τύραννος Τέλλυς, τότε οι πλούσιοι, κατέφυγαν στην πόλη του Κρότωνα, και ζήτησαν την βοήθεια του για να επανέλθουν στην Σύβαρι.

Τότε, ο Κρότων, ο οποίος βρισκόταν υπό την πολιτική καθοδήγηση του Πυθαγόρα δέχτηκε την πρόταση των εξόριστων Συβαριτών αριστοκρατών και διοργάνωσε εκστρατεία κατά του Τέλλυ. Την δε διοίκηση του στρατού του κρότωνα την είχε ο Μίλων.

Πριν ξεκινήσει η μάχη, ο Μίλων, ο οποίος είχε μάθει ότι τα αλόγα του ιππικού των Συβαριτών, είχαν εξασκηθεί εκτός από την μάχη, να εκτελούν χορούς υπό τον ήχο μιας μουσικής, έπαιξε στην διάρκεια της μάχης αυτή, και το ιππικό των Συβαριτών άρχισε να χορεύει και διαλύθηκε, με αποτέλεσμα οι Συβαρίτες να χάσουν την μάχη αυτή.

Στην συνέχεια, ο στρατός του Κρότωνα εισέβαλε και κατέλαβε την πόλη αυτή, ενώ όταν την έκαψε, έστρεψε προς το μέρος την κοίτη ενός γειτονικού ποταμού, θάβοντας την κάτω από το νερό με τον τρόπο αυτό και αφανίζοντας την τελείως].

Επίσης, είναι γνωστό ότι ο βιβλικός κατακλυσμός επί Νώε, συνέβη εξαιτίας της μεγάλης ανηθικότητας των τότε ανθρώπων, και αυτοί πνίγηκαν και χάθηκαν μαζικά σε αυτόν, εξαιτίας των τρομερών αμαρτιών τους.

Και στις μέρες μας, συνέβη ένας παρόμοιος κατακλυσμός, το γνωστό σε όλους μας Τσουνάμι στην Ινδονησία, όπου χάθηκαν σχεδόν 200.000 άνθρωποι, στην οποία οι διεφθαρμένοι ντόπιοι κάτοικοι εκπόρνευαν τα ίδια τους τα παιδιά σε πανάθλιους ψυχοπαθείς παιδεραστές από την Δύση, οι οποίοι επισκέπτονταν την περιοχή αυτή, μόνο για τον λόγο αυτό.

Στην ιστορία του Πύργου της Βαβέλ, όλοι οι λαοί, προσπάθησαν να ενωθούν, έτσι ώστε να μην σκορπίσουν, ενώ παράλληλα προσπάθησαν αλαζονικά να φτιάξουν και έναν πύργο, ο οποίος θα έφτανε ως τον Ουρανό, αλλά στο τέλος ο Θεός επέφερε την σύγχυση των γλωσσών και αυτοί αντίθετα με ότι σχεδίαζαν, διασκορπίστηκαν τελικά σε όλη την γη.

Ότι ακριβώς δηλαδή γίνεται στις μέρες μας με την ΕΕ, η οποία προσπαθεί και αυτή να ενώσει με κακό σκοπό όλους τους λαούς της Ευρώπης, έχοντας μάλιστα κατασκευάσει στο Στρασβούργο, στην έδρα του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, έναν πύργο που μοιάζει με αυτόν της Βαβέλ, ο οποίος συμβολίζει την ένωση τους, αλλά στο τέλος το πιθανότερο είναι ότι και αυτή, όπως έγινε με την προκάτοχο της, την Βαβέλ, θα διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθη.

Παράλληλα, όπως είναι γνωστό, αμέσως μετά την Έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, ο στρατός του Φαραώ, τους καταδίωξε. Την στιγμή του μέγιστου κινδύνου και αφανισμού, ο λαός μαζί με τον Μωυσή, έκανε δεήσεις και προσευχές στον Θεό για να τους βοηθήσει.

[Η δε Δέκατη Πληγή του Κυρίου στον Φαραώ, και κυρίως η θυσία του Αμνού κατά την διάρκεια της από τους Ισραηλίτες στην Αίγυπτο, έχει και πολλές προεικονίσεις σε σχέση με την μετέπειτα ζωή και θυσία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (https://www.youtube.com/watch?v=tcKILjOzD_M)].

Τότε συνέβη τόσο το θαύμα της διάβασης της Ερυθράς Θάλασσας, όσο και αυτό του καταποντισμού του στρατού του Φαραώ από τα ύδατα που επέστρεψαν.

Αντίστοιχα, κατά την πολιορκία της Πόλης από τους Πέρσες και τους Αβάρους το 626 μ.Χ., την στιγμή που ο μέγιστος κίνδυνος, καθώς και ο αφανισμός της Πόλης φαινόταν επικείμενος, ο λαός μαζί με τον Πατριάρχη Σέργιο, έκανε δεήσεις και προσευχές στον Θεό και την Παναγιά μας για να τους βοηθήσει.

Τότε συνέβη το θαύμα μιας ξαφνικής και αναπάντεχης Τρικυμίας, η οποία βύθισε το μεγαλύτερο μέρος του εχθρικού στόλου και έσωσε την Πόλη. Προς  τιμήν δε της σωτηρίας αυτής της Πόλης από την Παναγία, δημιουργήθηκε ο πασίγνωστος σε όλους μας, Ακάθιστος Ύμνος.

Τέλος, κατά την διάρκεια των δυο Μογγολικών εισβολών στην Ιαπωνία, το 1274 και το 1281, την στιγμή που ο μέγιστος κίνδυνος, καθώς και ο αφανισμός της Ιαπωνίας φαινόταν επικείμενος, ο λαός μαζί με τους ιερείς του, έκανε δεήσεις και προσευχές στον Θεό και την Παναγιά μας για να τους βοηθήσει.

Τότε συνέβη τόσο το θαύμα ενός ξαφνικού και αναπάντεχου Κυκλώνα-Ανέμου, γνωστού στους Ιάπωνες ως «Καμικάζι», ο οποίος και βύθισε το μεγαλύτερο μέρος του εχθρικού στόλου και έσωσε την Ιαπωνία.

[Αλλά και η παλαιότερη περίπτωση της προσευχής του λαού και των βασιλιά Εζεκία του Ιούδα, για προστασία του Θεού έναντι του στρατού του Σεναρηχείμ, η οποία έσωσε την Ιερουσαλήμ θαυματουργικά, θυμίζει κατά πολύ τις αντίστοιχες προσευχές με θαυματουργικές διασώσεις, τόσο της Πόλης μέσω μιας ξαφνικής θύελλας από τους Αβαρούς και τους Πέρσες το 626 μ.Χ., όσο και της Ιαπωνίας από τους Μογγόλους του Κουμπλάι Χαν μέσω του Ανέμου «Καμικάζι»]. 

Επίσης, είναι γνωστή η ιστορία των Ισραηλιτών, οι οποίοι λέγοντας ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού, εισέβαλαν στα εδάφη της Αγίας Γης και την κατέλαβαν, εκδιώκοντας ή εξοντώνοντας πολλούς διεφθαρμένους λαούς που κατοικούσαν σε αυτή (π.χ. τους Αμορραίους), οι οποίοι και επιδιδόταν (με βάση και τα ευρήματα της αρχαιολογίας), σε ανθρωποθυσίες (ακόμα και των ίδιων τους των παιδιών), εκτενή όργια, ακόμα και κανιβαλισμούς.

Αλλά και σε άλλες ιστορικές περιόδους ήρθαν λαοί από άλλες μακρινές περιοχές, οι οποίοι κατέλαβαν, διέλυσαν και εγκαταστάθηκαν σε παρηκμασμένα κράτη και Αυτοκρατορίες, όπως οι βάρβαροι γερμανικοί λαοί, οι οποίοι και εξαιτίας της εισβολής των Ούννων στα εδάφη τους, εισέβαλαν με την σειρά τους, κατέστρεψαν και κατέλαβαν την διεφθαρμένη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ή όπως οι Μογγόλοι, οι οποίοι τον 12

Στην ιστορία του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, τρεις γενιές πριν τον Μωυσή, όταν αυτός έφτασε σε αυτή την ξένη γη, κατάφερε χάρις στις ικανότητες του να ανέλθει σε όλα τα αξιώματα του κράτους και να γίνει δεξί χέρι του Φαραώ, ενώ ο ίδιος έγινε πάρα πολύ πλούσιος σταδιακά.

Επίσης ο ίδιος, σε περίοδο πείνας των Αιγυπτίων, κατάφερε με αντάλλαγμα φαγητό προς αυτούς, να τους μετατρέψει σε δούλους του Φαραώ, αφού αυτοί έδιναν σε αντάλλαγμα ακόμα και τα χρήματα, τα σπίτια και τις οικογένειες τους για να πάρουν σε αντάλλαγμα φαγητό.

Η ιστορία αυτή, θυμίζει κατά πολύ την ιστορία της οικογένειας των Ρότσιλντ, η οποία ήρθε από αλλού στην Γερμανία και ξεκίνησε από πολύ χαμηλά αρχικά, αλλά κατάφερε χάρις στις ικανότητες της να ανέλθει, ακόμα σε όλα τα αξιώματα κρατών (π.χ. ο Λάιονελ Ρότσιλντ ήταν βουλευτής στην Μεγάλη Βρετανία τον 19^ο αιώνα), ενώ έγινε σταδιακά και η πλουσιότερη τραπεζική οικογένεια στον κόσμο.

Επίσης, η ίδια οικογένεια, σε περίοδο πείνας των λαών της γης, κατάφερε με αντάλλαγμα φαγητό/χρήματα προς αυτούς, να τους μετατρέψει σε οικονομικούς της δούλους, αφού αυτοί έδιναν σε αντάλλαγμα ακόμα και τα σπίτια και τις περιουσίες τους για να πάρουν σε αντάλλαγμα φαγητό/χρήματα.

Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, οι πράξεις όλων των παραπάνω πρωταγωνιστών, προκάλεσαν το μίσος των ντόπιων κατοίκων των κρατών που τις εφάρμοσαν, με αποτέλεσμα στις μετέπειτα γενιές να ξεσπάσουν διωγμοί εναντίον των απογόνων τους, οι οποίοι συνέχισαν τις ίδιες πρακτικές.

Επιπλέον, οι Ισραηλίτες σε διάφορες ιστορικές περιόδους, επέλεγαν ηγέτες (τους Κριτές ή τους βασιλείς), οι οποίοι τους καθοδηγούσαν.

Άλλοι από αυτούς, ήταν θεοσεβείς πατριώτες και ικανοί και έφερναν στον λαό ευημερία και ειρήνη, ενώ άλλοι ήταν ασεβείς, τυραννικοί και διεφθαρμένοι και παρέσυραν με την αλαζονεία, την εξουσιομανία και την απληστία τους τον λαό τους στην διαφθορά, πείθοντας τον να απορρίψει τις ηθικές αξίες και τα έθιμα του.

Όπως και να «ασπαστεί» στην συνέχεια,  άλλες, παντελώς ξένες στον ίδιο «παραδόσεις», οι οποίες τελικά τον έφερναν σε ψυχική καταστροφή και υποδούλωση όπως και σε οικονομική, πολιτική ή ακόμα και κανονική (σωματική υποταγή) υποδούλωση σε ξένους λαούς.

[Η όποια ομοιότητα με την εποχή μας είναι τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού].

Επίσης, όπως ο Ιησούς του Ναυή, ως ένδειξη υποταγής έβαλε τους άντρες του να πατήσουν τον τράχυλο των πέντε ηττημένων ηγετών που είχε αιχμαλωτίσει πριν τους εκτελέσει, αντίστοιχα και ο ένδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ηράκλειος, πάτησε για τον ίδιο ακριβώς λόγο τον τράχηλο του ανηλεούς τυράννου Φωκά, πριν τον παραδώσει στον λαό για να εκτελεστεί.

[Στην δε Αρχαία Γάζα-Φιλισταία, όπως και στην Χαναάν, την Αίγυπτο, και την Βαβυλώνα, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, έκαναν έντονες χαρακιές και εντομές στα σώματα τους ως ένδειξη πένθους, όπως ακριβώς κάνουν στις μέρες μας οι σιίτες σε Ιράκ, Συρία, Λίβανο, και Γάζα, ως ένδειξη πένθους για τον θάνατο των ιμάμηδων τους, Αλί και Χουσεΐν].

Στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή, αναφέρεται ότι ο Θεός έστειλε σφήκες και βοήθησε στο πέρασμα των Ισραηλιτών από τα εδάφη των Αμμορραίων, καθώς και την μετέπειτα νίκη τους επί αυτών.

Το ίδιο ακριβώς γεγονός συνέβη και στο μέτωπο της Αφρικής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όμως αυτός, έχοντας από την μια λιγότερο στρατό (όπως ακριβώς και οι Ισραηλίτες στην Βίβλο) και ξέροντας πως δεν θα μπορούσε σε ανοικτή μάχη να κερδίσει τους εχθρούς του, προετοιμάστηκε για ανταρτοπόλεμο με τον μικρο, αλλά καλά εκπαιδευμένο στρατό του.

Τελικά, οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν και άρχισαν να προελαύνουν στα γερμανικά εδάφη της Αφρικής. Στην συνέχεια, κατέλαβαν ανενόχλητοι τις πόλεις που είχε εγκαταλείψει ο Φόρμπεκ και προέλασαν με μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Όμως, όταν έφτασαν κοντά σε κάποιους βάλτους, κτύπησαν χωρίς να το ξέρουν πάνω σε σφηκοφωλιές, από τις οποίες βγήκαν σφήκες που έπεσαν πάνω τους. Τόσο πολύ τους ταλαιπώρησαν, ώστε αυτοί πέταξαν τα όπλα τους και άρχισαν να διαλύονται, ενώ τότε τους επιτέθηκε και ο πάντα άγρυπνος Φόρμπεκ και τους προκάλεσε μεγάλη ήττα.

Ο ίδιος, συνέχισε τον ανταρτοπόλεμο του σε όλη την διάρκεια του πολέμου νικηφόρα, και ήταν ο τελευταίος Γερμανός αξιωματικός που παραδόθηκε, αφού πληροφορήθηκε καθυστερημένα το τέλος του πολέμου και την ήττα της πατρίδας του της Γερμανίας σε αυτόν, τρεις μηνά μετά την λήξη του. 
[Επίσης, πολλές φορές, στον Μεσαίωνα και συγκεκριμένα στον Τριακονταετή Πόλεμο, αρκετές πόλεις της Γερμανίας σώθηκαν το 1642 με το να ρίχνουν κυψέλες με σφήκες κατά των

Αντίστοιχα και οι Αιθίοπες τα έτη 1935-1936 έριχναν κυψέλες με σφήκες έναντι των επιτιθέμενων σε αυτούς Ιταλών του Μουσολίνι]].

Στο βιβλίο των Κριτών, ο Κριτής Αβιμέλεχ, όταν πολιορκούσε μια πόλη, καθώς πλησίαζε την πύλη της για να την κάψει, μια γυναικά του έριξε μια μυλόπετρα στο κεφάλι και του σπάσε το κρανίο. Στην συνέχεια, αυτός ζήτησε από έναν άντρα του να τον σκοτώσει, για να μην πεθάνει ντροπιασμένος από μια γυναικά, με βάση τα ήθη της εποχής.

Ακριβώς ότι δηλαδή συνέβη αργότερα με τον βασιλιά Πύρρο, τον Αετό της Ηπείρου, όταν μια γυναίκα στις οδομαχίες στο Αργός, για να σώσει τον γιο της από την οργή του Πυρρού, του έριξε ένα κεραμίδι στο κεφάλι, η οποία τον άφησε παράλυτο σπάζοντας του τα νευρά κινήσεων, και στην συνέχεια, ένας μισθοφόρος του Αντίγονου Γονατά, τον αποκεφάλισε.

Στους Κριτές επίσης, αναφέρεται η ιστορία του Σαμψών, ο οποίος γεννήθηκε θαυμαστά και ήταν πάρα πολύ δυνατός. Αυτός, από μικρός έκανε πολλά κατορθώματα και άθλους, εξόντωσε με τα χεριά του ένα λιοντάρι, ενώ απελευθέρωσε και τους υπόδουλους συμπατριώτες του, όταν με ένα σαγόνι γαϊδουριού, εξόντωσε 3.000 Φιλισταίους και στην συνέχεια τους νίκησε και σε μάχη, ελευθερώνοντας οριστικά τους Ισραηλίτες από την δουλεία τους.

Στην συνέχεια, πραγματοποίησε και άλλα κατορθώματα, όμως αργότερα, έμπλεξε σε σχέση με την Δαλιδά, η οποία στάθηκε μοιραία για την ζωή του, με αποτέλεσμα αργότερα να αιχμαλωτιστεί και να πεθάνει στην αιχμαλωσία, αυτοκτονώντας και εξοντώνοντας μαζί και τους δυνάστες του και λέγοντας την γνωστή Βιβλική φράση: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Η ιστορία του Σαμψών, μοιάζει σε αρκετά σημεία με αυτή του πιο διάσημου ηρώα της Ελληνικής μυθολογίας, του Ηρακλή. Και αυτός γεννήθηκε θαυμαστά και ήταν πάρα πολύ δυνατός.

Αυτός, από μικρός έκανε πολλά κατορθώματα και άθλους, εξόντωσε με τα χεριά του ένα λιοντάρι, ενώ ελευθέρωσε και τους υπόδουλους συμπατριώτες του, τους Θηβαίους, όταν με ένα ρόπαλο, εξόντωσε τους στρατιώτες του Ορχομενού που ερχόταν να εισπράξουν τον φόρο υποτέλειας από την Θήβα.

Αμέσως μετά, τους νίκησε και σε μάχη, ελευθερώνοντας οριστικά τους Θηβαίους από την δουλεία σε αυτούς.

Στην συνέχεια, πραγματοποίησε και άλλα κατορθώματα (όπως τους γνωστούς 12 άθλους και πολλά άλλα), όμως αργότερα, έμπλεξε σε σχέση με την Δηιάνειρα, η οποία στάθηκε μοιραία για την ζωή του, με αποτέλεσμα αργότερα να πεθάνει εξαιτίας των πράξεων της και στην ουσία αυτοκτόνησε στην φωτιά, για να γλιτώσει από τους αφόρητους πόνους.

Η δε ιστορία της βίαιης εγκατάστασης και κατάκτησης της Χαναάν από τους Ισραηλίτες του Ιησού του Ναυή, θυμίζει πολύ την εξίσου βίαιη εγκατάσταση και κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Δωριείς υπό την ηγεσία των Ηρακλειδών (http://www.freepen.gr/2017/01/blog-post_553.html).

Ενώ και η μετέπειτα μιλιταριστική και θεοκρατική οργάνωση του κράτους τους (τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στην σύγχρονη εποχή), θυμίζει πολύ αυτή των Σπαρτιατών, τους οποίους οι Ιουδαίοι αποκαλούν  στα βιβλία των Μακκαβαίων συγγενική με αυτούς φυλή.

Στο βιβλίο του Σαμουήλ, αναφέρεται ότι οι δυο γιοι του Ηλεί, όπως και οι δυο γιοι του Σαμουήλ, υπηρετούσαν ως Κριτές/δικαστές σε διάφορες πόλεις, λίγο πριν την οριστική πτώση του θεσμού των Κριτών και την ανάδειξη των βασιλέων στο Ισραήλ.

Αυτό το σύστημα αυτό της διπλής εξουσίας δικαστών/Κριτών, υπήρχε και σε άλλους λαούς, όπως τους Καρχηδονίους, τους οποίους διοικούσαν δυο Σοφφέτ (που σημαίνει και αυτό Κριτές/δικαστές), τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι είχαν δυο βασιλείς, στους Ρωμαίους με τους δυο Υπάτους, ενώ στις μέρες μας συνεχίζεται με το δυαδικό σύστημα εξουσίας (π.χ. πρόεδρος/μονάρχης και πρωθυπουργός).

 Στο ίδιο βιβλίο, ύστερα από πολλές περιπέτειες, βασιλιάς του Ισραήλ, γίνεται ο Δαβίδ, ο οποίος αν και ήταν για ένα διάστημα βοσκός, στην συνέχεια, έγινε το πρωτοπαλίκαρο και γαμπρός του Σαούλ, ενώ όταν αυτός σκοτώθηκε, ανακηρύχτηκε βασιλιάς, οργάνωσε έναν επιτυχημένο ανταρτοπόλεμο ενάντια στους Φιλισταίους, απελευθέρωσε και αναδιοργάνωσε την χώρα του, και στο τέλος την μετέτρεψε σε μια μεγάλη Αυτοκρατορία.

Η ίδια σχεδόν ιστορία, επαναλήφθηκε αργότερα στην Ισπανία, όπου ο βοσκός Βαριάθος, οργάνωσε έναν επιτυχημένο ανταρτοπόλεμο ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές, ενώ απελευθέρωσε και αναδιοργάνωσε την χώρα του, μέχρι την τελική δολοφονία του από τους ντόπιους δωσίλογους πράκτορες της Ρώμης.

Εδώ, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι τόσο ο Δαβίδ, όσο και ο Βαριάθος (που ήταν και οι δυο έξυπνοι και είχαν πολλές ικανότητες), αν και βοσκοί, είχαν λάβει καλή μόρφωση (ειδικά ο πρώτος), οι οποίοι φροντίζοντας τα ζώα τους, είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν άγρια θηρία (π.χ. λιοντάρια), ενώ εχοντας γυρίσει όλη την χώρα τους και τα βουνά της, ήξεραν πιο μέρος είναι κατάλληλο για ενέδρα, κρυψώνα ή ανταρτοπόλεμο.

[Επίσης, η ιστορία του Δαβίδ, θυμίζει πολύ αυτή του Αγαθοκλή των Συρακουσών. Και αυτός, όπως ο Δαβίδ, ξεκίνησε από τα χαμηλά, οντάς αρχικά αγγειοπλάστης, μέχρις ότου κατετάγη ως μισθοφόρος στον στρατό των Συρακουσών.

Στην συνέχεια, ανήλθε στην ανώτατη ιεραρχία των αξιωμάτων των μισθοφόρων, χάρις στις ικανότητες του και το θάρρος του στις μάχες (όπως και ο Δαβίδ), ενώ στην συνέχεια κατάλαβε την εξουσία στις Συρακούσες με την βία, χρησιμοποιώντας τον στρατό του.

Αμέσως μετά, ένωσε μέσω πολέμων όλες τις Ελληνικές πόλεις της Σικελίας και ανακηρύχθηκε βασιλιάς τους, (όπως ακριβώς και ο Δαβίδ ενοποίησε μέσω πολέμων τις όλες της Ισραηλίτικες φυλές και ανακηρύχθηκε βασιλιάς τους).

Ως αποτέλεσμα των πράξεων του, ιδρύθηκε μια ισχυρή Ελληνική Αυτοκρατορία στην Σικελία, η οποία ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπη και νίκησε άλλες ισχυρές δυνάμεις, όπως π.χ. τους Καρχηδονίους (όπως ακριβώς ο Δαβίδ ίδρυσε μια ισχυρή Ισραηλιτική Αυτοκρατορία στην Παλαιστίνη, η οποία ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπη και νίκησε άλλες ισχυρές δυνάμεις, όπως π.χ. τους Φιλισταίους).

Αμέσως μετά τον θάνατο του Αγαθοκλή, και τις βίαιες διαμάχες εν μέσω των γιων του,  η εξουσία του κατέρρευσε και οι Συρακούσες έγιναν ξανά δημοκρατία (ακριβώς όπως μετά τον θάνατο του Δαβίδ, και τις βίαιες διαμάχες εν μέσω των γιων του, όταν πέθανε ο διάδοχος του, ο Σολομώντας, η εξουσία του κατέρρευσε και η Αυτοκρατορία του χωρίστηκε σε δυο κράτη)].

Επίσης ο Δαβίδ, όταν ήταν εξόριστος στον Φιλισταίο βασιλιά Σαχίς, παρίστανε μπροστά του τον τρελό, προκειμένου αυτός να μην τον σκοτώσει.

Ότι ακριβώς έπραξε δηλαδή αργότερα και ο Ιούνιος Βρούτος, ο ιδρυτής της Ρωμαϊκής δημοκρατίας, έναντι του τυραννικού βασιλιά της Ρώμης, του Ταρκυνίου του Β’ του Υπερήφανου για να μην τον σκοτώσει ή ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κλαύδιος, έναντι των προκάτοχων του στον θρόνο (Τιβέριο, Καλιγούλα), για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Επίσης, ο Σαούλ, προφήτεψε στον Δαβίδ κάποια στιγμή που δεν βρισκόταν σε κατάσταση τρέλας, ότι αυτός θα βασιλέψει μετά από αυτόν, όταν τίποτε δεν έδειχνε ότι αυτός θα γίνει βασιλιάς, αφού ο Σαούλ είχε δικό του παιδί για να τον διαδεχθεί.

Την ίδια ακριβώς φράση είπε και ο τρελός βασιλιάς της Αγγλίας, Ερρίκος ο ΣΤ’, κάποια στιγμή που δεν βρισκόταν σε κατάσταση τρέλας, στον μετέπειτα βασιλιά της χώρας αυτής, τον Ερρίκο τον Ζ’, όταν τίποτε δεν έδειχνε ότι αυτός θα γίνει βασιλιάς, αφού ο Ερρίκος είχε δικό του παιδί για να τον διαδεχθεί.

Όταν δε αργότερα οι Αμμωνίτες του βασιλιά Χανούν, ταπείνωσαν τους απεσταλμένους του Δαβίδ, ξυρίζοντας τα μισά τους γένια και σχίζοντας τα μισά τους ρούχα και τους έδιωξαν,  πιστεύοντας ότι αυτοί είναι κατάσκοποι, ο Δαβίδ βρήκε την αφορμή, τους επιτέθηκε και τους συνέτριψε, καταλαμβάνοντας τα εδάφη τους και τρέποντας τους σε φυγή.

Παρομοίως αργότερα, όταν οι άντρες του βασιλιά Μοχάμεντ Σάχ των Χωρασμίων, ταπείνωσαν τους απεσταλμένους του Τσένγκινς Χαν, ξυρίζοντας τα μισά τους γένια και σχίζοντας τα μισά τους ρούχα και τους έδιωξαν,  πιστεύοντας ότι αυτοί είναι κατάσκοποι, ο Τσένγκινς Χαν βρήκε την αφορμή, τους επιτέθηκε και τους συνέτριψε, καταλαμβάνοντας τα εδάφη τους και τρέποντας τους σε φυγή.

Όταν ο Αχιτωφέλ, ο σύμβουλος του Αβεσσαλώμ, είδε ότι αυτός δεν ακολούθησε την συμβουλή του για τον πόλεμο ενάντια στον πατέρα του, τον Δαβίδ, βλέποντας την συντριβή του, τακτοποίησε τις υποθέσεις του και αυτοκτόνησε.

Ότι ακριβώς έπραξε μετέπειτα και ο Διαίος, όταν μετρά την οριστεί ήττα του στρατού της Αχαϊκής Συμπολιτείας από την Ρώμη, διαβλέποντας την πλήρη υποδούλωση της Ελλάδας,  τακτοποίησε και αυτός τις υποθέσεις του και αυτοκτόνησε.

[Παράλληλα, όπως ο Μαρδοχαίος είδε το όραμα των δυο δράκων (Μαρδοχαίος-Αμάν), οι οποίοι συγκρούστήκαν και στο τέλος έμεινε μόνο ένας νικητής (ο Μαρδοχαίος), έτσι και ο Μέρλιν είδε το όραμα των δυο δράκων που συγκρούστηκαν (Βόρτιγκεν και Ούθερ, ο πατέρας του Αρθούρου), εκ των οποίων μόνο ένας έμεινε στο τέλος νικητής (ο Ούθερ).

Ταυτόχρονα, όπως ο Ξέρξης στράφηκε τελικά ενάντια στον πρώην έμπιστο και φίλο του Αμάν (ο οποίος ήταν στην ουσία κάτι σαν τους μετέπειτα Μεγάλους Βεζίρηδες των Χαλιφών και των Σουλτάνων), τον κρέμασε και κατάσχεσε την περιουσία του.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο Αββασίδης Χαλίφης Χαρούν Αλ Ρασίντ στράφηκε ενάντια στον Μεγάλο Βεζίρη, πρώην φίλο και έμπιστο του Τζαφάρ Βαρμακίδη τον εκτέλεσε, και κατάσχεσε την περιουσία του και διέταξε κάθε μέλος του κομμένο στα δυο σώματος του να κρεμαστεί στα δυο άκρα της Βαγδάτης.

Αλλά και ο Οθωμανός Σουλτάνος Μαχμούντ ο Δ’ ο λεγόμενος και Κυνηγός, διέταξε να εκτελεστεί ο Μεγάλος Βεζίρης, πρώην φίλος και έμπιστος του, Καρά Μουστάφα, όταν αυτός απείχε να καταλάβει την Βιέννη το 1683, τον κρέμασε και κατάσχεσε την περιουσία του. 

Στην ουσία, ο «Μεγάλος Βεζίρης» του Αχασβήρου, ο Αμάν, εκτελέστηκε επειδή συμμετείχε σε συνομωσίες κατά του Πέρση βασιλιά ή τις γνώριζε και δεν τις ανέφερε, όπως ακριβώς και ο Γερμανός Στρατάρχης Ρόμελ, αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, επειδή συμμετείχε σε συνομωσίες κατά του Γερμανού δικτάτορα Χίτλερ ή τις γνώριζε και δεν τις ανέφερε.

Ο Ξέρξης υποσχέθηκε στην Εσθήρ ότι θα έδινε και το μισό του Βασίλειο σε αυτήν για να την ευχαριστήσει. Το ίδιο ακριβώς υποσχέθηκε και Ηρώδης Αντύπας μετέπειτα στην Σαλώμη, όταν αυτή τον συνάρπασε με τον χορό της για να την ευχαριστήσει].

Παράλληλα, ο αλαζόνας βασιλιάς του Ισραήλ Σαούλ, όταν ηττήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά στην τελευταία μάχη του έναντι των Φιλισταίων εχθρών του, αυτοκτόνησε με ξίφος, ενώ στην συνέχεια οι εχθροί του, του έκοψαν το κεφάλι. 

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκοτώθηκε και ο εξίσου αλαζόνας Ρωμαίος στρατηγός Βάρος στην τελευταία μάχη του έναντι των Γερμανών του Αρμίνιου στον Τευτουβούργιο δρυμό.

Επίσης, ο Σαούλ προσπαθούσε να σκοτώσει τον Δαβίδ, στέλνοντας τον (ανεπιτυχώς) σε μάχες έναντι πολυάριθμων εχθρών με ελάχιστο στρατό, αλλά αυτός πάντα επιτύγχανε την νίκη. Με τον ίδιο ακριβώς ανεπιτυχή τρόπο προσπαθούσε και ο Αυτοκράτορας Γαλέριος της Τετραρχίας να σκοτώσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Επιπλέον, ο Σαούλ, δίωξε άγρια τον Δαβίδ, ηττήθηκε βάναυσα από τους Φιλισταίους και με τα λάθη του κατέστρεψε την χώρα του, μέχρις ότου ο Δαβίδ, ο οποίος έγινε με πολλούς αγώνες νέος βασιλιάς της, κατάφερε να την αναδιοργανώσει, να ελευθερώσει όλα τα υπόδουλα στους Φιλισταίους εδάφη της και να την επεκτείνει (http://www.crete-news.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%89%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD).

Αντίστοιχα, ο τυραννικός Βυζαντινός Αυτοκράτορας Φωκάς, δίωξε άγρια τον οικογένεια του Ηράκλειου, ηττήθηκε βάναυσα από τους Πέρσες και με τα λάθη του κατέστρεψε την χώρα του, μέχρις ότου ο Ηράκλειος, ο οποίος έγινε με πολλούς αγώνες νέος Αυτοκράτορας της, ως ένας «νέος Δαβίδ», κατάφερε να την αναδιοργανώσει, να ελευθερώσει όλα τα υπόδουλα στους Πέρσες του Χοσρόη (του «νέου Γολιάθ») εδάφη της και να την επεκτείνει (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2018/01/y.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84/).

Η δε μάχη του Ιωνάθαν του Μακκαβαίου και του στρατού του με τον Βακχίδη και το πέσιμο τους στο τέλος αυτής σε ποταμό, από τον οποίο διέφυγαν από τους Σελευκίδες, κολυμπώντας στην απέναντι όχθη πάρα το ρίξιμο πολλών βέλων εναντίον τους, θυμίζει την αντίστοιχη διαφυγή του Χωρασμίων και πρίγκιπα της Περσίας Τζελ Αλ Αντίν, ο οποίος μαζί με τον στρατό του διασώθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ύστερα από μάχη με τον Τσένγκινς Χαν.

Παράλληλα, τόσο ο Ιωνάθαν, όσο και ο Τζελ Αλ Αντίν, δολοφονήθηκαν ύπουλα από τους εχθρούς τους.

Ο Ιησούς του Ναυή, όταν εισέβαλε στην Χαναάν, κατέστρεφε συστηματικά τα ιερά Άλση των ειδωλολατρών Αμμορραίων. Το ίδιο ακριβώς έπραττε και ο Καρλομάγνος με τα ιερά Άλση των βάρβαρων ειδωλολατρών της Σαξονίας.

Η Ρίσπα, είχε στρώσει το πένθιμο φόρεμα της πάνω σε έναν βράχο και δεν άφηνε τα όρνια και τα θηρία να φανέ τα πτώματα των παιδιών της, τα οποία είχαν εξοντωθεί με εντολή του βασιλιά, μέχρις ότου τα έθαψε.

Ότι ακριβώς έπραξε και η Αντιγόνη στην Ελληνική μυθολογία, η οποία  δεν άφηνε τα όρνια και τα θηρία να φανέ το πτώμα του αδερφού της, που είχε πεθάνει στον πόλεμο και είχε παραμείνει άταφος με εντολή του βασιλιά Κρέοντα, μέχρις ότου και τον έθαψε.

Ο Ελεάζαρ, ο σωματοφύλακας του βασιλιά Δαβίδ, εξόντωσε σε μια μάχη τόσο πολλούς Φιλισταίους, ώστε το σπαθί του έσπασε, το χέρι του έπαθε κράμπα και δεν μπορούσε να το ξεκολλήσει από το σπαθί του.

Κάτι παρεμφερές συνέβη μετέπειτα με τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, ο οποίος σε μια μάχη με τους Τούρκους, σκότωσε τόσο πολλούς, και έσπασε πέντε σπαθιά, ενώ το χέρι του έπαθε κράμπα και δεν μπορούσε να το ξεκολλήσει από το σπαθί του.

Όταν ο βασιλιάς του Ζιμβρί, ο οποίος πολιορκούνταν από τους εχθρούς του, είδε ότι αυτοί θα καταλάμβαναν την πόλη που αυτός κρυβόταν, κλείστηκε στον πύργο του ανακτόρου του, του έβαλε φωτιά και πέθανε μέσα στις φλόγες.

Στην ίδια επακριβώς πράξη αυτοκτονίας προέβη μετέπειτα και ο τυραννικός βασιλιάς των Βρετανών, ο Βόρτιγκεν, όταν ο Ούθερ, ο πατέρας του Αρθούρου εισέβαλε στην πόλη του, αλλά και ο τελευταίος βασιλιάς της Ασσυρίας, ο Σαρδανάπαλος, όταν κυριεύθηκε η Νινευή.

Επίσης, όπως είναι γνωστό, ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος αρχικά ήταν αμείλικτος διώκτης των Χριστιανών, μετά το θαύμα που του συνέβη στην Δαμασκό, πίστεψε και έγινε ένθερμος Χριστιανός.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και ο βασιλιάς Τιριδάτης της Αρμένιας,  ο οποίος αρχικά ήταν αμείλικτος διώκτης των Χριστιανών, μετά από θαύμα που του συνέβη, πίστεψε και έγινε ένθερμος Χριστιανός, γενόμενος μάλιστα ο πρώτος Χριστιανός ηγεμόνας, δέκα έτη πριν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Οι προφήτες του Βάαλ την εποχή του προφήτη Ηλία, φώναζαν δυνατά και έκαναν χαρακιές στο σώμα τους με ξίφη, ώσπου το αίμα τους άρχιζε να ρέει.

Τα ίδια ακριβώς πράττουν στις μέρες μας και οι σιίτες στο Ιράκ και αλλού με τις τελετουργίες τους για τον θάνατο του Ιμάμη τους, του Χουσεΐν, στις οποίες φωνάζουν δυνατά και κάνουν χαρακιές στο σώμα τους με ξίφη, ώσπου το αίμα τους αρχίζει να ρέει.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Οχοζίας, γλίστρησε και έπεσε από το ανώγειο του παλατιού του και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο σώμα και έσπασε το κεφάλι του και αργότερα πέθανε.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πέθανε αργότερα και ο Σουλτάνος Σελίμ ο Β’ ο Μέθυσος, ο οποίος μεθυσμένος, γλίστρησε και έπεσε από τα σκαλιά του μπάνιου του παλατιού του και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο σώμα και έσπασε το κεφάλι του και αργότερα πέθανε.

Οι Εβραίοι εξορίστηκαν για 70 χρόνια στην Βαβυλώνα. Έτσι και η Έλληνες μετά την αποτυχημένη επανάσταση των Ορλοφικών, απειλήθηκαν από τον τότε Οθωμανό Σουλτάνο να εξοριστούν μαζικά ως Έθνος στην Μεσοποταμία και η Ελλάδα να αποικιστεί με άλλους Τουρκογενείς πληθυσμούς (ότι ακριβώς δηλαδή βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας, με την βοήθεια και του «Τούρκου Σουλτάνου» Ερντογάν).

Και τότε μόνο η υπόσχεση του Πατριάρχη ότι (δήθεν) θα «συνέτιζε τους Ρωμιούς» (την επανάσταση των οποίων είχε ο ίδιος υποστηρίξει κρυφά) και η αποστολή του Αγίου Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού (ο οποίος μιλούσε συγκαλυμμένα για μια επανάσταση κατά των Τούρκων), απέτρεψε τότε το ενδεχόμενο μιας «Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας» των Ελλήνων.

Ο Σύρος στρατηγός Αζαήλ,  αφού έβρεξε τα σκεπάσματα και το μαξιλάρι του βασιλιά της Συρίας, Βεν Αδάδ σε νερό, στην συνέχεια τα άπλωσε στο πρόσωπο του και τον έπνιξε.  Όταν αυτός πέθανε, ο ίδιος ανακηρύχτηκε νέος βασιλιάς της Συρίας.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δολοφόνησε και ο Καλιγούλας τον Αυτοκράτορα Τιβέριο (κατά άλλους και με την βοήθεια του Μάκρωνα) και στην συνέχεια έγινε ο ίδιος ο επόμενος Αυτοκράτορας της Ρώμης.

Ο βασιλιάς Αμασίας, μόλις σταθεροποιήθηκε στο θρόνο του διέταξε αμέσως να εξοντωθούν όλοι  αυτοί που  είχαν σκοτώσει τον βασιλιά πατέρα του και τον ανέβασαν στον θρόνο για να τον έχουν ως μαριονέτα τους.

Στην ίδια ακριβώς πράξη προέβη ο βασιλιάς της Αγγλίας, Εδουάρδος ο Γ’, όταν ανέλαβε το θρόνο, διατάσσοντας την άμεση εκτέλεση του ανθρώπου που είχε σκοτώσει τον πατέρα του και βασιλιά της Αγγλίας (Εδουάρδου του Β’), ο οποίος είχε το όνομα Μόρτιμερ και τον ανέβασε στον θρόνο για να τον έχει ως μαριονέτα του.

Ο Αζαρίας, οποίος αν και ήταν ικανός βασιλιάς του βασιλείου του Ιούδα, παρόλα τα κατορθώματα και τις νίκες του, είχε κολλήσει  λέπρα  και ως το τέλος της ζωής του ήταν αναγκασμένος να βρίσκεται σε απομόνωση από τους υπηκόους και την οικογένεια του.

Την ίδια ακριβώς κατάληξη είχε και ο βασιλιάς του βασιλείου της Ιερουσαλήμ τον καιρό των Σταυροφοριών, ο Βαλδουίνος Δ’, ο οποίος παρά τις μεγάλες ικανότητες του  και τις νίκες του, κόλλησε και αυτός λέπρα και ήταν αναγκασμένος να βρίσκεται σε απομόνωση από τους υπηκόους και την οικογένεια του μεγάλο μέρος της ζωής του.

Όταν ο βασιλιάς της Ασσυρίας, ο Σεναρηχείμ, πολιόρκησε την  Ιερουσαλήμ, την ίδια νύκτα βγήκε προς το στρατόπεδο των Ασσυρίων, ένας Άγγελος, ο οποίος θανάτωσε με ασθένειες 185.000 στρατιώτες τους. Στην συνέχεια, ο Σεναρηχείμ αναγκάστηκε να αποχωρήσει, να λύσει την πολιορκία αυτή και να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του, όπου και δολοφονήθηκε.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και μετέπειτα, όταν ο Αττίλας εισέβαλε στην Ιταλία, αλλά χάρις στον ικανό ανταρτοπόλεμο του στρατηγού Αέτιου, καθώς επίσης και από τις μεγάλες αρρώστιες που κόλλησαν οι άντρες του στις πόλεις που πολιορκούσαν, αυτοί αποδεκατίστηκαν και ο ίδιος αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκίες και την εκστρατεία του και να γυρίσει πίσω στην πατρίδα του όπου κατά κάποιους δολοφονήθηκε (δηλητηριάστηκε).

Ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωαχίν, ο οποίος συνωμότησε εναντία στον Βαβυλώνιο Βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ τον Μέγα, συνελήφθη μαζί με τη μητέρα του, τις γυναίκες και τους αξιωματούχους του και στάλθηκε εξόριστος στην Βαβυλώνα.

Αυτή ακριβώς ήταν και η μοίρα των γυναικών, της μητέρας και των αξιωματούχων του βασιλιά Μοχάμεντ Σαχ των Χωρασμίων, ο οποίος πολέμησε με τον Τζένκινς Χαν και αναγκάστηκε να εξοριστεί και να πεθάνει φτωχός άρρωστος και μόνος σε ένα ερημικό νησί.

Την ίδια ακριβώς τύχη είχε και ο διάδοχός του Ιωαχίν στον θρόνο, ο Σέδεκίας, ο οποίος επίσης συνωμότησε ενάντια στον Ναβουχοδονόσωρ, ο οποίος τον τύφλωσε και στην συνέχεια έσφαξε στους γιους του μπροστά στα μάτια του, ενώ, έβαλε ταυτόχρονα να τον δέσουν και με αλυσίδες και να τον πάρουν αιχμάλωτο στην Βαβυλώνα.

Αυτή ιστορία αυτή θυμίζει κατά πολύ την ιστορία του τελευταίου βασιλιά της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας Δαβίδ, στον οποίο ο τότε Σουλτάνος Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, έσφαξε τους γιους του και τα παιδιά του μπροστά στα μάτια του και στην συνέχεια διέταξε να τον εκτελέσουν και τον ίδιο.

Ο βασιλιάς Κύρος των Περσών απελευθέρωσε τους Εβραίους από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και τους επέτρεψε να γυρίσουν πίσω στο  Ισραήλ και να επανιδρύσουν το κράτος τους.

Η ίδια ακριβώς ιστορία επαναλήφθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν, καθώς και ο τότε δικτάτορας της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν, επέτρεψαν μέσω ψηφίσματος τους στον ΟΗΕ, στους επιζήσαντες Εβραίους να γυρίσουν πίσω στην Παλαιστίνη και να επανιδρύσουν ξανά το κράτος του Ισραήλ, ύστερα από 1.900 χρόνια.

Ο βασιλιάς Ιωράμ του Ιούδα, πέθανε από μία φρικτή ασθένεια, η οποία ήταν ανίατη, στο τέλος της οποίας ξεχύθηκαν τα εντόσθια του και ο ίδιος πέθανε με φρικτούς πόνους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πέθανε αργότερα και ο αιρετικός Άρειος, ο ιδρυτής της αίρεσης του Αρειανισμού.

Ο βασιλιάς Μανασσής του Ισραήλ, ο οποίος ήταν πολύ αλαζόνας ηττήθηκε και συνελήφθη από τους Ασσυρίους, οι οποίοι του έδεσαν με άγκιστρα και μεγάλες αλυσίδες και τον μετέφεραν αιχμάλωτο στην Βαβυλώνα.

Εκεί αυτός, μέσα στην θλίψη του, ταπεινώθηκε έναντι του Κυρίου και ζήτησε το έλεος του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του, τον επανέφερε στην Ιερουσαλήμ και στο Βασίλειο του και τότε ο Μανασσής αναγνώρισε ότι ο Κύριος  είναι ο μοναδικός Θεός.

Η ίδια περίπου ιστορία επαναλήφθηκε αργότερα με τον Ναβαχοδονόσορα, ο οποίος ήταν εξίσου αλαζόνας και προς το τέλος της ζωής του τρελάθηκε για περίπου 7 χρόνια και ζούσε ως ένα άγριο θηρίο μέσα στους αγρούς με μακριά νύχια και μαλλιά. Όμως στο τέλος, ταπεινώθηκε και στην συνέχεια βρήκε τα λογικά του και αναγνώρισε και αυτός ότι ο Κύριος είναι ο μοναδικός Θεός.

Στις σύγχρονη εποχή και συγκεκριμένα τον 18

Σε αυτό το νησί, ο άλλοτε ισχυρός και αλαζόνας Αυτοκράτορας της Γαλλίας, ταπεινώθηκε και αυτός και αναγνώρισε στο τέλος ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός στα απομνημονεύματα του.

Στο βιβλίο της Εσθήρ, ο πονηρός Αμάν, ο πρωθυπουργός του ανηλεώς τυραννικού Πέρση βασιλιά Ξέρξη, σχεδίαζε να αφανίσει με γενοκτονία τους Εβραίους και να κρεμάσει τον εχθρό του, τον Μαρδοχαίο.  Στο τέλος όμως της ιστορίας αυτής, αυτοί που αφανίζονται είναι στην πραγματικότητα αυτοί που είχαν σχεδιάσει την γενοκτονία, ενώ ο ίδιος ο Αμάν μαζί με τους συνεργάτες του κρεμιέται αυτός τελικά στην θέση του Μαρδοχαίου.

Η ίδια περίπου ιστορία συνέβη στις μέρες μας, όταν οι Ναζί σχεδίασαν να αφανίσουν με γενοκτονία τους Εβραίους, καθώς και πολλούς άλλους λαούς της Ευρώπης, όμως στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοί που ηττήθηκαν ήταν οι ίδιοι,  ενώ όπως έγινε και με την ιστορία του Μαρδοχαίου, πολλά ηγετικά τους στελέχη κρεμάστηκαν αυτά στο τέλος, έναντί των εχθρών τους, αντίθετα με ότι αυτά είχαν σχεδιάσει αρχικά.

Τον καιρό του  Αντιόχου του Δ’ του Επιφανούς, αυτός διέταξε όλα τα έθνη του Βασιλείου του να εγκαταλείψουν τα έθιμά τους και να γίνουν ένας λαός (ένας βασιλιάς, μια πιστή, ένα βασίλειο, ουσιαστικά μια προσπάθεια για βίαιη παγκοσμιοποίηση στην τότε εποχή).

Παράλληλα, υποχρέωνε τους Εβραίους να υιοθετήσουν ξενόφερτα ήθη, ενώ απαγόρευσε τις γιορτές και τις προσφορές των πιστών στους ναούς. Επέτρεψε επίσης την βεβήλωση της ιερής για αυτούς μέρας του Σαββάτου, καθώς και τις μέρες των άλλων εορτών.

Επιπλέον ο ίδιος, επέτρεψε σε πολλούς ξένους και αλλόθρησκους λαούς, αφού πρώτα καταπίεσε υπέρμετρα τους Ισραηλίτες, να επιδίδονται σε ασωτίες μέσα στην χώρα και παράλληλα θέσπισε και οργιακές ξενόφερτες γιορτές.

Την ίδια ακριβώς κατάσταση βιώνουμε σήμερα στην πατρίδα μας, όπου η παρούσα κυβέρνηση, ξενόφερτη και αυτή στην ουσία (από τους Γερμανούς), προσπαθεί να κάνει τον Ελληνικό λαό να εγκαταλείψει βίαια την πίστη και τον πατριωτισμό του, υποχρεώνοντας τον να υιοθετήσει ξενόφερτα ήθη, ενώ απαγορεύει γιορτές και προσφορές στους ναούς με τους νομούς της, ενώ βεβηλώνει και την ιερή μέρα της Κυριακής, καθώς και τις μέρες άλλων εορτών.

Επίσης, η ίδια κυβέρνηση, επέτρεψε σε πολλούς ξενόφερτους και αλλόθρησκους λαούς, αφού πρώτα καταπίεσε υπέρμετρα τους Έλληνες, να επιδίδονται σε ασωτίες μέσα στην χώρα, ενώ παράλληλα θέσπισε και πολλές ξενόφερτες οργιακές γιορτές, την στιγμή που για πολλούς η πατρίδα μας βρίσκεται στα πρόθυρα μιας εξέγερσης, «τύπου Μακκαβαίων».

Όταν ο βασιλιάς των Σελευκιδών Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, βρίσκονταν στα τελευταία του, έγραψε ένα γράμμα στους Ιουδαίους, στο οποίο ζητούσε συγχώρεση και μάλιστα τους έλεγε να προσευχηθούν για την ψυχή μου, αν και πιο πριν ο ίδιος τους καταδίωκε και ήθελε να τους αφανίσει ολοσχερώς.

Το ίδιο επακριβώς γεγονός επαναλήφθηκε στην εποχή μας προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Την περίοδο εκείνη, το τότε δεξί χέρι του Χίτλερ, ο Χάινριχ Χίμλερ, ο ηγέτης των SS και της Γκεστάπο, ήθελε να αφανίσει όλους τους Χριστιανούς και να επαναφέρει τον παγανισμό των αρχαίων Γερμανών.

Όμως αυτός, βλέποντας ότι όλα είχαν πια χαθεί οριστικά για την Γερμανία κατά το τέλος του πολέμου, έγραψε ένα γράμμα στους ελάχιστους Χριστιανούς ιερείς που είχαν παραμείνει ζωντανοί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μιας και τους υπόλοιπους τους έχει εξοντώσει.

Σε αυτό, τους ζήτησε τους να τον συγχωρήσουν και μάλιστα τους έλεγε να προσευχηθούν για την ψυχή μου, αν και πιο πριν ο ίδιος τους καταδίωκε και ήθελε να τους αφανίσει ολοσχερώς.

Επίσης τον καιρό του Αντιόχου του Επιφανούς, υπήρχαν αρχιερείς, τόσο πατριώτες όσο και προδότες. Στους πρώτους συγκαταλεγόταν ο Ονίας, ενώ στους δεύτερους οι Ιάσων και ο Μενέλαος, οι οποίοι ήταν ουσιαστικά φερέφωνα του Αντιόχου και πρόδωσαν την πίστη τους για χρήματα, δόξα και εξουσία, αφού πρώτα δολοφονήθηκε ο προκάτοχος τους.

Όπως ακριβώς δηλαδή στις μέρες μας υπήρχαν πατριώτες ιερείς, όπως ήταν ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (που κάποιοι υποστηρίζουν ότι δολοφονήθηκε), αλλά και φερέφωνα της νυν θεόμαχης εξουσίας, όπως είναι ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, οι οποίοι για χρήματα, δόξα και εξουσία προδίδουν την πίστη και τον λαό τους.

Ο Αντίοχος ο Δ’ επίσης, αφαίρεσε από τον στρατηγό του Ανδρόνικο την πορφύρα, τον καθαίρεσε και του έσκισε τα ρούχα και τον διαπόμπευσε σε όλη την πόλη, μέχρις ότου να διατάξει την εκτέλεσή του. Ακριβώς η ίδια τιμωρία, επιβαλλόταν και μετέπειτα τόσο στην Αρχαία Ελλάδα, όσο επίσης και στην Ρωμαϊκή, την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, καθώς και την μεσαιωνική Δυτική Ευρώπη σε βαριά καταδικασμένους εγκληματίες ή τυράννους.

Επιπλέον, ο Αντίοχος ο Δ’, βασάνισε και σκότωσε με φρικτά βασανιστήρια τον γέροντα Ελεάζαρ, επειδή αυτός αρνήθηκε να φάει με το ζόρι απαγορευμένα για το μωσαϊκό νόμο κρέατα και να θυσιάσει στους θεούς του βασιλιά.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μαρτύρησε ύστερα από φρικτά βασανιστήρια, ο γέροντας Άγιος Χαράλαμπος στους Ρωμαϊκούς χρόνους, επειδή και αυτός αρνήθηκε να θυσιάσει στους θεούς του Αυτοκράτορα Σεβήρου.

Επίσης, όπως ακριβώς μια μάνα ενθάρρυνε τον τελευταίο γιο της, όπως και τα άλλα έξι παιδιά της ενάντια στα μαρτυρία του Αντιόχου του Επιφανούς και ύστερα μαρτύρησε και η ίδια, έτσι και στην περίπτωση των 40 μαρτύρων, μια μάνα ενθάρρυνε γιο της Μελίτωνα για τα μαρτυρία ύστερα μαρτύρησε και η ίδια.

Ο στρατιώτης του Ιούδα του Μακκαβαίου, ο Ελεάζαρ, όταν είδε σε μία μάχη έναν από τους μεγάλους ελέφαντες των Σελευκιδών, νομίζοντας λανθασμένα πως σε αυτόν επέβαινε ο βασιλιάς τους, και πως με τον θάνατο του θα έπαιρνε μεγάλη δόξα, επιτέθηκε σε αυτόν και τον σκότωσε, όμως ο ελέφαντας έπεσε στην συνέχεια πάνω του και σκότωσε και τον ίδιο.

Το ίδιο ακριβώς γεγονός συνέβη κατά τις μάχες της Ζάμας, αλλά και του Μπενεβέντο, όταν ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος στην καθεμιά, σκότωσε για τον ίδιο ακριβώς λόγο έναν ελέφαντα, τόσο στον στρατό του Αννίβα, όσο και του Πυρρού, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα αυτός να πέσει πάνω του και να τον σκοτώσει.

Όταν ο Ιούδας ο Μακκαβαίους έμαθε ότι ο Νικάνορας προσπάθησε να τον συλλάβει με πονηριά κατά την διάρκεια μιας συνάντησης τους, διέφυγε από αυτήν γρήγορα και γλίτωσε.

Το ίδιο ακριβώς έπραξε αργότερα και ο μετέπειτα αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο ένδοξος Ηράκλειος, όταν ο Χάνος των Αβαρών προσπάθησε να τον συλλάβει με πονηριά σε μία συνάντηση τους, όμως και αυτός, ειδοποιήθηκε, διέφυγε από αυτήν γρήγορα και γλίτωσε.

Ο δε στρατός του Νικάνορα διαλύθηκε όταν ο ίδιος σκοτώθηκε σε μάχη με τον Ιούδα τον Μακκαβαίο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και το 1066 μ.Χ. στην μάχη του Χέηστινγκς,  όταν ο βασιλιάς των Σαξώνων Χάρολντ σκοτώθηκε. Τότε ο στρατός του διαλύθηκε, αμέσως μετά το θάνατό του.

Στην τελευταία μάχη του Ιούδα του Μακκαβαίου, ο ίδιος διέταξε τους στρατιώτες που είχαν παραμείνει μαζί του να μείνουν και να πολεμήσουν εναντίον των εχθρών τους.

Όταν αυτοί, του είπαν ότι δεν θα τα καταφέρουν και πως θα ήταν καλύτερο να υποχωρήσουν, αφού ότι είναι λίγοι στον αριθμό, ο ίδιος τους απάντησε  ότι μπορεί να ήταν λίγοι, όμως δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο, αφού θα ήταν καλύτερο να πεθαίνουν για χάρη του Θεού και των συμπατριωτών τους, παρά να κηλιδώσουν την φήμη τους.

Με τα ίδια ακριβώς λογία απάντησε κατά την Επανάσταση του 1821, ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος Παπαφλέσσας, όταν οι άντρες του του είπαν ότι είναι λίγοι σε αριθμό στο Μανιάκι και ότι θα ήταν καλύτερα να υποχωρήσουν παρά να μείνουν και να πολεμήσουν, γιατί δεν θα τα καταφέρουν.

Ο Καλλισθένης, μετά την ήττα του στρατού του από τον Ιούδα τον Μακκαβαίο, κλείστηκε με τους άντρες του σε ένα οίκημα, αλλά οι εχθροί του, του έβαλαν φωτιά και κάηκε μέσα σε αυτό.

Παρομοίως, ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ουάλης, μετά την ήττα του στρατού του από τους Γότθους του Φρίντγκερν, κλείστηκε με τους άντρες του σε ένα οίκημα, αλλά οι εχθροί του, του έβαλαν φωτιά και κάηκε μέσα σε αυτό.

Όταν ο βασιλιάς Πτολεμαίος ο ΣΤ’ της Αιγύπτου νίκησε τον βασιλιά Αλέξανδρο των Σελευκιδών, ο Αλέξανδρος κατέφυγε στην Αραβία για προστασία, όμως ένας Άραβας, ο Ζαβδιήλ, του έκοψε το κεφάλι και τον σκότωσε.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το Γαινά το 400 μ. Χ. στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο οποίος όταν απέτυχε η  εξέγερση του κατέφυγε στα εδάφη των Ούννων, οι οποίοι του έκοψαν το κεφάλι και το έστειλαν στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-400-%CE%BC-%CF%87-2019-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD/).

Όταν ο Ιωνάθαν ο Μακκαβαίος εισήλθε στην Πτολεμαΐδα, οι κάτοικοι της του έκλεισαν τις Πύλες και συνέλαβαν τον ίδιο και σκότωσαν όλους τους άντρες που είχε μαζί του.

Με τον ίδιο τρόπο, ο στρατηγός Πτολεμαίος υποδέχτηκε σε ένα μικρό οχυρό τον Σίμωνα τον Μακκαβαίο, για ένα μεγάλο συμπόσιο για διαπραγματεύσεις. Όταν όμως ο Σίμωνας και οι άντρες του μέθυσαν, ο Πτολεμαίος και οι άντρες που αυτός είχε κρύψει  εντός της αίθουσας του συμποσίου, πήραν τα όπλα και επιτέθηκαν ενάντια σε αυτόν τους άντρες του και τους σκότωσαν.

Το ίδια ακριβώς γεγονότα συνέβησαν μετέπειτα και με το λεγόμενο μαύρο δείπνο της Σκωτίας (https://www.mixanitouxronou.gr/o-matomenos-gamos-sto-game-of-thrones-itan-empneysmenos-apo-agries-sfages-sti-skotia-o-vasilias-poy-apokefalise-toys-filoxenoymenoys-kai-oi-kalesmenoi-poy-dolofonisan-ton-oikodespoti//).

Ο βασιλιάς Δημήτριος ο Β’ ο των Σελευκιδών, εκστράτευσε εναντίον των Παρθών. Όμως ηττήθηκε συντριπτικά από αυτούς και στην συνέχεια αιχμαλωτίστηκε.

Το ίδιο ακριβώς τέλος είχε και ο μετέπειτα Ρωμαίος αυτοκράτορας Βαλεριάνος, ο οποίος πολεμώντας τους Πέρσες, ηττήθηκε και συνελήφθη από αυτούς, με αποτέλεσμα ο Πέρσης βασιλιάς να τον κάνει το υποπόδιο, για να ανεβαίνει στο άλογο του μέχρι και τον θάνατό του.

Παρεμφερής ήταν και η κατάληξη του Τούρκου σουλτάνου Βαγιαζήτ, ο οποίος ηττήθηκε συντριπτικά από τον Ταμερλάνο, ο οποίος τον είχε δέσει σε ένα κλουβί, του έκοψε την μύτη και τα αυτιά, τον έκανε υποπόδιο για το άλογό του, ενώ έβαζε τις κόρες και την σύζυγό του να σερβίρουν μπροστά στα μάτια του το τραπέζι του Ταμερλάνου γυμνές για να τον εξευτελίσει, μέχρις ότου αυτός αυτοκτόνησε.

Όταν ο Ιούδας ο Μακκαβαίους, νίκησε τον Τιμόθεο, τον συνέλαβε σε ένα λάκκο που είχε κρυφτεί και τον εκτέλεσε, ενώ ο αδερφό του Τιμόθεου, σκοτώθηκε στην μάχη.  

Η ίδια σχεδόν ιστορία συνέβη στην εποχή μας στο Ιράκ το 2004, όταν οι Αμερικανοί συνέλαβαν τον πρόεδρο του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν και τον εκτέλεσαν, ενώ οι ίδιοι σκότωσαν και τους δυο γιους του (Ουντάι και Χουσάι) σε μάχη.

Οι κάτοικοι της Ιόπης συνέλαβαν τον καιρό του Ιούδα του Μακκαβαίου κάποιους Εβραίους κατοίκους, τους πήγαν στα ανοιχτά και αμέσως και τους έπνιξαν όλους στην θάλασσα.

Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε αργότερα στην λίμνη των Ιωαννίνων, με την γνωστή σε όλους μας ιστορία της  κυρά Φροσύνης, καθώς και άλλων Ελληνίδων από τα Ιωάννινα.

Όταν ο Ιούδας ο Μακκαβαίος πολεμούσε με τον Γοργία, τον στρατηγό του Αντιόχου του Δ’ του Επιφανούς, ένας από τους άντρες του Βακήνορα, ο Δωσίθεος, έπιασε από τον Γοργία από την χλαμύδα και τον τράβαγε για να τον συλλάβει. Όμως τότε, ένας από τους Θράκες ιππείς του Γοργία, επιτέθηκε στον Δωσίθεο και τον σκότωσε, ενώ ο Γοργίας διέφυγε στην πόλη Μαρίσσα.

Με τον ιδιο ακριβώς τρόπο σώθηκε αργότερα και ο Αττίλας, ο οποίος διασώθηκε από στρατιώτες του όταν ετοιμαζόταν να συλληφθεί από τους Βυζαντινούς (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-400-%CE%BC-%CF%87-2019-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD/), όπως και ο Ναπολέοντας, ο οποίος σώθηκε από την Αυτοκρατορική του φρουρά, όταν κινδύνεψε να συλληφθεί αιχμάλωτος από Ρώσους Κοζάκους κατά την υποχώρηση του από την Μόσχα.

Αργότερα, ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, ενώ διεξήγαγε έναν άγριο ανταρτοπόλεμο ενάντια στον στρατό εισβολής των Σελευκιδών, οργάνωσε ένα βράδυ μια νυκτερινή εισβολή στο στρατόπεδο του εχθρού, στο οποίο βρισκόταν ο αντίπαλος βασιλιάς, με στόχο να τον δολοφονήσει μαζί με τους αξιωματούχους του, και αφήνοντας ακέφαλο από ηγεσία τον στρατό του εχθρού του, αυτός στην συνέχεια χωρίς ηγεσία να διαλυθεί.

Στην έφοδο του αυτή, πηρέ μαζί του μόνο τους πιο γενναίους στρατιώτες του, όμως ενώ η νυκτερινή έφοδος του ήταν επιτυχής και σκότωσε χιλιάδες αντιπάλους του, λόγω του σκοταδιού έκανε λάθος στην σκηνή που έπρεπε να επιτεθεί, και βρέθηκε στην σκηνή του καλύτερου φρουρού του, τον οποίο και εξόντωσε.

Όμως, παρόλο που επέφερε πανικό, απώλειες και έβαλε φωτιά στο αντίπαλο στρατόπεδο, επειδή ξημέρωνε, για να μην αποκαλυφθεί το μικρο μέγεθος του στρατού του και περικυκλωθεί από τους εχθρούς του, οι οποίοι θα είχαν την μέρα πλήρη ορατότητα, διέφυγε με τους άντρες του λίγο πριν χαράξει.

Η ίδια ακριβώς ιστορία επαναλήφθηκε πολύ αργότερα στην Βλαχία (σημερινή Ρουμανία), όπου ο Βλαντ Τσέπες ο Γ’, ο Ανασκαλοπιστής (δηλαδή η Παλουκοτής), πιο γνωστός σε όλους μας ο Δράκουλας, διεξήγαγε έναν άγριο ανταρτοπόλεμο ενάντια στον στρατό εισβολής των Οθωμανών.

Ένα βράδυ ο Δράκουλας, οργάνωσε μια νυκτερινή εισβολή στο στρατόπεδο του εχθρού, στο οποίο βρισκόταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, με στόχο να τον δολοφονήσει μαζί με τους αξιωματούχους του, και αφήνοντας ακέφαλο από ηγεσία τον στρατό του εχθρού του, αυτός στην συνέχεια χωρίς ηγεσία να διαλυθεί.

Στην έφοδο του αυτή, πήρε μαζί του μόνο τους πιο γενναίους στρατιώτες του, όμως ενώ η νυκτερινή έφοδος του ήταν επιτυχής και σκότωσε χιλιάδες αντιπάλους του, λόγω του σκοταδιού έκανε λάθος στην σκηνή που έπρεπε να επιτεθεί, και βρέθηκε στην σκηνή του Μεγάλου Βεζίρη του, τον οποίο και εξόντωσε.

Όμως, παρόλο που επέφερε πανικό, απώλειες και έβαλε φωτιά στο αντίπαλο στρατόπεδο, επειδή ξημέρωνε, για να μην αποκαλυφθεί το μικρο μέγεθος του στρατού του και περικυκλωθεί από τους εχθρούς του, οι οποίοι θα είχαν την μέρα πλήρη ορατότητα, διέφυγε με τους άντρες του λίγο πριν χαράξει. Από τότε έμεινε η φράση: «Ο Δράκουλας φεύγει πάντα λίγο πριν ξημερώσει» (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_29.html).

Η ίδια ιστορία, είχε επαναληφθεί και παλαιοτέρα, όταν ο Κριτής Γεδεών εισέβαλε με νυκτερινή έφοδο με μόλις 300 άντρες στο στρατόπεδο χιλιάδων Μαδανιατών και με νυκτερινή έφοδο και τους επέφερε μεγάλη ήττα.

Αλλά και στην ιστορία της πολυαγαπημένης μας πατρίδας, κατά τον ιστορικό Διόδωρο, πριν την τελευταία ημέρα μάχης στις Θερμοπύλες, ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Λεωνίδας έστειλε μια μικρή «καταδρομική» δύναμη στρατιωτικών του, προκειμένου να εξοντώσει τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη σε μια αιφνιδιαστική νυκτερινή έφοδο.

Στόχος αυτής ήταν να δολοφονηθεί ο Ξέρξης μαζί με τους αξιωματούχους του, και αφήνοντας ακέφαλο από ηγεσία τον στρατό του εχθρού του, αυτός στην συνέχεια χωρίς ηγεσία να διαλυθεί.

Όμως ενώ η νυκτερινή έφοδος του ήταν επιτυχής και οι Σπαρτιάτες σκότωσαν πολλούς αντιπάλους τους, λόγω του σκοταδιού έκανε λάθος στην σκηνή που έπρεπε να επιτεθούν, και βρέθηκαν στην σκηνή των φρουρών του, τους οποίους και εξόντωσαν.

Όμως, παρόλο που επέφεραν πανικό, απώλειες και έβαλαν φωτιά στο αντίπαλο στρατόπεδο, επειδή ξημέρωνε, για να μην αποκαλυφθεί το μικρο μέγεθος του στρατού τους και περικυκλωθούν από τους εχθρούς τους, οι οποίοι θα είχαν την μέρα πλήρη ορατότητα, διέφυγαν λίγο πριν χαράξει.

Κάποιοι λένε ότι για τον λόγο αυτό, ο βάρβαρος Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης, ο οποίος εξόντωσε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους συνολικά, διέταξε μετά την μάχη τον αποκεφαλισμό του πτώματος του ηρωικού Λεωνίδα, εξαγριωμένος από αυτή την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του.

[Κατά μια ενδιαφέρουσα σημειολογική ομοιότητα, ο Λεωνίδας πολέμησε με αυταπάρνηση μέχρι τέλους τους χιλιάδες εισβάλοντες Πέρσες με τους γενναίους 300 Σπαρτιάτες πολεμιστές του, όπως ακριβώς και ο Κριτής Γεδεών πολέμησε και νίκησε τους χιλιάδες εισβάλοντες Μαδανιάτες με μόλις 300 άντρες.

Η δε άρνηση του Ιούδα του Μακκαβαίου να παραδοθεί στον αντίπαλο του, τον στρατηγό Βακχίδη στην τελευταία μάχη του, ο ηρωικός θάνατος του στην μάχη με τους λιγοστούς πιστούς στρατιώτες που έμειναν μαζί του, καθώς και η άλωση της Ιερουσαλήμ λίγο μετά την ήττα του, ύστερα από πολιορκία, θυμίζουν την μάχη στις Θερμοπύλες, την κατάληψη της Αθήνας από τον Ξέρξη, καθώς και την πτώση της Πόλης στους Τούρκους.

Έτσι, στην περίπτωση των Θερμοπυλών, ο γενναίος Σπαρτιάτης βασιλιάς Λεωνίδας, αρνήθηκε να παραδοθεί στον αντίπαλο του, τον τυραννικό Πέρση βασιλιά Ξέρξη, στην τελευταία μέρα της μάχη των Θερμοπυλών. Στο δε τέλος αυτής, ακολούθησε ο ηρωικός θάνατος του Λεωνίδα, μαζί με τους λιγοστούς πιστούς στρατιώτες που έμειναν μαζί του, ενώ λίγο μετά ακολούθησε η κατάληψη και το κάψιμο της Αθήνας από τους Πέρσες.

Αντίστοιχα και ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο ηρωικός Εθνομάρτυρας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο οποίος είχε όπως και ο Λεωνίδας κυβερνήσει αρχικά στην Λακωνία πριν στεφθεί Αυτοκράτορας, αρνήθηκε να παραδοθεί στον αντίπαλο του, τον τυραννικό Τούρκο Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β’, κατά την τελευταία πολιορκία της Πόλης.

Στο δε τέλος αυτής, ακολούθησε ο ηρωικός θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, μαζί με τους πιστούς στρατιώτες που έμειναν μαζί του, ενώ λίγο μετρά ακολούθησε η κατάληψη και η λεηλασία, καθώς και οι σφαγές των κάτοικων της Πόλης από τους Τούρκους.

Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, όταν εξόντωσε τον Νικάνορα, έκοψε το κεφάλι και το χέρι του και τα κάρφωσε στο φρούριο των Ιεροσολύμων. Αυτή η πράξη θυμίζει πολύ την παρόμοια συνήθεια των Οθωμανών μετέπειτα να κόβουν τα κεφαλιά των αντίπαλων ηγεμόνων που είχαν σκοτώσει και να τα κρεμάνε πάνω στα τείχη των φρουρίων του παλατιού.

Για την Ηρώδη τον Μέγα, είχε ειπωθεί η φράση για την αιματηρή άνοδο του στην εξουσία, την βίαιη διατήρηση του στον θρόνο, αλλά και τον άθλιο θάνατο του: «Μπήκε σαν αλεπού, βασίλεψε σαν τίγρης και πέθανε σαν σκυλί».

Η ίδια ακριβώς φράση ειπώθηκε και για τον πάπα της Ρώμης Βονιφάτιο τον Η’, ο οποίος αφού κατάφερε να πείσει τον προκάτοχο του στον παπικό θρόνο, τον Σελεστίνο τον Ε’ να παραιτηθεί, τον εξόντωσε, σκότωσε στην συνέχεια πολλούς, και φέρθηκε παντελώς τυραννικά.

Ο προκάτοχος του Σελεστίνος, λίγο πριν εκτελεστεί του είπε την παραπάνω φράση πολύ ελαφρά παραλλαγμένη: «Μπήκες σαν αλεπού, θα βασιλέψεις σαν λιοντάρι και θα πεθάνεις σαν σκυλί».

Και πράγματι, όταν ο πάπας αυτός, ήρθε σε σύγκρουση με τον αδίστακτο και ικανό Γάλλο βασιλιά Φίλιππο τον Δ’ τον Ωραίο (πιο γνωστό για την εξόντωση των Ναϊτών Ιπποτών), και αυτός έστειλε άντρες που συνέλαβαν με την βία τον πάπα (και στους οποίους ο πάπας είχε σκοτώσει τα αδέρφια), και τον υπέβαλαν σε τόσα βασανιστήρια, ώστε αυτός τρελάθηκε και όταν αποφυλακίστηκε πέθανε, μετά από ένα μηνά τρόμου και παράνοιας.

Έτσι, εκπληρώθηκε σχεδόν επακριβώς η ρήση του προκάτοχου του, του Σελεστίνου.

Οι τελευταίος ανίκανος βασιλιάς του Ιούδα, ο Ιωαχίν, ηττήθηκε από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα και συνελήφθη αιχμάλωτος, όπως και ο τελευταίος ανίκανος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Ωσηέ, συνελήφθη αιχμάλωτος μετά από μάχη από τους Ασσυρίους.

Λίγο αργότερα η πρωτεύουσα του βασιλείου του, η Σαμάρεια έπεσε και ο ίδιος με τον λαό του εξορίστηκαν από την περιοχή, στην οποία μετοίκησαν άλλοι λαοί ως άποικοι. Μετέπειτα, ο Ωσηέ, απελευθερώθηκε από τα δεσμά του και έτρωγε στο ίδιο τραπέζι με τον Ασσύριο βασιλιά.

Στον δε καιρό των Σταυροφοριών, ο τελευταίος ανίκανος βασιλιάς του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, ο αλαζόνας Γκι Ντε Λουζινιάν, συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη με τον Σαλαντίν.

Οι Σταυροφόροι, τον καιρό των Σταυροφοριών, πίστευαν πως ήταν ο «Νέος Ισραηλιτικός λαός», ο οποίος όπως έγινε επί Ιησού του Ναύτη, θα έπρεπε να εξοντώσει όλους τους απίστους λαούς από την Αγιά Γη της Παλαιστίνης και να εγκαταστήσει ξανά ένα νέο καθολικό αυτή την φορά «Ισραηλιτικό βασίλειο», υπό την ηγεσία του πάπα της Ρώμης.

Λίγο αργότερα η πρωτεύουσα του βασιλείου του, η Ιερουσαλήμ έπεσε και ο ίδιος με τον λαό του εξορίστηκαν από την περιοχή, στην οποία μετοίκησαν Άραβες μουσουλμάνοι ως άποικοι. Μετέπειτα, ο Γκι, απελευθερώθηκε από τα δεσμά του και έτρωγε στο ίδιο τραπέζι με τον Σαλαντίν, πριν τελικά αυτός τον απελευθερώσει οριστικά με λύτρα.

[Μετά την τελική πολιορκία της Σαμάρειας και της Ιερουσαλήμ από τους Ασσυρίους και τους Βαβυλωνίους αντίστοιχα (όπως συνέβη αργότερα και με τους Ρωμαίους) και την κατάληψη, καταστροφή και λεηλασία αυτών, μεγάλο μέρος των βασιλικών οικείων και του λαού αυτών εξοντώθηκε ή αιχμαλωτίστηκε.

Η πολιορκίες αυτές, θυμίζουν την αντίστοιχη πολιορκία της Τροίας, στην οποία επιτέθηκαν οι Αχαιοί από τα δυτικά, με στόχο την κατάληψη της.

Η δε κατοχή της θα κέρδιζε για αυτούς, πλούσια λάφυρα, καθώς και την κατοχή των Στενών του Ελλήσποντου, μαζί με τον παράλληλο έλεγχο των εμπορικών οδών και των διόδων προς την Μαύρη Θάλασσα και την Μικρά Ασία. Τελικά, η Τροία έπεσε και μεγάλο μέρος της βασιλικής οικογένειας και του λαού αυτής εξοντώθηκε ή αιχμαλωτίστηκε.

Αντίστοιχα, θυμίζει και την πολιορκία της Πόλης το 1204, στην οποία επιτέθηκαν οι άπληστοι Σταυροφόροι του πάπα της Ρώμης και οι Βενετοί από τα δυτικά, με στόχο την κατάληψη της.

Η δε κατοχή της θα κέρδιζε για αυτούς, πλούσια λάφυρα, καθώς και την κατοχή των Στενών του Ελλήσποντου, μαζί με τον παράλληλο έλεγχο των εμπορικών οδών και των διόδων προς την Μαύρη Θάλασσα και την Μικρά Ασία. Τελικά, η Πόλη έπεσε στα χεριά τους και μεγάλο μέρος της Αυτοκρατορικής οικείας και του λαού αυτής εξοντώθηκε ή αιχμαλωτίστηκε].

Όταν ο Κριτής Αβιμέλεχ κατέλαβε την Συχέμ, κατέστρεψε παντελώς την πόλη αυτή, της έβαλε φωτιά και έσπειρε τα ερείπια της με αλάτι. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Καρχηδόνα, κατέστρεψαν παντελώς την πόλη αυτή, της έβαλαν φωτιά και έσπειραν τα ερείπια της με αλάτι.

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι εντός της παλαιάς πόλης της Ιερουσαλήμ, υπάρχει επίσης η λεγόμενη χρυσή πύλη, η οποία παραμένει μόνιμα κλειστή. Από την πύλη αυτή, πέρασε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, προκειμένου να εισέλθει στην Ιερουσαλήμ λίγο πριν, το Πάθος, την Σταύρωση και την Ανάσταση Του.

Οι Εβραίοι όμως, δεν το δέχτηκαν ποτέ τον Χριστό ως τον πραγματικό Μεσσία τους,  και αναμένουν ακόμα να έρθει ο δήθεν «Μεσσίας» τους, ο  δήθεν «νέος Δαβίδ»  κατά τους ίδιους,  αλλά στην πραγματικότητα το  βδέλυγμα  της ερημώσεως (ο αντίθετος του Χριστού ο οποίος θα προσπαθήσει να αρπάξει την θέση του).

Έτσι, σύμφωνα με τους  Ισραηλινούς, όταν  αυτός έρθει, θα περάσει  από αυτήν και θα την ανοίξει  για να εισέλθει στα Ιεροσόλυμα και να στεφθεί Μεσσίας-Χριστός-προφήτης και  βασιλιάς για να καταστήσει το Ισραήλ μία παγκόσμια Αυτοκρατορία, η οποία θα  κυριαρχήσει  πάνω σε όλους τους άλλους λαούς του πλανήτη.

Αυτός ο θρύλος  και η πίστη των Ισραηλινών,  θυμίζει κατά πολύ την παράδοση  και τους θρύλους των Ελλήνων για την κλειστή πύλη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία παραμένει κλειστή από τότε που κρεμάστηκε σε αυτήν από τους Τούρκους ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ κατά την διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης του 1821.

Σύμφωνα δε με τους θρύλους, η πύλη αυτή, η οποία παραμένει από  από τότε κλειστή, θα ανοίξει όταν εγερθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και περάσει μέσα από αυτήν,  προκειμένου να έχεις έρθει στην Κωνσταντινούπολη, για να την καταλάβει από τους Τούρκους  και να την παραδώσει ξανά στους Έλληνες, επανιδρύοντας στην συνέχεια για άλλη μία φορά την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Επίσης, σύμφωνα με δεύτερο βιβλίο των Μακκαβαίων, λίγο πριν την πτώση της Ιερουσαλήμ στους Βαβυλώνιους, ο προφήτης Ιερεμίας ανέβηκε στο ορός Νέβευ κορυφή Φασγά, στο σημείο όπου ο Μωυσής αντίκρισε για τελευταία φορά την Αγία Γη πριν πεθάνει και βρήκε μία σπηλιά, στην οποία έκρυψε την Κιβωτό της διαθήκης, την Σκηνή, καθώς και το θυσιαστήριο του θυμιάματος και έφραξε την είσοδο της.

Ο ίδιος αργότερα είπε, ότι το πώς ο τόπος αυτός θα παραμείνει μυστικός, έως ότου  ο Θεός λυπηθεί τον λαό του και τον συγκεντρώσει πάλι και τότε θα φανερώσει που είναι κρυμμένα όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα.

Τόσο ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής των Σελευκιδών, όσο και ο Αντίοχος ο Δ’ της Κομαγήνης  συντέλεσαν στην βίαιη κατάληψη των Ιεροσολύμων και του Ναού του Σολομώντα, προέβησαν σε σφαγές στην πόλη αυτή, ενώ στο τέλος και οι δυο ηττήθηκαν και ταπεινώθηκαν από τους πρώην συμμάχους τους, τους Ρωμαίους, οι οποίοι τους είχαν βοηθήσει να καταλάβουν την ηγεσία των βασιλείων τους.

Όμως και άλλοι στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες που κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα και βεβήλωσαν τον Ναό του Σολομώντα είχαν ιστορικά κακό τέλος (π.χ. ο Ναβαχοδονόσορας μέσω τρέλας, ο Πομπήιος ο Κράσσος, ο Ηρώδης, ο Τιβέριος, ο Καλιγούλας, ο Νέρωνας και ο Τίτος).

Η δε μεγάλη Αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, η Αγία Κυριακή, ρίχτηκε όπως και ο προφήτης Δανιήλ σε λάκκο με τα λιοντάρια, αλλά δεν πειράχτηκε από αυτά.

Επίσης, λέγεται ότι ο τυφώνας που διέλυσε τα πλοία των Μογγόλων στην Ιαπωνία στην διάρκεια της Μογγολικής εισβολής (πιο γνωστός σε όλους μας ως «καμικάζι»), προήλθε από τις μαζικές και κοινές προσευχές του Ιαπωνικού λαού στον Θεό για σωτήρια.

Παρόμοια με τις καταστροφές αυτές, υπήρξε και η καταστροφή του στόλου του Ξέρξη στην Χερσόνησο του Άθω (από μεγάλη θύελλα), την οποία οι Αρχαίοι Έλληνες απέδωσαν στην οργή του Ποσειδώνα έναντι του ασεβούς Ξέρξη, ο οποίος μετά από αυτό το συμβάν σε μια ένδειξη τεράστιας ύβρεως και αλαζονείας έβαλε τους δούλους του να μαστιγώσουν την θάλασσα ως τιμωρία για την ενέργεια της αυτή (!!!).

Κατά κάποιους δε η ΕΕ και οι ΗΠΑ, είναι «δίδυμα κράτη», για κάποιους τα «νέα Σόδομα και Γόμορρα» ή «νέες Βαβυλωνίες» λόγω της μεγάλης ηθικής παρακμής αυτής, των αντίθεων νόμων τους, καθώς και τους συνεχείς πολέμους αυτών κατά του Θεού και των ανθρώπων (για κάποιους έτσι χαρακτηρίζεται και η Αθήνα στις μέρες μας).

Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Χριστιανισμός διώχθηκε άγρια από τους τότε Ρωμαίους Αυτοκράτορες, μα στο τέλος ο Χριστιανισμός όχι μόνο επιβίωσε, αλλά χάρις στον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τους διάδοχους του Ορθόδοξους Αυτοκράτορες, απέκτησε ελευθέρια λατρείας, ενώ έγινε ταυτόχρονα και η επίσημη θρησκεία του κράτους.

