Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ Ή ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ Ή ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Γράφει ο αλώπηξ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της Αρχαιότητας υπήρχε η έννοια του ιερού βασιλιά, δηλαδή όλοι οι λαοί ήταν αναγκασμένοι να υπακούν τους μονάρχες, που τους θεωρούν τον από αυτούς ότι ήταν δήθεν «απόγονοι θεών» ή ακόμα και οι ίδιοι δήθεν «θεοί».

Φυσικά στην προσπάθεια τους αυτή όλη αυτή οι ηγέτες και μονάρχες είχαν σαν βοηθούς και συμπαραστάτες το ιερατείο της εποχής το οποίο τους υπάκουε απόλυτα και φρόντισε να πείθει τους λαούς να υποταχθούν στους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Όλη αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε κατά την διάρκεια όλης της Αρχαιότητας και μόνο χάρη στον Μεγάλο Κωνσταντίνο μετά το τέλος των διωγμών των Χριστιανών, αυτός ανακήρυξε δημόσια και πολύ σωστά ότι ο Αυτοκράτορας δεν είναι «θεός» στους άνθρωπος, όμως είναι χρισμένος και έχει την ευλογία του Θεού εφόσον φυσικά τηρεί τις εντολές του και φροντίζει για την ορθή πίστη και τα συμφέροντα του λαού του, όπως επίσης και του της πατρίδας του.

Αυτό ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη πρόοδος γιατί ως τότε η οι βασιλιάδες απαιτούσαν να απόλυτη υπακοή από τους λαούς τους, ήθελαν να τους λατρεύουν σαν «θεούς» και τους εκμεταλλεύονταν με κάθε τρόπο, δεν είχαν κανένα ανθρώπινο δικαίωμα κάτι το οποίο δεν έκανε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ο οποίος αντίθετα έδωσε δικαιώματα στους υπηκόους του, ελευθερία στους διωκόμενους Χριστιανός ανεξιθρησκεία στους υπόλοιπους, ένωσε το κατακερματισμένο από εμφύλιους κράτος του και το αναδιοργάνωσε και έκανε ξανά ισχυρό οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη και στην ουσία της ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας με την ίδρυση της και την μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή.

Αυτή η κατάσταση κράτησε για όσο χρονικό διάστημα υπήρξε ικανή ηγεσία στην Αυτοκρατορία του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος όπως και πολλοί διάδοχοι του μέχρι τον Μεγάλο Θεοδόσιο ήξεραν να νικούν τους αντιπάλους τους και να το διατηρούν ενωμένο και να το διαχειρίζονται σωστά.

Όμως αμέσως μετά τον χωρισμό της Αυτοκρατορίας, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Θεοδοσίου, σύντομα το αδύναμο δυτικό τμήμα αυτής κατέρρευσε από τις γερμανικές εισβολές και υποτάχτηκε στους βαρβάρους με εξαίρεση την πόλη της ρώμης, στην οποία εθνάρχης έγινε ο πάπας της ρώμης.

Ο πάπας ο οποίος βρισκόταν υπόδουλος στους Γερμανούς, όπως συνέβη μετέπειτα με τον οικουμενικό πατριάρχη με τους τούρκους και προσπαθούσε με κάποιο τρόπο να κρατήσει την ανεξαρτησία του και την πόλη της ρώμης από τους βαρβάρους.

Ο πάπας εκείνη την περίοδο θα πρέπει να πούμε ότι ήταν Ορθόδοξος και είχε μια καλή συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης με εξαίρεση φυσικά τις εποχές στις οποίες κυριαρχούσαν αιρετική στην Ρωμανία Αυτοκράτορες όπως τον λόγω χάρη οι εικονομάχοι Ίσαυροι, οι οποίοι κατάφεραν να διασπάσουν την ενότητα αυτή με την αίρεση της εικονομαχίες που ξεκίνησαν και έφερε μεγάλη συμφορές στον Αυτοκρατορία.