(Ακριβώς τα ίδια είχαν συμβεί επακριβώς λίγο πριν την άνοδο του Μεγάλου Κωνσταντίνου στην εξουσία και συγκεκριμένα το 305 μ.Χ. στην Αρμένια υπό την ηγεσία του τότε Μεγάλου ηγέτη της, του Τιριδάτη του Μέγα).

Αντίστοιχα, και στην Επαναστατική Γαλλία μετά το 1789, ο καθολικός «Χριστιανισμός» διώχθηκε άγρια από τους τότε επαναστάτες ηγέτες, μα στο τέλος ο Χριστιανισμός όχι μόνο επιβίωσε, αλλά χάρις στον Μεγάλο Ναπολέοντα και τους διάδοχους του, απέκτησε ελευθέρια λατρείας, ενώ έγινε ταυτόχρονα ξανά η επίσημη θρησκεία του κράτους

Ομοίως στις μέρες μας, στην πρώην ΕΣΣΔ, ο πραγματικός Χριστιανισμός (δηλαδή η Ορθοδοξία) διώχθηκε άγρια από τους τότε κομμουνιστές ηγέτες, μα στο τέλος ο Χριστιανισμός όχι μόνο επιβίωσε, αλλά χάρις στον Γκορμπατσόφ και τους διάδοχους του, απέκτησε ελευθέρια λατρείας, ενώ έγινε ταυτόχρονα ξανά η επίσημη θρησκεία του κράτους.

Οι Βυζαντινοί Έλληνες διηγούταν πολλές φορές πως έβλεπαν την Παναγία και τους Αγίους να τους βοηθούν οφθαλμοφανώς στους πολέμους (π.χ. στην Πολιορκία της Πόλης από τους Αβαρούς το 626 μ.Χ.), όπως ακριβώς παλαιοτέρα και οι Αρχαίοι Έλληνες ισχυριζόταν το ίδιο (για τον Θησέα στον Μαραθώνα και για την Αθηνά στην Σαλαμίνα).

Η Θεϊκή μετακίνηση-απομάκρυνση-απόσπαση του βασιλιά του Ιούδα Ιωσαφάτ από το πεδίο της μάχης, θυμίζει την αντίστοιχη θαυμαστή μετακίνηση του Αινεία από το πεδίο της μάχης, χάρις στην βοήθεια της Αφροδίτης στην διάρκεια του Τρωικού Πολέμου.

Η δε ξαφνική βύθιση του εκστρατευτικού στόλου του βασιλιά Ιωσαφάτ από ξαφνική θαλασσοτρικυμία, θυμίζει κατά πολύ την ξαφνική βύθιση του εκστρατευτικού στόλου του Ξέρξη από ξαφνική θαλασσοτρικυμία στον Άθω.

Η δε αποστολή περιοδεύοντων δικαστών σε όλη την χώρα από τον βασιλιά Ιωσαφάτ για να διδάξουν τους νομούς, να νουθετήσουν τους κάτοικους, να λύσουν τις διάφορες και να επιβάλουν το δίκαιο, θυμίζει κατά πολύ τον τύραννο Πεισίστρατο, ο οποίος πολύ μεταγενέστερα δημιούργησε αντίστοιχο δικαστικό περιφερόμενο σώμα στην Αθήνα για παρεμφερείς λόγους. 

Ο βασιλιάς του Ιούδα ΙΜΧΑ ηττήθηκε από τους Αιγυπτίους του Φαραώ Νεκώ και φυλακίστηκε στην Αίγυπτο όπου και πέθανε εκεί αιχμάλωτος, όπως ακριβώς ο βασιλιάς της Γαλλίας, Ιωάννης ο Β’,

Η σχεδόν πλήρης καταστροφή του στρατού του Σεναρηχείμ μπροστά στα τείχη της Ιερουσαλήμ και η άτακτη φυγή του στην πρωτεύουσα του στην Νινευή μαζί με ελάχιστους επιζώντες, όπου ο ίδιος έπεσε από την εξουσία ύστερα από δολοπλοκίες, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη πορεία του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Μόσχα.

Και αυτός, μετά την σχεδόν πλήρη καταστροφή του στρατού του στην Ρωσία, καθώς και την άτακτη φυγή του στην πρωτεύουσα του το Παρίσι μαζί με ελάχιστους επιζώντες, έπεσε και ο ίδιος από την εξουσία ύστερα από δολοπλοκίες (το 1814).

Το τρόμαγμα των καμήλων των Μαδιανιατών από τον στρατό του Κριτή Γεδεών, θυμίζει το τρόμαγμα των αλόγων του Κροίσου από τις καμήλες του Πέρση βασιλιά Κύρου του Μέγα, όπως και το τρόμαγμα των αλόγων του στρατού των Συβαριτών από τον στρατό του Κρότωνα υπό τον Μίλωνα, με τελικό αποτέλεσμα την σύγχυση-διάλυση των ζωών αυτών και την τελική πλήρη ήττα των ιδιοκτήτων τους.

Λέγεται δε, ότι όταν ένας λαός αμαρτάνει πέρα από τα όρια, ο Θεός στέλνει από μακριά ένα ισχυρό και ανηλεές έθνος, είτε για να τον τιμωρήσει και να τον νουθετήσει να αλλάξει μυαλά και να πάψει τις αμαρτίες του, είτε και για να τον κατακτήσει εάν αυτός είναι παντελώς κακός και αμετανόητος.

Έτσι, λογού χάρη ιστορικά, οι Ισραηλίτες που ήρθαν από μακριά τιμωρήσαν τους ασεβείς Αμμοραίους, οι οποίοι έκαναν ανθρωποθυσίες ακόμα και τα παιδιά τους, μαζί με κανιβαλισμούς, συνεχούς πολέμους και βασανιστήρια και όργια.

Όταν δε με την σειρά τους οι Ισραηλίτες έπραξαν τις ίδιες αμαρτίες, ήρθαν από μακριά οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι και οι Ρωμαίοι για να τους κάνουν ακριβώς ότι αυτοί έκαναν στους Αμμοραίους.

Οι δε Αιγύπτιοι έπαθαν για παρεμφερείς λόγους τα ίδια από τους Ασσύριοι και τους Πέρσες, οι Ασσύριοι από τους Βαβυλωνίους και τους Μήδους, οι Βαβυλώνιοι από τους Πέρσες, ενώ οι Ρωμαίοι από τους Γερμανούς φυλάρχους (τον Βησιγότθο Αλάριχο, τον Βάνδαλο Γενζέριχο, καθώς και τον Ερούλο Οδάκραο), όπως και τους Γαλάτες (του Βρέννου) παλαιοτέρα.

Οι δε Αρχαίοι Μεσανατολίτες (π.χ. Ουραρτού, Ασσύριοι) τιμωρήθηκαν από τους βάρβαρους Σκύθες (Μαδύης), οι οποίοι και τους νίκησαν σε πολλές μάχες και τους ανάγκασαν να δώσουν σε αυτούς ακόμα και τις κόρες των βασιλιάδων τους για συζυγούς.

[Ότι ακριβώς δηλαδή έπραξαν και βάρβαροι οι Ούννοι, οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι με τους ηγέτες των κρατών που νίκησαν σε πολλές μάχες, π.χ. τους Κινέζους, τους Πέρσες, τους Άραβες, τους Βυζαντινούς, καθώς και διάφορους Βαλκανικούς λαούς].

Οι Ευρωπαίοι, οι Ρώσοι και οι Ασιάτες αντίστοιχα ηττήθηκαν συνεχόμενα από τους Ούννους και τους Μογγόλους (Αττίλα, Τζένκινς Χαν και Ταμερλάνο), οι Βησιγότθοι από τους Άραβες, οι Ινδοί από τους Μογγόλους του Μπαμπούρ και τους Άραβες, ενώ οι Άραβες και ορισμένοι αμαρτωλοί λαοί των Βαλκανίων από τους Σταυροφόρους ή τους Τούρκους.

Όσο για τους Αζτέκους και τους Ίνκας, για τις δίκες τους αμαρτίες (συνεχείς ανθρωποθυσίες, φόνοι, πόλεμοι ή ακόμα και κανιβαλισμοί), ήρθαν από μακριά για την τιμωρία τους οι ανηλεείς Ισπανοί Κονκισταδόρες και τους κατέστρεψαν.

[Παρεμφερείς απεχθείς πράξεις με βάση σύγχρονα αρχαιολογικά δεδομένα, φαίνεται να έπρατταν και οι Έλληνες Μινωίτες της Κρήτης σε περιόδους πλήρους οικονομικού, κοινωνικού, και πολιτικού χάους στο νησί τους (π.χ. σε ξηρασίες ή σε άγριους εμφυλίους πολέμους), λίγο πριν τελικά αυτοί κατακτηθούν από τους επίσης Έλληνες Μυκηναίους]. 

Σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Παλαιά Διαθήκη (π.χ. στον Ιησού του Ναυή), όσο και στον Χριστιανισμό, υπήρξαν περιπτώσεις εμφανίσεως Αγγέλων ή θαυμαστών στην Εμφάνιση αντρών ως οπτασιών, οι οποίοι οδήγησαν τόσο τους Ισραηλίτες ή τους Χριστιανούς ηγέτες μετέπειτα, είτε στην διάσωση τους, είτε σε θαυμαστή νίκη κατά των εχθρών τους.

Ομοίως στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί Βρετανοί στρατιώτες ισχυρίστηκαν ότι ένας Άγγελος εμφανίστηκε και τους διέσωσε σε μία θανάσιμη για αυτός στιγμή από τους εχθρούς τους με θαυμαστό τρόπο (

Στην Αίγυπτο ιστορικά, εκτός από τον Ιωσήφ, «πρωθυπουργοί του Φαραώ», έγιναν και άλλοι Χαναναίοι, όπως π.χ. ο Συροχαναναίος Ισρού (ο «πρωθυπουργός του διάσημου Φαραώ Ακενατών»), και παλαιοτέρα οι Χαναναίοι Μερ-Ρα, Ντοντόν και Χουρ.

Το κομμένο κεφάλι του Εβραίου βασιλιά Σαούλ, παλουκώθηκε και τοποθετήθηκε προς παραδειγματισμό σε έναν ναό των Φιλισταίων, ως προειδοποίηση για το τι θα έκαναν σε οποίον τολμούσε να τους αντισταθεί οι Φιλισταίοι.

Το ίδιο ακριβώς υποστηρίζουν κάποιοι ιστορικοί ότι συνέβη και με το κομμένο κεφάλι του διαβόητου Βλάχου ηγέτη Βλαντ Γ’ Τσέπες Δράκουλα, το οποίο τοποθετήθηκε από τους Τούρκους του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή στα τείχη της Πόλης για παραδειγματισμό (όμως άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Τούρκοι του έκοψαν μόνο το «σκαλπ», όπως ακριβώς έκαναν και οι Ινδιάνοι).

Πολλοί πόλεμοι ξεκίνησαν με αφορμή την απαγωγή ή/και τον βιασμό μίας γυναίκας, με αποτέλεσμα οι προσβεβλημένοι συμπατριώτες της να επιτεθούν και να καταστρέψουν/σκλαβώσουν την πόλη των ανήθικων απαγωγέων.

Έτσι ακριβώς συνέβη με την απαγωγή της παρθένας κόρης ενός Λευίτη και τον βιασμό της μέχρι θανάτου από τους κάτοικους της Γαβαά, πόλη την οποία κατέστρεψαν οι Ισραηλίτες για εκδίκηση στην συνέχεια, όπως επίσης και με την απαγωγή της Ωραίας Ελένης από τον Τρώα πρίγκιπα Πάρη (

Οι δε Σπαρτιάτες κατηγορούσαν τους Μεσσήνιους ότι απήγαγαν μερικές Σπαρτιάτισσες νεαρές Σπαρτιάτισσες ιέρειες του ναού της

Αντίθετα, οι Μεσσήνιοι απαντούσαν ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα ψέμα των Σπαρτιατών για να έχουν αυτοί μία ψευτοδικαιολογία για να τους επιτεθούν, να καταλάβουν την γη τους και να τους κάνουν σκλάβους (

Τόσο στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους του Ναβαχοδονόσορα του Μέγα, όπως και στην πολιορκία της ίδιας πόλης από τον μετέπειτα Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο, όπως και στην πολιορκία από τους Καρχηδονίους από τον Σκιπίωνα Αιμιλιανό, όπως και της Ρώμης από τον Αλάριχο, σημειωθήκαν κρούσματα κανιβαλισμού από την μεγάλη πεινά, λίγο πριν την οριστική πτώση και καταστροφή των πόλεων αυτών από τους εχθρούς τους.

[Παρεμφερή περιστατικά κανιβαλισμού συνέβησαν ακόμα και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (

Στην σύγχρονη εποχή, οι Ρώσοι υποδουλώθηκαν στους πληρωμένους από εξωτερικούς εχθρούς τους (τους Γερμανούς), ως σαν μισθοφόρους στους ανηλεείς πραξικοπηματίες μπολσεβίκους του Λένιν (

Η οποία κάποια στιγμή στο μέλλον θα προελαύσει με πολύ στρατό έναντι αυτών, όπως ακριβώς έκαναν παλαιοτέρα οι Μογγόλοι, τους οποίους οι Κινέζοι θεωρούν ότι είναι οι μονοί (δήθεν) «νόμιμοι διάδοχοι τους» (

Μετά δε τον θάνατο του Φαραώ που γνώριζε τον Δίκαιο Ιωσήφ και του ίδιου, σημειώθηκε στην Αίγυπτο μία τεράστια άνοδος της ξενοφοβίας κατά των ξένων και ιδιαίτερα των Σημιτών και των Εβραίων, έναντι των οποίων οι Αιγύπτιοι Φαραώ εφάρμοσαν μετρά σχεδόν γενοκτονίας για να τους αποδεκατίσουν (π.χ. με το ρίξιμο των μωρών των Εβραίων στον ποταμό Νείλο για να πνίγουν).

Αυτό πιθανότατα συνέβη, διότι μάλλον μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, εισέβαλαν πιθανώς οι Σημίτες Υκσώς στην Αίγυπτο (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%89%CF%83-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B7-%CE%B5%CE%BC/#), οι οποίοι κατέλαβαν μεγάλο μέρος της και σκλάβωσαν τους ιθαγενείς Αιγυπτίους κάτοικους, και πιθανότατα προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν για την διοίκηση της Αίγυπτου ομοφύλους τους Σημίτες (π.χ. τους Εβραίους), αντί για τους ντόπιους κάτοικους της χώρας.

Οπότε, όταν οι Αιγύπτιοι κατάφεραν να εκδιώξουν και να απελευθερωθούν από τους Υκσώς, φοβούμενοι να μην ξαναπάθουν τα ίδια και μην θέλοντας να ξαναυποδουλωθούν σε Σημίτες, άρχισαν πιθανότατα να τους κατηγορούν όλους τους Σημίτες, ως εν δυνάμει συνεργάτες των Υκσώς, οι οποίοι θα ενωθούν μαζί τους αν αυτοί ξαναεισέβαλαν στην Αίγυπτο.

Πιο πριν, τόσο οι Αιγύπτιοι, όσο και οι Οθωμανοί Τούρκοι, χρησιμοποίησαν πολλές φορές τους Εβραίους και τους Έλληνες, ακόμα και σε υψηλές θέσεις της διοίκησης των κρατών τους.

Και έτσι, όπως ο Εβραίος Δίκαιος Ιωσήφ έγινε «πρωθυπουργός» του Φαραώ της Αίγυπτου, διοικώντας τόσο τους Αιγύπτιους, όσο και τους άλλους λαούς της Αιγυπτιακής Αυτοκρατορίας, έτσι και στα μετέπειτα χρονιά, και ο Έλληνας στην καταγωγή Ιμπραήμ έγινε Μεγάλος Βεζίρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Και αυτός επίσης, όπως και ο Ιωσήφ παλαιοτέρα στην Αίγυπτο, διοικούσε τόσο τους Τούρκους, όσο και τους άλλους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας].

Έτσι, για να αποτρέψουν κάτι τέτοιο, αλλά και για να τους κάνουν σκλάβους τους (ίσως και για να «εκδικηθούν» με τον τρόπο αυτό την σκλαβιά των ιδίων από τους Σημίτες Υκσώς), οι Αιγύπτιοι φέρθηκαν σκληρά και στους αθώους για τα καμώματα των Υκσώς επίσης Σημίτες στην καταγωγή Εβραίους.

Και για τον λόγο αυτό, εκτός από ότι τους υποδούλωσαν, τους καταπίεζαν και τους φέρονταν σκληρά, τους έβαζαν άγριους φόρους, τους έβαζαν να κάνουν σκληρές εργασίες, κάποιες φορές τους έπαιρναν τα παιδιά και τα μεγάλωναν ως Αιγύπτιους (π.χ. με τον Μωυσή), ενώ για να τους μειώσουν τον πληθυσμό και να τους έχουν υπό έλεγχο, έπνιγαν πολλά παιδιά των Εβραίων στον ποταμό Νείλο.

Τελικά, όμως οι Εβραίοι ελευθερώθηκαν χάρις στις μεγάλες ικανότητες του μορφωμένου Μωυσή, ενώ ο σκληρός, ύπουλος και ανηλεής Φαραώ που δεν ήθελε την ελευθερία των Εβραίων, ηττήθηκε και κάμφθηκε τελικά χάρις στις Δέκα Πληγές, όπως και στον θαυμαστό καταποντισμό του στρατού στην Ερυθρά Θάλασσα, ύστερα από το γνωστό θαύμα του Μωυσή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%B7/#), μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.

Αντίστοιχα, πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, οι Τούρκοι, εκτός από ότι τους υποδούλωσαν, καταπίεζαν και τους φέρονταν σκληρά στους Έλληνες, τους έβαζαν παράλληλα και άγριους φόρους (π.χ. το χαράτσι και τον κεφαλικό φόρο), ενώ τους έβαζαν να κάνουν και σκληρές εργασίες.

Πολλές φορές τους έπαιρναν τα παιδιά και τα μεγάλωναν ως Τούρκους (π.χ. με τους γνωστούς σε όλους μας Γενίτσαρους), ενώ για να τους μειώσουν τον πληθυσμό και να τους έχουν υπό έλεγχο, σκότωναν πολλά παιδιά αυτών μέσω διωγμών (συνολικά 2 εκατομμύρια Νεομάρτυρες χάθηκαν από τους ανηλεείς διωγμούς των Οθωμανών Τούρκων).

Τελικά, όμως οι Έλληνες ελευθερώθηκαν, χάρις στον ηρωικό αγώνα της Εθνεγερσίας τους το 1821, στις μεγάλες διπλωματικές ικανότητες του μορφωμένου Ιωάννη Καποδίστρια, γνωστού και ως «Νέου Μωυσή» (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF/), ενώ ο σκληρός, ύπουλος και ανηλεής Οθωμανός Σουλτάνος Μαχμούντ ο Β, που δεν ήθελε την ελευθερία των Ελλήνων, ηττήθηκε και κάμφθηκε τελικά και οι Έλληνες απελευθερώθηκαν ύστερα από 400 έτη σκλαβιάς.

Αυτό το γεγονός συνέβη, εκτός από τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων, και χάρις στις Μεγάλες Δυνάμεις (Ρωσία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία), οι οποίες νίκησαν τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο στην ναυμαχία της Ναυπάκτου και τον καταπόντισαν στον βυθό της Μεσογείου, και κυρίως χάρις στην νίκη των Ρώσων στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο των ετών 1828-1829 (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html).

Σε μεταγενέστερη χρονική περίοδο, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σημειώθηκε στην μία τεράστια άνοδος της ξενοφοβίας κατά των Χριστιανών (Αρμένιων, Ασσυροχαλδαίων) και ιδιαίτερα των Ελλήνων, έναντι των οποίων οι Τούρκοι Νεότουρκοι εφάρμοσαν μέτρα σχεδόν γενοκτονίας για να τους αποδεκατίσουν (π.χ. με τα γνωστά τάγματα Εργασίας των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας).

Αυτό πιθανότατα συνέβη, τόσο επειδή οι Νεότουρκοι, ήθελαν να βρουν ένα θύμα για να το κατηγορήσουν για τα δικά τους εγκλήματα (όπως ακριβώς έκαναν αργότερα και οι Ναζί με τους Εβραίους), διότι ήθελαν να τους αρπάξουν την γη και τα πλούτη, για να «εκτουρκεύσουν» γενοκτονικά και εθνικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με την μόνιμη «ευγενική υποκίνηση και ενθάρρυνση» των μόνιμων συμμάχων των Τούρκων, των Γερμανών (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_58.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF/).

Οπότε, όταν οι Έλληνες και οι Βαλκανικοί Χριστιανικοί λαοί κατάφεραν να εκδιώξουν και να απελευθερωθούν τους Τούρκους, οι Οθωμανοί φοβούμενοι να μην ξαναπάθουν τα ίδια, άρχισαν να κατηγορούν όλους τους τους Χριστιανούς του κράτους τους, ως εν δυνάμει συνεργάτες των ομοεθνών τους Βαλκανικών λαών.

Όπως επίσης και των εχθρικών προς τους ιδίους Μεγάλες Δυνάμεις (π.χ. Ρωσία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία), οι οποίοι κατ’ αυτούς θα ενωνόταν μαζί τους, αν αυτοί επιτίθονταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Έτσι, για να «αποτρέψουν» κάτι τέτοιο, αλλά και για να τους κάνουν σκλάβους τους, οι Νεότουρκοι φέρθηκαν σκληρά-γενοκτονικά και στους αθώους για τα καμώματα των δήθεν «Χριστιανικών» Μεγάλων Δυνάμεων (π.χ. τις διομολογήσεις προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία), όλους τους Χριστιανικούς λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Παράλληλα, κάποιοι είδαν την συλλογική κατηγορία των Ναζί έναντι των Εβραίων της Γερμανίας και παγκόσμια πως αυτοί ήταν υπεύθυνοι για την ήττα των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την επιβολή της εξευτελιστικής Συνθήκης των Βερσαλλιών στην Γερμάνια (π.χ. επειδή κάποιοι Γερμανοί που την υπέγραψαν, π.χ. ο Ρατενάου είχε Εβραϊκή καταγωγή), καθώς και της οικονομικής καταστροφής της Γερμανίας το 1929, ως μία επανάληψη της τότε ιστορίας.

Έτσι, οι γενοκτονίες πρακτικές των Ναζί κατά των Εβραίων και η εξόντωση αυτών μέσω του Ολοκαυτώματος, μέσω του Γερμανού αυτή την φορά Φαραώ (του Χίτλερ), ο εκγερμανισμός μερικών παιδιών των Εβραίων και των άλλων λαών που σκλάβωναν, δεν κατάφεραν όπως και τότε να εξοντώσουν τους Εβραίους και τους άλλους σκλαβωμένους λαούς της Ευρώπης.

Έτσι, και στην περίπτωση αυτή, οι επιζώντες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Εβραίοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ευρώπη και να κατευθυνθούν για άλλη μία φορά στην Γη της Επαγγελίας, την Παλαιστίνη.

Και εκεί, υπό την ηγεσία ενός «Νέου Ιησού του Ναυή» (τον πρώτο Ισραηλινό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Μπεν Γκούριον), εκδίωξαν με την βία και με πολέμους (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/) τους αλλοφύλους Άραβες (τους «Νέους Χαναναίους» κατά τους ίδιους), οι οποίοι την κατοικούσαν έως τότε (για «Νέο Μωυσή» είχαν δε τον Χερτσλ, ο οποίος ανέπτυξε ξανά το όραμα του Μωυσή για την εγκατάσταση των Εβραίων στο Ισραήλ).

Ενώ στην συνέχεια, μέσω των «Νέων Δαβίδ», του ικανού στρατηγού Μοσέ Νταγιάν και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εσκόλ, κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και πολλά εδάφη το 1967, τα οποία ο βασιλιάς Δαβίδ είχε καταλάβει παλαιότερα.

Αντίστοιχα τον Μεσαίωνα, οι Σταυροφόροι, οι οποίοι ήρθαν από μακριά, από την Ευρώπη και κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και ίδρυσαν το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, καθώς και άλλα Σταυροφορικά κρατίδια, θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ως τους «Νέους Ισραηλίτες», οι οποίοι ανακατέλαβαν την Ιερουσαλήμ από τους απίστους «Νέους Χαναναίους», τους Άραβες.

Για «Νέο Ιησού του Ναυή» είχαν τον Γοδεφρείδο Ντε Μπουγιόν, για «Νέο Μωυσή», τον πάπα της Ρώμης Ουρβανός, ο οποίος τους παρακίνησε να ανακαταλάβουν την Αγία Γη από τους μουσουλμάνους, και για «Νέο Δαβίδ», τον Βαλδουίνο τον Α’.

Ενώ ως «Νέους Ναβαχοδονόσορα και Τίτο», οι οποίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και εκδίωξαν τους Εβραίους από την Παλαιστίνη (όπως έγινε και με τους ίδιους τους Σταυροφόρους τελικά από τους Άραβες), οι Σταυροφόροι είχαν τους Άραβες Σουλτάνους Σαλαντίν και Μπάιμπαρς.

Και για «Νέα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ», οι Σταυροφόροι είχαν αντίστοιχα τόσο το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ (αλλιώς γνωστό και ως Βασίλειο της Ούτρεμερ, δηλαδή το Βασίλειο πέρα από την Θάλασσα), καθώς και τα άλλα Σταυροφορικά βασίλεια (δηλαδή την Κομητεία της Τρίπολης, το Πριγκιπάτο της Αντιοχείας, καθώς και την Κομητεία της Έδεσσας).

Αντίστοιχα, οι Μεσαιωνικοί Έλληνες (αλλιώς γνωστοί και ως Βυζαντινοί), αποτελούσαν τον «Νέο Ισραήλ», δηλαδή τον Νέο Χριστιανικό λαό του Θεού, και είχαν αντίστοιχα και αυτοί έναν «Νέο Δαβίδ» (τον Μεγάλο Κωνσταντίνο), έναν «Νέο Σολομώντα» (τον Ιουστινιανό τον Α΄ τον Μέγα), έναν «Νέο Μέγα Αλέξανδρο και Ιησού του Ναυή (δηλαδή τον ένδοξο Αυτοκράτορα Ηράκλειο), καθώς και πολλούς άλλους «Νέους βιβλικούς χαρακτήρες» (http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_1.html).

Και αυτοί τελικά όμως, όπως και ο «Παλαιός Ισραήλ» υποδουλώθηκε στους Αιγυπτίους για 400 χρόνια, υποδουλώθηκαν και αυτοί στους Τούρκους για 400 χρόνια, μέχρι την ευλογημένη στιγμή της Ελευθέριας της Ελλάδας που ήρθε με τον ηρωικό αγώνα της Εθνεγερσίας το 1821.   

Τέλος, και οι Ρώσοι, υποδουλώθηκαν για 4 γενιές και αυτοί, 25 ετών αυτή την φορά (από την γενιά του 1917 έως την γενιά του 1992), στους ανηλεείς «Κόκκινους Φαραώ», δηλαδή τους κομμουνιστές, ύστερα από τις οποίες απελευθερώθηκαν.

Και στο τέλος το κράτος τους ανορθώθηκε και μεγάλωσε ξανά, χάρις σε έναν «Νέο Δαβίδ» ή «Μεγάλο Κωνσταντίνο» κατά τους ίδιους, δηλαδή του σημερινού Ρώσου Προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος όπως και αυτοί ίδρυσε ένα ισχυρό στρατό και βοήθησε στην ελεύθερη άνθηση και επικράτηση της Πίστης στον μόνο αληθινό Θεό (δηλαδή την Αγία Τριάδα).

[Και ίσως όπως μετά από 3 γενιές από αυτή του Ιωσήφ ελευθερώθηκαν οι Εβραίοι από τους Αιγυπτίους (τότε η γενιά ήταν 100 χρόνια), και οι Ρώσοι τρεις γενιές μετά το πραξικόπημα του «κόκκινου Φαραώ» Λένιν το 1917, έμειναν για τρεις γενιές (διάρκειας 25 ετών πια) σκλάβοι στους «κόκκινους Φαραώ» πριν ελευθερωθούν τελικά το έτος 1992, θα ελευθερωθούν και οι Ευρωπαίοι άραγε μετά από τρεις γενιές υποδούλωσης στους Αμερικάνους από τα έτη 1945-1947 (δηλαδή τα έτη 2020-2022);].

Ο δε Ηρόστρατος έκαψε τον Ναό (και την πόλη μιας και η φωτιά μετέπειτα από τον ναό, εξαπλώθηκε περαιτέρω) της Εφέσου για να μείνει στην Ιστορία, όπως ακριβώς έκανε και ο Νέρωνας με την Ρώμη.

Ο Άγιος Μάρτυρας Αντύπας μαρτύρησε μέσα σε ένα χάλκινο ταύρο, στον οποίο οι Ρωμαίοι διώκτες του έβαλαν φωτιά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο τύραννος Φάλαρις παλαιοτέρα θανάτωνε τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Στους Φιλίππους, πέρα από το ότι ο Αύγουστος και ο Αντώνιος νίκησαν τους δολοφόνους του Καίσαρα, Κάσσιο και Βρούτο, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, ίδρυσε παράλληλα εκεί την πρώτη Ευρωπαϊκή Χριστιανική Εκκλησιά.

Τόσο ο Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας, όσο και ο Τζένκινς Χαν, από τα κράτη που καταλάμβαναν (π.χ. από την Ιερουσαλήμ οι Βαβυλώνιοι και την Περσία-Κίνα οι Μογγόλοι), πέρα από τις ανηλεείς μαζικές σφαγές που διέπρατταν σε αυτά, αρπάζαν από αυτά τους σκλάβους και τους τεχνίτες, προκειμένου με αυτούς να οικοδομήσουν τεράστια και θαυμαστά κτίριά στις πρωτεύουσες τους (την Βαβυλώνα και το Καρακόρουμ αντίστοιχα).

Τόσο ο Προφήτης Ιερεμίας, όσο και ο τότε μονάχος Γεννάδιος Σχολάριος, προέβλεψαν σωστά ότι οι πρωτεύουσες τους (Ιερουσαλήμ και Κωνσταντινούπολη) θα έπεφταν στα χεριά των εχθρών τους (Βαβυλωνίων και Τούρκων αντίστοιχα) ύστερα από πολιορκία και οι δήθεν σύμμαχοι των πατρίδων τους (οι Αιγύπτιοι και οι δυτικοί και ο πάπας της Ρώμης αντίστοιχα) δεν θα έστελναν ποτέ καμμία βοήθεια.

Οι Αζτέκοι πίστευαν ότι αν σταμάταγαν οι ανθρωποθυσίες στους «θεούς» τους, ο κόσμος θα καταστρεφόταν. Στην πραγματικότητα καταστράφηκε οριστικά (μόνο) ο κόσμος τους, όταν ήρθαν οι Ισπανοί και διέλυσαν τις Αυτοκρατορίες τους και σταμάτησαν τις ανθρωποθυσίες τους για πάντα.

Αντίστοιχα, οι αιρετικοί Ιουδαίοι του Κουμράν (οι οποίοι καθοδηγούταν από 12 ιερείς), πίστευαν ότι με τον ερχομό των Ρωμαίων θα επερχόταν άμεσα το Τέλος του Κόσμου. Στην πραγματικότητα καταστράφηκε οριστικά (μόνο) ο κόσμος τους, όταν ήρθαν οι Ρωμαίοι κατέκλεβαν την Παλαιστίνη και την Ιερουσαλήμ και διέλυσαν την Αδελφότητα των αιρετικών του Κουμράν για πάντα.

Το κάψιμο (ζωντανών) των τριών Παίδων εν Καμίνω από τον Βαβυλώνιο Ναβαχοδονόσορα, συμβόλιζε για πολλούς τόσο το κάψιμο (ζωντανών) των Χριστιανών από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Νέρωνα, όπως και το μετέπειτα κάψιμο (ζωντανών) εκατομμύριων Χριστιανών και Εβραίων από τον Χίτλερ.

Ειδικά τα

Στην διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν πολλές Αυτοκρατορίες Σημιτών, οι οποίες επεκτάθηκαν πάρα πολύ εδαφικά.

Έτσι, πολλοί γνωστοί Σημίτες κατακτητές και ιδρυτές Αυτοκρατοριών ήταν οι Ακκάδιοι (υπό τον Σαργών τον Μέγα κατέλαβαν την Ελάμ, την Μεσοποταμία και την Συρία), οι Υκσώς (κατέλαβαν Συρία-Παλαιστίνη-Λίβανο-Αίγυπτο), και οι Αμμοραίοι (κατέλαβαν Μεσοποταμία και υπό τον Χαμουραμπί άκμασαν-Συρία-Παλαιστίνη, ενώ ίδρυσαν και το Βασίλειο του Μάρι).

Και επίσης οι Ισραηλίτες (κατέλαβαν Συρία-Παλαιστίνη-Λίβανο-Ιορδανία-Σινά), οι Ασσύριοι (κατέλαβαν Μεσοποταμία-Συρία-Παλαιστίνη-Λίβανο-Αίγυπτο-τμήμα της Μικράς Ασίας) και τέλος οι Άραβες (κατέλαβαν Συρία-Μεσοποταμία-Παλαιστίνη-Λίβανο-μέρος της Μικράς Ασίας-Αίγυπτο-Βορειά Αφρική-Ισπανία-Περσία-μέρος της Ινδίας).  

«Ανέβηκες στον θρόνο σαν αλεπού, θα βασιλέψεις σαν λιοντάρι και θα πεθάνεις σαν σκυλί». Αυτή η φράση ειπώθηκε για τον Ηρώδη τον Μέγα, καθώς και τον παπά της Ρώμης

Στην Αρχαιότητα υπήρχαν ήδη από τον καιρό του Πέρση βασιλιά Δαρείου του Α’ πολλοί Ισραηλίτες εμπόριο και τραπεζίτες (π.χ. οι Μουρασού). Κάποιοι δε από αυτούς ήταν και τοκογλύφοι, ενώ ο βασιλιάς Δαρείος κερδοσκοπούσε μαζί με αυτούς και τους Πέρσες και Φοίνικες τραπεζίτες εις βάρος του ίδιου του του λαού.

[Αντίστοιχα, αργυραμοιβοί, τραπεζίτες και αδίστακτοι τοκογλύφοι, οι οποίοι ξεγελούσαν και έκλεβαν τον κόσμο με τις απάτες τους υπήρχαν και στα χρονιά του Κυρίου στον Ναό του Σολομώντος και αυτούς εκδίωξε από εκεί με Ιερά Οργή ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός τότε].

Αντίστοιχα, σε μετέπειτα ιστορικές περιόδους, υπήρξαν και πάλι πολλοί Ισραηλίτες εμπόριο και τραπεζίτες (π.χ. οι Ρότσιλντ-

(Πιθανώς δε λόγω τέτοιων γεγονότων κάποιοι ανηλεείς γενοκτονία και εγκληματικοί ηγέτες, οι οποίοι μισούσαν και ήθελαν να αφανίσουν τους Εβραίους, προσπάθησαν να τους ταυτίσουν συλλογικά στους λαούς τους ως δήθεν ληστές-άρπαγες-τοκογλύφους, με στόχο να αρπάξουν για τον εαυτό τους τις περιουσίες και την γη τους, αφού πρώτα τους αφάνιζαν, π.χ. οι Αμάν και Χίτλερ)].

Αυτό συνέβη με την Γερμανία του Μεσοπολέμου και ένεκα τούτου, πολλοί Γερμανοί ταύτισαν λανθασμένα εκατομμύρια αθώων Ισραηλιτών με τα καμώματα μιας μικρής μειοψηφίας που δεν τους εκπροσωπούσε και τους δυσφήμισε και στράφηκαν άδικα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον τους, πέρα από τα αλλά εξίσου απάνθρωπα εγκλήματα και σφαγές που έπραξαν σε βάρος των Ελλήνων, καθώς και πολλών άλλων λαών.

Ο Άγιος μάρτυρας Αντύπας μαρτύρησε καιγόμενος μέσα σε έναν χάλκινο ταύρο, με τον ίδιο τρόπο που αιώνες νωρίτερα ο τύραννος Φάλαρις θανάτωνε τους εχθρούς του.

Ο Άγιος Πολύκαρπος, αρνήθηκε σε ηλικία 95 ετών να αρνηθεί την Πίστη του στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, όπως ακριβώς έκανε και ο ηλικιωμένος Λάζαρος επί των διωγμών του Αντίοχο του Δ’ του Επιφανούς, ενώ όταν ρίχτηκε στην φωτιά, αυτή δεν τον πείραξε, όπως συνέβη με και τους Τρεις Παίδες εν Καμίνω στην Βαβυλώνα από τον Ναβαχοδονόσορα.

Ο Ηρώδης Αντύπας, ο οποίος διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, μαστίζονταν αλύπητα από τους δριμείς ελέγχους της συνειδήσεως, ενώ είχε και συνεχώς εφιάλτες από τους οποίους καταδιωκόταν παντού σαν τον πρώτο φονιά της ιστορίας, τον Κάιν.

Η δε Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς:

Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. 

Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό!

Όλοι δηλαδή οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της (

Η σύλληψη και η εκτέλεση του τελευταίου Ρώσου Τσάρου και της οικογένειας του από τον Γιουρόφσκι ύστερα από διαταγές του Λένιν, θυμίζει κατά πολύ την σύλληψη και εκτέλεση του τελευταίου Αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Δαβίδ του Β’ του Κομνηνού ύστερα από διαταγές του Οθωμανού Σουλτάνου Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή.

Ο διαβόητος Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας, κατέλαβε με την βία και με αιματοχυσία την Ιερουσαλήμ και έσφαξε, αιχμαλώτισε και εξόρισε τους Εβραίους από αυτή.

Αντίθετα όμως με αυτόν, όταν ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος ο Μέγας κατέλαβε αντίθετα την Βαβυλώνα αναίμακτα.

Αντίστοιχα, στον Μεσαίωνα, οι διαβόητοι Σταυροφόροι κατέλαβαν με την βία και με αιματοχυσία την Ιερουσαλήμ και έσφαξαν, αιχμαλώτισαν και εξόρισαν τους Ορθοδόξους, τους μουσουλμάνους και τους Εβραίους από αυτή.

Αντίθετα όμως με αυτόν, όταν ο Άραβας (και Κουρδικής καταγωγής) Σουλτάνος Σαλαντίν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ αναίμακτα και ύστερα από συμφωνία.

Το κομμένο κεφάλι του Βαπτιστή, παραδόθηκε μέσα σε μία πιατέλα από τον Ηρώδη τον Αντύπα στην Ηρωδιάδα και την κόρη της, την διαβόητη Σαλώμη.

Αντίστοιχα πολλούς Αιώνες νωρίτερα, το κομμένο κεφάλι του Πέρση βασιλιά Κύρου του Μέγα τοποθετήθηκε μέσα σε μία πιατέλα με το αίμα των στρατιωτών του από την βασίλισσα των Μασσαγετών Τόμυρις.

Ακριβώς την ίδια τύχη είχε μετέπειτα και το κομμένο κεφάλι του Αλή Πασά, το οποίο παραδόθηκε μέσα σε μία πιατέλα γεμάτη στο αίμα του στον Οθωμανό Σουλτάνο Μαχμούντ τον Β’.

Επιπλέον, ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς και Αρχιερέας της Σαλήμ (Ιερουσαλήμ), συνάντησε, προϋπάντησε και ευλόγησε τον νικητή έναντι των ηγετών της Μεσοποταμίας στην Δαν Αβραάμ και τον ευλόγησε, δεχόμενος τον ως τον Εκλεκτό του Θεού.

Αντίστοιχα, ο Αρχιερέας Ιησούς, συνάντησε, προϋπάντησε και ευλόγησε τον νικητή έναντι των ηγετών της Βαβυλώνας, τον Πέρση βασιλιά Κύρο τον Μέγα, και τον ευλόγησε, όταν αυτός επέστρεψε στους εξόριστους στην Βαβυλώνα Ισραηλίτες να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη, δεχόμενος τον ως τον Εκλεκτό του Θεού.

Παράλληλα, και ο Αρχιερέας Ιαδδός, συνάντησε, προϋπάντησε και ευλόγησε τον νικητή έναντι του Πέρση βασιλιά Δαρείου του Γ’ στην Ισσό, τον Έλληνα βασιλιά Αλέξανδρο τον Μέγα, και τον ευλόγησε, δεχόμενος τον ως τον Εκλεκτό του Θεού.

Τέλος, και ο Επίσκοπος της Ρώμης Σιλβέστρος, συνάντησε, προϋπάντησε και ευλόγησε τον νικητή έναντι του Μαξέντιου στην Μίλβια Γέφυρα, τον Έλληνα Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, και τον ευλόγησε, δεχόμενος τον ως τον Εκλεκτό του Θεού.

Η δε Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, είναι χωρισμένη διοικητικά σύμφωνα με τον διαχωρισμό του Μωυσή στις δώδεκα φυλές (που εκπροσωπούνται τους δώδεκα Αποστόλους αντίστοιχα στον Χριστιανισμό, ενώ ο «Νέος Ισραήλ» είναι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί), τον Αρχιερέα (τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Ορθοδοξία), καθώς και στις άλλες διοικητικές υποδιαιρέσεις που αυτός θεσμοθέτησε (π.Χ., τους Πρεσβυτέρους ή τους Επισκόπους στον Χριστιανισμό) κ.α.

Το έτος 636 μ.Χ. καταλήφθηκε η Ιερή Πόλη της Ιερουσαλήμ από τους Άραβες μουσουλμάνους, οι οποίοι κατέλαβαν το Ιερό για τους Χριστιανούς και τους Εβραίους Ορός του Ναού και έχτισαν εκεί το Τέμενος του Ομάρ ενώ το έτος 1453 μ.Χ. καταλήφθηκε η ιερή πόλη της Κωνσταντινούπολης από τους μουσουλμάνους Τούρκους, οι οποίοι κατέλαβαν βίαια τον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας και τον μετέτρεψαν σε τζαμί.

Ο Ναβαχοδονόσορας ο Α’ ο Μέγας κατέλαβε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν τους Εβραίους της Παλαιστίνης γενοκτονικά, και τους οδήγησαν στην εξορία στην Βαβυλώνα για 70 έτη.

Με το πέρας αυτών, οι ίδιοι επέστρεψαν στην Παλαιστίνη χάρις σε ένα διάταγμα του Κύρου του Μέγα. Μερικούς αιώνες αργότερα, οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες Τίτος και Ανδριάνος, ως «Νέοι Ναβαχοδονόσορες», κατέλαβαν και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν τους Εβραίους της Παλαιστίνης γενοκτονικά, και τους οδήγησαν στην εξορία σε όλο τον κόσμο για σχεδόν 1900 έτη.

Το έτος 1943, ο Χίτλερ, ως «Νέος Ναβαχοδονόσορας» και «Νέος Τίτος και Ανδριάνος»,  κατέσφαξαν τους Εβραίους της Ευρώπης γενοκτονικά, και τους οδήγησε σε εξορία από την Γερμάνια και την Ευρώπη.

Στην συνεχεια, αυτοι κατευθυνθήκαν μετά από 1900 έτη στην γη της Παλαιστίνης μετρά από 1900 έτη εξορίας, και το έτος 1948, αμέσως μετά τον Α’ Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο και την βίαιη εκδίωξη των Αράβων από την περιοχή ίδρυσαν το σύγχρονο Ισραηλινό κράτος, με την διπλωματική, πολιτική και στρατιωτική βοήθεια των «Νέων Κύρων» της εποχής, δηλαδή τον τότε Προέδρο των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν και της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν.

Για κάποιους αναλυτές, πολλοί Αρχαίοι ναοί σε πολλά κράτη, έκρυβαν βιοχημικούς παράγοντες για προστασία ή και συμβατικά όπλα, όπως π.χ. ο Ναός του Σολομώντα, ο Παρθενώνας (βάσεις καταπελτών, ασπίδες, σπαθιά), κάποιες Βυζαντινές Εκκλησίες (Υγρό Πυρ και νάφθα), ενώ για κάποιους στην εποχή μας, ο πρώην δικτάτορας του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, έκρυβε σε τζαμιά χημικά όπλα.

Επίσης, είναι γνωστό ότι στην ιστορία των Σοδόμων και των Γομόρρων, οι διεφθαρμένοι κάτοικοι αυτών προσπάθησαν να βιάσουν τους δύο απεσταλμένους Αγγέλους του Κυρίου με ανθρώπινη μορφή, οι οποίοι φιλοξενούταν από τον Λωτ, τον ανιψιό του Αβραάμ.

Όταν αυτός επικαλέστηκε τον ιερό νομό της φιλοξενίας, ο οποίος δεν επέτρεπε να βλαφτεί κάνεις που ήταν φιλοξενούμενος όντας «ιερό και απαραβίαστο» πρόσωπο, και ότι θα ήταν προτιμότερο, όσο και αν δεν το ήθελε να βλάψουν τις κόρες του, πάρα τους φιλοξενουμένους του, αυτοί προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα και να μπουν βίαια μέσα.

Τότε όμως, οι Άγγελοι τύφλωσαν τους κάτοικους της πόλης αυτής και έβγαλαν εκτός τον Λωτ και την οικογένεια του, ενώ τα αμαρτωλά Σόδομα κάηκαν με φωτιά από τον ουρανό ως τιμωρία για την απύθμενη κακιά των κατοίκων τους.

Αντίστοιχα, οι διεφθαρμένοι κάτοικοι της πόλεως της Γαβαά (Ισραηλίτες από την φυλή του Βενιαμίν) προσπάθησαν να βιάσουν έναν ξένο Λευίτη και την γυναικά του που φιλοξενούσε ένας γέροντας.

Όταν αυτός επικαλέστηκε τον ιερό νομό της φιλοξενίας, ο οποίος δεν επέτρεπε να βλαφτεί κάνεις που ήταν φιλοξενούμενος όντας «ιερό και απαραβίαστο» πρόσωπο, και ότι θα ήταν προτιμότερο, όσο και αν δεν το ήθελε τις γυναίκες του, πάρα τους φιλοξενουμένους του, αυτοί προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα και να μπουν βίαια μέσα.

Στην συνέχεια, άρπαξαν την γυναικά του Λευίτη και την βίασαν μέχρι το πρωί έως θανάτου. Τότε όμως, οι υπόλοιποι Ισραηλίτες αηδιασμένοι από την πράξη τους αυτή, επιτέθηκαν στην πόλη αυτή, εξόντωσαν τους κάτοικους της και την έκαψαν με φωτιά ως τιμωρία για την απύθμενη κακία των κατοίκων τους.

Ως γνωστόν, η Ερυθρά θάλασσα άνοιξε με θαυμαστό τρόπο από τον Προφήτη Μωυσή για να περάσουν οι Ισραηλίτες για να σωθούν, όταν καταδιωκόταν από τον στρατό του Φαραώ. 

Κατά αντίστοιχο τρόπο, ο ποταμός Ιορδάνης άνοιξε την εποχή του Ιησού του Ναυή, όταν πέρασε η Κιβωτός της Διαθήκης για να περάσει ο Ισραηλιτικό τρόπο για να καταλάβει την Αγιά Γη της Παλαιστίνης.

Οι Ισραηλίτες κατέλαβαν την πόλη της Βαιθήλ μέσω πληροφοριών από έναν κάτοικο της πόλης με αντάλλαγμα την ζωή του, όπως ακριβώς έκαναν και οι Σταυροφόροι με την κατάληψη της Αντιόχειας.

Η εξόντωση των 70 αδερφών του Αβιμελέχ από τον ίδιο, με σκοπό αυτός με την εξόντωση τους να γίνει βασιλιάς, θυμίζει τον φόνο που έκαναν ο Ινδός βασιλιάς Ασόκα ο Μέγας, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης και ο Οθωμανός Σουλτάνος Σελίμ ο Σκληρός ενάντια στους αδερφούς τους για να αρπάξουν τον θρόνο.

Η δολοφονία του Μωαβίτη βασιλιά Ελγών από τον Ισραηλίτη Εούδ με ένα κρυμμένο σπαθί μέσω της απομόνωσης του με το πρόσχημα ότι δήθεν ήθελε να του δώσει ένα κρυφό μνήμα, θυμίζει κατά πολύ τους φόνους του Γάλλου Προέδρου Καρνό (με κρυμμένο μαχαίρι) και του Τρότσκι, με το ίδιο ακριβώς πρόσχημα. 

[Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκότωσε και ο Ιωάβ τον Αβενήρ].

Το δε κόψιμο των μεγάλων δαχτύλων των χεριών 70 βασιλιάδων από τον βασιλιά της πόλης Βεζέκ, Άδωνι και η αντίστοιχη τιμωρία του από τους Ισραηλίτες, θυμίζει το κόψιμο των μεγάλων δαχτύλων των χεριών των αιχμάλωτων εχθρικών κωπήλατων από τους Αθηναίους και την αντίστοιχη τιμωρία των πληρωμάτων τους από τον Σπαρτιάτη Ναύαρχο Λύσανδρο.

Ο Ιαφθέ εκδιώχτηκε και εξορίστηκε από την πόλη του, την Γαλαάδ, από τους πρεσβύτερους αυτής, καθώς και τα αδέρφια του, τα οποία εποφθαλμιούσαν την ηγεσία της. Τότε ο ίδιος συγκρότησε στρατό για να την ανακαταλάβει εάν ποτέ του δίνονταν η κατάλληλη ευκαιρία.

Όμως, όταν η πόλη αυτή κινδύνεψε με κατάληψη από τους Αμμωνίτες, όλοι (τα αδέρφια του, οι πρεσβύτεροι και ο λαός) τον ανακάλεσαν πίσω για να τους σώσει και νικήσει τους εχθρούς τους, δίνοντας του όρκο ότι αν τον κάνει θα τον δεχτούν ως ηγέτη τους, κάτι που ο ίδιος πράγματι κατόρθωσε και έγινε ηγέτης της Γαλαάδ ως τον θάνατο του.

Αντίστοιχα, ο Αλέξανδρος Νιέφσκι εκδιώχτηκε και εξορίστηκε από την πόλη του, τον Νόβγκοροντ, από τους πρεσβύτερους αυτής, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν την ηγεσία της. Τότε ο ίδιος συγκρότησε στρατό για να την ανακαταλάβει εάν ποτέ του δίνονταν η κατάλληλη ευκαιρία.

Όμως, όταν η πόλη αυτή κινδύνεψε με κατάληψη από τους Τεύτονες Ιππότες και τους Σουηδούς, όλοι (οι πρεσβύτεροι και ο λαός) τον ανακάλεσαν πίσω για να τους σώσει και νικήσει τους εχθρούς τους, δίνοντας του όρκο ότι αν τον κάνει θα τον δεχτούν ως ηγέτη τους, κάτι που ο ίδιος πράγματι κατόρθωσε και έγινε ηγέτης του Νόβγκοροντ ως τον θάνατο του.

Και όπως ο Τούθμωσις ο Γ’ της Αιγύπτου επέκτεινε με πολλές επιτυχείς εκστρατείες το κράτος του, ο γιος του, ο Αμενόφις ο Β’ αντίθετα έκανε πολύ λιγότερες και απλά σταθεροποίησε το κράτος του πατέρα του.

Κατά αντίστοιχο τρόπο, ενώ ο βασιλιάς Δαβίδ επέκτεινε με πολλές επιτυχείς εκστρατείες το κράτος του, ο γιος του, ο Σολομώντας έκανε αντίθετα πολύ λιγότερες και απλά σταθεροποίησε το κράτος του πατέρα του.

Το έτος 636 μ.Χ. καταλήφθηκε η Ιερή Πόλη της Ιερουσαλήμ από τους Άραβες μουσουλμάνους, οι οποίοι κατέλαβαν το Ιερό για τους Χριστιανούς και τους Εβραίους Ορός του Ναού και έχτισαν εκεί το Τέμενος του Ομάρ ενώ το έτος 1453 μ.Χ. καταλήφθηκε η ιερή πόλη της Κωνσταντινούπολης από τους μουσουλμάνους Τούρκους, οι οποίοι κατέλαβαν βίαια τον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας και τον μετέτρεψαν σε τζαμί.

Ο Ναβαχοδονόσορας ο Α’ ο Μέγας κατέλαβε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν τους Εβραίους της Παλαιστίνης γενοκτονικά, και τους οδήγησαν στην εξορία στην Βαβυλώνα για 70 έτη.

Με το πέρας αυτών, οι ίδιοι επέστρεψαν στην Παλαιστίνη χάρις σε ένα διάταγμα του Κύρου του Μέγα. Μερικούς αιώνες αργότερα, οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες Τίτος και Ανδριάνος, ως «Νέοι Ναβαχοδονόσορες», κατέλαβαν και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν τους Εβραίους της Παλαιστίνης γενοκτονικά, και τους οδήγησαν στην εξορία σε όλο τον κόσμο για σχεδόν 1900 έτη.

Το έτος 1943, ο Χίτλερ, ως «Νέος Ναβαχοδονόσορας» και «Νέος Τίτος και Ανδριάνος»,  κατέσφαξαν τους Εβραίους της Ευρώπης γενοκτονικά, και τους οδήγησε σε εξορία από την Γερμάνια και την Ευρώπη.

Στην συνέχεια, αυτοί κατευθύνθηκαν μετά από 1900 έτη στην γη της Παλαιστίνης μετρά από 1900 έτη εξορίας, και το έτος 1948, αμέσως μετά τον Α’ Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο και την βίαιη εκδίωξη των Αράβων από την περιοχή ίδρυσαν το σύγχρονο Ισραηλινό κράτος, με την διπλωματική, πολιτική και στρατιωτική βοήθεια των «Νέων Κύρων» της εποχής, δηλαδή τον τότε Προέδρο των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν και της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν.

Για κάποιους αναλυτές, πολλοί Αρχαίοι ναοί σε πολλά κράτη, έκρυβαν βιοχημικούς παράγοντες για προστασία ή και συμβατικά όπλα, όπως π.χ. ο Ναός του Σολομώντα, ο Παρθενώνας (βάσεις καταπελτών, ασπίδες, σπαθιά), κάποιες Βυζαντινές Εκκλησίες (Υγρό Πυρ και νάφθα), ενώ για κάποιους στην εποχή μας, ο πρώην δικτάτορας του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, έκρυβε σε τζαμιά χημικά όπλα.

Η σύλληψη και η εκτέλεση του τελευταίου Ρώσου Τσάρου και της οικογένειας του από τον Γιουρόφσκι ύστερα από διαταγές του Λένιν, θυμίζει κατά πολύ την σύλληψη και εκτέλεση του τελευταίου Αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Δαβίδ του Β’ του Κομνηνού ύστερα από διαταγές του Οθωμανού Σουλτάνου Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή.

Ο διαβόητος Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας, κατέλαβε με την βία και με αιματοχυσία την Ιερουσαλήμ και έσφαξε, αιχμαλώτισε και εξόρισε τους Εβραίους από αυτή.

Αντίθετα όμως με αυτόν, όταν ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος ο Μέγας κατέλαβε αντίθετα την Βαβυλώνα αναίμακτα.

Αντίστοιχα, στον Μεσαίωνα, οι διαβόητοι Σταυροφόροι κατέλαβαν με την βία και με αιματοχυσία την Ιερουσαλήμ και έσφαξαν, αιχμαλώτισαν και εξόρισαν τους Ορθοδόξους, τους μουσουλμάνους και τους Εβραίους από αυτή.

Αντίθετα όμως με αυτόν, όταν ο Άραβας (και Κουρδικής καταγωγής) Σουλτάνος Σαλαντίν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ αναίμακτα και ύστερα από συμφωνία.

Το κομμένο κεφάλι του Βαπτιστή, παραδόθηκε μέσα σε μία πιατέλα από τον Ηρώδη τον Αντύπα στην Ηρωδιάδα και την κόρη της, την διαβόητη Σαλώμη.

Αντίστοιχα πολλούς Αιώνες νωρίτερα, το κομμένο κεφάλι του Πέρση βασιλιά Κύρου του Μέγα τοποθετήθηκε μέσα σε μία πιατέλα με το αίμα των στρατιωτών του από την βασίλισσα των Μασσαγετών Τόμυρις.

Ακριβώς την ίδια τύχη είχε μετέπειτα και το κομμένο κεφάλι του Αλή Πασά, το οποίο παραδόθηκε μέσα σε μία πιατέλα γεμάτη στο αίμα του στον Οθωμανό Σουλτάνο Μαχμούντ τον Β’.

Με την αγκαλιά του εγγόνου της, η Ιουδαία Νωεμίν τον αναγνώρισε ως νόμιμο, όπως έκαναν και οι Ρωμαίοι (π.χ. ο Καίσαρας) για να αναγνωρίσουν τα παιδιά τους.

Η κατάληψη της πόλεως Συχέμ από τον Αβιμελέχ, η εξόντωση των κατοίκων της, το ολοκληρωτικό κάψιμο της με φωτιά, καθώς και το η σπορά αλατιού για να μην φυτρώνει τίποτε σε αυτή πια, θυμίζει την αντίστοιχη συμπεριφορά των Ρωμαίων του Σκιπίωνα του Αιμιλιανού στην Καρχηδόνα κατά το τέλος του Γ’ Καρχηδονιακού Πολέμου.

Η εξόντωση όλων των πλουσίων κατοίκων της Συχέμ (και των αδερφών του) από τον Αβιμελέχ θυμίζει κατά πολύ την εξόντωση των αριστοκρατών της Κορίνθου από τον Κύψελο, καθώς και των συγγενών του και μέχρι τότε βασιλιάδων της, των Βακχιάδων. 

Η εξόντωση σχεδόν 800 αντίπαλων στρατιωτών από τον Ισοβέθ-Βασέθ σε μία μάχη, θυμίζει την αντίστοιχη εξόντωση πολλών δεκάδων  αντίπαλων στρατιωτών από τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο σε μία μάχη.

Ο θάνατος του Αμνών από τον Αβεσσαλώμ με απάτη σε ενέδρα σε δείπνο, θυμίζει κατά πολύ τους θανάτους σε δείπνο που εφάρμοσαν έναντι των εχθρών τους ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου, καθώς και ο Θεοδόριχος ο Μέγας έναντι του Οδάκραου στην Ιταλία.

Η δε αυτοκτονία του Σαούλ πάνω σε ξίφος μετρά την τελική οριστική ήττα του από τους Φιλισταίους, θυμίζει κατά πολύ την παρόμοια αυτοκτονία του Ρωμαίου στρατηγού Βάρρου όταν ηττήθηκε από τους Γερμανούς του Αρμίνιου στον Τευτοβούργιο Δρυμό.

Το χάσιμο από τους Ισραηλίτες της Κιβωτού της Διαθήκης και η αρπαγή της από τους Φιλισταίους μετά την ήττα των πρώτων σε μάχη, θυμίζει κατά πολύ το χάσιμο μέρος του Τιμίου Σταυρού από τους Σταυροφόρους μετά την ήττα στην μάχη του Χαττίν από τους Άραβες του Σαλαντίν.

Ο δε θαυμαστός πολλαπλασιασμός ελάχιστου ψωμιού και η διατροφή από τον ίδιο πολλών δεκάδων Προφητών από τον Προφήτη Ελισαίο, παραπέμπει στον αντίστοιχο θαυμαστό πολλαπλασιασμό ελάχιστων ψωμιών από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και την διατροφή από τον ίδιο πολλών χιλιάδων ατόμων.

Ανάσταση νεκρών παιδιών χήρων πραγματοποιήθηκε από τους Προφήτες Ηλία και Ελισσαίο, ενώ ακόμα περισσότερες Αναστάσεις ατόμων πραγματοποιήθηκαν από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Ο δε θάνατος του μεθυσμένου Ηλά από τον Ζιμβρί, θυμίζει κατά πολύ τον θανάτου του μεθυσμένου Αρχία του Θηβαίου (ο οποίος και είπε την διάσημη φράση: «Εις αύριον τα σπουδαία»), από τον Πελοπίδα.

Το χτύπημα και η κοροϊδία του Γεναάτη Σεδεκία στον Προφήτη Μιχαία και ο εμπαιγμός του από αυτόν για τον αληθή λόγο που αυτός εκστόμισε, θυμίζει κατά πολύ το χτύπημα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από τον δούλο του Αρχιερέα Καϊάφα, καθώς και τον εμπαιγμό του από τους στρατιώτες του Ναού, για τους αληθείς λόγους που Αυτός εκστόμισε.

Το βύθισμα του στόλου του Ιωσαφάτ από θαλασσοταραχή θυμίζει κατά πολύ το βύθισμα του στόλου του Ξέρξη στον Άθω από θαλασσοταραχή.

Η ανθρωποθυσία των γιων του Αχάαβ στα εγκαίνια του ξαναχτισίματος της Ιεριχούς, θυμίζει κατά πολύ την ανθρωποθυσία του γιου του Μανασσή στα μετέπειτα χρονιά, όπως και της κόρης του Αριστοδήμου από τον πατέρα της.

Αντίστοιχα, η ανθρωποθυσία του γιου του Μωαβίτη βασιλιά Μέσα για να σωθεί η πόλη του, όπως και έγινε, θυμίζει επίσης την ανθρωποθυσία της κόρης του Αριστοδήμου από τον πατέρα της, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Μεσσήνης για να σωθεί η πατρίδα τους.

Η διάσπαση του κλοιού των Εδωλίων από τον βασιλιά Ιωράμ και η διαφυγή αυτού και λίγων ιππέων του στην μάχη της Δωθάν, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη διάσπαση του κλοιού των Αράβων του Σαλαντίν από τον  Ραιμόνδο τον Γ΄ της Τρίπολης και την διαφυγή αυτού και λίγων ιππέων του στην μάχη του Χαττίν.

Ο θάνατος του Αμνών από συνωμότες ύστερα από παλατιανή συνομωσία, η εξόντωση αυτών, καθώς και η μετέπειτα αποκατάσταση του νόμιμου διάδοχου του και γιου του Ιωνία στον θρόνο, θυμίζει κατά πολύ τον αντίστοιχο θανάτου του διαβόητου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Καλιγούλα.

Και αυτός εξοντώθηκε από συνωμότες ύστερα από παλατιανή συνομωσία, την εξόντωση αυτών, καθώς και η μετέπειτα αποκατάσταση του νόμιμου διάδοχου του και θείου του Κλαυδίου στον θρόνο.

Η αφιέρωση 300 ασπίδων στο δωμάτιου του Παλατιού του Σολομώντα με την ονομασία «Δάσος του Λιβανού», θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη αφιέρωση ασπίδων και όπλων από τους Αρχαίους Αθηναίους στον Παρθενώνα.

Επιπλέον, ο θρόνος του Σολομώντα, είχε μεγάλο ύψος και διακοσμούταν γύρω του από δυο χρυσά λιοντάρια σε κάθε σκαλοπάτι, όπως και ο θρόνος του σπουδαίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιουστινιανού είχε επίσης είχε μεγάλο ύψος και διακοσμούταν γύρω του από δυο χρυσά (και κινούμενα μηχανικώς) λιοντάρια (και πτηνά) σε κάθε σκαλοπάτι.

Ο θάνατος του Ιωάβ στον ιερό χώρο της Σκηνής του Μαρτυρίου όπου και είχε ζητήσει άσυλο ως ικέτης, θυμίζει κατά πολύ τον θάνατο των οπαδών του Κύλωνα, οι οποίοι είχαν ζητήσει άσυλο ως ικέτες στον βωμό της Πολιάδος Αθηνάς.

Ο Αδάδ ο Εδωμίτης, διασώθηκε από την σφαγή όλων των αρένων τέκνων της οικογένειας του, που πραγματοποίησε ο Ιωάβ και κατέφυγε σε μικρή ηλικία στην Αίγυπτο για να σωθεί.

Εκεί κέρδισε την συμπάθεια του Φαραώ, και αναστράφηκε μαζί με τους υπόλοιπους πρίγκιπες της Αιγύπτου (όπως και ο Προφήτης Μωυσής παλαιότερα), ο οποίος μάλιστα τον πάντρεψε με την αδερφή της γυναίκας του, ενώ αργότερα του έδωσε και εφόδια, χρήματα και στρατό για να ανακαταλάβει τον θρόνο του.

Αντίστοιχα, ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου, διασώθηκε και αυτός από την σφαγή όλων των αρένων τέκνων της οικογένειας του, και κατέφυγε σε μικρή ηλικία στην Αίγυπτο για να σωθεί.

Εκεί κέρδισε την συμπάθεια του Φαραώ, και αναστράφηκε μαζί με τους υπόλοιπους πρίγκιπες της Αιγύπτου (όπως και ο Προφήτης Μωυσής παλαιότερα), ο οποίος μάλιστα τον πάντρεψε με την θετή του κόρη Αντιγόνη, ενώ αργότερα του έδωσε και εφόδια, χρήματα και στρατό για να ανακαταλάβει τον θρόνο του.

Το θαυμαστό τύλωμα των Σύρων στρατιωτών, καθώς και η μετέπειτα επαναφορά της όρασης τους από τον Προφήτη Ελισσαίο, θυμίζει κατά πολύ το αντίστοιχο θαυμαστό τύλωμα του μετέπειτα Αποστόλου Παύλου από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, καθώς και την μετέπειτα επαναφορά της όρασης του από τον Προφήτη Ανανία.

Το ξέραμα του χεριού του Ιεροβοάμ από τον Προφήτη, όπως και η μετέπειτα θεραπεία του από αυτόν, θυμίζει πολύ το αντίστοιχο ξέρασμα του χεριού του Εισαγγελέα που κατηγορούσε άδικα τον Άγιο Νεκτάριο, όπως και την μετέπειτα θεραπεία του από αυτόν.

Η σύλληψη του Μακκαβαίου Ιωανάθαν με απάτη και η εκτέλεση του με τους άντρες του από τους κάτοικους της Πτολεμαΐδας, θυμίζει κατά πολύ τα αντίστοιχα γεγονότα του λεγομένου «Μαύρου Δείπνου» στην Σκωτία.

Ο θάνατος του Πτολεμαίου του ΣΤ’ και η επανάσταση και σφαγιασμός των φρουρών του στην Συρία, θυμίζει κατά πολύ τις αντίστοιχες επαναστάσεις που συνέβησαν στην Αθήνα και αλλού αμέσως μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το κάψιμο των απογόνων του Βαιάν στους Πύργους τους με φωτιά από τον Ιούδα τον Μακκαβαίο, θυμίζει κατά πολύ το κάψιμο μέσα στον Πύργο του, του Βόρτιγκερν στην Μεσαιωνική Αγγλία.

 Η δε διάρρηξη των ιματίων από τον Ιούδα τον Μακκαβαίο και του Έσδρα, θυμίζει την θεατρινίστικη διάρρηξη των ιματίων του Αρχιερέα Καϊάφα ενώπιον του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Η απαγόρευση της συλλογής λάφυρων από τον Ιούδα τον Μακκαβαίο εν ώρα μάχης, θυμίζει κατά πολύ τις αντίστοιχες διαταγές που έδωσαν στους άντρες τους πολλοί διάσημοι στρατηγοί εν ώρα μάχης, όπως π.χ. ο Μέγας Αλέξανδρος.

Η φυλάκιση και εξόντωση του Αχίαρου από τον Αμάν, τον οποίο ο Αχίαρος είχε υιοθετήσει για να του πάρει την θέση και τα πλούτη, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη φυλάκιση και εκτέλεση του Αρμένιου Άρχοντα  Τορός, από τον μετέπειτα βασιλιά Βαλδουίνο τον Α’ της Ιερουσαλήμ, τον οποίο ο Τορός είχε υιοθετήσει, για να του πάρει την θέση και τα πλούτη. 

Το θάψιμο στα κρυφά πτωμάτων από τον Τωβίτ, των οποίων απαγορευόταν η ταφή τους από τον Ασσύριοι βασιλιά Σεναρηχείμ, θυμίζει κατά πολύ το αντίστοιχο κρυφό θάψιμο του πτώματος του Ετεοκλή από την αδερφή του, την Αντιγόνη, πάρα τις αντίθετα ρητές διαταγές του βασιλιά της Θήβας Κρέοντα.

Η δε εξόντωση του μεθυσμένου Ολοφέρνη από την Εσθίω, θυμίζει αρκετά την εξόντωση του μεθυσμένου Θηβαίου Τυράννου Αρχία. 

Η πρόταση του Ξέρξη στην Εσθίω να της δώσει το μισό του Βασίλειο, θυμίζει την αντίστοιχη πρόταση του Ηρώδη του Αντύπα στην Σαλώμη. Η μεν ζήτησε το «κεφάλι του Αμάν», η δε του Άγιου Ιωάννη του Βαπτιστή.

Οι Εβραίοι τα είχαν πάντα καλά με τους λαούς που τους εξουσίαζαν για να επιβιώσουν, όπως π.χ. τους Πέρσες και τους Τούρκους και πολύ λιγότερο τους Έλληνες και τους Ρωμαίους.

Η θαυμαστή παράλυση του Πτολεμαίου του Δ’ του Φιλοπάτορα στον Ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη θαυμαστή παράλυση του Ηλιόδωρου, του αξιωματούχου των Σελευκιδών στον ίδιο ακριβώς Ναό.  

Η δε αλλαγή της σκηνής του από τον Πτολεμαίο τον Δ’ μία νύχτα, τον έσωσε από τον θάνατο από συνωμότες σε αυτή, όπως ακριβώς συνέβη και παλαιοτέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος σώθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Οι Εφτά Πυραμίδες που έστησε μαζί με πανοπλίες ο Σιμών ο Μακκαβαίος για τον πατέρα του και τα αδέρφια του, θυμίζει το αντίστοιχο κτίσιμο Πυραμίδων με όπλα από τους Μυκηναίους, αλλά και τις Πυραμίδες της Αιγύπτου.

Ο Άλκιμος διορίστηκε τύραννος και «Αρχιερέας» στα Ιεροσόλυμα από τον Σελευκίδη βασιλιά Δημήτριο τον Α’, όπως ακριβώς οι Κάσσανδρος,  Μιθριδάτης ο Μέγας, έκαναν τυράννους των Αθηνών, τους Δημήτριο Φαληρέα, Λαχάρη και Αθηνίωνα (

Ο Άγιος Μάρκος ο Αθηναίος και μετακίνησε βουνά σε Παλαιά Διαθήκη ή Ρωμαϊκούς Διωγμούς, όπως και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Ιωακείμ (ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Πάνυ) σε λογούς Άγιου Κοσμά του Αιτωλού.

Και ο ίδιος Πατριάρχης, που δεν έπαθε τίποτα πίνοντας δηλητήριο, όταν έκανε το σημείο του Σταυρού, όπως συνέβη και με τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο όταν του έδωσαν να πιει δηλητήριο, και αυτός έκανε το Σημείο του Σταυρού. 

Σε μία Λιτανεία στην Πόλη επί Πατριάρχη Πρόκλου (του Πατριάρχη αμέσως μετά από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο), ένα παιδί αρπάχτηκε στον ουρανό (όπως ακριβώς και ένας Άγιος άνθρωπος που γνώριζε ο Απόστολος Παύλος αρπάχτηκε στον Τρίτο Ουρανό), όπου και άκουσε έναν επουράνιο ύμνο και όταν γύρισε και τον έψαλλε.  

Στην Πόλη επίσης, τον 5^ο Αιώνα μ.Χ., όταν ο κόσμος ήταν πολύ αμαρτωλός, άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό αποκαΐδια που έκαιγαν κτίρια και χωράφια (όπως στα Σόδομα και τα Γόμορρα), και μόνο η μετάνοια των κάτοικων (όπως αυτών της Νινευή) και οι προσευχές του κλήρου τις σταμάτησαν.

Και επίσης, όπως ο Προφήτης Ελισαίος καθάρισε από την λέπρα τον Νέεμαν τον Σύρο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός καθάρισε από την λέπρα πολύ περισσότερους λεπρούς.

Τόσο ο Δαβίδ στο Ισραήλ, όσο και ο Βαριάθος στην Ισπανία, ξεκίνησαν από απλοί βοσκοί αρχικά, και χάρις στις ικανότητες τους, κατάφεραν πρώτα με ανταρτοπόλεμο και μετά με την συγκρότηση τακτικού στρατού, να εκδιώξουν από τις χώρες τους ισχυρότερες δυνάμεις που  τις είχαν σκλαβώσει (Φιλισταίους, Ρωμαίους) και να τις ελευθερώσουν και στην συνέχεια μάλιστα να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο τα σύνορα τους.

Επιπλέον, όπως είναι γνωστό, στην ιστορία του Δαβίδ, ο οποίος παρέλαβε ένα απειλούμενο από παντού βασίλειο, με πολλά εδάφη του σκλαβωμένα από πολλούς εχθρούς (π.χ. τους Φιλισταίους), και στην συνέχεια ζάχαρις στις ικανότητες του κατάφερε, όχι μόνο να το ελευθερώσει, αλλά και να το επεκτείνει περαιτέρω.

Ενώ στην συνέχεια, κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και να την κάνει πρωτεύουσα του, έχοντας μόνο μία παρασπονδία (την υπόθεση της Βηρσαβεέ, για την οποία επιπλήχτηκε από τον Προφήτη Ναμάν), θυμίζει πολύ την ιστορία του Ιωάννη του Γ’ του Βατάτζη στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία (ο οποίος ήταν εξαδάχτυλος, όπως και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αλλά και ο τέως βασιλιάς των Ελλήνων Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ).

Και αυτός,  παρέλαβε ένα απειλούμενο από παντού βασίλειο, με πολλά εδάφη του σκλαβωμένα από πολλούς εχθρούς (π.χ. τους Λατίνους Σταυροφόρους), και στην συνέχεια ζάχαρις στις ικανότητες του κατάφερε, όχι μόνο να το ελευθερώσει, αλλά και να το επεκτείνει περαιτέρω.

Έστρωσε δε και το έδαφος για να ανακαταληφθεί αργότερα η «Νέα Ιερουσαλήμ» (δηλαδή η Κωνσταντινούπολη, η ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), έχοντας μόνο μία παρασπονδία (την υπόθεση της Άννας Μαρκεσίνα, για την οποία επιπλήχτηκε από τον μοναχό Νικηφόρο Βλεμμύδη).

Για κάποιους, όπως ο Άγιος Απόστολος Πέτρος πρόδωσε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και τον αρνήθηκε τρεις φορες στην σύλληψη Του, έτσι και μετέπειτα ο πάπας της Ρώμης, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε διάδοχος του Αγίου Πέτρου, πρόδωσε τον Χριστό όχι μόνο τρεις φορες, αλλά άπειρες, και τον αρνήθηκε απόλυτα, αποδεχόμενος πλήρως τους τρεις πειρασμούς που ο Κύριος αρνήθηκε στην έρημο, όπως φαίνεται καθαρά στο διάσημο κείμενο του Ντοστογιέφσκι, «Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής» (

Η Βυζαντινη Αυτοκράτειρα Ευδοξία, η οποια αδίκησε και καταδίωξε μέχρι θανάτου τον Άγιο Ιωαννη τον Χρυσόστομο πέθανε μετά από φρικτή ασθένεια, ενώ από το σώμα της έβγαιναν σκουλήκια, και είχε ακριβώς τον ίδιο ακριβώς θάνατο με τον Ηρώδη τον Μέγα, ο οποίος δολοφόνησε τα αθώα νήπια της Ιερουσαλήμ και προσπάθησε να δολοφονήσει εν τη γεννήσει του τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Αντίστοιχα ο ψευδο-Πατριάρχης Θεόφιλος Αλεξάνδρειας  που καταδίωξε τον Άγιο Ιωαννη τον Χρυσόστομο αργότερα δαιμονίστηκε, όπως ακριβώς συνέβη και με τον δήμιο, ο οποίος σκότωσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τον ειρωνευόταν νεκρό.

Λίγο πριν τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εμφανίστηκε στον ουρανό των Ιεροσολύμων ένας λαμπρός φωτεινός Σταυρός, πύρινος σαν τον Ήλιο, ακριβώς όπως συνέβη στον Μεγάλο Κωνσταντίνο στην Μίλβια Γέφυρα το 312 μ.Χ.
Ο Ιωνάς έκανε κήρυγμα σε αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους στην Νινευή, και αποτέλεσε πρότυπο για το μετέπειτα κήρυγμα των Αγίων Αποστόλων για κήρυγμα στους αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορια.
Ο ίδιος μάλιστα, όταν ήταν στην κοιλιά του κήτους, προσευχόταν και σχημάτιζε με τα χέρια του το σημείο του Σταυρού, όπως έκανε και ο Μωυσής, αποτελώντας πρότυπο για τον Σταυρό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Στο Ισραήλ, αρχικά διοικούσαν ισχυροί ηγέτες, όπως ο Μωυσής και ο Ιησούς του Ναυή, ακολούθησαν οι Κριτές (οι οποίοι άλλοτε κυβερνούσαν μονοί και άλλοτε σε δυαρχία), ενώ μετρά από αυτούς ήρθαν βασιλείς, των οποίων η κυριαρχία έληξε οριστικά με εξωτερική επέμβαση (των Βαβυλωνίων και των Ρωμαίων αντίστοιχα).
Αντίστοιχα, στις Αρχαιά Ελλάδα, Ρώμη και Καρχηδόνα, αρχικά διοικούσαν ισχυροί ηγέτες (βασιλείς ή τύραννοι π.χ. ο Αγαμέμνονας, ο Ρωμύλος, ή η Δίδω), ενώ ακολούθησε δε πολλές α[ο αυτές τις πόλεις δυαρχία εξουσιών (π.χ. οι δυο βασιλείς στην Σπαρτή, οι δύο Ύπατοι στην Ρώμη ή οι δύο Σοφφέτ στην Καρχηδόνα). 
Μετά από αυτούς ήρθαν βασιλείς (ή Αυτοκράτορες), των οποίων η κυριαρχία έληξε οριστικά με εξωτερική επέμβαση (π.χ. των Σπαρτιατών, των Ρωμαίων, ή των Ερούλων αντίστοιχα).
Επιπλέον, μέσω του ISIS έχουν εμφανιστεί χιλιάδες νέοι Νεομάρτυρες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ο θάνατος του Λεωσθένη από ένα βλήμα πέτρας, θυμίζει αυτόν του Μαρδονίου, όπως και του Κάρολου του 12

Η διαταγή για την επιστροφή της γης τους των απανταχού Σαμίων από τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως και των Μεσσηνίων από τους Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, καθώς και των Πλαταιών, θυμίζει το αντίστοιχο διάταγμα του Κύρου του Μέγα για την επιστροφή των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ.
Ο Σαούλ, ανοικοδόμησε πάρα την απαγόρευση του Ιησού του Ναυή την Ιεριχώ, όπως ακριβώς έκανε και ο Κάσσανδρος με την Θήβα, πάρα την απαγόρευση του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Ο Γολγοθάς, ονομάστηκε και «Κρανίου Τόπος», γιατί σύμφωνα με την παράδοση αυτός ήταν ο τόπος στον οποίο θάφθηκε το κρανίο του Αδάμ και σε αυτόν τον τόπο επίσης θάφτηκε και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, λίγο πριν την Σταύρωση και την Ανάσταση Του.

Εκεί δε που βρίσκεται σήμερα το μουσουλμανικό Τέμενος του Ομάρ, βρισκόταν παλαιοτέρα ο Ναός του Σολομώντα, ενώ σε αυτόν τον τόπο, έλαβε χώρα και η γνωστή σε όλους μας θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ.

Ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής των Σελευκίδων, εκτός από το ότι κυνήγαγε τους Εβραίους πριν από τον Χίτλερ με γενοκτονικές τάσεις, επίσης όπως και ο Χίτλερ, ηττήθηκε σε μία πολιορκία στην Ανατολή και υποχώρησε (ο Αντίοχος της πρωτεύουσας της Περσίδας, ο Χίτλερ στο Στάλινγκραντ).

Επιπλέον,  ο ίδιος ηττήθηκε και υποχώρησε και στην Δύση (Αίγυπτο) και υποχώρησε από εκεί, όπως και ο Χίτλερ έπραξε ακριβώς με την Γαλλία, επαναφέροντας τον στρατό του στο κυρίως κράτος του.

Το Ισραήλ, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία του από την Μεγάλη Βρετανία, όπως και οι Ζηλωτές κατά των Ρωμαίων παλαιοτέρα, αλλά σε αντίθεση με αυτούς επιτυχώς.

Οι γονείς της Παναγιάς μας, οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα, ήταν άτεκνοι και απέκτησαν θαυματουργικά σε μεγάλη ηλικία παιδί μέσω προσευχής και νηστείας, όπως συνέβη με τους γονείς του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, τους Αγίους Ζαχαρία και Ελισάβετ, όπως και με τον Άγιο Αβραάμ και την γυναικά του, την Σάρρα. 
Παράλληλα, όπως άνθισε η ράβδος του Ααρών, με τον ίδιο τρόπο άνθισε και η ράβδος επιλογής του Δίκαιου Ιωσήφ από τους Αρχιερείς, προκειμένου να βρουν τον Αρραβωνιαστικό της Παναγιάς μας.

Στο Βασίλειο του Ιούδα, όταν οι Βαβυλώνιοι το κατέλαβαν, διασκόρπισαν τα οστά των βασιλιάδων του έξω από τους τάφους τους στην Ιερουσαλήμ, όπως έκαναν και οι Σταυροφόροι και οι Τούρκοι όταν κατέλαβαν την Πόλη με τα οστά των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.

Τόσο στους Αρχαίους Έλληνες των Μυκηνών, στους Τρώες, στους Ισραηλίτες, στους Φιλισταίους, αλλά και στους Ιάπωνες Σαμουράι, υπήρχε το έθιμο της μονομαχίας των ικανοτέρων προμάχων του στρατού, οι οποίοι ανέφεραν την γενιά τους και τα κατορθώματα τους πριν την μάχη, ενώ στο νικητή επερχόταν μεγάλη δόξα.

Μοιρολογίστρες υπήρχαν τόσο στο Αρχαίο Ισραήλ, όσο και στην σύγχρονη Ελλάδα.

Τόσο ο παρανοϊκός Ρωμαίος Αυτοκράτορας Νέρωνας, όσο και ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής των Σελευκιδών, εξέρχονταν μεταμφιεσμένοι στις πρωτεύουσες τους τα βράδια και έδερναν ή δολοφονούσαν αθώους περαστικούς, μαζί με τους στρατιώτες τους.

Τόσο ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωαχίν, όσο και ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΔ’ της Γαλλίας, έκαψαν βιβλία που ήταν ενάντια σε αυτούς οι ίδιοι στην φωτιά (ο Ιωαχίν των Βαρούχ και Ιερεμία, και ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’ της μαντάμ Μωντεσπάν (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%89%CF%83-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B7-%CE%B5%CE%BC/).

Η εξόντωση του Γεδαλία στο τραπέζι δείπνου με μαχαίρι, από τον Ισμαήλ του Ελισάμα, ο οποίος καταγόταν από την βασιλική οικογένεια του Ιούδα,, θυμίζει κατά πολύ το λεγόμενο «Μαύρο Δείπνο» της Σκωτίας (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84/).

Αντίστοιχα η αποτυχημένη απόπειρα να επανακαταβάλει με την βία και φόνους την βασίλεια του Ιούδα για την οικογένεια του Δαβίδ ο Ισμαήλ του Ελισάμα (με την βοήθεια των Αμμωνιτών), θυμίζει την αντίστοιχα αποτυχημένη απόπειρα να επανακαταβάλει με την βία και φόνους την βασίλεια της Ρώμης για την οικογένεια του ο Ταρκύνιος ο Υπερήφανος (με την βοήθεια των Ετρούσκων).

Η συμμαχία και υποτέλεια των Ισραηλιτών σε Ασσύριους και Αιγυπτίους ταυτόχρονα, προκειμένου να στρέψουν την μία δύναμη κατά της άλλης, θυμίζει την αντίστοιχη συμμαχία και υποτέλεια των Βυζαντινών σε Δυτικούς και Τούρκους ταυτόχρονα, προκειμένου να στρέψουν την μία δύναμη κατά της άλλης.

Η θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ προεικονίζει την μετέπειτα θυσία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Και όπως τα υπολείμματα των ζώων που θυσιαζόταν στα Άγια των Αγίων του Ναού του Σολομώντα, προκειμένου να εξιλεωθούν οι αμαρτίες του Ισραηλιτικού λαού, και καιγόταν μετέπειτα εκτός της πόλεως της Ιερουσαλήμ, με αντίστοιχο τρόπο σταυρώθηκε/θυσιάστηκε και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός εκτός της πόλεως της Ιερουσαλήμ, προκειμένου να εξιλεωθούν οι αμαρτίες του «Νέου Ισραηλιτικού λαού», δηλαδή των Χριστιανών.

Ο Άγιος Γρηγόριος στην Αρμενία έμεινε δεκαπέντε χρόνια σε λάκκο, σαν τον Δανιήλ. Ο δε βασιλιάς της χώρας αυτής, ο Τιριδάτης Μέγας τρελάθηκε για ένα διάστημα σαν τον Ναβαχοδονόσορα τον Μέγα, ενώ έτρωγε σάρκες του (όπως και οι Σατράπες του), ενώ η τρελά του σταμάτησε όταν ελευθέρωσε τον Άγιο και βαφτίστηκε Χριστιανός.

Στην Κίνα στις μέρες μας, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη (Η Κίνα, το νέο Βυζάντιο;), οι Χριστιανοί στην Κίνα αυξάνονται με ρυθμό 6,5% ετησίως, και αυτή την στιγμή αριθμούν εκατό εκατομμύρια στην Κίνα, κυρίως προτεστάντες και οι καθολικοί.

Αν συνηχήσει αυτή η αύξηση με τον ίδιο ρυθμό, το 2030, η Κίνα θα έχει σχεδόν 250 εκατομμύρια Χριστιανούς και θα είναι το κράτος με τον μεγαλύτερο Χριστιανικό πληθυσμό σε όλο τον κόσμο.

Η δε πρώτη σύγχρονη Χριστιανική κοινότητα στην Κίνα, ήταν αυτή των Ορθοδόξων το 1685. Από τότε, οι Χριστιανοί έχουν δεχτεί πολλούς διωγμούς (από την Αυτοκράτειρα Τσε Χι, τους Μπόξερ και τους κομμουνιστές διάδοχους του «κόκκινου Αυτοκράτορα» Μάο και φυσικά και τον ίδιο), όπως ακριβώς και οι Χριστιανοί των πρώτων Αιώνων από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους, οι οποίοι είχαν αντίστοιχη προσωπολατρία του Αυτοκράτορα με αυτή των κομμουνιστών.

Παράλληλα, στην Κίνα οι Χριστιανοί είχαν μία μικρή μόνο ανοχή από αιρετικούς-ειδωλολάτρες-συγκρητιστές λάτρεις ταυτόχρονα, κυρίως των Τάιπινγκ του Χονγκ Ξι Χουάν (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-isis-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84/, https://www.hereticalideas.gr/2019/06/eksegersi-ton-taiping.html), όπως και οι Χριστιανοί στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορια από τους συγκρητιστές ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες, Φίλιππο τον Άραβα και Αλέξανδρο Σεβήρο (https://en.wikipedia.org/wiki/Severus_Alexander#Death).

Λέγεται δε ότι αν οι ηγέτες της σύγχρονης Κίνας (ως «νέοι Μεγάλοι Κωνσταντίνοι»), διαπιστώσουν ότι ο Χριστιανισμός θα είναι μακροπρόθεσμα το μέλλον της Κίνας, ή και για προσωπικούς λογούς όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος (χάρις στο γνωστό θαύμα της θέασης του Χριστιανικού Σταυρού στον Ουρανό από τον ίδιο και τον στρατό του), τότε ίσως όπως και αυτός να προσπαθήσουν να επεκτείνουν ευκολότερα την επιρροή και επικράτηση αυτού.

Προσαρμόζοντας για τον λόγο αυτό, τόσο την ιδεολογία τους, όσο και τις διοικητικές αρχές της Χριστιανής Εκκλησίας, όσο τον δυνατόν περισσότερο στην πραγματικότητα της σύγχρονης Κίνας.

Και επιλέγοντας για τον λόγο αυτό, ένα Χριστιανικό δόγμα, το οποίο να σέβεται την κυριαρχία του κράτους και είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στον πολιτισμό της Κίνας, χωρίς ξένες επιρροές (π.χ. οι καθολικοί είναι υπόλογοι στον πάπα της Ρώμης, ή οι προτεστάντες σε ΗΠΑ-Δυτική Ευρώπη), το οποίο στις μέρες μας είναι καθαρά μόνο η Ορθοδοξία μας.

Το δε σκοτάδι που έπεσε στην ενάτη πληγή του Μωυσή στην Αίγυπτο, θυμίζει κατά πολύ το σκοτάδι που εμφανίστηκε στην Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Ο δε Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε στα Ιεροσόλυμα από όσους τους έριχναν πριν βάια, όπως αντίστοιχα και πολλοί Έλληνες ηγέτες «σταυρώθηκαν» πολλές φορές στην ιστορία της πατρίδας μας από μέρος του Ελληνικού λαού, τον οποίο οι ίδιοι πιο πριν είχαν σώσει (π.χ. ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης ο Δίκαιος, Κίμων, ο Καποδίστριας κ.λ.π.).

Τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη, οι αφιερωμένοι στον Κύριο έκοβαν τα μαλλιά τους (Ναζηραίοι και μοναχοί αντίστοιχα), ενώ και στις δύο παραπάνω εποχές, γίνονταν χρήση με Άγιο Λαδί των Πιστών.

Στην διάρκεια της ιστορίας, οι εξόριστοι στην Βαβυλώνα Ιουδαίοι, όπως και μετέπειτα στον κόσμο κατά την διάρκεια της εξορίας τους μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, κρεμούσαν στα διαφορά μουσικά όργανα τους σε δέντρα (π.χ. σε Ιτιές), όπως έκαναν (και κάνουν ακόμα) ιστορικά και άλλοι περιπλανώμενοι λαοί, όπως π.χ. οι Τσιγγάνοι.

Ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης, όπως και ο Προφήτης Μωυσής, με την χρήση ενός ραβδιού που ακούμπησε σε έναν βράχο, ύστερα από υπόδειξη της Παναγιάς μας, έκανε να αναβλύσει θαυματουργικά από αυτόν νερό.

Τόσο ο Προφήτης Ηλίας, ο Δίκαιος Ενώχ, αλλά και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, «αρπάχθηκαν ως εις ουρανών» (ο δε Απόστολος Παύλος «αρπάχτηκε» για ένα χρονικό διάστημα ως τον Τρίτο Ουρανό).

Τόσο η Παναγιά μας, όσο και ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, μετέστησαν μετά θάνατον στους Ουρανούς.

Στα Φάρασα, ο Άγιος Αρσένιος, ο οποίος και προσείδε την Μικρασιατική Καταστροφή, ετέθη επικεφαλής των κάτοικων της περιοχής, και ως «Νέος Μωυσής» τους οδήγησε εν μέσω μιας θάλασσας Τούρκων υπό τον Κεμάλ (τους νέους Αιγυπτίους και Φαραώ αντίστοιχα), από την κυρίως πατρίδας τους, στην εξορία.

Και τελικά, αυτοί έφτασαν τελικά στην νέα πατρίδα τους, δηλαδή την κυρίως Ελλάδα, αντί της Ελληνικής Μικράς Ασίας που κατοικούσαν αρχικά, με αρχή του ταξιδιού τους το λιμάνι της Μυρσίνας.  

Επίσης, σε μία μόνη ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, έκανε να επαναληφθεί σχεδόν αυτοτελώς η ιστορία του Καλού Σαμαρείτη (

Κάψιμο μαγικών βιβλίων συνέβη τόσο από τους πιστούς της Εφέσου παρουσία του Αποστόλου Παύλου, όσο και μετέπειτα από τον Άγιο Κυπριανό, ο οποίος ως γνωστόν πριν γίνει Άγιος ήταν και ο ίδιος μάγος.

Οι μάγοι στην Αρχαιότητα στην Περσία ονομαζόταν οι σοφοί, οι αστρονόμοι και γενικότερα όσοι είχαν γνώσεις για την φύση, όπως ακριβώς είναι σήμερα οι επιστήμονες στα διάφορα κράτη του κόσμου.

Κάλεσμα πνευμάτων νεκρών μέσω τεχνικών «νεκρομαντείας και πνευματισμού», είχαμε στην Παλαιά Διαθήκη στην περίπτωση του Σαούλ ο οποίος προσπάθησε να καλέσει το πνεύμα του Σαμουήλ, ενώ στους Πέρσες του Αισχύλου, του πνεύματος του Δαρείου από τον Ξέρξη.

Δύο άτομα είχαν το όνομα Ιωάννης ο Ελεήμων στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο ένδοξος και ικανότατος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης, καθώς και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, ο οποίος είχε το ίδιο όνομα, καθώς και τον τίτλο του Ελεήμονος.

Το θαύμα του Αγίου Μηνά στην Κωνσταντινούπολη,  όπου ο Άγιος ανέστησε έναν ξένο και θεοφοβούμενο Χριστιανό, τον οποίο σκότωσε και έκοψε σε κομμάτια, κρύβοντας τον σε ένα σακί ένας ξενοδόχος για να του πάρει τα χρήματα και αποκάλυψε ταυτόχρονα τον ένοχο (https://ellasnafs.blogspot.com/2018/11/blog-post_31.html), θυμίζει το αντίστοιχο θαύμα στις μέρες μας στην Σεϊντανάγια της Συρίας.

Και σε αυτό, η Παναγιά μας ανέστησε έναν θεοφοβούμενο πρώην μουσουλμάνο (και νυν Χριστιανό) από το Μπαχρέιν, τον οποίο σκότωσε και έκοψε σε κομμάτια, κρύβοντας τον στο πορτ. παγάκι του αμαξιού του ένας ταξιτζής για να του πάρει τα χρήματα και αποκάλυψε ταυτόχρονα τον ένοχο (https://www.vimaorthodoxias.gr/diethni-2/sygklonistiko-i-igoumeni-tis-monis-sentnagia-tis-syrias-gia-tin-panagia-pou-anestise-mousoulmano-vinteo/).

Το προσωνύμιο «Σφυρά», το είχε ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, ο Αττίλας, αλλά και ο Κάρολος Μαρτέλος.

Ο Άγιος Βαρλαάμ επί Διοκλητιανού, πέθανε κρατώντας ένα κάρβουνο στα χέρια του κατά την διάρκεια του μαρτυρίου του, όπως συνέβη αντίστοιχα και με τον Άγιο Προκόπιο.

Ο Άγιος Λυκαρίων βγήκε ζωντανός από ένα καμίνι φωτιάς μετά από τρεις μέρες μαρτυρίων, όπως ακριβώς και οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω επί Ναβαχοδονόσορα.

Από την Καινή Διαθήκη γνωρίζουμε ότι ή Μαρία ή Μαγδαληνή είχε επτά κορυφαία δαιμόνια, από τα όποια την απήλλαξε ό Κύριος.

Επίσης γνωρίζετε για τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών, στον όποιο είχε εισέλθει μία λεγεώνα δαιμονίων, δηλαδή 6000 κακά πνεύ­ματα.

Ο διάσημος Ισπανός εθνικός ήρωας Ελ Σιντ, πολέμησε εκτός από τον εαυτό του και την Ισπανία και για τους Άραβες για ένα χρονικό διάστημα, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς Δαβίδ πολέμησε εκτός από τον εαυτό του και το Ισραήλ και για τους Φιλισταίους για ένα χρονικό διάστημα.

Το έτος 1453 έπεσε η Πόλη στους Τούρκους και πολλοί Έλληνες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν για να σωθούν στην Δύση. Αντίστοιχα το έτος 1492 έπεσε η Γρανάδα στους Ισπανούς και πολλοί Εβραίοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν για να σωθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η δε φράση των Εβραίων που σταύρωσαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, δηλαδή : «Το αίμα Του πάνω μας και πάνω στα παιδιά μας (δηλαδή τους απογόνους μας)», πραγματοποιήθηκε στο πρώτο μέρος του από τον μετέπειτα Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και της γενιάς που σταύρωσε τον Κύριο το 70 μ.Χ., ενώ στο δεύτερο από τον Χίτλερ με το Ολοκαύτωμα το 1943 μ.Χ.

Η απειλή της τιμωρίας μίας αμαρτωλής πόλης της Παλαιστίνης με καταστροφή από χαλάζι κατά έναν Προφήτη του Θεού και η μη τιμωρία της την επόμενη μέρα λόγω της μετάνοιας της, θυμίζει την αντίστοιχη απειλή στην Νινευή μετά από ένα χρονικό διάστημα από τον Προφήτη του Θεού Ιωνά και την μη καταστροφής της πόλης αυτής λόγω της μετάνοιας των κατοίκων της (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/11/blog-post_940.html).

Ο Βαγόας, όπως και άλλοι ηγέτες ξένων κρατών που επέβαλαν φόρους στον Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ και εισήλθαν χωρίς άδεια σε αυτόν (π.χ. ο Ηλιόδωρος, ο Αντίοχος Δ’ ο Επιφανής ή ο Πομπήιος), είχε και αυτός όπως και εκείνοι κακό τέλος.

Έχουμε πολλά παραδείγματα Αγίων, όπως ὁ Μέγας Αντώνιος ,ο Μέγας Βασίλειος, ο Μέγας Αθανάσιος, ο Γρηγόριος Παλαμάς καεί πολλοί άλλοι, οι οποίοι πούλησαν όλη την περιουσία τους καεί την μοίρασαν στους φτωχούς.

Το ίδιο ακριβώς έκαναν και πολλοί εθνικοί μας ευεργέτες, οι οποίοι έδωσαν όλη τους την περιουσία στο Ελληνικό κράτος, όπως π.χ. ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο Ιωάννης Δόμπολης, ο Απόστολος Αρσάκης, ο Ευάγγελος Ζάππας, ο Ιωάννης Πάγκας, ο Γιώργος Σίνας, ο Ζώης Καπλάνης, ο Σωτήριος Ανάργυρος, η Έλενα Σκυλίτση Στεφάνοβικ – Βενιζέλου, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Σταύρος Σ. Νιάρχος (https://www.pronews.gr/istoria/794561_poioi-ethnikoi-eyergetes-harisan-tis-perioysies-toys-stin-ellada).

Στην περιοχή της ερήμου της Αιγύπτου με το όνομα «Θηβαΐς κατά την ρωμαϊκή εποχή, άκμασε ο Βυζαντινός Ορθόδοξος Χριστιανικός ασκητισμός, όπως και στην, την πόλη Άρχανγκελσκ, την λεγόμενη και «Θηβαΐδα του Βορρά», άκμασε ο Ρωσικός Ορθόδοξος Χριστιανικός ασκητισμός.

Οι προσπάθειες των μπολσεβίκων του Λενίν να καταστρέψουν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα μοναστήρια, προκάλεσε μαζικές εξεγέρσεις εναντίον τους σε όλα τα μέρη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, όπως ακριβώς και οι προσπάθειες των Γάλλων Επαναστατών ηγετών (Δαντών, Μάρα, Ροβεσπιέρου), να καταστρέψουν τις καθολικές Εκκλησίες και τα μοναστήρια, προκάλεσε μαζικές εξεγέρσεις εναντίον τους σε όλα τα μέρη της Γαλλίας.

Τα πιο ψηλά αγάλματα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, βρίσκονται στο Βλαδιβοστόκ (το πιο ψηλό), καθως και στο Ρίο Ντε Τζανέιρο (το δεύτερο πιο υψηλό).

Σε όλη την διάρκεια της ιστορίας, πολλά τάχα «μέντιουμ», «οραματιστές», «μυστικιστές» και «πνευματιστές», εισέπνεαν παραισθησιογόνες ουσίες, προκειμένου να βλέπουν τάχα «θεϊκά οράματα» (φανταστικά στην πραγματικότητα), όπως π.χ. η Πυθία στην Αρχαιότητα ή οι ιερείς του ξενόφερτων ειδωλολατρικών ψευτοθεών στο Αρχαίο Ισραήλ.

Ο Πούτιν στις μέρες μας σε πολλούς θυμιζει τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (https://www.iellada.gr/thriskeia/i-profiteia-gia-ton-vlantimir-poytin-i-shesi-me-ton-mega-konstantino-kai-i-elpida). Ο ίδιος βαφτίστηκε κρυφά από την μητέρα του Μαρία Ιβάνοβα Πουτίνα (κρυφά από τον άθεο πατερά του), ενώ ο ίδιος επηρεάστηκε και είχε πολύ αγάπη στην μητέρα του, όπως ακριβώς ο Μεγάλος Κωνσταντίνος επηρεάστηκε και είχε πολύ αγάπη στην μητέρα του, την Ελληνίδα Αγία Ελένη.

Όταν ο Πούτιν ανέλαβε την εξουσία της διαλυμένης στην ουσία (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά) από την πτώση της ΕΣΣΔ Ρωσίας, και κέρδισε πολλλους εξωτερικούς και εσωτερικούς πολέμους, ενισχύοντάς την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, η οποία ειχε αναγεννηθεί τότε στην Ρωσία, μέσω των διαταγμάτων του Γκορμπατσόφ για ελευθέρια της Πίστης.

Και παράλληλα ανόρθωσε οικονομικά το κράτος του, την τεχνολογία και τον στρατό της χωράς, ενώ με τις στρατιωτικές και διπλωματικές νίκες του, την μετέτρεψε σε μία πραγματική υπερδύναμη της εποχής μας.

Αντίστοιχα, όταν ο Μεγάλος Κωνσταντίνος ανέλαβε την εξουσία της διαλυμένης στην ουσία (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και κέρδισε πολλλους εξωτερικούς και εσωτερικούς πολέμους, ενισχύοντάς την Ορθόδοξη Χριστιανική Πιστή, η οποία ειχε αναγεννηθεί σε αυτή, μέσω και του διατάγματος των Μεδιολάνων για ελευθέρια της Πίστης.

Ο δε θεωρούμενος ως τάχα «πολιτικός πατέρας» και προκάτοχος του Πούτιν στην ηγεσία της Ρωσίας, ο Γιέλτσιν, ανέχτηκε αρχικά την Ορθόδοξη Χριστιανική Πιστή, ενώ αργότερα υπέγραψε ένα διάταγμα, μέσω του οπίου απαγόρευσε τον βίαιο προσηλυτισμό των καθολικών και των προτεσταντών στην Ρωσία, προστατεύοντας την Ορθοδοξία, κάτι που προκάλεσε την βίαιη αντίδραση αυτών.

Αντίστοιχα και ο πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, ανέχτηκε αρχικά την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, ενώ όταν οι Συναυτοκράτορες του έσφαζαν τους Χριστιανούς, αυτός μόνο για «το τυπικό» έκαιγε κάποιους Ναούς και βιβλία, χωρίς όμως να φυλακίσει, βασανίσει ή να σκοτώσει κανένα, προστατεύοντας τους στην ουσία με τον τρόπο αυτό.

Και παράλληλα ανόρθωσε οικονομικά το κράτος του, την τεχνολογία και τον στρατό της χωράς, ενώ με τις στρατιωτικές και διπλωματικές νίκες του, την μετέτρεψε σε μία πραγματική υπερδύναμη της εποχής μας.

Ο δε φυσικός πατέρας του Πούτιν, ο Βλάντιμιρ Πούτιν Σπυντίροβιτς, ήταν αξιωματικός του στρατού της ΕΣΣΔ του άθεου Στάλιν, όπως ακριβώς και ο πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, ήταν στρατηγός του ειδωλολάτρη Ρωμαίου Αυτοκράτορα Διοκλητιανού.

Για κάποιους, ο  Ρασπούτιν ήταν το σύμβολο της διαφθοράς, αυτός που καταρράκωσε το γόητρο της χριστιανικής τσαρικής Ρωσίας λίγο πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση και συντέλεσε αποφασιστικά στην επιτυχία της.

Και για τους ίδιους αναλυτές. αντίθετα με αυτόν, ο (ομόηχος στο όνομα με τον Ρασπούτιν) Πούτιν είναι το σύμβολο της αναγέννησης, αυτός ο οποίος ανόρθωσε το πληγωμένο ρωσικό γόητρο και έβαλε τις βάσεις για μία νέα, χριστιανική Ρωσία.

Τόσο στην διάρκεια της Γαλλικής, όσο και της Ρωσικής Επανάστασης, οι ηγέτες αυτών προσπάθησαν να καταστρέψουν εκτός από τις Εκκλησίες, τις Άγιες Εικόνες, καθώς και τα Ιερά Λείψανα, ενώ παράλληλα οι πρώτοι προσπάθησαν να αφανίσουν τον Χριστιανισμό και να επιβάλλουν την ψευδο-«θεά της λογικής» ως νέα θρησκεία, ενώ οι δεύτεροι την αθεΐα.

Αντίστοιχα και οι Ναζί, σκόπευαν αν νικούσαν στον πόλεμο να αντικαταστήσουν τον Χριστιανισμό, αφού πρώτα τον δίωκαν ανηλέως με την Αρχαιά Γερμανική Ειδωλολατρική θρησκεία του Θωρ, του Όντιν και των Βαλκυρίων.

Οι Άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ στην Ρωσία, προτίμησαν να θανατωθούν αν και νόμιμοι διάδοχοι του Θρόνου του Κίεβου από τον μεγαλύτερο κακό ετεροθαλή τους αδερφό Σβιάτοπολκ, από το να προκαλέσουν έναν εμφύλιο πόλεμο και θανάτους.

Επίσης, ο εκούσιος τρόπος θανάτου τους, θυμιζει κατά πολύ την δολοφονία του αθώου Άβελ από τον ομοιώματος μεγαλύτερο και κακό αδελφό του Κάιν, αλλά και την δολοφονία του παντελώς αθώου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από τους κακούς αδελφούς του Ιουδαίους.

Ο Δαβίδ στο Ισραήλ, όπως και ο Αγαθοκλής στις Συρακούσες, είχαν αρχικά ταπεινά επαγγέλματα (βοσκός και αγγειοπλάστης αντίστοιχα), πριν γίνουν μισθοφόροι στον στρατό των κρατών τους, ανέλθουν χάρις στις ικανότητες και το θάρρος τους ραγδαία στην ιεραρχία του και αργότερα γίνουν ηγέτες των κρατών αυτών.

Στην διάρκεια της Αρχαιότητας, τόσο το Ισραήλ, όσο και η Αίγυπτος, όπως επίσης και η Κίνα και η Ρώμη, πολλές φορες χωρίστηκαν σε δύο κράτη για μεγάλο χρονικό διάστημα και μετέπειτα επανενώθηκαν με πολέμους.

Ένας Άγγελος Κυρίου απελευθέρωσε τους Αποστόλους όταν αυτοί φυλακίστηκαν στα Ιεροσόλυμα από το Σαχεντρίν αμέσως μετρά την Ανάληψη του Κυρίου στο πρώτο τους Κήρυγμα και ένας Άγγελος Κυρίου απελευθέρωσε τον Απόστολο Παύλο όταν αυτός φυλακίστηκε από τον Ηρώδη τον Αγρίππα στα Ιεροσόλυμα.

Ο δε Ρωμύλος, όπως και ο Κάιν, ήταν και οι δύο αδελφοκτόνοι, ενώ και οι δύο ίδρυσαν από μία πόλη (την Ρώμη και την Ενώχ αντίστοιχα), ενώ στην συνέχεια έζησαν με βάση τους διάφορους ιστορικούς (π.χ. Πλούταρχος, Ιώσηπος) λεηλατώντας γειτονικούς οικισμούς.

Το Άρνιο που εμφανίστηκε στην θυσία του Αβραάμ, το οποίο και θυσιάστηκε στην θέση του, συμβόλιζε την Σταύρωση και θυσία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος θυσιάστηκε υπάκουα σαν αρνί από τους σταυρωτές Του.

Οι Σύροι υποχωρούντες στρατιώτες του Αζαήλ, όταν προσπάθησαν να εισέλθουν στην πόλη Αφέκ, δεν πρόλαβαν να σωθούν από τους εχθρούς τους που τους κυνηγούσαν, επειδή το τείχος αυτής έπεσε πάνω τους, όπως συνέβη και στην Άλωση της Πόλης το 1453, όταν με την εισβολή Τούρκων στρατιωτών μέσα σε αυτή, από τις βολές των τουρκικών κανονιών έπεφταν τα τείχη πάνω σε πολλούς από αυτούς.

Ο Ρεζών συγκέντρωσε γύρω του μία συμμορία και έγινε αρχηγός της, ενώ στην συνέχεια κατέφυγε στην Δαμασκό, όπου κατάφερε να γίνει ηγέτης της πόλης αυτής, όπως και αργότερα και ο Αλή Πάσας, συγκέντρωσε γύρω του μία συμμορία και έγινε αρχηγός της, ενώ στην συνέχεια κατέφυγε στο Δέλβινο, όπου κατάφερε να γίνει ηγέτης της πόλης αυτής.

Ο Ρεζών ήταν πρώην δούλος, ο οποίος συγκέντρωσε γύρω του πολλούς άντρες και άλλους πρώην δούλους και σύστησε στρατό, μέσω του οποίου κατέλαβε πόλεις, όπως και ο Σπάρτακος μετέπειτα, ο οποίος ήταν και αυτός πρώην δούλος και μονομάχος, ο οποίος συγκέντρωσε γύρω του πολλούς άντρες και άλλους πρώην δούλους και σύστησε στρατό, μέσω του οποίου κατέλαβε πόλεις.

Ένα τυχαίο βέλος σκότωσε κατά λάθος τον σκληρό βασιλιά του Ισραήλ Αχάαβ, όπως και τον σκληρό βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο.

Τόσο ο Προφήτης Ηλίας, όσο και ο Προφήτης Ελισαίος, έχρισαν βασιλιάδες στο Ισραήλ και την Συρία, ενώ επέλεξαν και οι δύο τον διάδοχο τους.

Όταν ακούμπησαν έναν νεκρό διπλά στα οστά του Προφήτη Ελισαίου, αυτός αναστήθηκε, όπως και όταν ακούμπησε μετέπειτα η Αγία Ελένη έναν νεκρό στον Πανάγιο Τίμιο Σταυρό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Τόσο η Ιεζάβελ, όσο και ο Νέρωνας και η Μαρία Αντουανέττα, πριν τον επικείμενο θάνατο τους, καλλωπίστηκαν εκτενώς και φόρεσαν εντυπωσιακά νέα φορέματα.

Η Γοθολία εξόντωσε όλη σχεδόν την οικογένεια του Δαβίδ και προσπάθησε ανεπιτυχώς να φονεύσει και τον τελευταίο νόμιμο διάδοχο του Θρόνου, τον Ιωάς, ο οποίος κρυβόταν μέσα στον Ναό των Ιεροσολύμων.

Αντίστοιχα και επαναστάτες, εξόντωσαν όλη σχεδόν την οικογένεια του ένδοξου βασιλιά Πύρρου της Ηπείρου και προσπάθησαν ανεπιτυχώς να φονεύσουν και τον τελευταίο νόμιμο διάδοχο του Θρόνου, τον ίδιο τον Πυρρό ο οποίος αρχικά κρυβόταν και ύστερα τους διέφυγε.

Ο Προφήτης ο οποίος μίλησε στον βασιλιά του Ισραήλ Ιεροβοάμ στην Βαιθήλ, διατάχτηκε να γυρίσει πίσω από άλλο δρόμο από αυτόν που ήρθε, ύστερα από Θεία Αποκάλυψη Αγγέλου του Θεού, όπως και οι τρεις μάγοι, οι οποίοι μίλησαν στον βασιλιά του Ισραήλ Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, διατάχτηκαν να γυρίσουν πίσω από άλλο δρόμο από αυτόν που ήρθαν, ύστερα από Θεία Αποκάλυψη Αγγέλου του Θεού.

Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, κατηγορήθηκε από ψευδομάρτυρες όπως και ο Κύριος, οι οποίοι κατηγόρησαν και αυτόν ότι είπε ότι θα καταστραφεί ο Ναός των Ιεροσολύμων.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχάαβ μεταμφιέστηκε στην τελική του μάχη πριν σκοτωθεί, όπως και ο Πάτροκλος σκοτώθηκε μεταμφιεσμένος στον Αχιλλέα στην τελευταία του μάχη.

Τόσο ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχάαβ, όσο και ο βασιλιάς του Ιούδα Αχάζ, προσέφεραν τους πρωτότοκους τους ως ανθρωποθυσία σε ξένους ψεύτικους ειδωλολατρικούς «θεούς».

Τόσο η εξέγερση του Ισραήλ, η οποία οδήγησε στην ανεξαρτητοποίηση του από το βασίλειο του Ιούδα του βασιλιά Ροβοάμ, του γιου του Σολομώντα, οφειλόταν στην βαριά φορολογία και την καταπίεση, όπως ακριβώς και η εξέγερση των Αμερικάνων αποίκων το 1776, η οποία οδήγησε στην ανεξαρτητοποίηση τους από την Μεγάλη Βρετανία του βασιλιά Γεωργίου του Γ’, οφειλόταν επίσης στην βαριά φορολογία και την καταπίεση.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Ασά, καθαίρεσε την φίλαρχη βασιλομήτορα μητέρα του και ανέλαβε ο ίδιος την εξουσία του κράτους, όπως ακριβώς έπραξαν και ο Τσιν Χουάνγκ Τι, ο πρώτος Αυτοκράτορας της Κίνας και Εδουάρδος ο Γ’ της Αγγλίας με τις δίκες τους μητέρες, οι οποίες σχεδίαζαν μάλιστα και τον θάνατο τους σε συνεργασία με τους εραστές τους, από τους οποίους μάλιστα είχαν μείνει έγκυες.

Η εξόντωση του μεθύστακα βασιλιά του Ισραήλ Ηλά του Ιούδα από τον Ζιμβρί και η προσπάθεια αυτού να σφετεριστεί τον Θρόνο για λογαριασμό του, οδήγησε στην εξέγερση του στρατού, ο οποίος υπό την ηγεσία του Αμβρί κατέλαβε την πρωτεύουσα, εξόντωσε τον Ζιμβρί και έστεψε τον Αμβρί νέο βασιλιά της χώρας.

Αντίστοιχα στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η εξόντωση-μυστηριώδης θάνατος του μεθύστακα Αυτοκράτορα Ρωμανού του Γ’, μάλλον από τον ευνούχο Βρίγγα και την Θεοφανώ και η προσπάθεια του πρώτου να σφετεριστεί τον Θρόνο για λογαριασμό του αδερφού του, οδήγησε στην εξέγερση του στρατού, ο οποίος υπό την ηγεσία του Νικηφόρου του Β’ του Φωκά κατέλαβε την πρωτεύουσα, εξόντωσε τον Βρίγγα και έστεψε τον Νικηφόρο νέο Αυτοκράτορα της χώρας.

Το θρόισμα των πουλιών πανικοβάλαν τους Τάιρα στην Ιαπωνία κάνοντας τους να νομίζουν ότι τους έγινε νυκτερινή επίθεση από τους Μιναμότο, όπως συνέβη και στην Βίβλο με τους Σύρους του Αζαήλ, όταν πολιορκούσαν την Σαμάρεια του βασιλιά του Ισραήλ Ιωράμ.

Στον προδότη βοσκό που κατέδωσε τον ηρωικό Αυστριακό πατριώτη Αντρέα Χόφερ, τον Φραντς Ραφλ, λέγεται ότι  τον βρήκαν κρεμασμένο από μια συκιά, λίγες ημέρες μετά την σύλληψη του Χόφερ, όπως και ο προδότης Ιούδας, ο οποίος και αυτός αυτοκτόνησε κρεμώντας τον εαυτό του από μία συκιά, αμέσως μετά την προδοσία από μέρους του του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Νικόλας λέγεται ότι έσωσε έναν ναυτικό που πνίγονταν όταν αυτός προσευχήθηκε στον ίδιο για να τον βοηθήσει να σωθεί και Άγιος τον έπιασε από το χέρι και τον έσωσε, όπως ακριβώς έκανε και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός με τον μαθητή του, τον Άγιο Απόστολο Πέτρο, όταν αυτός ενώ περπάταγε θαυμαστά πάνω στα κύματα εν μέσω θύελλας, άρχισε να βυθίζεται σε αυτά, όταν άρχισε να χάνει την πίστη του.

Σύμφωνα με κάποιους ερμηνευτές της Αγίας Γραφής, το Άστρο της Βηθλεέμ, το οποίο οδήγησε τους τρεις μάγους στον νεογέννητο Κύριο Ημών Ιησού Χριστό στην Βηθλεέμ, ήταν είτε κομήτης, είτε Νόβα, είτε Σύνοδος Πλανητών, είτε Άγγελος, είτε ήταν κάτι παρεμφερές με τον «Στυλό Πυρός» που οδηγούσε τους Ισραηλίτες μετά την έξοδο από την Αίγυπτο.

Η άθεη και χριστομάχα Σοβιετική διήρκησε Ένωση 75 έτη (αρχής γενομένης από το 1917, αν ληφθεί ως έτος έναρξης το 1922 τότε μιλάμε για 70 χρόνια) και δίωξε τους Χριστιανούς, στέλνοντας τους εξορία στα Γκουλάγκ όλα αυτό το διάστημα και εξοντώνοντας τους, όπως ακριβώς έκαναν και οι Βαβυλώνιοι του Ναβαχοδονόσορα, όταν μετέφεραν για 70 έτη τους Ιουδαίους αιχμάλωτους στην Βαβυλώνα.

Ο Άγιος Παίσιος δούλεψε για ένα διάστημα σαν ξυλουργός, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός.

Στο Νεφθάρ, οι Εβραίοι ιερείς, κράτησαν κρυφά διατηρημένη την ιερή φλόγα μετρά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού του Σολομώντα από Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα, μέχρις ότου ήρθε ο Νεμέας, ο οποίος φρόντισε για το κτίσιμο του δευτέρου Ναού και την αποκατάσταση και επαναφορά της ιερής φλόγας στον ναό αυτό.

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ισχυρίστηκαν και οι Ζωροάστρες ιερείς, ότι διαφύλαξαν κρυφή την ιερή φλόγα της θρησκείας τους κατά τις καταστροφές που αυτή υπέστη από τους πολέμους (που η ίδια ως επί το πλείστον ξεκίνησε) κατά των Αρχαίων Ελλήνων επί Μεγάλου Αλέξανδρου, των Μεσαιωνικών Ελλήνων επί του του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηρακλείου, καθώς και των Αράβων επί Χαλίφη Ομάρ.

Όταν οι Τούρκοι προσπάθησαν να επιτεθούν στα Επτάνησα, οι κάτοικοι της περιοχής προσευχήθηκαν στον Άγιο Σπυρίδωνα να τους βοηθήσει, και λίγο μετρά ξέσπασε θαλασσοταραχή που βύθισε τον Τουρκικό στόλο, όπως ακριβώς συνέβη και με την πολιορκία της Πόλης από τους Αβαρούς και τους Πέρσες το 626 μ.Χ., όταν οι προσευχές των κάτοικων στην Παναγιά μας να τους βοηθήσει, λίγο μετρά ξέσπασε θαλασσοταραχή που βύθισε τον Αβαροπερσικό στόλο.

Στην Αίγυπτο, τα Επτά χρόνια των Παχιών Αγελάδων (δηλαδή οικονομικής ευημερίας) επί Δίκαιου Ιωσήφ, ακολούθησαν Επτά χρόνια των Ισχνών Αγελάδων (δηλαδή φτώχειας), ενώ οι κάτοικοι της χώρας αναγκάστηκαν να υποδουλωθούν και να δώσουν όλη την περιουσία τους στον Φαραώ για να σωθούν από την πείνα.

Αντίστοιχα στην πατρίδα μας στις μέρες μας, τα Επτά χρόνια των Παχιών Αγελάδων της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη ως το 2010 (δηλαδή οικονομικής ευημερίας, μέσω όμως δάνειων και πλάστης ευημερίας), ακολούθησαν Επτά χρόνια των Ισχνών Αγελάδων (δηλαδή φτώχειας).

Ενώ και στην περίπτωση αυτή, οι κάτοικοι της χώρας μας υποδουλώθηκαν στους Γερμανούς και τους δανειστές και έδωσαν όλη την περιουσία μέσω των παράνομων μνημονίων σε αυτούς για να σωθούν οικονομικά και από την πείνα, αλλά και για να τους δώσουν νέα επαχθή δάνεια.

Ο Προφήτης Αμώς προφήτεψε ότι σε πολλούς κάτοικους του Ισραήλ που έφτιαχναν νέα όμορφα σπίτια δεν θα προλάβαιναν να εγκατασταθούν σε αυτά και θα χανόταν πριν αυτό συμβεί, ενώ μόνο ένας στους δέκα κάτοικους τους θα επιζούσε, κάτι που όντως συνέβη λόγω της εισβολής και κατάκτησης του κράτους τους από τους Ασσύριους.

Αντίστοιχα, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτεψε ότι οι κάτοικοι οι οποίοι είχαν φτιάξει ένα νέο όμορφο σπίτι στον Άσσο της Κεφαλονιάς δεν θα προλάβαιναν να εγκατασταθούν σε αυτό και θα χανόταν πριν αυτό συμβεί (http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/patrokosmas/profhteiai.htm), ενώ μόνο ένας στους δέκα κάτοικους τους θα επιζούσε, κάτι που όντως συνέβη λόγω των πολλών ταυτοχρόνων θανατικών που εκδηλώθηκαν σε αυτούς.

Σε πολλά αντιχριστιανικά κράτη (π.χ. την ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την Οθωμανική ή την Σοβιετική Αυτοκρατορία), πολλοί Χριστιανοί (π.χ. ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Δημήτριος), υπηρετούσαν ως αξιωματικοί ή στρατηγοί σε αυτά πιστά τους ηγέτες τους, όμως όταν τέθηκε το θέμα να αρνηθούν την Χριστιανική τους Πίστη, τότε αρνήθηκαν κατηγορηματικά να υπακούσουν τους «Καίσαρες» των κρατών αυτών, γενόμενοι παλαιοί ή νέοι μάρτυρες, όπως ακριβώς έκαναν παράλληλα και εκατομμύρια Χριστιανοί πολίτες των κρατών αυτών.

Πολλοί Βιβλικοί χαρακτήρες στην ζωή τους απέτυχαν οικτρά, γιατί επέτρεψαν στον εαυτό τους να οδηγηθεί στον συμβιβασμό, όπως π.χ. ο Ησαύ,  ο Ιούδας, ο Ηρώδης ή οι Γαδαρηνοί (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2019/12/blog-post_948.html).

Έτσι, ο Ησαύ πούλησε τα πρωτοτόκια του δηλαδή τα δικαιώματα που είχε οικογενειακά, κληρονομικά και θρησκευτικά ως πρωτότοκος γιός του Ισαάκ, για ένα πιάτο φακή (Γενέσεως κε΄ 34).

Ο Ιούδας πούλησε τον Κύριό του για τριάντα αργύρια (Ματθαίου κστ΄ 15). Τόση υπολογιζόταν η αξία ενός δούλου από τους Ιουδαίους.

Ο Ηρώδης αποκεφάλισε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αν και τον εκτιμούσε και τον σεβόταν, για το πάθος της θηλυμανίας του (Ματθαίου ιδ΄ 8).

Οι Γαδαρηνοί έδιωξαν τον Χριστό από την περιοχή τους, επειδή έχασαν τα γουρούνια τους και ζημιώθηκαν οικονομικά (Μάρκου ε΄ 17).

Ιδού τα αποτελέσματα μερικών συμβιβασμών με την αμαρτία:

1. Όταν ο Αβραάμ επρόκειτο να χωρισθεί από τον Λωτ του πρότεινε να διαλέξει σε ποιο τόπο θα εγκατασταθεί με την οικογένειά του, τους δούλους του και τα κοπάδια των ζώων του. Ο Λωτ διάλεξε την κοιλάδα των Σοδόμων και Γομόρων που ήταν εύφορη, νικημένος από την απληστία και την τρυφηλή ζωή των κατοίκων της (Γενέσεως ιγ΄ 12-13).

Αυτή όμως η περιοχή καταστράφηκε, μαζί και η περιουσία του Λωτ. Ο Λωτ για να σωθεί κατέφυγε στην ορεινή Σηγώρ (Γενέσεως ιθ΄ 17-22).

2. Ο Σαμψών ενώ ήταν Ναζηραίος, δηλαδή αφιερωμένος στον Θεό και δεν έπινε κρασί, δεν έκοβε τα μαλλιά της κεφαλής του και εγκρατευόταν. Κυριεύθηκε όμως από τον δαίμονα της πορνείας, κοιμήθηκε με την Δαλιδά και της εκμυστηρεύτηκε τα μυστικά του. Αυτή τον πρόδωσε στους εχθρούς του που τον συνέλαβαν, τον τύφλωσαν και τον φυλάκισαν (Κριταί ιγ΄ 1-5 και ιστ΄ 17-21).

3. Ο Σολομών επειδή συνήψε μεικτούς γάμους, που απαγορευόταν για τους Ισραηλίτες από τον Νόμο του Θεού, το ενιαίο βασίλειό του διαιρέθηκε μετά την βασιλεία του στο Βόρειο βασίλειο του Ισραήλ που κατοικούσαν όσοι ανήκαν στις 10 φυλές και στο Νότιο βασίλειο του Ιούδα που κατοικούσαν οι δύο φυλές του Ιούδα και του Βενιαμίν (Γ΄ Βασιλειών ια΄).

4. Ο βασιλιάς των Ιουδαίων Ιωσαφάτ αποδοκιμάσθηκε από τον Θεό επειδή δεν εμπιστευόταν τον Θεό για την διακυβέρνηση του Κράτους του και συνεταιρίσθηκε με τους απίστους.

5. Ο απόστολος Πέτρος που το βράδυ της δίκης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού καθόταν με την συντροφιά των εχθρών του Κυρίου, παρασύρθηκε, ντράπηκε όταν τον αναγνώρισαν και αρνήθηκε τον Διδάσκαλο του (Ματθαίου κστ΄ 69-75).

Ο Δίκαιος Αβραάμ συμβολίζει τον Θεό Πατέρα, ο Ισαάκ και η θυσία του, τον Υιό και Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και την θυσία-Σταύρωση Του, οι Πατριάρχες την Εκκλησία, τα 12 παιδιά του Πατριάρχη Ιακώβ, τους 12 Αποστόλους.

Ο Πατριάρχης Αβραάμ, θεωρούταν ως ένας προ Χριστού Χριστιανός, αφού σε αντίθεση με τους αλλήλους στην Μεσοποταμία, κοιτούσε προς τον Ουρανό και τον ενδιέφερε το Πνεύμα, ενώ οι άλλοι κάτοικοι της αρχικής του πατρίδας, ήταν και ειδωλολάτρες και τους ενδιέφεραν μόνο οι σαρκικές απολαύσεις.

Επίσης, ο Πατριάρχης Αβραάμ και η Σάρρα ήταν άτεκνοι και μόνο σε πολύ μεγάλη ηλικία και ύστερα από πολλή προσευχή απέκτησαν παιδί, όπως ακριβώς συνέβη και με τους γονείς της Πανάγιας μας, τον Ιωακείμ και την Άννα, ενώ το ίδιο συνέβη και στους γονείς του Προφήτη Σαμουήλ.

Τόσο η γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από την Παναγιά μας, όσο και η γέννηση του Ιωαννη του Βαπτιστή αναγγέλθηκαν από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, όπως ακριβώς και η γέννηση του Σαμίων είχε προαναγγελθεί από Άγγελο παλαιότερα.

Ο Προφήτης Σαμουήλ όταν μεγάλωσε, υπηρέτησε τον Κύριο και έγινε μέγας προφήτης και κριτής του λαού δικαιότατος. Αυτός έχρισε βασιλείς, τον Σαούλ και τον Δαβίδ, προφήτευσε 40 χρόνια, έκανε θαύματα και πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Την ίδια ακριβώς πορεία όταν μεγάλωσαν είχαν και οι Προφήτες Ηλίας και Ελισαίος, αφού και αυτοί έγιναν μέγιστοι Προφήτες και δικαιότατοι, ενώ και αυτοί έχρισαν βασιλείς, έκαναν θαύματα και προφήτευσαν για δεκαετίες.

Οι κόρες του Λωτ, από τις οποίες προήλθαν οι Μωαβίτες και οι Αμμωνίτες ήταν σεξουαλικά ανήθικες και λάγνες και παρέσυραν αφού μέθυσαν τον πατέρα τους για να μείνουν έγκυες, όπως εξίσου λάγνες ήταν και οι Μωαβίτισες όταν οι Ισραηλίτες κατέφθασαν στην Γη της επαγγελίας, και παρέσυραν πολλούς από αυτούς μέσω του σεξ στην ειδωλολατρία.

Όπως ο Ιησούς του Ναυή έφερε τους Εβραίους στην Γη της Επαγγελίας και κέρδισε τους εχθρούς τους, έτσι και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, έφερε τους Χριστιανούς στην Νέα Γη της Επαγγελίας, τον Παράδεισο μέσω της ένδοξης Ανάστασης Του, και κέρδισε τους εχθρούς τους, τους δαίμονες και τον αρχηγό τους, τον διάβολο.

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Κύριος κάλεσε τα αδέρφια Μωυσή και Ααρών για να σώσει τον Παλαιό Ισραήλ από την δουλεία, ενώ στην Καινή, κάλεσε επίσης αδέρφια για να σώσει τον Νέο Ισραήλ (τους Χριστιανούς), και συγκεκριμένα, τους Απόστολο Πέτρο και Ανδρέα, όπως και τους Αποστόλους Ιωάννη και Ιάκωβο.

Οι Ιουδαίοι νίκησαν με την βοηθά του Κυρίου τους Αιγύπτιους και τον Φαραώ, ενώ οι Χριστιανοί τους Ρωμαίους και τους Αυτοκράτορες αυτών.

Ο άρτος και ο οίνος που έφερε ο Μελχισεδέκ στον Αβραάμ, συμβολίζει και προεικονίζει την Θεία Κοινωνία και το Αντίδωρο αντίστοιχα.

Ο Θεός ξεχώρισε από τα άλλα έθνη τους Εβραίους για να τους κάνει ιερατικό έθνος, όπως ακριβώς και από το Ισραήλ ξεχώρισε την φυλή των Λευιτών για να τους κάνει ιερείς.

Ο Αβραάμ, τόσο στον Φαραώ της Αιγύπτου, όσο και στον βασιλιά των Γεραρών Αβιμελέχ, από φόβο είπε και τους δύο πως η σύζυγος του, η Σάρρα, ήταν αδερφή του, για να μην τον σκοτώσουν, άλλα ο Θεός τον γλίτωσε με θαυμαστό τρόπο και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις.

Η δε αρχικά άτεκνη Σάρρα, είπε στον Αβραάμ να κάνει παιδί με την δούλη της, την Άγαρ, όπως και η αρχικά άτεκνη Λεία είπε στον Ιακώβ, να κάνει παιδί με την δούλη του, την Ζελβάν.

Για τους 7.000 δίκαιους  την εποχή του Προφήτη Ηλία στο Ισραήλ, ο Θεός δεν κατέστρεψε την χώρα αυτή και έσωσε αυτούς, όπως ακριβώς και στα Σόδομα, ο Θεός έσωσε τον Δίκαιο Λωτ και την οικογένεια του για την Δικαιοσύνη του, καθώς και για χάρη του Δίκαιου Αβραάμ.

Ο Ανανίας και η Σαπφείρα εξοντώθηκαν άμεσα από τον Κύριο για τα αμαρτήματα της απληστίας, της κλοπής, της επιορκίας και της βλασφημίας, όπως ακριβώς και ο Άχαφ εξοντώθηκε άμεσα από τον Ιησού του Ναυή για τα αμαρτήματα της απληστίας, της κλοπής, της επιορκίας και της βλασφημίας.

Τόσο η αλλόφυλη Ράαβ, όσο και οι αλλόφυλοι Αιγύπτιοι προσήλυτοι επί Μωυσή έγιναν μέλη του Ισραηλιτικού λαού, όπως ακριβώς και οι αλλόφυλοι προσήλυτοι Χριστιανοί έγιναν με την βάπτιση τους μέλη του Νέου λαού του Ισραήλ, δηλαδή των Χριστιανών.

Οι Ισραηλίτες και οι Αμαλητικίτες, οι οποίοι καταγόταν από τον Ιακώβ και τον Ησαύ αντίστοιχα, αλληλομισούταν μεταξύ τους και πολέμησαν για εκατοντάδες χρόνια, όπως ακριβώς και ο οι Ισραηλίτες και οι Εδωμίτης, οι οποίοι καταγόταν από τον Ιακώβ και τον Ησαύ αντίστοιχα, αλληλομισούταν μεταξύ τους και πολέμησαν για εκατοντάδες χρόνια.

Ο Μωυσής με το σημείο του Σταυρού, άνοιξε στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα.

Το δε Τσεκούρι που έριξε ο Ελισαίος στην Θάλασσα, συμβολίζει τον Σταυρό.

Οι μονάρχες, θεωρούταν εκλεκτοί των «θεών» ή «θεοί» στην Αρχαία Αίγυπτο, στην Αρχαία Βαβυλώνα, στην Ασσυρία, στην Περσία, στην Κίνα, την Ιαπωνία, σε κράτη της Αρχαίας Ελλάδας και στην Ρώμη, ενώ στον Μεσαίωνα, οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου και των βασιλείων της Δυτικής Ευρώπης, θεωρούταν ως εκλεκτοί του Κυρίου.

Στην δε Ρωμανία, ο Αυτοκρατορίας χριζόταν με Άγιο λάδι και μύρο από τον Πατριάρχη, όπως στο Αρχαίο Ισραήλ ο βασιλιάς από τον Αρχιερέα και τους Προφήτες.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια, προτιμούσε να μιλά με αθώα παιδιά και ήταν αισιόδοξος, ενώ ο Βούδας, ο οποίος μεγάλωσε μέσα στην χλιδή, προτιμούσε να μιλά με γέρους και ήταν απαισιόδοξος.

Οι Ρώσοι, πίστευαν (και πιστεύουν ακόμα) ότι με την βάφτιση τους στην Χριστιανική Πιστή ήταν ο νέος Εκλεκτός λαός του Θεού, του οποίου ο στόχος είναι να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην Σωτήρια, ενώ η Μόσχα ήταν κατά τους ιδίους μεταγενέστερα η Τρίτη και τελική Ρώμη, με την οριστική πτώση και καταστροφή της οποίας θα επέλθει και το Τέλος του Κόσμου.

Την ίδια ακριβώς πεποίθηση, ότι δηλαδή με την οριστική πτώση και καταστροφή της Πρώτης Ρώμης, θα επέλθει και το Τέλος του Κόσμου, την έχουν και πολλοί καθολικοί σήμερα.

Ο Κύριος αναπαύτηκε στην Παλαιά Διαθήκη στον Αβραάμ και τον Δαβίδ περισσότερο από άλλους, γιατί αυτοί τον αγαπούσαν, τον εμπιστεύονταν και τον υπάκουγαν απόλυτα.

Όσο η Ραχήλ ήταν άτεκνη, είπε αυτή στον Ιακώβ να κάνει παιδιά με την δούλη της, την Βάλα, όπως έκανε και η Σάρρα όσο ήταν άτεκνη με τον Αβραάμ.  

Η πάλη Ιακώβ με τον Θεό, προεικονίζει την μετέπειτα ιστορική πάλη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού με απογόνους του Ιακώβ, τους Ισραηλίτες, οι οποίοι ήταν γενικά απειθείς σε Αυτόν και τον πολέμησαν διαχρονικά.

Ο Απόστολος Πέτρος, του οποίου διάδοχος καυχιέται ότι είναι ο Πάπας, τρεις φορές αρνήθηκε τον Κύριο, και τον έλεγξε δυο φορές ο Απόστολος Παύλος για λάθη που έκανε.

Επίσης ο Πάπας Λιβέριος τον Δ’ αιώνα υπέγραψε Αρειανή ομολογία, ο Ζώσιμος τον 5https://www.triklopodia.gr/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%83-%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%cf%84%ce%bf%cf%84%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5/).

Την «βεντέτα» της Σάρας για την κληρονομιά του Αβραάμ (ποιος γιος δηλαδή θα ήταν νόμιμος, ο Ισαάκ ή ο Ισμαήλ), συνεχίστηκε μέσω των γιων τους (Ισαάκ και Ισμαήλ) και μετέπειτα ιστορικά, αφού οι απόγονοι της Σάρας (οι Ισραηλίτες) και της Αγάρ-Αγαρηνοί-Ισμαηλίτες (οι Άραβες), ακόμα και στις μέρες μας πολεμούν βίαια, τόσο για το ποιος είναι ο νόμιμος φυσικός και πνευματικός απόγονος της κληρονομιάς του Αβραάμ, όσο και για την κατοχή των Αγίων Τόπων στην Παλαιστίνη.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός θεωρούταν στην εποχή του ως δήθεν «Σαλός», αφού φέρθηκε τελείως αντισυμβατικά με τα δεδομένα της τότε εποχής και έκανε «παρέα» με αμαρτωλούς και πόρνες για τους φέρει στην μετάνοια.

Μιμούμενοι τον Κύριο στους μετέπειτα Αιώνες φέρθηκαν τελείως αντισυμβατικά με τα τότε δεδομένα της εποχής για να φέρουν τους άλλους σε μετάνοια, και πολλοί Άγιοι, που ονομάστηκαν και αυτοί «Σαλοί», με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τον Άγιο Ανδρέα τον Διά Χριστόν Σαλό, την Αγιά Ματρώνα, την Ταρσώ την Διά Χριστόν Σαλή ή τον Σεραφείμ Δημόπουλο.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης, ήταν πρώτος ο οποίος πριν τέσσερις Αιώνες έφτιαχνε καλύβες στο Άγιο Όρος, έμενε σε αυτές για λίγο διάστημα και στην συνέχεια τις έκαιγε, όπως έκαναν στον 20^ο Αιώνα, ο Αγιορείτης Βασίλειος ο Καυσοκαλυβίτης και η Ταρσώ η Διά Χριστόν Σαλή.

Όταν οι Εβραίοι επιτέθηκαν στην έρημο κατά του Μωυσή και τον Ααρών για να τους σκοτώσουν,  φοβερή φωτιά, ανεξήγητη, ξέσπασε στο στρατόπεδο των Ιουδαίων και έτρεχε με ορμή και φοβερή βοή, καίγοντας όσους είχαν εξεγερθεί (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/12/Thimiama.html), όπως ακριβώς συνέβη και με τους εκατόνταρχους επί Προφήτη Ηλία, οι οποίοι πήγαιναν να τον συλλάβουν.

Όπως ο πονηρός ζήλεψε τους ανθρώπους που πήραν την θέση του μετά την αποστασία του και τους πολέμησε, έτσι και πολλοί ζηλόφθονες (ομοεθνείς-ομόθρησκους τους και μη) πολέμησαν τους Αποστόλους από ζήλια, ενώ και σε όλη την διάρκεια της ιστορίας, πολλοί ζηλόφθονες εχθροί του Χριστιανισμού, τον πολέμησαν άγρια.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι ήταν το πρώτο «Μοναστήρι» (αφού είχαν ακτημοσύνη, συνεχή προσευχή και δουλειά) και οι μετέπειτα Χριστιανοί και κυρίως οι μοναχοί απλά συνέχισαν την ζωή και το έργο αυτών.

Ο Θεός έβγαλε τους Εβραίους από την Αίγυπτο και την Βαβυλώνα στην Αρχαιότητα μετά από 400 και 70 έτη σκλαβιάς αντίστοιχα, ενώ στα νεότερα χρόνια από την Ναζιστική Ευρώπη και τους έφερε ξανά στην Παλαιστίνη.

Την παγκοσμιοποίηση επιδίωξαν, όσοι θεώρησαν εαυτούς φορείς μεγάλων ιδεών. Ο Μωάμεθ (και οι επίγονοι) με το Ισλάμ, ο Ναπολέων με την δημοκρατία, ο Μαρξ και ο Λένιν με τον κομμουνισμό, ο Χίτλερ με την φυλετική καθαρότητα και μεταπολεμικά οι ΗΠΑ (και συνοδοιπόροι) με την «δημοκρατία των αγορών».

Επίσης πολλοί την επιδίωξαν χωρίς διεθνιστικό προσωπείο, αλλά ως απροσχημάτιστη ηγεμονία επί των άλλων λαών, όπως η Αγγλία.

Στην διάρκεια της ιστορίας, πολλοί πολιτισμοί διέπρατταν ανθρωποθυσίες, τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στην σύγχρονη εποχή, όπως π.χ. οι Χαναναίοι, οι Καρχηδόνιοι, οι Ινδοί πιστοί της Κάλι, οι Αζτέκοι, οι Κελτικές και Γερμανικές φυλές της βορείου Ευρώπης, ενώ και η μοναρχική Γαλλία τον 17http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/ektrwseis/athwot1.htm#_Toc121330262), ενώ και οι γενοκτονίες των εθνικών και κοινωνικών εχθρών, όπως και των ανάπηρων από τυραννικά καθεστώτα, όπως π.χ. του Χίτλερ και του Στάλιν, θα μπορούσαν να θεωρηθούν σύγχρονες ανθρωποθυσίες.

Για πολλούς Χριστιανούς, οι εκτρώσεις αποτελούν ένα αντίστοιχο παράδειγμα συγχρόνων ανθρωποθυσιών.

Όπως η βρώση του καρπού του δέντρου της γνώσεως του καλού και του κακού, οδήγησε τους ανθρώπους στον θάνατο, έτσι και η βρώση της Αγίας Κοινωνίας και του Αντίδωρου, οδηγεί τους ανθρώπους στην Θέωση και την ζωή.

Και όπως η Νεφέλη οδήγησε τους Ισραηλίτες από την καταδίωξη του Φαραώ από την Ερυθρά Θάλασσα για να τον πάει στην Γη της Επαγγελίας, έτσι και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, οδήγησε τους «Νέους Ισραηλίτες», τους Χριστιανούς από την καταδίωξη του διαβόλου, την αμαρτία και τον θάνατο, από τον θάνατο και την αμαρτία για να τον πάει στην «Νέα Γη της Επαγγελίας», τον Παράδεισο.

Και όπως η βρώση των καρπών του δέντρου της ζωής, έδιναν την αθανασία, έτσι και η βρώση των καρπών, του «Νέου Δέντρου της ζωής», δηλαδή του σώματος και του αίματος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, διάμεσου της της Θείας Κοινωνίας και του Αντίδωρου, δίνει επίσης την Αθανασία.

Η προσπάθεια εξόντωσης του Δαβίδ από τον γίγαντα Ισβί-Βενώβ σε μάχη με τους Φιλισταίους, και το σώσιμο αυτού από την έγκαιρη παρέμβαση του γενναίου συμπολεμιστή του Αβισάι, θυμίζει την αντίστοιχη προσπάθεια εξόντωσης του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Σατράπη Σπιθριδάτη στην μάχη του Γρανικού, και το σώσιμο αυτού από την έγκαιρη παρέμβαση του γενναίου συμπολεμιστή του Κλείτου.

Οι Εδωμίτες, εξόντωσαν την γιγαντόσωμη φυλή των Χορραίων και εγκαταστάθηκαν στην γη τους.

Αντίστοιχα και οι Αμμωνίτες εξόντωσαν την γιγαντόσωμη φυλή των Εμμαίων και εγκαταστάθηκαν στην γη τους.

Και οι Φιλισταίοι-Καφθωρίμ παράλληλα εξόντωσαν την γιγαντόσωμη φυλή των Αυίμ και εγκαταστάθηκαν στην γη τους.

Τέλος και οι Ισραηλίτες εξόντωσαν τις γιγαντόσωμες φυλές των Άνακιμ και των Ρεφαιτών εγκαταστάθηκαν στην γη τους.

Μέσω μίας γυναίκας, της Εύας, ο διάβολος κατάφερε να θανατώσει τον άνθρωπο και να φέρει την αμαρτία και την φθορά, όπως και μέσω μίας γυναίκας, της Παναγιάς μας, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός ανέστησε τον άνθρωπο και νίκησε τον διάβολο, την αμαρτία και την φθορά.

Όπως ο αιφνίδιος θάνατος του Τίβνι, απέτρεψε τον εμφύλιο στο Βασίλειο του Ισραήλ και επέτρεψε στον άλλο διεκδικητή του Θρόνου, τον Αμρί να καταλάβει την εξουσία, έτσι και ο αιφνίδιος θάνατος του Καρλομάνου, απέτρεψε τον εμφύλιο στο Βασίλειο των Φράγκων και επέτρεψε στον άλλο διεκδικητή του Θρόνου, τον Καρλομάγνο να καταλάβει την εξουσία.

Οι Ισραηλίτες, δύο φορες έφταιξαν χρυσά μοσχάρια ως είδωλα και τα προσκυνήσαν ως δήθεν «θεούς», επηρεασμένοι προφανώς από τον ταυρόμορφο «θεό» Άπι, τον οποίο γνωρίσαν στην Αίγυπτο από τους ντόπιους, την μία από τον Ααρών κοντά στο Ορός Σινά και την άλλη από τον πρώτο βασιλιά του ανεξάρτητου από την δυναστεία του Δαβίδ Βασίλειου του Ισραήλ Ιεροβοάμ.  

Μετά την αμαρτία του Αδάμ (το γνωστό σε όλους μας προπατορικό αμάρτημα), η οικογένεια του χωρίστηκε στα δύο, όταν ο γιος του ο Κάιν αμάρτησε και αυτός δολοφονώντας τον αθώο αδερφό του τον Άβελ από φθόνο, και συνέπεια αυτού πήγε να ζήσει αλλού και ίδρυσε την δική του ξεχωριστή οικογένεια, αποστατώντας παράλληλα από τον Κύριο.

Αντίστοιχα και με την αμαρτία της αποστασίας του Σολομώντα από τον Κύριο, το Βασίλειο του χωρίστηκε στα δύο τον καιρό της βασιλείας του γιου του Ροβοάμ (στο Βασίλειο του Ιούδα και του Ισραήλ αντίστοιχα), όταν ο Ιεροβοάμ ανακηρύχτηκε βασιλιάς του ανεξάρτητου Βασίλειο του Ισραήλ και αμάρτησε και ίδρυσε την δική του ξεχωριστή βασιλεία, αποστατώντας παράλληλα από τον Κύριο.

Η κρυφή χρήση με έλαιο του Ιού ως νέου βασιλιά του Ισραήλ από τον Προφητη Ελισαίο, παρότι ήδη κυβερνούσε σε αυτό ήδη ο αντίθεος βασιλιάς Ιωράμ, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη πρότερη χρήση με έλαιο του Δαβίδ ως νέου βασιλιά του Ισραήλ από τον Προφητη Σαμουήλ, παρότι ήδη κυβερνούσε σε αυτό ήδη ο αντίθεος βασιλιάς Σαούλ.

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Σαμάρειας από τον Βεν Αδάδ, οι κάτοικοι της έτρωγαν από την πείνα ακόμα και κεφαλιά αλόγων, καθως και ότι άλλο έβρισκαν, όπως και κατά την πολιορκία του Παρισιού το 1871 από τους Πρώσους, οι κάτοικοι του έτρωγαν από την πείνα ακόμα και κεφαλιά σκυλιών, καθως και ότι άλλο έβρισκαν.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Οχοζίας πέθανε άτεκνος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο ο αδερφός του, ο Ιωράμ, όπως ακριβώς και τον άτεκνο Τσάρο Αλέξανδρο τον Α’ της Ρωσίας, τον διαδέχτηκε ο αδερφός του, ο μετέπειτα Τσάρος Νικόλαος ο Α’.

Ευνούχοι υπήρχαν σε πολλά κράτη διαχρονικά, όπως π.χ στο Αρχαίο Ισραήλ, στην Αρχαία Περσία, την Αρχαία Ρώμη, στην Βυζαντινη Αυτοκρατορία, στην Κίνα, στους Άραβες και τους Τούρκους.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Ιού, διοργάνωσε μία γιορτή στον ναό του Βάαλ στην Σαμάρεια, έτσι ώστε έχοντας αυτή ως πρόσχημα, να συγκεντρώσει σε αυτόν όλους τους ιερείς και τους πιστούς του Βάαλ και να τους παγιδεύσει εκεί και να τους εξοντώσει, όπως και έγινε, ενώ μετά τον θάνατο τους, πέταξε τα πτώματα τους έξω από τον ναό. 

Με αντίστοιχο τρόπο και το στήσιμο παγίδας σκοτώθηκαν από τους εχθρούς τους, οι αντιπάλοι τους που οι ίδιοι είχαν προσκαλέσει αυτοί στο λεγόμενο «Μαύρο Δείπνο της Σκωτίας» (https://www.mixanitouxronou.gr/o-matomenos-gamos-sto-game-of-thrones-itan-empneysmenos-apo-agries-sfages-sti-skotia-o-vasilias-poy-apokefalise-toys-filoxenoymenoys-kai-oi-kalesmenoi-poy-dolofonisan-ton-oikodespoti/), ενώ το πέταμα μετά από παγίδα και εξόντωση πτωμάτων έξω από ναό, θυμίζει την θανάτωση του Αντιόχου του Γ’ και το πέταμα του έξω από το ναό της Ναναίας που αυτός ειχε πάει να λεηλατήσει από τους ιερείς της.

Πολλοί ναοί των Χριστιανών κατά την διάρκεια των διωγμών τους από την ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και κυρίως οι ιεροί Ναοί της Ανάστασης και της Γεννήσεως, είχαν μετατραπεί από τους Ρωμαίους σε ναούς της Αφροδίτης και του Δία αντίστοιχα (όπως και ο Αντίοχος ο Επιφανής και ο Τίτος εκαναν τον τόπο του Ναού του Σολομώντα, ναό του Δία παλαιοτέρα).

Αντίθετα, με την επικράτηση του Χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι πρώην ειδωλολάτρες Ρωμαίοι πολίτες, με την ίδια μάλιστα την θέληση τους, μετέτρεψαν πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς σε Χριστιανικούς, όπως π.χ. τον Ναό του Παρθενώνα της «θέας» Αθήνας σε Ναό της Παναγίας μας, σεβόμενοι όμως τον χώρο και χωρίς να τον καταστρέψουν, όπως εκαναν π.χ. οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι με τους Χριστιανικούς Ναούς.

Ο νόμιμος βασιλιάς του Ιούδα Ιωάς, ο οποίος ειχε χάσει την εξουσία από πραξικόπημα της Γοθολία, αναγκάστηκε να την ανακαταλάβει μετά από χρόνια μετά από μία βίαιη εξέγερση του στρατού εναντίον της, υπό την ηγεσία του.

Αντίστοιχα, ο Τσάρος της Ρωσίας Πέτρος ο Α΄ ο Μέγας, ο οποίος ειχε χάσει την εξουσία από πραξικόπημα της αδερφής του, της Σοφίας, αναγκάστηκε να την ανακαταλάβει μετά από χρόνια μετά από μία βίαιη εξέγερση του στρατού εναντίον της, υπό την ηγεσία του.

Ο Σαλλόμ δολοφόνησε τον βασιλιά του Ισραήλ Ζαχαρία, και βασίλεψε για λίγο στην θέση του ως σφετεριστής, μέχρις ότου ήρθε ο Μεναχέμ, ο οποίος με το πρόσχημα της τιμωρίας του δολοφόνου του κανονικού βασιλιά, εξόντωσε τον σφετεριστή και έγινε ο νέος βασιλιάς του Ισραήλ.

Αντίστοιχα ο μάγος Γαμβατάς, δολοφόνησε τον βασιλιά της Περσίας Σμέρδη, και βασίλεψε για λίγο στην θέση του ως σφετεριστής, μέχρις ότου ήρθε ο Δαρείος ο Α’, ο μετέπειτα Μέγας, ο οποίος με το πρόσχημα της τιμωρίας του δολοφόνου του κανονικού βασιλιά, εξόντωσε τον σφετεριστή και έγινε ο νέος βασιλιάς της Περσίας.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Μεναχέμ πλήρωσε με πολλά χρήματα, προερχόμενα από τους αριστοκράτες τον βασιλιά της Ασσυρίας Φουλ-Τιγράθ Πελέσερ, προκειμένου αυτός να φύγει από την Σαμάρεια, όπως ακριβώς και οι Ρωμαίοι πλήρωσαν πολλά χρήματα, προερχόμενα από τους αριστοκράτες τον βασιλιά των Γαλατών Βρέννο, προκειμένου αυτός να φύγει από την Ρώμη.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Αχάζ, κάλεσε τον βασιλιά της Ασσυρίας Φουλ-Τιγράθ Πελέσερ να τους σώσει από τους Σύρους του Ρεζίν, και όντως αυτός τους επιτέθηκε και κατάλαβε τελικά την Δαμασκό, όπως ακριβώς και οι Κοζάκοι κάλεσαν τους Ρώσους τους σώσουν από τους Πολωνούς, και όντως αυτοί τους επιτέθηκαν και κατάλαβαν τελικά την Βαρσοβία.

Οι Σαμαρείτες επαναστάτησαν βίαια κατά του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α’ του Μέγα, αλλά στο τέλος συντρίφτηκαν, όπως και ο Ιουδαίοι που επαναστάτησαν ενάντια στην Ρώμη, συντρίφτηκαν τελικά από τον μετέπειτα Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο.

Οι Ζωροάστρες Πέρσες στρατιώτες του βασιλιά Χοσρόη του Β’, κατάφεραν με την βοήθεια των μη Ορθοδόξων ντόπιων συνεργατών τους στην Παλαιστίνη και να την καταλάβουν, καθώς και να προκαλέσουν πριν φτάσουν εκεί μία εξέγερση τους εναντίον των Βυζαντινών, χρηματοδοτώντας τους αδρά και υποσχόμενοι ότι θα τους δώσουν δικό τους ανεξάρτητο από τους Βυζαντινούς κράτος.

Με την επικράτηση δε του κινήματος τους, οι συνεργάτες των Περσών προέβησαν σε εκτενείς σφαγές των Χριστιανών και δεκάδες χιλιάδες εξάντων πέθαναν εξαιτίας των γενοκτονικών πολιτικών, καθώς και του θρησκευτικού φανατισμού τους, οι οποίες σταμάτησαν μόνο μετά από πολλά χρόνια, χάρις στην επιστροφή των Ανατολικών Ρωμαίων-Βυζαντινών στην περιοχή υπό τον ένδοξο βασιλιά Ηράκλειο.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία, καθώς και οι ισλαμιστές  στρατιώτες του Ερντογάν, κατάφεραν με την βοήθεια των ισλαμιστών συνεργατών τους στην Συρία και το Ιράκ (του ISIS), να καταλάβουν πολλά εδάφη των κρατών αυτών, καθώς και να προκαλέσουν πριν φτάσουν εκεί μία εξέγερση τους εναντίον των ηγετών των κρατών αυτών, χρηματοδοτώντας τους αδρά και υποσχόμενοι ότι θα τους δώσουν δικό τους ανεξάρτητο και διοικούμενο από τους ιδίους ισλαμικό κράτος.

Με την επικράτηση δε του κινήματος τους στα εδάφη αυτά, οι συνεργάτες των Καταριανών, των Σαουδαράβων και των Τούρκων (ο ISIS), προέβησαν σε εκτενείς σφαγές των Χριστιανών και δεκάδες χιλιάδες εξάντων πέθαναν εξαιτίας των γενοκτονικών πολιτικών, καθώς και του θρησκευτικού φανατισμού τους, οι οποίες σταμάτησαν μόνο μετά από πολλά χρόνια, χάρις στην ερχομό στα εδάφη αυτά των Ρώσων και των ΗΠΑ, οι οποίες και έδιωξαν τον ISIS από τις περιοχές αυτές (http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html).

Ο 15

Στον τελευταίο βασιλιά του Ισραήλ, τον Σεδεκία, οι Βαβυλώνιοι σκότωσαν τα παιδιά του, ενώ ο ίδιος πέθανε στην φυλακή, όπως ακριβώς συνέβη και με τον τελευταίο βασιλιά του Βασίλειου της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας Περσέα.

Επισης, ο Σεδεκίας, ο τελευταίος βασιλιάς του Ιούδα, προσπάθησε να το σκάσει από τους Βαβυλωνίους του Ναβαχοδονόσορα του Β’ του Μέγα ενώ έπεφτε η πρωτεύουσα του, η Ιερουσαλήμ, μαζί με τα παιδιά του, αλλά οι Βαβυλώνιοι μετά από καταδίωξη τον προλάβαν, τον συνέλαβαν και εκτέλεσαν τα παιδιά του.

Αντίστοιχα, και ο Καισαρίωνας, ο τελευταίος Πτολεμαίος Έλληνας βασιλιάς-Φαραώ της Αιγύπτου, προσπάθησε να το σκάσει από τους Ρωμαίους του Αυγούστου ενώ έπεφτε η πρωτεύουσα, η Αλεξάνδρεια, με την βοήθεια του δάσκαλου και της μητέρας του, της Κλεοπάτρας, αλλά οι Ρωμαίοι μετά από καταδίωξη τον προλάβαν, τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν.

Ο Φαραώ της Αιγύπτου Χόφρα πέθανε από εσωτερικό πραξικόπημα, ενώ ο στρατός του ειχε ηττηθεί και πολιορκούνταν η πρωτεύουσα του οι Θήβες από τον διεκδικητή του Θρόνου Άμασι τον Β’, ο οποίος την κατέλαβε και την λεηλάτησε.

Αντίστοιχα, ο βασιλιάς της Περσίας Χοσρόης ο Β’ πέθανε από εσωτερικό πραξικόπημα, ενώ ο στρατός του ειχε ηττηθεί και πολιορκούνταν η πρωτεύουσα του η Κτησιφώντα από τον ένδοξο Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ηράκλειο, ο οποίος την κατέλαβε και την λεηλάτησε. 

Τόσο τα Σόδομα, όσο και η Σύβαρις ζούσαν σε περιττές πολυτέλειες, ήταν και οι δύο ιδιαίτερα πλούσιες από το εμπόριο, διεφθαρμένες, ανήθικες και φιλοπόλεμες πόλεις, στις οποίες καταπιεζόταν ιδιαίτερα οι φτωχοί από τους πλούσιους, ενώ και οι δύο καταστράφηκαν στο τέλος για τις αμαρτίες και τις κακίες τους.

Τον καιρό της ολοκλήρωσης της κατασκευής του Ναού του Σολομώντα, ο βασιλιάς Σολομώντας προσευχήθηκε στον Θεό και τότε φωτιά έπεσε από τον ουρανό και έκαψε τα ολοκαυτώματα της θυσίας των εγκαινίων του Ναού, όπως ακριβώς έπεσε παλαιοτέρα φωτιά από τον ουρανό όταν προσευχήθηκε ο Προφήτης Μωυσής και έκαψε τα ολοκαυτώματα της θυσίας του και όπως ακριβώς έγινε αργότερα και με τον Προφήτη Ηλία.

Ο σφετεριστής του Θρόνου του Ιούδα Ισμαήλ, ο οποίος υποστηριζόταν από τον βασιλιά των Αμμωνιτών Βααλείς (ο οποίος τελικά ηττήθηκε από τους Βαβυλωνίους και αυτός), εξόντωσε τον διοικητή της Ιουδαίας Γεδαλία, τον οποίο είχαν ορίσει οι Βαβυλώνιοι, όπως και άλλους που είχαν έρθει να τον επισκεφτούν στην Ιερουσαλήμ, ενώ στην συνέχεια έριξε τα πτώματα τους σε ένα πηγάδι, με αποτέλεσμα στο τέλος οι επιζώντες Ιουδαίοι να καταφύγουν εξόριστοι στην Αίγυπτο για να σωθούν από την οργή των Βαβυλωνίων.

Αντίστοιχα, ο σφετεριστής της εξουσίας της Ρωσίας, ο μπολσεβίκος Λένιν, ο οποίος υποστηριζόταν από τον Κάιζερ Γουλιέλμο τον Β’ της Γερμανίας (ο οποίος ηττήθηκε τελικά από την Αντάντ-http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html), εξόντωσε τον Τσάρο της Ρωσίας Νικόλαο τον Β’, όπως και άλλα μέλη της οικογενείας του, και άλλους που είχαν έρθει να τον επισκεφτούν, ενώ στην συνέχεια διέταξε να ρίξουν τα πτώματα τους σε ένα πηγάδι, με αποτέλεσμα στο τέλος πολλοί επιζώντες Ρώσοι να καταφύγουν εξόριστοι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ για να σωθούν από την οργή των μπολσεβίκων.

[Ο δε λάκκος που ο Ισμαήλ έριξε το πτώμα του Γεδαλία και των άλλων θυμάτων του, ήταν ο λάκκος που ειχε φτιάξει ο βασιλιάς του Ιούδα Ασά, ο οποίος φοβόταν τον βασιλιά του Ισραήλ Βασά].

Οι Βαβυλώνιοι του διαβόητου βασιλιά Ναβαχοδονόσορα του Β’ του Μέγα, όταν κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ από τον Σεδεκία, σκόρπισαν τα κόκκαλα των βασιλιάδων από τους τάφους της, όπως ακριβώς εκαναν και οι Σταυροφόροι όταν κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1204, όπως και οι Τούρκοι το 1453 με τα οστά των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.

Επιπλέον οι δειλοί και προδότες μονάρχες και τον κρατών αυτών (ο Σεδεκίας και ο Αλέξιος ο Ε’ ο Μουρτζουφλός), συνελήφθησαν τελικά από τους εχθρούς τους και πέθαναν στην φυλακή.

Τον προδότη Αρχιερέα Μενέλαο του Ισραήλ, ο οποίος καταπίεσε άγρια το έθνος του και το έσκασε όταν ηττήθηκαν οι υποστηρικτές του, τον συνέλαβε ο Σελευκίδης βασιλιάς Αντίοχος ο Ε’ ο Ευπάτωρας (του οποίου ο στρατός αρχικά νίκησε τους Μακκαβαίους, άλλα στο τέλος ηττήθηκε και οι Ιουδαίοι ανεξαρτητοποιήθηκαν και απελευθέρωσαν την Ιερουσαλήμ) και τον εκτέλεσε ρίχνοντας τον από την κορυφή του Πύργου της Βέροιας, ο οποίος ειχε ύψος πενήντα πήχεις.

Ο τελευταίος Φαραώ της Αιγύπτου πριν την κατάκτηση της χώρας αυτής από τον Πέρση βασιλιά Καμβύση, συνελήφθη από τους Πέρσες και ο Καμβύσης εκτέλεσε όλους τους γιους του.

Το ίδιο ακριβώς τέλος είχαν και τα παιδιά του τετάνου βασιλιά του Ιούδα Σεδεκία, όπως και τα παιδιά του τελευταίου βασιλιά της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, Δαβίδ του Β’ του ΜεγαλοΚομνηνός, όταν καταλήφθηκαν οι πρωτεύουσες τους και οι ίδιοι συνελήφθησαν μαζί με τις οικογένειες τους.

Αντίστοιχα, τον προδότη Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αλέξιος Ε΄ τον Δούκα Μούρτζουφλο, ο οποίος καταπίεσε άγρια το έθνος του και το έσκασε όταν ηττήθηκαν οι υποστηρικτές του, τον συνέλαβε ο Λατίνος βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνος ο Α’ (του οποίου ο στρατός αρχικά νίκησε τους Βυζαντινούς της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, άλλα στο τέλος ηττήθηκε και οι Βυζαντινοί απελευθέρωσαν τελικά την Πόλη) και τον εκτέλεσε ρίχνοντας τον από την κορυφή του Φόρου του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α’ του Μέγα.

Η κατάρρευση της γέφυρας της Αλικαρνασσού από τους υποχωρούντες αντίπαλους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία και τους καταπλάκωσε, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη κατάρρευση της Μίλβιας γέφυρας από τους υποχωρούντες αντίπαλους του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η οποία και τους καταπλάκωσε.

Με τον θάνατο του αντίθεου βασιλιά του Ιούδα Ιωράμ ξεχύθηκαν τα εντόσθια από τα σπλάχνα του, όπως ακριβώς συνέβη και με τον αιρετικό Αέριο και τον Ιούδα.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Αμασίας δολοφονήθηκε μέσω μίας συνομωσίας από τους αυλικούς του στην πρωτεύουσα του την Λαχίς και μετά τον θάνατο του το σώμα του μεταφέρθηκε και τάφηκε με βασιλικές τιμές στην πρωτεύουσα της χώρας του, τα Ιεροσόλυμα. Η ίδια μεταφορά συνέβη και με τον βασιλιά του Ιούδα Ιωνία μετά τον θάνατο του στην μάχη της Μεγιδδώ.

Αντίστοιχα, ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος ο Γ’ δολοφονήθηκε μέσω μίας συνομωσίας από τους αυλικούς του και μετά τον θάνατο του το σώμα του μεταφέρθηκε και τάφηκε με βασιλικές τιμές στην πρωτεύουσα της χώρας του την Περσέπολη.

Ο Ιωάς δολοφονήθηκε από συνωμότες στο κρεβάτι από συνωμότες, όπως ακριβές και ο ένδοξος Βυζαντινος Αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς.

Με την νίκη του Αμασίας κατά των Εδωλίων αυτός έριξε τους αιχμάλωτους του στον γκρεμό, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς Φίλιππος ο Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, έριξε τους ιερόσυλους και αιχμάλωτους Φώκιες του Μονομάχου στο γκρεμό.

Ο Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας της Βαβυλώνας άρπαξε και βεβήλωσε τα ιερά σκευή του Ναού του Σολομώντα, όπως ακριβώς και ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής, άρπαξε και βεβήλωσε τα ιερά σκευή του ιερού Ναού Αγίας του Θεού Σοφίας.

Ο φόρος της Δέκατης, εφαρμοζόταν τόσο στον Αρχαίο Ισραήλ, όσο και στην Βυζαντινη Αυτοκρατορία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετέπειτα.

Η ταπείνωση του Μανασσή στην αιχμαλωσία και η παραδοχή του ο μόνο ένας είναι ο αληθινός Θεός, θυμίζει πολύ την αντίστοιχη ταπείνωση του Ναβαχοδονόσορα του Μέγα κατά την διάρκεια της τρέλας του και την παραδοχή του ο μόνο ένας είναι ο αληθινός Θεός.