Όμως κάποια στιγμή αναδύθηκε ένας ισχυρός Γερμανός μονάχης, ο οποίος κατάφερε να ενώσει ενός πολλά από τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης υπό την εξουσία του και γερμανικά που είχαν καταλάβει πάρα πολλούς λαός που ήταν πρώην Ρωμαίοι πολίτες σε ένα νέο κράτος.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Καρλομάγνος, ο ηγέτης των φράγκων και Γάλλογερμανός θα λέγαμε στην καταγωγή στις μέρες μας, ο οποίος κατάφερε να κατακτήσει όλη την σημερινή Γαλλία, τις Κάτω Χώρες και μεγάλο μέρος της Γερμανίας, της Ουγγαρίας., μέρος της Ισπανίας με και σημαντικό μέρος της Ιταλίας, όπως επίσης της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας και ενοποίησε την Γερμανία υπό την εξουσία του.

Ο Καρλομάγνος όπως όλοι γνωρίζουμε ήταν εχθρός της Ρωμανίας και μάλιστα φιλοδοξούσε να καταλάβει τα εδάφη της και να επεκταθεί και στην ανατολή εφόσον είχε καταφέρνει καταφέρει να καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα της Δυτικής ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Δύση.

Όμως για να καταφέρει αυτό του το σχέδιο θα έπρεπε αφενός να βρει μία καλή δικαιολογία για να επιτεθεί και να καταλάβει τα εδάφη της Ρωμανίας και από την άλλη θα έπρεπε να δείξει ότι αυτός θα ήταν τάχα ο νόμιμος Αυτοκράτορας και όχι η Ρωμανία έχοντας έτσι μία δικαιολογία για να ενώσει την Αυτοκρατορία από τον υποτιθέμενο «νόμιμο Αυτοκράτορα» και όχι τους υποτιθέμενους «σφετεριστές» της Ανατολή.

Και πραγματικά βρήκε ία λύση για αυτό του το πρόβλημα, με ποιο τρόπο δηλαδή θα έκανε να φανεί ότι ο ίδιος ήταν τάχα ο νόμιμος Αυτοκράτορας και της Ρωμανίας ήταν ψεύτικος, ενώ ο ίδιος θα ήταν τάχα ο μόνος νόμιμος Αυτοκράτορας της ρώμης.

Επειδή γνώριζε το ίδιος δεν είχε ούτε ρωμαϊκή καταγωγή, ούτε αυτός ούτε ο λαός του και ήταν στην ουσία μας κατακτητής των Ρωμαίων, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον τότε πάπα Λέοντα τον τρίτο προκειμένου να ικανοποιήσει αυτό του το σχέδιο.΄

Συγκεκριμένα αφού κατάφερε να σώσει τον πάπα από κάποιες ταραχές που λένε κάποιο υποκίνησε ο ίδιος, τον έπεισε να τον χρήσει σαν δήθεν νόμιμο Αυτοκράτορα της Δύσης, και τάχα επειδή είχε το «θεϊκό δικαίωμα» σαν πάπας και σαν που ποιος ήταν υποτίθεται ο ηγέτης όλης της εκκλησίας σαν διάδοχος του Πέτρου (και μετέπειτα και με την ψευδό Κωνσταντίνεια δωρεά).

Φυσικά ούτε αυτό ήταν αλήθεια διότι όταν ο Κύριος είπε ότι «Στην πέτρα αυτή θα χτίσω την Εκκλησία Μου» δεν εννοούσε τον Απόστολο Πέτρο αλλά την φράση που είπε αυτός, δηλαδή ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ενώ όπως γνωρίζουμε είναι η βάση του Χριστιανισμού και δεν του έδωσε φυσικά καμία εξουσία ούτε ανωτερότητα από τους υπόλοιπους Αποστόλους (και είπε άλλωστε ότι ο πιο μεγάλος από εσάς πρέπει να είναι υπηρέτης στους άλλους και όχι αρχηγός τους).