Ο θάνατος του βασιλιά του Ιούδα Ιωσία στην Μεγιδδώ με το χτύπημα ενός βέλους και η συνακόλουθη διάλυση του στρατού του, θυμίζει αντίστοιχα τον θάνατο του βασιλιά της Αγγλίας Χάρολντ στο Χέηστινγκς με το χτύπημα ενός βέλους και η συνακόλουθη διάλυση του στρατού του.

Η μητέρα του Ιαβή τον γέννησε με πολλούς πόνους, όπως ακριβώς συνέβη και με την γέννηση του Ιουλίου Καίσαρα.

Ο Αζέ και ο Ελιάδ εξοντώθηκαν όταν προσπάθησαν να αρπάξουν τα αγαθά και τα πρόβατα των γειτονικών σε αυτούς κάτοικων, όπως ακριβώς και ο Ρωμύλος προσπάθησε να αρπάξει τα αγαθά και τις κόρες των Σαβίνων και των Λατίνων γειτόνων του.

Η άρνηση του Δαβίδ να πιει το νερό που είχαν βρει για αυτόν μετά από σκάψιμο στην Βηθλεέμ για να μοιραστεί την τύχη των στρατιωτών του, όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος μετέπειτα στην έρημο της Γεδρωσίας αρνήθηκε να πιει το νερό που είχαν βρει για αυτόν μετά από σκάψιμο στην Βηθλεέμ για να μοιραστεί την τύχη των στρατιωτών του.

Ο Αβισάι, ο επίλεκτος του βασιλιά Δαβίδ, σκότωσε σε μία μάχη 300 αντιπάλους του, όπως ακριβώς και  ο Νικητηράς στην Ελληνική Επανάσταση σκότωσε σε μία μάχη πολλές δεκάδες αντιπάλων του.

Μόνο οι ιερείς του Ισραήλ είχαν στην διάρκεια του Αρχαίου Ισραηλιτικού Βασιλείου την άδεια να κουβαλούν την Κιβωτό της Διαθήκης, όπως στις μέρες μας τα ξι φίδια των αξιωματικών επιτρέπεται να τα κουβαλούν μόνο ελάχιστα άτομα.

Η βασίλισσα του Ιούδα Γοθολία έσκισε τα ρούχα της από απόγνωση, όπως και υποκριτικά ο Κιάφας στην παράνομη δήθεν δική του Χριστού, όπως και ο Ιακώβ, ο πατέρας του Δίκαιου Ιωσήφ όταν έμαθε τον υποτιθέμενο θάνατο του γιου του, καθως και ο βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ από τον Ασσύριο βασιλιά Σεναρηχείμ.

Τόσο ο βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας, όσο και ο Βλαντ Γ’ ο Τσέπες Δράκουλας της Βλαχίας κατά την διάρκεια των εισβολών των Σεναρηχείμ και Μωάμεθ Β’ του Πορθητή στις χώρες τους έφραξαν τα πηγάδια αυτών για να μην μπορεί να εφοδιαστεί από αυτά ο εχθρικός στρατός.

Ο Δίκαιος Ιωσήφ εξήγησε τα όνειρα του Φαραώ και των αυλικών του, όπως ακριβώς και ο Προφήτης Δανιήλ εξήγησε τα όνειρα του Ναβαχοδονόσορα του Μέγα και του Βαλτάσαρ.

Ο στρατός του Μανασσή διαλύθηκε κατά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ και κατά την υποχώρηση του από την αυτή, όπως ακριβώς συνέβη και με τον στρατό του Μέγα Ναπολέοντα κατά την υποχώρηση του από την Μόσχα, ενώ και οι δύο όταν επέστρεψαν στις πρωτεύουσες τους αντιμετώπισαν συνομωσίες ενάντια στον θρόνο τους.

Τόσο ο βασιλιάς του Ιούδα Μανασσής, όπως και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος, καθως και ο βασιλιάς των Συρακουσών Ιερώνυμος ανέλαβαν από μικρή ηλικία την εξουσία, και στην συνέχεια επέδειξαν όλοι τους βίαιο, τυραννικό και διεφθαρμένο βίο.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ υπερηφανεύτηκε ότι ποτέ δεν θα πάθει τίποτε και τιμωρήθηκε με την αποστασία του γιου του Αβεσσαλώμ, ενώ ο Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας, όταν υπερηφανεύτηκε ότι αυτός μονός του με την δύναμη του έφτιαξε μεγάλη και ισχυρή την Βαβυλώνα τιμωρήθηκε εφτά χρονιά τρέλας.

Τόσο ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κατά την Σταύρωση συγχωρέσε τους Σταυρωτές Του, όπως ακριβώς και ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας συγχωρέσε και αυτός τους φονείς του λίγο πριν ξεψυχήσει.

Και όπως ο Αδάμ και η Εύα είχαν έναν χώρο ως πατρίδα, τον Παράδεισο της Εδέμ, έτσι και όλα τα σύγχρονα κράτη έχουν έναν χώρο ως πατρίδα, το κράτος τους. 

Τόσο οι Αρχαίοι Ισραηλίτες, όσο και Βυζαντινοί μετέπειτα, κάλεσαν ανεπιτυχώς τους Αιγυπτίους και τους Σταυροφόρους-δυτικούς μαζί τον παπά της Ρώμης αντίστοιχα, για να τους σώσουν από τους Βαβυλωνίους και τους Οθωμανούς Τούρκους αντίστοιχα, όμως οι σύμμαχοι τους δεν τους βοήθησαν, ούτε και τους έστειλαν ενισχύσεις και τελικά καταλήφθηκαν οι πρωτεύουσες των κρατών τους (Ιερουσαλήμ και Πόλη αντίστοιχα) από τους εχθρούς τους.

Ο Απόστολος Φίλιππος που βάφτισε έναν Αιθίοπα αξιωματούχο μεταφέρθηκε από έναν Άγγελο στην Άζωτο, όπως και ο Προφήτης Αβακούμ, ο οποίος μετέφερε φαγητό στον φυλακισμένο στον λάκκο των Λέοντων Προφήτη Δανιήλ έφτασε σε αυτόν από την Βαβυλώνα από έναν Άγγελο και ξαναγύρισε χάρις σε αυτόν πίσω σε αυτή την πόλη.

Πολλοί αλλοεθνείς και Ρωμαίοι στρατιώτες ή αξιωματούχοι, όπως οι εκατόνταρχοι Κορνήλιος και ο Ιούστος, έγιναν αρχικά προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό και μετέπειτα βαφτίστηκαν Χριστιανοί.

Κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Αφέκ, οι ηττημένοι από τους Ιουδαίους Σύριοι, όταν αυτοί προσπάθησαν να μπουν μέσα στην πόλη αυτή, καταπλακώθηκαν από τείχη που κατέρρευσαν πάνω τους.

Αντίστοιχα, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Αλικαρνασσού, οι ηττημένοι από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου φρουροί και μισθοφόροι της, όταν αυτοί προσπάθησαν να μπουν μέσα στην πόλη αυτή, καταπλακώθηκαν από τείχη που κατέρρευσαν πάνω τους.

Ο μάγος Βαριησούς-Ελυμάς στην Πάφο τιμωρήθηκε με προσωρινή τύφλωση από τον Θεό για την αντίθεη δράση του, όπως και ο Σαύλος, ο μετέπειτα Απόστολος Παύλος, πριν την μεταστροφή του από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό για τους διωγμούς των Χριστιανών που επιτέλεσε.

Ο Προφήτης Αβαγός, δεμένος με την ζώνη του, προανήγγειλλε στον Απόστολο Παύλο την επικείμενη αιχμαλωσία του, όπως ακριβώς και ο Προφήτης Ιερεμίας, δεμένος με σκοινί και ξύλινα δεσμά, προανήγγειλλε στον βασιλιά του Ιούδα Σεδεκία την επικείμενη αιχμαλωσία του.

Μετά τον θανάτου του Δαβίδ, αλλά και λίγο πριν από αυτόν, οι γιοι του πολέμησαν βίαια μεταξύ τους για την διαδοχή στην εξουσία.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τους γιους του Μεγάλου Κωνσταντίνου μετά τον θάνατο του μεγάλου αυτού Αυτοκράτορα, όπως και λίγο πριν και μετά τον θάνατο του Οθωμανού Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή με τους δικούς του γιους.

Η απελευθέρωση του αιχμάλωτου βασιλιά του Ιούδα Ιωαχίν από τον βασιλιά της Βαβυλώνας Ελ-Μεδωράχ και το γεγονός του ότι του επιτράπηκε να τρώει στο ίδιο τραπέζι με τον ίδιο, ο οποίος και ανέλαβε τα έξοδα σίτισης του, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη απελευθέρωση του αιχμάλωτου βασιλιά της Λυδίας Κροίσο από τον Πέρση βασιλιά Κύρο τον Μέγα και το γεγονός του ότι του επιτράπηκε να τρώει στο ίδιο τραπέζι με τον ίδιο, ο οποίος και ανέλαβε τα έξοδα σίτισης του.

Η ραγδαία άνοδος του Δαβίδ στον θρόνο του Ισραήλ και η φιλία του με τον Ιωανάθαν, όπως και η έχθρα του με τον Σαούλ, οι οποίοι εξοντώθηκαν ύστερα από μάχη ενάντια στους Φιλισταίους, θυμίζει την μετέπειτα ραγδαία άνοδο του Βασίλειου του Α’ στον Βυζαντινό Θρόνο και η φιλιά του με τον Μιχαήλ τον Γ’, όπως και η έχθρα του με τον θείου του Μιχαήλ, τον Βάρδα, οι οποίοι εξοντώθηκαν ύστερα από συνωμοσίες.

Ο Αρχιερέας Ιεωιαδάς, φρόντισε για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του μικρού γιου του βασιλιά του Ιούδα Οχοζία, όπως ακριβώς και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος ο Α’ ο Μέγας, φρόντισε για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασιλείου του Α’.

Κατά την γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, για ένα χρονικό διάστημα όλος ο Κόσμος ακινητοποιήθηκε, όπως ακριβώς και κατά την βάφτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη, τα νερά σταμάτησαν για ένα χρονικό διάστημα.

Οι τελευταίοι βασιλείς του Βασιλείου του Ιούδα (του οίκου του Δαβίδ), όπως και οι τελευταίοι βασιλείς του Βασιλείου του Ισραήλ, καθώς και οι τελευταίοι Αυτοκράτορες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Παλαιολόγοι, εξαιτίας της αποστασίας τους από την Πίστη στον Έναν και μόνο αληθινό Θεό (στον Βάαλ οι πρώτοι, στον παπισμό οι δεύτεροι), μαζί με την αποστασία των λαών τους, τιμωρήθηκαν με την οριστική πτώση των βασιλείων τους και την κατάκτηση αυτών από ξένες δυνάμεις (τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους και τους Τούρκους αντίστοιχα).

Τόσο ο Άγιος Συμεών, όσο και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, με επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ξεχώρισαν το Ποιος ήταν ο αναμενόμενος προφητευμένος Μεσσίας και Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα.

Οι Αρχαίοι Ισραηλίτες όταν τα νεογέννητα βρέφη γινόταν 40 ημερών τα πήγαιναν στον Ναό του Σολομώντα για να τα σαραντίσουν και για να αγιάσουν, όπως έκανε και η Παναγιά μας με τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και όπως κάνουν και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στις μέρες μας.

Ο Άγιος Νικόλας, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, πολλαπλασίασε θαυματουργικά πολλά ψωμιά, ενώ όπως και η Παναγιά μας ανέστησε πρόσφατα έναν Σαουδάραβα, του οποίου το πτώμα είχε τεμαχιστεί και είχε κρυφτεί σε ένα ταξί (https://poimin.gr/mega-thavma-tis-panagias-mas-sti-siria-anestise-katakreourgimeno-saoudarava/), ο Άγιος Νικόλας ανέστησε τρία παιδιά, τα οποία είχαν δολοφονηθεί και τα πτώματα τους είχαν τεμαχιστεί και κρυφτεί σε άλμη. 

Ο Άγιος Νικηφόρος και ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης είχαν θεαθεί και οι δύο να αιωρούνται στον αέρα.

Ο Χίτλερ υποστήριζε, ότι και ο ίδιος, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, εκδίωξε τους Εβραίους εμπόρους και τοκογλύφους, ενώ στην συνέχεια δικάστηκε και ο ίδιος όπως ο Χρίστος από τις διεφθαρμένες πολιτικές αρχές της εποχής Του πριν 2.000 χρόνια που λάτρευαν αντί τον Θεό το χρήμα, αποκαλώντας και τον ίδιο όπως τον Χριστό τότε ως δήθεν «ταραχοποιό».   

Στην Ρώμη επίσης το 1527, ένας αυτοαποκαλούμενος «προφήτης», ο Βαρθολομαίος Καρόζι, προειδοποιούσε τον παπά Κλήμη τον Η’, ότι εξαιτίας των αμαρτιών του ιδίου, του λαού και των ισχυρών και της μη τήρησης του όρκου του στον Αυτοκράτορα Κάρολο τον Ε’ Κουίντο και υποταγή σε αυτόν, η Ρώμη θα καταλαμβανόταν και θα λεηλατούνταν από τους Γερμανούς.

Όπως ακριβώς και ο Προφήτης Ιερεμίας προειδοποιούσε τον τελευταίο βασιλιά του Ιούδα Σεδεκία, ότι εξαιτίας των αμαρτιών του ιδίου, του λαού και των ισχυρών και της μη τήρησης του όρκου του στον Ναβαχοδονόσορα και υποταγή σε αυτόν, η Ιερουσαλήμ θα καταλαμβανόταν και θα λεηλατούνταν από τους Βαβυλωνίους.

Φυσικά, και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, ούτε οι σύμμαχοι του παπά Κλήμη του Η’, ούτε και αυτοί του Σεδεκία (οι Γάλλοι και οι Αιγύπτιοι αντίστοιχα) έστειλαν στρατιωτικές ενισχύσεις σε αυτούς, όπως τους είχαν υποσχεθεί, με συνέπεια, τόσο η Ρώμη, όσο και η Ιερουσαλήμ να πέσουν στα χέρια των εχθρών τους (Γερμανών και Βαβυλωνίων αντίστοιχα).

Στην άλωση της Ρώμης το 1527, κυκλοφόρησε ο φήμη ότι οι κρατούμενοι έθαβαν σε περιττώματα διαμάντια και χρυσό, και οι κατακτητές έβαλαν τους να τα ξεθάψουν, με συνέπεια από την κακή υγιεινή να εκδηλωθεί πανούκλα.

Αντίστοιχα στην πτώση της Ιερουσαλήμ στον μετέπειτα Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο το 70 μ.Χ., κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι κρατούμενοι έθαβαν σε περιττώματα νομίσματα και χρυσό ή τα κατάπιναν, και οι άπληστοι κατακτητές έβαλαν τους να τα ξεθάψουν ή τους άνοιγαν τις κοιλίες για να βρουν τα κέρματα που αυτοί είχαν δήθεν καταπιεί.

Όταν το έμαθε αυτό ο Τίτος, διέταξε εξοργισμένος να συλληφθούν όλοι ανεξαιρέτως οι άπληστοι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι που είχαν προβεί στις φρικαλεότητες αυτές, και να εκτελεστούν παραδειγματικά μπροστά του με τον χειρότερο τρόπο.

Τόσο η Βηρσαβεέ με τον Δαβίδ, όσο και η Φαύστα με τον Μέγα Κωνσταντίνο, καθώς και η Ρωξάνη με τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, προώθησαν με την γοητεία τους, αλλά και με συνωμοσίες, τους δικούς τους γιους (Στόμωνα, Κωνστάντιο-Κωνστά τον Α’-Κωνσταντίνο τον Β’, Σελίμ τον Β’), εις βάρος των πρωτοτόκων γιων των αντρών τους (Αβεσσαλώμ, Κρίσπο και Βαγιαζήτ), οι οποίοι είχαν όλοι κακό τέλος εξαιτίας των μηχανογραφιών των μητριών τους.

Ο Παπα-Φώτης μεταφερόταν όπου ήθελε με θαυμαστό τρόπο και ίπτατο, όπως και ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης (https://www.pentapostagma.gr/2020/01/%ce%bc%ce%ac%ce%be%ce%b9%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%85%cf%83%ce%bf%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%85%ce%b2%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b7.html). 

Ο Προφήτης Ηλίας, μαζί με τον Ελισαίο, όταν πέρασε τον Ιορδάνη, όταν τον ακούμπησε αυτός άνοιξε στα δύο, όπως συνέβη με το πέρασμα του Ιησού του Ναυή από τον ποταμό αυτό, αλλά και με το πέρασμα των Ισραηλιτών και του Μωυσή στην Ερυθρά Θάλασσα.

Όταν γεννήθηκε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όλος ο κόσμος και οι άνθρωποι σταμάτησαν να κινούνται για ένα χρονικό διάστημα και έμειναν ακίνητοι, όπως συνέβη και με την βάφτιση του Κύριου Ημών Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη, οπότε ο ποταμός για την χρονική διάρκεια της βάφτισης Του σταμάτησε την κίνηση του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, πριν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό κήρυξε τον ερχομό του Κυρίου και στον Άδη, προετοιμάζοντας τον ερχομό Του και εκεί, και γενόμενος με τον τρόπο αυτό και εκεί Πρόδρομος Του.

Αντίστοιχα, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αναμένεται μετά την Δευτέρα Παρουσία αναμένεται να λάβει την θέση του πονηρού ως Αρχάγγελος (την οποία ο διάβολος έχασε με την αποστασία του), όπως ακριβώς και όλοι οι σε σωσμένοι Χριστιανοί και μοναχοί αναμένεται να λάβουν τις θέσεις των εκ πεσόντων Αγγέλων του δέκατου τάγματος (την οποία ο διάβολος έχασε με την αποστασία τους).

Ο Προφήτης Ηλίας, αν και υπήρχαν πολλές χήρες στο Ισραήλ, στάλθηκε μόνο στην χήρα της Σόρεπτας της Σιδωνίας, αν και αυτή δεν ήταν Ισραηλίτισσα.

Αντίστοιχα, και ο Προφήτης Ελισσαίος, αν και υπήρχαν πολλοί λεπροί στο Ισραήλ, στάλθηκε μόνο στον Νέεμαν τον Σύρο, ο οποίος δεν ήταν Ισραηλίτης.

Ομοίως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, δεν έγινε δεκτός στην πατρίδα του, την Γαλιλαία, και τελικά ούτε και από τους Ιουδαίους ως σύνολο, και για τον λόγο αυτό, ο Χριστιανισμός κηρύχθηκε στην συνέχεια στον Νέο Ισραήλ, δηλαδή τον Νέο Λαό του Θεού, ο οποίος αποτελούταν από άτομα τα οποία ανεξαρτήτως εθνικότητας, αποδέχθηκαν την Πίστη στον Χριστιανισμό.

Ο Οθωμανός Σουλτάνος Μουράτ ο Α’ δολοφονήθηκε με μαχαίρι από τον Σέρβο ευγενή Miloš Obilić, ο οποίος με το πρόσχημα ότι ήθελε να προσχωρήσει στον στρατό του, όταν κατάφερε να μείνει μονός μαζί του και να το πλησιάσει, όπως ακριβώς και ο Ιουδαίος Κριτής Εούδ δολοφόνησε με σπαθί τον Μωαβίτη βασιλιά Ελγών, όταν κατάφερε να μείνει μονός μαζί του και να το πλησιάσει, με το πρόσχημα ότι ήθελε να του αποκαλύψει μυστικά για την άμυνα των Εβραίων.

Οι δε Μεροβιγγείοι βασιλείς υποστήριζαν ότι η δύναμη τους βρισκόταν στα μαλλιά τους, όπως γίνονταν και με τον Κριτή του Ισραήλ Σαμψών. 

Ο Θεός, δύο φορές υποσχέθηκε με όρκο στον μελλοντικό Ισραήλ διάμεσου διάφορων αντιπροσώπων Του, ότι θα του παραδώσει την Χαναάν (την Γη της Επαγγελίας) αν έφευγε από τον τόπο που αυτά διέμειναν (την Μεσοποταμία και την Αίγυπτο αντίστοιχα).

Και φυσικά ακολουθούσαν τις εντολές Του (αν όχι η Διαθήκη-συμφωνία θα έπαυε και οι Ιουδαίοι θα έπρεπε να υποστούν τις συνέπειες των παραβάσεων τους και επιπλέον οι ίδιοι θα έπαυαν να είναι οι εκλεκτοί του, κάτι που οριστικοποιήθηκε με την Σταύρωση από αυτούς Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού), την πρώτη φορά διά του Αβραάμ και την δεύτερη διά του Μωυσή, υπόσχεση που επανεπικυρώθηκε μέσω της σύναψης της Παλαιάς Διαθήκης μεταξύ του Θεού και των Εβραίων.

Όπως οι Άγγελοι αφαίρεσαν αυτοβούλως το θέλημα τους για να κάνουν μόνο το Θέλημα το Θεού, έτσι και οι μοναχοί, οι οποίοι αναμένεται στην Δευτέρα Παρουσία να αντικαταστήσουν το εκπέσων Δέκατο Τάγμα των Αγγέλων, αφαίρεσαν αυτοβούλως το θέλημα τους για να κάνουν μόνο το Θέλημα το Θεού.

Η παράδοση για τους λεγάμενους «Γυμνούς Ασκητές», υπάρχει τόσο στον Άθωνα στο Άγιο Όρος, όσο επίσης και στην μοναστηριακή παράδοση του Σινά.

Ο Άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης συμβούλευε ακόμα και Αυτοκράτορες με την σοφία του, όπως π.χ. τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Λέοντα τον Α’, όπως ακριβώς και ο μονάχος Άβελ συμβούλευε ακόμα και Αυτοκράτορες με την σοφία του, όπως π.χ. τον Ρώσο Τσάρο Παύλο τον Α’.

Ο Άγιος Συμεών εκ Εδέσσης, επέβαλε θαυματουργικά σε έναν έμπορο Ισραηλιτικής καταγωγής που δεν άκουσε την συμβουλή του μην να κάνει κάτι κακό αλαλιά μέχρι να βαφτιστεί, όπως ακριβώς και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επέβαλε θαυματουργικά στον πατέρα του Άγιου Ιωάννη του Βαπτιστή αλαλιά μέχρι ο γιος του να γεννηθεί, επειδή δεν επίστεψε τα λογία του και ζήτησε σημάδι για να τα πιστέψει.

Οι γονείς του Άγιου Ευθυμίου του Μέγα, ήταν για πολλά χρόνια άτεκνοι και απέκτησαν τελικά τον γιο τους μετά από πολλά έτη νηστείας και προσευχών, όπως ακριβώς έκαναν και οι γονείς του Άγιου Ιωάννη του Βαπτιστή, οι Άγιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, όπως και οι γονείς της Παναγιάς μας, οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης όταν ο Αυτοκράτορας παντρεύτηκε την ξαδέλφη του Αγίου Θεοδώρου χωρίζοντας την σύζυγό του, έκοψε το μνημόσυνο και τού Αυτοκράτορα και τού Πατριάρχη πού τούς πάντρεψε!!!

Κατά παρόμοιο τρόπο δε ο τίμιος Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είπε « ουκ εξ εστί» στον Ηρώδη τον Αντύπα, ο οποίος συζούσε με παράνομα με βάση τον Ιουδαϊκό Νομό, με την Ηρωδιάδα, η οποία είχε χωρίσει με τον σύζυγο της (και αδερφό του Ηρώδη του Αντύπα), αν και αυτός ακόμα ζούσε.

Ο Βίος του Αγίου Ιωσαφάτ μοιάζει με τον Βίο του Βούδα, μιας και οι δύο ήταν ειδωλολάτρες πρίγκιπες, τους οποίους οι πατέρες τους τους είχαν κρύψει από τον κόσμο για να μην βλέπουν πάρα χαρά, αγάπη και ποτέ θάνατο ή δυστυχίες.

Όμως κάποια στιγμή βγήκαν οι πρίγκιπες από τα μέρη αυτά, είδαν θάνατο, γήρας, αρρώστιες, δυστυχίες, και αργότερα από αυτά που είδαν αποφάσισαν να ανακαλύψουν σκοπό ζωής και απαλλαγής από τις δυστυχίες και έγιναν και οι δύο ασκητές, ο πρώτος Ορθόδοξος Χριστιανός, ενώ ο δεύτερος ίδρυσε τον βουδισμό.

Ο Νικάνωρ όταν ηττήθηκε από τον Ιούδα τον Μακκαβαίο, διέφυγε βγάζοντας τα ρούχα του και μεταμφιεσμένος σε δούλο, όπως εκαναν σε μεταγενέστερα χρονιά ο Κόλα Ντε Ριέντζο και ο Μέτερνιχ για να διαφύγουν από τους εχθρούς τους.

Ο δε ανταρτοπόλεμος του Ιούδα του Μακκαβαίου έναντι των εχθρών του, με μικρές νίκες έναντι αντίπαλων στρατευμάτων αρχικά και μετά ολοένα και πιο μεγάλες, και καταστροφή των χωρίων και των πόλεων αυτών και μετά διαφυγή, θυμίζει αρκετά τον αντίστοιχο ανταρτοπόλεμο των Ουίλιαμ Ουάλας και Ρόμπερτ Μπρους στην Σκωτία έναντι των Άγγλων.

Και οι δύο αυτοί Σκωτσέζοι ήρωες βγήκαν στον αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας τους από τις Αγγλικές θηριωδίες (όπως εκαναν και οι Μακκαβαίοι με τις θηριωδίες του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς), των Άγγλων βασιλιάδων Εδουάρδου του Α’ και Β’.

Εκ των οποίων ο πρώτος πέθανε κατά την διάρκεια εκστρατείας από οδυνηρή αρρώστια (όπως ο Αντίοχος ο Δ’), ενώ ο δεύτερος και γιος του πρώτου, δολοφονήθηκε από ανακτορική συνωμοσία (όπως ακριβώς και ο Αντίοχος ο Ε’ ο γιος του Αντίοχου του Δ’).

Τα δε βασανιστήρια του Αντίοχου του Δ’ (κόψιμο δέρματος κεφαλιού και ψήσιμο σε πυρακτωμένες επιφάνειες των εχθρών του ζωντανών) έναντι των Ιουδαίων, είναι επακριβώς όμοια με τα βασανιστήρια των Τούρκων έναντι των υπόδουλων σε αυτούς Ελλήνων πριν το 1821, ενώ τα μαζικά αντίποινα του ίδιου βασιλιά για παραδειγματισμό, θυμίζουν τα αντίστοιχα του Χίτλερ μετέπειτα.

Στην Ρωσία το 1921 μ.Χ. από την πολύ πείνα και απελπισία οι μητέρες έτρωγαν τα ίδια τους τα παιδιά, όπως ακριβώς συνέβη και το 70 μ.Χ. στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον μετέπειτα Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο

Όπως στον Παράδεισο της Εδέμ των Πρωτόπλαστων χάθηκε συνολικά το ένα τέταρτο αυτής της γης, όταν ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του τον Άβελ, τον έναν από τα τέσσερα άτομα που τότε την κατοικούσαν (τα άλλα ήταν οι γονείς του Αδάμ και Εύα), έτσι και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη στην τέταρτη σφραγίδα χάνεται συνολικά το ένα τέταρτο της γης με πόλεμο, αρρώστιες και θηρία.

Ιστορικά λέγεται ότι αυτή η πληγή πραγματοποιήθηκε τον 14

Παράλληλα, εδώ μπορεί επίσης να τονιστεί ότι έχουν βρεθεί μέσω πολλών συνεχών ανασκαφών στην Μεσοποταμία πάρα πολλά Αρχαιολογικά ντοκουμέντα από τον Κατακλυσμό τού Νώε (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/02/blog-post_79.html).

Μετά τον θάνατο του Δίκαιου Ιωσήφ αυξήθηκαν αριθμητικά υπέρμετρα πολλοί οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο μέσω των πολλών γεννήσεων που έκαναν, όπως ακριβώς και μετά την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ο «Νέος Ισραήλ», οι Χριστιανοί αυξήθηκαν αριθμητικά υπέρμετρα μέσω των πολλών βαπτίσεων (https://www.youtube.com/watch?v=36wmyl8LsNA).

Για την στάση του 404 μ.Χ., ως αφορμή της αναφέρεται ένα αργυρό άγαλμα που έστησε η Ευδοξία, σύζυγος του Αυτοκράτορα Αρκαδίου και μητέρας του Θεοδοσίου Β΄ στον Αυγουστεώνα, που συνοδευόταν από τελετές, όπως ακριβώς συνέβη με το στήσιμο του αγάλματος του Καλιγούλα στο Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ το 40 μ.Χ.

Ο Πατριάρχης Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίστηκε τότε, όταν οι εχθροί του, μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί, συμβουλεύσαν την Ευδοξία λ.χ. ότι όταν ο Πατριάρχης μιλούσε για την Ιεζάβελ, την ειδωλολάτρισσα βασίλισσα του Ισραήλ, σύζυγο του Αχαάβ, εννοούσε την ίδια την Αυτοκράτειρα.

Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, δηλαδή της σάρκας και των οστών Του, όπως ακριβώς και η Εύα ήταν μέλος του σώματος, δηλαδή της σάρκας και των οστών του Αδάμ.

Η δε ενός συζύγου με την σύζυγο του μέσω γάμου, είναι σαν την Ένωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας, ενώ το αντρόγυνο έχει ως έναν από τους σκοπούς του την αύξηση των παιδιών μέσω της τεκνογονίας, ενώ η Εκκλησία την αύξηση των Πιστών παιδιών της μέσω του Μυστηρίου του Βαπτίσματος.

Η δολοφονία του εμίρη Ζαχέρ από τον Αλ Ντεζιλί και η παράδοση του κεφαλιού του στον Χασάν Πασά, αντί να τον χαροποιήσει όπως πίστευε ο δολοφόνος του τον εξόργισε, όπως και ο θάνατος του Σαούλ, του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ αντί να τον χαροποιήσει όπως πίστευε ο δολοφόνος του τον Δαβίδ, τον εξόργισε, όταν ο αυτός του του έφερε τα νέα του θανάτου του Σαούλ και το στέμμα του.

Στην συνέχεια ο Χασάν Πάσας, ο οποίος κοίταζε με σεβασμό το κεφάλι του Ζαχέρ, διέταξε την δολοφονία του δολοφόνου του, όπως και ο Δαβίδ όταν ο Αμαλκίτης αγγελιοφόρος του είπε ότι αυτός τάχα ειχε σκοτώσει τον Σαούλ με διαταγή του ιδίου του Σαούλ, διέταξε την δολοφονία του αγγελιοφόρου.

Η καταστροφή του Ιερού των Εβραίων στην Σιλώ απο τους Φιλισταίους έγινε εξαιτίας των αμαρτιών τους, όπως συνέβη και με τον Ναό του Σολομώντα επί Ναβαχονόσορα και Τίτου.

Η δε αρπαγή της Κιβωτού της Διαθήκης μετά την ήττα των Εβραίων απο τους Φιλισταίους στην Σιλώ, θυμιζει κατά πολύ την αρπαγή μέρους του Τιμίου Σταυρού μετά την ήττα των Σταυροφόρων απο τους Αιγυπτίους στο Χαττίν.

Η εικόνα της Πανάγιας του Καζάν έκανε τον γύρο της Μόσχας με μεγάλη ευλάβεια το 1812 και 1941 κατά την διάρκεια των εισβολών του Ναπολέοντα και του Χίτλερ στην Ρωσία.

Ο Όσιος Δαβίδ ο Θηβαίος έμενε σε μία σπηλιά τον καιρό των διωγμών του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δέκιου και τρέφονταν από έναν κόρακα, όπως ακριβώς και ο Προφήτης Ηλίας έμενε σε μία σπηλιά τον καιρό των διωγμών του βασιλιά του Ισραήλ Αχάαβ και της Ιεζάβελ και τρέφονταν από έναν κόρακα (τόσο ο Δεκτός, όσο και ο Αχάαβ σκοτωθήκαν σε μάχη).

Όπως στην Θεανθρώπινη φύση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ενωθήκαν αρμονικά η Θεία και η ανθρώπινη φύση, έτσι και στην Εκκλησία η Κεφαλή (ο Χριστός) ενώνεται αρμονικά με το υπόλοιπο σώμα (τους Πιστούς).

Και όπως ο άντρας ενώνεται με την σύζυγο του στον γάμο, έτσι ενώνεται και ο Χριστός με την Εκκλησία.

Ο διάσημος Βιβλικός βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ τρέκλιζε, όπως και ο Ρωμαίους Αυτοκράτορας Κλαύδιος.

Τόσο ο Άγιος Διονύσιος ο Διατράς, όσο και ρήτορας Δημοσθένης έβαζαν βότσαλα στα στοματά τους.

Η καταδίκη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού άδικα από τους συμπατριώτες του, αν και Αυτός ήταν ευεργέτης τους και απολυτά δίκαιος, θυμίζει την καταδίκη του Αριστείδη του Δίκαιου από τους συμπολίτες του, αν και αυτός ήταν ευεργέτης τους και απολυτά δίκαιος.

Τόσο ο Μέγας Βασίλειος, όσο και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, έλεγαν ότι σαν επίσκοποι ήταν απολυτά ταπεινοί, ήσυχοι και πράοι, αλλά όταν προσέβαλαν και δίωκαν άλλοι την πιστή τους γινόνταν αυτοί και οι Χριστιανοί ατρόμητοι και λιοντάρια.

Ο Ιουλιανός, για τους διωγμούς που έκανε εναντίον των Χριστιανών, ονομάστηκε μετά Χριστόν Ναβαχοδονόσορας, Ιεροβοάμ, Αχάαβ και Φαραώ.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε από τον Διοκλητιανό να χωρίσει την πρώτη σύζυγο του Μινερβίνα, όπως και ο πατέρας του Κωνστάντιος υποχρεώθηκε από τον Διοκλητιανό να χωρίσει την πρώτη σύζυγο, την Αγία Ελένη.

Οι Αρχαίοι Ισραηλίτες βαρέθηκαν το μάννα στην έρημο, καθώς και την δικαιοσύνη του απολυτά Δίκαιου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, και για αυτό τον λόγο στράφηκαν εναντίον του και τον σταύρωσαν, γιατί ο Άγιος βίος Του, τους σκανδάλιζε, όπως ακριβώς και οι Αρχαίοι Αθηναίοι,  βαρέθηκαν την δικαιοσύνη του Δίκαιου Αριστείδη και για αυτό τον λόγο στράφηκαν εναντίον του και τον εξόρισαν, γιατί ο δίκαιος βίος του, τους σκανδάλιζε.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός εξόρισε τον Αδάμ και την Εύα από τον Παράδεισο για να τους εγείρει σε μετάνοια, όπως συνέβη και με τον διάβολο, αλλά και τον Κάιν από την Εδέμ. Και ναι μεν οι δύο πρώτοι Προπάτορες μετάνιωσαν τελικά, δεν συνέβη το ίδιο και με τους άλλους δύο, οι οποίοι επέμειναν στην αμαρτία τους και έμειναν αμετανόητοι.

Τόσο ο διάβολος, όσο και ο Κάιν ονομάζονται και οι δύο φονείς, φθονεροί, ζηλόφθονες και ανθρωποκτόνοι, γιατί και οι δύο λόγω αυτών των συναισθημάτων τους δολοφονήσαν πρώτοι αυτοί επέφεραν τον θάνατο στους ανθρώπους (ο διάβολος στους προπάτορές και ο Κάιν στον αδερφό του τον Άβελ).

Και όπως ο διάβολος εξορίστηκε στην γη και τιμωρήθηκε διωκόμενος από τον πνευματικό χορό και χαρά του Παράδεισου, έτσι και ο ίδιος με δόλο κατάφερε να εξορίσει και τους πρωτοπλάστους στην γη, για να τιμωρηθούν και αυτοί διωκόμενος από τον πνευματικό χορό και χαρά του Παράδεισου, όπως ο ίδιος, χάνοντας όπως και αυτός την σύνδεση του με τα Θεία-Πνευματικά-Επουράνια αγαθά και ερχόμενοι σε σύνδεση και επαφή μόνο με τα αισθητά-γήινα.

Το δε όνομα του αντίχριστου, αποκαλύφθηκε στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, καθώς και στον Γέρων Γαβριήλ της Γεωργίας τον δια Χριστόν Σαλό.

Ο Δανός βασιλιάς Κνούτος ο Μέγας, ονομάζονταν από κάποιους «Τρελός βασιλιάς», επειδή πιστεύω ότι μπορούσε να μιλάει και να κάνει τα κύματα να τον υπακούν, ενώ για να φέρει την τάξη στην χωρά του, ο ίδιος ήταν πολύ αιμοχαρής και εξόντωσε πολλούς αντιπάλους του, όπως ακριβώς εκαναν και ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης, ο Άραβας εμίρης Ομάρ Άκτα και ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής.

Στην Βαιθήλ, γινόνταν από τους αποστάτες Ισραηλίτες η λατρεία ενός ταυρόμορφου «θεού» (πιθανώς εμπνευσμένου από τον Άπι της Αρχαίας Αιγύπτου, από όπου εξήλθαν χάρις στον Προφήτη Μωυσή οι Ισραηλίτες), ενώ ο βωμός του είχε σχήμα κέρατων, όπως ακριβώς και οι βωμοί των Αρχαίων Μινωιτών στην Κρήτη, οι οποίοι λάτρευαν επίσης ταυρόμορφους «θεούς».  

Στον Ένατο Ουρανό αρπάχτηκε ο Γέρων Γαβριήλ της Γεωργίας ο δια Χριστόν Σαλός, ο Απόστολος Παύλος έως τον Τρίτο, όπως και ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός, ενώ ο Άγιος Βαρσανούφιος ο Μέγας αρπάχτηκε ως τον Έβδομο.

Μετά την μάχη στην Αφέκ και την ήττα και τον θανάτου του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ Σαούλ στην μάχη, ένας Αμαλικίτης πήρε το στέμμα του και το μετέφερε στον Δαβίδ, ο οποίος το φόρεσε και ανακηρύχτηκε διάδοχος του αποθανόντος εχθρού του.

Αντίστοιχα, στην τελευταία μάχη του Πολέμου των Ροδών, την μάχη του Μπόσγουορθ  και την ήττα και τον θανάτου του τελευταίου βασιλιά των Λάνκαστερ της Αγγλίας στην μάχη αυτή, του Ριχάρδου του Γ’, ο σερ Ουίλιαμ Στάνλεϊ πήρε το στέμμα του και το μετέφερε στον Ερρίκο Ζ’ Τυδόρ, ο οποίος το φόρεσε στο πεδίο της μάχης και ανακηρύχτηκε διάδοχος του αποθανόντος εχθρού του.

Επίσης, ο Δαβίδ εξόντωσε τον Αμαλικίτη που του έφερε την είδηση του θανάτου του Σαούλ και του είπε ότι δήθεν αυτός τον είχε σκοτώσει, όπως ακριβές και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Όθωνας εκτέλεσε όσους ψευδώς ήρθαν μπροστά του και του ζήτησαν αμοιβή επειδή δήθεν είχαν σκοτώσει τον προκάτοχο τους Γάλβα.

Ο Παλαιός Εκλεκτός και περιούσιος λαός, ο Παλαιός Ισραήλ καταδιώκονταν έφορου ζωής από τους εχθρούς του (π.χ. Φιλισταίους, Βαβυλώνιους, Ρωμαίους κ.λ.π.), όπως και Νέος Περιούσιος και Εκλεκτός λαός, ο Ελληνικός Ορθόδοξος λαός (όσο και όλοι οι Ορθόδοξοι λαοί γενικότερα), επονομαζόμενος  Νέα Ιερουσαλήμ πού φθονείται άπω τούς εχθρούς του αντίστοιχα (π.χ. Φράγκους, Τούρκους, Αλβανούς κ.λ.π.).

Το πέρασμα του Ευφράτη που έγινε από τον Άβραμ, για να απομακρυνθεί από τις κακοδοξίες των συμπατριωτών του, του έδωσε το τιμητικό αυτό όνομα Αβραάμ που σημαίνει περάτης, ίδιο με αυτό που έλαβαν και έκτοτε αποκαλούνται Εβραίοι (περάτες), οι οποίοι πέρασαν επίσης την Ερυθρά Θάλασσα υπό την διοίκηση του Προφήτη Μωυσή.

Ο Προφήτης και Βασιλέας Δαβίδ, ο οποίος παραβίασε δύο εντολές  του Δεκάλογου, το «Ου μοιχεύσεις και ου φονεύσεις», διαπράττοντας τα δύο αυτά θανάσιμα αμαρτήματα, την μοιχεία και το φόνο, για τον ένα χρόνο που έμεινε αμετανόητος του ήρθε ασθένεια και στο κρεββάτι του πόνου μετανόησε.

Αντίθετα, ο Φαραώ της Αιγύπτου, ο οποίος κρατούσε αιχμάλωτους τους Ισμαηλίτες και δεν μετανόησε, είχε ως αποτέλεσμα η Αίγυπτος να περάσει από 10 πληγές και σε αντίθεση με τον Δαβίδ που συναισθάνθηκε την αμαρτωλό ήτα και μετανόησε, ο Φαραώ σκλήρυνε όλο και περισσότερο την καρδιά του και απομάκρυνε την ευεργεσία του Θεού.

Και ήδη από την Αραβική Κατάκτηση της Αιγύπτου υπήρχαν πολλοί Κρυπτοχριστιανοί, όπως και τον καιρό της Τουρκικής Κατάκτησης.

Οι Αρχαίοι Ισραηλίτες, όσο ζούσαν επί Δίκαιου Ιωσήφ στην Αίγυπτο, λόγω καλοπέρασης είχαν αρχίσει να ξεχνούν τον αληθινό Θεό (επηρεασμένοι και από την Αιγυπτιακή θρησκεία) και για τον λόγο αυτό, για να μην χάσουν την Πίστη τους, ο Κύριος τους άφησε να υποδουλωθούν στους Αιγυπτίους.

Για τον ίδιο λόγο, οι Μεσαιωνικοί Έλληνες της Ρωμανίας, όπως και οι σύγχρονοι, λόγω καλοπέρασης είχαν αρχίσει να ξεχνούν τον αληθινό Θεό (επηρεασμένοι και από διάφορες αιρέσεις) και για τον λόγο αυτό, για να μην χάσουν την Πίστη τους, ο Κύριος τους άφησε να υποδουλωθούν στους διάφορους εχθρούς τους (π.χ. Σταυροφόρους, Τούρκους, Γερμανούς).

Στο Βιβλίο των Αριθμών της Παλαιάς Διαθήκης, οι Ισραηλίτες περιπλανώνται για 40 χρόνια στην έρημο, με καθοδηγητή τον Εβραίο Προφήτη Μωυσή, ο οποίος από πρώην «Αιγύπτιος» πρίγκηπας, προτίμησε να συμπαρασταθεί στον κανονικό λαό του, τον Παλαιό Ισραήλ, ενώ ο ίδιος έγινε ηγέτης του λαού αυτού μετά το θαύμα με την Καιόμενη Βάτο στο Όρος Χωρήβ.

Κατά την διάρκεια της πορείας αυτής, προκειμένου να φτάσουν οι Εκλεκτοί στην Γη της Επαγγελίας, ο Προφήτης Μωυσής και άλλοι Πιστοί (π.χ. ο Προφήτης Ααρών), αντιμετώπισαν πολλές διώξεις και πολέμους από αλλά έθνη, αλλά ακόμα και τους συμπατριώτες τους, όπως δυσκολίες, ακόμα και αμφισβητήσεις και κατατρεγμούς, ενώ τους αντιμετώπισαν κάνοντας θαύματα με την βοήθεια του Κυρίου μέχρι να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους αυτό.

Αντίστοιχα, στο Βιβλίο των Πράξεων της Καινής Διαθήκης, οι Νέοι Ισραηλίτες, οι Χριστιανοί περιπλανώνται στην κοσμική έρημο, με καθοδηγητές τους Εβραίους στην καταγωγή Δώδεκα Αποστόλους, αλλά επίσης και τον Εβραίο Προφήτη Παύλο, ο οποίος από πρώην φανατικός ζηλωτής Ισραηλίτης διώκτης των Χριστιανών, χάρις στο θαύμα στον δρόμο προς την Δαμασκό, μετάνιωσε και αποφάσισε να συμπαρασταθεί με τον κανονικό Λαό του του Θεού, τον Νέο Ισραήλ, τους Χριστιανούς.

Κατά την διάρκεια της πορείας αυτής, προκειμένου να φτάσουν οι Εκλεκτοί στην Γη της Επαγγελίας, τον Παράδεισο ο Απόστολος Παύλος, οι Απόστολοι και άλλοι Πιστοί, αντιμετώπισαν πολλές διώξεις και πολέμους από αλλά έθνη (π.χ. την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Ινδούς και Πάρθους ηγεμόνες κ.λ.π.), αλλά ακόμα και τους συμπατριώτες τους, όπως και δυσκολίες, ακόμα και αμφισβητήσεις και κατατρεγμούς, ενώ τους αντιμετώπισαν κάνοντας θαύματα με την βοήθεια του Κυρίου μέχρι να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους αυτό.

Η Πρώτη Διαθήκη-Συνθήκη που σύναψε ο Θεός στο Όρος Σινά με Μεσίτη τον Προφήτη Μωυσή με τον Παλαιό Ισραήλ ήταν προσωρινή και προ τύπωση της τελικής και Αιώνιας Διαθήκης, η οποία Συνθήκη με Μεσίτη τον Θεάνθρωπο και μόνο Κύριο Ημών Ιησού Χριστό με τον Νέο Ισραήλ, δηλαδή τους Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωσαφάτ έστελνε στις πόλεις του Βασίλειου του πολλούς αξιωματούχους, δικαστές και ιερείς για να διδάξουν τον λαό, όπως ακριβώς έκανε μετέπειτα και ο τύραννος της Αθήνας Πεισίστρατος στα χώρα της Αττικής.

Ό Ασά, ο βασιλιάς του Ιούδα θάφτηκε σε ένα φέρετρο γεμάτο με αρώματα και φυτά, όπως ακριβώς μετέπειτα και ο Μέγας Αλέξανδρος θάφτηκε σε ένα φέρετρο γεμάτο με αρώματα και φυτά, ενώ παράλληλα προς τιμήν του Ασά έγινε μία μεγάλη επικήδεια φωτιά, όπως ακριβώς έγινε και στην κηδεία του βασιλιά της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας Φίλλιπου του Β’, καθως και του Καίσαρα στην Ρώμη.

Οι βασιλιάδες του Ιούδα Ιωράμ, Ιωάς και Ουζζίας δεν θάφτηκαν στους βασιλικούς τάφους, επειδή ήταν αντιπαθείς στους πάντες, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Φαραώ Τουταγχαμών στην Αίγυπτο.

Επί βασιλείας Ιωράμ στο Βασίλειο του Ιούδα, έγινε κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους Αιθίοπες και τους Άραβες, οι οποίοι εξόντωσαν όλους τους γιους του βασιλιά, εκτός ενός, του Οχοζία, όπως ακριβώς και στην Τροία επί βασιλείας του Λαομέδοντα, έγινε κατάληψη της πόλης αυτής από τον Ηρακλή και τους Έλληνες, οι οποίοι εξόντωσαν όλους τους γιους του βασιλιά, εκτός ενός, του Πρίαμου, στην πρώτη άλωση της Τροίας από τους Έλληνες.

Στο Βασίλειο του Ιούδα υπήρχε ο τίτλος «γιος του βασιλιά», όπως ακριβώς και στα βασίλεια των Σελευκιδών, των Πτολεμαίων, των Ατταλίδων και στην Αυτοκρατορία της Αρχαίας Ρώμης υπήρχε ο τίτλος «φίλος του βασιλιά».

Τόσο ο Ισμαήλ, όσο και ο Ησαύ-Εδώμ, αν και ήταν οι πρωτότοκοι γιοι του Αβραάμ και του Ισαάκ, δεν κληρονομήσαν αυτοί την περιουσία και δεν πήραν την ευλογιά των πατέρων τους, αν και ήταν οι πρωτότοκοι, αλλά τα μικρότερα αδέρφια τους, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, οι οποίοι είχαν την Ευλογία του Θεού.

Τόσο ο Άγιος Χριστόφορος, όσο και ο Άγιος Βάρβαρος στο Ξηρόμερο, ήταν και οι δύο βίαιο, σκληροί και δολοφόνοι ανθρώπων, αλλά όταν είδαν τον ίδιο τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό σε όραμα, πίστεψαν και οι δύο και μετανόησαν, αλλάξαν ζωή και έγιναν και οι δύο μεγάλοι ερημίτες και ασκητές.

Η σύζυγος του Προφητη Ωσηέ τον εγκατέλειψε αρχικά και αργότερα μετανιώσει και επέστρεψε σε αυτόν και στην συνέχεια αυτός την δέχτηκε πίσω και την συγχωρέσε.

Αντίστοιχα και ο Κύριος εγκαταλείφθηκε από τους Ισραηλίτες πολλάκις, όμως όταν αυτοί στην αργότερα μετάνιωναν και επέστρεφαν σε Αυτόν και στην συνέχεια, Αυτός τους δέχονταν πίσω και τους συγχωρούσε.

Με τον ίδιο τρόπο στις μέρες μας, ο Κύριος όταν εγκαταλείπεται από τον Νέο Ισραήλ, τους Χριστιανούς πολλάκις, όμως όταν αυτοί στην αργότερα μετανιώνουν και επιστρέφουν σε Αυτόν και στην συνέχεια, Αυτός τους δέχεται πίσω και τους συγχωράει με το Μέγα Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Οι Ιουδαίοι επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων επί Τίτου και Ανδριανού κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ οι ηγέτες τους πίστευαν ότι εκπλήρωναν τις προφητείες, όμως στο τέλος η Ρώμη τους συνέτριψε και οι ίδιοι και ο λαός τους εξοντώθηκαν.

Αντίστοιχα επί της βασιλείας του ενδόξου Αυτοκράτορα Ηράκλειου στην Ρωμανία, οι επαναστάτησαν εναντίον των Βυζαντινών και συνεργάστηκαν αρχικά με τους Πέρσες, ενώ οι ηγέτες τους πίστευαν ότι εκπλήρωναν τις προφητείες, όμως στο τέλος η Ανατολική Ρωμαϊκή (αλλιώς Βυζαντινή) Αυτοκρατορία τους συνέτριψε και οι ηγέτες τους, είτε εξοντώθηκαν ή το έσκασαν.

Η Αρχαία Βαβυλώνα (η οποία καταπίεζε και δίωκε τον Παλαιό Ισραήλ) καταλήφθηκε και λεηλατήθηκε από τους βάρβαρους Πέρσες του Κύρου του Μέγα, όπως και η Αρχαία Ρώμη (γνωστή και ως η «Νέα Βαβυλώνα», η οποία καταπίεζε και δίωκε τον Νέο Ισραήλ, δηλαδή τους Χριστιανούς) καταλήφθηκε και λεηλατήθηκε από τους βάρβαρους Γότθους του Αλάριχου.

Ο Ιησούς του Ναυή πριν διαβεί τον Ιορδανή και αρχίσει την κατάκτηση της Χαναάν, έστησε Δώδεκα Πέτρες στα Γαργαλά, τα οποία συμβόλιζαν τις Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ.

Αντίστοιχα, ο Μέγας Αλέξανδρος όταν έφτασε στο απώτατο όριο των κατακτήσεων του στον ποταμό Φάση στην Ινδία, έστησε δώδεκα βωμούς, οι οποίοι συμβόλιζαν τους δώδεκα «θεούς» του Ολύμπου.

Οι Σαμαρείτες, λόγω της συνεχούς ενδογαμίας και των αιμομιξιών που έκαναν και κάνουν συνεχώς μεταξύ τους για να διατηρήσουν το αίμα και η πιστή τους, απέκτησαν πολλά προβλήματα υγείας, όπως ακριβώς έκαναν οι Αιγύπτιοι Φαραώ και οι Πτολεμαίου στην Αίγυπτο, όπως ακριβώς έκαναν και οι Αψβούργοι στην Αυστρία.

Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος Μουρτζουφλός γκρεμίστηκε από τους Σταυροφόρους από έναν κίονα, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Αρχιερέα Μενέλαο από τον Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχο τον Ε’.

Ο Φιλισταίος Γολιάθ, ο Γερμανός Λάιος, όπως και ο Φράγκος πολεμιστής Κοράδος, οι οποίοι ηττήθηκαν από τον Δαβίδ, τον Άγιο Νέστωρα και τον Ιωάννη Βατατζη αντίστοιχα σε μονομαχία, ήταν όλοι ιδιαίτερα μεγαλόσωμοι, ικανοί και άγριοι πολεμιστές.

Επί Πατριαρχίας Κυρίλλου Ιεροσολύμων το 346 μ.Χ., εμφανίστηκε στον ουρανό των Ιερόσυλων ολόλαμπρος ο Τίμιος Σταυρός, όπως ακριβώς συνέβη στην Μίλβια Γέφυρα το 312 μ.Χ. στον Μέγα Κωνσταντίνο, όπως ακριβώς συνέβη και λίγο πριν την άλωση της Τριπολιτσάς στην πόλη αυτή.

Η Βυζαντινή Αυτοκράτειρα Ευδοξία, προσπάθησε να αρπάξει το κτήμα της φτωχής Καλλιτρόπης, όπως η Ιεζάβελ άρπαξε το κτήμα του Ναβουθαί, και όπως επίσης η Ιεζάβελ εισήγαγε την ειδωλολατρία στο Ισραήλ, η Ευδοξία προσπάθησε να αποδώσει λατρευτικές-ειδωλολατρικές τιμές στο άγαλμα που έφτιαξε για τον εαυτό της, και τέλος όπως η Ηρωδιάδα δίωξε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή, έτσι και η Ευδοξία δίωξε τον Άγιο Πατριάρχη Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Τόσο ο Σοφός Σειράχ από το Ισραήλ, όσο και ο Σοφός Σόλων από την Αθήνα, έλεγαν και οι δύο ότι κανείς δεν πρέπει να μακαρίζει κάποιον, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται αυτός, πριν δει πιο θα είναι το τέλος του.

Ο Προφήτης Ιερεμίας προόρισε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους του Ναβαχοδονόσορα του Μέγα λόγω των αμαρτιών των κατοίκων της, όπως ακριβώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, προόρισε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους του Τίτου λόγω των αμαρτιών των κατοίκων της.

Επί Αρχαίου Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ και ο Ναός του Σολομώντα καταλήφθηκε και καταστράφηκε δύο φορές, την πρώτη από τους τους Βαβυλώνιους του Ναβαχοδονόσορα του Μέγα και την δεύτερη από τους Ρωμαίους του Τίτου.

Αντίστοιχα, τον καιρό της Ρωμανίας (αλλιώς Ανατολικής Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), η Πόλη και ο Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας, καταλήφθηκε και λεηλατήθηκε δύο φορές, την πρώτη από τους τους Σταυροφόρους των Βαλδουίνου-Δόγη Δάνδολου, καθώς και του παπά της Ρώμης Ιννοκέντιου του Γ’ και την δεύτερη από τους Τούρκους του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή.

[Επίσης και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας από τον Κεμάλ Αττατούρκ ήταν και αυτή μία μεγάλη βεβήλωση του Ναού αυτού και ο ίδιος ο Ατατούρκ ήταν και αυτός με τον τρόπο του ένας καταστροφέας της].

Οι Εβραίοι πέρασαν την Πανούκλα στην Αίγυπτο μένοντας στα σπίτια τους ύστερα από την εντολή του Προφήτη Μωυσή (μετά από τις οδηγίες που τους έδωσε ο ίδιος ο Θεός), όπως έγινε και με τον κορωνοϊού το έτος 2020 από τα κράτη για τους πολίτες τους, προκειμένου να τους σώσουν από την πανδημία αυτή.

Οι Εβραίοι, αν και Σημιτικής καταγωγής οι ίδιοι, αναγκάστηκαν να πολεμήσουν στην Αρχαία εποχή άλλους λαούς Σημιτικής καταγωγής, όπως π.χ. τους Μωαβίτες, τους Αμμωνίτες, τους Ιδουμαίους, τους Ισμαηλίτες, τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους, καθώς και τους Φοίνικες.

Αντίστοιχα και στην σύγχρονη εποχή, οι Ισραηλινοί αν και Σημιτικής καταγωγής οι ίδιοι, αναγκάστηκαν να πολεμήσουν άλλους λαούς Σημιτικής καταγωγής, και συγκεκριμένα τα Αραβικά κράτη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Προσωρινή ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο έγινε επί Πτολεμαίου του ΣΤ’ και Αλέξανδρου Επιφανή των Σελευκιδών το 145 π.Χ., αλλά λίγο αργότερα με τον θάνατο αυτών, οι Σύροι πολίτες εξεγέρθηκαν και εκδίωξαν τις Αιγυπτιακές στρατιές βίαια από την Συρία υπό την ηγεσία του Σελευκίδη Δημήτριου του Β’.

Αντίστοιχα, στην νεότερη εποχή, έγινε άλλη μία προσωρινή ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο έγινε επί Νάσερ και Αλ Κουβατλί στην Συρία το 1958 π.Χ., αλλά λίγο αργότερα, το έτος 1961, οι Σύροι στρατιωτικοί και πολίτες εξεγέρθηκαν και εκδίωξαν τις Αιγυπτιακές στρατιές βίαια από την Συρία υπό την ηγεσία του Σύρου ηγέτη Χάφεζ Αλ Άσαντ.

Τα ιερατικά καθήκοντα στον Ναό του Σολομώντα τον καιρό του Αυγούστου νοιάζονταν με κλήρο, όπως ακριβώς και πολλά πολιτικά αξιώματα στην Αρχαία δημοκρατική Αθήνα, μοιράζονταν επίσης με κλήρο.

Ο Ιβάν ο Γ’ ο Μέγας της Ρωσίας, όταν αντιμετώπισε τους Τατάρους στην μάχη του ποταμού Ούγκα, για την απελευθέρωση της Ρωσίας από αυτούς, αυτοί διαλύθηκαν με την επίθεση των Ρώσων και έτρεχαν να κρυφτούν παντού πανικόβλητοι.

Αντίστοιχα, επί των Κριτών Δεββώρας και Βαράκ στο Όρος Θαβώρ στην μάχη του Κεδές, όταν αυτοί αντιμετώπισαν τους Χαναναίους του Σισερά, για την απελευθέρωση του Ισραήλ από αυτούς, αυτοί διαλύθηκαν με την επίθεση των Ισραηλιτών και έτρεχαν να κρυφτούν παντού πανικόβλητοι.

Ο δολοφονία του Μωαβίτη βασιλιά Ελγών με κρυφή συνάντηση του από τον Εούδ με σπαθί, δήθεν για να του δώσει αυτός ένα κρυφό μήνυμα, θυμίζει την αντίστοιχη εξόντωση του Ολοφέρνη από την Ιουδίθ, η οποία είχε έρθει επίσης στο στρατόπεδο του για να του παραδώσει ένα κρυφό μήνυμα.

Επιπλέον, για πολλούς, η εξόντωση του Ολοφέρνη στην σκηνή του στον ύπνο του από την Ιουδίθ και ο αποκεφαλισμός αυτού, θυμίζει σε πολλούς τον θάνατο του Σισερά από την Ιαήλ στον ύπνο του στην σκηνή του και τον αποκεφαλισμό του.

Για πολλούς,  η απαγόρευση της εισροής των πιστών στις Εκκλησίες λόγω κορωνοϊού, επί ποινή τιμωρίας, θυμίζει σε πολλούς την αντίστοιχη απαγόρευση επί Προφήτη Δανιήλ την εποχή του Δαρείου να προσεύχονται επί τριάντα μέρες στον Κύριο.

Τόσο ο Βιβλικός βασιλιάς και Άγιος Δαβίδ, όσο και ο ηρωικός Έλληνας Γεώργιος Γρίβας Διγενής, αναγκάστηκαν πολλές φορές να κρυφτούν σε σπηλιές και σπίτια για να ξεφύγουν από τους εχθρούς τους (Φιλισταίους, Σαούλ, Βρετανούς), ενώ καταδόθηκαν στους εχθρούς τους πολλές φορές και από έμπιστους τους (π.χ. ο Δαβίδ από τον Δωέγ τον Εδωμίτη).

Επίσης, μία φορά ο Δαβίδ συνελήφθη από τους Φιλισταίους αλλά κατάφερε στην συνέχεια να απελευθερωθεί από αυτούς, όπως ακριβώς συνέβη με τον Καίσαρα από στρατιώτες του Ρωμαίου δικτάτορα Σύλλα, ή τον Ντε Γκολ από τους Γερμανούς.

Το Πνεύμα του Κυρίου άρπαξε και μετέφερε τον Απόστολο Φίλιππο σε άλλη περιοχή όταν αυτός βάφτισε τον Αιθίοπα αξιωματούχο, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Προφήτη Αβακούμ κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του Προφήτη Δανιήλ στον λάκκο των Λεόντων, όπως ακριβώς συνέβη και με τους Προφήτες Ενώχ και Ηλία

Τον μετέπειτα Προφήτη Μωυσή αν και παιδί Εβραίων, τον υιοθέτησε η κόρη του Φαραώ των Αιγυπτίων, οι οποίοι τους δίωκαν, όπως και στην διάρκεια του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί Γερμανοί υιοθέτησαν παιδιά Εβραίων, τους οποίους η τότε Γερμανική κυβέρνηση τους δίωκε.

Όταν ο μετέπειτα Απόστολος Πέτρος  έκοψε το αυτί του δούλου του Αρχιερέα κατά την σύλληψη του Κυρίου, ο Κύριος γιάτρεψε τον δούλο αυτόν και το επανάφερε στην αρχική του θέση.

Αντίστοιχα κατά την κοίμηση της Κυρίας Ημών και Δεσποίνης Θεοτόκου, της Παναγιάς μας, όταν το πάναγνο σώμα της μεταφερόταν για ταφή, ένας Άγγελος έκοψε τα χέρια ενός φανατικού Εβραίου που πήγε να το καταστρέψει, τα οποία επανήλθαν στην θέση τους ύστερα από τις προσευχές των Αποστόλων και όταν αυτός μετάνιωσε για την αποτρόπαια αυτή πράξη που πήγε να κάνει, ενώ στην συνέχεια μάλιστα ο ίδιος βαφτίστηκε Χριστιανός.

Στην Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, για ένα χρονικό διάστημα, τον καιρό των πέντε «δίκαιων Αυτοκρατόρων» (Νέρβα, Τραϊανού, Ανδριανού, Αντωνίνου Πίου, Μάρκου Αυρήλιου), η διαδοχή στην ηγεσία γίνονταν όχι εξ, αίματος, αλλά εξ’ ικανοτήτων.

Αντίστοιχα, στην Παλαιά Διαθήκη, από τον καιρό του Μωυσή, του Ιησού του Ναυή και των Κριτών μέχρι και την στέψη των πρώτων μοναρχών, η διαδοχή στην ηγεσία γίνονταν όχι εξ, αίματος, αλλά εξ’ Πίστεως και ικανοτήτων.

Ο Άγιος και Δίκαιος Αβραάμ, κατέφυγε από την Χαναάν στην Αίγυπτο για ένα χρονικό διάστημα λόγω λιμού και έπειτα επανήλθε στην Παλαιστίνη.

Αντίστοιχα, και ο Άγιος και Δίκαιος Ιακώβ κατέφυγε με την οικογένεια του από την Χαναάν στην Αίγυπτο για ένα χρονικό διάστημα λόγω λιμού, ενώ αργότερα οι απόγονοι του υπό την ηγεσία του Μωυσή και του Ιησού του Ναυή επανήλθαν στην Παλαιστίνη.

Τέλος και ο Πανάγιος και Πανδίκαιος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κατέφυγε και Αυτός με την Αγία Οικογένεια (την Παναγιά μας και τον Ιωσήφ τον Μνήστωρ) από την Παλαιστίνη στην Αίγυπτο για ένα χρονικό διάστημα λόγω του διωγμού του Ηρώδη, ενώ αργότερα, με τον θάνατο του Ηρώδη, επανήλθε στην Παλαιστίνη.

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο ίδιος ο Στάλιν μιμήθηκε τους Βυζαντινούς του ηρωικού Πατριάρχη Σέργιου που μετέφεραν την Εικόνα του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ πάνω στα τείχη κατά την πολιορκία της Πόλης από τους Αβάρους.

Έτσι, ο ίδιος μετέφερε με αεροπλάνο την εικόνα της Παναγίας του Τιχβίν, επάνω από τη Μόσχα κατά την διάρκεια της πολιορκίας της από τα ναζιστικά στρατεύματα, τα οποία δεν κατάφεραν ποτέ να καταλάβουν την ρωσική πρωτεύουσα, όπως ακριβώς και οι Αβάροι την Πόλη παλαιοτέρα.

Επί Αρχιεροσύνης του Ονία στα Ιεροσόλυμα, με τις προσευχές του ίδιου και του λαού, ο Κύριος εμπόδισε θαυματουργικά τον Ηλιόδωρο να βεβηλώσει τον Ναό του Σολομώντα, όπως ακριβώς και επί Αρχιεροσύνης του Ελεάζαρου, με τις προσευχές του ίδιου και του λαού, ο Κύριος εμπόδισε θαυματουργικά τον Πτολεμαίο τον Δ’ τον Φιλοπάτορα να εξοντώσει τους Ιουδαίους της Αιγύπτου και της Αλεξάνδρειας.

Πολλές φορές στην διάρκεια της ιστορίας, όταν ένα έθνος παράκμαζε, γινόνταν κακό, διεφθαρμένο και ανήθικο, ή έκανε ανθρωποθυσίες, όργια και γενοκτονίες, τότε ο Πνευματικός Νομός και η Θεία Δικαιοσύνη του Κυρίου επέτρεπε να έρθει κάποιο άλλο έθνος από κάποια μακρινή ή από την άκρη της γης και να καταλάβει το πρώτο με μεγάλη βία ως ανταπόδοση για τα εγκλήματα του.

Έτσι οι Αμμοραίοι καταλήφθηκαν από τους Ισραηλίτες, οι Ισραηλίτες από τους Βαβυλωνίους και τους Ρωμαίους, οι Καρχηδόνιοι και οι Αρχαίοι Έλληνες από τους Ρωμαίους, οι Αρχαίοι Πέρσες από τους Έλληνες, οι Ρωμαίοι από τις γερμανικές φυλές, οι Μεσανατολίτες και οι Βορειοαφρικανοί, οι Βησιγότθοι και οι Μεσαιωνικοί Πέρσες από τους Άραβες, οι Μεσαιωνικοί Άραβες της Ισπανίας από τους γηγενείς Ισπανούς, οι Μεσαιωνικοί Ρώσοι από τους Τατάρους, ενώ οι Άραβες και οι Βυζαντινοί και οι Βαλκάνιοι από τους Τούρκους.

Αντίστοιχα, οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Άραβες οι Ασιάτες και οι Πέρσες καταλήφθηκαν από τους Ούννους, τους Μογγόλους και τους Σκύθες, οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι από τους Υξώς, οι Ασσύριοι από τους Μήδους και τους Σκύθες, οι Ζουλού από τους Βρετανούς, οι Ινδοί, οι Ιάπωνες, οι Ασιάτες και οι Κινέζοι από τους Ευρωπαίους (π.χ. Βρετανούς, Γάλλους, Γερμανούς, Ολλανδούς κ.λ.π.), οι Αζτέκοι και οι Ίνκας από τους Ισπανούς, ενώ στην πατρίδα μας, οι Έλληνες Μινωίτες καταλήφθηκαν από τους επίσης Έλληνες Μυκηναίους και αυτή με την σειρά τους από τους Έλληνες Δωριείς.

Ο Τουκιπτικίλλα πούλησε αν και πρωτότοκος τα πρωτοτόκια (δηλαδή τα δικαιώματα του πρωτότοκου) στον μικρότερο αδερφό του Κουρπαζάχ για τρία βόδια, όπως ακριβώς και ο Ησαύ πούλησε αν και πρωτότοκος τα πρωτοτόκια στον μικρότερο αδερφό του Ιακώβ για ένα πιάτο φακή στην Παλαιά Διαθήκη.

Τόσο ο ηρωικός ελευθερωτής και Κριτής του Ισραήλ από τους Μαδανιάτες, ο Γεδεών, ο οποίος και κατάγονταν από την φυλή του Μανασσή ήταν ο μικρότερος σε ηλικία γιος του πατέρα του, όπως και ακριβώς και ο ηρωικός ελευθερωτής και βασιλιάς του Ισραήλ από τους Φιλισταίους, ο Δαβίδ, ο οποίος και κατάγονταν από την φυλή του Ιούδα ήταν ο μικρότερος σε ηλικία γιος του πατέρα του.

Τόσο ο στρατός των στρατηγών του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς επί Ιούδα Μακκαβαίου, δηλαδή του Τιμόθεου και του Λυσία, διαλύθηκε από μονός του και αλληλοκαταστράφηκε όταν είδε οράματα Αγγέλων να έρχονται εναντίον του, όπως ακριβώς και ο στρατός των Μωαβιτών και Αμμωνιτών επί Ιωσαφάτ, διαλύθηκε από μονός του και αλληλοκαταστράφηκε όταν είδε οράματα Αγγέλων να έρχονται εναντίον του.

Όπως ακριβώς ο Προφήτης Μωυσής μαζί με τον αδερφό του, τον Ααρών, οδήγησε τους Ισραηλίτες μέσα από το Πάσχα με την βοήθεια του Κυρίου από την δουλεία της Αιγύπτου στην Γη της Επαγγελίας και την ελευθέρια, έτσι και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, μαζί με τον Προφήτη Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή, απόγονο του Ααρών, μέσα από το Πάσχα, οδήγησε μέσω της Ανάστασης τους Νέους Ισραηλίτες, δηλαδή τους Χριστιανούς, από την δουλεία του θανάτου και της αμαρτίας στην ζωή, στην μετάνοια, και την Βασιλεία του Θεού.

Κατά την διάρκεια της παραμονής ως επιστάτη του Ιωσήφ του Δίκαιου στο σπίτι του Πετέρφη, ο ίδιος για να ξεφύγει από την γυναικά του Πετέρφη, η οποία ήθελε με το ζόρι να κάνει τον Ιωσήφ να κοιμηθεί μαζί της, πάρα την θέληση του, για να της ξεφύγει μία φορά, αναγκάστηκε να τρέξει για να της ξεφύγει και να αφήσει τα ρούχα του στα χέρια της.  

Ομοίως, κατά την σύλληψη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από τους στρατιωτικές των αρχιερέων, ένας νέος, πιθανός ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και Θεολόγος, τον ακολούθησε φέροντας πάνω του ένα σεντόνι, όμως στην διάρκεια της διαδρομής του επιτέθηκαν άλλοι νέοι, μέλη των φρουρών του ναού και αυτός για να τους ξεφύγει αναγκάστηκε να τρέξει και να αφήσει το σεντόνι τους στα χέρια τους.

[Ο δε γυμνός νέος που παραλίγο να πιαστεί κατά την σύλληψη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ήταν σύμφωνα με μελετητές είτε ο Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής, είτε ο Ευαγγελιστής Μάρκος].

Τόσο ο Άγιος και Δίκαιος Αβραάμ, όσο και ο Άγιος και Δίκαιος Προφήτης Μωυσής είχαν και οι δύο στην Παλαιά Διαθήκη τον Θεό ως σημαία τους και μάχονταν πάντα υπέρ της δικαιοσύνης, των αδυνάτων, των δίκαιων, των αδύνατων, καθώς και των ευσεβών, πολεμώντας και νικώντας με ειδωλολατρικούς λαούς με σημαίες και λάβαρα ζωών ή ειδωλολατρικών δήθεν «θεών».

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στις μετέπειτα εποχές, ο Άγιος Μεγάλος Κωνσταντίνος και ο Μέγας Θεοδόσιος πολέμησαν και νίκησαν για την δικαιοσύνη και την Πίστη, με λάβαρο τους τον Σταυρό και το Χριστόγραμμα, ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες, οι οποίοι πολέμησαν και δίωξαν τον Χριστιανισμό, και οι οποίοι είχαν σημαίες και λάβαρα ζωών ή ειδωλολατρικών δήθεν «θεών».

Ψευδοπροφήτες παρουσιάστηκαν πόλο αναμεσά στους Ισραηλίτες, όπως και αργότερα αναμεσά στον Νέο Ισραήλ, δηλαδή τους Χριστιανούς.

Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, θεράπευσε έναν παράλυτο, τον Αινέα, ενώ ανέστησε και μία νεκρή, την Ταβιθά, όπως ακριβώς και ο Κύριος ανέστησε τον γιο της χήρας, την κόρη του Αρχιερέα Ιάρειου και τον Λάζαρο.

Το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε σε όσους βρίσκονταν στο σπίτι του ευσεβούς Ρωμαίου εκατόνταρχου Κορνήλιου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ήλθε στους Αποστόλους την μέρα της Πεντηκοστής, ενώ όσοι το έλαβαν τότε, όπως ακριβώς και οι Απόστολοι την μέρα της Πεντηκοστής, άρχισαν να μιλούν σε πολλές γλώσσες και να δοξολογούν τον Θεό.

Τόσο οι Ασσύριοι, όσο και οι Βουλγάροι, όπως και οι Τούρκοι, όταν έσφαζαν και κατέστρεφαν πόλεις, εκτός από τις λεηλασίες και τις εκτελέσεις αιχμάλωτων, πολλές φορές άνοιγαν ακόμα και τις κοιλίες των εγκύων.

Η λεγομένη «ιερά πορνεία σε ιερά», υπήρχε τόσο στο Αρχαίο ειδωλολατρικό Ισραήλ, στην Σαμάρεια, με την λατρεία της Αστάρτης, όσο και στην Αρχαία Ελλάδα, στην Κόρινθο, με την λατρεία της Αφροδίτης.  

Πολλοί βασιλιάδες κατά την διάρκεια του Βασίλειου του Ισραήλ, εξοντώνονταν από συνωμότες σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα, οι οποίοι και έπαιρναν την θέση τους, κάτι που διήρκησε μέχρι και το τέλος του Βασίλειου αυτού.

Αντίστοιχα στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά τον Κόμοδο, πολλοί Αυτοκράτορες εξοντώνονταν από συνωμότες σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα, οι οποίοι και έπαιρναν την θέση τους, κάτι που διήρκησε μέχρι και το τέλος της Αυτοκρατορίας αυτής.

Ο Βαρούχ έγραψε καθ’ υπαγόρευση του Προφήτη Ιερεμία ένα προφητικό βιβλίο, σύμφωνα με τα οράματα που ο Ιερεμίας είδε, όπως ακριβώς και ο Προ χορός έγραψε καθ’ υπαγόρευση του Ιωαννη του Ευαγγελιστή και Θεολόγου την Αποκάλυψη του Ιωαννη, σύμφωνα με το όραμα που ο Ιωάννης είδε.

Το βιβλίο αυτό του Προφήτη Ιερεμία του έκαψε ο βασιλιάς του Ισραήλ Ιωακείμ επειδή δεν του άρεσε το περιεχόμενο του, όπως ακριβώς και ο γερμανικής καταγωγής ηγέτης του Ρωμαϊκού κράτους Στηλίχων έκαψε τα βιβλία με τους χρησμούς των Σιβύλλων, επειδή δεν του άρεσε το περιεχόμενο τους.

 Τον καιρό του Προφητη Ιερεμία, οι επιζώντες στην Ιουδαία Ισραηλίτες από την κατάληψη της χωράς από τον Ναβαχοδονόσορα κατέφυγαν στην Αίγυπτο, από φόβο για αντίποινα από τους Βαβυλωνίους για την δολοφονία του Γεδαλία από τον Ισμαήλ, όπως ακριβώς εκαναν παλαιοτέρα και οι Πατριάρχες Αβραάμ και Ιακώβ λόγω λιμού.

Τόσο ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας, όσο και ο Ούννος βασιλιάς Αττίλας, λόγω των θηριωδιών και των αιμοχαρών κατακτήσεων τους, ονομάστηκαν και οι δύο «Μάστιγα του Θεού», και «Σφύρα του Σύμπαντος και της γης».

Ο αιχμάλωτος βασιλιάς του Ιούδα Ιωαχίν, τελικά απελευθερώθηκε και έτρωγε στο ίδιο τραπέζι ως φίλος του με τιμές από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ευλ-Μερωδάχ, όπως ακριβώς και ο αιχμάλωτος Λύδιος βασιλιάς Κροίσος, τελικά απελευθερώθηκε μετέπειτα και έτρωγε στο ίδιο τραπέζι ως φίλος του με τιμές από τον Πέρση βασιλιά Κύρο τον Β’ τον Μέγα.

Κατά τον 3

Αντίστοιχα, το 1054 μ.Χ.,  συνέβη το λεγόμενο και «Σχίσμα των Εκκλησιών» μεταξύ των Ορθοδόξων και των παπικών, λόγω των πολλών Θεολογικών, εθνικών, πολιτικών και άλλων διάφορων μεταξύ τους, με συνέπεια οι παπικοί να θεωρηθούν αιρετικοί από τους πραγματικούς Χριστιανούς, τους Ορθοδόξους (http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_1.html).

Το Πάσχα του 2020, όπως ακριβώς και στο Πάσχα του 33 μ.Χ., οι Πιστοί και οι Απόστολοι, λόγω των δύσκολων και πιεστικών τότε καταστάσεων, των απειλών και του φόβου που επικρατούσε, γιόρτασαν το Πάσχα και την Ανάσταση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού εντός των σπιτιών τους.

Οι Αρχαίοι, όπως και οι σύγχρονοι Ισραηλίτες, βοηθούσαν οικονομικά στις μέρες τα μέλη τους, όπως κάνει και η αίρεση των Ισμαηλιτών του ισλάμ, βοηθά οικονομικά στις μέρες τα μέλη της.

Οι Σικάριοι Ζηλωτές, γνωστοί και ως Σηθιανοί, εξόντωναν κατόπιν διαταγών των αρχηγών τους με μαχαίρι τους εχθρούς τους, όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα και οι Ασσασινοί, αλλά και πολλά μέλη μαφιών στις μέρες μας (π.χ. της Κολομβίας), κατόπιν παραγγελίας ή διαταγών των αρχηγών τους και αυτοί, αλλά αυτή την φορά με σφαίρες.  

Όπως οι επικλήσεις των ειδωλολατρών ιερέων του Βάαλ στον ψευτοθεού τους απέτυχαν να φέρουν φωτιά από τον ουρανό, κάτι που πέτυχε μόνο ο υπηρέτης του μονού αληθινού Θεού, ο Προφήτης Ηλίας, έτσι ακριβώς και κατά το δεύτερο έτος μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, όταν οι αιρετικοί παπικοί σταυροφόροι και οι ιερείς τους έκαναν προσευχή να εμφανιστεί σε αυτούς το Άγιο Φως, αυτό δεν συνέβη, κάτι που πέτυχαν μόνο οι αληθινοί Πιστοί Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι, όταν ο Ορθόδοξος Πατριάρχης και ο Πιστός λαός μαζί του προσευχήθηκε.

Μετά το κρέμασμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού από τους άντρες του Τουρκαλβανού Κουρτ Πάσα, αυτοί πέταξαν το πτώμα του στον Άψο ποταμό. Όμως η σορός του τελικά βρέθηκε από έναν ευλαβή ιερέα, ονόματι Μάρκο, οι οποίος την μετέφερε  στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου, στην Εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου και εταφή.

Παρομοίως, μετά το κρέμασμα του Αγίου Πατριάρχη στην διάρκεια της Επανάστασης της Εθνεγερσίας του 1821, του Γρηγόριου του Ε’, από τους Τούρκους, αυτοί πέταξαν την σορό του στον Κεράτιο Κόλπο. Όμως η σορός του τελικά βρέθηκε από έναν Κεφαλλονίτης πλοίαρχο, ονόματι Νικόλαο Σκλάβο, ο οποίος το βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου και ετάφη.

Στις 12 Ιουλίου του 400 μ.Χ. (http://alophx.blogspot.com/2020/02/400-2020-update.html), οι Ήρωες Έλληνες αξιωματικοί, λαός και στρατιώτες, που έσωσαν την Κωνσταντινούπολη από τους Γότθους και με τον τρόπο αυτό ματαίωσαν την τελευταία στιγμή την άνοδο μιας Γερμανικής δυναστείας στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, μετά την μεγάλη νίκη, οι Έλληνες Χριστιανοί, τέλεσαν μεγαλειώδη Θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία, για να ευχαριστήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο που βοήθησε για πολλοστή φορά το έθνος μας.

Αντίστοιχα, την εποχή της εποχή της πολιορκίας της Πόλης από τους Αβαροσλάβους και τους Πέρσες το 626 μ.Χ., οι Ήρωες Έλληνες αξιωματικοί, λαός και στρατιώτες, που έσωσαν την Κωνσταντινούπολη από τους λαούς αυτούς με την βοήθεια της Πανάγιας μας και με τον τρόπο αυτό ματαίωσαν την τελευταία στιγμή κατάληψη του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως από τους Αβάρους και τους Πέρσες, μετά την μεγάλη νίκη, οι Έλληνες Χριστιανοί, τέλεσαν μεγαλειώδη Θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία, για να ευχαριστήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο που βοήθησε για πολλοστή φορά το έθνος μας.

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος τόσο πολύ αγαπούσε αν βρεθεί κοντά στων Χριστό, ώστε έγραφε ότι για τον ίδιο ζωή είναι ὁ Χριστός, και ὁ θάνατος είναι κέρδος και εκπληρώθηκε ἡ επιθυμία του αυτή με των μαρτυρικό θάνατο πού επέστη στην Ρώμη κατά των διωγμό τού Νέρωνας το 67 μ.Χ.

Με τον ίδιο ακριβώς  τρόπο, ο Άγιος Ιγνάτιος όταν συνελλήφθη στην Αντιόχεια, από τους διώκτες Ρωμαίους και οδηγήθηκε ωδικός με την συνοδεία Ρωμαίων στρατιωτών στην Ρώμη,  καθοδόν πληροφορήθηκε ότι οι ντόπιοι Χριστιανοί έκαναν προσπάθειες να αθωωθεί και να μην οδηγηθεί στα μαρτύριο, τούς έστειλε την γνωστή επιστολή Προς Ρωμαίους του Απόστολου Παύλου, ένα κλασσικό κείμενο για τον έρωτα πράος τον Χριστό καεί την αφοβία μπροστά στον θάνατο, στο οποίο τούς παρακαλεί να μην τον εμποδίσουν να πεθάνει για τον Χριστό (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2020/04/blog-post_66.html).

Ο ένδοξος και ηρωικός Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ηράκλειος νίκησε σε μονομαχία έναν μεγαλόσωμο Πέρση πολεμιστή, όπως ο ηρωικός βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ τον Γολιάθ, πήρε την θέση ενός τυράννου, του Φωκά, όπως ακριβώς ο Δαβίδ του Σαούλ, ενώ ελευθέρωσε με τον στρατό τους υπόδουλους στους Πέρσες υπάκουους του, τον Νέο Ισραήλ, όπως ακριβώς και ο Δαβίδ τον Παλαιό Ισραήλ από τους Φιλισταίους.