Παρόλα αυτά ο Καρλομάγνος λέγοντας ότι ο πάπας που ήταν ο Εθνάρχης των Ορθοδόξων της Δύσης τους έλεγε την αλήθεια και κατάφερε να κάνει πολλούς από αυτούς να τον ακολουθήσουν, ενώ παράλληλα φρόντισε να προσθέσεις και το αιρετικό Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστης, προκειμένου να δείξει ακόμη και στο δόγμα διαφέρουν από τους Ορθοδόξους της Ανατολής και επομένως θα έπρεπε με κάποιο τρόπο αυτή να «συνετιστούν», τόσο δογματικά όσο επίσης και σε σχέση με το ποιος θα είναι Αυτοκράτορας.

Οπότε με βάση αυτές τις δικαιολογίες ότι τάχα η ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κληρονομείται με την «θεϊκή βούληση του πάπα» και ότι έχει την πλήρη δικαιοδοσία στο Δυτικό ρωμαϊκό τμήμα που είχε δώσει τάχα στο Σιλβέστρος με την ψεύδη όπως έχει αποδειχθεί ψευδο-«δωρεά του Κωνσταντίνου» και από την άλλη με το γεγονός ότι τάχα υπήρχε και διαφορετικό δόγμα όπως επίσης και γλώσσα (οι δυτικοί χρησιμοποιούν τα Ρωμαϊκά και οι Ανατολικοί Ελληνικά), θα έπρεπε επομένως οι δήθεν «λανθασμένοι και αιρετικοί Ανατολικοί», να συνετιστούν και να επαναταχθούν στην Αυτοκρατορία με κάθε μέσο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τις δικαιολογίες για επιθέσεις των δυτικών εναντίον της Ρωμανίας με σκοπό τάχα την ένωση Αυτοκρατορίας, αλλά στην ουσία την κατάκτηση αυτής και του λαού της, όπως έγινε πράγματι μετέπειτα με τις Σταυροφορίες.

Όμως αυτό το παιχνίδι του Καρλομάγνου που ίδρυσε το Πρώτο ράιχ με τον πάπα της ρώμης και έδειξε ο πάπας ότι δεν είναι λάθος και πως έχει την εξουσία στην γη και στον ουρανό για να ορίζει αυτός ποιοι είναι οι νόμιμοι βασιλιάδες δεν βγήκε σε καλό στους απογόνους του Καρλομάγνου.

Πραγματικά με την Έριδα της περιβολής ο πάπας αποφάσισε να γίνει ανεξαρτητοποιηθεί από την Αυτοκράτορα και λέγοντας ότι έχει το «θετικό δικαίωμα» να διορίζει τους βασιλιάδες σε όλη την γη και συγκρούστηκε με τον Αυτοκράτορα όχι μόνο για την πολιτική εξουσία αλλά και για τον διορισμό των επισκόπων.

Και σε αυτό τον γύρο αυτός που ήταν νικητής ήταν ο πάπας της ρώμης, όμως στην συνέχεια οι Αυτοκράτορες της Γερμανίας αντέδρασαν και με τους αντιπάπες, τα σχίσματα και τους πολέμους που έκαναν κυρίως με τον Κάρολο των Πέμπτο τον Κουίντο είχε σαν ένα αποτέλεσμα όλοι αυτοί οι κατάσταση να αποδυναμώσει και τους δύο αντιπάλους.

Παράλληλα η διαφθορά, η αυταρχικότητα, η απληστία και η καταπίεση που είχε από την μία πάπας της ρώμης προς τους Χριστιανούς των διάφορων κρατών που είχε πει την εξουσία του όπως επίσης και Αυτοκράτορας στις διάφορες χώρες που είχε στην Αυτοκρατορία του προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.

Σύντομα ξέσπασαν εθνικιστικές εξεγέρσεις, όπως επίσης και νέες δογματικές αιρετικές διαφωνίες μεταξύ του πάπα και του γνωστού Γερμανού πρώην Αυγουστίνου μοναχού και θεολόγου Λούθηρου, ο οποίος υποστήριξε πως ο πάπας ήταν απατεώνας και δεν έπρεπε να εκμεταλλεύεται οικονομικά τους Γερμανούς και ότι αυτοί θα έπρεπε να βρουν το δικό τους δρόμο.

Παράλληλα υποστήριξε τους αριστοκράτες και τους ηγεμόνες ενάντια στον Αυτοκράτορα και με τον τρόπο αυτό από την μία υπονόμευσε την Αυτοκρατορία και την απόλυτη κυριαρχία του πάπα και από την άλλη τον Γερμανό Αυτοκράτορα σε διάφορες χώρες που είχε εξουσία του και με τους ντόπιους αριστοκράτης. αριστοκράτες.

Φυσικά ο Λούθηρος δεν τα έκανε όλα αυτά για την καλή την ψυχή όπως λέγεται, αλλά για το γεγονός ότι δεν έχει δοθεί πως γίνονταν παλιότερα στο δικό του τάγμα η έκδοση και εμπορία συχωροχαρτιών, αλλά στον Ντένζελ, κάτι το οποίο λέει τον εξόργισε, μαζί με τις δογματικές διαφορές που είχε τον πάπα, ίδρυσε τον προτεσταντισμό σαν αντίδραση στο παπισμό και βρήκε υποστήριξη από αριστοκράτες και όσους λαούς δεν ήθελαν την καταπίεση από τον πάπα.

Φυσικά ούτε ο Λούθηρος ούτε νέοι αντιγραφείς του όπως ο Καλβίνος και ο Ζβίγγλιος αποδείχθηκαν καλύτερη αλλά ήταν και αυτοί μικρή πάπες που τυραννούσαν όποιον δεν πίστευε στα δικά τους πιστεύω και στην συνέχεια κατάφεραν να χωρίσουν τον καθολικισμό σε δύο μέρη, τους καθολικούς και τους προτεστάντες που άρχισαν άγριους θρησκευτικούς πολέμους μεταξύ τους οι οποίοι κατέληξαν και σταμάτησαν στον τριακονταετή Πόλεμο.

Με τον πόλεμο αυτό στην ουσία κατάφερε να διασπαστεί και να πέσει κάτω πολύ η Αυτοκρατορία της Γερμανίας και των Αψβούργων αφού στην ουσία έγιναν οι περισσότεροι βόρειοι Γερμανοί προτεστάντες και έγιναν ανεξάρτητοι και μόνο τυπικά είχαν κάποια σχέση με τους Αψβούργους, ενώ παράλληλα και πολλά βασίλεια, όπως π.χ. της βόρειας Γερμανίας και της Βρετανίας ή της των Κάτω Χωρών κατά το ήμισυ έγινα προτεσταντικά και με τον τρόπο αυτό αποδυναμώθηκε τόσο ο πάπας, όσο και ο Αυτοκράτορας.

Στην ουσία με τον πόλεμο αυτό τον οποίο κατεύθυνε κρυφά η καθολική Γαλλία εναντίον του πάπα της ρώμης και το Γερμανού Αυτοκράτορα κατάφερε σε κάθε χώρα ο ηγέτης θα ήταν αυτός που θα αποφάσισε το θρήσκευμα και το πολίτευμα που θα είχε αυτή και κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να το επιβάλει, είτε ο Αυτοκράτορας, είτε ο πάπας της ρώμης.

Στη συνέχεια όμως άρχισαν πολεμούν άγρια μεταξύ τους και οι προτεστάντες με τους καθολικούς σε διάφορους πολέμους, ενώ ι παπικοί και ο Αυτοκράτορος προσπαθούσαν κι αυτοί ανεπιτυχώς να ξανακαταλάβουν την εξουσία που είχαν χάσει ως τότε στις χώρες αυτές.