Ο δαίμονας Ασμοδαίος, «λύθηκε και φυλακίστηκε» από τον Αρχάγγελο Ραφαήλ στην Κάτω Αίγυπτο, όπως ακριβώς Άγγελος λύνει στην Αποκάλυψη τον διάβολο μετά την Ανάσταση του Χριστού στην Άβυσσο του Άδη.

Ο Τωβίτ, αιχμαλωτίστηκε και εξορίστηκε στην Νινευή από τον Ασσύριο βασιλιά Σαλμανάσερ τον Ε’, στον οποίο έγινε τελικά προμηθευτής, όπως ακριβώς και ο Προφήτης Δανιήλ, αιχμαλωτίστηκε και εξορίστηκε στην Βαβυλώνα από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα, στον οποίο έγινε τελικά σύμβουλος.

Τόσο ο Προφήτης Σαμουήλ, όσο και ο Προφήτης Ηλίας, όπως και ο Προφήτης Ελισαίος, πολεμήσαν, προειδοποίησαν και έστεψαν ηγεμόνες και βασιλείς στα Βασίλεια του Αρχαίου Ισραήλ, καθώς και του Βασίλειου του Ιούδα.

Ο ήλιος στάθηκε ακίνητος για πολύ περισσότερη ώρα από το κανονικά θαυματουργικός την εποχή του Ιησού του Ναυή, όπως ακριβώς και επί Προφήτη Ησαΐα και επί της βασιλείας του Σεδεκία στον Ιούδα, ο ήλιος γύρισε θαυματουργικά πίσω από τον Κύριο, για παράταση της ζωής του βασιλιά.

Τόσο στον Προφήτη Σαμουήλ, όσο και στον Ιησού του Ναυή, όταν αυτοί περικυκλώθηκαν από τους εχθρούς τους σε μάχες, έριξε ενάντια στους εχθρούς τους, στον μεν πρώτο αστραπές, ενώ στον δεύτερο χαλάζι και τους τους διέλυσε.

Λιτανείες γίνονταν τόσο στον Αρχαίο Ισραήλ για να εξευμενίσουν τον Θεό όταν έρχονταν στην χώρα τους συμφορές και κακά, όπως ακριβώς γίνεται στις μέρες μας από τον Νέο Ισραήλ, δηλαδή τους Ορθοδόξους για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Οι Αρχαίοι Ισραηλίτες, πολέμησαν και νίκησαν πολλές φορές τους Αγαρηνούς-Άραβες, όπως ακριβώς και οι σύγχρονοι Ισραηλίτες, πολέμησαν και νίκησαν πολλές φορές τους συγχρόνους Αγαρηνούς-Άραβες.

Ο Άλκιμος έγινε Αρχιερέας του Ισραήλ με την βοήθεια του Σελευκίδη βασιλιά Δημήτριου του Α’ και αφού πρώτα κατάφερε να γίνει ευνοούμενος του και τον «λαδώσει», όπως ακριβώς έκαναν και ο Ιάσονας και ο Μενέλαος με τον Αντίοχο τον Δ’ τον Επιφανή πριν από αυτόν.

Το Μάννα εξ, ουρανού που δόθηκε θαυματουργικά στους Αρχαίους Ισραηλίτες στην Παλαιά Διαθήκη, αποτελούσε προτύπωση της Θείας Ευχαριστίας για τον Νέο Ισραήλ, δηλαδή τους Χριστιανούς της Καινής Διαθήκης.  

Στην γιορτή της Πεντηκοστής στο Αρχαίο Ισραήλ τιμώνταν η φανέρωση του Θεού στον Προφήτη Μωυσή στο Όρος Σινά, καθώς και η παράδοση του Νόμου στον ίδιο, ενώ στον Νέο Ισραήλ, δηλαδή την Χριστιανική Εκκλησία, η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος την μέρα της ίδιας γιορτής, καθώς και η επιφοίτηση από Αυτό των Δώδεκα Αποστόλων.

33 χρόνια έζησε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στην γη, 33 ώρες παρέμεινε παράλληλα και ο Ίδιος στον Άδη και στον Πανάγιο Τάφο Του, πριν την ένδοξη Ανάσταση Του.

Κατά την ένδοξη ηρωική Βασιλεία Δαβίδ, λίγο πριν το ξεκίνημα του κτισίματος του μετέπειτα Ναού του Σολομώντα, ξέσπασε στο Ισραήλ μία επιδημία, η οποία κράτησε τρεις μέρες και εξόντωσε σχεδόν εβδομήντα χιλιάδες Ισραηλίτες.

Αντίστοιχα και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός παρέμεινε τρεις μέρες (όσο ακριβώς μέρες κράτησε και η επιδημία αυτή) στον Άδη, μετά την Σταύρωση, και τον θάνατο Του, πριν Αναστηθεί και επιστρέψει ξανά στην ζωή ένδοξα.

Την ίδια χρονική περίοδο, ο Κύριος έστειλε για ένα τριήμερο Εξολοθρευτή Άγγελο στο Ισραήλ, όπως είχε παλαιοτέρα στείλει εξολοθρευτή Άγγελο και στην Αίγυπτο κατά την Δέκατη Πληγή του Φαραώ για μία ημέρα.

Επίσης, το ίδιο χρονικό διάστημα, η Σκηνή του Μαρτυρίου, καθώς και το Θυσιαστήριο των Ολοκαυτωμάτων βρίσκονταν στον Ιερό Τόπο της Γαβαών, και είχε μεταφερθεί εκεί μετά την καταστροφή της Σιλώ, ενώ αργότερα μεταφέρθηκαν στην Ιερουσαλήμ, στον πρώτο Ναό του Σολομώντα.

Η Κιβωτός της Διαθήκης, βρίσκονταν αρχικά στην Σιλώ, ενώ μετά την καταστροφή της Ιερής αυτής πόλης μεταφέρθηκε στην Ιερή πόλη της Καριάθ-Ιαρίμ, πριν τελικά μεταφερθεί στην Ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, στον πρώτο Ναό του Σολομώντα.

Ο δε πρώτος Ναός του Σολομώντα κτίστηκε πάνω στο σημείο όπου στέκονταν το Αλώνι του Ορνά του Ιεβαισαίου, στο Όρος Μόρια, στον λόφο της Σιών, δίπλα από τον οποίο βρίσκεται ο «Κρανίου Τόπος» (δηλαδή ο τόπος όπου θάφτηκε το κρανίου του Προπάτορα του Ανθρωπίνου γένους Αδάμ), αλλά και το σημείο όπου έλαβε χώρα η διάσημη θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ.

Ευνούχοι ως πολιτικοί αξιωματούχοι, υπήρχαν τόσο στο Αρχαίο Ισραήλ, όσο και στο Νέο Ισραήλ, δηλαδή την Χριστιανική Ορθόδοξη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (αλλιώς γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Ρωμανία).

Κατά την διάρκεια της εκστρατείας των Εδωμιτών, των Αμμωνιτών και των Μωαβιτών ενάντια στο Βασίλειο του Ιούδα υπό την διοίκηση του Ιωσαφάτ, αυτοί έπεσαν θαυματουργικώς στην έρημο της Τόκα σε σύγχυση μεταξύ τους και αλληλοεξοντώθηκαν, ενώ όταν οι Ισραηλίτες μπήκαν στο εχθρικό στρατόπεδο, αντίκρυσαν μόνο καταστροφή και πτώματα.

Αντίστοιχα, κατά την εκστρατεία των Αυστριακών κατά των Οθωμανών Τούρκων το 1788 μ.Χ., οι Αυστριακοί κατά την διάρκεια μιας νύχτας, έπεσαν σε σύγχυση μεταξύ τους και αλληλοεξοντώθηκαν, ενώ όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο εχθρικό στρατόπεδο, αντίκρυσαν μόνο καταστροφή και πτώματα.

Φωτιά εξ’ Ουρανού έπεσε θαυματουργικός στο Θυσιαστήριο που έκτισε ο ένδοξος βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ στο Αλώνι του Ορνά, ως Σημείο επιδοκιμασίας από τον Θεό, όπως ακριβώς φωτιά εξ’ Ουρανού έπεσε θαυματουργικός στο Θυσιαστήριο που έκτισε ο ένδοξος βιβλικός βασιλιάς Σολομών στην διάρκεια των εγκαινίων του πρώτου Ναού του Σολομώντα, ως Σημείο επιδοκιμασίας από τον Θεό.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχάαβ και η σύζυγος του η Ιεζάβελ δίωξαν άγρια τον Προφήτη Ηλία που τους έλεγξε για την τυραννία τους και την αντίθεση τους στο Θείο Θέλημα, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς Ηρώδης Αντύπας και η Ηρωδιάδα δίωξαν άγρια τον Προφήτη Ιωάννη τον Βαπτιστή και Πρόδρομο που τους έλεγξε για την τυραννία τους και την αντίθεση τους στο Θείο Θέλημα.

Στους ασεβείς Φιλισταίους, οι οποίοι τον καιρό του Προφήτη Σαμουήλ άρπαξαν την Ιερή Κιβωτό της Διαθήκης έπεσαν πάνω τους άρρωστες και λιμός, όπως ακριβώς συνέβη και στους ιερόσυλους Καρχηδονίους που σύλησαν τον ναό της Περσεφόνης στις Συρακούσες το 396 π.Χ., καθώς και στους ιερόσυλους Γαλάτες που θέλησαν να συλήσουν τον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς.

Σε πολλούς πολέμους έπεσαν άστρα από τον ουρανό, όπως στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ το 66 μ.Χ. από τον μετέπειτα Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τίτο (το οποίο είχε μορφή ξίφους σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο), καθώς και κατά την μάχη των Καταλαυνικών Πεδίων το 451 μ.Χ., στην οποία ο βάρβαρος Ούννος βασιλιάς Αττίλας, ηττήθηκε από τον ηρωικό Ρωμαίο στρατηγό Αέτιο.

Με την εμφάνιση στον Ουρανό του Θαματουργού Άστρου των Χριστουγέννων προαναγγέλθηκε στον Κόσμο και στους τρεις μάγους η γέννηση του Σωτήρα όλων, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, όπως με την πτώση κομήτη αναγγέλθηκε η γέννηση του Ναπολέοντα το 1769 μ.Χ., όπως και του Μωάμεθ το 570 μ.Χ.

Το 1461 μ.Χ., χίλια σχεδόν χρόνια μετά το όραμα του Χριστογράμματος (το γνωστό σε όλους μας ΧΡ) από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο λίγο πριν την νικηφόρα για τον ίδιο μάχη στην Μίλβια Γέφυρα το  312 μ.Χ., ο Εδουάρδος της Υόρκης στην Αγγλία, ισχυρίστηκε ότι είδε ένα σημείο στον ουρανό που έδειχνε την Αγία Τριάδα, λίγο πριν την νικηφόρα για τον ίδιο μάχη στο Mortimer’s Cross.

Ο Άγιος Πατριάρχης Παίσιος ο Β΄ τι έκανε; Πήγαινε στο Σουλτάνο για τα αιτήματα του με ένα σχοινί δεμένο στην μέση, αποφασισμένος δηλαδή να τον κρεμάσουν οι Τούρκοι. Σαν να έλεγε στον Σουλτάνο: «Μην ψάχνεις σχοινί και χασομεράς· άμα θέλεις να με κρεμάσεις, έτοιμο το έχω το σχοινί» (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/05/blog-post_79.html).

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Προφήτης Ιερεμίας πήγε στον βασιλιά του Ιούδα Σεδεκία με έναν ζυγό δεμένο στον τράχηλο του, προκειμένου να του δείξει πια θα ήταν η μοίρα του ίδιου και του Ισραηλιτικού λαού εάν αντιστέκονταν στους Βαβυλωνίους, όπως και έγινε τελικά.

Ομοίως και ο Οθωμανός Μεγάλος Βεζίρης Καρά Μουσταφά είχε δέσει ως υπενθύμιση ένα σχοινί στον λαιμό του, όταν ο Οθωμανός Σουλτάνος Μαχμούντ ο Δ’ του είπε την φράση «Κατέλαβε την Βιέννη ή κρεμάσου» για να θυμάται την απειλή του Σουλτάνου, το οποίο και χρησιμοποίησε μετά την αποτυχία του στην Β’ Πολιορκία της Βιέννης.

Μετά τον ερχομό των Ρωμαίων του Τίτου στην Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ, οι Χριστιανοί Ιουδαίοι ακούγοντας τους λόγους του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και της υπόλοιπης χώρας όταν αυτή περικυκλωθεί από ξένα στρατεύματα, έφυγαν πριν αυτή ολοκληρωθεί από την πρώτευσα, τις άλλες πόλεις και τα χωριά της περιοχής και κατέφυγαν στα γύρω βουνά όπου και σώθηκαν.

Ομοίως σε πολλές επιθέσεις έναντι Ελληνικών χωρίων και πόλεων από τους Τούρκους στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, της Οθωμανικής κατάκτησης της Ελλάδας ή αποτυχημένων εξεγέρσεων των Ελλήνων έναντι των Τούρκων, πολλά γυναικόπαιδα από πόλεις και χωριά και κατέφυγαν στα γύρω βουνά όπου και σώθηκαν.

Στην Παλαιά Διαθήκη, υπήρξε αλλαγή του ονόματος του Αβράμ σε Αβραάμ από τον Θεό, του Σίμωνα και του Σαούλ (ο οποίος δίωκε αρχικά πριν γίνει Απόστολος την Εκκλησία και τον Χριστό όπως άλλοτε ο βασιλιάς του Ισραήλ Σαούλ δίωκε τον προγονό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, τον Δαβίδ), σε Πέτρο και Παύλο από τον Κύριο.

Αντίστοιχα, στην νεότερη εποχή, πολλοί που επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους άλλαζαν το επίθετο τους και έκαναν νέο με πρώτο συνθετικό την λέξη Χατζή και δεύτερο το κανονικό βαφτιστικό όνομα τους.

Οι Αρχιερείς του Αρχαίου Ισραήλ, όπως και οι Άρχοντες της Αρχαίας Αθήνας, όταν εκλέγονταν, ασκούσαν αρχικά ισόβια το αξίωμα τους, υστέρα αυτό έγινε δεκαετές και τέλος έφτασε να είναι πολλές φορές ακόμα και ετήσιο.

Σε πολλές θυσίες στο Αρχαίο Ισραήλ, καίγονταν τα εντόσθια των ζωών ως προσφορά στον Θεό, ενώ το κρέας της θυσίας καταναλωνόταν σε κοινά δείπνα από όσους προσέφεραν την θυσία, όπως ακριβώς γίνονταν και στην Αρχαία Ελλάδα, όπου καίγονταν τα εντόσθια των ζωών ως προσφορά στους «θεούς» (ενώ η κνίσα, δηλαδή η μυρωδιά των καιγόμενων σφαγίων ήταν η «τροφή των θεών»), ενώ το κρέας της θυσίας καταναλωνόταν σε κοινά δείπνα από όσους προσέφεραν την θυσία.

Ιστορικά, υπήρξε αιχμαλωσία της Ιερής Κιβωτού της Διαθήκης από τους αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους Φιλισταίους, όπως ακριβώς και του Τιμίου Σταυρού από τους αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους Πέρσες, αλλά και τους Άραβες λίγο πριν την Γ’ Σταυροφορία.

Νηστείες γινόνταν τόσο στο Αρχαίο Ισραήλ, στην Αρχαία Ελλάδα, από πολλούς λαούς στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα, όσο φυσικά και από τον Νέο Ισραήλ στις μέρες μας, δηλαδή τους Ορθοδόξους Χριστιανούς (όπως και από τους αιρετικούς δήθεν «χριστιανούς» της Δύσης, καθολικούς και προτεστάντες).

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή στους Δώδεκα Αποστόλους με την μορφή Πύρινων Γλωσσών, θυμίζει κατά πολύ την εμφανιστή του Θεού στον Μωυσή στο Όρος Χωρήβ με την Θαυμαστή εμφάνιση μιας Καιόμενης Βατού.

Στο Αρχαίο Ισραήλ υπήρχαν εκστατικοί Προφήτες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τον χορό και την μουσική για να προφητεύουν, όπως και στην νεότερη εποχή υπήρξαν πολλά τάγματα αιρετικών μουσουλμάνων Σούφι, των οποίων τα μέλη χρησιμοποιούσαν τον χορό και την μουσική για να εκστασιάζονται και να προφητεύουν.

Οι Αρχαίοι Ισραηλίτες όταν επισκέπτονταν μη Ιουδαϊκά εδάφη όταν επέστρεφαν στα σύνορα τους, τίναζαν την σκόνη από τα σανδάλια και τον μανδύα τους για να μην πάρουν τίποτε ακάθαρτο μαζί τους από τις περιοχές αυτές.

Αντίστοιχα, οι Απόστολοι, σε όσες πόλεις δεν άκουγαν το κήρυγμα τους και τους απέρριπταν, τίναζαν την σκόνη από τα σανδάλια και τον μανδύα τους, όπως ακριβώς έκανε μετέπειτα ο Άγιος Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός με όσες πόλεις δεν άκουγαν το κήρυγμα του και τον απέρριπταν.

Οι γειτονικοί λαοί του Αρχαίου Ισραήλ πίστευαν ότι οι δήθεν «θεοί» τους κατοικούσαν σε ένα βουνό κάπου στον Βορρά, ενώ στο Ισραήλ πίστευαν ότι ο Θεός κατοικεί στο Όρος Σιών ή Μόρια.

Ο τάφος του Δίκαιου Ιωσήφ στην Αίγυπτο είναι κενός, όπως κενός βρέθηκε και ο τάφος του Ρώσου Τσάρου Αλέξανδρου του Α’ όταν ανοίχτηκε.

Ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’, ο λεγόμενος και βασιλιάς «Ήλιος» της Γαλλίας, ανοικοδομούσε τις Βερσαλλίες για 54 χρόνια, όπως ακριβώς και η δυναστεία του Ηρώδη ανοικοδομούσε τον δεύτερο Ναό του Σολομώντος για 84 χρόνια.

Ο ιερέας Ματταθίας Μακκαβαίος, όταν είδε τις ασέβειες στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, έσκισε από αγανάκτηση τα ιμάτια του μαζί με τους γιους του, όπως ακριβώς συνέβη και με την Ρουβήν, όταν δεν βρήκε στο πηγάδι τον μικρό αδερφό του, τον Δίκαιο Ιωσήφ, στο οποίο τον είχαν ρίξει οι υπόλοιποι αδερφοί του χωρίς την θέληση του Ρουβήν, ο οποίος και προσπάθησε ανεπιτυχώς να τον ελευθερώσει.

Ο ιερέας Ματταθίας Μακκαβαίος, όταν είδε έναν ασεβή Ιουδαίο να προσπαθεί να θυσιάσει αντίθετα με τους Ιουδαϊκούς νομούς στο ιερό της Ναμάν, γεμάτος ιερά οργή, τον σκότωσε μαζί με τον απεσταλμένο του Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου του Δ’ του Επιφανή, και γκρέμισε το ειδωλολατρικό θυσιαστήριο.

Αντίστοιχα και ο Φινέες, όταν είδε έναν ασεβή Ιουδαίο, τον Ζιμβρί, να προσπαθεί να πλαγιάσει με την κόρη ενός Μωαβίτη άρχοντα, την Καζμί αντίθετα με τους Ιουδαϊκούς νομούς, γεμάτος ιερά οργή, τους σκότωσε μαζί.

Στην Κίνα, λέγεται ότι ο κορωνοϊός προήλθε από το φάγωμα νυχτερίδων, ένα ζώο ακάθαρτο στην Παλαιά Διαθήκη και το οποίο δεν επιτρέπεται να τρώει κάνεις με βάση τον Μωσαϊκό Νομό στην Παλαιά Διαθήκη.

Εκτός από τα τέσσερα Ιερά Ευαγγέλια, οι Πράξεις των Αποστολών ονομάζονται και ως «Το Ευαγγέλιο του Αγίου Πνεύματος», σε αντιδιαστολή ως προς τα τέσσερα «Ευαγγέλια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού», καθώς και την Παλαιά Διαθήκη, η οποία ονομάζεται και ως το «Ευαγγέλιο του Πατρός».

Ο οινοχόος παρουσίασε τον Ιωσήφ τον Δίκαιο στον Αιγύπτιο Φαραώ ως επεξηγητή ονείρων, όπως και η μητέρα του Βαβυλώνιου συμβασιλέα Βαλτάσαρ παρουσίασε τον Προφήτη Δανιήλ ως επεξηγητή ονείρων.

Οκτώ πύλες είχε η Αρχαία Ιερουσαλήμ και εφτά πύλες και η Αρχαία Θήβα.

Κατά μήκος του χερσαίου τείχους της Πόλης υπήρχαν 10 πύλες, εναλλάξ μια πολιτική και μια στρατιωτική, ενώ υπήρχε και μια επίσημη για την είσοδο του Αυτοκράτορα. Αυτή η πύλη ήταν η λεγόμενη Χρυσή Πύλη, η πιο περίλαμπρη από όλες.

Αντίστοιχα, στην Αρχαία Ιερουσαλήμ κατά μήκος του χερσαίου τείχους της υπήρχαν 7 πύλες, ενώ υπήρχε και μια επίσημη για την είσοδο του βασιλιά. Αυτή η πύλη ήταν η λεγόμενη Χρυσή Πύλη, η πιο περίλαμπρη από όλες.

Τόσο ο Δίκαιος ο Ιώβ, όσο και ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός υπέφεραν και οι δύο για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής τους από λέπρα, ενώ και οι δύο υπέφεραν από έντονες κρίσεις κνισμού.

Σε σχέση με τα προνομία του πάντα Ελληνικότατου Αγίου Όρους, όταν προέκυπτε κάποιο ζήτημα, η Ιερά αυτή Μοναστική Κοινότητα-Πολιτεία, το έλυνε αρχικά πάντα σε συνεννόηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Και στην συνέχεια με τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα τον καιρό της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, τον Σουλτάνο τον καιρό της Οθωμανικής κατοχής της πατρίδας μας, για ένα διάστημα εξ’ ανάγκης από τους Γερμανούς τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ στις μέρες μας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ελληνική Πολιτεία.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής του Αγίου Όρους, έβγαλε θαυματουργικά νερό από έναν βράχο, όπως και ο Προφήτης Μωυσής, ενώ όταν γεννήθηκε, πριν ακόμη σαραντίσει, ένας Άγγελος φανέρωσε στην μητέρα του ότι ο Άγιος ήταν ήδη από τότε εγγεγραμμένος στο Τάγμα των Επίγειων Αγγέλων, δηλαδή τους Μοναχούς.

Αντίστοιχα και στον γνωστό σε όλους μας χειροδύναμο Βιβλικό ήρωα Σαμψών, πριν γεννηθεί ένας Άγγελος Κυρίου είχε φανερώσει στην μητέρα του, ότι ο Σαμψών θα ήταν ήδη από την γέννησή του Ναζηραίος, δηλαδή αφιερωμένος στον Κύριο.

Όπως ο άνθρωπος ως ζωντανός οργανισμός συνεχώς κινείται και δεν μπορεί να μείνει συνεχώς ακίνητος, έτσι και άνθρωπος ως πνευματικός οργανισμός συνεχώς κινείται προς τον Θεό και δεν μπορεί να μείνει συνεχώς ακίνητος, και να μην ενωθεί μαζί Tου.

Εβδομήντα χρόνια έμειναν οι Εβραίοι αιχμάλωτοι από τους Βαβυλωνίους για τιμωρία των αμαρτιών τους, και αλλά εβδομήντα οι Ρώσοι από τους κομμουνιστές για τιμωρία και αυτοί των δικών τους αμαρτιών.

Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν ήταν στην Πέλλα, είδε τον Θεό με στολή που είχε ο Ιουδαίος Αρχιερέας, ενώ όταν τον συνάντησε (τον Αρχιερέα Ιαδδό στα Ιεροσόλυμα) μετέπειτα, τον προσκύνησε

Και όταν οι στρατηγοί του τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό, τους είπε, αφού τους διηγήθηκε πρώτα το όνειρο που είχε δει, ότι δεν προσκύνησε τον Αρχιερέα, αλλά τον Θεό, τον οποίο αναγνώρισε από την στολή του.

Αντίστοιχα και ο Μεγάλος Κωνσταντίνος μετέπειτα, το βραδύ όταν κοιμόνταν, αφού πιο πριν είχε δει με όλο τον στρατό του το όραμα του Τιμίου Σταυρού και του Χριστογράμματος στον Ουρανό, είδε στον ύπνο του τον Χριστό, ο οποίος και τον προέτρεψε να φτιάξει ένα λάβαρο με το Χριστόγραμμα, το οποίο και να χρησιμοποιεί στις μάχες για να νικά τους εχθρούς του.

Τέλος, τόσο στο όνειρο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσο και του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Θεός ενθάρρυνε και τους δύο αυτούς μέγιστους ηγέτες των Ελλήνων, να συνεχίσουν τις πολεμικές εκστρατείες που είχαν σχεδιάσει, βεβαιώνοντας και τους δύο, ότι θα τους βοηθήσει να νικήσουν ολοκληρωτικά τους αντιπάλους τους.

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο οποίος πριν ονομαστεί Παύλος ονομάζονταν αρχικά Σαούλ, όπως και ο βιβλικός βασιλιάς Σαούλ, πριν δει το όραμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στον δρόμο προς την Δαμασκό και μεταστραφεί στον Χριστιανισμό, δίωκε τους Χριστιανούς, όπως ακριβώς και ο συνονόματος του βιβλικός βασιλιάς Σαούλ δίωκε τον διάσημο πρόγονο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, τον γνωστό σε όλους μας ένδοξο βασιλιά Δαβίδ.

Σαράντα μέρες κατασκοπεύσαν οι Εβραίοι την Γη της Χαναάν όταν έφτασαν στην Γη της Επαγγελίας υπό την καθοδήγηση του Μωυσή, και σαράντα χρόνια περιπλανιόνταν ως τιμωρία στην έρημο όταν αυτοί αποστάτησαν από τον Θεό (όπως και τέσσερις αιώνες βρίσκονταν λόγω των αμαρτιών τους υπό την κυριαρχία των Αιγυπτίων).

Τόσο ο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας, όσο και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ανδριάνος, είχαν και οι δύο κυρίως μία ειρηνική βασίλεια, με ελάχιστες πολεμικές συρράξεις (με τους Φιλισταίους ο πρώτος και τους Ιουδαίους ο δεύτερος), ενώ και οι δύο διατηρούσαν έναν ισχυρό, αξιόμαχο, καλογυμνασμένο, καλοεξοπλισμένο και καλοοργανωμένο στρατό.

Επιπλέον, τόσο ο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας, όσο και ο μεγάλος Αθηναίος πολιτικός Περικλής, κατασκεύασαν και οι δύο ένδοξα μνημεία επί της ηγεμονίας τους, όπως π.χ. τον Ναό του Σολομώντα ο πρώτος και τον Παρθενώνα ο δεύτερος, ενώ και οι δύο συγκρότησαν ισχυρό εμπορικό και πολεμικό στόλο, με τον οποίο αύξησαν τα πλούτη και την δύναμη των κρατών τους.

Τόσο οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, όπως και στην συνέχεια ο πάπας Ιννοκέντιος ο Γ’ (συνυπεύθυνος για την αποτρόπαιη Δ’ Σταυροφορία κατά του Βυζαντίου), όσο και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, σεβάστηκαν όλοι τους την αυτονομία του Αγίου Όρους. 

Τόσο ο ένδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος, όσο και ο ικανός πρώτος Ρωμαίος Αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος, πήραν και οι δύο μέσω νομών σειρά σημαντικών νομών υπέρ της ενίσχυσης του γάμου και των οικογενειών.

Τον ίδιο μανδύα που έριξε ο Προφήτης Ηλίας στον Ελισαίο για να τον ακολουθήσει, τον ίδιο ακριβώς του έριξε και όταν αναλήφθηκε στον ουρανό ως ένα σημείο ότι ήταν  αντάξιος διάδοχος του.

Και παράλληλα, λίγο πριν την ανάληψη του στον ουρανό, ο Προφήτης Ηλίας δίπλωσε τον μανδύα του, και χτύπησε τα νερά του Ιορδανή, με αποτέλεσμα αυτά να χρωστούν στα δύο, και να περάσει από το άνοιγμα τους μαζί με τον Ελισαίο.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Προφήτης Μωυσής, χτύπησε με το ραβδί του την Ερυθρά Θάλασσα και αυτή άνοιξε στα δύο και πέρασε μέσα από αυτή ο ίδιος, ο αδερφός του ο Ααρών, καθως και όλος ο ισραηλιτικός λαός.

Ο Προφήτης Ελισαίος, είπε σε μία πλούσια και άτεκνη γυναικά, με ηλικιωμένο σύζυγο, ότι του χρόνου που θα την επισκέπτονταν, αυτή θα αποκτούσε γιο, αλλά αυτή δεν πίστεψε τον λόγο του.

Έτσι ακριβώς έπραξε και η ηλικιωμένη και άτεκνη Σάρρα, η σύζυγος του επίσης ηλικιωμένου Προπάτορα και Δίκαιου Αβραάμ, όταν ο Κύριος της είπε ότι του χρόνου που θα την επισκέπτονταν, αυτή θα αποκτούσε γιο, αλλά αυτή δεν πίστεψε τον λόγο Του.

Οι φίλοι του βασιλιά του Ισραήλ Ιού, όταν αυτός χρίστηκε μυστικά βασιλιάς, έστρωσαν τα ρούχα τους πάνω στα σκαλιά του σπιτιού του για να περάσει πάνω από αυτά σε μία συμβολική κίνηση δόξας σε αυτόν.

Αντίστοιχα, οι μαθητές του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και ο λαός της Ιερουσαλήμ, όταν Αυτός εισήλθε πάνω σε πουλάρι στα Ιεροσόλυμα, έστρωσαν τα ρούχα τους πάνω στην μέση του πουλαριού και στον δρόμο για να περάσει πάνω από αυτά σε μία συμβολική κίνηση δόξας σε Αυτόν.

Όταν ο Προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε στον ουρανό, ο Ελισαίος τον αποκάλεσε πατέρα του, καθώς και το άρμα και τον αρματηλάτη του Ισραήλ. Με την ίδια ακριβώς φράση αποκάλεσε και ο βασιλιάς του Ισραήλ Ιωάς και τον ίδιο τον Ελισαίο, λίγο πριν τον θάνατο του.

Τόσο ο Ιεροβοάμ ο Α’, όσο και ο Ιεροβοάμ ο Β΄, παρέσυραν και οι δύο τον λαό του Ισραήλ σε αποστασία από τον Θεό, ενώ παράλληλα ο συνονόματος του Ιεροβοάμ ο Α΄, ο Ιεροβοάμ ο Β’, επανέλαβε επακριβώς όλες τις αμαρτίες του Ιεροβοάμ του Α’.

Ο Ασσύριος βασιλιάς Σαλμανάσερ κατέλαβε και ισοπέδωσε την Σαμάρεια και κατέλυσε το Βασίλειο του Ισραήλ, όπως ακριβώς και ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας Σαλμανάσερ κατέλαβε και ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ και κατέλυσε το Βασίλειο του Ιούδα.

Η Βασιλική Φρουρά των βασιλέων του Ιούδα, οι Άκριτες ήταν αλλοεθνείς από τους Ιουδαίους και κατάγονταν από την Μικρά Ασία. Ομοίως, μέρος της Πραιτοριανής Φρουράς των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, αποτελούνταν από τους αλλοεθνείς Γερμανούς.

Παράλληλα και στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Αυτοκρατορική Φρουρά των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, οι Βαράγγοι, ήταν και αυτοί αλλοεθνείς (Βίκινγκ, Σουηδοί, Δανοί, Νορβηγοί, Αγγλοσάξονες, Ρώσοι κ.λ.π.).

Επί της Βασιλεία του Ιωχάζ στον Ισραήλ, όταν ο λαός καταπιέζονταν από την τυραννία των Σύρων του Αζαήλ, προσευχήθηκε με θέρμη στον Κύριο και Αυτός τους έστειλε έναν σωτήρα που τους ελευθέρωσε και απάλλαξε από την τυραννία των Σύρων.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν ο λαός της Αιγύπτου καταπιέζονταν από την τυραννία των Περσών από την εποχή του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη του Γ’, προσευχήθηκε με θέρμη στον Κύριο και Αυτός τους έστειλε έναν σωτήρα, τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος τους ελευθέρωσε και τους απάλλαξε από την τυραννία των Περσών.

Ομοίως, όταν οι Χριστιανοί, όταν οι Χριστιανοί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καταπιέζονταν από την τυραννία των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων (π.χ. του Διοκλητιανού, του Γαλέριου, του Μαξιμιανού, του Μαξέντιου, του Μαξιμιανού Διαία, του Λικινίου κ.λ.π.), προσευχήθηκαν με θέρμη στον Κύριο και Αυτός τους έστειλε έναν σωτήρα, τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος τους ελευθέρωσε και τους απάλλαξε από την τυραννία των Περσών.

Κατά την λύση της πολιορκίας της Σαμάρειας από τους Σύρους, όταν οι Ισραηλίτες πήγαν να λεηλατήσουν το εγκαταλειμμένο εχθρικό στρατόπεδο, ο υπασπιστής του Ισραηλίτη βασιλιά Ιωράμ ποδοπατήθηκε από τον κόσμο που συνωστίστηκε στο τείχος, όπως ακριβώς και κατά την ταφή του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί, τριάντα άνθρωποι ποδοποπατήθηκαν από τον συνωστισμό σε αυτόν.

Και όπως ο Σεναρηχείμ καυχήθηκε ενάντια στον Θεό ότι ούτε Αυτός δεν μπορούσε να σταματήσει τον στρατό του και ως συνέπεια της αλαζονείας του αυτής, ο στρατός του αφανίστηκε από Άγγελο Κυρίου μέσα σε μία νύκτα, έτσι και οι ιδιοκτήτες του Τιτανικού καυχήθηκαν αλαζονικά ότι ούτε ο Θεός δεν θα μπορούσε να βυθίσει το πλοίο τους και αυτό βυθίστηκε στο πρώτο του ταξίδι ύστερα από σύγκρουση του με ένα παγόβουνο.

Όταν ο βασιλιάς του τότε ενωμένου Βασίλειου Ισραήλ Ροβοάμ έστειλε τον επόπτη των καταναγκαστικών του έργων του, τον Αδωράμ, για να επιβάλει καταναγκαστικά έργα στις δέκα φυλές του Ισραήλ, τότε αυτοί τον σκότωσαν.

Και στην συνέχεια, οι ίδιοι διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από το Βασίλειο του Δαβίδ, ενώ ανακήρυξαν παράλληλα τον Ιεροβοάμ τον Α΄ ως νέο βασιλιά του κράτους τους, με συνέπεια τα δύο αυτά κράτη να ετοιμαστούν για εμφύλιο πόλεμο (ο οποίος όμως τελικά απετράπη).

Αντίστοιχα, όταν ο φανατικός καθολικός Αυτοκράτορας των Αψβούργων Φερδινάνδος ο Β’ έστειλε τους πρέσβεις του στην Πάργα, προκειμένου οι Τσέχοι να τον δεχτούν ως βασιλιά τους και για προετοιμάσουν το έδαφος για την βίαιη επιβολή του καθολικισμού στην περιοχή, τότε οι Τσέχοι τους πέταξαν βίαια έξω από τα παράθυρα του παλατιού της πόλης.

Και στην συνέχεια, οι ίδιοι διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Αυτοκρατορία των Αψβούργων, ενώ ανακήρυξαν παράλληλα τον Φρειδερίκο τον Ε΄ ως νέο βασιλιά του κράτους τους, με συνέπεια τα δύο αυτά κράτη να ετοιμαστούν για εμφύλιο πόλεμο (ο οποίος τελικά μετατράπηκε στον γνωστό σε όλους μας Τριακονταετή Πόλεμο-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_64.html).

Με έναρξη Τριακονταετούς Πολέμου, για ένα διάστημα οι Βοημοί απέκτησαν ανεξάρτητο κράτος από αυτό των Αψβούργων του Φερδινάνδου του Β’ υπό τον εκλέκτορα του Παλατινάτου Φρειδερίκο, το οποίο για να καταφέρει να υποτάξει ξανά η νόμιμη μοναρχία των Αψβούργων του πήρε κάποιο χρονικό διάστημα, όπως ακριβώς συνέβη και με το Βασίλειο του Ισραήλ που ανεξαρτητοποιήθηκε και αυτό από την η νόμιμη μοναρχία του Δαβίδ, ενώ πήρε κάποιο χρονικό διάστημα στους μονάρχες του για να καταφέρουν.

Αλλά και νωρίτερα, με τους λεγόμενους χουσικούς πολέμους στην Βοημία υπό την ηγεσία του Ζίζκα, οι Βοημοί, οι οποίοι πίστευαν ότι είναι ο «Νέος Ισραήλ» και η πρωτεύουσα τους η «Νέα Ιερουσαλήμ» (και ακολούθησαν την αίρεση του Χους), είχαν δείξει τάσεις απειθαρχίας στους Αμψβούργους, τους οποίος νίκησαν πολλές φορές και τους ανάγκασαν να δεχτούν ένα ειδικό καθεστώς για αυτούς.

Αντίστοιχα νωρίτερα και στο ενωμένο Βασίλειο του Ισραήλ υπό τους Δαβίδ και Σολομώντα, οι Δέκα φυλές του Βόρειου Ισραήλ, οι οποίες πίστευαν και αυτές ότι ήταν οι «εκλεκτές του Θεού» (και ακολούθησαν την ειδωλολατρία του Ιεροβοάμ του Α’) είχαν δείξει και αυτές τάσεις απειθαρχίας υπό την ηγεσία του Σεβά, ενώ νίκησαν πολλές φορές τον στρατό του ενωμένου Βασιλείου, το οποίο και ανάγκασαν να δεχτεί ένα ειδικό καθεστώς για αυτές.

Ο διάσημος βιβλικός βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σολομώντας είχε εφτακόσιες συζυγούς και τριακόσιες παλλακίδες συνολικά, όπως ακριβώς και ο τυραννικός Σουλτάνος του Μαρόκου, Μουλάι Ισμαήλ, είχε και αυτός εκατοντάδες συζυγούς και παλλακίδες.

Η αιφνιδιαστική επίθεση του βασιλιά του Ισραήλ Αχάαβ από την πολιορκημένοι Σαμάρεια,  στο στρατόπεδο των Σύρων του Βεν Αδάδ, οι οποίοι μεθούσαν εκείνη την στιγμή, είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση του, όπως ακριβώς και η αιφνιδιαστική επίθεση του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηράκλειου υπό τον Βοών από την πολιορκημένη Πόλη, στο στρατόπεδο των Αβαρών του Χαγάνου ενάντια στην κύρια πολιορκητική δύναμη τους, είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση της.

Μετά και την νέα ήττα των Σύρων του Βεν Αδάδ από τον Αχάαβ, αυτός φόρεσε σκοινί γύρω από τον λαιμό του, παρουσιάστηκε ταπεινωμένος μπροστά του και ο Αχάαβ τον δέχτηκε πρόθυμα, τον αποκατέστησε στον θρόνο του, και σύναψε μαζί του συνθήκη φιλίας και συμμαχίας.

Αντίστοιχα, μετά την ήττα των Σέρβων του Στέφανου Νεμάνια από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Μανουήλ τον Α΄ τον Κομνηνό, αυτός φόρεσε σκοινί γύρω από τον λαιμό του, παρουσιάστηκε ταπεινωμένος μπροστά του και ο Μανουήλ τον δέχτηκε πρόθυμα, τον αποκατέστησε στον θρόνο του, και σύναψε μαζί του συνθήκη φιλίας και συμμαχίας.

Ο Προφήτης που δεν άκουσε τον λόγο του Κυρίου να χτυπήσει έναν άλλο Προφήτη, σκοτώθηκε από λιοντάρι, όπως ακριβώς και ο Προφήτης που δεν άκουσε τον λόγο του Κυρίου να μην φάει και πιει τίποτε πριν γύρισε στο Βασίλειο του Ιούδα από το Βασίλειο του Ισραήλ του Ιεροβοάμ του Α’ σκοτώθηκε και αυτός από λιοντάρι.

Η φτωχή χήρα στην Σαρέπτα της Σιδώνας φιλοξενούσε στο σπίτι της τον Προφήτη Ηλία, όπως ακριβώς και η πλούσια γυναικά από την Σουνήμ φιλοξενούσε στο σπίτι της τον διάδοχο του Προφητη Ηλία και επίσης Προφήτη Ελισαίο.

Κατά του Ναβουθαί, με εντολή του βασιλιά του Ισραήλ Αχάαβ, κατέθεσαν εναντίον του δύο ψευδομάρτυρες προκειμένου αυτός να καταδικαστεί άδικα και να μπορέσει ο Αχάαβ να αρπάξει τα χωράφια του.

Αντίστοιχα, κατά Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, με εντολή των Αρχιερέων του Ναού, των γραμματέων, των φαρισαίων, καθώς και των κυρίων Αρχιερέων Άννα και του Καϊάφα, κατέθεσαν εναντίον Του πολλοί επίσης ψευδομάρτυρες προκειμένου Αυτός να καταδικαστεί άδικα σε θάνατο.

Οι μικτοί γάμοι τόσο στο Αρχαίο Ισραήλ μεταξύ Ισραηλιτών και αλλοφύλων, όπως και μεταξύ των Ορθοδόξων και των αλλοθρήσκων σήμερα, δεν θεωρείται σε καμία περίπτωση έγκυροι.

Στο Αρχαίο Ισραήλ, όταν κάποιος ήθελε να μάθει το μέλλον του και το Θέλημα του Θεού πήγαινε στον Βλέποντα ή αλλιώς Προφήτη, όπως ακριβώς και στην Αρχαία Ελλάδα όταν κάποιος ήθελε να μάθει το μέλλον του και το Θέλημα του (δήθεν) «θεού» Απόλλωνα πήγαινε στην μάντισσα Πυθία.

Ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ Σαούλ, ο οποίος ήταν ψηλός, όμορφος και γενναίος, όταν ανακηρύχτηκε βασιλιάς, ξεκίνησε την αντίσταση στους βίαιους Φιλισταίους που είχαν σκλαβώσει και καταπίεζαν άγρια τους Ισραηλίτες, με την κατάληψη και σφαγή της φρουράς τους στην Γεβεά.

Στην συνέχεια, ο Σαούλ πολέμησε και νίκησε πολλές φορές τους Φιλισταίους με ανταρτοπόλεμο, αλλά στο τέλος, ο ίδιος νικήθηκε σε μάχη από αυτούς, και το πτώμα του αποκεφαλίστηκε και ανασκολοπίστηκε και τοποθετήθηκε σε ναό των Φιλισταίων σε κοινή θέα ως «φόβητρο παραδειγματισμού» στους Ισραηλίτες για το τι μοίρα τους περιμένει εάν τολμήσουν αυτοί να αντισταθούν στους Φιλισταίους.

Παρόλα αυτά και ενώ όλα φαίνονταν πως είχαν χαθεί, εμφανίστηκε ο πρώην αξιωματικός και συνεργάτης του Σαούλ, ο μετέπειτα ένδοξος βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος  ήταν αναγκασμένος να ακολουθεί για ένα διάστημα τους εχθρούς του Ισραήλ (Φιλισταίους) σε μάχες.

Όμως αμέσως μετά, με τον ανταρτοπόλεμο που αυτός ξεκίνησε κατά των Φιλισταίων, κατάφερε να επιτύχει πλήρη νίκη εναντίον τους, απελευθέρωσε το κράτος του και του μεγάλωσε τόσο πολύ τα σύνορα του, τα οποία έφτασαν την περίοδο αυτή μέχρι και τον Ευφράτη ποταμό.

Ο πατριώτης ηγέτης της Σκωτίας Ουίλιαμ Ουάλας, ο οποίος ήταν ψηλός, όμορφος και γενναίος, όταν ανακηρύχτηκε αντιβασιλιάς και Προστάτης της Σκωτίας, ξεκίνησε την αντίσταση στους βίαιους Άγγλους που είχαν σκλαβώσει και καταπίεζαν άγρια τους Σκωτσέζους, με την κατάληψη και σφαγή της φρουράς τους στην Ντάντι.

Στην συνέχεια, ο Ουάλας πολέμησε και νίκησε πολλές φορές τους Άγγλους με ανταρτοπόλεμο, αλλά στο τέλος, ο ίδιος νικήθηκε σε μάχη από αυτούς, και το πτώμα του αποκεφαλίστηκε, ανασκολοπίστηκε και τοποθετήθηκε σε διάφορες τοποθεσίες στην Αγγλία σε κοινή θέα ως «φόβητρο παραδειγματισμού» στους Σκοτσέζους για το τι μοίρα τους περιμένει εάν τολμήσουν αυτοί να αντισταθούν στους Άγγλους.

Παρόλα αυτά και ενώ όλα φαίνονταν πως είχαν χαθεί, εμφανίστηκε ο πρώην συνεργάτης του Ουάλας, ο μετέπειτα ένδοξος βασιλιάς της Σκωτίας Ρόμπερτ Μπρους, ο οποίος  ήταν αναγκασμένος να ακολουθεί για ένα διάστημα τους εχθρούς της Σκωτίας (Άγγλους) σε μάχες.

Όμως αμέσως μετά, με τον ανταρτοπόλεμο που αυτός ξεκίνησε κατά των Άγγλων, κατάφερε να επιτύχει πλήρη νίκη εναντίον τους, απελευθέρωσε το κράτος του και του μεγάλωσε τόσο πολύ τα σύνορα του, τα οποία έφτασαν την περίοδο αυτή μέχρι και την Ιρλανδία.

Ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σαούλ, αν και νίκησε πολλούς αντιπάλους του (π.χ. τους Μωαβίτες και τους Φιλισταίους), τελικά σκοτώθηκε σε μάχη από ένα «αδέσποτο βέλος» στην Ραμώθ.

Συνέπεια του γεγονότος αυτού ήταν να σπάσει το ηθικό του στρατού του και αυτός να υποχωρήσει, ενώ το Ισραήλ στην συνέχεια κατακτήθηκε και σκλαβώθηκε βίαια από τους Φιλισταίους, το δε πτώμα του Σαούλ γυμνώθηκε και αποκεφαλίστηκε και δεν επετράπη η ταφή του.

Αντίστοιχα, ο τελευταίος Σάξονας βασιλιάς της Αγγλίας, ο Χάρολντ, αν και νίκησε πολλούς αντιπάλους του (π.χ. τους Νορβηγούς Βίκινγκ του Χάραλντ Χαντράσα), τελικά σκοτώθηκε σε μάχη από ένα «αδέσποτο βέλος» με τους Νορμανδούς του Γουλιέλμου του Κατακτητή στο Χέηστινγκς.

Συνέπεια του γεγονότος αυτού ήταν να σπάσει το ηθικό του στρατού του και αυτός να υποχωρήσει, ενώ η Αγγλία στην συνέχεια κατακτήθηκε και σκλαβώθηκε βίαια από τους Νορμανδούς, το δε πτώμα του Χάρολντ γυμνώθηκε και αποκεφαλίστηκε και δεν επετράπη η ταφή του.

Οι Βενιαμίτες, επειδή δεν είχαν αρκετές γυναίκες για τους άντρες των πόλεων τους, όταν οι κόρες των κάτοικων της Συχέμ βγήκαν για μία γιορτή τους από την πόλη τους, τις άρπαξαν και τις πήραν με την ισχύ τους για γυναίκες τους.

Και όταν οι πατεράδες των παρθένων της Συχέμ, όταν διαμαρτυρήθηκαν βίαια σε αυτούς, αυτοί κατάφεραν να συμφιλιωθούν μαζί τους, και να μην προκληθεί τελικά αναμεταξύ τους πόλεμος εξαιτίας των απαγωγών αυτών.

Αντίστοιχα, οι Αρχαίοι Ρωμαίοι, και συγκεκριμένα οι πρώτοι κάτοικοι-άποικοι της Ρώμης υπό την ηγεσία του Ρωμύλου,  επειδή δεν είχαν αρκετές γυναίκες για τους άντρες της πόλης τους, όταν οι κόρες των Σαβίνων βγήκαν για μία γιορτή τους από την πόλη τους, τις άρπαξαν και τις πήραν με την ισχύ τους για γυναίκες τους.

Και όταν οι πατεράδες των παρθένων Σαβίνων, όταν διαμαρτυρήθηκαν βίαια σε αυτούς, αυτοί κατάφεραν να συμφιλιωθούν μαζί τους, και να μην προκληθεί τελικά αναμεταξύ τους πόλεμος εξαιτίας των απαγωγών αυτών.

Οι Ισραηλίτες όταν νίκησαν και συνέλαβαν τους ηγέτες των Μαδιανιατών Ζεέβ και Ωρήβ, τους έκοψαν τα κεφαλιά και τα έφεραν πέρα από τον Ιορδανή, όπως ακριβώς έκαναν και οι Οθωμανοί Τούρκοι όταν συνέλαβαν τον βασιλιά των Σέρβων Λάζαρο τον αποκεφάλισαν και μετά την μάχη του Κοσυφοπεδίου το 1389 μ.Χ. και το έφεραν στην Κωνσταντινούπολη (αλλά και με τα κεφαλιά των ηρωικών Βαλκάνιων ηγετών Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και Βλαντ Γ’ Τσέπες Δράκουλα μετέπειτα).

Ο Λευίτης, του οποίου την παλλακίδα βίασαν μέχρι θανάτου οι κατάσκιο της Γαβαά, έκοψε το πτώμα της σε δώδεκα κομμάτια και τα έστειλε στις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, με συνέπεια, κάτι που έγινε αφορμή για να κηρύξουν οι Ισραηλιτικές φυλές πόλεμο στην σκληρή και ανήθικη αυτή πόλη.

Αντίστοιχα, όταν ο Βρετανός έμπορος Τζένκινς έστειλε στην Βρετανική κυβέρνηση το αυτί που του είχαν κόψει οι Ισπανοί, αυτό εξόργισε τον Βρετανικό λαό και έδωσε την αφορμή στην Βρετανική κυβέρνηση για να κηρύξει πόλεμο στους (εξίσου με τους Βρετανούς) σκληρούς και ανήθικους Ισπανούς.

Άγγελος Κυρίου ακούμπησε με το ραβδί του την θυσία των άζυμων άρτων του Γεδεών πάνω στα βράχια και αυτή πήραν θαυματουργικά φωτιά, όπως ακριβώς και όταν ο Ααρών, ο αδερφός του Προφήτη Μωυσή προσέφερε με τους γιους του την πρώτη θυσία καθιέρωσης τους, ο Κύριος απέστειλε φωτιά πάνω στα ολοκαυτώματα στο Θυσιαστήριο και τα κατέκαψε.

Ο σκληρός στον χαρακτήρα Κριτής και «βασιλιάς του Ισραήλ» (όχι με έγκυρο τρόπο) Αβιμελέχ, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα, διέταξε έναν νεαρό οπλοφόρο του να τον σκοτώσει, τόσο για να μην πέσει στα χεριά των εχθρών του, όσο και για να μην πούνε ότι σκοτώθηκε από μία γυναίκα.

Όπως  ακριβώς, και ο Κάσσιος και ο Βρούτος, οι δολοφόνοι του Καίσαρα, όταν ηττήθηκαν στους Φίλιππους, διέταξαν αυτούς που ήταν μαζί τους (τον δούλο του τον Πίνδαρο ο Κάσσιος, ενώ ο Βρούτος κάποιον άγνωστο οπλοφόρο του) ενώ στις μέρες μας, πολλοί σκληροί στον χαρακτήρα ισλαμιστές μαχητές του ISIS θεωρούν ντροπή να σκοτωθούν από γυναίκες (π.χ. τις Κούρδισες μαχήτριες του Ιράκ).

Επί της βασιλείας του Ιωχάζ στο Ισραήλ στην Σαμάρεια, όταν ο ισραηλιτικός λαός καταπιέζονταν από τους Σύρους του Αζαήλ που είχε καταλάβει ένα πολύ μεγάλο μέρος του κράτους τους, αυτοί προσευχήθηκαν θερμά προς τον Θεό και αυτός τους έστειλε έναν σωτήρα, ο οποίος τους απελευθέρωσε από την σκλαβιά στους Σύρους.

Αντίστοιχα, όταν κατά την δεύτερη φάση του Εκατονταετούς Πολέμου (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CE%BA/), επί  της βασιλείας του Κάρολου του Ζ’ στην Γαλλία στο Παρίσι, όταν ο Γαλλικός λαός καταπιέζονταν από τους Άγγλους που είχε καταλάβει ένα πολύ μεγάλο μέρος του κράτους τους, αυτοί προσευχήθηκαν θερμά προς τον Θεό και αυτός τους έστειλε έναν σωτήρα, την Ιωάννα της Λοραίνης, η οποια τους απελευθέρωσε από την σκλαβιά στους Σύρους.

Όταν ο Θεός εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Ορός Χωρήβ στον Προφήτη Μωυσή, ζήτησε από αυτόν να βγάλει τα σανδάλια του όσο πατούσε στον τόπο αυτό, γιατί αυτός ήταν ένας Άγιος Τόπος, κάτι που ο Μωυσής όντως έπραξε.

Αντίστοιχα, όταν Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε κρατώντας ένα ξίφος στον Ιησού του Ναυή κοντά στην Ιεριχώ, ζήτησε από αυτόν, βγάλει τα σανδάλια του όσο πατούσε στον τόπο αυτό, γιατί αυτός ήταν ένας Άγιος Τόπος, κάτι που ο Ιησούς του Ναυή όντως έπραξε.

Στην πόλη της Ιεριχούς, μετά την καταστροφή της έμεινε ζωντανή μόνο η πόρνη Ράαβ και η οικογένεια της ύστερα από διαταγή του Ιησού του Ναυή, όπως και μετά την καταστροφή της Θήβας, στην πόλη της Θήβας, μετά την καταστροφή της έμεινε ζωντανή μόνο η Τιμόκλεια και η οικογένεια της, όπως και το σπίτι του Πίνδαρου ύστερα από διαταγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στην Γάι, οι Ισραηλίτες υπό τον Ιησού του Ναυή, προσποιήθηκαν προσποιητή υποχώρηση για να κάνουν τους κάτοικους της να βγουν από αυτή, και όταν αυτοί βγήκαν, ένα ενεδρεύων τμήμα τους την κατέλαβε και αμέσως μετά, επιτέθηκε ενάντια στον στρατό της Γάι, ενώ το δήθεν υποχωρών τμήμα τους ανέστρεψε πορεία, επιτέθηκε στον στρατό της Γάι και αυτό, με συνέπεια αυτός να περικυκλωθεί και να διαλυθεί.

Αντίστοιχα, στην Γαβαά, οι Ισραηλίτες προσποιήθηκαν προσποιητή υποχώρηση για να κάνουν τους Βενιαμίτες κάτοικους της να βγουν από αυτή, και όταν αυτοί βγήκαν, ένα ενεδρεέων τμήμα τους την κατέλαβε και αμέσως μετά, επιτέθηκε ενάντια στον στρατό της Γαβαά, ενώ το δήθεν υποχωρών τμήμα τους ανέστρεψε πορεία, επιτέθηκε στον στρατό της Γαβαά και αυτό, με συνέπεια αυτός να περικυκλωθεί και να διαλυθεί.

Κατά την ήττα και την υποχώρηση των πέντε Αμορραίων βασιλιάδων από τον Ιησού του Ναυή, έπεσε πάνω στον υποχωρούντα στρατό τους πολύ βαρύ χαλάζι και τον κατέστρεψε εντελώς, όπως ακριβώς και κατά την υποχώρηση του στόλου των Αράβων από την δεύτερη πολιορκία της Πόλης, αυτός έπεσε πάνω σε μία βίαιη ανεμοθύελλα, που τον κατέστρεψε εντελώς.

Τον οικουμενικό χαρακτήρα του γεννηθέντος Μεσσία υπογραμμίζει στο κατά Ματθαίον και η προσκύνηση των τριών Μάγων στον Κύριο. Οι μάγοι ήταν μέλη ιερατικής κάστας, αστρονόμοι και αστρολόγοι με μεγάλη επιρροή στα πολιτικά πράγματα στη Μηδία και την Περσία (Ζωροαστρισμός)-(Αρχ. 10, 195. 216) και κλίση στο να ερμηνεύουν όνειρα (Ηρόδ. 1, 120).

Χαρακτηριστικά παράλληλη προς την αφήγηση της προσκύνησης των Μάγων είναι η προσκύνηση του Νέρωνα από τον βασιλέα της Αρμενίας Τιριδάντη τριάντα τρία χρόνια μετά την Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Ο μάγος Τιριδάντης έφθασε από την Ανατολή στη Ρώμη με την πομπώδη συνοδεία άλλων «μάγων», προσκύνησε και προσφώνησε τον αυτοκράτορα ως «θεό του, Μίθρα», πρόσφερε σε αυτόν τιμές και κατόπιν επέστρεψε από άλλο δρόμο στην πατρίδα του (Δίων Κάσσιος 63, 1-7· Σουητ. Νέρων). Μαζί με την προσκύνηση, η οποία στο Ματθαίο αποτελεί θεϊκό προνόμιο, στο τυπικό της συνάντησης με τον αυτοκράτορα αρμόζει και η προσφορά πολυτίμων δώρων.

Ολόκληρη δε η αφήγηση της γέννησης του Ιησού στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιον είναι παράλληλη αυτής του μεγάλου ελευθερωτή και ηγέτη των Ιουδαίων Μωυσή. Στον Ιώσηπο (Αρχ. 2, 210-6) ο ευσεβής και ευγενής πατέρας του Μωυσή Αμράμ βλέπει σε όραμα το Θεό, ο οποίος εκδιώκει τον φόβο, που είχε προκαλέσει η διαταγή τού Φαραώ να θανατωθούν όλα τα πρωτότοκα.

Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση, αυτή η διαταγή οφειλόταν στο ότι ο Φαραώ μετά από ένα όραμα πληροφορήθηκε από τους μάγους Ιαννή και Ιαμβρή και τους υπολοίπους ιερογραμματείς ότι επίκειται η γέννηση του λυτρωτή των Εβραίων.

Όπως ο Ιησούς ξενιτεύτηκε στην Αίγυπτο, έτσι και ο Μωυσής προκειμένου να αποφύγει την οργή του Φαραώ κατέφυγε στην γη Μαδιάμ (Εξ. 2, 15. Μτ. 2, 13-14). Και οι δύο επέστρεψαν στη πατρίδα τους, μόλις πέθανε ο διώκτης τους. Ο θάνατος, μάλιστα, του τυράννου περιγράφεται με την ίδια ακριβώς ορολογία (Εξ. 4, 16· Μτ. 2, 19-20).

Ως δε γίγαντες στην Αγία Γραφή, οι οποίοι τιτλοφορούντο ως δήθεν «υιοί του θεού», πρέπει να θεωρηθούν όλοι εκείνοι οι Αυτοκράτορες, οι οποίοι ακολουθώντας το πρότυπο του θεμελιωτή της Ασσυριακής και Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας Νέμρωδ, οικοδομούσαν τον πολιτικό τους απολυταρχισμό και επεκτατισμό στον μύθο ότι είναι υιοί Θεού, όπως ακριβώς εκαναν αργότερα και άλλοι ηγέτες Αρχαίων ισχυρών Αυτοκρατοριών, όπως π.χ. οι Πτολεμαίοι, οι Σελευκίδες ή οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όπως και ο Προφήτης Ηλίας, διώχτηκε από τον Ηρώδη τον Αντύπα και την Ηρωδιάδα, όπως ακριβώς πριν από αυτόν ο Προφήτης Ηλίας διώχτηκε από τον Αχάαβ και την Ιεζάβελ, ενώ όπως ο Προφήτης Ηλίας έχρισε βασιλείς, έτσι και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος διακήρυξε την έλευση του Ισχυρού Βασιλέα της Γης, του Κυρίου Ημών και Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και τον «έχρισε» μέσω της Βάπτισης Του.

Ο Ιωάννης, επίσης, όπως αποδεικνύεται από την αφήγηση της γέννησής του αλλά και από την βιοτή του, παρουσίαζε κάποιες αντιστοιχίες και με τον Προφήτη Σαμουήλ, που έχρισε τους πρώτους βασιλείς του Ισραήλ. Αυτός είναι ο μοναδικός προφήτης της Π.Δ. για τον οποίο (όπως και για τον Πρόδρομο) παραδίδεται η γενέθλια ιστορία του (Α΄ Βασ. 1).

Ο Ιησούς προσέρχεται να βαπτιστεί ὡσεὶ ἐτῶν τριάκοντα (Λκ. 3, 23), δηλαδή σε ηλικία τριάντα ετών, στην ίδια ηλικία που ήταν ο Ιωσήφ και ο Δαβίδ όταν ανέλαβαν την πολιτική εξουσία (Γεν. 41, 46. Β΄ Βασ. 5, 3-4).

Ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού μετά την Έξοδό του από τον Ιορδάνη οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα στην έρημο, όπου, δοκιμάζεται και πειράζεται από την πείνα και το διάβολο, όπως ο πρώτος κατά χάριν υιός του Θεού Αδάμ, ο οποίος ευρισκόταν, όμως, στην Εδέμ και ο επίσης «πρωτότοκος υιός» Του Ισραηλιτικός λαός στην έρημο Σινά. Νηστεύει Σαράντα ημέρες ακριβώς όπως και οι κορυφαίες μορφές του Ισραήλ, ο Μωυσής (Εξ. 24, 18. 34, 28. Δτ. 9, 9) και ο Ηλίας (Γ΄ Βασ. 19, 8).

Ο αριθμός σαράντα συμβολίζει στην Α.Γ. τηn δοκιμασία και την τιμωρία, και κυρίως οι Σαράντα μέρες νηστείας του Κυρίου στην Έρημο, καθώς με αυτόν σχετίζεται ο κατακλυσμός (Γεν. 7, 4), η συμβολική ενέργεια του Ιεζεκιήλ που προαναγγέλλει την πολιορκία της Ιερουσαλήμ (4, 6) και η προθεσμία που έδωσε ο Ιωνάς για μετάνοια στην Νινευή (3, 4).

Τα δε τριακόσια δηνάρια που δόθηκαν για να γίνει η χρίση με μύρο του Κυρίου και «βασιλέως των Ιουδαίων», βρίσκονται σε αντιθετικό παραλληλισμό προς τα τριάντα αργύρια που χρησιμοποιούνται κατά την προδοσία.

Η χρίση αντιστοιχεί στον ασπασμό του Ιούδα, ενώ το αιώνιο μνημόσυνο της γυναίκας στο τραγικό τέλος του μοναδικού Ιουδαίου μαθητή που περιγράφει ο Ματθαίος και ο Λουκάς (27, 3-10. Πρ. 1, 16-18), του Ιούδα με κρέμασμα-αυτοκτονία και παραπέμπει στο τέλος του προδότη του ‘χριστού’ Δαυίδ, του Αχιτόφελ και αυτού με κρέμασμα-αυτοκτονία.

Το γεγονός του φιλιού του προδότη Ιούδα στον Κύριο, παραπέμπει στον ασπασμό του αρχιστράτηγου του Δαβίδ, Ιωάβ, ο οποίος με τον τρόπο αυτό σκότωσε τον ανταγωνιστή του Αμάσσα (Β’ Βασ. 20, 9), όπως παραπέμπει επίσης και στον ασπασμό που έδωσε ο Ησαύ στον Ιακώβ (Γεν. 33, 4), ο οποίος αποτέλεσε επίσης κατεξοχήν παράδειγμα υποκρισίας.

Πάρα την αντίθεση του Νόμου του Μωυσή για απογραφές, έγιναν κάποιες στο Ισραήλ, η μία υπο τον ένδοξο βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος όμως μετάνιωσε για αυτή, από τον Πτολεμαίο τον Δ’ τον Φιλιπάτωρα, αλλά και η απογραφή του Οκταβιανού Αυγούστου στην ίδια χώρα την χρονιά της γέννησης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.  

Για κάποιους, ο εμπαιγμός των στρατιωτών προς τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό δεν ήταν τυχαίος, αλλά συνδυάστηκε με τον εορτασμό εκ μέρους τους των Σατουρναλίων, τα οποία, αν και εορτάζονταν με επισημότητα την ημέρα της χειμερινής ισημερίας, ίσως επαναλαμβάνονταν και κατά την εαρινή. Ένας άνδρας επιλεγόταν για να «ενσαρκώσει» τον Κρόνο και για μερικές ώρες ή μέρες έχαιρε όλων των βασιλικών προνομίων της τιτάνιας θεότητας.

Έφερε στέφανο και Αυτοκρατορικό μανδύα και είχε την δυνατότητα να ενεργεί κατά βούλησιν. Στο τέλος περιφερόταν στους δρόμους της Ρώμης, χτυπιόταν με βέργες, εμπαιζόταν και θυσιαζόταν ως θεός ή βασιλιάς με τον πιο βίαιο τρόπο (διά πυρός, μαχαίρας ή αγχόνης).

Αυτή η θανάτωση του θεού λειτουργούσε ως φάρμακο που απέτρεπε την προσβολή της ίδιας της θεότητας και εμμέσως των λατρευτών της από την φθορά, την αρρώστια και τον θάνατο. Η θεότητα αυτή έτσι σήκωνε ως αποδοπομπιαίος τράγος το βάρος των πόνων και ενοχών των λατρευτών της.

Οι Ρωμαίοι στρατιώτες φαίνεται ότι στο πρόσωπο του Ιουδαίου Μεσσία Ιησού βρήκαν τον καλύτερο τρόπο να επαναλάβουν τα δικά τους Σατουρνάλια. Ο Ιησούς με τον τρόπο αυτό γίνεται εξιλαστήριο θύμα - ‘Πάσχα΄ όχι μόνο για τους Ιουδαίους αλλά και για τους Ρωμαίους (ΣΩΤΗΡΙΟΣ Σ. ΔΕΣΠΟΤΗΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΩΣ ‘ΧΡΙΣΤΟΣ’ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ).

Ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σαούλ, προσέφερε χωρίς άδεια από τον Προφήτη Σαμουήλ ολοκαύτωμα θυσίας, χωρίς αυτό να επιτρέπεται από το Μωσαϊκό Νομό, με συνέπεια να χάσει τόσο την Βασίλεια του Ισραήλ, όσο και την ζωή του σε μάχη με τους Φιλισταίους.

Αντίστοιχα, ο βασιλιάς του Ιούδα Ουζζίας προσέφερε στον Ναό του Σολομώντα θυμίαμα χωρίς την  χωρίς άδεια από τον Αρχιερέα Αζαρία, χωρίς αυτό να επιτρέπεται από το Μωσαϊκό Νομό, με συνέπεια να τιμωρηθεί με λέπρα για όλη την υπόλοιπη Βασίλεια του.

Όταν ο Σαούλ έσκισε τον χιτώνα του Προφήτη Σαμουήλ, αυτός του ανήγγειλε ότι με τον τρόπο αυτό αφαιρέθηκε και σείστηκε για πάντα η Βασίλεια του Ισραήλ από τον ίδιο και την οικογένεια του.

Αντίστοιχα και ο Προφήτης Αχιά έσκισε σε δώδεκα κομμάτια τον χιτώνα του και τον έδωσε στον Ιεροβοάμ, προφητεύοντας του ότι με τον θάνατο του Σολομώντα η Βασίλεια στο Ισραήλ θα χωριστεί στα δύο με δέκα φυλές του Ισραήλ να ακολουθούν ως βασιλιά τον Ιεροβοάμ και δύο μόνο τον γιο του Σολομώντα, τον Ροβοάμ.

Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση και ο Νέμρωδ προσπάθησε να σφάξει τα βρέφη της Ουρ, όπως ακριβώς και ο Φαραώ τα βρέφη των Εβραίων και ο Ηρώδης τα βρέφη της Βηθλεέμ, γιατί άκουσε όπως και αυτοί από τους μάντεις του ότι ένα από αυτά (ο μετέπειτα Δίκαιος Αβραάμ) θα κατάλυε την ειδωλολατρία, την τυραννία, καθώς και την τυραννία, που πρώτος κατά τον Ιουδαίοι ιστορικό Ιώσηπο ο Νέμρωδ επέβαλε στην γη.

Και αργότερα, όταν ο Αβραάμ μεγάλωσε, ο τυραννικός Νέμρωδ, ο υπεύθυνος και για την κατασκευή του Πύργου της Βαβέλ κατά τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο προσπάθησε να κάψει τον Αβραάμ ανεπιτυχώς ζωντανό σε μία κάμινο, όπως ακριβώς ανεπιτυχώς μετέπειτα προσπάθησε και ο τυραννικός Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας, προσπάθησε και αυτός ανεπιτυχώς να καψει ζωντανούς τους τρεις Παίδες στην κάμινο.

Ο γιος του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ, ο γενναίος Ιωανάθαν, είχε έναν οπλοφόρο, όπως και ο βιβλικός γίγαντας Γολιάθ, οι οποίοι σκότωναν όσους χτύπαγαν με τα όπλα τους οι αφέντες τους, όπως ακριβώς μετέπειτα είχαν και οι Σπαρτιάτες Είλωτες και Νεοδαμώδεις που εκαναν ακριβώς την ίδια δουλειά.

Ο τυραννικός Σαούλ κατασκεύασε στην Κάρμηλο ένα μνημείο για τις νίκες του έναντι των Αμαληκιτών, όπως ακριβώς εκαναν μετέπειτα και άλλοι τύραννοι της ιστορίας για τις νίκες τους, όπως οι Χίτλερ, Στάλιν, Μουσολίνι, Μάο ή ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Οι Ισραηλίτες του Ιησού του Ναυή, έλεγαν ότι ως εκλεκτοί του Θεού τιμωρούσαν τους αμαρτωλούς λαούς της Χαναάν με την πλήρη εξολόθρευση των πόλεων, των βασιλέων, των κατοίκων και των ζώων τους.

Αντίστοιχα οι Μογγόλοι των Τζένκινς Χαν και Ταμερλάνου, όπως και οι Ούννοι του Αττίλα, έλεγαν και αυτοί (αυτοί σε μορφή προπαγάνδας), ότι ήταν η τιμωρία του Θεού στους κάτοικους της γης για τις αμαρτίες τους και για τον λόγο αυτόν, προέβαιναν και αυτοί στην πλήρη εξολόθρευση των πόλεων, των βασιλέων, των κατοίκων και των ζώων τους.

Ο Φιλισταίος γίγαντας και πολεμιστής Γολιάθ, προκαλούσε σε μονομαχία οποίον Ισραηλίτη ήθελε να τον αντιμετωπίσει, και μέσω της τακτικής αυτής να νικήσει ο στρατός του νικητή, αντί να πολεμήσουν και οι δύο στρατοί, κάτι που έκαναν και οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Αρχαίοι Τρώες, αλλά και οι Ιάπωνες Σαμουράι.

Ο Δαβίδ και ο Ιωανάθαν ήταν πάρα πολύ καλοί φίλοι και είχαν επισφραγίσει την συμφωνία τους με όρκο, όπως ακριβώς και στην Αρχαία Ελλάδα είχαν κάνει ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίωνας.

Ο Σαούλ προσπάθησε ανεπιτυχώς να σκοτώσει με ακόντιο, τόσο τον Δαβίδ, όσο και τον ίδιο του τον γιο, τον Ιωανάθαν.

Τόσο ο Δαβίδ, όσο και ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, όταν ήταν και οι δύο εξόριστοι και καταδιωκόμενοι, συγκέντρωσαν γύρω τους καταπιεσμένους, δυσαρεστημένους και ανθρώπους με χρέη, έγιναν αρχηγοί τους και κατάφεραν στην συνέχεια με αυτούς και οι δύο να δημιουργήσουν στρατό, να απελευθερώσουν την χώρα τους και να αυξήσουν κατά πολύ τα σύνορα της.

Την δολοπλόκα μητέρα των τυράννων Νικοκράτη και Λάανδρου της Κυρήνης, την Κάλβια, όταν έπεσαν από την εξουσία οι γιοι της, χάρις στην νύφη της, της Αρεταφίλας, την έκαψαν ζωντανή.

Αντίστοιχα στο Αρχαίο Ισραήλ, την δολοπλόκα Ιεζάβελ, όταν έπεσαν από την εξουσία ο σύζυγος και ο γιος της (ο Αχάαβ και ο Ιωράμ αντίστοιχα), την πέταξαν από το ψηλότερο σημείο του παλατιού δύο ευνούχοι, ενώ ο νέος βασιλιάς Ιού, ποδοπάτησε στην συνέχεια το πτώμα της με το άρμα του.

Κατά την μάχη που έδωσαν οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ενάντια στους εχθρούς της Ρώμης, εμφανίστηκε ένας Άγγελος Κυρίου, ο οποίος τρομοκράτησε τους βάρβαρους αντιπάλους τους, οι οποίοι τράπηκαν σε φυγή.

Αντίστοιχα, σε μάχες που έδωσαν οι Ισραηλίτες ενάντια σε πολλούς εχθρούς τους, εμφανίστηκαν Άγγελοι Κυρίου, ο οποίοι τρομοκράτησαν τους αντιπάλους τους, οι οποίοι τράπηκαν σε φυγή (π.χ. επί Προφήτη Μωυσή ή επί Ιησού του Ναυή).

Η πρώτη εμφάνιση του Αρχάγγελου Γαβριήλ στην Καινή Διαθήκη, γίνεται ενώπιον του Ιερέως Ζαχαρία, πληροφορώντας τον για την έλευση του Μεσσία, αλλά και το ότι θα φέρουν στον κόσμο με την σύζυγό του Ελισάβετ, τον Μέγα τον προφητών, Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. (Λουκ.1, 13-14).

Παρουσία επίσης του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, έχουμε σύμφωνα με την διήγηση του Ευαγγελιστού Λουκά, στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, όταν αυτός εμφανίζεται ενώπιον της Παρθένου Μαρίας, λέγοντάς Της, "Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξίν."

Ο Άγιος Αυγουστίνος έμαθε μόλις σε ηλικία δεκαπέντε των γράμματα, όπως έμαθε αργότερα σε μεγάλη ηλικία γράμματα και ο μετέπειτα δικτάτορας του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν.

Ο Όσιος Ονούφριος, ζούσε ημίγυμνος μονός μέσα στην φύση και την Χάρη του Θεού, όπως ακριβώς και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, αλλά και ο Άγιος Μελχισεδέκ (ο οποίος συνάντησε τον Δίκαιο Προπάτορα Αβραάμ) πριν από αυτούς.

Μετά την κατάληψη του Βόρειου Βασιλείου του Ισραήλ (αλλιώς Εφραίμ) από τους Ασσύριους, εγκαταστάθηκαν σε αυτό πολλοί αλλοεθνείς πληθυσμοί από αυτούς, μαζί με όσους από τους κάτοικους του είχαν επιβιώσει και είχαν παραμείνει στην περιοχή αυτή.

Αντίστοιχα, μετά την κατάληψη του Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Γερμανούς βάρβαρους, αυτοί εγκαταστάθηκαν σε αυτή, μαζί με όσους από τους κάτοικους του είχαν επιβιώσει και είχαν παραμείνει στις περιοχές της Αυτοκρατορίας αυτής.

Τον καιρό του τελευταίο βασιλιά του Ιούδα, του Εζεκία, τόσο ο ίδιος, όσο και οι ευγενείς, αλλά και ο υπόλοιπος Ιουδαϊκός λαός, είχαν αποστατήσει όλοι από την Πίστη στον Αληθινό Θεό και είχαν ασπαστεί την ειδωλολατρία ως επί το πλείστον, διαπράττοντας συνεχώς αμαρτίες, παρόλο που ο Δίκαιος Προφήτης Ιερεμίας εις μάτην τους προειδοποιούσε για τις συνέπειες των πράξεων τους αυτών και την οριστική καταστροφή που θα τους φέρουν αυτές.

Όλα αυτά είχαν τελικά ως αποτέλεσμα να εισβάλουν τελικά οι Βαβυλώνιοι υπό τον Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα στο Ιουδαϊκό Βασίλειο, να μπουν στην Ιερουσαλήμ από μία ανοικτή πύλη, να καταλάβουν την πόλη, να την λεηλατήσουν, να αιχμαλωτίσουν τους κάτοικους της, να καταστρέψουν τον Ναό του Σολομώντα και να στείλουν τους Ιουδαίους για εβδομήντα χρονιά σε εξορία στην Βαβυλώνα, πριν απελευθερωθούν τελικά μετά το χρονικό αυτό διάστημα.

Αντίστοιχα, τον  καιρό του τελευταίο Βυζαντινού Αυτοκράτορα, του Κωσταντίνου Παλαιολόγου, τόσο ο ίδιος, όσο και οι ευγενείς, αλλά μεγάλο μέρος του λαού, είχαν αποστατήσει όλοι από την Πίστη στον Αληθινό Θεό και είχαν προσκυνήσει τον αιρετικό πάπα της Ρώμης, διαπράττοντάς συνεχώς αμαρτίες, παρόλο που ο Δίκαιος Γεννάδιος Σχολάριος εις μάτην τους προειδοποιούσε για τις συνέπειες των πράξεων τους αυτών και την οριστική καταστροφή που θα τους φέρουν αυτές.

Όλα αυτά είχαν τελικά ως αποτέλεσμα να εισβάλουν τελικά οι Τούρκοι υπό τον Μωάμεθ τον Β’ τον Πορθητή στην Ρωμανία, να μπουν στην Νέα Ιερουσαλήμ-Κωνσταντινούπολη από μία ανοικτή πύλη (την Κερκόπορτα), να καταλάβουν την Πόλη, να την λεηλατήσουν, να αιχμαλωτίσουν τους κάτοικους της, να βεβηλώσουν τον Ναό της Αγίας Σοφίας και να σκλαβώσουν τους Ρωμιούς για τετρακόσια χρονιά, πριν απελευθερωθούν τελικά μετά το διάστημα αυτό, με τον ένδοξο Αγώνα της Εθνεγερσίας του 1821.

Ο Σελευκίδης βασιλιάς Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής βεβήλωσε τον Ναό του Θεού, δηλαδή τον Ναό του Σολομώντα, καταλαμβάνοντας την Ιερουσαλήμ και μετατρέποντας τον σε ναό του Δια (και ο ίδιος είχε κακό τέλος).

Αντίστοιχα στις μέρες μας ο  ισλαμιστής Τούρκος Προέδρος Ταγίπ Ερντογάν, θέλει όπως και ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής (ο οποίος λέγεται ότι δηλητηριάστηκε από τον γιο του),  θέλει να βεβηλώσει την Αγιά Σοφιά, μετατρέποντας την σε τζαμί, παρόλο που ο Κεμάλ Αττατούρκ την είχε μετατρέψει σε μουσείο, και πάρα τις διαμαρτυρίες τόσο στην Τουρκία, όσο στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια. Θα έχει άραγε και αυτός κακό τέλος;

Όπως ο Σοφός βασιλιάς του Ισραήλ Σολομώντας και ο Σειράχ είπαν σοφές φράσεις στην εποχή τους, οι οποίες καταγράφηκαν αργότερα σε βιβλία, έτσι και οι Επτά Σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας, είπαν και αυτοί σοφές φράσεις στην εποχή τους, οι οποίες καταγράφηκαν αργότερα σε βιβλία.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Αχάζ, αποστάτησε από την Πίστη στον μόνο αληθινό Θεό, σφράγισε τον Ναό του Σολομώντα και κατέστρεψε τα σκευή του, δίωξε πιστούς και ιερείς, λάτρεψε τους ξένους ειδωλολατρικούς «θεούς» της Εδώμ που είχε νικήσει (όπως και της Συρίας), κατασκεύασε ειδωλολατρικούς ναούς και θυσιαστήρια, και προσέφερε σε αυτούς ανθρωποθυσία τον γιο του και στο τέλος, ο ίδιος ηττήθηκε από τους Ασσύριους,

Αντίστοιχα, ο Βυζαντινος Αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης, αποστάτησε από την Πιστή στον μόνο αληθινό Θεό, σφράγισε Χριστιανικούς Ναούς, κατέστρεψε τα σκευή τους, δίωξε πιστούς και ιερείς, λάτρεψε τους ξένους ειδωλολατρικούς «θεούς» (όπως π.χ. τον Μίθρα εκτός από τον Δία), κατασκεύασε ειδωλολατρικούς ναούς και θυσιαστήρια, λέγεται ότι προσέφερε σε αυτούς και ανθρωποθυσία και στο τέλος, ο ίδιος ηττήθηκε από τους Πέρσες,

Ο δε ιερέας Ουρίας, ο κύριος σύμβουλος του βασιλιά του Ιούδα Αχάζ για την εισαγωγή της ειδωλολατρίας στο Βασίλειο, όπως ακριβώς και ο μάντης «φιλόσοφος» Μάξιμος ήταν ο κύριος σύμβουλος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη, για την για την εισαγωγή της ειδωλολατρίας στην Αυτοκρατορία.

Ο ευσεβής βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας, μετά τον θάνατο του ειδωλολάτρη προκατόχου του Αχάζ (ο οποίος δίωξε την αληθινή Πίστη στον Θεό) επανάφερε την αληθινή Πίστη (κάτι που έκανε και ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωάς μετά τον θάνατο του ειδωλολάτρη του ειδωλολάτρη προκατόχου του Μανασσή, ο οποίος επίσης μετέπειτα δίωξε την αληθινή Πίστη στον Θεό).

Αντίστοιχα και οι ευσεβείς Βυζαντινοί Αυτοκράτορες Ιοβιανός και Βαλεντινιανός ο Α΄, μετά τον θάνατο του ειδωλολάτρη προκατόχου τους Ιουλιανού του Παραβάτη (ο οποίος δίωξε την αληθινή Πίστη στον Θεό) επανέφεραν και αυτοί την αληθινή Χριστιανική Πίστη.

Μετά τις διώξεις των πιστών και τις καταστροφές των ναών του αληθινού Θεού στο Βασιλείου του Ιούδα από τους ειδωλολάτρες βασιλείς του Αχάζ και Μανασσή, όταν οι ευσεβείς Αμασίας και Ιωσία κατέστρεψαν και αυτοί τους ειδωλολατρικούς ναούς.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μετά τις διώξεις των πιστών και τις καταστροφές των ναών του αληθινού Θεού στην Ρωμανία από τον ειδωλολάτρες Ιουλιανό τον Παραβάτη, ο Μέγας Θεοδόσιος κατέστρεψε και αυτός κάποιους παράνομους ειδωλολατρικούς ναούς μαγείας και μαντείας.

Τόσο ο Ασσύριος βασιλιάς Σεναρηχείμ, όσο και ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης ο Β’, προσέβαλαν και οι δύο με γράμματα τους τον αληθινό Θεό, ζητώντας από τους Ισραηλίτες και τους Βυζαντινούς αντίστοιχα να τον εγκαταλείψουν και να υποταχτούν πλήρως στους ιδίους και τους «θεούς» τους.

Τότε, όμως ο ηγέτες τους, ο Εζεκίας και ο ένδοξος Βυζαντινος Αυτοκράτορας Ηράκλειος αντίστοιχα, αφού διάβασαν το γράμμα στον λαό και τους ευγενείς τους, να προσευχηθούν όλοι ένθερμα μαζί.

Τελικά, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, ο στρατός των Ασσυρίων και των συμμάχων τους διαλύθηκε θαυματουργικά από Άγγελο Κυρίου, ο δε στόλος των Περσών και των συμμάχων τους διαλυθεί και αυτός θαυματουργικά κατά την πολιορκία της Πόλης το 626 μ.Χ. από ξαφνική ανεμοθύελλα, η οποία προήλθε μετά από έντονη προσευχή όλου του λαού και του κλήρου, ενώ τελικά και περσικός στρατός ηττήθηκε από τον ένδοξο Αυτοκράτορα Ηράκλειο.

Αυτές οι στρατιωτικές αποτυχίες των Ασσυρίων και των Περσών, είχαν τελικά ως αποτέλεσμα ο στρατός τους να υποχωρήσει στις πρωτεύουσες τους (την Νινευή και την Κτησιφώντα αντίστοιχα), και σε αυτές, οι ασεβείς Σεναρηχείμ και Χοσρόης Β’ να δολοφονηθούν υστέρα από συνομωσία των ίδιων των γιων τους.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Αμασίας, ο οποίος είχε νικήσει σε μάχη τους Εδωμίτες, σε μάχη που δόθηκε στην πόλη του Βασιλείου του, την Βαιθ Σεμές ηττήθηκε από τον βασιλιά του Ισραήλ Ιωάς, ο οποίος τον συνέλαβε ζωντανό, πήρε από αυτόν λάφυρα και αιχμαλώτους και τον άφησε αργότερα ελεύθερο, ενώ ο ίδιος ο Αμασίας συνελήφθη και θανατώθηκε από συνωμότες μέσα στο Βασίλειο του αργότερα.

Αντίστοιχα, ο ικανός Βυζαντινος Αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ’ ο Διογένης, ο οποίος είχε νικήσει σε μάχες τους Τούρκους, σε μάχη που δόθηκε στην πόλη του κράτους του, το Μάντζικερτ ηττήθηκε από τον Σελτζούκο Σουλτάνο Αρλ Παρσλάν, ο οποίος τον συνέλαβε ζωντανό, πήρε από αυτόν λάφυρα και αιχμαλώτους και τον άφησε αργότερα ελεύθερο, ενώ ο ίδιος ο Ρωμανός συνελήφθη και θανατώθηκε από συνωμότες μέσα στην χώρα του αργότερα.

Ο βασιλιάδες του Ιούδα Ουζζίας και ο Ιωθάμ κατασκεύασαν πολλά φρούρια και κάστρα για να προστατεύσουν το κράτος τους από επιδρομείς, όπως ακριβώς και οι πρώτοι βασιλιάδες του λατινικού Βασιλείου της Ούτρεμερ στην Ιερουσαλήμ, κατασκεύασαν και αυτοί πολλά φρούρια και κάστρα για να προστατεύσουν το κράτος τους από επιδρομείς.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Ουζζίας κατασκεύασαν με την βοήθεια ειδικών πολλές πολεμικές πολιορκητικές μηχανές, όπως και πύργους και γωνιές που έριχναν βέλη και πέτρες σε πολιορκητές.

Αντίστοιχα και ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Α’, κατασκεύασε με την βοήθεια ειδικών πολλές πολεμικές πολιορκητικές μηχανές, όπως και πύργους και γωνιές που έριχναν βέλη και πέτρες σε πολιορκητές, ενώ αργότερα οι Συρακούσιοι υπό τον μεγαλοφυή Αρχιμήδη, κατασκεύασαν και αυτοί με την βοήθεια του, πολλές θαυμαστές πολεμικές μηχανές (όπως π.χ. μεγάλες τανάλιες αρπάγης και ηλιακά κάτοπτρα), οι οποίες κατέστρεφαν τις πολιορκητικές μηχανές των Ρωμαίων.

Ο βασιλιάδες του Ιούδα Αμασίας, προσέλαβε 100.000 γενναίους μαχητές από το Βασίλειο του Ισραήλ, για να πολεμήσει τους Εδωμίτες, όμως υστέρα από συμβουλές που δέχτηκε τους έστειλε πίσω στο Βασίλειο του.

Αυτοί τότε γυρίσαν πίσω στην χώρα τους οργισμένοι, και αργότερα για να εκδικηθούν τον Αμασίας επιτέθηκαν στις πόλεις του Βασιλείου του, με συνέπεια τελικά να κηρυχθεί πολέμους μεταξύ των δύο πρώην συμμαχικών αυτών αρχικά Βασιλείων.

Αντίστοιχα, όταν οι Σπαρτιάτες το 462 π.Χ., η Σπάρτη υπό τον βασιλιά Πλείσταρχο, ζήτησαν την βοήθεια των Αθηναίων, στην εξέγερση των Ειλώτων στον Γ’ Μεσσηνιακό Πόλεμο, οι οποίοι είχαν οχυρωθεί στην Ἰθώμη, οι Αθηναίοι υπό τον Κίμωνα αποφάσισαν να στείλουν στρατό να τους βοηθήσουν, όντας ακόμα τυπικά σύμμαχοι τους.

Όμως, η είδηση της άφιξης 4.000 Αθηναίων οπλιτών με επικεφαλής τον Κίμωνα ανησύχησε τόσο πολύ τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι με το πρόσχημα ότι δεν τους χρειάζονταν πια, τους έδιωξαν.

Τελικό αποτέλεσμα της πράξης τους αυτής των Σπαρτιατών, ήταν αυτή η προσβολή να καταλογιστεί στον Κίμωνα, ο οποίος τον επόμενο χρόνο εξοστρακίστηκε, ύστερα από πρόταση του δημοκρατικού πολιτικού αντίπαλου του Εφιάλτη.

Αμέσως μετά λύθηκε και η Ελληνική Συμμαχία του 481 π.Χ., η οποία είχε συναφθεί μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, ενώ λίγο αργότερα ξέσπασε και ο Α΄ Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας.

Κατά την Βασιλεία του ασεβούς Ιωράμ στον Ιούδα, εισέβαλαν στην Ιερουσαλήμ οι Φιλισταίοι και οι Άραβες, κυρίεψαν μεγάλο μέρος της χώρας και του αφαίρεσαν τις γυναίκες και τα παιδιά του, και δεν του έμεινε κανένας γιος, εκτός από τον Οχοζία, ενώ ο ίδιος ο Ιωράμ πέθανε τελικά από μία θανατηφόρα και βασανιστική ασθένεια μέσα σε αφόρητους πόνους.

Αντίστοιχα, κατά την Βασιλεία του ασεβούς Ιωάννη του Ακτήμονα στην Αγγλία, εισέβαλαν σε αυτή και το Λονδίνο οι Γάλλοι του βασιλιά Φιλίππου του Β’ και του γιου του, του μετέπειτα Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου Ζ’, κυρίεψαν μεγάλο μέρος της χώρας, και του έμεινε μονάχα ο πρωτότοκος γιος του, ο μετέπειτα βασιλιάς Ερρίκος ο Γ’, ενώ ο ίδιος ο Ιωάννης ο Ακτήμονας πέθανε τελικά εξόριστος από μία θανατηφόρα και βασανιστική ασθένεια μέσα σε αφόρητους πόνους.

Με τον ίδιο ακριβέ τρόπο, και ο Σάχης των Χορασμίων Μοχάμεντ Σαχ, μετά την εισβολή των Μογγόλων του Τζένκινς Χαν, αυτοί κατέλαβαν την πρωτεύουσα του, κυρίεψαν μεγάλο μέρος της χώρας και του αφαίρεσαν τις γυναίκες και τα παιδιά του, και δεν του έμεινε κανένας γιος, εκτός από τον ηρωικό Τζελ Αλ Αντίν, ενώ ο ίδιος ο Μοχάμεντ Σαχ πέθανε τελικά εξόριστος από μία θανατηφόρα και βασανιστική ασθένεια μέσα σε αφόρητους πόνους.

Ο Βενάιας, ένας από τους πιο επίλεκτους πολεμιστές του διάσημου Βιβλικού βασιλιά Δαβίδ, είχε νικήσει μονός του σε μάχη δύο πολύ δυνατούς Μωαβίτες, οι οποίοι ονομάζονταν «λιοντάρια της Μωάβ», ενώ είχε σκοτώσει και ένα παγιδευμένο σε ένα λάκκο λιοντάρι, πέφτοντας μέσα στην τρύπα αυτή.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο πολυδύναμος Πολυδάμας, είχε νικήσει ύστερα από πρόσκληση σε μονομαχία δύο πολύ δυνατούς Αθάνατους του Πέρση βασιλιά, ενώ παράλληλα ο ίδιος, όπως και ο εξίσου χειροδύναμος Μίλων, είχαν σκοτώσει στα νιάτα τους και αυτοί λιοντάρια (http://alophx.blogspot.com/2019/11/2.html).

Ο Τόχου, ο βασιλέας της Χαμάθ της Συρίας, όταν έμαθε ότι ο μεγαλύτερος βασιλιάς του Ισραήλ ο ένδοξος βασιλιάς Δαβίδ νίκησε τον μεγαλύτερο αντίπαλο του στην Συρία, τον βασιλιά Αδαδέζερ της Σωβά, του έστειλε με τον γιο του δώρα, ζητώντας και επιτυγχάνοντας μαζί του συνθήκη φιλίας και συμμαχίας.

Αντίστοιχα, ο Ινδός βασιλιάς Ταξίλης, όταν έμαθε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε πολλούς Ινδούς εχθρικούς σε αυτόν μονάρχες και παράλληλα ετοιμάζονταν να πολεμήσει τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον γενναίο Ινδό βασιλιά Πώρο, του έστειλε δώρα, ζητώντας και επιτυγχάνοντας μαζί του συνθήκη φιλίας και συμμαχίας.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Χαγάνου Τιετζήλ των Χαζάρων, όταν έμαθε ότι ο ένδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ηράκλειος νικούσε τους Πέρσες εχθρούς του, του έστειλε με τον γιο του δώρα, ζητώντας και επιτυγχάνοντας μαζί του συνθήκη φιλίας και συμμαχίας.

Μία μικρή δύναμη Σύρων κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα της χώρας, όπως και μεγάλο μέρος της χώρας επί της Βασιλείας του Ροβοάμ του Α΄ στον Ιούδα, όπως ακριβώς συνέβη και επί της Βασιλείας του Ιωάς στον Ιούδα από τον Αιγύπτιο βασιλιά Σωσένκ (αλλιώς Σισάκ).

Παρομοίως, με μικρή στρατιωτική δύναμη και αιφνιδιαστικά κατέλαβαν την πρωτεύουσα του Μοχάμεντ Σαχ του Β’, την Ταυρίδα, οι Μογγόλοι του Τζένκινς Χαν και στην συνέχεια την λεηλάτησαν και την κατέστρεψαν ολοσχερώς.

Αντίστοιχα, και κατά τον Β’ Αγγλοαμερικανικό Πόλεμο του 1812, μία μικρή δύναμη Βρετανών κατέλαβε και έκαψε την Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, όπως και μεγάλο μέρος της χώρας.

Οι βασιλιάδες της Αίγυπτου Σωσένκ (αλλιώς Σισάκ) και της Βαβυλώνας Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας αφαίρεσαν τα αφιερώματα όπως π.χ. τα ιερά σκευή του Ναού του Σολομώντα, όπως ακριβώς έγινε στην Πόλη το 1204 και το 1453 μ.Χ. αντίστοιχα, όταν οι Σταυροφόροι και οι Τούρκοι την κατέλαβαν έκαστως και την λεηλάτησαν, αφαιρώντας της τα  ιερά σκευή του Ναού της Αγίας Σοφίας.

Οι δύο ψευδοπροφήτες Αχάβ και Σεδεκίας έλεγαν ψέματα και έδιναν ψεύτικες προφητείες στον λαό του Ιούδα επί της Βασιλείας του Σεδεκία, ενώ μοίχευαν παράνομα με τις γυναίκες του Ιουδαϊκού λαού, αλλά στο τέλος συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν και οι δύο από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα.

Αντίστοιχα μετέπειτα, κατά την διάρκεια της Βαβυλωνίας αιχμαλωσίας, οι δύο διεφθαρμένοι πρεσβύτεροι-δικαστές που είχαν εκλεγεί όταν ο Δανιήλ ο Προφήτης ήταν νέος, έβγαζαν και αυτοί άδικες αποφασίσεις, ενώ μοίχευαν με εκβιασμούς με τις γυναίκες του Ιουδαϊκού λαού, αλλά στο τέλος αποκαλύφθηκαν από τον Προφήτη Δανιήλ και εκτελέστηκαν και οι δύο από τους αιχμάλωτους Ιουδαίους στην Βαβυλώνα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έλεγαν ψεύτικες προφητείες οι Αχάβ και Σεδεκίας επί της Βασιλείας του Σεδεκία στον Ιούδα ενάντια στον Προφήτη Ιερεμία, έλεγε και ο ψευδοπροφήτης Ανανίας ενάντια στον Προφήτη Ιερεμία και αυτός επί της Βασιλείας του Σεδεκία στον Ιούδα.

Οι Οθωμανοί προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να κάψουν το λείψανο του Αγίου Αμβρόσιου, αλλά δεν τα κατάφεραν λόγω της Θείας Χάρης, όπως ακριβώς και οι Τρεις Παίδες στην Βαβυλώνα, αν και βρίσκονταν μέσα σε καμίνι δεν κάηκαν και αυτοί  λόγω της Θείας Χάρης.

Κατά την διάρκεια της Βασιλείας του Ασά, ο βασιλιάς των Αιθιόπων Ζαρέ εισέβαλε στο Βασίλειο του Ιούδα με ένα εκατομμύριο στρατό και τελικά στην Σεφαθά, κοντά στην πεδιάδα Μαρέσα, ο στρατός του βασιλιά Ασά νίκησε ολοσχερώς τους Αιθίοπες και αφάνισε τον στρατό τους.

Αντίστοιχα, και ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης ο Α’ εισέβαλε στην Ελλάδα με ένα εκατομμύριο στρατό και τελικά στις Πλαταιές, ο στρατός των Ελλήνων υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη βασιλιά Παυσανία νίκησε ολοσχερώς τους Πέρσες υπό την ηγεσία του Μαρδόνιου και αφάνισε τον στρατό τους.

Ο Σελευκίδης βασιλιάς Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, σφετερίστηκε τον θρόνο από τον προκάτοχο του και νόμιμο βασιλιά Αντίοχο τον Ε’, ο οποίος είχε εκδιωχτεί από την χώρα χάρις και στους Ρωμαίους, ενώ χρησιμοποίησε και το αποστατών ψευδοιερατείο του ψευδο-Αρχιερέα Μενελάου, τον οποίο διόρισε ο ίδιος.

Και αυτό, προκειμένου να αρπάξει για λογαριασμό του όλα τα ιερά σκευή του Ναού του Σολομώντα, τον οποίο ερήμωσε και βεβήλωσε, ενώ παράλληλα δίωκε και όλους τους πιστούς στον μόνο αληθινό Ιουδαίους.

Στο τέλος όμως, είχε κακό τέλος ο ίδιος και αναγκάστηκε να ομολογήσει μέσα από την φρικτή ασθένεια που τον είχε χτυπήσει πριν πεθάνει, ότι αδίκως δίωξε τους Ιουδαίους, ενώ έχυσε άδικα πολύ αίμα αθώων και αναγνώρισε τον μόνο αληθινό Θεό ως πραγματικό.

Ομοίως και ο κομμουνιστής δικτάτορας της Ρωσίας Λένιν, σφετερίστηκε με πραξικόπημα (http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html) την ηγεσία της Ρωσίας από τον προκάτοχο του και νόμιμο ηγέτη της Κερένσκι, τον οποίο εκδίωξε από την χώρα με την βοήθεια των Γερμανών, ενώ χρησιμοποίησε και την αιρετική δήθεν «Ζωντανή Εκκλησία», την οποία δημιούργησε ο ίδιος.

Και αυτό, προκειμένου να αρπάξει για λογαριασμό του όλα τα ιερά σκευή των Χριστιανικών Ναών της Ρωσίας, τις οποίες ερήμωσε και βεβήλωσε, ενώ παράλληλα δίωκε και όλους τους Χριστιανούς πιστούς.

Στο τέλος όμως, είχε κακό τέλος ο ίδιος και αναγκάστηκε να ομολογήσει μέσα από φρικτούς πόνους πριν πεθάνει, ότι αδίκως δίωξε τους Χριστιανούς και έχυσε ποταμιά αίματος, ενώ είπε πως η Ρωσία για να σωθεί χρειάζονταν όχι αίμα αλλά δέκα άντρες σαν τον Άγιο Φραγκικό της Ασίζης.

Ομοίως έπραξε και ο Τούρκος δικτάτορας Κεμάλ Αττατούρκ με τον λεγόμενο «παπα-Ευθύμ» του παντελώς αιρετικού δήθεν «Τουρκικού Πατριαρχείου», τον οποίο ο Κεμάλ βοήθησε να φτιάξει μία «ψευτο-Εκκλησία» το 1923, προκειμένου με αυτή να απομακρύνει τους Πιστούς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο δίωκε μαζί με όλους τους Χριστιανούς του κράτους, και να το εκδιώξει από την χώρα, αρπάζοντας όλη τους την περιουσία.

Από την Ανατολική Πύλη (λεγομένη και Χρυσή Πύλη) από την οποία εισήλθε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στα Ιεροσόλυμα στην πρώτη Παρουσία του στην γη, από την ίδια ακριβώς λέγεται ότι θα εισέλθει ξανά και κατά την ένδοξη Δευτέρα Αυτού Παρουσία.

Εμφάνιση του Κυρίου προσωπικά σε ανθρώπους για να τους καλέσει να έρθουν κοντά και να τον υπηρετήσουν, έγινε στους Δίκαιους Μελχισεδέκ και Αβραάμ, στον Προφήτη Μωυσή, στους Κριτές, σε μονάρχες στο Ισραήλ στην Αρχαιότητα και στην Ρωμανία τον Μεσαίωνα, στους Προφήτες της Παλαιάς της Καινής Διαθήκης, καθώς και στους Αποστόλους (π.χ. τον Απόστολο Παύλο) και σε πολλούς διάδοχους τους.

Όπως ο Ισαάκ κουβάλησε το ξύλο της θυσίας του, έτσι και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κουβάλησε και Αυτός τον Τίμιο Ξύλο της Θυσίας Του, δηλαδή τον Σταυρό Του, με τον οποίο και Σταυρώθηκε.

Όπως στον Αβραάμ και την Σάρρα, οι οποίοι ήταν υπέργηροι και άτεκνοι, ο Θεός προανήγγειλε ο Ίδιος και μέσω των Αγγέλων τους ότι θα αποκτήσουν σε μεγάλη ηλικία παιδί (τον Ισαάκ), όπως και έγινε, έτσι και στο επίσης ηλικιωμένο ζευγάρι του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο Θεός προανήγγειλε μέσω του Αρχάγγελου Γαβριήλ τους ότι θα αποκτήσουν σε μεγάλη ηλικία παιδί (τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή), όπως και έγινε.

Ο ικανός Κριτής του Ισραήλ Ιαφθέ ήταν γιος του Γαλαάδ και μιας εταίρας.

Αντίστοιχα, και ο στρατηγός Περικλής ο Νεότερος στην Αρχαία Αθήνα, ήταν γιος του γνωστού σε όλους μας Αθηναίου πολιτικού Περικλή και της πρώην εταίρας Ασπασίας.

Τέλος και την περίοδο της Ρωμανίας, ο Ιωάννης ήταν γιος της Αυτοκράτειρας και πρώην εταίρας Θεοδώρας, της μετέπειτα συζύγου του Ιουστινιανού του Μέγα, και ενός άγνωστου άντρα.

Όπως στην Αρχαία Σαμάρεια, την πρωτεύουσα του Βασιλείου του Ισραήλ διεξάγονταν εκτενώς εμπορείο και ιερά πορνεία, έτσι και στην Αρχαία Κόρινθο, διεξάγονταν εκτενώς εμπορείο και ιερά πορνεία.

Οι Μωαβίτες έκαψαν τα οστά του βασιλιά της Εδώμ, όπως και οι Οθωμανοί Τούρκοι λέγεται ότι κατέστρεψαν τα οστά των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων όταν κατέλαβαν την Πόλη το 1453.

Κατά την διάρκεια της Βασιλείας του Ιωράμ στο Ισραήλ, όταν οι Σύροι προσπάθησαν να εισβάλουν στην χώρα, αυτοί τυφλώθηκαν με αορασία από τον Προφήτη Ελισαίο, αιχμαλωτίστηκαν από τους Ισραηλίτες και δεν απέκτησαν ξανά την όραση τους μέχρις ότου έφυγαν από το Βασιλείου του Ισραήλ.

Αντίστοιχα, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής της πατρίδας μας, πέντε Έλληνες αντιστασιακοί κρύφτηκαν πίσω από την εικόνα της Παναγίας της Διασώζουσας και οι Γερμανοί που μπήκαν στην Εκκλησιά για να τους σκοτώσουν τιμωρήθηκαν όσο ήταν εκεί μέσα με κορασιά από την Παναγιά μας και με τον τρόπο αυτό οι πέντε Έλληνες σώθηκαν.

Όταν ο Προφήτης Μωυσής και ο Ισραηλιτικός λαός προσευχήθηκαν θερμά στον Θεό όταν πέρασαν θαυματουργικά την Ερυθρά Θάλασσα, ο στρατός του Αιγύπτιου Φαραώ που τους κυνηγούσε καταποντίστηκε από τα νερά που θαυματουργικά επέστρεψαν και έπνιξαν όλο τον στρατό των Αιγυπτίων.

Αντίστοιχα, όταν ο Πατριάρχης Σέργιος με τον Μάγιστρο Βώνο και τον λαό της Πόλης προσευχήθηκαν θερμά στον Θεό και στην Παναγιά μας, όταν ο στόλος των Αβαροσλάβων του Χαγάνου και του Πέρση βασιλιά Χοσρόη του Β’ πολιορκούσε το 626 π.Χ. την Πόλη, που τους κυνηγούσε καταποντίστηκε από ανεμοθύελλα που θαυματουργικά προκλήθηκε ξαφνικά και βούλιαξε πλήρως όλο τον στόλο των Αβαροσλάβων και των Περσών.

Η πόρνη Ράαβ σώθηκε πάρα τις αμαρτίες που είχε από τον Θεό ο Οποίος την επισκέφτηκε και στον Οποίο η ίδια πίστεψε, όπως ακριβώς συνέβη και με την πρώην πόρνη και μετέπειτα Οσία, την Αγία Μαρία η Αιγυπτία.

Η δε πορεία προς την Δαμασκό του Παύλου είναι ανάλογη της πορείας του Αβραάμ. Εάν ο Αβραάμ δεν είχε αποδεχθεί το απίθανο, δεν θα προχωρούσε προς ένα τόπο για τον οποίο δεν γνώριζε τίποτε. «Και είπεν κύριος τω Αβραάμ Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις γην ην αν σοι δείξω» (Γεν. 12, 1).

(Και είπε ο Κύριος στον Αβραάμ∙ «Φύγε από την πατρίδα σου και από τους συγγενείς σου και από το πατρικό σου σπίτι, και πήγαινε στη γη που εγώ θα σου δείξω»). Έτσι και ο Παύλος ανοίγεται στο άγνωστο μετά την συνάντησή του με τον Ιησού.

Ο Παύλος πίστεψε στο λόγο του Θεού και τον εμπιστεύτηκε. Πίστεψε στο «αδύνατον», σ’ εκείνο που βρίσκεται πέραν πάσης γνώσεως, και το εμπιστεύτηκε. Αυτό τον κατέστησε κήρυκα του λόγου του Χριστού και απόστολο.

Ο Παύλος αφέθηκε με πλήρη εμπιστοσύνη στο άγνωστο, κι έτσι έπαψε να είναι Σαύλος… Η πίστη είναι το τόλμημα ενός άλματος στο άγνωστο (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2020/06/blog-post_683.html).

Ἀναφέρεται σὲ ἕνα βιβλίο τοῦ ὁσίου Νήφωνος τὸ ἑξῆς: Ο  Χριστός είπε στον Όσιο Νήφωνα: «Δεν χάθηκε ὁ Σολομών, ὅπως πολλοι νομίζουν. Παρασύρθηκε μὲν ἀπὸ τὶς παλλακίδες κι ἵδρυσε εἰδωλεῖα κι ἔκανε ἱερεῖς τῶν εἰδώλων ἀλλὰ ρητὰ δὲν μὲ ἀρνήθηκε. Κι ἐγὼ σὰν Θεὸς ποὺ εἶμαι καὶ σώζω ὅσους θέλω, πῆρα ὑπόψιν μου πὼς τόσα χρόνια βασανίστηκε καὶ στὸν Ἅδη καὶ τὸν ἔσωσα».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει σὲ μία ἐπιστολή του (Ἑβρ. 11, 32-33)· «ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν».

Επίσης και ο Σαμψὼν, εἶχε πέσει σὲ σαρκικὴ ἁμαρτία μὲ τὴν Δαλιδά, μία εἰδωλολάτρισσα. Καὶ ὅμως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸν κατατάσσει μεταξὺ τῶν σεσωσμένων, γιατὶ δὲν ἀρνήθηκε τὴν πίστη του.
Ο Σεναρηχείμ γύρισε πίσω στην πρωτεύουσα του την Νινευή όταν υποχώρησε από την Ιερουσαλήμ από τον ίδιο ακριβώς δρόμο από τον οποίο ήρθε, όπως ακριβώς και ο Μέγας Ναπολέοντας γύρισε πίσω στην πρωτεύουσα του το Παρίσι όταν υποχώρησε από την Μόσχα από τον ίδιο ακριβώς δρόμο από τον οποίο ήρθε.
Επί του Προφήτη Δανιήλ οι ιερείς της Βαβυλώνας καταβρόχθιζαν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους με την χρήση κρυφών καταπακτών και απατών τα τρόφιμα που δίνονταν για προσφορές και θυσίες των «θεών» μέσω κρυφών περασμάτων μέσω κρυφών καταπακτών και έλεγαν ότι τάχα τα έτρωγε ο δήθεν «θεός» Βηλ, για να καλοπερνούν οι ίδιοι.
Αντίστοιχα, στην Αρχαία Ελλάδα, πολλοί ιερείς ναών μέσω απατών κορόιδευαν τον κόσμο και καταχερίζονταν τα χρήματα ή τα τρόφιμα που δίνονταν για προσφορές και θυσίες των «θεών», οι ίδιοι και οι οικογένειες τους.
Έτσι, το μεν Νεκρομαντείο του Αχέροντα χρησιμοποιούσε κρυφά μηχανήματα και ανεβοκατέβαζε σε υπογείους σκοτεινούς χώρους τα αγάλματα των δήθεν «θεών» στους ημιναρκωμένους και ζαλισμένους από τους ίδιους πιστούς, και τους έκανε να πιστεύουν ότι τα λογία που τους έλεγαν οι ιερείς από κρυφές σχισμές στους τείχους ήταν δήθεν των «θεών».
Αντίστοιχα, στο μαντείο των Δελφών, οι ιερείς «μετέφραζαν» τους άναρθρους χρησμούς της Πυθίας πάντα με διφορούμενο τρόπο για να μπορούν να τους εξηγούν όπως αυτοί θέλουν και να μένουν με τον τρόπο αυτό πάντα δήθεν «αλάθητοι».
Παράλληλα, τις πληροφορίες που έπαιρναν άτομα τους από συζήτηση με τους πιστούς (ή τους εμπόρους), τις έλεγαν στους πιστούς που έμπαιναν στο ιερό, κάνοντας τους να πιστεύουν όχι ότι αυτά τα έμαθαν μέσω συζήτησης, αλλά τάχα πως τους τα είχε αποκαλύψει ο δήθεν «θεός Απόλλωνας».
Στο Αρχαίο Ισραήλ, όταν ο Σεναρηχείμ έστειλε γράμμα στον βασιλιά του Ιούδα Εζεκία και στον λαό να αλλάξει την πίστη του και να του παραδώσει την Ιερουσαλήμ, αυτοί του απάντησαν αρνητικά, λέγοντας ότι με την βοήθεια του Θεού θα τον νικήσουν. 
Αντίστοιχα, όταν ο Άραβας ενοποιητής Μωάμεθ έστειλε γράμμα στον ένδοξο Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ηράκλειο ότι αν αυτός και όλος ο λαός της Ρωμανίας δεν γινόνταν μουσουλμάνοι θα τους έβρισκαν συμφορές, αυτός μαζί με όλο τον λαό του απάντησε ότι μόνο η πίστη του Χριστού των Ευαγγελίων είναι η μονή αληθινή.
Και πως κάνεις δεν θέλει να γίνει μουσουλμάνος και ότι είναι όλοι έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν για την πίστη τους, όπως ακριβώς και ο ένδοξος βασιλιάς της Σπάρτης είχε απαντήσει στον Ξέρξη το «Μόλων Λαβέ».
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχε απαντήσει πιο πριν ο Ηράκλειος και όλος ο λαός της Ρωμανίας και στον Πέρση βασιλιά Χοσρόη τον Β’, όταν και αυτός τους ζήτησε να απαρνηθούν την Ορθοδοξία και να γίνουν Ζωροάστρες, παραδίδοντας σε αυτόν την Πόλη.
Αντίστοιχα, και ο ηρωικός Αθανάσιος Διάκος, όταν οι Τούρκοι τον πίεσαν να γίνει μουσουλμάνος τους απάντησε: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός και θα πεθάνω».

Το 975 π.Χ. χωρίστηκε οριστικά η Αρχαία Ισραηλιτική Αυτοκρατορία του Δαβίδ και του Σολομώντα στα δύο, στο Βασίλειο του Ιούδα στον Νότο (αποτελούμενο συνολικά από τις δύο από τις δώδεκα Ισραηλιτικές φυλές, με ηγεμονεύουσα την φυλή του Δαβίδ), καθώς και στο Βασίλειο του Ισραήλ στον Βορρά (αποτελούμενο συνολικά από τις δέκα από τις δώδεκα Ισραηλιτικές φυλές).

Αντίστοιχα, το 395 μ.Χ., χωρίστηκε οριστικά η Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Οκταβιανού Αυγούστου στα δύο, στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (αλλιώς Ρωμανία ή «Βυζαντινή Αυτοκρατορία») στην Ανατολή, καθώς και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Δύση.

Όταν η Όσια και Αγία Μαρία η Αιγυπτία προσπάθησε να εισέλθει στον Πανάγιο Τάφο, ενώ εισερχόταν στο Ναό για να προσκυνήσει το Ξύλο του Τιμίου Σταυρού, κάποια δύναμη την εμπόδισε να προχωρήσει.

Στην συνέχεια στάθηκε μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, έδειξε μεγάλη μετάνοια και ζήτησε την καθοδήγηση και βοήθεια της Παναγίας. Με την βοήθεια της Θεοτόκου εισήλθε ανεμπόδιστα αυτή την φορά στον ιερό ναό και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό. Στην συνέχεια, αφού ευχαρίστησε την Παναγία, άκουσε φωνή που την προέτρεπε να πορευθεί στην έρημο, πέραν του Ιορδάνου.

Αμέσως ζήτησε την συνδρομή και την προστασία της Θεοτόκου και ήρε τον δρόμο της προς την έρημο, αφού προηγουμένως πέρασε από την ιερά μονή του Βαπτιστού στον Ιορδάνη ποταμό και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Στην έρημο έζησε σαράντα επτά χρόνια, χωρίς ποτέ να συναντήσει άνθρωπο (http://www.saint.gr/156/saint.aspx).

Αντίστοιχα, μέσα στο έτος 2005 ένα απόγευμα επισκέφθηκαν τηn Μονή Κουδουμά μιά κοπέλα με τον πατέρα της από τη Λάρισα, ζητώντας να προσκυνήσουν τον Ναό της Παναγίας.

Εισερχόμενη στον Ναό η κοπέλα δεν μπορούσε να προσκυνήσει, διότι κάτι την εμπόδιζε. Ο πατέρας εξήγησε στον Ηγούμενο ότι η κόρη του έπασχε από δαιμονική επήρεια και της ενεφανίσθη προ καιρού ο Μακαριστός Γέροντας Ευμένιος από το χωριό της Κρήτης Εθιά (δεν είχαν ακούσει ποτέ γι’ αυτόν) και την προέτρεψε επίμονα να έρθει στον τάφο του και εκείνος θα την θεραπεύσει, κάτι που έγινε τελικά.

“Να πας εις την Μονή του Κουδουμά να ζητήσεις από τον Ηγούμενο να σε σταυρώσει και θα γίνεις καλά” της είπε ο Άγιος.

Μετά από τα λόγια του πονεμένου πατέρα, της διάβασαν τις καθορισμένες από την Εκκλησία ευχές για τις περιπτώσεις αυτές, μετά πολλών δυσκολιών που προκλήθηκαν από την πάσχουσα κατά την ώρα της ανάγνωσής τους, και μετά το τέλος των ευχών η κοπέλα στράφηκε στον Ηγούμενο λέγοντάς του:

«Ο Γέροντας Ευμένιος που μ’ έστειλε εδώ μου είπε να σου πω ότι, μετά που θα με σταυρώσεις, να βγάλεις από το Ιερό Βήμα την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου να την προσκυνήσω» (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/07/blog-post_63.html).

Τόσο ο διάσημος και πολυδύναμος Βιβλικός Κριτής Σαμψών, όσο και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Βαλεριάνας, αλλά και ο Οθωμανός Σουλτάνος Βαγιαζήτ ο Α’, αιχμαλωτίστηκαν όλοι τους από αντίπαλους τους μονάρχες (τον βασιλιά των Φιλισταίων, τον Πέρση βασιλικά Σαπώρ τον Α’ τον Μέγα, καθώς και τον Μογγόλο Χάνο Ταμερλάνο αντίστοιχα).

Οι οποίοι στην συνέχεια τους έδεσαν με αλυσίδες, τους βασάνισαν (στον Σαμψών του έβγαλαν τα ματιά, ενώ στον Βαγιαζήτ την μύτη και τα χείλη), ενώ παράλληλα οι εχθροί τους, τους ταπείνωναν συνεχώς για να διασκεδάζουν.

Επίσης, και ο Σέρβος βασιλιάς Λάζαρος μετά την μάχη του Κοσυφοπεδίου λέγεται πως εκτελέστηκε από το χέρι του ίδιου του Οθωμανού Σουλτάνου Βαγιαζήτ του Α’ (ή το έκαναν άλλοι με διαταγή του), όπως έκανε και ο Ιησούς του Ναυή με πολλλους από τους εχθρικούς στον ίδιο μονάρχες που ο ίδιος συνέλαβε όταν τους νίκησε σε μάχη.

Πολλοί μονάρχες αιχμαλωτίστηκαν από αντίπαλους τους βασιλιάδες στην μάχη, αλλά παρόλα αυτά οι εχθροί τους τους φέρθηκαν ιπποτικά και μετέπειτα σε πολλές περιπτώσεις τους ελευθέρωσαν.

Αυτό λόγου χάρη έκανε ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχάαβ με τον Σύρο βασιλιά Βεν Αδάδ, ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Ινδό βασιλιά Πώρο, ο Αιγύπτιος (Κουρδικής καταγωγής) Σουλτάνος Σαλαντίν με τον τελευταίο βασιλιά του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ Γκυ Ντε Λουζινιάν, ή ο Άγγλος βασιλιάς Εδουάρδος ο Ε’ με τον Γάλλο βασιλιά Ιωάννη τον Β’.

Με την κατασκευή φρουρίων ο Νομπουνάγκα ανακατέλαβε τα φρούρια του Odaka και Nawari από τους Matsudaira, όπως ακριβώς και ο Ρωμαίος στρατηγός και μετέπειτα Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τίτος με αναχώματα και περιτειχίσματα ανακατάλαβε την επαναστατημένη Ιερουσαλήμ.

Ο Πτολεμαίος, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι ηγέτες στην ιστορία (π.χ. Μέγας Κωνσταντίνος και Ηράκλειος ή ο Ιησούς του Ναυή), πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, εμπνέοντας με το παράδειγμα του τους άνδρες του.

Ο Πτολεμαίος ο Α’, εισήγαγε την λατρεία του ταυρόμορφου δήθεν «θεού» Σέραπι στην Αίγυπτο, επηρεασμένος τόσο από την παράδοση της χώρας αυτής, όσο και από τον Αιγύπτιο ιερέα Μανέθωνα, καθώς και τον Έλληνα ιερέα Τιμόθεο που του το πρότειναν, όπως ακριβώς και Ιεροβοάμ ο Α’ στο Αρχαίο Ισραήλ επηρεασμένος από την Αίγυπτο εισήγαγε την λατρεία ταυρόμορφων δήθεν «θεών» στο κράτος του.

Τόσο ο αρχομανής δήθεν «επαναστάτης» Αρχιερέας Ιάσων στο Αρχαίο Ισραήλ κατά τον καιρό των Μακκαβαίων, όσο και ο   αρχομανής δήθεν «επαναστάτης» και Εβραϊκής καταγωγής Τρότσκι στην Τσαρική Ρωσία, όταν απέτυχαν να καταλάβουν με την βία την εξουσία στα κράτη τους, εκδιώχθηκαν από αυτά.

Με συνέπεια λόγω καταδίωξης και από φόβο για την ζωή τους, να αλλάζουν συνεχώς τόπο διαμονής-κατοικία και χώρα, μέχρι και τον θάνατο τους, καταλήγοντας μελάτα από πολλές περιπλανήσεις σε αλλά κράτη οπού και πέθαναν τελικά (ο πρώτος στην Σπαρτή και ο άλλος στο Μεξικό δολοφονημένος).

Λόγω της μεταφοράς Αιγύπτιων αιχμάλωτων που είχαν επιδημία από τους Χετταίους του Σουπιλιάμα του Α’ στον στρατό και την πρωτεύουσα τους, νόσησε και ο στρατός αυτών και είχε πολλά θύματα, όπως ακριβώς και λόγω  μεταφοράς Αιγύπτιων αιχμάλωτων που είχαν επιδημία από τους Ασσύριους στον στρατό του Σεναρηχείμ και την πρωτεύουσα τους, νόσησε και ο στρατός αυτών και είχε πολλά θύματα.

Για την ανοσία δολοφονία των οπαδών του Κύλωνα στον ναό οπού είχαν καταφύγει ως ικέτες από τους ασεβείς διώκτες τους, λέγεται πως είχε σαν συνέπεια την πρόκληση λοιμού στην Αθήνα μέχρι να τιμωρηθούν οι ένοχοι Αλκμεωνίδες, όπως ακριβώς και για την ασεβή σφαγή των Γαβαωνιτών από τον Σαούλ στο Αρχαίο Ισραήλ, μέχρι να τιμωρηθεί η ένοχη οικογένεια του.

Κατά την Βαβυλωνία αιχμαλωσία, οι Εβραίοι έμειναν για εβδομήντα χρονιά στην πόλη αυτή, στην οποία μεταφέρθηκαν με την βία από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα την εποχή του βασιλιά Σεδεκία, όπως ακριβώς και κατά την λεγομένη «Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία» των παπών της Ρώμης στην Αβινιόν, αυτοί μεταφέρθηκαν εκεί από τον Γαλλο βασιλιά Φίλλιπο τον Δ’ τον Ωραίο επί του παπά Κλήμη του Ε’.

Κατά την πολιορκία της Πύδνας από τον Κάσσανδρο, εμφανίστηκαν περιστατικά κανιβαλισμού, όπως ακριβώς και κατά την πολιορκία των Ιεροσολύμων από τον Τίτο.

Στον ρήτορα Υπερείδη του έκοψαν πριν τον εκτελέσουν την γλώσσα, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Άγιο Γεώργιο Μπόγκιτς στην ενορία Νάσιτσε το 1941.

Στην Μασάντα αυτοκτονήσαν όσοι επιζώντες έμειναν σε αυτή για να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων, όπως ακριβώς και οι Σουλιώτες για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, αλλά και οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρίφ κάποια στιγμή όταν προσεύχονταν έγινε τόσο φωτεινός και λευκός από το Άγιο Φως, όπως ακριβώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κατά το θαύμα της Μεταμόρφωσης Του στο Όρος του Θαβώρ.

Τον Άγιο Αστίο, Επίσκοπο Δυρραχίου τον άλειψαν μέλι στον ήλιο και τον σκότωσαν οι μέλισσες, όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα και πολλές Ινδιάνικες φυλές στην Αμερική με εχθρικούς αιχμάλωτους που συλλάμβαναν (https://odysseiatv.blogspot.com/2020/07/blog-post_94.html#more).

Ένας άντρας έφιππος με πανοπλία και χρυσό σπαθί εμφανίστηκε στον Ιούδα τον Μακκαβαίο, όπως ακριβώς και ένας άντρας με σπαθί είχε εμφανιστεί παλαιοτέρα και στον Ιησού του Ναυή.

Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος στην μάχη είχε το σύνθημα «Η νίκη θα είναι του Θεού», όπως ακριβώς και ο Δίκαιος Άγιος Αβραάμ στην μάχη με τον Χοδολλογομόρ, αλλά και ο Προφήτης Μωυσής.

Στην Βαισθούρα, ο Ιούδας ο Μακκαβαίος κατάφερε να σπάσει τον αποκλεισμό της και να εισάγει σε αυτή τρόφιμα, με συνέπεια να αρθεί η πολιορκία της, όπως ακριβώς έκανε και ο Μιαούλης στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου.

Επίσης, στην πόλη της Βαισθούρας ένας Ιουδαίος στρατιώτης έδινε προδοτικά μυστικά στους εχθρούς και στον αρχηγό τους τον Αντίοχο τον Ε’ τον Ευπάτωρα, όπως ακριβώς έκανε και ο προδότης Πήλιος Γούσης κατά την Β’ Πολιορκία του Μεσολογγίου από τον γιο του Αλή Πασά, τον Μουχτάρ.

Ο Κεδνεβαίος σκότωνε αδιάκριτα γυναικόπαιδα και στρατιώτες στις πόλεις που καταλάμβανε στην Ιουδαία, όπως ακριβώς έκαναν μετέπειτα οι Μογγόλοι του Τζένκινς Χαν στις κατακτήσεις τους, αλλά και οι Τούρκοι, τόσο στις κατακτήσεις τους, αλλά και στην Ελλάδα το 1821.

Τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο και ο Σέλευκος ο Α’, αλλά και ο Πτολεμαίος ο Α΄ είχαν πολύ καλές σχέσεις με τα ιερατεία των Δελφών, της Αιγύπτου, της Περσίας, αλλά και της Ιουδαίας.

Ο Ιωάννης ο Μακκαβαίος με το προσωπικό του παράδειγμα παρότρυνε τον στρατό του να τον ακολουθήσει περνώντας πρώτος τον ποταμό στην μάχη του Μωδέιν, όπως ακριβώς έκανε και ο Μέγας Αλέξανδρος σε όλες τις μάχες με τους στρατιώτες του.

Ο Σιμών Μακκαβαίος ενίσχυσε την χώρα του με οχυρώματα για να την προστατεύσει από τους εχθρούς του, όπως ακριβώς έκανε και ο αδελφός του Ιωανάθαν Μακκαβαίος, αλλά και πρώτος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνος ο Α’.

Επίσης όταν σε μία μάχη ο στρατός του Ιωανάθαν του Μακκαβαίου υποχωρούσε, ο ίδιος συνέχισε την μάχη και βλέποντας το αυτό ο υποχωρών έως τότε εχθρός του γύρισε με το παράδειγμα του και αντεπιτέθηκε και νίκησε τους εχθρούς του, όπως ακριβώς έγινε και με τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή κατά την μάχη του Χέηστινγκς το 1066 μ.Χ.

Ο Σιμών ο Μακκαβαίος κατασκεύασε εφτά μικρές πυραμίδες ως μνημείο για τους δικούς του, όπως και ο Φαραώ Χέοπας κατασκεύασε και αυτός τεράστιες πυραμίδες για τον ίδιο και την οικογένεια του.

Με το κλείσιμο των πυλών της Γάζας και την αντίσταση τους πριν προλάβει ο Ιωανάθαν Μακκαβαίος να την καταλάβει, οι κάτοικοι τους την έσωσαν, όπως ακριβώς και οι Σπαρτιάτες με τον ίδιο τρόπο έσωσαν την πόλη τους πριν προλάβει ο Επαμεινώνδας να την καταλάβει.    

Με αιφνιδιαστική επίθεση νίκησε ο Σέλευκος ο Α΄ τον στρατό του Νικάνορα, όπως και με αιφνιδιαστική επίθεση διέλυσε και ο Ιούδας ο Μακκαβαίος τον στρατό του Αντίοχου του Ε’ του Ευπάτωρα στο Μωδέιν.

Επίσης και η νίκη του μικρου στρατού του Ιούδα του Μακκαβαίου επί του μεγαλύτερου του Σήρωνα στην Βαιθωρών επιτευχθεί και αυτή με αιφνιδιαστική επίθεση.

Τόσο ο Πτολεμαίος ο Δ’ ο Φιλοπάτορας, όσο και ο Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας, αν και αρχικά καταδίωξαν τους Ιουδαίους, στην συνέχεια τους ελευθέρωσαν και τους εκαναν μάλιστα ακόμα και συμβούλους τους και τους έδωσαν μεγάλες διοικητικές θέσεις, ενώ ο Φιλοπάτορα μετέφερε πολλούς απο αυτους με την βία στην Αλεξάνδρεια, όπως ακριβώς και ο Ναβαχοδονόσορας στην Βαβυλώνα.

Έτσι ο μεν πρώτος προσπάθησε να τους ποδοπατήσει με Ελέφαντες, ενώ ο δεύτερος να καψει κάποιους από αυτους σε καμίνι, αλλά η εμφάνιση Αγγέλων τους έσωσε (όπως και τον Ιούδα τον Μακκαβαίο σε μάχη κατά του Τιμοθέου), ενώ ο Φιλοπάτορας απελευθέρωσε και τους αιχμάλωτους Εβραίους της Ιουδαίας αφήνοντας τους να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα, όπως και ο Κυρός ο Μέγας, δίνοντας τους μάλιστα και προνομία αυτοδιοίκησης.

Ο Ιωανάθαν και ο Μέγας Αλέξανδρος συνέλαβαν και οι δύο και εκτέλεσαν πολλούς πρωταίτιους στάσεων εναντίον τους.

Ο Γοργίας μετά απο ήττα του σε μάχη με τον Ιούδα τον Μακκαβαίο, συνελήφθη προσωρινά από αυτόν αλλά στο τέλος δραπέτευσε, όπως ακριβώς και ο Λυσίμαχος από τους Γέτες.

Με κατάληψη εξ’ εφόδου κατέλαβαν οι Ιουδαίοι την Κασπίν επί Μακκαβαίων και την κατέστρεψαν, όπως ακριβώς και οι Σταυροφόροι την Πόλη το 1204.

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Ιούδας ο Μακκαβαίος άφηναν όσους άντρες τους ήταν φρεσκοπαντρεμένοι ή αρραβωνιασμένοι να γυρίσουν για ένα χρονικό διάστημα στις συζυγούς τους με αδεείς που τους χορηγούσαν.

Επίσης ο Ιούδας ο Μακκαβαίος άφηνε όσους φοβόνταν να γυρίσουν στα σπίτια τους, όπως ακριβώς και ο Ευμενής, ο αρχιγραμματέας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και ο ηγεμόνας της Βλαχίας Βλαντ Τσέπες Γ’ Δράκουλας.

Με έξοδο από την πόλη Βαιθβασί ο Σιμών Μακκαβαίος έκαψε τις πολιορκητικές μηχανές του Βακχίδη και τον έκανε να αποχωρήσει με τον στρατό του από την χώρα, όπως ακριβώς έκαναν και οι στρατιώτες της Πόλης στην πολιορκία του 626 μ.Χ. από τους Αβάρους του Χαγάνου με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, απέρριψε την πρόταση του μετέπειτα Αποστόλου Πέτρου κατά την διάρκεια της σύλληψης Του στην Γεσθημανή στα Ιεροσόλυμα, όπως και ο Άγιος Ανδρέας των μαθητών του στην Πάτρα, οι οποίοι είχαν κάνει σχέδιο για να ξεφύγει, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Σωκράτης με τους μαθητές του παλαιοτέρα στην Αθήνα.

Ο Πρωτόκλητος Άγιος Απόστολος Ανδρέας έκανε Ιεραποστολή κυρίως στην Ελλάδα, όπως ακριβώς μετέπειτα και ο ΄Άγιος Απόστολος των Εθνών Παύλος.

Το σκήνωμα του Άγιου Ανδρέα στην Πάτρα θάφτηκε στον τάφο της Μαξιμίλας, όπως ακριβώς και ο το σώμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού θάφτηκε στον τάφο του Ιωσήφ της Αριμαθίας μετά την Σταύρωση Του.

Αντίστοιχα, η Μαξιμίλα άλειψε με μύρο το σώμα του Άγιου Ανδρέα στην Πάτρα μετά τον θάνατο του, όπως ακριβώς και ο Ιωσήφ της Αριμαθίας, άλειψε με μύρο το σώμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού  μετά την Σταύρωση Του.

Ο Αιγεάτης, ο οποίος θανάτωσε τον Άγιο Ανδρέα, αυτοκτόνησε στο τέλος στην Πάτρα, όπως και ο προδότης Ιούδας στα Ιεροσύλημα, πέφτοντας από ψηλά με το άλογο του στο βραχώδες έδαφος των ψηλών αλωνιών, όπως ακριβώς έκανε μετέπειτα και ο Λέοντας Σγουρός από το φρούριο της Ακροκορίνθου. 

Οι Πέρσες κατέλαβαν την Αμίδα μέσω ενός υδραγωγείου, ενώ και ο Αιτωλός Δωρίμαχος την πόλη της Αγείρας στον Β’ Συμμαχικό Πόλεμο, όπως ακριβώς παλαιοτέρα και ο ένδοξος βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ την Ιερουσαλήμ.

Για την ομορφιά της, η Γεννησαρέτ ονομάστηκε και η «Γενεύη της Παλαιστίνης».

Όσοι «Σταυροφόροι» και μη ηγέτες βεβήλωσαν την Αγία Σοφία (Βαλδουίνος ο Α’, Βονιφάτιος Μομφερατικού, Δόγης Ερρίκος Δάνδολος, Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής) είχαν όλοι τους κακό τέλος μετά από λίγο. Το ίδιο θα έχει άραγε και ο Ερντογάν στις μέρες μας;

Στον λόφο Μόρια που έγινε η θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ, έγινε και η Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Ο Φαραώ έβγαλε το δαχτυλίδι και την αλυσίδα του, τα σύμβολα εξουσίας του και τα παρέδωσε στον Ιωσήφ τον Δίκαιο τον οποίο και διόρισε κυβερνήτη της Αιγύπτου, όπως ακριβώς και ο Βαλτάσαρ έβγαλε το δαχτυλίδι και την αλυσίδα, τα σύμβολα εξουσίας του και τα παρέδωσε στον Προφήτη Δανιήλ τον οποίο και διόρισε τρίτο κυβερνήτη της Βαβυλώνας.

Τόσο ο Ααρών, όσο και ο Ιεροβοάμ ο Α΄ στο Ισραήλ, κατασκεύασαν και οι δύο χρυσά μοσχάρια (πιθανότατα και οι δύο επηρεασμένοι από τον ταυρόμορφο «θεό» Άπι της Αιγύπτου όταν διέμεναν σε αυτή), τα οποία παρουσίασαν στους Ισραηλίτες ως δήθεν «θεούς».

Μόνο η Ράαβ και η οικογενεια της επέζησε από την Ιεριχώ υστέρα από διαταγή του Ιησού του Ναυή γιατί βοήθησε τους Ισραηλίτες κατάσκοπους, όπως και ο κάτοικος της Βαιθήλ που έδειξε στους Ισραηλίτες για να την καταλάβουν αλλά και η Τιμόκλεια στην Θήβα ύστερα από διαταγή του Μεγάλου Αλέξανδρου για το θάρρος της, ο οποίος και την ελευθέρωσε μαζί με την οικογενεια της.

Ο Κριτής Γεδεών γκρέμισε ένα άγαλμα και βωμό του Βάαλ και οδήγησε τους Ισραηλίτες στην ελευθέρια έναντι των Μανιατών, όπως ακριβώς και ο Ματταθίας Μακκαβαίος γκρέμισε ένα άγαλμα και βωμό του Δία και οδήγησε τους Ισραηλίτες στην ελευθέρια έναντι των Σελευκιδών.

Ο πολυδύναμος Βιβλικός Κριτής Σαμψών, ξεγελάστηκε τόσο από την πρώτη του σύζυγο, όσο και την Δαλιδά, προκειμένου να τους αποκαλύψει τα μυστικά του.

Ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ Σαούλ πραγματοποίησε αντικανονικά θυσία χωρίς τον Προφήτη Σαμουήλ όπως έπρεπε κανονικά, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς Ουζζίας-Αζαρίας του Ιούδα, χωρίς τους ιερείς όπως έπρεπε κανονικά, με συνέπεια ο μεν πρώτος να χάσει τελικά την ζωή και τον θρόνο του, ενώ ο δεύτερος να κολλήσει σαν τον Γιεζί λέπρα.

Τόσο ο θάνατος του Αβεσσαλώμ, όσο και του Φατιμίδη Σουλτάνου Αλ Χακίμ προήλθε όταν και οι δύο έφευγαν πάνω σε μουλάρια.

Μέσα από παράθυρο με σκοινί φυγαδευτήκαν οι κατάσκοποι του Ιησού του Ναυή στην Ιεριχώ, ο Εούδ από το παλάτι του Ελγών, ο Δαβίδ από την γυναικά του Μαχάλ (η οποία έβαλε ένα άγαλμα στην θέση του στο κρεβάτι του), ο Απόστολος Παύλος από την Δαμασκό, ενώ με την χρήση σκοινιών και σκαρφαλώματος κατέλαβαν οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου την Άορνο Πέτρα.

Τόσο ο Σαούλ, όπως και ο Γεδεών και ο Ιερεμίας αντίστοιχα, επιλέχτηκαν όλοι τους σε νεαρή ηλικία για βασιλιάς, Κριτής και Προφήτης του Ισραήλ, ενώ όλοι τους είχαν δηλώσει ότι ήταν ανάξιοι για την τιμή αυτή και δεν την άξιζαν.

Ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος έβγαλε διαταγή στον Δανιήλ (τόσο στους Ιουδαίους. αλλά και σε άλλους) να μην προσευχηθεί στον Θεό Του για ένα χρονικό διάστημα, αλλά αυτός την παράκουσε, όπως ακριβώς στις μέρες μας λόγω κορωνοϊού πολλές κυβερνήσεις παγκόσμια διέταξαν τους λαούς τους να μην λαβαίνουν για ένα χρονικό διάστημα μέρος στις λειτουργίες, όμως πολλοί Πιστοί τις παράκουσαν.

Οι μονάρχες της Περσίας και της Αιγύπτου διάλεξαν για τις θέσεις των κυβερνητών των κρατών τους, τους αλλόφυλους προς αυτους Αμμάν-Μαρδοχαίο, καθως και τον Δίκαιο Ιωσήφ αντίστοιχα.

Ο Αχασβήρου είπε στην Εσθήρ, όπως και ο Ηρώδης ο Αντύπας στην Σαλώμη: «Ζήτα μου ότι θέλεις και θα σου το δώσω».

Η Σάρρα και ο Ζαχαρίας ήταν και οι δύο δύσπιστοι για την απόκτηση παιδιών σε μεγάλη ηλικία, αλλά τελικά η πρώτη απέκτησε τον Ισαάκ και ο δεύτερος τον Άγιο Ιωαννη τον Προδρόμο και Βαπτιστή σε μεγάλη ηλικία με την βοήθεια του Θεού.

Τόσο η Σκηνή του Μαρτυρίου, όσο και ο Ναός του Σολομώντα, είχαν και οι δύο Άγια των Αγίων, την Κιβωτό της Διαθήκης, Θυσιαστήρια θυμιάματος και Ολοκαυτωμάτων, Αυλή, καθώς και Χάλκινη Θάλασσα.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ προανήγγειλε τόσο την γέννηση του Ιωαννη του Βαπτιστή στον Ζαχαρία, όσο και του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην Παναγιά μας.

Τοσο ο βιβλικός Κριτής Σαμψών, όσο και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός ήταν και οι δύο Ναζηραίοι.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κατέφυγε στην Αίγυπτο από την Παλαιστίνη με τον διωγμό του Ηρώδη για να διασωθεί, όπως και η οικογενεια του Δίκαιου Ιωσήφ για να σωθεί από την πεινά στην Χαναάν, ενώ και ο Προφήτης Μύωσης κατάφευγε από την Αίγυπτο στην γη της Μαδιάμ για να σωθεί από την οργή του Φαραώ.

Ψευδομάρτυρες κατέθεσαν κατά την δική του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στο Συνέδριο για δήθεν βλασφημία, όμως Αυτός συγχωρέσε τους εχθρούς Του κατά την Σταύρωση, όπως ακριβώς και ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος συγχωρέσε τους εχθρούς του κατά τον λιθοβολισμό του, ενώ και στην δική του δίκη ψευδομάρτυρες κατέθεσαν στο Συνέδριο για δήθεν βλασφημία του.

Στα Λίστρα ο κόσμος προσπάθησε να ανακηρύξει τον Απόστολο Παύλο και τον Βαρνάβα ως τους δήθεν «θεούς» Ερμή και Δία αντίστοιχα και να κάνει προς τιμήν τους θυσίες, όπως ακριβώς ανακήρυξαν παλαιοτέρα ως δήθεν «θεούς» οι Αθηναίοι τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο και τον γιο του τον Δημήτριο τον Πολιορκητή στην Αθήνα και εκαναν προς τιμήν τους θυσίες.

Η πρώτη εξέγερση-Ιντιφάντα των Παλαιστίνιων σχεδόν άοπλων και με σφεντόνες ενάντια στους πάνοπλους Ισραηλινούς το 1987, θύμισε σε πολλούς σε «αντιστροφή έκδοση» τον αγώνα του αόπλου Δαβίδ με σφεντονά με τον πάνοπλο γίγαντα Γολιάθ.

Στην Μελίτη-Μάλτα δάγκωσε τον Απόστολο Παύλο φίδι αλλά αυτός δεν έπαθε τίποτε χάρις στην πιστή του, όπως ακριβώς παλαιότερα και όσοι πιστοί Ισραηλίτες κοίταζαν το χάλκινο φίδι του Μωυσή δεν πάθαιναν τίποτε από τα δαγκώματα φιδιών χάρις στην πιστή τους.

Η σύγχρονη σύγκρουση των Ισραηλινών και των Αράβων στο Σινά (το 1956, το 1967 και το 1973), θυμίζει σε κάποιους την σύγκρουση των Εβραίων επί Προφήτου Μωυσή με τους Άραβες Αμαληκίτες στην ίδια ακριβώς περιοχή.

Τόσο ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, όσο και ο Τζένκινς Χαν σκοτωθήκαν υστέρα από πτώση από το άλογο και αρρώστιες και οι δύο.

Με απειλές ξένων αποχώρησε ο Μοχάμεντ Αλί της Αιγύπτου από Συρία, Μικρά Ασία και Αραβία (από Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία), όπως ακριβώς και ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής των Σελευκιδών από Αίγυπτο και Κύπρο (από τους Ρωμαίους).

Δύο φορες κτίστηκε η Αγία Σοφία στην Πόλη, η μία από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, ανοικοδομήθηκε από τον Μέγα Θεοδόσιο, και ξανακτίστηκε τελικά από τον Ιουστινιανό τον Μέγα.

Αντίστοιχα και ο Ναός του Σολομώντα κτίστηκε την μία από τον Σολομώντα, ξανακτίστηκε από τον Ζοροβάβελ, και ανοικοδομήθηκε τελικά από τον Ηρώδη.

Η Κριτής Δεββώρα ήταν αρχηγός των Ισραηλιτών στο Αρχαίο Ισραήλ, όπως και η Βούδικα στην Αρχαία Βρετανία, πολλές γυναίκες στην Γαλατία αλλά και η Ιωάννα της Λοραίνης στην Μεσαιωνική Γαλλία.

Ο Εούδ μπόρεσε να πλησιάσει και να δολοφονήσει με ξίφος τον Ελγών, τον βασιλιά της Μωάβ, δήθεν για να του δώσει ένα απόρρητο μήνυμα, όπως ακριβώς και ο δολοφόνος καθολικός μονάχος Ζακ Κλεμάν του βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου του Γ’, τον οποίο μπόρεσε να πλησιάσει και να δολοφονήσει με στιλέτο, δήθεν για να του δώσει ένα απόρρητο μήνυμα για την καθολική Λίγκα.

Με την Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, οι Εβραίοι έχασαν τα «πρωτοτόκια» τους έναντι του Θεού, όπως ακριβώς και ο Ησαύ έχασε τα πρωτοτόκια από τον αδερφό του τον Ιακώβ για ένα πιάτο φακή.

Ο Ιώβ έχασε τα πάντα, όμως στο τέλος τα ξανακέρδισε, όπως ακριβώς και η Ελλάδα σήμερα έχει χάσει τα πάντα, αλλά αν αλλάξει πορεία, μπορεί και αυτή να ξανακερδίσει όσα έχει χάσει μέχρι τώρα.

Ο Φίλιππος ο Δ’ ο Ωραίος της Γαλλίας, σκοτώθηκε από ποδοπάτημα από αλόγα, όπως ακριβώς και υπασπιστής του Ιωράμ στο Αρχαίο Ισραήλ, σκοτώθηκε και αυτός απο ποδοπάτημα από τους κάτοικους των Ιεροσολύμων.

Ο Βεσπασιανός και ο Τίτος έχτισαν πάνω στο παλάτι του Νέρωνα (το οποίο αυτός έκτισε μετά την πυρκαγιά που έβαλε ο ίδιος στην Ρώμη το 64 μ.Χ.), το Κολοσσιαίο στην Ρώμη, για να ξεχαστούν οι μέρες αυτού.

Αντίστοιχα, ο Ανδριάνος για παρεμφερή λόγω στην Ιερουσαλήμ και την Βηθλεέμ, έχτισε πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και τον Ναό της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ναό της Αφροδίτης και του Δία αντίστοιχα για να τους προσβάλει.

Το παλάτι του Διοκλητιανού στην Νικομήδεια λέγεται ότι κάηκε την πρώτη φορά από κεραυνό, αλλά ο Γαλέριος και του Διοκλητιανός κατηγόρησαν τους Χριστιανούς και τους δίωξαν.

Αντίστοιχα και επί Ιουλιανού του Παραβάτη, ο ναός του Απόλλωνα στην Αντιόχεια λέγεται ότι κάηκε από κεραυνό, αλλά ο Ιουλιανός κατηγόρησε τους Χριστιανούς, έκλεισε τους ναούς τους στην πόλη αυτή και τους δίωξε.

Το παλάτι του Διοκλητιανού στην Νικομήδεια λέγεται ότι κάηκε την δεύτερη φορά με προβοκάτσια του Γαλέριου και του Διοκλητιανού για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς και να τους διώξει, όπως ακριβώς έκανε και ο Νέρωνας με την Ρώμη που έκαψε ο ίδιος με τους Χριστιανούς ως τάχα ενόχους, αλλά και ο Χίτλερ με τους αντιπάλους του μετά το κάψιμο του Ράιχσταιγκ από τον ίδιο.

28 Οκτωβρίου του 306 μ.Χ. έγινε η άνοδος του τυράννου Μαξέντιου στην Ρώμη, ενώ και η άνοδος του δικτάτορα Μουσολίνι έγινε στην Ρώμη και πάλι την 28 Οκτωβρίου του  1922 μ.Χ.

28 Οκτωβρίου του 312 μ.Χ. επήλθε η ήττα του τυράννου Μαξέντιου στην Ρώμη από τον ένδοξο Έλληνα Αυτοκράτορα Μεγάλο Κωνσταντίνο, όπως και στις 28 Οκτωβρίου του 1940 μ.Χ., επήλθε και η ήττα του δικτάτορα Μουσολίνι έγινε από τους Έλληνες το 1940.

Επί του Βαλυριανοί, οι μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία θάφτηκαν ζωντανοί στην Ρώμη, όπως ακριβώς και η διαβόητη Ελίζαμπεθ Μπάθορυ στον Μεσαίωνα στην Ουγγαρία.

Η προσευχή των Χριστιανών της 12ης  Ρωμαϊκής Λεγεώνας εναντίον των Μαρκομάνων και των Κουαδών επέφερε εναντίον τους βροχή και θύελλα και αυτοί ηττήθηκαν, όπως ακριβώς έγινε και με τους Ρωμαίους από τους Γερμανούς στον Τευτοβούργιο Δρυμό.

Τόσο ο Νέρωνας, όσο και ο Μαξιμιανός ο Θραξ, συλήσαν και οι δύο και ειδωλολατρικούς ναούς, εκτός από τους Χριστιανικούς.

Οι Χριστιανοί κατηγορήθηκαν από τον Μάρκο Αυρήλιο ότι τάχα αυτοί ήταν υπεύθυνοι για την πανούκλα που ήρθε από την Αιθιοπία και διώχτηκαν, όπως ακριβώς και οι Εβραίοι κατηγορήθηκαν στον Μεσαίωνα για την διάδοση της Πανούκλας από την Γιάφα της Κριμαίας και διώχτηκαν.

Κατά παράδοξο τρόπο, πολλές μοναρχικές δυναστείες κρατών που δίωξαν τους Εβραίους στα κράτη τους, είχαν βίαιο τέλος (με εσωτερική επανάσταση ή εξωτερική κατάκτηση), τόσο στην Αρχαιότητα (Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Πέρσες), όσο και στην σύγχρονη εποχή (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_38.html).

Ο τελευταίος Πέρσης βασιλιάς της δυναστείας των Ζαίντ Λοτφ Αλί Χαν συνελήφθη από τον αιμοσταγή ιδρυτή της δυναστείας των Χαζάρων Μοχάμεντ Αγά Χαν, μεταφέρθηκε από αυτόν αιχμάλωτος στην πρωτεύουσα του Κτησιφώντα, όπου βασανίστηκε και αργότερα εκτελέστηκε.

Αντίστοιχα, και ο τελευταίος βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας συνελήφθη από τον αιμοσταγή Βαβυλώνιο ηγέτη Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα, τυφλώθηκε με διαταγή του, μεταφέρθηκε από αυτόν αιχμάλωτος στην πρωτεύουσα του Βαβυλώνα, όπου βασανίστηκε και αργότερα πέθανε εκεί.

Πριν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να γίνει δεκτός ως Θεός ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τιβέριο, αλλά και τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αλέξανδρο Σέβηρο.

Ο ένδοξος βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ ξεκίνησε τις προεργασίες για την κατασκευή του μετέπειτα Ναού, γνωστού ως Ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ τον οποίο ολοκλήρωσε ο διάδοχος του, ο σοφός βασιλιάς Σολομώντας, όπως και Ομειάδης Χαλίφης ξεκίνησε την κατασκευή του λεγόμενου λευκού τεμένους στην Ράμλα, το οποίο και ολοκλήρωσε ο διάδοχος του Ομάρ ο Β’.

Κατά την διάρκεια της Εικονομαχίας (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81/), ο Λέων ο Γ’ ο τυραννικός αιρετικός και εικονομάχος Αυτοκράτορας Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος έχοντας λάβει την λαϊκή αίγλη, και ενθαρρυμένος από την νίκη του επί των Αράβων του Χαλίφη Σουλεϊμάν Ιμπν Αμπντ Αλ Μαλίκ (ο οποίος και πίστευε ότι ήταν ο «μαχντί» του ισλάμ) στην Β’ Πολιορκία της Πόλης από αυτους, αποφάσισε να επιβάλει με την βία στην Ρωμανία την αιρετική εικονομαχική πολιτική του.

Για τον λόγο αυτό, ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος όπως και οι διάδοχοι του πολέμησαν με λυσσά και βία την Ορθοδοξία, απαγορεύοντας την προσκύνηση των Άγιων Εικόνων, καθώς και των ιερών λείψανων των Αγίων μας, χαρακτηρίζοντας τα δήθεν «επικίνδυνα για την πιστή», ενώ έκλεισαν πολλούς ναούς και μοναστήρια που αρνήθηκαν να υπακούσουν τις εντολές τους.

Εν συνέχεια, ο  Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος και οι διάδοχοι του δίωξαν, φυλάκισαν, βασάνισαν, εξόρισαν, άρπαξαν τις περιουσίες των εχθρών τους ή εκτέλεσαν χιλιάδες αντιπάλους τους (η δε πλειοψηφία του λαού ήταν ενάντια στην εικονομαχία), ο δε πιο άγριος διώκτης των Εικονοκλαστών ήταν ο στρατηγός Μιχαήλ Λαχανοδράκων.

Οι δε αιρετικοί μητροπολίτες που προσπάθησαν να «δικαιολογήσουν ιδεολογικά» τον Λέων τον Γ΄ τον Ίσαυρο στην Εικονομαχία και στην καταστροφή των Άγιων Εικόνων ήταν οι Κωνσταντίνος Νακωλείας και ο μητροπολίτης Κλαυδιουπόλεως Θωμάς (http://aegeanhawk.blogspot.com/2014/07/blog-post_283.html, http://aegeanhawk.blogspot.com/2018/05/843.html).

Αντίστοιχα στις μέρες μας υποστηρίζεται από αναλυτές ότι ο νυν Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχοντας λάβει την λαϊκή αίγλη, και ενθαρρυμένος από την «νίκη του» επί των Τούρκων του «Σουλτάνου» Ερντογάν (ο οποίος φέρεται να πιστεύει και αυτός ότι είναι ο «μαχντί» του ισλάμ) στον Έβρο, αποφάσισε και αυτός όπως και ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος στην Ρωμανία παλαιότερα να επιβάλει την δική του εικονομαχική πολιτική ένεκα κορωνοϊού.

Για τον λόγο αυτό, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του πολέμησαν με βία την προσκύνηση των Εικόνων των Αγίων (σε μία «νέα εικονομαχία» ή και «κορωνομαχία» στην εποχή μας), απαγορεύοντας την προσκύνηση τους, καθώς και των ιερών λείψανων των Αγίων μας, χαρακτηρίζοντας τα δήθεν «επικίνδυνα για την υγειά», ενώ έκλεισαν όλους τους ναούς και μοναστήρια της Ελλάδας στην διάρκεια του lockdown του 2020 μ.Χ., είτε αυτά αρνήθηκαν να υπακούσουν τις εντολές τους, είτε όχι.

Εν συνέχεια, ο  Μητσοτάκης και οι κυβέρνηση του δίωξαν, φυλάκισαν, ή επέβαλαν πρόστιμο σε όσους αντιστάθηκαν στα υγειονομικά μέτρα που επέβαλαν, ο δε πιο άγριος διώκτης των εχθρών των μέτρων θεωρήθηκε ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων Νίκος Χαρδαλιάς (σαν άλλος στρατηγός Λαχανοδράκων).

Οι δε ιεράρχες που προσπάθησαν να «δικαιολογήσουν ιδεολογικά» τον Μητσοτάκη και το επιτελείο του στα μέτρα που έλαβε για τον κορονοϊό ήταν αρκετοί (π.χ. ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος στις ΗΠΑ), αλλά και «θρησκευόμενοι» λαϊκοί (π.χ. ο ψάλτης Τσιόρδας).

Και όπως ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής έκλεισε και ερήμωσε με την πολιτική του τον Ναό του Σολομώντα και τους άλλους Ιερούς Τόπους των Ιουδαίων και δίωξε με τους συνεργάτες του όποιον συνέχιζε να τηρεί την Πίστη του, έτσι και στις μέρες μας ο Μητσοτάκης έκλεισε με πρόσχημα τον κορωνοιό τις Εκκλησίες και δίωξε άγρια με τους συνεργάτες του όποιον συνέχιζε να πηγαίνει σε αυτές για να Εκκλησιαστεί και να τηρεί την Πίστη του.

Στον Μάξιμο τον Ομολογητή και σε δύο μαθητές, ο τυραννικός Βυζαντινός και αιρετικός μονοθελητής Αυτοκράτορας Κώνστας ο Β’, διέταξε να τους κόψουν το χέρι (όπως ακριβώς είχε παλαιοτέρα διατάξει ο Άραβας Ομειάδης Χαλίφης Ουαλίντ ο Α’ να κόψουν το χέρι του Αγίου Ιωαννη του Δαμασκηνού), ενώ παράλληλα διέταξε να του κόψουν και την γλώσσα, όπως ακριβώς είχε συμβεί παλαιοτέρα και στην αυταρχική Βυζαντινη Αυτοκράτειρα Μαρτίνα.

Ο αξιωματούχος που έστειλε ο τυραννικός αιρετικός μονοθελητής Βυζαντινος Αυτοκράτορας Κώνστας ο Β’ για να συλλάβει τον παπά Μαρτίνο τον Α’, λέγεται ότι τυφλώθηκε για τιμωρία προσωρινά, όπως και ο μάγος Ελυμάς, ο οποίος εμπόδιζε τον Ρωμαίο ανθύπατο Κύπρου Σέργιο Παύλο να πιστέψει παλαιοτέρα στον Χριστιανισμό που δίδασκε ο  Άγιος Ισαπόστολος και Απόστολος των Εθνών Παύλος.

Στην πολιορκία της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως και στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, οι πολιορκούμενοι κατάφεραν πολλές φορές να κάνουν επιτυχείς εξόδους και να καταστρέψουν αρκετές φορές τις πολιορκητικές μηχανές των αντιπάλων τους.

Όμως η εκτέλεση και το κρέμασμα στα τείχη πολλών Ελλήνων αιχμάλωτων στην πρώτη περίπτωση και η προσβολή των αετών των λεγεώνων στην δεύτερη, εξόργισαν τους πολιορκητές, οι οποίοι όταν κατέλαβαν αυτές τις περιοχές τις άλωσαν και τις κατέστρεψαν πλήρως.

Ο ευσεβής και ένδοξος βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ χόρεψε μπροστά σε όλους τους υπηκόους του για την δόξα του Θεού ημίγυμνος, ενώ οι παρανοϊκοί και διαβόητοι Αυτοκράτορες της Ρώμης Καλιγούλας και Νέρωνας χόρευαν ημίγυμνοι ενώπιον του Ρωμαϊκού λαού πιστεύοντας βλάσφημα ότι οι ίδιοι ήταν τάχα «θεοί».

Οι Κριτές στο Αρχαίο Ισραήλ ήταν οι Προφήτες μεταξύ των οποίων και ο Μωυσής, οι οποίοι δόθηκαν σαν σύμβουλοι στο λαό. Διότι είναι του βασιλέως ιδιαίτερο γνώρισμα το να διατάσσει αυτούς που εξουσιάζει, ενώ του συμβούλου να πείθει.

Τέτοιος λοιπόν σύμβουλος είναι ο απόστολος Παύλος, ο διάκονος της Καινής Διαθήκης, όπως και όλοι οι Απόστολοι στην Καινή διαθήκη, αλλά και οι διάδοχοι τους σήμερα, δηλαδή οι Επίσκοποι.

Ο Αμάν σκέφτηκε να αφανίσει με διωγμό τον Μαρδοχαίο και τους συμπατριώτες του Ιουδαίους γιατί δεν τον προσκύνησε, όπως ακριβώς και οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι Αυτοκράτορες σκέφτηκαν να αφανίσουν με διωγμό τους Χριστιανούς γιατί δεν τους προσκύναγαν ως δήθεν «θεούς».

Ο Σαμψών και ο Δαβίδ αντιμετώπισαν λιοντάρια στις ερημίες, ενώ οι Χριστιανοί στο Κολοσσιαίο.

Η πτώση του Αμάν ήρθε χάρις στην παρέμβαση και τις ενέργειες της βασίλισσας Εσθήρ, της συζύγου του διαβόητου Πέρση βασιλιά Ξέρξη του Α’, ενώ την θέση του την πήρε ο θείος της ο Μαρδοχαίος.

Αντίστοιχα, η πτώση του Ελληνικής καταγωγής Μεγάλου Βεζίρη Ιμπραήμ ήρθε χάρις στην παρέμβαση και τις ενέργειες της βασίλισσας Ρωξάνης, της συζύγου του Οθωμανού Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Α΄ του Μεγαλοπρεπούς, ενώ την θέση του την πήρε ο ευνοούμενος της Ρωξάνης Güzelce Kasım Πασάς.

Η Νωεμίν γύρισε στην πατρίδα της την Βηθλεέμ από την Μωάβ με την νύφη της, την Ρουθ, όπως ακριβώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός γύρισε από την Αίγυπτο στην Ναζαρέτ μαζί με την Πανάγια μητέρα Αυτού, την Παναγιά μας.

Στην Βηθλεέμ, γεννήθηκε τόσο ο Δαβίδ, όσο και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός.

Μύρο προσέφεραν οι τρεις Μάγοι στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό λίγο κατά την γέννηση Του, ως σβόλο για την μετέπειτα ταφή Του, όπως ακριβώς και η Μαρία, η αδερφή του Λάζαρου, προσέφερε και αυτή Μύρο στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό λίγο πριν την Σταύρωση, την Ταφή, καθώς και την ένδοξη Ανάσταση Του.

71 ήταν τα μέλη του Ιουδαϊκού Σαχεντρίν, και 72 ήταν συνολικά οι Ιουδαίοι μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης στα Ελληνικά στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων, οι γνωστοί σε όλους μεταφραστές από την μετάφραση των εβδομήκοντα (στην πραγματικότητα βέβαια όπως προ ειπώθηκε οι μεταφραστές αυτοί ήταν 72 και όχι 70 συνολικά).

 Μεγάλες Αποστολικές περιοδείες και ταξίδια πραγματοποίησε σε πολλά Έθνη, τόσο ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, όπως και οι άλλοι δώδεκα απόστολοι, όπως ακριβώς μεγάλα ταξίδια και περιπλανήσεις εκαναν και οι Πατριάρχες (Αβραάμ, Ιακώβ) στην Παλαιά Διαθήκη.

Τόσο τον Ιωσήφ τον Δίκαιο, όσο και τον Προφητη Ιερεμία, τα αδέρφια του στην πρώτη περίπτωση και ο βασιλιάς του Ιούδα Σεδεκίας στην δεύτερη, τους έριξαν σε σκοτεινούς λάκκους χωρίς τροφή και νερό, προκειμένου αυτοί να πεθάνουν στην συνέχεια από την πεινά.

Οικονομικά συμφέροντα και συντεχνίες δίωξαν και παρακίνησαν σε διωγμούς κατά των Χριστιανών επί Αποστόλου Παύλου (π.χ. σιδεράδες και αγαλματοποιοί στην Έφεσο), όπως ακριβώς γίνεται στις μέρες μας σήμερα έναντι του Χριστιανισμού από πολλούς τραπεζίτες.

Ο Απόστολος Παύλος ανέστησε τον Ευτυχή, όπως πριν από αυτόν ο Προφήτης Ηλίας τον γιο της χήρας στην Σαρέπτα της Σιδώνας, αλλά και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και Αυτός τον γιο μιας χήρας, την κόρη του Ιάρειου, αλλά και τον φιλο Του, τον Λάζαρο.

Ο Δαβίδ χόρεψε έναν χορό χαράς για ευχαριστία στον Θεό στα Ιεροσόλυμα μπροστά στην σύζυγο του Μαχάλ, όπως ακριβώς και οι Ινδιάνοι χορεύαν χορούς χαράς στην Αμερική ή και τους λεγομένους χορούς της βροχής.

Ο Ησαύ πάνω στον θυμό του σκέφτηκε να δολοφονήσει τον αδερφό του, τον Ιακώβ, όπως ακριβώς μετέπειτα οι αδερφοί του Δίκαιου Ιωσήφ  πάνω στον θυμό τους σκέφτηκαν και αυτοί να δολοφονήσουν τον αδερφό τους.

Από την Αίγυπτο ήρθε ο Ισραήλ υπό την διοίκηση του Μωυσή και του Ιησού του Ναυή στην Χαναάν, από την Αίγυπτο επέστρεψε επίσης και ο Πατριάρχης Μωυσής, αλλά και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στην Χαναάν.

Ο Λάμεχ από την γενιά του Κάιν σκότωσε έναν νέο γιατί τον κτύπησε, όπως και ο Μωυσής μετέπειτα σκότωσε έναν Αιγύπτιο γιατί κτυπούσε έναν υπόδουλο Εβραίο.

Στην ηλικία των είκοσι ετών ο Ρήγας Βελεστινλής σκότωσε στο Βελεστίνο έναν Τούρκο πρόκριτο, επειδή του είχε συμπεριφερθεί δεσποτικά και διέφυγε στην συνέχεια από την πόλη του το Βελεστίνο, όπως ακριβώς και ο Μωυσής παλαιοτέρα σκότωσε έναν Αιγύπτιο γιατί κτυπούσε έναν υπόδουλο Εβραίο και φερνόταν δεσποτικά στους Εβραίους.

Τόσο ο Κάιν, όσο και ο Αβεσσαλώμ σκότωσαν και οι δύο έναν από τους αδερφούς τους.

Τόσο ο Ιωσήφ ο Δίκαιος, όσο και φιλόσοφος Πλάτων πωλήθηκαν και οι δύο ως δούλοι από δόλο από τους εχθρούς τους (τα αδέλφια του ο Ιωσήφ και τον τύραννο και μαθητή του Διονύσιο τον Β΄ των Συρακουσών ο Πλάτων), αλλά και οι δύο απελευθερώθηκαν και αποκαστάθηκαν στην συνέχεια χάρις στις ικανότητες τους.

Ο Φαραώ και ο Ηρώδης έσφαξαν τα πρωτότοκα των Εβραίων ο πρώτος και τα νήπια της Βηθλεέμ ο δεύτερος, και από αυτά διασωθήκαν μόνο ο Μωυσής στην πρώτη περίπτωση και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στην δεύτερη.

Τα πρωτότοκα των Εβραίων έσφαξαν οι Αιγύπτιοι κατά την γέννηση του Μωυσή, τα πρωτότοκα τους έχασαν και οι ίδιοι στην Δέκατη Πληγή του Φαραώ (όπως και ο ίδιος ο Φαραώ) και πάλι επί Προφήτου Μωυσή.

Τόσο ο Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Λέων Στ’, όσο και ο ηγεμόνας του Κίεβου Γιαροσλάβ απέκτησαν και οι δύο το προσωνύμιο «Σοφός», όπως και ο Σωκράτης στην Αρχαιότητα στην Αθηνά ή ο Σολομώντας στην Ιερουσαλήμ.

Τόσο ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Βαλτάσαρ, όσο και ο Δαρείος ο Μήδιος, ανακήρυξαν τον Προφήτη Δανιήλ, τρίτο και δεύτερο άρχοντα στο Βασίλειο τους αντίστοιχα και οι δύο, μετά από τους ιδίους.