Όλοι αυτή η κατάσταση μαζί με τις δολοπλοκίες, τις σφαγές, τον θρησκευτικό φανατισμό που υπήρχε στην Δυτική Ευρώπη με την Ιερά Εξέταση, το κάψιμο μαγισσών, τις Σταυροφορίες, τους θρησκευτικούς πολέμους, ενώ αναδείχτηκαν έκαναν κάποιους διανοούμενοι, όχι πάντα με καλή διάθεση, να στραφούν εναντίον τους και να δημιουργήσουν με χρήματα διάφορων διεφθαρμένων αριστοκρατών, αλλά και του Γερμανού μονάρχη του Φρειδερίκου του Μεγάλου, το λεγόμενο ιδεολογικό κύμα του διαφωτισμού ενάντια στους Γάλλους βασιλείς.

Ο Μέγας Φρειδερίκος ήταν ένας ς προτεστάντης και γνωστός άθεος, μέλος της τεκτονικής στοάς της Μεγάλης Βρετανίας, όντας βρετανός από την μητέρα του και Γερμανός από τον πατέρα του, ο οποίος ήθελε να χτυπήσει τους Γάλλους βασιλείς και να τους διαλύσει, όπως αυτοί είχαν κάνει με την Γερμανία και για τον λόγο αυτό ήθελε να βρει ένα τρόπο με τον οποίο θα υπονόμευε με την γαλλική μοναρχία και θα την έφερνε την χώρα αυτή σε εμφύλιο πόλεμο, για να μπορέσει να πάθει για αυτή ότι έκανες στον 30ετή πόλεμο στην γερμανική Αυτοκρατορία και με τον τρόπο αυτό να κατακτήσει πολλά εδάφη και η Γερμανία να έχει πάλι την δυνατότητα να επεκταθεί και να επανενωθεί υπό την δυναστεία του φυσικά αυτή την φορά και όχι τον Αψβούργων.

Πραγματικά ο διαφωτισμός μετάφρασε και πριν από αυτόν η Αναγέννηση ήταν επηρεασμένος σε μεγάλο βαθμό από διάφορα κινήματα όπως λόγω χάρη των ροδόσταυρων, των Αλχημιστών, του νεοπαγανισμού, αλλά κυρίως όπως σε κίνημα του ουμανισμού που ξεκίνησε στην Δύση μαζί με την μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και παγανιστικής ειδωλολατρικής θρησκείας ,κάτι το οποίο ξεκίνησε από τον Πλήθωνα στην Δύση όταν αυτό σε πήγε στην Φλωρεντία μετά την κατάκτηση του Κωνσταντινούπολης.

Ο διαφωτισμός στην ουσία αμφισβητούσε πλήρως τόσο την βασιλική εξουσία και έθετε θέμα αλλαγής του πολιτεύματος, όσο επίσης και την παπική εκκλησία και όχι μόνο ηθικά και δογματικά, αλλά και στην εξουσία της και έλεγε ότι έπρεπε να αλλάξει αυτή η θρησκείας στην Γαλλία και η Δυτική Ευρώπη, ακόμα και αυτή να γίνει άθεη.

Και πραγματικά χάρη στην υποστήριξη από τους βρετανούς και τους Πρώσους του Μεγάλου Φρειδερίκου αυτό το κίνημα επεκτάθηκε και διέφθειρε την Γαλλία από τα μέσα αφού οι διαφωτιστές ήταν τελείως διεφθαρμένοι και οι ίδιοι και δούλοι των αριστοκρατών, ρατσιστές, Σοδομίτες και πολλά άλλα και να αρχίσει όπως ξέρουμε όλοι στην επανάσταση του 1.789 μετά Χριστόν, την λεγόμενη γαλλική επανάσταση.

Με την επανάσταση αυτή όπως ξέρουμε έπεσε η μοναρχία και ο βασιλιάς αποκεφαλίστηκε, το πολίτευμα έγινε προσωρινά δήθεν δημοκρατικό, αλλά στην πραγματικότητα μία τυραννία και στην συνέχεια ολιγαρχία, διώχθηκε η καθολική «εκκλησία» και προσπάθησε να επιβάλουν την αθεΐα και την λατρεία του δήθεν ανώτατου όντως της λογικής με πολλούς διωγμούς και δεκάδες χιλιάδες νεκρούς μέχρι που στο τέλος όλα αυτά σταμάτησαν χάρη στην άνοδος στην εξουσία του Μεγάλου Ναπολέοντα, ο οποίος υπέγραψε τον κονκορδάτο με τον πάπα της ρώμης και στην συνέχεια επανάφερε την μοναρχία με τον ίδιο σαν Αυτοκράτορα.