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος και ο Βαρνάβας, τίναξαν την σκόνη από τα πόδια τους στην Αντιόχεια της Πισιδίας γιατί οι κάτοικοι της πόλης αυτής δεν δέχτηκαν το Αποστολικό τους κήρυγμα, όπως ακριβώς τους είχε πει ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός για όσες πόλεις δεν δεχτούν το κήρυγμα τους.

Αντίστοιχα και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, τίναξε την σκόνη από τα πόδια του σε όσες δεν δέχτηκαν το Αποστολικό του κήρυγμα, όπως ακριβώς τους είχε πει ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός για όσες πόλεις δεν δεχτούν το κήρυγμα τους.

O αιρετικός αρειανός Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ουάλης έκλεισε όλες τις Εκκλησίες των Ορθοδόξων επειδή μισούσε τους Ορθοδόξους, όπως ακριβώς στις μέρες μας η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έκλεισε τις Εκκλησίες των Ορθοδόξων λόγω του κορωνοϊού.

Επίσης, ο αιρετικός αρειανός Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ουάλης, ο οποίος έκλεισε όλες τις Εκκλησίες των Ορθοδόξων επειδή μισούσε τους Ορθοδόξους, απειλούσε ότι μόλις γυρίσει ἀπὸ τον πόλεμο ποὺ πήγαινε κατά των Γότθων, θα τιμωρήσει τον Άγιο Ἰσαάκιο και όλους τους Ορθοδόξους παραδειγματικά, κάτι που τελικά δεν συνέβη λόγω του θανάτου του στον πόλεμο αυτό (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/08/blog-post_63.html).

Κατά αντίστοιχο τρόπο, και ο ειδωλολάτρης Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος έκλεισε πολλές Εκκλησίες των Ορθοδόξων στην Αντιόχεια και αλλού επειδή μισούσε τους Ορθοδόξους, τους απειλούσε παράλληλα ότι μόλις γυρίσει ἀπὸ τον πόλεμο ποὺ πήγαινε κατά των Περσών, θα τιμωρήσει όλους τους Ορθοδόξους παραδειγματικά, κάτι που τελικά δεν συνέβη λόγω του θανάτου του στον πόλεμο αυτό.

Ο Πτολεμαίος, ο γιος του Αβούβου, μετά την εκτέλεση του Σίμωνα Μακκαβαίου (και δύο εκ των τριών γιων του) έστειλε ανθρώπους του να δολοφονήσουν και τον τρίτο, τον Ιωάννη, όμως ένας από αυτους ομολόγησε τα πάντα στον Ιωάννη και αυτός συνέλαβε τους υποψήφιους δολοφόνους του και τους εκτέλεσε.

Αντίστοιχα, όταν ο Γκάι Φοκς, ενθαρρυμένος από την Ισπανία και τον παπά της Ρώμης σχεδίασε την δολοφονία του βασιλιά Ιάκωβου του Α’ των Στιούαρτ με την παράλληλη ανατίναξη του Βρετανικού κοινοβουλίου, ένας από τους συνωμότες αυτους ομολόγησε τα πάντα στον Ιάκωβο και αυτός συνέλαβε τους υποψήφιους δολοφόνους του και τους εκτέλεσε.

Τόσο στον Ιωάννη Μακκαβαίο, όσο και στον Αμπντ Ραχμάν τον Α’ των Ομμεϋαδών, οι εχθροί τους (ο Πτολεμαίος, ο γιος του Αβούβου και οι Αββασίδες αντίστοιχα), σκότωσαν όλα τα αδέρφια τους, καθώς και τον πατέρα τους.

Ο Προφήτης Ιερεμίας, ο οποίος περιέγραψε με ιδιαίτερα παραστατικά ιστορικό τρόπο τα δεινά του ιδίου και του λαού την εποχή του από τους Βαβυλωνίους (τα οποία έζησε και ο ίδιος, οντάς αντιπαθής στους συμπατριώτες του για τις Προφητείες του, αλλά και για τον έλεγχο σε φτωχούς, μονάρχες και πλουσίους για την αποστασία τους από τον Θείο Νόμο), συγκρίνεται με τον διάσημο Έλληνα ιστορικό Ξενοφώντα.

Και ο Ξενοφώντας περιέγραψε με ιδιαίτερα παραστατικά ιστορικό τρόπο τα δεινά του ιδίου και του λαού (των Αθηναίων) την εποχή του, όπως και την κάθοδο των Μυρίων στην Μεσόγειο όταν ήταν αρχηγός τους, όντας και αυτός αντιπαθής στους συμπατριώτες του για τις πολιτικές του απόψεις (αφου ο Ξενοφών ήταν ολιγαρχικός και φιλο-Σπαρτιάτης).

Ο Ερρίκος Σλήμαν, έχοντας ως οδηγό του την Ιλιάδας απέδειξε τις αλήθειες αυτής, ανακαλύπτοντας με ανασκαφές την Τροία και τις Μυκήνες, όπως ακριβώς και οι Βιβλικοί Αρχαιολόγοι, έχοντας ως οδηγό του την Βίβλο, απέδειξαν τις αλήθειες αυτής, ανακαλύπτοντας με ανασκαφές την Ιεριχώ, την Σιλώ, την Βαβυλώνα, την Νινευή κ.λ.π.

Ο πατέρας του Προφήτη Ηλία ήταν ιεράς από το ιερατικό γένος Λευί από τον πατέρα κατάγονταν από την φυλή Λευί, όπως ακριβώς και ο πατέρας της Παναγιά μας  ήταν ιεράς από το ιερατικό γένος Λευί.

Για τον Προφητη Ηλία λέγεται σύμφωνα με παραδόσεις ότι όπως και ο Ιωνάς προσπάθησε να φύγει και αυτός αρχικά με πλοίο, αλλά και αυτός όπως και ο Ιωνάς πήγαινε στις Θρασείς με πλοίο, έγινε θαλασσοταραχή και σώθηκε μόνο ο Ηλίας από αυτήν και γύρισε πίσω στην Παλαιστίνη.

Ο Προφήτης Ηλίας λέγεται πως ήταν ο πρώτος παρθένος Προφήτης στην Παλαιά Διαθήκη, όπως ακριβώς και η Παναγιά μας ήταν και είναι η μονή Αειπάρθενος τόσο σε όλη την Καινή  Διαθήκη, όπως και στους Αιώνες των Αιώνων.

Ο Προφήτης Ηλίας ζήτησε από την χήρα στα Σαπφείρα της Σιδώνας να του φέρει νερό, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός από την Σαμαρείτιδα, την γνωστή σε όλους μας Αγία Φωτεινή.

Λόγω πείνας, ο Προφήτης Ηλίας κατέφυγε για ένα διάστημα στον Λίβανο για να σωθεί από την πεινά πριν γυρίσει στην Χαναάν, όπως ακριβώς και η Νωεμίν,  Ηλίας κατέφυγε για ένα διάστημα στον Λίβανο για να σωθεί από την πείνα πριν γυρίσει στην Χαναάν.

Όπως η Αβιγαία είπε στον Δαβίδ «Ιδού η δούλη σου θα γίνει όπως θέλεις», όπως ακριβώς και η Παναγιά μας είπε και αυτή στον Αρχάγγελο Γαβριήλ «Ιδού η δούλη του Κυρίου θα γίνει όπως το θέλεις».

Ο Άγιος Πολύκαρπος λίγο πριν μαρτυρήσει με αποκεφαλισμό ρίχτηκε στην φωτιά αλλά προστατεύτηκε από αυτή με Άγγελο όπως και οι τρεις Παίδες εν Καμίνω στην Αρχαία Βαβυλώνα.

Οι αιρετικοί νικολαίτες χρησιμοποιούσαν κάθε αμαρτία μέχρι αηδίας για να καταστρέψουν την σάρκα την οποία θεωρούσαν κάκη, κατά το «δόγμα» και ρητό των ιησουιτών που έλεγαν: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Ο Άγιος Αντύπας μαρτύρησε μέσα σε ένα καιόμενο χάλκινο βόδι, όπως ακριβώς και τα θύματα του τυράννου Φάλαρι στην Αρχαιότητα, αλλά και ο ίδιος ο τύραννος στο τέλος.

Η Ιεζάβελ παρέσυρε τους Ισραηλίτες στην αποστασία, τα όργια και την ειδωλολατρία του Βάαλ, όπως και οι Μωαβίτισες παλαιότερα παρέσυραν και αυτές τους Ισραηλίτες στην αποστασία, τα όργια και την ειδωλολατρία του Χεμώς.

Ο Λωτ αν και έμενε μέσα στα αμαρτωλά Σόδομα, δεν αμάρτησε και δεν έγινε ειδωλολάτρης, όπως και οι 7.000 κρυφοί πιστοί στον Θεό Ισραηλίτες επί Αχάαβ, δεν αμάρτησαν και δεν έγιναν ούτε αυτοί ειδωλολάτρες.

Ο πρώτος αιρετικός «εισηγητής του χιλιασμού» ήταν ο Κήρανθος στην Αρχαιότητα, ενώ στην νεότερη ιστορική περίοδο ο Κάρολος Ροσέλ με την αίρεση των «ιεχωβάδων» που ο ίδιος ίδρυσε.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος κήρυξε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό όταν βρίσκονταν στον Άδη και όσοι πίστεψαν σε αυτόν σώθηκαν, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό όταν και Αυτός κατέβηκε στον Άδη με τον θάνατο και λίγο πριν την ένδοξη Ανάσταση Του.

Οι Σαμαρείτες υποτάχτηκαν στους Ισραηλίτες με την βοήθεια του Πέρση βασιλιά Δαρείου του Α’ (ενώ ως γνωστόν οι Ισραηλίτες επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ και επανίδρυσαν το κράτος υπό τον Πέρση βασιλιά Κύρο τον Μέγα).

Έτσι για κάποιους και οι Άραβες στις μέρες μας θα νικηθούν από τους Ισραηλίτες με την βοήθεια των ΗΠΑ (ενώ και στην σύγχρονη εποχή οι Ισραηλίτες επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ και επανίδρυσαν το κράτος υπό τον Αμερικανό Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν).

Τόσο ο μουσουλμανισμός, όσο και ο ιουδαϊσμός (ο πρόγονος της μόνης αληθινής Πίστης, του Ορθοδόξου Χριστιανισμού), γεννήθηκαν σε κοινωνίες χωρίς γραπτή νομοθεσία και κράτος, όπου κάθε φυλή είχε τα δικά της ήθη, νόμους και έθιμα.

Έτσι, οι ιδρυτές αυτών (π.χ. ο Μωυσής και ο Δαβίδ χάριτι Θεού στο Αρχαίο Ισραήλ ή ο Μωάμεθ μονός του στην Αραβία), για να φτιάξουν κράτος, επικαλέστηκαν και χρησιμοποίησαν μία ευρύτερη θρησκευτική ταυτότητα για να ενώσουν όλες αυτές τις φυλές.

Για τον λόγο αυτό, θεσμοθετήθηκαν νόμοι, οι οποίοι θα ξεπερνούσαν την φυλετική ταυτότητα και διάφορες, ενώ εισήγαγαν κανονισμούς για την κοινωνική λειτουργία του κράτους, οι οποίοι περιείχαν τα πάντα, τόσο για το θεσμικό δίκαιο, όσο και την κοινωνική και πολιτική διοργάνωση ή ακόμα και την διεξαγωγή πολέμων.

Ο Ιαφθέ ξεκινώντας για την εναντίον των Αμμωνιτών μάχη, ορκίσθηκε στον Κύριο να θυσιάσει σε περίπτωση νίκης του τον πρώτο που θα τον υποδεχόταν στην επιστροφή του. Έτσι όταν επέστρεφε νικητής έσπευσε η μικρή του θυγατέρα να τον προϋπαντήσει κρατώντας κύμβαλο.

Πολλοί νομίζουν ότι θυσίασε την θυγατέρα του. Άλλοι όμως εξετάζοντας με προσοχή το Εβραϊκό κείμενο φτάνουν στο αντίθετο συμπέρασμα, ότι η θυγατέρα δεν θυσιάστηκε, αλλά αφιερώθηκε στον Κύριο και δεν γνώρισε άντρα στην ζωή της.

Αντίστοιχα και ο Αγαμέμνονας ξεκινώντας για την εναντίον των Τρώων εκστρατεία, αναγκάστηκε να ορκίσθηκε στην (δήθεν) «θεά Άρτεμη» στον Κύριο να θυσιάσει την κόρη του την Ιφιγένεια για να σαλπάρει ο στόλος.

Πολλοί νομίζουν ότι ο Αγαμέμνονας θυσίασε τελικά την θυγατέρα του. Άλλοι όμως εξετάζοντας άλλες παραλλαγές του μύθου-ιστορίας αυτής φτάνουν στο αντίθετο συμπέρασμα, ότι η  δεν θυσιάστηκε, αλλά αφιερώθηκε στην Άρτεμη ως ιέρεια στην Ταυρίδα (και μετά στις Μυκήνες και στα Μέγαρα) και δεν γνώρισε άντρα στην ζωή της.

Τις 12η Αυγούστου του 1480 στο Οτράντο της Ιταλίας, έγινε η σφαγή των μαρτύρων της πόλης αυτής από τα στρατεύματα της πόλης που την κατέλαβαν,  του Οτράντο από τον στρατό του Οθωμανού Σουλτάνου Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή.

ην επομένη της καταλήψεως της Πόλεως από τούς Τούρκους, 813 αιχμάλωτοι στρατιώτες οδηγήθηκαν στον Λόφο της Μινέρβας, όπου ο Γκάντι Αχμέτ Πασάς του έθεσε προ του διλήμματος: «Ασπάζεστε το Ισλάμ και τον Μωάμεθ, ή θανατώνεστε  όλοι  επί τόπου»!

Οι γενναίοι χριστιανοί με τον αρχηγό τους τον Αντόνιο Πριμάλντο απάντησαν ότι «προτιμούσαν να πεθάνουν και χίλιες φορές, παρά να αρνηθούν τον Ιησού, τον Υιό του Θεού»!

Μετά αυτήν την απερίφραστη άρνηση προδοσίας της Αγίας Πίστεως τους ο Γκεντίκ Αχμέτ Πασάς διέταξε να αποκεφαλίστηκαν όλοι επί τόπου.

Τα σώματα των ανδρών αυτών έμειναν άταφα (!) στο σημείο της θανατώσεως τους για περίπου ένα χρόνο!

Δεδομένου , ότι το 1480 υπήρχε σημαντική Ελληνική Κοινότητα στο Οτράντο αρκετοί από αυτούς τους 813 μάρτυρες, ήσαν Έλληνες (https://odysseiatv.blogspot.com/2020/08/540.html#more).

Αντίστοιχα και μετά την εκτέλεση του Τζαφάρ Βαρμακίδη υστέρα από διαταγή του πρώην φίλου Χαρούν Αλ Ρασίντ έμεινε άταφο για ένα έτος μετά την εκτέλεση του.

Η Ασσυρία, αρχικά τιμώρησε τον παλαιό Ισραήλ, όταν όμως αλαζονεύτηκε ο βασιλιάς της (π.χ. ο Σεναρηχείμ), μετά την έσβησε ο Θεός από την ιστορία της ανθρωπότητας .

Αντίστοιχα στις μέρες μας η Τουρκία φαίνεται να τιμωρεί την Ελλάδα, ο δε νυν κυβερνήτης της, ο Ερντογάν έχει αλαζονευτεί υπέρμετρα και είναι πιθανόν και αυτός (ιδιαίτερα μετά την βεβήλωση της Αγίας Σοφίας στην Πόλη) να έχει παρεμφερές με τον Σεναρηχείμ τέλος.

Ο Κριτής Ιαφθέ έκανε από μονός του ένα ανόσιο και ανόητο τάμα στον Θεό για τον βοηθήσει να νικήσει τους εχθρούς του, ότι οποίο ζωντανό πλάσμα θα έβρισκε στην επιστροφή του θα τον θυσίαζε και βρέθηκε αυτό να είναι η κόρη του.

Και ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σαούλ έκανε από μονός του ένα ανόσιο και ανόητο τάμα στον Θεό ο Σαούλ για τον βοηθήσει να νικήσει τους Φιλισταίους να πολεμήσουν Ισραηλίτες εχθρούς τους Φιλισταίους  νηστικοί χωρίς να φανέ τίποτε, αν κάποιος παρέκβαινε τάμα του να ματώνονταν, και βρέθηκε αυτός που το παρέβηκε να είναι ο γιος του ο Ιωανάθαν.

 Ο Μωαβίτης βασιλιάς Μεσά θυσίασε τον γιο του και έλυσε την πολιορκία από τον τρόμο που προκάλεσε στους εχθρούς του Ισραηλίτες, Ιουδαίους και Εδωμίτες όταν αυτοί πολιορκούσαν την πρωτεύουσα του Κιρ-(Χ)αρεσέθ.

Αντίστοιχα και ο Μεσσήνιους βασιλιάς Αριστόδημος θυσίασε την κόρη του για να σώσει την πρωτεύουσα του από τους Σπαρτιάτες που πολιορκούσαν την πρωτεύουσα του την Ἰθώμη κατά την διάρκεια του Πρώτου Μεσσηνιακού Πολέμου, κάτι που προκάλεσε τρόμο σε αυτους έμειναν για αρκετά χρόνια μακριά από την Ιθώμη.

Ο Αριστόδημος έγινε νέος βασιλιάς της Μεσσηνίας και οδήγησε τελικά τον στρατό του σε μια επίθεση ενάντια στους Σπαρτιάτες, κάνοντάς τους να υποχωρήσουν πίσω στην Λακωνία κρατώντας την Μεσσηνία ελεύθερη από την Σπαρτή έως και τον θάνατο του.

Οι Εβραίοι επί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δίωκαν τους Χριστιανούς για να γίνουν αρεστοί στους Ρωμαίους, προσεταιρίζομενοι με τον τρόπο αυτό την διοικούσα αρχή της Ρώμης για να της γίνουν αρεστοί, μέχρις ότου επαναστάτησαν εναντίον της για να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος και μοναρχία υπό έναν απόγονο του Δαβίδ και κατασταλήκαν από αυτήν ανηλέως (τα έτη 66-70 και 132 μ.Χ.).

Αντίστοιχα, οι Εβραίοι επί της Περσικής (Σασσανιδικής), Αραβικής (Αββασίδες, Φατιμίδες) και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δίωκαν τους Χριστιανούς για να γίνουν αρεστοί στους Άραβες και τους Τούρκους, προσεταιρίζομενοι με τον τρόπο αυτό την διοικούσα αρχή των τότε μουσουλμανικών χαλιφάτων για να της γίνουν αρεστοί.

Όλα αυτά συνέβησαν μέχρις ότου αυτοί επαναστάτησαν εναντίον τους για να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος και μοναρχία υπό έναν απόγονο του Δαβίδ και κατασταλήκαν από τους Σασσανίδες και τους Τούρκους ανηλέως (τα έτη 615 και 1666 μ.Χ. αντίστοιχα, το ίδιος έτος που ξέσπασε και η μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου).

Το Εβραϊκό Συνέδριο (το Σαχεντρίν), δίωκε τους πρώτους Χριστιανούς, όπως μετέπειτα η Ιερά Εξέταση του παπά της Ρώμης τους μονούς αληθινούς Χριστιανούς (δηλαδή τους Ορθοδόξους), όπως και τους αιρετικούς.

Η σύλληψη, η «δίκη», οι εμπαιγμοί, τα βασανιστήρια και η φυλάκιση των Αποστολών Πέτρου και Ιωαννη από το Σαχεντρίν επί ηγεμονίας του Φήστου, όπως και ο αποκεφαλισμός του Αποστόλου Ιάκωβου, θυμίζουν τον αντίστοιχο διωγμό, φυλάκιση ψευτο-δίκη, τους εμπαιγμούς, τα βασανιστήρια, καθώς και την Σταύρωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από το Σαχεντρίν επί ηγεμονίας του Πόντιου Πιλάτου.

Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κλαύδιος αναγνώρισε πρώτος τα δικαιώματα και τα προνομία όλων των Εβραίων σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως ακριβώς και ο Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος αναγνώρισε πρώτος τα δικαιώματα και τα προνομία όλων των Χριστιανών σε όλη την Ρωμανική Αυτοκρατορία.

Ο Δομιτιανός και ο Τραϊανός επέβαλαν διωγμούς και φυλακίσεις στους παντελώς αθώους Χριστιανούς τάχα για παραβίαση του Νομού του 99 π.Χ. σε σχέση με την ίδρυση και συγκρότηση συνωμοτικών εταιρειών, κατηγορώντας τους ως τάχα «συνωμοτική εταιρεία» και ξεχνώντας ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι εταιρεία, αλλά η Μονή Εξ΄ Αποκαλύψεως Θρησκεία.

Αντίστοιχα, πολλές κυβερνήσεις στην νεότερη ιστορική περίοδο, επέβαλαν με νόμους ποινές και φυλακίσεις  (π.χ. ο πρώτος και ικανότατος Κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας) στους μασόνους, σε σχέση με την ίδρυση και συγκρότηση συνωμοτικών εταιρειών, κατηγορώντας τους ορθώς ως μία συνωμοτική και αντεθνική εταιρεία, αλλά παράλληλα και ως μία μυστικιστική θρησκεία (http://alophx.blogspot.com/2020/08/blog-post_10.html).

Ο Ρωμαίος Συγκλητικός Acilius Galbro καταδικάστηκε την περίοδο της ηγεμονίας του Δομιτιανού για εισαγωγή νέων ηθών στην Ρώμη (δηλαδή τον Χριστιανισμό), όπως και ο Σωκράτης παλαιοτέρα στην Αρχαία Αθηνά για την εισαγωγή «καινών δαιμονίων».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυς δεν δέχτηκε παρά τις προκλήσεις και τους διωγμούς να αρνηθεί την Πίστη του και να παραβεί τον Χριστιανικό Νομό και να κοιμηθεί με τις χανούμισες ενός Τούρκου από την Θεσσαλονίκη, παραμένοντας αγνός, όταν είχε αιχμαλωτιστεί και πωληθεί ως σκλάβος από Τούρκους πειρατές από το χωριό του Γκούβες Μονεμβασιάς.

Αντίστοιχα και ο Δίκαιος Πάγκαλος Ιωσήφ  αρνήθηκε παρά τις προκλήσεις και τους διωγμούς να αρνηθεί την Πίστη του και να  κοιμηθεί με την γυναικά του Πετέρφη, όταν είχε πωληθεί ως δούλος από τα αδέρφια του από την Χαναάν στην Αίγυπτο, παραμένοντας αγνός.

Οι Χριστιανοί της Παλαιστίνης, οι οποίοι δεν ακολουθήσαν τους Εβραίους ψευδο-«μεσσίες» Σιμών Μπαρ Γκιορά, Ιωάννη της Γισκάλας και Σιμών Μπαρ Κοχμπά στις επαναστάσεις αυτών κατά της Ρώμης διωχθήκαν άγρια από αυτους.

Η αιφνιδιαστική εισβολή του ηρωικού Μάρκου Μπότσαρη στο Καρπενήσι με μόλις 300 άντρες κατά του Μουστάκη Πασά της Σκόρδας με 5.000 άντρες, στην οποία διέλυσε τους Τούρκους, θυμίζει την αιφνιδιαστική εισβολή του Κριτή Γεδεών με μόλις 300 άντρες κατά των πολλών χιλιάδων Μαδιανιατών, στην οποία και τους διέλυσε.

Τόσο ο Ιωσήφ στην Παλαιά Διαθήκη, όπως και Αριστείδης στην Αρχαία Ελλάδα, ονομάστηκαν και οι δύο Δίκαιοι.

Ο Ανθύπατος Ασίας Σειρήνιος Γρατιανός, όπως και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ζητούσαν από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες Ανδριανό και Τραϊανό αντίστοιχα οδηγίες για το πως να αντιμετωπίσουν τους Χριστιανούς των περιοχών που διοικούσαν.

Όπως ο διάβολος μπήκε μέσα στο φίδι και ξεγέλασε τον Αδάμ οδηγώντας τον στην παρακοή και την πτώση, έτσι και ο Νέος Αδάμ, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, πήρε σάρκα και ενσαρκώθηκε από την Παναγιά μας εκ Πνεύματος Αγίου.

Η Παναγιά μας μνηστεύτηκε τυπικά τον Ιωσήφ, και με τον τρόπο αυτό ο Θεός ξεγέλασε με τον τρόπο αυτό τον διάβολο αυτήν την φορά (όπως είχε κάνει και αυτός στον Παράδεισο στον Αδάμ), ο οποίος περίμενε την εκπλήρωση της Προφητείας της Γέννησης του Αναμενομένου Μεσσία από μία Παρθένο για να την εμποδίσει.

Όμως όταν η Παναγιά μας αρραβωνιάστηκε τον Ιωσήφ και έμεινε ξαφνικά έγκυος από το Άγιο Πνεύμα, ο διάβολος ξεγελάστηκε πιστεύοντας ότι αυτή έμεινε δήθεν έγκυος από τον Ιωσήφ, και έτσι δεν ήταν πια Παρθένος, άρα πίστεψε ότι δεν ήταν αυτή η Αναμενόμενη από την Προφητεία Παρθένος και έπαψε να ασχολείται πια μαζί της.    

Όπως ο Απόστολος Θωμάς έλειπε από την πρώτη εμφανιστή του Αναστημένου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στους Αποστόλους, όπως και από την Κοίμηση και Μετάσταση της Κυρίας Ημών Δεσποίνης Θεοτόκου, δηλαδή της Παναγιάς μας.

Πάνω σε ένα σύννεφο μεταφέρθηκε ο Απόστολος Θωμάς στην Ιερουσαλήμ και είδε την άνοδο του σώματος της Παναγιάς μας στους Ουρανούς, όπως και ο Απόστολος Φίλιππος μετά την βάπτιση του ευνούχου αξιωματούχου της βασίλισσας Κανδάκης, μεταφέρθηκε στην Άζωτο.

Στην κομουνιστική Ρωσία οι βέβηλοι άθεοι κομμουνιστές έπιναν κρασί με τα ούρα σκευή, όπως έκανε και ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Βαλτάσαρ επί Προφήτου Δανιήλ.

Την ίδια περίοδο, στο Αστραχάν τον Αρχιεπίσκοπο Μητροφάνη και τον Επίσκοπο Λεόντιο τους έθαψαν ζωντανούς, όπως και τον Άγιο Κάστουλο επί Διοκλητιανού.

Στο Βέλγκραντκουρσκ τον σκότωσαν με σιδερόβεργες και μετά πέταξαν το πτώμα του σε σκουπιδόλακκο (όπως έκαναν και οι άθεοι Γάλλοι επαναστάτες με το πτώμα του Βολτέρου), όπως και το 1325 μ.Χ. στην Μυτιλήνη πειρατές σκότωσαν την Ολυμπία με σιδερόβεργες.

Και στην συνέχεια κάρφωσαν το νεκρό σώμα της με καρφιά σε μία σανίδα (όπως έκανε και ο Βλάχος ηγεμόνας Βλαντ Τσέπες Γ΄ Δράκουλα, ο οποίος κάρφωνε σε παλούκια και σανίδες τους εχθρούς του).

Οι ίδιοι πειρατές, την Ευφροσύνη, αφού την κρέμασαν σε δένδρο, την έκαψαν, όπως οι μπολσεβίκοι έκαψαν το πτώμα του Ρασπούτιν.

Στην Περμ έβγαλαν τα μάτια και έκοψαν μάγουλο του Επισκόπου Ανδρονίκου πριν τον διαπομπεύσουν στους δρόμους και τον θάψουν ζωντανό, όπως διαπόμπευσαν και τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Α’ τον Κομνηνό.

Στο Βιάκνσκι τον Επίσκοπο Αμβρόσιο τον έδεσαν στην ουρά ενός αφηνιασμένου αλόγου, όπως και τον Άγιο Μαλαχία που ήταν γιος Ιερέα από την Ρόδο, στα Ιεροσόλυμα στις 29 Σεπτεμβρίου 1500 μ.Χ., τον έδεσαν πίσω από ένα άγριο άλογο και στην συνέχεια τον σούβλισαν ζωντανό σαν τον Αθανάσιο Διάκο.

Οι Έλληνες στρατιώτες, έβλεπαν ολοκάθαρα την Παναγιά μας να τους εμψυχώνει, τόσο κατά την Πολιορκία της Πόλης από τους Αβαροσλάβους και τους Πέρσες το 626 μ.Χ., όπως και στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών το 1940.

Ο μάρτυρας Γόρδιος επί Ρωμαίου Αυτοκράτορα Λικινίου στάθηκε στο μέσο ενός σταδίου ενός αγώνα αρματοδρομιών και μαρτύρησε με την ζωή του για αυτό, όπως ακριβώς και ο μάρτυρας Τηλέμαχος επί Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ονωρίου στάθηκε στο μέσο του Κολοσσιαίου σε έναν αγώνα μονομάχων και μαρτύρησε με την ζωή του για αυτό με τελικό αποτέλεσμα από τότε να πάψουν οι μονομαχίες στην Ρώμη οριστικά.

Ο Άγιος Παίσιος ήταν ξυλουργός για ένα διάστημα όταν ήταν μονάχος,  όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός.

Το πρόσωπο του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου στο Σαχεντρίν έλαμπε σαν Αγγέλου, όπως και του Προφήτη Μωυσή όταν έδινε τον Νόμο στους Ιουδαίους.

Όπως ο Θεός ρώτησε τον Αδάμ και την Εύα που είναι αν και ήδη γνώριζε ότι αυτοί είχαν διαπράξει το προπατορικό αμάρτημα, έτσι ώστε αυτοί να καταλάβουν το λάθος τους και να μετανοήσουν (κάτι το οποίο δεν συνέβη τελικά), έτσι ξανά ο Θεός ρώτησε τον Κάιν που είναι ο Άβελ, αν  και ήδη γνώριζε ότι ο Κάιν τον είχε φονεύσει, έτσι ώστε αυτός να καταλάβει το λάθος τους και να μετανοήσει (κάτι το οποίο δεν συνέβη τελικά).

Ποιμήν προβάτων ήταν ο Άβελ, Ποιμήν λογικών προβάτων και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός.

Ο Θεός κατέβηκε στην μορφή της Αγίας Τριάδας για να δει τι αμαρτίες έκαναν οι άνθρωποι στην Βαβέλ, όπως και στα Σόδομα, για να δει τις αμαρτίες και των εκεί κατοίκων και πάλι στην μορφή της Αγίας Τριάδας.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτης Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2593 Μάρτυρες Στρατιώτες, μετά από προσευχή στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, πήραν τεραστία δύναμη και επιτέθηκαν ενάντια στους εχθρούς τους, τους Πέρσες και τους διέλυσαν (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/pneymatika-ofelima/6958512_agios-megalomartis-andreas-o-stratilatis-kai-oi-syn-ayto-2593).

Το ίδιο ακριβώς έκαναν πολλές φορές παλαιότερα την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης και οι Μακκαβαίοι πριν αυτοί επιτεθούν και νικήσουν τους Σελευκίδες (π.χ. υπό τον Ιούδα τον Μακκαβαίο).

Ο Πύργος της Βαβέλ κατασκευάστηκε αρχικά από τον Νέμρωδ, ενώ ανακατασκευάστηκε αργότερα από τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα.

Ο Ροστόστεφ στην ΕΣΣΔ είπε αν και αρχικά άθεος κατά την διάρκεια των διωγμών των Λένιν κατά των Χριστιανών, ομολόγησε πάνω στο βήμα του θεάτρου που αρχικά ο ίδιος ενέπαιζε τον Χριστό και τον Χριστιανισμό μετανιωμένος όπως και ο μετανοημένος ληστής εκ δεξιών του Κυρίου πάνω στο Σταυρό: «Μνήσθητι μου Κύριε όταν έρθεις εν τη Βασιλεία σου».

Η Ρουθ μάζευε τα στάχια στο χωράφι του Βοόζ για να μπορεί να τραφεί αυτή και η πεθερά της η Νωεμίν όταν πεινούσαν, όπως και οι Δώδεκα Απόστολοι για να μπορούν να τραφούν όταν πεινούσαν.

Ο αρχιερέας Άννας, ο οποίος ανέκρινε τον Χριστό, υπέστη έναν τρομερό θάνατο. Ο Καίσαρας Τιβέριος διέταξε να ραφθεί σε αγελάδα και να κρεμαστεί στον ήλιο. Και όλα τα εσωτερικά του βγήκαν από αυτόν, και έτσι πέθανε (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/08/blog-post_900.html), όπως βγήκαν και τα έντερα του Ιούδα, του Ηρώδη, καθώς και του Αρείου, όταν πέθαναν.

Ειδωλολάτρες έριξαν τρεις πλούσιους εμπόρους στην θάλασσα, δύο φίλοι διέφυγαν σε ένα μεγάλο βράχο, και ο τρίτος, επειδή δεν μπορούσε να κολυμπήσει, πήγε κάτω από το νερό.

Οι έμποροι δεν ήλπιζαν πλέον να δουν τον φίλο τους ζωντανό, όταν ξαφνικά μια τεράστια φάλαινα κολύμπησε μέχρι την πέτρα, άνοιξε το στόμα της, από την οποία εμφανίστηκε ένας αβλαβής έμπορος, παίρνοντας μια σακούλα χρυσού από το στομάχι της φάλαινα (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/08/1560-1570.html), όπως είχε συμβεί και με τον Προφήτη Ιωνά.

Εικόνες του Παντοκράτορα Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού περιφέρονταν σε όλες τις πολιορκίες της Πόλης τον καιρό της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας για την εμψύχωση και ενίσχυση του ηθικού του λαού και του στρατού.

Ο Άγιος Οσγουΐνος βασίλεψε με επιτυχία για περίπου εννέα χρόνια μέχρι που ο βασιλιάς Oswy του κήρυξε τον πόλεμο.

Ο Άγιος Οσγουΐνος αντί να προκαλέσει μια αιματηρή μάχη αμφιβόλου κατάληξης, αφού ο στρατός του ήταν πολύ μικρότερος, αποφάσισε να διαφύγει και κρύφτηκε στην οικία του καλύτερου του φίλου, κόμη Hunwald στο Gilling. Ο κόμης Hunwald όμως τον πρόδωσε και έτσι ο Άγιος Οσγουΐνος δολοφονήθηκε (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/08/oswin.html).

Αντίστοιχα και στην Παλαιά Διαθήκη και ο βίαιος Χαναναίος βασιλιάς Σισερά προδόθηκε από την Ιαήλ, στην σκηνή της οποίας προσπάθησε να κρυφτεί και δολοφονήθηκε από αυτήν πάνω στο κρεβάτι που είχε ξαπλώσει.

Η βασίλισσα του Σαβά, η οποία εξουσίαζε την Υεμένη και την Αιθιοπία, επισκέφτηκε με ευλάβεια θαυμασμό την Ιερουσαλήμ, τον Ναό του Σολομώντα και τον ίδιο τον Σολομώντα, τον βασιλιά του Ισραήλ, από την Σοφία του οποίου κατενθουσιάστηκε.

Αντίστοιχα και ο ευνούχος και διαχειριστής των οικονομικών της βασίλισσας της Αιθιοπίας Κανδάκης επισκέφτηκε και αυτός με ευλάβεια θαυμασμό την Ιερουσαλήμ και τον Ναό του Σολομώντα και συνάντησε τον Απόστολο Φίλιππο, ο οποίος τον ενθουσίασε και τον βάπτισε θαυματουργικά.

Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ένας Γερμανός στρατιώτης πήγε να ανατινάξει μία Εκκλησία του Προφήτη Ηλία του κόπηκε ξαφνικά θαυματουργικά το χέρι, όπως και του Εβραίου που πήγε να καταστρέψει το σώμα της Παναγιάς μας μετά την Κοίμηση της (και το οποίο του ξανακολλήθηκε θαυματουργικά όταν μετάνιωσε).

Ο Αρχιερέας Ιαδδός ήταν για τον Μέγα Αλέξανδρο σύμβουλος, όπως ήταν ο Δανιήλ για τον Κυρό τον Μέγα ή ο Άγιος Κορδούης για τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Ο βασιλιάς Αχασβήρος και ο Αμάν στους Πέρσες, προσπάθησαν με γενοκτονία να αφανίσουν τους Εβραίους της Αυτοκρατορίας τους, αλλά δεν προλάβαν γιατί αφανίστηκαν τελικά, όπως ακριβώς συνέβη και με τον βασιλιά Αντίοχο τον Δ’ τον Επιφανή των Σελευκιδών.

Για να πληρώσει τα υπέρογκα λύτρα σε χρυσό και σε ασημί στον Σεναρηχείμ για ειρήνη ο Εζεκίας ξήλωσε τον χρυσό και το ασημί ακόμα και από τις στέγες και τις πόρτες του Ναού του Σολομώντα, όμως ο Σεναρηχείμ δεν κράτησε τελικά τον λόγο του, επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στην Ιερουσαλήμ, αλλά τελικά αποκρούστηκε, ηττήθηκε με θαυμαστό τρόπο και υποχώρησε.

Αντίστοιχα για να πληρώσει τα υπέρογκα λύτρα σε χρυσό στον χάνο των Αβάρων για ειρήνη ο Ηράκλειος έλιωσε τον χρυσό ακόμα και από τις Εκκλησίες (με την άδεια του Πατριάρχη Στέργιου), όμως ο χάνος δεν κράτησε τελικά τον λόγο του, επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στην Πόλη, αλλά τελικά αποκρούστηκε, ηττήθηκε με θαυμαστό τρόπο και υποχώρησε.

Η νεαρή βασίλισσα του Σαβά (στην σημερινή Υεμένη, Αιθιοπία και ίσως και Αίγυπτο) επισκέφτηκε με θαυμαστή πομπή την Ιερουσαλήμ και τον σοφό βασιλιά Σολομώντα, ο οποίος την υποδέχτηκε με τιμές, την φιλοξένησε στο παλάτι του, ενώ λέγεται (σύμφωνα με την Αιθιοπική παράδοση) πως ο Σολομών γοητεύτηκε από την ομορφιά της και απέκτησε γιο μαζί της.

Αντίστοιχα και η Κλεοπάτρα, η νεαρή Ελληνίδα βασίλισσά του Αίγυπτου επισκέφτηκε με θαυμαστή πομπή την Ρώμη και τον ισχυρό Ρωμαίο δικτάτορα Καίσαρα, ο οποίος την υποδέχτηκε με τιμές, την φιλοξένησε στο παλάτι του, ενώ νωρίτερα ο Καίσαρας γοητευμένος από την ομορφιά απέκτησε γιο μαζί της, τον Καισαρίωνα.

Τόσο η Εσθήρ, όσο και η Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσαν αιθέρια ελαία στα μπάνια της, κρέμες, καθώς και διάφορες βαφές για το πρόσωπο.

Έντονος συγκρητισμός υπήρχε τόσο στο Αρχαίο Ισραήλ (με χαναανίτικες «θεότητες»), όσο και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (με γερμανικές και μη «θεότητες»).

Πληρωμένοι ψευδομάρτυρες για να καταδικαστεί σε θάνατο εμφανίστηκαν τόσο στην δική του αθώου Ναβουθαί, όσο και στην δική του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Αυτοί που συνωμότησαν να ρίξουν τον Προφήτη Δανιήλ στον λάκκο των λέοντων, ρίχτηκαν τελικά αυτοί σε αυτόν με τις γυναίκες τους για ψευδορκία, όπως και οι ιερείς του Βηλ με τις γυναίκες και τα παιδιά τους (αλλά και οι ιερείς του Βάαλ επί Προφήτου Ηλία).

Τόσο ο Προφήτης Δανιήλ, όσο και ο Μαρδοχαίος, οι οποίοι προέρχονταν και οι δύο από τους αιχμάλωτους Εβραίους της Βαβυλώνας ανήλθαν στην εξουσία χάρις στην Θεία Βοήθεια και στις ικανότητες, υπηρέτησαν τα βασιλικά ανάκτορα (των Βαβυλωνίων η/και των Περσών), ενώ και οι δύο έβλεπαν Θεϊκά προφητικά όνειρα.

Η φωτιά των τριών Παίδων εν Καμίνω ήταν ύστερα από διαταγή του Βαβυλωνίου βασιλιά Ναβαχοδονόσορα του Β’ του Μέγα εφτά φορές περισσότερο από την κανονική, όπως και η τιμωρία του τελευταίου από τους εφτά αδερφούς που μαρτυρήσαν επί Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς ήταν υστέρα από διαταγή αυτού του βασιλιά εφτά φορές περισσότερο από των άλλων αδερφών του.

Τόσο για το χρυσό άγαλμα του μοσχαριού του Ιεροβοάμ του Α’, όπως για το χρυσό άγαλμα του Βαβυλωνίου βασιλιά Ναβαχοδονόσορα του Β’ του Μέγα (ως δήθεν «θεούς»), αλλά και για τον Αμάν στους Πέρσες υπήρχε βασιλική διαταγή για την προσκύνηση τους.

Ανακαίνιση του Ναού του Σολομώντα έγινε επί του Ιωσία και του Ηρώδη του Μέγα, όπως και ανακαίνιση της Αγιάς Σοφιάς έγινε από τον Θεοδόσιο τον Μέγα, αλλά και τον Μιχαήλ τον Β’ τον Παλαιολόγο.

Τόσο ο Δαβίδ, όπως και ο γιος του ο Σολομώντας υπήρξαν ψαλμωδοί, υμνογράφοι και ποιητές, ενώ ο πρώτος έγραψε πολλούς Ψαλμούς και ο δεύτερος την Σοφιά του Σολομώντα και τις Παροιμίες.

Ο Αβεσσαλώμ είχε μακριά μαλλιά σαν τον Σαμψών, ενώ φόνευσε έναν από τους αδερφούς του σαν τον Κάιν.

Το πτώμα του Αβεσσαλώμ το έθαψαν κάτω από έναν σορό με πολλές πέτρες στην Χεβρών, όπως και του αρχιερέα Ανά που σταύρωσε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό τον έθαψαν κάτω από έναν σορό πέτρες στην Κρήτη.

 Ο γενναίος Ουρίας προωθήθηκε επίτηδες στην πρώτη γραμμή για να σκοτωθεί ύστερα από διαταγή του βασιλιά Δαβίδ (επιτυχώς), όπως ακριβώς και ο Μέγας Κωνσταντίνος προωθήθηκε επίτηδες στην πρώτη γραμμή για να σκοτωθεί ύστερα από διαταγή του Αυτοκράτορα Γαλέριου (ανεπιτυχώς).

Η φιλιά του Δαβίδ με τον Ιωανάθαν ήταν σαν την φιλιά του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο ή του Μεγάλου Αλέξανδρου με τον Ηφαιστίωνα.

Η αιφνιδιαστική εισβολή του Γεδεών στο στρατόπεδο των Μαδιανιατών με φωτιές, ήταν σαν την αιφνιδιαστική νυκτερινή εισβολή του Βλαντ Τσέπες του Γ’ Δράκουλα στο στρατόπεδο των Οθωμανών του Μωάμεθ του Β΄ του Πορθητή.

Οι άνθρωποι επί Νώε δεν πίστευαν στα λόγια του για τον Κατακλυσμό όταν τον ρωτούσαν γιατί κατασκευάζει την Κιβωτό, ενώ ούτε και οι γαμπροί του Λωτ πίστεψαν τα λόγια του για την επικείμενη καταστροφή των Σοδόμων, με συνέπεια όλοι τους να καταστραφούν.

«Οπού πας θα σε ακολουθήσω» είπε ο Ελισαίος στον Προφήτη Ηλία, όπως και η Ρουθ στην Νωεμίν.

Οι Αμμωνίτες είπαν στους Ιουδαίους της Ιαβίς ότι θα δέχονταν την παράδοση τους αν τους έβγαζαν το ένα μάτι, και οι ίδιοι δέχθηκαν αν δεν έρχονταν βοήθεια, η οποία ήρθε τελικά από τον Σαούλ.

Αντίστοιχα και οι Σκωτσέζοι είπαν στους Άγγλους της πόλης Μπάνοκμπερν να παραδοθούν και οι Άγγλοι δέχθηκαν αν δεν έρχονταν βοήθεια, η οποία ήρθε τελικά από τον Εδουάρδο τον Β’.

Τόσο ο Αβραάμ, όσο και ο Λωτ φιλοξένησαν Αγγέλους του Θεού (ο πρώτος και τον ίδιο τον Θεό).

Ο Ελισαίος θεράπευσε τον λεπρό Συρο στρατηγό Νέεμαν, όπως ακριβώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός έναν λεπρό στην Καπερναούμ.

Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη μιλούσε πολλές φορές απευθείας με πολλούς Δίκαιους και Προφήτες, όπως π.χ. τον Νώε, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιερεμία, τον Δανιήλ κ.λ.π.

Πολλοί Δίκαιοι στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη έβλεπαν Θεϊκά όνειρα, όπως π.χ. ο Ιακώβ, ο Δανιήλ, ο Μνήστωρ Ιωσήφ, οι τρεις μάγοι κ.λ.π.

Ο Σαούλ και ο υπασπιστής του αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών τους, όπως ακριβώς και ο Βρούτος και ο Κάσσιος, ενώ τα πτώματα του Σαούλ και του Βρούτου λέγεται ότι αποκεφαλίστηκαν από τους εχθρούς τους.

Η νεκρομάντισα του Σαούλ έδινε ψεύτικους χρησμούς, όπως και το νεκρομαντείο του Αχέροντα.

Τον Σαμουήλ, τον οποίο η μητέρα του Άννα (και ο πατέρας του Ελκάνα) απέκτησαν ύστερα από προσευχή και τάμα να τον αφιερώσει στον Θεό τον έδωσε από μικρή ηλικία στον Αρχιερέα Ηλεί να τον εκπαιδεύσει και να τον προσέχει.

Αντίστοιχα και την Παναγιά μας, την οποία οι γονείς της Ιωακείμ και Ανά απέκτησαν ύστερα από προσευχή και τάμα στον Θεό να την αφιερώσουν σε αυτόν, την έδωσαν στον θείο της και ιερέα Ζαχαρία από μικρή ηλικία να την εκπαιδεύσει, να την προσέχει, αλλά και για να μεγαλώσει μαζί με άλλες παρθένες στον γυναικωνίτη του Ναού του Σολομώντα.

Οι δήμιοι του Άγιου Κοσμά του Αιτωλού, είχαν και οι ίδιοι κακό και άσχημο τέλος, αφού ο ένας δε μάλιστα εξ΄ αυτών πού πήρε το κουκούλι τού Αγίου δαιμονίσθηκε, και γύριζε με μεγάλες φωνές μέσα στις λαϊκές αγορές τής Αλβανίας  όπου και τον σκότωσαν.

Αντίστοιχα και οι Τούρκοι κομάντος στα Ίμια που έριξαν το ελικόπτερο με τους Έλληνες είχαν όλοι τους και αυτοί όλοι τους κακό τέλος, αφού πέθαναν τελικά όλοι τους είτε από βίαια ατυχήματα ή περίεργους και μυστηριώδεις θανάτους.

Ο Ιβάν Δ’ ο Τρομερός τάιζε ανθρώπους σε σκυλιά, όπως έγινε με τον Καϊάφα από τους Ρωμαίους. 

Επίσης, ο Ιβάν Δ’ ο Τρομερός σύνθετε και ο ίδιος ύμνους, όπως ακριβώς και ο ένδοξος Βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ.

Όταν ο Προφήτης Δανιήλ συνάντησε Άγγελο έχασε για λίγο την λαλιά του, όπως και ο ιερέας Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου και Βαπτιστή έχασε για λίγο την λαλιά του όταν τον συνάντησε και δεν πίστεψε τον χαρμόσυνο λόγο (είδηση) που αυτός του έφερνε. 

Ο Ιωάννης ο Υρκανός άνοιξε τον τάφο του βασιλιά Δαβίδ, αφαίρεσε τρεις χιλιάδες τάλαντα και τα έδωσε στον Αντίοχο Ζ΄ τον Σιδήτη προκειμένου να γλιτώσει την Ιερουσαλήμ, όπως και οι Γαλάτες του ένδοξου βασιλιά της Ηπείρου Πύρρου σύλησαν τους τάφους των Μακεδόνων βασιλέων στην Πέλλα για να πληρωθούν από τους θησαυρούς εντός αυτών.

Κάποτε ο πρώην Άγγελος, ο διάβολος ξεγέλασε την Παρθένα Εύα, έτσι και ο Άγγελος και Αρχάγγελος Γαβριήλ έστειλε το αληθές μνήμα της Ενανθρώπισης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην Αειπάρθενο Παναγιά μας.  

Κάποτε η Εύα και ο Αδάμ ξεστόμισαν λόγο που έφερε θάνατο στο ανθρώπινο γένος, ενώ η Παναγιά μας δέχτηκε τον λόγο του Αγγέλου για την γέννηση, ενώ γέννησε και τον ίδιο τον Λόγο, δηλαδή τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο που έβγαλε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, ενώ η Παναγιά μας έδειξε τον Σταυρό που έβαλε ξανά τον άνθρωπο στον Παράδεισο.  

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός που πλάστηκε από παρθένα γη, γεννήθηκε από Παρθένο, δηλαδή την Παναγιά μας.

Ο Αδάμ χωρίς να έχει γυναίκα, γυναίκα απέκτησε (την Εύα, η οποία «βλάστησε από την πλευρά του άνδρα» χωρίς μεσολάβηση άλλης γυναίκας), όπως και η Παναγιά μας χωρίς να έχει άνδρα, άνδρα απέκτησε (ως γιο τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό από το Άγιο Πνεύμα, χωρίς την μεσολάβηση ενός άνδρα συζύγου).

Σώος έμεινε ο Αδάμ μετά την αφαίρεση της πλευράς του, όπως αδιάφθορη και Παρθένος έμεινε η Παναγιά μας από την γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς του Ναυή, ο ηγέτης των Ισραηλιτών κατάλαβε την Χαναάν ύστερα από προφητεία και υπόσχεση του Θεού, όπως ακριβώς και οι ηγέτες  των Δωριέων Κρεσφόντης και Αριστόμαχος κατάλαβαν την Πελοπόννησο ύστερα από χρησμό της Πυθίας του δήθεν «θεού» Απόλλωνα.

Ο Δαβίδ, ως πρωταθλητής του Ισραηλίτη βασιλιά Σαούλ νίκησε τον πάνοπλο και ικανό στα όπλα γίγαντα Γολιάθ, πρωταθλητή του Φιλισταίοι βασιλιά μόνο με μία σφεντόνα χτυπώντας τον με μία πετρά στο μέτωπο.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο πρωταθλητής Όξυλου Πυραιχής νίκησε τον πάνοπλο και ικανό στο τόξο Δεγμενό, πρωταθλητή του βασιλιά της Ηλείας Δίου μόνο με μία σφεντόνα χτυπώντας τον με μία πέτρα στο μέτωπο.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωσίας πέταξε έξω από τους τάφους τους και έκαψε τα κοκάλα των ιερόσυλων ειδωλολατρών βασιλιάδων πριν από αυτόν.

Με τον ίδιο τρόπο και ο Κλεομένης ο Α΄ της Σπάρτης και μέρος των Αθηναίων ξέθαψαν και πέταξαν έξω τα κοκάλα των ιερόσυλων Αλκμεωνίδων από την Αθήνα και τους τάφους τους.

Αντίστοιχα και οι Σταυροφόροι πέταξαν έξω τα κοκάλα των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων από τους τάφους τους όταν κατέλαβαν την Πόλη το 1204, όπως και οι Τούρκοι το 1453.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωάς θάφτηκε στην πόλη Δαβίδ και όχι στους βασιλικούς τάφους, όπως και ο Τουταγχαμών θάφτηκε Κοιλάδα των Βασιλέων (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD) και όχι σε πυραμίδα όπως άλλοι Φαραώ της Αιγύπτου.

Τόσο ο Ξέρξης ο Α΄, όσο και Μωάμεθ ο Β’ οι οποίοι εκτέλεσαν τους αλλόφυλους προς αυτούς και φίλους τους αρχικά «Μεγάλους Βεζίρηδες» Αμάν και Χαλίλ Πασά αντίστοιχα, λέγεται ότι δολοφονήθηκαν από τους ιδίους τους τους γιους, από τον γιο του Αρταξέρξη τον Α’ ο πρώτος, ενώ δεύτερος από τον γιο του τον Βαγιαζήτ τον Β’ μέσω υπερβολικού δηλητήριου για την ποδάγρα.

Οι «Μεγάλοι Βεζίρηδες» Αμάν, Τζαφάρ, Ιμπραήμ, Καρά Μουστάφα του Πέρση βασιλιά Ξέρξη του Α’, του Αββασίδη Χαλίφη Χαρούν Ελ Ρασίντ, καθώς και των Οθωμανών Σουλτάνων Σουλεϊμάν του Α’ του Μεγαλοπρεπή και του Μωάμεθ του Δ’ ήταν όλοι αλλόφυλοι από αυτούς και εκτελέστηκαν τελικά ύστερα από διαταγή των ίδιων.

Ο Ευριπίδης λέγεται ότι σκοτώθηκε φαγωμένος από σκυλιά, ενώ με τον ίδιο τρόπο ο Νέρωνας εκτελούσε πολλούς Χριστιανούς.

Τόσο ο Άγιος Μωυσής Αιθίοπας, όσο και Άγιος βάρβαρος έγιναν και οι δύο από ληστές, πειρατές και δολοφόνοι που ήταν αρχικά και οι δύο Άγιοι ύστερα από ένα θαύμα που έζησαν (όπως και ο ληστής εκ δεξιών του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού πάνω στον Σταυρό).

Σεισμός συνέβη και πολλές προφητείες διακινούνταν έντονα, τόσο λίγο πριν την έναρξη τόσο του Πελοποννησιακού Πολέμου το 431 π.Χ., αλλά και την έναρξη της Πολιορκίας της Πόλης το 1453 μ.Χ.

Ο Μελχισεδέκ ο ιερέας του Υψίστου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού έκανε θυσία και έδωσε άρτο και οίνο στον Αβραάμ όταν νίκησε τους εχθρούς του, όπως ακριβώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός ο ένας και μόνιμος Αρχιερέας του Υψίστου πριν την δική του Θυσία με την Σταύρωση έδωσε τον Άγιο Άρτο και Οίνο (δηλαδή την Θεία Κοινωνία και το Αντίδωρο) στους Πιστούς Χριστιανούς όταν αυτοί νικούν τους εχθρούς τους (δηλαδή τον διάβολο και τα πάθη τους).

Οι ιερείς των Αρχαίων Δελφών έδιναν συχνά ψεύτικους και χαλκευμένους χρησμούς, ενώ δάνειζαν με επαχθείς όρους πόλεις, κράτη, βασιλείς, αφού οι Δελφοί λειτουργούσαν κάτι σαν το σημερινό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ τα ιδιά ακριβώς με ψεύτικες «προφητείες» και δανεισμό άλλων κρατών εκαναν και οι πάπες της Ρώμης στον Μεσαίωνα (π.χ. μέσω των Ναϊτών Ιπποτών).

Στο Αρχαίο Ισραήλ, λίγο πριν αναχωρήσουν τα αδέρφια του Ιωσήφ από την Αίγυπτο (τα οποία παλαιοτέρα τον είχαν πουλήσει άσπλαχνα ως σκλάβο σε νομάδες), αυτός έβαλε κρυφά στις αποσκευές του Βενιαμίν μαζί με τα χρήματα να βάλει και το ποτήρι του το ασημένιο. Ο κλέφτης των πράγματων του συμβούλου του Φαραώ (που ήταν ο Ιωσήφ) τιμωρούνταν είτε με σκλαβιά, είτε με θάνατο.

Όταν τα αδέρφια του Ιωσήφ αναχώρησαν ανυποψίαστα, και απομακρύνθηκαν με αίσθημα ανακούφισης, άνθρωποι του Ιωσήφ τους σταμάτησαν για έλεγχο, όπου φυσικά βρήκαν το «κλοπιμαίο» στις αποσκευές του Βενιαμίν και τους συνέλαβαν, αλλά τελικά μετέπειτα ο Ιωσήφ αποκαλύφθηκε στους αδερφούς του και τους ελευθέρωσε και τους έφερε με τιμές και πλούτη στην Αίγυπτο.

Αντίστοιχα και στην Αρχαία Ελλάδα λίγο πριν αναχωρήσει ο Αίσωπος από το μαντείο των Δελφών, λοιπόν, έβαλαν κρυφά οι ιερείς του, με τρόπο δόλιο, στις αποσκευές του το χρυσό κύπελλο του «θεού», προκειμένου να τον κατηγορήσουν ως ιερόσυλο! Η ιεροσυλία τιμωρούνταν με θάνατο.

Όταν ο Αίσωπος αναχώρησε ανυποψίαστος για την δόλια πλεκτάνη, και απομακρύνθηκε με αίσθημα ανακούφισης από εκείνο το άντρο της ντροπής, άνθρωποι των ιερέων τον σταμάτησαν για έλεγχο, όπου φυσικά βρήκαν το «κλοπιμαίο»!

Του απαγγέλθηκε επίσημα η κατηγορία της ιεροσυλίας και αποφασίσθηκε η θανάτωσή του, δια της κατακρημνίσεως από τους υπερκείμενους του «ιερού» κρημνούς, τις λεγόμενες «Φαιδριάδες Πέτρες» και ο άτυχος μυθοποιός γκρεμίστηκε από τους ψηλούς βράχους Υάμπεια και Ναυπλία.

Όπως ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος του Κυρίου νήστεψαν και ήταν στην έρημο για ένα χρονικό διάστημα πριν αρχίσουν να κηρύττουν το Μήνυμα για την Βασίλεια του Θεού και την Μετάνοια στον κόσμο, έτσι και ο Απόστολος Παύλος για ένα χρονικό διάστημα ήταν στην έρημο της Αραβίας και νήστευε πριν αρχίσει και αυτός το κήρυγμα του στον κόσμο.

Η Όσια Μαρία η Αιγυπτία περπάταγε θαυματουργικά πάνω στον Ιορδάνη και αιωρούνταν επίσης θαυματουργικά στον αέρα όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός πάνω στην λίμνη Γεννησαρέτ ή στην Θαυμαστή Του Ανάληψη.

Ο Άγιος Ανδρέας ήταν ο πρώτος άντρας μαθητής του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, όπως και η Αγιά Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η πρώτη γυναίκα μαθήτρια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Τόσο ο Κρέοντας, όσο και Ισραηλίτες ήθελαν από φόβο να παραδώσουν τον Ηρακλή και τον Σαμψών στον Εργίνο και τους Φιλισταίους επειδή αυτοί διέλυσαν τον στρατό που είχαν στείλει στην Θήβα και το Ισραήλ, όμως ο Ηρακλής και ο Σαμψών ξεσήκωσαν τον λαό και κατάφεραν να εκδιώξουν τον Εργίνο και τους Φιλισταίους από τα κράτη τους.

Τόσο ο Μωυσής, όσο και ο Μίνωας πήραν τους νομούς τους σε πέτρινες πλάκες από τον πραγματικό Τριαδικό Θεό και τον δήθεν «θεό» Δια, πάνω σε βουνά (στο Σινά και σε μία σπηλιά στο Ορός της Ίδης αντίστοιχα), ενώ μετέπειτα ο νομός τους μεταφέρονταν στον λαό, από αξιωματούχους του βασιλιά του Ιούδα Ιωσαφάτ στην πρώτη περίπτωση και τον Τάλω στην δεύτερη τρεις φόρες τον χρόνο.

Ο Κάιν, ο οποίος εκτός από πρώτος φονιάς και αδελφοκτόνος, υπήρξε σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο και ο πρώτος βάρβαρος εισβάλλοντας στις οικίες άλλων και σκοτώνοντας του και κλέβοντας τα υπάρχοντα τους, ενώ τα μέλη της γενιάς του υπήρξαν όπως ο Τούβλα Κάιν και ικανοί σιδηρουργοί.

Αντίστοιχα και πολλοί αλεηλάτητες και σφαγιαστές βάρβαροι λαοί στην ιστορία υπήρξαν και αυτοί εκτός από αρπάγες και δολοφόνοι και ικανότατοι σιδηρουργοί, όπως π.χ. οι Σκύθες, οι Ούννοι, οι Μογγόλοι ή οι Τούρκοι.

Στην Αρχαιότητα, υπήρχε η τάση για την μίμηση της συμπεριφοράς και των πράξεων του Μεγάλου Αλέξανδρου από πολλούς ηγέτες, η λεγομένη «Αλέξανδρου μίμησης», όπως και στο τέλος της Αρχαιότητας, τον Μεσαίωνα, αλλά και την νεότερη ιστορία ως την εποχή μας, υπάρχει μια τάση για την μίμηση της συμπεριφοράς και των πράξεων των Αγίων από πολλούς ανθρώπους, η λεγομένη «Αγίων μίμησης».

Τόσο ο Αβραάμ, όσο και ο Ιώβ ήταν και οι δύο πλούσιοι και θεοσεβείς, οι οποίοι δοκιμάστηκαν σκληρά και βγήκαν τελικά νικητές από τις δοκιμασίες τους.

Τόσο ο Ιώβ, όσο και φτωχός Λάζαρος, δεν βλαστήμησαν τον Θεό στην φτώχεια και στις δοκιμασίες τους, αλλά έμειναν ευσεβείς μέχρι τέλους και οι δύο.

Τόσο ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όπως και οι Απόστολοι οδοιπορούσαν συνεχώς (στις πόλεις του Ισραήλ ο Πρώτος και στις διάφορες πόλεις των λαών της Μεσογείου οι δεύτεροι), αντιμετωπίζοντας συνεχείς διωγμούς, ταλαιπωρίες, αλλά και διώξεις για την διάδοση του Ευαγγελίου, τόσο από τις πολιτικές και θρησκευτικές αρχές αυτών, όσο και τα διαφορά οικονομικά συμφέροντα των περιοχών αυτών.

Ο Ιουλιανός έκλεισε για ένα διάστημα πολλές Εκκλησίες, ο οποίες άνοιξαν μόνο με τον θάνατο του, όπως ακριβώς έκανε και στις μέρες μας το 2020 και ο Μητσοτάκης λόγω του κορωνοϊού.

Ο Ηρόδοτος υποστήριξε ότι ιερείς της Αιγύπτου του έδειξαν γραπτά μνημεία όπου ανέγραφαν για επιμήκυνση μιας ολόκληρης ημέρας από τα φυσικά της όρια (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2020/09/blog-post_62.html).

* Τα αρχαία Κινεζικά συγγράμματα λένε ότι αυτό το γεγονός έλαβε χώρα στην εποχή της βασιλείας τού Αυτοκράτορα Γεώ. Από τους γενεαλογικούς πίνακες των Κινέζων προκύπτει ότι ο Αυτοκράτορας Γεώ βασίλευσε στην Κίνα την ίδια εποχή με τον Ιησού του Ναυή.

* Ο Λόρδος Kingsborough, σε ειδικές μελέτες για την ιστορία των αρχαίων Ερυθρόδερμων (Ινδιάνων) της Αμερικής, αναφέρει ότι στα χρονικά των Μεξικανών πού έφτασαν σε υψηλά επίπεδα πολιτισμού πριν την ανακάλυψη της Αμερικής, αναγράφεται ότι ο ήλιος εστάθη “επί μίαν ολόκληρον ημέραν κατά το έτος των 7 λαγωών”, το οποίον έτος συμπίπτει με την εποχή της κατάκτησης της Παλαιστίνης από τους Ισραηλίτες. (Η ημέρα δηλαδή του Ιησού του Ναυή).

Ένας ασκητής, ο Άγιος Αναστάσιος ο Κύπριος ο Σιναίτης, λέγεται πως είδε δε σε ένα όραμα τον Αρχαίο Φιλόσοφο Πλάτωνα, ο οποίος και παρουσιάστηκε σε αυτόν και του είπε να μην τον θεωρεί τον μεγαλύτερο πατέρα αιρετικών για τις διδασκαλίες του, αφού αυτές έγιναν πολύ πριν τον Χριστό, όπως και στον Απόστολο Παύλο εμφανίστηκε όπως λέγεται ο Μέγας Αλέξανδρος σε όραμα, ο οποίος και τον παρότρυνε να περάσει στην πάντα Ελληνική Μακεδονία μας, καθώς και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να διδάξει και εκεί το Ευαγγέλιο.

Τον τάφο του Μεγάλου Αλέξανδρου τον είδαν ο Πτολεμαίος ο Α’ της Αιγύπτου, η Κλεοπάτρα, ο Αντώνιος, ο Αύγουστος, ο Καλιγούλας, ο Ανδριάνος, ο Καρακάλας, καθώς και ο Άγιος Σισώης.

Ο Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας άρπαξε τα σκευή του Ναού του Σολομώντα από την Ιερουσαλήμ την οποία και έκαψε, όπως και οι Γάλλοι του Μεγάλου Ναπολέοντα που λεηλάτησαν τον Ναό του Αγίου Βασιλείου στην Μόσχα και άρπαξαν τον χρυσό Σταυρό του λίγο πριν το κάψιμο της Μόσχας.

Στην πολιορκία του Ακράγαντα από τους Καρχηδονίους αυτοί βεβήλωσαν τον ναό της Περσεφόνης, όπως και άλλους ναούς στα περίχωρα των Συρακουσών, με αποτέλεσμα να έρθει αρρώστια σε αυτούς, όπως έπαθαν και οι Γάλλοι του Μεγάλου Ναπολέοντα που λεηλάτησαν τον Ναό του Αγίου Βασιλείου στην Μόσχα και άρπαξαν τον χρυσό Σταυρό του.

Ο Δαβίδ και ο Αγαθοκλής ήταν και οι δύο δυναμικές προσωπικότητες με μεγάλες ικανότητες, οι οποίοι έγιναν χάρις σε αυτές μέλη του στρατού του Σαούλ και των Συρακουσών αντίστοιχα, και στην συνέχεια ανήλθαν στην ιεραρχία αυτών χάρις στις νίκες τους σε μάχες.

Τόσο Τάραντα, όσο και η Σύβαρις ζούσαν τρυφηλή ζωή και ήταν φιλοπόλεμοι και τελικά καταστράφηκαν από την Ρώμη και τον Κροτώνα αντίστοιχα, ενώ και οι κάτοικοι των Σοδόμων και των Γομόρων ζούσαν τρυφηλή ζωή και ήταν φιλοπόλεμοι και τελικά καταστράφηκαν από την οργή του Ίδιου Του Θεού.

Το φως της Γέννησης φάνηκε παράλληλα, εκτός από την Γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και στην πτώση της Πόλης το 1453 μ.Χ.

Οι Βυζαντινοί, με μία καταδρομική επιχείρηση κατέστρεψαν τις πολιορκητικές μηχανές των Οθωμανών το 1453, αν και η Πόλη τελικά έπεσε στα χεριά των Οθωμανών, όπως ακριβώς και ο Εβραίοι, με μία καταδρομική επιχείρηση κατέστρεψαν τις πολιορκητικές μηχανές των Ρωμαίων το 68 μ.Χ., αν και η Ιερουσαλήμ τελικά έπεσε στα χεριά των Ρωμαίων.

Και ο μεγαλόσωμος Οθωμανός Γενίτσαρος Χασάν, ο οποίος ανέβασε την τουρκική σημαία στα τείχη της Πόλης το 1453 μ.Χ., εξοντώθηκε και αυτός από τους ηρωικούς Έλληνες, μαζί με όλη την ομάδα του. 

Τόσο ο Δαβίδ, όσο και Χούγκο Γκλας σκότωσαν και οι δύο αρκούδες.

Τόσο ο Δαβίδ, όσο και ο Ιωάννης ο Γ’ Βατάτζης, κατάφεραν χάρις στις μεγάλες προσωπικές ικανότητες τους, το θάρρος τους και τις νίκες τους σε μάχες, να ανέλθουν στην εξουσία και να παντρευτούν τις κόρες των βασιλέων Σαούλ και Θεοδώρου Α’ του Λάσκαρη αντίστοιχα.

Και οι δύο νίκησαν σε μάχη τους μεγάλους σε ύψος και χειροδύναμους πολεμιστές Γολιάθ και Κοραδίνο αντίστοιχα, ενώ ως βασιλείς αφού απελευθέρωσαν τις χώρες τους και πολλά υπόδουλα εδάφη τους από τους Φιλισταίους και τους Σταυροφόρους, ενώ επέκτειναν ακόμα περισσότερο τα εδάφη τους, νικώντας τους Αραμαίους και τους Τούρκους αντίστοιχα.

Και τους δύο διαδέχθηκαν στον θρόνο οι μορφωμένοι γιοι τους Σολομώντας και Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης αντίστοιχα, ενώ και οι δύο είχαν μία σχέση μοιχείας για την οποία και μετάνιωσαν (την Βηρσαβεέ και την Μαρκεσίνα αντίστοιχα), και ελέγχθηκαν για αυτό από τον Νάθαν και τον Νικηφόρο Βλεμμύδη αντίστοιχα. 

Και όπως ο Σολομώντας, ο διάδοχος του Δαβίδ έκτισε στην Ιερουσαλήμ την οποία κατέλαβε ο Δαβίδ τον Ναό του Σολομώντα για τον Θεό, έτσι και ο διάδοχος των Λασκαρίδων στον Θρόνο της Ρωμανίας Μιχαήλ ο Η΄ ο Παλαιολόγος, ο οποίος ανακατέλαβε την Πόλη, ανοικοδόμησε τον Ναό της Αγίας Σοφίας στην Πόλη.

Στην Πόλη ο ηρωικός μεγαλόσωμος Έλληνας Ραγκάβης θα σκοτώσει κόβοντας στα δύο τον επίσης μεγαλόσωμο Εμίρ Μπέη, όπως και ο ένδοξος Βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ σκότωσε τον Φιλισταίο πολεμιστή Γολιάθ  παλαιοτέρα.

Τόσο ο ένδοξος βασιλιάς της Ηπείρου, ο Πύρρος ο Α’ ο Μέγας, όσο και ο βασιλιάς του Ισραήλ Σαούλ (αλλά και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στην Πόλη το 1453), αναγκάστηκαν να αλλάξουν τις υπέρλαμπρες και εντυπωσιακές  βασιλικές πανοπλίες τους για να μην γίνονται εύκολος στόχος των αντιπάλων τους.

Τόσο ο Απόστολος Παύλος, όσο και ο ιστορικός Πλούταρχος είχαν και οι δύο την Ρωμαϊκή υπηκοότητα.

Η αποστασία των Λίβυων ιππέων μισθοφόρων από τον Αγαθοκλή και η καταφυγή εν μέσω της νύκτας στο Καρχηδονιακό στρατόπεδο, έκανε τους Καρχηδονίους να νομίζουν ότι δέχονται νυκτερινή αιφνιδιαστική επίθεση των Ελληνων, τους έπιασε πανικός, και οι ίδιοι αρχίσαν να χτυπιούνται μεταξύ τους νομίζοντας ότι πολεμούν τους Έλληνες.

Αντίστοιχα, όταν οι Λίβυοι μισθοφόροι αποφάσισαν να επιστρέψουν στο Ελληνικό στρατόπεδο, η «επαναφορά» τους προκάλεσε και στους Έλληνες ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα, καθώς και την άτακτη υποχώρηση τους.

Αντίστοιχα, η αιφνιδιαστική νυκτερινή εισβολή του Γεδεών στο στρατόπεδο των Μαδιανιατών και των Αμαληκιτών με τους 300 άντρες του,  έκανε τους εχθρούς του να νομίζουν ότι δέχονται νυκτερινή αιφνιδιαστική επίθεση των Ισραηλιτών, τους έπιασε πανικός, και οι ίδιοι άρχισαν να χτυπιούνται μεταξύ τους νομίζοντας ότι πολεμούν τους Ισραηλίτες.

Αντίστοιχα, όταν οι Εδωμίτες, οι Μωαβίτες και οι Αμμωνίτες αποφάσισαν να επιτεθούν στο στρατόπεδο του βασιλιά του Ιούδα Ιωσαφάτ, η αιφνιδιαστική επίθεση των Ιουδαίων τους προκάλεσε και σε αυτούς ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα με την επίθεση του Γεδεών στους Μαδανιάτες και τους συμμάχους τους, καθώς και την άτακτη υποχώρηση τους.

«Για τον Θεό και τον Γεδεών» φώναζαν οι στρατιώτες του Γεδεών στις μάχες, ενώ «Για τον Θεό» φώναζαν στις μάχες και ο Αβραάμ, ο Ιούδας ο Μακκαβαίος, ο Μωυσής και οι στρατοί τους.

Όπως ο ηρωικός Γεωργάκης Ολύμπιος στην Μονή Σέκου, έτσι και ο ηρωικός καλόγερος Σαμουήλ στην Μονή Κούγκι του Σουλίου,  αλλά και ο ηρωικός Ηγούμενος Γαβριήλ στην Μονή Αρκαδίου, τις ανατίναξαν με αυτοθυσία για μην πέσουν όσοι αμύνονταν σε αυτές (και τους εαυτούς τους μαζί) στα χεριά των Τούρκων με την σύμφωνη γνώμμη τους, εξοντώνοντας μαζί τους και τους εχθρούς τους, όπως ακριβώς έκανε πριν πεθάνει και ο Σαμψών με τους Φιλισταίους, σκοτώνοντας τους μαζί με τον ίδιο του τον εαυτό.

Πολλά κεφαλοχώρια είχε υπό την ηγεσία του ο Ιαίρ και οι γιου του, όπως και πολλά κεφαλοχώρια στο Σούλι είχαν υπό την ηγεσία τους οι Σουλιώτικες οικογένειες των Μποτσαραίων και των Τζαβελαίων, αλλά και όλο το Σούλι.

Ο Θεός εμφανίζονταν στον Μωυσή, στον Ααρών και στον Σαμουήλ εν μέσω μίας Νεφέλης.

Τόσο η Ιερουσαλήμ, όσο και η Τροία κτίστηκαν, καταστράφηκαν, και ανακατασκευάστηκαν δεκαπέντε φορές έκαστως. 

Ο Αλέξιος Ε’ Μούρτζουφλος (όπως και ο Αλέξιος ο Γ’ Άγγελος πριν από αυτόν) που είχε φοβηθεί την οργή του Βονιφάτιο και επειδή πίστευε ότι θα τον ανέτρεπαν και θα τον εκτελούσαν, την κοπάνισε από την μικρή Βόρεια πύλη μυστικά από την Πόλη το 1204, αλλά τελικά ο Αλέξιος Μούρτζουφλος τυφλώθηκε και εκτελέστηκε από τους Φράγκους.

Και πήρε μαζί του όσο χρυσό μπορούσε, αφήνοντας την εντελώς αφύλακτη, και οι Σταυροφόροι διέλυσαν τα πάντα, λεηλατώντας και αρπάζοντας ό,τι μπορούσε να αρπαχτεί, ενώ βεβήλωσαν και την Αγιά Σοφιά, όπως ακριβώς συνέβη και με την Ιερουσαλήμ και τον Ναό του Σολομώντα, όταν διέφυγε ο τελευταίος βασιλιάς της Σεδεκίας, ο οποίος και συνελήφθη και τυφλώθηκε από τους Βαβυλωνίους.

Οι κανονικοί εξ’ αίματος αδερφοί του Δίκαιου Ιωσήφ και του Δαβίδ, δυσπιστούσαν και ένιωθαν εν μέρει ζήλια έναντι των μικρότερων αδερφών τους, όπως ακριβώς έκαναν και οι θετοί αίματος αδερφοί του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού (του Νέου «Δίκαιου Ιωσήφ και Δαβίδ»), δυσπιστούσαν και ένιωθαν εν μέρει ζήλια έναντι Του μικρότερου «αδερφού» τους.

Τρία χρόνια κήρυξε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στην γη στους ζωντανούς και τρεις μέρες στους  νεκρούς στον Άδη.

Αρχικά οι Χριστιανικοί Επίσκοποι εκλέγονταν από τον λαό, όπως και οι ποντίφικες στην Ρώμη.

Οι Ρωμαίοι το 186 π.Χ. με νόμους για τον έλεγχο των λατρειών στην Ρώμη, εκδίωξαν ποινικά Ρωμαίους πολίτες που είχαν γίνει μέλη της λατρείας του Βάκχου, το 213 π.Χ. απαγόρευσαν τις θυσίες σε ξενόφερτους «θεούς» και κατάσχεση βιβλίων, ενώ το 181 π.Χ. προχώρησαν και σε καύση τους, όπως ακριβώς έκαναν αργότερα ενάντια στους Χριστιανούς.

Ο γενιά του Κάιν λέγεται από κάποιους (χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι είναι και αλήθεια), ότι έμαθε τις επιστήμες και τον πολιτισμό από τον διάβολο, όπως λένε και οι ίδιοι οι μασόνοι για τους εαυτούς τους.

Όπως ο Προφήτης Ιερεμίας είδε σε όραμα τις ιεροσυλίες και τις αμαρτίες των Ισραηλιτών πριν την πτώση της Ιερουσαλήμ στον Ναβαχοδονόσορα τον Μέγα και του προαναγγέλθηκε η οριστική πτώση της όπως και έγινε, έτσι και τον Ιανουάριο τοῦ 614 μ.Χ.

Τότε, κάποιος Ασκητής ευλαβέστατος, πού εἶχε και δώδεκα υποτακτικούς είδε ένα όραμα στο οποίο μέσα σε έναν «ακάθαρτο» από τις αμαρτίες των Χριστιανών Ναό, ενώ δύο Άγγελοι του αποκάλυψαν ότι αύτη ἡ ακαθαρσία, πού καταβρώμισε τον Ιερό Ναό, το Άγιο Βήμα, τούς κληρικούς, μοναχούς και Χριστιανούς, όλη αύτη ἡ βρωμιά θα καθαρισθεί αμέσως, αλλά διά πυρός και σιδήρου και του προαναγγέλθηκε η οριστική πτώση της όπως και έγινε.

Και όντως την επομένη άρχισε πόλεμος μεγάλος με τούς Πέρσες, οι οποίοι κατέλαβαν την Ἱερουσαλὴμ στις 22 Ιανουαρίου με τούς Αγίους Τόπους. Κατέσφαξαν χιλιάδες χριστιανούς, μεταξύ αυτών και ὁ ευλογημένος αυτός Αββάς, πού είδε το φοβερόν αυτό όραμα και πού το διέδωσαν ορισμένοι ἀπὸ τούς υποτακτικούς του, πού κατάφεραν να σωθούν ἀπὸ την τρομερή εκείνη σφαγή.

Χιλιάδες τα πτώματα στους δρόμους και το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι. Χιλιάδες και οἱ αιχμάλωτοι. Τότε ήτο, πού πήραν οἱ Πέρσες σαν λάφυρο και τον Τίμιο Σταυρό (22 Ιανουαρίου τοῦ 614). Δύο-τρεις μέρες πριν, είδε το φοβερό όραμα ὁ Άγιος κείνος Ασκητής.

Ύστερα ἀπὸ 14 χρόνια ὁ Αυτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Ηράκλειος νίκησε σέ εκστρατεία (το 628 μ.Χ.) τούς Πέρσες και επανέφερε θριαμβευτικά τον Τίμιο Σταυρό και πάλι στα Ιεροσόλυμα, όπου τον ύψωσε στις 14 Σεπτεμβρίου, γεγονός πού γιορτάζουμε πανηγυρικά έως την παγκόσμιο ήμερα Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυρού (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/09/blog-post_66.html).

Κατά το 1660 (περίοδος της Τουρκοκρατίας) Επίσκοπος της Οφιούντας του Πόντου ήταν ο Αλέξανδρος Ποτουράς «ὅστις μένεα πνέων κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος, πρὸς ἐκδίκησιν, συνέστησε καὶ έξώθησε τοὺς παρευρεθέντας νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, δώσας πρῶτος τὸ παράδειγμα… Μετὰ τὴν ἐξόμωσίν του ὠνομάσθη Ἰσκεντέρ Πασᾶς…

Οὗτος γενόμενος μουφτῆς (ἱεροδικαστὴς) τῶν Τούρκων ἐν Τραπεζοῦντι, μετά τινα ἔτη μεταμεληθεὶς συνεπείᾳ τοῦ κάτωθι γεγονότος, ἐπανῆλθεν εἰς τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν.

Ἤτοι, ἐπειδὴ ἐκ τῶν ἀπομεινάντων ἐν τῇ χριστιανικῇ θρησκείᾳ συγγενῶν του, εὑρέθη ἄλυτον τὸ σῶμα ἑνὸς πρὸ πολλοῦ θανόντος, τοῦτο οἱ συγγενεῖς του τοποθετήσαντες καλῶς ἐντὸς θήκης (κάσας) μετεκόμισαν κρυφίως νύκτα τινα εἰς Τραπεζοῦντα εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν ἵνα δεηθῇ καὶ διαβάσῃ κατὰ τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν καὶ οὕτω εὑρεθῇ τρόπος διαλύσεως τοῦ ἀφωρισμένου ἀλύτου σώματος.

Οὗτος ἂν καὶ μουφτῆς, ἀφοῦ ἐξεδύθη τὰ ἰσλαμικὰ καὶ ἐνεδύθη τὰ ἐπισκοπικὰ ἄμφιά του καὶ γονυκλινὴς ἀναγινώσκων ἐδέετο ἐπικαλούμενος τὴν θείαν ἄφεσιν ἐπὶ τοῦ σώματος τοῦ νεκροῦ παρουσίᾳ τῶν προσενεγκόντων τοῦτο συγγενῶν, λέγεται καὶ τὸ τονίζει ἡ παράδοσις μετὰ πεποιθήσεως, ὅτι θείᾳ ἀντιλήψει ἐγένετο τὸ θαῦμα ὥστε νὰ λυώσῃ παραχρῆμα τὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ καὶ νὰ μείνουν μόνον τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ.

Τότε ὁ Ἀλέξανδρος μετανοήσας διὰ τὴν ἀλλαξοπιστίαν του εἶπε: «Θρησκεία εἶναι αὐτὴ καὶ μόνη, ἡ τοῦ Χριστοῦ.Ἐνομίσαμεν χρυσόν, ἐκεῖνο ποὺ εἶναι χαλκός».

Καὶ οὕτω ὅταν μετέβη εἰς τὸ τζαμὶ ὡς συνήθως νὰ κάμῃ τὴν προσευχήν του, ὡμολόγησεν ἀπὸ τοῦ ἀμβωνος τὴν ἐπιστροφήν του εἰς τὸν Χριστόν, ὁπότε συνέλαβον τοῦτον οἱ Τοῦρκοι καὶ ἀφοῦ τὸν ἐβασάνισαν ποικιλοτρόπως, τελευταίως τὸν ἐσκότωσαν τὸ δὲ σῶμα του ἄφησαν ἄταφον.

Τὸ περισυνέλεξαν δὲ οἱ χριστιανοὶ καὶ ἐνεταφίασαν τοῦτο εἴς τινα ἐκκλησίαν ἐν Τραπεζοῦντι» (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2020/09/1660.html).

Αντιστοιχα, οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει...

Καί αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στόν Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν καί  στην Μονή  τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μέν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν είς τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.