Η κατάσταση αυτή και η συνέχεια με την δημιουργία μέσω της γαλλικής Επανάστασης και 2 νέων ιδεολογιών, η μία ήταν το εθνικισμού και άλλη ήταν του κομμουνισμού, οι οποίες συνέχισαν την μάχη τους που είχαν ξεκινήσει προκάτοχοι τους.

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί από τους παγανιστές ή αιρετικούς και ουνίτες έγιναν στην συνέχεια είναι εθνικιστές προερχόμενοι από την Γγαλλική Επανάσταση, ενώ πολλοί από τους άθεους όπως τον λόγο χάρη ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Μπακούνιν, ο Προυντόν και ο ροστόψιν έγινε στην συνέχεια με τους ιδρυτές των ιδεολογιών του κομμουνισμού και της αναρχίας, ενώ η πρώτη δημιούργησαν τον φασισμό, τον ναζισμό και τον εθνικισμό.

Στην ουσία αυτές οι νέες ιδεολογίες που δημιουργήθηκαν πολέμησαν και αυτές με την καθεμία με το δικό της τρόπος την μοναρχία την οποίαν θεωρούσαν αποτυχία και να επιβάλουν την δική τους δικτατορία, δεξιά ή αριστερή, όσο επίσης και τη θρησκεία με τους μεν δεξιούς παγανιστές να θέλουν επιβάλλουν είτε έναν αιρετικό χριστιανισμός σαν του Hitler που ήταν ρατσιστικός και παντελώς αιρετικός, είτε έναν παγανισμό όπως ήθελε ο Χίμλερ, είτε ακόμα χειρότερα την αθεΐα, όπως ήθελε ο  Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ή ο Στάλιν.

Μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και τον Ψυχρό Πόλεμο η δικτατορίες έπεσαν σαν αυτές τις μοναρχίες που είχαν πέσει μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την θέση τους έγιναν πάρα πολλές δημοκρατίες, οι οποίες για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρήθηκαν καλές από τους λαούς τους.

Όμως σύντομα μετά την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008 μετά Χριστόν, τον κορωνοιό, όπως επίσης και Ρωσοουκρανικό Πόλεμο και την καταπιεστική πολιτική που εφάρμοσαν αυτές τόσο με τα μνημόνια, όσο επίσης και με τον κορωνοιό, χούντα η δημοκρατία αυτή την φορά και όπως έγινε στον Μεσοπόλεμο αρχίζουν να στρέφονται σε ποιο ακραίες εθνικιστικές, ακροδεξιές, πατριωτικές ευρωσκεπτικιστές ή ακόμη και ακροαριστερές παρατάξεις ,οι οποίες αντέδρασαν στην σημερινή παγκοσμιοποίηση.

Στην ουσία για άλλη μία φορά η ιδεολογία που είχε εγκαθιδρυθεί μετά τον Ψυχρό Πόλεμο αυτήν των φιλελευθερισμού μετά την καταστροφή που επέφερε με την οικονομική κρίση και την ασυδοσία των αγορών και τον Golden Boys, πολλοί αναμμένων ότι ένα νέο κύμα εθνικιστών και λαϊκιστών θα καταλάβει την εξουσία στις χώρες της Δύσης και της Ανατολής και θα έχε σαν αποτέλεσμα την διάλυση τόσο υπερεθνικών οργανισμών όπως είναι ΟΗΕ, όσο ακόμα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ακόμη και ένας στην συνέχεια ακολούθησαν μεγάλος πόλεμος μεταξύ των κρατών σε παγκόσμια κλίμακα.

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.