Τα ίδια περίπου συνέβησαν και είς την Ιεράν Μονήν τών Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους…

Είς την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…

Κι΄ έτσι, ο μέν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως τό κερί  στην φωτιά από σύντομη αρώστια και πέθανε, οί δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι ( και κατ΄ άλλους 11 ), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφωρισμένοι, καί των οποίων τά κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19^ου Αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τά σώματά τους (http://www.kivotoshelp.gr/index.php/aireseis-menu/188-oi-aforismenoi-alyotoi-monaxoi-toy-agiou-orous).

Ο τσομπάνης Τζένκινς Χαν ένωσε τους Μογγόλους και επέκτεινε με νικηφόρους πολέμους τα σύνορα του κράτους του, όπως ακριβώς και ο επίσης τσοπάνης Δαβίδ  ένωσε τους Εβραίους και επέκτεινε με νικηφόρους πολέμους τα σύνορα του κράτους του.

Κατά τον εξελληνισμένο Αιγύπτιο ιερέα Μανέθωνα, που έγραψε έργο με τίτλο Αιγυπτιακά, η ονομασία Υκσώς προήλθε από δυο λέξεις της αρχαίας ιερής γλώσσας της Αιγύπτου, τις λέξεις υκ (= βασιλιάς) και σως (= ποιμένας).

Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι οι Υκσώς ήταν λαοί εκδιωγμένοι από τους Χιττίτες γύρω στα 1700 π.Χ., που απλώθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν, δηλαδή, ένας συρφετός πολλών πολεμικών ομάδων από διάφορες φυλές και διάφορες περιοχές, που είχαν υποχωρήσει μπροστά στην δύναμη των Χιττιτών κι είχαν απλωθεί σε άλλες περιοχές, μέχρι την Αίγυπτο.

Η εκδίωξη τους από την Αίγυπτο έγινε ύστερα από σκληρούς αγώνες, γύρω στα 1400-1300 π.Χ.  Όσοι διέφυγαν από την Αίγυπτο είχαν στην συνέχεια άλλες πολεμικές περιπέτειες σε άλλα μέρη. Πολλοί όμως αιχμαλωτίστηκαν και παρέμειναν στην Αίγυπτο ως δούλοι, ταυτίζονται δε από κάποιους μελετητές με τις 12 φυλές του Ισραήλ που αργότερα διέφυγαν με αρχηγό τον Μωυσή.

Οι Υκσώς που διέφυγαν από την Αίγυπτο έδρασαν επίσης στην Ανατολική Μεσόγειο, πιθανότατα και στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Λιβύη, απωθήθηκαν από την Παλαιστίνη κι έφθασαν μέχρι τον ποταμό Ευφράτη όπου διαλύθηκαν και προσχώρησαν σε άλλες πολεμικές ομάδες (http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=10603&-V=limmata).

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Ευστάθιος έζησε στα χρόνια του Τραϊανού (98-117) και του Αδριανού (117-138). Ήταν στρατιωτικός και υπηρετούσε ως ανώτερος αξιωματικός στον ρωμαϊκό στρατό. Το όνομά του ήταν Πλακίδας και ήταν ειδωλολάτρης.

Παρόλα αυτά όμως ήταν δίκαιος άνθρωπος και εγκρατής στις επιθυμίες του. Είχε ευγενική ψυχή και έδειχνε συμπόνια προς τους αναξιοπαθούντες. Η σύζυγός του ονομαζόταν Τατιανή και είχαν αποκτήσει δύο γιούς. Έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως στο στράτευμα και την κοινωνία.

Ένα ανεξήγητο θαύμα στάθηκε αφορμή να μεταστραφεί στο χριστιανισμό και να αφήσει για πάντα την δεισιδαίμονα ειδωλολατρία. Είχε πάει για κυνήγι στο δάσος με την συνοδεία στρατιωτών του. Του άρεσε να κυνηγά ελάφια. Ξαφνικά είδε ένα υπερμεγέθη ελάφι, το οποίο άρχισε να το κυνηγά για να το σκοτώσει.

Όμως είδε με έκπληξη πως ανάμεσα στα μεγάλα κέρατά του έφερε έναν λαμπερό σταυρό, με την μορφή εσταυρωμένου άνδρα. Ταυτόχρονα άκουσε μια παράξενη φωνή από το μέρος του ελαφιού, η οποία του έλεγε:

«Πλακίδα γιατί με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός, τον Οποίο τιμάς με τις αρετές σου, αλλά δε με γνωρίζεις!». Ήταν η φωνή του Κυρίου Ιησού Χριστού, η ίδια η οποία είχε μεταστρέψει, με ίδια λόγια, τον απόστολο των Εθνών Παύλο στην αληθινή πίστη.

Ο στρατηγός Πλακίδας σάστισε και έπεσε από το άλογό του. Όταν συνήρθε ρώτησε τον αόρατο συνομιλητή του: «Ποιος είσαι; Φανερώσου για να σε γνωρίσω». Η φωνή ξανακούστηκε: «Εγώ είμαι ο αληθινός Θεός, ο ποιητής του ουρανού και της γης. Ο Υιός του Θεού που έγινα άνθρωπος για την σωτηρία του κόσμου».

Στρατηγός συνταράχτηκε από το παράδοξο συμβάν. Η αγαθή ψυχή του δέχτηκε την σωτήρια αποκάλυψη και ομολόγησε: «Ναι Κύριε σε πιστεύω, δείξε μου τι να κάνω». «Να πας στον επίσκοπο να ζητήσεις να βαπτιστείς Χριστιανός εσύ και η οικογένειά σου»!

Γεμάτος συγκίνηση και άφατη χαρά ο Πλακίδας επέστρεψε αμέσως στο σπίτι του, όπου διηγήθηκε το σωτήριο όραμά του στους οικείους του και τους ανακοίνωσε την απόφασή του να ασπασθεί την νέα πίστη, η οποία διώκονταν με μανία από το ρωμαϊκό κράτος και τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά ιερατεία.

Κατόπιν έτρεξαν όλοι μαζί στον επίσκοπο της πόλεως και ζήτησαν να βαπτιστούν. Εκείνος, αφού τους κατήχησε, τους έδωσε το Άγιο Βάπτισμα. Ο Πλακίδας μετονομάστηκε σε Ευστάθιος, η σύζυγός του σε Θεοπίστη και τα παιδιά του Αγάπιος και Θεόπιστος. Άλλαξαν τα ονόματά τους διότι ήθελαν να αφήσουν για πάντα στη λήθη το ειδωλολατρικό τους παρελθόν.

Μετά το βάπτισμά του ο Ευστάθιος έσπευσε στο σημείο του θαύματος. Έπεσε μπρούμυτα στην γη για να ευχαριστήσει το Χριστό για τη μεγάλη δωρεά της σωτηρίας του και της οικογένειάς του (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/pneymatika-ofelima/6964492_o-agios-megalomartys-eystathios).   

Αντίστοιχα με εξίσου θαυμαστό τρόπο και με ανθρώπινη φωνή μέσω ενός Αγγέλλου, μίλησε και το μουλάρι του μάντη Βαλαάμ από την πόλη Φαθουρά (Πεθόρ), μια πόλη κοντά στον ποταμό Ευφράτη, στον αφέντη του.

Ο ικανότατος βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ, όπως και ο Δίκαιος Ιώβ έχασε σε κάποια φάση της ζωής του (όταν ήταν βασιλιάς) όλη του την περιουσία και τα αγαθά του από τον  ίδιο του τον γιο τον Αβεσσαλώμ (όπως και ο Ιώβ από τον διάβολο), αλλά και αυτός αργότερα με Θεία Βοήθεια τα ξαναπήρε πίσω (όπως και ο Δίκαιος Ιώβ).

Όπως είναι γνωστό, ο φιλοξενούμενος από τον Σπαρτιάτη βασιλιά Μενέλαο πρίγκιπας της Τροίας Πάρης, άρπαξε από αυτόν την σύζυγο του την Ωραία Ελένη και τους θησαυρούς του παλατιού του, και η αρπαγή αυτή αποτέλεσε μεγάλη προσβολή για όλους τους Έλληνες, με συνέπεια αυτοί να εκστρατεύσουν ενάντια στην Τροία, να την πολιορκήσουν, να την καταλάβουν μετά από πολλές μάχες και να την καταστρέψουν ολοσχερώς.

Αντίστοιχα και στο Αρχαίο Ισραήλ, οι κάτοικοι της Γαβαά, απήγαγαν και βίασαν μέχρι θανάτου την παλλακίδα ενός φιλοξενουμένου από αυτους Λευίτη, και η πράξη τους αυτή αποτέλεσε μεγάλη προσβολή για όλες τις υπόλοιπες Ισραηλιτικές φυλές, με συνέπεια αυτοί να εκστρατεύσουν ενάντια στην Γαβαά, να την πολιορκήσουν, να την καταλάβουν μετά από πολλές μάχες και να την καταστρέψουν ολοσχερώς.

Όπως οι Ίωνες άποικοι όταν έχτισαν τις πόλεις τους στην Μικρά Ασία άρπαξαν τις κόρες των Κάρων για να βρουν συζύγους, έτσι και οι επιζώντες Βενιαμίτες άρπαξαν τις κόρες των κάτοικων της Σιλώ για να βρουν συζύγους για την πόλη τους Γαβαά που ήθελαν να ξανακτίσουν.

Σύμφωνα με τους ερευνητές Σπυρίδωνα Μαρινάτο και Ζακ Υβ Κουστώ, η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας οπού αποσυρθήκαν τα νερά από αυτή, πέρασαν οι Ισραηλίτες και στην συνέχεια αυτά επέστρεψαν και έπνιξαν τον στρατό του Φαραώ, οφείλονταν σε παλιρροιακό κύμα από τσουνάμι σαν αυτό που έγινε στην Ινδονήσια το 2004, ακριβώς με τα ιδιά αποτελέσματα, αφού και σε αυτή την περίπτωση τα νερά παρασυρθήκαν εντός του Ωκεανού και ξαναγυρίσαν με μεγάλη δύναμη και χτυπήσαν την ξηρά.

Και για τις Δέκα πληγές του Φαραώ, π.χ. το σκοτείνιασμα του ουρανού, τις διάφορες ασθενείς, τις καταστροφές των ποταμών, των καλλιεργειών και των ζώων, οι ίδιοι ερευνητές υποστήριζαν ότι αυτές ήταν αποτέλεσμα της βίαιης έκρηξης και της στάχτης που επέφερε το Ηφαίστειο της Θήρας, αν και για πολλούς άλλους μελετητές, η έκρηξη του Ηφαίστειο της Θήρας και τα γεγονότα της Βίβλου, έχουν πάνω από 100-200 έτη χρονολογική απόσταση μεταξύ τους.   

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός.

Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3).

«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με τον Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν Ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και των Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και την Σεμέλη (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29).

Τόσο η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Ολυμπιάδα, όσο και η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου η Αγία Ελένη, ήταν και οι δύο ιδιαίτερα θρήσκες και ευσεβείς, όπως ακριβώς και οι γιοι τους.

Υπήρξαν πολλοί ηγέτες, οι οποίοι όπως ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ικανότατοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, ενοποίησαν τα κράτη τους και προωθήσαν σε αυτά τον Χριστιανισμό (και έγιναν φύσκα και οι ίδιοι Χριστιανοί μέσω του Αγίου Βαπτίσματος), και τον πολιτισμό, φτάνοντας σε μεγάλα επίπεδα ακμής.

Κάποιοι από αυτούς ήταν ο Αρμένιος Τιριδάτης ο Γ’ ο Μέγας της Αρμένιας (λίγο πριν τον Μεγάλο Κωνσταντίνο), ο Αζάνα του Ακσούμ/Αιθιοπίας, ο Μίριαν ο Γ’ της Ιβηρίας, ο Κλόβις των Φράγκων, ο Rechiar των Σουηβών, ο Óengus mac Nad Froích του Munster, ο Κωνσταντίνος της Dumnonia, ο Rædwald της Ανατολικής Αγγλίας, ο Reccared ο Α΄ των Βησιγότθων, αλλά και ο Hermenegild της Βαλτικής.

Και επίσης, ο Æthelberht του Kent, ο Cenwalh του Wessex, ο Cynegils του Wessex, ο Sigeberht της Ανατολικής Αγγλίας, ο Riderch I του Alt Clut, ο Peada της Mercia, ο Edwin της Northumbria, ο Boris I της Βουλγαρίας, ο Guthrum, ο Borivoj I Δούκας της Βοημίας, αλλά και ο Rorik του Dorestad.

Επιπλέον, «Νέος Μέγας Κωνσταντίνος» ονομάστηκε ο ικανότατος Βλαδίμηρος ο Α’ ο Μέγας της Ρωσίας (ενώ η γιαγιά του η Αγία Άννα της Ρωσίας «Νέα Αγία Ελένη»), ο Mieszko I της Πολωνίας, ο Géza, ο μέγας πρίγκιπας της Ουγγαρίας, ο Harald Bluetooth της Δανίας και της Νορβηγίας, ο Olof Skötkonung της Σουηδίας, ή ο Jogaila της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας.

Στα νεότερα χρόνια, τον ίδιο τίτλο πήραν ο Nzinga του Ndongo και της Matamba, ο Afonso I του Κονγκό, ο Humabon του Cebu, ο Bunao Lakan Dula του Tondo, ο Rajah Matanda της Μανίλα, ο Hone Heke, ο Keopuolani, ο Ka'ahumanu, ο Kamehameha III, ο Tāmati Wāka Nene, ο Ranavalona II της Μαδαγασκάρης, καθώς και ο Pomare II.

Ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ριμ Σιν το 1750 π.Χ., διέταξε να τριφθούν σε καμίνι τέσσερις άντρες που είχαν κάψει ζωντανό έναν άλλο, όπως ακριβώς μετέπειτα και ο επίσης Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας, διέταξε να τριφθούν στο καμίνι και οι Τρεις Παίδες.

Οι Τρωγλοδύτες, αναφέρονται ως λαός και πολεμιστές τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και στην ιστορία του Ηροδότου και πιθανόν αυτοί ήταν οι επίλεκτοι Λίβυοι πολεμιστές των Αιγυπτίων με το όνομα Τζιουκτού/Τζιουκτέν. 

Οι Φοίνικες ήταν ενδιάμεσοι έμποροι των Ισραηλιτών στην Μεσόγειο, όπως ακριβώς και οι Βενετοί στους βασιλείς της Δυτικής Μεσαιωνικής Ευρώπης, ήταν ενδιάμεσοι έμποροι τους για την Μαύρη Θάλασσα.

Οι Υκσώς ήταν όπως και έμποροι Σημιτικής καταγωγής και ποιμένες όπως και Εβραίοι και ήρθαν όπως και αυτοί στην Αίγυπτο, αλλά σε αντίθεση με τους Εβραίους που ήρθαν ειρηνικά και με πρόσκληση των Αιγυπτίων, οι Υκσώς ήρθαν ως κατακτητές και με την βία.

Η Ερυθρά Θάλασσα, λόγω της ανόδου στην επιφάνεια της κόκκινων φυκιών, παίρνει από αυτά κόκκινο χρώμα από το οποίο παίρνει και το όνομα της. Επίσης, η θάλασσα αυτή ονομάζεται και «Θάλασσα των καλαμιών» από τα πολλά έλη που έχει, και ίσως ένα από αυτά τα έλη στο Βόρειο τμήμα της, διάβηκαν αυτή οι Ισραηλίτες, ενώ στα βάθη της έχει βρεθεί και Αρχαίος Αιγυπτιακός οπλισμός.

Το Μάννα επί Μωυσή που έλαβαν με θαυμαστό τρόπο οι Εβραίοι για κάποιους επιστήμονες ίσως προέρχεται από τον θάμνο Χαμάντα στο Νότιο Σινά, στον οποίο τα έντομα που παρασιτούν πάνω του προκαλούν έκκριση ενός άσπρου γλυκού υγρού.

Στην έρημο επίσης του Σινά, δύο φορές τον χρόνο, πετούν χαμηλά ορτύκια και είναι πολύ εύκολο να πιαστούν, όπως τα ορτύκια που πιάστηκαν με θαυμαστό τρόπο επί Μωυσή στην ίδια ακριβώς έρημο.

Το αρνί, το οποίο βρήκε ο Αβραάμ μπλεγμένο σε ένα θάμνο και το θυσίασε στην θέση του γιου του, του Ισαάκ, ίσως μπλέχτηκε σε αυτόν τον θάμνο στην προσπάθεια να φάει τα κλαράκια του.

Η πόλη Νίμρουντ στο Νότιο Ιράκ λέγεται ότι πήρε το όνομα της από τον διαβόητο Βιβλικό βασιλιά, κυνηγό και πολεμιστή Νέμρωδ.

Γενεά του Πυρός, ονομάζονταν ένα μέρος στο Ισραήλ, στο οποίο υπήρχαν ειδωλολατρικά ιερά, τα οποία κατέστρεψαν οι Ισραηλίτες, και στα οποία γίνονταν ανθρωποθυσίες παιδιών στην φωτιά, ενώ στην συνέχεια, ο χώρος αυτός χρησιμοποιήθηκε ως τόπος ταφής ξένων, καψίματος σκουπιδιών και τελικά ο απαίσιος αυτός τόπος έγινε μία «προτύποση» της «εικόνας» της κόλασης.

Οι Σημίτες και οι Αραμαίοι, ήρθαν στην Ουρ, αλλά και στην υπόλοιπη Μεσοποταμία κοντά στο 2.500 και στο 2.000 π.Χ. αντίστοιχα περίπου, και εμμέναν γύρω ή μέσα στις πόλεις της περιοχής. Ο πατέρας του Αβραάμ, ο Θάρρα, ίσως ήταν ένας από αυτούς.

Εν συνέχεια, ο Θάρρα, μαζί με τον γιο του τον Αβραάμ, αλλά και την υπόλοιπη οικογένεια του, κατευθυνθήκαν στην Χαρράν, η οποία είχε πολύ στενές εμπορικές, πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με την Ουρ.

Μερικοί δε Αραμαίοι, πήγαν και εγκαταστάθηκαν στην Συρία (όπου και ίδρυσαν το Βασίλειο της Αράμ), και άλλοι όπως ο επίσης Σημίτης και περιπλανώμενος Σκηνίτης Αραμαίος Αβραάμ στην περιοχή Παλαιστίνης και της Ιορδανίας.

Στα Αιγυπτιακά και Βαβυλωνιακά κείμενα από τον 20^ο ως τον 17^ο π.Χ. Αιώνα υπάρχουν κείμενα των οποίων τα ονόματα θυμίζουν τον Αβραάμ, π.χ. το Αβραμράκα στο Ντιλμπούτ ή του Αμπουραχάνα.

Και άλλα ονόματα την ίδια χρονική περίοδο από τις ίδιες πηγές, θυμίζουν κατά πολύ τα Βιβλικά, όπως π.χ. το Γιακούμπ-Ιλ του Ιακώβ, το Άσρα του Ασήρ, το Ζαβιλανού του Ζαβουλών, του Γιαμίν(α) του Βενιαμίν, ενώ παράλληλα για κάποιους ερευνητές το όνομα του Δαν, σχετίζεται με αυτο του Δαναού.

Στον πρώτο πόλεμο της Αγίας Γραφής, οι τέσσερις βασιλείς, οι οποίοι κατέλαβαν τα Σόδομα και Γόμορρα, στα οποία διέμενε ο Λωτ, ο ανιψιός του Αβραάμ, ταυτίζονται με βασιλείς διάφορων κρατών της εποχής εκείνης.

Έτσι, π.χ. το όνομα του Αριώχ θυμιζει το όνομα Αριγιούκ/Αριγούκ/Αριούκι, Βαβυλωνίων ηγετών των Αιώνων 20^ο έως 18^ο π.Χ., ενώ το όνομα του Θοργάλ με το όνομα Τοαντκαχάλια/Ταντγκλάμ πέντε Χετταίων βασιλέων από τον 18^ο ως τον 13^ο π.Χ. Αιώνα.

Το δε όνομα Χοδολλογομόρ είναι σύνηθες όνομα Ελαμιτών ηγετών των 20^ου-17^ου π.Χ. Αιώνων, ενώ για κάποιους ο  βασιλιάς Αμαρφάλ ταυτίζεται με τον διάσημο Βαβυλώνιο βασιλιά Χαμουραμπί.

Επίσης, σύμφωνα με κείμενα του Μάρι του 18^ου π.Χ. Αιώνα, εκείνη την εποχή διεξάγονταν μακρινές εκστρατείες από τις περιοχές των παραπάνω κρατών ως και την Μεσοποταμία, ενώ την ίδια περίοδο, γινόνταν και πολλοί συνασπισμοί Βασιλείων ή πόλεων-κρατών αποτελούμενες από τέσσερα, δέκα δεκαπέντε, είκοσι ή και περισσότερα κράτη. 

Πολλοί Χαναναίοι ή Σημίτες έλαβαν υψηλά αξιώματα στην Αρχαία Αίγυπτο, όπως ο Χαναναίος Ντουντού, ο επίσης Χαναναίος Μέρι-Ρα, ο οποίος έγινε τελικά υπασπιστής του Φαραώ.

Επίσης ο Χαναναίος Γιανκχαμού,  ο οποίος  έγινε κυβερνήτης σε σιτοβολώνα επαρχία της Αιγύπτου, ή ο Σημίτης Hur (Ουρ), ο οποίος έγινε όπως και Σύρος Ισρού του Ακενατών, άλλα και ο Ιωσήφ ο Δίκαιος στην Παλαιά Διαθήκη πρωθυπουργος του Φαραώ.

[Υπήρξε δε και Χαναναίος πρωθυπουργος του Υξώς Φαραώ της Αιγύπτου με το όνομα Ιακώβ-Ουρ]. 

Επίσης, στον Ιωσήφ τον Δίκαιο ο Φαραώ έδωσε ένα νέο Αιγυπτιακό όνομα, το «Ψονθομφανήχ» (δηλαδή «Σωτήρας της Αιγύπτου»), ενώ άλλοι υψηλόβαθμοι Χαναναίοι αξιωματούχοι των Αιγυπτίων έλαβαν το Αιγυπτιακό όνομα «Ραμσής στον ναό του Ρε». 

Γερμανοί στρατιώτες στους Πύργους έσφαξαν δίδυμα όταν τα γέννησε η μητέρα τους ως άλλοι «νέοι Ηρώδηδες».

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειες του. Μια από αυτές ήταν η βραδινή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκος σκίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/09/blog-post_673.html#more).

{Και οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες πέθαναν επίσης για την πιστή τους με εξίσου μαρτυρικό τρόπο, ενώ από δελφίνι σώθηκε και ο Αρίων(ας) ήταν λυρικός ποιητής από την Μήθυμνα (Μόλυβο) της Λέσβου}.

Ο Προφήτης Ηλίας έστησε δώδεκα πέτρες στο Κάρμηλο Ορός που συμβόλιζαν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, όπως ακριβώς έκανε και ο Ιησούς του Ναυή, ο οποίος Ηλίας έστησε και αυτός δώδεκα πέτρες που συμβόλιζαν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ όταν πέρασε επικεφαλής αυτών τον Ιορδανή ποταμό και εισήλθε στην Γη της Επαγγελίας.

Ο Άγιος Βάτσλαβ διαπεράστηκε με δόρατα μερικές φορές με τα δόρατα και τα ξίφη των βοηθών του Μπόλεσλαβ, που ήσαν μέχρι τότε κρυμμένοι όταν αυτός δοκίμασε να εισέλθει στην Εκκλησία (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/09/blog-post_119.html#more), όπως ακριβώς συνέβη και τον Λέων τον Ε’ τον Αρμένιο στην Ρωμανία, ο οποίος δολοφονήθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Ο Προφήτης Μωυσής διέφυγε λαθραία στην Χαναάν, όπως ένας άλλος παλαιότερος Αιγύπτιος πρίγκιπας, ο Σινουέ.

Αυτός στην διάρκεια μιας εκστρατείας στην Λιβύη επί Αμενμεχάτ Ι (π. 1965 π.Χ.), άθελα του έμαθε για μια συνωμοσία κατά του βασιλιά και έτσι για να σωθεί αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Χαναάν. Η ιστορία του Σινούε ήταν ευρέως γνωστή στην αρχαία Αίγυπτο. Και ο Προφήτης Μωυσής, έφυγε από την Αίγυπτο, ακολουθώντας τον ίδιο με τον Σινουέ δρόμο.

Ο Σινουέ, αφηγείται από το κείμενο που συντάχθηκε λίγο αργότερα, την εποχή του Σέσωστρη Ι (π. 1945 π.Χ.) τα εξής: «Όταν ξεκίνησα για το βορρά (Χαναάν), ήρθα στο ‘τείχος του πρίγκιπα, που κατασκευάσθηκε (σ.σ. περί το 2600 π.Χ.) για να κρατά μακριά τους Βεδουίνους και να τσακίζει τους ‘κατοίκους της άμμου’ (δηλ. φυλές που δεν είχαν μόνιμη εγκατάσταση στην Χαναάν).

Κρύφθηκα πίσω από κάτι θάμνους φοβούμενος να μη με δει η φρουρά του τείχους, που εκείνη την ώρα ακριβώς έκανε περιπολία. Μόλις νύχτωσε ξανάρχισα την πορεία μου. Όταν ξημέρωσε ... είχα φθάσει στην Πικρή Λίμνη (σ.σ. ακόμη έτσι λέγεται σήμερα και είναι στην άκρη του Σουέζ) κι έπεσα χάμω ... Η δίψα με είχε αποκάμει και το λαρύγγι μου έκαιγε. Τότε είπα: Αυτή είναι η γεύση του θανάτου:

Όταν όμως συγκέντρωσα το θάρρος μου και σήκωσα τα μέλη μου, άκουσα μουγκανητά κοπαδιών και τότε αναγνώρισα τους Βεδουίνους. Ο αρχηγός τους πού ήταν Αιγύπτιος με αναγνώρισε. Μου έδωσε νερό, μου έβρασε γάλα και με πήρε μαζί του στη φυλή του. Φάνηκαν πολύ φιλόφρονες μαζί μου».

Η Βιβλική αφήγηση για την φυγή του Μωυσή:

«… Και όταν ο Φαραώ άκουσε το πράγμα αυτό, ζητούσε να θανατώσει τον Μωυσή• αλλ’ ο Μωυσής έφυγε από μπροστά από τον Φαραώ, και κατοίκησε στην γη Μαδιάμ• και κάθισε κοντά στο πηγάδι.

Και ο ιερέας τής Μαδιάμ είχε επτά θυγατέρες• που, όταν ήρθαν, άντλησαν νερό, και γέμισαν τις ποτίστρες για να ποτίσουν τα πρόβατα του πατέρα τους. Και όταν ήρθαν οι βοσκοί τις έδιωξαν• και αφού ο Μωυσής σηκώθηκε τις βοήθησε, και πότισε τα πρόβατά τους. Και όταν ήρθαν στον Ραγουήλ τον πατέρα τους, είπε σε αυτές:

Γιατί ήρθατε σήμερα τόσο γρήγορα; Κι εκείνες είπαν: Ένας άνθρωπος Αιγύπτιος μας λύτρωσε από τα χέρια των βοσκών, κι ακόμα, άντλησε για μας νερό, και πότισε τα πρόβατα. Κι εκείνος είπε στις θυγατέρες του: Και πού είναι;

Γιατί αφήσατε τον άνθρωπο; Καλέστε τον για να φάει ψωμί. Και ευχαριστήθηκε ο Μωυσής να κατοικεί μαζί με τον άνθρωπο• ο οποίος έδωσε στον Μωυσή για γυναίκα την Σεπφώρα, την θυγατέρα του. Και γέννησε γιο• και αποκάλεσε το όνομά του Γηρσώμ, λέγοντας: Πάροικος είμαι σε ξένη γη … » (ΕΞ. 2[Β]:15-22-ΒΜΒ).

Παγκόσμιος Κατακλυσμός ως συμβάν, τον αναφέρουν οι Εβραίοι, οι Έλληνες, οι Σκανδιναβοί (Νορβηγοί, Φιλανδοί, Σουηδοί), οι Σουμέριοι, οι Ακκάδιοι οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Κροάτες, οι Αζτέκοι, οι Ίνκας, οι Μάγιας, οι Ινδιάνοι (Ινδιάνοι Αρουγάκ Βενεζουέλας, Ινδιάνοι της Οκλαχόμα, Ινδιάνοι Ματάκο του Γκράν Τσάκο της Αργεντινής, Ινδιάνοι Μαντάν, Ινδιάνοι Τσερόκι), οι Ινδοί, οι Πέρσες, ή οι Αιγύπτιοι.

Και επίσης και άλλα κράτη, όπως η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλανδή, η Ταιβάν, η Λαπωνία, η Ιαπωνία, η Ιρλανδία, η Ουαλία, η Ισλανδία, η Γκανά, η Ισλανδία, η Πολυνησία-Μελανησία-Μικρονησία (νήσοι Σαμόα, Ταϊτή), η Ωκεάνια (οι ιθαγενείς Αμπορίτζιναλ της Αυστραλίας), η Βιρμανία, Βιετνάμ, κ.λ.π.

Τον βασιλιά Σαργών, ιδρυτή της Σημιτικής δυναστείας της Ακκάδ γύρω στα 2.300 π.Χ., η μητέρα του τον έβαλε επίσης σ’ ένα καλαμένιο καλάθι και τον έριξε στο ποταμό (όπως και τον Προφήτη Μωυσή), όπου τον διέσωσε ένας ποτιστής κήπων.

Στην Ινδίες την ίδια τύχη είχε και ο πρίγκιπας Κούντι ή Πρίθα, σύμφωνα με τις αφηγήσεις της Μαχαβχαράτα. Οι δε ιδρυτές της Ρώμης, Ρέμος και Ρωμύλος όταν ήταν μωρά δόθηκε διαταγή να εξοντωθούν αλλά ο υπηρέτης Φαιστύλος, «έβαλε τα νεογέννητα σε μια σκάφη –και- κατέβηκε προς το ποτάμι για να τα ρίξει μέσα.

Το ποτάμι πλημμύρισε και η πλημμύρα παρέσυρε τη σκάφη και μαλακά τη μετέφερε σε ένα μέρος πολύ ομαλό, που τώρα το oνομάζουν Κερμαλό…» (ενθέμενος ούν εις σκάφην τα βρέφη, κατέβη … επί τον ποταμόν ως ρίψων … του δε ποταμού κατακλύζοντος η πλημμύρα την σκάφην υπολαβούσα και μετεωρίσασα πράως κατήνεγκεν εις χωρίον επιεικώς μαλθακόν, ό νυν Κερμαλόν καλούσι.) Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Ρωμύλος.

Δεν φαίνεται πιθανό, χωρίς βέβαια να αποκλείεται εντελώς, ότι οι Σόλυμοι της Μικράς Ασίας, έχουν σχέση τους υποθετικούς Σόλυμους της Παλαιστίνης που ίδρυσαν την ομόρριζη πόλη της Παλαιστίνης η οποία ιδρύθηκε έχουσα κέντρο το ιερό των Σολύμων, ονομάσθηκε "Σόλυμα" και αργότερα Ιεροσόλυμα (Ιερό-Σόλυμα).

Επίσης ο Ευσέβιος αναφέρει (Προπαρασκευή, 9, 9)ότι υπήρχαν και Σόλυμα όρη στην Παλαιστίνη.

"Και τα Ιεροσόλυμα εν τοις παρ' Ελλησι Σολύμοις ονομαζομένοις όρεσι κείσθαι."

Ωστόσο εντυπωσιακές είναι οι μαρτυρίες για την Παλαιστινιακή πόλη Σαλήμ ή Συχέμ. Το αρχικό όνομα της πόλεως ήταν Σίκιμα, εν συνεχεία έλαβε την ονομασία Σαλήμ, ενώ όταν κατακτήθηκε από τους Εβραίους του Αβραάμ που εγκαταστάθηκαν στη γη της Χαναάν, η πόλη έλαβε την ονομασία Συχέμ από τον ομώνυμο εγγονό του Ιακώβ.

"Συχέμ ή και Σίκιμα ή και Σαλήμ, πόλις Ιακώβ νύν έρημος." Ευσέβιος (Ονομαστικόν σ.150)

Τα Σίκιμα, αποτελούσαν προάστειο της Νεαπόλεως και όπως αναφέρει ο Μιλήσιος περιηγητής Αλέξανδρος Πολυίστωρ (Αποσπάσματα 9), ήταν πανάρχαια ελληνική πόλη που ιδρύθηκε από τον Σικίμιον, τον υιό του Ερμού.

"Τα δε Σίκιμα φησι Θεόδοτος εν τω Περί Ιουδαίων από Σικιμίου του Ερμού λαβείν την ονομασίαν. Τούτον γαρ και κτείσαι την πόλιν...Υστερον δε φησιν αυτήν υπό Εβραίων κατασχεθήναι, δυναστεύοντος Εμμώρ υιόν γεννήσαι Συχέμ".

Στην κορυφή του υψηλότερου λόφου της πόλεως των αρχαίων Σικίμων, υπήρχε ιερό του Υψίστου Διός. Ο Εβραίος ερευνητής Mt. Gerizin κατάφερε να ανακαλύψει το ιερό του Διός, ύστερα από μελέτη των αρχαίων νομισμάτων της πόλης, τα οποία χρησιμοποίησε ως χάρτες αφού αυτά είχαν επάνω τους αναπαραστάσεις των πόλεων τους.

Μεταξύ των αρχαίων Ελληνικών νομισμάτων που εκτίθενται στο Εβραϊκό Μουσείο των Ιεροσολύμων, συγκαταλέγονται και νομίσματα στα οποία εικονίζεται το σύμβολο του ιερού των Σολύμων και αναγράφονται οι λέξεις "ΙΕΡΟ - ΣΟΛΥΜΩΝ" στην ελληνική γλώσσα φυσικά.

Ο Αλεξανδρινός φιλόσοφος Φίλων αναφέρει ως χαρακτηριστικό της πόλης Συχέμ "την δρύν την υψηλήν", το δέντρο σύμβολο του Διός που χαρακτήριζε και το πανάρχαιο μαντείο του στη Δωδώνη.

"Εξελθών ουν εκ των κατά την Χαρράν τόπων ο νους λέγεται διοδεύσαι την γην έως του τόπου Συχέμ επί την δρύν την υψηλήν". Φίλων De migratione Abrahami 216

Εκτός από τα αρχαία Σίκιμα και τα Ιεροσόλυμα, ιερό τους Διός υπήρχε και στο όρος Κάρμηλος, το ιερό όρος τους Διός δυτικά της Γαλιλαίας, στο οποίο περιηγήθηκε ο μεγάλος γεωγράφος Σκύλαξ ο Κυρανδεύς τον 5ο π.Χ αιώνα. "Κάρμηλος όρος ιερόν Διός". (Σκύλαξ, Περίπλους 104, 22)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%B9).

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Γρηγόριος, επίσκοπος της Μεγάλης Αρμενίας, ο Φωτιστής, έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Ήταν Πάρθος κατά την εθνικότητα, γιός του Ανάκ (το ίδιο δηλαδή ακριβώς όνομα με το όνομα του Βιβλικού γίγαντα Ανάκ που αναφέρεται στον Ιησού του Ναυή) και συγγενής του βασιλιά της Αρμενίας Κουσαρώ.

Συλληφθείς ο Άγιος, ως χριστιανός, από το βασιλιά Τιριδάτη, υπέστη πολλές τιμωρίες και βασανιστήρια. Αργότερα δε ο Τιριδάτης έμαθε ότι ο Γρηγόριος ήταν και γιός του Ανάκ του Πάρθου, που είχε δολοφονήσει τον πατέρα του, το βασιλιά Κουσαρώ.

Μετά από την πληροφορία αυτή, ο Τιριδάτης έδεσε χειροπόδαρα τον Άγιο και τον έριξε σε έναν βαθύ λάκκο, στην πόλη Αρταξά. Ο λάκκος δε εκείνος ήταν γεμάτος άγρια θηρία και δηλητηριώδη ερπετά.

Εκεί λοιπόν, στον λάκκο εκείνο, ο άγιος Γρηγόριος πέρασε δεκαπέντε ολόκληρα έτη, τρεφόμενος με λίγο ψωμί, που του πήγαινε κρυφά μια ευσεβής χήρα γυναίκα.

Συνέβη δε τότε ο βασιλιάς Τιριδάτης να παραφρονήσει· και μάλιστα τόσο πολύ, που κατέτρωγε τις σάρκες του κι έβοσκε (!) στα όρη μαζί με τους χοίρους. Τότε λοιπόν η αδελφή του Τιριδάτη, η Κουσαροδούκτα, είδε ένα όνειρο και άκουσε μια φωνή, που της είπε το έξης: «Όσον καιρό βρίσκεται μέσα στο λάκκο ο Γρηγόριος και δεν τον βγάζε­τε από εκεί, ο Τιριδάτης δεν πρόκειται να γίνει καλά».

Οι άρχοντες έβγαλαν τον άγιο Γρηγόριο από το λάκ­κο — σημειωτέον ότι ο Άγιος δεν είχε πάθει ούτε την παραμικρή βλάβη, όντας επί δεκαπέντε έτη ανάμεσα στα σαρκοβόρα θηρία και στα δηλητηριώδη ερπετά— και τον προσκύνησαν. Ο δε άγιος θεράπευσε τον Τιριδάτη (ο οποίος και έγινε ο πρώτος βασιλιάς που βαπτίστηκε Χριστιανός, ακριβώς πριν από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο) και ακολούθως εβάπτισε και αυτόν και τους άρχοντες και πλήθος λαού.

Ο άγιος Γρηγόριος, διακρινόμενος για τις αρετές του και τη θερμουργό πίστη του στο Χριστό, χειροτονήθηκε επίσκοπος της Μεγάλης Αρμενίας και, αφού διέδωσε το φως της διδασκαλίας του Χριστού στους Αρμενίους και ίδρυσε την Εκκλησία της χώρας εκείνης, καθώς επίσης και άλλων χωρών, εξεδήμησε εν ειρήνη προς Κύριον στις 30 Σεπτεμβρίου του έτους 325 μ.Χ. (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/09/blog-post_579.html#more).

Η ιστορία αυτή του Αγίου Γρηγορίου της Αρμενίας, ο οποίος ρίχτηκε στον λάκκο, θυμίζει κατά πολύ την ρίψη των Ιερεμία και Δανιήλ σε λάκκους αντίστοιχα, και διασώθηκε από το φαγητό που του πήγαινε κρυφά μια χήρα, όπως το ψωμί που έδωσε θαυμαστά ο Προφήτης Αβακούμ στον Προφήτη Δανιήλ στον λάκκο.

Συνέβη δε τότε ο βασιλιάς Τιριδάτης,  οποίος να παραφρονήσει· και μάλιστα τόσο πολύ, που κατέτρωγε τις σάρκες του κι έβοσκε (!) στα όρη μαζί με τους χοίρους, θυμίζει τον Βαβυλώνιο βασιλιά Ναβαχοδονόσορα τον Β’ τον Μέγα, ο οποίος και αυτός παραφρόνησε για ένα διάστημα και έβοσκε και αυτός μαζί με τα ζώα στους αγρούς.

Το πιο δημοκρατικό και ελεύθερο πολίτευμα των ευσεβών Κριτών στο Αρχαίο Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη, με τους ηρωικούς αγώνες απελευθέρωσης τους κατά των ξένων κατακτητών, δημιούργησε ένα κράτος θηριώδες, φόβητρο για τους γείτονες αλλά έναν “Δαβίδ” να τα καταφέρνει ανάμεσα σε πολλούς Γολιάθ, τον Ισραήλ (=δυνατός).

Αντίστοιχα, το πιο δημοκρατικό και ελεύθερο πολίτευμα των ευσεβών Κλεφταρματολών στην νεότερη Ελλάδα, με τους ηρωικούς αγώνες απελευθέρωσης τους κατά των Τούρκων κατακτητών, δημιουργώντας ένα κράτος θηριώδες, φόβητρο για τους γείτονες αλλά έναν “Δαβίδ” να τα καταφέρνει ανάμεσα σε πολλούς Γολιάθ, τον Ισραήλ (=δυνατός). (https://www.triklopodia.gr/bas_4-%ce%ba%ce%bb%ce%b5%cf%86%cf%84%ce%b5%cf%83-%cf%84%cf%83%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%b4%ce%b5%cf%83-%ce%bf%cf%80%cf%89%cf%83-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%83/).

Και τα δύο αυτά κράτη, μετά από μία λαμπρή και δίκαιη διακυβέρνηση ικανών ηγετών (π.χ. τον Σαμουήλ, αλλά και την Ελληνική Γερουσία για σύσταση Συντάγματος και κυρίως τον ικανότατο Έλληνα Κυβερνήτη Καποδίστρια), ζήτησαν θέλοντας να αντιγράψουν τα ξένα γειτονικά πλούσια και ισχυρά κράτη, βασιλιάδες (τους ασεβείς Σαούλ και Όθωνα αντίστοιχα).

Οι οποίοι και στα δύο στο τέλος ηττήθηκαν σε πολέμους (π.χ. με τους Φιλισταίους ή τον Κριμαϊκό) και εκδιωχθήκαν από την εξουσία και τον θρόνο, μαζί με την δυναστεία του, πριν ικανότεροι από αυτους αναλάβουν την Βασίλεια (Δαβίδ, Γεώργιος ο Α’).

Επί της ηγεσίας αυτών (Δαβίδ, Γεωργίου Α’), τα Βασίλεια της Ελλάδας και του Ισραήλ έφτασαν στην μέγιστη εδαφική τους εξάπλωση (Μεγάλο Ισραήλ και Μεγάλη Ελλάδα αντίστοιχα), όμως επί των διάδοχων τους (των Σολομώντα, Ροβοάμ και Κωνσταντίνου του Α’), τα μεγάλα σφάλματα και ο αυταρχισμός αυτών και οι εμφύλιοι που προκάλεσαν αυτοί και οι αντιπάλοι τους (ο Άδερ του Ιδουμαίος, ο Ραζών, ο Ιεροβοαμ, καθώς και ο Βενιζέλος), οδήγησε λίγο πριν τον θάνατο αυτών στην απώλεια πολλών εδαφών.

(π.χ. των εδαφών του Βόρειου Ισραήλ, το οποίο έγινε αρχικά ανεξάρτητο και μετά το κατέλαβαν οι Ασσύριοι, όπως και της Μικράς Ασίας, Πόντου, Ανατολικής Θράκης, των νησιών Ίμβρου και Τένεδου από τους Τούρκους, καθώς και της Βόρειου Ηπείρου από τους Αλβανούς με την βοήθεια και των Γερμανοιιταλών, των Αυστριακών και των Τούρκων αντίστοιχα).

Όπως και την προσωρινή κατάκτηση και λεηλασία των Βασιλείων αυτών από αλλά κράτη για τις μεγάλες αμαρτίες και την ασέβεια των ηγετών και μεγάλου μέρους του λαού των Βασιλείων αυτών (π.χ. Φιλισταίους, Ασσυρίους, Βαβυλωνίους, Πέρσες, Γερμανούς, Βουλγάρους, Ιταλούς κ.λ.π.), μέχρι να διορθωθούν όλοι τους και να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν όλοι τους τις αμαρτίες τους και τότε να τους λυτρώσει.

{Έτσι, το Ενωμένο Βασίλειο του Ισραήλ χωρίστηκε στο Βασίλειο του Ισραήλ στον Βορρά και το Βασίλειο του Ιούδα στον Νότο υπό την διοίκηση του Ροβοάμ, ύστερα από την ανταρσία του Βασίλειου του Ισραήλ υπό την ηγεσία του Ιεροβοαμ, ο οποίος είχε την υποστήριξη της Αίγυπτου, ενώ το Βασίλειο του Ιούδα κυρίως της Ασσυρίας.

Αυτά τα δύο Βασίλεια ήταν σε μόνιμη πολεμική αντιπαράθεση όσο ζούσαν οι δύο τους ηγέτες τους, ενώ στην διάρκεια της Βασιλείας του Ροβοάμ η Αίγυπτος υπό την ηγεσία του Σισάκ εισέβαλε, κατέλαβε και λεηλάτησε την πρωτεύουσα του Ιούδα την Ιερουσαλήμ, κάνοντας τον Ροβοάμ να την εγκαταλείψει προσωρινά, όπως και τον θρόνο του.

Στο Βασίλειο δε του Ισραήλ, ο Ιεροβοαμ πιστεύοντας ότι έτσι θα διασώζονταν πολιτικά και θρησκευτικά, εισήγαγε αντικανονικά και ασεβώς την λατρεία των «χρυσών μοσχαριών» στο Ισραήλ, κυνηγώντας όσους αντιστέκονταν και καθαίροντας τους νόμιμους ευσεβείς ιερείς και αντικαθιστώντας τους με «δικούς του».

Σαν αποτέλεσμα της ασεβής αυτής πράξης του, «αφορίστηκε» από έναν Προφήτη από το Βασίλειο του Ιούδα, με συνέπεια το χέρι του να «ξεραθεί» για ένα χρονικό διάστημα για την ασέβεια του αυτή.

Αντίστοιχα στην νεότερη Ελλάδα, το Ενωμένο Ελληνικό Βασίλειο χωρίστηκε στο «κράτος του Βορρά» (που περιλάμβανε την Βόρεια Ελλάδα ή Νέα Ελλάδα) και το «κράτος του Νότου» (που περιλάμβανε την Νότια Ελλάδα ή Παλαιά Ελλάδα) στον Νότο, υπό την διοίκηση του βασιλιά Κωνσταντίνου του Α’, ύστερα από την ανταρσία του Βόρειο κράτους υπό την ηγεσία του Βενιζέλου (με το κίνημα της Εθνικής Άμυνας), ο οποίος είχε την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, ενώ το Βόρειο κράτος κυρίως των Ρωσογερμανών.

Αυτά τα δύο κράτη ήταν σε μόνιμη πολεμική αντιπαράθεση όσο ζούσαν οι δύο τους ηγέτες τους, ενώ στην διάρκεια της Βασιλείας του Κωνσταντίνου οι Αγγλογάλλοι υπό την ηγεσία των Κλεμανσό και Λόιντ Τζορτζ εισέβαλαν, κατέλαβαν και λεηλατήσαν την πρωτεύουσα της Νοτιάς Ελλάδας, την Αθηνά, κάνοντας τον Κωνσταντίνο να την εγκαταλείψει προσωρινά, όπως και τον θρόνο του.

Στο κράτος δε της Βορείας Ελλάδας (αλλά και σε όλη την Ελλάδα από το 1917 και μετά), ο Βενιζέλος πιστεύοντας ότι έτσι θα διασώζονταν πολιτικά και θρησκευτικά, εισήγαγε αντικανονικά και ασεβώς το «Νέο ημερολόγιο» (http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_2.html), κυνηγώντας όσους αντιστέκονταν και καθαίροντας τους νόμιμους ευσεβείς ιερείς, αντικαθιστώντας τους με «δικούς του».

Σαν αποτέλεσμα της ασεβής αυτής πράξης του, «αφορίστηκε» από έναν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο  από το κράτος της Νοτιάς Ελλάδας, συνέπεια για ένα χρονικό διάστημα για την ασέβεια του αυτή, μέχρι την άρση του αφορισμού του το 1917, όταν εξορίστηκε ο Κωνσταντίνος και ίδιος ανέλαβε την εξουσία και οδήγησε την Ελλάδα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ (http://alophx.blogspot.com/2017/01/1914-1917.html).

Τελικά, όλα τα παραπάνω Βασίλεια και κράτη ενωθήκαν ξανά (με τους Μακκαβαίους το πρωτο, και με την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ το δεύτερο), ενώ μετέπειτα αυτά υποδουλώθηκαν στους Βαβυλωνίους και τους Γερμανούς αντίστοιχα.

Και απελευθερωθήκαν τελικά και τα δύο αυτά κράτη και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις από τους Πέρσες (υπό την ηγεσία του Κυρού του Μέγα) και τους Αγγλομαερικάνους, τόσο για πολιτικούς, όσο και για οικονομικούς, αλλά και ιδεολογικούς λόγους.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι όπως ο Ροβοάμ προώθησε για διάδοχο τον γιο του Αβία, κάνοντας να τον αγαπούν όλοι του οι γιοι, μοιράζοντας τους ως διοικητές σε περιοχές του Βασίλειου του (στις περιοχές Βενιαμίν και Ιούδα), δίνοντας τους απολαβές και γυναίκες.

Ακριβώς το ίδιο έκανε και ο Έλληνας βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α’. δηλαδή να τον αγαπούν όλοι του οι γιοι και προώθησε ως διάδοχο του τον Γεώργιο τον Β’ (όπως έκανε με τους γιους του και ο Αυτοκράτορας Μανουήλ ο Β’ ο Παλαιολόγος στην Ρωμανία, αλλά και οι Άγγλοι βασιλιάδες Εδουάρδος ο Γ΄ και Ερρίκος ο Ε’)}.

Όταν δε οι Έλληνες απελευθέρωσαν τους Ιουδαίους από τους Πέρσες και οι Μεγάλες Δυνάμεις την Ελλάδα από τους Τούρκους, εμφανίστηκαν αργότερα εναντίον τους οι ασεβείς Αντίοχος Δ’ ο Επιφανής των Σελευκιδών στους πρώτους και ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν στους δευτέρους.

Ο δε αλαζόνας και ασεβής Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, όπως και ο εξίσου αλαζόνας Ερντογάν, ήταν αρχικά και οι δύο αιχμάλωτοι (ο πρώτος στην Ρώμη και ο δεύτερος στις φυλακές της Πόλης από τους πολιτικούς αντιπάλους του).

Τελικά, με την βοήθεια ξένων κρατών (των Ρωμαίων, των Ποντίων και του κράτους της Περγάμου) απελευθερώθηκε ο πρώτος, όπως και ο δεύτερος (των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ), ενώ σε κάποια από αυτά, οι ίδιοι αντί να τα «ευχαριστήσουν», στράφηκαν εναντίον τους (π.χ. Ρώμη, Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ).

Και οι δύο ανέλαβαν ξαφνικά την εξουσία των κρατών τους, εξοντώνοντας τους πολιτικούς αντιπάλους, με την στήριξη κρατών, με τα οποία στην συνέχεια απέκτησαν και λυκοφιλία με κάποια κράτη (π.χ. Παρθία, Ρωσία, Ρώμη, ΗΠΑ).

{Και οι δύο αυτοί ηγέτες, οι οποίοι παρίσταναν τους δήθεν «δημοκράτες» αρχικά, παριστάνοντας ο πρώτος ότι τάχα «υπάκουε» τις Εκκλησίες του Δήμου των πόλεων που διοικούσε (τις οποίες όμως ο ίδιος είχε ιδρύσει και κατεύθυνε υπογείως τι να λένε), όπως και του τουρκικού κοινοβουλίου ο δεύτερος (το οποίο ο ίδιος όμως έλεγχε πλήρως), ενώ και οι δύο είχαν ερωμένες (π.χ. ο Αντίοχος την Αντιοχίδα, ενώ ο Ερντογάν την Ντεφνέ Σαμιελί-https://www.newsbeast.gr/world/arthro/6652639/i-kalloni-kryfi-eromeni-toy-erntogan).

Τόσο το κράτος του Αντιόχου του Δ’, όσο και του Ερντογάν ήταν πολυεθνικά και τα δύο, και συγκρατούνταν ενωμένα μέσω της χρήσης βίας, ενώ και τα δύο δίωκαν με αγρίους διωγμούς και σφαγές όλες τις αντίπαλες στα ίδια θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες, ακόμα και με γενοκτονίες (Έλληνες, Αρμένιους, Ασσυροχαλδαίους, Κούρδους, Αλεβίτες, Εβραίους)}.

Στην συνέχεια, και οι δύο φουσκωμένοι από εγωισμό βεβήλωσαν τον Ναό του Θεού (τον Ναό του Σολομώντα ο πρώτος και τον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας ο δεύτερος), μετατρέποντας τους ασεβώς σε ναό του Δια τον πρωτο (με την βοήθεια του αποστάτη Ιουδαίου αρχιερέα Μενέλαου) ο Αντίοχος και σε τζαμί την Αγία Σοφιά ο δεύτερος (με την βοήθεια ενός ασεβούς μουεζίνη Οσμάν Ασλάν ο δεύτερος που έψαλε μέσα στην Αγιά Σοφία ισλαμικούς ύμνους και πέθανε λίγο αργότερα μέσα σε αυτή-https://www.protothema.gr/world/article/1032641/pethane-apo-anakopi-kardias-mesa-stin-agia-sofia-o-mouezinis-osman-aslan/).

Παράλληλα, τόσο ο Αντίοχος ο Δ’, όσο και ο Ερντογάν, επιτέθηκαν σε άλλα κράτη (π.χ. στο Ιράκ, την Συρία και την Λιβύη ο δεύτερος, στην Παρθία ο δεύτερος, ενώ και οι δύο στην Αρμένια, την Κύπρο και την Αίγυπτο-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html, http://alophx.blogspot.com/2020/07/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2020/06/blog-post.html).

Προκαλώντας με τις πράξεις τους αυτές την άμεση αντίδραση κρατών που είχαν συμφέροντα σε αυτά (π.χ. τις ΗΠΑ και την Ρώμη στην Αίγυπτο, την Ρώμη και την Γαλλία στην Κύπρο, που έστειλαν και οι δύο τελεσίγραφα και πλοία στο νησί για να εκδιώξουν τους στόλους αυτών των δύο ηγετών από αυτά ή στην Αρμένια των Παρθών, των Ρώσων και των Ιρανών).

Επιπλέον και οι δύο αυτοί «Ανατολίτες ηγέτες» (δηλαδή ηγέτες Ανατολικών κρατών), επιτέθηκαν και έκαναν εισβολές στο Αρχαίο Ισραήλ και την Ελλάδα, κυρίως με στρατό ο πρώτος, ενώ με ισλαμιστές λαθρομετανάστες και πρόσφυγες (για την ώρα) ο δεύτερος, κάνοντας τα δύο αυτά κράτη σχεδόν υποτελή σε αυτους.

{Επίσης, τόσο ο Αντίοχος ο Δ’, οσο και ο Ερντογάν πίστευαν ότι ήταν «εκλεκτοί», ο μεν πρώτος νομίζοντας ότι είναι δήθεν «θεός», ο οποίος μπορούσε να περπατά πάνω στα κύματα και να διατάζει ακόμα την θάλασσα (σαν τον Ξέρξη), ενώ ο δεύτερος νομίζοντας ότι είναι δήθεν ο εκλεκτός «μεσσίας» του ισλάμ, ο «μαχντί», ο οποίος δήθεν θα ενώσει όλο το ισλάμ και θα το κάνει να κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο (http://alophx.blogspot.com/2020/02/isis.html, http://alophx.blogspot.com/2020/02/odessa_43.html)}.

Τελικά, ο Αντίοχος ο Δ΄, ηττήθηκε τόσο στην εισβολή του στην Παρθία, την Αρμενία και στην Αίγυπτο και αποχώρησε από αυτές, όπως και στο Ισραήλ από τους Μακκαβαίους και πέθανε λίγο μετά από μία βίαιη πτώση από το άρμα του, με συνέπεια λίγο μετά τον θάνατο του να γίνει πραξικόπημα και εμφύλιος στην χωρά του από τον Δημήτριο τον Α΄,  ο οποίος έριξε τον γιο του του Αντιόχου του Δ’, τον Αντίοχο τον Ε’ τον Ευπάτωρα από την εξουσία με την βοήθεια της Ρώμης, οντάς στην ουσία όπως και ο Αντίοχος ο Δ’ αρχικά πράκτορας της.

{Θα γίνει άραγε το ίδιο και με τον Ερντογάν; Δηλαδή και αυτός άραγε θα ηττηθεί τόσο στις εισβολές του σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Αρμενία και θα αποχωρήσει από αυτές, όπως και στην Ελλάδα από «Νέους Μακκαβαίους», δηλαδή από ευσεβείς Χριστιανούς Ορθοδόξους ηγέτες, οι οποίοι θα καταλάβουν κάποια στιγμή την εξουσία στην πατρίδα μας;

Και θα πεθάνει άραγε και ο Ερντογάν λίγο μετά από μία βίαιη πτώση από «το άρμα του της εξουσίας του» (με δολοφονία ή και πραξικόπημα), με συνέπεια λίγο μετά τον θάνατο του να εμφύλιος στην χωρά του από τους κεμαλικούς και Γκιουλενιστές αντιπάλους του,  οι οποίοι θα ρίξουν το ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν από την εξουσία, με την βοήθεια της Δύσης (ΗΠΑ. ΕΕ), οντάς στην ουσία και αυτοί όπως και ο Ερντογάν αρχικά πράκτορες της;}.

Ο Λωτ κρίθηκε άξιος να τον επισκεφτούν οι άγγελοι του Θεού και να τον ελευθερώσουν από αυτή την διεφθαρμένη πόλη, όπως και τον Αβραάμ μαζί με τον Θεό πριν από αυτόν λίγο νωρίτερα.

Όπως ο στρατιώτης Frederick Peil σώθηκε από τον θάνατο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν μία σφαίρα καρφώθηκε στην Βίβλο του (https://www.mylearning.org/stories/ww1-soldier-frederick-peil-saved-by-his-bible/682?), με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σώθηκε και o Leonard Knight στον Δεύτερο (https://www.dailymail.co.uk/news/article-4124620/Pocket-Bible-saved-life-WWI-soldier-German-bullet-embedded-just-50-pages-going-way-killing-him.html), αλλά και ένας Αρμένιος στρατιώτης στον πόλεμο Αρμένιας-Αζερμπαϊτζάν το 2020 (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2020/10/blog-post_23.html#more).

Επίσης, και ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, ενώ οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, κατάφερε να επιζήσει ως εκ θαύματος γιατί οι πρώτες σφαίρες στάθηκαν στό εγκόλπιο με την εικόνα της Παναγίας που φορούσε στο στήθος του, ενώ οι επόμενες, καθώς είχε πέσει κάτω, τον βρήκαν στα πόδια (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2020/10/blog-post_477.html).

Λέγεται ότι ένας από τους λογούς που ο διάβολος πλανά τους ανθρώπους, είναι γιατί σκεπτόμενος πονηρά πιστεύει ότι αν αποκτήσει περισσοτέρους οπαδούς στην ανθρωπότητα, τότε κατά τον ίδιο ο Θεός θα αναγκαστεί από το μέγα πλήθος αυτών, θα λυπηθεί τα πλάσματα Του και θα τα σώσει χωρίς μετάνοια και άρα ούτε ο ίδιος ο διάβολος θα χρειαστεί να μετανοήσει.

Αντίστοιχα και ο Ιούδας, επειδή λέγεται ότι γνώριζε από τους λόγους του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού επί 3,5 χρονιά, ότι Αυτός θα κατεβεί στον Άδη, θα κηρύξει στους νεκρούς που δεν μετανοήσαν και αμέσως μετά θα Αναστηθεί, για τον λόγο αυτό, και ο Ιούδας σκεπτόμενος πονηρά αποφάσισε να αυτοκτονήσει πριν την Σταύρωση.

Έτσι ώστε, όταν ο Χριστός κατέβη στον Άδη και κηρύξει στους νεκρούς να μετανοήσει τότε και να σωθεί μαζί με τους υπόλοιπους νεκρούς του Άδη και να πάει μαζί τους στον Παράδεισο.

Όμως επειδή το σκοινί που κρεμάστηκε δεν ήταν από ότι φαίνεται γερό, έσπασε τελικά, και αυτός έπεσε με φορά στο έδαφος πριν πεθάνει και τραυματίστηκε βαριά και ψυχορραγούσε για ώρες, με συνέπεια, να καταλήξει αμετανόητος, μετά τον Κύριο στην Σταύρωση και αντί για τον Παράδεισο να βρεθεί στην Κόλαση μετά την Κάθοδο του Κυρίου στον Άδη.  

Η παντελώς εχθρική προς τον Χριστιανισμό Ραναβαλόνα με την βοήθεια ιερών και εθνικιστών που ήταν πολέμιοι του Χριστιανισμού, διέδωσε παντού ότι ο «θεός της είπε να γίνει βασίλισσα» και δίωξε άγρια τον Χριστιανισμό (όπως ακριβώς έλεγαν και ο Νέρωνας και ο Καλιγούλας ότι ήταν δήθεν «θεοί», ενώ ο δεύτερος τους δίωξε όπως η Ραναβαλόνα άγρια, ο δε πρώτος δεν πρόλαβε επειδή δολοφονήθηκε).

[Ο αποθανών σύζυγος της, επέτρεπε την είσοδο ξένων και κυρίως Άγγλων στο νησί, βοηθούσαν χριστιανούς ιεραπόστολους να κηρύττουν ελεύθερα την Χριστιανοσύνη και έχτιζαν σχολεία. Η πριγκίπισσα βλέποντας το χριστιανικό ρεύμα να μεγαλώνει γινόταν ολοένα και πιο εχθρική απέναντι στον σύζυγό της.

Αντίστοιχα, υπήρξαν και κάποιοι Ρωμαίοι Αυτοκράτορές, οι οποίοι ήταν ανεκτικοί στον Χριστιανισμό και τον άφησαν ελεύθερο και χωρίς διώξεις, όπως ο Νέρβας, ο Φίλιππος ο Άραβας, ή ο Αλέξανδρος Σέβηρος].

Στο σχέδιο βοήθησε καθοριστικά και ένας νεαρός ικανός αξιωματικός με τον οποίο λέγεται ότι, απέκτησε παιδί μόλις 11 μήνες αφότου πέθανε ο άντρας της, Ραντάμα. Τον όρισε μάλιστα και πρωθυπουργό της.

Η πρώτη κίνηση που έκανε ήταν να εκτελέσει όλους τους πιθανούς διαδόχους που είχαν βασιλικό αίμα. Η δεύτερη ήταν να εκτελέσει τον εραστή της, που την είχε κάνει μάνα και την είχε βοηθήσει να πάρει το θρόνο

Αντίστοιχα και ο Καλιγούλας εκτέλεσε τον αρχηγό των Πραιτοριανών Μάκρωνα, ο οποίος τον είχε βοηθήσει να ανεβεί στον θρόνο, όπως και όλους τους τους πιθανούς διαδόχους που είχαν βασιλικό αίμα.

Για να αποτρέψει η Ραναβαλόνα κάθε νέα ελπίδα επίθεσης, έκοψε τα κεφάλια των νεκρών Ευρωπαίων στρατιωτών και τα κάρφωσε παλούκια. Όποιος προσέγγιζε την παραλία αντίκριζε αμέτρητα κομμένα κεφάλια (όπως έκαναν και οι Τούρκοι στους υπόδουλους σε αυτούς λαούς όταν επαναστατούσαν).

Στο τέλος όμως, ο ίδιος ο γιος της, ο Ραντάμα ο Β’ εν αγνοία της βασίλισσας, ασπάστηκε την Χριστιανισμό και βαπτίστηκε, καθώς είχε μεγαλώσει υπό την επιρροή Γάλλων πολιτών στο Ανταναναρίβο και όταν αυτή πέθανε, βοήθησε ως άλλος «Μέγας Κωνσταντίνος» για κάποιους, βοήθησε στην διάδοση του Χριστιανισμού στην χώρα αυτή (https://www.haniotika-nea.gr/o-thilikos-kaligoulas-tis-madagaskaris-pou-skotose-miso-plithismo-tis-choras-epidi-itan-christiani/).

Οι διεφθαρμένοι και ακόλαστοι Ρασπούτιν (στους νεότερους χρόνους) και Νικόλαος ο διάκονος (στην Αρχαιότητα), όπως και οι οπαδοί τους (π.χ. οι νικολαίτες, οι οπαδοί του Νικόλαου του διακόνου, οι οποίοι πίστευαν επιπλέον και ότι η λατρεία των ειδώλων βοηθούσε σε αυτό τον σκοπό), πίστευαν όπως και οι αιρετικοί χλίστι στην Ρωσία (των οποίων πιθανότατα μέλος ήταν ο Ρασπούτιν), ότι μέσω της σεξουαλικής ακολασίας, κατέστρεφαν δήθεν το σώμα, το οποίο κατά τους ίδιους ήταν η πηγή-κέντρο της αμαρτίας.

Οι οπαδοί του Νικολάου, στην ουσία πίστευαν και έκαναν πράξη την συμβουλή του Βαλαάμ στον Βάλακ, να παρασύρει μέσω σεξουαλικών ακολασιών και της ειδωλολατρίας τους Ισραηλίτες μακριά από την λατρεία του αληθινού Θεού, όπως ακριβώς έκανε μετέπειτα και στο Βασίλειου του Ισραήλ και η Ιεζάβελ με τους ίδιους ακριβώς τρόπους.

Όσοι Πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπήκαν σε Ναό στην Μόσχα 1917 για προστασία σφαγιάστηκαν από τους Μπολσεβίκους, όπως και τα έτη 1204 και 1453 στην Πόλη όσοι κατέφυγαν στις Εκκλησίες της και την Αγιά Σοφιά σφαγιάστηκαν από τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους αντίστοιχα.

Όταν ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κατέφυγε στην Αίγυπτο μαζί με την Παναγιά μας και τον Ιωσήφ για να σωθεί από τον διωγμό του Ηρώδη, όπως και όταν οι τρεις μάγοι επέστρεψαν στις πατρίδες τους, όλα τα είδωλα αυτών κατέρρευσαν και έπεσαν θαυμαστά (όπως και το είδωλο του Βάαλ των Φιλισταίων όταν αυτοί αρπάξαν την Κιβωτό της Διαθήκης από τους Εβραίους όταν τους νίκησαν στην Σιλώ).

Και παράλληλα, όπως ο Κυρίος διώχθηκε από τους ομοεθνείς του για την Αγιά Διδασκαλία Του, έτσι και οι τρεις μάγοι στις πατρίδες τους, μαρτύρησαν  από τους ομοεθνείς τους για την Πιστή τους στον Χριστό (όπως και οι 12 Απόστολοι και οι όλοι οι Χριστιανοί Μάρτυρες μετά από αυτούς μαρτύρησαν από τους ομοεθνείς τους).

Όπως ο Φαραώ τον καιρό του Προφήτη Μωϋση έβαζε τους Εβραίους να κάνουν πολλές δουλείες για να ξεχνούν τον Θεό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (από την πολλή δουλειά), ξεχνούν και στις μέρες μας οι άνθρωποι τον Θεό.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ότι και ο ουρανός να πέσει στην γη και η γη καταστραφεί, να μην προδώσουν οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι την Πίστη τους στον Χριστό, έτσι ακριβώς παλαιότερα έλεγαν και οι ιερείς στους όρκους τους ότι θα τους κρατούσαν ακόμα και εάν πέσει ο ουρανός πάνω τους ή ανοίξει η γη και τους καταπιεί.

Ψωμί και κρασί έδωσε ο Μελχισεδέκ για προσφορά στον Θεό, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, έδωσε το Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του ως για προσφορά στον Θεό, με το εξαγιασμένο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και της Μεταλήψεως με κρασί και ψωμί αντίστοιχα.

Η πρώτη εμφάνιση της Βασιλείας-τυραννίας έγινε στην Βόρεια Μεσοποταμία από τον Αλουλίμ στην Αγία Γραφή στην Βαβέλ από τον Νέμρωδ, ενώ στην Νότια Μεσοποταμία στην Εριντού.

Πύργοι της Βαβέλ, δηλαδή Ζιγκουράτ, υπήρχαν στην Βαβυλώνα, την Ουρούκ, την Ουρ, όπως και στην Εριντού.

Σύμφωνα με την Αρχαιολόγο Γκρέτα Χαρτ, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, χρησιμοποίησε ταυτόχρονα και θαυμαστά συνηθισμένα φυσικά φαινόμενα στην Αρχαία Αίγυπτο για να πείσει τον Φαραώ να απελευθερώσει τους Ισραηλίτες με τις λεγόμενες «Δέκα Πληγές του Φαραώ».

Έτσι, κατά την ίδια Αρχαιολόγο, μία μεγάλη πλημμύρα στον Νείλο έφερε τους μικροοργανισμούς Flaggelates, οι οποίοι μετέτρεψαν μέσω των διεργασιών τους τα νερά του Νείλου σε κόκκινα (φυσικό φαινόμενο, προερχόμενο από τα έντομα αυτά), με συνέπεια να ψοφήσουν και να εξοντωθούν πολλά ψαριά του (Α ‘ Πληγή).

Στην συνέχεια, τα ψόφια ψαριά απέπλευσαν στην παράλια, διώχνοντας τα βατράχια αυτής στην ξηρά λόγω της μόλυνσης αυτών με τον μικροοργανισμό Bacillus Avatricasis (Β’ Πληγή), ενώ λόγω αυτής της κατάστασης, εμφανίστηκαν στην περιοχή νύμφες Stromoxys Calcitrans και σκηνόμυγες, εύκολα πολλαπλασιασμένων μέσω ωοθηκών (Δ’-Ε Πληγές).

Αμέσως μετά, από τα νεκρά βατράχια και ψαριά προκλήθηκαν έλκη στους ανθρώπους (ΣΤ’ Πληγή), ενώ το χαλάζι, οι αστραπές και οι κεραυνοί που έπεσαν κατά τον Φλεβάρη, κατέστρεψαν το κριθάρι, αλλά όχι το σιτάρι και το ασπροσίταρο (Ζ’ Πληγή).

Αυτό καταστράφηκε από μία επιδρομή ενός σμήνους ακρίδων, «βοηθουμένων» να έρθουν στην περιοχή από τις Αβυσσηνιακές βροχές, οι οποίες προκάλεσαν την δημιουργία πλημμύρων και μεγάλων ποσοτήτων λάσπης στον Νείλο (Η’ Πληγή). 

(Στα μετέπειτα ο Dr. James Jauncey είδε με τα μάτια του μία επιδρομή ακρίδων να «γονατίζει» μία πόλη 350.000 κατοίκων).

Αυτή η λάσπη όταν στέγνωσε, σε συνδυασμό με την άμμο της ερήμου, σηκώθηκε στον αέρα από ισχυρούς ανέμους και έκρυψε το ήλιο, δημιουργώντας σκοτάδι στην Αίγυπτο (Θ’ Πληγή), ενώ ο ερχομός πανούκλας, αποτελείωσε την θέληση και το πείσμα των Αιγυπτίων και του Φαραώ (Ι’ Πληγή).

Ο «δάσκαλος κυρ-Γεράσιμος», δηλαδή ο Άγιος Γεράσιμος Κεφαλλονιάς, παρόλο που ήταν πράος και σεμνός, με φρόνημα ειρηνικό, ασκητικός στην ζωή του, συνέπασχε με τους ορθοδόξους που υπέφεραν και γι αυτό ενίσχυε το φρόνημα των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας που αντιμετώπιζαν την επιθετική προσηλυτιστική προπαγάνδα των Λατίνων και ταυτόχρονα δέχονταν, πέρα από τον εξισλαμισμό και συνεχή και αιμοσταγή πλήγματα από τους Οθωμανούς..

Κατά το έτος 1571 ο Άγιος έζησε τα γεγονότα επιδρομής του υπό οθωμανική μοίρα στόλου εναντίον της Κεφαλλονιάς στις αρχές του Ιουλίου. Η βίαιη αυτή πολεμική πράξη ήταν πρόδρομος της ναυμαχίας των Εχινάδων-Κουρτζουλάρων της γνωστής με το όνομα «ναυμαχία της Ναυπάκτου» που έγινε στις 7 Οκτωβρίου την ίδια χρονιά.

Κατ’ εκείνα τα χρόνια η Κεφαλλονιά βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Ενετών οι οποίοι μαχόταν την Ορθόδοξη Εκκλησία και προκαλούσαν στον λαό διχασμό…

Ο δε Σουλτάνος Σελίμ Β΄, υιός του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, είχε επιβάλλει την παρουσία του στην Μεσόγειο καταλαμβάνοντας την Κύπρο, αιματοκυλώντας τα χριστιανικά κράτη και αναστατώνοντας την Δύση.

Ο χριστιανικός στόλος – υπό την γενική διοίκηση του Δον Ιωάννη του Αυστριακού (Δον Ζουάν d’Austria)- κατέφθασε στην Νάπολη στις 14 Αυγούστου του 1571 και στην συνέχεια στην Κεφαλονιά.

Ακολούθως, ο ενωμένος στόλος κατευθύνθηκε προς τον Πατραϊκό Κόλπο, όπου και συναντήθηκε με τον μέχρι τότε αήττητο οθωμανικό στόλο υπό τον πανίσχυρο Καπουδάν-πασά (=ναύαρχος) Αλή Ζαζέ μουεζινζιντέ (=γιός του Μουεζίνη) τον οποίο συνέδραμε ο Αιγυπτιακός και ο Αλγερινός στόλος.

Στις 7 Οκτωβρίου 1571, ο στόλος της Lega Santa (Ιερά Ένωση/ Συνασπισμός- Ισπανία, Βενετία, Γένουα, Ιωαννίτες Ιππότες της Μάλτας, δουκάτο της Σαβοΐας, δουκάτο του Ουρμπίνο, δουκάτο της Τοσκάνης και οι δυνάμεις του πάπα) αντιμετώπισε τον οθωμανικό στόλο στην είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου -κοντά στις νήσους Εχινάδες παρά το Ακρωτήριο Σκρόφα όπου έμελλε να υποστεί πανωλεθρία.

Σώθηκαν 35 από τα 280 πλοία τους, σκοτώθηκαν οι 30 από τις 47 χιλιάδες άνδρες τους και αιχμαλωτίσθηκαν 15.000! Ο χριστιανικός στόλος είχε 8 χιλιάδες νεκρούς και απώλεσαν μόνο 15 γαλέρες.

Την καταστροφή του τουρκικού στόλου συμπλήρωσε νυκτερινή καταιγίδα με μεγάλη τρικυμία στην θαλάσσια περιοχή, η οποία έπληξε τα τουρκικά πλοία που είχαν διαφύγει στα ανοικτά, εκ των οποίων σώθηκε μόνο η Αλγερινή ναυαρχίδα. Η ναυμαχία αυτή ήταν το τέλος των επιδιώξεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για μιαν έξοδο στον Ατλαντικό.

[Όπως ακριβώς μετά την καταστροφή του Αραβικού στόλου στην Β’ Αραβική πολιορκία της Πόλης τα έτη 717-718 μ.Χ., τα υπολείμματα του στόλου τους έπεσαν ύστερα από την παλλαϊκή προσευχή του κλήρου και του λαού της Πόλης σε καταιγίδα και βυθίστηκαν και μόνο πέντε από αυτά έφτασαν στα Αραβικά εδάφη για να αναγγείλουν την μεγάλη καταστροφή στον Άραβα Χαλίφη].

Ο μαθητής του Αγίου, Ιωάννης Τσιμάρας έλαβε μέρος ως κυβερνήτης πλοίου στην Ναυμαχία και φεύγοντας για να πολεμήσει ζήτησε την ευλογία του Αγίου. Τότε ο Άγιος το εκλεκτό αυτό σκεύος του Παρακλήτου, απομακρύνθηκε από την Μονή και ανέβηκε στο βουνό όπου γονάτισε με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό προσευχόμενος εκτενώς να απαλλάξει τα Χριστιανικά πλήθη από την λαίλαπα του Ισλάμ, και για την αίσια έκβαση της ναυμαχίας.

[Όπως ακριβώς δηλαδή ο Προφήτης Μωυσής προσεύχονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στον Θεό για την νίκη των Ισραηλιτών υπό την διοίκηση του Ιησού του Ναυή ενάντια στους Αμαληκίτες].

Γνώριζε ότι αν χανόταν η μάχη αυτή και νικούσε η οθωμανική αλαζονεία, όλη η Ευρώπη θα έπεφτε στα χέρια τους, αλλάζοντας την ροή της ιστορίας.. Έτσι, η νίκη των Χριστιανών, είχε υψίστη ιστορική σημασία για τους λαούς της Ευρώπης.

Από την εκστατική αυτή προσευχή κατέβασε τα χέρια του μόνο όταν επέστρεψε το πρώτο πολεμικό πλοίο αναγγέλοντας την νίκη του ενωμένου Χριστιανικού στόλου…

Την θαυματουργή αυτή δύναμη της προσευχής του Αγίου πιστοποιούν τέσσερις από τις διασωζόμενες ιστορικές εικόνες του.. Σε αυτή του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Φαρακλάτων που βρίσκεται κάτω από την ξυλόγλυπτη κορνίζα της ουρανίας ο Άγιος ιστορείται γονατιστός και προσευχόμενος με χέρια ημιανυψωμένα.

Διαβάζουμε σχετικά στο εν λόγω λεύκωμα: «Η απεικόνιση αυτή σχετίζεται σύμφωνα με την παράδοση με την δέηση που έκαμε ο Άγιος κατά την Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571. Λέγεται ότι κατέβασε τα χέρια του μόνον όταν γύρισε το πρώτο πολεμικό πλοίο και ανάγγειλε τη νίκη των Ενωμένων Χριστιανικών δυνάμεων». Έτσι ο Άγιος Γεράσιμος με την προσευχή του βοήθησε στην νίκη.

Σχετικά με το θαύμα αυτό διαβάζουμε στην αίτηση αγιοκατατάξεως του Αγίου Γερασίμου το 1620: «Πιστεύεται βεβαίως παρά πάσι τοις ενταύθα Χριστιανοίς διαφυλαχθήναι την νήσον ταύτην αναιχμαλώτιστον εν τω καιρώ της των Αγαρηνών μάχης, διά προσευχής του αυτού πατρός».

Ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και ο μαθητής του Αγίου Ιωάννης Τσιμάρας, όπως προαναφέραμε, μαζί με τον πατέρα του Μάρκο-Αντώνιο οι οποίοι ήταν κυβερνήτες πλοίου κατά την ναυμαχία.

Η Ναυμαχία των Εχινάδων Νήσων (αναφερόμενη ως ναυμαχία της Ναυπάκτου (Λέπαντο)) είναι μια από τις σημαντικότερες ναυμαχίες στην παγκόσμια ιστορία και η αμέσως μετά της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας ιστορικότερη ναυμαχία.

Το 1943 ξέσπασε στην Κεφαλονιά Ιταλογερμανικός πόλεμος. Τα γερμανικά αεροπλάνα, βομβάρδιζαν ιταλικούς στόχους. Στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου κοντά, οι Ιταλοί είχαν τις αποθήκες τροφίμων και πολεμοφοδίων. Έτσι τα γερμανικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το Μοναστήρι για να καταστρέψουν τις αποθήκες και το Μοναστήρι μαζί.

Όλες οι Μοναχές και οι πιστοί γονάτισαν μπροστά στον Άγιο και παρακαλούσαν να τους βοηθήσει. Στιγμή με στιγμή περίμεναν τον θάνατο. Αλλά ενώ τα αεροπλάνα πετούσαν πολύ ώρα πάνω από το Μοναστήρι, βομβαρδισμός δεν έγινε έως ότου έφυγαν.

Ύστερα από μερικές μέρες αφού νικήθηκαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί πήραν την Κεφαλονιά, ήρθε στο Μοναστήρι ένας αξιωματικός αεροπόρος Γερμανός και περιεργαζόταν την Μονή. Πήγε στο Ηγουμενείο μαζί με διερμηνέα και είπε:

«Είχα εντολή να βομβαρδίσω τις αποθήκες των Ιταλών και την Μονή, μέσα στην οποία ίσως κρύβονταν Ιταλοί. Αλλά όταν έφτασα στην Μονή δεν μπορούσα να επισημάνω τον στόχο γιατί ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο σκέπαζε την περιοχή και ένας Καλόγηρος μας έδιωχνε. Αυτό έγινε πολλές φορές ώσπου γυρίσαμε άπρακτοι στην βάση μας».

Ο Γερμανός ήρθε στο Ναό, είδε το Άγιο Σκήνωμα και αναγνώρισε τον Καλόγηρο. Όσο καιρό έμεινε στην Κεφαλονιά πήγαινε συνεχώς και προσευχόταν στην Αγία Λάρνακα. Ο Άγιος έσωσε το Μοναστήρι του από βέβαιο αφανισμό (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2020/10/blog-post_932.html).

Όπως ο Ασκητής Αμμώνιος Παρόντης έκοψε τα αυτί του γιατί δεν ήθελε να γίνει με το ζόρι Επίσκοπος και προέβη στην πράξη αυτή γιατί δεν επιτρέπονταν να γίνει Επίσκοπος κάποιος που δεν ήταν αρτιμελής, έτσι και η μοναχή Ιωάννα στην Αλεξάνδρεια, έβγαλε μονή της τα μάτια της (τα οποία αποκαστάθηκαν μετέπειτα θαυματουργικά σαν το κομμένο χέρι από  τους Άραβες του Αγίου Ιωαννη του Δαμασκηνού), για να σταματήσει να την ενοχλεί ένας νεαρός, που βλέποντας την πράξη της αυτή, συγκλονισμένος έγινε και αυτός μονάχος (https://www.elromio.gr/ta-matia-tis-monachis-prot-georgioy-dormparaki/).

Όπως ο Ισραήλ, υπό την διοίκηση του Ιησού του Ναυή και με τα χέρια του Προφήτη Μωϋση νίκησε τους εχθρούς του, τους Αμαληκίτες, έτσι και ο Νέος Ισραήλ, δηλαδή οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με αρχηγό μας τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και με τον Τίμιο Σταυρό, νικούν τους εχθρούς τους, τους δαίμονες.

Τόσο ο Προφήτης Μωυσής, όπως και ο Δαβίδ, αλλά και ο Προφήτης Ηλίας όταν καταδιωχθήκαν από τον Φαραώ, Σαούλ και Αχαάβ-Ιεζάβελ, κατέφυγαν όλοι τους στην έρημο, αλλά σύντομα επέστρεψαν θριαμβευτικά και κήρυξαν όλοι τους την Πίστη τους στον Τριαδικό Θεό.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, με τους πύρινους θεολογικούς λογούς, μετέτρεψε τον πληθυσμό της Πόλης που κόντευε να γίνει εντελώς αρειανικός και πάλι σε Ορθόδοξο, όπως ακριβώς και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, με τους με τους πύρινους θεολογικούς λογούς, μετέτρεψε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου που κόντευε να γίνει εντελώς μουσουλμανικός και πάλι σε Ορθόδοξο.

Ο ιερομόναχος Ευσέβιος Ματθόπουλος με τις ιεραποστολικές περιοδείες του σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας, αναθέρμανε την Ορθόδοξη Πιστή του Ελληνικού λαού, όπως ακριβώς και ο Άγιος Κοσμάς πριν από αυτόν διενέργησε στην Ελλάδα.

Όταν οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, αλλά και αργότερα ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν να δικαστούν μπροστά στο Μεγάλο Συνέδριο, τους πλημμύρησε η Θεία Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η οποία και τους έδωσε σοφία με την οποία αποστομώσαν τους αντιπάλους τους.

Όταν ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος και Φίλιππος γνώρισαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, από την μεγάλη τους ικανοποίηση και χαρά, έτρεξαν να το αναγγείλουν, ο πρώτος στον αδερφό του, τον Σίμωνα (Πέτρο) και ο δεύτερος στον φίλο του, τον Ναθαναήλ.

Ο Απόστολος Παύλος, όπως και οι αδερφοί Κύριλλος και Μεθόδιος μετά από αυτόν, με τις ιεραποστολικές τους περιοδείες, έγιναν ο μεν πρώτος ο Απόστολος των Εθνών